" မနာပဒါယီ "

ႏွစ္သစ္မဂၤလာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ဆုေတာင္း

။ အခ်ိန္ 4/17/2008 09:46:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

''သေဗၺ သခၤါရာ အနိစၥာ= အရာအားလုံး အၿမဲမရွိ၊ ေျပာင္းလဲလ်က္ရွိ၏” ဟူေသာ ဘုရားစကားေတာ္ အတုိင္းပင္ အရာရာတုိင္း တစ္ေန႔ႏွင့္တစ္ေန႔၊ တစ္ရက္ႏွင့္တစ္ရက္၊ တစ္လႏွင့္တစ္လ၊ တစ္ႏွစ္ႏွင့္တစ္ႏွစ္ မတူ အသစ္အသစ္ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိ၏။ ယခုလည္း ျမန္မာတုိ႔၏ ျပာကၡဒိန္ သတ္မွတ္ခ်က္အရ ၁၃၆၉ခုႏွစ္မွ ၁၃၇၀ျပည့္ႏွစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ေပၿပီ။ က်န္ခဲ့သည့္ ႏွစ္၊ လ၊ ရက္တုိ႔ကုိ ျပန္လည္ သတိျပဳၾကည့္ၾကမည္ဆုိက လူတုိင္းလူတုိင္း အေကာင္းအဆုိးမ်ားဒြန္တြဲကာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾက၏။ မည္သူမဆုိ အေကာင္းခ်ည္းနဲ႔ သာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရသည္ မဟုတ္သလုိ အဆုိးခ်ည္းနဲ႔လည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရသည္ မဟုတ္ၾကေပ။ အေကာင္းအဆုိးတဲြကာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။

အတိတ္ဆုိသည္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ က်န္ခဲ့တဲ့အတိတ္ကုိ တမ္းတစဲြလန္းမေနေတာ့ဘဲ လာမည့္အနာဂတ္မွာ မည္သုိ႔မည္ပုံ ျဖတ္သန္းၾကမည္ဆုိသည့္ အေတြးမ်ားျဖင့္ ယခုလက္ရွိ ပစၥဳပၸန္အခ်ိန္ကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ အတိတ္မွာျဖစ္ခဲ့ ျဖစ္သန္းခဲ့တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အထူးသတိျပဳၾကရမည္မွာ အတိတ္က မေကာင္းသည့့္အျဖစ္အပ်က္ လုပ္ရပ္ေတြကုိသာ လုံး၀ေမ့ျပစ္ေစခ်င္တာပါ။ ေကာင္းသည့့္အလုပ္ေတြကုိေတာ့ အၿမဲသတိရေအာင္ အဖန္ဖန္ပြားမ်ားေနေစခ်င္ပါ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္အျပစ္ဆုိသည္မွာ သတိရတုိင္း သတိရတုိင္း ေနာင္တပူပန္မႈ၊ စိတ္ဆင္းရဲ႕မႈ၊ ေသာကျဖစ္ေစမႈကုိသာ တုိးပြားေစေသာေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး ေကာင္းသည့္ကုသုိလ္ကေတာ့ သတိရတုိင္း သတိရတုိင္း စိတ္ခ်မ္းသာမႈ၊ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္မႈ၊ ပီတိျဖစ္မႈ စသည္စသည္ တုိးပြားေစေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။

သုိ႔ျဖစ္၍ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္ဆုံး၍ ႏွစ္သစ္သုိ႔ကူးေျပာင္းသည့္ ယေန႔ ႏွစ္ဆန္းကာလမွစၿပီး အားလုံးအားလုံးေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြသူေတာ္စင္မ်ားအတြက္ ႏွစ္သစ္ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားႏွင့္ ဆုေတာင္းစကားေျပာၾကားလုိသည္မွာ က်န္ခဲ့သည့္အတိတ္က မေကာင္းသည့္အရာမွန္သမွ် လုံး၀ေမ့ေပ်ာက္ႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကေစရန္၊ ေကာင္းသည့္အရာမ်ားကုိ အစဥ္သတိရလ်က္ ယခုပစၥဳပၸန္အခ်ိန္မွစ၍္ ေနာင္လာမည့္ကာလမ်ားတုိင္ေအာင္ ဆထက္ဆထက္ တုိးပြားေအာင္ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကေစရန္ သတိျပဳဆင္ျခင္လ်က္ လုံလႀကိဳးကုတ္အားထုတ္ၾကဖုိ႔ အထူးတုိက္တြန္းလုိၿပီး ၁၃၇၀ျပည့္ႏွစ္၏ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္မွစ၍ ေနာင္အနာဂတ္ကာလမ်ားတုိင္ေအာင္ မလုိလားမေတာင့္တအပ္သည့္ အရာမ်ားမေတြ႕ႀကဳံၾကရဘဲ ေကာင္းသည့္ႏွစ္သက္ဖြယ္အာ႐ုံမ်ားျဖင့္သာ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ျဖတ္သန္းႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္းေကာင္းေတာင္းလုိက္ရပါသည္။

စိတၱသုခ၊ ျပည့္စုံၾက၊ ဒုကၡေထြေထြ၊ ကင္းပါေစ…

ေမတၱျဖင့္
ဘုန္းဘုန္းဦး၀ိစိတၱ

သိလ်က္ အျပစ္က်ဴးလြန္သူႏွင့္ မသိ၍ အျပစ္က်ဴးလြန္သူ မည္သူက ပုိအျပစ္ၾကီးသနည္း...

။ အခ်ိန္ 4/15/2008 10:14:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

Q. အရွင္ဘုရား…
မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ တစ္ခုခုကုိ က်ဴးလြန္ရာတြင္ အျပစ္ရွိမွန္းသိလွ်က္ က်ဴးလြန္သူႏွင့္ အျပစ္ရွိမွန္းမသိ၍ က်ဴးလြန္သူ မည္သူက ပုိၿပီးအျပစ္ႀကီးပါသနည္း။ ေက်းဇူးျပဳ၍ ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။ ဦးတင္ပါတယ္ဘုရား။
(မ်ိဳးေအာင္)

A.ကမၼနိယာမ သေဘာအရ အျပစ္ရွိပါလ်က္ အျပစ္မရွိဘူးလုိ႔ ထင္ျမင္ျခင္း(အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔ မသိျခင္း)ဟာ မွားယြင္းတဲ့အျမင္၊ မွားယြင္းတဲ့အယူျဖစ္လုိ႔ မိစၧာဒိ႒ိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ မိစၧာဒိ႒ိအယူရွိၿပီး အျပစ္မရွိဘူးလုိ႔ ယူဆကာ အျပစ္ကုိ အျပစ္မျမင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ မေကာင္းမႈကုိ ျပဳလုပ္တဲ့အခါ ေၾကာက္ရြ႕ံျခင္းမရွိ ရဲရဲတင္းတင္း ျပဳလုပ္မိတတ္ပါတယ္။ အဲလုိ မေၾကာက္မရြံ႕ျပဳလုပ္တဲ့အတြက္ အကုသုိလ္ရဲ႕ အက်ိဳးေပးမႈဟာလည္း ပုိၿပီးႀကီးေလးတတ္ပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ မီးရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ သံတုံးသံခဲေတြကုိ ေရႊလုိ႔ထင္ၿပီး ကုိင္တဲ့သူဟာ ပုိၿပီးျပင္းထန္နာက်င္စြာ ပူေလာင္ခံရသလုိ အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔မသိဘဲ က်ဴးလြန္သူအတြက္ အကုသုိလ္ရဲ႕ အက်ိဳးေပးမႈဟာလည္း ပုိၿပီးျပင္းထန္တတ္တဲ့သေဘာပါ။ ဒီလုိပါပဲ အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔ သိၿပီး က်ဴးလြန္တဲ့သူဟာ မလဲြမေရွာင္သာလုိ႔ လုပ္ရေပမယ့္ အျပစ္လုိ႔သိေနတဲ့အတြက္ ေၾကာက္ရြ႕ံတြန္႔ဆုတ္ၿပီး လုပ္ရတဲ့သေဘာရွိပါတယ္။ ဒီလုိ အသိရွိေနတဲ့အတြက္လည္း က်ဴးလြန္ရေပမယ့္ ထိမ္းထိမ္းသိမ္းသိမ္း က်ဴးလြန္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တန္ျပန္သက္ေရာက္တဲ့ အကုသုိလ္အက်ိဳးဟာလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႀကီး မလာတတ္ပါဘူး။ ဥပမာေျပာရရင္ မီးရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ သံတုံးသံခဲေတြကုိ မီးရဲရဲေတာက္ေနတာကုိ သိတဲ့အတြက္ မလဲြသာလုိ႔ ကုိင္ရေပမယ့္ အပူသက္သာေအာင္ကုိင္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါ။

ဒီလုိဆုိရင္ ရာဇသတ္ဥပေဒကုိလည္းေကာင္း ဘုရားပညတ္ေတာ္ကုိလည္းေကာင္း သိလ်က္လြန္က်ဴးသူေတြဟာ ေလာကေၾကာင္းအရ ဘာေၾကာင့္ ႀကီးေလးတဲ့အျပစ္ကုိ ခံရတာလဲလုိ႔ ေစာဒက တက္စရာရွိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ေလာကေၾကာင္းအရ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒစတာေတြကုိ သိလ်က္က်ဴးလြန္တဲ့သူဟာ ဒီဥပေဒပညတ္ခ်က္မ်ားကုိ က်ဴးလြန္တဲ့အျပစ္အျပင္ ဥပေဒပညတ္စတာေတြကုိ မေလးစားတဲ့ အဂါရ၀စိတ္မ်ားပါ ရွိေနတဲ့အတြက္ ေလာကေၾကာင္းအရ သိလ်က္နဲ႔က်ဴးလြန္တာဟာ ပုိၿပီးႀကီးေလးတဲ့ အျပစ္ျဖစ္တာပါ။ ဒါ့အျပင္ ဒီဥပေဒ ပညတ္မ်ားကုိ မသိနားမလည္ျခင္းဟာ မွားယြင္းတဲ့မိစၧာဒိ႒ိ မဟုတ္ပါ။ သတိမမူမိလုိ႔ ေမာဟဖုံးလႊမ္းမႈသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကသတ္မွတ္ခ်က္ ဥပေဒမ်ား၊ ၀ိနည္းပညတ္ခ်က္မ်ားကုိ မသိလုိ႔ က်ဴးလြန္ျခင္းဟာ ဥပေဒပညတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ မေလးစားတဲ့ အဂါရ၀စိတ္ မရွိတဲ့အတြက္ အျပစ္ေပးတဲ့အခါလည္း ညွာညွာတာတာေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အျပစ္ခံရတဲ့အခါမွာလည္း သိလ်က္က်ဴးလြန္သူထက္ ပုိၿပီးေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့့ပဲ ခံရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ (မဟာဂႏၶ႐ုံဆရာေတာ္ရဲ႕ သၿဂိဳဟ္ဘာသာဋီကာကုိ ကုိးကားပါသည္။)

ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ အကုသိုလ္အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔ မျမင္တာဟာ မွားယြင္းတဲ့မိစၧာဒိ႒ိျဖစ္တဲ့အတြက္ အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔မသိဘဲ က်ဴးလြန္တာနဲ႔ အျပစ္ကုိအျပစ္လုိ႔ သိေပမယ့္ မလဲြမေရွာင္သာလုိ႔ က်ဴးလြန္လုိက္ရတာ ႏွစ္မ်ိဳးမွာ အျပစ္ကုိ မသိဘူးဘဲ က်ဴးလြန္တာက ပုိၿပီးႀကီးေလးပါတယ္။ ေလာကေၾကာင္းအရ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားမွာေတာ့ သိလ်က္က်ဴးလြန္တာက ပုိၿပီးအျပစ္ႀကီးပါတယ္။

ဘုရားရွင္တုိ႔၏ ဓမၼတာ (၃၀)...

။ အခ်ိန္ 4/10/2008 05:39:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

Q. ဘုန္းဘုန္းဘုရား…
ၿပီးခဲ့တဲ့ ကုိ၀င္းလတ္ရဲ႕ အေမးကုိေျဖၾကားရာတြင္ ဘုရားရွင္တုိ႔၏ ဓမၼတာ(၃၀)ထဲက ဓမၼတာႏွစ္ခုကုိ ေဖာ္ျပထားတာ ဖတ္႐ႈမွတ္သားရပါတယ္ဘုရား။ ဓမၼတာ(၃၀)ကုိ အျပည့္အစုံ သိခ်င္ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳ၍ ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။ ႐ုိေသစြာရွိခုိး ကန္ေတာ့လွ်က္…
(မဥမၼာ-ေခတၱစကၤာပူ)

A. မဟာပဒါနသုတ္ႏွင့္ ဗုဒၶ၀င္အ႒ကထာတုိ႔မွာ လာရွိတဲ့အတုိင္း နားလြယ္လည္ေအာင္ ေဖာ္ျပရရင္…
(၁) ဘုရားရွင္တုိ႔သည္ ေနာက္ဆုံးဘုရားျဖစ္မည့္ ဘ၀တြင္ မယ္ေတာ္၀မ္း္၌သာ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း (ပဋိသေႏၶတည္ေနမႈဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ)
(၂) မယ္ေတာ္၀မ္း၌ တင္ပလႅင္ေခြလ်က္ ေရွ႕သုိ႔မ်က္ႏွာျပဳေနေတာ္မူျခင္း
(၃) မယ္ေတာ္သည္ အေလာင္းေတာ္ျမတ္ကုိ ရပ္လ်က္သာ ဖြားျမင္ရျခင္း
(၄) ေတာအရပ္၌သာ ဖြားျမင္ရျခင္း
(၅) ဖြားျမင္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေျမာက္ဖက္သုိ႔ ခုႏွစ္ဖ၀ါးလွမ္းၿပီး ျခေသၤ့သံျဖင့္ ႀကဳံး၀ါးေတာ္မူျခင္း
(၆) သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္းဟူေသာ နိမိတ္ေလးပါးကုိ ျမင္ၿပီးေနာက္ သားတစ္ေယာက္ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း ေတာထြက္ေတာ္မူျခင္း
(၇) အရဟတၱဓဇေခၚ ၾကာသကၤန္းေတာ္ျဖင့္ ရဟန္းအသြင္ကုိယူၿပီးမွ ဒုကၠရစရိယအက်င့္ကုိ ၇-ရက္အနည္းဆုံး က်င့္ရျခင္း
(၈) ဘုရားျဖစ္မည့္ေန႔၌ ႏုိ႔ဃနာဆြမ္းကုိ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူရျခင္း
(၉) ျမက္ခင္းပလႅင္ေတာ္ေပၚ၌သာ သဗၺညဳအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေတာ္မူျခင္း
(၁၀) ေဗာဓိပလႅင္ေပၚ၌ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းကုိစီျဖန္းလ်က္ ပရိကံျပဳေတာ္မူျခင္း
(၁၁) မာရ္စစ္သည္တုိ႔ကုိ ေအာင္ေတာ္မူျခင္း
(၁၂) ၀ိဇၨာသုံးပါး၊ စရဏစသည့္ ေက်းဇူးဂုဏ္အထူးတုိ႔ကုိ ရေတာ္မူျခင္း
(၁၃) ေဗာဓိပင္၏အနီးအနား သတၱဌာနမ်ား၌သာ ဖုိလ္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားလ်က္ ၄၉-ရက္ သီးတင္းသုံးေနေတာ္မူျခင္း
(၁၄) တရားေဟာေတာ္မူရန္ ျဗာဟၼာမင္းက ေတာင္းပန္ရျခင္း
(၁၅) ဣသိပတန မိဂဒါ၀ုန္ေတာ၌သာ တရားဦး ဓမၼစၾကာေဒသနာကုိ ေဟာေတာ္မူျခင္း
(၁၆) တပုိ႔တဲြလျပည့္ေန႔၌သာ အဂၤါေလးပါးရွိေသာ အစည္းအေ၀းႀကီး၌ ပါတိေမာက္ျပေတာ္မူျခင္း
(၁၇) ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌သာ နိဗဒၶ၀ါသ္(အၿမဲေနျခင္း) ျပဳေတာ္မူျခင္း
(၁၈) သာ၀တၳိျပည္ၿမိဳ႕တံခါး၌ တံခုိးျပာဋိဟာ ျပေတာ္မူျခင္း
(၁၉) တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၌သာ အဘိဓမၼာေဒသနာကုိ ေဟာေတာ္မူျခင္း
(၂၀) သကၤႆနဂုိရ္ျပည္ျမိဳ႕တံခါး၌သာ တာ၀တႎသာ နတ္ျပည္မွ ဆင္းသက္ေတာ္မူျခင္း
(၂၁) ဖလသမာပတ္ကုိ အၿမဲမျပတ္၀င္စားေတာ္မူျခင္း
(၂၂) နံနက္အခါ ညဥ့္အခါတုိ႔၌ ကၽြတ္ထုိက္သည့္ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါတုိ႔ကုိ ၾကည့္ေတာ္မူျခင္း
(၂၃) အေၾကာင္း၀တၳဳေပၚေပါက္လာလွ်င္ ၀ိနည္းဥပေဒကုိ ပညတ္ေတာ္မူျခင္း
(၂၄) အေၾကာင္းအတၳဳပၸါတ္တုိက္ဆုိင္ေပၚေပါက္လာေသာ္ အတိတ္ဇာတ္ေတာ္တရားကုိ ေဟာေတာ္မူျခင္း
(၂၅) ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တုိ႔ အစည္းအေ၀းတြင္ ဗုဒၶ၀င္တရားကုိ ေဟာေတာ္မူျခင္း
(၂၆) အာဂႏၲဳရဟန္းတုိ႔ႏွင့္ ပဋိသႏၴာရ(ႏႈတ္ဆက္စကား၊ ေလာက၀တ္) ျပဳေတာ္မူျခင္း
(၂၇) ဒါယကာတုိ႔ပင့္၌ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳေတာ္မူပါက ၀ါကၽြတ္လ်င္ ဒါယကာတုိ႔ကုိ အသိေပးၿပီးမွ ၾကြသြားေတာ္မူျခင္း
(၂၈) အခါငါးပါးတုိ႔၌ ဗုဒၶကိစၥငါးပါးကုိ ျပဳေတာ္မူျခင္း
(၂၉) ပရိနိဗၺာန္ျပဳမည့္ေန႔၌ သားျပြမ္းဆြမ္းကုိ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူျခင္း
(၃၀) ကုေဋႏွစ္သန္းေလးသိန္းေသာ သမာပတ္တုိ႔ကုိ ၀င္စားေတာ္မူၿပီးမွ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူျခင္း တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္႐ႈၾကည္ညိဳသဒၶါတရားမ်ား တုိးပြားပါေစ…

တပုႆ၊ ဘလႅိကာႏွင့္ တရားဦးေဒသနာ...

။ အခ်ိန္ 4/02/2008 09:25:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

Q. အရွင္ဘုရား…
ဦးတင္ပါသည္ဘုရား…။ တပည့္ေတာ္ ဒုတိယအေမး ေမးေလွ်ာက္လုိပါသည္။ သနားသျဖင့္ ေျဖၾကားေတာ္မူပါဘုရား။ (၁) ျမတ္စြဘုရား၏ ဓမၼစၾကာ တရားသည္ တရားဦးေဟာၾကားေသာ တရားေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း တရားေတာ္အခ်ိဳ႕မွာ နာၾကားရပါသည္။ ထုိအခါ လူပုဂၢိဳလ္ထဲမွ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး တရားဦးနာရသျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ရက္စီ ေသာတာပန္ျဖစ္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ကုန္ေၾကာင္း စသျုဖင့္ နာၾကားရပါသည္ဘုရား။ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး မတုိင္မီ တရားေဟာရန္ ေလာကကုိ ၾကည့္ေတာ္မူရာ ယခင္က ဆရာျဖစ္ခဲ့ဘူးေသာ ပုဏၰာႏွစ္ဦးဟာ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ခဲ့သျဖင့္ အလုပ္အေကၽြးငါးေယာက္ကုိ ေဟာေၾကာင္း၊ ဆိတ္ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ဟုံဟုံကပုဏၰာတုိ႔ဟာ တရားေတာ္မ်ားကုိ ဘုရားအနားမွာ ရွိခဲ့ေပမယ့္ မနာၾကားခဲ့ရေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ နာၾကားခဲ့ရပါသည္ဘုရား။ သုိ႔ေသာ္ ဥကၠလာပမွ ကုန္သည္ညီေနာင္သည္ ယခင္က မိခင္ေဟာင္းျဖစ္ခဲ့ဘူးေသာ နတ္သမီး၏ သတင္းေပးမႈေၾကာင့္ ဥ႐ုေ၀လေတာ လင္းလြန္းပင္ရင္းမွာ ဘုရားျဖစ္ၿပီး ရက္(၅၀)အရမွာ ပ်ားမုန္႔ဆြမ္းကုိ အလွဴခံၿပီး ထုိညီေနာင္ကုိ တရားေဟာရာ ပထမဆုံးတရားနာရတဲ့အတြက္ ဧတဒဂ္ဘဲြ႕မ်ားပင္ ရေၾကာင္းနာၾကားရပါသည္။
သုိ႔ျဖစ္ပါ၍ အဘယ္တရားသည္ တရားဦးျဖစ္ပါသနည္းဘုရား။

(၂) ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘုရားျဖစ္ၿပီးေနာက္ တစ္၀ါအရမွာပင္ ေဟာၾကားခဲ့သည့္ တရားေတာ္တုိင္းကုိ နာၾကားရသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားတုိင္းပင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ ရဟႏၲာျဖစ္ကုန္ၾကေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္ အဆုိပါ ကုန္သည္မ်ားသည္ ဘာေၾကာင့္ ကၽြတ္တမ္းမ၀င္ၾကသည္ကုိ သိလုိပါသည္။ အနည္းဆုံး ေသာတာပန္ အဆင့္ျဖစ္ပါသလားဘုရား။ သနားသျဖင့္ ေျဖၾကားေတာ္မူပါဘုရား။
(ကုိ၀င္းလတ္)

A. ေမးခြန္းမ်ားကုိ မေျဖခင္ ၀ိနည္းပိဋက၊ မဟာ၀ဂၢပါဠိေတာ္၊ ပထမကၡႏၶကလာ ျမတ္စြာဘုရား ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ပုိင္း ျဖစ္စဥ္အက်ဥ္းကုိ ေရွးဦးစြာေဖာ္ျပလုိပါတယ္။ ပါဠိေတာ္လာအတုိင္း တုိက္႐ုိက္တစ္လုံးခ်င္း ဘာသာျပန္ေဖာ္ျပပါက အလြန္ရွည္လ်ား ႐ႈတ္ေထြးႏုိင္သျဖင့္ လုိရင္းသာ အလြယ္နားလည္ႏုိင္ရန္ ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။

၁။ ျမတ္စြာဘုရားဟာ သဗၺညဳတေရႊဉာဏ္ေတာ္ကုိ ရေတာ္မူၿပီးေနာက္ ဥ႐ုေ၀လေတာ၊ ေနရဥၨရာျမစ္ကမ္းေဘးရွိ မဟာေဗာဓိပင္ရင္းမွာ တင္ပလႅင္ေခြထုိင္ေတာ္မူၿပီး ခုႏွစ္ရက္ပတ္လုံး အရဟတၱဖုိလ္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားလ်က္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကုိ အျပန္အလွန္ႏွလုံးသြင္း ဆင္ျခင္ကာ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီခုႏွစ္ရက္ကုိ ပလႅကၤသတၱာဟလုိ႔ ေခၚပါတယ္။

၂။ အဲဒီက ခုႏွစ္ရက္လြန္ၿပီးေနာက္မွာ ေဗာဓိပင္ရင္းမွ အဇပါလေညာင္ပင္ (ဆိတ္ေက်ာင္းသားတုိ႔ နားခုိရာေညာင္ပင္) သုိ႔ ၾကြေတာ္မူၿပီး ခုႏွစ္ရက္ပတ္လုံး အရဟတၱဖုိလ္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားၿပီးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟုံဟုံကအမည္ရတဲ့ ပုဏၰားႀကီးေရာက္လာၿပီး ဘုရားရွင္ႏွင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာဆုိကာ ပုဏၰာႀကီးက “အရွင္ဘုရား အဘယ္မွ်ေသာ အတုိင္းအရွည္ျဖင့္ ျဗာဟၼဏမည္ပါသနည္း၊ ျဗာဟၼာအျဖစ္ကုိ ျပဳတတ္ေသာတရားတုိ႔ကား အဘယ္တုိ႔ပါနည္း”ဟု ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “အၾကင္ရဟႏၲာသည္ မေကာင္းမႈမွ အပျပဳၿပီးျဖစ္၏။ တဟုံဟုံ မာန္မူျခင္းကုိ မျပဳတတ္။ ကိေလသာတည္းဟူေသာ ဖန္ရည္မရွိ။ ဘာ၀နာစီးျဖန္းအားထုတ္ေသာ စိတ္ရွိ၏။ မဂ္ဉာဏ္တုိ႔၏အဆုံး အရဟတၱဖုိလ္သုိ႔ ေရာက္၏။ ျမတ္ေသာအက်င့္ကုိ က်င့္သုံး၏။ ထုိရဟႏၲာသည္ ဟုတ္မွန္ေသာ သေဘာျဖင့္ ျဗာဟၼာဟူေသာ စကားကုိ ေျပာဆုိထုိက္၏။ ယင္းရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္အား ေလာကအားလုံး၀ယ္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အာ႐ုံတပ္မက္မႈစသည္ ျဖစ္ပြားျခင္းတုိ႔ မရွိကုန္“ဟု ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေတာ္မူပါတယ္။ (ဥဒါန္း က်ဴးရင့္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားေဟာျခင္းမဟုတ္ပါ)။ ဒီ သတၱာဟကုိ အဇပါလသတၱာဟလုိ႔ ေခၚပါတယ္။

၃။ အဲဒီက ခုႏွစ္ရက္လြန္ၿပီးေနာက္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ က်ည္းပင္ရင္းသုိ႔ ၾကြေတာ္မူၿပီး အဲဒီက်ည္းပင္ရင္းမွာ ခုႏွစ္ရက္ပတ္လုံး အရဟတၱဖုိလ္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားၿပီးသီတင္းသုံးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခုႏွစ္ရက္ပတ္လုံး ေလႀကီးမုိးႀကီး တုိက္ခတ္ရြာသြန္းတဲ့အတြက္ မုဥၥလိႏၵနဂါးမင္းဟာ ဗိမာန္ကထြက္လာၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ကုိယ္ေတာ္ကုိခုႏွစ္ပတ္ရစ္ပတ္ၿပီး ဦးထိပ္မွာပါးျပင္းမုိးကာ ေလမုိးဒဏ္ကုိ ကာကြယ္ေပးပါတယ္။ ခုႏွစ္ရက္လြန္လုိ႔ ေလမုိးဒဏ္ကင္းတဲ့အခါ နဂါးမင္းဟာ ရစ္ပတ္ထားတဲ့အေခြတုိ႔ကုိ ေျဖၿပီး နဂါးအသြင္ေဖ်ာက္ကာ လုလင္အသြင္ျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ ရွိခုိးကာ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္မွာ ရပ္တည္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “မဂ္ဉာဏ္ေလးပါးတည္းဟူေသာ ေရာင့္ရဲျခင္းရွိသည္ျဖစ္၍ ထင္ရွားသိၿပီးေသာ တရားရွိသည့္ ခပ္သိမ္းေသာ တရားတုိ႔ကုိ ျမင္ေသာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္အား (နိဗၺာန္ဟူေသာ) ၀ိေ၀ကသည္ ခ်မ္းသာ၏။ ေလာက၌ အမ်က္မထြက္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ သတၱ၀ါအေပါင္းတုိ႔အား မညွင္းဆဲျခင္းသည္လည္းေကာင္း ခ်မ္းသာ၏။ ေလာက၌ ကာမဂုဏ္တုိ႔ကုိ လြန္ေျမာက္ျခင္းဟုဆုိအပ္ေသာ စဲြမက္မႈရာဂကင္းသည္၏အျဖစ္သည္ ခ်မ္းသာ၏။ ငါဟူေသာ မာနကုိ ဆုံးမႏုိင္ျခင္းသည္ စင္စစ္အျမတ္ဆုံးေသာ ခ်မ္းသာျဖစ္၏“ဟု ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေတာ္မူပါတယ္။ ဒီ သတၱာဟကုိ မုဥၥလိႏၵသတၱာဟလုိ႔ ေခၚပါတယ္။

၄။ အဲဒီေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ က်ဥ္းပင္ရင္းမွ လင္းလြန္းပင္ရွိရာအရပ္သုိ႔ ၾကြေတာ္မူၿပီး လင္းလြန္းပင္ရင္းမွာ ခုႏွစ္ရက္ပတ္လုံး အရဟတၱဖုိလ္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားၿပီးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပုႆ၊ ဘလႅိကကုန္သည္ ညီေနာင္တုိ႔ဟာ ဥကၠလာပဇနပုဒ္မွ ဘုရားရွင္ရွိရာအရပ္ကုိ ခရီးရွည္ထြက္ပါတယ္။ ဒီညီေနာင္တုိ႔ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းျဖစ္တဲ့ ဘုမၼစုိးနတ္ဟာ ညီေနာင္တုိ႔ကုိ ဘုရားရွင္းပြင့္ေတာ္မူၿပီး အခုလင္းလြန္းပင္ရင္းမွာ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူေၾကာင္း၊ သြားေရာက္ၿပီး မုန္႔ၾကြက္က်စ္ႏွင့္ ပ်ားမုန္႔ဆြမ္းတုိ႔ကုိ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပါက အၿမဲထာ၀ရ စီးပြားခ်မ္းသာျဖစ္ထြန္း ႏုိင္ေၾကာင္းေျပာဆုိညြန္ျပပါတယ္။ ညီေနာင္ႏွစ္ေယက္တုိ႔ဟာ ထုိနတ္ညြန္ၾကားတဲ့အတုိင္း လင္းလြန္းပင္ရွိရာအရပ္သုိ႔သြားၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ မုန္႔ၾကြက္က်စ္နဲ႔ ပ်ားမုန္႔ဆြမ္းကုိ ဆက္ကပ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္အား “ဘုရားရွင္တုိ႔မည္သည္ လက္ျဖင့္(သပိတ္မရွိဘဲ) အလွဴမခံယူၾကကုန္၊ အဘယ္သုိ႔အလွဴခံရအံ့နည္း”ဟု အႀကံျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ ဒီအႀကံကုိ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ နတ္မင္းႀကီးေလးေယာက္တုိ႔ သိရွိၿပီး ေက်ာက္ညိဳျဖင့္ၿပီးကုန္ေသာ သပိတ္ေလးလုံးတုိ႔ကုိ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပါတယ္။ ဘုရားရွင္က အဲဒီသပိတ္ေလးလုံးကုိ တစ္လုံးတည္းျပဳလုပ္ၿပီး ကုန္သည္ညီေနာင္တုိ႔ လွဴဒါန္းမႈကုိ ခံယူဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဘုဥ္းေပးၿပီးေနာက္မွာ ညီေနာင္ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေျခေတာ္အစုံကုိ ဦးခုိက္ရွိခုိးလွ်က္ “အရွင္ဘုရား…တပည့္ေတာ္တုိ႔သည္ ဘုရားရွင္ကုိ ကုိးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏ (ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ)။ တရားေတာ္ကုိ ကုိးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏ (ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ)။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ တပည့္ေတာ္တုိ႔ကုိ ယေန႔မွစ၍ အသက္ထက္ဆုံး ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ေသာ ဥပါသကာတုိ႔ဟူ၍ မွတ္ေတာ္မူပါဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒီကုန္သည္ ညီေနာင္ႏွစ္ေယာက္တုိ႔ဟာ ေလာကမွာ ပထမဆုံး ေဒြ၀ါစိကသရဏဂုံတည္တဲ့ ဥပါသကာေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။ (သံဃာရတနာ မေပၚေသးတဲ့အတြက္ ဘုရား၊ တရားႏွစ္ပါးကုိသာ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ခြင့္ ရခဲ့ၾကပါတယ္)။ ဒီသတၱာဟကုိ ရာဇာယတန သတၱာဟလုိ႔ ေခၚပါတယ္။

၅။ ဒီေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားဟာ လင္းလြန္းပင္ရင္းမွ ခုႏွစ္ရက္လြန္ၿပီးေနာက္ ဆိတ္ေက်ာင္းေညာင္ပင္သုိ႔ ၾကြေရာက္ေတာ္မူၿပီး သီတင္းသုံးေနေတာ္မူပါတယ္။ ဒီေနာက္ ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္မွာ တစ္ပါးတည္း ေနေတာ္မူၿပီး ဘုရားရွင္ရရွိေတာ္မူၿပီးျဖစ္တဲ့ တရားေတာ္ရဲ႕ ခက္ခဲနက္နဲမႈ၊ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့မႈ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔သာ ရရွိခံစားထုိက္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့တရားျဖစ္မႈစတာေတြကုိ ဆင္ျခင္ၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟစတဲ့ကိေလသာေတြ ဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ သတၱ၀ါေတြနဲ႔ မထုိက္တန္ေၾကာင္းစတဲ့ ႏွလုံးသြင္းမႈမ်ားျဖင့္ တရားမေဟာဖုိ႔ စိတ္အႀကံျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ ဒီအႀကံကုိ ျဗာဟၼာ့ျပည္မွ သဟမၸတိျဗာဟၼာမင္းႀကီး သိရွိေတာ္မူၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရွိရာသုိ႔ လာေရာက္၍ သတၱ၀ါမ်ားမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့အတြက္ တရားေတာ္ကုိ သိႏုိင္တဲ့၊ ကၽြတ္ထုိက္တဲ့သတၱ၀ါအမ်ားအျပားရွိေၾကာင္း စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဥပမာမ်ားေပးၿပီး တရားေဟာဖုိ႔အႀကိမ္ႀကိမ္ တုိက္တြန္းေလွ်ာက္ထားေတာ္မူပါတယ္။ တုိတုိေျပာရရင္ ေနာက္ဆုံးျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ တရားေဟာဖုိ႔လက္ခံလုိက္ပါတယ္။

၆။ ဒီလုိ တရားေဟာဖုိ႔ လက္ခံၿပီးေနာက္ ဘယ္သူ႔ကုိ အရင္တရားေဟာရမလဲ ၾကည့္႐ႈတဲ့အခါ တရားရွာစဥ္က ဆရာေတြျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အာဠာရကာလာမ နဲ႔ ဥဒကရာမပုတၱတုိ႔ကုိ အရင္ေဟာဖုိ႔အႀကံျဖစ္ေပမယ့္ ႏွစ္ဦးလုံး ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္လုိ႔ ေနာက္ဆုံး တရားအားထုတ္စဥ္အလုပ္အေကၽြးေတြျဖစ္တဲ့ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတုိ႔ကုိ ပထမဦးဆုံး တရားဦးေဟာဖုိ႔ အႀကံျဖစ္ေတာ္မူၿပီး ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔ရွိရာ ဗာရဏသီျပည္ ဣသိပတန မိဂဒါ၀ုန္ေတာကုိ ၾကြေတာ္မူပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ ဥပကအာဇီ၀ကနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ဥပကကျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တည္ၾကည္သန္႔ရွင္းမႈ ဣေျႏၵရင့္က်က္မႈစတာေတြကုိ သိရွိၿပီး ဘယ္သူကုိ ရည္ညြန္းၿပီးရဟန္းျပဳသနည္း၊ သင့္ဆရာသည္ ဘယ္သူနည္း၊ ဘယ္တရားကုိ ႏွစ္သက္သနည္းစသျဖည့္ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဘုရားရွင္က ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က်င့္ႀကံ အားထုတ္ၿပီး သစၥာေလးပါးႏွင့္သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္တုိ႔ကုိ ရရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ဆရာမရွိေၾကာင္း ေလာက၌အတုမရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ယုတ္မာေသာ အကုသုိလ္တရားတုိ႔ကုိ အၾကြင္းမဲ့ပယ္သတ္ၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဇိနမည္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ဥပကက ဘာမွမေျပာဘဲ သင္ေျပာတဲ့အတုိင္း ဟုတ္ေပရာ၏ဟု ဦးေခါင္းကုိ ညိတ္ကာလမ္းဖယ္သြားပါတယ္။ ဒီေနာက္ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔ရွိရာ အရပ္ကုိေရာက္ရွိပါတယ္။ ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔ဟာ ဘုရားရွင္ၾကြေတာ္မူလာတာကို အေ၀းကပင္ျမင္ေနရတဲ့အတြက္ ခရီးဦးမၾကိဳဆုိ ေနရာထုိင္ခင္းမေပးဘဲေနၾကဖုိ႔ ကတိျပဳထားၾကေပမယ့္ ဘုရားရွင္အနီးေရာက္လာတဲ့အခါ ကတိေတြအလုိလုိဖ်က္ကာ ခရီးဦးႀကိဳဆုိျခင္း၊ ေနရာခင္းေပးျခင္း စတာေတြကုိ ျပဳၾကပါတယ္။ တုိတုိေျပာရရင္ အဲဒီမွာ ဘုရားရွင္ဟာ ပထမဦးဆုံး တရားဦး ဓမၼစၾကာေဒသနာေတာ္ကုိ ေဟာေတာ္မူၿပီး ပဥၥ၀ဂၢီငါးဥိးတုိ႔ကုိ အသီသီး တစ္ရက္စီတစ္ရက္စီ ေသာတပန္တည္ကာ ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ ေရာက္ေစေတာ္မူပါတယ္။ (က်မ္းကုိး = ၀ိနယပိဋက၊ မဟာ၀ဂၢပါဠိ၊ ပထမကၡႏၶက)

လုိရင္းကုိ အက်ဥ္းပဲေဖာ္ျပဖုိ႔ စိတ္ကူးရွိေပမယ့္ သိသင့္တယ္ထင္တာနဲ႔ ပါဠိေတာ္မွာ ပါတဲ့အတုိင္း တစ္ပုိဒ္ခ်င္း အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ေဖာ္ျပလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပါဠိေတာ္လာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဒီျဖစ္စဥ္ကုိ ၾကည့္ရင္ ဒကာေတာ္ရဲ႕ ေမးခြန္းမ်ားရဲ႕ အေျဖကုိ နားလည္သေဘာေပါက္မွာပါ။ နံပါတ္ (၁) အေမးအတြက္ ေျဖၾကားရရင္ ဘုရားရွင္တုိ႔ရဲ႕ ဓမၼတာ (က်မ္းကုိး = မဟာပဒါသုတ္၊ ဗုဒၶ၀ံသအ႒ကထာ) သုံးဆယ္တြင္ပါ၀င္တဲ့ -တရားေဟာေတာ္မူရန္ ျဗာဟၼာမင္းက ေတာင္းပန္ရျခင္း (ကုန္သည္ညီေနာင္ႏွစ္ဦးသည္ ျဗာဟၼာႀကီး မေတာင္းပန္ခင္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ေတြ႕)၊ ဣသိပတနမိဂဒါ၀ုန္ေတာ၌သာ တရားဦးေဒသနာေတာ္ကို ေဟာေတာ္မူျခင္းဟူေသာ ဓမၼတာသေဘာမ်ားအရ လည္းေကာင္း၊ ပါဠိေတာ္လာ ျဖစ္စဥ္ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားအရလည္းေကာင္း ဓမၼစၾကာေဒသနာသည္သာ တရားဦးေဒသနာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က တပုႆဘလႅိက ကုန္သည္ညီေနာင္တုိ႔ဟာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးအရင္ ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႕တာ မွန္ေပမယ့္ ဘုရားရွင္ကုိ ဥပါသကာအျဖစ္သာ လက္ခံဖုိ႔ေလွ်ာက္ၿပီး တရားေဟာဖုိ႔ မေလွ်ာက္ပါဘူး။ (ရာဇာယတနသတၱာဟလာ စကားရပ္ကုိ ေသခ်ာစြာ ဖတ္ၾကည့္ပါရန္)။ ဘုရားရွင္ဟာ သူတုိ႔ကုိ တရားလည္း မေဟာပါဘူး။ ဘုရားရွင္ကုိ ဖူးေတြ႕ၾကည္ညိဳျပီး ဘယ္သူတုိက္တြန္းမႈမွ မပါဘဲ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဥပါသကာအျဖစ္ခံယူကာ ဘုရားရွင္ကုိလည္း ဥပါသကာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ဘုရားရွင္က ဧတဒဂ္ရာထူးမ်ား ေပးတဲ့အခါ ကုန္သည္ညီေနာင္ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ပထဦးစုံး ေဒြ၀ါစီကသရဏဂုံတည္သူမ်ားအျဖစ္ ဧတဒဂ္ေပးပါတယ္။ စာေပေတြမွာလည္း ဒီကုန္သည္ညီေနာင္ကုိ တရားေဟာေၾကာင္း ေဖာ္ျပခ်က္မ်ား မပါရွိပါ၊ ေတြ႕လည္းမေတြ႕ရပါ။ မဟာယာနက်မ္းစာမ်ားမွာဆုိရင္ တပုႆဘလႅိကအေၾကာင္း ေဖာ္ျပခ်က္ေတာင္မရွိေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ေထရ၀ါဒက်မ္းမ်ားမွာေတာ့ အထက္ပါေဖာ္ျပခ်က္အတုိင္းပါရွိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာမွာ ေျပာလုိတာက ဓမၼစၾကာေဒသနာသည္သာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားဦးေဒသနာျဖစ္ေၾကာင္း ေျဖၾကားလုိရင္းျဖစ္ပါတယ္။
နံပါတ္ (၂) ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖဟာလည္း ပထမအေျဖဖတ္ၿပီးရင္ သေဘာေပါက္မွာပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ကုိ ကုိယ္တုိင္နာယူလုိက္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအနက္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး အပါအ၀င္ အျခားအျခားေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ အသီသီးတရား ရသြားသူမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီကုန္သည္ညီေနာင္ကေတာ့ ဘုရားရွင္ကုိ ကုိယ္တုိင္ဖူးေတြ႕ၾကရေပမယ့္ တရားေဟာဖုိ႔ မေလွ်ာက္ၾကပါဘူး။ ေဒြ၀ါစိကသရဏဂုံခံယူၿပီး ဥပါသကာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳဖုိ႔သာ ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ဟာ သရဏဂုံတည္္႐ုံအဆင့္သာ ေရာက္ရွိသြားၾကသူမ်ားျဖစ္ၿပီး ဘုရားရွင္ရဲ႕တရားကုိ နာခြင့္မရလုိက္သူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါျဖင့္ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ ဟု ဘာေၾကာင့္ေဆာက္တည္ၾကတာလဲလုိ႔ ေစာဒကတက္စရာ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘုရားရွင္ပြင့္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ဓမၼရတနာလည္း ပါၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္က မေဟာလုိ႔ မနာရေပမယ့္ တရားေတာ္ဟာ ရွိၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒြ၀ါစိက သရဏဂုံေဆာက္တည္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း အရဟတၱဖုိလ္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားစဥ္ျဖစ္တဲ့အျပင္ တရားေဟာဖုိ႔လည္း စိတ္ကူးရွိဟန္ မတူပါဘူး။ တရားမေဟာဖုိ႔ေတာင္ အႀကံျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္ (သဟမၸတိျဗာဟၼာမင္း ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားသည့္ အပုိင္းကုိၾကည့္ပါ)။ ဒါေၾကာင့္ ကုန္သည္ညီေနာင္တုိ႔ဟာ တရားနာခြင့္မရလုိက္တဲ့အတြက္ တရားလည္းမရလုိက္ၾကပါဘူး။ တရားမရတဲ့အတြက္ ေသာတာပန္ျဖစ္တယ္လုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စာေပက်မ္းဂန္ေတြမွာလည္း ပထမဆုံး ေဒြ၀ါစိကသရဏဂုံတည္သူမ်ား၊ ပထမဆုံးသရဏဂုံတည္သူဟူေသာ ဧတဒဂ္ရသူမ်ား အျဖစ္သာ ေဖာ္ျပပါတယ္။ အေထြအထူးတရားရေၾကာင္း ေဖာ္ျပတာမေတြ႕ရပါ။

ဗုဒၶလက္ထက္ ဧတဒဂ္ရ ဘိကၡဳ၊ ဘိကၡဳနီ၊ ဥပသကာ၊ ဥပါသိကာမမ်ား...

။ အခ်ိန္ 4/01/2008 07:23:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

ဘုရားရွင္လက္ထက္ ထူးခၽြန္သည့္ ဧတဒဂ္ (ဧတဒဂၢ=ဤသူသည္ ျမတ္၏ဟု ဘုရားရွင္မိန္႔ေတာ္မူေသာ ပုဂၢိဳလ္) ဘဲြ႕ရ ထူးခၽြန္သည့္ ဘိကၡဳ(ရဟန္းေယာက်္ား)၊ ဘိကၡဳနီ(ရဟန္းမိန္းမ)၊ ဥပသကာ(အမ်ိဳးသား)၊ ဥပါသိကာမ(အမ်ိဳးသမီး)တုိ႔၏ ဘဲြ႕အမည္နဲ႔ ရရွိေတာ္မူသည့္ ဧတဒဂ္ဘဲြ႕ေတာ္တုိ႔ကုိ ၾကည္ညိဳႏုိင္ရန္၊ ကုသုိလ္ပြားႏုိင္ရန္၊ ဗဟုသုတအျဖစ္ တင္ျပလုိက္ပါသည္။ ဖတ္႐ႈၾကည္ညိဳၿပီး ကုသုိလ္စိတ္မ်ား တုိးပြားႏုိင္ၾကပါေစ…

ဧတဒဂ္ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ ဘိကၡဳ (ရဟန္းေယာက်္ား) ၄၁ပါး
၁။ အဂၢရတၱညဴဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ေကာ႑ည
၂။ ပညာအရာ၌ ထူးခၽြန္မႈ အဂၢမဟာပညာ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္သာရိပုတၱရာ
၃။ တန္ခုိးအရ၌ အဂၢဣဒၶိမႏၲ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္
၄။ ဓူတင္ေဆာင္ အဂၢဓုတဂၤဓရ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္မဟာကႆပ
၅။ ဒိဗၺစကၡဳဉာဏ္ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္အႏု႐ုဒၶါ
၆။ အမ်ိဳးျမတ္ အဂၢဥစၥကုလိက ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ဘဒၵိယ (ဤအရွင္သည္ ဘ၀မျခားဘဲ ဘ၀ေပါင္း ငါးရာတုိင္တုိင္ဆက္၌ မင္းျဖစ္ဖူးေသာေၾကာင့္ အမ်ိဳးျမတ္ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသည္ ဟူ၏။)
၇။ အသံေကာင္း အဂၢမဥၹဴသရ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္လကု႑ကဘဒၵိယ
၈။ ျခေသၤ့သံျဖင့္ႀကဳံး၀ါးသည့္ အဂၢသီဟနာဒိက ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ပိေ႑ာလဘာရဒြါဇ (ဤအရွင္သည္ အရဟတၱဖုိလ္ရသည့္ေန႔မွာပင္ မဂ္ဖုိလ္၌သံသယရွိေသာသူသည္ ငါ့ကုိေမးၾကဟု မေၾကာက္မရြ႕ံ ျခေသၤ့သံဆုိ၍ ဘုရားရွင္ေရွ႕ေတာ္၌လည္း အရွင္ဘုရားသာသနာေတာ္၌ ျပဳဖြယ္ကိစၥသည္ အကၽြႏ္ုပ္အား အၿပီးတုိင္ေရာက္ပါၿပီ ဟု ျခေသၤ့သံကုိ ဆုိေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤဧတဒဂ္ဘဲြ႕ရသည္ဟူ၏။)
၉။ တရားေဟာေကာင္း အဂၢဓမၼကထိက ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရသူ အရွင္ပုဏၰ
၁၀။ အက်ဥ္းအက်ယ္ကုိဖဲြ႕တတ္ရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္မဟာကစၥည္း
၁၁။ စိတ္ႏွလုံးျဖင့္ၿပီးေသာ ကုိယ္ကုိဖန္ဆင္းရာ၌ အဂၢေစတာ၀ိ၀႗ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္စူဠပန္
၁၂။ အဂၢသညာ၀ိ၀႗ကုသလ အရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္မဟာပန္
၁၃။ ကိေလသာကင္း၍ေနေသာအရာ၊ ျမတ္ေသာအလွဴခံပုဂၢိဳလ္အရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ႏွစ္ထပ္ရသူ အရွင္သုဘူတိ
၁၄။ အရညကင္ေတာရ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ ရွားေတာေန အရွင္ေရ၀တ
၁၅။ စ်ာန္၀င္စားေသာအရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ကခၤါေရ၀တ
၁၆။ လုံ႕လ၀ီရိယအရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ေကာဋိ၀ိေသာဏ
၁၇။ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ရွိေအာင္ ရြတ္ဖတ္တတ္ေသာအရာ၌ အဂၢကလ်ာဏ ၀ါကၠရ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ကုဋိကဏၰေသာဏ
၁၈။ လာလ္လာဘေပါမ်ားေသာအရာ၌ အဂၢလာဘီ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ အရွင္သီ၀လိ
၁၉။ သဒၶါအားႀကီးေသာအရာ၌ အဂၢသဒၶါဓိမုတၱ ဘြ႕ဲတံဆိပ္ေတာ္ရ အရွင္၀ကၠလိ
၂၀။ သိကၡာသုံးပါးကုိ လုိလားလုိက္နာ႐ာ၌ အဂၢသိကၡာကာမ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ သားေတာ္ အရွင္ရာဟုလာ
၂၁။ အဂၢသဒၶါပဗၺဇၹိတအရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ရ႒ပါလ
၂၂။ စာေရးတံေခၚ မဲလိပ္ခ်အလွဴကုိ အၿမဲနံပါတ္တစ္ရသူအျဖစ္ အဂၢ ပဌမသလာက ဂဏွႏၲ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ အရွင္ေကာ႑ဒါန
၂၃။ ကဗ်ာဂါထာ သီးကုံးဖဲြ႕ဆုိရာ၌ လ်င္ျမန္ျခင္း အဂၢပဋိဘာ၀န၀ႏၲ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ အရွင္၀ဂႌသ
၂၄။ ထက္၀န္းက်င္ၾကည္ညိဳဖြယ္ကုိ ေဆာင္ရာ၌ အဂၢသမႏၲပါသာဒိက ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရသူ အရွင္ဥပေသန
၂၅။ ေက်ာင္းအိပ္ယာေနရာ ခင္းတတ္ရာ၌ အဂၢေသနာသန ပညာပက ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ဒဗၺ
၂၆။ နတ္တုိ႔ခ်စ္ျမတ္ႏုိးအပ္သည့္အရာ၌ အဂၢေဒ၀ါနံ ၀ိယမနာပ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ အရွင္ပိလိႏၵ၀စၧ
၂၇။ တရားကုိ လ်င္စြာသိေသာအရာ၌ အဂၢခိပၸဘိည ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ဒါ႐ုစိ
၂၈။ ဆန္းဆန္းၾကယ္ၾကယ္ စကားကုိေျပာဆုိတတ္ရာ၌ အဂၢစိတၱ ကထိက ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ကုမာရကႆပ
၂၉။ အဂၢပဋိသမၻိဒါပတၱဉာဏ္ရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္မဟာေကာ႒ိတ
၃၀။ ဗဟုသုတအရာ၊ သတိမေမ့သည့္အရာ၊ ပညာလ်င္သည့္အရာ၊ လုံ႕လရွိသည့္အရာ၊ အလုပ္အေကၽြးေကာင္းအရာ ေပါင္းဘဲြ႕တံဆိပ္ငါးခုရသူ အရွင္အာနႏၵာ
၃၁။ အျခံအရံမ်ားျခင္းအရာ၌ အဂၢမဟာပရိသ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ဥ႐ုေ၀ဠကႆပ
၃၂။ အမ်ိဳးကုိ ၾကည္ညိဳေအာင္ျပဳလုပ္တတ္ရာ၌ အဂၢကုလပသာဒက ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ကာဠဳဒါယီ
၃၃။ အနာေရာဂါကင္းရာ၌ အဂၢအပၸါဗ်ာဓိက ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရသူ အရွင္ဗာကုလ
၃၄။ ပုေဗၺနိ၀ါသဉာဏ္၌ အဂၢပုေဗၺနိ၀ါသ အႏုႆရႏၲ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ေသာဘိတ
၃၅။ ၀ိနည္းဓုိရ္ရာထူး၌ အဂၢ၀ိနယဓရ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ဥပါလိ
၃၆။ ဘိကၡဳနီမတုိ႔ကုိ ဆုံးမရာ၌ အေကာင္းဆုံး အဂၢဘိကၡဳေနာ၀ါဒက ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္နႏၵက
၃၇။ ဣေျႏၵေကာင္းရာ၌ အဂၢဣျႏိၵယဂုတၱဒြါရ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ ညီေတာ္မင္းနန္ေခၚ အရွင္နႏၵ
၃၈။ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ကုိ ဆုံးမရာ၌ အေကာင္းဆုံး အဂၢဘိကၡဳၾသ၀ါဒက ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္မဟာကပၸိႏၷ
၃၉။ ေတေဇာကသုိဏ္းရာထူး၌ အဂၢေတေဇာဓာတု ကုသလ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္သာဂတ
၄၀။ ေဒသနာေတာ္ အသစ္အသစ္ တင္ရာ၌ အဂၢပဋိဘာေနယ်က ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ရာဓ
၄၁။ ညစ္ႏြမ္းေခါင္းပါးေသာ ပ့ံသကူသကၤန္းကုိ ေဆာင္ရာ၌ အဂၢလုခစီီ၀ရဓရ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အရွင္ေမာဃရာဇ

ဧတဒဂ္ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ ဘကၡဳနီ (ရဟန္းမိန္းမ) ၁၃ ပါး
၁။ အဂၢရတၱညဴ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ မိေထြးေတာ္ မဟာပဇာပတိေဂါတမီ
၂။ အဂၢမဟာပညာ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ ေခမာေထရီ
၃။ တန္းခုိးအရာ၌ ဧတဒဂ္ရ ဥပၸလ၀ဏ္ေထရီ
၄။ ၀ိနည္းဓုိရ္အရာ၌ အဂၢ၀ိနယဓာရီ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ ပဋာစာရီေထရီ
၅။ တရားေဟာရာေကာင္းရာ၌ အဂၢဓမၼကထိက ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ ဓမၼဒိႏၷေထရီ
၆။ စ်ာန္၀င္စားေသာအရာ၌ အဂၢစ်ာယိက ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ နႏၵာေထရီ
၇။ လုံလ၀ီရယေကာင္းေသာအရာ၌ အဂၢ၀ီရိယ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ ေသာဏာေထရီ
၈။ ဒိဗၺစကၡဳဉာဏ္အရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ ဗကုလာ(သကုလာ)ေထရီ
၉။ လ်င္ျမန္ေသာ အဘိညာဥ္အရာ၌ အဂၢခိပၸဘိည ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ ဘဒၵါကု႑လေကသာေထရီ
၁၀။ ပုေဗၺနိ၀ါသဉာဏ္အရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ ဘဒၵါကပိလာနီေထရီ
၁၁။ ဉာဏ္အျမင္ႀကီးရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ ရဟုလာမယ္ေတာ္ ဘဒၵကဥၥနာယေသာ္ဓရာေထရီ
၁၂။ ညစ္ႏြမ္းေခါင္းပါးေသာ ပံ့သကူသကၤန္းကုိ ေဆာင္ရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ ကိသာေဂါတမီေထရီ
၁၃။ သဒၶါတရားေကာင္းရာ၌ သဒၶါဓိမုတၱ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ သိဂၤါလမာတာေထရီ

ဧတဒဂ္ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရ ဥပါသကာ (အမ်ိဳးသား) ၁၀ ေယာက္
၁။ ေရွးဦးစြာ သရဏဂုံတည္ရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ တဖုႆဘလႅိကာ ကုန္သည္ညီေနာင္
၂။ အလွဴဒါနအမ်ားဆုံးအရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး
၃။ တရားေဟာေကာင္းဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ စိတၱသူၾကြယ္
၄။ သဂၤဟ၀တၳဳေလးပါးျဖင့္ ေထာက္ပံ့၍ ပရိတ္သတ္အား မိမိထံသုိ႔ေရာက္ေအာင္ ဆဲြေဆာင္ရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရ ဟတၳာဠာ၀က
၅။ အခါမျပတ္ အေကာင္းအျမတ္တုိ႔ကုိ ေပးလွဴတတ္ရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရ မဟာနံသာကီ၀င္မင္း
၆။ ႏွစ္သက္ဖြယ္အရာကုိ ေပးလွဴတတ္ရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရ ေ၀သာလီၿမိဳ႕ေန ဥဂၢသူၾကြယ္
၇။ သံဃာ့အလုပ္အေကၽြးေကာင္းအရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရ ဟတၳိဂါမရြာေန ဥဂၢသူၾကြယ္
၈။ မတုန္မလႈပ္ၾကည့္ညိဳရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရ သူရပန္ (သူရဗႏၶ-သူရဗန္)
၉။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာစေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူး အထူးရွိေသာပုဂၢဳိလ္ကုိ ဂုဏ္ေက်းဇူးအေလ်ာက္ ၾကည္ညိဳျမတ္ႏုိးတတ္ေသာ ပုဂၢလပသႏၷ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရ ဆရာဇီ၀က
၁၀။ ဘုရားႏွင့္အကၽြမ္း၀င္ရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရ နကုလပိတာ (သူသည္ ဘုရားရွင္၏ အဘအျဖစ္ ဘ၀ေပါင္းငါးရာ၊ ဘႀကီးအျဖစ္ ဘ၀ငါးရာ၊ ဘေထြးအျဖစ္ ဘ၀ငါးရာ၊ ၀ရီးအျဖစ္ ဘ၀ငါးရာ ဆက္ျဖစ္ဖူးေသာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္အား ခ်စ္သားခ်စ္သားဟု ေခၚေလ့ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ၀ိႆာသက ဘဲြ႕တံရသည္ဟူ၏။)

ဧတဒဂ္ဘဲြ႕တံဆိပ္ရ လူမိန္းမ ၁၀ေယာက္
၁။ ေရွးဦးစြာ သရဏဂုံတည္ရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ ေသနိယသူေဌးသမီး သုဇာတာ
၂။ အလွဴဒါနအမ်ားဆုံးအရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ ပုဗၺာ႐ုံေက်ာင္းအႀကီး ၀ိသာခါ
၃။ အၾကားအျမင္ဗဟုသုတအရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ ခုဇၨဳတၱရာ (သူမသည္ သာမာ၀တီအမွဴးျပဳေသာ ေမာင္းမငါးရာတုိ႔အား က်မ္းဂန္မ်ား သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးရၿပီး ထုိက်မ္းသည္ သုတၱႏၲပိဋက၌ ဣတိ၀ုတၱကဟူေသာ အမည္ျဖင့္ သီးျခားရွိသည္။)
၄။ ေမတၱာျဖင့္ေနေသာအရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ သာမာ၀တီ
၅။ စ်ာန္၀င္စားရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ နႏၵမာတာ ဥတၱရာ
၆။ အေကာင္းအျမတ္ေပးလွဴရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ ေကာလိယမင္းသမီး သုပၸ၀ါသာ
၇။ သူနာကုိအေကာင္းဆုံးျပဳစုလုပ္ေကၽြးရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ သုပၸိယာ
၈။ မတုန္မလႈပ္ၾကည့္ညိဳရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ ေကာတိယာနီ
၉။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ အကၽြမ္း၀င္ျခင္းအရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ နကုလမာတာ (နကုလပိတာႏွင့္တူ)
၁၀။ တစ္ဆင့္ၾကားကာမွ်ျဖင့္ ဘုရားကုိ ၾကည္ညိဳေသာအရာ၌ ဘဲြ႕တံဆိပ္ရသူ ကာလီ
(အဂၤုတၱရပါဠိေတာ္၊ ပထမအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၂၃)

" မနာပဒါယီ "

နေမာ ဗုဒၶႆ

မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး