စိတ္ဓာတ္ေလးေတြ က်ေနတဲ့အခါ

ဘုန္းဘုန္းကုိ ဒကာေလးတစ္ေယာက္က “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ အခုစိတ္ဓာတ္က်ေနလို႔ တရားတစ္ပုဒ္ေလာက္ ခ်ီးျမင့္ပါဘုရား”လုိ႔ ေတာင္းဆုိထားဖူးပါတယ္။ သူေတာင္းဆုိတဲ့အခ်ိန္က ဘုန္းဘုန္းမွာ အလုပ္နည္းနည္း႐ႈပ္ေနတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းအေၾကာင္းမျပန္ႏုိင္၊ သူေတာင္းဆုိထားတဲ့ တရားတစ္ပုဒ္ကုိလည္း အဲဒီတုန္းက မေဟာျပႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ အခုမွပဲ သူေတာင္းဆုိထားတာေလးကုိ အေၾကာင္းျပန္ရင္း သူလုိ စိတ္ဓာတ္ေလးေတြ က်တတ္ၾကတဲ့ သူေတြအတြက္လည္း နည္းနည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ပါေစဆုိတဲ့ ဆႏၵနဲ႔ စာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးထုတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်တာကေတာ့ သူလုိေလာကီလူသားေတြ မေျပာနဲ႔ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လုိ သာသနာ့ဝန္ထမ္းေတြလည္း ျဖစ္ၾကတာပါပဲ။ နာမ္႐ုပ္ႏွစ္ပါးကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ သာမန္ပုထုဇဥ္ေတြ ျဖစ္ေနသမွ်ေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်တာေတြ၊ စိတ္ဓာတ္တက္တာေတြ၊ စိတ္ညစ္တာေတြ၊ စိတ္ဖိစီးတာေတြ၊ စိတ္ဂေယာက္ဂယက္ ျဖစ္တာေတြဟာ အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိေနၾကမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိအခါမ်ိဳးမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစား ေနထုိင္ႏုိင္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ဒီစိတ္ဓာတ္က်တာေတြကုိ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေလးေတြက်တဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ ဝိရိယတရားေလးေတြနဲ႔ ပဲ့ကုိင္ကာ ထိန္းေက်ာင္းေပးၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်တယ္ဆုိတာ စိတ္ကအာ႐ုံေတြေနာက္ကုိလုိက္ၿပီး ဓာတ္ေတြက်ေနလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းတဲ့ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိလုိက္ၿပီး ဓာတ္က်ေနသမွ် စိတ္မွာလည္း တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ အေနနဲ႔ အဲဒီဓာတ္ေတြ ကူးဆက္လာၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်လာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ စိတ္ဓာတ္က်တယ္၊ စိတ္ညစ္တယ္၊ စိတ္ဖိစီးတယ္ဆုိတာေတြ ျဖစ္လာၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဆုိတဲ့ သေဘာက သတိနဲ႔ ထိန္းမထားဘူးဆုိရင္ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ လုိက္ခံစားၿပီး ျမင္သမွ်၊ ၾကားသမွ်၊ နံသမွ်၊ ခံသမွ်၊ ထိသမွ် အာ႐ုံစတာေတြမွာ စဲြေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စဲြတာမွ တႏုံ႔ႏုံ႔နဲ႔ကုိ စဲြေနတတ္တာပါ။ ေတြးတုိင္းေတြးတုိင္း ဒီအာ႐ုံေတြပဲ ထင္ထင္လာတဲ့အတြက္ အဲဒီအာ႐ုံေတြရဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေတြေၾကာင့္ စိတ္မွာ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆုံး အားေတြပါ က်လာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ စိတ္ကုိ အာ႐ုံေတြေနာက္မွာ လုိက္လုိက္ၿပီး ဓာတ္ေတြက်ေနရာက စိတ္ဓာတ္ေတြ က်တယ္ဆုိတာ ျဖစ္လာတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

စိတ္ရဲ႕သေဘာက လႊတ္ထားရင္း လႊတ္ထားသေလာက္ သြားခ်င္ရာကုိသြားၿပီး ေရာက္ခ်င္ရာကုိ ေရာက္တတ္တဲ့အျပင္ စဲြခ်င္ရာကုိစဲြၿပီး က်ခ်င္ရာကုိ က်တတ္တဲ့ သေဘာလည္းရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိ သြား၊ ေရာက္၊ စဲြ၊ က်တဲ့အခါေတြမွာလည္း ေကာင္းတဲ့အာ႐ုံေတြမွာ မျဖစ္တတ္ဘဲ မေကာင္းတဲ့ အာ႐ုံေတြမွာပဲ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ စိတ္ဟာမေကာင္းမႈမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္တတ္တယ္လုိ႔ ဆုိတဲ့အတုိင္း သတိမရွိတဲ့ စိတ္ဟာ မေကာင္းတဲ့အာ႐ုံေတြမွာပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ကာ ဓာတ္ေတြက်ေနတဲ့ သေဘာေတြရွိပါတယ္။ အာ႐ုံဆုိတာက ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေကာင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ကုိစဲြလန္းေစတတ္ပါတယ္။ စိတ္ကုိ သတိကပ္မထားရင္ အဲဒီစိတ္က အဆင္း၊ အသံ၊ အန႔ံ၊ အရသာ၊ အေတြ႕အထိ စတဲ့အာ႐ုံေတြမွာ စဲြလန္းမိၿပီး ေကာင္းရင္လည္း ေလာဘတဏွာျဖစ္လုိက္၊ မေကာင္းရင္လည္း ေဒါသမၾကည္သာျဖစ္လုိက္နဲ႔ စဲြေလေလ ဒုကၡျဖစ္ေလေလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အာ႐ုံေနာက္ကုိ စိတ္လုိက္ရာက အစဲြမ်ားၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တဏွာေတြရကာ ကုသုိလ္အားေတြ က်လာတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ကုိယ့္စိတ္ကုိ ကုိယ္မထိန္းႏုိင္ၾကတဲ့အတြက္ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ခုခုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ “ငါ့ကုိ ဘယ္သူကေတာ့ ဘာေျပာလုိက္တာ၊ ဘယ္လုိဆက္ဆံလုိက္တာ၊ ဘာေပးလုိက္တာ၊ ငါ့ကုိမွ ဒီလုိလုပ္ရက္လုိက္တာ၊ ငါလုိခ်င္တဲ့ ဒီအဆင္း၊ ငါၾကားခ်င္တဲ့ ဒီအသံ၊ ငါနမ္းခ်င္တဲ့ ဒီအန႔ံ၊ ငါခံစားခ်င္တဲ့ ဒီအရသာ၊ ငါေတြ႕ထိခ်င္တဲ့ ဒီလုိအေတြ႕အထိမ်ိဳး ေတြ မဟုတ္ဘဲ ငါမလုိခ်င္တဲ့ ဒီအဆင္းအသံအနံ႔ စတာေတြမွ ငါ့ဆီကုိ ေရာက္မွ ေရာက္လာရတယ္လုိ႔…” စသျဖင့္ လုိခ်င္တဲ့အာ႐ုံ၊ မလုိခ်င္တဲ့ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ စိတ္ကလုိက္သြားရင္း ၾကာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းမျဖစ္ဘဲ မျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ျဖစ္ေနရာက စိတ္ဓာတ္ေတြ က်တဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိလုိက္ၿပီး ဓာတ္ေတြက်ေနရာက စိတ္ေတြပါ က်လာတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား စိတ္ဓာတ္က်ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းကုိ ရွာၾကည့္လုိက္ေတာ့ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ စိတ္ကလုိက္ေနၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းတဲ့အာ႐ုံေတြမွာ စိတ္ကုိကပ္ထားၿပီး အဲဒီအာ႐ုံေတြပဲ စိတ္ထဲမွာေရာက္ေရာက္ေနၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘာေျပာလုိက္လုိ႔၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လုိဆက္ဆံလုိက္လုိ႔ စတဲ့ အေတြးအာ႐ုံေတြ၊ အျမင္အာ႐ုံေတြ၊ အျပဳအမူအာ႐ုံေတြမွာ စိတ္က ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ၾကတဲ့အတြက္ အခုလုိ စိတ္ဓာတ္က်တာေတြ၊ စိတ္ညစ္တာေတြ ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိအခါမ်ိဳးမွာ ဒီလုိအာ႐ုံေတြကေန ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ဖုိ႔ကေတာ့ အာ႐ုံေကာင္းေတြနဲ႔ ျပန္ၿပီးရယူၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အာ႐ုံေကာင္းေတြ ရယူႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာလည္း ဘုရားအား၊ တရားအားကုိ ယူမွပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဘုရားနဲ႔ ဘုရားရဲ႕ဂုဏ္၊ ဘုရားေဟာတဲ့ တရားေတာ္ရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈနဲ႔ စြမ္းအားေတြကပဲ က်ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ တက္လာေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိျဖစ္လာဖုိ႔ အတြက္ကလည္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ သတိတရား၊ သဒၶါတရား၊ ပညာတရား၊ သမာဓိတရား၊ ဝိရိယတရားေတြ အားေကာင္းလာေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့သူေတြ အေနနဲ႔ စိတ္ဓာတ္က်ေလေလ ဘုရားအားကုိ မ်ားမ်ားယူေလ၊ တရားအားကုိ မ်ားမ်ားယူေလလုပ္ၿပီး က်ေနတဲ့စိတ္ကုိ ျပန္တက္ေအာင္ လုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့အခါ အဲဒီစိတ္ဓာတ္က်စရာ အေၾကာင္းေတြကုိပဲ ေတြးေနမိတတ္ၿပီး ဘာမွမလုပ္ခ်င္ မကုိင္ခ်င္ေအာင္ ျဖစ္ေနတတ္ေပမယ့္ အဲဒီလုိအခါမ်ိဳးမွာ ရတနာသုံးပါးရဲ႕ အားကုိယူၿပီး ျပန္ထႏုိင္ေအာင္၊ စိတ္ဓာတ္ေလးေတြ ျပန္တက္လာေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အႏႈိင္းမဲ့အားေတြကုိ ယူၿပီး ဘုရားဂုဏ္ကုိ မ်ားမ်ားပြားကာ ႏွလုံးသားထဲမွာ ဘုရားနဲ႔အတူ ရွိေနေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္သင့္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဘုရားအားကုိ ယူထားမယ္ဆုိရင္ ဘုရားကုိ ကုိးကြယ္းထားတဲ့သူ တစ္ေယာက္အတြက္ မ်ားမ်ားကုိးစားေလ မ်ားမ်ားအကာအကြယ္ရေလ ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်ေလ ဘုရားကုိမ်ားမ်ား ရွိခုိးေလ၊ ေမတၱာမ်ားမ်ားပြားေလ၊ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ကုိယ္ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး ဘာဝနာအလုပ္ မ်ားမ်ားအားထုတ္ေလ လုပ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ က်ေနတဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ သိသိသာသာကုိ ျပန္ၿပီးတက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်စရာ အေၾကာင္းေတြကုိ ေခါင္းထဲက ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ေအာင္ထုတ္ပစ္ၿပီး ရထားတဲ့ ဘုရားရွိခုိးေတြ၊ ရထားတဲ့ ရြတ္ဖတ္စရာေတြ၊ သိထားတဲ့ သမထ ဝိပႆနာ အက်င့္ေလးေတြကုိ အခ်ိန္ယူအားစုိက္ၿပီး လုပ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ အမွန္ပဲ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြ တက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အာ႐ုံေတြမွာ စိတ္ကလုိက္ၿပီး ဓာတ္ေတြက်ေနလုိ႔ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့သူေတြ အေနနဲ႔ တစ္ခါျပန္ၿပီး ခြန္အားေတြ တက္ေစမယ့္ အေကာင္းဆုံးနည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အသိဒကာေလးတစ္ေယာက္ဆုိရင္ စိတ္ညစ္စရာေတြ၊ စိတ္ဓာတ္က်စရာေတြနဲ႔ ႀကဳံတုိင္းသီလယူ၊ ဘုရားရွိခုိးၿပီး ပရိတ္ပ႒ာန္းစာအုပ္ကုိလွန္ၿပီး ရွိသမွ်ပရိတ္ေတြ၊ ရသမွ် ပ႒ာန္းေတြကုိ ရြတ္တတ္တဲ့အေလ့အက်င့္ကုိ လုပ္ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ သူ႔ကုိယ္ေတြ႕အရ ရြတ္ပါမ်ားလာေတာ့ အဓိပၸါယ္ကုိ အျပည့္အဝ မသိေပမယ့္ ေန႔စဥ္ဝတ္တစ္ခုလုိျဖစ္ကာ မပ်က္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနျဖစ္ၿပီး ဒီအလုပ္ေတြေၾကာင့္ပဲ စိတ္မွာဘာမွ အထူးတလည္ စုိးရိမ္မႈေတြ မရွိေတာ့တဲ့အျပင္ အရင္တုန္းက ခဏခဏ ျဖစ္တတ္တဲ့ စိတ္ဖိစီးတာတုိ႔၊ စိတ္ဓာတ္က်တာတုိ႔လည္း တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့လာတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ သူကေတာ့ သူ႔ကုိယ္ေတြ႕မုိ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့အခါတုိင္း၊ စိတ္ဖိစီးမႈျဖစ္တဲ့အခါတုိင္း၊ အတုိက္အခုိက္ေတြ ျဖစ္တဲ့အခါတုိင္း ရတနာသုံးပါးရဲ႕ အားကုိယူၿပီး ကာကြယ္တာဟာ အေကာင္းဆုံးပဲလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီဒကာေလး ေျပာသလုိပဲ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့အခါ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ရွိတဲ့အခါ၊ အတုိက္အခုိက္ ေတြ႕နဲ႔ႀကဳံတဲ့အခါ၊ အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ ေလာကဓံေတြနဲ႔ ႀကဳံတဲ့အခါ အေကာင္းဆုံး စိတ္ခြန္အားကုိ ျဖစ္ေစမယ့္အရာေတြကေတာ့ ဘုရားအားနဲ႔ တရားအားကုိ ယူတာဟာ အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားတစ္ခုခု ေဟာေပးေနတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ တရားစကားကုိ နားေထာင္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ျမင့္တင္ၾကည့္တာဟာ အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ပဲ က်ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိ ျပန္တက္ေအာင္ လုပ္သင့္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒီလုိအေကာင္းဆုံး နည္းေတြကုိ မသိေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့အခါတုိင္း၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ရွိတဲ့အခါတုိင္း၊ ေလာကဓံေတြနဲ႔ ႀကဳံတဲ့အခါတုိင္း အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ အရက္ဆုိင္သြား၊ ႏိႈက္ကလပ္သြား၊ အေပ်ာ္အပါးေတြ လုိက္စားၿပီးပဲ ကုစားေလ့ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိလုပ္ကာမွ စိတ္ဓာတ္ေတြ မတက္ဘဲ ျပႆနာမ်ိဳးစုံတက္ၿပီး ဒုကၡမ်ိဳးစုံနဲ႔ႀကဳံလုိ႔ ပုိၿပီးစိတ္ဓာတ္က်ရတဲ့ သူေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ မေကာင္းတာေတြႀကဳံရင္ ေကာင္းတာေတြနဲ႔ ကာကြယ္ေပးမွ၊ ေကာင္းတာေတြနဲ႔ ျဖည့္ေပးထားမွ အဲဒီမေကာင္းတာေတြလည္း ပေပ်ာက္သြားမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕က အဲဒီလုိ စိတ္ကူးမရွိဘဲ မေကာင္းတာေတြႀကဳံတုိင္း မေကာင္းတာေတြနဲ႔ပဲ ေျဖတတ္ၾကေတာ့ မေကာင္းတာေတြပဲ ထပ္ေရာက္ လာၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြက ပုိၿပီးက်ကုန္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္သင့္တာက မေကာင္းတာေတြ မ်ားမ်ားႀကဳံေလ ေကာင္းတာေတြကုိ မ်ားမ်ားၿခဳံေလပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဒါမွ အေကာင္းေတြရဲ႕ အစြမ္းနဲ႔ အေကာင္းေတြျပန္စုံလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မေကာင္းတာေတြ ေတြ႕ႀကဳံရလုိ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြက်ေနၾကတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ စိတ္ဓာတ္က်တယ္ဆုိတယ္ အဲဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ စိတ္ကလုိက္ၿပီး ဓာတ္ေတြက်ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပဲဆုိတာ သေဘာေပါက္သိျမင္ၿပီး မေကာင္းတဲ့ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ စိတ္က လုိက္မသြားရေအာင္၊ က်ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ျပန္ၿပီးတက္လာရေအာင္ စိတ္ဓာတ္ေတြက်တုိင္း၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြရွိတုိင္း၊ အတက္အက်ေလာကဓံေတြနဲ႔ ႀကဳံတုိင္း ဘုရားအား၊ တရားအားနဲ႔ သံဃာအားကုိယူၿပီး ဘုရားတရားအလုပ္ကုိသာ မ်ားမ်ားဖိလုပ္ၾကရင္း စိတ္ခြန္းအားေတြနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈကုိ တည္ေဆာက္ကာ စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ အျမန္ဆုံး ျပန္တက္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကပါလုိ႔ ေစတနာစကား၊ ေမတၱာအားနဲ႔ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

သူမေတာ္လည္း ကုိယ္ေကာင္းၾကစုိ႔

“သူေတာ္ေကာင္း”ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိ တစ္ခ်ိဳ႕က “သူေတာ္မွ ကုိယ္ေကာင္းမယ္”ဆုိတဲ့ ကေလးကလား အေတြးေလးေတြနဲ႔ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီသေဘာက “သူမေတာ္ရင္ ကုိယ္လည္းမေတာ္ႏုိင္၊ သူမေကာင္းရင္ ကုိယ္လည္းမေကာင္းႏုိင္၊ သူမေျပာင္းရင္ ကုိယ္လည္း မေျပာင္းႏုိင္ဘူး”ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးပါ။ တကယ္ေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ စိတ္သေဘာထားဟာ “သူမေတာ္လည္း ကုိယ္ေကာင္းမယ္” ဆုိတဲ့ သေဘာထားမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမေတာ္ရင္ ေတာ္လာေအာင္ ကုိယ္ကေကာင္းေအာင္ က်င့္သုံးေနထုိင္တတ္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးကသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားရဲ႕ သေဘာထား အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ “ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ ကုိယ္မပ်က္ေအာင္ က်င့္သုံးေနထုိင္ျခင္းမ်ိဳး”လုိ႔ ဆုိရင္ ပုိမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဆုိေတာ့ကား သူမေတာ္လုိ႔ ကုိယ္မေတာ္ရင္၊ သူမေကာင္းလုိ႔ ကုိယ္မေကာင္းရင္ သူလည္းမေတာ္ ကုိယ္လည္းမေကာင္း ျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ သူေတာ္လာေအာင္ ကုိယ္ကအရင္ ေကာင္းၾကည့္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ သူမေတာ္လည္း ကုိယ္ကေတာ္ျပၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒါမွ သူလည္း တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလာ၊ ေကာင္းလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ေလာကမွာရိွတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ငါဆုိတဲ့အတၱစဲြေလးေတြ ခံေနၾကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အၿပိဳင္ျဖစ္လာၾကတဲ့အခါ သူျဖစ္သလုိ ကုိယ္လည္း လုိက္ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ သူမေကာင္းရင္ ကုိယ္လည္းလုိက္ၿပီး မေကာင္းျဖစ္တတ္၊ သူေဒါသထြက္ရင္ ကုိယ္လည္းလုိက္ထြက္တတ္၊ သူမေက်နပ္ရင္ ကုိယ္လည္းလုိက္ၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္တတ္၊ သူဒီလုိဆက္ဆံရင္ ကုိယ္လည္းလုိက္ၿပီး သူနဲ႔အၿပိဳင္ ဆက္ဆံတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ကုိယ္ေကာင္းရဲ႕သားနဲ႔ သူမေကာင္းတဲ့အခါ ကုိယ္ပါလုိက္ၿပီး မေကာင္းတဲ့အထိ ေျပာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိသာ သူမေကာင္းလုိ႔ ကုိယ္မေကာင္းျဖစ္ၾက၊ သူမေတာ္လုိ႔ ကုိယ္မေတာ္ ျဖစ္ၾကမယ္ဆုိရင္ သူလည္းမေကာင္း ကုိယ္လည္းမေကာင္း၊ သူလည္းမေတာ္ ကုိယ္လည္းမေတာ္ ျဖစ္ၾကမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ မေတာ္မေကာင္းမေျပာင္း သံသရာက ရွည္သထက္ ရွည္ေနၾကေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျဖစ္သင့္တာက သူ႔ကုိေျပာင္းခ်င္ရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္ေျပာင္းၾကည့္သင့္ပါတယ္။ သူ႔ကုိျပင္ခ်င္ရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း ျပင္သင့္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဘယ္လုိမ်ိဳးကစၿပီး ျပင္သင့္သလဲဆုိရင္ အေတြးအေခၚက စၿပီး ျပင္သင့္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က “ငါဒီေလာက္ေကာင္းရဲ႕သားနဲ႔ ငါ့့အေပၚကုိ…” စတဲ့ အေတြမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အေတြမ်ိဳးကစၿပီး ျပင္သင့္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဒီလုိေတြးမိတတ္တာကုိက ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခုခု တုန္႔ျပန္မႈေကာင္းကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ သေဘာရွိေနသလုိ ကုိေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတုိင္း မျဖစ္လာတဲ့အခါ မျဖစ္ရေကာင္းလားဆုိတဲ့ အမွတ္အေတးေလးေတြ ျဖစ္တတ္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္ဆုိကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္မႈရဲ႕ေနာက္မွာ ကုိယ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္မလာရင္ “ငါဒီေလာက္ ေကာင္းရဲ႕သားနဲ႔” စတဲ့ အေတြးေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီး အေသးအဖဲြေလးေတြကစၿပီး အၿငိဳးအေတးေလးေတြ ျဖစ္ေစေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ျဖစ္တတ္တဲ့ တစ္စတစ္စ အေတြးလဲြေလးေတြကစၿပီး ၾကာေတာ့အဆုိင္အခဲ ျဖစ္လာကာ သူ႔ကုိယ္ေျပာင္းဖုိ႔လုပ္ရင္း ကုိယ္ပါသူလုိ႔ ျဖစ္လာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ သူ႔ကုိျပင္ရင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မျမင္မိၾက၊ မျပင္မိၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပင္ဖုိ႔ဆုိတာ အရင္ဆုံး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သိဖုိ႔လုိပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သိဖုိ႔လုိတယ္လုိ႔ ဆုိတာက တစ္ခ်ိဳ႕ ေတာ္ေတာ္ဗဟုသုတမ်ား၊ အသိမ်ား၊ အဖတ္မ်ားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ သိထားသေလာက္၊ ဖတ္ထားသေလာက္၊ ေျပာေနသေလာက္ မဟုတ္တာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဖတ္မွတ္ေလ့လာမႈေတြ မ်ားေနေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ဆင္ျခင္တတ္၊ ကုိယ္ကုိယ္ကုိ ျပန္ျမင္တတ္တဲ့ အက်င့္က အားနည္းေနေတာ့ ကုိယ္ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာလည္း မသိဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တကယ္မသိတဲ့ သေဘာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္သိေအာင္လုပ္ပါလုိ႔ ဆုိရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တကယ္သိလာၿပီဆုိရင္ အဲဒီအသိေနာက္ကုိ အက်င့္လုိက္ၾကည့္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ သိၿပီးျမင္၊ ျမင္ၿပီးျပင္မယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ အသိေနာက္ကုိ အက်င့္လုိက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရဟန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ သိထားသေလာက္ အက်င့္မေရာက္ရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း သိဖုိ႔မလြယ္လွပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မသိရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိျပင္ဖုိ႔လည္း မလြယ္ဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က မျပင္ဘဲ သူမ်ားကုိ ျပင္ဖုိ႔ေျပာေနလုိ႔ကေတာ့ သူတပါးလည္း ျပင္ဖုိ႔မလြယ္လွပါဘူး။ အေျပာခံရတဲ့သူက သူေတာ္ေကာင္းတရားအေပၚ ခံယူခ်က္ေကာင္းတဲ့ သူျဖစ္လုိ႔ ေျပာင္းျပင္သြားရင္လည္း ကုိယ္ေျပာလုိက္လုိ႔ သူေကာင္းသြားေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ မေကာင္းတာက မေကာင္းတာပဲ ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတပါးကုိ ေတာ္ေစခ်င္ရင္၊ သူတပါးကုိ ေကာင္းေစခ်င္ရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္ေျပာင္းျပင္ၾကရမွာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္မွာ အထက္တန္းကုိေရာက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ခ်ိဳ႕၊ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ခ်ိဳ႕၊ ဆရာအျဖစ္ ခံယူထားၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ခ်ိဳ႕က သူတပါးအေပၚ အေကာင္းဆုံးစကား၊ အေကာင္းဆုံး တရားေတြနဲ႔ ေဟာေျပာေပးၾက၊ လမ္းညႊန္ေပးၾကေပမယ့္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ေျပာတဲ့အတုိင္း လုိက္နာက်င့္သုံးမႈ မရွိၾကတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ သူတပါးေတြကုိ ေလာဘမႀကီးဖုိ႔၊ ေဒါသမႀကီးဖုိ႔၊ ဣႆာမစၧရိယ မမ်ားဖုိ႔၊ မာနမႀကီးဖုိ႔ စသျဖင့္ သြန္သင္ျပသ ဆုံးမၾကေပမယ့္ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ေဒါသႀကီးလုိက္ၾကတာ၊ ေလာဘႀကီးလုိက္ၾကတာ၊ မာနႀကီးလုိက္ၾကတာ အလြန္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက တက္သစ္စ ဓမၼကထိ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးကုိ “ေမာင္ပဥၨင္းတုိ႔ သူမ်ားေတြကုိပဲ က်င့္ဖုိ႔ေျပာမေနၾကနဲ႔၊ ကုိယ္က်င့္ဖုိ႔လည္း ခ်န္ထားၾကဦး”လုိ႔ သတိေပး ဆုံးမေတာ္မူတာ ျဖစ္မွာပါ။

ပညာရွိစကား သိပ္မွတ္သားစရာေကာင္းပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ေျပာသလုိ သူမ်ားကုိပဲ ေဟာေနေျပာေနလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ေဟာတဲ့အတုိင္း၊ ေျပာတဲ့အတုိင္း က်င့္ႏုိင္မွ ကုိယ္လည္း အက်ိဳးရွိ၊ သူလည္းအက်ိဳးရွိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဟုတ္လုိ႔ကေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးမိန္႔သလုိ ကုိယ္က်င့္ဖုိ႔ မက်န္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကမွျဖင့္ ဒုကၡ။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အရင္က်င့္၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ေတာ္ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ သူတပါးကုိ ေတာ္ေစၾကရ၊ ျပင္ေစၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ကမက်င့္၊ ကုိယ္ကမေတာ္ဘဲနဲ႔ သူတပါးကုိ ေတာ္လာေစဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္တဲ့ကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား သိထားတဲ့ အသိေတြမ်ားၿပီး အက်င့္ေတြလည္း မ်ားလာတဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေတာ္လာၿပီလို႔ ေျပာလုိက ေျပာႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ကေတာ္လာၿပီဆုိ သူမ်ားကလည္း ကုိယ့္ကုိေတာ္ေအာင္ ျပဳမႈဆက္ဆံ ေျပာဆုိလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ေတာ္တာကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူမ်ားလည္း ေတာ္လာစရာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိကုိယ္လည္းေတာ္၊ ကုိယ့္ကုိအေၾကာင္းျပဳၿပီး သူမ်ားလည္း ေတာ္လာၿပီဆုိရင္ ဒါဟာ သူေတာ္ေကာင္းရဲ႕ သေဘာေတြ တျဖည္းျဖည္း ထင္လာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ေတာ္ျပတဲ့အတြက္ သူတပါးလည္း ေတာ္လာတာျဖစ္လုိ႔ ကုိယ့္အတြက္လည္း ေကာင္းလာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကုိယ္ေကာင္းတဲ့အတြက္ သူေျပာင္းလာျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ ကုိယ္ကဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာ္ေတာ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း သူတပါးေတြက အေကာင္းမျမင္ဘဲ မေျပာင္းျပင္ၾကတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ ပုထုဇဥ္သဘာဝ စိတ္မွာ အလုိမက်တတ္တာေတြ ရွိေနတတ္ၿပီး မထူးပါဘူးကြာဆုိၿပီး သူနဲ႔အၿပိဳင္ အရြဲ႕တုိက္တာေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ကုိယ္ေကာင္းရဲ႕သား၊ ကုိယ္ေတာ္ရဲ႕သားနဲ႔ သူကေျပာင္းမလာဘူး၊ ေတာ္မလားဘူးဆုိလည္း ဒါဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ကုိယ္ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔က အဓိကပဲ မဟုတ္လား။ သူေျပာင္းၿပီး သူေကာင္းဖုိ႔ထက္ ကုိယ္အရင္ေျပာင္းၿပီး ကုိယ္ေကာင္းဖုိ႔က အဓိကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေျပာင္းတာမေျပာင္းတာ သူ႔အပုိင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဘက္ကလည္း အခ်ိန္တန္ၿပီး ကိုယ္ေကာင္းေနတာကုိ သိတဲ့အခါက်ရင္ သူ႔အလုိလုိ ေျပာင္းလာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ သိပ္ပူစရာ မရွိပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အရင္ဆုံး အသိေနာက္ကုိ အက်င့္လုိက္ၿပီး ေကာင္းေအာင္ျပင္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလုိမွမဟုတ္ဘဲ သူမေကာင္းလုိ႔ ကုိယ္မေကာင္းဘူးဆုိရင္ ကုိယ္လည္း မေကာင္းစာရင္းဝင္ျဖစ္ၿပီး အကုန္မေကာင္းသူေတြပဲ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက “လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ကုိယ္ေကာင္းဖုိ႔ထက္ သူေကာင္းတာကုိ လုိခ်င္ၾကတာမ်ားၿပီး သူမေကာင္းရင္ ကုိယ္လည္း မေကာင္းခ်င္ၾကတဲ့သူေတြ မ်ားေနတဲ့အတြက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အၿပိဳင္ျဖစ္ကာ မေကာင္းတာေတြပဲ အျဖစ္မ်ားေနတတ္ေၾကာင္း၊ အမွန္ေတာ့ သူေတာ္ဖုိ႔ ေကာင္းဖုိ႔ဆုိတာ ကုိယ္ကလည္းေတာ္မွ၊ ကုိယ္လည္းေကာင္းမွ သူလည္းေျပာင္းလာမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူေတာ္သူေကာင္းတာကုိ လုိခ်င္ရင္ ကုိယ္ကအရင္ေတာ္ေကာင္းျပရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တကယ္လုိ႔ ကုိယ္ကေတာ္ေကာင္းေပမယ့္ သူကမေတာ္မေကာင္းဘူးဆုိလည္း ဒါကသူ႔ဘက္က အပုိင္းပဲျဖစ္ၿပီး ကုိယ့္ဘက္ကေတာ့ အရင္ဆုံး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေတာ္ေအာင္ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံသင့္ေၾကာင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ သေဘာကုိၾကည့္ရင္ သူေတာ္ေတာ္ မေတာ္ေတာ္၊ သူေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ကုိယ္ေကာင္းေအာင္၊ ကုိယ္ေတာ္ေအာင္ ေနထုိင္က်င့္သုံးတတ္ၾကတာကုိ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္အေနနဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းေတြေလာက္ မက်င့္သုံးႏုိင္ေသးရင္လည္း အတတ္ႏုိင္ဆုံး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာ့ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ အသိေနာက္ကုိ အက်င့္လုိက္ၿပီး ေနထုိင္က်င့္သုံးသင့္ေၾကာင္း” စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သူေတာ္မွ ကုိယ္ေကာင္းၾကမယ္လုိ႔ ဆုိတတ္ၾကတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ အဲဒီလုိ သူဘက္ကုိယ့္ဘက္ အၿပိဳင္သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကမယ့္အစား ကုိယ့္ကုိယ္ကုိအရင္ဆုံး ေတာ္ေကာင္းလာေအာင္ က်င့္သုံးၿပီး သူမေတာ္လည္း ကုိယ္ေကာင္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားကာ သူေတာ္လာေအာင္ ေျပာင္းႏုိင္ၾကမယ္ဆုိရင္ အေကာင္းဆုံး အျမတ္ဆုံးအက်င့္ တစ္ခုျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ဘက္က တုန္႔ျပန္မႈကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကဖုိ႔ထက္ ကုိယ့္ဘက္ကသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ၿပီး သူမေတာ္လည္း ကုိယ္ေကာင္းၾကည့္ၾကပါစုိ႔လုိ႔ အႀကံျပဳရင္း တုိက္တြန္းစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

“သတိက အခ်ဳပ္”

“သဒၶါက အထုတ္
ဝိရိယက အလုပ္
သတိက အခ်ဳပ္
သမာဓိက အအုပ္
ပညာက အဟုတ္”
ဆုိေတာ့ အေကာင္းအားလုံးေတြထဲမွာ သတိက အခ်ဳပ္ပါ။ ဘယ္တရားေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း သတိမပါရင္ ဘယ္ဟာမွ မတိက် မျပည့္ဝႏုိင္ပါဘူး။ သတိလြတ္ရင္ အသိေသပါတယ္။ ဘယ္အလုပ္မွ တရားပုံစံနဲ႔ မလႈပ္ရွားႏုိင္ပါဘူး။ သတိရွိမွ အသိဟာ ရွင္သန္ႏုိင္တယ္။ တရားစြမ္းအားပုံစံနဲ႔ လႈပ္ရွားႏုိင္တယ္။ သတိရွိရင္ ဘာမဆုိ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ဘဝရဲ႕ အဓိက အသက္လုိ႔ ဆုိရင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။

သတိဟာ ဘယ္အလုပ္မဆုိ အခ်ိန္မွီၿပီးေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္တာျဖစ္လုိ႔ အခ်ိန္ထိန္း ကိရိယာပါ။ အာ႐ုံအမ်ိဳး မ်ိဳးေၾကာင့္ စိတ္မွာကိေလသာ အပူမီးမေတာက္ရေအာင္ ေစာင့္ထိန္းေပးႏုိင္တာေၾကာင့္ အာ႐ုံထိန္း ကိရိယာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကုိ ခြန္အားရွိရွိ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေအာင္ အစီအစဥ္နဲ႔ ထိန္းေပးရတာျဖစ္လုိ႔ စိတ္ထိန္း ကိရိယာလုိ႔လည္း ေခၚပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီသုံးမ်ိဳးဟာ စကားအေခၚအေဝၚ ကဲြျပားေပမယ့္ အလုပ္သေဘာကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ အာ႐ုံတုိင္းမိေတာ့ အခ်ိန္တုိင္းသိတယ္။ အခ်ိန္တုိင္းသိရင္လည္း စိတ္ဟာ ထိန္းၿပီးသားပါ။
(တိပိဋက ေယာဆရာေတာ္)

Read more »

ဓမၼျဖင့္ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္ျခင္း

သတၱဝါမွန္သမွ် မိမိတုိ႔၏ ဘဝကုိ လွပလုိၾက၏။ လွပသည့္ ဘဝကုိတည္ေဆာက္လုိၾက၏။ သာယာသည့္ဘဝ၊ ေအးခ်မ္းသည့္ဘဝ၊ ေဘးမသန္းသည့္ဘဝကုိ လုိလားၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ထုိထုိဘဝ လွပေစရန္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ပုံေဖာ္ၾက၊ တည္ေဆာက္ၾက၊ ဖန္တီးၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕က ဘဝကုိ ကာယျဖင့္ တည္ေဆာက္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕က ဓနျဖင့္ တည္ေဆာက္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕က ဉာဏျဖင့္ တည္ေဆာက္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕က အရွိန္အဝါျဖင့္ တည္ေဆာက္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕က ဂုဏ္ပကာသနျဖင့္ တည္ေဆာက္ၾက၏။ မည္သည့္နည္းျဖင့္ မည္သုိ႔ပင္ တည္ေဆာက္ထားေသာ္လည္း ထုိတည္ေဆာက္မႈမ်ားတြင္ ဓမၼမပါလွ်င္ကား အခိုက္အတန္႔မွ်သာ တည္ေဆာက္ႏုိင္၏။ ဓမၼ“အား”ျဖင့္ ပံ့ပုိးမထား၊ ထိန္းခ်ဳပ္မထားလွ်င္ ထုိထုိနည္းျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳးသည္ ေရရွည္တည္တ့ံရန္ မလြယ္ကူလွေပ။ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ လွပေစရန္ တည္ေဆာက္ထားမႈ မျဖစ္ႏုိင္လွေပ။ ဓမၼပါမွ ဘဝသာယာၿပီး အလွျဖာႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုမ်က္ေမွာက္ဘဝမွသည္ ေနာင္သံသရာ၊ ထုိမွနိဗၺာန္တုိင္ေအာင္ သာယာလွပသည့္ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္လုိသူမ်ားသည္ ဓမၼျဖင့္ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္သင့္ေၾကာင္း ဆုိျခင္း ျဖစ္၏။

လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ဓမၼဟုဆုိလာလွ်င္ အသက္ႀကီးသူမ်ား၊ ေသခါနီးသူမ်ား၊ ဘဝကူးေကာင္းလုိသူမ်ား စသူတုိ႔ အတြက္သာ လုိအပ္သည္ဟု ထင္မွတ္တတ္၏။ အထူးသျဖင့္ ပညာရွာေနၾကသည့္ ပထမအရြယ္ လူငယ္မ်ား၊ ဥစၥာရွာေနၾကသည့္ ဒုတိယအရြယ္ လူရြယ္မ်ားက မိမိတုိ႔၏ အရြယ္မ်ားသည္ ဓမၼရွာရမည့္အရြယ္ မဟုတ္၊ ဓမၼရွာရမည့္ အရြယ္သည္ အုိမင္းမစြမ္းျဖစ္လာသည့္ တတိယအရြယ္သာ ျဖစ္သည္ဟု ခံယူထားတတ္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ပညာရွာေနသည့္အခ်ိန္၊ ဥစၥာရွာေနသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ဓမၼျဖင့္ ေဝးေနၾကၿပီး ဓမၼအားမပါဘဲ မိမိတုိ႔၏ အရြယ္မ်ားကုိ တည္ေဆာက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ျပႆနာမွာ ဓမၼမပါဘဲ တည္ေဆာက္ထားသျဖင့္ ပထမအရြယ္တြင္လည္း ဘဝကုိ ေကာင္းစြာတည္ေဆာက္ႏုိင္ျခင္း မရွိသကဲ့သုိ႔ ဒုတိယအရြယ္တြင္လည္း ဘဝမွာ ဖ႐ုိဖရဲ ျပန္႔ႀကဲေနၿမဲသာ ျဖစ္ေနသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ တတိယအရြယ္ေရာက္လာမွ ဘဝကုိ ဓမၼျဖင့္ တည္ေဆာက္ၾကစုိ႔ဟု ဆုိျပန္ေသာ္လည္း အုိမင္းမစြမ္း ျဖစ္လာမႈက “အုိရင္မင္း မစြမ္းေတာ့ဘူး”ဟု ဆုိသကဲ့ျဖစ္ကာ အႏွစ္ရွာမရဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ၾကေပ၏။

စင္စစ္ဓမၼသည္ ဘဝသာျဖစ္၏။ ဓမၼပါမွ ဘဝသာယာမည္ျဖစ္ၿပီး အလွျဖာႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္ရာတြင္ ဓမၼကုိ အေျချပဳမွ ဘဝလူေနမႈတြင္လည္း အစစအရာရာ အဆင္ေျပမႈမ်ား ျဖစ္ေစႏုိင္ေပ၏။ ဘဝထဲတြင္ ဓမၼတဲြေနမွ ဘဝလည္း မလဲြမေသြ တည့္မတ္ေနမည္ ျဖစ္၏။ ဤ၌ဆုိလုိသည့္ ဓမၼဟူသည္ အက်င့္သိကၡာ၊ တည္ၾကည္မႈႏွင့္ ပညာဉာဏ္ရွိမႈမ်ားကုိ ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္၏။ စာစကားျဖင့္ ေျပာလွ်င္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ဟူသည့္ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္ တရားမ်ားပင္ျဖစ္၏။ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္ရာတြင္ ကုိယ္က်င့္တရားသည္ အလြန္အေရးႀကီးလွ၏။ ထုိအတူ စိတ္ကုိတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျဖစ္ေစမည့္ တည္ၾကည္မႈ သမာဓိတရားႏွင့္ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆုိး၊ အမွားအမွန္ကုိ ႏႈိင္းခ်ိန္ႏုိင္သည့္ ပညာဉာဏ္သည္လည္း အထူးလုိအပ္လွ၏။ ထုိသုိ႔ေသာ အက်င့္တရား၊ တည္ၾကည္မႈအားႏွင့္ ဆင္ျခင္မႈအားကုိ အေျခခံကာ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္ထားသင့္၏။ ထုိတရားမ်ားကုိ လက္ကုိင္ထားၿပီး တည္ေဆာက္ထားသည့္ ဘဝသည္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ မည္သုိ႔ပင္ ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္ေသာ္လည္း တုန္လႈပ္မႈမရွိ၊ ေၾကာက္ရြံ႕မႈမရွိဘဲ အရာအားလုံးကုိ ေက်ာ္လႊားကာ အေကာင္းဆုံး အေနအထားတြင္ ရွိေနတတ္ေပ၏။ ဓမၼကုိ အေျခခံကာ တည္ေဆာက္ထားသည့္ ဘဝသည္ အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ဟူသည့္ ေလာကဓံဒီလႈိင္း၏ ႐ုိက္ပုတ္မႈဒဏ္ကုိ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံကာ လုိရာပန္းတုိင္ အေရာက္လွမ္းႏုိင္၏။ ေလာကဓံႏွင့္ ႀကဳံလာလွ်င္ တုန္လႈပ္မႈမရွိသည့္ ဘဝသည္ ႀကံ႕ခုိင္သည့္ဘဝ၊ အားရွိသည့္ဘဝ၊ တည္ၿငိမ္သည့္ ဘဝသာ ျဖစ္သျဖင့္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ ဘဝမ်ိဳးကုိ တည္ေဆာက္ႏုိင္ရန္ ဓမၼကုိသာ အေျခခံၾကရမည္ ျဖစ္ပါ၏။

သုိ႔ေသာ္ ခက္သည္မွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ေတြ႕တြင္ ဘဝကုိ ဓမၼမပါဘဲ တည္ေဆာက္ေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ဓမၼကုိ လစ္လ်ဴ႐ႈကာ မၿမဲသည့္ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာမ်ားျဖင့္ ဖန္တီးတတ္ၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ စည္းစိမ္ဥစၥာျဖင့္ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္သူမ်ား၊ ရာထူးဂုဏ္ျဖင့္ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္သူမ်ား၊ ေလာကီပညာရပ္မ်ားျဖင့္ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္သူမ်ားအျဖစ္ တဒဂၤဘဝကုိ တည္ေဆာက္ကာ ဓမၼကုိ ေဘးဖယ္ထားတတ္ၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕မွာ ဓမၼမပါဘဲ ခဏတာျဖစ္သည့္ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားျဖင့္ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္ေနၾကသျဖင့္ စည္းစိမ္ဥစၥာကုိ အမွီျပဳ၍ မာန္မာနတက္တတ္ၾကသကဲ့သုိ႔ ထုိစည္းစိမ္ဥစၥာမ်ား ပ်က္သြားသည့္ အခါတြင္လည္း အလြန္ေသာက ျဖစ္တတ္ၾကျပန္၏။ အခ်ိဳ႕လည္း ဘဝကုိ ဓမၼမပါဘဲ ရာထူးပါဝါမ်ား၊ ေလာကီအတတ္ပညာမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ေနၾကသျဖင့္ ထုိဂုဏ္မ်ားကုိ အမွီျပဳ၍ ဂုဏ္ေမာက္ကာ အမွန္ေပ်ာက္ေန တတ္ၾကသကဲ့သုိ႔ ထုိဂုဏ္မ်ားေပ်ာက္သည့္ အခါတြင္လည္း ဓမၼမရွိသျဖင့္ ေျဖဆည္ရာလည္း မရွိဘဲ ျဖစ္တတ္ၾကျပန္၏။

အမွန္အားျဖင့္ ဘဝတြင္ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ား၊ အတတ္ပညာမ်ား၊ ရာထူးဂုဏ္သိန္မ်ား မည္မွ်ပင္ ျမင့္မားမ်ားျပား ေနေသာ္လည္း သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဟူသည့္ သိကၡာသုံးပါး အက်င့္တရား ရွားပါးလွ်င္ကား ထုိျမင့္မားသည့္ အရာမ်ားဟု ထင္ေနတတ္သည့္ ရာထူးဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ဥစၥာစသည္မ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ ဘဝသည္ အခ်ည္းႏွီးသာ ျဖစ္ေနေပ၏။ သိကၡာသုံးပါးျဖင့္ အားျဖည့္ထားမႈ မရွိသည့္ ဘဝသည္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ျဖစ္တတ္သကဲ့သုိ႔ ဖ႐ုိဖရဲလည္းျဖစ္တတ္ကာ အမွားအမွန္လည္း မခဲြျခားတတ္ဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ေပ၏။ မွန္၏။ ဘဝတစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္ရာတြင္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ မျဖစ္ေရးအတြက္ သီလသိကၡာသည္ အထူးလုိအပ္လွ၏။ သီလဟုဆုိလွ်င္ အေတာ္မ်ားမ်ားက ငါးပါးရွစ္ပါး ကုိးပါးဆယ္ပါးစသည့္ သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိသာ ေျပးျမင္တတ္၏။ စင္စစ္ မိမိတုိ႔ က်င္လည္ေနၾကရသည့္ ေန႔စဥ္ဘဝမ်ားတြင္ ကုိယ္အမူအရာမ်ားျဖင့္ မိမိသူတပါး မထိခုိက္ေအာင္၊ ႏႈတ္စကားျဖင့္ မိမိသူတပါး မထိပါးေအာင္ ထိန္းသိမ္းေနထုိင္ျခင္း၊ သူ႔ေက်ာင္းေန သူ႔စာအံ ဆုိသကဲ့သုိ႔ ေနရာဌာနအသီးသီးတြင္ ခ်မွတ္ထားသည့္ စည္းကမ္းမ်ားကုိ ေစာင့္စည္းေနထုိင္ျခင္း စသည္မ်ားသည္လည္း သီလတရားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔ ကုိယ္ႏႈတ္အမူအရာမ်ားႏွင့္ မိမိသူတပါး မထိခုိက္ေအာင္ ခ်မွတ္ထားသည့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားကုိ ေစာင့္ထိန္းေနထုိင္ျခင္းသည္ ဓမၼကုိ အေျခခံထားသည့္ ဘဝတည္ေဆာက္မႈပင္ ျဖစ္ေပ၏။

ထုိ႔အတူ ဘဝကုိတည္ေဆာက္ရာတြင္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ ခုိင္မာမႈ ရွိေစရန္ သမာဓိသိကၡာကုိ အားျပဳေပးရန္ လုိအပ္လွ၏။ သမာဓိ၏ သေဘာသည္ တည္ၾကည္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ သမာဓိကုိ အေျခခံထားသည့္ ဘဝတည္ေဆာက္မႈသည္ ဟုိလုိလုိဒီလုိလုိ ဟုိမေရာက္ဒီမေရာက္ ျဖစ္တတ္သည့္ စိတ္အစဥ္ကုိ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျဖစ္ေစရန္ ေထာက္ပံ့ေပးႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ခုိင္မာသည့္ စိတ္ျဖင့္ မယိမ္းမယိုင္သည့္ ဘဝတည္ေဆာက္မႈ ျဖစ္ရန္ သမာဓိက အေထာက္အကူ ေပးႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ ဘဝတည္ေဆာက္ရာတြင္ အာ႐ုံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနသည့္ စိတ္အစဥ္ကုိ အာ႐ုံတစ္ခုတည္းတြင္ စူးစုိက္မႈေပးႏုိင္ရန္ သမာဓိျဖင့္ အားျပဳေပးရမည္ ျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ဣေျႏၵရွိရွိ တည္ေဆာက္ထားသည့္ ဘဝသည္ ဓမၼကုိ အေျချပဳကာ တည္ေဆာက္ထားျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ဓမၼကုိ လက္ေတြ႕ဘဝတြင္ အသုံးခ်လုိက္ျခင္းမ်ိဳးလည္းျဖစ္ကာ ဓမၼျဖင့္ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္ျခင္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေနေပ၏။

ထုိ႔အျပင္ ဓမၼျဖင့္ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္ရာတြင္ စည္းကမ္းတက်၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရွိ႐ုံျဖင့္ မလုံေလာက္ေသးဘဲ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ရန္လည္း လုိအပ္လွ၏။ ထုိသုိ႔ မွန္ကန္သည့္ ေရြးခ်ယ္မႈျဖင့္ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္ႏုိင္ေစရန္ ပညာသိကၡာကုိ အားျပဳေပးရမည္ ျဖစ္၏။ ပညာသည္ ေလာကီပညာ၊ ေလာကုတၱရာ ပညာဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိရာတြင္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ပညာသည္ အေကာင္းအဆုိး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးႏွင့္ အမွားအမွန္ကုိ ခဲြျခားစိစစ္ေပးႏုိင္သျဖင့္ မွန္ကန္သည့္ ဘဝတစ္ခု တည္ေဆာက္ႏုိင္ေရးအတြက္ ပညာတရားသည္ အေရးႀကီးသည့္ အခန္းက႑တြင္ ပါဝင္ေနေပ၏။ ထုိ႔ထက္ တစ္ဆင့္တက္၍ တရားဘာဝနာ အားထုတ္သျဖင့္ ရရွိလာသည့္ အသိဉာဏ္ပညာ ဆုိလွ်င္ကား ဘဝတြင္အေကာင္းဆုံး အေထာက္အပံ့ကုိ ေပးႏုိင္မည္ျဖစ္ၿပီး မည္သုိ႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္ပါေစ အလြယ္တကူ ေက်ာ္လႊားကာ မိမိစိတ္ကုိ မိမိအႏုိင္ယူႏုိင္သည္အထိ ပံ့ပုိးေပးႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။

မွန္၏။ ကုိယ္က်င့္တရားကုိ ထိန္းသိမ္းထားျခင္း၊ တရားအလုပ္ကုိ အားထုတ္ထားျခင္းျဖင့္ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္ ထားသူမ်ားသည္ ဘဝတြင္ ေတြ႕ႀကဳံရတတ္သည့္ အတက္အက်၊ အနိမ့္အျမင့္၊ အေကာင္းအဆုိး၊ ခ်ီးမြန္းကဲ့ရဲ႕၊ ရွိျခင္းမရွိျခင္း စသည့္ ေလာကဓံမ်ားကုိ ဓမၼအားျဖင့္ တုန္လႈပ္ျခင္းမရွိ အလြယ္တကူ ေက်ာ္လႊားႏုိင္၊ ဘဝ၏ အခက္အခဲမ်ားကုိ ႀကံႀကံခံႏုိင္ၾကၿပီး အရာရာသည္ အၿမဲမရွိျခင္းဟူေသာ သေဘာအမွန္ကုိ သိရွိထားသျဖင့္လည္း မိမိတုိ႔၏ စိတ္မ်ားကုိ အေကာင္းဆုံး ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏုိင္ၾက၏။ အကယ္၍ ဘဝကုိ ဓမၼျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားျခင္း မရွိပါက ေလာကဓံတရားမ်ားေၾကာင့္ အမွားမ်ားေရာက္ကာ ဘဝဟာလည္း အစစအရာရာ အဆင္မေျပဘဲ ျဖစ္ေနတတ္၏။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ အေကာင္းဆုံးကား ဓမၼျဖင့္ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ တည္ေဆာက္ၾကရာတြင္ မွန္ကန္သည့္ ဘဝတည္ေဆာက္မႈ ျဖစ္ေစရန္ ဘဝတြင္ ဓမၼျဖင့္ အလွဆင္ကာ ဓမၼျဖင့္အားျပဳၿပီး ဓမၼကုိ အေျခခံထားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဓမၼမပါသည့္ ဘဝသည္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ျဖစ္ကာ ဖ႐ုိဖရဲႏုိင္လွၿပီး အမွားအမွန္ကုိ ခဲြျခားႏုိင္ျခင္း မရွိသျဖင့္ ထုိသုိ႔ေသာ ဘဝမ်ိဳးမျဖစ္ရေအာင္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဟူသည့္ သိကၡာသုံးပါး အက်င့္တရားမ်ား လက္ကုိင္ထားကာ လက္ေတြ႕ဘဝထဲမွာ ဓမၼကုိတဲြ၍ တည္ေဆာက္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္ၾကရာတြင္ အက်င့္သီလပုိင္း၊ စိတ္တည္ၾကည္မႈအပိုင္း၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆုိးကုိ ခဲြျခားေဝဘန္ႏုိင္မႈ အပုိင္းမ်ားမွာ အလြန္အေရးႀကီးသည့္ အခန္းက႑မ်ားျဖစ္ၿပီး ထုိက႑မ်ားသည္ ဓမၼကတဲြေပးႏုိင္သည့္ အပုိင္းမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ဓမၼကုိ အေျခခံကာ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ သာယာသည့္ဘဝ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ဘဝ၊ အျပစ္ကင္းသည့္ဘဝ စသည္ျဖင့္ ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ တည္ေဆာက္ၾကသူမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ ဘဝတြင္ အမွန္ပင္ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ ဘဝတစ္ခု၊ သာယာသည့္ ဘဝတစ္ခု၊ အျပစ္ကင္းသည့္ ဘဝတစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္ႏုိင္ရန္ ကာယအား၊ ဓနအား၊ ဂုဏ္ပကာသန အားမ်ားထက္ ဓမၼအားကုိ အသုံးျပဳကာ ဓမၼအားျဖင့္ အားျပဳၿပီး ဓမၼကုိ အေျခခံသည့္ ဘဝအျဖစ္ တည္ေဆာက္ၾကရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ဘဝကုိ ဓမၼျဖင့္ တည္ေဆာက္ႏုိင္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားသင့္ပါေၾကာင္း အသိေပး တုိက္တြန္းရင္း လက္ေတြ႕ဘဝကုိ ဓမၼျဖင့္တဲြကာ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ႏုိင္ၾကေစရန္လည္း ဆႏၵျပဳလုိက္ရပါသည္။

Read more »

ဝါတြင္းကာလ အဓိ႒ာန္တစ္ခု ဝင္ၾကည့္ၾကစုိ႔...

အဓိ႒ာန္ဆုိတာ အဓိ႒ာနဆုိတဲ့ ပါဠိစကားကုိ ျမန္မာမႈ ျပဳထားတာျဖစ္ပါတယ္။ အဓိ႒ာနဆုိတာ ေဆာက္တည္ျခင္း၊ စိတ္ဆုံးျဖတ္တဲ့အတုိင္း ၿမဲျမံစြာ ထိန္းသိမ္းျခင္းကုိ ဆုိတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္တုိ႔ ျဖည့္က်င့္ရတဲ့ ပါရမီေတြထဲမွာလည္း အဓိ႒ာန ပါရမီဆုိတာ ပါရွိပါတယ္။ ဘုရားေလာင္းတုိ႔ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူတဲ့ ဒီအဓိ႒ာန ပါရမီက အျပစ္ကင္းတဲ့ အရာေတြမွာ စိတ္ကုိေဆာက္တည္ျခင္း ျဖစ္ၿပီး အဲဒီေဆာက္တည္တဲ့ အတုိင္းလည္း မပ်က္စီးေအာင္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ထိန္းသိမ္းေနထုိင္ျခင္းကုိ ရည္ညြန္းပါတယ္။ ဒါက ပါရမီေျမာက္ ျဖည့္က်င့္တဲ့ သေဘာကုိ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတြ အေနနဲ႔လည္း ပါရမီေျမာက္တဲ့ အထိ မျဖည့္က်င့္ႏုိင္တာေတာင္မွ တစ္ႏွစ္မွာ အနည္းဆုံး တစ္ခါေလာက္ေတာ့ အဓိ႒ာန္ေလးေတြ ၀င္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ ပါရမီေျမာက္တာ မေျမာက္တာ အသာထား ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ စိတ္ကုိ ေကာင္းတဲ့အရာေလး တစ္ခုအေပၚမွာ ၿမဲၿမံေအာင္ ေဆာက္တည္ထားႏုိင္ရင္ ဒါဟာ ထူးျခားတဲ့ ကုသုိလ္တစ္ခု ျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အေနနဲ႔ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ မအားလပ္လုိ႔ မလုပ္ႏုိင္ဘူး ဆုိရင္ေတာင္မွ ၀ါတြင္းကာလ အဓိ႒ာန္ေလး တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ၀င္ၾကည့္ၾကပါလုိ႔ ဆုိခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

မေကာင္းတဲ့အလုပ္ဆုိရင္ အခ်ိန္မေရြး အလြယ္တကူ လုပ္တတ္ၾကေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ကုိေတာ့ တစ္ခုခုနဲ႔ အားျပဳတုိက္တြန္းေပးမွ လုပ္တတ္ၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြ အေနနဲ႔ ဒီလုိ ကာလသတ္မွတ္ၿပီး လုပ္ရတဲ့ ကုသုိလ္မ်ိဳးေတြကုိ အဓိ႒ာန္ဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေလးတစ္ခုနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပ႒ာန္းၿပီး လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္ခ်က္ေတြကုိ အစဲြမရွိဘဲ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔လုိေပမယ့္ မေကာင္းမႈေတြမွာ ေပ်ာ္တတ္တဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြ အေနနဲ႔ေတာ့ ကုသုိလ္တစ္ခုခု လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းခ်က္ ေလးေတြေတာ့ လုိေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဓိ႒ာန္၀င္ၾကည့္ဖုိ႔ သတ္မွတ္ၾကည့္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကုိ ေန႔စဥ္တစ္ခုေလာက္ေတာ့ မျပတ္ေအာင္ သတ္မွတ္ၿပီး လုပ္မယ္လုိ႔ အဓိ႒ာန္၀င္ကာ လုပ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီလုိ မလုပ္ႏုိင္ေသးတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ အရင္ဆုံး ၀ါတြင္းကာလေလးကုိေတာ့ သတ္မွတ္ပုိင္းျခားၿပီး လုပ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ (၃)လလုံးမွာလည္း ေန႔တုိင္းမလုပ္ႏုိင္ေသးဘူး ဆုိရင္ေတာ့ တစ္လမွာ ေလးရက္ပဲ ရွိတဲ့ ဥပုသ္ေန႔ေလးေတြမွာေတာ့ ဥပုသ္သီလကုိ မျဖစ္မေန ေစာင့္ထိန္းၿပီး ေနမယ္ဆုိတဲ့ အဓိ႒ာန္ေလး တစ္ခုေလာက္ေတာ့ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဥပုသ္ေန႔မွာ ဥပုသ္ေစာင့္ၿပီးရင္ ၿပီးေရာဆုိၿပီး က်န္တဲ့ေန႔ေတြမွာ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ဖုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်န္တဲ့ေန႔ေတြမွာလည္း ငါးပါးသီလကေတာ့ လုံေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ါတြင္းကာလ ဥပုသ္ေနေတြမွာေတာ့ ဥပုသ္သီလကုိ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေစာင့္ျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းမယ္ဆုိတဲ့ အဓိ႒ာန္တစ္ခုေတာ့ ၀င္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ ရွိတဲ့ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမ်ားကို တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။

“အရွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္တုိ႔က အလုပ္မအားေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလည္း မသြားႏုိင္ဘူး၊ ဘုန္းႀကီးဆီမွာလည္း ဥပုသ္သီလ မယူႏုိင္ဘူး”လုိ႔ အေၾကာင္းေတာ့ မျပပါနဲ႔ဦး။ ဥပုသ္သီလကုိ ကိုယ့္ေခါင္းရင္းမွာ ဘုရားရွင္ရွိေနသလုိ အာ႐ုံျပဳၿပီး ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ေဆာက္တည္လုိ႔ ရႏုိင္တာျဖစ္လုိ႔ ဒီအတြက္ ပူစရာ မရွိပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕က တပည့္ေတာ္တုိ႔က ညပုိင္းအလုပ္ေတြ လုပ္ေနရေတာ့ အစားစားရတာ အဆင္မေျပဘူး ဆုိရင္လည္း ဒီဥပုသ္ေန႔တစ္ေန႔ အတြက္ေတာ့ ကုိယ့္ဖာသာကုိ မြန္းတည့္ ၁၂နာရီ မေက်ာ္ခင္ အဆင္ေျပသလုိ စားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ညစာတစ္နပ္မစားလုိ႔ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း မေသႏုိင္ေလာက္ပါဘူး။ ေသသြားလည္း ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့ အဓိ႒ာန္နဲ႔ ေသသြားတာဆုိေတာ့ ေကာင္းရာ သုဂတိေတာ့ ေရာက္ေစမွာ အမွန္ပါပဲ။ က်န္းမာေရးအရ ဘယ္လုိမွ မစားလုိ႔ မျဖစ္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ ေဆးအျဖစ္ တစ္ခုခုကုိ ဖန္တီးစားေသာက္ၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။ ဥပမာ သေျပသီး၊ သရက္သီး၊ ငွက္ေပ်ာသီးေတြကုိ ေၾကညက္ေအာင္ေဖ်ာ္ၿပီး ေဖ်ာ္ရည္အျဖစ္ ေသာက္တာမ်ိဳး စသျဖင့္ေပါ့။ က်န္းမာေရး မေကာင္းေပမယ့္ ေ၀ဒနာကုိ သီးခံႏုိင္လုိ႔ မေသာက္ဘဲ ေနႏုိင္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒါဟာ အမတန္ေကာင္းတဲ့ အက်င့္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက ၀ါတြင္းကာလ ဥပုသ္ေန႔တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ဥပုသ္သီလေစာင့္ထိန္းျခင္း အဓိ႒ာန္ တစ္ခုကုိ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေကာင္းတဲ့ အဓိ႒ာန္ တစ္ခုဟာ တစ္ခါတစ္ေလ ဘ၀မွာ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ႀကဳံတဲ့အခါ ကိုယ္ကုိယ္ကုိ သစၥာဆုိၿပီး ေက်ာ္လႊားႏုိင္တဲ့အထိ အားအင္ကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္သလုိ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ ဒီအခ်ိန္ ဒီကာလတုန္းက ဒီလုိအလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ကုိယ့္သမုိင္းကုိယ္ သံသယကင္းေစ၊ ကုိယ္ကုိယ္ကုိ အားခြန္ေတြ ေပးေစ၊ ယုံၾကည္မႈေတြ ျဖစ္ေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ပတ္မွာ ဥပုသ္ေန႔ တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ သူမ်ားအသတ္သတ္တာ၊ သူမ်ားပစၥည္းခုိးတာ၊ ေမထုန္ကိစၥမွီ၀ဲတာ၊ မုသားေျပာတာ၊ အရက္ေသစာမူးယဇ္ေဆး၀ါး ေသာက္စားသုံးစဲြတာ၊ ေနလဲြညစားစာတာ၊ ဆုိကေရးတီးျခင္း ၾကည့္႐ႈနားေထာင္ျခင္းနဲ႔ အေမြးနံ႔သာ သုံးေဆာင္မွီ၀ဲတာ၊ ကိေလသာျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့ ႏူးည့ံေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ေနထုိင္အသုံးျပဳတာ ေတြကေန ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ေနမယ္ဆုိတဲ့ အဓိ႒ာန္ေလးနဲ႔ မပ်က္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ ကုိယ့္အတြက္ ေအာင္ျမင္တဲ့ အဓိ႒ာန္တစ္ခု ျဖစ္သလုိ ဒီအလုပ္ေလးကုိ ေတြးတုိင္းေတြးတုိင္း အားခြန္ေတြနဲ႔ ကုသုိလ္ပီတိေတြ တုိးေနေစမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခုခုလုိခ်င္လုိ႔ တစ္ခုခုရခ်င္လုိ႔ စတဲ့ လုိခ်င္တပ္မက္တဲ့ ေလာဘနဲ႔ ကုိးန၀င္း မုိးလင္းမွ သိမယ္ဆုိတဲ့ ေလာကီအက်ိဳးကုိ ေမွ်ာ္ကုိးတဲ့ အဓိ႒ာန္မ်ိဳး မျဖစ္ဖုိ႔လုိၿပီး ကုသုိလ္ရလုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ မေကာင္းမႈ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ သီလနဲ႔ ထိန္းလုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မပါဘဲ ေဆာက္တည္တဲ့ သီလအဓိ႒ာန္မ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒါမွသာ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းဆုိတဲ့ အဓိ႒ာန္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္လည္း အျပည့္အ၀ အႏွစ္သာရ ရွိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပါၿပီး လုပ္တဲ့အလုပ္မွန္သမွ် အက်ိဳးတရား အျပည့္အ၀ မရတတ္တာကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး ဘာလုိလုိ႔ ဘာလုပ္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး မျဖစ္ေစတဲ့ အဓိ႒ာန္မ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကုိ မလြန္ဆန္ႏုိင္ေသးတဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကေတာ့ လူမေျပာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးရဟန္း သံဃာေတာ္ေတြလည္း တစ္ခါတစ္ေလ အဓိ႒ာန္၀င္ရပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဘာရယ္မဟုတ္ တစ္ခါတစ္ရံ ဟုိကိစၥဒီကိစၥေတြေၾကာင့္ လုပ္ဖုိ႔ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ရြတ္တာဖတ္တာ၊ က်င့္တာႀကံတာစတဲ့ ကိစၥေတြမွာ မလုပ္ျဖစ္တာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ အဓိကနဲ႔ သာမညကုိ ခဲြၿပီး ဒီအခ်ိန္ဒီကာလေတာ့ ဒီအလုပ္ကုိ မျဖစ္မေန လုပ္ကုိလုပ္မယ္ဆုိတဲ့ အဓိ႒ာန္နဲ႔ ျပန္ၿပီး ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္ ယူရပါတယ္။ ဒါမွလည္း လုပ္ျဖစ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ အခု၀ါတြင္းကာလမွာလည္း ၀ါမဆုိခင္ကတည္း ၀ါတြင္းသုံးလမွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ၀ိနည္းဥပေဒကုိ လုိက္နာရင္း အျခားအျခား လုပ္ရမယ့္အရာေတြကုိလည္း လုပ္ျဖစ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ဇယားစဲြၿပီး အဓိ႒ာန္၀င္ဖုိ႔ စီစဥ္ထားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၀ါမဆုိခင္ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေလးေတြကုိ ၿပီးျပတ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက သတ္မွတ္ခ်က္ပါမွ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္တတ္ၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ သဘာ၀အတုိင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မပါတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေလးတစ္ခု အေနျဖင့္ ဥပုသ္သီလ ေစာင့္သုံးျခင္းဆုိတဲ့ အဓိ႒ာန္ေလးတစ္ခုကုိ စမ္းၿပီးလုပ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ေလာကမွာ ဥပုသ္မေစာင့္ဖူးတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတဲ့အတြက္ မေစာင့္ဖူးေသးတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ဥပုသ္လည္းေစာင့္ရင္း အဓိ႒ာန္လည္း၀င္ရင္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဥပုသ္ေစာင့္ႏုိင္ေအာင္ အဓိ႒ာန္၀င္ျခင္းျဖင့္ ႀကိဳးစားၾကည့္ျခင္းကုိ စမ္းၿပီးလုပ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိသာ အဓိ႒ာန္ေလး ၀င္ၾကည့္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ္ကမေမွ်ာ္လင့္ေပမယ့္ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ေကာင္းတဲ့ကံရဲ႕ အက်ိဳးေပးမႈကေတာ့ သူ႔အလုပ္သူလုပ္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္ေနဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘ၀မွာ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ အဓိ႒ာန္ေလး ၀င္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ အခြင့္အေရး တစ္ခုအျဖစ္ ဒီႏွစ္၀ါတြင္း ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ ဥပုသ္သီလ ေစာင့္ထိန္းျခင္း အဓိ႒ာန္ေလးကုိ ၀င္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ အႀကံျပဳ တုိက္တြန္းရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕က်င့္ရင္ လက္ေတြ႕အက်ိဳး ရေစႏုိင္တဲ့ တရားေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္အစြမ္းကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ဒိ႒မ်က္ျမင္ သိျမင္လုိသူေတြ အေနနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ လက္ေတြလုပ္ေဆာင္ ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ အဓိ႒ာန္တစ္ခု ၀င္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း ဒီႏွစ္၀ါတြင္းကာလာ ဥပုသ္ေန႔မ်ားကုိ ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။ အားလုံး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မပါတဲ့ ကုသုိလ္စိတ္နဲ႔ အဓိ႒ာန္ေလးေတြ ၀င္ႏုိင္ၾကပါေစ…

၁။ ဝါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၈)ရက္ေန႔ (၂၃-၇-၂၀၁၁၊ စေနေန႔)
၂။ ဝါဆုိလကြယ္ေန႔ (၃၀-၇-၂၀၁၁၊ စေနေန႔)
၃။ ဝါေခါင္လဆန္း (၈)ရက္ေန႔ (၇-၈-၂၀၁၁၊ တနဂၤေႏြေန႔)
၄။ ဝါေခါင္လျပည့္ေန႔ (၁၄-၈-၂၀၁၁၊ တနဂၤေႏြေန႔)
၅။ ဝါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ (၈)ရက္ (၂၂-၈-၂၀၁၁၊ တနလၤာေန႔)
၆။ ဝါေခါင္လကြယ္ေန႔ (၂၈-၈-၂၀၁၁၊ တနဂၤေႏြေန႔)
၇။ ေတာ္သလင္းလဆန္း (၈)ရက္ေန႔ (၅-၉-၂၀၁၁၊ တနလၤာေန႔)
၈။ ေတာ္သလင္းလျပည့္ေန႔ (၁၂-၉-၂၀၁၁၊ တနလၤာေန႔)
၉။ ေတာ္သလင္းလျပည့္ေက်ာ္ (၈)ရက္ေန႔ (၂၀-၉-၂၀၁၁၊ အဂၤါေန႔)
၁၀။ ေတာ္သလင္းလကြယ္ေန႔ (၂၇-၉-၂၀၁၁၊ အဂၤါေန႔)
၁၁။ သီတင္းကၽြတ္လဆန္း (၈)ရက္၊ (၅-၁၀-၂၀၁၁၊ ဗုဒၶဟူးေန႔)
၁၂။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ (၁၂-၁၀-၂၀၁၁၊ ဗုဒၶဟူးေန႔)

Read more »

ဝိပါက္ၾကမၼာ မလြတ္သာ…

ဝိပါက္ဆုိတာ ဝိပါကဆုိတဲ့ ပါဠိစကားကုိ ျမန္မာမႈ ျပဳထားတဲ့ ပါဠိပ်က္စကားလုံး တစ္ခုပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဝိပါကရဲ႕ အဓိပၸါယ္က အက်ိဳးလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရၿပီး သတၱဝါတစ္ဦးဦး ေစတနာနဲ႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္တစ္ခုခုရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ေျပာလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆုိးတဲ့အလုပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာပါပါနဲ႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ဝိပါက္ဆုိတဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြက ထပ္ၾကပ္မကြာ လုိက္ေနတတ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လုိေနရာမွာ ဘယ္လုိပုံစံနဲ႔ပဲ ျဖစ္ေနပါေစ အခ်ိန္တန္တဲ့အခါ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြက ရွိေနမွာျဖစ္ၿပီး ေရွာင္တိမ္းလုိ႔ မရတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေရွာင္တိမ္းလုိ႔ မရဘဲ အခ်ိန္တန္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြ ရွိလာတာကုိပဲ တစ္ခ်ိဳ႕က ဝဋ္လုိက္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္တစ္ခုခုရဲ႕ေနာက္မွာ အက်ိဳးဝိပါက္ေတြကေတာ့ ေရာက္ေနၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာ ေကာင္းတာေတြကုိ ေရြးခ်ယ္လုပ္ၿပီး မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြဆုိရင္ေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားကာ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကမယ္ဆုိရင္လည္း ဝဋ္အျဖစ္ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ အကုသုိလ္မ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ အထူးသတိျပဳၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေစတနာပါပါနဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အလုပ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးဝိပါက္ေတြထဲမွာ မေကာင္းတဲ့ ဝိပါက္ေတြကေတာ့ လူတုိင္းမလိုလားတဲ့ ဝိပါက္ေတြျဖစ္ေနၿပီး ေရာက္လာရင္လည္း ေရွာင္တိမ္းလုိ႔ မရတဲ့ဝိပါက္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မရဆုိရင္ သာမန္လူေတြ မေျပာနဲ႔ ဘုရားရဟႏၲာေတာင္မွ ဒီလုိဝဋ္အျဖစ္ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ အကုသုိလ္ အက်ိဳးဝိပါက္ေတြကုိ ေရွာင္တိမ္းလုိ႔ မရ၊ ျပန္လည္ေပးဆပ္ၾကရတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း ေနာက္ဆုံးဘုရားျဖစ္တဲ့ ဘဝအထိ ေရာက္ရွိလာတဲ့ ဝဋ္ေကၽြးေတြကုိ ျပန္လည္ ေပးဆပ္ေတာ္ မူသြားခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္တုိ႔ရဲ႕ တန္ခုိးေတာ္နဲ႔ အထုိက္အေလ်ာက္ ေရွာင္မယ္ဆုိရင္ ေရွာင္လုိ႔ရေပမယ့္ ဝဋ္ေကၽြးဆုိတဲ့ ဝိပါက္ေတြရဲ႕ အျပစ္ႀကီးတတ္ပုံကုိ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား အထူးသတိထားမိေစဖုိ႔ ေရွာင္တိမ္းမသြားဘဲ ျပန္လည္ေပးဆပ္ေတာ္မူကာ ဒီဝိပါက္ေတြဟာ ဘယ္တုန္းက ဘာလုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြျဖစ္ေၾကာင္းကုိလည္း ျပန္လည္ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါကုိ ပိဋကတ္ေတြမွာေတာ့ ဝိပါက္ေတာ္ (၁၂)ပါးအျဖစ္ ျပန္လည္မွတ္တမ္း တင္ထားတာကုိ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ကာ အတိတ္ေဆာင္ၿပီး ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ အဲဒီဝိပါက္ေတာ္ (၁၂)ပါးက
၁။ သုႏၵရီပရိဗုိဇ္မ၏ စြပ္စဲြျခင္းကုိ ခံရျခင္း
၂။ စိဥၥမာန၏ စြပ္စဲြျခင္းကုိ ခံရျခင္း
၃။ ဘုရားႏွင့္ တပည့္ရဟန္းငါးရာတုိ႔အား သုႏၵရီပရိဗုိဇ္မကုိ သတ္ေၾကာင္း လူအမ်ားအထင္မွားကာ စြပ္စဲြခံရျခင္း
၄။ ေျခမေတာ္၌ ေသြးစိမ္တည္ေအာင္ ေက်ာက္လႊာအထိခံရျခင္း
၅။ ရွင္ေတာ္ျမတ္ကုိ အေသသတ္ရန္ လူသတ္ေလးသမားမ်ားအား ေဒဝဒတ္၏ ေစခုိင္းမႈကုိ ခံရျခင္း
၆။ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္အား နာဠာဂိရိဆင္ျဖင့္ နင္းသတ္မႈကုိ ခံရေစရန္ ေစခုိင္းခံရျခင္း
၇။ ေျခမေတာ္ကုိ ဆရာဇီဝက၏ ဓားျဖင့္ခဲြသည္ကုိ ခံေတာ္မူရျခင္း
၈။ ေခါင္းကုိက္ေရာဂါကုိ မၾကာခဏ ခံစားရျခင္း
၉။ ေဝရဥၨာျပည္၌ ဝါတြင္းသုံးလ ကာလပတ္လုံး ၾကမ္းတမ္းသည့္ မုေယာမႈန္႔ကုိသာ ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ခဲ့ရျခင္း
၁၀။ ခါးေတာ္ေညာင္းညာ နာက်င္ကုိက္ခဲျခင္း
၁၁။ ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူခါနီးအခါ၌ ေသြးဝမ္းသြန္သည့္ ေရာဂါေဝဒနာကုိ ခံစားရျခင္း
၁၂။ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကို ရရွိရန္ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာေအာင္ ဒုကၠရစရိယအက်င့္ကုိ က်င့္ေတာ္မူခဲ့ရျခင္း
ဆုိတဲ့ ဝိပါက္ေတာ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီဝိပါက္ေတာ္ေတြကုိၾကည့္ရင္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ လက္ေတြ႕သိရမွာ ျဖစ္သလုိ အဲဒီ အက်ိဳးတရားဟာလည္း ဝဋ္ေကၽြးအဆင့္ေရာက္သြားပါက ေနာက္ဆုံးဘဝ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူတဲ့အထိ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ျဖစ္ေစေတာ့တယ္ဆုိတာလည္း သိရွိမွတ္သားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘုရားရွင္က ဒီအက်ိဳးတရားမ်ားဟာ အတိတ္ဘဝ ပါရမီျဖည့္စဥ္အခါ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ အတိတ္အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေဟာၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။

ပထမဝိပါက္ေတာ္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ပါရမီျဖည့္စဥ္ အေလာင္းေတာ္ဘဝမွာ မုနာဠိအမည္ရွိတဲ့ အရက္သမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး အဲဒီဘဝမွာ သုရဘိ အမည္ေတာ္ရွိတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶအရွင္ျမတ္ကုိ “ဒီကုိယ္ေတာ္ဟာ လူသူေလးပါး ဆိတ္ကြယ္ရာ အရပ္မွာဆုိရင္ ကာမဂုဏ္လုိက္စား ေမြ႕ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပါးေနတဲ့ သီလမရွိတဲ့ ဒုႆီလ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္တယ္” စသျဖင့္ စြပ္စဲြစကား ေျပာမွားေတာ္မူခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမေကာင္းမႈ ကံေၾကာင့္ပဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငရဲမွာ ခံခဲ့ရၿပီး အခုေနာက္ဆုံး ဘုရားရွင္ဘဝမွာလည္း လူသူအမ်ား အထင္မွားေအာင္ သုႏၵရီပရိဗုိဇ္မရဲ႕ စြပ္စဲြျခင္းကုိ ခံေတာ္မူခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယဝိပါက္ေတာ္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ပါရမီျဖည့္စဥ္ အေလာင္းေတာ္ဘဝမွာ သဗၺာဘိဘူ အမည္ေတာ္ရတဲ့ ေပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္တစ္ပါးရဲ႕ တပည့္သာဝက ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ နႏၵအမည္ရတဲ့ အဲဒီဘဝမွာ ေပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္ရဲ႕ တပည့္သာဝက ျဖစ္ေပမယ့္ ဆရာျဖစ္တဲ့ သဗၺာဘိဘူ ေပေစၥကဗုဒၶ အရွင္ျမတ္ကုိ “သီလမရွိတဲ့ သူယုတ္မာ တစ္ဦးသာ ျဖစ္တယ္” စသျဖင့္ ေစတနာပါပါနဲ႔ စြပ္စဲြစကား အေျပာမွားကာ ကဲ့ရဲ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမေကာင္းမႈကံေၾကာင့္ အႏွစ္တစ္ေသာင္းၾကာ ငရဲမွာဒုကၡခံစားခဲ့ရၿပီး လူျဖစ္တဲ့ ဘဝအေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း လူသူေလးပါးတုိ႔ရဲ႕ မဟုတ္မတရား စြပ္စဲြမႈမ်ားကုိ ခံခဲ့ရကာ ေနာက္ဆုံးဘုရားျဖစ္ရာ ဘဝမွာလည္း ပရိတ္သတ္အလယ္မွာ စိဥၥမာန မိန္းမယုတ္ရဲ႕ မဟုတ္မတရား စြပ္စဲြမႈကုိ ခံေတာ္မူခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တတိယဝိပါက္ေတာ္
ဘုရားအေလာင္းဟာ ပါရမီျဖည့္စဥ္ ဘဝတစ္ခုမွာ လူအမ်ား ၾကည္ညိဳေလးစားၿပီး၊ တပည့္ငါးရာေက်ာ္နဲ႔ ထင္ရွားတဲ့ ပုဏၰားပါေမာကၡဆရာႀကီး တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အဘိညာဥ္တန္ခုိးနဲ႔ ျပည့္စုံေတာ္မူတဲ့ ဘီမအမည္ရွိတဲ့ ရေသ့တစ္ပါးကုိ ဘုရားေလာင္း ဆရာႀကီးက “ဒီရေသ့ဟာ ကာမစည္းစိမ္ကုိပဲ ခံစားေနတဲ့ ရေသ့စဥ္းလဲျဖစ္တယ္” လုိ႔ စြပ္စဲြကဲ့ရဲ႕ကာ တပည့္ငါးရာကုိလည္း တစ္ဆင့္ေျပာျပန္ပါတယ္။ တပည့္ေတြကလည္း ဆရာ့စကားကုိ ေထာက္ခံၿပီး ၿမိဳ႕ရြာအတြင္း ဆြမ္းခံၾကြေနတဲ့ ရေသ့ကုိ “ဒီရေသ့ဟာ ကာမစည္းစိမ္ကုိ ခံစားသူ စဥ္းလဲတဲ့ရေသ့ပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း” အိမ္ေပါက္ေစ့ လုိက္လံကဲ့ရဲ႕ ၾကပါတယ္။ ဒီအကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ပဲ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရၿပီး ယခုဘဝမွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္ရဟန္းငါးရာ အျဖစ္နဲ႔ တိတၳိေတြသတ္လုိ႔ ေသသြားတဲ့ သုႏၵရီပရိဗုိဇ္ကုိ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဲဒီတပည့္ရဟန္းငါးရာက သတ္တယ္လုိ႔ အထင္မွားကာ လူအမ်ားရဲ႕ မဟုတ္မတရား စြပ္စဲြျခင္းကုိ ခံၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

စတုတၳဝိပါက္ေတာ္
ပါရမီျဖည့္စဥ္ ဘဝတစ္ခုမွာ ဘုရားေလာင္းဟာ အေဖတူအေမကဲြျဖစ္တဲ့ ညီငယ္ကုိ စည္းစိမ္ဥစၥာကုိ လုိခ်င္တပ္မက္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေတာင္ေခ်ာက္ၾကားမွာ ပစ္ခ်ၿပီး ေက်ာက္တုံးနဲ႔ ဖိညႇပ္ႀကိတ္ေခ်ကာ သတ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ တမင္လုပ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီအကုသုိလ္ ဝဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံ ဘုရားအျဖစ္ကုိေရာက္တဲ့ အခါမွာလည္း ေဒဝဒတ္က ေက်ာက္ေမာင္းဆင္ကာ လုပ္ႀကံတာကုိ ခံခဲ့ရၿပီး ေက်ာက္လႊာထိကာ ေျခမေတာ္မွာ ေသြးစိမ္တည္တဲ့အထိ ျပန္လည္ေပးဆပ္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ပဥၥမဝိပါက္ေတာ္
ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ ဘဝတစ္ခုမွာ ခပ္ေပေပ လူငယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့စဥ္က ကစားေနရင္း လမ္းခရီးကုိ ၾကြသြားတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶ အရွင္ျမတ္တစ္ပါးကုိ ေတြ႕ျမင္ၿပီး လမ္းမွာရွိတဲ့ ေက်ာက္ခဲမ်ားနဲ႔ ေကာက္ယူ ပစ္ေပါက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအကုသုိလ္ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးဘုရားဘဝမွာလည္း ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ကုိ အေသသတ္ဖုိ႔ ေဒဝဒတ္က လူသတ္ေလးသမားမ်ားကုိ ေစလႊတ္ၿပီး အသတ္ခုိင္းတာကုိ ခံခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆ႒ဝိပါက္ေတာ္
ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ ပါရမီျဖည့္စဥ္ ဘဝတစ္ခုမွာ ဆင္ထိန္းေယာက္်ားျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူေသာ ပေစၥကဗုဒၶ အရွင္ျမတ္တစ္ပါးကုိ ဆင္နဲ႔နင္းသတ္မည့္ဟန္လုပ္ကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿခိမ္းေခ်ာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ အကုသုိလ္ဝဋ္ေကၽြးေၾကာင့္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ ဒီဘဝအထိ အက်ိဳးဆက္ပါလာကာ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္မွာရွိတဲ့ နာဠာဂိရိဆင္က ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ကုိ နင္းသတ္ရန္ ခ်ည္းကပ္လာတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

သတၱမဝိပါက္
ဘုရားျမတ္စြာ အေလာင္းေတာ္ဘဝ တစ္ခုက အလြန္မာန္မာန တက္ၾကြလြန္းတဲ့ ရွင္ဘုရင္တစ္ပါး ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကုိ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ ကုိယ္တုိင္ပဲ လွံနဲ႔ထုိးဆြ သတ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအကုသုိလ္ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင္း ဘဝအဆက္ဆက္ ငရဲမွာ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး ေနာက္ဆုံးဘုရားဘဝမွာလည္း ေဒဝဒတ္ေက်ာက္ေမာင္းထိၿပီး ေသြးစိမ္းတည္ခဲ့တဲ့ ေျခမေတာ္ကုိ ေဆးဆရာဇီဝကရဲ႕ ဓားနဲ႔ခဲြၿပီး ကုသမႈကုိ ခံယူရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

အ႒မဝိပါက္ေတာ္
ဘုရားျမတ္စြာ အေလာင္းေတာ္ဘဝက တံငါရြာတစ္ရြာမွာ တံငါးသည္ရဲ႕သားငယ္အျဖစ္ က်င္လည္ ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီဘဝမွာ ကုိယ္တုိင္ကငါးေတြကုိ မသတ္ေပမယ့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက ငါးေတြကုိ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ေနတာကုိၾကည့္ၿပီး ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ မေကာင္းတဲ့အကုသုိလ္ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ယခုေနာက္ဆုံး ဘုရားအျဖစ္မွာလည္း ဦးေခါင္းကုိက္ေရာဂါ မၾကာမၾကာခံစားခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ (အဲဒီတုန္းက ငါးေတြကုိ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြကေတာ့ ဘုရားရွင္ သတ္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္က ဝိဋဋဴဘရဲ႕ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈကုိ ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။)

နဝမဝိပါက္ေတာ္
ဘုရားျမတ္စြာ အေလာင္းေတာ္ဘဝက ဖုႆျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္နဲ႔ ႀကဳံခဲ့ၿပီး အဲဒီဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ “ကုိယ္ေတာ္တုိ႔ေတြ အေကာင္းစား ဆြမ္းကြမ္းေတြကုိ စားမေနၾကနဲ႔၊ ကုိယ္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ မုေယာမႈန္႔ပဲ တန္တယ္”ဆုိၿပီး ေရရြတ္စကား အေျပာမွားခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအကုသုိလ္ ဝဋ္ေကၽြးေတာ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးဘုရားဘဝမွာ ေဝရဥၨာျပည္မွာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္း ေဘးနဲ႔ႀကဳံကာ ဝါတြင္းသုံးလကာလပတ္လုံး မုေယာမႈန္႔ပဲ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ (မုေယာဆုိတာ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေကာက္စပါး တစ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။)

ဒသမဝိပါက္ေတာ္
ဘုရားျမတ္စြာ အေလာင္းေတာ္ဘဝက လက္ေဝွ႕သမား တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီလက္ေဝွ႕သမားဘဝမွာ ၿပိဳင္ဘက္လက္ေဝွ႕သမားကုိ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ ခါး႐ုိးကုိ ႐ုိက္ခ်ိဳးေတာ္မူခဲ့ ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ အကုသုိလ္ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးဘုရားဘဝမွာလည္း ခါးေတာ္ေညာင္းညာ နာက်င္ကုိက္ခဲျခင္း ေဝဒနာကုိ ခံစားေတာ္မူခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဧကဒသမဝိပါက္ေတာ္
ဘုရားျမတ္စြာ အေလာင္းေတာ္ဘဝက ေဆးဆရာတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီေဆးသမားဘဝက ေဆးဖုိးဝါးခမေပးလုိတဲ့ သူေ႒းသားတစ္ဦးကုိ ေစတနာအလုိဆုိးနဲ႔ ဝမ္းႏႈတ္ေဆးေတြ တုိက္ေကၽြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအကုသိုလ္ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ အခုေနာက္ဆုံး ဘုရားဘဝမွာလည္း ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခါနီး ေသြးဝမ္းသြားတဲ့ ေရာဂါကုိ ခံစားခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒြါဒသမဝိပါက္ေတာ္
ဘုရားျမတ္စြာဟာ အေလာင္းေတာ္ဘဝ တစ္ခုမွာ ကႆပ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္နဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ၿပီး ေဇာတိပါလ အမည္ရတဲ့ ပုဏၰားလုလင္တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီဘဝတုန္းက ေဇာတိပါလ ပုဏၰားဟာ ကႆပျမတ္စြာဘုရား သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကုိ ရတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းကုိၾကားၿပီး “ဒီဦးျပည္းရဟန္းအေနနဲ႔ သဗၺညဳတဉာဏ္ကုိ ရတယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ၊ သဗၺညဳတဉာဏ္ဆုိတာ အမတန္ရခဲတဲ့ တရားျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီကုိယ္ေတာ္အေနနဲ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး”စသျဖင့္ ႏႈတ္နဲ႔ျပစ္မွား ေျပာၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ အကုသုိလ္ဝဋ္ေကၽြးေၾကာင့္ ယခုေနာက္ဆုံးဘဝမွာ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္လည္း သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကုိရဖုိ႔ ပင္ပင္ပန္းပန္း ခဲခဲရင္းရင္းနဲ႔ ေျခာက္ႏွစ္တုိင္တုိင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ခုဒၵကနိကာယ္၊ ေထရပါဒါနပါဠိ၊ ပုဗၺကမၼ ပိေလာတိက ဗုဒၶအပဒါန္၊ ႏွာ၊ ၃၄၆)

ဒါက က်မ္းဂန္မွာလာတဲ့ ဗုဒၶကုိယ္ေတာ္တုိင္ အတိတ္ေဆာင္ကာ ျပန္လည္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဝဋ္ေကၽြးေတာ္ေခၚ ဝိပါက္ေတာ္ (၁၂)ပါးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဝိပါက္ေတာ္ (၁၂)ပါးဟာ ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ အေလာင္းေတာ္ဘဝ၊ ပါရမီျဖည့္စဥ္ကာလတုန္းက မသိမႈအားႀကီးၿပီး ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ အက်ိဳးဆက္မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကုိ ရရွိၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ အဲဒီဝဋ္ေကၽြးေတာ္အားလုံးကုိ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ၿပီး ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးဘဝ ရရွိထားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္အေနနဲ႔ကေတာ့ အေၾကြးက်န္ေသးတဲ့ ဝဋ္ေကၽြးေတာ္မ်ားကုိ ေပးဆပ္ေတာ္မူခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကုသိုလ္ဝဋ္ေကၽြးဆုိတာ ေစတနာအားေကာင္းရင္ အားေကာင္းတဲ့အေလ်ာက္ သာမန္လူေတြမေျပာနဲ႔ ဘုရားရဟႏၲာမ်ားေတာင္မွ ေရွာင္တိမ္းမရ ေပးဆပ္ၾကရတဲ့ သေဘာရွိတယ္ဆုိတာ ဒီဝိပါက္ေတာ္မ်ားက သက္ေသျပေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝိပါက္ၾကမၼာရွိရင္ ဘယ္လုိမွ မလြတ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ ထင္ရွားေစေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ေတာင္မွ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ ဒီဝိပါက္ေတာ္မ်ားကုိၾကည့္ၿပီး သာမန္ပုထုဇဥ္ သတၱဝါေတြ အေနနဲ႔ ဝဋ္ေကၽြးဆုိတာ ေရွာင္တိမ္းလုိ႔ ရတာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ေတြမွာ သတိပညာ ပါေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် ေရွာင္ၾကဥ္ၾကကာ မသိလုိ႔ လုပ္ခဲ့မိၾကရင္လည္း ဝဋ္လည္တတ္တဲ့ ဝိပါက္ၾကမၼာ အကုသိုလ္ကံမ်ိဳးအထိ မေရာက္ရေအာင္ ကုိယ့္ရဲ႕ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံေတြကုိ အထူးေစာင့္ထိန္းၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဝိပါက္ေတာ္ (၁၂)ပါးအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

အႀကီးဆုံးအကုသုိလ္ကံ (သုိ႔) ပဥၥာနႏၲရိယကံ…

အကုသုိလ္ အျပစ္ေတြထဲမွာ ဘယ္ကံက အႀကီးေလးဆုံးလဲလုိ႔ေမးရင္ ပဥၥာနႏၲရိယကံလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဒီကံတစ္ခုခုကုိ က်ဴးလြန္မိတဲ့သူဟာ ဒီဘဝမွာ ဘယ္လုိကုသိုလ္ကံေတြပဲ လုပ္လုပ္၊ ဘယ္လုိတန္ခုိးရွင္နဲ႔ပဲေတြ႕ေတြ႕ အပါယ္မလားေအာင္ ကယ္တင္လုိ႔ မရႏုိင္လုိ႔ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ယုတ္စြအဆုံး ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႕တာေတာင္မွ ဒီကံကုိ က်ဴးလြန္မိထားတဲ့သူကုိ ဒီဘဝေသၿပီး ေနာက္ဘဝမွာ သုဂတိဘဝမွာျဖစ္ဖုိ႔ ဘယ္လုိမွ မကယ္တင္ႏုိင္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပဥၥာနႏၲရိယကံ တစ္ခုခုကုိ က်ဴးလြန္ထားၿပီးတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ ေနာင္တရလုိ႔ ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ဘုရားရွင္ထံမွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေခ်ျဖတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္လည္း သူက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္ကံက ဘုရားမကယ္ႏုိင္တဲ့ အကုသုိလ္ကံ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေခ်ျဖတ္လုိ႔ မရႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အကုသိုလ္အလုပ္ဟာ မလုပ္ဘဲေရွာင္ႏုိင္ရင္ ေကာင္းေပမယ့္ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ လုပ္မိၾကရင္လည္း ပဥၥာနႏၲရိယလုိ ကံမ်ိဳးအထိ မက်ဴးလြန္မိၾကေစဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာအမ်ား ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ၿပီးသား ပဥၥာနႏၲရိယကံဆုိတဲ့ ဒီစကားဟာ ပဥ၊ၥ အာနႏၲရိယ၊ ကမၼဆုိတဲ့ စကားသုံးလုံးကုိေပါင္းၿပီး ေျပာဆုိသုံးႏႈန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပဥၥက ငါးပါးလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရၿပီး အာနႏၲရိယဆုိတာ ေသၿပီးအျခားမဲ့ဘဝလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရကာ ကမၼဆုိတာက ကံ(အလုပ္)လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဆုိေတာ့ကား ပဥၥာနႏၲရိယကံဆုိရင္ ေသၿပီးေနာက္ အျခားမဲ့ဒုတိယ ဘဝမွာ ေသခ်ာေပါက္ အပါယ္ဘုံဘဝကုိ ေရာက္ေစတဲ့၊ အလြန္အျပစ္ႀကီးေလးတဲ့ ကံအလုပ္အျပစ္လုိ႔ အလြယ္မွတ္သားထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကံေတြဟာ အမ်ိဳးအစားအေနနဲ႔ ငါးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ အဲဒီငါးမ်ိဳးက
၁။ မာတုဃာတက = အေမကုိသတ္ျခင္း
၂။ ပိတုဃာတက = အေဖကုိသတ္ျခင္း
၃။ ရဟႏၲဃာတက = ရဟႏၲာကုိသတ္ျခင္း
၄။ ေလာဟိတုပၸါဒက = ဘုရားကုိေသြးစိမ္းတည္ေအာင္လုပ္ျခင္းနဲ႔
၅။ သံဃေဘဒက = သံဃာသင္းခဲြျခင္း
တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီကံေတြကုိၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေလာကေၾကာင္းအရပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ဓမၼေၾကာင္းအရပဲၾကည့္ၾကည့္ အရမ္းကုိ အျပစ္ႀကီးေလးႏုိင္တယ္ဆုိတာ အလြယ္တကူ သတိျပဳမိၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတၱဝါေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲမုိက္မုိက္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲဆုိးဆုိး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ မလိမၼာမလိမၼာ ကုိယ့္ကုိေမြးေကၽြးၾကတဲ့ မိဘေတြကုိ ျပန္သတ္တဲ့အထိ၊ ကုိယ္ကုိးကြယ္တဲ့ ဘုရားနဲ႔ ရဟႏၲာေတြကုိ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ေဆာ္ကားတဲ့အထိ၊ စုေပါင္းညီညြတ္ေနတဲ့ သံဃာအသင္းအဖဲြ႕ကုိ ၿပိဳကြဲပ်က္စီးတဲ့အထိ လုပ္လာၾကတယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ ဘယ္သူပဲၾကည့္ၾကည့္ အေတာ့္ကုိ မုိက္လုံးၾကီးတဲ့ အျဖစ္ဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းသိႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေတာ္မ်ားမ်ားက ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ မုိက္မဲတဲ့ သူေတြျဖစ္ေနဦးေတာ့ ဒီလုိ အႏၲရိယကံမ်ိဳးကုိ က်ဴးလြန္ဖုိ႔အထိ မုိက္မဲၾကတာမ်ိဳး မျဖစ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီလုိကံမ်ိဳးကုိ က်ဴးလြန္တဲ့အထိ ျဖစ္သြားၾကၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဒီသတၱဝါဟာ အလြန္႔အလြန္ကုိ မုိက္မဲလြန္းၿပီး ဘယ္လုိပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကမွ ကယ္တင္ေပးလုိ႔ မရတဲ့သူမ်ိဳးအျဖစ္ အပါယ္ငရဲကုိပဲ သြားၾကရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ကား အမုိက္တကာ အမုိက္ဆုံးေတြထဲမွာ ပဥၥာနႏၲရိယကံကုိ က်ဴးလြန္တဲ့အထိ မုိက္မဲသူကေတာ့ အဆုံးစြန္ အမုိက္ဆုံးသူလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ခက္တာက ဒီကံေတြဟာ သိပ္ၿပီးအျပစ္ႀကီးေလးတဲ့အတြက္ မလုပ္ၾကဘူးလားဆုိေတာ့ မုိက္လုံးႀကီးတဲ့သူ၊ ေမာဟအားႀကီးတဲ့သူ၊ အျပစ္ကုိအျပစ္လုိ႔ မသိတဲ့သူ၊ လူစိတ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ သူေတြကေတာ့ လုပ္ကုိလုပ္ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္လုိ သဒၶါပညာအားေတြ ယုတ္ေလ်ာ့ေနတဲ့ အေနအထားမ်ိဳး မေျပာနဲ႔ ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိေနတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာေတာင္ ဒီလုိႀကီးေလတဲ့ ကံႀကီးေတြကုိ က်ဴးလြန္တတ္တဲ့သူေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အထင္ရွားဆုံး အေနနဲ႔ကေတာ့ အားလုံးသိထားၿပီးျဖစ္တဲ့ အရွင္ေဒဝဒတ္နဲ႔ အဇာတသတ္ ဘုရင္တုိ႔ကုိပဲ သာဓက ျပရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အရွင္ေဒဝဒတ္ဟာ ဘုရားကုိ ၿပိဳင္ခ်င္တာရယ္၊ မသိမႈေမာဟ အေမွာင္ဖုံးလႊမ္းတာရယ္၊ ငါဆုိတဲ့ မာနေထာင္လႊားတာေတြရယ္ေၾကာင့္ အသိေပ်ာက္ၿပီး ဘုရားကုိ ေက်ာက္ေမာင္းဆင္ကာ ေျခမေတာ္မွာ ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ လုပ္ခဲ့သလုိ၊ သံဃာအခ်င္းခ်င္း မညီမညြတ္ျဖစ္ေအာင္ ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္ ေခၚေဆာင္ကာ ကံအတူမျပဳျဖစ္ေအာင္၊ သိမ္အတူမဝင္ျဖစ္ေအာင္၊ အယူဝါဒ လဲြေခ်ာ္သြားေအာင္ ဖန္တီးလုပ္ေဆာင္ၿပီး သံဃာသင္းခဲြတဲ့ သံဃေဘဒက အမႈကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အာနႏၲရိယကံ ငါးပါးထဲက ဘုရားကုိေသြးစိမ္းတည္ ေအာင္လုပ္တဲ့ကံနဲ႔ သံဃာကုိသင္းခဲြတဲ့ ကံေတြကုိ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ခ်က္ရွိနဲ႔ အေကာင္အထည္ေပၚေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကံေတြေၾကာင့္ပဲ အရွင္ေဒဝဒတ္ဟာ အရွင္လတ္လတ္ ေျမၿမိဳခံရၿပီး ငရဲကုိက်ေရာက္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ကံႀကီးေတြဟာ ဘုရားကယ္လုိ႔ မရတဲ့ ကံေတြျဖစ္ေနေလေတာ့ ဘုရားရွင္နဲ႔ ညီအစ္ကုိတစ္ဝမ္းကဲြလည္းျဖစ္၊ ေယာက္ဖေတာ္လည္းျဖစ္ေပမယ့္ အရွင္ေဒဝဒတ္တစ္ေယာက္ အပါယ္ဘုံကုိ ေရာက္ခဲ့ရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ အဇာတသတ္ ဘုရင္လည္း ဒီလုိပါပဲ။ အရွင္ေဒဝဒတ္နဲ႔ ေပါင္းမိၿပီး ဘုရင္ရထူးကုိ ရခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ အေဖကုိဖမ္း၊ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ကာ ေျခခဲြဆားသိပ္လုိ႔ မေသမခ်င္း သတ္ေစမိခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ အေဖကုိ သတ္ခဲ့မိတဲ့ စိတ္နဲ႔တမုိင္မုိင္ တေတြေတြျဖစ္ေနတဲ့ အဇာတသတ္ဘုရင္ဟာ ေနာင္ပုိင္းမွာ ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြၿပီး တရားနာကာ အကၽြတ္တရားရလုိ႔ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႀကီးကုိ သူမတူေအာင္ ခ်ီးေျမႇာက္ေထာက္ပံ့ခဲ့ေပမယ့္လည္း အေဖကုိသတ္ခဲ့တဲ့ ပိတုဃာတက ကံႀကီးက ခံေနေလေတာ့ ဘုရားလည္း မကယ္ႏုိင္ဘဲ ငရဲကုိ က်ေရာက္ခဲ့ရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ အဇာတသတ္ဘုရင္ဟာ အေဖကုိ သတ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီအနႏၲရိယ ကံႀကီးသာ မရွိခဲ့ဘူးဆုိရင္ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ေတြ႕ကာ ဘုရားေဟာတဲ့ သာမညဖလသုတ္ကုိ နာၾကားၿပီးတာနဲ႔ ေသာတာပန္တည္သြားႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္ကံႀကီးက သူ႔ကုိ ငရဲဘုံကုိ က်ေရာက္ေစေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ အားေကာင္းခဲ့တဲ့အတြက္ ေအာက္ဆုံးျဖစ္တဲ့ အလြန္အပစ္ႀကီးေလးတဲ့ အဝိဇီငရဲကုိ မက်ေရာက္ဘဲ အျပစ္ဒဏ္ေပ့ါပါးတဲ့ ေလာဟကုမၻီငရဲမွာပဲ ေလ်ာ့ၿပီးက်ေရာက္ခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ငရဲကုိေတာ့ က်ခဲ့ရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဇာတသတ္ဘုရင္ဟာ ဒီလုိ တရားရႏုိင္တဲ့ အခြင့္ေတြရွိခဲ့ေပမယ့္ အဇာတသတ္ဘုရင္ကုိ ဘုရားမကယ္ႏုိင္ခဲ့တာက သူက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အဖသတ္ကံေၾကာင့္ပဲဆုိတဲ့ အခ်က္က သက္ေသျပခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား ပဥၥာနႏၲရိယကံရဲ႕ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈဟာ သိပ္ကုိႀကီးေလးလွတယ္ဆုိတာ အရမ္းကုိ ထင္ရွားလြန္းလွတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိႀကီးေလးၿပီး ထင္ရွားလွတဲ့အတြက္ မုိက္လုံးႀကီးတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေစဦးေတာ့ ဒီကံႀကီးေတြ အထိေတာ့ မမုိက္မိၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပဥၥာနႏၲရိယကံ ငါးပါးကုိၾကည့္ရင္ ဒီေန႔ေခတ္ လူေတြအေနနဲ႔ အလြယ္တကူ က်ဴးလြန္မိတတ္တဲ့ ကံေတြက အေမသတ္၊ အေဖသတ္တဲ့ ကံေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားကုိ ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ လုပ္တဲ့ကံကေတာ့ ဘုရားရွင္ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ မက်ဴးလြန္ႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္ ရဟႏၲာကုိ သတ္တာ၊ သံဃာသင္းခဲြတာေတြကလည္း ႀကဳံေတာင့္ႀကဳံခဲ လုပ္မိႏုိင္ပါေသးတယ္။ စာေပအဖြင့္ေတြအရ သံဃာသင္းခဲြတဲ့ကံကုိ လူပုဂၢိဳလ္ေတြထက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ပုိၿပီးက်ဴးလြန္မိတတ္ေၾကာင္း မွတ္သားႏုိင္ပါတယ္။ သံဃာသင္းခဲြမႈဟာ ရဟန္းသံဃာအခ်င္းခ်င္း ကံအတူမျပဳမိေအာင္၊ သိမ္အတူမဝင္မိေအာင္၊ အယူဝါဒ မတူရေအာင္၊ မညီမညြတ္ အကဲြကဲြအျပားျပားနဲ႔ ဂုိဏ္းဂဏမ်ားအထိ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့သေဘာျဖစ္တဲ့အတြက္ လူပုဂၢိဳလ္ေတြထက္ သံဃာေတာ္အခ်င္းခ်င္းက ပုိၿပီးက်ဴးလြန္ႏုိင္စရာ အေၾကာင္းရွိေၾကာင္း က်မ္းဂန္ေတြက ဖြင့္ဆုိျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူလည္းေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြပါရင္ အျပစ္အနာအဆာေတြလည္း ျဖစ္ေစတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားၾကား ညီညြတ္မႈပ်က္ျပားေစတာေတြ မျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အထူးသတိျပဳရမွာက ပဥၥာနႏၲရိယကံဆုိတာ ငါးပါးလုံးကုိ က်ဴးလြန္မိမွ အပါယ္ငရဲကုိ က်ေရာက္ေစတာ မဟုတ္ဘဲ ဒီငါးပါးထဲက တစ္ပါးပါးကုိ က်ဴးလြန္မိ႐ုံနဲ႔လည္း ဘုရားမကယ္ႏုိင္ျဖစ္ကာ အပါယ္ငရဲကုိ က်ေရာက္ေစတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္ေလာက္ပဲမုိက္မိုက္ ဒီကံေတြကုိ က်ဴးလြန္မိတဲ့အထိ မမုိက္သင့္ဘူးဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထူးသတိျပဳၾကရမ်ာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကံတစ္ခုခုကုိ က်ဴးလြန္မိလုိ႔ကေတာ့ တျခားဘယ္လုိ ကုသုိလ္ကံနဲ႔ပဲ ေခ်ဖ်က္ေခ်ဖ်က္၊ ဘယ္လုိတန္ခုိးရွင္နဲ႔ပဲ ေတြ႕ေတြ႕ ေျပေပ်ာက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္သလုိ အပါယ္ေဘးကလည္း ေရွာင္တိမ္းလုိ႔ မရႏုိင္ဘူးဆုိတာ စဲြစဲြၿမဲၿမဲ မွတ္သားထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ က်န္တဲ့အကုသုိလ္ေတြဟာ တျခားကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြလုပ္ၿပီး ဒီဘဝမွာ အပါယ္ေဘးကလြတ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ ဒီပဥၥာနႏၲရိယကံကေတာ့ ဒီဘဝမွာ ဘယ္လုိကုသုိလ္မ်ိဳးနဲ႔ကုိမွ တားဆီးေခ်ဖ်က္လုိ႔ မရဘူးဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းသိရွိထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အကုသုိလ္ အလုပ္ဆုိတာ မလုပ္ဘဲ ေနႏုိင္ရင္ ေကာင္းေပမယ့္ အေၾကာင္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ လုပ္ျဖစ္သြားရင္လည္း ေစတနာမပါဖုိ႔နဲ႔ ေစတနာပါပါနဲ႔ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္ကံဆုိရင္လည္း ပဥၥာနႏၲရိယလုိ ကံမ်ိဳးအထိ မက်ဴးလြန္မိၾကဖုိ႔ အထူးသတိျပဳ ဆင္ျခင္ကာ ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိကံမ်ိဳးကုိ မက်ဴးလြန္မိေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း က်န္တဲ့အကုသုိလ္ေတြကုိပါ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ကုိယ့္ဘဝရဲ႕ ပစၥဳပၸန္သံသရာအေရး ေကာင္းစားေရးအတြက္ မေမ့မေလ်ာ့တဲ့ သတိတရားနဲ႔ သြားလာလႈပ္ရွားၾကဖုိ႔ အသိေပးတုိက္တြန္း လုိက္ရပါတယ္။

Read more »

အလုိမက် ျဖစ္ၾကရာဝယ္

ဘုန္းဘုန္းအပါအ၀င္ သတၱ၀ါေတြဟာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ အလုိမက် ျဖစ္ေနတတ္ၾကသလုိ ျဖစ္လည္းျဖစ္ဖူးၾကပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္လည္း အလုိျပည့္တယ္ဆုိတာ မရွိႏုိင္ပါဘူး။ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အလုိမက် ျဖစ္ေနၾကမွာပါ။ ခုလည္းျဖစ္ေနၾကသလုိ ေနာင္လည္း ျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အလုိမက် ျဖစ္တဲ့အခါ ရွိၾကသလုိ သူမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး အလုိမက် ျဖစ္ေနတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ရွိတဲ့ အရာေတြအေပၚမွာ အလုိမက် ျဖစ္တတ္သလုိ သူ႔ရွိတဲ့ အရာေတြေၾကာင့္လည္း အလုိမက် ျဖစ္တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ေၾကာင့္ အလုိမက်တဲ့အခါ ရွိတတ္သလုိ သူ႔ေၾကာင့္အလုိမက်တဲ့ အခါလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ခႏၶာ၀န္လက္စသိမ္းၿပီး ဒုကၡမၿငိမ္းေသးသမွ် အလုိမက်မႈေတြက ရွိေနၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္နာမ္အစုကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသမွ် ဒီ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ခုေၾကာင့္ အပူစုေတြနဲ႔အတူ အလုိမက်မႈေတြက မျပတ္ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေနရတဲ့အခုိက္မွာ ဒီအလုိမက်မႈေတြ အခုိက္အတန္႔ျဖစ္ျဖစ္ သက္သာဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံး ကုစားဖုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားရေတာ့မွာပါ။ အလုိမက်တဲ့အခါ ေျဖဆည္ႏုိင္ဖုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔တေတြဟာ ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ခံးစားခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး အလုိဆုိးေတြပဲ ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေယာက္တည္း ေနရင္းေတာင္ အလုိလုိ အလုိမက် ျဖစ္ေနတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲဆုိေတာ့ အေျဖက တိတိက်က် မရွိျပန္ပါဘူး။ အလုိမက် ျဖစ္တတ္တာေတာ့ အေသးအဖဲြေလးက အစပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ျမင္ရတဲ့ အဆင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရသလုိ တစ္ခါတစ္ေလ ၾကားရတဲ့ အသံေၾကာင့္ ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း အနံ႔ေၾကာင့္၊ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ အရသာေၾကာင့္၊ ၿပီးေတာ့ အေတြ႕အထိစတာေတြေၾကာင့္ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ကုိ အလုိမက် ျဖစ္ေနရတာပါ။ ကုိယ့္ရဲ႕ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔ စတာေတြေၾကာင့္ အလုိမက် ျဖစ္ရသလုိ သူမ်ားရဲ႕ အဆင္း၊ အသံ စတာေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ ဘုရားစကားေတာ္ အတုိင္းဆုိရင္ ခႏၶာအစုေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စဲြလန္းတတ္တဲ့ ဥပါဒါနကၡႏၶာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶက အနတၱလကၡဏသုတ္မွာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးကုိ အလုိမက် ျဖစ္တတ္တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဟာေတာ္မူထားပါတယ္။ အလုိမက်ျဖစ္ေနျခင္းဟာ အရာရာ အနတၱျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာကုိ ေမ့ေနၿပီး အတၱလုိ႔ ထင္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဆုိတာကုိ ဒီသုတ္ေတာ္မွာ ျပေတာ္မူထားပါတယ္။ အရာရာဟာ အလုိရွိတဲ့အတုိင္းသာ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ အနတၱဆုိတာ မရွိဘဲ အတၱပဲ ရွိေနတတ္ေပမယ့္ အမွန္တကယ္ အတၱဆုိတာ မရွိေၾကာင္းကုိ ဒီသုတ္ေတာ္က ထင္ရွားေစပါတယ္။ ဘုရားရွင္က “ရဟန္းတုိ႔ ႐ုပ္သည္ အတၱမဟုတ္၊ ရဟန္းတုိ႔ ဤ႐ုပ္သည္ အတၱျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ႐ုပ္သည္ နာက်င္ျခင္းငွါ မျဖစ္ရာ၊ ငါ၏ ႐ုပ္သည္ ဤသုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ငါ၏႐ုပ္သည္ ဤသုိ႔ မျဖစ္ေစလင့္ဟူ၍လည္း ႐ုပ္၌စီရင္၍ ရရာ၏။ ရဟန္းတုိ႔ ႐ုပ္သည္ အတၱမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ နာက်င္ျခင္းျဖစ္၏၊ ငါ၏႐ုပ္သည္ ဤသုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ငါ၏႐ုပ္သည္ ဤသုိ႔မျဖစ္ေစလင့္ဟူ၍လည္း ႐ုပ္၌စီရင္၍ မရအပ္..” စသည္ျဖင့္ ႐ုပ္သည္အတၱမဟုတ္ အနတၱျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ခံစားျခင္းေ၀ဒနာ၊ မွတ္သိျခင္း သညာ၊ ျပဳျပင္စီရင္ျခင္း သခၤါရ၊ သိစိတ္ျဖစ္ျခင္း ၀ိညာဏ္တုိ႔သည္လည္း အလားတူပင္ အတၱမဟုတ္၊ အနတၱျဖစ္ေၾကာင္း၊ အနတၱျဖစ္သျဖင့္လည္း မၿမဲျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မၿမဲဆင္းရဲၿပီး ေဖာက္ျပန္ျခင္း သေဘာရွိသျဖင့္ ထုိ႐ုပ္ေ၀ဒနာ စသည္တုိ႔၌ ငါ၊ ငါ့ဥစၥာ၊ င့ါအတၱဟု ႐ႈျမင္ရန္ မသင့္ေၾကာင္း ထုိအရာမ်ားအား ငါမဟုတ္၊ ငါ့ဥစၥာမဟုတ္၊ ငါ့အတၱမဟုတ္ဟု ဟုတ္တုိင္းမွန္စြာ ပညာျဖင့္ သိျမင္ႏုိင္မွသာ ႐ုပ္၌လည္း ၿငီးေငြ႕လာ၊ ေ၀ဒနာစသည္တုိ႔၌လည္း ၿငီးေငြ႕လာကာ ကိေလသာကင္း၍ မဂ္ကိစၥၿပီးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း…” စသျဖင့္ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဒီေဟာၾကားခ်က္မ်ားကုိ ၾကည့္ရင္ အလုိမက်တာေတြအတြက္ ေျဖဆည္ရာ ရေစမွာ အမွန္ပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ျဖစ္တတ္တဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕အလုိမက်မႈေတြကုိ “အရာရာဟာ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္လုိ႔ရတဲ့ အတၱမဟုတ္ သူျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ေနတဲ့ အနတၱသေဘာပဲ”ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ ေျဖၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အထုိက္အေလ်ာက္ ေျဖဆည္ရာရမွာပါ။ မွန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလည္း ဒီလုိ ဘာမဟုတ္တဲ့ အလုိမက်မႈေတြနဲ႔ စိတ္ဒုကၡျဖစ္ခဲ့ၾကတာ မနည္းလွပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းအပါအ၀င္ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် အလုိမက်မႈေတြေၾကာင့္ ပင္ပန္းမႈေတြ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ အဆင္မေျမမႈေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ခဲ့ၾက၊ ေတြ႕ခဲ့ၾက၊ ခံစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတစ္ပါးကုိ အမွီျပဳၿပီး ျဖစ္ၾကရတဲ့ အလုိမက်မႈေတြေၾကာင့္ ခံစားရတဲ့ ဒုကၡေတြကလည္း မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ကုိ မ်ားခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေျဖဆည္တတ္မယ္ဆုိရင္ ငါ၊ ငါ့ဟာဆုိတာ အမွန္မရွိေပမယ့္ အမွန္လုိ႔ထင္ေနတတ္တဲ့ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် မျဖစ္တဲ့ဟာကုိ ကုိယ္နဲ႔ဘာမွ မပတ္သက္တဲ့ သူမ်ားေတြကုိ ကုိယ့္အလုိက် ျဖစ္ေစဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိလုပ္ ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲေပါ့။ တစ္ေန႔ကပဲ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ ျဖစ္လုိက္ပါေသးတယ္။ ဒကာေလးတစ္ေယာက္ ေ၀ယ်ာ၀စၥလာလုပ္ရင္း အလဲြေလးလုပ္မိလုိ႔ စိတ္ထဲမွာ အလုိမက် ျဖစ္ခဲ့မိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အခ်ိန္မီပဲ “ငါ့နဲ႔ ဘာမွေသြးမေတာ္ သားမစပ္ဘဲ ဘုရားသားေတာ္ တစ္ပါးအေနနဲ႔ ၾကည္ညိဳလုိ႔ လာၿပီးကုသုိလ္ယူတာကုိ ငါက ဘာျဖစ္လုိ႔ အလုိမက် ျဖစ္ေနရတာလဲ၊ သူ႔ေနရာမွာ ငါသာဆုိရင္ ဒီလုိပဲ ျဖစ္မိမွာပဲ၊ ငါ့ကုိယ္ငါေတာင္ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ေနတာ သူတစ္ပါးကုိ ငါ့စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ…” စသျဖင့္ စိတ္ကုိေျဖႏုိင္၊ အတြင္းမွာျဖစ္ေနတဲ့ အလုိမက်မႈကုိ အျပင္မထြက္ေအာင္ ထိန္းလုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းလုိပဲ အားလုံးလည္း ျဖစ္ဖူးၾကမွာပါ။ အလုိမက်မႈေတြကုိလည္း ေျဖဖူးၾကမွာပါ။ ေျဖလည္း ေျဖၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ အလုိမက်တာေတြဟာ အမွန္မျမင္မိပဲ အတၱဆန္တဲ့ ငါစဲြေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အနတၱဆုိတာကုိ ေမ့ေနၿပီး အတၱလုိ႔ ထင္ေနၾကတာေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ အမိန္႔ရွိသလုိ္ ငါ့႐ုပ္င့ါခႏၶာ ငါ့စိတ္ဆုိရင္ ငါျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေစရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ငါ့ျဖစ္ေစခ်င္သလုိ မျဖစ္ဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သတိမျပဳမိၾကေတာ့ ဆရာသမားေတြကေရာ၊ မိဘေတြကပါ ၿပီးေတာ့ ရာထူးႀကီးတဲ့သူေတြ၊ ပညာတတ္တဲ့သူေတြ၊ အသက္အရြယ္ ဂုဏ္ပကာသန ႀကီးတဲ့သူေတြပါမက်န္ အားလုံးက ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် မေတြ႕တဲ့အခါ၊ ကုိယ့္အလုိမက်တဲ့အခါ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိၿပီး တစ္ဘက္သားကုိ ဒုကၡျဖစ္ေစတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ျခားသူေတြကုိ ဒုကၡျဖစ္ေစ႐ုံတင္မဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း ဒုကၡျဖစ္ေစပါေတာ့တယ္။ တစ္ဘက္သူ ဘယ္လုိျဖစ္တယ္ဆုိတာ အသာထား ကုိယ္ကုိယ္ကုိေတာ့ ဒီလုိအလုိမက်၊ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္လုိက္ရတဲ့အတြက္ စိတ္ဒုကၡျဖစ္ေစခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အရင္းစစ္ေတာ့ အနတၱဆုိတာေမ့ၿပီး အတၱလုိ႔ ထင္မိကာ အလုိမက် ျဖစ္ခဲ့မိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အလုိမက် ျဖစ္တဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္ျပန္ဆန္းစစ္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေရာ ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် ကုိယ့္အလုိက် ျဖစ္ရဲ႕လားဆုိတာ သတိျပဳမိၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း အလုိမက် ျဖစ္မိတယ္ဆုိတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ အလုိမက် ျဖစ္တယ္ဆုိတာ အလုိရွိေနၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုိရွိေနတဲ့အတြက္ ကုိယ္လုိတဲ့အတုိင္း မျဖစ္ေတာ့ အလုိလုိ အားမရျဖစ္ကာ မလုိခ်င္တာရၿပီး အလုိမက် ျဖစ္ကုန္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လုိေနသမွ် အလုိမက် ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ လုိခ်င္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားေလေလ အလုိမက်တာေတြ မ်ားေလေလပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္လုိ႔မရတဲ့ ေလာကမွာ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ မၿမဲျခင္းသေဘာ မရွိေတာ့ဘဲ ၿမဲျခင္းသေဘာပဲ ရွိေနမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေလာကႀကီးဟာ ၿမဲတာတစ္ခုမွ မရွိဘဲ မၿမဲတာေတြပဲ ရွိေနေလေတာ့ အတၱမဟုတ္၊ အနတၱဆုိတာ အထင္အရွား ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါကုိ မသိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္မႈလုိခ်င္မႈေတြနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္လုိခ်င္ေနၾကလုိ႔လည္း သတၱ၀ါေတြဟာ လုိတာမရဘဲ အလုိမက် ျဖစ္ကုန္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “အလုိက်ခ်င္ရင္ မလုိၾကနဲ႔”လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ မလုိခ်င္ရင္ အလုိမက်ျဖစ္တယ္ ဆုိတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ မလုိခ်င္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အလုိေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါဆုိရင္ အလုိမရွိတဲ့အတြက္ လုိခ်င္လုိ႔ ေတာင့္တၿပီး ေတာင့္တတုိင္း မရတဲ့အခါ ျဖစ္တတ္တဲ့ အလုိမက်မႈဆုိတာလည္း မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အကယ္၍ ပုထုဇဥ္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လုိခ်င္မႈကုိေတာ့ ထင္သလုိ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းလုိ႔ မရေသးဘူးဆုိရင္လည္း အလုိမက်မႈေတြနည္းေအာင္၊ အလုိမက်မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ စိတ္ေသာက ခံစားမႈေတြ သက္သာေအာင္ ေျဖႏုိင္ဖုိ႔၊ ေျဖတတ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ ဒီလုိ ေျဖတတ္ဖုိ႔အတြက္ ဘုရားရွင္ အမိန္႔ရွိသလုိ အရာရာဟာ ငါမဟုတ္၊ အတၱမဟုတ္ဘဲ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္လုိ႔မရတဲ့ အနတၱပဲဆုိတာ နားလည္သေဘာေပါက္လုိ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္လုိ႔မရ၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အလုိမက် ျဖစ္ေနတာ သူမ်ားကုိအမွီျပဳၿပီး ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် ကုိယ့္အလုိက် ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ဘူးဆုိတဲ့ အသိတရားနဲ႔ ေျဖဆည္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ လုိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာမွာ သိေစခ်င္တာက အလုိမက်မႈေတြ ျဖစ္တဲ့အခါ ကုိယ္နဲ႔ ခ်ိန္ထုိးၿပီး ေျဖႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပါ။ အနတၱလကၡဏသုတ္မွာ ျမတ္ဗုဒၶေဟာေတာ္မူတဲ့ အရာရာဟာ အတၱမဟုတ္၊ အနတၱဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ ဆင္ျခင္ၿပီး မၿမဲတဲ့ သေဘာ၊ အစုိးမရတဲ့ သေဘာကုိ မျပတ္ေအာက္ေမ့ကာ အလုိမက်မႈေတြကုိ ေျဖၾကည့္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္မရွိ ပညတ္ေ၀ါဟာရမ်ားနဲ႔ ေျဖဆည္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္လည္း အလုိမက် ျဖစ္တဲ့အခါ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ကုိယ့္ကုိ အလုိမက် ျဖစ္ေနတာ သူတစ္ပါးကုိ ကုိယ္နဲ႔ထပ္တူျဖစ္ဖုိ႔၊ ကုိယ့္အလုိက် ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ေျဖၾကည့္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေျဖႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အလုိမက်မႈေတြ ျဖစ္တုိင္းျဖစ္တုိင္း အရင္ဆုံးခံစားရတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ စိတ္ဒုကၡေတြ ေလ်ာ့နည္းသြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ အႀကံျပဳခ်င္တာက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္နဲ႔ခ်ိန္ထုိး၊ ကုိယ္နဲ႔ကုိယ္ခ်င္းစာၿပီး မၾကာမၾကာျဖစ္တတ္တဲ့ အလုိမက်တတ္တာေတြကုိ ေျဖၾကည့္ၾကပါလုိ႔ အႀကံျပဳခ်င္ပါတယ္။ အားလုံး အလုိမက်မႈေတြ နည္းႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

လျမတ္ဝါဆုိ...

ဘာလုိလုိနဲ႔ မနက္ျဖန္ (၁၅-၇-၂၀၁၁)ဆုိ ျမန္သကၠရာဇ္ ၁၃၇၃ခုႏွစ္ရဲ႕ ဝါဆုိလျပည့္ေန႔ကုိ ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါဆုိလလုိ႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာအမ်ား ေခါင္းထဲမွာ ဓမၼစၾကာတရားနဲ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳၾကရမယ့္ အေၾကာင္းမ်ား၊ ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္လွဴပဲြမ်ား၊ ၀ါတြင္းဆြမ္းေလာင္းပဲြမ်ား စသျဖင့္ ဟုိဟုိဒီဒီ ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ၀ါတြင္းမွာ အိမ္ေထာင္မျပဳေကာင္းဘူး ဆုိတဲ့ လဲြေနတဲ့ ေရွးအယူအဆေတြေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ၀ါမဆုိခင္လုပ္မလား ၀ါကၽြတ္ၿပီးမွ လုပ္မလားစတဲ့ အေတြးႀကံစည္မႈေတြအထိ ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ဒီႏွစ္၀ါတြင္းမွာ တရားစခန္းေတြ၀င္ရင္း ဥပုသ္သီလကုိ မလြတ္ေအာင္ ေစာင့္မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးစိတ္ကူးေတြ ရွိေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါတြင္းဆုိလုိ တစ္ခ်ိဳ႕ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလကုိ ေျပာတာလဲဆုိတာ မသိတဲ့သူေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၀ါတြင္းဆုိတာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ၀ါဆုိ၀ါကပ္ဖုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔ကစၿပီး သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔အထိ (၃)လကို ၀ါတြင္းကာလလုိ႔ ဆုိတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကာလမွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားဟာ အေၾကာင္းကိစၥ အေရးေပၚ အေထြအထူးမရွိဘဲ ညအိပ္ညေန တစ္ျခားတစ္ေနရာရာကုိ မၾကြရဘဲ အ႐ုဏ္တက္အခ်ိန္မွာ မိမိတုိ႔၀ါဆုိ၀ါကပ္ရာ ေက်ာင္းအတြင္းမွာ ရွိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကုိပဲ ၀ါဆုိ၀ါကပ္တယ္လုိ႔ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ ထာပါေတာ့ ဒီမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာက ၀ါဆုိလအေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကေတာ့ ၀ါဆုိလကုိ “သေႏၶ၊ ေတာထြက္၊ ဓမၼစက္၊ မိန္႔ျမြက္သံခ်ိဳ၊ လ၀ါဆုိ”လုိ႔ အထူးျပဳ ေဖာ္က်ဴးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ေရွးကသတ္မွတ္ခဲ့ၾကတဲ့ မဟာသကၠရာဇ္ သတ္မွတ္ခ်က္အရေတြရယ္ ဒီေန႔ေခတ္ ျမန္မာတုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတဲ့ သကၠရာဇ္အရေတြရယ္ေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္း ပဋိသေႏၶယူတဲ့ေန႔ရယ္၊ အသက္ ၂၉ႏွစ္အရြယ္မွာ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြကုိ စြန္႔ၿပီး ေတာထြက္သြားတဲ့ေန႔ရယ္၊ အသက္ ၃၅ႏွစ္အရြယ္မွာ သဗၺညဳတ (အလုံးစုံကုိသိတဲ့) ဘုရားအျဖစ္ကုိ ေရာက္ရွိေတာ္မူၿပီးေနာက္ ပထမဆုံး တရားဦးေဒသနာ ေဟာေတာ္မူတဲ့ ေန႔ရယ္ဟာ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဒီ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ေတြမွာပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခုႏွစ္ကြာ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြ စတဲ့ေန႔ေတြ ကြာျခားေပမယ့္ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ဆုိတဲ့ လသတ္မွတ္ခ်က္ကေတာ့ အတူတူပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ါဆုိလဟာ အထူးသျဖင့္ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ဗုဒၶဘုရားရွင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထူးျခားမႈေတြ တစ္ၿပိဳင္တည္း ျပည့္စုံေနတဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ တစ္ခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီ၀ါဆုိလကုိ လျမတ္၀ါဆုိလုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ပုိၿပီး ထူးျခားမႈကုိ ျဖစ္ေစတာကေတာ့ ဒီ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားဦး ေဒသနာေတာ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတရားဦး ေဒသနာေတာ္ကုိ ဓမၼစကၠ ပ၀တၱနသုတ္လုိ႔ အမည္ေပးပါတယ္။ တရားေတာ္ကုိ အဆက္အစပ္မျပတ္ ေရွ႕ေနာက္ဆက္စပ္ၿပီး လွည္းဘီးစက္လည္သလုိ အၾကားအလပ္မရွိ တစ္စပ္တည္း ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဓမၼစကၠ ပ၀တၱနလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာေတြကေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ဓမၼစၾကာတရားလုိ႔ ေျပာဆုိၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီတရားေဟာေတာ္မူတဲ့ ေန႔ကုိလည္း ဓမၼစၾကာ အခါေတာ္ေန႔လုိ႔ အထူးျပဳ ေျပာဆုိၾကၿပီး ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဒီေဒသနာေတာ္ကုိ ၀ါတြင္းကာလမွာ အထူးျပဳ ရြတ္ဆုိပူေဇာ္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶက ဒီတရားေဒသနာေတာ္ကုိ ဘုရားအျဖစ္ကုိ ေရာက္ရွိၿပီး (၃)လေျမာက္မွာ တရားအားထုတ္စဥ္ အလုပ္အေကၽြးျပဳခဲ့ၾကတဲ့ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးနဲ႔ တရားဦးေဒသနာေတာ္ကုိ နာၾကားဖုိ႔ ေစာင့္စားေနၾကတဲ့ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းကုိ စတင္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဒသနာကုိ ေဟာၾကားတဲ့ေနရာက ဗာရဏသီျပည္၊ မိဂဒါ၀ုန္ေတာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတရားဦးေဒသနာမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ကာမဂုဏ္အာ႐ုံေတြမွာ အလြန္အက်ဴး တပ္မက္ေပ်ာ္ပါးတတ္တဲ့ ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ အက်င့္နဲ႔ မိမိကုိယ္ကုိ အလြန္အက်ဴး ညႇင္းစဲႏွိပ္စက္တဲ့ အက်င့္ျဖစ္တဲ့ အတၱကိလမထာႏုေယာဂ အက်င့္ေတြကုိ ေရွာင္ရွားၿပီး အလယ္အလပ္လမ္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ မဇၥ်ိမပဋိပဒါ အက်င့္ကုိ က်င့္သုံးဖုိ႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ျမတ္ဗုဒၶမိန္႔ေတာ္မူတဲ့ အလယ္အလတ္ လမ္းစဥ္ဆုိတာ တစ္ျခားမဟုတ္ဘဲ မဂၢင္ရွစ္ပါး လမ္းစဥ္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆုိရွင္းျပေတာ္မူပါတယ္။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အစြန္းမေရာက္ ေစရန္အတြက္
မွန္ကန္တဲ့အျမင္ သမၼာဒိ႒ိ
မွန္ကန္တဲ့အေတြး သမၼာသကၤပၸ
မွန္ကန္တဲ့စကား သမၼာ၀ါစာ
မွန္ကန္တဲ့အလုပ္ သမၼာကမၼႏၲ
မွန္ကန္တဲ့အသက္ေမြးမႈ သမၼာအာဇီ၀
မွန္ကန္တဲ့ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ သမၼာ၀ါယမ
မွန္ကန္တဲ့သတိရွိမႈ သမၼာသတိ
မွန္ကန္တဲ့သမာဓိရွိမႈ သမၼာသမာဓိ
ဆုိတဲ့ လမ္းစဥ္ရွစ္ခ်က္ကုိ လက္ကုိင္ထားၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္ဖုိ႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

ဒီေဒသနာေတာ္ရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ဟာ အစြန္းႏွစ္ပါးေရွာင္ရွားၿပီး အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကုိ က်င့္သုံးေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကုိ သြားႏုိင္ေရးအတြက္ အဂၤါရပ္ရွစ္ပါးျဖစ္တဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးကုိ အဓိကထားသြားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ မဂၢင္ရွစ္ပါး လမ္းစဥ္အတုိင္း သြားေနရင္ မဂၢသစၥာဆုိက္မွာ ျဖစ္ၿပီး မဂၢသစၥာဆုိက္ရင္ ဒုကၡအားလုံးခ်ဳပ္ရာ နိေရာဓသစၥာျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နိေရာဓသစၥာကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳၿပီဆုိရင္ေတာ့ တြယ္တာမႈတဏွာလုိ႔ ေခၚတဲ့ သမုဒယသစၥာကုိ ပယ္ၿပီးသားျဖစ္ကာ သမုဒယသစၥာကုိ ပယ္လုိက္တာနဲ႔ ဒုကၡသစၥာလည္း မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေတြအားလုံးရဲ႕ အခ်ဳပ္က အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္တရားပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ျပျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔မွာ ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားဦး ဓမၼစၾကာ ေဒသနာရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေဒသနာေတာ္အရ သတၱ၀ါေတြ အေနနဲ႔ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလည္း ဘာပဲလုပ္လုပ္ အစြန္းမေရာက္ဖုိ႔လုိၿပီး အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ ျဖစ္ဖုိ႔လုိတယ္ဆုိတာ နားလည္သေဘာေပါက္ႏုိင္ပါတယ္။ တရားဦးေဒသနာေတာ္မွာ ျမတ္ဗုဒၶေဟာေတာ္မူတဲ့အတုိင္း မွားယြင္းၿပီး အလြန္အက်ဴး ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ အက်င့္ေတြကုိ ေရွာင္ရွားကာ မွန္ကန္တဲ့ လမ္းစဥ္အက်င့္ကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကဖုိ႔ လုိတယ္ဆုိတာ သတိျပဳစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတိျပဳ႐ုံနဲ႔ မၿပီးဘဲ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလည္း ဘာပဲလုပ္လုပ္ အစြန္းမေရာက္ေစဖုိ႔နဲ႔ မဇၥ်ိမပဋိပဒါျဖစ္ေစဖုိ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက တရားဦးက ေပးတဲ့လမ္းစဥ္နဲ႔ အႏွစ္သာရျဖစ္ပါတယ္။ လျမတ္၀ါဆုိလုိ႔ ဆုိရာမွာ ဒီလုိ အႏွစ္သာရ တရားေတြေၾကာင့္ အျမတ္ဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိတာလုိ႔ ေျပာရင္ပုိၿပီး အဓိပၸါယ္ ျပည့္၀ေစပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ါဆုိလကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာေတြအတြက္ လျမတ္တစ္ခုဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ါဆုိလက အစျပဳၿပီး သတ္မွတ္ၾကတဲ့ ၀ါတြင္းကာလဟာလည္း အျမတ္တရားေတြ ရယူဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံး ကာလသတ္မွတ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္သဘာ၀ တစ္ခါတစ္ေလ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြ မရွိရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေလးမထားဘဲ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ လုပ္မိတတ္တာေတြ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကုသုိလ္ေရး အပုိင္းေတြမွာပါ။ သတ္မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ ဒီကာလ ဒီအခ်ိန္ေလးေလာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းနဲ႔ အျပစ္ကင္းေအာင္ အဓိ႒ာန္ေလးေတြ ၀င္ၿပီးေနမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္အႀကံ ေလးေတြ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့အတြက္ ၀ါတြင္းကာလမွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳၿပီး ပရိယတ္ ပဋိပတ္အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ေနၾကသလုိ သတ္မွတ္ခ်က္ရွိမွ အလုပ္လုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အေနနဲ႔လည္း ၀ါတြင္းကာလမွာ ဥပုသ္သီလေလးေတြ ေစာင္သုံးၿပီး ငါးပါးသီလကုိ အထူးလုံေအာင္ ႀကိဳးစားကာ တတ္ႏုိင္သမွ် သမထဘာ၀နာ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာေလးေတြ လုပ္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အျမတ္ဆုံးကာလ အျမတ္ဆုံး အခ်ိန္ ျဖစ္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

၀ါတြင္းကာလမွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူး၊ အိမ္ေထာင္မျပဳေကာင္းဘူးလုိ႔ သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိေပမယ့္ ကာမဂုဏ္ကိစၥေတြကုိ ေရွာင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာက ေကာင္းပါတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ တစ္ျခားေန႔ေတြမွာ ကာမဂုဏ္ကိစၥကုိ မေရွာင္ႏုိင္ေပမယ့္ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္နဲ႔ ငါးပါးသီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ထိန္းရင္း ဥပုသ္ေန႔တစ္ေန႔ေလာက္ေတာ့ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္ကုိပါ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ေမထုန္အမႈကုိ မျပဳဘဲ ဥပုသ္သီလေလးေတြ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းၿပီး ေနႏုိင္ရင္ပုိေကာင္းပါတယ္။ ဒါဟာ ကာလသတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ့္ကုိ အျမတ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ကုသုိလ္တုိးေအာင္ လုပ္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ၀ါတြင္းကာလမွာ ေန႔စဥ္ ဥပုသ္မေစာင့္ႏုိင္တာေတာင္မွ ဥပုသ္ေန႔ တစ္ေန႔ေလာက္ေတာ့ ဥပုသ္ေလးေတြ ယူႏုိင္ၾကရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ဆုိလုိတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိသာ ႀကိဳးစားၿပီး ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ၀ါဆုိလကုိ အစျပဳၿပီး သတ္မွတ္ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ၀ါတြင္းကာလဟာလည္း ကုသုိလ္ခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္တုိ႔အတြက္ အျမတ္ဆုံးလ၊ အျမတ္ဆုံးကာလေတြ ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လျမတ္၀ါဆုိရဲ႕ ထူးျခားမႈအေၾကာင္းေလးကုိ ေဖာ္ညႊန္းကာ ဓမၼစၾကာ ေဒသနာေတာ္ရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ပါ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔မွ ကုသုိလ္လုပ္ျဖစ္တတ္ၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြ အေနနဲ႔ ၀ါတြင္းကာလဟာ ကုသုိလ္လုပ္စရာ အေကာင္းဆုံး အျမတ္ဆုံး ကာလတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆုိတာ တင္ျပရင္း တစ္ႏွစ္မွာ ကုသုိလ္ထက္ အကုသုိလ္က ပုိမ်ားတတ္ၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြအတြက္ ဒီ၀ါတြင္းကာလ သုံးလေလာက္ေတာ့ ကုသုိလ္တရားေလးေတြစုရင္း ဥပုသ္သီလေလးမ်ားနဲ႔ အက်င့္တရားမ်ားကုိ ျမင့္မားေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကဖုိ႔ လျမတ္၀ါဆုိကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေကာင္းမႈတစ္ခု ျပဳလုိက္ရပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ၀ါဆုိဆုိင္ရာ အေၾကာင္း သိလုိပါက ဒီမွာ ျပန္ၿပီးဖတ္႐ႈႏုိင္ပါသည္။

Read more »

မဇၥ်ိမလမ္း အက်င့္စြမ္း

“ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ ထင္ေယာင္မမိပါနဲ႔
သိေအာင္ေတြးပါ ထိေအာင္မေတြးပါနဲ႔
မွန္ေအာင္ေျပာပါ ႀကံေဆာင္မေျပာပါနဲ႔
ေကာင္းေအာင္လုပ္ပါ ေစာင္းေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔
ေျဖာင့္ေအာင္ေမြးပါ ေမွာင့္ေအာင္မေမြးပါနဲ႔
ဟုတ္ေအာင္ထုတ္ပါ ပုတ္ေအာင္မထုတ္ပါနဲ႔
ႀကိဳႀကိဳသိပါ အပုိအလုိမရွိပါနဲ႔
ၿငိမ္ေအာင္လုပ္ပါ တိမ္ေတာင္မလုပ္ပါနဲ႔”
စတဲ့စကားမ်ား အခမဲ့ၾကားေနျငားလည္း
အခမဲ့ေနလုိ႔လားမသိ အမွတ္တမဲ့ပင္ မ်ားေနဘိ၏။

အမ်ားတကာ မသိလုိ႔ မွားတာေတြ ရွိေပမယ့္
အမွားေတြၾကား အမ်ားတကာလုိ မမွားရေအာင္
အမွန္အသိနဲ႔ ျပန္ညႇိၾကဖုိ႔
မွန္ကန္တဲ့အျမင္၊ မွန္ကန္တဲ့အေတြး
မွန္ကန္တဲ့အေျပာ၊ မွန္ကန္တဲ့အလုပ္
မွန္ကန္တဲ့အသက္ေမြးမႈ၊ မန္ကန္တဲ့ အားထုတ္မႈ
မွန္ကန္တဲ့ သတိရွိမႈ၊ မွန္ကန္တဲ့ တည္ၾကည္မႈ
ေတြနဲ႔
အသိပညာ အက်င့္ပါေအာင္
ျမင့္ရာရည္မွန္း အေရာက္လွမ္းဖုိ႔
အလယ္အလတ္လမ္း အက်င့္စြမ္းျဖင့္
လုိရာပန္းတုိင္ သင္စဲြကုိင္ေလာ့...။ ။
(မနာပ ဒါယီဆရာေတာ္)

Read more »

“အား”

လူ႔စြမ္းအား၊ လူ႔ခြန္အား၊ လူ႔အင္အားကုိ “အား”ဟု ေခၚသည္။ “အား”ဟူသည္ တရားေပတည္း။ တရားဟူေသာ “အား”သည္ လူ႔ဘဝ၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္တည္း။ လူတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆုံးပုိင္ဆုိင္ခြင့္လည္း ျဖစ္သည္။ လူ႔ဘဝ ေနာက္ဆုံး အသားတင္ အျမတ္လည္း ျဖစ္သည္။ တရား“အား” မရွိေသာလူသည္ ေလာကအႏုိင္က်င့္သမွ် ခံေနရမည္။ ကုိယ့္အရွိကုိ ကုိယ္မႏုိင္ေတာ့ဘဲ အရွိေအာက္၌ ျပားျပားဝပ္ ပူေလာင္ေနရမည္ ျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲအပူ အ႐ႈပ္အညစ္ အႏၲရာယ္ မေကာင္းက်ိဳးအမ်ိဳးစုံကုိ ေလ်ာ့ေအာင္၊ နည္းေအာင္၊ လြတ္ကင္းေအာင္၊ ကုန္ဆုံးေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္မွ “အား”ဟုေခၚသည္။ ခ်မ္းသာတန္ခုိး ေကာင္းက်ိဳးမ်ိဳးစုံ၊ ေအာင္ျမင္တုိးတက္မႈ မ်ိဳးစုံကုိရေအာင္၊ တုိးေအာင္၊ ပြားေအာင္၊ မ်ားေအာင္၊ ျမင့္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏုိင္မွလည္း “အား”ဟုေခၚသည္။ “အား”ပါေအာင္၊ “အား”သြင္းထားမွ အားကုိးရမည္ ျဖစ္သည္။ “အား”အကုန္လုံးကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားေသာ အရာကား သတိဉာဏ္တည္း။ အထူးအားျဖင့္ သတိေပတည္း။

လူ႔“အား”သည္ တစ္ကုိယ္ေရတစ္ေယာက္“အား”၊ စုေပါင္း “အား”ဟု (၂)မ်ိဳးရွိသည္။ သတိႏွင့္ ဉာဏ္ပညာသည္ တစ္ကုိယ္ေရတစ္ေယာက္“အား”ျဖစ္၍ ခႏၲီႏွင့္ေမတၱာသည္ စုေပါင္း “အား”ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္စီ၏ “အား”ေကာင္းမွ စုေပါင္း “အား” ေဖာ္ထုတ္၍ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမိလွ်င္ “အား”ႏွစ္ဆ တက္လာမည္။ ေျမာက္မ်ားစြာ ေပါင္းမိလွ်င္ ပုိ၍ “အား” တုိးပြား မ်ားျပားလာမည္။ တစ္ကုိယ္ေရ “အား” မရွိဘဲ စုေပါင္းလုိက္လွ်င္ အားမတက္ဘဲ အားပ်က္သြားတတ္သည္။

တစ္ကုိယ္ေရ “အား”ကုိ ေဖာ္ထုတ္ရာ၌
၁။ ပစၥည္းျဖင့္ အားယူျခင္း
၂။ ေလာကအတတ္ပညာျဖင့္ အားယူျခင္း
၃။ တရားျဖင့္ အားယူျခင္း
အားျဖင့္ (၃)မ်ိဳးရွိ၏ဟု ဆုိႏိုင္သည္။ ပစၥည္းျဖင့္ အားယူရျခင္းသည္ မခုိင္သည့္ ေကာက္႐ုိးကုိ ႀကိဳးက်စ္၍ လြန္ဆဲြရသည္ႏွင့္တူသည္။ ၾကာရွည္အစဲြမခံ၊ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႀကဳိးျပတ္၍ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ လဲက်သြားတတ္သည္။

ထုိမွ်သာမက ပစၥည္းသည္ ပင္လယ္ေရႏွင့္တူသည္။ ပင္လယ္ေရ အလြန္မ်ားေသာ္လည္း သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ မ်ားသည္မဟုတ္၊ ေရႏွင့္အညီအမွ် ဆားပါဝင္သည္။ ေရရွိသေလာက္ ဆားရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငန္လြန္း၍ ေသာက္သုံးမျဖစ္၊ ပင္လယ္ထဲ သေဘၤာျဖင့္သြားလွ်င္ ေသာက္သုံးရန္ ေရခ်ိဳေရေကာင္းကုိ သီးျခားယူသြားရသည္။ ပစၥည္းလည္း သူ႔ခ်ည္းသက္သက္လာသည္မဟုတ္၊ ပစၥည္းရွိသေလာက္ ဆားႏွင့္တူသည့္ အပူဆင္းရဲ ေဘးရန္မ်ား တဲြပါလာသည္။ ရွိသေလာက္ ပူရတတ္သည္။ ေရခ်ိဳေရေကာင္းႏွင့္တူသည့္ တရားေရကုိယူႏုိင္မွ ႏွလုံးစိတ္ဝမ္း ေအးခ်မ္းစြာ ေသာက္သုံးရမည္။

ထုိမွတစ္ပါး ပစၥည္းသည္ ဧည့္သည္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အိမ္၌အၿမဲေနရန္ ေရာက္လာသည္မဟုတ္။ ခဏေနၿပီး မၾကာမီ ျပန္သြားၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းရလာလွ်င္ ေရာက္လာသည့္ ဧည့္စာရင္းကုိ မွတ္ေနျခင္းျဖစ္၍ ပစၥည္းကုန္သြားလွ်င္ ျပန္သြားသည့္ ဧည့္စာရင္းကုိ မွတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကုိယ္ပုိင္တရား “အား” မက်န္ဘဲ ဧည့္စာရင္း မွတ္ေန႐ုံျဖင့္ လူ႔ဘဝသည္ ဘာမွအဓိပၸါယ္မရွိ၊ လူ႔စြမ္းအား မျပည့္လွ်င္ လူျဖစ္က်ိဳးမနပ္၊ ပစၥည္းသည္ တကယ့္“အား” အစစ္မ်ား မဟုတ္ေသး၊ သတိဉာဏ္ကင္းလွ်င္ “အား”ပ်က္တတ္၍ သတိဉာဏ္ရွိမွ “အား”အျဖစ္က်န္ရစ္မည္။ ပစၥည္းသည္ တရား“အား”၏ ကုန္ၾကမ္းသာ ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ် မကင္းႏုိင္သည့္ လူ႔အေဖာ္မ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ အေဖာ္ဆုိလွ်င္ “အား”ရွိမွ ေကာင္းမည္။

ေလာကအတတ္ပညာသည္ ေလာကေနာက္သုိ႔ လုိက္သြား႐ုံသာ စြမ္းႏုိင္သည္။ ေလာကကုိ အႏုိင္ယူႏုိင္သည့္ နည္းလမ္းမဟုတ္၊ ေလာကေအာက္ကသာ ေနရမည္။ ေလာကအႏုိင္က်င့္သည္ကုိသာ ခံရမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူ႔“အား”အစစ္ မဟုတ္ေသး။

ပစၥည္းဟူေသာ ေလာကအရွိႏွင့္ အတတ္ပညာဟူေသာ ေလာကအသိသည္ လူ႔ေျခေထာက္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ေလာကေအာက္ကသာ သြားရမည္။ ပစၥည္းေပါမ်ားပါလ်က္၊ ေလာကအတတ္ပညာ တစ္ဖက္ကမ္းခက္ တတ္ေျမာက္ထားပါလ်က္ မဆုံးႏုိင္သည့္ လူမႈဒုကၡ ျပႆနာမ်ားျဖင့္ ပူေလာင္႐ႈပ္ေထြးေနသူေတြ ဒုႏွင့္ေဒး ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေနၾကသည္။

တရားသည္ လူ႔အေတာင္ပံ ျဖစ္သည္။ တရားျဖင့္အားယူႏုိင္မွ ေလာကအေပၚ လႊမ္းမုိးႏုိင္မည္။ ေသာကပရိေဒဝစသည့္ လူ႔အပူမ်ိဳးစုံကုိ လႊမ္းမုိး၍ ပ်ံသန္းႏုိင္သည္။ ငွက္သည္ ေျခေထာက္ကုိ သြားလာလႈပ္ရွားေနဖုိ႔ အခုိက္အတန္႔သာ သုံးသည္။ အေရးႀကဳံလာလွ်င္ ေတာင္ပံကုိ အားကုိးသည္။ ေနာက္မွခဲတုတ္စသည္ျဖင့္ လုိက္ပစ္ခတ္လာလွ်င္ ေတာင္ပံကုိအားျပဳပ်ံသန္း ေရွာင္တိမ္းသည္။ ေဘးရန္လုိက္လာေသာ္လည္း မမွီဘဲ ေဘးရန္လြတ္သြားသည္။ အေဝးကုိသြားလုိလွ်င္လည္း ေတာင္ပံကုိပင္ အားျပဳ၍ ပ်ံသန္းသည္။ ေတာင္ပံျဖင့္ပ်ံလုိလွ်င္ ေျခေထာက္ျဖင့္ အားယူေပးရသည္။

လူသည္ ပစၥည္းႏွင့္အတတ္ပညာ ေျခေထာက္ရွိေသာ္လည္း တရားေတာင္ပံျဖင့္ ပ်ံသန္းမွ ေဘးရန္ဆင္းရဲ အပူမ်ိဳးစုံ လြတ္ၿငိမ္းႏုိင္မည္။ အရွိကလူကုိႏုိင္လွ်င္ လူဒုကၡေရာက္မည္။ လူကအရွိကုိႏုိင္မွ လူခ်မ္းသာမည္။ တရားအသိ သတိရွိေနမွလည္း ကုိယ့္အရွိကုိ ကုိယ္ႏုိင္မည္။ အရွိအားလုံးကုိ “အား”အျဖစ္ ေျပာင္းလဲအႏုိင္ယူရန္ အခ်ိန္အာ႐ုံစိတ္ကုိ ထိန္းသိမ္းအသုံးခ် ေပးႏုိင္သည့္ သတိ“အား” အထူးလုိအပ္သည္။ သတိမရွိလွ်င္ အားပ်က္၍ သတိရွိမွ အားတက္သည္။ သတိလြတ္လွ်င္ ဘဝ နာသည္၊ သတိကပ္ေပးမွ ဘာဝနာ ေပၚလာသည္။

ေလာကအတတ္ပညာသည္ သညာဝိတက္ကုိ အရင္းခံ၍ ဘဝအသုံးခ် တရားဆုိင္ရာ ဉာဏ္ပညာသည္ သတိသမာဓိကုိ အေျခခံသည္။ “အား”အစစ္ ရလုိသူသည္
၁။ မည္သည့္အလုပ္ကုိမဆုိ ေအးေအးေဆးေဆး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ စူးစူးစုိက္စုိက္ လုပ္တတ္ရမည္
၂။ အရွိကုိအရွိအတုိင္း ဉာဏ္ျဖင့္ၾကည့္႐ႈ သုံးသပ္ဆုံးျဖတ္တတ္ရမည္
၃။ မည္သည့္အရာမဆုိ တစ္ခုခုကုန္သြားတုိင္း “အား”တစ္ခုခု က်န္ေနခဲ့ရမည္
ဤသည္ပင္လွ်င္ အိမ္တြင္းမဂၢင္ လူ႔က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္။

မိမိႏွင့္ဆုိရာ အခ်ိန္အင္အား ပစၥည္းစသည္တုိ႔သည္ အၿမဲႏႈတ္ေနၾကသည္။ ႏႈတ္ပုံ (၃)မ်ိဳးရွိသည္။
၁။ တားမရသည့္ သဘာဝအႏႈတ္ တစ္မ်ိဳး (ျပင္သမွ် ပ်က္သြားျခင္း၊ ျဖည့္သမွ် ကုန္သြားျခင္းစသည္)
၂။ လုိအပ္၍ ႏႈတ္ယူေနရသည့္ အႏႈတ္တစ္မ်ိဳး (ေန႔စဥ္စုေဆာင္းထားသည့္ ပစၥည္းထဲမွ ႏႈတ္ယူသုံးစဲြေနရျခင္း စသည္)
၃။ မလုိအပ္၍ ႏႈတ္ပစ္ေနရသည့္ အႏႈတ္တစ္မ်ိဳး (စိတ္ထဲ၌ ကိေလသာ႐ုပ္ခႏၶာ၌ အညစ္အေၾကး၊ အိမ္ေက်ာင္းထဲ၌ အမႈိက္ကုိ စြန္႔ပစ္ေနရျခင္းစသည္)

ထုိသုံမ်ိဳးတြင္ မည္သည့္နည္းျဖင့္ပင္ ႏႈတ္၍ကုန္ဆုံးသြားသည္ ျဖစ္ေစ၊ သတိဉာဏ္ျဖင့္ “အား”တစ္ခုခု က်န္ေနခဲ့ေအာင္ ဆဲြယူစစ္ထုတ္ထားတတ္ရမည္။ ကုန္ဆုံးသြားျခင္းသည္ “အား”သာ ျဖစ္ရမည္။ တစ္ခုခုကုန္သြားတုိင္း ဒါန၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ ဝိပႆနာ “အား” တစ္ခုခုေပၚလာရမည္။ ဤသုိ႔ သတိဉာဏ္သည္ တစ္ကုိယ္ေရတစ္ေယာက္ “အား”ကုိ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ေပးသည္။

စုေပါင္းအားကုိ ခႏၲီႏွင့္ေမတၱာက ဖန္တီးေပးသည္။ သည္းခံခြင့္လႊတ္မႈ အားနည္းလွ်င္ ေမတၱာအား ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔မလြယ္၊ ဥေပကၡာ အားနည္းလွ်င္လည္း ေမတၱာမစင္ၾကယ္တတ္၊ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြ၊ တစ္စိမ္း မည္သူႏွင့္ အတူေနရေနရ ခႏၲီ၊ ဥေပကၡာမႊမ္းထုံသည့္ ေမတၱာျဖင့္ လႊမ္းၿခဳံထားႏုိင္မွ စုေပါင္း“အား”ကုိ ရႏုိင္မည္။ သတိဉာဏ္ ဦးေဆာင္မွလည္း စုေပါင္းအား ေစ့စပ္ေသခ်ာမည္။

အမ်ားႏွင့္စုေပါင္းေနလွ်င္ ယင္ေကာင္လုိ မ႐ႈပ္ေထြး၊ မညစ္ညမ္းေစရ၊ ပ်ားေကာင္လုိ ဖဲြ႕စည္းပုံ စနစ္ျဖင့္ ေျဖာင့္မွန္စြာ ေပါင္းစုတတ္ရမည္။

သတိရွိလွ်င္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ အလုပ္ျဖစ္လွ်င္ “အား”ပါသည္။ အလုပ္တုိင္း “အား”ပါေအာင္ သတိကုိ အသုံးခ်ကာ
၁။ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြတ္လုိသည့္ အာ႐ုံကုိ အလုပ္မျဖစ္မခ်င္း ပုံေပၚေအာင္ ေဖာ္ယူရမည္။
၂။ အာ႐ုံႏွင့္စိတ္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ စြပ္မိသြားေအာင္ ကပ္ေပးရမည္။
၃။ အခ်ိန္အႀကိမ္ လုပ္ငန္းပမာဏအားျဖင့္ ကန္႔သတ္ထားသည့္ အလုပ္မၿပီးမခ်င္း အာ႐ုံမေပ်ာက္ေအာင္ ထိန္းထားရမည္။
၄။ အလုပ္တစ္ခုလုပ္ေနစဥ္ အျခားအာ႐ုံ မဝင္ရေအာင္ ကန္႔သတ္ထားႏုိင္ရမည္။
၅။ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ေနစဥ္ အစအလယ္အဆုံး အကုန္သိေနေအာင္ အသိခ်င္းစပ္ထားရမည္။
၆။ ျပဳလုပ္ေနစဲအလုပ္အားလုံး အေရးႀကီးသည္ဟု သေဘာထားရမည္။
သုိ႔ရာတြင္ တစ္ခ်ိန္၌ အလုပ္တစ္ခုသာ အေရးႀကီးရမည္။ ႏွစ္ခုသုံးခု တစ္ၿပိဳင္တည္း ျပြက္သိပ္၍ အေရးႀကီးလွ်င္ ႐ႈပ္သြားျမဳပ္သြားတတ္သည္။ အရွိေအာက္ ပိသြားတတ္သည္။

အၿမဲအားရွိေနဖုိ႔ သတိကုိ အၿမဲကုိင္စဲြထား႐ုံသာတည္း။ ကိေလသာကုိႏုိင္မွ တရား“အား”ဟုေခၚသည္။ ကိေလသာသည္ သတိႏွင့္တဲြမျဖစ္ႏုိင္၊ သတိကုိင္သေလာက္ ကိေလသာကုိႏုိင္ၿပီး အံဖြယ္ထူးျခား လူ႔စြမ္းအားမ်ား အဆက္မျပတ္ ရရွိေနေတာ့မည္သာ ျဖစ္ေပသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ တိပိဋက ေယာဆရာေတာ္၏ “တိပိဋက ဓမၼလက္ေဆာင္မ်ား” စာအုပ္ ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပပါသည္။

Read more »

ဒါနေျမာက္ေအာင္ ေပးပါ...

ဒါနဆုိတာ ေပးကမ္းျခင္းကုိ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ သဒၶါတရား အားနည္းလုိ႔ မေပးလုိမကမ္းလုိတဲ့ လူေတြရွိတတ္ေပမယ့္ အေတာ္မ်ားမ်ားက ရွိရင္ေပးတတ္ၾကတဲ့ သူေတြမ်ားပါတယ္။ သူမ်ားေတြကုိ ေပးဖုိ႔သေဘာမက်တဲ့ သူေတြျဖစ္ေစဦးေတာ့ ကုိယ့္မိဘ၊ မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးစတ့ဲသူေတြ အေပၚမွာေတာ့ လုိအပ္ရင္ လုိအပ္သလုိ၊ ရွိရင္ရွိသလုိ ေပးတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေပးတဲ့အခါ သဒၶါတရားေကာင္းလုိ႔ ေစတနာျပတ္ၿပီး ေပးလုိက္ၾကတဲ့ အေပၚမွာ အေထြအထူး ေျပာစရာမရွိေပမယ့္ မျဖစ္မေန ေပးေနရတဲ့အေပၚ၊ ဝတၱရားအရ ေပးေနရတဲ့အေပၚ၊ င့ါမိဘ၊ ငါ့မိသားစုဆုိတဲ့ အသိေတြေၾကာင့္ ေပးေနရတဲ့ အေပၚေတြမွာ ေျပာစရာေလးေတြက ရွိလာပါတယ္။ ေပးခ်င္လုိ႔ ေပးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တာဝန္ဝတၱရား အရေပးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သဒၶါေပါက္လုိ႔ ေပးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လုိပဲ ေပးေပး ေပးတယ္ဆုိတာ ဒါနကုသုိလ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေပးတဲ့အေပၚမွာ ေပးတဲ့သူရဲ႕ ေစတနာကုိလုိက္ၿပီး ဒါနေျမာက္၊ မေျမာက္ေတာ့ ကြာျခားပါတယ္။ ေစတနာေကာင္းနဲ႔ေပးရင္ ကုသုိလ္ရေပမယ့္ ေပးတဲ့အေပၚမွာ တဏွာနဲ႔ မေပးမိၾကဖုိ႔ေတာ့ အထူးသတိျပဳ ဆင္ျခင္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ တဏွာမကပ္တဲ့ ဒါနသက္သက္ေပးျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ ေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ဒါနေျမာက္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင့္ပါတယ္။

လူဆုိတာက ငါစဲြေလးေတြ မကင္းေသးေတာ့ ေပးတာခ်င္းအတူတူ ငါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူေတြကုိပဲ ေပးခ်င္တတ္ၾကတာ သဘာဝပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငါ့အေဖအတြက္၊ ငါ့အေမအတြက္၊ ငါ့မိသားစုအတြက္၊ ငါ့ေဆြမ်ိဳးအတြက္ စသျဖင့္ ငါေလးေတြ ဦးစီးၿပီး ေပးတတ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေပးတာလည္း ဒါနရဲ႕ေပးကမ္းျခင္း သေဘာပဲ ျဖစ္ေပမယ့္ ေပးတဲ့အေပၚမွာ ငါဆုိတဲ့ တဏွာက ဦးစီးထားတာဆုိေတာ့ ဒါနေျမာက္မႈထက္ တဏွာရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈေနာက္ကုိ ေရာက္သြားတတ္တဲ့ သေဘာက ပုိမ်ားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ခါတေလ “ငါဒီေလာက္ေပးေနတာေတာင္ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကြက္မႈေတြ၊ ငါေပးထားတာေတြကုိ ဘာလုပ္ျပစ္တယ္၊ ညာလုပ္ျပစ္တယ္” ဆုိတာေတြ ျဖစ္လာၿပီး ေပးတာကုိ အေၾကာင္းျပဳလုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာနဲ႔၊ စိတ္အခန္႔မသင့္ ျဖစ္ရတာနဲ႔၊ မေပးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ေစတနာ ပ်က္မႈေတြ ျဖစ္ရတာနဲ႔ စသျဖင့္ စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ၾကရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေပးေပမယ့္ ေစတနာမျပတ္တာရယ္၊ ငါဆုိတဲ့ တဏွာေလးေတြက ကပ္ေနတာေတြရယ္ေၾကာင့္ ေပးျခင္းရဲ႕ ေနာက္မွာ အျပစ္ေလးေတြ ေရာက္သြားတတ္တာေလးေတြ ရွိတတ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ မိဘ၊ ဆရာသမား၊ မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးစတာေတြဟာ ကုိယ္တတ္ႏုိင္ရင္ ေပးခ်င္လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝတၱရားအရပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပးတာေတာ့ ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ ေပးတဲ့အခါမွာေတာ့ ငါစဲြေလးေတြကုိျဖဳတ္ၿပီး ျပတ္သားတဲ့ ေစတနာသက္သက္နဲ႔ တဏွာမကပ္ဘဲ ေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဆုိရင္ ကုန္သြားတာခ်င္း အတူတူ ဒါနအားက အမ်ားႀကီး တာသြားတာကုိ သတိျပဳမိဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အေပးတတ္ရင္ သားသမီးဝတၱရားကုိ ျဖည့္ေနရင္း၊ မိဘဝတၱရားကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးရင္းနဲ႔ကုိပဲ ဒါနေျမာက္ေနတယ္ဆုိတာ မေမ့ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ အေဖတုိ႔အေမတုိ႔ကုိ ေပးတာ၊ မိသားစုကုိေကၽြးတာ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြကုိ ေထာက္ပံ့တာ စတာေတြဟာ အေပးတတ္ရင္ ဒါနလုပ္ေနၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါစဲြေလးေတြကပ္ထားတဲ့ တဏွာေလးေတြကုိ ခြါၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းတဲ့ ျပတ္သားတဲ့ ေစတနာေလးေတြနဲ႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေပးႏုိင္ၾကမယ္ဆုိရင္ သားသမီးဝတၱရားကုိ ျဖည့္ရင္း၊ မိဘဝတၱရားအရ ေစာင့္ေရွာက္ေပးရင္းနဲ႔ကုိပဲ အေထြအထူး အလွဴပဲြႀကီး မလုပ္ရဘဲ ဒါနေျမာက္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ကား မိဘမိသားစု စတာေတြကုိ ေထာက္ပံ့ေပးကမ္း ေနတာေတြဟာ ကုသိုလ္မရဘူးလားဆုိေတာ့ ရပါတယ္။ ရေပမယ့္ ငါေလးေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြ၊ ေစတနာ မျပတ္တာေလးေတြက ပါေနတတ္ၾကေတာ့ ေပးေပမယ့္ ဒါနရဲ႕အားေတြ၊ ဒါနေျမာက္မႈေတြ၊ ဒါနရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈသေဘာေလးေတြ တစ္ခါတေလ ေပ်ာက္ေနတတ္တဲ့ အျဖစ္ေလးေတြကုိ သတိျပဳမိေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက ေပးတယ္ဆုိတာ ဘယ္သူ႔ကုိပဲ ေပးေပး ေစတနာျပတ္ၿပီး တဏွာမကပ္ရင္ ဒါနေတြ ေျမာက္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဝတၱရားအရ ေပးရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ ေပးရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မလြန္ဆန္ႏုိင္လုိ႔ ေပးရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပုိလွ်ံေနလုိ႔ ေပးရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့ အေနနဲ႔ ေပးၾကတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိပဲ ေပးေပး ေပးလုိ႔ကုန္သြားတာခ်င္း အတူတူ “ငါမုိလုိ႔ ေပးႏုိင္တာ၊ ငါ့မိဘ၊ ငါ့မိသားစု၊ ငါ့ေဆြးမ်ိဳးစတာေတြ ျဖစ္လုိ႔ ငါေပးတာ၊ ငါေပးတဲ့အရာေတြကုိ ငါျဖစ္ေစခ်င္သလုိ ျဖစ္ကုိျဖစ္ရမွာ” စတဲ့ ေပးကမ္းမႈေနာက္မွာ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ တဏွာေလးေတြ၊ ေစတနာမျပတ္မႈေလးေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားတာေလးေတြကုိ ခြာၿပီး ျပတ္သားတဲ့ သဒၶါတရားနဲ႔ ေစတနာအျပည့္ထားကာ ဒါနေျမာက္ေအာင္ ေပးၾကည့္ၾကဖုိ႔ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိငါေတြကုိခြာၿပီး တဏွာမပါဘူးဆုိရင္ မိဘကုိေပးေနတာ၊ မိသားစုကုိ ေကၽြးေနတာ၊ ေဆြးမ်ိဳးေတြကုိ ေထာက္ပံ့ေနတာ စတာေတြဟာ နည္းတာမ်ားတာ ပဓာနမက်ဘဲ ဒါနေလးေတြ ေျမာက္ေနၾကတယ္ဆုိတာ သိေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေပးတာခ်င္းအတူတူ အေပးမတတ္ရင္ တဏွာကပ္တတ္ၿပီး အေပးတတ္ရင္ ဒါနအျမတ္ေတြ ျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ေပးေပး၊ ဘယ္သူ႔ကုိပဲ ေပးေပး ေပးတဲ့အခါမွာ ငါေလးေတြ၊ တဏွာေလးေတြကုိ ခြာၿပီး အားႀကီးတဲ့ သဒၶါ၊ ျပတ္သားတဲ့ ေစတနာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းတဲ့ ဘာဝနာေတြနဲ႔ ေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ေပးလုိက္ရတဲ့အေလ်ာက္ ဒါနေျမာက္ေအာင္သာ ေပးၾကဖုိ႔ အသိေပးတုိက္တြန္း လုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ဝါဆုိရည္မွန္း ျမတ္သကၤန္း…

ေထရဝါဒ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ဝါဆိုရာ ဝါတြင္းကာလ အခ်ိန္နီးကပ္လာတာနဲ႔အမွ် ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာမ်ားရဲ႕ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဝါတြင္းကာလ ဝတ္႐ုံအသုံးျပဳႏုိင္ရန္ ရည္မွန္းၿပီး လွဴဒါန္းၾကတဲ့ ဝါဆုိသကၤန္းဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းပဲြမ်ားဟာလည္း တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္လုလာၾကတာကုိ သတိထားမိလာပါတယ္။ ဝါဆုိသကၤန္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းမယ့္ ရက္ကုိ အလုအယက္ ျဖစ္လာၾကတဲ့အပုိင္းမွာ တစ္ခ်ိဳ႕က ဝါဆုိသကၤန္းကုိ ဝါမဆုိခင္ပဲ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္သလုိ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ဝါဆုိသကၤန္း အလွဴဟာ ဝါမဆုိခင္လွဴမွ ပုိၿပီးကုသိုလ္ရကာ ဝါတြင္းသုံးလလုံးလုံး မိမိတုိ႔ လွဴဒါန္းထားတဲ့ သကၤန္းကုိ အျပည့္အဝ ဝတ္႐ုံသုံးေဆာင္ႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ လက္ခံယုံၾကည္ထားၾကတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ သူမ်ားဝါဆုိသကၤန္းဆုိလုိ႔ လုိက္ၿပီးဝါဆုိသကၤန္း လုပ္လုိက္ရတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဝါဆုိသကၤန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဟုိလုိလုိဒီလုိလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ အခ်ိဳ႕အတြက္ ဝါဆုိရည္မွန္း ျမတ္သကၤန္းအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း ေရးသားတင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဝါဆုိသကၤန္းရဲ႕ မူရင္းအေခၚက မုိးေရခံသကၤန္းဆုိတဲ့ အေခၚအေဝၚပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါဠိလုိေတာ့ ဝႆာဝါသိက စီဝရ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဝႆိကသာဋိက စီဝရလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ ဒီမုိးေရခံ သကၤန္းဆုိတဲ့ အေခၚကုိ အသုံးမျပဳၾကေတာ့ဘဲ ဝါဆုိသကၤန္းဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ပဲ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသုံးျပဳျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲေခၚေခၚ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဝါဆုိဝါကပ္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဝါတြင္းကာလမွာ သကၤန္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ျဖစ္ေစလုိၾကတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီသကၤန္းအလွဴဟာ မုိးတြင္းကာလမွာ အပုိအေနနဲ႔ လဲလွယ္ဝတ္႐ုံ အသုံးျပဳႏုိင္ဖုိ႔ ဘုရားရွင္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဝိနည္းေတာ္နဲ႔ ညီညြတ္တဲ့ သကၤန္းအလွဴျဖစ္လုိ႔လည္း မြန္ျမတ္တဲ့ စီဝရဒါနအလွဴ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီဝါဆုိသကၤန္းအလွဴ ခြင့္ျပဳျဖစ္ခဲ့ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းက ဝိသာခါ ဒါယိကမႀကီးရဲ႕ ေတာင္းေလွ်ာက္မႈရဲ႕ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သီတင္းသုံး ေနထုိင္ေတာ္မူခ်ိန္ ကၽြန္းႀကီးေလးကၽြန္းလုံးမွာ သဲသဲမဲမဲ မုိးႀကီးရြာသြန္းခဲ့ပါတယ္။ ေလးကၽြန္းလုံး မုိးႀကီးရြာသြန္းတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္က ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ မုိးေရခံဖုိ႔၊ မုိးေရးခ်ိဳးဖုိ႔ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ သကၤန္းအပုိ အလွဴခံခြင့္ မရွိၾကေသးတဲ့အတြက္ မုိးေရးခ်ိဳးတဲ့အခါ သကၤန္းအားလုံးကုိခၽြတ္ၿပီး မီးေမြးတုိင္းဖေမြးတုိင္း မုိးေရးခ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဆုိသလုိ အဲဒီေန႔မွာ ဘုရားအမႈးရွိတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ဆြမ္းကပ္ဖုိ႔ ပင့္ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ဝိသာခါ ဒါယိကာမႀကီးကလည္း အလုပ္အေကၽြး တစ္ေယာက္ကုိ ဘုရားေက်ာင္းသြားၿပီး ဆြမ္းကိစၥ အေၾကာင္းၾကားဖုိ႔ ေစလႊတ္လုိက္ပါတယ္။ အလုပ္အေကၽြး ဒကာမဟာ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ မုိးေရခ်ိဳးေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိေတြ႕ၿပီး ေက်ာင္းမွာရဟန္းေတာ္မ်ား မရွိဘဲ အဝတ္မဝတ္တဲ့ ဒိ႒ိတကၠဒြန္းေတြပဲ ေတြ႕ခဲ့ရေၾကာင္း ဝိသာခါကုိ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကုိ သိေနတဲ့ ဝိသာခါက ဉာဏ္နဲ႔ဆင္ျခင္ၿပီး ဒါဟာ ရဟန္းေတာ္မ်ား မုိးေရးခ်ိဳးေနၾကတာ ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ သဒၶါတရားနည္းသူမ်ားက တကၠဒြန္းမ်ားနဲ႔ အထင္မွားႏုိင္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ကာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ၾကြေတာ္မူလာတဲ့အခါ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ဝႆိကသာဋိက စီဝရေခၚ မုိးေရခံ သကၤန္းကုိ လွဴဒါန္းခြင့္ျပဳဖုိ႔ ေတာင္းပန္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္ ပညတ္ကာ မုိးေရခံသကၤန္း အလွဴခံမႈကုိ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဒီေန႔အထိ မုိးေရခံသကၤန္းေခၚ ဝါဆုိသကၤန္း ကပ္လွဴျခင္း အစဥ္အလာ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား မုိးေရခံ သကၤန္းေခၚ ဝါဆုိသကၤန္း ခြင့္ျပဳၿပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဒီသကၤန္းကုိ လွဴဒါန္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခ်ိန္ကာလ သတ္မွတ္ခ်က္အေၾကာင္းလည္း ေျပာဖုိ႔လုိလာပါတယ္။ ဒီမုိးေရခံသကၤန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရဟန္းေတာ္မ်ားအေနနဲ႔ ကုိယ္တုိင္ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီး သုံးေဆာင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျပဳလုပ္ႏုိင္တဲ့ကာလက နယုန္လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔ကစၿပီး မုိးေလးလကုန္တဲ့အထိ ရွားမွီခ်ဳပ္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီသကၤန္းကို လွဴဒါန္းတဲ့ အလွဴရွင္မ်ား အေနနဲ႔ကေတာ့ ကာလသတ္မွတ္ခ်က္ မရွိဘဲ ဝါဆုိသကၤန္းအျဖစ္ ရည္မွန္းၿပီးေတာ့ ဝါတြင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဝါပပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႀကိဳက္သေလာက္ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝါဆုိသကၤန္း လွဴဒါန္းလုိတဲ့ အလွဴရွင္ေတြအတြက္ ဝါမဆုိခင္လွဴရတာတုိ႔၊ ဘယ္ေန႔ကစၿပီး ဘယ္ေန႔အထိပဲ လွဴရတာတုိ႔ စတဲ့သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ မရွိပါဘူး။ ဝါဆုိသကၤန္းလုိ႔ ရည္မွန္းၿပီး လွဴဒါန္း႐ုံနဲ႔ ဝါဆုိသကၤန္း အလွဴေျမာက္ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဝါဆုိသကၤန္း အလွဴနဲ႔ ကထိန္သကၤန္းအလွဴ ၿပီးေတာ့ ႐ုိး႐ုိးသကၤန္းအလွဴ ဘယ္လုိကြာျခားလဲလုိ႔ ေမးစရာ ေမးခြန္းေတြလည္း ရွိလာႏုိင္ပါတယ္။ ေယဘုယ်ေျပာရရင္ေတာ့ စီဝရဒါနေခၚ အဝတ္သကၤန္း အလွဴဟာ ေစတနာျပတ္ၿပီး လွဴဒါန္းမယ္ဆုိရင္ အက်ိဳးတရားက အျပည့္အဝ ရၿပီးသားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပေတြမွာ အဝတ္သကၤန္းကုိ လွဴဒါန္းျခင္းဟာ အဆင္းကုိလွဴဒါန္းရာ ေရာက္တဲ့အတြက္ ႐ုပ္ရည္အဆင္း လွပျခင္းကုိ ျဖစ္ေစတတ္ေၾကာင္း၊ အျမင့္ျမတ္ဆုံး အေနနဲ႔ သကၤန္းအလွဴကုိ လွဴဒါန္းတဲ့သူဟာ ဒကာေတြဆုိရင္ ဘုရားတစ္ဆူဆူ အထံေတာ္မွာ ဧဟိဘိကၡဳ (ခ်စ္သားလာေလာ့) အေခၚခံရၿပီး အလြယ္တကူ ရဟန္းအသြင္ကုိ ရရွိေစကာ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ ဝင္စံႏုိင္သလုိ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဆုိရင္လည္း ေလာကီအက်ိဳးအေနနဲ႔ အလြန္အဖုိးထုိက္တန္တဲ့ မဟာလတာတန္ဆာကုိ ဝတ္ဆင္ျမန္းႏုိင္ၿပီး ေနာက္ပုိင္း ဘုရားသာသနာနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ကာ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္တဲ့အထိ အေထာက္အပံ့ကုိ ျဖစ္ေစေၾကာင္း စသျဖင့္ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါကအမ်ိဳးအမည္ မကဲြျပားတဲ့ သကၤန္းအလွဴရဲ႕ အက်ိဳးေပးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကထိန္သကၤန္းတုိ႔၊ ဝါဆုိသကၤန္းတုိ႔ ဆုိတာကေတာ့ ကာလအပုိင္းအျခား သတ္မွတ္ၿပီး လွဴဒါန္းတဲ့ အလွဴေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ စီဝရဒါနေခၚ သကၤန္းအလွဴေျမာက္႐ုံတင္မဟုတ္ဘဲ ကာလဒါနလည္း ေျမာက္တဲ့အတြက္ အက်ိဳးတရား ပုိၿပီးထူးျခားတယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကာလဒါန အလွဴရဲ႕သေဘာက အက်ိဳးေပးတဲ့အခါ ကုိယ္လုိတဲ့အခ်ိန္မွာ လုိအပ္ခ်ိန္နဲ႔ကုိက္ညီတဲ့၊ လုိအပ္ခ်ိန္မွာ လုိအပ္တဲ့အရာကုိ အလြယ္တကူ ရေစႏုိင္တဲ့ အက်ိဳးထူးကုိလည္း ျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဝါဆုိသကၤန္း အလွဴဟာ အၿမဲမျပတ္ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစတဲ့ နိဗဒၶအလွဴ (၇)မ်ိဳးထဲမွာ ပါဝင္တဲ့ ကုသုိလ္ျဖစ္ၿပီး ဒီကုသုိလ္ကုိ အၿမဲမျပတ္ ဆင္ျခင္ပြားမ်ားေနမယ္ဆုိရင္ ေသၿပီးေနာက္ ဒုတိယ ဘဝမွာ အပါယ္မလားဘူးလုိ႔လည္း အ႒ကထာဆရာမ်ားက ဖြင့္ျပထားပါတယ္။ နိဗဒၶဆုိတာ အၿမဲမျပတ္ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစအပ္တယ္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရၿပီး အဲဒီလုိ အၿမဲမျပတ္ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစအပ္တဲ့ နိဗဒၶအလွဴ (၇)မ်ိဳးက
၁။ သရဏဂုံတည္ေနျခင္း
၂။ ငါးပါးသီလလုံၿခဳံေနျခင္း
၃။ စာေရးတံမဲအလွဴ လွဴဒါန္းျခင္း
၄။ လျပည့္လကြယ္ ၁၅ရက္ေန႔မ်ားမွာ လွဴဒါန္းတဲ့ ပကၡအလွဴ လွဴဒါန္းျခင္း
၅။ ဝါဆုိသကၤန္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းျခင္း
၆။ ေရတြင္းေရကန္ တူးေဖာ္လွဴဒါန္းျခင္း
၇။ ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းျခင္း တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအလွဴေတြထဲက နံပါတ္ (၅)အလွဴဟာ ဝါဆုိသကၤန္းအလွဴျဖစ္ၿပီး ဒီခုႏွစ္မ်ိဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ စဲြၿမဲေအာင္ ထိန္းသိမ္းျပဳလုပ္ထားမယ္ဆုိရင္ ဒုတိယဘဝမွာ အပါယ္မလားဘူးလုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အထူးသတိျပဳရမွာက ဝါဆုိသကၤန္းအလွဴဟာ နိဗဒၶအလွဴေတြထဲ ပါေနတဲ့အတြက္ ဒီဝါဆုိသကၤန္း အလွဴကုိ လွဴထားလုိက္႐ုံနဲ႔ အပါယ္မလားေတာ့ဘူးလုိ႔ တထစ္ခ် ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ နိဗဒၶအလွဴ တစ္ခုခုကုိ လုပ္ထားေပမယ့္လည္း ဒီအလွဴထက္ တစ္ျခားအပါယ္လားေစတဲ့ အကုသုိလ္ေတြက အားႀကီးေနမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အပါယ္လားႏုိင္ပါေသးတယ္။ တစ္ျခားအကုသုိလ္ေတြ မရွိဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဒီနိဗဒၶအလွဴထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ျပဳလုပ္ထားသူဟာ အပါယ္မလားႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ရွိေစေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက ဝါဆုိရည္မွန္း ျမတ္သကၤန္းအေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝါဆုိသကၤန္းအလွဴဟာ စီဝရဒါန အလွဴျဖစ္သလုိ ကာလဒါန အလွဴလည္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီသကၤန္းကုိ လွဴဒါန္းတဲ့သူေတြဟာ သကၤန္းလွဴရက်ိဳးအျပင္ အလုိရွိခ်ိန္မွာ လုိတာကုိ ရေစႏုိင္တဲ့ ကာလဒါနအက်ိဳးကုိလည္း ရရွိႏုိင္ၿပီး အဝတ္သကၤန္းကုိ လွဴဒါန္းျခင္းဟာ အဆင္းကုိလည္း လွဴဒါန္းရာ ေရာက္တ့ဲအတြက္ ႐ုပ္ရည္အဆင္း လွပျခင္းနဲ႔ ျပည့္စုံႏုိင္ေၾကာင္း၊ ပါရမီျပည့္ေျမာက္လုိ႔ ေနာက္ဆုံးေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း သကၤန္းလွဴရတဲ့ အက်ိဳးအားေၾကာင့္ ရဟန္းဘဝကုိ အလြယ္တကူ ရရွိကာ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္အထိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ေျပာလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕အေနနဲ႔ ဒီသကၤန္းလွဴဒါန္းတဲ့ ကုသိုလ္အေပၚမွာ စဲြၿမဲတဲ့စိတ္ထားနဲ႔ ကုသုိလ္တရားပြားၿပီး တျခားအပါယ္လားေစမယ့္ အကုသိုလ္တရားေတြကုိလည္း ေရွာင္ရွားထားမယ္ဆုိရင္ ေသၿပီးေနာက္ ဒုတိယဘဝမွာ အပါယ္တံခါးပိတ္ထားႏုိင္တဲ့ အက်ိဳးရလာဘ္ကုိ ရရွိခံစားေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အလွဴအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့အထဲက ဝါဆုိရည္မွန္း ျမတ္သကၤန္းအလွဴဟာလည္း အျမတ္ဆုံး အလွဴေတြထဲက အေကာင္းဆုံးအလွဴ တစ္ခုျဖစ္တဲ့အတြက္ အေၾကာင္းစုံလုိ႔ လွဴဒါန္းခြင့္ႀကဳံတဲ့အခါ ဒီအျမတ္ဆုံး အလွဴတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဝါဆုိသကၤန္း အလွဴကုိလည္း အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္မွာ အဆင္ေျပသလုိ ရည္မွန္းကာ လွဴဒါန္းၾကည့္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း ဝါဆုိရည္မွန္း ျမတ္သကၤန္းအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

စိတၱသုခ၏ ကုိရီးယား + ျမန္မာ စုေပါင္းဝါဆုိသကၤန္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပဲြ

ဒယ္ဂူးအသံမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္

စိတၱသုခ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း (ဒယ္ဂူး၊ ကုိရီးယား)၏ ေက်ာင္းအက်ိဳးေဆာင္အဖဲြ႕မွ ဦးေဆာင္၍ လာမည့္ ၁၇-၇-၂၀၁၁ (ဝါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ ၂ရက္)ေန႔တြင္ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ စုေပါင္းဝါဆုိသကၤန္း ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းပဲြကုိ ဒယ္ဂူးၿမိဳ႕ရွိ စိတၱသုခ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၌ စည္းကားသုိက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပျပဳလုပ္မည္ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ရခုိင္ေဒသရွိ၊ ဂရိမုန္တုိင္းဒဏ္ခံ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္လည္း စိတၱသုခ အဖဲြ႕သားမ်ား၏ ဝါဆုိသကၤန္းကပ္ အလွဴေတာ္အျဖစ္ ၁၅-၇-၂၀၁၁ (ဝါဆုိလျပည့္)ေန႔တြင္ က်င္းပ ျပဳလုပ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။

စိတၱသုခ၏ ယခုႏွစ္ ဝါဆုိသကၤန္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပဲြကုိ ကုိရီးယားႏုိင္ငံႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတုိ႔တြင္ (၂)ေနရာ က်င္းပျပဳလုပ္ရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာင္းအက်ိဳးေဆာင္အဖဲြ႕ ဥကၠ႒ ဦးရႊန္းဝင့္ႏြယ္က “ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိရီးယားေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ အေနနဲ႔ ဘာသာ၊ သာသနာအက်ိဳး၊ လူမႈအက်ိဳးေတြကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လုပ္ခ်င္တာရယ္၊ အမွန္တကယ္ လုိအပ္ေနတဲ့ ေနရာေတြမွာ အက်ိဳးတစ္ခုခု ျဖစ္ထြန္းေစခ်င္တာရယ္၊ စိတၱသုခ ေက်ာင္းဒကာဒကာမမ်ားရဲ႕ အလွဴမ်ားကုိ ကုိရီးယားႏုိင္ငံမွာေရာ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာပါ လွဴဒါန္းၿပီးသား ျဖစ္ေစခ်င္တာရယ္ စတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ဝါဆုိသကၤန္း အလွဴကုိ (၂)ေနရာမွာ လွဴဒါန္းၾကဖုိ႔ အခုလုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျဖစ္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လုိအပ္တဲ့ေနရာေတြ မ်ားေနေပမယ့္ အဓိကလုိအပ္တဲ့ ေနရာကုိ လွဴၾကမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာေတာ္အပါအဝင္ လူႀကီးေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ၾကတဲ့အခါ ဂိရိမုန္တုိင္းဒဏ္ကုိ ခံခဲ့ရတဲ့ ရခုိင္ျပည္နယ္၊ ေျမပုံၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကုိ လွဴဒါန္းဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေျမပုံၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ေအာင္မဂၤလာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ရဟန္းသံဃာ အပါး (၂၀)နဲ႔ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အေယာက္ (၄၀)ေလာက္ကုိ ဝါဆုိသကၤန္းနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ ပညာေရးဆုိင္ရာ အလွဴေတြလွဴဒါန္းဖုိ႔ အပါအဝင္ တစ္ေန႔တာ ဆြမ္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းဖုိ႔လည္း စီစဥ္ေဆာင္ရြတ္ထားေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္မွာက ဝါဆုိလျပည့္ေနမွာ ျပဳလုပ္ၿပီး ကုိရီးယားမွာကေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔နဲ႔ တုိက္ဆုိင္ေအာင္ ဝါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၂)ရက္ေန႔မွာ လုပ္မွာျဖစ္ၿပီး ကုိရီးယား+ျမန္မာ အလွဴႏွစ္ခုကုိ အမ်ားေပါင္းစုလုိ႔ တစ္ေပါင္းတည္း ေရစက္ခ် အမွ်ေဝမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ဒယ္ဂူးအသံအား ရွင္းလင္းေျပာၾကားသည္။

ထုိ႔အျပင္ ၁၇-၇-၂၀၁၁ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္မည့္ စုေပါင္းဝါဆုိသကၤန္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပဲြတြင္ ဒါဆန္စက္မႈဇုန္ရွိ ျမန္မာေရႊညီအစ္ကုိမ်ားကလည္း အဆုိပါအလွဴပဲြသုိ႔ ၾကြေရာက္လာသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ဧည့္ပရိတ္သတ္ အေပါင္းတုိ႔အား အထူးစပါယ္ရွယ္ ျမန္မာအစားအစာမ်ားျဖင့္ လွဴဒါန္းေကၽြးေမြး ဧည့္ခံမည္ျဖစ္ပါသျဖင့္ ကုိရီးယားေရာက္ ျမန္မာမ်ား အေနျဖင့္ မည္သူမဆုိ ၾကြေရာက္ခ်ီးေျမႇာက္ကာ သာဓုအႏုေမာဒနာ ေခၚဆုိေပးၾကဖုိ႔ ဒယ္ဂူးအသံမွတစ္ဆင့္ ဖိတ္ၾကားအပ္ပါေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ရပ္နီးရပ္ေဝးရွိ ကုိရီးယားေရာက္ ေရႊျမန္မာမ်ား အေနျဖင့္လည္း ၁၇-၇-၂၀၁၁ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္မည့္ စိတၱသုခ၏ ကုိရီးယား+ျမန္မာ စုေပါင္းဝါဆုိသကၤန္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပဲြသုိ႔ အတူတကြ ၾကြေရာက္၍ ကုသုိလ္ယူၾကပါရန္ ေက်ာင္းအက်ိဳးေဆာင္မ်ားႏွင့္ အလွဴရွင္မ်ားကုိယ္စား ဒယ္ဂူးအသံ ဝုိင္းေတာ္သားမ်ားမွ ထပ္မံ၍ အသိေပးဖိတ္ၾကားလုိက္ရပါသည္။

Read more »

Facebookက အေမးတစ္ပုဒ္ (၃)

ေမး။ အရွင္ဘုရား.. တပည္႔ေတာ္ ေမးေလွ်ာက္စရာမ်ားရွိလို႔ ေမးပါရေစဘုရား။ ၀ါတြင္းကာလ နီးလာဘီဆိုေတာ႔ အိမ္အေၿပာင္းအေရြ႔မ်ား အယူအဆအရ မလုပ္ၾကရပါဘူးလို႔ ဆိုတယ္ဘုရား၊ အကယ္၍ ေျပာင္းေရြ႔႔စရာမ်ား ရွိရင္လည္း ၀ါမ၀င္ခင္ကထဲက စတိသေဘာ ေျပာင္းထားရပါတယ္တဲ႔။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ႔ ဘာၿဖစ္မယ္၊ ညာျဖစ္မယ္ေပါ႔ဘုရား။ တပည္႔ေတာ္မ်ားလည္း ဒါေတြကို လိုက္နာ က်င္႔သံုးလာတာလည္း ၾကာလွပါဘီဘုရား။ ေရေရလည္လည္ မသိဘဲ လိုက္နာက်င္႔သံုးလာရေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ အဓိပၸါယ္ကို တိတိက်က်မသိဘဲ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို တိတိက်က်မသိဘဲ။ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ က်င္႔သံုးလာလို႔ က်င္႔သံုးေနရတယ္လို႔ ဆိုလို႔လည္း ရပါတယ္။ ယခုေတာ႔ ဒီလိုအယူအဆေတြကို တကယ္ဘဲ လိုက္နာက်င္႔သံုး သင္႔သလားဆိုတာကို ေတြးမိလာရ ပါတယ္။ တကယ္က်င္႔သံုးရမယ္ဆိုရင္လည္း ဘာေၾကာင္႔က်င္႔သံုး သင္႔သလဲဆုိတာကိုလည္း သိခ်င္လာ ပါတယ္။ အဲ႔သည္႔အတြက္ ဘုရားေဟာက်မ္းစာမ်ားတြင္ ေဖာ္ၿပပါ၀င္ပါသလားဘုရား။ ေမတၱာေရွ႕ထား၍ တပည္႔ေတာ္အား ေျဖၾကားေပးပါဟု ေလ်ာက္ထားပါရေစဘုရား...။

ေလးစားစြာၿဖင္႔...
ဗုဒၶေဟာၾကား ၿမတ္တရား

ေျဖ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဝါတြင္းကာလနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ အမွားေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဘာသာေရးနဲ႔ မသက္ဆုိင္တဲ့ အယူအဆ အမွားေတြဟာ ၾကာေတာ့ဘုရားပဲ ေဟာသလုိလုိ၊ က်မ္းဂန္ေတြမွာပဲ ပါသလုိလုိ ျဖစ္ကုန္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒီအမ်ားႀကီးေတြထဲက ေမးခြန္းရွင္ေမးထားသလုိ၊ ဝါတြင္းကာလ အိမ္မေျပာင္းရ၊ အိမ္မေရြ႕ရ၊ အိမ္မေဆာက္ရ စတာေတြလည္းရွိသလုိ ဝါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရ ဆုိတာေတြေတာင္ ပါေနပါေသးတယ္။ ဒီအယူအဆေတြဟာ ဘုရားေဟာထဲမွာ မပါတဲ့၊ ဘုရားေဟာနဲ႔ မသက္ဆုိင္တဲ့ ေလာကီအယူအဆေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဝါတြင္းကာလမွာ အိမ္ေျပာင္းရင္၊ အိမ္ေရႊ႕ရင္ ဘာျဖစ္မယ္၊ ညာျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ ေရွး႐ုိးစဲြအယူအဆေတြ၊ ေလာကဓာတ္ဆရာေတြရဲ႕ ေဟာေျပာမႈေတြေၾကာင့္ အခုေနာက္ပုိင္းမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ရက္ေကာင္းရက္ျမတ္ေရြးတာတုိ႔၊ ဝါမဆုိခင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဝါကၽြတ္ၿပီးမွ လုပ္တာတုိ႔ စတာေတြ ျဖစ္လာၾကတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေရွးတုန္းကေတာ့ ရာသီဥတု အေနအထားအရ ဝါတြင္းဆုိတာ မုိးတြင္းကာလ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မုိးရြာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေျပာင္းအေရႊ႕လုပ္ရင္ ပုိၿပီးဒုကၡမ်ားႏုိင္တဲ့အတြက္ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ေသြ႕ေသြ႕ျဖစ္တဲ့ မုိးမက်ခင္ကာလ ဒါမွမဟုတ္ မုိးရာသီၿပီးမွ လုပ္ၾကတဲ့ အစဥ္အလာေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါက ရာသီဥတု အေျခအေနေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ ေဗဒင္ဆရာ၊ ယၾတာဆရာ၊ နကၡတၱဆရာ စတဲ့ေလာကဓာတ္ ဆရာေတြရဲ႕ အာေဘာ္ေတြ၊ ဒီေလာကဓာတ္ ဆရာေတြရဲ႕ အယူအဆကုိ ယုံၾကည္သူေတြေၾကာင့္ ဝါတြင္းကာလ အိမ္မေျပာင္းေကာင္းတာတုိ႔၊ အိမ္မေရႊ႕ေကာင္းတာတုိ႔၊ အိမ္မေဆာက္ေကာင္းတာတုိ႔၊ အိမ္ေထာင္ မျပဳေကာင္းတာတုိ႔ စတာေတြ ျဖစ္လာတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိေခတ္စားလာတာေတြဟာ ဘုရားေဟာမွာပါလုိ႔ လုပ္ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ၾကပါဘူး။

ဗုဒၶစာေပေတြမွာေတာ့ ဒီလုိကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္မွာ မလုပ္ေကာင္းဘူး၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ လုပ္ရမယ္ စသျဖင့္ ေဟာထားတာ မရွိပါဘူး။ ဘယ္လုိမဂၤလာ၊ ဘယ္လုိနကၡတ္ေတြနဲ႔ အညီမွ လုပ္ရမယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ဒီလုိ နည္းေတြကုိလည္း ဘုရားျမတ္စြာက အားမေပးပါဘူး။ အဲ နကၡတ္၊ မဂၤလာ စတဲ့အယူအဆေတြ သိပ္ျပင္းျပေနတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ကုိ မ်ားမ်ားက်င့္ၾကဖုိ႔ပဲ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဒီစကားေတာ္ကုိ ပရိတ္ႀကီး၊ ပုဗၺဏွသုတ္မွာ လာတဲ့စကားေတာ္က အထင္းအရွား ျဖစ္ေစပါတယ္။ အဲဒီသုတ္ေတာ္မွာ ဘုရားရွင္က “ေကာင္းျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္ေနသူမ်ားအဖို႕ အျမဲတမ္း နကၡတ္ေကာင္းပါတယ္၊ အျမဲတမ္း က်က္သေရမဂၤလာ ရွိပါတယ္၊ အျမဲတမ္း ေကာင္းေသာ မိုးလင္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္၊ အျမဲတမ္း ေကာင္းေသာ အိပ္ရာထျခင္း ျဖစ္ပါတယ္၊ အျမဲတမ္း ေကာင္းေသာ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ပါတယ္၊ အျမဲတမ္း ေကာင္းေသာ ပူေဇာ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္” လုိ႔ ေဟာၾကားေတာ္မူထားတာကုိ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ အိမ္အေျပာင္းအေရႊ႕ ျပဳလုပ္ၾကတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဗုဒၶစာေပေတြမွာ အထူးမိန္႔ေတာ္ မူထားတာ မရွိေပမယ့္ အိမ္သစ္တက္တဲ့အခါ၊ ၿမိဳ႕ရြာအသစ္တည္တဲ့ အခါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္မွာ မိန္႔ေတာ္မူထားတဲ့ ဘုရားစကားေတာ္ ရွိပါတယ္။ ဒီသုတ္ေတာ္မွာ ဘုရားရွင္က “ပညာရွိသည္ အၾကင္အရပ္၌ အိမ္ရာေဆာက္လုပ္ေနထုိင္၏၊ ဤအရပ္၌ သီလရွိေသာ၊ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလုံး ေစာင့္သုံးေသာ၊ ျမတ္ေသာအက်င့္ကုိ က်င့္ေသာပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ ဆြမ္းေကၽြးၿပီးလွ်င္ ထုိအရပ္၌ ရွိေသာနတ္တုိ႔အား အလွဴ၏ အဖုိ႔ကုိ အမွ်ေဝရာ၏၊ ဤသုိ႔ အမွ်ေပးေဝလတ္ေသာ္ နတ္တုိ႔သည္ ပူေဇာ္ခံရသျဖင့္ ထုိအမွ်ေပးေဝသူကုိ အတုန္႔ျပန္၍ ပူေဇာ္ကုန္၏၊ ျမတ္ႏုိးခံရသျဖင့္လည္း အတုန္႔ျပန္၍ ျမတ္ႏုိးကုန္၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိခင္သည္ ရယ္ဝယ္သားကုိ ေစာင့္ေရွာက္သကဲ့သုိ႔ ထုိအမွ်ေဝသူကုိ ေစာင့္ေရွာက္၏၊ နတ္တုိ႔ေစာင့္ေရွာက္ခံရေသာသူသည္ အခါခပ္သိမ္း ေကာင္းျခင္းမဂၤလာတုိ႔ကုိသာ ေတြ႕ျမင္ရေလ၏” လုိ႔ ေဟာၾကားေတာ္မူထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီစကားေတာ္အရ အိမ္အသစ္တက္တဲ့အခါ၊ ေနရာအသစ္ ေျပာင္းတဲ့အခါမွာ အိမ္တက္အလွဴစတာေတြ လုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိအလုပ္မ်ိဳးကေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္နဲ႔လည္း ညီညြတ္လွတဲ့အတြက္ ေကာင္းတဲ့အစဥ္အလာလုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ကာလမာွ ဘာမလုပ္ေကာင္းဘူး ဆုိတာေတြကေတာ့ ဘုရားေဟာနဲ႔ မညီသလုိ၊ ကုိယ့္ရဲ႕ ကံတရားေတြကုိ မယုံၾကည္ၾကလုိ႔ပဲလုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔သာ အခါကာလေတြ ေျပာၾကေၾကးဆုိရင္ ဝါးတြင္းဝါပေတြ ေရြးစရာမလုိပါဘူး။ မေကာင္းတာလုပ္တဲ့ သူေတြအတြက္ အခ်ိန္တုိင္းဟာ မေကာင္းတာေတြ ျဖစ္ေနမွာျဖစ္ၿပီး ေကာင္းတာလုပ္တဲ့သူေတြအတြက္ အခ်ိန္တုိင္းဟာ အေကာင္းေတြပဲ ျဖစ္ေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္အိမ္ေျပာင္းေျပာင္း ကုိယ္ကမေကာင္းဘူးဆုိရင္ မေကာင္းတာေတြကုိ ေတြ႕ႀကဳံလာရမွာ ျဖစ္ၿပီး ကုိယ္ကေကာင္းေနမယ္ဆုိရင္ ဝါတြင္းမွမဟုတ္ပါဘူး ဘယ္အခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက ဝါတြင္းကာလ၊ အိမ္မေျပာင္းရ၊ အိမ္ေထာင္မျပဳရ စတဲ့အယူအဆေတြဟာ ဘုရားေဟာအရ လုပ္ၾကတာမဟုတ္ဘဲ၊ ေရွး႐ုိးစဲြအယူအဆေတြေၾကာင့္နဲ႔ ေခတ္စားလာတဲ့ ေလာကဓာတ္ဆရာေတြရဲ႕ အယူအဆေတြေၾကာင့္ မလုိအပ္ဘဲ အယူသည္းလာၾကတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရားေဟာအေနနဲ႔ကေတာ့ တကယ္လုိ႔ နကၡတ္၊ မဂၤလာေတြ ေရြးၾကေၾကးဆုိရင္ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြ လုပ္ေနျခင္းဟာ ေကာင္းတဲ့နကၡတ္၊ ေကာင္းတဲ့မဂၤလာ စတာေတြ ျဖစ္ေနၾကမွာ ျဖစ္ၿပီး မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ မေကာင္းတဲ့ အတိတ္နိမိတ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္သားၾကရမွာ ျဖစ္ၿပီး ဒီလုိ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ကာလစတာေတြ ေရြးၾကဖုိ႔ထက္ ဘယ္လုိမေကာင္းမႈကုိ ဘယ္လုိေရွာင္ၾကဥ္ၾကည့္ၾကမယ္၊ ဘယ္လုိေကာင္းမႈမ်ိဳးကုိ ဘယ္လုိရွာၿပီး လုပ္ၾကမယ္ စသျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ျခင္းကသာ ဗုဒၶအလုိေတာ္က် ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဝါတြင္းကာလ ဘာမလုပ္ရ၊ ညာမလုပ္ရ စတဲ့အယူအဆေတြဟာ အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ ေရွးအယူအဆမ်ားန႔ဲ ေဗဒင္နကၡတ္ စတဲ့ ေလာကဓာတ္ဆရာေတြရဲ႕ အယူအဆမ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး ဘုရားေဟာ အယူအဆ မဟုတ္တဲ့အျပင္ ဘုရားေဟာနဲ႔လည္း မညီတဲ့အလုပ္မ်ား ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလုိအယူအဆေတြမွာ အာ႐ုံမထားၾကဘဲ တကယ္အေလးထားရမွာက မိမိတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္မ်ားကုိသာ အေလးထားရမွာျဖစ္ကာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ ေကာင္းတဲ့အက်င့္မ်ား လုပ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္တုိင္းဟာ ေကာင္းတဲ့ ရက္ေကာင္းရက္ျမတ္ အခ်ိန္ေကာင္းမ်ားပဲ ျဖစ္ၿပီး မေကာင္းတဲ့ အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ မေကာင္းတဲ့ နကၡတ္၊ အမဂၤလာ အခ်ိန္ေတြသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဝါတြင္းကာလ ဘာမလုပ္ရ၊ ညာမလုပ္ရ စတဲ့ အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ အယူအဆေတြ လုိက္ေနၾကမယ့္အစား ကုိယ့္ကိုယ္ကုိသာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ေနၾကည့္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အေမးၾကည့္၍ အေျဖညႇိလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

နဲနဲေလးေတာ့ လဲြေနတယ္ (၂၃)...

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသျခင္းနဲ႔ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာ
ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ားရဲ႕ လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြေတြအေၾကာင္း စာေတြေရးေပးေနတာသိေတာ့ ဒကာတစ္ေယာက္က “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသရင္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာမွာ အဲဒီလုိပဲ သတ္ေသၿပီး ေသရတယ္ဆုိတာ ဟုတ္ပါသလားဘုရား၊ ဟုတ္တယ္ဆုိရင္ တပည့္ေတာ္ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ကုိယ့္လည္ပင္းကုိကုိယ္ ဓားနဲ႔လွီးၿပီး သတ္ေသသြားေပမယ့္ အဲဒီအခုိက္မွာ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားတယ္လုိ႔လည္း ဖတ္ဖူးပါတယ္၊ ရဟႏၲာျဖစ္သြားရင္ ေနာင္ဘဝ မရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လားဘုရား၊ ဒါဆုိရင္ ဒီအဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာခံရတဲ့ကိစၥ တပည့္ေတာ္ ဘယ္လုိနားလည္ရမလဲ ဘုရား”လုိ႔ ေမးဖူးပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီဒကာေျပာမွပဲ ဘုန္းဘုန္းအေတြးထဲမွာ ဒီအဖန္ငါးရာငါးကမၻာ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လဲြေနတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ အလဲြကုိ တင္ျပေပးဖုိ႔ စိတ္ကူးရခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသျခင္းနဲ႔ အဖန္ငါးရာငါးကမၻာအေၾကာင္းကုိ လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြတစ္ခုအျဖစ္ အခုလုိ တင္ျပျဖစ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသရင္ ေနာင္ဘဝေတြမွာလည္း ဘဝေပါင္းငါးရာ တုိင္ေအာင္ အခုလုိပဲ သတ္ၿပီးေသရတယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ အေတာ္ကုိလဲြေနတဲ့ အယူအဆ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာမဟုတ္သလုိ က်မ္းဂန္မွာပါတဲ့ အခ်က္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ပိဋကတ္ေတာ္မွာလာတဲ့ ဇာတ္ေတာ္တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္ေတာ္က ဧကနိပါတ္ ၊ မတကဘတၱဇာတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ေတာ္မွာ ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးတစ္ဦးဟာ ေသသူကုိ ရည္စူးၿပီး ဆိတ္တစ္ေကာင္းကုိ သတ္ဖုိ႔ေရခ်ိဳးေပးခ်ိန္မွာ အဲဒီဆိတ္ဟာ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ ရယ္လည္းရယ္ၿပီး ငုိလည္းငုိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးက ဘာေၾကာင့္ရယ္လည္းရယ္၊ ငိုလည္းငုိတာလဲလုိ႔ ေမးေတာ့ ဆိတ္က “ကၽြႏ္ုပ္လည္း အတိတ္ဘတစ္ခုမွာ အခုဆရာႀကီးလုိပဲ ဆိတ္တစ္ေကာင္ကုိ လည္ျဖတ္သတ္ခဲ့မိလုိ႔ အဲဒီအကုသိုလ္ဝဋ္ေကၽြးဟာ ဒီဘဝအထိ ဘဝေပါင္း (၄၉၉)ဘဝတုိင္တုိင္ လည္ျဖတ္အသတ္ခံခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဒီလုိဝဋ္ေကၽြးကုိ ေနာက္တစ္ဘပဲ ခံၿပီးရင္ ကုန္ဆုံးေတာ့မွာ ျဖစ္တာကုိေတြးၿပီး ဝမ္းသာလုိ႔ ရယ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔၊ ငုိတာကေတာ့ အခုအကၽြႏု္ပ္ကုိ သတ္မယ့္ဆရာႀကီးလည္း ကၽြႏု္ပ္လုိပဲ ဘဝေပါင္းငါးရာ အသတ္ခံရေတာ့မွာပါလားလုိ႔ ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတဲ့အတြက္ ငုိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း” ေျပာၾကားလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဆရာႀကီးဟာ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ဆိတ္ကုိမသတ္ေတာ့ဘဲ လႊတ္လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အကုသိုလ္ဝဋ္ေကၽြးရွိတဲ့ ဆိတ္ဟာတစ္ေနရာမွာ မုိးႀကိဳးထိလြင့္လာတဲ့ ေက်ာက္ခ်က္ထိၿပီး လည္ပင္းျပတ္ကာ ေသသြားခဲ့ရပါတယ္။ ဝဋ္ေကၽြးပါလာေတာ့ တစ္ဦးမသတ္လည္း တစ္ခုခုနဲ႔ ေသသြားရတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီဇာတ္ေတာ္လာ အေၾကာင္းအရာကုိၾကည့္ရင္ ဆိတ္ဟာအတိတ္ဘဝ လူျဖစ္စဥ္က ဆိတ္တစ္ေကာင္ကုိ သတ္ခ့ဲမိတဲ့ ဝဋ္ေကၽြးေၾကာင့္ ဘဝေပါင္းငါးရာတုိင္ေအာင္ အသတ္ခံၿပီး ေသခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ကုိ ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသလုိ႔ အဖန္ငါးရာ၊ ဘဝငါးရာ ခံရတာ မဟုတ္ဘဲ သူမ်ားကုိ သတ္မိတဲ့ အကုသုိလ္ ဝဋ္ေကၽြးေၾကာင့္ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ အသတ္ခံရတဲ့ ဇာတ္ေတာ္လာ အေၾကာင္းအရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ေတာ္လာ အေၾကာင္းကုိ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားမိရာက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသရင္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာ ခံရတယ္ဆုိၿပီး ျမန္မာမ်ား အမွတ္လဲြေနတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့အတြက္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာအထိ အဲဒီလုိ ထပ္တူသတ္ေသရမယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ လဲြေနတယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိေျပာေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတာ အဖန္းငါးရာ ငါးကမၻာ ခံရတာမဟုတ္ဘူးဆုိၿပီး စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ကိုယ့္ကုိယ္သတ္ေသတာလည္း မလုပ္မိၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက မဟုတ္တာဆုိ သိပ္ၿပီးအတုယူတတ္တာ ဆုိေတာ့ သူမ်ားသတ္ေသတာေတြၾကည့္ၿပီး ကုိယ့္ကိုယ္သတ္ေသမိမွာစုိးလုိ႔ ေျပာရတာပါ။ ေသခ်ာစဥ္းစားရမွာက အဲဒီလုိ စိတ္ညစ္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေသခါနီး စိတ္အစဥ္ဟာ ဘယ္လုိမွ ေကာင္းတဲ့စိတ္အေတြး မျဖစ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒီစိတ္နဲ႔ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဆုံးစီရင္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ေကာင္းတဲ့ဘုံဘဝမွာ ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္လွပါဘူး။ ေသခါနီးမွာျဖစ္တဲ့ စိတ္အစဥ္ဟာ ေနာက္ဘဝမွာ အရင္အက်ိဳးေပးတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသခါနီးစိတ္အစဥ္ဟာ အထူးသတိျပဳရမယ့္ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ကား သတ္ေသမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတာနဲ႔ သူတပါးကုိ သတ္လိုက္တာမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့အတြက္ ဘဝငါးရာ အဖန္ငါးရာ အဲဒီလုိပဲ သတ္ၿပီးေသရတယ္ဆုိတာ အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ စကားျပစ္ေၾကာင္းနဲ႔၊ သူတပါးကုိ ကုိယ္ကသတ္တာဆုိရင္ေတာ့ သတ္တဲ့စိတ္ေစတနာအတုိင္း ဒီအကုသုိလ္ဝဋ္ေကၽြးကုိ ျပန္လည္ ေပးဆပ္ရတတ္ၿပီး အကုသိုလ္အျပစ္ သိပ္ႀကီးရင္ ဘဝေပါင္း ငါးရာအထိေတာင္ ခံရတတ္ေၾကာင္း သတိျပဳၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသမႈအပုိင္းမွာလည္း ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ အျပစ္ကုိျမင္ၿပီး ခႏၶာကုိယ္ကုိ ၿငီးေငြ႕လုိ႔ သတ္လုိက္တဲ့ အပုိင္းမွာ အျပစ္မရွိေပမယ့္ ေဒါသအေလ်ာက္ သတ္မိရင္ေတာ့ အျပစ္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အျပစ္ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာ ခုနေျပာသလုိ ေသခါနီး စိတ္အစဥ္ဟာ မေကာင္းႏုိင္တဲ့အတြက္ ေသၿပီးေနာက္ အပါယ္ဘုံဘဝေတြအထိ ေရာက္ေစႏုိင္တာျဖစ္လုိ႔ အျပစ္ျဖစ္တတ္တယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶလက္ထက္က ဝဂၢလိ အမည္ရွိတဲ့ မေထရ္တစ္ပါးဟာ ခႏၶာကုိယ္ကုိၿငီးေငြ႕ၿပီး ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ အျပစ္ကုိျမင္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္လည္ပင္းကုိကုိယ္ ဓားနဲ႔ျဖတ္ၿပီး သတ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမေထရ္ဟာ ဒီအခုိက္မွာ ေဝဒနာကုိ ႐ႈလုိက္တဲ့အတြက္ ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ ခႏၶဝဂၢသံယုတ္ ပါဠိေတာ္ (၄၉)မွာ ေဖာ္ျပပါရွိပါတယ္။ ဒါကုိၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ အျပစ္ကုိျမင္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့အပုိင္းမွာ ဒီလုိသတ္ေသလုိက္တဲ့အတြက္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာ ခံစရာမရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ သတိျပဳႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက ျမန္မာအမ်ား အမွတ္မွားေနၾကတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသရင္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာ အဲဒီလုိပဲ ေသရတယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ လဲြေနတဲ့ အယူအဆျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္တဲ့ကံမဟုတ္ဘဲ သူမ်ားကုိ သတ္ခဲ့တဲ့ ပါဏာတိပါတ ကံမ်ိဳးကသာ ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္ကံ အႀကီးအေသးကုိလုိက္ၿပီး တစ္ခါတစ္ေလ ဘဝေပါင္းငါးရာအထိ ျပန္လည္ အသတ္ခံရတတ္ေၾကာင္း ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့အပုိင္းမွာ ပါဏာတိပါတကံ မေျမာက္တဲ့အတြက္ ပါဏာတိပါတကံကုိ က်ဴးလြန္တဲ့အျပစ္အတုိင္း ျပန္ခံရတာေတြ မရွိေပမယ့္ ေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ အေသမေကာင္းတဲ့အတြက္ ဘဝကူးလည္း မေကာင္းႏုိင္တာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိနည္းနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္သတ္ေသတာလည္း လဲြေနတဲ့အလဲြတစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လဲြေနၾကတဲ့ အလဲြေတြထဲမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသရင္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာအဲဒီလုိပဲ သတ္ေသရတတ္တယ္ဆုိတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ အလဲြဟာလည္း နည္းနည္းေလးမဟုတ္ အမ်ားႀကီးကုိ လဲြေနတဲ့ အလဲြတစ္ခုသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလုိအလဲြမ်ိဳးကုိ အစဥ္အဆက္ အ႐ုိးစဲြေနေအာင္ မလဲြမိၾကဖုိ႔နဲ႔ တကယ္သတ္ခ်င္ရင္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ရွိေနတဲ့ ကိေလသာေတြကုိသာ အၿပီးသတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ အသိေပးတုိက္တြန္းရင္း လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြတစ္ခုအျဖစ္ အသိဝင္ကာ ျပဳျပင္ႏုိင္ဖုိ႔ ေစတနာထား ေမတၱာအားျဖင့္ အသိစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား