လစဥ္ေဟာၾကား ျမတ္တရား (၁)

ဘာအေကာင္းဆုံးလဲ
ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ကုိရီးယားႏုိင္ငံ၊ ဒယ္ဂူးၿမိဳ႕ စိတၱသုခ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ လစဥ္တစ္လတစ္ႀကိမ္ တရားပဲြမ်ားနဲ႔ ေရႊျမန္မာေတြ႕ဆုံပဲြမ်ားကုိ ဒီႏွစ္ ၂၀၁၁ခုႏွစ္ (၂)လပုိင္းကစၿပီး ေက်ာင္းအက်ိဳးေဆာင္ ဒကာေတာ္မ်ားရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ လစဥ္က်င္းပ ျပဳလုပ္လာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္တုန္းက သီးသန္႔သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိဘဲ အေျခအေနအရ သာေရးနာေရးပြဲမ်ား လုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ အခုလုိ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ေလး လုပ္ျဖစ္ဖုိ႔ကေတာ့ ဒီႏွစ္မွ စလုပ္ျဖစ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမိျမန္မာျပည္ကေန ထြက္ခြါလာၿပီး ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ သူမ်ားကုိယ္ျဖစ္ကာ တနဂၤေႏြလုိ ေန႔မ်ိဳးေတြေတာင္မွ ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ ျဖစ္ခြင့္မရၾကတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအတြက္ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ တစ္လတစ္ခါေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းကန္ဘုရားနဲ႔ နီးေစဖုိ႔၊ တစ္လုံးတစ္ပါဒပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာသာတရားအသိ တုိးေစဖုိ႔၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈ ရေစဖုိ႔ စတဲ့စတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဒီပဲြေလးေတြကုိ လုပ္ေပးျဖစ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒီလုိတရားပဲြမ်ိဳးကုိ လာခ်င္ေပမယ့္ တနဂၤေႏြေန႔ကုိ မျဖစ္မေန အလုပ္ ဆင္းေပးေနရတဲ့ သူေတြက ရွိေနျပန္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း တရားပဲြကုိ မလာႏုိင္ေပမယ့္ တရားပဲြမွာ ေဟာတဲ့တရားကုိေတာ့ သိရွိမွတ္သားလုိၾကဟန္ ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ျဖစ္ႏုိင္ရင္ တရားပဲြမွာ ေဟာတဲ့တရားကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုိ႔စ္ေရးၿပီး တင္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားလာတာေတြ ရွိပါတယ္။။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းလည္း သူတုိ႔သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕ ဆႏၵအရ လစဥ္ေဟာၾကားတဲ့ တရားအႏွစ္ခ်ဳပ္ကုိ ျပန္လည္ေရြးႏႈတ္ကာ အခုလုိ တင္ျပျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၇-၂-၂၀၁၁ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေဟာၾကားေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ တရားေခါင္းစဥ္ေလးကေတာ့ “ဘာအေကာင္းဆုံးလဲ” ဆုိတဲ့ တရားေတာ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာအေကာင္းဆုံးလဲလုိ႔ေမးရင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ကုိယ္အလုိလားဆုံးအရာ၊ အႏွစ္သက္ဆုံးအရာကုိ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ပဲ ေျပာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးသူေတြနဲ႔ အတူတကြ ေနထုိင္ရတာကုိ လုိခ်င္တဲ့သူေတြကလည္း ဒီလုိခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူေတြနဲ႔ အတူတကြ ေနရျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ေျပာၾကမွာ ျဖစ္သလုိ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူေတြနဲ႔ အတူေနရတဲ့ သူေတြကလည္း ဒီလုိသူေတြနဲ႔ မေနရဘူးသာဆုိရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္းဆုံးပဲလုိ႔ ေျပာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ ႀကိဳက္တဲ့ပစၥည္း၊ ႀကိဳက္တဲ့အစားအစာ၊ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာ၊ စတာေတြကုိ လုိခ်င္ေတာင့္တခ်ိန္မွာ ရရွိ၊ ေရာက္ရွိလာခဲ့ရင္ သူတုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးပဲလုိ႔ ေျပာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လုိခ်င္တဲ့အရာေတြ ရလာတဲ့အခါ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတတ္ၾကသလုိ၊ မလုိခ်င္တဲ့အရာေတြ မရွိေတာ့တဲ့အခါ၊ ေရာက္မလာတဲ့အခါဆုိရင္လည္း အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေတာင့္တတတ္တဲ့ အေကာင္းဆုံးအရာ၊ အေကာင္းဆုံး သေဘာတရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶစာေပမွာေတာ့ ဒီအေကာင္းဆုံးဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ “ပရမ”ဆုိတဲ့ ေဝါဟာရနဲ႔ တစ္ခါတေလ ေျပာဆုိသုံးႏႈန္းေလ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း ဒီပရမဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ အသုံးျပဳၿပီး ေလာကမွာ ပရမတရား ေလးပါးရွိေၾကာင္း ေဟာျပေတာ္မူပါတယ္။ ျမန္မာလုိဆုိရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးတရား ေလးပါးေပါ့။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္က ပရမတရားေလးပါးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔
“အာေရာဂ် ပရမာ လာဘာ၊ သႏၲဳ႒ီ ပရမံ ဓနံ။
ဝိႆာသ ပရမာ ဉာတိ၊ နိဗၺာန ပရမံ သုခံ”
ဆုိၿပီး တရားစကား ေဟာၾကားေပးေတာ္မူထားပါတယ္။ ဒီစကားေတာ္ရဲ႕ ဆုိလုိရင္း အဓိပၸါယ္က
- က်န္းမာျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံး လာဘ္လာဘ
- ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံး စည္းစိမ္ဥစၥာ
- ခ်စ္ကၽြမ္းဝင္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံး ေဆြမ်ိဳး
- နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္ အေကာင္းဆုံး ခ်မ္းသာ
ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလးမ်ိဳးဟာ ဘုရားေဟာတဲ့ ပရမတရားေခၚ အေကာင္းဆုံးတရား ေလးပါးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီတရားေတာ္ကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ေကာသလမင္းႀကီးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဟာေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာသလမင္းႀကီးဟာ အစားအလြန္ႀကီးတဲ့ ရွင္ဘုရင္တစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စားလဲဆုိရင္ တစ္ခါစားရင္ ဆန္တစ္စိပ္ခ်က္ ကုန္ေအာင္စားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ အစားႀကီးတဲ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ တစ္ေန႔ေတာ့ နံနက္စာ ပဲြေတာ္တည္ၿပီး ထမင္းဆိပ္တက္ေနခ်ိန္မွာ ဘုရားေက်ာင္းကုိသြားၿပီး ဘုရားတရားေဟာေနတဲ့ တရားပဲြတစ္ေနရာမွာ သြားငုိက္ေနပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ အေျခအေနကုိ သိေနရတဲ့ ဘုရားရွင္ဟာ တရားေဟာၿပီးေတာ့ ဘုရင္ႀကီးကုိ “အစားမ်ားျခင္း၊ အစားႀကီးျခင္းဟာ ဆင္းရဲငုိက္မ်ည္းျခင္းကုိ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း၊ အစားအစာဆုိတာ အတုိင္းအရွည္ကုိသိၿပီး စာတာေကာင္းေၾကာင္း” မိန္ၾကားရင္း ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ တူေတာ္ေမာင္ သုဒႆနကုိ ဘုရင္ႀကီးပဲြေတာ္တည္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေနာက္ဆုံးထမင္းလုပ္ကုိ မစားဖုိ႔ သတိေပးကာ အဲဒီေနာက္ဆုံးလုပ္ ထမင္းရဲ႕ ဆန္အေရအတြက္အတုိင္း ထမင္းခ်က္တဲ့အခါ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ခ်က္သြားဖုိ႔ မွာၾကားေတာ္မူပါတယ္။ သုဒႆနလည္း ဘုရားရွင္မွာၾကားတဲ့အတုိင္း ဘုရင္ႀကီး ပဲြေတာ္တည္တဲ့အခါတုိင္း ေနာက္ဆုံးထမင္းလုပ္ကုိ မစားျဖစ္ေအာင္ သတိေပးရင္း အဲဒီထမင္းလုပ္ အေရအတြက္အတုိင္း ဆန္ကုိေလ်ာ့ေလ်ာ့ခ်က္ၿပီး စားေစခဲ့ရာ ေနာက္ဆုံးမွာ ဆန္တစ္စိပ္ခ်က္စားတဲ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ ဆန္တစ္ကြမ္းစား (တစ္စလယ္)ခ်က္ပဲ စားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အစားအေသာက္ ေလ်ာ့ခ်ၿပီးစားလာတဲ့ ေကာသလဘုရင္ဟာ အရင္ကနဲ႔မတူေအာင္ ခႏၶာကုိယ္ေပါ့ပါးကာ က်န္းမာေရးေတြလည္း ေကာင္းလာပါတယ္။ ေကာသလဘုရင္ဟာ သူဒီလုိျဖစ္လာတာ ျမတ္စြာဘုရား ေက်းဇူးေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ကာ ဘုရားရွင္ေက်ာင္းသုိ႔သြားေရာက္၍ သူရဲ႕က်န္းမာေရး အေျခအေနနဲ႔ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘုရားရွင္က ေကာသလမင္းႀကီးကုိ “အာေရာဂ် ပရမာ လာဘာ…” စတဲ့ အထက္ပါ တရားစကားကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူလုိက္ပါတယ္။

ဒီေဒသနာေတာ္မွာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ မိန္႔ေတာ္မူတဲ့ ပရမတရားေလးပါးဟာ ေလာကီေလာကုတၱရာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ား အတြက္ အတုယူ လုိက္နာစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူတဲ့ “အာေရာဂ် ပရမာ လာဘာ - က်န္းမာျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံးလာဘ္”ဆုိတဲ့ ပထမဆုံး ပရမစကားလုိပဲ က်န္းမာေရးဟာ သိပ္ကုိအေရးႀကီးပါတယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ၊ ရာထူးဌာနႏၲရေတြ၊ ပညာအရည္အခ်င္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္စုံျပည့္စုံ က်န္းမာေရး မေကာင္းဘူးဆုိရင္ အဲဒီျပည့္စုံမႈေတြဟာ အလကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြအားလုံးက က်န္းမာေရးသာ ေကာင္းသြားမယ္ဆုိရင္ ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္၊ ဘယ္မွာပဲသြားကုရကုရ အကုန္အက်ခံၿပီး သြားကုၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက က်န္းမာေရး ေကာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီတန္ဘုိးကုိ မသိၾကေပမယ့္ က်န္းမာေရးတကယ္မေကာင္း ျဖစ္လာၿပီဆုိေတာ့မွ တန္ဘုိးသိကာ ေၾကာက္လန္႔တတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီလုိျဖစ္လာမွ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျဖစ္ၾကတာထက္စာရင္ မျဖစ္ခင္ကတည္းက အသက္ဉာဏ္ေစာင့္ ဥစၥာကံေစာင့္ဆုိသလုိ အသက္ကုိ ဉာဏ္ေလးနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ထိန္းသိမ္းေနထုိင္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်န္းမာေရးေလးေတြ အထုိက္အေလ်ာက္ ေကာင္းေနၾကမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ က်န္းမာေရး မေကာင္းတာဟာ ႐ုပ္တရားေဖာက္ျပန္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပေတြ အလုိအရ ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းဟ ကံေၾကာင့္လည္း ေဖာက္ျပန္ႏုိင္သလုိ၊ စိတ္ေၾကာင့္၊ ဥတုေၾကာင့္၊ အာဟာရေတြေၾကာင့္လည္း ေဖာက္ျပန္တတ္ပါတယ္။ ဒီကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရဆုိတဲ့ အေၾကာင္းတရား ေလးပါးေၾကာင့္ ႐ုပ္တရားေဖာက္ျပန္ၿပီး က်န္းမာေရး မေကာင္းျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ ဒီေလးပါးကုိ ဉာဏ္ေလးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေနထုိင္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ အသက္ဉာဏ္ေစာင့္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလးပါးမွာ အတိတ္ကံ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္မႈဟာ ဝဋ္ေကၽြးမပါခဲ့ရင္ ပစၥဳပၸန္ေကာင္းကံေလးေတြနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္သလုိ၊ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့႐ုပ္ေဖာက္ျပန္မႈကုိေတာ့ စိတ္နဲ႔ပဲ ေစာင့္ေရွာက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ဥတုေၾကာင့္ ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ရင္လည္း ဥတုနဲ႔မွ်တေအာင္၊ အာဟာရေၾကာင့္ ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ရင္လည္း အစားအေသာက္ေတြမွာ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြ စားႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ေပးျခင္းျဖင့္ သင့္ေလ်ာ္သလုိ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရေတြကုိ မွ်တေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ႏုိင္ရင္ အသက္ကုိဉာဏ္ေစာင့္သလုိ ျဖစ္ေနမွာျဖစ္ၿပီး အသက္ဉာဏ္ေစာင့္ေနသမွ် က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး လာဘ္ကုိ ရေနျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်န္တဲ့ဘယ္အရာေတြနဲ႔မွ မလဲႏုိင္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်န္းမာျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးလာဘ္ပဲလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယ ပရမတရား တစ္ခုျဖစ္တဲ့ “သႏၲဳ႒ီ ပရမံ ဓနံ- ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး စည္းစိမ္ဥစၥာ”ဆုိတဲ့ တရားဟာလည္း ဘဝစားဝတ္ေနေရးအတြက္ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနသူေတြအတြက္ လုိအပ္တဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး ဥစၥာလုိ႔ ဆုိတဲ့အတြက္ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘာမွမလုပ္၊ မႀကိဳးစားဘဲ ေနရမယ္လုိ႔ သေဘာေပါက္လဲြတတ္ပါတယ္။ အဲလုိ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရာင့္ရဲလြယ္ရမယ္ဆုိတာ ကုိယ့္အေျခအေနအရ ႀကဳံလာရလာတဲ့ အေပၚမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ေနလုိက္ျခင္း သေဘာကုိ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မေရာင့္ရဲႏုိင္တဲ့အတြက္ လုိခ်င္တက္မက္မႈေနာက္ကုိ လုိက္ရင္း မဆုံးႏုိင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေလာဘကုိ အကန္႔ေလးတစ္ခုနဲ႔ ထိန္းေပးျခင္း သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္အစြမ္းအစ၊ ကုိယ္ရႏုိင္တာထက္ ပုိၿပီးလုိခ်င္တတ္ကာ မတရား အရယူတဲ့အထိ မျဖစ္ရေအာင္ ကုိယ့္အတုိင္းအတာအရ ေက်နပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ မေရာင့္ရဲႏုိင္ၾကတဲ့အတြက္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ကုိယ္စိတ္ပင္ပန္းမႈ၊ ေသာကျဖစ္မႈ၊ ေဒါသျဖစ္မႈ စတာေတြကုိ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစဖုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းသိမ္းေနထုိင္ျခင္း သေဘာမ်ိဳးကုိ ဒီေနရာမွာ ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္းလုိ႔ ေျပာလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳး အေပၚမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ ေနထုိင္ႏုိင္ျခင္းဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြေနာက္ကုိ လုိက္ရင္းေလာဘျဖစ္မႈ၊ စုိးရိမ္ႀကီးမႈ စတဲ့ ဆုိးက်ိဳးေတြကေန ေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္ျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး စည္းစိမ္ဥစၥာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္းကုိ ပရမတရားတစ္ခုလုိ႔ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ ပရမတရားတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ “ဝိႆာသ ပရမာ ဉာတိ- ခ်စ္ကၽြမ္းဝင္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံး ေဆြမ်ိဳး” ဆုိတဲ့ အခ်က္ဟာလည္း တစ္မိထဲဖြားတဲ့ အမ်ိဳးေတြထက္ ဘာမွေသြးမေတာ္ သားမစပ္ဘဲ ေကာင္းေနၾကတဲ့ သူစိမ္းေတြနဲ႔ အတူက်င္လည္ ေနထုိင္ၾကသူေတြအတြက္ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အေကာင္းဆုံးတရားတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ရာေဆြမ်ိဳး မိန္ရာဟင္းေကာင္းဆုိသလုိ အမ်ိဳးမေတာ္ေပမယ့္ ခ်စ္ခင္ကၽြမ္းဝင္ေနၿပီး သူ႔အက်ိဳး ကုိယ့္အက်ိဳး ေဆာင္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ အေကာင္းဆုံး ေဆြမ်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ဒီဘဝမွာလာၿပီး တစ္မိသားစုတည္း ျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ ခ်စ္ခင္မႈမရွိ၊ ရင္းႏွီးမႈမရွိ၊ အက်ိဳးေဆာင္မႈ မရွိဘဲ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးေတြထက္စာရင္ ဘာမွေတာ္စပ္မႈ မရွိဘဲ လုိအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အကူအညီျဖစ္၊ အေကာင္းေတြကုိ ညြန္ျပ၊ အဆုိးေတြကုိ တားျမစ္ကာ ေမတၱာအားေတြနဲ႔ ခ်စ္ခင္ေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ သူစိမ္းေတြက ပုိၿပီးအက်ိဳးျပဳမႈေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ အမ်ိဳးဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ကြ်မ္းဝင္ျခင္း၊ အက်ိဳးလုိလားျခင္း ရွိသူေတြသာ အေကာင္းဆုံး ေဆြမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆုံး ပရမတရားျဖစ္တဲ့ “နိဗၺာန ပရမံ သုခံ - နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္ အေကာင္းဆုံး ခ်မ္းသာ”ဆုိတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ခ်မ္းသာတယ္ထင္ၿပီး လုိက္မိေပမယ့္ မခ်မ္းသာဘဲ ျဖစ္ေနၾကတဲ့သူေတြ အေနနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေရြးခ်ယ္သင့္တဲ့ အေကာင္းဆုံး ခ်မ္းသာစစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကီခ်မ္းသာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာပါတယ္ေျပာေျပာ ခံစားတုန္း အခုိက္အတန္႔ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာတဲ့ တဒဂၤ ခ်မ္းသာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကာမဂုဏ္ ခ်မ္းသာေတြျဖစ္တဲ့ အိပ္ေကာင္းျခင္းခ်မ္းသာ၊ စားေကာင္းျခင္းခ်မ္းသာ၊ ေနေကာင္းျခင္းခ်မ္းသာ စတာေတြဟာ ခံစားၿပီးေနာက္မွာ ျဖစ္ေပၚတတ္တာက ဆင္းရဲျခင္းေတြပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အိပ္ေကာင္းတယ္ထင္လုိ႔ အိပ္ၿပီးပဲေနတဲ့အခါ၊ စားေကာင္းတယ္ထင္လုိ႔ စားၿပီးပဲ ေနတဲ့အခါ စတာေတြရဲ႕ ေနာက္မွာေတာ့ ဆင္းရဲျခင္းေတြပဲ ေရာက္လာေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါေတြဟာ ခ်မ္းသာတယ္လုိ႔ ထင္ေနရတဲ့ အခုိက္အတန္႔ ခ်မ္းသာေတြျဖစ္ေနၿပီး ဒီလုိခ်မ္းသာေတြထက္ ကိေလသာ တဏွာကင္းေနတဲ့ သႏၲိသုခေခၚ ၿငိမ္းေအးတဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္သာ ႏႈိင္းယွဥ္လုိ႔မရတဲ့ အေကာင္းဆုံး ခ်မ္းသာလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီနိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္သာ ဒုကၡကင္းရာ ခ်မ္းသာအစစ္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက အေကာင္းဆုံး အေကာင္းဆုံးလုိ႔ လူေတြက ဘာေတြကုိ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာေနေျပာေန ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူတဲ့ အေကာင္းဆုံး အရာေတြေလာက္ အမွန္တကယ္ အေကာင္းဆုံးဆုိတာ ရွိႏုိင္မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဘုရားရွင္မိန္႔ေတာ္မူတဲ့ က်န္းမာျခင္းဟာ အေကာင္ဆုံးလာဘ္၊ ေရာင့္ရဲျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး ဥစၥာ၊ ခ်မ္းကၽြမ္းဝင္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး ေဆြမ်ိဳး၊ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာဟာ အေကာင္းဆုံး ခ်မ္းသာဆုိတဲ့ ပရမတရား ေလးပါးသည္သာ လက္ေတြ႕ဘဝမွာ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာခ်မ္းသာကုိ ျဖစ္ေစမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပစၥဳပၸန္မွာ ခ်မ္းသာဖုိ႔ က်န္းမာေရး ေကာင္းရမွာျဖစ္သလုိ၊ အစစအရာရာမွာ သက္ေသာင့္သာျဖစ္ေအာင္ ေရာင့္ရဲလြယ္ဖုိ႔လည္းလုိၿပီး ခ်မ္းခင္ကၽြမ္းဝင္မႈရွိတဲ့ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းလည္း ရွိရမွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ သံသရာဒုကၡ ကုန္ရာမွသည္ ထာဝရ ဒုကၡကုန္ဖုိ႔အတြက္ နိဗၺာန္ကုိ ေမ်ာက္ေမွာက္ျပဳဖုိ႔လည္း လုိအပ္ေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီဘဝမွသည္ နိဗၺာန္အထိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ဖုိ႔ ဘုရားေဟာတဲ့ ဒီပရမတရားနဲ႔အညီ က်င့္သုံးေနထုိင္ၾကရာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘာအေကာင္းဆုံးလဲဆုိတဲ့ ဒီတရားေတာ္မွာ ပရမတရား ေလးပါးနဲ႔အညီ က်င့္သုံးေနထုိင္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီပရမတရားေလးပါးကုိ အၿမဲသတိျပဳ ဆင္ျခင္ကာ က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္၊ ေရာင့္ရဲလြယ္ေအာင္၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း နိဗၺာန္အထိေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းသမႈျပဳ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။

- လာဘ္သပၸကာ အေပါင္းမွာ က်န္းမာျခင္းသာ အေကာင္းဆုံး
- စည္းစိမ္ဥစၥာ အေပါင္းမွာ ေရာင့္ရဲျခင္းသာ အေကာင္းဆုံး
- ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဟာ အေပါင္းမွာ ကၽြမ္းဝင္ျခင္းသာ အေကာင္းဆုံး
- သုခခ်မ္းသာ အေပါင္းမွာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ အေကာင္းဆုံး

Read more »

ဗုဒၶ၊ ပေစၥကဗုဒၶ၊ သာဝကတုိ႔၏ ျခားနားခ်က္…

Q. ဘုရားႏွင့္ ပေစၥကဗုဒၶါတို႔၏ တူပံုႏွင့္ ျခားနာပံုမ်ားကို အေသးစိတ္ေလးမ်ား သိရွိခြင့္ရရင္ သိရွိလိုပါသည္ အရွင္ဘုရား။(www.bbfse.org)

A. ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶတုိ႔ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ကုိ မေျပာခင္ ေဗာဓိနဲ႔၊ ေဗာဓိသတၱအေၾကာင္းကုိ အရင္ေျပာျပဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒီလုိ ေဗာဓိအေၾကာင္းကုိ ေျပာမယ္ဆုိရင္ သာဝကအေၾကာင္းလည္း ထည့္ေျပာရမွာျဖစ္လုိ႔ ေမးခြန္းထဲမွာ မပါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ သာဝကအေၾကာင္းကုိပါ ထည့္သြင္းေျပာၾကားေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဗာဓိဆုိတာ မဂ္ဉာဏ္၊ ဖုိလ္ဉာဏ္၊ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ေတြကုိ ေျပာတာျဖစ္ၿပီး ဒီဉာဏ္ေတာ္ေတြကုိ ရဖုိ႔ႀကိဳးစားကာ ပါရမီျဖည့္ၾကတဲ့ အေလာင္းေတာ္ေတြကုိ ေဗာဓိသတၱလုိ႔ ဆုိတာျဖစ္ပါတယ္။

ေဗာဓိသုံးမ်ိဳးနဲ႔ ေဗာဓိသတၱမ်ား

ဒီေဗာဓိ၊ ေဗာဓိသတၱမ်ားဟာ အမ်ိဳးအစားအေနနဲ႔ သုံးမ်ိဳးသုံးစား ရွိပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့
၁။ သမၼာသေမၺာဓိ
၂။ ပေစၥကေဗာဓိ
၃။ သာဝကေဗာဓိ
ဆုိတဲ့ ေဗာဓိသုံးမ်ိဳးနဲ႔ ဒီေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိဖုိ႔ ပါရမီျဖည့္က်င့္ၾကတဲ့ ေဗာဓိသတၱမ်ားဟာလည္း
သမၼာသေမၺာဓိသတၱ
ပေစၥကေဗာဓိသတၱ
သာဝကေဗာဓိသတၱ
ဆုိၿပီး သုံးမ်ိဳးသုံးစား ကဲြျပားၾကပါတယ္။
ပါရမီျဖည့္က်င့္တယ္ဆုိတာ ဒါန၊ သီလ၊ ေနကၡမ၊ ပညာ၊ ဝီရိယ၊ ခႏၲီ၊ သစၥာ၊ အဓိ႒ာန္၊ ေမတၱာ၊ ဥေပကၡာဆုိတဲ့ ပါရမီဆယ္းပါးကုိ ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပဳလုပ္ဆည္းပူး ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္းကုိ ဆုိတာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီဉာဏ္ေတြကုိရဖုိ႔ ပါရမီျဖည့္ၾကတဲ့ အေလာင္းေတာ္ေတြဟာ ပါရမီျပည့္ေျမာက္ၿပီး အဲဒီဉာဏ္အသီးသီးကုိ ရရွိေတာ္မူၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့
၁။ သမၼာသေမၺာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္ကုိ သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရား (အလုံးစုံးကုိ သိေတာ္မူတဲ့ဘုရား)
၂။ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္ကုိ ေပေစၥကဗုဒၶ (ဘုရားငယ္)
၃။ သာဝကေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္ကုိ (တပည့္သားအရိယာ သာဝက)
လုိ႔ ျဖည့္က်င့္ၿပီး ရရွိတဲ့ ေဗာဓိဉာဏ္အလုိက္ အမည္အဆင့္အတန္း ကဲြျပားၾကပါတယ္။

အေလာင္းေတာ္မ်ားနဲ႔ ပါရမီျဖည့္ရာကာလ

သမၼသေမၺာဓိသတၱေခၚ သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားျဖစ္ဖုိ႔ ပါရမီျဖည့္က်င့္ေတာ္မူၾကတဲ့ ဘုရားေလာင္းေတြ အေနနဲ႔ ပြင့္ေတာ္မူၿပီး ဘုရားတစ္ဆူဆူထံမွာ “ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဧကန္မုခ် ဘုရားျဖစ္လိမ့္မယ္”လုိ႔ နိယတဗ်ာဒိတ္ ရရွိေတာ္မူၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ပညာကုိ အဓိကထားက်င့္တဲ့ ပညာဓိက ဘုရားေလာင္းဆုိရင္ ေလးအသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း၊ သဒၶါကုိ အဓိကထားက်င့္တဲ့ သဒၶါဓိက ဘုရားေလာင္းဆုိရင္ ရွစ္အသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း၊ ဝီရိယကုိ အဓိကထားက်င့္တဲ့ ဝီရိယာဓိက ဘုရားေလာင္းဆုိရင္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္အသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ၾကာေအာင္ ပါရမီေတာ္ေတြကုိ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူၿပီး ပါရမီေတာ္ အထြတ္အထိပ္ကုိ ေရာက္ေတာ္မူတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဆရာမရွိဘဲ မိမိကုိယ္တုိင္ ထုိးထြင္းၿပီး သစၥာေလးပါးတရားကုိ သိတဲ့မဂ္ဉာဏ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုံးစုံအကုန္လုံးကုိ အၾကြင္းမဲ့ သိျမင္ေတာ္မူတဲ့ သဗၺညဳတဉာဏ္ဆုိတဲ့ သမၼာသေမၺာဓိဉာဏ္ေတာ္ကုိ ရရွိေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီလုိ သမၼာသေမၺာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ေလာကသုံးပါးမွာ အတုမရွိ၊ အတူမရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္ကုိ သမၼာသမၺဳဒၶ (သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရား)လုိ႔ ေခၚဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ပေစၥကေဗာဓိသတၱေခၚ ပေစၥကဗုဒၶါ အေလာင္းအလ်ာေတြ အေနနဲ႔ ႏွစ္သေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလၾကာေအာင္ ပါရမီေတြကုိ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူၿပီး ပါရမီျပည့္ေျမာက္ အထြတ္အထိတ္ကုိ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဆရာမရွိဘဲ မိမိကုိယ္တုိင္ ထုိးထြင္းၿပီး သစၥာေလးပါးကုိသိတဲ့ မဂ္ဉာဏ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီလုိ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္ကုိ ပေစၥကဗုဒၶ (ဘုရားငယ္)လုိ႔ ေခၚဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

သာဝကေဗာဓိသတၱေခၚ သာဝက အေလ်ာင္းအလ်ာေတြ အေနနဲ႔ အဂၢသာဝကေလာင္း (အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္မဟာေမဂၢလာန္တုိ႔လုိမ်ိဳး) ဆုိရင္ တစ္သေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း၊ မဟာသာဝကေလာင္း (အရွင္ေကာ႑ည၊ အရွင္အာနႏၵာစတဲ့ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးေတြလုိမ်ိဳး) ဆုိရင္ ကမၻာတစ္သိန္း၊ ပကတိသာဝက (သာမန္အရိယာ သာဝကမ်ိဳး) ဆုိရင္ ကမၻာတစ္ရာ၊ ကမၻာတစ္ေထာင္စတဲ့ ကာလၾကာေအာင္ ပါရမီေတြကုိ ျဖည့္က်င့္ၿပီး ပါရမီျပည့္ေျမာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားလုိ႔ေခၚတဲ့ ဆရာရွိမွ သစၥေလးပါးကုိသိတဲ့ မဂ္ဉာဏ္လုိ႔ေခၚတဲ့ သာဝကေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီလုိ သာဝကေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္မ်ားကုိ အဆင့္အတန္းအလုိက္ အဂၢသာဝက၊ မဟာသာဝက၊ ပကတိသာဝကဆုိတဲ့ အမည္အသီးသီးနဲ႔ သာဝကဗုဒၶလုိ႔ ေခၚဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ဆုပန္ၿပီး ပါရမီျဖည့္က်င့္ၾကတဲ့ သာဝကေတြအတြက္ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဆုမပန္ဘဲ သာမာန္ကိေလသာကုန္ခမ္း ရဟႏၲာျဖစ္ကာ နိဗၺာန္ဝင္ဖုိ႔အတြက္ေတာ့ သီးသန္႔သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရာကာလ အတိအက် မရွိပါဘူး။

ဗုဒၶ၊ ပေစၥကဗုဒၶ၊ သာဝကေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းစဥ္

အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလုိ ပါရမီေတြကုိ အသီးသီးျဖည့္က်င့္ၿပီး သမၼာသမၺဳဒၶလုိ႔ေခၚတဲ့ သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားအျဖစ္၊ ပေစၥကဗုဒၶလုိ႔ေခၚတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶါအျဖစ္၊ တပည့္ အရိယာသာဝကလုိ႔ေခၚတဲ့ သာဝကဗုဒၶအျဖစ္ကုိ ရရွိေတာ္မူၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္မ်ားထဲမွာ သဗၺညဳ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔ကုိ တာရယိတုပုဂၢိဳလ္ (ကုိယ္တုိင္လည္း သံသရာမွ ကူးေျမာက္ၿပီး ေဝေနယ်တုိ႔ကုိလည္း သံသရာမွ ထုတ္ေဆာင္ကယ္တင္ေတာ္မူတဲ့ အျမတ္ဆုံးပုဂၢိဳလ္)လုိ႔ ေခၚဆုိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ အလုံးစုံကုိ အၾကြင္းအက်န္မရွိ အကုန္အစင္ သိေတာ္မူတဲ့ သဗၺညဳတဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ သစၥာေလးပါးတရားေတာ္ကုိ ကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း ထုိးထြင္းၿပီး သိေတာ္မူသလုိ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ သိေတာ္မူတဲ့ အတုိင္းလည္း ကၽြတ္ထုိက္တဲ့ သတၱဝါေဝေနယ်ေတြကုိ သူတုိ႔ရဲ႕ အလုိဆႏၵကုိလုိက္ၿပီး သစၥာတရားကုိ သိေအာင္ေဟာေျပာ ေခ်ခၽြတ္ေတာ္မူႏုိင္တဲ့အတြက္ အတုမရွိ တာရယိတုပုဂၢိဳလ္ျမတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ သတၱဝါ ေဝေနယ်ေတြရဲ႕ အလုိကုိသိၿပီး သစၥာတရားကုိ ေဟာၾကားေပးႏုိင္မႈဟာ သဗၺညဳတ ဘုရားရွင္ေတြပဲ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အႏႈိင္းမဲ့ဗုဒၶ၊ အလုံးစုံကုိ အကုန္အစင္သိေတာ္မူတဲ့ ဘုရား၊ အတုမရွိျမတ္စြာလုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ပေစၥကဗုဒၶါတုိ႔ကုိေတာ့ စာလုိ တရိတပုဂၢိဳလ္ (မိမိကုိယ္တုိင္သာ သံသရာမွ ကုိယ္စြမ္းျဖင့္ ကူးေျမာက္ႏုိင္ၿပီး သူတပါးတုိ႔ကုိ သံသရာမွ ထုတ္ေဆာင္ကယ္တင္မႈ မျပဳႏုိင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္) လုိ႔ ေခၚဆုိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္ေတြဟာ သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားရွင္မ်ား ျဖစ္ပြင့္ေတာ္မူတဲ့ အခါကာလမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ပြင့္ျခင္းမရွိဘဲ ဘုရားရွင္တစ္ဆူဆူတုိ႔ရဲ႕ ၾကားကာလျဖစ္တဲ့ သာသနာပကာလမွာပဲ ပြင့္ေတာ္မူၾကပါတယ္။ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္ေတြဟာ သဗၺညဳဘုရားရွင္ေတြလုိ သစၥာတရားကုိ ကုိယ္တုိင္လည္းသိ၊ သူတပါးကုိလည္း သိေစႏုိင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္သာ ဆရာမကူဘဲ သစၥာတရားကုိ ထုိးထြင္းသိျမင္ႏုိင္ၿပီး သူတပါးေတြကုိ သိေအာင္ေဟာျပႏုိင္ျခင္း မရွိပါဘူး။ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ ပဋိေဝဓတရား အနက္သေဘာကုိ ကုိယ္တုိင္သိျမင္ေပမယ့္ အဲဒီမဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ ေလာကုတၱရာ တရားကုိ နာမပညတ္တင္ကာ သူတပါးတုိ႔သိေအာင္ ေဟာေျပာႏုိင္စြမ္း မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အ႒ကထာ ဆရာေတြက “ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္တုိ႔ရဲ႕ သစၥာေလးပါး တရားကုိ သိျမင္ျခင္းဆုိတဲ့ ဓမၼာဘိသမယကုိ စကားမေျပာတတ္သူ အိမ္မက္မက္ျခင္းနဲ႔တူေၾကာင္း ဥပမာေပး ေျပာဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္သူျမတ္ေတြဟာ ရဟန္းျပဳခ်င္ၾကတဲ့ သူတပါးတုိ႔ကုိ ရဟန္းျပဳေပးၿပီး “ဒီလုိသြား၊ ဒီလုိေန၊ ဒီလုိထုိင္၊ ဒီလုိေျပာ” စသျဖင့္ အာဘိသမာစရိက က်င့္ဝတ္ကုိ သင္ၾကားေပးေတာ္မူႏုိင္ေပမယ့္ “ဒီလုိ႐ုပ္နာမ္ကုိ ခဲြျခားၿပီး လကၡဏာယဥ္ တင္ရမည္၊ ဒီလုိ ႐ႈမွတ္ရမည္” စသျဖင့္ နာၾကားသူေတြကုိ မဂ္ဖုိလ္ေရာက္ေလာက္ေအာင္ တရားဓမၼ ေဟာေျပာျပသေတာ္ မမူႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပေစၥက ဗုဒၶအရွင္သူျမတ္ေတြကုိ ကုိယ္တုိင္သာသိၿပီး သူတပါးကုိ သိေစေတာ္မမူႏုိင္တဲ့ အငယ္စားဘုရား၊ ဘုရားငယ္လုိ႔ ေခၚဆုိေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

သာဝကဗုဒၶျဖစ္ေတာ္မူၾကတဲ့ တပည့္သား အရိယာသာဝကေတြကုိ တာရိတပုဂၢိဳလ္ (အထုတ္အဆယ္ အကယ္အတင္ခံပုဂၢိဳလ္) လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သာဝကဗုဒၶလုိ႔ သုံးလုိက္တဲ့အတြက္ ဗုဒၶဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္လုိမ်ိဳး ဘုရားလုိ႔ အဓိပၸါယ္ အမွတ္မလဲြဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒီမွာေျပာတဲ့ ဗုဒၶဆုိတာ သစၥာတရားကုိ သိျမင္ျခင္းဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ သုံးတဲ့စကားလုံး ျဖစ္ၿပီး တပည့္သာဝကအေနနဲ႔ သစၥာတရားကုိ သိျခင္းလုိ႔ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕က အရွင္သာရိပုတၱရာေလာင္း ဥပတိႆပရိဗုိဇ္ဟာ အရွင္အႆဇိ မေထရ္ထံမွ တရားေတာ္ကုိ နာယူၿပီး ေသာတာပတၱိမဂ္ဖုိလ္၌ တည္ေတာ္မူတဲ့ အခ်က္ကုိေထာက္ၿပီး တပည့္သား အရိယာသာဝကတုိ႔ကုိ ကုိယ္တုိင္လည္း အကယ္တင္ခံ၍ သူတပါးတုိ႔ကုိလည္း ကယ္တင္ေတာ္မူတတ္တဲ့ (တာရယိတု)ပုဂၢိဳလ္လုိ႔ ထင္မွတ္တတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တပည့္သား အရိယာ သာဝကတုိ႔ ေဟာၾကားၾကတဲ့ တရားမ်ားဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံမွ စတင္ျဖစ္ေပၚေတာ္မူခဲ့တဲ့အျပင္ ဘုရားရွင္၏ လမ္းညႊန္မပါဘဲ ကုိယ္တုိင္သီးျခား နည္းတပါးနဲ႔ ေဟာၾကားျခင္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ တပည့္သား အရိယာသာဝကေတြကုိ တာရယိတုပုဂၢိဳလ္လုိ႔ မေခၚႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တပည့္သာဝက အရိယာေတြကုိ ဆရာမရွိဘဲ သစၥာေလးပါးကုိ မသိႏုိင္ဘဲ ဆရာအကူအညီ ရမွသာ သစၥာေလးပါးကုိ ေဟာၾကားႏုိင္၊ မဂ္ဉာဏ္ဖုိလ္ဉာဏ္တုိ႔ကုိ ရႏုိင္တဲ့အတြက္ တာရိတပုဂၢိဳလ္လုိ႔ပဲ ေခၚဆုိႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မရွင္းဘဲ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဗုဒၶ၊ ပေစၥကဗုဒၶ၊ သာဝကတုိ႔ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ေလးေတြကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ နားလည္သေဘာေပါက္ႏုိင္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေမးခြန္းရွင္ ေမးထားသလုိ ဘုရားနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶတုိ႔ရဲ႕ တူညီခ်က္ ျခားနားခ်က္ကုိပဲ သီးသန္႔ထုတ္ေျပာပါဆုိရင္ေတာ့ ဘုရားန႔ဲ ေပစၥကဗုဒၶေတြဟာ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူၾကတဲ့ ပါရမီ အေရအတြက္၊ ျဖည့္က်င့္ပုံ တူညီျခင္း၊ သစၥာေလးပါး တရားေတာ္ကုိ ဆရာမကူဘဲ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ထုိးထြင္း၍ သိျမင္ေတာ္မူျခင္း ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြေလာက္ေတာ့ တူညီတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရႏုိင္ၿပီး မတူညီတဲ့ အခ်က္ေတြဆုိရင္ေတာ့ ပါရမီျဖည့္က်င့္တဲ့ ကာလမတူညီျခင္း၊ သစၥာေလးပါးကို သူတပါးသိေအာင္ ေဟာေျပာႏုိင္မႈ မတူညီျခင္း၊ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ဉာဏ္ေတာ္မတူညီျခင္း၊ ပြင့္ေတာ္မူတဲ့ အခ်ိန္ကာလ မတူညီျခင္းစတဲ့ အခ်က္ေတြပဲလုိ႔ အၾကမ္းဖ်င္း နားလည္ထားရင္လည္း လုံေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္။

မိမိတုိ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ ပါရမီျဖည့္ၿပီး ပါရမီအစဥ္အတုိင္းပဲ နိဗၺာန္ကုိ သြားမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ျဖည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ပါရမီအားကုိယူၿပီး ဒီဘဝမွာပဲ ဘဝနာအလုပ္ အားထုတ္ရင္း ကိေလသာကင္းရာ နိဗၺာန္ကုိ ယူၾကမွာလားဆုိတာကုိေတာ့ ကုိယ္ပုိင္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ကုိယ္တုိင္ပဲ အားထုတ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အႀကံျပဳလုိက္ရပါတယ္။

က်မ္းကုိး =
မဟာဗုဒၶဝင္ (ပထမတဲြ၊ ပထမပုိင္း)၊ မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္

Read more »

အထမ္းသမား…

တစ္ခါက ေယာဂီအခ်ိဳ႕ကုိ တရားစစ္ေတာ့ ေယာဂီတစ္ေယာက္က “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ဒီေန႔ တရားအားထုတ္တဲ့အခါ သမာဓိ မတည္ဘဲ တစ္ခ်ိန္လုံး ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေနပါတယ္၊ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္ပါလဲဘုရား”လုိ႔ ေမးေလွ်ာက္လာပါတယ္။ “ဟုတ္လား…၊ ဘာေတြထမ္းထားလုိ႔ ေလးေနတာလဲ၊ ဘာကေလးေနတာလဲ၊ ကုိယ္ေလးေနတာလား၊ စိတ္ေလးေနတာလား” စသျဖင့္ သူ႔ကုိ ျပန္ေမးၾကည့္ ေတာ့ “ဟုိေတြးဒီေတြးေတြးရင္း ဘာကေလးေနမွန္းကုိ မသိပါဘူးဘုရား၊ ေသခ်ာတာေတာ့ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္မွာေရာ၊ ခႏၶာကုိယ္ တစ္ခုလုံးမွာပါ မလႈပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေလးလံေနတယ္ဆုိတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ဘုရား”လုိ႔ သူကျပန္ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔အေမးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလးလံတယ္ဆုိတာ ထမ္းထားလုိ႔ပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထမ္းမထားရင္ ေလးမွာမဟုတ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာေလးေတြကုိ ရွင္းျပရင္း ကိေလသာေတြနဲ႔ အၿမဲျပည့္ေနတဲ့ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ အထမ္းသမားေတြသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အထမ္းသမားေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒီလုိေလးလံျခင္း၊ ေပါ့ပါးျခင္း စတာေတြလည္း ျဖစ္ေနၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆက္လက္ေဟာေျပာ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ေလးလံျခင္း၊ ေပါ့ပါးျခင္းဆုိတာေတြဟာ ကုိယ္တုိင္ ထမ္းထားတဲ့ အရာေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ပစၥည္းဝတၳဳေတြကုိ ထမ္းထားရင္ ႐ုပ္ခႏၶာကုိယ္မွာ ေလးလံေနမွာျဖစ္ၿပီး စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေလးလံစရာ အရာေတြကုိ ထမ္းထားရင္ စိတ္မွာေလးလံေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေလးလံမႈေတြေၾကာင့္ ႐ုပ္ခႏၶာကုိယ္ႀကီး တစ္ခုလုံးပါ ေလးလံ ေနတတ္တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းခြင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ အလုပ္သမားႀကီးေတြဟာ တစ္ခါတေလ ထမ္းထားတဲ့ ဝန္ထုတ္ဝန္ပုိးေတြေၾကာင့္ မႏုိင္မနင္းျဖစ္ကာ တစ္ကုိယ္လုံး ေလးလံသြားတတ္သလုိ တစ္ခါတေလ ဘာမွမလုပ္၊ ဘာပစၥည္းမွ မထမ္းမမဘဲ ေနတဲ့သူေတြမွာလည္း စိတ္ရဲ႕ဖိအားေတြေၾကာင့္ တစ္ကုိယ္လုံး ေလးလံသြားတတ္ေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲေလးေလး အရင္းစစ္ေတာ့ ေလးလံစရာေတြကုိ ထမ္းထားၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္ဝတၳဳေတြကုိပဲ ထမ္းထမ္း၊ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေလးလံမႈေတြကုိပဲ ထမ္းထမ္း အထမ္းမ်ားတဲ့ အထမ္းသမားကေတာ့ ထမ္းထားတာနဲ႔အမွ် ေလးလံေနၾကမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ ေလးလံမႈေတြထဲမွာ စိတ္အစဥ္ ေလးလံမႈကေတာ့ အဆုိးဆုံးျဖစ္ၿပီး အေလးဆုံးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာစကားမွာ “စိတ္ေထာင္းေတာ့ကုိယ္ေက်၊ စိတ္ပ်ိဳေတာ့ ကုိယ္ႏု”ဆုိတဲ့ ဆုိး႐ုိးစကားတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အလုပ္ပင္ပန္းလုိ႔ ကုိယ္ႏြမ္းရတဲ့ သေဘာေတြ ရွိတတ္ေပမယ့္ ဘာမွမလုပ္ဘဲ စိတ္ပင္ပန္းေနၾကတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတတ္ၿပီး ဒီလုိ စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြ မ်ားလာတဲ့သူေတြမွာ ႐ုပ္အဆင္းအဂၤါေတြပါ ႏြမ္းလ်လာတတ္တဲ့အတြက္ စိတ္ပန္းရင္ ကုိယ္ႏြမ္းတတ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလုိစိတ္ပင္ပန္းမႈေတြ ျဖစ္ေစၿပီး ကုိယ္ပါႏြမ္းေစတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းကေတာ့ စိတ္အစဥ္ကုိ ႏြမ္းေစတတ္တဲ့ အေတြးေတြကုိ ထမ္းထားလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေတြးေတြေနာက္လုိက္ရင္း အဲဒီအေတြးေတြကုိ ခံစားေနမိတဲ့အတြက္ စိတ္အစဥ္ေတြ ေလးလံေနျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒီလုိစိတ္ေတြ ေလးေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း ဘာမွမလုပ္ခ်င္၊ မကုိင္ခ်င္၊ မေျပာခ်င္ျဖစ္ကာ ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးပါ ေလးလံေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အေတြးဆုိေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြကသာ စိတ္ကုိပူေလာင္ေစ၊ ထိုင္းမႈိင္းေစ၊ ေလးလံေစတတ္တဲ့အတြက္ မေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြကုိ ေတြးေတာေနျခင္းျဖင့္ အေတြးေတြကုိ ထမ္းမထားမိဖုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ခက္ေတာ့ခက္သား မေကာင္းတဲ့ အေတြးဆုိတာ လုပ္ၿပီးမေတြးလည္း အလုိလုိ ဝင္လာေနတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ သတိဝီရိယနဲ႔ အၿမဲတုိက္ထုတ္ႏုိင္မွ ေတာ္ကာက်တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ မဟုတ္လုိ႔ကေတာ့ ဘယ္သူက ဘာေျပာလုိ႔၊ ဘယ္လုိလုပ္လုိ႔၊ ဘယ္ေၾကာင့္ဘာျဖစ္လုိ႔ စတဲ့အာ႐ုံေတြေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြကေန ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြကေန မထြက္ႏုိင္၊ မခြါႏုိင္ ျဖစ္ေနသမွ်၊ အေတြးေတြးေနာက္ကုိ လုိက္ရင္း အေတြးေတြကုိ ထမ္းထားေနသမွ် စိတ္အစဥ္ဟာလည္း ၾကာေလေလးေလ ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အထမ္းသမားဆုိတဲ့ စကားနဲ႔စပ္ၿပီး ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ထဲက အမ်ိဳးသမီးငယ္ တစ္ေယာက္ကုိ ေက်ာပုိးၿပီး ထမ္းသြားေပးဖူးတဲ့ မဟာယာန ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးႏွင့္ မိတ္ေဆြဘုန္းႀကီး တစ္ပါးအေၾကာင္း သတိရမိပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က တရားအားထုတ္ေဖာ္ အားထုတ္ဖတ္ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါး ရွိခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ တစ္ေန႔ အဲဒီဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးဟာ တစ္ေနရာကုိ ၾကြသြားတုန္း လမ္းမွာေခ်ာင္းမကူးႏုိင္ဘဲ ဒုကၡျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ တစ္ေယာက္ကုိေတြ႕ေတာ့ တစ္ပါးက ေက်ာပုိးကာ ထမ္းေခၚသြားၿပီး ကမ္းတစ္ဘက္ကုိ အေရာက္ပုိ႔ေပးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးေပးတဲ့ ဘုန္းႀကီးကုိ အျခားတစ္ပါးက “အရွင္ဘုရား ဘုန္းႀကီးက ဘာျဖစ္လုိ႔ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီး ထမ္းပုိ႔ေပးရတာလဲ”လုိ႔ ေမးပါတယ္။ အေမးခံရတဲ့ ဘုန္းႀကီးက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿပဳံးၿပီးပဲ ေနလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္အၾကာ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါး ဆုံျဖစ္တဲ့အခါမွာလည္း အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီး ထမ္းပုိ႔ေပးခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီးကုိ အျခားတစ္ပါးက “အရွင္ဘုရား ဘာျဖစ္လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီး ထမ္းပုိ႔ေပးရတာလဲ”ဆုိၿပီး ထပ္ေမးပါတယ္။ ဒီအခါမွာလည္း အေမးခံရတဲ့ ဘုန္းႀကီးက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿပဳံးလုိ႔သာ ေနလုိက္ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ တစ္လႏွစ္လအၾကာ တစ္ခါျပန္ေတြ႕တဲ့ အခါမွာလည္း အဲဒီဘုန္းႀကီးက အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီး တစ္ဘက္ကမ္းကုိ ထမ္းသြားေပးတဲ့ ဘုန္းႀကီးကုိ “အရွင္ဘုရား အဲဒီတုန္းက ဘာေၾကာင့္ ရဟန္းနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီး ကမ္းတစ္ဘက္ကုိ ထမ္းပုိ႔ေပးရတာလဲ”လုိ႔ ထပ္ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေမးခံရတဲ့ ဘုန္းႀကီးက သူ႔အေမးကုိ “အရွင္ဘုရားက အခုအခ်ိန္ထိေတာင္ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီး ထမ္းထားေနပါလား”လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေမးခြန္းေမးတဲ့ ဘုန္းႀကီးဟာ သတိသံေဝဂ ရသြားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါက ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ မဟာယာန ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းေလး ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းအရာထဲမွာ ေျပာခ်င္တာက လက္ေတြ႕အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီးထမ္းသြားေပးတဲ့ ဘုန္းႀကီးဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝိနည္းေၾကာင္းအရ မအပ္ေပမယ့္ ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ ကူညီေပးခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္းလည္း ဘာစိတ္မွမျဖစ္ဘဲ ၿပီးသြားခဲ့ေပမယ့္ က်န္တဲ့တစ္ပါးကေတာ့ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိပဲ စိတ္ထဲမွာအၿမဲေတြးကာ တစ္စိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေနၿပီး အခ်ိန္ျပည့္ ဒီအမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္းကုိ အေတြးေတြနဲ႔ ထမ္းထားေနတဲ့အတြက္ တရားအလုပ္ကုိလည္း ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏုိင္တဲ့အျပင္ စိတ္အစဥ္မွာလည္း အေတြးေတြနဲ႔ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေနတဲ့ သေဘာရွိေနခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ကိစၥကုိ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ဘဲ အေတြးေတြနဲ႔ ထမ္းထားေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ အျဖစ္ကုိ သတိျပဳေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အဲဒီတုန္းက တကယ္အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးေပးခဲ့တဲ့ ရဟန္းက အေတြးေတြနဲ႔ ထမ္းထားတဲ့ရဟန္းကုိ “အရွင္ဘုရားက အခုအခ်ိန္ထိ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီးထမ္းထားတုန္းပါလား”လုိ႔ ျပန္လည္ေျပာဆုိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေကာင္းတဲ့ စကားေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ မေကာင္းတဲ့ ကိေလသာ အေတြးေတြနဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္ ေတြးေနတဲ့ အထမ္းသမား ဘုန္းႀကီးရဲ႕ အျဖစ္ဟာ လက္ေတြ႕ဘဝမွာ မေကာင္းတဲ့အေတြးေတြကုိ ထမ္းထားေနၾကတဲ့ သူေတြအတြက္ တကယ့္ကုိ သတိျပဳစရာ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေလာကေတာင္ ျမန္မာျပည္က ဒကာမႀကီး တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္ၿပီး တုိင္တာကုိ နားေထာင္လုိက္ရ ပါေသးတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ ဒကာႀကီးနဲ႔ အခန္႔မသင့္ စကားမ်ားရာက ဒကာႀကီးေျပာတဲ့ စကားေတြကုိ ျပန္တုိင္ေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္ဘုရား ဒကာႀကီးက ဘယ္လုိေျပာတာ၊ ဘယ္သူေၾကာင့္ ဘာေတြျဖစ္ေနတာ စတဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိေျပာရင္း “တပည့္ေတာ္မွာ အရွင္ဘုရား ဒကာႀကီးရဲ႕ စကားေတြကုိ စဥ္စားတုိင္း ေဒါသျဖစ္လြန္းလုိ႔ စားလုိ႔လည္းမရ၊ အိပ္လုိ႔လည္းမေပ်ာ္၊ ဘာမွကုိ မလုပ္ခ်င္ မကုိင္ခ်င္ကုိ ျဖစ္ေနပါတယ္ဘုရား”လုိ႔လည္း ေလွ်ာက္ပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းမွာ ဒကာမႀကီးကုိ စိတ္သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း စကားေလးေတြေျပာရင္း ဒကာမႀကီးကုိ “ဒကာမႀကီးေရ ၿပီးခဲ့တာလည္း ၿပီးပါေစေတာ့၊ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွားတယ္၊ ဘယ္သူမွန္တယ္ ဆုိတာထက္ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ အၿပိဳင္အဆုိင္ ငါမွန္တယ္ဆုိတဲ့ ငါစဲြေတြေၾကာင့္လုိ႔ပဲ ထင္ပါတယ္၊ ျဖစ္ခဲ့တာက ၿပီးေနခဲ့ပါၿပီ၊ အခုဒကာမႀကီး ခံစားေနရတဲ့ ပင္ပန္းမႈေတြက စကားလုံးေတြေနာက္ လုိက္ခံစားၿပီး အေတြးေပါင္းစုံကုိ စိတ္မွာထမ္းထားလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလုိအေတြးေတြကုိ ထမ္းထားေနသမွ် ဒကာမႀကီးရဲ႕ စိတ္ပင္ပန္းမႈဒဏ္ေတြက ေပ်ာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလုိ စိတ္ပင္ပန္းမယ့္ အေတြးေတြကုိ အျမန္ဆုံး ေဖ်ာက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ေနၾကည့္ပါ ဒကာမႀကီး”လုိ႔ အႀကံျပဳလုိက္ရပါေသးတယ္။

ဒီေတာ့မွ ဒကာမႀကီးက “အရွင္ဘုရားေရ အမွန္အတုိင္း ေျပာရရင္ တပည့္ေတာ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ေတြးရင္း အဲဒီအေတြးေတြကုိ ထမ္းထားခဲ့တဲ့အတြက္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္အစဥ္ဟာ တကယ့္ကုိ ေလးလံေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ အရွင္ဘုရားေက်းဇူးေၾကာင့္ အထုိက္အေလ်ာက္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားၿပီး ထမ္းထားတာေတြ ေလ်ာ့သြားပါၿပီဘုရား၊ ေနာက္ဆုိရင္ မေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြကုိထမ္းရင္း စိတ္အစဥ္ ေလးလံေစမယ့္ အလုပ္ေတြ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ သတိထား ႀကိဳးစားပါမယ္ဘုရား”လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားရင္း ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။ “အင္း… ဒကာမႀကီးလည္း ထမ္းထားတာေတြက တယ္မ်ားပါလား”လုိ႔ စိတ္မွာေတြးရင္း အထမ္းသမား ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိျပဳလုိက္မိပါတယ္။

ဆိုလိုတာက ပုထုဇဥ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန စတဲ့ ကိေလသာမ်ား၊ အကုသုိလ္မ်ားကုိ အခ်ိန္ျပည့္ ထမ္းထားတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ စိတ္အစဥ္မွာလည္း ဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္ အေတြးေတြနဲ႔ အၿမဲေလးလံေနတတ္ေၾကာင္း၊ စိတ္မွာမေကာင္းတဲ့ အရာေတြကုိထမ္းရင္း ေလးေနသမွ် ကုိယ္မွာလည္း ေလးေနတတ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးကုိ အသုံးျပဳၿပီး အေလးေတြကုိ ထမ္းေနၾကတဲ့ တကယ့္အထမ္းသမားမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီလုိ အထမ္းသမားမ်ား ျဖစ္ေနသမွ် ဘယ္ေတာ့မွ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္မႈကုိ ရၾကာမွာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္အစဥ္ကုိ ေလးလံေစတဲ့ မေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္မ်ားကုိ ထမ္းမထားဘဲ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် အထမ္းသမားေတြ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ သတိထားၿပီး ကုိယ့္စိတ္ကုိ ျပဳျပင္ၾကည့္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့အရာေတြကုိ ထမ္းထားရတဲ့ အထမ္းသမား အျဖစ္ကေန အထုိက္အေလ်ာက္ သက္သာလာႏုိင္တဲ့အျပင္ ကိေလသာတရားေတြေၾကာင့္ ေလးလံေနတတ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ကုိယ္ကုိလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ ေပါ့ပါးေစႏုိင္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္နဲ႔ကုိယ္ကုိ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေစတတ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္တရားမ်ား မကိန္းႏုိင္ေအာင္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတရားမ်ားနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း အထမ္းသမား အျဖစ္မွ ခဏပဲျဖစ္ျဖစ္ ကင္းလြတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ ေစတနာထား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ကပ္မလုိက္နဲ႔…

ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမ်ား ဘုရားရွိခုိးတုိင္း ဆုိေလ့ရွိၾကတဲ့ ၾသကာသ ကန္ေတာ့ခ်ိဳးမွာ “အပါယ္ေလးပါး၊ ကပ္သုံးပါး၊ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး၊ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါး၊ ဝိပတၱိတရားေလးပါး တုိ႔မွ အခါခပ္သိမ္း ကင္းလြတ္ၿငိမ္းသည္ျဖစ္၍…” စသျဖင့္ ဆုေတာင္းထားတဲ့ ဆုေတာင္းပုိင္းေလး ရွိပါတယ္။ ကန္ေတာ့ရတဲ့ အက်ိဳးေၾကာင့္ ဒီလုိဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ ရလာဘ္ေတြ မျဖစ္ေစဖုိ႔ ေတာင့္တတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေခတ္မွာ သတၱဝါေတြ မျဖစ္ဖုိ႔ေတာင့္တေနတဲ့ အရာေတြက ၾကာေလမ်ားေလ၊ ၾကာေလ ျဖစ္လာေနတာေတြကေတာ့ ေတြးၾကည့္ရင္ အေတာ့္ကုိ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနပါတယ္။ အဲဒီလုိ မျဖစ္ဖုိ႔ေတာင့္တၾကတဲ့ ေတာင့္တမႈေတြထဲမွာ အဆုိးဆုံးက ကပ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကပ္ေတြနဲ႔ မႀကဳံပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင့္တေနတဲ့ၾကားက ကပ္ေတြက ေရာက္ေရာက္လာေတာ့ သတၱဝါေတြမွာ ကပ္မဆုိက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း ကပ္႐ုိက္တာကုိ ခံေနၾကရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကပ္သီးကပ္သပ္ ေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ ကပ္႐ုိက္တာကုိ ခံေနရတာဟာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ကပ္လုိက္ေနသလုိမ်ား ျဖစ္ေနလုိ႔လားေပါ့…။ ကပ္႐ုိက္တာကုိ မခံရေအာင္ ကပ္မလုိက္ဘဲ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရင္ မေကာင္းဘူးလားေပါ့…။

ဒီမွာေျပာလုိတဲ့ ကပ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးက ကပၸဆုိတဲ့ ပါဠိစကားလုံးကုိ ျမန္မာမႈျပဳထားတဲ့ ပ်က္စီးျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ ကပ္ကုိ ေျပာလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကပ္ဟာ အမ်ိဳးအစားအေနနဲ႔ တုတ္၊ ဓားလက္နက္ စတဲ့ စစ္မက္မ်ားေၾကာင့္ ပ်က္စီးရတဲ့ သတၳႏၲရကပ္၊ ေရာဂါအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပ်က္စီးရတဲ့ ေရာဂႏၲရကပ္၊ စားရမဲ့ေသာက္ရမဲ့ ျဖစ္ကာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္းေၾကာင့္ ပ်က္စီးရတဲ့ ဒုဗၻိကၡႏၲရကပ္ဆုိၿပီး သုံးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ဒီသုံးမ်ိဳးမွာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ကာ ပ်က္စီးၾကရတဲ့ သူေတြကုိ ကပ္ဆုိက္တယ္လုိ႔ ဆုိတာျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သဘာဝေဘး အႏၲရာယ္ေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိကပ္ေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေပၚကာ ပ်က္စီးေနၾကတဲ့ သတၱဝါေတြရဲ႕ အျဖစ္ကေတာ့ ကပ္ေဘးသင့္ေနၾကတဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။

ဒီကပ္ေတြဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကပ္နဲ႔ႀကဳံေနရတာကုိက ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ အျပစ္ေတြပဲလုိ႔ ေျပာလုိက ေျပာႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကပ္ေတြက်ေရာက္ေနတဲ့ေနရာ၊ ကပ္ဆုိက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္ကလာျဖစ္ရတာကုိက ကုိယ့္ရဲ႕အကုသုိလ္အက်ိဳးပဲလုိ႔ ဆုိလုိက ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ အဆုံးစြန္အထိ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒုကၡအားလုံးရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ရာကုိ ရေအာင္မလုပ္ႏုိင္ေသးတာကုိက ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ အႀကီးမားဆုံး အျပစ္တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနျခင္းပါပဲ။ ကပ္ေတြနဲ႔ေဝးေအာင္၊ ကပ္ေတြကေနလြတ္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေသးဘဲ ကပ္ေတြေနာက္ကုိ လုိက္ေနမိတာကုိက ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ အျပစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒီကပ္ေတြကေနလြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကပ္မလုိက္ဘဲ ေနႏုိင္ေအာင္ လုပ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံးကုိၾကည့္ရင္ ကပ္ေဘးေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ႀကဳံလာေနတာကုိ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ အပါအဝင္ တုိးတက္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာေနၾကတဲ့ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆုံး ႏုိင္ငံေတြမွာလည္း ကပ္ေတြက တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကေတာ့ ကုိယ့္သူမကယ္ႏုိင္၊ သူ႔ကုိယ္မကယ္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနေတြ ျဖစ္လာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေလာကပဲ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ သဘာဝေဘး အႏၲရာယ္ေတြ၊ ဒီေဘးအႏၲရာယ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆုိးက်ိဳးေတြ၊ ငတ္မြတ္ျခင္းေတြ၊ ေရာဂါျဖစ္ပြားမႈေတြ စတာေတြဟာ ကပ္ဆုိက္ျခင္းရဲ႕ သေဘာေတြ ျဖစ္ေနၿပီး လစ္ဗ်ားမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ တုိက္ခုိက္ ေခ်မႈန္းမႈေတြဟာလည္း သတၱဝါေတြကုိ ပ်က္စီးေစတဲ့ ကပ္ဆုိက္မႈေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သတၱဝါေတြဟာ ကုိယ္မျဖစ္ခင္ေတာ့တစ္မ်ိဳး၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့မွ အထိတ္တလန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြနဲ႔ တကယ့္ကုိ တုန္လႈပ္တတ္တဲ့ သေဘာရွိၾကေပမယ့္ ဒီကပ္ေတြ မျဖစ္ေအာင္၊ ဒီကပ္ေတြနဲ႔ မႀကဳံေအာင္၊ ႀကဳံလာရင္လည္း ဒီကပ္ေတြကေန ေက်ာ္လႊားႏုိင္ေအာင္၊ ဒီကပ္ေတြေနာက္ မလုိက္ရေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔က်ေတာ့ သတိမျပဳမိၾက၊ မလုပ္လုိၾကဘူး ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ကပ္ဆုိက္တာကုိ မႀကဳိက္ရင္ ကပ္မလုိက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ မႀကိဳးစားျဖစ္ဘဲ ကပ္ေနာက္ကုိသာလုိက္ၿပီး ကပ္႐ုိက္တာကုိ ခံရေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ကပ္ဆုိက္ျခင္းဟာ ကပ္လုိက္မိလုိ႔ပဲဆုိတဲ့ ေကာက္ခ်က္တစ္ခုပဲ ထြတ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကပ္ေဘးေတြေၾကာင့္ ပ်က္စီးတာကုိ ဘယ္သူမွ လုိခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိ မလုိခ်င္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ဒီလုိမေကာင္းတဲ့ ေဘးေတြက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေတာင့္တၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုေတာင္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိကပ္ေဘးဆုိတာေတြက ဆုေတာင္းေန၊ ေတာင့္တေန႐ုံနဲ႔ ေရာက္မလာမယ့္ အရာေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ဒီကပ္ေဘးေတြက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၿပီး ရယူရမယ့္အရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ကပ္ေဘးေတြ မက်ေရာက္တဲ့ေနရာ၊ ကပ္ေဘးေတြ ျဖစ္ေလ့မရွိတဲ့ ဘဝေတြကုိ ရေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး က်င့္ႀကံယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကပ္ေဘးေတြကေန နည္းနည္းလြတ္ခ်င္ရင္ နည္းနည္းႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ၿပီး၊ မ်ားမ်ားလြတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ မ်ားမ်ားႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အၾကြင္းမဲ့ လြတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ အဆုံးစြန္အထိ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကပ္ေဘးေတြကေန အၾကြင္းမဲ့လြတ္ဖုိ႔ကေတာ့ ဘဝတစ္ခု အဆုံးသတ္သြား၊ သံသရာခရီးဆုံးသြား၊ ကိေလသာကုန္သြားမွပဲ လြတ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ သံသရာလည္မႈ ရွိေနသမွ်ေတာ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္၊ တစ္ေနရာ၊ ဘဝတစ္ခုခုမွာ ကပ္ေဘးတစ္ခုခုနဲ႔ မလဲြမေသြ ေတြ႕ေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ မ်ားေနေလ ကပ္ေဘးႀကံဳရမႈေတြ မ်ားေနေလ ျဖစ္သလုိ မေကာင္းမႈေတြ ရွည္ရွည္ေလေလ ဘဝသံသရာ ရွည္ေလျဖစ္ၿပီး ကပ္ေဘးေတြလည္း ရွည္ေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ေျပာင္းျပန္အေနနဲ႔ ေကာင္းမႈေတြ မ်ားေလ ကပ္ေဘးေတြနဲ႔ ေဝးေလျဖစ္ၿပီး ေကာင္းမႈေတြစုံေလ ကပ္ေဘးေတြ ကုန္ေလပဲ ျဖစ္ကာ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ကိေလသာပါ ကုန္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းတာမွန္သမွ် ေတာင့္တစရာ မလုိဘဲ အၾကြင္းမဲ့ ကုန္ၿပီဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကပ္ေဘးမႀကဳံဖုိ႔ ကပ္ေဘးကုန္ရာ ခုိလႈံရာျဖစ္တဲ့ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ားကုိသာ အခ်ိန္ရွိခုိက္ အားထုတ္လုိက္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ရွိထားတဲ့ သူဟာ ကပ္ေဘးေတြနဲ႔ ႀကဳံမွာမဟုတ္သလုိ ႀကဳံလာခဲ့ရင္လည္း ကပ္ေဘးကေန လြတ္ကင္းတတ္ပါတယ္။ ကုသိုလ္ရဲ႕ သေဘာလကၡဏာကုိက “အျပစ္မရွိျခင္း၊ ေကာင္းေသာ အက်ိဳးကုိေပးျခင္း” သေဘာလကၡဏာ ရွိတဲ့အတြက္ ကုသုိလ္လုပ္ေနတဲ့သူ၊ ကုသုိလ္ရွိေနတဲ့သူဟာ အျပစ္လည္းမျဖစ္သလုိ မေကာင္းတဲ့အက်ိဳးလည္း ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကုသုိလ္ရွိေနတဲ့သူဟာ ကပ္ဆုိက္တာနဲ႔လည္း ႀကဳံမွာမဟုတ္သလုိ၊ ကပ္႐ုိက္တာလည္း ခံရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ အျပစ္ေတြနဲ႔ေဝးေနသလုိ ကပ္ေဘးေတြနဲ႔လည္း ေဝးေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အကုသုိလ္ရဲ႕ သေဘာလကၡဏကေတာ့ “အျပစ္ႏွင့္တကြျဖစ္ျခင္း၊ မေကာင္းေသာ အက်ိဳးကုိေပးျခင္း” သေဘာလကၡဏာ ရွိတဲ့အတြက္ အကုသုိလ္လုပ္ေနတဲ့သူ၊ အကုသုိလ္ရွိေနတဲ့သူဟာ အျပစ္လည္းျဖစ္သလုိ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးေတြနဲ႔လည္း ႀကဳံေနၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကုသုိလ္ရွိေနတဲ့သူဟာ ကပ္ဆုိက္တာနဲ႔လည္း ႀကဳံေနရမွာ ျဖစ္သလုိ ကပ္႐ုိက္တာေတြနဲ႔လည္း ႀကဳံေနၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ေၾကာင့္ အျပစ္ေတြနဲ႔ နီးေနသလုိ ကပ္ေဘးေတြနဲ႔လည္း နီးေနမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈဆုိသလုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိဆုိေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒီဘဝမွာ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ေနေပမယ့္ ဒီလုိအျဖစ္ဆုိးေတြ၊ ဒီလုိမေကာင္းတဲ့ အေျခအေနေတြ၊ ဒီလုိ မေကာင္းတဲ့သူေတြနဲ႔ လာေတြ႕ေနရတာက်ေတာ့ေကာ ဘယ္လုိေျပာမလဲလုိ႔ ေစာဒကာ တက္လာစရာရွိပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဒီဘဝလုပ္ေနတဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ိဳးရလာဘ္ကေတာ့ အခ်ိန္တန္တဲ့အခါ သူ႔ဖာသာသူ အက်ိဳးေပးလာမယ့္အရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးေပးအေနနဲ႔ ဒီလုိအခ်ိန္၊ ဒီလုိေနရာ၊ ဒီလုိသူေတြနဲ႔ လာေတြေနရတာကုိက ကုိယ့္ရဲ႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က လုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးရလာဘ္ပဲလုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္ေကာင္း၊ ကာလေကာင္း၊ ေနရာေကာင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ႀကဳံခြင့္မရဘဲ ေခတ္ဆုိး၊ ကာလဆုိး၊ ေနရာဆုိး၊ လူဆုိးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတာဟာ အကုသုိလ္ရဲ႕ အက်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕လက္ေတြ႕ ဘဝေတြမွာ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္လည္း လူခ်င္းတူ၊ လူ႔ဘဝ ရတာခ်င္းတူေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕က ေနရာေကာင္းမွာ၊ ဘဝေကာင္းေကာင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ႀကဳံရၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေနရာလည္းဆုိး၊ ဘဝလည္းဆုိးၿပီး လူဆုိးေတြပါ ေတြ႕ႀကဳံေနရတာေတြဟာ ကုသုိလ္နဲ႔အကုသုိလ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးေပး ကြဲျပားမႈေၾကာင့္ဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းသိျမင္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အရင္းစစ္ေတာ့ ေခတ္ကာလ အေနအထားအရ ကပ္ဆုိးေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ေနရတာေတြဟာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြအျဖစ္ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကပ္ဆုိက္တာနဲ႔ႀကဳံေအာင္ မေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္ေတြလုပ္ရင္း ကပ္လုိက္မိတဲ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ပဲဆုိတာ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူခ်င္းတူေပမယ့္ ကပ္ဆုိက္တာနဲ႔ႀကဳံၿပီး ကပ္႐ုိက္တာ ခံရတဲ့သူေတြ ရွိသလုိ ကပ္႐ုိက္တာ မခံရတဲ့ သူေတြရွိေနတာကုိက ေကာင္းကံ၊ မေကာင္းကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ကဲြျပားခ်က္ေတြပဲဆုိတာ သတိျပဳမိၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကပ္ေဘးႀကဳံေပမယ့္ ကပ္႐ုိက္တာနဲ႔ နီးသူေတြရွိသလုိ၊ ကပ္႐ုိက္တာနဲ႔ ေဝးေနသူေတြ ရွိေနတဲ့အခ်က္က ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး လုပ္ခဲ့မိၾကတဲ့ ကပ္မလုိက္မိသူ၊ ကပ္လုိက္မိသူေတြရဲ႕ အက်ိဳးရလာဘ္ အေနျဖင့္ အထင္အရွား ေတြ႕ျမင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကံတရားရဲ႕ သက္ေရာက္မႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကပ္ဆုိက္မႈေတြ မ်ားမ်ားလာၿပီး ကပ္႐ုိက္တာေတြနဲ႔ ႀကဳံလာေနရတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ ကပ္႐ုိက္တာကို အတတ္ႏုိင္ဆုံး မခံရဖုိ႔နဲ႔ ကပ္႐ုိက္တာေတြကေန ေဝးသထက္ ေဝးၾကေစဖုိ႔၊ ကပ္ေဘးေတြကေန အၾကြင္းမဲ့ ေဝးကြာရာျဖစ္တဲ့ ဒါန၊ သီလ၊ သမထ၊ ဝိပႆနာဆုိတဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြကုိသာ စြမ္းႏုိင္သမွ် ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္း ကပ္႐ုိက္တာေတြကုိ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့အကုသုိလ္ေတြေနာက္ ကပ္မလုိက္ဘဲ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ အေလးအနက္ သတိေပး တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။
“သတိ… ကပ္မလုိက္နဲ႔”

Read more »

ထုိ႔ထက္အလြန္...

“ခုိးသူတစ္ေယာက္သည္ ခုိးသူတစ္ေယာက္ကုိ ပ်က္စီးေအာင္ ျပဳႏုိင္ရာ၏။
ရန္သူတစ္ေယာက္သည္ ရန္သူတစ္ေယာက္ကုိ ပ်က္စီးေအာင္ ျပဳႏုိင္ရာ၏။
မေကာင္းသျဖင့္ ထားအပ္ေသာစိတ္သည္ကား ထုိစိတ္ရွိသူကုိ ထုိရန္သူ၊ သူခုိးတုိ႔ထက္ပင္ ယုတ္ည့ံေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္၏”
(ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား)

သတၱဝါတုိင္း၊ သတၱဝါတုိင္း ဘဝတြင္ ရန္သူအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆုိင္ဆုံေတြ႕ရတတ္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ပ်က္စီးမႈမ်ားႏွင့္လည္း ႀကဳံေတြ႕ရတတ္၏။ အတြင္းရန္သူမ်ားႏွင့္လည္း ႀကဳံေတြ႕ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အျပင္ရန္သူမ်ားႏွင့္လည္း ႀကဳံေတြ႕ရတတ္၏။ အတြင္းရန္သူမ်ားေၾကာင့္ ပ်က္စီးမႈမ်ား ရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အျပင္ရန္သူမ်ားေၾကာင့္ ပ်က္စီးမႈမ်ားလည္း ရွိႏုိင္ေပ၏။ သူခုိး၊ ဓားျပ၊ ရန္ဘက္ရန္ၿပိဳင္ စသည့္ အျပင္ရန္သူမ်ားေၾကာင့္ ပ်က္စီးမႈမ်ားလည္း ရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ ဣႆာ၊ မစၧရိယ စသည့္ မေကာင္းသည့္ အတြင္းရန္သူမ်ားေၾကာင့္ ပ်က္စီးမႈမ်ားလည္း ရွိႏုိင္ေပ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိပ်က္စီးမႈမ်ားတြင္ သူခုိးဓားျပစသည့္ ရန္သူမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ ပ်က္စီးမႈမ်ားသည္ တစ္ဘဝမွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းသည့္ ေစတနာ ဦးစီးထားသည့္ အကုသုိလ္စိတ္ထားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ ပ်က္စီးမႈသည္ကား ထုိစိတ္ရွိသူအား အဆအေထာင္မက ဘဝေပါင္းမ်ားစြာအထိ ပ်က္စီးမႈကုိ ျဖစ္ေပၚေစတတ္၏။ တစ္စုံတစ္ေယာက္၊ တစ္စုံတစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ ပ်က္စီးမႈသည္ တဒဂၤအခုိက္အတံ့မွ်သာ ျဖစ္ေပၚေစေသာ္လည္း မိမိကုိယ္တုိင္ ဆုတ္ကုိင္ထားသည့္ မေကာင္းသည့္ စိတ္ထားသည္ကား မိမိအား သံသရာတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးမႈကုိ ျဖစ္ေပၚေစတတ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အျပင္ရန္သူမ်ားေၾကာင့္ ပ်က္စီးမႈထက္ အတြင္းရန္သူမ်ားေၾကာင့္ ပ်က္စီးမႈသည္ကား ထုိ႔ထက္အလြန္ပင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

မွန္၏။ မိမိတုိ႔၏ လက္ေတြ႕ဘဝမ်ားတြင္လည္း ထုိအသက္ခႏၶာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရားထူးဌာနႏၲရမ်ား၏ ပ်က္စီးမႈမ်ားကုိ ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ တစ္ခါတရံ “ဘယ္သူေတာ့ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ဘယ္လုိျဖစ္သြားၿပီ၊ ဘာျဖစ္သြားၿပီ၊ ဘယ္လုိပ်က္စီးသြားၿပီ” စသည့္ အေျပာအဆုိ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ဖူးၾကမည္ ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ တစ္ခါတရံ “ဘယ္သူေတာ့ျဖင့္ သူ႔တရားသူစီရင္သြားၿပီ၊ သူ႔လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ သူ႔ဘဝ သူဖ်က္သလုိ ျဖစ္သြားၿပီ၊ သူ႔လုပ္ရပ္က သူ႔ကုိဒုကၡေပးသြားၿပီ” စသည့္ အေျပာအဆုိ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္လည္း ႀကဳံေတြ႕ဖူးၾကမည္ ျဖစ္၏။ မည္သုိ႔ပင္ ႀကဳံေတြ႕ၾကေသာ္လည္း အရင္းစစ္ေသာ္ သူတပါးေၾကာင့္ ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးမႈထက္ မိမိေၾကာင့္ ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးမႈသည္ကား ပုိ၍တန္ဘုိးမ်ားၿပီး ပုိ၍ပင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္တစ္ခုသာ ထြက္ေပၚလာခဲ့ေပ၏။ မည္သူက မည္ကဲ့သုိ႔ ပ်က္စီးေစေသာ္လည္း ထုိပ်က္စီးမႈသည္ မိမိကုိယ္တုိင္ ျပစ္ေပၚေစသည့္ ပ်က္စီးမႈႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္ကား အစအရာမက ကြာျခားေနမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိ၏ မေကာင္းသည့္ စိတ္ေစတနာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ ပ်က္စီးမႈသည္ကား မိမိအား သံသရာတစ္ေလွ်ာက္တြင္ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ပင္ ပ်က္စီးေစမည္သာ ျဖစ္ပါေပ၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာဝတၳိျပည္၊ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သီတင္းသုံး ေနေတာ္မူစဥ္က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္ပါ၏။ ထုိစဥ္က သာဝတၱိျပည္တြင္ အနာထပိဏ္ သူေ႒း၏ ႏြားမ်ားကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေပးရသည့္ နႏၵအမည္ရသည့္ ႏြားေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ရွိ၏။ နႏၵသည္ ႏြားေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း အေတာ္အသင့္ ခ်မ္းသာသူလည္း ျဖစ္၏။ တစ္ခါတရံ နႏၵသည္ အနာထပိဏ္ သူေ႒းအိမ္သုိ႔သြားစဥ္ ဘုရားရွင္ကုိ ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရၿပီး တရားမ်ားလည္း နားၾကခြင့္ ရတတ္၏။ တစ္ေန႔တြင္ နႏၵႏြားေက်ာင္းသားသည္ သူေ႒းအိမ္တြင္ ဘုရားရွင္ကုိ ဖူးေမွ်ာ္ၿပီး ဘုရားႏွင့္တကြ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား မိမိအိမ္သုိ႔ ၾကြေရာက္ပါရန္ ပင့္ဖိတ္ေတာ္မူ၏။ ဘုရားရွင္သည္ နႏၵႏြားေက်ာင္းသား၏ ပါရမီဉာဏ္ရင့္သန္မႈ အေနအထားအရ အခ်ိန္မတန္ေသးဟုဆုိကာ နႏၵ၏ ပင့္ဖိတ္မႈကုိ ျငင္းပယ္ေတာ္မူခဲ့၏။

တစ္ခ်ိန္တြင္ကား ဘုရားရွင္သည္ ေနာက္ပါတပည့္ ရဟန္းသံဃာမ်ားႏွင့္အတူ တစ္ေနရာသုိ႔ ေဒသစာရီ ၾကြခ်ီေတာ္မူရင္း နႏၵႏြားေက်ာင္းသား၏ ပါရမီဉာဏ္ ရင့္သန္ခ်ိန္အရ နႏၵ၏အိမ္သုိ႔လည္း ၾကြေတာ္မူေလ၏။ နႏၵသည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ၾကြေတာ္မူလာသည္ကုိ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ခရီးႀကိဳဆုိၿပီး (၇)ရက္ပတ္လုံး ဆြမ္းအလုပ္အေကၽြး ျပဳေတာ္မူကာ တရားဓမၼ နာၾကားေလ၏။ ခုႏွစ္ရက္ေျမာက္ ေနာက္ဆုံးေန႔တြင္ နႏၵသည္ ေသာတာပန္တည္ခဲ့ေလ၏။ ထုိေန႔တြင္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္လည္း ေက်ာင္းေတာ္သုိ႔ ျပန္လည္ၾကြခ်ီေတာ္မူခဲ့၏။ နႏၵႏြားေက်ာင္းသားသည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားအား အေတာ္အသင့္ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ေပးရင္း အျပန္ခရီးတြင္ ရန္သူမုဆုိးတစ္ေယာက္၏ သတ္ျဖတ္မႈေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားခဲ့ေလ၏။

နႏၵေသဆုံးသြားသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ရသည့္ ရဟန္းေတာ္အခ်ိဳ႕သည္ ဘုရားရွင္အား “ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ၾကြလာေတာ္မူသျဖင့္ ဤသုိ႔နႏၵႏြားေက်ာင္းသား ေသရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း” ေလွ်ာက္ထားၾက၏။ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ရဟန္းတုိ႔… နႏၵႏြားေက်ာင္းသားသည္ ဘုရားရွင္ၾကြသည္ျဖစ္ေစ၊ မၾကြသည္ျဖစ္ေစ ေသျခင္းတရားက လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ၊ စင္စစ္ နႏၵ၏ ပ်က္စီးမႈသည္ကား ဘာမွေျပာပေလာက္စရာ မရွိ။ မေကာင္းသည့္ စိတ္ထားသည္သာလွ်င္ တစ္စုံတစ္ေယာက္အား ခုိးသူရန္သူမ်ားထက္ ပုိ၍နာက်င္ ပ်က္စီးမႈကုိ ျဖစ္ေပၚေစ၏” ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ
“ခုိးသူတစ္ေယာက္သည္ ခုိးသူတစ္ေယာက္ကုိ ပ်က္စီးေအာင္ ျပဳႏုိင္ရာ၏။
ရန္သူတစ္ေယာက္သည္ ရန္သူတစ္ေယာက္ကုိ ပ်က္စီးေအာင္ ျပဳႏုိင္ရာ၏။
မေကာင္းသျဖင့္ ထားအပ္ေသာစိတ္သည္ကား ထုိစိတ္ရွိသူကုိ ထုိရန္သူ၊ သူခုိးတုိ႔ထက္ပင္ ယုတ္ည့ံေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္၏” (ဓမၼပဒ၊ စိတၱဝဂ္၊ နႏၵေဃာပါလက ဝတၳဳ) ဟူေသာ အထက္ပါ တရားစကားေတာ္ကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူေလ၏။

ဤေဒသနာေတာ္အရ အျပင္ရန္သူႏွင့္ အတြင္းရန္သူတုိ႔၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ျခားနားခ်က္ကုိ ေကာင္းစြာသိႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ သူခုိး၊ ဓားျပ ရန္သူစသည့္ အျပင္ရန္သူတုိ႔ေၾကာင့္ ပ်က္စီးရသည့္ ပ်က္စီးမႈထက္ မေကာင္းသည့္ စိတ္ေစတနာေၾကာင့္ ပ်က္စီးရသည့္ ပ်က္စီးမႈက ပုိ၍ျပင္းထန္သည္ကုိ သတိျပဳႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ရန္သူခုိးသူမ်ားသည္ မိမိအား တစ္ဘဝအတြက္သာ ေသေအာင္သတ္ႏုိင္ေသာ္လည္း မိမိသႏၲာန္တြင္ရွိသည့္ မေကာင္းသည့္ စိတ္ေစတနာသည္ကား မိမိအား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသေအာင္သတ္ႏုိင္သည္ကုိ မေမ့ၾကရန္ လုိအပ္ေပ၏။ တစ္ဘဝတြင္ တစ္ခါေသေက် ပ်က္စီးၾကရမည့္ အေရးထက္ သံသရာတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသေက်ပ်က္စီးၾကရမည့္ အေရးကုိ ပုိ၍အေလးထားသင့္ေပ၏။ မည္သူ႔ေၾကာင့္၊ မည္သည့္အရာေၾကာင့္ ေသေက်ပ်က္စီးၾကရသည္ထက္ မိမိ၏ မေကာင္းသည့္ စိတ္ေစတနာေၾကာင့္ ေသေက်ပ်က္စီးၾကရမည့္ အေရးကုိ ပုိ၍သတိျပဳသင့္ေပ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိသူခုိးဓားျပစသည့္ အျပင္ရန္သူမ်ားသည္ တဒဂၤ အခုိက္အတ့ံတြင္သာ ေသေက်ပ်က္စီးမႈကုိ ျပဳႏုိင္ေသာ္လည္း မေကာင္းသည့္ စိတ္ေစတနာျဖစ္သည့္ အတြင္းရန္သူသည္ကား ထုိ႔ထက္အလြန္ သံသရာမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသေက်ပ်က္စီးမႈကုိ ျပဳႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါေပ၏။

စင္စစ္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ လက္ရွိရရွိေနသည့္ ဘဝအေပၚတြင္သာ ပ်က္စီးမည့္အေရး ေတြးပူေနေလ့ရွိ၏။ ယခုဘဝအတြက္သာ အျပင္ရန္သူမ်ား၏ တုိက္ခုိက္ပ်က္စီးမႈေဘးမွ ကာကြယ္ရန္ အားထုတ္ေလ့ရွိၾက၏။ သူခုိး၊ ဓားျပစသည့္ အႏၲရာယ္မ်ားကုိသာ အာ႐ုံထားၿပီး ထုိအႏၲရာယ္မ်ား မက်ေရာက္ေရးကုိသာ ႀကိဳးစားေလ့ရွိၾက၏။ သံသရာတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသေက်ပ်က္စီးရမည့္ အေရးထက္ တစ္ဘဝတစ္ခါ ေသေက်ပ်က္စီးရမည့္ အေရးကုိ အေလးေပးေလ့ရွိၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ား မပ်က္စီးဖုိ႔၊ အသက္ခႏၶာ မပ်က္စီးဖုိ႔ဆုိလွ်င္ သူမ်ားအသက္ သတ္ရန္လည္း ဝန္မေလး၊ သူမ်ားပစၥည္း ခုိးယူရန္လည္း ဝန္မေလး၊ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ဖ်က္ရန္လည္း ဝန္မေလး၊ လိမ္ညာေျပာဆုိရန္လည္း ဝန္မေလး၊ အရက္ေသစား မူးယဇ္ေဆးဝါး ေသာက္စားသုံးစဲြရန္လည္း ဝန္မေလးၾကျခင္း ျဖစ္ေနၾက၏။ အမွန္အားျဖင့္ ထုိသုိ႔ တဒဂၤအခုိက္ ပ်က္စီးမည္ကုိ ေၾကာက္သျဖင့္ ကုိယ္က်င့္သီလ ေဖာက္ဖ်က္သည္အထိ လုပ္လုိက္ျခင္းသည္ ဘဝတြင္ တစ္ႀကိမ္ေသေက်ပ်က္စီး ေစမႈထက္ သံသရာတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသေက်ပ်က္စီးမႈအထိ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္သာ ျဖစ္ပါေပ၏။ ဤသည္မွာ မိမိကုိယ္တုိင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ မိမိ၏ စိတ္ေစတနာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက အျပင္ရန္ထက္ အတြင္းရန္က ထုိ႔ထက္အလြန္ ေၾကာက္ဖြယ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

တစ္ခါက တရားပဲြတစ္ခုတြင္ စာေရးသူက “စည္းစိမ္ဥစၥာႏွင့္ ကုိယ္လက္အဂၤါ ယွဥ္လာလွ်င္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာကုိ စြန္႔လႊတ္ရမည္ျဖစ္ၿပီး၊ ကုိယ္လက္အဂၤါႏွင့္ အသက္ယွဥ္လာလွ်င္၊ ကုိယ္လက္အဂၤါကုိ စြန္႔လႊတ္ရမည္ ျဖစ္ကာ၊ အသက္ႏွင့္ သီလယွဥ္လာလွ်င္ အသက္ကုိစြန္႔လႊတ္ၿပီး သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းသင့္ေၾကာင္း” ေဟာေျပာသည့္အခါ ဒကာေလးတစ္ေယာက္က “အသက္ရွင္မွ သီလကုိ ထိန္းႏုိင္မွာ ျဖစ္သျဖင့္ သီလႏွင့္ အသက္ယွဥ္လာလွ်င္ အဘယ့္ေၾကာင့္ အသက္ကုိ စြန္႔လႊတ္ရမည္ကုိ နားမလည္ေၾကာင္း” ေမးလာသျဖင့္ သူ႔အေမးကုိ အေျခခံကာ “သုိ႔ဆုိလွ်င္ အသက္ရွင္ေရးအတြက္ သူမ်ားအသက္ကုိ သတ္မလား၊ သူမ်ားဥစၥာခုိးမလား၊ သူမ်ားသားမယား ပစ္မွားမလား…၊ အဲဒီလုိ လုပ္လုိက္သည့္အတြက္ ဒီဘဝမေသေတာ့ဘူးလား…” စသည္ျဖင့္ ျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္ရင္း ရွင္းျပလုိက္ရေသး၏။ ထုိဒကာေလးမွာ မသိနားမလည္၍ ေမးျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ အေတာ္မ်ားမ်ားက တစ္ဘဝတစ္နပ္စာ မပ်က္စီးေရးအတြက္ သီလကုိ စြန္႔လႊတ္ရန္မွာ ဝန္မေလးဘဲ ျဖစ္ေနၾကသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေနပါ၏။ တစ္စုံတစ္ေယာက္၊ တစ္စုံတစ္ခုေၾကာင့္ ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အသက္မ်ား ပ်က္စီးမည့္အေရးသာ ေတြးပူေနၿပီး ဘဝသံသရာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပ်က္စီးမည့္အေရးကုိကား ေတြးပူျခင္း မရွိသျဖင့္ မေကာင္းသည့္ စိတ္ေစတနာျဖင့္ မေကာင္းမႈလုပ္ရန္မွာလည္း ဝန္မေလးၾကျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါ၏။ ဤသုိ႔သာဆုိေသာ္ ပ်က္စီးမႈမ်ားသည္ ထုိ႔ထက္အလြန္ပင္ ျဖစ္ေနၾကမည္သာ ျဖစ္ပါေပ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ လူတုိင္းလူတုိင္း ဘဝတြင္ အသက္ခႏၶာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရတုိ႔၏ ေသေက်ပ်က္စီးမႈမ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ၾကရမည္ကုိ ေၾကာက္ၾကေသာ္လည္း ေရွာင္လဲြ၍ မရသည့္ ထုိပ်က္စီးမႈမ်ားတြင္ သူခုိး၊ ဓားျပစသည့္ အျပင္ရန္သူမ်ားေၾကာင့္ ေသေက်ပ်က္စီးၾကရသည္ထက္ မေကာင္းသည့္ စိတ္ေစတနာျဖစ္သည့္ မိမိတုိ႔၏ အတြင္းရန္သူမ်ားေၾကာင့္ ေသေက်ပ်က္စီးရမည့္ အေရးကုိ ပုိမုိေၾကာက္သင့္ေၾကာင္း ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အျပင္ရန္သူမ်ားေၾကာင့္ ပ်က္စီးရသည့္ ပ်က္စီးမႈသည္ တစ္ဘဝတစ္ခဏမွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း အတြင္းရန္သူမ်ားေၾကာင့္ ပ်က္စီးရသည့္ ပ်က္စီးမႈသည့္ကား ဘဝသံသရာတစ္ေလွ်ာက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပ်က္စီးမႈကုိ ေရာက္ေစသျဖင့္ အတြင္းရန္သူေၾကာင့္ ပ်က္စီးမည့္အေရးကုိ ပုိမိုအေလးေပးကာ အတြင္းစိတ္ထားမ်ား ေကာင္းေအာင္သာ ႀကိဳးစား အားထုတ္သင့္ေၾကာင္း တုိက္တြန္းလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ တစ္ဘဝ တစ္ခဏ ပ်က္စီးၾကရမည့္ အေရးထက္ ထုိ႔ထက္အလြန္ ပ်က္စီးသြားမည့္အေရးကုိ ပုိမုိသတိျပဳသင့္ေၾကာင္း အသိေပးလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သူမဆုိ လြန္ဆန္မရ ပ်က္စီးရမည့္ အသက္ခႏၶာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဂုဏ္သိန္တုိ႔၏ ပ်က္စီးမႈမ်ားတြင္ တဒဂၤပ်က္စီးမႈထက္ ထုိ႔ထက္အလြန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပ်က္စီးရမည့္ ပ်က္စီးမႈမ်ိဳး မျဖစ္ၾကေစရန္ တစ္ဘဝတစ္နပ္စာအတြက္ မေတြးဘဲ ဘဝသံသရာအေရးေတြးကာ အက်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းရင္း စိတ္ေစတနာေကာင္းမ်ားျဖင့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိသာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကပါဟု အေလးဂ႐ု တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါသည္။

Read more »

သုကုိ ယွဥ္၊ ဒုကုိ ၾကဥ္…

“သုကုိ ယွဥ္၊ ဒုကုိ ၾကဥ္” ဆုိတဲ့ ျမန္မာဆုိ႐ုိးစကား တစ္ခုရွိပါတယ္။ ဒီဆုိ႐ုိးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာဆုိ႐ုိးစကား စာအုပ္မွာေတာ့ “သုစ႐ုိက္ ၁၀ပါးကုိ လုိက္နာက်င့္သုံး၍ ဒုစ႐ုိက္ ၁၀ပါးမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း” လုိ႔ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပၿပီး ရွင္ဥကၠံသလကၤာ ဆုံးမစာမွာပါတဲ့ “သုကုိ ယွဥ္၊ ဒုကုိ ၾကဥ္၊ မယွဥ္လွ်င္ ျမဳပ္တတ္သည္။ မၾကဥ္လွ်င္ စုပ္တတ္သည္” ဆုိတဲ့ ဆုံးမစာေလးကုိပါ ကုိးကားေဖာ္ျပထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ သုကုိယွဥ္ၿပီး ဒုကုိၾကဥ္မွ အစဥ္ထာဝရ ဘဝလွကာ အစစအရာရာ အျမင့္ေနရာမွာ ရွိၾကမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သုကုိမယွဥ္ႏုိင္ပါက ေအာက္ေအာက္ဘဝေတြမွာ ျမဳပ္ေနတတ္ၿပီး ဒုကုိမၾကဥ္ႏုိင္ပါကလည္း အဲဒီတရားေတြရဲ႕ စုပ္ယူျခင္းကုိ ခံရကာ ဘဝမွာ ဒုကၡလွလွေတြ႕လုိ႔ စုပ္သထက္စုပ္ေနၾကမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သုကုိယွဥ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ဒုကုိၾကဥ္ႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ သုဆုိတာ သုစ႐ုိက္ကုိ ေျပာတာျဖစ္ၿပီး ဒုဆုိတာကေတာ့ ဒုစ႐ုိက္ကုိ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ သုစ႐ုိက္ဆုိတာ အျပစ္ကင္းတဲ့ ေကာင္းတဲ့အေလ့အက်င့္ အလုပ္အကုိင္ အေျပာအဆုိ အႀကံအစည္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရၿပီး ဒုစ႐ုိက္ဆုိတာကေတာ့ အျပစ္နဲ႔တကြျဖစ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့အေလ့အက်င့္ အလုပ္အကုိင္ အေျပာအဆုိ အႀကံအစည္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သုစ႐ုိက္ဆုိတာ ကုိယ္နဲ႔ျပဳတဲ့ ေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ ႏႈတ္နဲ႔ေျပာတဲ့ ေကာင္းတဲ့အေျပာ၊ စိတ္နဲ႔ႀကံတဲ့ ေကာင္းတဲ့အႀကံမ်ားကုိဆုိၿပီး ဒုစ႐ုိက္ဆုိတာကေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ျပဳတဲ့ မေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ ႏႈတ္နဲ႔ေျပာတဲ့ မေကာင္းတဲ့အေျပာ၊ စိတ္နဲ႔ႀကံတဲ့ မေကာင္းတဲ့ အႀကံေတြကုိ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိကုိယ္ႏႈတ္ႏွလုံး သုံးမ်ိဳးလုံးနဲ႔ လုပ္ကုိင္ေျပာဆုိႀကံစီၾကတဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြကုိပဲ စ႐ုိက္လုိ႔ေခၚတာျဖစ္ၿပီး ျပဳလုပ္တဲ့သူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိလုိက္ၿပီး ေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ သုစ႐ုိက္၊ မေကာင္းတဲ့အေလ့အက်င့္ ဒုစ႐ုိက္လုိ႔ ကဲြျပားျခားနားသြားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထူးျခားတာကေတာ့ ျပဳလုပ္တဲ့သူေတြရဲ႕ စ႐ုိက္ကုိလုိက္ၿပီး ေကာင္းတဲ့အေလ့အက်င့္ ရွိသူေတြဟာ ေကာင္းတဲ့သုစ႐ုိက္ေတြေၾကာင့္ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးေတြ ျဖစ္ေပၚေစၿပီး မေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ ရွိသူေတြဟာ မေကာင္းတဲ့ ဒုစ႐ုိက္ေတြေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးေတြ ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းက်ိဳးေတြ မျဖစ္ဖုိ႔နဲ႔ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ျဖစ္ေပၚေစဖုိ႔ သုကုိယွဥ္ၿပီး ဒုကုိၾကဥ္ပါလုိ႔ ပညာရွင္မ်ားက ေျပာဆုိဆုံးမၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶစာေပေတြမွာေတာ့ သုစ႐ုိက္တရားဆယ္ပါး၊ ဒုစ႐ုိက္တရား ဆယ္ပါးရွိေၾကာင္း ဖြင့္ဆုိရွင္းျပၿပီး ဒုစ႐ုိက္ဆယ္ပါးကုိ မလုပ္ဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းကုိပဲ သုစ႐ုိက္ဆယ္ပါးလုိ႔ အမည္တပ္ကာ ေျပာဆုိျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဒုစ႐ုိက္ဆယ္ပါးဆုိတာ တျခားမဟုတ္ဘဲ ကုိယ္နဲ႔လုပ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ ကာယကံသုံးပါး၊ ႏႈတ္နဲ႔ေျပာဆုိတဲ့ မေကာင္းတဲ့ ဝစီကံေလးပါး၊ စိတ္နဲ႔ႀကံစည္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ မေနာကံသုံးပါးကုိပဲ ဆုိလုိတာျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆုိျပပါတယ္။ အဲဒီအဖြင့္ေတြအရ
ကာယဒုစ႐ုိက္ သုံးပါးဆုိတာ
၁။ သူတပါးအသက္ကုိ သတ္ျဖတ္ျခင္း (ပါဏာတိပါတ)
၂။ သူတပါးဥစၥာကုိ ခုိးယူျခင္း (အဒိႏၷာဒါန)
၃။ ကာမဂုဏ္ကိစၥေတြမွာ ေဖာက္ျပန္မွားယြင္းစြာက်င့္ျခင္း (ကာေမသုမိစၧာစာရ)
တုိ႔ျဖစ္ၿပီး
ဝစီဒုစ႐ုိက္ ေလးပါးဆုိတာ
၄။ မဟုတ္မမွန္ လိမ္ညာေျပာဆုိျခင္း (မုသာဝါဒ)
၅။ ေခ်ာပစ္ကုန္းတုိက္ေသာ စကားကုိ ေျပာဆုိျခင္း (ပိသုဏဝါစာ)
၆။ ၾကမ္းတမ္းယုတ္မာေသာ စကားကုိ ေျပာဆုိျခင္း (ဖ႐ုသဝါစာ)
၇။ အက်ိဳးမရွိ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္သည့္ ပိန္ဖ်င္းေသာ စကားကုိ ေျပာဆုိျခင္း (သမၹပၸလာပ)
တုိ႔ ျဖစ္ကာ
မေနာဒုစ႐ုိက္ သုံးပါးကေတာ့
၈။ သူတပါးပုိင္ဆုိင္မႈမ်ားကုိ မတရားရယူရန္ ႀကံစည္ျခင္း (အဘိဇၥ်ာ)
၉။ သူတပါးတုိ႔၏ အသက္ႏွင့္စည္းစိမ္ဥစၥာ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း ႀကံစည္ျခင္း (ဗ်ာပါဒ)
၁၀။ ကံကံ၏ အက်ိဳးကုိပယ္၍ လဲြမွားစြာ ယုံၾကည္ျခင္း (မိစၧာဒိ႒ိ)
တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီဆယ္ပါးကုိ ဒုစ႐ုိက္ဆယ္ပါးလုိ႔ဆုိၿပီး ဒီအလုပ္ေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနထုိင္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ သူေတြကုိလည္း ဒုစ႐ုိက္ အလုပ္မ်ားနဲ႔ ေနထုိင္သူမ်ားအျဖစ္ ျပစ္တင္ေျပာဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဒုစ႐ုိက္အလုပ္ေတြနဲ႔ပဲ အၿမဲမပ်က္ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြတ္ ေနသူေတြဟာလည္း ဒုစ႐ုိက္အလုပ္မ်ားေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့ ဘုံဘဝမ်ားအထိ က်ေရာက္ႏုိင္ကာ ကုသုိလ္တရားမ်ားနဲ႔ ေဝးသထက္ ေဝးေနၾကမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီအလုပ္ေတြကေန ေရွာင္ၾကဥ္ၾကဖုိ႔နဲ႔ ဒီလုိဒုစ႐ုိက္အလုပ္ေတြက ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ပါက အလုိလုိ ေကာင္းတဲ့သုစ႐ုိက္ အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ေနၿပီးသား ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေကာင္းတဲ့ဘုံဘဝေတြမွာ ေရာက္ရွိကာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြနဲ႔ နီးသထက္နီးေနမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းတဲ့သုစ႐ုိက္ အလုပ္ေတြနဲ႔ ေနထုိင္ႏုိင္သမွ် ေနထုိင္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းေျပာဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အလြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ ဒုစ႐ုိက္အလုပ္ေတြက ေရွာင္ၾကဥ္ၾကဖုိ႔ ေျပာလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဒုစ႐ုိက္အလုပ္ေတြက ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ေနႏုိင္ပါက သုစ႐ုိက္အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ေနၿပီးသား ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္ရဲ႕အလုပ္ေတြဟာ သုစ႐ုိက္အလုပ္ ဟုတ္မဟုတ္ စဥ္းစားေနစရာ မလုိဘဲ ဒုစ႐ုိက္အလုပ္ေတြကုိ မလုပ္မိေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ၾကရမယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိပဲ နားလည္သေဘာေပါက္ထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိ႐ုိးစကားအရ ေျပာရရင္ေတာ့ ဒုကုိေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းဟာ သုနဲ႔ယွဥ္ေနျခင္းပဲလုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကာမဂုဏ္တရားမ်ား အားႀကီးလာၿပီး သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ တရားမ်ား အားနည္းလာတဲ့ ဒီေနေခတ္မွာေတာ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒုကုိယွဥ္ၿပီး သုကုိပဲ ၾကဥ္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကုသိုလ္တရားမ်ား လႊမ္းမုိးလာမႈမွာ အကုသုိလ္ကုိ အကုသိုလ္လုိ႔ မသိဘဲျဖစ္လာတာေတြက အဆုိးဆုံး ျဖစ္လာေနၿပီး အကုသုိလ္ကုိ အကုသုိလ္လုိ႔ မသိတဲ့အတြက္ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြဟာလည္း သုစ႐ုိက္လား၊ ဒုစ႐ုိက္ေတြလားဆုိတာလည္း သိဖုိ႔မလြယ္ေတာ့တဲ့ အေနအထားအထိ ေရာက္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွာင္ၾကဥ္ရမယ့္ ဒုစ႐ုိက္ေတြမွာ အေတာ္မ်ားမ်ား အေပ်ာ္မ်ားေနၾကေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕အလုပ္ေတြဟာ မေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အဲဒီမေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြအေပၚမွာ အျပစ္လုိ႔ မျမင္ၾကဘဲ ဒုမွာပဲ ယွဥ္ၿပီးရင္း ယွဥ္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုမွာယွဥ္ေနသမွ် သုမွာလည္း အလုိလုိ ၾကဥ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ၾကာေလျမဳပ္ေလ၊ ၾကာေလစုပ္ေလပဲ ျဖစ္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕က မေကာင္းတဲ့ ဒုစ႐ုိက္အလုပ္ေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနရေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ ကံအက်ိဳးေပး မေရာက္လာေသးတဲ့အတြက္ ေကာင္းတာေလးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အေပၚမွာ သတိမမူမိဘဲ ဒီအလုပ္ေတြနဲ႔ အက်ိဳးေပးတယ္ဆုိကာ ဒုမွာပဲေပ်ာ္ေနၾကတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒုနဲ႔ေပ်ာ္ရင္း တဒဂၤအေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အေပၚမွာ ဒုေၾကာင့္ေကာ္တယ္လုိ႔ထင္ကာ ဒုစ႐ုိက္အလုပ္ေတြက ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတဲ့အတြက္ ၾကာေလသုနဲ႔ ေဝးေလျဖစ္ေနၾကတဲ့ သူေတြလည္း ရွိေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒုစ႐ုိက္အလုပ္ေတြေၾကာင့္ ေကာင္းတာေလးေတြျဖစ္ၿပီး ေကာ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ တဒဂၤအခုိက္အတံ့ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တဒဂၤမဟုတ္၊ ဒီဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ေကာ္ေနၾကတယ္ဆုိရင္လည္း ေသၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဒုနဲ႔ယွဥ္မိတဲ့ အလုပ္ေတြေၾကာင့္ မေကာ္ႏုိင္ဘဲ ေအာ္ေနၾကရမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အက်ိဳးတရား ေျပာင္းျပန္အေနနဲ႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ဒုစ႐ုိက္အလုပ္ေတြကုိ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ ေနလုိက္ျခင္းဟာ သုစ႐ုိက္အလုပ္ေတြနဲ႔ ေနလုိက္ျခင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ အလုပ္ေကာင္းျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သုဆုိတဲ့ စကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိက အေကာင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့အတြက္ အေကာင္းလုပ္ရင္ အေကာင္းရမွာ သဘာဝနိယာမပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဒုစ႐ုိက္အလုပ္ေတြကုိ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္လုိက္တဲ့ အတြက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ဒုစ႐ုိက္တရား ဆယ္ပါးကေန ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းဟာ ကံငါးပါးကုိ လုံေနျခင္းပဲ ျဖစ္ၿပီး ကံငါးပါးလုံေနျခင္းဟာ အေျခခံျဖစ္တဲ့ ငါးပါးသီလကုိ လုံေနျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုစ႐ိုက္တရား ဆယ္ပါးကုိ တူရာစုလုိက္မယ္ဆုိရင္ ပါဏာတိပါတ၊ အဒိႏၷာဒါန၊ ကာေမသုမိစၧာစာရ၊ မုသာ၀ါဒနဲ႔ မိစၧာဒိ႒ိဆုိတဲ့ ကံငါးပါးပဲ ထြက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကံငါးပါးဟာ ဗုဒၶဘာသာေတြအတြက္ အေျခခံ သီလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သီလလုံေနျခင္းဟာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဒုစ႐ုိက္တရားမ်ားမွ ေရွာင္ၾကဥ္ေနျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသၿပီးဒုတိယဘဝမွာ အပါယ္ေဘးက ေရွာင္ၾကဥ္ထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ အက်င့္သီလကုိ ခါးဝတ္ပုဆုိးကဲ့သုိ႔ ၿမဲေအာင္ ေစာင့္ထိန္းၾကဖုိ႔လုိေၾကာင္း ဆုိၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက သုကုိယွဥ္ၿပီး ဒုကုိၾကဥ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အေျခခံအက်ဆုံးျဖစ္တဲ့ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။ ကံငါးပါးကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ထိန္းသိမ္းေနထုိင္ျခင္းဟာ ဒုစ႐ုိက္တရားေတြက ေရွာင္ၾကဥ္ေနျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းတဲ့သုစ႐ုိက္ အက်င့္ေတြနဲ႔ ေနေနတာျဖစ္ၿပီး ေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြနဲ႔ ေနထုိင္ေနျခင္းဟာ ဒုကုိၾကဥ္ၿပီး သုနဲ႔ယွဥ္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘဝမွာ အထက္တန္းက်က် မ်က္ႏွာပန္းလွကာ သုနဲ႔မယွဥ္တဲ့အတြက္ ျမဳပ္ရမယ့္ေဘး၊ ဒုကုိမၾကဥ္တဲ့အတြက္ စုပ္ရမယ့္ေဘးေတြက အလုိလုိ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရင္းစစ္ေတာ့ ဒီလုိ မျမဳပ္၊ မစုပ္ဘဲ ဘဝလွေနျခင္းဟာ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေစျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမဆုိ ဘဝမွာ အလွေတြလာၿပီး ျမဳပ္ရာကေန လႈပ္လာေစဖုိ႔၊ စုပ္ရာကေန ေကာင္းတာေတြနဲ႔ ဟုတ္လာေစဖုိ႔အတြက္ ဒုလုိ႔ေခၚတဲ့ မေကာင္းတဲ့ ဒုစ႐ုိက္ေတြကုိၾကဥ္ၿပီး သုလုိ႔ေခၚတဲ့ ေကာင္းတဲ့ သုစ႐ုိက္ေတြနဲ႔ယွဥ္ကာ အေျခခံအက်ဆုံးျဖစ္တဲ့ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ေဖာက္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ အေကာင္းဆုံး ေလွ်ာက္ႏုိင္ေအာင္ ႐ုိးသားစြာ အားထုတ္ၾကပါလုိ႔ ေစတနာစကားနဲ႔ အသိပါးလုိက္ရပါတယ္။
အားလုံး ဒုကုိၾကဥ္ၿပီး သုကုိ ယွဥ္ႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

ကုိယ္နာေသာ္လည္း စိတ္မနာပါေစႏွင့္…

တစ္ခါက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ၊ ပုဂၢလိကေဆး႐ုံ တစ္ခုတြင္ ေဆးကုသမႈ ခံယူေနရသည့္ ရဟန္းဒကာႀကီး တစ္ဦးထံ က်န္းမာေရး သတင္းသြားေမးရင္း ေရာက္ရွိသြားခဲ့၏။ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာမႈႏွင့္ ေရာဂါေဝဒနာ ႏွိပ္စက္မႈ ဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ ခႏၶာကုိယ္ အလြန္ပင္ပန္းေနသည့္ ဒကာႀကီးသည္ စာေရးသူကုိ ျမင္ရသည့္အခါ ဝမ္းေျမာက္မႈႏွင့္အတူ ကုတင္တြင္ လွဲေနရာမွ ထထုိင္လုိက္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီကာ အ႐ုိအေသးေပးေလ၏။ စာေရးသူလည္း ဒကာႀကီး သက္သာသလုိသာ ေနပါဟုေျပာရင္း သူ႔က်န္းမာေရး အေျခအေနကုိ ေမးျမန္းကာ တရားစကား အနည္းငယ္ ေဟာၾကားေပးျဖစ္ခဲ့၏။ အသက္အရြယ္ ရလာေသာ္လည္း တရားအလုပ္ အားထုတ္မႈတြင္ အားနည္းလွသည့္ ဒကာႀကီးသည္ ေရာဂါေဝဒနာ ရလာမႈအေပၚတြင္ အလြန္ခံစားေနရသည့္ သေဘာရွိ၏။ ထုိ႔အတူ အေၾကာက္တရားလည္း ျဖစ္ေပၚေနဟန္ ရွိ၏။ နာၿပီးရင္ ေသရမည္ဟူသည့္ နိယာမကုိ လက္ခံလာသျဖင့္လည္း ပုိ၍ေၾကာက္လာဟန္ ရွိေပ၏။ ပုထုဇဥ္မ်ား၏ သေဘာသဘာဝအရ ဒုကၡတရား အားႀကီးလာသည့္အခါ အားကုိးရာ ဘာသာတရားကုိ ရွာေလ့ရွိသည့္အတုိင္း ဒကာႀကီးလည္း ဘာသာတရား၏ အားကုိးရာကုိ ရွာလာဟန္ ရွိေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း စာေရးသူႏွင့္ ေတြ႕ဆုံသည့္အခါ ဒကာႀကီးက “အရွင္ဘုရား အုိမင္းမစြမ္း ျဖစ္လာၿပီး နာက်င္မႈေတြ ျပည့္ႏွက္လာတဲ့ တပည့္ေတာ္တုိ႔လုိ သူေတြအတြက္ ဘုရားေပးတဲ့ တရားေဆးေလးမ်ားရွိရင္ ေဟာၾကားေပးပါလားဘုရား”လုိ႔ ေတာင္းဆုိလာေလ၏။ ဒကာႀကီး၏ ေတာင္းဆုိခ်က္အရ စာေရးသူလည္း ဘုရားစကား အငွါးသုံးကာ “ဒကာႀကီးေရ အုိၿပီးနာလာၾကတဲ့ သူေတြအတြက္ ဘုရားရွင္က ကုိယ္နာေသာ္လည္း စိတ္မနာေအာင္ ေနႏုိင္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး ေနထုိင္နည္းပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္”စသည့္ စကားျဖင့္ အစခ်ီကာ တရားစကား ေဟာၾကား ေပးျဖစ္ခဲ့၏။

မွန္၏။ ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ပင္ “ကုိယ္နာေသာ္လည္း စိတ္မနာေစႏွင့္”ဟူေသာ အထက္ပါ စကားေတာ္ကုိ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ဖူး၏။ ဗုဒၶဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါက နကုလပိတာ အမည္ရသည့္ သူၾကြယ္တစ္ေယာက္ရွိ၏။ တစ္ေန႔ ထုိသူၾကြယ္သည္ ျမတ္စြာဘုရား၊ ဘဂၢတုိင္း၊ သုသုမာရဂိရၿမိဳ႕၊ ေဘသကဠေတာတြင္ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူသည့္ သတင္းကုိ ၾကားသိၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္ထံ သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ကာ တရားစကား ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ သူၾကြယ္က “ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား အကၽြႏ္ုပ္သည္ အုိမင္းမစြမ္းျဖစ္ကာ အရြယ္သုံးပါးတြင္ ေနာက္ဆုံးအရြယ္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာပါၿပီ၊ ခႏၶာကုိယ္သည္လည္း မျပတ္နာက်င္လ်က္ ဘုရားတရားသံဃာေတာ္မ်ားကုိလည္း အၿမဲတေစ မဖူးျမင္ႏုိင္ေတာ့ပါဘုရား၊ သုိ႔ျဖစ္ပါ၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ တပည့္ေတာ္အား တရားစကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါဘုရား…” ဟု ျမတ္ဗုဒၶအား ေလွ်ာက္ထားေလ၏။

ထုိအခါ ဘုရားရွင္က “သူၾကြယ္ သင္၏စကားသည္ အမွန္ပင္ျဖစ္ေပ၏၊ ဤခႏၶာကုိယ္သည္ အၿမဲနာက်င္ေနသည့္ သေဘာရွိ၏၊ ဤခႏၶာကုိယ္ကုိ ရြတ္ေဆာင္ထားသူမွန္သမွ် တစ္စုံတစ္ဦးမွ် တဒဂၤအားျဖင့္ေသာ္လည္း အနာကင္းျခင္းဟူသည္ မရွိႏုိင္ၾကေပ၊ သူၾကြယ္ ထုိ႔ေၾကာင့္ သင့္ကုိသင္ ငါသည္နာက်င္ေသာ ကုိယ္ရွိသူျဖစ္ပါလ်က္ ငါ၏စိတ္သည္ နာက်င္မႈကင္းသူ ျဖစ္လတၱံ႕ဟုသာ က်င့္အပ္၏” ဟု နကုလပိတာအား မိန္႔ၾကားေတာ္မူလုိက္၏။

ဘုရားရွင္၏ အထက္ပါ “ကုိယ္နာေသာ္လည္း စိတ္မနာေအာင္က်င့္”ဟူေသာ စကားေတာ္ကုိ ၾကားနာၿပီးေနာက္ အလြန္ေက်နပ္ႏွစ္သက္စြာျဖင့္ နကုလပိတာသည္ ဘုရားရွင္အထံေတာ္မွ ထြက္ခြါသြားၿပီး အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ထံ အဖူးအေမွ်ာ္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ေလ၏။ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ထံ ေရာက္သည့္အခါ စိတ္ႏွလုံး ၾကည္လင္ေနသည့္ နကုလပိတာ သူၾကြယ္ကုိၾကည့္ကာ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္မွ “သူၾကြယ္ သင့္ကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္ႏွလုံး ၾကည္လင္ႏွစ္သက္ေနသည့္ သေဘာရွိ၏ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္နည္းဟု” ေမးေတာ္မူေလ၏။ သူၾကြယ္က “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ဘုရားရွင္အထံေတာ္မွ “ကုိယ္နာေသာ္လည္း စိတ္မနာေအာင္က်င့္”ဟူေသာ တရားစကားေတာ္ကုိ နာၾကားခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အလြန္ေက်နပ္ ႏွစ္သက္မႈကုိ ျဖစ္ရပါသည္ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ ဆက္လက္၍ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္မွ နကုလပိတာအား “သူၾကြယ္ သုိ႔ဆုိလွ်င္ သင္သည္ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား အဘယ္မွ်ျဖင့္ နာက်င္ေသာ ကုိယ္ရွိသူျဖစ္၍ အဘယ္မွ်ျဖင့္ နာက်င္ေသာ စိတ္ရွိသူျဖစ္သနည္း၊ အဘယ္မွ်ျဖင့္ နာက်င့္ေသာ ကုိယ္ရွိသူသာျဖစ္၍ နာက်င္ေသာ စိတ္မရွိသူ ျဖစ္ပါသနည္းဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ထပ္မံေမးေလွ်ာက္ခဲ့သေလာ”ဟု ေမးေတာ္မူလုိက္၏။ ထုိအခါမွ သူၾကြယ္မွာ “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ထုိေမးခြန္းကုိ မေမးေလွ်ာက္မိပါဘုရား…၊ အရွင္ဘုရား အေနျဖင့္သာ တပည့္ေတာ္အား လုိအပ္သည့္အခ်က္မ်ားကုိ ျဖည့္စြက္ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူပါဘုရား”ဟု ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားရင္း အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ တရားစကားကုိ ဆက္လက္နားၾကားေတာ္မူေလ၏။

အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္မွ “သူၾကြယ္ အဘယ္သုိ႔လွ်င္ နာက်င္ေသာ ကုိယ္ရွိသူျဖစ္၍ နာက်င္ေသာ စိတ္ရွိသူလည္း ျဖစ္သနည္းဆုိေသာ္ ဤသာသနာေတာ္၌ အရိယအဆင့္သုိ႔ မေရာက္ေသးေသာ ပုထုဇဥ္တုိ႔သည္ ႐ုပ္ကုိ အတၱဟူ၍ ႐ႈ၏၊ ႐ုပ္ရွိေသာ အတၱဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတၱ၌ ႐ုပ္ဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႐ုပ္၌အတၱဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း ႐ႈ၏၊ ငါသည္႐ုပ္ျဖစ္၏၊ ႐ုပ္သည္ငါ၏ ဥစၥာျဖစ္၏ဟူ၍ ထၾကလႊမ္းမုိးေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ တည္၏၊ ႐ုပ္သည္ငါျဖစ္၏၊ ႐ုပ္သည္ငါ၏ ဥစၥာျဖစ္၏ဟု ထင္မွတ္ေန၏၊ ထုိသူ၏ ႐ုပ္သည္ေဖာက္ျပန္၏၊ တစ္မ်ိဳးတဖုံျဖစ္၏၊ ထုိသူအား ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းေၾကာင့္ စုိးရိမ္မႈ၊ ငုိေၾကြးမႈ၊ ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ ျပင္းစြာပင္ပန္းမႈတုိ႔သည္ ျဖစ္ကုန္၏။ ထုိ႔အတူ ေဝဒနာ (ခံစားျခင္း)၊ သညာ (မွတ္သားျခင္း)၊ သခၤါရ (ျပဳျပင္စီရင္ျခင္း)၊ ဝိညာဏ (အထူးမွတ္သိျခင္း)ကုိ အတၱဟူ၍ ႐ႈ၏၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္ရွိေသာ အတၱဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတၱ၌ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္ဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္၌ အတၱဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း ႐ႈ၏၊ ငါသည္ ေဝဒနာ၊ ငါသည္သညာ၊ ငါသည္ သခၤါရ၊ ငါသည္ဝိညာဏ္ျဖစ္၏၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္သည္ ငါ၏ဥစၥာျဖစ္၏ဟူ၍ ထၾကြလႊမ္းမုိးေသာ အျခင္းအရာျဖင့္တည္၏၊ ထိုအရာတုိ႔သည္ ငါ၏ဥစၥာျဖစ္၏ဟု ထင္မွတ္ေန၏၊ ထုိသူ၏ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္တုိ႔သည္ ေဖာက္ျပန္၍ တစ္မ်ိဳးတဖုံျဖစ္၏၊ ထုိသူအား ထုိတရားတုိ႔၏ ေဖာက္ျပန္ျခင္းေၾကာင့္ စိုးရိမ္မႈ၊ ငုိေၾကြးမႈ၊ ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ ျပင္းစြာပင္ပန္းမႈတုိ႔သည္ ျဖစ္ကုန္၏။ သူၾကြယ္ ဤသုိ႔လွ်င္ ႐ုပ္၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္တုိ႔၌ ငါ၊ ငါ၏ဥစၥာဟု ႐ႈျမင္ေနသူမ်ားသည္ နာက်င္ေသာ ကုိယ္ရွိသူျဖစ္၍ နာက်င္ေသာ စိတ္ရွိသူလည္း ျဖစ္၏”ဟု ေျဖၾကားေပးေတာ္မူ၏။

ဆက္လက္၍ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္မွ “သူၾကြယ္ အဘယ္သုိ႔လွ်င္ နာက်င္ေသာ ကုိယ္ရွိသူသာျဖစ္၍ နာက်င္ေသာ စိတ္ရွိသူ မျဖစ္သနည္းဆုိေသာ္ ဤသာသနာေတာ္၌ အရိယာတပည့္သည္ ႐ုပ္ကုိအတၱဟူ၍ မ႐ႈ၊ ႐ုပ္ရွိေသာ အတၱဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတၱ၌ ႐ုပ္ဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႐ုပ္၌အတၱဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း မ႐ႈ၊ ငါသည္႐ုပ္ျဖစ္၏၊ ႐ုပ္သည္ငါ၏ ဥစၥာျဖစ္၏ဟူ၍ ထၾကလႊမ္းမုိးေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ မတည္၊ ႐ုပ္သည္ငါျဖစ္၏၊ ႐ုပ္သည္ငါ၏ ဥစၥာျဖစ္၏ဟု မထင္မွတ္၊ ထုိသူ၏ ႐ုပ္သည္ေဖာက္ျပန္ျခင္း၊ တစ္မ်ိဳးတဖုံျဖစ္ျခင္း ရွိေနေသာ္လည္း ထုိသူအား ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းေၾကာင့္ စုိးရိမ္မႈ၊ ငုိေၾကြးမႈ၊ ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ ျပင္းစြာပင္ပန္းမႈတုိ႔သည္ မျဖစ္ကုန္။ ထုိ႔အတူ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏကုိ အတၱဟူ၍ မ႐ႈ၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္ရွိေသာ အတၱဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတၱ၌ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္ ဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္၌ အတၱဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း မ႐ႈ၊ ငါသည္ ေဝဒနာ၊ ငါသည္သညာ၊ ငါသည္ သခၤါရ၊ ငါသည္ဝိညာဏ္ျဖစ္၏၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္သည္ ငါ၏ဥစၥာျဖစ္၏ဟူ၍ ထၾကြလႊမ္းမုိးေသာ အျခင္းအရာျဖင့္ မတည္၊ ထိုအရာတုိ႔သည္ ငါ၏ဥစၥာျဖစ္၏ဟု မထင္မွတ္၊ ထုိသူ၏ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္တုိ႔သည္ ေဖာက္ျပန္၍ တစ္မ်ိဳးတဖုံျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိသူအား ထုိတရားတုိ႔၏ ေဖာက္ျပန္ျခင္းေၾကာင့္ စိုးရိမ္မႈ၊ ငုိေၾကြးမႈ၊ ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ ျပင္းစြာပင္ပန္းမႈတုိ႔သည္ မျဖစ္ကုန္။ သူၾကြယ္ ဤသုိ႔လွ်င္ ႐ုပ္၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္တုိ႔၌ ငါ၊ ငါ၏ဥစၥာဟု မ႐ႈျမင္သူမ်ားသည္ နာက်င္ေသာ ကုိယ္ရွိသူျဖစ္ေသာ္လည္း နာက်င္ေသာ စိတ္ရွိသူကား မျဖစ္” ဟု ေျဖၾကားေပးေတာ္မူ၏။

နကုလပိတာသူၾကြယ္သည္ အရွင္သာရိပုတၱရာ အထံေတာ္မွ ထုိတရားစကားေတာ္ကုိ နာၾကားၿပီးသည့္ အခါတြင္လည္း အလြန္ေက်နပ္ ႏွစ္သက္မႈျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္ပီတိ ျဖစ္ခဲ့ေလ၏ (သံယုတ္ပါဠိေတာ္၊ ခႏၶဝဂၢသံယုတ္၊ နကုလပီတုသုတ္)။ ဤကား နကုလပိတာသူၾကြယ္ကုိ မိန္ၾကားေတာ္မူခဲ့သည္ “ကုိယ္နာေသာ္လည္း စိတ္မနာေအာင္က်င့္”ဟူေသာ ဘုရားရွင္၏ စကားေတာ္ကုိ အေျခခံသည့္ နကုလပိတာႏွင့္စပ္သည့္ တရားစကားေတာ္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ဘုရားရွင္ႏွင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာတုိ႔၏ တရားစကားေတာ္အရ နာက်င္မႈသည္ ကုိယ္၏နာက်င္ျခင္း၊ စိတ္၏နာက်င္ျခင္းဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ရွိေသာ္လည္း စိတ္မနာေအာင္ က်င့္သုံးေနထုိင္မႈသည္ အေကာင္းဆုံး အက်င့္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ နားလည္ႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ အၿမဲမျပတ္ ေဖာက္ျပန္တတ္သည့္ သေဘာရွိသည့္ ႐ုပ္တရား၏ ေဖာက္ျပန္မႈအေပၚတြင္ ငါ၊ ငါ၏ခႏၶာ၊ ငါ၏႐ုပ္တရား စသည့္ ငါစဲြမ်ားေၾကာင့္ ေဖာက္ျပန္ျခင္းသေဘာ အမွန္ကုိ မသိရွိဘဲ ႐ုပ္၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္တုိ႔၏ စဲြရာေနာက္သုိ႔ လုိက္ၿပီးရင္း လုိက္ေနမိၾကသျဖင့္ ပုထုဇဥ္မ်ားမွာ ကုိယ္လည္းနာက်င္၊ စိတ္လည္းနာက်င္ ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အကယ္၍ ႐ုပ္၊ ေဝဒနာ စသည့္အရာမ်ားတြင္ ငါ၊ ငါ၏ဥစၥာစသည့္ ငါစဲြအတၱမ်ား မရွိဘဲ ထုိအရာတုိ႔၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈ သေဘာသဘာဝကုိ အရွိအတုိင္း သိရွိမည္ဆုိပါက ေဖာက္ျပန္ျခင္းသေဘာအရ ျဖစ္တတ္သည့္ ကုိယ္၏နာက်င္ျခင္းမ်ား ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ေသာ္လည္း စိတ္၏နာက်င္ျခင္းကား ရွိလာမည္မဟုတ္ေပ။ ကုိယ္၏နာက်င္ျခင္းကား ဘဝသံသရာက်င္လည္ေနၿပီး ခႏၶာရွိေနသမွ် ေတြ႕ႀကဳံေနရမည္ျဖစ္သျဖင့္ အေရးႀကီးသည္မွာ စိတ္မနာေစဖုိ႔သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္မနာေစရန္ ႐ုပ္၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္ဟူေသာ ခႏၶာမ်ားတြင္ ငါစဲြအတၱမ်ားျဖင့္ မလႊမ္းမုိး မတြယ္တာမိေအာင္ ႀကိဳးစာက်င့္ႀကံ ေနထုိင္ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔ေနထုိင္ႏုိင္ပါက ဘုရားစကားေတာ္အတုိင္း ကုိယ္နာေသာ္လည္း စိတ္နာမည္ မဟုတ္သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါေပ၏။

ဤ၌ အဓိကေျပာလုိသည္မွာ ကုိယ္နာေသာ္လည္း စိတ္မနာေအာင္ က်င့္သုံးေနထုိင္မႈအေၾကာင္း ေျပာလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ကုိယ္နာၿပီး ေဆး႐ုံေပၚတြင္ နာက်င္မႈကုိ ခံေနရသည့္ ရဟန္းဒကာႀကီးအား စိတ္မနာေအာင္ က်င့္သုံးေနထုိင္ဖုိ႔ သတိေပးစကားအျဖစ္ ေျပာၾကားေပးျဖစ္ခဲ့သည့္ ဘုရားစကားေတာ္ကုိ ျပန္လည္ပူေဇာ္ရင္း စာဖတ္သူမ်ားအားလည္း စိတ္မနာေအာင္ က်င့္သုံးႏုိင္ၾကဖုိ႔ တဆင့္ျပန္လည္ မွ်ေဝေပးျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ တဖက္တြင္လည္း အသက္အရြယ္ ရလာသည္ႏွင့္အမွ် ႐ုပ္တရား၏ သိသိသာသာ ေဖာက္ျပန္မႈကုိ ခံစားလာရသည့္ စာေရးသူ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိ သတိျပဳမိေစရန္ အခ်က္ျပ သတိေပးျခင္းလည္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ခႏၶာရွိသူမွန္သမွ် ေဖာက္ျပန္မႈမ်ား ရွိေနၾကမည္ျဖစ္ၿပီး ေဖာက္ျပန္ေနသမွ် နာက်င္မႈမ်ားလည္း ရွိေနၾကမည္ ျဖစ္ရာတြင္ ထုိနာက်င္မႈသည္ စိတ္၏နာက်င္မႈအထိ မျဖစ္ၾကေစရန္ ႐ုပ္၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္ဟူသည့္ ခႏၶာတရားမ်ားအေပၚတြင္ အမွန္အတုိင္း သိျမင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ကုိယ္နာေသာ္လည္း စိတ္မနာၾကေစရန္ စိတ္နာက်င္မႈကုိ ျဖစ္ေစတတ္သည့္ ႐ုပ္၊ ေဝဒနာ စသည့္ခႏၶာမ်ားအေပၚတြင္ ငါစဲြစင္ေအာင္ သတိပညာတရားမ်ား လက္ကုိင္ထားလ်က္ တရားအလုပ္သာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကပါဟု အေလးအနက္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါသည္။

Read more »

စိတ္ရွိတုိင္းသာ လုပ္ၾကမယ္ဆုိရင္ျဖင့္…

“တပည့္ေတာ္လည္း ေသြးနဲ႔ကုိယ္ သားနဲ႔ကုိယ္ဆုိေတာ့ ခံစားခ်က္ကေတာ့ ရွိတာေပါ့ဘုရား၊ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္လုိက္မာန္ပါ မလုပ္တာ ေကာင္းပါတယ္ဆုိၿပီး ေနာက္ဆုံးကုိယ့္စိတ္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ထိန္းၿပီးပဲ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုိက္ပါတယ္၊ အခုမွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ အဲဒီတုန္းကသာ တပည့္ေတာ္ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း ေျပာဆုိလုပ္ကုိင္လုိက္မယ္ဆုိရင္ သူလည္းတစ္ခုခုျဖစ္၊ တပည့္ေတာ္လည္း ေထာင္က်မွာ အေသအခ်ာပဲဘုရား၊ အဲဒီတုန္းက တပည့္ေတာ္ သတိဝင္ခဲ့ၿပီး သည္းခံကာ ထိန္းလုိက္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ဘာျပႆနာမွ မတက္ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ၿပီးသြားေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒါ အရွင္ဘုရားတုိ႔ရဲ႕ ဆုံးမပဲ့ျပင္မႈေတြေၾကာင့္ပါပဲဘုရား…” စသျဖင့္ အေဝးကေနၿပီး သူ႔အျဖစ္အပ်က္ေလးကုိ ဖုန္းနဲ႔လွမ္းေလွ်ာက္တဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားကုိ ၾကားရေတာ့ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးကုိ အႏုိင္ယူ ထိန္းခ်ဳပ္လုိက္ႏုိင္တဲ့ လုပ္ရပ္ေလးအေပၚ အႀကိမ္ႀကိမ္ သာဓုေခၚျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း မလုပ္ျဖစ္ဘဲ အသိနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္တဲ့ သူ႔လုပ္ရပ္အေပၚ ဂုဏ္ယူေနမိပါတယ္။

ျဖစ္ပုံက ဒီလုိပါ။ ဒီတပည့္ေလး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ စက္႐ုံက စက္႐ုံမွဴးနဲ႔ သူနဲ႔အဆင္ မေျပတာက စခဲ့တဲ့ ျပႆနာလုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဆင္မေျပတာကလည္း တျခားေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ သူကသူမ်ားေတြလုိ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး ဟုိဖားဒီဖား မလုပ္တတ္တဲ့ အခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စက္႐ုံမွာအတူ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ တျခားႏုိင္ငံျခားသားေတြကေတာ့ စက္႐ုံမွဴးေရွ႕မွာဆုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးဖားျပၿပီး ကြယ္ရာမွာဆုိ လုပ္ခ်င္သလုိ လုပ္ေနတတ္ၾကေပမယ့္ သူကေတာ့ အဲဒီလုိ မလုပ္တတ္ဘဲ သူ႔အလုပ္သူ တာဝန္ေက်ေအာင္ပဲ လုပ္ေနတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္မွန္ေနရဲ႕သားနဲ႔ အထက္စီးနဲ႔ တင္စီးေျပာလာရင္လည္း ၿငိမ္ေနတတ္တဲ့ သူစားမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့အတြက္ သူဖာသာသူပဲ ေအးေအးေဆး ေနေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေနတတ္တဲ့ သူ႔အက်င့္ကုိ စက္႐ုံမွဴးက သေဘာက်ဟန္ မရွိပါဘူး။ သူမ်ားေတြလုိ သူ႔ကုိ အေရးတယူ လုပ္ေစခ်င္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ သူကလည္း စက္႐ုံးမွဴးျဖစ္ေစခ်င္သလုိ မလုပ္ဘဲ သူ႔အက်င့္အတုိင္း ေနလုိက္တာေတြဟာ ေနာက္ဆုံး သူနဲ႔စက္႐ုံမွဴးၾကားမွာ နားလည္မႈေတြ လဲြလဲြလာၿပီး သူဘာပဲလုပ္လုပ္ စက္႐ုံမွဴးက အေကာင္းမျမင္ဘဲ ျဖစ္လာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထုံးစံအတုိင္း လူတစ္ေယာက္အေပၚ အျမင္မၾကည္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ ဒီလူဘာပဲလုပ္လုပ္ အေကာင္း မျမင္တတ္တာ သဘာဝပဲဆုိေတာ့ စက္႐ုံမွဴးနဲ႔ အဆင္မေျပတဲ့ ဒီဒကာေလးအေပၚမွာလည္း စက္႐ုံမွဴးရဲ႕ အျမင္အၾကည့္ေတြက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပစ္ေတြပဲ ျဖစ္ေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္ဒဏ္ေတြ၊ စက္႐ုံမွဴးရဲ႕ ဖိအားေတြေၾကာင့္ ၾကာေတာ့ဒီဒကာေလးရဲ႕ စိတ္ဟာအလုိလုိ အလုိမက်တာေတြ ျဖစ္ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ဆုံး စက္႐ုံမွဴးကုိ တစ္ခုခုလုပ္ဖုိ႔အထိ အေတြးေတြ မၾကာမၾကာ ျဖစ္လာတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဒီလူေတြကုိ တစ္ခုခု လက္တုန္႔ျပန္ပစ္မယ္ဆုိတဲ့ အႀကံအစည္လည္း ေပၚေပၚလာတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ စက္႐ုံမွဴးက သူ႔ကုိရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိနဲ႔ ျပႆနာ ရွာလာပါေတာ့တယ္။ စက္႐ုံမွဴးက သူ႔အျပစ္ကုိ ေထာက္ျပၿပီး သူ႔ဘက္က ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ တုံ႔ျပန္လာတဲ့အခါ သက္ေသသာဓကနဲ႔အတူ ရဲလက္ကုိအပ္ဖုိ႔အထိ လုပ္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဒီဒကာေလးဟာ တရားေတြလည္းနာထား၊ စာေတြလည္း ဖတ္ထားတဲ့အတြက္ စက္႐ုံမွဴးက သူ႔ကုိဘယ္လုိပဲ ျပႆနာ လာရွာေပမယ့္ သူ႔စိတ္ကုိသူ အတတ္ႏုိင္ဆုံးထိန္းၿပီး သည္းခံေက်ာ္လႊားႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ျပႆနာမျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ေနႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း မလုပ္ျဖစ္ဘဲ အတတ္ႏုိင္ဆုံး သည္းခံလုိက္ႏုိင္တဲ့ အတြက္ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူလည္းအဲဒီစက္႐ုံကေန တျခားစက္႐ုံတစ္ခုမွာ ေျပာင္းၿပီးအလုပ္လုပ္ ျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အခုေတာ့ စက္႐ုံအသစ္မွာ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း တရားနာစာဖတ္တဲ့ အက်င့္ေတြ လုပ္ေနႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း၊ စက္႐ုံေဟာင္းမွာတုန္းက စက္႐ုံမွဴးနဲ႔ ျပႆနာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိခဲ့ေပမယ့္ သည္းခံခဲ့တဲ့ေက်းဇူးဟာ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ တရားမဝင္ လာေရာက္အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ သူတုိ႔လုိ သူေတြအတြက္ အေကာင္းဆုံး အေကာက္အထူ တစ္ခုျဖစ္ၿပီး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း မလုပ္ဘဲ သည္းခံလုိက္ႏုိင္တဲ့အတြက္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာျပႆနာမွမျဖစ္ဘဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျဖစ္ေနခဲ့ေၾကာင္း သူကဆုိလာပါတယ္။ ဒါက ဖုန္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ထားလာတဲ့ တပည့္ဒကာေလးရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီဒကာေလး ေလွ်ာက္ထားသလုိပါပဲ။ ဘယ္သူမဆုိ ေသြးနဲ႔ကုိယ္သားနဲ႔ကုိယ္ ရွိေနတဲ့အတြက္ ခံစားတတ္ၾကမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္တတ္တာလည္း လူတုိင္းလုိလုိပါပဲ။ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း လုိက္လုပ္ဖုိ႔လည္း လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ဝန္မေလးတတ္ပါဘူး။ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း ေျပာလုိက္ဖုိ႔၊ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း လုပ္လုိက္ဖုိ႔ဆုိတာ အလြန္လြယ္ကူတဲ့ ကိစၥပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ စိတ္ရွိတုိင္း လုပ္တတ္တဲ့ လုပ္ရပ္ကုိ သတိနဲ႔ ထိန္းၾကည့္ဖုိ႔က်ေတာ့ လူတုိင္းလုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ စိတ္ဆုိးတတ္တာ၊ စိတ္ေကာက္တတ္တာ၊ အလုိမက် ျဖစ္တတ္တာ၊ မနာလုိျဖစ္တတ္တာ၊ ေဒါသျဖစ္တတ္တာ စတာေတြကုိ လူတုိင္းလုပ္တတ္ေပမယ့္ စိတ္မဆုိးေအာင္၊ မနာလုိမျဖစ္ေအာင္၊ ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ စသျဖင့္ ထိန္းဖုိ႔ကေတာ့ လူတုိင္းလုပ္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။

အားလုံးသိတဲ့အတုိင္းပဲ။ စိတ္ဆုိတာ ေကာင္းတဲ့အာ႐ုံေတြထက္ မေကာင္းတဲ့ အာ႐ုံေတြမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပုထုဇဥ္အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စိတ္မွာရွိေနတတ္တဲ့ အရာေတြကလည္း ေကာင္းတာေတြထက္ မေကာင္းတာေတြကပဲ ပုိမ်ားေနတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့စိတ္ျဖစ္ဖုိ႔၊ ေကာင္းတဲ့အေတြး အႀကံျဖစ္ဖုိ႔ စိတ္အစဥ္ကုိ သတိနဲ႔ ႀကိဳးစားေပးရတတ္ေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့စိတ္ အႀကံအေတြးေတြကေတာ့ အထူးႀကိဳးစားစရာမလုိဘဲ အလုိလုိ အဆင္သင့္ ရွိေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိမေကာင္းတဲ့ စိတ္အႀကံအေတြးေတြ အၿမဲရွိေနတတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း ပုထုဇဥ္ေတြဟာ စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္ၾကတဲ့အခါ၊ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း လုပ္ၾကတဲ့အခါ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြဘဲ အျဖစ္မ်ားေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္လုိက္လုိ႔၊ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း လုပ္လုိက္လုိ႔ အေကာင္းေတြျဖစ္သြားတယ္၊ ကုသုိလ္ေတြ ရသြားတယ္၊ ကုိယ့္အတြက္ေရာ အမ်ားအတြက္ပါ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ျဖစ္သြားတယ္ဆုိတာ မရွိတတ္ပါဘူး။ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း လုပ္လုိက္လုိ႔ ဘယ္သူေတာ့ ဘာျဖစ္သြားတယ္၊ ဘယ္သူေတာ့ ဘယ္ေရာက္သြားတယ္ စတဲ့ ဆုိးက်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္သြားၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္းသာ လုပ္ၾကမယ္ဆုိရင္ ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆုိးက်ိဳးပဲ အျဖစ္မ်ားတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း လုပ္လုိက္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အက်ိဳးရလာဘ္ ကေတာ့ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးရလာဘ္ေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတတ္တာကုိ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း ေျပာလုိက္ၾက၊ လုပ္လုိက္ၾကတာေတြရဲ႕ လက္ေတြ႕အက်ိဳးကေတာ့ ကုိယ္လည္းစိတ္ပင္ပန္း တဖက္သူလည္း စိတ္ပင္ပန္းၾကျခင္းဆုိတဲ့ အက်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း ေျပာဆုိလုပ္ကုိင္လုိက္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္မွာေတာ့ ေနာင္တတရား၊ ေသာကတရားေတြပဲ ဆက္တုိက္ျဖစ္ေပၚတတ္ကာ ဒီေနာင္တ၊ ေသာကေတြနဲ႔ ဘဝနိဂုံး အဆုံးသတ္သြားမယ္ဆုိရင္ သံသရာမွာလည္း မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိသာ ျဖစ္ေစၾကမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့ စိတ္အေတြးမ်ားနဲ႔ အျမဲမျပတ္ ဆက္ဆံေနၾကတဲ့ သူေတြျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အေတာ္မ်ားမ်ားက စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း လုပ္မိတဲ့အခါတုိင္း မေကာင္းတဲ့ အေတြးအႀကံမ်ားနဲ႔ပဲ လုပ္မိတတ္တာ မ်ားေနၿပီး မေကာင္းက်ိဳးေတြပဲ အျဖစ္မ်ားေနတဲ့အတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းသိမ္းၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း မလုပ္မိေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိတရားနဲ႔ သည္းခံသြားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ဖက္ကလည္း အဲဒီလုိ သတိတရား၊ သည္းခံျခင္းတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း မလုပ္မိေအာင္ ထိန္းသိမ္းလုိက္ႏုိင္တဲ့ သူေတြအတြက္ ေနာင္တကင္းၿပီး ေသာကရွင္းကာ ဒီဘဝမွာလည္း ခ်မ္းသာ၊ ေနာင္ဘဝမွာလည္း ခ်မ္းသာေစတတ္တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြကုိ ျဖစ္ေပၚေစတာေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိေနတတ္ပါတယ္။ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း ပါးစပ္က မေျပာမိေအာင္၊ လက္ေတြ႕မလုပ္မိေအာင္ ထိန္းသိမ္းလုိက္ႏုိင္တဲ့ သူေတြဟာ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔မွာ ပင္ပန္းႏုိင္ၾကေပမယ့္ ေသြးေအးသြားတဲ့အခါ ဒီလုပ္ရပ္အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္ၾကတဲ့အျပင္ မွန္ကန္မႈအတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဂုဏ္ယူေနမိမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း မလုပ္ဘဲ သည္းခံျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး အက်ိဳးရလာဘ္ကုိ ျဖစ္ေစတယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း မိမိသူတပါးထိခုိက္ေစမယ့္ စကားမ်ိဳး မေျပာျဖစ္ေအာင္၊ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း မိမိသူတပါး ထိခုိက္ေစမယ့္ အလုပ္မ်ိဳး မလုပ္ျဖစ္ေအာင္၊ ၿပီးေတာ့ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း မေသာက္မစားမိေအာင္၊ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း ကာမဂုဏ္တရားေတြမွာ မလုိက္စားမိေအာင္၊ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း လုိခ်င္တပ္မက္မႈေတြ မျဖစ္ရေအာင္၊ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း အေပ်ာ္အပါး အေလာင္းအစားေတြ မလုပ္မိေအာင္၊ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း သြားတာလာတာ၊ ေနတာထုိင္တာ၊ လုပ္တာကုိင္တာ စတာေတြ မလုပ္မိေအာင္ သတိနဲ႔ဆင္ျခင္ကာ သည္းခံႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းဟာ ေရရွည္ခ်မ္းသာေရးနဲ႔ သံသရာ ေကာင္းစားေရးအတြက္ အေကာင္းဆုံးဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက စိတ္ဆုိတာ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနၾကတဲ့ သတၱဝါေတြမွာ အၿမဲရွိေနၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း လုပ္ခ်င္ၾကမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ဆုိတာကလည္း မေကာင္းတဲ့အရာေတြမွာပဲ အျဖစ္မ်ားေနတာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္ရွိၾကတဲ့ အတုိင္းသာ လုပ္ျဖစ္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းတာေတြဘဲ လုပ္ျဖစ္ေနၾကမွာျဖစ္ၿပီး မေကာင္းတဲ့ အလုပ္လုပ္ျဖစ္ပါက မေကာင္းက်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္ေနၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း လုိက္မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိတရား၊ သည္းခံျခင္းတရားေတြနဲ႔ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေနထုိင္ၾကဖုိ႔ ဆုိခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားေတြ စားတတ္သလုိ၊ သြားတတ္သလုိ၊ ေျပာတတ္သလုိ၊ လုပ္တတ္သလုိ ကုိယ္လည္း စားတတ္သြားတတ္၊ ေျပာတတ္လုပ္တတ္ေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့အရာေတြမွာေတာ့ သူမ်ားေတြလုပ္တဲ့အတုိင္း၊ ကုိယ့္စိတ္မွာ ရွိတဲ့အတုိင္း လုိက္မလုပ္မိေအာင္ ထိန္းသိမ္းေနထုိင္ၾကဖုိ႔ ေျပာလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္စိတ္မွာ ျဖစ္တတ္တဲ့အတုိင္း စိတ္လုိက္မာန္ပါ ေျပာဆုိေနထုိင္ လုပ္ကုိင္တာေတြဟာ အရင္းစစ္ေတာ့ အဆုိးအျပစ္ေတြသာ အျဖစ္မ်ားေနၾကတဲ့အတြက္ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ လုပ္ခ်င္တာေတြ၊ ျဖစ္ေနတာေတြကုိ စိတ္ရွိတဲ့အတုိင္း မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိတရား၊ ခႏၲီတရားေတြနဲ႔ ထိန္းသိမ္းကာ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာေကာင္းက်ိဳး ပြားတုိးေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္းစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ကုိယ့္ဖုိ႔ဥစၥာ၊ ကုိယ္တုိင္ရွာ…

- ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အျဖာျဖာသည္၊ ငါ့ဟာငါ့ဟာ၊ သမုတ္ပါလည္း၊
ခႏၶာေၾကြေပ်ာက္၊ ေသၿပီးေနာက္ဝယ္၊ ကိုယ့္ေနာက္မပါ၊ အိမ္ေဂဟာ၌၊ စုကာပုံလစ္၊ က်န္ေနရစ္၏။
- ေဆြမ်ိဳးမိဘ၊ အဝဝသည္၊ ခ်စ္ၾကေသာ္လည္း၊ မလဲြမေသြ၊ ကဲြရေပမည္၊
ေသရာကုိယ့္ေနာက္၊ တစ္ေယာက္မပါ၊ ငိုယိုကာျဖင့္၊ ျမႇဳပ္ရာသခ်ႌဳင္း၊ ေျမလုပ္တုိင္းမွ၊ မဆုိင္းမတြ၊ ျပန္ေလၾက၏။
- ကုိယ္တုိင္စီမံ၊ ကုသုိလ္ကံသာ၊ မကြာကုိယ့္ေနာက္၊ တစ္ေကာက္ေကာက္ပဲ၊ လုိက္တတ္ၿမဲမုိ႔၊
ကုိယ့္ဖုိ႔ဥစၥာ၊ ကုိယ္တုိင္ရွာ၊ ခ်ိန္ခါရွိတုန္း၊ ရေအာင္ျဖည့္။
(တိပိဋကေယာဆရာေတာ္)

သံေယာဇဥ္တရားသည္ သတၱဝါအမ်ားအား အရာရာတြင္ ကပ္ၿငိတြယ္တာ ထားတတ္၏။ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားတြင္လည္း ကပ္ၿငိတြယ္တာ ထားတတ္သကဲ့သုိ႔ ရာထူးဌာနႏၲရ ဂုဏ္ပကာသန မ်ားတြင္လည္း ကပ္ၿငိတြယ္တာထားတတ္၏။ ထုိ႔အတူ မိဘဆရာသမား ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေပၚတြင္လည္း ကပ္ၿငိတြယ္တာ ထားတတ္၏။ အခုိက္အတန္႔ပင္ ေတြ႕ဆုံႀကဳံႀကိဳက္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ သြားလာလႈပ္ရွား ေနထုိင္ၾကရေသာ္လည္း တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ကား အခုိက္အတန္႔ မဟုတ္ၾကဘဲ ၾကာေလတြယ္ေလ၊ ၾကာေလစဲြေလသာ ျဖစ္ေနတတ္ၾကေပ၏။ ေနာက္ဆုံး၌ မည္သူကမည္သူ႔ကုိ သုိ႔မဟုတ္ မည္သည့္အရာကုိ မည္မွ်ပင္ သံေယာဇဥ္ထားၾကေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္လွ်င္ကား သူ႔လမ္းသူေလွ်ာက္ကာ သူ႔တရား သူစီရင္သြားၾကသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ သံေယာဇဥ္ထား တြယ္တာျငားလည္း အစားထား၍ မရဘဲ အမ်ားသြားစဥ္အတုိင္းသာ သြားၾကမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိျပဳသည့္ ကံတစ္ခုသာ ယူေဆာင္ကာျဖင့္ အျခားအျခား အရာမ်ားအား တစ္ခုမက်န္ အကုန္ခ်န္၍ အမွန္မေသြ သြားၾကရေပမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာဟူသည့္ ကုိယ္တုိင္ျပဳသည့္ ကံတစ္ခုသာ ရွိသျဖင့္ ကုိယ့္ဖုိ႔ဥစၥာ ကုိယ္တုိင္ရွာၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါေပ၏။

စကားစပ္၍ လြန္ခဲ့သည့္ (၆)လခန္႔က ဆုံးပါးသြားသည့္ အသိဒကာမႀကီး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း သတိရမိ၏။ ထုိဒကာမႀကီးတြင္ အလြန္သံေယာဇဥ္ထားရသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိ၏။ တစ္ေန႔တြင္ ထုိသမီးသည္ ႏုိင္ငံျခား ပညာသင္ဆုျဖင့္ သိပ္ခ်စ္လွသည့္ မိဘမ်ားျဖင့္ ခဲြခြါကာ အဂၤလန္ႏုိင္ငံသုိ႔ ပညာသင္ သြားေရာက္ခဲ့၏။ ပညာေရးျဖစ္သျဖင့္ မတားလုိေသာ္လည္း သမီးအေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးသည္ အေမမွာ သမီးအတြက္ အၿမဲရတက္မေအး ျဖစ္ေနခဲ့၏။ အၿမဲစိတ္မခ်ျဖစ္ေနခဲ့၏။ ထုိသုိ႔ သမီးအေပၚတြင္သာ အၿမဲအာ႐ုံထားေနသည့္ မိခင္မွာ တစ္ေန႔တြင္ ႐ုတ္တရက္ အေမာေဖာက္ကာ ေဆး႐ုံေရာက္သြားခဲ့၏။ ေဆး႐ုံတြင္ အေျခအေန မေကာင္းမွန္းသိေနေသာ္လည္း မိမိက်န္းမာေရးထက္ သမီးအေရးသာ ေတြးေနၿပီး သမီးအေၾကာင္းသာ ေမးေနေလေတာ့၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဒကာမႀကီးသည္ သမီးေရာက္မလာမီမွာပင္ ေရာဂါျပင္းလြန္းသျဖင့္ ဆုံးပါးသြားခဲ့ရ၏။ ဒကာမႀကီးမွာ အသက္ထြက္သြားသည္အထိ သမီးကုိသာ တမ္းတေရရြတ္ရင္း ဆုံးပါးသြားခဲ့၏။ ဒကာမႀကီး၏ အျဖစ္အပ်က္ကုိ ၾကားသိရသည့္အခါ စာေရးသူမွာ သံေဝဂျဖစ္ခဲ့၏။ အေမတကယ္ ျဖစ္လာသည့္အခါ သိပ္ခ်စ္ပါသည္ သိပ္သံေယာဇဥ္ ရွိပါသည္ဆုိသည့္ သမီးလည္းပဲ လက္ေတြ႕အားျဖင့္ မကယ္ႏုိင္ဘဲ အေမသြားႏွင့္ဟုသာ ေျပာဆုိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ သမီးအေပၚ သံေယာဇဥ္ အလြန္ႀကီးသည့္ အေမသည္လည္း ဘဝခရီး သြားရသည့္အခါ သမီးအားထား၍သာ သြားခဲ့ရ၏။ သိပ္ခ်စ္ပါသည္ သိပ္သံေယာဇဥ္ ရွိပါသည္ဟူသည့္ ေဆြမ်ိဳးမိဘ ဟူသမွ်သည္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မိမိတုိ႔ႏွင့္အတူတကြ လုိက္ပါႏုိင္ျခင္းမရွိ၊ မိမိတုိ႔ကလည္း ေခၚေဆာင္သြားႏုိင္ျခင္း မရွိဘဲ အသက္ရွင္စဥ္ မိမိတုိ႔ လုပ္ခဲ့သည့္ ေကာင္းကံမေကာင္းကံမ်ားကုိသာ ယူေဆာင္လ်က္ တစ္လမ္းစီသာ သြားခ့ဲၾကရ၏။

ဒကာတစ္ေယာက္ဆုိလည္း ပစၥည္းဥစၥာမ်ားအေပၚ အလြန္တန္ဘုိး ထားသူျဖစ္၏။ တန္ဘုိးထားသည္ဟု ဆုိမည္ထက္ သံေယာဇဥ္မ်ားသည္ဟုဆုိက ပုိ၍မွန္မည္ျဖစ္၏။ “ဘယ္သူေပးထားတာ ျဖစ္လုိ႔၊ ဘယ္သူ႔အေမြျဖစ္လုိ႔၊ ဘယ္တုန္းက ပစၥည္းျဖစ္လုိ႔” စသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကုိ တြယ္တာေနေလ့ရွိ၏။ ထုိဒကာ တြယ္တာေနသည့္ ပစၥည္းမ်ားတြင္ မိဘအေမြေပးခဲ့သည့္ ေလးဘီးကားေလး တစ္စီးလည္း အပါအဝင္ျဖစ္၏။ ေခတ္ကာလ အေနအထားအရ အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ား အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းေနေသာ္လည္း မိမိ၏ ေလးဘီးကားေလးကုိကား မိဘအေမြဟုဆုိကာ မေျပာင္းဘဲ ထားေလ၏။ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလာၿပီး ပစၥည္းမ်ားလည္း ခ်ိဳ႕ယြင္းလာသည့္ ေလးဘီးကားေလးမွာ တစ္ေန႔တြင္ ပစၥည္းသြားသယ္ရင္း လမ္းတြင္ဘရိတ္ေပါက္ကာ ကားတုိက္မႈ ျဖစ္ခဲ့ေလ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကားေရာလူပါ ထိခုိက္မႈျဖစ္ၿပီး ကားလည္းလႊတ္ပစ္ရ လူလည္းဒုကၡိတျဖစ္ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္ႏွင့္ ႀကဳံခဲ့ရေလ၏။ ဤသုိ႔ေသာ အေျခအေနတြင္ေသာ္မွလည္း ထုိဒကာ၏ စိတ္ထဲတြင္ မိဘအေမြကားေလး လႊတ္ပစ္ခဲ့ရသည့္အတြက္ ေျဖဆည္ရာမရ ျဖစ္ေနခဲ့ေသးေၾကာင္း တဆင့္စကား ၾကားသိရျပန္၏။ ထုိဒကာ၏ အျဖစ္သည္ ပစၥည္းအေပၚ တြယ္တာမိသည့္ အျပစ္၏ တစ္စိပ္တေဒသအျဖစ္ ပစၥည္းလည္းဆုံး လူလည္းတုံးခဲ့ရသည့္ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနခဲ့၏။ အခ်ိန္တန္ ကံအက်ိဳးေပးေၾကာင့္ ျဖစ္လာခဲ့သည္ဟုဆုိေသာ္လည္း ထုိဒကာ၏ အျဖစ္မွာ ေဟာင္းႏြမ္းခ်ိဳ႕ယြင္းေနသည့္ ကားအေပၚတြင္ တြယ္ေနမိခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ဟု ဆုိႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ သံေယာဇဥ္တရားကုိ ဉာဏ္ျဖင့္ အႏုိင္မယူႏုိင္သျဖင့္ သံေယာဇဥ္၏ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကုိ ခံခဲ့ရသည္ဟု ဆုိမည္ဆုိက ဆုိႏုိင္ေပ၏။

ဤသုိ႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ လက္ေတြ႕ဘဝတြင္ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ႀကဳံဖူးၾကမည္ ျဖစ္၏။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက မိမိကုိယ္တုိင္ ျဖစ္မွသာ သတိထားမိတတ္ၾကသျဖင့္ မသိဘဲ ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ သက္ရွိမ်ားျဖစ္ေစ၊ သက္မဲ့မ်ားျဖစ္ေစ ဘဝတစ္ခု နိဂုံးျပဳသြားသည့္အခါ အားလုံးထားခဲ့ၾကရ၏။ သိပ္ခ်စ္ပါသည္ဟူ၍လည္း အတူသြား၍ မရသကဲ့သုိ႔ သိပ္ျမတ္ႏုိးသည့္ အရာျဖစ္၍လည္း ယူေဆာင္သြား၍ ရမည္မဟုတ္ေပ။ ပုိဆုိးသည္မွာ ထုိသက္ရွိသက္မဲ့ မ်ားအေပၚ ထားမိသည့္ သံေယာဇဥ္သည္ ေသၿပီးေနာက္ဘဝမ်ားတြင္ မည္သုိ႔မည္ပုံ ျဖစ္မည္ကုိ မသိႏုိင္ေသာ္လည္း လက္ရွိဘဝတြင္ကား ထုိသံေယာဇဥ္တရားေၾကာင့္ သုချဖစ္သည္ဟူ၍ မရွိဘဲ ဒုကၡမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ မိမိက သံေယာဇဥ္ထားသည့္ အရာမ်ားသည္ မိမိအေပၚ မည္သုိ႔မည္ပုံ ျပန္လည္တုံ႔ျပန္မည္ကုိ မသိႏုိင္ေသာ္လည္း မိမိအဖုိ႔မွာကား လက္ေတြ႕အားျဖင့္ ထုိသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ပူေလာင္မႈမ်ားသာ ပြားေနခဲ့ရသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ အရာအားလုံးသည္ မိမိျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္မလာဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္သြားၾကေလေတာ့၏။

အရင္းစစ္ေသာ္ အရာအားလုံးသည္ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါေပ၏။ မည္သည့္အရာ၊ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ား အေပၚတြင္ မည္မွ်ပင္ သံေယာဇဥ္ထားေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္သည့္အခါ ထုိသံေယာဇဥ္ထားသည့္အရာ၊ သံေယာဇဥ္ထားသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ခဲြခြါသြားၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ ပိုင္ဆုိင္မႈမ်ား၊ ေတြ႕ဆုံမႈမ်ားတြင္ မည္မွ်ပင္ တြယ္တာေနေသာ္လည္း ခဲြခြါသြားခ်ိန္တြင္ အကုန္ထားသြားရမည္သာ ျဖစ္၏။ တိပိဋကဓရ ေယာဆရာေတာ္ အရွင္ျမတ္ မိန္႔ေတာ္မူ သကဲ့သုိ႔ပင္ ရာထူးဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ဥစၥာ အျဖာျဖာသည္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမ်ားဟု မည္မွ်ပင္ ေျပာဆုိေနေသာ္လည္း ေသလ်င္ထားသြားရမည့္ အရာမ်ား ျဖစ္ေနၿပီး မိဘေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟ ဟူသမွ်သည္လည္း အသက္ရွင္စဲ အခုိက္အတန္႔တြင္ သံေယာဇဥ္တရားမ်ားျဖင့္ မည္မွ်ပင္ ခ်စ္ခင္တြယ္တာေနၾကေသာ္လည္း ေသသြားသည့္အခါ မည္သူမွ် မိမိေနာက္သုိ႔ လုိက္ပါၾကမည္ မဟုတ္ၾကေပ။ အမွန္စင္စစ္ မိမိတုိ႔ေနာက္သုိ႔ အရိပ္ပမာ လုိက္ေနမည့္အရာကား မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ လုပ္ေနၾကသည့္ ကုသုိလ္ကံ၊ အကုသုိလ္ကံမ်ားသာ ျဖစ္ပါ၏။ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာဟု အမွန္တကယ္ ေျပာဆုိႏုိင္သည့္ အရာမွာ မိမိတုိ႔ လုပ္ေနၾကသည့္ ကံမ်ားသာ ျဖစ္ပါ၏။

ထုိကံမ်ားတြင္လည္း ေကာင္းကံမေကာင္းကံဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိရာ မိမိလုပ္သည့္ အလုပ္အေပၚတြင္ မူတည္ကာ မိမိရရွိမည့္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာသည္လည္း ေကာင္းမြန္သည့္ဥစၥာ၊ မေကာင္းသည့္ ဥစၥာမ်ားအျဖစ္ ကဲြျပားသြားၾကမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိက ေကာင္းသည့္ အလုပ္လုပ္လွ်င္ မိမိ၏ ဥစၥာသည္လည္း ေကာင္းသည့္ကုိယ္ပုိင္ ဥစၥာျဖစ္လာမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိက မေကာင္းသည့္ အလုပ္လုပ္လွ်င္ကား မိမိ၏ ဥစၥာသည္လည္း မေကာင္းသည့္ ဥစၥာမ်ား ျဖစ္လာမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ဤအခ်က္သည္ မိမိကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ရမည့္ အခ်က္လည္း ျဖစ္ပါ၏။ မည္သုိ႔ေသာ ဥစၥာမ်ိဳးကုိ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္မည္နည္းဟု မိမိကုိယ္ကုိမိမိ ေမးစိစစ္၍ အလုိရွိရာကုိ ေရြးခ်ယ္လုပ္ကုိင္ရန္သာ ျဖစ္၏။ မိမိက အေရြးခ်ယ္မွန္လွ်င္ မိမိပင္စံရမည္ ျဖစ္ၿပီး မိမိက အေရြးခ်ယ္ မွားလွ်င္ကား မိမိပင္ ခံစားရမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာကုိ ပုိင္ဆုိင္လုိသူမ်ားသည္ ကုိယ္တုိင္သာ ရွာၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

မိမိလုပ္သည့္ ကံသည္မိမိ၏ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာဟု ဆုိေသာ္လည္း မေကာင္းသည့္အလုပ္ျဖင့္ မေကာင္းကံ ရလာမႈ အေပၚတြင္ကား မည္သူမွ် အလုိရွိၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ မည္သူမဆုိ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမ်ားအျဖစ္ ေကာင္းသည့္ဥစၥာမ်ားကုိသာ အလုိရွိၾကမည္ ျဖစ္ေပ၏။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ျခင္းျဖင့္ ေကာင္းသည့္ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာကုိ အရယူျခင္းမွတပါး အျခားမရွိသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေပ၏။ ထုိသုိ႔ ေကာင္းသည့္ဥစၥာမ်ားကုိ ရယူႏုိင္ရန္မွာလည္း ေကာင္းသည့္ဘဝ အေျခအေနတြင္ ရွိေနမွသာ ျဖစ္ႏုိင္ေပ၏။ ေကာင္းသည့္ဘဝ အေျခအေနဟု ဆုိလာလွ်င္လည္း ယခုလက္ရွိ ဘုရားသာသနာႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ခ်ိန္၊ လူ႔ဘဝ ရေနခ်ိန္၊ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ျဖင့္ သဒၶါတရား ရွိေနခ်ိန္ကုိသာ ဆုိရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္သာ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ ႀကိဳးစားျပဳလုပ္ၿပီး ေကာင္းသည့္ကုိယ္ပုိင္ ဥစၥာမ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္သာစုၾကရမည္ ျဖစ္ပါေပ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္မ်ား တြယ္တာထားၾကသည့္ သက္ရွိမ်ားႏွင့္ သက္မဲ့မ်ားသည္ မည္မွ်ပင္ တြယ္တာျငားေသာ္လည္း ခဲြခြါၾကသည့္အခါ သက္ရွိမ်ားလည္း မိမိႏွင့္အတူ လုိက္မလာသကဲ့သုိ႔ သက္မဲ့မ်ားသည္လည္း မိမိႏွင့္တပါတည္း ယူေဆာင္မသြားႏုိင္ပါသျဖင့္ အရာအားလုံးသည္ ကုိယ္ပုိင္ဟူသည္ မရွိေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္ မိမိကုိယ္တုိင္ ျပဳလုပ္သည့္ ကံသည္ကား မိမိ၏ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာအျဖစ္ မလဲြမေသြ ရွိေနမည္ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔ျပဳလုပ္သည့္ ကံကုိကား ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာအျဖစ္ ယူေဆာင္သြားႏုိင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကံသည္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာဟုဆုိေသာ္လည္း ေကာင္းသည့္အလုပ္ကံသည္သာ ေကာင္းသည့္သုဂတိဘဝသုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ေပးႏုိင္သျဖင့္ ကုသုိလ္ကံသည္သာ အမွန္တကယ္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကုိယ္ပုိင္ ဥစၥာအမွန္ျဖစ္သည့္ ကုသုိလ္ကံသည္လည္း ယခုလက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ႀကိဳးစားလုပ္ယူမွသာ ရႏုိင္မည္ျဖစ္သျဖင့္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည့္ ယခုအခ်ိန္တြင္သာ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာကုိ ကုိယ္တုိင္သာ ရယူၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ ကုိယ္ဖုိ႔ဥစၥာကုိ ကုိယ္တုိင္ရွာၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကတြင္ အမ်ားက ေျပာေနၾကသည့္ “ငါ့ရာထူးငါ့ဂုဏ္သိန္ ငါ့စည္းစိမ္” စသည့္ အရာမ်ားႏွင့္ “ငါ့မိဘငါ့ေဆြမ်ိဳး ငါ့သားငါ့သမီး”စသည့္ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါမ်ားသည္ တဒဂၤ အခုိက္အတန္႔မွ်သာျဖစ္ၿပီး ဘဝနိဂုံးအဆုံး သတ္သြားသည့္အခါ အကုန္ထားခဲ့ရမည့္ အရာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမ်ား မဟုတ္ၾကဘဲ အသက္ရွင္စဲအခုိက္တြင္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ လုပ္ေနၾကသည့္ ေကာင္းကံမေကာင္းကံမ်ားသည္သာ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမ်ားျဖစ္ၿပီး ဘဝသံသရာခရီးအထိ မိမိတုိ႔ႏွင့္ တပါတည္း ယူေဆာင္သြားႏုိင္မည္ျဖစ္သျဖင့္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာအမွန္ျဖစ္သည့္ ကုသုိလ္ကံမ်ားကုိသာ အခြင့္သာခုိက္ ႀကိဳးစားရယူလုိက္ၾကပါရန္ႏွင့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ ႀကိဳးစားလုပ္ျခင္းျဖင့္သာ ကုိယ့္ဖုိ႔ဥစၥာ ကုိယ္တုိင္ရွာၾကပါဟု ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါသည္။

Read more »

နဲနဲေလးေတာ့ လဲြေနတယ္ (၁၈)...

သိမ္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး
ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာေတြၾကားမွာ အ႐ုိးစဲြၿပီး အမွတ္လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြေလးေတြအေၾကာင္း ေထာက္ျပေပးတဲ့ စာေတြေရးေပးေနတာကုိသိေတာ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက သိမ္နဲ႔အမ်ိဳးသမီး အေၾကာင္းကုိလည္း စာေရးေပးဖုိ႔ မိန္႔ၾကားဖူးပါတယ္။ ဆရာေတာ္ မမိန္႔ခင္ကတည္းက ေရးဖုိ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိေနေပမယ့္ မေရးျဖစ္ဘဲ အခုမွပဲ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေတာရြာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တစ္ရြာသိမ္တစ္လုံးေတာ့ ရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ သိမ္ေတြရွိေနေပမယ့္ အမ်ိဳးသမီးေတြ အေနနဲ႔ သိမ္ထဲကုိ မဝင္ရဘူး၊ မဝင္းေကာင္းဘူးဆုိတဲ့ အစဲြေတြ၊ အေျပာေတြေၾကာင့္ ေသတဲ့အထိ သိမ္ထဲကုိ မဝင္ဖူးၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိေနျပန္ပါတယ္။ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးလုိ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာေတာ့ အခုေနာက္ပုိင္း သိမ္ေတြထဲမွာ အခမ္းအနားေတြအထိ လုပ္လာၾကတဲ့အတြက္ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ သိမ္ကသိပ္ၿပီး အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

ဆန္းေနတာက ေတာရြာစ႐ုိက္၊ ေတာေနယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ေတာေနဘုန္းႀကီး၊ ေတာေနလူေတြရဲ႕ အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ အယူအဆေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သိမ္ထဲကုိ အမ်ိဳးသမီး မဝင္ေကာင္းတာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ…၊ ဘုရားေဟာထားလုိ႔လား…၊ ဝင္ရင္သိမ္ပ်က္မွာစုိးလုိ႔လား…၊ ကံပ်က္မွာစုိးလုိ႔လား..၊ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္ေနလုိ႔ မဝင္ရတာလား… စတဲ့ အေမးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ သိမ္နဲ႔အမ်ိဳးသမီး ကိစၥက အမ်ားေထာက္ျပစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ေမးလာမယ္ဆုိရင္လည္း သိမ္ထဲကုိ မဝင္ေကာင္းဘူးလုိ႔ ေျပာေနသူေတြ ကုိယ္တုိင္က ေရေရရာရာ ေျဖစရာ ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိ သိမ္ေတြ၊ ဘုရားေတြ၊ ေက်ာင္းကန္ေတြမွာ အမ်ိဳးသမီး မဝင္ေကာင္း၊ မတက္ေကာင္းဆုိတဲ့ အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ အယူအဆေတြဟာ ဘုရားေဟာသလုိလုိ၊ ေရွးထုံးလုိလုိ၊ အစဥ္အလာလုိလုိနဲ႔ နည္းနည္းေလးေတာ့ လဲြကုိလဲြေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

သိမ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ား အေနနဲ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား ကံေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ နိမိတ္စည္းထဲကုိ မဝင္ေကာင္းဘူးဆုိရင္ အထူးေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေတာင္မွ သိမ္ထဲကုိ မဝင္းေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ သိမ္အထဲမွာရွိတဲ့ နိမိတ္စည္းထဲကုိ မဝင္ေကာင္းတာပါ။ ဒါကလည္း နိမိတ္စည္းထဲမွာ ရွိတဲ့ရဟန္းေတာ္မ်ား အာပတ္သင့္မွာ စုိးလုိ႔ပါ။ ကံပ်က္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခုဟာက ကံေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္တဲ့ တျခားအခ်ိန္ေတြမွာလည္း သိမ္ထဲကုိ အမ်ိဳးသမီးေတြ မဝင္ေကာင္းဘူးဆုိတဲ့ အယူအဆ၊ အေျပာအဆုိ၊ အစဲြအလန္းေတြေၾကာင့္ သိမ္နဲ႔အမ်ိဳးသမီးဟာ ဘယ္လုိမွဆက္စပ္လုိ႔မရတဲ့ အရာတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပါဒ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ဥပါဒ္ေရာက္ဆုိသလုိ သိမ္ထဲကုိ ဝင္မိတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ခုခုတုိက္ဆုိင္ၿပီး ျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ဒါဟာ သိမ္ထဲကုိ ဝင္လုိ႔ျဖစ္တာဆုိတဲ့ အယူအဆေတြက ရွိေနျပန္ေတာ့ ေတာေနအမ်ိဳးသမီးေတြဟာ သိမ္ဆုိရင္ ေဝးေဝးကကုိ ေရွာင္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ သိမ္ထဲကုိ မဝင္ေကာင္းတာက အမ်ိဳးသမီးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္ေတြပါ။ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ကံေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ သိမ္ထဲမွာ ရွိေနပါက တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး ႏွစ္ေတာင့္ထြာနိမိတ္ ထိစပ္ၿပီး နိမိတ္အတြင္းမွာ ရွိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘဲ ကံေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ သိမ္ထဲမွာရွိေနၿပီး နိမိတ္အျပင္ကုိ ေရာက္ေနပါက ကံပ်က္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကံေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိရင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ သိမ္ထဲမွာရွိတဲ့ နိမိတ္အတြင္းမွာ ရွိရင္ရွိ၊ မရွိရင္ သိမ္အျပင္မွာပဲ ရွိေနရပါမယ္။ သိမ္ထဲမွာရွိေနၿပီး နိမိတ္စည္းအျပင္ ေရာက္ေနတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကံပ်က္ပါတယ္။ ဒီလုိ သေဘာေတြေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ား အေနနဲ႔သိမ္ထဲကုိ မဝင္းေကာင္းဘူးလုိ႔ ဆုိတာျဖစ္ပါတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ သာမေဏေတြ အေနနဲ႔ကေတာ့ ကံေဆာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သိမ္ထဲမေျပာနဲ႔ သိမ္ထဲမွာရွိတဲ့ နိမိတ္စည္းထဲအထိ ဝင္မိတာေတာင္မွ ရဟန္းေတာ္မ်ား ေဆာင္ေနတဲ့ ကံကပ်က္မသြားပါဘူး။ နိမိတ္ထဲမွာ လူသာမေဏ ရွိေနလ်က္နဲ႔ ကံေဆာင္ေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာပဲ အာပတ္သင့္ပါတယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့ ကံေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကံပ်က္မႈ မပ်က္မႈဟာ ရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႔ပဲ သက္ဆုိင္ၿပီး လူပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ မသက္ဆုိင္ဘူးဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္လုိ႔ဆုိတဲ့အတြက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း အက်ဳံးဝင္ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက သိမ္ထဲကုိ အမ်ိဳးသမီး မဝင္းေကာင္းဘူးဆုိတဲ့ အယူအဆေတြမွာ ဝင္ရင္ကံပ်က္တတ္တဲ့ အတြက္ မဝင္ေကာင္းတာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ဆုိရင္ ဒါဟာ လဲြေနတဲ့ အလဲြတစ္ခုပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးဝင္ျခင္းေၾကာင့္ ဘယ္လုိမွ ရဟန္းေတာ္မ်ား ေဆာင္ေနတဲ့ ကံကိစၥ ပ်က္သြားျခင္း မရွိတဲ့အတြက္ ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္ မဝင္ေကာင္းဘူးဆုိရင္ မွားေနတာျဖစ္ေၾကာင္း သိေစလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သိမ္ထဲမွာ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးတည္း ရွိတတ္တာတုိ႔၊ ဆိတ္ကြယ္ရာ အရပ္မွာ မာတုဂါမ ရွိေနတာဟာ မသင့္ေလ်ာ္တာတုိ႔၊ မာတုဂါမေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ အႏၲရာယ္ တစ္စုံတစ္ရာ ျဖစ္ႏုိင္တာတုိ႔ စတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားေၾကာင့္ မဝင္သင့္တာလုိ႔ ဆုိရင္ေတာ့ အထူးေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေတာင္မွ မဝင္ေကာင္းလုိ႔မဟုတ္ဘဲ မဝင္သင့္လုိ႔ဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေျပာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဝိနည္းေတာ္အရ အာပတ္သင့္မႈ မသင့္မႈ အပုိင္းဟာ ရဟန္းေတာ္နဲ႔ပဲ သက္ဆုိင္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးမွာ အာပတ္သင့္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒီလုိေျပာလုိ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ သိမ္ထဲကုိ ဝင္ခ်င္သလုိဝင္ ထြက္ခ်င္သလုိ ထြက္ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးလည္း ေလာကေၾကာင္းအရ ထိန္းသိမ္းရမွာေတြ ရွိတဲ့အတြက္ အသိသတိနဲ႔ပဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းသိမ္းရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက တိက်တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိဘဲ သိမ္ထဲကုိ အမ်ိဳးသမီး မဝင္ေကာင္း၊ မဝင္ရဆုိတဲ့ အမွတ္လဲြမႈအေၾကာင္းပဲ အဓိကေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကေၾကာင္းအရ၊ အေျခအေနအရက လဲြလုိ႔ သိမ္ထဲကုိ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဝင္ေကာင္းတယ္ဆုိတာ သိေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အခ်ိဳ႕ရဲ႕ လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြေတြထဲမွာ သိမ္ထဲကုိ အမ်ိဳးသမီးေတြ မဝင္းေကာင္းဘူးဆုိတဲ့ မေရရာတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားနဲ႔ အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ သိမွတ္ထားမႈဟာလည္း နည္းနည္းေလး လဲြေနတဲ့ အလဲြတစ္ခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလုိအလဲြ သိမွတ္ထားမႈမ်ိဳးကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ဘုရားေဟာမဟုတ္တဲ့၊ သံသရာဝဋ္မွ လြတ္ေျမာက္မႈကုိ အေထာက္အကူ မျပဳတဲ့ အလဲြေတြကုိ ျပဳျပင္ႏုိင္သမွ် ျပဳျပင္ႏုိင္ၾကဖုိ႔ အသိေပးတုိက္တြန္းရင္း လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြတစ္ခုအျဖစ္ ေရးသားတင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ေဝဒနာႏွင့္အၿပိဳင္…

ေဝဒနာဆုိတဲ့ ဒီပါဠိေဝါဟာရ စကားလုံးဟာ ခံစားျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ခံစားျခင္းမွန္သမွ် ေကာင္းတဲ့ခံစားျခင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆုိးတဲ့ခံစားျခင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေကာင္းလည္းမဟုတ္၊ အဆုိးလည္းမဟုတ္တဲ့ ခံစားျခင္းမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိခံစားမႈမ်ိဳးကုိမဆုိ အလြယ္ေျပာဆုိၾကရမယ္ဆုိရင္ အားလုံးဟာ ေဝဒနာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဘယ္သူေၾကာင့္ပဲ ခံစားခံစား၊ ဘာေၾကာင့္ပဲ ခံစားခံစား၊ ဘယ္လုိမ်ိဳးပဲ ခံစားခံစား စိတ္မွာျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားမႈ သေဘာမွန္သမွ် အားလုံးေဝဒနာလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခံစားျခင္းသေဘာဟာ ျဖစ္ေပၚရာ အာ႐ုံကုိ အမွီျပဳၿပီး စိတ္မွာသိမွတ္ ခံစားတဲ့ သေဘာျဖစ္တဲ့အတြက္ အေကာင္းဆုိလည္း ခံစားမွာျဖစ္ၿပီး အဆုိးဆုိလည္း ခံစားမွာျဖစ္ကာ မဆုိးမေကာင္းဆုိလည္း ခံစားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိသိရွိခံစားတာကုိပဲ စာလုိေျပာေတာ့ ေဝဒနာ ျဖစ္ေပၚတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ပုထုဇဥ္အေတာ္မ်ားမ်ားက ေဝဒနာလုိ႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈလုိ႔ပဲ နားလည္သေဘာေပါက္ လက္ခံထားတတ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္သူေတာ့ ဘာေဝဒနာ ခံစားေနရလုိ႔၊ ဘယ္သူေတာ့ ဘယ္သူေၾကာင့္ ဘယ္လုိေဝဒနာေတြ ျဖစ္ေနလုိ႔၊ ဘယ္သူေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လုိေဝဒနာမ်ိဳးကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားေနရလုိ႔ စသျဖင့္ ေရာဂါတစ္ခုခုေၾကာင့္ ခံစားရတဲ့ ခံစားမႈ သေဘာကုိပဲ ေဝဒနာလုိ႔ ေျပာဆုိ သုံးႏႈန္းတတ္ၾကပါတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ခံစားမႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ခံစားမႈ၊ ဝမ္းေျမာက္တဲ့ ခံစားမႈစတဲ့ ေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈမ်ားကုိေတာ့ ေဝဒနာလုိ႔ ေျပာဆုိျခင္း မရွိၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေဝဒနာရဲ႕ သေဘာအမွန္ကုိ မသိၾကဘဲ အခုိက္အတန္႔ ခ်မ္းသာေနတဲ့ ခံစားမႈေတြ ေနာက္ကုိလုိက္ကာ ဆင္းရဲတဲ့ ခံစားမႈေတြ ေရာက္လာမွပဲ ေဝဒနာျဖစ္ၿပီလုိ႔ သတ္မွတ္ရင္း ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္ သြားတတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဝဒနာရဲ႕ သဘာဝကုိ မသိတဲ့အတြက္ မေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈကုိ လက္မခံႏုိင္ဘဲ ေကာင္းတဲ့ခံစားမႈေတြမွာသာ အၿပိဳင္လုိက္ကာ ခံစားေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တဒဂၤခံစားမႈမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့ခံစားမႈကုိ လုိလားေတာင့္တရင္း မေကာင္းတဲ့ ေဝဒနာေတြနဲ႔အၿပိဳင္ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ ျဖစ္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးရွိေနသမွ် သတၱဝါအားလုံးဟာ ခံစားေနၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းတာေတြလည္း ခံစားရမွာ ျဖစ္သလုိ မေကာင္းတာေတြလည္း ခံစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ေကာင္းတာလည္းမဟုတ္၊ မေကာင္းတာလည္း မဟုတ္တဲ့ ခံစားမႈေတြကုိလည္း ခံစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ႐ုပ္နာမ္ရွိလုိ႔ ေဝဒနာရွိတဲ့ သေဘာမွာ ခံစားျခင္း ေဝဒနာရဲ႕ အျဖစ္မွန္ကုိ မသိၾကေတာ့ သူ႔က်ေတာ့ ေကာင္းတာေတြကုိ ေတြ႕ႀကဳံခံစားရတယ္၊ ငါ့က်ေတာ့ မေကာင္းတာေတြပဲ ေတြ႕ႀကဳံခံစားရတယ္၊ င့ါက်မွ ဒီလုိေဝဒနာျဖစ္တယ္၊ သူ႔က်ေတာ့ ဒီလုိေဝဒနာ မျဖစ္ဘူး စသျဖင့္ ေတြးထင္ကာ ကုိယ္ျဖစ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈမ်ားကုိပဲ ေဝဒနာလုိ႔ ထင္ေနတတ္ၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ ႐ုပ္နဲ႔စိတ္ကုိ အမွီျပဳၿပီး ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ ေဝဒနာရဲ႕ သေဘာအမွန္ကုိ မသိတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြယ္တကူ ခံစားတတ္ၾကပါတယ္။ ထစ္ခနဲဆုိ ခံစားလုိက္၊ ထစ္ခနဲဆုိ ခံစားလုိက္ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း ေဝဒနာကုိ ေဝဒနာလုိ႔ မျမင္ႏုိင္ဘဲ အေကာင္းအဆုိး ခံစားမႈေတြနဲ႔ ေကာင္းရင္ေက်နပ္လုိက္၊ မေကာင္းရင္ မေက်နပ္လုိက္ ျဖစ္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈ ေဝဒနာေတြ ခံစားလာရတဲ့အခါမွာ စိတ္မွာမထိန္းႏုိင္ မသိမ္းႏုိင္ျဖစ္ၿပီး ေၾကာက္လန္႔ တုန္လႈပ္ၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ေဝဒနာလုိ႔ ေခၚတဲ့ ခံစားျခင္းရဲ႕ သေဘာသဘာဝကုိ မသိလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခံစားျခင္းရဲ႕ သေဘာအမွန္ကုိ သိလာၾကမယ္ဆုိရင္ ဘယ္လုိေဝဒနာမ်ိဳးပဲလာလာ ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္မွာ မဟုတ္သလုိ ဒီခံစားမႈေတြကုိလည္း လုိခ်င္ေတာင့္တၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ ဒီအေကာင္းအဆုိး ခံစားမႈ ေဝဒနာေတြက ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဝဒနာေတြ မလုိခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေဝဒနာေတြကေန ႐ုန္းထြက္ခ်င္ၾကတယ္ဆုိရင္ အေကာင္းအဆုိး စတဲ့ ေဝဒနာေတြကေန ခြာႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဝဒနာကုိ ခြာႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဒီအေကာင္းအဆုိး စတဲ့ ခံစားမႈေတြမွာ တပ္မက္ေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြကုိ ခြါႏုိင္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ေဝဒနာအေပၚမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ဒီသံေယာဇဥ္ေတြကုိ ခြါႏုိင္ဖုိ႔အတြက္လည္း ေဝဒနာရဲ႕ သေဘာအမွန္ကုိသိၿပီး ေဝဒနာရဲ႕ ျဖစ္စဲျဖစ္ခုိက္ ေပၚစဲေပၚခုိက္ကုိ သတိတရားနဲ႔ သူႏိုင္ကုိယ္ႏုိင္ အၿပိဳင္မွတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားအားထုတ္တယ္ဆုိတာ ဒီလုိခံစားမႈ ေဝဒနာေတြရဲ႕ သေဘာအမွန္ကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစား အားထုတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဝဒနာကုိ ေဝဒနာလုိ႔ အမွန္အတုိင္း ျမင္ႏုိင္ေအာင္ စိတ္အစဥ္ကုိ ေလ့က်င့္ေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဝဒနာရဲ႕ သေဘာကလည္း သတိဝိရီယ တရားေတြနဲ႔ ေက်ာ္လႊားႏုိင္မွ အမွန္ကုိ သိလာႏုိင္မွာ ျဖစ္ၿပီး ဒီေဝဒနာအေပၚမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြကုိ ျဖတ္ေတာက္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေလ့အက်င့္နည္းၿပီး သတိဝိရီယနည္းတဲ့ သူေတြဆုိရင္ ေဝဒနာရဲ႕ သေဘာအမွန္ကုိ သိဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ဒီခံစားျခင္း ေဝဒနာရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈေနာက္ေတာင္ သိသိခ်ည္းနဲ႔ လုိက္ေနမိတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ တရားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီေတြမွာေတာင္ ဒီခံစားမႈ ေဝဒနာေတြေၾကာင့္ တရားက ေရွ႕မတက္ဘဲ ျဖစ္ေနတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတတ္ပါတယ္။ တရားအားထုတ္တဲ့အခါမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ေယာဂီေတြ အေနနဲ႔ ခံစားရတဲ့ နာက်င္ကုိက္ခဲ ပူေအးစတဲ့ မေကာင္းတဲ့ ေဝဒနာေတြကုိ သည္းမခံႏုိင္၊ အဲဒီေဝဒနာေတြကုိ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ေအာင္ မမွတ္ႏုိင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီေဝဒနာေတြမွာပဲ အခ်ိန္ေတြၾကာေနကာ တရားက ေရွ႕မတက္ဘဲ ျဖစ္ေနတာေတြ ရွိတတ္သလုိ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ တရားအားထုတ္ရင္း သမာဓိနိမိတ္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ၿငိမ္းေအးျခင္း၊ ေပါ့ပါးျခင္း၊ သာယာျခင္း၊ ႏူးည့့ံျခင္းစတဲ့ေကာင္းတဲ့ ေဝဒနာေတြအေပၚမွာ သာယာႏွစ္သက္ေနၿပီး မွတ္ပစ္ရမယ့္ ေဝဒနာကုိ မမွတ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ တရားက ေရွ႕မတက္တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။

ဒါဟာ မေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈေတြ အေပၚမွာ သတိ၊ သမာဓိ၊ ဝိရိယ ခႏၲီ တရားေတြနဲ႔ အႏုိင္မယူႏုိင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္သလုိ ေကာင္းတဲ့ခံစားျခင္းေတြ အေပၚမွာလည္း သတိတရား၊ ဝိရီယတရားေတြနဲ႔ မျဖတ္ေတာက္ႏုိင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခံစားျခင္းဆုိတဲ့ ေဝဒနာဟာ သည္းခံျခင္းတရား၊ သတိ၊ ဝိရီယ၊ သမာဓိတရားေတြနဲ႔ မျဖတ္ေတာက္ႏုိင္ေသးသမွ် ဒီေဝဒနာရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈေၾကာင့္ ေဝဒနာနဲ႔အၿပိဳင္ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီခံစားျခင္း ဆုိတဲ့ေဝဒနာရဲ႕ သေဘာအမွန္ကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး သတိဝိရီယ စတဲ့တရားေတြနဲ႔ အၿပိဳင္အႏုိင္ယူႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ေယာဂီေတြမွာ ဒီလုိအေကာင္းအဆုိး ခံစားခ်က္ ေဝဒနာေတြေၾကာင့္ တရားမတက္ႏုိင္ျဖစ္ကာ ေဝဒနာကေန ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ဘဲ ရွိေနၾကသလုိ သာမန္ေန႔စဥ္ ဘဝမွာ စာဝတ္ေနေရး က်န္းမာေရးအတြက္ လႈပ္ရွားက်င္လည္ ေနရသူေတြမွာလည္း ဒီလုိခံစားမႈေတြေၾကာင့္ ေဝဒနာနဲ႔အၿပိဳင္ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိတတ္ပါတယ္။ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ခုနဲ႔ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ သတၱဝါတုိင္းမွာ ေတြ႕ႀကဳံရတတ္တဲ့ ေဝဒနာေတြက ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းေၾကာင့္ ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာနဲ႔ စိတ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းေၾကာင့္ ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာရယ္လုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိေနတတ္ၾကရာမွာ ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ခံစားခ်က္ ေဝဒနာက အမ်ားအားျဖင့္ မေကာင္းတဲ့ ေဝဒနာေတြ ျဖစ္ေနတတ္ၿပီး စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ ေဝဒနာကေတာ့ သတၱဝါတစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကုိလုိက္ၿပီး အေကာင္းအဆုိး ခံစားမႈ ကဲြျပားတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲ ကြဲျပားကဲြျပား အရင္းစစ္ေတာ့ အားလုံးဟာ ေဝဒနာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ႐ုပ္နာမ္ေဝဒနာေတြဟာ ပုထုဇဥ္ေတြ အေပၚတြယ္တာမႈေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထားၿပီး ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေအာင္လည္း အားေပးထိန္းခ်ဳပ္ ထားတတ္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ဆုိ ဒီေဝဒနာေတြေၾကာင့္ ဘဝကုိ အ႐ႈံးေပးတဲ့အထိ ျဖစ္သြားတတ္သလုိ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိလည္း သတိလက္လြတ္ျဖစ္ကာ အ႐ူးတစ္ေယာက္လုိ ျဖစ္သြားၾကတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ႐ုပ္မွာျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္၊ စိတ္မွာျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေကာင္းလုိက္ဆုိးလုိက္နဲ႔ ဘဝမွာ ၿငိမ္သက္တယ္ဆုိတာ တစ္ခါမွ မရွိဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ အလြယ္တကူ ခံစားတတ္တဲ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈရယ္၊ ေဝဒနာရဲ႕ သေဘာအမွန္ကုိ မသိမႈေတြရယ္ေၾကာင့္လည္း သတၱဝါေတြဟာ ေဝဒနာရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနမိကာ ေဝဒနာနဲ႔အၿပိဳင္ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေသးသမွ် ခံစားမႈေတြေနာက္လုိက္ရင္း သတၱဝါတုိင္းဟာ ဒုကၡကုိယ္စီ ရွိေနၾကမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ဒုကၡေတြ ရွိေနတတ္ၾကတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းေတြက ေဝဒနာကေန ခြါႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ တုိက္တြန္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေဝဒနာကေန ခြာႏုိင္ေအာင္ ေဝဒနာရဲ႕ သေဘာသဘာဝကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ခံစားျခင္းကုိ ခံစားျခင္းလုိ႔ပဲ အရွိအတုိင္းျမင္ကာ အေကာင္းအဆုိး မခဲြျခားဘဲ ခႏၲီတရား၊ သတိဝိရီယ တရားမ်ားနဲ႔ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ၾကဖုိ႔ သတိေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွပဲ ေဝဒနာနဲ႔အၿပိဳင္ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက ခံစားျခင္းလုိ႔ဆုိတဲ့ ေဝဒနာဟာ သတၱဝါေတြကုိ အေကာင္းအဆုိး မေကာင္းမဆုိး အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အလြယ္တကူ ခံစားေစကာ ဒုကၡကုိယ္စီ ျဖစ္ေနေစတတ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လုိခံစားမႈမ်ိဳးပဲလာလာ ဒါဟာ ေဝဒနာရဲ႕ သေဘာပဲလုိ႔ အမွန္အတုိင္း သိရွိကာ ခံစားျခင္းအေပၚမွာ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ေတြကေန ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဝဒနာဆုိတာ ခံစားျခင္းကုိပဲ ဆုိတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လုိေဝဒနာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းရင္လည္း ေကာင္းတဲ့သေဘာ၊ မေကာင္းရင္လည္း မေကာင္းတဲ့သေဘာ၊ ေကာင္းတာလည္းမဟုတ္ မေကာင္းတာလည္း မဟုတ္ရင္လည္း ေကာင္းမေကာင္းတဲ့ သေဘာေတြကုိ အရွိအတုိင္း သိႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး သည္းခံျခင္းတရား၊ သတိတရား၊ ဝိရီယတရား စတာေတြနဲ႔ ေဝဒနာကုိ အန္တုလုိ႔ အၿပိဳင္ျပဳႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း သိေစလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပဲခံစားခံစား၊ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ပဲ ခံစားခံစား၊ ဘယ္လုိမ်ိဳးပဲ ခံစားခံစား ခံစားျခင္းမွန္သမွ်ဟာ ေဝဒနာေတြပဲလုိ႔ အမွန္သိကာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြယ္တကူ ခံစားမႈေနာက္ကုိ မလုိက္ျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈေတြ ျပင္းထန္လြန္းတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ အၿပိဳင္ခံစားတတ္တဲ့ သေဘာေတြကလည္း သူသူကုိယ္ကုိယ္ အတူတူ ရွိေနတတ္ၾကၿပီး ခံစားျခင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ ဒုကၡေတြကလည္း ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္သမွ် ရွိေနၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီဒုကၡေတြကေန လြတ္ၿငိမ္းလုိၾကသူမ်ား အေနနဲ႔ အလြယ္တကူ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ ခံစားမႈ ေဝဒနာေတြမွာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင္၊ ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ေပၚျဖစ္ေပၚ ျဖစ္ေပၚသမွ် ခံစားမႈသေဘာကုိ အရွိအတုိင္း သိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ဒီခံစားမႈအေပၚမွာ ကပ္ၿငိေနတတ္တဲ့ သံေယာဇဥ္ကုိ သတိ၊ သမာဓိ၊ ဝိရီယ၊ ပညာ၊ ခႏၲီစတဲ့ တရားေတြနဲ႔သာ က်င့္ႀကံအားထုတ္ရင္း ေဝဒနာနဲ႔အၿပိဳင္ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ေအာင္ တစတစေလ့က်င့္ၾကဖုိ႔ အေလးဂ႐ု တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။
အားလုံး… ေဝဒနာကုိ ခြါႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

အေတြးမ်ားရင္ အေဝးသြားမယ္…

ကုိရီးယားႏုိင္ရဲ႕ ရာသီဥတု အေျခအေနက အေအးေပါ့လာတဲ့ အေနအထား ရွိလာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ေက်ာင္းမွာ တရားနာ၊ တရားလာအားထုတ္ဖုိ႔ ဆက္သြယ္လာၾကတဲ့ ကုိရီးယား တစ္ခ်ိဳ႕တျဖည္းျဖည္း မ်ားမ်ားလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ၾကာသပေတးေန႔တုိင္း ေန႔လယ္ ၂ရာရီကေန ၄နာရီအထိ သူတုိ႔အတြက္ အခ်ိန္ေပးၿပီး တရားေဟာ တရားျပ လုပ္ေပးေနျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နာရီ တရားထုိင္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းအခ်ိန္ကုိ အင္တာဗ်ဴးအခ်ိန္ သတ္မွတ္ေပးပါတယ္။ တရားအေတြ႕အႀကဳံနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေမးလုိက ေမးခြင့္ေပးထားတဲ့အတြက္ ေယာဂီအေတာ္မ်ားမ်ားက ေမးၾကပါတယ္။ သူတုိ႔အေမးအမ်ားဆုံးက တရားထုိင္ရင္း ေပၚလာတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေမးတာမ်ားပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က တရားမွတ္ေနရင္း အေတြးေတြေပၚလာတဲ့အခါ အဲဒီအေတြးေနာက္ကုိ လုိက္ေနတာလည္း တရားမွတ္တာပဲ မဟုတ္ဘူးလားလုိ႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အေတြးေကာင္းေလးေတြ ေတြးမိေအာင္ တရားမွတ္ရင္း လုိက္လုပ္ၾကည့္တဲ့ လုပ္ရပ္ဟာ မွန္ကန္ပါသလားလုိ႔လည္း ေမးလာျပန္ပါတယ္။ အေတြးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတုိ႔ ေမးသမွ်ကုိ အဆင္ေျပသလုိ ေျဖေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ တရားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီေတြအတြက္ အေတြးဆုိတာ အမ်ားဆုံး ျဖစ္တတ္တဲ့ အေႏွာက္အယွက္ တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သတိနည္းေလ သမာဓိနည္းေလ ျဖစ္ၿပီး သမာဓိနည္းေလ အေတြးမ်ားေလပဲ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့အတြက္ သမာဓိ မခုိင္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ သတိတရားနဲ႔ ဝိရိယအားကုိမ်ားေအာင္ ႀကိဳးစားေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိရီးယား ေယာဂီအခ်ိဳ႕ေျပာသလုိ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ေယာဂီေတြအတြက္ အေတြးဆုိတာ လုပ္ၿပီးေတြးယူရတာ မဟုတ္သလုိ အေတြးေနာက္ကုိ လုိက္ၿပီးမွတ္ေနလုိ႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ အေတြးေနာက္ကုိ လုိက္ေနသမွ် အေတြးကခ်ယ္လွယ္ သြားတာကုိ ခံေနရမွာျဖစ္ၿပီး သမာဓိတည္ဖုိ႔နဲ႔ တရားရဖုိ႔ ဘယ္လုိမွကုိ ျဖစ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အမွန္ေတာ့ အေတြးဆုိတာ လုိက္ေတြးေနရမွာ မဟုတ္သလုိ လုပ္ေတြးေနရမွာလည္း မဟုတ္ဘဲ မွတ္ပစ္ရမယ့္အရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတြးသမွ် အေတြးေတြေနာက္ကုိ စိတ္ကလုိက္မသြားရေအာင္ ေပၚသမွ် အေတြးကုိ မွတ္ပစ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေတြးေတြကုိ မွတ္ဖုိ႔ဆုိတာလည္း ေတြးေနတာကုိ သိမွပဲ မွတ္လုိ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ တရားအားထုတ္ရင္း အေတြးေတြနဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ား ကုန္လြန္သြားတတ္တာ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ အေတြးကုိ မသိလုိက္လုိ႔ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေတြးဆုိတဲ့ သေဘာက အဲဒီအေတြးကုိ သိလုိက္တာနဲ႔ ဒီအေတြးေပ်ာက္သြားၿပီး သိစိတ္က အစားထုိးသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေတြးကုိ မသိတဲ့အခါ အဲဒီအေတြးေနာက္ကုိ စိတ္ကလုိက္သြားၿပီး အေတြးရဲ႕ခ်ယ္လွယ္တာကုိ ခံရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေတြးကုိ မသိလုိက္တဲ့အတြက္ အေတြးေနာက္ကုိ စိတ္ကလုိက္သြားၿပီး သတိတရားေတြ၊ သမာဓိတရားေတြနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေဝးေဝးသြားကာ တရားမရဘဲ ျဖစ္ေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ အေတြးမ်ားေနတာဟာ သမာဓိမရွိလုိ႔ျဖစ္ၿပီး သမာဓိ မရွိတာဟာ သတိနဲ႔ ဝီရိယ အားနည္းလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ တရားအားထုတ္ၾကတဲ့ ေယာဂီေတြဟာ သတိ၊ သမာဓိ၊ ဝိရီယ အားေတြနည္းေနတဲ့အတြက္ အေတြးေတြရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္ျခင္းကုိ ခံၾကရတာျဖစ္ၿပီး အေတြးေနာက္ကုိ မသိဘဲ စိတ္ကလုိက္ေနမိတဲ့အတြက္ ကုိယ့္နဲ႔စိတ္နဲ႔ ပုိပုိေဝးလာကာ သမာဓိတည္ဖုိ႔၊ တရားရဖုိ႔လည္း ေဝးလာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေယာဂီေတြအေနနဲ႔ အေတြးေတြေနာက္ကုိ စိတ္ကမလုိက္ၾကဖုိ႔နဲ႔ အေတြးမမ်ားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး အေတြးမ်ားရင္ စိတ္က အေဝးသြားတတ္တယ္လုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အေတြးေၾကာင့္ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ ေဝးေဝးလာတဲ့ သေဘာကေတာ့ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ေယာဂီေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ တရားအားမထုတ္တဲ့ သူေတြမွာလည္း အမ်ားႀကီး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အေတြးေတြရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္တာကုိ ခံရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း တစ္ခါတရံ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ကုိယ္ အဆင္မေျပတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြေနာက္ကုိ လုိက္ေတြးရင္း အဲဒီအေတြးေတြေၾကာင့္ ကုိယ္ပင္ပန္းၿပီး စိတ္မလန္းဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာေတြက ပုိမ်ားေနတတ္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္က်င္လည္ေနရတဲ့ ဘဝအေျခအေနနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိလုိက္ၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတတ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ အေတြးစိတ္ကူးေတြက သာမန္လူတစ္ေယာက္ကုိ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းျခင္းကုိ ျဖစ္ေစတတ္သလုိ အေတြးေနာက္ကုိလုိက္ရင္း အေျပာေတြ၊ အလုပ္ေတြ မွားကုန္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

တရားအားထုတ္တဲ့ သူေတြအတြက္ အေတြးကုိသိေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မေတြးမိဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ တရားအားမထုတ္ျဖစ္ေသးတဲ့ သူေတြအတြက္လည္း မေကာင္းတဲ့အေတြးေတြ မျဖစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဂၢင္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ သမၼာသကၤပၸဆုိတဲ့ မွန္ကန္တဲ့အေတြးရွိမွ၊ မွန္ကန္တဲ့အေျပာဆုိတာ ရွိမွာျဖစ္ၿပီး၊ မွန္ကန္တဲ့အေျပာရွိမွ မွန္ကန္တဲ့အလုပ္စတာေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့အတြက္ မေတြးဘဲ ေနႏုိင္ရင္ ေကာင္းေပမယ့္ အေတြးကုိ မသိႏုိင္ေသးရင္ေတာ့ အေတြးမွန္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ ေျပာင္းျပန္အေနနဲ႔ အေတြးမမွန္ရင္ အေျပာလည္းမမွန္ျဖစ္ၿပီး အေျပာမမွန္ရင္ အလုပ္စတာ ေတြလည္း မွန္ဖုိ႔မလြယ္လွတဲ့အတြက္ အျမင္အေတြးေတြ မွန္ကန္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ အထူးလုိအပ္လွပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္က်င္လည္ေနရတဲ့ ကုိယ့္ဘဝ အေျခအေနကုိလိုက္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ အျမင္အေတြး မွန္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အျမင္အေတြးဆုိတဲ့ သေဘာကလည္း မွားျမင္၊ မွားေတြးမိၿပီဆုိရင္ မွားေျပာ မွားလုပ္တတ္တဲ့အထိ ျဖစ္ေစေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ အမွားေတြ ျဖစ္ေစတာကလည္း ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ အမွားေတြကုိ လက္ခံမိလုိက္တဲ့ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္၊ ဘယ္ဝါေၾကာင့္၊ ဘာေၾကာင့္ညာေၾကာင့္ စတဲ့ အေၾကာင္းျပေတြေၾကာင့္ ကုိယ့္မွာအျမင္အေတြးေတြ မွားလာၿပီး ဒီအေတြးအျမင္ အမွားမ်ားေၾကာင့္ အေျပာအလုပ္အမွားေတြ ျဖစ္ရတယ္လုိ႔ဆုိေပမယ့္ အရင္းစစ္ေတာ့ ဒါေတြကုိလက္ခံမိတဲ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ခံယူခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ခံယူခ်က္ဟာလည္း ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလဲဆုိေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ကုိ မသိလုိ႔ဘဲ ျဖစ္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကုိ မသိတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီမသိမႈေနာက္ကုိ လုိက္ရင္း အမွားေတြေရာက္လာတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ကုိယ္သိႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေလာကမွာရွိတဲ့ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျမင္အေတြး မတူၾကသလုိ ခံယူခ်က္ျခင္းလည္း မတူၾကပါဘူး။ ခံယူခ်က္ မတူညီတဲ့အတြက္လည္း အက်ိဳးရလာဘ္ မတူဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာပဲၾကားၾကား၊ ဘာပဲျမင္ျမင္ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ေတြးတတ္ျမင္တတ္ ခံယူတတ္ေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ မေကာင္းတဲ့ အေတြးအျမင္နဲ႔ အကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ကုိ ေတြးျမင္တတ္တာ ရွိပါတယ္။ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ေတြးတတ္တဲ့ မွန္ကန္တဲ့ ႏွလုံးသြင္း မရွိတဲ့သူေတြအတြက္ အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္အစဥ္ကုိ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေစ၊ စိတ္ပန္းလူပန္း ျဖစ္ေနေစေပမယ့္ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ေတြးတတ္တဲ့ ႏွလုံးသြင္း မွန္ကန္သူေတြအတြက္ေတာ့ ျမင္သမွ်၊ ၾကားသမွ်အရာေတြဟာ ကုသုိလ္ရစရာေတြ ျဖစ္ေနၿပီး စိတ္အစဥ္ကုိ ေပါ့ပါးသြက္လက္ေစေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ မတူညီတဲ့ အေတြးအျမင္နဲ႔ မတူညီတဲ့ ခံယူခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေတြးမွန္သူေတြရဲ႕ စိတ္ဟာ ကုသုိလ္တရားေတြနဲ႔ နီးေနတတ္ၿပီး အေတြးမွားမ်ားနဲ႔ အေတြးမ်ားေနသူေတြရဲ႕ စိတ္ကေတာ့ ကုသုိလ္တရားေတြနဲ႔ ေဝးၿပီးရင္း ေဝးေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက အေတြးဆုိတဲ့ သေဘာဟာ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ေယာဂီေတြအတြက္ လုပ္ၿပီးေတြး၊ လုိက္ၿပီးေတြးေနရမယ့္ အရာေတြမဟုတ္ဘဲ ေပၚသမွ်အေတြးေတြကုိ သိမွတ္ပစ္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေယာဂီေတြအတြက္ အေတြးမ်ားတာဟာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္မဟုတ္ဘဲ အေတြးမ်ားရင္ ကုသုိလ္တရား၊ သမာဓိသတိတရား၊ ဉာဏ္စဥ္တရားမ်ားနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေဝးသြားေစတတ္တဲ့အတြက္ အေတြးမမ်ားေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔လုိေၾကာင္း၊ အေတြးမမ်ားဖုိ႔ဆုိတာလည္း အဲဒီအေတြးကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားမွသာ မမ်ားမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ စိတ္မွာျဖစ္သမွ် အေတြးအႀကံေတြကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားရမွာျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုိလုိတာျဖစ္ၿပီး တရားအားမထုတ္ျဖစ္ဘဲ သာမန္ဘဝမ်ားနဲ႔ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားေနရတဲ့ သူေတြအတြက္လည္း အေတြးဆုိတာ မေတြးဘဲ ေနႏုိင္ရင္၊ အဲဒီအေတြးကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားႏုိင္ရင္ ေကာင္းေပမယ့္ အဲဒီလုိ မသိမေတြးဘဲ မေနႏုိင္ေသးရင္ေတာ့ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ေတြးတတ္တဲ့ မွန္ကန္တဲ့ ႏွလုံးသြင္းမ်ားနဲ႔ အေတြးအျမင္ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး စိတ္အစဥ္ကုိ ကုသုိလ္တရားမ်ားနဲ႔ နီးသထက္နီးေနဖုိ႔လုိၿပီး မေကာင္းတဲ့ အေတြးအျမင္မ်ားနဲ႔ စိတ္အစဥ္ကုိ ေလးလံေစကာ ကုသုိလ္တရားမ်ားနဲ႔ ေဝးသထက္ေဝးသြားေအာင္ မျဖစ္ၾကဖုိ႔ အထူးျပဳရမွာျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အေတြးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒုကၡေရာက္တတ္ၾကတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ အေတြးဆုိတာ စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တတ္တဲ့၊ စိတ္ရဲ႕လက္ခံမႈေၾကာင့္ ျဖစ္တတ္တဲ့၊ စိတ္ရဲ႕ မသိမႈေၾကာင့္ ျဖစ္တတ္တဲ့ အထင္အရွား ျပလုိ႔ရတဲ့အရာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီအေတြးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး မေကာင္းတဲ့ အေျပာ၊ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြအထိ လုပ္လာမိတတ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လုိအေတြးမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ အေတြးမွန္သမွ်ကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး မေတြးမိေအာင္ သတိျပဳရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အဲဒီလုိ မလုပ္ႏုိင္ေသးရင္လည္း ေတြးသမွ် အေတြးေတြကုိ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ေတြးတတ္တဲ့ ႏွလုံးသြင္းမွန္ကန္တဲ့ အေတြးမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေစၿပီး ကုသုိလ္ျဖစ္ေစတဲ့အေျပာ၊ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစတဲ့ အလုပ္မ်ားနဲ႔ ကုသုိလ္တရားမ်ားေအာင္၊ ကုသုိလ္တရားေတြနဲ႔ နီးသထက္နီးေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း အသိပါးရင္း အေတြးမွားတဲ့ အေတြးမ်ားေၾကာင့္ ကုသုိလ္တရားမ်ားနဲ႔ ေဝးေဝးသြားရမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးမွ ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔လည္း ေစတနာထား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား