ခလုပ္ထိမွ အမိတ ေနသူမ်ားကုိ ေတြ႕ရတုိင္း ခလုပ္မထိခင္ တ,ၾကရင္ မေကာင္းဘူးလားလုိ႔ ကေလးကလား အေတြးပြားမိပါတယ္။ ပုထုဇင္ေတြရဲ႕ သဘာ၀အတုိင္း သတၱ၀ါေတြဟာ ဆင္းရဲဒုကၡ မေရာက္ေသးရင္၊ ေဘးဒုကၡမႀကဳံေသးရင္ အားကုိးရာကုိ မရွာတတ္ၾကေသးပါဘူး။ ဒုကၡေတြႀကဳံ ဆင္းရဲေတြစုံမွပဲ ကယ္တင္ရွင္ကုိ ရွာတတ္ၾကပါတယ္။ အရွင္းေျပာရရင္ ေသေဘးနဲ႔ႀကဳံကာ ေသရေတာ့မယ္ဆုိမွ အေသေကာင္းေအာင္ လုပ္ခ်င္တတ္ၾကပါတယ္။ အားရွိေနတုန္း၊ အခ်ိန္ရွိတုန္း၊ လုပ္ႏုိင္ေနတုန္း ႀကိဳးစားရေဖြရမွာကုိ ေဘးဒုကၡႀကဳံမွ ရွာေနၾကေတာ့ အားအင္ကုန္ခမ္းၿပီး အားကုိရာက မစြမ္းျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ မရေတာ့မွ အားကုိးရွာေတာ့ ရွာသလုိ မရ၊ တ,သလုိမရ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွာတယ္၊ တ,တယ္ဆုိတာကလည္း ရွာလုိ႔ရခ်ိန္၊ တ,လုိ႔ရခ်ိန္၊ ရွာႏုိင္တ,ႏုိင္ခ်ိန္မွာ ရွာတာ၊ တ,တာေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာစကားပုံအတုိင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ခလုပ္ထိမွ အမိတမေနဘဲ ခလုပ္မထိခင္ အမိတတာက ပုိေကာင္းပါတယ္ေပါ့။
“သတၱ၀ါေတြဟာ ေဘးျဖစ္မွပဲ ကုိးကြယ္ရာကုိ ရွာတတ္ၾကတယ္”လုိ႔ ဆုိသလုိပဲ သူသူကုိယ္ကုိယ္ ေသေဘးနဲ႔ မႀကဳံေသးရင္ မေၾကာက္တတ္ၾကပါဘူး။ တကယ့္ကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ေသရေတာ့မယ္ဆုိတာကုိ မသိေသးရင္ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆုံးမဆုံးမ မလုိက္နာၾက၊ မဆင္ျခင္ၾကပါဘူး။ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၊ အေတြ႕အႀကဳံရွိသူမ်ားက မေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္မ်ား၊ မေကာင္းတဲ့ အေနအထုိင္၊ အေျပာအဆုိမ်ားကုိ ဆင္ျခင္ကာ ေကာင္းတာေတြနဲ႔ေနဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာ၊ ဘ၀ရဲ႕ အားကုိရာကုိရွာဖုိ႔ ဘယ္လုိပဲ ဆုံးမဆုံးမ တကယ္လက္ေတြ႕ ေသရေလာက္မယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ မႀကဳံေသးရင္ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ အေပၚမွာ မေရွာင္ၾကဥ္ၾက၊ မဆင္ျခင္ၾကေသးပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္လည္း အေသာက္အစား၊ အေလာင္းအစား လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြကုိ ေတြ႕တုိင္း မလုပ္ၾကဖုိ႔၊ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကဖုိ႔ ေျပာျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ကေတာ့ ေသလုေမ်ာပါး မျဖစ္ေသးလုိ႔လား မသိဘူး ေသာက္ၿမဲ ကစားေနၾကၿမဲပါပဲ။ သူတုိ႔ေရွ႕မွာ ဒီအေသာက္အစား၊ အေလာင္းအစားေတြေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္သြားၾကတဲ့ သူေတြကုိ ေတြ႕ေနရေပမယ့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အဆုိးဆုံး မျဖစ္ေသးလုိ႔နဲ႔တူတယ္ မေရွာင္ၾကဥ္ၾကပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ကုိယ့္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ သူတုိ႔ေတြကုိ ေျပာဆုိဆုံးမေပးဖုိ႔ အားေလ်ာ့လာပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မေရွာင္ၾကေတာ့ ၾကာရင္ေျပာတဲ့သူေတာင္ အျပစ္ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ္အျပစ္ျဖစ္တာထက္ သူတုိ႔ပါ အျပစ္ျဖစ္လာမွာကုိ စုိးမိပါတယ္။ ကြယ္ရာမွာ ေနာက္သလုိ ေျပာင္သလုိေျပာၾကရင္း ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ အျပစ္ေတြ ျဖစ္မွာစုိးမိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရသေလာက္ေတာ့ ေျပာဆုိဆုံးမၾကည့္ရမွာပါပဲလုိ႔ အားတင္းထားရပါတယ္။
ထားပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက ပုထုဇင္ေတြဟာ မေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ လုပ္ေနက်င့္ေနတယ္ဆုိတာ သိၾကေပမယ့္ ဒီလုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္တဲ့အထိ ဆင္းရဲဒုကၡ မေတြ႕ၾကေသးရင္ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ခဲရင္းတယ္ ဆုိတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ေသရမယ့္အထိ ခလုပ္မထိေသးရင္ ဘ၀ရဲ႕ အမိသဖြယ္ျဖစ္တဲ့ အားကုိရာအမွန္ကုိ မရွာၾက၊ မတ,ၾကေသးဘူးဆုိတာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေသရေတာ့မယ္ဆုိတာသိလုိ႔ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ၊ တရားဘာ၀နာ အားထုတ္မႈေတြ လုပ္ေနတဲ့သူေတြေတာင္ တရားအရွိန္ေၾကာင့္ အခုခ်က္ခ်င္း မေသေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အခါ “ငါမေသႏုိင္ေသးပါဘူး”ဆုိၿပီး အားထုတ္ၿမဲအက်င့္၊ ျပဳလုပ္ၿမဲ အလုပ္ေတြကုိ ေလ်ာ့ပစ္တတ္ၾကပါေသးတယ္။ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ပဲ ေနရေတာ့မယ့္ ေရာဂါကုိ ခံစားရမွပဲ အားကုိရာ ဘာသာတရားကုိ ဖိလုပ္ျဖစ္ရာမွ ဒီေရာဂါက သက္သာလာၿပီး ထင္သလုိ သတ္မွတ္ခ်ိန္မွာ မေသေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အခါ ဘာသာတရား အားထုတ္မႈကုိ ေလ်ာ့ခ်တတ္ၾကပါတယ္။
အသိဒကာမေလး တစ္ေယာက္က သူ႔ကုိယ္ေတြ႕ကို ေျပာဖူးပါတယ္။ သူ႔မွာ ေသရေတာ့မယ့္ ကင္ဆာေရာဂါ တစ္ခုျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေသရမယ္ဆုိတာသိေတာ့ အရမ္းကုိ ေၾကာက္သြားၿပီး ရိပ္သာမွာ ႀကိဳးစားပမ္းစား တရားအလုပ္ အားထုတ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီကင္ဆာ ေရာဂါဟာ ေဆးအရွိန္ေတြေရာ တရားအရွိန္ေတြေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္ မျပန္႔ပြားေတာ့ပဲ ဒီကင္ဆာေၾကာင့္ မေသရေတာ့ဘူးဆုိတာ သိရေတာ့ လုပ္ေနၾက တရားအလုပ္အေပၚ စိတ္မပါျဖစ္လာၿပီး အရွိန္ေတြ ေလ်ာ့လာဖူးေၾကာင္း၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေသရေတာ့မလုိ ျဖစ္တုန္းက ဘာသာတရားအလုပ္ကုိ အားကုိးတႀကီးနဲ႔ ရွာခဲ့ေပမယ့္ ဒီေရာဂါက ဆက္ၿပီးမျပန္႔ ပြားေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ တရားအားထုတ္မႈမွာ အားေလ်ာ့လာၿပီး ေသရမွာကုိ ေမ့လာမိေၾကာင္း စသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ကုိယ္ေတြ႔ခံစားခ်က္ကုိ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ပုထုဇင္ေတြရဲ႕ စိတ္အစဥ္ဟာ ဒီလုိပါပဲ တကယ္ ေသလုေမ်ာပါး မျဖစ္ေသးရင္ မေၾကာက္ၾကေသးပါဘူး။
ဒကာမေလးရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕ေလးကုိ နားေထာင္ၿပီး ေသျခင္းတရားရဲ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းပုံကုိ ေကာင္းေကာင္းသေဘာ ေပါက္သြားၿပီး လြတ္ေျမာက္ရာကုိ ရွာသြားခဲ့သူ၊ ခလုပ္မထိခင္ အမိတသြားခဲ့သူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း သတိရမိလုိက္ပါတယ္။ သူကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ သမုိင္းမွာ အလြန္ထင္ရွားတဲ့ အေသာကေခၚ သိရီဓမၼာေသာကမင္းႀကီးရဲ႕ ညီေတာ္ တိႆပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ညီေတာ္တိႆဟာ အေသာကမင္းႀကီးရဲ႕ သာသနာအေပၚ ခ်ီးေျမွာက္မႈေတြ၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကုိ လုိေလေသးမရွိ လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့မႈေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး “အင္း… သံဃာေတာ္မ်ားနယ္ တယ္ဇိမ္က်လွပါလား၊ စာဖုိ႔းေသာက္ဖုိ႔ ၀တ္ဖုိ႔အတြက္ မပူရတဲ့အျပင္ အေကာင္းစားေတြပဲ သုံးေဆာင္ေနရေတာ့ စည္းစိမ္ယဇ္ေနၾကမွာပဲ…” စသျဖင့္ မၾကားတၾကား ရြဲ႕သလုိ ေစာင္းသလုိ ေရရြတ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီစကားကုိ အေသာက မင္းႀကီးၾကားေတာ့ သူ႔ညီကုိ ေခၚၿပီး “ကဲ…ညီေတာ္ မင္းကုိ ဒီေန႔ကစၿပီး ရွင္ဘုရင္ ရာထူး (၇)ရက္ေပးမယ္၊ ဘုရင္အျဖစ္နဲ႔ မင္းႀကိဳက္သလုိ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး မင္းစည္းစိမ္ကုိ ခံစားပါ၊ ဒါေပမယ့္ (၇)ရက္ျပည့္ၿပီးရင္ေတာ့ မင္းကုိသတ္မယ္…”ဆုိၿပီး မင္းရာထူး၊ စည္းစိမ္ကုိ ေပးလုိက္ပါတယ္။ ညီေတာ္ တိႆဟာ ရွင္ဘုရင္အျဖစ္နဲ႔ မင္းစည္းစိမ္ေတြကုိ ရရွိခံစားေနရေပမယ့္ (၇) ရက္ျပည့္ၿပီးရင္ သတ္မယ္ဆုိတဲ့ ေသျခင္းတရားက ရွိေနေလေတာ့ ဒီစည္းစိမ္ဥစၥာေတြ အေပၚမွာ မခံစားႏုိင္၊ မေပ်ာ္ပုိက္ႏုိင္ပါဘူးတဲ့။ တစ္ရက္ကုန္မွာကုိ ေၾကာက္ေနပါေတာ့တယ္တဲ့။ ေသရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အသိက သူ႔ကုိအေၾကာက္တရားေတြနဲ႔ လႊမ္းမုိးထားတဲ့အတြက္ ဘာကုိမွ မခံစားခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။ ဒီေတာ့မွ အေသာကမင္းႀကီးက သူ႔ညီကုိ “လြတ္ေျမာက္ရာ၊ ေသျခင္းကင္းရာကုိ ရွာေနၾကတဲ့ ဒီသာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားဆုိတာ ေသျခင္းတရားကုိ အၿမဲႏွလုံးသြင္း ဆင္ျခင္ေနတဲ့အတြက္ မင္းေျပာသလုိ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြမွာ ဇိမ္မယဇ္ႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း” ေျပာဆုိဆုံးမလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ညီေတာ္တိႆဟာ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြ ပစ္ၿပီး သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ အၿပီး၀င္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ မွန္ပါတယ္။ ညီေတာ္တိႆရဲ႕ အျဖစ္ဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ ေသရမယ္ဆုိတဲ့ အသိကရွိေနေတာ့ မေပ်ာ္ႏုိင္မပါးႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ပါ။ သူဟာ ေသျခင္းတရားကုိ ေကာင္းစြာသေဘာ ေပါက္သြားသူ၊ ခလုပ္မထိခင္ အမိတသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သူပါ။
တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားဟာ ဆင္ျခင္ၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ပုထုဇင္မွန္သမွ် ေသရမွာ ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသိမႈ အ၀ိဇၨာအားႀကီးတဲ့ သူေတြကေတာ့ ဒီေသျခင္းတရားကုိ ေမ့ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ေန႔စဥ္သြားလာ လႈပ္ရွားေနေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မေသေတာ့မယ့္ သူေတြလုိပါပဲ။ ေပါ့ေပ့ါေန ေပါ့ေပါ့စားကုိ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဆုိးတာက တုိးတက္လွတဲ့ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေနာက္ကုိလုိက္ၿပီး စိတ္အလုိ လုိက္မိေနၾကတာေတြပါ။ ကုိယ္က်င့္တရားေတြ ပ်က္ျပားၿပီး မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္မ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကပါတယ္။ ေသျခင္းတရားကုိ လက္ေတြ႕မခံစားရေသးေတာ့ ေသရမွာကုိေမ့ၿပီး ျဖစ္သမွ်အေျခအေနနဲ႔ ရသမွ် အေနအထားေလးေတြမွာ နစ္မြန္းေနပါတယ္။ ဒီလုိေနရင္း ႐ုတ္တရက္ ေသရမယ့္ ေဘးနဲ႔ႀကဳံတဲ့အခါက်ေတာ့မွ ဟုိတဒီတ ဟုိအားကုိးရွာ ဒီအားကုိးရွာေတြ လုပ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ရွိတုန္း၊ လုပ္အားရွိတုန္း၊ လုပ္ႏုိင္ေနတုန္း အားကုိးရာကုိ မရွာမိဘဲ အားအင္ကုန္ခမ္း ေသးမယ့္လမ္းေရာက္မွ ရွာၾကေတာ့ ေနာက္က်ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ အမိတတယ္ဆုိရင္လည္း ခလုပ္ထိမွ တမေနဘဲ ခလုပ္မထိခင္ တမွ အက်ိဳးရွိၿပီး အားျပည့္အင္ျပည့္ ကယ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေျပာလုိတာက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အသိ၀င္ၾကဖုိ႔ပါ။ ခလုပ္ထိေအာင္ ေစာင့္မေနၾကဘဲ ခလုပ္မထိခင္ ျပင္ဆင္ၾကဖုိ႔ပါ။ အမိတ,ခ်င္ရင္ အမိက မ,ႏုိင္ခ်ိန္မွာ တ,ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပါ။ ခလုပ္ဆုိတာ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔လည္း အသြားမေတာ္ရင္ အခ်ိန္မေရြး ထိႏုိင္တဲ့အတြက္ သြားရင္းသြားရင္း အမိမကယ္ႏုိင္တဲ့ အေ၀းေရာက္မွ ခလုပ္ထိလုိ႔ အမိတ,မယ္ဆုိရင္ အမိလည္း မမ,ႏုိင္ပါဘူး။ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ဆုိသလုိ ကုိယ္ထူၿပီး ကုိယ္ထမွ ျဖစ္မွာပါ။ အဓိကကေတာ့ ထိမွတ,တာထက္ မထိခင္ ႀကိဳတင္ၿပီး မထိေအာင္ သတိျပဳဆင္ျခင္တာက ပုိေကာင္းပါတယ္။ သတိထားၿပီးေနလုိ႔မွ ခလုပ္ထိလာရင္လည္း ကုိယ္က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားၿပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ကုသလုိ႔ ရပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ လူ႔ေလာကမွာ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ ေလာကသမ်ားအေနနဲ႔ ခလုပ္ဆုိတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡ၊ ေဘးဒုကၡ၊ ေသျခင္းဒုကၡေရာက္လာမွ အားကုိးရာကုိ ရွာၾကတၾကတာထက္ ဒီအရာေတြ မေရာက္လာခင္ ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပင္ဆင္တဲ့အေနနဲ႔ မေကာင္းတဲ့အက်င့္စ႐ုိက္ေတြ၊ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ေကာင္းတာေတြနဲ႔ ကာကြယ္ျပင္ဆင္ထားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာက ပုိၿပီးေကာင္းပါတယ္။ ေဘးဒုကၡႀကဳံ၊ ေသျခင္းနဲ႔ႀကဳံမွ ကုိးကြယ္ရာကုိ ရွာတာထက္ မလာခင္ ဆင္ျခင္တာက ပုိၿပီးလက္ေတြ႕က်ကာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိပါတယ္။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ေလ့က်င့္ထားခ်ိန္မွာ ေရာက္လာလည္းပဲ အဆင္သင့္ ခုခံကာကြယ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေသျခင္းတရားကုိ ရဲရဲ႕ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ရခဲတဲ့ဘ၀ကုိ ရရွိထားၾကတဲ့ အျမင့္ဆုံး လူသားမ်ားအေနနဲ႔ အသက္ရွင္စဲအခုိက္မွာ ေနခ်င္သလုိေန ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ၿပီး ေသခါနီးမွ သံသရာ ဘ၀ကူးေကာင္းေရးအတြက္ အားကုိးရာကုိ ရွာသလုိမ်ိဳး၊ ေလာကစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ခလုပ္ထိမွ အမိတတာမ်ိဳး မျဖစ္ၾကေစဘဲ ဒီဒုကၡဆင္းရဲေတြ ေရာက္မလာခင္၊ ခလုပ္မထိခင္ ကုိယ္ထူကုိယ္ထတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္စ႐ုိက္မ်ားကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ စ႐ုိက္မ်ားနဲ႔သာ အခ်ိန္ရွိတုန္း၊ အခြင့္သာတုန္း၊ လုပ္ႏုိင္ေနတုန္း ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔၊ ခလုပ္ထိမွ အမိမတၾကဘဲ ခလုပ္မထိခင္ အမိအရ အသိရွိၾကဖုိ႔၊ ခလုပ္ထိတဲ့အခါလည္း မေၾကာက္မရြံ႕ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ျပင္ဆင္ထားၾကဖုိ႔ အထူးတုိက္တြန္းလုိက္ရ ပါေတာ့တယ္…။ အားလုံး ခလုပ္ထိမွ အမိတၾကတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးမွ ကင္းလႊတ္ၾကပါေစ…
“သတၱ၀ါေတြဟာ ေဘးျဖစ္မွပဲ ကုိးကြယ္ရာကုိ ရွာတတ္ၾကတယ္”လုိ႔ ဆုိသလုိပဲ သူသူကုိယ္ကုိယ္ ေသေဘးနဲ႔ မႀကဳံေသးရင္ မေၾကာက္တတ္ၾကပါဘူး။ တကယ့္ကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ေသရေတာ့မယ္ဆုိတာကုိ မသိေသးရင္ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆုံးမဆုံးမ မလုိက္နာၾက၊ မဆင္ျခင္ၾကပါဘူး။ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၊ အေတြ႕အႀကဳံရွိသူမ်ားက မေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္မ်ား၊ မေကာင္းတဲ့ အေနအထုိင္၊ အေျပာအဆုိမ်ားကုိ ဆင္ျခင္ကာ ေကာင္းတာေတြနဲ႔ေနဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာ၊ ဘ၀ရဲ႕ အားကုိရာကုိရွာဖုိ႔ ဘယ္လုိပဲ ဆုံးမဆုံးမ တကယ္လက္ေတြ႕ ေသရေလာက္မယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ မႀကဳံေသးရင္ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ အေပၚမွာ မေရွာင္ၾကဥ္ၾက၊ မဆင္ျခင္ၾကေသးပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္လည္း အေသာက္အစား၊ အေလာင္းအစား လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြကုိ ေတြ႕တုိင္း မလုပ္ၾကဖုိ႔၊ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကဖုိ႔ ေျပာျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ကေတာ့ ေသလုေမ်ာပါး မျဖစ္ေသးလုိ႔လား မသိဘူး ေသာက္ၿမဲ ကစားေနၾကၿမဲပါပဲ။ သူတုိ႔ေရွ႕မွာ ဒီအေသာက္အစား၊ အေလာင္းအစားေတြေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္သြားၾကတဲ့ သူေတြကုိ ေတြ႕ေနရေပမယ့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အဆုိးဆုံး မျဖစ္ေသးလုိ႔နဲ႔တူတယ္ မေရွာင္ၾကဥ္ၾကပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ကုိယ့္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ သူတုိ႔ေတြကုိ ေျပာဆုိဆုံးမေပးဖုိ႔ အားေလ်ာ့လာပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မေရွာင္ၾကေတာ့ ၾကာရင္ေျပာတဲ့သူေတာင္ အျပစ္ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ္အျပစ္ျဖစ္တာထက္ သူတုိ႔ပါ အျပစ္ျဖစ္လာမွာကုိ စုိးမိပါတယ္။ ကြယ္ရာမွာ ေနာက္သလုိ ေျပာင္သလုိေျပာၾကရင္း ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ အျပစ္ေတြ ျဖစ္မွာစုိးမိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရသေလာက္ေတာ့ ေျပာဆုိဆုံးမၾကည့္ရမွာပါပဲလုိ႔ အားတင္းထားရပါတယ္။
ထားပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက ပုထုဇင္ေတြဟာ မေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ လုပ္ေနက်င့္ေနတယ္ဆုိတာ သိၾကေပမယ့္ ဒီလုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္တဲ့အထိ ဆင္းရဲဒုကၡ မေတြ႕ၾကေသးရင္ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ခဲရင္းတယ္ ဆုိတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ေသရမယ့္အထိ ခလုပ္မထိေသးရင္ ဘ၀ရဲ႕ အမိသဖြယ္ျဖစ္တဲ့ အားကုိရာအမွန္ကုိ မရွာၾက၊ မတ,ၾကေသးဘူးဆုိတာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေသရေတာ့မယ္ဆုိတာသိလုိ႔ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ၊ တရားဘာ၀နာ အားထုတ္မႈေတြ လုပ္ေနတဲ့သူေတြေတာင္ တရားအရွိန္ေၾကာင့္ အခုခ်က္ခ်င္း မေသေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အခါ “ငါမေသႏုိင္ေသးပါဘူး”ဆုိၿပီး အားထုတ္ၿမဲအက်င့္၊ ျပဳလုပ္ၿမဲ အလုပ္ေတြကုိ ေလ်ာ့ပစ္တတ္ၾကပါေသးတယ္။ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ပဲ ေနရေတာ့မယ့္ ေရာဂါကုိ ခံစားရမွပဲ အားကုိရာ ဘာသာတရားကုိ ဖိလုပ္ျဖစ္ရာမွ ဒီေရာဂါက သက္သာလာၿပီး ထင္သလုိ သတ္မွတ္ခ်ိန္မွာ မေသေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အခါ ဘာသာတရား အားထုတ္မႈကုိ ေလ်ာ့ခ်တတ္ၾကပါတယ္။
အသိဒကာမေလး တစ္ေယာက္က သူ႔ကုိယ္ေတြ႕ကို ေျပာဖူးပါတယ္။ သူ႔မွာ ေသရေတာ့မယ့္ ကင္ဆာေရာဂါ တစ္ခုျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေသရမယ္ဆုိတာသိေတာ့ အရမ္းကုိ ေၾကာက္သြားၿပီး ရိပ္သာမွာ ႀကိဳးစားပမ္းစား တရားအလုပ္ အားထုတ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီကင္ဆာ ေရာဂါဟာ ေဆးအရွိန္ေတြေရာ တရားအရွိန္ေတြေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္ မျပန္႔ပြားေတာ့ပဲ ဒီကင္ဆာေၾကာင့္ မေသရေတာ့ဘူးဆုိတာ သိရေတာ့ လုပ္ေနၾက တရားအလုပ္အေပၚ စိတ္မပါျဖစ္လာၿပီး အရွိန္ေတြ ေလ်ာ့လာဖူးေၾကာင္း၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေသရေတာ့မလုိ ျဖစ္တုန္းက ဘာသာတရားအလုပ္ကုိ အားကုိးတႀကီးနဲ႔ ရွာခဲ့ေပမယ့္ ဒီေရာဂါက ဆက္ၿပီးမျပန္႔ ပြားေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ တရားအားထုတ္မႈမွာ အားေလ်ာ့လာၿပီး ေသရမွာကုိ ေမ့လာမိေၾကာင္း စသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ကုိယ္ေတြ႔ခံစားခ်က္ကုိ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ပုထုဇင္ေတြရဲ႕ စိတ္အစဥ္ဟာ ဒီလုိပါပဲ တကယ္ ေသလုေမ်ာပါး မျဖစ္ေသးရင္ မေၾကာက္ၾကေသးပါဘူး။
ဒကာမေလးရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕ေလးကုိ နားေထာင္ၿပီး ေသျခင္းတရားရဲ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းပုံကုိ ေကာင္းေကာင္းသေဘာ ေပါက္သြားၿပီး လြတ္ေျမာက္ရာကုိ ရွာသြားခဲ့သူ၊ ခလုပ္မထိခင္ အမိတသြားခဲ့သူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း သတိရမိလုိက္ပါတယ္။ သူကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ သမုိင္းမွာ အလြန္ထင္ရွားတဲ့ အေသာကေခၚ သိရီဓမၼာေသာကမင္းႀကီးရဲ႕ ညီေတာ္ တိႆပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ညီေတာ္တိႆဟာ အေသာကမင္းႀကီးရဲ႕ သာသနာအေပၚ ခ်ီးေျမွာက္မႈေတြ၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကုိ လုိေလေသးမရွိ လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့မႈေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး “အင္း… သံဃာေတာ္မ်ားနယ္ တယ္ဇိမ္က်လွပါလား၊ စာဖုိ႔းေသာက္ဖုိ႔ ၀တ္ဖုိ႔အတြက္ မပူရတဲ့အျပင္ အေကာင္းစားေတြပဲ သုံးေဆာင္ေနရေတာ့ စည္းစိမ္ယဇ္ေနၾကမွာပဲ…” စသျဖင့္ မၾကားတၾကား ရြဲ႕သလုိ ေစာင္းသလုိ ေရရြတ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီစကားကုိ အေသာက မင္းႀကီးၾကားေတာ့ သူ႔ညီကုိ ေခၚၿပီး “ကဲ…ညီေတာ္ မင္းကုိ ဒီေန႔ကစၿပီး ရွင္ဘုရင္ ရာထူး (၇)ရက္ေပးမယ္၊ ဘုရင္အျဖစ္နဲ႔ မင္းႀကိဳက္သလုိ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး မင္းစည္းစိမ္ကုိ ခံစားပါ၊ ဒါေပမယ့္ (၇)ရက္ျပည့္ၿပီးရင္ေတာ့ မင္းကုိသတ္မယ္…”ဆုိၿပီး မင္းရာထူး၊ စည္းစိမ္ကုိ ေပးလုိက္ပါတယ္။ ညီေတာ္ တိႆဟာ ရွင္ဘုရင္အျဖစ္နဲ႔ မင္းစည္းစိမ္ေတြကုိ ရရွိခံစားေနရေပမယ့္ (၇) ရက္ျပည့္ၿပီးရင္ သတ္မယ္ဆုိတဲ့ ေသျခင္းတရားက ရွိေနေလေတာ့ ဒီစည္းစိမ္ဥစၥာေတြ အေပၚမွာ မခံစားႏုိင္၊ မေပ်ာ္ပုိက္ႏုိင္ပါဘူးတဲ့။ တစ္ရက္ကုန္မွာကုိ ေၾကာက္ေနပါေတာ့တယ္တဲ့။ ေသရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အသိက သူ႔ကုိအေၾကာက္တရားေတြနဲ႔ လႊမ္းမုိးထားတဲ့အတြက္ ဘာကုိမွ မခံစားခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။ ဒီေတာ့မွ အေသာကမင္းႀကီးက သူ႔ညီကုိ “လြတ္ေျမာက္ရာ၊ ေသျခင္းကင္းရာကုိ ရွာေနၾကတဲ့ ဒီသာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားဆုိတာ ေသျခင္းတရားကုိ အၿမဲႏွလုံးသြင္း ဆင္ျခင္ေနတဲ့အတြက္ မင္းေျပာသလုိ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြမွာ ဇိမ္မယဇ္ႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း” ေျပာဆုိဆုံးမလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ညီေတာ္တိႆဟာ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြ ပစ္ၿပီး သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ အၿပီး၀င္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ မွန္ပါတယ္။ ညီေတာ္တိႆရဲ႕ အျဖစ္ဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ ေသရမယ္ဆုိတဲ့ အသိကရွိေနေတာ့ မေပ်ာ္ႏုိင္မပါးႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ပါ။ သူဟာ ေသျခင္းတရားကုိ ေကာင္းစြာသေဘာ ေပါက္သြားသူ၊ ခလုပ္မထိခင္ အမိတသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သူပါ။
တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားဟာ ဆင္ျခင္ၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ပုထုဇင္မွန္သမွ် ေသရမွာ ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသိမႈ အ၀ိဇၨာအားႀကီးတဲ့ သူေတြကေတာ့ ဒီေသျခင္းတရားကုိ ေမ့ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ေန႔စဥ္သြားလာ လႈပ္ရွားေနေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မေသေတာ့မယ့္ သူေတြလုိပါပဲ။ ေပါ့ေပ့ါေန ေပါ့ေပါ့စားကုိ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဆုိးတာက တုိးတက္လွတဲ့ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေနာက္ကုိလုိက္ၿပီး စိတ္အလုိ လုိက္မိေနၾကတာေတြပါ။ ကုိယ္က်င့္တရားေတြ ပ်က္ျပားၿပီး မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္မ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကပါတယ္။ ေသျခင္းတရားကုိ လက္ေတြ႕မခံစားရေသးေတာ့ ေသရမွာကုိေမ့ၿပီး ျဖစ္သမွ်အေျခအေနနဲ႔ ရသမွ် အေနအထားေလးေတြမွာ နစ္မြန္းေနပါတယ္။ ဒီလုိေနရင္း ႐ုတ္တရက္ ေသရမယ့္ ေဘးနဲ႔ႀကဳံတဲ့အခါက်ေတာ့မွ ဟုိတဒီတ ဟုိအားကုိးရွာ ဒီအားကုိးရွာေတြ လုပ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ရွိတုန္း၊ လုပ္အားရွိတုန္း၊ လုပ္ႏုိင္ေနတုန္း အားကုိးရာကုိ မရွာမိဘဲ အားအင္ကုန္ခမ္း ေသးမယ့္လမ္းေရာက္မွ ရွာၾကေတာ့ ေနာက္က်ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ အမိတတယ္ဆုိရင္လည္း ခလုပ္ထိမွ တမေနဘဲ ခလုပ္မထိခင္ တမွ အက်ိဳးရွိၿပီး အားျပည့္အင္ျပည့္ ကယ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေျပာလုိတာက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အသိ၀င္ၾကဖုိ႔ပါ။ ခလုပ္ထိေအာင္ ေစာင့္မေနၾကဘဲ ခလုပ္မထိခင္ ျပင္ဆင္ၾကဖုိ႔ပါ။ အမိတ,ခ်င္ရင္ အမိက မ,ႏုိင္ခ်ိန္မွာ တ,ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပါ။ ခလုပ္ဆုိတာ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔လည္း အသြားမေတာ္ရင္ အခ်ိန္မေရြး ထိႏုိင္တဲ့အတြက္ သြားရင္းသြားရင္း အမိမကယ္ႏုိင္တဲ့ အေ၀းေရာက္မွ ခလုပ္ထိလုိ႔ အမိတ,မယ္ဆုိရင္ အမိလည္း မမ,ႏုိင္ပါဘူး။ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ဆုိသလုိ ကုိယ္ထူၿပီး ကုိယ္ထမွ ျဖစ္မွာပါ။ အဓိကကေတာ့ ထိမွတ,တာထက္ မထိခင္ ႀကိဳတင္ၿပီး မထိေအာင္ သတိျပဳဆင္ျခင္တာက ပုိေကာင္းပါတယ္။ သတိထားၿပီးေနလုိ႔မွ ခလုပ္ထိလာရင္လည္း ကုိယ္က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားၿပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ကုသလုိ႔ ရပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ လူ႔ေလာကမွာ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ ေလာကသမ်ားအေနနဲ႔ ခလုပ္ဆုိတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡ၊ ေဘးဒုကၡ၊ ေသျခင္းဒုကၡေရာက္လာမွ အားကုိးရာကုိ ရွာၾကတၾကတာထက္ ဒီအရာေတြ မေရာက္လာခင္ ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပင္ဆင္တဲ့အေနနဲ႔ မေကာင္းတဲ့အက်င့္စ႐ုိက္ေတြ၊ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ေကာင္းတာေတြနဲ႔ ကာကြယ္ျပင္ဆင္ထားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာက ပုိၿပီးေကာင္းပါတယ္။ ေဘးဒုကၡႀကဳံ၊ ေသျခင္းနဲ႔ႀကဳံမွ ကုိးကြယ္ရာကုိ ရွာတာထက္ မလာခင္ ဆင္ျခင္တာက ပုိၿပီးလက္ေတြ႕က်ကာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိပါတယ္။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ေလ့က်င့္ထားခ်ိန္မွာ ေရာက္လာလည္းပဲ အဆင္သင့္ ခုခံကာကြယ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေသျခင္းတရားကုိ ရဲရဲ႕ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ရခဲတဲ့ဘ၀ကုိ ရရွိထားၾကတဲ့ အျမင့္ဆုံး လူသားမ်ားအေနနဲ႔ အသက္ရွင္စဲအခုိက္မွာ ေနခ်င္သလုိေန ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ၿပီး ေသခါနီးမွ သံသရာ ဘ၀ကူးေကာင္းေရးအတြက္ အားကုိးရာကုိ ရွာသလုိမ်ိဳး၊ ေလာကစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ခလုပ္ထိမွ အမိတတာမ်ိဳး မျဖစ္ၾကေစဘဲ ဒီဒုကၡဆင္းရဲေတြ ေရာက္မလာခင္၊ ခလုပ္မထိခင္ ကုိယ္ထူကုိယ္ထတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္စ႐ုိက္မ်ားကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ စ႐ုိက္မ်ားနဲ႔သာ အခ်ိန္ရွိတုန္း၊ အခြင့္သာတုန္း၊ လုပ္ႏုိင္ေနတုန္း ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔၊ ခလုပ္ထိမွ အမိမတၾကဘဲ ခလုပ္မထိခင္ အမိအရ အသိရွိၾကဖုိ႔၊ ခလုပ္ထိတဲ့အခါလည္း မေၾကာက္မရြံ႕ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ျပင္ဆင္ထားၾကဖုိ႔ အထူးတုိက္တြန္းလုိက္ရ ပါေတာ့တယ္…။ အားလုံး ခလုပ္ထိမွ အမိတၾကတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးမွ ကင္းလႊတ္ၾကပါေစ…
0 မွတ္ခ်က္မ်ား (...ေရးရန္):
Post a Comment