Facebookက အေမးတစ္ပုဒ္ (၂)

ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ facebook (http://www.facebook.com/ashinvicitta)မွာ တင္ထားတဲ့ “ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္ျခင္း” ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ေအာက္မွာ ေမးထားတဲ့ အေမးေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းၿပီး သိသင့္တယ္ထင္လုိ႔ ျပန္လည္တင္ျပ ေပးလုိက္ပါတယ္။

ေမး။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတ္ေသတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တပည္႔ေတာ္ သိခ်င္တာေလး တစ္ခုကို ေမးေလွ်ာက္ခြင့္ျပဳပါ အရွင္ဘုရား။ အဲဒါ မေမးခင္ လူ (သတၱဝါ) ဟာ မိမိကိုယ္မိမိ အခ်စ္ဆံုးလို႔ တပည္႔ေတာ္ ၾကားနာဖူးပါတယ္ ဘုရား။ အဲဒါ ျမတ္စြာဘုရားေဟာတာ ဟုတ္မဟုတ္ သိခ်င္ပါတယ္။ အကယ္၍ ျမတ္စြာဘုရားက အဲလို ေဟာခဲ့တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အခ်စ္ဆံုးျဖစ္တဲ့လူဟာ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတ္ေသရတာလဲ ဆိုတာသိခ်င္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား။ ျပီးေတာ့ မိမိကိုယ္မိမိ အခ်စ္ဆံုးပါဆိုတဲ့လူဟာ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ျခားတစ္ေယာက္အတြက္ အသက္ေပးျပီး အေသခံ ၾကပါသလဲ။ ဥပမာ တိုက္ပြဲတစ္ခုခုမွာ ကိုယ္အရမ္းေလးစား ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဗိုလ္ၾကီးအတြက္ အသက္ေပးျပီး အေသခံ ကာကြယ္တဲ့ရဲေဘာ္တို႔၊ သားေလး ကားတိုက္ခံရမွာကို သားကိုတြန္းၿပီး အစားဝင္ ကားအတိုက္ခံၿပီး သားအစား အေသဝင္ခံလိုက္တဲ့မိခင္တို႔ အဲဒီအေၾကာင္းေလး တပည့္ေတာ္ သိခ်င္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါ။
သက္ႏုိင္

ေျဖ။ အတၱသမံ ေပမံ နတၳိ - မိမိထက္ ပုိၿပီး၊ ဘယ္သူ႔ကုိမွ၊ မခ်စ္ႏုိင္၊ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိအခ်စ္ဆုံး ဆုိတဲ့ဘုရား စကားေတာ္ရွိပါတယ္။ ဒီစကားက ပုထုဇဥ္သတၱဝါမ်ား ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာကုိ ေျပာထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္သတၱဝါေတြဟာ တဏွာမာနဒိ႒ိ တရားမ်ားရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ အျမဲေရွးတန္းတင္ကာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဦးစားေပးမႈေတြ ရွိတတ္တဲ့အတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အခ်စ္ဆုံးလုိ႔ ထင္ေနတတ္တဲ့ သေဘာကုိ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတဏွာမာနစတဲ့ တရားေတြေၾကာင့္ မိမိရဲ႕႐ုပ္နာမ္ေတြမွာ တဏွာနဲ႔စြဲလမ္းခ်စ္ခင္ တြယ္တာေနၿပီး အဲဒီလုိ မိမိကုိယ္ကုိ ခ်စ္ခင္မႈေၾကာင့္ပဲ မိမိနဲ႔ပတ္သက္ရာ၊ မိမိခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိး ေလးစားရာေတြမွာလည္း ခ်စ္ခင္တြယ္တာေနမိေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတၱဝါအမ်ား ခ်စ္ေလ့ရွိတာက ငါဆုိတဲ့အတၱကုိ ခ်စ္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အခ်စ္က အတၱကုန္ရာ၊ တဏွာကုန္ရာကုိ ခ်စ္ေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က မိမိကုိယ္ကုိ တကယ္ခ်စ္တယ္လုိ႔ဆုိရင္ ထုိမိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာေစာင့္ေရွာက္ရာ၏လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားေတာ္က ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ တကယ္ခ်စ္ရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္ေတြက ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး အက်င့္သီလကုိ ေကာင္းစြာေစာင့္ထိန္းကာ ကိေလသာကုန္ရာကုိ သုတ္သင္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းေတာ္မူထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေလာကသားေတြကေတာ့ တဏွာေပမစတဲ့ စဲြလမ္းမႈေတြနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အခ်စ္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာႀကီးကို အခ်စ္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငါ့စိတ္မွာ၊ ငါ့ခႏၶာမွာ ေသာကေတြ ဒုကၡေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ၿပီး မထူးပါဘူးကြာဆုိကာ ေနာက္ဆုံးကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသသြားတဲ့အထိ ျဖစ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီခႏၶာႀကီးနဲ႔ ဒီစိတ္ခံစားမႈကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ ျဖစ္တာပါ။ သာမန္ေတြးရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ခ်စ္တဲ့သူက ဘာလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသမွာလဲလုိ႔ ေတြးစရာရွိပါတယ္။ ဒီလုိခ်စ္လုိ႔လည္း ဒီ႐ုပ္နာမ္မွာ ဒီထက္ပုိၿပီး ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ဒုကၡေတြ မခံစားေစလုိ၊ မျဖစ္ေပၚေစလုိလုိ႔ ငါဆုိတဲ့တဏွာအစဲြ၊ ဒီ႐ုပ္ဒီခႏၶာျပတ္ရင္ ၿပီးတာပဲဆုိတဲ့ ဒိ႒ိအစဲြစတာေတြေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္သတ္ေသၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသသြားသူ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ၾကည့္ရင္စိတ္ခ်မ္းသာလုိ႔၊ ေပ်ာ္လုိ႔၊ အယူအဆမွန္လုိ႔ သတ္ေသသြားၾကတယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ဒုကၡမ်ားလုိ႔၊ အယူမွားလုိ႔ ျဖစ္တာေတြပဲ မ်ားေနတာကုိ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တကယ္ခ်စ္လုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ မခ်စ္လုိ႔ လုပ္ၾကတာပါ။ တကယ္ခ်စ္ရင္ ဒီဒုကၡေတြျဖစ္ေစတဲ့ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိစတဲ့ တရားေတြကုိပဲ သတ္ႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိပဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တဏွာနဲ႔ စဲြလမ္းမႈတင္ မလုံေလာက္ဘဲ ကုိယ္ခ်စ္ရတဲ့သူ၊ ကုိယ္ေလးစားရတဲ့သူ စတာေတြအထိ ဆက္စပ္ကာ စဲြလန္းတတ္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိငါစဲြေလးေတြေၾကာင့္ ငါ့သားေလး တစ္ခုခုျဖစ္မွာကုိ စုိးရိမ္တာ၊ ငါ့ဆရာ တစ္ခုခုျဖစ္မွာကုိ စုိးရိမ္တာေတြျဖစ္ၿပီး သူတုိ႔ေတြဘာမွ မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္လုိၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါေလးေတြက ဦးစီးထားၾကလုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကပ္ၿပီးေျပာေၾကးဆုိရင္ အဲဒီသူေတြ သူမ်ားသားသမီး အတြက္ဆုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အေသခံမလား၊ သူမ်ားက ေလးစားၾကည္ညိဳရတဲ့ သူမ်ားဆရာသမားအတြက္ဆုိ ဒီလုိ လုပ္ႏုိင္မလားဆုိေတာ့ ငါ့သားသမီးမွ မဟုတ္တာ၊ ငါ့ဆရာမွ မဟုတ္တာ စတာေတြ ျဖစ္ေပၚလာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ငါဆုိတဲ့ အတၱကုိခ်စ္ေနတဲ့ လဲြေနတဲ့ အခ်စ္လဲြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တကယ္ခ်စ္ရင္ ခုနေျပာသလုိ အက်င့္သီလကုိ ေကာင္းေအာင္လုပ္ၿပီး ကိေလသာ တဏွာကုန္ရာကုိပဲ ႀကိဳးစားၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

Read more »

ၾကားသိေနရ ရွတတ…

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႕ရျမင္ရ၊ ၾကားရ၊ သိရတတ္တဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အားမလုိအားမရ ျဖစ္ရတဲ့၊ စိတ္ထဲရင္ထဲမွာ ရွတတျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ နည္းနည္း ေျပာၾကည့္မလားလုိ႔ပါ။ ဒီလုိေျပာလုိ႔ လူ႔ကိစၥဝင္႐ႈတ္တယ္ဆုိၿပီး အျပစ္တင္ခ်င္သူေတြလည္း တင္ၾကပါေစ၊ အျပစ္ျမင္သူေတြလည္း ျမင္ၾကပါေစ၊ အျပစ္ျမင္ၿပီး ျပဳျပင္သူေတြလည္း ျပင္ၾကပါေစ၊ မျပဳျပင္လုိ႔ ဟုိထင္ဒီထင္ ထင္မယ္ဆုိလည္း ထင္ၾကပါေစေပါ့။ ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ အရင္းခံနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းတစ္သီး ပုဂၢလ အေနနဲ႔ တင္ျပသင့္တာေလးေတြ၊ အသိေပးသင့္တာေလးေတြေတာ့ အသိေပးရဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္းျမင္လုိ႔ ေျပာင္းျပင္သြားသူ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ စသည္ ရွိသြားတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ စာေတြေရးေပးေနရက်ိဳး၊ တစ္လုံးတစ္ပါဒ အသိမွ်ေပးရက်ိဳး နပ္ၿပီလုိ႔ ခံယူမိပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ျပင္သူမရွိဘူးဆုိေတာ့လည္း ဖတ္မိသူေတြ ဗဟုသုတလုိ႔ပဲ သေဘာထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက အမိႏိုင္ငံေတာ္ကေန ထြက္လာၿပီးမွ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ညာျဖစ္လုိ႔ဆုိတဲ့ ျပႆနာေတြပါ။ အဲဒီျပႆနာေတြကလည္း အလုပ္ထဲမွာ ျဖစ္တဲ့ျပႆနာ၊ အလုပ္ရွင္က ဖိႏွိပ္လုိ႔ ျဖစ္ရတဲ့ ျပႆနာေတြဆုိရင္ေတာ့ အထူးေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ ဒီလုိကိစၥမ်ိဳး ဆုိရင္ေတာ့ ဒါဟာ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈ အျပင္ လူ႔အခြင့္အေရး၊ အလုပ္သမား အခြင့္အေရးေတြအရ ေျပာသင့္ေျပာထုိက္၊ တုိင္သင့္တုိင္ထုိက္တာေတြ ျဖစ္လို႔ လုပ္ကုိလုပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပႆနာက လုပ္ငန္းခြင္ အျပင္မွာ ျဖစ္ၾကတဲ့ ျပႆနာေတြပါ။ ဒီျပႆနာေတြကလည္း ဘယ္သူမွလုပ္လုိ႔ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လုပ္လုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတဲ့ ျပႆနာေတြပဲ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကုိပဲ ဟုိဟာမေကာင္းလုိ႔၊ ဒါမေကာင္းလုိ႔၊ ဟုိလူေၾကာင့္၊ ဒီလူေၾကာင့္ စသျဖင့္ ဆုိလာျပန္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိဘယ္လုိသြားၿပီး ဘာလုပ္ေပးရမွန္းကုိ မသိရတာေတြလည္း ရွိေနတတ္တဲ့ အျဖစ္ပါ။ ဆုိၾကပါစုိ႔။ အရက္ဆုိင္သြားၿပီး အရက္အမူးလြန္ကာ ရန္ျဖစ္ၿပီး အ႐ုိက္ခံရတဲ့ ျပႆနာေတြ၊ ကာရာအုိေကခန္းသြားၿပီး အျပန္လမ္းမွာ မူးယဇ္ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့အတြက္ သူမ်ားက တုိင္လုိ႔ရဲစခန္းကုိ ေရာက္ရတဲ့ ျပႆနာေတြ၊ လမ္းေပၚမွာမူးၿပီး လူမုိက္ေတြက ႐ုိက္လုိ႔အသားအနာခံကာ ျပန္လာရတဲ့ ျပႆနာေတြ၊ ႏုိက္ကလပ္မွာသြားၿပီး ကခုန္ေသာက္စားၾကၿပီး ရန္ျဖစ္ရာက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႐ုိက္ၾကလုိ႔ ကဲြၾကၿပဲၾက ႐ုံးေရာက္ဂတ္ေရာက္ၾကရတဲ့ ျပႆနာေတြ စတာေတြဟာ ဘယ္သူေၾကာင့္ ဘယ္ဝါေၾကာင့္လုိ႔ အျပစ္ပုံခ်ၾကတာထက္ အဓိကတရားခံကေတာ့ ကုိယ္ကအဲဒီလုိ ေနရာမ်ိဳးကုိ ေရာက္သြားမိခဲ့ၾကတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ လူငယ္သဘာဝ အလုပ္ပင္ပန္းေတာ့ စိတ္ေျဖတတ္တဲ့ သေဘာေလးေတြ ရွိတတ္တာေပါ့တဲ့။ ဒါလည္း မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာ မျဖစ္ေစတဲ့ စိတ္ေျဖနည္းေလးေတြနဲ႔ ေျဖမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးေပါ့။ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာလာၿပီး ျပႆနာ ျဖစ္ရင္ေတာ့ သူ႔ႏုိင္ငံ သူ႔စည္းကမ္းအတုိင္း အေရးယူခံရမွာ အမွန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ဒီႏုိင္ငံမွာ အမ်ားႀကီးေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္တယ္ဆုိေပမယ့္ လြန္လာရင္ေတာ့ အေျခအေနအရ ဥပေဒဆုိတာ ေျပာင္းလာတတ္ပါတယ္။ အခုဆုိရင္ ရန္ျဖစ္တဲ့သူေတြမွာ တစ္ခ်ိဳ႕က ရန္ျဖစ္ေအာင္ တမင္လုပ္ကာ အထုိးခံၿပီး အေလ်ာ္ေတာင္းတာေတြ ရွိတဲ့အတြက္ အခုေနာက္ပုိင္း ကုိရီးယား အစုိးရက ရန္ျဖစ္ရင္ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ဘက္လုံး အေလ်ာ္ေပးရမယ္ဆုိတာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါဟာ ရန္ျဖစ္သူ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဥပေဒကလည္း ေျပာင္းလာေပးရတာေတြ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေလာကေတာင္ ကုိရီးယား သတင္းဌာနတစ္ခုက လႊင့္သြားတာ ေတြ႕လုိက္ရပါေသးတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ အခ်င္းခ်င္း အုပ္စုဖဲြ႕ၿပီး ညညဆုိ မူးၿပီးေသာင္းက်န္းကာ ရန္ျဖစ္ေနတတ္တဲ့အတြက္ အဲဒီရပ္ကြက္မွာရွိတဲ့ အိမ္ရွင္ႏုိင္ငံသားေတြဆုိ ညေမွာင္ရင္ အျပင္ေတာင္ မထြက္ရဲသလုိ ျဖစ္ရေၾကာင္း ကုိယ့္ႏုိင္ငံမွာလာၿပီး ေသာင္းက်န္းၾကတဲ့ ဒီလုိႏုိင္ငံျခားသား အခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ကုိယ့္ႏုိင္ငံသားေတြေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာလႈပ္ရွားမႈ မလုပ္ရဲတာေတြ ျဖစ္လာတဲ့အေပၚမွာ ကုိရီးယားအစုိးရက ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ လုပ္လာဖုိ႔ ျဖစ္လာႏုိင္စရာရွိေၾကာင္း စသျဖင့္ ထုတ္လႊင့္သြားတာကုိ ၾကည့္လုိက္ရပါတယ္။ ဥပေဒအတည္ျပဳၿပီး တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ေပၚလာမယ္ဆုိရင္ အေနၾကပ္လာမွာက ႏုိင္ငံျခားသားေတြပဲ ျဖစ္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျပည္ေတာ္မျပန္ႏုိင္ေသးဘဲ တရားမဝင္ အလုပ္သမားအျဖစ္ ေနေနရတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြအတြက္ သြားေရးလာေရး အေနၾကပ္လာႏုိင္တဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သိတဲ့အတုိင္း သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ တရားဝင္ အျဖစ္နဲ႔ ေနရတာနဲ႔ တရားမဝင္ ေနေနရတာ လြတ္လပ္မႈ အေနနဲ႔ အမ်ားႀကီးကုိ ကြာျခားပါတယ္။ တရားမဝင္အျဖစ္ ေနေနရတဲ့ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ဘဝဟာ က်ီးလန္႔စာ စားေနရတဲ့ ဘဝမ်ိဳးပါ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမိလုိ႔ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ရမယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိမွ မွန္းဆလုိ႔ မရတဲ့ အေျခအေနပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အေျခအေနမ်ိဳးမွာမွ တစ္ခ်ိဳ႕က ကုိယ္အုိ (အုိဗာစေတး) ေနရတဲ့ ဘဝကုိ ေမ့ထားၿပီး စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးေနၾကတာေတြ ရွိေနျပန္ပါတယ္။ မမိေသးရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ မိသြားမယ္ဆုိရင္ အက်ိဳးယုတ္တာက ကုိယ္ပဲျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အုိဗာစေတးေတြရဲ႕ ဘဝဟာ အဲဒီေလာက္ကုိ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတခါက်ေတာ့လည္း ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေနရမယ့္ ကုိယ့္ဘဝကုိေမ့ၿပီး အစြန္းလြတ္ လုပ္တတ္ၾကတဲ့ ကုိေရႊအုိေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြက ျပႆနာကုိ ဖိတ္ေခၚေနတဲ့ သေဘာလုိ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ သတိေပးတဲ့သူေတြက ေပးေနေပမယ့္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္က မဆင္ျခင္ေတာ့လည္း ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲေပါ့။ အုိဗာစေတးနဲ႔ ေနေနရတာ အၿမဲစုိးရိမ္ေနရတဲ့အတြက္ မလုိအပ္ဘဲ အုိသြားတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိၾကည့္ၿပီး ဒကာတစ္ေယာက္က ဒီလုိတရားဝင္ဘဝမ်ိဳး ေငြေပးၿပီး ဝယ္လုိ႔ရရင္ ဝယ္လုိက္ခ်င္ေသးတယ္လုိ႔ေတာင္ ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျပာခံရသူကေတာ့ သူမဟုတ္သလုိပါပဲ။

တစ္ခ်ိဳ႕လည္း (၆)ႏွစ္ေနလုိ႔ရတဲ့ တရားဝင္ အလုပ္သမားဘဝကုိ တစ္လႏွစ္လ၊ ေျခာက္လတစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ တရားမဝင္ ျဖစ္သြားၾကတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အေျခအေနရ မအုိမျဖစ္လုိ႔ အုိလုိက္ရတာေတြ ရွိတတ္ေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ တရားမဝင္ျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ လုပ္ယူသလုိ ျဖစ္လုိ႔ကုိ အုိသြားတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အသိဒကာေလး တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ဆုိရင္ စက္႐ုံေတြ တစ္႐ုံၿပီး တစ္႐ုံေျပာင္းလြန္းလုိ႔ကုိ အုိသြားၾကရတဲ့ အျဖစ္ေတြ ရွိပါတယ္။ အမွန္ဆုိရင္ တရားဝင္အေနနဲ႔ အီးႏုိင္းအလုပ္သမား တစ္ေယာက္ဟာ စက္႐ုံသုံး႐ုံအထိ ေျပာင္းခြင့္ရွိပါတယ္။ သုံး႐ုံထက္ေက်ာ္ရင္ေတာ့ တရားမဝင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလုိ ဥပေဒရွိတာကုိ သိရဲ႕နဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘယ္႐ုံက ဘာျဖစ္လုိ႔၊ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လုိဆက္ဆံလုိ႔၊ ဘယ္သူနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔၊ ဘယ္အလုပ္က ဘယ္လုိျဖစ္လုိ႔ စသျဖင့္ အေၾကာင္းမ်ိဳးစုံျပၿပီးေတာ့ကုိ ေျပာင္းၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံ၊ ကုိယ့္အိမ္၊ ကုိယ့္ကုမၸဏီ၊ ကုိယ့္စက္႐ုံမွ မဟုတ္တာပဲ။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုကေတာ့ အဆင္မေျပတာ ရွိေနမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏုိင္ငံမွာ ဒီအလုပ္လုပ္ဖုိ႔ ေခၚကတည္းကုိက သူ႔ႏုိင္ငံသားေတြ မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အလုပ္မွာ ခုိင္းဖုိ႔ေခၚတာျဖစ္ေတာ့ သူေ႒းသားလုိေတာ့ ဘယ္ေနလုိ႔ ရႏုိင္မွာလည္းေပါ့။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံ၊ ကုိယ့္အိမ္မွာ ဘယ္လုိပဲ ေျခေမႊးမီးမေလာင္၊ လက္ေမႊးမီးမေလာင္တဲ့ ဘဝနဲ႔ ေနခဲ့ရေနခဲ့ရ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာေတာ့ ပူတာေအးတာ၊ ထိတာရွတာေတြကေတာ့ ရွိကုိရွိေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အတတ္ႏုိင္ဆုံး သည္းခံရမယ့္ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ သိပ္ၿပီးလူမဆန္ ျဖစ္လာတယ္၊ က်န္းမာေရးကုိ ထိခုိက္လာတယ္၊ အသက္အႏၲရာယ္အထိ ရွိလာႏုိင္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ေျပာင္းသင့္ရင္ေျပာင္း၊ တုိင္သင့္ရင္ တိုင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလုိမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အတတ္ႏုိင္ဆုံး သည္းခံတာ ေကာင္းပါတယ္။

ေျပာလက္စနဲ႔ ေျပာရပါဦးမယ္။ တစ္ေလာက ဒကာေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းမွာတည္းခ်င္လုိ႔ဆုိၿပီး ေရာက္လာပါတယ္။ သူလည္းအေျပာင္းအေရြ႕ အေတာ္နာမည္ၾကီးတယ္ဆုိတာပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အလုပ္ေျပာင္းၿပီး ေက်ာင္းေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေပမယ့္ မေကာင္းေက်ာင္းပုိ႔တာေတာ့ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းေရာက္သြားရင္ ေကာင္းမ်ားေကာင္းသြားေလမလားဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ၾကမွာပါ။ ေက်ာင္းဆုိတာကေတာ့ ေလွ်ာက္လာရင္ လက္ခံေပးရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းေနရင္ ေက်ာင္းစည္းကမ္းနဲ႔ အညီေတာ့ ေနေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကုိေျပာေတာ့ “တင္ပါ ေက်ာင္းစည္းကမ္းအတုိင္း ေနပါမယ္ဘုရား”လုိ႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူေနခ်င္သလုိ ေနေနတာနဲ႔ ေက်ာင္းကေန အလုပ္အျမန္ရွာဖုိ႔ ေျပာရင္း တျခားကုိ သြားခုိင္းရပါတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ စည္းကမ္းအတုိင္းကေတာ့ ရွိရမွာေပါ့။ ေက်ာင္းစေရာက္တဲ့ေန႔က သူ႔ၾကည့္ရတာ တစ္႐ုံၿပီး တစ္႐ုံေျပာင္းေနတာသိေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက အခုမင္းဘယ္ကေန ေျပာင္းလာတာလဲဆုိေတာ့ ဟုိဂေယာင္ဂ်ဴးဘက္က ေျပာင္းလာတာပါဘုရားတဲ့။ အဲဒီမွာ အလုပ္ အဆင္မေျပဘူးလားဆုိေတာ့ အလုပ္က ေကာင္းပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္က ဒယ္ဂူးမွာရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဝးၿပီး ေတာထဲမွာ ေရာက္ေနေတာ့ အဆင္မေျပတာနဲ႔ ေျပာင္းလာတာပါ၊ အေဝးႀကီးမွာ တပည့္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါဘုရားတဲ့ေလ။ “ျဖစ္မွျဖစ္ရေလကြာ၊ ဟုိး အေဝးႀကီးမွာ ရွိေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ကေတာင္ ဒီအထိေရာက္လာၿပီးမွ ဒါေလးကုိ ေဝးတယ္ဆုိေတာ့ မင္းဟာက ဘယ္လုိလုပ္မလဲ”လုိ႔ သူ႔ကုိ က႐ုဏာသက္တဲ့ သေဘာနဲ႔ေတာင္ ဘုန္းဘုန္းက ေျပာလုိက္မိပါေသးတယ္။ သူကေတာ့ မထူးပါဘူး။ အမ်ားအေျပာအရ ဘယ္သူကသူ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာေျပာ သူကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္၊ ဘာမွမခံစားရတဲ့သူလုိပါပဲ ဘုရားတဲ့။ ဘုန္းဘုန္းမွာ အင္းလုိ႔သက္ျပင္းခ်႐ုံကလဲြၿပီး ဘာမွကုိ ေျပာစရာ မရွိေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကေလးေတြကလည္း ၾကာေလမ်ားေလမ်ား ျဖစ္ေနသလားလုိ႔ေတာင္ ထင္မိပါတယ္ဘုရားလုိ႔ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဒကာတစ္ေယာက္က ေလွ်ာက္သြားပါေသးတယ္။

ရွိပါေစေတာ့။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေျပာစရာေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ အခုလုိေျပာေနတာက ကုိယ့္ႏုိင္ငံ၊ ကုိယ့္လူမ်ိဳးအေၾကာင္းကုိ စာတစ္တန္ေပတစ္တန္နဲ႔ အျပစ္ျပၿပီး ဂုဏ္သိကၡာခ်ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးထဲက တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ကုိသာ ကုိယ့္ဘဝေလးေတြကုိ သတိရၿပီး ႀကိဳးစားေစခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ မုန္းလုိ႔၊ မတည့္လုိ႔၊ ၾကည့္မရလုိ႔ အျပစ္ေတြ ေဖာ္ေပးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လုိ သူေတြကမွ အမွားေလးေတြကုိ ေထာက္မျပရင္ ဘယ္သူက ေထာက္ျပၿပီး ျပဳျပင္ေပးမွာလဲလုိ႔ ေတြးမိၿပီး ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ၊ ျပဳျပင္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ၊ အသုံးနဲ႔အျဖဳန္း၊ အမွားနဲ႔အမွန္၊ ျဖစ္သင့္တာနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကုိ ေရြးခ်ယ္ကာ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ စိတ္ဆင္းရဲ၊ ကုိယ္ဆင္းရဲ ေနေနရတဲ့ ဘဝကေန ႐ုန္းထြက္ကာ အက်ိဳးရလာဘ္ေကာင္း တစ္ခုခု ရေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ၊ က႐ုဏာ၊ ၿပီးေတာ့ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာ သက္သက္နဲ႔ မီးေမာင္းထုိးျပလုိျခင္းေၾကာင့္ပဲ ေျပာေပးရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေပၚမွာေတာ့ နားလည္ေပးႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေတြ႕ရျမင္ရ ၾကားရတာေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေပမယ့္ ကုိယ့္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စိတ္မေကာင္းစရာေလးေတြ ၾကားရတုိင္း ရင္ထဲစိတ္ထဲမွာ အားမလုိ အားမရ ရွတတျဖစ္ရတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ ဒီလုိရွတတ ျဖစ္စရာေလးေတြကုိ အသိေပးတင္ျပရင္း ရွတတျဖစ္ရတဲ့ စိတ္အစဥ္ကုိ ေကာင္းသတင္းေလးေတြနဲ႔ လွတတျဖစ္ေအာင္ အလွဆင္ႏုိင္ၾကဖုိ႔ ကုိရီးယားေရာက္ ေရႊျမန္မာအခ်ိဳ႕ကုိ အသိေပးရင္း ကုိယ့္ဘဝကုိ ကုိယ္အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းစကားပါး လုိက္ရပါတယ္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားရဲ႕ ရွတတသတင္းေတြကေန လွတတ သတင္းမ်ားအျဖစ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္နားေထာင္ရင္း….

Read more »

ေသသူရည္မွန္း ကုသုိလ္စြမ္း …

စာေရးသူအား ကုိရီးယား ဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္က ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမ်ား၏ ေသသြားသူကုိ ရည္စူးၿပီး ျပဳလုပ္သည့္ ဓေလ့ထုံးစံႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမးေလွ်ာက္ဖူး၏။ ကုိရီးယားႏုိင္ငံတြင္ လူတစ္ေယာက္ေသၿပီးေနာက္ ထုိသူ၏ အသုဘကိစၥမ်ားၿပီးလွ်င္ ႏွစ္စဥ္တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္သာ ေသသူအတြက္ ေနရာေပးထားသည့္ ေျမပုံတြင္ သြားေရာက္ကာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား၊ ေသသူႀကိဳက္တတ္သည့္ အရာမ်ားျဖင့္ ကန္ေတာ့လ်က္ ေျပာခ်င္ရာမ်ား ေျပာၿပီး အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္လာၾကသည့္ ဓေလ့ရွိေၾကာင္း ေျပာဆုိရင္း ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမ်ား အေနျဖင့္ ေသသူအတြက္ မည္သုိ႔မည္ပုံ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္သည္ကုိ သိရွိလုိေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားဖူး၏။ စာေရးသူက “ေသသူႏွင့္ပတ္သက္၍ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမ်ား အေနျဖင့္ ထုိသူအား ရည္စူးကာ ကုသုိလ္လုပ္ အမွ်အတမ္း ေပးေဝမႈမွတပါး အျခားအေထြအထူး ျပဳလုပ္ေပးသည္မွာ မရွိေၾကာင္း၊ ဤသုိ႔ေသသူကုိ ရည္စူး၍ ကုသုိလ္လုပ္ အမွ်အတမ္း ေပးေဝေပးျခင္းသည္လည္း ဗုဒၶဘုရား အလုိအတုိင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ရွင္းလင္းေျပာဆုိကာ ထုိအေၾကာင္းအရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ေဟာၾကားေတာ္မူ ထားသည့္ တရားေတာ္တစ္ပုဒ္ကုိလည္း တစ္ဆင့္ျပန္လည္ကာ ေဟာၾကားေပးျဖစ္ခဲ့ပါ၏။

ထုိသုတ္ေတာ္၏ အမည္မွာ ဇာဏုေႆာဏီ သုတ္ျဖစ္၏။ အခါတစ္ပါး သာဝတၳိျပည္၊ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသုံး ေနေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ အထံေတာ္သုိ႔ ဇာဏုေႆာဏိ အမည္ရွိေသာ ပုဏၰားႀကီးႏွင့္ ေနာက္ပါးမ်ား ေရာက္ရွိလာၿပီး ဘုရားရွင္အား သိလုိသည္မ်ား ေမးေလွ်ာက္ေလ၏။ ပုဏၰားေမး၍ ဘုရားရွင္ ေျဖေတာ္မူခ်က္မ်ားကား စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းၿပီး မွတ္သားသင့္သည့္ အခ်က္အလက္မ်ား ျဖစ္ပါေပ၏။

ဇာဏုေႆာဏိ ပုဏၰား
“ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား တပည့္ေတာ္တုိ႔ ပုဏၰားမ်ားဟာ တမလြန္ဘဝ ေသလြန္ေျပာင္းသြားသူကုိ ရည္စူးၿပီး သဒၶါေစတနာ အျပည့္နဲ႔ ရတနာသုံးပါးကုိ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ကာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ကုိ အမွ်ေပးေဝေလ့ ရွိပါတယ္ဘုရား၊ အဲဒီလုိ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းဟာ ေသသူေတြ အေနနဲ႔ ရႏုိင္ပါသလား ဘုရား”

ျမတ္စြာဘုရား
“ပုဏၰားႀကီး ရႏုိင္တဲ့အရပ္မွာ ျဖစ္တဲ့သူေတြဆုိရင္ ရႏုိင္ၿပီး၊ မရႏုိင္တဲ့အရပ္မွာ ျဖစ္တဲ့သူေတြကေတာ့ မရႏုိင္ပါဘူး”

ဇာဏုေႆာဏိ ပုဏၰား
“အရွင္ဘုရား ဘယ္လုိအရပ္မွာ ျဖစ္တဲ့သူေတြဟာ ရႏုိင္ၿပီး ဘယ္လုိအရပ္မွာ ျဖစ္တဲ့သူေတြဟာ မရႏုိင္ပါသလဲဘုရား”

ျမတ္စြာဘုရား
“ပုဏၰားႀကီး တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ သူေတြဟာ ပါဏာတိပါတ စတဲ့ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္အက်င့္ကုိ ျပဳက်င့္ေလ့ရွိတဲ့အတြက္ ေသဆုံးတဲ့အခါ ငရဲဘုံ၊ တိရစၧာန္ဘုံေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီဘုံဘဝေတြကုိ ေရာက္သြားတဲ့ သူေတြအတြက္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈအဖုိ႔ကုိ အမွ်ေပးေဝလုိ႔ မရႏုိင္ပါဘူး၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဲဒီလုိ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ဒုစ႐ုိက္ေတြမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ေနေလ့ရွိတဲ့အတြက္ ေသဆုံးတဲ့အခါမွာ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္ေတြမွာ ျပန္လည္ျဖစ္ၾကရပါတယ္၊ အဲဒီလုိ လူ႔ဘုံနတ္ဘုံစတဲ့ ေကာင္းတဲ့သုဂတိ ဘုံဘဝကုိ ေရာက္သြားတဲ့ သူေတြအတြက္လည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အဖုိ႔ကုိ အမွ်ေပးေဝလုိ႔ မရႏုိင္ျပန္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ ဒုစ႐ုိက္အမႈေတြေၾကာင့္ ေသတဲ့အခါ ၿပိတၱာဘုံမွာ ျဖစ္ၾကတဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္၊ အဲဒီလုိ ၿပိတၱာဘုံမွာ ျဖစ္ၾကရတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အဖုိ႔ကုိ ေရစက္သြန္ခ် အမွ်ေပးေဝျခင္းျဖင့္ ရရွိႏုိင္ပါတယ္”

ဇာဏုေႆာဏိ ပုဏၰား
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ တပည့္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အေဆြအမ်ိဳး မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြဟာ ၿပိတၱာဘုံမွာ မျဖစ္ၾကဘူးဆုိရင္ အဲဒီ ကုသုိလ္အဖုိ႔ကုိ ဘယ္သူေတြက ရႏုိင္ပါသလဲဘုရား”

ျမတ္စြာဘုရား
“ပုဏၰားႀကီး ဒီဘဝက ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ေတြ ၿပိတၱာဘုံမွာ မျဖစ္ဘူးဆုိရင္လည္း ေရွးေရွးအတိတ္အတိတ္ ဘဝေတြက ေတာ္စပ္ခဲ့တဲ့ ၿပိတၱာဘုံမွာ ရွိေနတဲ့သူေတြ ရႏုိင္ပါတယ္”

ဇာဏုေႆာဏိ ပုဏၰား
“အရွင္ဘုရား ေရွးေရွးဘဝေတြက ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဆြမ်ိဳးဉာတိ စတာေတြ အဲဒီၿပိတၱာဘုံမွာ မရွိဘူးဆုိရင္ ဒီကုသုိလ္အဖုိ႔ကုိ ဘယ္သူေတြက ရႏုိင္ပါသလဲဘုရား”

ျမတ္စြာဘုရား
“ပုဏၰားႀကီး အနမတဂၢ သံသရာမွစၿပီး အတုိင္းအရွည္မရွိ ၾကာျမင့္လွတဲ့ ကာလအတြင္းမွာ ဘဝအဆက္အဆက္ ကမၻာအဆက္ဆက္ သံသရာက်င္လည္ ၾကရသူေတြအေနနဲ႔ ၿပိတၱာဘုံဘဝမွာ ေဆြမ်ိဳးဉာတိ ေတာ္စပ္ဖူးတဲ့သူ မရွိဘူးဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး၊ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သံသရာခရီးဟာ ရွည္ၾကာလွတဲ့အတြက္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က ေတာ္စပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အမ်ိဳးဆုိတာ ၿပိတၱာဘုံဘဝမွာ ရွိကုိရွိတာ ျဖစ္ပါတယ္”

ဇာဏုေႆာဏိ ပုဏၰား
“အရွင္ဘုရား တကယ္လုိ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျပဳတဲ့ကုသုိလ္ အဖုိ႔ကုိ ၿပိတၱာေတြ မရဘူးဆုိရင္ အဲဒီကုသုိလ္အဖုိ႔ကုိ ဘယ္သူေတြက ရရွိခံစားႏုိင္ပါသလဲဘုရား”

ျမတ္စြာဘုရား
“ပုဏၰားႀကီး တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ျခင္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ ျပဳတယ္ဆုိပါစုိ႔၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ ေသၿပီးေနာက္ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္သုိ႔ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ဒီကုသုိလ္အက်ိဳးကုိ ခံစားရပါတယ္”

ဇာဏုေႆာဏိ ပုဏၰား
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္သုိ႔ ေရာက္မွ၊ လူ႔ဘဝ၊ နတ္ဘဝကုိ ရမွပဲ ဒီကုသုိလ္အက်ိဳးကုိ ရရွိခံစားႏုိင္တဲ့ သေဘာလားဘုရား”

ျမတ္စြာဘုရား
“ပုဏၰားႀကီး ေလာကမွာ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ပါဏာတိပါတစတဲ့ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္ေတြကုိလည္း လုပ္ေလ့ရွိတတ္တယ္၊ တစ္ခါတေလလည္း ဆြမ္းသကၤန္း ေက်ာင္း၊ ပန္းနံ႔သာ၊ အေဖ်ာ္ဆီးမီး၊ ထီးတံခြန္ စတဲ့ လွဴဒါန္းပူေဇာ္တာေတြကုိလည္ လုပ္ေလ့ရွိတတ္ပါတယ္၊ အဲဒီလုိသူေတြဟာ ေသၿပီးေနာက္ ဆင္ႏြားျမင္းေခြး စတဲ့ တိရစၧာန္မ်ိဳးမွာ ျပန္လည္ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတိရစၧာန္ဘဝမွာ အစာအဟာရ၊ အေဖ်ာ္အဝတ္၊ ပန္းနံ႔သာ၊ အိပ္ရာေနရာ စတဲ့ ေနရာအေဆာင္အဦးနဲ႔ ခ်မ္းသာသုခေတြကုိ ရရွိခံစားေနရတတ္ပါတယ္။ တိရစၧာန္ ဘဝေရာက္ေပမယ့္ ဆင္ခ်င္းမတူ၊ ျမင္းခ်င္းမတူ၊ ႏြားခ်င္းမတူ၊ ေခြးခ်င္းမတူ စတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ကုသုိလ္အက်ိဳးကုိ ခံစားရတတ္ပါတယ္။ ကုသုိလ္အရွိန္ေၾကာင့္ တိရစၧာန္ဘဝမွာေတာင္ ဒီလုိအက်ိဳးထူး တရားေတြ ရရွိခံစားရတတ္တယ္ဆုိရင္ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္မွာ လူအျဖစ္ နတ္အျဖစ္ ျပန္လည္ျဖစ္လာတဲ့ အခါဆုိရင္ အထူးေျပာစရာ မရွိေအာင္ ကုသုိလ္အက်ိဳးကုိ ရရွိခံစားရမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္”

ဇာဏုေႆာဏိ ပုဏၰား
“ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား အံၾသဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္ဘုရား၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈဆုိတာ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္သုိ႔ ေရာက္မွသာ အက်ိဳးကုိ ေပးတတ္တာ မဟုတ္ဘဲ အရပ္ဌာနမဟုတ္တဲ့ တိရစၧာန္ဘုံမွာ ျဖစ္တာေတာင္မွ အက်ိဳးကုိ ေပးတတ္တယ္ဆုိတာ သိရွိရလို႔ ဝမ္းလည္းဝမ္းသာ အံ့လည္းအံ့ၾသမိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အလွဴေပးျခင္း၊ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ျပဳျခင္း အလုပ္ေတြဟာ လုပ္ကုိလုပ္သင့္တဲ့ အရာေတြဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ သေဘာက္ေပါက္မိပါေတာ့တယ္ ဘုရား”

ျမတ္စြာဘုရား
“ပုဏၰားႀကီး ဒါဟာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ အလွဴေပးျခင္း၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳျခင္းဆုိတာ သတၱဝါေတြ အေနနဲ႔ ျပဳကုိျပဳသင့္တဲ့ အရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္”

ဇာဏုေႆာဏိ ပုဏၰား
“ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေဟာၾကားေတာ္မူခ်က္ေတြဟာ တပည့္ေတာ္အတြက္ အမတန္ကုိ အက်ိဳးႀကီးမားလွပါတယ္ဘုရား၊ ေမွာက္ထားတဲ့အုိးကုိ လွန္ျပလုိက္သလုိ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ထုိးထြင္းၿပီး သိေစေတာ္မူခဲ့ပါတယ္ဘုရား၊ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရား အေနနဲ႔ တပည့္ေတာ္ကုိ အသက္ထက္ဆုံး ရတနာသုံးပါးကုိ အၿမဲမျပတ္ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္တတ္တဲ့ ဥပါသကာအျဖစ္ မွတ္ယူေတာ္မူပါဘုရား” (အဂၤုတၱဳိရ္ပါဠိေတာ္၊ ဇာဏုေႆာဏိသုတ္)

ဤကား ဇာဏုေႆာဏိသုတ္တြင္ မွတ္တမ္းတင္ထားသည့္ ေသသူကုိရည္စူးၿပီး ကုသုိလ္ျပဳမႈႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေမးေျဖထားသည့္ ဇာဏုေႆာဏိ ပုဏၰားႀကီးႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔၏ ေလွ်ာက္ထားေျဖၾကားခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤသုတ္ေတာ္လာ ဓမၼေဒသနာေတာ္အရ ေသသူကုိ ရည္စူးကာ ကုသုိလ္လုပ္၍ အမွ်ေပးေဝၾကသည့္ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမ်ား၏ အစဥ္အလာ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းမ်ားသည္ ဗုဒၶအလုိေတာ္က် ျပဳလုပ္ၾကသည့္ အလုပ္မ်ားျဖစ္ၿပီး အမွန္ပင္ ေသသူအတြက္ အစြမ္းထက္ေစသည့္ ရည္စူးကုသုိလ္မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ နားလည္ႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အစြမ္းသည္ အခါအခြင့္သင့္သည့္အခါ တိရစၧာန္ဘဝ ေရာက္သည့္တုိင္ေအာင္ပင္ ေကာင္းျမတ္သည့္ အက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစတတ္သျဖင့္ မျဖစ္မေန ျပဳလုပ္သင့္ေၾကာင္း မွတ္သားနာယူႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ ကုသုိလ္လုပ္၍ အမွ်ေဝျခင္းအားျဖင့္ ေသသူလည္း အက်ိဳးျဖစ္ေစသကဲ့သုိ႔ ရွင္သူကုိလည္း အက်ိဳးျဖစ္ေစသည္မွာ အထင္အရွားပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေသသူရွင္သူ ထုိထုိသူတုိ႔၏ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာအက်ိဳး ပြားတုိးေစရန္ ရည္စိတ္သန္သူမ်ား အေနျဖင့္ ေသသူအတြက္ ရည္စူး၍ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ျပဳလုပ္သင့္ၾကသကဲ့သုိ႔ ရွင္ေနသည့္ မိမိတုိ႔အတြက္လည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ျပဳလုပ္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပးစကားပါးရင္း မေသခင္ယခု အစြမ္းစုသည့္ အေနျဖင့္ ကုသုိလ္အစုကုိ အားျပဳကာ ျပဳလုပ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းစကား ပါးလုိက္ရပါသည္။

Read more »

နဲနဲေလးေတာ့ လဲြေနတယ္ (၂၂)...

ေမာင္ရင္ေလာင္းနဲ႔ နတ္ျပျခင္း
ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္လာၿပီဆုိရင္ ၿမိဳ႕လည္းၿမိဳ႕အေလ်ာက္ ေတာလည္းေတာအေလ်ာက္ ရွင္ေလာင္းလွည့္ပဲြေတြနဲ႔ စည္ကားေနေလ့ရွိပါတယ္။ ကားနဲ႔တစ္မ်ိဳး၊ ဆင္ေတြျမင္းေတြနဲ႔တစ္ဖုံ၊ လွည္းနဲ႔တစ္လွည့္၊ လူနဲ႔တစ္ထမ္း စီတန္းကာ လွည့္လည္ေလ့ရွိၾကတဲ့ ရွင္ေလာင္းလွည့္ပဲြမွာ ဘုရားေက်ာင္းကန္အနားသြားၿပီး ဘုရားကုိပတ္လုိ႔ နတ္စဥ္ရွာကာ ေမာင္ရင္ေလာင္းကုိ နတ္ျပၾကတဲ့ အလုပ္ကလည္း အဟုတ္ကုိျဖစ္ၿပီး အ႐ႈတ္ေတြနဲ႔ ညစ္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ကဘယ္လုိ စလုိက္တယ္မသိတဲ့ ဒီရွင္ေလာင္း နတ္ျပတဲ့ ကိစၥဟာ အေတာ့္ကုိအ႐ုိးစဲြေနၿပီး ကန္ေတာ့ပဲြကုိစီနဲ႔ မျပမျဖစ္ဘဲ တန္းတန္းစဲြကာ အလဲြႀကီး လဲြေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ျပရတာလဲလုိ႔ေမးရင္ မေသခ်ာတဲ့ အေျဖေတြနဲ႔ နတ္ကုိင္မွာဆုိးလုိ႔ပါလုိ႔လည္း ေျပာတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ဘယ္နတ္က ဘယ္ဟာကုိ ကုိင္မွာလဲလုိ႔ ေမးေတာ့ အရွင္ဘုရားကလည္း ရွာရွာေဖြေဖြ ေမးေနျပန္ပါၿပီဆုိၿပီး မသိမသာ ေရွာင္ထြက္သြားတာေတြလည္း ခဏခဏႀကဳံေနရတတ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လဲြေနတာကေတာ့ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ရွင္ျပဳရဟန္းခံေတြကုိ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ရဟန္းေလာင္း ကုိရင္ေလာင္းေတြကုိ ရွင္ဘုရင္လုိ၊ အိမ္ေရွ႕မင္းသားေလးေတြလုိ ျပင္ဆင္ၿပီး ျမင္းေတြဆင္းေတြ၊ ၿမိဳ႕ေတြမွာဆုိ ကားေတြနဲ႔ လွည့္လည္တဲ့ အစဥ္အလာေတြဟာ ဘုရားအေလာင္း ေတာထြက္တဲ့ ပုံစံကုိ အတုယူၿပီး လုိက္လုပ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေျဖမယ္ဆုိရင္ ေျဖလုိ႔ရပါေသးတယ္။ ဒါလည္းပဲ မလုိအပ္လွတဲ့ အပုိအလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္ျပဳရဟန္းခံတဲ့ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က ရွင္ရဟန္းအျဖစ္ကုိ အမွန္အကန္ ရရွိဖုိ႔အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။ က်န္တာေတြက ပကာသနနဲ႔ ခ်ဲ႕ထြင္မႈေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခက္တာက အဲဒီလုိပဲြေတြမွာ ဘာမဆုိင္ညာမဆုိင္ ကန္ေတာ့ပဲြကုိင္ၿပီး ရဟန္းေလာင္း၊ ကုိရင္ေလာင္းေတြကုိ နတ္စဥ္ေရွ႕သြားၿပီး ျပတာကေတာ့ တကယ့္ကုိ သဘာဝမက်တဲ့ လဲြေခ်ာ္မႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ နတ္ကုိင္မွာဆုိလုိး နတ္ကုိမကုိင္ေအာင္ သြားျပရေအာင္လည္း မေကာင္းတာ လုပ္တာမွမဟုတ္ဘဲ ေကာင္းတာလုပ္တဲ့အေပၚမွာ ဘာမ်ားေၾကာက္စရာ လုိေသးလုိ႔လဲေပါ့။ ဒါမွနတ္ကုိင္တယ္ဆုိရင္ ဒီနတ္ဟာ နတ္အစစ္မဟုတ္တဲ့ နတ္ဆုိးနတ္ညစ္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေၾကာက္တယ္ဆုိတာ မဟုတ္တာလုပ္တဲ့သူမွ အရာရာကုိ ေၾကာက္ေနရၿပီး ဟုိအားကုိးဒီအားကုိးလုပ္ရတာပါ။ ေကာင္းတာလုပ္တဲ့ သူေတြအတြက္ ဒါေတြက မလုိပါဘူး။ ေကာင္းမႈက ေစာင့္ေရွာက္ၿပီးသားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ နတ္ျပလုိ႔ နတ္ကေစာင့္ေရွာက္ေပးႏုိင္မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ေတာင္မွ သူမ်ားကုိ အမွီျပဳၿပီး ဟိုအပင္မီွေနရ၊ ဒီအပင္မွာမွီေနရ စသျဖင့္ ေနေနရတာ ဘယ္လုိလုပ္ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္မွာလည္းေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ကိစၥတစ္ခုဟာ အေၾကာင္းမရွိဘဲ ဘာအက်ိဳးမွ ျဖစ္လာစရာ မရွိပါဘူး။ နတ္ကုိင္မွာ တကယ္ေၾကာက္ရင္ ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ နယ္ဘက္က အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကုိ သတိရမိပါတယ္။ နယ္က ရွင္ျပဳပဲြတစ္ခုမွာ အဲဒီလုိ ေမာင္းရင္ေလာင္းလွည့္ၿပီး နတ္ကုိင္မွာဆုိးလုိ႔ နတ္ကုိသြားျပကာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေရာက္ခါနီး ရွင္းေလာင္းဖြက္ၾကတုန္း အဖြက္ခံရတဲ့ ေမာင္ရင္ေလာင္းေလး တစ္ေယာက္ ေသသြားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ ႀကဳံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ျဖစ္ပုံက နတ္ျပၿပီးအျပန္မွာ ခပ္ငယ္ငယ္ ေမာင္ရင္ေလာင္းကုိ ထမ္းလာတဲ့ လူငယ္တစ္ခ်ိဳ႕က အဲဒီရွင္ေလာင္းကုိ ထမ္းၿပီး အိမ္တစ္အိမ္ရဲ႕ ရာဝင္အုိးႀကီးထဲမွာ ထည့္ကာ အေပၚက အေလးအပန္ေတြနဲ႔ပိတ္ၿပီး အလွဴရွင္ေတြဆီ မုန္႔ဖုိးေတာင္းဖုိ႔ သြားရာက အျပန္မွာ စင္းအုိးႀကီးကုိ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ကေလးက အသက္မြန္းၿပီး ေသေနတာကုိ ေတြ႕ရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ မိဘေတြေရာ အလွဴရွင္ေတြပါ ယူႀကဳံးမရ ျဖစ္ၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု လက္ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေလးေသရတာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေပမယ့္ ကပ္ၿပီးေျပာေၾကးဆုိရင္ နတ္ေတြကုိေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ နတ္ျပၿပီးမွ ဒီကိစၥ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ နတ္ကဘာလုိ႔ မေစာင့္ေရွာက္တာလဲေပါ့။ မကုိင္ေအာင္၊ မေႏွာက္ယွက္ေအာင္ သူ႔ကုိ ျပထားေပးရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလုိ႔ မကာကြယ္တာလဲေပါ့။ ေမးမယ္ဆုိရင္ ေမးစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ေျပာခ်င္တာကာ ရွင္ေလာင္းနတ္ျပတဲ့ ကိစၥက ရဟန္းခံ ရွင္ျပဳပဲြနဲ႔ ဘာမွမသက္ဆုိင္တဲ့ ကိစၥဆုိတာကုိ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားလက္ထက္ သားေတာ္ရာဟုလာကုိ ကုိရင္ဝတ္ေပးတုန္းက၊ ရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ ညီေတာ္ ရွင္ေရဝတေလးကုိ ကုိရင္ဝတ္ေပးတုန္းက ဘာမွရွင္ေလာင္းလွည့္တာ၊ နတ္ျပတာေတြ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းေတာ္ကုိ ေခၚသြားၿပီး ဆံခ်သကၤန္းေတာင္းေစၿပီး ဥပဇၥ်ာယ္ယူေစကာ ရွင္သာမေဏ သီလေတြကုိေပးလုိ႔ ရွင္အျဖစ္ ခ်ီးေျမႇာက္ခဲ့တာေတြပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ရွင္ျပဳရျခင္းရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က ရွင္ျဖစ္ဖုိ႔၊ ကုသုိလ္ရဖုိ႔စတာေတြက အဓိကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တာေတြက အပုိေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိ ဒီေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာေတြက ပုံႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး ရွင္ျပဳအလွဴလုပ္မွာကုိပဲ ဟုိဆရာ၊ ဒီဆရာဆီသြားၿပီး ဟုိရက္ဒီရက္ ေရြးရတာနဲ႔၊ ဟုိျပဒီျပ လုပ္ရတာနဲ႔ မလုိအပ္တာေတြမွာ ေငြကုန္လူပန္းေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိက တရားနာရမယ့္အခ်ိန္က်ေတာ့ ပင္ပန္းၿပီး တရားမနာႏုိင္ဘဲ တရားပဲြမွာ ငုိက္ကုန္ၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တစ္လဲြဆံပင္ေကာင္းၿပီး မလုိအပ္တာေတြမွာ ခ်ဲ႕ထြင္ၾကတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာေတြရဲ႕ လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြေတြထဲမွာ ရဟန္းေလာင္း၊ ရွင္ေလာင္းေတြကုိ နတ္ျပတဲ့ ကိစၥဟာလည္း မလုိအပ္တဲ့၊ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ အလဲြတစ္ခုလုိ ေပၚေပၚထင္ထင္ ျဖစ္လာေနတဲ့အတြက္ ဒီလုိအလဲြမ်ိဳးေတြကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ရဟန္းခံရျခင္း၊ ရွင္ျပဳရျခင္းရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ေလာက္ပဲ အႏွစ္သာရရွိရွိ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း မလုိအပ္တဲ့ ကန္ေတာ့ပဲြထုိးတာတုိ႔၊ နတ္ျပတာတုိ႔ စတာေတြကုိ မလုပ္မိေအာင္ သတိျပဳဆင္ျခင္ၾကဖုိ႔ လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြတစ္ခုအျဖစ္ တင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိအလဲြေတြကုိ ဆင္ျခင္ၿပီး ေနာက္ေနာင္ မိမိတုိ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကုိ သာသနာ့ေဘာင္ကုိ သြပ္သြင္းတဲ့အခါမွာ ရွင္သာမေဏျဖစ္ဖုိ႔၊ ရဟန္းျဖစ္ဖုိ႔ အဓိကနဲ႔ အဲဒီရွင္သာမေဏဘဝ၊ ရဟန္းဘဝမွာ အမွန္တကယ္ ကုသုိလ္ရေစဖုိ႔ စတာေတြကုိသာ ေရွး႐ႈေဆာင္ရြက္ၾကဖုိ႔ မလုိအပ္တဲ့အရာေတြမွာ မေရာင္ရာဆီမလူးၾကဖုိ႔ ေစတနာစကား ေမတၱာအားနဲ႔ ထပ္မံၿပီး အသိေပးတုိက္တြန္း လုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ေမးလ္ထဲက အေမးမ်ား (၄)

မဂၤလာပါ အရွင္ဘုရား
တပည့္ေတာ္အေနနဲ႔ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေရးသားလမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကို ဖတ္ရႈမိၿပီး ႏွစ္သက္ သေဘာက်မိပါတယ္ဘုရား။ အရွင္ဘုရား ေရးသားထားသမွ်ထဲမွာ ေမးလ္ထဲက အေမးအေျဖမ်ားဆုိတာလည္း ပါ၀င္တာေတြ႕ရလုိ႔ တပည့္ေတာ္လဲ သိခ်င္တာကို ေမးလုိက္ရပါတယ္ဘုရား။ နယ္ေ၀းေရာက္ေနသူ တစ္ဦးျဖစ္ေနတာမုိ႔ ဖုန္းဆက္ၿပီး ရုိေသစြာ ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းႏုိင္ျခင္း မရွိတာကို ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးဖို႕ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ေမးခ်င္တာက
"ဘုရားရွင္ရဲ႕ ၾကင္ယာေဖာ္ဟာ ဘုရားေလာင္းရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဆည္းေနဆဲ ဘ၀အဆက္ဆက္မွာေရာ ၾကင္ယာေဖာ္ ေတြအျဖစ္ ကူညီပံ့ပုိး ေပးခဲ့ၾကပါသလား ဘုရား။ ဘ၀အဆက္ဆက္ ၾကင္ဖက္အျဖစ္ ဆုပန္လုိ႔ (သို႔မဟုတ္) လုိက္နာက်င့္ၾကံ အားထုတ္လို႔ေရာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသလား ဘုရား။ ဘယ္လုိနည္းလမ္းေတြနဲ႔ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ ဘ၀အဆက္ဆက္ ၾကင္ယာဖက္ေတြ ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါသလဲ ဘုရား"

ရုိေသေလးစားစြာျဖင့္ ရွိခုိးဦးခုိက္လွ်က္
တပည့္ေတာ္
ကုိသန္႔ (ေခတၱ - ေမာ္စကုိ)

ေျဖ။ မဂၤလာပါ။ ဒကာ ကုိသန္႔။ အေမးရွိလာလုိ႔ အေျဖညႇိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေျဖၾကည့္ေပးပါမယ္။ အခု ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္မွာ ေဂါတမဘုရားအေလာင္း သိဒၶတၱမင္းသားရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္ ယေသာဓရာ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးဟာ ဘုရားအေလာင္း ပါရမီျဖည့္စဥ္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ၾကင္ယာေတာ္အျဖစ္ အတူျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကင္ဖက္အျဖစ္လုိ႔ ဆုိတာထက္ ပါရမီျဖည့္ဖက္အျဖစ္ အခုေနာက္ဆုံး ဘဝအထိ အတူတူ ရွိခဲ့ၾကတာလုိ႔ ဆုိရင္ပုိမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားရွင္နဲ႔ ယေသာဓရာတုိ႔ရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဖက္အျဖစ္ စတင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးအသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းေလာက္ ကတည္းက စခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဂါတမျဖစ္စြာဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူလာမယ့္ သုေမဓာ ရွင္ရေသ့ဟာ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရား ၾကြေတာ္မူလာမယ့္ လမ္းခရီးမွာ ကုိယ္ကုိတံတားခင္းၿပီး ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္နဲ႔ ေနာက္ပါသံဃာေတာ္မ်ား နင္းေလ်ာက္သြားဖုိ႔ အလွဴလုပ္ရင္း ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရား အထံေတာ္ေမွာက္မွာ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ သတၱဝါ ေဝေနယ်ေတြကုိ ကယ္လုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဘုရားဆုပန္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ပါရမီေတာ္ေတြကုိ ျဖည့္က်င့္ဖုိ႔ အစျပဳခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဖူးေျမာ္ၾကည္ညိဳ ႀကိဳဆုိဖုိ႔ ေရာက္လာၾကတဲ့ ရမၼာဝတီ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြနဲ႔ အတူ သုမိတၱာလုိ႔ေခၚတဲ့ ပုေဏၰးမ အမ်ိဳးသမီးငယ္ တစ္ေယာက္လည္း ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးငယ္ဟာ ဘုရားေလာင္း သုေမဓာ ရွင္ရေသ့ရဲ႕ ဘုရားဆုပန္တဲ့ အျဖစ္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ထုိရွင္ရေသ့နဲ႔အတူ ပါရမီျဖည့္ဖက္အျဖစ္ နိဗၺာန္ကုိ ကူးေျမာက္ႏုိင္ဖုိ႔ ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္ထံမွာ ဆုပန္ၿပီး ဗ်ာဒိတ္ခံယူခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဒီဘဒၵကမၻာမွာ သုေမဓာ ရွင္ရေသ့ဟာ ေဂါမျမတ္စြာအေနျဖင့္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူမည့္အေၾကာင္း၊ သုမိတၱာ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးဟာ ယေသာဓရာ အေနနဲ႔ ပါရမီျဖည့္ဖက္အျဖစ္ နိဗၺာန္ကုိ ဝင္စံမည့္အေၾကာင္း ဗ်ာဒိတ္စကားကုိ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဆုႀကီးပန္တဲ့ ပါရမီရွင္ေတြ အေနနဲ႔ ဘုရားတစ္ဆူဆူထံမွာ ဗ်ာဒိတ္စကား ခံယူၿပီးၿပီဆုိရင္ အဲဒီဆုပန္မႈဟာ မေျပာင္းလဲ မပ်က္ဆီးေတာ့ပဲ ဘဝအဆက္ဆက္ ဒါနစတဲ့ ပါရမီေတာ္ေတြကုိ ျဖည့္က်င့္ကာ ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္အထိ အေရာက္လွမ္းႏုိင္ခဲ့ၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယခုဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဖက္ ယေသာဓရာဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔အတူ ဘဝဆက္တုိင္း အတူတူ ပါရမီျဖည့္ဖက္အျဖစ္ ရွိေနခဲ့တာလုိ႔ ဆုိရတာျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ဘဝၿပီး တစ္ဘဝအတူတကြ ရွိႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလားလုိ႔ စဥ္းစားစရာ ရွိပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္၊ ပုညာဘိသႏၶ၀ဂ္၊ ပဌမ သမဇီ၀ိသုတ္မွာ “သတၱဝါမ်ား အေနနဲ႔ ဒီဘဝမွစၿပီး ဘဝသံသရာ ခရီးအတူနီးကာ ေလွ်ာက္လွမ္းလုိပါလွ်င္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး တူမွ်တဲ့ သဒၶါ၊ တူမွ်တဲ့ သီလ၊ တူမွ်တဲ့ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲ လွဴဒါန္းမႈ စာဂ၊ တူမွ်တဲ့ အသိဉာဏ္ပညာ ရွိၾကရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီလုိ သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ၊ ပညာ တူညီၾကပါက ေနာင္ဘဝသံသရာတြင္ အတူျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း” စသျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒီအဖြင့္ေတြအရ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဖက္ ယေသာဓရာ အေနျဖင့္လည္း ဘုရားရွင္နဲ႔အတူ တူညီတဲ့စိတ္ထား၊ တူညီတဲ့ သဒၶါတရားစတာေတြနဲ႔ သဒၶါသီလစာဂပညာ တရားမ်ား လက္ကုိင္ထားကာ ဒါန၊သီလစတဲ့ ပါရမီေတာ္ေတြကုိ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရာ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံး အတူတူ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ သိမွတ္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလုိပဲ ဘဝအဆက္ဆက္ ၾကင္ဖက္အျဖစ္ သံသရာအဆုံးတုိင္ ေလွ်ာက္လွမ္းလုိသူမ်ားဟာလည္း တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဒီလုိတူမွ်ရမယ့္ တရားမ်ားနဲ႔ ညီမွ်ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္လွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ဆုိတာ အေမးၾကည့္၍ အေျဖညႇိေပးလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

လစဥ္ေဟာၾကား ျမတ္တရား (၅)

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထား မိဘမ်ား
ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ စိတၱသုခ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းရဲ႕ တစ္လတစ္ႀကိမ္ တရားပဲြနဲ႔ ေရႊျမန္မာေတြ႕ဆုံပဲြကုိ ဒီလမွာလည္း ထုံးစံအတုိင္း က်င္းပျပဳလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေျခအေနရ မူလသတ္မွတ္ထားတဲ့ရက္ထက္ တစ္ပတ္ေစာၿပီး ၁၉-၆-၂၀၁၁၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာ က်င္းပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီပဲြမွာ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ဖခင္ႀကီး ဦးတင္ဝင္းကုိ ရည္စူးၿပီး သားျဖစ္သူ ကုိေဇာ္ေဇာ္ေအာင္တင္ဝင္းက ဘုရားအမွဴးရွိတဲ့ သံဃာေတာ္နဲ႔ ဧည့္ပရိတ္သတ္အေပါင္းကုိ ေက်ာင္းအက်ိဳးေဆာင္အဖဲြ႕မ်ားနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဝုိင္းဝန္းခ်က္ျပဳတ္ေပးတဲ့ အထူးစပါယ္ရွယ္ ျမန္မာထမင္းဟင္းမ်ားနဲ႔ လွဴဒါန္းေကၽြးေမြး ဧည့္ခံေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကုိရီးယားႏုိင္ငံရဲ႕ ရာသီဥတုကလည္း ပူတဲ့အခ်ိန္ကုိ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလာေနတာဆုိေတာ့ အပူထဲက ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကုိ ေက်ာင္းရိပ္ကန္ရိပ္ ဓမၼရိပ္နဲ႔ ေအးျမေစခဲ့သလုိ အရသာရွိရွိ ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ အစားအစာေတြကလည္း စားသုံးသူေတြကုိ တစ္ပဲြၿပီးတစ္ပဲြ ႏြဲေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါနရဲ႕ပီတိ၊ ဓမၼရဲ႕ ပီတိေတြနဲ႔ အလွဴရွင္မ်ားနဲ႔ စိတၱသုခ အဖဲြ႕သားမ်ားဟာ မိမိတုိ႔နားရမယ့္ တနဂၤေႏြေန႔ကုိ ကုသုိလ္ေတြနဲ႔ အဆုံးသတ္ေစခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီပဲြဟာ တစ္လတစ္ႀကိမ္ တရားပဲြဆုိေပမယ့္ ဖခင္ႀကီးကုိ ရည္စူးၿပီး လွဴဒါန္းတဲ့ ဒါနရွင္မ်ားကလည္း ပါေနတဲ့အတြက္ အားလုံးမွတ္သားေစႏုိင္မယ့္ တရားတစ္ပုဒ္ကုိ ေရြးထုတ္ကာ “ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထား မိဘမ်ား”ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ လစဥ္ေဟာၾကား ျမတ္တရားအျဖစ္ ေဟာၾကားခ်ီးျမႇင့္ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီတရားေခါင္းစဥ္ေလးကုိ ေပးရတာက တရားနာပရိတ္သတ္ေတြထဲမွာ မိဘျဖစ္ၿပီးသူေတြ၊ ျဖစ္ခဲ့သူေတြပါေနသလုိ ျဖစ္မယ့္သူေတြ ပါေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘနဲ႔သားသမီးၾကားမွာ ရွိသင့္တဲ့ ဝတၱရားေလးေတြ ျဖည့္ေပးေစခ်င္တဲ့ အရာေလးေတြကုိ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ႏုိင္ဖုိ႔နဲ႔ ျဖည့္ႏုိင္သေလာက္ ျဖည့္ေပးၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူေတြက ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ဘယ္လုိပုံစံပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန မိဘဟာ မိဘပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ မိဘေတြၾကားမွာ မဆုိစေလာက္ေလးေတြက မိဘဝတၱရားေတြ ပ်က္ကြက္မႈ ရွိႏုိင္ေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိလူ႔ေလာကကုိ ေရာက္ေစခဲ့တာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ကုိပဲ မိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးတရားက ဆပ္မကုန္ႏုိင္ေအာင္ ရွိေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးကုိ အကုန္ေက်ေအာင္ မဆပ္ႏုိင္ေပမယ့္ မိဘေတြ ေမွ်ာ္လင့္တတ္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေလးေတြေတာ့ တတ္ႏုိင္သမွ် ျပဳစုျဖည့္ဆည္းေပးၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိျဖည့္ဆည္းေပးတာ၊ ေက်းဇူးသိတတ္ေပးတာဟာ မဂၤလာတရားေတာ္နဲ႔လည္း ညီညြတ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ မဂၤလသုတ္ေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “မာတာပိတု ဥပ႒ာနံ ပုတၱဒါရႆ သဂၤေဟာ” စသျဖင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူထားတာ ရွိပါတယ္။ မိဘတုိ႔ကုိ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးျခင္းဟာ မဂၤလာျဖစ္ၿပီး သားမယားကုိ ေထာက္ပံ့ေပးျခင္းဟာလည္း မဂၤလာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိတာျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ကာ မိဘအေပၚ တာဝန္ေက်တဲ့သူ၊ သားမယားအေပၚ တာဝန္ေက်တဲ့သူဟာ မဂၤလာရွိတဲ့သူပဲလုိ႔ ဆုိရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေျပာလုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထား မိဘမ်ားဆုိတာ မိဘေတြ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးမ်ားအေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။ မိဘဆုိတဲ့ သေဘာက သားသမီးေတြအေပၚမွာ မိမိတုိ႔အတြက္ အရမ္းႀကီးေမွ်ာ္လင့္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္မိဘမဆုိ သားသမီးေတြအေနနဲ႔ ဒုိ႔အေပၚမွာ ဒီလုိေလးဆုိရင္ ေကာင္းမွာပဲ၊ ဒီလုိေလး ျဖည့္ေပးရင္ ေကာင္းမွာပဲ စတဲ့ေတာင့္တမႈ သေဘာသက္သက္ ေလးေလာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာင့္တခ်က္ေလးေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြ မျဖည့္ေပးလုိ႔၊ မလုပ္ေပးလုိ႔ သားသမီးေတြအေပၚမွာ ေမတၱာပ်က္တာ၊ ေစတနာ ပ်က္တာဆုိတာ မိဘေတြမွာ မရွိပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္တယ္၊ ေတာင့္တတယ္ဆုိတာကေတာ့ စိတ္ရွိတဲ့သူတုိင္း၊ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးေလးကုိ ဗုဒၶစာေပေတြမွာ မိဘတုိ႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား အေနနဲ႔ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေပအဖြင့္ေတြအရ မိဘမ်ားရဲ႕ သားသမီးေတြ အေပၚမွာ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တတတ္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ (၅)မ်ိဳး ရွိပါတယ္။ အဲဒီငါးမ်ိဳးက

၁။ ငါတုိ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ ငါ့တုိ႔အုိမင္းမစြမ္း ျဖစ္လာတဲ့အခါ တစ္ခါျပန္ၿပီး ျပဳစုလုပ္ေကၽြးၾကလိမ့္မယ္
၂။ ငါတုိ႔ရဲ႕ အမႈကိစၥေတြကုိ ျပဳလုပ္ေပးၾကလိမ့္မယ္
၃။ ငါတုိ႔ရဲ႕ အေမြကုိ ဆက္ခံၾကလိမ့္မယ္
၄။ ငါတုိ႔ရဲ႕ အမ်ိဳးအႏြယ္ကုိ ေစာင့္ထိန္းၾကလိမ့္မယ္
၅။ ငါတုိ႔ေသၿပီးေနာက္မွာ ငါ့တုိ႔အတြက္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္ကာ အမွ်အတမ္း ေပးေဝေပးၾကလိမ့္မယ္
ဆုိတာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီေတာင့္တခ်က္ (၅)မ်ိဳးဟာ မိဘေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တခ်က္လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ သားသမီးေတြဘက္က ၾကည့္ရင္ သားသမီးဝတၱရား (၅)မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးရဖူးၿပီးသားျဖစ္တဲ့ သားသမီး ဝတၱရားငါးပါး ေဆာင္ပုဒ္ေလးကုိ ျပန္ဆုိၾကည့္မယ္ဆုိရင္ “ေကၽြးေမြးမျပတ္၊ ေဆာင္ရြတ္စီမံ၊ ေမြခံထုိက္ေစ၊ လွဴမွ်ေဝ၍၊ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္၊ ဝတ္ငါးသြယ္၊ က်င့္ဖြယ္သားတုိ႔သာ” ဆုိတဲ့ သားသမီးဝတၱရား ငါးခ်က္ကုိ သတိျပဳမိၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့ သားသမီးဝတၱရား ငါးပါးကုိ ျပည့္စုံေအာင္ ျပဳလုပ္ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့သူ၊ သားသမီး ဝတၱရားနဲ႔အညီ ေနထုိင္ေနတဲ့သူဆုိရင္ မိဘေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိလည္း ျဖည့္ေပးေနတဲ့သူဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘေတြေတာင့္တတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တခ်က္ကုိ ျဖည့္ေပးေနသူဆုိရင္ သားသမီးဝတၱရား ေက်ပြန္ေနၿပီး မိဘေက်းဇူးကုိ ဆပ္ေနသူေတြဆုိလည္း မမွားႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မိဘေက်းဇူးကုိ ဆပ္ခ်င္သူေတြ၊ မိဘေတြရဲ႕ ေတာင့္တခ်က္ကုိ ျဖည့္ခ်င္သူေတြဟာ အေထြအထူး ဟုိဟုိဒီဒီ စဥ္စားစရာမလုိဘဲ သားသမီးဝတၱရား ငါးပါးကုိသာ ေက်ပြန္ေအာင္ ႀကိဳးစားေန႐ုံနဲ႔ ေလာကဝတ္ေတြကုိ ေက်ပြန္ေစကာ ေက်းဇူးတရား ဆပ္ေနသူမ်ားအျဖစ္ ဂုဏ္ယူႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အထူးသတိျပဳရမွာက သားသမီးဝတၱရာငါးပါး၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ မိဘတုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ငါးပါးထဲက မိဘေတြရဲ႕ အေမြဆက္ခံဖုိ႔နဲ႔ အမ်ိဳးအႏြယ္ကုိ ေစာင့္ထိန္းဖုိ႔ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေမြဆုိတဲ့ေနရာမွာ ေကာင္းေမြေတြကုိ ဆက္ခံဖုိ႔နဲ႔ အမ်ိဳးအႏြယ္ကုိ ေစာင့္ထိန္းတယ္ဆုိရာမွာ အိမ္ေထာင္သားေမြးၿပီး သားသမီးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ လူသားမ်ိဳးဆက္ တုိးပြားေစဖုိ႔ထက္ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္၊ ေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့ သူေတာ္သူျမတ္ အမ်ိဳးဇာတ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းဖုိ႔ကုိ ဆုိလုိတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ သတိျပဳၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ မိဘေတြ အစဥ္အဆက္ လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈအေမြေတြ၊ မိဘေတြ အစဥ္အဆက္ ထိန္းခဲ့တဲ့ ကုိယ္က်င့္ သိကၡာေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးဇာတ္ေတြကုိ ဆက္ခံထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ိဳး ေတြကုိသာ ေမြခံထုိက္ေစ၊ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီအခ်က္ေတြကုိ အထူးသတိျပဳ ဆက္ခံထိန္းသိမ္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ငါးမ်ိဳး၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ သားသမီးေတြရဲ႕ ဝတၱရာငါးမ်ိဳးထဲမွာ ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ေသဆုံးသြားတဲ့ မိဘေတြကုိ ရည္စူးၿပီးကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္ အမွ်အတမ္း ေပးေဝေပးတဲ့ အခ်က္ဟာ ဒီေနရာ သားသမီးေတြ အေနနဲ႔ မျဖစ္မေန လုပ္ေပးသင့္တဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ စြမ္းႏုိင္သမွ် မၾကာခဏလည္း လုပ္ေပးသင့္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ေသၿပီးေနာက္ ဘဝအသစ္ကုိ ေရာက္သြားတဲ့ သူေတြအတြက္ တကယ္လုိ႔မ်ား အစဲြတစ္ခုခုေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့ ၿပိတၱာဘုံမ်ိဳးကုိ ေရာက္ရွိသြားမယ္ဆုိရင္ ဒီဘုံဘဝကလြတ္ေအာင္၊ မလြတ္ေတာင္မွ အဲဒီဘုံဘဝမွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာျဖစ္ေအာင္ အေကာင္းဆုံး ေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္တာက မေသေသးဘဲ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြရဲ႕ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္ၿပီး အမွ်အတမ္းေပးေဝးေပးတဲ့ အခြင့္အေရး တစ္ခုပဲ သူတုိ႔မွာ ရွိေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔လုိ ကြယ္လြန္သူ ဖခင္ႀကီးကုိ ရည္စူးၿပီးကုသုိလ္လုပ္ အမွ်အတမ္းေပးေဝ ေပးတဲ့အလုပ္မ်ိဳးဟာ သားသမီးေတြအတြက္ မိဘေက်းဇူးကုိ ေနာက္ဆုံးအဓိကအက်ဆုံး အခ်က္အျဖစ္ ဆပ္တာလုိ႔ ေျပာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

စကားစပ္လုိ႔ မိဘေက်းဇူးဆပ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မိဘေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ငါးမ်ိဳး၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ သားသမီးဝတၱရား ငါးမ်ိဳးကုိ ေက်ပြန္ေအာင္ႀကိဳးစား ေနထုိင္ေနတဲ့သူေတြဟာ မိဘေက်းဇူးကုိ ဆပ္ေနတာလုိ႔ ဆုိေပမယ့္ အလြန္ေက်းဇူးမ်ားတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးကုိ အျပည့္အဝ ဆပ္ေပးတာလုိ႔ေတာ့ ေျပာလုိ႔မရေသးပါဘူး။ အျမတ္ဆုံး ေက်းဇူးဆပ္တာလုိ႔လည္း မဆုိႏုိင္ေသးပါဘူး။ မိဘေက်းဇူးအေက် ဆပ္ဖုိ႔ကေတာ့ ဘုရားရွင္ေဟာထားတဲ့ အႏွစ္သာရ ဓမၼနဲ႔ေက်ေအာင္ ဆပ္မွပဲ အေက်ဆပ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “သားသမီး ျဖစ္ေသာသူသည္ အသက္တစ္ရာတန္း၌ျဖစ္၍ အသက္တစ္ရာပတ္လုံး ပခုံးတစ္ဖက္ျဖင့္ အမိကုိေဆာင္ကာ ပခုံးတစ္ဖက္ျဖင့္ အဖကုိေဆာင္၍ ျပဳစုုလုပ္ေကၽြးျခင္း၊ အမိအဖတုိ႔အား အနံ႔အသက္ကင္းေအာင္ အေမြးအႀကိဳင္လိမ္းေပးျခင္း၊ အေညာင္းအညာေျပေအာင္ ႏွိပ္နယ္ေပးျခင္း၊ ေရပူေရေအးျဖင့္ ေရခ်ိဳးေပးျခင္း၊ ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳေပးျခင္း ယုတ္စြအဆုံး က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ကုိပင္ မိမိ၏ ပခုံးထက္၌ စြန္႔ကုန္ေစျခင္း၊ မ်ားစြာေသာ ရတနာရွိေသာ မဟာပထ၀ီေျမႀကီးကုိ အုပ္ခ်ဳပ္စုိးပုိင္ေသာ မင္းစည္းစိမ္း၌ မိဘတုိ႔ကုိ ခံစားတည္ေနေစျခင္း စသည့္ ေက်းဇူးဆပ္နည္းတုိ႔ျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ပါေသာ္လည္း မိဘတုိ႔အား ေက်းဇူးျပဳျခင္း၊ ေက်းဇူးတုံ႔ျပန္ျခင္းသည္ မျဖစ္ႏုိင္ေသးေၾကာင္း၊ စင္စစ္ သဒၶါတရား မရွိေသာ အမိအဖတုိ႔ကုိ သဒၶါတရားႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္းငွါ ေဆာက္တည္ေစျခင္း၊ သက္၀င္ေစျခင္း၊ တည္ေစျခင္း သီလမရွိေသာ အမိအဖတုိ႔ကုိ သီလႏွင့္ျပည့္စုံျခင္းငါွ ေဆာက္တည္ေစျခင္း၊ သက္၀င္ေစျခင္း၊ တည္ေစျခင္း၊ ၀န္တုိျခင္း မစၧရိယ ရွိကုန္ေသာ အမိအဖတုိ႔ကုိ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္းငါွ ေဆာက္တည္ေစျခင္း၊ သက္၀င္ေစျခင္း၊ တည္ေစျခင္း၊ ပညာမဲ့ေသာ အမိအဖတုိ႔ကုိ ပညာႏွင့္ျပည့္စုံျခင္းငွါ ေဆာက္တည္ေစျခင္း၊ သက္၀င္ေစျခင္း၊ တည္ေစျခင္း စသည့္ ေက်းဇူးဆပ္နည္းတုိ႔ျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းသည္သာ မိဘတုိ႔အား ေက်းဇူးဆပ္ျခင္း၊ ေက်းဇူးတုံ႔ျပန္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း” (အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ ဒုကနိပါတ္၊ သမစိတၱ၀ဂ္၊ ) မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဒါက ဘုရားေပးေတာ္မူတဲ့ မိဘေက်းဇူး အေက်ဆပ္နည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဒီေဟာၾကားခ်က္ကုိ မွီျငမ္းၿပီး မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးက မဃေဒဝလကၤာသစ္က်မ္းမွာ “မိကုိလက္်ာ၊ ဖမွာလက္ဝဲ၊ အၿမဲထမ္းလ်က္၊ ပခုံးထက္တြင္၊ သုိ႔ပင္နိစၥ၊ လုပ္ေကၽြးၾကလည္း၊ ေရွးကျပဳဖူး၊ ေမြးေက်းဇူးကုိ၊ အထူးၿမဲခုိင္၊ မဆပ္ႏုိင္တည္း။ မျဖဴႏွလုံး၊ မသုံးသီလ၊ ဒါနမပြား၊ မသြားေက်ာင္းကန္၊ ဟုတ္လွမွန္သား၊ မိဘအားကုိ၊ လွဴဒါနႏွင့္ သီလဥပုသ္၊ ကုိယ္ႏႈတ္ႏွလုံး၊ ေစာင့္သုံးေစမွ၊ ေဟာေဖာ္ျပ၍၊ ဓမၼျဖင့္သာ၊ ဆပ္ႏုိင္ရာ၏”လုိ႔ အခုလုိ သီးကုံးဆပ္ဆုိထားတာကုိ ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ မွတ္သားရပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား ဒီလုိတရားနဲ႔ အေက်မဆပ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ က်န္တဲ့ေက်းဇူးဆပ္နည္းေတြဟာ မိဘေက်းဇူးကုိ ဆပ္ရာမေရာက္ဘူးလား ဆုိေတာ့ အဲဒီလုိလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့သလုိ မိဘေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တခ်က္ေလးေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းရင္း သားသမီးဝတၱရားကုိ ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ သားသမီးေတြဟာ ေလာကေၾကာင္းအရ၊ ေလာကဝတ္အရ မိဘေက်းဇူးကုိ ဆပ္ေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ မိဘေတြကုိ အရိယာ အဆင့္ေလာက္အထိ ေရာက္ေအာင္ ေက်းဇူးဆပ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံး၊ အေက်ဆုံး ေက်းဇူးဆပ္နည္းလုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီေလာက္အထိ မလုပ္ႏုိင္ေသးရင္လည္း အခုလုိ သားသမီးဝတၱရားကုိ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ေပးႏုိင္တယ္ ဆုိရင္ကုိပဲ ဒါဟာ အလြန္ျပည့္စုံတဲ့ အထူးေက်းဇူးဆပ္နည္းလုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမွာအဓိက ေျပာခ်င္တာက မိဘေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြအေပၚမွာ ဘာလုပ္ေပးပါ၊ ဘယ္လုိေဆာင္ရြတ္ေပးပါ စသျဖင့္ အတင္းအဓမၼ လုိခ်င္ေတာင့္တမႈနဲ႔ ႏႈတ္ကထုတ္ေဖာ္ၿပီး သားသမီးေတြကုိ ဖိအားေပးတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မရွိေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ဆႏၵနဲ႔ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဒီလုိေလးဆုိရင္ ေကာင္းမွာပဲ၊ ဒါေလးလုပ္ေပးရင္ ေကာင္းမွာပဲ စတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဟုတ္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြ ရွိတတ္ရာမွာ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တခ်က္ ငါးမ်ိဳးလည္းပဲ ရွိႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒီလုိ ေက်းဇူးမ်ားတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တခ်က္မ်ားကုိ သားသမီးမ်ား ျပဳက်င့္ရမယ့္ သားသမီးဝတၱရား ငါးပါးကုိ ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးရင္း ျဖည့္ဆည္းေပးၾကဖုိ႔ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဗုဒၶအလုိက် တရားနဲ႔ေက်ေအာင္ ဆပ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ဆုိရေပမယ့္ အဲဒီလုိမလုပ္ႏုိင္ေသးရင္လည္း ဒီလုိေလာကဝတ္ကုိ ေက်ပြန္ေစျခင္းနဲ႔လည္း မိဘေက်းဇူးကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ ဆပ္ေနႏုိင္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ရွိဘဝမွာပဲ သားသမီးဝတၱရားကုိ ေက်ပြန္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လစဥ္ေဟာၾကား ေပးလာခဲ့တဲ့ တရားပြဲမ်ားမွာ ဒီေန႔လုပ္တဲ့ တရားပြဲရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ မိဘနဲ႔သားသမီးၾကား အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးတရားမ်ား ရွိၾကရာမွာ မိဘေက်းဇူး ျမင့္မုိရ္ဦးလုိ႔ ဆုိတဲ့အတုိင္း အလြန္ႀကီးမားလွတဲ့ မိဘေက်းဇူးကုိ အေက်မဆပ္ႏုိင္ေပမယ့္ မိဘေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တခ်က္ေတြကုိ သားသမီးဝတ္ကုိ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ေပးျခင္းျဖင့္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေဆာင္ရြတ္ၿပီး စြမ္းႏုိင္သမွ် ဆပ္ေပးၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း ဒီတစ္လရဲ႕ လစဥ္ေဟာၾကား ျမတ္တရား တစ္ပုဒ္အျဖစ္ ထုတ္ႏႈတ္ ေဟာၾကားလုိက္ရပါတယ္။

အားလုံး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိယ္စီ ျပည့္မွီႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

မစၧရိယအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း…

မစၧရိယဟူသည္ မိမိႏွင့္ ပတ္သက္သည္မ်ားကုိ မေပးလုိ၊ မလွဴလုိ၊ မသိေစလုိ၊ မၾကားေစလုိ၊ မပါေစလုိ၊ မေပါင္းေစလုိ၊ မျဖစ္ေစလုိ၊ မရေစလုိ စတဲ့ ဝန္တုိျခင္း သေဘာမ်ိဳးျဖစ္၏။ မိမိရရွိထားသည့္ အေျခအေန၊ အရာဝတၳဳ၊ အျခံအရံ စသည္မ်ားအား သူတပါးတုိ႔ ရရွိသြားမည္ကုိ မလုိလားျခင္း သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္၏။ ထုိမစၧရိယသည္ သူတပါး ႀကီးပြားခ်မ္းသာမည္ကုိ မနာလုိျခင္း ဣႆာႏွင့္ ဆန္႔က်င္ကာ မိမိ၏ ပုိင္ဆုိင္မႈမ်ားအေပၚတြင္ ဝန္တုိျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္၏။ ဣႆာသည္ မနာလုိျခင္းျဖစ္ၿပီး မစၧရိယသည္ ဝန္တုိျခင္းျဖစ္၏။ တစ္ခါတရံ ထုိမနာလုိျခင္းႏွင့္ ဝန္တုိျခင္းသေဘာ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးသည္ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ သႏၲာန္တြင္ အတဲြလုိက္ ျဖစ္ေပၚတတ္သည္မ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ တစ္ခါတရံ တစ္ခုခ်င္း ရွိေနသည္မ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ တစ္ခုခ်င္း ရွိေနသည္ကပင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနၿပီး ထုိတရားႏွစ္ပါး တစ္ၿပိဳင္တည္း ရွိေနမည္ဆုိလွ်င္ကား အထူးေျပာဖြယ္မရွိ အလြန္ပင္ ေၾကာက္ဖြယ္ေကာင္းေနေပ၏။ အထူးသျဖင့္ မစၧရိယ သေဘာသည္ အလြန္က်ယ္ျပန္႔ၿပီး အလြန္လည္း အသိခက္သျဖင့္ ထုိမစၧရိယတရား မိမိသႏၲာန္တြင္ မထားမိေစရန္ အထူးျပဳရမည္ ျဖစ္ပါ၏။

မစၧရိယအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသည့္အနက္ အလြန္ထင္ရွားသည့္ မစၧရိယတရား (၅)ပါးကုိ ဗုဒၶစာေပမ်ားတြင္ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပထား၏။ အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္တြင္ ထုိမစၧရိယငါးမ်ိဳးကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ေဟာျပထားသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ ထုိေဒသနာေတာ္အရ မစၧရိယတို႔သည္
၁။ ေနရာအရိပ္အာဝါသ၌ ဝန္တုိျခင္း အာဝါသမစၧရိယ
၂။ အမ်ိဳး၌ဝန္တုိျခင္း ကုလမစၲၧရိယ
၃။ လာဘ္လာဘ၌ ဝန္တုိင္ျခင္း လာဘမစၧရိယ
၄။ အဆင္းသဏၭာန္ ဂုဏ္ေက်းဇူး၌ ဝန္တုိျခင္း ဝဏၰမစၧရိယ
၅။ တရားေတာ္၌ ဝန္တုိျခင္း ဓမၼမစၧရိယ
ဟူေသာ တရားငါးပါးတုိ႔ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေလ့လာသိရွိရ၏။

ထုိငါးပါးကုိ အနည္းငယ္ခ်ဲ႕ေျပာရလွ်င္ အာဝါသ မစၧရိယဟူသည္ အရိပ္အာဝါသ၌ ဝန္တုိျခင္းမ်ိဳးျဖစ္၏။ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား အေနျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ ေနရာ၊ အိမ္ရာ၊ အရပ္ဌာနတုိ႔ကုိ သူတပါးတုိ႔ႏွင့္ မဆက္ဆံေစလုိသည္ျဖစ္၍ ေနေစျခင္းငွါ အလုိမရွိျခင္းသည္ အာဝါသ မစၧရိယ၏ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ရဟန္းေတာ္မ်ား အေနျဖင့္လည္း ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ မပင္မပန္းခ်မ္းသာစြာ ေနရသည့္ အာရာမ္၊ ေက်ာင္းပရိဝုဏ္၊ တုိက္ခန္း၊ ညည္႔ေနရာ၊ ေန႔ေနရာစသည့္ မိမိတုိ႔၏ အရပ္ေဒသသုိ႔ အျခားေသာ အသက္သိကၡာဂုဏ္ဝါႀကီးသည့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား မလာေစျခင္း၊ လာေသာ္လည္း အျမန္ျပန္ေစျခင္း စသည့္သေဘာမ်ားသည္ အာဝါသ မစၧရိယ၏ သေဘာမ်ား ျဖစ္၏။ အလြယ္ေျပာပါက ရဟန္းျဖစ္ေစ၊ လူျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔၏ အရိပ္အာဝါသ၊ အိပ္ရာေနရာ အိမ္ေက်ာင္းတုိ႔ကုိ သူတပါးတုိ႔ႏွင့္ မဆက္ဆံေစလုိသည္၏ အျဖစ္၊ မေနေစခ်င္သည္၏ အျဖစ္မ်ားသည္ အာဝါသ မစၧရိယမည္၏။ သုိ႔ေသာ္ အႏၲရာယ္ကုိျပဳတတ္၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ကုိျပဳတတ္၊ အကုသုိလ္ကုိ ျဖစ္ေစတတ္၊ အက်င့္သိကၡာကုိ ပ်က္ျပားေစတတ္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ မိမိတုိ႔၏ အရိပ္အာဝါသ စသည္တုိ႔ မဆက္ဆံေစလိုျခင္း သေဘာမ်ိဳးသည္ကား အာဝါသမစၧရိယ မျဖစ္ေပ။

ကုလမစၧရိယဟူသည္ အမ်ိဳး၌ ဝန္တုိျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္၏။ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ အလုပ္အေကၽြး၊ အေျခြအရံ၊ သားမယား ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္မ်ားႏွင့္ သူတပါးတုိ႔အား မဆက္ဆံေစလုိျခင္း၊ ရဟန္းတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔၏ အလုပ္အေကၽြး ဒါယကာဒါယိကာမ၊ ပစၥည္းေလးပါး အလွဴရွင္မ်ား အသိမိေဆြမ်ားအား အျခားေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ႏွင့္ မဆက္ဆံေစလုိျခင္း စသည္တုိ႔သည္ ကုလမစၧရိယမည္၏။ သုိ႔ေသာ္ လူမ်ားအေနျဖင့္ အကုသုိလ္ ဒုစ႐ုိက္ကုိ ျပဳက်င့္တတ္ေသာ၊ အခ်င္းခ်င္း မညီမညြတ္ မခ်မ္းသာျခင္းကုိ ျဖစ္ေစတတ္ေသာ သူတုိ႔ႏွင့္ မဆက္ဆံေစျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ ရဟန္းမ်ားအေနျဖင့္ အလဇၨီ ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္၊ ဒါယကာတုိ႔၏ သဒၶါတရားကုိ ဖ်က္ဆီးတတ္သည့္ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ႏွင့္ မိမိတုိ႔၏ ဒကာဒကာမမ်ားအား မဆက္ဆံေစလုိျခင္းသည္လည္းေကာင္း ကုလမစၧရိယ မျဖစ္ေပ။

လာဘမစၧရိယဟူသည္ ရရွိပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ လာဘ္လာဘ၌ ဝန္တုိျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္၏။ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား အေနျဖင့္ လယ္လုပ္ျခင္း၊ ကုန္သြယ္ျခင္း အစရွိေသာ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ရအပ္ေသာ စပါးဆန္ေရ ေရႊေငြဥစၥာ လယ္ယာကုိင္းကၽြန္း ႏြားကၽြဲဆင္ျမင္း အစရွိသည့္ ရရွိပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ အေဝးအနီး ဥစၥာဘ႑ာ အသုံးအေဆာင္မ်ားကုိ သူတပါးတုိ႔ ရေစျခင္းငွါ အလုိမရွိျခင္း၊ ရဟန္းမ်ား အေနျဖင့္ ဆြမ္းသကၤန္းေက်ာင္းေဆး ဟူေသာ ပစၥည္းေလးပါးကုိ အျခားေသာ သီလရွိေသာ ရဟန္းသည္ ရအပ္သည္ရွိေသာ မရပါေစႏွင့္ ႀကံစည္စည္ေအာက္ေမ့ျခင္း၊ ဝန္တုိျခင္းတုိ႔သည္ လာဘမစၧရိယ မည္၏။ သုိ႔ေသာ္ လူမ်ားအေနျဖင့္ ထုိစည္းစိမ္ဥစၥာ လာဘလာဘမ်ားကုိ ရသျဖင့္ သူတပါးတုိ႔အား ဥစၥာအားျဖင့္ ႏွိပ္စက္လတၱံ႔ေသာသူ၊ အရာမဟုတ္သည္၌ ဖ်က္ဆီးလတၱ႔ံေသာသူ၊ ဒုစ႐ုိက္တရား ပြားမ်ားလတၱံ႕ေသာသူ၊ ရသျဖင့္ အက်ိဳးမဲ့ကုိ ျဖစ္ေစေသာသူတုိ႔အား ရေစျခင္းငွါ အလုိမရွိျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ ရဟန္းေတာ္မ်ား အေနျဖင့္ “အၾကင္ရဟန္းသည္ ဒါယကာတုိ႔ ယုံၾကည္၍ လွဴအေသာ ပစၥည္းကုိ ဖ်က္ဆီးတတ္၏၊ မသုံးေဆာင္ေကာင္းေသာ အရာ၌ သုံးေဆာင္ျခင္း၊ မေကာင္းေသာ သုံးေဆာင္ျခင္း အစရွိေသာ အစြမ္းအားျဖင့္ ဖ်က္ဆီးတတ္၏၊ ေဆြးေျမ႕ပုပ္သုိးသည့္တုိင္ေအာင္ သူတပါးအား ေပးကမ္းလုိျခင္း မရွိသည္ကုိ ျမင္၍ ထုိရဟန္းရမည့္အစား အျခားသူရသြားလ်င္ ပုိေကာင္းမည္” စသည္ျဖင့္ ႀကံစည္ေအာက္ေမ့ ဝန္တုိျခင္းမ်ားသည္ လည္းေကာင္း လာဘမစၧရိယ မျဖစ္ေပ။

ဝဏၰမစၧရိယဟူသည္ ဂုဏ္အဆင္းသဏၭာန္၌ ဝန္တုိျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္၏။ ကုိယ္အဆင္း သဏၭာန္သည္လည္းေကာင္း၊ သီလက်င့္ဝတ္၊ ဓုတင္က်င့္ဝတ္ သမထ၊ ဝိပႆနာ ဘာဝနာဟူေသာ ဂုဏ္သည္လည္းေကာင္း ဝဏၰမည္၏။ ထုိႏွစ္ပါးတြင္ ကုိယ္အဆင္း၌ ဝန္တုိေသာသူသည္ “မည္သူက မည္မွ် ၾကည္ညိဳဖြယ္ရွိ၏၊ အဆင္းႏွင့္ မည့္သုိ႔မည္ပုံ ျပည့္စုံ၏” စသည္ျဖင့္ ဆုိလာေသာ အသံမ်ားကုိ နားေထာင္ျခင္းငွါ အလုိမရွိျခင္း၊ ဂုဏ္ဟူေသာ ေက်းဇူး၌ ဝန္တုိေလ့ရွိသူသည္ သီလ၊ ဓုတင္စသည့္ အက်င့္အားေကာင္းသည့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာ သူ၏ ေက်းဇူးကုိ ခ်ီးမြမ္းေစျခင္းငွါ အလုိမရွိျခင္း၊ နားေထာင္ျခင္းငွါ အလုိမရွိျခင္း စသည့္ အဆင္းဂုဏ္တုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဝန္တုိျခင္းမ်ိဳးသည္ ဝဏၰမစၧရိယမည္၏။ သုိ႔ေသာ္ မေကာင္းေသာ သူတုိ႔၏၊ မေကာင္းေသာ အဆင္းဂုဏ္တုိ႔ကုိ ေကာင္းေသာသူမ်ား ၾကားေစျခင္းအားျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အက်ိဳးကုိမွ် မျဖစ္ေစသျဖင့္ မေျပာဆုိျခင္း၊ နားမေထာင္ေစျခင္း သေဘာမ်ိဳးသည္ကား ဝဏၰမစၧရိယ မျဖစ္ေပ။

ဓမၼမစၧရိယဟူသည္ တရားေတာ္၌ ဝန္တုိျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္၏။ ဤ၌ ဓမၼဟူသည္ ပရိယတၱိဓမၼ၊ ပဋိေဝဓ ဓမၼႏွစ္မ်ိဳးကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေသာတာပန္ စသည့္ အရိယာမ်ားအေနျဖင့္ကား ရရွိထားသည့္ ပဋိေဝဓ ဓမၼအေပၚတြင္ ဝန္တုိျခင္း မရွိသျဖင့္ ပဋိေဝဓဓမၼႏွင့္စပ္၍ အထူးေျပာစရာ မရွိလွေပ။ အျဖစ္မ်ားသည္မွာ ပရိယတၱိဓမၼႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍သာ ဓမၼမစၧရိယအျဖစ္ မ်ားေလ့ရွိ၏။ တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခက္ခဲေသာ အက်င့္က်မ္းဂန္၌လည္းေကာင္း၊ စကားအစဥ္၌လည္းေကာင္း သူတပါးတုိ႔ ၾကားသိေစျခင္းျခင္းငွါ အလုိမရွိ၊ ထုိဓမၼ၌ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္ထံ သြား၍ ေမးျမန္းစုံစမ္းျခင္းငွါ အခြင့္မေပး၊ သိေစျခင္းငွါလည္း အလုိမရွိ၊ ထုိသုိ႔ေသာ သေဘာမ်ိဳးသည္ ဓမၼစၧရိယ၏ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ အၾကင္ပုဂၢိဳလ္သည္ ဓမၼကုိ သိျခင္းျဖင့္ အႏၲရာယ္ရွိ၏ဟု လည္းေကာင္း၊ တရားေတာ္၏ သိမ့္ေမြ႕ႏူးညံ့မႈ တန္ဘုိးႏွင့္ သင္ယူေစျခင္းျဖင့္ ထုိသူအား အက်ိဳးမရွိဟု လည္းေကာင္း ဤသုိ႔ ပုဂၢိဳလ္ဓမၼကုိ စုံစမ္း၍ အက်ိဳးမရွိသျဖင့္ မသိေစျခင္း၊ မသင္ယူလုိေစျခင္း၊ မေတြ႕ေစလုိျခင္း စသည္တုိ႔သည္ကား ဓမၼမစၧရိယ မျဖစ္ေပ။

အထက္ပါ မေစၧရငါးပါးတုိ႔တြင္ အာဝါသမစၧရိယေၾကာင့္ ဘီးလူးသည္လည္းေကာင္း၊ ၿပိတၱာသည္ လည္းေကာင္းျဖစ္တတ္၍ ထုိအိမ္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ျဖစ္သည့္အမႈိက္မ်ားကုိ ဦးေခါင္းျဖင့္ရြတ္၍ ထုိမွဤမွ က်င္လည္ရတတ္၏။ ကုလမစၧရိယေၾကာင့္ တပါးကုန္ေသာသူတုိ႔၏ ဒါနအႏုေမာဒနာ အစရွိသည္တုိ႔ ျပဳသည္တုိ႔ကုိ ျမင္ကုန္၍ ငါ၏အမ်ိဳးသည္ ပ်က္ခဲ့ၿပီတကားဟု ႀကံေသာသူအား ေသြးအန္သည္အထိ ျဖစ္တတ္ကာ အူအပုိင္းပုိင္း ျပတ္သည္အထိ ျဖစ္တတ္၏။ လာဘမစၧရိယေၾကာင့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား အေနျဖင့္ သူတပါးတုိ႔၏ ဥစၥာကုိ အႏုိင္အထက္ ႏွိပ္စက္၍ သုံးေဆာင္သည္ျဖစ္၍ လည္းေကာင္း၊ ရဟန္းမ်ား အေနျဖင့္ ဂုိဏ္းသံဃာ၏ ဥစၥာျဖစ္ေသာ လာဘ္၌ ဝန္တုိသည္ျဖစ္၍ ပုဂၢလိကဥစၥာကဲ့သုိ႔ သုံးေဆာင္သည္ျဖစ္၍ လည္းေကာင္း ၿပိတၱာသည္လည္းေကာင္း၊ စပါးႀကီးေျမမ်ိဳးသည္လည္းေကာင္း ျဖစ္တတ္၏။ ဝဏၰမစၧရိယေၾကာင့္ အဆင္းပ်က္ျခင္း၊ အဆင္းမလွျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္တတ္ၿပီး၊ ဓမၼမစၧရိယေၾကာင့္ကား အျခင္းဆံြ႕ျခင္း အရိအရည္ ယုိျခင္းစသည္မ်ား ျဖစ္တတ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အာဝါသမစၧရိယေၾကာင့္ ေသသည့္အခါ ေၾကးအိမ္သံအိမ္ဟူေသာ ငရဲ၌ခံရတတ္ျခင္း၊ ကုလမစၧရိယေၾကာင့္ ယခုဘဝတြင္ပင္ လာဘ္လာဘ နည္းပါးတတ္ျခင္း၊ လာဘမစၧရိယေၾကာင့္ ေသၿပီးေနာက္ ဘင္ပုပ္ငရဲ၌ ျဖစ္ရတတ္ျခင္း၊ ဝဏၰမစၧရိယေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာဘဝတုိင္း ဂုဏ္အဆင္းဟူသည္ မရွိဘဲ ျဖစ္တတ္ျခင္း၊ ဓမၼမစၧရိယေၾကာင့္ ျပာပူငရဲ၌ ျဖစ္တတ္ျခင္း စသည့္ အက်ိဳးအျပစ္မ်ားကုိလည္း ခံစားရတတ္ေပ၏။

သုိ႔ဆုိလွ်င္ ဤသုိ႔ေၾကာက္ဖြယ္ျဖစ္သည့္ မစၧရိယတရားမ်ား ေပ်ာက္ပ်က္ေစရန္ မည္သုိ႔ေသာ္ အက်င့္ကုိ က်င့္ႀကံသင့္သနည္းဟု ေမးလာသည္ရွိေသာ္ ဘုရားရွင္၏ တရားစကားကုိသာ ညြန္ျပရမည္သာ ျဖစ္ေပ၏။ ဘုရားရွင္က “ပဥၥႏၷံ ဘိကၡေဝ မစၧရိယာနံ ပဟာနာယ စတၱာေရာ သတိပ႒ာနာ ဘာေဝတဗၺာ -ခ်စ္သားတုိ႔ ဝန္တုိျခင္း မစၧရိယတရား ငါးပါးကုိ ပယ္သတ္ရန္အတြက္ သတိပ႒ာန္တရား ေလးပါးကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ရာ၏” ဟု အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္တြင္ ေဟာၾကားေတာ္မူထား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ မစၧရိယတရားမ်ား မိမိသႏၲာန္ ေလ်ာ့နည္းေပ်ာက္ကြယ္ ေစလုိသူမ်ား အေနျဖင့္ သတိကုိ အထူးျပဳပြားမ်ားျခင္း ဝိပႆနာအလုပ္ကုိ ႀကိဳးစားပြားမ်ား အားထုတ္ၾကရန္ လုိအပ္လွေပ၏။

ဤကား မစၧရိယတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စာေပက်မ္းဂန္လာ ဖြင့္ဆုိခ်က္အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဝန္တုိျခင္း မစၧရိယတရားသည္ သတၱဝါမ်ား အထံတြင္ အျဖစ္ျမန္သကဲ့သုိ႔ အျဖစ္လည္းမ်ားၿပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျဖစ္ရန္ အေႏွာက္အယွက္ျပဳတတ္သည့္ အတြင္းရန္သူ တစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္သျဖင့္ ထုိမစၧရိယ တရားမ်ားကုိ သိရွိမွတ္သားကာ မိမိသႏၲာန္တြင္ အျဖစ္နည္းရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္ၾကေပ၏။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလ်ာ့ခ်ကာ ေနာက္ဆုံးအၾကြင္းမဲ့ ကုန္ဆုံးသည္အထိ အားထုတ္ႏုိင္ရန္ ဝိပႆနာ အလုပ္ကုိလည္း က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ၾကရန္ အထူးလုိအပ္လွေပ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဝန္တုိခ်င္း မစၧရိယတရားမ်ားျဖင့္ ေန႔စဥ္မျပတ္ ႏွိက္စက္ျခင္းကုိ ခံေနရတတ္သည့္ ပုထုဇဥ္မ်ား အေနျဖင့္ မိမိတုိ႔သႏၲာန္တြင္ ထုိတရားမ်ား အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေလ်ာ့နည္းေစရန္ သတိတရား လက္ကုိင္ထားကာ သမာဓိ၊ ဝိရိယတရားမ်ားျဖင့္ ထုိရန္သူမ်ား၏ ႏွိပ္စက္မႈမ်ားမွ ေရွာင္ရွားႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကပါဟု တုိက္တြန္းရင္း မစၧရိယအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း တင္ျပအပ္ပါသည္။


က်မ္းကုိး = ဂမၻီရတၱေဒသနာ (သီးလုံးဆရာေတာ္)

Read more »

ေမးလ္ထဲက အေမးမ်ား (၃)

အရွင္ဘုရား,
တရားေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေမးျမန္းကိုးကြယ္ရာအျဖစ္ ဆည္းကပ္ပါ၏ အရွင္ဘုရား။
အခုတစ္ေခါက္လည္း တပည့္ေတာ္ မသိတာေလးေတြကို ေမးေလွ်ာက္ခ်င္လို႔ပါ အရွင္ဘုရား။

(၁) သခၤါရ ေလာကမွာ ဘာေတြပါလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား။
ေျဖ။ သခၤါရေလာကဆုိတာ (၃၁)ဘုံနဲ႔တကြ သက္ရွိသက္မဲ့ အားလုံးေသာ သတၱေလာက၊ ၾသကာသေလာက ေတြကုိ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ၊ အုိနာေသမႈ စသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖုံဖုံးတုိ႔ျဖင့္ စီမံဖန္တီး ေျပာင္းလဲျပဳျပင္ ေပးတဲ့သေဘာမ်ိဳး၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေလာကီစိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္တရားမ်ား၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ နာမ္႐ုပ္အစုမ်ားကုိ သခၤါရေလာကလုိ႔ ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။ အလြယ္ေျပာရရင္ ႐ုပ္တရား၊ နာမ္တရားအားလုံးဟာ သခၤါရေလာကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

(၂) ၾသကာသ ေလာကကို “သက္မဲ့ေလာက” လို႔ အတိုခ်ဳပ္ ေျပာရင္ ရႏိုင္မလားဘုရား။
ေျဖ။ သက္မဲ့ေလာကလုိ႔ ေျပာလုိကလည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ စာေပအဖြင့္ေတြကေတာ့ သတၱဝါဟူသမွ်၊ မွီတင္းေနထုိင္ရာ ဌာနျဖစ္တဲ့ (၃၁)ဘုံ (ေရ၊ ေျမ၊ ေတာ၊ ေတာင္၊ ေကာင္းကင္စတာေတြ) ကုိ ၾသကာသေလာကလုိ႔ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေပအရ သက္ရွိသတၱဝါအေပါင္းကုိ သတၱေလာကလုိ႔ ေခၚၿပီး အဲဒီသတၱဝါေတြရဲ႕ တည္ေနရာဘုံဌာနကုိျဖစ္ေစ၊ ဘုံမရွိတဲ့ ေနရာဌာကုိ (တစ္ခ်ိဳ႕သတၱဝါေတြဟာ သီးသန္႔ဘုံဌာနမရွိ) ျဖစ္ေစ ၾသကာသေလာကလုိ႔ ေခၚဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သက္မဲ့ေလာကလုိ႔ ဆုိတာထက္ သက္ရွိသတၱဝါေတြ မွီတင္းေနထုိင္ၾကတဲ့ တည္ေနရာဘုံဌာနကုိ ၾသကာသေလာကလုိ႔ ဆုိတာက ပုိသင့္ပါတယ္။ (ခႏၶဝဂၢသံယုတ္ ပါဠိေတာ္၊ ၁၁၃၊ အ႒ကထာ၊ ၂၉၃)

(၃) ျမတ္စြာဘုရားက ရွားေတာေရာက္တဲ့အခါ ရွားရြက္တစ္ရြက္ကိုကိုင္ၿပီး အရွင္အာနႏၵာကို မိန္႔ေတာ္မူတာေလးကိုလည္း သိခ်င္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား။ ဘယ္အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ေဟာျဖစ္သြားတာလဲ ဆိုတာကိုလည္း သိခ်င္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား။ ဒီ(၃) ေမးခြန္းမွာ အမွားေတြ( ရွားေတာ ဟုတ္မဟုတ္၊ အရွင္အာနႏၵာကို ေဟာတာဟုတ္မဟုတ္) ပါသြားရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ၿပီး ျပဳျပင္ေပးပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ေလးကို မွန္းဆၿပီး ေရးလိုက္ရလို႔ပါ အရွင္ဘုရား။
႐ုိေသေလးစားစြာျဖင့္
တပည့္ ဆက္ေနာင္

ေျဖ။ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ပိဋကတ္စာေပေတြအရ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ရွားေတာကုိ ၾကြေတာ္မူတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရွားေတာမွာ တစ္ပါးတည္း ဓုတင္ေဆာက္တည္ေနတဲ့ အရညက ဓုတင္အရာမွာ ဧတဒဂ္ ရေတာ္မူတဲ့ အရွင္ေရဝတမေထရ္ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၾကြေတာ္မူေၾကာင္း သိရပါတယ္။ အဲဒီရွားေတာကုိ ၾကြေတာ္မူတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ႔အတူ၊ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္အာနႏၵာ၊ အရွင္သီဝလိ စတဲ့ မေထရ္ျမတ္ႀကီးအေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ေနာက္ပါးရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း အတူတကြ ၾကြေတာ္မူပါတယ္။ ရွားေတာၾကြရာလမ္း တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေကာက္ေကြးေနတဲ့လမ္း တစ္သြယ္ရင္၊ ေျဖာင့္ျဖဴးေပမယ့္ ေဝးၿပီးအႏၲရာယ္ရွိတဲ့အျပင္ ဆြမ္းကြမ္းကိစၥလည္း အခက္အခဲျဖစ္ႏုိင္တဲ့ လမ္းတစ္သြယ္ရယ္ဆုိၿပီး လမ္းႏွစ္သြယ္ကုိ ေတြ႕ေတာ္မူၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္က ျမတ္စြာဘုရားကုိ “အရွင္ဘုရား လမ္းႏွစ္သြယ္မွာ ဘယ္လမ္းကုိ ၾကြေတာ္မူပါမလဲ ဘုရား”လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “အာနႏၵာ ေနာက္ပါသံဃာေတာ္ေတြထဲမွာ အရွင္သီဝလိ မေထရ္ပါသလား”လုိ႔ ေမးတဲ့အခါ အရွင္အာနႏၵမေထရ္က ပါေတာ္မူေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္က “ရွင္သီဝလိမေထရ္ပါရင္ လမ္းေျဖာင့္ကုိပဲ ၾကြၾကစုိ႔”လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူကာ ၾကြေတာ္မူေၾကာင္း ဖတ္မွတ္ရပါတယ္။ ဒီလုိ မိန္႔ေတာ္မူတာကလည္း ရွင္သီဝလိ မေထရ္ရဲ႕ ဘုန္းကံႀကီးမား၊ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားမႈကုိ သိေတာ္မူတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဓမၼပဒအ႒ကထာမွာ ဖြင့္ျပပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းသိတဲ့ စာေပအဖြင့္ေတြအရ အရွင္ေရဝတ မေထရ္ကုိ ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူလုိတဲ့အတြက္ ရွားေတာကုိ ၾကြေတာ္မူရျခင္း အေၾကာင္းနဲ႔ လမ္းခရီးမွာ အရွင္အာနႏၵာနဲ႔ ဘုရားရွင္တုိ႔ရဲ႕ အေမးအေျဖအေၾကာင္းကေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ သိမွတ္မိပါတယ္။ ဒကာေတာ္ ေမးတဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပိဋကတ္လမ္းညႊန္မွာ အထပ္ထပ္ ရွာၾကည့္ေပမယ့္ ေမးခြန္းကသုတ္ေတာ္ အတိအက် မရွိတာရယ္၊ အေၾကာင္းအရာက ဟုိလုိလုိဒီလုိလုိ ေရာေနတာရယ္ေၾကာင့္ တိတိက်က် မေတြ႕မိဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ စာေပ မႏွံ႔စပ္မႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ဓမၼပဒ၊ အရဟႏၲဝဂ္၊ ေရဝတမေထရ္ ဝတၳဳပါ အ႒ကထာ အဖြင့္ကုိ ဖတ္မွတ္မိၿပီး ျပန္လည္ေျဖၾကားလုိက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းသင့္တဲ့အခါ စာေပေရးရာမွာ ပုိမုိႏွံ႔စပ္ျပည့္စုံေတာ္မူတဲ့ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ား အထံေတာ္မွာ ထပ္မံၿပီး ေမးေလ်ာက္ၾကည့္ဖုိ႔ ဆႏၵျပဳ တုိက္တြန္းပါတယ္။

Read more »

ပရဟိတစိတ္ထား၊ ထုိသူမ်ားသုိ႔...

သဒၶါအျပည့္၊ သီလေငြ႕ျဖင့္
ဆႏၵလည္းထား၊ ဝီရိယအားျဖင့္
ခႏၲီႏွလုံး၊ အစဥ္သုံး၍
ေမတၱာႏွလုံး၊ က်င့္ကာသုံးသည့္
အမွန္ကန္ဆုံး၊ ဤက်င့္ထုံးကား
အမ်ားတကာ၊ ေကာင္းေစရာဖုိ႔
စြမ္းေဆာင္ေစသူ၊ မ်ားထုိသူတုိ႔
အမွန္မလဲြ၊ သတိစဲြကာ
လုိက္နာက်င့္ရာ၊ နည္းမွန္ပါ၍
ပရစိတ္ထား၊ အုိ..လူသားတုိ႔
ႀကိဳးစားအမွန္ က်င့္ႀကံေလေလာ့။ ။
(မနာပ ဒါယီ ဆရာေတာ္)

ဘုန္းဘုန္းထံကုိ ဖုန္းဆက္လာသူေတြထဲမွာ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြလည္း မၾကာခဏ ရွိလာေနပါတယ္။ ဖုန္းဆက္လာတယ္ ဆုိတာကလည္း သူတုိ႔သိခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထား၊ အႀကံဉာဏ္မ်ား ေတာင္းခံလုိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာေသးခင္ကလည္း အမ်ားအက်ိဳး၊ အထူးသျဖင့္ သံဃာ့အက်ိဳးကုိ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ျပည္ပေရာက္ဒကာ တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ သူက သူတုိ႔လုိ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္မ်ားအတြက္ အမွားမျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္မယ့္၊ အင္အားျဖစ္ေစႏုိင္မယ့္၊ လုိအပ္မယ္ထင္တဲ့ အဆုံးအမ လုိအပ္ခ်က္ေလးမ်ားကုိ မိန္႔ၾကားေပးပါ ဘုရားဆုိၿပီး ေလွ်ာက္ထားလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔လုိ ပရဟိတ စိတ္ထားရွိသူမ်ား၊ အမ်ားအက်ိဳး၊ အမ်ိဳးဘာသာ၊ သာသနာအက်ိဳး ေဆာင္ရြတ္ေနသူမ်ားကုိ ရည္ညႊန္းၿပီး “ပရဟိတစိတ္ထား ထုိသူမ်ားသုိ႔”ဆုိတဲ့ ဒီကဗ်ာေလးကုိ စပ္ဆုိျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေလွ်ာက္ထားလာသူ ဒကာေလးကုိေတာ့ ဖုန္းနဲ႔ပဲ ဒီလုိအရာေတြနဲ႔ ျပည့္စုံေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ တုိက္တြန္းစကား ေျပာၾကားေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ အမ်ားအက်ိဳးကုိ လုပ္ေနတဲ့သူေတြ၊ လုပ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားေနသူေတြအတြက္ ကုိယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ေတြမွာ ေအာင္ျမင္မႈရဖုိ႔၊ ကုိယ့္အလုပ္ေတြမွာ မွန္ကန္ေစဖုိ႔၊ အင္အားေတြျဖစ္ေစဖုိ႔ ပရဟိတ စိတ္ထားသူမ်ားဟာ
၁။ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါတရား
၂။ ျပည့္စုံတဲ့ ကုိယ္က်င့္တရား
၃။ ေကာင္းမြန္တဲ့ ဆႏၵတရား
၄။ ႀကိဳးစားအားထုတ္လုိတဲ့ ဝိရိယတရား
၅။ သည္းခံႏုိင္တဲ့ ခႏၲီတရား
၆။ အက်ိဳးလုိလားတဲ့ ေမတၱာတရား
မ်ားနဲ႔ ျပည့္စုံဖုိ႔ လုိပါတယ္။

အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္လုိတဲ့ ပရဟိတ သမားမ်ားအတြက္ ကုိယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္အေပၚမွာ ယုံၾကည္မႈ ရွိဖုိ႔လုိပါတယ္။ ယုံၾကည္မႈဆုိတဲ့ ေနရာမွာ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ေကာင္းမေကာင္း အလုပ္ေတြရဲ႕ အေကာင္းအဆုိး အက်ိဳးအျပစ္ေတြအေပၚမွာ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ရွိေနၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အလြယ္ေျပာရရင္ ကံကံရဲ႕ အက်ိဳးအေပၚ ယုံၾကည္မႈပါပဲ။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္မွာ ယုံၾကည္မႈ မရွိဘဲ လုပ္ေနရင္ လုပ္သမွ် အလုပ္ေတြဟာ အဓိပၸါယ္မဲ့ ျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ ဒီလုိမျဖစ္ေအာင္ မွန္ကန္တဲ့ယုံၾကည္မႈ ရွိဖုိ႔လုိတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ယုံၾကည္မႈ ရွိေန႐ုံနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ေတြ အေနနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိနဲ႔ သူတပါးေတြရဲ႕ ၾကည္ညိဳေလးစားမႈကုိ ရရွိေစဖုိ႔ ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္က်င့္သီလကလည္း ေကာင္းေနဖုိ႔လုိပါတယ္။ လုပ္ေတာ့အမ်ားအလုပ္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ က်င့္သုံးေနတာက ကုိယ္က်င့္တရား ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ အမွားအလုပ္ဆုိရင္ အမ်ားတကာမေျပာနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ၾကည္ညိဳမႈ ရွိလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိျပန္ၿပီး သတိထားၾကည့္လုိ႔မွ ၾကည္ညိဳစရာ၊ ဂုဏ္ယူစရာ၊ သစၥာျပဳစရာ အက်င့္သီလ မရွိဘူးဆုိရင္ သူမ်ားေတြကုိ စည္း႐ုံးေဟာေျပာ လႈံ႕ေဆာ္ေပးဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မေကာင္းတတ္လုိ႔ လွဴေပး၊ ေထာက္ပံ့ေပးလုိက္ရေပမယ့္ ေစတနာကေတာ့ ပါမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပရဟိတ သမားမ်ားအေနနဲ႔ ပရဟိတ ေဆာင္ရြတ္တဲ့အခါမွာ အတၱဟိတ အေနနဲ႔ ကုိယ့္ရဲ႕အက်င့္သီလကုိလည္း ျပည့္စုံေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ လုိတယ္လုိ႔ ဆုိရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုိယ္က်င့္သီလေကာင္းေလးေတြ ထားၿပီးတဲ့အခါမွာ ကုိယ့္ရဲ႕ပရဟိတ အလုပ္မ်ားအတြက္ ေကာင္းျမတ္တဲ့ လုိအင္ဆႏၵေလးေတြလည္း ရွိဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဘယ္မွာဘယ္လုိ ေထာက္ပံ့လုိက္မယ္၊ ဘယ္မွာဘယ္လုိ လွဴလုိက္မယ္၊ ဘယ္ေနရာေလးမွာ ဘယ္လုိျဖည့္ေပးလုိက္မယ္၊ ဘယ္ေလာက္အတုိင္း အတာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုိက္မယ္ စတာေတြဟာ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ဆႏၵေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိျဖစ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္တာေလးေတြဟာ ေလာဘမဟုတ္ပါဘူး။ ကုသုိလ္ရေစတဲ့ ေကာင္းတဲ့ဆႏၵေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ေတြ အတြက္ ဒီလုိဆႏၵေကာင္းမ်ားက သိပ္ကုိလုိအပ္ပါတယ္။ ဒီလုိဆႏၵေလးေတြ ရွိေနမွလည္း လုပ္ခ်င္ကုိင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြတုိးပြားလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆႏၵရွိမွလည္း ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြ ရွိလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပရဟိတေဆာင္ရြတ္လုိသူေတြ အေနနဲ႔ ဆႏၵေကာင္းေတြလည္း ရွိထားဖုိ႔လုိတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ခုနေျပာသလုိ ဆႏၵဟာ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ဝိရီယကုိ ေထာက္ပံ့ေပးႏုိင္တဲ့အတြက္ ဆႏၵရွိေနတဲ့သူေတြဟာ ႀကိဳးစားမႈေတြလည္း ျဖစ္ေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆႏၵေတာ့ရွိတယ္။ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ လက္ေတြ႕ပုိင္း မရွိဘူးဆုိရင္လည္း ကုိယ့္ရဲ႕အလုပ္ေတြဟာ အေကာင္အထည္ ေပၚလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပရဟိတ သမားမ်ားဟာ ပါးစပ္နဲ႔ စိတ္နဲ႔အမ်ားအက်ိဳးကုိ ေဆာင္ရြတ္ေနလုိ႔ မၿပီးဘဲ လက္ေတြ႕ႀကိဳးစား အားထုတ္တတ္တဲ့ ဝိရိယလည္း လုိအပ္တယ္လု႔ိ ဆုိရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆႏၵကေထာက္ပံ့ေပးၿပီး ဝိရိယက လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ဆႏၵအားနဲ႔ ဝိရိယအားေတြ အထူးရွိေနဖုိ႔ လုိတာအမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ အမ်ားအက်ိဳး ရြတ္သယ္ပုိးသူေတြအတြက္ အထူးလုိအပ္တဲ့ တရားတစ္ခုက ခႏၲီတရားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သည္းခံမႈတရား သိပ္ကုိလုိအပ္ပါတယ္။ ဘာမွမလုပ္တဲ့သူေတြအတြက္ ဘယ္လုိတုန္႔ျပန္မႈမ်ိဳးမွ မလာတတ္ေပမယ့္ အလုပ္လုပ္လာၿပီဆုိရင္ အေျပာအဆုိ အတုိက္အခုိက္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရာက္လာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာလာၿပီဆုိရင္လည္း အေကာင္းေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆီလုိအေပါက္ရွာၿပီး မေကာင္းတာေတြပဲ ေျပာလာၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပတ္ဝန္က်င္းရဲ႕ အေျပာအဆုိ၊ အတုိက္အခုိက္၊ အကဲ့အရဲ႕ေတြကုိ ခံႏုိင္ဖုိ႔ သည္းခံမႈတရား လုိအပ္ပါတယ္။ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္နဲ႔ ကုိယ့္ေစတနာ ေကာင္းဖုိ႔ကုိသာ အဓိကထားၿပီး ႀကဳံလာသမွ် ေလာကဓံေတြအေပၚမွာ သည္းခံႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔လုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ ခႏၲီတရား မရွိလုိ႔ ကုိယ္ကျပန္ၿပီး တုန္႔ျပန္ျဖစ္ၾကမယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ရဲ႕အလုပ္ေတြမွာ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ၿပီး ေအာင္ျမင္မႈ မရဘဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္အတြက္လုပ္တာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူေတြက ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအေပၚမွာ လုိက္မခံစားမိဖုိ႔ လုိပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့အရာေတြကုိ ႏွလုံးသားထဲမွာ သိမ္းမထားဘဲ အျမန္ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တုိက္ခုိက္လာတဲ့ အေပၚမွာလည္း မတုန္မလႈပ္တဲ့ ခႏၲီတရားနဲ႔ ႀကိဳးစားကာကြယ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိဆုိရင္ ကုိယ့္ရဲ႕ပရဟိတ လုပ္ငန္းေလးေတြဟာလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္မႈ ရလာမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ အားလုံးအတြက္ သည္းခံျခင္းတရားဟာ အမွန္ပဲ လုိအပ္ေနတယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္က ေမတၱာတရားပါ။ ေမတၱာတရားဟာလည္း ပရဟိတသမားမ်ားအတြက္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္တဲ့အရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမတၱာဆုိတာ အက်ိဳးလုိလားျခင္း သေဘာျဖစ္တဲ့အတြက္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသူေတြမွာ ဒီလုိေမတၱာတရားဟာ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ လုိအပ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေတြ႕ႀကဳံလာရမယ့္ ေလာကဓံေတြကုိ သည္းခံမႈနဲ႔ ရင္ဆုိင္ၿပီး အက်ိဳးလုိလားတဲ့ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ ျပန္လည္တုံျပန္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္အေပၚ မေကာင္းႀကံတဲ့သူေတာင္ အေကာင္းဘက္ ေျပာင္းလာႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း ေမတၱာပြားသလုိ၊ သူမ်ားေတြကုိလည္း ပြားေပးဖုိ႔လုိပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ့္ေစာင့္နတ္ အပါအဝင္ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ ကုိယ္သြားမယ့္ေနရာ၊ ကုိယ့္လုပ္ရမယ့္ေဒသ ပတ္ဝန္းက်င္ စတဲ့ ဘယ္လုိေနရာေတြမွာ မဆုိ ဒီေမတၱာေလးပါ ပြားေပးႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အမ်ားအတြက္ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာ ထင္တာထက္ကုိ တုိးတက္ေအာင္ျမင္လာမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အမ်ားအက်ိဳး ရြတ္သယ္ပုိးၾကမယ့္ သူေတြအေနနဲ႔ မိမိတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြမွာ ေအာင္ျမင္မႈရဖုိ႔၊ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ဖုိ႔နဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္လာေစဖုိ႔ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ရွိသင့္တဲ့ တရားေတြျဖစ္တဲ့ သဒၶါ၊ သီလ၊ ဆႏၵ၊ ဝိရိယ၊ ခႏၲီ၊ ေမတၱာ တရားမ်ားနဲ႔ ျပည့္စုံေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ေကာင္းျမတ္တဲ့စိတ္ထားနဲ႔ ႐ုိးသားစြာ အားထုတ္ၾကမယ္ဆုိရင္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ မရွိဘူးဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီတရားမ်ား လက္ကုိင္ထားၿပီး ပရဟိတစိတ္ထားနဲ႔ အမ်ားအက်ိဳး ရြတ္သယ္ပုိးၾကဖုိ႔ အႀကံျပဳ တင္ျပကာ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖင့္ အႏုိင္ယူျခင္း

“အမ်က္ထြက္သူကုိ အမ်က္မထြက္ျခင္းျဖင့္ ေအာင္ႏုိင္ရာ၏၊
မေကာင္းေသာသူကုိ ေကာင္းေသာအမႈျဖင့္ ေအာင္ႏုိင္ရာ၏။
မေပးမလွဴဝန္တုိသူကုိ ေပးလွဴျခင္းျဖင့္ ေအာင္ႏုိင္ရာ၏၊
မုသားေျပာသူကုိ အမွန္သစၥာျဖင့္ ေအာင္ႏုိင္ရာ၏”
(ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား)

ေလာက၌ အရာရာတုိင္းတြင္ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ား ရွိေနတတ္၏။ ေကာင္းျခင္းမေကာင္းျခင္း၊ မွန္ျခင္းမွားျခင္း၊ ႀကိဳက္ျခင္းမႀကိဳက္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း၊ ရွိျခင္းမရွိျခင္း၊ သိျခင္းမသိျခင္း၊ က်င့္ျခင္းမက်င့္ျခင္း စသည္ျဖင့္ အေကာင္းအဆုိး ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားသည္ အၿမဲမျပတ္ ဒြန္တဲြလ်က္ရွိ၏။ ထုိသုိ႔ မည္မွ်ပင္ အေကာင္းအဆုိး ဒြန္တဲြ၍ ေနသည္ျဖစ္ပါေစ ေကာင္းျခင္းႏွင့္ မေကာင္းျခင္း၊ အမွန္ႏွင့္အမွား စသည္ ယွဥ္လာလွ်င္ကား အေကာင္းႏွင့္ အမွန္စသည္မ်ားကသာ ေအာင္ႏုိင္ၿမဲျဖစ္၏။ ဆန္႔က်င့္ဘက္မွန္သမွ်တြင္ အမွန္တရား၊ ကုသုိလ္တရားႏွင့္ယွဥ္သည့္ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားသည္သာ အႏုိင္ရၿမဲ ျဖစ္၏။

လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ဆန္႔က်င္လွ်င္ ျပႆနာ ျဖစ္ဖြယ္သာ ရွိသည္ဟု ထင္ေနတတ္ၾက၏။ စင္စစ္ထုိအထင္သည္ ေနရာတုိင္းတြင္ မမွန္ႏုိင္သည္မွာ ေသခ်ာလွ၏။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းသည့္အရာကုိ ေကာင္းသည့္အရာမ်ားျဖင့္ ဆန္႔က်င္ထားလွ်င္ကား ျပႆနာ မျဖစ္သည့္အျပင္ ျပႆနာပင္ ၿငိမ္းေစႏုိင္ေပ၏။ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ေဟာေတာ္မူသကဲ့သုိ႔ ေဒါသျဖင့္ ရင္ဆုိင္လာသူကုိ ေမတၱာျဖင့္ တန္ျပန္မႈသေဘာမ်ိဳး၊ မေပးလုိမလွဴလုိဘဲ ကပ္ေစးနဲေနသူကုိ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းေပးျခင္းျဖင့္ စိတ္အစဥ္ ေျပာင္းလဲေစမႈမ်ိဳး၊ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားလုပ္ေနသူကုိ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ား လုပ္ေစျခင္းျဖင့္ ေကာင္းက်ိဳး သက္ေရာက္ေစမႈမ်ိဳး၊ မုသားလိမ္ညာ ေျပာသူမ်ားကုိ အမွန္သစၥာစကားကုိ ေျပာဆုိျခင္းျဖင့္ မမွန္စကားမွ ေရွာင္ရွားေစမႈမ်ိဳး စသည္မ်ားသည္ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားျဖင့္ အေကာင္းဘက္သုိ႔ေျပာင္းေစကာ ျပႆနာကုိ ၿငိမ္းေစျခင္းမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ပါ၏။

သုိ႔ေသာ္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ လက္ေတြ႕ဘဝတြင္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖင့္ အႏုိင္ယူရမည့္အစား တူညီမႈမ်ားျဖင့္သာ အႏုိင္ယူရန္ ႀကိဳးစားေလ့ရွိတတ္၏။ “သူေဒါသျဖစ္လွ်င္ ကုိယ္လည္းေဒါသျဖစ္မည္၊ သူစိတ္ဆုိးလွ်င္ ကုိယ္လည္းစိတ္ဆုိးမည္၊ သူမေပးလွ်င္ ကုိယ္လည္းမေပး၊ သူဒီလုိဆက္ဆံလွ်င္ ကုိယ္လည္း ဒီလုိဆက္ဆံမည္၊ သူမေကာင္းလွ်င္ ကုိယ္လည္းမေကာင္းႏုိင္၊ သူေက်ာလွ်င္ ကုိယ္လည္းေက်ာမည္၊ သူမာနထားလွ်င္ ကုိယ္လည္းမာနထားမည္” စသည္ျဖင့္ မေကာင္းလွ်င္ မေကာင္းသည့္အတုိင္း ျပဳမူဆက္ဆံ ေနေလ့ရွိၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျပႆနာသည္ မေျပၿငိမ္းဘဲ ရန္ကုိသာ တုိးပြားေစေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ “ဂ်င္းစိမ္းနဲ႔ မိတ္သလင္ သူက်င္မွ ကုိယ္က်င္မယ္”ဟူေသာ အယူအဆမ်ိဳးသည္ သူႏွင့္အတူ ကုိယ္လည္းထပ္တူပဲဟူသည့္ သေဘာမ်ိဳးကုိ သက္ေရာက္ေစသျဖင့္ သူအမွားလုပ္လွ်င္၊ ကုိယ္လည္း အမွားလုပ္မည္ ျဖစ္ၿပီး သူမေကာင္းလွ်င္ ကုိယ္လည္းမေကာင္းႏုိင္သည့္ သေဘာမ်ိဳးကုိ ေဆာင္ေနေပ၏။ ထုိသုိ႔သာ သူႏွင့္အတူ ၿပိဳင္ေနမည္ျဖစ္ပါက သူလည္းမေလ်ာ့ ကုိယ္လည္းမေလ်ာ့ဘဲ ၾကာေလးဆုိးေလ အျဖစ္သုိ႔သာ ေရာက္သြားႏုိင္ေပ၏။

စင္စစ္ ေနရသည့္ အခုိက္အတန္႔သည္ ၾကာလွသည့္ သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္သျဖင့္ လူအခ်င္းခ်င္း သူၿပိဳင္ကုိယ္ၿပိဳင္ အတူၿပိဳင္ျခင္းျဖင့္ ေကာင္းျမတ္သည့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈသည္ မည္သုိ႔မွ် ျဖစ္လာႏုိင္မည္ မဟုတ္လွေပ။ သူက မီးယူလာလွ်င္ ကုိယ္ကေရးေပးမွသာ မီးၿငိမ္းေစႏုိင္မည့္ သေဘာရွိ၏။ သူကေဒါသထားလွ်င္ ကုိယ္ကေမတၱာပြားႏုိင္မွ သူ႔ေဒါသလည္း ေျပေပ်ာက္ၿပီး ကုိယ့္အတြက္လည္း အကုသုိလ္အျဖစ္ သက္သာမည္သာ ျဖစ္၏။ သူကမေပးလွ်င္ ကုိယ္ကေပးၾကည့္မွ သူလည္းေပးလာမည္ ျဖစ္ၿပီး သူကမွားေနလွ်င္ ကုိယ္က မွန္ျပမွသာ သူလည္းအမွန္ ေရာက္လာႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ သူမေကာင္းလွ်င္ ကုိယ္ကေကာင္းေပးရမည္ ျဖစ္ၿပီး သူဆုိးလွ်င္ ကုိယ္က႐ုိးေပးမွသာ သူလည္းတစ္မ်ိဳး ေအးလာမည္ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ဗုဒၶအလုိရွိသည့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖင့္ ၿငိမ္းေအးျခင္းသေဘာ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖင့္ အႏုိင္ယူျခင္းသေဘာမ်ိဳး ျဖစ္၏။

မွန္၏။ ရွင္ေတာ္ဘုရား အလုိရွိေတာ္မူသည္မွာ “ေကာဓဟူေသာ အမ်က္သမားကုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေမတၱာျဖင့္ အမ်က္ေျပေစျခင္း၊ အကုသလဟူေသာ မေကာင္းသူမ်ားကုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ ကုသလေခၚ ကုသုိလ္ျဖင့္ ေကာင္းေစျခင္း၊ မစၧရိယဟူေသာ မေပးလုိ မလွဴလုိ ဝန္တုိျခင္းသေဘာကုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဒါနေခၚ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းေပးျခင္းျဖင့္ အလွဴတတ္ေစျခင္း၊ မုသာဝါဒေခၚ မမွန္စကား အေျပာမ်ားကုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ သစၥာဟူေသာ အမွန္မ်ားျဖင့္ မမွန္ေဖ်ာက္ကာ အမွန္ေရာက္ေစျခင္း” စသည္မ်ားျဖင့္ အႏုိင္ယူေစလုိျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ အေကာင္းႏွင့္အဆုိး၊ အမွန္ႏွင့္အမွား၊ ေမတၱာႏွင့္ေဒါသ စသည္မ်ားျဖင့္ ရင္ဆုိင္ယွဥ္ၿပိဳင္လာလွ်င္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္မဆုိ အေကာင္း၊ အမွန္၊ ေမတၱာစသည္မ်ားကသာ လက္ေတြ႕အားျဖင့္လည္း ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အျပစ္မဲ့ေစကာ ဆင္းရဲပယ္ေဖ်ာက္ ခ်မ္းသာေရာက္ေစေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါေပ၏။

ဗုဒၶျမတ္စြာ လက္ထက္ေတာ္အခါက ဥတၱရာႏွင့္ သီရိမာဟူေသာ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ဦးရွိခဲ့ဖူး၏။ ထုိအမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ဦးသည္လည္း အစပထမက တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားျဖင့္ ရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကဖူး၏။ ဥတၱရာသည္ ေမတၱာတရား လက္ကုိင္ထားသည့္ ေမတၱာရွင္ျဖစ္ၿပီး သီရိမာသည္ကား ေဒါသတရား ဦးစီးထားသည့္ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္ခဲ့ဖူး၏။ ဥတၱရာသည္ ရတနာသုံးပါးကုိ အေလးထားသူျဖစ္ၿပီး သီရိမာသည္ကား ခႏၶာကုိယ္ျဖင့္ အသက္ ေမြးရသည့္ ျပည့္တန္ဆာတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ဖူး၏။ တစ္ခ်ိန္တြင္ ရတနာသုံးပါးကုိ အထူးသက္ဝင္ယုံၾကည္သည့္ ဥတၱရာသည္ ဘာသာတရား အလုပ္မ်ား ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏုိင္ရန္ မိမိကုိယ္စား လင္ေယာက်္ားအား ျပဳစုေပးရန္ သီရိမာအား အငွါးထားလုိက္၏။ စည္းစိမ္အျပည့္ျဖင့္ ခ်မ္းသာကုိရရွိခဲ့သည့္ သီရိမာသည္ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားတြင္ မက္ေမာကာ ဥတၱရာ၏ ေနရာမွလည္း ဖယ္မေပးလုိလွသျဖင့္ ဥတၱရာအား အျပစ္ရွာကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အေကာက္ႀကံခဲ့ေလ၏။ ယုတ္စြာအဆုံး ဥတၱရာအား အသက္ဆုံးသည္အထိပင္ အေကာက္ႀကံခဲ့၏။ သီရိမာသည္ ဥတၱရာအား ႀကိဳက္ႀကိဳက္ဆူေသာ ေရေႏြးပူျဖင့္ပင္ ေလာင္းခ်သည္အထိ လုပ္ႀကံခဲ့ဖူး၏။

သုိ႔ေသာ္ ဥတၱရာသည္ကား သီရိမာက မိမိအေပၚ မည္မွ်ပင္ အေကာက္ႀကံကာ လုပ္ႀကံေသာ္လည္း ေစတနာမပ်က္ဘဲ ေမတၱာျဖင့္သာ တုန္႔ျပန္ခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သီရိမာလုပ္ႀကံကာ ေလာင္းခ်လုိက္သည့္ ေရေႏြးပူသည္ပင္ ဥတၱရာကုိယ္ေပၚတြင္ ေရးျမသည့္ ေရေအးသဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ေပ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သီရိမာသည္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အေကာက္ႀကံကာ လုပ္ႀကံေသာ္လည္း ဥတၱရာ၏ ေမတၱာဓာတ္ေၾကာင့္ အရာရာတြင္ အ႐ႈံးထင္ကာ ေနာင္တတရားျဖင့္ အကၽြတ္တရားပင္ ရရွိသြားခဲ့ေလေတာ့၏။ ဤသည္မွာ ေဒါသျဖင့္ ရင္ဆုိင္လာသည္ကုိ ေဒါသျဖင့္ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ျခင္း မရွိဘဲ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေမတၱာျဖင့္ အႏုိင္ယူခဲ့သျဖင့္ လက္ေတြ႕တြင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အက်ိဳးသက္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ဦး၏ ဘဝဇာတ္လမ္း တစ္စိပ္တစ္ေဒသပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ထုိအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦး၏ အျဖစ္အပ်က္ကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း
“အမ်က္ထြက္သူကုိ အမ်က္မထြက္ျခင္းျဖင့္ ေအာင္ႏုိင္ရာ၏၊
မေကာင္းေသာသူကုိ ေကာင္းေသာအမႈျဖင့္ ေအာင္ႏုိင္ရာ၏။
မေပးမလွဴဝန္တုိသူကုိ ေပးလွဴျခင္းျဖင့္ ေအာင္ႏုိင္ရာ၏၊
မုသားေျပာသူကုိ အမွန္သစၥာျဖင့္ ေအာင္ႏုိင္ရာ၏” (ဓမၼပဒ၊ ေကာဓဝဂ္၊ ဥတၱရာဥပါသိကာမ ဝတၳဳ) ဟူေသာ အထက္ပါ ဓမၼေဒသနာေတာ္ကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္ ဇာတ္လမ္းေလးကုိ ၾကည့္ပါက ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖင့္ အႏုိင္ရလုိက္ျခင္း၏ ထင္ရွားသည့္ သာဓကတစ္ခုအျဖစ္ ေကာင္းစြာသိရွိႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါ၏။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းသည့္အရာ၊ မမွန္သည့္အရာ စသည္မ်ားကုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည့္ ေကာင္းသည့္အရာ၊ မွန္သည့္အရာ စသည္မ်ားက ေနာက္ဆုံးတြင္ အႏုိင္ရျခင္း၏ လက္ေတြ႕ဆန္သည့္ သေဘာကုိ ထင္ရွားေစသည့္ ျဖစ္ရပ္မွန္ တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤနည္းအတူ မိမိတုိ႔၏ လက္ေတြ႕ဘဝတြင္လည္း ေဒါသကုိ ေမတၱာျဖင့္ အႏုိင္ယူႏုိင္မႈမ်ား၊ ဝန္တုိမႈကုိ ေပးကမ္းမႈျဖင့္ အႏုိင္ယူမႈမ်ား၊ မမွန္ေျပာသူမ်ားကုိ အမွန္တရားျဖင့္ အႏုိင္ယူမႈမ်ား စသည္ျဖင့္ ေတြ႕ႀကဳံဖူးၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ ေဒါသျဖင့္ရင္ဆုိင္လာသူကုိ ေမတၱာျဖင့္ ဆီးႀကိဳႏုိင္လွ်င္ မီးကုိေရႏွင့္ ညွိမ္းလုိက္သကဲ့သုိ႔ မိမိလည္းၿငိမ္း၊ သူတပါးလည္း ၿငိမ္းေစမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဓမၼတာ သေဘာတရားမ်ားအရ မေကာင္းသည့္အရာမ်ားကုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည့္ ေကာင္းသည့္အရာမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး အႏုိင္ယူႏုိင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိလည္းအက်ိဳးရွိ သူတပါးလည္း အက်ိဳးရွိေစမည့္ ဆန္က်င္ဘက္ျဖင့္ အႏုိင္ယူတတ္သည့္ အေလ့အက်င့္ကုိ မ်ားမ်ားျပဳလုပ္ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ အရာရာတုိင္းတြင္ ဆန္႔က်င္ဘက္ဟူသည္ ရွိတတ္သည့္အေလ်ာက္ ထုိဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားျဖင့္ အေကာင္းဆုံးကုိ ျပဳလုပ္ဖန္တီးႏုိင္မႈမ်ားလည္း ရွိတတ္ရာတြင္ မေကာင္းသည့္အရာ၊ မမွန္သည့္အရာ၊ မေပးလုိသည့္အရာ၊ ေပါက္ကဲြေစမည့္အရာ စသည္မ်ားကုိလည္း ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည့္ ေကာင္းသည့္အရာ၊ မွန္သည့္အရာ၊ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းလုိသည့္အရာ၊ ၿငိမ္းေအးေစသည္အရာ စသည္မ်ားျဖင့္ အႏုိင္ယူႏုိင္၊ မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားတုိ႔အား အေကာင္းဆုံး ျပဳလုပ္ဖန္တီးမႈမ်ားလည္း ရွိေနသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သျဖင့္ ေဒါသျဖင့္လာသူကုိ ေမတၱာျဖင့္ တုံ႔ျပန္ႏုိင္ေအာင္၊ မေကာင္းသည့္သူကုိ ေကာင္းသည္မ်ားျဖင့္ ေျပာင္းလာႏုိင္ေအာင္၊ ဝန္တုိမႈမ်ားသူကုိ ေပးကမ္းမႈမ်ားျဖင့္ သဒၶါတရားမ်ားလာေအာင္၊ မုသာေျပာသူကုိ အမွန္ေျပာျခင္းျဖင့္ သစၥာတရား ထြန္းကားလာေအာင္ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားျဖင့္ မိမိသူတပါးတုိ႔အား အႏုိင္ယူႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆန္႔က်င္လွ်င္ မႀကိဳက္ၾကသည့္ ေလာကႀကီးတြင္ ဆန္႔က်င္သူမ်ားသည္ ဒုကၡေရာက္ရ၊ ဆင္းရဲရသည္ဟု ဆုိေသာ္လည္း မေကာင္းသည့္အရာမ်ားကုိ ေကာင္းသည့္အရာမ်ားျဖင့္ ဆန္႔က်င္ျခင္း၊ အမွားကုိ အမွန္ျဖင့္ ဆန္႔က်င္ျခင္း၊ ေဒါသကုိ ေမတၱာျဖင့္ ဆန္႔က်င္ျခင္းစသည့္ ဆန္႔က်င္မႈမ်ားသည္ကား ဆန္႔က်င္ႏုိင္သည္ႏွင့္အမွ် မိမိအတြက္လည္းခ်မ္းသာ၊ အမ်ားအတြက္လည္း ခ်မ္းသာေစၿပီး ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာေကာင္းက်ိဳးကုိလည္း ျဖစ္ေစႏုိင္မည္ျဖစ္သျဖင့္ ဗုဒၶဘုရား အလုိေတာ္အတုိင္း အမ်က္ထြက္သူကုိ အမ်က္မထြက္ျခင္းျဖင့္ ေအာင္ႏုိင္ေအာင္၊ မေကာင္းေသာသူကုိ ေကာင္းေသာအမႈျဖင့္ ေအာင္ႏုိင္ေအာင္၊ မေပးမလွဴဝန္တုိသူကုိ ေပးလွဴျခင္းျဖင့္ ေအာင္ႏုိင္ေအာင္၊ မုသားေျပာသူကုိ အမွန္သစၥာျဖင့္ ေအာင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖင့္ အႏုိင္ယူႏုိင္ၾကဖုိ႔ ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါသည္။

Read more »

ေမးလ္ထဲက အေမးမ်ား (၂)

တပည့္ေတာ္၏ ေမးခြန္းကိုေျဖၾကားေပးေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္ ဘုရား။
အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္မ ေမးခြန္းအနည္းငယ္ထပ္မံ၍ ေမးလိုပါသည္္ဘုရား။ ေျဖၾကားေပးပါရန္ ေလွ်ာက္ထားပါသည္။

၁။ တရားထုိင္ရာတြင္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ထုိင္ခံုတြင္ထိုင္၍ မရပါသနည္း။ ထုိင္ခံုတြင္ထိုင္ျခင္းျဖင့္ ၾကာၾကာထိုင္နိုင္သည္ မဟုတ္ပါလားဘုရား။

ေျဖ။ တရားထုိင္တဲ့အခါ ထုိင္ခုံတြင္ထုိင္ၿပီး တရားမမွတ္ရဘူးဆုိတာ မရွိပါဘူး။ မွတ္လုိ႔ရပါတယ္။ ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ ေလ်ာင္းထုိင္ရပ္သြား ဣရိယာပုတ္ေလးပါးလုံးမွာ သင့္ေလ်ာ္သလုိ မွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္က မဟာသတိပ႒ာနသုတ္မွာ တိတ္ဆိတ္ရာအရပ္မွာ တင္ပလႅင္ေခြထုိင္ၿပီး ခါးကုိေျဖာင့္မတ္စြာထားက မွတ္ရမယ္လုိ႔ တုိက္႐ုိက္ဆုိထားေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္း ကာယာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ အဖြင့္ေတြမွာ ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ ဘယ္လုိ အေနအထားမ်ိဳးမွာ မဆုိ အရွိအတုိင္း သတိကပ္ကာ ႐ႈမွတ္ရမယ္လုိ႔ ေဟာေတာ္မူထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေျခအေနအရ ထုိင္ခုံေပၚမွာ ထုိင္ၿပီးမွတ္လုိ႔ အဆင္ေျပရင္ အဆင္ေျပတဲ့အတုိင္း မွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ပညတ္သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ရိပ္သာေတြမွာေတာ့ အဲဒီလုိ ထုိင္ခုံေပၚမွာ သက္ေသာင့္သက္သာ ထုိင္မွတ္တဲ့အခါ ထိနမိဒၶ (ေတြေဝငုိက္မ်ည္း)တာေတြ အလြယ္တကူ ျဖစ္တတ္တဲ့ အတြက္ရယ္၊ တစ္ျခားတျခား အသက္သိကၡာဂုဏ္ဝါ ႀကီးသူေတြရဲ႕ အထက္မွာျဖစ္ေနကာ ဂ႐ုဂါရဝ မျဖစ္တာေတြရယ္ စတာေတြေၾကာင့္ ထုိင္ခုံမွာထုိင္ၿပီး တရားမမွတ္ၾကဖုိ႔ ေျပာေကာင္းေျပာႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာလုိ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ထုိင္ခုံမွာ ထုိင္မွတ္လုိ႔ တရားမရႏုိင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ ဘယ္လုိအေနအထားမ်ိဳးမွာမဆုိ တရားမွတ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၂။ တပည့္ေတာ္မ လူတေယာက္ကို ေဆးဖိုးအေျမာက္အမ်ား လွဴခဲ့ပါသည္။ ထုိလူမွာ ေရာဂါမသက္သာပါ။ တပည့္ေတာ္မက ငါ့ပိုက္ဆံေတြ အလကားျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုလူေရာဂါ သက္သာသြားပါသည္။ တပည့္ေတာ္မ ကုန္ရက်ိုးနပ္ပါလားဆိုျပီး ၀မ္းသာသြားျပန္ပါသည္။ ပထမ နွေျမာသြားခဲ့သည္။ ထုိအတြက္ေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ကုသိုလ္ မရေတာ့ဘူးလားဘုရား။

ေျဖ။ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ စိတ္အစဥ္ဟာ အၿမဲတမ္း ေျပာင္းလဲေနၿပီး သဒၶါတရားဟာလည္း မတည္မၿမဲ ျဖစ္တတ္တာ သဘာဝပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒကာမအခုျဖစ္တဲ့ စိတ္အစဥ္ဟာ လွဴၿပီးေနာက္မွာ ျဖစ္တဲ့ ေနာက္ပုိင္းေစတနာ ကြက္သြားမႈသာ ျဖစ္ၿပီး မလွဴခင္မွာျဖစ္တဲ့ ပုဗၺေစတနာရယ္၊ လွဴစဲအခုိက္မွာ ျဖစ္တဲ့ မုဥၥေစတနာရယ္က အလြန္အားေကာင္းၿပီး ျဖစ္တဲ့အျပင္ လွဴၿပီးေနာက္မွာ အက်ိဳးရလာဘ္ကုိ ျမင္ရၿပီး တစ္ခါျပန္ကာ အရပေစတနာ အားေကာင္းလာတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာက္ပုိင္းမွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ကြက္မႈဟာ မေျပာပေလာက္ဖူးလုိ႔ ဆုိရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကုသုိလ္ကေတာ့ လွဴၿပီးကတည္းက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေစတနာမွာကုိက ရရွိခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေစတနာ အနည္းငယ္ ပ်က္ကြက္ခဲ့တဲ့အတြက္ အလွဴအက်ိဳးေပး အနည္းငယ္ အားနည္းႏုိင္ေပမယ့္ ေရွ႕မွာျဖစ္ခဲ့ လွဴခဲ့တဲ့ ေစတနာေတြ အားႀကီးခဲ့တာေတြရယ္၊ လွဴလုိက္ၿပီးေနာက္ အက်ိဳးရလာဘ္ေကာင္းတာကုိ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ တစ္ခါျပန္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းေစတနာ အားေကာင္းခဲ့တာေတြရယ္ေၾကာင့္ အားနည္းခဲ့တဲ့ စိတ္ကြက္မႈဟာ မေျပာပေလာက္ဘဲ ေကာင္းတဲ့ေစတနာေတြက အားႀကီးတဲ့အတြက္ ကုသုိလ္တရားကေတာ့ ရရွိၿပီးျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အလွဴလွဴတဲ့အခါမွာ ေစတနာသုံးတန္ ျပတ္သားဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ ေရွ႕ပုိင္းမွာ ျဖစ္တဲ့ေစတနာေတြက ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ လုပ္ဖုိ႔အတြက္ အဓိကက်တဲ့ အေထာက္အပံ့ေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီေရွ႕ပုိင္းေစတနာေတြကုိ အဓိက အားေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေနာက္ပုိင္းေစတနာကုိလည္း မကြက္ေအာင္ ေနာက္ေနာင္ သတိထားၿပီး ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေစတနာကလည္း သတိရတုိင္း သတိရတုိင္း ကုသုိလ္တရားကုိ ပုိမုိတုိးပြားေစတဲ့အတြက္ ဒီေစတနာ မပ်က္ေအာင္ လွဴကတည္းက စိတ္ျပတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ အထူးလုိအပ္လွပါတယ္။

thin thin

Read more »

ေကာင္းမႈအစု ႀကိဳးစားျပဳေလာ့

ဘယ္အရြယ္မွာ၊ ဘယ္ေရာဂါျဖင့္
ဘယ္ရပ္ေဒသ၊ ဘယ္ကာလ၌
ေသၾကရမည္၊ မသိႏုိင္တာ ဓမၼတာတည္း။
ေသၿပီးတစ္ဖန္၊ ျပန္ျဖစ္ျပန္လည္း
ျဖစ္ရာဘ၀၊ ဘုံဌာနကုိ
ႀကိဳတင္တိက်၊ မသိရ၍
တိက်ေသခ်ာ၊ ခုခ်ိန္ခါ၌
ေကာင္းမႈအစု၊ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့။ ။
(မနာပ ဒါယီ ဆရာေတာ္)

ေသျခင္းတရားသည္ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေနရာမေရြး ေရာက္လာတတ္သည္ဟူသည့္ နိယာမကုိ မၾကာေသးမီက စာေရးသူပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ၾကသည့္ နာေရးမ်ားက သက္ေသျပခဲ့ၾက၏။ ျပည္ပႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္လာလုပ္ေနသည့္ စာေရးသူဝန္းက်င္ရွိ ဒကာေလးႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ပတ္သာျခားၿပီး ေသဆုံးသြားခဲ့ၾက၏။ တစ္ေယာက္မွာ အသက္ (၃၃)ႏွစ္သာ ရွိေသးၿပီး တစ္ေယာက္မွာ (၂၉)ႏွစ္သာ ရွိေသး၏။ ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ ေသေနၾကသည့္ နာေရးမ်ားသည္ မည္သူမဆုိ ေတြ႕ႀကဳံဖူးၾကမည္၊ ေတြ႕ႀကဳံေနၾကရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေသာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ မထင္မွတ္သည္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အခါတြင္ကား တုန္လႈပ္မိတတ္ၾက၏။ အထူးသျဖင့္ ထင္မထားသည့္သူမ်ား၊ အေကာင္းပတိျဖစ္ေနသူမ်ား ေသသြားသည့္ဟု ဆုိလာသည့္အခါ ပုိ၍ပင္ အံ့ၾသမိတတ္ၾက၏။

ေသရမည္ကုိ သိေနၾကေသာ္လည္း မေသသူမ်ားကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနၾကသည့္ သတၱဝါမ်ား၏ ထုံးစံအတုိင္း ေသျခင္းတရားသည္ မိမိအလွည့္သုိ႔ ေရာက္မလာေသးလွ်င္ အေၾကာက္တရားလည္း ေရာက္မလာဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ၾက၏။ မိမိမျဖစ္ေသးသည့္အခါ ျဖစ္သြားၾကသူမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး သံေဝဂမရသည့္အျပင္ အေပ်ာ္အပ်က္ျဖင့္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေနာက္ၾကေျပာင္ၾကသည္အထိပင္ ျဖစ္တတ္ၾကေပ၏။ ေသသူကုိၾကည့္၍ မိမိအလွည့္ ေရာက္လာမည့္အေရးေတြးကာ ေၾကာက္ရမည့္အစား ဘယ္ဘဝေရာက္ေနသည္ကုိ မသိႏုိင္သည့္ ေသသူကုိသာေတြး၍ ေၾကာက္ေနတတ္ၾကေပ၏။ အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာတတ္သည့္ ေသျခင္းတရားကုိ ေၾကာက္ရမည့္အစား မျမင္ရသည့္ တေစၧသရဲ ၿပိတၱာမ်ားကုိသာ ေၾကာက္ေနတတ္ၾကေပ၏။

စင္စစ္ အမွန္တကယ္ေၾကာက္ရမည့္ အရာကား ထုိတေစၧသရဲ ၿပိတၱာမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ မိမိအလွည့္သုိ႔ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေနရာမေရြးစသည္ျဖင့္ ေရာက္လာတတ္သည့္ ေသျခင္းတရားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိေသျခင္းတရားသည္ ဘုရားရဟႏၲာမ်ားမွလဲြ၍ မည္သူမွ်ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ဗုဒၶစာေပမ်ားတြင္ ေလာက၌ သတၱဝါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အရာငါးမ်ိဳးရွိေၾကာင္း ဖြင့္ဆုိရွင္းျပထား၏။ ထုိငါးမ်ိဳးမွာ
၁။ မည္သည့္အရြယ္တြင္ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း
၂။ မည္သုိ႔ေသာ ေရာဂါျဖင့္ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း
၃။ မည္သည့္အရပ္ေဒသ၌ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း
၄။ မည္သည့္အခ်ိန္၌ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း
၅။ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘုံဘဝ၌ ျဖစ္ၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း
တုိ႔ပင္ ျဖစ္၏။

မွန္၏။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးကုိ ၾကည့္လွ်င္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လူေတြေသေနၾက၏။ ထုိေသၾကသည့္ သူမ်ားတြင္လည္း အရြယ္ေပါင္းစုံလင္လွ၏။ အခ်ိဳ႕က ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ေသၾကရ၏။ အခ်ိဳ႕က အလယ္အလတ္ အရြယ္တြင္ ေသၾကရ၏။ အခ်ိဳ႕က အႀကီးပုိင္းတြင္ ေသၾကရ၏။ ေသသူအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသကဲ့သုိ႔ အရြယ္အစားလည္း စုံလင္လွ၏။ ထုိသူမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ေသခ်င္သည့္ အရြယ္တြင္ ေသၾကရျခင္းမဟုတ္ဘဲ အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာသည့္ ေသျခင္းတရားေၾကာင့္သာ အရြယ္မေရြး ေသၾကရျခင္း ျဖစ္၏။ ေသခ်ာသည္မွာ မည္သည့္အရြယ္တြင္ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ ေသျခင္းတရားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။

ေသသူမ်ားကုိ ၾကည့္ျပန္လွ်င္လည္း ေရာဂါအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေသၾကရသည္ကုိ ေတြ႕ရတတ္၏။ ႐ုပ္ခႏၶာအစုကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ သတၱဝါမွန္သမွ် ေရာဂါအစုကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ေသၾကသည့္အခါတြင္လည္း ထုိေရာဂါတစ္ခုခုျဖင့္ပင္ ေသၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ မည္သုိ႔ေသာ ေရာဂါျဖင့္ ေသရမည္ကုိကား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ အေသအခ်ာ ေတြးၾကည့္လွ်င္ ေရာဂါဟူသည္ အျခားမဟုတ္ ဤ႐ုပ္ခႏၶာစုႀကီးကပင္ ေရာဂါစုႀကီး ျဖစ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ေသာ ေရာဂါစုႀကီးကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသမွ် သတၱဝါမ်ားသည္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ မည္သည့္ေရာဂါျဖင့္ ေသၾကရမည္ကုိ မည္သူမွ် ႀကိဳတင္၍ သိႏုိင္ၾကမည္ မဟုတ္လွေပ။ စင္စစ္ ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းကပင္ ေရာဂါရေနျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ မည္သည့္ေရာဂါဟုသာ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ေသာ္လည္း ေရာဂါတစ္ခုခုျဖင့္ ေသၾကရမည္ဆုိသည္ကား အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔အတူ မည့္သည့္အရပ္ေဒသ၌ ေသၾကရမည္ကုိလည္း မည္သူမွ် ႀကိဳတင္၍ သိႏုိင္ၾကမည္ မဟုတ္လွေပ။ အခ်ိဳ႕မွာ ေတာမွာေမြးၿပီး ၿမိဳ႕မွာေသၾကရသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ အခ်ိဳ႕လည္း ၿမိဳ႕မွာေမြးၿပီး ေတာမွာ သြားေသၾကရသူမ်ားလည္း ရွိေနတတ္၏။ အခ်ိဳ႕လည္း ေမြးဖြားရာႏုိင္ငံတြင္ မေသၾကရဘဲ တုိင္းတပါးတြင္ ေသၾကရသကဲ့သုိ႔ အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ ကားေပၚ၊ ရထားေပၚ၊ သေဘၤာေပၚ၊ ေလယာဥ္ေပၚ စသည္ျဖင့္ ခရီးသြားရင္းပင္ ေရာက္ရာေဒသ တစ္ခုခု၌ ေသၾကရသည္မ်ားလည္း ရွိတတ္ေပ၏။ ေသျခင္းတရားသည္ တိက်သည့္ ေနရာေဒသကုိလည္း သတ္မွတ္ထားႏုိင္ျခင္း မရွိလွဘဲ ေနရာေဒသမေရြး ေပၚေပါက္လာတတ္သည့္ သေဘာရွိေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သတၱဝါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အရာမ်ားတြင္ မည္သည့္အရပ္ေဒသ၌ ေသၾကရမည္ကုိလည္း ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ေၾကာင္း ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

သတၱဝါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အရာမ်ားတြင္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေသၾကရမည္ဟူသည့္ အခ်က္လည္း တစ္ခုအပါအဝင္ ျဖစ္၏။ ေသျခင္းတရားသည္ အခ်ိန္ကုိက္ ခ်ိန္းခ်က္ထားျခင္း မရွိဘဲ အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာတတ္သည့္ သေဘာရွိ၏။ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေသၾကရမည္ကုိ မသိႏုိင္သျဖင့္ မနက္ပုိင္းျဖစ္ေစ၊ ေန႔လယ္ပုိင္းျဖစ္ေစ၊ ညပုိင္းျဖစ္ေစ၊ အ႐ုဏ္ပုိင္းျဖစ္ေစ အခ်ိန္ျပည့္ သတိရွိေနရန္ လုိအပ္လွ၏။ အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ မနက္အိပ္ရာထ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ေနစဥ္ ႐ုတ္တရက္ အသက္ေပ်ာက္သြားသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ အခ်ိဳ႕လည္း ေန႔လယ္ပုိင္း ပူလြန္းသျဖင့္ ေရခ်ိဳးမိရာမွ အပူရွပ္ကာ ေသၾကသူမ်ားလည္း ရွိေနတတ္၏။ အခ်ိဳ႕ကား ညေနေစာင္း၊ အခ်ိဳ႕လည္း ညပုိင္း၊ အခ်ိဳ႕လည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ စသျဖင့္ အခ်ိန္အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ ပုံစံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေသေနၾကရ၏။ စာေရးသူပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ဒကာေလး တစ္ေယာက္ဆုိလွ်င္ ညပုိင္းအလုပ္လုပ္ၿပီးေနာက္ အိပ္ရာထဲဝင္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္မွာပင္ ေသသြားခဲ့ရ၏။ မည္သူမွ် မထင္မွတ္ထားသျဖင့္ ထုိဒကာေလး၏ ေသျခင္းတရားအေပၚ အလြန္အံ့ၾကမိကာ မယုံၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ခဲ့၏။ စင္စစ္ မယုံၾကည္စရာ မရွိလွေပ။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ေသျခင္းတရား၏ အခ်ိန္မေရြးျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ သေဘာျဖစ္ေနၿပီး မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္ပါ၏။

အေရးႀကီးဆုံး အခ်က္ျဖစ္သည့္ သတၱ၀ါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အခ်က္တစ္ခုမွာ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘုံဌာနတြင္ ျပန္လည္ျဖစ္ၾကရမည္ ဟူသည့္အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ နိဗၺာန္မရေသးသမွ် သတၱ၀ါအားလုံး ေသၿပီးေနာက္ ဘ၀သံသရာ က်င္လည္ၾကရမည္ျဖစ္ၿပီး ယခုဘ၀ မိမိတုိ႔လုပ္ေနၾကသည့္ ကုသုိလ္ကံ၊ အကုသုိလ္ကံတုိ႔၏ အရွိန္ျဖင့္ တစ္ေနရာရာ ဘုံဌာနတစ္ခုခုတြင္ ျပန္လည္ျဖစ္ၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ မည္သည့္ဘုံဌာနတြင္ ျဖစ္မည္ကုိကား ႀကိဳတင္မသိႏုိင္ၾကေပ။ ေသၿပီးေနာက္ နတ္ဘုံနတ္နန္းတြင္ စံျမန္းႏုိင္ၾကသူမ်ား ရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ လူ႔ဘ၀တြင္ ျပန္လည္ေမြးဖြားသူမ်ားလည္း ရွိႏုိင္၏။ အကုသုိလ္တစ္ခုခုေၾကာင့္ ငရဲျပည္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားႏုိင္သူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔၊ အစြဲတစ္ခုခုေၾကာင့္ ၿပိတၱာအျဖစ္၊ တိရစၧာန္အျဖစ္ ျပန္လည္ပဋိသေႏၶ ယူၾကရသူမ်ားလည္း ရွိႏုိင္၏။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ေသၿပီးျပန္လည္ က်င္လည္ရမည့္ ဘ၀ကုိကား တိတိက်က် သိႏုိင္ရန္ မလြယ္ကူလွေပ။ ေသာတာပန္စသည့္ အရိယာမ်ားႏွင့္ နိဗၺာန္ရသြားသည့္ ဘုရား၊ ရဟႏၲာမ်ားမွလဲြ၍ မည္သူမွ် ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘုံဘဝသုိ႔ ေရာက္ၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ၾကသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

သုိ႔ဆုိလွ်င္ ထုိသုိ႔ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အရာမ်ား ရွိေနသျဖင့္ သတၱဝါမ်ားအတြက္ တိက်ေသခ်ာသည့္ အခ်ိန္သည္ ယခုလက္ရွိ အသက္ရွင္ေနသည့္ အခုိက္အတန္႔သည္သာလွ်င္ တိက်သည့္ အခ်ိန္ဟု ဆုိရမည္ျဖစ္ပါ၏။ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္သည္လည္း အၾကာႀကီးမဟုတ္ဘဲ ထုိေသျခင္းတရား မေရာက္လာမီ အခုိက္အတန္႔ကာလမွ်သာ ျဖစ္ပါ၏။ မေသမီအခ်ိန္ကေလးသည္သာ မိမိတို႔အတြက္ ေသခ်ာသည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါ၏။ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ ဆန္႔ေသာလက္မေကြးမီ ေသျခင္းတရားသည္ ေရာက္လာႏုိင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔အတြက္ တိက်ေသခ်ာသည့္ အခ်ိန္ဟူသည္ အမွန္တကယ္ မရွိလွေပ။ ရွိသည္ဟုဆုိလွ်င္လည္း ယခုအသက္ရွင္ေနသည့္ အခုိက္အတန္႔သာ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္၊ တိက်သည့္ အခ်ိန္ဟူသည္ သီးသန္႔မရွိလွသည့္ သတၱဝါမ်ားအေနျဖင့္ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ကုိသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ကုသုိလ္တရားမ်ားကုိ အျမန္ဆုံး ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရန္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ေကာင္းသည့္အလုပ္ဟူသည္ ေန႔ေရြ႕ညေရြ႕ ေရြ႕ေနရမည့္ အရာမဟုတ္သကဲ့သုိ႔ ေသျခင္းတရားသည္လည္း ေရြ႕ဆုိင္းရပ္တန္႔ထား၍ ရသည့္အရာ မဟုတ္သျဖင့္ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာပင္ ေကာင္းမႈအစုကုိ ႀကိဳးစားျပဳၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ ေလာကရွိသတၱဝါမ်ား အေနျဖင့္ ေသျခင္းတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သည့္အရြယ္၊ မည္သည့္အခ်ိန္၊ မည္သည့္ေဒသတြင္ မည္သုိ႔ေသာ ေရာဂါမ်ိဳးျဖင့္ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္အျပင္ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘုံဘဝတြင္ ေရာက္ၾကရမည္ကုိလည္း ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ပါသျဖင့္ ထုိေသျခင္းတရား ေရာက္မလာမီ လက္ရွိအခ်ိန္သည္သာ တိက်ေသခ်ာသည့္ အခ်ိန္အခုိက္အတန္႔ ျဖစ္သည္ကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ တိက်သည့္အခ်ိန္တြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိသာ ႀကိဳးစားၿပီး ျပဳလုပ္ထား ၾကရန္လုိေၾကာင္း သိေစလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ယခုလက္ရွိ အခုိက္အတန္႔သည္သာ ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ဟု ဆုိႏုိင္သျဖင့္ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ကုသုိလ္တရားမ်ားကုိ ရသမွ် ျပဳလုပ္ထားၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း တုိက္တြန္းလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘဝသံသရာခရီး သြားၾကဦးမည့္ သံသရာ ခရီးသြားမ်ားအေနျဖင့္ သံသရာ ခရီးသြားစဥ္ ျဖစ္ရာဘဝမ်ား၌ ေကာင္းသည့္ရိကၡာထုတ္မ်ားကုိ ထုတ္ပုိးျပင္ဆင္ကာ သြားႏုိင္ၾကေစရန္ႏွင့္ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ ေသျခင္းတရား ေရာက္မလာမီ အခ်ိန္အခုိက္အတန္႔ေလးသည္သာ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ေလး ႀကိဳးစားျပဳလုပ္ရင္း မတိက်သည့္ အေျခအေနမွ တိက်သည့္ အေျခအေနအျဖစ္သုိ႔ အေရာက္လွမ္းႏုိင္မည့္ အရိယာအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိေအာင္ ဝိပႆနာအလုပ္ကုိသာ က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္လုိက္ၾကပါရန္ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါသည္။

Read more »

ၿပိတၱာအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း…

ၿပိတၱာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေမးထားတဲ့ အေမးေလးေတြကုိ ျပန္ေျဖေပးဖုိ႔ အေၾကြးတင္ေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး အခ်ိန္ယူကာ ေရးသားတင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျမန္မာမ်ားနဲ႔ အလြန္ရင္းႏွီးေနၿပီးျဖစ္တဲ့ ဒီၿပိတၱာမ်ားအေၾကာင္းကုိ ပိဋကတ္သုံးပုံ ေပတဝတၳဳပါဠိေတာ္မွာ သဂၤါယနာတင္ မေထရ္မ်ားက မွတ္တမ္းတင္ထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဝိမာနဝတၳဳ၊ ေပတဝတၳဳအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ ဒီပါဠိေတာ္မွာ ေပတဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ ၿပိတၱာေတြအေၾကာင္းကုိ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပထားပါတယ္။ လူ႔ခႏၶာကုိယ္ အတၱေဘာမွ ကင္းကြာသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေပတလုိ႔ေခၚကာ ဒီေပတအရ ၿပိတၱာဘုံကုိ ေရာက္သြားသူတုိ႔ကုိဆုိေၾကာင္း စာေပမ်ားက ဖြင့္ဆုိျပပါတယ္။

စာေပအဖြင့္ေတြအရ ၿပိတၱာဆုိတာ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္လုိ႔ေခၚတဲ့ အပါယ္သတၱဝါ ေလးပါးထဲမွာပါဝင္တဲ့ လူ႔ျပည္ေလာကအတြင္းမွာပဲ ေတာၿခဳံပိေပၸါင္း ေတာင္ေစာင္းဂူလႈိဏ္ စတဲ့အရပ္ေတြမွာ မွီခုိၿပီး ဆင္းရဲထူေျပာစြာ ခံစားေနရတဲ့ သတၱဝါတစ္မ်ိဳးကုိဆုိေၾကာင္း မွတ္သားႏုိင္ပါတယ္။ လူ႔ျပည္ေလာကမွာ လူျဖစ္စဥ္က ျငဴစူဝန္တုိျခင္း မ်ားျပားၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္းမရွိ၊ သူတပါး ေပးကမ္းလွဴဒါန္းတာကုိလည္း တာျမစ္ကာ ကုသုိလ္ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ အႏၲရာယ္ျပဳခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၿပိတၱာဘဝမွာ အျဖစ္မ်ားၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ၿပိတၱာဘဝကုိ ေရာက္ရွိသြားၾကတ့ဲ သတၱဝါေတြဟာ မိမိတုိ႔လုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈကံေၾကာင့္ အစာေရစာ ငတ္မြတ္ျခင္း ဒုကၡကုိ ခံစားကာ ႏွစ္ေပါင္းရာေထာင္း သိန္းသန္းမက ခံစားၾကရသလုိ ဘုရားတစ္ဆူနဲ႔ တစ္ဆူၾကားကာလအထိ မကၽြတ္မလြတ္ႏုိင္ဘဲ ရွိေနတတ္ၾကတဲ့ ၿပိတၱာမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ရွိေေၾကာင္းဆုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္စြာ အစာေရစာ မစားမေသာက္ရဘဲ ဆင္းရဲဒုကၡကုိ ခံစားၾကရေပမယ့္ အကုသုိလ္ကံ အရွိန္မကုန္ေသးတဲ့အတြက္ ကြယ္လြန္ေသဆုံး၊ ဘဝတုံးျခင္း မရွိေသးဘဲ အသားအေသြးမရွိ အေရအေၾကာ အ႐ုိးမွ်သာရွိကာ အလြန္ဆုိးဝါးတဲ့ အဆင္းနဲ႔ ေၾကာက္ရြ႔ံ႕ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ တည္ရွိေနရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ၿပိတၱာတစ္ဦးရဲ႕ အဆင္းဆုိးဝါးပုံကုိ ေပတဝတၳဳအ႒ကထာ ဓနပါလေသ႒ိ ေပတဝတၳဳမွာ ဖြင့္ျပထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီအဖြင့္အရ “ၿပိတၱာတစ္ဦးရဲ႕ ကုိယ္ပမာဏဟာ ထန္းပင္လုံးပမာဏရွိၿပီး ကုိယ္အေရဟာလည္း အလြန္ၾကမ္းတမ္းေၾကာင္း၊ ေဖာက္ျပန္တဲ့ဆံအေမြးရွိၿပီး ေၾကာက္မက္ဖြယ္အဆင္းရွိကာ အလြန္ေဖာက္ျပန္ ဆုိးဝါးလ်က္ စက္ဆုတ္ရြံရွာဖြယ္ အျမင္ရွိေၾကာင္း၊ ထုိၿပိတၱာသည္ ငါးဆယ့္ငါးႏွစ္လုံးလုံး ထမင္းတစ္လုံး ေရတစ္ေပါက္ကုိမွ် မရရွိဘဲ ေျခာက္ကပ္ေသာ လည္ေခ်ာင္းႏႈတ္ခမ္းရွိလ်က္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္း ႏွိပ္စက္ကာ ဟုိဟုိဒီဒီ ေျပးလႊားေနရတတ္ေၾကာင္း” စသျဖင့္ သိရပါတယ္။ ဒါက ဒီဝတၳဳမွာပါတဲ့ ၿပိတၱာအေၾကာင္း ဖြင့္ဆုိခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပိတၱာအမ်ိဳးအစား မ်ားသေလာက္ ခံစားရပုံခ်င္းလည္း မတူညီလွပါဘူး။

သဂၤါယနာတင္ အ႒ကထာ ဋီကာက်မ္းအဖြင့္မ်ားအရ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ၿပိတၱာအမ်ိဳးအစား ေလးမ်ိဳးရွိေၾကာင္းလည္း မွတ္သားရပါတယ္။ အဲဒီေလးမ်ိဳးက
၁။ သူတပါးတုိ႔ ေပးအပ္တဲ့ အစားအစာကုိ အမွီျပဳၿပီး အသက္ရွင္ရေသာ ပရဒတၱဴပဇီဝိကၿပိတၱာ
၂။ ထမင္းငတ္ျခင္း၊ ေရမြတ္သိပ္ျခင္းတုိ႔ မျပတ္ႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့ ခုပၸိပါသိကၿပိတၱာ
၃။ အၿမဲအၾကြင္းမဲ့ ေလာင္ကၽြမ္းခံေနရတဲ့အတြက္ ပူပန္ျခင္းရွိေနရေသာ နိဇၥ်ာမတဏွိကၿပိတၱာ
၄။ အသုရကာယ္လုိ႔ သီးသန္႔ေခၚဆုိအပ္တဲ့ အသုရာကာယေခၚ ကာလကဥၥိကၿပိတၱာ
တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၿပိတၱာေလးမ်ိဳးမွာ နံပါတ္တစ္အမ်ိဳးအစား ၿပိတၱာကေတာ့ လူ႔ဘဝက ေဆြမ်ိဳးဉာတကာ စသူေတြရဲ႕ ရည္စူးၿပီး လွဴဒါန္းေပးတဲ့ အလွဴကုိ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုေခၚဆုိႏုိင္ပါက စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ားကုိ ရရွိခံစားႏုိင္ေၾကာင္း ဆုိပါတယ္။

ဒီၿပိတၱာအမ်ိဳးအစား ေလးမ်ိဳးအျပင္ ေလာကပညတၱိက်မ္း၊ ဆဂတိဒီပနီက်မ္းေတြမွာလည္း ၿပိတၱာအမ်ိဳးမ်ိဳး အေၾကာင္းကုိ ဖြင့္ျပထားတာကုိ ေတြရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီက်မ္းမ်ားအရ ၿပိတၱာအမ်ိဳးအစား (၁၂)မ်ိဳးကုိ မွတ္သားရပါတယ္။ ဟိမဝႏၲာေတာင္ေဘးရွိ ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္မွာ ၿပိတၱာအမ်ိဳးမ်ိဳး တည္ရွိေနၿပီး အေရအတြက္အားျဖင့္ (၁၂)မ်ိဳးအထိ ရွိေနေၾကာင္း ဖြင့္ျပပါတယ္။ အဲဒီ ၿပိတၱာအမ်ိဳးအစားမ်ားက
၁။ အစာေရစာ အလြန္ငတ္မြတ္ကာ ဘယ္ေသာအခါမွ ထမင္းေဘာဇဥ္ စတဲ့အစားအစာမ်ားကုိ စားေသာက္ရျခင္း မရွိဘဲ သူတပါးတုိ႔ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ တံေတြးႏွပ္အန္ဖတ္ေတြကုိသာ စားေသာက္ရတဲ့ ဝႏၲာသၿပိတၱာမ်ိဳး
၂။ လူေကာင္ပုတ္၊ ေခြးေကာင္ပုတ္၊ ေျမြေကာင္ပုတ္စတဲ့ အေကာင္ပုတ္မ်ားကုိ ရတဲ့အခါ စားရၿပီး မရတဲ့အခါ မစားရဘဲ ငတ္မြတ္ေနရတတ္တဲ့ ကုဏပါသၿပိတၱာမ်ိဳး
၃။ မစင္ကုိသာ စားသုံးရတဲ့ ဂူထခါဒကၿပိတၱာမ်ိဳး
၄။ ေန႔ညဥ္႔ပတ္လုံး ခံတြင္းမွ မီးလွ်ံမ်ားထြက္ကာ အပူေလာင္ခံေနရတဲ့ အဂိၢဇာလမုခၿပိတၱာမ်ိဳး
၅။ ခႏၶာကုိ အလြန္ႀကီးၿပီး ပါးစပ္မွာ အပ္နဖားေပါက္ေလာက္ပဲရွိကာ အစာေရစာကုိ ပါးစပ္က မသြင္းႏုိင္ဘဲ ႏွာေခါင္းနားရြက္စတဲ့ အေပါက္ေတြက သြင္းေနရေပမယ့္ အၿမဲမျပတ္ စာေလာင္မြတ္သိပ္ေနရတဲ့ သူစိမုခၿပိတၱာမ်ိဳး
၆။ ေရငတ္မြတ္မႈ တဏွာျဖင့္ ႏွိပ္စက္ခံရသည့္ တဏွာဋၬိတၿပိတၱာမ်ိဳး (ထုိၿပိတၱာမ်ိဳးသည္ တစ္ခါတစ္ရံမွ် ေသာက္ေရကုိမရဘဲ ေရငတ္လြန္းလွသျဖင့္ ေရတြင္းေရကန္ ထုံးအုိင္ျမစ္ေခ်ာင္း သမုဒၵရာ ရွိရာအရပ္သုိ႔ ကပ္ေရာက္သြားတဲ့အခါ ထုိေရကန္စသည္တုိ႔သည္ ျပည္ေသြးက်င္ႀကီးက်င္ငယ္အသြင္ အထင္ေရာက္ကုန္တတ္၏)
၇။ အလြန္ျပင္းထန္စြာ ေလာင္ကၽြမ္းခံေနရတဲ့ မီးေလာင္ငုတ္နဲ႔တူတဲ့ သုနိဇၥ်ာမကၿပိတၱာမ်ိဳး
၈။ ဓားသြား၊ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကဲ့သုိ႔ေသာ ေျခသည္းလက္သည္းမ်ားနဲ႔ မိမိကုိယ္အဂၤါတုိ႔ကုိ ကုတ္ဖဲ့ျဖတ္ေကာ္ကာ အသားအေသြးတုိ႔ကုိ စားေနရတဲ့ သတၳဂၤၿပိတၱာမ်ိဳး
၉။ ေန႔ညဥ္ပတ္လုံး ေလာင္ၿမိဳက္ကာ အခုိးၿပိဳက္ၿပိဳက္ထြက္ေနေသာ ေတာင္ပမာဏေလာက္ ခႏၶာကုိယ္ရွိသည့္ ပဗၺတဂၤၿပိတၱာမ်ိဳး
၁၀။ အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေသာ စပါးႀကီးေျမြႏွင့္တူေသာ ကုိယ္ျဖင့္ ညဥ့္၌ လွည့္လည္သြားလာကာ ေန႔၌ ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ခံစားရသည့္ အဇဂရဂၤၿပိတၱာမ်ိဳး
၁၁။ ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္ကံ ေရာျပြန္းခဲ့သည့္ ကံေၾကာင့္ ရံခါကုသုိလ္အက်ိဳး အျဖစ္နတ္စည္းစိမ္ကုိ ခံစားရၿပီး ရံခါအကုသုိလ္အက်ိဳးအျဖစ္ ဒုကၡကုိ ခံစားရသည့္ ေဝမာနိကၿပိတၱာမ်ိဳး
၁၂။ ကံ၏အက်ိဳးေၾကာင့္ တန္ခုိးႀကိးမား၍ ၿပိတၱာအားလုံးတုိ႔ရဲ႕ အႀကီးအမႈဴးသဖြယ္ျဖစ္ကာ အလြန္အဆင္းလွ၊ အလြန္စည္းစိမ္ႀကီးလွသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ေဘာဇဥ္ကုိမစားရ၊ ရံခါထမင္းအေဖ်ာ္ စသည္ကုိ ရေသာ္လည္း သုံးေဆာင္ခံစားခြင့္မရ၊ အလြန္ဒုကၡႀကီးလွသည့္ မဟိဒၶိကၿပိတၱာမ်ိဳး
ဆုိၿပီး အမ်ိဳးအစား (၁၂)မ်ိဳးကုိ ျပဆုိထားတာကုိ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ပါရာဇိကဏ္ပါဠိေတာ္၊ သံယုတ္ပါဠိေတာ္မ်ားမွာ ၿပိတၱာအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ဖြင့္ဆုိျပထားၿပီး အမ်ိဳးအစား (၂၁)မ်ိဳးအထိ ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ စာေပအဖြင့္ေတြအရ ၿပိတၱာအမ်ိဳးအစား အမ်ားအျပား ရွိေပမယ့္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၾကည့္တဲ့အခါ အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ၿပိတၱာအမ်ိဳးအစား (၄)မ်ိဳးထဲမွာပဲ အက်ဳံးဝင္သြားတယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေလးမ်ိဳးထဲမွာေတာ့ အျဖစ္အမ်ားဆုံးနဲ႔ အခြင့္အေရး အရွိဆုံး ၿပိတၱာအမ်ိဳးအစားကေတာ့ “သူတပါးတုိ႔ ေပးအပ္တဲ့ အစားအစာကုိ အမွီျပဳၿပီး အသက္ရွင္ရေသာ ပရဒတၱဴပဇီဝိကၿပိတၱာ” ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၿပိတၱာမ်ိဳးကေတာ့ ဘယ္လုိပဲ ဆင္းရဲဒုကၡကုိ ခံစားေနရေပမယ့္ မိမိအား ရည္စူးလွဴဒါန္းၿပီး အမွ်ေပးေဝတဲ့အခါ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုေခၚဆုိႏုိင္တဲ့အခါ ခံစားေနရတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ား ခ်က္ခ်င္းကြယ္ေပ်ာက္ၿပီး ခ်မ္းသာအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ရရွိခံစားရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိအက်ိဳးဆက္မ်ိဳးကုိ ေမွ်ာ္ကုိးၿပီး မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ မိမိတုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ေယာက္ ေသဆုံးသြားတဲ့အခါ အဲဒီသူကုိ ရည္စူးၿပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္ကာ အမွ်အတမ္း ေပးေဝၾကရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အ႒ကထာ အဖြင့္မ်ားအရ အထူးမွတ္သားသင့္တဲ့ အခ်က္က ေသဆုံးသူဟာ သူတပါးတုိ႔ ေပးအပ္တဲ့ အစားအစာကုိ အမွီျပဳၿပီး အသက္ရွင္ရတဲ့ ပရဒတၱဴပဇီဝိကၿပိတၱာမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြရဲ႕ အလွဴကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနေပမယ့္ က်န္ခဲ့တဲ့ လွဴဒါန္းၿပီး အမွ်ေပးေဝေပးမယ့္သူက ျမင့္ျမတ္တဲ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ထံမွာ ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ထားနဲ႔ ထက္သန္စြာ ေပးလွဴကာ အမွ်ေပးေဝႏုိင္မွသာ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားရက်ိဳးနပ္ကာ မြန္ျမတ္တဲ့ စည္းစိမ္မ်ိဳးကုိ ရရွိခံစားႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေပတဝတၳဳ၊ စူဠေသ႒ိေပတဝတၳဳ အဆုိအရ ေသသူကုိ ရည္စူးၿပီး လွဴဒါန္းေပမယ့္ သီလမရွိတဲ့ ဒုႆီတုိ႔ကုိ လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့အတြက္ အလွဴရဲ႕ အက်ိဳးကုိ ေသသူက မခံစားရေၾကာင္း သာဓကတစ္ခုအျဖစ္ ေတြ႕ရပါတယ္။

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ထူးျခားတဲ့အခ်က္တစ္ခုက ေသသူကုိ ရည္စူးၿပီး လွဴဒါန္းတဲ့ ကုသုိလ္ဟာ ေသသူက ပရဒတၱဴပဇီဝိကၿပိတၱာမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အလွဴရဲ႕ အက်ိဳးကုိ ရရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ အျခားၿပိတၱာမ်ိဳး၊ ငရဲ၊ တိရစၧာန္စတဲ့ ဘဝမ်ိဳးမွာ ေရာက္ရွိသြားတဲ့အတြက္ အလွဴရဲ႕ အက်ိဳးကုိ မရရွိသည္ျဖစ္ေစ အလွဴရွင္ အေနနဲ႔ အက်ိဳးမဲ့ အခ်ည္းႏွီးမျဖစ္ဘဲ ကုသုိလ္အက်ိဳးကုိ ရရွိတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ဇာဏုေႆာဏိသုတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ မိန္႔ေတာ္မူထားခ်က္ ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ၿပိတၱာမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း တင္ျပခဲ့တဲ့ ဒီစာစုမွာ ေနာက္ဆုံးေကာက္ခ်က္ခ် မွတ္သားသင့္တဲ့အခ်က္က အစဲြတစ္ခုခု၊ ဝန္တုိမႈတစ္ခုခု၊ သူတပါးရဲ႕ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ ဖ်က္စီးမႈ တစ္ခုခုကုိ ျပဳလုပ္တဲ့သူေတြဟာ ၿပိတၱာဘဝကုိ ေရာက္ရတတ္ၿပီး အဲဒီၿပိတၱာဘဝမွာလည္း သာဓုေခၚႏုိင္တဲ့ ၿပိတၱာရွိသလုိ မေခၚႏုိင္တဲ့ ၿပိတၱာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္တဲ့အတြက္ အေသခ်ာဆုံးက ရခဲတဲ့လူ႔ဘဝကုိ ရရွိေနၿပီးမွ ၿပိတၱာဘဝ၊ ငရဲတိရိစၧာန္ဘဝ စတဲ့ေအာက္ေအာက္ဘဝေတြကုိ ေရာက္မသြားရေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး သုဂတိဘဝကုိ ရရွိေအာင္ အားထုတ္ျခင္းကသာ အေသခ်ာဆုံး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၿပိတၱာဘဝရဲ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းပုံကုိ သံေဝဂယူကာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ မ်ားမ်ားလုပ္ကာ သုဂတိဘဝကုိသာ အေရာက္သြားၾကဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ေမးလ္ထဲက အေမးမ်ား (၁)...

အရွင္ဘုရား … တပည့္ေတာ္ကို ေမးခြန္းေလး နည္းနည္းေလာက္ ေမးေလွ်ာက္ခြင့္ျပဳပါ အရွင္ဘုရား။
(၁) ေလာကႀကီးက သတၱဝါေတြရဲ့ ဘဝျဖစ္စဥ္ေတြကို သတ္မွတ္ၿပီးသားပဲ။ ဘယ္ဘဝေရာက္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္၊ ဘယ္ဘဝေရာက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ စသည္ျဖင့္ ေလာကႀကီးက သတ္မွတ္ထားၿပီးသားဆိုတဲ့ မိစာၦဒိ႒ိ အျမင္တစ္မ်ဳိးကို တပည့္ေတာ္ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ အကယ္၍ ေခတ္လူငယ္ တစ္ေယာက္ေယာက္က, (ဒီလိုသတ္မွတ္ထားလို႔ပဲ ျမတ္စြာဘုရားအပါအဝင္ တန္ခိုးအဘိညာဏ္ရတဲ့ သံဃာေတာ္ ပုဂိၢဳလ္ျမတ္မ်ားက ဘယ္ဘဝေရာက္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္၊ ဘယ္ႏွစ္ဘဝေရာက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ စသည္ျဖင့္ ေဟာႏုိင္တာ မဟုတ္ဘူးလား) လို႔ ေမးလာရင္ တပည့္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း မေျဖရွင္းတတ္ဘူး ဘုရား။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ သူမ်ားကို ရွင္းျပဖိို႔ေတာ့ ဘယ္လိုရွင္းျပရမွန္း သိပ္မသိလို႔ပါ အရွင္ဘုရား။

ေျဖ။ ဒီေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလာကဆုိတဲ့ စကားကုိ တိတိက်က် သိရဖုိ႔လုိပါတယ္။ ေလာကႀကီးက သတ္မွတ္တယ္ဆုိတာမွာ ေလာကဆုိတာ ဘာကုိေျပာတာလဲ၊ အခုလူေတြ ေနထုိင္ၾကတဲ့ ကမၻာေလာကႀကီးကုိ ေျပာတာလား၊ သက္ရွိသတၱဝါေတြကုိ ေျပာတာလား၊ ျပဳျပင္ထားတဲ့ အရာေတြကုိ ေျပာတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တန္ခုိးရွင္ တစ္ဦးဦးကုိ ေျပာတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခါတေလ ဗုဒၶဘာသာကေျပာတဲ့ ခႏၶာငါးပါးနဲ႔ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ နာမ္႐ုပ္အစုျဖစ္တဲ့ ေလာကႀကီးကုိ ေျပာတာလား စသျဖင့္ သိရွိထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေလာကဆုိတာ ဘယ္လုိအရာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သတၱဝါ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝျဖစ္စဥ္ကုိေတာ့ အဲဒီသတၱဝါ ကုိယ္တုိင္ကလဲြလုိ႔ ဘယ္လုိေလာကႀကီးကမွ သတ္မွတ္ေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

တကယ္လုိ႔မ်ား ဒီေနရာမွာ ေလာကဆုိတာ ဗုဒၶဘာသာက ဖြင့္ဆုိျပတဲ့ ခႏၶာအစုဆုိတဲ့ ေလာကႀကီးကုိ ေျပာတာဆုိရင္ သတၱဝါတစ္ဦးဦးရဲ႕ ဘဝျဖစ္စဥ္ကုိ ေလာကႀကီးက သတ္မွတ္ေပးတာ မဟုတ္ဘဲ ေလာကကုိ သတၱဝါေတြရဲ႕ အလုပ္ေတြက သတ္မွတ္ေပးတာလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတၱဝါေတြရဲ႕ ဘဝသံသရာ တစ္ေလွ်ာက္ကုိ ၾကည့္ရင္ မသိမႈအဝိဇၨာ၊ တပ္မက္တြယ္တာမႈ သမုဒယတဏွာေတြေၾကာင့္ သံသရာရွည္တဲ့ အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ေနမိၾကၿပီး အဲဒီအလုပ္ေတြေၾကာင့္ပဲ အလုပ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးရလာဘ္ အေနနဲ႔ ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သံသရာမွာ က်င္လည္ၾကရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအလုပ္ေတြရဲ႕ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ အေနနဲ႔ ဘဝတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးမွာ အကန္႔အသတ္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တစ္ဘဝၿပီးတစ္ဘဝ ဆက္ကာဆက္ကာ ျဖစ္ေနၾကရျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ဘဝေရာက္ရင္ ဘယ္လုိျဖစ္မယ္၊ ဘာျဖစ္မယ္ စတာေတြဟာလည္း တျခားသူ သတ္မွတ္ေပးတာ မဟုတ္ဘဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြက အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သတၱဝါ တစ္ဦးဦးရဲ႕ ဘဝဖန္တီး သတ္မွတ္ခ်က္ဟာ အဲဒီသတၱဝါေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြ႕ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိပါပဲ ဘုရားရဟႏၲာ စတဲ့ တန္းခုိးရွင္မ်ားရဲ႕ ဘဝျဖစ္စဥ္ဟာလည္း ထုိအရွင္ျမတ္မ်ားရဲ႕ အလုပ္ေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရဟႏၲာစတဲ့ သူေတာ္သူျမတ္မ်ားဟာ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကုိ ကန္႔သတ္ၿပီး မသိတာကုိ သိေအာင္လုပ္ခဲ့၊ တပ္မက္တြယ္တာတာေတြကုိ ျပတ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီအလုပ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ မိမိတုိ႔ရဲ႕ ဘဝျဖစ္စဥ္ကုိ သတ္မွတ္လာႏုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူေတာ္သူျမတ္ေတြဟာ ေကာင္းတဲ့ ဒါန၊ သီလစတဲ့ ပါရမီေတာ္ေတြကုိ လုပ္ခဲ့၊ သမထ၊ ဝိပႆနာစတဲ့ က်င့္စဥ္ေတြကုိ က်င့္ႀကံခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ အဲဒီအလုပ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ ဉာဏ္အဆင့္ဆင့္ တုိးတက္ကာ အရာအားလုံးကုိ သိႏုိင္တဲ့ဉာဏ္၊ ဘဝျဖစ္စဥ္ကုိ သိႏုိင္တဲ့ဉာဏ္၊ အတိတ္အနာဂတ္စတဲ့ ကာလေတြကုိ သိႏုိင္တဲ့ဉာဏ္ေတြကုိ ရရွိေတာ္မူခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဉာဏ္ေတာ္ေတြဟာလည္း ဘယ္ေလာကႀကီးကမွ သတ္မွတ္ေပးတာ မဟုတ္ဘဲ သူေတာ္သူျမတ္တုိ႔ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ခဲ့ၾကတဲ့ အလုပ္ေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက သတၱဝါ တစ္ဦးဦးရဲ႕ ဘဝကုိ ဘယ္လုိေလာကႀကီးကမွ သတ္မွတ္ေပးတာမဟုတ္ဘဲ တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ ခႏၶာငါးပါးနဲ႔ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ ေလာကဆုိရင္ေတာ့ ဒီေလာကကုိ သတၱဝါတစ္ဦးဦးရဲ႕ အလုပ္ေတြကပဲ သတ္မွတ္ေပးတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဝိဇၨာ၊ တဏွာေတြအရင္းခံတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ သတၱဝါေတြရဲ႕ ဘဝဟာေတြဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနၾကၿပီး အဲဒီအဝိဇၨာ၊ တဏွာစတာေတြကုိ ပယ္ခြါႏုိင္ၾကတဲ့ အလုပ္ေတြေၾကာင့္လည္း သတၱဝါေတြရဲ႕ ဘဝဟာ အကန္႔အသတ္ေတြနဲ႔ အဆုံးသတ္ကုန္ၾကတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ သတၱဝါေတြရဲ႕ ဘဝျဖစ္စဥ္ကုိ ထုိသတၱဝါေတြရဲ႕ အလုပ္ေတြကပဲ သတ္မွတ္ေပးတာျဖစ္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ခ်ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အထုိက္အေလ်ာက္ နားလည္ႏုိင္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

(၂) ျမင့္မိုရ္ေတာင္နဲ႔ သူ႔ကို ဝန္းရံထားတဲ့ ကၽြန္းႀကီးေလးကၽြန္း စတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ပိဋကတ္ သံုးပံုထဲမွာ ပါမပါေလးလည္း သိခ်င္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား။
ေျဖ။ ျမင့္မုိရ္ေတာင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဟာၾကားထားတဲ့ ပါဠိေတာ္မူရင္းေတြကုိ ပိဋကတ္ေတာ္မွာ သိပ္မေတြ႕ရပါဘူး။ ထူးထူးျခားျခား ထင္ထင္ရွားရွား အေနနဲ႔ကေတာ့ အပါဒါနပါဠိေတာ္ သာရိပုတၱေထရအပါဒါန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကုိ ျမင့္မုိရ္ေတာင္နဲ႔ ဥပမာေပးၿပီး ေဖာ္ျပထားတဲ့ စကားရပ္ကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီစကားရပ္ကုိ အနည္းငယ္ ထုတ္ျပရရင္ “ျမင့္မုိရ္ေတာင္မင္းကုိ ယူဇနာရွစ္ေသာင္း ေလးေထာင္တုိင္တုိင္ သမုဒၵရာ၌ သက္ဝင္၍ ထုိမွ်ေလာက္ ေရေပၚ၌ေပၚေန၏ဟု ဆုိအပ္၏၊ အျမင့္အားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အလ်ားအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အနံအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ထုိမွ်ေလာက္ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ႏွင္ႏွင္ရွိေသာ စၾကာဝဠာ ကုေဋတစ္သိန္း၌ရွိေသာ ျမင့္မုိရ္ေတာင္အားလုံးကုိ သိမ္ေမြ႕ေသးဖဲြ ထုခဲြသျဖင့္ အမႈန္႔ျပဳလ်က္ အမွတ္၌ ထားအပ္သည္ရွိေသာ္ ျမဴ၏ကုန္ျခင္းသုိ႔ ေရာက္ရာ၏၊ အရွင္ဘုရား၏ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကုိ ႏႈိႈင္းယွဥ္ျခင္းငွါ မတတ္ေကာင္းသည္သာတည္း။” လုိ႔ ဆုိတဲ့ ဒီစကားရပ္ကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

အ႒ကထာေတြမွာေတာ့ ျမင့္မုိရ္ေတာင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဖြင့္ဆုိခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ သုတၱနိပါတ္ အ႒ကထာ၊ ဒုအုပ္၊ ႏွာ ၁၆၄၊ ဝိသုဒၶိမဂ္ အ႒ကထာ၊ ပအုပ္၊ ႏွာ ၂၀၀၊ အပါဒါန အ႒ကထာ၊ ပအုပ္၊ ႏွာ ၂၅၁၊ အဘိဓမၼအ႒ကထာ၊ ပအုပ္၊ ႏွာ ၃၃၆၊ တအုပ္၊ ႏွာ ၃၂၀၊ စူဠနိေဒၵသ အ႒ကထာ၊ ၃၈၊ ဝိနည္းအ႒ကထာ၊ ပအုပ္၊ ႏွာ၉၁ စသျဖင့္ အ႒ကထာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

ျမင့္မုိရ္ေတာင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီေန႔ေခတ္မွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာေနၾကေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ လြတ္ေျမာက္မႈနဲ႔ ယွဥ္ရင္ဘာမွ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ သိပၸံနည္းနဲ႔ မကုိက္ညီလုိ႔ လက္မခံႏုိင္ဘူးဆုိရင္လည္း လက္မခံႏုိင္သူေတြရဲ႕ သေဘာပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္နဲ႔ ေဟာေတာ္မူထားတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ေတြ၊ ေဟာၾကားခ်က္ေတြကုိ သိပၸံပညာနဲ႔ အျပည့္အဝ စမ္းသပ္လုိ႔ မရႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

(၃) ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးထဲမွာပါတဲ့ ဝိဇၨာစရဏဂုဏ္ေတာ္ထဲက ဝိဇၨာဂုဏ္ရယ္၊ ေလာကဝိဒူ ဂုဏ္ေတာ္ရယ္ ဒီဂုဏ္ေတာ္ ႏွစ္ပါးကို သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးရဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြအျဖစ္ သဗၺညဳတ ဉာဏ္ေတာ္ရဲ့ေအာက္မွာ ထည့္သြင္းၾကည္ညိဳလို႔ ျဖစ္မျဖစ္ သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ ဒီဂုဏ္ေတာ္ ႏွစ္ပါးကို သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးရဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြအျဖစ္ သတ္မွတ္လို႔ ရမရလဲ သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။

ေျဖ။ ဂုဏ္ေတာ္ဆုိတာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ထူးျခားမႈကုိ ထင္ရွားျပလုိတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဉာဏ္ေတာ္ဆုိတာက ဘုရားရွင္ ရရွိပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ အရာေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဂုဏ္ေတာ္ပဲေျပာေျပာ ဉာဏ္ေတာ္ပဲဆုိဆုိ ဒါဟာ ဘုရားမွတပါး က်န္တဲ့ဘယ္လုိပုဂၢိဳလ္ေတြမွ မရွိႏုိင္တဲ့ အရာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ေမးလာလုိ႔ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ဟာ အရာအားလုံးကုိ အကုန္အစင္သိရွိႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္ေတာ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဝိဇၨာနဲ႔လည္းျပည့္စုံ၊ ေလာကဝိဒူနဲ႔လည္း ျပည့္စုံၿပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ထူးျခားမႈေတြကုိ ဂုဏ္ေတာ္အေနနဲ႔ ထုတ္ျပတဲ့အပုိင္းမွာပဲ ဒီလုိသီးသန္႔အမည္ ေပးကာပူေဇာ္ၾကျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကဲြျပားသလုိ ရွိေပမယ့္ အမွန္ေတာ့ မကဲြမျပား တစ္သားတည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အစိပ္အပုိင္းလုိ႔ ေျပာရင္သီးသန္႔လုိ ျဖစ္ေနၿပီး၊ ဒီဂုဏ္ေတာ္ေတြဟာ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ေလာက္ အစြမ္းမႀကီးဘူးလုိ႔ ထင္ေကာင္းထင္ႏုိင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကုိ ရရွိေတာ္မူၿပီးတဲ့ ဘုရားရွင္ေတြမွာ ဝိဇၨာစရဏဂုဏ္ေတာ္၊ ေလာကဝိဒူဂုဏ္ေတာ္အပါအဝင္ အရဟံ စတဲ့ဂုဏ္ေတာ္ေတြနဲ႔ အလုိလုိ ျပည့္စုံၿပီးသား ျဖစ္ေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ဟာ အလြန္က်ယ္ဝန္းလွတဲ့အတြက္ ႏႈိင္းဆလုိ႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အေသအခ်ာဆုံးကေတာ့ ဘုရားရွင္ဟာ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ အရဟံ အစရွိတဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စုံေတာ္မူတဲ့ အႏိႈင္းမဲ့ အရွင္ျဖစ္တယ္ ဆုိတဲ့အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မႀကံစည္ေကာင္း မႀကံစည္အပ္တဲ့အရာေတြထဲမွာ ဘုရားရွင္တုိ႔ရဲ႕ ဉာဏ္ေတာ္တန္ခုိးေတာ္ အရာေတြကုိလည္း မႀကံစည္အပ္ေၾကာင္း ဆုိတဲ့အတြက္ သာမန္လူသားေတြအေနနဲ႔ ဂုဏ္ေတာ္အဖြင့္ေတြကုိသာ အာ႐ုံျပဳပူေဇာ္တာပဲေကာင္းၿပီး မႀကံစည္ႏုိင္တဲ့ အရာေတြအေပၚမွာ မႀကံစည္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဉာဏ္ေတာ္၊ ဂုဏ္ေတာ္ေတြ အေၾကာင္းကုိ ဒီေလာက္ေလးေလာက္ပဲ သိထားၿပီး အာ႐ုံျပဳကာ ပြားမ်ားႏုိင္မယ္ဆုိရင္ကုိပဲ ကုသုိလ္တရားေတြ တုိးပြားေနမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေမးခြန္းအတြက္ ဒီေလာက္ပဲ ေျဖေပးလုိပါတယ္။

(၄) သာသနာေတာ္ကို လူအမ်ား သက္ဝင္ယံုၾကည္လာေအာင္ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြက ဘာလို႔ ကိုယ္ထင္ ရွားျပၿပီး မဆံုးမၾကတာလဲ အရွင္ဘုရား။ ဒီေလာကႀကီးမွာ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြ အမွန္တကယ္ရွိ ေၾကာင္းလူေတြသိၿပီး သတိ သံေဝဂရေအာင္ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္ထင္ရွား မျပၾကတာလဲ သိခ်င္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား။
အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ အရွင္ဘုရား။

ေျဖ။ နတ္ျဗဟၼာေတြဆုိတာ အမွန္တကယ္ရွိပါတယ္။ ကုိယ္ထင္ရွားျပတာေတြလည္း ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ္က ျမင္ႏုိင္တဲ့ အစြမ္းမရွိလုိ႔ ျဖစ္မွာပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ နတ္ျဗဟၼာေတြ ေစာင့္ေရွာက္ေလ့ရွိတာက ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အားေကာင္းတဲ့သူေတြ၊ ကုသုိလ္အားႀကီးတဲ့ သူေတြကုိ ပုိၿပီးေစာင့္ေရွာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ ေကာင္းမႈအားႀကီးၿပီး မျမင္ႏုိင္တဲ့ နတ္ေတြရဲ႕ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈကုိ ခံယူဖူးတဲ့သူေတြက ပုိသိၾကပါတယ္။ အကုသုိလ္သမားေတြ အတြက္ေတာ့ သူတုိ႔အာ႐ုံထဲမွာ ရွိဟန္မတူပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ နတ္ျဗဟၼာေတြဟာ လူသားေတြကုိ ဆုံးမတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ ရွိရင္သာ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လူသားေတြဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ ကုိယ္ဆုံးမရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ သာသနာဆုိတာလည္း နတ္ျဗဟၼာေတြ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တာထက္ သာသနာ့ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ေတြကပဲ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုတ္ကပ္ကာလ ေရာက္လာတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္မွာ သတၱဝါေတြရဲ႕ ကုသုိလ္တရားေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္လာေနတဲ့ အတြက္ နတ္ျဗဟၼာေတြရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း နည္းလာၾကျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ သာသနာေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အရမ္းကုိ ဆုိးဆုိးဝါးဝါး ျဖစ္လာတဲ့အခါဆုိရင္ေတာ့ နတ္ျဗဟၼာေတြက လာေရာက္ၿပီး ကူညီေကာင္း ကူညီၾကပါလိမ့္။

(ေယာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိကကို မိန္႔ေတာ္မူတာေလး တစ္ခုကိုလည္း တပည့္ေတာ္ကို ေရးေလွ်ာက္ခြင့္ ျပဳပါအရွင္ဘုရား။ “ဦးဇင္းေလး ဆြဲအားေတြကို သတိထားပါ၊ အတြင္းဆြဲအား အျပင္ဆြဲအားေတြေနာက္ ပါမသြားေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ပါ”ဆိုတဲ့ မိန္႔ၾကားခ်က္ေလးပါဘုရား။ အရွင္ဘုရားရဲ့ ေဘးမွာလည္း ဆြဲအားေတြ အရမ္းမ်ားေနေလာက္တယ္လို႔ တပည့္ေတာ္ ထင္မိလို႔ပါ အရွင္ဘုရား။)

ေျဖ။ ဆဲြအားေတြကေတာ့ တကယ္မ်ားပါတယ္။ မ်ားေပမယ့္ ဆဲြအားေနာက္ကုိ စဲြအားေရာက္ၿပီး လဲြမွား မသြားေအာင္ေတာ့ သတိတရားနဲ႔ အၿမဲထိန္းသိမ္းၿပီးပဲ ေနေနရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ စိတ္မလုိက္ျဖစ္ေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားေနရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပရဟိတစိတ္ထားေလးေတြ၊ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာတရားေလးေတြနဲ႔ပဲ ဆဲြအားေတြကုိ စဲြမသြားေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ ဆဲြအားေတြေနာက္ အစဲြေတြ မေရာက္ေအာင္ အလုပ္မ်ားမ်ားလုပ္ၿပီးပဲ ေဖ်ာက္ေနရတာျဖစ္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဆဲြအားေတြေနာက္ ဆုိးဆုိးဝါးဝါး ေရာက္မသြားေသးဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ စုိးရိမ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အရွင္ဘုရား အေပၚမွာ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံ တို႔ျဖင့္ျပစ္မွားမိသည္မ်ား ပါခဲ့ရင္ တပည့္ေတာ္ ရွိခိုးကန္ေတာ့ ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား။

႐ုိေသေလးစားစြာျဖင့္
တပည့္ ဆက္ေနာင္

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား