မိဘေက်းဇူးဆပ္လုိေသာ္…

မိဘမ်ားဟာ အနႏၲဂုိဏ္း၀င္ ေက်းဇူးရွင္မ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ “လက္ဦးဆရာ မည္ထုိက္စြာ ပုဗၺာစရိယ မိနဲ႔ဘ“လုိ႔ ဆုိသလုိပဲ မိဘမ်ားဟာ သားသမီးမ်ားရဲ႕ လက္ဦးဆရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးတရားဟာ မ်ားလြန္းလွတဲ့အတြက္ ဆပ္လုိ႔ေတာင္ မကုန္ႏုိင္ပါဘူး။ မိဘမ်ားဟာ သားသမီးမ်ား ႀကီးပြားတုိးတက္လာေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကသူ၊ ေမြးေကၽြးၾကသူ၊ ေလာကကုိ မ်က္စိပြင့္ေစသူ၊ ေလာကကုိ ျပသေပးသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ တျခားအရာေတြမေတြးဘဲ မိခင္၀မ္းထဲမွာ အျပစ္အနာအဆာ ကင္းေအာင္ ကုိးလလုံးလုံး လြယ္ထားေပးတဲ့ ေက်းဇူးကပင္ ဆပ္မကုန္ႏုိင္ပါဘူး။ ၀မ္းဗုိက္ထဲမွာရွိတဲ့ ရင္ေသြးေလး အႏၲရာယ္မျဖစ္ေအာင္ စားခ်င္တာလည္း မစား၊ သြားခ်င္တာလည္း မသြား၊ လုပ္ခ်င္တာလည္း မလုပ္ဘဲ ေနထုိင္ေပးရတဲ့ မိခင္၊ မိခင္ကုိယ္၀န္ေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ စားေရးေသာက္ေရး ေနေရးထုိင္ေရး က်န္းမာေရးကအစ အစစ အရာအရာ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားလုပ္ကုိင္ ရွာေဖြေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ ဖခင္။ ဒီမိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးတရားဟာ အေမ့ဗုိက္ထဲမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ကုိယ့္ဘ၀ေလးအေပၚ ဒီလုိေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့ပါလားလုိ႔ ေတြးမိ႐ုံေလးနဲ႔တင္ ေက်းဇူးတရားဟာ ဆပ္မကုန္လွပါဘူး။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ မိဘေနရာကုိ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ဒီေက်းဇူးတရားေတြက ပုိၿပီး ထင္ရွားလာတတ္ပါတယ္။

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မိဘရဲ႕ ေက်းဇူးတရားက ဆပ္မကုန္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားျပားလွတဲ့အတြက္ မိဘမ်ား အသက္ရွင္ေနခ်ိန္မွာ ႀကိဳးစားၿပီး ဆပ္သင့္ပါတယ္။ “မိဘကုိ မေသခင္ ေကၽြးပါ၊ ေသမွ ငုိမေနပါနဲ႔“လုိ႔ ဆုိၾကသလုိ မေသခင္ ေက်းဇူးတရားေတြ တတ္ႏုိင္သမွ် ဆပ္ေပးသင့္ပါတယ္။ မိဘေက်းဇူးဟာ အရမ္းႀကီးတဲ့အတြက္ ေက်ေအာင္ဆပ္ဖုိ႔ မလြယ္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္းဆုံး ေက်းဇူးဆပ္နည္းေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီနည္းကေတာ့ ဗုဒၶအလုိက် ေက်းဇူးဆပ္နည္းပါ။

ဗုဒၶက “သားသမီး ျဖစ္ေသာသူသည္ အသက္တစ္ရာတန္း၌ျဖစ္၍ အသက္တစ္ရာပတ္လုံး ပခုံးတစ္ဖက္ျဖင့္ အမိကုိေဆာင္ကာ ပခုံးတစ္ဖက္ျဖင့္ အဖကုိေဆာင္၍ ျပဳစုုလုပ္ေကၽြးျခင္း၊ အမိအဖတုိ႔အား အနံ႔အသက္ကင္းေအာင္ အေမြးအႀကိဳင္လိမ္းေပးျခင္း၊ အေညာင္းအညာေျပေအာင္ ႏွိပ္နယ္ေပးျခင္း၊ ေရပူေရေအးျဖင့္ ေရခ်ိဳးေပးျခင္း၊ ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳေပးျခင္း ယုတ္စြအဆုံး က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ကုိပင္ မိမိ၏ ပခုံးထက္၌ စြန္႔ကုန္ေစျခင္း၊ မ်ားစြာေသာ ရတနာရွိေသာ မဟာပထ၀ီေျမႀကီးကုိ အုပ္ခ်ဳပ္စုိးပုိင္ေသာ မင္းစည္းစိမ္း၌ မိဘတုိ႔ကုိ ခံစားတည္ေနေစျခင္း စသည့္ ေက်းဇူးဆပ္နည္းတုိ႔ျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ပါေသာ္လည္း မိဘတုိ႔အား ေက်းဇူးျပဳျခင္း၊ ေက်းဇူးတုံ႔ျပန္ျခင္းသည္ မျဖစ္ႏုိင္ေသးေၾကာင္း၊ စင္စစ္ သဒၶါတရား မရွိေသာ အမိအဖတုိ႔ကုိ သဒၶါတရားႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္းငွါ ေဆာက္တည္ေစျခင္း၊ သက္၀င္ေစျခင္း၊ တည္ေစျခင္း သီလမရွိေသာ အမိအဖတုိ႔ကုိ သီလႏွင့္ျပည့္စုံျခင္းငါွ ေဆာက္တည္ေစျခင္း၊ သက္၀င္ေစျခင္း၊ တည္ေစျခင္း၊ ၀န္တုိျခင္း မစၧရိယ ရွိကုန္ေသာ အမိအဖတုိ႔ကုိ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္းငါွ ေဆာက္တည္ေစျခင္း၊ သက္၀င္ေစျခင္း၊ တည္ေစျခင္း၊ ပညာမဲ့ေသာ အမိအဖတုိ႔ကုိ ပညာႏွင့္ျပည့္စုံျခင္းငွါ ေဆာက္တည္ေစျခင္း၊ သက္၀င္ေစျခင္း၊ တည္ေစျခင္း စသည့္ ေက်းဇူးဆပ္နည္းတုိ႔ျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းသည္သာ မိဘတုိ႔အား ေက်းဇူးဆပ္ျခင္း၊ ေက်းဇူးတုံ႔ျပန္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း” (အဂၤတၱရနိကာယ္၊ ဒုကနိပါတ္၊ သမစိတၱ၀ဂ္၊ ) မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူတဲ့ နည္းအတုိင္း မိဘေက်းဇူး ဆပ္နည္းကေတာ့ အေကာင္းဆုံး ေက်းဇူးဆပ္နည္းပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ မိဘမ်ား သက္ရွိထင္ရွား ရွိတုန္းမွာ လုိေလေသးမရွိ ခ်မ္းသာေအာင္ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့နည္းနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္တာဟာ အလြန္ေက်းဇူးမ်ားေပမယ့္ ဒီလုိ ေကၽြးေမြးျပဳစုေပးျခင္းဟာ တစ္ဘ၀ခ်မ္းသာ႐ုံေလာက္ပဲ ေက်းဇူးျပဳေပးရာေရာက္ၿပီး သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ၊ ပညာတရားမ်ား တည္လာေအာင္ ေက်းဇူးဆပ္ေပးတာကေတာ့ သံသရာမွသည္ နိဗၺာန္အထိ ေရာက္ေအာင္ ေက်းဇူးဆပ္ေပးရာ ေရာက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ခ်ိဳ႕ မိဘေတြဟာ သားသမီးမ်ားရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈမ်ားအေပၚမွာ သာယာၿပီး ဘာသာေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ ေမ့ေလ်ာ့ကာ တစ္ျခားကိစၥမ်ားမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္တာ ရွိတတ္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္ ရလာေပမယ့္ ဘာသာေရးအေပၚ သားသမီးမ်ားေလာက္ စိတ္၀င္စားျခင္းမရွိတဲ့ မိဘမ်ားလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ပင္ကုိယ္က သဒၶါတရား ဓာတ္ခံအားနည္းတဲ့ တခ်ိဳ႕မိဘေတြဆုိ သားသမီးမ်ား ဘာသာေရးအေပၚ စိတ္၀င္တစား ရွိေနတာ၊ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ အမႈေတြမွာ အားတတ္သေရာ ရွိေနတာေတြ အေပၚမွာေတာင္ အျမင္မၾကည္ ျဖစ္တတ္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိ မိဘေတြအေပၚမွာ ပစၥည္းဥစၥာ ေထာက္ပံ့႐ုံတင္ မဟုတ္ဘဲ ဘာသာေရးအေပၚ စိတ္၀င္စားလာေအာင္လည္း ဆဲြေဆာင္ေပးသင့္ပါတယ္။ အေ၀းကေနၿပီး “အေဖတုိ႔ အေမတုိ႔ေရ… သားအတြက္.. သမီးအတြက္ ဒါေလးေတာ့ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် သြားလွဴေပးပါ… ဘာေလးေတာ့ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ဘယ္ဆရာေတာ္ထံမွာ လွဴေပးပါ… သားတုိ႔ သမီးတုိ႔ မသိေသးတဲ့ ဒီဘာသာေရး ေမးခြန္းေလးေတာ့ ေမးေပးပါ..” စတဲ့နည္းမ်ားနဲ႔ လွဴဖြယ္ပစၥည္းလည္းေပး သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ လုပ္ေစျခင္းျဖင့္ ဘာသာေရး အေပၚမွာ အာ႐ုံစုိက္လာေအာင္ လုပ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေက်ာင္းကန္ဘုရားနဲ႔ နီးလာတဲ့အခါ၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ အကၽြမ္းတ၀င္ ရွိလာတဲ့အခါ၊ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဘာသာေရးနဲ႔ နီးစပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္လာတဲ့အခါ ဘာသာေရး စိတ္မ၀င္စားတဲ့ မိဘေတြလည္း ဘာသာေရးအေပၚ အာ႐ုံထားလာ တတ္တာေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အေဖအေမတုိ႔ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ပါဆုိၿပီး ေထာက္ပံ့ေပးလုိက္တာထက္စာရင္ တစ္ဘက္ကလည္း ဘာသာေရး အေပၚစိတ္၀င္စားလာေအာင္ စည္း႐ုံးႏုိင္မယ္ဆုိရင္ မိဘမ်ားအေပၚ ပစၥဳပၸန္ဘ၀မွာလည္း ေက်းဇူးဆပ္ရာ ေရာက္သလုိ သံသရာအတြက္လည္း ရိကၡာထုတ္ေပးရာ ေရာက္ပါတယ္။ ဒီလုိ ဘာသာေရးဘက္ကေန ေက်းဇူးဆပ္တဲ့နည္းကသာ ဗုဒၶအလုိက် ေက်းဇူးဆပ္နည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးၾကီးမားလွတဲ့ မိဘေက်းဇူးကုိ ဆပ္လုိတဲ့ သူမ်ားဟာ ဗုဒၶမိန္႔ေတာ္မူတဲ့ နည္းအတုိင္း ေက်းဇူးဆပ္သင့္လွပါတယ္။ “ဘုရားေတာင္မွ မိဘေက်းဇူးကုိ ႏုိ႔တစ္လုံးဘုိးပဲ ေက်ေအာင္ ဆပ္သြားႏုိင္တာပဲ..“ ဆုိတဲ့ အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ စကားမ်ားအေပၚမွာ အစြဲတရား မထားၾကဘဲ ဒီဘ၀မွာပဲ မိဘေက်းဇူးကုိ သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ၊ ပညာတရားမ်ား ျပည့္စုံတုိးတက္ေအာင္ လုပ္ေပးၿပီး ဆပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶဟာ မိဘေက်းဇူးကုိ အၾကြင္းအက်န္မရွိ ေက်ေအာင္ဆပ္သြားႏုိင္သူပါ။ မိဘႏွစ္ပါးကုိ အရိယာမ်ားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးၿပီး နိဗၺာန္လမ္းေပၚကုိ ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ အႏႈိင္းမဲ့ အရွင္ျမတ္ပါ။ ဗုဒၶဟာ မိဘေတြကုိ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ားနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္သြားတာ မဟုတ္ဘဲ ဓမၼနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္သြားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မိဘေက်းဇူး အထူးဆပ္လုိသူမ်ား အေနျဖင့္ ဗုဒၶထုံးကုိ ႏွလုံးမူကာ ဒီဘ၀မွာပဲ မိဘေက်းဇူးကုိ အာမိသဆုိတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာ ေပးကမ္းေထာက္ပံ့ျခင္းနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္႐ုံတင္မဟုတ္ဘဲ ဓမၼဆုိတဲ့ တရားေတာ္နဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္နည္းကုိလည္း မိဘမ်ားအတြက္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေပးဆပ္သင့္ပါေၾကာင္း ေစတနာစကားနဲ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္…
.

Read more »

အလွဴဒါနျပဳလုပ္ရာတြင္ မ႐ုိမေသ ေပးလွဴျခင္းႏွင့္ ႐ုိ႐ုိေသေသ ေပးလွဴျခင္း၏ အက်ိဳးေပးျခားနားခ်က္….

တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ (လွဴဖြယ္ပစၥည္းက) ယုတ္ည့ံသည္ (တန္ဘုိးနည္းသည္)ျဖစ္ေစ ျမင့္ျမတ္သည္ျဖစ္ေစ အလွဴကုိ ေပးလွဴသည့္အခါ ထုိအလွဴကုိ မ႐ိုမေသ လွဴပါမူ၊ စိတ္မပါပဲ လွဴပါမူ၊ မိမိလက္ျဖင့္ ကုိယ္တုိင္မဟုတ္ဘဲ လွဴပါမူ၊ လႊင့္ပစ္သကဲ့သုိ႔ လွဴပါမူ၊ ကံကံ၏ အက်ိဳးရွိ၏ဟု အယူမရွိဘဲ လွဴပါမူ ထုိအလွဴ၏ အက်ိဳးျဖစ္ေလရာတုိင္း၌ မြန္ျမတ္ေသာ အစာကုိ သုံးေဆာင္ရန္ စိတ္မညြတ္၊ မြန္ျမတ္ေသာ အ၀တ္ကုိ သုံးေဆာင္ရန္ စိတ္မညြတ္၊ မြန္ျမတ္ေသာ ယာဥ္ကုိသုံးေဆာင္ရန္ စိတ္မညြတ္၊ မြန္ျမတ္ေသာ ကာမဂုဏ္ငါးပါးတုိ႔၌ သုံးေဆာင္ရန္ စိတ္မညြတ္၊ ထုိအလွဴရွင္၏ သားမယား ကၽြန္အေစခံ အလုပ္သမားတုိ႔သည္လည္း (ေျပာစကားကုိ) မနာခံကုန္၊ နားမေထာင္ကုန္၊ သိရန္စိတ္ကုိ မထားကုန္။ ထုိသုိ႔ ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း ဟုမူကား “မ႐ုိမေသ ျပဳမူအပ္ေသာ (ေကာင္းမႈ)ကံတုိ႔၏ အက်ိဳးသည္ ဤသုိ႔ ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္တည္း”။

(အျပန္အားျဖင့္) တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ (လွဴဖြယ္ပစၥည္းက) ယုတ္ညံ့သည္ျဖစ္ေစ ျမင့္ျမတ္သည္ျဖစ္ေစ အလွဴကုိ ေပးလွဴသည့္အခါ ႐ုိ႐ုိေသေသ လွဴပါမူ၊ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ လွဴပါမူ၊ မိမိလက္ျဖင့္ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် လွဴပါမူ၊ လႊင့္ပစ္သကဲ့သုိ႔ မဟုတ္ဘဲ လွဴပါမူ၊ ကံကံ၏အက်ိဳးရွိ၏ဟု အယူ႐ွိ၍ လွဴပါမူ ထုိအလွဴ၏ အက်ိဳးျဖစ္ေလရာတုိင္း၌ မြန္ျမတ္ေသာ အစာကုိ သုံးေဆာင္ရန္ စိတ္ညြတ္၏၊ မြန္ျမတ္ေသာ အ၀တ္ကုိ သုံးေဆာင္ရန္ စိတ္ညြတ္၏၊ မြန္ျမတ္ေသာ ယာဥ္ကုိ သုံးေဆာင္ရန္ စိတ္ညြတ္၏၊ မြန္ျမတ္ေသာ ကာမဂုဏ္ငါးပါးတုိ႔၌ သုံးေဆာင္ရန္ စိတ္ညြတ္၏၊ ထုိအလွဴရွင္၏ သားမယား ကၽြန္အေစခံ အလုပ္သမားတုိ႔သည္လည္း ေျပာစကားကုိ နာခံကုန္၏၊ နားေထာင္ကုန္၏၊ သိရန္စိတ္ကုိ ထားကုန္၏။ ထုိသုိ႔ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း ဟုမူကား “႐ုိ႐ုိေသေသ ျပဳအပ္ေသာ (ေကာင္းမႈ)ကံတုိ႔၏ အက်ိဳးသည္ ဤသုိ႔ ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္တည္း”..။ (အံ၊ ၉၊ ေ၀လာမသုတ္)

Read more »

ရဟန္းဘ၀နဲ႔ အေနသနအမႈ…

ရဟန္းဘ၀ဆုိတာ ရခဲတဲ့ ဒုလႅဘတစ္ခုပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ရဟန္းဘ၀ ရေနတာဟာ ဒုလႅဘတရား ငါးပါးနဲ႔ အကုန္ျပည့္စုံေနတာလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ သိတဲ့အတုိင္းပဲ ဘုရားပြင့္ဖုိ႔ဆုိတာ ရခဲျခင္း၊ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ရခဲျခင္း၊ သဒၶါတရားနဲ႔ ျပည့္စုံဖုိ႔ဆုိတာလည္း ရခဲျခင္း၊ ရဟန္းဘ၀ဆုိတာလည္း ရခဲျခင္း ေနာက္ဆုံး သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ ၾကားနာဖုိ႔ဆုိတာလည္း ရခဲျခင္းဆုိတဲ့ ဒီဒုလႅဘ တရားငါးပါးမွာ ရဟန္းဘ၀ကုိသာ ရေနၿပီဆုိရင္ က်န္တဲ့ဒုလႅဘ တရားမ်ားလည္း အကုန္ရေနသလုိပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ဘုရားရွင္ပြင့္မွ သာသနာဆုိတာ ရွိေနတာျဖစ္ၿပီး ရဟန္းဘ၀လည္း ရႏုိင္တာျဖစ္ပါတယ္။ ရဟန္းဘ၀ဆုိတာ လူသားေတြပဲ ရႏုိင္တာျဖစ္တဲ့အျပင္ သဒၶါတရား မရွိရင္လည္း ရဟန္းဘ၀ ရယူဖုိ႔ မလြယ္လွပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး သူေတာ္ေကာင္းတရား နာၾကားဖုိ႔ရာ ခက္တယ္ဆုိတဲ့ ဒုလႅဘတရား အတြက္ကေတာ့ ရဟန္းဘ၀ေရာက္တာနက္ တၿပိဳင္နက္ ဗုဒၶဓမၼေတြ နာၾကား႐ံုတင္မဟုတ္ဘဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ေလ့လာေဟာေျပာခြင့္ပါ ရေနေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရဟန္းဘ၀ရေနျခင္းဟာ ရခဲတဲ့ တရားေတြ အကုန္ရေနတာလုိ႔ ဆုိျခင္းပါ။

ဒီလုိစဥ္းစားလုိက္ေတာ့ ရေနတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕ရဟန္းဘ၀ဟာ သိပ္ကုိတန္ဘုိး ရွိေနပါလားလုိ႔ ေက်နပ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဘက္က ျပန္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ရဟန္းဘ၀ဆုိတာ ရဖုိ႔ခဲရင္းသေလာက္ ေနဖုိ႔လည္း ခဲရင္းလွပါတယ္။ လူေတြအတြက္ စား၀တ္ေနေရးက်န္းမာေရးဟာ အေရးႀကီးဆုံး အရာမ်ားျဖစ္သလုိ ရဟန္းေတြအတြက္လည္း ဒီအရာေတြက မျဖစ္မေန လုိအပ္ျပန္ပါတယ္။ စားဖုိ႔၊ ၀တ္ဖုိ႔၊ ေနဖုိ႔ ၿပီးေတာ့ က်န္းမာဖုိ႔။ ဘုရားကေတာ့ သိမ္ထဲမွာ တစ္ခါတည္း ဒီေလးမ်ိဳးကုိ မပူမပင္ရေအာင္ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆးဆုိတဲ့ ပစၥည္းေလးပါးကုိ ေဆာင္ထားဖုိ႔ ညြန္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆြမ္းအတြက္ ဘာမွေၾကာင့္ၾကမစုိက္နဲ႔ သပိတ္ေဆာင္ၿပီး ဆြမ္းခံစားတဲ့။ သကၤန္းအတြက္လည္း သူမ်ားစြန္႔ပစ္ထားတဲ့ အ၀တ္အပုိင္းအစေတြကုိ ရွာေဖြေလွ်ာ္ဖြတ္ခ်ဳပ္ဆုိးၿပီး ၀တ္ပါတဲ့။ ေက်ာင္းအတြက္ကေတာ့ သစ္တစ္ပင္ရင္း ၀ါးတစ္ပင္ေအာက္ဟာ ေက်ာင္းပါပဲတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေဆးအတြက္ကေတာ့ ပူတိမုတၱလုိ႔ေခၚတဲ့ ႏြားက်င္ငယ္ေရကုိ ဆီးျဖဴသီး ဖန္ခါးသီးစတာေတြနဲ႔ စိမ္ၿပီးဘုဥ္းေပး၊ အဲဒါေလေကာင္းတယ္၊ ေလေကာင္းရင္ ၀မ္းေကာင္းၿပီး ၀မ္းတစ္လုံးေကာင္းရင္း ေခါင္းတစ္လုံး မခဲဘူးတဲ့။ စား၀တ္ေနေရး က်န္းမာေရးအတြက္ ဒီေလမ်ိဳးကုိ ေဆာင္ထားဖုိ႔ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တဲြအေနနဲ႔လည္း ဘုန္းကံႀကီးမားလုိ႔ လွဴမယ့္တန္းမယ့္သူ ရွိရင္ သူတုိ႔လွဴတဲ့ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆးေတြကုိ သုံးေဆာင္ႏုိင္ပါတယ္ဆုိၿပီး ခြင့္ျပဳထားပါေသးတယ္။

တပည့္သာ၀ကေတြအတြက္ စီစဥ္ညြန္ၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ရဲ႕ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာဟာ ႀကီးမားလွပါတယ္။ ခက္တာက ယေန႔ေခတ္ အေျခအေနနဲ႔ ရထားတဲ့ ရဟန္းဘ၀ပါ။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္သလုိ ရဟန္းဆုိတာ ငွက္လုိက်င့္ဖုိ႔၊ ေရာင့္ရဲႏုိင္ေအာင္ က်င့္ဖုိ႔ကလည္း မျဖစ္ႏုိင္ေသးတဲ့ အေျခအေန။ ရဟန္းအလုပ္ ရဟန္းလုပ္ေနရင္ ဒီစား၀တ္ေနေရးအတြက္ ပူစရာမလုိဘဲ သူ႔အလုိလုိ ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ ယုံၾကည္ေနေပမယ့္ ေရာက္ရွိေနတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ေနရာေဒသကလည္း စကားေျပာျပန္ပါတယ္။ စာသင္သား ရဟန္းသာမေဏမ်ားရဲ႕ ဘ၀၊ ဘုန္းကံနည္းပါးတဲ့ သာသနာ့၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ဘ၀၊ ဗုဒၶဘာသာ မထြန္းကားတဲ့ အရပ္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ သာသနာျပဳမ်ားရဲ႕ ဘ၀ စတဲ့စတဲ့ အေျခအေနေတြက စား၀တ္ေနေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးကုိ အခက္ေတြ႕ေစျပန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေထရ၀ါဒ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ရပ္တည္မႈဟာ လူဒကာဒကာမမ်ားအေပၚ မွီတည္ေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ စား၀တ္ေနေရးစီးပြားေရး တျဖည္းျဖည္းဆုတ္ယုတ္လာတဲ့ သူတုိ႔ေတြမွာလည္း သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ေနဖုိ႔စားဖုိ႔၀တ္ဖုိ႔ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ သာသနာကုိ ခ်ီးေျမႇာက္ေထာက္ပံ့မႈ အပုိင္းမွာ ထင္သေလာက္ မလုပ္ႏုိင္ၾကဘူး ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိဒီလုိ အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္လည္း ယေန႔ေခတ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ဘ၀ဟာ စား၀တ္ေနေရး အခက္ေတြ႕လာကုန္ပါတယ္။ ဒီလုိ အခက္အခဲေတြေၾကာင့္လည္း စာေပပရိယတ္နဲ႔ ပဋိပတ္အားထုတ္မႈအပုိင္းမွာ ယုတ္ေလ်ာ့လာၿပီး အေနအစား အဆင္ေျပဖုိ႔ ႀကိဳးစားလာကုန္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ စာေပပရိယတ္ အားထုတ္မႈ အားနည္းလာေတာ့ ပညာတရားလည္း ယုတ္ေလ်ာ့လာကုန္ပါတယ္။ ပညာနည္းေတာ့ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ မစဥ္းစားဘဲ အေနအစား ေခ်ာင့္မယ့္နည္းေတြေနာက္ လုိက္ကုန္ပါေလေရာ…။ ရဟန္းသာမေဏေတြရဲ႕ ဒီလုိမသင့္ေလ်ာ္တဲ့ အျပဳအမူေတြ ျမင္ရျပန္ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕သဒၶါတရား အေျခခံအားနည္းတဲ့ ဒကာဒကမေတြကလည္း ၾကည္ညိဳေလးစားမႈေတြ ယုတ္ေလ်ာ့ကုန္ပါတယ္။

စာေပပရိယတ္ အားထုတ္မႈ ယုတ္ေလ်ာ့လာၿပီး သဒၶါတရားေခါင္းပါးလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဘုရားေပးတဲ့နည္းနဲ႔ စား၀တ္ေနေရးက်န္းမာေရးကုိ မေျဖရွင္းေတာ့ဘဲ တုိးတက္လာတဲ့ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြ ေနာက္လုိက္ၿပီး အေနအစားေခ်ာင္ေအာင္ ဘုန္းကံႀကီးမားေအာင္ အလြယ္လမ္းလုိက္တဲ့ ရဟန္းမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္း မ်ားမ်ားလာၾကတာကုိ ေတြ႕ေနရျပန္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေအာင္ မအပ္စပ္တဲ့နည္းေတြနဲ႔ ဒကာဒကာမမ်ားရဲ႕ လွဴဒါန္းမႈကုိ ရယူၾကျပန္ပါတယ္။ မအပ္တဲ့ အေနသနအမႈေတြနဲ႔ အသက္ေမြးမႈေတြ လုပ္လာျပန္ပါတယ္။ ေဗဒင္ေဟာေပးတာတုိ႔၊ ဓာတ္႐ုိက္ဓာတ္ဆင္ လုပ္ေပးတာတုိ႔၊ လကၡဏာၾကည့္ေပးတာတုိ႔၊ ႏွစ္လုံးသုံးလုံး ေပးတာတုိ႔ စတ့ဲအလုပ္ေတြလုပ္ၿပီး ပစၥည္းေလးပါး ေပါမ်ားေအာင္ လုပ္လာၾကပါေတာ့တယ္။ ဒကာဒကမမ်ားကလည္း ပညာအားနည္းလာေတာ့ ကုိးကြယ္သင့္လား မကုိးသင့္လား မစဥ္းစားဘဲ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာခ်င္ၾကေတာ့ ဒီလုိမအပ္တဲ့ နည္းနဲ႔အသက္ေမြးေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သာသနာမွာ အဲလုိမအပ္တဲ့ နည္းနဲ႔ အသက္ေမြးေနၾကတဲ့ သာသနာ့၀န္ထမ္းမ်ား တုိးပြားကုန္ပါတယ္။ ပုိၿပီးဆုိးတာ ဒီနည္းနဲ႔ အသက္ေမြးတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ႀကီးပြားသြားၿပီး စာသင္တုိက္မွာ စာေပပရိယတ္ သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးေနတဲ့ ရဟန္းသာမေဏမ်ားမွာေတာ့ စား၀တ္ေနေရး တျဖည္းျဖည္းခ်ိဳ႕တဲ့ လာပါေတာ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ဒီလုိဆင္းးရဲတဲ့ သာသနာ့ေဘာင္ကေန မေနႏုိင္လုိ႔ ထြက္သြားတာေတြအထိ ရွိလာပါတယ္။ သာသနာမွာ အစစ္အမွန္ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ဘ၀ဟာ ပင္ပန္းခ်ိဳ႕တဲၿပီး မအပ္စပ္တဲ့နည္းနဲ႔ အသက္ေမြးေနတဲ့ ရဟန္းေတြကေတာ့ ေရႊေက်ာင္းေတြ၊ ကားႀကီးကားေသးေတြနဲ႔ အရမ္းကုိ ႀကီးပြားေနပါေတာ့တယ္။

အင္း… ရဟန္းဘ၀ အေနအစား ခက္လွပါလားလုိ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ စာသင္သားဘ၀ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အခက္အခဲမ်ားကုိ ေတြးမိရင္း ဒကာမတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္ဖူးတာကုိ ျပန္သတိရမိပါတယ္။ ဒကာမႀကီးကေတာ့ ရဟန္းဆုိတဲ့ ၾကည္ညိဳမႈထက္ သားတစ္ေယာက္လုိ သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိေနေတာ့ သူ႔ရဟန္း ဆင္းရဲပင္ပန္းေနတာကုိ မၾကည့္ရက္ဖူးနဲ႔တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒကာမႀကီးက “ဦးဇင္း… ဦးဇင္းလည္း တစ္ျခားဘုန္းႀကီးေတြလုိ ေဗဒင္လကၡဏာသင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္လုံးသုံးလုံး ေပးၿပီး လူေတြအက်ိဳးျပဳ လုပ္ေပးပါလား..“လုိ႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းလုိက္တာ။ ဒီအလုပ္ေတြ လုပ္ေပးေနတာ လူေတြအက်ိဳးျပဳ လုပ္ေပးေနတာတဲ့။ ဒကာမႀကီးကုိ အားနာေပမယ့္ နားလည္ေအာင္ေတာ့ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ “ဒကာမႀကီး အဲဒါ လူေတြအက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္ေပးေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ လူဒကာဒကာမေတြရဲ႕ သဒၶါတရားကုိ ဖ်က္ဆီးေနတာပါ၊ ဒါေတြလုပ္ေပးေတာ့ လုပ္ေပးတဲ့ဘုန္းႀကီးကုိ လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ ၾကည္ညိဳၿပီး မလုပ္ေပးတဲ့ ဘုန္းႀကီးကုိေတာ့ အျပစ္ေျပာကုန္တတ္ပါတယ္၊ ရင္ထဲက တကယ္ၾကည္ညိဳလုိ႔ မဟုတ္ဘဲ သူတုိ႔ကုိ တစ္ခုခု လုပ္ေပးလုိ႔ လွဴတာမ်ိဳးဟာ သဒၶါတရား မစစ္မွန္ပါဘူး၊ အဲဒီဘုန္းႀကီးေတြ ေဗဒင္မေဟာ၊ ႏွစ္လုံးသုံးလုံး မေပးေတာ့ရင္ ဒီဒကာဒကာမေတြ လာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ မယုံရင္ ေစာင့္ၾကည့္ပါ၊ ဦးဇင္းကေတာ့ လွ်ာျမက္ေပါက္သြားပါေစ ဒီလုိမအပ္တဲ့ အေနသနအမႈနဲ႔ေတာ့ အေနအစား ေခ်ာင္ေအာင္မလုပ္ဘူး..“ လုိ႔ စိတ္ထဲ ရွိတာေျပာျဖစ္လုိက္ပါတယ္။ ဒကာမႀကီးလည္း ေစတနာစကားက အလဲြျဖစ္သြားေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး အားနာသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ “ဦးဇင္းရယ္… သာသနာေတာ္နဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ အသက္ေမြးမႈဆုိတာ ဘာေတြလဲ…၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဒါေတြသိထားေတာ့ ရဟန္းသံဃာ ေရြးခ်ယ္ကုိးကြယ္ ႏုိင္တာေပါ့ဘုရား…“လုိ႔ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားလုိ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ မျပဳအပ္တဲ့ အေနသနအမႈမ်ားကုိ ရွင္းျပျဖစ္ပါတယ္။

ဒကာမႀကီးေရ… သာသနာေတာ္နဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့အျပင္ ဒကာဒကာမမ်ားရဲ႕ သဒၶါတရားကုိပါ ပ်က္စီးေစႏုိင္တဲ့ ဒီအေနသနအမႈေတြကေတာ့…
၁။ အ့ံၾသဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာဆုိေနထုိင္ျခင္း
၂။ ပစၥည္းလာဘ္လာဘရေအာင္ ဆြယ္၍ေျပာဆုိျခင္း
၃။ အျခားသူတုိ႔ လွဴဒါန္းထားသည္ကုိ အျခားသူတုိ႔အား သိေစျခင္း
၄။ အျခားပုဂၢိဳလ္တုိ႔ ဂုဏ္ေက်းဇူးမဲ့ကုိ ေျပာဆုိျခင္း
၅။ တစ္ေနရာမွရေသာ ပစၥည္းကုိ အျခားတစ္ေနရာ၌ ေပးကမ္းျခင္း
၆။ သစ္သားကုိေပးျခင္း
၇။ ထန္းရြက္သစ္ရြက္စသည္ေပးျခင္း
၈။ ဆပ္ျပာဆပ္ျပာမႈန္စသည္ေပးျခင္း
၉။ မိမိကုိယ္ကုိ ႏွိမ့္ခ်၍ ကၽြႏ္ုပ္ကၽြန္ေတာ္စသည္ျဖင့္ လူႏွင့္အၿပိဳင္ေျပာဆုိျခင္း
၁၀။ အမွန္နည္းပါး အမွားမ်ားေသာ စကားကုိ ေျပာဆုိျခင္း
၁၁။ မ်က္ႏွာသစ္ေရ စသည္ေပးျခင္း
၁၂။ ကေလးထိန္းေပးျခင္း
၁၃။ မပင့္ဖိတ္ဘဲ အိမ္တြင္း၀င္ေရာက္ေနထုိင္ျခင္း
၁၄။ ေျမေနရာ ေကာင္းမေကာင္း ေရြးခ်ယ္ေပးျခင္း
၁၅။ တိရစၧာန္တုိ႔၏ လကၡဏာက်မ္းအတတ္ကုိ သင္ၾကားေပးျခင္း
၁၆။ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာေျပာေပးျခင္း
၁၇။ နကၡတ္ေရြးခ်ယ္ေပးျခင္း
၁၈။ လူတုိ႔ခုိင္းေစသည္ကုိ လုပ္ကုိင္ေပးျခင္း
၁၉။ လူတုိ႔သတင္းစကားကုိ ယူေဆာင္ေပးျခင္း
၂၀။ စားေသာက္ဖြယ္ကုိ ေပးကမ္းျခင္း
၂၁။ ေဆးကုေပးျခင္း ”
(မဟာနိေဒၵသပါဠိ- ၂၉၀-၃၉၆၊ မစၹ်ိမပဏၰာသပါဠိ- ၂) တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္လုိ႔ ရွင္းျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ဒီ အေနသန အမႈေတြကေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ မအပ္စပ္တဲ့ ပစၥည္းေလးပါး ရွာေဖြမႈေတြပါပဲ။ ရဟန္းဘ၀ အေနအစား ဘယ္ေလာက္ပဲခက္ခက္ ဒီအမႈေတြနဲ႔ေတာ့ အသက္ေမြးမႈ မျဖစ္ရေအာင္ ေနမယ္လုိ႔ စာသင္သား ဘ၀ကေန စဲြလာတဲ့ ဒီအစဲြဟာ စာေပေရးသား ပုိ႔ခ်ၿပီး တရားဓမၼျပန္လည္ ေဟာၾကားကာ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေနႏုိင္ၿပီျဖစ္တဲ့ အခုလုိ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ျပန္လည္စဥ္းစားမိေတာ့ ရရွိေနတဲ့ ရဟန္းဘ၀ကုိ ေက်နပ္ေနမိပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေခတ္ကာလ အေနအထားအရ ရဟန္းဘ၀မွာ စား၀တ္ေနေရး ဘယ္ေလာက္ပဲခက္ခက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ အလုပ္ျဖစ္တဲ့ ဂႏၲဓုရလို႔ေခၚတဲ့ စာေပပုိ႔ခ်ေဟာျပျခင္းတာ၀န္၊ ၀ိပႆနာဓုရလုိ႔ေခၚတဲ့ တရားျပတရားေဟာျခင္း တာ၀န္တစ္ခုခုကုိသာ စိတ္ရွည္ဇဲြသန္ သီးခံၿပီး ျပဳလုပ္ေနမယ္ဆုိရင္ အရမ္းႀကီး မျပည့္စုံတာေတာင္မွ ရဟန္းဘ၀မွာ သက္ေသာင့္သက္သာ ေနရမယ္ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီလုိ ဓုရႏွစ္ျဖာနဲ႔အညီ က်င့္ႀကံေနထုိင္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ သဒၶါတရားေရာ ပညာပါအားေကာင္းတဲ့ ဒကာဒကာမမ်ားကေတာ့ ရွာေဖြကုိးကြယ္ေနၿပီး သာသနာေတာ္ အဓြန္႔ရွည္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေပး ေနလိမ့္မယ္ဆုိတာ သံသယျဖစ္စရာ မရွိပါဘူး။ တရားေစာင့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ကုိ တရားကလည္း ျပန္႔ေစာင့္တယ္ဆုိတာ လက္ေတြ႕သိႏုိင္ၾကပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္လွတဲ့ ေခတ္ကာလႀကီးမွာ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ျပည့္စုံမႈေနာက္ကုိ လုိက္ရင္း ခက္ခဲလာတဲ့ ဘ၀ရပ္တည္မႈမ်ားတြင္ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ရပ္တည္မႈတြင္မက ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ဘ၀ရပ္တည္မႈပါ ခက္ခဲလာေပမယ့္ တစ္ဘ၀တည္းကုိသာ ၾကည့္ၿပီး စား၀တ္ေနေရး က်န္းမာေရးအဆင္ေျပေအာင္ မလုပ္ၾကဘဲ သံသရာအတြက္ပါ ထည့္စဥ္းစားၿပီး လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မအပ္စပ္တဲ့ အသက္ေမြးမႈမ်ားနဲ႔ အသက္မေမြးၾကဖုိ႔၊ က်င့္၀တ္သိကၡာႏွင့္အညီ ၀ီရိယထား ႀကိဳးစားၾကပါက ဘ၀ရပ္တည္မႈ အဆင္ေျပႏုိင္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားေရာ လူမ်ားပါ ရခဲတဲ့ ဒုလႅဘတရားကုိ ရရွိထားတာနဲ႔ညီေအာင္ အက်င့္ေကာင္းၿပီး အလုပ္ပါေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔၊ အထူးသျဖင့္ ရဟန္းဘ၀သည္ ဒုလႅဘတရားငါးပါးလုံး ျပည့္စုံေအာင္ ရရွိထားတဲ့ ဘ၀ျဖစ္တဲ့အတြက္ တန္ဘုိးရွိစြာ ရရွိထားတဲ့ ရဟန္းဘ၀ကုိ ပစၥည္းလာဘ္လာဘ ျပည့္စုံေပါမ်ားမႈ တစ္ခုတည္းေနာက္ကုိ လုိက္ၿပီး မအပ္တဲ့ အေနသနအမႈနဲ႔ အသက္မေမြးမိၾကဖုိ႔ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ ကုိယ့္အတြက္ကုိယ္ သတိေပးရင္း ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ပါ တစ္ဆင့္အသိေပး မွ်ေ၀လုိက္ရပါေၾကာင္း…

Read more »

တကယ့္ဒုကၡၿငိမ္းရာဟူသည္….

ဘုန္းဘုန္း ျမန္မာျပည္ ျပန္ၾကြသြားေတာ့ ျမန္မာျပည္က ဒကာဒကာမေတြက ဘုန္းဘုန္းကုိၾကည့္ၿပီး အားက်လုိ႔တဲ့…။ သူတုိ႔က ေန႔စဥ္ျမန္မာ့အသံနဲ႔ ျမ၀တီက လႊင့္ေနတဲ့ ကုိရီးယား ဇာတ္ကားေတြ ၾကည့္ၿပီး ကိုရီးယားကုိ အရမ္းအထင္ႀကီးေနၾကတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကုိရီးယားေရာက္ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းကုိလည္း အားက်တာေနမွာပါ။ ဇာတ္ကားေတြထဲမွာျပတဲ့ တုိးတက္လွတဲ့ ကုိရီးယားႏုိင္ငံကုိၾကည့္ၿပီး ကုိရီးယား ႏုိင္ငံသားေတြ ကံေကာင္းလုိက္ၾကတာလုိ႔ ေတြးေနၾကတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံမွာ ေန႔စဥ္ေတြ႕ျမင္ ခံစားေနရတဲ့ ဆင္းရဲ႕မဲြေတမႈ၊ ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းမႈ၊ ကုိယ္က်င့္တရား ပ်က္ျပားမႈ စတာေတြကုိ သူမ်ားႏုိင္ငံရဲ႕ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္မႈေတြ၊ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မႈေတြ၊ ေခတ္မီမႈေတြ၊ လူေနမႈပုံစံျမင့္မားမႈေတြ စတာေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံကုိ ပုိၿပီးအားက်ကုန္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ အားက်႐ုံနဲ႔ မေက်နပ္ေသးဘူး ဘုန္းဘုန္းကုိေတာင္ အစစ္ထည့္ လုိက္ၾကေသးတယ္။ “အရွင္ဘုရားတုိ႔ပဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရတယ္၊ ဘာမွပူစရာ မရွိဘူး၊ ဒုကၡၿငိမ္းတယ္၊ အဲဒီမွာလူျဖစ္ရတာေတာင္ ပုိေကာင္းေသးတယ္၊ ျမန္မာျပည္ကုိျပန္ၾကြ မလာနဲ႔ေတာ့၊ ဒီမွာဆုိ ဆင္းရဲဒုကၡေတြနဲ႔ပဲ ေတြ႕ေနရမွာ၊ ဟုိမွာဆုိေတာ့ အရွင္ဘုရားအတြက္ ဘာမွပူစရာ မရွိဘူး၊ အရွင္ဘုရားတုိ႔ကေတာ့ ဒုကၡၿငိမ္းတဲ့ ေနရာကုိ ေရာက္ေနသလုိပဲ၊ အားက်လုိက္တာ ဘုရား..” စတဲ့စတဲ့ အေျပာေတြနဲ႔ သူတုိ႔အျမင္ သူတုိ႔အေတြး သူတုိ႔အားက်မႈေတြနဲ႔ ခရားေရလႊတ္ ေျပာဆုိေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။

“အင္း…ဟုတ္မွာပါေလ၊ သူတုိ႔လည္း ပုထုဇင္လူသားေတြပဲ ဆုိေတာ့ ကုိယ့္မွာမရွိေတာ့ သူမ်ားရွိတဲ့ အရာေတြကုိၾကည့္ၿပီး အားက်မိမွာေပါ့၊ သူမ်ားေတြ ေနသလုိ၊ ၀တ္သလုိ၊ စားသလုိ ေနခ်င္၀တ္ခ်င္ စားခ်င္ၾကမွာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံကုိ အားက်ေနၾကတာ ျဖစ္မွာေပါ့၊ ကုိယ္နဲ႔ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ကုိယ့္ဒုကၡေတြေလာက္ သူတုိ႔ဒုကၡေတြက မႀကီးဘူးလုိ႔ျမင္ေတာ့ ဒုကၡမရွိဘူးလုိ႔ ထင္ၾကမွာေပါ့…” စတဲ့ ေျဖေတြးမ်ားျဖင့္ပဲ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာမ်ားဘက္က ေတြးၾကည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ဘ၀ရဲ႕အလွနဲ႔ ဘ၀ရဲ႕အမွန္ကုိ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္မႈေတြအေပၚ အားက်ေနတဲ့ သူတုိ႔ကုိ ဓမၼအႏွစ္သာရမ်ားနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးၿပီး ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ေလာကႀကီး တစ္ခုလုံးကုိ ေျခအဆုံး ေလွ်ာက္သြားၿပီး ေလွ်ာက္ေနၾကည့္ၾကည့္လုိက္ပါ။ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒုကၡၿငိမ္းတဲ့ ေနရာဆုိတာ မရွိပါဘူး။ သူ႔ေနရာ သူ႔ေဒသ သူ႔ဒုကၡနဲ႔ သူကေတာ့ ရွိေနၾကတာပါပဲ။ ျမန္မာေတြ အားက်တဲ့ ကုိရီးယားမွာလည္း ကုိရီးယားဒုကၡ၊ ဂ်ပန္မွာလည္း ဂ်ပန္ဒုကၡ၊ စကၤပူမွာလည္း စကၤပူဒုကၡ၊ ေနာက္ဆုံး တစ္ကမၻာလုံးက အထင္ႀကီးၿပီး သြားခ်င္ေနတဲ့ အေမရိကန္မွာလည္း အေမရိကန္ဒုကၡ စတဲ့ ဒီကမၻာႀကီးရဲ႕ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာမဆုိ ဆင္းရဲဒုကၡေတြက သူ႔ေနရာနဲ႔သူ၊ သူလူမ်ိဳးနဲ႔သူ ရွိေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီခႏၶာႀကီးကုိက ဒုကၡအစုႀကီး ျဖစ္ေနတာပါ။ ခႏၶာ၀န္ဒုကၡႀကီး ရွိေနသမွ် သတၱ၀ါတုိင္း ဒုကၡကုိယ္စီ ရွိေနၾကပါတယ္။ ခႏၶာရွိလုိ႔ ဒုကၡရွိေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခႏၶာအစုႀကီးကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ သတၱ၀ါမွန္သမွ် ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာမဆုိ ဒုကၡကေတာ့ ရွိေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ သတၱ၀ါေတြ ဘာေၾကာင့္ဒုကၡ ျဖစ္ေနၾကသလဲလုိ႔ ၾကည့္လုိက္ရင္ ဒီခႏၶာအစု ရွိေနၾကလုိ႔ပဲဆုိတာ ရွင္းေနပါတယ္။ ခႏၶာရွိတဲ့အတြက္ စားဖုိ႔၊ ၀တ္ဖုိ႔ ေနဖုိ႔ ရွာေဖြလုပ္ကုိင္ ေနၾကရပါတယ္။ ဒီလုိ လုပ္ကုိင္ေနရသမွ် ဒုကၡကုိယ္စီ ရွိလာရေတာ့တာပါပဲ။ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္မႈေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ လုပ္ကုိင္ရွာေဖြရတာ အနည္းငယ္ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိတယ္၊ မပင္မပန္း ရွိတယ္လုိ႔ ထင္ေနရေပမယ့္ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာအစုကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အၿမဲမျပတ္ ဒီခႏၶာကုိယ္ႀကီးရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္ဆီးမႈ ဒုကၡေတြကေတာ့ အလြန္အမတန္ တုိးတက္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာလည္း ရွိေနၾကတာပါပဲ။ ဒီသေဘာတရား ရွိေနလုိ႔လည္း ဗုဒၶက ဒုကၡသစၥာကုိ ထုတ္ႏႈတ္ျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုရားရွင္က “ပဋိသေႏၶေနရျခင္း၊ အုိရျခင္း၊ နာရျခင္း၊ ေသရျခင္း၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာ သူ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာ အရာတုိ႔ႏွင့္ အတူတကြ ယွဥ္တဲြေနထုိင္ရျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေသာသူ၊ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေသာ အရာတုိ႔ႏွင့္ ေသကဲြရွင္ကဲြ ကဲြရျခင္း၊ လုိခ်င္ေတာင့္တသည့္ အရာကုိ မရျခင္းတုိ႔သည္ ဒုကၡမ်ားျဖစ္ၿပီး အခ်ဳပ္အားျဖင့္ စဲြလမ္းတတ္ေသာ ဤခႏၶာႀကီးကပင္ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း“ ေဟာျပေတာ္မူပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဒီအဖြင့္ကုိၾကည့္ရင္ နာမ္႐ုပ္ႏွစ္ခုနဲ႔ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ သတၱ၀ါေတြ မွန္သမွ် ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ႏုိင္ငံ၊ ဘယ္ေဒသမွာပဲရွိရွိ ဒုကၡၿငိမ္းတယ္ ဆုိတာမရွိပါဘူး။ ဒုကၡကိုယ္စီပုိက္ၿပီး ေနေနၾကသူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခႏၶာ၀န္လက္စ မသိမ္းေသးသမွ် ဒုကၡၿငိမ္းဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ဘ၀သစ္ကုိ မျဖစ္ေစႏုိင္ေတာ့တဲ့ ကိေလသာကုန္ခမ္း နိဗၺာန္လမ္းကုိ မေရာက္ေသးသမွ် ခႏၶာ၀န္လက္စ သိမ္းႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘဲ ခႏၶာရွိေနသူမွန္သမွ် ဒုကၡၿငိမ္းတယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာမ်ားဟာ ဒီသေဘာတရားေတြကုိ ေမ့ေနၿပီး ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္မႈေၾကာင့္ အခုိက္အတန္႔ သက္သာမႈ၊ စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပမႈေတြကုိၾကည့္ကာ တုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြအေပၚ အားက်ေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလုိ တုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ဒုကၡက ပုိလုိ႔ေတာင္ ႀကီးေနပါေသးတယ္။ သူတုိ႔ အဓိက ရင္ဆုိင္ေနရတာက ကာယိက ဒုကၡလုိ႔ေခၚတဲ့ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဒုကၡနဲ႔၊ ေစတသိက ဒုကၡလုိ႔ေခၚတဲ့ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဒုကၡႏွစ္မ်ိဳးမွာ စိတ္ပုိင္ဆုိင္ရာ ဒုကၡပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္ပုိင္းဆိုင္ရာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ တုိးတက္တုိးတက္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ မတုိးတက္တဲ့အတြက္ တစ္ျခားဆင္းရဲၿပီး ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ မျပည့္စုံတဲ့ ႏုိင္ငံေတြထက္ပုိၿပီး ဒုကၡမ်ားလွပါတယ္။ ႐ုပ္ခ်မ္းသာေပမယ့္ စိတ္မခ်မ္းသာတဲ့အတြက္ ဘယ္လုိမွ ဒုကၡမၿငိမ္းႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း စိတ္မွာေရာဂါေတြရၿပီး ထစ္ခနဲဆုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသၾက၊ ဟုိေပၚက ခုန္ခ်၊ ဒီေပၚက ခုန္ခ်နဲ႔ ေလာကဓံလႈိင္း ႐ုိက္ခတ္မႈဒဏ္ မခံႏုိင္ဘဲ အလြယ္တကူ ဘ၀ကုိ အ႐ႈံးေပးသူေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ဟုိတစ္ေလာက တစ္ကမၻာလုံး အတုိင္းအတာနဲ႔ စီးပြားေရး ဂယက္႐ုိက္မႈ ျဖစ္တုန္းကဆုိ ကုိရီးယားႏုိင္ငံရဲ႕ ေျမေအာက္ဘူတာ အခ်ိဳ႕မွာ ရဲအေစာင့္ေတြေတာင္ ထားေပးထားရပါတယ္။ အဲဒီလုိ မလုပ္ရင္ ရထားလာခ်ိန္ ခုန္ခ်ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသသူေတြ ရွိၾကလုိ႔ပါ။ ဒါဟာ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဘယ္ေလာက္ပဲ တုိးတက္တုိးတက္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ မတုိးတက္ဘူးဆုိရင္ တစ္ျခားဆင္းရဲတဲ့ ႏုိင္ငံေတြထက္ေတာင္ ဒုကၡကပုိေသးတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာကုိ ထင္ရွားေစပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာျပည္ကသူအခ်ိဳ႕ ေျပာတာေလးေတြ ရွိပါတယ္။ “ဟုိမွာဆုိေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရတာေပါ့…“တဲ့။ ဒီစကားကုိ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တုိးတက္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေတြကုိ ေရာက္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကုိ ေမးၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္။ “သူတုိ႔ေအးေအး ေဆးေဆးေနႏုိင္ၾကရဲ႕လား…“လုိ႔..။ အမ်ားစုကေတာ့ ညီးျပလုိက္ပါလိမ့္မယ္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံ မဟုတ္တဲ့အျပင္ လူမူေရး၊ ဘာသာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈစတာေတြ မတူညီတဲ့ ႏုိင္ငံမွာ ေရာက္ေနတာ ဘယ္လုိလုပ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏုိင္ၾကမွာလဲလုိ႔ ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလုိ ႏုိင္ငံေတြ ေရာက္လာတာဟာလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနဖုိ႔ေရာက္ေနၾကတာမွ မဟုတ္ပဲကုိး။ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး တစ္ခုခုေၾကာင့္ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာလာၿပီး ေငြရွာရတာဆုိေတာ့ သူမ်ားမ်က္ႏွာ ၾကည့္ေနရတယ္ေလ။ သူတုိ႔ေပးတာယူ၊ သူတုိ႔ခုိင္းတာ လုပ္ေနရတာဆုိေတာ့ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔သူတုိ႔ကုိယ္ လုပ္ခ်င္လည္းလုပ္ မလုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ေနရတာ ဘယ္လုိမွ ေအးေအးေဆးေဆး မရွိႏုိင္ပါဘူး။ အရွင္းဆုံး ေျပာရရင္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကုိ ေရာက္ေနတဲ့သူမွန္သမွ် လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုန္းႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူမွ ေအးေအးေဆးေဆး မရွိလွပါဘူး။ ဒုကၡေလးေတြ ကုိယ္စီရွိေနၾကတာပါပဲ။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ရွိေနၾကတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြလည္း ေနေရးထုိင္ေရး စားေရး၀တ္ေရး ဒုကၡေတြရွိၾကသလုိ လူေတြလည္း ရွိၾကတာပါပဲ။ ကုိယ္တင္ပဲလားဆုိေတာ့ အဲဒီႏုိင္ငံ အသီးသီးမွာရွိတဲ့ သူတုိ႔ႏုိင္ငံသားေတြလည္းပဲ ဒီဒုကၡေတြက ရွိေနၾကတာပါပဲ။ ေသခ်ာစမ္းစစ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဒီဒုကၡအားလုံးဟာ ေရာက္ရွိေနထုိင္ၾကတဲ့ ေနရာေဒသေတြေၾကာင့္လုိ႔ ဆုိတာထက္ သတၱ၀ါ အသီးသီး ရရွိထားတဲ့ ခႏၶာဆုိတဲ့ ေလာကႀကီးေၾကာင့္ဆုိတာ သိသာထင္ရွားလွပါတယ္။

ဒီလုိဆုိရင္ ရွင္းပါတယ္။ တကယ္ဒုကၡၿငိမ္းခ်င္ရင္ အေကာင္းဆုံးႏုိင္ငံ၊ အတုိးတက္ဆုံး ႏုိင္ငံေတြကုိ လုိက္ၿပီးသြားလာ ေနထုိင္စရာ မလုိပါဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာပဲေနေန ကုိယ့္ေလာက ကုိယ္ၿငိမ္းေအာင္ လုပ္ႏုိင္ရင္ ဒုကၡၿငိမ္းတာပဲေပ့ါ။ ကုိယ့္ေလာကဆုိတာ ကုိယ့္ခႏၶာကုိေျပာတာပါ။ ခႏၶာဆုိတဲ့ ဒီအိမ္၊ ဒီေလာကႀကီးကုိ ေျပာတာပါ။ ခႏၶာေၾကာင့္ဆုိလုိ႔ ခႏၶာႀကီး မရွိေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဖ်က္ဆီးလုိက္႐ုံနဲ႔ေတာ့ အမွန္ဒုကၡ မၿငိမ္းႏုိင္ပါဘူး။ တကယ္ၿငိမ္းဖုိ႔က ဒီခႏၶာအိမ္ဆုိတဲ့ ကုိယ္ပုိင္ေလာကႀကီးကုိ တည္ေဆာက္ေပးတဲ့ တဏွာဆုိတဲ့ လက္သမားကုိ အရင္ေတြ႕ေအာင္ရွားၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ဒီအိမ္ကုိ မေဆာက္ႏုိင္ေအာင္ အၿပီးေမာင္းထုတ္လုိက္ႏုိင္မွ တကယ္ၿငိမ္းမွာပါ။ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကုိ ရေတာ္မူမူခ်င္း က်ဴးရင့္ေတာ္မူတဲ့ ဥဒါန္းစကားေတာ္ ရွိပါတယ္။ ဘုရားရွင္က “အဖန္ဖန္ ပဋိသေႏၶေနရျခင္းသည္ ဆင္းရဲလွစြာေသာေၾကာင့္ ခႏၶာအိမ္ကုိ ေဆာက္လုပ္တတ္သူ တဏွာေယာက်္ား လက္သမားကုိ ရွာေသာငါသည္ ထုိတဏွာ လက္သမား ျမင္ႏုိင္ေသာ ဉာဏ္ကုိ မရေသးသျဖင့္ ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာမွာ လြန္စြာက်င္လည္ ခံရေလၿပီ…။ ခႏၶအိမ္ကုိ ေဆာက္လက္တတ္ေသာ ဟယ္…တဏွာ လက္သမား ငါသည္သင့္ကုိ ပညာမ်က္စိျဖင့္ ယခုျမင္အပ္ၿပီ ခႏၶာအိမ္ကုိ ေနာင္တဖန္ သင္ေဆာက္လုပ္ရမည္ မဟုတ္။ သင္၏ ကိေလသာတည္းဟူေသာ အျခင္ရနယ္အားလုံးတုိ႔ကုိ ငါခ်ိဳးဖ်က္အပ္ၿပီ။ အ၀ိဇၹာတည္းဟူေသာ အိမ္အထြဋ္ကုိ ဖ်က္ဆီးအပ္ၿပီ။ ငါ၏စိတ္သည္ ျပဳျပင္ျခင္းကင္းရာ နိဗၺာန္သုိ႔ ေရာက္ၿပီ။ တဏွာကုန္ရာကုန္ေၾကာင္း အရဟတၱဖုိလ္သုိ႔ ေရာက္ရွိၿပီ..“လုိ႔ ဒီလုိ ဥဒါန္းစကားဆုိခဲ့ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ က်ဴးရင့္ေတာ္မူတဲ့ ဒီဥဒါန္းစကားေတာ္အတုိင္း အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္နဲ႔ ခႏၶာအိမ္ကို ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ တဏွာကုိ အၿပီးပယ္သတ္ႏုိင္မွသာ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ခႏၶာရရွိမႈ မျဖစ္ေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီခႏၶာမရွိရင္ ခႏၶာဆုိတဲ့အိမ္မွာ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ဒုကၡေတြလည္း မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလုိနည္းျဖင့္သာ ဒုကၡၿငိမ္းရာအမွန္ ျဖစ္ေစမွာျဖစ္ပါတယ္။ ခႏၶာ၀န္ ဒုကၡၿငိမ္းၿပီဆုိရင္ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသမွာပဲေနေန ၿငိမ္းေနပါၿပီ။ ဒီဒုကၡမၿငိမ္းေသးသမွ်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ တုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္ပါေစ ဒုကၡကေတာ့ ရွိေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီဒုကၡအားလုံးရဲ႕ တရားခံျဖစ္တဲ့ တဏွာကုိ အၿပီးပုိင္ ပယ္စြန္႔ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး တကယ့္ဒုကၡၿငိမ္းရာကုိ ရွာၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း အရင္းခံျဖစ္တဲ့ တဏွာကုိ အရဟတၱမဂ္ျဖင့္ အၾကြင္းမဲ့ပယ္သတ္ကာ အာသေ၀ါကုန္ခမ္း ရဟႏၲာအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္မွသာ ဒုကၡၿငိမ္းရာအမွန္ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ အခ်ိန္ေလးကုိပဲ ဒုကၡၿငိမ္းေအာင္ ႀကိဳးစားလုိက္ၾကပါဟု…

Read more »

ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိပါ... ၿပီးေတာ့ ဒီလုိျဖစ္ေစခ်င္တာပါ…

“ျငင္းခုံမႈမ်ား ရပ္ၾကစုိ႔“ ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးတစ္ခု ေရးတင္ၿပီးေနာက္မွာ ကြန္႔မန္႔တ္မွာေရာ စီေဘာက္စ္မွာပါ မွတ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရးလာၾကပါတယ္။ အားလုံးကုိ တစ္ခုခ်င္း ျပန္မေျဖရွင္းခဲ့ေပမယ့္ အေသအခ်ာ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္ခ်က္အားလုံးနီးပါးဟာ အမွန္သစၥာတည္ေရး၊ အလဲြအမွား၊ အယူအဆအမွားမ်ား မျဖစ္ေစေရးဆုိတဲ့ ေကာင္းတဲ့စိတ္ ေစတနာေလးေတြ ရွိေနၾကတယ္ဆုိတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီအတြက္ ၀မ္းလည္း၀မ္းသာမိပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ားရဲ႕ စိတ္သေဘာထား အမွန္ေလးေတြကုိပါ ေတြ႕လုိက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ တကယ့္ကုိပဲ ၾကည့္ႏူးမိပါတယ္။ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္တဲ့ အျပဳအမူေလးေတြ၊ ရန္တုံ႔မူလုိတဲ့ သေဘာေတြ၊ သူ႔ဆရာမွန္တယ္၊ ကုိယ့္ဆရာမွန္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာေတြ မေတြ႕ရဘဲ ဗုဒၶဓမၼ အႏွစ္သာရမ်ား အမွန္တကယ္ ရွိေစလုိေရးကုိ ဦးတည္ေနတယ္ဆုိတာလည္း ခံစားမိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဘုန္းဘုန္းအျမင္ကုိ ေဖာ္ျပၿပီး ဆုံးျဖတ္ေပးေစခ်င္တဲ့ သေဘာေလးေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္လည္း လက္ရွိျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ဓမၼအဓမၼ အေျခအေနေလးေတြကုိ မသိလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သိေနပါတယ္။ ပုိလုိ႔ေတာင္ သိေနတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ ျပည္ပႏုိင္ငံမွာေနၿပီး တတ္ႏုိင္သမွ် အြန္လုိင္းသာသနာျပဳ လုပ္ငန္းေလးေတြ လုပ္ေန၊ အြန္လုိင္းစာမ်က္ႏွာ အစုံကုိ ဖတ္ေနတဲ့အျပင္ မၾကာေသးခင္ကမွ ျမန္မာျပည္မွာ ၀ါဆုိၿပီး ျပန္ၾကြလာတာဆုိေတာ့ အတြင္းအျပင္ အစုံသိေနရလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ သိေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း ဘယ္သူမွားတယ္ ဘယ္သူမွန္တယ္ဆုိတဲ့ မွတ္ခ်က္မေပးဘဲ အစြမ္းႏွစ္ဘက္လြတ္ေအာင္ စာေရးေဖာ္ျပ ျဖစ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ပုိင္ဉာဏ္နဲ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး အမွန္အမွား ခဲြျခားတတ္ေအာင္ တရားေဟာ ဆရာမ်ား၏ လက္ရွိအေျခအေနေလးေတြကုိ မီးေမာင္းထုိးျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းတစ္သီးပုဂၢလ အျမင္ေျပာရရင္ လက္ရွိျမန္မာျပည္ သာသနာေရးဟာ အလြန္အားနည္းေနတာကုိ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားေရာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားပါ မသိမႈေတြ မ်ားလာေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ မသိမႈမ်ားတဲ့အတြက္လည္း အမွားေတြ မ်ားလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားဘက္က ၾကည့္ရင္ စာေပပရိယတ္ပုိင္းမွာ အားနည္းလာၾကၿပီး အက်င့္တရားပုိင္းမွာပါ ဆုတ္ယုတ္လာၾကပါတယ္။ လူဒကာဒကာမမ်ားဆုိရင္ ပုိလုိ႔ေတာင္ဆုိးပါတယ္။ မသိဆုိ ဘာမွကုိ မသိၾကေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလုိ မသိမႈေတြ မ်ားလာေတာ့ အခုလုိ ေျပာသမွ်ယုံ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာပါ။ ေလာကမွာ လိမ္လုိ႔အေကာင္းဆုံးက ဘာသာေရးကုိ ခုတုံးလုပ္ၿပီးလိမ္တာပဲလုိ႔ ဆုိရေလာက္ေအာင္ အလိမ္အေကာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လိမ္ေနၾကတာကုိ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က မသိမႈေတြမ်ားၿပီး စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈ မရွိတဲ့အခါ အဲဒီအလိမ္ သမားမ်ားေနာက္ တေကာက္ေကာက္လုိက္မိ ေနတတ္ကုန္ပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးအရင္းစစ္ေတာ့ မသိၾကတာေတြပါ။ ဆရာလုပ္သူေတြလည္း မသိၾက၊ ေနာက္လုိက္ေတြလည္း မသိၾကဘဲ ကုိယ္သိတာေလးေတြနဲ႔ သူတစ္လူငါတစ္မင္း လုပ္ကုန္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ အဆုိးဆုံးက ဆရာလုပ္သူေတြ မသိၾကတာေတြပါ။ အရင္ေရးခဲ့သလုိ စာအသိနဲ႔ ဆရာလုပ္သူေတြေရာ၊ ငါအသိနဲ႔ ဆရာလုပ္သူေတြကုိယ္တုိင္ လဲြေနၾကေလေတာ့ ေနာက္လုိက္ေတြလည္း လဲြကုန္ၾကၿပီေပါ့။ မသိတာခ်င္း အတူတူ စာအသိနဲ႔ ဆရာလုပ္သူေတြဟာ စာေပအေထာက္အထား အခုိင္အမာ ရွိေနတဲ့အတြက္ ထင္သေလာက္ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ ေထာက္ျပစရာ မရွိေပမယ့္ စာမသိဘဲ ငါအသိနဲ႔ ဆရာလုပ္သူေတြမွာေတာ့ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ေနတာေတြ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခုေနာက္ပုိင္း ႏုိင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယက ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားမွ “တရားေဟာ ဓမၼကထိကမ်ားသည္ အနည္းဆုံး ဓမၼာစရိယအဆင့္ ရွိရမည္“လုိ႔ ညြန္ၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စာသိၿပီး ငါစဲြမာနစဲြေတြ ရွိလာရင္လည္း အမွားေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ပညာတတ္မ်ား မုိက္ၿပီဆုိရင္ ပုိၿပီးေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါသိဆရာေတြရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ အခ်ိဳ႕ဟာ ေထရ၀ါဒ စာေပနဲ႔ ညွိတဲ့အခါမွာ လဲြေနတာကုိ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ စာသိေရာ ငါသိပါ အေရးႀကီးတယ္ ဆုိေပမယ့္ ငါသိဟာ စ႐ုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္း အသိျခင္း မတူဘဲ အသိအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ပုံေသသတ္မွတ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စာေပကုိေတာ့ အဓိကမွတ္ေက်ာက္အျဖစ္ ထားရပါတယ္။ ဗုဒၶေဟာၾကားတဲ့ တရားေတာ္မ်ားနဲ႔ ခ်ိန္ၿပီးသတ္မွတ္ ဆုံးျဖတ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ငါသိကုိလည္း စာသိနဲ႔ ညွိယူရပါတယ္။ စာကုိေတာ့ ေဘာင္ေက်ာ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ေထရ၀ါဒ အားေကာင္းေနတာဟာလည္း ဒီစာေပပရိယတ္အားေကာင္း ေနလုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘုရားေဟာ ဓမၼမ်ားကုိ ျပင္ဆင္ျခင္း၊ ျဖည့္စြက္ျခင္း၊ ႏုတ္ပယ္ျခင္းမရွိဘဲ တစ္ေသြမတိမ္း လက္ခံထားတဲ့ ေထရ၀ါဒ စာေပေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ သာသနာ အားေကာင္းေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဘာသာေရး အ႐ႈတ္အရွင္းေတြ ျဖစ္လာရင္ ဘုရားေဟာ စာေပနဲ႔ပဲ ညွိႏႈိင္းဆုံးျဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါကုိေတာ့ ငါသိနဲ႔ ေဟာေျပာေနသူမ်ား အထူးသတိျပဳသင့္လွပါတယ္။ ဖားေအာက္ဆရာေတာ္ႀကီးက “တုိ႔က… တရားကမၼ႒ာန္းေတြ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံဖုိ႔ ျပသေနေပမယ့္ စာကုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေက်ာ္ေစပါဘူး၊ စာနဲ႔အၿမဲညွိၿပီးမွ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံေစပါတယ္..“ လုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ တပည့္တစ္ပါးက ေျပာဖူးပါတယ္။ ဆရာေတာ္ အမိန္႔ရွိေတာ္မူတဲ့အတုိင္း ငါသိသမားေတြလည္း စာနဲ႔ေတာ့ ညွိၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားဆုိရင္ ၀ိနည္းေတာ္ကုိေတာ့ အထူးအေလးျပဳသင့္ပါတယ္။ ၀ိနည္းေတာ္ကုိ အေလးမထားဘဲ ပစ္ပယ္ထားလုိက္ရင္ ေထရ၀ါဒမွ ယေန႔၀ိနည္းကြယ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ မဟာယာနပုံစံမ်ိဳး ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါေတြ႕အားသန္သူမ်ား အေနျဖင့္ ငါ့ေတြ႕ကုိ စာေတြနဲ႔ညွိၿပီး ၀ိနည္းေတာ္ကုိ အေလးထားဖုိ႔ တုိက္တြန္းျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ဆရာေတာ္မ်ားရဲ႕ တရားေတာ္ကုိ ႏွစ္သက္လက္ခံ လုိက္နာက်င့္သုံးၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္မ်ား အေနျဖင့္လည္း အထူးသတိထားသင့္တဲ့ အခ်က္ေတြရွိပါတယ္။ ကုိယ္က ဘာမွမသိတဲ့အတြက္ ကုိယ့္အတြက္ အနည္းငယ္မွ် တုိက္ဆုိင္သြားတဲ့ ဆရာသမားရဲ႕ တရားေတာ္ကုိပဲ တစ္သမွတ္တည္း အေသစဲြ မယူထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ္သိသြားတဲ့အခ်က္ ကုိယ္နဲ႔တုိက္ဆုိင္သြားတဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ဟာလည္း ဘယ္အဆင့္အထိ ရွိတယ္ဆုိတာ ဆုံးျဖတ္ဖုိ႔ ခက္လွပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ ေယာဂီေတြဟာ သမာဓိနိမိတ္ေတြ အေပၚမွာကုိပဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တရားအစစ္ ရၿပီလုိ႔ ထင္တတ္တာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္တဲ့ အခါမွာ ကုိယ့္အနားမွာ စာေပပရိယတ္ေရာ လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈပါ ျပည့္စုံတဲ့ ဆရာေကာင္းလုိတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဆရာေကာင္းေတြလည္း ျမန္မာျပည္မွာ ရွိပါတယ္။ ဒီလုိ ဆရာေတြထံမွာလည္း စမ္းသပ္ အားထုတ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဘုန္းဘုန္းေျပာလုိတာက “ဓမၼအဓမၼ အျဖစ္မွန္ေတြကုိ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ သိရဲ႕သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးမွာ ၀င္ေရာက္မေဆြးေႏြးတာလဲ…၊ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး အေနနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ေသြးေအးေနတာလဲ” ဆုိရင္ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဓမၼအႏွစ္သာရ အသိခုိင္ေအာင္ အရင္လုပ္ေနလုိ႔ပါလုိ႔ ေျပာပါရေစ။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က အသိမျပည့္စုံေသးလုိ႔ပါလုိ႔ အေၾကာင္းျပပါရေစ။ ေခါင္းေရွာင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွားတယ္၊ ဘယ္သူမွန္တယ္ ဆုိတာကေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ အမွန္သစၥာက ေျဖရွင္းေပးသြားလိမ့္မယ္လုိ႔လည္း ယုံၾကည္ေနလုိ႔ပါ။ မဂၢင္ရွစ္ပါးအက်င့္တရား ရွိေနသမွ် ရဟႏၲာမ်ား မဆိတ္သုဥ္းဘူးဆုိတဲ့အတုိင္း ဗုဒၶဓမၼကုိ အမွန္အတုိင္း လက္ခံလုိက္နာ က်င့္သုံးေနၾကတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ရွိေနသမွ် ဓမၼ၀ါဒ မက်႐ႈံးေသးဘူးလုိ႔ ခံယူထားလုိ႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြဟာ ျပန္လည္တုံ႔ျပန္ရင္ ပုိၿပီးပဲြဆူကာ ပုိၿပီးျပန္႔ႏွံ႔သြားတတ္ၿပီး ေၾကျငာေပးသလုိ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဓမၼဘက္က တုိက္ခုိက္မႈေတြ အားေကာင္းေနေပမယ့္ အဲဒီတုိက္ခုိက္မႈေတြဟာလည္း ပုဂၢိဳလ္ေရး အစဲြတရားေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ၿပီး အခ်ိန္တန္ရင္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ သေဘာေပါက္သြားလိမ့္မယ္လုိ႔လည္း ခံယူထားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ဘာမွမတုံ႔ျပန္ဘဲ ဓမၼစကား သက္သက္ကုိပဲ ေရးသားတင္ျပေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍ သူတုိ႔က သေဘာမေပါက္ဘဲ အမွားအတုိင္းဆက္ၿပီး လက္ခံလုိက္နာ က်င့္သုံးေနရင္ေတာ့ သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာထဲထည့္ၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ လြတ္ေအာင္႐ုန္းၾကဖုိ႔ပဲ ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် ဓမၼ၀ါဒ အသိရွိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖုိ႔ပါပဲ။

ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ အႀကံျပဳခ်င္တာက အြန္လုိင္းမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ဓမၼအဓမၼ ေျဖရွင္းခ်က္မ်ားတြင္ ၀ုိင္း၀န္းအႀကံျပဳ ေျပာဆုိေနသူမ်ား အေနျဖင့္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေျပေျပလည္လည္ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကုိယ့္အျမင္ကုိ ကုိယ္ေျပာတာဆုိေပမယ့္ အေျပာမ်ားရင္၊ အေျပာၾကမ္းရင္ အမွားေတြ ပါလာတတ္ပါတယ္။ ေျပာရင္းေျပာရင္း မလုိလားအပ္တဲ့ အျပစ္ေတြ ေစာ္ကားမႈေတြ ၀င္လာတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမဆုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္ကာကြယ္ၿပီး ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ခုိင္မာေအာင္ လုပ္သင့္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အားလုံး သူ႔ဘက္ကုိယ့္ဘက္ ကာကြယ္ေျပာဆုိေနၾကတာဟာ မွန္တယ္ထင္လုိ႔ ေျပာေနၾကတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္သစၥာက ရွိေနေပမယ့္ အမွားကုိ စဲြကုိင္ထားသူမ်ားကလည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မွားေနတယ္လုိ႔ ထင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ကလည္း အၿပိဳင္အဆုိင္ ျပန္လည္တုံ႔ျပန္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ အမွန္ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘဲ ဓမၼစာမ်က္ႏွာေတြမွာ အယုတ္ဆုိးေစပါတယ္။ ဓမၼအစစ္အမွန္ဆုိတာ ျငင္းခ်က္ထုတ္စရာ မလုိဘဲ လက္ေတြ႔က်င့္ႀကံ ရယူရမယ့္ အရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္တန္ရင္ ၿပီးသြားမွာပါလုိ႔ သေဘာထားၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္နဲ႔ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကုိသာ လမ္းမလြဲေစဖုိ႔ သဒၶါပညာကုိ သတိနဲ႔ယွဥ္ၿပီး က်င့္သုံးၾကဖုိ႔ အၾကံျပဳလုိက္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ၊၊ အဓမၼ၀ါဒရန္ကုိ ကာကြယ္ေနၾကသည့္ သူမ်ားကုိ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလည္းအားေပး ေနပါတယ္။ လုိအပ္ရင္လည္း အၿမဲအဆင္သင့္ ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အထက္ပါ ေရးသားခ်က္မ်ားဟာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အျပစ္ေျပာလုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ အားလုံးကုိ ေျပေျပလည္လည္ ရွိေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ သက္သက္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ၀န္ခံပါတယ္။ ဒီပုိ႔စ္ေလးနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆုံးတင္ျပရင္း ေနာက္ေနာင္ပုိ႔စ္မ်ားတြင္ ဓမၼရသ သက္သက္ကုိသာ တင္ျပပါမည့္အေၾကာင္း…

Read more »

ျငင္းခုံမႈမ်ားရပ္ၾကစုိ႔…

ယေန႔ေခတ္သည္ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာမ်ား အဖက္ဖက္မွ တုိးတက္ေနသည့္ ေခတ္ကာလ ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ လုိခ်င္သိခ်င္သည္မ်ားကုိလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေခတ္မီပစၥည္းမ်ားကုိ အသုံးျပဳ၍ သိေနႏုိင္ၾက၊ ရေနႏုိင္ၾကၿပီ ျဖစ္၏။ အသိေပးခ်င္သည္မ်ားကုိလည္း ထုိ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ား အကူအညီျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္႔ႏွံ႔ေအာင္ အသိေပး ျဖန္႔ေ၀ေနႏုိင္ၿပီ ျဖစ္၏။ ထုိေခတ္ေပၚ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းမ်ားတြင္ အင္တာနက္သည္ တစ္ကမၻာလုံးအထိ ျဖန္႔ထားႏုိင္သည့္ ကြန္ယက္တစ္ခု ျဖစ္သျဖင့္ လူသားမ်ား အခ်င္းခ်င္း အခ်ိန္အတုိအတြင္း သိလုိရာ သိခ်င္ရာကုိ ခ်က္ခ်င္းျဖန္႔ေ၀ေပးႏုိင္၏။ ထုိအခ်က္သည္ ေကာင္းသည့္အခ်က္ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ဆုိးသည့္အခ်က္လည္း ျဖစ္ေပၚေန၏။ ဘာသာေရးဘက္ကၾကည့္လွ်င္ အင္တာနက္ကုိ အသုံးျပဳ၍ တရားေတာ္မ်ား နားၾကားခြင့္ရေနၾက၏။ တရားစာမ်ား ဖတ္ခြင့္ႀကဳံေနၾက၏။ တရားေတာ္မ်ား ေဆြးေႏြးခြင့္ ရေနၾက၏။ မိမိသိထားသည္မ်ားကုိ တစ္ဆင့္ျဖန္႔ေ၀ခြင့္ ရေနၾက၏။ တရားအႏွစ္ကုိ မသိေသးသူမ်ားလည္း တစ္ဆင့္သိခြင့္ရေနၾက၏။ အလြန္ေကာင္းမြန္သည့္ အြန္လုိင္းသာသနာျပဳ လုပ္ငန္းတစ္ခုကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနေပ၏။ ဤကား ေကာင္းသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္ ဆုိးသည့္အခ်က္မွာ ထုိအင္တာနက္ကုိ အသုံးျပဳ၍ အြန္လုိင္းျငင္းခုံမႈမ်ား၊ ဘာသေရး တုိက္ပဲြမ်ား ျဖစ္ေနသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ ဘာသေရး ျငင္းခုံမႈမ်ားသည္ အျခားဘာသာမ်ားျဖင့္ ျငင္းခုံတုိက္ပြဲ၀င္ ေနၾကျခင္း မဟုတ္ဘဲ မိမိတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အခ်င္းခ်င္းသာ ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ျငင္းခုံၾကရာတြင္ အမွန္သစၥာကုိ ရွင္းလင္းသူမ်ားအျပင္ ဘာသာေရးကုိ ခုတုံးလုပ္လုိသူမ်ား အယူစဲြ ၀ါဒစဲြ၊ ပုဂၢိဳလ္စဲြ၊ ဆရာစဲြ ရွိေနသည့္သူမ်ား၊ မိမိသိသည့္ အနည္းငယ္ေလးကုိ စဲြကုိင္ၿပီး ျငင္းဆန္ေနသူမ်ား၊ မိမိသည္သာ အမွန္ဟု မိမိကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးကာ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္သူမ်ား စသူစသူတုိ႔ကလည္း ထုိအင္တာနက္ကုိ အသုံးျပဳ၍ ၀ါဒျဖန္႔ၾက၊ မိမိတုိ႔ဆရာသည္သာ မွန္သည္ဟူ၍ တစ္ဖက္သတ္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ၾကည္ညိဳမႈမ်ားျဖင့္ အမွန္အမွား မခဲြျခားဘဲ ပုဂၢိဳလ္ေရး ထိခုိက္ေျပာဆုိ ေနၾက၏။ ထုိအထဲတြင္ စာေတြ႔ကုိ ကုိင္၍ေျပာဆုိ ေနၾကသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ ငါေတြ႕ကုိ ကုိင္၍ေျပာဆုိေနသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ ပိဋကတ္စာေပနဲ႔ ညွိ၍ စာေပအတုိင္း လက္ခံလုိက္နာ ေျပာဆုိေနသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ စာေပက အဓိကမက်ပါဘူး ကုိယ္ေတြ႕က အဓိကက်သည္ဟု ငါေတြ႔ကုိ စဲြကုိင္ေျပာဆုိ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ ငါတုိ႔ဆရာသည္သာ အမွန္ဟူ၍ မိမိတုိ႔ဆရာ ေျပာသမွ် အကုန္မွန္သည္ဟူ၍ ပုဂၢိဳလ္ေရး ၾကည္ညိဳမႈ တစ္ခုတည္းကုိ ၾကည့္၍ မ်က္စိစုံမွိတ္ ျငင္းခုံေနသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရး အစဲြမရွိဘဲ ဗုဒၶဓမၼကုိ အမွန္တကယ္ ေလ့လာလုိက္စားၿပီး ဆရာေတာ္မ်ား ေဟာသမွ်ကုိ အမွားအမွန္ ခ်င့္ခ်ိန္ကာ ဓမၼအႏွစ္သာရ ႐ႈေထာင့္မွ ေျပာဆုိကာကြယ္ သူမ်ားလည္း ရွိ၏။ မည္သုိ႔ဆုိေစ ဤသုိ႔ ျငင္းခုံေနၾကျခင္းသည္ မေကာင္းလွေပ။ ျငင္းခုံရာမွ အမွားမ်ား ပုိမ်ားလာတတ္သည္ကုိ သတိျပဳသင့္လွ၏။ ျငင္းခုံရာမွ ရန္မ်ားလာတတ္၏။ ျငင္းခုံရာမွ အားနည္းခ်က္မ်ား ေဖာ္ေဆာင္လာကာ ပုဂၢိဳလ္ေရး ထိခုိက္လာသည္ အထိျဖစ္လာတတ္၏။ ငယ္က်ိဳးငယ္နာမ်ား ေဖာ္လာသည္အထိ ျဖစ္လာတတ္၏။

ထုိျငင္းခုံမႈ အားလုံး၏ လက္သည္မွာ အစဲြတရားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ အယူ၀ါဒ အစဲြသည္ အသက္ပင္ အေသခံသည္အထိ စြန္႔လြတ္ရန္ ခဲရင္းလွ၏။ ထုိအစဲြတရားမ်ားသည္ ပုဂၢိဳလ္ကုိ အမွီျပဳ၍ ျဖစ္လာသည့္ အစဲြတရားမ်ား ျဖစ္သည္ကမ်ား၏။ ဗုဒၶလက္ထက္ကုိ ျပန္ၾကည့္လွ်င္ အလြယ္တကူ သိႏုိင္၏။ ဗုဒၶႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ေပၚေပါက္ခဲ့ၾကသည့္ တိတၱိဆရာၾကီးမ်ားသည္ ထုိစဥ္က တပည့္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ ဗုဒၶကုိ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္ၾက၏။ အတုမရွိ ဗုဒၶရွင္ေတာ္လက္ထက္တြင္ပင္ ဗုဒၶ၀ါဒကုိ လက္မခံႏုိင္ဘဲ မိမိတုိ႔ ဆရာ၀ါဒသာ အမွန္ဟူ၍ စဲြကုိင္သူမ်ား အမ်ားအျပား ရွိသည္ကုိ သေဘာေပါက္ႏုိင္ၾက၏။ ဤသည္မွာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏ ၀ါဒတစ္ခုကုိ ယုံၾကည္လက္ခံမိၿပီဆုိလွ်င္ စြန္႔လြတ္ရန္ ခဲယင္းသည္ဟူသည့္ အခ်က္ကုိ မီးေမာင္းထုိးျပေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္စံၿပီးေနာက္တြင္လည္း သာသနာတြင္ သံဃာဂုိဏ္းကဲြအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚေပါက္ခဲ့၏။ ထုိဂုိဏ္းကဲြမ်ားသည္လည္း အယူ၀ါဒ မတူညီသည့္ ပုဂၢဳိလ္မ်ားကုိ အစဲြျပဳ၍ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ၀ါဒကုိ ယုံၾကည္လက္ခံသူမ်ားမွ တစ္ဆင့္ အင္အားေကာင္းလာျခင္း ျဖစ္၏။

ယေန႔ေခတ္တြင္ ထုိသေဘာမ်ား တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ တရားဓမၼ ေဟာေျပာျပသၾကသည့္ ဆရာသမားမ်ားကုိ အစဲြျပဳ၍ သူ႔ဆရာ ကုိယ့္ဆရာစသည့္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ၾကည္ညိဳမႈမ်ားျဖင့္ ဆရာစဲြ ၀ါဒစဲြမ်ား တျဖည္းျဖည္း အားေကာင္းလာသည္ကုိ ေတြ႕ေနရ၏။ တရားေဟာဆရာမ်ားကလည္း အမ်ားသားပင္။ အခ်ိဳ႕က စာတတ္ေပတတ္မ်ားျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ကား စာေပပရိယတ္ မျပည့္စုံေသာ္လည္း လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈ အားေကာင္းသူမ်ားျဖစ္၏။ စာေပပရိယတ္ တတ္ကၽြမ္းၿပီး လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈ ပဋိပတ္အားနည္းသည့္ ဆရာအခ်ိဳ႕က စာေပကုိ အားျပဳ၍ စာေပအတုိင္း ေဟာေျပာျပသၾက၏။ စာမတတ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ပုိင္ပုိင္ အားထုတ္ထားသည့္ ဆရာအခ်ိဳ႕ကား လက္ေတြ႕ပုိင္းကုိ အားျပဳ၍ ေဟာေျပာျပသၾက၏။ ထိုအဆင့္အထိကား ျပႆနာ မရွိေသးေပ။ ဆုိးလာသည္ကား တစ္ဘက္ႏွင့္တစ္ဘက္ ပုတ္ခတ္ေျပာဆုိ လာၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ လက္ေတြ႕အားသန္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ငါေတြ႕နဲ႔ကုိင္ၿပီး ေဟာေျပာကာ စာေပသင္စရာ မလုိ၊ စာတတ္စရာမလုိဟု လုပ္လာၾကသကဲ့သုိ႔ စာေပအားေကာင္းသည့္ စာတတ္ေပတတ္မ်ားကလည္း စာေတြ႕ကုိ ကုိင္ကာစာႏွင့္သာညွိၿပီး ငါေတြ႕အေပၚ အထင္ေသးပုတ္ခတ္ လာတတ္ၾက၏။ သူ႔ဘက္ကုိယ့္ဘက္ အမွန္ဟု ယူဆၾကေသာ္လည္း စင္စစ္စာေတြ႕ေရာ ငါေတြ႕ပါ အထူးလုိအပ္၏။ စာေပသည္အေျခခံ က်သျဖင့္ စာေပတတ္ၿပီး ကုိယ္ေတြ႕အားထုတ္မႈမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ေဟာေျပာ ပုိ႔ခ်ၾကရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထုိသုိ႔ စာေတြ႕လက္ေတြ႕ျဖင့္ ျပန္လည္ေဟာေျပာ ျပသမည္ဆုိလွ်င္ ထုိဆရာမ်ား၏ ေဟာေျပာမႈမ်ားတြင္ မည္သည့္ျပႆနာမွ် မေပၚႏုိင္ေတာ့ေပ။ ထုိဆရာေတာ္မ်ား၏ တရားမ်ားအေပၚတြင္လည္း မည္သည့္ေ၀ဘန္မႈမ်ိဳးမွ် မရွိႏုိင္ေပ။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ထုိသုိ႔စာေတြ႕လက္ေတြ႕ ႏွစ္ရပ္လုံးျဖင့္ ေဟာေျပာျပသေနသည့္ ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား မ်ားစြာရွိပါ၏။ စာေရးသူတုိ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ေဟာၾကားျပသလာခဲ့သည္မွာ ယေန႔အထိ ထုိဆရာေတာ္မ်ား၏ ေဟာေျပာမႈႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေ၀ဘန္သံ တစ္စုံတစ္ခုမွ် မၾကားရေပ။ ဤသည္မွာ စာလည္းတတ္ တရားလည္းအားထုတ္ၿပီး စာေတြ႕ႏွင့္လက္ေတြ႕ ေပါင္းစပ္ကာ ေဟာၾကားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

မွန္၏။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ တရားေဟာ ဓမၼကထိက ဆရာမ်ား အမ်ားအျပား ေပၚေပါက္ေနေသာ္လည္း စာေတြ႕လက္ေတြ႕ ႏွစ္ရပ္လုံးတြင္ ကၽြမ္းက်င္ပုိင္ႏုိင္ၿပီး ေဟာေျပာျပသသည့္ ဆရာမ်ားအားနည္းလာ သည္ကုိေတြ႕ရ၏။ အခ်ိဳ႕က စာေပပရိယတ္ကုိသာ ကုိင္စဲြထားၿပီး ေဟာေျပာျပသၾက၏။ အခ်ိဳ႕က စာေတြ႕မရွိ ခႏၶာကုိယ္ေတြ႕ဟုဆုိကာ ငါေတြ႕ကုိ ကုိင္စဲြၿပီး ေဟာေျပာျပသ၏။ ထုိဆရာမ်ားသည္ အေျပာအေဟာ ေကာင္းသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း နာမည္ရလာကာ တပည့္တပန္းမ်ားလည္း တုိးပြားလာေနၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ေကာက္႐ုိးမီးကဲ့သုိ႔ တစ္ရွိန္ထုိးတက္ၿပီး တစ္ရွိန္ထုိး ျပဳတ္က်သြားသည္ကုိလည္း ေတြ႕ရတတ္၏။ ပရိတ္သတ္ အားေကာင္းလာသည့္အခါ ပရိတ္သတ္အရွိန္ျဖင့္ စင္ေပၚတြင္ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး မိမိသိသည့္ အနည္းငယ္ကုိ ကုိင္စဲြၿပီး သတိလက္လြတ္ျဖစ္ကာ ငါ့၀ါဒ ငါ့ဂုိဏ္းလုိ ျဖစ္လာ၏။ ထုိအခါ အသိဉာဏ္ ဆင္ျခင္တုံတရား ရွိသည့္သူမ်ားက ေထာက္ျပေ၀ဘန္လာသည့္အခါ နဂုိပုဂၢိဳလ္စဲြ ယုံၾကည္မႈ ရွိထားသူမ်ားက ျပန္လည္တုိက္ခုိက္လာ ကုန္ၾက၏။

စာေပ ပရိယတ္ တတ္ကၽြမ္းေသာ္လည္း လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈ မရွိပါက ထုိတတ္ကၽြမ္းမႈ၏ အႏွစ္သာရကုိ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း မခံစားရဘဲ မိမိ၏ ပရိတ္သတ္မ်ား အတြက္လည္း အက်ိဳးေက်းဇူးနည္းပါးလွ၏။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္က “ႏြားရွင္တုိ႔အား ႏြားတုိ႔ကုိ ေရတြက္အပ္ႏွင္းလုိက္ရေသာ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏြားႏုိ႔အရသာကုိ မခံစားလုိက္ရသကဲ့သုိ႔ နိဗၺာန္ေရာက္သည္အထိ အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္စပ္ေသာ ပိဋကတ္သုံးပုံဟူေသာ ဘုရားစကားေတာ္ကုိ မ်ားစြာေဟာေျပာေနေသာ္လည္း မက်င့္မႀကံ ေမ့ေလ်ာ့ေပါ့တန္ ေနသူသည္ ျပဳထုိက္သည္ကုိ ျပဳသည္မမည္၊ မဂ္ဖုိလ္အရသာကုိ မခံစားရ“ (ဓမၼပဒ၊ ေဒြသဟာယကဘိကၡဳ ၀တၱဳ) ဟု ေဟာေတာ္မူထားသျဖင့္ စာေတြ႕အားေကာင္း႐ုံျဖင့္ မလုံေလာက္ဘဲ လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈမ်ားလည္း လုိအပ္သည္ကုိ သတိျပဳသင့္လွ၏။ လက္ေတြ႕မပါ စာကုိသာ အားျပဳလာလွ်င္ ေ၀ဘန္စရာ ျဖစ္လာတတ္၏။

ထုိ႔အတူ စာေပပရိယတ္ အေျခခံ အားနည္းၾကေသာ္လည္း လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈ အားေကာင္းသူမ်ားက ခႏၶာကုိယ္ေတြ႕ဟုဆုိကာ ငါေတြ႕တရားမ်ားကုိ စာေပႏွင့္မညွိ၊ ၀ိနည္းမသိဘဲ ေျပာခ်င္ရာေျပာကာ ထင္ရာစြက္ ေဟာလာၾကသည္လည္း ရွိ၏။ ထုိသူမ်ားကား ဤတရားသည္ ငါကုိယ္တုိင္ ခႏၶာကုိယ္ေတြ႕ သိထားသည့္ တရားဟုဆုိကာ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်၏။ စာေပမတတ္၊ ၀ိနည္းမသိသည့္အခါ ေျပာသင့္သည့္ စကား၊ မေျပာသင့္သည့္စကား၊ ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္ ကုိက္ညီသည့္စကား မကုိက္ညီသည့္ စကားဟု မခဲြျခားဘဲ ေဟာေျပာၾကသျဖင့္ ေ၀ဘန္တုိက္ခုိက္ ခံရျပန္၏။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာတြင္ ၀ိနည္းသည္ သာသနာ၏ အသက္ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၏ သီလလည္း ျဖစ္၏။ ရဟႏၲာေသာ္မွလည္း ၀ိနည္းေတာ္အတုိင္း လုိက္နာက်င့္သုံးရ၏။ ၀ိနည္းသည္ မည္သူမွ် ျပဳျပင္ျပင္ဆင္၍ မရသည့္ ဗုဒၶ၏ အာဏာေဒသနာေတာ္ ျဖစ္၏။ စာေပမသိ ၀ိနည္းမရွိ္ဘဲ ငါေတြ႕ဟုဆုိကာ ေဟာခ်င္ရာေဟာ၍ ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္ မကုိက္ညီလွ်င္ သီလကုိ လြန္က်ဴးရာ ေရာက္သကဲ့သုိ႔ ဗုဒၶ၏ ဥပေဒကုိ ေဖာက္ဖ်က္ရာလည္း ေရာက္၏။ ၀ိနည္းေတာ္တြင္ကား မွန္ေသာ္လည္း မေျပာရဟု ပညတ္ထားခ်က္မ်ား ရွိ၏။ စာေပပရိယတ္မရွိ ခႏၶာကုိယ္ေတြ႕ဟု ေျပာေဟာသူမ်ား သတိျပဳသင့္သည့္ အခ်က္မွာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးႏွင့္ တဦးမွာ တရားသိပုံခ်င္း မတူညီသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ မိမိအားထုတ္ၿပီး သိသည့္အသိႏွင့္ အျခားသူအားထုတ္ၿပီး သိသည့္အသိ တစ္ထပ္တည္း က်ခ်င္မွက်မည္ ျဖစ္၏။ စာေပမညွိဘဲ ငါသိဟုကုိင္စဲြကာ ေဟာၾကားမႈမ်ားသည္ ငါ့အတြက္ မွန္ေသာ္လည္း သူမ်ားအတြက္ မွန္ခ်င္မွ မွန္မည္ဆုိသည့္ အခ်က္ကုိ သတိျပဳသင့္လွ၏။ ဗုဒၶသည္ပင္ တရားေဟာသည့္အခါ ေ၀ေနယ်စၧာသယေခၚ ေ၀ေနယ်တုိ႔၏ အလုိသုိ႔ လုိက္ကာ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္မည့္ တရားကုိသာ ေရြးျခယ္ေဟာေျပာသည္ကုိ အတုယူသင့္၏။ ငါေတြ႕တုိင္း တစ္ျခားသူမ်ားလည္း င့ါလုိျဖစ္မည္ဟု တစ္ထစ္ခ် သတ္မွတ္ထား၍ မရေပ။ ထုိသုိ႔ တစ္လမ္းတည္းစဲြကုိင္ၿပီး ေဟာေျပာျပသေနလွ်င္ ေ၀ဘန္ေထာက္ျပစရာ ျဖစ္လာတတ္၏။ ငါေတြ႕ကုိ စာေတြႏွင့္ခ်ိန္ၿပီး စာေပလည္း မလြတ္ေစေအာင္ ပညာရွိမ်ားလည္း အကဲ့ရဲ႕လြတ္ေအာင္ ေဟာၾကားရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထုိေၾကာင့္ လူအမ်ားကုိ ဦးေဆာင္မႈျပဳေနသည့္ ဆရာမ်ား၊ တရားေဟာ တရားျပမ်ားသည္ စာေတြ႕ႏွင့္လက္ေတြ႕ ႏွစ္မ်ိဳးလုံး ျပည့္စုံရန္လုိအပ္ေၾကာင္း၊ စာေတြ႕ကုိ အေျခခံ၍ လက္ေတြ႕ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းျမတ္သည္ကုိ ညြန္ျပေပးရန္ လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

ဤေနရာတြင္ စာေရးသူ ေျပာလုိသည္မွာ ဆရာစဲြ၊ ၀ါဒစဲြ၊ ပုဂၢဳိလ္စဲြမ်ားထားၿပီး တစ္သမွတ္တည္းကုိင္စဲြကာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အခ်င္းခ်င္း ျငင္းခုံမႈမွား ရပ္တန္႔ၾကရန္ႏွင့္ မိမိတုိ႔ ကုိးကြယ္သည့္ ဆရာသမားမ်ား၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကုိသာ တစ္ထစ္ခ် အမွန္ဟု မသတ္မွတ္ၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ ေဟာေျပာသူ ဆရာမ်ားသည္ စာေတြ႕မ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ ငါေတြ႕မ်ားလည္း ရွိသျဖင့္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာလွ်င္ မွန္ကန္သည့္ ေဟာေျပာခ်က္၊ လမ္းညႊန္ခ်က္ကုိ ေရြးခ်ယ္စိစစ္၍ လုိက္နာက်င့္သုံးၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ တုိ႔ဆရာက သည္လုိေျပာလုိ႔ ဆရာ့စကားသည္သာ အမွန္ဟု မသတ္မွတ္ၾကဘဲ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာလွ်င္ ယုံၾကည္မႈႏွင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းျမတ္ရာကုိသာ သြားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ မည္သူမွားသည္ မည္သူမွန္သည္ဟူသည့္ ျငင္းခုံမႈမ်ားသည္ ျပႆနာ ေျပလည္ရာ လမ္းေၾကာင္းမွန္ မဟုတ္ဘဲ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာ ဆရာေကာင္းကုိ ေရြးခ်ယ္စိစစ္ၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ ဆရာတစ္ပါး လဲြေခ်ာ္သြားက တပည့္အမ်ား အပါယ္လား၏ဟု ဆုိသည့္အတုိင္း မိမိတုိ႔ ဆည္းကပ္ကုိးကြယ္သည့္ ဆရာသည္ အလဲြအမွားမ်ားကုိ ေဟာေျပာေပးေနသည့္ ဆရာျဖစ္ပါက မိမိတုိ႔လည္း အလဲြလမ္းကုိ လုိက္သြားႏုိင္ပါသျဖင့္ အစဲြအလန္းမ်ားကုိပယ္ၿပီး အျမဲလန္းေစမည့္ အမွန္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္ႏုိင္ဖုိ႔္ ႀကိဳးစားၾကရန္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ကုိးကြယ္ရာမွ ေဘးမျဖစ္ၾကရန္သာ ႀကိဳးစားသင့္ပါေၾကာင္း…

Read more »

ကုိယ္က်င့္သီလ…

ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ေစာင့္ထိန္းၾကတဲ့ သီလကုိ ကုိယ္က်င့္သီလလုိ႔လည္း ေခၚပါတယ္။ ဒီစကားလုံးေလးဟာ အဓိပၸါယ္ သိပ္ေလးနက္ပါတယ္။ “ကုိယ္က်င့္သီလ”တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ ကုိယ္က်င့္မွ ကုိယ္ရမွာကုိး။ ကုိယ္မက်င့္ဘဲ ဘုရားေရွ႕မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ သီလေတြယူယူ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ သီလေတြေပးေပး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ မက်င့္ရင္ ပါးစပ္ေပးေပးၿပီး၊ ပါးစပ္ယူ ယူတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

မၾကာေသးပါဘူး။ ဒကာတစ္ေယာက္က ေလွ်ာက္ဖူးပါတယ္။ “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ သီလယူတဲ့အခါ သုရာေမရယ သိကၡာပုဒ္ေနရာမွာ လုိက္မဆုိဘဲ ေနလုိက္တယ္ဘုရား…၊ အဲဒါ ဒီသီလကုိ မယူတဲ့အတြက္ က်န္တဲ့ သီလေတြပါ က်ိဳးပါသလား ဘုရား…”တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ငါးပါးသီလဆုိတာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အတြက္ ဘုရားေရွ႕မွာ၊ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးပါးထံမွာ ယူသည္ျဖစ္ေစ မယူသည္ျဖစ္ေစ ေန႔စဥ္ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ နိစၥသီလ ျဖစ္ပါတယ္။ သီလယူယူ မယူယူ ဒီငါးပါးသီလဟာ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ ခံယူလုိက္တာနဲ႔ အလုိလုိ တည္ေနၿပီးသား၊ ရွိေနၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားလက္ထက္က ဘုရားတရားနာၿပီး ဥပါသကာ ဥပါသိကာမမ်ား အျဖစ္ ခံယူပါ၏လုိ႔ ဘုရားရွင္ကုိ ေလွ်ာက္တဲ့သူမ်ား ရွိပါတယ္။ အဲဒီသူမ်ားဟာ ဘုရားရွင္ေရွ႕မွာပဲ တပည့္ေတာ္ သရဏဂုံနဲ႔ ငါးပါးသီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းပါမည့္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားရင္း ဥပါသကာ ဥပါသိကာမ မ်ားအျဖစ္ ခံယူသြားၾကပါတယ္။ အလြယ္ေျပာမယ္ဆုိရင္ ဥပါသကာ၊ ဥပါသိကာမမ်ားဆုိတာ ရတနာသုံးရပ္ကုိ အၿမဲမျပတ္ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္တတ္သူကုိ ေျပာတာပါ။ ရတနာသုံးရပ္ကုိ အၿမဲမျပတ္ ကုိးကြယ္တယ္ဆုိတာ သရဏဂုံနဲ႔ ငါးပါးသီလကုိ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းေနထုိင္ျခင္းလုိ႔ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။

ယေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္လည္စဥ္းစား ဆင္ျခင္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ဥပါသကာ ဥပါသိကာမမ်ား ျဖစ္ၿပီလားလုိ႔…။ အေျခခံျဖစ္တဲ့ သရဏဂုံနဲ႔ ငါးပါးသီလကုိမွ လုံၿခဳံေအာင္ မေစာင့္ထိန္းႏုိင္ေသးရင္ေတာ့ ဥပါသကာ ဥပါသိကာမမ်ားလုိ႔ ေျပာရမွာ ခက္လွပါတယ္။ ပါးစပ္က ဗုဒၶဘာသာလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာေျပာ၊ သီလေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ယူယူ လက္ေတြ႕အားျဖင့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ရေအာင္မက်င့္ႏုိင္ေသးရင္ေတာ့ ကုိယ္က်င့္သီလေတြ ရေနတယ္၊ တည္ေနတယ္လုိ႔ မေျပာႏုိင္ေသးပါဘူး။ ကုိယ္က်င့္မွ ကုိယ္ရမွာျဖစ္တဲ့ ဒီသီလဟာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ လုပ္ယူရပါတယ္။ သူမ်ားေပးလုိ႔ မရပါဘူး။ ေတာင္းၿပီးယူရတဲ့ အရာမဟုတ္ဘဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ က်င့္သုံးၿပီး ရယူရတဲ့ အရာျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာေတြရဲ႕ ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္ဟာ နိဗၺာန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီနိဗၺာန္ကုိ သြားဖုိ႔အတြက္ အေျခခံ ေလွခါးကေတာ့ သီလပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္အဆုံးအမေတြကုိ လုိက္နာက်င့္သုံးတဲ့ သူေတြဟာ ဒီနိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ဘုရားအဆုံးအမဆုိတာ တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္ကုိပဲ ေျပာတာပါ။ ဒီသိကၡာသုံးရပ္ကုိ မဂၢင္ရွစ္ပါးပဲလုိ႔ အလြယ္နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္သြားဖုိ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းေျဖာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလမ္းမွာ သီလတည္မႈ၊ သမာဓိရွိမႈ၊ ပညာျပည့္မႈေတြ ပါ၀င္ေနပါတယ္။ သီလတည္မွ သမာဓိတည္ႏုိင္ၿပီး၊ သမာဓိတည္မွလည္း ပညာရႏုိင္ပါတယ္။ ဒီသုံးမ်ိဳးလုံးဟာ တစ္ခုတည္း၊ တစ္စပ္တည္းပါး။ ဒါေၾကာင့္ သုံးမ်ိဳးလုံးေပါင္းၿပီး တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းအျဖစ္ရွိေနတာပါ။ အေရအတြက္အားျဖင့္ မဂၢင္ရွစ္ပါးလုိ႔ ေျပာေပမယ့္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာပါပဲ။ ဒါကုိ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္လုိ႔ေျပာႏုိင္ၿပီး ဗုဒၶရဲ႕ အဆုံးအမ အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိ႔လည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ဒီလုိ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆုံးအမေတြ တည္ေနဖုိ႔အတြက္ ဆုေတာင္းေနလုိ႔ မရပါဘူး။ တည္ေအာင္က်င့္ယူမွ ရပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ က်င့္ယူရပါတယ္။ အဲဒီလုိက်င့္တဲ့အခါ အေျခခံျဖစ္တဲ့ ကုိယ္က်င့္ သီလကုိ အရင္ဆုံးလုံၿခဳံေအာင္ က်င့္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အတြက္ သီလဟာ အေျခခံ အက်ဆုံးျဖစ္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သီလမလုံျခဳံပဲ အထက္လုပ္ငန္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ဘာ၀နာ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနလုိ႔ကေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ဆုံးမသလုိ “အေပၚပုိင္းကေတာ့ တုိက္ပုံအက်ႌ၊ ေခါင္းေပါင္းစ တလူလူနဲ႔ ေအာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ပုဆုိးမပါတဲ့သူ“ လုိပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေအာက္ပုိင္းလုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းေစဖုိ႔ ငါးပါးသီလဟာ ခါး၀တ္ပုဆုိးလုိ ၿမဲေနရမယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

သီလဟာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့အတြက္ ဒီသီလကုိ ေစာင့္ထိန္းၾကဖုိ႔ ဆရာသမားမ်ားက အၿမဲဆုံးမေလ့ ရွိပါတယ္။ ဆုံးမတဲ့အခါမွာလည္း ဥပမာေလးမ်ားေပးၿပီး ဆုံးမေလ့ရွိပါတယ္။ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးျပစ္ေတြကုိ ျပၿပီးလည္း ဆုံးမေလ့ရွိပါတယ္။ သီလနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆုံးမၾကတဲ့ ဆုံးမမႈေတြထဲက ပထမေရႊက်င္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ သိႆေကာ၀ါဒ ဆုံးမစာမွာ ဆုံးမထားတဲ့ သီလဆုိင္ရာ အဆုံးအမေတြကေတာ့ ဥပမာဥပေမယ် စုံလင္လွပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အဆုံးအမေလးမ်ားကုိ တစ္ဆင့္မွ်ေ၀ရင္း ကုိယ္က်င့္သီလျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ က်င့္သုံးရယူၾကဖုိ႔ ထပ္မံ တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။

”ဗီလုံးငွက္ေသာ္လည္း ကၽြဲေျခရာခြက္ကုိ အမွီရလွ်င္ ဂဠဳံႏွင့္တူ၏၊ အႏၲရာယ္မရွိ။
ပုထုဇင္ေသာ္လည္း သီလရွိလွ်င္ အရိယာႏွင့္တူ၏၊ အပါယ္မေရာက္။
ေရရွိမွ ၾကာပြားသည္၊ သီလရွိမွ သမာဓိမ်ားသည္။
ဗဟုသုတရွိလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ ေရမတည္ေသာ ကန္ႏွင့္တူ၏။
ပညာရွိလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အသီးမရွိေသာ သစ္ပင္ႏွင့္တူ၏။
စာေပပုိ႔ခ်ႏုိင္လ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အသီးမခ်ိဳေသာ သစ္ပင္ႏွင့္တူ၏။
တရားေဟာေကာင္းလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အနံ႔မေမႊးေသာ ပန္းႏွင့္တူ၏။
က်မ္းဂန္တတ္လ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အဆိပ္သီးပင္ႏွင့္တူ၏။
ဘုန္းႀကီးလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အႏွစ္မရွိေသာ သစ္ပင္ႏွင့္တူ၏။
သီလရွိမွ ဒါနႏွင့္ဘာ၀နာ အက်ိဳးေပးသန္၏။
ပင္လယ္ကူးလုိလွ်င္ ေလွသေဘၤာတည္၊ နတ္ျပည္တက္လုိလွ်င္ သီလေလွကားေထာင္။
အကုသုိလ္သည္ သတၱ၀ါကုိ အပါယ္ဆဲြခ်၏၊ သီလရွိသူကုိ မဆဲြခ်ႏုိင္။
ပင္လယ္ကူးလုိလွ်င္ သေဘၤာလုံေအာင္ဖာ၊ သံသရာကူးလုိလွ်င္ သီလလုံေအာင္ဖာ။
ေလာကီဥစၥာေစာင့္လွ်င္ တစ္သက္ခ်မ္းသာ၏၊ သီလေစာင့္လွ်င္ ဘ၀အဆက္ဆက္ခ်မ္းသာ၏။
ဆီမီးသည္ လင္းခုိက္ လူလယ္တင့္၏၊ ၿငိမ္းလွ်င္ေမွာင္၏၊ ေညွာ္နံ႔ထြက္၏။
သီလသည္ ေစာင့္ထိန္းခုိက္ လူလယ္တင့္၏၊ ပ်က္လွ်င္ေမွာင္၏၊ ေညႇာ္နံ႔ထြက္၏။ ”

အထက္ပါ သီလဆုိင္ရာ အဆုံးအမမ်ားမွာ ပထမေရႊက်င္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အဆုံးအမ တစ္စိတ္တစ္ေဒသပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အဆုံးအမမ်ားကုိၾကည့္လွ်င္ သီလရဲ႕ အေရးပါမႈကုိ အလြယ္တကူ သိႏုိင္ပါတယ္။ အေျခခံျဖစ္တဲ့ သီလမလုံံၿခဳံလွ်င္ က်န္တဲ့ဒါနဘာ၀နာ အလုပ္မ်ားမွာ အက်ိဳးေပးအားနည္းၿပီး ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္နဲ႔ အလွမ္းေ၀းေနတတ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ အတြက္ အေျခခံျဖစ္တဲ့ ငါးပါးသီလေလာက္ေတာ့ လုံၿခဳံမွကုိ ျဖစ္မွာပါ။ နိဗၺာန္မရေသးတာေတာင္ ဘ၀ကူးေကာင္းဖုိ႔၊ သံသရာခရီးမွာ အပါယ္မလားဖုိ႔ အနည္းဆုံး ငါးပါးသီလေလာက္ေတာ့ လုံၿခဳံဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ သီလမလုံၿခဳံပဲ ဒါနေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္လုပ္အပါယ္ တံခါးပိတ္ဖုိ႔ မလြယ္လွပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း ဆုိေတာ့ ဒါနဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာ ခ်မ္းသာမႈ သက္သက္ကုိသာ အက်ိဳးေပးႏုိင္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ သီလမလုံၿခဳံပဲ ဘာ၀နာ အားထုတ္ေနရင္လည္း သမာဓိတည္ဖုိ႔ ခဲရင္းသလုိ သမာဓိ မတည္ရင္လည္း အထက္မဂ္ဉာဏ္ကုိ ရဖုိ႔ခဲရင္းလွပါတယ္။ အခ်ဳပ္ၾကည့္ရင္ ဒါနအက်ိဳးေပးသန္ဖုိ႔နဲ႔ ဘာ၀နာဉာဏ္ေတြျမင့္ဖုိ႔ သီလသည္သာ ပဓာနက်တယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ႏုိင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ျဖစ္ကုိယ္ခံ၊ ကုိယ္လုပ္ကုိယ္စံ၊ ကုိယ္က်င့္ကုိယ္ရဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ကုိယ့္ဘ၀ အတက္အက် အ႐ႈံးအနိမ့္ကုိ ဖန္တီးႏုိင္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ခ်မ္းသာေစတတ္တဲ့ ဒီသီလကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က်င့္ၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ရယူႏုိင္ေအာင္ ကုိယ္က်င့္သီလရဲ႕ အေရးပါမႈ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္မ်ားအတြက္ သတိေပးရင္း ပုဆုိးထမီလုံေအာင္ ၀တ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့…

ပုထုဇင္ေတြဟာ အၿမဲလုိခ်င္ေနတတ္၊ ရခ်င္ေနတတ္၊ ျဖစ္ခ်င္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘာေလးပဲလုပ္လုပ္ လုိခ်င္ျဖစ္ခ်င္ရခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြနဲ႔ ေတာင့္တၾကပါတယ္။ ဒီစိတ္ေၾကာင့္ပဲ ဘာကုသုိလ္ေလးပဲ လုပ္လုပ္ ျဖစ္ပါရေစ၊ ရပါရေစ စသျဖင့္ ဆုေတာင္းေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြက မ်ားတဲ့အတြက္ ကုသုိလ္ေလးကနဲနဲ ေတာင္းတာေတြက အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဘုရားေရွ႕သြားၿပီး လွဴတာက ေရတစ္ခြက္၊ ပန္းတစ္စည္း ေတာင္းတဲ့ဆုေတြက “ဤကုသုိလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ လူ႔စည္းစိမ္ နတ္စည္းစိမ္အျပည့္နဲ႔ ဘာျဖစ္ရပါလုိ၏၊ ညာျဖစ္ရပါလုိ၏“ စတဲ့ ဆုေတာင္းသံေတြကလည္း မၾကားခ်င္ အဆုံးျဖစ္ေနပါတယ္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္တဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အသံေတြ နားေထာင္လုိက္ရင္ သူတုိ႔ျပဳတဲ့ ကုသုိလ္အေပၚ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြနဲ႔ ေတာင္းေနၾကတာကုိ ၾကားေနရမွာပါ။ ေတာင္းတာေတြကုိ နားေထာင္ၾကည့္တဲ့အခါ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျဖစ္ပါေစလုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းေနတာကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိေနရပါတယ္။ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းၿပီး ကုသုိလ္လုပ္သူ အေတာ္ရွားလွပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ မျဖစ္မေန ေတာင္းခ်င္တယ္ဆုိရင္လည္း ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ ေတာင့္တေနမယ့္အစား မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင္းတာက ပုိၿပီးအဓိပၸါယ္ျပည့္၀ကာ အႏွစ္သာရ ရွိပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္လုိ႔ ရခ်င္လုိ႔ ေတာင့္တၿပီး ကုသုိလ္လုပ္ကာ ျဖစ္ပါရေစ၊ ရပါရေစလုိ႔ ဆုေတာင္းတဲ့အတြက္ မိမိတုိ႔ လုပ္တဲ့ကံစြမ္းအေလ်ာက္ ျဖစ္လာရလာမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိျဖစ္လာ ရလာေတာ့လည္း အလုိျပည့္လား ဆုိျပန္ေတာ့ အလုိမျပည့္ ျပန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ထပ္လုပ္၊ ထပ္လုိခ်င္၊ ထပ္ၿပီး ျဖစ္ပါရေစ ဆုိတာေတြ ေတာင့္တလာျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဘ၀သံသရာ လြတ္ေျမာက္မႈက ေ၀းေ၀းေနကုန္ပါေတာ့တယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ျဖစ္ပါရေစဆုိတဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြနဲ႔ ေတာင့္တျပဳလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခား မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင့္တတဲ့ သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း စာေပမွာ ဖတ္မွတ္လုိက္ရပါတယ္။ ဖတ္ၿပီး ၾကည္ညိဳစိတ္ပါ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီသူကေတာ့ အျခားသူမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ရဲ႕ ေဂါတမဘုရားရွင္ပါပဲ။

ဘုရားရွင္ဟာ ပါရမီျဖည့္စဥ္ အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုမွာ ကဏွဆုိတဲ့ ရေသ့တစ္ပါး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကဏွရေသ့ အျဖစ္နဲ႔ ပါရမီေတြျဖည့္ကာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ အသားအလြန္ အမတန္ မည္းလြန္းလွတဲ့အတြက္ ကဏွလုိ႔ အမည္တြင္ပါတယ္။ ကဏွရေသ့ဟာ အက်င့္တရားေတြ အျပင္းအထန္ အားထုတ္တဲ့အတြက္ သိၾကားမင္းရဲ႕ ေက်ာက္ျဖာက ပူလာပါတယ္။ ေက်ာက္ျဖာပူေတာ့ သိၾကားမင္း မေနႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ရာထူးကုိ ယူမယ့္သူ ေပၚလာၿပီဆုိတာ သတိေပးသလုိ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လူ႔ျပည့္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနတဲ့ ကဏွရေသ့ကုိ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိၾကားမင္းဟာ လူ႔ျပည့္ဆင္းၿပီး စုံးစမ္းပါတယ္။ ဒီရေသ့ ဘာလုိခ်င္လုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ အျပင္းအထန္ အားထုတ္ေနရတယ္ဆုိတာကုိ သိၾကားမင္း သိခ်င္ေနပုံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူ႔ျပည္သြားၿပီး စုံစမ္းေမးျမန္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သိၾကားမင္းဟာ ကဏွာရေသ့ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္ၿပီး သူသိခ်င္တာေတြ ေမးျမန္းစုံးစမ္းပါေတာ့တယ္။

“အရွင္ရေသ့… ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈေတြ အျပင္းအထန္ လုပ္ေနတာလဲ…၊ အရွင္ရေသ့ ဘာကုိလုိခ်င္လုိ႔လဲ…၊ ဘာေတြျဖစ္ခ်င္ၿပီး ဘာဆုေတြ လုိခ်င္လုိ႔လဲ… ဘာဆုေတြမ်ား ေတာင္းပါသလဲ…“ လုိ႔ သိၾကားမင္း စတင္ေမးျမန္း စုံစမ္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရားေလာင္း ကဏွရေသ့က…

“သိၾကားမင္း… င့ါမွာျဖစ္ပါရေစလုိ႔ တစ္ျခားဆုေတာင္းတာ မရွိပါဘူး…၊ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းတာေတာ့ ရွိပါတယ္“လုိ႔ ဘုရားေလာင္း ရေသ့က ေျဖၾကားပါတယ္။ ဒီအခါ သိၾကားမင္းက…

“အရွင္ရေသ့… ဘယ္လုိမျဖစ္ပါရေစနဲ႔“လုိ႔ ဆုေတာင္းပါသလဲ ဆုိတာကုိ ထပ္ေမးလုိ႔ ဘုရားေလာင္းရေသ့က
“သိၾကားမင္း… ငါေတာင့္တတာက ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တုိင္း ဘ၀တုိင္းမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေကာဓဆုိတဲ့ အမ်က္ထြက္မႈ၊ ေဒါသဆုိတဲ့ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိမႈ၊ ေလာဘဆုိတဲ့ လုိခ်င္ရခ်င္မႈ၊ သမုဒယလုိ႔ေခၚတဲ့ ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈ တဏွာ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လု႔ိပဲ ေတာင့္တပါတယ္” လုိ႔ အေျဖေပးလုိက္ေရာ သူမ်ားေတြ ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီလုိမျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းတဲ့ ကဏွရေသ့ရဲ႕ ဆုေတာင္းကုိ နားေထာင္ၿပီး သူ႔ေနရာအတြက္ စိတ္ခ်သြားရတဲ့ သိၾကားမင္း နတ္ျပည္ျပန္တက္ သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ကဏွရေသ့ရဲ႕ ေတာင့္တမႈ၊ ဆုေတာင္းမႈ၊ ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံ အားထုတ္မႈေတြပါ။ ကဏွရေသ့က “ေကာဓ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔၊ ေဒါသ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔၊ ေလာဘမျဖစ္ပါရေစနဲ႔၊ ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔“တဲ့။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေတာင့္တခ်က္ေလးေတြပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေကာဓဆုိတာ အမ်က္ကုိ ေျပာတာပါ။ တစ္စုံတစ္ဦးအေပၚမွာ တစ္စုံတစ္ခု အေပၚမွာ အျမင္မၾကည့္မႈ၊ အခဲမေၾကမႈ၊ မ်က္ေနမႈေတြဟာ ေကာဓပါပဲ။ ဒီလုိ ေကာဓဆုိတဲ့ အမ်က္ေလးေတြ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေပါက္ကဲြမႈေတြ ျဖစ္ကုန္တတ္ပါတယ္။ အမ်က္ႀကီးလာရင္ အခဲမေၾကမႈေတြလည္း ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီေကာဓေတြ ျဖစ္ေနသမွ် ဘ၀မွာ အဆင္မေျပမႈေတြ ကုိယ္စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါကုိသိလုိ႔ ဘုရားေလာင္း ရေသ့က ျဖစ္ေလရာဘ၀တုိင္းမွာ ေကာဓမျဖစ္ဖုိ႔ ေတာင့္တျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ကဏွရေသ့က “ေဒါသဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔“တဲ့။ မွန္ပါတယ္။ ေဒါသဟာ အလြန္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္ပါ။ ေဒါသရွိေနရင္ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိမႈေတြ ခဏခဏ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ဆုိးစိတ္တုိမႈေတြ အားေကာင္းလာရင္ ေပါက္ကဲြတတ္ၿပီး အဆင္အျခင္မဲ့ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ “ေဒါေသာ အတၳံ န ဇာနာတိ“ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း ေဒါသျဖစ္လာရင္ အဆုိးအေကာင္း၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းကုိ မသိေတာ့ပါဘူး။ စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ ဒီေဒါသရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြက ေနာင္တတရားျဖစ္လာတတ္ၿပီး ေနာင္တရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ ေသာကဆုိတဲ့ စုိးရိမ္မႈ၊ ပရိေဒ၀ဆုိတဲ့ ငုိေၾကြးမႈ စတာေတြ ထပ္ေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္းရေသ့က ဒီလုိအႏၲရာယ္ႀကီးတဲ့ ေဒါသ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင့္တျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခု “ျဖစ္ေလရာ ဘ၀မွာ ေလာဘ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔“ ဆုိတဲ့ ကဏွရေသ့ရဲ႕ ေတာင့္တမႈဟာလည္း ေလာဘရဲ႕ ဆုိးႀကိဳးကုိ မလုိခ်င္ဘူးဆုိတာ ထင္ရွားလွပါတယ္။ သိတဲ့အတုိင္း ေလာဘကလည္း ရေလလုိခ်င္ေလျဖစ္ေနတာပါ။ အလုိကုိ မျပည့္ႏုိင္ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ အရဟတၱမဂ္ကုိ မရေသးသမွ် ေလာဘကုိ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္ႏုိင္ေသးဘူးဆုိၿပီး ေလာဘေနာက္ လုိက္ေနလုိ႔ကလည္း မျဖစ္ျပန္ပါဘူး။ လုိခ်င္တပ္မက္တတ္တဲ့ ေလာဘဆုိတာဟာ ဆားငန္ေရ ေသာက္သလုိပဲ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပ ျဖစ္ေနတာပါ။ ရၿပီးရင္း ရခ်င္ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီလုိ လုိခ်င္ရခ်င္ေနတဲ့ အတြက္လည္း တရားသည္မတရားသည္ မသိ၊ မွားသည္မွန္သည္ မသိ ေလာဘရဲ႕ ခုိင္းေစမႈေနာက္ကုိ လုိက္လုပ္ေနမိ ျပန္ပါတယ္။ ေလာဘရဲ႕ သားေကာင္္ေတြ ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ တစ္ျဖည္းျဖည္း အပုိင္းအကန္႔ေလးေတြ လုပ္ေပးႏုိင္ပါမွ ေလာဘရဲ႕ ကၽြန္မျဖစ္မွာပါ။ ဒီလုိမွ မလုပ္ေပးရင္ လုိခ်င္တပ္မက္တတ္တဲ့ ေလာဘဟာ အဆုံးသတ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကဏွရေသ့က ေလာဘမျဖစ္ခ်င္တာပါ။

ဘုရားေလာင္းကဏွရေသ့ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ေတာင့္တခ်က္ တစ္ခုက “ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တုိင္းမွာ ကပ္ျငိတြယ္တာမႈ တဏွာ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔“ ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒီတဏွာကေတာ့ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ အဆုိးဆုံး ရန္သူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈ ဆုိတဲ့ တဏွာရဲ႕ အဖြင့္အတုိင္းပဲ ဒီတဏွာဟာ ကပ္ၿငိေစ၊ တြယ္တာေစပါတယ္။ အရာ၀တၱဳ တစ္ခုခုကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ တစ္ဦးဦးကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တြယ္တာမိၿပီဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္ဆက္တဲြကေတာ့ ဒုကၡေတြခ်ည္းပါပဲ။ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းေတြအထိ ျဖစ္ေပၚေစၿပီး ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းေၾကာင့္ပဲ မနာလုိမႈ ၀န္တုိမႈေတြ ျဖစ္ေစကုန္ပါတယ္။ မနာလုိမႈေတြ ၀န္တုိမႈေတြ ျဖစ္လာရင္ ၿငိမ္းခ်င္းမႈဆုိတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ပူေလာင္မႈ၊ ပင္ပန္းမႈေတြပဲ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေတြဟာ တဏွာဆုိတဲ့ ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီတဏွာကုိ သံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ ပပဥၥတရားထဲမွာ ထည့္သြင္းၿပီး တဏွာ မာန ဒိ႒ိတုိ႔ရဲ႕ အေပါင္းအပါအျဖစ္ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တဏွာရဲ႕ ဒီလုိဆုိးႀကိဳးေတြကုိ သိေတာ္မူတဲ့အတြက္ ဘုရားေလာင္းကဏွ ရေသ့ဟာ ဒီတဏွာ မျဖစ္ဖုိ႔ ေတာင့္တျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အမ်ားက ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ ေတာင့္တေနၾက၊ ဆုေတာင္းေနၾကတာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင့္တၿပီး က်င့္ႀကံအားထုတ္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ကဏွရေသ့ဘ၀ ျဖစ္စဥ္ေလးဟာ အလြန္အတုယူ လုိက္နာစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းဆုေတာင္း မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ပဲ ေတာင့္တေတာင့္တ အမွန္ေတာ့ ႏွစ္ခုလုံး ေတာင့္တတာေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ေတာင့္တမႈကေတာ့ သံသရာရွည္မႈကုိ ျဖစ္ေစတတ္ၿပီး မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင့္တမႈကေတာ့ လြတ္ေျမာက္မႈကုိ ဦးတည္ေစပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆုေတာင္းေန႔ဖုိ႔ထက္ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံဖုိ႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီလုိ က်င့္ႀကံတဲ့အခါမွာသာ ဦးတည္ခ်က္ မွန္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ ကုသုိလ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္ေနၾကေပမယ့္ ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ လူ႔စည္းစိမ္ နတ္စည္းစိမ္ စတာေတြကုိ ရေစဖုိ႔ျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ဒီစည္းစိမ္ေတြကုိ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ေလာဘကင္းမႈ၊ ေဒါသကင္းမႈ၊ ေမာဟကင္းမႈ၊ နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္ျပဳမႈေတြကုိ ဦးတည္ပါတယ္။ ဒီဦးတည္ခ်က္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ပါရေစဆုိတာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ဆုိတာကုိ ရည္ရြယ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ရည္ရြယ္မႈကေတာ့ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ဦးတည္ခ်က္ေကာင္း ျဖစ္ေစပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေတာင့္တမႈ၊ ဆုေတာင္းမႈဟာ မေတာင့္တတတ္၊ မဆုေတာင္းတတ္ရင္ တဏွာရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈေၾကာင့္ ဘ၀သံသရာ ရွည္ၾကာမႈကုိသာ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ ဆုေတာင္းမႈျဖင့္ ဒုကၡတုိးမႈကုိ မျဖစ္ေစၾကဘဲ ဘုရားေလာင္း ကဏွရေသ့ ရည္ရြယ္ေတာင့္တ က်င့္ႀကံသလုိ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ေတာင့္တမႈျဖင့္သာ လြတ္ေျမာက္ရာအမွန္လမ္းကုိ အျမန္လွမ္းႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသင့္လွပါေၾကာင္း…

Read more »

ေသဖုိ႔ျပင္ဆင္ၾကရာတြင္…

ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ မိခင္တစ္ေယာက္လုိလည္းဟုတ္၊ ရဟန္းမယ္ေတာ္ တစ္ေယာက္လည္းဟုတ္တဲ့ ဒကာမႀကီး တစ္ေယာက္က ဒီတစ္ေခါက္ ဘုန္းဘုန္းျမန္မာျပည္ ျပန္ၾကြသြားတုန္းက ေလွ်ာက္ဖူးပါတယ္။ “အရွင္ဘုရားေရ… တပည့္ေတာ္မွာ ပင္စင္ယူၿပီးကတည္းက ျဖစ္လုိက္တဲ့ ေရာဂါကလည္း စုံေနတာပဲ၊ အရွင္ဘုရား သိတဲ့အတုိင္းပဲ အခုဆုိ တပည့္ေတာ္မွာ ကင္ဆာလည္း ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ ခႏၶာကုိယ္ကလည္း ဟုိကနာ ဒီကနာနဲ႔ တစ္ခုမွကုိ ေကာင္းတာမရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ တပည့္ေတာ္ စဥ္းစားတာက ဒီလုိေသဖုိ႔ နီးလာေနတဲ့ တပည့္ေတာ္အတြက္ တစ္ျခားအလုပ္ေတြထက္ ဘာသာေရး အလုပ္ပဲ အဓိကထားၿပီး လုပ္ရေတာ့မယ္လုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္၊ တကယ္လည္း လုပ္ျဖစ္ေနတယ္၊ လုပ္တာမွ အရွင္ဘုရားကုိေတာင္ င့ါရဟန္း၊ ငါ့သားဦးဇင္းဆုိတဲ့ အစဲြေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ခုကတည္းက ေလ့က်င့္ေနပါတယ္၊ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ အလုပ္ေတြကုိ တတ္ႏုိင္သမွ်လုပ္ရင္း တပည့္ေတာ္အခု အထူးေလ့က်င့္ေနတာက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လုိအေျခအေနပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တပည့္ေတာ္ႏႈတ္က ရတနာသုံးပါးရဲ႕ ဂုဏ္ကုိ အာ႐ုံျပဳၿပီး ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိဆုိတဲ့ သရဏဂုံကုိ ရြတ္တတ္တဲ့ အက်င့္ကုိ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ေနပါတယ္၊ တပည့္ေတာ္ ဒီလုိေလ့က်င့္ေနတာ ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား ဘုရား…၊ ေသဖုိ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ တပည့္ေတာ္အတြက္ ေသခါနီးအေသ စိတ္ခ်ႏုိင္တယ္ မဟုတ္လားဘုရား…”လုိ႔ ေလွ်ာက္ဖူးပါတယ္။

ေရာဂါေတြနဲ႔ နပမ္းလုံးရင္း ေသဖုိ႔အတြင္ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ဒကာမႀကီးရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားတာေတြကုိ နားေထာင္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းလွပါဘူး။ စိတ္ဓာတ္မာတဲ့ ဒကာမႀကီး ျဖစ္လုိ႔လည္း ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ ေျဖလုိက္ရပါတယ္။ ဒကာမႀကီးလည္း သူ႔အေျခအေန သူသိပါတယ္။ ဘာသာေရး လုိက္စားေနတဲ့သူ ျဖစ္လုိ႔လည္း ေသခါနီး စိတ္အစဥ္ဟာ အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာ ဒကာမႀကီး ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ျခားအစဲြေတြ မ၀င္ႏုိင္ေအာင္ သရဏဂုံကုိ အခ်ိန္မေရြး အာ႐ုံျပဳ ရြတ္တတ္တဲ့ အက်င့္လုပ္ေပးေနတာလုိ႔ ေလွ်ာက္တာျဖစ္မွာပါ။ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ဒကာမႀကီးကုိေတာ့ သတိေပးရပါတယ္။ “ဒကာမႀကီးေရ… သရဏဂုံကုိ အာ႐ုံျပဳၿပီး အၿမဲရြတ္တတ္တဲ့ အက်င့္လုပ္တာ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအက်င့္ဟာလည္း ေသဖုိ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ရာမွာ သိပ္ေတာ့စိတ္မခ်ရေသးပါဘူး၊ ေသခါနီး ေ၀ဒနာေတြ သိပ္ျပင္းထန္လာရင္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားတတ္ၿပီး ႏႈတ္နဲ႔စိတ္က သရဏဂုံကုိ ရြတ္ဖုိ႔၊ အာ႐ုံျပဳဖုိ႔ဆိုတာ မလြယ္လွပါဘူး၊ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ေ၀ဒနာကုိ ႐ႈတတ္တဲ့ အက်င့္လုပ္ေပးတာက အေကာင္းဆုံးပါ၊ ေ၀ဒနာကုိ ႐ႈတယ္ဆုိတာက ၀ိပႆနာ အလုပ္ကုိ လုပ္တာကုိ ေျပာတာ၊ ခႏၶာကုိယ္ အၿမဲမျပတ္ နာေနတဲ့သူ၊ ခံစားမႈေ၀ဒနာေတြနဲ႔ အၿမဲမျပတ္ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့သူအတြက္ ဘယ္လုိေ၀ဒနာပဲရွိရွိ အဲဒီေ၀ဒနာကုိ သတိကပ္ၿပီး လုိက္သိလုိက္မွတ္ ေပးေနဖုိ႔လုိ႔ပါတယ္၊ အဲဒါကုိ စာလုိေျပာေတာ့ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ ႐ႈတယ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္၊ ဒီလုိ ေ၀ဒနာကုိ ႐ႈမွတ္တတ္တဲ့ အက်င့္လုပ္ထားတဲ့သူဟာ ေ၀ဒနာ ျပင္းေလေလ ႐ႈမွတ္မႈ အမွတ္ကုိ မလြတ္ေအာင္ ႐ႈမွတ္တတ္ေလေလ ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ဆုံးေ၀ဒနာကုိ ခံလာႏုိင္တဲ့အထိ သတိကပ္ လာတတ္ပါတယ္၊ အဲဒီလုိ ေ၀ဒနာကုိ ခြါႏုိင္တဲ့အထိ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကုိ အားထုတ္ထားတဲ့သူ ျဖစ္မွသာ ေသခါနီအခါမွာလည္း ဘာေ၀ဒနာပဲေပၚေပၚ ခံႏုိင္ရည္ရွိကာ အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ေမ့ေလ်ာ့မႈ သတိမလြတ္ပဲ ေနတဲ့သူအတြက္ ေသခါနီးမွာ စိတ္ခံစားမႈ အားေကာင္းၿပီး ဘ၀ကူးလည္း ေကာင္းသြားပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒကာမႀကီး အေနနဲ႔ ေသဖုိ႔ျပင္ဆင္ရာမွာ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကုိ ခရီးေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ၿပီး ျပင္ဆင္တာက ပုိၿပီးစိတ္ခ်ရပါတယ္…” လုိ႔ ဒကာမႀကီးကုိ သတိေပး တရားစကား ေျပာျဖစ္လုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဒကာမႀကီးက “ဒါဆုိရင္ တပည့္ေတာ္အေနနဲ႔ လုိပါေသးတယ္၊ ခုခ်ိန္ကစၿပီး အရွင္ဘုရား အမိန္႔ရွိသလုိ ေ၀ဒနာကုိ ႐ႈႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမွျဖစ္ေတာ့မယ္“လုိ႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ေသဖုိ႔ျပင္ဆင္ရာမွာ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကုိ အားထုတ္ၿပီး ျပင္ဆင္တာက ပုိေကာင္းပါတယ္။ အရင္ဆုံးလုိအပ္တာက အေျခခံျဖစ္တဲ့ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ပါပဲ။ အရာရာမွာ စိတ္ကအဓိက က်တယ္လုိ႔ ဆုိတဲ့အတုိင္းပဲ ၀ိပႆနာ အလုပ္လုပ္တာဟာလည္း ဒီစိတ္ကုိ တစ္ျခားအာ႐ုံေတြေနာက္ လုိက္မသြားရေအာင္၊ စိတ္ကုိ သန္႔ရွင္းေနေအာင္၊ သတိမလြတ္တဲ့ စိတ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စာလုိေျပာရင္ စိတၱ၀ိသုဒၶိျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ လုပ္တဲ့အခါမွာ ကုိယ္က်င့္သီလလည္း လုံၿခဳံၿပီး ျဖဴစင္ေစဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒါကုိ သီလ၀ိသုဒၶိလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ သီလျဖဴစင္ျခင္း သီလ၀ိသုဒၶိျဖစ္မွ စိတ္စင္ၾကယ္ျခင္း စိတၱ၀ိသုဒၶိလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္စင္ၾကယ္မွလည္း သမာဓိျဖစ္လြယ္ၿပီး သတိကပ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတိကပ္ေနျခင္းဟာ မေမ့မေလ်ာ့ ေနျခင္းပါပဲ။ ဗုဒၶက “ေမ့ေလ်ာ့ေပါ့ဆၿပီး သတိမရွိဘဲ ေနတဲ့သူဟာ ေသေနတဲ့သူနဲ႔တူၿပီး မေမ့မေလ်ာ့ဘဲ သတိတရား လက္ကုိင္ထားသူဟာ ေသျခင္းကင္းရာ နိဗၺာန္ကုိ သြားေနသူနဲ႔တူေၾကာင္း“ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကုိ အားထုတ္ျခင္းဆုိတဲ့ သတိပ႒ာန္အလုပ္ဟာ မေမ့မေလ်ာ့ေအာင္ အားထုတ္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအလုပ္ကုိ လုပ္ၿပီးေနတဲ့သူဟာလည္း မေမ့မေလ်ာ့ဘဲ သတိရွိေနတဲ့သူ၊ ေသဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံး ျပင္ဆင္ေနတဲ့သူ၊ ေသျခင္းကင္းရာ နိဗၺာန္ကုိ သြားေနတဲ့သူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသခါနီး သတိေကာင္းဖုိ႔နဲ႔ အျခားအစဲြေတြ မ၀င္ဖုိ႔ သတိပ႒ာန္အလုပ္ တစ္ခုခုကုိ လုပ္ေနဖုိ႔လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္း ဒကာမႀကီးဟာ ေ၀ဒနာေတြနဲ႔ အၿမဲနပမ္းလုံးေနရတဲ့သူျဖစ္လုိ႔ သတိပ႒ာန္႐ႈမွတ္ဖုိ႔ အထင္ရွားဆုံးျဖစ္တဲ့ ေ၀ဒနာကုိ ႐ႈၿပီးေသႏုိင္ေအာင္္ ျပင္ဆင္ဖုိ႔ ေျပာၾကားခဲ့ေပမယ့္ တျခားသူမ်ား အေနနဲ႔ကေတာ့ ကုိယ္နဲ႔သင့္ေလ်ာ္တဲ့ သတိပ႒ာန္ကုိ အားထုတ္ၿပီး ျပင္ဆင္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ပ်က္မႈစတာေတြကုိ ႐ႈမွတ္တဲ့ ကာယာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ ပြားမ်ားရတာကုိ အားသန္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခႏၶာကုိယ္နဲ႔ စိတ္မွာေပၚလာတတ္တဲ့ ခံစားမႈေတြကုိ ႐ႈမွတ္တဲ့ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ အားထုတ္တာကုိ ပုိၿပီးသေဘာက်တတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း စိတ္အစဥ္ကုိ မလြတ္တမ္းလုိက္ၿပီး ႐ႈမွတ္တဲ့ စိတၱာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ ပြားမ်ားမႈကုိ ႏွစ္သက္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ ခႏၶာငါးပါး၊ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးစတဲ့ သေဘာတရားေတြကုိ ႐ႈမွတ္တဲ့ ဓမၼာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ ပြားမ်ားရတာကုိ အားသန္ၾကပါတယ္။ ဘယ္လုိ သတိပ႒ာန္ကုိပဲ သေဘာက်က် ဒီေလးပါးလုံးဟာ အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိေအာင္၊ သတိတရား လက္ကုိင္ထားႏုိင္ေအာင္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရွိအတုိင္း သိေနႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ေစတဲ့ သတိအထူးျပဳ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာ အလုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္အရာကုိပဲ အားသန္သန္ အခ်ဳပ္က အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိေနဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ သတိတရား၊ အမွတ္တရားနဲ႔သာ ေနသြားၾကမယ္ဆုိရင္ ေသတဲ့အထိ သတိေကာင္းေနသူျဖစ္ေနၿပီး အေသလည္း ေကာင္းသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ သတိပ႒ာန္အလုပ္ကုိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနတဲ့ သူေတြဟာ ေနတဲ့အခုိက္မွာလည္း အေနေကာင္းသူေတြ ျဖစ္ေနၾကသလုိ အေသေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနၾကသူေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အေသေကာင္းေအာင္ ျပင္ဆင္ေနသူေတြလုိ႔ ဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး။

မွန္ပါတယ္။ ေလာကသားေတြဟာ ေနဖုိ႔အတြက္ ႀကိဳးစားၾကသလုိ ေသဖုိ႔အတြက္လည္း ႀကိဳးစားသင့္ၾကပါတယ္။ အေနေကာင္းေအာင္ ျပင္ဆင္ၾကသလုိ အေသေကာင္းေအာင္လည္း ျပင္ဆင္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေနတဲ့အခုိက္မွာ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မက် ေနႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ၾကသလုိ ေသတဲ့အခုိက္မွာလည္း မပူမပင္ မပင္မပန္း ေသႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္သင့္ၾကပါတယ္။ မေတာင့္မတ ေနႏုိင္ေအာင္ ရွာေဖြၾကရင္း မေၾကာင့္မက် ေသႏုိင္ေအာင္လည္း ရွာသင့္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ဘ၀ေနဖုိ႔အတြက္ ေငြေၾကးပစၥည္းဥစၥာ ရေအာင္ရွာရင္း ေနျခင္းရဲ႕ေနာက္ ေသျခင္းအတြက္လည္း သတိတရား လက္ကုိင္ထားႏုိင္ေအာင္ တရားတစ္ခုခု ရေအာင္ရွာသင့္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ဖူးတဲ့သူ သတိပ႒ာန္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ အထူးျပဳ အားထုတ္ဖူးသူေတြဟာ အေနေကာင္းေနသူေတြျဖစ္ၿပီး အေသေကာင္းသူေတြဆုိလည္း မမွားပါဘူး။ တရားအားထုတ္ထားတဲ့ သူတစ္ေယာက္အဖုိ႔ သာမန္သူေတြ မခံႏုိင္တဲ့ အေကာင္းအဆုိး ေလာကဓံေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းခံႏုိင္ရည္ ရွိလာၾကပါတယ္။ ေလာကသားေတြ ဒုကၡေရာက္ၾက၊ ပ်က္စီးၾကတယ္ဆုိတာလည္း ဒီေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္ၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ေလာကဓံကုိ ခံႏုိင္ရည္ ရွိေနတဲ့သူဟာ ဘာအခက္အခဲမဆုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိေနတဲ့ အေနေကာင္းသူေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒီအလုပ္ကုိ အားထုတ္ရင္း ဒီအတုိင္းပဲ အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိသြားမယ္ဆုိရင္ အေသလည္းေကာင္းမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

၀ိပႆနာအားထုတ္ ထားသူဟာ တစ္ျခားသူေတြထက္ ေလာကဓံကုိ ေကာင္းေကာင္းခံႏုိင္သြားတယ္ ဆုိတာကေတာ့ တရားအားထုတ္ဖူးသူတုိင္း လက္ေတြ႕သိၾကပါတယ္။ ႀကဳံလာတဲ့ အေကာင္းအဆုိးကုိ တရားနဲ႔ေျဖတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြရွိလာၿပီး စိတ္ကုိခဏခ်င္း သက္သာေအာင္ လုပ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ တရားအလုပ္ အားထုတ္ဖူးသူေတြ သိၾကပါတယ္။ နည္းနည္း အားထုတ္ဖူးသူေတြဟာ နည္းနည္းသိေနရသလုိ မ်ားမ်ား အားထုတ္ထားသူေတြဟာ မ်ားမ်ားသိေနၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စိတ္အစဥ္ကုိ သတိကပ္ၿပီး ေလ့က်င့္လာတတ္ၾကပါတယ္။ စိတ္ဆုိးေတာ့မယ္၊ ေဒါသျဖစ္ေတာ့မယ္၊ စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ မျဖစ္ခင္ အဲဒီစိတ္ေလးကုိ သိလာၿပီး ေရွ႕ဆက္မျဖစ္ေအာင္ သတိေဆာင္လာ တတ္ၾကပါတယ္။ စိတ္အစဲြကုိ မစဲြခင္ ထိန္းသိမ္းလာတတ္ၾကပါတယ္။ အရာရာမွာ စိတ္သာအဓိကလုိ႔ ဆုိတဲ့အတုိင္း ဒီစိတ္ကုိ အခ်ိန္မီ သတိကပ္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္လာတတ္ၿပီဆုိရင္ ေနရတာလည္း သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ စိတ္ေထာင္းေတာ့ကုိယ္ေက် စိတ္ပ်ိဳေတာ့ ကုိယ္ႏုဆုိသလုိ စိတ္ကုိ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ အခ်ိန္မီ သတိကပ္ေနႏုိင္သူဟာ စိတ္အစဥ္ ႏူးည့ံေနၿပီး ႐ုပ္ပါႏုပ်ိဳ လာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ သတိပ႒ာန္အလုပ္ အားထုတ္မႈရဲ႕ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈဟာ ေနတဲ့အခုိက္မွာသာမဟုတ္ ေသတဲ့အထိလည္း အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ေသခါနီး စိတ္အစဥ္အထိ ေကာင္းတဲ့အာ႐ုံ ေကာင္းတဲ့အသိေတြနဲ႔ ေသႏုိင္ေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးပါလိမ့္မယ္။ ေသဖုိ႔ျပင္ဆင္ေနသူေတြကုိ အေသလွေအာင္ ေျဖမေပးပါလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေသဖုိ႔ျပင္ဆင္ရာတြင္ အေကာင္းဆုံး ျပင္ဆင္ႏုိင္သူေတြ ျဖစ္ေစဖုိ႔၊ အေနလည္းေကာင္း၊ အေသလည္းေကာင္း ျဖစ္ေစဖုိ႔၊ အေနလွၿပီး အေသလွသူေတြ ျဖစ္ေစဖုိ႔နဲ႔ အေနလည္းေအး အေသလည္းေအးသူေတြ ျဖစ္ေစဖုိ႔ သတိတစ္လုံး လုိက္ကုိင္သုံးကာ အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိေစႏုိင္သည့္ သတိပ႒ာန္အလုပ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္းျဖင့္သာ အေကာင္းဆုံး ေသႏုိင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ၾကပါစုိ႔ဟု…..

Read more »

ဘုရား ရဟႏၲာႏွင့္ ငါဟူေသာ ေ၀ါဟာရ…

တစ္ဦးေသာ နတ္သားသည္ တစ္ခုေသာ ေတာ္အုပ္ႀကီး၌ ေန၏။ သူေနေသာ ေတာအုပ္ထဲသုိ႔ ရဟႏၲာႀကီးမ်ား လာေရာက္ ေနထုိင္ၾကေလရာ ထုိနတ္သားသည္ ရဟႏၲာႀကီးမ်ား အခ်င္းခ်င္း ေျပာၾကေသာ စကားမ်ားကုိ ၾကားေနရ၏။ ထုိအခါ ယင္းရဟႏၲာႀကီးမ်ား ေျပာစကားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ထုိနတ္သားသည္ ရဟႏၲာႀကီးမ်ား အေပၚတြင္ ယုံမွားသံသယ ျဖစ္လာ၏။ ရဟႏၲာႀကီးမ်ား ေျပာဆုိေသာ စကားမ်ားကား “ငါစားသည္၊ ငါေသာက္သည္၊ ငါအိပ္သည္၊ င့ါပစၥည္း၊ ငါ့ဟာ၊ ငါ့သပိတ္၊ ငါ့သကၤန္း” ဤသုိ႔စသည္ျဖင့္ အတၱစဲြ ငါ၊ ငါဟူေသာ စကားမ်ားျဖစ္သတည္း။ ထုိစကားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ နတ္သားသည္ ေတြးမိလာ၏။ “အစက ဤကုိယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကုိ ရဟႏၲာဟု ငါမွတ္ထင္ခဲ့သည္။ ရဟႏၲာတုိ႔မည္သည္ ငါ၊ ငါဟူ၍ အတၱစဲြႏွင့္စပ္ေသာ စကား၊ အတၱစဲြမကင္းေသာ စကားကုိ ဆုိၾက၊ ေျပာၾကရာသေလာ၊ မဆုိမေျပာရာသေလာ”ဟု သုိ႔ေလာ သုိ႔ေလာေတြးေတာ ဒိြဟသံသယ ျဖစ္လာသည္။

တစ္ေန႔သ၌ ထုိနတ္သားသည္ မိမိ၏ ယုံမွားသံသယ ကင္းပျခင္းငွါ ဘုရားအထံေတာ္သုိ႔ ခ်ည္းကပ္ၿပီး ထုိျပႆနာရပ္ကုိ တင္ျပေလွ်ာက္ထားကာ ေမးျမန္းျခင္းျပဳေလ၏။
ေမး= လူနတ္ျဗဟၼာတုိ႔၏ ဆရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား အၾကင္ရဟန္းသည္ ရဟႏၲာဆုိပါက၊ ရဟန္းကိစၥ ၿပီးစီးေသာ ပုဂၢဳိလ္မွန္ပါက၊ အာသေ၀ါ ကုန္ခမ္းၿပီး ျဖစ္ပါက၊ တစ္ဖန္ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း မရွိေသာ ေနာက္ဆုံး ခႏၶာ၀န္ အတၱေဘာရွိသည္ ဆုိပါက ထုိရဟန္းသည္ “အဟံ ၀ဒါမိ- ငါေျပာသည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ အဟံ ပိ၀ါမိ- ငါေသာက္၏ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ မမစီ၀ရံ- ငါ့သကၤန္းဟူ၍ လည္းေကာင္း“ အတၱစဲြ ငါဟူေသာ စကားကုိ ဆုိရာပါသေလာ။

ေျဖ= အခ်င္း ဒါယကာနတ္သား… မွတ္သားေလာ့။ အၾကင္ရဟန္းသည္ ကုန္ၿပီးေသာ အာသေ၀ါတရား ေလးပါးလည္းရွိ၏။ ၿပီးၿပီးေသာ ရဟန္းကိစၥ ၁၆ပါးလည္း ရွိ၏။ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ပဋိသေႏၶ ေနျခင္းမရွိေသာ ေနာက္ဆုံး ခႏၶာ၀န္ကုိလည္း ေဆာင္၏။ ထုိရဟန္းသည္ အဟံ ၀ဒါမီတိပိ- ငါေျပာသည္၊ ငါဆုိသည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ မမံ-ငါ့ကုိ၊ ပေရ- တစ္ပါးေသာ သူတုိ႔က၊ ၀ဒႏၲီတိပိ- ေျပာကုန္သည္၊ ဆုိကုန္သည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း ေျပာဆုိေပရာသည္။ ခႏၶာေလာက၌ လိမၼာေသာ ရဟန္းကား လူ႔ေ၀ါဟာရ၊ လူ႔အသုံးအႏႈန္းကုိ သိေတာ္မူ၏။ သိေသာေၾကာင့္ ေလာကေ၀ါဟာမွ်ျဖင့္ ဆုိရာသည္၊ ဆုိႏုိင္ေပသည္၊ ဆုိေကာင္းသည္ မွတ္ရာ၏။

အခ်င္း ဒါယကာနတ္သား… ငါထင္ရွားစြာ ဆုိဦးအံ့။ ခႏၶာငါးတုိ႔သည္ သြားကုန္၏၊ စားကုန္၏၊ ရပ္ကုန္၏၊ ေနကုန္၏၊ ခႏၶာငါးပါးတုိ႔သည္ အိပ္ကုန္၏၊ ေသာက္ကုန္၏ဆုိခဲ့ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ဤသကၤန္းကား ခႏၶာငါးပါး၏ သကၤန္းတည္း၊ ဤသပိတ္ကား ခႏၶာငါးပါး၏ သပိတ္တည္းဟု ဤသုိ႔ေသာ ေ၀ါဟာရျဖင့္ ဆုိျခင္း၊ ေျပာျခင္း၊ သုံးႏႈန္းျခင္း ျပဳခဲ့သည္ရွိေသာ္ ေလာကေ၀ါဟာရ အစဥ္အလာ ေျပာ႐ုိးဆုိ႐ုိး လူ႔အသုံးအႏႈန္း ပ်က္ေလ၏။

အခ်င္းဒါယကာနတ္သား… ယင္းသုိ႔ ခႏၶာငါးပါး သြားသည္၊ ခႏၶာငါပါးစားသည္ စသည္ျဖင့္ မဆုိဘဲ လူ႔ေ၀ါဟာရ၊ လူ႔အသုံးအႏႈန္းျဖင့္သာလွ်င္ (လူ႔ေ၀ါဟာရႏွင့္ မဆန္႔က်င္ေသာ စကားျဖင့္) ရဟႏၲာသည္ ဆုိေပရာ၏။ ေလာကေ၀ါဟာရ လူ႔အသုံးအႏႈန္း မပ်က္ေစျခင္းငွါ၊ နားလည္ေစျခင္းငွါ “ငါသြားသည္၊ ငါစားသည္၊ ငါ့သကၤန္းဟူ၍ ဘုရားပေစၥက ဗုဒၶါတုိသည္လည္း ဆုိကုန္၏။ ရဟႏၲာတုိ႔သည္လည္း ဆုိေပကုန္၏။ အတၱစဲြဟူ၍ ဆုိသည္မဟုတ္။
(သဂါထာ၀ၢသံယုတ္၊ ပါဠိ၊ အ႒ကထာ)

မွတ္ခ်က္။ ၊ဒဂုန္ဦးစန္းေငြ၏ “ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ ေျဖၾကားခဲ့ရေသာ ေမးခြန္းႏွင့္ ျပႆနာမ်ား ေပါင္းခ်ဳပ္“ စာအုပ္မွ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

Read more »

သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ…

“ပါရမီနဂုိ၊ မရွိလုိက၊ ကုသုိလ္သုစ႐ုိက္၊ မေဟာထုိက္တည့္၊
သူမုိက္တိရစၧာန္၊ နိဗၺာန္စကား၊ အလြန္ခါး၏၊ နားပါးမ၀င္၊ မၾကားခ်င္ဘူး၊
သိျမင္မဲ့စြာ၊ လူယုတ္မာအား၊ ျခင္းရာေကာင္းဆုိး၊ ေၾကာင္းက်ိဳးတရား၊ မေဟာၾကားရာ၊
ေဟာမိပါက၊ အျပစ္ရ၏။“
(မန္လည္ဆရာေတာ္)

မဃေဒ၀လကၤာ ဆုံးမစာမ်ားကုိဖတ္ရင္း အထပ္ပါစာပုိဒ္ေလးကုိ အထူးသတိထားမိလုိက္၏။ သတိျပဳမိသည္ ဆုိသည္ထက္ စာေရးသူတုိ႔၏ ဘ၀အေျခအေနျဖင့္ တုိက္ဆုိင္ခ်ိန္ထုိး စဥ္းစားမိသည္ဆုိက ပုိ၍သင့္ေလ်ာ္၏။ စာေရးသူတုိ႔သည္ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ားျဖစ္၍ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ဆက္ဆံေနရ၏။ စ႐ုိက္ေပါင္းစုံသည့္ ဒကာ၊ဒကာမမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေနရ၏။ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသည္ အမ်ားဆုိင္ျဖစ္၍လည္း မည္သူဟူ၍ သီးျခားခဲြၿပီး ဆက္ဆံ၍ မရေပ။ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ ပင့္ဖိတ္ေလွ်ာက္ထား ဆက္ကပ္လာလွ်င္ ခ်ီးေျမွာက္လက္ခံ ေဟာၾကားဆုံးမ ေပးရ၏။ ထုိအမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စ႐ုိက္ရွိသည့္ လူမ်ားၾကားတြင္ အခ်ိဳ႕ကား ဆုံးမလြယ္၏။ အခ်ိဳ႕ကား ဆုံးမရခက္၏။ အခ်ိဳ႕ကား လြယ္သည္လည္းမဟုတ္ ခက္သည္လည္းမဟုတ္သည့္ ၾကားလူမ်ားျဖစ္ေန၏။ အခ်ိဳ႕ကား အႏုနည္းျဖင့္ ဆုံးမေသာ္ နာခံလြယ္၏။ အခ်ိဳ႕ကား အၾကမ္းနည္းျဖင့္ ဆုံမေျပာဆုိမွသာ လုိက္နာက်င့္သုံး၏။ အခ်ိဳ႕ကား ေခ်ာ့တစ္ခါ ေျခာာက္တစ္လွည့္ သြန္သင္ျပရ၏။ အခ်ိဳ႕ကား အႏုနည္း၊ အၾကမ္းနည္း၊ ေခ်ာ့တစ္ခါ ေျခာက္တစ္လွည့္ မည္သုိ႔ပင္ ဆုံးမေျပာဆုိ ေဟာေျပာေပးေသာ္လည္း နားမ၀င္လွေပ။ ဆုံးမ၍ ခက္လွေပ၏။ ေနာက္ဆုံး ထုိသူမ်ားအား ဆုံးမေျပာဆုိသည့္ ဆရာပင္ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရ၏။ လက္မေလွ်ာ့၍လည္း မရေပ။ ၾကာလွ်င္ထုိဆုံးမရ ခက္သူမ်ားအား အကုသုိလ္အျပစ္သာ ပုိ၍ႀကီးလာ ႏုိင္စရာ ရွိေပေတာ့၏။ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီး ဆုံးမသကဲ့သုိ႔ပင္ ထုိသူမ်ားမွာ ပါရမီဓာတ္ခံ မရွိသူမ်ား၊ သဒၶါတရားဓာတ္ခံ မရွိသူမ်ား ျဖစ္ဟန္တူေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုံးမသြန္သင္၍ မရေတာ့သည့္အဆုံး မိမိကုိယ္ကုိသာ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ေနလုိက္ရေတာ့၏။ “သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ- သူ႔ထုိက္နဲ႔ သူ႔ကံပဲ ရွိပါေစေတာ့…“ဟုသာ ဥေပကၡာ ျပဳလုိက္ရေတာ့၏။


မွန္၏။ ေလာကတြင္ ထုိကဲ့သုိ႔ ဆုံးမရခက္သူမ်ား အမ်ားအျပားရွိ၏။ မၾကာမၾကာလည္း ဆုံဖူးပါ၏။ မည္မွ်ပင္ ေျပာဆုိဆုံးမေစကာမူ နားမ၀င္ဘဲ ျဖစ္ေနသူမ်ားရွိ၏။ လူ႔ေလာကတြင္ လူအခ်င္းခ်င္း မဆုံးမႏုိင္သျဖင့္ ဘုန္းႀကီးရဟန္းသံဃာ ဆုံးမလွ်င္ကား နားေထာင္ေကာင္း၏ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ဘုန္းႀကီးထံအပ္ႏွံ ဆုံးမေစၾကသည္လည္း ရွိ၏။ ပင္ကုိယ္က ပါရမီဓာတ္ခံ မရွိသျဖင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ဆုံးမလည္း မရလွေပ။ ေရွ႕တြင္ကား နာခံသေယာင္ ရွိေသာ္လည္း ကြယ္ရာေရာက္လွ်င္ လုပ္ခ်င္သလုိ လုပ္ၾကေတာ့၏။ ထုိသုိ႔ေသာ သူမ်ားကုိ မ်ားမ်ားႀကဳံမိသည့္အခါ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔ေတာ္မူသကဲ့သုိ႔ပင္ ေဟာေျပာဆုံးမမိသူပင္ အျပစ္ျဖစ္ေလေတာ့၏။ “ဘုန္းႀကီးက ေနရာတကာပါတယ္…၊ လူ႔ကိစၥ၀င္ပါတယ္…၊ လူ႔ေလာကအေၾကာင္း နားမလည္းဘူး..“ စသည္ျဖင့္ ဘုန္းႀကီးကုိပင္ အျပစ္ျမင္လာတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဆုံးမေဟာေျပာေပးၾကသည့္ ဆရာသမားမ်ားမွာ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ သူမ်ားေၾကာင့္ “သူထုိက္နဲ႔ သူ႔ကံရွိေစေတာ့“ဟု ဥေပကၡာ ျပဳလုိက္ရေလေတာ့၏။

အမွန္အားျဖင့္ ဥေပကၡာျပဳသည္ဟူသည္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေစေတာ့ဟူေသာ အဆုိးျမင္သေဘာျဖင့္ လစ္လ်ဴ႐ႈပစ္လုိက္ျခင္း မဟုတ္။ ထုိသူကုိ အမွီျပဳၿပီး အကုသုိလ္လည္းမျဖစ္၊ ကုသုိလ္လည္း မျဖစ္ေအာင္ ေနလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ “ကုသုိလ္မရခ်င္ ေနပါေစ အကုသုိလ္ေတာ့ အျဖစ္မခံေတာ့”ဟူေသာ သေဘာျဖင့္သာ ေနလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္ကုိ မုန္း၍မဟုတ္။ ထုိ႔အတူ ခ်စ္၍လည္းမဟုတ္ေပ။ မိမိကုိယ္ကုိ အျပစ္အျဖစ္မခံေတာ့ဘဲ ေနလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။

စင္စစ္ ေလာကတြင္ လုပ္၍မရသည့္ အရာမ်ား မ်ားစြာရွိ၏။ ထုိမရသည့္အရာမ်ားကုိ မရရေအာင္ လုိက္လုပ္ေနလွ်င္ လုိက္လုပ္သူပင္ ပင္ပန္းၿပီး အျပစ္ျဖစ္ေစတတ္၏။ အနႏၲစြမ္းအားရွင္ျဖစ္သည့္ အႏႈိင္းမဲ့ ျမတ္စြာဘုရားသည္ပင္ သတၱ၀ါအားလုံးကုိ ကယ္တင္ေခ်ခၽြတ္ မသြားခဲ့ေပ။ ပါရမီရွိသည့္ ကၽြတ္ထုိက္သည့္ သတၱ၀ါမ်ားကုိသာ ကယ္တင္သြားေတာ္မူခဲ့၏။ ဘုရားရွင္ ပြင့္ထြန္းေတာ္မူလာျခင္းသည္ပင္ ကၽြတ္ထုိက္သည့္ သတၱ၀ါမ်ားကုိ ခၽြတ္သြားရန္အတြက္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ဘုရားရွင္သည္လည္း ဆုံးမေျပာဆုိ ေဟာေျပာ၍ ရသည့္သူမ်ားကုိသာ ေဟာေျပာဆုံးမ သြားေတာ္မူခဲ့၏။ မရသည့္သူမ်ားကုိကား ဥေပကၡာတရားျဖင့္သာ ေနေတာ္မူသြားခဲ့၏။ ဗုဒၶသည္ မဟာက႐ုဏာရွင္ မွန္ေသာ္လည္း ေျပာဆုိဆုံးမ ေခ်ခၽြတ္ရမည့္ သူမ်ားကုိသာ ေခ်ခၽြတ္ေတာ္မူသြား၏။ အားလုံးအေပၚ သနားက်င္နာေတာ္မူေသာ္လည္း ေဟာေျပာ၍ မရႏုိင္သူကုိကား အခ်ိန္ကုန္ မခံေတာ့သည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဟူေသာ အက်င့္တရားကုိ လက္ကုိင္က်င့္သုံးရန္ တပည့္သာ၀ကမ်ားအား ေဟာၾကားဆုံးမေတာ္ မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူေပ၏။ သတၱ၀ါမ်ားတြင္ မိမိႏွင့္ တန္းတူသူမ်ားကုိ ေမတၱာထားၿပီး ဆက္ဆံ၊ မိမိေအာက္ နိမ့္က်သူမ်ားကုိ က႐ုဏာတရားျဖင့္ ဆက္ဆံ၊ မိမိထက္သာသူမ်ားကုိ မုဒိတာ တရားျဖင့္ ဆက္ဆံ၊ မည္သုိ႔မွ ဆက္ဆံ၍ မရသူမ်ားကုိ ဥေပကၡာျဖင့္သာ ေနလုိက္ၾကရန္ ညြန္ျပေတာ္မူခဲ့၏။

ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း ထုိသုိ႔က်င့္သုံးသြား၏။ အခါတစ္ပါး ျမတ္စြာဘုရားသည္ ျမင္းမ်ားကုိ ဆုံးမသြန္သင္ ေပးေနသည့္ ေကသိျမင္းဆရာႏွင့္ ေတြ႕ဆုံ၏။ ထုိသုိ႔ ေတြ႕ဆုံသည့္အခါ ဗုဒၶက ျမင္းဆရာႀကီးအား ျမင္းမ်ားကုိ မည္သုိ႔မည္ပုံ ဆုံးမေၾကာင္း ေမးေတာ္မူ၏။ ထုိအခါ ျမင္းဆရာႀကီးက “အႏုနည္းျဖင့္ ဆုံးမရန္လုိအပ္သည့္ ျမင္းမ်ားကုိ အႏုနည္းျဖင့္ ဆုံးမၿပီး အၾကမ္းနည္းျဖင့္ ဆုံးမမွရသည့္ ျမင္းမ်ားကုိ အၾကမ္းနည္းျဖင့္ ဆုံးမကာ အႏုအၾကမ္း မည္သုိ႔မွ် ဆုံးမ၍ မရသည့္ ျမင္းမ်ားကုိကား သတ္ပစ္ေၾကာင္း“ ေလွ်ာက္ထား၏။ တစ္ဖန္ျမင္းဆရာက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ အေနျဖင့္ တပည့္သာ၀ကမ်ားကုိ မည္သုိ႔မည္ပုံ ဆုံးမေတာ္မူပါသနည္းဟု ဘုရားရွင္၏ ဆုံးမသြန္သင္မႈကုိ ေမးေလွ်ာက္၏။ ျမတ္ဗုဒၶက “ငါဘုရားသည္လည္း ျမင္းဆရာႀကီးကဲ့သုိ႔ပင္ အႏုနည္းျဖင့္ ဆုံးမရမည့္ သူမ်ားကုိ အႏုနည္းျဖင့္ ဆုံးမၿပီး အၾကမ္းနည္းျဖင့္ ဆုံးမရမည့္သူမ်ားကုိ အၾကမ္းနည္းျဖင့္ ဆုံးမကာ အႏုနည္း အၾကမ္းနည္းျဖင့္ မည္သုိ႔မွ် ဆုံးမ၍ မရသူမ်ားကုိ သတ္ပစ္ေၾကာင္း” မိန္ေတာ္မူ၏။ ေကသိျမင္းဆရာႀကီးမွာ ဘုရားရွင္က သတ္ပစ္သည္ဟူေသာ စကားကုိ ၾကားသျဖင့္ အလြန္တုန္လႈပ္သြားၿပီး “အရွင္ဘုရားက ဆုံးမ၍ မရသည့္သူကုိ သတ္ပစ္သည္ဆုိျခင္းမွာ မည္သုိ႔မွ် နားမလည္ေၾကာင္း အဓိပၸါယ္လည္း မရွိေၾကာင္း” အျပစ္ဆုိေလ၏။ ထုိအခါ ဘုရားရွင္က “ငါဘုရားက ဆုံးမ၍ မရသည့္သူမ်ားကုိ သတ္ပစ္သည္ဆုိသည္မွာ အသက္ကုိ သတ္ပစ္ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ဥေပကၡာ ျပဳလုိက္ျခင္းကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း” မိန္႔ေတာ္မူလုိက္၏။ ဆုိလုိသည္မွာ ဘုရားရွင္သည္လည္း မည္သုိ႔မွ် ဆုံးမ၍ မရသူမ်ားကုိ ဥေပကၡာျပေတာ္မူေလ့ ရွိေၾကာင္း ဆုိလုိရင္းျဖစ္ပါ၏။

ဤေနရာတြင္ ဘုရားရွင္ သုံးေတာ္မူသည့္ သတ္ပစ္ျခင္းဟူေသာ စကားတစ္ခြန္းကုိ အထပ္ထပ္ စဥ္းစားၾကည့္ရန္ လုိအပ္၏။ ဆုံးမ၍ မရသည့္သူမ်ားကုိ ဗုဒၶသည္ ဥေပကၡာျပဳလုိက္၏။ ဗုဒၶ၏ ဥေပကၡာျပဳျခင္းသည္ သတ္ပစ္ခံရျခင္း ျဖစ္၏။ မွန္၏။ ေလာကတြင္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၊ ဆရာသမား မိဘမ်ားစသူတုိ႔၏ ဥေပကၡာျပဳျခင္းကုိ ခံရသူမ်ား၏ ဘ၀သည္ အသတ္ခံလုိက္ရသည္ႏွင့္ တူ၏။ မိမိအား အေကာင္းအဆုံး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးကုိ ေျပာဆုိဆုံးမ သြန္သင္ျပသမည့္သူ မရွိေတာ့သည့္ ဘ၀သည္ ေတြးၾကည့္႐ုံျဖင့္ပင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွ၏။ ဥေပကၡာအျပဳခံရသူ တစ္ေယာက္သည္ လမ္းေပ်ာက္သြားသည့္ သူတစ္ေယာက္ႏွင့္သာ တူေပေတာ့၏။ မိမိဘာလုပ္လုပ္ မည္သူမွ် တည့္မတ္ေပးမည့္သူမရွိ၊ လမ္းညႊန္ေပးမည့္သူမရွိ၊ အႀကံျပဳေပးမည့္သူမရွိ၊ အမွားအမွန္ ခဲြျခားေပးမည့္သူမရွိျဖင့္ ညဥ့္သန္းေခါင္ယာမ္ အလြန္ေမွာင္မုိက္သည့္ လိႈင္ဂူထဲတြင္ ေရာက္ေနသူႏွင့္သာ တူေနေပေတာ့၏။ “ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ကလ်ာဏမိတၱဟူေသာ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းကုိ အမွီျပဳမွသာ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာေကာင္းက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္သည္”ဟု ဆုိ၏။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ထုိသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ ဥေပကၡာျပဳျခင္းကုိ ခံရသူသည္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာေကာင္းက်ိဳးမွ လဲြေခ်ာ္ေနသူသာ ျဖစ္ေနေပေတာ့၏။ ရရွိလာသည့္ ဘ၀အခုိက္တြင္ ေလာကသားတုိ႔၏ ဥေပကၡာျပဳျခင္းကုိ ခံရသူ၏ ဘ၀သည္ အလြန္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းလွေပေတာ့၏။ အရွင္လတ္လတ္ ဘ၀ေသေနသူႏွင့္သာ တူေနေပေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္မွ်ပင္ ဆုိးသြင္းသူျဖစ္ေနေသာ္လည္း ဥေပကၡာ အျပဳခံရသူ မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္လွေပ၏။

ဤေနရာတြင္ စာေရးသူ တင္ျပလုိသည္မွာ ဥေပကၡာျပဳလုိက္ျခင္းႏွင့္ ဥေပကၡာ အျပဳခံရျခင္းတုိ႔၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈပင္ ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ မည္သုိ႔ပင္ ျပဳျပင္သြန္သင္ ဆုံးမေသာ္လည္း မရသည့္သူမ်ား ရွိ၏။ ထုိသူမ်ားကုိ မရရေအာင္ အပင္ပန္းခံၿပီး ႀကိဳးစားေနလွ်င္ မိမိသည္သာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ၿပီး အကုသုိလ္ အျပစ္ေတြသာ တုိးပြားလာေစတတ္၏။ ထုိအေျခအေနတြင္ မိမိကုိယ္ကုိ ျပန္လည္သုံးသပ္ၿပီး မိမိပါ အကုသုိလ္ အျဖစ္ခံသင့္ မသင့္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားသင့္လွ၏။ စင္စစ္ ယခုဘ၀တြင္သာ အတိတ္ကံ တစ္ခုခုေၾကာင့္ လာေရာက္ပတ္သက္ ေတာ္စပ္ေနရေသာ္လည္း ဘ၀သံသရာခရီးသုိ႔ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကသည့္အခါ မိမိလမ္း မိမိေလွ်ာက္ရမည္သာ ျဖစ္၏။ အေဖ၊ အေမ၊ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွစ္မ၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း တုိ႔သည္ကား ထုိသူတုိ႔ ျပဳသည့္ကံအတုိင္းသာ ဆက္ေလွ်ာက္သြားၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိလမ္း မိမိေလွ်ာက္စဥ္အတြင္း သူတစ္ပါးကုိ အမွီျပဳ၍ မိမိပါ နစ္မြန္းႏုိင္လာလွ်င္ ထုိသူကုိလည္း ဥေပကၡာျပဳလုိက္ရန္ လုိအပ္ေပ၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆုိေသာ္ ထုိျပဳျပင္ သြန္သင္၍ မရသူကုိ အမွီျပဳ၍ ကုသုိလ္လည္းမျဖစ္ အကုသိုလ္လည္း မျဖစ္ေအာင္ ေနလုိက္ၾကရန္သာ ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ဥေပကၡာျပဳလုိက္သျဖင့္ အျပဳခံရသူသည္ ေနာင္တရၿပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ သြားတတ္သည္လည္း ရွိ၏။ ထုိအခါ ဥေပကၡာျပဳလုိက္ျခင္းသည္ ေကာင္းသည့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ျဖစ္ေပၚေစျပန္၏။ ေသခ်ာသည္မွာ ဥေပကၡာျပဳလုိက္သျဖင့္ မိမိကုိယ္တုိင္ ေရွးဦးစြာ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္သြားျခင္းပင္ ျဖစ္၏။

တစ္ဘက္တြင္ ဥေပကၡာ အျပဳခံရသူမ်ား စဥ္းစားရမည့္ အခ်က္မ်ား၊ သတိျပဳရမည့္ အခ်က္မ်ားမွာလည္း အလြန္မ်ားလွ၏။ ေနရသည့္အခုိက္ ခဏတာတြင္ မေကာင္းသည့္လုပ္ရပ္ ဆုိးသြင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားျဖင့္သာ ေနသြားၾကမည္လားဟု မိမိကုိယ္ကုိ သုံးသပ္ရန္လုိအပ္၏။ ဥေပကၡာ အျပဳခံရေလာက္သည္အထိ မိမိအေျခအေနကုိ အျဖစ္ခံမည္လားဟု ေမးခြန္းထုတ္ရန္လုိအပ္၏။ စာေရးသူ ျမန္မာျပည္တြင္ ရွိစဥ္က ဒကာမႀကီး တစ္ေယာက္က သူ႔အမ်ိဳးသားႏွင့္ ပတ္သက္သည္မ်ားကုိ ေလွ်ာက္ဖူး၏။ အမ်ိဳးသားသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ေလ့ရွိေၾကာင္း ေျပာျပ၏။ ထုိအခါ စာေရးသူက “ဒီလုိဆုိရင္ ဒကာမႀကီးရဲ႕ အမ်ိဳးသားကုိ သူ႔ထုိက္နဲ႔ သူကံပဲလုိ႔ သေဘာထားၿပီး ဥေပကၡာျပဳၾကည့္ပါ“လုိ႔ ေျပာျဖစ္လုိက္၏။ ဒကာမႀကီးကား သူ႔အမ်ိဳးသားကုိ “ဘုန္းဘုန္းကေတာင္ ရွင့္ကုိဒီလုိ ေျပာေနတယ္“လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္သျဖင့္ ထုိဒကာႀကီး အလြန္တုန္လႈပ္သြားၿပီး သူ႔ရဲ႕အမူအက်င့္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္လဲသြားေၾကာင္း ေလွ်ာက္ဖူး၏။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္လွ်င္ အသိရွိသူမ်ားမွာ အမွန္တကယ္ ဥေပကၡာျပဳခံရျခင္းကုိ မဆုိထားဘိ စကားသံမွ်ျဖင့္ပင္ ေၾကာက္သြားတတ္၏။ အမွန္လည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းလွ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္မွ်ပင္ မေကာင္းေသာ္လည္း ဥေပကၡာအျပဳခံရသည္အထိ မိမိတုိ႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ အျဖစ္မခံသင့္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆုိရေသာ္ ေလာကတြင္ ေကာင္းသူမ်ားရွိသကဲ့သုိ႔ မေကာင္းသူမ်ားလည္း ရွိ၏၊ ျပဳျပင္၍ ရသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ မည္သုိ႔မွ် ျပဳျပင္ေျပာဆုိ ဆုံးမ၍ မရသူမ်ားလည္း ရွိသျဖင့္ မရသည့္အရာကုိ အတင္းရေအာင္ လုပ္ယူမည့္အစား မိမိကုိယ္ကုိသာ သင့္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားသင့္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပါရမီဓာတ္ခံ မရွိသူ၊ မေကာင္းသည့္ စ႐ုိက္ျဖင့္ ေမြးဖြားလာသူ၊ မည္သုိ႔ပင္ ေကာင္းေအာင္ေျပာေသာ္လည္း နားမ၀င္သူ၊ အသိဉာဏ္ပညာ မရွိဘဲ မုိက္မဲသူ စသူစသူတုိ႔သည္ နိဗၺာန္စကား၊ သူေတာ္ေကာင္းစကား အဘယ္မွ်ပင္ ႀကိဳးစားေျပာၾကား ေပးေနေသာ္လည္း နာယူမႈမရွိ၊ လက္ခံမႈမရွိသည့္အျပင္ မိမိကုိပင္ အျပစ္ျမင္လာတတ္သျဖင့္ မရသည့္အရာမ်ားတြင္ အကုသုိလ္အျပစ္ ျဖစ္ေနမည့္အစား မိမိကုိယ္တုိင္သာ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစရန္ “သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ“ဟုသာ သေဘာထားလုိက္သင့္ပါေၾကာင္း…

Read more »

မွန္ၾကည့္လုိက္ပါ…

“ကံမသိ မွန္ၾကည့္“ ဟူေသာ စကားရွိ၏။ ၾကည္လင္ျပတ္သားရွင္းလင္းသည့္ မွန္သည္ ၾကည့္သူမ်ားကုိ မ်က္ႏွာလုိက္ျခင္းမရွိ အရွိအတုိင္း ထင္ရွားေစ၏။ မည္သူၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္သူ၏ အမူအရာအတုိင္း တစ္ထပ္တည္း ေပၚလြင္ေစ၏။ မွန္သည္ ရာထူးႀကီးသူၾကည့္လွ်င္လည္း အရွိအတုိင္းေပၚလြင္ေစ၏။ မည္သည့္ရာထူးမွ် မရွိသူၾကည့္လွ်င္လည္း အရွိအတုိင္းေဖာ္ျပ၏။ ထုိ႔အတူ ႐ုပ္ဆုိးသူ၊ ႐ုပ္လွသူ၊ ပုိက္ဆံရွိသူ၊ မရွိသူ၊ နာမည္ႀကီးသူ၊ မၾကီးသူ၊ အသားျဖဴသူ မျဖဴသူ စသည့္ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကပင္ ၾကည့္ၾကည့္ အရွိအတုိင္း ထင္ရွားေစ၏။ မ်က္ႏွာႀကီးရာ ဟင္းဖတ္ပါဆုိသကဲ့သုိ႔ မ်က္ႏွာလုိက္၍ လွေအာင္ေကာင္းေအာင္ ထင္ရွားေပၚလြင္ေစျခင္းသည္ မွန္၌မရွိေပ။ မွန္သည္ မ်က္ႏွာလုိက္တတ္သည့္ အရာမဟုတ္ေပ။ ထုိ႔အတူ ကံတရားသည္လည္း မ်က္ႏွာလုိက္၍ အက်ိဳးေပးသည္ဟူ၍ မရွိေပ။ မည္သူမဆုိ ေကာင္းသည့္အလုပ္လုပ္လွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေပၚေစၿပီး မေကာင္းသည့္ အလုပ္လုပ္လွ်င္ မေကာင္းျပစ္ကုိ ျဖစ္ေပၚေစ၏။ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ပညာဂုဏ္စသည္ႀကီးမား၍ ေကာင္းက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစ၊ အသက္သိကၡာဂုဏ္၀ါ နိမ့္က်၍ မေကာင္းက်ိဳးကုိျဖစ္ေစ၊ အသားျဖဴ၍၊ ခ်မ္းသာ၍ ေကာင္းက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစ၊ အသားမည္း၍ ဆင္းရဲ၍ မေကာင္းက်ိဳးကုိျဖစ္ေစသည့္ မ်က္ႏွာလုိက္ၿပီး အက်ိဳးေပးမႈမ်ိဳးသည္ ကံတရား၌ လုံး၀မရွိေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကံကုိမသိ၊ ကံကုိ မယုံသူမ်ားသည္ မွန္ကုိသာ ၾကည့္ၾကည့္ပါဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

ဓမၼနီတိတြင္ ကံႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဖာ္ျပထားသည့္ ဂါထာေလး တစ္ခုရွိ၏။
“ပုညံပါပဖလံ ေယာ ေစ၊ နသဒၶဟတိ သစၥေတာ။
ေသာ ေ၀ သကနာနံ ခိပၸံ၊ အာဒါသတလ မာနေယ“
ဟူေသာ ဤဓမၼနီတိ စကား၏ ဆုိလုိရင္းမွာ
“အၾကင္သူသည္ ကုသုိလ္ကံအကုသုိလ္ကံတုိ႔၏ အက်ိဳးအျပစ္ကုိ အမွန္အတုိင္း မယုံၾကည္ျငားအံ့ စင္စစ္ ထုိသူသည္ မိမိ၏မ်က္ႏွာကုိ အလ်င္အျမန္ မွန္ေရွ႕သုိ႔ ေဆာင္ယူ၍ ၾကည့္႐ႈရာ၏“ ဟူ၍ ျဖစ္၏။

ဆုိလုိသည္မွာ ကံကံ၏ အက်ိဳးကုိ မယုံၾကည္သူသည္ မွန္ကုိယူၿပီး မိမိမ်က္ႏွာကုိ မွန္ျဖင့္ၾကည့္ၾကရန္ ဆုိလုိ၏။ မိမိ၏ မ်က္ႏွာသည္ လွပၿပီး မိမိတစ္ကုိယ္လုံးသည္လည္း ကုိယ္လက္အဂၤါစုံလင္စြာျဖင့္ တင့္တယ္ေနလွ်င္ မိမိ၏ အတိတ္က ျပဳခဲ့သည့္ ေကာင္းကံ၏ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ျမင္ႏုိင္မည္ျဖစ္ၿပီး မွန္ၾကည့္သည့္အခါ မိမိ၏မ်က္ႏွာသည္ မလွမပ၊ ကုိယ္လက္အဂၤါလည္း မစုံမလင္ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိျပန္ၾကည့္၍မွ မေက်နပ္မႏွစ္သက္ႏုိင္သည့္ အေနအထားကုိ ေတြ႕ရလ်င္ မိမိအတိတ္က ျပဳခဲ့သည့္ အကုသုိလ္ကံ တစ္ခုခု၏ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ျမင္ႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အတိတ္က မိမိဘာျဖစ္ခဲ့သည္ ဘာလုပ္ခဲ့သည္ဆုိသည့္ကုိ သိလုိသူမ်ားသည္ မိမိကုိယ္ကုိ မွန္ျဖင့္ၾကည့္ၿပီး မိမိလက္ရွိ ရရွိထားသည့္ အေျခအေနကုိ ၾကည့္ကာသိႏုိင္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

မွန္၏ လူခ်င္းတူေသာ္လည္း အက်ိဳးေပးကြာျခားသည္မွာ အျခားသူလုပ္၍ ျဖစ္သည္မဟုတ္ မိမိကုိယ္တုိင္ ျပဳလုပ္ခဲ့၍သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးကုိ ၾကည့္လုိက္လ်င္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စ႐ုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဘ၀အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ေနရျခင္းျဖစ္၏။ ဗုဒၶဘာသာ၏ ကမၼ၀ါဒ သေဘာအရ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး အဖုံဖုံျဖစ္ေနျခင္းသည္ မိမိတုိ႔ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ေကာင္းကံ၊ မေကာင္းကံမ်ား၏ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္သေဘာေပါက္ႏုိင္ၾက၏။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္အခ်ိန္ သုဘအမည္ရွိေသာ လုလင္ငယ္တစ္ေယာက္က ဘုရားရွင္အား လူအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနရျခင္း၊ ကဲြျပားေနရျခင္း အေၾကာင္းကုိ ေမးေလွ်ာက္ဖူး၏။
သုဘလုလင္က“အရွင္ဘုရား… ေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားသည္ အသက္တုိၿပီး အခ်ိဳ႕သည္ အသက္ရွည္ၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ ထုိသုိ႔ျဖစ္ျခင္းမွာ မည္သုိ႔ေသာ ကံမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့၍ ျဖစ္ပါသနည္း ဘုရား“ဟု ေမးေလွ်ာက္၏။ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ခ်စ္သား သုဘ… ေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားသည္ သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚတြင္ သနားျခင္းကင္းလ်က္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ၾက၏။ ထုိသူတုိ႔ေသလွ်င္ ငရဲသုိ႔က်ေရာက္တတ္ၿပီး ေရွးကုသုိလ္ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ငရဲသုိ႔မက်ဘဲ လူ႔ဘ၀ရလာပါက ၾကာရွည္စြာ မေနရဘဲ အသက္တုိတတ္၏။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ကား သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚတြင္ က႐ုဏာတရားထားကာ သူ႔အသက္ကုိ သတ္ျဖတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၾက၏။ ထုိသူမ်ားေသလွ်င္ အထက္နတ္ျပည္သုိ႔ ေရာက္ရတတ္ၿပီး လူ႔ျပည္သုိ႔ ေရာက္လာလွ်င္လည္း အသက္ရွည္စြာ ေနၾကရ၏“ဟု ေျဖေတာ္မူ၏။

ဆက္လက္၍ သုဘလုလင္က “အရွင္ဘုရား… ေလာက၌ အခ်ိဳ႕သူတုိ႔သည္ အနာေရာဂါထူေျပာၿပီး အခ်ိဳ႕မွာ အနာေရာဂါ ကင္းရွင္းၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ ထုိသူတုိ႔သည္ မည္သုိ႔ေသာ ကံမ်ားေၾကာင့္ ကဲြျပားမႈ ျဖစ္ရသနည္း ဘုရား“ဟု ေလွ်ာက္၏။ “ခ်စ္သား… ေလာက၌ အခ်ိဳ႕သူတုိ႔သည္ သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚ သနားညွာတာျခင္း ကင္းမဲ့ၿပီး တုတ္၊ ဓား၊ လက္နက္ စသည္ျဖင့္ ညွဥ္းဆဲႏွိပ္စက္ေလ့ရွိ၏။ ထုိသူတုိ႔ေသလွ်င္ ငရဲသုိ႔ က်ေရာက္တတ္ၿပီး ေရွးကုသုိလ္ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ငရဲသုိ႔ မက်ေရာက္ဘဲ လူ႔ဘ၀ရလာပါက အနာေရာဂါ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္သာ ခံစားေနထုိင္ၾကရ၏။ အခ်ိဳ႕ကား သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚ သနားညွာတာစိတ္ထားက ညွဥ္းပမ္းႏွိပ္စက္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၾက၏။ ထုိသူမ်ားေသလွ်င္ အထက္နတ္ျပည္သုိ႔ ေရာက္ရတတ္ၿပီး လူျပည္သုိ႔ ေရာက္လာပါကလည္း အနာေရာဂါကင္း၍ က်န္းမာစြာေနရ၏“ ဟု ဘုရားျမတ္စြာ ေျဖၾကားေတာ္မူ၏။

ထုိအျပင္ လုလင္ငယ္မွ ဆက္လက္၍ “ေလာက၌ အခ်ိဳ႕သူမ်ားမွာ ႐ုပ္အဆင္းအဂၤါ ဆုိးရြားလွၿပီး အခ်ိဳ႕မွာ ႐ုပ္အဆင္းအဂၤါ လွပတင္တယ္ၾကေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕မွာ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း မရွိဘဲ အထီးက်န္လွၿပီး အခ်ိဳ႕မွာ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားလွပါေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕မွာ ဥစၥာမရွိ အလြန္ဆင္းရဲလွၿပီး အခ်ိဳ႕မွာ စည္းစိမ္ဥစၥာအျပည့္ျဖင့္ အလြန္ခ်မ္းသာလွပါေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕မွာ အမ်ိဳးဇာတ္ယုတ္နိမ့္ၿပီး အခ်ိဳ႕မွာ အမ်ိဳးဇာတ္ျမင့္ျမတ္လွပါေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕မွာ အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ပညာ အလြန္နည္းပါၿပီး အခ်ိဳ႕မွာ ဉာဏ္ပညာ အလြန္ႀကီးမားလွပါေၾကာင္း ထုိသုိ႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ အဘယ္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းကံမ်ားေၾကာင္း ျဖစ္ပါရသနည္းဘုရား…“ဟု ေမးေလွ်ာက္ျပန္၏။

ထုိလုလင္၏ အေမးမ်ားကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ ေဒါသအလြန္္ႀကီးၿပီး သူတစ္ပါးကုိ ပုတ္ခတ္ေျပာဆုိေလ့ရွိေသာ သူတုိ႔သည္ ႐ုပ္အဆင္းအဂၤါမလွမပ ျဖစ္တတ္ၿပီး ေဒါသမထြတ္၊ သူတပါးအျပစ္ကုိ ေျပာေလ့မရွိ၊ စိတ္ၾကဥ္လင္ ေအးျမသူတုိ႔သည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တုိင္းတြင္ ႐ုပ္အဆင္းအဂၤါ လွပတင့္တယ္တတ္ေၾကာင္း၊ သူတပါးအေပၚ မနာလုိျခင္း၊ ျငဴစူျခင္း ဣႆာ အားႀကီးသူမ်ားသည္ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမရွိ ရွားပါးကာ အထီးက်န္တတ္ၿပီး ဣႆာနည္းၿပီး ၀မ္းေျမာက္ျခင္း မုဒိတာ အားေကာင္းသူမ်ားသည္ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္း အသင္း ေပါမ်ားတတ္ေၾကာင္း၊ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းျခင္းမရွိဘဲ ၀န္တုိမႈ မေစၧရ အားႀကီးေသာ သူမ်ားသည္ ဥစၥာမရွိ ဆင္းရဲမဲြေတတတ္ၿပီး ၀န္တုိမႈ မေစၧရ မရွိဘဲ လွဴဒါန္းေပးကမ္း စြန္႔ႀကဲေလ့ရွိေသာ သူတုိ႔သည္ စည္းစိမ္ဥစၥာ ျပည့္စုံကာ ခ်မ္းသာတတ္ေၾကာင္း၊ ေထာင္လႊားတက္ၾကြၿပီး ေမာက္မာသည့္ မာန္မာနရွိသူမ်ားသည္ အမ်ိဳးဇာတ္ယုတ္ည့ံတတ္ၿပီး မာနမရွိဘဲ မိမိကုိယ္ကုိ ႏွိမ့္ခ်ေလ့ရွိသည့္အျပင္ ႐ုိေသထုိက္သူကုိ ႐ုိေသတတ္သူမ်ားသည္ အမ်ိဳးဇာတ္ အလြန္ျမင့္ျမတ္တတ္ေၾကာင္း၊ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ထံ ခ်ည္းကပ္၍ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ကုိလည္းေကာင္း၊ အျပစ္ရွိမရွိကုိလည္းေကာင္း၊ မွီ၀ဲသင့္ မမွီ၀ဲသင့္ကုိလည္းေကာင္း သံသရာ ေကာင္းေစမည့္ တရားအႏွစ္သာရ တုိ႔ကုိလည္းေကာင္း ေမးျမန္းေလ့မရွိဘဲ ထင္မိထင္ရာ ဒုစ႐ုိက္မႈမ်ားျဖင့္သာ က်င္လည္ေနၾကသူမ်ားသည္ အသိဉာဏ္ပညာမရွိ ျဖစ္တတ္ၿပီး ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ထံ ၾကည္ျဖဴႏွစ္သက္ ေလးျမတ္စြာ ဆည္းကပ္လ်က္ ဓမၼအႏွစ္သာရမ်ားကုိ ေမးျမန္းစီစစ္ နားၾကားေလ့ရွိေသာ သူတုိ႔သည္ အသိဉာဏ္ ပညာ အလြန္အားႀကီးတတ္ေၾကာင္း“ တစ္ခုခ်င္း ေျဖၾကားေပးေတာ္ မူခဲ့ေလ၏။ (စူဠကမၼ၀ိဘဂၤသုတ္)

အထက္ပါ အေမးအေျဖမ်ားကား သုဘလုလင္ေမးသျဖင့္ ဘုရားရွင္ ေျဖၾကားေပးေတာ္မူခဲ့သည့္ ကံအက်ိဳးေပးမႈမ်ား အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤအေမးအေျဖမ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာ၏ ကမၼ၀ါဒကုိ မီးေမာင္းထုိးျပေပးေတာ္မူထား၏။ မည္သူမဆုိ ယခုလက္ရွိ မိမိရရွိထားသည့္ အေနအထားမ်ားသည္ အတိတ္က မိမိလုပ္ခဲ့သည့္ လုပ္ရပ္မ်ား၏ အက်ိဳးရလာဘ္မ်ားအျဖစ္ မွန္ၾကည္သကဲ့သုိ႔ ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္၏။ ႐ုပ္ဆုိးျခင္း ႐ုပ္လျွခင္း၊ အမ်ိဳးယုတ္ျခင္း အမ်ိဳးညျ့့ံခင္း၊ ဉာဏ္ေကာင္းျခင္း မေကာင္းျခင္း စသည့္ ကဲြျပားျခားနားမႈမ်ား၏ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမွာ မိမိကုိယ္တုိင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းမ်ားသာ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိမ်က္ႏွာကုိ မိမိမွန္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ေနရသကဲ့သုိ႔ ကံတရားမ်ား၏ အက်ိဳးေပးမႈမ်ားက တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈကုိ ျဖစ္ေစ၏။ အခ်ဳပ္ၾကည့္လွ်င္ မိမိကုိယ္တုိင္၏ ဖန္တီးမႈမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျမန္မာစကားတြင္ “ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ“ဟု ဆုိၾကျခင္းျဖစ္၏။ ဘုရားရွင္က “မိမိမေကာင္းမႈ ျပဳမိလွ်င္ မိမိသည္သာ ထုိမေကာင္းမႈ၏ အက်ိဳးကုိ ခံစားရမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိေကာင္းမႈျပဳလွ်င္လည္း မိမိကုိယ္တုိင္ပဲ ထုိေကာင္းမႈ၏ အက်ိဳးကုိ ခံစားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း“ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ ဤစကားသည္ ကံတရား၌ မ်က္ႏွာလုိက္ျခင္း၊ မ်က္ႏွာသာေပးျခင္း မရွိသည္ကုိ ထင္ရွားသိျမင္ေစ၏။ မွန္ၾကည္သည့္အခါ ျမန္မာပဲၾကည့္ၾကည့္ ကုိရီးယားပဲၾကည့္ၾကည့္၊ အေမရိကန္ပဲၾကည့္ၾကည့္၊ ဂ်ပန္ပဲၾကည့္ၾကည့္၊ ျဖဴသူပဲၾကည့္ၾကည့္ မဲသူပဲၾကည့္ၾကည့္ မည္သူပင္ၾကည့္ပါေစ မွန္တြင္ေပၚလာသည့္ ထင္ဟပ္မႈသည္ကား အရွိအတုိင္းပင္ ျဖစ္ေပၚသကဲ့သုိ႔ ကံတရားသည္လည္း မည္သည့္ႏိုင္ငံ၊ မည္သည့္လူမ်ိဳးက မည္သည့္အလုပ္ကုိ လုပ္သည္ျဖစ္ေစ တန္ျပန္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကား ထုိသူတုိ႔ ျပဳသည့္အတုိင္းသာ၊ ထုိသူတုိ႔စိတ္ေစတနာ အတုိင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ ကံတရား၏ အက်ိဳးေပးမႈသည္ ဂုဏ္ပကာသနမရွိ၊ ရာထူးဌာနႏၲရမရွိ၊ ပစၥည္းဥစၥာမရွိ သတၱ၀ါမွန္သမွ် တစ္ေျပးညီတည္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ကံမသိ မွန္ၾကည့္“ဟု ဆုိၾကျခင္းျဖစ္၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေျပာလုိသည္မွာ ေလာကသား၊ သတၱ၀ါသားတုိ႔သည္ လူ႔ဘုံဟူသည့္ မႏုႆဘုံဌာနတြင္ အတူတကြ လာျဖစ္ၾကေသာ္လည္း လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အက်င့္စ႐ုိက္အမ်ိဳး၊ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနၾကၿပီး ထုိအမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါတုိ႔၏ မ်က္ေမွာက္အေျခအေနမ်ားသည္ မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္၏ ျပဳလုပ္ဖန္တီး ေပးမႈမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္မဟုတ္ဘဲ မိမိကုိယ္တုိင္ ျပဳလုပ္ဖန္တီးမႈမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသေဘာကုိ အမွန္တကယ္ နားလည္သေဘာေပါက္မႈ မရွိပါက မွန္ေရွ႕သြားၿပီး မိမိကုိယ္ကုိ မွန္ၾကည့္ၾကည့္ပါက သိႏုိင္၏။ မွန္သည္ အရွိကုိ အရွိအတုိင္း ထင္ေပၚေစ၏။ ထုိ႔အတူ ကံသည္လည္း ျပဳလုပ္သူ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ စိတ္ေစတနာအတုိင္း အက်ိဳးရလာဘ္ကုိ ျဖစ္ေပၚေစ၏။ ျပဳလုပ္သူသည္ ေကာင္းသည့္အက်ိဳးကုိ အလုိရွိပါက ေကာင္းသည့္အလုပ္ကုိသာ လုပ္ရန္ရွိၿပီး မေကာင္းသည့္အလုပ္ကုိ လုပ္ပါက မေကာင္းသည့္ ရလာဘ္ကုိသာ ရရွိမည္ျဖစ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘ၀လြတ္ေျမာက္မႈကုိ မရေသးသူမ်ားသည္ က်င္လည္ရမည့္ ဘ၀သံသရာတြင္ မိမိတုိ႔ အလုိရွိသည့္ အက်ိဳးရလာဘ္ကုိ အတိတ္က မိမိတုိ႔ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ အက်ိဳးရလာဘ္အျဖစ္ ရရွိေနရသည့္ ယခုလက္ရွိ ႐ုပ္နာမ္အစုႀကီးကုိ မွန္ၾကည့္သကဲ့သုိ႔ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး အနာဂတ္အတြက္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ သတိ၀င္လွ်က္ ျပမႈေနထုိင္ ေျပာဆုိၾကံစည္သင့္ပါေၾကာင္း “ကံမသိ မွန္ၾကည့္ၾကဖုုိ႔“ ေစတနာစကားျဖင့္ အသိေပးလုိက္ရေပေတာ့၏။

Read more »

စိတ္အားျဖည့္ စကားစုေလးမ်ား (၂)…

ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ေတြးမိသမွ် စာစုမ်ားထဲက စာဖတ္သူမ်ားကုိ အားျဖစ္ေစမယ့္ သတိေပးစကား ႏွလုံးသား အာဟာရေလးမ်ားကုိ ထုတ္ႏႈတ္ၿပီး ျပန္လည္တင္ျပ ေပးလုိက္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ စာတစ္ပုဒ္လုံးကုိ ဖတ္ရတာထက္ စာတစ္ပုိဒ္ေလာက္၊ စာတစ္ေၾကာင္းေလာက္၊ စကားလုံးတစ္လုံးေလာက္က စိတ္အားအင္ကုိ ပုိၿပီးျဖစ္ေစတတ္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္အင္အား အသိတရားေလးမ်ား တုိးပြားေစဖုိ႔ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ေကာက္ခ်က္ေလးမ်ားကုိ ထပ္မံတင္ျပလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္မွတ္က်င့္ႀကံၿပီး တစ္ဆင့္ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ႏုိင္ၾကပါေစ…

တကယ္ျဖစ္ခ်င္ရင္ တကယ္လုပ္…
ဘာမွမလုပ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္သလုိ တစ္ခုခုကုိ လုပ္ေနရင္လည္း အလုပ္ကေန ျပန္ၿပီးအက်ိဳးသက္ေရာက္ေစတယ္ ဆုိတာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူတုိင္း ခံစားရတဲ့ လက္ေတြ႕က်တဲ့ သာဓကတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနလုိ႔ရေပမယ့္ တစ္ခုခုျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ တစ္ခုခုကုိ လုပ္မွျဖစ္မွာပါ။ ဘာမွမလုပ္တဲ့ သူေတြအတြက္ အခ်ိန္ေတြဟာ အခ်ည္းႏွီးပုိေနတတ္၊ အခ်ည္းႏွီး ကုန္ဆုံးေနတတ္ေပမယ့္ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြ အတြက္ကေတာ့ အခ်ိန္မေလာက္ဘဲ ရွိတတ္ၿပီး ကုန္ဆုံးသြားသမွ် အခ်ိန္ေတြဟာလည္း အက်ိဳးရွိတဲ့ ကုန္ဆုံးမႈေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိေနပါေစ…
တစ္စုံတစ္ခုကုိျဖစ္ေစ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိျဖစ္ေစ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ မေကာင္းတဲ့စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ အဲဒီစိတ္ျဖစ္တာကုိ ခ်က္ခ်င္းသိႏုိင္ေအာင္ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ျဖစ္ခုိက္တြင္ “ငါ့မွာ ဒီစိတ္ျဖစ္ေနပါလား“လုိ႔ု သိလုိက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အဲဒီစိတ္ဟာေရွ႕ဆက္ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔သြားပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာစိတ္ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခုိက္ကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားပါလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

မစြဲလန္းမိပါေစနဲ႔…
စဲြလန္းမိရင္္ အမွန္ကုိ မျမင္ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ မၿမဲတဲ့သေဘာကုိ ၿမဲတယ္လုိ႔ ထင္လာတတ္ၿပီး မရွိကုိ အရွိလုိ႔ု ထင္လာတတ္ပါတယ္။ မပုိင္တာကုိ ပုိင္တယ္လုိ႔ ထင္လာတတ္ၿပီး ငါမဟုတ္သည္ကုိ ငါဟုထင္လာတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငါ၊ ငါ့ဥစၥာ၊ ငါ့ရာထူး၊ ငါ့ဂုဏ္၀ါစတဲ့ ငါစဲြမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ကာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနစသည္ ၿပိဳင္လာၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အေကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆုိးပဲျဖစ္ျဖစ္ စဲြလန္းမိရင္ မေကာင္းျဖစ္တတ္ၿပီး ဒုကၡေရာက္တတ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ သတိျပဳရပါမယ္။

သတိ… မွားတတ္သည္…
ေလာကမွာ အမွားဆုိတာ ဘယ္သူမွ မကင္းၾကပါဘူး။ ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္၍လည္း ပုိလုိ႔ေတာင္ အမွားရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိအမွားေတြကုိသာ လုိက္ၿပီးတစ္ခုခ်င္း အျပစ္ပုံခ်ေနၾကမယ္ဆုိရင္ အမွားဟာ အမွန္ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အၿငိဳးအေတးေတြပဲမ်ားလာကာ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ မာနေတြၿပိဳင္ကာ အႏုိင္ျပဳလာတတ္ပါတယ္။ အမွားတစ္ခုကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး မေကာင္းမႈေတြ လုပ္ျဖစ္လာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိ မေကာင္းမႈေတြအထိ လုပ္လာတတ္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဒီဘ၀မွာတင္မဟုတ္ဘဲ ေနာင္သံသရာအထိ အက်ိဳးဆက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ေနာင္ဘ၀အထိ ပါလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ သံသရာက ရွည္လာေလၿပီေပါ့။ ဒီဘ၀မွာေတာင္ ဒီလုိဒုကၡေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနၾကရတာ ေနာင္သံသရာအထိ ပါသြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀အဆက္ဆက္ ဒုကၡေတြက ေျပာမျပႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ရွည္လုိက္မယ့္ သံသရာကလည္း ခံေပေတာ့လုိ႔ပဲ ဆုိရေတာ့မလုိ မဆုံးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမွားမကင္းတဲ့ ပုထုဇင္လူသားေတြ ျဖစ္ေနၾကတဲ့အတြက္္ ဒီအမွားကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး သံသရာ မရွည္ၾကဖုိ႔၊ သူမွားတယ္၊ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိၿပီး မာနေတြ မၿပိဳင္မိၾကဖုိ႔၊ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ခြင့္လႊတ္ၿပီး သီးခံခ၀ါခ်ႏုိင္ဖုိ႔ သတိျပဳသင့္ၾကပါတယ္။

အေနေခ်ာင္ အေသၾကပ္၊ အေနၾကပ္ အေသေခ်ာင္…
တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ ေနဖုိ႔ခက္သေလာက္ ေသဖုိ႔လည္း ခက္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကသလုိ ေသဖုိ႔လည္းႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ အေနေခ်ာင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကသလုိ အေသေခ်ာင္ဖုိ႔လည္း ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ အေနေခ်ာင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း အေသမေခ်ာင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာေတြပဲ မ်ားေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး အမိန္႔ရွိဖူးတာ အမွတ္ရမိပါတယ္။ ``အေနေခ်ာင္ရင္ အေသၾကပ္မယ္၊ အေနၾကပ္မွ အေသေခ်ာင္မယ္``တဲ့။

အျပစ္မတင္မိၾကပါေစနဲ႔…
တကယ္ေတာ့ အျပစ္တင္တတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေကာင္းတဲ့လကၡဏာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျပစ္တင္တတ္တယ္ဆုိကတည္းက အျပစ္ၾကည့္တတ္လုိ႔ အျပစ္တင္တတ္တာပါ။ အျပစ္ၾကည့္တတ္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ကုသုိလ္စိတ္နဲ႔ ၾကည့္တာမဟုတ္ဘူး ဆုိတာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ အကုသုိလ္ပဲေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ အျပစ္ဆုိတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ မေကာင္းတဲ့အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအျပစ္ကုိ ၾကည့္တတ္တဲ့သူဆုိရင္လည္း မေကာင္းတဲ့အခ်က္ကုိ ျမင္တတ္တဲ့အတြက္ မေကာင္းတဲ့စိတ္ပဲ အရင္ျဖစ္မွာပါ။ မေကာင္းတဲ့စိတ္ျဖစ္ရင္ အကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ၿပီး အေယာနိေသာ မနသိကာရ ဆုိတဲ့ မေကာင္းတဲ့ ႏွလုံးသြင္းစိတ္ထား ျဖစ္ပါတယ္။ အေယာနိေသာမနသိကာရ ျဖစ္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ ကုသုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔လည္း ခက္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲၾကည့္ၾကည့္ ဘာပဲေတြးေတြး အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ေယာနိေသာမနသိကာရ စိတ္ေလးနဲ႔ အေကာင္းဘက္က ၾကည့္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အေကာင္းဘက္က ၾကည့္တတ္ၾကမယ္ဆုိရင္ ဘာကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူ႔ကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အမွီျပဳၿပီး အကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ဖုိ႔ ခက္ခဲသြားတတ္ပါတယ္။

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ ၿပိဳင္လုိက္ပါ…
မၿပိဳင္နဲ႔ ဆုိေပမယ့္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာ့ ၿပိဳင္ေနရပါမယ္။ ယေန႔ငါနဲ႔ မနက္ျဖန္ငါဟာ မတူေအာင္ ၿပိဳင္ေနရပါမယ္။ မေကာင္းၿပိဳင္ဖုိ႔ မဟုတ္၊ အေကာင္းၿပိဳင္ဖုိ႔ပါ။ ယေန႔ငါဟာ ကံငါးပါးမလုံေသးေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ကံငါးပါးလုံေစရမယ္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ယေန႔ငါဟာ ကုိယ္က်င့္တရား မေကာင္းေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ကုိယ္က်င့္တရားေကာင္းရမယ္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ယေန႔ငါဟာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ အလုပ္ေတြကုိ ဒီေလာက္ပဲ လုပ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ဒီထက္ပုိၿပီး လုပ္ႏုိင္ရမယ့္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ဒီေန႔ငါဟာ စိတ္ထားေလးေတြကုိ ဒီေလာက္ပဲ ျပဳျပင္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ဒီထက္ပုိၿပီး ျပဳျပင္ႏုိင္ရမယ္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။

ရတာမလုိ လုိတာမရ ဤေလာက…
သတၱ၀ါေတြဟာ ရေနတာကုိ မေက်နပ္ႏုိင္၊ မတင္းတိမ္ႏုိင္ျဖစ္တတ္ၿပီး မရေသးတာကုိ လုိခ်င္တတ္တာ သဘာ၀ျဖစ္ေပမယ့္ ရွိသမွ်အတုိင္းအတာ၊ ရသမွ်အတုိင္းအတာ၊ ကံေပးသမွ် အတုိင္းအတာေလးနဲ႔ေတာ့ ေရာင့္ရဲ႕ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဒီလုိမွ မေရာင့္ရဲ႕ႏုိင္ရင္ ရခ်င္မႈ၊ လုိခ်င္မႈ၊ ရသမွ်ကုိ အလုိမက်ႏုိင္မႈ၊ ရၿပီးေတာ့လည္း ထပ္ရခ်င္မႈ၊ သူ႔ရွိတာကုိ အားက်မႈ စတာေတြေၾကာင့္ ဒီဟာေတြေနာက္ကုိ လုိက္ရင္းလုိက္ရင္း မဆုံးႏုိင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကုိယ္ကဘယ္လုိပဲ လုိခ်င္ရခ်င္ေနေပမယ့္ ေလာကႀကီးဟာ သူ႔သေဘာအတုိင္းသာ ျဖစ္ေနေတာ့ လုိခ်င္တာကုိ ရခ်င္မွလည္း ရႏုိင္မွာ၊ ရတဲ့ဟာလည္း ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ဟာ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မွာဆုိတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ရတာမလုိ လုိတာမရတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ရခ်င္မႈေနာက္ေတြပဲ လုိက္မေနၾကပဲ ရသမွ် ရွိသမွ်အေပၚမွာသာ ေရာင့္ရဲႏုိင္ေအာင္၊ ေက်နပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ၾကပါတယ္။

ေရာင့္ရဲႏုိင္ပါမွ…
“ရွိတာေလးနဲ႔ ေရာင့္ရဲပါ“တဲ့။ ဒီစကားေလးက သိပ္တန္ဘုိးရွိပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပမွာေတာ့ “တု႒ီ သုခါ ယာ ဣတေရန= ရသမွ်၊ ရွိသမွ်နဲ႔ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္ျခင္းဟာ ခ်မ္းသာ၏“ လုိ႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတုိင္းပဲ ရတာေလးအေပၚမွာ မေရာင့္ရဲႏုိင္ မေက်နပ္ႏုိင္ၾကေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က ပုိၿပီးရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ပုိၿပီးလုိခ်င္ ပုိၿပီးရခ်င္ေတာ့ တရားတာေရာ မတရားတာေရာ မသိေတာ့ဘဲ ရဖုိ႔တစ္ခုတည္းၾကည့္ၿပီး လုပ္မိၾကရာက ပစၥဳပၸန္မွာေရာ သံသရာမွာပါ ဒုကၡျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ရခ်င္တဲ့ လုိခ်င္တဲ့ ေလာဘဆုိတာ အကန္႔ေလးနဲ႔ တားေပးရပါတယ္။ အဲဒါကုိ တု႒ီ (ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ႏုိင္ျခင္း)လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အကန္႔မထားရင္ ရၿပီးရင္းရခ်င္၊ လုိၿပီးရင္းလုိခ်င္ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ရျပန္ေတာ့လည္း ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈ မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ ေနာက္တစ္ခုကုိ ရဖုိ႔အားထုတ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မဆုံးႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အလုိမက်မႈေတြနဲ႔သာ လည္ေနၾကပါေတာ့တယ္။

အနာနဲ႔ ဆား…
ဆားရဲ႕ပင္ကုိ သဘာ၀က ငန္တတ္ပါတယ္။ အငန္ဟာ အနာတစ္ခုခုနဲ႔ ထိေတြရင္ စပ္ျခင္းပူျခင္းကုိ ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ အနာမရွိဘဲ သာမန္ဆုိရင္ေတာ့ ဘာခံစားမႈကုိမွ မျဖစ္ေစပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆားကုိအသုံးျပဳတဲ့သူခ်င္း၊ ဆားကုိ ကုိင္တဲ့သူခ်င္း အတူတူ ဘာအနာမွ မရွိတဲ့သူ ကုိင္တာနဲ႔ အနာရွိတဲ့သူ ကုိင္တာမွာ ခံစားခ်က္ ကြာတယ္လုိ႔ ဆုိတာပါ။ သူမ်ားေတြ ကုိင္တဲ့အခါ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ကုိယ္ကုိင္မွပဲ ပူတယ္စပ္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္မွာ အနာတစ္ခုခု ရွိေနလုိ႔ ျဖစ္တာပါ။ ကုိယ့္မွာ ဘာအနာမွ မရွိရင္ ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။

စိတ္မနာမိပါေစနဲ႔…
အနာ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ႐ုပ္မွာျဖစ္တဲ့ အနာရယ္၊ စိတ္မွာျဖစ္တဲ့ အနာရယ္ပါ။ ႐ုပ္မွာျဖစ္တဲ့အနာကေတာ့ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ အနာလုိ႔ေတာင္ ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ႐ုပ္တရားကုိက အနာႀကီးျဖစ္ေနတာကုိး။ စိတ္မွာျဖစ္တဲ့ အနာကေတာ့ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ ပုိၿပီးနာက်င္ေလ ပုိၿပီးဒုကၡေရာက္ေလပါပဲ။ ဒီအနာျဖစ္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ေပ်ာက္ေအာင္ကုဖုိ႔လည္း မလြယ္လွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္အနာမျဖစ္ေအာင္ အထူးႀကိဳးစားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ စိတ္မွာအနာျဖစ္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ အရင္ဆုံးခံစားရတာက ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပါ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အမွီျပဳၿပီး ကုိယ့္စိတ္မွာ အနာျဖစ္ရင္လည္း ကုိယ္ပဲအရင္ခံရမွာျဖစ္ၿပီး သူမ်ားကုိအမွီျပဳၿပီး ျဖစ္ရင္လည္း သူမ်ားထက္အရင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ နာက်င္ရတာပါ။ ေသခ်ာျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ စိတ္မွာအနာျဖစ္ၿပီဆုိရင္ ကုိယ့္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ နာက်င္စြာ ခံစားလုိက္ရတာကေတာ့ ကုိယ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ၾကြား… ၾကြ… က်…
ျမန္မာအမ်ားစုဟာ အၾကြားသန္ၾကပါတယ္။ မရွိ ရွိတာ ရွာႀကံ ၾကြားတတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၾကြားလုိ႔သိတာထက္ မၾကြားဘဲ သိတာက ပုိေကာင္းပါတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ အၾကြားလြန္ရင္ ၾကြတတ္ပါတယ္။ ၾကြလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ က်ဖုိ႔အတြက္ ေရွးေျပးနိမိတ္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မၾကြားမိၾကပါေစနဲ႔။ ၾကြားမိရာက ၾကြလာတတ္ၿပီး ေနာက္ဆုံး က်သြားတတ္ပါတယ္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား