အစြဲကင္းခ်င္ရင္
**********
အစဲြကင္းခ်င္တယ္လုုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာပါတယ္။ အဲဒီလုုိ အစဲြကင္းဖုုိ႔အတြက္လည္း ဘာလုုပ္သင့္သလဲလုုိ႔
ေမးပါတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အစဲြကင္းဖုုိ႔အတြက္ အလဲြကင္းဖုုိ႔ လုုိပါတယ္။ အလဲြကင္းဖုုိ႔အတြက္ မလဲြမိဖုုိ႔ လုုိပါတယ္။ မလဲြဖုုိ႔အတြက္ မသိမႈကင္းဖုုိ႔ လုုိပါတယ္။ မသိမႈကင္းဖုုိ႔အတြက္ အသိရွိေနဖုုိ႔ လုုိပါတယ္။ အသိရွိဖုုိ႔အတြက္ သတိတရားရွိဖုုိ႔လုုိပါတယ္။ သတိရွိေနရင္ မေမ့တဲ့ သူပဲျဖစ္ပါတယ္။ မေမ့တဲ့သူဟာ အမွားေတြ မလုုပ္မိေတာ့ပါဘူး။ အမွားမလုုပ္ရင္ အလဲြလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အလဲြမရွိရင္ အစဲြလည္း ရွိမွာ မဟုုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုုရားရွင္က “အပၺမာေဒန သမၺာေဒထ- မေမ့ၾကပါနဲ႔” လုုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။
---------------------------------------------------------------------------------------
မာန
*******
မာနႀကီးျခင္းဟာ ေခြးၿမီးလုိပါပဲ။ အၿမီးေထာင္႐ုံသာရွိၿပီး အသုံးက်မႈ ဘာမွမရွိပါဘူး။
“ေလာကလူတြင္၊ ငါသာလွ်င္တိ၊ ငါ့ျပင္မရွိ၊ ထင္ဘိမွတ္ေယာင္၊ ေမာဟေဆာင္၍၊ အန္ေထာင္မာန၊ မမူရတည့္။ သုတတရား၊ ျမင္ၾကားအသိ၊ မ်ားစြာရွိလည္း၊ သတိမယွဥ္၊ သမၺဇဥ္မမွီး၊ မာနႀကီးက၊ ေခြးၿမီးပမာ၊ မည္စပါခဲ့၊ ေထာင္ကမတၱ၊ သုုံးမက်ရွင့္။ သူမ်ားကုိသာ၊ ႏွိပ္လုုိစြာျဖင့္၊ ရန္စြထိပါး၊ အျပစ္မ်ား၏။”
(မဃေဒဝလကၤာသစ္)
-------------------------------------------------------
အျပစ္ျမင္ရင္ အျပစ္ထင္၍ အျပစ္ျမင္က အျပစ္ရ၏
********************************
သူတပါး၏ အျပစ္အနာအဆာတုုိ႔ကုုိ မ႐ႈမၾကည့္ရာ။
သူတပါးတုိ႔၏ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ ျပဳမျပဳကုိလည္း မ႐ႈမၾကည့္ရာ။
မိမိ၏ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ ျပဳမျပဳကုိသာ ႐ႈၾကည့္ရာ၏၊
(ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုုရား)
အကုသုိလ္အျပစ္ဆုုိတာ ႏွလုုံးသြင္းမမွန္ရင္ အလြန္အျဖစ္ျမန္ၿပီး အျဖစ္လြယ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ တစ္ခါတေလ တစ္ခ်ိဳ႕ အျပစ္ေတြဟာ သူတပါးရဲ႕ အျပဳအမူေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး သူ႔အျပစ္က ကုိယ့္အျပစ္ေတြ ျဖစ္ကုုန္တာလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါဟာ ကုိယ္ကခံယူခ်က္မမွန္၊ အျမင္မမွန္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုုဇဥ္မွန္သမွ် အျပစ္ဆုိတာ ရွိေနၾကမွာ၊ ျဖစ္ေနၾကမွာပါပဲ။ အျပစ္ျဖစ္တာခ်င္း အတူတူ သူမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး ကုိယ့္မွာအျပစ္ျဖစ္တာဟာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ႏွစ္ခါနာသလုိေတာင္ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားရဲ႕ အျပဳအမူေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး အျပစ္ျဖစ္ေနမယ့္အစား ကုိယ့္ရဲ႕အျပဳအမူေတြမွာ အကုသုုိလ္ အျပစ္ျဖစ္မျဖစ္ စီစစ္ကာ အျပစ္ျဖစ္မယ္ထင္ရင္ ေရွာင္ၾကည္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳ ေနထုိင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
-----------------------------------------------------------
လူမုိက္တိရစၧာန္ နိဗၺာန္စကား အလြန္ခါး၏
*************************
ပါရမီနဂို၊ မရွိလုိက၊ ကုသုုိလ္သုုစ႐ုုိက္ မေဟာထုုိက္တည့္၊
လူမုုိက္တိရစၧာန္၊ နိဗၺာန္စကား၊ အလြန္ခါး၏၊ နားပါးမဝင္၊ မၾကားခ်င္ဘူး၊
သိျမင္မဲ့စြာ၊ လူယုုတ္မာအား၊ ျခင္းရာေကာင္းဆုိး၊ ေၾကာင္းက်ိဳးတရား၊ မေဟာၾကားရာ၊
ေဟာမိပါက၊ အျပစ္ရ၏။
(မဃေဒဝလကၤာသစ္၊ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုုရားႀကီး)
“ေလာကမွာ တရားကက်ယ္၊ နားကငယ္၊ နားဝယ္မဆန္႔ၿပီ” ဆုိသလုိ တရားဆုုိရင္ မၾကားလုိၾကသူမ်ား အမ်ားအျပားရွိ၏။ အထူးသျဖင့္ မတရားအလုုပ္ေတြ၊ မဟုုတ္တဲ့ အလုုပ္ေတြနဲ႔ အရႈပ္ႀကီး ရႈပ္ေနၾကသူမ်ားအား ေကာင္းတဲ့အလုုပ္၊ တရားထုုတ္ဖုုိ႔ ေျပာဆုုိရျခင္းသည္ အလြန္ပင္ အသိေခါက္ခက္၊ အဝင္နက္လွေပ၏။ မတရားမႈသည္ တရားမႈကုုိ ေၾကာက္ရသကဲ့သုုိ႔ မဟုုတ္တာလုုပ္သူမ်ားသည္လည္း ဟုုတ္တာေျပာလာသည္ကုုိ ေၾကာက္ၾကစၿမဲျဖစ္၏။ မသိမႈ အားႀကီးေနသျဖင့္လည္း မဟုုတ္သည့္ အလုုပ္မ်ားျဖင့္ လႈပ္ရွားေနၾကသူမ်ားမွာ အဟုုတ္တရားဆုုိလွ်င္ ႏႈတ္စကားနဲ႔ပင္ မဆုိခ်င္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ေနတတ္ေပ၏။ ထုုိသူမ်ားအား ဓမၼစကား ေျပာဆုုိရန္မွာ ကၽြဲပါးေဆာင္းတီးေပးသလုုိသာ ျဖစ္တတ္ေပ၏။ အခန္႔မသင့္လ်င္ အျပစ္ပင္ျမင္ၿပီး ေျပာသူပင္လွ်င္ အျပစ္ထင္တတ္ေပ၏။
ထုုိ႔ေၾကာင့္ တရားအသိ၊ နားမရွိသူမ်ားအား၊ ဓမၼအသိ၊ မွ်ၾကည့္ဖုုိ႔ထက္၊ အမွားသိကာ ျပဳျပင္လာမည့္ အခ်ိန္ကုိသာ ေစာင့္စားရင္း သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ သူ႔ဖာသာသာ ျပဳျပင္ပါဟုု လ်စ္လ်ဴအမႈ ျပဳၾကရေတာ့မည္သာ ျဖစ္ပါေပ၏။
------------------------------------------------------------------------------------------------
ေလာကီထုံးစံ၊ ေလာကဓံကား၊ မႀကံလည္းျဖစ္၊ ႀကံလည္းနစ္၏
****************************************
လူတုုိ႔ကိစၥ၊ လူ႔ေလာက၌၊ ျပဳသမွ်မ်ိဳး၊ ျပစ္အက်ိဳးတုုိ႔၊ ေကာင္းဆုိးအတိ၊ ၿမဲမရွိဘူး။ ေလာကီထုံစံ၊ ေလာကဓံကား၊ မႀကံလည္းျဖစ္၊ ႀကံလည္းနစ္၏။ စင္စစ္မွတ္သား၊ မယုံစားႏွင့္။ ေယာက္်ားတကာ၊ အားထုတ္ရာတည့္။ ႀကီးစြာလုုံ႔လ၊ ဝါယမမူ၊ မခ်ေကာင္းေခ်၊ မလြတ္ေစႏွင့္၊ မေသမခ်င္း၊ ျပဳအပ္ႏွင္း၏။ မယြင္းမွန္လွ၊ ဤေလာက၌၊ လုံ႔လမမူ၊ နတ္မကူဘူး။ လူလည္းလုုံ႔လ၊ နတ္လည္းမ၏။
(မဃေဒဝလကၤသစ္၊ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုုရားႀကီး)
အေကာင္းအဆုိး၊ အတက္အက်၊ အနိမ့္အျမင့္စတဲ့ ေလာကဓံဟာ သတၱဝါတုိင္းအတြက္ အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ထင္ထားတာေတြ၊ မျဖစ္တတ္သလုိ၊ ျဖစ္ေနတာေတြလည္း ပ်က္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ သဘာဝပါပဲ။ ဆုိေတာ့ကား သေဘာဝက သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ေနတဲ့ အပုုိင္းမွာ ကုိယ္ကပါ သူေျပာင္းတုိင္း လုိက္ေျပာင္းေနရင္ ကုိယ့္အတြက္ကေတာ့ က်႐ႈံးျခင္းေတြနဲ႔ပဲ၊ နပမ္းလုုံးေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ရင္ျပထ၊ လဲရင္ျပန္ထူ၊ မွားရင္ျပန္ျပင္ စသျဖင့္ ျပင္ကုုိျပင္ေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ဇဲြမေလ်ာ့ဖုုိ႔ပါပဲ။ မယုိင္လဲဖုုိ႔ပါပဲ။ ႀကိဳစားဖုုိ႔ပါပဲ။ ႀကိဳးစားရင္ တုိးပြားမယ္ဆုုိတာ အသိဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္တဲ့ ဇြဲလုံ႔လကုိ မခ်ဘဲ ပုံမွန္လႈပ္ရွားသြားရင္ မဟာဇနကၠမင္းကုိ မဏိေမခလာ ကူသလုုိပါပဲ။ ဇဲြဆုုေပးလုုိက္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါ။ လုံ႔လမျပဳရင္ လူလည္းလ်စ္လ်ဴ႐ႈသလုိ၊ နတ္လည္းမသိသလုုိ ျပဳတတ္ေပမယ့္ လုံ႔လျပဳရင္ေတာ့ လူလည္းၾကည္ညိဳ နတ္လည္းအကူပုိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မေလ်ာ့ပါနဲ႔၊ မေပါ့ပါနဲ႔၊ မေပ်ာ့ပါနဲ႔ ၿပီးေတာ့ ပ်င္းေနတာေတြကုုိ ကန္ေတာ့ပါရဲ႕လုုိ႔….။
-------------------------------------------------------------------------------
သံသရာခရီးရဲ႕ ဖန္ဆင္းရွင္
******************
သတၱဝါေတြ ဒုုကၡျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္း၊ သံသရာ လည္ေစၾကရတဲ့ အေၾကာင္းတြဟာ အဝိဇၨာဆုုိတဲ့ မသိမႈနဲ႔ တဏွာဆုုိတဲ့ တြယ္တာမႈေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒုုကၡပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သုုခပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားလုုံးဟာ သံသရာကုုိ ရွည္ေစ၊ သံသရာကုုိ လည္ေစတတ္ၾကတာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာလုုိေျပာေတာ့ ေကာင္းတဲ့အလုုပ္ မေကာင္းတဲ့ အလုုပ္ေတြဟာဉာဏ္နဲ႔ မျဖတ္ႏုုိင္ေသးသမွ် လုပ္သမွ်အလုုပ္တုုိင္းမွာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈက ရွိေနေသးတဲ့အတြက္ ဒုုကၡသုုခ အားလုုံးဟာ သံသရာရွည္ေနေစတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီသံသရာ ရွည္ေစရာမွာ ဒုုကၡနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သံသရာ လည္ေစမႈ၊ ရွည္ေစမႈေတြကုုိေတာ့ အဝိဇၨာက ဦးေဆာင္ၿပီး တဏွာက ေနာက္ကလုုိက္ကာ တြယ္တာေနတဲ့ သေဘာျဖစ္ၿပီး သုုခနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သံသရွည္ေစမႈ၊ သံသရာလည္ေစမႈကုုိေတာ့ တြယ္တာမႈဆုုိတဲ့ တဏွာက ဦးေဆာင္ၿပီး မသိမႈဆုုိတဲ့ အဝိဇၨာက ေနာက္ကာ ပါဝင္ပတ္သက္ေနတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတၱဝါေတြရဲ႕ အေကာင္းအဆုုိး သံသရာ ရွည္မႈေတြဟာ အဝိဇၨာနဲ႔ တဏွာေၾကာင့္ပဲလုုိ႔ ဆုုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
----------------------------------------------------------------------
ပ်က္စီးခ်ိန္တန္ေသာ္
*******************
“ၾကမၼာၿငိဳးမွိန္၊ ပ်က္စီးခ်ိန္၌၊ ပညိၿႏိၵ၊ သတိေမွာက္မွား၊ တရားမက်င့္၊ က်င့္ယြင္းခၽြတ္၏။ က်င့္ခၽြတ္ေသာခါ၊ ပညာ အမ်ိဳး၊ တန္ခုိးထိန္ညီး၊ ဘုန္းတန္းႀကီးလည္း၊ ပ်က္ဆီးၿမဲလွ်င္၊ မခၽြတ္ပင္တည္း။ အၾကင္လူမ်ား၊ ေယာက်္ားမိန္းမ၊ စသည္ထုိထုိ၊ ပ်က္စီးလုိက၊ အဆုိအသြား၊ အမွားမွားျဖင့္ ဘုရားေသာ္မွ၊ ေဟာမရဘူး။” (မန္လည္ဆရာေတာ္)
ဘယ္သူေျပာေျပာ နားမေထာင္တဲ့သူ၊ ဘယ္လုုိေျပာေျပာ လက္မခံတဲ့သူ၊ ကုုိယ့္သာမွန္တယ္ အမ်ားက မွားတယ္ဆုုိၿပီး အမွားကုုိ အမွန္ထင္ ဇြတ္အတင္း လက္ခံထားတဲ့သူေတြကုုိ ေတြ႕မိတဲ့ အခါ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အထက္ပါ လကၤာေလးကုုိ သတိရမိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ပ်က္စီးဖုုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာလုုိ႔ရယ္လား မသိ အမွားလမ္းကကုုိ ႐ုုန္းမထြက္ႏုုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုုိ အမွားကုုိ မျမင္မိတဲ့ အခါဆုုိေတာ့ လုုပ္သမ ွ်အလုုပ္ေတြဟာလည္း မွားၿပီးမွားရင္း ျဖစ္ကာ ေနာက္ဆုုံး အမွားက အဆုုိင္အခဲျဖစ္ၿပီး ဘယ္သူမွ ကယ္လုုိ႔ မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားတတ္တာလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္လာၿပီဆုုိရင္ လုုပ္သမ ွ်အလုုပ္၊ ေျပာသမ ွ်စကား၊ ႀကံသမွ် အေတြးေတြဟာ အမွားေတြပဲ ထပ္ခါထပ္ခါျဖစ္ကာ ဘုုရားေတာင္ ကယ္မရတဲ့သူလုိ႔ ဆုုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
