ေလာကလူရြာ၊ ဘုံဓမၼာတြင္
ကံသာအမိ၊ ဆုိ႐ုိးရွိ၏။
၀ီရိယလွ်င္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္မွ
စီစဥ္သမွ် မႈကိစၥကုိ
မုခ်ေအာင္ျမင္ ျဖစ္လိမ့္ပင္ဟု
ေလာက(လူတုိ႔)အထြဋ္ ဘုရား႐ြတ္သည္
ေဟာလစ္ေသခ်ာ မယြင္းတည္း။ ။
(သီးကုံးဆရာေတာ္)
သီးကုံးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အထက္ပါ ဆုံးမစာ ကဗ်ာေလးက အရာရာ ကံကုိ ပုံခ်ေနသူမ်ား၊ မိမိအစြမ္းကုိ ဥေပကၡာျပဳကာ ကံေကာင္းလုိ႔ပါဟု ေျပာေနၾကသူမ်ား၊ လက္ေတြ႕ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မရွိဘဲ ဆုိးလုိက္တဲ့ကံဟု ကံကုိ အျပစ္ဖုိ႔သူမ်ား စသည့္စသည့္ ကံခ်ည္းကုိသာ အစြန္းေရာက္သည္အထိ ယုံၾကည္မႈ လဲြေနသူမ်ားအား သတိေပးဆုံးမေနေပ၏။ ေလာကတြင္ ကံေကာင္းရွိရန္ အေရးႀကီးေသာ္လည္း ကံတစ္ခုတည္းျဖင့္ ကိစၥတစ္ခုခုတြင္ ေအာင္ျမင္မႈ အက်ိဳးတရား အျပည့္အ၀ မရႏုိင္ေၾကာင္း၊ ဉာဏ္ႏွင့္၀ီရိယပါ ေပါင္းစပ္ေပးမွသာ အေကာင္းအျမတ္မ်ား ထင္ရွားျဖစ္ေပၚလာတတ္ေၾကာင္း၊ ကံမေကာင္းေသာ္လည္း ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ၀ီရိယသာ အားေကာင္းလွ်င္ ၀ီရိယအက်ိဳးကုိ အထုိက္အေလွ်ာက္ ခံစားႏုိင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဉာဏ္၀ီရိယ ရွိပါမွ ကံကကူညီႏုိင္သည့္အေၾကာင္း အသိေပးေနေပ၏။
မၾကာေသးမီက ႏုိင္ငံျခား ပညာသင္ဆုျဖင့္ ေက်ာင္းလာတက္ေနၾကသည့္ ကေလးမေလးမ်ား စာေရးသူေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လာၿပီး ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း စကားေျပာျဖစ္ၾက၏။ သူတုိ႔အထဲမွ တစ္ေယာက္သည္ ကုိရီးယားႏုိင္ငံ၏ အျမင့္ဆုံးတကၠသုိလ္တစ္ခုသုိ႔ တက္ေရာက္ခြင့္ ရသည့္အေၾကာင္း သူ႔အတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူမိေၾကာင္း စသျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳ စကားမ်ားလည္း ေျပာျဖစ္ၾက၏။ ထုိအခါ တစ္ေယာက္က “သူ႔ဘ၀လည္း ဒီလုိသူမ်ားႏုိင္ငံမွာလာၿပီး အစစအရာရာ လုိေလေသးမရွိ ပညာသင္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့အတြက္ အလြန္ကံေကာင္းေၾကာင္း၊ ကံေကာင္း၍သာ အခုလုိအခြင့္အေရးမ်ိဳးကုိ ရရွိတာျဖစ္ေၾကာင္း” စသျဖင့္ ေျပာျပျပန္၏။ ကေလးမေလး ေျပာျပသည္မ်ားကုိ နားေထာင္ၿပီး စာေရးသူက “အင္း… ကံေကာင္းလုိ႔ ဒီလုိ အခြင့္အေရးမ်ားကို ရတာလုိ႔ ဆုိေပမယ့္ ကံတစ္ခုတည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဒကာမေလးအေနနဲ႔ ကုိယ္ဒီလုိ အခြင့္အေရးရေအာင္ ဘယ္ေလာက္အထိ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္ဆုိတာလည္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အသိဆုံးပဲ မဟုတ္လား…၊ ကံေကာင္းလုိ႔ဆုိေပမယ့္ ဒီေကာင္းကံေတြဟာ ဘာမွမလုပ္ဘဲ အိပ္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ ေရာက္မလာပါဘူး၊ ေရာက္လာတယ္ထားဦး သူ႔မွာ အရည္အခ်င္းမရွိရင္ ဒီအခြင့္အေရးကုိ မရယူႏုိင္ဘူးေလ၊ အဓိကကေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ရွိလာတဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ကုိက္ညီတဲ့ အခြင့္အေရးကုိ ရတာပါပဲ၊ ဒါကုိပဲ ကံေကာင္းလုိ႔လုိ႔ ေျပာခ်င္ရင္ေတာ့ ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္တဲ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေၾကာင့္ ဒီအားထုတ္မႈနဲ႔ ကုိက္ညီတဲ့ ကံအက်ိဳးေပးကုိ ရရွိခံစားရတာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ကေလးတုိ႔အေနနဲ႔ ကုိယ့္အစြမ္းအစကုိ ကံေၾကာင့္ဆုိၿပီး ကံကုိပဲ ပုံမခ်ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္…” စသည္ျဖင့္ ေျပာျပေပးျဖစ္၏။ ထုိ႔အခါမွ ကေလးမေလးက “ဘုန္းဘုန္းေျပာမွပဲ ကုိယ့္အစြမ္းကုိ ျပန္သတိရမိေတာ့တယ္ဘုရား..၊ တစ္ခါတစ္ေလ တပည့္ေတာ္တုိ႔ အျဖစ္က ကုိယ့္အစြမ္းကုိယ္ေမ့ေနၿပီး ဘယ္သူေၾကာင့္၊ ဘယ္၀ါေၾကာင့္ဆုိတာေတြပဲ ေခါင္းထဲေရာက္ေနမိပါတယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဘုရား…”ဟု ေက်နပ္သြားဟန္ျဖင့္ ေျပာလာေတာ့၏။
မွန္၏။ စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာအမ်ားစုသည္ ကံကုိအလြန္ ယုံၾကည္ၾက၏။ တစ္ခါတစ္ရံ အစြန္းေရာက္သည္အထိ ယုံၾကည္မႈ လြန္ကဲတတ္ၾက၏။ ကံကံ၏အက်ိဳးဟု ဆုိေသာ္လည္း ထုိသေဘာကုိ တစ္လဲြနားလည္ ယုံၾကည္ေနမႈမ်ား ရွိေနၾက၏။ မိမိအစြမ္းကုိပစ္ကာ ကံစြမ္းပါဟု ဟစ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ အေကာင္းအဆုိး အက်ိဳးအျပစ္ တစ္ခုခုျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ အေၾကာင္းအက်ိဳးကုိ မစိစစ္ဘဲ ကံေၾကာင့္ဟုသာ ဆုိပစ္တတ္ၾက၏။ စင္စစ္ ကံဟူသည္ အလုပ္ပင္ျဖစ္၏။ ပါဠိကမၼဟူေသာ စကားလုံးကုိ ျမန္မာလုိ ကံဟုေျပာေနၾကေသာ္လည္း မိမိတုိ႔ အသီးသီးလုပ္သည့္ အလုပ္ကုိပင္ ကံဟုဆုိရမည္ျဖစ္၏။ ထုိအလုပ္၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ အေနျဖင့္ကား မိမိတုိ႔အလုပ္လုပ္သည့္အခါ ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ ေစတနာသည္ အဓိကသက္ေရာက္မႈ ရွိေစ၏။ ကံဟူသည္ အလုပ္ဟုဆုိေသာ္လည္း ေစတနာပါသည့္ အလုပ္သည္သာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ အျပည့္ျဖစ္ေပၚေစ၏။ ေစတနာေကာင္းပါသည့္ အလုပ္သည္ အက်ိဳးေပးေကာင္းတတ္ၿပီး ေစတနာဆုိးပါသည့္ အလုပ္သည္ကား အက်ိဳးေပးဆုိးတတ္၏။ ဤေနရာတြင္ မိမိတို႔လုပ္သည့္ အလုပ္မ်ား ေကာင္းေစမႈ၊ မေကာင္းေစမႈအတြက္သည္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ ဆုံးျဖတ္တတ္သည့္ ဉာဏ္ႏွင့္သက္ဆုိင္သြားေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကံ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယသုံးမ်ိဳးသည္ ဆက္စပ္မႈ ရွိေနသည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ကံဟုေခၚသည့္ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ ၀ီရိယစုိက္ရ၏။ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ရ၏။ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ၀ီရိယျဖင့္ ေစတနာေကာင္းပါသည့္ အလုပ္ျဖစ္ေနလွ်င္ ကံအက်ိဳးေပးသည္ အထူးေျပာစရာ မရွိ၊ အလြန္ေကာင္းေနမည္ ျဖစ္၏။
ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ားစု ေျပာေလ့ရွိသည့္ စကားတစ္ခြန္းမွာ ကံဆုိးေနသည္၊ ကံနိမ့္ေနသည္ဟူသည့္ စကားပင္ ျဖစ္၏။ အမ်ားစု ေမ့ေနသည့္အခ်က္မွာလည္း မိမိကုိယ္ကုိ မိမိျပန္လည္ သုံးသပ္ေပးမႈ မရွိသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ ကံနိမ့္ေနရျခင္းအေၾကာင္း၊ ကံဆုိးေနရျခင္းအေၾကာင္းႏွင့္ ဆက္စပ္သည့္ မိမိတုိ႔၏ လုပ္ရပ္ကုိ ျပန္လည္သတိျပဳေပးမႈ မရွိသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ မိမိဘာေၾကာင့္ အဆုိးေတြခ်ည္း ႀကဳံေနရသည္၊ ဘာေၾကာင့္ လုပ္သမွ် အရာမထင္ ျဖစ္ေနရသည္ ဟူသည့္အခ်က္အေပၚ မိမိ၏ လုပ္ရပ္မ်ားအား သုံးသပ္ဆင္ျခင္ ေပးရမည္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ကာ တစ္ပါးသူ၏ အားကုိယူၿပီး ကံျမင့္ရန္ အားထုတ္တတ္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေဗဒင္ဆရာ၊ ဂုိဏ္းဆရာ၊ နတ္ဆရာမ်ား၏ အားျဖင့္ကံေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။
ကံနိမ့္သည္၊ ကံဆုိးေနသည္ဟုဆုိကာ ေဗဒင္လကၡဏာ ဆရာမ်ားထံသြား၍ ကံျမင့္ရန္ ႀကိဳးစားၾကေသာ္လည္း စင္စစ္ ထုိေဗဒင္လကၡဏာဆရာ စသူတုိ႔သည္လည္း မိမိတုိ႔၏ ကံမ်ားေကာင္းလာေစရန္၊ ျမင့္လာေစရန္ လုပ္မေပးႏုိင္ေပ။ ထုိသူမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ကုိသာ ျပန္ၿပီးလုပ္ခုိင္း တတ္ၾကေပ၏။ ထုိသူတုိ႔၏ စကားႏွင့္ ေျပာမည္ဆုိလွ်င္ ယၾတာေခ်ခုိင္းျခင္း ျဖစ္၏။ ယၾတာေခ်ခုိင္းျခင္းသည္ အလုပ္လုပ္ခုိင္းျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အလုပ္လုပ္ခုိင္းသည့္ အခါတြင္လည္း အလုပ္ဆုိးမ်ား လုပ္ခုိင္းျခင္း မဟုတ္၊ အလုပ္ေကာင္းမ်ား လုပ္ခုိင္းျခင္းသာ ျဖစ္၏။ မည္သည့္ဆရာပင္ခုိင္းခုိင္း ယၾတာေခ်လုိက္ပါဟု ဆုိသည့္အခါ ၾကက္သတ္ခုိင္း၊ ၀က္သတ္ခုိင္း၊ ႏြားသတ္ခုိင္းသည့္ ဆရာမရွိ။ မည့္သည့္ေနရာတြင္ မည္သူ႔ကုိ “ဘာလုပ္ေပးလုိက္ပါ၊ ဘာလွဴေပးလုိက္ပါ၊ ဘယ္ဘုရားေစတီ၊ ဘယ္ေက်ာင္းတြင္ ဘယ္လုိလုပ္ေပးလုိက္ပါ” စသည္ျဖင့္ ကုသုိလ္ေရး အလုပ္မ်ားသာ လုပ္ခုိင္းၾကျခင္းျဖစ္၏။ ကုသုိလ္လုပ္ေစျခင္းသည္ အေကာင္းလုပ္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္ေကာင္းျခင္း ျဖစ္၏။ အလုပ္ေကာင္းလွ်င္ အက်ိဳးေပးေကာင္းမည္ျဖစ္ၿပီး ကံေကာင္းမည္သာ ျဖစ္ေပ၏။ ဤသည္မွာ မည္သူကမွ် လုပ္ေပး၍ ျဖစ္လာျခင္း မဟုတ္၊ မိမိကုိယ္တုိင္ လုပ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။ မိမိအစြမ္းျဖင့္သာ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ အထက္တန္းေရာက္ေနသူမ်ား၊ ေအာင္ျမင္ေနသူမ်ားကုိ ၾကည့္လွ်င္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ တန္ခုိးရွင္ တစ္ဦးဦးက ဖန္တီးေပးလုိက္၍ ထုိေနရာ၊ ထုိအဆင့္မ်ားသုိ႔ ေရာက္ေနၾကျခင္း မဟုတ္၊ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပ၏။ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ၀ီရိယႏွင့္ အားဆုိက္ခဲ့သျဖင့္ အေၾကာင္းေကာင္း၍ အက်ိဳးေကာင္းျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ဉာဏ္၀ီရိယ ရွိခဲ့သျဖင့္ ကံက ကူညီခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏။
ၾကားဖူးသည့္ ပုံျပင္ေလးတစ္ခုကုိ အမွတ္ရမိ၏။ တစ္ခါက လူသုံးေယာက္ ေလွတစ္စင္းျဖင့္ ပင္လယ္ျပင္ ခရီးထြက္ခဲ့၏။ တစ္ေနရာအေရာက္ ပင္လယ္ျပင္တြင္ အႀကီးအက်ယ္ မုံတုိင္း၀င္လာခဲ့၏။ ထုိအခါ ကံအားကုိးသည့္ သူက “ကံေကာင္းရင္ အသက္ေဘးက လြတ္မွာပဲ”ဟု ယုံၾကည္ကာ ဆုေတာင္းမႈကုိသာ ျပဳလုပ္ေနခဲ့၏။ ဉာဏ္အားကုိသည့္ သူကလည္း ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ကာ လြတ္လမ္းကုိ ရွာေဖြေန၏။ ၀ီရိယကုိ အားကုိးသည့္ သူကား အေျခအေနကုိ ၾကည့္ၿပီး အလြတ္႐ုန္းကာ အသက္ေဘးမွ လြတ္ရန္ လက္ေတြ႕ ႀကိဳးစားေလ၏။ ေနာက္ဆုံး ထုိသုံးေယာက္တြင္ ဉာဏ္သမားႏွင့္ ၀ီရိယ သမားတုိ႔သည္ အသက္ေဘးမွ လြတ္လာခဲ့ၿပီး ကံေကာင္းရင္ ေသးေဘးမွ လြတ္မွာပဲဟုဆုိကာ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ၀ီရိယကုိ အားမျပဳခဲ့သည့္ ကံသမားသည္ကား မုန္တုိင္းမိ၍ အသက္ေသခဲ့ေလ၏။ ဤကား ၾကားဖူး၊ ဖတ္ဖူးခဲ့သည့္ ပုံျပင္ေလး၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ျဖစ္၏။ ဤအေၾကာင္းအရာေလးသည္ ပုံျပင္ဆန္ဆန္ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ကံဉာဏ္၀ီရိယ၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ပုံေဖာ္ေပးထား၏။ အရာရာတြင္ ကံကုိ ပုံခ်တတ္သည့္သူမ်ား သတိထားမိေစရန္ ညြန္ျပေနေပ၏။ ကံအက်ိဳးေပးေကာင္းရန္ လုိအပ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္အခါ၊ ေနရာေဒသအလုိက္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရမည့္ အလုပ္မ်ားကုိ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ကာ ၀ီရိယဆုိက္ထုတ္ႏုိင္လွ်င္ ထုိလက္ေတြ႕ က်မႈသည္သာ ကံသမားမ်ား အလုိအရ ဆုိရလွ်င္ ကံေကာင္းေစမႈပင္ ျဖစ္၏။
ဆုိလုိသည္မွာ ကံကံ၏ အက်ိဳးဟုဆုိေသာ္လည္း ကံတစ္ခုတည္းကုိသာ ပုံမခ်မိေစရန္ႏွင့္ ဉာဏ္၀ီရိယပါ ေပါင္းစပ္ေပးၾကရန္ ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ လက္ေတြ႕ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ၀ီရိယမပါဘဲ ဉာဏ္ခ်ည္းသက္သက္ ျဖစ္ေနလွ်င္လည္း ကိစၥတစ္ခု ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ဉာဏ္မပါသည့္ ၀ီရိယဆုိျပန္လွ်င္လည္း ဗရမ္းဗတာျဖစ္ကာ ထိေရာက္သည့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ မရွိႏုိင္ေပ။ ထုိဉာဏ္ႏွင့္ ၀ီရိယႏွစ္မ်ိဳးကုိ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းျမတ္သည့္ ေစတနာျဖင့္ လုပ္ႏုိင္မွသာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ေကာင္းမ်ား ျဖစ္လာႏုိင္ေပ၏။ ေသခ်ာသည္မွာ ဤသက္ေရာက္မႈသည္ အလုပ္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ ဉာဏ္၀ီရိယ ယွဥ္သည့္ စိတ္ေစတနာေကာင္းျဖင့္ အလုပ္လုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈသာ ျဖစ္၏။ ဤအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိပင္ ကံအက်ိဳးေပးဟု ဆုိရမည္ျဖစ္၏။ ေစတနာပါသည့္ အလုပ္ေၾကာင့္ဟုသာ ဆုိရမည္ျဖစ္၏။ ထုိအလုပ္သည္ တစ္နည္းအားျဖင့္ ထုိကံသည္ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ အတိတ္ဟု ရွိသျဖင့္ အတိတ္ကံမ်ား၏ ပံ့ပုိးမႈမ်ားလည္း လုိအပ္သကဲ့သုိ႔ ပစၥဳပၸန္ကံေကာင္းမ်ား၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပစၥဳပၸန္ အလုပ္ေကာင္းမ်ားလည္း လုိအပ္ေပ၏။ အဓိကကား အတိတ္သည္ ေရရာမႈ မရွိသျဖင့္ အားကုိး၍မရေပ။ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကုိသာ အားထားရေပမည္။ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္သာ အလုပ္ေကာင္းမ်ား လုပ္ၾကရေပမည္။ စဥ္းစားဆင္ျခင္သည့္ ဉာဏ္၊ လက္ေတြအားထုတ္မႈ ၀ီရိယႏွင့္ ေစတနာေကာင္းပါသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကမည္ ဆုိလွ်င္ လက္ရွိအခ်ိန္မွာပင္ တစ္စုံတစ္ခု ေကာင္းျမတ္သည့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ျဖစ္ေစမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤေနရာတြင္ သီးကုံးဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔ေတာ္မူသကဲ့သုိ႔ပင္ “ကံေကာင္းလုိ႔ပါ၊ ကံဆုိးလုိ႔ပါ၊ ကံျမင့္ေနလုိ႔ပါ၊ ကံနိမ့္ေနလုိ႔ပါ”ဟု ေျပာဆုိေနၾကသူမ်ား အေနျဖင့္ သတိျပဳသင့္သည္မွာ ကံဟူသည္ အျခားမဟုတ္၊ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ၀ီရိယကုိ အေျခတည္ကာ ေစတနာေကာင္းပါသည့္ အလုပ္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိေစတနာပါသည့္ အလုပ္က ေကာင္းေနလွ်င္ ကံေကာင္းေနမည္ ျဖစ္ၿပီး ေစတနာပါသည့္ အလုပ္ဆုိးလွ်င္ ကံဆုိးေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကံ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယသုံးမ်ိဳးတြင္ တစ္ခုတည္းကုိသာ ပုံခ်၍ မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ သုံးမ်ိဳးလုံး မွ်ေစမွသာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ အားေကာင္းေစမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဓိကအားျဖင့္ ဉာဏ္၀ီရီယ ရွိမွသာ ကံကကူညီမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပးတင္ျပလုိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ မိမိတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာ ဖန္တီးႏုိင္ၾကသည္ ျဖစ္သျဖင့္ ဘ၀ေကာင္းမ်ား ဖန္တီးႏုိင္ရန္ ေစတနာေကာင္းပါသည့္ အလုပ္ေကာင္းမ်ားကုိ ဉာဏ္၀ိရိယျဖင့္ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းျမတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရန္သာ အထူးလုိအပ္ပါေၾကာင္း တစ္ဆင့္စကား ပါးလုိက္ရေပေတာ့၏။ အားလုံး… ေစတနာေကာင္းျဖင့္ အလုပ္ေကာင္းႏုိင္ၾကပါေစ…
ကံသာအမိ၊ ဆုိ႐ုိးရွိ၏။
၀ီရိယလွ်င္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္မွ
စီစဥ္သမွ် မႈကိစၥကုိ
မုခ်ေအာင္ျမင္ ျဖစ္လိမ့္ပင္ဟု
ေလာက(လူတုိ႔)အထြဋ္ ဘုရား႐ြတ္သည္
ေဟာလစ္ေသခ်ာ မယြင္းတည္း။ ။
(သီးကုံးဆရာေတာ္)
သီးကုံးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အထက္ပါ ဆုံးမစာ ကဗ်ာေလးက အရာရာ ကံကုိ ပုံခ်ေနသူမ်ား၊ မိမိအစြမ္းကုိ ဥေပကၡာျပဳကာ ကံေကာင္းလုိ႔ပါဟု ေျပာေနၾကသူမ်ား၊ လက္ေတြ႕ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မရွိဘဲ ဆုိးလုိက္တဲ့ကံဟု ကံကုိ အျပစ္ဖုိ႔သူမ်ား စသည့္စသည့္ ကံခ်ည္းကုိသာ အစြန္းေရာက္သည္အထိ ယုံၾကည္မႈ လဲြေနသူမ်ားအား သတိေပးဆုံးမေနေပ၏။ ေလာကတြင္ ကံေကာင္းရွိရန္ အေရးႀကီးေသာ္လည္း ကံတစ္ခုတည္းျဖင့္ ကိစၥတစ္ခုခုတြင္ ေအာင္ျမင္မႈ အက်ိဳးတရား အျပည့္အ၀ မရႏုိင္ေၾကာင္း၊ ဉာဏ္ႏွင့္၀ီရိယပါ ေပါင္းစပ္ေပးမွသာ အေကာင္းအျမတ္မ်ား ထင္ရွားျဖစ္ေပၚလာတတ္ေၾကာင္း၊ ကံမေကာင္းေသာ္လည္း ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ၀ီရိယသာ အားေကာင္းလွ်င္ ၀ီရိယအက်ိဳးကုိ အထုိက္အေလွ်ာက္ ခံစားႏုိင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဉာဏ္၀ီရိယ ရွိပါမွ ကံကကူညီႏုိင္သည့္အေၾကာင္း အသိေပးေနေပ၏။
မၾကာေသးမီက ႏုိင္ငံျခား ပညာသင္ဆုျဖင့္ ေက်ာင္းလာတက္ေနၾကသည့္ ကေလးမေလးမ်ား စာေရးသူေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လာၿပီး ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း စကားေျပာျဖစ္ၾက၏။ သူတုိ႔အထဲမွ တစ္ေယာက္သည္ ကုိရီးယားႏုိင္ငံ၏ အျမင့္ဆုံးတကၠသုိလ္တစ္ခုသုိ႔ တက္ေရာက္ခြင့္ ရသည့္အေၾကာင္း သူ႔အတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူမိေၾကာင္း စသျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳ စကားမ်ားလည္း ေျပာျဖစ္ၾက၏။ ထုိအခါ တစ္ေယာက္က “သူ႔ဘ၀လည္း ဒီလုိသူမ်ားႏုိင္ငံမွာလာၿပီး အစစအရာရာ လုိေလေသးမရွိ ပညာသင္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့အတြက္ အလြန္ကံေကာင္းေၾကာင္း၊ ကံေကာင္း၍သာ အခုလုိအခြင့္အေရးမ်ိဳးကုိ ရရွိတာျဖစ္ေၾကာင္း” စသျဖင့္ ေျပာျပျပန္၏။ ကေလးမေလး ေျပာျပသည္မ်ားကုိ နားေထာင္ၿပီး စာေရးသူက “အင္း… ကံေကာင္းလုိ႔ ဒီလုိ အခြင့္အေရးမ်ားကို ရတာလုိ႔ ဆုိေပမယ့္ ကံတစ္ခုတည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဒကာမေလးအေနနဲ႔ ကုိယ္ဒီလုိ အခြင့္အေရးရေအာင္ ဘယ္ေလာက္အထိ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္ဆုိတာလည္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အသိဆုံးပဲ မဟုတ္လား…၊ ကံေကာင္းလုိ႔ဆုိေပမယ့္ ဒီေကာင္းကံေတြဟာ ဘာမွမလုပ္ဘဲ အိပ္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ ေရာက္မလာပါဘူး၊ ေရာက္လာတယ္ထားဦး သူ႔မွာ အရည္အခ်င္းမရွိရင္ ဒီအခြင့္အေရးကုိ မရယူႏုိင္ဘူးေလ၊ အဓိကကေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ရွိလာတဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ကုိက္ညီတဲ့ အခြင့္အေရးကုိ ရတာပါပဲ၊ ဒါကုိပဲ ကံေကာင္းလုိ႔လုိ႔ ေျပာခ်င္ရင္ေတာ့ ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္တဲ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေၾကာင့္ ဒီအားထုတ္မႈနဲ႔ ကုိက္ညီတဲ့ ကံအက်ိဳးေပးကုိ ရရွိခံစားရတာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ကေလးတုိ႔အေနနဲ႔ ကုိယ့္အစြမ္းအစကုိ ကံေၾကာင့္ဆုိၿပီး ကံကုိပဲ ပုံမခ်ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္…” စသည္ျဖင့္ ေျပာျပေပးျဖစ္၏။ ထုိ႔အခါမွ ကေလးမေလးက “ဘုန္းဘုန္းေျပာမွပဲ ကုိယ့္အစြမ္းကုိ ျပန္သတိရမိေတာ့တယ္ဘုရား..၊ တစ္ခါတစ္ေလ တပည့္ေတာ္တုိ႔ အျဖစ္က ကုိယ့္အစြမ္းကုိယ္ေမ့ေနၿပီး ဘယ္သူေၾကာင့္၊ ဘယ္၀ါေၾကာင့္ဆုိတာေတြပဲ ေခါင္းထဲေရာက္ေနမိပါတယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဘုရား…”ဟု ေက်နပ္သြားဟန္ျဖင့္ ေျပာလာေတာ့၏။
မွန္၏။ စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာအမ်ားစုသည္ ကံကုိအလြန္ ယုံၾကည္ၾက၏။ တစ္ခါတစ္ရံ အစြန္းေရာက္သည္အထိ ယုံၾကည္မႈ လြန္ကဲတတ္ၾက၏။ ကံကံ၏အက်ိဳးဟု ဆုိေသာ္လည္း ထုိသေဘာကုိ တစ္လဲြနားလည္ ယုံၾကည္ေနမႈမ်ား ရွိေနၾက၏။ မိမိအစြမ္းကုိပစ္ကာ ကံစြမ္းပါဟု ဟစ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ အေကာင္းအဆုိး အက်ိဳးအျပစ္ တစ္ခုခုျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ အေၾကာင္းအက်ိဳးကုိ မစိစစ္ဘဲ ကံေၾကာင့္ဟုသာ ဆုိပစ္တတ္ၾက၏။ စင္စစ္ ကံဟူသည္ အလုပ္ပင္ျဖစ္၏။ ပါဠိကမၼဟူေသာ စကားလုံးကုိ ျမန္မာလုိ ကံဟုေျပာေနၾကေသာ္လည္း မိမိတုိ႔ အသီးသီးလုပ္သည့္ အလုပ္ကုိပင္ ကံဟုဆုိရမည္ျဖစ္၏။ ထုိအလုပ္၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ အေနျဖင့္ကား မိမိတုိ႔အလုပ္လုပ္သည့္အခါ ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ ေစတနာသည္ အဓိကသက္ေရာက္မႈ ရွိေစ၏။ ကံဟူသည္ အလုပ္ဟုဆုိေသာ္လည္း ေစတနာပါသည့္ အလုပ္သည္သာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ အျပည့္ျဖစ္ေပၚေစ၏။ ေစတနာေကာင္းပါသည့္ အလုပ္သည္ အက်ိဳးေပးေကာင္းတတ္ၿပီး ေစတနာဆုိးပါသည့္ အလုပ္သည္ကား အက်ိဳးေပးဆုိးတတ္၏။ ဤေနရာတြင္ မိမိတို႔လုပ္သည့္ အလုပ္မ်ား ေကာင္းေစမႈ၊ မေကာင္းေစမႈအတြက္သည္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ ဆုံးျဖတ္တတ္သည့္ ဉာဏ္ႏွင့္သက္ဆုိင္သြားေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကံ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယသုံးမ်ိဳးသည္ ဆက္စပ္မႈ ရွိေနသည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ကံဟုေခၚသည့္ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ ၀ီရိယစုိက္ရ၏။ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ရ၏။ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ၀ီရိယျဖင့္ ေစတနာေကာင္းပါသည့္ အလုပ္ျဖစ္ေနလွ်င္ ကံအက်ိဳးေပးသည္ အထူးေျပာစရာ မရွိ၊ အလြန္ေကာင္းေနမည္ ျဖစ္၏။
ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ားစု ေျပာေလ့ရွိသည့္ စကားတစ္ခြန္းမွာ ကံဆုိးေနသည္၊ ကံနိမ့္ေနသည္ဟူသည့္ စကားပင္ ျဖစ္၏။ အမ်ားစု ေမ့ေနသည့္အခ်က္မွာလည္း မိမိကုိယ္ကုိ မိမိျပန္လည္ သုံးသပ္ေပးမႈ မရွိသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ ကံနိမ့္ေနရျခင္းအေၾကာင္း၊ ကံဆုိးေနရျခင္းအေၾကာင္းႏွင့္ ဆက္စပ္သည့္ မိမိတုိ႔၏ လုပ္ရပ္ကုိ ျပန္လည္သတိျပဳေပးမႈ မရွိသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ မိမိဘာေၾကာင့္ အဆုိးေတြခ်ည္း ႀကဳံေနရသည္၊ ဘာေၾကာင့္ လုပ္သမွ် အရာမထင္ ျဖစ္ေနရသည္ ဟူသည့္အခ်က္အေပၚ မိမိ၏ လုပ္ရပ္မ်ားအား သုံးသပ္ဆင္ျခင္ ေပးရမည္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ကာ တစ္ပါးသူ၏ အားကုိယူၿပီး ကံျမင့္ရန္ အားထုတ္တတ္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေဗဒင္ဆရာ၊ ဂုိဏ္းဆရာ၊ နတ္ဆရာမ်ား၏ အားျဖင့္ကံေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။
ကံနိမ့္သည္၊ ကံဆုိးေနသည္ဟုဆုိကာ ေဗဒင္လကၡဏာ ဆရာမ်ားထံသြား၍ ကံျမင့္ရန္ ႀကိဳးစားၾကေသာ္လည္း စင္စစ္ ထုိေဗဒင္လကၡဏာဆရာ စသူတုိ႔သည္လည္း မိမိတုိ႔၏ ကံမ်ားေကာင္းလာေစရန္၊ ျမင့္လာေစရန္ လုပ္မေပးႏုိင္ေပ။ ထုိသူမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ကုိသာ ျပန္ၿပီးလုပ္ခုိင္း တတ္ၾကေပ၏။ ထုိသူတုိ႔၏ စကားႏွင့္ ေျပာမည္ဆုိလွ်င္ ယၾတာေခ်ခုိင္းျခင္း ျဖစ္၏။ ယၾတာေခ်ခုိင္းျခင္းသည္ အလုပ္လုပ္ခုိင္းျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အလုပ္လုပ္ခုိင္းသည့္ အခါတြင္လည္း အလုပ္ဆုိးမ်ား လုပ္ခုိင္းျခင္း မဟုတ္၊ အလုပ္ေကာင္းမ်ား လုပ္ခုိင္းျခင္းသာ ျဖစ္၏။ မည္သည့္ဆရာပင္ခုိင္းခုိင္း ယၾတာေခ်လုိက္ပါဟု ဆုိသည့္အခါ ၾကက္သတ္ခုိင္း၊ ၀က္သတ္ခုိင္း၊ ႏြားသတ္ခုိင္းသည့္ ဆရာမရွိ။ မည့္သည့္ေနရာတြင္ မည္သူ႔ကုိ “ဘာလုပ္ေပးလုိက္ပါ၊ ဘာလွဴေပးလုိက္ပါ၊ ဘယ္ဘုရားေစတီ၊ ဘယ္ေက်ာင္းတြင္ ဘယ္လုိလုပ္ေပးလုိက္ပါ” စသည္ျဖင့္ ကုသုိလ္ေရး အလုပ္မ်ားသာ လုပ္ခုိင္းၾကျခင္းျဖစ္၏။ ကုသုိလ္လုပ္ေစျခင္းသည္ အေကာင္းလုပ္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္ေကာင္းျခင္း ျဖစ္၏။ အလုပ္ေကာင္းလွ်င္ အက်ိဳးေပးေကာင္းမည္ျဖစ္ၿပီး ကံေကာင္းမည္သာ ျဖစ္ေပ၏။ ဤသည္မွာ မည္သူကမွ် လုပ္ေပး၍ ျဖစ္လာျခင္း မဟုတ္၊ မိမိကုိယ္တုိင္ လုပ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။ မိမိအစြမ္းျဖင့္သာ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ အထက္တန္းေရာက္ေနသူမ်ား၊ ေအာင္ျမင္ေနသူမ်ားကုိ ၾကည့္လွ်င္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ တန္ခုိးရွင္ တစ္ဦးဦးက ဖန္တီးေပးလုိက္၍ ထုိေနရာ၊ ထုိအဆင့္မ်ားသုိ႔ ေရာက္ေနၾကျခင္း မဟုတ္၊ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပ၏။ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ၀ီရိယႏွင့္ အားဆုိက္ခဲ့သျဖင့္ အေၾကာင္းေကာင္း၍ အက်ိဳးေကာင္းျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ဉာဏ္၀ီရိယ ရွိခဲ့သျဖင့္ ကံက ကူညီခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏။
ၾကားဖူးသည့္ ပုံျပင္ေလးတစ္ခုကုိ အမွတ္ရမိ၏။ တစ္ခါက လူသုံးေယာက္ ေလွတစ္စင္းျဖင့္ ပင္လယ္ျပင္ ခရီးထြက္ခဲ့၏။ တစ္ေနရာအေရာက္ ပင္လယ္ျပင္တြင္ အႀကီးအက်ယ္ မုံတုိင္း၀င္လာခဲ့၏။ ထုိအခါ ကံအားကုိးသည့္ သူက “ကံေကာင္းရင္ အသက္ေဘးက လြတ္မွာပဲ”ဟု ယုံၾကည္ကာ ဆုေတာင္းမႈကုိသာ ျပဳလုပ္ေနခဲ့၏။ ဉာဏ္အားကုိသည့္ သူကလည္း ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ကာ လြတ္လမ္းကုိ ရွာေဖြေန၏။ ၀ီရိယကုိ အားကုိးသည့္ သူကား အေျခအေနကုိ ၾကည့္ၿပီး အလြတ္႐ုန္းကာ အသက္ေဘးမွ လြတ္ရန္ လက္ေတြ႕ ႀကိဳးစားေလ၏။ ေနာက္ဆုံး ထုိသုံးေယာက္တြင္ ဉာဏ္သမားႏွင့္ ၀ီရိယ သမားတုိ႔သည္ အသက္ေဘးမွ လြတ္လာခဲ့ၿပီး ကံေကာင္းရင္ ေသးေဘးမွ လြတ္မွာပဲဟုဆုိကာ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ၀ီရိယကုိ အားမျပဳခဲ့သည့္ ကံသမားသည္ကား မုန္တုိင္းမိ၍ အသက္ေသခဲ့ေလ၏။ ဤကား ၾကားဖူး၊ ဖတ္ဖူးခဲ့သည့္ ပုံျပင္ေလး၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ျဖစ္၏။ ဤအေၾကာင္းအရာေလးသည္ ပုံျပင္ဆန္ဆန္ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ကံဉာဏ္၀ီရိယ၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ပုံေဖာ္ေပးထား၏။ အရာရာတြင္ ကံကုိ ပုံခ်တတ္သည့္သူမ်ား သတိထားမိေစရန္ ညြန္ျပေနေပ၏။ ကံအက်ိဳးေပးေကာင္းရန္ လုိအပ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္အခါ၊ ေနရာေဒသအလုိက္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရမည့္ အလုပ္မ်ားကုိ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ကာ ၀ီရိယဆုိက္ထုတ္ႏုိင္လွ်င္ ထုိလက္ေတြ႕ က်မႈသည္သာ ကံသမားမ်ား အလုိအရ ဆုိရလွ်င္ ကံေကာင္းေစမႈပင္ ျဖစ္၏။
ဆုိလုိသည္မွာ ကံကံ၏ အက်ိဳးဟုဆုိေသာ္လည္း ကံတစ္ခုတည္းကုိသာ ပုံမခ်မိေစရန္ႏွင့္ ဉာဏ္၀ီရိယပါ ေပါင္းစပ္ေပးၾကရန္ ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ လက္ေတြ႕ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ၀ီရိယမပါဘဲ ဉာဏ္ခ်ည္းသက္သက္ ျဖစ္ေနလွ်င္လည္း ကိစၥတစ္ခု ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ဉာဏ္မပါသည့္ ၀ီရိယဆုိျပန္လွ်င္လည္း ဗရမ္းဗတာျဖစ္ကာ ထိေရာက္သည့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ မရွိႏုိင္ေပ။ ထုိဉာဏ္ႏွင့္ ၀ီရိယႏွစ္မ်ိဳးကုိ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းျမတ္သည့္ ေစတနာျဖင့္ လုပ္ႏုိင္မွသာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ေကာင္းမ်ား ျဖစ္လာႏုိင္ေပ၏။ ေသခ်ာသည္မွာ ဤသက္ေရာက္မႈသည္ အလုပ္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ ဉာဏ္၀ီရိယ ယွဥ္သည့္ စိတ္ေစတနာေကာင္းျဖင့္ အလုပ္လုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈသာ ျဖစ္၏။ ဤအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိပင္ ကံအက်ိဳးေပးဟု ဆုိရမည္ျဖစ္၏။ ေစတနာပါသည့္ အလုပ္ေၾကာင့္ဟုသာ ဆုိရမည္ျဖစ္၏။ ထုိအလုပ္သည္ တစ္နည္းအားျဖင့္ ထုိကံသည္ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ အတိတ္ဟု ရွိသျဖင့္ အတိတ္ကံမ်ား၏ ပံ့ပုိးမႈမ်ားလည္း လုိအပ္သကဲ့သုိ႔ ပစၥဳပၸန္ကံေကာင္းမ်ား၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပစၥဳပၸန္ အလုပ္ေကာင္းမ်ားလည္း လုိအပ္ေပ၏။ အဓိကကား အတိတ္သည္ ေရရာမႈ မရွိသျဖင့္ အားကုိး၍မရေပ။ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကုိသာ အားထားရေပမည္။ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္သာ အလုပ္ေကာင္းမ်ား လုပ္ၾကရေပမည္။ စဥ္းစားဆင္ျခင္သည့္ ဉာဏ္၊ လက္ေတြအားထုတ္မႈ ၀ီရိယႏွင့္ ေစတနာေကာင္းပါသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကမည္ ဆုိလွ်င္ လက္ရွိအခ်ိန္မွာပင္ တစ္စုံတစ္ခု ေကာင္းျမတ္သည့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ျဖစ္ေစမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤေနရာတြင္ သီးကုံးဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔ေတာ္မူသကဲ့သုိ႔ပင္ “ကံေကာင္းလုိ႔ပါ၊ ကံဆုိးလုိ႔ပါ၊ ကံျမင့္ေနလုိ႔ပါ၊ ကံနိမ့္ေနလုိ႔ပါ”ဟု ေျပာဆုိေနၾကသူမ်ား အေနျဖင့္ သတိျပဳသင့္သည္မွာ ကံဟူသည္ အျခားမဟုတ္၊ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ၀ီရိယကုိ အေျခတည္ကာ ေစတနာေကာင္းပါသည့္ အလုပ္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိေစတနာပါသည့္ အလုပ္က ေကာင္းေနလွ်င္ ကံေကာင္းေနမည္ ျဖစ္ၿပီး ေစတနာပါသည့္ အလုပ္ဆုိးလွ်င္ ကံဆုိးေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကံ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယသုံးမ်ိဳးတြင္ တစ္ခုတည္းကုိသာ ပုံခ်၍ မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ သုံးမ်ိဳးလုံး မွ်ေစမွသာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ အားေကာင္းေစမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဓိကအားျဖင့္ ဉာဏ္၀ီရီယ ရွိမွသာ ကံကကူညီမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပးတင္ျပလုိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ မိမိတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာ ဖန္တီးႏုိင္ၾကသည္ ျဖစ္သျဖင့္ ဘ၀ေကာင္းမ်ား ဖန္တီးႏုိင္ရန္ ေစတနာေကာင္းပါသည့္ အလုပ္ေကာင္းမ်ားကုိ ဉာဏ္၀ိရိယျဖင့္ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းျမတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရန္သာ အထူးလုိအပ္ပါေၾကာင္း တစ္ဆင့္စကား ပါးလုိက္ရေပေတာ့၏။ အားလုံး… ေစတနာေကာင္းျဖင့္ အလုပ္ေကာင္းႏုိင္ၾကပါေစ…
