" မနာပဒါယီ "

ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္သည့္သူမ်ား ျမင့္ျမတ္သည့္ဘုံသုိ႔ ေရာက္ႏုိင္၊ မေရာက္ႏုိင္…

။ အခ်ိန္ 12/02/2008 12:43:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

Q. အရွင္ဘုရား ဗုဒၶဘာသာ၀င္မဟုတ္သည့္ အျခားေသာ ကိုးကြယ္သည့္ လူးမ်ားအေနျဖင့္ နိဗၺာန္ မဟုတ္ေတာင္ ျမင့္ျမတ္ေသာဘံုသို႔ ေရာက္ရွိနိုင္ပါသလား အရွင္ဘုရား..
(ဒကာေလး)

A. ေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးကုိေပးျခင္း၊ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးေပးျခင္း ဆုိတဲ့ ကမၼနိယာမ- ကံရဲ႕သေဘာမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္လုိ႔ ေကာင္းတဲ့ ဘုံေရာက္တယ္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မဟုတ္လုိ႔ မေကာင္းတဲ့ ဘုံေရာက္ရတယ္ဆုိတဲ့ ခြြဲျခားၿပီး အက်ိဳးေပးမႈ မရွိပါဘူး။ ဘယ္သူမဆုိ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတဲ့တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ မေကာင္းတဲ့ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈကုိ ခံရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္အမႈအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ စိတ္အမူအရာဆုိတဲ့ ကံသုံးပါးကုိ ေကာင္းေအာင္ေစာင့္ထိန္းမယ္ဆုိရင္ ဘာသာ၀င္မခဲြျခားဘဲ ထပ္တူထပ္မွ် အက်ိဳးခံစားရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မဟုတ္ေပမယ့္ ကုိယ့္က်င့္တရားလုံၿခံဳ ေနမယ္၊ ကံသုံးပါးကုိ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေနမယ္ဆုိရင္ ဒကာေလးေျပာသလုိ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဘုံဘ၀ကုိ ေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ကံကုိယ္ျပန္ခံရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

သူ႔အလုိလုိက္၍ ကုိယ့္အလုိျပည့္ေအာင္ လုပ္နည္း(၁၃)မ်ိဳး

။ အခ်ိန္ 12/01/2008 09:29:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

၁။ အေဆြခင္ပြန္းကုိ ႏွလုံးေျဖာင့္မတ္သျဖင့္လည္းေကာင္း
၂။ ရန္သူကုိ ဥပါယ္တံမ်ဥ္ျဖင့္လည္းေကာင္း
၃။ အလိုရမၼက္ႀကီးသူကုိ ဥစၥာေပးျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း
၄။ အစုိးရသူကုိ သူ႔အမႈကိစၥကုိ ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း
၅။ ရေသ့ရဟန္းတုိ႔ကုိ ႐ုိေသေလစား ပူေဇာ္ျခင္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း
၆။ သတုိ႔သမီးကုိ ခ်င္းျခင္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း
၇။ လက္ေအာက္ငယ္သားတုိ႔ကုိ မွ်တခ်ီးေျမာက္ျခင္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း
၈။ ေဒါသအမ်က္ႀကီးသူကုိ ခ်ီမြမ္းျခင္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း
၉။ ဆရာကုိ ရွိခုိး႐ုိေသျခင္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း
၁၀။ သူမုိက္ကုိ လုိက္ေလ်ာေသာစကားျဖင့္လည္းေကာင္း
၁၁။ ပညာရွိကုိ အတတ္ပညာေပးျခင္းလည္းေကာင္း
၁၂။ အစားၾကဴးသူကုိ အရသာေပးျခင္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း
၁၃။ အလုံးစုံျပည့္စုံသူကုိ အက်င့္သီလျဖင့္လည္းေကာင္း လိုက္ေလ်ာအႏုိင္ယူ ေအာင္ႏုိင္ရာ၏။
(စာဏက်နီတိ)

ကံသုံးပါးလုံသည္ဆုိရာ၀ယ္...

။ အခ်ိန္ 11/27/2008 10:46:00 AM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

ကံဟူသည္ ပါဠိကမၼဟူေသာ စကားလုံးကုိ ျမန္မာမႈျပဳထားျခင္းျဖစ္၏။ အလုပ္ဟု တုိက္႐ုိက္အဓိပၸါယ္ ျပန္ဆုိႏုိင္၏။ ယင္းကံသည္ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏။ ကုသလကမၼ ေကာင္းသည့္အလုပ္ႏွင့္ အကုသလကမၼ မေကာင္းသည့္အလုပ္ဟူ၍ ျဖစ္၏။ မည္သူမဆုိ ေန႔စဥ္အလုပ္တစ္ခုခုကုိ လုပ္ေနၾကမည္သာျဖစ္၏။ ယင္းအလုပ္သည့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္ သုိ႔မဟုတ္ မေကာင္းသည့္အလုပ္ တစ္ခုခုပင္ျဖစ္၏။ ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္မွန္သမွ် ဤႏွစ္မ်ိဳးမွ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနၾကမည္မွာ ဧကန္မုခ်ပင္ျဖစ္၏။ အာသေ၀ါ ကုန္ခမ္းရဟႏၲာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္မွသာ ဤအလုပ္ႏွစ္မ်ိဳးမွ ကင္းလြတ္မည္ျဖစ္၏။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ဤအလုပ္ႏွစ္မ်ိဳးမွ တစ္ခုခုကုိ လုပ္ေနသမွ် ယင္းအလုပ္၏ တန္ျပန္အက်ိဳးေပးမႈလည္း ဆက္ဆက္ျဖစ္ေပၚေနမည္သာ ျဖစ္၏။ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔၏ ကမၼနိယာမသေဘာအရ ကံကံ၏အက်ိဳးဟူသည္ ရွိ၏။ ေကာင္းမႈျပဳသူသည္ ေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရမည္ျဖစ္ၿပီး မေကာင္းမႈျပဳသူသည္ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ မိမိလုပ္သည့္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈသည္ မိမိထံသုိ႔ ျပန္လာမည္သာျဖစ္သည့္အတြက္ မိမိကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ျပဳလုပ္သင့္ေပ၏။ မိမိသည္ ေကာင္းသည့္အလုပ္ကုိ လုပ္မည္လား၊ မေကာင္းသည့္ အလုပ္ကုိ လုပ္မည္လား ဆုိသည္မွာ မိမိ၏ ေရြးခ်ယ္မႈအေပၚတြင္သာ ပဓာနျဖစ္ၿပီး ယင္းေရြးခ်ယ္မႈ၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈကုိလည္း မိမိသာလွ်င္ ခံရမည္သာျဖစ္၏။

ကံသည္ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ေကာင္းကံႏွင့္ မေကာင္းကံဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္ကုိ သိၾကၿပီးျဖစ္၏။ တစ္ဆင့္တက္၍ သိထားရန္လုိသည္မွာ ယင္းေကာင္းကံ မေကာင္းကံမ်ားတြင္လည္း ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ သံုးမ်ိဳးစီကဲြျပားေနမႈပင္ ျဖစ္၏။ ကုိယ္ျဖင့္လုပ္ရသည့္ ေကာင္းသည့္ကာယကံ၊ ႏႈတ္ျဖင့္ေျပာဆုိရသည့္ ေကာင္းသည့္၀စီကံ၊ စိတ္ျဖင့္ ၾကံစည္ေတြးေတာရသည့္ ေကာင္းသည့္မေနကံဟူသည့္ ကံသုံုးမ်ိဳးကုိ ေကာင္းကံသုံးမ်ိဳးဟု ဆုိလုိၿပီး ကုိယ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ရသည့္ မေကာင္းသည့္ကာယကံ၊ ႏႈတ္ျဖင့္ေျပာဆုိရသည့္ မေကာင္းသည့္၀စီကံ၊ စိတ္ျဖင့္ ႀကံစည္ေတြးေတာရသည့္ မေကာင္းသည့္မေနာကံဟူသည့္ ကံသုံုံးမ်ိဳးကုိ မေကာင္းကံသုံးမ်ိဳးဟု ဆုိလုိ၏။ အလြယ္နားလည္ေအာင္ ေျပာရလွ်င္ ကံသုံးပါးဟူသည္ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံတုိ႔ပင္ျဖစ္၏။ ယင္းကံသုံးပါးကုိပင္ ျပဳလုပ္သူ၏အလုပ္ကုိ လုိက္ၿပီး ေကာင္းကံသုံးပါး၊ မေကာင္းကံသုံးပါးဟု ထပ္ခဲြရျခင္းျဖစ္၏။

စင္စစ္ ကံသုံးပါးလုံသည္ဆုိသည္မွာ မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္ကံသုံးမ်ိဳးကုိ မက်ဴးလြန္မိေအာင္၊ လုံၿခံေအာင္ေစာင့္ထိန္းျခင္းကုိ ဆုိလုိ၏။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ယင္းမေကာင္းသည့္ ကံသုံးမ်ိဳးတြင္ မေကာင္းသည့္ကာယကံ၊ မေကာင္းသည့္၀စီကံ၊ မေကာင္းသည့္ မေနာကံဟူသည္ မည္သုိ႔ေသာအရာမ်ားကုိ ဆုိေၾကာင္း သိထားရန္လုိအပ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယင္းတုိ႔ကုိလည္း အက်ဥ္းအားျဖင့္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဖာ္ျပလုိက္ေပသည္။

မေကာင္းသည့္ ကာယကံသုံးမ်ိဳး
၁။ ပါဏာတိပါတ = သူ႔အသက္ကုိသတ္ျခင္း
၂။ အဒိႏၷဒါန = သူ႔ဥစၥာကုိ ခုိးယူျခင္း
၃။ ကာေမသုမိစၦာစာရ = သူ႔သားမယားကုိ ေဖာက္ျပန္လြန္က်ဴးျခင္း

မေကာင္းသည့္ ၀စီကံေလးမ်ိဳး
၁။ မုသာ၀ါဒ = လိမ္ညာေျပာဆုိျခင္း
၂။ ပိသုဏ၀ါစာ = ေခ်ာပစ္ကုန္းတုိက္ျခင္း
၃။ ဖ႐ုသ၀ါစာ = ၾကမ္းတမ္းေငါက္ငမ္းဆဲေရးျခင္း
၄။ သမၹပၸလာပ = အေပါ့အဖ်င္းအႏွစ္ကင္းသည့္ သိမ္ဖ်င္းေသာစကားကုိ ေျပာဆုိျခင္း

မေကာင္းသည့္ မေနာကံသုံးမ်ိဳး
၁။ အဘိဇၥ်ာ = သူ၏ဥစၥာကုိ ငါ့ဥစၥာျဖစ္လွ်င္ ေကာင္းေလစြဟု စိတ္ကႀကံစီေအာက္ေမ့ျခင္း
၂။ ဗ်ာပါဒ = သူတစ္ပါးကုိ ၿငိဳးထားရန္မက္ ႏွိပ္စက္ရေအာင္ စိတ္ကႀကံစီေအာက္ေမ့ျခင္း
၃။ မိစၦာဒိ႒ိ = ဘုရားေဟာမွန္ က်မ္းဓမၼခန္ကုိ ပယ္လွန္စိတ္ထား အယူမွားျခင္း
ဤ ဆယ္ပါးကုိ ငရဲ၊ တိရိစၦာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကယ္ဟူေသာ အပါယ္ေလးပါးသုိ႔ လားေရာက္ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ မေကာင္းသည့္ ဒုစ႐ုိက္တရားဆယ္ပါးဟုလည္း ဆုိ၏္။ ထုိ႔အတူ ေကာင္းသည့္ကံမ်ားတြင္လည္း မေကာင္းသည့္ ကာယကံသုံးပါး၊ မေကာင္းသည့္၀စီကံေလးပါး၊ မေကာင္းသည့္ မေနာကံသုံးပါးႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္အားျဖင့္ အသီးသီးရွိေလ၏္။ တိတိက်က် တင္ျပရလွ်င္ ေအာက္ပါအတုိင္း မွတ္သားႏုိင္ေပ၏။

ေကာင္းသည့္ ကာယကံသုံးမ်ိဳး
၁။ ပါဏာတိပါတ၀ိရတိ = သူ႔အသက္ကုိသတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း
၂။ အဒိႏၷာဒါန၀ိရတိ = သူ႔ဥစၥာကုိ ခိုးယူျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း
၃။ ကာေမသုမိစၦာစာရ၀ိရတိ = သူ႔သားအိမ္ယာကုိ လြန္က်ဴးျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း

ေကာင္းသည့္ မေနာကံေလးမ်ိဳး
၁။ မုသာ၀ါဒ၀ိရတိ = လိမ္ညာေျပာဆုိျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း
၂။ ပိသုဏ၀ါစာ၀ိရတိ = ေခ်ာပစ္ကုန္းတုိက္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း
၃။ ဖ႐ုသ၀ါစာ၀ိရတိ = ၾကမ္းတမ္းေသာစကားကုိ ေျပာဆုိျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း
၄။ သမၹပၸလာပ၀ိရတိ = အႏွစ္မရွိသိမ္ဖ်င္းေသာ စကားကုိေျပာဆုိျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း

ေကာင္းသည့္ မေနာကံသုံးမ်ိဳး
၁။ အနဘိဇၥ်ာ = အဘိဇၥ်ာမျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္စည္းျခင္း
၂။ အဗ်ာပါဒ = ဗ်ာပါဒမျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္စည္းျခင္း
၃။ သမၼာဒိ႒ိ = အယူ၀ါဒမွန္ကန္ျခင္း
ဤဆယ္ပါးကုိ အပါယ္ေလးပါးမွ ကင္းလြတ္ကာ ေကာင္းသည့္သုဂတိဘ၀သုိ႔ ေရာက္ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ သုစ႐ုိက္တရားဆယ္ပါးဟု ဆုိသည္။
အထက္တြင္ ဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း ကံသုံးပါးလုံသည္ဆုိသည္မွာ မေကာင္းသည့္အကုသုိလ္ကံမ်ားကုိ မက်ဴးလြန္မိေအာင္ ေစာင့္ထိန္းျခင္းကုိ ဆုိ၏။ စင္စစ္ မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္ကံမ်ားကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ထိန္းသိမ္းလုိက္ျခင္းသည္ ေကာင္းသည့္ကံမ်ားကုိ ျပဳလုပ္လုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ မေကာင္းသည့္ ဒုစ႐ုိက္ကံမ်ားကုိ လုံၿခဳံေအာင္ထိန္းလုိက္ျခင္းသည္ ေကာင္းသည့္သုစ႐ုိက္ကံမ်ားကုိ ျပဳလုပ္လုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ယခုဘ၀တြင္ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေသးသူမ်ားသည္ ေအာက္ထစ္ဆုံးအားျဖင့္ ကံသုံးပါးကုိ လုံၿခံဳေအာင္ ေစာင့္ထိန္းသင့္ေပ၏။ အကုသုိလ္ဒုစ႐ုိက္မ်ားကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး သုဂတိဘုံဘ၀တြင္ ျဖစ္ေပၚေစႏုိင္သည့္ သုစ႐ုိက္အမႈမ်ားကုိ ျပဳလုပ္သင့္ေပ၏။ သုိ႔မွသာ ဘုရားသာသနာႏွင့္ ႀကဳံေတြရက်ိဳး၊ လူ႔ဘ၀ရရက်ိဳးနပ္မည္ ျဖစ္ေပ၏။ ေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ တုိက္တြန္းလုိသည္မွာ ကံသုံးပါးလုံေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါဟူ၍ ျဖစ္၏။

သီလရွင္ကုိ ေယာက်္ားမ်ားက ရွိခုိးေကာင္း၊ မေကာင္း… သီလရွင္ကုိ တပည့္ေတာ္ဟု သုံးသင့္၊ မသုံးသင့္…

။ အခ်ိန္ 11/14/2008 08:35:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

Q.အရွင္ဘုရား…
သီလရွင္ကုိ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ေယာက်္ားမ်ားက ရွိခုိးေကာင္းပါသလားဘုရား…။ သီလရွင္ႏွင့္ စကားေျပာတဲ့အခါ တပည့္ေတာ္လုိ႔ သုံးသင့္သလား၊ ကၽြန္ေတာ္စသည္ျဖင့္ သုံးသင့္သလား သိခ်င္ပါသည္ဘုရား…ေက်းဇူးျပဳ၍ ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား…
(ေမာင္စုိး)

A. သီလရွင္ကုိ ေယာက်္ားမ်ား ရွိခုိးေကာင္းပါတယ္။ ရွိခုိးျခင္းျဖင့္ အျပစ္မျဖစ္သလုိ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစပါတယ္။ ရွိခုိးတယ္ဆုိတာ ႏွိမ့္ခ်တဲ့သေဘာ၊ အ႐ုိအေသျပဳတဲ့ သေဘာရဲ႕ သေကၤတ တစ္ခုပါ။ သီလရွင္မွ မဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္ထက္ အသက္၊ သိကၡာ၊ ဂုဏ္ႀကီးသူမ်ားကုိ အ႐ုိအေသေပးတာ၊ နိမ့္ခ်တာလည္း ကုသုိလ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ရွိခုိးကုိးကြယ္မႈကုိ အနည္းငယ္ေျပာလုိပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဟာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ကုိးကြယ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဂုဏ္ကုိကုိးကြယ္တာပါ။ ပုဂၢိဳလ္မွာ ရွိတဲ့သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာစတဲ့ ဂုဏ္ေတြကုိ အာ႐ုံျပဳ ရွိခုိးကုိးကြယ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သာသနာ့ေဘာင္ ေရာက္လာတဲ့ သားသမီးေတြကုိ မိဘေတြက ရွိခုိးရတာပါ။ လူေတြေန႔စဥ္ ေစာင့္ထိန္းရတဲ့ သီလေတြထက္ ကုိရင္၊ ရဟန္း၊ သီလရွင္မ်ား ေစာင့္ထိန္းရတဲ့ သီလေတြက ပုိမ်ားပါတယ္။ အဲဒီသီလစတဲ့ ဂုဏ္ေတြေၾကာင့္ လူပုဂၢိဳလ္ေတြက မိမိထက္ ဂုဏ္အားျဖင့္ သာလြန္တဲ့ ရဟန္း၊ သာမေဏ၊ သီလရွင္ေတြကုိ ရွိခုိးၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သီလရွင္၊ အမ်ိဳးသမီး ဆုိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကုိ မၾကည့္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိတဲ့သီလရွင္ေတြဟာ အနည္းဆုံးရွစ္ပါး သီလကုိ ေစာင့္ထိန္းၾကတဲ့အျပင္ ျမတ္စြာဘုရား တရားေတာ္ေတြကုိ သင္အံေလ့က်က္ ပုိ႔ခ်ေဟာေျပာေပးေနတဲ့ သူမ်ားျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ကုိလည္း တစ္နည္းအားျဖင့္ ဓမၼေစတီထုိက္တဲ့ သူမ်ားဟု ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာမန္ေန႔စဥ္ ငါးပါးသီလေတာင္ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းဖုိ႔ ခက္တဲ့လူပုဂၢိဳလ္ေတြ ထက္စာရင္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ဂုဏ္ေတြျမင့္တဲ့ သီလရွင္ကုိ ရွိခုိးထုိက္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ကုိ မၾကည့္ပါနဲ႔၊ ဂုဏ္ကုိ အာ႐ုံျပဳပါ။ အမ်ိဳးသမီးဆုိတဲ့ အစဲြလည္းမထားပါနဲ႔။ အဲလုိ အစြဲထားရင္ ကုိယ့္အေဒၚေတြ၊ အမေတြလည္း အမ်ိဳးသမီးေတြပဲ သူတုိ႔ကုိေတာင္ သီတင္းကၽြတ္၊ ႏွစ္ကူးစသည္မွာ ကန္ေတာ့ၾကေသးတာပဲ။ သီလရွင္ဆုိပုိေတာင္ ကန္ေတာ့ေကာင္းပါေသးတယ္။ ကန္ေတာ့ျခင္းျဖင့္ အျပစ္မျဖစ္ပါ။ ကုသုိလ္ေတာင္ ျဖစ္ပါေသးတယ္။

သီလရွင္ကုိလည္း စကားေျပာတဲ့အခါမွာ တပည့္ေတာ္လုိ႔ သုံးသင့္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စကားအေျပာအဆုိ ဆုိတာေတြက ပညတ္ခ်က္ေတြပါ။ သူႏုိင္ငံ သူ႔ယဥ္ေက်းမႈအရ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဓေလ့ထုံးစံမ်ား ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ယဥ္ေက်းမႈအရ သီးျခားသတ္မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ရွိေနတဲ့အေျပာအဆုိေလးေတြ လုိက္ၿပီး သုံးသင့္ပါတယ္။ ဒါလည္းပဲ အျပစ္မျဖစ္ပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေတာင္ ဘုရားျဖစ္ၿပီး တရားေဟာတဲ့အခါ အ႐ုိးစဲြေနၿပီးျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယရဲ႕ ျဗဟၼဏ ဓေလ့ထုံးစံမ်ားကုိ လုိက္ၿပီးသုံးႏႈန္း တရားေဟာတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဓေလ့ထုံးစံ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားျဖစ္တဲ့ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ သာသနာ့၀န္ထမ္းမ်ားရဲ႕ အသံုးအႏႈန္းေလးေတြကုိ လုိက္ၿပီးသုံးသင့္ပါတယ္။ တစ္ဘက္ကလည္း ဒီလုိ သုံးႏႈန္းျခင္းအားျဖင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိႏွိိမ့္ခ်ရာ ေရာက္သလုိ ကုိယ့္ထက္ဂုဏ္ျမင့္တဲ့သူကုိ အ႐ုိအေသျပဳရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သီလရွင္ကုိလည္း တပည့္ေတာ္ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းမ်ိဳးျဖင့္ သုံးႏႈန္းေျပာဆုိသင့္ေၾကာင္း အႀကံျပဳလုိက္ပါတယ္။

သံသရာ မရွည္ပါေစႏွင့္

။ အခ်ိန္ 11/05/2008 02:52:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

`သံသရာလည္သည္`ဟူေသာ စကားကုိ အားလုံးၾကားဖူးၾကၿပီး ျဖစ္၏။ တစ္ဘ၀မွ တစ္ဘ၀သုိ႔ ကူးေျပာင္းက်င္လည္မႈကုိ ဆုိလုိ၏။ အခ်ိဳ႕ကလည္း မိမိလုပ္သည့္ လုပ္ရပ္၊ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္၏ အက်ိဳးကုိ ျပန္လည္ခံစားရသည့္အခ်ိန္တြင္ `သံသရာျပန္လည္တာ` ဟူေသာစကားကုိ သုံးစဲြေလ့ရွိၾက၏။ မွန္ပါ၏။ သံသရာလည္မႈသည္ မိမိတုိ႔လုပ္သည့္ ကံ၏ျပန္လည္ အက်ိဳးေပးမႈ၏ ရလာဘ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္၏။ မေကာင္းသည့္လုပ္ရပ္၏ တန္ျပန္ခံစားရျခင္းကုိ သံသရာလည္သည္ဟုဆုိသကဲ့သုိ႔ ေကာင္းသည့္ကုသုိလ္၏ အက်ိဳးေပးမႈကုိ ရရွိခံစားရျခင္းကုိလည္း သံသရာလည္သည္ဟု ဆုိႏုိင္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေကာင္းကံ၊ မေကာင္းကံတုိ႔၏ အက်ိဳးေပးမႈ ရွိေနသမွ် သံသရာလည္မႈက ရွိေနဦးမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ စင္စစ္ သံသရာလည္မႈ အဆုံးသတ္ေစဖုိ႔ ဆုိသည္မွာ မိမိတုိ႔ရဲ႕ ကံ(ကမၼ)မ်ားကုိ ျဖတ္မွပင္ ျဖစ္၏။ ကံစြမ္းေတြရွိေနသမွ် အက်ိဳးေပးမႈမ်ားလည္း ရွိေနမည္ျဖစ္ၿပီး အက်ိဳးေပးမႈမ်ား ရွိေနလ်င္ သံသရာလည္မႈလည္း ရွိေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။

ကံဟူသည္ အလုပ္ကုိ ဆုိသျဖင့္ ကံကုိျဖတ္ရမည္ဆုိက ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနရမည္လားဟု ေတြးစရာရွိ၏။ ထုိသုိ႔မဟုတ္ လုပ္ရေပမည္။ လုပ္သည့္အခါတြင္သာ ကံ၏အက်ိဳးေပးမႈမ်ား မရွည္ရေအာင္၊ တစ္နည္းေျပာရလ်င္ သံသရာရွည္ၾကာေစမည့္ လုပ္နည္းမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုပ္တတ္ဖုိ႔ လုိေပသည္။ ေကာင္းတာလုပ္လ်င္ ေကာင္းသည့္အက်ိဳး၊ မေကာင္းတာလုပ္လ်င္ မေကာင္းသည့္အက်ိဳးကုိ ေပးမည္မွာ ကံ၏သေဘာ လကၡဏာျဖစ္သျဖင့္ ဆုေတာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေတာင္းသည္ျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔လုပ္သည့္ ေကာင္း၊ မေကာင္းအလုပ္ကုိလုိက္၍ ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈကား ရွိေနေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ လုပ္သည့္သူ၏ လုပ္ရပ္၊ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ လုိက္ၿပီးကံအက်ိဳးေပးမႈသည္လည္း ျခားနားတတ္ေပ၏။ သံသရာရွည္ေအာင္လုပ္က သံသရာကုိရွည္ေစၿပီး သံသရာကုိ တုိေအာင္လုပ္ပါက သံသရာတုိေစမွာ ျဖစ္၏။

စင္စစ္ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေရးျဖစ္၏။ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ရန္အတြက္ကား ကံအက်ိဳးေပးမႈမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္မွပင္ ျဖစ္၏။ ကံအက်ိဳးေပးမႈမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္၊ ကံအက်ိဳးေပးမႈ မရွည္ရေအာင္ မိမိတုိ႔လုပ္သည့္ အလုပ္မ်ားတြင္ လုိခ်င္တပ္မက္မႈမ်ား ကပ္မေနဖုိ႔အထူးလုိအပ္၏။ ကံသည္ကံ၏အလုပ္ကုိ လုပ္ေနမွာျဖစ္ၿပီး မိမိတုိ႔က ထုိကံအေပၚ တဏွာျဖင့္မလႊမ္းမုိးမိဖုိ႔ အေရးႀကီးသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ဒါနကုသုိလ္တစ္ခုခု ျပဳလုပ္သည္ဆုိၾကပါစုိ႔။ ဒါနျပဳလုပ္တဲ့ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေလာဘစတဲ့ ကိေလသာေတြ နည္းေစဖုိ႔ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ယင္းရည္ရြယ္ခ်က္ေပ်ာက္ကာ ဒါနျပဳသည့္ကံအေပၚမွာ တဏွာလႊမ္းမုိးၿပီး `ဤကုသုိလ္ေၾကာင့္ ေနာင္ဘ၀တြင္ ဘယ္လုိျဖစ္ရပါလုိ၏၊ ဘာျဖစ္ရပါလုိ၏`စသည္တုိ႔ေရာက္လာသည့္အတြက္ အက်ိဳးေပးမည့္ကံသည္လည္း ျပဳလုပ္သည့္သူ၏ တဏွာအေပၚလုိက္ၿပီး အက်ိဳးေပးေပေတာ့၏။ ထုိအက်ိဳးေပးမႈေၾကာင့္ပင္ ဘ၀သစ္တစ္ဖန္ ျပန္ျဖစ္၊ တစ္ဖန္ေမြးဖြား၊ တစ္ဖန္အုိ၊ တစ္ဖန္နာ၊ တစ္ဖန္ေသရျပန္၏။ မေသခင္ ကံေတြကုိ မျဖတ္ႏုိင္ျပန္သျဖင့္ ထုိကံမ်ား၏ အက်ိဳးေပးမႈျပန္ခံၾကရင္း ေနာက္တစ္ခါ သံသရာထပ္လည္ရျပန္၏။ ထုိသုိ႔ျဖင့္ သတၱ၀ါတုိ႔၏ သံသရာလည္မႈသည္ အဆုံးမရွိျဖစ္ေနေပေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သံသရာလည္မႈမ်ား ရပ္တန္႔ဖုိ႔ မိမိတုိ႔လုပ္ေနသည့္ ကံမ်ားကုိ အက်ိဳးေပးမႈအဆုံးသတ္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔တုိက္တြန္းလုိရင္းျဖစ္၏။

စင္စစ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈမ်ား အဆုံးသတ္ရန္မွာ ကိေလသာ အာသေ၀ါကုန္ခမ္း ရဟႏၲာျဖစ္မွသာ ျဖစ္ႏုိင္၏။ ရဟႏၲာျဖစ္မွသာ ကံတရားမ်ားကုိ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ သံသရာလည္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့သျဖင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေသာ္လည္း ယင္းကံတုိ႔၏ အက်ိဳးေပးမႈကား မရွိေတာ့ေပ။ မိမိတုိ႔အဖုိ႔မွာကား ရဟႏၲာမျဖစ္ႏုိင္ေသးသျဖင့္ ကံ၏အက်ိဳးေပးမႈမ်ား ဆက္လက္ရွိေနဦးမည္သာ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ယင္းကံမ်ားကုိ တျဖည္းျဖည္းျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေပမည္။ ယင္းသုိ႔ႀကိဳးစားရာ၌ ေရွးဦးစြာ မေကာင္းသည့္ ကံမ်ားမလုပ္မိေအာင္ ႀကိဳးစားရ၏။ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္မွသာ ေကာင္းသည့္အက်ိဳးမ်ား ခံစားရမည္ျဖစ္ၿပီး ေကာင္းသည့္ဘ၀မ်ားမွာ ျပန္လည္ေမြးဖြားကာ တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္ ရင့္က်က္ေအာင္ႀကိဳးစားလ်က္ ကံစြမ္းမ်ားကုိ ျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္ရေပမည္။ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ စကားအတုိင္း ေျပာရလ်င္ ကံကုိဉာဏ္ႏွင့္ျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေပမည္။

မွန္၏။ ကံကုိဉာဏ္ႏွင့္ ျဖတ္ရမည္ဆုိသည္မွာ ၀ိပႆနာဉာဏ္ကုိ ဆုိလို၏။ ယခုဘ၀မွာပင္ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ၿပီး အရိယာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ပါက ကံကုိျဖတ္စရာ မလုိေတာ့ေပ။ သံသရာလည္မွာ၊ သံသရာရွည္မွာ ပူစရာမလုိေတာ့ေပ။ ထုိသုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေသးပါက ကံကုိအထူး သတိျပဳရေပမည္။ မိမိတုိ႔လုပ္သည့္ အလုပ္မ်ားကုိ အထူးဆင္ျခင္ရေပမည္။ သံသရာကုိ ပုိရွည္ေစႏုိင္သည့္ အလုပ္မ်ား မျဖစ္ဖုိ႔အထူး လုိအပ္ေပသည္။ ေရွးဦးစြာအထူးသတိျပဳ ဆင္ျခင္ရမည္မွာ မေကာင္းသည့္ ကံမ်ားမလုပ္မိဖုိ႔ အေရးႀကီးလွ၏။ မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္ ဒုစရုိက္မ်ားလုပ္မိပါက ပုိ၍ပုိ၍ သံသရာရွည္ေစမည္မွာ ဧကန္မုခ်ပင္ ျဖစ္၏။ ေကာင္သည့္ကံမ်ားသည္ သံသရာက်င္လည္မႈ ရွိေနေသးသည္ဟု ဆုိေသာ္လည္း ေကာင္းသည့္ဘုံဘ၀မ်ားတြင္သာ အက်ိဳးေပးမႈ ရွိေနသျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး ကံတရားမ်ားကုိ ျဖတ္လုိက္ႏုိင္၏။ မေကာင္းသည့္ကံမ်ားကုိ ျပဳလုပ္မိပါက မေကာင္းသည့္ ဘုံဘ၀မ်ားတြင္သာ က်င္လည္ေနၾကရၿပီး ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ားႏွင့္ ေ၀းသထက္ေ၀းေနေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ျဖစ္လ်င္ သံသရာရွည္သထက္ ရွည္ေနၾကရေပ ဦးမည္သာ ျဖစ္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ရခဲလွသည့္ လူ႔ဘ၀ကုိ ရသည့္အခုိက္တြင္ အခြင့္အေရး ရွိေနခုိက္ သံသရာ ရွည္ေစမည့္ အလုပ္မ်ားကုိ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ လုိအပ္လွေပ၏။ သံသရာ မရွည္ေအာင္ ကံတရားမ်ားကုိ ျဖတ္ႏုိင္ဖုိ႔ အထူးအေရးႀကီးလွ၏။ ကံတရားမ်ားကုိ ျဖတ္ဖုိ႔ဆုိသည္မွာ ေရွးဦးစြာမေကာင္းသည့္ ကံမ်ားမလုပ္မိရန္ ႀကိဳးစားသင့္လွ၏။ ထုိမွတစ္ဆင့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ မ်ားမ်ားလုပ္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ဖုိ႔ အားထုတ္သင့္၏။ ေကာင္းသည့္ကံမ်ားကုိ လုပ္ရာတြင္လည္း သံသရာကုိ ပုိ၍ရွည္ေစႏုိင္သည့္ လုိခ်င္ေတာင္တမႈ တဏွာမ်ားမကပ္ၿငိဘဲ နိဗၺာန္ကုိသာ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစလုိသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ျပဳလုပ္တတ္ဖုိ႔ လုိအပ္၏။ ထုိမွတစ္ဆင့္ ၀ိပႆနာဉာဏ္ျဖင့္ ကံ၏အက်ိဳးေပးမႈမ်ားကုိ ျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ လုံလျပဳသင့္၏။ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္ေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္းေလ့က်င့္ ေပးပါက အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ တုိးတက္လာႏိုင္သျဖင့္ သံသရာ ရွည္ေစမည့္ အလုပ္မ်ားကုိ မလုပ္မိေအာင္ အားထုတ္ၾကဖုိ႔ ကံတရားမ်ားကုိ အၿပီးတုိင္ မျဖတ္ႏုိင္ေသးေသာ္လည္း ေနာက္တစ္ဖန္ က်င္လည္ရမည့္ ဘ၀အတြက္ မေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ရွားၿပီး ေကာင္းသည့္အလုပ္ေလးမ်ားျဖင့္ ရရွိလာသည့္ လူ႔ဘ၀ကုိ အက်ိဳးရွိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ ေမတၱာျဖင့္ တုိက္တြန္းလုိက္ပါသည္။
အားလုံးသံသရာ ၀ဋ္မွလြတ္ေျမာက္ၾကပါေစ…

ဆင္းရဲၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနသူမ်ား ဘယ္လုိကုသုိလ္မ်ိဳး ျပဳသင့္ပါသလဲ…

။ အခ်ိန္ 10/14/2008 11:28:00 AM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

Q.အရွင္ဘုရား…
ဆင္းရဲႏြမ္းပါးျပီး ေဆးဖုိး၀ါးခ မတတ္ႏုိင္သူမ်ား၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းလုိ႔ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ စား၀တ္ေနေရးပါ ဒုကၡေရာက္ရသူမ်ား ဘယ္လုိ ကုသုိလ္မ်ိဳး ျပဳသင့္ပါသလဲဘုရား။
(ေအးေအး)

A.အဲဒီလုိအေျခအေနမ်ိဳးမွာ လုပ္ႏုိင္တဲ့ကုသုိလ္မ်ိဳးကုိ လုပ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပမွာ ပုညႀကိယ၀တၱဳဆယ္မ်ိဳး (ေကာင္းေသာအက်ိဳး၏ တည္ရာျဖစ္၍ ျပဳသင့္ျပဳထုိက္တဲ့ကုသိုလ္ဆယ္မ်ိဳး) ရွိေၾကာင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အဲဒီဆယ္မ်ိဳးကေတာ့…
၁။ ဒါန = ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္း
၂။ သီလ = ငါးပါး၊ ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါးစေသာ သီလေဆာက္တည္ျခင္း
၃။ ဘာ၀နာ = တရားဓမၼက်င့္ႀကံအားထုတ္ျခင္း
၄။ အပစာယာန = အသက္သိကၡာ ဂုဏ္၀ါႀကီးသူအား အ႐ုိအေသျပဳျခင္း
၅။ ေ၀ယ်ာ၀စၥ = သူမ်ားကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ ကူညီေဆာင္ရြက္လုပ္ကုိင္ေပးျခင္း
၆။ ပတိၱဒါန = မိမိရေသာ၊ မိမိလုပ္ေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ အမွ်ေပးေ၀ျခင္း
၇။ ပတၱာႏုေမာဒနာ = မိမိသုိ႔ေရာက္လာေသာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူမ်ားျပဳေသာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ကုိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚယူျခင္း
၈။ ဓမၼႆ၀န = တရားနာယူျခင္း
၉။ ဓမၼေဒသနာ = လာဘ္လာဘကုိ မငဲ့ဘဲ တရားေဟာေျပာျခင္း
၁၀။ ဒိ႒ိဇုကမၼ = အယူ၀ါဒကုိ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္စြာ ျပဳျခင္း
တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီဆယ္မ်ိဳးထဲက မိမိတုိ႔လုပ္ႏုိင္တဲ့ကုသုိလ္မ်ိဳးကုိ လုပ္ေနပါကလည္း ကုသိုလ္ျဖစ္ေနၿပီး ဘာမွမလုပ္တာထက္စာရင္ အမ်ားႀကီးအက်ိဳးႀကီးပါတယ္။ ကုသုိလ္ဆုိတာ လုပ္တတ္ရင္ ယူတတ္ရင္ ရပါတယ္။ လွဴစရာမရွိလုိ႔ ကုသုိလ္မရဘူးဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ဒါနလုပ္မွသာ ကုသုိလ္ျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဆယ္မ်ိဳးထဲမွာ လုပ္လုိ႔ရတဲ့ကုသုိလ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ မိမိတုိ႔လုပ္ႏုိင္တဲ့ လုပ္လုိ႔ရတဲ့ ကုသိုလ္မ်ိဳး ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ အဆုိးထဲကအေကာင္းဆုိသလုိ ကုသုိလ္တရား တုိးပြားေနမွာပါ။

ဗုဒၶအလုိက် ကုသုိလ္ျပဳၾကစုိ႔..

။ အခ်ိန္ 10/10/2008 03:05:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

အရွင္ဇ၀န (ေမတၱာရွင္)ရဲ႕ “ဒါနဘာေၾကာင့္ျပဳရတယ္”ဆုိတဲ့ တရားေတာ္ကုိနာၿပီး ဘုန္းဘုန္းစိတ္ထဲမွာ အမ်ားစုက မိ႐ုိးဖလာ ဗုဒၶဘာသာမ်ားျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမ်ားအတြက္ ဘုရားရွင္အလုိက် ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳနည္းေလးကုိ ေရးသားတင္ျပရရင္ ေကာင္းမွာပဲဆုိတဲ့အေတြး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အားလုံးသိၾကတဲ့အတုိင္းပဲ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ ကုသုိလ္ျပဳရတာကုိ အလြန္ႏွစ္သက္ၾကတဲ့လူမ်ိဳးပါ။ အထူးသျဖင့္ အလွဴဒါနျပဳရတာကုိ ပုိၿပီးႏွစ္ျခိဳက္ သေဘာၾကတတ္တဲ့လူမ်ိဳးပါ။ ရွိရင္ လွဴမယ္ဆုိတဲ့အေတြးက ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုမွာ ကိန္းေနၾကပါတယ္။ ဒီစိတ္နဲ႔ပဲ ႀကိဳးစားရွာေဖြ လွဴဒါန္းၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ “လွဴေတာ့လွဴ၏ သုိ႔ေသာ္ လဲြေန၏”လုိ႔ ဆုိရမလုိ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳေနတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေလးေတြ မွားေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဗုဒၶေဟာေတာ္မူခ်က္ေလးေတြနဲ႔ အနည္းငယ္ကြာျခား ေနတာ၊ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ စံေလးေတြနဲ႔ မကုိက္ညီတာေလးေတြကုိ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳတယ္ဆုိတာ ဗုဒၶဘာသာေတြရဲ႕ ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳဖုိ႔ တစ္နည္း ေျပာရရင္ ကိေလသာကုန္ၿပီး ေမြးေသဘ၀နိဂုံးခ်ဳပ္ဖုိ႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဗုဒၶဘာသာမ်ားဟာ ဒါနကုသုိလ္၊ သီလကုသုိလ္၊ ဘာ၀နာကုသုိလ္မ်ားကုိ ျပဳေနၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္းဆုံးေျပာရရင္ ကုသုိလ္ျပဳတာဟာ ကိေလသာေတြ တျဖည္းျဖည္းနည္းသြား၊ ကုန္သြားေအာင္ျပဳေနၾကတာပါ။ ဒါနကုသုိလ္ျပဳတာဟာ ေလာဘစတဲ့ ကိေလသာနည္းေအာင္၊ ကုန္ေအာင္ျပဳတာပါ။ သီလကုသုိလ္ျပဳတာ၊ သီလေဆာက္တည္္တာဟာ ေဒါသစတဲ့ ကိေလသာေတြ နည္းေအာင္၊ ကုန္ေအာင္ျပဳတာပါ။ ဘာ၀နာကုသုိလ္ျပဳတာ၊ ဘာ၀နာပြားမ်ားတာဟာ ေမာဟစတဲ့ ကိေလသာေတြ နည္းေအာင္၊ ကုန္ေအာင္ျပဳတာပါ။ အကယ္၍ တစ္စုံတစ္ေယာက္က “ေမာင္ရင္တုိ႔ဗုဒၶဘာသာေတြ ကုသုိလ္ျပဳတာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ျပဳတာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ျပဳတာလဲ”လုိ႔ ေမးလာခဲ့ရင္ ကိေလသာေတြနည္းေအာင္၊ ကုန္ေအာင္ျပဳေနတာ၊ ဒီကိေလသာေတြကို ပယ္ခြါၿပီး နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳဖုိ႔အတြက္ ျပဳေနတာလုိ႔ ေျဖတတ္ရပါ မယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ဒီရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ကုသုိလ္ျပဳတတ္ရပါမယ္။

ဒါေပမယ့္ ယေန႔ေခတ္ ကုသုိလ္ျပဳေနၾကတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ အမ်ားစုဟာ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေပ်ာက္ၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေလးေတြ ဦးစီးၿပီးလုပ္ေနၾကတာကုိ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဗုဒၶအလုိက် ကုသုိလ္ျပဳနည္းေလးေတြနဲ႔ လဲြေနတာေတြကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေလာဘစတဲ့ ကိေလသာေတြနည္းေအာင္ ဒါနျပဳရမယ့္အစား ဒါနျပဳရင္း ေလာဘေတြ တုိးတုိးေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕က လွဴတာက နည္းနည္း လုိခ်င္တဲ့ဆုေတြက မ်ားေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေရႊတိဂုံဘုရားေပၚသြားရင္ ပိုေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ လွဴတာက ေရေလးတစ္ခြက္ ေတာင္းလုိက္တာက ေရွ႕မွာ ရွိေနတဲ့ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္မွ အားမနာ။ “ဒီကုသုိလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ လူ႕စည္းစိမ္၊ နတ္စည္းစိမ္ေတြကုိ ခံစားရၿပီး ျဖစ္ေလရာဘ၀တုိင္းမွာ မရွိဟူေသာ စကား၊ မလွဟူေသာစကား၊ မ၀ဟူေသာစကား ဘယ္ေသာအခါမွ မၾကားပါရေစနဲ႔ဘုရား” စတဲ့ဆုေတာင္းနဲ႔ လွဴေနၾကတာ ေတြ႕ဖူးမွာပါ။ ဒါဟာ ေလာဘနည္းေအာင္ျပဳတာလုိ႔ ဘယ္လုိမွ ေျပာလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ထင္ေပၚလုိလုိ႔၊ ၾကြားခ်င္လုိ႔၊ ခုဘ၀ ေနာက္ဘ၀ခ်မ္းသာခ်င္လုိ႔ ဒါနျပဳတာလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေတြ အႀကီးႀကီးေတြေရးၿပီး ဘုရားဒကာ၊ ေက်ာင္းဒကာ၊ ရဟန္းဒကာဆုိတဲ့ ဂုဏ္ေတြလုိခ်င္လုိ႔ ဒါနျပဳေနၾကသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္လွဴတယ္၊ ဘယ္လုိလွဴတယ္၊ ဘယ္မွာလွဴတယ္ ဆုိတာေတြထက္ ဒါနျပဳလုိ႔ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ေလာဘ ဘယ္ေလာက္နည္းသြားတယ္၊ အလုိရမၼက္ ဘယ္ေလာက္ေလ်ာ့လာတယ္ ဆုိတာကမွ စစ္မွန္တဲ့ ဒါနျပဳနည္းပါ။ ဘုရားအလုိက် ေပးလွဴနည္းပါ။

တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာၾကေသးတယ္။ ဒါနကုသုိလ္ဟာ သံသရာရွည္ပါတယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒါနကသံသရာ ရွည္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါနျပဳၿပီး လုိခ်င္ေတာင့္တတဲ့ ေလာဘတဏွာကသာ သံသရာရွည္ေစတာပါ။ သိတဲ့အတုိင္း ဒါနျပဳတယ္၊ ေပးကမ္းတယ္ဆုိတာဟာ ကုိယ့္မွာရွိတဲ့အရာကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္တာပါ။ လုိခ်င္မႈကုိ ပယ္ခြာလုိက္တာပါ။ လုိခ်င္တာဟာ ေလာဘပဲေလ။ ဒီေလာဘကုိ ဒါနျပဳၿပီး ပယ္သက္ေပးတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒါနျပဳျခင္းျဖင့္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ေလာဘေတြ တျဖည္းျဖည္းနည္းနည္း သြားေစရမွာပါ။ ဒီေလာဘေတြ တျဖည္းျဖည္းနည္းဖုိ႔အတြက္ ဒါနျပဳတဲ့အခါမွာ ထားရမယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ေစတနာဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား ၾကြား၀ါဖုိ႔၊ အခုဘ၀ ေနာက္ဘ၀ခ်မ္းသာဖုိ႔ဆုိတဲ့ လုိခ်င္တပ္မက္မႈ ေလာဘဦးစီးၿပီး မျပဳမိဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒါနျပဳျခင္းျဖင့္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ရွိတဲ့ ေလာဘစတဲ့ကိေလသာေတြ တျဖည္းျဖည္းပါးလားေအာင္ ေလ့က်င့္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒါနကုသုိလ္ကုိ နိဗၺာန္အထိ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ဒါနကုသိုလ္ဘာေၾကာင့္ လုပ္တာလဲလုိ႔ ေမးလာခဲ့ေသာ္ “ေလာဘစတဲ့ ကိေလသာေတြကုိ ပယ္သတ္ဖုိ႔အတြက္ လုပ္တာပါ” လုိ႔ ေျဖတတ္ဖုိ႔၊ ေျပာတဲ့အတုိင္းလည္း လုပ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။

ဒီလုိပါပဲ။ သီလကုသုိလ္ျပဳတာ၊ သီလေဆာက္တည္တာဟာ ေဒါသစတဲ့ကိေလသာေတြ နည္းေအာင္၊ ပါးေအာင္ျပဳလုပ္တာပါ။ မွန္ပါတယ္။ သီလေဆာက္တည္တယ္ဆုိတာ ကာယကံ၊ ၀စီကံေတြကုိ ထိန္းခ်ဳပ္တာပါ။ ငါးပါးသီလမွာပဲ ျပန္ၾကည့္ပါ။ ပါဏာတိပါတာ ေ၀ရမဏိ- သူ႔အသက္ကုိ သတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကည္ပါ၏ ဆုိတာဟာ လက္ေတြ႕က်ဴးလြန္မယ့္ ကာယကံကုိ ထိန္းခ်ဳပ္တာပါ။ ဒီအတုိင္းပဲ။ မုသာ၀ါဒါ ေ၀ရမဏိ- လိမ္ညာေျပာဆုိျခင္းမွ ေရွာင္ၾကည္ပါ၏ဆုိတာ ၀စီကံကုိ ထိန္းတာပါ။ ကုိယ္ႏႈတ္ကုိ ထိန္းလုိက္တာဟာ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ေဒါသစတဲ့ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာပါ။ မေကာင္းတဲ့ ကုိယ္ႏႈတ္အမူအရာေတြ နည္းေအာင္ပါးေအာင္လုပ္တာဟာ သီလေဆာက္တည္ျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။ အဲလုိမဟုတ္ဘဲ သီလေဆာက္တည္ၿပီး ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနမယ္ဆုိရင္ ဗုဒၶအလိုနဲ႔ မညီေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားအလုိက် သီလေဆာက္တည္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ႏွစ္ပါး သီလပဲ ေဆာက္တည္ေဆာက္တည္ ကုိယ္ႏႈတ္ႏွလုံးကုိ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ျခင္းက အဓိကက်ပါတယ္။ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ေဒါသစတဲ့ ကိေလသာေတြကုိ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းႏုိင္ျခင္းက အဓိကက်ပါတယ္။ ဒါနမွသာ ဘုရားရွင္အလုိက် သီလကုသုိလ္ျပဳတာ၊ သီလေဆာက္တည္တာ ျဖစ္မွာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ရွိပါတယ္။ ေျပာေတာ့ ရိပ္သာသြား၊ တရားထုိင္၊ သီလေဆာက္တည္တယ္တဲ့ ျပန္လာေတာ့လည္း မသြားခင္ကအတုိင္းပဲ။ ထစ္ခနဲဆုိ စိတ္တုိ၊ စိတ္ဆုိးျဖစ္တုန္းပဲ။ ဒီလုိ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ မလုပ္ခင္ကထက္ လုပ္ၿပီးျပန္လာတဲ့အခါမွာ ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္အမူအရာ။ ႏႈတ္အမူအရာ စတာေတြကုိ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲလာေစရပါမယ္။ ဒါမွသာ ဘုရားအလုိက် ျဖစ္မွာပါ။ ကုိယ္ကဒီလုိ ေျပာင္းလာတဲ့အခါ ကုိယ့္မိသားစု၊ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္လည္း ကုိယ့္ကုိၾကည့္ၿပီး အလုိလုိ ေျပာင္းလဲလာတတ္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အရင္ေျပာင္းလဲလုိက္ဖုိ႔ပါ။

ေနာက္ဆုံးတစ္ခုက ဘာ၀နာကုသုိလ္ပါ။ ဘုရားရွင္အလုိက် ဘာ၀နာကုသုိလ္ျပဳတာဟာ ေမာဟစတဲ့ ကိေလသာေတြကုိ ပယ္ခြာဖုိ႔၊ နည္းဖုိ႔ျပဳလုပ္တာပါ။ ေမာဟက ေတြေ၀ျခင္း၊ မသိျခင္း၊ ပညာမဲ့ျခင္းစတဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ပါတယ္။ ဘာ၀နာပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ ၀ိပႆနာပညာေတြ တုိးပြားလာၿပီး မသိမုိက္မဲမႈေတြ၊ အမွားေတြ နည္းသြားေစရပါမယ္။ ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္ကုိ ခဲြျခားတတ္တဲ့ ဉာဏ္ေတြရရွိေစရပါမယ္။ အစဲြေတြ ေလ်ာ့လာေစရပါမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လဲြေနပါတယ္။ ဘာ၀နာအားထုတ္မယ္၊ တရားထုိင္မယ္ဆုိၿပီး ရိပ္သာသြား တရားထုိင္ၾကပါတယ္။ တရားထုိင္ၿပီးမွ အစဲြေတြက ပုိမ်ားလာတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဆုိးဆုံးက ဆရာစဲြ၊ ရိပ္သာစဲြ၊ တရားစဲြ၊ ပုဂၢိဳလ္စဲြေတြ ျဖစ္လာတာပါ။ ဒီနည္းမွမွန္တယ္။ ဟုိနည္းမမွန္ဘူးဆုိတာေတြ မ်ားလာတာပါ။ အဆုိးဆုံးက တရားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီအခ်င္းခ်င္း ရိပ္သာၿပိဳင္၊ ဆရာၿပိဳင္၊ နည္းစနစ္ေတြၿပိဳင္ၿပီး မေခၚမေျပာႏုိင္ေတြ ျဖစ္ၾကတာပါ။ အမွန္က အဲလုိမျဖစ္သင့္ပါဘူး။ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ အသိတရားေလးေတြ တုိးပြားလာၿပီး အမွားအမွန္ ခဲြျခားလာတတ္ရမွာပါ။ အစဲြတရားေလးေတြ ေလ်ာ့လာရမွာပါ။ ေမာဟစတဲ့ ကိေလသာေတြ နည္းသထက္နည္းလာရမွာပါ။ ဒီလုိျဖစ္လာေအာင္ တရားဘ၀နာ အားထုတ္ျခင္းကသာ ဘုရားအလုိက် ဘာ၀နာကုသုိလ္ျပဳတာပါ။

ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဘုရားရွင္အလုိက် ကုသုိလ္ျပဳတယ္ဆုိတာဟာ ကိေလသာေတြကုိ နည္းသထက္နည္းေအာင္၊ ပါးသထက္ပါးေအာင္ ျပဳလုပ္ၿပီး နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳေအာင္ လုပ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒါနကုသုိလ္ျပဳျခင္းျဖင့္ ေလာဘစတဲ့ ကိေလသာေတြ နည္းေအာင္၊ သီလေဆာက္တည္ျခင္းျဖင့္ ေဒါသစတဲ့ ကိေလသာေတြ ေလ်ာ့လာေအာင္၊ ဘာ၀နာပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ ေမာဟစတဲ့ ကိေလသာေတြ တျဖည္းျဖည္း ပယ္ခြာႏုိင္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားဖုိ႔လုိၿပီး ကုသုိလ္လုပ္တဲ့အခါ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟကိေလသာေတြ ဦးစီးၿပီးမလုပ္မိၾကဖုိ႔ အထူးလုိအပ္အေၾကာင္း သတိေပးစကားေျပာၾကားရင္း “ဗုဒၶအလုိက် ကုသုိလ္ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ”လုိ႔ ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။

ေသျခင္းတရားသည္ အသက္အရြယ္မေရြးပါ…

။ အခ်ိန္ 10/07/2008 12:32:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပုိ႔စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာသြားပါၿပီ။ ၾကာဆုိ ျမန္မာျပည္က ျပန္ၾကြလာ ကတည္းကလုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ ျမန္မာျပည္က ျပန္ေရာက္ကတည္းက တကယ့္ကုိပဲ မအားမလပ္ျဖစ္သြားရပါတယ္။ လူကျပန္ေရာက္လာေပမယ့္ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့အလုပ္ေတြက တစ္ခါတည္းပါလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအလုပ္ေတြထဲက တစ္ခုကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဆုိလည္းဟုတ္၊ သာသနာ့ညီအစ္ကုိ ဆုိလည္းဟုတ္တဲ့ အရွင္တစ္ပါးရဲ႕ က်န္းမာေရးကိစၥပါ။ ဒီအရွင္ဟာ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ သာသနာ့တကၠသုိလ္မွာတည္းက စိတ္တူကိုယ္တူ ေပါင္းသင္းခဲ့တဲ့အရွင္ပါ။ နာဂစ္ေၾကာင့္ ရြာတစ္ခုလုံး ပ်က္ဆီးသြားတဲ့အျပင္ ဆရားသမားလည္း ျပန္ေတာ္မူသြား၊ မိဘေတြလည္း အုိးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္သြားလုိ႔ သီရိလကၤာသြားၿပီး ပညာသင္ေနတာက ပညာေရးကုိ ေဘးဖယ္ထားၿပီး ဇာတိရြာျဖစ္တဲ့ ငပုေတာၿမိဳ႕နယ္က အုပ္တြင္းရြားေလးမွာ သြားၿပီးရြာအက်ိဳးအတြက္ နာဂစ္ကယ္ဆယ္ေရးေတြ ျပန္လုပ္ေနတဲ့အရွင္ပါ။ ဘုန္းဘုန္းျပန္ၾကြသြားေတာ့လည္း ဘုန္းဘုန္းနဲ႔အတူ အခ်ိန္ျပည့္လုိက္ၿပီး နာဂစ္ဒုကၡသည္မ်ားကုိ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တဲ့ အရွင္ပါ။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔အတူ လူငယ္ေတြအတြက္ ပညာဒါနေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး ပညာဒါနျပဳကာ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ လက္တဲြလုပ္ၾကဖုိ႔ အႀကံအစီရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ထားၾကတဲ့အရွင္ပါ။ အခု အဲဒီအရွင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူရည္ရြယ္ထားတဲ့ အရာေတြ၊ လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကုိ စြန္႔ၿပီးေလာကႀကီးက အၿပီးအပုိင္ထြက္သြားပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ 3-10-2008ရက္ေန႔ ညေန ၄နာရီ ၂၅မိနစ္အခ်ိန္ေလာက္မွာ ရန္ကုန္အာရွေတာ္၀င္ အထူးကုေဆးခန္းႀကီးမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားခဲ့ပါၿပီ။ သူ႔အသက္ဟာ ခုမွ၃၁ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သူဟာ သဘာ၀တရားကုိ မလြန္ဆန္နုိင္ဘဲ ဘ၀နိဂုံးခ်ဳပ္သြားရေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းအတြက္ကေတာ့ လက္႐ုံးတစ္ဘက္ ျပဳတ္သြားသလုိပါပဲ။

သူ႔ေရာဂါအေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာျပလုိပါတယ္။ သူျဖစ္တဲ့ေရာဂါက အသည္းကင္ဆာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက အသည္းေရာင္ အသား၀ါဘီပုိးရွိေနတာကုိလည္း သိရပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေရာက္သြားေတာ့ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔အတူ နာဂစ္ကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ အခ်ိန္ျပည့္လုိက္ပါ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းခဏျပန္ၾကြလာတယ္ဆုိေတာ့ ျမန္မာျပည္က ဒကာဒကာမေတြကလည္း ေန႔စဥ္ဆြမ္းမ်ားပင့္ကပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါအတုိင္း သူလည္းလုိက္ပါရပါတယ္။ ဒီတုန္းက သိပ္မသိသာေသး ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ ဗုိက္ထဲက တင္းတင္းေနတယ္၊ ရင္ေခါင္းေတာင့္ေနတယ္ဆုိတာကုိ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေရြဂုံတုိင္အထူးကု ေဆးခန္းၾကီးမွာ အထူးကုဆရာ၀န္နဲ႔ ျပသၾကည့္ပါတယ္။ ဆရာလည္းစစ္ေဆးၿပီး ေဆးေပးပါတယ္။ အနားယူလုိက္ရင္ ေကာင္းသြားပါမယ္လုိ႔လည္း ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ေဆးေတြေသာက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္မွာ အေတာ္ေလးသက္သာသြားတယ္လုိ႔ သူေျပာပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ေနရင္း တစ္ေန႔မွာ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔အတူ ပဲခူးကေနၿပီး၊ ေ၀ါအထိ သြားလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီကအျပန္ လမ္းကလည္း အရမ္းဆုိးေတာ့ ဗုိက္ကျပန္ၿပီး ေအာင့္တာ၊ တင္းတာေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါနဆရာ၀န္သြားျပန္ျပေတာ့ ဆရာ၀န္က ေဆး႐ုံတက္ၿပီး အနားယူမွျဖစ္မယ္ဆုိလုိ႔ သူ႔ညြန္ၾကားခ်က္အတုိင္း အာရွေတာ္၀င္အထူးကုေဆးခန္းမွာ တက္ၿပီးအနားယူေဆးကုပါတယ္။

ေဆး႐ုံမွာကလည္း သိတဲ့အတုိင္း စရိတ္ကအရမ္းႀကီးပါတယ္။ အခန္းခကုိပဲ တစ္ေန႔တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ ေပးရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္အေနနဲ႔ တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ဆုိတာ ရွာဖုိ႔အေတာ္ခက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကံေကာင္းပါတယ္။ ဟုိကလွဴဒီကလွဴနဲ႔ ေဆးခန္းကုန္ခ်စရိတ္အတြက္ သိပ္မပူရပါဘူး။ ေဆး႐ုံမွာ တစ္ပက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေနၿပီးကုသေပးေနေပမယ့္ အသည္းေရာင္တာရယ္၊ ရင္ေခါင္းေတာင့္တင္းေနတာရယ္၊ အသည္း၀ါေနတာရယ္က ဘယ္လုိမွ ထူးျခားမလာပါဘူး။ ဒါန ဘုန္းဘုန္းလည္း ေရာဂါအေျခအေနက ဒီေလာက္ဆုိထူးျခားရမယ္ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိတာ သိခ်င္လုိ႔သူ႔ဆရာ၀န္နဲ႔ သီးသန္႔သြားေဆြးေႏြးေတာ့ အသည္းမွာ အက်ိတ္ေတြ႔ရတဲ့အေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ အသည္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့အ၀ါရည္ေတြဟာလည္း ပုံမွန္ရွိရမွာက ၂၂ေလာက္ပဲ ရွိရမွာ၊ ၅၀၀ေက်ာ္ေလာက္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ဒီ၅၀၀ေက်ာ္ဟာ အသည္းေရာင္အသား၀ါ ဘီေၾကာင့္ျဖစ္ေနတာလား ကင္ဆာေၾကာင့္ျဖစ္ေန တာလည္းဆုိတာ အတိအက်ေျပာဖုိ႔ ခက္ေနေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ထင္သေလာက္ထူးျခား မလာတာျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ရွင္းျပပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းလည္း သိသိခ်င္းအရမ္းကုိ စုိးရိမ္သြားပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကင္ဆာမျဖစ္ပါေစနဲ႔လုိ႔ က်ိတ္ၿပီးဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။ ဒီလုိစိတ္တစ္ထင့္ထင့္နဲ႔ပဲ ဘုန္းဘုန္းျမန္မာျပည္က ျပန္လာခဲ့တယ္လုိ႔ အတုိခ်ဳံးေျပာၾကတာေပါ့။

ဒီျပန္ေရာက္ေပမယ့္လည္း သူ႔ဆီကုိေရာ သူ႔ဆရာ၀န္ဆီကုိပါ ေန႔တုိင္းနီးပါးဖုန္းဆက္ေနရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ဆရာ၀န္က တတ္ႏုိင္ရင္ စကၤာပူသြားၿပီး ကုေစခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဒီလုိၾကားေတာ့ ဘုန္းဘုန္းစိတ္ထဲမွာ သူ႔အတြက္အရမ္းကုိ စုိးရိမ္သြားပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသြားၿပီး ကုရေလာက္တဲ့အထိ ျဖစ္လာတာရယ္၊ ေငြေရးေၾကေရး အေျခအေနေတြေၾကာင့္ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မသြားလုိက္ရမျဖစ္ရေလေအာင္ အားလုံး၀ုိင္းၿပီး ႀကိဳးစားလုိက္ေတာ့ သူ႔ဘုန္းကံပဲေျပာရမလား မသိဘူး။ ေငြေၾကးအလုံအေလာက္ ရသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စကၤာပူအထိ သြားတယ္ဆုိပါဆုိ႔။ စကၤာပူေရာက္ေတာ့လည္း သူ႔ကုိ ကုေပးတဲ့ဆရာ၀န္နဲ႔ ဘုန္းဘုန္း ဖုန္းအဆက္အသြယ္လုပ္ စကားေျပာၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ေရာဂါဟာ အသည္းကင္ဆာ ဆုိတာသိလုိက္ရၿပီး ပုိက္ဆံရွိေပမယ့္ ကုလုိ႔မရေတာ့တဲ့အေျခအေနျဖစ္လုိ႔ သတိမလစ္ခင္၊ ဒီထက္ပုိၿပီးမဆုိးခင္ ျမန္မာျပည္ျပန္ပင့္သြားတာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း အႀကံျပဳပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာပဲ သူပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားပါတယ္။ ဒါက သူ႔ေရာဂါနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေျခအေနေလးပါ။

သူေရာဂါဟာ ကုလုိ႔မရေတာ့ဘူးလုိ႔ သိလုိက္တဲ့အတြက္ အားလုံးကသူ႔ကုိ တရားအသိနဲ႔ေနဖုိ႔ ေ၀ဒနာအေပၚမွာ သည္းခံၿပီး ၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္ဖုိ႔ အားေပးၾက၊ တုိက္တြန္းၾကပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းလည္း သူ႔ကုိတုိက္တြန္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူျပန္ေျပာတဲ့ စကားေလးက “အရွင္ဘုရားရယ္… တကယ္တမ္းေ၀ဒနာ ျပင္းလာေတာ့ ဘယ္လုိမွ မွတ္လုိ႔မရဘူးဘုရား…”တဲ့။ ဘုန္းဘုန္းစိတ္ထဲမွာ အေတာ့္ကုိ ထိခုိက္သြားမိပါတယ္။ တစ္ဘက္ကလည္း သတိသံေ၀ဂျဖစ္သြားမိပါတယ္။ “ဒီတရားအလုပ္ဆုိတာဟာလည္း ပါရမီအထုံရွိၿပီး အေလ့အက်င့္မ်ားေနမွ ႐ႈမွတ္လုိ႔ျဖစ္တာပါလား…။ ေရာဂါျဖစ္လာမွ၊ ေသခါနီးအခါမွ ႐ုတ္တရက္ထလုပ္လုိ႔ မလြယ္တဲ့အလုပ္ပါလား..”စသျဖင့္ လား…ေပါင္းမ်ားစြာလည္း ၀င္လာမိပါတယ္။ အားလုံးလည္း ဒီအသိေလးေတြ ၀င္ေစခ်င္ပါတယ္။ လုပ္ႏုိင္တုန္းအခ်ိန္ေလးမွာ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။

ထားပါေတာ့ အခုေတာ့ ဒီအရွင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ လာမယ့္ 9ရက္ေန႔ဆုိ သူ႔ရက္လည္ပါ။ သူဟာ အသက္ ၃၁ႏွစ္မွာပဲ ကံစြမ္းကုန္လုိ႔ ေသသြားရၿပီလုိ႔ပဲ ေျဖၾကရေတာ့မွာေပါ့။ “ကံစြမ္းကုန္လုိ႔ ေသတယ္”တဲ့ ဒီစကားေလးဟာ ဗုဒၶအဘိဓမၼာမွာ လာတဲ့စကားေလးပါ။ အဘိဓမၼာမွာ ေသျခင္းေလးမ်ိဳး ရွိေၾကာင္းေဖာ္ျပပါတယ္။
၁။ အာယုကၡယ = သက္တမ္းကုန္လုိ႔ေသျခင္း၊
၂။ ကမၼကၡယ = ကံစြမ္းကုန္လုိ႔ေသျခင္း၊
၃။ ဥဘယကၡယ = အသက္၊ ကံႏွစ္မ်ိဳးကုန္လုိ႔ေသျခင္း
၄။ ဥေပေစၦဒက မရဏ = ႐ုတ္တရက္အက္စိဒင့္ျဖစ္လုိ႔ေသျခင္း ဆုိတဲ့ ေသျခင္းေလးမ်ိဳးမွာ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အရွင္ကေတာ့ ကံစြမ္းကုန္လုိ႔ ေသသြားတာလုိ႔ဆုိရပါမယ္။ ဒီလုိပဲေတြးၿပီး စိတ္ကုိေျဖရပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ အားလုံးသိတဲ့အတုိင္းပဲ ေသျခင္းတရားဆုိတာ ေမြးကတည္းက ပါလာၿပီးသားပါ။ ေမြးတယ္ဆုိတာ ေသဖုိ႔ျဖစ္လာတာပါ။ ဒီေသျခင္းတရားဟာ အခ်ိန္မေရြး၊ အသက္အရြယ္မေရြး၊ ေနရာေဒသမေရြး၊ ပုဂၢိဳလ္မေရြး ေရာက္လာတတ္တဲ့သေဘာပါ။ ဘယ္အရြယ္မွာ ေသရမယ္ဆုိတာ အတိအက်ေျပာလုိ႔ မရသလုိ သတ္မွတ္လုိ႔လည္း မရပါဘူး။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက ေသရမယ္ဆုိတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေသရမယ္ဆုိတာဟာ ေသခ်ာသိေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔တေတြ မေသခံ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္ဖုိ႔လုိပါၿပီ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကုိ တရားျပသြားတဲ့ ဒီအရွင္ရဲ႕စကားလုိ “ေ၀ဒနာျပင္းလာေတာ့ တရားမွတ္ဖုိ႔လည္း မလြယ္ဘူး” ဆုိတာေလးကုိ အၿမဲႏွလုံးသြင္းၿပီး ေ၀ဒနာမျပင္းခင္ တရားမွတ္ထားဖုိ႔ လုိေနပါၿပီ။ အေသေကာင္းဖုိ႔အတြက္ အေနေကာင္းဖုိ႔လုိပါၿပီ။ အေနေကာင္းဖုိ႔အတြက္လည္း အလုပ္ေကာင္းဖုိ႔လုိပါၿပီ။ အလုပ္ေကာင္းဖုိ႔ဆုိတာ အေကာင္းလုပ္ဖုိ႔ပါ။ အေကာင္းလုပ္၊ အေကာင္းေျပာ၊ အေကာင္းႀကံမယ္ဆုိရင္ ေသခါနီးအခါမွာ ေ၀ဒနာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲျပင္းျပင္း အေသေကာင္းႏုိင္ပါၿပီ။

ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းအပါအ၀င္ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအေနနဲ႔ သတိသံေ၀ဂ ယူထားရမွာက ေသျခင္းတရားဟာ အသက္အရြယ္မေရြးဘူးဆုိတာပါ။ ဒီအသိနဲ႔အတူ တျခားအရာေတြ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာ မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ေသရမယ္ဆုိတာကေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီဆုိတာ မေမ့ၾကဖုိ႔နဲ႔ အေသေကာင္းေအာင္ အေနေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ အလုပ္ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားဖုိ႔ အေရးႀကီးေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းအသိေပးစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္….

(ဘ၀နတ္ထံပ်ံလြန္ေတာ္ မူသြားတဲ့အရွင္ျမတ္အား သတိတရျဖင့္ ေကာင္းမႈအစုစုအတြက္ အမွ်ေပးေ၀ပါသည္။ ျဖစ္ရာဘ၀ ဘုံဌာနမွ သာဓုေခၚႏုိင္ပါေစ… သာဓု…သာဓု…သာဓု)

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွာပါတဲ့…

။ အခ်ိန္ 9/20/2008 03:34:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဒီေန႔အခ်ိန္နဲနဲရတာနဲ႔ ဇိနတၱပကာသနီက်မ္းႀကီးကုိ ဟုိလွန္ဒီလွန္ ဖတ္ၾကည့္လုိက္္မိပါတယ္။ အားလုံးသိထားၿပီးတဲ့အတုိင္း ဇိနတၳပကာသနီက်မ္းဆုိတာ က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္ႀကီး ေရးသားေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ျဖစ္ေတာ္စဥ္က်မ္းႀကီးပါ။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေရးတဲ့ မဟာဗုဒၶ၀င္က်မ္းႀကီးနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဗုဒၶ၀င္အက်ဥ္းလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရေပမယ့္ အေတာ္အတန္ျပည့္စုံတဲ့ က်မ္းတစ္ေစာင္ပါ။

အဲဒီစာအုပ္ကုိ ဖတ္ၾကည့္ရင္း တစ္ေနရာမွာ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္ သုံးက်ိတ္တုိ႔ ဘုရားရွင္နဲ႔ ေတြ႔ၾကပုံအေၾကာင္း ေရးထားတာဖတ္လုိက္ရပါတယ္။ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္ဆုိတာ တျခားသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာသလမင္းႀကီးရဲ႕ ေျမာက္မ်ားလွတဲ့ မိဘုရားေတြကေမြးထားတဲ့ အေဖတူအေမကဲြ ညီေနာင္ေတြပါ။ ဖခင္ကဘုရင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီညီေနာင္ေတြဟာ ဖခင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ႏုိင္ငံအတြင္းမွာ စိတ္ႀကိဳက္ေပ်ာ္ပါး၊ ကာမဂုဏ္ခံစားလုိ႔ ရေနၾကသူေတြပါ။ တစ္ေန႔မွာ သူတုိ႔တစ္ေတြ ကိုယ့္ဆုိင္ရာဇနီးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကုိယ္ပုိင္ဇနီးမရွိေသးတဲ့အတြက္ အခေၾကးေငြေပးၿပီး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ ေခၚသြားပါတယ္။ ေတာအုပ္တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေငြေပးေခၚလာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဟာ သူတုိ႔လက္၀တ္ ရတနာေတြယူၿပီး ထြက္ေျပးသြားပါတယ္။ ညီေနာင္ေတြအိပ္ရာႏုိးေတာ့ သိတ့ဲအခါ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကုိ လုိက္ရွာၾကပါတယ္။ ရွာရင္းရွာရင္း ေတာအုပ္တစ္ေနရာ ေရာက္ေတာ့ ဥ႐ုေ၀လေတာမွ ၾကြေတာ္မူၿပီး ေခတၱနားေနေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ညီေနာင္တုိ႔က ဘုရားရွင္ကုိ ေမးေတာ္မူပါတယ္။

“အရွင္ဘုရား…အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ မေတြ႔မိဘူးလားဘုရား”။
ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္က သူတုိ႔ကုိ ထပ္ေမးပါတယ္။
“ခ်စ္သားတုိ႔…ဘာကုိ ရွာေနၾကတာလဲ”။
“တပည့္ေတာ္တုိ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ ရွာေနတာပါဘုရား..”
အဲဒီအခါ ျမတ္စြာဘုရားက
“ခ်စ္သားတုိ႔…အမ်ိဳးသမီးကုိ ဘာလုပ္ဖုိ႔ ရွာမွာလဲ…ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွာၾကပါ”။ လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။

အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ အဲဒီလုိ ညီေနာင္တုိ႔ဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႕ ဘုရားရွင္က သူတုိ႔ကုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွာဖုိ႔ေျပာရင္း တရားေဟာလုိ႔ သူတုိ႔ေတြ အကၽြတ္တရားရ ရဟန္း၀တ္သြားၾကေၾကာင္း ဖတ္လုိက္ရပါတယ္။

ဒီမွာ ဖတ္ရင္းဘုန္းဘုန္း စိတ္ထဲမွာ ဘုရားရွင္အေပၚ အရမ္းးၾကည္ညိဳၿပီး ေက်နပ္သြားတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကုိ မွတ္မွတ္ရရ စိတ္ထဲမွာ စဲြက်န္သြားေစခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္မိန္႔ေတာ္မူတဲ့စကားေလးက “ခ်စ္သားတုိ႔ အမ်ိဳးသမီး (တစ္ျခားသူ)ကုိ မရွာနဲ႕။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိရွာ” ဆုိတဲ့ မိန္႔ေတာ္မူခ်က္ေလးပါ။ သိပ္ေကာင္းၿပီး သိပ္အဓိပၸါယ္ျပည့္၀တဲ့စကားေလးပါ။ “ကုိယ့္ကုိယ္ကုိရွာပါ”တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔အပါအ၀င္ ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွာဖုိ႔ေမ့ေနၾကပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မရွာဘဲ သူတစ္ပါးကုိပဲ ရွာေနၾကပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျမင္ေအာင္မၾကည့္ဘဲ သူတစ္ပါးကုိ ၾကည့္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ သူတစ္ပါးကုိ ၾကည့္ၿပီဆုိကတည္းက ေကာင္းတဲ့႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ဖုိ႔ထက္ အဆုိးကုိသာ ၾကည့္ဖုိ႔မ်ားသြားပါၿပီ။ ကုိယ္ဘာျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ဘာလုပ္တယ္ ဆုိတာကုိ မၾကည့္ဘဲ သူတစ္ပါးဘာျဖစ္တယ္။ သူတစ္ပါးဘာလုပ္တယ္ဆုိတာပဲ လုိက္ၾကည့္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ ၾကည့္ရင္းသူတစ္ပါးရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြ၊ အမွားေတြ၊ အျပစ္ေတြကုိေတြ႕ၿပီး သူ႔အမွားက ကုိယ့္အမွားအျဖစ္၊ သူ႔အျပစ္က ကုိယ့္အျပစ္အျဖစ္ အကုသုိလ္ေတြ တေပြ႕တစ္ပုိက္နဲ႔ ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္ထဲေရာက္ေအာင္ လုပ္ေတာ့တာပါပဲ။ သူတစ္ပါးကုိၾကည့္ရင္း သူတစ္ပါးရဲ႕ အကုသုိလ္ေတြကုိ ကုိယ့္ဆီေရာက္ေအာင္ လုပ္လုိက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ လူတုိင္းလူတုိင္း အထူးသျဖင့္ ပုထုဇင္တုိင္း အားနည္းခ်က္ ကုိယ္စီဆုိတာ ရွိတတ္ပါတယ္။ သူတပါးမွာ ရွိတဲ့အားနည္းခ်က္ကုိ ကုိယ္ကလုိက္ၾကည့္ၿပီး အျပစ္ျမင္၊ မေကာင္းတဲ့အေတြးေတြ ၀င္လုိက္ေတာ့ ကုိယ္ရလုိက္တာက အျပစ္ေတြ၊ အကုသုိလ္ေတြျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒီအျပစ္ေတြ အကုသုိလ္ေတြ ကုိယ့္စိတ္ထဲ ေရာက္လာေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း စိတ္မအီမသာ၊ စိတ္မခ်မ္းမသာေတြျဖစ္ၿပီး မေကာင္းတဲ့ဆင့္ကဲ အေတြးေတြ၊ အကုသုိလ္ေတြ တုိးလာတတ္ျပန္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူတစ္ပါးကုိ ရွာလုိက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ စကားေတာ္အတုိင္း ေျပာရရင္ “မျမင္အပ္ရာ ကိေလသာ သူ႔ဟာသူၿငိမ္း၏” ဆုိသလုိ အကုသုိလ္ဆုိတဲ့သေဘာ၊ ကိေလသာဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳးက မျမင္ရင္၊ မၾကည့္ရင္ မျဖစ္ပါဘူး။ ျမင္လုိ႔ၾကည့္လုိ႔ရွာလုိ႔ ေတြ႕တဲ့သေဘာပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားေတာ္အတုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွာၾကည့္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ တရားရွာ ကုိယ္မွာေတြ႕ ဆုိသလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ရွာျပန္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ မေကာင္းတဲ့အေတြးေတြ၊ အႀကံေတြ၊ အေျပာအဆုိေတြ၊ အလုပ္အကုိင္ေတြ ရွိေနရင္ အဲဒီအကုသုိလ္ ကိေလသာေတြကုိ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး မျဖစ္ေအာင္၊ ျဖစ္ေနရင္ တုိးမလာေအာင္ အားထုတ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္တာဟာ တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွာလုိက္တာပါ။ ဘုရားရွင္က “သူတစ္ပါးကုိ အႏုိင္ရဖုိ႔ထက္ မိမိရဲ႕အတြင္း ကိေလသာေတြကုိ အႏုိင္ရဖုိ႔လုိေၾကာင္း၊ အဲဒီလုိ အႏုိင္ရမႈမ်ိဳးသာ အျမတ္ဆုံး အႏုိင္ရမႈျဖစ္ေၾကာင္း” ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အႏုိင္ရဖုိ႔အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွာၾကည့္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ရွာတဲ့အခါ သိၿပီးေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ အဲလုိ သိၿပီးေတြ႕တဲ့အခါ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ မေကာင္းတဲ့ကိေလသာေတြ ရွိေနရင္ ဒါေတြကုိ မျဖစ္ေအာင္၊ မတုိးပြားႀကိဳးစားရပါမယ္။ ေကာင္းတဲ့ကုသုိလ္တရားေတြ ရွိေနရင္ ပုိၿပီးတုိးပြားေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ ဒီလုိလုပ္တာဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွာၾကည့္ၿပီး အႏုိင္ယူလုိက္တာပါ။ ဒီလုိ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ မိမိတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ေတြကုိ တျဖည္းျဖည္း ေလ့က်င့္ေပးရပါတယ္။ တစ္ခါတည္း၊ တစ္ထုိင္တည္းကေတာ့ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ သတိရတုိင္း၊ သတိရတုိင္း အေလ့အက်င့္လုပ္ေပးမယ္ဆုိရင္ စိတ္ကုိတျဖည္းျဖည္း ထိန္းလာႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ အကုသိုလ္ေတြကုိ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းလာႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွာၾကည့္နည္း တစ္မ်ိဳးပါ။

ဒါေၾကာင့္ ဘဒၵ၀ဂီၢညီေနာင္ သုံးက်ိတ္တုိ႔ကုိ ဘုရားရွင္မိန္႔ေတာ္မူသလုိ “သူတစ္ပါးကုိ မရွာဘဲ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွာၾကည့္ၾက“ပါလုိ႔ ဘုရားစကား အငွါးသုံးၿပီး ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားကုိ တရားစကားလက္ေဆာင္ ပါးလုိက္ပါတယ္။

အားလုံးကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ႏုိင္ၾကပါေစ။

သိဂၤါလသုတ္လာ က်င့္၀တ္မ်ား...

။ အခ်ိန္ 9/16/2008 09:42:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

သိဂၤါလာသုတၱန္သည္ သိဂၤါလသတုိးသားအား ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူသည့္ သုတၱန္ျဖစ္သည္။ သိဂၤါလသတုိးသားသည္ ဖခင္ႀကီးမေသခင္က မွာၾကားသြားခဲ့သည့္ အရပ္(၆)ပါးကုိ လုံၿခဳံေအာင္ေစာင့္ထိန္းပါ ဆုိေသာ စကားကုိနားလည္မႈလဲြၿပီး ေန႔စဥ္မနက္တုိင္း အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္၊ အထက္၊ ေအာက္ ဟူေသာ အရပ္တုိ႔ကုိသာ မ်က္ႏွာမူ၍ ရွိခုိးေနေလ့ရွိ၏။ တစ္ေန႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ႏွင့္ ေတြ႕ကာ ဘုရားရွင္က သင္၏အေဖမွာသြားတဲ့ အရပ္ (၆)ပါးဟူသည္ အဲဒီအရပ္တုိ႔ကုိ ဆုိသည္မဟုတ္
၁။ မိဘႏွင့္တူေသာ အေရွ႕အရပ္၊
၂။ ဆရာသမားႏွင့္တူေသာ ေတာင္အရပ္၊
၃။ သားမယားႏွင့္တူေသာ အေနာက္အရပ္၊
၄။ အေဆြခင္ပြန္းႏွင့္တူေသာ ေျမာက္အရပ္၊
၅။ အေစအပါး၊ အလုပ္သမားႏွင့္တူေသာ ေအာက္အရပ္ ႏွင့္
၆။ ရဟန္းပုဏၰားႏွင့္ တူေသာ အထက္အရပ္
တုိ႔ကုိ ဆုိေၾကာင္း အဲဒီအရပ္ (၆)ပါးတုိ႔၌ ျဖည့္က်င့္ရမည့္ ၀တၱရားမ်ားကုိ ျဖည့္က်င့္ဖုိ႔မွာသြားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ဆုိင္ရာ၀တၱရားတုိ႔ကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။

မိဘ၀တၱရား (၅)ပါး
၁။ မေကာင္းမႈမွတားျမစ္ျခင္း
၂။ ေကာင္းမႈ၌ သက္၀င္ေစျခင္း
၃။ အတတ္ပညာကုိ သင္ေစျခင္း
၄။ ေလွ်ာက္ပတ္ေသာ သူႏွင့္ထိန္းမ်ားလက္ထပ္ေပးျခင္း
၅။ ေလွ်ာက္ပတ္ေသာ အခ်ိန္၌ အေမြဥစၥာကုိ အပ္ႏွင္းေပးျခင္း
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ မေကာင္းျမစ္တာ၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္၊ အတတ္သင္ေစ၊ ေပးေ၀ႏွီးရင္း၊ ထိမ္းျမားျခင္းလ်င္ ၀တ္ငါးအင္ ဖခင္မယ္တုိ႔တာ။

သားသမီး၀တၱရား (၅)ပါး
၁။ မိဘတုိ႔ကုိျပန္၍ ျပဳစုလုပ္ေကၽြး ေမြးျမဴျခင္း
၂။ မိဘတုိ႔၏ အမႈကိစၥကုိ ျပဳလုပ္ေပးျခင္း
၃။ မိဘတုိ႔၏ ဥစၥာကုိ မေပ်ာက္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္ျခင္း၊ အစဥ္အဆက္မွလာေသာ ကုသုိလ္၀တ္ကုိျပဳျခင္းျဖင့္ အမ်ိဳးအႏြယ္ကုိ တည္ေစျခင္း
၄။ အေမြခံထုိက္ေအာင္ က်င့္ႀကံလုိက္နာျခင္း
၅။ ကဲြကြာေသလြန္ေသာ မိဘတုိ႔၏အလုိ႔ငွါ အလွဴဒါနျပဳလုပ္ေပးျခင္း
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ေကၽြးေမြးမပ်က္၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ၊ ေမြခံထုိက္ေစ၊ လွဴမွ်ေ၀၍၊ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ ၀တ္ငါးသြယ္ က်င့္ဖြယ္သားတုိ႔သာ။

ဆရာ့၀တၱရား (၅)ပါး
၁။ ေကာင္းစြာဆုံးမသင့္ေသာ အရာကို ဆုံးမျခင္း
၂။ ေကာင္းစြာသင္သင့္ေသာ အရာကုိ သင္ေစျခင္း
၃။ အလုံးစုံေသာ အတတ္ကုိ ေျပာၾကားသင္ၾကားျခင္း
၄။ ေကာင္းေသာအေဆြခင္ပြန္းတုိ႔ အထံ၌ အပ္ႏွံျခင္း
၅။ ခတ္သိမ္းေသာအရာတုိ႔၌ အေစာင့္အေရွာက္ကုိ ျပဳျခင္း
ေဆာင္။ ။ အတတ္လည္းသင္၊ ပဲ့ျပင္ဆုံးမ၊ သိပၸမခ်န္၊ ေဘးရန္ဆီးတား၊ သင့္ရာအပ္ပုိ႔ ဆရာတုိ႔ က်င့္ဖုိ႔၀တ္ငါးျဖာ။

တပည့္၀တၱရား (၅)ပါး
၁။ ေနရာမွထ၍ ခရီးဦးႀကိဳဆုိျခင္း
၂။ ဆည္းကပ္ခစားျခင္း
၃။ စကားကုိ နာယူျခင္း
၄။ အ႐ုိအေသလုပ္ေကၽြးျခင္း
၅။ အတတ္ပညာကုိ ႐ုိေသစြာသင္ၾကားေလ့က်က္ျခင္း
ေဆာင္။ ။ ညီညာထၾကြ၊ ဆုံးမနာယူ၊ လာမူႀကိဳဆီး၊ ထံႏွီးလုပ္ေကၽြး၊ သင္ေထြးအံရြတ္၊ တပည့္၀တ္၊ မခၽြတ္ငါးခုသာ။

လင့္၀တၱရား (၅)ပါး
၁။ အျမတ္တႏုိး ေခၚဆုိျခင္း
၂။ ႏွိမ့္ခ်၍ မေခၚဆုိျခင္း
၃။ မိမိမယားတပါး အျခားမိန္းမတုိ႔ႏွင့္ မေပ်ာ္ပါးျခင္း
၄။ စားဖုိေဆာင္ အုပ္စုိးမႈကုိ လြဲအပ္ျခင္း
၅။ အ၀တ္တန္ဆာ ဆင္ေပးျခင္း
ေဆာင္။ ။ မထီမဲ့ကင္း၊ အပ္ႏွင္းဥစၥာ၊ မိစၧာမမွား၊ ၀တ္စားဆင္ယင္၊ ျမတ္ႏုိးၾကင္၊ ငါးအင္လင္က်င့္ရာ။

မယား၀တၱရား (၅)ပါး
၁။ အမႈႀကီးငယ္ကုိ ေကာင္းစြာစီရင္ျခင္း
၂။ ႏွစ္ဘက္ေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအား ခ်ီးေျမွာက္ျခင္း
၃။ မိမိလင္မွတပါး အျခားေယာက္်ားတုိ႔ႏွင့္ မေပ်ာ္ပါးျခင္း
၄။ ရွာေဖြစုေစာင္းခဲ့ေသာ ဥစၥာကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း
၅။ အလုံးစုံေသာ ကိစၥတုိ႔၌ လိမၼာ၍ ပ်င္းရိျခင္းမွကင္းျခင္း
ေဆာင္။ ။ အိမ္တြင္းမႈလုပ္၊ သိမ္းထုပ္ေသခ်ာ၊ မိစၧာၾကဥ္ေရွာင္၊ ေလ်ာ္ေအာင္ျဖန္႔ခ်ိ၊ ပ်င္းရိမမူ၊ ၀တ္ငါးဆူ၊ အိမ္သူက်င့္အပ္စြာ။

အေဆြခင္ပြန္း၀တၱရား (၅)ပါး
၁။ ေပကမ္းစြန္ႀကဲျခင္း
၂။ ခ်စ္ဖြယ္ေသာစကားကုိဆုိျခင္း
၃။ အက်ိဳးစီးပြားကုိ က်င့္ေဆာင္ျခင္း
၄။ မိမိႏွင့္ထပ္တူညီမွ် ဆက္ဆံျခင္း
၅။ မခြတ္မယြင္း ေျပာဆုိေပးကမ္းျခင္း
ေဆာင္။ ။ ေပးကမ္းခ်ီးျမင့္၊ ကုိယ္ႏွင့္ယွဥ္ထား၊ စီးပြားေဆာင္ရြက္၊ ႏႈတ္ျမြက္ခ်ိဳသာ၊ သစၥာမွန္ေစ၊ ၀တ္ငါးေထြ၊ က်င့္ေလမိတ္သဟာ။

အရွင္သခင္၀တၱရား (၅)ပါး
၁။ ခြန္းအားအေလ်ာက္သာ အလုပ္ကိစၥကုိ ခုိင္းေစျခင္း
၂။ ထမင္းရိကၡာေပးျခင္း
၃။ မက်မ္းမာေသာအခါ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္း
၄။ ထူးဆန္းေသာ အရာသာမ်ားကုိ ခဲြေ၀ေပးျခင္း
၅။ အခါအားေလ်ာ္စြာ အားလပ္ခြင့္ေပးျခင္း
ေဆာင္။ ။ ၀စြာေကၽြးေမြး၊ ျပဳေရးစီရင္၊ နာလွ်င္ကုေစ၊ ငွေ၀ရသာ၊ အခါကုိလႊတ္၊ အရွင္၀တ္၊ ေဟာရြတ္ပဥၥဓာ။

အလုပ္သမား၀တၱရား (၅)ပါး
၁။ အရွင္၏ေရွးဦးစြာ အိပ္ရာမွထျခင္း
၂။ အရွင္အိပ္သည္မွ ေနာက္၌ေလ့ရွိျခင္း
၃။ ေပးသည္ကုိသာ ယူေလ့ရွိျခင္း
၄။ အမႈကိစၥကုိ ေကာင္းစြာျပဳလုပ္ေပးျခင္း
၅။ အရွင္၏ဂုဏ္သတင္းကုိ ေဆာင္ျခင္း
ေဆာင္။ ။ အိပ္ေသာ္ေနာက္က်၊ ထေသာ္ကားေရွး၊ ေပးမွယူအပ္၊ ေစ့စပ္ေဆာင္ရြက္၊ ေက်းဇူးျမြက္၊ ငါးခ်က္ကၽြန္က်င့္ရာ။

ရဟန္း၀တၱရား (၆)ပါး
၁။ မေကာင္းမႈမွတားျမစ္ျခင္း
၂။ ေကာင္းမႈ၌ သက္၀င္ေစျခင္း
၃။ ေကာင္းေသာစိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း
၄။ မၾကားဖူးေသးေသာ တရားစကားကုိ ေဟာၾကားျခင္း
၅။ ၾကားဖူးၿပီးေသာ တရားစကားကုိ ထပ္မံေဟာၾကားျခင္း
၆။ နတ္ျပည္ခရီးကုိ ေျပာၾကားျခင္း
ေဆာင္။ ။ မေကာင္းျမစ္တာ၊ ေကာင္းရာညႊန္လစ္၊ အသစ္ေဟာၾကဴး၊ နာဖူးထပ္မံ၊ နတ္ထံတင္ရာ၊ ေမတၱာလည္းျပဳ ရဟန္းမႈ ေျခာက္ခုလြန္ေသခ်ာ။

ဒါယကာ၀တၱရား (၅)ပါး
၁။ ေမတၱာႏွင့္ ယွဥ္ေသာကာယကံမႈ ျပဳျခင္း
၂။ ေမတၱာႏွင့္ယွဥ္ေသာ ၀စီကံမႈ ျပဳျခင္း
၃။ ေမတၱာႏွင့္ယွဥ္ေသာ မေနာကံမႈ ျပဳျခင္း
၄။ အေလာဘတံခါးကုိ ဖြင့္၍ထားျခင္း (အလုိရွိသည့္အခါ အလွဴခံဖုိ႔ဖိတ္ၾကားျခင္း)
၅။ ဆြမ္းစေသာ အာမိသတုိ႔ကုိ ေပးလွဴျခင္း
ေဆာင္။ ။ ေမတၱာစိတ္သက္၊ ေဆာင္ရြက္ခ်စ္ခင္၊ ခင္မင္ႏႈတ္ခ်ိဳ၊ လုိလွ်င္ဖိတ္ထား၊ တတ္အားလွဴေစ၊ ၀တ္ငါးေထြ က်င့္ေလဒါယကာ။

ကုသုိလ္ျဖစ္မျဖစ္…ရဟန္းလူထြက္…ၿပီးေတာ့ သက္သတ္လြတ္…

။ အခ်ိန္ 9/16/2008 03:02:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

Q.အရွင္ဘုရား…
(၁) ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဒါန္းရန္ ပုံမွန္ေငြေၾကး စုေဆာင္းလာေသာ္လည္း ေဆာက္မလွဴရေသးလွ်င္ ေဆာက္လွဴရန္ အဆင္မေျပေသးလွ်င္ ကုသုိလ္ျဖစ္ပါသလားဘုရား။ ထုိေငြမ်ားကုိ ေက်ာင္းေဆာက္ရန္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ ပစၥည္းေလးပါးအျဖစ္ လွဴဒါန္းပါသည္ဟု ျမတ္စြာဘုရားထံ ရည္စူးလွဴဒါန္းထားလွ်င္ ဒါနေျမာက္ပါသလား။ မိမိတြင္ သုံးစရာအက်ပ္အတည္းၾကဳံသျဖင့္ ထုိေငြထဲမွ (မၾကာခင္ ဒီထက္မ ျပန္အစားျဖည့္ေပးမည္ျဖစ္၍) မဆုိစေလာက္ ခဏယူသုံးမိလွ်င္ အျပစ္ရွိပါသလား။
(၂) ေနထုိင္ရာအခန္းကုိ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာအား ေက်ာင္းအျဖစ္လွဴဒါန္းပါ၏ဟု စိတ္ကရည္စူးလွဴဒါန္းၿပီး ေနရာခင္က်င္း ျပင္ဆင္ေပးထားလွ်င္ ဒါနေျမာက္ပါသလား။ တကယ္သီတင္းသုံးသည့္ သံဃာ မရွိလုိ႔ ဒါနမေျမာက္ဘဲ ေနပါသလား။
(၃) မိမိဆႏၵမပါဘဲ မိဘေဆြမ်ိဳးစသည္တုိ႔ေၾကာင့္ လူထြက္လုိက္ရသည့္ သံဃာတပါးဟာ အေရးႀကီးတဲ့ ၀ိနည္းတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ဆက္ထိန္းေနမယ္၊ လူ၀တ္၀တ္ထားၿပီး လူလုိအလုပ္လုပ္ေနရေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရဟန္းလုိပဲ ဆက္ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ သူကထုတ္မေျပာဘဲ ကုိယ့္ကုိလူလုိ ဆက္ဆံေနေပမယ့္ ဒီပုဂၢိဳလ္ကုိ လူလားရဟန္းလား ဘယ္လုိသတ္မွတ္ရပါမလဲ။ သူ႔ကုိလွဴရင္ ဒါမွမဟုတ္ ေစာ္ကားရင္ ရဟန္းတစ္ပါးကုိ လွဴတာေစာ္ကားတာနဲ႔ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ တူပါသလား။
(၄) ေနာက္ၿပီး သက္သတ္လုိ႔စားရင္ ၾကက္ဥဘဲဥက ေလဥမုိ႔လုိ႔ စားလုိ႔ရတယ္ဆုိတာ ဟုတ္ပါသလား…
(ဇဲြ)

A. (၁) ဗုဒၶဘာသာစာေပမွာ ပုဗၺေစတနာ (မလွဴမီေရွ႕အဖုိ႔မွာျဖစ္ေသာေစတနာ)၊ မုဥၥေစတနာ (လွဴဆဲအခုိက္အတန္႔မွာ ျဖစ္ေသာေစတနာ)၊ အပရေစတနာ (လွဴၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာ ျဖစ္ေသာေစတနာ) လုိ႔ ေစတနာ သုံးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ဒီေစတနာသုံးမ်ိဳးလုံးဟာ ျဖစ္တုိင္းျဖစ္တုိင္း ကုသုိလ္တရားကုိ တုိးပြားေစ၊ ကုသုိလ္စိတ္ကုိျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မလွဴမီ အလွဴနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဘယ္လုိနည္းေလးျဖင့္ လွဴလုိက္မယ္၊ ဘယ္ေလာက္အတုိင္းအတာအထိ လွဴလုိက္မယ္စတဲ့ စိတ္ေလးေတြ၊ ႀကံစီမႈေလးေတြဟာ ပုဗၺေစတနာေလးေတြပါ။ မလွဴျဖစ္ေသးေပမယ့္ ကုသုိလ္စိတ္ေလးေတြနဲ႔ ႀကံစီေတြးေတာေနတဲ့အတြက္ စိတ္ေစတနာအေလွ်ာက္ ကုသုိလ္ေလးေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ အျခားအကုသုိလ္စိတ္ေလးေတြ မရွိဘဲ ကုသုိလ္စိတ္၊ ကုသုိလ္အေတြးေလးေတြနဲ႔ ႀကံစီေတြးေတာ၊ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့အတြက္ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာေပါက္ ကုသိုလ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေမးခြန္းရွင္ရဲ႕ အေမးထဲမွာကုိက အေကာင္အထည္မေပၚေသးေပမယ့္ ေက်ာင္းေဆာက္မယ္လွဴမယ္၊ သံဃာေတာ္မ်ား ပစၥည္းေလးပါးအတြက္ လွဴဒါန္းမယ္စတဲ့ ကုသုိလ္ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက ပါၿပီးျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒီစိတ္ေလးေတြနဲ႔ ရွာေဖြ၊ ႀကိဳးစားလုပ္ကုိင္ေနတာနဲ႔တြင္ ကုသုိလ္စိတ္ေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ အရာအားလုံးမၿမဲတဲ့အတြက္ ၿပီးေတာ့ ပုထုဇဥ္တုိ႔ရဲ႕ သဒၶါတရားကုိက မခုိင္ၿမဲေသးတဲ့အတြက္ ျဖစ္ေပၚတုန္းအခုိက္အတန္႔ဟာ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ သတ္မွတ္ရတဲ့သေဘာပါ။ အေကာင္အထည္ မေပၚလာေသးေပမယ့္ ဒီလုိေစတနာ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြရွိေနတာကုိက ကုသုိလ္ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီလုိ ရည္ရြယ္ရွာေဖြရင္း အေၾကာင္းကိစၥေပၚေပါက္လာတဲ့အခါ ျပန္လည္အသုံးျပဳရတဲ့ သေဘာေလးေတြရွိပါတယ္။ ဒီမွာလည္း မျဖစ္လုိ႔၊ အေရးေပၚမုိ႔လုိ႔ သုံးလုိက္ရေပမယ့္ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္က တမင္လုပ္လုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိသလုိ ပုိၿပီးလွဴလုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဦးစီးေနတဲ့အတြက္ အျပစ္အားျဖင့္ ႀကီးေလးတဲ့အျပစ္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ မိမိရဲ႕ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ေပၚ မူတည္ေနပါတယ္။ မိမိကုိယ္ပုိင္ေငြေၾကးမ်ား ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၿပီးေတာ့ သာသနာကုိ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ေရစက္ခ်လွဴဒါန္းထားတဲ့ သေဘာမ်ိဳးမရွိေသးတဲ့အတြက္ အျပစ္လုိ႔ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္။ အဲသာသနာကုိ လွဴၿပီးၿပီ ေရစက္ခ်ၿပီးၿပီဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္လက္ထဲမွာ ရွိေပမယ့္ ကုိယ္ပုိင္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကုလားႀကီး လွဴသလုိမျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ ႏြားႏုိ႔ပုိ႔တဲ့ကုလားႀကီး သူ႔ႏြားႏုိ႔အုိးေမွာက္သြားတဲ့အခါမွ “ေမွာက္သြားတဲ့ ႏြားနုိ႔အုိး ေရႊတိဂုံဘုရားကုိ လွဴပါ၏”လုိ႔ မျဖစ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ေစတနာမွန္ရင္ အျဖစ္မျဖစ္ပါဘူး။ ေစတနာသာ အဓိကပါ။

(၂) ဒီအတုိင္းပါပဲ သီတင္းသုံးမည့္ သံဃာမရွိေပမယ့္ ဘုရားအမႈးရွိတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားေက်ာင္းအျဖစ္ သီတင္းသုံးႏုိင္ရန္ ရည္ရြယ္ျပင္ဆင္ထားတာဟာလည္း ကုသုိလ္ေစတနာေလးေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ သံဃာေတာ္မ်ား မၾကြလည္းျပင္ဆင္ထားတာ ကုသုိလ္ေလးေတြျဖစ္ေနၿပီး၊ ၾကြလာတ့ဲအခါမွာ တုိက္႐ုိက္လွဴဒါန္း ႏုိင္တဲ့အတြက္ မိမိအလွဴျဖစ္ပါတယ္။ သံဃာမရွိလည္းဘဲ ဒီကုသုိလ္ေစတနာ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိေနတာကုိက ကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္ေနတာပါ။ အလွဴလုပ္တယ္ဆုိတာ ကုသုိလ္ရေအာင္လုပ္တာပါ။ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ေနတာကုိက ကုသုိလ္ရေနတာပါ။ ဘုရားလက္ထက္ကလည္း ရွိပါတယ္။ လမ္းဆုံး၊ လမ္းခြမွာ ဇရပ္ေတြေဆာက္ၿပီး အရပ္ေလးမ်က္ႏွာက သြားလာတဲ့ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား တည္းခုိႏုိင္ဖုိ႔ လွဴဒါန္းထားတာေတြ။ ဒါေတြဟာ တည္းသူရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ အလွဴျဖစ္ေနၿပီးသားပါ။ ကုသုိလ္ရၿပီးသားပါ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အလုပ္အေကၽြးျဖစ္တဲ့ အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးကုိယ္ေတာ္တုိင္ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံၿပီး မရွိေတာ့ေပမယ့္ ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိတုန္းကအတုိင္း “အရွင္ဘုရား….ဒီအခ်ိန္က မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရ သုံးေဆာင္ေတာ္မူရမည့္ အခ်ိန္ဘုရား၊ ဒီအခ်ိန္က ဆြမ္းဘုဥ္းေပးမရယ့္အခ်ိန္ပါဘုရား..” စသည္ျဖင့္ ေသခ်ာျပင္ဆင္ၿပီး ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းေလ့ရွိေၾကာင္း စာေပမွာ လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ မ်က္ေမွာက္ထင္ရွား မရွိေပမယ့္ ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ေဆာင္ရြက္လွဴဒါန္းမယ္ဆုိရင္ ကုသုိလ္ျဖစ္ပါတယ္။

(၃) လူထြက္လုိတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးဟာ ၀ိနည္းေၾကာင္းအရ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ၀ိနည္းေတာ္လာ သိကၡာခ်ရာမွာ လုိအပ္တဲ့အဂၤါေတြနဲ႔ ျပည့္စုံမွ သိကၡာခ်မႈ အထေျမာက္ေအာင္ျမင္ၿပီး လူအျဖစ္ကုိ ေရာက္ပါတယ္။ အဲလုိမွ မဟုတ္ဘဲ အတင္းအဓမၼ သကၤန္းဆဲြခၽြတ္ၿပီး လူအ၀တ္အစားေတြနဲ႔ တစ္ျခားပုဂၢိဳလ္ေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ လူျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကေပမယ့္ ကာယကံရွင္ကုိယ္တုိင္က လူထြက္လုိတဲ့ စိတ္မရွိရင္၊ သိကၡာက်မယ့္ အဂၤါရပ္ေတြ မျပည့္စုံရင္ လူအ၀တ္၀တ္ထားေပမယ့္ ကာယကံရွင္ကုိယ္တုိင္က ရဟန္းလုိ႔ ခံယူၿပီး ရဟန္းသိကၡာပုဒ္ေတြ က်င့္သုံးေနမယ္ဆုိရင္ ရဟန္းပါပဲ။ ရဟန္းမဟုတ္တဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရဟန္းသိကၡာပုဒ္ေတြ ေစာင့္ထိန္းေနမယ္ဆုိရင္ အျပစ္မရွိပါဘူး။ ကုသုိလ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသြင္ဆုိတာေတာ့ ရွိဖုိ႔လုိပါတယ္။ သကၤန္း၊ သပိတ္စတာေတြဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ လူေတြနဲ႔ မတူကဲြျပားေအာင္၊ စားေရး၊ ၀တ္ေရးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ဒုကၡေတြ မခံစားရေအာင္ သီးျခားသတ္မွတ္ခြင့္ျပဳထားတဲ့ အရာေတြပါ။ ဒီအသြင္မရွိဘူးဆုိရင္ သာမန္လူမ်ားအေနနဲ႔ လူေဘာင္မွာေနၿပီး လူေတြနဲ႔ေရာေႏွာ လူေတြ၀တ္စား ဆင္ယင္မႈေတြ လုိက္လုပ္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကုိ ရဟန္းလုိ႔ သတ္မွတ္ဖုိ႔ အလြန္ခဲရင္းပါတယ္။ ကာယကံရွင္ကုိယ္တုိင္ လူေတြၾကားမွာ ေနေနရတဲ့အတြက္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လူစိတ္ေပါက္ၿပီး သူကုိယ္သူ ရဟန္းဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား ေပ်ာက္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ သူကုိယ္တုိင္ေရာ တစ္ျခားသူေတြကပါ ရဟန္းလုိ႔ ျမင္ၾကဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ သူဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ကမျပစ္မွားမိဖုိ႔ လုိပါတယ္။ လူအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ျပစ္မွားတယ္ဆုိကတည္းက အကုသုိလ္ျဖစ္ပါတယ္။ အျပစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္းဆုံးက ဘယ္သူ႔ကုိမွ မျပစ္မွားမိဖုိ႔၊ အျပစ္မလုပ္မိဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ လွဴတာကေတာ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကုိ လုိက္ၿပီးအက်ိဳးအႀကီး၊ အေသးကဲြျပားမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေစတနာမွန္ရင္ လွဴလုိ႔ကုသုိလ္မရဘူးဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး တိရစၧာန္ကုိေပးလွဴ တာေတာင္ အက်ိဳးမ်ားတဲ့အတြက္ လူပုဂၢိဳလ္ဆုိရင္ေတာ့ အထူးေျပာစရာမရွိေအာင္ အက်ိဳးရွိပါတယ္။

(၄) အခုေခတ္ သိပၸံနည္းေတြအရ ၾကက္ဥ၊ဘဲဥစတာေတြကုိ ဘယ္ပုံဘယ္နည္း ဖန္တီးၾကတယ္ဆုိတာ မသိေပမယ့္ တကယ့္ၾကက္ဥ၊ ဘဲဥေတြဟာ မိခင္ဗုိက္ထဲကပဲ ဥေပးေပါက္ေပးရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္စားလုိက္တဲ့ ၾကက္ဥ၊ ဘဲဥဟာ အေကာင္ျဖစ္မယ့္ ၾကက္ဥ၊ဘဲဥဆုိတာ သိဖုိ႔မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္သက္သတ္လုိ႔ စားလုိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ၾကက္ဥ၊ဘဲဥစတာေတြ မစားတာေကာင္းပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေမးခြန္းကုိ ေမးလုိ႔သာေျဖရတယ္ သက္သတ္လြတ္စားတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘုရားေဟာလုိ႔ ေထရ၀ါဒစာေပအရ လုပ္ရတာတုိ႔ ဆုိရင္ေတာ့ သက္သတ္လုိ႔စားဖုိ႔ ဘုရားမေဟာသလုိ ေထရ၀ါဒစာေပေတြမွာလည္း မပါပါဘူး။ အစားအစာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တဏွာရာဂမရွိရင္၊ အလုပ္မပုိရင္၊ အကုသုိလ္မျဖစ္ရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ သက္သတ္လြတ္စားတယ္ဆုိၿပီး ပုံမွန္ေန႔စဥ္စားတာေတြထက္ ပုိၿပီးေကာင္းေအာင္ အရသာရွိေအာင္၊ ရသတဏွာေတြျဖစ္ေအာင္၊ အလုပ္ပုိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖန္တီးမယ္ဆုိရင္ ကုသုိလ္မျဖစ္ဘဲ၊ အကုသိုလ္သာ ပုိတုိးေစပါတယ္။ ကုိယ္ပုိင္ဉာဏ္နဲ႔သာ သက္သတ္လြတ္ စားဖုိ႔မစားဖုိ႔ စဥ္းစားၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္…

ဓူတင္...၊ သမာဓိ...၊ ဒါန...

။ အခ်ိန္ 9/06/2008 11:25:00 AM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

Q.အရွင္ဘုရား…
(၁) ဓူတင္ ၁၃ပါးဆုိတာ သိလုိပါတယ္ဘုရား။ ၈ပါးသီလမွာ ျမင့္ေသာေနရာ ျမတ္ေသာေနရာ ေရွာင္ရမယ္ဆုိတာလဲ ေသခ်ာရွင္းျပေပးေစလုိပါတယ္။ ဆုိဖာေပၚမွာ ထုိင္မိတာ၊ တည္းခုိခန္းထဲက အခင္းထူထူခင္းထားတဲ့ ကုတင္ေပၚအိပ္ရတာ ဥပုသ္က်ဳိးပါသလား။
(၂) တရားအားမထုတ္ဖူးေသာ အသက္ႀကီး အဘုိးအဘြားမ်ား အေလ့အက်င့္မရွိခဲ့၍ တရားမထုိင္ႏုိင္၊ သမာဓိပင္ မရႏုိင္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ထုိအခါ ဘယ္လုိနည္းႏွင့္ သမာဓိထူေထာင္ရမည္လဲ သိလုိပါသည္ဘုရား။
(၃) ေနာက္တစ္ခုမွာ အလွဴဟူသည္ လက္ခံယူမည့္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရွိမွ ဒါနေျမာက္ပါသလား။ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံၿပီးေသာ ျမတ္စြာဘုရားကုိ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဆြမ္းခဲဖြယ္တုိ႔ႏွင့္ လွဴဒါန္းျခင္းသည္ အက်ိဳးရွိမရွိ (အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ သက္ေတာ္ထင္ရွား မရွိေတာ့၍) ဒါနေျမာက္ မေျမာက္ သိလုိပါသည္။
(ေအးခ်မ္း)

A. (၁) ဓူတင္အက်င့္ဆုိတာ ကိေလသာကုိ ပယ္ခြါေၾကာင္း ေခါင္းပါးေရာင့္ရဲေသာ အက်င့္ကုိ ေျပာတာပါ။ ဓူတင္ အက်င့္ ၁၃ပါး ရွိပါတယ္။ ဒီ ၁၃ပါးက…
၁။ ပံ့သုကူ ဓူတင္ = ဒကာ၊ ဒကာမတုိ႔ လွဴဒါန္းေသာ သကၤန္းကုိ စြန္႔ၿပီး အမ်ားသူငါ စြန္႔ပစ္ထားေသာ အ၀တ္အပုိင္းအစမ်ားကုိသာ ခ်ဳပ္စပ္၀တ္႐ုံ သုံးေဆာင္ေသာအက်င့္၊
၂။ တိစီ၀ရိတ္ ဓူတင္ = ေျမာက္မ်ားစြာေသာ သကၤန္းကုိပယ္ၿပီး ႏွစ္ထပ္သကၤန္း္၊ ကုိယ္႐ုံ၊ သင္းပုိင္ဟူေသာ သကၤန္းသုံးထည္ကုိသာ သြားေလရာယူေဆာင္ ၀တ္႐ုံသုံးေဆာင္ေသာ အက်င့္၊
၃။ ပ႑ပါတ္ ဓူတင္ = လာဘ္ပုိလာဘ္လွ်ံကုိပယ္ၿပီး ဆြမ္းခံ၍ရေသာ ဆြမ္းကုိသာ စားေသာက္သုံးေဆာင္ေသာ အက်င္၊့
၄။ သ ပဒါန ဓူတင္ = အိမ္စဥ္ေက်ာ္၍ ခံယူျခင္းကုိ ပယ္ၿပီး အိမ္စဥ္မေက်ာ္မလွပ္ ရပ္၍ရေသာ ဆြမ္းကုိသာ ခံယူသုံးေဆာင္ေသာအက်င့္
၅။ ဧကသနိက္ ဓူတင္ = ေနရာအထူးထူ၌ စားျခင္းကုိပယ္ၿပီး တစ္ေနရာ တစ္ထုိင္တည္း၌သာ စားျခင္းျပဳေသာ အက်င့္
၆။ ပတၱပုိဏ္ ဓူတင္ = ႏွစ္ခြက္ေျမာက္ေသာ ဆြမ္း၊ ဆြမ္းဟင္းကုိ ပယ္ၿပီး တစ္ခြက္တည္းကုိသာ ခံယူသုံးေဆာင္ေသာအက်င့္
၇။ ခလုပစၧာ ဓူတင္ = အတိရိက္၀ိနည္းကံ ဆြမ္းကုိ ပယ္ၿပီးဘုဥ္းေပးသည့္ အက်င့္
၈။ အရညကင္ ဓူတင္ = ၿမိဳ႕ရြာေက်ာင္းကုိပယ္ၿပီး ေတာရေက်ာင္း၌သာ ေနေသာအက်င့္
၉။ ႐ုကၡမူ ဓူတင္ = အမုိးအကာရွိေသာ ေက်ာင္းကုိပယ္ၿပီး သစ္ပင္ရင္း၌သာ ေနေသာအက်င့္
၁၀။ အေဗၻာကာသိက ဓူတင္ = အမုိးအကာရွိေသာေက်ာင္းႏွင့္ သစ္ပင္တုိ႔ကုိပယ္ၿပီး လြင္တီးေခါင္၌သာ ေနေသာအက်င့္
၁၁။ သုသာန ဓူတင္ = သုသာန္၌သာ ေနေသာအက်င့္
၁၂။ ယထာသႏၲတိ ဓူတင္ = ေနရာေကာင္း ေက်ာင္းေကာင္းကုိ မေရြးျခယ္ဘဲ ျဖစ္စဥ္အတုိင္းသာ ေနေသာအက်င့္
၁၃။ နိသဇ္ ဓူတင္ = အိပ္ျခင္းကုိ ပယ္ၿပီး ထျခင္း၊ ထုိင္ျခင္း၊ စႀကၤံသြားျခင္းဟူေသာ ဣရိယာပုတ္ျဖင့္သာ ေနေသာအက်င့္ တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

ရွစ္ပါးသီလရဲ႕ ဥစၥာသယန၊ မဟာသယနာ ျမင့္ေသာေနရာ ျမတ္ေသာေနရာတုိ႔၌ ေနထုိင္သုံးေဆာင္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း ဆုိတာမွာ ဥစၥာသယန (ျမင့္ေသာေနရာ)ဟူသည္ အေျခတစ္ေထာင့္ထြာထက္ရွည္ေသာ အိပ္ရာကုတင္ ကုလားထုိင္းႀကီးမ်ားစသည္ကုိ ဆုိလုိၿပီး၊ မဟာသယန (ျမတ္ေသာေနရာ) ဟူသည္ စည္းစိမ္ရွင္မ်ား ခံစားေလ့ရွိတဲ့ လက္ေလးသစ္မက အေမြးရွည္ေသာ သားေမြးအခင္း၊ ျခေသၤ့၊ သစ္၊ က်ားစေသာ အ႐ုပ္မ်ားျဖင့္ ခမ္းနားဆန္းၾကယ္စြာ ျပဳလုပ္ဖန္းတီးထားေသာ သားေမြးအခင္း၊ ေရႊခ်ည္ေငြခ်ည္တုိ႔ျဖင့္ ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ ပုိးအခင္း၊ လဲ၊ ၀ါဂြမ္းမ်ား သြတ္ထားေသာ ေမြ႕ရာဆုိဖာ စသည္တုိ႔ကုိ ဆုိလုိပါတယ္။ ဒီေဖာ္ျပခ်က္မ်ားနဲ႔ ကုိက္ညီေနတဲ့ ေနရာမ်ိဳးျဖစ္ပါက ဥပုသ္သီလက်ိဳးႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေန႔စဥ္ေဆာက္တည္ရတဲ့ ငါးပါးသီလမဟုတ္ဘဲ အပုိေဆာက္တည္ရတဲ့ ၀ိကာလေဘာဇန၊ နစၥဂီတ၊ ဥစၥာသယန မဟာသယန စတဲ့သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ ၾကည့္ပါက ကိေလသာတဏွာစိတ္မ်ား မျဖစ္ေပၚေအာင္ သီလတရားနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ေပးထားတဲ့ အရာမ်ားျဖစ္တာကုိ ေတြ႕ရမွာပါ။ ျမင့္ေသာေနရာ ျမတ္ေသာေနရာေတြဟာ ဒီလုိကိေလသာ တဏွာမ်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္ပါက ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီးေနၾကဖုိ႔ပါ။ ဒီလုိေနရာေတြဟာ ေနထုိင္သုံးေဆာင္ျခင္းအားျဖင့္ တဏွာ၊ ေလာဘ၊ ကိေလသာ၊ ကာမစိတ္ေတြျဖစ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒီအရာေတြ မျဖစ္ေပၚရေအာင္ ဒီသိကၡာပုဒ္ျဖင့္ တားျမစ္ေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ရဲ႕ သဒၶါတရားဟာ မခုိင္ၿမဲတဲ့အတြက္ ဥပုသ္သီလေစာင့္သုံးခ်ိန္မွာ မက်ိဳးေပါက္ရေအာင္ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံးေရွာင္သင့္ပါတယ္။

(၂) မွန္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီးလာရင္ ဘာမွ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ အုိမင္းမစြမ္းျဖစ္တာေပါ့။ အုိရင္ မင္းမစြမ္းေတာ့ဘူးလုိ႔ ေျပာတာပါ။ ငယ္ငယ္က အေလ့အက်င့္မရွိခဲ့လုိ႔ အသက္ႀကီးမွ တရားအားထုတ္တဲ့အခါ စိတ္ကရွိေပမယ့္ ခႏၶာကုိယ္က မလုိက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ နာက်င္ကုိက္ခဲတဲ့ ေ၀ဒနာေတြက အားႀကီးတဲ့အတြက္ သမာဓိတည္ဖုိ႔ဟာလည္း အလြန္မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ မလြယ္တဲ့အတြက္ မလုပ္ဘဲထားရင္ ပိုးဆုိးပါလိမ့္မယ္။ သမာဓိထူေထာင္ဖုိ႔အတြက္ကေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစမယ့္ ဣရိယာပုတ္ေလးေတြကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အမွတ္တရားေလးေတြနဲ႔ စရပါမယ္။ စိတ္ကုိ ႏွာသီးဖ်ားမွာ ကပ္ထားၿပီး ၀င္ေလထြက္ေလကုိ လုိက္ၿပီးသိမွတ္တာမ်ိဳးေလးေတြကုိ ေလ့က်င့္ေပးရပါမယ္။ အဲဒီလုိမွတ္ရင္း ပင္ပန္းလာမယ္ နာက်င္လာမယ္ဆုိရင္ အဆင္ေျပသလုိ ေျပာင္းေရြ႕ေနထုိင္ၿပီး ရသေလာက္ ေလ့က်င့္ထူေထာင္ေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ရသေလာက္ေပါ့။ ဒါေတာင္ မရႏုိင္ဘူးဆုိရင္ အႏုႆတိ တစ္ခုခုပြားေပးပါ။ ေမတၱာပုိ႔တာတုိ႔၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ားတာတုိ႔ေပါ့။ ဒါေတြဟာလည္း သမာဓိလုပ္ငန္းေလး ေတြပါ။ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနတာထက္စာရင္ တျဖည္းျဖည္းေလ့က်င့္ေပးတာက အက်ိဳးရွိလာတတ္ပါတယ္။ မရဘူးဆုိၿပီး မလုပ္ဘဲ မေနဘဲ ရသေလာက္ အေလ့အက်င့္ လုပ္ေပးဖုိ႔လုိပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးဘယ္လုိမွ မရေတာ့ဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀ကူးေကာင္းဖုိ႔အတြက္ သီလလုံၿခဳံေအာင္ေတာ့ ေစာင့္ထိန္းဖုိ႔လုိပါတယ္။ အနည္းဆုံးငါးပါး သီလေလာက္ေပါ့။ သီလလုံၿခဳံၿပီး ဒါနပါမယ္ဆုိရင္ ေနာက္ဘ၀မွာ ေကာင္းတဲ့ဘုံဘ၀မွာ ျဖစ္ႏုိင္ၿပီး အဲဒီအခါ ျပန္လည္ၿပီး ဘာ၀နာအလုပ္ကုိ လုပ္ဖုိ႔အခြင့္ ရႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါလည္း အခုလက္ရွိဘ၀မွာ တတ္ႏုိင္သမွ် အထုံပါေအာင္ ေလ့က်င့္ထားမွပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနတာထက္စာရင္ လုပ္ႏုိင္သမွ်၊ ရႏုိင္သမွ် လုပ္ၾကည့္ ေလ့က်င့္ေပးဖုိ႔လုိေၾကာင္း တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။

(၃) အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မရွိလည္းပဲ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ဒါနလုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ အလွဴလက္ခံသူမဟုတ္ဘဲ အလွဴဒါန ျမဳတ္ႏွံရာဌာနမ်ားမွာ ကုသုိလ္ျပဳလုိ႔ရပါတယ္။ အရွင္းဆုံးဥပမာေျပာရရင္ လူတုိ႔အ႐ုိအေသျပဳရာ၊ လူခပ္သိမ္းတုိ႔ ပူေဇာ္ရာ ေစတီပုထုိးမ်ားမွာ အလွဴဒါနမ်ား ျပဳလုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လွဴတဲ့ပုဂၢိဳလ္ရွိရင္ အလွဴခံက ရွိၿပီးသားပါ။ ဒီေလာကႀကီးဟာ အလွဴေပးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ပဲ ဖန္တီးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ထားတာပါ။ လက္ခံမယ့္သူမရွိဘူးဆုိတာ မရွိပါဘူး။ လွဴတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ကုိယ္လွဴခ်င္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ ကုိယ္ေပးလွဴလုိတဲ့ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္မရွိရင္ဘဲ ရွိမွာပါ။ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္မေရြး လွဴခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ စာေပအဖြင့္မ်ားအရ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ (၁၄) ေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီအလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ၁၄ေယာက္က ၁။ တိရိစၦာန္ သတၱ၀ါမ်ား၊ ၂။ လူဒုႆိလေခၚ တံငါမုဆုိးစေသာ ဒုစ႐ုိက္အမႈျပဳလုပ္သူမ်ား၊ ၃။ လူသီလ၀ႏၲေခၚ သာသနာပအခါမ်ိဳး၌ ငါးပါးသီလၿမဲသူမ်ား၊ ၄။ ရေသ့ပရဗုိဇ္ေခၚ သာသနာပအခါ စ်န္အဘိညာဥ္ရပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ၅-၈။ မဂၢ႒ာန္ေခၚ ဖုိလ္သုိ႔မ်က္ေမွာက္ျပဳရန္ မဂ္၌က်င့္ဆဲပုဂၢိဳလ္ ၄ေယာက္၊ ၉-၁၂။ ဖလ႒ာန္ေခၚ ဖုိလ္ေလးပါး၌ တည္ေနေသာပုဂၢိဳလ္ ၄ေယာက္၊ ၁၃။ ပေစၥကဗုဒၶေခၚ ဘုရားမပြင့္မီကာလ၌ ပြင့္ေသာဘုရားငယ္၊ ၁၄။ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္ ၁၄ေယာက္မွာ မိမိတုိ႔လွဴလုိတဲ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကုိလုိက္ၿပီး အက်ိဳးအႀကီးအေသးသာ ကြာျခားပါတယ္။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ မရွိလုိ႔ကုသုိလ္ ဒါနမျပဳလုိက္ရဘူးဆုိတာ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားမပြင့္တဲ့ သာသနာပကာလမွာေတာင္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္က ရွိေနတဲ့အတြက္ ဒါနကုသုိလ္ကေတာ့ ပုဂၢိဳလ္မေရြးဘူးဆုိရင္ ျပဳလုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ ဒါနေျမာက္ေအာင္ လွဴလုိ႔ရပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားဟာ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးေနာက္မွာ ဘုရားရွင္ကုိယ္စား အ႐ုိအေသျပဳဖုိ႔ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ဖုိ႔ အလွဴဒါနျပဳဖုိ႔ ေစတီေလးမ်ိဳး ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေစတီေလးမ်ိဳးက ၁။ ဓာတုေစတီ= ဘုရားရဟႏၲာတုိ႔ရဲ႕ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကုိ ေစတီအျဖစ္ကုိးကြယ္ျခင္း၊ ၂။ ဓမၼေစတီ = ဘုရားရွင္ရဲ႕တရာေတာ္မ်ားကုိ ေစတီအျဖစ္ကုိးကြယ္ျခင္း၊ ၃။ ပရိေဘာဂေစတီ = ဘုရားရွင္ရဲ႕ အသုံးအေဆာင္မ်ားကုိ ေစတီအျဖစ္ ကုိးကြယ္ျခင္း၊ ၄။ ဥဒၵိႆကေစတီ = ဘုရားရွင္ကုိရည္မွန္းၿပီး ထုလုပ္ပူေဇာ္ထားသည့္ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားကုိ ေစတီအျဖစ္ကုိးကြယ္ျခင္း တုိ႔ပါ။ ဒီေလးမ်ိဳးကုိ ဘုရားရွင္ရဲ႕ကုိယ္စား ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကုိ အာ႐ုံျပဳကုိးကြယ္ႏုိင္ရင္ ဘုရားရွင္ကုိ မ်က္ေမွာက္ကုိးကြယ္ပူေဇာ္သည့္အလား အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားဘဲ ေစတနာ သဒၶါတရားအရင္းခံနဲ႔ ကုိးကြယ္ပူေဇာ္မယ္ဆုိရင္ ေသခ်ာေပါက္ အက်ိဳးမ်ားပါလိမ့္မယ္။ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ဘုရားရွင္ကုိ ဆြမ္းခဲဖြယ္စသည္ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းမွာလည္း အလွဴခံပုဂၢိဳလ္သက္ေတာ္ ထင္ရွားမရွိေတာ့ေပမယ့္ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကုိ အာ႐ုံျပဳၿပီး လွဴဒါန္းႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒါနေျမာက္႐ုံတြင္မက အက်ိဳးတရားလည္း အထူးမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လွဴဒါန္းတဲ့အခါ အေပ်ာ္အပ်က္ ျဖစ္ကတက္ဆန္း ၀တ္ေက်တန္းေက် လွဴဒါန္းမႈမ်ိဳး မျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ရွိပါတယ္။ ကုိယ္က်ေတာ့ အေကာင္းစားေတြစားၿပီး ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ေတာ့ ဆြမ္းေလးသုံးေလးဆြမ္းေပၚမွာ ထန္းလွ်က္၊ သၾကားေလးေတြ ပုံၿပီးကပ္တာမ်ိဳးစတာေတြေပါ့။ ကုိယ္ေကာင္းတာစားသလုိ ကိုယ္စားတဲ့ပုံစံမ်ိဳးေလး ျပင္ဆင္ျပဳလုပ္ ဆက္ကပ္ျခင္းသာ ကုိယ္နဲ႔တစ္သားတည္းထားၿပီး ပူေဇာ္ရာေရာက္ပါတယ္။ ႐ုိေသရာေရာက္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အလုပ္အေကၽြးျဖစ္တဲ့ အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္လုိမ်ိဳး ျပဳလုပ္ပူေဇာ္သင့္ပါတယ္။ အရွင္အာနႏၵာဟာ ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားေပမယ့္ ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိတုန္းကအတုိင္းပဲ “အရွင္ဘုရား…ဒီအခ်ိန္က မ်က္ႏွာသစ္ေရ သုံးေဆာင္ရမယ့္အခ်ိန္ပါ ဘုရား၊ ဒီအခ်ိန္က ဆြမ္းဘုဥ္းေပးရမယ့္ အခ်ိန္ပါဘုရား” စသျဖင့္ ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိတုန္းကအတုိင္း ျပဳလုပ္ပူေဇာ္တယ္ဆယ္တာ ၾကည္ညိဳဖြယ္သိရွိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိမိတုိ႔လည္း ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ထင္ရွား မရွိေတာ့ေပမယ့္ ဘုရားရွင္ကုိယ္စား ရည္မွန္းကုိးကြယ္တဲ့ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားကုိ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားရွင္အလား အေလးထားပူေဇာ္ ဆည္းကပ္မယ္ဆုိရင္ ဒါနေျမာက္႐ုံမွ်မက ထူးျခားထင္ရွားတဲ့ ကုသိုလ္အက်ိဳးတရားမ်ား ရၾကမည္ဆုိတာ မလဲြဧကန္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေျဖၾကားတင္ျပလုိက္ပါတယ္။

ေမြးျခင္းနဲ႔ ေသျခင္းဒႆန...

။ အခ်ိန္ 9/01/2008 01:14:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

.ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ မၾကာမၾကာ တရားေဟာတဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပာတဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာေဟာေပးေလ့ရွိတဲ့ ဒႆန စာသားေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ ရထားတာၾကာပါၿပီ။ ဘယ္သူေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ အတိအက်မသိေပမယ့္ အရမ္းေကာင္းၿပီး၊ အရမ္းအဓိပၸါယ္ ရွိတဲ့အတြက္ အၿမဲေျပာဆုိ အသုံးျပဳေနမိပါတယ္။ အဲဒီဒႆနေလးက “ေမြးေသဒႆန“လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတဲ့စာသားေလးပါ။

“လူဟာ ေမြးကတည္းက ငိုၿပီးထြက္လာရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိတဲ့သူေတြက ၿပဳံးၾကေပ်ာ္ၾကတယ္။ ေသတဲ့အခါမွာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ သူေတြက ငုိၾက၀မ္းနည္းၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ္ကဘယ္လုိေသမလဲ…ၿပံဳးၿပီးေသမလား..။ တစ္ခါငုိၿပီး ေသမလား…” တဲ့။

သိပ္ေကာင္းၿပီး သိပ္အဓိပၸါယ္ရွိတယ္ စကားေလးပါ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ အားလုံးဒီဒႆနေလးကုိ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ လူတုိင္းလူတုိင္း ေမြးေမြးခ်င္း မိခင္ဗုိက္ထဲက ငုိၿပီးထြက္လာၾကရပါတယ္။ မငိုရင္လည္း ငုိေအာင္လုပ္ေပးရပါတယ္။ ဒါမွ အသက္ရွင္လႈပ္ရွားလာတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ကုိယ္နဲ႔သက္ဆုိင္တဲ့သူေတြက “ဟာ…ေမြးၿပီေဟ့.. ေယက်္ားေလးဟဲ့.. မိန္းခေလးဟဲ့…ကုိယ္လက္အဂၤါအစုံပါတယ္ဟဲ့..”စသျဖင့္ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ လူသားအားလုံးရဲ႕ ေမြးဖြားမႈအစပါ။ ဒါေပမယ့္ ေသတဲ့အခါေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ပါဘူး။ မေသခင္ အစမ္းေသၾကည့္ၾကပါ။ ေသတဲ့အခါမွာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ကုိယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူေတြက ၀မ္းနည္းၾက၊ ငိုၾကပူေဆြးၾက၊ ႏွေျမာတသျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကုိယ္ကဘယ္လုိေသမလဲ ႀကိဳတင္စဥ္းစားၾကဖုိ႔ပါ။ ၿပဳံးၿပီး ေသမလား…။ ငုိၿပီးေသမလား…။ ငိုၿပီး ေသသြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အ႐ႈံးနဲ႔ေသတာပါပဲ။ ေမြးတုန္းကလည္း ငုိၿပီးေမြးလာခဲ့ရတယ္။ ေသတဲ့အခါမွာလည္း ငုိၿပီးေသသြားရမယ္ဆုိရင္ ႐ႈံးၿပီေပါ့။ ဒီေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔က ေမြးတဲ့အခါတုန္းက ငုိၿပီး ေမြးခဲ့ရေပမယ့္။ ေသတဲ့အခါမွာ ၿပံဳးၿပီးေသႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ၿပဳံးၿပီးေသႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္၊ ကုသုိလ္တရားေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားရပါမယ္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြကသာ လူတစ္ေယာက္ကုိ ၿပဳံးၿပီးေသႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္စြမ္းရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သိပ္မသိသာေပမယ့္ ေသခါနီးအခါမွာေတာ့ ကုသုိလ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတ့ဲ့သူနဲ႔ အကုသုိလ္ေတြပဲ လုပ္ခဲ့တဲ့သူ သိပ္ကုိကြာျခားပါတယ္။ ကုသုိလ္တရားရွိတဲ့သူက ေသရမွာကုိ မေၾကာက္ပါဘူး။ ၿပဳဳံးၿပီးေသႏုိင္ပါတယ္။ အကုသုိလ္ေတြနဲ႔ေနခဲ့တဲ့သူကေတာ့ ေသခါနီးမွာ ဘယ္လုိမွ မၿပဳံးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေသၿပီးေနာက္ဘ၀မွာ အက်ိဳးေပးမယ့္နိမိတ္ေတြ ထင္လာတဲ့အခါ ပုိၿပီးဆုိးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ သူ႔အတြက္ ငုိၿပီးေသ႐ုံမွတစ္ပါး ဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျပင္ဆင္ထားရမွာက ေမြးလာတုန္းက ငုိၿပီးေမြးလာေပမယ့္ ေသတဲ့အခါမွေတာ့ ၿပဳံးၿပီးေသႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ အခုကတည္းက ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြ၊ ကုသုိလ္တရားေတြ၊ ေကာင္းတဲ့အႀကံ၊ ေကာင္းတဲ့အေျပာ၊ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြနဲ႔ ေနႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ျပင္ဆင္ထာဖုိ႔ပါ။ ဒါဆုိရင္ ေမြးလာတုန္းက ကုိယ့္ကငုိၿပီးထြက္လာ၊ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကသူေတြက ၿပဳံးေပ်ာ္ၾကေပမယ့္ ေသတဲ့အခါမွာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကသူေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲငုိငုိ ကုိယ္ကတန္ျပန္ၿပဳံးၿပီး ေသသြားႏုိင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမြးတုန္းက ငုိၿပီးေမြးလာၾကေပမယ့္ ေသတဲ့အခါ ၿပဳံးၿပီးေသႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလုိ႔…အားလုံးကုိ အသိေပးတုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။ အားလုံး ၿပဳံးၿပီးေသႏုိင္ၾကပါေစ…

ေမြးစားမိဘအားလုပ္ေကၽြးေကာင္း၊မေကာင္း၊ သံခ်ေဆးတုိက္ျခင္းစသည္တုိ႔သည္ ပါဏာတိပါတျဖစ္၊ မျဖစ္...

။ အခ်ိန္ 8/28/2008 05:50:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

Q. အရွင္ဘုရား..

(၁) ေက်းဇူးႀကီးေသာ ေမြးစားမိဘကုိ မိဘရင္းႏွင့္ထပ္တူ လုပ္ေကၽြးျခင္းကုိ ျမတ္စြာဘုရား လက္ခံပါသလားဘုရား။ ရဟန္းခံလွ်င္ ဆြမ္းႏွင့္ လူဖြယ္၀တၳဳကုိ ေမြးစားမိဘကုိ ေပးခြင့္ရွိပါသလား။
(၂) ကေလးမ်ားကုိ သံခ်ေဆးတုိက္ျခင္း၊ ၀ဲေပါက္ေနသူ၏အနာကုိ ၀ဲပုိေသေဆးလိမ္းေပးျခင္းမ်ားသည္ ပါဏာတိပါတ သင့္ပါသလား ဘုန္းဘုန္း။ သီလရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ မသမာသူဖ်က္ဆီး၍ သေႏၶရခဲ့လွ်င္ ထုိသေႏၶကုိ ဖ်က္ဆီးသူ အသက္သတ္ရာေရာက္ပါသလား။ ကုိယ္၀န္ႏုစဥ္မွာ ေသြးတုံးေသြးခဲ အမွတ္ထားၿပီး သီလရွိသူတစ္ေယာက္ အရွက္မရေအာင္ ေသြးခဲအသားတစ္ကုိ ဖယ္ရွားေပးသည့္အေနျဖင့္ ေဆးေပးလွ်င္ ကုသုိလ္ႏွင့္ အကုသုိလ္ ဘယ္ဟာျဖစ္ပါသလဲဘုရား။
(စည္သူ)

A. (၁) ေက်းဇူးႀကီးတဲ့ ေမြးစားမိဘကုိ မိဘရင္းႏွင့္ထပ္တူ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးျခင္းကုိ ျမတ္စြာဘုရား လက္ခံပါတယ္။ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ က်င္လည္ခဲ့ၾကရတဲ့ ဘ၀ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာမွာ တစ္ဘ၀မဟုတ္ တစ္ဘ၀တစ္ခုခုေတာ့ ေတာ္စပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မေတာ္စပ္ဖူးတဲ့အမ်ိဳးဆုိတာ မရွိႏုိင္တဲ့အတြက္ အသက္အရြယ္ႀကီးတဲ့ ဘယ္လုိပုဂိၢဳလ္ကုိ မဆုိ မိဘရင္းႏွင့္မျခား ထပ္တူလုပ္ေကၽြးျခင္းအားျဖင့္ အက်ိဳးမယုတ္သလုိ ဘုရားရွင္တုိ႔ ခ်ီးမြန္းတဲ့အလုပ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္ဘ၀ကို ေရာက္လာခဲ့ရင္ေတာ့ ေလာကေၾကာင္းထက္၊ ဓမၼေၾကာင္း (၀ိနည္းေၾကာင္း) ကုိ ပုိၿပီး အေလးထားရပါတယ္။ ၀ိနည္းေတာ္နဲ႔ဆန္႔က်င္တဲ့ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးမႈမ်ားကုိ ေမြးစားမိဘမေျပာနဲ႔ မိဘအရင္းကုိေတာင္ မလုပ္ရပါဘူး။ ေလာကေၾကာင္းအရ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ သင့္ေလွ်ာ္တဲ့အလုပ္ ျဖစ္ေပမယ့္ ၀ိနည္းေၾကာင္းအရ အာပတ္သင့္ႏုိင္တဲ့၊ အျပစ္ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရဟန္းဘ၀ေရာက္လာတဲ့အခါ ေမြးစားမိမ်ားကုိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လုိပါက ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္ မသက္ဆုိင္တဲ့ ျပဳုစုလုပ္ေကၽြးမႈမ်ိဳးျဖင့္သာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ သင့္ပါတယ္။

(၂) ပါဏာတိပါတ (သတ္မႈ) ကံေျမာက္ႏုိင္တဲ့အဂၤါ (၅)ပါး ရွိပါတယ္။ ၁။ ပါဏ = သက္ရွိသတၱ၀ါျဖစ္ျခင္း
၂။ ပါဏသညိတ = သက္ရွိသတၱ၀ါဟု မွတ္သိျခင္း၊ ၃။ ဃာတစိတၱ = သတ္လုိတဲ့စိတ္ရွိျခင္း၊ ၄။ ဥပကၠမ = လုံ႔လျပဳျခင္း၊ ၅။ မရဏ = ထုိလုံ႔လေၾကာင့္ ေသျခင္း တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးမ်ားကုိ သံခ်ေဆးတုိက္ေကၽြးျခင္း၊ ၀ဲေပါက္ေနသူ၏အနာကုိ ၀ဲပုိေသေဆးလိမ္းေပးျခင္း၊ သီလရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ သေႏၶကုိ ဖ်က္ဆီးေပးျခင္း စတဲ့လုပ္ရပ္ေတြဟာ ဒီအဂၤါရပ္ေတြနဲ႔ျပည့္စုံမယ္ဆုိရင္ ပါဏာတိပါတကံေျမာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကံေတြဟာ လုပ္ေဆာင္တဲ့သူရဲ႕ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ လုိက္ၿပီး အျပစ္အႀကီးအေသး ကြာျခားပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္၊ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးက အင္အားႀကီးေနရင္ မေကာင္းတဲ့အက်ိဳးဟာ အင္အားနည္းၿပီး တန္ျပန္အက်ိဳးေပးမႈ မရွိႏုိင္တဲ့ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ ဘုရားစင္ကုိ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ့အခါ ပုိးမွ်င္ပုိးအိမ္ေလးေတြကုိ ဖယ္ရွားဖ်က္ဆီးျပစ္ရတဲ့အခါမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိအလုပ္မ်ိဳးမွာ ဘုရားစင္ကုိ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္လုိတဲ့ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္က ဦးစီးေနၿပီး ပုိးမွ်င္မ်ားကုိ တမင္သက္သက္ဖ်က္ဆီးလုိတဲ့ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္မရွိတဲ့အတြက္ ပုိးမွ်င္ပုိးအိမ္မ်ားကုိ ဖ်က္ဆီးမိတဲ့အကုသုိလ္ အလုပ္မ်ိဳးဟာ အက်ိဳးေပးမသန္တဲ့ အေဟာသိကံျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အလုပ္မ်ားၾကေတာ့ ကုသုိလ္လည္းျဖစ္ အကုသုိလ္လည္း ျဖစ္တဲ့အလုပ္မ်ိဳး ရွိတတ္ပါတယ္။ ့ အဲလုိအလုပ္မ်ိဳးမွာ ကုသုိလ္အက်ိဳးဟာ သီးျခားအက်ိဳးေပးၿပီး၊ အကုသုိလ္အက်ိဳးကလည္း သီးျခားအက်ိဳးေပးပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္အေျခအေနကုိ ၾကည့္ရင္သိႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အရမ္းခ်မ္းသာေပမယ့္ ေမြးကတည္းက ေသတဲ့အထိ ေရာဂါေပါင္းစုံနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြဟာ ကုသုိလ္အက်ိဳးေၾကာင့္ ခ်မ္းသာေပမယ့္ အကုသုိလ္အက်ိဳးေၾကာင့္ ေရာဂါထူေျပာေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုသုိလ္နဲ႔အကုသုိလ္ဟာ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ေနတာလုိ႔ သေဘာေပါက္ထားရပါမယ္။ ဒီသေဘာအတုိင္းပဲ သီလရွိသူတစ္ေယာက္ အရွက္မရေအာင္ ကုိယ္၀န္္ကုိ ဖယ္ရွားေပးသည့္အေနျဖင့္ ေဆးေပးလွ်င္ ကုသုိလ္ႏွင့္ အကုသုိလ္ ဘယ္ဟာျဖစ္ပါသလဲလုိ႔ ေမးရင္ ကုသုိလ္၊ အကုသိုလ္ႏွစ္ခုလုံးျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျဖရပါမယ္။ ျပဳလုပ္ေပးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ကုိလုိက္ၿပီး ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္အျပစ္အႀကီးအေသး ကဲြျပားပါလိမ့္မယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ၀ိနည္းေၾကာင္းအရအေျပာရရင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ကုိယ္၀န္ပ်က္ေအာင္ ကုိယ္၀န္က်ေဆးေပးလုိ႔ ကုိယ္၀န္ပ်က္သြားရင္ ဒီရဟန္း ပါဏာတိပါတက်ဴးလြန္ရာေရာက္ၿပီး ပါရာဇိကက်ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကုိယ္၀န္ႏုစဥ္ဘာမွ အေကာင္အထည္မေပၚေသးတဲ့၊ အသက္ရွိတယ္လုိ႔မမွတ္ႏုိင္ေသးတဲ့ ေသြးခဲလုိ႔ယူဆရတဲ့ ကုိယ္၀န္ျဖစ္စ အရာမ်ားမွာေတာ့ ပါဏာတိပါတေျမာက္ႏုိင္တဲ့ အဂၤါမျဖစ္ေသးရင္ေတာ့ အသက္သတ္တယ္လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္။ ဒီသေဘာမ်ိဳးမွာ ျပဳလုပ္ေပးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္က ပုိၿပီးအဓိကက်ပါတယ္။ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ကံေျမာက္တဲ့အထိ က်ဴးလြန္မႈမွာ ျပည့္စုံရမယ့္အဂၤါရပ္မ်ား ျပည့္စုံမွ အက်ိဳးေပးမႈရွိတဲ့အတြက္ ျပဳလုပ္တဲ့သူရဲ႕ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္၊ အျပဳခံပုဂၢဳိလ္ရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္အဂၤါရပ္မ်ားကုိ လုိက္ၿပီးကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္၊ အျပစ္အႀကီးအေသး ကြာျခားပါေၾကာင္း…

ပါရမီနဲ႔ ေ၀ယ်ာ၀စၥ...

။ အခ်ိန္ 6/19/2008 03:43:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

Q. အရွင္ဘုရား…ဦးတင္ပါတယ္ဘုရား။ ဘုရားျဖစ္ရန္ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူရသည့္ ပါရမီေတာ္တုိ႔ကုိ သိရွိၾကည္ညိဳလိုပါသည္။ အဓိပၸါယ္ႏွင့္တကြ ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။ မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာမွာေရာ ပါရမီႏွင့္ပတ္သက္လုိ႔ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ား ရွိပါသလား။ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာလာ ပါရမီမ်ားႏွင့္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာလား ပါရမီမ်ား တူညီမႈ၊ သုိ႔မဟုတ္ ကဲြျပားမႈ ရွိပါသလားဘုရား။ ေနာက္တစ္ခု ေမးခြင့္ျပဳပါဘုရား။ ေ၀ယ်ာ၀စၥကုသုိလ္ဟာ ျပဳသင့္ျပဳထုိက္တဲ့ကုသုိလ္တရားမ်ားတြင္ တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္သားဖူးပါသည္။ တစ္ျခားျပဳသင့္ျပဳထုိက္တဲ့ ကုသုိလ္မ်ားကုိလည္း ရွင္းျပေပးပါဦးဘုရား။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဘုရား။
(ေဇာ္ေဇာ္)

A. ၁။ ပါရမီဆုိတဲ့စကားဟာ ပါဠိစကားျဖစ္ၿပီး အထြတ္အျမတ္၊ ျမတ္ေသာသူ၏အျဖစ္၊ ျမတ္ေသာသူ၏ ဥစၥာ၊ နတ္ျပည္နိဗၺာန္သုိ႔ ေရာက္ေၾကာင္းအက်င့္ စသည္ျဖင့္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိၾကပါတယ္။ ျဖည့္က်င့္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္အေပၚလုိက္ၿပီး ျဖည့္က်င့္ရတဲ့ ကာလဟာ ကဲြျပားျခားနားပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္လုိသူမ်ားအတြက္ဆုိ ေလးအသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းကာလတုိင္ေအာင္ ပါရမီေတာ္မ်ားကုိ ျဖည့္က်င့္ရပါတယ္။ ဒီလုိပဲ အဂၢသာ၀ကျဖစ္လုိသူေတြ၊ ပဋိသမၻိဒါပတၱရဟႏၲာျဖစ္လုိသူေတြ စသူစသူတုိ႔အတြက္လည္း မိမိတုိ႔ျဖစ္လုိသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္အေပၚမူတည္ကာ ဒီပါရမီေတြကုိ သူ႔ကာလအပုိင္းအျခားလုိက္ၿပီး ျဖည့္က်င့္ၾကရပါတယ္။

ေထရ၀ါဒဗုဒၶစာေပမ်ားအရ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာမွာ ပါရမီဆယ္ပါးရွိေၾကာင္း မွတ္သားႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီပါရမီ ဆယ္ပါးကေတာ့…
၁။ ဒါနပါရမီ = လွဴဒါန္းေပးကမ္း စြန္႔ႀကဲျခင္း
၂။ သီလပါရမီ = ငါးပါး၊ ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါး စသည့္ သီလကုိေဆာက္တည္ ထိန္းသိမ္းျခင္း
၃။ နိကၡမပါရမီ = အိမ္ရာခြါေရွာင္ ရေသ့ရဟန္းေဘာင္သုိ႔ ကပ္ေရာက္ျခင္း
၄။ ပညာပါရမီ = ပညာကုိ ဆည္းပူးရွာေဖြ တုိးပြားေစျခင္း
၅။ ၀ီရိယပါရမီ = မတြန္႔မဆုတ္ အားထုတ္ေသာ ဇြဲလုံ႔လျဖင့္ ရဲရဲရင့္ရင့္ ႀကိဳးစားျခင္း
၆။ ခႏၲီပါရမီ = အမ်က္မထြက္ သီးခံျခင္း
၇။ သစၥာပါရမီ = မွန္ကန္ေျဖာင့္မွန္စြာ ေျပာဆုိလုပ္ကုိင္ျခင္း
၈။ ေမတၱာပါရမီ = ကမၻာေလာကသားမ်ားကုိ မိမိႏွင့္တစ္သားတည္း ခ်စ္ျခင္း
၉။ အဓိ႒ာနပါရမီ = အျပစ္ကင္းေသာအရာ၌ စိတ္ျဖင့္ဆုံးျဖတ္ျခင္း၊ ဆုံးျဖတ္သည့္အတုိင္း လုပ္ကုိင္ျခင္း
၁၀။ ဥေပကၡာပါရမီ = သူစိမ္းသူက်က္ ငဲ့ကြက္မေရြး၊ ခ်မ္းသာဆင္းရဲမေတြး အလယ္ၾကား႐ႈ၍ ေနျခင္း
တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ (မူလပဏၰာသပါဠိ၊ သီလကၡႏၶအ႒ကထာ)

ဒီပါရမီဆယ္ပါးကုိ အလြယ္မွတ္မိႏုိင္ေစဖုိ႔ ေဆာင္ပုဒ္ေလးလုပ္ထားပါတယ္။ က်က္မွတ္လုိကက်က္မွတ္ႏုိင္ဖုိ႔ ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။
ေဆာင္။ ဒါ၊ သီ၊ နိက္၊ ခံ၊ ၀ီရယံ၊ သစၥံ၊ ဓိ႒ာန္ျပဳ၊ ပညာ၊ ေမတၱာ၊ ဥေပကၡာ၊ ေပါင္းကာဤဆယ္ခု၊ နတ္ရြာနိဗၺာန္၊ ေရာက္ဖုိ႔ရန္၊ က်င့္ႀကံပါရမီစု။

မဟာယာနဗုဒၶဘာသာမွာလည္း ပါရမီေတာ္မ်ား ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာလုိ ဆယ္ပါးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျခာက္ပါးပဲ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဆယ္ပါးဟု ေဖာ္ျပေသာ မဟာယာနက်မ္းမ်ားရွိေပမယ့္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာလာ ပါရမီဆယ္ပါးႏွင့္ ကဲြျပားပါတယ္။ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာအမ်ားကေတာ့ ပါရမီေျခာက္ပါးကုိသာ ေျပာဆုိသုံးစဲြေဟာေျပာၾကပါတယ္။ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာလာ အဲဒီ ပါရမီေျခာက္ပါးကေတာ့…
၁။ ဒါနပါရမီ = လွဴဒါန္းေပးကမ္းျခင္း
၂။ သီလပါရမီ = သီလေဆာက္တည္ ထိန္းသိမ္းျခင္း
၃။ ခႏၲီပါရမီ = အမ်က္မထြက္သီးခံျခင္း
၄။ ၀ီရိယပါရမီ = လုံလ၀ီရိယျဖင့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္း
၅။ စ်ာနပါရမီ = ကသုိဏ္းစသည့္အာ႐ုံကုိ ႐ႈက်င့္ျခင္း
၆။ ပညာပါရမီ = ပညာကုိဆည္းပူးရွာေဖြ တုိးပြားေစျခင္း
တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

၂။ ေ၀ယ်ာေ၀စၥကုိသုိလ္ဟာ ပုညႀကိယာ၀တၳဳဆယ္ပါးထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ကုသုိလ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း စာေပကဆုိပါတယ္။ ေကာင္းေသာအက်ိဳး၏ တည္ရာျဖစ္၍ ျပဳသင့္ျပဳထုိက္တဲ့ကုသိုလ္လုိ႔ ပုညႀကိယာ၀တၳဳရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ အလြယ္နားလည္မွတ္သားႏုိင္ပါတယ္။ ပုညႀကိယာ၀တၳဳဆယ္ပါးရွိပါတယ္။ အဲဒီဆယ္ပါးကေတာ့…
၁။ ဒါန = ေပးကမ္းလွဴဒါန္းမႈ
၂။ သီလ = ငါးပါး၊ ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါးစေသာ သီလေဆာက္တည္မႈ
၃။ ဘာ၀နာ = တရားဓမၼက်င့္ႀကံအားထုတ္မႈ
၄။ အပစာယာန = အသက္သိကၡာ ဂုဏ္၀ါႀကီးသူအား အ႐ုိအေသျပဳမႈ
၅။ ေ၀ယ်ာ၀စၥ = သူမ်ားကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ ကူညီေဆာင္ရြက္လုပ္ကုိင္ေပးမႈ
၆။ ပတိၱဒါန = မိမိရေသာ၊ မိမိလုပ္ေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ အမွ်ေပးေ၀မႈ
၇။ ပတၱာႏုေမာဒနာ = မိမိသုိ႔ေရာက္လာေသာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူမ်ားျပဳေသာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ကုိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚယူမႈ
၈။ ဓမၼႆ၀န = တရားနာယူမႈ
၉။ ဓမၼေဒသနာ = လာဘ္လာဘကုိ မငဲ့ဘဲ တရားေဟာေျပာမႈ
၁၀။ ဒိ႒ိဇုကမၼ = အယူ၀ါဒကုိ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္စြာ ျပဳမႈ
တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီတရားဆယ္ပါးဟာ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု မိမိတုိ႔ေန႔စဥ္လုပ္ေနၾက အရာေတြပါ။ သတိမမူမိၾကဘဲ ျဖစ္ေနၾကလုိ႔ပါ။ ဒီအေျဖကို ဖတ္ၿပီးငါတုိ႔ဟာ ေန႔စဥ္ပုညႀကိယာ၀တၱဳတစ္ခုခုကုိ လုပ္ေနတာပါလားလုိ႔ သတိေလးကပ္ကာ ဆယ္ပါးလုံးျပည့္စုံႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ ေမတၱာျဖင့္ တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။

မုသာ၀ါဒနဲ႔ ၇ပါးသီလ...

။ အခ်ိန္ 6/08/2008 12:07:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

Q. ဘုန္းဘုန္းဘုရား..
၁။ အျပစ္မဲ့သူကုိ ကာကြယ္လုိ၍ လိမ္ညာေျပာလွ်င္ အျပစ္ျဖစ္ပါသလား။ လိမ္ညာရမည့္ေနရာမွာ ပရိယာယ္သံုး၍ မုသားမျဖစ္ေအာင္ ေျပာလုိ႔ရသည္ဟု မွတ္သားဖူးပါသည္။ ရွင္းျပပါဘုန္းဘုန္း။
၂။ အလုပ္ခ်ိန္နဲ႔ တျခား အခက္အခဲေတြေၾကာင့္ ၈ ပါးသီလကုိ ညေနစာမစားတာ တမ်ိဳးခ်န္ျပီး က်န္တာေတြ ေစာင့္လုိ႔ ရပါသလား။ ၇ပါးပဲ ေစာင့္တာ ေကာင္းမေကာင္း၊ လံုး၀ မေစာင့္တာနဲ႔ ထူးမထူး ရွင္းျပပါ။
(ေသာန)

A. ၁။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ကမၼ၀ါဒသေဘာအရ ကံကံရဲ႕အက်ိဳးေပးမႈဆုိတာ ရွိပါတယ္။ နည္းနည္းခ်ဲ႕ေျပာရရင္ ကံဆုိတာ အလုပ္ကုိေျပာတာပါ။ ကိုယ္နဲ႔လုပ္ရတဲ့ ကာယကံ၊ ႏႈတ္္နဲ႕ေျပာဆုိရတဲ့ ၀စီကံ၊ စိတ္နဲ႔ကံစည္ေတြးေတာတဲ့ မေနာကံဆုိတဲ့ ဒီသုံးမ်ိဳးကုိ အလုပ္လုိ႔ဆုိတာပါ။ စာေပသေဘာအရ ကံဆုိတဲ့အလုပ္ကုိ တုိက္႐ုိက္နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ေစတနာပါပဲ။ ေစတနာကမၼံ ဘိကၡေ၀ ၀ဒါမိ (ခ်စ္သားတုိ႔ ေစတနာကုိ ကံဟု ငါဘုရားေဟာေတာ္မူ၏) ဆုိတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္အတုိင္းပဲ ေစတနာကုိ ကံလုိ႔ နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး ေစတနာေကာင္းရင္ ကံေကာင္းမယ္ ေစတနာဆုိရင္ ကံဆုိးမယ္ဆုိတာ သိထားဖုိ႔လုိပါတယ္။ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္တဲ့အခါမွာ ေစတနာ ပါမႈ မပါမႈကုိ လုိက္ၿပီး တန္ျပန္သက္ေရာက္ အက်ိဳးေပးမႈ၊ မေပးမႈဆုိတာ ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ လုပ္သာလုပ္လုိက္ရေပမယ့္ ေစတနာ မပါတဲ့အတြက္ တန္ျပန္သက္ေရာက္ အက်ိဳးေပးမႈ မရွိတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သေဘာေပါက္ထားရမွာက ေစတနာဟာ ေကာင္းတဲ့ေစတနာနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ေစတနာလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိၿပီး လုပ္တဲ့အခါမွာ ေစတနာေကာင္းပါရင္ အက်ိဳးေပးေကာင္းၿပီး ေစတနာဆုိးပါသြားရင္ေတာ့ အက်ိဳးေပးဆုိးမယ္ဆုိတာပါ။ လုပ္သာလုပ္လုိက္ရေပမယ့္ ဘာေစတနာမွ မပါတဲ့အတြက္ ဘာအက်ိဳးေပးမႈမွ မရွိတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ေစတနာသာ အဓိကက်တယ္ဆုိတာပါ။

ေမးခြန္းရွင္ရဲ႕ အေမးအတုိင္းေျပာရရင္ အျပစ္မဲ့သူကုိ ကာကြယ္လုိလုိ႔ လိမ္ညာေျပာဆုိမႈဟာ မုသာ၀ါဒသိကၡာပုဒ္ကုိ က်ဴးလြန္ရာေရာက္ေပမယ့္ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္က သိကၡာပုဒ္ကုိ က်ဴးလြန္လုိတဲ့သေဘာ မဟုတ္ဘဲ သူတပါးကုိ ကူညီလုိတဲ့ ေစတနာျဖစ္တဲ့အတြက္ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ မရွိဘူးလုိ႔ေျပာရပါမယ္။ ကံေျမာက္တဲ့က်ဴးလြန္မႈ မျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပန္လည္အက်ိဳးေပးမႈ မရွိႏုိင္ပါဘူး။ မုသာ၀ါဒသိကၡာပုဒ္ကုိ က်ဴးလြန္ရာေရာက္တယ္ဆုိတာက မုသာ၀ါဒါ ေ၀ရာမဏိ ရဲ႕ သေဘာက ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လိမ္ညာေျပာဆုိမႈမွ ေရွာင္ၾကဥ္တာကုိ ဆုိလုိတဲ့သေဘာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီသီလကေတာ့ ပ်က္ဆီးပါတယ္။ သီလညစ္ႏြမ္းတယ္လုိ႔ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တမင္သက္သက္က်ဴးလြန္လုိတဲ့ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္မပါတဲ့အတြက္ သီလသိကၡာပုဒ္ ပ်က္ဆီးျခင္းေၾကာင့္ ျပန္လည္အက်ိဳးေပးမႈကံမေျမာက္ပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ ေစတနာေပါ့။

လိမ္ညာရမည့္ေနရာမွာ ပရိယာယ္သုံးၿပီး မုသားမျဖစ္ေအာင္ ေျပာတဲ့အခါမွာလည္း ေစတနာရဲ႕ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈကုိေတာ့ မေမ့ဖုိ႔လုိပါတယ္။ မုသာ၀ါဒကုိ မက်ဴးလြန္မိေအာင္ဆုိတဲ့ ေစတနာက အဓိကဦးတည္ ေနတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပရိယာယ္သုံးၿပီး ေရွာင္လဲြလုိ႔ရေပမယ့္ တစ္ျခားေစတနာနဲ႔ ပရိယာယ္သုံးၿပီး လိမ္ညာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မုသာ၀ါဒျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာက တုိက္႐ုိက္လိမ္ညာတာမဟုတ္ေပမယ့္ သြယ္၀ုိက္တဲ့လိမ္ညာမႈမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ပရိယာယ္သုံးတတ္ဖုိ႔ပါ။ မာယာပရိယာယ္မျဖစ္ဖုိ႔ သတိျပဳရပါမယ္။ လွည့္ပတ္တဲ့ပရိယာယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ ကြာျခားပါတယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ မုသာ၀ါဒနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတတ္ပါတယ္။ အထူးသတိျပဳပါ။

၂။ ရွစ္ပါးသီလကုိ စာေပအေခၚအရ ဥေပါသထသီလလုိ႔ေခၚပါတယ္။ ဥေပါသထသီလဆုိတာ ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ အထူးေစာင့္ထိန္းတဲ့သီလလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ငါးပါးသီလကေတာ့ ေန႔စဥ္ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ သီလျဖစ္ပါတယ္။ ဥေပါသထသီလျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဥပုသ္ေန႔မွာပဲ ေစာင့္ရမွာလား တစ္ျခားေန႔ေတြမွာလည္း ေစာင့္လုိ႔မရဘူးလားလုိ႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ ေစာင့္လုိ႔ရပါတယ္။ ေစာင့္ျခင္းေၾကာင့္အျပစ္မျဖစ္ပါဘူး။ အက်ိဳးမယုတ္ပါဘူး။ ရွစ္ပါးသီလမွမဟုတ္ပါဘူး။ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ကုိရင္ေတြေစာင့္တဲ့ ဆယ္ပါးသီလလည္း လူပုဂၢိဳလ္မ်ား ေစာင့္လုိ႔ရပါတယ္။ ကုိယ့္အသိနဲ႔ကုိယ္ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္သမွ် ေစာင့္ထိန္းလုိ႔ ရပါတယ္။ ငါးပါးသီလကေတာ့ ေန႔စဥ္ေစာင့္ထိန္းရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသခ်ာေပါက္ ေစာင့္ထိန္းရမွာျဖစ္ၿပီး တစ္ျခားသီလေတြကုိေတာ့ ေစာင့္ႏုိင္သမွ် အသိစိတ္ေလးနဲ႔ထိန္းၿပီး ေစာင့္ႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဘုရားေရွ႕မွာ၊ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕အထံေတာ္မွာ အာမဘေႏၲခံ၊ ရွစ္ပါးသီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ေစာင့္ထိန္းပါမယ္လုိ႔ ကတိေတြျပဳၿပီးမွ မလုံၿခဳံဘူးဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ အထူးသိထားရမွာက သီလဟာ တစ္ပါးက်ဴးလြန္တာနဲ႔ က်န္တဲ့သီလေတြပါ ပ်က္ဆီးသြားတဲ့ အရာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး ဆုိတာပါ။ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးသြားတဲ့သီလေတြ ရွိေပမယ့္ က်န္တဲ့သီလေတြ လုံၿခဳံေနမယ္ဆုိရင္ လုံၿခဳံေနတဲ့သီလအက်ိဳးကေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ ေမးခြန္းရွင္ရဲ႕ အေမးထဲကလုိ လုံး၀မေစာင့္တာနဲ႔စာလွ်င္ ေစာင့္ႏုိင္သမွ် ေစာင့္တာက ပုိေကာင္းပါတယ္လုိ႔ ေျဖၾကားလုိက္ပါတယ္။

အမ်ိဳးကုိေစာင့္ေရွာက္ၾကပါ...

။ အခ်ိန္ 5/29/2008 03:26:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

“ဘုန္းဘုန္းကုိ အြန္လုိင္းေပၚမွာ မေတြ႕တာၾကာၿပီဘုရား။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဘုရား…” ဆုိတဲ့ သတင္းစကားကုိ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ဓမၼမိတ္ေဆြ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ တစ္ေယာက္က မၾကာေသးခင္က လွမ္းေမးပါတယ္။ သူ႔အေမးကုိ အဆင္ေျပသလုိပဲ ေျဖေပးလုိက္ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္း အြန္လုိင္းေပၚက ေပ်ာက္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပုိ႔စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တာပါ။ ေမးထားတဲ့ အေမးေတြလည္း ေျဖေပးဖုိ႔ အေၾကြးေတြတင္ေနပါတယ္။ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ျပန္ေျဖေပးမွာပါ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္ မျဖစ္ႏုိင္တာက နာဂစ္ ႏွိက္စက္လုိက္လုိ႔ ဒုကၡေတြျဖစ္သြားတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က ကူညီေဆာင္ရြက္မႈေလးေတြ လုပ္ေနလုိ႔ပါ။ ဒီအတြက္ “နားလည္ေပးပါ ပရိတ္သတ္ႀကီးရယ္” ဆုိတာလုိပဲ ဘုန္းဘုန္းကုိ နားလည္ေပးၾကပါလုိ႔…။

အားလုံးသိၾကတဲ့အတုိင္းပဲ နာဂစ္တုိ႔လုပ္ခ်လုိက္ပုံက ေရနစ္သူ ၀ါးကူထုိးသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ အေနစုပ္ေပမယ့္ ေရႊထုတ္တဲ့ ျမပ၀ါဆုိတဲ့ဂုဏ္၊ ႐ုိးသားၿပီးအျပစ္ကင္းစင္တယ္ဆုိတဲ့ဂုဏ္၊ ရွိတာေလးနဲ႔ ေရာင့္ရဲတတ္တဲ့ဂုဏ္၊ သူတစ္ပါးအေပၚ အရမ္းၾကင္နာၿပီး အားနာတတ္တဲ့ဂုဏ္၊ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္တဲ့ဂုဏ္ စတဲ့စတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ျမန္မာျပည္သူလူထုကုိမွ ရက္ရက္စက္စက္ တုိက္ဖ်က္ေခ်မုန္း ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တာကေတာ့ ဘယ္လုိမွ ေျဖလုိ႔မရတဲ့ နာက်ဥ္း၀မ္းနည္းမႈႀကီးပါ။ “ရက္စက္လုိက္တာ နာဂစ္ႀကီးရယ္” လုိ႔ပဲ ဟစ္ေၾကြးလုိက္ခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ပါ။

ဒါေပမယ့္ အဲလုိ မဟစ္ေၾကြးျဖစ္ပါဘူး။ ေတြးမိတုိင္းေတြမိတုိင္း ႏွလုံးသားမွာ နာက်င္ခဲ့ရတဲ့ နာဂစ္ရဲ႕ ရက္စက္မႈရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြေတြ ၾကားသိၾကည့္႐ႈၿပီး ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိေပးကာ လုိအပ္တဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကုိပဲ ခ်လုိက္ပါတယ္။ “ဒီအခ်ိန္ဟာ ပူေဆြး၀မ္းနည္းေနရမယ့္အခ်ိန္မဟုတ္။ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တာေတြကုိေဘးဖယ္၊ ္လက္ရွိလုပ္ရမယ့္ အရာေတြကုိ တတ္ႏုိင္သမွ်လုပ္ေပးရမယ္”ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း နာဂစ္ကယ္ဆယ္ေထာက္ပ့ံေရးကုိ လုပ္ျဖစ္ေနတာပါ။

လူ႔ေလာကမွာကေတာ့ ကုိယ့္မိသားစု၊ ကုိယ့္အမ်ိဳးစတာေတြက ရွိေနတဲ့အတြက္ မိသားစုအေရး၊ အမ်ိဳးအေရးေတြပုိၿပီး ဦးစားေပးရတဲ့အပုိင္းေလးေတြ ရွိေနၾကေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ သာသနာ့၀န္ထမ္းေတြ အတြက္ကေတာ့ အခုဒုကၡေရာက္သူေတြဟာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ရဲ႕အမ်ိဳးေတြပါ။ ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံတြင္းမွာ ရွိတဲ့ဒကာ၊ ဒကာမေတြဟာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ရဲ႕ မိသားစုေတြပါ။ ဒကာ၊ ဒကာမေတြငတ္ေနတာဟာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ငတ္ေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ သူတုိ႔ဒုကၡေရာက္ေနတာဟာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ဒုကၡေရာက္ေနတာနဲ႔ ထပ္တူပါပဲ။ ဒီခံစားမႈေၾကာင့္ပဲ အမ်ိဳးကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းဆုိတဲ့ ဉာတတၳစရိယကုိ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔အားလုံး တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က ကူညီေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားျဖစ္ၾကတာပါ။ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြေရာ ျပည္ပမွာေရာက္ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြေရာ ၿပီးေတာ့ ဒကာဒကာမေတြေရာ ဒီအသိေတြနဲ႔ႀကိဳးစား ေဆာင္ရြက္ေနၾကတာ အားလုံးေတြ႕မိၾကမွာပါ။

ဒါေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းစရာေလးေတြလည္း ၾကားသိေတြ႕ျမင္ေနရျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေရႊျမန္မာအခ်ိဳ႕ရဲ႕ သေဘာထားေလးေတြေၾကာင့္ပါ။ ကုိယ့္မိသားစု၊ ကုိယ့္အမ်ိဳးေတြမပါဘူးဆုိၿပီး ၀ုိင္း၀န္းေစာင့္ ေရွာက္မႈနည္းေနတာေလးေတြပါ။ မလွဴၾက၊ မေစာင့္ေရွာက္ၾကလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ လူႏုိင္ေစာင့္ေရွာင္ႏုိင္တဲ့ အတုိင္းအတာထက္ ပုိၿပီးနည္းေနၾကလုိ႔ပါ။ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးအေနနဲ႔ ေျပာရတာမသင့္ေတာ္ေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအတြက္ ဘုန္းဘုန္းေျပာၾကည့္တာပါ။ လူ႔ေလာကရဲ႕ အေျခအေနအခက္အခဲကုိ နားမလည္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်င္းခ်င္းျခင္း ၀ုိင္း၀န္းေစာင့္ေရွာက္မႈေတြကုိ အားမလုိအားမရျဖစ္မိလုိ႔ပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ တစ္က်ပ္တစ္ျပားဟာ ျပည္ပမွာ ရွိေနတဲ့သူေတြအတြက္ ဘာမွအသုံးမတည့္ေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ တစ္က်ပ္တစ္ျပားဟာ အရမ္းကုိတန္ဘုိးရွိေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ေရႊျမန္မာမ်ားရဲ႕ စားေသာက္ေပ်ာ္ပါးမႈ ေလးေတြကုိ ေလွ်ာ့ၿပီးအဲဒီအတြက္ အသုံးျပဳကုန္က်မႈကုိ နာဂစ္ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ လွဴျဖစ္မယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္အက်ိဳးရွိလုိက္မလဲလုိ႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။ ႐ုိးသားစြာေျပာရရင္ အဲဒီလုိျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ႏွမ္းတစ္ေစ့နဲ႔ဆီမျဖစ္ေပမယ့္ ႏွမ္းေစ့အမ်ားေပါင္းလုိက္ရင္ ဆီျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တုိ႔ရဲ႕တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္ဟာ ဘာမွလုပ္လုိ႔မရပါဘူးလုိ႔ မေတြးလုိက္ပါနဲ႔ တစ္ျပားတစ္ျပားေပါင္းလုိက္ရင္ သိန္းလည္းျဖစ္ႏုိင္၊ သန္းလည္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဟာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ေရႊေတြဟာ တစ္စိတ္တစ္၀မ္းတည္း ျဖစ္ေနရမယ့္အခ်ိန္ပါ။ ဒုကၡသည္သူတုိ႔ေတြဟာ တစ္ျခားသူေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြပါ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔အမ်ိဳးေတြပါ။ ဒီေတာ့ အမ်ိဳးေတြဒုကၡေရာက္ေနတာကုိ ဒီအတုိင္းၾကည့္ေနဖုိ႔ မသင့္ပါဘူး၊ ကုိယ္စားမယ့္ထဲက နည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ဖဲ့ေပးၾကဖုိ႔ သင့္ပါတယ္။ အထူးလည္းေမတၱာရပ္ခံ တုိက္တြန္းပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အားလုံးကုိယ္စား ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ထပ္မံတုိက္တြန္းလုိတာက “အမ်ိဳးကုိေစာင့္ေရွာက္ၾကပါ”လုိ႔…

ႏွစ္သစ္မဂၤလာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ဆုေတာင္း

။ အခ်ိန္ 4/17/2008 09:46:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

''သေဗၺ သခၤါရာ အနိစၥာ= အရာအားလုံး အၿမဲမရွိ၊ ေျပာင္းလဲလ်က္ရွိ၏” ဟူေသာ ဘုရားစကားေတာ္ အတုိင္းပင္ အရာရာတုိင္း တစ္ေန႔ႏွင့္တစ္ေန႔၊ တစ္ရက္ႏွင့္တစ္ရက္၊ တစ္လႏွင့္တစ္လ၊ တစ္ႏွစ္ႏွင့္တစ္ႏွစ္ မတူ အသစ္အသစ္ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိ၏။ ယခုလည္း ျမန္မာတုိ႔၏ ျပာကၡဒိန္ သတ္မွတ္ခ်က္အရ ၁၃၆၉ခုႏွစ္မွ ၁၃၇၀ျပည့္ႏွစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ေပၿပီ။ က်န္ခဲ့သည့္ ႏွစ္၊ လ၊ ရက္တုိ႔ကုိ ျပန္လည္ သတိျပဳၾကည့္ၾကမည္ဆုိက လူတုိင္းလူတုိင္း အေကာင္းအဆုိးမ်ားဒြန္တြဲကာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾက၏။ မည္သူမဆုိ အေကာင္းခ်ည္းနဲ႔ သာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရသည္ မဟုတ္သလုိ အဆုိးခ်ည္းနဲ႔လည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရသည္ မဟုတ္ၾကေပ။ အေကာင္းအဆုိးတဲြကာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။

အတိတ္ဆုိသည္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ က်န္ခဲ့တဲ့အတိတ္ကုိ တမ္းတစဲြလန္းမေနေတာ့ဘဲ လာမည့္အနာဂတ္မွာ မည္သုိ႔မည္ပုံ ျဖတ္သန္းၾကမည္ဆုိသည့္ အေတြးမ်ားျဖင့္ ယခုလက္ရွိ ပစၥဳပၸန္အခ်ိန္ကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ အတိတ္မွာျဖစ္ခဲ့ ျဖစ္သန္းခဲ့တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အထူးသတိျပဳၾကရမည္မွာ အတိတ္က မေကာင္းသည့့္အျဖစ္အပ်က္ လုပ္ရပ္ေတြကုိသာ လုံး၀ေမ့ျပစ္ေစခ်င္တာပါ။ ေကာင္းသည့့္အလုပ္ေတြကုိေတာ့ အၿမဲသတိရေအာင္ အဖန္ဖန္ပြားမ်ားေနေစခ်င္ပါ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္အျပစ္ဆုိသည္မွာ သတိရတုိင္း သတိရတုိင္း ေနာင္တပူပန္မႈ၊ စိတ္ဆင္းရဲ႕မႈ၊ ေသာကျဖစ္ေစမႈကုိသာ တုိးပြားေစေသာေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး ေကာင္းသည့္ကုသုိလ္ကေတာ့ သတိရတုိင္း သတိရတုိင္း စိတ္ခ်မ္းသာမႈ၊ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္မႈ၊ ပီတိျဖစ္မႈ စသည္စသည္ တုိးပြားေစေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။

သုိ႔ျဖစ္၍ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္ဆုံး၍ ႏွစ္သစ္သုိ႔ကူးေျပာင္းသည့္ ယေန႔ ႏွစ္ဆန္းကာလမွစၿပီး အားလုံးအားလုံးေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြသူေတာ္စင္မ်ားအတြက္ ႏွစ္သစ္ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားႏွင့္ ဆုေတာင္းစကားေျပာၾကားလုိသည္မွာ က်န္ခဲ့သည့္အတိတ္က မေကာင္းသည့္အရာမွန္သမွ် လုံး၀ေမ့ေပ်ာက္ႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကေစရန္၊ ေကာင္းသည့္အရာမ်ားကုိ အစဥ္သတိရလ်က္ ယခုပစၥဳပၸန္အခ်ိန္မွစ၍္ ေနာင္လာမည့္ကာလမ်ားတုိင္ေအာင္ ဆထက္ဆထက္ တုိးပြားေအာင္ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကေစရန္ သတိျပဳဆင္ျခင္လ်က္ လုံလႀကိဳးကုတ္အားထုတ္ၾကဖုိ႔ အထူးတုိက္တြန္းလုိၿပီး ၁၃၇၀ျပည့္ႏွစ္၏ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္မွစ၍ ေနာင္အနာဂတ္ကာလမ်ားတုိင္ေအာင္ မလုိလားမေတာင့္တအပ္သည့္ အရာမ်ားမေတြ႕ႀကဳံၾကရဘဲ ေကာင္းသည့္ႏွစ္သက္ဖြယ္အာ႐ုံမ်ားျဖင့္သာ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ျဖတ္သန္းႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္းေကာင္းေတာင္းလုိက္ရပါသည္။

စိတၱသုခ၊ ျပည့္စုံၾက၊ ဒုကၡေထြေထြ၊ ကင္းပါေစ…

ေမတၱျဖင့္
ဘုန္းဘုန္းဦး၀ိစိတၱ

သိလ်က္ အျပစ္က်ဴးလြန္သူႏွင့္ မသိ၍ အျပစ္က်ဴးလြန္သူ မည္သူက ပုိအျပစ္ၾကီးသနည္း...

။ အခ်ိန္ 4/15/2008 10:14:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

Q. အရွင္ဘုရား…
မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ တစ္ခုခုကုိ က်ဴးလြန္ရာတြင္ အျပစ္ရွိမွန္းသိလွ်က္ က်ဴးလြန္သူႏွင့္ အျပစ္ရွိမွန္းမသိ၍ က်ဴးလြန္သူ မည္သူက ပုိၿပီးအျပစ္ႀကီးပါသနည္း။ ေက်းဇူးျပဳ၍ ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။ ဦးတင္ပါတယ္ဘုရား။
(မ်ိဳးေအာင္)

A.ကမၼနိယာမ သေဘာအရ အျပစ္ရွိပါလ်က္ အျပစ္မရွိဘူးလုိ႔ ထင္ျမင္ျခင္း(အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔ မသိျခင္း)ဟာ မွားယြင္းတဲ့အျမင္၊ မွားယြင္းတဲ့အယူျဖစ္လုိ႔ မိစၧာဒိ႒ိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ မိစၧာဒိ႒ိအယူရွိၿပီး အျပစ္မရွိဘူးလုိ႔ ယူဆကာ အျပစ္ကုိ အျပစ္မျမင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ မေကာင္းမႈကုိ ျပဳလုပ္တဲ့အခါ ေၾကာက္ရြ႕ံျခင္းမရွိ ရဲရဲတင္းတင္း ျပဳလုပ္မိတတ္ပါတယ္။ အဲလုိ မေၾကာက္မရြံ႕ျပဳလုပ္တဲ့အတြက္ အကုသုိလ္ရဲ႕ အက်ိဳးေပးမႈဟာလည္း ပုိၿပီးႀကီးေလးတတ္ပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ မီးရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ သံတုံးသံခဲေတြကုိ ေရႊလုိ႔ထင္ၿပီး ကုိင္တဲ့သူဟာ ပုိၿပီးျပင္းထန္နာက်င္စြာ ပူေလာင္ခံရသလုိ အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔မသိဘဲ က်ဴးလြန္သူအတြက္ အကုသုိလ္ရဲ႕ အက်ိဳးေပးမႈဟာလည္း ပုိၿပီးျပင္းထန္တတ္တဲ့သေဘာပါ။ ဒီလုိပါပဲ အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔ သိၿပီး က်ဴးလြန္တဲ့သူဟာ မလဲြမေရွာင္သာလုိ႔ လုပ္ရေပမယ့္ အျပစ္လုိ႔သိေနတဲ့အတြက္ ေၾကာက္ရြ႕ံတြန္႔ဆုတ္ၿပီး လုပ္ရတဲ့သေဘာရွိပါတယ္။ ဒီလုိ အသိရွိေနတဲ့အတြက္လည္း က်ဴးလြန္ရေပမယ့္ ထိမ္းထိမ္းသိမ္းသိမ္း က်ဴးလြန္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တန္ျပန္သက္ေရာက္တဲ့ အကုသုိလ္အက်ိဳးဟာလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႀကီး မလာတတ္ပါဘူး။ ဥပမာေျပာရရင္ မီးရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ သံတုံးသံခဲေတြကုိ မီးရဲရဲေတာက္ေနတာကုိ သိတဲ့အတြက္ မလဲြသာလုိ႔ ကုိင္ရေပမယ့္ အပူသက္သာေအာင္ကုိင္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါ။

ဒီလုိဆုိရင္ ရာဇသတ္ဥပေဒကုိလည္းေကာင္း ဘုရားပညတ္ေတာ္ကုိလည္းေကာင္း သိလ်က္လြန္က်ဴးသူေတြဟာ ေလာကေၾကာင္းအရ ဘာေၾကာင့္ ႀကီးေလးတဲ့အျပစ္ကုိ ခံရတာလဲလုိ႔ ေစာဒက တက္စရာရွိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ေလာကေၾကာင္းအရ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒစတာေတြကုိ သိလ်က္က်ဴးလြန္တဲ့သူဟာ ဒီဥပေဒပညတ္ခ်က္မ်ားကုိ က်ဴးလြန္တဲ့အျပစ္အျပင္ ဥပေဒပညတ္စတာေတြကုိ မေလးစားတဲ့ အဂါရ၀စိတ္မ်ားပါ ရွိေနတဲ့အတြက္ ေလာကေၾကာင္းအရ သိလ်က္နဲ႔က်ဴးလြန္တာဟာ ပုိၿပီးႀကီးေလးတဲ့ အျပစ္ျဖစ္တာပါ။ ဒါ့အျပင္ ဒီဥပေဒ ပညတ္မ်ားကုိ မသိနားမလည္ျခင္းဟာ မွားယြင္းတဲ့မိစၧာဒိ႒ိ မဟုတ္ပါ။ သတိမမူမိလုိ႔ ေမာဟဖုံးလႊမ္းမႈသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကသတ္မွတ္ခ်က္ ဥပေဒမ်ား၊ ၀ိနည္းပညတ္ခ်က္မ်ားကုိ မသိလုိ႔ က်ဴးလြန္ျခင္းဟာ ဥပေဒပညတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ မေလးစားတဲ့ အဂါရ၀စိတ္ မရွိတဲ့အတြက္ အျပစ္ေပးတဲ့အခါလည္း ညွာညွာတာတာေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အျပစ္ခံရတဲ့အခါမွာလည္း သိလ်က္က်ဴးလြန္သူထက္ ပုိၿပီးေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့့ပဲ ခံရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ (မဟာဂႏၶ႐ုံဆရာေတာ္ရဲ႕ သၿဂိဳဟ္ဘာသာဋီကာကုိ ကုိးကားပါသည္။)

ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ အကုသိုလ္အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔ မျမင္တာဟာ မွားယြင္းတဲ့မိစၧာဒိ႒ိျဖစ္တဲ့အတြက္ အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔မသိဘဲ က်ဴးလြန္တာနဲ႔ အျပစ္ကုိအျပစ္လုိ႔ သိေပမယ့္ မလဲြမေရွာင္သာလုိ႔ က်ဴးလြန္လုိက္ရတာ ႏွစ္မ်ိဳးမွာ အျပစ္ကုိ မသိဘူးဘဲ က်ဴးလြန္တာက ပုိၿပီးႀကီးေလးပါတယ္။ ေလာကေၾကာင္းအရ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားမွာေတာ့ သိလ်က္က်ဴးလြန္တာက ပုိၿပီးအျပစ္ႀကီးပါတယ္။

ဘုရားရွင္တုိ႔၏ ဓမၼတာ (၃၀)...

။ အခ်ိန္ 4/10/2008 05:39:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

Q. ဘုန္းဘုန္းဘုရား…
ၿပီးခဲ့တဲ့ ကုိ၀င္းလတ္ရဲ႕ အေမးကုိေျဖၾကားရာတြင္ ဘုရားရွင္တုိ႔၏ ဓမၼတာ(၃၀)ထဲက ဓမၼတာႏွစ္ခုကုိ ေဖာ္ျပထားတာ ဖတ္႐ႈမွတ္သားရပါတယ္ဘုရား။ ဓမၼတာ(၃၀)ကုိ အျပည့္အစုံ သိခ်င္ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳ၍ ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။ ႐ုိေသစြာရွိခုိး ကန္ေတာ့လွ်က္…
(မဥမၼာ-ေခတၱစကၤာပူ)

A. မဟာပဒါနသုတ္ႏွင့္ ဗုဒၶ၀င္အ႒ကထာတုိ႔မွာ လာရွိတဲ့အတုိင္း နားလြယ္လည္ေအာင္ ေဖာ္ျပရရင္…
(၁) ဘုရားရွင္တုိ႔သည္ ေနာက္ဆုံးဘုရားျဖစ္မည့္ ဘ၀တြင္ မယ္ေတာ္၀မ္း္၌သာ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း (ပဋိသေႏၶတည္ေနမႈဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ)
(၂) မယ္ေတာ္၀မ္း၌ တင္ပလႅင္ေခြလ်က္ ေရွ႕သုိ႔မ်က္ႏွာျပဳေနေတာ္မူျခင္း
(၃) မယ္ေတာ္သည္ အေလာင္းေတာ္ျမတ္ကုိ ရပ္လ်က္သာ ဖြားျမင္ရျခင္း
(၄) ေတာအရပ္၌သာ ဖြားျမင္ရျခင္း
(၅) ဖြားျမင္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေျမာက္ဖက္သုိ႔ ခုႏွစ္ဖ၀ါးလွမ္းၿပီး ျခေသၤ့သံျဖင့္ ႀကဳံး၀ါးေတာ္မူျခင္း
(၆) သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္းဟူေသာ နိမိတ္ေလးပါးကုိ ျမင္ၿပီးေနာက္ သားတစ္ေယာက္ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း ေတာထြက္ေတာ္မူျခင္း
(၇) အရဟတၱဓဇေခၚ ၾကာသကၤန္းေတာ္ျဖင့္ ရဟန္းအသြင္ကုိယူၿပီးမွ ဒုကၠရစရိယအက်င့္ကုိ ၇-ရက္အနည္းဆုံး က်င့္ရျခင္း
(၈) ဘုရားျဖစ္မည့္ေန႔၌ ႏုိ႔ဃနာဆြမ္းကုိ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူရျခင္း
(၉) ျမက္ခင္းပလႅင္ေတာ္ေပၚ၌သာ သဗၺညဳအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေတာ္မူျခင္း
(၁၀) ေဗာဓိပလႅင္ေပၚ၌ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းကုိစီျဖန္းလ်က္ ပရိကံျပဳေတာ္မူျခင္း
(၁၁) မာရ္စစ္သည္တုိ႔ကုိ ေအာင္ေတာ္မူျခင္း
(၁၂) ၀ိဇၨာသုံးပါး၊ စရဏစသည့္ ေက်းဇူးဂုဏ္အထူးတုိ႔ကုိ ရေတာ္မူျခင္း
(၁၃) ေဗာဓိပင္၏အနီးအနား သတၱဌာနမ်ား၌သာ ဖုိလ္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားလ်က္ ၄၉-ရက္ သီးတင္းသုံးေနေတာ္မူျခင္း
(၁၄) တရားေဟာေတာ္မူရန္ ျဗာဟၼာမင္းက ေတာင္းပန္ရျခင္း
(၁၅) ဣသိပတန မိဂဒါ၀ုန္ေတာ၌သာ တရားဦး ဓမၼစၾကာေဒသနာကုိ ေဟာေတာ္မူျခင္း
(၁၆) တပုိ႔တဲြလျပည့္ေန႔၌သာ အဂၤါေလးပါးရွိေသာ အစည္းအေ၀းႀကီး၌ ပါတိေမာက္ျပေတာ္မူျခင္း
(၁၇) ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌သာ နိဗဒၶ၀ါသ္(အၿမဲေနျခင္း) ျပဳေတာ္မူျခင္း
(၁၈) သာ၀တၳိျပည္ၿမိဳ႕တံခါး၌ တံခုိးျပာဋိဟာ ျပေတာ္မူျခင္း
(၁၉) တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၌သာ အဘိဓမၼာေဒသနာကုိ ေဟာေတာ္မူျခင္း
(၂၀) သကၤႆနဂုိရ္ျပည္ျမိဳ႕တံခါး၌သာ တာ၀တႎသာ နတ္ျပည္မွ ဆင္းသက္ေတာ္မူျခင္း
(၂၁) ဖလသမာပတ္ကုိ အၿမဲမျပတ္၀င္စားေတာ္မူျခင္း
(၂၂) နံနက္အခါ ညဥ့္အခါတုိ႔၌ ကၽြတ္ထုိက္သည့္ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါတုိ႔ကုိ ၾကည့္ေတာ္မူျခင္း
(၂၃) အေၾကာင္း၀တၳဳေပၚေပါက္လာလွ်င္ ၀ိနည္းဥပေဒကုိ ပညတ္ေတာ္မူျခင္း
(၂၄) အေၾကာင္းအတၳဳပၸါတ္တုိက္ဆုိင္ေပၚေပါက္လာေသာ္ အတိတ္ဇာတ္ေတာ္တရားကုိ ေဟာေတာ္မူျခင္း
(၂၅) ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တုိ႔ အစည္းအေ၀းတြင္ ဗုဒၶ၀င္တရားကုိ ေဟာေတာ္မူျခင္း
(၂၆) အာဂႏၲဳရဟန္းတုိ႔ႏွင့္ ပဋိသႏၴာရ(ႏႈတ္ဆက္စကား၊ ေလာက၀တ္) ျပဳေတာ္မူျခင္း
(၂၇) ဒါယကာတုိ႔ပင့္၌ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳေတာ္မူပါက ၀ါကၽြတ္လ်င္ ဒါယကာတုိ႔ကုိ အသိေပးၿပီးမွ ၾကြသြားေတာ္မူျခင္း
(၂၈) အခါငါးပါးတုိ႔၌ ဗုဒၶကိစၥငါးပါးကုိ ျပဳေတာ္မူျခင္း
(၂၉) ပရိနိဗၺာန္ျပဳမည့္ေန႔၌ သားျပြမ္းဆြမ္းကုိ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူျခင္း
(၃၀) ကုေဋႏွစ္သန္းေလးသိန္းေသာ သမာပတ္တုိ႔ကုိ ၀င္စားေတာ္မူၿပီးမွ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူျခင္း တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္႐ႈၾကည္ညိဳသဒၶါတရားမ်ား တုိးပြားပါေစ…

တပုႆ၊ ဘလႅိကာႏွင့္ တရားဦးေဒသနာ...

။ အခ်ိန္ 4/02/2008 09:25:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

Q. အရွင္ဘုရား…
ဦးတင္ပါသည္ဘုရား…။ တပည့္ေတာ္ ဒုတိယအေမး ေမးေလွ်ာက္လုိပါသည္။ သနားသျဖင့္ ေျဖၾကားေတာ္မူပါဘုရား။ (၁) ျမတ္စြဘုရား၏ ဓမၼစၾကာ တရားသည္ တရားဦးေဟာၾကားေသာ တရားေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း တရားေတာ္အခ်ိဳ႕မွာ နာၾကားရပါသည္။ ထုိအခါ လူပုဂၢိဳလ္ထဲမွ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး တရားဦးနာရသျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ရက္စီ ေသာတာပန္ျဖစ္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ကုန္ေၾကာင္း စသျုဖင့္ နာၾကားရပါသည္ဘုရား။ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး မတုိင္မီ တရားေဟာရန္ ေလာကကုိ ၾကည့္ေတာ္မူရာ ယခင္က ဆရာျဖစ္ခဲ့ဘူးေသာ ပုဏၰာႏွစ္ဦးဟာ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ခဲ့သျဖင့္ အလုပ္အေကၽြးငါးေယာက္ကုိ ေဟာေၾကာင္း၊ ဆိတ္ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ဟုံဟုံကပုဏၰာတုိ႔ဟာ တရားေတာ္မ်ားကုိ ဘုရားအနားမွာ ရွိခဲ့ေပမယ့္ မနာၾကားခဲ့ရေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ နာၾကားခဲ့ရပါသည္ဘုရား။ သုိ႔ေသာ္ ဥကၠလာပမွ ကုန္သည္ညီေနာင္သည္ ယခင္က မိခင္ေဟာင္းျဖစ္ခဲ့ဘူးေသာ နတ္သမီး၏ သတင္းေပးမႈေၾကာင့္ ဥ႐ုေ၀လေတာ လင္းလြန္းပင္ရင္းမွာ ဘုရားျဖစ္ၿပီး ရက္(၅၀)အရမွာ ပ်ားမုန္႔ဆြမ္းကုိ အလွဴခံၿပီး ထုိညီေနာင္ကုိ တရားေဟာရာ ပထမဆုံးတရားနာရတဲ့အတြက္ ဧတဒဂ္ဘဲြ႕မ်ားပင္ ရေၾကာင္းနာၾကားရပါသည္။
သုိ႔ျဖစ္ပါ၍ အဘယ္တရားသည္ တရားဦးျဖစ္ပါသနည္းဘုရား။

(၂) ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘုရားျဖစ္ၿပီးေနာက္ တစ္၀ါအရမွာပင္ ေဟာၾကားခဲ့သည့္ တရားေတာ္တုိင္းကုိ နာၾကားရသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားတုိင္းပင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ ရဟႏၲာျဖစ္ကုန္ၾကေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္ အဆုိပါ ကုန္သည္မ်ားသည္ ဘာေၾကာင့္ ကၽြတ္တမ္းမ၀င္ၾကသည္ကုိ သိလုိပါသည္။ အနည္းဆုံး ေသာတာပန္ အဆင့္ျဖစ္ပါသလားဘုရား။ သနားသျဖင့္ ေျဖၾကားေတာ္မူပါဘုရား။
(ကုိ၀င္းလတ္)

A. ေမးခြန္းမ်ားကုိ မေျဖခင္ ၀ိနည္းပိဋက၊ မဟာ၀ဂၢပါဠိေတာ္၊ ပထမကၡႏၶကလာ ျမတ္စြာဘုရား ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ပုိင္း ျဖစ္စဥ္အက်ဥ္းကုိ ေရွးဦးစြာေဖာ္ျပလုိပါတယ္။ ပါဠိေတာ္လာအတုိင္း တုိက္႐ုိက္တစ္လုံးခ်င္း ဘာသာျပန္ေဖာ္ျပပါက အလြန္ရွည္လ်ား ႐ႈတ္ေထြးႏုိင္သျဖင့္ လုိရင္းသာ အလြယ္နားလည္ႏုိင္ရန္ ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။

၁။ ျမတ္စြာဘုရားဟာ သဗၺညဳတေရႊဉာဏ္ေတာ္ကုိ ရေတာ္မူၿပီးေနာက္ ဥ႐ုေ၀လေတာ၊ ေနရဥၨရာျမစ္ကမ္းေဘးရွိ မဟာေဗာဓိပင္ရင္းမွာ တင္ပလႅင္ေခြထုိင္ေတာ္မူၿပီး ခုႏွစ္ရက္ပတ္လုံး အရဟတၱဖုိလ္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားလ်က္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကုိ အျပန္အလွန္ႏွလုံးသြင္း ဆင္ျခင္ကာ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီခုႏွစ္ရက္ကုိ ပလႅကၤသတၱာဟလုိ႔ ေခၚပါတယ္။

၂။ အဲဒီက ခုႏွစ္ရက္လြန္ၿပီးေနာက္မွာ ေဗာဓိပင္ရင္းမွ အဇပါလေညာင္ပင္ (ဆိတ္ေက်ာင္းသားတုိ႔ နားခုိရာေညာင္ပင္) သုိ႔ ၾကြေတာ္မူၿပီး ခုႏွစ္ရက္ပတ္လုံး အရဟတၱဖုိလ္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားၿပီးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟုံဟုံကအမည္ရတဲ့ ပုဏၰားႀကီးေရာက္လာၿပီး ဘုရားရွင္ႏွင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာဆုိကာ ပုဏၰာႀကီးက “အရွင္ဘုရား အဘယ္မွ်ေသာ အတုိင္းအရွည္ျဖင့္ ျဗာဟၼဏမည္ပါသနည္း၊ ျဗာဟၼာအျဖစ္ကုိ ျပဳတတ္ေသာတရားတုိ႔ကား အဘယ္တုိ႔ပါနည္း”ဟု ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “အၾကင္ရဟႏၲာသည္ မေကာင္းမႈမွ အပျပဳၿပီးျဖစ္၏။ တဟုံဟုံ မာန္မူျခင္းကုိ မျပဳတတ္။ ကိေလသာတည္းဟူေသာ ဖန္ရည္မရွိ။ ဘာ၀နာစီးျဖန္းအားထုတ္ေသာ စိတ္ရွိ၏။ မဂ္ဉာဏ္တုိ႔၏အဆုံး အရဟတၱဖုိလ္သုိ႔ ေရာက္၏။ ျမတ္ေသာအက်င့္ကုိ က်င့္သုံး၏။ ထုိရဟႏၲာသည္ ဟုတ္မွန္ေသာ သေဘာျဖင့္ ျဗာဟၼာဟူေသာ စကားကုိ ေျပာဆုိထုိက္၏။ ယင္းရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္အား ေလာကအားလုံး၀ယ္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အာ႐ုံတပ္မက္မႈစသည္ ျဖစ္ပြားျခင္းတုိ႔ မရွိကုန္“ဟု ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေတာ္မူပါတယ္။ (ဥဒါန္း က်ဴးရင့္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားေဟာျခင္းမဟုတ္ပါ)။ ဒီ သတၱာဟကုိ အဇပါလသတၱာဟလုိ႔ ေခၚပါတယ္။

၃။ အဲဒီက ခုႏွစ္ရက္လြန္ၿပီးေနာက္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ က်ည္းပင္ရင္းသုိ႔ ၾကြေတာ္မူၿပီး အဲဒီက်ည္းပင္ရင္းမွာ ခုႏွစ္ရက္ပတ္လုံး အရဟတၱဖုိလ္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားၿပီးသီတင္းသုံးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခုႏွစ္ရက္ပတ္လုံး ေလႀကီးမုိးႀကီး တုိက္ခတ္ရြာသြန္းတဲ့အတြက္ မုဥၥလိႏၵနဂါးမင္းဟာ ဗိမာန္ကထြက္လာၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ကုိယ္ေတာ္ကုိခုႏွစ္ပတ္ရစ္ပတ္ၿပီး ဦးထိပ္မွာပါးျပင္းမုိးကာ ေလမုိးဒဏ္ကုိ ကာကြယ္ေပးပါတယ္။ ခုႏွစ္ရက္လြန္လုိ႔ ေလမုိးဒဏ္ကင္းတဲ့အခါ နဂါးမင္းဟာ ရစ္ပတ္ထားတဲ့အေခြတုိ႔ကုိ ေျဖၿပီး နဂါးအသြင္ေဖ်ာက္ကာ လုလင္အသြင္ျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ ရွိခုိးကာ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္မွာ ရပ္တည္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “မဂ္ဉာဏ္ေလးပါးတည္းဟူေသာ ေရာင့္ရဲျခင္းရွိသည္ျဖစ္၍ ထင္ရွားသိၿပီးေသာ တရားရွိသည့္ ခပ္သိမ္းေသာ တရားတုိ႔ကုိ ျမင္ေသာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္အား (နိဗၺာန္ဟူေသာ) ၀ိေ၀ကသည္ ခ်မ္းသာ၏။ ေလာက၌ အမ်က္မထြက္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ သတၱ၀ါအေပါင္းတုိ႔အား မညွင္းဆဲျခင္းသည္လည္းေကာင္း ခ်မ္းသာ၏။ ေလာက၌ ကာမဂုဏ္တုိ႔ကုိ လြန္ေျမာက္ျခင္းဟုဆုိအပ္ေသာ စဲြမက္မႈရာဂကင္းသည္၏အျဖစ္သည္ ခ်မ္းသာ၏။ ငါဟူေသာ မာနကုိ ဆုံးမႏုိင္ျခင္းသည္ စင္စစ္အျမတ္ဆုံးေသာ ခ်မ္းသာျဖစ္၏“ဟု ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေတာ္မူပါတယ္။ ဒီ သတၱာဟကုိ မုဥၥလိႏၵသတၱာဟလုိ႔ ေခၚပါတယ္။

၄။ အဲဒီေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ က်ဥ္းပင္ရင္းမွ လင္းလြန္းပင္ရွိရာအရပ္သုိ႔ ၾကြေတာ္မူၿပီး လင္းလြန္းပင္ရင္းမွာ ခုႏွစ္ရက္ပတ္လုံး အရဟတၱဖုိလ္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားၿပီးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပုႆ၊ ဘလႅိကကုန္သည္ ညီေနာင္တုိ႔ဟာ ဥကၠလာပဇနပုဒ္မွ ဘုရားရွင္ရွိရာအရပ္ကုိ ခရီးရွည္ထြက္ပါတယ္။ ဒီညီေနာင္တုိ႔ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းျဖစ္တဲ့ ဘုမၼစုိးနတ္ဟာ ညီေနာင္တုိ႔ကုိ ဘုရားရွင္းပြင့္ေတာ္မူၿပီး အခုလင္းလြန္းပင္ရင္းမွာ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူေၾကာင္း၊ သြားေရာက္ၿပီး မုန္႔ၾကြက္က်စ္ႏွင့္ ပ်ားမုန္႔ဆြမ္းတုိ႔ကုိ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပါက အၿမဲထာ၀ရ စီးပြားခ်မ္းသာျဖစ္ထြန္း ႏုိင္ေၾကာင္းေျပာဆုိညြန္ျပပါတယ္။ ညီေနာင္ႏွစ္ေယက္တုိ႔ဟာ ထုိနတ္ညြန္ၾကားတဲ့အတုိင္း လင္းလြန္းပင္ရွိရာအရပ္သုိ႔သြားၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ မုန္႔ၾကြက္က်စ္နဲ႔ ပ်ားမုန္႔ဆြမ္းကုိ ဆက္ကပ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္အား “ဘုရားရွင္တုိ႔မည္သည္ လက္ျဖင့္(သပိတ္မရွိဘဲ) အလွဴမခံယူၾကကုန္၊ အဘယ္သုိ႔အလွဴခံရအံ့နည္း”ဟု အႀကံျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ ဒီအႀကံကုိ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ နတ္မင္းႀကီးေလးေယာက္တုိ႔ သိရွိၿပီး ေက်ာက္ညိဳျဖင့္ၿပီးကုန္ေသာ သပိတ္ေလးလုံးတုိ႔ကုိ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပါတယ္။ ဘုရားရွင္က အဲဒီသပိတ္ေလးလုံးကုိ တစ္လုံးတည္းျပဳလုပ္ၿပီး ကုန္သည္ညီေနာင္တုိ႔ လွဴဒါန္းမႈကုိ ခံယူဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဘုဥ္းေပးၿပီးေနာက္မွာ ညီေနာင္ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေျခေတာ္အစုံကုိ ဦးခုိက္ရွိခုိးလွ်က္ “အရွင္ဘုရား…တပည့္ေတာ္တုိ႔သည္ ဘုရားရွင္ကုိ ကုိးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏ (ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ)။ တရားေတာ္ကုိ ကုိးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏ (ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ)။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ တပည့္ေတာ္တုိ႔ကုိ ယေန႔မွစ၍ အသက္ထက္ဆုံး ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ေသာ ဥပါသကာတုိ႔ဟူ၍ မွတ္ေတာ္မူပါဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒီကုန္သည္ ညီေနာင္ႏွစ္ေယာက္တုိ႔ဟာ ေလာကမွာ ပထမဆုံး ေဒြ၀ါစိကသရဏဂုံတည္တဲ့ ဥပါသကာေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။ (သံဃာရတနာ မေပၚေသးတဲ့အတြက္ ဘုရား၊ တရားႏွစ္ပါးကုိသာ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ခြင့္ ရခဲ့ၾကပါတယ္)။ ဒီသတၱာဟကုိ ရာဇာယတန သတၱာဟလုိ႔ ေခၚပါတယ္။

၅။ ဒီေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားဟာ လင္းလြန္းပင္ရင္းမွ ခုႏွစ္ရက္လြန္ၿပီးေနာက္ ဆိတ္ေက်ာင္းေညာင္ပင္သုိ႔ ၾကြေရာက္ေတာ္မူၿပီး သီတင္းသုံးေနေတာ္မူပါတယ္။ ဒီေနာက္ ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္မွာ တစ္ပါးတည္း ေနေတာ္မူၿပီး ဘုရားရွင္ရရွိေတာ္မူၿပီးျဖစ္တဲ့ တရားေတာ္ရဲ႕ ခက္ခဲနက္နဲမႈ၊ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့မႈ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔သာ ရရွိခံစားထုိက္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့တရားျဖစ္မႈစတာေတြကုိ ဆင္ျခင္ၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟစတဲ့ကိေလသာေတြ ဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ သတၱ၀ါေတြနဲ႔ မထုိက္တန္ေၾကာင္းစတဲ့ ႏွလုံးသြင္းမႈမ်ားျဖင့္ တရားမေဟာဖုိ႔ စိတ္အႀကံျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ ဒီအႀကံကုိ ျဗာဟၼာ့ျပည္မွ သဟမၸတိျဗာဟၼာမင္းႀကီး သိရွိေတာ္မူၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရွိရာသုိ႔ လာေရာက္၍ သတၱ၀ါမ်ားမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့အတြက္ တရားေတာ္ကုိ သိႏုိင္တဲ့၊ ကၽြတ္ထုိက္တဲ့သတၱ၀ါအမ်ားအျပားရွိေၾကာင္း စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဥပမာမ်ားေပးၿပီး တရားေဟာဖုိ႔အႀကိမ္ႀကိမ္ တုိက္တြန္းေလွ်ာက္ထားေတာ္မူပါတယ္။ တုိတုိေျပာရရင္ ေနာက္ဆုံးျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ တရားေဟာဖုိ႔လက္ခံလုိက္ပါတယ္။

၆။ ဒီလုိ တရားေဟာဖုိ႔ လက္ခံၿပီးေနာက္ ဘယ္သူ႔ကုိ အရင္တရားေဟာရမလဲ ၾကည့္႐ႈတဲ့အခါ တရားရွာစဥ္က ဆရာေတြျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အာဠာရကာလာမ နဲ႔ ဥဒကရာမပုတၱတုိ႔ကုိ အရင္ေဟာဖုိ႔အႀကံျဖစ္ေပမယ့္ ႏွစ္ဦးလုံး ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္လုိ႔ ေနာက္ဆုံး တရားအားထုတ္စဥ္အလုပ္အေကၽြးေတြျဖစ္တဲ့ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတုိ႔ကုိ ပထမဦးဆုံး တရားဦးေဟာဖုိ႔ အႀကံျဖစ္ေတာ္မူၿပီး ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔ရွိရာ ဗာရဏသီျပည္ ဣသိပတန မိဂဒါ၀ုန္ေတာကုိ ၾကြေတာ္မူပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ ဥပကအာဇီ၀ကနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ဥပကကျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တည္ၾကည္သန္႔ရွင္းမႈ ဣေျႏၵရင့္က်က္မႈစတာေတြကုိ သိရွိၿပီး ဘယ္သူကုိ ရည္ညြန္းၿပီးရဟန္းျပဳသနည္း၊ သင့္ဆရာသည္ ဘယ္သူနည္း၊ ဘယ္တရားကုိ ႏွစ္သက္သနည္းစသျဖည့္ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဘုရားရွင္က ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က်င့္ႀကံ အားထုတ္ၿပီး သစၥာေလးပါးႏွင့္သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္တုိ႔ကုိ ရရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ဆရာမရွိေၾကာင္း ေလာက၌အတုမရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ယုတ္မာေသာ အကုသုိလ္တရားတုိ႔ကုိ အၾကြင္းမဲ့ပယ္သတ္ၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဇိနမည္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ဥပကက ဘာမွမေျပာဘဲ သင္ေျပာတဲ့အတုိင္း ဟုတ္ေပရာ၏ဟု ဦးေခါင္းကုိ ညိတ္ကာလမ္းဖယ္သြားပါတယ္။ ဒီေနာက္ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔ရွိရာ အရပ္ကုိေရာက္ရွိပါတယ္။ ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔ဟာ ဘုရားရွင္ၾကြေတာ္မူလာတာကို အေ၀းကပင္ျမင္ေနရတဲ့အတြက္ ခရီးဦးမၾကိဳဆုိ ေနရာထုိင္ခင္းမေပးဘဲေနၾကဖုိ႔ ကတိျပဳထားၾကေပမယ့္ ဘုရားရွင္အနီးေရာက္လာတဲ့အခါ ကတိေတြအလုိလုိဖ်က္ကာ ခရီးဦးႀကိဳဆုိျခင္း၊ ေနရာခင္းေပးျခင္း စတာေတြကုိ ျပဳၾကပါတယ္။ တုိတုိေျပာရရင္ အဲဒီမွာ ဘုရားရွင္ဟာ ပထမဦးဆုံး တရားဦး ဓမၼစၾကာေဒသနာေတာ္ကုိ ေဟာေတာ္မူၿပီး ပဥၥ၀ဂၢီငါးဥိးတုိ႔ကုိ အသီသီး တစ္ရက္စီတစ္ရက္စီ ေသာတပန္တည္ကာ ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ ေရာက္ေစေတာ္မူပါတယ္။ (က်မ္းကုိး = ၀ိနယပိဋက၊ မဟာ၀ဂၢပါဠိ၊ ပထမကၡႏၶက)

လုိရင္းကုိ အက်ဥ္းပဲေဖာ္ျပဖုိ႔ စိတ္ကူးရွိေပမယ့္ သိသင့္တယ္ထင္တာနဲ႔ ပါဠိေတာ္မွာ ပါတဲ့အတုိင္း တစ္ပုိဒ္ခ်င္း အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ေဖာ္ျပလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပါဠိေတာ္လာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဒီျဖစ္စဥ္ကုိ ၾကည့္ရင္ ဒကာေတာ္ရဲ႕ ေမးခြန္းမ်ားရဲ႕ အေျဖကုိ နားလည္သေဘာေပါက္မွာပါ။ နံပါတ္ (၁) အေမးအတြက္ ေျဖၾကားရရင္ ဘုရားရွင္တုိ႔ရဲ႕ ဓမၼတာ (က်မ္းကုိး = မဟာပဒါသုတ္၊ ဗုဒၶ၀ံသအ႒ကထာ) သုံးဆယ္တြင္ပါ၀င္တဲ့ -တရားေဟာေတာ္မူရန္ ျဗာဟၼာမင္းက ေတာင္းပန္ရျခင္း (ကုန္သည္ညီေနာင္ႏွစ္ဦးသည္ ျဗာဟၼာႀကီး မေတာင္းပန္ခင္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ေတြ႕)၊ ဣသိပတနမိဂဒါ၀ုန္ေတာ၌သာ တရားဦးေဒသနာေတာ္ကို ေဟာေတာ္မူျခင္းဟူေသာ ဓမၼတာသေဘာမ်ားအရ လည္းေကာင္း၊ ပါဠိေတာ္လာ ျဖစ္စဥ္ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားအရလည္းေကာင္း ဓမၼစၾကာေဒသနာသည္သာ တရားဦးေဒသနာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က တပုႆဘလႅိက ကုန္သည္ညီေနာင္တုိ႔ဟာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးအရင္ ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႕တာ မွန္ေပမယ့္ ဘုရားရွင္ကုိ ဥပါသကာအျဖစ္သာ လက္ခံဖုိ႔ေလွ်ာက္ၿပီး တရားေဟာဖုိ႔ မေလွ်ာက္ပါဘူး။ (ရာဇာယတနသတၱာဟလာ စကားရပ္ကုိ ေသခ်ာစြာ ဖတ္ၾကည့္ပါရန္)။ ဘုရားရွင္ဟာ သူတုိ႔ကုိ တရားလည္း မေဟာပါဘူး။ ဘုရားရွင္ကုိ ဖူးေတြ႕ၾကည္ညိဳျပီး ဘယ္သူတုိက္တြန္းမႈမွ မပါဘဲ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဥပါသကာအျဖစ္ခံယူကာ ဘုရားရွင္ကုိလည္း ဥပါသကာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ဘုရားရွင္က ဧတဒဂ္ရာထူးမ်ား ေပးတဲ့အခါ ကုန္သည္ညီေနာင္ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ပထဦးစုံး ေဒြ၀ါစီကသရဏဂုံတည္သူမ်ားအျဖစ္ ဧတဒဂ္ေပးပါတယ္။ စာေပေတြမွာလည္း ဒီကုန္သည္ညီေနာင္ကုိ တရားေဟာေၾကာင္း ေဖာ္ျပခ်က္မ်ား မပါရွိပါ၊ ေတြ႕လည္းမေတြ႕ရပါ။ မဟာယာနက်မ္းစာမ်ားမွာဆုိရင္ တပုႆဘလႅိကအေၾကာင္း ေဖာ္ျပခ်က္ေတာင္မရွိေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ေထရ၀ါဒက်မ္းမ်ားမွာေတာ့ အထက္ပါေဖာ္ျပခ်က္အတုိင္းပါရွိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာမွာ ေျပာလုိတာက ဓမၼစၾကာေဒသနာသည္သာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားဦးေဒသနာျဖစ္ေၾကာင္း ေျဖၾကားလုိရင္းျဖစ္ပါတယ္။
နံပါတ္ (၂) ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖဟာလည္း ပထမအေျဖဖတ္ၿပီးရင္ သေဘာေပါက္မွာပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ကုိ ကုိယ္တုိင္နာယူလုိက္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအနက္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး အပါအ၀င္ အျခားအျခားေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ အသီသီးတရား ရသြားသူမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီကုန္သည္ညီေနာင္ကေတာ့ ဘုရားရွင္ကုိ ကုိယ္တုိင္ဖူးေတြ႕ၾကရေပမယ့္ တရားေဟာဖုိ႔ မေလွ်ာက္ၾကပါဘူး။ ေဒြ၀ါစိကသရဏဂုံခံယူၿပီး ဥပါသကာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳဖုိ႔သာ ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ဟာ သရဏဂုံတည္္႐ုံအဆင့္သာ ေရာက္ရွိသြားၾကသူမ်ားျဖစ္ၿပီး ဘုရားရွင္ရဲ႕တရားကုိ နာခြင့္မရလုိက္သူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါျဖင့္ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ ဟု ဘာေၾကာင့္ေဆာက္တည္ၾကတာလဲလုိ႔ ေစာဒကတက္စရာ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘုရားရွင္ပြင့္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ဓမၼရတနာလည္း ပါၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္က မေဟာလုိ႔ မနာရေပမယ့္ တရားေတာ္ဟာ ရွိၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒြ၀ါစိက သရဏဂုံေဆာက္တည္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း အရဟတၱဖုိလ္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားစဥ္ျဖစ္တဲ့အျပင္ တရားေဟာဖုိ႔လည္း စိတ္ကူးရွိဟန္ မတူပါဘူး။ တရားမေဟာဖုိ႔ေတာင္ အႀကံျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္ (သဟမၸတိျဗာဟၼာမင္း ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားသည့္ အပုိင္းကုိၾကည့္ပါ)။ ဒါေၾကာင့္ ကုန္သည္ညီေနာင္တုိ႔ဟာ တရားနာခြင့္မရလုိက္တဲ့အတြက္ တရားလည္းမရလုိက္ၾကပါဘူး။ တရားမရတဲ့အတြက္ ေသာတာပန္ျဖစ္တယ္လုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စာေပက်မ္းဂန္ေတြမွာလည္း ပထမဆုံး ေဒြ၀ါစိကသရဏဂုံတည္သူမ်ား၊ ပထမဆုံးသရဏဂုံတည္သူဟူေသာ ဧတဒဂ္ရသူမ်ား အျဖစ္သာ ေဖာ္ျပပါတယ္။ အေထြအထူးတရားရေၾကာင္း ေဖာ္ျပတာမေတြ႕ရပါ။

" မနာပဒါယီ "

နေမာ ဗုဒၶႆ

မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး