ကိေလသာပယ္ခြါေရးႏွင့္ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္

ကိေလသာဟူသည္ ပူေလာင္ျခင္း၊ ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္း၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ညစ္ႏြမ္းျခင္း သေဘာရွိ၏။ ကိေလသာတရားမ်ားျဖင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ခံရသည့္ သတၱဝါမ်ားသည္ စိတ္အစဥ္ပူေလာင္မႈ၊ ပူေဆြးမႈ၊ စိတ္မခ်မ္းသာမႈကုိသာ ျဖစ္ေစ၏။ သတၱဝါအမ်ားအား ေလာင္ၿမိဳက္ေစ၊ ပူေလာင္ေစ၊ ညစ္ႏြမ္းေစသည့္ ထုိကိေလသာ တရားမ်ားသည္ အက်ဥ္းအားျဖင့္ (၁၀)ပါးရွိ၏။ ထုိကိေလသာဆယ္ပါးမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ၊ ဝိစိကိစၧာ၊ ထိန၊ ဥဒၶစၥ၊ အဟိရိက၊ အေနာတၱပၸဟူေသာ တရားဆယ္ပါးပင္ျဖစ္၏။ မိမိသႏၲာန္တြင္ လုိခ်င္မႈမ်ားေနလွ်င္၊ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိျခင္း စသည့္ ေဒါသတရားမ်ားေနလွ်င္၊ အမွားအမွန္၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ စသည္ကုိ မခြဲျခားႏုိင္သည့္ ေမာဟတရား အားႀကီးေနလွ်င္၊ မိမိကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးတတ္သည့္ မာနတရား အရွိမ်ားေနလွ်င္၊ အယူအဆလဲြမွားေနလွ်င္၊ ရတနာသုံးပါးႏွင့္ ကံကံ၏ အက်ိဳးတရားမ်ားတြင္ သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာ သံသယမ်ား တုိးပြားေနလွ်င္၊ တက္ၾကြမႈမရွိ ထုိင္းမိႈင္းေတြေဝ ပ်င္းရိျခင္း မ်ားေနလွ်င္၊ တည္ၿငိမ္မႈမရွိ ျပန္႔လႊင့္ျခင္းသာ ရွိေနလွ်င္၊ မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ လုပ္ရမည္ကုိ မရွက္ျခင္း၊ မေၾကာက္ျခင္း သေဘာမ်ားသာ အျဖစ္မ်ားေနလွ်င္ ထုိသူသည္ ကိေလသာတရားမ်ား၏ ေလာင္ကၽြမ္းျခင္းကုိ ခံေနရျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ထုိသူ၏ စိတ္အစဥ္သည္ ၾကည္လင္ျခင္းမရွိ ညစ္ႏြမ္းမႈကုိသာ ျဖစ္ေနေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပူေလာင္ညစ္ႏြမ္းမႈကုိ ျဖစ္ေစသည့္ ထုိကိေလသာ တရားမ်ားကုိ ပယ္ခြါႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

ကိေလသာတရားမ်ားကုိ ပယ္ရမည္ဟုဆုိရာတြင္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ကိေလသာတရားကုိ အၾကမ္းစားကိေလသာ၊ အလယ္အလတ္တန္းစား ကိေလသာ၊ အႏုစားကိေလသာဟူ၍ အမ်ိဳးအစားသုံးမ်ိဳးခဲြျခား နားလည္ကာ ထုိကိေလသာ အဆင့္အတန္းအလုိက္ ဆုိင္ရာအက်င့္တရားမ်ားျဖင့္ စြမ္းႏုိင္သမွ် ပယ္ခြာၾကည့္ရမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔သုိ႔ပယ္ခြာရာတြင္ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္ကုိ အသုံးျပဳရမည္ ျဖစ္၏။ သိကၡာသုံးရပ္ဟူသည္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဟူသည့္ အျမတ္တရား သုံးပါးပင္ျဖစ္၏။ ကိေလသာတရားမ်ားတြင္ အၾကမ္းစား ကိေလသာမ်ားကုိ သီလအက်င့္တရား၊ အလတ္စားကိေလသာမ်ားကုိ သမာဓိအက်င့္တရား၊ အႏုစားကိေလသာမ်ားကုိ ပညာအက်င့္တရားမ်ားျဖင့္ ပယ္ခြါၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ ကိေလသာမွန္သမွ် အကုန္မက်န္ရေအာင္ ပယ္ခြာေရးသည္ အရိယာတုိ႔၏ မဂ္ဖုိလ္ဉာဏ္ပညာျဖင့္သာ ပယ္ခြာႏုိင္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အတုိင္းအတာတစ္ခု၊ အဆင့္အတန္း တစ္ခုအေနျဖင့္ ပယ္ခြာႏုိင္ရန္အတြက္ကား သီလအက်င့္၊ သမာဓိအက်င့္မ်ားျဖင့္လည္း ပယ္ခြာထားႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။

မွန္၏။ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ လုံေအာင္ထိမ္းထားျခင္းအားျဖင့္ ေလာဘ၊ ေဒါသစသည့္ ကိေလသာၾကမ္းမ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ကာယကံေျမာက္၊ ဝစီကံေျမာက္ က်ဴးလြန္မႈကုိ ျဖစ္ပြားေစႏုိင္သည့္ မေကာင္းမႈမ်ားအား မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ေပ။ အကယ္၍ သီလမေစာင့္ထိမ္းမိပါက ေလာဘ၊ ေဒါသစသည့္ ကိေလသာမ်ား အားႀကီးလာလွ်င္ အသိတရားေပ်ာက္ကာ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ က်ဴးလြန္မႈမ်ားအထိ ျဖစ္ေပၚတတ္၏။ ေလာဘအေလ်ာက္၊ ေဒါသအေလ်ာက္ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္လုိက္မိတတ္၏။ ထင္ရွားၾကမ္းတမ္းသည့္ ကိေလသာၾကမ္းမ်ားကုိ အမွီျပဳ၍ မေကာင္းသည့္ ဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားကုိ အဆုံးစြန္အထိ က်ဴးလြန္မိတတ္၏။ အက်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းထားသူမ်ားကား ထုိေလာဘေဒါသ စသည့္ကိေလသာမ်ားေၾကာင့္ ကံေျမာက္သည္အထိ က်ဴးလြန္မႈကုိ မျပဳျဖစ္ေတာ့ေပ။ ဤသည္မွာ သီလသိကၡာအက်င့္က ကိေလသာၾကမ္းမ်ားကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ ပယ္ခြာေပးထားျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။

ကာယကံေျမာက္၊ ဝစီကံေျမာက္ က်ဴးလြန္ေစတတ္သည့္ ကိေလသာ တရားမ်ားမဟုတ္ဘဲ စိတ္ထဲတြင္ တႏုံ႔ႏုံ႔ျဖစ္ေနသည့္ ကိေလသာမ်ား၊ စိတ္အေတြးအႀကံမ်ားမ်ားတြင္ မၾကာမၾကာ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ကိေလသာမ်ား၊ ျမင္သမွ်၊ ၾကားသမွ် အာ႐ုံမ်ားတြင္ တစ္ထပ္တည္း လိုက္ၿပီးစဲြလမ္းကာ ခံစားေနရသည့္ ကိေလသာမ်ား စသည္မ်ားကုိကား သမာဓိအက်င့္ျဖင့္ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ ပယ္ခြာထားႏုိင္မည္သာ ျဖစ္၏။ သမာဓိအက်င့္ တစ္ခုခုက်င့္ပြားျခင္းျဖင့္ ထုိအလတ္တန္းစားျဖစ္သည့္ ကိေလသာမ်ားကုိ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ပယ္ခြါထားႏုိင္မည္သာ ျဖစ္၏။ သမာဓိအက်င့္ အားေကာင္းေနသည္ႏွင့္အမွ် ကိေလသာတရားမ်ားကုိလည္း အလြယ္တကူ ေပၚမလာႏုိင္ေအာင္ ပယ္ခြာထားႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ သမာဓိအက်င့္သည့္ ကိေလသာတရားကုိ အၾကြင္းမရွိ ပယ္သတ္ႏုိင္သည့္ အက်င့္မဟုတ္ေသာ္လည္း သမာဓိအားေကာင္းေနသမွ် ကိေလသာအားမ်ား ေလ်ာ့ေနမည္ကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သီလအားသည္ ကိေလသာၾကမ္းမ်ားကုိ အမွီျပဳ၍ ကာယကံေျမာက္၊ ဝစီကံေျမာက္ က်ဴးလြန္ႏုိင္သည့္ အျပစ္မ်ားကုိ ပယ္ခြာထားႏုိင္သကဲ့သုိ႔ သမာဓိအားသည္လည္း ကိေလသာတရားေၾကာင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚေနတတ္သည့္ စိတ္အႀကံအေတြးမ်ား၊ အျပစ္မ်ားကုိ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ ပယ္ခြာထားႏုိင္မည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကိေလသာတရားမ်ား အၾကြင္းမရွိ ပယ္ခြာႏုိင္ျခင္းကား မဟုတ္လွေပ။

ကိေလသာမွန္သမွ် အလြန္သိမ္ေမြ႕လွသည့္ ကိေလသာမ်ားပါမက်န္ အကုန္အစင္ ပယ္သတ္ႏုိင္ရန္မွာကား ပညာတရားျဖင့္သာ ပယ္ခြာႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ သိကၡာသုံးရပ္တြင္ အျမင့္ဆုံးျဖစ္သည့္ ပညာသိကၡာသည္ ကိေလသာတရားမ်ားကုိ အေသးအဖဲြ႕ေလးမွစ၍ အၾကြင္းမရွိ ပယ္သတ္ႏုိင္သည့္ အက်င့္ျမတ္ပင္ ျဖစ္၏။ ခႏၶာဉာဏ္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ထားသည့္ သတိပ႒ာန္အက်င့္ျဖင့္ ရရွိလာသည့္ ထုိပညာသိကၡာသည္ သတၱဝါမ်ားအား ပူေလာင္ေစသည့္ ကိေလသာမွန္သမွ် ကိေလသာဟု မထင္ရေလာက္ေအာင္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕လွသည့္ ကိေလသာမ်ားမွစ၍ အားလုံးကုိ ပယ္ခြာထားႏုိင္၊ ပယ္သတ္သြားႏုိင္သည့္ အက်င့္သိကၡာျမတ္ပင္ ျဖစ္၏။ ပညာသိကၡာ၏ ကိေလသာကုိ ပယ္ခြာမႈသည္ အခိုက္အတန္႔ ပယ္ခြာမႈမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္မွ် ေပၚလာမႈ မရွိေအာင္ ပယ္ခြာျခင္းမ်ိဳးျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ဆုံးျဖစ္သည့္ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္၊ ဖုိလ္ဉာဏ္ဟုေခၚသည့္ ပညာဉာဏ္ကုိ ရရွိသြားသူသည္ ဘဝသံသရာလည္း ဆုံးသြားၿပီျဖစ္ကာ နိဗၺာန္သုိ႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

ဤသုိ႔ဆုိေသာ္ ကိေလသာမွန္သမွ် အၾကမ္းအႏုမွစ၍ အားလုံးကုိ ပယ္ခြာႏုိင္၊ ပယ္သတ္ႏုိင္ရန္အတြက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္တရားမ်ားကုိ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးၾကရမည္မွာ အလြန္ထင္ရွားလွေပ၏။ သီလအက်င့္တစ္ခု၊ သမာဓိအက်င့္တည္းျဖင့္ ကိေလသာအားလုံးကုိ အကုန္အစင္ မပယ္သတ္ႏုိင္ေသာ္လည္း သီလလုံေနျခင္းအားျဖင့္ ကာယကံေျမာက္၊ ဝစီကံေျမာက္ က်ဴးလြန္ႏုိင္သည့္ ကိေလသာၾကမ္းမ်ားကုိ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ပယ္ခြာထားႏုိင္ၿပီး သမာဓိအက်င့္အားျဖင့္လည္း စိတ္အစဥ္တြင္ အၿမဲမျပတ္ ပူေလာင္ေစတတ္သည့္ ကိေလသာတရားမ်ားကုိ သမာဓိအားကုိလုိက္ကာ အေတာ္ၾကာၾကာ ပယ္ခြာထားႏုိင္ၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသီလ၊ သမာဓိ အက်င့္တရားကုိ အေျချပဳ၍ ပယ္ခြာထားသည့္ ကိေလသာတရားမ်ားကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ မည္သည့္အခါမွ် မေပၚေစရန္အတြက္ကား ပညာအား၊ အထူးသျဖင့္ ဝိပႆနာ သတိပ႒ာန္အက်င့္ကုိ က်င့္ႀကံသျဖင့္ ရရွိလာသည့္ ဝိပႆနာ ဉာဏ္ပညာအားျဖင့္ အကုန္အစင္ ပယ္ခြာႏုိင္မည္မွာ ယုံမွားဖြယ္ မရွိလွေပ။ အရင္းစစ္ေသာ္ ထုိသိကၡာသုံးရပ္သည္ ကိေလသာ အမ်ိဳးအမ်ိဳးကုိ အဆုံးစြန္အထိ ပယ္ခြာႏုိင္မည့္ အေကာင္းဆုံးေသာ အက်င့္ျမတ္ျဖစ္သည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ “ပူေလာင္မႈ ကိေလသာတရားမ်ားျဖင့္ အၿမဲမျပတ္ ႏွိပ္စက္ခံေနရသည့္ သတၱဝါမ်ားအား ထုိကိေလသာတရားမ်ားမွ ပယ္ခြာႏုိင္ေရးသည္ ပူေလာင္မႈကုိ ေအးေပးေစသည့္ တန္ဘုိးမျဖတ္ႏုိင္သည့္ အက်င့္ျမတ္မွာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဟူသည့္ သိကၡာသုံးပါး အက်င့္းတရားမ်ားပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္ျဖင့္ အၾကမ္းစားကိေလသာ၊ အလတ္စားကိေလသာ၊ အႏုစားကိေလသာမ်ားကုိ တစ္စတစ္စ ပယ္သတ္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သိကၡာသုံးရပ္တြင္ သီလသိကၡာသည္ ကာယကံေျမာက္၊ ဝစီကံေျမာက္ က်ဴးလြန္မႈအထိ ျဖစ္ေပၚေစသည့္ အၾကမ္းစား ကိေလသာမ်ားကုိ အတုိင္အတာတစ္ခုအထိ ပယ္ခြာေပးႏုိင္ၿပီး သမာဓိသိကၡာသည္ စိတ္အစဥ္တြင္ အၿမဲမျပတ္ ပူေလာင္ေစတတ္သည့္ မေနာကံေျမာက္ က်ဴးလြန္မႈမ်ားကုိ ျဖစ္ေပၚေစသည့္ အလတ္စားကိေလသာမ်ားကုိ သမာဓိအားသုိ႔လုိက္ကာ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ပယ္ခြာထားႏုိင္မႈကုိ ျဖစ္ေစကာ ပညာသိကၡာသည္ကား အႏုစားကိေလသာမ်ားမွစ၍ မည္သုိ႔ေသာ ကိေလသာမ်ားကုိမဆုိ အၾကြင္းအက်န္မရွိ အကုန္အစင္ ပယ္သတ္ေစမႈကုိ ျဖစ္ေစေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘဝတြင္ ကိေလသာ အပူမီးမ်ားေၾကာင့္ အၿမဲမျပတ္ စိတ္ပ်က္မႈကုိ ျဖစ္ေနၾကသည့္ သတၱဝါမ်ားအေနျဖင့္ မည္သူမဆုိ မိမိတုိ႔၏ ဘဝထဲမွ ကိေလသာအလဲြမ်ားကုိ ပယ္ခြာလုိပါက သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္ျဖင့္သာ ဆုိင္ရာအက်င့္တရားျဖင့္ ဆုိင္ရာကိေလသာမ်ားကုိ ပယ္ခြာႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ကိေလသာမွန္သမွ် အၾကြင္းအက်န္မရွိ အကုန္အစင္ ပယ္သတ္ႏုိင္မည့္ ပညာဉာဏ္မ်ား ရင့္သန္လာသည္အထိ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္ကုိ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမတ္သထက္ျမင့္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကပါဟု အသိေပး တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါသည္။

Read more »

ေအာင္ျမင္ျခင္း၏ အဓိကပဲ့ကုိင္ရွင္ (သုိ႔) အႀကီးအမွဴးႀကီး ေလးပါး

ဒကာတစ္ေယာက္က “ယခုဘဝတြင္ လူတုိင္းေအာင္ျမင္မႈကုိ ရႏုိင္ပါသလားဘုရား” ဟူေသာ အေမးတစ္ခုကုိ ေမးဖူး၏။ သူ႔အေမးႏွင့္ ပတ္သက္၍ “အကယ္၍ အတိတ္ကံ မရွိသျဖင့္ ထင္သေလာက္ မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ေသာ္လည္း ပဲ့ကုိင္ရွင္ေကာင္းေကာင္းသာ ရွိထားလွ်င္ ထုိပဲ့ကုိင္ရွင္မ်ား၏ ပံ့ပုိးမႈျဖင့္ အထုိက္အေလ်ာက္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကား ရွိေနမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း” ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျဖၾကားေပးျဖစ္၏။ ပဲ့ကုိင္ရွင္ဟု ေခတ္စကားျဖင့္ တင္စားၿပီး ဆုိလုိက္ရေသာ္လည္း စင္စစ္ ေအာင္ျမင္လုိသူမ်ား အဓိကလက္ကုိင္ ထားသင့္သည္မွာ အႀကီးအမွဴတရား ေလးပါးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိအႀကီးအမွဴးတရားသည္ ေအာင္ျမင္လုိသူမ်ားအား ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ ဘက္ေပါင္းစုံမွ ထိန္းခ်ဳပ္ေပးတတ္သည့္ သေဘာရွိသျဖင့္ ဤေနရာတြင္ ပဲ့ကုိင္ရွင္ဟု တင္စားလုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ အႀကီးအမွဴးဟူေသာ စကားကုိ ပါဠိဘာသာတြင္ အဓိပတိဟု ဖြင့္ျပ၏။ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္တြင္ အႀကီးအမွဴးျပဳ၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္သည့္ ပစၥည္းကုိ အဓိပတိပစၥည္းဟု ရွင္းျပထား၏။

ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္သည္ အေၾကာင္းႏွင့္အက်ိဳးကုိ ဆပ္စပ္ျပေတာ္မူသည့္ ေဒသနာေတာ္ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ အဓိပတိပစၥည္းႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း အႀကီးအမွဴးဟူသည့္ ပဲ့ကုိင္ရွင္ အေၾကာင္းေကာင္းေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ျခင္းဟူသည့္ အက်ိဳးေကာင္းကုိ ရရွိႏုိင္ေၾကာင္း ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္ကာ နားလည္ႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ အဓိပတိပစၥည္းအဖြင့္တြင္ ထုိအႀကီးအမွဴး အဓိပတိတရား ေလးပါးရွိေၾကာင္း ဖြင့္ဆုိရွင္းျပထား၏။ ယင္းေလးပါးမွာ ဆႏၵာဓိပတိ၊ ဝီရိယာဓိပတိ၊ စိတၱာဓိပတိႏွင့္ ဝိမံသာဓိပတိတုိ႔ပင္ ျဖစ္၏။ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ အဖြင့္အရ ဆႏၵဟုဆုိအပ္ေသာ အဓိပတိသည္ ဆႏၵႏွင့္ယွဥ္ေသာ စိတ္ေစတသိက္ တုိ႔ကုိလည္းေကာင္း၊ ထုိဆႏၵႏွင့္ယွဥ္ေသာ စိတ္ေစတသိက္လွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္းရွိေသာ စိတၱဇ႐ုပ္တုိ႔အားလည္းေကာင္း အဓိပတိပစၥည္းျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳေၾကာင္း၊ အျခားေသာ ဝီရိယ၊ စိတၱ၊ ဝီမံသဟု ဆုိအပ္ေသာ အဓိပတိသည္လည္း ဆုိင္ရာတရားတုိ႔ႏွင့္ယွဥ္ေသာ စိတ္ေစတသိက္တုိ႔ကုိလည္းေကာင္း၊ ထုိတရားတုိ႔ႏွင့္ ယွဥ္ေသာေစတသိက္လွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္းရွိေသာ စိတၱဇ႐ုပ္တုိ႔အားလည္းေကာင္း အဓိပတိပစၥည္းျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မွတ္သားႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။

ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ အဖြင့္အရ ဆႏၵ၊ ဝီရိယ၊ စိတၱ၊ ဝီမံသဟူေသာ အဓိပတိ တရားေလးပါးသည္ ထုိတရားေလးပါး လက္ကုိင္ထားသူမ်ားအား လုိလားေတာင့္တအပ္သည့္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ား ျပည့္စုံေအာင္ျမင္ေအာင္ ပဲ့ကုိင္လမ္းညြန္ေပးေနသည့္ အႀကီးအမႈးမ်ားသဖြယ္ ေက်းဇူးျပဳေပးေနသည္ကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ စင္စစ္အားျဖင့္ ထုိအဓိပတိ တရားေလးပါးသည္ ဘုရားအေလာင္း သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ား သႏၲာန္တြင္ အျဖစ္မ်ားၿပီး ထုိသူေတာ္ေကာင္းမ်ား၏ ျဖည့္က်င့္ေနသည့္ ပါရမီမ်ား လမ္းေခ်ာ္မသြားေအာင္ ပဲ့ကုိင္လမ္းညြန္ ေပးေနသည့္ အႀကီးအမွဴးႀကီးမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း သာမန္ပုဂၢိဳလ္မ်ား အတြက္လည္း ထုိအဓိပတိတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏုိင္ပါက ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာေကာင္းက်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကုိ ဧကန္မုခ် ရေစႏုိင္သည့္ အေထာက္အပံ့ တရားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါ၏။

မွန္၏။ မည္သူမဆုိ ဤအဓိပတိတရားေလးပါးကုိ လက္ေတြ႕ဘဝတြင္ အသုံးခ်မည္ဆုိပါက ျဖစ္ခ်င္ျခင္းဆႏၵ၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ဝီရိယ၊ စိတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေကာင္းမြန္မႈ စိတၱ၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆုိးကုိ ဆင္ျခင္ဆုံးျဖတ္ႏုိင္မႈ ပညာ တရားမ်ားအျဖစ္ အသုံးခ်ႏုိင္မည္သာ ျဖစ္၏။ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္တြင္ ဝီမံသာဓိပတိဟု ဆုိေသာ္လည္း ထုိအဓိပတိ၏ တရားကုိယ္မွာ ပညာပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ျခင္းအတြက္ အဓိကပဲ့ကုိင္ရွင္မ်ားဟု ဆုိလွ်င္ ဆႏၵ၊ ဝီရိယ၊ စိတၱႏွင့္ ပညာတရား ဤေလးပါးပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ အတိတ္ဘဝ အေၾကာင္းတရား တစ္ခုခုေၾကာင့္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွမႈမ်ား မည္မွ်ပင္ ရွိေနေသာ္ျငားလည္း လက္ေတြ႕ပစၥဳပၸန္ဘဝတြင္ ဤအဓိပတိတရား ေလးပါးကုိသာ အသုံးခ်လုိက္နာ က်င့္သုံးႏုိင္မည္ဆုိပါက မျဖစ္ႏုိင္သည့္အရာဟူသည္ မရွိႏုိင္သည္အထိပင္ အက်ိဳးတရားကုိ လက္ေတြ႕ခံစားႏုိင္ၾကမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

အနည္းငယ္ ခ်ဲ႕၍ဆုိရေသာ္ ေလာကလူသားမ်ား အေနျဖင့္ မည္သည့္အလုပ္ကုိ လုပ္သည္ျဖစ္ပါေစ ေရွးဦးစြာ လုိအပ္သည္မွာ ျပင္းျပသည္ ဆႏၵပင္ ျဖစ္၏။ ဆႏၵ၏ သေဘာမွာ လုိခ်င္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိလုိခ်င္ျခင္းသည္ ေလာဘကဲ့သုိ႔ မတရားလုိခ်င္မႈမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားတြင္ လက္ေတြ႕လုပ္ျဖစ္ေအာင္ အေထာက္အပံ့ ျပဳေပးသည့္ ေကာင္းသည့္ဆႏၵပင္ ျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္ေကာင္းမ်ားျဖင့္ အေကာင္းလုပ္လုိသူမ်ားအား ဤဆႏၵတရားက ေရွးဦးစြာ ဦးေဆာင္မႈကုိ ေပးထားသည့္ ပဲ့ကုိင္ရွင္ပင္ ျဖစ္၏။ အလုပ္ေကာင္းတစ္ခုခုကုိ လုပ္မည္ဆုိလွ်င္ လုပ္လုိသည့္ ဆႏၵမရွိဘဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ဟူသည္မွာလည္း ျဖစ္လာႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိသျဖင့္ အလုပ္တစ္ခုကုိ လက္ေတြ႕လုပ္ျဖစ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဆႏၵတရားသည္ အဓိကအခန္းက႑တြင္ ပါဝင္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ ဆႏၵရွိမွ ဝီရိယလည္း ရွိမည္ျဖစ္သျဖင့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားတြင္ ဆႏၵတရား အျဖစ္မ်ားေအာင္ ႀကိဳးစား ေမြးျမဴၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။

ဆႏၵတရား ဦးစီးထားလွ်င္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ဝီရိယ တရားသည္လည္း တျဖည္းျဖည္း တုိးပြားလာေနမည္သာ ျဖစ္၏။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ျခင္း အပုိင္းတြင္ ဆႏၵသည္ အေၾကာင္းတစ္စိပ္တစ္ေဒသအျဖစ္ ဝီရိယကုိ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစႏုိင္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕တြင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ဝီရိယ၏ အခန္းက႑သည္ ပုိ၍ အင္အားႀကီးေပ၏။ “ဝီရိယဝေတာ ကႎ နာမ ကမၼံ နသိဇၥ်တိ- ဝီရိယရွိလွ်င္ မၿပီးေျမာက္ႏုိင္သည့္ အလုပ္ကိစၥဟူသည္ မရွိႏုိင္ေၾကာင္း” ဆုိသကဲ့သုိ႔ ဝီရိယတရား အႀကီးအမွဴးထားၿပီး လက္ေတြ႕ႀကိဳးစား အားထုတ္သူမ်ားအား အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ ဝီရိယအက်ိဳးကုိ ခံစားႏုိင္ၾကေစမည္သာ ျဖစ္၏။ လက္ေတြ႕အားထုတ္သည့္ ဝီရိယတရားက ပဲ့ကုိင္ေပးထားလွ်င္ အလုပ္လုပ္သူမ်ားအား အက်ိဳးရလာဘ္ တရားကုိ ဧကန္မုခ် ရေစႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္သျဖင့္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ဝီရိယသည္ အႀကီးအမွဴး ပဲ့ကုိင္တရားအျဖစ္ အေထာက္အပံ့ ျပဳေနမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။

ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္သည့္ အရာတစ္ခုမွာ စိတၱဟုေခၚသည့္ စိတ္ပင္ျဖစ္၏။ “စိေတၱန နိယေတ ေလာေကာ - ေလာကႀကီးကုိ စိတ္ကေဆာင္သည္”ဟု ဆုိသည့္အတုိင္း အရာရာတြင္ စိတ္ကေဆာင္ထားေပ၏။ စိတ္မပါလွ်င္ အလုပ္မလာသကဲ့သုိ႔ စိတ္မရွိလွ်င္ အလုပ္လည္း မရွိျဖစ္တတ္၏။ စိတ္မေကာင္းလွ်င္ အလုပ္မေကာင္းႏုိင္သကဲ့သုိ႔ စိတ္ေကာင္းလွ်င္ အလုပ္လည္း ေကာင္းေနမည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ေစတနာ ေကာင္းရွိေရးသည္ ေလာကသားတုိ႔၏ ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ အထူးအေရးႀကီးလွေပ၏။ ေလာကီအလုပ္တြင္ျဖစ္ေစ၊ ေလာကုတၱရာ အလုပ္တြင္ျဖစ္ေစ စိတ္ေစတနာက အႀကီးအမွဴးျပဳ၍ ဦးစီးထားလွ်င္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈ အပုိင္းမ်ားတြင္လည္း စဲြၿမဲေနၿပီး အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ အေကာင္းမ်ားကုိ ျဖစ္ေပၚေစ၏။ ဆႏၵလည္းရွိ၊ ႀကိဳးစားမႈလည္းရွိ၊ စိတ္ကလည္း ေဆာင္ေနမည္ဆုိလွ်င္ ဘဝတြင္ ေအာင္ျမင္မႈရရန္ (၇၅)ရာခုိင္ႏႈန္း ေသခ်ာေနၿပီဟု ဆုိရမည္ျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္ အျပည့္အဝ ေအာင္ျမင္မႈရရန္အတြက္ကား ဝိမံသဟုေခၚသည့္ ပညာလည္း ရွိထားရန္ လုိအပ္ေပ၏။ ဝီမံသာဓိပတိ၌ ဝီမံသအရ ပညာကုိရည္ညႊန္းျခင္းျဖစ္ၿပီး မွန္ကန္သည့္ ဆႏၵ၊ မွန္ကန္သည့္ ႀကိဳးစားမႈႏွင့္ ေကာင္းျမတ္သည့္ စိတ္အစဥ္ျဖစ္ရန္အတြက္လည္း ပညာက ႏႈိင္းခ်ိန္ပဲ့ကုိင္ေပးႏုိင္ရမည္သာ ျဖစ္၏။ ပညာမပါသည့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈသည္ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး ထိေရာက္မႈ မရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ပညာႏွင့္မယွဥ္သည့္ စိတ္၊ ဆႏၵမ်ားသည္လည္း လဲြမွားမႈကုိ ျဖစ္ပြားေစတတ္ေပ၏။ ထုိ႔ထက္အလြန္ဆုိရေသာ္ ကိေလသာပယ္ခြါေရးအတြက္ အဓိကက်သည့္ အရာမွာလည္း ပညာပင္ျဖစ္၏။ ထုိပညာကုိ ဝိပႆနာဉာဏ္ပညာဟုလည္း ဆုိ၏။ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္တြင္ ဖြင့္ဆုိျပသည့္ ဝီမံသေခၚ ပညာသည္ ဘဝအထက္တန္းျမင့္ေရး၊ ဘဝေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ပဲ့ကုိင္ေပးသည့္ ပညာမ်ိဳျဖစ္ၿပီး ဝိပႆနာအလုပ္ အားထုတ္သျဖင့္ ရရွိလာသည့္ ဝိပႆနာဉာဏ္ပညာသည္ကား ဘဝလြတ္ေျမာက္ေရး၊ ကိေလသာ ပယ္ခြါေရးကုိ အႀကီးအမွဴးျပဳေပးသည့္ တရားမ်ိဳးျဖစ္၏။ ပညာသည္ ေလာကီေလာကုတၱရာ ဘဝအေထြေထြ တုိးတက္ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ အဓိကပဲ့ကုိင္ေပးသည့္ အႀကီးအမွဴးပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ဤသုိ႔ဆုိေသာ္ အတိတ္အနာဂတ္မ်ားအား အသာထားၿပီး ယခုပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္တြင္ပင္ ႀကီးပြားခ်င္သာ လုိသူမ်ားသည္ ျဖစ္ခ်င္သည့္ ဆႏၵ၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ၊ ဝီရိယ၊ ထက္သန္ေကာင္းမြန္ စဲြၿမဲသည့္ စိတ္ေစတနာ၊ စဥ္းစားႏႈိင္းခ်ိန္ႏုိင္သည့္ ပညာတရားမ်ားကုိ လက္ကုိင္ထား၍ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကမည္ဆုိပါက ဘဝတြင္ ေအာင္ျမင္မႈ ရမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္သည္ကုိ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ဆႏၵသာရွိၿပီး ႀကိဳးစားမႈ မရွိလွ်င္၊ သုိ႔မဟုတ္ ႀကိဳးစားမႈကားရွိ၏ အသိဉာဏ္ႏွင့္ မယွဥ္လွ်င္၊ သုိ႔မဟုတ္ ဆႏၵ၊ ဝီရိယ၊ ပညာတရားမ်ား ရွိေနေသာ္လည္း စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္း မထားလွ်င္ ဘဝတြင္ ထင္သေလာက္ ေအာင္ျမင္မႈလည္း ရႏုိင္မည္ မဟုတ္လွေပ။ ျပည့္စုံမွန္ကန္သည့္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားအတြက္ကား ဤအဓိပတိတရား ေလးပါးလုံး အႀကဳံးဝင္ျပည့္စုံေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္သာျဖစ္ၿပီး ဤတရားေလးပါး ရွိထားလွ်င္လည္း ဤတရားမ်ားက တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာ ႀကီးပြားေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ အႀကီးအမွဴးျပဳကာ ထိန္းေၾကာင္းျပဳျပင္ ပဲ့ကုိင္ေပးေနမည္သာ ျဖစ္၏။

ဆုိလုိသည္မွာ လူ႔ဘဝကုိ ရလာသည့္သူမ်ားသည္ ဘဝေကာင္းေနၿပီးသား ျဖစ္သျဖင့္ အေကာင္းရထားသည့္ ဘဝတြင္ ေအာင္ျမင္မႈ ရရန္အတြက္လည္း ခက္ခဲမႈမရွိႏုိင္ေၾကာင္း၊ အတိတ္ကံဟူသည္ လက္ရွိလူ႔ဘဝ ရေနသည့္အခ်က္ျဖင့္ပင္ ေကာင္းေနၿပီဟု ခံယူကာ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္တြင္သာ ေအာင္ျမင္မႈကုိ အေထာက္အကူ ျပဳႏုိင္သည့္ ဆႏၵ၊ ဝီရိယ၊ စိတၱ၊ ပညာဟူသည့္ အႀကီးအမွဴးတရားမ်ားကုိ ပဲ့ကုိင္အျဖစ္ထားလ်က္ လုိရာပန္းတုိင္ အေရာက္လွမ္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆႏၵေကာင္း၏ ပံ့ပုိးမႈကုိ အေျခခံၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ဝိရိယ၊ အျပစ္ကင္းသည့္ စိတ္ေစတနာ၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း၊ အဆုိးအေကာင္းကုိ ခဲြျခားစိစစ္တတ္သည့္ ပညာဟူသည့္ ဤအဓိပတိတရားေလးပါးကုိ ပဲ့ကုိင္အျဖစ္ အသုံးျပဳကာ ပစၥဳပၸန္၊ သံသရာ ဘဝအျဖာျဖာတြင္ ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဆုိလုိရင္းျဖစ္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈကုိ အလုိရွိၾကသည့္ သူမ်ားအေနျဖင့္ အတိတ္ကုိလည္း ပုံမခ်၊ အနာဂတ္ကုိလည္း မေမွ်ာ္မွန္းဘဲ ယခုပစၥဳပၸန္ဘဝမွာပင္ မိမိတုိ႔ အလုိရွိသည့္ ေအာင္ျမန္မႈကုိ အရယူႏုိင္ရန္အတြက္ ေအာင္ျမင္ျခင္း၏ အဓိကပဲ့ကုိင္မ်ားျဖစ္သည့္ ဆႏၵ၊ ဝိရိယ၊ စိတၱ၊ ပညာဟူသည့္ အႀကီးအမွဴး အဓိပတိတရား ေလးပါးကုိသာ ျပည့္စုံေအာင္ႀကိဳးစားလ်က္ လုိရာပန္းတုိင္ကုိ အေရာက္လွမ္းကုိင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပးတုိက္တြန္းရင္း အဓိပတိတရားမ်ားျဖင့္ အဓိပတိ လူသားမ်ားျဖစ္ေအာင္ အခ်ိန္ရွိခုိက္ လုံ႔လစုိက္ၾကရန္လည္း ထပ္မံ၍ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါသည္။

Read more »

အရိပ္

မႏွစ္က ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာျပည္ကုိျပန္ၾကြတုန္း ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ဇာတိရြာကုိလည္း တရားေဟာရင္း ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ရြာက ဒုိက္ဦးျမိဳ႕နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာဆုိေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚကေန တုိက္႐ုိက္ရြာအထိ ကားသြားလုိ႔ မရေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကားနဲ႔သြားလုိ႔ ရသေလာက္ပဲသြားၿပီး ရြာထဲကုိ လမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ရြာကအမ်ိဳးေတြကေတာ့ ႏြားလွည္းနဲ႔ၾကြဖုိ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ၾကြဖုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းက ရြာရဲ႕အလွနဲ႔ ရြာရဲ႕သဘာဝ၊ ၿပီးေတာ့ ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ ဘဝရပ္တည္မႈ အေျခအေန အဝဝကုိ သူတုိ႔နဲ႔အတူ တစ္ထပ္တည္း၊ တစ္သားတည္း ခံစားခ်င္တာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ၾကြျဖစ္လုိက္ပါတယ္။ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတဲ့ ေနပူက်ဲက်ဲထဲမွာ ေလေျပေလညႇင္း ေအးေအးေလးနဲ႔ လယ္ကြင္းျပင္ ေဖြးေဖြးေလးေတြကုိၾကည့္ရင္း လာႀကိဳသူေတြနဲ႔ စကားေျပာကာ ရြာထဲကုိ ဝင္လာျဖစ္ပါတယ္။ ပူလြန္းလွတဲ့ ေနပူထဲမွာ ေနာက္ကဒကာတစ္ေယာက္က ထီးနဲ႔လုိက္မုိးေပးတဲ့အတြက္ ထီးရိပ္ေအာက္က လုိက္လာရင္း အရိပ္တစ္ခုကုိ ခံစားမိပါတယ္။ ထီးရိပ္ကလည္း တစ္မ်ိဳးေအးတာပဲလုိ႔။

ဒီလုိနဲ႔ ရြာအလယ္လမ္းကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ့အခါ ရြာလယ္လမ္းမွာ စုိက္ထားတဲ့ ကုကၠိဳပင္၊ ခေရပင္ေတြရဲ႕ အရိပ္ေအာက္ ေရာက္ျပန္ေတာ့ သစ္ပင္ရဲ႕အရိပ္ ေအးျမမႈေလးကလည္း တစ္မ်ိဳးေလးပါပဲ။ မယ္ေတာ္ခမည္းေတာ္တုိ႔ အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ အိမ္ေဘးနားမွာလာေရာက္ စု႐ုံးၿပီး အၿပဳံးကုိယ္စီ၊ ပီတိကုိယ္စီနဲ႔ ႀကိဳေနၾကတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြကုိ ျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း ေဆြမ်ိဳးရိပ္ရဲ႕ ေအးရိပ္ၿငိမ္ကုိ တိတ္ဆိတ္စြာပဲ ရင္ထဲက ခံစားမိျပန္ပါတယ္။ အိမ္မွာခဏနားၿပီး ရြာဦးေက်ာင္းကုိၾကြျပန္ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းကန္အရိပ္ရဲ႕ ေအးျမမႈကလည္း တမူထူးျခားတဲ့ အရိပ္ကုိ ပုံေဖာ္ေပးေနသလုိ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲဒီေန႔က ဥပုသ္ေန႔ျဖစ္ေနေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေမတၱာဘာဝနာ တရားသံကလည္း နားထဲကုိေရာက္လာကာ ရင္ထဲမွာ လႈိက္တက္လာေအာင္ ေအးခ်မ္းရတဲ့ ဓမၼအသံ၊ ဓမၼအရသာ၊ ဓမၼအရိပ္ကုိ ခံစားမိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ တစ္ေန႔လုံး ဘုန္းဘုန္းမွာ အခ်ိန္သာကုန္သြားတယ္ ဘာပင္ပန္းမႈမွမရွိဘဲ အရိပ္မ်ိဳးစုံေအာင္မွာ ခရီးတစ္ေထာက္ေပါက္သြားခဲ့ရပါတယ္။

ရြာကေန ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ၾကြတဲ့ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ အေတြးေတြကအစုံပါပဲ။ အဲဒီအေတြးေတြထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ ေတြးမိခဲ့တာက အရိပ္ေတြအေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ သစ္ပင္ရိပ္နဲ႔ ေဆြးရိပ္မ်ိဳးရိပ္ ေက်ာင္းကန္ရိပ္ အပါအဝင္ ဘုရားအရိပ္ တရားအရိပ္ကအစ အရိပ္မ်ိဳးစုံကုိ ရသျပည့္စြာ ခံစားရင္း အရိပ္ေတြရဲ႕ ေအးခ်မ္းမႈေလးေတြကုိ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ ေနမိျပန္ပါတယ္။ အရိပ္ဆုိတာ ဘယ္လုိအရိပ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ နားခုိသူေတြကုိ တဒဂၤ အခုိက္အတန္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအးခ်မ္းမႈကုိ ေပးႏုိင္ေၾကာင္း ေခတၱခဏ ခုိခဲ့ဖူးတဲ့ အရိပ္ေတြကအစ စိတ္ထဲမွာ တေရးေရးေပၚလာရင္း အတိတ္က အရိပ္ေတြကုိပါ ေတြးေနမိျပန္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ အရိပ္ဆုိရင္ ထီးရိပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သစ္ပင္ေတာေတာင္ေတြရဲ႕ အရိပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမ်ိဳးေတြရဲ႕ အရိပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ အရိပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုရားေက်ာင္းကန္အရိပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တရားဓမၼရဲ႕ အရိပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အတုိင္းအတာနဲ႔သူေတာ့ အရိပ္ခုိသူေတြကုိ ေအးေစတယ္ဆုိတာ အရိပ္ခုိဖူးသူတုိင္း သိရွိခံစားမိၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လုိအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခုိလႈံလုိက္ရတဲ့ အရိပ္ဟာ အၾကာႀကီးမဟုတ္၊ အႀကီးႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီအခုိက္မွာေတာ့ တဒဂၤေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအးၿငိမ္းမႈကုိ ျဖစ္ေစတာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုိၿပီးေအးခ်မ္းေစဖုိ႔ကေတာ့ ကုိယ္ခုိလုိက္တဲ့ အရိပ္အေပၚမွာပဲ သက္ေရာက္မႈ ရွိေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အရိပ္ရဲ႕ သဘာဝဟာ ေအးျမေစတယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ဒီေန႔ေခတ္မွာ “အရိပ္ေနေန အခက္ခ်ိဳးခ်ိဳး” လုပ္တတ္သူေတြေၾကာင့္ အရိပ္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆိတ္သုဥ္းလာေနတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အရိပ္လည္းခုိေသး အကုိင္းလည္းခ်ိဳးေသး ဆုိသလုိ နားခုိခြင့္ရတဲ့ အခုိက္အတန္႔ေလးမွာ ေက်းဇူးတရားကုိ အေလးမထားဘဲ အရိပ္ကုိ ဖ်က္စီးတတ္တဲ့ သူေတြေၾကာင့္ မုိးေပးရတဲ့ အရိပ္ေတြဟာ အမုိးအကာမရွိ၊ အကုိင္းအခက္မရွိ၊ ေထာက္တည္ရာမရွိဘဲ ခက္က်ဲက်ဲေတြ ျဖစ္လာေနတဲ့ သေဘာေတြလည္း ရွိေနျပန္ပါတယ္။ သစ္ရိပ္ေတာရိပ္ေတြကုိ ခုိလႈံရင္း သစ္ေတာေတြကုိ ဖ်က္စီးေနသူမ်ား၊ ေဆြးရိပ္မ်ိဳးရိပ္ကုိ ခုိကုိးရင္း အမ်ိဳးအေဆြကုိ ေက်းဇူးကန္းသူမ်ား၊ ေက်ာင္းရိပ္ကန္ရိပ္ကုိ ခုိဝင္ရင္း ေက်ာင္းကန္အေပၚ အျပစ္ေျပာေနသူမ်ား၊ ဓမၼလမ္းကုိ အမွန္ခုိကုိးၿပီး ေလ်ာက္လွမ္းျခင္းမရွိဘဲ တစ္ပုိင္းတစ္စ သိသမွ်ကုိ လုိသလုိ ထုတ္ယူၿပီး တရားေတာ္အေပၚ တစ္လဲြေဖာ္ေနၾကသူမ်ား စတဲ့စတဲ့ အခက္ခ်ိဳးသူမ်ားေၾကာင့္ အရိပ္အစစ္ေတြမွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ လာေနတာေတြလည္း ရွိေနျပပါတယ္။

ရွိပါေစေတာ့။ အရိပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်န္တဲ့သူေတြအေနနဲ႔ ဘယ္လုိေတြးမယ္ဆုိတာ မသိႏုိင္ေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝတစ္ေလ်ာက္မွာ ခုိခဲ့ဖူးတဲ့ အရိပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ အဲဒီအရိပ္ ေတြထဲမွာ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အၿငိမ္းခ်မ္းဆုံး အရိပ္ကေတာ့ ဓမၼရိပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဓမၼရိပ္ကေတာ့ ခုိလႈံလာတဲ့ သူေတြကုိ အရြယ္မေရြး၊ လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဂုဏ္ပကာသန မေရြးဘဲ ေအးခ်မ္းမႈကုိ ေပးေစပါတယ္။ ဓမၼရိပ္ဟာ ခုိကုိးတဲ့သူရဲ႕ တံ႔ုံျပန္႔မႈ၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ စတာေတြကုိလုိက္ၿပီး ၿငိမ္းေအးမႈ အက်ိဳးတရားကုိလည္း လက္ေတြ႕ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ ဘယ္လုိအရိပ္မ်ိဳးက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအးခ်မ္း ပါတယ္ေျပာေျပာ အဲဒီေအးခ်မ္းမႈ အရိပ္ပုိင္ရွင္မ်ားကုိယ္တုိင္ ေနာက္ဆုံး ဓမၼရိပ္ကုိ ခုံလႈံမွသာ တကယ္ေအးခ်မ္းမႈကုိ ျဖစ္သြားေစတဲ့အတြက္ အရိပ္တကာ အရိပ္ေတြထဲမွာ ဓမၼရိပ္သာ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အရိပ္ေပါင္းစုံကုိ ခုိခဲ့ဖူးတဲ့ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ အခုအခ်ိန္ထိ အမွတ္ရဆုံး၊ အႀကိဳက္ဆုံး အရိပ္ကေတာ့ သစ္ပင္ေတာေတာင္ အရိပ္ေတြေအာက္မွာ တရားအရိပ္နဲ႔ ေနရတဲ့အရိပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ေနရာေလးမွာ ေတာေတာင္ရဲ႕ေအးၿငိမ္းမႈ၊ အျပစ္ကင္းတဲ့ ငွက္ငယ္ေလးေတြရဲ႕ ေတးဆုိမႈနဲ႔ သန္႔ရွင္းလွတဲ့ သဘာဝ ေလေအးေအးကုိ ႐ႈ႐ႈိက္ေနရမႈေတြက ဓမၼအရိပ္ ခုိလႈံမႈကုိ ပုိၿပီးေအးၿငိမ္းေစတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သဘာဝအရိပ္ေအာက္မွာ ဓမၼအရိပ္ဟာ အေကာင္းဆုံး ေအးရိပ္ပဲလုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အခုိက္အတန္႔ အရိပ္ေတြကေန ထြက္ခြါၿပီး ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး လုံၿခဳံေအးခ်မ္းမႈကုိ ျဖစ္ေစတဲ့ ဓမၼအရိပ္မွာ ခုိလႈံခြင့္ ရတဲ့သူေတြရဲ႕ အသံေတြကုိ နားေထာင္ၾကည့္ရင္လည္း အားလုံးက ေအးခ်မ္းတဲ့ ဓမၼအရိပ္ကသာ အေကာင္းဆုံး အရိပ္လုိ႔ တစ္သံတည္း ထြက္လာၾကမွာ အမွန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တဒဂၤအရိပ္နဲ႔ ထာဝရအရိပ္ ကဲြျပားမႈရဲ႕ သက္ေရာက္မႈေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သာမန္လူေတြအေနနဲ႔ ဘဝရပ္တည္မႈေတြကေန ထြက္ခြာၿပီး ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ေအာက္မွာ ဓမၼရိပ္နဲ႔ ေနဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္လွေပမယ့္ ဘဝထဲမွာပဲ ဓမၼတဲြထားႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အရိပ္ေတြက မိမိတုိ႔ကုိ တစ္ထပ္တည္းလုိက္ၿပီး အထုိက္အေလ်ာက္ ေအးၿငိမ္းမႈကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘဝထဲမွာ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ တဲြထားႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ ဓမၼအရိပ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီအရိပ္ဟာ ကုသုိလ္လုပ္ေနသူ အနားကေန ခြာမသြားဘဲ အေၾကာင္းစုံတာနဲ႔ အေကာင္းစုံကုိ ျဖစ္ေစေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘဝရပ္တည္မႈေတြထဲကပဲ ျပဳသမွ်အမႈေတြ၊ ေျပာသမွ်စကားေတြ၊ ႀကံသမွ် အႀကံေတြမွာ စိတ္ေစတနာေကာင္းေတြနဲ႔ ျပဳမႈေျပာဆုိႀကံစည္သူမ်ားအတြက္ အဲဒီအမႈေတြရဲ႕ ေအးရိပ္ေတြက ေနေရာင္လေရာင္ေအာက္မွာ ေရာက္သြားေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ေနာက္ကုိ အဲဒီသူရဲ႕ အရိပ္ဟာ ထပ္ၾကပ္မကြာလုိက္ေနသလုိ ေကာင္းမႈအရိပ္ေတြကလည္း ထပ္ၾကပ္မကြာလုိက္ေနၿပီး ေကာင္းက်ိဳးေတြကုိ ျဖစ္ေစမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုရားစကား အငွါးထားၿပီး ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ “အရာရာမွာ စိတ္ဟာအဓိက အခရာက်ေၾကာင္း၊ အကယ္၍ တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္တစ္ခုခုမွာ စိတ္ေစတနာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေျပာဆုိျပဳလုပ္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီသူရဲ႕ေနာက္ကုိ ကုသုိေကာင္းမႈက အစဥ္အၿမဲေရာက္ေနမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဥပမာအားျဖင့္ အရိပ္ဟာ တစ္စုံတစ္ေယာက္၊ တစ္စုံတစ္ခုနဲ႔အတူ အၿမဲရွိေနသလုိမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း” မိန္႔မွာေတာ္မူထားတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဓမၼပဒလာ ဓမၼစကားကုိပဲ ကုိးကားၿပီး ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္က ကုသုိလ္ေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ိဳးတရားကုိ အရိပ္နဲ႔တင္စားၿပီး အရိပ္ဟာ သတၱဝါအားလုံးရဲ႕ေနာက္ကုိ တေကာက္ေကာက္လုိက္ေနသလုိ ေကာင္းမႈလုပ္သူေနာက္ကုိ ေကာင္းက်ိဳးေတြကလည္း ထပ္ၾကပ္မကြာ လုိက္ေနမွာျဖစ္ေၾကာင္း ဥပမာထား ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘဝထဲမွာပဲ အရိပ္ေကာင္းေတြ ခုိခ်င္သူမ်ားအေနနဲ႔ ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းမႈေတြမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ တတ္ႏုိင္သမွ်တဲြၿပီး ကုသုိလ္အရိပ္၊ ဓမၼအရိပ္ကုိ ခုိလႈံႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက “ဘဝမွာ ခုိလႈံစရာ အရိပ္မ်ိဳးစုံ ရွိေနၿပီး အရိပ္မွန္သမွ်ဟာလည္း ခုိကုိးသူေတြကုိ သူ႔အတုိင္းအတာနဲ႔သူ အထုိက္အေလ်ာက္ ေအးၿငိမ္းမႈကုိ ျဖစ္ေစတတ္ေပမယ့္ ဓမၼအရိပ္ကသာ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အၿငိမ္းခ်မ္းဆုံး အရိပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ က်န္တဲ့တျခားတျခား အရိပ္ေတြကုိ ခုိလႈံရင္း ဘဝထဲမွာ ဓမၼတဲြၿပီး တရားအရိပ္ပါ ခုိလႈံႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြမွာပဲ စိတ္ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ျပဳလုပ္ေျပာဆုိေနသူေတြဟာ ေကာင္းမႈတစ္ခုခုနဲ႔ ေနသူေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီေကာင္းမႈရဲ႕အရိပ္ဟာလည္း ျပဳလုပ္သူနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းရွိေနတာျဖစ္လုိ႔ ဒါဟာ ဓမၼအရိပ္ကုိ ခုိလႈံေနျခင္းပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဓမၼအရိပ္ကုိ သီးသန္႔ခုိကုိးႏိုင္ျခင္း မရွိေသးသူေတြ အေနနဲ႔လည္း ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြမွာပဲ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ကုိင္ရင္း ဘဝထဲမွာ ဓမၼတဲြၿပီး ေကာင္းမႈအရိပ္ကုိ ခုိႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း” စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လူတုိင္းလူတုိင္း အရိပ္တစ္ခုခုကုိ ခုိဖူးၾကတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ခုိဖူးတဲ့အရိပ္ကုိ ေက်းဇူးတစ္ခုအေနနဲ႔ တုံ႔ျပန္မႈ မျပဳႏုိင္တာေတာင္မွ အရိပ္ေနေန အခက္ခ်ိဳးခ်ိဳး မျဖစ္ရေအာင္ အသိသတိနဲ႔ ႀကိဳးစားေနထုိင္ရင္း ဘဝအရိပ္ေတြထဲမွာ ဓမၼအရိပ္ကုိ တဲြၿပီးခုိတဲ့အေနနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔မခဲြဘဲ အရိပ္သဖြယ္ အၿမဲရွိေနတတ္တဲ့ အေကာင္းအဆုံး အရိပ္ျဖစ္တဲ့ ကုသုိလ္အရိပ္ကုိပါ ခုိလႈံႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ကုိလည္း ေစတနာထား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ဘဝနဲ႔ ဓမၼ

• 
  
  ဘဝမွာ ဓမၼမပါရင္
  အလွဆုိတာ ခဏပါပဲ။
  
  အငယ္ေတြလည္း ဘဝထဲမွာ ဓမၼတဲြမွ
  အလတ္ေတြလည္း ဘဝအျဖာျဖာမွာ ဓမၼပါမွ
  အႀကီးေတြလည္း ဘဝအဆုံး ဓမၼသုံးမွ
  ေတြ႕ႀကဳံလာရ တက္အက်နဲ႔
  အေကာင္းအဆုိး ေၾကာင္းအက်ိဳးကုိ
  ဓမၼစကား၊ ဓမၼအားနဲ႔
  အလွတရား ရသြားေစမွာ အမွန္ပါပဲ။
  
  ေတြကာမေႏွး အေသအခ်ာေတြးရင္
  ဓမၼဆုိတာ အက်င့္သိကၡာ အျဖာျဖာနဲ႔
  အသိသတိ ထပ္တူရွိမယ့္
  အဆင့္မခဲြ အက်င့္ၿမဲေရးပါပဲ။
  
  ဒါေၾကာင့္...
  အစနဲ႔အဆုံး
  ဘဝတစ္ခုလုံးမွာ အလွေတြဖုံးေစဖုိ႔
  ခဏမၾကည့္ ဓမၼနဲ႔ညႇိၿပီး
  အသိအက်င့္ ထပ္တူဆင့္လ်က္
  ဘဝထဲမွာ ဓမၼတဲြကာ
  လုိရာပန္းတုိင္ သင္ဆဲြကုိင္ေလာ့။ ။
  

Read more »

Facebook က အေမးတစ္ပုဒ္ (၅)

Kaungmyat Thu
ဆရာေတာ္ အရွင္ဘုရား... ကံကံ၏ အက်ိဳးေက်းဇူးဆုိတာ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္နဲ႔ပဲ ဆုိင္ပါသလားဘုရား။ အလုပ္ေကာင္းျပီး ေစတနာမေကာင္းရင္ ကံေကာင္းပါသလားဘုရား။ ေစတနာေကာင္းျပီး အလုပ္မေကာင္းရင္ေရာ ကံဆုုိးပါသလားဘုရား။ လူတုိင္းမွာ အမွားကုိယ္စီ ရွိၾကပါတယ္ဘုရား မေရွာင္နုိင္လုိ႔ မွားခဲ႔ရင္ ကံဆုိးပါသလားဘုရား။ ကရုနာေရွ႕ထားျပီး ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါတယ္ဘုရား။

Ashin Vicitta ‎>> Kaungmyat Thu
ကံဆုိတာ အလုပ္ကုိေျပာတာျဖစ္ၿပီး အလုပ္ဆုိတာမွာလည္း ေစတနာပါတဲ့ အလုပ္ကသာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ျဖစ္ေစတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေစတနာ ေစတသိက္ဟာ စိတ္ကုိလႈံေဆာ္ေပးတဲ့ အရာျဖစ္ၿပီး ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာလည္း ေစတနာက ယွဥ္ေနၿပီး မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာလည္း ေစတနာက ယွဥ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ေစတနာမပါရင္၊ ေစတနာအားနည္းရင္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈလည္း မရွိဘဲ အားနည္းေနတတ္သလုိ၊ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြမွာလည္း ေစတနာ မပါရင္၊ ေစတနာ မရွိရင္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈလည္း မရွိဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေကာင္း ရွိျခင္းမရွိျခင္းဟာ ကံေကာင္းျခင္း၊ မေကာင္းျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသေဘာအရ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာ ေစတနာေကာင္းရွိဖုိ႔လုိသလုိ၊ တကယ္လုိ႔ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာ ေစတနာ မပါခဲ့ရင္လည္း ေကာင္းက်ိဳးမရ႐ုံေလာက္သာျဖစ္ၿပီး အျပစ္သက္ေရာက္မႈက မရွိႏုိင္တဲ့အတြက္ေျဖဆည္လုိ႔ ရႏုိင္ေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာေတာ့ မလုပ္ဘဲ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာက အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ မေရွာင္ႏုိင္လုိ႔ မျဖစ္မေန လုပ္ရတဲ့ အခါ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြမွာေတာ့ ေစတနာမပါေအာင္ အထူးႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ခက္တာက ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ စိတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခုိင္ပါတယ္ေျပာေျပာ သဒၶါတရား မၿမဲေသးတဲ့အတြက္ တစ္ခါတေလ ေစတနာမပါဘူးလုိ႔ ဆုိေနေပမယ့္ ေစတနာ ပါသြားတာေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီလုိ အၿမဲေျပာင္းေနတဲ့အတြက္ ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္တဲ့အခါမွာ ေစတနာ မပါေအာင္ ႀကိဳးစားေပမယ့္ ပါသြားတာေတြရွိတတ္သလုိ၊ ေစတနာပါေအာင္ ႀကိဳးစားေပမယ့္လည္း မပါတတ္တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ လုပ္တဲ့သူရဲ႕ စိတ္အစဥ္နဲ႔ ေစတနာမွာပဲလုိက္ၿပီး အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရရွိမရွိ၊ ကံေကာင္းမေကာင္းဆုိတာ ဆုံးျဖတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ စိတ္ေစတနာဟာ မတည္ၿငိမ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာ လုပ္ႏုိင္သမွ်၊ လုပ္လုိ႔ရသေလာက္ လုပ္ၾကရမွာျဖစ္ၿပီး မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာေတာ့ ေရွာင္ႏုိင္သမွ် ေရွာင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေလးကုိ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။
http://www.facebook.com/note.php?note_id=215589285128027

Read more »

စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ခဲ့ၾကရင္

ဘုန္းဘုန္းမွာ မရွိသင့္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္လုိ႔ပဲ ေျပာရမလား မသိဘူး။ “အလုပ္တစ္ခုကုိ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ လုပ္လုိက္ရမွ ေက်နပ္တတ္တဲ့အက်င့္ ၿပီးေတာ့ သူမ်ားလုပ္ရင္လည္း စိတ္တုိင္းမက်တတ္တဲ့ အက်င့္” စတဲ့ အက်င့္ေလးေတြ ရွိေနပါတယ္။ အက်င့္ဆုိတာ စ႐ုိက္ပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ဒီအက်င့္ေလးေတြဟာ ေမြးကတည္းက ပါလာတဲ့ စ႐ုိက္လုိ ျဖစ္ေနတာပါ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိျပဳၾကည့္တဲ့အခါ တစ္ခါတစ္ေလ သဒၶါစ႐ုိက္ေလးေတြ အားေကာင္းေနတတ္သလုိ၊ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ရာဂစ႐ုိက္ေလးေတြ အားေကာင္းေနတတ္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ရာဂစ႐ုိက္နဲ႔ သဒၶါစ႐ုိက္က သေဘာသြားခ်င္း ခပ္ဆင္ဆင္ေလးပါ။ ဒီလုိစ႐ုိက္ေတြ ရွိတဲ့သူဟာ ရတနာသုံးပါး အေပၚမွာ ၾကည္ညိဳမႈ အားေကာင္းတတ္သလုိ၊ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ လွလွပပေလးေတြ၊ ကိေလသာ ျဖစ္စရာေလးေတြ အေပၚမွာလည္း တပ္မက္ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ ဒီစ႐ုိက္ေၾကာင့္ပဲလား မသိဘူး။ အလုပ္တစ္ခုခုကုိ ေသေသသပ္သပ္ လုပ္ေနမိတတ္သလုိ သူမ်ားက လုပ္ေပးလာလုိ႔ မေသမသပ္ ျဖစ္ေနရင္၊ ခုိင္းတဲ့အတုိင္း ခ်က္ခ်င္းျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ မလုပ္ရင္ စိတ္ထဲမွာ ဘဝင္မက်ဘဲ အလုိလုိ စိတ္တုိင္းမက်ကုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ ဒီအက်င့္ကုိ သတိကပ္ၿပီး ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္တာ အရင္ကေလာက္ မဆုိးဘူးလုိ႔ ထင္ရပါတယ္။ စိတ္အလုိမက် ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း အသိသတိကပ္ၿပီး သည္းခံတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ရင့္က်က္လာတာကုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိထားမိလာပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ စ႐ုိက္အက်င့္ေလးေတြ မေကာင္းေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေလးေတြန႔ဲ ျပဳျပင္ၾကည့္တဲ့အခါ အက်င့္ဆုိးေလးေတြ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလာတယ္ ဆုိတာကုိ ကုိယ့္ေတြ႔နဲ႔ယွဥ္ၿပီး သေဘာေပါက္လာမိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စိတ္တုိင္းမက်တဲ့ အခါေတြမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေျဖဆည္ၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္လာႏုိင္တာေလးေတြဟာ ဘဝအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကုိ တန္ဘုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အျမတ္တစ္ခုလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္အလုိမက်တဲ့အခါ၊ ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် မျဖစ္တဲ့အခါ ခံစားရတဲ့ စိတ္အစဥ္နဲ႔ ေျပာင္းလဲြသြားတဲ့ အမူအရာ အသြင္အျပင္ေတြဟာ ခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ သိသိသာသာ ေလ်ာ့နည္းလာတယ္လုိ႔ ခံစားမိပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ စိတ္တုိင္းမက်တဲ့အခါ ေျဖဆည္လာတတ္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္တုိင္ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္လာတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းအပါအဝင္ ပုထုဇဥ္ေတြဟာ စိတ္တုိင္းမက်တာေတြေၾကာင့္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ပင္ပန္းေနၾကတာေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ထစ္ခနဲဆုိ စိတ္အလုိမက်ျဖစ္လုိက္၊ ျဗဳန္းကနဲဆုိ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္လုိက္နဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႔ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အေၾကာင္းျပစရာ မရွိတဲ့အျဖစ္ပါ။ တစ္ေယာက္တည္းေနလည္း စိတ္တုိင္းမက်ျဖစ္ေနတတ္သလုိ၊ အမ်ားနဲ႔ ေနတဲ့အခါေတြမွာလည္း စိတ္တုိင္းမက်တာေတြက ျဖစ္ျဖစ္ေနၾကျပန္ပါတယ္။ ေနခ်င္တဲ့သူနဲ႔ အတူေနရေတာ့လည္း စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ၾကျပန္သလုိ မေနခ်င္တဲ့သူေတြနဲ႔ အတူေနရေတာ့လည္း စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ၾကရျပန္ပါတယ္။ ကုိယ့္ဖာသာကုိဖန္တီး ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြမွာေတာင္ စိတ္တုိင္းမက်တာေတြ ျဖစ္ျဖစ္ေနၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေဒါသျဖစ္လုိက္၊ ေအာ္လုိက္ဟစ္လုိက္ လုပ္ေနၾကတာေတြ ရွိသလုိ ကုိယ္ခုိင္းလုိ႔ အဆင္မေျပျပန္ရင္လည္း စိတ္တုိင္းမက်ျဖစ္ၿပီး ဆူလုိက္ဆဲလုိက္ လုပ္ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ကုိယ္ပဲလုပ္၊ ကုိယ္ပဲခုိင္းၿပီး ကုိယ္ပဲစိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ေနတတ္တာဆုိေတာ့ ခံစားရေတာ့လည္း ကုိယ္ပဲျဖစ္ေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ကုိယ့္ကုိ ကုိယ့္အလုိအတုိင္း မျဖစ္ရာက စိတ္တုိင္းမက်ျဖစ္ၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ဒုကၡလွလွေတြ႕ၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ စိတ္တုိင္းက်ဖုိ႔ဆုိတာ သူမ်ားေတြအေပၚမွာ မေျပာနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် မျဖစ္တာေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ တစ္ေန႔ကုန္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ဆင္ျခင္ၾကည့္ရင္ စိတ္တုိင္းက်တာေတြက မ်ားသလား၊ စိတ္တုိင္းမက်တာေတြက မ်ားသလားဆုိရင္ စိတ္တုိင္းမက်တာေတြကပဲ မ်ားေနတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္႐ုပ္ကုိယ့္ရည္နဲ႔ ကုိယ့္အလုပ္ေတြမွာ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ေနတတ္ခဲ့သလုိ ကုိယ့္အေျခအေနနဲ႔ ကုိယ့္အရွိေလးေတြအေပၚ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ေနတတ္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္၊ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ေနၾကတာဆုိေတာ့ သူတပါးအေပၚမွာ၊ သူတပါးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြမွာ ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာက ပုိလုိေတာင္ ဆုိးသြားတဲ့ အေနအထားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ဘဝမွာ ျဖစ္တတ္တာေလးေတြ ရွိပါတယ္။ ကုိယ္တန္ဘုိးထားတဲ့ သူ၊ ကုိယ္တန္ဘုိးထားတဲ့ အရာေတြကုိ ကုိယ္ကကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ေစခ်င္တာေလးေတြပါ။ ကုိယ္ထားသလုိေန၊ ကုိယ္ေျပာသလုိလုပ္ ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ ကုိယ္ကေတာ့ ဟုတ္ေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ကုိယ့္သေဘာအတုိင္း မျဖစ္တာေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ လုိခ်င္တာေတြ၊ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြ မ်ားေလေလ၊ စိတ္တုိင္းမက်တာေတြက မ်ားေနေလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားမေျပာနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း လုိခ်င္မႈေတြ၊ ျဖစ္ခ်င္မႈေတြ၊ ရခ်င္မႈေတြ မ်ားေနတဲ့အခါ ထင္တုိင္းမျဖစ္လုိ႔ စိတ္ညစ္ရတာေတြ၊ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ရတာေတြ၊ အလုိမက် ျဖစ္ရတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတတ္တာကုိ သတိျပဳၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား ဒီလုိစိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ရတာဟာ ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႔ စဥ္စားၾကည့္ေတာ့ လုိခ်င္မႈေတြ၊ ျဖစ္ခ်င္မႈေတြ၊ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ႏုိင္ျခင္း မရွိမႈေတြ၊ ႏွလုံးသြင္း မမွန္ကန္မႈေတြေၾကာင့္လုိ႔ပဲ ေယဘုယ် ေကာက္ခ်က္ခ်ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ျဖစ္ခ်င္လုိခ်င္မႈေတြမ်ားေနသမွ်၊ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲႏုိင္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြနဲ႔ မေနႏုိင္ေသးသမွ်၊ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္၊ အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ ေတြးျမင္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြ နည္းေနသမွ် ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း အလုိက်မွာ၊ စိတ္တုိင္းက်မွာ မဟုတ္သလုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က စိတ္တုိင္းမက်ရင္ က်န္တဲ့သူေတြ ဘာပဲလုပ္ေပးလုပ္ေပး စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာလည္း မလြယ္တဲ့ ကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အရင္းစစ္ေတာ့ စိတ္ဆုိတာ အခ်ိန္မေရြး ေျပာင္းလဲျဖစ္ပ်က္ေနတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနတဲ့ ဒီစိတ္အစဥ္ေတြရဲ႕ အလုိအတုိင္း တစ္ထပ္က်ဖုိ႔ဆုိတာက သာမန္လူေတြ အေနနဲ႔ တကယ့္ကုိ မလြယ္တဲ့ ကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဟာ လႊတ္ထားရင္ လႊတ္ထားတဲ့အေလ်ာက္ အဆင္းေတြေနာက္၊ အသံေတြေနာက္၊ အနံ႔ေတြေနာက္၊ အရသာေတြေနာက္၊ အထိအေတြ႕ေတြေနာက္၊ အေတြးအႀကံေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ သူဆဲြသြားတဲ့ အာ႐ုံတုိင္းရဲ႕ ေနာက္ကုိသာ လုိက္ေနလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္တုိင္းက်တယ္ဆုိတာ ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္အလုိျပည့္တယ္၊ စိတ္ေက်နပ္တယ္ဆုိတာ မရွိႏုိင္ပါဘူး။

အဲဒီလုိဆုိေတာ့ စိတ္ကုိသူ႔သေဘာအတုိင္း လႊတ္ထားရင္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္မႈဆုိတာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အတြက္ သူ႔သေဘာအတုိင္း မထားဘဲ ကုိယ့္ရဲ႕အသိသတိနဲ႔ပဲ ဒီစိတ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္၊ စိတ္တုိင္းမက်တာေတြ ေလ်ာ့နည္းလာေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကည့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဆဲြသမွ် အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ မေရာက္သြားရေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ ေျဖဆည္ၾကည့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျဖဆည္ဖုိ႔ဆုိေတာ့ အဓိကလုပ္ရမွာက စိတ္ကုိသတိကပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကုိ သူဆဲြေဆာင္ရာ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ လုိက္မသြားမိေအာင္ ထိန္းဖုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျမင္သမွ်အရာေတြ၊ ၾကားသမွ်အသံေတြ၊ နံသမွ်အနံ႔ေတြ၊ ခံစားသမွ် အရာသာေတြ၊ ေတြ႕ထိသမွ် အထိအေတြေတြ႕မွာ သတိလက္လြတ္ မခံစားမိေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ သတိလြတ္ၿပီး လုိက္ခံစားမိလုိ႔ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း အခ်ိန္မီသတိဝင္ကာ “အရာအားလုံးဟာ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္သလုိ မျဖစ္ဘဲ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ေနၿပီး အတၱဆုိတာ မရွိ၊ အနတၱပဲ ရွိတယ္” ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိ အထပ္ထပ္ႏွလုံးသြင္းၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျဖဆည္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္တဲ့အခါ “ငါဆုိတာမရွိ၊ ငါ့ဥစၥာဆုိတာ၊ ငါပုိင္ဆုိင္တယ္ဆုိတာ မရွိတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ငါ့သေဘာအတုိင္း ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း” သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး ေျဖဆည္ၾကည့္ရမွာ ျဖစ္သလုိ သူတပါးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးၾကည့္ကာ “ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ကုိယ့္သေဘာအတုိင္း မျဖစ္တာ၊ သူတပါးေတြကုိ ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိလုပ္ ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ” စသျဖင့္ အသိသတိနဲ႔ ေျဖဆည္ၾကည့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးကုိၿခဳံၿပီး ေျဖဆည္ၾကည့္ဖုိ႔ကေတာ့ “သတိကပ္ၿပီး စိတ္ကုိအာ႐ုံေတြေနာက္ မလုိက္ႏုိင္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ကာ ေျဖဆည္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ပဲ” ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက ကိေလသာထူေျပာလွတယ္ ေလာကႀကီးမွာ ကိေလသာတရားေတြနဲ႔ နပန္းလုံးေနရတဲ့ သတၱဝါမ်ား အေနနဲ႔ လုိခ်င္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားေနသမွ်၊ ကုိယ့္အတုိင္းအတာနဲ႔ကုိယ္ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္း မလုပ္ႏုိင္ေသးသမွ်၊ ေတြ႕ႀကဳံလာသမွ် အရာေတြအေပၚမွာ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ႏွလုံးသြင္းၿပီး မေနႏုိင္ေသးသမွ် စိတ္တုိင္းမက်တာေတြ၊ အလုိမက်တာေတြ ဆုိတာ ရွိေနၾကမွာျဖစ္ၿပီး အဲဒီလုိ စိတ္အလုိမက်မႈေတြ ရွိေနသမွ် ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြလည္း ရွိေနၾကဦးမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလုိစိတ္အလုိမက်မႈေတြကေန အထုိက္အေလ်ာက္ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ဖုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ အသိသတိနဲ႔ ေျဖဆည္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ စိတ္မလုိက္ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေနထုိင္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ စိတ္အလုိမက်မႈေတြ ခဏခဏ ျဖစ္တတ္ၾကတဲ့ ဘုန္းဘုန္းအပါအဝင္ ေလာကီဘုံသား သတၱဝါမ်ားအေနနဲ႔ ေနရတဲ့အခုိက္မွာ စိတ္အလုိမက်ျဖစ္တုိင္း ခံစားရတဲ့ ကုိယ္စိတ္ဒုကၡေတြကေန အထုိက္အေလ်ာက္ သက္သာမႈေတြ ျဖစ္ေစဖုိ႔ စိတ္ကုိသူ႔အလုိအတုိင္း လြတ္မထားဘဲ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ ဒီစိတ္က လုိက္မသြားခင္ ကုိယ့္အေနနဲ႔ အသိသတိဦးၿပီး ကုိယ့္စိတ္ကုိ အျမန္ဆုံး ထိန္းခ်ဳပ္ကာ ေျဖဆည္ႏုိင္ေအာင္သာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကပါလုိ႔ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

သတိပ႒ာန္နဲ႔လား…၊ ဝိပႆနာနဲ႔လား…

တစ္ေလာက ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ အသိဒကာေလးေတြ တရားေဆြးေႏြးၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ပထမေတာ့ ေဆြးေႏြးၾကတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေဆြးေႏြးရင္းနဲ႔ အားပါလာၿပီး သူမွန္ကုိယ္မွန္ ေျပာဆုိၾကရင္း မနက္ (၃)နာရီ ေက်ာ္သြားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ တရားေဆြးေႏြးတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ တရားျငင္းတာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ေဆြးေႏြးလုိ႔ အေျဖမေပၚရင္ေတာ့ သိတဲ့တတ္တဲ့ သူေတြကုိ ေမးၾကည့္တာက ပုိေကာင္းပါတယ္။ အဲလုိမွမဟုတ္ဘဲ ကုိယ္သိသေလာက္ေလးကုိ အတည္ယူၿပီး အမွန္ပဲလုိ႔ ဇြတ္ျငင္းရင္ မမွန္ဘဲ ပုိလဲြသြားတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ေတြ ဘုန္းဘုန္းဆီေရာက္လာၿပီး ညကသူတုိ႔ ေဆြးေႏြးၾကတာေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလွ်ာက္ျပပါတယ္။ သူတုိ႔ေျပာၾကတာက သတိပ႒ာန္နဲ႔ ဝိပႆနာ အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္က “ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ ကိေလသာကုန္ခမ္းၿပီး နိဗၺာန္ေရာက္ဖုိ႔ဆုိတာ ဝိပႆနာ အက်င့္တစ္ခုတည္းပဲ ရွိေၾကာင္း” ေဆြးေႏြးပါတယ္။ အဲဒါကုိ တစ္ေယာက္က “ဝိပႆနာအလုပ္ကုိ အခ်ိန္ေပးၿပီး အားမထုတ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ အေရးႀကီးတာက အခုလက္ရွိ အခ်ိန္မွာပဲ သတိပ႒ာန္နဲ႔ ေနႏုိင္ရင္လည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ေၾကာင္း” စသျဖင့္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ တရားေဆြးေႏြးပဲြဟာ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ အေျဖမထြက္ဘဲ အဆုံးသတ္ သြားၾကပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကုိ တစ္ေယာက္က ဘုန္းဘုန္းကုိ ေလွ်ာက္ျပေတာ့ “ဒကာေလးတုိ႔က စကားလုံး ေဝါဟာရေတြနဲ႔ ျငင္းခုံၾကသလုိ ျဖစ္ေနတာပဲ”လုိ႔ ဘုန္းဘုန္းက ေျပာျပရင္း သူတုိ႔ေျပာတဲ့ သတိပ႒ာန္နဲ႔ ဝိပႆနာ အေၾကာင္းကုိ ရွင္းျပလုိက္ရပါေသးတယ္။ သူတုိ႔ေျပာသလုိ ဝိပႆနာ အက်င့္နဲ႔မွ ကိေလသာကုိ ခြာႏုိင္တာ၊ သတိပ႒ာန္နဲ႔မွ ကိေလသာကုိ ခြာႏုိင္တာ စတဲ့ စကားေတြအရ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ရင္ အက်င့္တရားကုိ ဦးစားေပးၾကရမယ္ဆုိတာကုိ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝိပႆနာပဲ အားထုတ္အားထုတ္၊ သတိပ႒ာန္နဲ႔ပဲ ေနေန အခ်ဳပ္ၾကည့္ေတာ့ အလုပ္ရွိေနဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သတိကပ္ထားတဲ့ အလုပ္ရွိေနၾကဖုိ႔ပါ။ ဒီေတာ့ကား သတိက အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာကုိလည္း သေဘာေပါက္ထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဝိပႆနာဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ သတိပ႒ာန္ဆုိတဲ့ စကားေတြရဲ႕ အခ်ဳပ္က သတိပဲျဖစ္ပါတယ္။ သတိပ႒ာန္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ တုိက္႐ုိက္အဓိပၸါယ္ေျပာရရင္ “သတိ၏ ျမဲျမံစြာ တည္ျခင္း၊ သတိရွိျခင္း”လုိ႔ ေျပာရမွာျဖစ္ၿပီး ဝိပႆနာဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိလည္း “အထူးထူး အျပားျပားအားျဖင့္ ႐ႈျခင္း၊ အထူးထူး အျပားျပားကုိ ျမင္ျခင္း၊ ၾကည့္ျခင္း”လုိ႔ ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးထူးအျပားျပားကုိ ျမင္တယ္ဆုိတာ စိတ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ုပ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္သမွ်၊ ေပၚသမွ် အရာေတြကုိ အရွိအတုိင္း မ်က္စိနဲ႔ျမင္သလုိ စိတ္နဲ႔ျမင္ေနျခင္း၊ သိေနျခင္းကုိ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိျမင္သိေနဖုိ႔ဆုိတာကလည္း သတိရွိေနမွပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သတိမရွိရင္ ဒီအရာေတြကုိ အရွိအတုိင္း ျမင္ဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဝိပႆနာ အလုပ္ရဲ႕ အခ်ဳပ္ဟာလည္း သတိပဲလုိ႔ ဆုိရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဝိပႆနာအက်င့္၊ သတိပ႒ာန္ အက်င့္၊ ဘာဝနာအက်င့္၊ ကမၼ႒ာန္းအက်င့္ စသျဖင့္ ဘယ္လုိပဲ အမည္ေဝါဟာရေတြနဲ႔ ေျပာေနၾကပါေစ အေရးအႀကီးဆုံးက သတိရွိေနဖုိ႔ပါပဲ။ ဘယ္ဆရာေတာ္က ဘယ္နည္းေတြနဲ႔ ဘယ္လုိပဲျပျပ အားလုံးဟာ ဘုရားေဟာထားတဲ့ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ကုိ အေျခခံၿပီး ျပသေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ကုိ အေျခခံထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီသုတ္ေတာ္မွာ လာတဲ့အတုိင္း ႐ုပ္တရားအေပၚမွာ အရွိအတုိင္း ႐ႈရတဲ့ ကာယာႏုပႆနာ၊ ခံစားမႈ မွန္သမွ်ကုိ အရွိအတုိင္း ႐ႈရတဲ့ ေဝဒနာႏုပႆနာ၊ ဘယ္လုိစိတ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီစိတ္ကုိ အရွိအတုိင္း သိမွတ္ေပးရတဲ့ စိတၱာႏုပႆနာ၊ အမည္ပညတ္မရွိ သေဘာတရား သက္သက္ကုိ ႐ႈမွတ္ရတဲ့ ဓမၼာႏုပႆနာဆုိတဲ့ ဒီေလးမ်ိဳးကုိပဲ မွတ္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလးမ်ိဳးလုံးမွတ္ႏုိင္ဖုိ႔က သတိရွိေနမွ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သတိကုိသာ အပုိင္ထိန္းထားႏုိင္ရင္ ဒီမွတ္နည္းေလးမ်ိဳးလုံးကုိ ႐ႈမွတ္ၿပီး ျဖစ္ေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ႈမွတ္တဲ့ အခုိက္မွာ ကုိယ္႐ႈလုိက္တဲ့ အမွတ္အာ႐ုံကုိ လုိက္ၿပီးေတာ့သာ ကာယာႏုပႆနာ၊ ေဝဒနာႏုပႆနာ စတဲ့ အမည္သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ရွိေနေပမယ့္ အားလုံးဟာ သတိပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ႐ႈမွတ္နည္းေလးမ်ိဳးကုိ အခ်ဳပ္အေနနဲ႔ သတိပ႒ာန္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိသတိပ႒ာနသုတ္မွာ လာတဲ့အတုိင္း ႐ႈမွတ္ေနတာကုိပဲ သတိပ႒ာန္နဲ႔ေနျခင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီေန႔ေခတ္ အသုံးျပဳေနတဲ့ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ဝိပႆနာအားထုတ္ၿပီး ေနျခင္းလုိ႔ ေျပာဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလုိ သတိပ႒ာနသုတ္မွာလာတဲ့ နည္းအတုိင္း ဝိပႆနာ တရားအားထုတ္ႏုိင္ရင္ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ရင့္သန္တုိးတက္လာမွာျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆုံး မဂ္ဉာဏ္အထိဆုိက္ေရာက္ကာ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ကုိ ရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကုိ ေသာတာပန္၊ သကာဒါဂါမိမဂ္ဉာဏ္ကုိ ရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကုိ သကာဒါဂါမ္ စသျဖင့္ ေျပာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိဉာဏ္ေတြကုိ ရသြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ အရိယမဂ္ဉာဏ္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ အရိယာပုဂၢိဳလ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အရိယာျဖစ္သြားၿပီဆုိရင္ ကိေလသာေတြကုိလည္း သူ႔ဉာဏ္အဆင့္အလုိက္ ပယ္ခြာသြားၿပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ နိဗၺာန္နဲ႔လည္း တျဖည္းျဖည္း နီးလာေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ သတိကုိ အေျခခံထားတဲ့ ဘာဝနာအက်င့္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ သတိပ႒ာန္ အက်င့္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဝိပႆနာအက်င့္ေတြကုိ နည္းမွန္လမ္းမွန္ က်င့္ႀကံႏုိင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဒကာေလးေတြ ေဆြးေႏြးၾကသလုိ ကိေလသာ ပယ္ခြာႏုိင္ေရးဟာ ဝိပႆနာ အက်င့္နဲ႔မွ ရမယ္၊ သတိပ႒ာန္ အက်င့္နဲ႔လည္း ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ၾကေပမယ့္ အခ်ဳပ္ကေတာ့ သတိကပ္ထားတဲ့ အမွတ္တရားနဲ႔ လက္ေတြ႕ႀကိဳးစား က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈနဲ႔ပဲ ပယ္ခြာရမွာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ သတိျပဳနားလည္ ထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝိပႆနာအက်င့္ေတြကုိ ဘယ္လုိပဲ အားထုတ္အားထုတ္ သတိမရွိဘူးဆုိရင္၊ သတိပ႒ာန္ဆုိတဲ့ စကားကုိ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာေျပာ သတိမပါဘူးဆုိရင္ အားထုတ္တာနဲ႔ ေျပာေနတာပဲရွိၿပီး လက္ေတြ႕ပုိင္းမွာ ဉာဏ္အဆင့္အတန္း တုိးတက္ဖုိ႔ မလြယ္လွပါဘူး။ သတိကုိ အေျခခံထားတဲ့ သဒၶါ၊ ပညာ၊ သမာဓိ၊ ဝီရိယ တရားေတြကုိ ညီမွ်ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္မွပဲ ဉာဏ္အဆင့္အတန္း တုိးတက္ကာ ပယ္ရမယ့္ ကိေလသာေတြကုိ ပယ္ႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္ ဆုိသလုိ ဝိပႆနာအလုပ္ အားထုတ္ဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြမွာ သတိကပ္ၿပီး ေနၾကည့္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တကယ္လုပ္ၾကည့္ၾကတဲ့အခါ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးဆုိတာ သတိျပဳမိၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထား၊ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈ အေနအထား၊ ဟုိအလုပ္ဒီအ႐ႈပ္ေတြနဲ႔ အာ႐ုံေတြ မ်ားေနတဲ့ အေျခအေနမ်ားက ရွိေနၾကေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အေျပာနဲ႔အလုပ္ ထပ္တူထုတ္ဖုိ႔က မလြတ္လွတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာေနရင္၊ စက္႐ုံမွာေနရင္၊ အလုပ္မွာေနရင္ အားမထုတ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ တရားအားထုတ္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သြားေရာက္ၿပီး တရားအလုပ္ အားထုတ္ၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါရမီအားေကာင္းလွတဲ့ သူေတြမွာ တရားစကားတစ္ခြန္း၊ သံေဝဂဉာဏ္ တစ္ခဏေလာက္နဲ႔ ေသာတာပန္တည္သြား၊ ရဟႏၲာျဖစ္သြားတာေတြ ရွိေနၾကေပမယ့္ ဒီေန႔လုိ ေခတ္မ်ိဳးမွာေတာ့ တရားအလုပ္ အားထုတ္ႏုိင္မယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး အားထုတ္ႏုိင္မွပဲ အထုိက္အေလ်ာက္ လုပ္ျဖစ္ၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ ကုိယ့္ေနရာမွာ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဆုိရင္ေတာ့ စိတ္ရွိေပမယ့္ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြက ပုိမ်ားလွပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အဓိကကေတာ့ တစ္စတစ္စ အားထုတ္ႏုိင္သေလာက္ အားထုတ္ၾကၿပီး အခ်ိန္ေပးႏုိင္တဲ့ အခါဆုိရင္ေတာ့ ဒီအလုပ္ကုိပဲ တစ္စုိက္မတ္မတ္ က်င့္ႀကံႏုိင္တဲ့ ေနရာေတြကုိ သြားေရာက္ကာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကည့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဆုိရင္ေတာ့ အထုိက္အေလ်ာက္ တရားအားေတြ တုိးတက္လာႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက ကိေလသာပယ္ခြာၿပီး နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳေရးမွာ ဝိပႆနာအက်င့္ကသာ အဓိကက်တယ္၊ သတိပ႒ာန္ အက်င့္ကသာ အဓိကက်တယ္ဆုိတဲ့ အမည္အသုံးအႏႈန္းေတြနဲ႔ ေျပာဆုိေဆြးေႏြးၾကတာထက္ သတိတရား လက္ကုိင္ထားတဲ့ သဒၶါ၊ ပညာ၊ သမာဓိ၊ ဝိရီယ တရားေတြနဲ႔ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံ အားထုတ္မႈကသာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ အျမန္ဆုံး ျဖစ္ေစေၾကာင္း၊ သတိပ႒ာန္အက်င့္ကုိပဲ က်င့္က်င့္၊ ဝိပႆနာအက်င့္ကုိပဲ က်င့္က်င့္ အားလုံးဟာ အတူတူပဲ ျဖစ္ၿပီး အခ်ဳပ္ကေတာ့ သတိပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ရိပ္သာသြားၿပီးပဲ အားထုတ္အားထုတ္၊ ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ေနရင္းပဲ ေလ့က်င့္ေလ့က်င့္ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံႏုိင္မႈကသာ ကိေလသာေတြကုိ တစ္စတစ္စ ပယ္ခြာလာႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လုိ အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ ရသေလာက္ေတာ့ အားထုတ္ေနၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သတိပ႒ာန္နဲ႔ ဝိပႆနာဆုိတာ အမည္နာမ အေနနဲ႔ တစ္မ်ိဳးစီလုိ႔ ထင္ေနၾကေပမယ့္ အမွန္ေတာ့ က်င့္စဥ္အေနနဲ႔ သတိကုိအခ်ဳပ္ထားတဲ့ က်င့္စဥ္ပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ဟုိအမည္ဒီအမည္ေတြနဲ႔ ဇေဝဇဝါျဖစ္မေနၾကပဲ လက္ေတြ႕အေနနဲ႔ သတိတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး စိတ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ုပ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္သမွ်၊ ေပၚသမွ်အာ႐ုံေတြကုိ အရွိအတုိင္း သိမွတ္ကာ ကိေလသာကုိ ခြာႏုိင္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပးတင္ျပရင္း ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြမွာပဲ သတိကပ္ႏုိင္ေအာင္ တစ္စတစ္စ က်င့္ႀကံၾကဖုိ႔ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ျမန္မာမွမဟုတ္၊ သုိ႔ေသာ္

ဒကာတစ္ေယာက္က ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ သူက “ဘုန္းဘုန္းဘုရား၊ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ စစ္မွန္တဲ့ ဘာသာတရား အဆုံးအမ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့မ်ားနဲ႔ တန္ဘုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ အေထာက္အပံ့ေတြ ရွိေနရဲ႕သားနဲ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ သူမ်ားေတြထက္ မနာလုိမႈေတြ၊ ဝန္တုိမႈေတြ မ်ားေနရပါသလဲဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္လည္း ျပည္ပမွာေရာက္လာေတာ့ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ ေရႊခံတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ မေခ်မငံ ဆက္ဆံမႈေတြ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး ပညာျပမႈေတြ၊ တပည့္ေတာ္ထက္ အသက္ငယ္ေပမယ့္ အလုပ္မွာ စီနီယာ က်တယ္ဆုိတဲ့ မာန္မာနေတြနဲ႔ ျပဳမူဆက္ဆံတာကုိ ခံေနရပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ အေကာင္းဆုံး မျဖစ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ ဒီေလာက္တန္ဘုိးရွိတဲ့ ဘုရားအဆုံးအမေတြ ရွိထားတဲ့ ျမန္မာေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ ဆုိးဆုိးဝါးဝါး မေကာင္းတဲ့ စိတ္ထားေတြ မ်ားရတာလဲဆုိတဲ့ အေတြးေတာ့ မၾကာမၾကာ ျဖစ္မိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဘုန္းဘုန္းကုိ ေမးရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား” စသျဖင့္ သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကုိ အေျခခံတဲ့ သူသိခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ သိလုိေရးနဲ႔ ေမးေလွ်ာက္လာပါတယ္။

သူ႔အေမးကုိ ဘုန္းဘုန္းက “အင္း… ဒကာက ဒကာ့အေတြ႕အႀကဳံကုိ အေျခခံၿပီး ေျပာျပ ေလွ်ာက္ထားတာဆုိေတာ့ ဘုန္းဘုန္းလည္း ဘုန္းဘုန္းအေတြ႕အႀကဳံအရ ေျပာျပေပးရဦးမွာေပါ့၊ ဒါမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ လူေတြမွာပဲ ရွိေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘုန္းႀကီးေတြၾကားမွာလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ကုိယ့္ျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြမွာပဲ ရွိေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ တျခားတျခား ႏုိင္ငံ၊ တျခားတျခား လူမ်ိဳးေတြမွာလည္း ရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။ ကုိယ္ကကုိယ့္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ပဲ အနီးကပ္ေနျဖစ္ေနလုိ႔ ကုိယ့္လူမ်ိဳးေတြက ပုိၿပီးအျဖစ္မ်ားတယ္လုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ တျခားလူမ်ိဳးေတြမွာလည္း ရွိေနၾကတာပါပဲ၊ အရင္းစစ္ေတာ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား ထားႏုိင္မႈ၊ ကုိယ့္က်င့္တရား တည္တ့ံမႈ၊ ကုိယ္ႏႈတ္ႏွလုံး ေစာင့္ထိန္းမႈ၊ သတိတရားရွိမႈ စတာေတြနဲ႔ပဲ သက္ဆုိင္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္” စသည္ျဖင့္ ျပန္လည္ေျပာၾကားေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ေနရာေဒသ အေတာ္မ်ားမ်ား၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အေတာ္မ်ားမ်ား၊ လူမ်ိဳးအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ ရသမွ်အေနအထား၊ ရွိသမွ် အေနအထားေလးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္အဆုိင္ မာနေလးေတြၿပိဳင္ကာ မနာလုိမႈေတြ၊ ဝန္တုိမႈေတြ ရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိရွိေနတတ္ဟာ လူတုိင္းမွာ ျဖစ္ေလ့ရွိတတ္ေပမယ့္ ျမန္မာေတြအတြက္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ပုိဆုိးတယ္လုိ႔ ထင္မယ္ဆုိလည္း ထင္ႏုိင္စရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာမဟုတ္တဲ့ အရာေလးေတြကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မေခၚႏုိင္မေျပာႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ကုန္ၾကတာ ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က မဆုိစေလာက္ ရာထူးေလးေတြ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က မဆုိစေလာက္ ေငြေၾကးေလးေတြ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က မဆုိစေလာက္ ဂုဏ္ပကာသန ေလးေတြနဲ႔ ကုိယ္ရွိထားတာ၊ ကုိယ္ ရထားတာေလးေတြကုိ သူမ်ားရွိသြားမွာ၊ ရသြားမွာစုိးတဲ့ ဝန္တုိစိတ္နဲ႔ တစ္ျခားသူေတြအေပၚ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖယ္ထုတ္ပထုတ္လုပ္ကာ မျဖစ္မေန အတူရွိၾကရမယ္ဆုိရင္လည္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ စိတ္ဒုကၡ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ကုိယ္ေကာင္းစားေရးအတြက္ဆုိရင္ ကုိယ့္လူမ်ိဳးေတြ၊ ကုိယ့္ႏုိင္ငံေတြ၊ ကုိယ့္ဘာသာတရားေတြ ဘာေတြညာေတြ ေခါင္းထဲမရွိဘဲ နီးစပ္ရာကုိ ကပ္ဖားယပ္ဖား လုပ္တတ္တာေတြအထိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိရတတ္ပါတယ္။ ယုတ္စြအဆုံး သူမ်ားႏုိင္ငံမွာလာၿပီး သူမ်ားခုိင္းဖက္အျဖစ္ လုပ္ေနၾကရတာခ်င္း အတူတူ အရင္ေရာက္တဲ့သူက ေနာက္ေရာက္တဲ့သူေၾကာင့္ ကုိယ့္ေနရာေလး ေပ်ာက္သြားမွာစုိးၿပီး ေနာက္လူအေပၚမွာ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ျပဳတတ္တာေတြ ရွိသလုိ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ သူကလည္း သူလည္းလူ ကုိယ္လည္းလူ၊ သူလည္းအလုပ္သမား ကုိယ္လည္းအလုပ္သမားပဲ ဘာဂ႐ုစုိက္စရာ ရွိမွာလဲဆုိတဲ့ တစ္လဲြမာန ေလးေတြနဲ႔ လူအခ်င္းခ်င္း ေလးစားရမွာကုိေတာင္ မေလးစားဘဲ သူၿပိဳင္ကုိယ္ၿပိဳင္ လုပ္တတ္တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘာမဟုတ္တာေလးေတြနဲ႔ မာနေလးေတြၿပိဳင္၊ မနာလုိမႈ၊ ဝန္တုိမႈလည္းေတြ ၿပိဳင္ရာက ေနာက္ဆုံးအၿငိဳးအေတးေတြ ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ကဲြၾကၿပဲၾကေတာ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အရင္းစစ္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္တဲ့၊ ရွိလည္းခဏသာျဖစ္တဲ့ အရာေတြမွာ အဟုတ္လုိ႔ ထင္ေနတတ္ၾကတဲ့ မသိမႈတရားေတြ၊ ေမ့ေလ်ာ့မႈ ပမာဒေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အရာမွ မၿမဲဘူးဆုိတာကုိ ႏွလုံးသြင္း ဆင္ျခင္မႈမရွိဘဲ ေခတၱခဏ ရွိေနတဲ့ အရာေလးေတြ အေပၚမွာ တစ္လဲြအထင္နဲ႔ မာနဝင္မိၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ “ရထူးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ ဒီရာထူးဆုိတာ အခုရွိေပမယ့္ မနက္ျဖန္သဘက္ဆုိ ရွိခ်င္မွရွိေတာ့မွာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားမ်ား ကုိယ္နဲ႔မထုိက္လုိ႔ကေတာ့ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြး ပ်က္စီးသြားႏုိင္တာ၊ က်န္းမာေရးေတြ၊ ႐ုပ္ရည္အဆင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းမြန္ေကာင္းမြန္ ႐ုပ္တရားဆုိတာ ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ အခ်ိန္မေရြး ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတတ္တာ” စသျဖင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သံေဝဂဉာဏ္နဲ႔ သတိမျပဳမိၾကဘဲ ငါဆုိတဲ့ အတၱစဲြေတြ ဝင္ေနမိၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား ဒီလုိ မနာလုိတတ္တာ၊ ဝန္တုိတတ္တာ၊ မာနထားတတ္တာ၊ သူတပါးအေပၚ ႏုိင္ထက္စီးနင္းျပဳတတ္တာ၊ သူတပါးအေပၚ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား ေခါင္းပါးတတ္တာ စတာေတြဟာ ျမန္မာမ်ားမွာပဲ ရွိေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာကသတၱဝါအားလုံးမွာ ရွိေနတတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရဟႏၲာစတဲ့ အရိယာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလဲြလုိ႔ က်န္တဲ့ပုထုဇဥ္ သတၱဝါမွန္သမွ် ဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေစတနာေတြက အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး၊ ပုဂၢိဳလ္မေရြး ရွိေနျဖစ္ေနၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိေလသာတရား ရွိထားေနသမွ် အသိတရားကုိလည္း ထိပါးေနမွာျဖစ္ၿပီး ေမ့ေလ်ာ့မႈေတြနဲ႔ မဟုတ္ကုိ အဟုတ္ထင္ကာ ေကာင္းတဲ့အရာေတြမွာ မလုပ္ခ်င္တတ္တာဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိေလသာ မကင္းသူမွန္သမွ် ဘယ္သူမဆုိ ျဖစ္ေနၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အသိသတိ ရွိမႈကုိလုိက္ၿပီး အျဖစ္မ်ားတာနဲ႔ အျဖစ္နည္းတာ ဒီေလာက္ပဲ ကြာျခားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကြာျခားတာ မကြာျခားတာေနာက္ထား။ ေလာေလာဆယ္ ကုိယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီလုိအတၱမာန အစဲြေတြေၾကာင့္ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ဣႆာမစၧရိယ တရားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြကေန တျဖည္းျဖည္း နည္းပါးသြားေအာင္ပဲ အရင္ဆုံး ေလ့က်င့္ၾကည့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပေတြမွာေတာ့ “မရဏံ ေမ ဓုဝံ၊ ဇီဝိတံ အဓုဝံ- ငါ့အားေသျခင္းတရားသည္ ၿမဲေသာသေဘာရွိ၏၊ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ မၿမဲေသာ သေဘာရွိ၏” စသျဖင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေန႔စဥ္ေနတုိင္း မရဏာႏုႆတိ ဘဝနာ ပြားႏုိင္တဲ့သူမ်ားဟာ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ရွိေနတဲ့အတၱမာနကုိ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ခ်သြားႏုိင္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆုိရွင္းျပ ထားပါတယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့ အရာရာမွာ ငါဆုိတဲ့အတၱမာနကုိ ေရွးတန္းတင္ကာ ငါမွန္တယ္လုိ႔ အၿမဲထင္ေနတတ္ၾကတဲ့ အတၱဝါဒီမ်ား အေနနဲ႔ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ေသျခင္းတရားကုိ ဆင္ျခင္တတ္တဲ့ ညဥ္ေလးလုပ္ေပးထားရင္ အဆင္မေျပမႈေတြကုိ ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္တဲ့ အတၱမာနေလးေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေလ်ာ့သြားမွာပဲလုိ႔ေတာင္ ေတြးမိပါေသးတယ္။ တကယ္လည္း လက္ေတြ႕လုပ္ၾကည့္ရင္ လက္ေတြ႕ အက်ိဳးရလာဘ္ေတြ ရလာႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ လုပ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ပါပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သတိတရားနဲ႔ အက်င့္တရားကုိ ေပါင္းစပ္ၿပီး ေကာင္းျမတ္တဲ့ အလုပ္ေတြမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေလ့က်င့္ထားႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ျမန္မာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားတျခား ဘယ္လုိလူမ်ိဳးမ်ားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ အတၱမာနနဲ႔ နိစၥတရားေလးေတြ ေလ်ာ့နည္းလာေနမွာျဖစ္ၿပီး ဒီလုိအတၱမာနေတြ ေလ်ာ့လာေနသမွ် ေလာကသားေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မနာလုိတတ္၊ ဝန္တုိတတ္တဲ့ စိတ္ေစတနာေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ပါးလာေနမွာျဖစ္ကာ ေနရတဲ့အခုိက္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာကုိယ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ေဘးရန္ေလးေတြ ကင္းၿငိမ္းလာႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက ေလာကႀကီးမွာ လူအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အၿပိဳင္အဆုိင္ မာနေတြထားတတ္တာ၊ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ မနာလုိမႈေတြ မ်ားတတ္တာ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကုိယ္ရွိထားတာေလးေတြ အေပၚမွာ ဝန္တုိမႈေတြ မ်ားတတ္တာေတြေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း အဆင္မေျပမႈေတြလည္း ရွိေနတတ္ၾကတဲ့ အပုိင္းမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြမွာပဲ ဒီလုိမ်ိဳး ရွိတတ္၊ ျဖစ္တတ္တာ မဟုတ္ဘဲ၊ တျခားတျခားႏုိင္ငံမ်ားနဲ႔ တျခားတျခား လူမ်ိဳးေတြမွာလည္း ရွိေနတတ္ၾကတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရင္းစစ္ေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ေနလုိ႔ မဟုတ္ဘဲ သတၱဝါ အသီးသီးမွာ ရွိေနၾကတဲ့ မသိမႈ အဝိဇၨာတရား၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟစတဲ့ ကိေလသာတရားမ်ားနဲ႔ အတၱမာန တရားမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီလုိတရားမ်ား ရွိေနသမွ် ၿငိမ္းခ်မ္းေနၾကမွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဒီတရားေတြကုိ သတိအသိ အက်င့္တရားမ်ားနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ခ်ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေလာကသားမ်ား အေနနဲ႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အဆင္မေျပမႈေတြ ျဖစ္ၾကတာဟာ ဘယ္ႏုိင္ငံ၊ ဘယ္လူမ်ိဳး၊ ဘယ္ေနရာ စတာေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ မိမိတုိ႔ တစ္ဦးခ်င္းသႏၲာန္မွာ ရွိေနၾကတဲ့ မသိမႈ၊ ေမ့ေလ်ာ့မႈ၊ အတၱမာနရွိမႈ၊ ကိေလသာတရား အားေကာင္းမႈေတြေၾကာင့္သာ ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ အဲဒီတရားေတြကုိ တစ္ဦးခ်င္းအေနနဲ႔ အတတ္ႏုိင္ဆုံး နည္းသထက္နည္းေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ေနရတဲ့အခုိက္မွာ အရာအားလုံးဟာလည္း အခုိက္အတန္႔ပဲဆုိတဲ့ အခ်က္နဲ႔ အားလုံးဟာ ေသၾကရမွာပဲဆုိတဲ့ အခ်က္မ်ားကုိသာ မ်ားမ်ားႏွလုံးသြင္းၿပီး မိမိတုိ႔ တစ္ဦးခ်င္းကစၿပီး ကုိယ္ႏႈတ္စိတ္ အမူအရာေတြကုိ ေျပာင္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေစတနာထား ေမတၱာအားျဖင့္ အသိေပးတုိက္တြန္း လုိက္ရပါတယ္။

Read more »

Facebookက အေမးတစ္ပုဒ္ (၄)

ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ facebook (http://www.facebook.com/ashinvicitta) note commentမွာ ေမးထားလုိ႔ေျဖထားတဲ့ အေမးအေျဖ အခ်ိဳ႕ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားဖတ္ၿပီး အျမတ္ရေစဖုိ႔၊ တစ္လုံးတစ္ပါဒျဖစ္ျဖစ္ အသိရေစဖုိ႔ တစ္ဆင့္ေျပလည္ မွ်ေဝလုိက္ပါတယ္။

Kaungmyat Thu
ေမး။ အရွင္ဘုရား.. တပည့္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ေမးပါရေစ။ ဗုဒၶေဟာတဲ့ တရားေတာ္ေတြထဲမွာ မျပစ္မွားေကာင္းတဲ႔ မိန္းမ ၂၀ ဆုိတာ ရွိပါတယ္ဘုရား။ မျပစ္မွားေကာင္းတဲ႔မိန္းမကုိ ျပစ္မွားမိရင္ ကံထုိက္တယ္ဆုိတာေတာ႔ သိပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ သိခ်င္တာက မျပစ္မွားေကာင္းတဲ႔ မိန္းမရွိရင္ ျပစ္မွားေကာင္းတဲ႔ မိန္းမေရာ ရွိပါသလားဘုရား။ ကရုနာေရွ႕ထားျပီး ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ပါတယ္ဘုရား။

Ashin Vicitta ‎>> Kaungmyat Thu
ေျဖ။ မျပစ္မွားေကာင္းတာ ရွိရင္ ျပစ္မွားေကာင္းတာလဲ ရွိမွာပဲဆုိၿပီး ေဝါဟာရပညတ္ တစ္ခုခုကုိ ရွာႀကံၿပီး ေတြးလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ အကုသုိလ္တစ္ခုဟာ မလုပ္ေကာင္းတဲ့အကုသုိလ္၊ လုပ္ေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္ဆုိတာ မရွိဘဲ အကုသုိလ္မွန္သမွ် ေရွာင္ၾကဥ္ၾကရမွာ ျဖစ္သလုိ ျပစ္မွားျခင္းဆုိတဲ့ အကုသုိလ္မွာလည္း ျပစ္မွားေကာင္းတယ္ဆုိတဲ့ အရာမ်ိဳး မရွိဘဲ ျပစ္မွားမႈ မွန္သမွ် မျပစ္မွားမိေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေမးခြန္းရွင္ ေမးထားတဲ့ မျပစ္မွားေကာင္းတဲ့ မိန္းမ(၂၀)ဆုိတာ ကာမဂုဏ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မသြားလာ မက်ဴးလြန္ေကာင္းတဲ့ အဂမနီယဝတၳဳ (၂၀)ကုိ အေသးစိပ္ေဖာ္ျပေပးထားတာျဖစ္ၿပီး ဒီအဂမနီယဝတၳဳ (၂၀) (ဒီမွာ ျပန္ဖတ္ႏုိင္)ကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ေနရင္ ကာေမသုမိစၧာစာရ မျဖစ္ဘူးလုိ႔ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေပမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဒီအေယာက္ (၂၀)ဟာ တစ္လင္တစ္မယား စနစ္ကုိ ေက်ာ္လြန္ၿပီး က်ဴးလြန္ႏုိင္တဲ့ အရာမွန္သမွ် အကုန္ေဖာ္ျပထားၿပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်န္တဲ့ျပစ္မွားေကာင္းတယ္ဆုိတဲ့ အရာေတြလည္း မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အမွန္ေတာ့ ကာမဂုဏ္မွန္သမွ် မလုပ္ဘဲ ေနႏုိင္ရင္ေကာင္းေပမယ့္ ပုထုဇဥ္မ်ားအဖုိ႔ အဲဒီလုိ မေရွာင္ႏုိင္ေသးရင္လည္း တစ္လင္တစ္မယား စနစ္ကုိက်င့္သုံးၿပီး ဒီအက်င့္ကလဲြတဲ့ က်န္တဲ့အရာေတြမွာ မသြားလာ၊ မျပစ္မွားၾကဖုိ႔ ဒီေနရာမွာ ပညတ္သတ္မွတ္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ကား မိမိတုိ႔ အေနနဲ႔ ဒုစ႐ုိက္အမႈကုိ ေရွာင္ၾကဥ္လုိက္ရင္ သုစ႐ုိက္အမႈကုိလည္း ေစာင့္ထိန္းၿပီးသား ျဖစ္သလုိ မျပစ္မွားေကာင္းတဲ့ အဂမနီယဝတၳဳေတြကုိ ေရွာင္ၾကဥ္လုိက္ရင္ ကာေမသုမိစၧာစာရ သီလကုိလည္း ေစာင့္ထိန္းၿပီးသားျဖစ္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးလုိ႔ နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး မက်ဴးလြန္သင့္တဲ့အရာေတြကုိသာ မက်ဴးလြန္မိေအာင္ ထိန္းသိမ္းေနထုိင္ဖုိ႔ပဲ အဓိက ျဖစ္ပါတယ္။

Hohone Kyin
ေမး။ ဆရာေတာ္ဘုရား တပည္ေတာ္ ေလ်ာက္ခြင့္ျပဳပါဘုရား။ မေကာင္းတဲ့အကုသုိလ္ လုံး၀မလုပ္ရင္ ကုသုိလ္ရ နုိင္ပါသလား ဘုရား။

Ashin Vicitta ‎>> Hohone Kyin
ေျဖ။ မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္းမႈေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္စိတ္ကုိထား ဆုိတဲ့ ဘုရားစကားေတာ္ ရွိပါတယ္။ ဘုရားစကားေတာ္အရ ၾကည့္ရင္ရွင္းပါတယ္။ အကုသုိလ္ေရွာင္၊ ကုသုိလ္ကုိေဆာင္၊ ၿပီးေတာ့ စိတ္ျဖဴစင္ေအာင္လုပ္တဲ့။ သတၱဝါေတြ အေနနဲ႔ ေရွးဦးစြာ လုပ္သင့္တာက မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ရမယ့္ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မေကာင္းမႈကုိ ေရွာင္လုိက္႐ုံနဲ႔ ကုသုိလ္ရသလားဆုိေတာ့ ကုသုိလ္က အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ကုိယ္ေရွာင္လုိက္တဲ့ မေကာင္းမႈက သီလနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူတစ္ပါးအသက္ကုိ သတ္ျခင္းအလုပ္၊ သူတစ္ပါးဥစၥာကုိ ခုိးျခင္းအလုပ္ စသည္ျဖင့္ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ အဲဒီမေကာင္းမႈေတြကုိ ေရွာင္လုိက္တာနဲ႔ သီလကုိထိန္းၿပီးျဖစ္လုိ႔ သီလကုသုိလ္လည္း ရသြားပါတယ္။ ဒုစ႐ုိက္အမႈကုိ မလုပ္ဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္တဲ့အခါ သုစ႐ုိက္အမႈ ကုသုိလ္ကလည္း အလုိလုိ ျဖစ္သြားတဲ့ သေဘာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကုသုိလ္ေတြက်ေတာ့ အကုသုိလ္ကုိ ေရွာင္ေန႐ုံနဲ႔ မျဖစ္ဘဲ သီးသင့္လုပ္ယူမွကုိ ရပါတယ္။ ဥပမာ ဒါနကုသုိလ္ဆုိရင္ လက္ေတြ႕ေပးကမ္းလွဴးဒါန္ႏုိင္မွ ရတဲ့သေဘာမ်ိဳး၊ ဥပုသ္သီလလုိ ကုသုိလ္မ်ိဳးကလည္း လက္ေတြ႕ေစာင့္ထိန္းႏုိင္မွသာ ရတဲ့သေဘာမ်ိဳး၊ သမထကုသုိလ္၊ ဝိပႆနာကုသုိလ္ေတြဆုိတာကလည္း လက္ေတြ႕လုိက္နာက်င့္ႀကံႏုိင္မွသာ ရႏုိင္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေရးႀကီးဆုံးက ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူသလုိ မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ကုိ ေရွာင္ႏုိင္ေအာင္ အရင္ႀကိဳးစားၿပီး ေနာက္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ ရယူေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ကာ ကုိယ့္စိတ္ကုိ အျဖဴစင္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

Read more »

အခ်စ္အမုန္းရဲ႕ အျပစ္အ႐ႈံး

သတၱဝါေတြဟာ တြယ္တာမိၿပီဆုိရင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္အေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္စုံတစ္ခုအေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အလြန္အကၽြံ တြယ္တာမိတတ္ၾကပါတယ္။ တြယ္တာမႈဆုိတာက ခ်စ္ရင္လည္း တြယ္တာတတ္သလုိ မုန္းရင္လည္း တြယ္တာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ခ်စ္တဲ့အရာေတြ အေပၚမွာ တသသျဖစ္ေနတတ္၊ မုန္းတဲ့အရာေတြအေပၚမွာ ခဏခဏျဖစ္ေနတတ္တဲ့ တြယ္တာမႈမ်ိဳးကုိပဲ ဒီေနရာမွာ သံေယာဇဥ္လုိ႔ ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသံေယာဇဥ္ဟာ ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အျဖစ္မ်ားတာနဲ႔အမွ် ဒုကၡမ်ားေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်စ္တာလည္း သံေယာဇဥ္ မုန္းတာလည္း သံေယာဇဥ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်စ္ရွိရင္လည္း ဆင္းရဲေနမွာျဖစ္ၿပီး အမုန္းရွိရင္လည္း ဆင္းရဲေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်စ္အမုန္းဟာ အလြန္အကၽြံျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ အခ်စ္မ်ားတာနဲ႔အမွ် အျပစ္လည္း မ်ားေနၾကမွာ ျဖစ္ၿပီး အမုန္းမ်ားတာနဲ႔အမွ် အ႐ႈံးလည္း မ်ားေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ အျပစ္မ်ားၿပီး အ႐ႈံးမ်ားၾကတယ္ဆုိတာ အခ်စ္အမုန္းဆုိတဲ့ သံေယာဇဥ္ တရားေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား အခ်စ္အမုန္း သံေယာဇဥ္ မကင္းေသးတဲ့ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ေတြအေနနဲ႔ ဒီသံေယာဇဥ္ေတြကုိ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္ေသးႏုိင္ေပမယ့္ ေနရတဲ့အခုိက္မွာ အထုိက္အေလ်ာက္ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေစဖုိ႔ အခ်စ္အမုန္းေတြကုိ ေလ်ာ့ခ်ၾကဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ လူဆုိတဲ့သေဘာက ကုိယ့္ကုိသူမ်ားက အခ်စ္သံေယာဇဥ္ထားတာ ႀကိဳက္သလုိ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့သူအေပၚ ကုိယ္ကအခ်စ္သံေယာဇဥ္ ထားေနရတာကုိလည္း ေက်နပ္ေနတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမုန္းသံေယာဇဥ္ကုိေတာ့ ကုိယ့္အေပၚမွာ သူမ်ားက ထားတာကုိ မလုိခ်င္ေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ သူမ်ားအေပၚ မုန္းလုိက္ရတာကုိပဲ ဂုဏ္ယူေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ ကုိယ္က တစ္စုံတစ္ေယာက္အေပၚ အခ်စ္သံေယာဇဥ္ ထားလုိက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အမုန္းသံေယာဇဥ္ထားလုိက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ခုလုံးဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ၾကာေလဆင္းရဲေလ၊ မ်ားေလဆင္းရဲေလပဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာကုိ သတိျပဳၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်စ္ႀကီးလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမုန္းႀကီးလုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ရွိရင္လည္း အခုိက္အတန္႔ပဲ ျဖစ္ေနမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခုိက္အတန္႔ေတြရဲ႕ အဆုံးမွာေတာ့ အ႐ႈံးေတြနဲ႔ပဲ ႀကံဳေတြ႕ရတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သံေယာဇဥ္ဆုိရင္ ခ်စ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မုန္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ခုလုံးဟာ အဆုံးမွာေတာ့ အျပစ္အ႐ႈံးေတြနဲ႔ ဆင္းရဲဒုကၡကုိသာ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့အတြက္ အခ်စ္အမုန္းမကင္းေသးတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ဒီသံေယာဇဥ္ကုိ အကုန္လုံး မပယ္ေသးႏုိင္ေတာင္မွ သတိတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္၊ တစ္စုံတစ္ခုအေပၚမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အခ်စ္အမုန္းကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး တစ္စတစ္စ ေလ်ာ့ခ်ႏုိင္ေအာင္ အခ်စ္အမုန္းအစား ေမတၱာတရား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဥေပကၡာတရားနဲ႔ အစားထုိးကာ ႀကိဳးစားပြားၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္သာ ေလ့က်င့္ ေနထုိင္ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ႏွလုံးသြင္းမွာ
အခ်စ္မ်ားက အျပစ္မ်ား၍
အမုန္းမ်ားက အ႐ႈံးပြား၏။
ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ေရွာင္ၾကဥ္ကင္း၍
ေမတၱာ (ဥေပကၡာ)ႏွလုံး က်င့္ကာသုံးသည့္
အျဖဴစင္ဆုံး ဤက်င့္ထုံးကား
အျပစ္လည္းကင္း အ႐ႈံးကင္းမည့္
မခ်စ္မမုန္း အေကာင္းဆုံးတည္း။ ။

Read more »

လြတ္လပ္မႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္တြင္

လူတုိင္းလူတုိင္း လြတ္လပ္မႈကုိ သေဘာက်ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေႏွာင္အဖဲြ႕မရွိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရတဲ့ ဘဝဟာ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေက်နပ္စရာပါပဲ။ ကုိယ္သြားခ်င္သလုိသြား၊ ကုိယ္လုပ္ခ်င္သလုိလုပ္၊ ကုိယ္ေနခ်င္သလုိေန၊ ကုိယ္ေျပာခ်င္သလုိေျပာ၊ ကုိယ္စားခ်င္သလုိစား၊ ကုိယ္ေသာက္ခ်င္သလုိေသာက္ စသျဖင့္ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ကုိယ့္ကုိ ဘယ္သူ႔အလုိမွ မပါဘဲ က်င္လည္ေနရတဲ့ဘဝ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလုိက္မလဲေပါ့။ ဒါက အေႏွာင္အဖဲြ႕ ေဘာင္ေတြနဲ႔ ေနေနရတဲ့သူေတြ အေနနဲ႔ ေတာင့္တတတ္တဲ့ လြတ္လပ္မႈရဲ႕ တမ္းခ်င္းဆုိလည္း မမွားပါဘူး။ လူရဲ႕စိတ္ကလည္း မလုပ္နဲ႔ဆုိတဲ့ အရာကုိမွ လုပ္ခ်င္ေနတတ္ၾကတာ ဆုိေတာ့ အေႏွာင္အဖဲြ႕ေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ၊ ေဘာင္ကနားေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့အခါ ဒီအေႏွာင္အဖဲြ႕ အကန္႔ေတြကေနၿပီး ႐ုန္းထြက္ကာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနပစ္ခ်င္ၾကတာ အမွန္ပါပဲ။ ဆုိေတာ့ကား လြတ္လပ္မႈကုိေတာင့္တၿပီး လြတ္လပ္မႈကုိ ရလာတဲ့အခါ အဲဒီလြတ္လပ္မႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာက်ေတာ့ေကာ လြတ္လပ္မႈဟာ တကယ္လြတ္လပ္ရဲ႕လားဆုိေတာ့…။

ဟုတ္ပါတယ္။ သူသူကုိယ္ကုိယ္ လြတ္လပ္တာေတာ့ လြတ္လပ္ခ်င္ၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္လြတ္လပ္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အဲဒီလြတ္လပ္မႈရဲ႕ေနာက္မွာ မလြတ္လပ္တာေတြက ေရာက္လာ ေနတတ္တယ္ဆုိတာ လြတ္တုန္းခဏမွာေတာ့ အားလုံးက သတိျပဳမိၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လြတ္လပ္မႈကုိ လုိခ်င္လုိ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနပစ္လုိက္တာရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ မလြတ္မလပ္ေတြ ျဖစ္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ လြတ္လပ္မႈဟာ ေနရာတကာတုိင္း မေကာင္းပါလားဆုိတဲ့ ေနာင္တေလးေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာ လြတ္ေနသူေတြ အေနနဲ႔ သတိထားမိၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လြတ္လပ္တာေကာင္းေပမယ့္ လြတ္တုိင္းမေကာင္းဘူးဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မထိန္းႏုိင္သူေတြ အေနနဲ႔ အထူးသတိျပဳရမယ့္ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သိတဲ့အတုိင္းပဲ။ လူ႔ရဲ႕စိတ္ဟာ တစ္ခါတစ္ေလ ထိန္းခ်ဳပ္ေနတဲ့ၾကားထဲကကုိပဲ ကုိယ့္အလုိအတုိင္း မျဖစ္ဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သလုိ၊ သူတပ္မက္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနတာဆုိေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ မရွိဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာ လြတ္ထားလုိက္လုိ႔ကေတာ့ စိတ္ကဆဲြရာေနာက္ အကုန္ေရာက္ကုန္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္က ဆဲြၿပီဆုိရင္လည္း ေကာင္းတဲ့အာ႐ုံ၊ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာေတာ့ ဆဲြမွာမဟုတ္ပါဘူး။ မေကာင္းတဲ့အာ႐ုံ၊ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြမွာပဲ ဆဲြသြားမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကကုိယ့္ကုိ အဲဒီလုိ မေကာင္းတဲ့အာ႐ုံေတြမွာ ဆဲြေစသြားရင္ေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း အဲဒီမေကာင္းတဲ့ အာ႐ုံေတြမွာ စဲြေနေတာ့တာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႊတ္ထားတဲ့စိတ္ဟာ မေကာင္းတဲ့အာ႐ုံေတြရွိရာကုိ ဆဲြေခၚသြားတတ္ၿပီး အဲဒီလြတ္လပ္တဲ့စိတ္ရဲ႕ ေခၚရာေနာက္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္မႈမရွိဘဲ လုိက္မိသြားရင္ေတာ့ ကုိယ္လည္းပဲ အဲဒီမေကာင္းတဲ့ အာ႐ုံေတြမွာ စဲြေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မေကာင္းတာေတြမွာ စဲြေနမိရင္ေတာ့ ၾကာရင္လြတ္လပ္မႈ မရွိေတာ့ဘဲ ေနာက္ေတာ့တျဖည္းျဖည္း လြတ္လြတ္လာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လာရင္ ကၽြတ္လာတတ္ၿပီး ကၽြတ္လာရင္ေတာ့ လႊင့္သြားၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ လြတ္လုိရာက မလြတ္ဘဲ လႊင့္သြားတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား လြတ္လပ္မႈဟာ ေကာင္းေပမယ့္ လြတ္လပ္မႈရဲ႕ဒဏ္ကုိ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေသးတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ အထိန္းအကြပ္ဆုိတာေတာ့ ရွိဖုိ႔လုိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္နဲ႔ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ ရွိေနတာေတာင္ မေကာင္းတဲ့အာ႐ုံေတြမွာ မရရေအာင္ လုိက္လုပ္တတ္တဲ့ သေဘာရွိေနတာ ဆုိေတာ့ ကုိယ္ကလည္းစိတ္ကုိ လႊတ္ထားမယ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကလည္း မရွိဘူးဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား လြတ္သြားၾကမလဲဆုိတာ ေတြးၾကည့္ဖုိ႔ေတာင္ လြယ္မယ္မထင္လွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း မရင့္က်က္ေသး၊ မိဘဆရာသမား၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း စတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႔လည္း ေဝးေနေသးတဲ့ လူငယ္ေတြဆုိရင္ လြတ္လပ္မႈကုိ လြတ္လပ္သလုိ ေနပစ္လုိက္ၾကေတာ့ လြတ္လြန္းအားႀကီးၿပီး လႊင့္ကုန္တဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလုိ႔ရတဲ့ ႏုိင္ငံရပ္ျခား တုိင္းတပါးမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ သူေတြဆုိရင္ ပုိလုိေတာင္ ဆုိးႏုိင္ပါေသးတယ္။

ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ကုိယ္တုိင္လည္း ႏုိင္ငံျခား တုိင္းျပည္မွာ ေရာက္ေနတာဆုိေတာ့ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကုိ ခံစားမိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္လွၿပီး ဝတၳဳေၾကးေငြလည္း ရွာလုိ႔ရေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြဆုိေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္တယ္ဆုိရင္ ႀကိဳက္သလုိ ေနလုိ႔ရတဲ့ အေနအထားေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ပုိဆုိးတာက မိဘဆရာသမား စတဲ့ အႀကီးအကဲ အထိန္းအကြပ္ေတြနဲ႔ပါ ေဝးေနတာေတြက လြတ္လပ္မႈကုိ ပုိျဖစ္ေစတဲ့ သေဘာမ်ိဳးလုိ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေနၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မထိန္းလုိ႔ကေတာ့ လြတ္ခ်င္သလုိ လြတ္ေနၾကမွာ အမွန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းတုိ႔နဲ႔သိတဲ့ ဒကာေလး တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက အေျခအေနနဲ႔ ျပည္ပကုိေရာက္သြားၿပီးမွ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အေျခအေနေတြ အမ်ားႀကီးကုိ ကြာျခားသြားေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက မိဘညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွစ္မေတြရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈက ရွိေနေသးေတာ့ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ မေကာင္းတာေတြ လုပ္ခ်င္တာေတာင္မွ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ ေနခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနက ျပည္ပကိုေရာက္လာၿပီး အထိန္းအကြပ္လည္းေဝး၊ ေပါင္းသင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြကလည္း ေသာက္ေသာက္စားစား သမားေလးေတြ ျဖစ္ေနေလေတာ့ အရင္တုန္းက မလုပ္ဖူးတဲ့ အလုပ္ေတြအထိ လုပ္ျဖစ္ေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေလးေတြဟာ အခုဆုိရင္ ေကာင္းေကာင္းလည္းေသာက္တတ္၊ ေကာင္းေကာင္းလည္း ေလာင္းကစားလုပ္တတ္၊ ေကာင္းေကာင္းလည္း အမ်ိဳးသမီး လုိက္စားတတ္ေနၿပီး ရွာသမွ်လည္း မစုမိသေလာက္ကို ျဖစ္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက ဒီအလုပ္ေတြမွာ စဲြမိရာက အရင္တုန္းက လုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေလးေတြေတာင္ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ ေနခ်င္သလုိ ေနပစ္လုိက္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေသာက္အစား မ်ားလာရင္ ေမ့ေလ်ာ့မႈေတြလည္း မ်ားလာတတ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးရတနာသုံးပါးပါ ေမ့လာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ လြတ္လပ္မႈကုိ လုိက္မိရာက အထိန္းအကြပ္မရွိ လြတ္လပ္မိျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ဆုိးက်ိဳးတစ္စိပ္တစ္ေဒသပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္မႈဟာ ေကာင္းေပမယ့္ ကုိယ့္အက်ိဳးကုိ ထိခုိက္တဲ့အထိေတာ့ မလြတ္လပ္သင့္ပါဘူး။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိတယ္ဆုိၿပီး စိတ္ထင္သလုိ ဗရမ္းဗတာ လုပ္ပစ္လုိက္တဲ့အထိေတာ့ မလြတ္လပ္သင့္ပါဘူး။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာတာကုိ ႀကိဳက္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္အတြက္လည္း မေကာင္း၊ အမ်ားအတြက္လည္း ထိခုိက္မယ့္ အေျပာအဆုိမ်ိဳးကုိ ေျပာဆုိတဲ့အထိေတာ့ မလြတ္လပ္သင့္ပါဘူး။ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ကုိယ့္ကုိ ကုိယ္ေတြးခ်င္သလုိေတြးႏုိင္၊ ကုိယ္စဥ္းစားခ်င္သလုိ စဥ္းစားႏုိင္ေပမယ့္ အကုသုိလ္ျဖစ္ေစမယ့္ အေတြးမ်ိဳး၊ ကိေလသာရာဂတရားကို တုိးပြားေစမယ့္အေတြးမ်ိဳး၊ သူတပါးအက်ိဳး ပ်က္ဆီးရာပ်က္ဆီးေၾကာင္း ျဖစ္ေစမယ့္အေတြးမ်ိဳးကုိ အခ်ိန္ျပည့္ ေတြးေနတဲ့အထိေတာ့ မလြတ္လပ္သင့္ပါဘူး။ အဲဒီလုိ လြတ္လပ္တုိင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနထုိင္ေျပာဆုိႀကံစည္ လုိက္မယ္ဆုိရင္ အရင္ဆုံး ထိခုိက္မွာက ဘယ္သူလဲဆုိေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိတာေကာင္းတယ္၊ အေႏွာင္အဖဲြ႕ေတြမရွိတာ ေကာင္းတယ္လုိ႔ လက္ခံၿပီး ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြနဲ႔ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ လြတ္လပ္မႈကုိ ရွာေဖြတာဟာ တကယ္မလြတ္လပ္ဘဲ ပုိၿပီးေတာင္ အေႏွာင္အဖဲြ႕ကုိ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ အမွန္တကယ္ လြတ္လပ္ခ်င္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီတဒဂၤ အေႏွာင္အဖဲြ႕ေတြက ႐ုန္းထြန္ႏုိင္ေအာင္၊ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းကသာ အေကာင္းဆုံး လြတ္လပ္မႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိေအာင္ဆုိၿပီး ရွာေဖြထားတဲ့ အေပ်ာ္အပါးမ်ား၊ အာ႐ုံတရားမ်ား၊ ကိေလသာတရားမ်ားဟာ လြတ္လပ္မႈ မျဖစ္ဘဲ ပုိလုိ႔ေတာင္ အေႏွာင္အဖဲြ႔ကုိ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့အတြက္ အဲဒီအေႏွာင္အေတြကေန ႐ုန္းထြန္းႏုိင္မွသာ တကယ္လြတ္လပ္မႈကုိ ျဖစ္ေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ တကယ္လြတ္လပ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ လြတ္လပ္မႈကုိ ပိတ္ပင္ထားတဲ့ အေႏွာင္အဖဲြ႕ေတြကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက သတၱဝါအမ်ား ေတာင့္တထားတဲ့ လြတ္လပ္မႈမ်ားဟာ တကယ္လြတ္လပ္မႈ မဟုတ္ဘဲ ပုိလုိ႔ေတာင္ က်ဥ္းၾကပ္ေစတဲ့ လြတ္လပ္မႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က မလြတ္မလပ္မႈရဲ႕ အေႏွာင္အဖဲြ႕မ်ားသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တကယ္လြတ္လပ္ေစတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ တကယ္လြတ္လပ္မႈဆုိတာ အေႏွာင္အဖဲြ႕မွန္သမွ်၊ ကိေလသာမွန္သမွ်၊ အာ႐ုံမွန္သမွ်ကေန ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ျခင္းသာျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီအရာမ်ားကေန ႐ုန္းထြက္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီလုိ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အေႏွာင္အဖဲြ႕ကုိ ျပတ္ေတာက္ေစႏုိင္တဲ့ သီလကုိ အေျခခံတဲ့ သတိပ႒ာန္ အက်င့္မွန္ကုိသာ ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံ အားထုတ္ၿပီး မလြတ္လပ္တဲ့အရာေတြကုိ လြတ္လပ္ေအာင္ ျဖတ္ေတာက္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္မႈကုိ လုိခ်င္ေတာင့္တၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိေအာင္ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္နဲ႔ အာ႐ုံအမ်ိဳးမ်ိဳးေနာက္ကုိ တေကာက္ေကာက္လုိက္ရင္း လြတ္လပ္မႈကုိ ရွာေနၾကတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ မိမိတုိ႔ ရွာေန၊ လုိက္ေနၾကတဲ့ လြတ္လပ္မႈမ်ားဟာ တကယ္လြတ္လပ္ေစတဲ့ လြတ္လပ္မႈ မဟုတ္ဘဲ အေႏွာင္အဖဲြ႕ကုိ ပုိလုိ႔ေတာင္ ျဖစ္ေစတဲ့ အရာမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး တကယ္လြတ္လပ္မႈကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္တာဟာ ကိေလသာအေႏွာင္အဖဲြ႕ အားလုံးကုိ ျဖတ္ေတာက္ေစႏုိင္တဲ့ သတိပ႒ာန္ အက်င့္မွန္လမ္းစဥ္သာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အမွန္လြတ္ေျမာက္ေစဖုိ႔ သတိပ႒ာန္အက်င့္ကုိသာ က်င့္လုိက္ၾကဖုိ႔ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္။

Read more »

ေနာက္ဆုံးေတာ့ကား

• ႏုနယ္႐ုပ္ဆင္း၊ လွပျခင္းကား၊ အုိမင္းေနာက္ဆုံးရွိေခ်၏။
• ဥစၥာဆင္ျမင္း၊ ေပါမ်ားျခင္းကား၊ ယုိယြင္းေနာက္ဆုံးရွိေခ်၏။
• ဝိညာဏ္တင္းလင္း၊ သက္ရွင္ျခင္းကား၊ ေသမင္းေနာက္ဆုံးရွိေခ်၏။
• ခ်စ္ခင္ေပါင္းသင္း၊ ဆက္ဆံျခင္းကား၊ ေကြကြင္းေနာက္ဆုံးရွိေခ်၏။
• တက္ၾကြားၾကြၾကြ၊ ျမင့္သမွ်ကား၊ ေလွ်ာက်ေနာက္ဆုံးရွိေခ်၏။
• ခုံမင္ခယ၊ ခ်စ္သမွ်ကား၊ ေသာကေနာက္ဆုံးရွိေခ်၏။
• ပဲြလယ္ျပင္ပ၊ ခ်ီးမြမ္းၾကလည္း၊ ႐ႈတ္ခ်ေနာက္ဆုံးရွိေခ်၏။
• ၾကည္သာရႊင္ျပ၊ ခ်မ္းသာလွလည္း၊ ဒုကၡေနာက္ဆုံးရွိေခ်၏။
  (လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)

Read more »

ေလာကပါလတရား တကယ္ရွိသူဆုိတာ

ေလာကပါလ (ေလာကကုိေစာင့္ေရွာက္တဲ့) တရားဆုိတာ ဟိရီနဲ႔ ၾသတၱပၸတရားႏွစ္ပါးကုိ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဟိရီဆုိတာ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္လုပ္ရမွာ ရွက္တာကုိဆုိလုိၿပီး၊ ၾသတၱပၸဆုိတာ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ လုပ္ရမွာကုိ ေၾကာက္တာကုိ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ဆုိတာ လူသိရွင္ၾကား လုပ္လုိ႔ရတဲ့ အကုသုိလ္ေတြ ရွိသလုိ လူမသိသူမသိ လုပ္လုိ႔ရတဲ့ အကုသုိလ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ လူသိသူသိမွာဆုိးလုိ႔ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ မေကာင္းတာေတြကုိ မလုပ္ဘဲ ေရွာင္ေနၿပီး လူကြယ္ရာမွာ လုပ္ခ်င္သလုိ လုပ္ေနမယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ မေကာင္းမႈကေန တကယ္ရွက္ေၾကာက္ ေရွာင္ၾကဥ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကုိ တကယ္ရွက္ေၾကာက္တဲ့သူ၊ ေလာကပါလတရား တကယ္ရွိသူဆုိတာ ေရွ႕မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြယ္ရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ရဲ႕ အျပစ္ေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္ၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္တဲ့သူမ်ိဳးကုိသာ ဆုိတာျဖစ္တဲ့အတြက္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ အလုပ္ကုိ ေရွ႕ေနာက္ကြယ္ရာမထားဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေရွ႕ေနာက္ႏွစ္မ်ိဳးလုံးမွာ မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ကုိ ရွက္ေၾကာက္ေရွာင္ၾကဥ္တဲ့ သူကုိသာ တကယ္ ဟိရိၾသတၱပၸရွိတဲ့သူလုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ေကာင္းမႈကုသုိလ္နဲ႔ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ဆုိတာ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ လုပ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကြယ္ရာမွာလုပ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ကုိ က်န္တဲ့သူေတြ မသိႏုိင္ေပမယ့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ သိေနၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ မလုပ္ဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး လူကြယ္ရာမွာ လုပ္ခ်င္သလုိ လုပ္ေနတာကုိလည္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က သိေနၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အရဟံ ဂုဏ္ေတာ္အဖြင့္ကုိ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ဆိတ္ကြယ္ရာ အရပ္မွာပင္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကို ျပဳေတာ္မမူျခင္းဆုိတဲ့ အဖြင့္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ဟာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္တဲ့ ကြယ္ရာအရပ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူတပါးရဲ႕ စိတ္ကြယ္ရာ အရပ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကုိ ျပဳေတာ္မမူေတာ့တဲ့ အႏႈိင္းမဲ့အရွင္ျမတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ေတြ အေနနဲ႔ ဘုရားရွင္ေလာက္ ကြယ္ရာမွာ အကုသုိလ္ အလုပ္ေတြကုိ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ ဘုရားရွင္ကုိ အတုယူၿပီး ကြယ္ရာမွာလည္း အကုသုိလ္အလုပ္ေတြကုိ ေရွာင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ဆုိတာ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူကြယ္ရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မလုပ္ဘဲေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္တာ အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ တကယ္မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကုိ ရွက္ေၾကာက္ၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္တယ္ဆုိတဲ့သူဟာ အဲဒီလုိ မ်က္ေမွာက္မ်က္ကြယ္ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးမွာ မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ကုိ ရွက္ေၾကာက္ၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္တဲ့သူမ်ိဳးကုိသာ ဆုိတာျဖစ္ၿပီး ဒီလုိမ်က္ေမွာက္မ်က္ကြယ္ ႏွစ္ခုလုံးမွာ ဒီဟိရီၾသတၱပၸတရားေတြကုိ ေစာင့္ထိန္းတဲ့သူကုိသာ တကယ့္ေလာကပါလ တရားရွိသူ၊ ေလာကပါလ တရားနဲ႔ ျပည့္စုံသူလုိ႔ ေျပာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

Read more »

ကတိသစၥာ၊ တည္ေသာခါဝယ္

"ကတိသစၥာ၊ တည္ေသာခါ၌၊
ၾသဇာေလးနက္၊ ေပၚစီတက္၍၊
ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္၊ ေဆးဘက္၀င္၏။"
(႐ွင္မဟာသီလ၀ံသ)

ကတိတည္ျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္းဟူေသာ အက်င့္တရားမ်ားသည္ ေလာကလူသားမ်ားအတြက္ အလြန္အေရးႀကီးၿပီး တန္ဖုိးထားသင့္သည့္ ဂုဏ္သိကၡာမ်ားျဖစ္၏။ ကတိတည္ျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္းမ်ားသည္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာ အပုိင္းႏွင့္လည္း ဆက္စပ္ေနသကဲ့သုိ႔ ကတိတည္သူ၊ သစၥာရွိသူမ်ားသည္လည္း အက်င့္သီလၿမဲသူမ်ားအျဖစ္ ဂုဏ္တင့္ႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ ကတိသစၥာ တည္ေနသမွ် အခက္အခဲမွန္သမွ်ကုိလည္း ထုိအက်င့္တရားမ်ားျဖင့္ ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားႏုိင္ၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ သစၥာတရားသည္ ေမတၱာအားျဖင့္ ေပါင္းစပ္ႏုိင္လွ်င္ မျဖစ္ႏုိင္သည္မ်ားပင္ ျဖစ္လာႏုိင္ၿပီး သက္ရွိသက္မဲ့အားလုံးတုိ႔၏ အေျပာင္းအလဲျဖင့္ အေကာင္းမ်ားပင္ တဲြလာႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက ကတိသစၥာတည္လာပါက သက္မဲ့ျဖစ္သည့္ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ စသည္မ်ားပင္ ေဆးဘက္ဝင္လာတတ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

မွန္၏။ ကတိသစၥာသည္ တည္တ့ံလွ်င္ တည္တံ့ႏုိင္သည္ႏွင့္အမွ် အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ေကာင္းမ်ားကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္ေပ၏။ မိမိ၏ ကတိသစၥာ တည္တ့ံမႈကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ မိမိလည္း အေကာင္းမ်ား စုႏုိင္သကဲ့သုိ႔ သူတပါးကုိလည္း ေကာင္းမႈအစုမ်ား ျပဳေပးႏုိင္ေပ၏။ သစၥာစကားျဖင့္ အျပစ္အနာအဆာမ်ားကုိပင္ ေပ်ာက္ေပးေစႏုိင္၏။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ သစၥာစကားမ်ားကုိ တုိင္တည္မႈျပဳကာ သတၱဝါအမ်ား၏ ဒုကၡအေပါင္းကုိ ကယ္တင္ေပးဖူး၏။ သတၱဝါအမ်ား၏ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ားကုိ အရံအတားျပဳကာ အကာအကြယ္ျပဳေပးထားသည့္ ဘုရားရွင္၏ ပရိတ္ေဒသနာမ်ားတြင္ ထုိသုိ႔ေသာ သစၥာျပဳခ်က္မ်ားကုိ အမ်ားအျပား ေတြ႕ရမည္ျဖစ္၏။ ဗုဒၶ၏ ပရိတ္ေဒသနာေတာ္မ်ားတြင္ “ဧေတန သစၥဝေစၥန ေသာတၳိေတ ေဟာတု သဗၺဒါ” ဟူေသာ စကားမ်ားကုိ အမ်ားအျပား ေတြ႕ရမည္ျဖစ္၏။ ထုိစကား၏ အဓိပၸါယ္မွာ “ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ သတၱဝါမ်ားအား အခါခပ္သိမ္း ခ်မ္းသာျခင္းကုိ ျဖစ္ပါေစ”ဟူ၍ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ မွန္ကန္သည့္သစၥာ၊ တည္တ့ံသည့္ ကတိစကားမ်ားသည္ သတၱဝါမ်ားအား အားအသစ္ကုိျဖစ္ေစၿပီး ထုိအားမ်ားကပင္ သတၱဝါမ်ား၏ အခက္အခဲမ်ားကုိ ေျဖရွင္းေပးႏုိသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္၏။

အားဟုဆုိေသာ္လည္း စင္စစ္ထုိအားမ်ားသည္ မည့္သည့္တန္ခုိးရွင္၊ ဖန္တီးရွင္ကမွ် ျဖည့္ေပးႏုိင္သည့္ အားမ်ားမဟုတ္ဘဲ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာလွ်င္ ကတိတည္ျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္းဟူသည့္ အက်င့္သိကၡာ တရားမ်ားျဖင့္သာ ျပည့္ေစရမည့္အားမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ကတိမ်ားမ်ားတည္လွ်င္၊ သစၥာမ်ားမ်ားရွိလွ်င္ မိမိသႏၲန္တြင္ ထုိကတိသစၥာ တရားမ်ား၏ စြမ္းအားမ်ားသည္လည္း ပုိမိုတုိးပြားကာ လုိအပ္သည့္ အက်ိဳးတရားမ်ားကုိ ၿပီးေျမာက္ေစႏုိင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာအားလုံးတုိ႔၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ အက်ိဳးေကာင္းမ်ားကုိ ရယူလုိသူမ်ားသည္ ကတိသစၥာတရားမ်ားကုိ အခုိင္မာဆုံးျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရမည္ ျဖစ္ပါ၏။

အမွန္အားျဖင့္ ကတိသစၥာတည္ျခင္းဟူသည္ အျခားမဟုတ္၊ ကုိယ္က်င့္သိကၡာလုံေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ သီလလုံေနသူ တစ္ေယာက္သည္ စကားကုိအလြယ္ေျပာ၊ ကတိကုိ အလြယ္ေပးၿပီး ေစာင့္ထိန္းရမည့္ သစၥာတရားကုိ ခ်ိဳးေဖာက္သူ အျဖစ္မွလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေပ၏။ သာမန္လူမ်ား အေနျဖင့္ ေန႔စဥ္ေစာင့္ထိန္းရသည့္ ငါးပါးသီလကုိသာ မက်ိဳးမေပါက္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းထားႏုိင္လွ်င္ ကတိလည္း တည္ေနမည္ျဖစ္ၿပီး သစၥာလည္းရွိေနမည္သာ ျဖစ္၏။ ဥပမာအားျဖင့္ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္သည္ မိမိ၏ အိမ္ေထာင္သည္ အေပၚမွာ သစၥာရွိျခင္း၊ သူတပါးအက်ိဳး ယုတ္ေစမည့္ မဟုတ္မမွန္သည့္ စကားမ်ားကုိ ေျပာဆုိျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ေနျခင္းသည္ ငါးပါးသီလထဲမွ ကာေမသုမိစၧာစာရႏွင့္ မုသာဝါဒ သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ ေစာင့္ထိန္းေနျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အျပန္အေနျဖင့္ ထုိသီလမ်ားကုိ ေစာင့္ထိန္းေနသမွ် ကတိသစၥာမ်ားလည္း တည္ေနၾကၿပီးသား ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔ အက်င့္သိကၡာလုံသျဖင့္ ကတိသစၥာတည္ေနသူမ်ားသည္ ေလာကဓံ အလွည့္အေျပာင္းမ်ားေၾကာင့္ ဘဝအတက္အက်မ်ားႏွင့္ ႀကဳံႏုိင္ျငားေသာ္လည္း အေရးႀကီးသည့္အခါ မိမိတုိ႔၏ သီလတရားကုိ သက္ေသထားကာ သစၥာျပဳမည္ဆုိပါက ထုိသစၥာတရား၏ အားမ်ားျဖင့္ အခက္အခဲမ်ားကုိ ေက်ာ္လႊားႏုိင္မည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိက အက်င့္သိကၡာ ျမင့္မားစြာျဖင့္ ကတိသစၥာ တည္ထားလွ်င္ မိမိသာလွ်င္မဟုတ္ မိမိႏွင့္ ပတ္သက္သူမ်ားကုိပင္ သစၥာစကားျဖင့္ ဒုကၡအစုကုိ ေက်ာ္လႊားႏုိင္မည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ား ရင္းႏွီးၿပီးသားျဖစ္သည့္ အဂၤုလိမာလ ပရိတ္ေတာ္ကုိ ၾကည့္ပါက အဂၤုလိမာလ မေထရ္ႀကီးသည္ မိမိ၏ ကတိသစၥာစကားျဖင့္ မီးမဖြားႏုိင္သည့္ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးအား အလြယ္တကူ မီးဖြားႏုိင္ေစရန္ သစၥာျပဳကာ ေဘးရန္ကာေပးႏုိင္ခဲ့သည္ကုိ အထင္အရွား ေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္၏။ အဂၤုလိမာလ ပရိတ္ေတာ္၏ အဓိကအပုိင္းတြင္ အဂၤုလိမာလ မေထရ္ႀကီး သစၥာျပဳသည့္ စကားေတာ္မွာ “ႏွမ ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာဝက အရိယာ ျဖစ္ေတာ္မူၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ေသေစလုိေသာ ေစတနာျဖင့္ သူတပါးအသက္ကုိ သတ္ျဖတ္ျခင္းကုိ ျပဳလည္းမျပဳ၊ သိလည္းမသိေတာ့ေပ၊ ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ မီးဖြားရန္ အခက္အခဲျဖစ္ေနေသာ ခ်စ္ႏွမအား ခ်မ္းသာမႈျဖစ္ပါေစ”ဟူ၍ ျဖစ္၏။ အဂၤုလိမာလ မေထရ္ႀကီး၏ ထုိသစၥာစကားမွာ မိမိကုိယ္တုိင္ အက်င့္သီလပုိင္းကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းၿပီး ထုိအက်င့္သီလ ေကာင္းကုိသက္ေသျပဳ႕ကာ အမ်ားတကာ ခ်မ္းသာေရး သစၥာဆုိေပးထားသည့္ စကားျဖစ္သျဖင့္ ထုိအက်င့္သစၥာ အစြမ္းအားမ်ားသည္လည္း လက္ေတြ႕တြင္ သတၱဝါမ်ားအား ခ်မ္းသာမႈကုိ ျဖစ္ေစခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ အရင္းစစ္ေသာ္ အက်င့္သိကၡာေကာင္းသည္ သစၥာအားအျဖစ္ ေကာင္းျမတ္သည့္ ၾသဇာကုိ သက္ေရာက္ေပးျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိသူတပါး ခ်မ္းသာေရးအတြက္ အေကာင္းဆုံး သက္ေရာက္မႈကုိ ေပးလုိသူမ်ားသည္ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ေစာင့္ထိမ္းျခင္းဟူသည့္ ကတိသစၥာကုိ တည္တံ့ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရန္လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

စင္စစ္ ကတိသစၥာတရားသည္ အက်င့္သိကၡာ အားေကာင္းေနသမွ် အစြမ္းအာနိသင္မ်ားလည္း တုိးပြားေနမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိအခ်က္ကုိ ဘုရားလက္ထက္မွစ၍ ေရွးေရွးသူေတာ္ေကာင္းမ်ား၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ၾကည့္ပါက လက္ေတြ႕အားျဖင့္ သိႏုိင္မည္သာ ျဖစ္၏။ အက်င့္သီလ အားေကာင္းစြာျဖင့္ ဆုိခဲ့ၾကသည့္ သစၥာစကားမ်ားသည္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၊ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ား၏ အထံသုိ႔ပင္ ျပန္႔ႏွံ႔ကာ ထုိထုိသူေတာ္ေကာင္းမ်ား၊ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ား၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈျဖင့္ သတၱဝါမ်ားအား ခ်မ္းသာမႈကုိ ျဖစ္ေစခဲ့ၾကသည္မွာ အထင္အရွားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ကတိသစၥာတည္ျခင္းဟူေသာ အက်င့္သီလေကာင္းသည္ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ားအေပၚတြင္ သက္ေရာက္မႈျဖစ္ကာ ယုတ္စြာအဆုံး ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္မ်ားသည္ပင္ အစြမ္းထက္သည္အထိ အက်ိဳးရွိေစခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

သုိ႔ေသာ္ သဒၶါတရား၊ သီလတရား၊ ဝီရိယတရား၊ ပညာတရား၊ သတိတရားမ်ား ယုတ္ေလ်ာ့လာသည့္ ယေန႔ေခတ္ကာလတြင္ကား လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကတိတရားမ်ား ေဖာက္ဖ်က္ေနၾကသကဲ့သုိ႔ သစၥာတရားမ်ားလည္း ေပ်ာက္ပ်က္ေနၾကသျဖင့္ ထုိကတိသစၥာတရား၏ စြမ္းပကားမ်ားမွာ ထင္သေလာက္ အစြမ္းမေရာက္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ေနရ၏။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကတိကုိ အလြယ္ေပးကာ အလြယ္ဖ်က္ေနတတ္ၾကသကဲ့သုိ႔ ေစာင့္ထိန္းရမည့္ သစၥာတရားမ်ားကုိလည္း မေစာင့္ထိန္းဘဲ အလြယ္တကူပင္ ေဖာက္ဖ်က္ေနတတ္ၾက၏။ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ အေရးကုိသာ ဦးစားေပးေနၿပီး ထုိအခုိက္အတန္႔ အဆင္ေျပေရးအတြက္ဆုိလွ်င္ လိမ္ေျပာရမွာလည္း ဝန္မေလး၊ မသိမသာတစ္မ်ိဳး၊ သိသိသာသာတစ္ဖုံ ခုိးဝွက္ရမည္ကုိလည္း မေၾကာက္လန္႔၊ အိမ္ေထာင္ရွိေနသူေရာ၊ မရွိသူမ်ားပါမက်န္ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္ကာ သစၥာဖ်က္ရမည္ကုိလည္း အေလးမထား၊ ေသာက္ေသာက္စားစား လုပ္ရမွာလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ ျဖစ္ေနတတ္ၾက၏။ ထုိသုိ႔အက်င့္တရားကုိ အေျခခံထားသည့္ ကတိသစၥာတရားမ်ား မတည္ဘဲ သြားေနၾကသျဖင့္ သတၱဝါမ်ားအား ဒုကၡတရားမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါတြင္လည္း သစၥာတရား၏ အစြမ္းအာနိသင္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမွာလည္း ထင္သေလာက္ အစြမ္းမထက္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။

အရင္းစစ္ေသာ္ သစၥာတရားက အစြမ္းမထက္ျခင္းမဟုတ္၊ မိမိတုိ႔၏ အက်င့္တရားမ်ားက အစြမ္းထက္ေအာင္ မေထာက္ပံ့ႏုိင္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အကယ္၍သာ အက်င့္တရားကုိ ေကာင္းေအာင္ေနထုိင္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ အက်င့္ေကာင္းသျဖင့္ ကတိလည္းေကာင္းမည္ျဖစ္ၿပီး သစၥာလည္းေကာင္းေနမည္ျဖစ္ကာ ကတိသစၥာ ေကာင္းလာလွ်င္ ထုိအေကာင္းမ်ား၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈသည္လည္း ၾသဇာေကာင္းမ်ားအျဖစ္ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ကာ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ားအထိ သက္ေရာက္မႈျဖစ္ေစလ်က္ အက်ိဳးေကာင္းမ်ားကုိ ျဖစ္လာေစမည္မွာ မလဲြဧကန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ ယေန႔ေခတ္တြင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာအပုိင္းတြင္ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္လာေနသည္ႏွင့္အမွ် ကတိမတည္ျခင္း၊ သစၥာမရွိျခင္းမ်ားသည္လည္း ပုိမိုမ်ားျပားလာကာ ထုိကတိသစၥာ ေဖာက္ဖ်က္မႈမ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ား၏ အစြမ္းသတၱိမ်ားသည္လည္း တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္လာေနၾကျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ထုိအခ်က္ကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ေလာကသားမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ သႏၲာန္တြင္ ကတိသစၥာတည္တံ့ေစလ်က္ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ားအထိ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစကာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေကာင္းမ်ား ရရွိႏုိင္ၾကေစရန္ မိမိတုိ႔၏ အက်င့္သိကၡာကုိသာ ေကာင္းမြန္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဘုံသား လူအမ်ားအေနျဖင့္ အပ်က္တရားမ်ား မ်ားမ်ားလာသည့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ မည္သူ တရားပ်က္ပ်က္ မိမိတုိ႔မပ်က္ေအာင္၊ မည္သူ ကတိသစၥာပ်က္ပ်က္ မိမိတုိ႔မပ်က္ေအာင္ ကတိသစၥာတည္တံ့ျခင္း၏ အေျခခံအေၾကာင္းျဖစ္သည့္ အက်င့္သိကၡာပုိင္းကုိသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ရင္း မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာ သဒၶါ၊ သီလ၊ သတိ၊ ပညာ၊ ဝိရီယတရားမ်ားျဖင့္ မိမိတုိ႔၏အစြမ္းကုိ ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကဖုိ႔ သတိေပးတုိက္တြန္းလုိက္ရပါသည္။

Read more »

သႆတပုိင္ရွင္ (သုိ႔) ဗကျဗဟၼာ

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ထူးျခားသည့္ ေအာင္ျမင္ျခင္းမ်ားတြင္ ဗကျဗဟၼာႀကီးအား ေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္ ေအာင္ျခင္းသည္လည္း တစ္ခုအပါအဝင္ ျဖစ္၏။ ေအာင္ျမင္ျခင္းဟု ဆုိသည္ထက္ အယူမွားကုိ ေခ်ဖ်က္ေပးခဲ့ျခင္းဟု ဆုိက ပုိ၍သင့္ေလ်ာ္မည္ ျဖစ္၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အယူလဲြေနသည္ ဗကျဗဟၼာႀကီးကုိ မွန္ကန္သည့္ အယူဝါဒျဖင့္ တည့္မွတ္ေပးခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ဗကျဗဟၼာႀကီး ဆဲြကုိင္ထားသည့္ အယူဝါဒမွာ သႆတဝါဒ ျဖစ္၏။ သႆတဝါဒဟူသည္ “အရာအားလုံးသည္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္း မရွိ၊ အၿမဲတည္တ့ံေနသည္”ဟု ယူဆသည့္ ဝါဒမ်ိဳးျဖစ္၏။ ဗကျဗဟၼာႀကီး ယူဆမည္ဆုိလွ်င္လည္း ယူဆခ်င္စရာပင္။ ျဗဟၼာႀကီး၏ သက္တမ္းသည္ အလြန္ရွည္လြန္းလွ၏။ ႏွစ္ကာလရွည္ၾကာစြာ ျမင္ေနရသည့္အာ႐ုံမ်ား၊ က်င္လည္ေနရသည့္ အရာမ်ားသည္ တသတ္မတ္တည္းျဖစ္ကာ မေျပာင္းလဲသည့္ သေဘာကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနသျဖင့္လည္း အရာအားလုံးသည္ အၿမဲတည္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္ေနျခင္း ျဖစ္ေပ၏။ ဗကျဗဟၼာႀကီးသည္ ျဗဟၼာ့ဘုံ အဆင့္ဆင့္တြင္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ႏွစ္ပရိေစၧဒ ၾကာေညာင္းလွသျဖင့္ စုေတရသည့္ နာမ္႐ုပ္အစဥ္ကုိလည္း မမွတ္မိ၊ ပဋိသေႏၶလည္း မထင္ျဖစ္ကာ ပကတိျဖစ္ၿမဲတုိင္းေသာ ကုိယ္အထည္ျဒပ္ ရွိေနသည္ဟု ထင္မွတ္မိေနျခင္း ျဖစ္၏။

ဗကျဗဟၼာႀကီးသည္ ျဗဟၼာဇာတ္သည္ ျမတ္ေသာၿမဲေသာ နိစၥဓူဝျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာျဖစ္ၿပီး ထုိထက္သာလြန္သည့္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာဟူသည္ မရွိ၊ မိမိပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ ျဗဟၼာ့ကုိယ္သည္လည္း အုိျခင္းနာျခင္း ေသျခင္းစသည့္ ဆင္းရဲမရွိဘဲ အတိသုချဖစ္သည့္ ခ်မ္းသာသာ ျဖစ္သည္ စသည္ျဖင့္ အယူသည္းေနသူျဖစ္၏။ သူသာလွ်င္မဟုတ္ သူ၏မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းျဖစ္သည့္ ျဗဟၼာေပါင္း (၇၀)တုိ႔သည္လည္း ဤနည္းအတူပင္ အရာအားလုံးသည္ ၿမဲသည္ဟု ယူဆေနသည့္ သႆတပုိင္ရွင္မ်ားပင္ ျဖစ္ေနေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေၾကာင္းလည္းစုံ၊ ကၽြတ္ခ်ိန္လည္းႀကဳံသည့္ အခါတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဗကျဗဟၼာႏွင့္တကြ သႆတပုိင္ရွင္မ်ား၏ အယူမွားကုိ ေခ်ဖ်က္ေပးရန္ ျဗဟၼာ့ျပည္သုိ႔ ၾကြေရာက္ေတာ္မူၿပီး အမွန္တရားကုိ ေဟာၾကားေပးေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။

ဘုရားရွင္ ၾကြေတာ္မူလာသည္ကုိ ျမင္ျမင္ခ်င္း ဗကျဗဟၼာႀကီးက ဝမ္းသာအားရျဖင့္ “အုိ အရွင္ေဂါတမ ေကာင္းေသာလာျခင္းပါပဲ၊ ခဏခဏ မလာဘဲ ဘာေၾကာင့္ အခုလုိ အၾကာႀကီးေနမွ ၾကြေတာ္မူလာရပါသလဲ ဘုရား၊ တကယ္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား အေနနဲ႔လည္း မပ်က္စီးဘဲ အၿမဲတည္တံ့ေနတဲ့ ဒီျဗဟၼာဘုံကုိေရာက္ေအာင္ လုပ္သင့္ပါတယ္၊ တကယ့္နိဗၺာန္ဘုံဆုိတာ တစ္ျခားမဟုတ္ဘူး၊ ဒီျဗဟၼာ့ဘုံကုိပဲ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားရင္း မိမိကုိယ္ႏွင့္ မိမိဘုံဌာန၏ ၿမဲျမန္စြာတည္ေနျခင္း သေဘာကုိ ညႊန္းဆုိေနေပေတာ့၏။

ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “အုိ ဗကျဗဟၼာ သင့္အျဖစ္ကလည္း သနားစရာ ေကာင္းေပစြ၊ မသိမႈ အဝိဇၨာက အားႀကီးေနေပစြ၊ သင့္အျဖစ္က ၿမႇံဳးတြင္းမွာရွိေနတဲ့ ငွက္က အျပင္မွာလြတ္ထြက္ေနတဲ့ သတၱဝါေတြကုိ ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ ဒီၿမႇဳံးထဲကုိ လာခဲ့ၾကလုိ႔ ဆုိေနသလုိ ျဖစ္ေနပါတကား၊ သင့္အျဖစ္က ကုိယ္ျဖစ္မယ့္ေဘးကုိ မျမင္ဘဲ မၿမဲတာကုိ ၿမဲတယ္၊ မခ်မ္းသာတာကုိ ခ်မ္းသာတယ္လုိ႔ ထင္ေနၿပီး ဝဋ္ကင္းျပတ္ရာ နိဗၺာန္ဟာ အမွန္ရွိေနပါရဲ႕နဲ႔ ျဗဟၼာ့ျပည္ကုိမွ နိဗၺာန္လုိ႔ ထင္ေနပါတကား၊ သနားစဖြယ္အျဖစ္ပါလား” စသည္ျဖင့္ ျပန္လည္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူလုိက္၏။

ဗကျဗဟၼာႀကီးသည္ မိမိႏွင့္အယူဝါဒတူ အျခားျဗဟၼာမ်ားေရွ႕တြင္ ထုိသုိ႔အေျပာခံလုိက္ရသျဖင့္ အလြန္ရွက္သြားၿပီး “အုိ အရွင္ေဂါတမ အရာအားလုံးဟာ ၿမဲတယ္လုိ႔ ယူထားတဲ့ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ျဗဟၼာေတြဟာ အရွင္ေဂါတမရဲ႕ မၿမဲျခင္း အနတၱဝါဒကုိ ဘယ္လုိမွ လက္မခံႏုိင္တဲ့အျပင္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ေဟာဒီျဗဟၼာဘုံကသာ တကယ့္ထာဝရတည္တံ့ေနတဲ့ နိဗၺာန္အစစ္ ျဖစ္ပါတယ္” ဟု ဆက္လက္ေလွ်ာက္ထားျပန္၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “အခ်င္း ဗကျဗဟၼာ သင့္အေနနဲ႔ ဒီျဗဟၼာဘုံမွာ ထာဝရတည္တံ့ေနတယ္လုိ႔ ဘယ္လုိပဲ ထင္ထင္ ဒီျဗဟၼာဘုံမွာ သင့္အေနနဲ႔ ၾကာၾကာေနရမွ ေနာက္ထပ္ အႏၲရကပ္ (၁၃၆၃၄၅)ကပ္ေလာက္ပဲဲျဖစ္ၿပီး၊ သင္ဟာ ဇာတိဇရာမရဏကုိလည္း မလြန္ဆန္ႏုိင္ေသးဘဲ ေသခ်ာေပါက္ ေသရဦးမွာျဖစ္တယ္၊ သင့္အေနနဲ႔ အသိပညာနဲ႔ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ဖုိ႔ လုိပါတယ္” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူလုိက္၏။

ဗကျဗဟၼာႀကီးသည္ ဘုရားရွင္က သူ႔အား ထုိသုိ႔မိန္႔ေတာ္မူသျဖင့္ အလြန္ေဒါသထြက္သြားၿပီး “အုိ လူသားဘုရား အရွင္ေဂါတမ ကၽြႏ္ုပ္ကဲ့သုိ႔ေသာသူကုိ ထာဝရမတည္ ေသရမည္လုိ႔ ဆုိေနေပမယ့္ ဒီစကားကုိ ကၽြႏ္ုပ္လက္မခံႏုိင္ပါဘူး၊ တကယ္လုိ႔ အရွင္ေဂါတမဆုိတဲ့အတုိင္း အမွန္ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ ကၽြႏ္ုပ္ကုိ သက္ေသျပပါ၊ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အတိတ္ဘဝက ဘာျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္၊ ဘယ္လုိအလုပ္ေတြေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ဒီလုိဘုံဘဝမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ သက္ေသျပပါ၊ အဲဒီလုိ ေျပာႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္အေနနဲ႔ အရွင္ေဂါတမဟာ ကၽြႏ္ုပ္ထက္သာလြန္သူအျဖစ္ လက္ခံၿပီး သင့္ထံမွာကၽြႏု္ပ္ ဒူးေထာက္အ႐ႈံးေပးကာ အရွင္ေဂါတမကုိ ဆည္းကပ္ကုိးကြယ္ပါမယ္၊ ကၽြႏ္ုပ္အတိတ္ကုိသာ ေျပာျပပါ”ဟု ေတာင္းဆုိလုိက္၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ဗကျဗဟၼာ အမွန္အားျဖင့္ ငါသည္ သင္၏လားရာကုိ လည္းေကာင္း၊ သင္၏ဆုိက္ေရာက္ရာကုိ လည္းေကာင္း၊ သင္၏ တန္ခုိးစြမ္းပကားကုိလည္းေကာင္း၊ ဗကျဗဟၼာသည္ မည္သည့္ဘဝမွလာၿပီး မည္သည့္ဘဝသုိ႔ သြားမည္၊ မည္မွ်တန္ခုိးရွိသည္ကုိ အားလုံးသိ၏၊ သင္သည္ လြန္ေလၿပီးေသာ အတိတ္ဘဝတစ္ခုက ဗာရာဏသီျပည္၌ ေကသဝအမည္ရွိသည့္ ပုဏၰားတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေတာထြက္ကာ ရေသ့ျပဳလ်က္ တရားအားလုပ္ အားထုတ္ခဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိေကသဝ ရေသ့ဘဝတြင္ တစ္ခါက သဲကႏၲာရသုိ႔ ေရာက္လာသည့္ လွည္းကုန္သည္ငါးရာတုိ႔အား အစာေရစာေပးကာ အသက္ကုိ ကယ္တင္ဖူးခဲ့ေၾကာင္း၊ တစ္ခါတြင္လည္း သူခုိးဓားျပမ်ားေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေနခဲ့သည့္ ေက်းရြာတစ္ခုရွိ ကေလးသူငယ္မ်ားႏွင့္ ဒုကၡသည္မ်ားအား ထုိသူခုိးဓားျပမ်ားလက္မွလြတ္ေစလ်က္ အသက္ကုိ ကယ္တင္ေပးခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ တစ္ခါတြင္လည္း ဆင္ဖမ္းသမား ငါးရာတုိ႔ကို ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္မည့္ နဂါးမင္း၏ လက္မွအသက္ကုိလုကာ ထုိဆင္ဖမ္းသမားမ်ားအား ကယ္တင္ေပးခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ ဗကျဗဟၼာ သင္သည္ ေကသဝရေသ့ ဘဝျဖစ္စဥ္က ငါဘုရားသည္လည္း သင္၏တပည့္ ကပၸရရေသ့ အေနျဖင့္ အတူတရားက်င့္ခဲစဥ္ တပည့္ျဖစ္တဲ့ ကပၸရ ရေသ့ကုိ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ငဲ့ကြက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ စင္စစ္ သင္သည္ လူ႔ဘဝရစဥ္ ေကသရ ရေသ့အျဖစ္ျဖင့္ အသက္ကယ္ခဲ့သည့္ ေကာင္းမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ယခုကဲ့သုိ႔ ျဗဟၼာျပည္တြင္ အသက္ရွည္ရွည္ ေနခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ဗကျဗဟၼာႀကီး၏ အတိတ္ကုိ ျပန္လည္ေဟာၾကားေပေတာ္မူ၏။

ထုိ႔အျပင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဆက္လက္၍ “ဗကျဗဟၼာ ဤအတိတ္အေၾကာင္းတြင္မဟုတ္၊ ငါဘုရားသည္ သင္မသိႏုိင္သည့္ သင္၏ အတိတ္ျဗဟၼာ ဘဝမ်ားကုိလည္း သိေၾကာင္း၊ သင္သည္ ယခု ဗကျဗဟၼာအျဖစ္ျဖင့္ ဤဘုံသုိ႔ မေရာက္မီက အာဘႆရာ အမည္ရွိသည့္ ျဗဟၼာဘုံတြင္ ျဖစ္ခဲ့ေသးေၾကာင္း၊ ထုိဘုံမွစုေတၿပီး ယခုဘုံသုိ႔ သင္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သင္သည္ကား ယခုလက္ရွိဘုံဘဝတြင္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေနရသျဖင့္ သင္၏ဘဝအစစ္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ငါဘုရားသည္ သင္မသိသည့္အရာ အားလုံးကုိ သိေန၏၊ ထုိ႔ေၾကာင္းသင္သည္ ငါႏွင့္တုၿပိဳင္၍ မည္သုိ႔မွ် မတတတ္ႏုိင္သည္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူလုိက္၏။

သုိ႔ေသာ္ ဗကျဗဟၼာသည္ အလြယ္တကူ လက္မခံေသးဘဲ “ အရွင္ေဂါတမ ရွိပါေစ၊ ယခုကၽြႏ္ုပ္သည္ အရွင္ေဂါတမ မျမင္ရေအာင္ ခ်က္ခ်င္းကြယ္ေပ်ာက္ျပပါမည္၊ အရွင္ေဂါတမ ေစာင့္ၾကည့္ပါ၊ ကၽြႏု္ပ္သည့္ သင့္ထက္တန္ခုိးအရာ၊ စြမ္းပကားအရာ သာလြန္သည္ကုိ ျပပါမည္ ေစာင့္ၾကည့္ပါ”ဟု ဆုိကာ မိမိကုိယ္ကုိ ကြယ္ေပ်ာက္ရန္ အားထုတ္ျပေသာ္လည္း မရဘဲ ျဖစ္ေနေလ၏။

ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ဗကျဗဟၼာ သင္မည္သုိ႔ပင္ ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ အားထုတ္ေသာ္လည္း ငါဘုရားမ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္သြားေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေပ၊ ငါဘုရားသည္ သင္မည္သည့္ေနရာ၊ မည္သုိ႔ေသာ အေနအထား ရွိပါေစ၊ ျမင္ႏုိင္၏၊ စင္စစ္ သင္သည္ကား ငါဘုရားကုိ မျမင္ႏုိင္ေအာင္ ငါဘုရားသည္ လက္ေတြ႕ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္၏” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူကာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္၏ အသံကုိသာ ၾကားေစၿပီး ႐ုပ္ကုိမျမင္ႏုိင္ေအာင္ ဖန္ဆင္းျပေတာ္မူလုိက္၏။

ထုိအခါမွသာ ဗကျဗဟၼာႀကီးလည္း လက္ေတြ႕သေဘာေပါက္ လက္ခံလာၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား “အရွင္ေဂါတမ အရွင္ဘုရား၏ တန္ခုိးစြမ္းပကားကား ႀကီးမားလွေပစြ၊ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ျဗဟၼာမ်ားထက္ အဆအရာအေထာင္မက သာလြန္လွပါ၏၊ အရွင္ေဂါတမသည္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ျဗဟၼာမ်ား၏ ဘဝအသီးသီးႏွင့္ ေရွ႕ေနာက္အျဖစ္အပ်က္မ်ား၊ လဲြမွားေနသည့္ အယူဝါဒမ်ားကုိလည္း ထုတ္ေဖာ္ေဟာၾကားေတာ္ မူႏုိင္ပါ၏၊ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ အ႐ႈံးေပးပါၿပီ၊ ယခုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ အယူလဲြကုိပယ္ကာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူသည့္အတုိင္း လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးကာ ဘုရားရွင္ကုိ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ပါေတာ့မည္ ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားလုိက္ေလေတာ့၏။ (မဇၥ်ိမနိကာယ္၊ မူလပဏၰာသ၊ ျဗဟၼနိပႏၲိယသုတ္)

ဤကား အရာရာကုိ ၿမဲသည္ဟု ထင္မွတ္ေနသည့္ သႆတပုိင္ရွင္ ဗကျဗဟၼာႀကီးအား ေခ်ခၽြတ္ေတာ္မူခဲ့သည့္ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ ဗကျဗဟၼာအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤ၌ အဓိကေပးလုိသည့္ အသိမွာ သႆတအယူဝါဒႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ သႆတဝါဒသည္ ယေန႔ေခတ္တြင္လည္း လက္ခံလုိက္နာ က်င့္သုံးေနသူမ်ား အမ်ားအျပား ရွိေနေပ၏။ မၿမဲျခင္းတရားကုိ ၿမဲသည္ဟုထင္ကာ အယူလဲြေနသူမ်ား အလြန္မ်ားျပားလွ၏။ တုိေတာင္းလွသည့္ အခုိက္အတန္႔ႏွင့္ တဒဂၤရွိသည့္ ခဏအရွိမ်ားတြင္ ၿမဲသည္ဟု ထင္ေနၾကသူမ်ားလည္း ေပါမ်ားလွ၏။ စင္စစ္ ယေန႔လုိသက္တမ္းမ်ိဳး မဆုိထားႏွင့္ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားျပားလွသည့္ သက္တမ္းရွိသည့္ ျဗဟၼာမ်ားသည္လည္း ေနာက္ဆုံးတြင္ ပ်က္ဆီးၾကရမည္သာ ျဖစ္သည္ကုိ သတိျပဳမိပါက သိႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔ေခတ္ သႆတပုိင္ရွင္မ်ား အေနျဖင့္လည္း သႆတပုိင္ရွင္ ဗကျဗဟၼာႀကီးကဲ့သုိ႔ေသာ အယူလဲြသူမ်ားပင္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မွန္ကန္သည့္လမ္းကုိ ေရြးခ်ယ္သြားၾကသည္ကုိ သတိျပဳဆင္ၿပီး မိမိတုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆေနသကဲ့သုိ႔ အရာရာၿမဲသည္ဟူသည့္ အယူအဆမ်ားသည္ အမွန္အားျဖင့္ မၿမဲသည့္ အနိစၥသေဘာမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရာအားလုံးသည္ ပ်က္ဆီးျခင္းလ်င္ အဆုံးရွိေၾကာင္း ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ကာ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္တြင္သာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည့္ အလုပ္မ်ားကုိ ျပဳလုပ္ရင္း မွန္ကန္သည့္ အယူဝါဒအတုိင္း ေလ်ာက္လွမ္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးတုိက္တြန္း လုိက္ရပါသည္။

Read more »