ဆရာေတာ္ ျမန္မာျပည္တြင္ ရွိေနမည္

ေတာင္ကုိရီးယားႏုိင္ငံ ဒယ္ဂူးၿမိဳ႕၊ စိတၱသု ျမန္မာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္၊ အိမ္ေတာ္ရာတုိက္၊ သီရိေဇယ်ဳံ ေက်ာင္းတုိ႔၏ ပဓာန နာယကဆရာေတာ္ မနာပဒါယီ အရွင္ဝိစိတၱသည္ (၁၆-၁၁-၂၀၁၂)ရက္၊ ေသာၾကာေန႔မွစ၍ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္လည္ၾကြေရာက္ကာ ျပည္တြင္းသာသနာျပဳ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေဆာင္ရြတ္ေတာ္မူမည္ ျဖစ္ပါသည္။ 

 ဆရာေတာ္ မရွိခုိက္ ကုိရီးယားႏုိင္ငံ၊ ဒယ္ဂူးၿမိဳ႕ရွိ စိတၱသုခ ျမန္မာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ကိစၥအဝဝကုိ ေက်ာင္းအက်ိဳး ေဆာင္မ်ားက တာဝန္ယူ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ထားၾကမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္ ဘာသာေရး၊ သာေရးနာေရး၊ လူမႈေရးကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြတ္လုိသူ ျမန္မာဒကာဒကာမမ်ား အေနျဖင့္ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ေက်ာင္းအက်ိဳးေဆာင္ အဖဲြ႕ ဦးေဆာင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ညႇိႏႈိင္းတုိင္ပင္ကာ ကုိယ္က်န္းမာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ အတူတကြ ပူေပါင္းပါဝင္ ေဆာင္ရြတ္ႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။ 

၁။ ကုိမင္းႏုိင္ (010 2201 8388) 

၂။ ကုိမ်ိဳးညြန္႔သိန္း (010 6868 2988) 

၃။ ကုိဘုန္းႏုိင္ (010 5658 2250) 

၄။ ကုိဝင္းႏုိင္ဦး (010 5785 3015) 

၅။ ကုိလင္းထိန္ဝင္း (010 4345 1980) 

ဆရာေတာ္ ျမန္မာျပည္တြင္ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူစဥ္ကာလ ဆရာေတာ္ထံ ဆက္သြယ္လုိၾကသူမ်ား အေနျဖင့္လည္း ေအာက္ေဖာ္ျပပါ လိပ္စာႏွင့္ ဖုန္းမ်ားသုိ႔ ႀကိဳတင္ဆက္သြယ္ကာ ေတြ႕ဆုံဖူးေမွ်ာ္ႏုိင္ပါေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။ 

မနာပဒါယီဆရာေတာ္ အရွင္ဝိစိတၱ 

သီရိေဇယ်ဳံေက်ာင္း၊ အိမ္ေတာ္ရာတုိက္ 

ၿမိဳ႕မေက်ာင္းလမ္း၊ ဒဂုံၿမိဳ႕နယ္၊ ရန္ကုန္။ 

ေက်ာင္းဖုန္း = ၃၈၃-၇၉၆ 

လက္ကုိင္ဖုန္း = ၀၉၄၃-၁၆၂-၃၁၂

E-mail : manapadayi@gmail.com

Read more »

မနာပဒါယီသုုတ္ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္

မနာပဒါယီ လဘေတ မနာပံ၊

 အဂၢႆ ဒါတာ လဘေတ ပုနဂၢံ။

 ဝရႆ ဒါတာ ဝရလာဘိ ေဟာတိ၊

 ေသ႒ံ ဒေဒါ ေသ႒မုေပတိ ဌာနံ။

 ''ေယာ အဂၢဒါယီ ဝရဒါယီ၊ ေသ႒ဒါယီ စ ေယာ နေရာ။

 ဒီဃာယု ယသဝါ ေဟာတိ၊ ယတၳ ယတၳဴပပဇၨတီ''တိ။

'ႏွစ္သက္ဖြယ္ကို ေပးလွဴသူသည္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ကို ရ၏၊ မြန္ျမတ္သည္ကို ေပးလွဴသူသည္ တစ္ဖန့္မြန္ျမတ္သည္ကို ရ၏၊ ေတာင့္တအပ္သည္ကို ေပးလွဴသူ သည္ ေတာင့္တအပ္သည္ကို ရ၏၊ ခ်ီးမြမ္းအပ္သည္ကို ေပးလွဴသူသည္ ခ်ီးမြမ္း အပ္သည့္ (ဌာန)သို႔ ေရာက္ရေလ၏၊ အၾကင္သူသည္ အထြတ္အျမတ္ ဝတၳဳပစၥည္းကို ေပးလွဴေလ့ရွိ၏၊ ေတာင့္တအပ္ ေသာ ဝတၳဳကိုေပးလွဴေလ့ရွိ၏၊ အၾကင္သူသည္ ခ်ီးမြမ္းအပ္ေသာ ဝတၳဳကို ေပး လွဴေလ့ရွိ၏၊ ထိုသူသည္ ျဖစ္ေလရာရာဘံုဘဝ၌ အသက္ရွည္ျခင္း အျခံအရံမ်ား ျခင္း ျဖစ္ရ၏'' 

(အဂၤုုတၱရနိကာယ္၊ ပဥၥကနိပါတ္၊ မနာပဒါယီသုုတ္)

Read more »

အသြင္ေလာက

အသြင္ေလာက

**********

အသြင္ေလာက အထင္ေျပာရရင္

အဆင္မေခ်ာလွခ်င္ဘူး။

သေဘာမက်မရင္ မေနာပါမလွခ်င္တာေၾကာင့္

ေျပာတာကအစ ေဒါသပုံထေနသလုိပါပဲ။

ႀကိဳက္တဲ့သူဆုုိ အလုိက္တူလုုိ႔

မႀကိဳက္တဲ့သူဆုိ မမုုိက္ဘူးလုုိ႔ ဆုုိသူကဆုုိ

ခ်စ္တဲ့သူဆုိ အျပစ္မဆုုိဘဲ

မခ်စ္လုုိ႔ကေတာ့ အျပစ္ဖုုိ႔ၾကဖုိ႔ လုုပ္သူကလုုပ္

အလုုိမက်ရင္ မလုုိၾကခ်င္ေပမယ့္

အလုိက်လုုိ႔ကေတာ့ လုုိသမွ်ေရာ့လုိ႔ ေပးသူကေပး

ႏွစ္သက္တဲ့အခါ အခ်စ္အတြက္ပါလုုိ႔ ေျပာၾကေပမယ့္

မႏွစ္သက္တဲ့အခါ နင့္အတြက္မပါဘူးလုုိ႔ ျငင္းသူကျငင္း

အင္း… အတင္းအဖ်င္းေတြကလည္း အမ်ားသား။

အတြင္းအျပင္ ႏွစ္ခုလုုံး အဝိဇၨာဆုိတဲ့ ျမဴေတြနဲ႔ဖုုံးေနေတာ့

အမွားကုိမျမင္ အႏွစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔ ထင္ေနၾက

ျပင္ရန္ခက္လွတဲ့

အုိ… အသြင္ေလာကပါတကား။ 

by မနာပဒါယီ အရွင္ဝိစိတၱ

Read more »

အေၾကာင္းခ်ဳပ္မွ အက်ိဳးခ်ဳပ္မယ္

သတၱဝါေတြဟာ ဒုကၡေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ရတဲ့အခါမွာ အလြန္ခံစားလြယ္ၿပီး ဒီဒုကၡေတြကုိ ပယ္ဖုုိ႔ႀကိဳးစားေလ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အပယ္လဲြေနေတာ့ ဒုကၡကပယ္မရဘဲ ပုိၿပီးေတာင္ တြယ္ေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

တကယ္ေတာ့ ဒုကၡဆုိတာ ေၾကာင္းက်ိဳးစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ အက်ိဳးတရားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ိဳးတရားဆုုိတာ အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အက်ိဳးကုိ ပယ္လုုိ႔မရပါဘူး။ ေနာက္ထပ္အဲဒီ အက်ိဳးတရား မျဖစ္ေအာင္သာ အေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေအာင္က်ိဳးစားရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုကၡျဖစ္လုုိ႔ ဒီဒုုကၡကုိ မခံစားနုုိင္လုုိ႔ဆုုိၿပီး ရရွိလာတဲ့ အက်ိဳးဆက္ကုိ က်ိဳးပ်က္သြားေအာင္ လုုပ္ေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဒီအက်ိဳးတရားကေတာ့ ဆက္ဆက္ရွိေနဦးမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ဒုကၡၿငိမ္းခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီဒုုကၡေတြ ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ အေၾကာင္းတရားကုိပဲ ပယ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုကၡကုိ ျဖစ္ေပၚေစႏုုိင္တဲ့ ကံအေၾကာင္းတရားေတြကုိ ေကာင္းေစမယ္ဆုိရင္ အက်ိဳးတရားကုိလည္း ေကာင္းေစမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ေပၚၿပီးသား အက်ိဳးဒုကၡမ်ားကုိ အသားထား၊ ေနာင္ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ အက်ိဳးတရား ေကာင္းေအာင္သာ အခုလက္ရွိ လုုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ အေၾကာင္းတရားကုိ ေကာင္းေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒါေတာင္မွ တကယ္ဒုကၡၿငိမ္းေစတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အေၾကာင္းေကာင္းလုုိ႔ အက်ိဳးေကာင္းေတြ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အေၾကာင္းရွိေနသမွ် အက်ိဳးကလည္း ရွိေနမွာျဖစ္ၿပီး ဒီလုုိ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္ေနသမွ် သံသရာ ရွည္ၾကာမႈကလည္း ရွိေနၾကဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ အေၾကာင္းကုိ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားေအာင္ လုုပ္ႏုုိင္မွ အက်ိဳးတရားပါ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားမွာ ျဖစ္ၿပီး သံသရာလည္မႈလည္း အဆုံးသတ္သြားမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သံသရာလည္ေစတဲ့ ကံေတြကုိ ဉာဏ္နဲ႔ျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့အလုုပ္၊ မေကာင္းတဲ့ အလုုပ္ေတြဆုုိတာ ဝိပႆနာဉာဏ္ကုိ အေျခခံတဲ့ မဂ္ဉာဏ္၊ ဖုုိလ္ဉာဏ္ေတြနဲ႔ မျဖတ္ႏုိင္ေသးသမွ် အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြလည္း ရွိေနဦးမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီကံေတြကုိ ဉာဏ္နဲ႔ျဖတ္ႏုုိင္ေအာင္ အားထုုတ္ၾကဖုုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ကံေတြကုိ ဉာဏ္နဲ႔ျဖတ္ႏုုိင္ၿပီဆုိရင္ အေၾကာင္းကုိလည္း သတ္လုိက္ႏုုိင္ၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သံသရာလည္မႈလည္း အဆုံးသတ္သြားေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သံသရာလည္မႈ မရွိေတာ့ဘူးဆုိရင္ ဒုကၡခံစားမႈဆုုိတာလည္း မရွိနုုိင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ဘဝနိဂုံးလည္း အဆုံးသတ္သြားေတာ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

Read more »

ပ်က္စီးျခင္း ႏွင့္ ျပည့္စုုံျခင္း (သုိ႔) ဗ်သနသုတ္

ရဟန္းတုုိ႔ ပ်က္စီးျခင္းတုုိ႔သည္ ဤငါးမ်ိဳးတုုိ႔တည္း။ အဘယ္ငါးမ်ိဳးတုုိ႔နည္း ဟူမူ -

အေဆြအမ်ိဳးတုုိ႔၏ ပ်က္စီးျခင္း

စည္းစိမ္ဥစၥာတုုိ႔၏ ပ်က္စီးျခင္း

အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္မႈဟူေသာ ပ်က္စီးျခင္း

အက်င့္သီလ၏ ပ်က္စီးျခင္း

အယူ၏ ပ်က္စီးျခင္းတုုိ႔တည္း။

ရဟန္းတုုိ႔ သတၱဝါတုုိ႔သည္ အေဆြအမ်ိဳးတုုိ႔၏ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာတုုိ႔၏ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္မႈဟူေသာ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ ခႏၶာကုိယ္ပ်က္စီး၍ ေသၿပီးသည္မွေနာက္၌ မေကာင္းေသာလားရာ ပ်က္စီး၍ က်ရာျဖစ္ေသာ ငရဲ၌ မျဖစ္ရကုုန္။

ရဟန္းတုုိ႔ သတၱဝါတုုိ႔သည္ အက်င့္သီလ၏ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ အယူ၏ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ ခႏၶာကုိယ္ပ်က္စီး၍ ေသၿပီးသည္မွေနာက္၌ ခ်မ္းသာကင္းေသာ မေကာင္းေသာလားရာ ပ်က္စီး၍ က်ရာျဖစ္ေသာ ငရဲ၌ ျဖစ္ကုုန္ရာ၏။

ရဟန္းတုုိ႔ ပ်က္စီးျခင္းတရားတုုိ႔သည္ ဤငါးမ်ိဳးတုုိ႔တည္း။

---------------------------

ရဟန္းတုုိ႔ ျပည့္စုုံျခင္းတုုိ႔သည္ ဤငါးမ်ိဳးတုုိ႔တည္း။ အဘယ္ငါးမ်ိဳးတုုိ႔နည္း ဟူမူ -

အေဆြအမ်ိဳးတုုိ႔၏ ျပည့္စုုံျခင္း

စည္းစိမ္ဥစၥာတုုိ႔၏ ျပည့္စုုံျခင္း

အနာကင္းမႈ၏ ျပည့္စုုံျခင္း

အက်င့္သီလ၏ ျပည့္စုုံျခင္း

အယူ၏ ျပည့္စုုံျခင္းတုုိ႔တည္း။

ရဟန္းတုုိ႔ သတၱဝါတုုိ႔သည္ ေဆြမ်ိဳးတုုိ႔၏ ျပည့္စုုံျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာတုုိ႔၏ ျပည့္စုံျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ အနာကင္းမႈ၏ ျပည့္စုံျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ ခႏၶာကုိယ္ပ်က္စီး၍ ေသၿပီးသည္မွေနာက္၌ ေကာင္းေသာလားရာျဖစ္ေသာ နတ္ျပည္၌ မျဖစ္ကုုန္။

ရဟန္းတုုိ႔ သတၱဝါတုုိ႔သည္ အက်င့္သီလ၏ ျပည့္စုံျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ အယူ၏ ျပည္စုုံျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ ခႏၶာကုိယ္ပ်က္စီး၍ ေသၿပီးသည္မွေနာက္၌ ေကာင္းေသာလားရာျဖစ္ေသာ နတ္ျပည္၌ ျဖစ္ရကုုန္၏။

ရဟန္းတုုိ႔ ျပည့္စုုံျခင္းတုုိ႔သည္ ဤငါးမ်ိဳးတုုိ႔တည္း။ 

(အဂၤုုတၱိဳရ္ ပါဠိေတာ္၊ ဂိလာနဝဂ္၊ ဗ်သနသုုတ္)
*******************

ေကာက္ခ်က္
ကုိယ့္အမ်ိဳးေတြ ပ်က္စီးသြားတဲ့အတြက္၊ ကုုိယ့္ပုုိင္ဆုိင္တဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတဲ့အတြက္၊ အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္လုုိ႔ ကုုိယ့္႐ုုပ္တရား ပ်က္စီးသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ေတာ့ ေသၿပီးေနာက္ဘဝမွာ အပါယ္ဘုံဘဝမွာ မျဖစ္ႏုုိင္ပါဘူး။ အက်င့္သီလ ပ်က္စီးသြား၊

 အယူဝါဒ ပ်က္စီးသြားတဲ့ အခါမွာသာ အပါယ္ဘုုံဘဝကုုိ ေရာက္ရွိသြားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါလုုိပါပဲ ဒီဘဝမွာ အေဆြအမ်ိဳးေတြ ေတာင့္တင္းျပည္စုုံေန၊ စည္းစိမ္းဥစၥာေတြ မ်ားျပားျပည့္စုံေန၊ အနာေရာဂါကင္းၿပီး က်န္းမာေရးနဲ႔ ျပည့္စုံေနေပမယ့္ ဒီျပည့္စုံမႈေတြဟာ အပါယ္ေဘးက ကယ္တင္ၿပီး ေကာင္းတဲ့ဘုံဘဝေတြကုိ ေရာက္ေအာင္ပုိ႔ေပးႏုုိင္တာ မဟုုတ္ပါဘူး။ အက်င့္သီလျပည့္စုံမွ၊ အယူဝါဒ မွန္ကန္ျပည့္စုံေနမွသာ ေကာင္းတဲ့သုုဂတိဘဝကုိ ေရာက္ရွိေနႏုုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

Read more »

ကထိန္အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ

သီတင္းကၽြတ္ၿပီးသြားၿပီဆုိေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ေနာက္ထပ္ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ထင္ရွားတဲ့ ကုသုိလ္ပဲြတစ္ခုအေနနဲ႔ ကထိန္အလွဴပဲြေတြက အသီးသီး ရွိလာေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားဝိနည္းေတာ္ သတ္မွတ္ခ်က္အရ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔ကစၿပီး တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔အထိ (၁)လတာ ကာလကုိ ကထိန္အလွဴပဲြ က်င္းပရာ ကာလအျဖစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံတ၀ွန္းလုံးရွိ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွာ ကထိန္ပဲြေတြကုိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပျပဳလုပ္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကထိန္ပြဲေတြ လုပ္ၾကေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆုိင္ လုပ္ခ်င္ၾကတာပဲ သိတာမ်ားတတ္ပါတယ္။ ကထိန္ဆုိရင္ ပေဒသာပင္ႀကီးေတြ သီးၿပီး ဆုိင္းသံဘုံသံ တညံညံနဲ႔ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွာ လွည့္လည္ကာ ေနာက္ဆုံးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ပုိ႔ေဆာင္လွဴဒါန္းၾကတဲ့ပဲြလုိ႔ အမ်ားက သိေနတတ္ၾကပါတယ္။ ကထိန္ဆုိတာဘာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီအလွဴကုိ ကထိန္လုိ႔ ေခၚတာလဲ၊ ကထိန္ခင္းတယ္ဆုိတာ ဘာကုိေျပာတာလဲ စသျဖင့္ ေမးလာခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ တိတိက်က် ေျပာဆုိရွင္းျပဖုိ႔ ခက္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကထိန္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သိသင့္သိထုိက္တာေလးေတြ သိထားဖုိ႔ ကထိန္အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ ဆုိတဲ့ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ေရးသားတင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကထိန္ျဖစ္ေပၚလာပုံ

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာ၀တၳိျပည္၊ ေဇတ၀န္ ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။ အာရညကဓုတင္၊ ပိ႑ပါတဓုတင္၊ ပံ့သုကူဓုတင္၊ တိစီ၀ရိတ္ဓုတင္ကုိ ေဆာက္တည္ၾကတဲ့ ပါေ၀ယ်ကတုိင္းသား ရဟန္းေတာ္ အပါးသုံးဆယ္ဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ ဖူးေမွ်ာ္ဖုိ႔ အလြန္ေ၀းတဲ့ အရပ္ကေန သာ၀တၳိျပည္ကုိလာရင္း လမ္းမွာ၀ါဆုိရမယ့္ေန႔ နီးလာတဲ့အတြက္ သာ၀တၳိျပည္အထိ မသြားႏုိင္ေတာ့ဘဲ သာ၀တၳိျပည္နဲ႔ ယူဇနာ (၆၀)ေ၀းကြာတဲ့ သာေကတၿမိဳ႕မွာပဲ ၀ါဆုိလုိက္ရတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ဘုရားရွင္သီတင္းသုံးေတာ္မူရာ သာ၀တၳိျပည္အနီးမွာ ေရာက္ေနၿပီးမွ ဘုရားရွင္ကုိ မဖူးေမွ်ာ္ရပဲ ၀ါဆုိေနရတဲ့အတြက္ စိတ္ႏွလုံး မေပ်ာ္ေမြ႕ပဲ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၀ါကၽြတ္တဲ့အခါ ဘုရားရွိရာ အရပ္ကုိ ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ မုိးကလည္း အလြန္ႀကီးတဲ့အတြက္ အဲဒီရဟန္းမ်ား ၀တ္႐ုံထားတဲ့ သကၤန္းနဲ႔ ဓုတင္ေဆာင္ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းမ်ားဟာ မိုးေရမ်ားနဲ႔ အရမ္းကုိ စုိရြဲေနၾကပါတယ္။ ဘုရားထံေမွာက္ ေရာက္လာၾကတဲ့ အဲဒီရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ဘုရားရွင္က ၀ါတြင္းကာလ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ သီတင္းသုံးခဲ့ရမႈ ရွိမရွိ ေမးျမန္းတဲ့အခါ ပါေ၀ယ်ကတုိင္းသား ရဟန္းေတာ္ အပါးသုံးဆယ္ဟာ မိမိတုိ႔ရဲ႕ အျဖစ္ကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ျပပါတယ္။

ဒီလုိ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အခက္အခဲ အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ရဟန္းတုိ႔ ၀ါကၽြတ္ၿပီးေသာ ရဟန္းတုိ႔အား ကထိန္ခင္းျခင္းငွါ ခြင့္ျပဳ၏၊ ရဟန္းတုိ႔ ကထိန္ခင္းၿပီးေသာ ရဟန္းတုိ႔အား ထင္ရွားရွိေသာ ရဟန္းကုိ မပန္ၾကားဘဲ ဒါယကာ အိမ္သုိ႔သြားႏုိင္ျခင္း၊ တိစီ၀ရိတ္ အဓိ႒ာန္တင္ထားေသာ သကၤန္းကုိ မယူဘဲ သြားႏုိင္ျခင္း၊ ဂဏေဘာဇဥ္ကုိ စားႏုိင္ျခင္း၊ အလုိရွိတုိင္း အဓိ႒ာန္ ၀ိကပၸနာမျပဳေသာ သကၤန္းကုိ ေဆာင္ႏုိင္ျခင္း၊ ထုိကထိန္းခင္းေသာ ေက်ာင္း၌ သကၤန္းျဖစ္ေပၚလာတုိင္း ကထိန္ခင္းေသာ ရဟန္းတုိ႔အား ျဖစ္ရျခင္းဟူေသာ ဤငါးပါးေသာ အာနိသင္တုိ႔ ရကုန္၏” စသျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူကာ ကထိန္ခင္းျခင္းကုိ ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါတယ္။ ဒါဟာ ကထိန္ခင္းျခင္းနဲ႔ ကထိန္သကၤန္းအလွဴ ျဖစ္ေပၚမႈရဲ႕ အစပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကထိန္ဆုိတာ

ကထိန္ဆုိတာ ကထိနဆုိတဲ့ ပါဠိစကားကုိ ျမန္မာမႈျပဳၿပီး အလြယ္အသုံးျပဳထားတဲ့ ပါဠိပ်က္ ေ၀ါဟာရစကားလုံး ျဖစ္ပါတယ္။ ကထိနရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ခုိင္ၿမဲျခင္း၊ ၿမဲၿမံျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ကထိန္ဆုိတာ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔ကစၿပီး သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ အထိ (၃)လတာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ ျပဳေတာ္မူၿပီးၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား သကၤန္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၿပီး ဒီသကၤန္းကုိ အလွဴခံ ရရွိတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ဒီသကၤန္းကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ၀ိနည္းေတာ္မ်ားထဲက သိကၡာပုဒ္အခ်ိဳ႕ကုိ ကာလအပုိင္းအျခား တစ္ခုအေနနဲ႔ ကင္းလႊတ္ခြင့္ဆုိတဲ့ အက်ိဳးအာနိသင္ကုိ ေသခ်ာေပါက္ ခုိင္ခုိင္ၿမဲၿမဲ ရေစႏုိင္တဲ့ အတြက္ ကထိန- ကထိန္လုိ႔ ဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကထိန္ခင္းတာဟာ အ၀တ္သကၤန္းနဲ႔သာ ကထိန္ခင္းႏုိင္တဲ့ အလွဴျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီသကၤန္းကိုလည္း ကထိန္သကၤန္း၊ ဒီအလွဴကုိလည္း ကထိန္အလွဴလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကထိန္ခင္းတယ္ဆုိတာ

ဘယ္ၿမိဳ၊ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ကထိန္သြားခင္းမလုိ႔ ဆုိတဲ့ အေျပာအဆုိအသုံး အႏႈန္းကုိ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာဆုိသုံးစဲြတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကထိန္ခင္းတာဟာ လူေတြက ခင္းရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကသာ ခင္းရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြက ရဟန္းေတာ္မ်ား ကထိန္ခင္းႏုိင္ေအာင္ သကၤန္းကုိ လွဴဒါန္းေပးတဲ့ ကထိန္သကၤန္း အလွဴရွင္အျဖစ္ပဲ ခံယူႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကထိန္ခင္းတာဟာ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ အလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကထိန္ခင္းဖုိ႔အတြက္ သံဃႆေဒမ ဆုိၿပီး လွဴဒါန္းလုိက္တဲ့ ဒီသကၤန္းကုိ သံဃာေတာ္မ်ားက သိမ္ထဲမွာ ကထိန္သကၤန္း အလွဴခံမယ့္ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးကုိ သံဃာအမ်ား သေဘာတူမႈနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ၿပီး သကၤန္းအလွဴရွင္မ်ား လွဴဒါန္းထားတဲ့ အဲဒီသကၤန္းကုိ ကမၼ၀ါစာနဲ႔ ရြတ္ဖတ္ကာ ေပးၾကရပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကမၼ၀ါစာနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ေပးလာတဲ့ သကၤန္းကုိ အလွဴခံရရွိလာတဲ့ ရဟန္းေတာ္ဟာ မိမိ၀ါဆုိရာေက်ာင္းမွာ ျပန္ၿပီးဒီသကၤန္းကုိ ခင္းရပါတယ္။

ခင္းတယ္ဆုိတာ သကၤန္းကုိ ေအာက္မွာခ်ခင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စြန္႔သင့္တဲ့သကၤန္းကုိ စြန္႔၊ အဓိ႒ာန္တင္သင့္တဲ့ သကၤန္းကုိ တင္ၿပီး လက္ရွိအလွဴခံ ရရွိလာတဲ့ သကၤန္းကုိ ၀ိနည္းေၾကာင္းအရ လုိက္နာျပဳက်င့္တာကုိ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီခင္းထားတဲ့ အက်ိဳးအာနိသင္ကုိလည္း အဲဒီေက်ာင္းတုိက္မွာ ရွိတဲ့ အျခားသံဃာေတာ္မ်ားကုိ အႏုေမာဓနာျပဳ သာဓုေခၚေစၿပီး ၀ိနည္းေၾကာင္းအရ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကထိန္အာနိသင္ ငါးမ်ိဳးကုိ အညီအမွ် ရေစတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ကမၼ၀ါစာနဲ႔ သကၤန္းေပးၿပီး မိမိ၀ါဆုိရာ ေက်ာင္းတုိက္မွာ ကထိန္ျပန္ခင္းကာ အတူတူ၀ါဆုိ၀ါကပ္ ျပဳၾကတဲ့ အျခားရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႔အတူ အက်ိဳးအာနိသင္ကုိ ရယူတဲ့ အစီအစဥ္ကုိပဲ ၿခဳံငုံၿပီး ကထိန္ခင္းတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကထိန္ခင္းတယ္ဆုိတာ လူေတြက ခင္းရတာမဟုတ္ဘဲ ကထိန္ခံ ရဟန္းက ခင္းရတာလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ကထိန္းသကၤန္းဟာ ဒီေန႔အလွဴခံၿပီး ဒီေန႔ပဲ အၿပီးကံေဆာင္ကာ ခင္းရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔အလွဴခံၿပီး ေနာက္ေန႔ေတြမွ ခင္းရင္ ကထိန္ခင္းရာ မေျမာက္ပါဘူး။ မသုိးသကၤန္းဆုိတာ ညလြန္သြားတဲ့ သကၤန္းမ်ိဳး မဟုတ္တာကုိ ေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ မသုိးသကၤန္းျဖစ္မွလည္း ကထိန္ခင္းႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သကၤန္းကလဲြၿပီး တစ္ျခားပစၥည္းမ်ားနဲ႔လည္း ကထိန္ခင္းလုိ႔ မရပါဘူး။ ဒီလုိဆုိေတာ့ တျခားပေပဒသာပင္ သီးၿပီးလွဴတဲ့ အလွဴပစၥည္းမ်ားဟာ အျခံအရံ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပစၥည္းမ်ား၊ ပေဒသာပင္မ်ားဟာ ကထိန္ခင္းထုိက္တဲ့ အရာမ်ား မဟုတ္ပါဘူး။ အလုိရွိသလုိ အသုံးျပဳႏုိင္တဲ့ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္း အလွဴမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကထိန္ခင္းႏုိင္တဲ့ သကၤန္းနဲ႔ ကထိန္သကၤန္းလွဴဒါန္းႏုိင္သူမ်ား

၀ိနည္းေၾကာင္းအရ ကထိန္းခင္းႏုိင္တဲ့ သကၤန္းအမ်ိဳးအစားဟာ ႀကိဳတင္လွဴဒါန္းထားျခင္း မဟုတ္ဘဲ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔မွ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔အထိ တစ္လအတြင္းမွာ လွဴဒါန္းတဲ့ ဒီေန႔လွဴ ဒီေန႔ခင္းရမယ့္ ညမလြန္တဲ့ မသုိးသကၤန္း ျဖစ္ရပါမယ္။ အဲဒီလုိ သကၤန္းမ်ိဳးဆုိရင္္ သကၤန္းသုံးထည္လုိ႔ ေခၚတဲ့ အေပၚ႐ုံ ကုိယ္၀တ္ ဧကသီသကၤန္း၊ ေအာက္ခါး၀တ္ သင္းပုိင္သကၤန္းနဲ႔ ပုခုံးတင္ ႏွစ္ထပ္ဒုကုဋ္သကၤန္း ေတြထဲက သင့္ေတာ္ရာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခင္းႏုိင္ၿပီး ဒီသကၤန္းအလွဴကုိေတာ့ ရဟန္း၊ ရွင္၊ လူ ဘယ္သူမဆုိ လွဴဒါန္းႏုိင္ပါတယ္။

အေၾကာင္းစုံမွ ခင္းလုိ႔ရ

ကထိန္အလွဴဟာ အျမတ္ဆုံး အလွဴျဖစ္သလုိ ကထိန္အလွဴ ေျမာက္ဖုိ႔ဆုိတာလည္း ခက္ခဲတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ဆရာဒကာ နားလည္မႈနဲ႔ အေၾကာင္းစုံ ညီညြတ္မွ ဒီအလွဴ အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ၀ါကၽြတ္ၿပီးတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ တစ္ပါးပါးဟာ မိမိေက်ာင္းမွာ ကထိန္မရွိ၊ ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းသူမရွိလုိ႔ ဆုိၿပီး နီးစပ္ရာ၊ ၾကည္ညိဳရင္းႏွီးရာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးထံမွာ သြားၿပီး အလွဴခံကာ မိမိတုိ႔ ပေယာဂေၾကာင့္ ရလာတဲ့ သကၤန္းျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ အဲဒီသကၤန္းနဲ႔ ကထိန္ခင္းလုိ႔ မရပါဘူး။ ကထိန္သကၤန္းဟာ ရဟန္းေတာ္မ်ား အေနနဲ႔ တုိက္႐ုိက္အလွဴခံေကာင္းတဲ့ သကၤန္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကထိသကၤန္း အလွဴရွင္က မိမိအလုိလုိ နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး သံဃာႆေဒမ - သံဃားေတာ္အား လွဴဒါန္းပါ၏လုိ႔ သံဃာကုိ ရည္မွန္းၿပီး လွဴဒါန္းတဲ့ သကၤန္းနဲ႔သာ ကထိန္ခင္းႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္ဘုရားအတြက္၊ ဘယ္ဆရာေတာ္အတြက္ စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရည္မွန္းၿပီး လွဴဒါန္းတဲ့ ပုဂၢလိက အလွဴသကၤန္းနဲ႔ဆုိလည္း ကထိန္းမခင္းႏုိင္ပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္မ်ားဘက္က ပေယာဂကင္းဖုိ႔လုိသလုိ သကၤန္းအလွဴရွင္ဘက္ကလည္း သံဃိက အလွဴျဖစ္ဖုိ႔လုိကာ ဒီလုိ ႏွစ္ဘက္နားလည္ ညီညြတ္မႈနဲ႔ ရလာတဲ့ သကၤန္းနဲ႔သာ ကထိန္ခင္းႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ ကာလသတ္မွတ္ခ်က္ကလည္း တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါ၊ တစ္ခါမွာ သကၤန္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔မွ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔အထိ တစ္လ၊ တစ္လမွာလည္း ၀ါဆုိရာ နယ္နိမိတ္ သတ္မွတ္ခ်က္မတူတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ တစ္ႀကိမ္ပဲ ခင္းႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကထိန္ခင္းဖုိ႔အတြက္ သိမ္ရွိဖုိ႔လုိသလုိ ေလးပါးေလးပါးအထက္ ရွိတဲ့သံဃာ အေရအတြက္ ျပည့္မီဖုိ႔လည္း လုိပါတယ္။ ဒီလုိ အေၾကာင္းအခ်က္အလက္ စုံမွပဲ ကထိန္ခင္းမႈ အထေျမာက္တယ္၊ ကထိန္အလွဴ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္တယ္လုိ႔ ဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကထိန္အလွဴရဲ႕ ထူးျခားမႈ

ဘုရားအစရွိတဲ့ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ ခ်ီးမြမ္းမႈကုိ ခံယူထုိက္တဲ့အတြက္ ဒီအလွဴကုိ ကထိန္လုိ႔ ဆုိေၾကာင္း အ႒ကထာဆရာေတာ္က ဖြင့္ဆုိပါတယ္။ ဒီလုိဖြင့္ဆုိရတာကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ဒီအလွဴဟာ

၁။ သံဃာကုိ ရည္မွန္းၿပီး လွဴဒါန္းတဲ့ သံဃိကအလွဴ ျဖစ္ရျခင္း

၂။ အခ်ိန္ကာလ သတ္မွတ္ခ်က္ အတြင္းမွာသာ လွဴဒါန္းရတဲ့ ကာလဒါန အလွဴျဖစ္ျခင္း

၃။ တစ္ျခားပစၥည္း၀တၳဳမ်ား မဟုတ္ဘဲ အရဟတၱဓဇ ေခၚ ရဟႏၲာတုိ႔ရဲ႕ အလံတံခြန္သဖြယ္ ျဖစ္တဲ့ အ၀တ္သကၤန္းနဲ႔သာ ကထိန္ခင္းႏုိင္ျခင္း

၄။ ဒီအလွဴကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ အခ်ိဳ႕ကုိ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုအရ ကင္းလြတ္ေစႏုိင္တဲ့ အတြက္ ၀ိနည္းအလွဴ သုိ႔မဟုတ္ တရားအလွဴေခၚ ဓမၼဒါန အလွဴျဖစ္ျခင္း စတဲ့ ထူးျခားခ်က္မ်ားေၾကာင့္ အျမတ္ဆုံးအလွဴ၊ အထူးျခားဆုံး အလွဴလုိ႔ ဖြင့္ဆုိျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကထိန္အလွဴရဲ႕ အက်ိဳးတရား

ဒီအလွဴရဲ႕ လက္ေတြ႕အက်ိဳးကေတာ့ သကၤန္းအလွဴခံ ရရွိတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ကထိန္အာနိသင္ ရလုိက္တဲ့အတြက္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔ကစၿပီး တေပါင္းလျပည့္ေန႔အထိ (၅)လအတြင္းမွာ

၁။ ထင္ရွားရွိေသာ ရဟန္းကုိ မပန္ၾကားဘဲ ဒါယကာ အိမ္သုိ႔သြားႏုိင္ျခင္း

၂။ တိစီ၀ရိတ္ အဓိ႒ာန္တင္ထားေသာ သကၤန္းကုိ မယူဘဲ သြားႏုိင္ျခင္း

၃။ ထမင္းစားလာပါ၊ မုန္႔စားၾကြပါ စတဲ့ လူ႔အေခၚအေျပာနဲ႔ ပင့္ဖိတ္တဲ့ ဂဏေဘာဇဥ္ကုိ စားႏုိင္ျခင္း

၄။ အလုိရွိတုိင္း အဓိ႒ာန္ ၀ိကပၸနာမျပဳေသာ သကၤန္းကုိ ေဆာင္ႏုိင္ျခင္း

၅။ ကထိန္ခင္းတဲ့ေက်ာင္းမွာ သံဃိက သကၤန္းျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ ကထိန္အာနိသင္ရတဲ့ ရဟန္းအားလုံး ရယူႏုိင္ျခင္း ဆုိတဲ့ အက်ိဳးတရား ငါးပါးကုိ ရရွိႏုိင္ပါတယ္။

လူပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ကေတာ့ ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းျခင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး

၁။ သကၤန္းအလွဴ လွဴဒါန္းခြင့္ရျခင္း (စီ၀ရဒါန)

၂။ သံဃိကအလွဴ လွဴခြင့္ရျခင္း (သံဃိကဒါန)

၃။ ကာလဒါန အလွဴလွဴခြင့္ရျခင္း (ကာလဒါန)

၄။ ဓမၼဒါနအလွဴ လွဴခြင့္ရျခင္း (ဓမၼဒါန) စတဲ့ အက်ိဳးတရားမ်ားကုိ ရေစႏုိင္တဲ့အျပင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား အထက္ပါ ကထိန္အာနိသင္ အက်ိဳးတရား ငါးမ်ိဳးကုိ ရေစႏုိင္သလုိ ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းတဲ့ အလွဴရွင္မ်ားမွာလည္း ထုိအက်ိဳးနဲ႔ ထပ္တူစြာ လြတ္လပ္တဲ့ဘ၀မ်ိဳးမွာ ျဖစ္ရျခင္း၊ ေထာင္တန္းအခ်ဳပ္အေႏွာင္မွ ကင္းလြတ္ျခင္း၊ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ ေပါမ်ားကာ အလုိရွိသလုိ စားသုံးႏုိင္ျခင္း၊ မိမိကုိယ္ကုိ သူတပါးတုိ႔ မလြမ္းမုိးႏုိင္ျခင္း၊ မိမိကသာ ေနရာတကာ အစုိးရျခင္း စေသာ အက်ိဳးတရားမ်ားကုိလည္း ရရွိေစႏုိင္ပါတယ္။ အထူးကေတာ့ ရွားရွားပါးပါး ခက္ခက္ခဲခဲ လွဴဒါန္းရတဲ့အလွဴ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရဖုိ႔ခဲရင္းတဲ့ အရာေတြကုိ ရႏုိင္ၿပီး ေနာက္ဆုံး အခက္ခဲဆုံးျဖစ္တဲ့ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ရဖုိ႔ကုိပါ အေထာက္အကူေပးႏုိင္တဲ့ အက်ိဳးတရားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက ဒီကထိန္အလွဴဟာ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အျမတ္ဆုံးအလွဴလုိ႔ ဆုိၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ဆုိရင္ ကထိန္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သိသင့္သမွ်ကုိ အနည္းငယ္မွ် သိရွိခြင့္ ရေလာက္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာမ်ားဟာ အက်ယ္ရွင္းျပဖုိ႔ လုိေပမယ့္ လူေတြအတြက္ေတာ့ ကထိန္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီေလာက္သိထားရင္ကုိပဲ ကထိန္အလွဴအေၾကာင္း၊ ကထိန္လုပ္ရျခင္းအေၾကာင္း၊ ကထိန္အလွဴရဲ႕ အက်ိဳးတရားမ်ားအေၾကာင္း အေတာ္အသင့္ ေျပာဆုိေဆြးေႏြးႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ယ္သိလုိသူေတြ အေနနဲ႔ေတာ့ ၀ိနည္းမဟာ၀ဂၢပါဠိေတာ္၊ ကထိနကၡႏၶကမွာ ၾကည့္႐ႈႏုိင္ပါေၾကာင္း ညႊန္းဆုိလုိက္ပါတယ္။

Read more »

ေလးဆယ္ေက်ာ္အခ်စ္ ဘယ္လုိခ်စ္မလဲ

“ေလးဆယ္ေက်ာ္အခ်စ္ ဘယ္လုိခ်စ္မလဲ”

ဓမၼကထိက ေဝါဆရာေတာ္ အရွင္သုမဂၤလရဲ႕ တရားေခါင္းစဥ္ေလးတစ္ခုုပါ။ ဒီေခါင္းစဥ္ေလးကုိ ႀကိဳက္လြန္းလုုိ႔ ကုုိယ့္ဘဝနဲ႔ခ်ိန္ထိုးထားတဲ့ အေတြးေလးေတြကုိ စာတစ္ပုုဒ္အျဖစ္ ေရးထုုတ္ျဖစ္တယ္လုုိ႔ပဲ ဆုုိရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာခင္ အသက္ (၃ဂ)ႏွစ္ျပည့္ကာ (၄၀)နားကုိ တျဖည္းျဖည္းကပ္လာတဲ့ ဘဝရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈေတြကုိ စဥ္းစားရင္ ေလးဆယ္ေက်ာ္လာရင္ ဘဝကုိ ဘယ္လုုိျဖတ္သန္းမလဲ၊ ဘဝကုိ ဘယ္လုုိခ်စ္ၾကည့္မလဲ၊ သက္တမ္းတစ္ဝက္က်ိဳးလာေနတဲ့ ဘဝျဖတ္သန္းမႈမွာ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ ဘယ္လုုိေနထုုိင္ၾကည့္မလဲ စတဲ့ ေမးခြန္းေတြလည္း အေတြးေတြနဲ႔ ေမးထုတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ 

တကယ္ေတာ့ ပုထုဇဥ္ သတၱဝါ မွန္သမွ် အတၱကေတာ့ ရွိေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအတၱကုိ အေျခခံထားတဲ့အတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ အၿမဲဦးစားေပးေနေလ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ အခ်စ္ဆုိရင္လည္း ကုုိယ္လုုိခ်င္သလုုိ ခ်စ္ပစ္လုုိက္ၾကသလုုိ ကုုိယ့္ကုုိလည္း ခ်စ္ေစခ်င္တတ္ၾကပါတယ္။ ကုုိယ္ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်စ္ေတြအေၾကာင္း ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ငယ္ငယ္ကေလးဘဝတုုန္းကလည္း အေမကုုိခ်စ္လုုိက္ရတာ၊ အေဖကုုိခ်စ္လုုိက္ရတာ၊ အဖုုိးအဖြားေတြကုုိ ခ်စ္လုုိက္ရတာနဲ႔ ခ်စ္လုုိ႔ကုုိ မဆုုံးႏုုိင္သလုုိ အရြယ္ေလး ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း ကုုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့ သူေတြကုိ အရူးအမူးခ်စ္လုုိက္ၾကျပန္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္ေတြ ရလာျပန္ေတာ့လည္း အခ်စ္ေတြက မကုုန္ေသးဘဲ ဟုုိေျမးကုုိခ်စ္လုုိက္ရ၊ ဒီေျမးကုုိခ်စ္လုုိက္ရ၊ ဟုုိဟာစိတ္မခ်လုုိ႔ ပူလုုိက္ရ၊ ဒီဟာစိတ္မခ်လုုိ႔ စုုိးရိမ္လုုိက္ရနဲ႔ အခ်စ္ေတြဟာ အဆုုံးကုုိ မသတ္ႏုုိင္ေတာ့ေအာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးငယ္ဘဝမွာလည္း ကေလးဘဝ၊ ကေလးအေတြးနဲ႔ ကုုိယ့္ကုုိဦးစားေပးတဲ့အခ်စ္၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာလည္း ကုုိယ့္ဆႏၵကုုိ ဦးစားေပးတဲ့အခ်စ္၊ ေလးဆယ္ေက်ာ္လုိ႔ အရြယ္လြန္ဘဝကုိ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာလည္း ကုိယ့္အတၱကုုိ ဦးစားေပးတဲ့ အရြယ္လြန္ အခ်စ္ေတြနဲ႔ ခ်စ္ၿပီးရင္းခ်စ္ေနၾကရတဲ့ ဘဝျဖတ္သန္းမႈမွာ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ တကယ္ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့ၾကဖူးလားဆုုိေတာ့ ေျပာရတာ အေတာ္ခက္လွပါတယ္။ 

အခ်စ္ေတြနဲ႔ မကင္းႏုုိင္ေသးတဲ့ အေနအထားမွာ ဘဝကုိ အသက္အရြယ္အလုုိက္ အခ်စ္ေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကေပမယ့္ ေလးဆယ္ေက်ာ္လာတဲ့ ဘဝေနာက္ပုိင္းအခ်ိန္ေတြမွာ ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေတြကုုိေတာ့ ပုံစံတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေျပာင္းခ်စ္ႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္လွပါတယ္။ အရြယ္တုုိင္းမွာ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ဦးစားေပးတဲ့ အတၱေတြနဲ႔ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်စ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ေလးဆယ္ေက်ာ္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုိ ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေတြ ေျပာင္းသင့္လွပါတယ္။ ကုုိယ္ကခ်စ္လုုိက္ရတာ၊ ကုုိယ့္ကုုိအခ်စ္ခံရတာေတြဟာ ကုုိယ့္အက်ိဳးကုုိ လုုိလားတဲ့ခ်စ္ျခင္းေတြလုုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ အဲဒီအခ်စ္ေတြဟာ ကုုိယ့္အတၱကုိ ဦးစားေပးၿပီး ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်စ္ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုိ တကယ္ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြလုိ႔ ေျပာလုုိ႔မရပါဘူး။ ကုုိယ့္ကုုိနစ္မြန္းေစမယ့္ အခ်စ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်စ္ေတြဟာ တြယ္တာမႈ သမုုဒယ တဏွာကုိ ဦးစားေပးၿပီး ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်စ္ေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်စ္ႀကီးေလး ဘဝသံသရာမွာ အျပစ္ႀကီးေလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အမွန္ေတာ့ ကုုိယ့္ကုိယ္ကုုိ တကယ္ခ်စ္ရင္ ကုိယ့္ဘဝသံသရာအေရး ဦးစားေပးတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔ ခ်စ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘဝသံသရာ နစ္မြန္းေစမယ့္ အခ်စ္ေတြကုိ ေရွာင္ရွားၿပီး ဘဝသံသရာ လြတ္ေျမာက္ရာကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေနထုိင္ႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တဒဂၤ ခံစားခ်က္ကုိ ဦးစားေပးၿပီး သံသရာနဲ႔ခ်ီတဲ့ ေပးဆပ္မႈမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။  တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ကုိ ဦးစားေပးတဲ့ အခ်စ္ေတြကေန ႐ုန္းထြက္ျဖစ္ၿပီး အက်င့္တရားကုိ ဦးစားေပးတဲ့ ေလ့က်င့္ေနထုုိင္မႈမ်ိဳးနဲ႔ ကုုိယ့္ကုိယ္ကုုိ ခ်စ္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္က်င့္တရားမေကာင္း၊ အျပစ္မကင္းတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ဘဝကုိ ပုံေဖာ္ေနတဲ့ အေနအထားကေန ကုိယ္က်င့္တရား ေကာင္းေအာင္ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး အျပစ္ကင္းတဲ့ အလုပ္ေတြမွာ အားထုုတ္ေနတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ခ်စ္ႏုုိင္ေအာင္ အားထုတ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္တုန္းက လုုပ္ေနက်ျဖစ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြကေန ေရွာင္ရွားၿပီး မလုပ္ဖူးေသးတဲ့ ဒါန၊ သီလ၊ သမထ၊ ဝိပႆနာ အလုပ္ေတြမွာ လုုပ္လာႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ေနထုုိင္မႈမ်ိဳးကသာ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ တကယ္ခ်စ္ရာ ေရာက္မွာျဖစ္ပါတယ္။ 

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “မိမိကုိယ္ကုုိ ခ်စ္အပ္၏ဟုု သိပါမူ ထုုိမိမိကုုိယ္ကုုိ ေကာင္းစြာ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ရာ၏။ ပညာရွိသည္ အရြယ္သုုံးပါးတြင္ တစ္ပါးပါးေသာ အရြယ္၌ (လုံ႔လျပဳကာ) သုတ္သင္ရာ၏”လုိ႔ ေဟာၾကားဆုံးမရင္း ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ခ်စ္ရင္ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ျပင္ဆင္ၾကဖုုိ႔၊ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ အရြယ္အလုိက္ အျပစ္ကင္းေအာင္ ေနထုုိင္ၾကဖုုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဘုရားစကားေတာ္အတုုိင္း ဆုိရင္ေတာ့ ေလးဆယ္ေက်ာ္မွ မဟုုတ္ပါဘူး။ ကုုိယ့္ကိုုကုုိယ္ တကယ္ခ်စ္တဲ့သူဟာ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ အေကာင္းဆုုံးျဖစ္ေအာင္ ကုုသုုိလ္တရားေတြနဲ႔ ေနထုုိင္ႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားကုုိခ်စ္ဖုုိ႔ထက္ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ အရြယ္တုုိင္းမွာ သန္႔ရွင္းေအာင္ ႀကိဳးစားရင္ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ခ်စ္ႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဟုုတ္ပါတယ္။ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေနရာမေရြး ေရာက္လာတတ္တဲ့ ေသျခင္းတရားကုိ ခဏထားၿပီး လက္ရွိသက္တမ္းအရ ေျပာၾကမယ္ဆုုိရင္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ဆုုိတာ ဘဝရဲ႕ သက္တမ္းတစ္ဝက္ ေက်ာ္လာေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုုိ အသက္အရြယ္အထိ ကုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ မခ်စ္ႏုုိင္ေသးဘဲ သူမ်ားကုုိခ်ည္း ခ်စ္ေနလုုိ႔ကေတာ့ ကုုိယ္ေသရင္ အဲဒီအခ်စ္ေတြက ေကာင္းရာကုိ တြန္းပုိ႔ေပးမွာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ေလးဆယ္ေက်ာ္အခ်စ္နဲ႔ ကုုိယ့္ကုိယ္ကုုိ ခ်စ္ႏုုိင္ဖုုိ႔ဆုုိတာ ကုုိယ္အသက္အရြယ္အရ ျပဳျပင္ေနထုုိင္၊ ဆင္ျခင္လုုိက္နာ၊ က်င့္သုုံးရမယ့္ အရာေတြအေပၚမွာ ႀကိဳးစားေနထုုိင္ က်င့္သုုံးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုုိယ့္အသက္အရြယ္ ရလာတာနဲ႔အမွ် ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ခ်စ္လာႏုုိင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ကုုိယ္က်င့္တရားေလးေတြ ေကာင္းေအာင္ထိန္းသိမ္းၿပီး စြမ္းႏုုိင္သမွ် ဒါနလုုပ္တာ၊ သမထဘာဝနာ၊ ဝိပႆနာ ဘာဝနာ အားထုုတ္တာေတြကုိ လုုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟုိသံေယာဇဥ္၊ ဒီသံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုုိ ေမ့ၿပီး သူမ်ားေတြအေပၚမွာ အခ်စ္ေတြနဲ႔ သမုုဒယပုိေနတာေတြကုုိ ေလ်ာ့ခ်ၿပီး ကုုိယ့္ရဲ႕သံသရာ အေရးကုုိေတြးကာ ေကာင္းတဲ့အလုုပ္ေတြမွာ အခ်ိန္ေပးျခင္းဟာ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုိ ခ်စ္တာပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလုုိအခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

တစ္ခါတေလ တစ္ခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ သူေတြနဲ႔ ဆုံဖူးပါတယ္။ သူတုုိ႔အရြယ္ေတြၾကည့္ေတာ့လည္း ငယ္ေတာ့တဲ့ အရြယ္ေတြ မဟုုတ္ဘူး။ လုုပ္ေနတဲ့အလုုပ္ေတြက မဟုုတ္တာေတြပဲ မ်ားေနၿပီး ဟုိသံေယာဇဥ္၊ ဒီသံေယာဇဥ္၊ ဟုုိအခ်စ္ဒီအခ်စ္ေတြနဲ႔ လုံးခ်ာလုုိက္ေနတဲ့ အျဖစ္ပါ။ ကုိယ့္အသက္အရြယ္အရ ကုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ဆင္ျခင္ဖုုိ႔ စိတ္ကူးမရွိေသးဘဲ ဘယ္လုုိေပ်ာ္လုုိက္မယ္၊ ဘယ္လုုိစားလုုိက္မယ္၊ ဘယ္လုိေသာက္လုုိက္မယ္၊ ဘယ္လုုိကဲလုုိက္မယ္ စသျဖင့္ အေပ်ာ္အပါးေတြမွာပဲ လုုိက္စားလုုိ႔ ေကာင္းေနၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြပါ။ ဒီလုုိ အရြယ္ေလးရလာလုုိ႔မွ ကုုိယ့္ကုုိကုိယ္ သတိဝင္ကာ မျပဳျပင္ဘဲ ေနၾကမယ္ဆုုိရင္ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ျပဳျပင္ၾက၊ ဆင္ျခင္ၾကမလဲဆုိတာ စဥ္းစားစရာပဲျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္ေႏွာင္းမွ သံေဝဂရလုုိ႔ ျပဳျပင္မယ္ဆုုိတဲ့အခါ ေနာက္က်သြားတတ္တာကုုိလည္း သတိျပဳ ဆင္ျခင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အသက္အရြယ္ဆုုိတာ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာလုုိ႔မရသလုုိ ဘယ္အရြယ္မွာ ဘယ္လုုိေနလုုိက္ၾကမယ္ဆုုိတာလည္း ကြတ္တိတြက္လုုိ႔ မရတဲ့ သေဘာေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ႀကီးရင့္လာတဲ့ ကုုိယ္အျဖစ္ကုုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ ျပဳျပင္ေနထုုိင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္း အသက္အရြယ္ရလာၾကတဲ့ အပုိင္းမွာ သူမ်ားကုိ ခ်စ္ဖုုိ႔ထက္ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ခ်စ္ႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ျပင္စရာဆုုိတာကေတာ့ ကုုိယ္ကုုိယ္တုုိင္ပဲ ျပင္ၾကရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်ိန္မရလုုိ႔ ငယ္ဘဝက မျပင္မိၾကရင္လည္း ေလးဆယ္နားကပ္လာ၊ ေလးဆယ္ေက်ာ္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ သတိတရနဲ႔ကုုိ ျပင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္တုုန္းက ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ခ်စ္ဖုုိ႔ထက္ သူမ်ားကုုိ ခ်စ္ဖုုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားေနရကေန ေလးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ခ်ည္းကပ္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူမ်ားကုုိခ်စ္ဖုုိ႔ထက္ ကုုိယ္ကုိယ့္ကုုိ ကုုသုုိလ္တရားေတြနဲ႔ ခ်စ္ႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း အက်ပုိင္းကုုိ ခ်ည္းကပ္လာတဲ့ ကုုိယ့္အသက္အရြယ္အရ သူမ်ားကုုိ ခ်စ္ဖုုိ႔ထက္ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ခ်စ္ႏုုိင္ၾကဖုုိ႔ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုုိယ့္ကိုု္ယ္ကုုိ တကယ္ခ်စ္ရာေရာက္ေအာင္ ကုုိယ့္ရဲ႕လက္ရွိ သူမ်ားေတြအေပၚမွာ၊ အျခားျခား သံေယာဇဥ္ ျဖစ္စရာအေပၚမွာ တြယ္တာမႈမ်ား၊ အခ်စ္ေတြ ပြားေနၾကရာကေန ႐ုန္းထြက္ၿပီး ကုုိယ္မလုုပ္ဖူးေသးတဲ့ ကုုသုုိလ္အလုုပ္ေတြ၊ မထိန္းဖူးေသးတဲ့ သီလေတြ၊ မလွဴဖူးတဲ့ အလွဴေတြ၊ မက်င့္ဘူးတဲ့ သမထ၊ ဝိပႆနာ အက်င့္ေတြကုုိ က်င့္ႀကံႀကိဳးကုုတ္အားထုုတ္ၿပီး အရြယ္လြန္အခ်စ္ကေန သံသရာလြန္ေျမာက္ရာ အျဖစ္မ်ားအထိ ကုုိယ္ကုုိယ္ကုုိ ခ်စ္ၾကည့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္အခ်စ္ ဘယ္လုုိခ်စ္မလဲဆုုိတဲ့အေပၚ အေရြးေတာ္ေအာင္ အသိစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။ 

Read more »

ပဝါရဏာက ေပးတဲ့ မက္ေစ့ခ်္ (message)

ၿပီးခဲ့တဲ့ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ (၃၀-၁၀-၂၀၁၂)ရက္ေန႔က ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ကုိရီးယားေရာက္ ေထရဝါဒ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား စုေပါင္းၿပီး သံဃာ့ပဝါရဏပဲြကို က်င္းပျပဳလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ကုိရီးယားႏုိင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံတည္းမွာ ရွိေနပမယ့္ မတူညီတဲ့ အရပ္ေဒသေတြမွာ ျဖစ္ေနၾကတဲ့အတြက္ ရဟန္းေတာ္အခ်င္းခ်င္းလည္း မေတြ႕ဆုံျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ႏွစ္မွာအနည္းဆုံး တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ပဝါရဏာပဲြမွာ မျဖစ္မေန ေတြ႕ဆုံၿပီး ဘာသာေရး၊ သာသနာေရး၊ လူမႈေရးေတြ အတြက္လည္း ညႇိႏႈိင္းအေျဖရွာၾကဖုိ႔ ကတိကဝတ္ျပဳ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေနမွာလည္း မအားတဲ့ၾကားက ပဝါရဏပဲြကုိ သံဃာအမ်ား တက္ေရာက္ၿပီး ပဝါရဏ ျပဳျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ပဝါရဏျပဳၿပီးေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ေထရဝါဒ ရဟန္းေတာ္မ်ား လစဥ္စုေဆာင္းလာခဲ့ၾကတဲ့ ပညာပေဒသာပင္ ေထာက္ပံ့ေပးေရး အစီအစဥ္ကုိလည္း ဝုိင္းဝန္းေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ 

ထားပါေတာ့။ ဒီေနရာမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာက ပဝါရဏနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ပဝရဏာပဲြမွာလည္း ဒကာတစ္ေယာက္က ပဝါရဏနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ ေမးျမန္းခဲ့လုိ႔ အႀကီးဆုံးမေထရ္တစ္ပါးက ေျဖၾကားေပးျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ပဝါရဏာဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ပညတ္ခ်က္နဲ႔အညီ ျပဳလုပ္ရတဲ့ ဝိနည္းေတာ္ဆုိင္ရာ လုိက္နာေစာင့္ထိန္းမႈ တစ္ခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုရားတပည့္သား သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ေတြ႕ဆုံပဲြတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပဝါရဏက ခ်မွတ္ေပးလုိက္တဲ့ မွတ္ခ်က္ကလည္း မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ ရဟန္းသံဃာမ်ားအတြက္သာ မဟုတ္ဘဲ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ပါ လုိက္နာက်င့္သုံး ေနထုိင္သင့္တဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ရဟန္းေတာ္မ်ား ပ၀ါရဏာျပဳၾကဖုိ႔ ျမတ္စြာဘုရား ခြင့္ျပဳခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း အေတာ္စိတ္၀င္စားဖုိ႔ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ သာ၀တၳိျပည္၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသုံး ေနေတာ္မူစဥ္က ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာသလတုိင္း၊ ဇနပုဒ္တစ္ခုရဲ႕ ေတာေက်ာင္းမွာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ၀ါတြင္းကာလမွာ အခ်င္းခ်င္း ခ်မ္ခ်မ္းသာသာ သီတင္းသုံးၿပီး ကမၼ႒ာန္းတရား အားထုတ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းကုိ တုိင္ပင္ညႇိႏိႈင္းၾကပါတယ္။ ဘယ္လုိေနထုိင္ၾကရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ရႏုိင္တယ္၊ ခ်မ္းသာမႈကုိ ရႏုိင္တယ္၊ ျငင္းခုံခုိက္ရန္မရွိဘဲ ေနထုိင္ႏုိယ္တယ္ စတဲ့ အႀကံအစည္မ်ားနဲ႔ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ၀ါတြင္းသုံးလ ကာလပတ္လုံး အခ်င္းခ်င္း စကားတစ္လုံးမွ မေျပာၾကဘဲ ဆြမ္းခံ၀တ္၊ ေျခေဆး၀တ္စတဲ့ ၀တၱရားေတြကုိ ကိုယ့္တာ၀န္ ကုိယ္ေက်ေအာင္လုပ္ၿပီး ေနထုိင္ၾကဖုိ႔၊ တာ၀န္၀တၱရားေတြကုိသာ ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္ၿပီး စကားမေျပာဘဲ ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနႏုိင္ၾကမွာျဖစ္လုိ႔ ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ္လုပ္ရင္း စကားမေျပာဘဲ ေနၾကဖုိ႔ အားလုံးသေဘာတူ ဆုံးျဖတ္ကာ ၀ါတြင္းကာလကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ စကားမေျပာဘဲ ေနခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး အေကာင္းလည္း မသိခဲ့ၾကသလို အဆုိးလည္း မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ အျပစ္လည္း မသိၾကသလုိ အႏွစ္လည္း မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ ၀ါတြင္းကာလ ကုန္ဆုံးခဲ့ၾကပါတယ္။

၀ါကၽြတ္လုိ႔ ဘုရားရွင္ထံ အဖူးအေမွ်ာ္သြားတဲ့အခါ ဘုရားရွင္က အဲဒီရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ၀ါတြင္းကာလ ခ်မ္ခ်မ္းသာသာ ေနခဲ့ရမႈ ရွိမရွိ ေမးျမန္းေတာ္မူပါတယ္။ ဒီအခါ ရဟန္းေတာ္မ်ားက မိမိတုိ႔ အားလုံးသေဘာတူ ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔အညီ ၀ါတြင္းကာလမွာ တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး စကားမေျပာၾကဘဲ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္ခဲ့ပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကုိ နားေထာင္ၿပီး ျမတ္ဗုဒၶက “ရဟန္းတုိ႔ သင္တုိ႔ေနထုိင္ခဲ့သည့္ အက်င့္သည္ မဂ္ဖုိလ္မၿပီး အခ်ည္းႏွီးေသာ အက်င့္ျဖစ္၏၊ ႏြားဆိတ္စေသာ သတၱ၀ါမ်ား၏ အက်င့္ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ိ တိတၱိတုိ႔၏ အက်င့္လည္းျဖစ္၏၊ ဤသုိ႔ေသာ အက်င့္ႏွင့္ ေနထုိင္ေသာ သင္တုိ႔သည္ ခ်မ္းသာစြာ ေနထုိင္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္၊ မခ်မ္းမသာ ေနထုိင္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏..” စသျဖင့္ ျပစ္တင္ကဲ့ရဲ႕ကာ “ရဟန္းတို႔ ဝါမွထေသာ ရဟန္းတို႔အား ျမင္၍ျဖစ္ေစ၊ ၾကား၍ျဖစ္ေစ၊ ယံုမွား၍ျဖစ္ေစ သံုးပါးေသာ အေၾကာင္းတို႔ျဖင့္ ဖိတ္ၾကားျခင္း 'ပဝါရဏာျပဳျခင္း' ငွါ ခြင့္ျပဳ၏၊ ထိုသို႔ ဖိတ္ၾကားျခင္းသည္ သင္ တို႔အတြက္ အခ်င္းခ်င္း လိုက္ေလ်ာျခင္း အာပတ္မွ ထေျမာက္ေစျခင္း ဝိနည္းကို ေရွး႐ႈျခင္းျဖစ္လတံၱ႕။” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ပ၀ါရဏာ ျပဳဖုိ႔ပါ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ပ၀ါရဏာျပဳနည္းကုိလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ၀ါစဥ္အလုိက္ ''အရွင္ဘုရားတို႔ သံဃာကို ဖိတ္ၾကားပါ၏၊ ျမင္၍ျဖစ္ေစ၊ ၾကား၍ျဖစ္ေစ၊ ယံုမွား၍ျဖစ္ေစ အရွင္တို႔သည္ တပည့္ေတာ္္အား အစဥ္သနားျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေျပာဆိုကုန္ေလာ့၊ (အျပစ္ကို) ျမင္သည္ ႐ိွေသာ္ ကုစားပါအံ့။”လုိ႔ ဆုိကာ ျပဳၾကဖုိ႔ မိန္ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါက ပ၀ါရဏာျပဳဖုိ႔ ခြင့္ျပဳျခင္း အေၾကာင္းးနဲ႔ ပ၀ါရဏာျပဳနည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ပဝါရဏာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မက္ေစ့ခ်္တစ္ခုကုိ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြကုိ ေပးလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပ၀ါရဏာဆုိတာ ဖိတ္ၾကားျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား အခ်င္ခ်င္း တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး အျပစ္ကုိ ျမင္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သံသယျဖစ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တုိက္႐ုိက္ေျပာဆုိ ဖိတ္ၾကားကာ အျပစ္ကုိျမင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က အျပစ္ကုိ ေျပာဆုိၾကဖုိ႔၊ အျပစ္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း အျပစ္ကုိ ၀န္ခ်ၿပီး အဲဒီအျပစ္ကုိ ကုစားရင္း တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္သီတင္းသုံးၾကဖုိ႔ စတဲ့စတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ား အတြက္ ဒီလုိပ၀ါရဏာ ျပဳခြင့္နဲ႔ျပဳနည္းမ်ားကုိ ဗုဒၶျမတ္စြာ ညြန္ျပျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိေစလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီပ၀ါရဏာကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး လက္ေတြ႕ဘ၀ လူသားမ်ား အေနနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနႏုိင္မယ့္ လမ္းညႊန္ကုိယူကာ လုိက္နာက်င့္သုံးၾကဖုိ႔ တင္ျပလုိရင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပ၀ါရဏာက ေပးတဲ့ ေလာကသား အခ်င္းခ်င္း ခ်မ္းသာစြာ ေနထုိင္ႏုိင္မယ့္ မက္ေစ့ခ်္ေလးကုိ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ ေပးေ၀လုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမွာေျပာခဲ့တဲ့ ပ၀ါရဏာ ျပဳၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း ဖိတ္ၾကားၾကတဲ့ ဖိတ္ၾကားခ်က္ေလးက ေလာကသားေတြအတြက္ တကယ့္ကုိ အတုယူလုိက္နာ က်င့္သုံးသင့္တဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ “သံဃာေတာ္မ်ား အေနနဲ႔ တပည့္ေတာ္ကုိ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အျပစ္တစ္ခုခုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမင္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ယုံမွားသံသယ ရွိတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာဆုိၾကပါ၊ တပည့္ေတာ္ အေနနဲ႔လည္း အဲဒီအျပစ္ကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံယူၿပီး ကုစားပါမယ္၊ ေနာင္မျဖစ္ေအာင္၊ သတိထားၿပီး ေနထုိင္ပါမယ္”တဲ့။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ဖိတ္ၾကားခ်က္နဲ႔ ခံယူခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ယူတတ္မယ္ဆုိရင္ ဘ၀မွာ ကူညီျပသ လမ္းညြန္မႈေတြနဲ႔ တကယ့္ကုိ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ခ်မ္းသာမႈကုိ ျဖစ္ေစတဲ့ ဖိတ္ၾကားခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ေလာကမွာ ျပည့္စုံတဲ့ သူဆုိတာ တစ္ေယာက္မွ မရွိသလုိ၊ အျပစ္မလုပ္ဖူး၊ မမွားဖူးတဲ့ သူဆုိတာလည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္ကုိ မျမင္သူေတြ၊ အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔ သိေအာင္ညြန္ျပေပးမယ့္သူ မရွိသူေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အျပစ္ကုိ ညြန္ျပသူေတြ ရွိေပမယ့္ အဲဒီအျပစ္ကုိ ၀န္ခံၿပီး ေနာင္မျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ႏုိင္တဲ့ သူေတြလည္း ထင္သေလာက္ မရွိၾကျပန္ပါဘူး။ ပုိဆုိးတာက အျပစ္ကုိ ေျပာဆုိဆုံးမေပးဖုိ႔ ဖိတ္ၾကားေျပာဆုိႏုိင္တဲ့သတၱိ မရွိသူေတြ၊ အျပစ္ကုိ ျပသေျပာဆုိရင္လာရင္ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္စြာ လက္ခံႏုိင္တဲ့သတိၱ မရွိသူေတြ မ်ားေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အျပစ္ကုိ ေျပာျပလာရင္ ေက်းဇူးတင္စြာ လက္ခံၿပီး ေနာင္မျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းသိမ္းေနထုိင္၊ ျပဳျပင္မယ္ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္ မရွိလုိ႔ကေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ သတၱ၀ါေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္ႏုိင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျပစ္ျပသူကလည္း အျပစ္ခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေန၊ အျပစ္အျပခံရသူကလည္း အျပစ္ကုိ မခံယူဘဲ ျပန္လွန္အျပစ္ပုံခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနလုိ႔ကေတာ့ ဘုရားရွင္ညြန္ျပတဲ့ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္ႏုိင္ေရးနဲ႔ အေ၀းႀကီးေ၀းေနၾကဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ မခ်မ္းသာမႈေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာမႈကုိ အလုိရွိတဲ့ ဘုရားရွင္က သူ႔သားေတာ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ပ၀ါရဏာျပဳၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ သီတင္းသုံး ေနထုိင္ၾကဖုိ႔ မိန္႔မွာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အမွားမ်ားတတ္တဲ့ ပုထုဇဥ္ပုဂိၢဳလ္ေတြအတြက္ အျပစ္ကုိ ျပသေျပာဆုိ ေပးမယ့္သူ ရွိေနတာကုိက ေနတတ္မယ္ဆုိရင္ ေက်နပ္စရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ ယူတတ္မယ္ဆုိရင္ အပူသက္သာစရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ ေျမာက္ပင့္ၿပီး ေပါင္းသင္းစားေသာက္ကာ အျပစ္တစ္ခုခု ျဖစ္လာတဲ့အခါမွ ကုိယ့္အေပၚပုံခ်ၿပီး ေရွာင္ထြက္သားတတ္တဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီး ရွိေနတာထက္စာရင္ အမွားကုိေထာက္ကာ အျပစ္ကုိ ျပသလမ္းညႊန္ေပးတဲ့သူ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနတာက ပုိၿပီးဘ၀ကုိ ျမင့္ေစတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးက သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ားဆုိရင္ အျပစ္ကုိေထာက္ျပ ေျပာဆုိေပးတတ္တဲ့ ဆရာမ်ားနဲ႔ မ်ားမ်ားေတြ႕ဆုံ ရပါလို၏လုိ႔ေတာင္ ေတာင္းဆုျပဳၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ မသိမႈအားႀကီးတတ္တဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြမွာ မသိတာကုိ သိေအာင္ျပသေပးတဲ့သူ ရွိေနတာဟာ ဘ၀မွာ ဂုဏ္ယူစရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ညြန္ျပသူေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ညြန္ျပညြန္ျပ ေျပာဆုိဆုံးမသူေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာဆုိဆုံးမဆုံးမ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က အျပစ္ကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူကာ လက္ခံျပဳျပင္ႏုိင္မႈ မရွိလုိ႔ကေတာ့ ဆရာရွိလည္း အလကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္က ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အျပစ္ကုိ ခံယူတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ျပဳျပင္ႏုိင္တဲ့ အက်င့္ရွိဖုိ႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီလုိ ခံယူမႈနဲ႔ ျပဳျပင္ႏုိင္မႈ ရွိလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီသူအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈလမ္းဟာ အခ်ိန္မေရြး လာေနမွာျဖစ္ၿပီး ဒီလုိကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပဳျပင္ႏုိင္မႈ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေစာင့္ေရွာင္ႏုိင္မႈ ရွိေနတာကုိက အတၱသမာ ပဏိဓိမဂၤလာ ျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ညြန္ျပသူနဲ႔ လက္ခံသူမွာ အညြန္အျပေကာင္းသူ ရွိဖုိ႔လုိသလုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လက္ခံ ျပဳျပင္လုိသူလည္း ရွိဖုိ႔လုိတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျပာလုိတာက ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း အျပစ္ကုိ ပ၀ါရဏာျပဳၿပီး ဖိတ္ၾကား ျပဳျပင္ၾကသလုိ အျပစ္ေတြနဲ႔မကင္းတဲ့ အျပစ္ေလာကႀကီးမွာ ရွိၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြ အေနနဲ႔လည္း အခ်င္းခ်င္း အျပစ္ေတြကုိ ပ၀ါရဏာ ျပဳၾကည့္ၾကဖုိ႔ပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပစ္ေတြပုံမခ်ၾကဘဲ အျပစ္ရွိရင္ ေျပာဆုိျပဳျပင္ေပးႏုိင္ေအာင္ ဖိတ္ၾကားကာ ေထာက္ျပေျပာဆုိ လာရင္လည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူတတ္ၿပီး ေနာင္မျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ေနထုိင္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပစ္ကုိ ျမင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သံသယရွိတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဖိတ္ၾကားၿပီး လက္ခံျပဳျပင္ၾကဖုိ႔ပါ။ အဲဒီလုိသာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပစ္ေတြကုိ ေျပာဆုိလက္ခံ ျပဳျပင္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အမွားမ်ားတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ေနေနေပမယ့္ အမွားနည္းၿပီး အမ်ားတဲြၾကမယ္ဆုိတာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ပ၀ါရဏာက ေပးတဲ့ မက္ေစ့ခ်္တစ္ခုအျဖစ္ အတုယူျပဳျပင္ႏုိင္ဖုိ႔ ေစတနာထား ေမတၱားအားျဖင့္ တစ္လုံးတစ္ပါဒ တင္ျပလုိက္ရပါေတာ့တယ္။ အားလုံး ပ၀ါရဏာ ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ….

Read more »