ရဟႏၲာနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶ ကြာျခားပုံ…

Q. ဆရာေတာ္ဘုရားအား ရိုေသစြာေလ်ာက္ထားပါတယ္ ဘုရား။ ကၽြန္ေတာ္က နည္းပညာ တက္ေရာက္ သင္ၾကားေနေသာ ဗိိုလ္ေလာင္းတစ္ဦးပါ။ ရဟႏၲာနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶ ကြာျခားပံုကို တပည့္ေတာ္အား ေျဖၾကား ေပးပါခင္ဗ်ာ။ မည္သို႔ မည္ပံု ၾကိဳးစားအားထုတ္ေသာ္ ျဖစ္ႏိုင္ပံုတို႔ကို ရွင္းလင္းေျဖၾကားေပးပါရန္ ေလးစားစြာ ပန္ၾကားအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

တပည့္ေတာ္က အရွင္ဘုရားရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ တစ္ဦးပါ။ အရွင္ဘုရား စာအုပ္ေတြကို အားလံုးနီးပါး ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ လိ္ုက္နာရမွာေတြကုိလည္း လိုက္နာပါတယ္။ မွတ္သားက်င့္ၾကံရမွာေတြကိုလည္း လိုက္နာ ပါတယ္။ အတုယူစရာေတြကိုလည္း အတုယူပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ တရားအား ထုတ္ခ်င္ေပမယ့္ အေျခအေနက မေပးေသးလို႔ စာသင္ရင္း တရားစာအုပ္ေတြဖတ္ရင္း ၀ိပႆနာကိုလည္း က်င့္ၾကံေနပါတယ္။ တပည့္ေတာ္မွာ အလြန္ထက္သန္တဲ႔ စိတ္တစ္ခုရွိပါတယ္ဘုရား။ အဲဒါကေတာ့ တပည္႔ေတာ္ အဘိညာဥ္ (၆) ပါးနဲ႔တကြ ရဟႏၲာျဖစ္ခ်င္ ေနမိတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး တရားစာအုပ္ေတြဖတ္ ေလ့လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေဟာေျပာပါတယ္။ အရွင္ဘုရားေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ အမ်ားၾကီး ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ မနက္တိုင္း ဘုရား ဆြမ္းကပ္တယ္ဘုရား။ ေန႔ခင္းလည္း ဘုရား ဆြမ္းကပ္ျပီးမွ စားပါတယ္ဘုရား။ အဲဒီကုသိုလ္ရဲ႔ ပထမေဇာက ယခု တပည့္ေတာ္ ဘယ္သြားသြား ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ထမင္းေကၽြးမယ့္ လူေတြအျမဲရွိေနတယ္ဘုရား။ ေစတနာပါပါနဲ့ ေန႔တုိင္းကၽြန္ေတာ့္ကို ေကၽြးၾကတယ္ဘုရား။ ယခု ဘယ္သြားသြား သရဏဂံု ၃ ပါး အျမဲရြတ္ေနပါတယ္ဘုရား။
အရွင္ဘုရား ရိုေသစြာ ကန္ေတာ့ပါတယ္ဘုရား။

ဗိုလ္ေလာင္း ေ၀ဇင္မင္း (DSTA)
ျပင္ဦးလြင္။

A. မဂၤလာပါ ဒကာေ၀ဇင္မင္း
ဗုဒၶဘာသာကုိ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္ႀကံေနထုိင္တာကုိ သိရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္။ တရားေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ထဲကလုိ လက္ေတြ႕အားထုတ္ရင္ လက္ေတြ႕အက်ိဳး ရႏုိင္တာျဖစ္လုိ႔ အားထုတ္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ အက်ိဳးတရားကေတာ့ ရွိေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ အခု ဒကာေလး သိခ်င္ေနတဲ့ ေမးခြန္းေတြကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး အက်ဥ္းခ်ဳံ႕ၿပီးပဲ ေျဖၾကားေပးလုိက္ပါတယ္။ အေသးစိပ္ အက်ယ္ေျဖေပးမယ္ဆုိရင္ စာေတြအရမ္းမ်ားၿပီး ႐ႈတ္ေထြးသြားမွာ စုိးလုိ႔ပါ။

ဒကာေလးေမးထားတဲ့ ရဟႏၲာနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶ ကြားျခားခ်က္ကေတာ့ ရဟႏၲာဆုိတာ အရဟႏၲဆုိတဲ့ ပါဠိစကားကုိ ျမန္မာမႈျပဳထားတာျဖစ္ၿပီး ပေစၥကဗုဒၶဆုိတာက ပါဠိစကားလုံးကုိ တုိက္႐ုိက္အသုံးျပဳထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရဟႏၲဆုိတဲ့ စကားမွာပါတဲ့ အရ, ဆုိတဲ့စကားက အဟန္႔အတား အကန္႔အေထာက္ ကိေလသာလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရၿပီး ဟႏၲ(ဟတ)ကေတာ့ သတ္ျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရဟႏၲ (ရဟႏၲာ)ဆုိတာ တားျမစ္ပိတ္ပင္တတ္တဲ့ ကိေလသာမွန္သမွ်ကုိ အၾကြင္းအက်န္မရွိ အကုန္အစင္ သတ္ၿပီးသြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ေခၚဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပေစၥကဗုဒၶဆုိတဲ့ စကားလုံးမွာပါတဲ့ ပေစၥကဆုိတာ = အသီးအျခား၊ သီးသီးသန္႔သန္႔ လုိ႔အဓိပၸါယ္ရၿပီး ဗုဒၶကေတာ့ သစၥာေလးပါးကုိ သိေသာဘုရားလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပေစၥကဗုဒၶဆုိတာ သာဝကမ်ားလုိ သဗၺညဳဘုရားရွင္ထံမွ တစ္ဆင့္ သစၥာေလးပါးကုိ သိတဲ့ ရဟႏၲာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သီးျခားမိမိကုိယ္တုိင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ၿပီး သစၥာေလးပါးကုိသိတဲ့ ဘုရားမ်ိဳးကုိေခၚတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ပေစၥကဗုဒၶဟာ ဘုရားေတာ့ဘုရားပဲ ဒါေပမယ့္ ဘုရားငယ္လုိ႔ ဆုိေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါက ရဟႏၲာနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶဆုိတဲ့ အေခၚအေ၀ၚစကားလုံးေတြရဲ႕ အဓိကအဓိပၸါယ္ျခားနားခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ရဟႏၲာနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶတုိ႔ဟာ သစၥာေလးပါးကုိသိၿပီး ကိေလသာမွန္သမွ်ကုိ အကုန္အစင္ ပယ္သတ္ကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားၾကတာခ်င္း တူညီၾကေပမယ့္ ျဖည့္က်င့္ရတဲ့ ပါရမီနဲ႔ ရရွိတဲ့ အဆင့္အေျခအေန၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကေတာ့ ကြာျခားၾကပါတယ္။ သစၥာကုိ သိျမင္ၾကတာခ်င္း ကြာျခားမႈရွိတာကုိ ဆုိလုိတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကုိ စာလုိေျပာေတာ့ ေဗာဓိလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ေဗာဓိဆုိတာ သစၥာေလးပါးကုိ ထုိးထြင္း၍ သိျမင္တဲ့ဉာဏ္ကုိ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာ၀ကေတြရဲ႕ သိျမင္မႈဉာဏ္ကုိ သာ၀ကေဗာဓိလုိ႔ဆုိၿပီး ပေစၥကဗုဒၶမ်ားရဲ႕ ထုိးထြင္းသိျမင္မႈဉာဏ္ကုိ ပေစၥကေဗာဓိလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ပေစၥကဗုဒၶလည္း ရဟႏၲာပဲ ရဟႏၲာလည္း ရဟႏၲာပဲလုိ႔ ေစာဒကတက္စရာ ရွိပါတယ္။ ရဟႏၲာေတာ့ ရဟႏၲာပါပဲ။ ရရွိတဲ့ ဉာဏ္နဲ႔ျဖည့္က်င့္တဲ့ ပါရမီေတြကုိလုိက္ၿပီး သဗၺညဳတဗုဒၶ၊ ပေစၥကဗုဒၶ၊ သာ၀ကဗုဒၶရယ္လုိ႔ ခဲြျခားသတ္မွတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အသုံးျပဳတဲ့ ရဟႏၲာဆုိတာကေတာ့ သာ၀ကေတြကုိ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ သာ၀ကအျဖစ္နဲ႔ ပါရမီျဖည့္ၿပီး ကိေလသာကုန္ခမ္းကာ နိဗၺာန္၀င္စံၾကတဲ့ ရဟႏၲာမ်ားကုိ ဆုိလုိပါတယ္။ သာ၀ကေတြ ရရွိၾကတဲ့ ေဗာဓိေတြကုိ ဆုိလုိခ်င္ပါတယ္။

ဒီသာ၀က ေဗာဓိကလည္း သုံးမ်ိဳးသုံးစား ကဲြျပားျပန္ပါတယ္။ အဲဒီသုံးမ်ိဳးက
(၁) အဂၢသာ၀ကေဗာဓိ = အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ မေထရ္ျမတ္တို႔ ရရွိၾကတဲ့ ေဗာဓိမ်ိဳးကုိ အဂၢသာ၀ကေဗာဓိလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရဖုိ႔အတြက္ ဒါနစတဲ့ ပါရမီဆယ္ပါးကုိ ကမၻာေပါင္း တစ္သေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းၾကာေအာင္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရပါတယ္။
(၂) မဟာသာ၀ကေဗာဓိ = ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ လက္်ာေတာ္ရံ သာ၀က ေလးဆယ္၊ လက္၀ဲေတာ္ရံ သာ၀ကေလးဆယ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ အသီတိရွစ္က်ိပ္ျဖစ္တဲ့ မဟာသာ၀ကမ်ား ရရွိတဲ့ ေဗာဓိကုိ မဟာသာ၀က ေဗာဓိလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရဖုိ႔အတြက္လည္း ဒါနစတဲ့ ပါရမီဆယ္ပါးကုိ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလၾကာေအာင္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရပါတယ္။
(၃) ပကတိသာ၀ကေဗာဓိ = ပကတိသာ၀ကမ်ားအတြက္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရမယ့္ ကာလအပုိင္းအျခား သတ္မွတ္ခ်က္ကုိ အတိအက် မေဖာ္ျပထားပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ အ႒ကထာမ်ားမွာေတာ့ ကမၻာတစ္သိန္းေအာက္ ကမၻာတစ္ရာ၊ ကမၻာတစ္ေထာင္ စသျဖင့္ အတိအက် သတ္မွခ်က္မရွိ ဒါနစတဲ့ပါရမီမ်ား ျဖည့္က်င့္ရဖြယ္ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဒီေန႔ေခတ္ တရားအားထုတ္ေနသူမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတုိ႔ဟာ ဆုႀကီးပန္မ်ား ဟုတ္ခ်င္လည္းဟုတ္ႏုိင္၊ မဟုတ္ခ်င္လည္း မဟုတ္ႏုိင္ေပမယ့္္ သာမန္ေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရၿပီး သစၥာေလးကုိသိကာ ရဟႏၲာျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ အတိတ္ဘ၀ေတြက ျဖည့္က်င့္ခဲ့တဲ့ ပါရမီမ်ားလည္း ရွိႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒီဘ၀မွာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္ ရဟႏၲာအျဖစ္ ရႏုိင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အတိတ္ဘ၀ေတြက ဘယ္လုိျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ မသိႏုိင္ေပမယ့္ ဒီဘ၀မွာ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား မွန္မွန္ကန္ကန္ ျပင္းျပထက္သန္တဲ့ အားထုတ္မႈမ်ားနဲ႔ က်င့္ႀကံမယ္ဆုိရင္ ရဟႏၲာျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ မသိႏုိင္တဲ့ ပါရမီေတြကလည္း ရွိခ်င္ရွိေနႏုိင္မွာ ျဖစ္လုိ႔ပါ။

ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ ရရွိတဲ့အခါမွာလည္း ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔ ပါရမီေတြအရ စ်ာန္အဘိညာဏ္ တန္ခုိးမရွိ ပကတိ သူလုိငါလုိ ေနတဲ့ သုကၡ၀ိပႆက ရဟႏၲာႏွင့္ စ်ာန္အဘိညာဏ္၊ တန္ခုိးရွင္ျဖစ္တဲ့ စ်ာနလာဘီရဟႏၲာလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားခဲြျခားႏုိင္ပါတယ္။ ပုိၿပီး အေသးစိပ္ခဲြျခားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၁။ လြန္ကဲေသာ သဒၶါျဖင့္ ကိေလသာမွ လြတ္ကင္းေသာ သဒၶါ၀ိမုတၱရဟႏၲာ ၂။ လြန္ကဲေသာ ပညာျဖင့္ ကိေလသာမွ လြတ္ကင္းေသာ ပညာ၀ိမုတၱရဟႏၲာ ၃။ ေလာကီ၀ိဇၨာ အဘိညာဏ္မပါ သဒၶါပညာႏွစ္ပါးျဖင့္သာ ကိေလသာမွ လြတ္ကင္းေသာ ဥဘေတာဘာဂ ၀ိမုတၱရဟႏၲာ ၄။ ၀ိဇၨာသုံးပါးႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ေတ၀ိဇၨာပတၱရဟႏၲာ ၅။ အဘိညာဥ္ (၆)ပါးနဲ႔ျပည့္စုံေသာ ဆဠာဘိညရဟႏၲာ ၆။ ပဋိသမၻိဒါေလးပါးသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ေသာ ပဋိသမၻိဒါပတၱ ရဟႏၲာလုိ႔ (၆)မ်ိဳးခဲြျခားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီကဲြျပားမႈေတြဟာ အားထုတ္တဲ့ နည္းစနစ္နဲ႔ လုိခ်င္တဲ့အရာကုိ အထပ္ထပ္က်င့္ႀကံ ပြားမ်ားမႈေတြကုိလုိက္ၿပီး အမည္နဲ႔ အဆင့္ကဲြျပားသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးကေတာ့ အာသေ၀ါကုန္ခမ္း ရဟႏၲာမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမးခြန္းရွင္ ဒကာေလး ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အဘိညာဏ္ေျခာက္ပါးနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ ရခ်င္ရင္ ၀ိပႆနာအလုပ္ကုိ နည္းစနစ္မွန္ကန္စြာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္း အဘိညာဏ္ ရဖုိ႔အတြက္ ပထမစ်ာန္၊ ဒုတိယစ်ာန္ စတဲ့စ်ာန္မ်ားကုိ ၀သီေဘာ္ငါးပါးနဲ႔ ႏုိင္နင္းစြာပြားမ်ား အားထုတ္ႏုိင္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဆဠာဘိည ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ ရရွိႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဘိညာဏ္ေျခာက္ပါးထဲက ၁။ နတ္မ်က္စိကဲ့သုိ႔ သိလုိရာကုိ အထူးျမင္တတ္တဲ့ ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဏ္ ၂။ နတ္နားကဲ့သုိ႔ အထူးၾကားတတ္တဲ့ ဒိဗၺေသာတအဘိညာဏ္ ၃။ သူတပါး၏စိတ္ကုိ သိတတ္တဲ့ ပရစိတၱ၀ိဇာနန အဘိညာဏ္ ၄။ အထူးထူးေသာ တန္ခုိးမ်ားကုိ ျပစြမ္းႏုိင္တဲ့ ဣဒၶိ၀ိဓအဘိညာသ္ ၅။ ေရွးဘ၀က ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္မ်ားကုိ အစဥ္ေအာက္ေမ့ႏုိင္တဲ့ ပုေဗၺနိ၀ါသာႏုႆတိ အဘိညာဥ္ဆုိတဲ့ အဘိညာဥ္ငါးပါးကုိ ေလာကီအဘိညာဥ္လုိ႔ေခၚၿပီး ဒီငါးပါးကုိ သာသနာပ အခါမွာလည္း သမထကမၼ႒ာန္းတစ္ခုခုကုိ အားထုတ္ၿပီး ရယူႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးအဘိညာဏ္ျဖစ္တဲ့ ၆။ ကိေလသာအာသေ၀ါ ကုန္ခမ္းေစတတ္တဲ့ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္လုိ႔ေခၚတဲ့ အာသ၀ကၡယ အဘိညာဥ္ကေတာ့ သာသနာတြင္းကာလမွာ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ပဲ ရယူႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာနဲ႔ႀကဳံၿပီး ၀ိပႆနာကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္တဲ့ အခုလုိကာလမ်ိဳးမွာ အဘိညာဥ္ေျခာက္ပါးနဲ႔အတူ ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ ရယူႏုိင္ပါတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက သာ၀ကေတြအေနနဲ႔ ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ ရေစႏုိင္တဲ့ အဆင့္အတန္းေတြကုိ ေျပာျပတာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သဗၺညဳတေဗာဓိ၊ ပေစၥကေဗာဓိမွတပါး သာ၀ကေဗာဓိ အေၾကာင္းကုိ အက်ဥ္းတင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ ပေစၥကဗုဒၶ အေၾကာင္းေျပာရရင္ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ကုိရတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶ ဘုရားရွင္ေတြဟာ သဗၺညဳဘုရားရွင္မ်ား မပြင့္တဲ့ သာသနာပ အခါမွာပဲ ပြင့္ေတာ္မူၾကပါတယ္္။ သဗၺညဳတ ဘုရားအေလာင္းေတာ္မ်ား လူ႔ျပည္မွာ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ပေစၥကဗုဒၶ ဘုရားရွင္မ်ားဟာ ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ၿပီး ကြယ္ေပ်ာက္သြား ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပေစၥကဗုဒၶ ဘုရားရွင္ေတြဟာ သစၥာေလးပါးတရားေတာ္ကုိ ကုိယ္တုိင္ပဲ သိျမင္ေလ့ရွိၿပီး သူတပါးတုိ႔သိေအာင္ မေဟာၾကားႏုိင္ပါဘူး။ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းတဲ့ သူေတြကုိေတာ့ လွဴၿပီးဆုေတာင္းတဲ့အခါ ေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္စုံေစႏုိင္ပါတယ္။ ပေစၥကဗုဒၶ ဘုရားရွင္တုိ႔ဟာ ဂုဏ္ေတာ္အဆင့္အားၿဖင့္ သဗၺညဳဘုရားရွင္တုိ႔ေအာက္ နိမ့္က်ၿပီး ရဟႏၱာတုိ႔ထက္ ျမင့္ျမတ္ပါတယ္။

ဒီပေစၥကဗုဒၶအျဖစ္နဲ႔ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ ရဖုိ႔အတြက္ ဒါနစတဲ့ပါရမီဆယ္ပါး၊ ဥပပါမရမီဆယ္ပါးဆုိတဲ့ ပါရမီေတြကုိ ႏွစ္သေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းၾကာေအာင္ ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ရပါတယ္။ ဒီပေစၥက ဗုဒၶမ်ားဟာလည္း ၁။ ပညာေရွ႕ထား ပါရမီပြားတဲ့ ပညာဓိက ပေစၥကဗုဒၶ ၂။ သဒၶါေရွ႕ထား ပါရမီပြားတဲ့ သဒၶါဓိက ပေစၥကဗုဒၶ ၃။ ၀ိရိယေရွ႕ထား ပါရမီပြားတဲ့ ၀ီရိယာဓိက ပေစၥကဗုဒၶလုိ႔ သုံးမ်ိဳးခဲြျခားႏုိင္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲ ကဲြျပားေပမယ့္ ႏွစ္သေခ်ၤနဲ႔ ကမၻတစ္သိန္းၾကာေအာင္ ပါရမီေတြကုိျဖည့္ၿပီး ပါရမီအထြတ္အထိပ္ကုိ ေရာက္တဲ့အခါ ဆရာမရွိဘဲ မိမိကုိယ္တုိင္ သစၥာေလးပါးကုိ ထုိးထြင္း၍သိေသာ မဂ္ဉာဏ္ကုိ ရေတာ္မူပါတယ္။ ဒီမဂ္ဉာဏ္ကုိ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ဒီလုိ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္မ်ားကုိ ပေစၥကဗုဒၶလုိ႔ ေခၚျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ဆုိရင္ ဒကာေလးသိခ်င္တဲ့ ရဟႏၲာနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶအေၾကာင္း အနည္းငယ္ေတာ့ သိႏုိင္ေလာက္ၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ စာေပမွာအမ်ားႀကီး အက်ယ္ဖြင့္ထားေပမယ့္ ဒီေနရာမွာေတာ့ အဓိကက်တဲ့ အခ်က္ေလာက္ကုိပဲ ေရြးထုတ္တင္ျပလုိက္ပါတယ္။ မသိတာရွိရင္ နားမလည္တာရွိရင္ ေနာက္ထပ္ၿပီး ေမးျမန္းႏုိင္ပါတယ္။

က်မ္းကုိး
မဟာဗုဒၶ၀င္ (ပထမတဲြ၊ ပထမပုိင္း)၊ မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္
လယ္တီဒီပနီေပါင္းခ်ဳပ္ (စတုတၳတဲြ၊ ဥတၱမပုရိသဒီပနီ)၊ လယ္တီဆရာေတာ္
သုေတသနသ႐ုပ္ျပ အဘိဓာန္၊ အရွင္ၾသဘာသာဘိ၀ံသ
၀ိသုဒၶိမဂ္၊ အ႒ကထာ၊ ျမန္မာျပန္ (ဒုတိယတဲြ)

Read more »

မာန…

မာနဟူသည္ တက္ၾကြျခင္း၊ ေထာင္လႊားျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။ မာနတရား ရွိေနသမွ် ေကာင္းက်ိဳးမျဖစ္ဘဲ ဆုိးက်ိဳးကုိသာ ျဖစ္ေနၾကမည့္အျပင္ ပူေလာင္မႈႏွင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ခံေနရမည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ထုိမာနကုိ ကိေလသာတရား တစ္ခုအျဖစ္ဆုိကာ မေကာင္းေသာ ဂတိသုိ႔ ပုိေဆာင္ေပးသည့္ တရားတစ္ခုအျဖစ္လည္း ထုတ္ေဖာ္ျပသျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဣတိ၀ုတ္ပါဠိေတာ္ မာနသုတ္တြင္ မာနႏွင့္ ပတ္သက္၍ “အၾကင္မာနျဖင့္ ယစ္သူသတၱ၀ါတုိ႔သည္ မေကာင္းေသာလားရာ ဂတိသုိ႔ လားေရာက္ၾကကုန္၏၊ ထုိမာနကုိ ေကာင္းစြာသိ၍ (ခႏၶာငါးပါးတုိ႔ကုိ) အနိစၥစေသာ အျခင္းအရာတုိ႔ျဖင့္ ႐ႈသူတုိ႔သည္ ထုိမာနကုိ ပယ္စြန္႔ကုန္၏၊ ယင္းမာနကုိ ပယ္စြန္႔ေသာေၾကာင့္ ဤေလာကသုိ႔ တစ္ရံတစ္ခါမွ် မလာေရာက္ကုန္”ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။ ဆုိလုိသည္မွာ မာနသည္ ရွိျခင္းအားျဖင့္ သတၱ၀ါတုိ႔အား တစ္စုံတစ္ခုမွ်ေသာ ေကာင္းက်ိဳးကုိ မျဖစ္ေစႏုိင္ေသာေၾကာင့္ မည္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေစ မာနမထားၾကရန္လုိေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

စင္စစ္ မာနသည္ ေကာင္းသည့္တရား မဟုတ္ေသာ္လည္း ပုထုဇင္မ်ားအတြက္ ပယ္ျဖတ္ရန္ ခက္သည့္တရားတစ္ခုကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ေပ၏။ မာနမထားရန္ မည္မွ်ပင္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ၀ိပႆနာဉာဏ္ျဖင့္ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္သတ္ႏုိင္ေသးသမွ် ထုိမာနသည္ အခ်ိန္မေရြး ေပၚေပါက္ေနမည္သာ ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သတိတရားႏွင့္ မာနမထားရန္ အဆက္အျပတ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနသျဖင့္ အထုိက္အေလ်ာက္ ငုတ္လွ်ိဳးေနတတ္ေသာ္လည္း အၾကြင္းမဲ့ပယ္သတ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေသးသျဖင့္ မာနျဖစ္ဖြယ္အေၾကာင္း ေပၚေပါက္လာလွ်င္ မာနတရားကား ထင္ရွားလာတတ္ျပန္၏။

ယင္းမာနသည္ ပုဂၢိဳလ္ အယုတ္၊ အလတ္၊ အျမတ္မေရြး မည္သုိ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးတြင္မဆုိ ျဖစ္ေပၚတတ္ၿပီး အေျခခံအားျဖင့္ ေသယ်မာန၊ သဒိသမာန၊ ဟီနမာဟူသည့္ မာနသုံးမ်ိဳးသည္ ပုဂၢိဳလ္တုိင္းတြင္ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း ဗုဒၶစာေပမ်ားတြင္ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပထား၏။ ထုိသုံးမ်ိဳးတြင္ ေသယ်မာနဟူသည္ အမ်ိဳးဇာတ္၊ ဂုဏ္၊ ပညာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အဆင္း၊ အျခံအရံအားျဖင့္ သူတပါးထက္ ျမတ္၏ဟု ထင္မွတ္ေထာင္လႊားသည့္ မာနမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သဒိသမာနဟူသည္ ထုိအမ်ိဳးဇာတ္၊ ဂုဏ္၊ ပညာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အဆင္း၊ အျခံအရံစသည္အားျဖင့္ သင္တုိ႔ႏွင့္ငါ့မွာ အတူတူသာျဖစ္သည္ဟု ထင္မွတ္ေထာင္လႊားသည့္ မာနမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဟီနမာနဟူသည္ ထုိအမ်ိဳးဇာတ္၊ ဂုဏ္၊ ပညာ စသည္အားျဖင့္ ငါသည္ သင္တုိ႔ေအာက္ နိမ့္က်ေသာ္လည္း သင္တုိ႔ကုိ ဘာအေရးစုိက္ရမလဲဟု ထင္မွတ္ေထာင္လႊားသည့္ မာနမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း အ႒ကထာဆရာမ်ားက အဓိပၸါယ္အက်ယ္ကုိ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပေလ၏။

ဗုဒၶစာေပတြင္ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပသည့္ မာနအမ်ိဳးအစားမ်ားအရ ပုဂၢိဳလ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ မာနအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ႏုိင္ေပ၏။ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္မဆုိ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ မာနတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနႏုိင္ၾကေသာ္လည္း မာနရွိျခင္းအားျဖင့္ အက်ိဳးတစ္စုံတစ္ရာ မျပဳႏုိင္သည္မွာ ေသခ်ာလွေပ၏။ မာနရွိျခင္း၊ မာနႀကီးျခင္းအားျဖင့္ မိမိအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ သူတပါးတုိ႔အားလည္း တစ္စုံတစ္ခု အေထာက္အကူ မျဖစ္ႏုိင္သျဖင့္ ပုထုဇင္မ်ားအေနျဖင့္ မာနကုိ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္သတ္ႏုိင္ေသးေသာ္လည္း သတိတရားျဖင့္ စြမ္းႏုိင္သမွ် ထိန္းခ်ဳပ္ၾကရန္ ပညာရွိမ်ားက တုိက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။

မာနႏွင့္ပတ္သက္၍ မန္လည္ ဆရာေတာ္ႀကီးက “ ေလာကလူတြင္၊ ငါသာလွ်င္တိ၊ ငါ့ျပင္မရွိ၊ ထင္ဘိမွတ္ေယာင္၊ ေမာဟေဆာင္၍၊ အန္ေထာင္မာန၊ မမူရတည့္၊ သုတတရား၊ ျမင္ၾကားအသိ၊ မ်ားစြာရွိလည္း၊ သတိမယွဥ္၊ သမၸဇဥ္မမွီး၊ မာနႀကီးက၊ ေခြးၿမီးပမာ၊ မည္စပါခဲ့၊ ေထာင္ကာမတၱ၊ သုံးမက်ရွင့္၊ သူမ်ားကုိသာ၊ ႏွိပ္လုိစြာျဖင့္၊ ရန္စြာထိပါး၊ အျပစ္မ်ား၏။ ”စသည္ျဖင့္ စပ္ဆုိကာ မာနမေထာင္လႊားၾကရန္ ဆုံးမေတာ္မူခဲ့ေပ၏။

ဆရာေတာ္ႀကီး ဆုံးမသကဲ့သုိ႔ပင္ မာနေထာင္လႊားျခင္းအားျဖင့္ ေခြးၿမီးကဲ့သုိ႔သာ ျဖစ္ေနေပ၏။ ေခြးၿမီးသည္ ေထာင္ကာမတၱမွ်သာ ျဖစ္ေနၿပီး ေထာင္ေနျခင္းအားျဖင့္ မည္သည့္အက်ိဳးေက်းဇူးမွ် မရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ မာနသည္လည္း မာနႀကီးျခင္း၊ ေထာင္လႊာျခင္းအားျဖင့္ မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားတုိ႔အား မည္သည့္အက်ိဳးမွ် မျဖစ္ေပၚႏုိင္ေပ။ မာနႀကီးသျဖင့္ ဆင္းရဲႏွင့္ ငရဲသုိ႔ က်ေရာက္ေစမႈကုိသာ ျဖစ္ေစႏုိင္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခြးၿမီးကဲ့သုိ႔ ေထာင္ကာမတၱ အသံုးမက်ျဖစ္တတ္သည့္ မာနကုိ မိမိမိမိတုိ႔၏ သတိတရားျဖင့္သာလွ်င္ မေထာင္လႊားမိရန္ ထိန္းခ်ဳပ္သင့္ေၾကာင္း ပညာရွိမ်ားက တုိက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ေပ၏။

ဗုဒၶလက္ထက္က သာ၀တၳိျပည္တြင္ မာနအလြန္ႀကီးသည့္ ပုဏၰားတစ္ဦးရွိ၏။ ထိုပုဏၰား၏ အမည္ကား မာနတၳဒၶဟူ၍ ျဖစ္၏။ မာနတၳဒၶသည္ မည္မွ်အထိ မာနႀကီးသနည္းဆုိေသာ္ အမိကုိလည္း ရွိမခုိး၊ အဖကုိလည္းရွိမလုိ၊ ဆရာသမားကုိလည္း ရွိမခုိး၊ အစ္ကုိ (အသက္ႀကီးသူ) ကုိလည္း ရွိမခုိး၊ အ႐ုိအေသ မျပဳႏုိင္သည္အထိ မာနႀကီးေလ၏။ တစ္ေန႔တြင္ ထုိပုဏၰားအား အႀကံတစ္ခု ျဖစ္ေလ၏။ “ရဟန္းေဂါတမသည္ ပရိတ္သတ္မ်ားစြာျဖင့္ တရားေဟာ၏၊ ငါသည္ ရဟန္းေဂါတမထံသုိ႔ ခ်ည္းကပ္ရမူကား ေကာင္းေလစြ၊ ရဟန္းေဂါတမသည္ အကယ္၍ ငါႏွင့္အတူ စကားေျပာဆုိျငားအံ့ ငါသည္လည္း ထုိရဟန္းေဂါတမႏွင့္အတူ စကားေျပာဆုိအံ့၊ အကယ္၍ ရဟန္းေဂါတမသည္ ငါ့ကုိ စကားမေျပာဘဲေနအ့ံ ငါသည္လည္း ရဟန္းေဂါတမႏွင့္အတူ စကားမေျပာဘဲေနအံ့” စသည္ျဖင့္ အႀကံျဖစ္ကာ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ည္းကပ္၍ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သည့္ ေနရာတစ္ခုတြင္ ရပ္ေနခဲ့ေလ၏။

ဗုဒၶသည္ မာနတၳဒၶပုဏၰား၏ စိတ္အႀကံကုိ သိသည့္အေလ်ာက္ တမင္ပင္ စကားမေျပာဆုိပဲ ေနေတာ္မူလုိက္၏။ ထုိအခါ ပုဏၰားအား “ရဟန္းေဂါတမသည္ တစ္စုံတစ္ရာ ဘာမွ် မသိပါတကား”ဟု ေတြးလ်က္ ထုိအရပ္မွ ျပန္သြားရန္ စိတ္အႀကံျဖစ္ေလ၏။ ပုဏၰား၏ သႏၲာန္၌ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စိတ္အႀကံျဖစ္ေနသည္ကုိ သိရွိေတာ္မူေသာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားသည္ ထုိအခါမွသာ မာနတၳဒၶပုဏၰားအား “ပုဏၰား.. ဤေလာက၌ မာန္မူျခင္းသည္ မေကာင္း၊ အက်ိဳးစီးပြားကုိ အလုိရွိေသာသူအား အၾကင္အက်ိဳးစီးပြားေၾကာင့္ ငါဘုရားထံသုိ႔ လာေရာက္၏၊ ထုိအလုိရွိေသာ အက်ိဳးစီးပြားကုိသာ ပြားေစရာ၏”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလုိက္၏။

ျမတ္ဗုဒၶက ထုိသုိ႔မိန္႔ေတာ္မူလုိက္သည့္အခါ မာနတၳဒၶပုဏၰားသည္ “ရဟန္းေဂါတမသည္ ငါ၏စိတ္အႀကံကုိ အမွန္သိသူပါတကား”ဟု ထုိခဏမွာပင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ရင္းတြင္ ၀တ္ဆင္းကာ “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ မာနတၳဒၶပုဏၰားပါဘုရား..၊ တပည့္ေတာ္ မာနတၳဒၶပါဘုရား..” ဟု မိမိအမည္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရြတ္ဆုိရင္း ေျခေတာ္အစုံကုိ ဦးခုိက္ေလေတာ့၏။ အလြန္မာနႀကီးသည့္ ထုိပုဏၰား၏ အျဖစ္ကုိ ၾကည့္ကာ ပရိတ္သတ္အေပါင္းတုိ႔သည္ အလြန္အ့ံၾသတုန္လႈပ္သြားၾက၏။ မည္သုိ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိမွ ရွိခုိးျခင္း၊ အ႐ုိအေသျပဳျခင္း မရွိေသာ ပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေျခရင္းတြင္ ၀တ္ဆင္းေနသည့္အျဖစ္ကုိ ၾကည့္ကာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေမတၱာက႐ုဏာ ႀကီးမားပုံမ်ားကုိ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆုိၾကေလ၏။

ထုိ႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မာနတၳဒၶအား “ပုဏၰား… ငါ့အေပၚ၌ သင္၏စိတ္ၾကည္ညိဳျခင္းသည္ လုံေလာက္ေလၿပီ၊ သင့္ေတာ္ေလာက္ေပၿပီ၊ ငါ၏ေျခရင္းတြင္ ၀တ္ဆင္းေနရာမွထၿပီး သင့္ေလ်ာ္ရာမွာ ထုိင္ပါေလေလာ့” ဟု မိန္႔ေတာ္မူမွသာ မာနတၳဒၶပုဏၰားလည္း မိမိႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည့္ တစ္ေနရာတြင္ ထုိင္ကာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား သိလုိသည္မ်ားကုိ ေလွ်ာက္ထားျပန္ေလ၏။

မာနတၳဒၶက “အရွင္ေဂါတမ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ မာန္မာနကုိ မျပဳရာသနည္း၊ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ အေလးအျမတ္ျပဳရာသနည္း၊ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ အ႐ုိအေသ ျပဳရာသနည္း၊ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ ေကာင္းစြာ ပူေဇာ္အပ္ကုန္သနည္း”ဟု ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထား၏။

ျမတ္ဗုဒၶက “ပုဏၰား… မိခင္၊ ဖခင္၊ အစ္ကုိ (မိမိထက္ အသက္သိကၡာ ဂုဏ္၀ါႀကီးသူ)၊ ဆရာသမား ဟူသည့္ ဤပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္တုိ႔၌ မာန္မာနကုိ မျပဳထုိက္ေပ၊ ဤပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္တုိ႔ထံ၌ မာနမထားထုိက္ေပ၊ ဤပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္တုိ႔အား အ႐ုိအေသ အေလးအျမတ္ကုိ ျပဳက်င့္ရာ၏၊ ပူေဇာ္အထူးကုိ ခံယူေတာ္မူထုိက္သည့္ အာသေ၀ါကုန္ခမ္းၿပီးေသာ (ရဟႏၲာ)ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ မာန္ႏွိမ့္ခ်က္လ်က္ မခက္ထန္သည္ျဖစ္၍ သင္ရွိခုိးရာ၏”ဟု ပုဏၰား၏ အေမးအား ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးေတာ္မူ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ မာနအလြန္ႀကီးသည့္ မာနတၳဒၶပုဏၰားသည္ မာနခ၀ါခ်ကာ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္၌ ရတနာသုံးရပ္ကုိ အၿမဲမျပတ္ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္တတ္သည့္ ဥပါသကာအျဖစ္ ခံယူသြားခဲ့ေလ၏။ (သဂါထာ၀ဂၢသံယုတ္၊ မာနတၳဒၶသုတ္) ဤကား မာနအလြန္ႀကီးသည့္ မာနတၳဒၶပုဏၰား၏ အေၾကာင္းအရာ တစ္စိပ္တစ္ပုိင္းျဖစ္ပါ၏။

ဤသုတ္ေတာ္တြင္ ေဟာေတာ္မူသည့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္အရ မာနသည္ မထားထုိက္သည့္ အရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ မိဘဆရာသမားမ်ားႏွင့္ အသက္အရြယ္ ဂုဏ္၀ါႀကီးသူမ်ား၊ အာသေ၀ါကုန္ခမ္းသည့္ သူေတာ္သူျမတ္မ်ားအေပၚ၌ မိမိတုိ႔၏ မာနမ်ား မထားထုိက္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ႏုိင္ေပ၏။ ထုိပုဂၢဳိလ္မ်ားထံတြင္ မာနမထားထုိက္ဘဲ အ႐ုိအေသျပဳကာ ပူေဇာ္မႈပင္ ျပဳထုိက္ေၾကာင္း နားလည္ႏုိင္ေပ၏။ မာနခက္ထန္ေနသမွ် အက်ိဳးစီးပြား ဆုတ္ယုတ္ေနမည္ျဖစ္သျဖင့္ ေလာကီေလာကုတၱရာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ လုိလားသူမ်ားသည္ မာနမ်ားျဖင့္ ေခါင္းမာေနမႈကုိ မျပဳသင့္ဘဲ ႏွိမ့္ခ်မႈႏွင့္အတူ အ႐ုိအေသ ပူေဇာ္မူကုိျပဳကာ မိမိတုိ႔လုိလားသည့္ အက်ိဳးစီပြားကုိသာ အရယူသင့္ေၾကာင္း သတိျပဳသင့္ေပ၏။

မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ မာနတရားသည္ ရွိသင့္သည့္ တရား၊ ထားသင့္သည့္ တရား မဟုတ္သည္ကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သတၱ၀ါတုိ႔အား ပူေလာင္မႈႏွင့္အတူ ေလာင္ၿမိဳက္ေစတတ္သည့္ ကိေလသာတရားမ်ားတြင္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္သည့္ ဤမာနတရားသည္ ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား မာနႀကီးသည္ႏွင့္အမွ်၊ ပူေလာင္မႈႏွင့္ အက်ိဳးစီးပြား ဆုတ္ယုတ္မႈကုိလည္း ပုိမုိႀကီးမားေစမည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ သႏၲာန္တြင္ မာနတရားမ်ား အထုိက္အေလ်ာက္ ပါးသြားေစရန္ သတိသမၸဇဥ္တရားမ်ား လုိက္ကုိင္ထား၍ ႏွိမ့္ခ်တတ္သည့္ ဂါရ၀တရားမ်ား တုိးပြားေစရန္ ႀကိဳးစားသင့္လွေပ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မာနအလြန္ႀကီးသူမ်ား၊ မာနရွိေနသည္ကုိပင္ ဂုဏ္ယူစရာအျဖစ္ အထင္မွားေနသူမ်ား၊ မာနမထားထုိက္သူမ်ား အေပၚတြင္ မာနထားမိေနသူမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ မာနတရားမ်ားသည္ ရွိေနျခင္း၊ ေထာင္လႊားေနျခင္းအားျဖင့္ ေထာင္ကာမတၱမွ်သာျဖစ္ၿပီး တစ္စုံတစ္ခုမွ် အသုံးမက်ျဖစ္ေနသည့္ ေခြးၿမီးကဲ့သုိ႔သာ ျဖစ္ေန၊ မာနတရား ကုိင္စြဲထားေနသမွ် မိမိတုိ႔သည္ ေခြးၿမီးကုိသာ ကုိင္စဲြထားသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနသည္ကုိ အသိတရားျဖင့္ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ေထာင္လႊားတတ္သည္ မာနတရားကို ႏွိမ္ခ်တတ္သည့္ ဂါရ၀တရားျဖင့္ နည္းသည္ထက္နည္းရန္၊ ပါးသည္ထက္ပါးရန္ ႀကိဳးစားသင့္ပါေၾကာင္း ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရေပေတာ့၏။ အားလုံး မာနခ၀ါခ်၍ ထာ၀ရ ဂါရ၀ျဖင့္ သာသနာ့ မာမက ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ…။

Read more »

ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ညႇစ္ၾကဦးမွ…

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူပါမွျဖစ္မယ္၊ သူမရွိလုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ သူ႔ကုိပဲ အားကုိးရမွာပဲ စတဲ့ အေတြးမ်ား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အားထုတ္မႈ မျပဳဘဲ သူမ်ားအားပဲ ေစာင့္စားေနၾကသူမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ “လက္သည္ခ်ည္းပဲ အားကုိးမေနနဲ႔၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ညႇစ္ၾကဦး”ဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားေလးကုိ သတိရမိပါတယ္။ တုိက္႐ုိက္အဓိပၸါယ္ကေတာ့ မီးဖြားတဲ့ ကုိယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ကုိ ရည္ညြန္းတာ ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ဘက္မွာလည္း ကုိယ့္အစြမ္းအစနဲ႔ အားထုတ္မႈကုိ မျပဳလုပ္ဘဲ သူမ်ားကုိခ်ည္း အားကုိးေလ့ ရွိသူေတြအတြက္ ဥပမာေပး ေျပာဆုိေလ့ရွိတဲ့ စကားပုံေလး ျဖစ္ပါတယ္။ အားကုိးလုိ႔ ရမွန္းသိရင္ အားကုိးတတ္ၾကတဲ့ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ သဘာ၀အရ အားကုိးစရာကုိရွားရင္း အားကုိးမ်ားၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အားထုတ္မႈ နည္းပါးလာတတ္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိးေစရန္ ရည္ရြယ္ကာ ဒီစကားပုံကုိ အသုံးျပဳေျပာဆုိ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

စကားစပ္လုိ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ အေနနဲ႔ ဒီစကားပုံကုိ အသုံးျပဳၿပီး ေျပာဆုိေဆြးေႏြး ၾကတာေလးေတြကုိ သတိရမိပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔တစ္ေတြ တစ္ခါတစ္ေလ လူစုံတဲ့အခါ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ဘာသာေရး အေၾကာင္းေလးေတြ ေရာက္တက္ရာရာ ေျပာဆုိေဆြးေႏြး ျဖစ္ၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေျပာဆုိတဲ့အခါ သူအားသန္ရာကုိ ယူၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕က ႏုိင္ငံေရးမွာဆုိ ဒီလုိျဖစ္သင့္တယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က စီးပြားေရးကုိ ဒီလုိျပဳျပင္သင့္တယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီလုိမျဖစ္သင့္ဘူး ဒီလုိျဖစ္သင့္တယ္ စသျဖင့္ ေျပာဆုိၾကတဲ့အခါ က်န္တဲ့အပုိင္းေတြမွာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔က မကၽြမ္းက်င္ မပုိင္ႏုိင္တဲ့အတြက္ သိပ္ၿပီး ေျပာဆုိေဆြးေႏြးမႈ မျပဳႏုိင္ေပမယ့္ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေျပာဆုိၾကတဲ့ အခါဆုိရင္ေတာ့ ျဖစ္သင့္တဲ့ အရာေလးေတြကုိ ၀င္ေရာက္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းက အဲဒီလုိ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာဆုိၾကရာက ဒကာေလးတစ္ေယာက္က ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမ်ား ဘာသာေရးမွာ အခုလုိ တစ္ျဖည္းးျဖည္း အားနည္းလာတာ အဓိကကေတာ့ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြမွာ တာ၀န္ပုိရွိတယ္လုိ႔ ေဆြးေႏြးလာပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြက ေဟာတာေျပာတာ သင္ျပတာေတြဘက္မွာ စနစ္က်က် မလုပ္လုိ႔ပဲလုိ႔ သူက ေထာက္ျပလာပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒါဟာ ဘုန္းဘုန္းေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး၊ မိသားစုမွာရွိတဲ့ တာ၀န္ရွိသူေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္လည္း ပါတယ္လုိ႔ ဆုိၾကျပန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစုိးရေၾကာင့္လုိ႔ ေျပာလာတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိျဖစ္လာတာေတြဟာ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အကုန္လုံးမွာ တာ၀န္ရွိသလုိ အကုန္လုံးနဲ႔လည္း သက္ဆုိင္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြေရာ၊ မိသားစုေတြေရာ၊ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြေရာ၊ ကာယကံရွင္ တစ္ဦးခ်င္းမွာေရာ တာ၀န္ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိလာသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ကေတာ့ သူတုိ႔ေျပာတာေတြ ဟုတ္သင့္သေလာက္ ဟုတ္ေပမယ့္ အဓိကကေတာ့ ကာယကံရွင္ တစ္ဦးခ်င္းစီအေပၚမွာလည္း ပုိၿပီးမူတည္တယ္လုိ႔ ခံယူမိပါတယ္။ နည္းျပေကာင္း ဆရာသမားေကာင္း၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း လုိတာမွန္ေပမယ့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ လုိခ်င္တဲ့စိတ္၊ သိလုိတဲ့စိတ္၊ ေလ့လာလုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားမႈေတြက ပုိၿပီးလုိအပ္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ဘယ္၀ါေၾကာင့္လုိ႔ ပုံခ်ၾကတာထက္စာရင္ မသိတာကုိ သိေအာင္၊ နားမလည္တာကုိ နားလည္ေအာင္၊ မရတာကုိ ရေအာင္ လုပ္ယူမယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈက ပုိၿပီးပဓာနက်ပါတယ္။ တုိးတက္ေနတဲ့ ဒီေန႔လုိေခတ္ႀကီးမွာ လုိခ်င္စိတ္နဲ႔ ေလ့လာမယ္၊ ရွာေဖြမယ္၊ က်င့္ႀကံမယ္ဆုိရင္ မရႏုိင္တာ ဘာမွမရွိပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ တုိးတက္ေနတဲ့ အင္တာနက္ေခတ္ႀကီးမွာ လုိခ်င္တာမွန္သမွ် အင္တာနက္ေပၚမွာ အကုန္ရေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သိခ်င္တာရွိရင္၊ လုိခ်င္တာရွိရင္၊ နားမလည္တာရွိရင္ အခ်ိန္မေရြး ေလ့လာသင္ယူ ေမးျမန္းႏုိင္တယ္ဆုိတာ အင္တာနက္ သုံးဖူးတဲ့သူ အားလုံးသိၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ေလ့လာအားထုတ္မႈ မရွိဘဲ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ဘယ္၀ါေၾကာင့္ဆုိၿပီး အျပစ္ပုံခ်မႈကေတာ့ ဒါဟာ မခုိင္လုံတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိ ကုိယ္တုိင္အားထုတ္မႈ မရွိဘဲ ဟုိဟုိဒီဒီ အားကုိးမႈမ်ားကုိ ရွာတတ္ၾကတဲ့ သူအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္လည္း လက္သည္ခ်ည္းပဲ အားကုိးမေနနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ညႇစ္ၾကဦးလုိ႔ ေျပာတာ ျဖစ္မွာပါ။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ညႇစ္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ အရာရာဟာ ကုိယ့္အေပၚမွာ အဓိကက်ပါတယ္။ အနႏၲတန္ခုိးရွင္ ျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ အႏႈိင္းမဲ့ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ပင္ သူ႔ကုိ အားမကုိးၾကဘဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားကုိးၾကဖုိ႔နဲ႔ သူ(ရွင္ေတာ္ဗုဒၶ) ကုိယ္ေတာ္တုိင္ပင္ ကယ္တင္ေပးႏုိင္တဲ့ ကယ္တင္ရွင္မဟုတ္ဘဲ နည္းျပလမ္းညႊန္ေပးတဲ့ လမ္းညႊန္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ျမန္မာစကားပုံမွာလာတဲ့ အတုိင္းေျပာရရင္ နည္းျပလမ္းညႊန္ေပးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ လက္သည္ေတြပါပဲ။ မီးဖြားတဲ့အခါ အလြယ္တကူ ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴျဖစ္ေအာင္ ဖြားႏုိင္ဖုိ႔ လမ္းညႊန္ေပးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြပါပဲ။ အဓိကကေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အားထုတ္ၿပီး ညႇစ္ယူရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွအလြယ္တကူ ေမြးဖြားႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္သည္ရဲ႕ အကူအညီ လုိတယ္ဆုိေပမယ့္ လက္သည္ရဲ႕ အကူအညီကုိယူၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က အားစုိက္ညႇစ္ႏုိင္မွ အလြယ္တကူ ေမြးဖြားႏုိင္ၾကသလုိ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့အရာတစ္ခုခုကုိ ရယူဖုိ႔အတြက္က သူမ်ားခ်ည္းပဲ အားကုိးေနလုိ႔ မျဖစ္ဘဲ သူမ်ားရဲ႕ နည္းေပးလမ္းျပမႈနဲ႔အတူ လက္ေတြ႕ပုိင္းမွာေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အားစုိက္ႏုိင္မႈက အစစအရာရာ အခရာက်ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ေလာကမွာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ဘာမွအားထုတ္မႈ မရွိဘဲ ဟုိအျပစ္ပုံခ်၊ ဒီအျပစ္ပုံခ်တတ္တဲ့ သူေတြရွိပါတယ္။ သူမ်ားက ေျပာျပေပး၊ လမ္းျပေပးရင္လည္း လက္ေတြ႕လုိက္နာ လုပ္ေဆာင္မႈ မရွိဘဲ ဟိုလုိလုိ ဒီလုိလုိ ေနတတ္ၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဆိုးဆုံးက ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ညႇစ္ထုတ္ျခင္းမရွိဘဲ လက္သည္ခ်ည္းပဲ အားကုိးေနတတ္တာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူမွ၊ ဘယ္၀ါမွ၊ ဘာမရွိလုိ႔ ညာမရွိလုိ႔ စတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ လက္သည္ကုိ ေမွ်ာ္ေနတတ္တာေတြေၾကာင့္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္လုိက္ရင္ ၿပီးသြားမယ့္ ကိစၥေတြမွာ မၿပီးျပတ္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတတ္ပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အားစုိက္ၿပီး လုပ္ယူရမယ့္ အရာေတြမွာ မလုပ္ဘဲ သူမ်ားအားကုိ ေမွ်ာ္ကုိးေနတာေတြေၾကာင့္ လက္ေတြ႕မွာ ဘာမွျဖစ္မလာတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိလူမ်ိဳးေတြကုိ ရည္ရြယ္ၿပီး လက္သည္ခ်ည္းပဲ အားကုိးမေနၾကဘဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ညႇစ္ၾကဦးလုိ႔ ဆုိၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာအလုိအရ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ညႇစ္ယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္သည္ကုိ အားကုိးတယ္ဆုိရင္လည္း လက္သည္ဟာ နည္းလမ္းညႊန္ျပေပးမယ့္ နည္းျပအျဖစ္ေလာက္ပဲ အားကုိးလုိ႔ ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕အားထုတ္ လုပ္ကုိင္ရမွာကေတာ့ ကုိယ္ကုိင္တုိင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ကအားစုိက္ႏုိင္ရင္ ကုိယ္လုိရာ ရမွာျဖစ္သလုိ ကုိယ္က အားမစုိက္ႏုိင္ရင္လည္း ကုိယ့္မွာ ဘာမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အစစအရာရာ လက္သည္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ညႇစ္ယူမွပဲ အလြယ္တကူ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကီေရးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလာကုတၱရာ အေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ အစစအရာရာ ကုိယ့္အေပၚမွာပဲ မူတည္ေနပါတယ္။ ကုိယ္ညႇစ္မွ ကုိယ္ထြက္မွာ ျဖစ္သလုိ ကုိယ္လုပ္မွလည္း ကုိယ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း “မိမိသည္သာ မိမိ၏ ကုိးစားရာျဖစ္၏၊ သူတပါးသည္ မိမိ၏ကုိးစားရာ အဘယ္မွာ ျဖစ္ႏုိင္မည္နည္း…” စသျဖင့္ မိန္႔မွာေတာ္ မူျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္း ျမန္မာျပည္မွာရွိစဥ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကုိ စာသင္ေပးတုန္းက ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ စကားေလးေတြ ျပန္ၾကားရတာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသား တစ္ခ်ိဳ႕ထံက ၾကားရတဲ့ စကားေလးေတြက ဆရာစာအသင္အျပ မေကာင္းဘူး၊ အားကုိးလုိ႔ မရဘူးစတဲ့ အသံေလးေတြပါ။ အမ်ားက ေအာင္ျမင္မႈရၿပီး တုိးတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ေတြက ဒီစကားေတြ ေျပာလာတယ္ဆုိေတာ့ ဒီကေလးေတြ စာေကာလုပ္ၾကရဲ႕လားလုိ႔ စုံစမ္းတဲ့အခါ စာမလုပ္ဘဲ အေပ်ာ္လာ၊ အေပ်ာ္သြား၊ အေပ်ာ္ျပန္ေနတာကုိ သိရပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြကုိၾကည့္ၿပီး “ေၾသာ္…ဒီကေလးေတြနယ္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မျပဳၾကဘဲ ဘယ္သူေၾကာင့္၊ ဘယ္၀ါေၾကာင့္လုိ႔ အျပစ္ပုံခ်ဖုိ႔ပဲ ၾကည့္ေနၾကေတာ့တာပါလား…၊ ဆရာ့ဆီမွာ အခ်ိန္တန္ ေက်ာင္းသြားတက္ေန႐ုံ၊ ဆရာ့ကုိ အားကုိးေန႐ုံနဲ႔ အကုန္ၿပီးၿပီလုိ႔မ်ား ထင္ေနေရာ့သလားမသိ၊ ဆရာဆုိတာ လက္သည္အဆင့္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႕ပုိင္းမွာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ညႇစ္ရမယ္ဆုိတာ ဒီကေလးေတြ မသိဘဲ ျဖစ္ေနၾကပါလား…” စသျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ထဲမွာ ေရရြတ္ေနမိခဲ့ပါေသးတယ္။

ဆုိလုိတာက ေလာကမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားကုိးရာဆုိတာ ရွိရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အားကုိးလြန္းရင္လည္း ကုိယ့္မွာဘာမွ မျဖစ္ပဲ ရွိတတ္တဲ့အတြက္ သူမ်ားကုိလည္း အားကုိး၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း အားထုတ္ၾကဖုိ႔ ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားခ်ည္းပဲ အားကုိးေနလုိ႔ မျဖစ္သလုိ၊ နည္းျပလမ္းညႊန္ေပးႏုိင္မယ့္ အားကုိစရာ လက္သည္မရွိျပန္ရင္လည္း မျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္သည္ရဲ႕ အကူအညီကုိ ရယူရင္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ညႇစ္ယူမႈနဲ႔ လုိခ်င္တာကုိ ရေအာင္ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ လက္သည္ခ်ည္းပဲ အားကုိးေနလုိ႔ မျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ညႇစ္ဖုိ႔လုိေၾကာင္း နားလည္ေစလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိစၥတစ္ခု ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ဖုိ႔ဆုိတာ ကံဉာဏ္၀ီရိယ သုံးမ်ိဳးလုံးပါမွ ျဖစ္ႏုိင္သလုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔အတူ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း ဆရာသမားေကာင္းေတြရဲ႕ အကူအညီလည္း ရွိမွျဖစ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ေလာကီေလာကုတၱရာမ်ားမွာ ေအာင္ျမင္တုိးတက္ ႀကီးပြားလုိသူမ်ား အေနနဲ႔ “လက္သည္ခ်ည္းပဲ အားကုိးမေနနဲ႔၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ညႇစ္ၾကဦး”ဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားပုံအတုိင္း သူမ်ားခ်ည္းပဲ အားကုိးမေနၾကဘဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ အားထုတ္မႈမ်ားနဲ႔အတူ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြရဲ႕ နည္းေပးလမ္းညႊန္မႈကုိယူကာ လုိရာပန္းတုိင္ကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကည့္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

Live Questions and Answers (6)…

မနာပဒါယီ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာ ေအာက္ေျခမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ Live Questions and Answers က႑တြင္ ေမးေျဖထားခ်က္ အခ်ိဳ႕ကုိ အမ်ားဖတ္၍ အျမတ္ျဖစ္ေစဖုိ႔္၊ နဲနဲပဲျဖစ္ျဖစ္ အသိပညာ ဗဟုသုတ ရရွိႏုိင္ၾကေစဖုိ႔အတြက္ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ တင္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။
10 Jun 10 07:36
ထြန္းထြန္း
အရွင္ဘုရား က်န္းမာခ်မ္းသာပါရဲ႕လားဘုရား…။ သရဏဂံုတည္ၿပီးလို႔ ငါးပါးသီလၿမဲသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ အပါယ္က်နိုင္ပါေသး သလားဘုရား..။ ၿပီးေတာ့ေသာတာပန္ အရိယာတိုင္းဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသာတာပန္ၿဖစ္ ၿပီလို႔သိနိုင္ပါသလားဘုရား..။

11 Jun 10 14:24
မနာပဒါယီ>>> ထြန္းထြန္း
သရဏဂုံတည္ၿပီး ငါးပါးသီလၿမဲသြားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ အပါယ္မလားႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပုထုဇင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ သရဂုံတည္မႈနဲ႔ ငါးပါးသီလလုံၿခဳံမႈက ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ သဒၶါတရားလည္း မခုိင္ေသးဘဲ အခ်ိန္မေရြး ေျပာင္းလဲႏုိင္တဲ့အတြက္ အပါယ္ေဘးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေသခ်ာေပါက္ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ေသာတာပန္စတဲ့ အရိယာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ ဒီအရိယာပုဂၢိဳလ္ဟာ သဒၶါတရားခုိင္သြားတဲ့အျပင္ သရဏဂုံနဲ႔ ငါးပါးသီလေခၚ ကံငါးပါးကုိ လုံး၀ၿမဲဲသြားၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အပါယ္တံခါးပိတ္သြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အပါယ္မလားေတာ့ပါဘူး။

ေသာတာပန္ဆုိတာ အလြယ္နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္၊ ဖုိလ္ဉာဏ္ကုိ ရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကုိ ဆုိပါတယ္။ ေသာတာပန္ အရိယာတုိင္းဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသာတာပန္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိႏုိင္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ရင္း ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဉာဏ္အဆင့္ဆင့္ကုိ ရရွိၿပီးေနာက္ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ကုိ ရတဲ့အခါ အဲဒီေယာဂီပုဂၢိဳလ္ရတဲ့ ေသာတာပတၱိမဂ္က ကိေလသာေတြထဲက ဒိ႒ိနဲ႔ ၀ိစိကစၧာဆုိတဲ့ ကိေလသာႏွစ္ပါးကုိ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္လုိက္ပါတယ္။ ဒီလုိ ပယ္သတ္လုိက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ဒီေသာတာပတၱိမဂ္ကုိ ရတဲ့ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ စိတ္အစဥ္ဟာ အယူ၀ါဒ မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္လာၿပီး ရတနာသုံးပါးနဲ႔ ကံကံရဲ႕အက်ိဳးေတြ အေပၚမွာ သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာ သံသယစိတ္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ရတနာသုံးပါးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ စိတ္ဟာအၿမဲၾကည္လင္ေနၿပီး ၾကည္ညိဳမႈေတြနဲ႔ ပီတိတရားေတြပဲ တုိးပြားေနတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဒီေသာတာပတၱိမဂ္ ရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ မိမိ ေသာတာပန္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ တရားအားထုတ္တဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ ကိေလသာေလးေတြ ခဏၿငိမ္ေနတဲ့ အခါမ်ိဳးရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ကုိ ရတာမဟုတ္ေတာ့ ကိေလသာနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ ျပန္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ တကယ္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ အၾကြင္းမဲ့ပယ္သတ္ၿပီးျဖစ္လုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေပၚေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာတရားကုိ မွန္ကန္တဲ့လမ္းစဥ္နဲ႔ အားထုတ္ၿပီး ဉာဏ္အဆင့္ဆင့္ ရရွိသြားၾကတဲ့ ေသာတာပန္စတဲ့ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ မိမိဘယ္အဆင့္ ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းသိႏုိင္ပါတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖယ္ပါတယ္။

08 Jun 10 03:29
ထြန္းထြန္း
အရွင္ဘုရားတပည့္ေတာ္ တစ္ခုေလ်ာက္ထားခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ ၀ိနည္းနဲ႔ ညီေအာင္မေနတဲ့ ရဟန္းေတြကို ၀ိနည္းနားလည္တဲ့ လူ၀တ္ေၾကာင္က ကဲ့ရဲ႕အၿပစ္တင္ရင္ အၿပစ္ရွိပါသလားဘုရား..။

08 Jun 10 05:25
မနာပဒါယီ>>> ထြန္းထြန္း
ေစတနာအလုိဆုိးနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ သာသနာေတာ္ကုိ ၾကည္ညိဳတဲ့ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းနဲ႔ ေျပာဆုိျပဳျပင္တဲ့ သေဘာဆုိရင္ အျပစ္မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သတိေတာ့ ထားဖုိ႔လုိပါတယ္။ သံဃာနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ခဲြျခားတတ္ဖုိ႔လည္းလုိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ရည္ရြယ္ေပမယ့္ အသုံးအႏႈန္းက သံဃာအားလုံးအထိ ျဖစ္သြားရင္ ေစတနာက ေ၀ဒနာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ လူ၀တ္ေၾကာင္က ရဟန္းေတာ္ကုိ တုိက္႐ုိက္ေျပာတာထက္ ဆုိင္ရာဆရာသမားကုိ ေျပာဆုိေလွ်ာက္ထား အသိေပးေစတာက ပုိၿပီး လူေတြအတြက္ အျပစ္ကင္းႏုိင္ပါတယ္။ ဘုရားလက္ထက္က ၀ိသာခါတုိ႔၊ အနာထပိဏ္တုိ႔ ဆရာဇီ၀ကတုိ႔လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ အျမင္မေတာ္တာေတြ႕ရင္ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ၿပီး ဘုရားရွင္ကုိ ေလွ်ာက္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ဆုိရင္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဥပါသကာ ဥပါသိကာမဂုဏ္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့အျပင္ သာသနာေတာ္ အတြက္လည္း အလြန္ေက်းဇူးမ်ားတဲ့ သူေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မွန္ကန္ေကာင္းမြန္ဖုိ႔နဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္မျဖစ္ေစဖုိ႔ အစြန္းမေရာက္ေအာင္ ေနထုိင္ေျပာဆုိတာ အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

20 Jun 10, 12:27 PM
ဖိုးသား
ဘုန္းဘုန္း မဂၤလာပါ။ တပည့္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာမေပါက္တာေလး ေမးေလွ်ာက္ပါရေစ ဘုရား..။ အရွိကို အရွိအတိုင္း စိတ္က်က္စားေနတဲ့ အခ်ိန္ ကာလသံုးပါး လြတ္ေနတယ္လို႔ ၾကားနာဖူးပါတယ္ ဘုန္းဘုန္း..။ အတိတ္ကာလနဲ႔ အနာဂတ္ကာလ လြတ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို နည္းနည္း သေဘာေပါက္သလို ရွိေပမယ့္ ပစၥဳပၸန္ကာလပါ လြတ္တယ္ ဆိုတာကို ေခါင္းရွဳပ္ေနတယ္ ဘုရား။ မရွင္းလို႔ တရားျပန္နာရင္ ရွင္းသလိုလို ရွိသြားေပမယ့္ ျပန္ရွဳပ္သြားျပန္တယ္ ဘုရား..။ ဘုန္းဘုန္း အေနနဲ႔ နားလည္ သေဘာေပါက္သေလာက္ တပည့္ေတာ္ကို ရွင္းျပေပးပါဦး ဘုရား..။ ဘုန္းဘုန္း က်န္းမာပါေစ။ ရိုရိုေသေသ ဦးတင္လ်က္.. ဖိုးသား။

21 Jun 10, 03:36 PM
မနာပဒါယီ>>> ဖုိးသား
ဖုိးသားေရ... ဒကာေလးေျပာသလုိ အရွိကုိ အရွိအတုိင္း စိတ္အစဥ္ က်က္စားေနတဲ့ အခုိက္မွာ အတိတ္ကာလလည္းမဟုတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ ကာလလည္း မဟုတ္ဘဲ ကာလက လြတ္ေနတယ္ ဆုိတဲ့သေဘာက စိတၱာႏုပႆနာကုိ သတိမျပတ္ မလြတ္တမ္း ႐ႈမွတ္ေနတဲ့ ေယာဂီဟာ စိတ္အစဥ္ အားလုံးကုိ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု မလြတ္တမ္း သိေနတဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ တစ္သမွတ္တည္း မရွိဘဲ ကာလ၀ိမုတၱိ ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ သိတဲ့အတုိင္း စိတ္ဆုိတာကလည္း အျဖစ္ျမန္ အပ်က္ျမန္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ တစ္ခါတည္း ထိန္းခ်ဳပ္ထားလုိ႔ ရတဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့့္ စိတ္အစဥ္ကုိ အရွိအတုိင္း လုိက္သိေနတဲ့ ဆုိတာကလည္း ေရွ႕စိတ္ကုိ ေနာက္စိတ္က လုိက္လုိက္ၿပီး သိေနတာကုိပဲ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုၾကား ေျပာင္းလဲမႈက အရမ္းျမန္လြန္းလွတဲ့အတြက္ ေရွ႕စိတ္ကုိ သိလုိက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အဲဒီစိတ္ေပ်ာက္ၿပီး ေနာက္သိစိတ္ေပၚလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္သိစိတ္ကုိလည္း ေနာက္ေနာက္စိတ္ေတြက ဆက္ကာဆက္ကာ ျဖစ္ျဖစ္ေန၊ အဲဒီလုိ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာကုိ လုိက္လုိက္သိေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္အစဥ္ကုိ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု သတိမျပတ္ လုိက္သိေနတဲ့ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္အတြက္ ကာလဆုိတာ ရွိတယ္လုိ႔ မထင္ရေလာက္ေအာင္ လြတ္ေနတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ဆုိၾကပါစုိ႔။ ကုိယ့္စိတ္မွာ ရာဂျဖစ္တဲ့အခါ အဲဒီရာဂစိတ္ ျဖစ္တာကုိ သိတာနဲ႔ ရာဂစိတ္က ေပ်ာက္သြားၿပီး သိစိတ္က ေရာက္သြားတဲ့အထိ စိတ္အစဥ္ အျဖစ္ျမန္သလုိ အဲဒီသိစိတ္ကုိလည္း ေနာက္စိတ္တစ္ခုက အရွိအတုိင္း သိသိသြားေနတဲ့ သေဘာရွိလုိ႔ ဒီလုိ စိတ္အစဥ္ကုိ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လုိက္လိုက္သိေနမႈမွာ အတိတ္လား၊ ပစၥဳပၸန္လား၊ အနာဂတ္လားလုိ႔ ေျပာရခက္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ကာလက လြတ္ေနတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

Read more »

လူငယ္မ်ားနဲ႔ ဘာသာတရား…

ဗုဒၶစာေပေတြမွာလာတဲ့ (၇)ႏွစ္အရြယ္မွာပဲ အရိယာျဖစ္သြား၊ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားၾကတဲ့ လူငယ္မ်ား အေၾကာင္း ဖတ္ေနရင္း ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္မ်ားအေၾကာင္း အေတြးေပါင္းစုံ ေရာက္လာပါတယ္။ လူငယ္မ်ားနဲ႔ ဘာသာတရား ဆက္စပ္မႈရဲ႕ မတူညီတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြကုိ ေတြးေနမိျပန္ပါတယ္။ ဘုရားလက္ထက္က အသက္ (၇)ႏွစ္အရြယ္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသာတာပန္တည္သြား၊ အရိယာျဖစ္သြား၊ အဲဒီ ေသာတာပန္စတဲ့ အရိယာ ဘ၀နဲ႔ပဲ အိမ္ေထာင္သားေမြး အလုပ္မ်ားလုပ္ရင္း ေလာကီေလာကုတၱရာ ေကာင္းက်ိဳးေတြကုိ ရွာကာ ဘာသာတရားရဲ႕ အဆုံးအမေအာက္မွ နိဗၺာန္အထိ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾကတဲ့ လူငယ္မ်ားရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္မ်ားရဲ႕ ဘာသာတရား အေပၚအျမင္မ်ား၊ လူငယ္မ်ားနဲ႔ ဘာသာေရးၾကား ေပါင္းစပ္မႈနဲ႔ ကြာဟမႈမ်ားရဲ႕ အေျခအေနမ်ားကုိ ဘာရယ္မဟုတ္ ခ်ိန္ထုိးၾကည့္မိျပန္ပါတယ္။ လူငယ္မ်ားနဲ႔ ဘာသာတရား အေၾကာင္းကုိ လူငယ္မ်ားၾကားမွာေနရင္း မတူတဲ့စကားေတြနဲ႔ ဟုိဟုိဒီဒီ ၾကားေနမိပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ဟာ သိပၸံပညာမ်ား တုိးတက္ထုိးကား လာေနသလုိ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ အေပ်ာ္အပါးမ်ားကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိလာေနတဲ့ ေခတ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္ဘက္က တုိးတက္ရင္ တစ္ဘက္မွာ ဆုတ္ယုတ္တတ္တဲ့ သဘာ၀အတုိင္း သိပၸံပညာမ်ားနဲ႔ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္မႈမ်ားက သတၱ၀ါေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ သဒၶါပညာတရားမ်ား ယုတ္ေလ်ာ့လာမႈ ေလာဘေဒါသေမာဟ စတဲ့ ကိေလသာတရားမ်ား တျဖည္းျဖည္း မ်ားျပားလာမႈကုိ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒီလုိ သဒၶါပညာယုတ္ေလ်ာ့လာမႈနဲ႔ ကိေလသာျဖစ္စရာ အာ႐ုံမ်ားျပားလာမႈက လူငယ္မ်ားအတြက္ ဘာသာတရားအေပၚ အေလးမထားမႈ၊ ဘာသာတရား အဆုံးအမမ်ားနဲ႔ ေ၀းသြားေစမႈကုိ ျဖစ္ေစပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္မ်ား အေနနဲ႔ ဘာသာတရားအေပၚ အေလးမထားမႈ၊ ဘာသာတရားနဲ႔ ေ၀းသြားမႈေလာက္ပဲ ဆုိရင္ေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ေပမယ့္ ဘာသာတရားအေပၚ အဆုိးျမင္လာမႈကေတာ့ ဒါဟာ သူတုိ႔ေလးေတြအတြက္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာအက်ိဳး ဆုတ္ယုတ္ေစမႈကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဒီလုိ ဘာသာတရားအေပၚ အဆုိးျမင္လာမႈမွာ အျခားဘာသာတရားမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘာမွေျပာစရာ မရွိေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အျမင္မ်ားကေတာ့ ေျပာစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ သူတုိ႔ျမင္တဲ့ အျမင္နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အႏွစ္သာရ အသြင္က တစ္ျခားစီ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အက်င့္တရားကုိ ဦးစားေပးထားတဲ့ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ က်င့္ႀကံမႈ ၀ီရိယ၊ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါတရား ယုတ္ေလ်ာ့လာတဲ့ လူငယ္မ်ားၾကားမွာ မက်င့္ႀကံႏုိင္တဲ့ သူေတြက က်င့္ႀကံေနတဲ့သူေတြကုိ အဆုိးျမင္လာတာေတြ ျဖစ္လာတာကုိ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီလုိ အဆုိးျမင္လာမႈေတြဟာ ဘာသာတရား၊ အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ တရားေၾကာင့္ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လူငယ္မ်ားနဲ႔ အေနမ်ားေတာ့ လူငယ္ေတြအေၾကာင္း သိလာတာေတြလည္း တစ္ေန႔တစ္ျခား မ်ားျပားလာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာလူငယ္မ်ားနဲ႔ ဘာသာတရား အဆုံးအမမ်ားၾကားမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာေလးေတြကုိ သိလာရတာ ပုိမ်ားလာပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ အမည္ခံ ဗုဒၶဘာသာမ်ား ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ လူငယ္မ်ားဟာ အႏွစ္သာရမ်ားထက္ အေပ်ာ္အပါးမ်ားမွာ ပုိမုိအားသန္လာတာကုိ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါးမ်ားနဲ႔ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါ၊ စဥ္စားဆင္ျခင္မႈ ပညာ ယုတ္ေလ်ာ့လာမႈမ်ားက ဘာသာတရား အဆုံးအမမ်ားအေပၚ အေလးမထားမႈ၊ မလုိက္နာ မက်င့္သုံးမႈကုိ ပုိၿပီးျဖစ္လာေစပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက ကုိယ့္ကုိယ္တုိင္ မက်င့္ႏုိင္တာကုိ သတိမျပဳၾကဘဲ က်င့္ႀကံသူေတြကုိ အဆုိးျမင္တတ္ၾကတဲ့ အျပင္ ထားလုိက္ပါကြာ၊ ရပါတယ္ကြာဆုိတဲ့ စကားေတြနဲ႔ မက်င့္ႀကံျဖစ္ေအာင္ ေျပာဆုိေလ့ရွိတာေတြက ပုိဆုိးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ခ်ိဳ႕ ဘာသာေရးအေပၚ စိတ္၀င္စားတဲ့ လူငယ္တစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ဘာသာေရး လုပ္တာကုိပဲ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ လုပ္ေနၾကရသလုိ ျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ လူငယ္ေတြကလည္း ဆိုးေတာ့ဆုိးပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္တုိင္ မလုပ္ႏုိင္တာကုိ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳၿပီး လုပ္တဲ့သူေတြကုိပဲ ဘာသာေရး မႈိင္းမိေနသလုိလုိ၊ ေပါက္ေနသလုိလုိ၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဘာသာေရး လုိက္စားတာကုိပဲ မလုပ္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကုိ လုပ္ေနသလုိလုိ၊ သူတုိ႔ေပ်ာ္ပါးသလုိ မေပ်ာ္ပါး မေသာက္စားတဲ့အခါဆုိရင္ ဘာသာတရားေၾကာင့္ ေဂါက္သြားသလုိလုိ စသျဖင့္ တုိက္႐ုိက္တစ္မ်ိဳး၊ သြယ္၀ုိက္လုိ႔ တစ္ဖုံ၊ ေရွ႕တစ္မ်ိဳး ကြယ္ရာတစ္မ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳး မထိတထိ ရိတိတိလုပ္တတ္တာေတြလည္း ၾကားသိေနရျပန္ပါတယ္။

ေနာက္ ဘာသာတရားလုပ္လာတဲ့ သူတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ လဲြမွားမႈေတြေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြက ဒီလုိျဖစ္တာ ဘာသာတရား လုိက္စားလုိ႔ ျဖစ္တာဆုိတဲ့ အျမင္ေတြ ျဖစ္လာတာလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘာသာတရား လုိက္စားေပမယ့္ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းနဲ႔ နည္းစနစ္က်က် မလုိက္စားမိဘဲ ပုဂၢိဳလ္ေရး ယုံၾကည္ကုိးကြယ္မႈမ်ားနဲ႔ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ၀ါဒအတုိင္း လုိက္လုပ္မိရာက ၀ါဒမႈိင္းမိၿပီး တရားလည္းမရ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ကုိယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ စတာေတြမွာ ေျပာင္းလဲမႈ မရွိတဲ့အျပင္ ဘာသာေရးလုပ္ရင္း အေျပာၾကမ္းအလုပ္ၾကမ္း အျငင္းအခုံၾကမ္းေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒါဟာ ဘာသာေရးကုိ လုိက္စားလြန္းအားႀကီးလုိ႔ ျဖစ္သြားတာလုိ႔ အမ်ားရဲ႕ ေ၀ဖန္စရာေတြ ျဖစ္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒါဟာ လဲြမွားစြာ ကုိးကြယ္ရင္း နည္းစနစ္မမွန္တဲ့ အသင္အျပေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာသာတရား လုပ္ေတာ့မယ္၊ အထူးသျဖင့္ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းကုိ အရင္ဆုံး ရွာေဖြဆည္းကပ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ အမ်ားက မဟုတ္တာလုပ္ေနတာ၊ ေသာက္တာစားတာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနတာ မ်ားေနေတာ့ ဒီအေပ်ာ္အပါးေတြကုိ ေရွာင္ၿပီး ကံငါးပါးကုိ လုံေအာင္ ႀကိဳးစားၾကတဲ့ လူငယ္အခ်ိဳ႕အတြက္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးမွာ အဆင္မေျပတာေတြ ရွိလာတာကုိလည္း ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါး ၀ါသနာမ်ားတဲ့ သူေတြနဲ႔ အတူသြားအတူလာ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ တစ္ေယာက္တည္း အေနမ်ားလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘာသာတရား လုိက္စားတဲ့သူေတြဟာ လူမႈေရးေတြမွာ အဆင္မေျပဘူးလုိ႔ ဆုိလာတဲ့သူေတြ ရွိသလုိ ဘာသာတရား အဆုံးအမအတုိင္း ေနတတ္ၾကတဲ့ သူေတြက်ျပန္ေတာ့လည္း ဘာသာတရားလုပ္ရင္း တျဖည္းျဖည္း တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္လာတာေတြ ျဖစ္လာေတာ့ အေပါင္းအသင္းက႑၊ လူမႈေရးက႑ေတြမွာ ေဘးေရာက္လာတယ္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ခံစားလာေတြလည္း ရွိလာျပန္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီလုိဘာသာတရား လုိက္စားတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ လူမႈေရးပုိင္းမွာ အံ၀င္ဂြင္က် ျဖစ္မလာတာေတြဟာ ဘာသာတရားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာသာတရား အဆုံးအမေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေသာက္မွစားမွ ေပ်ာ္မွပါးမွ အေပါင္းအသင္းမ်ားတယ္၊ လုပ္ငန္းခြင္ အဆင္ေျပတယ္၊ လူမႈေရး သိတတ္တယ္ဆုိတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ လူမႈေရးလုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတဲ့ အခ်က္ေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လူမႈေရးဆုိတာေတြကုိ အေပ်ာ္းအပါး အေသာက္အစားေတြ၊ ကိေလသာအာ႐ုံေတြနဲ႔ ဖန္တီးလုိက္တဲ့အတြက္ ကိေလသာနည္းေအာင္၊ အက်င့္တရားေကာင္းေအာင္ တားျမစ္ဆုံးမေပးတတ္တဲ့ ဘာသာတရားေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္လုိ ျဖစ္လာကာ ဘာသာတရားအတုိင္း ေနထုိင္က်င့္ႀကံသူေတြနဲ႔ပါ ဆန္႔က်င္လာသလုိ ျဖစ္လာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ေသာက္မွစားမွ ေပ်ာ္မွပါးမွ လူမႈေရးအဆင္ေျပတယ္၊ လူမႈဆက္ဆံေရး ေကာင္းတယ္ဆုိရင္ေတာ့ လူမႈေရး အဆင္မေျပခ်င္ ေနပါေစ သံသရာေရး အဆင္ေျပဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။

ကိေလသာအာ႐ုံမ်ားမွာ လုိက္စားမႈ အားေကာင္းလာတဲ့ လူေတြမ်ားလာတဲ့ အခါဆုိေတာ့လည္း ဒါေတြေရွာင္ၾကတဲ့ သူအနည္းစုအတြက္ အမ်ားလုပ္တဲ့အလုပ္ မလုပ္တဲ့အခါ မလုပ္တဲ့သူကပဲ မွားသလုိ ျဖစ္လာတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဘာသာတရားေၾကာင့္ လူမႈေရးမွာ ထိခုိက္လာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလုိေျပာမယ္ဆုိရင္ ဘုရားလက္ထက္က ေသာတာပန္စတဲ့ အရိယာဘ၀နဲ႔ လူမႈေရးေရာ သာေရးနာေရးေတြမွာေရာ အားလုံးအဆင္ေျပၿပီး ေလာကီေလာကုတၱရာ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ျဖစ္သြားၾကတဲ့ သူေတြဆုိရင္ ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႔ ေထာက္ျပစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ သတ္မွတ္ခ်က္ လဲြလာတာေတြ၊ အမ်ားစုက မဟုတ္တာ လုပ္လာတာေတြ မ်ားလာလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ သေဘာအရ ဘာသာေရးဟာ လူတုိင္းအတြက္ လုိအပ္ပါတယ္။ အရြယ္မေရး လုိအပ္ပါတယ္။ လူႀကီးမ်ားမွမဟုတ္ လူငယ္မ်ားမွာလည္း လုိအပ္ပါတယ္။ စစ္မွန္တဲ့ နည္းစနစ္မ်ားနဲ႔ အက်င့္မွန္အတုိင္း လုိက္နာသြားမယ္ဆုိရင္ လူငယ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူႀကီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘာသာတရား လုိက္စားတဲ့အတြက္ အျပစ္ေျပာစရာ ေ၀ဖန္စရာ မရွိႏုိင္ပါဘူး။ ဗုဒၶရဲ႕ အဆုံးအမ တရားေတာ္ေတြကုိသာ ေဟာေတာ္မူတဲ့အတုိင္း က်င့္ႀကံလုိက္နာႏုိင္မယ္ဆုိရင္ က်င့္ႀကံလုိက္နာသူေရာ၊ သူ႔ကုိ အမွီျပဳတဲ့သူေတြပါ ေကာင္းက်ိဳးေတြကုိ ျဖစ္ေစမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ တရားေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ထဲမွာကုိက ဗုဒၶရဲ႕ ဒီအဆုံးအမတရားေတြဟာ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္စြာ ေဟာထားျခင္း၊ ကုိယ္တုိင္ဒိ႒သိျမင္ႏုိင္ျခင္း၊ ေ၀ဖန္ခံႏုိင္ျခင္း၊ လုပ္ႏုိင္ရင္လုပ္ႏုိင္တဲ့အေလ်ာက္ အက်ိဳးတရား ျဖစ္ေပၚေစျခင္း စတဲ့ ၀ိေသသဂုဏ္မ်ား ပါ၀င္ေနၿပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္လုပ္ရင္ တကယ္ရတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ ဗုဒၶဘာသာက လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြဆုိရင္ ဗုဒၶညြန္ၾကားတဲ့အတုိင္း သီလလုံေအာင္ထိန္းၿပီး ၀ိပႆနာ အလုပ္မွာ နည္းစနစ္မွန္မွန္နဲ႔ လုပ္လုိက္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ကုိယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ စိတ္အမူအရာေလးေတြ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းလာၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ ႐ုပ္ရည္အဆင္းဟာ အျပစ္ကင္းၿပီး ၾကည္လင္ေအးျမလာတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ပူေလာင္မႈမရွိ ေလာဘေဒါသမရွိတဲ့ အသြင္အျပင္ေတြက ၾကည့္တဲ့သူေတြအထိ ေအးၿငိမ္းမႈကုိ ျဖစ္ေစတာ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ငယ္ေပမယ့္ ဘာသာတရား အဆုံးအမတုိင္း လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးေနထုိင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက ဘာသာတရားဟာ မႈိင္းတစ္ခု မဟုတ္ဘဲ ပုဂၢိဳလ္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး လုိအပ္တဲ့ တရားျဖစ္တယ္ဆုိတာ သိေစခ်င္တာပါ။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္မ်ားၾကားမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ ဘာသာတရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အျမင္ေတြဟာ လဲြမွားေနၿပီး ဘာသာတရားေၾကာင့္ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္၊ ဘာအားနည္းတယ္၊ ညာအားနည္းတယ္ဆုိတဲ့ ယူဆခ်က္ေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အဆုံးအမေတြကုိ လက္ေတြ႕လုိက္နာက်င့္သုံးရင္း ပစၥဳပၸန္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ အတူ သံသရာအတြက္ပါ ေနတတ္ေသတတ္သြားတဲ့ ဘုရားတပည့္သား အစစ္အမွန္ တပည့္ငယ္မ်ား အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ လုံး၀ကုိ လဲြေနတဲ့ အျမင္ပဲ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ေစခ်င္တာပါ။ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းထံမွာ နည္းခံၿပီး စစ္မွန္တဲ့ နည္းစနစ္နဲ႔ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးႏုိင္မယ္ဆုိရင္ လူႀကီးေရာ လူငယ္ပါ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး တရားစစ္တရားမွန္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းရာအမွန္ကုိ ဗုဒၶဘာသာက ေဖာ္ေဆာင္ေပးႏုိင္တယ္ဆုိတာ နားလည္ေစခ်င္တာပါ။

ဒါေၾကာင့္ လူငယ္မ်ားနဲ႔ ဘာသာတရားၾကား အထင္မွား အျမင္မွားေနတာေတြဟာ ဆုတ္ယုတ္လာတဲ့ သဒၶါပညာတရားမ်ား၊ တုိးပြားလာတဲ့ ကိေလသာတရားမ်ား၊ လဲြမွားေနတဲ့ ေလာကပညတ္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားနဲ႔ နည္းစနစ္မမွန္တဲ့ က်င့္သုံးလုိက္နာမႈမ်ား စတာစတာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ သိျမင္ၿပီး စစ္မွန္တဲ့ ညႊန္ၾကားမႈနဲ႔ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးမႈကုိ တုိက္႐ုိက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ကာ စြမ္းႏုိင္သမွ် က်င့္ႀကံေနထုိင္ရင္း လူငယ္ျဖစ္ေစ၊ လူႀကီးျဖစ္ေစ ဘာသာတရား အဆုံးအမမ်ားနဲ႔ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာ ႀကီးပြားေအာင္ အသိနဲ႔အက်င့္ ထပ္တူျဖစ္ေစဖုိ႔ လုိေၾကာင္း ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ကံႏွင့္ဒဏ္…

အယူ၀ါဒဟူသည္ကလည္း အခက္သားပင္။ ယုံၾကည္မိၿပီ၊ စဲြလန္းမိၿပီဆုိလွ်င္ ျဖတ္ရန္ အလြန္ခက္လွေပ၏။ မတူညီသည့္ ဆရာသမား၊ မတူညီသည့္ ဆုံးမစကားမ်ားတြင္ မတူညီသည့္ အယူအဆမ်ားကလည္း သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္ အႏုိင္ျပဳလုိမႈကုိ ျဖစ္ေပၚေစေပ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ အဓိပၸါယ္တူညီေသာ္လည္း ယူဆပုံခ်င္း မတူညီၾကသျဖင့္ အျငင္းပြားဖြယ္ရာမ်ား ျဖစ္ေပၚတတ္သည္မ်ား ရွိတတ္၏။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္သာလွ်င္ မည္သည့္အယူအဆက မွန္သည္၊ မည္သည့္အယူအဆက သဘာ၀ယုတၱိက်သည္၊ မည္သည့္အယူအဆက လက္ေတြ႕ဆန္သည္ စသျဖင့္ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ လက္ခံလုိက္နာ က်င့္သုံးၾကရန္သာ ျဖစ္၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ နာဠႏၵၿမိဳ႕တြင္ သီတင္းသုံးေတာ္မူစဥ္ကလည္း ထုိကဲ့သုိ႔ အယူ၀ါဒ လဲြေခ်ာ္ၾကသူမ်ားႏွင့္ တရားစကား ေဆြးေႏြးေျပာဆုိခဲ့ရသည္မ်ား ရွိ၏။ ထုိစဥ္က ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဒီဃတပႆီ အမည္ရွိသည့္ နိကဏၭ တိတၱိဆရာႀကီး၏ တပည့္ႏွင့္ ဆုံေတြ႕ကာ အယူ၀ါဒေရးရာမ်ား ေျပာဆုိေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့၏။ ဒီဃတပႆီႏွင့္ ေတြ႕စဥ္ ျမတ္ဗုဒၶက သူ႔အား “တပႆီ… သင္တုိ႔ဆရာ နိကဏၭသည္ မေကာင္းမႈျပဳျခင္း၊ မေကာင္းမႈ ျဖစ္ျခင္းမ်ားသည္ အဘယ္မွ်ေသာ ကံမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ပညတ္သတ္မွတ္ေပးသနည္း..” ဟု ေမးေတာ္မူလုိက္၏။ ဒီဃတပႆီက “အရွင္ေဂါတမ… နိကဏၭသည္ ကံကံဟု ပညတ္သတ္မွတ္မႈ မရွိ၊ ဒဏ္ဒဏ္ဟုသာ ပညတ္သတ္မွတ္ေလ့ရွိေၾကာင္း” ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထား၏။ ထုိအခါ ျမတ္ဗုဒၶက “ဒီဃတပႆီ သုိ႔ဆုိလွ်င္ သင္တုိ႔ဆရာ ေျပာသည့္အတုိင္း ဒဏ္ဟုဆုိလွ်င္ မေကာင္းမႈျပဳျခင္း၊ မေကာင္းမႈျဖစ္ျခင္း၌ အဘယ္မွ်ေလာက္ေသာ ဒဏ္တုိ႔ကုိ ပညတ္သတ္မွတ္သနည္း..”ဟု ထပ္မံ ေမးေတာ္မူသျဖင့္ ဒီဃတပႆီက “အရွင္ေဂါတမ… ကာယဒဏ္၊ ၀စီဒဏ္၊ မေနာဒဏ္ဟူသည့္ ဒဏ္သုံးပါးကုိ သတ္မွတ္ေပးပါေၾကာင္း” ေလွ်ာက္ထားေလ၏။

ဆက္လက္၍ ျမတ္ဗုဒၶက တပႆီအား ထုိဒဏ္သုံးပါးသည္ တူသေလာ၊ ကဲြျပားသေလာဟု ေမးျမန္းျပန္သည့္အခါ မတူကဲြျပားေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္သျဖင့္ ထုိသု႔ိမတူလွ်င္ ထုိဒဏ္သုံးပါးတြင္ မည္သည့္ဒဏ္က အျပစ္အႀကီးဆုံး ျဖစ္သနည္းဟု ထပ္မံေမးျမန္းရာတြင္ ဒီဃတပႆီက နိကဏၭအေနျဖင့္ ကာယဒဏ္သည္သာ အျပစ္အႀကီးဆုံး ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေျဖၾကား ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ တပႆီေျဖၾကားသည့္ ကာယဒဏ္သည္သာ အျပစ္အႀကီးဆုံး ျဖစ္ေၾကာင္းဟူေသာ အေျဖစကားကုိပင္ သုံးႀကိမ္သုံးခါ ေမးျမန္းၿပီး တစ္စုံတစ္ရာ ေျပာဆုိျခင္းမျပဳဘဲ ေနေတာ္မူေလ၏။

ထုိအခါ ဒီဃတပႆီကလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား “အရွင္ေဂါတမ… အရွင္ေဂါတမသည္ မေကာင္းမႈျပဳျခင္း၊ မေကာင္းမႈျဖစ္ျခင္း၌ အဘယ္မွ်ေလာက္ေသာ ဒဏ္တုိ႔ကုိ ပညတ္သတ္မွတ္ပါသနည္း”ဟု တန္ျပန္ေမးခြန္း ထုတ္ေလ၏။ ျမတ္ဗုဒၶက “ဒီဃတပႆီ… ငါသည္ ထုိသေဘာတရားမ်ားတြင္ ဒဏ္ဟု မသတ္မွတ္၊ ကံဟုသာ သတ္မွတ္ေၾကာင္း” ေျဖၾကားရာတြင္ တပႆီက သုိ႔ဆုိလွ်င္ အဘယ္မွ်ေသာ ကံတုိ႔ကုိ ပညတ္ေတာ္မူသနည္းဟု ေမးျမန္းသျဖင့္ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံဟူသည့္ ကံသုံးမ်ိဳးကုိ သတ္မွတ္ေၾကာင္းႏွင့္ ထုိသုံးပါးတြင္ မေနာကံသည္သာ အျပစ္အႀကီးဆုံး ျဖစ္ေၾကာင္း ေျဖၾကားေတာ္မူလုိက္၏။

ဤသုိ႔ျဖင့္ ဒီဃတပႆီႏွင့္ ျမတ္ဗုဒၶတုိ႔၏ စကား၀ုိင္းသည္ ဤမွ်ေလာက္ျဖင့္ပင္ အဆုံးသတ္လမ္းခဲြကာ ဒီဃတပႆီသည္ သူ၏ဆရာ နိကဏၭထံသုိ႔ သြားခဲ့ေလ၏။ နိကဏၭထံသုိ႔ ေရာက္ၿပီးေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ႏွင့္ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးခဲ့သည္မ်ားကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပသည့္အခါ နိကဏၭသည္ တပည့္ေက်ာ္၏ မိမိအယူအဆအတုိင္း ကာယကံကသာ အျပစ္အႀကီးဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ေျဖၾကား ေလွ်ာက္ထားမႈအေပၚ သေဘာက်ေက်နပ္ကာ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ေတာ္မူလုိက္သည္ မေနာကံသည္သာ အျပစ္အႀကီးဆုံး ျဖစ္ေၾကာင္း အေျဖအေပၚတြင္လည္း ေစာဒကတက္ရန္ အားသန္ခဲ့ေလ၏။

ထုိသူတုိ႔၏ စကား၀ုိင္းတြင္ နိကဏၭတုိ႔အား ကုိးကြယ္သည့္ ဥပါလိ အမည္ရွိသည့္ သူၾကြယ္သည္လည္း အနီးအနားတြင္ ရွိေနသျဖင့္ ဒီဃတပႆီႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔ ေျပာဆုိခဲ့သည့္အေပၚ စိတ္၀င္စားကာ သူကုိယ္တုိင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံသြား၍ မိမိဆရာမ်ား ယူဆသည့္အတုိင္း ကာယဒဏ္သာ အျပစ္အႀကီးဆုံးျဖစ္ၿပီး မေနာကံသည္ အျပစ္အႀကီးဆုံး မဟုတ္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေျပာဆုိကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ နိကဏၭဆရာမ်ား၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ဥပါလိသူၾကြယ္သည္ ဘုရားထံေမွာက္ ေရာက္ရွိခဲ့ေလေတာ့၏။

ဘုရားထံေမွာက္ ေရာက္လာခဲ့သည့္ ဥပါလိသူၾကြယ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား ေျပာၾကားၿပီးေနာက္ ဒီဃတပႆီႏွင့္ ေျပာဆုိခဲ့သည့္ စကားမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းၿပီး “အရွင္ေဂါတမ ႀကီးက်ယ္ေသာ ကာယဒဏ္ကုိ ေထာက္ဆ၍ ေသးငယ္ေသာ မေနာဒဏ္သည္ အဘယ္မွာ ေျပာပေလာက္မည္နည္း…၊ အမွန္အားျဖင့္ ကာယဒဏ္သည္သာ မေကာင္းျပဳျခင္း၊ မေကာင္းမႈျဖစ္ျခင္း၌ ႀကီးက်ယ္ေသာ အျပစ္ရွိ၏၊ ၀စီဒဏ္ႏွင့္ မေနာဒဏ္သည္ ထုိကဲ့သုိ႔ မႀကီးက်ယ္ပါ…”ဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဥပါလိသူၾကြယ္အား ထုိအေၾကာင္းအရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဥပမာဥပေမယ်မ်ား ေျပာဆုိရွင္းျပကာ ေဆြးေႏြးေဟာၾကားေလ၏။

ျမတ္ဗုဒၶ..
“သူၾကြယ္… ဥပမာတစ္ခု ေပးၾကစုိ႔၊ ေသခ်ာနားေထာင္ စဥ္းစားေလေလာ့၊ နိကဏၭတစ္ေယာက္ဟာ အနာေရာဂါ ျပင္းစြာႏွိပ္စက္ေနၿပီး ေရေအးကုိပယ္ကာ ေရးေႏြးကုိသာ သုံးေဆာင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကပါစုိ႔၊ ေနာက္ဆုံးသူသည္ ေရေႏြးကုိ မရသျဖင့္ ထုိေရးေႏြးကုိ စဲြလန္းၿပီး ေသခဲ့သည္ရွိေသာ္ သူသည္ အဘယ္အရပ္မွာ ျဖစ္မည္ဟု သင္ထင္သနည္း”
ဥပါလိ…
“အရွင္ေဂါတမ… စိတ္စဲြလန္း၍ ျဖစ္ေသာ နတ္မည္သည္ ရွိပါ၏၊ ထုိနတ္မ်ိဳးတုိ႔၌ နိကဏၭသည္ ျဖစ္ႏုိင္ပါ၏”
ျမတ္ဗုဒၶ…
“ထုိသုိ႔ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္းု”
ဥပါလိ…
“အရွင္ဘုရား… စိတ္စဲြလန္း၍ ေသေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္ဘုရား…”

ထုိအခါ ျမတ္ဗုဒၶက ဥပါလိ၏ စကားသည္ ေရွ႕ေနာက္မညီျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ေရွ႕ကကာယဒဏ္သည္သာ အျပစ္အႀကီးဆုံးဟုဆုိၿပီး ယခုမူ စိတ္စဲြလန္း၍ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိေနသျဖင့္ ေရွ႕ေနာက္အစပ္ လဲြေနေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူေသာ္လည္း ဥပါလိကား “အရွင္ဘုရား… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကာယဒဏ္သည္သာ အျပစ္အႀကီးဆုံးပဲ”ဟုသာ ထပ္ခါထပ္ခါ ဆုိေနျပန္သျဖင့္ ျမတ္ဗုဒၶက ေနာက္ထပ္ဥပမာျပ၍ ရွင္းျပရေလ၏။

ျမတ္ဗုဒၶ…
“သူၾကြယ္… ဥပမာထပ္ဆုိၾကစုိ႔…၊ အကယ္၍ နိကဏၭတစ္ေယာက္သည္ အလုံးစုံေသာ ေရးေအးကုိပယ္ျခင္း၊ အလုံးစုံေသာ မေကာင္းမႈကုိ တားျမစ္ျခင္း၌ အားထုတ္ျခင္း၊ မေကာင္းမႈကုိ တားျမစ္ျခင္းျဖင့္ ခြါထြက္ျခင္း၊ မေကာင္းမႈကုိ တားျမစ္ျခင္းျဖင့္ ျပန္ႏွ႔ံျခင္းဟူသည့္ ေစာင့္စည္းျခင္းေလးမ်ိဳးကုိ ေစာင့္စည္းရင္း ေရွ႕ေနာက္စႀကၤံေလွ်ာက္စဥ္ သတၱ၀ါအခ်ိဳ႕အား နင္းမိၿပီး ေသေၾကပ်က္စီးျခင္းသုိ႔ ေရာက္ခဲ့မည္ဆုိလွ်င္ သူ႔အား မည္သုိ႔ေသာ အက်ိဳးမ်ား ျဖစ္ထြန္းႏုိင္သနည္း…”
ဥပါလိ…
“အရွင္ဘုရား… နိကဏၭသည္ ေစ့ေဆာ္ျခင္း ေစတနာမပါသျဖင့္ ႀကီးမားေသာ အျပစ္မရွိပါ”
ျမတ္ဗုဒၶ…
“သူၾကြယ္ ထုိေစတနာကုိ နိကဏၭသည္ အဘယ္ဒဏ္ဟု ပညတ္သနည္း”
ဥပါလိ…
“အရွင္ဘုရား မေနာဒဏ္ဟု သတ္မွတ္ပါ၏”

ထုိအခါ ျမတ္ဗုဒၶက ဥပါလိ၏ အေျဖသည္ ေရွ႕ေနာက္မညီေၾကာင္း ကာယဒဏ္သည္ အျပစ္အႀကီးဆုံးဟု ဆုိေသာ္လည္း ယခုမူ မေနာဒဏ္ဟု ဆုိေနေၾကာင္း မိန္႔ဆုိရွင္းျပေသာ္လည္း ဥပါလိသည္ ကာယဒဏ္ဟုသာ ဆက္လက္၍ ျငင္းဆုိေနျပန္သျဖင့္ ေနာက္ထပ္ဥပမာ ေပးရျပန္ေလ၏။

ျမတ္ဗုဒၶ…
“သူၾကြယ္… ဥပမာတစ္ခု ထပ္ျပဳၾကစုိ႔…၊ ဤနာလႏၵၿမိဳ႕သည္ စည္ပင္၀ေျပာၿပီး တုိးတက္ထြန္းကား လူစည္ကားသည္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ..၊ အကယ္၍ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္သည္ သန္လ်က္ကုိကုိင္ၿပီး ဤၿမိဳ႕တြင္ ရွိသည့္ သတၱ၀ါအားလုံးကုိ ခ်က္ခ်င္းေသေၾကပ်က္ဆီး ေပ်ာက္ဆုံးသြားေအာင္ လုပ္မယ္ဆုိရင္ လုပ္ႏုိင္ပါသေလာ…”
ဥပါလိ…
“အရွင္ဘုရား… ေယာက္်ားဆယ္ေယာက္ျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္ဆယ္ျဖစ္ေစ၊ သုံးဆယ္ျဖစ္ေစ၊ ငါးဆယ္ျဖစ္ပါေစ ဤနာလႏၵၿမိဳ႕ႏွင့္ သတၱ၀ါအားလုံးကုိ တစ္ခဏခ်င္း ေသေၾကပ်က္ဆီးၿပီး ျပာပုံျဖစ္သြားေအာင္ကား ဘယ္လုိမွ မလုပ္ႏုိင္ပါဘုရား..”
ျမတ္ဗုဒၶ…
“သူၾကြယ္… စိတ္တန္ခုိးအဘိညဥ္ စ်ာန္အစုံစုံ ျပည့္စုံသည့္ သမဏျဗဟၼဆုိရင္ေကာ ဒီၿမိဳ႕ကုိ ျပာက်ေအာင္ လုပ္ႏုိင္သေလာ…”
ဥပါလိ…
“အရွင္ဘုရား… စိတ္တန္ခုိးႏွင့္ျပည့္စုံလွ်င္ကား နာလႏၵ တစ္ၿမိဳ႕တည္းပင္မဟုတ္၊ ဆယ္ၿမိဳ႕၊ ႏွစ္ဆယ္သုံးဆယ္၊ ငါးဆယ္ဆုိလည္း လုပ္ႏုိင္ပါ၏..”

ထုိအခါ ျမတ္ဗုဒၶက ဥပါလိသူၾကြယ္၏ စကားသည္ ေရွ႕ေနာက္မညီေၾကာင္း ေျပာဆုိရျပန္၏။ သုိ႔ေသာ္ ဥပါလိက ကာယဒဏ္သည္သာ အျပစ္အႀကီးဆုံးဟု ဆုိသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ဥပမာျဖင့္ ရွင္းျပန္ရျပန္၏။ ေနာက္ဆုံး၌္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဥပမာေပးကာ ေဟာေျပာရွင္းျပသည့္ အခါတြင္ကား ဥပါလိက “အရွင္ဘုရား အကၽြႏ္ုပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ပမထဆုံး ဥပမာႏွင့္ပင္ ဘုရားစကားေတာ္ကုိ ႏွစ္သက္ၿပီး ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ သုိ႔ေသာ္ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ဤဆန္းက်ယ္ေသာ ျပႆနာ ေျဖၾကားေတာ္မူျခင္းကုိ ၾကားနာလုိ၍သာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ကဲ့သုိ႔ မထီမဲ့ျမင္ ျပဳေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္ဘုရား..၊ အရွင္ဘုရား… အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ရွိပါ၏၊ ၀မ္းေျမာက္ပါ၏၊ ေမွာက္ထားသည့္အုိးကုိ လွန္လုိက္သကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ပါ၏” စသည္ျဖင့္ ေျဖၾကားေလွ်ာက္ထားကာ ဥပါသကာအျဖစ္ ခံယူသြားခဲ့ေလေတာ့၏။ (မဇၥ်ိမပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ ဥပါလိသုတ္)

ဤကား ဥပါလိသုတ္လာ နိကဏၭတပည့္မ်ားႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔၏ အယူ၀ါဒဆုိင္ရာ ျပႆနာအခ်ိဳ႕မွ ေကာက္ႏႈတ္တင္ျပခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ဤေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားအရ နိကဏၭတုိ႔သည္ မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ တစ္ခုခု က်ဴးလြန္ရာတြင္ ဒဏ္ေၾကာင့္ဟုဆုိေလ့ရွိၿပီး ကာယဒဏ္၊ ၀စီဒဏ္၊ မေနာဒဏ္တုိ႔တြင္ ကာယဒဏ္သည္သာ အျပစ္အႀကီးဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း ပညတ္သတ္မွတ္ေသာ္လည္း ျမတ္ဗုဒၶသည္ ကံဟုသတ္မွတ္ၿပီး ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံဟူသည့္ ကံသုံးပါတြင္ မေနာကံသည္သာ အျပစ္အႀကီးဆုံး ျဖစ္ေၾကာင္း နာလည္သေဘာေပါက္ႏုိင္ေပ၏။

ျမတ္ဗုဒၶအလုိေတာ္အရ မေနာကံသည္သာ အျပစ္အႀကီးဆုံး ျဖစ္သျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အေနျဖင့္လည္း မေနာကံကုိ အထူးထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္သင့္၏။ မေနာကံဟုဆုိရာတြင္လည္း ေစတနာကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္သျဖင့္ အေကာင္ျဖစ္ေစ၊ အဆုိးျဖစ္ေစ ေစတနာပါလွ်င္ ကံေျမာက္ၿပီး အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ႏုိင္သျဖင့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားတြင္ ေစတနာ အျပည့္ပါေစရန္လုိအပ္ၿပီး မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားတြင္ကား မလဲြသာ၍ လုပ္လုိက္ရေသာ္လည္း ေစတနာမပါေစရန္ အထူးဆင္ျခင္သင့္လွေပ၏။ မေကာင္းသည့္အလုပ္ဟူသည္ မလုပ္ဘဲေနႏုိင္လ်င္ ေကာင္းေသာ္လည္း လုပ္မိပါက အျပစ္နည္းေစရန္ ေစတနာမပါမိေစဖုိ႔ အထူးသတိျပဳသင့္ေပ၏။

ဤ၌ မည္သူမည္သူတုိ႔၏ အယူအဆဟု သီးသန္႔မေျပာဘဲ ကံႏွင့္ဒဏ္ဟူသည့္ စကားလုံး သက္သက္ကုိသာ ေျပာၾကည့္မည္ဆုိပါက ဒဏ္ဟူသည္ ယေန႔ေခတ္အေခၚ ျပစ္မႈဒဏ္၊ အျပစ္ဒဏ္ကုိ ရည္ညႊန္းျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ေစတနာပါသည့္ အကုသုိလ္ကံကုိ လုပ္မိလွ်င္ မေကာင္းသည့္ အျပစ္ဒဏ္ကုိ ခံရတတ္ေၾကာင္း လုိသလုိစဲြယူ နားလည္သေဘာေပါက္ႏုိင္ေပ၏။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ မေနာကံႏွင့္ပတ္သက္၍ က်ဴးလြန္မႈ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ မေနာဒဏ္ကုိလည္း ခံႏုိင္ဖြယ္ရွိသျဖင့္ ကံမွသည္ ဒဏ္အျဖစ္သုိ႔ မေရာက္မိၾကေစရန္ မိမိမိမိတုိ႔၏ ေစတနာကုိ ေကာင္းသည့္ကံမ်ားတြင္ အျပည့္အ၀ အသုံးခ်ၿပီး မေကာင္းသည့္ ကံမ်ားတြင္ မပါမိေစရန္ သတိျပဳ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္သင့္ေၾကာင္း ကံႏွင့္ဒဏ္အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း ဆက္စပ္တင္ျပလုိက္ရပါသည္။

Read more »

နဲနဲေလးေတာ့ လဲြေနတယ္ (၇)...

အလွဴလွဴတာလား…၊ ဂုဏ္ယူတာလား…
ဒီေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာအမ်ား အလွဴလွဴတာန႔ဲ ပတ္သက္ၿပီး လဲြေနတာေလးေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ အလွဴလွဴတာထက္ ဂုဏ္ယူတာေတြက မ်ားေနတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ေတာရြာေတြမွာဆုိ ပုိဆုိးပါတယ္။ အလွဴလုပ္တာ အေၾကြးအတင္ခံၿပီးေတာ့ကုိ လုပ္တတ္တာေတြပါ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ရွင္ျပဳတုန္းကလည္း ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ညီအစ္ကုိေတြ ရွင္ျပဳပဲြ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ဒကာႀကီးက အိမ္ကလယ္ေတြကုိေတာင္ ေပါင္ၿပီး အေၾကြးအတင္ခံ ေခ်းငွါးၿပီး လွဴတာကုိ သတိရမိပါတယ္။ ဒီေန႔အထိပဲ ေတာရြာေတြမွာ အလွဴလုပ္ၿပီဆုိရင္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ေတြ ဆုိင္းေတြ၊ အၿငိမ့္ေတြနဲ႔ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ လွဴေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အလွဴပဲြၿပီးလုိ႔ ကုိယ္လွဴတဲ့ အလွဴအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားလုိက္ရင္ ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲက တစ္ပိႆာ ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ ခုေနာက္ပုိင္း ၿမိဳ႕ေတြမွာလည္း တစ္ခ်ိဳ႕က ဘယ္ေနရာမွာမ၊ ဘယ္လုိနာမည္ႀကီး အဖဲြ႕ေတြနဲ႔မွ စသျဖင့္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ သေဘာေတြက အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။

ပုိဆုိးတာက အလွဴလုပ္ၿပီး ကုသုိလ္စိတ္နဲ႔ ပီတိတုိးရမယ့္အစား အေၾကြးေတြ၊ ဟုိျပႆနာ၊ ဒီျပႆနာေတြ၊ ဟုိကိစၥ၊ ဒီကိစၥေတြ ေတြးရင္း ဒီအလွဴပဲြႀကီး လုပ္လုိက္မိတာ မွားပါလားဆုိတဲ့ ေနာင္တ ရမႈမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနတာက ပုိုဆုိးပါတယ္။ အလွဴလွဴၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာ ျဖစ္ရမယ့္ ၀မ္းေျမာက္မႈပီတိနဲ႔အတူ ျပည့္စုံရမယ့္ အပရေစတနာက မျပည့္စုံေတာ့ဘဲ အလွဴေၾကာင့္ ရခဲ့တဲ့ ေနာင္တေၾကာင့္ ေစတနာသုံးတန္ မျပ႒ာန္းႏုိင္တာက မလုိအပ္တဲ့ ခ်ဲ႕ထြင္မႈ ဂုဏ္ပကာသနေတြရဲ႕ ရလာဘ္တစ္ခု ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အလွဴႀကီးလွဴၿပီး ေစတနာသုံးတန္ မျပ႒ာန္းႏုိင္တဲ့အတြက္ အက်ိဳးတရား အျပည့္မရတဲ့အခါ ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္ပိႆာဆုိတာ ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလွဴလွဴတာကုိ အလွဴနဲ႔တူေအာင္ လွဴႏုိင္ဖုိ႔ မလုိအပ္တဲ့ ခ်ဲ႕ထြင္မႈေတြနဲ႔ ငါဘယ္ေလာက္လွဴႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္တုဂုဏ္ျပဳိင္မႈေတြနဲ႔ မလွဴမိၾကဖုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ျဖစ္သင့္တာက အလွဴလွဴတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဒါနေျမာက္ဖုိ႔နဲ႔ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြအေပၚမွာ တပ္မက္တတ္တဲ့ ေလာဘ၊ မေပးလုိ မလွဴလုိမႈ မစၧရိယေတြ ေလ်ာ့နည္းေအာင္ လွဴႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတဲ့ အလွဴမ်ိဳး ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္လွဴႏုိင္တာ၊ ဘယ္လုိလွဴႏုိင္တာက အေရးမႀကီးဘဲ လုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ တတ္ႏုိင္တဲ့ အတုိင္းအတာနဲ႔ ေစတနာသုံးတန္ ျပ႒ာန္းႏုိင္ေအာင္ လွဴတတ္ဖုိ႔နဲ႔ လွဴႏုိင္သမွ် အတုိင္းအတာ အေလ်ာက္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ေလာဘေတြ၊ မစၧရိယေတြ ေလ်ာ့နည္းႏုိင္မႈက ပုိၿပီးအေရးႀကီးပါတယ္။ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပဲြမ်ားနဲ႔ အလွဴပဲြႀကီး ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပႏုိင္တာထက္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ လုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ၊ လုိအပ္တဲ့အရာကုိ လွဴရင္း တရားလည္းနာ၊ ၀ဋ္ကင္းျပတ္ရာကုိလည္း အာ႐ုံျပဳႏုိင္တဲ့ အလွဴမ်ိဳး လွဴႏုိင္တာက အဓိကက်ပါတယ္။ မလုိအပ္တဲ့ ခ်ဲ႕ထြင္မႈေတြနဲ႔ အလွဴရွင္မွန္းသိေအာင္ မ႑ပ္တုိင္ တက္ျပတာထက္ အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး ကုိယ္လွဴတာကုိယ္သိတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္မရွိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႏွိမ့္ခ်စြာ လွဴႏုိင္တာက အလွဴအက်ိဳးပုိႀကီးႏုိင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အလွဴလုပ္လုိတာထက္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ လုပ္ခ်င္တာေတြက ပုိမ်ားတတ္တဲ့ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အခ်ိဳ႕အေနနဲ႔ အလွဴလွဴတာနဲ႔ ဂုဏ္ယူတာကုိ ကဲြျပားေအာင္ ခဲြျခားၿပီး ၿပိဳင္ဆုိင္မႈမပါ၊ ဂုဏ္ပကာသနမဖက္ဘဲ ရွိသမွ်အတုိင္း အတာေလးနဲ႔ ေစတနာသုံးတန္ ျပ႒ာန္းၿပီး လွဴႏုိင္သမွ် လွဴရင္း ေလာဘနဲ႔ မစၧရိယကုိ ေလ်ာ့နည္းေစကာ ၀ဋ္ဒုကၡမွ ကင္းလႊတ္တဲ့ အလွဴလုပ္မႈမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း လြဲတတ္တာေလးေတြကုိ သတိခ်ပ္ႏုိင္ဖုိ႔ အသိေပးစကား ေျပာၾကားလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

အေျပာႏွင့္အလုပ္…

“အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္၏”ဟူေသာ ျမန္မာစကားရွိ၏။ ေလာကတြင္ အေျပာလြယ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕လုပ္ရန္ကား ခက္ခဲတတ္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္၏။ အေျပာႏွင့္ အလုပ္ထပ္တူက်ရန္ မလြယ္လွသည့္ သေဘာကုိ ညႊန္းဆုိလုိဟန္ ရွိ၏။ ေျပာသူကုိယ္တုိင္လည္း မိမိေျပာသည့္အတုိင္း မလုပ္ႏုိင္သည္မ်ား ရွိသျဖင့္ အခ်ိဳ႕က “ငါေျပာသလုိလုပ္ ငါလုပ္သလုိ မလုပ္နဲ႔ (Do as I say not as I do.)” ဟု ဆုိေလ့ရွိၾက၏။ စင္စစ္ ပုထုဇင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသျဖင့္လည္း အေျပာႏွင့္အလုပ္ ထပ္တူက်ႏုိင္ရန္ မလြယ္လွေပ။ အခ်ိဳ႕မွာ အေျပာေကာင္းေသာ္လည္း အလုပ္မေကာင္းျဖစ္တတ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ကား အေျပာမေကာင္း၊ အေျပာၾကမ္းေသာ္လည္း အလုပ္ေကာင္းၿပီး အေကာင္းလုပ္သည္မ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ အခ်ိဳ႕က အေျပာလည္းမေကာင္း အလုပ္လည္း မေကာင္းျဖစ္တတ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ကား အေျပာလည္းေကာင္း အလုပ္လည္း ေကာင္းသူမ်ား ရွိတတ္ျပန္၏။

ဤ၌ အေျပာေကာင္းျခင္းဟူသည္ ခ်ိဳသာသည့္ အေျပာအဆုိအသုံးအႏႈန္းမ်ား၊ ေျမာက္ပင့္ေျပာဆုိသည့္ အသုံးအႏႈန္းမ်ား၊ လိမ္ညာေျပာဆုိသည့္ အသုံးအႏႈန္းမ်ားျဖင့္ အေျပာေကာင္းျခင္းကုိ ဆုိလုိသည္မဟုတ္၊ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ေျပာဆုိတတ္ျခင္းကုိ ဆုိလုိ၏။ အလုပ္လည္း ထုိ႔အတူပင္ အကုသုိလ္မျဖစ္၊ အျပစ္မျဖစ္သည့္ အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ ေနျခင္းကုိပင္ အလုပ္ေကာင္းသည္ဟု ဆုိလုိ၏။

အေျပာေကာင္းျခင္း အေကာင္းေျပာျခင္းႏွင့္ အလုပ္ေကာင္းျခင္း အေကာင္းလုပ္ျခင္းတုိ႔သည္ တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ၾကေပ။ မိမိကုိယ္တုိင္ မိမိ၏အေျပာႏွင့္အလုပ္ ထပ္တူမက်ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ သူတစ္ပါးအေပၚတြင္လည္း အေျပာႏွင့္အလုပ္ ထပ္တူျဖစ္ရန္ မလုပ္ေပးႏုိင္ၾကေပ။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ခ်ိဳ႕ယြင္းေနၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕က မိမိကုိယ္တုိင္က အေျပာႏွင့္ အလုပ္ထပ္တူ မျဖစ္ေသာ္လည္း သူတစ္းပါးတုိ႔အား ထပ္တူျဖစ္ေစလုိၾက၏။ သူတစ္ပါးတုိ႔အား ‘ဘယ္လုိေျပာ ဘယ္လုိလုပ္’ စသည္ျဖင့္ အမိန္႔ေပး ညႊန္ျပတတ္ေသာ္လည္း မိမိကုိယ္တုိင္ကား ထုိသုိ႔ မလုပ္ႏုိင္သည္ကုိ ေတြ႕ရတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာရွိမ်ားက “သူတစ္ပါးတုိ႔အား မိမိ၏ အယူ၀ါဒမ်ားကုိ လက္ခံလုိက္နာေအာင္ ေျပာဆုိညြန္ျပႏုိင္၊ သူတစ္ပါးတုိ႔အား အေျပာႏွင့္အလုပ္ ထပ္တူျဖစ္ေအာင္္ ဆုံးမသြန္သင္ႏုိင္ေသာ္လည္း မိမိကုိယ္တုိင္ကား မိမိညြန္ျပ ဆုံးမသည့္အတုိင္း လက္ခံလုိက္နာ ေနထုိင္ရန္မွာ ခဲရင္းလွသည္”ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထပ္က ပဓာနိကတိႆအမည္ရွိ မေထရ္တစ္ပါး ရွိ၏။ ထုိမေထရ္သည္ ဘုရားရွင္အထံေတာ္မွ ကမၼ႒ာန္းတရား အားထုတ္နည္းကုိ သင္ယူၿပီး အျခားေသာ ရဟန္းငါးရာတုိ႔ႏွင့္အတူ ေတာတြင္းတစ္ေနရာတြင္ ၀ါဆုိ၀ါကပ္မႈကုိ ျပဳေလ၏။ ပဓာနိကတိႆ မေထရ္သည္ မေထရ္ႀကီး ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ အျခားရဟန္းေတာ္မ်ားအား ေျပာဆုိဆုံးမေတာ္မူ၏။ ပဓာနိက တိႆမေထရ္က “ငါ့ရွင္တုိ႔… အရွင္ဘုရားတုိ႔ဟာ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားရွင္ထံက ကမၼ႒ာန္းတရားကုိ သင္ယူခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီကမၼ႒ာန္းကုိ မေမ့မေလ်ာ့တဲ့ သတိနဲ႔ အားသြန္ခြန္စုိက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရမွာ ျဖစ္တယ္၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္ဖုိ႔လည္း တုိက္တြန္းပါတယ္…” စသည္ျဖင့္ အျခားေသာ ရဟန္းတုိ႔အား အလုပ္ေကာင္းရန္ ေျပာဆုိတုိက္တြန္းေတာ္မူ၏။

သုိ႔ေသာ္ သူိကုိယ္တုိင္ကား ကမၼ႒ာန္းတရား အားထုတ္ျခင္း မရွိဘဲ ေက်ာင္းတြင္းသုိ႔ သြားေရာက္၍ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေတာ္ မူေလ့ရွိ၏။ အျခားေသာ ရဟန္းတုိ႔ကား ည၏ ပထမယာမ္တြင္ စႀကံေလွ်ာက္ကာ တရားမွတ္ၿပီး မဇၥ်ိမယာမ္တြင္ ေက်ာင္းတြင္းသုိ႔ ၀င္ၾကကုန္၏။ ထုိအခါ ပဓာနိက မေထရ္သည္ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာၿပီး အျခားေသာ ရဟန္းတုိ႔ထံ သြားေရာက္ကာ “အရွင္ဘုရားတုိ႔က တရားအားမထုတ္ဘဲ အိပ္ပဲအိပ္ေနတာပဲ…”ဟု ေျပာဆုိကာ တရားအားထုတ္ခုိင္းၿပီး သူကုိယ္တုိင္ကား ေက်ာင္းတြင္ျပန္၀င္ကာ အိပ္စက္ေလ၏။ အျခားရဟန္းတုိ႔သည္ မစၨ်ိမယာမ္တြင္ စႀကၤံေလွ်ာက္ တရားအားထုတ္ၿပီး ပစိၧမယာမ္ေခၚ ည၏ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းတြင္းသုိ႔ ၀င္ၾကေလ၏။ ထုိအခါတြင္လည္း ပဓာနိကမေထရ္သည္ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာၿပီး ေရွ႕နည္းအတုိင္းပင္ ေျပာဆုိေလ၏။

ဤသုိ႔ျဖင့္ ေန႔စဥ္ေျပာဆုိလာသည့္အခါ ေနာက္ဆုံးတြင္ အျခားေသာ ရဟန္းမ်ားမွာ တရားအားထုတ္၍ မရႏုိင္ဘဲ စိတ္အစဥ္ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္၍သာ ေနေပ၏။ ထုိသုိ႔ ျဖစ္သည့္အခါ မိမိတုိ႔၏ ဆရာမေထရ္ျဖစ္သည့္ ပဓာနိက မေထရ္သည္ မည့္သုိ႔မည္ပုံ အားထုတ္ေနသည္ကုိ သိရွိလုိလာသျဖင့္ တိတ္တဆိတ္ စုံးစမ္းသည့္အခါ တရားအားမထုတ္ဘဲ အိပ္စက္ၿပီးသာ ေနေလ့ရွိသည့္အျဖစ္ကုိ သိရၿပီး “ငါ့ရွင္တုိ႔… ငါတုိ႔ကား ေရလုိက္လဲြသြားခဲ့ၾကၿပီ၊ ငါတုိ႔ဆရာကား ငါတုိ႔အား အခ်ည္းႏွီးသာ ျမည္တြန္ေျပာဆုိၿပီး သူကုိယ္တုိင္က ဘာတရားမွ အားမထုတ္ဘဲ ေနေနေပတယ္” စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိကာ အလြန္ပင္ပန္းလ်က္ တရားတစ္စုံတစ္ရာ မရဘဲ ထုိ၀ါတြင္းကုိ ကုန္လြန္ခဲ့ရေတာ့၏။ ၀ါကၽြတ္၍ ဘုရားရွင္ထံ အဖူးအေမွ်ာ္ ေရာက္ၾကသည့္အခါ ဘုရားရွင္က တရားအားထုတ္မႈ အဆင္ေျပ၊ မေျပ ေမးျမန္းသျဖင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ ေလွ်ာက္ထားျပေလ၏။

ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “သူတပါးကုိ ဆုံးမေသာ နည္းအတုိင္း မိမိကုိယ္တုိင္ လုိက္နာျပဳက်င့္ရာ၏။ မိမိကုိယ္တုိင္ ယဥ္ေက်းၿပီးေသာ္မွသာ သူတပါးကုိ ဆုံးမရာ၏၊ မိမိကုိယ္ကုိ ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆုံးမရျခင္းသည္ ခဲယဥ္းလွစြာတကား..”ဟူ၍ တရားစကား ေဟာၾကားေတာ္မူေလ၏။ ထုိေဒသနာေတာ္၏ အဆုံးတြင္ ရဟန္းငါးရာတုိ႔သည္ အရဟတၱဖိုလ္၌ တည္ေလ၏။ (ဓမၼပဒ၊ အတၱ၀ဂ္၊ ပဓာနိကတိႆမေထရ္ ၀တၳဳ)

အထက္ပါ ေဒသနာေတာ္တြင္ ပဓာနိက မေထရ္၏ လုပ္ရပ္ႏွင့္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေဟာၾကားခ်က္မ်ားသည္ ဆင္ျခင္သင့္ၿပီး လုိက္နာသင့္သည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ ပဓာနိကမေထရ္၏ လုပ္ရပ္မ်ားအတုိင္း မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ မလုပ္မိရန္ သတိျပဳ ဆင္ျခင္သင့္ၿပီး ျမတ္ဗုဒၶ မိန္႔ေတာ္မူသည့္အတုိင္း လုိက္နာက်င့္သုံးသင့္၏။ ပဓာနိက မေထရ္သည္ အေျပာသာရွိၿပီး အလုပ္မရွိသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ အေျပာေကာင္းၿပီး အလုပ္မေကာင္းသည္ကုိ သိျမင္ႏုိင္၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ထုိသုိ႔ေသာ လုပ္ရပ္မ်ိဳးကုိ အားမေပးေပ။ ျမတ္ဗုဒၶကား အေျပာႏွင့္အလုပ္ ထပ္တူျဖစ္ေစလုိ၏။ မည္သူမဆုိ သူတစ္ပါးတုိ႔အား ေျပာဆုိဆုံးမႈမျပဳမီ မိမိကုိယ္တုိင္ ေရွးဦးစြာ မိမိေျပာဆုိဆုံးမသည့္အတုိင္း ျပဳမူေစလုိ၏။ မိမိကုိယ္ကုိ ယဥ္ေက်းေအာင္ က်င့္ႀကံေနထုိင္ၿပီးမွသာ အျခားသူမ်ားကုိ ေဟာေျပာေပးေစလုိ၏။ ဆုိလုိသည္မွာ အေျပာႏွင့္အလုပ္ ထပ္တူျဖစ္ေစလုိျခင္းပင္ ျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ကား အေျပာႏွင့္ အလုပ္ထပ္တူ မျဖစ္သူမ်ား အမ်ားအျပား ရွိေနေပ၏။ အေျပာတစ္ျခား အလုပ္တစ္ျခားျဖင့္ အမွားမွား ျဖစ္ေနသူမ်ား ရွိ၏။ မိမိကုိယ္တုိင္ကား အမွားလုပ္ေန၊ မေကာင္းသည္မ်ားကုိ လုပ္ေနေသာ္လည္း အျခားသူမ်ားကုိကား အေကာင္းလုပ္ေစလုိ၊ အမွန္လုပ္ေစလုိၾက၏။ အထူးသျဖင့္ မိသားစု အသုိင္းအ၀ုိင္းမ်ားတြင္ ထုိကိစၥမ်ား မၾကာခဏ ျဖစ္ေလ့ရွိတတ္၏။ အေဖကုိယ္တုိင္က အရက္ကေလးတျမျမ ဖဲကေလးတစ္စစျဖင့္ မဟုတ္သည့္ လုပ္ရပ္မ်ားျဖင့္ က်င္လည္ေနေသာ္လည္း သားသမီးမ်ားကုိကား အမွားတစ္ခုခု လုပ္မိလွ်င္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းကာ ႐ုိက္ႏွက္ဆုံးမတတ္သည္ အထိ ျပဳတတ္သည့္ ဖခင္မ်ား ရွိ၏။ ထုိဖခင္မ်ားသည္ကား အထက္မွာ ေျပာခဲ့သကဲ့သုိ႔ ငါေျပာသလုိလုပ္ ငါလုပ္သလုိ မလုပ္ႏွင့္ဆုိသည့္ ဖခင္မ်ားသာ ျဖစ္ေနေပ၏။

စင္စစ္ထုိသုိ႔ မျဖစ္သင့္ေပ။ မိဘျဖစ္ေစ၊ ဆရာသမားမ်ားျဖစ္ေစ သားသမီမ်ား၊ တပည့္မ်ားအား ဆုံးမေျပာဆုိ သြန္သင္မႈကုိ ျပဳၾကမည္ဆုိလွ်င္ ေရွးဦးစြာ မိမိကုိယ္တုိင္ မိမိကုိယ္ကုိ ျပဳျပင္ကာ မိမိ၏ အေျပာႏွင့္အလုပ္ ထပ္တူျဖစ္ေစရန္ အားထုတ္သင့္၏။ မိမိကုိယ္တုိင္ မိမိေျပာသည့္အတုိင္း လက္ေတြ႕လုိက္နာ ေနထုိင္မႈကုိ ျပဳျပၿပီးမွသာ သားသမီးမ်ား၊ တပည့္မ်ားအား ေျပာဆုိဆုံးမျပဳသင့္၏။ ဗုဒၶျမတ္စြာ မိန္႔မွာေတာ္မူ သကဲ့သုိ႔ မိမိ၏သားသမီး၊ တပည့္မ်ားအား ဆုံးမသည့္အတုိင္း မိမိကုိယ္တုိင္ လုိက္နာျပဳက်င့္ၿပီးမွသာ သူတပါးတုိ႔အား ဆုံးမသြန္သင္မႈကုိ ျပဳသင့္ေပ၏။ သုိ႔မွသာ အေျပာခံရသူ၊ အဆုံးမခံရသူမ်ားသည္ မိဘစကား၊ ဆရာ့စကားအား ႐ုိေသမႈႏွင့္ လက္ခံလုိက္နာၾကမည္ ျဖစ္ပါ၏။

စကားစပ္၍ ဒကာတစ္ေယာက္အေၾကာင္း သတိရမိေသး၏။ ထုိဒကာသည္ မေကာင္းသတင္းမ်ားျဖင့္သာ ထင္ရွားေလ့ရွိသည့္ ဒကာျဖစ္၏။ မေကာင္းမႈတြင္ ေပ်ာ္ပါးေလ့ရွိသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ မိမိကုိယ္တုိင္ကား မဟုတ္သည္မ်ားျဖင့္ က်င္လည္ေလ့ရွိေသာ္လည္း အျခားသူမ်ားအား “ဟုိဟာမလုပ္ဖုိ႔၊ ဒါမဟုတ္ဖုိ႔၊ ဟုိလုိမေနဖုိ႔၊ ဒီလုိမေနဖုိ႔” စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိေလ့ရွိသည္ဟု ဆုိ၏။ သူတပါးအား မည္မွ်ပင္ ေျပာဆုိေနေသာ္လည္း မိမိကုိယ္တုိင္ကား မဟုတ္သည္မ်ားျဖင့္ က်င္လည္ေနသူ ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔စကားအား မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း မေကာင္းတတ္သျဖင့္သာ ေရွ႕တြင္ နားေထာင္တတ္ေသာ္လည္း ကြယ္ရာတြင္ မေကာင္းေျပာေနၾကသည္က မ်ားေနေပ၏။ ထုိဒကာသည္ ထုိသေဘာကုိ မသိဘဲ မိမိကုိယ္တိုင္က မေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားျဖင့္ ေနေလ့ရွိေသာ္လည္း အျခားသူမ်ားအား ဤသုိ႔ဤပုံ ျပဳမူရန္သာ ေျပာဆုိၿမဲ ေျပာဆုိေနေလ့ရွိ၏။ သူ႔အျဖစ္ကုိၾကည့္ကာ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ သူမ်ားေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “သူတပါးကုိ ဆုံးမေသာ နည္းအတုိင္း မိမိကုိယ္တုိင္ လုိက္နာျပဳက်င့္ရာ၏”ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္မိ၏။

ဆုိလိုသည္မွာ အခက္တကာ အခက္ဆုံးတုိ႔တြင္ မိမိကုိယ္ကုိ ျပဳျပင္ဆုံးမရန္မွာ အခက္ဆုံး ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကသကဲ့သုိ႔ လက္ေတြ႕ဘ၀တြင္လည္း မိမိကုိယ္ကုိ အေျပာလည္းေကာင္း အလုပ္လည္းေကာင္းၿပီး အေျပာႏွင့္ အလုပ္ထပ္တူ ျဖစ္ရန္မလြယ္လွေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔ မလြယ္လွသျဖင့္လည္း သူတပါးတုိ႔အား ေျပာဆုိဆုံးမမႈ မျပဳမီ မိမိကုိယ္ကုိ ေရွးဦးစြာ ယဥ္ေက်းေအာင္ ျပဳျပင္ေနထုိင္သင့္ေၾကာင္း ေျပာလုိရင္း ျဖစ္၏။ မိမိကုိယ္တုိင္ အေျပာႏွင့္အလုပ္ ထပ္တူျဖစ္ရန္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ေလာကတြင္ အေျပာႏွင့္အလုပ္ တစ္ထပ္တည္းက်ရန္ မလြယ္လွေသာ္လည္း ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈျဖင့္ တစ္ျဖည္းျဖည္း ျပဳျပင္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ မျဖစ္ႏုိင္သည့္အရာဟူသည္ မရွိႏုိင္သျဖင့္ ေရွးဦးစြာ မိမိကုိယ္ကုိ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ မိမိစိတ္ကုိ ျပဳျပင္ၾကည့္ၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ သူတပါးတုိ႔အား မေျပာဆုိမီ မိမိကုိယ္တုိင္ မိမိျဖစ္ေစခ်င္သည့္အတုိင္း လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးျပရန္ လုိအပ္ေပ၏။ မိမိေျပာသည့္အတုိင္း မိမိကုိယ္တုိင္ ေနထုိင္ႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားသင့္ေပ၏။ သုိ႔မွသာ မိမိသည္လည္း အေျပာေကာင္း အလုပ္ေကာင္းသူတစ္ဦး ျဖစ္လာမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိကုိ အမွီျပဳၾကသူမ်ားသည္လည္း မိမိေျပာသည့္အတုိင္း လက္ခံလုိက္နာၾကမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သူမဆုိ သူတပါးတုိ႔အား မည္သုိ႔မည္ပုံ ျပဳလုပ္ေနထုိင္ရန္ ေျပာဆုိႏုိင္ေသာ္လည္း မိမိကုိယ္တုိင္ကား မိမိေျပာသကဲ့သုိ႔ လုိက္နာက်င့္သုံးရန္ မလြယ္ကူလွသျဖင့္ သူတပါးတုိ႔အား မေျပာၾကား ေရွးဦးစြာ မိမိကုိယ္တုိင္ အေျပာေကာင္းၿပီး အလုပ္ေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္ေစရန္၊ မိမိ၏ အေျပာအလုပ္မ်ားသည္ အျပစ္ကင္းသည့္အေျပာ၊ အျပစ္ကင္းသည့္ အလုပ္မ်ား ျဖစ္ေစရန္၊ အေျပာႏွင့္အလုပ္ ထပ္တူျဖစ္ေစရန္ ႀကိဳးစားရင္း မိမိကုိယ္ကုိ ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆုံးမရန္ခက္ခဲလွသည့္ အျဖစ္မွ ကင္းလႊတ္ၿပီး ဆုံးမလြယ္သူ အျဖစ္ျဖင့္ မိမိ၏အေျပာႏွင့္ မိမိ၏အလုပ္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကပါဟု ေစတနာစကားျဖင့္ အသိပါး လုိက္ရေပေတာ့၏။ အာလုံး အေကာင္းေျပာ၍ အေကာင္းလုပ္ႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

Living together ႏွင့္ ကာေမသုမိစၧာစာရ…

Living together ဆုိတဲ့ စကားကုိ “လက္မထပ္ဘဲ အတူေနျခင္း”လုိ႔ အဓိပၸါယ္ နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအေလ့အက်င့္ဟာ အေနာက္တုိင္းမွ ဆင္းသက္လာတဲ့ အေလ့အက်င့္လုိ႔လည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ သူတုိ႔အဆုိအရ လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ တစ္ဘ၀လုံး အတူလက္တဲြ သြားရမယ့္အေရးမွာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္မသိဘဲ ဘုမသိဘမသိ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ထာ၀ရ ေနထုိင္သြားတာထက္ စာရင္ တရား၀င္ လက္မထပ္ခင္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ အတူေနထုိင္ၿပီးမွ တရား၀င္ လက္ထပ္တာက အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ျပႆနာအျဖစ္နည္းၿပီး ေရရွည္မွာလည္း သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး ျဖစ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ လက္မထပ္ခင္ အတူေနတဲ့ living together ပုံစံကုိ က်င့္သုံးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေနာက္တုိင္းက လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီစနစ္ကုိ က်င့္သုံးေနၾကၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ သားသမီး တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ရမွ လက္ထပ္တာေတာင္ ရွိပါေသးတယ္။

အေနာက္တုိင္းသားေတြရဲ႕ အဆုိအရ ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ ဒီစနစ္ဟာ အေနာက္တုိင္းကေနၿပီး အေရွ႕တုိင္းအထိ ျပန္႔ႏွံ႔လာေနပါတယ္။ ဥေရာပတုိက္၊ အေမရိကတုိက္မွသည္ အာရွတုိက္၊ အဲဒီကမွတစ္ဆင့္ အခုေတာ့ အေရွ႕ေတာင္ အာရွႏုိင္ငံမ်ားကုိပါ ျပန္႔ႏွံ႔လာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔စနစ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေနေပမယ့္ ဒီစနစ္ဟာ အာရွတုိက္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ေတာ့ ဆန္႔က်င္ေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ ကုိးကြယ္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြနဲ႔ကေတာ့ ဒါဟာ အမတန္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတဲ့ စနစ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ လက္မထပ္ဘဲ အတူေနတဲ့ စနစ္နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာမွာလာတဲ့ ကာေမသုမိစၧာစာရနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ေနပါေတာ့တယ္။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ေန႔စဥ္ခါး၀တ္ပုဆုိးလုိ ၿမဲၿမံေနရမယ့္ ငါးပါးသီလထဲမွာ ကာေမသုမိစၧာစာရ သိကၡာပုဒ္လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ ကာမဂုဏ္မ်ားမွာ ေဖာ္လဲြေဖာက္ျပန္ ျပဳက်င့္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒီသိကၡာပုဒ္ဟာ တစ္လင္တစ္မယား စနစ္ကုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကာမဂုဏ္မွီ၀ဲတာကုိ ေရွာင္ႏုိင္ရင္ ေကာင္းေပမယ့္ မေရွာင္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ကုိယ့္အိမ္သူသက္ထား၊ ကုိယ့္လင္ေယာက်္ားနဲ႔ပဲ မွီ၀ဲေနထုိင္ႏုိင္ေၾကာင္း ခြင့္ျပဳထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ မွန္သမွ် ကာမဂုဏ္ကိစၥမွာ ကုိယ့္လင္ေယာက်ာ္း၊ ကုိယ့္ဇနီးမယားကလဲြၿပီး က်န္တဲ့ ဘယ္သူ႔အေပၚမွာကုိမွ ဘယ္လုိအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေဖာက္ျပန္ရဘူးလုိ႔ တားျမစ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီကာေမသုမိစၧာစာရ သိကၡာပုဒ္ဟာ အိမ္ေထာင္သည္မ်ားကုိ ရည္ညြန္းပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက္်ားမ်ားအတြက္ ပုိၿပီးတားျဖစ္ပါတယ္။ ေယာက္မ်ားအတြက္ ကာေမသုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မသြားလာအပ္တဲ့ မိန္းမ (၂၀)ရွိေၾကာင္း ပါရာဇိကဏ္အ႒ကထာမွာ ဖြင့္ျပထားပါတယ္။ အဲဒီ ၂၀က
(၁) အမိေစာင့္ေရွာက္တဲ့မိန္းမ၊
(၂) အဘေစာင့္ေရွာက္တဲ့မိန္းမ၊
(၃) အမိ အဘေစာင့္ေရွာက္တဲ့မိန္းမ၊
(၄) ေမာင္ႀကီးေမာင္ငယ္ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့မိန္းမ၊
(၅) အစ္မ ညီမ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့မိန္းမ၊
(၆) ေဆြမ်ဳိးေစာင့္ေရွာက္တဲ့ မိန္းမ၊
(၇) အႏြယ္တူေစာင့္ ေရွာက္တဲ့ မိန္းမ၊
(၈) တရားက်င့္သံုးဖက္ေစာင့္ေရွာက္တဲ့မိန္းမ။
ဒီမိန္းမရွစ္မ်ဳိးက ကာမပိုင္မရွိတဲ့ အပ်ဳိစဥ္မိန္းမမ်ားျဖစ္ၿပီး
(၉) ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းၿပီးမိန္းမ၊
(၁၀) လက္မထပ္ရန္ မင္းအမိန္႔အာဏာျဖင့္ တားျမစ္ထားတဲ့မိန္းမ၊
(၁၁) ဥစၥာျဖင့္၀ယ္ထားတဲ့ မိန္းမ၊
(၁၂) ေယာကၤားတစ္ဦးဦးနဲ႔ အလိုတူ၍ အတူူေနတဲ့ မိန္းမ၊
(၁၃) စည္းစိမ္ေပးၿပီး မယားျပဳလုပ္ထားတဲ့ မိန္းမ၊
(၁၄) အ၀တ္ပုဆိုးေပးၿပီး မယားျပဳ ထားတဲ့ မိန္းမ၊
(၁၅) ေရႊခြက္မွာ လက္စံုခ်ၿပီး ေယာကၤ်ားနဲ႔ ထိမ္းျမားလက္ထပ္ထားတဲ့ မိန္းမ၊
(၁၆) ေခါင္းရြက္လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရတဲ့ မိန္းမကို ေခါင္းမရြက္ေစဘဲ သိမ္းယူထားတဲ့ မိန္းမ၊
(၁၇) ကၽြန္လည္းျဖစ္ မယားလည္းျဖစ္တဲ့ မိန္းမ၊
(၁၈) အမႈလုပ္လည္းျဖစ္ မယားလည္းျဖစ္တဲ့ မိန္းမ၊
(၁၉) စစ္ေျမမွ ေဆာင္ခဲ့တဲ့ သံု႔ပန္းမိန္းမ၊
(၂၀) တစ္ဦးဦးရဲ႕ ေခတၱမယားျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမ
ဒီမိန္းမ(၁၂)ဦးကေတာ့ ကာမပိုင္ေယာကၤ်ားရွိတဲ့ မိန္းမ မ်ားျဖစ္ပါတယ္။

ကာမပိုင္မရွိတဲ့ ပထမ မိန္းမရွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ျခားေယာကၤ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံမႈ ျပဳေပမယ့္ သူ႔ကာမကို သူသာပိုင္တဲ့အတြက္ ကာေမသုမိစၧာ မထိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေယာကၤ်ားမွာေတာ့ အဂမနီယ ျဖစ္တဲ့မိန္းမကို က်ဴးလြန္တဲ့အတြက္ ကာေမသုမိစၧာရ ထိုက္ပါတယ္။ ကာမပိုင္ရွိတဲ႔ မိန္းမ(၁၂)ေယာက္က ကာမပိုင္မွတစ္ပါး တစ္ျခားေယာကၤ်ားနဲ႔ က်ဴးလြန္မိရင္ကာေမသု ထိုက္သလို က်ဴးလြန္တဲ့ ေယာကၤ်ားမွာလည္း ထိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိသြားလာရာမွာ ကာေမသု မိစၧာစာရ ထုိက္တဲ့အဂၤါ ရပ္ေတြနဲ႔ျပည့္စုံမွ ထုိက္တယ္ဆုိတာကုိေတာ့ သတိျပဳႏုိင္ပါတယ္္။ အဲဒီအဂၤါရပ္ေတြက
(၁) မသြားလာထိုက္တဲ့ အဂမနီယမိန္းမျဖစ္ျခင္း။
(၂) မွီ၀ဲလိုတဲ့ စိတ္ ရွိျခင္း။
(၃) လံု႔လ ျပဳျခင္း။
(၄) မဂ္အခ်င္းခ်င္း ထည့္သြင္းးတာကို သာယာျခင္း
တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအဂၤါေလးခ်က္နဲ႔ ညီရင္ ကာေမသုမိစၧာစာရ ထိုက္ၿပီး၊ ေလးပါးအနက္က တစ္ပါးပါးခြ်တ္ယြင္းေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မထိုက္ပါဘူး။ ဒါက စာေပမွာလာတဲ့ ကာေမသု မိစၧာစာရနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဖြင့္ဆုိခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအဖြင့္ေတြအရ ျပည္ပကုိေရာက္ၿပီး အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အဆင္ေျပေစဖုိ႔ living together သေဘာနဲ႔ ေနေနၾကသူမ်ား အထူးသတိျပဳသင့္တဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။ ေယာက်္ားေလးေတြေရာ မိန္ကေလးေတြေရာ အတူတူ ေနၾကရာမွာ အထက္ပါ ကာေမသုနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဖြင့္ဆုိခ်က္ေတြကုိ သတိျပဳၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး တရား၀င္ ကာမပုိင္ရွိတဲ့ ေယာက္်ားမ်ား၊ မိန္းမမ်ားဟာ ျပည္ပေရာက္ၿပီး မသိမသာ အတူတူ ေနေနၾကတာေတြ ရွိႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေယာက္်ားက တရား၀င္ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ကာမပုိင္ ရွိသလုိ၊ တစ္ခါတစ္ေလ မိန္းကေလးကလည္း တရား၀င္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကာမပုိင္ ရွိေနတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အသိဆုံး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္ရဲ႕ living together ဟာ ကာေမသု မိစၧာစာရ လြတ္မလြတ္ အထူးဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အမိျမန္မာျပည္ကေန အျပင္ေရာက္ေနတဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ျပည္ပကုိ ေရာက္သြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း အကုန္လုံး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကုိ ေနပစ္လုိက္တာေတြ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိေနရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ျပည္ပမွာ ရပ္တည္ေရး အဆင္မေျပတာ၊ ေျပေပမယ့္လည္း ကုိယ္က်င့္သီလပုိင္းကုိ ဂ႐ုမစုိက္လုိတာ၊ အေနာက္တုိင္း စနစ္ကုိ အတုယူ အားက်ေနတာ စတာေတြေၾကာင့္ ကာမပုိင္ရွိသူေတြေရာ၊ မရွိသူေတြပါ၊ မိဘညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမစတဲ့ အုပ္ထိန္းသူရွိသူေတြေရာ မရွိသူေတြပါ living together အျဖစ္နဲ႔ ေနေနၾကတာ ၾကားသိရျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိ အတူေနတာေတြဟာ ကာေမသုမိစၧာစာရ အဂၤါေတြနဲ႔ ျငိမၿငိ၊ ကာေမသုကံ ေျမာက္မေျမာက္ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကာမဂုဏ္ကိစၥကုိ အေလးေပးေလ့ မရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ သေဘာအရ ဘယ္လုိအေၾကာင္းမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လက္မထပ္ဘဲ အတူေနတဲ့ အေလ့ဟာ ကာေမသုမိစၧာစာရကံ ထုိက္ေစဖုိ႔ အေၾကာင္းအေတာ္မ်ားတယ္ ဆုိတာ သတိျပဳဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ျဖစ္ဖုိ႔လည္း လြယ္ကူပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသူမ်ား အထူးသတိျပဳသင့္ပါတယ္။ ေယာက္်ားသားမ်ား အေနနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကုိယ့္ဇနီးနဲ႔ အတူကာမဂုဏ္ မွီ၀ဲမႈဟာ ကာေမသုမိစၧာစာရ ကံမျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ျခားအမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးဦးနဲ႔ သြားလာေပ်ာ္ပါးမယ္ဆုိရင္ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္မႈ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ကာေမသု မိစၧာစာရကံလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တရား၀င္သေဘာအရ ကုိယ္လုပ္ေကၽြးႏုိင္လုိ႔ ဇနီးအမ်ားႀကီး ယူထားတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒါဟာ ကံမေျမာက္ျပန္ပါဘူး။ က်န္တဲ့ သေဘာေတြနဲ႔ဆုိ ဘယ္လုိမွ ကာေမသုကံ မလြတ္ႏုိင္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ကုိယ့္လင္ေယာက်္ားကလဲြၿပီး က်န္တဲ့ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ကာမဂုဏ္ေဖာက္ျပန္တာ ကာေမသု မိစၧာစာရကံ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယေန႔ေခတ္စားေနတဲ့ living together စနစ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာ ႐ႈေထာင့္အရ ကာေမသုမိစၧာစာရကံ ျဖစ္ဖုိ႔လြယ္တယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက လက္မထပ္ဘဲ အတူေနၾကတာေတြဟာ အေနာက္တုိင္းသားမ်ားရဲ႕ သေဘာအရ ေရရွည္အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပေရးအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစတယ္လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာ သေဘာအရ ဒါဟာ အကုသုိလ္အျပစ္ျဖစ္တဲ့ ကာေမသုမိစၧာ စာရကံ ျဖစ္စရာအေၾကာင္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လက္မထပ္ခင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အတူတူေနၿပီး အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္း လက္ထပ္တဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပတာေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဓိကကေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ ကုိယ့္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္ထိမ္းသိမ္းေရးက အဓိကက်ပါတယ္။ ခုမွေတြ႕ၾကေပမယ့္လည္း ေတာ္တဲ့သူက ေတာ္ေနမွာျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္က်င့္တရား ေကာင္းသူက ေကာင္းေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းဟာ သူေတာ္ေကာင္းပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္မႈနဲ႔အတူ အသိပညာ၊ အေတြ႕အႀကဳံနည္းပါးကာ ဘာသာတရား အဆုံးအမမ်ား အေပၚ အေလးထားေလ့ မရွိၾကတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားအေနနဲ႔ သူမ်ားေယာင္လုိ႔ ေယာင္၊ အေမွာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ မျဖစ္ရေလေအာင္ သူမ်ား living togetherဆုိၿပီး ကုိယ္ကပါ လုိက္ၿပီး living together မလုပ္မိၾကဖုိ႔၊ ခဏတာ အေပ်ာ္၊ ခဏတာ အဆင္ေျပမႈေတြနဲ႔ ဘ၀သံသရာ ဒုကၡျဖစ္ေစမယ့္ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာ လုိက္ၿပီး မလုပ္မိၾကဖုိ႔ အထူးလုိအပ္တယ္ဆုိတာ သတိျပဳၾကရင္း living togetherနဲ႔ ကာေမသုမိစၧာစာရကုိ ေသခ်ာစဥ္းစား ဆင္ျခင္ကာ အတူေနရာမွ ကာေမသုအျဖစ္ မေရာက္မိၾကေစဖုိ႔ ေစတနာစကားနဲ႔ အသိေပးေျပာၾကား လုိက္ရပါေၾကာင္း…

Read more »

စိတ္အားျဖည့္ စကားစုေလးမ်ား (၇)…

ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ေတြးမိသမွ် စာစုမ်ားထဲက စာဖတ္သူမ်ားကုိ အားျဖစ္ေစမယ့္ သတိေပးစကား ႏွလုံးသား အာဟာရေလးမ်ားကုိ ထုတ္ႏႈတ္ၿပီး ျပန္လည္တင္ျပ ေပးလုိက္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ စာတစ္ပုဒ္လုံးကုိ ဖတ္ရတာထက္ စာတစ္ပုိဒ္ေလာက္၊ စာတစ္ေၾကာင္းေလာက္၊ စကားလုံးတစ္လုံးေလာက္က စိတ္အားအင္ကုိ ပုိၿပီးျဖစ္ေစတတ္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္အင္အား အသိတရားေလးမ်ား တုိးပြားေစဖုိ႔ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ေကာက္ခ်က္ေလးမ်ားကုိ ထပ္မံတင္ျပလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္မွတ္က်င့္ႀကံၿပီး တစ္ဆင့္ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ႏုိင္ၾကပါေစ…

ခြင့္လြတ္ေစခ်င္…
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခြင့္လြတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ခြင့္မလြတ္ႏုိင္ဘဲ ရန္ၿငိဳးဖဲြ႕ၾကရာမွ ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ အျပန္အလွန္ အၿငိဳးအေတး အာဃာတ၊ ကလဲ့စားေခ်မႈေတြဟာ သံသရာကုိ ရွည္ၾကာေစၿပီး လြတ္ေျမာက္ရာအမွန္ နိဗၺာန္နဲ႔ ေ၀းေနတတ္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္လြတ္လပ္ခြင့္အရ ခြင့္မလြတ္ဘဲ ေနလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခြင့္မလြတ္ဘဲ ေနျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ရလာဘ္ေတြအတြက္ေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ျပန္ခံရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သံသရာအဆုံးသတ္ဖုိ႔ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ေကာင္းကံ၊ မေကာင္းကံေတြကုိ အဆုံးသတ္မွ ျဖစ္မွာပါ။ အၿငိဳးအေတးေတြနဲ႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ခြင့္လြတ္သီးခံမႈနဲ႔ အဆုံးသတ္မွပဲ ၿပီးဆုံးၾကမွာပါ။ ကံေတြကုိ ဉာဏ္နဲ႔ျဖတ္မွပဲ သံသရာလည္မႈက ရပ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲလုိမွ မဟုတ္ဘဲ ခံလုိက္ရလုိ႔ မေက်နပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ခြင့္မလြတ္ႏုိင္ဘူးဆုိၿပီး အၿငိဳးအေတးေတြထားကာ ျပန္လည္တုံ႔ျပန္ၾကမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္အတြက္လည္း အတုံ႔အလွည့္ ျပန္ျဖစ္ကာ သံသရာအဆက္ ရွည္ၾကာလ်က္ေနမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အူမ,ေတာင့္ေရး ဦးစားမေပးသင့္…
“အူမ,ေတာင့္မွ သီလေစာင့္”ဆုိတဲ့ စကားပုံကုိ အေၾကာင္းျပၿပီး အူမ,ေတာင့္ေရး ဦးစားေပးေနသူေတြ ရွိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကေတာ့ “သီလမလုံၿခဳံဘဲ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ အသက္ရွင္ၿပီး ေနရတာထက္ သီလလုံၿခဳံၿပီး တစ္ေန႔တစ္ရက္ တစ္မနက္မွ် အသက္ရွင္၍ ေနရတာက ပုိျမတ္ေၾကာင္း…” မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဘုရားရွင္အလုိအရ အူမ,ေတာင့္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း အူမ, ေတာင္လာတဲ့အတြက္ အသက္ေတြ ရာေထာင္မက ရွည္ေနေပမယ့္ သီလမလုံၿခဳံရင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အသက္ရွင္ေနမႈဟာ အႏွစ္မရွိတဲ့ အသက္ရွင္ေနမႈပဲ ျဖစ္ၿပီး အူမ,မေတာင့္လုိ႔ အသက္မရွည္ေပမယ့္ သီလလုံၿခဳံၿပီး ေနသြားရမယ္ဆုိရင္ အဲဒီေနရတဲ့ အခိုက္ဟာ အႏွစ္ရွိတဲ့အခုိက္၊ တန္ဘုိးရွိတဲ့အခုိက္လုိ႔ နားလည္သေဘာ ေပါက္ႏုိင္ပါတယ္။ အက်င့္သီလလုံၿခဳံေရးဟာ အဓိကျဖစ္ၿပီး စား၀တ္ေနေရးဟာ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ သီလနဲ႔ယွဥ္လာရင္ အသက္ပင္ စြန္႔လြတ္တဲ့အထိ ထိန္းသိမ္းသင့္ပါတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ သံသရာအဆက္ဆက္၊ ငတ္ခဲ့တာေတြ မ်ားခဲ့သလုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသခဲ့ေပါင္းလည္း မ်ားခဲ့ပါၿပီ။ အူမ,မေတာင့္လုိ႔ ေသမယ္ဆုိရင္လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသခဲ့ဖူးၿပီးသား ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီတစ္ဘ၀ ထပ္ေသလည္း မထူးပါဘူးလုိ႔ေတာင္ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ သီလမလုံဘဲ သီလေသရင္ေတာ့ အူမ,မေတာင့္လုိ႔ ဒီဘ၀မွာ ေသရတာထက္ အဆေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ မေကာင္းတဲ့အက်ိဳးေတြနဲ႔ ပုိလုိ႔ေတာင္ အူမ,မေတာင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သီလကုိ ဦးစားေပးၾကဖုိ႔ ဆုံးမေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ့္ရွက္စရာ…
ေလာကမွာ အရွက္လဲြေနတဲ့သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ရွက္စရာ မဟုတ္တဲ့အရာေတြမွာ ရွက္ေနၿပီး ရွက္ရမယ့္အရာေတြက်ေတာ့ မရွက္ဘဲ ျဖစ္ေနတတ္တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ေလာကီနယ္ပယ္မွာ ရွိေနၾကတဲ့ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ျပည့္စုံမႈ၊ မျပည့္စုံမႈ၊ ပညာတတ္မႈ၊ မတတ္မႈ၊ ဂုဏ္ရွိမႈ မရွိမႈေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ရွက္စရာေတြ မဟုတ္ဘဲ ကုိယ္က်င့္တရားေတြ ပ်က္စီးတာ၊ ေလာက၀တ္ေတြ ေဖာက္ပ်က္တာ၊ ဓမၼ၀တ္ေတြ ခၽြတ္ယြင္းတာ စတာေတြကသာ တကယ့္ရွက္စရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုိၿပီး ရွက္စရာေကာင္းတာက ကုိယ္အမွားလုပ္မိတာကုိ မသိဘဲ အမွားကုိ အမွန္လုိ႔ ထင္ၿပီး ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ကုိယ္ကအမွန္ဆုိတဲ့ တစ္ယူသန္ အစဲြနဲ႔ ဇြတ္အတင္း မဟုတ္တာကုိ ကုိင္စဲြထားတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရွက္တတ္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ၿပီး ရွက္သင့္ပါတယ္။ ကုိယ္လုပ္တာ ကုိယ္အသိဆုံး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္မေကာင္းတာ လုပ္တဲ့အခါလည္း ဘယ္သူမွ မသိဘူးဆုိေပမယ့္ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ကုိယ္ကိုယ္တုိင္က သိေနတာျဖစ္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ရွက္ေနရမယ့္ အျဖစ္ပါ။

မန္းေတာင္ရိပ္ခုိ..
အသက္ေလးရယ္ ရွည္ေစလုိ မန္းေတာင္ရိပ္ကုိခုိ ဆုိတဲ့ စကားကုိ နားလည္မႈအမွားနဲ႔ အသက္ရွည္ခ်င္ရင္ မႏၲေလးေတာင္ရိပ္ကုိ သြားေရာက္ၿပီး ခုိခုိင္းတယ္လုိ႔ မထင္ပါနဲ႔။ ဒီမွာေျပာတဲ့ မန္းေတာင္ရိပ္ဆုိတာ မႏၲေလးေတာင္ရဲ႕ အရိပ္ကုိ ဆုိလုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မန္းဆုိတဲ့ ငါးပါးသီလ၊ ေတာင္ဆုိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရား ခုႏွစ္ပါးနဲ႔ ရိပ္ဆုိတဲ့ သတိပ႒ာန္တရား ေလးပါးေတြကုိ ဆုိလုိတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတရားေတြကုိ လုိက္နာက်င့္သုံးၿပီး ဒီတရားအရိပ္မွာ ခိုလုံေစတာကုိ ေျပာတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ေနေန၊ ဘယ္လုိအေျခအေနမ်ိဳးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီမန္းေတာင္ရိပ္ဆုိတဲ့ တရားေတြနဲ႔သာ ေနႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ တကယ့္ကုိ အသက္ရွည္ၿပီး အခက္ေ၀ကာ ရမၼက္ေျပမယ့္ မန္းေတာင္ရိပ္ႀကီးမွာ ေနေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တကယ့္ခုိရမယ့္ မန္းေတာင္ရိပ္ေတြျဖစ္တဲ့ သီလတရား၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားနဲ႔ သတိပ႒ာန္တရားေတြကုိသာ ခုိႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ရွက္တတ္မယ္ဆုိရင္…
အရက္မေသာက္တဲ့ သူေတြက အရက္ေသာက္တာ တစ္ခုေလာက္ကုိပဲ ရွက္စရာလုိ႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ရွက္တတ္မယ္ဆုိရင္ အရက္ေသာက္တာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ မေကာင္းမႈမွန္သမွ် ရွက္ရမယ့္ အရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မ်ားအသက္သတ္တာ၊ သူမ်ားပစၥည္းခုိးတာ၊ သူမ်ားသားမယား ျပစ္မွားတာ၊ အိမ္ေေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္တာ၊ လိမ္ညာေျပာဆုိတာ စတာေတြဟာလည္း ရွက္ရမယ့္ အရာေတြပါပဲ။ ဒါတင္ပဲလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ လူတစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးအဆင္မေျပျဖစ္ေအာင္ ဂုံးတုိက္တာ၊ ယုတ္မာ႐ုိင္းစုိင္းၿပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားကုိေျပာဆုိတာ၊ သူ႔အတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ ကုိယ့္အတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိတဲ့ စကားမ်ိဳးကုိ ေျပာဆုိတာ စတာေတြကလည္း ရွက္စရာေတြပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတပါးအေပၚ အဘိဇၥ်ာပြားတာ၊ သူတပါးစည္းစိမ္ ဥစၥာ ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း ႀကံစည္တာ၊ အယူ၀ါဒ လဲြမွားတာေတြဟာလည္း ရွက္စရာေတြထဲမွာ ပါေနပါတယ္။ ဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတာေတြကမွ တကယ့္ရွက္စရာေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္တကယ္ ရွက္ရမယ့္ အရာေတြမွာ မရွက္ဘဲ မရွက္ရမယ့္ အရာေတြမွာ ရွက္ေနတတ္တဲ့ အရွက္လဲြေနသူေတြ အေနနဲ႔ လဲြေနတာေတြကုိ အခ်ိန္မီ အသိ၀င္ကာ ရွက္သင့္တာေတြကုိ ရွက္ၿပီးေရွာင္ရွားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ လုိတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေရလုိက္လဲြေနျခင္း…
အရက္ဆုိတာ ေသာက္ခါစကေတာ့ ကုိယ္က သူ႔ကုိေသာက္တာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူက ကုိယ့္ကုိ ျပန္ေသာက္လာပါတယ္။ သူ႔ကုိ မေသာက္ရရင္ မေနႏုိင္ေအာင္ကုိ သူက ခ်ည္ေႏွာင္လာပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်ည္ေႏွာင္လာလဲဆုိရင္ ဘာမွမသိတဲ့ အထိကုိ ခ်ည္ေႏွာင္လာတာပါ။ အရက္က ကုိယ့္ကုိ ေသာက္ေနတာကုိ ေသာက္မွန္းမသိေတာ့ တစ္လဲြဆံပင္ေကာင္းၿပီး အေကာင္းကုိ မေကာင္းထင္၊ မေကာင္းကုိ အေကာင္းထင္ကာ ေရလုိက္လဲြကုန္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရက္ေသာက္မွ လူရာ၀င္တယ္၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ေပါတယ္၊ ေခတ္မွီတယ္ဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ အလုိက္လဲြေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္လဲြအေတြးေတြနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ “ေသာက္ေသာက္စားစား၊ လူ႔မင္းသား”လုိ႔ ထင္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုိက္ဆံရွိတုန္း၊ အလုပ္ရွိတုန္း၊ သန္တုန္းျမန္တုန္း၊ မေသခင္တုန္းေတာ့ လူ႔မင္းသားလုိ႔ ထင္ခ်င္ထင္ၾကမွာေပ့ါ။ အဲ… ပုိက္ဆံလည္းမရွိ၊ အလုပ္လည္းမရွိ၊ ကုသုိလ္လည္းမရွိ၊ သီလလည္း မရွိရင္ေတာ့ ကုိယ့္စကားနဲ႔ကုိ လူ႔ငႏြားျပန္ျဖစ္တတ္တယ္ ဆုိတာေတာ့ သတိျပဳၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။

အစမလုပ္မိပါေစနဲ႔…
မေကာင္းတဲ့အလုပ္ဆုိတာ လုပ္ပါမ်ားရင္ အဲဒီမေကာင္းမႈကုိ မေကာင္းမႈလုိ႔ မျမင္ေတာ့ဘဲ ေန႔စဥ္ပုံမွန္ လုပ္ေနက် အလုပ္တစ္ခုလုိထင္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လုပ္ေနမိတတ္ပါတယ္။ အေသးအဖဲြ မေကာင္းမႈေလးဆုိေပမယ့္ လုပ္ပါမ်ားရင္ ႀကီးလာတတ္ပါတယ္။ လုပ္ေနက် ျဖစ္သြားရင္လည္း အကုသုိလ္လုိ႔ မထင္တတ္ျပန္ပါဘူး။ ငါးေတြခုတ္ထစ္ၿပီး ေရာင္းေနတဲ့ ငါးစိမ္းသယ္ေတြလုိ႔ေပါ့။ ငါးအရွင္ေတြကုိ သတ္ၿပီး ခုတ္ထစ္ပါမ်ားလာေတာ့ အကုသုိလ္လုိ႔ မျမင္ေတာ့ဘဲ ေန႔စဥ္အလုပ္တစ္ခုလုိ ထင္ၿပီး သီးခ်င္းေလးတစ္ေအးေအးနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လုပ္ေနမိေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ဆုိတာ အေသးအဖဲြေလးက စၿပီး အစမလုပ္မိဖုိ႔ လုိတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္သတ္ခ်င္ရင္…
ေလာကႀကီးမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္ေလ့ရွိၾကတဲ့ သူေတြရွိပါတယ္။ ဒါဟာ လဲြမွားတဲ့ လမ္းစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္သတ္သင့္တဲ့ ကုိယ္တြင္းကိေလသာေတြကုိ မသတ္ဘဲ ႐ုပ္တရားျဖစ္တဲ့ ဒီခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ သတ္ေနလုိ႔ကေတာ့ အေလ့က်ေပါက္တဲ့ မ်က္ပင္ေတြလုိ သတ္ေလရွင္ေလ၊ ျဖတ္ေလတက္ေလပဲ ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္ ဒုကၡေတြကုိ ၿငီးေငြ႕လုိ႔ ဒုကၡၿငိမ္းရာ ေရာက္ေအာင္ သတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ ရုပ္တရားေတြကုိ သတ္ေနလုိ႔ မရပါဘူး။ ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္တြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟစတဲ့ ကိေလသာတရားမ်ားကုိ သတ္မွတကယ့္ ဒုကၡၿငိမ္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အျပင္ပုိင္း႐ုပ္တရားေတြကုိ သတ္ဖုိ႔လြယ္ေပမယ့္ အတြင္းကိေလသာ တရားမ်ားကုိေတာ့ သတ္ဖုိ႔ခက္လွပါတယ္။ ဒီအတြင္း ကိေလသာေတြကုိ သတ္ဖုိ႔အတြက္ကေတာ့ ဉာဏ္လက္နက္တစ္ခုနဲ႔ပဲ သတ္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ၀ိပႆနာအားထုတ္လုိ႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဉာဏ္လက္နက္ တစ္ခုတည္းနဲဲ႔ပဲ ဒီအတြင္း ကိေလသာေတြကုိ အျမစ္ျပတ္ ေခ်မႈန္းသတ္ျဖတ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္ၾကရာမွာ ကုိယ့္ရဲ႕႐ုပ္တရားကုိ ျပန္သတ္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘဲ အတြင္းမွာရွိတဲ့ ကိေလသာတရားေတြကုိ သတ္ရမွာလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒါနေလးနဲ႔ေတာ့…
ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အမ်ားစုဟာ ဒါနလုပ္ရတာကုိ သေဘာက် ေက်နပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ ေက်နပ္ၾကသလဲဆုိရင္ ဒါနလုပ္ေနရရင္ အားလုံးၿပီးျပည့္စုံၿပီလုိ႔ ဆုိၾကတဲ့အထိ ေက်နပ္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒါေကာင္းတာေပါ့။ ဘာေျပာစရာရွိလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဒါနလုပ္တာ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ဆုိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဓိကက်တဲ့ သီလ၊ ကုသုိလ္နဲ႔ ဘာ၀နာကုသုိလ္ေတြကုိ ပုိၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္တယ္လုိ႔ ဆုိလုိခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲလုပ္လုပ္ သီလမလုံၿခဳံရင္ မေကာင္းတဲ့ဘုံေတြမွာ ျပန္ျဖစ္ႏုိင္သလုိ၊ ဘာ၀နာ မပါျပန္ရင္လည္း လြတ္ေျမာက္မႈနဲ႔ အလွမ္းေ၀းေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဓိကက်တဲ့ သီလကုိ လုံေအာင္ထိန္းၿပီး ဒါနေလးနဲ႔ရံကာ ဘာ၀နာပါတဲြလုိက္ၾကဖုိ႔ အထူးသတိေပး တုိက္တြန္းရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သီလလုံမွ ဒါနအက်ိဳးေပး ေကာင္းႏုိင္သလုိ သီလလုံမွလည္း ဘာ၀နာဉာဏ္ အျဖစ္ျမန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါနလုပ္တာ ေကာင္းေပမယ့္ ဒါနတစ္ခုတည္းေတာ့ မေကာင္းႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သီလ၊ ဘာ၀နာပါတြဲၾကဖုိ႔ အသိေပးလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါနသီလဘာ၀နာ စံုပါေလမွ..
သီလလုံရင္ အပါယ္လုံၿပီး ဒါနပါရင္ ခ်မ္းသာလာကာ ဘာ၀နာပြားရင္ တဏွာပါးမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သီလကုိ အေျခခံတဲ့ ဒါန၊ ဘာ၀နာေတြကုိ အစုံပါေအာင္ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဒီလုိ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ စုံပါေလမွ ႀကဳံလာေလသမွ် ဒုကၡေတြက အမွန္မေသြ အကုန္ခြာေလမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

Read more »

ဒါနလုပ္တာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္…

တစ္ေလာက ေက်ာင္းမွာအလွဴပဲြ ရွိတဲ့အခ်ိန္ ကုိရီးယားတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေရာက္လာပါတယ္။ အလွဴပဲြဆုိေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း လာသမွ်လူေတြကုိ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ အားရပါးရ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံၾကတာေပါ့။ ဒီလုိလွဴတာ၊ တမ္းတာေကၽြးေမြး ဧည့္ခံတာေတြ ေတြ႕ရေတာ့ ကုိရီးယားဧည့္သည္ေတြထဲမွ တစ္ခ်ိဳ႕က အံ့ၾသၾကပါတယ္။ ဘာသာမရွိတာလည္း ပါသလုိ သူတုိ႔ဆီမွာ အလကားရတာ၊ အလကားေပးတာဆုိတာ ဘာမွမရွိတဲ့အတြက္ ခုလုိအလကား ေပးေကၽြးေနတာေတြ လက္ေတြ႕ျမင္ရေတာ့ ထူးဆန္းေနတာလည္း ပါမွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ မသိတာေတြ နားမလည္တာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုေမးပါေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိေပးလွဴၾကတာလဲ…၊ ဗုဒၶဘာသာမွာ ဒီလုိ ေပးေနရင္ကုိပဲ အားလုံးၿပီးျပည့္စုံၿပီးလား..၊ ဒီလုိ ေပးလွဴျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ…စသျဖင့္ ေမးခြန္းေတြက စုံလွပါတယ္။

သူတုိ႔ေမးမယ္ဆုိလည္း ေမးခ်င္စရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ားစုဟာ တကယ္ပဲ အလွဴဒါနျပဳရတာကုိ သေဘာက်ၾကပါတယ္။ ရွိလုိ႔ကေတာ့ လူမယ္ဆုိတာခ်ည္းပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အမ်ားစု ရွာေဖြစုေဆာင္းၾကတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြထဲမွာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ပါသလုိ လွဴဖုိ႔တန္းဖုိ႔အတြက္လည္း ပါပါတယ္။ အလွဴေပးရတာကုိ သေဘာက်သလုိ လွဴေနရတာကုိလည္း ဂုဏ္ယူေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ဘက္ကလည္း အလွဴရွင္မွန္းသိေအာင္ မ႑ာပ္တုိင္ တက္ျပတာလည္း ၀ါသနာပါျပန္ပါတယ္။ ဘယ္မွာဘယ္လုိဘယ္ေလာက္ လွဴထားတယ္ဆုိတာကုိလည္း အၿမဲဂုဏ္ယူေလ့ ရွိပါတယ္။ အလွဴေပးတာကုိ သေဘာက်တဲ့စိတ္က ေကာင္းေပမယ့္ အလွဴနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၾကြားတာ၀ါတာေတြကေတာ့ ျပဳျပင္ရမယ့္ အပုိင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က အလွဴဒါနလုပ္တာ လုပ္သင့္တဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ တစ္ခုျဖစ္ေပမယ့္ ဒီလုိအလွဴေပးတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္အထိ သြားဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္သလုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အဓိကလုပ္သင့္တဲ့ ကုသုိလ္ကေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒါနအလုပ္ဟာ နတ္ရြာလားေၾကာင္း၊ သုဂတိေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ေကာင္းတစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္ ဒါနသက္သက္နဲ႔ေတာ့ ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း လမ္းစဥ္ေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒါနလုပ္တာေကာင္းေပမယ့္ ဒါနတစ္ခုတည္းအားေကာင္းၿပီး က်န္တဲ့အဓိကက်တဲ့ ကုသုိလ္ေတြ အားမေကာင္းဘူး၊ မလုပ္ႏုိင္ေသးဘူး ဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းျပန္ပါဘူး။

ဗုဒၶဘာသာကေျပာတဲ့ ကုသုိလ္လုပ္ရမယ္လုိ႔ ဆုိရာမွာ ဒါနကုသုိလ္၊ သီလကုသုိလ္၊ ဘာ၀နာကုသုိလ္ဆုိတဲ့ ကုသုိလ္အမ်ိဳးအစား သုံးမ်ိဳးလုံးကုိ ဆုိလုိပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာေတြရဲ႕ ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ေရာက္ေရးကေတာ့ ဘာ၀နာကုသုိလ္ အထူးသျဖင့္ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကုိ လုပ္မွကုိ ေရာက္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္မရခင္ ဘ၀သံသရာ ခရီးကုိ က်င္လည္ရတဲ့အခါ သုဂတိဘ၀ကုိ ေရာက္ႏုိင္ေရး နံပါတ္တစ္အေရးႀကီးၿပီး အဲဒီသုဂတိဘ၀မွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနႏုိင္ေရးဟာ ဒုတိယ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဆုိေတာ့ကား ဒီဘ၀နိဗၺာန္ မရႏုိင္ေသးရင္ေတာ့ အရင္ဆုံး ငရဲ၊ တိရိစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ဆုိတဲ့ အပါယ္ေလးဘုံကုိ မလားေရာက္ရေရး ဦးစားေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဘ၀ေသၿပီး အပါယ္မလားဖုိ႔ အတြက္ကေတာ့ သီလကုသုိလ္ရွိမွ ျဖစ္မွာပါ။ သီလလုံၿခဳံမွ အပါယ္မသြားေရး အာမခံႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သီလလုံၿခဳံရင္ အပါယ္မသြားႏုိင္ေပမယ့္ သုဂတိဘ၀မွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ရွိေရးလည္း လုိအပ္လာျပန္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ဒါနကုသုိလ္ကုိ လုပ္ေပးရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ သီလလုံၿပီး ဒါနပါ ပါမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သုဂတိဘ၀မွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ရွိေစမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာမ်ားအတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ ကုသုိလ္မ်ားဟာ သူ႔အပုိင္းနဲ႔သူ အကုန္လုိအပ္တဲ့ ကုသုိလ္ေရးေတြပဲ ဆုိတာ အလြယ္တကူ သိရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါနကုသုိလ္၊ သီလကုသုိလ္၊ ဘာ၀နာ ကုသုိလ္ဆုိတဲ့ ကုသုိလ္သုံးမ်ိဳးမွာ ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ အေျခခံအက်ဆုံးနဲ႔ အေရးအႀကိးဆုံးက သီလကုသုိလ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သီလလုံၿခဳံေရးဟာ နံပါတ္တစ္ ဦးစားေပးျဖစ္ၿပီး စြမ္းႏုိင္လုိ႔၊ ပါရမီရွိလုိ႔ နိဗၺာန္အထိ အေရာက္လွမ္းႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘာ၀နာကုသုိလ္ကုိ ထပ္ဆင့္ႀကိဳးစား လုပ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဘာ၀နာ အလုပ္ေတာင္မွ သီလကုိအရင္ဆုံး လုံၿခဳံေအာင္၊ သီလျဖဴစင္ေအာင္ အရင္ဆုံးလုပ္ၿပီးမွ ဘာ၀နာနဲ႔သြားတာ ပုိထိေရာက္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ သီလမလုံၿခဳံဘဲ ဘာ၀နာအလုပ္ အားထုတ္ေနရင္ေတာ့ ၀ိပႆနာဉာဏ္ရဖုိ႔ မလြယ္လွပါဘူး။ သီလျဖဴစင္မွ စိတ္ျဖဴစင္ၿပီး စိတ္ျဖဴစင္မွ သမာဓိျဖစ္ကာ သမာဓိရွိမွ ဉာဏ္တက္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ ဒါနကုသုိလ္ရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာခ်မ္းသာေရး တစ္ခုကုိပဲ လုပ္ေပးႏုိင္စြမ္း ရွိတယ္ဆုိတာ ရွင္းေနပါတယ္။ ဒါနသက္သက္နဲ႔ကေတာ့ အပါယ္မလားေရးကုိ မတားေပးႏုိင္သလုိ ဒါနမပါျပန္ရင္လည္း သုဂတိဘ၀ ရေနေပမယ့္ ဆင္းရဲတဲ့ဘ၀နဲ႔ ေနေနရတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာအမ်ား ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ဒါနကုသုိလ္ဟာ လုပ္ႏုိင္ရင္ ေကာင္းေပးမယ့္ ဒါနသက္သက္နဲ႔ေတာ့ အလုံးစုံ ျပည့္စုံၿပီလုိ႔ ယူဆလုိ႔ မရဘူးလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒါနလုပ္ျခင္းျဖင့္ ဒါနရဲ႕ လက္ေတြ႕အက်ိဳးေတြကေတာ့ ခံစားရတတ္ပါတယ္။ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အရင္ဆုံး သဒၶါတရားရွိမွ ေပးႏုိင္ကမ္းႏုိင္တာ ျဖစ္လုိ႔ သဒၶါတရားေတြ တုိးေစႏုိင္သလုိ မိမိမွာရွိတဲ့ အရာကုိ စြန္႔လြတ္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မေပးလုိမလွဴလုိတဲ့ ၀န္တုိမႈ မစၧရိယကုိ တုိက္ခုိက္တြန္းလွန္ေနတာ ျဖစ္လုိ႔႔ ကုသုိလ္တရားေတြလည္း တုိးေစတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းတဲ့သူဟာ လူခ်စ္လူခင္၊ နတ္ခ်စ္နတ္ခင္မ်ားၿပီး ေပးကမ္းတဲ့အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈကုိလည္း ရေစပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အလွဴေပးတဲ့အတြက္ ခ်မ္းသာမႈကုိလည္း ျဖစ္ေစႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိ အက်ိဳးေတြ ရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း ျမန္မာအမ်ားစုဟာ ဒါနျပဳရတာကုိ သေဘာက်တာ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ဘက္က ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္လည္း ဒါနဟာ တစ္ျခားကုသုိလ္ေတြထက္ လုပ္ရတာ ပုိလြယ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း က်န္တဲ့ကုသုိလ္ေတြ မလုပ္တာထက္စာရင္ ဒါနေလးေလာက္ေတာ့ လုပ္မွဆုိတဲ့ အေတြးေလးေတြနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ သီလကုသုိလ္၊ ဘာ၀နာကုသုိလ္ေတြကေတာ့ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံ အားထုတ္၊ ေစာင့္စည္းမွသာ ရႏုိင္တဲ့အတြက္ သဒၶါပညာ၀ိရိယ တရားမ်ား အားနည္းလာတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အက်င့္တရားနဲ႔ လက္ေတြ႕အားထုတ္ဖုိ႔ထက္ ရွိတာေလးကုိ ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲၿပီး လွဴဒါန္းလုိက္တာက ပုိၿပီးလြယ္ကူထင္ေပၚတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဒါနလုပ္တာကုိ ပုိၿပီး သေဘာက်ၾကျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ က်င့္ႀကံအားထုတ္ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ဆုိရင္ မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘဲ ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ သီလလည္း မထိန္းခ်င္ ဘာ၀နာလည္း မလုပ္ခ်င္ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ က်န္တာေတြ မေျပာနဲ႔ တရားနာဖုိ႔ကုိေတာင္ မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းမွာ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ အလွဴပဲြရွိရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြက ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ရတာ၊ ညလုံးေပါက္ခ်က္ျပဳတ္ရတာ၊ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္ရတာ၊ လာသမွ်လူေတြကုိ ေၾကြးေမြးဧည့္ခံရတာေတြဆုိ အပင္ပန္းခံၿပီး တစ္ညလုံး မအိပ္မေန လုပ္တတ္ၾကေပမယ့္ တရားနာ ေရစက္ခ်ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ကုိ ေပ်ာက္ကုန္တတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘုန္းဘုန္းတရားေဟာတာပဲ မေကာင္းလုိ႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ တရားေဟာတာပဲ ၾကာလုိ႔လားလုိ႔ ေတြးၾကည့္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း တရားေဟာတာ အလြန္ဆုံး မိနစ္သုံးဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ တရားေဟာဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း တရားနာၾကမယ္ေဟ့ဆုိ ရွိကုိမရွိေတာ့ဘဲ အက်င့္ပါၿပီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။ သူတုိ႔ကုိ ေမးၾကည့္ ဒါနလုပ္မလား တရားနာမလားဆုိ ဒါနပဲလုပ္ၾကမယ့္ သူေတြမ်ားပါတယ္။ ဒါနလုပ္ရတာက လြယ္တာကုိး။ လွဴဖြယ္၀တၱဳကလည္း အဆင္သင့္ရွိေနေတာ့ ဒါနဆုိရင္ အခ်ိန္မေရြး လုပ္ေနႏုိင္တဲ့ သေဘာရွိေနတာကုိး။

အဲ… သီလေစာင့္ဖုိ႔၊ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒါ ရန္သူပဲ။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာမွာ မသိတာေတြ မ်ားလာတယ္ဆုိတာ အက်င့္တရားအားနည္းျပီး အလြယ္လုိက္ေနတာေတြေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံအားထုတ္မွ ရတဲ့ဗုဒၶဘာသာမွာ အက်င့္တရားက အဓိကျဖစ္ေနေပမယ့္ အက်င့္တရားနဲ႔ေနဖုိ႔ မလုပ္ႏုိင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဟာ ဖာသိဖာသာ၊ မသိမသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ မ်ားကုန္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိသဒၶါ၊ ပညာ ၀ိရီယတရား ယုတ္ေလ်ာ့လာတာေတြေၾကာင့္လည္း ဗုဒၶဘာသာမ်ားဟာ သီလ၊ဘာ၀နာ ကုသိုလ္ေတြထက္ ဒါနကုသုိလ္မွာ ပုိၿပီးလုပ္ၾက၊ ဒါနလုပ္ရတာကုိ ပုိၿပီးႏွစ္သက္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွမလုပ္တာထက္ စာရင္ ဒါနေလးလုပ္တာက ေတာ္ေသးတယ္ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ားနဲ႔ ဒါနေလးေတြေတာ့ ရသမွ် လုပ္ေနၾကတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ဒါနလုပ္တာ မေကာင္းလုိ႔လားဆုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဓိကက်တဲ့ သီလ၊ ကုသုိလ္နဲ႔ ဘာ၀နာကုသုိလ္ေတြကုိ ပုိၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္ပါတယ္။ ဒါနေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲလုပ္လုပ္ သီလမလုံၿခဳံရင္ မေကာင္းတဲ့ဘုံေတြမွာ ျပန္ျဖစ္ႏုိင္သလုိ၊ ဘာ၀နာ မပါျပန္ရင္လည္း လြတ္ေျမာက္မႈနဲ႔ အလွမ္းေ၀းေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဓိကက်တဲ့ သီလကုိ လုံေအာင္ထိန္းၿပီး ဒါနေလးနဲ႔ရံကာ ဘာ၀နာပါတဲြလုိက္ၾကဖုိ႔ အထူးသတိေပး တုိက္တြန္းရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သီလလုံမွ ဒါနအက်ိဳးေပး ေကာင္းႏုိင္သလုိ သီလလုံမွလည္း ဘာ၀နာဉာဏ္ အျဖစ္ျမန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါနလုပ္တာ ေကာင္းေပမယ့္ ဒါနတစ္ခုတည္းေတာ့ မေကာင္းႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သီလ၊ ဘာ၀နာပါတြဲၾကဖုိ႔ အသိေပးလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမွ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ေျပာလုိတာက ဒါနလုပ္တာေကာင္းေပမယ့္ ဒါနတစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ ေက်နပ္မေနၾကဘဲ သီလေရာ၊ ဘာ၀နာပါ ေပါင္းၿပီး လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလုိ႔ ေျပာလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္သင့္တာက သီလကုိ အရင္လုံေအာင္ထိန္းၿပီး ဒါနေကာင္းမႈနဲ႔ ဘာ၀နေကာင္းမႈကုိ ရႏုိင္သမွ် ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္တာက အျဖစ္ႏုိင္ဆုံး၊ အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သီလလုံရင္ အပါယ္လုံၿပီး ဒါနပါရင္ ခ်မ္းသာလာကာ ဘာ၀နပြားရင္ ကိေလသာပါးမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒါနတစ္ခုတည္းကုိပဲ အားမျပဳၾကပဲ သီလကုိ အေျခခံတဲ့ ဒါန၊ ဘာ၀နာေတြပါ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကည့္ၾကပါလုိ႔ ေစတနာစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။ အားလုံး သီလၿခဳံၿပီး ဒါနစုံနဲ႔ ဘာ၀နာထုံႏုိင္ၾကပါေစ

Read more »

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္ျခင္း…

ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္က MBC သတင္းဌာနက လႊင့္သြားတဲ့ TV သတင္းတစ္ပုဒ္ကုိ ၾကည့္႐ႈနားေထာင္ရင္း ေဆး႐ုံက လူနာတစ္ေယာက္ ကုိယ့္ကုိယ္သတ္ေသသြားတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ကုိ အထူးသတိျပဳ မိလုိက္ပါတယ္။ ဒီသတင္းနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး သတင္းေၾကျငာသူက “ကုိရီးယားႏုိင္ငံမွာ အခုလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသမႈမ်ား မၾကာခဏ ျဖစ္ေလ့ရွိေၾကာင္း၊ အခုလူနာဟာလည္း ေဆး႐ုံမွာ ေရာက္ေနၿပီး လာေရာက္ၾကည့္႐ႈ အားေပးသူမရွိ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျဖစ္ကာ စိတ္ေ၀ဒနာပါ ခံစားရလုိ႔ ခုလုိ အဆုံးစီရင္သြားတာ ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ ဒီလုိ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသသြားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလ့လာသုံးသပ္ခ်က္ စစ္တမ္းအရ ကုိးရီးယားႏုိင္ငံမွာ မႏွစ္က တစ္ႏွစ္တည္းကုိပဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသသြားသူေပါင္း တစ္ေသာင္းေလးေထာင္ခန္႔ရွိၿပီး တစ္ေန႔ကုိ (၃၈)ေယာက္ႏႈန္းခန္႔ ရွိေၾကာင္း၊ အဆုံးစီရင္သူေတြထဲမွာ စိတ္ေရာဂါတစ္ခုခုေၾကာင့္ သတ္ေသသူ အေရအတြက္က ပုိမ်ားေၾကာင္း…” စသျဖင့္ ေသဆုံးမႈနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ သတင္းကုိ ေၾကျငာသြားပါတယ္။

ဒီသတင္းနားေထာင္ၿပီး ဘုန္းဘုန္းစိတ္မွာ အေတြးေပါင္းစုံ ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေနမိရာက ဗုဒၶစာေပမွာလာတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္တတ္တဲ့ အရာမ်ားအေၾကာင္း သတိရမိလုိက္ပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ၀ါးသီး၊ က်ဴသီး၊ အႆတုိရ္ျမင္းမရဲ႕ ကုိယ္၀န္နဲ႔ ပူေဇာ္သကၠာရေတြဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္ေစတဲ့ အရာေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း သံယုတ္ပါဠိေတာ္ ေဒ၀ဒတၱသုတ္မွာ ပါရွိပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးဟာ ငွက္ေပ်ာပင္ကုိ ျပန္သတ္ေၾကာင္း၊ ၀ါးသီးက ၀ါပင္ကုိ ျပန္သတ္ေၾကာင္း၊ က်ဴသီးက က်ဴပင္ကုိ ျပန္သတ္ေၾကာင္း၊ အႆတုိရ္ျမင္းမရဲ႕ ကုိယ္၀န္က သူ႔ကုိျပန္သတ္ေၾကာင္း၊ ပူေဇာ္သကၠာမ်ားက အလုိဆုိးရွိတဲ့သူမုိက္ကုိ ျပန္သတ္တတ္ေၾကာင္း ဒီသုတ္မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဣတိ၀ုတ္ပါဠိေတာ္မွာေတာ့ က်ဴသီးဟာ က်ဴပင္ကုိ ျပန္သတ္သလုိ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟဆုိတဲ့ အကုသုိလ္ ျဖစ္ေၾကာင္း အေျခခံတရားေတြက ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ ျပန္သတ္တတ္ေၾကာင္း ဥပမာေပးၿပီး ေဟာေပးထားတာ ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဓမၼပဒ တိႆေတၳရ၀တၳဳမွာလည္း သံေခ်းဟာ သံကုိအမွီျပဳ ျဖစ္လာၿပီး သံကုိပင္ ျပန္ဖ်က္သလုိ၊ မေကာင္းမႈအမႈကုိ က်ဴးလြန္က်င့္ႀကံသူကုိလည္း အဲဒီမေကာင္းမႈက မေကာင္းတဲ့ ဒုဂၢတိဘ၀ေရာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္တတ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပပါရွိပါတယ္။ ဒါဟာ ဗုဒၶစာေပမွာလာတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္တတ္တဲ့ အရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီစာေပမွာ လာတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္တဲ့အရာေတြကုိ ဖတ္ၿပီး ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ငယ္ငယ္က ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ အိမ္ၿခံ၀န္းထဲမွာ စုိက္ထားတဲ့ ၀က္မလြတ္ ငွက္ေပ်ာခုိင္မ်ား ခုတ္တုန္းက အျဖစ္ေလးကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္မိပါေသးတယ္။ ငွက္ေပ်ာခုိင္ခုတ္ၿပီး ငွက္ေပ်ာပင္ပါ တစ္ခါတည္း ခုတ္လွဲပစ္တဲ့ ခမည္းေတာ္ ဒကာႀကီးကုိ ကေလးအေတြးနဲ႔ “အေဖ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငွက္ေပ်ာပင္ကုိပါ ခုတ္ပစ္လုိက္တာလဲ…”လုိ႔ ေမးေတာ့ “ငွက္ေပ်ာဆုိတာ တစ္ခါပဲသီးတာ၊ တစ္ခါသီးၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီအပင္ ေနာက္မသီးေတာ့ဘူး၊ မသီးမယ့္အတူတူ ခုတ္လွဲပစ္တာက ၿပီးေရာေပါ့၊ မခုတ္လည္း သူ႔ဟာသူေသမွာပဲ၊ အဲဒါပဲေပါ့ကြ.. သူ႔အတက္က သူ႔ကုိယ္ျပန္စူးတယ္ဆုိတာ၊ ဒီငွက္ေပ်ာသီးေၾကာင့္ ငွက္ေပ်ာပင္လည္း ေသရတာပဲ”လုိ႔ ဒကာႀကီးက ရွင္းျပေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ကေလးဘ၀ဆုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္း သေဘာမေပါက္ခဲ့မိပါဘူး။

ခုဗုဒၶစာေပအဖြင့္ေတြ သိရေတာ့မွပဲ ငွက္ေပ်ာတင္မဟုတ္၊ က်ဴး၊ ၀ါးေတြလည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္တတ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ အႆတုိရ္ျမင္းကုိ ကုိယ္၀န္ေဆာင္တဲ့ ျမင္းမက်ျပန္ေတာ့လည္း အႆတုိရ္ဟာ အာဇာနည္ျမင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီျမင္းကုိ ေမြးၿပီး မိခင္ျမင္းမဟာ ေသေလ့ရွိတဲ့အတြက္ သူလည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္တဲ့ သေဘာရွိတ့ဲအေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ ပူေဇာ္သကၠာရက ဒီအေပၚမွာ စိတ္ထားမတတ္ရင္ ဒီပူေဇာ္သကၠာရကပဲ အပူေဇာ္ခံပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ စိတ္ကုိဖ်က္စီးၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားေတြနဲ႔ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ေကာင္းက်ိဳးေတြကုိ သတ္ပစ္တတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ျပီးေတာ့ သံေခ်းဟာ သံကုိအမွီျပဳ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဲဒီသံကုိ သံေခ်းကပဲ ျပန္ဖ်က္သလုိ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္က်င့္တဲ့သူကုိ အဲဒီမေကာင္းမႈကပဲ မေကာင္းတဲ့အျဖစ္ကုိ ေရာက္ေစတတ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္မိခဲ့ပါတယ္။

ဒီစာေပ အဖြင့္ေတြ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လူေတြဟာ အသတ္လဲြေနတာပါလားလုိ႔ စဥ္းစားေနမိပါေသးတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္တဲ့သေဘာမွာ အေၾကာင္းကုိ မသတ္ဘဲ အက်ိဳးကုိ လုိက္သတ္ေနၾကပါလားလုိ႔ ေတြးေနမိပါတယ္။ သူတုိ႔လုပ္သလုိ ကုိယ္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္လုိက္႐ုံနဲ႔ ၿပီးသြားၿပီး ေနာက္ထပ္ဘ၀ မရွိေတာ့ဘူးဆုိရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ မၿပီးေသးဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဒီဘ၀သတ္လုိ႔ ေသသြားလည္း ေနာက္ဘ၀ထပ္ျဖစ္ဦးမွာပါပဲ။ အဲလုိ ထပ္ျဖစ္တဲ့အခါက်မွ ဒီဘ၀ထက္ နိမ့္က်တဲ့ဘ၀ကုိ ေရာက္သြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္ကမသတ္ရဘဲ ကုိယ့္ကုိသတ္သူေတြနဲ႔ ထပ္ေတြ႔ေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူ႔ဘ၀ႀကီးကုိ စိတ္ကုန္လုိ႔ သတ္ပစ္လုိက္ကာမွ ေနာက္ျပန္ျဖစ္လာတဲ့ ဘ၀က တိရိစၧာန္ဘ၀၊ ၿပိတၱာဘ၀ စတာေတြ ျပန္ျဖစ္လာခဲ့ရင္ေတာ့ အထက္ျပန္တက္ဖုိ႔ မလြယ္ႏုိင္သလုိ တိရိစၧာန္ဘ၀ဆုိရင္လည္း သူမ်ားက သတ္ျဖတ္စားေနတာကုိ ခံရင္း ေနာက္ျပန္ျဖစ္၊ ျပန္ခံနဲ႔ ပုိလုိ႔ေတာင္ ဆုိးေနပါဦးမယ္။

အမွန္ေတာ့ တကယ္သတ္ရမွာက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္ေစတဲ့ သူ႔ကုိ သတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္မႈကုိ ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းတရားကုိ သတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပမွာ လာတဲ့အတုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားေတြကုိ သတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ တရားသုံးပါးဟာ ပုထုဇင္သတၱ၀ါေတြကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွိပ္စက္ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳးဒုကၡေပးေလ့ ရွိတဲ့ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း တရားေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဒုကၡေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ဒီအေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒုကၡမျဖစ္ခ်င္ရင္ အေၾကာင္းကုိ သတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းသတ္မွ အက်ိဳးျပတ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလုိမွ မဟုတ္ဘဲ အေၾကာင္းကုိ မသတ္ဘဲ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အက်ိဳးကုိ သတ္ေနလုိ႔ကေတာ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ကုိ ေသေအာင္သတ္တဲ့သူလုိ အျမစ္ကုိလွန္ၿပီး သတ္ရမယ့္ဟာကုိ အျမစ္လွန္ မသတ္ဘဲ အေပၚအကုိင္းအခက္ေတြပဲ လုိက္သတ္ေနလုိ႔ကေတာ့ သစ္ပင္ဟာ အညြန္႔တလူလူနဲ႔ ပုိလုိ႔ေတာင္ တက္ေကာင္းေနသလုိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက အျမစ္ကုိ သတ္မွ အကုန္ေသမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေလာဘအားႀကီးလြန္းတဲ့အတြက္ တစ္ခ်ိဳ႕က ေလာဘေနာက္ကုိလုိက္ရင္း အဆုံးမသတ္ႏုိင္ျဖစ္ၿပီး လုိသလုိ မျဖစ္တဲ့အခါ မထူးပါဘူးဆုိကာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္လုိက္တဲ့ အျဖစ္၊ ေဒါသအားႀကီးတဲ့ အတြက္ ေဒါသအေလ်ာက္ စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္မိရာက အမွားမ်ားျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆုံး ဒီေဒါသေၾကာင့္ပဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္မိတဲ့အျဖစ္၊ ေမာဟအားႀကီးတဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း အမွားအမွန္ကုိ မခဲြျခားႏုိင္ျဖစ္ကာ အမွားကုိ အမွန္ထင္ၿပီး လုိက္လုပ္မိရာမွ မထိန္းႏုိင္မသိမ္းႏုိင္ ျဖစ္ကာ ေနာက္ဆုံး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္တဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္ျဖစ္ေနၾကတာဟာ ဒီေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားမ်ားေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္သတ္ရမွာက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္ကုိယ္တြင္းမွာရွိတဲ့ ဒီေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားေတြကုိ သတ္ရမွာလုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္သတ္သင့္တဲ့ ကုိယ္တြင္းကိေလသာေတြကုိ မသတ္ဘဲ ႐ုပ္တရားျဖစ္တဲ့ ဒီခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ သတ္ေနလုိ႔ကေတာ့ အေလ့က်ေပါက္တဲ့ မ်က္ပင္ေတြလုိ သတ္ေလရွင္ေလ၊ ျဖတ္ေလတက္ေလပဲ ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္ ဒုကၡေတြကုိ ၿငီးေငြ႕လုိ႔ ဒုကၡၿငိမ္းရာ ေရာက္ေအာင္ သတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ ရုပ္တရားေတြကုိ သတ္ေနလုိ႔ မရပါဘူး။ ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္တြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟစတဲ့ ကိေလသာတရားမ်ားကုိ သတ္မွတကယ့္ ဒုကၡၿငိမ္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အျပင္ပုိင္း႐ုပ္တရားေတြကုိ သတ္ဖုိ႔လြယ္ေပမယ့္ အတြင္းကိေလသာ တရားမ်ားကုိေတာ့ သတ္ဖုိ႔ခက္လွပါတယ္။ ဒီအတြင္း ကိေလသာေတြကုိ သတ္ဖုိ႔အတြက္ကေတာ့ ဉာဏ္လက္နက္တစ္ခုနဲ႔ပဲ သတ္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ၀ိပႆနာအားထုတ္လုိ႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဉာဏ္လက္နက္ တစ္ခုတည္းနဲဲ႔ပဲ ဒီအတြင္း ကိေလသာေတြကုိ အျမစ္ျပတ္ ေခ်မႈန္းသတ္ျဖတ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္ၾကရာမွာ ကုိယ့္ရဲ႕႐ုပ္တရားကုိ ျပန္သတ္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘဲ အတြင္းမွာရွိတဲ့ ကိေလသာတရားေတြကုိ သတ္ရမွာလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက ဘ၀မွာ ဒုကၡေတြ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာ ဒီဘ၀ဒီခႏၶာေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး ဒီခႏၶာမရွိရင္၊ ဒီအသက္ ေသသြားရင္၊ ဒီဘ၀ျပီးသြားရင္ ၿပီးတာပဲဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ဒုကၡေတြၿငိမ္းခ်င္၊ ဒုကၡေတြက လြတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့ အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသၾကသူေတြ အေနနဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ ႐ုပ္တရားကုိ သတ္ေန႐ုံနဲ႔ တကယ့္ဒုကၡေတြ မၿငိမ္းႏုိင္ေၾကာင္း၊ တကယ္ဒုကၡၿငိမ္းခ်င္ရင္ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းတရားကုိ ရွာၿပီး သတ္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္၊ အေၾကာင္းမသတ္ဘဲ အက်ိဳးသတ္ေနလုိ႔ကေတာ့ သစ္ပင္ပန္းပင္ေလးေတြကုိ အဖ်ားကေနျဖတ္ၿပီး ေသေအာင္သတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လုိ သတ္ေလရွင္ေလသာ ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္ခ်င္ရင္လည္း ကုိယ့္ကုိယ္တြင္းမွာရွိတဲ့ ကိေလသာေတြကုိ ျပန္သတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းကသာ တကယ့္အစစ္အမွန္ သတ္နည္းျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ေစလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘ၀မွာ ဒုကၡေပါင္းစုံနဲ႔ ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႔ ေနရတဲ့သူေတြ အေနနဲ႔ ဒီဒုကၡေတြ အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းလုိလုိ႔္ တစ္ဘ၀ တစ္ခါၿပီးရင္ ၿပီးတာပဲ ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္ၾကျခင္းဟာ အမွန္တကယ္ ဒုကၡၿငိမ္းရာ လမ္းစဥ္မဟုတ္ဘဲ ဒုကၡရွည္ရာရွည္ေၾကာင္း ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒီလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတ္တာေတြက ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး အမွန္တကယ္ သတ္သင့္တဲ့ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းတရား ကိေလသာမ်ားကုိ ဉာဏ္လက္နက္နဲ႔ျဖတ္ကာ သတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းကသာ မွန္ကန္တဲ့လမ္းေၾကာင္းျဖစ္လုိ႔ ဒီလမ္းစဥ္အတုိင္းသာ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္တဲ့ သေဘာမွာ အေၾကာင္းကုိ ရွာၿပီး သတ္ႏုိင္မွသာ အက်ိဳးတရားလည္း ကင္းမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းတရားမ်ားျဖစ္တဲ့ ကိေလသာတရားေတြကုိသာ ရွာၿပီး သတ္ၾကပါလုိ႔ အႀကံျပဳ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။ အားလုံး အသတ္မွန္လုိ႔ အမွန္သတ္ႏုိင္ၾကပါေစ..

Read more »

ဓုတင္အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ…

ဓုတင္ဆုိတာ ဓုတဂၤဆုိတဲ့ ပါဠိစကားကုိ ျမန္မာမႈျပဳထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိေလသာကုိ ဖ်က္စီးေၾကာင္း ေခါင္းပါးေသာ အက်င့္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ေကာက္ယူႏုိင္ပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား အတြက္ အလုိနည္းေစျခင္း၊ ေရာင့္ရဲလြယ္ေစျခင္း၊ ကိေလသာေခါင္းပါးေစျခင္း၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ၀ီရိယရွိေစျခင္း၊ သီလစင္ၾကယ္ေစျခင္း စတဲ့ အက်ိဳးတရားမ်ားကုိ ေမွ်ာ္ကုိးကာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္က ဒီဓုတင္အက်င့္ကုိ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဓုတင္အက်င့္လုိ႔ ဆုိတဲ့အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ သီးသန္႔ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္လုိ႔ ထင္စရာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ပါဘူး။ ရဟန္း၊ သာမေဏ၊ လူပုဂၢိဳလ္အားလုံးကုိ ရည္ရြယ္ၿပီး ကုိယ့္အေနနဲ႔ သင့္ေလ်ာ္မယ့္၊ က်င့္လုိ႔ရမယ့္ ဓုတင္အက်င့္ကုိ က်င့္ႏုိင္ဖုိ႔ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အားလုံးအတြက္ ျမတ္ဗုဒၶက ဓုတင္အက်င့္ (၁၃)မ်ိဳးကုိ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဒီဓုတင္ (၁၃)ပါးက ၁။ ပံသုကူလိကဂၤ ဓုတင္ ၂။ ေတစီ၀ရိကဂၤ ဓုတင္ ၃။ ပိ႑ပါတိကဂၤ ဓုတင္ ၄။ သပဒါန စာရိကဂၤ ဓုတင္ ၅။ ဧကာသနိကဂၤ ဓုတင္ ၆။ ပတၱပိ႑ိကဂၤ ဓုတင္ ၇။ ခလုပစၧာဘတၱကဂၤ ဓုတင္ ၈။ အာရညိကဂၤ ဓုတင္ ၉။ ႐ုကၡမူလိကဂၤ ဓုတင္ ၁၀။ အေမၻာကာသိကဂၤ ဓုတင္ ၁၁။ ေသာသာနိကဂၤ ဓုတင္ ၁၂။ ယထာသႏၲတိကဂၤ ဓုတင္ ၁၃။ ေနသဇၨိကဂၤ ဓုတင္ တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၁။ ပံသုကူလိကဂၤ ဓုတင္ဆုိတာ ျမန္မာလုိ အလြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ ဒကာ၊ ဒကာမတုိ႔ လွဴဒါန္းေသာ သကၤန္းကုိ ပယ္ၿပီး အမ်ားသူငါ စြန္႔ပစ္ထားေသာ အ၀တ္အပုိင္းအစမ်ားကုိသာ ခ်ဳပ္စပ္၀တ္႐ုံ သုံးေဆာင္ေသာအက်င့္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ပံသုကူသကၤန္းကို ေဆာင္ေလ့ရွိတဲ့သူရဲ႕ အေၾကာင္း၊ ေစတနာကုိ ပံသုကူလိကဂၤလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ပံသုဆုိတာ ေျမမႈန္႔ကုိ ဆုိၿပီး ပံသုကူလိကဆုိတာ ေျမမႈန္႔ေပၚမွာ လႊမ္းမုိးက်ေရာက္ေနျခင္းလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဆုိလုိတာက လမ္းခရီးသုႆာန္ အမႈိက္ပုံစတဲ့ ေျမေပၚမွာ လႊတ္ပစ္ထားတဲ့ အ၀တ္အထည္ကုိ ပံသုကူလလုိ႔ ဆုိလုိတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ အ၀တ္သကၤန္းကုိ ေဆာင္ယူေလ့ရွိတဲ့သူကုိ ပံသုကူလိကလုိ႔ ေခၚပါတယ္။

၂။ ေတစိ၀ရိကဂၤ ဓုတင္ဆုိတာ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ သကၤန္းကုိပယ္ၿပီး ႏွစ္ထပ္သကၤန္း၊ ကုိယ္႐ုံ၊ သင္းပုိင္ဟူေသာ သကၤန္းသုံးထည္ကုိသာ သြားေလရာယူေဆာင္ ၀တ္႐ုံသုံးေဆာင္ေသာ အက်င့္ကုိ ဆုိပါတယ္။ ဒုကုဋ္၊ ကုိယ္၀တ္၊ သင္းပုိင္ဆုိတဲ့ သကၤန္းသုံးထည္ကုိသာ ေဆာင္ေလ့ရွိတဲ့အတြက္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကုိ ေတစီ၀ရိကလုိ႔ေခၚၿပီး ဒီဓုတင္ကုိ ေဆာက္တည္ေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ ေစတနာကုိ ေတစီ၀ရိကဂၤလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

၃။ ပိ႑ပါတိကဂၤ ဓုတင္ဆုိတာက့ လာဘ္ပုိလာဘ္လွ်ံကုိပယ္ၿပီး ဆြမ္းခံ၍ရေသာ ဆြမ္းကုိသာ စားေသာက္သုံးေဆာင္ေသာ အက်င့္ကုိ ဆုိပါတယ္။ သူတစ္ပါးတုိ႔ ေလာင္းလွဴေသာ ဆြမ္းအာမိသမ်ား သပိတ္ထဲကုိ ေရာက္လာျခင္းကုိ ပိ႑ပါတလုိ႔ဆုိၿပီး ထုိသုိ႔ေသာ ဆြမ္းကုိသာ ရွာမွီးေလ့ရွိတဲ့သူကုိ ပိ႑ပါတိကလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီဓုတင္အက်င့္ကုိ ေဆာက္တည္ေၾကာင္း ေစတနာကုိ ပိ႑ပါတိကဂၤလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

၄။ သပဒါနစာရိကဂၤ ဓုတင္ဆုိတာ အိမ္စဥ္ေက်ာ္၍ ခံယူျခင္းကုိ ပယ္ၿပီး အိမ္စဥ္မေက်ာ္မလွပ္ ရပ္၍ရေသာ ဆြမ္းကုိသာ ခံယူသုံးေဆာင္ေသာအက်င့္ကုိ ဆုိပါတယ္။ အိမ္စဥ္ျပတ္ျခင္းကုိ ဒါနလုိ႔ဆုိၿပီး အိမ္စဥ္မျပတ္ျခင္းကုိ သပဒါနလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အိမ္စဥ္မျပတ္ လွည့္လည္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကုိ သပဒါနစာရိကလုိ႔ ဆုိၿပီး ဒီအက်င့္ကုိ ေဆာက္တည္ေၾကာင္း ျဖစ္တဲ့ ေစတနာကုိေတာ့ သပဒါနစာရိကဂၤလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

၅။ ဧကာသနိကဂၤ ဓုတယ္ဆုိတာ ေနရာအမ်ိဳးမ်ိဳး၌ စားျခင္းကုိပယ္ၿပီး တစ္ေနရာ တစ္ထုိင္တည္း၌သာ စားျခင္းျပဳေသာ အက်င့္ကုိ ဆုိပါတယ္။ တစ္ေနရာတည္း၌ သုံးေဆာင္စားေသာက္ျခင္းကုိ ဧကာသနဟုဆုိၿပီး ထုိသုိ႔ တစ္ေနရာတည္းမွာ စားေသာက္သုံးေဆာင္ေလ့ရွိသူကုိ ဧကာသနိကလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီအက်င့္ကုိ ေဆာက္တည္ေၾကာင္း ေစတနာကုိ ဧကာသနိကဂၤလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

၆။ ပတၱပိ႑ိကဂၤ ဓုတင္ဆုိတာ ႏွစ္ခြက္ေျမာက္ေသာ ဆြမ္း၊ ဆြမ္းဟင္းကုိ ပယ္ၿပီး တစ္ခြက္တည္းကုိသာ ခံယူသုံးေဆာင္ေသာအက်င့္ကုိ ဆုိပါတယ္။ ႏွစ္ခုေျမာက္ခြက္ကုိ ပယ္ၿပီး တစ္ခုေသာ သပိတ္၊ ခြက္ထဲမွာရွိတဲ့ ဆြမ္းကုိ ပတၱပိ႑လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီအက်င့္ကုိ က်င့္တဲ့သူကုိ ပတၱပိ႑ိကလုိ႔ ဆုိၿပီး ဒီအက်င့္ကုိ ေဆာက္တည္ေၾကာင္း ေစတနာကုိေတာ့ ပတၱပိ႑ိကဂၤလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

၇။ ခလုပစၧာဘတၱိကဂၤ ဓုတင္ဆုိတာ အတိရိက္၀ိနည္းကံ ဆြမ္းကုိ ပယ္ၿပီးဘုဥ္းေပးတဲ့ အက်င့္ကုိ ဆုိပါတယ္။ ခလုဆုိတာ တာျမစ္ျခင္း အနက္ကုိ ေဟာတဲ့ ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆြမ္းစားေနစဥ္ ကပ္လွဴလာတဲ့ ေဘာဇဥ္ကုိ တားျမစ္မိတဲ့ ရဟန္းမွာ ပ၀ါရိတ္သင့္ပါတယ္။ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ ေဘာဇဥ္ကုိ ပစၧာဘတၱိလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီပစၧာဘတိၱေဘာဇဥ္ကုိ ၀ိနည္းကံျပဳၿပီး သုံးေဆာင္ႏုိင္ေသာ္လည္း မသုံးေဆာင္ဘဲ ပယ္ေလ့ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကုိ ခလုပစၧာဘတၱိကလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပ၀ါရိတ္သင့္ၿပီးေသာ ရဟန္းဟာ အတိရိတ္၀ိနည္းကံျပဳၿပီး စားေကာင္းေသာ ေဘာဇဥ္ကုိ မစားဘဲ ပယ္ေလ့ရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ခလုပစၧာဘတၱိကမည္ေၾကာင္း၊ ဒီဓုတင္အက်င့္ကုိ ေဆာက္တည္ေၾကာင္း ေစတနာသည္ ခလုပစၧာဘတၱိကဂၤမည္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

၈။ အာရညိကဂၤ ဓုတင္ဆိုတာ ၿမိဳ႕ရြာေက်ာင္းကုိပယ္ၿပီး ေတာရေက်ာင္း၌သာ ေနေသာအက်င့္ကုိ ဆုိပါတယ္။ ေတာ၌ေနေလ့ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကုိ အာရညိကလုိ႔ေခၚၿပီး ဒီအက်င့္ကုိ ေဆာက္တည္ေၾကာင္း ေစတနာကုိ အာရညိကဂၤလုိ႔ ေခၚပါတယ္။

၉။ ႐ုကၡမူလိကဂၤ ဓုတင္ဆုိတာ အမုိးအကာရွိေသာ ေက်ာင္းကုိပယ္ၿပီး သစ္ပင္ရင္း၌သာ ေနေသာအက်င့္ကုိ ဆုိပါတယ္။ သစ္ပင္ရင္း၌ ေနေလ့ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကုိ ႐ုကၡမူလိကလုိ႔ ေခၚၿပီး ဒီအက်င့္ကုိ ေဆာက္တည္ေၾကာင္း ေစတနာကုိေတာ့ ႐ုကၡမူလိကဂၤလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

၁၀။ အေဗၻာကာသိကဂၤ ဓုတင္ဆုိတာ အမုိးအကာရွိေသာေက်ာင္းႏွင့္ သစ္ပင္တုိ႔ကုိပယ္ၿပီး လြင္တီးေခါင္၌သာ ေနေသာအက်င့္ကုိ ဆုိပါတယ္။ လြင္တီးေခါင္၌ ေနေလ့ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကုိ အေဗၻာကာသိကလုိ႔ဆုိၿပီး ဒီအက်င့္ကုိ ေဆာက္တည္ေၾကာင္း ေစတနာကုိ အေဗၻာကာသိကဂၤလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

၁၁။ ေသာသာနိကဂၤ ဓုတင္ဆုိတာ သုသာန္၌သာ ေနေသာအက်င့္ကုိ ဆုိပါတယ္။ သုႆာန္၌ ေန႔ေလ့ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကုိ ေသာသာနိကလုိ႔ဆုိၿပီး ဒီအက်င့္ကုိ ေဆာက္တည္ေၾကာင္း ေစတနာကုိ ေသာသာနိကဂၤလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

၁၂။ ယထာသႏၲတိကဂၤ ဓုတင္ဆုိတာ ေနရာေကာင္း ေက်ာင္းေကာင္းကုိ မေရြးျခယ္ဘဲ ျဖစ္စဥ္အတုိင္းသာ ေနေသာအက်င့္ကုိ ဆုိပါတယ္။ ေက်ာင္းေနရာ ညြန္ျပတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ဒီေနရာဟာ သင့္ေနရာပဲလုိ႔ လက္ဦးညြန္ျပတဲ့ ေက်ာင္းအိပ္ရာ ေနရာကုိ ယထာသႏၲတလုိ႔ဆုိပါတယ္။ တစ္ျခား ေနရာေကာင္း ေက်ာင္းေကာင္းေတြကုိ မေရြးခ်ယ္ဘဲ ညြန္ျပတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ထားတဲ့အတုိင္း ေနေလ့ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကုိ ယထာသႏၲိတိကလုိ႔ ေခၚၿပီး ဒီအက်င့္ကုိ ေဆာက္တည္ေၾကာင္း ေစတနာကုိ ယထာသႏၲတိကဂၤလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

၁၃။ ေနသဇၨိကဂၤ ဓုတင္ဆုိတာ အိပ္ျခင္းကုိ ပယ္ၿပီး ထျခင္း၊ ထုိင္ျခင္း၊ စႀကၤံသြားျခင္းဟူေသာ ဣရိယာပုတ္ျဖင့္သာ ေနေသာအက်င့္ကုိ ဆုိပါတယ္။ အိပ္ရာေခါင္းအုံးေပၚမွာ ေခါင္းခ်ၿပီး ေလ်ာင္းစက္အိပ္ျခင္းကုိပယ္ကာ ထုိင္ေနျခင္း အေလ့ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ေနသဇၨိကလုိ႔ ေခၚၿပီး ဒီအက်င့္ကုိ ေဆာက္တည္ေၾကာင္း ေစတနာကုိ ေနသဇၨိကဂၤလုိ႔ ေခၚပါတယ္။

ဒီဓုတင္အက်င့္ (၁၃)ပါးမွာ ဘိကၡဳ (ရဟန္းေယာက်ာ္း)မ်ား အတြက္ကေတာ့ အားလုံးက်င့္သုံးႏုိင္တဲ့ ဓုတင္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍ လြင္တီးေခါင္ အရပ္မွာ အာရညိကဂၤ ဓုတင္အား ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ သုသာန္ျဖစ္ပါက တစ္ေနရာတည္းနဲ႔ ဓုတင္ ဆယ့္သုံးမ်ိဳးလုံးအထိ ေဆာက္တည္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဘိကၡဳနိမ (ရဟန္းမိန္းမ)မ်ားအတြက္ကေတာ့ ဓုတင္ဆယ့္သုံးပါးမွာ အာရညိကဂၤဓုတင္၊ ခလုပစၧာဘတၱိကဂၤဓုတင္၊ အေဗၻာကာသိကဂၤဓုတင္၊ ႐ုကၡမူလိကဂၤဓုတင္၊ ေသာသနိကဂၤဓုတင္ဆုိတဲ့ ဓုတင္ငါးပါးမွတပါး က်န္ဓုတင္ (၈)ပါးကုိ ေဆာက္တည္ႏုိင္ပါတယ္။ သာမေဏ (ကုိရင္)မ်ားကေတာ့ ေတစီ၀ရိကဂၤဓုတင္မွ တပါး က်န္ (၁၂)ပါးကုိ ေဆာက္တည္ႏုိင္ပါတယ္။ သာမေဏရီ (ကုိရင္မ)နဲ႔ သိကၡမာန္မ်ားကေတာ့ ဘိကၡဳနီမမ်ား က်င့္ႏုိင္တဲ့ ဓုတင္ (၈)ပါးထဲမွာ ေတစီ၀ရိကဂၤ ဓုတင္ကုိ ထပ္ပယ္ၿပီး က်န္ (၇)ပါးကုိ ေဆာက္တည္ႏုိင္ပါတယ္။ ဥပါသကာ (လူဒါယကာ)၊ ဥပါသိကာမ (လူဒါယိကာမ)တုိ႔ကေတာ့ ပတၱပိ႑ိကဂၤဓုတင္နဲ႔ ဧကာသနိကဂၤဓုတင္ ႏွစ္ပါးကုိပဲ ေဆာက္တည္က်င့္သုံးႏုိင္ပါတယ္။

တရားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီမ်ားအေနနဲ႔ အထက္မဂ္ဉာဏ္ကုိ ရဖုိ႔အတြက္ သီလစင္ၾကယ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒီသီလစင္ၾကယ္ဖုိ႔ ဆုိတာ အလုိနည္းျခင္း၊ ေရာင့္ရဲျခင္းစတာေတြ ရွိမွလည္း သီလအက်င့္ ျဖဴစင္ေစပါတယ္။ ဒီလုိ အလုိနည္းျခင္း၊ ေရာင့္ရဲျခင္း ရွိဖုိ႔အတြက္ အလုိနည္းႏုိင္၊ ေရာင္ရဲ႕ႏုိင္၊ ကိေလသာ ေခါင္းပါးႏုိင္တဲ့ အက်င့္ေတြျဖစ္တဲ့ ဓုတင္အက်င့္ကုိ က်င့္ဖုိ႔လုိတယ္၊ က်င့္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က က်င့္ႏုိင္တဲ့သူေတြ၊ က်င့္လုိတဲ့သူေတြ က်င့္ႏုိင္ေအာင္ ဒီဓုတင္အက်င့္ ဆယ့္သုံးပါးကုိ ခြင့္ျပဳေတာ္ မူခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိေလသာကုိ ပါးေအာင္၊ နည္းေအာင္ လုပ္တဲ့နည္းေတြထဲမွာ ဒီဓုတင္အက်င့္နဲ႔လည္း ကိေလသာနည္းေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဓုတင္အက်င့္နဲ႔ ကိေလသာကုိ ပယ္ခြာလုိသူမ်ား၊ ဓုတင္အက်င့္ကုိ စိတ္၀င္စားသူမ်ား ဗဟုသုတျဖစ္ေစရန္နဲ႔ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးလုိကလည္း က်င့္သုံးႏုိင္ေစရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး ဓုတင္အေၾကာင္းကုိ တင္ျပလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ယ္ေလ့လာၿပီး လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံလုိသူမ်ား အေနျဖင့္ ၀ိသုဒၶိဂဂ္ အ႒ကထာ၊ ပထမအုပ္၊ ဓုတဂၤ နိေဒၵသပိုင္းတြင္ ေလ့လာႏုိင္ပါေၾကာင္း အသိေပး တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား