ဘာေရြးမလဲ

ေငြရယ္၊ ဂုဏ္ရယ္၊ လူရယ္၊ သိကၡာရယ္ ဒီထဲက ဘာကုိေရြးၾကမလဲ
ေငြကုိေရြးရင္ လူကုိေသးငယ္ေစတယ္
ဂုဏ္ကုိေရြးရင္ လူကုိေဘးဖယ္ေစတယ္
လူကုိေရြးရင္ အပူကုိေပးေစတယ္
သိကၡာကုိေရြးရင္ ဣစၧာကုိေပးေစတယ္
သိကၡာေရြးလုိ႔ ဣစၧာေပးရင္ စိတ္ပါေအးၿပီး မိစၧာေဝးေစမယ္။

ဟုတ္တယ္။ ေငြးကုိေရြးမိရင္ လူဟာအဲဒီေငြေၾကာင့္ အလုိလုိပဲ ေသးသိမ္သြားရ၊ သိမ္ငယ္သြားရတတ္သလုိ ကုိယ့္သေဘာအတုိင္း မျဖစ္ဘဲ ေငြသေဘာအတုိင္း ျဖစ္ေစတတ္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေငြရွိရင္ဘာမဆုိ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆိုတတ္ၾကေပမယ့္ ေငြရွိေအာင္ လုပ္ရတဲ့ဒုကၡရယ္၊ ေငြရွိလာလုိ႔ ျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡရယ္ေတြကလည္း မရွိေတာင့္တ ရွိေၾကာင့္က်ရတဲ့ သေဘာကုိ အျပည့္အဝ ပုံေပၚေစေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေငြကုိေရြးရင္ လူကုိပါ အေရးထားေနရတာေတြ ရွိတတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြေအာက္က ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္တတ္တာလည္း အမ်ားႀကီး ႀကဳံေတြ႕ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေငြမ်က္ႏွာေၾကာင့္ အမွန္တရားေပ်ာက္ၿပီး အမွားလမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေငြေၾကာင့္ အမွန္ေပ်ာက္ၿပီး အမွားေရာက္လာတာဟာ ဘဝဟာ ေသးသိမ္လာတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဂုဏ္ကုိေရြးမိရင္လည္း လူကုိေဘးဖယ္ေစတတ္တာေတြ ရွိပါတယ္။ ေလာကသတ္မွတ္ခ်က္ ဂုဏ္ပကာသနေတြဟာ အသိတရားမပါရင္ ခဏအရွိတရားကုိ အဟုတ္ထင္ လူကုိလူလုိ႔ မျမင္ဘဲ ကုိယ္ကုိယ္ကုိ မာနဝင္ကာ အမ်ားတကာကို မတူသလုိ မတန္သလုိ ဆက္ဆံခ်င္တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဂုဏ္ကုိခင္ၿပီး လူကုိမထင္သလုိ ျပဳမူတာေတြ၊ ဂုဏ္ကုိေရြးခ်ယ္ၿပီး လူကုိေဘးဖယ္တာ စသျဖင့္ ျပဳလုပ္မိတတ္ပါတယ္။ ဂုဏ္ကုိေရြးခ်ယ္မိၿပီး နားထင္ေသြးေရာက္မိတဲ့အခါ အဲဒီသူကုိ လူေတြက တစ္ခါျပန္ၿပီး ေဘးဖယ္ကာ ေရွာင္ၾကဥ္လာတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တဒဂၤ အရွိတရား ေလာကသတ္မွတ္ခ်က္ ဂုဏ္ပကာသနမ်ားကုိ ေရြးခ်ယ္လြန္းအားႀကီးရင္ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ လူကုိေရြးခ်ယ္တဲ့ အခါမွာလည္း အပူကုိ ေပးဝယ္သလုိ ျဖစ္တတ္တာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ လူကုိေရြးခ်ယ္မိရင္ မူကုိလည္း ေဘးဖယ္မိတတ္ပါတယ္။ လူကုိေရြးခ်ယ္မိတဲ့ သူေတြဟာ အခ်စ္အမုန္း သံေယာဇဥ္ကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ဆႏၵာဂတိ၊ ေဒါသာဂတိေတြအထိ လုိက္မိတတ္ၿပီး အခ်စ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့အပူ၊ အမုန္းေၾကာင္း ျဖစ္တဲ့အပူေတြကုိ ခံစားရတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သံေယာဇဥ္မွန္သမွ် ပင္ပန္းမႈကုိ ျဖစ္ေစတတ္ေပမယ့္ လူကုိေရြးခ်ယ္မိတဲ့ သံေယာဇဥ္ကေတာ့ တျခားအပူေတြထက္ ပုိၿပီး ခံစားရတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူကုိေရြးခ်ယ္မိတဲ့အတြက္ အပူကုိ ေပးဝယ္မိသလုိ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ အဲဒီလူအေပၚ တြယ္တာမိတဲ့ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သံေယာဇဥ္ဟာ တြယ္တာေလ ပူေလာင္ေလ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေရြးခ်ယ္မွားရင္ ေလးပါယ္ (အပါယ္ေလးပါး)သြားတဲ့အထိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူကုိေရြးခ်ယ္တာဟာ သံေယာဇဥ္ကုိ ေရြးတြယ္ေစသလုိ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အပူဆုိတာကုိလည္း ေပးဝယ္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေရြးခ်ယ္မႈေတြထဲမွာ သိကၡာကုိ ေရြးခ်ယ္မႈကေတာ့ အခက္ခဲဆုံးနဲ႔ အဖုိးတန္ဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္သိကၡာကုိ ေရြးခ်ယ္မႈဟာ ဒီေန႔လုိေခတ္ႀကီးမွာ တကယ့္ကုိပဲ မလြယ္ကူတဲ့ အလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္ပ်က္ ခ်စားမႈေတြ မ်ားျပားလာတဲ့ ကာလႀကီးမွာ အက်င့္သိကၡာ ျမင့္မာေအာင္ ႀကိဳးစားေရြးခ်ယ္မႈဟာ ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းျပလုိ႔မရတဲ့ အတုိင္းအဆမရွိတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္သိကၡာပုိင္းကုိ ေရြးခ်ယ္တဲ့သူေတြဟာ ဒီလုိေခတ္ႀကီးမွာ အမ်ားက အထင္ႀကီး တပ္မက္တတ္တဲ့ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ျပည့္စုံမႈ အပုိင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အားနည္းေကာင္း အားနည္းႏုိင္ေပမယ့္ ဒီေရြးခ်ယ္မႈေၾကာင့္ ဘဝမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ၾကည္ညိဳႏိုင္မႈ၊ ယုံၾကည္ေစႏုိင္မႈေတြနဲ႔အတူ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ခ်မ္းသာမႈကေတာ့ ေဖာ္မျပႏုိင္ေအာင္ ျပည့္စုံေစတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္သိကၡာပုိင္းကုိ အေလးထားသူေတြဟာ အေၾကာက္တရားလည္း ကင္းေဝးေစၿပီး ဘယ္လုိပရိတ္သတ္ထဲမဆုိ လုိသလုိ က်င္လည္က်က္စားႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္ေကာင္းရင္ အဆင့္လည္းေျပာင္းၿပီး အသြင္လည္း ေကာင္းေစေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္သိကၡာ ျပည့္စုံလာတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ လုိခ်င္တဲ့ အလုိဆႏၵေတြကုိ လုိသလုိ ရရွိခံစားလာႏုိင္၊ ဖန္တီးတည္ေဆာက္လာႏုိင္တာလည္း လက္ေတြ႕အားျဖင့္ အမ်ားအျပား ရွိေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္သိကၡာတည္တံ့မႈဟာ ခက္ခဲမႈေတြ ရွိေနေပမယ့္ တည္တံ့ရင္ တည့္တံ့သေလာက္ အလုိဆႏၵေတြလည္း ေရာက္လာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တဒဂၤ အရွိတရားကုိ မၾကည့္ဘဲ သံသရာနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးၿပီးၾကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ အက်င့္သိကၡာကုိ ေရြးခ်ယ္ထားသူေတြအတြက္ သံသရာဘဝေတြမွာ လုိရာဆႏၵမွန္သမွ် အမွန္ရေနႏုိင္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တဒဂၤအရွိတရားနဲ႔ သံသရာနဲ႔ခ်ီတဲ့ အရွိတရား ခ်ိန္ထုိးၿပီး အက်င့္သိကၡာပုိင္းကုိ ေရြးခ်ယ္တာကေတာ့ အေကာင္းဆုံး ေရြးခ်ယ္မႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္စရာေတြ မ်ားလြန္းလွတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ ေငြကုိေရြးခ်ယ္မလား၊ ဂုဏ္ကုိေရြးခ်ယ္မလား၊ လူကုိေရြးခ်ယ္မလား၊ အက်င့္သိကၡာပုိင္းကုိ ေရြးခ်ယ္မလားဆုိတာကေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈပဲ ျဖစ္ၿပီး အဲဒီေရြးခ်ယ္မႈရဲ႕ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈကုိလည္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ရရွိခံစားၾကရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာေရြးမလဲဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေမးခြန္းထုတ္ကာ သံသရာနဲ႔ခ်ီတဲ့ အမွန္ေရြးခ်ယ္မႈကုိ လုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း စစ္မွန္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ အေရြးမွန္ေအာင္ အသိေပးတင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

အားလုံးဟာ ခဏေလးပါ

- ဘဝဆုိတာ ခဏပါ ဓမၼပါေအာင္ လုပ္ရမွာ။
- အလွဆုိတာ ခဏပါ မာနမပါေအာင္ လုပ္ရမွာ။
- ဓနဆုိတာ ခဏပါ ဒါနပါေအာင္ လုပ္ရမွာ။
- ဂုဏဆုိတာ ခဏပါ သိကၡာပါေအာင္ လုပ္ရမွာ။
- အရာရာဟာ မၿမဲပါ အားလုံးခဏပါ။
- ခဏအသိ ဓမၼရွိ သိညႇိက်င့္ရမွာ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးဟာ ခဏေလးပဲ ျဖစ္ေနေတာ့ အဲဒီခဏေလးမွာ ဓမၼေလးနဲ႔ တဲြထားမွ အလွေလးေတြလည္း အၿမဲပါေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘဝကေပးတဲ့ အပူကုိ ဓမၼကေပးတဲ့ အေအးနဲ႔ ေရြးေနႏုိင္မွ အပူသက္သာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အလွကေပးတဲ့ မာနကုိ ဓမၼကေပးတဲ့ နိမ့္ခ်မႈနဲ႔ ေရြးေနႏုိင္မွ မာနေလ်ာ့လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဓနကေပးတဲ့ ေလာဘကုိ ဓမၼကေပးတဲ့ ေရာင့္ရဲမႈနဲ႔ ေရြးေနႏုိင္မွ အလုိက်လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဂုဏ(ဂုဏ္)ကေပးတဲ့ ေမာက္မာမႈကုိ ဓမၼကေပးတဲ့ ေထာက္စာမႈနဲ႔ ေရြးေနႏုိင္မွ အက်င့္သိကၡာ ျမင့္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ အားလုံးဟာ ခဏေလးဆုိတာပါပဲ။ အဲဒါကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစား၊ ၿပီးရင္ တရားနဲ႔ညႇိၿပီး လက္ေတြ႕က်င့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

Read more »

ငါလည္းတစ္ေန႔

တစ္ခါတေလ လူငယ္ေတြနဲ႔ ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ ေျပာၾကတဲ့အခါ တစ္ခ်ိဳ႕လူငယ္ေလးေတြက “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ အသိေတြထဲမွာ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လုိအဆင္ေျပသြားတာ၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လုိေအာင္ျမင္သြားတာ၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လုိျဖစ္သြားတာ၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လုိဒုကၡေရာက္သြားတာ၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လုိမွကုိ ထင္မထားတာေတြ ျဖစ္သြားတာ” စသျဖင့္ သူတုိ႔သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံ၊ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာဆုိလာတာကုိလည္း နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအလုိ အခါမ်ိဳးမွာ သူတုိ႔ရဲ႕ စကားကုိလုိက္ၿပီး သူမ်ားေတြကုိေျပာရင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း “ငါလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ ေျဖဆည္ရာကုိ အၿမဲႏွလုံးသြင္းထားၾကဖုိ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘဝမွာ “ငါလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတာကုိ မေမ့ဖုိ႔ သတိေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ “ငါလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတဲ့ ဒီစကားေလးရဲ႕ေနာက္မွာ ေလးနက္တဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားေပးတဲ့အခါ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဆင္ျခင္တဲ့အခါေတြမွာ တကယ့္ကုိပဲ အားေပးရာ၊ ေျဖဆည္ရာေတြ ျဖစ္ေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ “ငါလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတဲ့ ဒီစကားေလးရဲ႕ ေထာက္ကူမႈဟာ အသုံးခ်တတ္မယ္ဆုိရင္ အေျခအေနတုိင္းမွာ အသုံးတည့္မႈေတြ ရွိေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့သူ၊ အဆင္ေျပတဲ့ သူေတြကုိ ေတြ႕တဲ့အခါမွာလည္း “ငါလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတဲ့ ဒီစကားေလးနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားယူႏုိင္သလုိ၊ က်႐ႈံးသူမ်ား၊ နိမ့္က်သူမ်ား၊ ပ်က္ဆီးသြားသူမ်ားကုိ ေတြ႕တဲ့အခါမွာလည္း “ငါလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတာေလးကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ရင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ဖုိ႔၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေျဖဆည္ႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ကား ဘဝမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ “ငါလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတာဟာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ ေအာင္ျမင္ျခင္းနဲ႔ က်႐ႈံးျခင္း၊ အဆင္ေျပျခင္းနဲ႔ မေျပျခင္း၊ ရွိျခင္းနဲ႔ မရွိျခင္း၊ ျဖစ္ျခင္းနဲ႔ ပ်က္ျခင္း စတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေလာကဓံေတြဟာ အၿမဲရွိေနတတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မွာရွိသလုိ ကုိယ့္မွာလည္း ရိွေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေအာင္ျမင္သလုိ ကုိယ္လည္းေအာင္ျမင္ႏုိင္၊ သူက်႐ႈံးသလုိ ကုိယ္လည္းက်႐ႈံးႏုိင္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေလာကရွိလူသားတုိင္း၊ သတၱဝါတုိင္း မလဲြမေသြ ႀကဳံေတြ႕ၾကရတဲ့ ေလာကဓံပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ တစ္သမွတ္တည္း ရွိေနတာ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ေအာင္ျမင္သူေတြလည္း ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ေနာက္မွ က်႐ႈံးမႈေတြ ေရာက္လာတတ္သလုိ မေအာင္ျမင္ေသးသူေတြ အေနနဲ႔လည္း ႀကိဳးစားရင္ ေအာင္ျမင္မႈဆုိတာ ေရာက္လာမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအေျခအေနအတြက္ အဓိကတာဝန္ အရွိဆုံးကေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈဟာ ကုိယ့္ဘဝရဲ႕ အတက္အက်ကုိ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ ေပးႏုိင္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူေတြကုိ ေတြ႕တဲ့အခါမွာလည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ခုိင္မွာတဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ “ငါလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ သူတုိ႔လုိျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတိတ္ကံကုိ ေဘးဖယ္ထားၿပီး ဒီပစၥဳပၸန္ဘဝမွာပဲ မွန္ကန္တဲ့လမ္းကုိ မဆုတ္မနစ္တဲ့ ဝိရိယနဲ႔ အားသြန္ခြန္စုိက္ ႀကိဳးစားလုိက္မယ္ဆုိရင္ အတိတ္ကံေကာင္းသူေတြေလာက္ အမ်ားႀကီး ေအာင္ျမင္မႈ မရႏုိင္တာေတာင္မွ ဝိရိယအက်ိဳးနဲ႔ အထုိက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္မႈကေတာ့ ေရာက္လာၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ “သူျဖစ္သလုိ ငါလည္း ျဖစ္ကုိျဖစ္ရမယ္”ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ဇဲြမေလ်ာ့ဘဲ ႀကိဳးစားႏုိင္မယ္ဆုိရင္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာေတြေတာင္ ျဖစ္လာႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘဝတစ္ခု ေအာင္ျမင္မႈရွိဖုိ႔အတြက္ လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ “ငါလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတဲ့ ခုိင္မာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိလက္ကုိင္ထားၿပီး ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ သူလည္းျဖစ္သလုိ ငါးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ နိယမတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ေအာင္ျမင္သူမ်ားရဲ႕ က်႐ႈံးမႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ေနရာကေန က်ဆုံးသြားတဲ့သူေတြကုိ ၾကည့္ရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ လမ္းလဲြသြားၾကလုိ႔ ျဖစ္သလုိ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဘဝင္ျမင့္ၿပီး ဘဝေမ့သြားၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွလုိ႔ ျဖစ္ၾကသလုိ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ျပဳျပင္လုိ႔မရတဲ့ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္စပ္မႈေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘာသာတရား ႐ႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ ဘယ္အရာမွ အၿမဲမ႐ွိဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိ႔ ရႏုိင္ပါတယ္။ ဘဝဆုိတဲ့ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုဟာ မၿမဲျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ အစုိးမရျခင္းဆုိတဲ့ သဘာဝဓမၼေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ေန၊ ရွိေန၊ ရေန၊ ေအာင္ျမင္ေနတာေတြဟာလည္း အခ်ိန္မေရြး ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္တဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသေဘာေတြက ကုိယ္ေရာ၊ သူမ်ားေရာ အားလုံး ရင္ဆုိင္ထားရမယ့္ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္မွာ တကယ္လုိ႔ ဒီသေဘာေတြ မေရာက္ေသးေပမယ့္ ေရာက္လာတဲ့သူေတြကုိၾကည့္ၿပီး “ငါလည္းတစ္ေန႔” ဆုိတာကုိေတာ့ မေမ့ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အဲလုိ အသိေလးကုိ အၿမဲႏွလုံးသြင္းထာမယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ဆီကုိ အဆုိးေတြ ေရာက္လာတဲ့အခါ စိတ္မွာသက္ေသာင့္သက္သာ ခံႏုိင္ရည္ ရွိလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဟုတ္လုိ႔ကေတာ့ ဘဝတစ္ခုေတာင္ ပ်က္ဆီးသြားႏုိင္တဲ့အထိ ေလာကဓံရဲ႕ ႐ုိက္ပုတ္မႈေအာက္ကုိ ေရာက္သြားႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ရဲ႕လက္ေတြ႕ဘဝထဲမွာ ဒီသေဘာတရားေတြကုိ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ႀကဳံဖူးၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မရွိရာကေန ရွိေနသူမ်ား၊ အဆင္မေျပရာကေန ေျပသြားသူမ်ား၊ ဆင္းရဲေနရာကေန ခ်မ္းသားသြားသူမ်ား၊ က်႐ႈံးေနရာကေန ေအာင္ျမင္သြားသူမ်ား ရွိေနၾကသလုိ ရွိေနရာကေန မရွိဘဲ ျဖစ္သြားသူမ်ား၊ အဆင္ေျပေနရာကေန မေျပဘဲ ျဖစ္သြားသူမ်ား၊ ခ်မ္းသာေနရာကေန မဲြသြားသူမ်ား၊ ေအာင္ျမင္ေနရာကေန က်႐ႈံးသြားသူမ်ားလည္း ရွိေနၾကၿမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္ပုိၿပီး အဆုိးဆုံးေျပာရမယ္ဆုိရင္ အေကာင္းပကတိ ရွိေနရာကေန ေျခလက္အဂၤါ၊ ပ်က္ဆီးသြားသူမ်ား၊ အသက္ရွင္ေနရာကေန ႐ုတ္တရက္ အသက္ဆုံးသြားသူမ်ားအထိ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ အေျခအေနေကာင္းသူမ်ားနဲ႔ အေျခအေန ဆုိးသြားသူမ်ားကုိ ျမင္သိၾကားရတဲ့အခါမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားေပးဖုိ႔နဲ႔ ေျဖဆည္ဖုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ဖုိ႔ကေတာ့ “ငါးလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေလာကေတာင္ ႏုိင္ငံျခားမွာ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာဒကာအခ်ိဳ႕အေၾကာင္း ၾကားသိလုိက္ရပါေသးတယ္။ အထုိက္အေလ်ာက္ ဝတၳဳေၾကးေငြေလးေတြ စုေဆာင္းမိလုိ႔ ျပန္မယ္လုပ္ထားၿပီးမွ စက္ထဲလက္ညႇက္လုိ႔ မျပန္ႏုိင္ေသးဘဲ ေဆးကုေနရတဲ့သူေတြ၊ ႐ုတ္တရက္ အသက္ထြက္သြားသူေတြ စသည္ျဖင့္ အစုံပါပဲ။ မၾကာေသးခင္က သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းပင့္လုိ႔ သြားၿပီး ေဟာေျပာေပးခဲ့ရတဲ့ ဒကာေလးဆုိရင္ ထင္ေတာင္မထင္ရက္စရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဦးေလး စက္ထဲမွာ လက္ညက္လုိ႔ လက္သုံးေခ်ာင္းပ်က္ပါသြားၿပီး ေဆး႐ုံတက္ေနတဲ့အတြက္ ေဆး႐ုံမွာ လူနာေစာင့္အေနနဲ႔ လာေစာင့္ေပးေနရာက အဲဒီလူနာေစာင့္လုပ္တဲ့ တူေတာ္ေမာင္ဟာ ေဆး႐ုံဧည့္ခန္းမွာ တီဗီၾကည့္ေနရင္း အသက္ပါေပ်ာက္သြားတာတဲ့ေလ။ ဘဝမွာ အသက္အရြယ္အရ ၾကည့္ရင္ အရင္ေမြးၿပီး အသက္အရြယ္ ႀကီးေနတဲ့သူက အရင္ေသရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဦးေလးအရင္ တူေတာ္ေမာင္က ဘဝခရီးကုိ ေစာေစာစီးစီး ထြက္သြားတဲ့ အျဖစ္ဟာ ေၾကာက္တတ္မယ္ဆုိရင္ ေသျခင္းတရားရဲ႕ မျမင္ႏုိင္တဲ့ သေဘာကုိ ေကာင္းေကာင္းေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

လူေတြဟာ ကုိယ့္အလွည့္ မေရာက္ေသးလုိ႔ အေၾကာက္တရားေတြ ေပ်ာက္ေနတတ္ၾကေပမယ့္ ေၾကာက္တတ္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ျဖစ္သြားၾကတဲ့ သူေတြကုိၾကည့္ၿပီး “ငါလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတာေလးကုိ ေတြးမိ႐ုံနဲ႔တင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူျဖစ္သလုိ ငါလည္းမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဘယ္သူမွ ေျပာလုိ႔မရတဲ့အျဖစ္ကုိ သတိျပဳမိရင္ကုိပဲ တကယ္ေၾကာက္ဖြယ္ အျဖစ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပ်က္ဆီးျခင္းတရား၊ ေသျခင္းတရားဆုိတာ သူမွာမွ ျဖစ္ရမယ္၊ ငါ့မွာမျဖစ္ရဘူး၊ ဟုိမွာမွ ျဖစ္ရမယ္ ဒီမွာမျဖစ္ရဘူး၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ရမယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ မျဖစ္ရဘူး၊ ဘယ္လုိျဖစ္ရမယ္၊ ဘယ္လုိမျဖစ္ရဘူး စသျဖင့္ သတ္မွတ္ထားလုိ႔၊ က်ိန္းေသေျပာလုိ႔ ရတဲ့အရာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ရင္၊ ျဖစ္ခ်ိန္တန္ရင္ ျဖစ္လာၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္အေနနဲ႔သာ ျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ “ငါလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ သတိမလြတ္ဘဲ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သတိမလြတ္ဘဲ ေနဖုိ႔တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနတုန္းအခုိက္မွာ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိ ေဆာင္ထားႏုိင္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ “ငါလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတဲ့ ဒီအသိနဲ႔ အဲဒီ တစ္ေန႔ေလး ေရာက္မလာခင္ လက္ရွိအခ်ိန္ကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ဘဝကုိယ္ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘဝမွာ ဒီဘဝအတြက္ ႀကိဳးစားဖန္တီးၾကသလုိ ေနာင္သံသရာအတြက္လည္း ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ၾကရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္ဘဝ ေကာင္းစားေရးကုိသာ မၾကည့္ဘဲ ပစၥဳပၸန္ သံသရာႏွစ္ခုလုံး ေကာင္းစားေရးအတြက္လည္း ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဘဝေကာင္းစားေရးအတြက္ ဖန္တီးတဲ့အခါ “ငါလည္းတစ္ေန႔ ျဖစ္ကုိျဖစ္ရမယ္”ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ အျပစ္ကင္းေအာင္ ႀကိဳးစားဖန္တီးၾကရမွာ ျဖစ္သလုိ ေနာင္သံသရာ ေကာင္းစားေရးအတြက္လည္း “ပ်က္ဆီးျခင္းဟာ ငါ့အတြက္လည္း အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာတတ္တယ္”ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ အခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ကုိ မ်ားမ်ားလုပ္ထားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ “ငါလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတဲ့ အခ်က္ေလးကေပးတဲ့ ပစၥဳပၸန္သံသရာ ေကာင္းစားေရး အသိေပးစကားေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက ငါေတြေပါေနၾကတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ အေတာ္မ်ားမ်ားက ငါကုိအစဲြျပဳၿပီး မာနေထာင္တာ၊ မဟုတ္တာလုပ္တာ၊ ယုတ္မာတာေတြကုိ လုပ္ေနၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒီငါအားလုံးဟာ ဘာမွအသုံးမက်ဘဲ တစ္ေန႔ေတာ့ သူဟာနဲ႔သူ၊ သူ႔ဘဝကုိ သူဖန္တီး တည္ေဆာက္သြားတတ္ၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူမ်ားေတြကုိ အသာထား ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိစကား ပါးေနရမွာက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ “ငါလည္းတစ္ေန႔” ဆုိတာေလးပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ “သူျဖစ္သလုိ ငါလည္း တစ္ေန႔မျဖစ္ဘူးလုိ႔ မေျပာႏုိင္၊ သူပ်က္သလုိ ငါလည္း တစ္ေန႔မပ်က္ဘူးလုိ႔ မေျပာႏုိင္”တဲ့အခ်က္ကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး ကုိယ့္ရဲ႕လုပ္ရပ္တုိင္းမွာ အျပစ္မပါေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ “ငါလည္းတစ္ေန႔”ဆုိတာေလးကုိ မေမ့ၾကဖုိ႔လုိေၾကာင္း စသျဖင့္ ေျပာလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘဝမွာ သူမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ဆင္ျခင္ၾကည့္တဲ့ အေနနဲ႔ ေအာင္ျမင္ေနသူေတြကုိ ေတြ႕တဲ့အခါ “ငါလည္းတစ္ေန႔…”၊ မထင္မွတ္တာေတြ ျဖစ္သြားတဲ့သူေတြကုိ ေတြ႕တဲအခါ “ငါလည္းတစ္ေန႔…” ဆုိတဲ့ အသိတရားေလးနဲ႔ အားေပးဖုိ႔ လုိအပ္တဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားေပး၊ ေျဖဆည္ဖုိ႔လုိအပ္တဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေျဖဆည္၊ သံေဝဂယူဖုိ႔ လုိအပ္တဲ့အခါ သံေဝဂယူရင္း အဲဒီတစ္ေန႔ေတြ ေရာက္မလာခင္ လက္ရွိအခ်ိန္ကုိ အေကာင္းဆုံး ဖန္တီးတည္ေဆာက္ၾကမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပးစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

အလုိမက် ျဖစ္ၾကရာဝယ္

ဘုန္းဘုန္းအပါအ၀င္ သတၱ၀ါေတြဟာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ အလုိမက် ျဖစ္ေနတတ္ၾကသလုိ ျဖစ္လည္းျဖစ္ဖူးၾကပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္လည္း အလုိျပည့္တယ္ဆုိတာ မရွိႏုိင္ပါဘူး။ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အလုိမက် ျဖစ္ေနၾကမွာပါ။ ခုလည္းျဖစ္ေနၾကသလုိ ေနာင္လည္း ျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အလုိမက် ျဖစ္တဲ့အခါ ရွိၾကသလုိ သူမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး အလုိမက် ျဖစ္ေနတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ရွိတဲ့ အရာေတြအေပၚမွာ အလုိမက် ျဖစ္တတ္သလုိ သူ႔ရွိတဲ့ အရာေတြေၾကာင့္လည္း အလုိမက် ျဖစ္တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ေၾကာင့္ အလုိမက်တဲ့အခါ ရွိတတ္သလုိ သူ႔ေၾကာင့္အလုိမက်တဲ့ အခါလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ခႏၶာ၀န္လက္စသိမ္းၿပီး ဒုကၡမၿငိမ္းေသးသမွ် အလုိမက်မႈေတြက ရွိေနၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္နာမ္အစုကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသမွ် ဒီ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ခုေၾကာင့္ အပူစုေတြနဲ႔အတူ အလုိမက်မႈေတြက မျပတ္ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေနရတဲ့အခုိက္မွာ ဒီအလုိမက်မႈေတြ အခုိက္အတန္႔ျဖစ္ျဖစ္ သက္သာဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံး ကုစားဖုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားရေတာ့မွာပါ။ အလုိမက်တဲ့အခါ ေျဖဆည္ႏုိင္ဖုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔တေတြဟာ ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ခံးစားခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး အလုိဆုိးေတြပဲ ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေယာက္တည္း ေနရင္းေတာင္ အလုိလုိ အလုိမက် ျဖစ္ေနတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲဆုိေတာ့ အေျဖက တိတိက်က် မရွိျပန္ပါဘူး။ အလုိမက် ျဖစ္တတ္တာေတာ့ အေသးအဖဲြေလးက အစပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ျမင္ရတဲ့ အဆင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရသလုိ တစ္ခါတစ္ေလ ၾကားရတဲ့ အသံေၾကာင့္ ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း အနံ႔ေၾကာင့္၊ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ အရသာေၾကာင့္၊ ၿပီးေတာ့ အေတြ႕အထိစတာေတြေၾကာင့္ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ကုိ အလုိမက် ျဖစ္ေနရတာပါ။ ကုိယ့္ရဲ႕ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔ စတာေတြေၾကာင့္ အလုိမက် ျဖစ္ရသလုိ သူမ်ားရဲ႕ အဆင္း၊ အသံ စတာေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ ဘုရားစကားေတာ္ အတုိင္းဆုိရင္ ခႏၶာအစုေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စဲြလန္းတတ္တဲ့ ဥပါဒါနကၡႏၶာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶက အနတၱလကၡဏသုတ္မွာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးကုိ အလုိမက် ျဖစ္တတ္တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဟာေတာ္မူထားပါတယ္။ အလုိမက်ျဖစ္ေနျခင္းဟာ အရာရာ အနတၱျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာကုိ ေမ့ေနၿပီး အတၱလုိ႔ ထင္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဆုိတာကုိ ဒီသုတ္ေတာ္မွာ ျပေတာ္မူထားပါတယ္။ အရာရာဟာ အလုိရွိတဲ့အတုိင္းသာ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ အနတၱဆုိတာ မရွိဘဲ အတၱပဲ ရွိေနတတ္ေပမယ့္ အမွန္တကယ္ အတၱဆုိတာ မရွိေၾကာင္းကုိ ဒီသုတ္ေတာ္က ထင္ရွားေစပါတယ္။ ဘုရားရွင္က “ရဟန္းတုိ႔ ႐ုပ္သည္ အတၱမဟုတ္၊ ရဟန္းတုိ႔ ဤ႐ုပ္သည္ အတၱျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ႐ုပ္သည္ နာက်င္ျခင္းငွါ မျဖစ္ရာ၊ ငါ၏ ႐ုပ္သည္ ဤသုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ငါ၏႐ုပ္သည္ ဤသုိ႔ မျဖစ္ေစလင့္ဟူ၍လည္း ႐ုပ္၌စီရင္၍ ရရာ၏။ ရဟန္းတုိ႔ ႐ုပ္သည္ အတၱမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ နာက်င္ျခင္းျဖစ္၏၊ ငါ၏႐ုပ္သည္ ဤသုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ငါ၏႐ုပ္သည္ ဤသုိ႔မျဖစ္ေစလင့္ဟူ၍လည္း ႐ုပ္၌စီရင္၍ မရအပ္..” စသည္ျဖင့္ ႐ုပ္သည္အတၱမဟုတ္ အနတၱျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ခံစားျခင္းေ၀ဒနာ၊ မွတ္သိျခင္း သညာ၊ ျပဳျပင္စီရင္ျခင္း သခၤါရ၊ သိစိတ္ျဖစ္ျခင္း ၀ိညာဏ္တုိ႔သည္လည္း အလားတူပင္ အတၱမဟုတ္၊ အနတၱျဖစ္ေၾကာင္း၊ အနတၱျဖစ္သျဖင့္လည္း မၿမဲျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မၿမဲဆင္းရဲၿပီး ေဖာက္ျပန္ျခင္း သေဘာရွိသျဖင့္ ထုိ႐ုပ္ေ၀ဒနာ စသည္တုိ႔၌ ငါ၊ ငါ့ဥစၥာ၊ င့ါအတၱဟု ႐ႈျမင္ရန္ မသင့္ေၾကာင္း ထုိအရာမ်ားအား ငါမဟုတ္၊ ငါ့ဥစၥာမဟုတ္၊ ငါ့အတၱမဟုတ္ဟု ဟုတ္တုိင္းမွန္စြာ ပညာျဖင့္ သိျမင္ႏုိင္မွသာ ႐ုပ္၌လည္း ၿငီးေငြ႕လာ၊ ေ၀ဒနာစသည္တုိ႔၌လည္း ၿငီးေငြ႕လာကာ ကိေလသာကင္း၍ မဂ္ကိစၥၿပီးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း…” စသျဖင့္ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဒီေဟာၾကားခ်က္မ်ားကုိ ၾကည့္ရင္ အလုိမက်တာေတြအတြက္ ေျဖဆည္ရာ ရေစမွာ အမွန္ပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ျဖစ္တတ္တဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕အလုိမက်မႈေတြကုိ “အရာရာဟာ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္လုိ႔ရတဲ့ အတၱမဟုတ္ သူျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ေနတဲ့ အနတၱသေဘာပဲ”ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ ေျဖၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အထုိက္အေလ်ာက္ ေျဖဆည္ရာရမွာပါ။ မွန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလည္း ဒီလုိ ဘာမဟုတ္တဲ့ အလုိမက်မႈေတြနဲ႔ စိတ္ဒုကၡျဖစ္ခဲ့ၾကတာ မနည္းလွပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းအပါအ၀င္ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် အလုိမက်မႈေတြေၾကာင့္ ပင္ပန္းမႈေတြ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ အဆင္မေျမမႈေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ခဲ့ၾက၊ ေတြ႕ခဲ့ၾက၊ ခံစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတစ္ပါးကုိ အမွီျပဳၿပီး ျဖစ္ၾကရတဲ့ အလုိမက်မႈေတြေၾကာင့္ ခံစားရတဲ့ ဒုကၡေတြကလည္း မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ကုိ မ်ားခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေျဖဆည္တတ္မယ္ဆုိရင္ ငါ၊ ငါ့ဟာဆုိတာ အမွန္မရွိေပမယ့္ အမွန္လုိ႔ထင္ေနတတ္တဲ့ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် မျဖစ္တဲ့ဟာကုိ ကုိယ္နဲ႔ဘာမွ မပတ္သက္တဲ့ သူမ်ားေတြကုိ ကုိယ့္အလုိက် ျဖစ္ေစဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိလုပ္ ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲေပါ့။ တစ္ေန႔ကပဲ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ ျဖစ္လုိက္ပါေသးတယ္။ ဒကာေလးတစ္ေယာက္ ေ၀ယ်ာ၀စၥလာလုပ္ရင္း အလဲြေလးလုပ္မိလုိ႔ စိတ္ထဲမွာ အလုိမက် ျဖစ္ခဲ့မိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အခ်ိန္မီပဲ “ငါ့နဲ႔ ဘာမွေသြးမေတာ္ သားမစပ္ဘဲ ဘုရားသားေတာ္ တစ္ပါးအေနနဲ႔ ၾကည္ညိဳလုိ႔ လာၿပီးကုသုိလ္ယူတာကုိ ငါက ဘာျဖစ္လုိ႔ အလုိမက် ျဖစ္ေနရတာလဲ၊ သူ႔ေနရာမွာ ငါသာဆုိရင္ ဒီလုိပဲ ျဖစ္မိမွာပဲ၊ ငါ့ကုိယ္ငါေတာင္ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ေနတာ သူတစ္ပါးကုိ ငါ့စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ…” စသျဖင့္ စိတ္ကုိေျဖႏုိင္၊ အတြင္းမွာျဖစ္ေနတဲ့ အလုိမက်မႈကုိ အျပင္မထြက္ေအာင္ ထိန္းလုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းလုိပဲ အားလုံးလည္း ျဖစ္ဖူးၾကမွာပါ။ အလုိမက်မႈေတြကုိလည္း ေျဖဖူးၾကမွာပါ။ ေျဖလည္း ေျဖၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ အလုိမက်တာေတြဟာ အမွန္မျမင္မိပဲ အတၱဆန္တဲ့ ငါစဲြေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အနတၱဆုိတာကုိ ေမ့ေနၿပီး အတၱလုိ႔ ထင္ေနၾကတာေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ အမိန္႔ရွိသလုိ္ ငါ့႐ုပ္င့ါခႏၶာ ငါ့စိတ္ဆုိရင္ ငါျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေစရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ငါ့ျဖစ္ေစခ်င္သလုိ မျဖစ္ဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သတိမျပဳမိၾကေတာ့ ဆရာသမားေတြကေရာ၊ မိဘေတြကပါ ၿပီးေတာ့ ရာထူးႀကီးတဲ့သူေတြ၊ ပညာတတ္တဲ့သူေတြ၊ အသက္အရြယ္ ဂုဏ္ပကာသန ႀကီးတဲ့သူေတြပါမက်န္ အားလုံးက ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် မေတြ႕တဲ့အခါ၊ ကုိယ့္အလုိမက်တဲ့အခါ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိၿပီး တစ္ဘက္သားကုိ ဒုကၡျဖစ္ေစတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ျခားသူေတြကုိ ဒုကၡျဖစ္ေစ႐ုံတင္မဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း ဒုကၡျဖစ္ေစပါေတာ့တယ္။ တစ္ဘက္သူ ဘယ္လုိျဖစ္တယ္ဆုိတာ အသာထား ကုိယ္ကုိယ္ကုိေတာ့ ဒီလုိအလုိမက်၊ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္လုိက္ရတဲ့အတြက္ စိတ္ဒုကၡျဖစ္ေစခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အရင္းစစ္ေတာ့ အနတၱဆုိတာေမ့ၿပီး အတၱလုိ႔ ထင္မိကာ အလုိမက် ျဖစ္ခဲ့မိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အလုိမက် ျဖစ္တဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္ျပန္ဆန္းစစ္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေရာ ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် ကုိယ့္အလုိက် ျဖစ္ရဲ႕လားဆုိတာ သတိျပဳမိၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း အလုိမက် ျဖစ္မိတယ္ဆုိတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ အလုိမက် ျဖစ္တယ္ဆုိတာ အလုိရွိေနၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုိရွိေနတဲ့အတြက္ ကုိယ္လုိတဲ့အတုိင္း မျဖစ္ေတာ့ အလုိလုိ အားမရျဖစ္ကာ မလုိခ်င္တာရၿပီး အလုိမက် ျဖစ္ကုန္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လုိေနသမွ် အလုိမက် ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ လုိခ်င္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားေလေလ အလုိမက်တာေတြ မ်ားေလေလပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္လုိ႔မရတဲ့ ေလာကမွာ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ မၿမဲျခင္းသေဘာ မရွိေတာ့ဘဲ ၿမဲျခင္းသေဘာပဲ ရွိေနမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေလာကႀကီးဟာ ၿမဲတာတစ္ခုမွ မရွိဘဲ မၿမဲတာေတြပဲ ရွိေနေလေတာ့ အတၱမဟုတ္၊ အနတၱဆုိတာ အထင္အရွား ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါကုိ မသိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္မႈလုိခ်င္မႈေတြနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္လုိခ်င္ေနၾကလုိ႔လည္း သတၱ၀ါေတြဟာ လုိတာမရဘဲ အလုိမက် ျဖစ္ကုန္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “အလုိက်ခ်င္ရင္ မလုိၾကနဲ႔”လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ မလုိခ်င္ရင္ အလုိမက်ျဖစ္တယ္ ဆုိတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ မလုိခ်င္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အလုိေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါဆုိရင္ အလုိမရွိတဲ့အတြက္ လုိခ်င္လုိ႔ ေတာင့္တၿပီး ေတာင့္တတုိင္း မရတဲ့အခါ ျဖစ္တတ္တဲ့ အလုိမက်မႈဆုိတာလည္း မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အကယ္၍ ပုထုဇဥ္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လုိခ်င္မႈကုိေတာ့ ထင္သလုိ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းလုိ႔ မရေသးဘူးဆုိရင္လည္း အလုိမက်မႈေတြနည္းေအာင္၊ အလုိမက်မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ စိတ္ေသာက ခံစားမႈေတြ သက္သာေအာင္ ေျဖႏုိင္ဖုိ႔၊ ေျဖတတ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ ဒီလုိ ေျဖတတ္ဖုိ႔အတြက္ ဘုရားရွင္ အမိန္႔ရွိသလုိ အရာရာဟာ ငါမဟုတ္၊ အတၱမဟုတ္ဘဲ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္လုိ႔မရတဲ့ အနတၱပဲဆုိတာ နားလည္သေဘာေပါက္လုိ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္လုိ႔မရ၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အလုိမက် ျဖစ္ေနတာ သူမ်ားကုိအမွီျပဳၿပီး ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် ကုိယ့္အလုိက် ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ဘူးဆုိတဲ့ အသိတရားနဲ႔ ေျဖဆည္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ လုိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာမွာ သိေစခ်င္တာက အလုိမက်မႈေတြ ျဖစ္တဲ့အခါ ကုိယ္နဲ႔ ခ်ိန္ထုိးၿပီး ေျဖႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပါ။ အနတၱလကၡဏသုတ္မွာ ျမတ္ဗုဒၶေဟာေတာ္မူတဲ့ အရာရာဟာ အတၱမဟုတ္၊ အနတၱဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ ဆင္ျခင္ၿပီး မၿမဲတဲ့ သေဘာ၊ အစုိးမရတဲ့ သေဘာကုိ မျပတ္ေအာက္ေမ့ကာ အလုိမက်မႈေတြကုိ ေျဖၾကည့္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္မရွိ ပညတ္ေ၀ါဟာရမ်ားနဲ႔ ေျဖဆည္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္လည္း အလုိမက် ျဖစ္တဲ့အခါ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ကုိယ့္ကုိ အလုိမက် ျဖစ္ေနတာ သူတစ္ပါးကုိ ကုိယ္နဲ႔ထပ္တူျဖစ္ဖုိ႔၊ ကုိယ့္အလုိက် ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ေျဖၾကည့္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေျဖႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အလုိမက်မႈေတြ ျဖစ္တုိင္းျဖစ္တုိင္း အရင္ဆုံးခံစားရတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ စိတ္ဒုကၡေတြ ေလ်ာ့နည္းသြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ အႀကံျပဳခ်င္တာက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္နဲ႔ခ်ိန္ထုိး၊ ကုိယ္နဲ႔ကုိယ္ခ်င္းစာၿပီး မၾကာမၾကာျဖစ္တတ္တဲ့ အလုိမက်တတ္တာေတြကုိ ေျဖၾကည့္ၾကပါလုိ႔ အႀကံျပဳခ်င္ပါတယ္။ အားလုံး အလုိမက်မႈေတြ နည္းႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

တရားနဲ႔ေျဖၾကည့္ျခင္း

ျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒုကၡေတြ႕တဲ့အခါ၊ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ား၊ စိတ္ေသာကေတြမ်ား ေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ “တရားနဲ႔သာေျဖပါ”ဆုိတဲ့ အားေပးစကားကုိ မၾကာမၾကာ ေျပာျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူတုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဘဝခရီးမွာ အဆုိးဆုံးနဲ႔ ႀကံေတြ႕တဲ့အခါ၊ ကုိယ့္ကုိစြန္႔ခြါၿပီး ဘဝခရီးကုိ အရင္သြားႏွင့္တဲ့အခါ၊ ဘယ္လုိမွ ေျဖဆည္လုိ႔ မရတဲ့ အဆုိးဆုံး ကိစၥေတြ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာ “တရားနဲ႔ေျဖပါ”ဆုိတဲ့ ဒီစကားကုိ ေျပာျဖစ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခက္တာက သူမ်ားအတြက္မုိ႔သာ ဒီစကားကုိ ေျပာလုိက္ၾကရေပမယ့္ တစ္ခါတေလ ေျပာတဲ့သူေတြ ကုိယ္တုိင္လည္း ဒုကၡကုိယ္စီေလးေတြ ရွိေနတတ္ၾကတယ္ ဆုိတာကုိေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ကလဲြၿပီး ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္တဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ဒီစာကုိ ေရးေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္လည္း ဒုကၡဆုိတာ ရွိေနၿမဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ယွဥ္ရင္ သူတုိ႔ဒုကၡေတြက ပုိေနလုိ႔သာ ကုိယ့္ဒုကၡအေၾကာင္း မေျပာျဖစ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔က်ေတာ့ ဘုရားေက်းဇူး၊ တရားေက်းဇူး၊ သံဃာေက်းနဲ႔ စာေပေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ ဒုကၡေလးေတြႀကဳံတုိင္း ဘုရားအား၊ တရားအား၊ သံဃာအားကုိ အရင္းတည္ကာ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ သူေတာ္ေကာင္းစကားေတြနဲ႔ ေျဖဆည္နည္းေလးေတြ သိေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒုကၡရွိေပမယ့္ ဓမၼအသိနဲ႔ ဒုကၡမရွိသလုိ ေနထုိင္ႏုိင္ၾကတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိဒုကၡမ်ိဳးပဲရွိရွိ အမွန္တကယ္ ေျဖဆည္ၾကည့္သင့္တာက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဓမၼအသိနဲ႔ အေၾကအလည္ ညႇိၾကည့္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဓမၼဆုိတဲ့ တရားဟာ အဓမၼဆုိတဲ့ မတရားတာေတြကုိ တရားေစႏုိင္လုိ႔၊ ဓမၼဆုိတဲ့အလင္းဟာ အဓမၼဆုိတဲ့ အေမွာင္ေတြကုိ လင္းေျပာင္ေစလုိ႔၊ ဓမၼဆုိတဲ့ ခ်မ္းသာဟာ ဒုကၡဆုိတဲ့ ဆင္းရဲေတြကုိ သုခေလးေတြအျဖစ္ ထြန္းေျပာင္ေစလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားဆုိတဲ့ စကားကုိက အမွားေတြကုိ ခြါထားႏုိင္တဲ့ အားေတြကုိ ပါေစႏုိင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဘဝမွာ တရားနဲ႔သာ ေျဖတတ္ၾကမယ္ဆုိရင္ အမွားေတြလည္းကြာၿပီး ဒုကၡေတြကုိပါ ခြါေစႏုိင္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားအသိနဲ႔ အမွားေတြၾကည့္ၿပီး မမွားေအာင္ ညႇိေစႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားရွိထားရင္ အမ်ားေတြသိထားတဲ့ အသိေတြထက္ အစစအရာရာ အသိသာၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ပါ ျပန္သိလာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သိလာရင္ သတၱဝါေတြဟာ ဘဝမွာ ျဖစ္ေပၚလာေနတဲ့ ဒုကၡေတြအေပၚမွာလည္း အမွန္သိလာၿပီး “ဒါဟာ ဒီလုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီလုိအက်ိဳးျဖစ္တာ၊ ဒါရွိေနလုိ႔ ဒါရွိေနတာ” စသျဖင့္ အေၾကာင္းအက်ိဳးကုိ ဆင္ျခင္ကာ ဘဝကုိ ဓမၼနဲ႔ညႇိရင္း ေျဖၾကည့္သြားတတ္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ သတၱဝါမွန္သမွ် ေမြးဖြားလာတာကုိက ဒုကၡအစုတစ္ခုအျဖစ္ ရွိေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမြးၿပီးေနာက္မွာလည္း ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ခႏၶာဝန္ဒုကၡေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနရၿပီး ဘဝအဆုံး သံသရာခရီး တစ္ခုလုံးမွာလည္း ဒုကၡဆုိတာ ရွိေနၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုကၡဆုိတဲ့ စကားလုံးနဲ႔ သတၱဝါအားလုံးဟာ ယဥ္ပါးေနၾကၿပီး ျဖစ္ၾကေပမယ့္ တကယ္ဆင္းရဲေတြ ႀကဳံေတြ႕လာတဲ့အခါ၊ ေသာကေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္လာၾကတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ မခံစားႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္တတ္ၾကတာလည္း တရားအသိ မရွိၾကေသးတဲ့ သူေတြအတြက္ အမွန္ေတြပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ သိပ္ၿပီးဒုကၡၾကီးေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕တဲ့အခါ တရားအသိ ရွိထားတဲ့သူေတြေတာင္မွ တုန္လႈပ္တတ္ၾကေသးတာဆုိေတာ့ တရားအသိ ဘာမွမရွိေသးတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ေျဖဆည္မရေအာင္ ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာ သဘာဝပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သဘာဝဟာ သဘာဝပဲ ျဖစ္ေပမယ့္ အားလုံးဟာ ထာဝရမၿမဲတဲ့ အျဖစ္ေတြပဲ ဆုိတာကုိေတာ့ သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး ဘဝမွာဒုကၡေတြနဲ႔ ႀကဳံတဲ့အခါမွာ ဘဝထဲမွာ ဓမၼေလးေတြ တဲြထားႏုိင္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘဝထဲမွာ ဓမၼတဲြႏုိင္ဖုိ႔အတြက္လည္း တရားေတာ္ေလးေတြကုိ ဖတ္တတ္တဲ့အက်င့္၊ နာတတ္တဲ့အက်င့္၊ နာၿပီးသုံးသပ္ ဆင္ျခင္တတ္တဲ့အက်င့္၊ သိရွိလာတဲ့အသိကုိ ဘဝမွာ လက္ေတြ႕ အသုံးခ်တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြ လုပ္ေပးဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ အဲဒီလုိအခါမ်ိဳးမွာ တရားနဲ႔ေတာ့ ေျဖခ်င္ပါတယ္ ဘယ္လုိေျဖရမွန္းမသိ၊ တရားနဲ႔ေတာ့ ျပင္ဆင္ျခင္ပါတယ္ ဘယ္လုိျပင္ဆင္ရမွန္းမသိ မျဖစ္ရေလေအာင္ တရားေလးေတြ အေပၚစိတ္ဝင္တစား ရွိတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြလည္း လုပ္ၾကည့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တရားဆုိတဲ့ သေဘာကလည္း အရသာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္တဲ့အျပင္ အရသာအားလုံးမွာ တရားအရသာဟာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္တဲ့အတြက္ တရားေတာ္အေပၚမွာ စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ဖတ္႐ႈနာယူ မွတ္သားၾကမယ္ဆုိရင္ တရားေတြကုိ နာယူမွတ္သားခ်င္တဲ့ စိတ္ေလးေတြ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ တျဖည္းျဖည္း တုိးပြားလာတတ္ပါတယ္။ စိတ္ဆုိတဲ့ သေဘာက မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာဆုိ မတုိက္တြန္းရပဲ လုပ္တတ္ေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြမွာေတာ့ သီးသန္႔ကုိအားယူၿပီး လုပ္ၾကည့္မွ ရတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ တရားနာတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးကုိလည္း သီးသန္႔အေနနဲ႔ လုပ္ၾကည့္သင့္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိအေလ့အက်င့္ေလးေတြဟာ လုပ္ပါမ်ားလာရင္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ တရားအသိေလးေတြ တျဖည္းျဖည္း တုိးပြားလာၿပီး ဘဝမွာ အခက္အခဲေတြ ႀကဳံတဲ့အခါ၊ ဒုကၡေလးေတြ ႀကဳံတဲ့အခါ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ အလုိလုိပဲ တရားနဲ႔ ေျဖတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြ ရလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားမ်ားမ်ား နာယူထားေလေလ၊ တရားအသိမ်ားမ်ား ရွိထားေလေလ အဲဒိအသိေတြက ကုိယ့္ဘဝမွာ ႀကဳံလာရမယ့္ ဆင္းရဲေတြ၊ ႀကဳံလာရမယ့္ ေလာကဓံေတြကုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ေျဖဆည္မႈေတြ ေပးေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။



ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ေတြဟာ သတၱဝါတုိင္း ႀကဳံေတြ႕ရတတ္တဲ့ ကုိယ္ဆင္းရဲျခင္း ကာယိကဒုကၡ၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ေစတသိကဒုကၡေတြကုိ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္၊ ဒီဒုကၡေတြ ထာဝရ ေပၚမလာေတာ့ေအာင္ လမ္းညႊန္ေပးထားတဲ့ တရားေတာ္ေတြပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကဳံေတြ႕ၾကတဲ့အခါ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေရေအး အၿမိဳက္ေဆးကုိပဲ ေသာက္သုံးၿပီး ေျဖဆည္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေစတသိကဒုကၡဆုိတဲ့ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕တဲ့အခါမွာ စိတ္အညစ္အေၾကး စိတ္နဲ႔ေဆးတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြနဲ႔ ကုိယ့္စိတ္ကုိျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး ကုိယ့္မွာအကုသုိလ္ ျဖစ္ေစမယ့္အရာေတြဆုိရင္ အျမန္ဆုံးထုတ္ႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစား၊ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစမယ့္ အရာေတြဆုိရင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ တုိးပြားေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း တရားေရေအး အၿမိဳက္ေဆးကုိ တုိက္ေကၽြးၾကည့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကာယိကဒုကၡဆုိတဲ့ ကုိယ္ဆင္းရဲျခင္းကေတာ့ ႐ုပ္တရားရလာရင္ ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္မႈဆုိတာလည္း ရွိေနမွာျဖစ္ၿပီး ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းဟာ ႐ုပ္ဆင္းရဲျခင္းပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီ႐ုပ္ေဝဒနာအေပၚ ခံစားခ်က္ကုိ ႐ႈျမင္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြနဲ႔ ေျဖဆည္ႏုိင္ရင္ နာေနတာကတျခား၊ နာေနတာကုိ သိေနတာကတျခား စသျဖင့္ ႐ုပ္နာမ္သေဘာကုိ သီးသန္႔ျမင္ၿပီး သူ႔အလုိလုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိကာ ေျဖဆည္လာႏုိင္ၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြ ျဖစ္တဲ့အခါ တရားနဲ႔ ေျဖဆည္ၾကည့္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘဝမွာ တရားနဲ႔ ေျဖတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြနဲ႔ ေနထုိင္တတ္ဖုိ႔ဆုိတာ သီးသန္႔ဟန္ေဆာင္ၿပီး တရားအလုပ္ လုပ္ေနရမယ့္ သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ တရားအသိ မ်ားမ်ားရွိေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဆင္ျခင္တတ္တဲ့ အက်င့္၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျမင္တတ္တဲ့ အက်င့္၊ ကုိယ္ကုိယ္ကုိ ျပင္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြ ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ႏုိင္ရင္ကုိပဲ ဘဝမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တရားနဲ႔ ေျဖတတ္သြားေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မေမ့မေလ်ာ့တဲ့ သတိနဲ႔ တရားအသိ မ်ားမ်ားရွိထားတဲ့ ဘုရားတပည့္ တစ္ေယာက္ဟာ ဘဝမွာ ဘယ္လုိ ဒုကၡမ်ိဳးပဲလာလာ အဲဒီဒုကၡေတြကုိ ဘုရားစကားေတာ္နဲ႔ ေျဖဆည္သြားတတ္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားအသိရွိၿပီး အဲဒီအသိေနာက္ကုိ အက်င့္လုိက္ထားတဲ့သူဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ ေျဖဆည္သြားတတ္သလုိ သူတပါးအေပၚမွာလည္း အကုသုိလ္ အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ ေျဖၾကည့္ေပးသြားေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေလာက ႏုိင္ငံျခားမွာေရာက္ေနတဲ့ အသိဒကာတစ္ေယာက္က ေလွ်ာက္ဖူးပါတယ္။ “အရွင္ဘုရား အခုတေလာ တပည့္ေတာ္ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲလာတာကုိ သတိျပဳမိလာပါတယ္ဘုရား၊ တရားစာေတြဖတ္၊ တရားေတြနာ၊ ေမတၱာမ်ားမ်ားပြား၊ တရားေလးေတြ ထုိင္လာတတ္တဲ့ တပည့္ေတာ္အေနနဲ႔ အခုေနာက္ပုိင္းမွာ တပည့္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေကာင္းအဆုိး၊ အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ ေလာကဓံေတြကုိ ခံႏုိင္ရည္ ရွိလာတာကုိ လက္ေတြ႕သိလာရပါတယ္ဘုရား၊ တရားအလုပ္ကုိ မလုပ္ျဖစ္ခင္တုန္းကဆုိရင္ တပည့္ေတာ္မွာ ထစ္ကနဲဆုိ ေဒါသျဖစ္လုိက္၊ ထစ္ကနဲဆုိ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိလုိက္၊ ဘာေလးျဖစ္ျဖစ္ လုိက္ခံစားလုိက္နဲ႔ ခဏခဏ ဒုကၡျဖစ္တတ္ေပမယ့္ အခုဆုိရင္ ဒီအတုိက္အခုိက္ေတြ၊ ဒီေလာကဓံေတြ ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ သိေနတာေတာင္ တုန္လႈပ္မႈ မရွိေတာ့တာကုိ သတိ ထားမိလာပါတယ္ဘုရား၊ တစ္ေလာကေတာင္ အလုပ္ရွင္က အလုပ္ျဖဳတ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုိေတာ့ အဲဒါကုိ သိသိနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မခံစားမိဘဲ တရားသေဘာနဲ႔ ေျဖဆည္သြားတတ္တာကုိ တပည့္ေတာ္ ေက်နပ္ေနမိပါတယ္ဘုရား” စသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ တရားနဲ႔ ေျဖလာတတ္တဲ့ လက္ေတြ႕ဘဝ အေျခအေနကုိ ေျပာဆုိေလွ်ာက္ထားဖူးပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တရားေတာ္ကေပးတဲ့ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ေျဖဆည္ရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားကုိေစာင့္တဲ့သူကုိ တရားက ျပန္ေစာင့္တယ္ဆုိသလုိပဲ တရားအသိနဲ႔ေန၊ တရားအလုပ္နဲ႔ ေနတဲ့သူေတြကုိ တရားက အေကာင္းဆုံး ျပန္လည္ေစာင့္ေရွာက္မႈကုိေပးရင္း အေကာင္းဆုံး ေျဖဆည္ရာကုိလည္း ေပးေနတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘဝမွာ အခက္အခဲေတြကုိ သီးသန္႔ေျဖဆည္ဖုိ႔ တရားအလုပ္ကုိ လုပ္တာမဟုတ္ေပမယ့္ တရားအလုပ္ကုိ လုပ္လာတဲ့သူေတြကုိ တရားက အေကာင္းဆုံး ေျဖဆည္မႈကုိ ေပးေနမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက သတၱဝါတုိင္း သတၱဝါတုိင္းဟာ ဘဝမွာ အေကာင္းအဆုိး ေလာကဓံေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ရတတ္ၿပီး ဒုကၡေပါင္းစုံကုိလည္း ခံစားရတတ္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီေလာကဓံေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕တဲ့အခါ မတုန္မလႈပ္ ခံႏုိင္ရည္ရွိဖုိ႔နဲ႔ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ ေနထုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံး ေျဖဆည္ရာဆုိတာ တရားကလဲြၿပီး တျခားဘာမွ မရွိေၾကာင္း၊ တရားနဲ႔ ေျဖဆည္ျခင္းကသာ အေကာင္းဆုံး ေျဖဆည္ရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီလုိ တရားနဲ႔ေျဖတတ္ဖုိ႔အတြက္ တရားအသိလည္း ရွိဖုိ႔လုိေၾကာင္း၊ တရားအသိ ရွိဖုိ႔အတြက္ တရားစာဖတ္ျခင္း၊ တရားနာျခင္း၊ တရားအလုပ္လုပ္ျခင္းတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီလုိ တရားအလုပ္ကုိ လုပ္ထားႏုိင္သူေတြဆုိရင္ ဘဝမွာ ဘယ္လုိဆင္းရဲ ဒုကၡမ်ိဳးပဲလာလာ ကုိယ့္ကုိယ္ကို တရားနဲ႔ ေျဖဆည္ႏုိင္သြားမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘဝမွာ အက်မနာဘဲ အလွျဖာလုိသူမ်ား အေနနဲ႔ တရားအသိ မ်ားမ်ားရွိေစဖုိ႔ တရားအလုပ္မ်ားမ်ား လုပ္ရင္း တရားကေပးတဲ့ အသိေတြနဲ႔ ႀကဳံလာသမွ် ဒုကၡေတြကုိ တရားနဲ႔ေျဖကာ ဘဝထဲမွာ ဓမၼတဲြႏုိင္ေအာင္ တရားစာဖတ္ျခင္း၊ တရားနာျခင္း၊ တရားေဆြးေႏြးျခင္း၊ တရားထုိင္ျခင္း စတဲ့အလုပ္ေတြကုိ အရြယ္မေရြး စြမ္းႏုိင္သမွ် ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းရင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တရားနဲ႔သာ ေျဖၾကည့္ၾကပါစုိ႔လုိ႔ အသိေပးစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ေစတနာႏွင့္ ကံ

“လက္၌ အနာမရွိလွ်င္ လက္ျဖင့္ အဆိပ္ကုိ ကုိင္ေဆာင္ႏုိင္၏။
အဆိပ္သည္ အနာမရွိေသာ လက္သုိ႔ အစဥ္မလုိက္၊
ေစတနာ မရွိဘဲ ျပဳေသာသူအား မေကာင္းမႈကံမည္သည္ မရွိ”

(ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား)

“ရဟန္းတုိ႔ ေစတနာကုိ ကံဟု ငါဘုရား ေဟာေတာ္မူ၏ (ေစတနာဟံ ဘိကၡေဝ ကမၼံ ဝဒါမိ)” ဟူေသာ ဘုရားစကားရွိ၏။ ကံကံဟူ၍ အမ်ားေျပာေနၾကရာတြင္ ကံဟူသည္ အျခားမဟုတ္။ အလုပ္ကုိသာ ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ အလုပ္ဟူသည္မွာလည္း ေစတနာကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ေစတနာပါသည့္ အလုပ္သည္ ကံေျမာက္ၿပီး ေစတနာမပါသည့္ အလုပ္သည္ ကံမေျမာက္ေပ။ ကံေျမာက္လွ်င္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈလည္း ရွိမည္ျဖစ္ၿပီး ကံမေျမာက္လွ်င္ကား အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈလည္း ရွိလာမည္ မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည့္ အလုပ္ျဖစ္ေစ ေစတနာပါပါျဖင့္ လုပ္သည့္အလုပ္သည္သာ ေကာင္းကံ၊ မေကာင္းကံမ်ား ျဖစ္တတ္သျဖင့္ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ ေစတနာကုိ အေလးထားၾကရန္ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားတြင္ ေစတနာ မပါမိၾကေစဘဲ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားတြင္ကား ေစတနာထား လုပ္ၾကရန္ အသိစကား ပါးၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

စင္စစ္ သတၱ၀ါမွန္သမွ်သည္ ဘဝေနေရးမ်ားအတြက္ လႈပ္ရွားေနၾကရ၏။ လႈပ္ရွားေနျခင္းသည္ အလုပ္လုပ္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္၏။ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ ကုိယ္ျဖင့္လည္း လုပ္တတ္ၾက၏။ ႏႈတ္ျဖင့္လည္း လုပ္တတ္ၾက၏။ စိတ္ျဖင့္လည္း လုပ္တတ္ၾက၏။ မည္သည့္အမူအရာ မည္သည့္အသြင္ျဖင့္ ျပဳလုပ္သည္ျဖစ္ပါေစ ထုိလုပ္သည့္အလုပ္မ်ားတြင္ ေစတနာက ျခယ္လွယ္ေပးထားတတ္၏။ ထုိေစတနာသည္ အလုပ္လုပ္သူမ်ားအား အၿမဲျခယ္လွယ္ ေနတတ္သျဖင့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ား လုပ္သည့္အခါတြင္လည္း ေစတနာက ေထာက္ပံ့ေပးေနၿပီး မေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ား လုပ္သည့္အခါတြင္လည္း ေစတနာက အားျပဳေပးေနေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ခါတရံ ေကာင္းသည့္အလုပ္ လုပ္ေနေသာ္လည္း မေကာင္းသည့္ေစတနာက လႊမ္းမုိးထားသျဖင့္ လုပ္ရပ္မွန္ေသာ္လည္း အက်ိဳးေပး မမွန္ဘဲ ျဖစ္တတ္သကဲ့သုိ႔ မေကာင္းသည့္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ္လည္း ေကာင္းသည့္ေစတနာက လႊမ္းမိုးထားသည့္အခါ လုပ္ရပ္မွားေသာ္လည္း အက်ိဳးေပးမမွားဘဲ ျဖစ္ေနတတ္၏။ အရင္းစစ္ေသာ္ ျပဳလုပ္သူ၏ ေစတနာေၾကာင့္သာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ကဲြျပားၾကျခင္း ျဖစ္ေပ၏။

ထုိေစတနာ၏ သေဘာတရားသည္ အလုပ္လုပ္သူမ်ား လက္ေတြ႕ခံစား သိရွိႏုိင္သည့္ သေဘာတရားမ်ိဳး ျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းက်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အခါမွသာ အလြန္အေၾကာက္ႀကီးတတ္သည့္ ပုထုဇဥ္သတၱဝါမ်ား အေနျဖင့္ ပုိ၍ထင္လြယ္ျမင္လြယ္သည့္ သေဘာတရားမ်ိဳး ျဖစ္ပါ၏။ မေကာင္းမႈလုပ္သည့္အခါ ေစတနာအား ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ လုပ္မိတတ္သူမ်ားသည္ အက်ိဳးတရား ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါ အႀကီးအက်ယ္ ခံရသည္မ်ား ရွိတတ္၏။ တစ္ခါတရံ မေကာင္းမႈ တစ္ခုခုကုိ လုပ္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေစတနာမပါဘဲ ျပဳလုပ္တတ္သည္မ်ား ရွိတတ္၏။ ထုိအခါ မေကာင္းမႈကံလည္း မရွိ၊ မေကာင္းက်ိဳး မလာသည္မ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ ဤသေဘာသည္ အနာမရွိေသာ လက္ျဖင့္အဆိပ္ကုိ ကုိင္သည့္သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္၏။ အဆိပ္သည္ အနာရွိသည့္လက္ျဖင့္ကုိင္လွ်င္ ကုိင္သူကုိ စပ္ပူျခင္း၊ နာက်င္ျခင္းကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္ေသာ္လည္း အနာမရွိသည့္လက္ျဖင့္ ကုိင္လွ်င္ကား မည္သည့္ခံစားမႈမ်ိဳးမွ မျဖစ္ေပၚေစႏုိင္သကဲ့သုိ႔ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ အလုပ္ကုိ လုပ္ေနရသူပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္သည့္အခါ ေစတနာမပါလွ်င္ မေကာင္းမႈကံ၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈသည္ ျဖစ္ေပၚျခင္း မရွိႏုိင္သည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္၏။

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ လက္ထပ္ေတာ္က ကုကၠဳဋမိတၱ အမည္ရသည့္ မုဆုိးတစ္ဦးရွိ၏။ ထုိမုဆုိးသည္ သားသမင္မ်ားကုိ ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ကာ လွည္းျဖင့္လွည့္လည္ ေရာင္းခ်ရင္း တစ္ခ်ိန္တြင္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့၏။ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕တြင္း လွည့္လည္ေရာင္းခ်ေနသည့္ မုဆုိးကုိ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ရွိ သူေဌးသမီး တစ္ဦးသည္ ျမင္ျမင္ခ်င္းပင္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္မႈကုိျဖစ္ကာ မိဘမ်ားမသိေစဘဲ လုိအပ္သည္ လက္ဝတ္တန္ဆာမ်ား ယူေဆာင္လ်က္ မုဆုိးေနာက္သုိ႔ လုိက္ေလေတာ့၏။ မုဆုိးသည္ သူေဌးသမီးကုိ မလုိက္ရန္ ေျပာေသာ္လည္း သူေဌးသမီးက သူမအေနျဖင့္ မုဆုိးအေပၚ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္မႈ ရွိသူျဖစ္ၿပီး ယခုလုိ မုဆုိးေနာက္ကုိ လုိျခင္းသည္ အရွင္ကေခၚ၍ လုိက္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ မိမိသေဘာျဖင့္သာ လုိက္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ စုိးရိမ္စရာမရွိေၾကာင္း ေျပာဆုိသျဖင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မုဆုိးႀကီးလည္း သေဘာတူ လက္ခံကာ သူေဌးသမီး၏ မိဘမ်ား မသိရာအရပ္တြင္ အတူတကြ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ၾကေလ၏။

မုဆုိးႀကီးသည္ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးသမီးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သား (၇)ေယာက္အထိ ထြန္းကားခဲ့၏။ မုဆုိးႏွင့္ သူေဌးသမီးတုိ႔၏ ဘဝသည္ မုဆုိးလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးသူႏွင့္ မုဆုိးႀကီး ခုိင္းသမွ်ကုိ လုပ္ေပးရသည့္ ဇနီးမယား အျဖစ္ျဖင့္သာ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ေနထုိင္လာခဲ့ၾက၏။ သားမ်ား အရြယ္ေရာက္ၿပီး အိမ္ေထာင္အသီးသီးပင္ က်သြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း မုဆုိးႀကီး၏ မုဆုိးအလုပ္ကား အဆုံးမသတ္ႏုိင္ေသးေပ။ ထုိ႔အတူ ဇနီးျဖစ္သူ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌး သမီး၏ မုဆုိးခုိင္းသမွ် အလုပ္ကုိ လုပ္ေပးေနရျခင္းသည္လည္း အဆုံးမသတ္ႏုိင္ေသးေပ။ မုဆုိးအလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနရေသာ မုဆုိးႀကီးအား တစ္ေန႔တြင္ သားမ်ားႏွင့္အတူ တရားရရန္ အေၾကာင္းျဖစ္လာခဲ့၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေရႊဉာဏ္ေတာ္တြင္လည္း မုဆုိးႏွင့္သားမ်ား၏ တရားရမည့္အေၾကာင္း ထင္ျမင္ေတာ္မူလာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိေန႔တြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ မုဆုိးႀကီးေထာင္ထားသည့္ ေက်ာ့ကြင္း၌ ေျခေတာ္ရာကုိ ခ်ထားလုိက္ၿပီး သားသမင္ မမိေစရန္ ဖန္တီးထားလုိက္၏။ သားသမင္ေထာင္ထားသည့္ ေက်ာ့ကြင္းသုိ႔ ေရာက္ရွိလာသည့္ မုဆုိးႀကီးသည္ မိေနက်ေက်ာ့ကြင္းတြင္ မည္သည့္သားေကာင္မွ် မရွိဘဲ ေျခရာကုိသာ ေတြ႕ရသျဖင့္ ဤေျခရာေၾကာင့္သာ သားသမင္ မမိျခင္းျဖစ္ရမည္ဟု ေတြးျမင္ႀကိမ္းေမာင္းကာ ေျခရာပုိင္ရွင္ကုိ လုိက္ရွာေလ၏။

ထုိသုိ႔ရွာရင္း မနီးမေဝး သစ္ပင္ေအာက္တြင္ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူသည့္ ဘုရားရွင္ကုိ ေတြ႕ျမင္သြားၿပီး ျမတ္ဗုဒၶအား ျမားျဖင့္ခြင္းရန္ ေလးကုိတင္ေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တန္ခုိးေတာ္ေၾကာင့္ အလြယ္တကူ တင္ေနက်ေလးမွာ တင္မရဘဲျဖစ္ေနခဲ့၏။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မည္သုိ႔မွ် တင္မရျဖစ္ေနၿပီး အခ်ိန္သာ ကုန္လာခဲ့၏။ အိမ္တြင္က်န္ေနခဲ့သည့္ ဇနီးႏွင့္ သားမ်ား၊ ေခၽြးမမ်ားသည္ အခ်ိန္တန္ေသာ္လည္း ျပန္မလာေသးသည့္ ဖခင္ေနာက္သုိ႔ လုိက္လာရင္း ဖခင္ႏွင့္ဘုရားရွင္တုိ႔၏ အေျခအေနကုိ သိရွိသြားခဲ့၏။ ထုိအေျခအေနကုိ ျမင္ေတြ႕ရသည့္ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးသမီးသည္ မိဘအိမ္တြင္ ေနစဥ္ကပင္ ေသာတာပန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ဘုရားရွင္အေပၚ အလြန္ၾကည္ညိဳရင္း ရွိသည့္အေလ်ာက္ အဖဘုရားဟု ႏႈတ္ေတာ္မွထုတ္ေဖာ္ကာ ႐ုိေသတုပ္ဝပ္စြာ ရွိခုိးကန္ေတာ့ေလ၏။ မုဆုိးႏွင့္သားသမီးမ်ားသည္ ဘုရားကုိ ဘုရားဟုမသိဘဲ မိခင္၏ အဖဟူသည့္ အသံအရ အမွန္ပင္ သူေဌးသမီး၏ အေဖဟုု ထင္မွတ္ကာ အားလုံး႐ုိေသသမႈျဖင့္ ဦးညြတ္လုိက္ၾက၏။ ထုိအခါမွ ဘုရားရွင္သည္ မုဆုိးႏွင့္သားမ်ား၊ ေခၽြးမမ်ားအား တရားစကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကုိ နာရသျဖင့္ မုဆုိးႏွင့္သားမ်ား၊ ေခၽြးမမ်ားသည္ ေသာတာပတၱိဖုိလ္၌ တည္သြားၾက၏။

မုဆုိးႀကီးႏွင့္ ဇနီးမယားမိသားစု အားလုံး တရားရသြားၿပီးေနာက္ ထုိအေၾကာင္းအရာႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဘုရားတပည့္သား ရဟန္းေတာ္မ်ားၾကားတြင္ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိမႈမ်ား ရွိလာၾက၏။ “မိဘအိမ္တြင္ ရွိစဥ္ကပင္ ေသာတာပန္တည္ၿပီးေသာ အမ်ိဳးသမီးသည္ မုဆုိးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မုဆုိးခုိင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ အသက္ေမြးရမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မုဆုိးႀကီး ေတာလုိက္ရန္အတြက္ ျမားယူခဲ့ဆုိလွ်င္လည္း ယူေပးရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလးယူခဲ့ဆုိလွ်င္လည္း ယူေပးရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဓားလွံလက္နက္ စသည္ယူခဲ့ဆုိလွ်င္လည္း ေဆာင္ယူေပးရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ လုပ္ေဆာင္ေပးရသည့္ ဇနီးမယားသည္လည္း တစ္နည္းအားျဖင့္ သူ႔အသတ္ကုိ သတ္ေနျခင္းပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ေသာတာပန္လည္း ပါဏာတိပါတကံ က်ဴးလြန္ရာ ေရာက္ေနေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိ ေနၾက၏။

ထုိရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ဓမၼသာကစၧာဝုိင္းသုိ႔ ဘုရားရွင္ ေရာက္ေတာ္မူလာသည့္အခါ ျမတ္ဗုဒၶက ထုိအေၾကာင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ “ ခ်စ္သားရဟန္းတုိ႔ ေသာတာပန္မည္သည္ သူ႔အသက္သတ္ျခင္းကုိ မျပဳၾကကုန္၊ ထုိအမ်ိဳးသမီးသည္ကား လင္ေယာက်္ားစကားကုိ လုိက္နာ႐ုံသက္သက္သာ ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းျဖစ္၏၊ ဤေလးျမားလက္နက္ စသည္ကုိယူကာ မုဆုိးႀကီးအေနျဖင့္ သားသမင္စသည္တုိ႔ကုိ သတ္ျဖတ္ပါေစ၊ သားသမင္မ်ားသည္လည္း ဤလက္နက္မ်ားေၾကာင့္ အလြယ္တကူ ေသပါေစစသည့္ စိတ္ေစတနာသည္ ထုိအမ်ိဳးသမီးအား မရွိ၊ လက္ဝါးျပင္၌ အနာမရွိလွ်င္ အဆိပ္ကုိ ကုိင္ယူေသာသူအား အဆိပ္ဒဏ္သည္ မျဖစ္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အကုသုိလ္ ေစတနာ မရွိျခင္းေၾကာင့္ မေကာင္းမႈကုိ မျပဳလုိေသာသူအား ေလးလက္နက္စသည္ကုိ ထုတ္ေပးေနေသာ္လည္း မေကာင္းမႈမည္သည္ မျဖစ္ႏုိင္” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူကာ “လက္၌ အနာမရွိလွ်င္ လက္ျဖင့္ အဆိပ္ကုိ ကုိင္ေဆာင္ႏုိင္၏။
အဆိပ္သည္ အနာမရွိေသာ လက္သုိ႔ အစဥ္မလုိက္၊
ေစတနာ မရွိဘဲ ျပဳေသာသူအား မေကာင္းမႈကံမည္သည္ မရွိ”
(ဓမၼပဒ၊ ပါပဝဂ္၊ ကုကၠဳဋမိတၱမုဆုိးဝတၳဳ) ဟူ၍ အထက္ပါ တရားစကားကုိ မိန္႔ၾကားေတာ္ မူလုိက္ေလ၏။

ဤကား ေစတနာသာ ကံမည္ေၾကာင္း ဘုရားေဟာသည့္ အေထာက္အထား သာဓက တစ္စိတ္တေဒသပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ကံဟူသည္ အလုပ္ဟုဆုိေသာ္လည္း ထုိအလုပ္သည္ ေစတနာအေပၚတြင္ တည္မွီေနသည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကံဟူသည္ ေစတနာပင္ျဖစ္ေၾကာင္း တုိက္႐ုိက္ေကာက္ယူ ေျပာဆုိၾကျခင္း ျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေစတနာျဖင့္ လုပ္သည့္အလုပ္သည္ ကံျဖစ္လာၿပီး ကံျဖစ္လာလွ်င္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိလာမည္ျဖစ္သျဖင့္ လုပ္သည့္အလုပ္မွန္သမွ်တြင္ ေစတနာကုိ အထူးသတိျပဳၾကရန္ ေျပာဆုိၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အဘိဓမၼာ သေဘာအရဆုိလွ်င္ ေစတနာေစတသိက္သည္ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးတြင္ စပ္ယွဥ္ေနၿပီး စိတ္ကုိ ကုသိုလ္စိတ္၊ အကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ရန္ ေစ့ေဆာ္ႏုိင္သျဖင့္ ေစတနာကုိ မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္တြင္ မစပ္ယွဥ္မိေစရန္ သတိျပဳဆင္ျခင္သင့္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

မွန္၏။ တစ္ခါတရံ လက္ေတြ႕ဘဝမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည့္ လူအမ်ားကုိ သတိထားၾကည့္ပါက ေစတနာ၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈကုိ ေကာင္းစြာသိရွိႏုိင္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕သည္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ေနေသာ္လည္း ေစတနာမပါဘဲ လုပ္ေနၾကသူမ်ား ရွိတတ္သကဲ့သုိ႔ အခ်ိဳ႕သည္ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားကုိ မျဖစ္မေန လုပ္ေနရေသာ္လည္း စိတ္ေစတနာ မပါဘဲ လုပ္ေနၾကရသူမ်ား ရွိတတ္၏။ ေကာင္းသည့္အလုပ္ကုိ လုပ္ေနရေသာ္လည္း ေစတနာမပါဘဲ လုပ္ေနရသျဖင့္ ေကာင္းသည့္ အက်ိဳးတရား မထင္ရွားဘဲ ျဖစ္ေနၾကသူမ်ား၏ အျဖစ္ႏွင့္ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ေနရေသာ္လည္း ေစတနာမပါဘဲ လုပ္ေနရသျဖင့္ မေကာင္းက်ိဳးကုိ မခံစားရဘဲ ျဖစ္ေနၾကသူမ်ား၏ အျဖစ္သည္ ေစတနာပါျခင္း၊ မပါျခင္း၏ ကဲြျပားျခားနားမႈ တစ္ခုအျဖစ္ အထင္အရွား ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ၾကမည္ျဖစ္ပါ၏။ မည္သုိ႔ဆုိေစ အလုပ္လုပ္သူမ်ား၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈသည္ ေစတနာအေပၚမူတည္၍ ကဲြျပားျခားနားၾကသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါေပ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ ေစတနာသည္ ကံျဖစ္ေစသည့္ သေဘာရွိသျဖင့္ မည္သည့္ကိစၥတြင္မဆုိ ေစတနာကုိ အေလးဂ႐ုျပဳၾကရန္ ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ေစတနာေကာင္းလွ်င္ ကံေကာင္းမည္ျဖစ္ၿပီး ေစတနာဆုိးလွ်င္ ကံဆုိးမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ကံေကာင္းလုိလွ်င္ ေစတနာေကာင္းရန္ လုိေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားတြင္ ေစတနာအျပည့္ထားလုပ္ရင္း ေကာင္းကံအျပည့္ရေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားတြင္ကား မလုပ္ဘဲေနႏုိင္လွ်င္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေသာ္လည္း မျဖစ္မေနလုပ္ရသည့္ အခါ ေစတနာမပါမိၾကရန္ သတိျပဳဆင္ျခင္ရင္း မေကာင္းကံ မေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေစတနာမပါဘဲ လုပ္ရသည့္ အလုပ္မ်ားသည္ ကံမေျမာက္သျဖင့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈလည္း မရွိႏုိင္သျဖင့္ မေကာင္းမႈတြင္ ေစတနာၾကဥ္ၿပီး ေကာင္းမႈတြင္ ေစတနာယွဥ္ႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္သင့္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ လူခ်င္းတူေသာ္လည္း ကံျခင္းမတူဟု ေျပာဆုိၾကရာတြင္ ကံဟူသည္ ျပဳလုပ္သူ၏ ေစတနာသာ ျဖစ္ၿပီး ကံမတူျခင္းသည္ ေစတနာမတူျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အက်ိဳးေပးလည္း မတူျခင္းျဖစ္သည္ကုိ ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္ ဆင္ျခင္ကာ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ စိတ္ေစတနာကုိ အရင္းျပဳ၍ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားတြင္ ေစတနာအျပည့္ထားလ်က္ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားတြင္ကုိ ေစတနာမပါမိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း အလုပ္ေကာင္းတြင္ ေစတနာေကာင္းျဖင့္လုပ္ကာ ကံေကာင္းသူမ်ားအျဖစ္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာႀကီးပြားသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳလုိက္ရပါသည္။

အားလုံး အလုပ္ေကာင္းတြင္ ေစတနာေကာင္းျဖင့္ လုပ္ႏုိင္ၾကသျဖင့္ ကံေကာင္းသူမ်ား အလ်ဥ္အျမန္ ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

သူခုိးလူမိသြားျခင္း

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ၁၅-၁-၂၀၁၂ရက္ေန႔ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ေမြးေန႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမြးေန႔အလွဴအျဖစ္ သီရိဓမၼာ သီလရွင္စာသင္တုိက္နဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိ သာသနာ့တကၠသုိလ္ ရခုိင္ျပည္နယ္ ေက်ာင္းေဆာင္မွာ အ႐ုဏ္ဆြမ္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ညေနပုိင္းမွာ ပစၥည္းေလးပါး ဒကာမတစ္ဦးက ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေရႊတိဂုံဘုရားၾကြဖုိ႔ လာပင့္တာနဲ႔ လုိက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေရာက္ေတာ့ ကားပါကင္လြယ္တဲ့ေနရာ ေျမာက္ဘက္မုခ္က တက္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လူေတြက သူတုိ႔ဖိနပ္ကုိ ကားထဲမွာ ထားခဲ့ေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ဓာတ္ေလွခါးနားအထိ စီးသြားၿပီး နီးစပ္ရာ အတက္အဆင္း တစ္ေနရာမွာ ဖိနပ္ကုိ ခၽြတ္ထားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္တုန္းကလည္း ဒီလုိခၽြတ္ထားေနက်ဆုိေတာ့ ဖိနပ္အပ္တဲ့ေနရာမွာ မအပ္ဘဲ အဆင္ေျပတဲ့ ေနရာမွာပဲ ထားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားဖူးၿပီး ျပန္အဆင္းမွာ ဖိနပ္စီးဖုိ႔ ခၽြတ္ထားခဲ့တဲ့ ေနရာကုိ သြားခဲ့ေပမယ့္ ဖိနပ္က မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါ အတူပါလာတဲ့ ဒကာမေတြက ဟိုေမးဒီေမး ဟုိရွာဒီရွာ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဘုရားလာဖူးတဲ့ သူေတြၾကားမွာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရဲ႕ ဖိနပ္ေပ်ာက္ရွာပုံေတာ္ဟာ လူေတြအတြက္ အာ႐ုံက်စရာ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဟုိကၾကည့္ဒီကၾကည့္နဲ႔ ၾကာေတာ့ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ေတြ ရွက္လာပါတယ္။ “ကဲ…ကဲ… ရွာမေနပါနဲ႔ အသစ္သာ ဝယ္လုိက္ၾကပါေတာ့” ဆုိၿပီး နီးစပ္ရာ သကၤန္းဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ဖိနပ္အသစ္တစ္ရံ ဝယ္စီးၿပီး ဖိနပ္အသစ္နဲ႔ေက်ာင္းကုိ ျပန္လာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အတူပါလာတဲ့ ဒကာမတစ္ေယာက္က အရွင္ဘုရားကလည္း ကုိယ့္ဖိနပ္ကုိယ္ရွာတာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရွက္ရမွာလဲလုိ႔ ေမးပါတယ္။ “ရွက္တာက ဖိနပ္ေပ်ာက္သြားလုိ႔ မဟုတ္ဘူး ဒကာမေရ၊ သူခုိးလူမိသြားလုိ႔ ရွက္တာပါ”လုိ႔ ဘုန္းဘုန္းကေျပာေတာ့ ဒကာမက နားမလည္ဘဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက “ဟုတ္တယ္ ဒကာမေရ ဘုန္းဘုန္းဖိနပ္ သူမ်ားယူသြားတာဟာ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ကုိယ္လည္းသူမ်ားဖိနပ္ကုိ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က ယူခဲ့လုိ႔ ေနမွာေပါ့။ ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကံေတြဟာ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္အက်ိဳးေပးတတ္တဲ့ သေဘာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုန္းဘုန္းလုပ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ တစ္ခုအေနနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းျပန္ေပးဆပ္ရတဲ့ သေဘာပဲေလ။ ယူတဲ့သူကလည္း သူ႔ပစၥည္း သူျပန္ယူသြားတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္သလုိ သူ႔ကံကုိသူ အသစ္ဖန္တီးလုိက္တာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ဒါဟာ ပုိင္ရွင္ျပန္ေပၚသြားတဲ့သေဘာ၊ ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္ကုိ ကုိယ္ျပန္ခံရတဲ့ သေဘာျဖစ္တဲ့အျပင္ ဒီလုပ္ရပ္ဟာ အမ်ားသူငါေရွ႕မွာ သူခုိးလူမိသြားတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္” စသျဖင့္ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားက အျပန္လမ္းမွာေတာ့ အားလုံးဟာ အေတြးကုိယ္စီနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာပဲ ေက်ာင္းကုိျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကုိ ေတြးမိတုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သူခုိးလူမိသြားသလုိ ခံစားမိရင္း ရွက္ေနမိပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းက ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး အေၾကာင္းကုိ ဖတ္လိုက္မိပါတယ္။ တစ္ေန႔ အဲဒီဆရာေတာ္ သီးတင္းသုံးေနတဲ့ေက်ာင္းကုိ သူခုိးကဝင္ခုိးၿပီး ဆရာေတာ္ရဲ႕ နဝကမၼအလွဴေတာ္ေတြနဲ႔ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္း အခ်ိဳ႕ကုိ ခိုးယူသြားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါကုိ ဆရာေတာ္နဲ႔ အတူေနတဲ့ ကပၸိယက ဆရာေတာ္ေက်ာင္း သူခုိးတက္ခုိးသြားတဲ့အေၾကာင္း ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြေရာ၊ ေက်ာင္းကုိလာတဲ့ ဒကာဒကာမေတြကုိပါ လုိက္ေျပာျဖစ္ေနတယ္တဲ့ေလ။ အဲဒါကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးက သိေတာ့ ရွက္လြန္းလြန္းလုိ႔ဆုိၿပီး ကပၸိယကုိ အဲဒီအေၾကာင္း လုိက္မေျပာဖုိ႔နဲ႔ ကပၸိယႀကီးလုပ္တာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေတာင္ သူခုိးမွန္း လူသိကုန္ၿပီလုိ႔ ေျပာဆုိရွင္းျပ ျဖစ္တယ္လုိ႔ အဲဒီစာအုပ္မွာ ေရးသားထားပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီး အေၾကာင္းကုိ ဖတ္လုိက္မိတုန္းက သိပ္ၿပီး သတိမထားမိခဲ့ေပမယ့္ အခုလုိ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ ႀကဳံေတြ႕ရေတာ့မွ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ သူခုိးျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားရတဲ့အျဖစ္ကုိ သတိျပဳမိခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ ကုိယ့္ပစၥည္းတစ္ခုခု ေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ၊ သူမ်ားက ကုိယ့္ပစၥည္းတစ္ခုခု ေခ်းငွါးၿပီး ျပန္မေပးတဲ့အခါ၊ ကုိယ့္ဆီက တစ္စုံတစ္ခုကုိ လိမ္လည္ယူေဆာင္သြားတာမ်ိဳးနဲ႔ ႀကဳံတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ သံေဝဂယူကာ ေျဖဆည္ရင္း ဒီဘဝရဲ႕ လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြမွာ အျပစ္ကင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ သူမ်ားေတြကုိ လုိက္ေျပာေနရင္ ကုိယ္လည္းပဲ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က ဒီလုိအလုပ္ေတြကုိ လုပ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ထုတ္ျပရာ ေရာက္ေနသလုိ ခံစားမိတဲ့အတြက္ ေတာ္႐ုံကိစၥကုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာျဖစ္ဘဲ ကုိယ့္ရဲ႕ကံအက်ိဳးကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ခံႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဘဝမွာ လူတုိင္းလူတုိင္း ကုိယ့္ပစၥည္းတစ္ခုခု ေပ်ာက္သြားဖူးတာ၊ ကုိယ့္ကုိသူမ်ားက လိမ္သြားဖူးတာ စတာေတြကုိ အနည္းနဲ႔အမ်ား ႀကဳံဖူးၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ႀကဳံတဲ့အခါ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ၿပီးဆင္ျခင္တတ္တဲ့ သေဘာမရွိဘဲ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ဘယ္ဝါေၾကာင့္ ဆုိကာ သူမ်ားကုိပဲ အျပစ္ပုံခ်တတ္တဲ့ သေဘာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒါဟာ သက္ေရာက္မႈတုိင္းမွာ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ ရွိတယ္ဆုိတဲ့ နိယမအတုိင္း အေကာင္းအဆုိး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈဟာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ေစတနာပါပါနဲ႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈဆုိတာကုိ သတိျပဳၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈဟာ အခုအခ်ိန္မွာ အက်ိဳးေပးခ်ိန္တန္လုိ႔ အက်ိဳးေပးတဲ့ သေဘာမ်ိဳးကုိ သုံးသပ္ဆင္ျခင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ပစၥည္းဥစၥာရဲ႕ သေဘာဟာ ထုိက္မွရတတ္တဲ့ သေဘာရွိသလုိ ကုိယ့္ဥစၥာမွန္ရင္လည္း ဘယ္လုိေနရာမ်ိဳးမွာပဲ ထားထား ေပ်ာက္သြားတတ္တဲ့ သေဘာမရွိတတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူက ယူသြားယူသြား ကုိယ့္ရဲ႕ အတိတ္လုပ္ရပ္ မပါဘူးဆုိရင္ အခ်ိန္တန္ ကုိယ့္ဆီကုိ ျပန္ေရာက္လာတတ္တဲ့ သေဘာ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲ ကုိယ့္ဥစၥာမဟုတ္ဘူး၊ ကုိယ္နဲ႔မထုိက္တန္ေတာ့ဘူး ဆုိရင္လည္း ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ အရာမ်ိဳး ျဖစ္ပါေစ အခ်ိန္တန္ရင္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ေပ်ာက္ပ်က္သြားၾကတာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခုခုကုိ ရယူပုိင္ဆုိင္ဖုိ႔ လုပ္ၾကတဲ့ အခါမွာလည္း ဒီဘဝလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ဆုိတဲ့ ကံတရားရယ္၊ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ဆုိတဲ့ ကံတရားေတြရဲ႕ ေဖးမမႈေတြက အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ ျပဳထားတာေတြ ရွိေနတတ္တဲ့အတြက္ ပစၥည္းဥစၥာ တည္တံ့တာ၊ ေပ်ာက္ဆုံးတာေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕တဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိျပဳဆင္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ ျပင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အဖတ္မတင္ ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ၊ ဘယ္သူ႔ကုိပဲ ေပးေပး ျပန္မရဘဲ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတဲ့သူေတြ၊ သူမ်ားခုိးတာ၊ သူမ်ားလိမ္တာကုိ ခဏခဏ ခံရတဲ့သူေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆုံျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြဟာ ဒီဘဝမွာ သူမ်ားေတြအေပၚမွာလည္း ယုတ္မွာတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ လိမ္ညာေကာက္က်စ္တတ္တဲ့ သေဘာေတြ မရွိဘဲနဲ႔ သူတုိ႔ကုိက်ေတာ့ သူမ်ားက အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပဳမူဆက္ဆံ သြားတာေတြ ရွိေနၾကတဲ့ အျဖစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဘက္ကေျပာရရင္ ဒါဟာ အလြန္ခံျပင္းစရာ၊ ကံတရားရဲ႕ မ်က္ႏွာသာေပးမႈဟာ သံသယ ျဖစ္စရာ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ အခုဘဝမွာ သူတုိ႔မဟုတ္တာ မလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ အတိတ္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က သူတုိ႔လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အလုပ္ေတြရဲ႕ သက္ေရာက္မႈဆုိတာ သတိျပဳၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကံကုိ ပုံခ်တာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကံတရားရဲ႕ ဆန္းၾကယ္မႈကုိေတာ့ လက္ခံၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘဝမွာ ဒီဘဝရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈဟာ အဓိကက်ေပမယ့္ အတိတ္ဘဝ တစ္ခုခုက လုပ္ခဲ့တဲ့ ကံတရားရဲ႕ သက္ေရာက္မႈဟာလည္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈလုိ႔ မရတာကုိ ထည့္တြက္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကံရယ္၊ ဉာဏ္ရယ္၊ ဝိရိယရယ္ ဆုိတဲ့ ဒီအေၾကာင္းတရား သုံးမ်ိဳးဟာ သတၱဝါ တစ္ဦးဦးရဲ႕ အက်ိဳးေပးသက္ေရာက္မႈကုိ အထူးျပဳ ေပးတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဝီရိယကုိ ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ကံတရားအေပၚ သတိထားကာ ဆင္ျခင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကံမရွိ ဉာဏ္ရွိတုိင္းမဲြဆုိသလုိ ကံတရားရဲ႕ သက္ေရာက္မႈေတြဟာလည္း ဘဝမွာ အမ်ားႀကီး ပဲ့ကုိင္ထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ေတြ႕ဘဝမွာ လုပ္ရမယ့္ ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္တဲ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကုိ အရင္းတည္ၿပီး ႀကိဳးစားတဲ့အတုိင္း ျဖစ္မလာခဲ့ရင္လည္း ကုိယ့္ရဲ႕ကံတရားကုိ ဆင္ျခင္ကာ ျပဳျပင္ေနထုိင္ႏုိင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ဘဝမွာ တစ္ခုခုကုိ ဆုံး႐ႈံးသြားတဲ့ အခါတုိင္း ကုိယ့္ကံကုိဆင္ျခင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက “လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဘဝမွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မျဖစ္တဲ့အခါ၊ ရွိထားတာေတြ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတဲ့အခါ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္၊ ဘယ္ဝါေၾကာင့္ စသျဖင့္ သူမ်ားကုိ အျပစ္ပုံခ်ကာ အလြန္အကၽြံ စိတ္ဒုကၡ ခံစားမႈေတြ ရွိတတ္ၾကေပမယ့္ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိေတာ့ ျပန္ၿပီးဆင္ျခင္မႈ အားနည္းတတ္ေၾကာင္း၊ ဒီလုိ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြဟာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြရဲ႕ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ အက်ိဳးတရားေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္မႈ အားနည္းတတ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိမျပဳမိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဘဝမွာ တစ္ခုခုေပ်ာက္ပ်က္သြားတဲ့အခါ မေကာင္းတာေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႔တဲ့အခါ အရမ္းခံစားမႈ ျဖစ္ၾကျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမွန္ျဖစ္သင့္တာက အဲဒီလုိ ဘဝမွာ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတုိင္း မျဖစ္ဘဲ ကုိယ့္ရွိတာေတြ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး ကုိယ့္ကံကုိျမင္ကာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ျပင္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း” စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႔လည္း ဘဝမွာ ကုိယ့္ကုိသူမ်ားက ယုတ္မာသြားတဲ့အခါ၊ ကုိယ့္ပစၥည္းကုိ သူမ်ားက ခုိးယူသြားတဲ့အခါ၊ ကုိယ့္ရွိတာကုိ လိမ္ညာၿပီး ယူသြားတာကုိ ခံရတဲ့အခါ စတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ ဒီဘဝမွာ ဥပေဒအေၾကာင္းအရ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္ဖုိ႔လုိအပ္ေပမယ့္ တစ္ဖက္ကလည္း အတိတ္ဘဝတစ္ခုခုက ကုိယ္လုပ္ခဲ့ လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈအျဖစ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိဆင္ျခင္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကုိကုိယ္ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ သူခုိးျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ လူလိမ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ စတာေတြနဲ႔ ေျဖေတြးေတြးကာ ေနာက္ေနာင္မွာ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ေတြ မႀကဳံရေအာင္ ခုအခ်ိန္မွာပဲ လုပ္သမွ်အလုပ္ေတြမွာ အျပစ္ကင္းေအာင္း လုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပး တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

နဲနဲေလးေတာ့ လဲြေနတယ္ (၂၅)

 ပုဂၢိဳလ္စဲြနဲ႔ အက်င့္လဲြ

ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ နယ္လွည့္တရားပဲြေတြ ၾကြတဲ့အခါ တစ္ခ်ိဳ႕ေဒသက တရားပဲြ ဦးေဆာင္ဒကာဒကာမေတြက သူတုိ႔ႀကဳံေတြ႕ဖူးတဲ့ ဒကာဒကာမ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းကုိ ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ သူတုိ႔က “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တုိ႔အရပ္မွာ တစ္ခ်ိဳ႕က တပည့္ေတာ္တုိ႔ တရားပဲြသြားဖိတ္တဲ့အခါ တုိ႔က ဘယ္ဆရာေတာ္ တရားမွ နာလုိ႔ရတာ၊ ဘယ္ဆရာေတာ္တရားဆုိ နာလုိ႔မရဘူး၊ ဝိပႆနာ တရားမွ နာလုိ႔ရတယ္၊ သုတၱန္တရားဆုိ ေပါ့လြန္းလုိ႔ နာလုိ႔ကုိ မရဘူးဆုိၿပီး တရားနာဖုိ႔ကုိ ျငင္းပယ္တတ္ၾကပါတယ္ဘုရား၊ တရားဆုိတာ ဘယ္တရားမွ နာေကာင္းတယ္၊ ဘယ္တရားေတာ့ မနာေကာင္းဘူးဆုိတာ ရွိလုိ႔လားဘုရား၊ ဘုရားတရားေတြကုိ စာေပနဲ႔အညီ ေဟာေတာ္မူေနတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြဆုိရင္ ဘယ္ဆရာေတာ္မွ၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မွ ဆုိတာေတြ ရွိလုိ႔လားဘုရား” စသျဖင့္ ေမးေလွ်ာက္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔အေမးကုိ ဘုန္းဘုန္းက “ဟုတ္ပါ့၊ အဲဒီလုိ ပုဂၢိဳလ္စဲြနဲ႔ ဒါမွဒါဆုိတဲ့ အက်င့္လဲြေတြေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဘာတရားမွ မရဘဲ ေလာကနဲ႔ပါ အန္ဝင္ဂြင္က် မျဖစ္ဘဲ ကုိးလုိ႔ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့” စသျဖင့္ နိဒါန္းခ်ီၿပီး တရားစကား ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒီလုိ အသံေတြေၾကာင့္လည္း လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြေလးေတြအေပၚ မီးေမာင္းထုိးျပစရာ ျဖစ္လာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ေနရာေဒသ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲဒီလုိ အစဲြအားႀကီးတဲ့သူေတြ၊ အလဲြအားႀကီးတဲ့ သူေတြကုိ မၾကာခဏ ႀကဳံဖူးတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိရင္ တရားေတာ္ေတြကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း နားထားၾကသလုိ၊ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း အားထုတ္ထားတဲ့သူေတြ ပါေနတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ခက္တာက ဒီေလာက္တရားလည္းနာ တရားလည္း အားထုတ္ထားတာေတာင္မွ အစဲြမျပဳတ္ဘဲ အလဲြလုပ္ေနတယ္ဆုိေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ဒါဟာ တစ္ခုခုေတာ့ လဲြေနလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တရားအလုပ္ဆုိတာက စစ္မွန္တဲ့ နည္းစနစ္နဲ႔ စနစ္တက် ႀကိဳးစားအားထုတ္မယ္ဆုိရင္ မွန္ကန္တဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ျဖစ္ေစတာ အေသအခ်ာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲလုိျဖစ္မလာဘဲ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ေဟာမွ၊ ဘယ္လုိတရားမ်ိဳးမွ ဆုိတာေတြ ျဖစ္လာတာဆုိရင္ေတာ့ မဟုတ္မွလဲြေရာ သဒၶါနဲ႔ ပညာခ်ိန္ခြင္လ်ာ မညီမညြတ္ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါတေလ ပုထုဇဥ္ေတြမွာ ျဖစ္တတ္တာက အဲဒီ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါတရားကုိ ဆင္ျခင္သုံးသပ္မႈ ပညာတရားနဲ႔ မတဲြမိတဲ့အတြက္ အလဲြျဖစ္ကုန္တာမ်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အစကေတာ့ ၾကည္ညိဳမႈ သက္သက္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီသဒၶါတရားက ပညာအားနည္းလာၿပီး သဒၶါကေန တဏွာအျဖစ္ကုိ ေရာက္ကုန္ကာ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မွ၊ ဘယ္လုိတရားမ်ိဳးမွ၊ ဘယ္နည္းစနစ္မွ ဆုိတာေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတၱဝါေတြရဲ႕ သေဘာကလည္း စဲြမိၿပီဆုိရင္ အသက္အေသခံၿပီး စဲြမိတတ္တာဆုိေတာ့ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေအာင္ကုိ ျဖစ္သြားတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ခင္မွ တရားျမင္တာမ်ိဳး၊ သူေဝေနယ်နဲ႔သူမွ ကၽြတ္တမ္းဝင္တတ္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး ရွိတတ္ေပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ကုိ သိပ္ခင္သြားတဲ့အခါ တရားလည္းမျမင္ ကၽြတ္တမ္းလည္း မဝင္ဘဲ အလဲြျဖစ္ကုန္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါ ရွိလာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိးကြယ္မႈအပုိင္းမွာ ယုံၾကည္မႈကုိ စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈနဲ႔တဲြၿပီး ညီမွ်ေအာင္ ႀကိဳးစားမွ အလဲြေတြနည္းေစေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ဘုရားေဟာတရားေတာ္ေတြ မွန္သမွ် ေကာင္းစြာေဟာၾကားထားတဲ့ သြာကၡတာ ဂုဏ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စုံေနတာေတြပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္တရားေတာ္ကေတာ့ ေပါ့တယ္၊ ဘယ္တရားေတာ္ကေတာ့ အႏွစ္ရွိတယ္စတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတြ မရွိပါဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ သဒၶါတရားနဲ႔ နားၾကားမယ္ဆုိရင္ တရားတုိင္းမွာ အႏွစ္သာရဆုိတာ ပါၿပီးသားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတရားေတာ္ေတြကုိ ဘုရားေဟာက ေသြဖယ္ၿပီးမေဟာဘဲ အရွိအတုိင္း ျပန္ေဟာတဲ့ တရားေဟာ ဆရာေတာ္ေတြဆုိရင္လည္း ဘယ္ဆရာေတာ္ေဟာမွ၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ေဟာမွ ဆုိတာေတြ မရွိဘဲ တရားေတာ္အေပၚမွာ နားေတာ္ေလးစုိက္ၿပီး နားၾကားလုိက္မယ္ဆုိရင္ တစ္လုံးတစ္ပါဒ အသိတစ္ခုခုကေတာ့ ရသြားမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘဲ ကုိယ္စဲြထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ ကုိယ္စဲြထားတဲ့ တရား၊ ကုိယ္စဲြထားနဲ႔ နည္းေတြကုိ ေရွ႕တန္းတင္ထားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီအစဲြေတြရဲ႕ေနာက္မွာ အလဲြေတြက ေရာက္လာမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ႏွလုံးသြင္းမွန္ကန္ဖုိ႔က အဓိကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ တရားအလုပ္ကုိ သဒၶါတရားအျပည့္၊ ေစတနာတရားျဖည့္ၿပီး စစ္မွန္တဲ့ နည္းစနစ္နဲ႔သာ လုပ္ထားၾကမယ္ဆုိရင္ ပုဂၢိဳလ္စဲြ၊ တရားစဲြ၊ နည္းစဲြဆုိတာမ်ိဳး ရွိကုိရွိလာႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ တရားအလုပ္ဟာ စနစ္သာ မွန္မယ္ဆုိရင္ မ်ားမ်ားလုပ္ထားေလ၊ မ်ားမ်ား သဒၶါတရားတုိးေလ ျဖစ္ၿပီး ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာနဲ႔ ကံကံရဲ႕ အက်ိဳးတရားေတြ အေပၚမွာရွိေနတဲ့ သံသယေတြ၊ အစဲြေတြဟာလည္း ပုိပုိၿပီး နည္းလာတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိဆုိရင္ ဝိနည္းတရားေတြနာလည္း သူ႔အတြက္ကေတာ့ သဒၶါတုိးၿပီး ကုသုိလ္ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္သလုိ၊ သုတၱန္တရားနဲ႔ အဘိဓမၼာတရားေတြနာလည္း ပီတိတရားနဲ႔ ကုသုိလ္တရားေတြ တုိးတုိးေနမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ဆရာေတာ္၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ဆုိတာေတြ မရွိေတာ့ဘဲ တရားရဲ႕ အႏွစ္ကုိပဲ ရေအာင္ နာယူသြားေနမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားေတာ္ရဲ႕ လက္ေတြ႕အက်ိဳးေတြမွာ တကယ္သာ နာယူက်င့္ႀကံထားမယ္ဆုိရင္ ဘုရားဆုိတဲ့အသံ၊ တရားဆုိတဲ့အသံ၊ သံဃာဆုိတဲ့ အသံေလးေတြကုိ ၾကားလုိက္ရတာနဲ႔တင္ သူ႔အတြက္ကေတာ့ သဒၶါတရားတုိးၿပီး ကုသိုလ္ေတြ ရေနေတာ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလုိ မဟုတ္ဘဲ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ သံဃာမကဲြဘဲ ပုဂၢိဳလ္ကုိစဲြတာေတြ၊ အက်င့္မွန္နဲ႔ စနစ္မွန္ကုိ မသိဘဲ တစ္ယူသန္ေတြ တဲြေနတာေတြ ရွိလာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပုဂၢိဳလ္လည္းစဲြ၊ အက်င့္လည္း လဲြလာေစမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အရင္းစစ္ေတာ့ ဘယ္ဆရာေတာ္ေဟာတာ မဟုတ္ရင္၊ ဘယ္လုိတရားမ်ိဳးမွ မဟုတ္ရင္ မနာဘူး၊ ဘယ္နည္း မဟုတ္ရင္၊ ဘယ္စနစ္ မဟုတ္ရင္ အားမထုတ္ဘူးလုိ႔ ဆုိလာတတ္သူေတြဟာ ပုဂၢိဳလ္စဲြနဲ႔ အက်င့္လဲြေတြကုိ မစြန္႔လြတ္ႏုိင္ဘဲ ယုံၾကည္မႈေနာက္မွာ၊ စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈ ဉာဏ္ေတြမေရာက္ၾကလုိ႔ပဲလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားေတာ္ရဲ႕ အႏွစ္သာရကုိ မျမင္ဘဲ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အသြင္အျပင္အေပၚမွာ တဏွာေရာက္သြားၾကလုိ႔ပဲလုိ႔ ဆုိရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သဒၶါနဲ႔ ပညာကုိ ညီမွ်ေစမယ့္ သတိတရား မရွိၾကလုိ႔ပဲလုိ႔ သုံးသပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာအခ်ိဳ႕ရဲ႕ လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြေတြထဲမွာ ပုဂၢိဳလ္စဲြနဲ႔ အက်င့္လဲြေတြအေပၚမွာ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ဘဲ စဲြၿပီးရင္းစဲြေနၾကတဲ့၊ တရားနာ၊ တရားအားထုတ္ၿပီး သဒၶါတရားမတုိးဘဲ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အလဲြဟာလည္း သံသရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အလဲြမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္တဲ့အတြက္ အဲဒီလုိ အလဲြမ်ိဳးမျဖစ္ရေအာင္ တရားနာတဲ့အခါ အႏွစ္သာရကုိ ရေအာင္နာ၊ တရားအားထုတ္တဲ့အခါ စစ္မွန္ၿပီး အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိတဲ့ အက်င့္ကုိ ေရာက္ေအာင္အားထုတ္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အသြင္အျပင္နဲ႔ တီထြင္တဲ့ က်င့္စဥ္ေတြမွာ ဒါမွဒါဆုိတဲ့ အစဲြမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္သာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိျပဳဆင္ကာ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါတရားကုိ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆင္ျခင္တတ္တဲ့ ပညာတရားနဲ႔ေပါင္းစပ္လုိ႔ ေကာက္ျမတ္တဲ့ ညီမွ်ျခင္းေတြနဲ႔ ညီမွ်ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြတစ္ခုအျဖစ္ ႐ုိးသားစြာ တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ဂင္းနစ္မွတ္တမ္းႏွင့္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္


ဂင္းနစ္ကမာၻ႔စံခ်ိန္မွတ္တမ္းစာအုပ္ကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင္႔ Guinness Book of World Records ဟု ေခၚဆုိပါသည္။ ၎ကုိ ၁၉၅၅-ခုႏွစ္မွ စ၍ ႏွစ္စဥ္ထုတ္ေ၀ခဲ႔ၿပီး ႏုိင္ငံတကာမွ ကမာၻ႔စံခ်ိန္မ်ားကုိ စုေဆာင္း တငျ္ပထားပါသည္။ ဂင္းနစ္ဟူေသာအမည္မွာ အုိင္ယာလန္ႏုိင္ငံ႐ွိ ဂင္းနစ္ (Arthur Guinness) ဘီယာကုမၸဏီကုိ ရည္စူးပါသည္။ ၁၇၅၂-ခုႏွစ္တြင္ အာသာဂင္းနစ္ (၁၇၅၂-၁၈၀၃) ဆုိေသာ ပုဂၢဳိလ္တစ္ေယာက္သည္ ေပါင္ေငြတစ္ရာကုိ အေမြရ႐ွိခဲ႔ပါသည္။ ၎ေပါင္ေငြတစ္ရာကုိ အရင္းျပဳ၍ အာသာဂင္းနစ္သည္ ယမကာဆုိင္တစ္ခုကုိ စတင္တည္ေထာင္ခဲ႔ပါသည္။ ၁၇၅၉သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ဒဗြလင္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ဖြင္႔လွစ္ခဲ႔ပါသည္။ သူေသဆုံးၿပီးေနာက္ သားျဖစ္သူ အာသာ(၁၇၆၇-၁၈၅၂)၊ ေျမးျဖစ္သူ ဘင္ဂ်မင္ဂင္းနစ္ (၁၇၉၈-၁၈၆၈) တုိ႔က ဘီယာလုပ္ငန္းကုိ ဆက္လက္လုပ္ကုိင္ခဲ႔ၾကပါသည္။ ဘင္ဂ်မင္လက္ထက္တြင္ဂင္းနစ္ ဘီယာသည္ အေမရိကန္၊ အဂၤလန္ ႏွင္႔ ဥေရာပ တုိင္းျပည္မ်ားသုိ႔ပါ တင္ပုိ႔ေရာင္းခ်ႏုိင္သည္အထိ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။ ဂင္းနစ္မိသားစုသည္ သူတုိ႔၏ ဂင္းနစ္ဘီယာကုိ ကုိယ္ပုိင္စက္႐ုံတည္ေဆာက္ကာ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

သူတုိ႔၏ဘီယာ ေအာင္ျမင္ရျခင္းတြင္ အခ်က္(၂)ခ်က္သည္ အေရးပါ ပါသည္။ ပထမ အခ်က္မွာ ဂင္းနစ္ဘီယာသည္ အရည္ သက္သက္မဟုတ္ဘဲ အနည္းငယ္ ေစးပ်စ္သည္။ ဘီယာတစ္ပုိင္႔ကုိ ငွဲ႔မည္ဆုိပါက ၁၁၉ ဒသမ ၅-စကၠန္႔ၾကာမည္ဟု ေၾကျငာကာ စားသုံး သူကုိ စြဲေဆာင္ႏုိင္ခဲ႔ပါသည္။ ဒုတိယ အခ်က္မွာ ဂင္းနစ္ဘီယာ ထည္႔ခြက္၏ ထူးျခားမွႈပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဂင္းနစ္ဘီယာ ကုမၸဏီသည္ ကုိယ္ပုိင္ခြက္တစ္မ်ဳိးကုိ တီထြင္ ထုတ္လုပ္ခဲ႔ပါသည္။ အဆုိပါခြက္အတြင္းသုိ႔ ဘီယာကုိထည္႔မည္ဆုိပါက ဘီယာႁမွဳပ္မ်ားသည္ အေပၚသုိ႔မတက္ဘဲ ေအာက္သုိ႔ သာဆင္းသြားသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ရမညျ္ဖစ္ပါသည္။ ဤနည္းျဖင္႔ စားသုံးသူကုိ ေကာင္းစြာ စြဲေဆာင္ႏုိင္ခဲ႔ၾကပါသည္။၁၉၅၅-တြင္ ဂင္းနစ္ဘီယာအေရာင္းဆုိင္တစ္ဆုိင္၌ ဘီယာေသာက္သူမ်ား ျငင္းခုံမွႈတစ္ခု ျဖစ္ၾကပါသည္။ ၎အျငင္းအခုံမွာမည္သည္႔ ငွက္သည္ အျမန္ဆုံးပ်ံသန္းႏုိင္သနည္းဟူေသာ ေမးခြန္းႏွင္႔ဆက္စပ္ေနပါသည္။ ျငင္းခုံသူမ်ားသည္ အကုိးအကားစာအုပ္မ်ဳိးစုံကုိ ႐ွာေဖြပါေသာ္လည္း ႐ွာမေတြ႔ႏုိင္ျဖစ္ေနပါသည္။ ဤတြင္ ဆုိင္႐ွင္ျဖစ္သူ ဂင္းနစ္မ်ဳိးႏြယ္တစ္ေယာက္သည္ ကမာၻ႔စံခ်ိန္မွတ္တမ္း စာအုပ္တစ္အုပ္ လုိအပ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိသြားပါသည္။

ဤသုိ႔ျဖင္႔၁၉၅၅-တြင္ ပထမဆုံးဂင္းနစ္ကမာၻ႔စံခ်ိန္ စာအုပ္ထြက္ေပၚလာပါသည္။ စာအုပ္ကုိတာ၀န္ခံ ေရးသားသူမွာ ေရာ႔စ္၀ွစ္တနာ ႏွင္႔ ေနာရစ္ ၀ွစ္တနာ(Ross and Noris Whitner) အႁမႊာညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ၎တုိ႔သည္ သတင္းေထာက္မ်ား၊ ဂ်ာနယ္တုိက္မ်ားမွ အခ်က္အလက္မ်ား ကုိရယူၿပီး စာအုပ္ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ႔ပါသည္။ ၿပီးေနာက္ ခရစ္စမတ္ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္အမွီ ေအာက္တုိဘာလတုိင္းတြင္စာအုပ္ကုိ ႏွစ္စဥ္ထုတ္ေ၀ခဲ႔ပါသည္။ စာအုပ္တြင္ ၾကက္ဥအေ၀းဆုံးေရာက္ေအာင္ ပစ္ႏုိင္သူ၊ ဆယ္မိနစ္အတြင္း ေဟာ႔ေဒါ႔ (Hot Dog) အမ်ားဆုံး စားႏုိင္သူ၊ အရပ္အရွည္ဆုံးလူသား၊ အႀကီးဆုံးကင္ဆာက်ိတ္၊ အဆိပ္ျပင္းဆုံး အပင္၊ အတုိဆုံးျမစ္စသည္ျဖင္႔ ကမာၻ႔စံခ်ိန္မ်ားကုိ မွတ္တမ္းတင္ေဖာ္ျပခဲ႔ပါသည္။
ယခုအခါ ထုိစာအုပ္သည္ ကမၻာ့အေရာင္းရဆုံး စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပုံႏိွပ္ခဲ႔ရပါသည္။ လူတုိ႔သည္ ထုိစာအုပ္တြင္ မွတ္တမ္းတင္ခံရေစရန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႀကိဳးစားလာၾကပါသည္။ တစ္ခါက ဂင္းနစ္စာအုပ္တြင္ အေလးဆုံးေၾကာင္ အေၾကာင္းကုိ ေဖာ္ျပခဲ႔ပါသည္။ ထုိအခါ ေၾကာင္ပုိင္႐ွင္မ်ားသည္ သူတုိ႔ေၾကာင္မ်ားကုိ စံခ်ိန္ခ်ဳိးႏုိင္ေအာင္ အစာမ်ား တနင္႔တပုိးေကၽြးခဲ႔သျဖင္႔ ေၾကာင္ေသဆုံးမွႈမ်ား ေပၚေပါက္လာပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ စာအုပ္တြင္ က်န္းမာေရးႏွင္႔ အသက္အႏၲရာယ္ ထိခုိက္ေစေသာ ကိစၥမ်ားကုိ ေဖာ္ျပျဖင္းမျပဳရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ႔ၾကပါသည္။

ဂင္းနစ္စာအုပ္သည္ တစ္ကမာၻလုံးမွ စံခ်ိန္မ်ားကုိ မွတ္တမ္းတင္ထားျခင္းျဖစ္ရာျမန္မာႏိုင္ငံမွ ပုဂၢဳိလ္ထူးတစ္ဦးလည္း ပါ၀င္ခဲ႔ ပါသည္။ အဆုိပါပုဂၢဳိလ္ထူးမွာ မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦး၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ပိဋကတ္သုံးပုံ၊ စာမ်က္ႏွာေပါင္း (၉၉၃၄) မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္မွေထာက္မေပးရဘဲ အလြတ္အာဂုံေဆာင္ႏုိင္ေသာေႀကာင္႔ ကမာၻ႔မွတ္ဉာဏ္ အေကာင္းဆုံး ပုဂၢဳိလ္အျဖစ္ ဂင္းနစ္စာအုပ္တြင္ ႏွစ္ႀကိမ္တုိင္ ေဖာ္ျပခံခဲ႔ရပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ မွတ္ဉာဏ္ကုိခ်ီးက်ဴးလုိလွ်င္ တိပိဋကဓရေရြးခ်ယ္ေရး စာေမးပြဲအေၾကာင္းကုိ သိထားသင္႔ပါသည္။ ဤစာေမးပြဲသည္ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ ႏွႈတ္ေျဖ၊ ေရးေျဖေျဖဆုိရေသာ စာေမးပြဲျဖစ္ၿပီး ကမာၻေပၚတြင္ အခက္ခဲဆုံးစာေမးပြဲႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ မည္မွ်ခက္ခဲပါသနည္းဆုိလွ်င္ စတင္စစ္ေဆးေသာ ျမန္မာႏွစ္ ၁၃၁၀-မွ ၁၃၆၂- အထိ ၅၃-ႏွစ္အတြင္း ေအာင္ျမင္သူ ၉-ဦးသာ႐ွိခဲ႔ပါသည္။ စာေမးပြဲေအာင္မွတ္မွာ အမွတ္၁၀၀-တြင္၇၅-မွတ္ရမွသာ ေအာင္ျမင္ပါသည္။ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ အလြတ္ရြတ္ဆုိရာတြင္ နံနက္ ၈-နာရီမွ၁၀-နာရီအထိ တစ္ႀကိမ္၊ ေန႔လယ္ ၁-နာရီမွ၄-နာရီအထိ တစ္ႀကိမ္၊ တစ္ေန႔လွ်င္ ၂-ႀကိမ္ခြဲ၍ စာျပန္ရပါသည္။ သတ္မွတ္ထားေသာ အခ်ိန္အတြင္း သတ္မွတ္ထားေသာ စာမ်က္ႏွာအေရအတြက္ကုိ ၿပီးေအာင္ျပန္ဆုိရပါသည္။ အခ်ိန္ကုိက္ စာမျပန္ႏုိင္လွ်င္ စာေမးပြဲက်ပါသည္။ တစ္ေန႔လုံး အတြက္စာ ၅-ခါ ေထာက္ေပးခြင့္႐ွိပါသည္။ ၅-ခါထက္ပုိ၍ ေထာက္ေပးရလွ်င္ စာေမးပြဲ က်ပါသည္။ စာကုိ အလြတ္ရြတ္ဆုိရင္း ၀ါက်တစ္ခု ေက်ာ္သြားပါက စာေမးပြဲက်ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကမာၻ႔အခက္ဆုံး စာေမးပြဲႀကီးဟု ဆုိရျခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ အဆုိပါ စာေမးပြဲႀကီးတြင္ စာမ်က္ႏွာ၉၉၃၄-မ်က္ႏွာလုံးကုိ တစ္ခ်က္မွေထာက္မေပးရဘဲ အလြတ္ရြတ္ဆုိႏုိင္ခဲ႔ပါသည္။

ထုိမွ်မကေသး။ စာအုပ္မူကြဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႐ွိပါက မည္သည္႔စာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာမည္မွ်၊ စာေၾကာင္းေရမည္မွ်တြင္ မည္သုိ႔ဆုိသည္ မည္သည္႔စာအုပ္က အမွန္ ျဖစ္သည္ဟူသည္အထိ ေထာက္ျပႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ပညာဉာဏ္ႀကီးမားလြန္းလွပါသည္။ ေရးေျဖ ေျဖဆုိရာ၌လည္း
သီလကၡႏၡ၀ဂ္ - ၉၃-မွတ္
မဟာ၀ဂ္ - ၉၇-မွတ္
ပါတိက၀ဂ္ - ၉၇-မွတ္
ပါရာဇိကဏ္ - ၈၉-မွတ္
ပါစိတ္ပါဠိေတာ္ - ၉၉-မွတ္
မဟာ၀ဂၢပါဠိေတာ္ - ၉၂-မွတ္
စူဠ၀ဂၢပါဠိေတာ္ - ၉၈-မွတ္
ပရိ၀ါပါဠိေတာ္ - ၁၀၀-မွတ္
စသည္ၿဖင္႔ ဘာသာတုိင္းကုိ ဂုဏ္ထူးမွတ္ ၈၅-မွတ္ အထက္ျဖင္႔ ေျဖဆုိေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။

ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ၁၂၇၃၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၁-ရက္ေန႔တြင္ ျမင္းၿခံၿမိဳ႔နယ္၊က်ည္ပင္ ႐ြာသူႀကီး ဦးဆုံ၊ ေဒၚဆင္တုိ႔မွ ဖြားျမင္ခဲ႔ပါသည္။ ငယ္မည္ ေမာင္ခင္ျဖစ္ပါသည္။ ၇-ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ သာမေဏ ၀တ္ခဲ႔ၿပီး ၁၅-ႏွစ္သားတြင္ ပထမငယ္တန္း၊ ၁၆-ႏွစ္သားတြင္ ပထမလတ္တန္း၊ ၂၀-ႏွစ္တြင္ ပထမႀကီးတန္းတုိ႔ကုိ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။ ၁၂၉၅-တြင္ အစုိးရပထမႀကီးတန္းကုိ ပထမေက်ာ္ဟူေသာ ဘြဲ႔ထူးျဖင္႔ အျမင္႔ဆုံး ေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။ ထုိႏွစ္တြင္ပင္ သက်သီဟစာသင္တန္းကုိလည္းေကာင္း၊ ၁၂၉၆-တြင္ စာခ်တန္းကုိ လည္းေကာင္း တစ္ဆက္တည္းေအာင္ၿမင္၍ ၀ဋံသကာ(ဦးေဆာက္ပန္းဘြဲ႔) ျဖင္႔ခ်ီးက်ဴး ပူေဇာ္ျခင္းခံခဲ႔ရပါသည္။ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ အေထာက္အမကင္းစြာ အာဂုံျပန္ဆုိ ႏုိင္ေသာေၾကာင္႔ တရားဘ႑ာစုိးဟုအဓိပၸယ္ရေသာ တိပိဋကဓရဓမၼဘ႑ာဂါရိကဘြဲ႔ကုိ ဆက္ကပ္ၿခင္းခံခဲ့ ရပါသည္။ ဆ႒သံဂါယနာတင္ပြဲႀကီးတြင္လည္း မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီး ေမးသမွ်ကုိ တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ် ထစ္ေငါ႔ၿခင္းမ႐ွိဘဲ ေျဖဆုိေတာ္မူ၍ ဆ႒သဂၤတိသဇကအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ ခဲ႔ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္စာမ်က္ႏွာေပါင္း ၅၀၀၀ ေက်ာ္႐ွိေသာ မဟာဗုဒၶ၀င္က်မ္းႀကီးမ်ားကုိလည္း ျပဳစုခဲ႔ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင္႔လည္း အစုိးရအဆက္ဆက္က ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ဘြဲ႔ထူးအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင္႔ ခ်ီးက်ဴး ပူေဇာ္ခဲ႔ၾကပါသည္။ သာသနာ႔အာဇာနည္ အဂၢမဟာပဏိတ၊ အဘိဓဇ မဟာရ႒ဂုရု၊ အဘိဓဇအဂၢမဟာသဒမၼေေဇာတိက၊ တိပိဋကဓရ ဓမၼဘ႑ာဂါရိက၊ ဆ႒သဂၤါယနာ ၀ိသဇက၊ ႏုိင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႔ အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦး၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသ သည္ ၉-၂-၁၉၉၃၊အဂၤါေန႔ ညေန၊ ၄-နာရီ ၄၀-မိနစ္တြင္ ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ႔ပါသည္။

(စာေရးသူ သန္းမင္းထြဋ္ မဂၤလာေမာင္မယ္ အတြဲ-၁ရ၊ အမွတ္-၂၊ ၂၀၀၅-ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ)

Read more »

လင္းလက္ေနတဲ့ အလင္းစက္ (သုိ႔) မနာပဒါယီ စာၾကည့္တုိက္


ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁-၁-၂၀၁၂ရက္ေန႔က ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ေမြးဖြားရာ ဇာတိျဖစ္တဲ့ ပဲခူးတုိင္း၊ ဒုိက္ဦးၿမိဳ႕နယ္၊ အုတ္ဝင္းေက်းရြာမွာ ႏွစ္သက္ဖြယ္ကုိ ေပးလွဴျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ မနာပဒါယီ ေက်းရြာစာၾကည့္တုိက္ကုိ ဖြင့္လွစ္လွဴဒါန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စုစုေပါင္း ကုန္က်စရိတ္ သိန္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ တန္ဘုိးရွိခဲ့တဲ့ ဒီစာၾကည့္တုိက္ အလွဴေတာ္ကုိ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ သီးသန္႔ နဝကမၼအလွဴေတာ္မ်ား၊ ဓမၼပူဇာအလွဴေတာ္မ်ားကုိ အရင္းတည္ၿပီး ကိုရီးႏုိင္ငံ၊ ဒယ္ဂူးၿမိဳ႕ အနီးဝန္းက်င္မွာ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ျမန္မာဒကာဒကာမမ်ားရဲ႕ စာၾကည့္တုိက္ အေဆာက္အအုံ အလွဴအပါဝင္ အမ်ားေပါင္းစုၿပီး လွဴဒါန္းၾကတဲ့ စာအုပ္ေပါင္းစုံနဲ႔ တန္ဆာဆင္ကာ ဖြင့္လွစ္ျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပဲြ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ အဲဒီစာၾကည့္တုိက္ေရွ႕ ကြင္းျပင္မွာ မ႑ပ္ထုိးၿပီး အႀကိဳတရားပဲြ (၃)ရက္ျပဳလုပ္ေပးရင္း သံဃာေတာ္အပါး (၂၀)အား ဆြမ္း၊ သကၤန္းစတဲ့ အလွဴပစၥည္းမ်ား ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းတဲ့ သံဃာ့ပူေဇာ္ပဲြနဲ႔ ေက်းရြာတစ္ရြာလုံးမွာရွိတဲ့ အသက္ (၆၅)ႏွစ္အထက္ အဘုိးအဖြား အေယာက္ (၅၅)ေယာက္အား ပူေဇာ္တဲ့ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပဲြ အပါအဝင္ ဖြင့္ပဲြေန႔မွာ တစ္ရြာလုံးကုိ မုန္းဟင္းခါးအလွဴမ်ားလည္း ေကၽြးေမြးလူဒါန္းမႈ ျပဳလုပ္ၿပီး စာၾကည့္တုိက္အလွဴေတာ္ကုိ တျခားကုသုိလ္ေတာ္မ်ားနဲ႔ပါ အခ်ိဳေပၚသကာေလာင္း ကုသုိလ္အေပါင္းေတြ ေလာင္းျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလုိ ကုသုိလ္ေတြေပါင္းရံၿပီး အမ်ားသူငါကုိ ပညာအလင္းနဲ႔ ႏွစ္သက္မႈကုိ ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ဒီ“မနာပါဒယီ” စာၾကည့္တုိက္အလွဴေတာ္ဟာ အခုေတာ့ ဒီစာၾကည့္တုိက္ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အုတ္ဝင္းေက်းရြာအပါအဝင္ အနီးအနားဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့ ေက်းရြာအေတာ္မ်ားမ်ားအထိ ပညာနဲ႔အက်ိဳးျပဳရင္း အသိပညာ အလင္းစက္ေတြ ေပးေဝလွ်က္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း စာလာဖတ္သူေတြ၊ စာအုပ္လာငွါး၊ စာအုပ္လာအပ္သူေတြ၊ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္လာၾကည့္သူေတြ၊ ရြာမွာရွိတဲ့ မူလတန္းလြန္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အတန္းလုိက္ အေထြေထြ ဗဟုသုတအျဖစ္ ေန႔စဥ္ေနတုိင္း စာၾကည့္တုိက္က စာအုပ္တစ္ခုခုကုိဖတ္ၿပီး အတန္းထဲမွာ ေျပာဆုိေဆြးေႏြးေစတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ စသျဖင့္ စာၾကည့္တုိက္တံခါးဟာ အၿမဲတမ္းကုိ ပိတ္မထားႏုိင္ေအာင္ပဲ ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပဲြေန႔က ရြာသူရြာသားေတြကုိ ဘုန္းဘုန္းေျပာခဲ့တဲ့ “စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္တယ္ဆုိတာ ပိတ္ထားဖုိ႔မဟုတ္၊ အလွျပဖုိ႔ မဟုတ္ဘဲ ဖြင့္ထားၿပီး ဖတ္႐ႈၾကဖုိ႔သာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အၿမဲတမ္း ဖြင့္ကာ အၿမဲဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္” ဆုိတဲ့ ဒီအမွာစကားကုိ လက္ေတြ႕အားျဖင့္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္သြားေနၾကတာကုိ သိလုိက္ရတဲ့အတြက္ ဘုန္းဘုန္းမွာ ဒီပီတိေတြနဲ႔ “ေအာ္… အမ်ားသူငါအတြက္ အေကာင္းဆုံး ႏွစ္သက္ေစမႈကုိ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါလား၊ တကယ့္ကုိပဲ မနာပဒါယီ ဆုိတဲ့ ကေလာင္အမည္နဲ႔ အန္ဝင္ခြင္က် ျဖစ္ေနပါေရာ့လား”လုိ႔ ေတြးရင္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ကုိယ့္လုပ္ရပ္အတြက္ ဂုဏ္ယူျဖစ္ခဲ့သလုိ ကုိယ့္ရဲ႕အလွဴေတြ အတြက္ အားျဖည့္ေပးခဲ့တဲ့ ဒကာဒကာမအေပါင္းကုိလည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြအတြက္ အမွ်ေပးေဝကာ ေမတၱာေရမ်ား အထပ္ထပ္ သြန္းေလာင္းေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္တယ္ဆုိတာ ပိတ္ထားဖုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစာၾကည့္တုိက္ကေန အမ်ားသူငါ၊ အထူးသျဖင့္ ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ အသိဉာဏ္ပညာေတြကုိ ဖြင့္ေပးဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ ျပန္ဆက္က ဖြင့္တဲ့စာၾကည့္တုိက္ေတြကုိၾကည့္ရင္ အမ်ားအားျဖင့္ ပိတ္ထားတာကုိပဲ ေတြ႕ေနရေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ စာၾကည့္တုိက္လည္း ဒီလုိပဲလုိ႔ ထင္ၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အျမင္က်ဥ္းတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြကဆုိရင္ ဒီေလာက္အကုန္အက်မ်ားတဲ့ စာၾကည့္တုိက္ကုိ လုပ္မယ့္အစား တစ္အိမ္ကုိ ဘယ္ေလာက္ဆုိၿပီး ေပးလုိက္တာက ပုိအက်ိဳးရွိမယ္လုိ႔ေတာင္ မၾကားတၾကား ေျပာၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ စားဝတ္ေနေရး အဆင္မေျပတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ လက္တေလာအေနအထားအရ ဒီလုိေျပာၾကတာ ျဖစ္ေပမယ့္ စာၿပီးရင္ မစင္ျဖစ္သြားမယ့္ အစီအစဥ္ထက္ အမ်ားသူငါကုိ ေရရွည္အက်ိဳးျပဳမယ့္ စာၾကည့္တုိက္အစီအစဥ္ကုိ ပုိၿပီးအေလးေပး ေဆာင္ရြတ္ရတာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ သူတုိ႔ေတြၾကားေအာင္ ဖြင့္ပဲြေန႔ကလည္း ဘုန္းဘုန္းထည့္ေျပာ ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

ေျပာခ်င္တာက ျမန္မာျပည္မွာ လုိအပ္ေနတဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ အဲဒီအထဲက လုိအပ္အခ်က္တစ္ခု ျဖစ္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ အသိပညာ ဗဟုသုတ တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းေရးဟာလည္း အဓိကက်တဲ့ အခန္းက႑မွာ ရွိေနတဲ့အတြက္ ကုိယ့္တစ္ႏုိင္တစ္ပုိင္ ကုိယ့္ဝန္းက်င္မွာ ျဖည့္ေပးသင့္တာေလးေတြ ျဖည့္ေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့ အေနနဲ႔ လုိအပ္တဲ့ေနရာေလးတစ္ခုမွာ ပညာေရး အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစမယ့္ စာၾကည့္တုိက္ အလွဴကုိ အမ်ားေပါင္းစုၿပီး ေကာင္းမႈျပဳလုိက္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ဒီေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ိဳးရလာဘ္ အေနနဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ ကေလးသူငယ္ေတြ စာေပအေပၚ ဝါသနာပါကာ စာၾကည့္တုိက္မွာ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း စသျဖင့္ ေျပာလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီထက္ပုိၿပီး ဝမ္းသာစရာေကာင္းတာက ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ စာၾကည့္တုိက္ဟာ တျခားတျခား စာၾကည့္တုိက္ေတြလုိ ဖြင့္ၿပီးပိတ္ထားတဲ့ စာၾကည့္တုိက္မ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ပိတ္ဖုိ႔အားနာရေလာက္ေအာင္ စာဖတ္သူမ်ားနဲ႔ အထူးစည္ပင္ေနတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ပညာအလင္းေရာင္ ရေစဖုိ႔ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့တဲ့ ဒီစာၾကည့္တုိက္ဟာ အခုအခ်ိန္မွာ တကယ့္ကုိပဲ အလင္းစက္ေလးေတြနဲ႔ လင္းလက္ေနမယ့္ ပုံရိပ္ေတြ ေတြ႕လာရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဦးေဆာင္သူေရာ၊ လူဒါန္းသူေတြ အေနနဲ႔ပါ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ၾကရမွာျဖစ္ၿပီး ဒီအလွဴဟာလည္း အမွန္ပဲ လုိအပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ လုိအပ္တဲ့ အလွဴကုိ လွဴဒါန္းရာေရာက္တဲ့အတြက္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈဟာလည္း ေဖာ္မျပႏုိင္ေအာင္ တုိးတက္ေကာင္းမြန္ေနတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ဖက္ကလည္း ဒီလုိအက်ိဳးရွိတဲ့ အရာေလးေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ေရရွည္ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ရမွာ ျဖစ္သလုိ လုိအပ္ေနတဲ့ စာအုပ္စာတမ္း၊ ရံပုံေငြ စတာေတြကုိလည္း အဆက္မျပတ္ ပံ့ပုိးေနၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ စာၾကည့္တုိက္အတြက္သာ မဟုတ္ဘဲ လုပ္ၿပီးရင္ ၿပီးၿပီးေရာထားကာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈ မရွိဘဲ ပစ္ထားတတ္တဲ့ ျမန္မာျပည္ တစ္ဝန္းလုံးမွာရွိတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အက်င့္စ႐ုိက္ေတြအတြက္လည္း လိုအပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေနရာေဒသ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီလုိထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈ မရွိလုိ႔ ပ်က္ဆီးေနတာေတြဟာလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနတတ္ပါတယ္။ စေတာ့စလုိက္တာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေကာက္႐ုိးမီးလုိ တစ္ဟုန္းဟုန္းေတာက္ၿပီး ခဏေလးညိမ္းသြားတဲ့ ပုံစံမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္၊ အစေကာင္းၿပီး အေႏွာင္းေသခ်ာေအာင္လည္း လုပ္ဖုိ႔လုိအပ္ေနတာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အလုပ္တစ္ခု လုပ္တဲ့အခါ မလုပ္ခင္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိမရွိ အရင္စဥ္းစားၿပီး ရိွတဲ့အရာကုိ လုပ္ၿပီးရင္လည္း ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမယ္ဆုိတာ မနာပဒါယီ စာၾကည့္တုိက္အလွဴက သက္ေသျပလုိက္တာကုိ စံနမူနာယူၿပီး ေနာက္ေနာင္လည္း အက်ိဳးရွိမယ့္ေနရာေတြမွာ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေရြးခ်ယ္ကူညီပ့ံပုိးရင္း ေနာက္ထပ္အလင္းစက္ေတြကုိ ပုိပုိၿပီး လင္းလက္ေပးႏုိင္ေအာင္ ပါရမီျဖည့္ႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳရင္း မနာပဒါယီ စာၾကည့္တုိက္အလွဴမွာ အားျဖည့္လွဴဒါန္းၾကတဲ့ ကုိရီးယားေရာက္ စိတၱသုခ ေရႊညီအစ္ကုိမ်ားနဲ႔ အလွဴအေပၚ သာဓုေခၚလုိၾကတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းအေပါင္း ဝမ္းေျမာက္ႏုေမာ္ သာဓုေခၚႏုိင္ေစဖုိ႔ အဆက္မျပတ္ လင္းလက္ေနတဲ့ အလင္းစက္ေလးတစ္ခုအေၾကာင္း တစ္ဆင့္ျပန္လည္ မွ်ေဝလုိက္ရပါတယ္။

မနာပဒါယီ စာပန္းခ်ီ ရွည္တည္ကာလ တုိင္ေစေသာ္။ ။

Read more »

၂၅၅၅ႏွစ္ျပည့္ေန႔ (သုိ႔) ႏွစ္၂၆၀၀ျပည့္ေန႔

လာမယ့္ ၁၃၇၄ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ (၅-၅-၂၀၁၂)၊ စေနေန႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအတြက္ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ မေမ့အပ္တဲ့ေန႔လုိ႔ ဆုိရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာဆုိရင္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးခ်ိန္မွ စတင္ၿပီး ေရတြက္လာခဲ့တဲ့ သာသနာေတာ္ ၂၅၅၅ႏွစ္ ျပည့္တဲ့ေန႔လည္း ျဖစ္သလုိ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား ဘုရားအျဖစ္ကုိ ေရာက္ရွိေတာ္မူၿပီးခ်ိန္မွ စတင္ေရတြက္လာခဲ့တဲ့ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶ ပြင့္ထြန္းေတာ္မူလာျခင္း ႏွစ္ေပါင္း၂၆၀၀ႏွစ္ ျပည့္တဲ့ေန႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ႔ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶ တည္ေထာင္ေတာ္မူသြားတဲ့ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီးရဲ႕ ၾကာျမင့္လာတဲ့ သက္တမ္းဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ေက်ာ္ ယေန႔ကာလတုိင္ေအာင္ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီး အရွည္တည္တံ့ေအာင္ ၄၅ႏွစ္လုံးလုံး မေနမနား သာသနာျပဳေတာ္မူသြားတဲ့ အႏႈိင္းမဲ့ အရွင္ျမတ္ၾကီးရဲ႕ မွတ္ေက်ာက္ကာလလုိ႔ ဆုိရင္လည္း ဆုိႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ၾကည္ညိဳတတ္မယ္ဆုိရင္ ဒီလုိေန႔ထူးေနျမတ္ၾကီးမွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာေတာ္နဲ႔ ဘုန္းေတာ္၊ ကံေတာ္၊ ဉာဏ္ေတာ္ေတြကုိ အာ႐ုံျပဳရင္း ဗုဒၶဂုဏ္ကုိ အထပ္ထပ္ပြားမ်ားဖုိ႔ သိပ္ေကာင္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတိတ္ကုိ ျပန္ၾကည့္ရင္ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ သက္တမ္းအတုိဆုံး ကာလမွာ ပြင့္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဘုရားရွင္ ျဖစ္ေတာ္မူတာေၾကာင့္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ေနခြင့္ရတဲ့ ၄၅ႏွစ္တာ ဒီကာလေလးမွာ တကယ့္ကုိပဲ ကုိယ့္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ခႏၶာဝန္ကုိ မငဲ့ကြက္ သတၱဝါေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ေတာ္မူလာခဲ့တာကုိ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိေတာ္ျမတ္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီးေနာက္မွာ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ကုိယ္စား သြန္သင္လမ္းညႊန္ေပးသြားမယ့္ တရားေတာ္ျမတ္မ်ားကုိ ဆရာစားမခ်န္ အကုန္အစင္ ေဟာေတာ္မူသြားတာဟာလည္း သက္တမ္းတုိတဲ့ ဘုရားရွင္မ်ားရဲ႕ ေနာက္ပုိင္း သာသနာေတာ္ႀကီး အရွည္တည္တံ့ေစေရးကုိ ေရွး႐ႈေတာ္မူသြားတဲ့ ပုံရိပ္မ်ားအျဖစ္ ထင္က်န္ေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီးခ်ိန္ကစလုိ႔ ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူသြားခ်ိန္အထိ ေဝေနယ် သတၱဝါေတြအတြက္ တဖြဖြ မွာေတာ္မူသြားတဲ့ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ (မေမ့မေလ်ာ့ သတိရွိၾက)ဆုိတဲ့ အမွာစကားဟာလည္း ၾကာေလေမ့ေလ့ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဒီေနေခတ္ သတၱဝါေတြအတြက္ အလြန္အဖုိးထုိက္လွတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္ကုိ မိန္႔ေတာ္မူသြားတဲ့ “ငါဘုရား မရွိတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ ငါဘုရားေဟာေတာ္မူထားတဲ့ တရားေတာ္ေတြဟာ သင္တုိ႔ရဲ႕ ဆရာပဲ”ဆုိတဲ့ စကားေတာ္ျမတ္ဟာလည္း ဆရာ့စကားလုိက္နာထားၿပီး တရားအလုပ္အားထုတ္ကာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိေနၾကတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ ေယာဂီေတြအတြက္ အမွန္ပဲ ဆရာအျဖစ္ ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္ေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားဟာ သက္ရွိထင္ရွားရွိတုန္းမွာလည္း လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ အလုပ္ေတြကုိ အကုန္လုပ္ေတာ္မူခဲ့တဲ့အျပင္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီး ေနာက္ပုိင္းကာလ အတြက္လည္း ႀကိဳတင္စီမံ အပ္ႏွင္းေတာ္မူတာေတြကုိလည္း လုပ္ေတာ္မူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶဟာ ကုိယ့္ေတာ္ကုိယ္စား သံဃာ့အားကုိ အထူးကုိးစားေတာ္မူသလုိ သံဃာထုကုိလည္း အလြန္ေလးစား တန္ဘုိးထားကာ ရွိသမွ်အကုန္ အပ္ႏွံေတာ္မူသြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ သာသနာေတာ္ႀကီး တစ္ခုလုံးကုိလည္း သံဃာေတာ္မ်ားထံ အပ္ႏွံၿပီး ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ မွာေတာ္မူသြားခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပုိင္းသာသနာေတာ္ႀကီးဟာ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် အတိအက် တည္မယ္ဆုိတာကုိ မိန္႔ေတာ္မမူဘဲ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ ေဟာေတာ္မူထားတဲ့အတုိင္း မဂၢင္ရွစ္ရပ္ လမ္းသြယ္ျမတ္ကုိ စံထားၿပီး က်င့္ႀကံပြားမ်ားမယ္ဆုိရင္ သာသနာေတာ္မွာ အရိယာသူေတာ္သူျမတ္မ်ား မဆိတ္သုဥ္းဘဲ ပုိ၍ၾကာၾကာ တည္တံ့ႏုိင္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ သာသနာေတာ္ ပ်က္ဆီးဆုတ္ယုတ္ေစႏုိင္တာလည္း ဘုရားတပည့္ သာဝကမ်ားကပဲ လုပ္ႏုိင္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သာသနာေတာ္ အရွည္တည္ေရး၊ မတည္ေရးဟာ သာဝကမ်ားရဲ႕ အက်င့္ျမတ္မ်ားကုိ က်င့္ေရးမက်င့္ေရးအေပၚ အဓိကက်ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူသြားတာလည္း ရွိေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ယုံၾကည္ကုိးစားၿပီး အပ္ႏွံေတာ္မူသြားတဲ့ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီးကုိ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ တပည့္သား သံဃာေတာ္မ်ားက ေခတ္အဆက္ဆက္ အဓမၼဝါဒမ်ားကုိ တြန္းလွန္ကာ ဓမၼအမွန္တရားနဲ႔ သန္႔ရွင္းသုတ္သင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ လာခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ယေန႔ဆုိရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိ တည္တံ့ေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသြးနဲ႔ရင္းခဲ့ရတဲ့ ရွင္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ေသြးနဲ႔ေရးထားတဲ့ သာသနာေတာ္ႀကီးဟာ ေနာက္ေနာင္လည္း ပုိၿပီးသန္႔ရွင္း တည္တံ့ျပန္ပြားဖုိ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ရွင္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ တပည့္သာဝကမ်ားအေပၚမွာ တည္မွီေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၅၅၅ႏွစ္နဲ႔ ၂၆၀၀ႏွစ္ေတြဟာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားရဲ႕ အတၳဳပၸတ္နဲ႔ ရွင္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိ ထင္ဟပ္ျပေနတာျဖစ္ၿပီး ရွင္ေတာ္ျမတ္ေက်းဇူးနဲ႔ အဆက္ဆက္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ သာဝကမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ယေန႔ကာလတုိင္ေအာင္ စစ္မွန္တဲ့ဓမၼနဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ သစၥာတရားေတြကုိ သိရွိခံစားခြင့္ရေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးသိတတ္မယ္ဆုိရင္ သတၱဝါေတြအေနနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္စရာေတြဟာ ေရတြက္လုိ႔ေတာင္ကုန္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဆုိေတာ့ကား ဗုဒၶဘာသာေတြအေနနဲ႔ ဆပ္မကုန္တဲ့ ေက်းဇူးေတြကုိ မဆပ္ႏုိင္တာေတာင္မွ သာသနာေတာ္ ၂၅၅၅ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔နဲ႔ ဗုဒၶပြင့္ထြန္းေတာ္မူျခင္း ႏွစ္၂၆၀၀ျပည့္တဲ့ လာမယ့္ကဆုန္လျပည့္ေနမွာေတာ့ ဘုရားအလုိ ရွိေတာ္မူတဲ့ ကုသုိလ္တရားေလးနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ အလြန္အမတန္ အဖုိးတန္တဲ့ ေက်းဇူးဆပ္နည္းတစ္ခု ျဖစ္သြားမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားက သတၱဝါေတြကုိ ျဖစ္ေစခ်င္တာက ပစၥည္းေတြေပးကမ္း ေထာက္ပ့ံေစတာထက္ မေကာင္းမႈေတြေရွာင္ၿပီး ေကာင္းမႈေလးေတြ ေဆာင္ေစခ်င္တာ အဓိကျဖစ္တဲ့အတြက္ တတ္ႏုိင္သမွ် မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ေလးေတြ မလုပ္ဘဲ ကုသုိလ္အလုပ္ေလး တစ္ခုခုေလာက္ လုပ္ျဖစ္သြားရင္ ဒီေန႔ကဆုန္လျပည့္ေန႔ဟာ ေသြးနဲ႔ရင္းခဲ့တဲ့ ဘုရားရွင္ကုိ ေက်းဇူးဆပ္ရာ အမွန္ေရာက္ေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသြးနဲ႔ေရးခဲ့တဲ့ သာသနာေတာ္ႀကီး အရွည္တည္တံ့ေစဖုိ႔ အထုိက္အေလ်ာက္ အေထာက္အကူေရာက္ေစမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လူတုိင္းလူတုိင္း ထူးျခားတဲ့ ေန႔ေလးတစ္ခုမွာ ထူးျခားတဲ့ ကုသိုလ္ေလးတစ္ခု လုပ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ထူးျခားတဲ့ ရလာဘ္တစ္ခုခုကုိ အမွန္ရေစမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အက်ိဳးရတာ မရတာ ေနာက္ထား ကုိယ့္ဘဝအတြက္ေတာ့ ထူးျခားတဲ့ ကုသုိလ္ေလးတစ္ခုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ လုပ္ၾကည့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈဟာ ေန႔စဥ္လုပ္ႏုိင္ရင္ ေကာင္းေပမယ့္ မလုပ္ႏုိင္တဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ ဒီလုိေန႔ထူး ေန႔ျမတ္မ်ိဳးမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဓိ႒ာန္ျပဳ ေကာင္းမႈတစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ၾကည့္သင့္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ လုပ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒီႏွစ္ထူးျခားတဲ့ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ဟာ ကုိယ့္ဘဝအတြက္လည္း ထူးျခားမႈတစ္ခု ျဖစ္ေစမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

က်န္တာေတြ မလုပ္ႏုိင္တာေတာင္ လာမယ့္ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာ ဗုဒၶဘာသာေတြ အေနနဲ႔ ရွစ္ပါးသီလေလး ေဆာက္တည္၊ တတ္ႏုိင္သမွ် အလွဴဒါနေလးလုပ္၊ ေမတၱာေလးပုိ႔၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္တစ္ခုခု ပြားမ်ား၊ တစ္ပုိင္တစ္ႏုိင္ သမထ၊ ဝိပႆနာ အလုပ္ေလးေတြလုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ေနက် အလုပ္ေတြျဖစ္တဲ့ အရက္ေသစာ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးတာကုိ မလုပ္ဘဲ ေရွာင္လုိက္တာ၊ လုပ္ေနက် မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေလးေတြ မလုပ္ဘဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေနလုိက္တာ၊ ဘဝမွာ မွတ္မွတ္ရ ေကာင္းမႈတစ္ခု လုပ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုိက္တာ စတာေတြဟာ ထူးျခားတဲ့ ေန႔ေလးအတြက္ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ေလးတစ္ခု ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ျဖစ္ေစသြားမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏုိင္ငံျခားမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အသိဒကာတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းဆီကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီး “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ လာမယ့္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ကစၿပီး ေန႔စဥ္တစ္ေန႔ တစ္နာရီ အနည္းဆုံး အခ်ိန္ေပးၿပီး ဘုရားရွင္ရဲ႕ ပ႒ာန္းက်မ္းႀကီးကုိ ပူေဇာ္ဖုိ႔ အဓိ႒ာန္ျပဳထားပါတယ္၊ ပ႒ာန္းစာအုပ္ ငါးအုပ္လည္း တပည့္ေတာ္ လက္ထဲေရာက္ေနပါၿပီ ဘုရား”လုိ႔ မေန႔ကပဲ လွမ္းေလွ်ာက္လာပါတယ္။ သူ႔အတြက္ ရင္ထဲမွာ သာဓုအႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚရင္း သူလုိလူေတြ အမ်ားႀကီးရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတာင့္တမိလုိက္ပါေသးတယ္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈဆုိတာက သီးသန္႔လုပ္ယူမွ ရတတ္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီဒကာေလးလုိပဲ က်န္တဲ့သူေတြလည္း အဓိ႒ာန္တစ္ခုခုဝင္ၿပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္သင့္ၾကပါတယ္။ က်န္တဲ့ေန႔ေတြ မလုပ္ျဖစ္ရင္ေတာင္မွ လာမယ့္ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာေတာ့ အထူးအေနနဲ႔ လုပ္ၾကည့္သင့္ၾကပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေသြးနဲ႔ရင္းခဲ့တဲ့ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶရဲ႕ ဘဝသက္တမ္း ၂၆၀၀ျပည့္ေန႔နဲ႔ ေသြးနဲ႔ေရးခဲ့တဲ့ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီး ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၅ျပည့္တဲ့ေန႔ျဖစ္တဲ့ လာမယ့္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား အေနနဲ႔ ေသြးနဲ႔ရင္းၿပီး ကုသုိလ္ေတြ မလုပ္ႏုိင္တာေတာင္မွ ထူးျခားတဲ့ ေန႔ေလးမွာ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ကုသုိလ္ေလးတစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကဖုိ႔နဲ႔ ေသြးဆူေစတဲ့ မေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္အမႈေတြကုိ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကဖုိ႔ အထူးတုိက္တြန္းရင္း ရွင္ေတာ္ျမတ္နဲ႔ သာသနာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အံ့ဖြယ္တည္တံ့မႈကုိ ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ဒီစာစုေလးနဲ႔ ဓမၼအလွဴျပဳလုိက္ရပါတယ္။

ဣဒံ ေမ ပုညံ မဂၢဖလဉာဏႆ ပစၥေယာ ေဟာတု။

Read more »

စကားလုံးမ်ားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ဝယ္

ဘုန္းဘုန္းအပါအဝင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စကားလုံး အသုံးအႏႈန္းမ်ားအေပၚ အလြန္ခံစား လြယ္တတ္ၾကတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ အေကာင္းေျပာရင္လည္း အေကာင္းေျပာတဲ့အေပၚမွာ ေက်နပ္ေနတတ္ၾကသလုိ အဆုိးေျပာခံရရင္လည္း အဲဒီစကားမ်ားအေပၚမွာ လုိက္ၿပီးခံစားေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ သဘာဝ ေကာင္းတာေျပာရင္ ေက်နပ္သေဘာက်တတ္ေပမယ့္ မေကာင္းအေျပာခံရတဲ့ အေပၚမွာေတာ့ ရင္ထဲအသည္းထဲအထိ တစိမ့္စိမ့္ ခံစားေနမိၿပီး အဲဒီခံစားခ်က္နဲ႔အတူ အိပ္မေပ်ာ္၊ စားမဝင္တဲ့အထိေတာင္ ျဖစ္သြားတတ္ၾကပါေသးတယ္။ စကားလုံးေတြကုိ လုိက္ခံစားရင္း တစ္ခါတေလ ေကာင္းတဲ့စကားေလးေတြ ေျပာလာတဲ့သူကုိ သေဘာက် ႏွစ္သက္တတ္ၾကသလုိ မေကာင္းတဲ့ စကားေျပာလာတဲ့ သူကုိေတာ့ မေက်နပ္ခ်က္ေလးေတြနဲ႔ အညႇိဳးအေတးေလးေတြပင္ ထားလာတတ္ျပန္ပါတယ္။ စိတ္ကုိက စကားလုံးဆုိရင္ ဘယ္လုိစကားလုံးမ်ိဳးေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အလြယ္တကူ လုိက္ၿပီး ခံစားေနမိတတ္တဲ့အတြက္ အဲဒီစကားလုံးမ်ားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ထြက္ေပၚလာတတ္တဲ့ အက်ိဳးရလာဘ္ကေတာ့ စိတ္ေရာကုိယ္ပါ ေျပာင္းလဲသြားတတ္ျခင္းပါပဲ။

လူ႔ေလာက အသုိင္းအဝုိင္းမွာ ဒီစကားလုံး အသုံးအႏႈန္းျပႆနာကလည္း အေတာ္ကုိ သတိျပဳၾကရမယ့္ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာတဲ့သူကလည္း လက္လြတ္စပယ္ ေျပာတတ္ၾကသလုိ ခံစားတဲ့သူကလည္း ဘာေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အလြယ္တကူ လုိက္ခံစားတတ္ၾကတဲ့အတြက္ တစ္ခုခုျဖစ္ၾကၿပီဆုိရင္ ဒီစကားလုံးေတြနဲ႔ပဲ ျဖစ္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူ႔ရဲ႕သေဘာကလည္း စကားလုံးဆုိရင္ တုိက္႐ုိက္အေျပာခံရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ဆင့္ၾကားရတဲ့ စကားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ထဲမွာအတည္ယူၿပီး လုိက္ခံစားေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္း အေျပာခံရတဲ့အခါ ေျပာသြားတဲ့ စကားလုံးကုိေရာ၊ ေျပာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကုိပါ မေက်နပ္စိတ္ေတြနဲ႔ မၾကာမၾကာ သတိတရ ခံစားေနမိတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ “ဘယ္သူကေတာ့ ငါ့ကုိဘယ္လုိ ေျပာသြားတာ၊ ဘယ္သူကေတာ့ ငါ့ကုိ ဘယ္လုိေခၚလုိက္တာ၊ ဘယ္သူကေတာ့ ငါ့အေပၚ သုံးႏႈန္းသြားတဲ့ စကားလုံးေတြ ရင့္သီး႐ုိင္းစုိင္းလြန္းတာ” စသျဖင့္ စကားလုံးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ပုဂၢိဳလ္ကုိပါ မေကာင္း႐ႈတတ္တဲ့အထိ ျဖစ္တတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။


တစ္ေလာကပဲ ဒကာေလး သုံးေလးေယာက္နဲ႔ စကားေျပာမိၾကေတာ့ အရင္တုန္းက တရင္းတႏွီး ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက တစ္ဆင့္စကားအၾကားနဲ႔ သူတုိ႔အေပၚ နားလည္မႈလဲြၿပီး ယိသဲ့သဲ့ စကားေတြ ေျပာလာတဲ့အတြက္ သူတုိ႔မွာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ တကယ္ဆုိရင္ ဆရာေတာ္ အေနနဲ႔ ဒီလုိစကားမ်ိဳး မေျပာင္သင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဘုန္းႀကီးဆုိတာ ဒီစကားဟုိပုိ႔၊ ဟုိစကားဒီပုိ႔ မလုပ္သင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႔လုိေျပာေၾကးဆုိရင္ တပည့္ေတာ္တုိ႔မွာလည္း ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေၾကာင္း စသျဖင့္ စကားလုံး အသုံးအႏႈန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ မေက်နပ္ခ်က္ေလးေတြကုိ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက သူတုိ႔ရဲ႕ စကားလုံးေတြေနာက္မွာ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ ပါဝင္ၿပီး လုိက္ခံစားေနမိတဲ့ ျပႆနာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ မေက်နပ္ခ်က္ေတြဟာ ကုိယ္နဲ႔ပါ ဆက္စပ္လာေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္ပါလုိက္ၿပီး မေက်မနပ္ ျဖစ္လာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မေက်မနပ္ ျဖစ္ၿပီဆုိရင္ သိတဲ့အတုိင္း ခ်ီးမြမ္းစကားေတြ၊ ကုသုိလ္ျဖစ္စရာ စကားေတြ ပါလာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ မေကာင္းတဲ့စကားေတြ၊ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ အျပစ္တင္စရာေတြ စတာေတြပဲ ရွာေဖြေျပာဆုိ ျဖစ္ၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး သူတုိ႔စကားဝုိင္းက ထြက္လာၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိေတာ့မွ “ဟာ ငါအလြန္အကၽြံေတြ ေျပာဆုိမိလုိက္ပါလား”ဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ကုိယ့္စကားရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ေနာင္တေလးေတြ ဝယ္လာမိသလုိ ခံစားလုိက္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္လုိက္ေတာ့ အားလုံးဟာ စကားအသုံးအႏႈန္းမွာလုိက္ၿပီး ေကာင္းတာမေကာင္းတာ ခံစားရင္း ေက်နပ္ရင္ေလာဘျဖစ္လုိက္ မေက်နပ္ရင္ ေဒါသျဖစ္လုိက္၊ ေက်နပ္ရင္ ဆႏၵာဂတိလုိက္လုိက္၊ မေက်နပ္ရင္ ေဒါသာဂတိလုိက္လုိက္ စသျဖင့္ အလြယ္တကူ ေျပာင္းလဲျဖစ္ပ်က္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိေကာင္းတာေျပာရင္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္လုိက္၊ ကုိယ့္ကုိ မေကာင္းတာေျပာရင္ မေက်မနပ္ျဖစ္လုိက္၊ ကုိယ္ကေက်နပ္ရင္ ေကာင္းတဲ့စကားေလးေတြ ေျပာလုိက္၊ ကုိယ္က မေက်နပ္ရင္ မေကာင္းတဲ့ စကားေလးေတြ ေျပာလုိက္၊ ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့ စကားဆုိရင္ ၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္ ခံစားလုိက္၊ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ စကားဆုိရင္ စိတ္မေကာင္းစြာ ခံစားလုိက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး စကားလုံးေတြေနာက္မွာ လုိက္ခံစားရင္း စကားလုံးေတြေအာက္က ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ စကားလုံးဆုိတာဟာ ေလာကပညတ္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညတ္ဆုိတာ အၿမဲမွန္ကန္ေနတဲ့ အရာမဟုတ္တဲ့အတြက္ လုိရင္လုိသလုိ၊ မလုိရင္ မလုိသလုိ ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္ သမုတ္ၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ သတ္မွတ္တဲ့အခါ တဒဂၤအရွိတရားနဲ႔ ခဏတာ အသိတရား၊ အခုိက္အတန္႔ အျမင္တရားနဲ႔ အေပၚယံ အသြင္မ်ားကုိလုိက္ၿပီး အေကာင္းအဆုိး အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ကာ ခံစားခ်က္လည္း တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚ ေနတတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကီဘုံသား လူအမ်ားဟာလည္း ဒီလုိေဝါဟာရ ပညတ္အေပၚမွာလုိက္ၿပီး ခံစားမိေနတတ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လုိေနရာ၊ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ပဲ ေတြ႕ေတြ႕ လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့စကား၊ ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့ အသံကုိသာ သေဘာက် ခံစားေနတတ္ၿပီး ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အရာ၊ ကုိမႏွစ္သက္တဲ့ စကားဆုိရင္ အသြင္ပါေျပာင္းၿပီး မေကာင္းမွန္းသိရဲ႕နဲ႔ ထပ္ခါထပ္ခါကုိ ေတြးေတာခံစား ေနတတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အေတြးေပါင္းစုံန႔ဲ စကားလုံးေပါင္းစုံမွာ လုိက္ၿပီး ခံစားေနရာက ေနာက္ဆုံးမွာ ကုိယ့္အတြက္ ရလုိက္တာက စိတ္ဖိစီးမႈမ်ား၊ စိတ္မခ်မ္းသာမႈမ်ား၊ စိတ္ေသာက ျဖစ္စရာမ်ားပဲ အျဖစ္မ်ားေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အရင္းစစ္ေတာ့ စကားလုံးကုိ စကားလုံး အေနနဲ႔ သေဘာထား၊ ပညတ္ကုိ ပညတ္ အေနနဲ႔သာ သေဘာထားၿပီး ကုိယ့္အတြက္ အက်ိဳးမရွိမယ့္ စကားမ်ိဳး၊ အကုသုိလ္ျဖစ္မယ့္ အသံမ်ိဳး၊ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ပင္ပန္းေစမယ့္ အဆုိမ်ိဳး၊ ကုိယ့္ကုိ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေစမယ့္ ပညတ္မ်ိဳးကုိ လုိက္ၿပီးမခံစားမိေစဖုိ႔၊ ေခါင္းထဲေရာက္လာရင္လည္း အျမန္ဆုံး ထုတ္ပယ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔နဲ႔ ကုိယ္ၾကားလုိက္တဲ့ အရာ၊ ကုိယ္ၾကားလုိက္တဲ့ စကားလုံးဟာ ေတြးတုိင္းေတြးတုိင္း ကုိယ့္အတြက္ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစမယ္၊ ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္ခြန္အားကုိ တုိးပြားေစမယ္၊ ကုိယ့္အတြက္ တစ္စုံတစ္ခု အက်ိဳးတရား ျဖစ္ပြားေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိ ပညတ္ခ်က္၊ စကားလုံး၊ အသံေတြကုိ ကုိယ့္ဘဝ ခြန္အားတစ္ခုအျဖစ္ ခံစားလုိက ခံစားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ လႊတ္ေျမာက္မႈနဲ႔ ယွဥ္လာရင္ေတာ့ ဒီလုိ ေကာင္းတဲ့ခံစားမႈမ်ိဳးကုိလည္း ႐ႈမွတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။

အဓိကကေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ ဘာမွအက်ိဳး မျပဳတဲ့ ဘယ္လုိစကားမ်ိဳးကုိမဆုိ လုိက္မခံစားမိဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ စကားကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ခံစားမႈျပင္းရင္း ေဝဒနာလည္း ျပင္းလာတတ္တဲ့ သေဘာရွိလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ေဝဒနာဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိက ခံစားျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆုိးတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေကာင္းမဆုိးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခံစားမႈအားလုံးကုိ ေဝဒနာလုိ႔ ေျပာတာျဖစ္တဲ့အတြက္ မ်ားမ်ားခံစားေလ၊ မ်ားမ်ားေဝဒနာ မ်ားေလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဝဒနာမ်ားရင္ မေရမရာတာေတြလည္း မ်ားလာတတ္သလုိ မေရမရာတာေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ေဝဒနာေတြလည္း ထပ္ၿပီးေရာက္လာတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ စကားလုံးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဝဒနာေတြ ျပင္းထန္တဲ့အထိ မျဖစ္ေစဖုိ႔ စကားလုံးကုိ စကားလုံးအတုိင္း၊ အသံကုိ အသံအတုိင္း၊ ပညတ္ကုိ ပညတ္အတုိင္းပဲ ထားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေလးေတြ၊ တစ္ခ်ိဳ႕စကားေလးေတြ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ အသံေလးေတြ ဆုိတာက မသိရင္ ဘာမွမခံစားရသလုိ သိရင္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိက္တာ၊ ၾကားေပမယ့္လည္း မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လုိက္တာမ်ိဳးဟာ ခံစားမႈကုိ သက္သာေစတဲ့ သေဘာေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာ၊ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာေတြဟာ အမွန္ေတာ့ ဒီလုိကိစၥမ်ိဳးေတြကုိ လုိက္ၿပီးမခံစားတာ၊ ေခါင္းထဲမွာ ၾကာၾကာထည့္မထားတာမ်ိဳးကို ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ အကုသုိလ္ျဖစ္ေစမယ့္ စကားမ်ိဳး၊ ကုိယ့္အတြက္ အက်ိဳးမရွိတဲ့ စကားမ်ိဳးဆုိတာ ၾကားကုိမၾကားသင့္သလုိ၊ သိလည္းမသိသင့္တဲ့ အရာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မၾကားရင္၊ မသိရင္ အကုသုိလ္အျဖစ္ဟာ အလြန္သက္သာတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ မသိေတာ့ မခံစားမိ၊ မခံစားမိေတာ့ အျပစ္မျဖစ္ေတာ့တဲ့ သေဘာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုိတုန္းက ကုိရီးယားမွာ အလုပ္လာလုပ္တဲ့ ဒကာေလး တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ သူ ကုိရီးယားကုိ စေရာက္ခါစက ကုိရီးယား စကားကုိ ဘာတစ္လုံးမွ မသိေတာ့ သူေ႒း ဆဲေနတာကုိလည္း သူ႔ကုိခ်ီးက်ဴးေနတယ္ထင္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ေက်ေနတတ္ေၾကာင္း၊ အခုေတာ့ ဆဲတာကုိ ဆဲမွန္းလည္း သိသြားေရာ အရမ္းမေက်မနပ္ျဖစ္၊ ငါ့ကုိဒီလုိ ေျပာရေကာင္းလားဆုိၿပီး စိတ္ဆုိးေဒါသလည္းထြက္၊ အဲဒီေဒါသေၾကာင့္ပဲဲ သူေ႒းကုိ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာခ်လုိက္ေတာ့ သူနဲ႔သူေ႒းနဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္ျဖစ္ၿပီး အလုပ္ကေတာင္ ထြက္လုိက္ရတဲ့အေၾကာင္း စသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ကုိယ္ေတြ႕အေၾကာင္းေလးကုိ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ သူ႔စကားနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕စကားေလးေတြဟာ မသိလုိက္တာက အကုသုိလ္အျဖစ္သက္သာၿပီး၊ သိရင္လည္း အဲဒီစကားလုံးမွာ လုိက္မခံစားပဲေနလုိက္တာဟာ အေကာင္းဆုံး စိတ္သက္သာရာတစ္ခုဆုိတာ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ျမင္ေပမယ့္၊ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာ၊ ၾကားေပမယ့္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာေတြဟာ ဟန္ေဆာင္တာ မဟုတ္ဘဲ အကုသုိလ္အျဖစ္ သက္သာေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ခံစားခ်က္ေတြမွာ ေလ့က်င့္တဲ့ သေဘာေလးေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္သင့္တဲ့ အခ်က္ေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ရွိပါေစေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက စကားလုံးေတြ၊ အသံေတြဟာ လုိက္ၿပီးခံစားမိရင္ အဲဒီစကားလုံးေတြ၊ အသံေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ပင္ပန္းေစတဲ့သေဘာ၊ ကုိယ္စိတ္ကုိ ေလးလံေစတဲ့သေဘာ၊ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ထုိင္းမႈိင္းေစတဲ့ သေဘာေလးေတြ ရွိတတ္တဲ့အတြက္ စကားလုံးကုိ စကားလုံးအတုိင္းထားႏုိင္ေအာင္၊ ပညတ္ကုိ ပညတ္အတုိင္း ထားႏုိင္ေအာင္၊ ၾကားရင္ၾကားတဲ့အခုိက္မွာပဲ ထားၿပီး အာ႐ုံေနာက္ကုိ လုိက္မခံစားဘဲ ေနႏုိင္ေအာင္ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ျမင္ေအာင္သတိျပဳၿပီး ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေနထုိင္ၾကဖုိ႔ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အာ႐ုံေနာက္ကုိ စိတ္ကလုိက္ၿပီး မခံစားမိၾကဖုိ႔နဲ႔ ခံစားမိရင္လည္း စိတ္ထဲမွာ ၾကာၾကာမထားဘဲ အျမန္ဆုံး ထုတ္ပစ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူက ဘာေျပာလုိ႔၊ ဘယ္သူထံက ဘာၾကားလုိက္လုိ႔ စတဲ့ စကားလုံး၊ အသံေတြေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ကာ စိတ္ပင္ပန္းေနၾကသူမ်ား အေနနဲ႔ ဘယ္သူထံက ဘယ္လုိစကားမ်ိဳးပဲ ၾကားၾကား အားလုံးဟာ တဒဂၤ အခုိက္အတန္႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပညတ္ေတြသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာမွအၾကာႀကီး မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ၿပီး ဘယ္လုိစကားမ်ိဳးကုိမွ လုိက္ၿပီးခံစားတတ္တဲ့ အက်င့္မ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္သာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ၾကပါလုိ႔ သတိေပးစကား ေျပာၾကားရင္း စကားမ်ားရဲ႕ ေနာက္မွာ အမွားမ်ားလည္း ေရာက္တတ္တယ္ဆုိတာ မေမ့ၾကဖုိ႔လည္း အသိေပးစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား