အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကစုိ႔…

ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက မိန္႔ၾကားဖူးပါတယ္။ “ပုထုဇင္ေတြဟာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္ကလဲြလုိ႔ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ကုသုိလ္ သုိ႔မဟုတ္ အကုသုိလ္စိတ္ တစ္ခုခုနဲ႔ေနၾကတာ”တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ စိတ္ဆုိတာဟာ တစ္ၿပိဳင္တည္း ႏွစ္စိတ္ျဖစ္ေလ့မရွိပါဘူး။ အကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ေနရင္ ကုသုိလ္စိတ္မျဖစ္ႏုိင္သလုိ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ေနရင္လည္း အကုသုိလ္စိတ္ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ကုသုိလ္လည္းမျဖစ္ အကုသိုလ္လည္း မျဖစ္တဲ့ဘ၀င္စိတ္ပါ။ ဆုိေတာ့ကား.. အိပ္ရာကႏုိးတဲ့အခ်ိန္ကေန ညအိပ္ရာ၀င္တဲ့အခ်ိန္အထိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ ကုသုိလ္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္က မ်ားသလား၊ အကုသုိလ္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္က မ်ားသလား သိႏုိင္ပါတယ္။ ကုသုိလ္စိတ္ မျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ဟာ အကုသုိလ္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနႏုိင္တဲ့အတြက္ အကုသုိလ္စိတ္မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္သြားၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကုသုိလ္မျဖစ္ခ်င္ေနပါေစ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္ဖုိ႔အေရးႀကီးပါတယ္။ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ေနထုိင္ဖုိ႔အတြက္က အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ျမင္တတ္ ေတြးတတ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ျမင္တတ္ဖုိ႔က အေကာင္းျမင္တတ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ အေကာင္းျမင္တတ္မွ အေကာင္းေတြး တတ္မွာပါ။ အေကာင္းေတြးတတ္တာဟာ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ေတြးလုိက္တာပါ။ ေလာကမွာ ရွိရွိသမွ် ပုဂၢဳိလ္သတၱ၀ါေတြကုိ ၾကည့္ၾကည့္လုိက္ပါ။ အလုံးစုံျပည့္စုံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရယ္လုိ႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ အဲလုိ မျပည့္စုံတဲ့ သူေတြျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ရဲ႕အားနည္းခ်က္ေတြ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြကုိၾကည့္ရင္ အျပစ္ေတြကုိပဲ ေတြ႕ရမွာပါ။ အျပစ္ေတြကုိၾကည့္မိတာနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ အကုသုိလ္ျဖစ္ စရာေတြပဲ ေတြ႕လာရမွာပါ။ အဲဒီအခါ အကုသုိလ္စိတ္ေတြလည္း မေခၚဘဲ၀င္လာေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ကုိပဲၾကည့္ၾကည့္ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္တတ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ အေကာင္းဘက္က ျမင္တတ္၊ ၾကည့္တတ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ အေကာင္းျမင္တတ္ဖုိ႔ဆုိတာက ဘယ္သူ႔ကုိပဲေတြ႕ေတြ႕ ေကာင္းတာေလးေတြကုိ ရွာေဖြစဥ္းစား ျမင္တတ္ၾကည့္တတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအေပၚမွာ လုိက္နာက်င့္ႀကံ တတ္ရပါမယ္။

ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဖတ္႐ႈေလ့လာဖူးတဲ့ စာေပေတြအရ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ဆက္ဆံနည္းေလးေတြ၊ ေတြးနည္းေလးေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီနည္းေလးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကည့္ပါ။ ဒီသေဘာေတြအရ…
* လူပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာ အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ႏႈတ္ထြက္စကား ၾကမ္းတမ္းေပမယ့္ စိတ္ထားအရမ္းေကာင္းတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အဲလုိသူမ်ိဳးကုိ သူတုိ႔ရဲ႕ အေျပာအဆုိၾကမ္းတမ္းမႈကုိ မၾကည့္ဘဲ “ေအာ္…သူဟာ အေျပာအဆုိၾကမ္းတမ္းေပမယ့္ စိတ္ထားေလးေတာ့ ေကာင္းရွာသားပဲ”လုိ႔ အေကာင္းဘက္ကေတြးၿပီး အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါမယ္။
* အခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အေျပာအဆုိအရမ္းေကာင္းၿပီး အရမ္းႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တတ္ၾကေပမယ့္ စိတ္ထားယုတ္ည့ံပါတယ္။ အဲဒီလုိသူမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း “သူဟာ စိတ္ဓာတ္မေကာင္းေပမယ့္ အေျပာအဆုိေတာ့ ညင္သာနဴးည့ံပါလား”လုိ႔ ေတြးၿပီး အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါမယ္။
*အခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အေျပာအဆုိလည္း မေကာင္း၊ စိတ္ထားလည္း ယုတ္ည့ံတတ္ၾကေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံ အနည္းငယ္ေကာင္းတာေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲလုိသူမ်ိဳးကုိလည္း သူ႔ရဲ႕ ေကာင္းကြက္အနည္းငယ္ေလး ကုိပဲ ရွာႀကံၿပီး အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။
* အခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အေျပာအဆုိလည္းမေကာင္း၊ စိတ္ထားလည္း မေကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံလည္း ေကာင္းကြက္ဆုိ ဘာမွကုိ ရွာမရတာေတြ ရွိပါတယ္။ အဲလုိလူမ်ိဳးက်ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေအာင္ ဥေပကၡာသာ ျပဳႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ ဥေပကၡာျပဳတာဟာ ကုသုိလ္လည္းမျဖစ္၊ အကုသုိလ္လည္း မျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားတာပါ။

ဒါေၾကာင့္…တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကုန္ဆုံးရတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမွာ အကုသုိလ္စိတ္ေတြ မမ်ားရေအာင္ အေကာင္းျမင္တတ္ေအာင္၊ အေကာင္းေတြးတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ၿပီး ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။

Read more »

ေကာင္းတာလုပ္ပါရက္နဲ႔ ဆုိးက်ိဳးေတြနဲ႔ႀကဳံေနရၿပီး… မေကာင္းတာလုပ္တဲ့သူေတြမွာ ဘာေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနရပါသလဲ…

Q.အရွင္ဘုရား…
တပည့္ေတာ္မ သိတတ္စအရြယ္ကစၿပီး မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ေတြကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံးေရွာင္ၿပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ ႀကိဳးစားလုပ္ပါတယ္။ သီလကုိလည္း အတတ္ႏုိင္ဆုံး လုံေအာင္ထိမ္းပါတယ္။ ဒါနကေတာ့ ရွိရင္ရွိသလုိ လုပ္ပါတယ္။ ဆရာသမား မိဘေတြကုိလည္း အတတ္ႏုိင္ဆုံး ျပဳစုလုပ္ေကၽြးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တပည့္ေတာ္မမွာ အဆုိးေတြပဲ ႀကဳံေတြ႕ေနရပါတယ္။ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ပဲ ႀကဳံေတြေနရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မေကာင္းတာေတြ လုပ္ေနေပမယ့္ အရမ္းကုိ အဆင္ေျပေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ ကံတရားအေပၚ မယုံၾကည္တာ မဟုတ္ပါဘုရား… ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ဘာသာျခား သူငယ္ခ်င္းေတြက ဗုဒၶဘာသာမွာ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းက်ိဳးရမယ္ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ မေကာင္းက်ိဳးရတယ္လုိ႔ေျပာတယ္၊ နင့္က်ေတာ့ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲလုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ တပည့္ေတာ္မ သူတုိ႔ကုိ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိပါဘူး။ ဒီကိစၥကုိ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ေျဖရွင္းေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္း က်န္းမာပါေစ..
(ေအးေအးႀကိဳင္)

A. အင္း… ဒီျပႆနာကုိ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လည္း မၾကာမၾကာ ေျဖေပးဖူးပါတယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကံတရားအေပၚ သံသယမျဖစ္ပါနဲ႔။ ကံကေတာ့ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနၿပီးသားပါ။ ဒီေနရာမွာ သိထားရမွာက ကံအေၾကာင္းပါ။ အဘိဓမၼာ အလုိအရ ကံေလးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ အဲဒီေလးမ်ိဳးက
၁။ ဒိ႒ဓမၼေ၀ဒနိယကံ = မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ
၂။ ဥပပဇၨေ၀ဒနိယကံ = အျခားမဲ့ဒုတိယဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ
၃။ အပရာပရိယေ၀ဒနိယကံ = မ်က္ေမွာက္ဘ၀ႏွင့္ ဒုတိယဘ၀တုိ႔မွတစ္ပါး တတိယဘ၀မွစ၍ အနာဂတ္ နိဗၺာန္ရသည့္ ဘ၀တုိင္ေအာင္ အက်ိဳးေပးေသာကံ
၄။ အေဟာသိကံ = ဆုိင္ရာကာလအားေလ်ာ္စြာ အက်ိဳးေပးခြင့္ မရၾကသျဖင့္ ပ်က္သုဥ္းသြားၾကေသာကံ တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအဘိဓမၼာအဖြင့္အရ ကံအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၿပီး အက်ိဳးေပးခ်ိန္လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကဲြျပားၾကပါတယ္။ အခုဘ၀လုပ္ေနတဲ့ ကံမ်ားဟာ အခုဘ၀အက်ိဳးေပးမႈကုိ ခ်က္ျခင္းရခ်င္မွ ရမွာျဖစ္သလုိ အခုလက္ရွိရရွိခံစားေနတဲ့ အက်ိဳးဆက္ဟာလည္း အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုခုကျပဳခဲ့တဲ့ ကံမ်ားရဲ႕ အက်ိဳးေပးမ်ားလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ကံေတြကုိလုပ္တဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ေစတနာေဇာေတြရဲ႕ ျခားနားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ တစ္ခ်ိဳ႕အခုဘ၀မွာ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ေနေပမယ့္ ေကာင္းက်ဳိးမျဖစ္ဘဲ ဆုိးက်ိဳးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတတ္သလုိ မေကာင္းတာလုပ္ေနေပမယ့္ ေကာင္းက်ိဳးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတတ္တာပါ။ ဒါဟာ အတိတ္ကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးေပးမႈေတြေၾကာင့္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘ၀မွာ လုပ္ေနတဲ့ ကံေတြကုိလုိက္ၿပီး အတိတ္ကံအက်ိဳးေပးမႈ အားနည္းတတ္တာ၊ အားႀကီးတတ္တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ အတိတ္ကံအက်ိဳးေပးအရ ေသရမယ့္ကံျဖစ္ေနေပမယ့္ လက္ရွိမွာလုပ္ေနတဲ့ ေကာင္းတဲ့ကံေတြက အားႀကီးေနတဲ့အခါ ေသရမယ့္အေျခအေနမွ ထိခုိက္ဒဏ္ရာ ရတာေလာက္ပဲ ျဖစ္တတ္တာ၊ အတိတ္က ေကာင္းတဲ့ကံေတြ အက်ိဳးေပးခ်င္ေပမယ့္ ပစၥဳပၸန္မွာ လုပ္ေနတဲ့ကံေတြက မေကာင္းတာေတြ မ်ားေနတဲ့အတြက္ အက်ိဳးေပးခြင့္ မသာတာေတြ ရွိပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အတိတ္ကံႏွင့္ ပစၥဳပၸန္ကံဆက္စပ္မႈ ရွိေနတယ္ဆုိတာပါပဲ။ အေကာင္းဆုံးက အတိတ္ကံဟာ ေကာင္းသည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆုိးသည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပစၥဳပၸန္မွာ အေကာင္းေတြ လုပ္ေနဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲလုိ အေကာင္းေတြ လုပ္ထားမယ္ဆုိရင္ အတိတ္ကံရဲ႕ မေကာင္းက်ိဳးေတြ အက်ိဳးေပးရင္ေတာင္ ခံရတာ သက္သာၿပီး ေကာင္းတဲ့ကံေတြ အက်ိဳးေပးရင္ေတာ့ အျပည့္အ၀ အက်ိဳးေပးခြင့္ ရမွာ အမွန္ပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အက်ိဳးေပးရမွာ ကံရဲ႕အလုပ္ျဖစ္ၿပီး ေကာင္းတာေတြလုပ္ရမွာက ကုိယ့္ရဲ႕အလုပ္ပါ။ အခုလုပ္အခု အက်ိဳးမရတဲ့အတြက္ ကံေတြအေပၚမွာ သံသယမျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ အက်ိဳးေပးခ်ိန္ရွိေနလုိ႔ပါ။ ရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ အခ်ိန္မတန္ေသးလုိ႔ပါလုိ႔ပဲ ေျပာရပါမယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ သူ႔တရား သူစီရင္ သြားမွာပါ။ ဒီေနရာမွာ ပုိၿပီးေသခ်ာသြားေအာင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ေဟာေတာ္မူခ်က္ေလးကုိ တင္ျပလုိပါတယ္။ ဘုရားရွင္က ဓမၼပဒ၊ အနာထပိ႑ိကေသ႒ိ၀တၳဳမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဟာေတာ္မူထားတာ ရွိပါတယ္။

ပါေပါပိ ပႆတိ ဘၿဒံ၊ ယာ၀ ပါပံ န ပစၥတိ။
ယဒါ စ ပစၥတိ ပါပံ၊ အထ ပါေပါ ပါပါနိ ပႆတိ။
ဘေျဒာပိ ပႆတိ ပါပံ၊ ယာ၀ ဘျဒ န ပစၥတိ။
ယဒါ စ ပစၥတိ ဘျဒ၊ အထ ဘျဒာနိ ပႆတိ။
- မေကာင္းမႈျပဳေသာ သူပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ အက်ိဳးမေပးေသးေသာ ကာလပတ္လုံး ေကာင္းျမတ္ေသာ အာ႐ုံကုိေတြ႕ျမင္ႏုိင္ေသး၏။ မေကာင္းမႈ အက်ိဳးေပးေသာ အခါ၌မူကား မေကာင္းမႈျပဳသူသည္ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရ၏။
- ေကာင္းမႈျပဳေသာ သူပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေကာင္းမႈ အက်ိဳးမေပးေသးေသာ ကာလပတ္လုံး မေကာင္းေသာ အာ႐ုံကုိ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ေသး၏။ ေကာင္းမႈ အက်ိဳးေပးေသာ အခါ၌မူကား ေကာင္းမႈျပဳသူသည္ ေကာင္းက်ိဳးတုိ႔ကုိ ေတြ႕ျမင္ရေလေတာ့၏။

ဆုိေတာ့..ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္အတုိင္း ကုိယ္လုပ္ရမယ့္ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိ ဆက္လက္ၿပီး ႀကိဳးးစားလုပ္ေနဖုိ႔ လုိပါတယ္။ တုိ႔ ေကာင္းတာလုပ္ရဲ႕သားနဲ႔ ဘာမွျဖစ္မလာဘူးလုိ႔ ေတြးၿပီးစိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔။ မထူးပါဘူးဆုိၿပီးလည္း မထူးဇာတ္ မခင္းလုိက္ၾကပါနဲ႔။ အခ်ိန္ကုိေစာင့္ပါလုိ႔ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။ အခ်ိန္တန္ ရင္ အားလုံး သူ႔တရားသူစီရင္သြားမွာပါ။

Read more »

ေတာင့္တ၍ မရပါ…

တစ္ေန႔ သံေ၀ဂကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ကုိဖတ္ေနစဥ္ စာေရးသူအေတြးထဲ မဃေဒ၀မင္းႀကီး၏ သံေ၀ဂျဖစ္ပုံေလးကုိ သြားသတိယလုိက္မိ၏။ မဃေဒ၀မင္းႀကီးသည္ ေခါင္းေပၚမွာ ဆံပင္ျဖဴေလးတစ္ပင္ ေတြ႕ရွိရသည္ကုိ အႀကီးအက်ယ္ သံေ၀ဂျဖစ္ကာ မင္းစည္းစိမ္ကုိစြန္႔ၿပီး ေတာထြက္ေတာ္မူသည္အထိ ျဖစ္သြားခဲ့၏။ သံေ၀ဂ အမွန္တစ္ကယ္ျဖစ္ၿပီ၊ အမွန္ရၿပီဆုိလွ်င္ အလြန္တုန္လႈပ္ၿပီး လြတ္ေျမာက္မႈကုိ ရွာေဖြသြားတတ္ၾကသည္ကုိ မဃေဒ၀မင္းႀကီးက သက္ေသျပသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္၏။ မဃေဒ၀မင္းႀကီး၏ သံေ၀ဂျဖစ္ပုံ အေတြးေလးကုိ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးမွ ကဗ်ာလကၤာေလးျဖင့္ ေဖာ္က်ဴးတားသည္ကုိလည္း သံေ၀ဂျဖစ္ဖြယ္ ဖတ္လုိက္ရ၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ``မဟာဘူတ၊ ဤကာယအား၊ ေန႔ညမယြင္း၊ ေရဆာသြင္း၍၊ မပ်င္းလုပ္ေကၽြး၊ ျပဳစုေမြးလည္း၊ ေက်းဇူးမထင္၊ အကတညဳ၊ ေျမြေလးခုသုိ႔၊ ကုိက္မႈမဆဲ၊ ခဲမႈမၿငိမ္း၊ ကုိယ္လုံးရွိန္းေအာင္၊ ေရွာင္တိမ္းမသာ၊ စစ္ႀကီးလာသုိ႔၊ ဇရာေျမြဆိပ္၊ တရိပ္ရိပ္ျဖင့္၊ ဦးထိပ္ထက္စီး၊ ေရာက္လာၿပီးၿပီ`` စသည္ျဖင့္ အုိျခင္းတရား၏ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပုံေလးကုိ ဥပမာေပး၍ သီးကုံးေတာ္မူထား၏။

မွန္၏။ ပထ၀ီ၊ အာေပါ၊ ေတေဇာ၊ ၀ါေယာဟူေသာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး (မဟာဘုတ္ေလးပါး) ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ ဤခႏၶာကုိယ္ႀကီးသည္ မနက္၊ ေန႔၊ ည ပုံမွန္စားေန၊ ေသာက္ေန ျပဳျပင္ေနေသာ္လည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပုိၿပီးႏုပ်ိဳလာသည္ဟူ၍ မရွိဘဲ တျဖည္းျဖည္း အုိအုိသြားသည္သာ ရွိ၏။ မည္သူကျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုပုိလွလာသည္၊ ႏုလာသည္ဟူ၍မရွိေပ။ လူအမ်ား ေျပာဆုိေနၾကသည့္ ``တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွ`` ဟူေသာ စကားသည္ စင္စစ္ ေျမွာက္ေျပာေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္၏။ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္မွ် တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပုိပုိႏုပ်ိဳလာသည္ဟု မရွိႏုိင္ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေမြးဖြားလာသည္ ဆုိကတည္းကပင္ အုိျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းသေဘာက တစ္ပါတည္း ပါလာၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ``ေလာကတြင္ သတၱ၀ါမ်ား ေတာင့္တ၍ မရသည့္ အရာငါးမ်ိဳး`` ရွိေၾကာင္း ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ့သည့္ ယင္းတရားငါးမ်ိဳးမွာ
၁။ ဇရာဟူေသာ အုိျခင္းတရား
၂။ ဗ်ာဓိဟူေသာ နာျခင္းတရား
၃။ မရဏဟူေသာ ေသျခင္းတရား
၄။ ခယဓမၼဟူေသာ ကုန္ခမ္းျခင္းတရား
၅။ နႆဓမၼဟူေသာ ပ်က္ဆီးျခင္း တရားတုိ႔ပင္ ျဖစ္၏။

မွန္၏။ မည္သည့္သတၱ၀ါမဆုိ ပဋိသေႏၶယူ ေမြးဖြားလာၿပီဆုိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အုိျခင္းတရားသည္ ေနာက္မွပါလာၿပီးျဖစ္၏။ ယင္းအုိျခင္းတရားကုိ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ျပဳ၍ မအုိပါရေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းေန၍ မရေပ။ အခ်ိန္တန္လ်င္ အုိလာၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ ``ခႏၶာကုိယ္ဆုိး၊ ဤ႐ုပ္မ်ိဳးကား၊ တုိး၍မပ်ိဳ၊ အုိသာအုိခဲ့`` ဟု မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီး စပ္ဆုိေတာ္မူသကဲ့သုိ႔ ရရွိလာသည့္ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးသည္လည္း မည္မွ်ပင္ ျပဳျပင္ျပဳျပင္ တစ္ဖန္ျပန္ၿပီး မႏုပ်ိဳႏုိင္ေပ။ တုိး၍သာ အုိလာၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ ဤသေဘာတရားကုိ မသိနားမလည္ၾကသျဖင့္ သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ႐ုပ္တရားအေပၚ အမွီျပဳၿပီး အလွမာန္တက္ေနၾက၏။ စင္စစ္လွသည္ဆုိသည္မွာ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔မွ်သာ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာလည္း သတၱ၀ါတုိ႔၏ အ၀ိဇၨာဖုံးသည့္ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္၍သာ လွသည္ဟု ထင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အလွမာန္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ဆုံး မာနခ၀ါခ်သြားသည့္ အေၾကာင္းေလးကုိ စာေရးသူ သတိယမိပါ၏။ ေရွးအခါက အလြန္ေခ်ာေမာလွပသည့္ မင္းသမီးတစ္ေယာက္ရွိ၏။ သူမ၏ အလွသတင္းေၾကာင့္ အတုိင္းတုိင္း အျပည္ျပည္ရွိ မင္းသားတုိ႔သည္ သူမႏွင့္လက္ထပ္ႏုိင္ရန္ ၾကိဳးစားၾက၏။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားျဖင့္ နီးစပ္ေအာင္ ခ်ဥ္းကပ္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ မင္းသမီးသည္ လက္ခံျခင္းမရွိ၊ ျငင္းဆုိၿမဲ ျငင္းဆုိေန၏။ ထုိမင္းသားမ်ားတြင္ ထူးျခားသည့္ မင္းသားတစ္ေယာက္ ပါလာ၏။ မင္းသားသည္ ပထမအႀကိမ္ လာစဥ္ ေရႊခြက္ထဲတြင္ လက္၀တ္ရတနာ အျပည့္ျဖင့္ လက္ေဆာင္ပဏၰာ ဆက္သ၏။ မင္းသမီးကား လက္မခံေပ။ ဒုတိယအႀကိမ္တြင္ လက္၀တ္ရတနာအျပည့္ပါသည့္ ေငြခြက္ျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္၏။ မင္းသမီးကား ျငင္းဆုိၿမဲ ျငင္းဆုိ၏။ တတိယအႀကိမ္တြင္ကား လက္ေဆာင္ပဏၰာ အနည္းငယ္သာပါသည့္ ေၾကးခြက္ျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္၏။ မင္းသမီးသည္ ျငင္းဆုိၿမဲ ျငင္းဆုိေသာ္လည္း ထုိမင္းသား၏ လုပ္ရပ္ကုိ သတိထားမိလာသည့္အျပင္ ေဒါသပါထြက္လာ၏။ သုိ႔ျဖင့္ မင္းသမီးက `` ရွင္ဟာ ကၽြန္မအခ်စ္ကုိ ရဖုိ႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူမဟုတ္လား၊ ဒီလုိႀကိဳးစားေနတဲ့သူဟာ တစ္ေခါက္နဲ႔တစ္ေခါက္ ကၽြန္မစိတ္တုိင္းက်ေအာင္ ပုိပုိၿပီး ႀကိဳးစားရမယ့္အစား ခုေတာ့ ရွင့္ဟာက တစ္ေခါက္နဲ႔ တစ္ေခါက္ ပုိပုိၿပီး တန္ဘုိးေတြ နည္းနည္းလာပါလား.. ဘာလဲ ဒါ ကၽြန္မကုိ သက္သက္လာၿပီး အရွက္ခဲြေဆာ္ကား ေနတာလား`` စသည္ျဖင့္ ရန္ေတြ႕၏။ ထုိအခါ မင္းသားက `` အရွင္မင္းသမီး ကၽြႏ္ုပ္မင္းသမီးကုိ ေဆာ္ကားတာလည္း မဟုတ္၊ အရွက္ခဲြတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အမွန္တရားကုိပဲ လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္၊ တစ္ကယ္ေတာ့ မင္းသမီးဟာ တစ္ေခါက္နဲ႔တစ္ေခါက္ ပုိပုိၿပီး လွလွလာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပုိပုိၿပီးပဲ အုိလာတာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးဟာ မင္းသမီးရဲ႕ အလွနဲ႔တန္တဲ့ လက္ေဆာင္ပဏၰာေတြပဲ ယူယူလာတာပါ`` စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိရွင္းျပသျဖင့္ မင္းသမီး အလွမာန္က်သြားေၾကာင္း မွတ္သားဖူး၏။ ဤေနရာတြင္ ေျပာလုိသည္မွာ ဇရာဟူသည့္ အုိျခင္းတရား အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္၏။ ခႏၶာကုိယ္ရလာသည့္ သတၱ၀ါမွန္သမွ် ၾကာေလအိုေလ ၾကာေလအုိေလသာ ျဖစ္၏။ မအုိပါရေစႏွင့္ဟု မည္သုိ႔မွ် ေတာင့္တ၍ မရေပ။ ဤသေဘာတရားကုိ သိျမင္ၿပီး ႐ုပ္တရားအေပၚ အမွီျပဳ၍ မာန္မာန မတက္ရန္သာ ႀကိဳးစားၾကရမည္ ျဖစ္၏။

ဗ်ာဓိဟူသည့္ အနာေရာဂါသည္လည္း ထုိ႔အတူပင္ျဖစ္၏။ မနာပါရေစႏွင့္ဟု ေတာင့္တ၍ မရေပ။ ႐ုပ္တရားကုိ ပုိင္ဆုိင္ေနသမွ် နာေနၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ ႐ုပ္တရားရွိေနသမွ် အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး နာေနၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ အနာေရာဂါ ဆဲြကပ္ေနၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ မည္သည့္အရြယ္မွ နာၾကရမည္ဟု သတ္မွတ္ခ်က္မရွိေပ။ အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ ေမြးလာကတည္းကပင္ အနာေရာဂါ ဆဲြကပ္ၿပီးေမြးလာၾကရ၏။ စင္စစ္ အနာေဂါဟူသည္ တစ္ျခားမဟုတ္ေပ။ ဤ႐ုပ္တရားႀကီးကပင္လွ်င္ အနာေရာဂါ အစုႀကီးျဖစ္ေန၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ရဟန္းတစ္ပါးက ေလွ်ာက္၏။ ``ေရာေဂါ ေရာေဂါတိ ဘေႏၲ ကတေမာ ေရာဂါ = ေရာဂါ ေရာဂါလုိ႔ ေျပာေျပာေနၾက ပါတယ္ အရွင္ဘုရား… ေရာဂါဆုိတာ ဘယ္လုိဟာပါလဲ ဘုရား… `` ဟုေမးေလွ်ာက္၏။ ထုိအခါ ဘုရားရွင္ကား ``႐ူပံ ၀ုစၥတိ ဘိကၡေ၀ ေရာဂါတိ = ခ်စ္သားတုိ႔ ေရာဂါဆုိတာ တစ္ျခားမဟုတ္ ဒီ႐ုပ္တရားႀကီးပဲ`` ဟု ေျဖၾကားေတာ္မူ၏။ မွန္၏။ ႏွလုံးေရာဂါ၊ ေသြးတုိးေရာဂါ၊ ကင္ဆာေရာဂါ စသည္ျဖင့္ မည္မွ်ပင္ အမည္နာမ တပ္တပ္ စင္စစ္ဤ႐ုပ္တရား ရွိေန၍သာ ေရာဂါအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အနာအမ်ိဳး ဆဲြကပ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေရာဂါအမည္မတပ္ဘဲ ``ဤ႐ုပ္တရားကုိပင္ ေရာဂါ``ဟု ဆုိေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူျခင္းျဖစ္၏။ ``႐ုပၸတီတိ ႐ူပံ = ေဖာက္ျပန္တတ္သည့္ သေဘာကုိ ႐ုပ္`` ဟု စာေပကဖြင့္ျပ၏။ ႐ုပ္တရားရွိသျဖင့္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္ဆီးမႈလည္း ရွိေန၏။ ေဖာက္ျပန္ပ်က္ဆီးမႈသည္ပင္ ဗ်ာဓိဟူသည့္ အနာေရာဂါ ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ႐ုပ္တရားရွိသျဖင့္ အနာေရာဂါျဖစ္ျခင္းသည္ မဆန္းေပ။ စိတ္ေရာဂါမျဖစ္ရန္သာ အဓိကျဖစ္၏။ စိတ္ေရာဂါျဖစ္လွ်င္ကား စိတ္ျဖင့္ျပန္လည္ ကုစားျခင္းမွတစ္ပါး အျခားေဆးမရွိေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရုပ္တရားရွိသျဖင့္ ဗ်ာဓိဟူသည့္ အနာေရာဂါရွိလာရေသာေၾကာင့္ မနာပါရေစႏွင့္ဟု ေတာင့္တမေနၾကဘဲ စိတ္ေရာဂါမျဖစ္ရန္သာ သတိတရားျဖင့္ ထိန္းသိမ္းသြားၾကဖုိ႔ လုိအပ္လွ၏။
တတိယ ေတာင့္တ၍ မရသည့္ တရားကား မရဏဟူသည့္ ေသျခင္းတရားပင္ ျဖစ္၏။ ဤတရားကုိလည္း မေသပါရေစႏွင့္ဟု မည္သုိ႔မွ် ေတာင့္တ၍ မရေပ။ အသက္ရွင္ေနမႈ၏ ေနာက္တြင္ ေသျခင္းတရားက ရွိေနၿပီးျဖစ္၏။ အတိတ္ကလည္း အဖန္ဖန္ ေသခဲ့ၾကရၿပီးျဖစ္၏။ ယခုလည္း မည္သည့္အခ်ိန္၊ မည္သည့္အရြယ္၊ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေသရမည္ကုိသာ ႀကိဳတင္၍ မသိႏိုင္ေသာ္လည္း ေသရမည္ဆုိသည္ကား မုခ်ဧကန္ မလဲြေပ။ နိဗၺာန္မရမခ်င္း ေသေနၾကရဦးမည္သာ ျဖစ္၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္က ကိသာေဂါတမီဟူေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ရွိ၏။ ထုိအမ်ိဳးသမီးတြင္ အလြန္ခ်စ္လွစြာေသာ သားေလးတစ္ေယာက္လည္း ရွိ၏။ တစ္ေန႔တြင္ ထုိသားေလးသည္ ႐ုတ္တရက္ေသဆုံးသြား၏။ ကိသာေဂါတမီသည္ အလြန္ခ်စ္လွစြာသည့္ သားေလးေသဆုံးသြား သျဖင့္ ယူက်ဳံးမရ၊ ေျဖဆည္ရာမရျဖစ္ကာ အ႐ူးတစ္ပုိင္းျဖစ္လ်က္ သားေသကုိပုိက္၍ အသက္ျပန္ရွင္ေအာင္ လုပ္ေပးရန္ အရပ္ထဲလွည့္လည္ ေနေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ မည္သူမွ် မကူညီႏုိင္ၾကေပ။ ေနာက္ဆုံး ဘုရားရွင္ထံ ေရာက္ၿပီး သားေသကုိ အသက္ျပန္ရွင္ေအာင္ ေဆးကုေပးရန္ ေတာင္းဆုိေလ၏။ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ``ခ်စ္သမီး… ေကာင္းၿပီ၊ သင့္သားကုိ အသက္ျပန္ရွင္ေအာင္ ငါကုေပးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအရပ္မွာ ရွိတဲ့ လူမေသဖူးတဲ့ အိမ္ကေနၿပီး မုံညင္းေစ့ကုိ ခ်စ္သမီး ငါ့ဆီရွာယူလာခဲ့`` ဟု အရွာခုိင္း၏။ ကိသာေဂါတမီလည္း သားေသကုိ အသက္ျပန္သြင္းလုိေသာ ဆႏၵျဖင့္ လူမေသဖူးသည့္ အိမ္ကုိ တစ္အိမ္တက္ဆင္း လုိက္ရွာေသာ္လည္း တစ္အိမ္မွ် ရွာမေတြ႕ဘဲ ေနာက္ဆုံးဘုရားရွင္ထံျပန္ေရာက္၊ ဘုရားရွင္တရားေတာ္ကုိ နာယူၿပီး သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ အၿပီး၀င္ေရာက္သြားခဲ့၏။ ကိသာေဂါတမီ၏ ဤအျဖစ္အပ်က္သည္ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ ကိသာေဂါတမီအား ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူသည့္ တရားစကားေလးသည္ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ ``ခ်စ္သမီး သားေသတာဟာ ခ်စ္သမီးတစ္ေယာက္ထဲမွာပဲ ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး… ခ်စ္သမီးလုိသူေတြ ဒီေလာကမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ`` ဟူ၍ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အားလုံးတစ္ေန႔ ေသၾကရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ မေသပါရေစႏွင့္ဟု ေတာင့္တမေနၾကဘဲ မေသမီ ႀကိဳတင္ၿပီး လုပ္ရမည့္၊ ျပင္ဆင္ရမည့္ အရာမ်ားကုိသာ အခ်ိန္မီ ႀကိဳတင္ျပဳလုပ္ အားထုတ္ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

ခယဓမၼဟူသည့္ ကုန္ခမ္းျခင္းတရားကုိလည္း မကုန္ခမ္းပါရေစႏွင့္ဟု ေတာင့္တ၍ မရေပ။ ဤေနရာ၌ ကုန္ခမ္းျခင္းဟူသည္ စည္းစိမ္ဥစၥာတုိ႔၏ ကုန္ခမ္းျခင္းကုိ ဆုိလုိ၏။ စည္းစိမ္းဥစၥာမွန္သမွ်သည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ကုန္ခမ္းသြားၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ အခ်ို႕ဆုိလွ်င္ အခ်ိန္မတန္မီပင္ ကုန္ခမ္းသြားၾကသည့္ဟု ထင္မွတ္တတ္ၾက၏။ စင္စစ္ ဤကုန္ခမ္းျခင္းသေဘာသည္လည္း အခ်ိန္အတိအက်မရွိ၊ အခ်ိန္မေရြးကုန္ခမ္း ေပ်ာက္ပ်က္သြားၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မကုန္မခမ္းမီ ရသမွ် ယူသြားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမည္ ျဖစ္၏။ ရသမွ် ယူသြားရန္မွာ မိမိႏွင့္တစ္ပါတည္း ယူသြားရန္ကား မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ျပဳၿပီး ထုိကုသုိလ္၏ အက်ိဳးကုိသာလွ်င္ ယူသြား၍ ရႏုိင္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြး ကုန္ခမ္းသြားႏုိင္သည့္ သေဘာကုိလည္း သတိျပဳဆင္ျခင္းကာ မကုန္ခမ္းပါရေစႏွင့္ဟု ေတာင့္တမေနဘဲ မကုန္ခမ္းမီ ရသမွ်ယူသြားႏုိင္ရန္သာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ သင့္လွေပ၏။

ထုိ႔အတူ နႆဓမၼဟူသည့္ ပ်က္ဆီးျခင္းသေဘာကုိလည္း မပ်က္ဆီးပါရေစႏွင့္ဟု ေတာင့္တ၍ မရႏုိင္ေပ။ ပ်က္ဆီးခ်ိန္တန္လွ်င္ ပ်က္ဆီးသြားၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ ``သေဗၺသခၤါရာ အနိစၥာ= အရာအားလုံးသည္ အၿမဲမရွိ`` ဟူေသာ ဘုရားရွင္၏ စကားေတာ္အတုိင္းပင္ မည္သည့္အရာမွ် အၿမဲတည္ရွိသည္ဟု မရွိႏုိင္ေပ။ ျပဳျပင္စီရင္ထားသည့္ သခၤါရတရား မွန္သမွ် ပ်က္ဆီးျခင္းသာ အဆုံးရွိေပသည္။ ထုိသေဘာတရားသည္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ပုိ၍ထင္ရွားေန၏။ သိပၸံပညာမ်ား မည္မွ်ပင္တုိးတက္ပါေစ၊ မည္မွ်ပင္ အစြမ္းထက္ပါေစ ထာ၀ရတည္တံ့ၿပီး မပ်က္ဆီးႏုိင္မည့္ အရာမ်ားကုိ တီထြင္၍ မရႏုိင္ၾကေသးေပ။ ေနာင္လည္း ရမည္မဟုတ္ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ျပဳျပင္စီရင္ထားသည့္ သခၤါရတရားမ်ား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ျပဳျပင္ထားမႈ၏ အဆုံးသည္ ပ်က္ဆီးျခင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထုိေၾကာင့္လည္း ကြန္ပ်ဴတာမ်ား၊ အင္တာနက္မ်ား၊ ထူးဆန္းသည့္ လွ်က္စစ္ပစၥည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ကုိ မည္မွ်အဆန္းတက်ယ္ ခုိင္ခုိင္ခံ့ခံ့ တီထြင္ထားပင္ ထားျငားေသာ္လည္း ေသခ်ာသည့္အခ်က္ကား ထုိပစၥည္းမ်ားသည္ ေနာက္ဆုံးပစၥည္းသြားၾကရျခင္း အခ်က္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တည္ၿမဲျခင္းတစ္စုံတစ္ခုမွ် မရွိသည့္ ဤေလာကႀကီးတြင္ မပ်က္ဆီးသည့္ အရာဟူသည္ မရွိပါသျဖင့္ အေကာင္းမ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ေနၾကေသာ္လည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ပ်က္ဆီးသြားမည့္အေရး ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္ေတြးလ်က္ မာနခ၀ါခ်ကာ သံေ၀ဂဉာဏ္ပြားၿပီး သတိရွိရွိေနသင့္လွေပ၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူထားသည့္ ဤေတာင့္တ၍ မရသည့္ အရာငါးမ်ိဳးကုိ သေဘာေပါက္သိျမင္ၿပီး သံေ၀ဂဉာဏ္ အမွန္ပြားႏုိင္မည္ဆုိပါက သတၱ၀ါမ်ား၏ သႏၲာန္တြင္ မာနဟုဆုိေသာ ခက္ထန္ေထာင္လႊားမႈမ်ား တျဖည္းျဖည္း အားနည္းသြားႏုိင္မည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ စင္စစ္ ဤေလာကႀကီးတြင္ အသက္ရွင္ေနထုိင္ရသည့္ ဘ၀သည္ အလြန္တုိေတာင္းလွ၏။ ဤကဲ့သုိ႔ တုိေတာင္းလွသည့္ ဘ၀တြင္ လူတုိ႔သည္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး ေဒါသ၊ မာနမ်ားျဖင့္ ဆက္ဆံေနၾကသည္မ်ားကုိ ၾကည့္ကာ အုိနာေသ စသည့္ တရားမ်ားကုိ ေမ့ေနၾကပါလားဟု သံေ၀ဂျဖစ္မိ၏။ အမွန္အားျဖင့္ ထုိတရားမ်ားသည့္ ေတာင့္တ၍မရသည့္ တရားမ်ား ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ေမ့ထား၍ ရေကာင္းေသာ တရားမ်ားလည္း မဟုတ္ေပ။ အၿမဲဆင္ျခင္ ႏွလုံးသြင္းထားရမည့္ တရားမ်ားျဖစ္ေပသည္။ ေတာင့္တ၍ မရသည့္အရာကုိ ေတာင့္တေနပါက လူပင္ပန္း စိတ္ပင္ပန္း ျဖစ္တတ္၏။ စုိးရိမ္ပူေဆြးမႈမ်ား တုိးပြားတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မရသည့္အရာကုိ ေတာင့္တေနမည့္အစား ထိုတရားမ်ား မည္သည့္အခါမွ် ျပန္လည္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့မည့္ အရာမ်ားကုိသာ ရွာေဖြလုပ္ေဆာင္ရန္ လုိအပ္၏။ ထုိတရားမ်ား ထာ၀ရ မျဖစ္ေပၚႏုိင္ရန္မွာကား နိဗၺာန္ရမွသာ ျဖစ္ႏုိင္ေပ၏။ နိဗၺာန္ရရန္အတြက္ကား မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သတိတရား ရွိမွပင္ျဖစ္ေပမည္။ သတိမရွိ ေမ့ေလ်ာ့ေနပါက နိဗၺာန္ႏွင့္ ပုိ၍ပုိ၍ ေ၀းေနဦးမည္သာ ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးက အမိန္႔ရွိဖူး၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ``မသြားဘဲ နီးေန႔သည့္အရာကား သုႆာန္ ျဖစ္ၿပီး သြားပါလ်က္ႏွင့္ ေ၀းေ၀းေနသည့္ အရာကား နိဗၺာန္ျဖစ္၏`` ဟု မိန္႔ေတာ္မူဖူး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေရးသူအပါအ၀င္ အားလုံးေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ အေပါင္းတုိ႔သည္ ေတာင့္တ၍ မရသည့္အရာမ်ားကုိ ေတာင့္တေနၾကမည့္အစား ေမ့ထား၍မရသည့္ ထုိတရားမ်ားကုိ အၿမဲဆင္ျခင္ ႏွလုံးသြင္းကာ သုႆာန္ႏွင့္ မနီးခင္ အၿပီးခရီးႏွင္ၿပီး နိဗၺာန္ႏွင့္ နီးသထက္နီးေစရန္ အျမန္ႀကိဳးစားသင့္လွပါေၾကာင္း…

Read more »

ဆဲြစားခံေနရသူမ်ား…

ဆဲြစားျခင္းဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားလုံးကုိ အဓိပၸါယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြင့္ဆုိအသုံးျပဳၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲက အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳးက မတရားရယူျခင္း၊ အႏုိင္ယူျခင္းဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ အဲလုိအလုပ္ခံရသူကုိလည္း မတရားရယူခံရသူ၊ အႏုိင္ယူခံရသူလုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ အခုေခတ္စကားနဲ႔ အလြယ္ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဆဲြစားခံရသူေပါ့။ အခုလက္ေတြ႕ ခံေနရသူေတြအတြက္ ဆုိရင္ေတာ့ ဆဲြစားခံေနရသူေတြေပါ့… ။ ဒါဆုိရင္ အဲလုိ ဆဲြစားခံရသူေတြဟာ ဘယ္သူေတြျဖစ္မလဲ…။ ဘယ္လုိဆဲြစားခံရတာလဲ…။ ဘာေတြကုိ ဆဲြစားခံေနရတာလဲ…။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီေတာ့ကား … အခုလက္ရွိ ဆဲြစားခံေနရတာ ေတြကုိပဲ ေျပာၾကတာေပါ့..။

လက္ေတြ႕ ဆဲြစားခံေနရတဲ့သူေတြကုိ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းအပါအ၀င္ အမိျမန္မာႏုိင္ငံက ထြက္လာၿပီး အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပည္ပႏုိင္ငံမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေရႊျမန္မာမ်ားကုိပဲ ေျပာရမွာပါပဲ။ ``ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ လာျပန္ၿပီ ကုိယ့္ျမန္မာအေၾကာင္း`` လုိ႔လည္း မေတြးလုိက္ၾကပါနဲ႔ဦး။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔မွာ ဉာတတၳစရိယ (အမ်ိဳးကုိေစာင့္ေရွာက္ျခင္း) ဆိုတာ ရွိတဲ့အတြက္ ကုိယ့္အမ်ိဳးအေၾကာင္း၊ ကုိယ့္လူမ်ိဳးအေၾကာင္းပဲ ေျပာစရာရွိပါတယ္။ ေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆုိတာ အမွားမျဖစ္ေအာင္၊ ဆုိးက်ိဳးမျဖစ္ေအာင္၊ မွားေနတာေတာင္မွ ျပန္ၿပီးသတိ၀င္လာေအာင္ တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က အကူအညီေပးတာကုိ ဆုိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းလည္း ကုိယ့္ျမန္မာအေၾကာင္းေျပာၿပီး တစ္ဘက္တစ္လမ္းက အျပဳသေဘာနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းပါ။ အင္း… စကားက အျပင္ေတာင္ ေရာက္သြားၿပီ။ ေျပာခ်င္တာက ဆဲြစားခံေနရတာေတြကုိပါ။ ျပည္ပမွာေရာက္ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာေတြဟာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဆဲြစားခံေနရတယ္ဆုိတာ ဆဲြစားခံေနရတဲ့ ေရႊျမန္မာတုိင္း သိၾကပါတယ္။ က်န္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ဘယ္လုိဘယ္နည္း ဆဲြစားခံေနရတယ္ဆုိတာ မသိေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းအခုေနၿပီး သာသနာျပဳေနတဲ့ ႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေရႊျမန္မာေတြကေတာ့
၁။ အခ်ိန္ေတြဆဲြစားခံေနရပါတယ္…
၂။ လူကုိဆဲြစားခံေနရပါတယ္….
၃။ ကုိယ့္က်င့္တရားကို ဆဲြစားခံေနရပါတယ္…. ။

႐ႈတ္သြားၿပီလား…။ ေျပာျပပါမယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ အခုေနတဲ့ ႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ကမၻာ့အလုပ္သမားအဖဲြ႕က သတ္မွတ္ထားတဲ့ တိက်တဲ့ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ သူတုိ႔အလုပ္ရွင္ေတြ အဆင္ေျပသလုိ သူတုိ႔စိတ္တုိင္းက် ခုိင္းေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေစာၿပီးဆင္းေပးရတာ ရွိသလုိ၊ ေနာက္က်မွ သိမ္းေပးရတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒကာေလးတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ သူတုိ႔အလုပ္ရွင္က တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္က်လုိ႔ဆုိၿပီး မနက္အေစာ ၇ နာရီေလာက္ အိပ္ေနတာေတာင္ လာႏုိးၿပီးခုိင္းတယ္တဲ့။ တိက်တဲ့ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိသလုိ တစ္ခါတစ္ေလ ညဘက္ခ်ည္းပဲ ဆင္းရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ အလုပ္ေအာ္ဒါ ရလုိ႔ဆုိၿပီး ေန႔ပုိင္းလုပ္တဲ့အခ်ိန္က စၿပီးဆက္တုိက္ ညပုိင္းအထိ ၂၄နာရီလုံး မနားတမ္း လုပ္ေပးရတာေတြလည္း ရွိတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ အခ်ိန္ပုိဆင္းရလုိ႔ ပုိက္ဆံရတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း မေကာင္းပါဘူး။ သူတုိ႔အလုပ္ရွင္ေတြက အခ်ိန္ကုိ လုိသလုိ ဆဲြစား႐ုံတြင္ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္လကုန္လုိ႔ လခရွင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ အခ်ိန္ေတြကုိ ေလ်ာ့တြက္ၿပီး ရွင္းတာေတြပါ လုပ္လာၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ နားရမယ့္ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ေတာင္ မနားရဘဲ အလုပ္လုပ္ေပးရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီႏုိင္ငံမွာကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြအတြက္ အခ်ိန္ဆုိတာ အလုပ္ရွင္အေပၚမွာ မူတည္ေနပါတယ္။ အလုပ္ရွင္ခုိင္းတဲ့အခ်ိန္ပဲ လုိက္လုပ္ေနရတဲ့အတြက္ ကုိယ့္အတြက္ ပုံေသတြက္လုိ႔ မရတာက မ်ားပါတယ္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ေတြ အခ်ိန္ဇယားဆဲြၿပီး ဘယ္လုိမွ လုပ္လုိ႔မရပါဘူး။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ အခ်ိန္ဆဲြစားတာကုိ ခံေနရလုိ႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေရာက္ေနတဲ့ျမန္မာေတြဟာ အခ်ိန္ဆဲြစားခံေနရသူေတြပါလုိ႔ ဆုိရျခင္းပါ။

ေနာက္တစ္ခုက လူကုိ ဆဲြစားခံေနရျခင္းပါ။ လူကုိ ဆဲြစားတယ္ဆုိလုိ႔ သူတုိ႔ႏုိင္ငံသားေတြဟာ လူသားစားတဲ့ သူေတြလားလုိ႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ လူသားစားတာထက္ ဆုိးပါတယ္။ လူကုိသတ္ၿပီး တစ္ခါတည္း စားပစ္လုိက္ရင္ ေျဖလုိ႔ရပါေသးတယ္။ ခုဟာက ကုိယ္လက္အဂၤါေလးေတြပဲ ျဖတ္ၿပီးဆဲြစားခံ ေနရလုိ႔ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆုိ ျမန္မာျပည္က လာတုန္းက အေကာင္း ဒီေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ စက္ထဲလက္ညက္လုိ႔ လက္သန္းျဖတ္ရတာနဲ႔၊ လက္ညိွဳးျဖတ္ရတာနဲ႕၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ အကုန္ပါသြားတဲ့အထိ ျဖစ္တာေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အေလးအပင္ မ ရင္း ေျခေထာက္ေပၚ ဟုိဟာျပဳတ္က်လုိ႔၊ ဒါျပဳတ္က်လုိ႔ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ျဖတ္လုိက္ရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါက လုပ္ငန္းမကၽြမ္းက်င္လုိ႔ ျဖစ္တာလုိ႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက လုပ္ငန္းမကၽြင္းက်င္လုိ႔ ျဖစ္တာထက္ စက္႐ုံအႀကီးအကဲ အခ်ိဳ႕ရဲ႕ မဆင္မျခင္ ခုိင္းေစတာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တာလည္း ပါပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာဆုိဆက္ဆံတဲ့ အခါမွာလည္း လူသားခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းမစာတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံလာၾကလုိ႔ ခုိက္ရန္ျဖစ္ပြားရာက ျပႆနာေတြတက္၊ ႐ုံးေရာက္ဂတ္ေရာက္ၿပီး စက္႐ုံကထုတ္ပစ္လုိက္တဲ့အထိ ျဖစ္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ လူကုိဘ၀အေျခအေနမဲ့ေအာင္ လုပ္လုိက္သလုိျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က အဆမတန္ ေန႔မအား၊ ညမနားခုိင္းတဲ့အတြက္ လူေတြဟာ ပုံမွန္စိတ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးေတြ ျဖစ္လာတာကုိလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ စိတ္ေရာဂါျဖစ္လုိ႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ပုိ႔လုိက္ရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားတာေတြ ရွိပါတယ္။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ အမ်ားႀကီးပါ။ သူ႔ႏုိင္ငံမွာလာၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့အတြက္ ေငြေနာက္ကုိလုိက္ရင္း ရလာတဲ့ဆုိးက်ိဳးကေတာ့ လူေတြကုိ ကုိယ္လက္အဂၤါခ်ိဳ႕ေအာင္ စိတ္ကေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္ေအာင္ ဆဲြစားခံေနရျခင္းပါ။

ေနာက္ အေရးႀကီးဆုံး ဆဲြစားခံေနရတာက ကုိယ္က်င့္သိကၡာေတြပါ။ ကုိယ္က်င့္သီလဆုိတာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ထိမ္းရင္ျဖစ္တာပဲ သူတုိ႔နဲ႔ဘာဆုိင္လုိ႔လည္းလုိ႔ ေျပာစရာရွိပါတယ္။ တုိက္႐ိုက္ေတာ့ မဆုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈလုိ႔ပဲ ေျပာရမလား၊ ဓေလ့ထုံးစံလုိ႔ပဲ ေျပာရမလား အရက္ကုိတခမ္းတနား ေသာက္ေလ့ရွိတဲ့အက်င့္ ရွိပါတယ္။ ဒီလုိ အက်င့္ရွိတဲ့သူေတြဆီမွာေန၊ သူတုိ႔နဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့အခါ ဆုိေတာ့ အလုိက္အထုိက္ အဆင္ေျပေအာင္ လုိက္ၿပီးေနရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လုိက္မလုပ္ရင္ လုိက္မေသာက္ရင္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ တစ္ခုခုျဖစ္လာတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လူဆုိတာကလည္း သိတဲ့အတုိင္း ပုထုဇင္ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္ကမခုိင္ေသးေတာ့ ဒါေလးက ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ နည္းနည္းေလာက္ စေသာက္မိရာက ေနာက္အရက္စဲြသြားတဲ့ အထိျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ အရက္ေသာက္တတ္လာရင္ က်န္တဲ့အကုသုိလ္ေတြကုိပါ လုပ္ဖုိ႔၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ ကုိယ္က်င့္သိကၡာေတြက တျဖည္းျဖည္းပ်က္ျပား လာကုန္ၾကတာပါ။ ေသခ်ာျပန္ေတြးၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံမွာရွိရင္ ေနရတဲ့ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ထိန္းသိမ္းေပးမယ့္ သူေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံမဟုတ္တာေတြ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ သူမ်ားႏုိင္ငံေရာက္လာတဲ့အခါ အနီးကပ္ထိန္းေပးမယ့္ သူကလည္းမရွိ၊ လြတ္လပ္မႈကလည္းရလာ၊ ေငြေလးေတြကလည္း လုိသလုိရွိလာ၊ လူပင္ပန္းစိတ္ပင္ပန္းမႈ ေတြကလည္းမ်ား ဆုိေတာ့ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ျဖစ္ၿပီး မဟုတ္တာေတြ လုိက္လုပ္ရာက ကုိယ္က်င့္သိကၡာေတြပါ ပ်က္ကုန္ၾကေတာ့တာပါ။ ဒီၾကားထဲ သူႏုိင္ငံရဲ႕ ဓေလ့ထုံးစံေတြနဲ႔ သြားတုိးတဲ့အခါက်ေတာ့ နဂုိးကတည္းက မရွိတဲ့ ကုိယ္က်င့္သိကၡာေတြဟာ တက္တက္စင္ကုန္ပါေလေရာ။ အလြယ္ေျပာရရင္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာေတြပါ ဆဲြစားခံေနရပါေလေရာေပါ့…။ အရာရာမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ ပဓာနလုိ႔ ဆုိေပမယ့္ ပတိ႐ူပေဒသ၀ါသ (သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ ေနရာေဒသ) ျဖစ္ဖုိ႔၊ ကလ်ာဏမိတၱ (မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း အေပါင္းအသင္းေကာင္း) ရွိဖုိ႔ေတြကလည္း လူတစ္ေယာက္ တုိးတက္ဖုိ႔၊ ကုိယ့္က်င့္တရာေကာင္းဖုိ႔ အတြက္ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိ အခ်က္ေတြ အားနည္းတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ိဳးမွာ ေနၾကတဲ့သူေတြ အတြက္လည္း တုိက္႐ုိက္မဟုတ္တာေတာင္မွ သြယ္၀ုိက္တဲ့နည္းနဲ႔ ကုိယ္က်င့္သိကၡာေတြကုိ ဆဲြစားခံေနရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အထက္မွာေျပာခဲ့သလုိ အမိႏုိင္ငံကထြက္ၿပီး သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာ ေနၾကရတဲ့သူေတြဟာ ဒီလုိမ်ိဳးဆဲြစားမႈေတြကုိ ခံေနရသူေတြပါလုိ႔ ဆုိရျခင္းပါ။ ကုိယ္လုိရာကုိ ဆဲြၿပီးေျပာတာပါလုိ႔ ေျပာမယ္ဆုိလည္း ခံရမွာပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာမ်ား ေရာက္ရာႏုိင္ငံမ်ားမွာ ဆဲြစားခံေနရတယ္ဆုိတာ ျငင္းလုိ႔မရပါဘူး။ အနည္းနဲ႔အမ်ား၊ အႀကီးနဲ႔အေသးပဲ ကြဲျပားၾကမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီအေျခအေနေတြကုိ ျပည္တြင္းမွာ ရွိတဲ့သူေတြက သိမွာမဟုတ္ၾကပါဘူး။ သူတုိ႔ကေတာ့ အခ်ိန္တန္ ပုိ႔တဲ့လုပ္ခေလးရရင္ ၿပီးေနမွာပါ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကေတာ့ အနီးကပ္ထဲထဲ၀င္၀င္ ေနေနရတဲ့အတြက္ အကုန္သိေနရလုိ႔ အကယ္၍မ်ား အမိျမန္မာျပည္မွာ က်န္ေနတဲ့သူမ်ား ဒီအေျခအေနေလးေတြ သိသြားရင္ ျပည္ပကသူေတြ ရွာေဖြပုိ႔ထားတဲ့ ေငြေၾကးေလးေတြကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ပုိၿပီးစုမိေဆာင္းမိျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္းတတ္ဖုိ႔ိ႔၊ ျပည္ပမွာ အလုပ္ထြက္ၿပီး လုပ္ေနၾကသူေတြ အေနနဲ႔လည္း ကုိယ့္ဘ၀ရဲ႕ ဆဲြစားခံေနရတဲ့ အေျခအေနမွန္ေလးေတြကုိ သိရွိၿပီး ဒီလုိဆဲြစားခံေနရတာေတြက အျမန္ဆုံး႐ုန္းထြက္ႏုိင္ေအာင္ အသုံးနဲ႔အျဖဳံး ဆင္ျခင္စုေဆာင္းႏုိင္ၾကေစဖုိ႔ စတဲ့စတဲ့ ေစတနာမွန္ေလးေတြနဲ႔ ဒီစာစုေလးကုိ ေရးသားတင္ျပလုိက္ရျခင္းပါ။ အားလုံး ဆဲြစားခံေနရသူမ်ား အျဖစ္မွ အျမန္ဆုံး ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

လုပ္ခ်လုိက္ျပန္ပါၿပီ…

ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းလုိ႔ ပုိ႔စ္ေရးတာေလးေတြ နားမလုိ႔ႀကံကာ ရွိေသးတယ္ အျမင္မေတာ္တာေတြက ေပၚလာျပန္ေတာ့ ေသြးမေအးခင္ နည္းနည္းေတာ့ လုပ္လုိက္ဦးမယ္ဟဲ့ ဆုိၿပီးဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ေရးလုိက္ရျပန္ပါတယ္။ တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဘုန္းႀကီးပင့္စာေလးပါ။ ကဲ… ပင့္စာေလးကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။

ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး အလိုရိွသည္။ (မူရင္းဖတ္ရန္)
ဖင္လန္ ႏိုင္ငံ၊ နယ္သာလန္ ႏိုင္ငံႏွင့္ ဒိန္းမတ္ ႏိုင္ငံ တြင္ ေရာက္ရိွေနေသာ ဗမာလူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕၏ သားသမီးမ်ားအား ၃၈ ျဖာ မဂၤလာ တရားေတာ္မ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈ႕အေလ့အထမ်ား၊ ဗမာစာေပ သင္ၾကားေပးရန္ ႏွင့္ အခါႀကီး ရက္ႀကီးမ်ားတြင္ ဥပုသ္သီလ ေပးရန္အတြက္တုိ႔ ျဖစ္သည္။ ေလွ်ာက္ထားေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္သည္
အက်င့္စာရိတၱ ဝိနည္းသိကၡာႏွင့္ အညီ က်င့္ႀကံသည့္ ရဟန္းျဖစ္ရမည့္အျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လက္ရိွမတရားအုပ္ခ်ဳပ္ ဖိႏွိပ္ေနေသာ စစ္အစိုးရမွ ေပးအပ္ထားသည့္ ဘြဲ႔ သို႔မဟုတ္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဆု တခုခုကို လက္ခံထားေသာ ရဟန္းမ်ိဳးမျဖစ္ရပါ။
ထို႔အျပင္ လိင္တူဆက္ဆံျခင္း၊ မာတုဂါမ ႏွင့္ ေဖာက္ျပားေလာ္လီေသာ စရိုက္မ်ဳိးရိွသည့္ အလဇၨီသံဃာမ်ား မ်ိဳးမဟုတ္ရပါ။ ဖန္လန္ႏိုင္ငံအတြင္းႏွင့္ နယ္သာလန္ႏိုင္ငံ မ်ား အတြင္းတြင္ ျပည္တြင္း ခရီးသြားလာႏိုင္သည့္ က်န္းမာေရးမ်ဳိး ရိွရပါမည္။
လစာအား စကင္ဒီေနဗီးယန္းႏိုင္ငံမ်ားတြင္ သာသနာေရး ေဆာင္ရြက္ေနေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ား၏ လစာကဲ့သို႔ ေပးပါမည္။ ထို႔အျပင္ တစ္ႏွစ္တြင္ ခြင့္ (၄) ပါတ္ ရရိွပါမည္။ စိတ္ဝင္စား ေလွ်ာက္ထား လိုပါက ေအာက္ေဖာ္ျပ ဖုန္းနံပါတ္မ်ားသို႔ ဆက္သြယ္ ေလွ်ာက္ထား ႏိုင္ပါသည္။
ဖင္လန္ႏိုင္ငံ
ကိုသန္႔ဇင္ထြန္း (+၃၅၈ ၅ဝ၅၇၂၁၆၃ဝ)
ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ေဌး (+၃၅၈ ၄ဝ၉၆၁၂ဝ၉ဝ)
ကိုေရႊလွ (+၃၅၈ ၄ဝ၄၁၁၆ဝ၆၇)
ကိုၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ (+၃၅၈ ၄၄ဝ၈၈၈ဝ၁၆)
နယ္သာလန္ႏိုင္ငံ
ကိုထြန္းထြန္းဦး ( +၃၁ ၂၅၁၂၇၃ဝ၈၈)
ကိုထြန္းေအာင္ (+၃၁ ၂ဝ၃၄ ၅၅၅၉၄)
ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ
ကိုေတဇသူရ (+ ၄၅ ၅၃၁၅၆၄၃၉)
ကိုေအာင္စိုး (+ ၄၅ ၉၆၃၅ဝဝ၉၈)
ကိုခ်ဳိၿငိမ္း (+ ၄၅ ၃၁၅ဝ၉၂၅၂)

ဖတ္ၿပီးသြားၿပီလား…။ ဘယ္လုိျမင္လဲ…။ တုိ႔ေရႊျမန္မာေတြက အဲလုိေခါင္းေကာင္းၾကတာပါ။ ဘုန္းႀကီးပင့္စာက ကုမၸဏီအလုပ္ ေလွ်ာက္လႊာက်ေနတာပဲ။ ေခတ္ကာလ အေျခအေနအရ အားနည္းခ်က္ကုိစီ ရွိၾကတာမွန္ပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ကုိးကြယ္ခံပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိလူသိရွင္ၾကား သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘုန္းႀကီးပင့္တာကေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေတြကုိၾကည့္ၿပီး စစ္မွန္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြဟာ အဲလုိေနရာ၊ အဲလုိ ဒကာမ်ိဳးကုိ ေရွာင္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိကိစၥမ်ိဳးဆိုတာ အင္တာနက္က၊ အြန္လုိင္းကေန ေလွ်ာက္ထားရ၊ ပင့္ရမယ့္ ကိစၥမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္တြင္းမွာ ရွိတဲ့ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ သံဃာေတာ္မ်ား၊ မေထရ္ႀကီးမ်ား၊ ဆရာသမားမ်ားနဲ႔ တုိင္ပင္ကာ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ရဟန္းေတာ္ကုိ သာသနာျပဳေစလႊတ္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထား ရမွာပါ။ ဒါမွလည္း ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ အခ်က္နဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ရဟန္းေတာ္ကုိ ရႏုိင္မွာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ရဟန္းေတာ္အခ်င္းခ်င္းသာ ရဟန္းကိစၥ၊ ရဟန္းသိကၡာကုိ သိၾကလုိ႔ပါ။ အခုလုိ ပင့္လုိက္တဲ့အခါမွ ပုိၿပီးအလဇၨီ ရဟန္းေတာ္ေတြ အႀကိဳက္ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ မက္လုံးေပးၿပီး ပင့္ထားတာေတြက ရွိေနတာကုိး။

တကယ္ေတာ့ အခု ဘုန္းႀကီးကုိးကြယ္ခ်င္ၾက ပင့္ခ်င္ၾကတဲ့ ဒကာေလးမ်ား မသိလုိ႔ပါ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ သာသနာမွာ ဘုရားအလုပ္ကုိလုပ္ရင္ ဘုရားက ေကၽြးထားၿပီးသားပါ။ အမွန္တကယ္ သာသနာျပဳခ်င္စိတ္ရွိၿပီး သာသနာေတာ္ကုိ တကယ္ခ်စ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ပင့္စာထဲကလုိ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ မလုိပါဘူး။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ သူမ်ားလွဴတာေတြကုိ မ်ားမ်ားစားရေလ မ်ားမ်ားက်င့္ရေလျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဒကာ၊ ဒကာမ လွဴသည္ျဖစ္ေစ၊ မလွဴသည္ျဖစ္ေစ ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္ လုပ္ေနၾကတာပါ။ အမွန္ေတာ့ ဒီလုိပင့္တယ္ဆုိကတည္းက ကိုးကြယ္သူေတြဟာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ကုိးကြယ္ေနသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘုရားသာသနာမွာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ကုိးကြယ္မႈထက္ အဲဒီကုိးကြယ္ခံ ပုဂၢိဳလ္မွာ ရွိတ့ဲ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆုိတဲ့ ဂုဏ္ကုိ ကုိးကြယ္တာပါ။ အဲလုိ ဂုဏ္ရွိတဲ့ ကုိးကြယ္ခံပုဂၢိဳလ္ဆုိရင္ ခုနသတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်က္ေတြ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ကုိးကြယ္ခ်င္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မသတ္မွတ္လည္းပဲ ကုိးကြယ္ခံဘက္က ျပည့္စုံေအာင္ ေနၿပီးသားပါ။

ႏုိင္ငံျခားမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ သာသနာျပဳ ရဟန္းေကာင္းေတြ ရဖုိ႔ဆိုတာလည္း အခက္အခဲတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခက္အခဲေတြ မျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားေဆာင္ရြက္တတ္ ရပါတယ္။ အခုလုိ လုပ္ရပ္ေတြဟာ စစ္မွန္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကုိ က်ဆင္းေအာင္လုပ္ရာ ေရာက္သလုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အတြက္လည္း ဘာသာျခားမ်ားရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕ခံ၊ အထင္ေသး အျမင္ေသးခံရတာေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ``မင္းတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာဟာ ဒီလုိပဲလား `` လုိ႔ ဘာသာတရားအထိ အေစာ္ကားခံရတတ္ပါတယ္။ သူသူကုိယ္ကိုယ္ ကုိယ္ကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာတရားကုိ အျပစ္ေျပာတာ မခံခ်င္ၾကပါဘူး။ တုိ႔သာသနာမွာ အစစ္အမွန္ အကုိးကြယ္ခံပုဂၢိဳလ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။

ဒါေၾကာင့္ တုိ႔ဗုဒၶဘာသာ ေရႊျမန္မာမ်ား အတြက္ အထူးသတိေပးခ်င္တာက ဘာပဲလုပ္လုပ္ ၿပီးၿပီးေရာဆုိတဲ့ သေဘာမလုပ္ၾကဖုိ႔နဲ႔ စဥ္းစဥ္းစားစား လုပ္ၾကဖုိ႔ပါ။ ကုိယ့္ေၾကာင့္ ကုိယ့္လူမ်ိဳး၊ ကုိယ့္ႏုိင္ငံ၊ ကုိယ့္ဘာသာ ဂုဏ္သိကၡာက်ေအာင္ မလုပ္ၾကဖုိ႔ပါ။ ဆရားေကာင္း သမားေကာင္း၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းမ်ားနဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီး လုပ္ၾကဖုိ႔ပါ။ ဒီအေၾကာင္းကုိေျပာရတာက ကိုယ့္ေပါင္ကုိယ္လွန္ေထာင္းသလုိ ျဖစ္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုိရင္ အမွားကုိ ဉာဏ္နဲ႔႐ႈၿပီး အမွန္ကုိ လိုက္တုတတ္ဖုိ႔ အႀကံျပဳလုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

Read more »

ျမန္မာဆုိတာ…

ျမန္မာဆုိတဲ့ စကားလုံးဟာ တုိင္းျပည္၊ လူမ်ိဳးကုိ ကုိယ္စားျပဳ သုံးစဲြတဲ့ စကားလုံး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားလုံးေနာက္က ႏုိင္ငံနဲ႔တဲြၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံလုိ႔ သုံးပါက ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းမွာရွိတဲ့ ျပည္နယ္တုိင္းမ်ားကုိ ကိုယ္စားျပဳၿပီး လူမ်ိဳးနဲ႔တဲြကာ ျမန္မာလူမ်ိဳးလုိ႔ သုံးပါက ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းမွာ ေနထုိင္ၾကတဲ့ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခုိင္၊ ရွမ္းစတဲ့ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးေပါင္းစုံကုိ ကုိယ္စားျပဳပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တုိင္းတပါး သြားတဲ့အခါမွာ ေနရာေဒသနဲ႔ လူမ်ိဳးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲကဲြကဲြ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားနဲ႔ ေျပာဆုိသုံးႏႈံးၾကတဲ့အခါမွာ ျမန္မာဟုသာ သုံးစဲြၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ျဖည့္စရာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားတြင္လည္း ႏုိင္ငံေနရာတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ လူမ်ိဳးေနရာတြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳး ဟုသာျဖည့္ၾကၿပီး ကရင္၊ ဗမာစသည္ မျဖည့္ၾကေပ။ ဒါဟာလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ သေကၤတတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ျမန္မာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ေျပာၾကမယ္ဆုိရင္ ထူးျခားခ်က္ေတြ၊ ဂုဏ္ယူစရာေတြ၊ ျမန္မာျဖစ္ရတဲ့ အတြက္ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏုိင္တာေတြ၊ တန္ဘုိးမျဖတ္ႏုိင္တာေတြြ စတာစတာေတြက အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔နဲ႔ သိတဲ့ႏုိင္ငံျခားသားမ်ား ျမန္မာျပည္သြားၿပီး ျပန္လာၾကတဲ့အခါ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအေၾကာင္း၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံမ်ားအေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးစကားမ်ား လာလာေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါတုိင္းလည္း ဂုဏ္ယူ၀မ္းသာ ေက်နပ္မႈ ျဖစ္ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လာေရာက္ၾကတဲ့ ဧည္သည္ေတြအေပၚမွာ ဧည့္၀တ္ေက်တတ္တဲ့ အက်င့္ဟာ ကမၻာမွာ ျမန္မာကလဲြၿပီး တစ္ျခားမရွိပါဘူး။ ကုိယ္မရွိရင္ေန ဧည့္သည္ေတြ အဆင္ေျပရင္ ၿပီးတာပဲ ဆုိတဲ့ စိတ္ခံယူခ်က္ဟာ ျမန္မာေတြမွာပဲ ရွိပါတယ္။ အားနာတတ္တာလည္း ျမန္မာကလဲြၿပီး မရွိပါဘူး။ အရွက္အေၾကာက္ရွိတာ၊ ၾကင္နာသနားတတ္တာ၊ ကူညီခ်င္တတ္တာ၊ ႀကီးတဲ့သူေတြအေပၚ ႐ုိေသေလးစားတတ္တာ၊ မိဘဆရာသမားေတြအေပၚ ၀တၱရားေက်ပြန္တာ၊ မတြန္႔မဆုတ္ေပးကမ္း လွဴဒါန္းတတ္တာ စတာစတာေတြဟာ ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ ဂုဏ္ယူစရာ အခ်က္ေတြပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီေကာင္းျမတ္တဲ့ အစဥ္အလာယဥ္ေက်းမႈေတြဟာ ဘာသာတရား အဆုံးအမေတြရဲ႕ သက္ေရာက္မႈေၾကာင့္လုိ႔ ေျပာရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟာ ဗုဒၶဘာသာကုိ အေျခခံထားတာဟု ဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေခတ္ကာလ အေျခအေန ေျပာင္းလဲလာတာက တစ္ေၾကာင္း ဘာသာတရား အဆုံးအမမ်ားကုိ မသိနားမလည္မႈ၊ လုိက္နာက်င့္သုံးမႈမ်ား အားနည္းလာတာက တစ္ေၾကာင္း လူေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အတၱ၊ မာန စတဲ့တရားမ်ား တုိးပြားလာတာက တစ္ေၾကာင္း စတဲ့စတဲ့ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ ဂုဏ္ယူစရာ၊ ခ်စ္စရာ၊ အတုယူအားက် စရာမ်ားဟာ တျဖည္းျဖည္း ယုတ္ေလ်ာ့လာခဲ့တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာေရာ ျပည္ပမွာပါ ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြဟာ ကဲ့ရဲ႕စရာ၊ အရွက္ရစရာေတြ ျဖစ္လာတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အတၱစိတ္ေတြမ်ားၿပီး ကုိယ့္အတြက္ စဥ္းစားတာေတြ၊ ကုိယ္အဆင္ေျပရင္ ၿပီးတာပါပဲ ဘယ္သူဘာျဖစ္ျဖစ္ ငါနဲ႔မဆုိင္ဘူးဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ေျပာဆုိလုပ္ကုိင္ လာတာေတြ အခုေနာက္ပုိင္း ပုိၿပီးဆုိးလာတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ခုနေျပာခဲ့သလုိ ျမန္မာမ်ားဟာ သူမ်ားအေပၚ သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ က႐ုဏာတရား မ်ားသေလာက္ သူမ်ားႀကီးပြားတုိးတက္တဲ့ အေပၚမွာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ေပးတတ္တဲ့ မုဒိတာ တရားအလြန္ ေခါင္းပါးလာတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ မစားရတဲ့အမဲ သဲနဲ႔ပက္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ မ်ားလာၾကပါတယ္။ ကုိယ့္လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ ကူညီ႐ုိင္းပင္းစိတ္ေတြ မဲ့လာၾကပါတယ္။ ႏွမခ်င္းကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ ေပ်ာက္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခ်င္းခ်င္း မညီမညြတ္တာေတြ ပုိမ်ားလာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဆုိးဆုံးက အဲဒီ မညီညြတ္မႈပါ။ ျမန္မာေတြ မညီညႊတ္ၾကတဲ့အတြက္ ဒီမညီညြတ္မႈကုိ နင္းၿပီး အျခားသူမ်ားရဲ႕ အႏုိင္ယူမႈ၊ တုိက္ခုိက္မႈေတြကုိ ခံရတာလည္း ဒုနဲ႔ေဒးျဖစ္ေနပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ဒီမညီညြတ္မႈဟာ တစ္ျခားတုိင္းရင္းသား မ်ားထက္ ဗမာမ်ားမွာ ပုိၿပီးေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဒီမညီညြတ္မႈေတြဟာ လူ႔အဖဲြ႕အစည္းမွာေရာ ဘာသာေရး အဖဲြ႕အစည္းေတြမွာပါ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းေအာင္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူက မတည့္လုိ႔ ဘယ္သူေတာ့ ဘယ္လုိျဖစ္သြားေလရဲ႕ ဆုိတဲ့ သတင္းေတြကေတာ့ မၾကားခ်င္အဆုံးပါပဲ။ ပုိၿပီး ရွက္စရာေကာင္းတာက ဘာသာေရး လုပ္ေနတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း တုိက္ခုိက္ေျပာဆုိ ပုတ္ခတ္ ကဲြၿပဲၾကတာေတြပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘာသာေရးလုပ္တယ္ဆုိတာ အတၱ၊ မာနေတြနည္းပါးေအာင္၊ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာတရားေတြ တုိးပြားေအာင္ လုပ္ေနျခင္းပါ။ ခုေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာသာေရးလုပ္ရင္း အစဲြေတြတုိးလာၿပီး ငါ့တုိ႔ဆရာေျပာတာမွ အမွန္၊ ငါတုိ႔နည္းမွ အမွန္ ျဖစ္ကာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး တုိက္ခုိက္ေျပာဆုိ ၿပိဳင္ဆုိင္ၾကရင္း ကေတာက္ကဆျဖစ္၊ ကဲြၿပဲကုန္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ကုိးကြယ္တဲ့ဆရာေတြအထိ ကူးစက္သြားၿပီး ဆရာအခ်င္းခ်င္းပါ အဆင္မေျပတဲ့အထိ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ဒီလုိ ကိစၥေတြဟာ ေျပာမယုံ ၾကဳံမွသိဆုိသလုိ လက္ေတြ႕ႀကဳံဖူးသူေတြ သိၾကပါတယ္။ ဒီလုိ မညီညြတ္မႈေတြရဲ႕ အရင္းခံကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးမႈ အတၱမာနေတြကုိ ေရွ႕တန္းတင္ၾကတဲ့အျပင္ သူတစ္ပါးအေပၚ ၀မ္းေျမာက္မႈေပးရတဲ့ မုဒိတာတရား ေခါင္းပါးမႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအက်င့္ဆုိးေတြဟာ ျပည္တြင္းမွာတင္မဟုတ္ဘဲ ျပည္ပႏုိင္ငံေတြအထိ ကူးစက္လာပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာက က်ယ္ျပန္႔ၿပီး သူသူကုိယ္ကုိယ္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သိပ္မသိသာေပမယ့္ ျပည္ပႏုိင္ငံေတြမွာက အနည္းစုသာ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ပုိၿပီးသိသာပါတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္၊ ဘယ္လုိကိစၥေပၚတယ္၊ ဘာျပႆနာ တက္တယ္ဆုိတဲ့ သတင္းေတြဟာ မၾကားခ်င္အဆုံး ၾကားေနရပါတယ္။ ၾကားရတုိင္းလည္း ေကာင္းတဲ့သတင္းေတြ မဟုတ္ဘဲ မေကာင္းတဲ့ သတင္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနေလေတာ့ အခ်ိဳ႕ဆုိ ျမန္မာလုိ႔ ေျပာရမွာေတာင္ ရွက္တယ္ဆုိတာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေတြဟာ အမွန္ပါပဲ။ ဘုန္းဘုန္းလည္း ကုိယ္တုိင္ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ အေၾကာင္းစုံကုိ သိေနရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ ဆုိးသလဲဆုိရင္ စက္႐ုံတစ္႐ုံမွာ ေရႊဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ ေမးၾကည့္ သုံးေယာက္ရွိရင္ ထမင္းအုိးသုံးအုိး၊ ေလးေယာက္ရွိရင္ ထမင္းအုိးေလးအုိး ဆုိတာကြက္တိ ေျပာလုိ႔ရေအာင္ ေရႊျမန္မာေတြက ဆုိးျပၾကတာပါ။ တကယ္ဆုိ ခဏတာလာၿပီး အလုပ္လုပ္ ေငြရွာၾကတဲ့အခုိက္ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း ညီညီညြတ္ညြတ္ရွိၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္႐ုိင္းပင္း ကူညီၾကရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလုိက္မလဲ… ညီညြတ္မႈရဲ႕ အားနဲ႔ စည္းစည္းလုံးလုံး ေနႏုိင္ၾကရင္ ဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်မ္းသာ ၾကမလဲ… လုိ႔ေတြးမိပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ အမတစ္ေယာက္က သူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံမွာ အဲဒီႏုိင္ငံသား၊ အျခားႏုိင္ငံျခားသားမ်ားထက္ ကုိယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ပုိေၾကာက္ရတယ္လုိ႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္တုိက္ခုိက္ေနၾက တာေတြဟာလည္း မနည္းဘူးလုိ႔ သူ႔ကုိယ္ေတြ႕ေလးေတြ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ တကယ္ပါ။ ျမန္မာေတြ မညီညြတ္ၾကတာကေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ပါပဲ။ ျမန္မာ၊ အထူးသျဖင့္ ဗမာဟာ တစ္ေယာက္တည္းေနရင္ ေကာင္းတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္ထက္ပုိလာရင္ မတည့္ၾကတဲ့အတြက္ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ေျပာစမွတ္ျဖစ္ေအာင္ကုိ စံတင္ေလာက္ပါတယ္။ စက္႐ုံေတြမွာဆုိရင္ သိတဲ့အတုိင္း အရင္ေရာက္တဲ့သူ ရွိသလုိ ေနာက္မွေရာက္လာတဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တရားမ၀င္ေနတဲ့ သူေတြရွိသလုိ တရား၀င္ေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီသူေတြဟာ တစ္႐ုံတည္း အတူေနၾကေပမယ့္ ကုိယ့္မာနေလးေတြနဲ႔ ကုိယ္ပါ။ တရားမ၀င္ျဖစ္ေနေပမယ့္ လုပ္သက္ၾကာၿပီး အလုပ္ခြင္မွာ ေနရာေလး ရေနတဲ့သူကလည္း သူ႔မာနနဲ႔သူ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ သူေတြအေပၚမွာ တင္စီးဆက္ဆံတာတုိ႔ သူကၽြမ္းက်င္ရာေလးေတြနဲ႔ အႏုိင္ယူျပတာတုိ႔ လုပ္တတ္သလုိ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ သူေတြကလည္း တုိ႔ကတရား၀င္ေနတာ ဘယ္သူ႔ကုိ ဂ႐ုစုိက္ရမွာလည္းဆုိတဲ့ မာနေလးေတြနဲ႔ ႀကီးသည္ငယ္သည္ မစဥ္းစားဘဲ အတင္စီးမခံ အေၾကာမခံ ေနာက္ဆုံး စကားလုံးေတာင္ အမွားမခံ ၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ တစ္႐ုံတည္းမွာ ရွိေနေပမယ့္ အဆင္မေျပၾကေတာ့ပါဘူး။ မတည့္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါဘာေၾကာင့္လည္း ဆုိေတာ့ ကုိယ္စီကုိယ္စီ ရွိၾကတဲ့ မာနေလးေတြရယ္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ျဖည့္ၿပီးေတြးေပး၊ နားလည္ေပးဖုိ႔ အားနည္းတာေလး ေတြရယ္ေၾကာင့္ပါ။ တကယ္ေတာ့ မတည့္ဘူး၊ ၾကည့္မရေတာ့ဘူးဆုိရင္ တစ္ဘက္လူ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အေကာင္းမျမင္တတ္ေတာ့ပါဘူး။ အေကာင္းမျမင္တဲ့အတြက္ မေကာင္းျမင္ၾကတဲ့ အခါ မေပါင္းခ်င္ေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ၾကတာပါ။ ဒီလုိဆုိရင္ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူနဲ႔ အတူေနရတာလည္း ဒုကၡပဲဆုိတဲ့ ဘုရားစကားလုိ ဒုကၡေတြသာ တုိးပြားလာေနေတာ့တာေပါ့။ ဒါေတြဟာ အရင္းစစ္ေတာ့ မာနေတြမ်ားၿပီး မုဒိတာေတြ အားနည္းကာ နားလည္မႈေတြ ေလ်ာ့လာတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

တုိ႔ျမန္မာအေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မကုန္ပါဘူး။ ေျပာရင္းနဲ႔ သတိရလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ မၾကာေသးပါဘူး။ သူမ်ားႏုိင္ငံ သတင္းစာထဲအထိ ျမန္မာသတင္းတစ္ခု ပါလာခဲ့ပါတယ္။ သတင္းစာထဲပါလုိ႔ ေကာင္းသတင္းလုိ႔ မထင္ပါနဲ႔။ ထုံးစံအတုိင္း မေကာင္းသတင္းပဲေပါ့။ ျမန္မာမိန္းကေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းပါ။ မိန္းကေလးက ေယာက္်ားေလးကုိ မုဒိန္းမုနဲ႔ တရားစဲြတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းပါ။ ဘယ္လုိကေန ဘယ္လုိျဖစ္ၾကတယ္ဆုိတာ မသိေပမယ့္ သတင္းကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထြက္လာပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ႏွစ္ဦးသေဘာတူရာက မတည့္လုိ႔ ျဖစ္လာတဲ့ ဇာတ္လမ္းလုိ႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဘယ္သူလြန္တယ္၊ ဘယ္သူလြန္တယ္ေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာလာၿပီး ဒီလုိကိစၥမ်ိဳးအထိ ဟုိးေလးတစ္ေက်ာ္ျဖစ္တာေတာ့ တကယ့္ကုိ မေကာင္းပါဘူး။ ကုိယ္တြင္မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံ၊ ကုိယ့္လူမ်ိဳးအထိ သိကၡာက်ရမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးပါ။ ဒါေတြဟာ တုိ႔ျမန္မာေတြ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ကိုယ္စီိအသိေလးေတြနဲ႔ ကုိယ့္ေၾကာင့္ ကုိယ့္လူမ်ိဳး၊ ကုိယ့္ႏုိင္ငံဂုဏ္သိကၡာ မက်ေအာင္ ထိန္းရမယ့္ ကိစၥေတြပါ။ ေျပာရင္ေတာ့ မၿပီးေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ အသိေတြ နည္းကုန္ၾကတာလဲ… ဘာေၾကာင့္ အတၱမာနေတြ မ်ားကုန္ၾကတာလဲ… တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေသၾကရမယ့္ သူခ်င္းအတူတူ ဘာေၾကာင့္ကုိယ္ခ်င္းစာတရား မထားႏုိင္ၾက တာလဲ…. စတဲ့ အေမးေပါင္းစုံနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။

ထားပါေတာ့။ ဘုန္းဘုန္းလည္း ေျပာရင္းေျပာရင္း ေလရွည္သြားျပန္ပါၿပီ။ ေျပာခ်င္တာက ျမန္မာဆုိတာ ဒီလုိမဟုတ္ဘူး၊ ဒီလုိဆုိတာ ေျပာခ်င္တာပါ။ ျမန္မာေတြဟာ မင္းတုိ႔ထင္သလုိ မညီညြတ္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး၊ အၾကင္နာကင္းမဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး၊ မုဒိတာတရား မထားႏုိင္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး၊ အသိေခါင္းပါးတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး… ျမန္မာဆုိတာ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကုိယ့္ဘာသာတရား အဆုံးအမရွိသူေတြ၊ အခ်င္းခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာတရားရွိသူေတြ၊ ဒုကၡေရာက္သူကုိ ကူညီတတ္တဲ့သူေတြ၊ ႀကီးသူကုိ ႐ုိေသ၊ ငယ္သူကုိသနား၊ ရြယ္သူကုိ ေလးစားတတ္တဲ့ သူေတြ၊ ညီညြတ္ေရးကုိ ဦးစားေပးတဲ့သူေတြ၊ နားလည္မႈအျပည့္ ရွိတ့ဲသူေတြ… စသည္စသည္ျဖင့္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ ေျပာျပလုိက္ခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့… ျမန္မာဆုိတာ…

မွတ္ခ်က္။ ။ ျမန္မာအားလုံးကုိ ဆုိျခင္းမဟုတ္သလုိ၊ အဆုိးေတြကုိခ်ည္း ေရးသားေျပာဆုိေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ အေကာင္းကေတာ့ ေကာင္းၿပီးသားျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီအတုိင္းထားလုိက္လုိ႔ ရေပမယ့္ အဆုိးေလးေတြကုိ ေျပာျပျခင္းျဖင့္ သတိ၀င္ကာ ဆင္ျခင္သြားေစလုိေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္သာ ထုတ္ေဖာ္ေရးသားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အျပစ္ေတြကုိ ေဖာ္ေနျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း နားလည္ႏုိင္ပါေစ…

Read more »

သီလမ်ားမွာ ေနလဲြညစားမစားဖုိ႔ ဘာေၾကာင့္သတ္မွတ္ရပါသလဲ…. ၿပီးေတာ့ ပိဋကသုံးပုံသည္ ဘုရားေဟာတရားေတာ္ မွန္သမွ်ကုိ မွတ္တမ္းတင္ႏုိင္ျခင္း ရွိ၊ မရွိ…

Q. မဂၤလာပါဘုန္းဘုန္း…
၈ပါး၊ ၉ပါး၊ ၁၀ပါး သီလေတာ္ျမတ္ေတြမွာ ၀ိကာလေဘာဇန သိကၡာပုဒ္ျပဌာန္း သတ္မွတ္ရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလး သိခ်င္ပါတယ္ ဘုန္းဘုန္း.. တဏွာနည္းေအာင္ လုပ္တာလားမသိဘူး…။ ေနာက္တစ္ခု ဖုိးသားသိခ်င္တာက ပိဋကသုံးပုံသည္ ဘုရားေဟာ မွန္သမွ်ကုိ မွတ္တမ္းတင္ႏုိင္ျခင္း ရွိပါသလား (သုိ႔) ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့သမွ်သည္ ပိဋကသုံးပုံတင္ပဲလား… အဲဒါေလး သိခ်င္ပါတယ္ ဘုန္းဘုန္း..
႐ုိေသစြာျဖင့္
ဖုိးသား

A. (၁) မွန္ပါတယ္။ ေနလဲြညစာမစားဖုိ႔ ေရွာင္ေစျခင္းရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ကိစၥနည္းၿပီး တရားအာ႐ုံျပဳရန္ အခ်ိန္ရေစဖုိ႔နဲ႔၊ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ားမွာ စိတ္ညႊတ္မႈနည္းေစဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ကစၿပီး ဒီေန႔ေခတ္အထိ လူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ မနက္စာနဲ႔ ေန႔လယ္စာေတြကုိ အဆင္ေျပသလုိ နည္းနည္းပါးပါးေလာက္သာ စီမံဖန္တီးစားေသာက္ၾကၿပီး အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ ညစာက်မွသာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ စီမံဖန္တီး စားေသာက္ၾကတဲ့အေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပုိၿပီးႀကီးက်ယ္ေအာင္ လုပ္ေလေလ ပုိၿပီးကိစၥမ်ားေလေလ ျဖစ္ၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့သူ တရားအားထုတ္တဲ့သူမ်ားဟာ ညစာစားဖုိ႔အတြက္ကို သီးသန္႔အခ်ိန္ေပး ေဆာင္ရြက္ေနရင္ အလုပ္မ်ားၿပီး တရားအာ႐ုံျပဳဖုိ႔ အခ်ိန္နည္းပါး သြားတတ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ ၀ိကာလေဘာဇန သိကၡာပုဒ္ကုိ ေစာင့္ထိန္းေစျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က အစားအစာ ေကာင္းေကာင္းစားသုံးမႈဟာ ကာမရာဂစိတ္ကုိ ပုိၿပီးအားေပေစ၊ ပုိၿပီးထၾကြေစ တာလည္း ရွိပါတယ္။ တရားအားထုတ္တဲ့သူဟာ လူမမာလုိ က်င့္ရတယ္ဆုိတဲ့ စကားလုိ အားအင္ျပည့္ၿဖိဳးေနပါက ကာမရာဂ ကိေလသာစိတ္မ်ားလည္း ပုိၿပီးႏႈိးထေစတတ္ပါတယ္။ ညစာမစားျခင္းအားျဖင့္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာအားျဖင့္ ကာမရာဂထၾကြမႈကုိ အားနည္ေစပါတယ္။ ဒီသေဘာ ေၾကာင့္ ၀ိကာလေဘာဇနသိကၡာပုဒ္ကုိ ဥေပါသထ သီလေတြထဲမွာ ထည့္သြင္းထားျခင္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ၀ိကာလ ေဘာဇနသီလကုိ ေစာင့္ထိန္းခုိင္းရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ခုနေျပာခဲ့သလုိ ကိစၥနည္းၿပီး တရားအာ႐ုံျပဳဖုိ႔ အခ်ိန္မ်ားမ်ားရေစရန္နဲ႔ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ားမွာ စိတ္ညႊတ္မႈနည္းပါေစရန္ ဆုိတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

(၂) ပိဋကသုံးပုံဟာ ဘုရားေဟာ မွန္သမွ်ကုိ မွတ္တမ္းတင္ႏုိင္တဲ့အျပင္ ပိဋကသုံးပုံတြင္ မပါ၀င္တဲ့ ဘုရားတရားေတာ္ဆုိတာ မရွိႏုိင္ပါဘူး။ အကယ္၍ ရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္လည္း ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခ်က္ မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း ဆုိေတာ့ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီး ေလးလေျမာက္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ပထမဆုံး သဂၤါယနာတင္ပဲြဟာ အလြန္ျပည့္စုံတဲ့ သဂၤါယနာတင္ပဲြ ျဖစ္လုိ႔ပါပဲ။ သံ= စုေပါင္းၿပီး၊ ဂါယနာ= ရြတ္ဆုိျခင္း (သုတ္သင္တည္းျဖတ္ျခင္း)ကုိ သဂၤါယနာတင္ တယ္လုိ႔ဆုိတာပါ။ ဒီသဂၤါယနာတင္ပဲြကုိ အရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ႀကီးမွ ဦးေဆာင္ေတာ္မႈ၍ ရဟႏၲာမေထရ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာထဲက ပဋိသမၻိဒါပတၱ ဆဠဘိည ရဟႏၲာမေထရ္ငါးရာကုိ အထူးေရြးခ်ယ္ကာ ဘုရားရွင္ ၄၅၀ါပတ္လုံး ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားေတာ္မ်ားကုိ စုေပါင္းသုတ္သင္ တည္းျဖတ္ေတာ္မူပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားေဟာဓမၼမ်ားကုိ ရွိရင္းအတုိင္း ဆက္လက္တည္တ့ံဖုိ႔ တာ၀န္မ်ားခဲြေ၀ သတ္မွတ္ၿပီး ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးမ်ားဟာ ကုိယ့္တာ၀န္ ကုိယ္ယူကာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ယေန႔ကာလမွာ ပိဋကသုံးပုံရယ္လုိ႔ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚလာခဲ့ ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပထသဂၤါယနာ တင္ပဲြဟာ သဂၤါယနာ ၆ႀကိမ္ထဲမွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုး အျပည့္စုံဆုံး သဂၤါယနာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း ဆုိေတာ့ ဘုရားေဟာ ဓမၼေတြကုိ ရွိရင္းစဲြအတုိင္း ဘာမွျပဳျပင္ျခင္း၊ ျဖည့္စြက္ျခင္း၊ ႏႈတ္ပယ္ျခင္းမရွိ၊ အပုိအလုိမရွိေအာင္ တည္းျဖတ္သုတ္သင္ မွတ္တမ္းတင္ႏုိင္ခဲ့လုိ႔ပါ။ သဂၤါယနာတင္ၾကတဲ့ မေထရ္မ်ားကုိ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ပဋိသမၻိဒါပတၱ ဆဠဘိညရဟႏၲာ မေထရ္မ်ားျဖစ္သလုိ ဘုရားရွင္ကုိ မွီလုိက္ၾကၿပီး အတူရွိေနခဲ့ၾကတဲ့ မေထရ္မ်ားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပဋိသမၻိဒါပတၱ ဆဠာဘိညရဟႏၲာဆုိတာ ျမန္မာလုိ အလြယ္ေျပာရရင္ ခဲြျခမ္းစိပ္ျဖာတတ္တဲ့အျပင္ စာတတ္ၿပီး အဘိညာဥ္ ေျခာက္ပါးနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ရဟႏၲာကုိ ေျပာတာပါ။

ၿပီးေတာ့ ဒီသဂၤါယနာမွာ အေမး ဆရာေတာ္ဟာ သံဃာ့ဥေသွ်ာင္ျဖစ္တဲ့ အရွင္မဟာကႆပ ရဟႏၲာမေထရ္ ျမတ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး ၀ိနည္းနဲ႔ပက္သတ္တဲ့ အေျဖကုိ ၀ိနည္းအရာမွာ အထူးခၽြန္ဆုံး ဧတဒဂ္ရတဲ့ အရွင္ဥပါလိ မေထရ္က တာ၀န္ယူကာ ဓမၼနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေျဖကုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အလုပ္အေကၽြးျဖစ္တဲ့ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္က တာ၀န္ယူေဆာင္ရြတ္ခဲ့ပါတယ္။ အျခားမေထရ္မ်ားထက္ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ကုိ တာ၀န္ေပးရျခင္းဟာ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ဟာ ဆုငါးဆုပန္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီထဲက တစ္ခုက သူမပါဘဲ၊ သူမရွိဘဲ တစ္ျခားတစ္ေနရာရာမွာ ဘုရားရွင္က တရားေဟာခဲ့ပါက ေနာက္သူနဲ႔ ဆုံတဲ့အခါ သူ႔ကုိျပန္ေဟာေပးရျခင္း ဆုိတဲ့ ဆုႀကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ ၄၅၀ါပတ္လုံး ေဟာသမွ်တရားေတြမွာ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ မနာလုိက္ရတဲ့ တရားဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ ဓမၼနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေျဖကုိ အရွင္အာနႏၵာကုိ တာ၀န္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ကား ဒီေလာက္ အေမးဆရာဘက္ကလည္း ျပည့္စုံ၊ အေျဖဆရာေတြဘက္ကလည္း ျပည့္စုံတဲ့ ပထမသဂၤါယနာက ေပၚထြက္ခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းဟာ ဘုရားေဟာမ်ား မပါလုိက္တာ၊ က်န္ခဲ့တာ၊ ဘုရားမေဟာတဲ့အရာမ်ား ပုိသြားတယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ လုံး၀ျပည့္စုံခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကေန ယေန႔အထိ ရဟႏၲာမေထရ္မ်ား အဆင့္ဆင့္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဘုရားရွင္တရားဟာလည္း ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိ တစ္သမွတ္တည္းဆုိတာ သံသယကင္းစြာ လက္ခံႏုိင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ပိဋကသုံးပုံဆုိတဲ့ အေခၚအေ၀ၚကုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က မေခၚမသုံးၾကေသးပါဘူး။ ဒီတုန္းက ဓမၼ၊ ၀ိနယကုိ သဂၤါယနာတင္တယ္လုိ႔ပဲ ေခၚဆုိၾကပါတယ္။ အေသာကမင္းႀကီးလက္ထက္ တတိယသဂၤါယနာ တင္တဲ့အခါမွသာ ဘုရားေဟာတရားေတာ္မ်ားကုိ အုပ္စုသုံးစုခဲြၿပီး ၀ိနယ၊ သုတၱႏၲ၊ အဘိဓမၼာလုိ႔ ပိဋကတ္အမည္ ေပးကာ ယေန႔အထိ အသုံးျပဳေနၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခ်ို႕ေ၀ဖန္ေရး ဆရာမ်ားက အဘိဓမၼာပိဋကဟာ ဘုရားေဟာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေ၀ဖန္ၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဘိဓမၼာဟာ ဘုရားေဟာ အစစ္အမွန္ပါ။ ဘုရားရွင္ (၇) ၀ါအရ မယ္ေတာ္အမိနတ္သားကုိ ၀ါတြင္းသုံးလပတ္လုံး အဘိဓမၼာတရားနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္ၿပီး လူ႔ျပည္မွာတစ္ခါ အရွင္သာရိပုတၱရာကုိ ျပန္ေဟာေပးခဲ့တာဟာ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကပါပဲ။ ပထမသဂၤါယနာမွာ အဘိဓမၼာလုိ႔ တုိက္ရုိက္မသုံးၾကေပမယ့္ ဓမၼထဲမွာ သုတၱန္ေရာ၊ အဘိဓမၼာပါ အက်ဳံး၀င္ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ယေန႔အသုံးျပဳေနတ့ဲ ပိဋကသုံးပုံဟာ ဘုရားေဟာတရားေတာ္မ်ားကုိ အျပည့္အစုံ မွတ္တမ္းတင္ထားႏုိင္တဲ့ အျပင္ ဘုရားတုိက္႐ုိက္ မေဟာေသာ္လည္း သာ၀ကမ်ားရဲ႕ ေဟာၾကားခ်က္မ်ားကုိ ဘုရားရွင္က သာဓုေခၚလက္ခံေသာေၾကာင့္ ဘုရားေဟာအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ တရားေတာ္မ်ားအထိ မွတ္တမ္းတင္ထားႏုိင္တဲ့ ျပည့္စုံေကာင္းမြန္တဲ့ ပိဋကသုံးပုံဆုိတာ သံသယကင္းစြာ လက္ခံႏုိင္ပါေၾကာင္း ေျဖၾကားေပးလုိက္ပါတယ္။

Read more »

ေသမွာမေၾကာက္ၾကသူမ်ား ...

ဤေလာက၌ ပုထုဇင္ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ မွန္သမွ်သည္ ေသရမည္ကုိ ေၾကာက္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေသရမည့္ေဘးႏွင့္ ႀကဳံၾကသည့္အခါ လြတ္ရာလမ္းကုိ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ႀကိဳးစားရွာေဖြၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အသက္ရွင္ေအာင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အားထုတ္ၾက၏။ ေသေဘးႏွင့္ မႀကဳံရေအာင္ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ႏုိင္ေရး နည္းလမ္းကုိ ရွာေဖြၾက၏။ အစာမစားလွ်င္ ေသရမည္ကုိ ေၾကာက္ၾကသျဖင့္ အစာစားၾက၏။ ေရမေသာက္လွ်င္ ေသမည္စိုးသျဖင့္ ေရေသာက္ၾက၏။ ေရာဂါေၾကာင့္ ေသမည္ကုိ ေၾကာက္ၾကသျဖင့္ ေရာဂါမျဖစ္ေအာင္၊ ျဖစ္လာလွ်င္လည္း ေပ်ာက္ကင္းသက္သာေအာင္ အားထုတ္ၾက၏။ မွန္၏။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း စည္းစိမ္ဥစၥာႏွင့္ ေျခလက္အဂၤါတစ္ခုခု ယွဥ္လာလွ်င္ စည္းစိမ္ဥစၥာကုိ စြန္႔္၍ ေျခလက္အဂၤါကုိ ေရြးခ်ယ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ေျခလက္အဂၤါတုိ႔ႏွင့္ အသက္ယွဥ္လာလွ်င္ ေျခလက္အဂၤါတုိ႔ကုိ စြန္႔၍ အသက္ကုိ ေရြးခ်ယ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ မေသဘူးဆုိလွ်င္ အသက္ကလဲြ၍ က်န္သည့္အရာမ်ားကုိ စြန္႔လြတ္ရန္ ၀န္မေလးတတ္ၾကေပ။ ဤသည္တို႔မွာ ေသရမည္ကုိ ေၾကာက္ၾကေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ သာမန္သူမ်ား မဆုိထားဘိ ေလာကတြင္ ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ရသျဖင့္ မခံစားႏုိင္ျဖစ္ၿပီး မိမိကုိယ္ကုိ သတ္ေသရန္ ႀကိဳးစားၾကသည့္ သူမ်ားပင္လွ်င္ လက္ေတြ႕ေသၾကရမည္ ဆုိေသာအခါ ေၾကာက္လန္႔မႈ ျဖစ္ၾကေသး၏။

ၾကားဖူးသည့္ ပုံျပင္္ေလး တစ္ခုရွိ၏။ ေရွးတုန္းက ေက်းရြာတစ္ရြာတြင္ အလြန္ဒုကၡဆင္းရဲ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိကုိယ္ကုိ ဆဲဲြႀကိဳးခ်ေသရန္ ႀကိဳးစားသည့္ သူတစ္ေယာက္ရွိ၏။ တစ္ေန႔ ထုိသူသည္ မိမိကုိယ္ကုိ သတ္ေသရန္ ႀကိဳးအရွည္တစ္ေခ်ာင္းကုိ ယူကာ ရြားထိပ္က သစ္ပင္ႀကီးရွိရာ အရပ္သုိ႔ သြား၏။ သစ္ပင္ရွိရာသုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ ႀကိဳးတစ္စကုိ သစ္ပင္၏သစ္ကုိင္း တစ္ခုတြင္ ခ်ည္ၿပီး က်န္တစ္စကုိ မိမိ၏ လည္ပင္းတြင္ ခ်ည္ကာ သစ္ပင္ေပၚမွ ခုန္ခ်ေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ မည္သုိ႔ပင္ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ဘာမွ်မျဖစ္ဘဲ အသက္ရွင္လွ်က္သာရွိ၏။ စင္စစ္ ထုိသုိ႔ျဖစ္ျခင္းမွာ သူ၏ႀကိဳးမွာ သစ္ကုိင္းႏွင့္ ေျမႀကီးထက္ႏွစ္ဆေလာက္ ရွည္္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ခုန္ခ်တုိင္း ႀကိဳးစက ေျမႀကီးေပၚတြင္ ပုံလ်က္သားျဖစ္ကာ မေသျခင္းျဖစ္၏။ ထုိအခ်င္းအရာကုိ ျမင္းစီးၿပီး တစ္ေနရာသုိ႔ ခရီးသြားသည့္ သူတစ္ေယာက္က ေတြ႕ကာ ``ေဟ့လူ… ဘာလုပ္ေနတာလဲ`` ဟု ေမး၏။ ထုိအခါ သစ္ပင္ေပၚမွ သူက ``ကၽြန္ေတာ္ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသမလုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိျဖစ္မွန္း မသိ၊ ေသလုိ႔ကုိ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္``ဟု ျပန္ေျပာ၏။ ထုိအခါ ခရီးသြားက အေျခအေနကုိ ၾကည့္ၿပီး ``ဟာ… ခင္ဗ်ားႏွယ္… အ ရန္ေကာ… ခင္ဗ်ားလုပ္တာက ဟုတ္မွမဟုတ္ဘဲ… လာဆင္းခဲ့ ကၽြန္ေတာ္ျပမယ္ ေသေသခ်ခ်ာၾကည့္`` ဟု ဆုိကာ ေသေၾကာင္းႀကံမည့္ သူူဆီမွ ႀကိဳးကုိယူၿပီး သူကုိယ္တုိင္ သစ္ပင္ေပၚတက္သြားကာ ေအာက္ကလူကုိ ``ေဟ့လူ… ဒီမွာ က်ဳပ္ျပမယ္ ေသေသခ်ခ်ာၾကည့္.. ခင္ဗ်ားဟာက ႀကိဳးရွည္ေနလုိ႔ ျဖစ္တာ၊ ႀကိဳးကုိ ဒီလုိတုိေအာင္ ျဖတ္၊ ၿပီးရင္ ဒီလုိ လည္ပင္မွာ ခ်ည္ၿပီး ဒီလုိခုန္ခ်ရတယ္..`` ဟု ဆုိကာ သူ႔လည္ပင္းကုိ ႀကိဳးကြင္းစြပ္ကာ သူကုိယ္တုိင္ ခုန္ခ်ျပလုိက္၏။ အျပေကာင္းသည့္ ခရီးသြားကား တစ္ခါတည္း မိမိကုိယ္ကုိ မိမိသတ္ေသၿပီး ျဖစ္သြားေလ၏။ ထုိအျခင္းအရာကုိ ျမင္သည့္အခါ အမွန္တကယ္ မိမိကုိယ္ကုိ သတ္ေသရန္ ႀကိဳးစားသည့္ ရြာသားမွာ အလြန္အမတန္ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ``ဟာ… ေသတာဟာ ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား…`` ဟု ေရရြတ္ၿပီး မေသရဲေတာ့ဘဲ ေၾကာက္အားလန္႔အား ရြာထဲျပန္၀င္ ေျပးသြားေလ၏။ ဤပုံျပင္ေလးသည္ ဟာသဆန္ဆန္ ပုံျပင္ေလးျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ဘက္က ၾကည့္ပါက အမွန္တကယ္ ေသခ်င္ၾကသည့္ သူမ်ားပင္လွ်င္ လက္ေတြ႕ေသရမည္ ဆုိေသာအခါ ေၾကာက္လန္႔တတ္ၾကေၾကာင္း သြယ္၀ုိက္ၿပီး နားလည္သေဘာေပါက္ႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေသရမည္ကုိ မေၾကာက္သည့္သူ မရွိဟု ေျပာဆုိၾကျခင္း ျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္ ေသမွာမေၾကာက္သူမ်ားသည္ အမွန္ပင္ရွိ၏။ မည္သုိ႔ေသာ သူမ်ားသည္ ေသမွာမေၾကာက္ၾကေၾကာင္း ဗုဒၶစာေပတြင္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ေဟာၾကားေတာ္မူထားသည္မ်ား ရွိ၏။ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ စတုကၠနိပါတ္ ပါဠိေတာ္ အဘယသုတ္တြင္ ေသမွာမေၾကာက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္ ရွိေၾကာင္း ျမတ္ဗုဒၶေဟာေတာ္မူထား၏။ ဤတရားေတာ္သည္ ဇာဏုေႆာဏီ အမည္ရွိေသာ ပုဏၰားႀကီး၏ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားခ်က္ကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္မွ ေျဖၾကားေဟာထားျခင္းျဖစ္၏။ ဤအဘယသုတ္တြင္ ေသမွာေၾကာက္သည့္သူမ်ား ႏွင့္ ေသမွာ မေၾကာက္သည့္ သူမ်ားကုိ ေဟာေတာ္မူထားေသာ္လည္း ဤေနရာတြင္ ေသမွာမေၾကာက္သူမ်ားကုိသာ တင္ျပလုိပါ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေသမွာမေၾကာက္သူမ်ားကုိ တင္ျပလုိက္ကာမွ်ျဖင့္ အျပန္အားျဖင့္ ေသမွာေၾကာက္သည့္ သူမ်ားကုိလည္း အလြယ္တကူ နားလည္ႏုိင္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္မွ ပုဏၰားႀကီးအား
``- ပုဏၰား… ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာသူသည္ ကာမဂုဏ္တုိ႔၌ ရာဂကင္း၏။ ဆႏၵကင္း၏။ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးျခင္းကင္း၏။ မြတ္သိပ္ျခင္းကင္း၏။ ပူပန္ျခင္းကင္း၏။ တဏွာကင္း၏။ ထုိသူသုိ႔ ျပင္းျပေသာ ေရာဂါအနာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး က်ေရာက္ေသာအခါ ``ခ်စ္ခင္ဖြယ္ ကာမဂုဏ္တုိ႔သည္ ငါ့ကုိဧကန္ စြန္႔ၾကလိမ့္မည္၊ ငါသည္လည္း ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ ကာမဂုဏ္တုိ႔ကုိ စြန္႔ရေတာ့မည္``ဟု (မိမိကုိယ္ကုိ) အႀကံမျဖစ္။ မစုိးရိမ္။ မပင္ပန္း။ မငိုေၾကြး။ ရင္ဘက္စည္တီး မျမည္တမ္း။ ျပင္းစြာေတြေ၀ျခင္းသုိ႔ မေရာက္။ ပုဏၰား… ေသျခင္းသေဘာရွိသည္ ျဖစ္လ်က္ ေသျခင္းမွ မေၾကာက္ေသာ၊ ထိတ္လန္႔ျခင္းသုိ႔ မေရာက္ေသာ သူဟူသည္ ဤသူပင္တည္း။
- ပုဏၰား… ေနာက္တစ္မ်ိဳးကား.. ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာသူသည္ ကုိယ္၌ ရာဂကင္း၏။ ဆႏၵကင္း၏။ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးျခင္းကင္း၏။ မြတ္သိပ္ျခင္းကင္း၏။ ပူပန္ျခင္းကင္း၏။ တဏွာကင္း၏။ ထုိသူသုိ႔ ျပင္းျပေသာ ေရာဂါအနာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး က်ေရာက္ေသာအခါ ``ခ်စ္ခင္ဖြယ္ ကုိယ္သည္ ငါ့ကုိဧကန္ စြန္႔ၾကလိမ့္မည္၊ ငါသည္လည္း ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ ကုိယ္ကုိ စြန္႔ရေတာ့မည္``ဟု (မိမိကုိယ္ကုိ) အႀကံမျဖစ္။ မစုိးရိမ္။ မပင္ပန္း။ မငိုေၾကြး။ ရင္ဘက္စည္တီး မျမည္တမ္း။ ျပင္းစြာေတြေ၀ျခင္းသုိ႔ မေရာက္။ ပုဏၰား… ေသျခင္းသေဘာရွိသည္ ျဖစ္လ်က္ ေသျခင္းမွ မေၾကာက္ေသာ၊ ထိတ္လန္႔ျခင္းသုိ႔ မေရာက္ေသာ သူဟူသည္ ဤသူပင္တည္း။
- ပုဏၰား… ေနာက္တစ္မ်ိဳးကား.. ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာသူသည္ မေကာင္းမႈကုိ မျပဳ။ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈကုိ မျပဳ။ ညစ္ႏြမ္းမႈ အကုသုိလ္ကုိ မျပဳ။ ေကာင္းမႈကုိ ျပဳၿပီးျဖစ္၏။ ကုသုိလ္ကုိ ျပဳၿပီးျဖစ္၏။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္မွ တားျမစ္ေရးကုိ ျပဳၿပီးျဖစ္၏။ ထုိသူသုိ႔ ျပင္းျပေသာ ေရာဂါအနာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး က်ေရာက္ေသာအခါ ``ငါသည္ မေကာင္းမႈကုိ မျပဳ၊ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈကုိ မျပဳ၊ ညစ္ႏြမ္းမႈကုိ မျပဳ၊ ေကာင္းမႈကုိ ျပဳၿပီးၿပီ၊ ကုသုိလ္ကုိ ျပဳၿပီးၿပီ၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္မွ တားျမစ္ေရးကုိ ျပဳၿပီးၿပီ၊ အခ်င္းတုိ႔ စင္စစ္ မေကာင္းမႈကုိ မျပဳေသာ၊ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈကုိ မျပဳေသာ၊ ညစ္ႏြမ္းမႈကုိ မျပဳေသာ၊ ေကာင္းမႈကုိ ျပဳၿပီးေသာ၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္မွ တားျမစ္ေရးကုိ ျပဳၿပီးေသာ သူတုိ႔၏ လားရာဂတိ ဟူသမွ်သုိ႔ ဘ၀ေနာင္ခါ ငါလားရေတာ့အံ့ တကား``ဟု (မိမိကုိယ္ကုိ) အႀကံျဖစ္၏။ ထုိသူသည္ မစုိးရိမ္၊ မပင္ပန္း၊ မငိုေၾကြး၊ ရင္ဘက္စည္တီး မျမည္တမ္း၊ ျပင္းစြာေတြေ၀ျခင္းသုိ႔ မေရာက္။ ပုဏၰား… ေသျခင္းသေဘာရွိသည္ ျဖစ္လ်က္ ေသျခင္းမွ မေၾကာက္ေသာ၊ ထိတ္လန္႔ျခင္းသုိ႔ မေရာက္ေသာ သူဟူသည္ ဤသူပင္တည္း။
- ပုဏၰား… ေနာက္တစ္မ်ိဳးကား.. ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာသူသည္ သူေတာ္ေကာင္းတရား၌ မယုံမွား။ ေ၀ခဲြႏုိင္၏။ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္၏။ ထုိသူသုိ႔ ျပင္းျပေသာ ေရာဂါအနာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး က်ေရာက္ေသာအခါ ``ငါသည္ စင္စစ္ သူေတာ္ေကာင္းတရား၌ မယုံမွား၊ ေ၀ခဲြႏုိင္၏၊ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္၏``ဟု (မိမိကုိယ္ကုိ) အႀကံျဖစ္၏။ ထုိသူသည္ မစုိးရိမ္၊ မပင္ပန္း၊ မငိုေၾကြး၊ ရင္ဘက္စည္တီး မျမည္တမ္း၊ ျပင္းစြာေတြေ၀ျခင္းသုိ႔ မေရာက္။ ပုဏၰား… ေသျခင္းသေဘာရွိသည္ ျဖစ္လ်က္ ေသျခင္းမွ မေၾကာက္ေသာ၊ ထိတ္လန္႔ျခင္းသုိ႔ မေရာက္ေသာ သူဟူသည္ ဤသူပင္တည္း။ ပုဏၰား… ေသျခင္းသေဘာရွိသည္ျဖစ္လ်က္ ေသျခင္းမွ မေၾကာက္ေသာ၊ ထိန္လန္႔ျခင္းသုိ႔ မေရာက္ေသာ သူတုိ႔သည္ ဤေလးမ်ိဳးတုိ႔တည္း`` ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

အထက္ပါ ေဟာၾကားခ်က္တြင္ ျမတ္ဗုဒၶမွ ေသမွာ မေၾကာက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳးကုိ ခဲြျခားေဟာၾကားေတာ္ မူထားသည္ကုိ ဖတ္႐ႈၾကည္ညိဳႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ ထုိေဟာၾကားခ်က္ကုိ အႏွစ္ခ်ဳပ္ အလြယ္နားလည္ေအာင္ ေကာက္ခ်က္ခ်ျပရလွ်င္ ေသမွာ မေၾကာက္သူတုိ႔ဟူသည္
၁။ ကာမဂုဏ္တုိ႔၌ တပ္မက္မႈရာဂ၊ တြယ္တာမႈသံေယာဇဥ္၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ပူပန္ျခင္း ကင္းေသာသူ
၂။ ခႏၶာကုိယ္၌ တြယ္တာႏွစ္သက္ တပ္မက္မႈတဏွာ ကင္းေသာသူ
၃။ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကုိ မျပဳ၊ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ကုိ ျပဳၿပီးေသာသူ
၄။ သူေတာ္ေကာင္းတရား၌ ယုံမွားသံသယ မရွိေသာသူ ဟူေသာ ဤေလးမ်ိဳးတုိ႔ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

မွန္၏။ စင္စစ္ လူ႔ဘ၀တြင္ ေနသည့္အခုိက္ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ား ေနာက္သုိ႔သာ လုိက္ေနၾကသူမ်ား၊ ``ငါ၊ င့ါခႏၶာ``ဟု စဲြလမ္းတပ္မက္မႈ ရွိေနၾကသူမ်ား၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မရွိ အကုသုိလ္မ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကသူမ်ား၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ မသိနားမလည္သူမ်ားသည္ ေသခါနီးအခါကာလတြင္ မိမိတုိ႔ ဘ၀သံသရာအတြက္ အားကုိးအားထားျပဳစရာ တစ္စုံတစ္ခုမွ် မရွိသည့္အတြက္ ေသရမည္ဆုိသည့္အခါ ေၾကာက္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ အျပန္အားျဖင့္ အသက္ရွင္ေနသည့္အခုိက္ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ား ေနာက္သုိ႔မလုိက္သူ၊ ငါ၊ ငါ့ခႏၶာဟု တပ္မက္စဲြလမ္းမႈ မရွိသူ၊ အကုသုိလ္ကုိျပဳျခင္းမရွိ ကုသုိလ္မ်ားျဖင့္သာေနသူ၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ သိရွိနားလည္ လုိက္နာက်င့္ႀကံေနသူမ်ား အတြက္ကား မိမိတုိ႔သံသရာအတြက္ ရိကၡာအျပည့္ထုတ္ၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ယခုဘ၀ေသရမည့္ အေရးေတြးၿပီး ေၾကာက္စရာမလုိၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ မဟုတ္သည့္အရာမ်ား၊ မေကာင္းသည့္အမႈမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ထားျခင္း မရွိၾကသည့္အတြက္ မိမိကုိယ္ကုိမိမိ ယုံၾကည္မႈအျပည့္ ရွိေနၿပီး မည္သည့္ေနရာ၊ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ျဖစ္ေစ မည္သုိ႔ေသာ အရာမ်ိုးကုိမွ ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္မႈ မရွိႏုိင္ေတာ့ေပ။

ထုိ႔အျပင္ ေသျခင္းတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဓမၼပဒ၊ အပၸမာဒ၀ဂ္၊ သာမာ၀တီ၀တၳဳတြင္ ျမတ္ဗုဒၶေဟာေတာ္မူထားသည့့္ တရားတစ္ပုဒ္ကုိလည္း သတိရမိ၏။ ျမတ္ဗုဒၶက သာမာ၀တီကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ေအာက္ပါဂါထာ တစ္ပုဒ္ျဖင့္ သတိေပးစကား ေဟာၾကားခဲ့၏။
``အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ၊ ပမာေနာ မစၥဳေနာ ပဒံ၊
အပၸမတၱာ န မီယႏၱိ၊ ေယ ပမတၱာ ယထာ မတာ။`` ဟူေသာ ဤတရားဂါထာ၏ ဆုိလုိရင္းမွာ ``မေမ့ေလွ်ာ့ျခင္းသည္ ေသျခင္းကင္းရာ နိဗၺာန္သုိ႔ ေရာက္ေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး ေမ့ေလွ်ာ့ေပါ့ဆျခင္းသည္ ေသျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္၏။ မေမ့မေလွ်ာ့ ေနၾကသူမ်ားသည္ ေသျခင္းကင္းသူမ်ားႏွင့္ တူကုန္ၿပီး ေမ့ေမ့ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနၾကသူမ်ားသည္ အသက္ရွင္ေနေသာ္လည္း ေသေနၾကသူမ်ားႏွင့္ တူၾကကုန္၏။`` ဟူ၍ျဖစ္၏။

ဓမၼပဒလာ ထုိတရားစကားသည္ ျမတ္ဗုဒၶေန႔စဥ္ မိန္႔ေတာ္မူေနၾကျဖစ္သည့္ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ - မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆေသာ သတိတရားႏွင့္ ျပည့္စုံေအာင္ေနၾက ဟူေသာ မိန္႔မွာခ်က္ကုိ ထပ္ဆင့္အထူးျပဳ သတိေပးထားသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္၏။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဤမိန္႔မွာခ်က္ကုိ ဆက္စပ္ယူလုိက္လ်င္ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ေသမွာမေၾကာက္သူမ်ား ျပည့္စုံရမည့္ အခ်က္မ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံသူမ်ားအား မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ ေနၾကသူမ်ားအျဖစ္ ညႊန္ျပႏုိင္မည္ျဖစ္ၿပီး ေသမွာမေၾကာက္သူမ်ားဟူသည္ သတိရွိၾကသူမ်ားပင္တည္းဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကတြင္ ေသရမည္ကုိ လူတုိင္းေၾကာက္ၾကသည္ ဆုိေသာ္လည္း ေသမွာမေၾကာက္သည့္ သူမ်ားလည္း ရွိသည္ကုိ အထက္ေဖာ္ျပပါ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာေတာ္မူခ်က္မ်ားက သက္ေသျပဳေနၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔ ယခုလက္ရွိဘ၀တြင္ ေသျခင္းတရားကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ရန္၊ ေသရမည့္အေရး ေတြးေၾကာက္စရာ မလုိသည့္ ေသမွာမေၾကာက္သူမ်ား ျဖစ္ေစရန္ အခ်ိန္ရွိခုိက္ သတိစုိက္၍ ၾကိဳးစားၾကရန္သာ လုိအပ္ေပေတာ့၏။ ထုိသုိ႔ ၾကိဳးစားၾကရန္လည္း တုိက္တြန္းလုိပါ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေသျခင္းတရားဟူသည္ အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး၊ အရြယ္မေရး ဧကန္မုခ် လာႏုိင္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

Read more »

လူပ်ိဳ၊ လူလြတ္မ်ား သာသနာ့ေဘာင္မ၀င္ရင္ ကုသုိလ္ရဖုိ႔အတြက္ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္သလား… ကုသုိလ္လည္းရ မိတ္ေဆြလည္းေပါဖုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္သင့္ပါသလဲ…

A. ဘုန္းဘုန္း
တပည့္ေတာ္ စီေဘာက္ကေန ေမးရင္ မသင့္ေတာ္ဘူးထင္လုိ႔ အီးေမးနဲ႔ပဲ တုိက္႐ုိက္ ေမးပါတယ္။
(၁) ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ဘုန္းၾကီး သီလရွင္ မဝတ္ႏုိင္ရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳရမယ္၊ ဒါမွ ကုသုိလ္ရတယ္ဆုိတာ မွန္မမွန္ သိခ်င္လုိ႔ပါ။ ေရးသားတဲ့ ဦးဇင္းက သဂၤါေလာဝါဒသုတ္ပါ ဘုရားရွင္ အဆံုးအမ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိထားပါတယ္။
အိမ္ေထာင္မရွိေသးသူမ်ား ႐ုိးရုိးငါးပါးသီလထဲက ကာေမသု ေနရာမွာ အျဗဟၼစရိယာ ေဝရာမဏိ ဆုိျပီး ေစာင့္ထိန္းရင္ ျဗဟၼစရိယ ငါးပါးသီလ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပုိျပီး မြန္ျမတ္တယ္ဆုိတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ ေရးသားခ်က္ကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္က တပည့္ေတာ္ ဖတ္ရႈရျပီး အဲဒီကတည္းက ေစာင့္ထိန္းလာခဲ့တာ ခ်ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါ။ သန္႔ျပန္႔တဲ့ အဝတ္ ဝတ္ရရင္ အဝတ္ညစ္ မဝတ္ခ်င္ေတာ့သလုိမ်ိဳး အက်င့္ျဖစ္သြားတဲ့ သီလတစ္ခုကုိ မပယ္စြန္႔ခ်င္ေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားပါတယ္။ အခု လူပ်ိဳၾကီး အပ်ိဳၾကီးဝတ္ရယ္လုိ႔ ဘုရားေဟာထားတာ မရွိ၊ ဘုန္းၾကီး သီလရွင္ မဝတ္ခ်င္ရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳ ဆုိတဲ့ အဆံုးအမကုိ ဖတ္ရေတာ့ တပည့္ေတာ္ ထိန္းသိမ္းလာတာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အရွင္ဘုရားထံက အဆံုးအျဖတ္ကုိ လုိခ်င္ပါတယ္။

တပည့္ေတာ္ကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြက အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါတယ္။ ျပဳဖုိ႔ စကားစလာတာ၊ ေအာင္သြယ္လာတာ အားလံုးကုိ တပည့္ေတာ္ ျငင္းခဲ့ပါတယ္။ ရိပ္သာဝင္ တရားအားထုတ္ျပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ ပုိျပီး ဒီကိစၥကုိ ဘယ္လုိမွ စိတ္ဝင္စားလုိ႔မရ ျဖစ္သြားပါတယ္။ တပည့္ေတာ္အတြက္ေတာ့ တရားထုိင္တာနဲ႔ အျဗဟၼစရိယ ဒီႏွစ္ခုကုိ ဘယ္လုိမွ တြဲလုပ္လုိ႔ ရမယ္ မထင္ပါ။
သားသမီး ေမြးတာ သာသနာျပဳကုသုိလ္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဖတ္ရပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ တရားဓမၼအရာမွာ အရင့္က်က္ၾကီး မဟုတ္ေသးပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း တတ္ႏုိင္သေလာက္ေလး ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္း ျဖစ္လုိ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ သားသမီးေတြ ေမြးမယ္ဆုိ ဒီလမ္းကုိ ဆက္မေလွ်ာက္ႏုိင္ ျဖစ္မွာေၾကာင့္ ျပဳခ်င္စိတ္၊ သားသမီး ယူခ်င္စိတ္ မရွိပါ။ ဒါဟာ သဂၤါေလာဝါဒသုတ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ပါသလားဘုရား။

တပည့္ေတာ္ တရားအလုပ္ကုိ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ အခန္းသီးျခား ငွားေနရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တြဲေနရင္ သူက သီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္၊ တီဗီြဖြင့္ခ်င္ရင္ ကုိယ္က တရားထုိင္ေနေတာ့ သူလဲ အားနာ၊ သူ သြားခ်င္တဲ့ အရက္ဆုိင္လုိ ေနရာေတြ ကုိယ္က အေဖာ္မလုိက္ရင္ ၾကာေတာ့ အဖုအထစ္ေတြ ျဖစ္ မျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ တရားထုိင္တာ ဝိေဝကနဲ႔ဆုိ ပုိလြတ္လပ္ ဘာမွ အားမနာရလုိ႔ပါ။ အေပ်ာ္အပါးမက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတာင္ အတူေနလုိ႔ မရရင္ အိမ္ေထာင္သားေမြးမယ္ဆုိ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔လဲ ျမင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရးသားတဲ့ ဆရာေတာ္ကလဲ တရားျပ ကမၼဌာနာစရိယ ျဖစ္ေနပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ ဘဝနဲ႔ လက္ေတြ႔ သက္ဆုိင္ေနတဲ့ ကိစၥျုဖစ္လုိ႔ ဘုန္းဘုန္းထံမွ အျမင္ကုိ ရယူလုိပါတယ္။ ရွင္းျပေပးပါဘုန္းဘုန္း။

(၂) ေရာမေရာက္တုိင္း ေရာမလုိ က်င့္သင့္ မက်င့္သင့္ ေဆာင္းပါးလဲ ဖတ္ရပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ အရက္မေသာက္၊ မကခုန္တတ္လုိ႔ ကလပ္ေတြ ဒစ္စကုိေတြ ဘားေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မသြားေတာ့ မိတ္ေဆြဖြဲ႕စရာ သူမ်ားထက္ နည္းျပီး တစ္ခါတစ္ရံ အထီးက်န္ ျဖစ္ရပါတယ္။ အရက္မေသာက္ရင္ မရဘူး (ခင္မင္မႈကုိ အရက္ဝုိင္းမွာသာ ရွာရျပီး အရက္ဝုိင္းမွာသာ တစ္ခ်ိဳ႕ အလုပ္စကားေတြ ေျပာရလုိ႔) ဆုိတဲ့ အၾကံေပးစကားမ်ိဳးလဲ ၾကားရပါတယ္။ ကလပ္နဲ႔ ဒစၥကုိေတြ သြားရင္ အရက္နဲ႔ (မိန္းမ) အေပ်ာ္အပါးေတြ လုပ္ရတဲ့ေနရာဆုိေတာ့ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ေစာင့္ထိန္းေနတဲ့ သီလက်ိဳးပဲ့သြားမွာ စုိးလုိ႔ မလုိက္ရဲပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ သြားတုိင္း မလုိက္ဘူး ျငင္းေတာ့ အခုေတာ့ မေခၚေတာ့ပါဘူး။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း နည္းပါးျပီး အထီးက်န္ ျဖစ္လာမွာလဲ ေၾကာက္ပါတယ္။ ဘယ္လုိ လုပ္သင့္တယ္ နည္းေပးေစလုိပါတယ္ဘုရား။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း တုိးပြားရရွိေစမယ့္ တရား၊ နည္းလမ္းရွိရင္ သိခ်င္ပါတယ္။

႐ုိေသစြာျဖင့္
စုိင္းစုိင္း

Q. ေမးခြန္းေတြကေတာ့ အေတာ္ေလးကုိ အစြန္းလြတ္ေအာင္ ေျဖေပးရမယ့္ အေနအထားျဖစ္ပါတယ္။ ေမးခြန္းရွင္မ်ား အေနျဖင့္ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ား ေဟာတဲ့တရားကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရးသားတဲ့ ေဆာင္းပါးကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ နားယူဖတ္႐ႈတဲ့အခါ အစအဆုံးနာယူဖတ္႐ႈဖုိ႔ လုိသလုိ ေရွ႕ေနာက္ဆက္စပ္ စဥ္းစားတတ္ၾကဖုိ႔လည္း လုိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ေတြမွာလည္း အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုတည္းကုိပဲ တစ္ခါတစ္ရံ နာယူတဲ့ေ၀ေနယ်တုိ႔ကုိ လုိက္ၿပီးစကားလုံး ပရိယာယ္ေျပာင္းလဲ ေဟာၾကားမႈေတြ ရွိတာကုိ ပိဋကတ္စာေပေတြမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ထားပါေတာ့ ဒီေနရာမွာလည္း စကားလုံးမ်ားကုိ အတိအက် တစ္ထစ္ခ် စဲြယူမမွတ္သားေစလုိပါ။ ေမးခြန္းရွင္ရဲ႕ ေမးလာတဲ့ ေမးခြန္အရသာ နားလည္သလုိ ေျဖၾကားေပးလုိက္ပါတယ္။ ဘယ္ဆရာေတာ္ ဘယ္အရွင္ရဲ႕ ေဟာေျပာေရးသားမႈကုိ ဆန္႔က်င္လုိ၍ မဟုတ္ေၾကာင္း ႀကိဳတင္၀န္ခံပါရေစ။

(၁) ``ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ဘုန္းၾကီး သီလရွင္ မဝတ္ႏုိင္ရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳရမယ္၊ ဒါမွ ကုသုိလ္ရတယ္`` ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိ ``လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြ အိမ္ေထာင္မျပဳရင္ မျဖစ္မေန သာသနာ့ေဘာင္၀င္ရမယ္၊ မ၀င္ရင္ လူ႔ဘ၀နဲ႔ ဘာကုသုိလ္မွမရဘူး၊ အလကားအခ်ည္းနည္းပဲ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳကုိျပဳမွ ကုသုိလ္ရမယ္``ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မမွတ္ၾကေစလုိပါ။ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀နဲ႔ ကုသုိလ္ရေအာင္ ေနလုိ႔လုပ္လုိ႔ ရပါတယ္။ လူ႔ဘ၀မွာ ေနတဲ့အခုိက္အတန္႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း မျပဳျခင္းက အဓိကမက်ပါ။ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ေနျခင္း၊ မေနျခင္း၊ ကုိယ္က်င့္သီလ ျပည့္စုံျခင္း၊ မျပည့္စုံျခင္း၊ ေလာကေၾကာင္းအရ ျဖည့္က်င့္ရမယ့္ ၀တၱရားမ်ား ေက်ျခင္း၊ မေက်းျခင္း စတာေတြက အဓိကက်ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး အျပစ္ေတြ၊ အကုသုိလ္ေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ႀကီး ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳျပဳ ကုသုိလ္မရဘဲ အကုသုိလ္ေတြသာ ရတတ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္ျဖစ္တဲ့ အာသေ၀ါကုန္ၿပီး နိဗၺာန္ရေရးနဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း မျပဳျခင္းထက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ မည္မွ်တုိးတက္မႈရွိတယ္၊ က်င့္ႀကံအားထုတ္ ႏုိင္စြမ္းရွိတယ္ ဆုိတာက ပုိၿပီး အဓိကက်ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူတဲ့ သိဂၤါလသုတ္ (သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္) ကုိၾကည့္မယ္ဆုိရင္ လူ၀တ္ေၾကာင္ ျဖစ္တဲ့ သားသမီးမ်ား၊ အိမ္ေထာင္ရွင္ လင္ေယာက်္ား၊ ဇနီးမယားတုိ႔ရဲ႕ က်င့္၀တ္ေတြကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဟာထားတာကုိ ေတြ႕ရပါမယ္။
သားသမီး၀တၱရား (၅)ပါး
၁။ မိဘတုိ႔ကုိျပန္၍ ျပဳစုလုပ္ေကၽြး ေမြးျမဴျခင္း
၂။ မိဘတုိ႔၏ အမႈကိစၥကုိ ျပဳလုပ္ေပးျခင္း
၃။ မိဘတုိ႔၏ ဥစၥာကုိ မေပ်ာက္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္ျခင္း၊ အစဥ္အဆက္မွလာေသာ ကုသုိလ္၀တ္ကုိျပဳျခင္းျဖင့္ အမ်ိဳးအႏြယ္ကုိ တည္ေစျခင္း
၄။ အေမြခံထုိက္ေအာင္ က်င့္ႀကံလုိက္နာျခင္း
၅။ ကဲြကြာေသလြန္ေသာ မိဘတုိ႔၏အလုိ႔ငွါ အလွဴဒါနျပဳလုပ္ေပးျခင္း
လင့္၀တၱရား (၅)ပါး
၁။ အျမတ္တႏုိး ေခၚဆုိျခင္း
၂။ ႏွိမ့္ခ်၍ မေခၚဆုိျခင္း
၃။ မိမိမယားတပါး အျခားမိန္းမတုိ႔ႏွင့္ မေပ်ာ္ပါးျခင္း
၄။ စားဖုိေဆာင္ အုပ္စုိးမႈကုိ လြဲအပ္ျခင္း
၅။ အ၀တ္တန္ဆာ ဆင္ေပးျခင္း
မယား၀တၱရား (၅)ပါး
၁။ အမႈႀကီးငယ္ကုိ ေကာင္းစြာစီရင္ျခင္း
၂။ ႏွစ္ဘက္ေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအား ခ်ီးေျမွာက္ျခင္း
၃။ မိမိလင္မွတပါး အျခားေယာက္်ားတုိ႔ႏွင့္ မေပ်ာ္ပါးျခင္း
၄။ ရွာေဖြစုေစာင္းခဲ့ေသာ ဥစၥာကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း
၅။ အလုံးစုံေသာ ကိစၥတုိ႔၌ လိမၼာ၍ ပ်င္းရိျခင္းမွကင္းျခင္း

ဒီ၀တၱရားေတြထဲမွာ ၾကည့္ရင္ မျဖစ္မေန အိမ္ေထာင္ျပဳရျခင္း ဆုိတာ တုိက္႐ုိက္ေဟာထားတာ မရွိပါဘူး။ သားသမီး၀တ္ထဲမွာပါတဲ့ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ ဆုိတဲ့က်င့္၀တ္ကုိ နားလည္မႈ လဲြေနတာလုိ႔ ဆုိရမလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ဆိုတာ အမ်ိဳးအႏြယ္ မပ်က္သုဥ္းေအာင္ အိမ္ေထာင္ျပဳ သားသမီးေတြ အမ်ားႀကီးေမြးၿပီး ေဆြမ်ိဳးအင္အားကုိ ေတာင့္တင္းေအာင္ လုပ္ခုိင္းတာထက္ ပါဠိေတာ္မွာ တုိက္႐ုိက္လာတဲ့ စကားက `` မိဘတုိ႔၏ ဥစၥာကုိ မေပ်ာက္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္ျခင္း၊ အစဥ္အဆက္မွလာေသာ ကုသုိလ္၀တ္ကုိျပဳျခင္းျဖင့္ အမ်ိဳးအႏြယ္ကုိ တည္ေစျခင္း`` ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ ဒီအဓိပၸါယ္ကုိ ၾကည့္ရင္ရွင္းပါတယ္။ အစဥ္အဆက္ မိဘတုိ႔ျပဳလုပ္လာတဲ့ ကုသုိလ္၀တ္ေတြ၊ ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ေတြကုိ ကုိယ့္လက္ထက္္၊ ကုိယ့္မ်ိဳးဆက္လက္ထက္မွာ မေပ်ာက္သြားေအာင္ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ မိဘတုိ႔ရဲ႕ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာလုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းသြားတဲ့ ပုံစံေတြအတုိင္း ကုိယ္လည္းသူတုိ႔လုိ အက်င့္သီလေကာင္းမြန္ေအာင္ ေနထုိင္ျပလုိက္ျခင္း စတာေတြကုိ ဆုိလုိတာပါ။

အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ ကုသုိလ္ရတယ္၊ သာသနာျပဳရာ ေရာက္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္က ဘုရားရွင္လက္ထက္က ၀ိသာခါတုိ႔ အနာထပိဏ္တုိ႔လုိ လူပုဂၢဳိလ္မ်ားလုိ ျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ တင္စားတာမ်ိဳးဆုိရင္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ တစ္ဘက္က ေတြးလုိ႔ရပါတယ္။ ၀ိသာခါတုိ႔ၾကေတာ့ ေသာတာပန္လည္း ျဖစ္ေန၊ စီးပြားေရးအရလည္း ျပည့္စုံေနၿပီဆုိေတာ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းကန္ သြားႏုိင္တဲ့အထိ မ်ိဳးဆက္ေကာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ေမြးလာသမွ် သားသမီေျမးျမစ္ေတြကုိလည္း သူလုိျဖစ္ေအာင္ သြန္သင္ဆုံးမႏုိင္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆုံးအမေတြကုိ သူလုိတည္ႏုိင္ေအာင္ မ်ိဳးႏြယ္ဆက္ကုိ ဆက္ခံေစပါတယ္။ အဲလုိမ်ိဳး လုပ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ သားသမီးေမြးတာဟာ သာသနာျပဳရာ ေရာက္ပါတယ္။ ဒီလုိမဟုတ္ဘဲ သာသနာကုိ ဖ်က္မဲ့၊ မိဘကုိေဆာ္ကားမဲ့၊ အမ်ိဳးကုိ ဖ်က္မဲ့သားသမီး ေမြးေပးလုိက္မယ္ဆုိရင္ သာသနာျပဳရာ မေရာက္ႏုိင္ပါဘူး။

သိဂၤါလသုတ္ဆုိတာ သိဂၤါလသတုိးသားကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေနာင္းလူမ်ား ေလာကက်င့္၀တ္မ်ား ေက်ေအာင္က်င့္ေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔နဲ႔ ထုိမွတစ္ဆင့္ သုဂတိဘ၀၊ သုဂတိဘ၀မွတစ္ဆင့္ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္အထိ တက္လွမ္းႏုိင္ေစလုိေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ေလာကေကာင္းက်ိဳးကုိ ေရွး႐ႈေဟာၾကားထာတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီက်င့္၀တ္ေတြနဲ႔ ညီညႊတ္ခ်င္လုိ႔ အိမ္ေထာင္ မျပဳခ်င္ဘဲ ေလာကီအလုပ္ေတြ မလုပ္ခ်င္ဘဲ လုပ္ရတဲ့ပုံစံမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ကုသုိလ္ရေအာင္၊ သာသနာျပဳႏုိင္ေအာင္ မိမိရဲ႕ကုိယ္က်င့္သီလမ်ားကုိ လုံၿခဳံေအာင္ထိန္း၊ ၀ိပႆနာတရားမ်ား ရေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ကုိယ္သိထားတာေတြကုိ အျခားသူမ်ား သိေအာင္ျပန္လည္ ျဖန္႔ေ၀ေဟာေျပာကာ အျခားသူမ်ားကုိပါ သာသနာတည္ေစမယ္ဆုိရင္ သာသနာျပဳရာ ေရာက္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာ ဇာတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အေလာင္းေတာ္မ်ားဟာ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေတာထြက္ကာ ရေသ့ရဟန္းျပဳၾကတဲ့ သာဓကမ်ား၊ မိဘမ်ား မရွိတ့ဲေနာက္မွာ မိဘရဲ႕ က်န္ခဲ့တဲ့ အေမြေတြကုိ လွဴဒါန္းၿပီး ေတာထြက္ကာ တစ္ကုိယ္တည္း တရားဓမၼက်င့္ႀကံ ေနထုိင္သြားၾကတဲ့ သာဓကေတြ ရွိပါတယ္။ က်န္တ့ဲအေၾကာင္းမ်ားကုိ မေျပာဘဲ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အဓိကပန္းတုိင္ျဖစ္တဲ့ ကိေလသာကုန္ခမ္းၿပီး နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳေရးလမ္းစဥ္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ကုသုိလ္ရေစတာထက္ သီလသမာဓိပညာ ၀ိပႆနာဘာ၀နာတရား အားထုတ္၍ ကိေလသာ အာသေ၀ါ ကုန္ခမ္းေအာင္လုပ္တာက ပုိၿပီးအေရးႀကီးတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အိမ္ေထာင္ရွင္ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ေထာင္ရွင္ မဟုတ္တဲ့သူေတြျဖစ္ေစ အဓိကကေတာ့ လူ႔ဘ၀ရတဲ့အခုိက္မွာ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္လုိက္ျခင္းက ပုိၿပီးေကာင္းပါတယ္လုိ႔ပဲ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္အျမင္ကုိ ေျပာလုိပါတယ္။

(၂) မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ေပါျခင္း၊ မေပါျခင္းဟာ ေလာကဓံေတြပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း မရွိ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနျခင္းက တရားအားထုတ္တဲ့သူ၊ ဘာသာေရးလုိက္စားတဲ့ သူေတြအတြက္ ပုိၿပီးေကာင္းတဲ့ အေနအထား ရွိပါတယ္။ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းဆုိတာ ေကာင္းတဲ့ဘက္မွာ အကူအညီ ျဖစ္ေစတာ၊ ေကာင္းေအာင္သြန္သင္ဆုံးမေပးတာ၊ ပစၥဳပၸန္သံသရာ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးတာကုိ ဆုိလုိတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မေကာင္းတဲ့ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားတာထက္ အဲလုိမေကာင္းတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ိဳးမရွိ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ျခင္းက ပုိေကာင္းပါတယ္။ အဲလုိမွ မဟုတ္ ေကာင္းတာေတြလည္း လုပ္ခ်င္တယ္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းလည္း ရွိခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္နဲ႔စိတ္တူ၊ ကုိယ္တူ၊ အက်င့္စာရိတၱတူ၊ ၀ါသနာတူတဲ့သူေတြကုိ ရွာေဖြေပါင္းသင္းပါဟု အႀကံျပဳပါရေစ။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ေပါေစဖုိ႔အတြက္ေတာ့ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ အပ်က္မခံပါနဲ႔လုိ႔ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။

Read more »

ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ရာ ခ်က္ေရာဂါ…

ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ အခုေခတ္မွာ ေရွးတုန္းက မေပၚခဲ့ေသးတဲ့ ေရာဂါဆုိးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်ားျပားလာတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အနာမ်ိဳး ၉၆ပါးမွာ မပါတဲ့ ေၾကာက္စရာ ေရာဂါေတြ ေပၚလာတာကုိ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ အဲဒီထဲက ေၾကာက္လန္႔စရာ ေရာဂါတစ္ခုအျဖစ္ လူေတြကုိ ဖမ္းစားဖ်က္ဆီးေနတဲ့ ေရာဂါတစ္ခုကေတာ့ ေအ့ဒ္စ္ ေရာဂါဆုိတာ အားလုံးသိၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ အခုတစ္ေလာ အဲဒီေအ့ဒ္စ္ ေရာဂါအျပင္ ေနာက္ထပ္ေၾကာက္စရာ ေရာဂါတစ္ခု ေပၚလာျပန္ပါတယ္။ အဲဒါက ခ်က္ေရာဂါပါ။ ခ်က္ေရာဂါဆုိလုိ ဟုိေတြးဒီေတြး မေတြးလုိက္ၾကပါနဲ႔။ ၀မ္းဗုိက္အလယ္ ခ်က္မွာျဖစ္တဲ့ ေရာဂါကုိ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အြန္းလုိက္အင္တာနက္က တစ္ဆင့္ခ်က္ၾကတဲ့ chatting ေရာဂါပါ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ပရိတ္သတ္ေတြေကာ အဲဒီေရာဂါ စဲြေနၾကၿပီလား…။ ဘုန္းဘုန္းေတာ့ ဒီေရာဂါမျဖစ္ေအာင္ ဂ်ီေတာ့ခ္ေတာင္ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ အစလုပ္မိရင္ ေရာဂါကူးစက္ခံရမွာ စုိးလုိ႔ပါ…။

အားလုံးသိၿပီးတဲ့ အတုိင္းပဲ ေခတ္ကာလက သိပၸံေခတ္ဆုိေတာ့ ကမၻာႀကီးဟာ ရြာလုိျဖစ္သြားၿပီး ဘာမဆုိ မရႏုိင္တာ၊ မေရာက္ႏုိင္တာ မရွိေလာက္ေအာင္ တုိးတက္ေနပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ခ်က္တင္းလုပ္ျခင္းဟာလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္လာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာျပည္သားမ်ားနဲ႔ ျမန္မာျပည္အတြက္ ကေတာ့ ပုိၿပီးေပၚျပဴလာျဖစ္ေနသလုိ ေခတ္စားေနတဲ့ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေနပါတယ္။ လူငယ္မ်ားၾကားမွာ ခ်က္တင္းမလုပ္တတ္ရင္ မလုပ္ရင္ကုိဘဲ ေခတ္ေနာက္က်ေနသလုိ ျဖစ္လာပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ျမန္မာမွသည္ ကမၻာသုိ႔ ဆုိတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးမားစြာျဖင့္ ခ်က္တင္းလုပ္လာၾကပါတယ္။ အင္တာေနရွင္နယ္ အျဖစ္ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ ရွိတဲ့လူမ်ိဳးေပါင္းစုံနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ကာ ခ်က္တင္းလုပ္လာၾကပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းအျမင္ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာရွိတဲ့ တစ္ျခားလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ခ်က္တင္းလုပ္တာထက္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ကမၻာအရပ္ရပ္ကုိ ေရာက္ေနတဲ့ ကုိယ့္ေရႊျမန္မာအခ်င္းခ်င္းပဲ လုပ္တာမ်ားပါတယ္။

ခ်က္တင္းလုပ္တာ မေကာင္းဘူးလား… ဘာျဖစ္လုိ႔ ေရာဂါလုိ႔ ေျပာတာလဲ…လုိ႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းတာေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ခ်က္တင္းလုပ္ရင္း မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ တုိးပြားလာပါတယ္။ မသိရတာေလးေတြ သိလာရပါတယ္။ အြန္လုိင္း ခ်က္တင္းလုပ္ရင္း ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး စတာေတြ ေဆြးေႏြးခြင့္ရလုိ႔ အသိပညာ ဗဟုသုတေတြ တုိးပြားလာပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ခ်က္တင္းလုပ္လုိ႔ ရလာတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြပါ။ အဲဒီလုိ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ခ်က္တင္းလုပ္တဲ့သူေတြ အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကုိ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚပါတယ္။ ဒီလုိရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ခ်က္တင္းလုပ္ေနတဲ့သူေတြကုိလည္း ဆက္လုပ္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါတယ္။ အလုပ္ပ်က္ အကုိင္ပ်က္၊ အအိပ္ပ်က္၊ အစားပ်က္ မျဖစ္ရင္ေပါ့…

ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕က အဲဒီလုိ မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်က္တင္းလုပ္ရင္း လူရွာေနၾကတာေတြပါ။ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ရွိေနတဲ့သူေတြေရာ ျပည္ပမွာေရာက္ေနတဲ့ သူေတြပါ အြန္လုိင္းကေနၿပီး လူရွာေနၾကတယ္ဆုိတာ သိတဲ့သူေတြ သိၾကပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ရွာရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ အဲလုိမွ မဟုတ္ဘဲ အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ မဟုတ္တာကုိ အဟုတ္လုပ္ၿပီး လိမ္ညာေျပာဆုိကာ အေဖာ္ရွာတဲ့ပုံစံမ်ိဳး ဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးေတြ အထူးသတိထားရမယ့္ အခ်က္ပါ။ သူတုိ႔ကလည္း သူတုိ႔ပါပဲ။ ျပည္တြင္းမွာ ရွိေနတာျဖစ္တဲ့အျပင္ အသိပညာ ဗဟုသုတကလည္း နည္းဆုိေတာ့ အသံလႊင့္ဌာနေတြက လႊင့္တာေလးေတြကုိၾကည့္ၿပီး ျပည္ပႏုိင္ငံေတြကုိ အရမ္းကုိ အထင္ႀကီးေနေတာ့တာပါ။ အထူးသျဖင့္ ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယားက ဆုိၿပီးေရာ… စုၿပီးအြန္လုိင္း ခ်က္တင္းေပၚ တက္လာၾကေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ဘက္လူက ဟုိမွာဘာလုပ္ရတယ္၊ ဘယ္လုိအေျခအေန ရွိတယ္၊ အိမ္ေထာင္ရွိလား၊ လူလြတ္လား စတာေတြ ေခါင္းထဲသိပ္မထည့္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒီဘက္ကလူကလည္း အစေတာ့ အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ဟုိေျပာဒီေျပာ ေျပာရင္း ေနာက္စိတ္ပါလာကာ မဟုတ္တာေတြကုိ အဟုတ္လုပ္ၿပီး ေျပာျဖစ္ရာက မထူးဇာတ္ခင္းကာ ဆက္ၿပီးလိမ္ညာ ေျပာဆုိျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ ဆုိးတာက ကုိယ္တကယ္ အိမ္ေထာင္ရွိ၊ သားသမီးရွိပါလ်က္နဲ႔ လူပ်ိဳလူလြတ္ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ တစ္ဘက္ျပည္တြင္းမွာ ရွိတဲ့သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပည္ပမွာ ေရာက္ေနတဲ့သူေတြကုိ လွည့္စားေျပာဆုိေန ၾကတာေတြပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ အစကေတာ့ အေပ်ာ္သေဘာပါ။ ေနာက္ေတာ့ အေပ်ာ္ကေန အတည္ျဖစ္လာတဲ့အခါ ျပႆနာျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းတုိ႔န႔ဲ သိတဲ့ဒကာေလးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းေျပာရတာ မေကာင္းေပမယ့္ တစ္ျခားသူေတြ သင္ခန္းစာ ယူလုိ႔ရေအာင္ ေျပာျပလုိပါတယ္။ သူက အိမ္ေထာင္ရွိပါတယ္။ သမီးေလး တစ္ေယာက္လည္း ရွိပါတယ္။ ျပည္ပမွာေရာက္ေနတာ ၾကာေတာ့ မိသားစုလြမ္းတာေရာ သမီးေလး သတိရတာေရာ စိတ္ဖိစီးတာေတြေရာ စတာစတာေတြ ေျပေပ်ာက္ဖုိ႔ သူဟာ အင္တာနက္အြန္းလုိင္းေပၚ ခ်က္တင္း၀င္လုပ္မိပါတယ္။ အဲလုိလုပ္ရင္း ျပည္ပမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာမိန္းကေလး တစ္ဦးနဲ႔ အြန္လုိင္းခ်က္တင္းမွာ ေတြ႕ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အစေတာ့ ႐ိုး႐ုိးသားသား ေျပာၾကဆုိၾကတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ေယာက္်ားေလးနဲ႔ မိန္းကေလးဆုိေတာ့ တစ္ျခားစိတ္ေတြ၀င္လားၿပီး ဟုိေမးဒီေမး ေမးၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေကာင္ေလးက အိမ္ေထာင္ရွိ၊ ကေလးရွိရဲ႕နဲ႔ လူပ်ိဳလူလြတ္ပါလုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ ကေလးမေလးကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ဆက္ၿပီးခ်က္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ တုိတုိေျပာရရင္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ေနာက္ဆုံးအြန္းလုိင္းကေန ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ ေနာက္ဓာတ္ပုံေတြပုိ႔ ၀ဘ္ကန္ကေန႔ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးၾကတာေပ့ါ။ ရာဂမီးေလာင္ၿပီဆုိ သိၾကတဲ့အတုိင္းပဲ။ အသံမၾကားရ၊ ႐ုပ္မျမင္ရ မေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ၾကၿပီး အလုပ္ခ်ိန္လည္း အြန္လုိင္းကတြင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဖုန္းနဲ႔ပါ မျပတ္ေျပာဆုိ ျဖစ္ၾကပါေရာ။ ဒီေတာ့ ေကာင္ေလးဘက္က ဖုန္းကဒ္ေတြပါ ထပ္ၿပီးအဆင္သင့္ ေဆာင္ထားရတဲ့ အထိမႈိင္းမိကုန္ၾကပါတယ္။ ဆုိးတာက ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ဇနီးနဲ႔ သမီးကုိ ေမ့ေနတာပါ။ ေငြလည္းျပန္မပုိ႔ႏုိင္သလုိ အရင္တုန္းကလုိ အိမ္ကုိလည္း ခဏခဏ ဖုန္းမေခၚေတာ့ပါဘူး။ ဟုိဘက္က ဇနီးကေခၚရင္ေတာင္ စိတ္ဆုိးၿပီး ဒီဘက္မွာ အလုပ္ေတြမအား၊ အဆင္မေျပတာ မသိဘူးလားဆုိၿပီး ဆူေတာင္ဆူလုိက္ ပါေသးသတဲ့..။ ျပည္တြင္းက ဇနီးကုိသာ အဲလုိဆူေငါက္တာ။ ဒီဘက္က အြန္းလုိင္းခ်စ္သူေလးနဲ႔ ဆုိရင္ေတာ့ ၿပဳံးလုိ႔ေပ်ာ္လုိ႔ ေန႔မအား၊ ညမနား အၾကည္စုိက္ၾကတယ္ဆုိတာ တစ္ဆင့္ျပန္သိရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ တရား၀င္ေနၾကတဲ့သူေတြ ဆုိေတာ့ သူရွိတဲ့ႏုိင္ငံကုိ လာဖုိ႔ေျပာလုိ႔ ကေလးမေလးက ေရာက္လာ၊ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုအထိ အတူေနျဖစ္ၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပည္တြင္းမွာ ရွိတဲ့သူေတြ သိၾကေတာ့ ျပႆနာ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ၾက၊ ေနာက္ဆုံး ျပည္ပက ကေလးမေလးလည္း သိသြားၿပီး မိန္းကေလးခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာကာ သူ႔ဘက္က ေနာက္ဆုတ္ေပးလုိက္လုိ႔ ဒီျပႆနာ ေျပလည္သြားတယ္လုိ႔ အတုိေျပာၾကပါစုိ႔.. ေကာင္ေလးလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္ေသာကျဖစ္ရာက ေနာက္ဆုံးေနာင္တရကာ ဘာသာ တရားအဆုံးအမ ေနာက္ လုိက္စားျဖစ္ရင္း ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ ေတြတာပါ။ ခုေတာ့ ဘာသာေရးပဲ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ေနပါၿပီ။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ဒီလုိ ထပ္တူ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ အလားတူ အျဖစ္အပ်က္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အြန္လုိင္းမွာ အဆင္ေျပၾကေပမယ့္ အျပင္မွာ လက္ေတြ႕တကယ္ ဆုံၾကၿပီး အနီးကပ္ေနၾကည့္မွ အတြင္းသိၿပီး ခြာသြားၾကတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ အထက္က ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကုိ ၾကည့္ပါက ခ်က္တင္းလုပ္ရာက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆုိးက်ိဳးပါ။ အြန္လုိင္းေပၚမွာဆုိေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း ကုိယ္အတိအက် မသိသလုိ ကုိယ့္အေၾကာင္းလည္း သူအတိအက် မသိတဲ့အတြက္ မဟုတ္တာေတြ ေျပာဆုိျဖစ္ၾက၊ လိမ္ညာျဖစ္ၾက၊ တစ္ဘက္နဲ႔တစ္ဘက္ မရွိတာေတြ အရွိလုပ္ ေျပာျဖစ္ၾကရာက မမွားသင့္တဲ့အမွား၊ မက်ဴးလြန္သင့္တဲ အျပစ္ေတြ က်ဴးလြန္ျဖစ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လိမ္တာဟာ မေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္ပါ။ မေကာင္းမႈဟာ လုပ္ပါမ်ားရင္ အဲဒီမေကာင္းမႈကုိ မေကာင္းမႈလုိ႔ မထင္ေတာ့ဘဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး က်ဴးလြန္မိတတ္ပါတယ္။ က်ဴးလြန္မိတဲ့ အမွားဟာ ေျဖလုိ႔ရတဲ့ အမွားဆုိ ေတာ္ေသးတယ္ အဲလုိမွမဟုတ္ဘဲ သံသရာထိ ခံရမယ့္ အမွားမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ ခံလုိက္ရမယ့္ အျပစ္ေတြက မနည္းပါဘူး။ အြန္လုိင္းေပၚမွာေလာက္ပဲ က်ဴးလြန္ၾကတယ္ဆုိ ေတာ္ေသးတယ္။ ခုနကလုိ အျပင္မွာေတြ႕ၿပီး အတူေနၾကတဲ့ အထိျဖစ္လာရင္ အမတန္ စုိးရိမ္စရာပါ။ အိမ္ေထာင္ရွိရက္နဲ႔ တစ္ျခားအမ်ိဳး သမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ က်ဴးလြန္မိတာဟာ ဗုဒၶဘာသာေတြအတြက္ ကာေမသုမိစၧာစာရ ကံကုိ က်ဴးလြန္တာပါ။ ဒီကံဟာ ပစၥဳပၸန္၊ သံသရာမွာ ခံရမယ့္ ေၾကာက္စရာ အကုသုိလ္ကံႀကီး တစ္ခုပါ။ အစကေတာ့ အေပ်ာ္ဆုိၿပီး လုပ္လုိက္တဲ့ အလုပ္ေလးတစ္ခုဟာ ေပးဆပ္လုိက္ရေတာ့ သံသရာနဲ႔ ခ်ီသြားပါတယ္။ အကုသုိလ္ဟာ သိပ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အကုသုိလ္ဟာ အေသးအဖဲြေလးဆုိၿပီး အထင္မေသးနဲ႔လုိ႔ ေျပာတာပါ။

တကယ္ေတာ့ အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးရဲ႕ အဓိကတရားခံက ခ်က္ကပါ။ ခ်က္ဆုိေပမယ့္ ခ်က္က သူ႔ဘာသာသူေနတာပါ။ ခ်က္ကုိလုိက္ၿပီး ခ်က္တဲ့သူရဲ႕ အမွားပါ။ အေၾကာင္းရွိလုိ႔ အက်ိဳးရွိတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ အေၾကာင္းစုံသြားေတာ့ ဒီလုိအျဖစ္ေတြ ေပၚေပါက္လာရေတာ့တာေပါ့။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ စာဖတ္သူမ်ား သိတဲ့အတုိင္းပဲ ခ်င္းတင္းကလည္း စဲြတယ္ဆုိတာကုိး… ခ်က္တင္းက ဆြဲရာေနာက္ကုိ ခ်က္တဲ့သူက ပါသြားေလေတာ့ မျဖစ္သင့္တဲ့ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ခ်က္တဲ့သူေတြ အေနနဲ႔၊ အထူးသျဖင့္ အိမ္ေထာင္ရွိသူေတြ အေနနဲ႔ ဆင္ျခင္ရမွာက ခ်က္တတ္တဲ့အက်င့္ ခ်က္ခ်င္တဲ့ေရာဂါကုိ မစဲြကပ္ရေအာင္ ႀကိဳတင္သတိထားေနၾကဖုိ႔၊ ဒီေရာဂါ စဲြကပ္လာၿပီဆုိရင္ ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆုိးက်ိဳးက မ်ားတတ္တယ္ဆုိတာ မေမ့ၾကဖုိ႔၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ မဟုတ္တာေတြသာ လုပ္ျဖစ္ေစတဲ့ ဒီခ်က္တင္းအလုပ္၊ ခ်က္တင္းေရာဂါႀကီးကုိ ေရွာင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔၊ ဒီေရာဂါ ကူးစက္ခံရပါက ပစၥဳပၸန္ သံသရာ နစ္မြန္းေစတတ္တယ္ဆုိတာ သတိျပဳႏုိင္ေစဖုိ႔ ဘုန္းဘုန္း သိသမွ်၊ ၾကားသမွ်ေလးေတြကုိ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်လုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္းအဆုိးဆုိတာ ေနရာတကာမွာ ရွိတဲ့အတြက္ အေကာင္းလုပ္ေနသူေတြဟာ ေကာင္းေနၿပီးသားျဖစ္လုိ႔ ဘာမွအထူးေျပာစရာ မရွိေပမယ့္ အဆုိးလုပ္ေနသူမ်ား သတိျပဳဆင္ျခင္ႏုိင္ေစဖုိ႔ ဒီအေၾကာင္းေလးကို ေရးသားေပးရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရာတကာ အဆုိးဘက္က ၾကည့္ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ ဒီလုိျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ ဒါမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ ယူတတ္ဖုိ႔အတြက္ သာဓကျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အစြန္းမေရာက္ၾကဖုိ႔ပါ။ အားလုံး ဒီေၾကာက္စရာ ခ်က္ေရာဂါစဲြကပ္မႈမွ ကင္းၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳရင္း….

Read more »

ေကာင္းကင္ဘုံ၊ နိဗၺာန္ႏွင့္ ငရဲ… ၿပီးေတာ့ (၃၁) ဘုံ…

Q. အရွင္ဘုရား..
ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္မ်ားမွာ ေကာင္းကင္ဘုံ (နိဗၺာန္ဘုံ) နဲ႔ ငရဲဘုံဆုိတာ ရွိေၾကာင္းမွတ္သားဖူးပါတယ္။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာမွာေရာ သူတုိ႔ေျပာသလုိ နိဗၺာန္ဘုံဆုိတာရွိပါသလား။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ နိဗၺာန္ဟာ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ နိဗၺာန္လုိမ်ိဳးလား၊ ဗုဒၶဘာသာမွာရွိတဲ့ ငရဲျပည္သည္ ခရစ္ယာန္ဘာသာက ေျပာတဲ့ငရဲဘုံႏွင့္ တူသလား သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား…
(ကပၸိယဆန္းၾကယ္)

A. (1) ဗုဒၶဘာသာမွာလည္း ဘုံဆုိတာ ရွိပါတယ္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာမွာလုိ ေကာင္းကင္ဘုံနဲ႔ ငရဲဘုံဆုိတဲ့ ႏွစ္မ်ိဳးတည္းေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္လုပ္တဲ့ကုသုိလ္ကံ အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ ေရာက္ႏုိင္တဲ့ဘုံ အမ်ိဳးအစားအလုိက္ (၃၁) မ်ိဳးေတာင္ရွိပါတယ္။ သုံးဆယ့္တစ္ဘုံအထိ ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။ သုိ႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာမွာလာတဲ့ ဘုံေတြဟာ ခရစ္ယာန္ဘာသာမွာ ေျပာတဲ့ေကာင္းကင္ဘုံ (နိဗၺာန္ဘုံ) တုိ႔ ငရဲ႕ဘုံတုိ႔လုိ မဟုတ္သလုိ တူလည္းမတူပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ သေဘာအရ နိဗၺာန္ဆုိတာ ဘုံဌာနမဟုတ္သလုိ မ်က္စိနဲ႔ျမင္လုိ႔ ရတဲ့အရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ``နိဗၺာနံ ပန ေလာကုတၱရသခၤါတံ စတုမဂၢဉာေဏန သစၦိကာတဗၺံ စေသာ အဘိဓမၼာအဖြင့္အရ နိဗၺာန္ဟာ ေလာကုတၱရာ အရိယာမဂ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ျပဳရမယ့္ တရားျဖစ္ၿပီး တဏွာကိေလသာတုိ႔မွ ကင္းရာကုိ ဆုိပါတယ္။ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား တုိက္႐ုိက္ခံစားလုိ႔ ရတဲ့သေဘာျဖစ္ၿပီး ၿငိမ္းေအးျခင္းသေဘာ လကၡဏာရွိပါတယ္။ နိဗၺာန္ရဲ႕ သေဘာကုိ သာမန္ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္မ်ား အေနျဖင့္ တိတိက်က် ဖြင့္ဆုိေျပာျပေပးဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားသာ မ်က္ေမွာက္ျပဳခံစားလုိ႔ ရၿပီးတိက်စြာ ေျပာဆုိႏုိင္မွာျဖစ္လုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ သာမန္ပုဂၢိဳလ္မ်ား အေနျဖင့္ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ၀ါနသခၤါတာယ တဏွာယာ- တဏွာကင္းရာ၊ တဏွာကုန္ရာကုိ နိဗၺာန္လုိ႔ ဆုိတာေၾကာင့္ တဏွာကင္းေနတဲ့ အခုိက္ဟာ တဒဂၤအားျဖင့္ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳေနတာလုိ႔ နားလည္ထားလုိ႔ ရပါတယ္။ အျပည့္အ၀ မ်က္ေမွာက္ျပဳဖုိ႔ကေတာ့ အရိယာမဂ္နဲ႔သာ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ ခံစားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလြယ္ေျပာရရင္ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔ရဲ႕ နိဗၺာန္ဟာ ဘုံဌာနမဟုတ္သလုိ မ်က္စိျဖင့္ျမင္ႏုိင္တဲ့အရာလည္း မဟုတ္ဘဲ ကိေလသာတဏွာ ကင္းေနပါက မ်က္ေမွာက္ဘ၀မွာပင္ နိဗၺာန္ရဲ႕ အရသာကုိ ခံစားႏုိင္တဲ့ အစြမ္းသတၱိရွိကာ ၿငိမ္းေအးျခင္း သေဘာလကၡဏာ ရွိတယ္ဆုိတာပါပဲ။

(2) ဗုဒၶစာေပေတြအရ ငရဲဘုံဟာ အမွန္တကယ္ ရွိပါတယ္။ ဘုံသီးျခားအျဖစ္ တည္ရွိၿပီး ကမၻာေျမျပင္ေအာက္ ယူဇနာ ၁၅၀၀၀ ေ၀းကြာရာ အရပ္မွာတည္ရွိပါတယ္။ နိရယဟူေသာ ပါဠိစကားလုံးကုိ ျမန္မာလုိ ငရဲဟု ေခၚျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ (အယ- ခ်မ္းသာ၊ နိ- မရိွ) ခ်မ္းသာသုခ ရခြင့္မရွိျခင္းကုိ နိရဲ - ငရဲဟု ေခၚျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ငရဲဘုံမွာ ငရဲႀကီး (ဂ) ထပ္ရွိၿပီး တစ္ထပ္ႏွင့္တစ္ထပ္ ယူဇနာ ၁၅၀၀၀ စီကြာေ၀းကာ တည္ရွိတဲ့အျပင္ တစ္ထပ္တစ္ထပ္မွာလည္း ငရဲငယ္ ငါးမ်ိဳးစီထပ္ၿပီး ရွိတယ္လုိ႔ ဖြင့္ျပပါတယ္။ အေသးစိပ္ကုိ ေအာက္မွာေဖာ္ျပမယ့္ (၃၁)ဘုံတြင္ ဖတ္႐ႈမွတ္သားႏုိင္ပါတယ္။

(3) (၃၁) ဘုံ
ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ (၃၁) ဘုံကေတာ့ အၾကမ္းအားျဖင့္..
ကာမ (၁၁) ဘုံ နဲ႔
ျဗာဟၼာဘုံ (၂၀) လုိ႔ နားလည္ထားလုိ႔ ရပါတယ္။ အဲဒီကထပ္ၿပီး

ကာမ (၁၁)ဘုံမွာလည္း
ကာမသုဂတိ (၇) ဘုံ
ကာမဒုဂၢတိ သုိ႔မဟုတ္ အပါယ္ (၄) ဘုံလုိ႔ ထပ္ခဲြႏုိင္ပါတယ္။

ျဗာဟၼာဘုံ (၂၀)ကေတာ့
႐ူပျဗာဟၼာဘုံ (၁၆) ဘုံနဲ႔
အ႐ူပျဗာဟၼာဘုံက (၄) ဘုံပါ။ စုစုေပါင္း (၃၁) ဘုံပါ။

ကာမ (၁၁) ဘုံ
ကာမသုဂတိ (၇) ဘုံ၊ (လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္ ၆ထပ္)
(ေကာင္းေသာလားရာ ဘုံကုိ သုဂတိဘုံလုိ႔ု ေခၚပါတယ္)
၁။ လူ႔ျပည္
(ကမၻာေျမျပင္တြင္ တည္ရွိကာ ခႏၶာတုိ႔ရဲ ျဖစ္ျခင္းကုိပင္ ဘုံဟုဆုိပါတယ္)
၂။ စတုမဟာရာဇ္နတ္ဘုံ
(နတ္မင္းႀကီးေလးပါး ေပ်ာ္စံရာဘုံ)
၃။ တာ၀တႎသာနတ္ဘုံ
(သိၾကားမင္းစံရာဘုံ)
၄။ ယာမာနတ္ဘုံ
(ပူပန္ဆင္းရဲျခင္းကင္းေသာဘုံ)
၅။ တုသိတာနတ္ဘုံ
(စည္းစိမ္ျပည့္စုံမႈကုိ ႏွစ္သက္ေသာဘုံ)
၆။ နိမၼာနရတီနတ္ဘုံ
(ကုိယ္တုိင္ဖန္ဆင္း၍ ကုိယ္တုိင္ေပ်ာ္ေမြ႕ရေသာဘုံ။ ပင္ကုိရွိၿပီေသာ စည္းစိမ္ထက္ အလြန္အကဲခံစားလုိတဲ့ အခါ ကိုယ္တုိင္ဖန္ဆင္းၿပီး ခံစားျခင္းကုိ ဆုိပါတယ္။)
၇။ ပရနိမၼိတ၀သ၀တၱီနတ္ဘုံ
(အေစအပါးနတ္မ်ားက မိမိအလုိက် ဖန္ဆင္းေပးရေသာဘုံ)
အပါယ္(၄)
(ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကင္းေသာ၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မ်ားစြာျပဳခြင့္မရေသာ ဘုံကုိ အပါယ္ေလးဘုံလုိ႔ ေခၚပါတယ္။)
၈။ ငရဲဘုံ
(ငရဲဘုံမွာလည္း ငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္ရွိပါတယ္။ အဲဒီငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္က
(၁) သဥၹိဳင္းငရဲ (အဖန္ဖန္ျပန္လည္ ရွင္သန္ျခင္း)
(၂) ကာဠသုတ္ငရဲ (မ်ဥ္းႀကိဳးျဖင့္တုိင္း၍ အခုတ္ခံရျခင္း)
(၃) သဃၤတငရဲ (သံေတာင္ႀကီးျဖင့္ အႀကိတ္ခံရျခင္း)
(၄) ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲ (ဒြါရႀကီးငယ္မ်ားတြင္ မီးေတာက္ေလာင္ျခင္း)
(၅) ဓူမေရာ႐ု၀ငရဲ (ဒြါရႀကီးငယ္မ်ားတြင္ မီးခုိးမီးေငြ႕မ်ား ေတာက္ေလာင္ျခင္း)
(၆) တာပနငရဲ (သံတံက်င္ေပၚတြင္ မတုန္မလႈပ္ ထုိင္၍အပူခံရျခင္း)
(၇) မဟာတာပနငရဲ (သံေတာင္ေပၚသုိ႔ တက္ေစ၍ သံတံက်င္ေပၚသုိ႔ က်ေစၿပီး အလြန္အကဲ အပူခံရျခင္း)
(၈) အ၀ီစိငရဲ (ငရဲသားအျခားမရွိ၊ ငရဲမီးလွ်ံအျခားမရွိ၊ ငရဲဆင္းရဲအျခားမရွိ)
ဒါ့အျပင္ ဒီငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္မွာလည္း တစ္ထပ္တစ္ထပ္မွာ ငရဲငယ္ ငါးခုစီ ထပ္ခဲြပါတယ္။ အဲဒီငရဲငယ္ေတြကေတာ့
၁) ဘင္ပုတ္ငရဲ၊ ၂) ျပာပူငရဲ၊ ၃) လက္ပံေတာငရဲ၊ ၄) သန္လ်က္ေတာငရဲ၊ ၅) ႀကိမ္ပုိက္ေခ်ာင္းငရဲ တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။)
၉။ တိရစၧာန္ဘုံ
(လူနတ္တုိ႔လုိ မတ္မတ္မသြားဘဲ အလ်ားလုိက္ သြားတတ္ေသာ သတၱ၀ါမ်ားကုိ တိရစၧာန္ဟု ေခၚၿပီး ဘုံသီးျခားမရွိဘဲ တိရစၧာန္တုိ႔ စုေ၀းေနထုိင္ရာ အရပ္ကုိပင္ တိရစၧာန္ဟုေခၚပါတယ္။)
၁၀။ ၿပိတၱာဘုံ
(အိမ္ႀကိဳ၊ အိမ္ၾကား၌ သလိပ္၊ သခၽြဲ၊ ထမင္းလုံး ဟင္းေပါက္ေကာက္၍ စားေသာက္ရ၊ ျမစ္ေခ်ာင္းကမ္းနား၌ သားငါးရွာ၍ စားရ၊ ေတာႀကီးေတာင္ႀကီးမ်ား၌ မီးေလာင္ေနပူ ဆူပူသတ္ျဖတ္ ခံေနရေသာ တေစၧ၊ မွင္စာ၊ ဘီလူး၊ သရဲ၊ သဘတ္၊ အစိမ္းစေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ သတၱ၀ါေတြကုိ ၿပိတၱာဟုေခၚပါတယ္။ ဘုံသီးျခားမရွိဘဲ ၿပိတၱာတုိ႔ စုေ၀းရာအရပ္ကုိပင္ ၿပိတၱာဘုံဟုေခၚပါတယ္။ )
၁၁။ အသုရကာယ္ဘုံ
(အသုရာဟာလည္း ၿပိတၱာအႀကီးစားပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ သမုဒၵရာ ဂဂၤါျမစ္ကမ္းစတဲ့ အရပ္ေတြမွာ ေနတတ္ၿပီး အၿမဲစာေလာင္ေနတတ္ပါတယ္။ ေရနားမွာ ေနေပမယ့္ ေရမေသာက္ႏုိင္၊ ေရထဲဆင္းသြားရင္လည္း ေရေပ်ာက္ၿပီး သဲပူေတြပဲ ေတြ႕ရတတ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အသုရာအေပါင္းရဲ႕ ေနရာကုိပဲ အသုရကာယ္ဘုံလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ) ေပါင္း ဆယ့္တစ္ဘုံျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဘုံ (၁၁)ဘုံကုိ ကာမ (၁၁) ဘုံဟု ေခၚပါတယ္။

ျဗာဟၼာဘုံ (၂၀)
႐ူပျဗာဟၼာ (၁၆)ဘုံ
၁၂။ ျဗဟၼပါရိသဇၹာဘုံ
(မဟာျဗဟၼာမ်ားရဲ႕ လက္ပါးေစ ျဗဟၼာငယ္မ်ားကုိ ျဗဟၼပါရိသဇၹျဗဟၼာဟု ေခၚၿပီး ထုိျဗဟၼာတုိ႔ရွိရာ ဘုံကုိပင္ ျဗဟၼပါရိသဇၹဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၁၃။ ျဗဟၼပုေရာဟိတဘုံ
(ျဗဟၼာမင္းတုိ႔၏ ပုေရာဟိတ္ အရာ၌တည္ေသာ ျဗဟၼာမ်ားကုိ ျဗဟၼပုေရာဟိတဟုေခၚၿပီး ထုိျဗဟၼာတုိ႔ရဲ႕ ဘုံကုိ ျဗဟၼပုေရာဟိတဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၁၄။ မဟာျဗဟၼာဘုံ
(ပါရိသဇၨ၊ ပုေရာဟိတျဗဟၼာတုိ႔ထက္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ျဗဟၼာမင္းကုိ မဟာျဗဟၼာဟု ေခၚၿပီး ထုိျဗဟၼာတုိ႔ရဲ႕ ဘုံကုိ မဟာျဗဟၼာဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
(ဒီ ၃ဘုံကုိ ပထမစ်ာန္သုံးဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၁၅။ ပရိတၱဘာဘုံ
(အပၸမာဏ ႏွင့္ အာဘႆရျဗဟၼာတုိ႔ေလာက္ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ မေတာက္ဘဲ နည္းေသာကုိယ္ေရာင္ ကုိယ္၀ါရွိေသာ ျဗဟၼာကုိ ပရိတၱဘာျဗဟၼာဟု ေခၚၿပီး ထုိျဗဟၼာတုိ႔ ရွိရာဘုံကုိ ပရိတၱဘာဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၁၆။ အပၸမာဏာဘုံ
(အတုိင္းအရွည္ ပမာဏကုိ မျပႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပင္ မ်ားေျမာင္ေသာ ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္၀ါ ရွိေသာျဗဟၼာကုိ အပၸမဏာ ျဗဟၼာဟုေခၚၿပီး ထုိျဗဟၼာတုိ႔ ရွိရာဘုံကုိ အပၸမဏာဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၁၇။ အာဘႆရာဘုံ
(တိမ္တုိက္မွ လွ်ပ္စစ္ေတြ ကြန္႔ျမဴးေနသလုိ ခႏၶာကုိယ္မွ ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္၀ါမ်ားလည္း တစ္လွ်ပ္လွ်ပ္ ထြက္ေနေသာ ျဗဟၼာကုိ အာဘႆရာ ျဗဟၼာဟုေခၚၿပီး ထုိျဗဟၼာတုိ႔ ရွိရာဘုံကုိ အာဘႆရာဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
(ဒီ ၃ဘုံကုိ ဒုတိယစ်ာန္ သုံးဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၁၈။ ပရိတၱသုဘာဘုံ
(ေအာက္ဘုံရွိ ျဗဟၼာမ်ားထက္ ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္၀ါ ေတာက္ပေသာ္လည္း အထက္ျဗဟၼာမ်ားေလာက္ ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္၀ါ ေတာက္ပျခင္းမရွိတဲ့ ျဗဟၼာတုိ႔ရဲ႕ ဘုံကုိ ပရိတၱသုဘာဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၁၉။ အပၸမာဏာသုဘာဘုံ
(အတုိင္းအရွည္မရွိ တင့္တယ္ေသာ ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္၀ါ ရွိတဲ့ျဗဟၼာတုိ႔ရဲ႕ ဘုံကုိ အပၸမာဏာဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၂၀။ သုဘကိဏွာဘုံ
(အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရာျပြမ္းတင့္တယ္ေသာ ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္၀ါ ရွိတဲ့ျဗဟၼာတုိ႔ရဲ႕ ဘုံကုိ သုဘကိဏွာဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
(ဒီ ၃ဘုံကုိ တတိယစ်ာန္ သုံးဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၂၁။ ေ၀ဟပၹိဳလ္ဘုံ
(ျပန္႔ေျပာႀကီးမားေသာ အက်ိဳးရွိတဲ့ ျဗဟၼာတုိ႔ရဲ႕ဘုံကုိ ေ၀ဟပၹိဳလ္ဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၂၂။ အသညသတ္ဘံု
(စိတ္၊ ေစတသိက္မရွိ ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးသာ ရွိေနေသာ ျဗဟၼာတုိ႔ရဲ႕ဘုံကုိ အသညသတ္ဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၂၃။ အ၀ိဟာဘုံ
(မိမိဘုံဌာနကုိ ေခတၱခဏေသာ္မွ မစြန္႔ၾကဘဲ ကမၻာေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ တည္ေနၾကတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အ၀ိဟာျဗဟၼာဟု ေခၚၿပီး ထုိျဗဟၼာတုိ႔ရဲ႕ ဘုံကုိလည္း အ၀ိဟာဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၂၄။ အတပၸါဘုံ
(မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ် မပူပန္ရဘဲ အလြန္ေအးျမေသာ ျဗဟၼာတုိ႔ရဲ႕ဘုံကုိ အတပၸါဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၂၅။ သုဒႆာဘုံ
(အလြန္လွပတင့္တယ္ၾကသျဖင့္ ခ်မ္းသာစြာ ႐ႈစားအပ္ေသာ ျဗဟၼာတုိ႔ရဲ႕ဘုံကုိ သုဒႆာဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၂၆။ သုဒႆီဘုံ
(ပညာစကၡဳတုိ႔ျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ႐ႈစားတတ္ေသာ ျဗဟၼာတုိ႔ရဲ႕ဘုံကုိ သုဒႆီဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၂၇။ အကနိ႒ာဘုံ
(စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ လြန္စြာႀကီးသျဖင့္ မည္သည့္ဘက္ကမဆုိ ေသးငယ္ေသာ သေဘာမရွိၾကဘဲ အထက္တန္းက်ေသာ ျဗဟၼာတုိ႔ရဲ႕ဘုံကုိ အကနိ႒ာဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
(ဒီ ၇ဘုံကုိ စတုတၳစ်ာန္ ခုႏွစ္ဘုံဟု ေခၚၿပီး အ၀ိဟာ၊ အတပၸါ၊ သုဒႆာ၊ သုဒႆီ၊ အကနိ႒ာငါးဘုံကုိ သုဒၶါ၀ါသငါးဘုံဟု ထပ္ၿပီးေခၚေ၀ၚကာ ဒီငါးဘံုတြင္ အရိယာမ်ားသာ ရွိပါတယ္။ ေပါင္း ႐ူပျဗဟၼာဘုံ (၁၆)ဘုံ ျဖစ္ပါတယ္။)
အ႐ူပျဗဟၼာဘုံ (၄) ဘုံ
(အ႐ူပျဗဟၼာဘုံသည္ ႐ုပ္တရားကုိ မလိုခ်င္ေတာ့သျဖင့္ နာမ္သက္သက္ရေအာင္ အားထုတ္ခဲ့ေသာ ျဗဟၼာတုိ႔ရဲ႕ ဘုံျဖစ္သျဖင့္ ဘုံဟုဆုိေသာ္လည္း တကယ့္ဘုံဗိမာန္ ရွိေတာ့သည့္ မဟုတ္ေပ။)
၂၈။ အာကာသာနဥၥာယတနဘုံ
(အကာသာနဥၥာယတန ၀ိပါက္စိတ္ေစတသိက္ျဖင့္ ပဋိသေႏၶ တည္ေနလ်က္ အဆက္ဆက္ျဖစ္ပြားေနေသာ နာမ္ခႏၶာအစဥ္၏ ျဖစ္တည္ရာ ေကာင္းကင္ျပင္ကုိ အာကာသာနဥၥာယတနဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၂၉။ ၀ိညာနဥၥာယတနဘုံ
(၀ိညာနဥၥာယတန ၀ိပါက္စိတ္ေစတသိက္ျဖင့္ ပဋိသေႏၶ တည္ေနလ်က္ အဆက္ဆက္ျဖစ္ပြားေနေသာ နာမ္ခႏၶာအစဥ္၏ ျဖစ္တည္ရာ ေကာင္းကင္ျပင္ကုိ ၀ိညာနဥၥာယတနဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၃၀။ အာကိဥၥညာယတနဘုံ
(အာကိဥၥညာယတန ၀ိပါက္စိတ္ေစတသိက္ျဖင့္ ပဋိသေႏၶ တည္ေနလ်က္ အဆက္ဆက္ျဖစ္ပြားေနေသာ နာမ္ခႏၶာအစဥ္၏ ျဖစ္တည္ရာ ေကာင္းကင္ျပင္ကုိ အာကိဥၥညာယတနဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)
၃၁။ ေန၀သညာနာသညာယတနဘုံ
(ေန၀သညာနာသညာယတန ၀ိပါက္စိတ္ေစတသိက္ျဖင့္ ပဋိသေႏၶ တည္ေနလ်က္ အဆက္ဆက္ ျဖစ္ပြားေနေသာ နာမ္ခႏၶာအစဥ္၏ ျဖစ္တည္ရာ ေကာင္းကင္ျပင္ကုိ ေန၀သညာနာသညာယတနဘုံဟု ေခၚပါတယ္။)

(စုစုေပါင္း ျဗဟၼာဘုံ (၂၀)ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကာမ(၁၁)ဘုံနဲ႔ ျဗဟၼာဘုံ (၂၀) အားျဖင့္ ဘုံ (၃၁) ဘုံျဖစ္ပါတယ္။) ဒီ (၃၁)ဘုံတြင္ နိဗၺာန္မပါ၀င္ေပ။ ဒီ (၃၁)တြင္ အပါယ္ေလးဘုံႏွင့္ သုဒၶါ၀သ ငါးဘုံတုိ႔မွ တစ္ပါး အျခားဘုံမ်ားသုိ႔ သမထနည္းျဖင့္ ေရာက္ရွိႏုိင္ပါတယ္။ နိဗၺာန္အထိေတာ့ မေရာက္ႏုိင္ပါ။ ၀ိပႆနာနည္းကေတာ့ အပါယ္ေလးဘုံမွ တစ္းပါး လူဘုံမွစကာ နိဗၺာန္အထိ ေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ သၿဂၤိဳဟ္ဘာသာဋီကာကုိ မွီျငမ္းေျဖၾကားထားပါသည္။ အက်ယ္ၾကည့္လုိက ဆရာေတာ္၏ ဘာသာဋီကာကုိ ၾကည့္႐ႈၾကေစလုိပါသည္။

Read more »

စိတ္ေျဖၾကတာလား… ေမ့ေနၾကတာလား…

ဘုန္းဘုန္းဒီပုိစ္ေလးကုိ ေရးဖုိ႔အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ ေရးသင့္သလား… မေရးသင့္ဘူးလား… ဆုိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလ ေကာင္းေစလုိတဲ့ ေစတနာက အရင္းခံထားတဲ့အတြက္ မႀကိဳက္ေပမယ့္လည္း တကယ္လုိ႔ တစ္စုံတစ္ရာ အသိ၀င္သြားလုိ႔ ျပင္သြားရင္လည္း အျမတ္ပဲ အသိမ၀င္လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ္မလုပ္ဘဲ လူအလုပ္၀င္႐ႈတ္တယ္ ထင္ရင္လည္း ခံ႐ုံပဲဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ တစ္ျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာရင္လည္း ကုိယ့္ေပါင္ကုိယ္လွန္ေထာင္း ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေရႊျမန္မာအခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းပါ။ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပမွာလာၿပီး ေငြရွာေနၾကတဲ့ ေရႊျမန္မာအခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းပါ။ ေရႊျမန္မာမ်ား ျပည္ပေရာက္ၿပီး လာရင္းရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ကာထင္ရာ စုိင္းေနၾကတာေလးေတြပါ။ ေရႊျမန္မာ အားလုံးကုိ မဆုိလုိပါဘူး။ အခ်ိဳ႕ကုိ ေျပာတာပါ။

မွန္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လည္း ျပည္ပမွာေရာက္ေနတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္တဲ့အတြက္ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာလာၿပီး အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတဲ့ ကုိယ့္ေရႊျမန္မာမ်ားလုိ ေန႔ေရာညပါ လူပင္ပန္းစိတ္ပင္ပန္း မလုပ္ရတာကလဲြလုိ႔ က်န္တဲ့ခံစားမႈေတြကေတာ့ ေရႊျမန္မာမ်ားနဲ႔ထပ္တူပါပဲ။ သူတုိ႔ေတြ ၾကားမွာေနရေတာ့ သူ႔တုိေတြရဲ႕ ဒုကၡေတြကုိ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ၾကားေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းအဆုိး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးကုိလည္း တစ္စမက်န္ သိေနရျပန္ပါတယ္။ သိရတဲ့အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသလုိ အားမလုိအားရလည္း ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။

အားလုံးသိၾကတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာလာၿပီး အလုပ္လုပ္ ေငြရွာတယ္ဆုိတာ လာခ်င္လုိ႔လာၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ဘ၀ေရွ႕ေရးနဲ႔ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အေျခအေန တစ္ခုခုေၾကာင့္သာ ကုိယ့္မိသားစုရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ ေ၀းကြားၿပီး သူမ်ားႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ အႏွိမ္ခံ၊ အဆဲအဆုိ၊ အႀကိမ္းအေမာင္းခံၿပီး လာေနၾကရတာပါ။ အဲလုိမွ မဟုတ္ရင္ အလကား အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ လာၿပီးကၽြန္ခံၾကမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ခံျပင္းစိတ္နဲ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါက ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ အ႐ုိးခံအေတြးေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ေရႊျမန္မာမ်ားဟာ အဲဒီလုိ အေတြမ်ိဳး မရွိၾကတာကုိ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ လာတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ကၽြန္သက္ရွည္ေအာင္လုပ္ေန၊ သူမ်ားအဆူအဆဲ အႀကိမ္းအေမာင္းခံရတာေတြ ၾကာၾကာခံရေအာင္ လုပ္ေနသလုိ ျဖစ္ေနၾကျပန္ပါတယ္။ အဲဒါက တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္ေန႔ေရာညပါ ကုိယ္စိတ္အပင္ပန္းခံ ႀကိဳးစား ရွာေဖြထားတာေတြကုိ တစ္လဲြအသုံးျပဳၿပီး သုံးတာလား၊ ျဖဳံးတာလား မခဲြျခားဘဲ လုပ္ပစ္လုိက္တာေတြပါ။ အလုပ္လုပ္ရင္း အေၾကြးဆပ္ေနၾကရတယ္ဆုိရင္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ပရိတ္သတ္မ်ား အံ့ၾသမိၾကပါလိမ့္မယ္။ အေၾကြးဆုိတာ ျမန္မာျပည္ကေန ႏုိင္ငံျခား အလုပ္သြားလုပ္ဖုိ႔ အတုိးနဲ႔ ယူထားတဲ့ အေၾကြးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံျခားေရာက္မွ မဟုတ္တာေတြလုပ္လုိ႔ အေၾကြးတင္ၿပီး ဆပ္ရတာေတြပါ။ ေျပာလက္စနဲ႔ မထူးေတာ့ပါဘူး။ မဟုတ္တာဆုိတာ တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ေလာင္းကစားလုပ္တာေတြပါ။ အလုံးေတြေလာင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုလားနဲ႔အၾကည္စုိက္တယ္ေပါ့။ ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ေဘာလုံးေလာင္းတာ၊ ႏွစ္လုံးသုံးလုံးထုိးတာ၊ ဖဲကစားတာေတြပါ။

``အရွင္ဘုရားတုိ႔က ဘုန္းႀကီးဆုိေတာ့ လူ႔ေလာကအေၾကာင္း ဘယ္သိမွာလဲ၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔မွာ ေန႔ညပင္ပင္ ပန္းပန္းအလုပ္လုပ္ေနရတာ စိတ္ေျဖစရာဆုိလုိ႔ ဒါပဲရွိတာ၊ ကုိယ္ခ်င္းမစာ မေျပာပါနဲ႔``လုိ႔ အျပစ္တင္ရင္လည္း ခံရမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိစိတ္ေျဖနည္းနဲ႔ေတာ့ မေျဖပါနဲ႔လုိ႔သာ ေမတၱာရပ္ခံ တုိက္တြန္းရမွာပါပဲ။ တစ္ပတ္လုံးမွာ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ပဲ အားလပ္ရက္ရၾကတာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ တနဂၤေႏြေတာင္ မနားရတာေတြ ရွိၾကတဲ့ၾကားထဲမွာ အားလပ္ရက္ေလးအတြက္ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အနားယူရမွာကုိ အနားမယူႏိုင္ဘဲ စေနအလုပ္ထြက္ အဲဒီညမွာပဲ စုၿပီးေဘာလုံးပဲြၾကည့္၊ အရက္ေသာက္၊ ေဘာလုံးပဲြေလာင္း၊ ဖဲကစားၿပီး အခ်ိန္ကုန္သြားေနၾကတာဟာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေရႊျမန္မာအခ်ိဳ႕ရဲ႕ စိတ္ေျဖတဲ့နည္းေတြလား၊ ဒီနည္းေတြဟာ တကယ္ေရာစိတ္ေျဖရာ ေရာက္ၾကရဲ႕လားလုိ႔ အေတြးေပါင္းစုံနဲ႔ အားမလုိအားမရ ျဖစ္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီနည္းေတြနဲ႔ စိတ္ေျဖတဲ့အခါ ရလာတဲ့အက်ိဳးရလာဘ္က အႏုိင္နဲ႔ အ႐ႈံးပဲရွိတာပါ။ ႏုိင္တဲ့သူေတြလည္း ေနာက္ျပန္႐ႈံးၾကတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ႏုိင္တဲ့သူဟာလည္း ရလာတဲ့ အျမတ္က ေစတနာထားၿပီး ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ ရလာတာမဟုတ္သလုိ ႐ႈံးတဲ့သူက်ေတာ့လည္း ႏွေမ်ာမႈေတြ၊ စိတ္မေကာင္းမႈေတြ၊ ေနာင္တေတြနဲ႔ တသသက်န္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက အဲဒီအ႐ႈံးေတြအတြက္ ျပန္ရေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း အေၾကြးေတြပဲ တုိးလာတာေတြ ျဖစ္လာေတာ့ ရသမွ်လခဟာ အိမ္လည္းျပန္မပုိ႔ႏုိင္၊ ကုိယ့္အတြက္လည္း လုိခ်င္တာမ၀ယ္ႏိုင္ဘဲ အေၾကြးေတြပဲ ဆပ္ေနရျပန္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ရွာေဖြထားတာ ဘာမွအဖတ္မတင္ေတာ့ဘဲ သူမ်ားဆီမွာ ကၽြန္သက္က ပိုၿပီးရွည္ရွည္ေနၾကေတာ့တာပါ။

အဲဒါရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြက ရွာသမွ်ကုန္ၿပီး၊ အိမ္လည္းမပုိ႔ႏုိင္၊ ကုိယ့္အတြက္လည္း ဘာမွမသုံးနုိင္၊ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ခြင္မွာလည္း သူေ႒းရဲ႕အဆဲအဆုိ အႀကိမ္းအေမာင္းေတြ ခံလာရေတာ့ စိတ္ပုိညစ္၊ စိတ္ဓာတ္ေတြပုိက် ျဖစ္ကာ စိတ္ေျဖတဲ့အေနနဲ႔ အရက္ပါေသာက္လာျပန္ပါတယ္။ အရက္ေသာက္ေတာ့ေရာ စိတ္တကယ္ေျဖရာ ေရာက္သလားဆုိေတာ့ မူးတာပဲ အဖတ္တင္ျပန္ပါတယ္။ ပုိၿပီးမူးေအာင္ေသာက္ေတာ့ ေနာက္ေန႔အိပ္ရာထတဲ့ အခါမွာပါ ေခါင္းေတြေလးၿပီး စိတ္မၾကည္မလင္ျဖစ္ကာ ထုိင္းထုိင္းမႈိင္းမိႈင္း ျဖစ္ေနၾကျပန္ပါေရာ။ ဒါဟာ တကယ္စိတ္ေျဖတာလား… ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေရႊျမန္မာမ်ား စဥ္းစားၾကဖုိ႔ပါ။

အမွန္ေတာ့ ဒါေတြဟာ တကယ္စိတ္ေျဖနည္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္သက္ရွည္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတာေတြပါ။ ဒီလုိေျပာေတာ့ နည္းနည္း႐ုိင္းရာ က်ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေရႊျမန္မာမ်ားရဲ႕ အျဖစ္ဟာ ေရွးတုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ ေငြ၀ယ္ကၽြန္လုိ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ အလုပ္ရွင္ေတြက ငါတုိ႔ပုိက္ဆံေပးခုိင္းတာပဲ ဆုိၿပီး လူကုိလူလုိမဆက္ဆံ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားမရွိ၊ သူ႔အက်ိဳးၿပီးရင္ ၿပီးေရာဆုိတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ အခုိင္းခံေနၾကတာ ကုိယ္ေတြ႕ေတြပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေနမေကာင္းလုိ႔ နားခ်င္တာေတာင္ နားခြင့္မရွိ၊ သူတုိ႔စက္ပ်က္လုိ႔ အလုပ္မရွိတာကုိပါ အဲဒီေန႔ အလုပ္မလုပ္တဲ့အတြက္ လခေပးတဲ့အခါ ျဖတ္ေပးခံရ၊ အခ်ိန္ပုိလုပ္ေပးရေပမယ့္ အခ်ိန္ပုိခ မေပးဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ခံရတာေတြဟာ ေတြးလုိက္ရင္ အသည္းနာစရာေတြပါ။ လူကုိလူလုိမျပင္ဘဲ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လုိ ေန႔မအား၊ ညမနား အခုိင္းခံရတာေတြဟာ အလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ ရက္စက္မႈေတြပါ။ အလုပ္ရွင္အားလုံးကုိ မဆုိလုိခ်င္ေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဲဒီလုိအလုပ္ရွင္ မ်ားပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ဒီလုိရက္စက္မႈေတြကုိ သိပါရက္နဲ႔ အလုပ္ကုိႀကိဳးစားလုပ္၊ ရွာသမွ်ကုိ အဖတ္တင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကုိယ့္ႏုိင္ငံျပန္ စီးပြားေရးတစ္ခုခု လုပ္ႏုိင္ေအာင္ အားမထုတ္ဘဲ ဒီအလုပ္ထဲမွာပဲ သံသရာလည္ေန ၾကတာေတြဟာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔အျမင္ကေတာ့ ကၽြန္သက္ရွည္ေနၾကတာေတြပါ။ ဘုန္းဘုန္းအျမင္ဟာ မွားရင္လည္း မွားပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ႏုိင္ငံသားမ်ားကုိ အဆင္ေျပေျပ ျဖစ္ေစခ်င္တာ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ေစတနာပါ။

တကယ္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေရႊျမန္မာမ်ား ႏုိင္ငံျခားမသြားခင္က ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကုိ ျပန္ၿပီးသတိရဖုိ႔၊ မေမ့ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ မသြားခင္က ``ဟုိေရာက္ရင္ ဘယ္လုိႀကိဳးစားလုိက္မယ္၊ အိမ္ကုိဘယ္လုိျပန္ပုိ႔မယ္၊ ပုိက္ဆံကုိဘယ္လုိစုမယ္၊ ၿပီးရင္ ျပန္လာၿပီး ဘာလုပ္ငန္းေတြ လုပ္မယ္``စတဲ့ အေတြးေလးေတြ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြကုိ မေမ့ၾကေစခ်င္တာပါ။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံရဲ႕ အေျခအေနအရ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ပုံစံအတုိင္း လုပ္လုိ႔မရေပမယ့္ ရတဲ့နည္းေလးေတြနဲ႔ ရွာၾကံၿပီး လုပ္လုိ႔ရေအာင္ ႏုိင္ငံျခားမွာ ရွာသမွ် ေငြေၾကးေလးေတြ အဖတ္တင္ေအာင္ ႀကိဳးစားစုေစာင္းသင့္ပါတယ္။ စုေစာင္းၿပီး ကုိယ္ကလည္း သူမ်ားကုိ ျပန္ခုိင္းႏုိင္ေအာင္ လုပ္သင့္ပါတယ္။ သူမ်ားအခုိင္းခံ ဘ၀ကလြတ္ေအာင္ အားထုတ္သင့္ပါတယ္။ သူမ်ားကုိ ျပန္ခုိင္းဖုိ႔အတြက္ကား ေငြေၾကးျပည့္စုံမႈ ရွိမွျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီအတြက္ အပင္ပန္းခံ ရွာေဖြထားတာေတြကုိ အသုံးနဲ႔အျဖဳံး ဆင္ျခင္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိတာပါ။ သူမ်ားဆီမွာ ကၽြန္လုပ္ေနၾကရတာေတြကုိ မေမ့ၾကဖုိ႔နဲ႔ စိတ္ေျဖတဲ့နည္းေတြ မမွားၾကဖုိ႔ သတိျပဳေစခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိလည္း ေမ့ေနတာလား… စိတ္ေျဖတာလားဟု အမည္ေပးကာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေရႊျမန္မာမ်ား ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးၿပီး မေမ့ၾကဖုိ႔နဲ႔ စိတ္ေျဖတတ္ဖုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ ျပဳျပင္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ေနာက္မက်ေသးပါဘူးဆုိတာ သိေစဖုိ႔ သတိေပး တင္ျပရလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း…

Read more »

သာသနာကြယ္ဖုိ႔ အေၾကာင္းတရား၊ သာသနာကြယ္မည့္သက္တမ္း ႏွင့္ သာသနာ ႏွစ္ (၅၀၀၀)…

Q. ဘုန္းဘုန္း…
(၁) ယေန႔ေခတ္တြင္ ဘာသာေရးေတြ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ေနတာသည္ သာသနာ ကြယ္ဖို႔ အေၾကာင္းတရားေတြ မ်ားလား… (အဲလို ယူဆလိုက္ရင္ မွန္လား ဘုန္းဘုန္း၊ ဖိုးသားေတာ့ ဒိ႒ိ မလြတ္ဘူးလားလို႔၊ ဒါေပမယ့္ အထက္မွာ ဖိုးသား ေျပာသလို အရိေမေတၱယ် ဘုရားပြင့္ဖို႔ သာသနာ ကြယ္ရမယ္၊ သာသနာသည္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာမ်ိဳးမဟုတ္၊ ေခတၱ ခဏ ငုပ္သြားျခင္းသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဖိုးသား နာဖူးပါတယ္)
(၂) သာသနာ ကြယ္မယ့္ သက္တမ္း ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သိခ်င္ပါတယ္ ဘုန္းဘုန္း။ ေနာက္တစ္ခုက
(၃) သာသနာ ႏွစ္ ၅၀၀၀ လို႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာေနၾကပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးသား သိထားတာက ဘုရားေဟာခဲ့တာသည္ ႏွစ္ ၅၀၀၀ ဟု မဆိုလို၊ သာသနာသည္ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီတုိ႔လို ဘိကၡဴနီမေတြ ၀င္ေရာက္လာျခင္းေၾကာင့္ သာသနာ သက္တမ္းသည္ ဥပမာ ႏွစ္ ၁၀၀ ရွည္လွ်င္ သာသနာေတာ္သို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ တ၀က္ေလ်ာ့ကာ ႏွစ္ ၅၀ သာ ရွည္မယ္၊ သာသနာ သက္တမ္း ႏွစ္ ၁၀၀၀၀ ရွည္မည္ ဆိုလွ်င္လည္း ယင္း ဘိကၡဴနီမေတြေၾကာင့္ ႏွစ္ ၅၀၀၀ သာ ရွည္မယ္၊ ဆိုလိုတာကေတာ့ သာသနာ သက္တမ္းသည္ မူလရွိရမည္ထက္ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလ်ာ့က်သြားမယ္ လို႔ ဖိုးသား နာဖူးပါသည္..။ အဲဒါေလးပါ ဟုတ္မဟုတ္ သိခ်င္ပါတယ္ ဘုန္းဘုန္း…။
ေလးစားရိုေသစြာ ရွိခိုးဦးခိုက္လ်က္
ခ်စ္တပည့္
ဖိုးသား

A. (၁) ဘာသာေရးေတြ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ေနတာဟာ သာသနာကြယ္ဖုိ႔ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္လုိ႔ တုိက္႐ုိက္ မဆုိႏုိင္ေသာ္လည္း အနည္းငယ္ေတာ့ ပတ္သက္မႈရွိပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေျပာဆုိေဟာေျပာမႈမ်ား၊ ဗုဒၶဘာသာကုိ သိကၡာက်ေစသည့္ လုပ္ရပ္မ်ား၊ ဘုရားေဟာတရားမ်ားကုိ ျပဳျပင္ေႏွာက္ယွက္မႈမ်ား စတာေတြဟာ အဓမၼ၀ါဒေတြ ျဖစ္လာႏုိင္စရာ ရွိပါတယ္။ ဘုရားပရိနိဗၺာန္စံၿပီးစမွာလည္း ဒီလုိအဓမၼအမႈေတြ ရွိခဲ့တဲ့အတြက္ သံဃာ့ဥေသွ်ာင္ မေထရ္ႀကီးမ်ားက သုတ္သင္ရွင္းလင္း ခဲ့ၾကရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က အေျခအေနမ်ိဳးလုိ မဟုတ္ေပမယ့္ ယေန႔ေခတ္မွာ ဗုဒၶဘာသာကုိ ေဆာ္ကားတဲ့ အေျပာအဆုိ လုပ္ရပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိိလာတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ဗုဒၶဘား(Buddha bar) ပုံစံမ်ိဳးဖြင့္ၿပီး အရက္ႏွင့္ေလာင္းကစား လုပ္တဲ့ပုံစံမ်ိဳး၊ ဘုရား႐ုပ္ကုိ အမ်ိဳးသမီး အတြင္းခံမ်ားမွာ ႐ုိက္ႏွိပ္ၿပီးေရာင္းစားတာမ်ိဳး စတာေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတြကုိ ဗုဒၶဘာသ၀င္မ်ား၊ ဗုဒၶဘာသာ ႏုိင္ငံမ်ားက ၀ုိင္း၀န္းကန္႔ကြက္မႈ မျပဳၾကရင္ လုပ္တဲ့သူေတြပုိၿပီး အင္အားေကာင္းလာကာ သဒၶါတရား အားနည္းတဲ့သူမ်ား အေနျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာအေပၚ အထင္လဲြ၍ ဘာသာတရားကုိ စြန္႔ပယ္သြားရင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အားနည္းႏုိင္ပါတယ္။ ဘာသာ၀င္အားနည္းရင္ သာသနာပါ အားနည္းလာတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အေနျဖင့္ ဗုဒၶသာသနာ့ရဲ႕ ျပင္ပရန္ကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် ၀ုိင္း၀န္းကာကြယ္ရန္လုိ အပ္ပါတယ္။ ၀ုိင္း၀န္းကာကြယ္တယ္ ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ဘုရားရွင္အဆုံးအမ တည္ေအာင္လုပ္ၿပီး စစ္မွန္တဲ့ဓမၼကုိ မသိေသးတဲ့သူမ်ား၊ သဒၶါတရား အားနည္းသူမ်ား၊ ဘာသာတရားအေပၚ နားလည္မႈလဲြေနသူမ်ားအား ျပန္လည္ေဟာေျပာေပးျခင္းျဖင့္ သူတုိ႔ သဒၶါတရား အားေကာင္းလာေအာင္ ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ေပးျခင္းကုိ ဆုိတာပါ။ အမွန္ေတာ့ သာသနာတည္တယ္၊ သာသနာထြန္းကားတယ္ဆုိတာ ေက်ာင္ကန္ဘုရားမ်ား ႀကီးက်ယ္စြာေပၚေပါက္လာျခင္း၊ ပြားမ်ားလာျခင္းကုိ ဆုိလုိတာမဟုတ္ပါ။ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ႏွလုံးသားမွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆုံးအမမ်ား တည္ေနျခင္း၊ လုိက္နာက်င့္သုံးေနျခင္းကုိ သာသနာတည္တယ္လုိ႔ ဆုိတာပါ။ အဲဒီအတြက္ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ တတ္နုိင္သမွ် သာသနာတည္ေအာင္ လုပ္ေပးျခင္းဟာ သာသနာ့အႏၲရာယ္ကုိ ကာကြယ္ရာ ေရာက္သလုိ စစ္မွန္တဲ့အမွန္တရားကုိ သိသြားတဲ့သူေတြဟာလည္း တစ္ျခားအယူ၀ါဒေတြ အတုိက္အခုိက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိေနပါေစ မယိမ္းယုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအမွန္တရားေတြ နည္းနည္းလာတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ မသိမႈနည္းလာတဲ့အခါ အျခားအရာေတြ၊ တုိက္ခုိက္မႈေတြကုိ အလြယ္တကူ ခံယူေျပာင္းလဲ သြားတတ္တဲ့အတြက္ အတုိက္အခုိက္မ်ားရန္က ကာကြယ္ႏုိင္ရန္ အစစ္အမွန္ဓမၼကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္သိေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကုိလည္း သိေအာင္ျဖန္႔ေ၀ေပးျခင္းျဖင့္ သာသနာဆုတ္ယုတ္မႈမွ ကာကြယ္ေပးၾကရန္ လုိအပ္ပါတယ္။

(၂) သာသနာကြယ္မည့္ သက္တမ္းကုိ အတိအက် ေဟာထားတာ မရွိပါဘူး။ သာသနာ ၾကာရွည္စြာ တည္ျခင္း၊ မတည္ျခင္းဟာ သတိပ႒ာန္ေလးပါးကုိ အားထုတ္ျခင္း၊ မထုတ္ျခင္းအေပၚမွာ တည္မွီေၾကာင္း မဟာ၀ဂၢသံယုတ္၊ စိရ႒ိတိသုတ္မွာ ေဟာထားတာရွိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဂၤုတၳိဳရ္ပါဠိေတာ္မွာလည္း သာသနာကြယ္ေၾကာင္း တရားေတြကုိ ေဟာထားတာ ရွိပါတယ္။ သာသနာကြယ္မႈ မကြယ္မႈဟာ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအေပၚ အမ်ားႀကီးတည္ပါတယ္။ စာေပမွာ ေဖာ္ျပတဲ့ သာသနာ ကြယ္ေၾကာင္းတရားမ်ားမွာ သာသနာ့၀န္ထမ္းမ်ား ၁။ တရားမနာျခင္း၊ ၂။ စာေပမသင္ျခင္း၊ ၃။ ႏႈတ္တက္အာဂုံမေဆာင္ျခင္း၊ ၄။ သိေအာင္မမွတ္ျခင္း၊ ၅။ ပဋိပတ္မက်င့္ျခင္း တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္နည္းမွာ ၁။ စာေပသင္ၾကားမႈ ေလွ်ာ့နည္းလာျခင္း၊ ၂။ တရားဓမၼအက်ယ္မေဟာျခင္း၊ ၃။ စာေပအက်ယ္မပုိ႔ခ်ျခင္း၊ ၄။ အက်ယ္အက်က္မွတ္ျခင္း၊ ၅။ အက်ယ္မႀကံျခင္း တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႔ျပင္ ေနာက္တစ္နည္းမွာ ၁။ စာေပအကၡရာမ်ား လဲြေခ်ာ္ပ်က္ျပားမႈမ်ားအား ေလ့က်က္သင္ၾကားျခင္း၊ ၂။ ဆုံးမမႈမ်ားကုိ မခံယူျခင္း၊ ၃။ စာေပပုိ႔ခ်သူ သာသနာ့၀န္ထမ္းမ်ား ရွားပါးလာျခင္း၊ ၄။ လာဘ္လာဘေပါမ်ားေအာင္ ႀကံေဆာင္ျခင္း၊ ၅။ အခ်င္းခ်င္း ခုိက္ရန္ျဖစ္ကာ ကဲြျပားျခင္း တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္း တရားမ်ား ယုတ္ေလ်ာ့လာျခင္းကသာ အမွန္တကယ္ သာသနာ ကြယ္ေၾကာင္းတရားမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

(၃) မွန္ပါတယ္။ သာသနာ ႏွစ္ (၅၀၀၀)သာ တည္မယ္ဆုိတဲ့ အေျပာအဆုိမ်ားဟာ ပါဠိပိဋကတ္မွာ တုိက္႐ုိက္လာတဲ့ ေဟာၾကားခ်က္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အ႒ကထာမ်ားမွာသာ သာသနာေတာ္ႏွစ္ေပါင္း (၅၀၀၀) ရွိေၾကာင္း ဖြင့္ျပထားခ်က္မ်ား ရွိပါတယ္။ ဗဟုသုတအျဖစ္ တင္ျပပါက ဒီဃနိကာယ္အလို သာသနာႏွစ္ေပါင္း (၅၀၀၀) ခြဲျခားမႈမ်ားမွာ
၁။ ပဋိသမၻိဒါပတၱ ရဟႏၲာေခတ္ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀
၂။ ဆဠာဘိညရဟႏၲာေခတ္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀
၃။ ေတ၀ိဇၹကရဟႏၲာေခတ္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀
၄။ သုကၡ၀ိပႆက ရဟႏၲာေခတ္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀
၅။ ပါတိေမာကၡသံ၀ရသီလေခတ္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀ အားျဖင့္ ၅၀၀၀ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ၀ိနယပိဋကႏွင့္ အဂၤုတၱရ အ႒ကထာအလုိ သာသနာႏွစ္ေပါင္း (၅၀၀၀) ခဲြျခားမႈမ်ားမွာ
၁။ ပဋိသမၻိဒါပတၱရဟႏၲာေခတ္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀
၂။ သုကၡ၀ိပႆက ရဟႏၲာေခတ္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀
၃။ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္ေခတ္ ႏွစ္္ေပါင္း ၁၀၀၀
၄။ သကဒါဂါပုဂၢိဳလ္ေခတ္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀
၅။ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္ေခတ္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀ အားျဖင့္ ၅၀၀၀ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဖာ္ျပပါ ခဲြျခားသတ္မွတ္မႈမ်ားဟာ အ႒ကထာလာ ခဲြျခားသတ္မွတ္မႈမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သာသနာအရွည္တည္မႈ မတည္မႈဟာ သာသနာေတာ္ကုိ က်င့္သုံးလုိက္နာ ထမ္းေဆာင္ေစာင့္ေရွာက္သူတုိ႔ အေပၚမွာသာ တည္ရွိေနပါတယ္။ ေကာင္းစြာထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာင္ပါက ၅၀၀၀ မက တည္ရွိႏုိင္ၿပီး မထိန္းသိမ္း မေစာင့္ေရွာက္ပါက (၅၀၀၀) မျပည့္ခင္လည္း ကြယ္ေပ်က္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာအရွည္တည္တ့ံဖုိ႔ အားလုံး၀ုိင္း၀န္း ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဒကာဖုိးသားမွ အရွင္ဘုရားတစ္ပါးႏွင့္ အြန္လုိင္းခ်က္တြင္ ေဆြးေႏြးထားမႈမ်ားကုိ တစ္ခါတည္းေဖာ္ျပလုိက္ ေသာ္လည္ ဘုန္းဘုန္းအေနျဖင့္ အားလုံးကုိ မေဖာ္ျပေတာ့ဘဲ ေမးခြန္းငါးခုထဲက အဓိကက်တဲ့ ေမးခြန္းသုံးမ်ိဳးကုိသာ ေျဖၾကားေပးလုိက္ပါတယ္။ ေက်နပ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

Read more »

ေရာမေရာက္တုိင္း ေရာမလုိက်င့္သင့္ပါသေလာ…

``When in Rome do as the Romans do.​ ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလုိက်င့္`` ဟူေသာ စကားပုံတစ္ခု ရွိ၏။ ဤစကားပုံသည္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ႏုိင္ငံရပ္ျခား ေရာက္ေနၾကသူမ်ားအား မိမိတုိ႔ေရာက္ရွိေနေသာ ႏုိင္ငံအသီးသီး၏ မတူညီသည့္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထုံးစံ စသည္တုိ႔ုႏွင့္ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္ေစရန္ သူ႔ႏုိင္ငံေရာက္လွ်င္ သူ႔စည္းကမ္း၊ သူ႔ယဥ္ေက်းမႈ၊ သူ႔ဓေလ့ထုံးစံအတုိင္း လုိက္နာက်င့္သုံး ေနထုိင္ၾကရန္ သတိေပးတုိက္တြန္း လမ္းညႊန္ေပးသည့္ စကားပုံျဖစ္၏။ မွန္၏။ တစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ၊ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္း ဆုိသကဲ့သုိ႔ ကမၻာ့ႏုိင္ငံအသီးသီးတြင္ မတူညီသည့္ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ စရုိက္မ်ားရွိၿပီး ထုိမတူညီမႈမ်ားေၾကာင့္ပင္ အေနအထုိင္၊ အေျပာအဆုိ၊ အလုပ္ကုိင္မ်ားတြင္ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ဒုကၡေတြ႕ၾကသည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ထုိဒုကၡမ်ားကုိ အဆင္ေျပေက်ာ္လႊားႏုိင္ေစမည့္ နည္းလမ္းတစ္ခုအျဖစ္ သူ႔ႏုိင္ငံ၊ သူ႔စည္းကမ္း၊ သူ႔ယဥ္ေက်းမႈအတုိင္း လုိက္နာေနထုိင္နည္းကုိ လက္ခံက်င့္သုံး လာၾကျခင္းျဖစ္၏။ ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလုိက်င့္သင့္သည္ဟု ေျပာဆုိတုိက္တြန္းလာၾကျခင္း ျဖစ္၏။ သူ႔ႏုိင္ငံ၊ သူ႔စည္းကမ္း၊ သူ႔ယဥ္ေက်းမႈမ်ားအတုိင္း လုိက္နာက်င့္သုံးပါက အမွန္တကယ္လည္း အဆင္ေျပလာသည္ကုိ သတိျပဳမိၾကမည္ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ``ေနရာတကာတုိင္းမွာ ေရာမေရာက္တုိင္း ေရာမလုိ က်င့္သင္သလား``ဟု ေမးစရာျဖစ္လာ၏။ မတူညီသည့္ ဘာသာတရား၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏွင့္ ဖဲြ႕စည္းထားသည့္ လူ႔အဖဲြ႕အစည္းတြင္ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ လက္ခံက်င့္သုံးရမည့္ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ားသည္ တစ္ႏုိင္ငံႏွင့္ တစ္ႏုိင္ငံတူညီမႈ မရွိျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ထုိႏိုင္ငံမွာေနသျဖင့္ ထုိႏုိင္ငံအတုိင္း လုိက္နာရန္အတြက္ မိမိတုိ႔တစ္သက္လုံး ထိန္းသိမ္းက်င့္သုံးလာသည့္ အက်င့္တရားမ်ား၊ ယုံၾကည္မႈမ်ား စသည္တုိ႔ကုိ ပယ္စြန္႔ၿပီး ``ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုိက္နာက်င့္သုံးသင့္သလား``ဟု ေစာဒကတက္စရာ ျဖစ္လာ၏။ အထူးသျဖင့္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ အဆုံးအမ အက်င့္သီလတုိ႔ကုိ လက္ခံလုိက္နာ က်င့္သုံးေနၾကသည့္ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမ်ားအတြက္ ပုိၿပီးေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာ၏။ သူ႔ႏုိင္ငံမွာ ေနသည့္အခုိက္ အဆင္ေျပေစရန္ တစ္ခုတည္းကုိ ၾကည့္ၿပီးဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံလုိက္နာက်င့္သုံး ၾကမည္ေလာ…

စာဖတ္သူမ်ား မည္သုိ႔စဥ္းစားလက္ခံမည္ ဆုိသည္ကုိ မသိေသာ္လည္း စာေရးသူ၏ တစ္သီးပုဂၢလခံယူခ်က္ အေနျဖင့္ကား မက်င့္သုံးသင့္ဟု ထင္မိ၏။ ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလုိက်င့္ဟု ဆုိေသာ္လည္း ေရာမေရာက္တုိင္း ေရာမလုိမက်င့္သင့္ဘဲ က်င့္ႏုိင္သည့္အရာ က်င့္သင့္သည့္ အရာမ်ားကုိသာ လက္ခံလုိက္နာ က်င့္သုံးသင့္သည္ဟု ခံယူမိ၏။ သူ႔ႏုိင္ငံမွာ ေနသည့္အခုိက္ အဆင္ေျပေစမႈ တစ္ခုတည္းကုိ ၾကည့္ၿပီး မိမိ၏ ကုိယ္က်င့္သီလမ်ား ေပးဆပ္လုိက္ရသည္အထိ မတူညီမႈမ်ားကုိကား လက္ခံလုိက္နာ က်င့္သုံးမႈ မျပဳသင့္ဟု ထင္မိ၏။ စာေရးသူ၏ ဤယူဆခ်က္သည္ လဲြေကာင္းလဲြႏုိင္ေသာ္လည္း ဤယူဆခ်က္သည္ စာေရးသူ ယခုလက္ရွိေနထုိင္သည့္ ႏုိင္ငံ၏ အစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကုိ လက္ခံက်င့္သုံးေနၾကသည့္ ေရႊျမန္မာမ်ား၏ လက္ေတြ႕ဘ၀မ်ားကုိၾကည့္ကာ ေကာက္ခ်က္ခ်မိျခင္းျဖစ္၏။

စာေရးသူ ယခုလက္ရွိ ေနထုိင္သာသနာျပဳေနသည့္ ႏုိင္ငံကုိ တုိက္႐ုိက္အမည္ မေဖာ္လုိေသာ္လည္း ဤႏုိင္ငံသည္ အရက္ကုိ အလြန္ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေသာက္သုံးဧည့္ခံသည့္ ဓေလ့ထုံးစံရွိသည့္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံျဖစ္၏။ မည္သည့္ပဲြမဆုိ အရက္မပါလွ်င္ မၿပီးသည့္အေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္ေန၏။ အရက္မပါလွ်င္ အလုပ္မျဖစ္သကဲ့သုိ႔ အရက္မေသာက္လွ်င္လည္း အေပါင္းအသင္းပင္ မရွိႏုိင္သည့္ အေနအထား ရွိ၏။ ေယာက္်ားေလး၊ မိန္ကေလး၊ လူႀကီးလူငယ္၊ စသည္ခဲြျခားမႈ မရွိဘဲ ၀ုိင္းထုိင္မိလွ်င္ အရက္ႏွင့္သာ အစျပဳတတ္၏။ အရက္မေသာက္တတ္သူသည္ သူတုိ႔ႏွင့္အံ၀င္ခြင့္က် မရွိဘဲ တစ္ေျဖးေျဖး ေဘးေရာက္သြားတတ္သည္အထိ အရက္ယဥ္ေက်းမႈက လႊမ္းမုိးေန၏။ ထုိသုိ႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ မလာမျဖစ္လာၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကသည့္ ေရႊျမန္မာမ်ားအတြက္ သူ႔ႏုိင္ငံသားမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ အလုပ္ရွင္မ်ားႏွင့္ အဆင္ေျပေစရန္အတြက္ သူတုိ႔ႏွင့္အတူ လုိက္ၿပီးသူ႔ထုံးစံအတုိင္း ေနထုိင္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံးအေနအထား ျဖစ္ေန၏။ တစ္ဘက္ကလည္း မိမိတုိ႔ ကုိးကြယ္သည့္ ဘာသာတရား အဆုံးအမ အက်င့္သီလမ်ားကုိ ခ်ိဳးေဖာက္ရာ ေရာက္ေန၏။ မည္သို႔လက္ခံၾကမည္နည္း။ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ အပ်က္ခံၿပီး တဒဂၤအခုိက္အတံ့ အဆင္ေျပေစရန္အတြက္ သူ႔ဓေလ့ထုံးစံကုိ လုိက္လုပ္ၾကမည္ေလာ… ေရာမေရာက္ေနသည့္အတြက္ ေရာမလုိ လုိက္က်င့္ၾကမည္ေလာ… စသည္ျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာ၏။

ထုိအခက္အခဲသည္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ အသုိင္းအ၀ုိင္းတြင္သာမက စာေရးသူတုိ႔ ဘာသာေရးပုိင္းအထိ ႐ုိက္ခတ္မႈျဖစ္လာ၏။ ဗုဒၶဘာသာဟု ဆုိေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာတြင္လည္း မတူညီသည့္ ဂုိဏ္းကဲြမ်ားရွိသည္ကုိ အားလုံးသိၾကၿပီးျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ ေထရ၀ါဒ၊ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာ ဟူသည့္ ဂုိဏ္းႀကီးမ်ားမွာ ပုိမုိထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားလ်က္ရွိသည္ကုိ ေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္၏။ ျမန္မာ၊ သီရိလကၤာ၊ ထုိင္း၊ ကေမၻာဒီးယား၊ လာအုိဟူေသာ ငါးႏုိင္ငံကုိ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ ကုိးကြယ္သည့္ ႏုိင္ငံဟူ၍ သိၾကၿပီး တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ တိဗက္၊ မြန္ဂုိစေသာ ႏုိင္ငံမ်ားကုိ မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာကုိးကြယ္သည့္ ႏုိင္ငံမ်ားဟု ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဆုိႏုိင္၏။ ေထရ၀ါဒဟူသည္ ဘုရားေဟာတရားေတာ္မ်ားကုိ ျပင္ဆင္ျခင္း၊ ျဖည့္စြက္ျခင္း၊ ႏုတ္ပယ္ျခင္းမရွိ ပကတိအတုိင္း လက္ခံလုိက္နာ က်င့္သုံးသည့္ ဗုဒၶဘာသာဟု ေထရ၀ါဒ ႏုိင္ငံမ်ားက လက္ခံယူဆသကဲ့သုိ႔ မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာသည္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္မ်ားကုိ လူတုိင္းလြယ္ကူရွင္းလင္းစြာျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္မေရြး၊ အဆင့္အတန္းမေရြး နားလည္သေဘာေပါက္ေစေရး ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အားလုံးႏွင့္အဆင္ေျပေစရန္ ေခတ္ကာလာအေျခအေနသုိ႔ လုိက္၍ ဘုရားေဟာဓမၼမ်ားကုိ ပုိမုိက်ယ္ျပန္စြာ ျဖန္႔ေ၀ေပးေနသည့္ ဘာသာဟု မဟာယာနႏုိင္ငံမ်ားက ဆုိၾကေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာ၏ မ်က္ေမွာက္ေခတ္အေျခအေနမ်ားကုိ ၾကည့္ပါက အားလုံးႏွင့္အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္ေစရန္ လုိက္နာက်င့္သုံးရာမွ ျမတ္ဗုဒၶ၏ မူရင္းေဒသနာေတာ္မ်ားမွာ မူရင္းအတုိင္း မရွိေတာ့ဘဲ တိမ္ျမဳတ္ေပ်ာက္ကြယ္ လာသည္ကုိ ေတြ႕ရေပ၏။ ႏုိင္ငံတစ္ခု၏ အေျခအေနႏွင့္ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္ေစရန္ လုိက္နာေနထုိင္ရာမွ ဘုရားေဟာဓမၼ အစစ္အမွန္မ်ား တျဖည္းျဖည္း လဲြမွားလာသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း မ်က္ေမွာက္ေခတ္ မဟာယာန ႏုိင္ငံအခ်ိဳ႕တြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ေနလဲြညစား စားမႈသည္ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့သည့္အျပင္ အရက္ေသာက္၍ရသည့္ဂုိဏ္း၊ အိမ္ေထာင္ျပဳ၍ရသည့္ ဂုိဏ္းမ်ားအထိ ဂုိဏ္းမ်ားကဲြျပားလာျခင္းၾကျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆုိႏုိင္၏။ ဤသည္မွာ ေနရာေဒသတစ္ခုတြင္ အဆင္ေျပေစရန္ လုိက္နာက်င့္သုံးရာမွ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆုိရေသာ္ ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလုိက်င့္သုံးရာမွ မူရင္းအစစ္အမွန္မ်ား တိမ္ျမဳတ္ေပ်ာက္ကြယ္ရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ယူဆရမည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။

စာေရးသူတုိ႔ ယခုလက္ရွိေရာက္ေနသည့္ ႏုိင္ငံတြင္ စာေရးသူတုိ႔၏ ကုိယ္ေတြ႕အရ အံ့ၾသစရာမ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရ၏။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မဟာယာန ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကုိ ေတြ႕လုိက္ရၿပီး ထုိင္ပဲရွိခုိးရမလုိ လက္အုပ္ပဲခ်ီၿပီး အ႐ုိအေသမွ် ျပဳေပးရမလုိ အေနအထားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ရ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ဆံပင္အရွည္လူပုံစံ ျဖစ္ေနၿပီး အနားတြင္လည္း ထုိဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ ဇနီးမိန္းမပါ ရွိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထုိအေျခအေနတြင္ စာေရးသူတုိ႔ မည္သုိ႔လုပ္သင့္သနည္း။ ေထရ၀ါဒ႐ႈေထာင့္မွ ၾကည့္လွ်င္ အလြန္လက္ခံရန္ ခက္ခဲသည့္အေနအထား ျဖစ္ေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိအခုိက္မွာ ရွိမခုိးေတာ့ဘဲ လက္အုပ္ခ်ီ၍သာ အ႐ုိအေသျပဳမိ၏။ ထုိ႔အျပင္ မဟာယာန ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လူႀကီးအခ်ိဳ႕က ၎တုိ႔ႏုိင္ငံသည္ အလြန္ေအးသျဖင့္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား၏ သကၤန္းေတာ္သည္ အေအးဒဏ္ကုိ ခံႏုိင္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၎တုိ႔၀တ္သကဲ့သုိ႔ မဟာယာနဘုန္းေတာ္ႀကီး အ၀တ္အစားမ်ားကုိ ေျပာင္း၀တ္သင့္ေၾကာင္း၊ အေအးဒဏ္ခံႏုိင္ၿပီး စာေပမ်ားပုိမုိေလ့လာႏိုင္ရန္ ညစာစားၿပီး ၎တုိ႔ေနသကဲ့သုိ႔ ေသာက္စားေနသင့္ေၾကာင္း တစ္ယူသန္အစဲြမထားဘဲ ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလုိက်င့္သင့္ေၾကာင္း စသျဖင့္ တုိက္တြန္းေျပာဆုိၾက၏။ စာေရးသူတုိ႔မွ ``ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလုိက်င့္သင့္သည္ ဆုိေသာ္လည္း က်င့္သင့္သည့္အရာ က်င့္ႏုိင္သည့္အရာမ်ားကုိသာ က်င့္ႏုိင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဘုရားေဟာ ဓမၼမ်ား၊ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္သည့္အရာမ်ားကုိကား လုိက္နာၿပီး မက်င့္ႏုိင္ေၾကာင္း`` ေျပာဆုိလုိက္၏။ ထုိအတုိင္းပင္ စာေရးသူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ရာသီဥတုဒဏ္ကုိ ခံႏုိင္မည့္နည္းမ်ားျဖင့္ ေထရ၀ါဒ ရဟန္းေတာ္အသြင္ကုိ မေပ်ာက္ေစဘဲ ေနထုိင္လာခဲ့သည္မွာ ယခုဆုိလွ်င္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ေျခာက္ႏွစ္ထဲ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္္။ ဤကဲ့သုိ႔ ေနျပလုိက္ျခင္းကပင္ ေထရ၀ါဒ၏စံ ေထရ၀ါဒအသြင္ကုိ ပုိမုိေပၚလြင္ေစခဲ့၏။ တစ္ယူသန္အစဲြ ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ အမွားအမွန္ကုိ ခဲြျခားကာ ေနျပလုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။ ေရာမေရာက္တုိင္း ေရာမလုိ မက်င့္ဘဲ က်င့္သင့္သည့္အရာ၊ က်င္ႏုိင္သည့္အရာမ်ားကုိသာ က်င့္ျပလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။

ထုိ႔အတူပင္ ႏုိင္ငံရပ္ျခား အသီးသီးတြင္ ေရာက္ေနၾကသည့္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္လည္း စာေရးသူတုိ႔ က်င့္သုံးသကဲ့သုိ႔ က်င့္သုံးသင့္၏။ သူ႔ႏုိင္ငံ သူ႔ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထုံးစံအတုိင္း လုိက္နာက်င့္သုံး ေနထုိင္သင့္ေသာ္လည္း မိမိတုိ႔ ကုိးကြယ္ယုံၾကည္ထားသည့္ ဘာသာတရား အဆုံးအမမ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္သည့္ ဓေလ့ထုံးစံမ်ားကုိကား မလုိက္နာ မက်င့္သုံးသင့္ေပ။ ၎တုိ႔အရက္ယဥ္ေက်းမႈကုိ လုိက္၍ မိမိတုိ႔၏ ခါး၀တ္ပုဆုိးကဲ့သုိ႔ လုံေအာင္ထိမ္းရမည့္ သုရာေမရယဟူေသာ ကုိယ္က်င့္သိကၡာပုဒ္ကုိ ပယ္စြန္႔သည္အထိ မလုိက္သင့္ေပ။ တစ္ခါသာအမုန္းခံၿပီး မိမိတုိ႔ဘာသာတရား အဆုံးအမအရ မေသာက္သင့္ေၾကာင္း၊ မေသာက္ႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာဆုိျငင္းပယ္လုိက္လွ်င္ မိမိတုိ႔ကုိ အတင္းအဓမၼ ႐ုိက္ႏွက္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ၿပီး ျပဳလုပ္ၾကလိမ့္မည္ဟု မထင္ေပ။ ခဏတာ အဆင္ေျပမႈကုိ ၾကည့္ၿပီး ပစၥဳပၸန္ သံသရာ နစ္မြန္းေစမည့္ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ မလုပ္သင့္ေပ။ မိမိတုိ႔ လုပ္ႏုိင္သည့္အရာ၊ လုပ္ေပးသင့္သည့္ အရာမ်ားကုိသာ လုိက္နာလုပ္ေဆာင္သင့္ေပသည္။ အခုိက္အတံ့ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈဟူသည္ အစမလုပ္မိျခင္းက ပုိေကာင္း၏။ အစလုပ္မိပါက အဆုံးမရွိျဖစ္တတ္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမလုပ္ မေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္တတ္သည္ကုိ အထူးဆင္ျခင္သင့္လွ၏။ အရက္ေသာက္ျခင္းမွမဟုတ္ အျခားမည္သည့္ အကုသုိလ္မ်ိဳးမဆုိ မလုပ္ဘဲ ေနသည္က အေကာင္းဆုံးျဖစ္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤေနရာမွာ စာေရးသူ တုိက္တြန္းလုိသည္မွာ `ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလုိက်င့္`ဟု ဆုိေသာ္လည္း ေရာမေရာက္တုိင္း ေရာမလုိ မက်င့္သင့္ဘဲ က်င့္သင့္သည့္အရာ က်င္ႏုိင္သည့္အရာမ်ားကုိသာ လုိက္နာက်င့္သုံးၾကရန္၊ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္က်င့္သီလ ပ်က္ေစမည့္ အရာမ်ားကိုကား သံသရာႏွင့္ရင္းၿပီး မက်င့္သုံးၾကရန္ ႏွင့္ တစ္ဘ၀၊ တစ္ခဏကုိ မၾကည့္ဘဲ သံသရာကုိၾကည့္ၿပီး လုိက္နာက်င့္သုံးၾကရန္.. စသည္ စသည္တုိ႔ ျဖစ္ပါေၾကာင္….

Read more »