ကုသုိလ္ဘာေၾကာင့္ လုပ္ရတယ္

ဘုန္းဘုန္းလည္း ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ၿပီးကတည္းက တရားပဲြေတြ၊ ေက်ာင္းေဆာက္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြ၊ စာၾကည့္တုိက္ ေဆာက္ေနတာေတြေၾကာင့္ အြန္လုိင္းေပၚကုိ မတက္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာသြားပါတယ္။ နဲနဲအားလုိ႔ အြန္လုိင္းတက္ရင္လည္း ကြန္နက္ မေကာင္းတဲ့အတြက္ မဝင္ျဖစ္တာပဲ မ်ားေနတတ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ပဲ ေစာင့္ၿပီးဝင္ျဖစ္သြားပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ေရာက္တုန္း ဟုိၾကြဒီၾကြ ၾကြၿပီး ေဟာျဖစ္ခဲ့တဲ့ တရားေတြထဲမွာ ကုသုိလ္ဘာေၾကာင့္ လုပ္ရတယ္ဆုိတဲ့ တရားတစ္ပုဒ္ကုိေတာ့ အထူးျပဳၿပီး ေဟာျဖစ္ပါတယ္။
"ကုသုိလ္ဘာေၾကာင့္ လုပ္ရတယ္
ဘဝလွဖုိ႔ လုပ္ရတယ္။
ကုသုိလ္မပါ ဘဝမွာ
လြန္စြာ ဆင္းရဲရတတ္တယ္။
ကုသုိလ္ရွိမွ ခ်မ္းသာရ
လုိရာဆႏၵျပည့္ဝမယ္"
ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကုိ အရင္းတည္ၿပီး ေဟာေပးျဖစ္ပါတယ္။

ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒါေလးကုိ ေျပာရတာလဲဆုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ဝယဓမၼာ သခၤါရာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ ျပဳျပင္ထားတဲ့ သခၤါရ တရားမွန္သမွ် ပ်က္ဆီးျခင္းသာ အဆုံးရွိတဲ့အတြက္ မေမ့မေလ်ာ့တဲ့ သတိနဲ႔ ေနထုိင္ၾကဆုိတဲ့ အမွာစကားေလးကုိ မၾကာမၾကာ သတိျပဳရင္း နာမ္ရုပ္ႏွစ္ပါးနဲ႔ ျပဳျပင္ထားတဲ့ သတၱဝါေတြရဲ႕ မၿမဲျခင္းသေဘာကုိပါ ဆင္ျခင္ေနမိလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိ မၿမဲျခင္း သေဘာရွိေနတဲ့အတြက္ ဘဝမွာ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး ပ်က္ဆီးျခင္း သေဘာေတြကလည္း ကုိယ္ေတြ႕ႀကဳံေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြ သတ္မွတ္ထားၾကသလုိ ပထမအရြယ္မွာ ပညာရွာ၊ ဒုတိယအရြယ္မွာ ဥစၥာရွာ၊ တတိယအရြယ္မွာ တရားရွာဆုိတဲ့ ေယဘုယ် သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ရွိေနၾကေပမယ့္ ပညာရွာရင္း ပ်က္ဆီးသြားၾကသူေတြ၊ ဥစၥာရွာရင္း ပ်က္ဆီးသြားၾကသူေတြ၊ တရားရွာရင္း တရားမရဘဲ ပ်က္ဆီးသြားၾကသူေတြကလည္း ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ရွိေနၾကတာဆုိေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ဒါေလးကုိ ျဖည့္စြပ္ၿပီး အရြယ္တုိင္းမွာ လုိအပ္တာ ကုသုိလ္တရားပါလုိ႔ ထပ္ေျပာေနျဖစ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုသုိလ္မပါတဲ့ ဘဝဟာ မလွပႏုိင္ဘဲ ျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ ဘဝလွဖုိ႔အတြက္ အရြယ္တုိင္းမွာ ကုသုိလ္ေလးေတြ တတ္ႏုိင္သမွ် တဲြထားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းေနရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ အရြယ္သတ္မွတ္ခ်က္ေလးေတြကုိ ဘုန္းဘုန္းက ျဖည့္စြပ္ၿပီး

" - ပထမအရြယ္မွာ ပညာရွာ
ပညာရွာရင္း ကုသုိလ္ရွာ။
- ဒုတိယအရြယ္မွာ ဥစၥာရွာ
ဥစၥာရွာရင္း ကုသုိလ္ရွာ။
- တတိယအရြယ္မွာ တရားရွာ
တရားရွာရင္း တရားရွာ။"
ဆုိၿပီး တုိက္တြန္း ေနရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

တတိယအရြယ္ကေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာကုိ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ တရားရွာရင္း တရားကုိပဲ ရေအာင္ရွာရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ တရားရွာရင္း မတရား ရွာေနတာေတြ ေတြ႕ေတြ႕ေနရေတာ့ ဒါေတြကုိလည္း တရားပဲ ရွာႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ ေျပာေနရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ထားပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက ဘဝဟာ အခ်ိန္မေရြး ပ်က္ဆီးႏုိင္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္တဲ့ လက္ရွိအခုိက္အတန္႔ေလးမွာ ဘဝလွဖုိ႔ ကုသုိလ္ျပဳၾကဖုိ႔ ေျပာလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုသုိလ္ ဘာေၾကာင့္ လုပ္ရတာလဲ ဆုိရင္ ဘဝလွဖုိ႔ လုပ္ရတာလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုသိုလ္ဆုိတာ အကုသုိလ္လုိမဟုတ္ဘဲ လုပ္ၿပီးယူမွသာ ရတတ္တဲ့အတြက္ ကုသုိလ္ဘာေၾကာင့္ လုပ္ရသလဲဆုိရင္ လုပ္မွရလုိ႔ လုပ္ရတာလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘဝလွခ်င္တဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ အရြယ္တုိင္းမွ အလွေလးေတြ ရွိေစဖုိ႔ ကုသုိလ္ကုိသာ လုပ္ၾကစုိ႔လုိ႔ ဆုိရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

Read more »

ျမန္မာျပည္တြင္ ရွိေနသည္။

ျမန္မာျပည္တြင္ ရွိေနသည္။
ေရးစရာေတြ ရွိေနပမယ့္ လုပ္စရာေတြ ပိေနတဲ့အတြက္
မေရးအား၊ မေတြးအားတ့ဲအျပင္ အင္တာနက္ကုိလည္း အေလးမထားႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
အေလးထားဖုိ႔ တြန္းအားပုိ႔ေပမယ့္ မတြန္းႏုိင္တဲ့ အင္တာနက္ speedေၾကာင့္ မၾကည့္ႏုိင္ဘဲ မသိမသာပဲ ထားေနခဲ့ရသည္။

ခုေတာင္မွ လူေျခတိတ္ခ်ိန္မုိ႔ မခုိ႔တ႐ုိ႕နဲ႔ ပုိ႔ႏုိင္သေလာက္ ဟုိပုိ႔ဒီပုိ႔လုပ္ရင္း အင္တာနက္ စာဖတ္ပရိတ္ သတ္ေတြကုိ အရိပ္အျမြက္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လုိက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။

ျပည္ေတာ္ကထြက္ၿပီး အျပန္ခရီးဆုိရင္ေတာ့ အတုိးခ်ထားတဲ့ အေတြးစေတြနဲ႔ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့သမွ်
အေတြ႕အႀကဳံ အဝဝကုိ ရသမွ်နဲ႔ စာပန္းခ်ီျခယ္သျပဖုိ႔ အခ်က္အလက္ မွန္သမွ် မွတ္လုိ႔ရသေလာက္ မွတ္ေက်ာက္လုပ္ေနပါေၾကာင္း...

Read more »

ေလတုိက္တုိင္းသာ ယိမ္းေနၾကမယ္ဆုိရင္ျဖင့္

တစ္ေလာက ႏုိင္ငံျခားမွာေနထုိင္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ဆီက ဖုန္းဝင္လာပါတယ္။ ဖုန္းကုိင္လုိက္ေတာ့ သူ႔အသံကုိ သဲသဲကဲြကဲြ မၾကားရဘဲ ႐ႈိက္ႀကီးတစ္ငင္ ငုိေနတဲ့ အသံကုိပဲ ဆက္တုိက္ၾကားေနခဲ့ပါတယ္။ သိပ္ခံစားေနရတဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ ငိုသံေလးနည္းနည္း တိတ္သြားေအာင္ ဖုန္းကုိင္ၿပီး ေစာင့္နားေထာင္လုိက္ပါတယ္။ အားရပါးရ ငုိၿပီးေတာ့မွ သူ႔အသံက နည္းနည္း ျပန္ထြက္လာပါတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ ခံစားေနရတာလဲ စသျဖင့္ ေမးခြန္းေတြ တစ္ခုခုၿပီးတစ္ခု ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ အစ္မေတာ္ဟာ သူ႔ကုိသူအားယူၿပီး ႐ႈိက္သံသဲ့သဲ့နဲ႔ သူ႔အျဖစ္ကုိ ေျပာျပရွာပါတယ္။ သူခံစားေနရတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ဘုန္းဘုန္းကုိ အပူေပးသလုိ ျဖစ္မွာဆုိးတာနဲ႔ ဘာမွမေျပာဘဲ ေနခဲ့တာ ခုေတာ့ ဘယ္လုိမွကုိ မခံစားႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ဆက္လုိက္တာပါတဲ့ေလ။

ျဖစ္ပုံက ထုံးစံအတုိင္း လုပ္ငန္းခြင္မွာပဲေပါ့။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္း မနာလုိၾကရကာ သူ႔ခမ်ာ တုိက္တာခုိက္တာ ခံေနရတဲ့ အျဖစ္ပါ။ ေဆး႐ုံမွာ အတူလုပ္ၾကတဲ့ စီနီယာ ႏုိင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္က အစ္မေတာ္ရဲ႕ ရာထူးတုိး စာေမးပဲြေျဖဖုိ႔ ကိစၥကုိ ေျဖလုိ႔မရေအာင္ သူ႔ကုိအမ်ိဳးမ်ိဳး အေႏွာက္အယွက္ ေပးေနတယ္တဲ့ေလ။ အေႏွာက္အယွက္ေပးတာကလည္း အစ္မေတာ္ အရင္တုန္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္မွာ စဝင္ဝင္ခ်င္းတုန္းက လူနာကုိ ေဆးမွားေပးခဲ့တဲ့ အမွားေလးကုိ ျပန္ေဖာ္ၿပီး “အဲဒီတုန္းက ဒီလုိအျဖစ္ေတြ ရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ရာထူးတုိးစာေမးပဲြေျဖဖုိ႔ သူ႔ကုိအခြင့္ မေပးသင့္ေၾကာင္း” စသျဖင့္ တာဝန္ရွိသူေတြကုိ ေရွ႕တစ္မ်ိဳး ကြယ္ရာတစ္ဖုံ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တုိက္ခုိက္ေနတာလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အစ္မကသူ႔အေပၚကုိ ေကာင္းသေလာက္ သူကအစ္မအေပၚ အဲဒီလုိမ်ိဳးေတြ လုပ္လာတာဆုိေတာ့ ရင္ထဲမွာ မခံခ်ိမခံသာေအာင္ ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္း ဘုန္းဘုန္းကုိ ရင္ဖြင့္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အစ္မေျပာသမွ် စကားေတြကုိ ေအးေအးေဆးေဆး နားေထာင္ၿပီး ဘုန္းဘုန္းမွာ သူ႔အတြက္ ေျပရာေျပေၾကာင္း စကားေတြ ေျပာျပေပးရျပန္ပါတယ္။ ေျပာဆုိေတာ့လည္း တရားစကား၊ တရားအားေတြနဲ႔ ဘဝအားကုိ ျဖစ္ေစမယ့္ စကားေတြကုိပဲ ေျပာေပးရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ဘာသာတရား ႐ႈေထာင့္ကပဲ သူ႔ကုိ အႏုိင္ယူဖုိ႔ ေျပာရပါတယ္။ “သူ႔ကမ်ားမ်ား တုိက္ခုိက္ေလေလ ကုိယ့္က ေမတၱာမ်ားမ်ား ထားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ၊ အေႏွာက္အယွက္ အတုိက္အခုိက္ေတြ မ်ားေလေလ ဘုရားတရားအလုပ္ကုိ မ်ားမ်ားဖိလုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ” စသျဖင့္ ေနထုိင္ေလ့က်င့္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း အစ္မကုိ ေျပာျပေပးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အစ္မထံက ထြက္လာတဲ့ စကားက “တပည့္ေတာ္ အခုတစ္ေလာ ဘုရားတရား အလုပ္ကုိ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လုပ္ေနရဲ႕နဲ႔ အတုိက္အခုိက္ေတြက ပုိတုိးလာေတာ့ ဘာသာတရားနဲ႔ ကုိယ္လုပ္ေနရတဲ့ ကံတရားအေပၚမွာေတာင္ အယုံအၾကည္ေတြ နည္းလာသလုိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္”တဲ့ေလ။

အစ္မေတာ္ရဲ႕ အဲဒီစကားကုိ ၾကားလုိက္ရေတာ့ ဘုန္းဘုန္းရင္ထဲမွာ အေတာ္ထိတ္လန္႔သြားပါတယ္။ အစ္မတစ္ေယာက္ သူမ်ားရဲ႕အတုိက္အခုိက္ေၾကာင့္ ဘာသာတရား၊ ကံတရားေတြ အေပၚအထိ သဒၶါတရားေတြ နည္းလာေနပါေတာ့လားလုိ႔ စဥ္းစားၿပီး ဘုန္းဘုန္းမွာ အစ္မကုိ အေၾကအလည္ ေျဖာင့္ဖ်ရပါတယ္။ “အစ္မအေနနဲ႔ သူမ်ားရဲ႕ အတုိက္အခုိက္ေတြမွာ တစ္ခါေတာင္မဟုတ္ဘူး၊ ႏွစ္ခါေတာင္ ႐ႈံးေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တုိက္ခုိက္မႈေတြႀကဳံတုိင္း ကုိယ္ကလုိက္ၿပီးတုန္လႈပ္ ခံစားေနမယ္ဆုိရင္ တုိက္ခုိက္တဲ့သူရဲ႕ ဗ်ဴဟာဟာ ေအာင္ျမင္ေနတာျဖစ္ၿပီး ကုိယ္ကသူ႔ရဲ႕ တုိက္ခုိက္မႈေအာက္ကုိ ေရာက္လာေနကာ အလုိလုိ ႐ႈံးလာေနတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီထက္ပုိဆုိးတာက သူမ်ားရဲ႕ တုိက္ခုိက္မႈေနာက္ကုိ လုိက္ခံစားၿပီး ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာပါ သံသယေတြပြားၿပီး သဒၶါတရားေတြ ေလ်ာ့နည္းတဲ့ အျဖစ္ဟာ တစ္ဖက္သူရဲ႕ တုိက္ခုိက္မႈေအာက္မွာ ကုိယ္ကအလူးအလိမ့္နဲ႔ ႏွစ္ေၾကာ့ျပန္ေအာင္ကုိ ႐ႈံးေနတာျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ေထာက္ျပေျပာဆုိၿပီး “အခုအခ်ိန္ကစၿပီးေတာ့ စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အ႐ႈံးမေပးဘဲ ရတနာသုံးပါးနဲ႔ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ အထူးလုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းကာ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့ စိတ္နဲ႔ကုိယ့္ကုိ တုိက္ခုိက္တဲ့ သူရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္ရဲ႕ရန္သူလုိ႔ သေဘာမထားဘဲ သတၱဝါေတြထဲက သတၱဝါတစ္ဦး အေနနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္သာ ေမတၱာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းၾကည့္ဖုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ ျပဳခဲ့သမွ် ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြကုိ ျပန္လည္ဆင္ျခင္ၿပီး သစၥာျပဳကာ အတုိက္အခုိက္မ်ားက ျမန္ျမန္ေက်ာ္လႊားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖုိ႔” သတိေပး တုိက္တြန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းေျပာသမွ်ေတြကုိ နားေထာင္ၿပီး အစ္မေတာ္မွာ အေတာ္စိတ္သက္သာရာ ရသြားတယ္နဲ႔တူပါတယ္ အသံေတြ ၾကည္လင္လာကာ ေနာက္ဆုံး ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိၿပီး ဖုန္းခ်သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ သုံးေလးရက္ေလာက္ေနေတာ့ အစ္မဆီက ဖုန္းထပ္လာပါတယ္။ အခုသူ႔ကုိ အထက္က ရထူးတုိး စာေမးပြဲေျဖဖုိ႔ ခြင့္ျပဳလုိက္ၿပီတဲ့ေလ။ ဒီတစ္ေခါက္ၾကားရတဲ့ အစ္မေတာ္ရဲ႕ အသံကေတာ့ ၿပဳံးရႊင္ၾကည္လင္ေနခဲ့ပါတယ္။ အစ္မဆီက ဖုန္းခ်သြားၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဘုန္းဘုန္းမွာ စာေရးဖုိ႔ ကုန္ၾကမ္းတစ္ခု ရခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဟိုတစ္ေလာက လူမႈေရး လုပ္ငန္းေလးေတြ လုပ္ေနတဲ့ ဒကာေလးတစ္ေယာက္လည္း သူ႔အေပၚ ေျပာဆုိလာတဲ့ စကားေတြ၊ အတုိက္အခုိက္ေတြေၾကာင့္ ဒီလုပ္ငန္းအေပၚမွာ မလုပ္ေတာ့ဘဲ စိတ္ဓာတ္ေလးေတြ ေလ်ာ့နည္းလာတဲ့အျဖစ္နဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရလုိ႔ သူ႔ကုိလည္း ေျဖာင့္ဖ်ေပးခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အတုိက္အခုိက္ဆုိတာက အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ မျဖစ္မေန ႀကဳံကုိႀကဳံေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မလုပ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ လုပ္မိလုိ႔ကေတာ့ လုပ္တဲ့အားနဲ႔အမွ် တုိက္ခုိက္မႈ အေႏွာက္အယွက္ေတြကလည္း ရွိေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္တဲ့သူမေျပာနဲ႔ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနတဲ့သူေတြကုိေတာင္ ေျပာခ်င္တဲ့သူေတြက ဘာမွမလုပ္လုိ႔ ေျပာခ်င္ၾကေသးတာဆုိေတာ့ လုပ္ေနတဲ့သူေတြ အတြက္ေတာ့ အထူးေျပာစရာကုိ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ေႏွာက္ယွက္တုိက္ခုိက္မႈေတြက ရွိကုိရွိေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ဘယ္လုိတုိက္ခုိက္မႈမ်ိဳးပဲ လာလာ မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ေအာင္ ကုိယ့္ဘက္က ျပင္ဆင္ထားဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လူ႔ေလာကရဲ႕ အတုိက္အခုိက္ေတြဆုိတာ ေလေတြပါပဲ။ ေလဆုိတာ တုိက္တဲ့အရာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေလဟာျပင္ထဲကုိ ထြက္လာရင္ ေလရဲ႕တုိက္တာကုိေတာ့ ခံကုိခံရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေလတုိက္တာခံရတဲ့ အခါမွာသာ ကုိယ္က ယိမ္းယိုင္ၿပီး လဲမသြားေအာင္ ထိန္းႏုိင္ဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလတုိက္ခံရတဲ့ အရာေတြကုိၾကည့္ရင္ အျမင့္မွာရွိတဲ့ အရာေတြက ပုိၿပီးတုိက္တာ ခံရတဲ့ သေဘာရွိသလုိ ေလာကႀကီးမွာလည္း လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ေနရာဌာန အျမင့္ကုိ ေရာက္ေနတဲ့သူေတြမွာ ပုိၿပီးအတုိက္အခုိက္ေတြ ခံရတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ သစ္ပင္ေတြမွာဆုိရင္ ထိပ္ဆုံးမွာ ရွိေနတဲ့ သစ္ရြတ္သစ္ခက္ေတြဟာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔ အသံထြက္ေအာင္ ပုိၿပီးအတုိက္အခုိက္ ခံရတတ္သလုိ လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာလည္း သူ႔အဆင့္နဲ႔သူ အျမင့္ေရာက္လာတဲ့ သူေတြမွာ ပုိၿပီးအသံထြက္ေအာင္ တုိက္ခုိက္ခံရတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ သဘာဝပါပဲ။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ေနရာဌာနေလးေတြမွာေတာင္ အခ်င္းခ်င္း အတုိက္အခုိက္ ခံေနရတတ္တာဆုိေတာ့ နည္းနည္းဟုတ္တဲ့ေနရာ၊ နည္းနည္းျမင့္တဲ့ေနရာ၊ ဒီထက္ပုိၿပီး ဟုတ္တဲ့ျမင့္တဲ့ ေနရာေတြမွာဆုိရင္ အထူးေျပာစရာမရွိ တုိက္ခုိက္တာေတြက ေသခ်ာေပါက္ ရွိေနၾကမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား တုိက္ခုိက္တတ္တာဟာ ေလေတြနဲ႔ လူေတြရဲ႕ အလုပ္ျဖစ္ၿပီး တုိက္ခုိက္တာကုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာက အတုိက္အခုိက္ခံ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ အလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အတုိက္အခုိက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲျပင္းျပင္း အကုိင္းအခက္ေတြ မက်ိဳးမပဲ့ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တုိက္ခုိက္မႈေတြကုိ ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ေက်ာ္လႊားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ သစ္ပင္ေတြလုိေပါ့။ သစ္ပင္ေတြမွာ အပင္ႀကီးေတြဟာ ေလျပင္ေလးညႇင္းေလးေတြဆုိရင္ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ ျပင္းထန္တဲ့ ေလမုန္းတုိင္းေတြ တုိက္ခတ္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ တင္းလြန္းအားႀကီးရင္း ေနာက္ေတာ့ အကုိုင္အခက္ေတြ က်ိဳးပဲ့ကာ အျမစ္ပါ လန္သြားတာေတြကုိ သတိျပဳမိရင္ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိင္းပင္ေလးေတြကေတာ့ တုိက္လာတဲ့ေလေတြအေပၚမွာ အလုိက္သင့္ေလးပဲ ယိမ္းထုိးေပးေနတဲ့အတြက္ အကုိင္းအခက္က်ိဳးတာေတြ မရွိဘဲ ေလၿငိမ္သြားတဲ့အခါ ပုံမွန္အတုိင္းပဲ ျပန္ေထာင္ေနတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။

လူ႔ေလာက၊ လူ႔အသုိင္းအဝုိင္းမွာလည္း ဒီလုိပဲ ရွိတတ္ပါတယ္။ တုိက္ခုိက္လာတဲ့ အတုိက္အခုိက္ေတြကုိ ကုိယ္က ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နည္းနည္းတုိက္ခုိက္လာရင္ နည္းနည္းေလးနဲ႔ ခံႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တုိက္ခုိက္လာရင္ေတာ့ ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အကုိင္းအခက္ေတြ မက်ိဳးမပဲ့ေအာင္ တိမ္းရင္းေရွာင္းရင္း ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္းေလးနဲ႔ ခံႏုိင္ရည္ ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတုိက္အခုိက္ေတြကုိ တန္ျပန္တုိက္ခုိက္တဲ့အခါ ကုိယ့္ရဲ႕အားနဲ႔ အတုိက္အခံအားအေပၚလုိက္ၿပီး တစ္ခါတေလ ကုိယ္ပဲက်ိဳးပဲ့ သြားတတ္တာေတြ ရွိတဲ့အတြက္ တုိက္ခုိက္မႈေတြကုိ တန္ျပန္ၿပီး တုိက္ခုိက္တာထက္ တုိက္ခုိက္လာသမွ်ကုိ မယိမ္းမယိုင္ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားတာက ကုိယ့္အတြက္ အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားကုိလည္း မတုိက္ခုိက္ဘဲ ကုိယ့္ထံေရာက္လာတဲ့ အတုိက္အခုိက္ေတြမွာလည္း ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားႏုိင္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ေနထုိင္ေလ့က်င့္တာဟာ အတုိက္အခုိက္ ေလာကဓံကုိ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အတုိက္အခုိက္ ေလာကဓံေတြကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ကုိယ့္မွာလက္နက္ေတြ အျပည့္ျဖည့္ထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေလာကေၾကာင္းအရ ျဖည့္သင့္ျဖည့္ထုိက္တဲ့ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြ ျဖည့္ထားဖုိ႔ လုိသလုိ ဓမၼေၾကာင္းအရလည္း ကုိယ့္က်င့္သီလေတြ၊ သမာဓိအက်င့္ေတြ၊ ပညာအက်င့္ေတြကုိလည္း အားျဖည့္ထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သီလတရား၊ သဒၶါတရား၊ ပညာတရား၊ ဝီရိယတရားေလးေတြနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားျဖည့္ထားမယ္ဆုိရင္ အၿမဲမရွိတဲ့ တုိက္ခုိက္မႈေတြမွာ အလဲြမရွိဘဲ ယွဥ္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားႏုိင္ၾကမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ တုိက္တတ္တဲ့ ေလကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တုိက္ခုိက္တတ္တဲ့ လူေတြကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တုိက္ခုိက္လာတဲ့အခါ ေလတုိက္တုိင္း မယိမ္းဘဲ ခံႏုိင္တဲ့ သစ္ပင္ေတြ၊ ျပင္းထန္တဲ့ တိုက္ခုိက္မႈေတြမွာလည္း အလုိက္သင့္ ေရွာင္တိမ္းတတ္တဲ့ သစ္ပင္ေလးေတြလုိ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တုိက္ခုိက္မႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ခံရတတ္တဲ့ လူေတြအေနနဲ႔လည္း တစ္ခ်ိဳ႕တုိက္ခုိက္မႈေတြမွာ မယိမ္းေယာင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕တုိက္ခုိက္မႈေတြမွာလည္း အလုိက္သင့္ ေရွာင္တိမ္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားကာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မက်ိဳးမပဲ့ေအာင္သာ အသိ၊ သတိ၊ သမာဓိ၊ ဝီရိယ စသည္မ်ားနဲ႔ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပး တင္ျပလုိက္ရင္း တုိက္ခုိက္မႈ မွန္သမွ် မယိမ္းမယိုင္ သတိခုိင္ခုိင္ ထားၾကဖုိ႔ ေစတနာထား ေမတၱာအားျဖင့္ သိသမွ်နဲ႔ အသိမွ်လုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ေသမွာ မေၾကာက္ၾကသူမ်ား

ဤေလာက၌ ပုထုဇင္ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ မွန္သမွ်သည္ ေသရမည္ကုိ ေၾကာက္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေသရမည့္ေဘးႏွင့္ ႀကဳံၾကသည့္အခါ လြတ္ရာလမ္းကုိ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ႀကိဳးစားရွာေဖြၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အသက္ရွင္ေအာင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အားထုတ္ၾက၏။ ေသေဘးႏွင့္ မႀကဳံရေအာင္ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ႏုိင္ေရး နည္းလမ္းကုိ ရွာေဖြၾက၏။ အစာမစားလွ်င္ ေသရမည္ကုိ ေၾကာက္ၾကသျဖင့္ အစာစားၾက၏။ ေရမေသာက္လွ်င္ ေသမည္စိုးသျဖင့္ ေရေသာက္ၾက၏။ ေရာဂါေၾကာင့္ ေသမည္ကုိ ေၾကာက္ၾကသျဖင့္ ေရာဂါမျဖစ္ေအာင္၊ ျဖစ္လာလွ်င္လည္း ေပ်ာက္ကင္းသက္သာေအာင္ အားထုတ္ၾက၏။ မွန္၏။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း စည္းစိမ္ဥစၥာႏွင့္ ေျခလက္အဂၤါတစ္ခုခု ယွဥ္လာလွ်င္ စည္းစိမ္ဥစၥာကုိ စြန္႔္၍ ေျခလက္အဂၤါကုိ ေရြးခ်ယ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ေျခလက္အဂၤါတုိ႔ႏွင့္ အသက္ယွဥ္လာလွ်င္ ေျခလက္အဂၤါတုိ႔ကုိ စြန္႔၍ အသက္ကုိ ေရြးခ်ယ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ မေသဘူးဆုိလွ်င္ အသက္ကလဲြ၍ က်န္သည့္အရာမ်ားကုိ စြန္႔လြတ္ရန္ ၀န္မေလးတတ္ၾကေပ။ ဤသည္တို႔မွာ ေသရမည္ကုိ ေၾကာက္ၾကေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ သာမန္သူမ်ား မဆုိထားဘိ ေလာကတြင္ ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ရသျဖင့္ မခံစားႏုိင္ျဖစ္ၿပီး မိမိကုိယ္ကုိ သတ္ေသရန္ ႀကိဳးစားၾကသည့္ သူမ်ားပင္လွ်င္ လက္ေတြ႕ေသၾကရမည္ ဆုိေသာအခါ ေၾကာက္လန္႔မႈ ျဖစ္ၾကေသး၏။

ၾကားဖူးသည့္ ပုံျပင္္ေလး တစ္ခုရွိ၏။ ေရွးတုန္းက ေက်းရြာတစ္ရြာတြင္ အလြန္ဒုကၡဆင္းရဲ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိကုိယ္ကုိ ဆဲဲြႀကိဳးခ်ေသရန္ ႀကိဳးစားသည့္ သူတစ္ေယာက္ရွိ၏။ တစ္ေန႔ ထုိသူသည္ မိမိကုိယ္ကုိ သတ္ေသရန္ ႀကိဳးအရွည္တစ္ေခ်ာင္းကုိ ယူကာ ရြားထိပ္က သစ္ပင္ႀကီးရွိရာ အရပ္သုိ႔ သြား၏။ သစ္ပင္ရွိရာသုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ ႀကိဳးတစ္စကုိ သစ္ပင္၏သစ္ကုိင္း တစ္ခုတြင္ ခ်ည္ၿပီး က်န္တစ္စကုိ မိမိ၏ လည္ပင္းတြင္ ခ်ည္ကာ သစ္ပင္ေပၚမွ ခုန္ခ်ေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ မည္သုိ႔ပင္ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ဘာမွ်မျဖစ္ဘဲ အသက္ရွင္လွ်က္သာရွိ၏။ စင္စစ္ ထုိသုိ႔ျဖစ္ျခင္းမွာ သူ၏ႀကိဳးမွာ သစ္ကုိင္းႏွင့္ ေျမႀကီးထက္ႏွစ္ဆေလာက္ ရွည္္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ခုန္ခ်တုိင္း ႀကိဳးစက ေျမႀကီးေပၚတြင္ ပုံလ်က္သားျဖစ္ကာ မေသျခင္းျဖစ္၏။ ထုိအခ်င္းအရာကုိ ျမင္းစီးၿပီး တစ္ေနရာသုိ႔ ခရီးသြားသည့္ သူတစ္ေယာက္က ေတြ႕ကာ ``ေဟ့လူ… ဘာလုပ္ေနတာလဲ`` ဟု ေမး၏။ ထုိအခါ သစ္ပင္ေပၚမွ သူက ``ကၽြန္ေတာ္ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသမလုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိျဖစ္မွန္း မသိ၊ ေသလုိ႔ကုိ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္``ဟု ျပန္ေျပာ၏။ ထုိအခါ ခရီးသြားက အေျခအေနကုိ ၾကည့္ၿပီး ``ဟာ… ခင္ဗ်ားႏွယ္… အ ရန္ေကာ… ခင္ဗ်ားလုပ္တာက ဟုတ္မွမဟုတ္ဘဲ… လာဆင္းခဲ့ ကၽြန္ေတာ္ျပမယ္ ေသေသခ်ခ်ာၾကည့္`` ဟု ဆုိကာ ေသေၾကာင္းႀကံမည့္ သူူဆီမွ ႀကိဳးကုိယူၿပီး သူကုိယ္တုိင္ သစ္ပင္ေပၚတက္သြားကာ ေအာက္ကလူကုိ ``ေဟ့လူ… ဒီမွာ က်ဳပ္ျပမယ္ ေသေသခ်ခ်ာၾကည့္.. ခင္ဗ်ားဟာက ႀကိဳးရွည္ေနလုိ႔ ျဖစ္တာ၊ ႀကိဳးကုိ ဒီလုိတုိေအာင္ ျဖတ္၊ ၿပီးရင္ ဒီလုိ လည္ပင္မွာ ခ်ည္ၿပီး ဒီလုိခုန္ခ်ရတယ္..`` ဟု ဆုိကာ သူ႔လည္ပင္းကုိ ႀကိဳးကြင္းစြပ္ကာ သူကုိယ္တုိင္ ခုန္ခ်ျပလုိက္၏။ အျပေကာင္းသည့္ ခရီးသြားကား တစ္ခါတည္း မိမိကုိယ္ကုိ မိမိသတ္ေသၿပီး ျဖစ္သြားေလ၏။ ထုိအျခင္းအရာကုိ ျမင္သည့္အခါ အမွန္တကယ္ မိမိကုိယ္ကုိ သတ္ေသရန္ ႀကိဳးစားသည့္ ရြာသားမွာ အလြန္အမတန္ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ``ဟာ… ေသတာဟာ ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား…`` ဟု ေရရြတ္ၿပီး မေသရဲေတာ့ဘဲ ေၾကာက္အားလန္႔အား ရြာထဲျပန္၀င္ ေျပးသြားေလ၏။ ဤပုံျပင္ေလးသည္ ဟာသဆန္ဆန္ ပုံျပင္ေလးျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ဘက္က ၾကည့္ပါက အမွန္တကယ္ ေသခ်င္ၾကသည့္ သူမ်ားပင္လွ်င္ လက္ေတြ႕ေသရမည္ ဆုိေသာအခါ ေၾကာက္လန္႔တတ္ၾကေၾကာင္း သြယ္၀ုိက္ၿပီး နားလည္သေဘာေပါက္ႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေသရမည္ကုိ မေၾကာက္သည့္သူ မရွိဟု ေျပာဆုိၾကျခင္း ျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္ ေသမွာမေၾကာက္သူမ်ားသည္ အမွန္ပင္ရွိ၏။ မည္သုိ႔ေသာ သူမ်ားသည္ ေသမွာမေၾကာက္ၾကေၾကာင္း ဗုဒၶစာေပတြင္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ေဟာၾကားေတာ္မူထားသည္မ်ား ရွိ၏။ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ စတုကၠနိပါတ္ ပါဠိေတာ္ အဘယသုတ္တြင္ ေသမွာမေၾကာက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္ ရွိေၾကာင္း ျမတ္ဗုဒၶေဟာေတာ္မူထား၏။ ဤတရားေတာ္သည္ ဇာဏုေႆာဏီ အမည္ရွိေသာ ပုဏၰားႀကီး၏ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားခ်က္ကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္မွ ေျဖၾကားေဟာထားျခင္းျဖစ္၏။ ဤအဘယသုတ္တြင္ ေသမွာေၾကာက္သည့္သူမ်ား ႏွင့္ ေသမွာ မေၾကာက္သည့္ သူမ်ားကုိ ေဟာေတာ္မူထားေသာ္လည္း ဤေနရာတြင္ ေသမွာမေၾကာက္သူမ်ားကုိသာ တင္ျပလုိပါ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေသမွာမေၾကာက္သူမ်ားကုိ တင္ျပလုိက္ကာမွ်ျဖင့္ အျပန္အားျဖင့္ ေသမွာေၾကာက္သည့္ သူမ်ားကုိလည္း အလြယ္တကူ နားလည္ႏုိင္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္မွ ပုဏၰားႀကီးအား
``- ပုဏၰား… ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာသူသည္ ကာမဂုဏ္တုိ႔၌ ရာဂကင္း၏။ ဆႏၵကင္း၏။ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးျခင္းကင္း၏။ မြတ္သိပ္ျခင္းကင္း၏။ ပူပန္ျခင္းကင္း၏။ တဏွာကင္း၏။ ထုိသူသုိ႔ ျပင္းျပေသာ ေရာဂါအနာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး က်ေရာက္ေသာအခါ ``ခ်စ္ခင္ဖြယ္ ကာမဂုဏ္တုိ႔သည္ ငါ့ကုိဧကန္ စြန္႔ၾကလိမ့္မည္၊ ငါသည္လည္း ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ ကာမဂုဏ္တုိ႔ကုိ စြန္႔ရေတာ့မည္``ဟု (မိမိကုိယ္ကုိ) အႀကံမျဖစ္။ မစုိးရိမ္။ မပင္ပန္း။ မငိုေၾကြး။ ရင္ဘက္စည္တီး မျမည္တမ္း။ ျပင္းစြာေတြေ၀ျခင္းသုိ႔ မေရာက္။ ပုဏၰား… ေသျခင္းသေဘာရွိသည္ ျဖစ္လ်က္ ေသျခင္းမွ မေၾကာက္ေသာ၊ ထိတ္လန္႔ျခင္းသုိ႔ မေရာက္ေသာ သူဟူသည္ ဤသူပင္တည္း။

- ပုဏၰား… ေနာက္တစ္မ်ိဳးကား.. ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာသူသည္ ကုိယ္၌ ရာဂကင္း၏။ ဆႏၵကင္း၏။ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးျခင္းကင္း၏။ မြတ္သိပ္ျခင္းကင္း၏။ ပူပန္ျခင္းကင္း၏။ တဏွာကင္း၏။ ထုိသူသုိ႔ ျပင္းျပေသာ ေရာဂါအနာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး က်ေရာက္ေသာအခါ ``ခ်စ္ခင္ဖြယ္ ကုိယ္သည္ ငါ့ကုိဧကန္ စြန္႔ၾကလိမ့္မည္၊ ငါသည္လည္း ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ ကုိယ္ကုိ စြန္႔ရေတာ့မည္``ဟု (မိမိကုိယ္ကုိ) အႀကံမျဖစ္။ မစုိးရိမ္။ မပင္ပန္း။ မငိုေၾကြး။ ရင္ဘက္စည္တီး မျမည္တမ္း။ ျပင္းစြာေတြေ၀ျခင္းသုိ႔ မေရာက္။ ပုဏၰား… ေသျခင္းသေဘာရွိသည္ ျဖစ္လ်က္ ေသျခင္းမွ မေၾကာက္ေသာ၊ ထိတ္လန္႔ျခင္းသုိ႔ မေရာက္ေသာ သူဟူသည္ ဤသူပင္တည္း။

- ပုဏၰား… ေနာက္တစ္မ်ိဳးကား.. ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာသူသည္ မေကာင္းမႈကုိ မျပဳ။ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈကုိ မျပဳ။ ညစ္ႏြမ္းမႈ အကုသုိလ္ကုိ မျပဳ။ ေကာင္းမႈကုိ ျပဳၿပီးျဖစ္၏။ ကုသုိလ္ကုိ ျပဳၿပီးျဖစ္၏။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္မွ တားျမစ္ေရးကုိ ျပဳၿပီးျဖစ္၏။ ထုိသူသုိ႔ ျပင္းျပေသာ ေရာဂါအနာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး က်ေရာက္ေသာအခါ ``ငါသည္ မေကာင္းမႈကုိ မျပဳ၊ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈကုိ မျပဳ၊ ညစ္ႏြမ္းမႈကုိ မျပဳ၊ ေကာင္းမႈကုိ ျပဳၿပီးၿပီ၊ ကုသုိလ္ကုိ ျပဳၿပီးၿပီ၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္မွ တားျမစ္ေရးကုိ ျပဳၿပီးၿပီ၊ အခ်င္းတုိ႔ စင္စစ္ မေကာင္းမႈကုိ မျပဳေသာ၊ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈကုိ မျပဳေသာ၊ ညစ္ႏြမ္းမႈကုိ မျပဳေသာ၊ ေကာင္းမႈကုိ ျပဳၿပီးေသာ၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္မွ တားျမစ္ေရးကုိ ျပဳၿပီးေသာ သူတုိ႔၏ လားရာဂတိ ဟူသမွ်သုိ႔ ဘ၀ေနာင္ခါ ငါလားရေတာ့အံ့ တကား``ဟု (မိမိကုိယ္ကုိ) အႀကံျဖစ္၏။ ထုိသူသည္ မစုိးရိမ္၊ မပင္ပန္း၊ မငိုေၾကြး၊ ရင္ဘက္စည္တီး မျမည္တမ္း၊ ျပင္းစြာေတြေ၀ျခင္းသုိ႔ မေရာက္။ ပုဏၰား… ေသျခင္းသေဘာရွိသည္ ျဖစ္လ်က္ ေသျခင္းမွ မေၾကာက္ေသာ၊ ထိတ္လန္႔ျခင္းသုိ႔ မေရာက္ေသာ သူဟူသည္ ဤသူပင္တည္း။

- ပုဏၰား… ေနာက္တစ္မ်ိဳးကား.. ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာသူသည္ သူေတာ္ေကာင္းတရား၌ မယုံမွား။ ေ၀ခဲြႏုိင္၏။ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္၏။ ထုိသူသုိ႔ ျပင္းျပေသာ ေရာဂါအနာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး က်ေရာက္ေသာအခါ ``ငါသည္ စင္စစ္ သူေတာ္ေကာင္းတရား၌ မယုံမွား၊ ေ၀ခဲြႏုိင္၏၊ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္၏``ဟု (မိမိကုိယ္ကုိ) အႀကံျဖစ္၏။ ထုိသူသည္ မစုိးရိမ္၊ မပင္ပန္း၊ မငိုေၾကြး၊ ရင္ဘက္စည္တီး မျမည္တမ္း၊ ျပင္းစြာေတြေ၀ျခင္းသုိ႔ မေရာက္။ ပုဏၰား… ေသျခင္းသေဘာရွိသည္ ျဖစ္လ်က္ ေသျခင္းမွ မေၾကာက္ေသာ၊ ထိတ္လန္႔ျခင္းသုိ႔ မေရာက္ေသာ သူဟူသည္ ဤသူပင္တည္း။ ပုဏၰား… ေသျခင္းသေဘာရွိသည္ျဖစ္လ်က္ ေသျခင္းမွ မေၾကာက္ေသာ၊ ထိန္လန္႔ျခင္းသုိ႔ မေရာက္ေသာ သူတုိ႔သည္ ဤေလးမ်ိဳးတုိ႔တည္း`` ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

အထက္ပါ ေဟာၾကားခ်က္တြင္ ျမတ္ဗုဒၶမွ ေသမွာ မေၾကာက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳးကုိ ခဲြျခားေဟာၾကားေတာ္ မူထားသည္ကုိ ဖတ္႐ႈၾကည္ညိဳႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ ထုိေဟာၾကားခ်က္ကုိ အႏွစ္ခ်ဳပ္ အလြယ္နားလည္ေအာင္ ေကာက္ခ်က္ခ်ျပရလွ်င္ ေသမွာ မေၾကာက္သူတုိ႔ဟူသည္
၁။ ကာမဂုဏ္တုိ႔၌ တပ္မက္မႈရာဂ၊ တြယ္တာမႈသံေယာဇဥ္၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ပူပန္ျခင္း ကင္းေသာသူ
၂။ ခႏၶာကုိယ္၌ တြယ္တာႏွစ္သက္ တပ္မက္မႈတဏွာ ကင္းေသာသူ
၃။ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကုိ မျပဳ၊ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ကုိ ျပဳၿပီးေသာသူ
၄။ သူေတာ္ေကာင္းတရား၌ ယုံမွားသံသယ မရွိေသာသူ
ဟူေသာ ဤေလးမ်ိဳးတုိ႔ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

မွန္၏။ စင္စစ္ လူ႔ဘ၀တြင္ ေနသည့္အခုိက္ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ား ေနာက္သုိ႔သာ လုိက္ေနၾကသူမ်ား၊ ``ငါ၊ င့ါခႏၶာ``ဟု စဲြလမ္းတပ္မက္မႈ ရွိေနၾကသူမ်ား၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မရွိ အကုသုိလ္မ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကသူမ်ား၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ မသိနားမလည္သူမ်ားသည္ ေသခါနီးအခါကာလတြင္ မိမိတုိ႔ ဘ၀သံသရာအတြက္ အားကုိးအားထားျပဳစရာ တစ္စုံတစ္ခုမွ် မရွိသည့္အတြက္ ေသရမည္ဆုိသည့္အခါ ေၾကာက္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ အျပန္အားျဖင့္ အသက္ရွင္ေနသည့္အခုိက္ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ား ေနာက္သုိ႔မလုိက္သူ၊ ငါ၊ ငါ့ခႏၶာဟု တပ္မက္စဲြလမ္းမႈ မရွိသူ၊ အကုသုိလ္ကုိျပဳျခင္းမရွိ ကုသုိလ္မ်ားျဖင့္သာေနသူ၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ သိရွိနားလည္ လုိက္နာက်င့္ႀကံေနသူမ်ား အတြက္ကား မိမိတုိ႔သံသရာအတြက္ ရိကၡာအျပည့္ထုတ္ၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ယခုဘ၀ေသရမည့္ အေရးေတြးၿပီး ေၾကာက္စရာမလုိၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ မဟုတ္သည့္အရာမ်ား၊ မေကာင္းသည့္အမႈမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ထားျခင္း မရွိၾကသည့္အတြက္ မိမိကုိယ္ကုိမိမိ ယုံၾကည္မႈအျပည့္ ရွိေနၿပီး မည္သည့္ေနရာ၊ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ျဖစ္ေစ မည္သုိ႔ေသာ အရာမ်ိုးကုိမွ ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္မႈ မရွိႏုိင္ေတာ့ေပ။

ထုိ႔အျပင္ ေသျခင္းတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဓမၼပဒ၊ အပၸမာဒ၀ဂ္၊ သာမာ၀တီ၀တၳဳတြင္ ျမတ္ဗုဒၶေဟာေတာ္မူထားသည့့္ တရားတစ္ပုဒ္ကုိလည္း သတိရမိ၏။ ျမတ္ဗုဒၶက သာမာ၀တီကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ေအာက္ပါဂါထာ တစ္ပုဒ္ျဖင့္ သတိေပးစကား ေဟာၾကားခဲ့၏။
``အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ၊ ပမာေနာ မစၥဳေနာ ပဒံ၊
အပၸမတၱာ န မီယႏၱိ၊ ေယ ပမတၱာ ယထာ မတာ။``
ဟူေသာ ဤတရားဂါထာ၏ ဆုိလုိရင္းမွာ ``မေမ့ေလွ်ာ့ျခင္းသည္ ေသျခင္းကင္းရာ နိဗၺာန္သုိ႔ ေရာက္ေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး ေမ့ေလွ်ာ့ေပါ့ဆျခင္းသည္ ေသျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္၏။ မေမ့မေလွ်ာ့ ေနၾကသူမ်ားသည္ ေသျခင္းကင္းသူမ်ားႏွင့္ တူကုန္ၿပီး ေမ့ေမ့ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနၾကသူမ်ားသည္ အသက္ရွင္ေနေသာ္လည္း ေသေနၾကသူမ်ားႏွင့္ တူၾကကုန္၏။`` ဟူ၍ျဖစ္၏။

ဓမၼပဒလာ ထုိတရားစကားသည္ ျမတ္ဗုဒၶေန႔စဥ္ မိန္႔ေတာ္မူေနၾကျဖစ္သည့္ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ - မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆေသာ သတိတရားႏွင့္ ျပည့္စုံေအာင္ေနၾက ဟူေသာ မိန္႔မွာခ်က္ကုိ ထပ္ဆင့္အထူးျပဳ သတိေပးထားသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္၏။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဤမိန္႔မွာခ်က္ကုိ ဆက္စပ္ယူလုိက္လ်င္ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ေသမွာမေၾကာက္သူမ်ား ျပည့္စုံရမည့္ အခ်က္မ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံသူမ်ားအား မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ ေနၾကသူမ်ားအျဖစ္ ညႊန္ျပႏုိင္မည္ျဖစ္ၿပီး ေသမွာမေၾကာက္သူမ်ားဟူသည္ သတိရွိၾကသူမ်ားပင္တည္းဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကတြင္ ေသရမည္ကုိ လူတုိင္းေၾကာက္ၾကသည္ ဆုိေသာ္လည္း ေသမွာမေၾကာက္သည့္ သူမ်ားလည္း ရွိသည္ကုိ အထက္ေဖာ္ျပပါ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာေတာ္မူခ်က္မ်ားက သက္ေသျပဳေနၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔ ယခုလက္ရွိဘ၀တြင္ ေသျခင္းတရားကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ရန္၊ ေသရမည့္အေရး ေတြးေၾကာက္စရာ မလုိသည့္ ေသမွာမေၾကာက္သူမ်ား ျဖစ္ေစရန္ အခ်ိန္ရွိခုိက္ သတိစုိက္၍ ၾကိဳးစားၾကရန္သာ လုိအပ္ေပေတာ့၏။ ထုိသုိ႔ ၾကိဳးစားၾကရန္လည္း တုိက္တြန္းလုိပါ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေသျခင္းတရားဟူသည္ အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး၊ အရြယ္မေရး ဧကန္မုခ် လာႏုိင္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

Read more »

ကုိယ္က်င့္သီလ

ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ေစာင့္ထိန္းၾကတဲ့ သီလကုိ ကုိယ္က်င့္သီလလုိ႔လည္း ေခၚပါတယ္။ ဒီစကားလုံးေလးဟာ အဓိပၸါယ္ သိပ္ေလးနက္ပါတယ္။ “ကုိယ္က်င့္သီလ”တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ ကုိယ္က်င့္မွ ကုိယ္ရမွာကုိး။ ကုိယ္မက်င့္ဘဲ ဘုရားေရွ႕မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ သီလေတြယူယူ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ သီလေတြေပးေပး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ မက်င့္ရင္ ပါးစပ္ေပးေပးၿပီး၊ ပါးစပ္ယူ ယူတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဗုဒၶဘာသာေတြရဲ႕ ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္ဟာ နိဗၺာန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီနိဗၺာန္ကုိ သြားဖုိ႔အတြက္ အေျခခံ ေလွခါးကေတာ့ သီလပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္အဆုံးအမေတြကုိ လုိက္နာက်င့္သုံးတဲ့ သူေတြဟာ ဒီနိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ဘုရားအဆုံးအမဆုိတာ တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္ကုိပဲ ေျပာတာပါ။ ဒီသိကၡာသုံးရပ္ကုိ မဂၢင္ရွစ္ပါးပဲလုိ႔ အလြယ္နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္သြားဖုိ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းေျဖာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလမ္းမွာ သီလတည္မႈ၊ သမာဓိရွိမႈ၊ ပညာျပည့္မႈေတြ ပါ၀င္ေနပါတယ္။ သီလတည္မွ သမာဓိတည္ႏုိင္ၿပီး၊ သမာဓိတည္မွလည္း ပညာရႏုိင္ပါတယ္။ ဒီသုံးမ်ိဳးလုံးဟာ တစ္ခုတည္း၊ တစ္စပ္တည္းပါး။ ဒါေၾကာင့္ သုံးမ်ိဳးလုံးေပါင္းၿပီး တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းအျဖစ္ရွိေနတာပါ။ အေရအတြက္အားျဖင့္ မဂၢင္ရွစ္ပါးလုိ႔ ေျပာေပမယ့္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာပါပဲ။ ဒါကုိ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္လုိ႔ေျပာႏုိင္ၿပီး ဗုဒၶရဲ႕ အဆုံးအမ အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိ႔လည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ဒီလုိ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆုံးအမေတြ တည္ေနဖုိ႔အတြက္ ဆုေတာင္းေနလုိ႔ မရပါဘူး။ တည္ေအာင္က်င့္ယူမွ ရပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ က်င့္ယူရပါတယ္။ အဲဒီလုိက်င့္တဲ့အခါ အေျခခံျဖစ္တဲ့ ကုိယ္က်င့္ သီလကုိ အရင္ဆုံးလုံၿခဳံေအာင္ က်င့္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အတြက္ သီလဟာ အေျခခံ အက်ဆုံးျဖစ္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သီလမလုံျခဳံပဲ အထက္လုပ္ငန္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ဘာ၀နာ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနလုိ႔ကေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ဆုံးမသလုိ “အေပၚပုိင္းကေတာ့ တုိက္ပုံအက်ႌ၊ ေခါင္းေပါင္းစ တလူလူနဲ႔ ေအာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ပုဆုိးမပါတဲ့သူ“ လုိပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေအာက္ပုိင္းလုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းေစဖုိ႔ ငါးပါးသီလဟာ ခါး၀တ္ပုဆုိးလုိ ၿမဲေနရမယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

သီလဟာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့အတြက္ ဒီသီလကုိ ေစာင့္ထိန္းၾကဖုိ႔ ဆရာသမားမ်ားက အၿမဲဆုံးမေလ့ ရွိပါတယ္။ ဆုံးမတဲ့အခါမွာလည္း ဥပမာေလးမ်ားေပးၿပီး ဆုံးမေလ့ရွိပါတယ္။ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးျပစ္ေတြကုိ ျပၿပီးလည္း ဆုံးမေလ့ရွိပါတယ္။ သီလနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆုံးမၾကတဲ့ ဆုံးမမႈေတြထဲက ပထမေရႊက်င္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ သိႆေကာ၀ါဒ ဆုံးမစာမွာ ဆုံးမထားတဲ့ သီလဆုိင္ရာ အဆုံးအမေတြကေတာ့ ဥပမာဥပေမယ် စုံလင္လွပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အဆုံးအမေလးမ်ားကုိ တစ္ဆင့္မွ်ေ၀ရင္း ကုိယ္က်င့္သီလျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ က်င့္သုံးရယူၾကဖုိ႔ ထပ္မံ တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။

”ဗီလုံးငွက္ေသာ္လည္း ကၽြဲေျခရာခြက္ကုိ အမွီရလွ်င္ ဂဠဳံႏွင့္တူ၏၊ အႏၲရာယ္မရွိ။
ပုထုဇဥ္ေသာ္လည္း သီလရွိလွ်င္ အရိယာႏွင့္တူ၏၊ အပါယ္မေရာက္။
ေရရွိမွ ၾကာပြားသည္၊ သီလရွိမွ သမာဓိမ်ားသည္။
ဗဟုသုတရွိလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ ေရမတည္ေသာ ကန္ႏွင့္တူ၏။
ပညာရွိလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အသီးမရွိေသာ သစ္ပင္ႏွင့္တူ၏။
စာေပပုိ႔ခ်ႏုိင္လ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အသီးမခ်ိဳေသာ သစ္ပင္ႏွင့္တူ၏။
တရားေဟာေကာင္းလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အနံ႔မေမႊးေသာ ပန္းႏွင့္တူ၏။
က်မ္းဂန္တတ္လ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အဆိပ္သီးပင္ႏွင့္တူ၏။
ဘုန္းႀကီးလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အႏွစ္မရွိေသာ သစ္ပင္ႏွင့္တူ၏။
သီလရွိမွ ဒါနႏွင့္ဘာ၀နာ အက်ိဳးေပးသန္၏။
ပင္လယ္ကူးလုိလွ်င္ ေလွသေဘၤာတည္၊ နတ္ျပည္တက္လုိလွ်င္ သီလေလွကားေထာင္။
အကုသုိလ္သည္ သတၱ၀ါကုိ အပါယ္ဆဲြခ်၏၊ သီလရွိသူကုိ မဆဲြခ်ႏုိင္။
ပင္လယ္ကူးလုိလွ်င္ သေဘၤာလုံေအာင္ဖာ၊ သံသရာကူးလုိလွ်င္ သီလလုံေအာင္ဖာ။
ေလာကီဥစၥာေစာင့္လွ်င္ တစ္သက္ခ်မ္းသာ၏၊ သီလေစာင့္လွ်င္ ဘ၀အဆက္ဆက္ခ်မ္းသာ၏။
ဆီမီးသည္ လင္းခုိက္ လူလယ္တင့္၏၊ ၿငိမ္းလွ်င္ေမွာင္၏၊ ေညွာ္နံ႔ထြက္၏။
သီလသည္ ေစာင့္ထိန္းခုိက္ လူလယ္တင့္၏၊ ပ်က္လွ်င္ေမွာင္၏၊ ေညႇာ္နံ႔ထြက္၏။ ”

အထက္ပါ သီလဆုိင္ရာ အဆုံးအမမ်ားမွာ ပထမေရႊက်င္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အဆုံးအမ တစ္စိတ္တစ္ေဒသပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အဆုံးအမမ်ားကုိၾကည့္လွ်င္ သီလရဲ႕ အေရးပါမႈကုိ အလြယ္တကူ သိႏုိင္ပါတယ္။ အေျခခံျဖစ္တဲ့ သီလမလုံံၿခဳံလွ်င္ က်န္တဲ့ဒါနဘာ၀နာ အလုပ္မ်ားမွာ အက်ိဳးေပးအားနည္းၿပီး ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္နဲ႔ အလွမ္းေ၀းေနတတ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ အတြက္ အေျခခံျဖစ္တဲ့ ငါးပါးသီလေလာက္ေတာ့ လုံၿခဳံမွကုိ ျဖစ္မွာပါ။ နိဗၺာန္မရေသးတာေတာင္ ဘ၀ကူးေကာင္းဖုိ႔၊ သံသရာခရီးမွာ အပါယ္မလားဖုိ႔ အနည္းဆုံး ငါးပါးသီလေလာက္ေတာ့ လုံၿခဳံဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ သီလမလုံၿခဳံပဲ ဒါနေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္လုပ္အပါယ္ တံခါးပိတ္ဖုိ႔ မလြယ္လွပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း ဆုိေတာ့ ဒါနဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာ ခ်မ္းသာမႈ သက္သက္ကုိသာ အက်ိဳးေပးႏုိင္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ သီလမလုံၿခဳံပဲ ဘာ၀နာ အားထုတ္ေနရင္လည္း သမာဓိတည္ဖုိ႔ ခဲရင္းသလုိ သမာဓိ မတည္ရင္လည္း အထက္မဂ္ဉာဏ္ကုိ ရဖုိ႔ခဲရင္းလွပါတယ္။ အခ်ဳပ္ၾကည့္ရင္ ဒါနအက်ိဳးေပးသန္ဖုိ႔နဲ႔ ဘာ၀နာဉာဏ္ေတြျမင့္ဖုိ႔ သီလသည္သာ ပဓာနက်တယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ႏုိင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ျဖစ္ကုိယ္ခံ၊ ကုိယ္လုပ္ကုိယ္စံ၊ ကုိယ္က်င့္ကုိယ္ရဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ကုိယ့္ဘ၀ အတက္အက် အ႐ႈံးအနိမ့္ကုိ ဖန္တီးႏုိင္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ခ်မ္းသာေစတတ္တဲ့ ဒီသီလကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က်င့္ၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ရယူႏုိင္ေအာင္ ကုိယ္က်င့္သီလရဲ႕ အေရးပါမႈ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္မ်ားအတြက္ သတိေပးရင္း ပုဆုိးထမီလုံေအာင္ ၀တ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

လႊတ္ေသာ္လည္း မလြတ္ေသးပါက

"သူတည္းတစ္ေယာက္၊ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ၊
သူတစ္ေယာက္မွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ ဓမၼတာတည္း။
ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္၊ ၾကငွန္းလည္းခံ၊
မတ္ေပါင္းရံလွ်က္၊ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္၊
စည္းစိမ္မကြာ၊ မင္းခ်မ္းသာကား၊
သမုဒၵရာ၊ ေရမ်က္ႏွာထက္၊
ခဏတက္သည့္၊
ေရပြက္ပမာ၊ တစ္သက္လ်ာတည္း။
ၾကင္နာသနား၊ ငါ့အားမသတ္၊
ယခုလႊတ္လည္း၊ မလြတ္ၾကမၼာ၊
လူတကာတို႔၊ ခႏၶာခိုင္က်ည္၊
အတည္မၿမဲ၊ ေဖာက္လွဲတတ္သည္၊

မခၽြတ္စသာ၊ သတၱ၀ါတည္း။
ရွိခိုးေကာ္ေရာ္၊ ပူေဇာ္အကၽြန္၊
ပန္ခဲ့တုံ၏။
ခိုက္ႀကဳံ၀ိပါက္၊ သံသာစက္၌၊
ႀကိဳက္လတ္တြန္မူ၊ တုံ႔မယူလို၊
ၾကည္ၫိုစိတ္သန္၊ သခင္မြန္ကို၊
ခ်န္ဘိစင္စစ္၊အျပစ္မဲ့ေရး၊
ခြင့္လႊတ္ေပး၏။ ေသြးသည္ အနိစၥာ ငါ့ခႏၶာတည္း။"
(အနႏၲသူရိယအမတ္ႀကီး)

စာေရးသူ စာသင္သား ဘဝကတည္းက မၾကာမၾကာ ဆုိေလ့ရွိသည့္ ကဗ်ာအပုိင္းအစေလးမွာ “သူတည္းတစ္ေယာက္၊ ေကာင္းဖုိ႔ေရာက္မူ၊ သူတစ္ေယာက္မွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ၊ ဓမၼတာတည္း” ဟူေသာ အနႏၲသူရိယ အမတ္ႀကီး၏ မ်က္ေျဖလကၤာေလးမွ တစ္စိတ္တစ္ေဒသပင္ ျဖစ္၏။ လက္ေတြ႕အားျဖင့္လည္း ေလာကတြင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ႀကီးပြားတိုးတက္ေရးအတြက္ တစ္စုံတစ္ေယာက္မွာ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ပ်က္စီးသြားၾကသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေလးမ်ားကုိ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ႀကဳံေတြ႕ေနဖူးသျဖင့္ ထုိအျဖစ္အပ်က္ေလးမ်ားကုိ သတိရတုိင္း ထုိကဗ်ာအပုိင္းအစေလးကုိ ေရရြတ္မိတတ္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ စာေရးသူကား ထုိအပုိင္းအစေလးကုိသာ လုိရာဆဲြယူ အသုံးျပဳထားေသာ္လည္း ထုိကဗ်ာလကၤာ တစ္ပုဒ္လုံး၏ အဓိပၸါယ္မွာ နက္႐ႈိင္းလွ၏။ ဆုိလုိရင္းမွာ သံေဝဂယူဖြယ္ ေကာင္းလြန္းလွ၏။

စာေပေလာကတြင္ ဤကဗ်ာလကၤာႏွင့္ ပတ္သက္၍ အနႏၲသူရိယ အမတ္ႀကီး၏ မ်က္ေျဖလကၤာအျဖစ္ တင္စားေလ့ရွိၾက၏။ အနႏၲသူရိယ အမတ္ႀကီးသည္ နရပတိစည္သူမင္း၏ အမိန္႔ျဖင့္ ျပည္ႏွင္ဒဏ္အေပးခံရကာ အသက္ကုိ စေတးသြားရခါနီး အခ်ိန္တြင္ အထက္ပါ မ်က္ေျဖလကၤာကုိ ေရးသားကာ ဘုရင့္ထံ အပ္ႏွံခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ အမတ္ႀကီး၏ ရသေျမာက္သည့္ ထုိရင္ဖြင့္ခ်က္တြင္ ေလာကဓမၼတာႏွင့္ ဓမၼသဘာဝကုိ အထင္အရွားေတြ႕ျမင္ရ၏။ ခြင့္လႊတ္ျခင္းႏွင့္ မိမိကုိယ္ကုိ အမ်က္ေျဖျခင္းကုိ ဂုဏ္ေျမာက္ေအာင္ ထုတ္ေဖာ္ႏုိင္ခဲ့၏။ ဤလကၤာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘာသာတရား ႐ႈေထာင့္ကၾကည့္ကာ စာေရးသူ ခံစားမိသည့္ ေကာက္ခ်က္တစ္ခုမွာ “တစ္စုံတစ္ေယာက္က တစ္စုံတစ္ဦးကုိ မသတ္ဘဲ လႊတ္လုိက္ေသာ္လည္း ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ခု ခႏၶာအစုကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ သတၱဝါတစ္စုအတြက္ ေသျခင္းတရားက အခ်ိန္တန္လ်င္ လႊတ္ေသာ္လည္း မလြတ္ႏုိင္ဘဲ ေရာက္လာမည္သာ ျဖစ္သည္”ဟူသည့္ မွတ္ခ်က္ပင္ျဖစ္၏။

မွန္၏။ ေလာကတြင္ သတၱဝါမွန္သမွ် ေမြးၿပီးလွ်င္ ေသၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ ေသျခင္း၏အစသည္ ေမြးျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ေမြးလာလွ်င္ ေသၾကရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ထုိေသျခင္းတရားသည္ သတၱဝါတုိင္းအတြက္ ဘဝတစ္ခုတြင္ မျဖစ္မေန ႀကဳံေတြ႕ေနၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ အခ်ိန္တန္၍ ေသျခင္းတရား ေရာက္လာပါက မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သုိ႔ပင္ ေရွာင္တိမ္းေနေသာ္လည္း မလႊတ္ႏုိင္သည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္၏။ ေသရမည္ကုိ ေၾကာက္သျဖင့္ ထုိေသျခင္းတရားကလြတ္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရွာင္တိမ္းေနေသာ္လည္း ကံကုန္လွ်င္ကား မည္သုိ႔မွ် ေရွာင္၍ရမည္ မဟုတ္လွေပ။ အခ်ိန္မတန္ေသးသျဖင့္ ေသျခင္းတရားမွ တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ လြတ္ေကာင္းလြတ္ႏုိင္ေသာ္လည္း ထုိလြတ္ျခင္းသည္ အစဥ္ထာဝရ လြတ္ျခင္းမဟုတ္ႏုိင္ေပ။ အျပင္ရန္သူတစ္ဦးဦးႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕သျဖင့္ ထုိသူမ်ားက မိမိ၏ အသက္အႏၲရာယ္မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လႊတ္ေပးေကာင္း လႊတ္ေပးႏုိင္ေသာ္လည္း မိမိကုိယ္တုိင္က ကိေလသာတရားမ်ားမွ အမွန္တကယ္ မလြတ္ေသးပါက မည္သူက မည္မွ်ပင္ လႊတ္ေပးေစကာမူ မလြတ္ေသးသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိကုိယ္တုိင္ ကိေလသာတရားမ်ားမွ လြတ္ေအာင္ႀကိဳးစားႏုိင္မွသာ အမွန္တကယ္ လြတ္ႏုိင္ၾကမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

စင္စစ္ ဘဝတစ္ခု၏ အစသည္ ဇာတိဟူသည့္ ပဋိသေႏၶေနျခင္းျဖစ္ၿပီး ထုိဇာတိ၏ေနာက္တြင္ မေဖာက္မပ်က္ဘဲ ေရာက္လာေနမည္ကား ဇရာဟူသည့္ အုိျခင္းတရား၊ ဗ်ာဓိဟူသည့္ နာျခင္းတရားႏွင့္ မရဏဟူသည့္ ေသျခင္းတရားမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ မရဏာႏုႆတိ ကမၼ႒ာန္းတြင္ ေသျခင္းတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ “မရဏံ ေမ ဓုဝံ၊ ဇီဝိတံ အဓုဝံ၊ ငါ့အားေသျခင္းတရားသည္ ၿမဲေသာသေဘာရွိ၏၊ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ မၿမဲေသာ သေဘာရွိ၏။ မရဏံ ေမ ဘဝိႆတိ၊ ဇီဝိတံ ဥပစိၧဇၨတိ- ငါ့အားေသျခင္းတရားသည္ ျဖစ္လတၱ႔ံ၊ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ ျပတ္လတၱ႔ံ” စသည္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ရမည့္ နည္းလမ္းမ်ားကုိ ညႊန္ျပထား၏။ ဘဝအဖန္ဖန္တြင္ အႀကိမ္အႀကိမ္ေမြးဖြားၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသခဲ့ၾကရၿပီးသည့္ သတၱဝါမ်ားအေနျဖင့္ ဘဝတစ္ခုတြင္ ဇာတိျဖစ္လာၿပီးေနာက္ မရဏတရားကား ဧကန္မုခ် အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာေနမည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ေသျခင္းသည္ ၿမဲသည့္သေဘာရွိၿပီး အသက္ရွင္ျခင္းသည္ မၿမဲသည့္သေဘာရွိ၏။ ထုိသေဘာမ်ား ရွိေနသျဖင့္ ဘဝတစ္ခုတြင္ ေသေဘးမွ မည္မွ်ပင္ လြတ္လာခဲ့သည္ဟု ဆုိျငားေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးတြင္ကား ေသျခင္းႏွင့္ပင္ အဆုံးသတ္သြားၾကသည္သာ ျဖစ္၏။

အရင္းစစ္ေသာ္ အတြင္းကိေလသာ တရားမ်ား မေသေသးသမွ် ဘဝမွာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ မည္မွ်ပင္ ေသေနျငားလည္း ေနာက္ထပ္ရွင္သန္မႈကား ရွိေနၾကဦးမည္သာ ျဖစ္၏။ ဘဝအသစ္ တစ္ဖန္ျဖစ္ေနၾကဦးမည္သာ ျဖစ္၏။ ဘဝအသစ္ရွိေနလွ်င္ ေနာက္ဆက္တြဲ အေနျဖင့္ အုိျခင္းတရား၊ နာျခင္းတရား၊ ေသျခင္းတရားမ်ားလည္း အစဥ္အၿမဲ ေရာက္လာေနၿမဲသာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အတြင္းကိေလသာ မေသေသးဘဲ အျပင္႐ုပ္နာမ္မ်ား ေသေအာင္ႀကိဳးစားေနျခင္း၊ ရရွိထားသည့္ ယခုဘဝ အသက္ရွင္ေနရမႈမွ ေသမည္ကုိ ေၾကာက္သျဖင့္ လြတ္ေျမာက္မႈရေအာင္ ႀကိဳးစားေနျခင္းမ်ားသည္လည္း တစ္ဘဝတစ္နပ္စာ အျဖစ္သာ ရေကာင္းရႏုိင္ေသာ္လည္း သံသရာအဆက္ဆက္တြင္ကား အေသဆက္ေနၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ ကိေလသာတရားမ်ားမွ မလြတ္ကင္းေသးသမွ် ေသေၾကပ်က္စီးမႈမ်ားမွ တစ္ဘဝတစ္နပ္စာ လြတ္ေအာင္ႀကိဳးစားသျဖင့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လြတ္ပင္လြတ္ျငားေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္လ်င္ကား ဧကန္မုခ် ေတြ႕ႀကဳံေနၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။

သုိ႔ဆုိလ်င္ ကိေလသာတရားမ်ားမွ အမွန္မလြတ္ေသးဘဲ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ ခ်မ္းသာေစေရး၊ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ လြတ္ေျမာက္ေစေရး အေလးေပးကာ ကုိယ္က်င့္တရားမ်ား ေဖာက္ျပန္သည္အထိ၊ ဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ား က်ဴးလြန္သည္အထိ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနၾကသည့္ သတၱဝါမ်ား၏ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ အမွန္တကယ္ခ်မ္းသာေရး၊ လြတ္ေျမာက္ေရး မဟုတ္ဘဲ သံသရာအဆက္ဆက္ ဆင္းရဲေစမႈ၊ ဘဝမွာ အဖန္ဖန္ေသရမႈ စသည္တုိ႔ကုိသာ ျဖစ္ေစသည္မွာ အထင္အရွားပင္ ျဖစ္၏။ မိမိကုိယ္တုိင္က ကိေလသာတရာမ်ားမွ မလြတ္ေျမာက္ေသးဘဲ တစ္စုံတစ္ေယာက္၊ တစ္စုတစ္ခုထံမွ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ လြတ္ေျမာက္မႈရေရးအတြက္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ႀကိဳးစားေနၾကျခင္းသည္ အမွန္တကယ္ အက်ိဳးမၿပီး အခ်ည္းႏွီးသာ ျဖစ္ေစမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္၏။

အေကာင္းဆုံးနည္းမွာ မည္သူလႊတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလႊတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မည္သူေၾကာင့္ လြတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလြတ္သည္ျဖစ္ေစ မိမိကုိယ္တုိင္သာ ကိေလသာတရားမ်ားမွ အမွန္လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္၏။ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ မဆုိထားႏွင့္ အသက္ေဘးႏွင့္ ယွဥ္လာလ်င္ပင္ အသက္ရွင္ေရးအတြက္ အက်င့္သိကၡာမ်ား ပ်က္ျပားသည္အထိ ေရလုိက္လဲြမႈ မျဖစ္ေစဘဲ အဖန္ဖန္ ေသခဲ့ရသည့္ သံသရာဘဝါဘဝမ်ားကို ျပန္လည္စဥ္းစား ဆင္ျခင္ကာ အသက္ႏွင့္ အက်င့္ယွဥ္လာလ်င္ အက်င့္တရားကုိ ဦးစားေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ေပ၏။ တစ္ဘဝ တစ္ႏွပ္စာ ရွင္သန္ေရးထက္ သံသရာဘဝ အမ်ား၌ ရွင္သန္ေနေရးကုိ ဦးစားေပးသင့္ေပ၏။ အက်င့္တရားျဖင့္ လြတ္ေျမာက္မႈကုိ အေျခတည္ကာ အဆုံးစြန္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကိေလသာတရားမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ရန္အထိ ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္ေပ၏။ အခုိက္အတန္႔ လြတ္ေရးထက္ အဆုံးစြန္ လြတ္ေျမာက္ေရးကုိ အေလးေပးသင့္ေပ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကသားမ်ား အေနျဖင့္ အနႏၲသူရိယ အမတ္ႀကီး စဥ္းစားဆင္ျခင္သကဲ့သုိ႔ ဘဝတြင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ လႊတ္ေပးတတ္ေသာ္လည္း မိမိကုိယ္တုိင္က ကိေလသာအစုမ်ားေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ခု၏ အေႏွာင္အဖဲြ႕မွ မလြတ္ေျမာက္ေသးပါက မည္သူက လြတ္ေအာင္လြတ္ေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ လြတ္ေျမာက္မႈမ်ိဳး မျဖစ္ႏုိင္သျဖင့္ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ လြတ္ေျမာက္ေရးကုိ ဦးစားေပးကာ အက်င့္တရားေဖာက္ျပားမႈ၊ ဒုစ႐ုိက္အမႈ က်ဴးလြန္မႈမ်ားအထိ မျဖစ္ၾကေစဘဲ အမွန္တကယ္ လြတ္ေျမာက္ေစမႈကုိ ျဖစ္ေစသည့္ ကိေလသာတရားမ်ား၏ ကုန္ဆုံးရာလမ္းစဥ္ကုိသာ တရားအလုပ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္းျဖင့္ လုိရာပန္းတုိင္ကုိ အေရာက္လွမ္းကုိင္ၾကရမွာ ျဖစ္သျဖင့္ မည္သူလႊတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလႊတ္သည္ျဖစ္ေစ မိမိကုိယ္တုိင္သာ ကိေလသာ အေႏွာင္အဖဲြ႕မ်ားမွ လြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပးတုိက္တြန္းလုိက္ရပါသည္။

Read more »

အလွကုိယ္စီ

“လူဆုိတာ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနတဲ့သတၱ၀ါ တစ္မ်ိဳးပဲ”လုိ႔ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဖတ္လုိက္ရေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနေနရတဲ့ အျဖစ္ကုိ စဥ္းစားေနရင္း အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း အဆင္မေျပလုိ႔ အဖဲြ႕အစည္း အျပင္ေရာက္ေနသူေတြကုိပါ သတိရမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဖဲြ႕အစည္းလုိ႔ ဆုိကတည္းက တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ရပ္တည္လုိ႔ ရတာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ ရွင္းေနပါတယ္။ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခု ေအာင္ျမင္ဖုိ႔၊ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခု မပ်က္စီးဖုိ႔ ဆုိတာဟာ အဲဒီအဖဲြ႕အစည္းမွာ ရွိေနၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ ညီညြတ္မႈအေပၚ မူတည္ပါတယ္။ အဖဲြ႕အစည္းမွာ ပါ၀င္တဲ့သူ တစ္ဦးစီရဲ႕ နားလည္ေပးမႈ၊ ခြင့္လႊတ္တတ္မႈ၊ ကူညီေစာင့္ေရွာက္တတ္မႈ စတာေတြအေပၚမွာ အဓိကက်ပါတယ္။ အဖဲြ႕အစည္းဆုိတဲ့အတြက္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေကာင္းနဲ႔ မျဖစ္သလုိ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အေပၚမွာပဲ မွီခုိေနလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အားလုံးကုိယ့္တာ၀န္၊ ကုိယ့္အသိ၊ ကုိယ့္လုပ္ေဆာင္ခ်က္နဲ႔ပဲ ပူေပါင္းေဆာင္ရြက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္မရွိရင္ မျဖစ္သလုိ သူမရွိလုိ႔လည္း မျဖစ္ျပန္ပါဘူး။ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္တာ သူမလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ သူလုပ္ႏုိင္တာ ကုိယ္မလုပ္ႏုိင္တာေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိေနမွာပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ႔အားသာခ်က္နဲ႔သူ အလွကုိယ္စီ ရွိေနတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

“သံဃာအား ဘုရားမလြန္ဆန္သာ” ဆုိတဲ့ စကားေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ပင္ျဖစ္ေပမယ့္ သံဃာ့ပရိတ္သတ္နဲ႔ ယွဥ္လာရင္ သံဃာအင္အားကုိ အေလးထားကာ သံဃာ့အလုိဆႏၵေနာက္ပဲ လုိက္ေလ့ရွိတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သံဃာဆုိတဲ့ စကားလုံးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိက အစုအဖဲြ႕လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ အစုအဖဲြ႕ျဖစ္တဲ့အတြက္ အစုအဖဲြ႕ ညီညႊတ္ရင္ ခ်မ္းသာေၾကာင္းလည္း ဗုဒၶက မိန္႔မွာေတာ္မူေလ့ရွိပါတယ္။ သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ- ညီညြတ္တဲ့ အဖဲြ႕အစည္းဟာ ခ်မ္းသာေၾကာင္း ဆုံးမေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မစြမ္းသာ အမ်ားပါမွ ခ်မ္းသာရလုိ႔ ဆုိသလုိ တစ္ေယာက္ခ်င္း စုစည္းထားတဲ့ အစုအဖဲြ႕ရဲ႕ အားဟာ နဲနဲနဲနဲ ေပါင္းထားတဲ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ အားပါပဲ။ တစ္ဦးခ်င္းမွာ ရွိေနတဲ့ အရည္အခ်င္းဟာ သူတစ္ဦးတည္းဆုိ ဘာမွမျဖစ္လာေပမယ့္ သူလုိတစ္ခုခု အားသာခ်က္ရွိတဲ့ သူေတြစုလုိက္ေတာ့လည္း အားအင္တစ္ခု ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ သူ႔အားသာခ်က္နဲ႔သူ အလွကုိယ္စီေတာ့ ရွိေနၾကတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ စကားစပ္လုိ႔ ဆရာႀကီး ဦးတင္မုိး ေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတာင္ သတိရမိပါေသးတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ႔ကဗ်ာေလးကုိ “အလွကုိယ္စီ” လုိ႔ အမည္ေပးၿပီး

“ဖုိးလမင္းလည္း
သူ႔အဆင္းႏွင့္ အလင္းႏွင့္
မီးတုိင္ငယ္လည္း
သူ႔အရြယ္ႏွင့္ အစြယ္ႏွင့္
စပါယ္ဦးလည္း
သူ႔ဂုဏ္ထူးႏွင့္ ငုံဖူးႏွင့္
ပိေတာက္၀ါလည္း
သူ႔အခါႏွင့္ ငု၀ါႏွင့္
ျမစ္ျပင္နက္လည္း
သူ႔သုိင္းကြက္ႏွင့္ လိႈင္းဂယွက္ႏွင့္
စမ္းေခ်ာင္းေခြလည္း
သူ႔ေခ်ာင္းေရႏွင့္ ေလာင္းေရႏွင့္
မည္သည့္အရာ မဆိုသာသည့္
သူ႔မွာကုိယ့္မွာ အလွသာတည့္
သဘာ၀လွ်င္
အစြမ္းကုိယ္စီ စြမ္းရည္ကုိယ္င
လက္ေဆာင္ငွ၏
အလွ၀န္တုိ မျငင္ၿငိဳႏွင့္
အခ်ိန္အခါ ေနရာေဒသ
ဌာနအေလ်ာက္ အေရးေရာက္သည္
စြမ္းေလာက္ႏုိင္သူ ခ်ည္းပါတကား…။ ။
(တင္မုိး)” လုိ႔ ေရးသားစပ္ဆုိခဲ့ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး စပ္ဆုိခဲ့သလုိ အားလုံးဟာ ကုိယ္စီအလွ ကုိယ္စီအစြမ္းေလးေတြ ရွိေနၾကတယ္ဆုိတာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသုံးတည့္လာတဲ့အခါမွာ ပုိၿပီးသိသာလွပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာေလးက လူတုိင္းစြမ္းအားကုိယ္စီ၊ အလွကုိယ္စီ ရွိေနၾကတဲ့အတြက္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကုိမွ အထင္မေသးၾကဖုိ႔နဲ႔၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးကာ သူတစ္ပါးကုိ မႏွိမ့္ခ်မိေစဖုိ႔ သတိေပးေနသလုိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာ့အသုိင္းအ၀ုိင္း အဖဲြ႕အစည္းေတြမွာေတာ့ ဆရာႀကီး သတိေပးေနသလုိ မဟုတ္ၾကဘဲ သူ႔ကုိယ္ႏွိပ္ ကုိယ့္သူႏွိပ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြက ရွိေနျပန္ေတာ့ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အဆုံးအမေလးေတြကုိေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ အားနာမိသလုိ ျဖစ္မိပါေသးတယ္။ လူဟာ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနတဲ့ သတၱ၀ါလုိ႔ ဆုိၾကေပမယ့္ အဖဲြ႕အစည္း ျဖစ္လာရင္ ကဲြၾကၿပဲၾက တုိက္ၾကခုိက္ၾကတဲ့ အစဥ္အလာေတြ ရွိေနတတ္တဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖဲြ႕အစည္း အတြက္ေတာ့ ျမန္မာဟာ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ မေနတတ္တဲ့ သတၱ၀ါလုိ႔ေတာင္ ေျပာရမလုိ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမန္မာ့အဖဲြ႕အစည္းဟာ ဘုရားေဟာတဲ့ “ညီညြတ္တဲ့ အဖဲြ႕အစည္းဟာ ခ်မ္းသာတယ္”ဆုိတဲ့ သုခကုိ မခံစားရတာ ျဖစ္မွာပါ။

သိတဲ့အတုိင္းပဲ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာမ်ားကေတာ့ အဖဲြ႕အစည္း မလုပ္နဲ႔ လုပ္လုိက္တာနဲ႔ တုိက္မယ္ခုိက္မယ္ ဆုိတာေတြပဲ ဆုိေတာ့ ဘယ္အဖဲြ႕အစည္း ျဖစ္ျဖစ္ ထူးထူးျခားျခား ႀကီးႀကီးမားမား ေပါက္ေရာက္ ေအာင္ျမင္တယ္ဆုိတာ မရွိေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဘာသာေရး အဖဲြ႕အစည္းေရာ၊ လူမႈေရး အဖဲြ႕အစည္းေတြေရာ အကုန္ျပႆနာေတြနဲ႔ သူအုပ္စုနဲ႔သူ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ အဆုိးဆုံးက ဘာသာေရး အဖဲြ႕အစည္းေတြ ကဲြၾကၿပဲၾကတာက အဆုိးဆုံးပါပဲ။ လုပ္တာက ဘာသာေရးအလုပ္ လုပ္ရပ္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြက မနာလုိမႈ၊ ၀န္တုိမႈ၊ အထင္ေသးမႈ၊ မာနႀကီးမႈေတြနဲ႔ ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိညီညြတ္မႈမွ မရဘဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကဲြတာ၊ ပ်က္တာ၊ ေပ်ာက္တာနဲ႔ပဲ အဆုံးသပ္သြားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ႏုိင္ငံတကာမွာ ၾကည့္လုိက္ရင္ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ျမန္မာအဖဲြ႕အစည္းဆုိရင္ ထည္ထည္၀ါ၀ါ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား မရွိၾကပဲ ဟုိတစ္စု ဒီတစ္စု ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာပါ။ ဒါဟာ တစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းမွာ ရွိၾကတဲ့ အလွေလးေတြကုိ ဂ႐ုမစုိက္မိဘဲ သူရွိမွျဖစ္မယ္၊ ငါရွိမွျဖစ္မယ္၊ သူမွမွန္တယ္၊ ငါမွမွန္တယ္ဆုိတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးမႈနဲ႔ သူတစ္ပါးအေပၚ ႏွိမ့္ခ်မႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ရွိေနသမွ်ေတာ့ ျမန္မာ့အဖဲြ႕အစည္းဟာ ညီညြတ္မႈနဲ႔ ခ်မ္းသာမႈကုိ မရႏုိင္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ေ၀းေနၾကဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ အလုံးစုံ ျပည့္စုံတဲ့ လူေတြမဟုတ္တဲ့အတြက္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း ကေတာ့ ဘယ္ကိစၥမွ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားေပါင္းစုၿပီး သူ႔ေနရာ၊ သူ႔ကၽြမ္းက်င္ရာနဲ႔ ေပါင္းစပ္လုပ္ႏုိင္မွ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အက်ိဳးရလာဘ္ ျဖစ္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ သူ႔အစြမ္းနဲ႔ သူ႔အားသာခ်က္ ရွိေနတဲ့အတြက္လည္း လုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ လုိအပ္သလုိ လုပ္ႏုိင္ၾကဖုိ႔ အဖဲြ႕အစည္းဆုိတာ ဖဲြ႕လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ဖဲြ႕လာၿပီးမွ ကုိယ္မရွိရင္ မျဖစ္ဘူး၊ သူမရွိရင္ မျဖစ္ဘူးဆုိတာမ်ိဳး မျဖစ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမပါလုိ႔ မျဖစ္သလုိ ကုိယ္မပါလုိ႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ သူ႔ခ်ည္းပဲ မၿပီးသလုိ ကိုယ့္ခ်ည္းပဲလည္း မၿပီးပါဘူး။ သူေရာကုိယ္ေရာ ေပါင္းစုမွ အားအင္းဆုိတာ ျဖစ္လာၾကတာပါ။ ထီးေဆာင္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕
“မင္းမပါ ဘာမၿပီး
မင္းခ်ည္ေသာ္လည္း ဘာမွမၿပီး
သူမပါ ဘာမၿပီး
သူ႔ခ်ည္းေသာ္လည္း ဘာမွမၿပီး
ငါမပါ ဘာမၿပီး
ငါ့ခ်ည္းေသာ္လည္း ဘာမွမၿပီး
မင္း သူ ငါ ညီညာစုံမွ
လုံးစုံအကုန္ၿပီး
ဖဲြ႕ၾကစုစည္း။ ။
(ထီးေဆာင္းဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲစကၠပါလ)”ဆုိတဲ့ အဆုံးအမလုိပဲ မင္း၊ သူ၊ ငါ အစုံပါမွ အားလုံးေအာင္ျမင္လာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အားလုံးဟာ အလွကုိယ္စီ ရွိေနၾကတယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ အလွကုိယ္စီ ရွိေနၾကတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း သူ႔ကုိယ္ႏွိမ္ ကုိယ့္သူႏွိမ့္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးၿပီး သူမ်ားကုိ အထင္ေသးတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မထားၾကဘဲ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခု ညီညြတ္မႈရကာ ခ်မ္းသာၾကေစဖုိ႔ သူ႔အလွလည္း ကုိယ္အသိအမွတ္ျပဳ၊ ကုိယ့္အလွလည္း သူအသိအမွတ္ျပဳရင္း သူ႔အေပၚကုိယ္နားလည္၊ ကုိယ့္အေပၚသူနားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား၊ နားလည္မႈတရား၊ အ႐ုိအေသျပဳမႈတရား၊ ႏွိမ့္ခ်မႈတရားေလးေတြနဲ႔ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ဆက္ဆံၾကည့္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျမန္မာ့အဖဲြ႕အစည္းမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ျခားဘယ္အဖဲြ႕အစည္းမွာ မဆုိ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ရၾကမွာ မလဲြဧကန္ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့ေၾကာင္း…။ အားလုံး အလွကုိယ္စီနဲ႔ အလွပုိႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

Facebook က အေမးတစ္ပုဒ္ (၇)

Zin Nway Ei Win
ေမး။ သီလဆိုတာ ငါးပါးသီလကို ဆိုလုိတာပါလားဘုရား။
တကယ္လို႔ ငါးပါးသီလကို တိတိက်က် မေဆာက္တည္နိုင္ဘူးဆိုရင္ အဲဒီလူက တကယ္ကို မေကာင္းတဲ့လူ၊ မစင္ၾကယ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတာလား အရွင္ဘုရား။
ငါးပါးသီလ တခါက်ိဳးျပီဆိုတာနဲ႔ ေနာက္ ေစာင့္ထိန္းလဲ အက်ိဳးရွိပါသလားဘုရား။
က်ဳးလြန္လိုက္ ေစာင့္ထိန္းလိုက္ဆိုရင္ေရာ အဲဒီသီလက အက်ိဳးမရွိတဲ့သီလျဖစ္ပါသလား ဘုရား။

မနာပ ဒါယီ အရွင္ဝိစိတၱ ‎>> Zin Nway Ei Win
ေျဖ။ လူေတြအတြက္ အေျခခံ သီလကေတာ့ ငါးပါးသီလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါးပါးသီလကုိ ေကာင္းေကာင္းလုံေနရင္ကုိပဲ ဘဝသံသရာမွာ အေကာင္းဆုံး အားကုိးရာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သီလကုိ တိတိက်က် မေစာင့္ထိန္းႏုိင္တဲ့အတြက္ တစ္သက္လုံးမေကာင္းတဲ့သူ၊ မစင္ၾကယ္တဲ့သူ၊ ယုတ္မာတဲ့သူလုိ႔ မဆုိႏုိင္ေပမယ့္ သူေတာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ေတာ့ ခံယူႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီငါးပါးသီလဟာ လူေတြအတြက္ေတာ့ တစ္သက္လုံးလုံေနရင္ တစ္သက္လုံးေကာင္းေပမယ့္ မေစာင့္ထိန္းတာနဲ႔စာရင္ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္တဲ့အခ်ိန္ဟာ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ေစာင့္ထိန္းရင္း ငါးပါးသီလ က်ိဳးေပါက္သြားခဲ့လည္း ေနာက္ထပ္ေစာင့္ထိန္းႏုိင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္မေရြးေစာင့္ထိန္းႏုိင္ပါတယ္။

ကုသုိလ္နဲ႔အကုသုိလ္က တစ္ကန္႔စီအက်ိဳးေပးတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ရင္ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစမွာ ျဖစ္ၿပီး မေစာင့္ထိန္းႏုိင္လုိ႔ ခ်ိဳးေဖာက္တဲ့အခါမွာလည္း မေကာင္းတဲ့အျပစ္ကေတာ့ ေရာက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမးခြန္ရွင္ ေမးသလုိ သီလဟာ က်ဴးလြန္လုိက္ ေစာင့္ထိန္းလုိက္လုပ္မိရင္လည္း က်ဴးလြန္တဲ့အခါ အျပစ္ရမွာျဖစ္ၿပီး ေစာင့္ထိန္းတဲ့အခါမွာလည္း ေကာင္းက်ိဳးရေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ေစတနာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ မက်ဴးလြန္မိေအာင္ အရင္ႀကိဳးစားၿပီး မသိလုိ႔ က်ဴးလြန္မိလုိက္ရင္လည္း အသိဝင္တဲ့အခါ ျပန္ၿပီးေစာင့္ထိန္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ တစ္ခါက်ဴးလြန္မိလုိ႔ မထူးေတာ့ပါဘူးဆုိၿပီး မထူးဇာတ္ခင္းတာထက္စာရင္ အသိသတိဝင္တဲ့အခါမွာ ရႏုိင္သေလာက္ျပန္တည္ေဆာက္ႏုိင္ရင္ အဲဒီအတြက္ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကေတာ့ ရွိေနမွာအမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

Zin Nway Ei Win
သေဘာေပါက္ပါပီ အရွင္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ငါးပါးသီလကို က်ဴးလြန္ေနပါလားလို႔ သိသိၾကီးနဲ႔ က်ဴးလြန္တဲ့အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိပါတယ္ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ တတ္နိုင္သေလာက္ ေစာင့္ထိန္းဖို႔ ၾကိဳးစားပါ့မယ္ အရွင္ဘုရား.. _/\_

Read more »

ပဝါရဏာက ေပးတဲ့မက္ေစ့ခ်္ (message) (သုိ႔) ပဝါရဏာျပဳၾကစုိ႔

ၿပီးခဲ့တဲ့ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔က ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ကုိရီးယားေရာက္ ေထရဝါဒ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား စုေပါင္းၿပီး သံဃာ့ပဝါရဏပဲြကို က်င္းပျပဳလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ကုိရီးယားႏုိင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံတည္းမွာ ရွိေနပမယ့္ မတူညီတဲ့ အရပ္ေဒသေတြမွာ ျဖစ္ေနၾကတဲ့အတြက္ ရဟန္းေတာ္အခ်င္းခ်င္းလည္း မေတြ႕ဆုံျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ႏွစ္မွာအနည္းဆုံး တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ပဝါရဏာပဲြမွာ မျဖစ္မေန ေတြ႕ဆုံၿပီး ဘာသာေရး၊ သာသနာေရး၊ လူမႈေရးေတြ အတြက္လည္း ညႇိႏႈိင္းအေျဖရွာၾကဖုိ႔ ကတိကဝတ္ျပဳ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေနမွာလည္း မအားတဲ့ၾကားက ပဝါရဏပဲြကုိ သံဃာအမ်ား တက္ေရာက္ၿပီး ပဝါရဏ ျပဳျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ပဝါရဏျပဳၿပီးေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ေထရဝါဒ ရဟန္းေတာ္မ်ား လစဥ္စုေဆာင္းလာခဲ့ၾကတဲ့ ပညာပေဒသာပင္ ေထာက္ပံ့ေပးေရး အစီအစဥ္ကုိလည္း ဝုိင္းဝန္းေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အမ်ားဆႏၵအရ ကုိရီးယား ေထရဝါဒ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေရး အစီအစဥ္ကုိ ၂၀၁၂ခုႏွစ္ကစၿပီး ႏွစ္စဥ္တကၠသိုလ္ ဝင္တန္းစာေမးပဲြမွာ ထူးခၽြန္စြာေအာင္ျမင္ေပမယ့္ တကၠသုိလ္ ပညာရပ္ကုိ ဆက္မတက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့မႈ ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ တစ္ဦးဦးကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေက်ာင္းပညာေရး ၿပီးဆုံးေအာင္၊ လစဥ္ႏွစ္စဥ္ ေထာက္ပံ့ေပးသြားဖုိ႔လည္း ဆုံးျဖတ္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ လူသားအက်ိဳးျပဳ၊ တုိင္းျပည္အက်ိဳးျပဳ၊ လူမႈအက်ိဳးျပဳ ပညာသင္ဆု အစီအစဥ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေရရွည္ေထာက္ပံ့ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ သံဃာ့အားနဲ႔ ႏုိင္ငံလူမ်ိဳးအားကုိ တစ္ႏုိင္တစ္ပုိင္ ပ့ံပုိးျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ထားပါေတာ့။ ဒီေနရာမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာက ပဝါရဏနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ပဝရဏာပဲြမွာလည္း ဒကာတစ္ေယာက္က ပဝါရဏနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ ေမးျမန္းခဲ့လုိ႔ အႀကီးဆုံးမေထရ္တစ္ပါးက ေျဖၾကားေပးျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ပဝါရဏာဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ပညတ္ခ်က္နဲ႔အညီ ျပဳလုပ္ရတဲ့ ဝိနည္းေတာ္ဆုိင္ရာ လုိက္နာေစာင့္ထိန္းမႈ တစ္ခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုရားတပည့္သား သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ေတြ႕ဆုံပဲြတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပဝါရဏက ခ်မွတ္ေပးလုိက္တဲ့ မွတ္ခ်က္ကလည္း မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ ရဟန္းသံဃာမ်ားအတြက္သာ မဟုတ္ဘဲ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ပါ လုိက္နာက်င့္သုံး ေနထုိင္သင့္တဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ရဟန္းေတာ္မ်ား ပ၀ါရဏာျပဳၾကဖုိ႔ ျမတ္စြာဘုရား ခြင့္ျပဳခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း အေတာ္စိတ္၀င္စားဖုိ႔ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ သာ၀တၳိျပည္၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသုံး ေနေတာ္မူစဥ္က ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာသလတုိင္း၊ ဇနပုဒ္တစ္ခုရဲ႕ ေတာေက်ာင္းမွာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ၀ါတြင္းကာလမွာ အခ်င္းခ်င္း ခ်မ္ခ်မ္းသာသာ သီတင္းသုံးၿပီး ကမၼ႒ာန္းတရား အားထုတ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းကုိ တုိင္ပင္ညႇိႏိႈင္းၾကပါတယ္။ ဘယ္လုိေနထုိင္ၾကရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ရႏုိင္တယ္၊ ခ်မ္းသာမႈကုိ ရႏုိင္တယ္၊ ျငင္းခုံခုိက္ရန္မရွိဘဲ ေနထုိင္ႏုိယ္တယ္ စတဲ့ အႀကံအစည္မ်ားနဲ႔ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ၀ါတြင္းသုံးလ ကာလပတ္လုံး အခ်င္းခ်င္း စကားတစ္လုံးမွ မေျပာၾကဘဲ ဆြမ္းခံ၀တ္၊ ေျခေဆး၀တ္စတဲ့ ၀တၱရားေတြကုိ ကိုယ့္တာ၀န္ ကုိယ္ေက်ေအာင္လုပ္ၿပီး ေနထုိင္ၾကဖုိ႔၊ တာ၀န္၀တၱရားေတြကုိသာ ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္ၿပီး စကားမေျပာဘဲ ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနႏုိင္ၾကမွာျဖစ္လုိ႔ ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ္လုပ္ရင္း စကားမေျပာဘဲ ေနၾကဖုိ႔ အားလုံးသေဘာတူ ဆုံးျဖတ္ကာ ၀ါတြင္းကာလကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ စကားမေျပာဘဲ ေနခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး အေကာင္းလည္း မသိခဲ့ၾကသလို အဆုိးလည္း မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ အျပစ္လည္း မသိၾကသလုိ အႏွစ္လည္း မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ ၀ါတြင္းကာလ ကုန္ဆုံးခဲ့ၾကပါတယ္။

၀ါကၽြတ္လုိ႔ ဘုရားရွင္ထံ အဖူးအေမွ်ာ္သြားတဲ့အခါ ဘုရားရွင္က အဲဒီရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ၀ါတြင္းကာလ ခ်မ္ခ်မ္းသာသာ ေနခဲ့ရမႈ ရွိမရွိ ေမးျမန္းေတာ္မူပါတယ္။ ဒီအခါ ရဟန္းေတာ္မ်ားက မိမိတုိ႔ အားလုံးသေဘာတူ ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔အညီ ၀ါတြင္းကာလမွာ တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး စကားမေျပာၾကဘဲ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္ခဲ့ပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကုိ နားေထာင္ၿပီး ျမတ္ဗုဒၶက “ရဟန္းတုိ႔ သင္တုိ႔ေနထုိင္ခဲ့သည့္ အက်င့္သည္ မဂ္ဖုိလ္မၿပီး အခ်ည္းႏွီးေသာ အက်င့္ျဖစ္၏၊ ႏြားဆိတ္စေသာ သတၱ၀ါမ်ား၏ အက်င့္ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ိ တိတၱိတုိ႔၏ အက်င့္လည္းျဖစ္၏၊ ဤသုိ႔ေသာ အက်င့္ႏွင့္ ေနထုိင္ေသာ သင္တုိ႔သည္ ခ်မ္းသာစြာ ေနထုိင္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္၊ မခ်မ္းမသာ ေနထုိင္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏..” စသျဖင့္ ျပစ္တင္ကဲ့ရဲ႕ကာ “ရဟန္းတို႔ ဝါမွထေသာ ရဟန္းတို႔အား ျမင္၍ျဖစ္ေစ၊ ၾကား၍ျဖစ္ေစ၊ ယံုမွား၍ျဖစ္ေစ သံုးပါးေသာ အေၾကာင္းတို႔ျဖင့္ ဖိတ္ၾကားျခင္း 'ပဝါရဏာျပဳျခင္း' ငွါ ခြင့္ျပဳ၏၊ ထိုသို႔ ဖိတ္ၾကားျခင္းသည္ သင္ တို႔အတြက္ အခ်င္းခ်င္း လိုက္ေလ်ာျခင္း အာပတ္မွ ထေျမာက္ေစျခင္း ဝိနည္းကို ေရွး႐ႈျခင္းျဖစ္လတံၱ႕။” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ပ၀ါရဏာ ျပဳဖုိ႔ပါ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ပ၀ါရဏာျပဳနည္းကုိလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ၀ါစဥ္အလုိက္ ''အရွင္ဘုရားတို႔ သံဃာကို ဖိတ္ၾကားပါ၏၊ ျမင္၍ျဖစ္ေစ၊ ၾကား၍ျဖစ္ေစ၊ ယံုမွား၍ျဖစ္ေစ အရွင္တို႔သည္ တပည့္ေတာ္္အား အစဥ္သနားျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေျပာဆိုကုန္ေလာ့၊ (အျပစ္ကို) ျမင္သည္ ႐ိွေသာ္ ကုစားပါအံ့။”လုိ႔ ဆုိကာ ျပဳၾကဖုိ႔ မိန္ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါက ပ၀ါရဏာျပဳဖုိ႔ ခြင့္ျပဳျခင္း အေၾကာင္းးနဲ႔ ပ၀ါရဏာျပဳနည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ပဝါရဏာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မက္ေစ့ခ်္တစ္ခုကုိ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြကုိ ေပးလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပ၀ါရဏာဆုိတာ ဖိတ္ၾကားျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား အခ်င္ခ်င္း တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး အျပစ္ကုိ ျမင္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သံသယျဖစ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တုိက္႐ုိက္ေျပာဆုိ ဖိတ္ၾကားကာ အျပစ္ကုိျမင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က အျပစ္ကုိ ေျပာဆုိၾကဖုိ႔၊ အျပစ္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း အျပစ္ကုိ ၀န္ခ်ၿပီး အဲဒီအျပစ္ကုိ ကုစားရင္း တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္သီတင္းသုံးၾကဖုိ႔ စတဲ့စတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ား အတြက္ ဒီလုိပ၀ါရဏာ ျပဳခြင့္နဲ႔ျပဳနည္းမ်ားကုိ ဗုဒၶျမတ္စြာ ညြန္ျပျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိေစလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီပ၀ါရဏာကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး လက္ေတြ႕ဘ၀ လူသားမ်ား အေနနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနႏုိင္မယ့္ လမ္းညႊန္ကုိယူကာ လုိက္နာက်င့္သုံးၾကဖုိ႔ တင္ျပလုိရင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပ၀ါရဏာက ေပးတဲ့ ေလာကသား အခ်င္းခ်င္း ခ်မ္းသာစြာ ေနထုိင္ႏုိင္မယ့္ မက္ေစ့ခ်္ေလးကုိ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ ေပးေ၀လုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမွာေျပာခဲ့တဲ့ ပ၀ါရဏာ ျပဳၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း ဖိတ္ၾကားၾကတဲ့ ဖိတ္ၾကားခ်က္ေလးက ေလာကသားေတြအတြက္ တကယ့္ကုိ အတုယူလုိက္နာ က်င့္သုံးသင့္တဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ “သံဃာေတာ္မ်ား အေနနဲ႔ တပည့္ေတာ္ကုိ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အျပစ္တစ္ခုခုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမင္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ယုံမွားသံသယ ရွိတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာဆုိၾကပါ၊ တပည့္ေတာ္ အေနနဲ႔လည္း အဲဒီအျပစ္ကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံယူၿပီး ကုစားပါမယ္၊ ေနာင္မျဖစ္ေအာင္၊ သတိထားၿပီး ေနထုိင္ပါမယ္”တဲ့။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ဖိတ္ၾကားခ်က္နဲ႔ ခံယူခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ယူတတ္မယ္ဆုိရင္ ဘ၀မွာ ကူညီျပသ လမ္းညြန္မႈေတြနဲ႔ တကယ့္ကုိ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ခ်မ္းသာမႈကုိ ျဖစ္ေစတဲ့ ဖိတ္ၾကားခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ေလာကမွာ ျပည့္စုံတဲ့ သူဆုိတာ တစ္ေယာက္မွ မရွိသလုိ၊ အျပစ္မလုပ္ဖူး၊ မမွားဖူးတဲ့ သူဆုိတာလည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္ကုိ မျမင္သူေတြ၊ အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔ သိေအာင္ညြန္ျပေပးမယ့္သူ မရွိသူေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အျပစ္ကုိ ညြန္ျပသူေတြ ရွိေပမယ့္ အဲဒီအျပစ္ကုိ ၀န္ခံၿပီး ေနာင္မျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ႏုိင္တဲ့ သူေတြလည္း ထင္သေလာက္ မရွိၾကျပန္ပါဘူး။ ပုိဆုိးတာက အျပစ္ကုိ ေျပာဆုိဆုံးမေပးဖုိ႔ ဖိတ္ၾကားေျပာဆုိႏုိင္တဲ့သတၱိ မရွိသူေတြ၊ အျပစ္ကုိ ျပသေျပာဆုိရင္လာရင္ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္စြာ လက္ခံႏုိင္တဲ့သတိၱ မရွိသူေတြ မ်ားေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အျပစ္ကုိ ေျပာျပလာရင္ ေက်းဇူးတင္စြာ လက္ခံၿပီး ေနာင္မျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းသိမ္းေနထုိင္၊ ျပဳျပင္မယ္ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္ မရွိလုိ႔ကေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ သတၱ၀ါေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္ႏုိင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျပစ္ျပသူကလည္း အျပစ္ခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေန၊ အျပစ္အျပခံရသူကလည္း အျပစ္ကုိ မခံယူဘဲ ျပန္လွန္အျပစ္ပုံခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနလုိ႔ကေတာ့ ဘုရားရွင္ညြန္ျပတဲ့ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္ႏုိင္ေရးနဲ႔ အေ၀းႀကီးေ၀းေနၾကဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ မခ်မ္းသာမႈေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာမႈကုိ အလုိရွိတဲ့ ဘုရားရွင္က သူ႔သားေတာ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ပ၀ါရဏာျပဳၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ သီတင္းသုံး ေနထုိင္ၾကဖုိ႔ မိန္႔မွာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အမွားမ်ားတတ္တဲ့ ပုထုဇဥ္ပုဂိၢဳလ္ေတြအတြက္ အျပစ္ကုိ ျပသေျပာဆုိ ေပးမယ့္သူ ရွိေနတာကုိက ေနတတ္မယ္ဆုိရင္ ေက်နပ္စရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ ယူတတ္မယ္ဆုိရင္ အပူသက္သာစရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ ေျမာက္ပင့္ၿပီး ေပါင္းသင္းစားေသာက္ကာ အျပစ္တစ္ခုခု ျဖစ္လာတဲ့အခါမွ ကုိယ့္အေပၚပုံခ်ၿပီး ေရွာင္ထြက္သားတတ္တဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီး ရွိေနတာထက္စာရင္ အမွားကုိေထာက္ကာ အျပစ္ကုိ ျပသလမ္းညႊန္ေပးတဲ့သူ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနတာက ပုိၿပီးဘ၀ကုိ ျမင့္ေစတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးက သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ားဆုိရင္ အျပစ္ကုိေထာက္ျပ ေျပာဆုိေပးတတ္တဲ့ ဆရာမ်ားနဲ႔ မ်ားမ်ားေတြ႕ဆုံ ရပါလို၏လုိ႔ေတာင္ ေတာင္းဆုျပဳၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ မသိမႈအားႀကီးတတ္တဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြမွာ မသိတာကုိ သိေအာင္ျပသေပးတဲ့သူ ရွိေနတာဟာ ဘ၀မွာ ဂုဏ္ယူစရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ညြန္ျပသူေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ညြန္ျပညြန္ျပ ေျပာဆုိဆုံးမသူေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာဆုိဆုံးမဆုံးမ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က အျပစ္ကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူကာ လက္ခံျပဳျပင္ႏုိင္မႈ မရွိလုိ႔ကေတာ့ ဆရာရွိလည္း အလကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္က ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အျပစ္ကုိ ခံယူတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ျပဳျပင္ႏုိင္တဲ့ အက်င့္ရွိဖုိ႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီလုိ ခံယူမႈနဲ႔ ျပဳျပင္ႏုိင္မႈ ရွိလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီသူအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈလမ္းဟာ အခ်ိန္မေရြး လာေနမွာျဖစ္ၿပီး ဒီလုိကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပဳျပင္ႏုိင္မႈ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေစာင့္ေရွာင္ႏုိင္မႈ ရွိေနတာကုိက အတၱသမာ ပဏိဓိမဂၤလာ ျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ညြန္ျပသူနဲ႔ လက္ခံသူမွာ အညြန္အျပေကာင္းသူ ရွိဖုိ႔လုိသလုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လက္ခံ ျပဳျပင္လုိသူလည္း ရွိဖုိ႔လုိတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျပာလုိတာက ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း အျပစ္ကုိ ပ၀ါရဏာျပဳၿပီး ဖိတ္ၾကား ျပဳျပင္ၾကသလုိ အျပစ္ေတြနဲ႔မကင္းတဲ့ အျပစ္ေလာကႀကီးမွာ ရွိၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြ အေနနဲ႔လည္း အခ်င္းခ်င္း အျပစ္ေတြကုိ ပ၀ါရဏာ ျပဳၾကည့္ၾကဖုိ႔ပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပစ္ေတြပုံမခ်ၾကဘဲ အျပစ္ရွိရင္ ေျပာဆုိျပဳျပင္ေပးႏုိင္ေအာင္ ဖိတ္ၾကားကာ ေထာက္ျပေျပာဆုိ လာရင္လည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူတတ္ၿပီး ေနာင္မျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ေနထုိင္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပစ္ကုိ ျမင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သံသယရွိတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဖိတ္ၾကားၿပီး လက္ခံျပဳျပင္ၾကဖုိ႔ပါ။ အဲဒီလုိသာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပစ္ေတြကုိ ေျပာဆုိလက္ခံ ျပဳျပင္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အမွားမ်ားတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ေနေနေပမယ့္ အမွားနည္းၿပီး အမ်ားတဲြၾကမယ္ဆုိတာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ပ၀ါရဏာက ေပးတဲ့ မက္ေစ့ခ်္တစ္ခုအျဖစ္ အတုယူျပဳျပင္ႏုိင္ဖုိ႔ ေစတနာထား ေမတၱားအားျဖင့္ တစ္လုံးတစ္ပါဒ တင္ျပလုိက္ရပါေတာ့တယ္။ အားလုံး ပ၀ါရဏာ ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ….

Read more »

ကထိန္အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ

သီတင္းကၽြတ္ၿပီးသြားၿပီဆုိေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ေနာက္ထပ္ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ထင္ရွားတဲ့ ကုသုိလ္ပဲြတစ္ခုအေနနဲ႔ ကထိန္အလွဴပဲြေတြက အသီးသီး ရွိလာေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားဝိနည္းေတာ္ သတ္မွတ္ခ်က္အရ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔ကစၿပီး တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔အထိ (၁)လတာ ကာလကုိ ကထိန္အလွဴပဲြ က်င္းပရာ ကာလအျဖစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံတ၀ွန္းလုံးရွိ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွာ ကထိန္ပဲြေတြကုိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပျပဳလုပ္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကထိန္ပြဲေတြ လုပ္ၾကေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆုိင္ လုပ္ခ်င္ၾကတာပဲ သိတာမ်ားတတ္ပါတယ္။ ကထိန္ဆုိရင္ ပေဒသာပင္ႀကီးေတြ သီးၿပီး ဆုိင္းသံဘုံသံ တညံညံနဲ႔ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွာ လွည့္လည္ကာ ေနာက္ဆုံးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ပုိ႔ေဆာင္လွဴဒါန္းၾကတဲ့ပဲြလုိ႔ အမ်ားက သိေနတတ္ၾကပါတယ္။ ကထိန္ဆုိတာဘာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီအလွဴကုိ ကထိန္လုိ႔ ေခၚတာလဲ၊ ကထိန္ခင္းတယ္ဆုိတာ ဘာကုိေျပာတာလဲ စသျဖင့္ ေမးလာခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ တိတိက်က် ေျပာဆုိရွင္းျပဖုိ႔ ခက္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကထိန္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သိသင့္သိထုိက္တာေလးေတြ သိထားဖုိ႔ ကထိန္အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ ဆုိတဲ့ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ေရးသားတင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကထိန္ျဖစ္ေပၚလာပုံ
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာ၀တၳိျပည္၊ ေဇတ၀န္ ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။ အာရညကဓုတင္၊ ပိ႑ပါတဓုတင္၊ ပံ့သုကူဓုတင္၊ တိစီ၀ရိတ္ဓုတင္ကုိ ေဆာက္တည္ၾကတဲ့ ပါေ၀ယ်ကတုိင္းသား ရဟန္းေတာ္ အပါးသုံးဆယ္ဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ ဖူးေမွ်ာ္ဖုိ႔ အလြန္ေ၀းတဲ့ အရပ္ကေန သာ၀တၳိျပည္ကုိလာရင္း လမ္းမွာ၀ါဆုိရမယ့္ေန႔ နီးလာတဲ့အတြက္ သာ၀တၳိျပည္အထိ မသြားႏုိင္ေတာ့ဘဲ သာ၀တၳိျပည္နဲ႔ ယူဇနာ (၆၀)ေ၀းကြာတဲ့ သာေကတၿမိဳ႕မွာပဲ ၀ါဆုိလုိက္ရတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ဘုရားရွင္သီတင္းသုံးေတာ္မူရာ သာ၀တၳိျပည္အနီးမွာ ေရာက္ေနၿပီးမွ ဘုရားရွင္ကုိ မဖူးေမွ်ာ္ရပဲ ၀ါဆုိေနရတဲ့အတြက္ စိတ္ႏွလုံး မေပ်ာ္ေမြ႕ပဲ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၀ါကၽြတ္တဲ့အခါ ဘုရားရွိရာ အရပ္ကုိ ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ မုိးကလည္း အလြန္ႀကီးတဲ့အတြက္ အဲဒီရဟန္းမ်ား ၀တ္႐ုံထားတဲ့ သကၤန္းနဲ႔ ဓုတင္ေဆာင္ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းမ်ားဟာ မိုးေရမ်ားနဲ႔ အရမ္းကုိ စုိရြဲေနၾကပါတယ္။ ဘုရားထံေမွာက္ ေရာက္လာၾကတဲ့ အဲဒီရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ဘုရားရွင္က ၀ါတြင္းကာလ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ သီတင္းသုံးခဲ့ရမႈ ရွိမရွိ ေမးျမန္းတဲ့အခါ ပါေ၀ယ်ကတုိင္းသား ရဟန္းေတာ္ အပါးသုံးဆယ္ဟာ မိမိတုိ႔ရဲ႕ အျဖစ္ကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ျပပါတယ္။

ဒီလုိ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အခက္အခဲ အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ရဟန္းတုိ႔ ၀ါကၽြတ္ၿပီးေသာ ရဟန္းတုိ႔အား ကထိန္ခင္းျခင္းငွါ ခြင့္ျပဳ၏၊ ရဟန္းတုိ႔ ကထိန္ခင္းၿပီးေသာ ရဟန္းတုိ႔အား ထင္ရွားရွိေသာ ရဟန္းကုိ မပန္ၾကားဘဲ ဒါယကာ အိမ္သုိ႔သြားႏုိင္ျခင္း၊ တိစီ၀ရိတ္ အဓိ႒ာန္တင္ထားေသာ သကၤန္းကုိ မယူဘဲ သြားႏုိင္ျခင္း၊ ဂဏေဘာဇဥ္ကုိ စားႏုိင္ျခင္း၊ အလုိရွိတုိင္း အဓိ႒ာန္ ၀ိကပၸနာမျပဳေသာ သကၤန္းကုိ ေဆာင္ႏုိင္ျခင္း၊ ထုိကထိန္းခင္းေသာ ေက်ာင္း၌ သကၤန္းျဖစ္ေပၚလာတုိင္း ကထိန္ခင္းေသာ ရဟန္းတုိ႔အား ျဖစ္ရျခင္းဟူေသာ ဤငါးပါးေသာ အာနိသင္တုိ႔ ရကုန္၏” စသျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူကာ ကထိန္ခင္းျခင္းကုိ ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါတယ္။ ဒါဟာ ကထိန္ခင္းျခင္းနဲ႔ ကထိန္သကၤန္းအလွဴ ျဖစ္ေပၚမႈရဲ႕ အစပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကထိန္ဆုိတာ
ကထိန္ဆုိတာ ကထိနဆုိတဲ့ ပါဠိစကားကုိ ျမန္မာမႈျပဳၿပီး အလြယ္အသုံးျပဳထားတဲ့ ပါဠိပ်က္ ေ၀ါဟာရစကားလုံး ျဖစ္ပါတယ္။ ကထိနရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ခုိင္ၿမဲျခင္း၊ ၿမဲၿမံျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ကထိန္ဆုိတာ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔ကစၿပီး သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ အထိ (၃)လတာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ ျပဳေတာ္မူၿပီးၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား သကၤန္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၿပီး ဒီသကၤန္းကုိ အလွဴခံ ရရွိတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ဒီသကၤန္းကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ၀ိနည္းေတာ္မ်ားထဲက သိကၡာပုဒ္အခ်ိဳ႕ကုိ ကာလအပုိင္းအျခား တစ္ခုအေနနဲ႔ ကင္းလႊတ္ခြင့္ဆုိတဲ့ အက်ိဳးအာနိသင္ကုိ ေသခ်ာေပါက္ ခုိင္ခုိင္ၿမဲၿမဲ ရေစႏုိင္တဲ့ အတြက္ ကထိန- ကထိန္လုိ႔ ဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကထိန္ခင္းတာဟာ အ၀တ္သကၤန္းနဲ႔သာ ကထိန္ခင္းႏုိင္တဲ့ အလွဴျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီသကၤန္းကိုလည္း ကထိန္သကၤန္း၊ ဒီအလွဴကုိလည္း ကထိန္အလွဴလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကထိန္ခင္းတယ္ဆုိတာ
ဘယ္ၿမိဳ၊ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ကထိန္သြားခင္းမလုိ႔ ဆုိတဲ့ အေျပာအဆုိအသုံး အႏႈန္းကုိ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာဆုိသုံးစဲြတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကထိန္ခင္းတာဟာ လူေတြက ခင္းရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကသာ ခင္းရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြက ရဟန္းေတာ္မ်ား ကထိန္ခင္းႏုိင္ေအာင္ သကၤန္းကုိ လွဴဒါန္းေပးတဲ့ ကထိန္သကၤန္း အလွဴရွင္အျဖစ္ပဲ ခံယူႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကထိန္ခင္းတာဟာ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ အလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကထိန္ခင္းဖုိ႔အတြက္ သံဃႆေဒမ ဆုိၿပီး လွဴဒါန္းလုိက္တဲ့ ဒီသကၤန္းကုိ သံဃာေတာ္မ်ားက သိမ္ထဲမွာ ကထိန္သကၤန္း အလွဴခံမယ့္ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးကုိ သံဃာအမ်ား သေဘာတူမႈနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ၿပီး သကၤန္းအလွဴရွင္မ်ား လွဴဒါန္းထားတဲ့ အဲဒီသကၤန္းကုိ ကမၼ၀ါစာနဲ႔ ရြတ္ဖတ္ကာ ေပးၾကရပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကမၼ၀ါစာနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ေပးလာတဲ့ သကၤန္းကုိ အလွဴခံရရွိလာတဲ့ ရဟန္းေတာ္ဟာ မိမိ၀ါဆုိရာေက်ာင္းမွာ ျပန္ၿပီးဒီသကၤန္းကုိ ခင္းရပါတယ္။

ခင္းတယ္ဆုိတာ သကၤန္းကုိ ေအာက္မွာခ်ခင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စြန္႔သင့္တဲ့သကၤန္းကုိ စြန္႔၊ အဓိ႒ာန္တင္သင့္တဲ့ သကၤန္းကုိ တင္ၿပီး လက္ရွိအလွဴခံ ရရွိလာတဲ့ သကၤန္းကုိ ၀ိနည္းေၾကာင္းအရ လုိက္နာျပဳက်င့္တာကုိ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီခင္းထားတဲ့ အက်ိဳးအာနိသင္ကုိလည္း အဲဒီေက်ာင္းတုိက္မွာ ရွိတဲ့ အျခားသံဃာေတာ္မ်ားကုိ အႏုေမာဓနာျပဳ သာဓုေခၚေစၿပီး ၀ိနည္းေၾကာင္းအရ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကထိန္အာနိသင္ ငါးမ်ိဳးကုိ အညီအမွ် ရေစတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ကမၼ၀ါစာနဲ႔ သကၤန္းေပးၿပီး မိမိ၀ါဆုိရာ ေက်ာင္းတုိက္မွာ ကထိန္ျပန္ခင္းကာ အတူတူ၀ါဆုိ၀ါကပ္ ျပဳၾကတဲ့ အျခားရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႔အတူ အက်ိဳးအာနိသင္ကုိ ရယူတဲ့ အစီအစဥ္ကုိပဲ ၿခဳံငုံၿပီး ကထိန္ခင္းတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကထိန္ခင္းတယ္ဆုိတာ လူေတြက ခင္းရတာမဟုတ္ဘဲ ကထိန္ခံ ရဟန္းက ခင္းရတာလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ကထိန္းသကၤန္းဟာ ဒီေန႔အလွဴခံၿပီး ဒီေန႔ပဲ အၿပီးကံေဆာင္ကာ ခင္းရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔အလွဴခံၿပီး ေနာက္ေန႔ေတြမွ ခင္းရင္ ကထိန္ခင္းရာ မေျမာက္ပါဘူး။ မသုိးသကၤန္းဆုိတာ ညလြန္သြားတဲ့ သကၤန္းမ်ိဳး မဟုတ္တာကုိ ေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ မသုိးသကၤန္းျဖစ္မွလည္း ကထိန္ခင္းႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သကၤန္းကလဲြၿပီး တစ္ျခားပစၥည္းမ်ားနဲ႔လည္း ကထိန္ခင္းလုိ႔ မရပါဘူး။ ဒီလုိဆုိေတာ့ တျခားပေပဒသာပင္ သီးၿပီးလွဴတဲ့ အလွဴပစၥည္းမ်ားဟာ အျခံအရံ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပစၥည္းမ်ား၊ ပေဒသာပင္မ်ားဟာ ကထိန္ခင္းထုိက္တဲ့ အရာမ်ား မဟုတ္ပါဘူး။ အလုိရွိသလုိ အသုံးျပဳႏုိင္တဲ့ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္း အလွဴမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကထိန္ခင္းႏုိင္တဲ့ သကၤန္းနဲ႔ ကထိန္သကၤန္းလွဴဒါန္းႏုိင္သူမ်ား
၀ိနည္းေၾကာင္းအရ ကထိန္းခင္းႏုိင္တဲ့ သကၤန္းအမ်ိဳးအစားဟာ ႀကိဳတင္လွဴဒါန္းထားျခင္း မဟုတ္ဘဲ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔မွ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔အထိ တစ္လအတြင္းမွာ လွဴဒါန္းတဲ့ ဒီေန႔လွဴ ဒီေန႔ခင္းရမယ့္ ညမလြန္တဲ့ မသုိးသကၤန္း ျဖစ္ရပါမယ္။ အဲဒီလုိ သကၤန္းမ်ိဳးဆုိရင္္ သကၤန္းသုံးထည္လုိ႔ ေခၚတဲ့ အေပၚ႐ုံ ကုိယ္၀တ္ ဧကသီသကၤန္း၊ ေအာက္ခါး၀တ္ သင္းပုိင္သကၤန္းနဲ႔ ပုခုံးတင္ ႏွစ္ထပ္ဒုကုဋ္သကၤန္း ေတြထဲက သင့္ေတာ္ရာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခင္းႏုိင္ၿပီး ဒီသကၤန္းအလွဴကုိေတာ့ ရဟန္း၊ ရွင္၊ လူ ဘယ္သူမဆုိ လွဴဒါန္းႏုိင္ပါတယ္။

အေၾကာင္းစုံမွ ခင္းလုိ႔ရ
ကထိန္အလွဴဟာ အျမတ္ဆုံး အလွဴျဖစ္သလုိ ကထိန္အလွဴ ေျမာက္ဖုိ႔ဆုိတာလည္း ခက္ခဲတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ဆရာဒကာ နားလည္မႈနဲ႔ အေၾကာင္းစုံ ညီညြတ္မွ ဒီအလွဴ အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ၀ါကၽြတ္ၿပီးတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ တစ္ပါးပါးဟာ မိမိေက်ာင္းမွာ ကထိန္မရွိ၊ ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းသူမရွိလုိ႔ ဆုိၿပီး နီးစပ္ရာ၊ ၾကည္ညိဳရင္းႏွီးရာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးထံမွာ သြားၿပီး အလွဴခံကာ မိမိတုိ႔ ပေယာဂေၾကာင့္ ရလာတဲ့ သကၤန္းျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ အဲဒီသကၤန္းနဲ႔ ကထိန္ခင္းလုိ႔ မရပါဘူး။ ကထိန္သကၤန္းဟာ ရဟန္းေတာ္မ်ား အေနနဲ႔ တုိက္႐ုိက္အလွဴခံေကာင္းတဲ့ သကၤန္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကထိသကၤန္း အလွဴရွင္က မိမိအလုိလုိ နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး သံဃာႆေဒမ - သံဃားေတာ္အား လွဴဒါန္းပါ၏လုိ႔ သံဃာကုိ ရည္မွန္းၿပီး လွဴဒါန္းတဲ့ သကၤန္းနဲ႔သာ ကထိန္ခင္းႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္ဘုရားအတြက္၊ ဘယ္ဆရာေတာ္အတြက္ စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရည္မွန္းၿပီး လွဴဒါန္းတဲ့ ပုဂၢလိက အလွဴသကၤန္းနဲ႔ဆုိလည္း ကထိန္းမခင္းႏုိင္ပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္မ်ားဘက္က ပေယာဂကင္းဖုိ႔လုိသလုိ သကၤန္းအလွဴရွင္ဘက္ကလည္း သံဃိက အလွဴျဖစ္ဖုိ႔လုိကာ ဒီလုိ ႏွစ္ဘက္နားလည္ ညီညြတ္မႈနဲ႔ ရလာတဲ့ သကၤန္းနဲ႔သာ ကထိန္ခင္းႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ ကာလသတ္မွတ္ခ်က္ကလည္း တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါ၊ တစ္ခါမွာ သကၤန္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔မွ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔အထိ တစ္လ၊ တစ္လမွာလည္း ၀ါဆုိရာ နယ္နိမိတ္ သတ္မွတ္ခ်က္မတူတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ တစ္ႀကိမ္ပဲ ခင္းႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကထိန္ခင္းဖုိ႔အတြက္ သိမ္ရွိဖုိ႔လုိသလုိ ေလးပါးေလးပါးအထက္ ရွိတဲ့သံဃာ အေရအတြက္ ျပည့္မီဖုိ႔လည္း လုိပါတယ္။ ဒီလုိ အေၾကာင္းအခ်က္အလက္ စုံမွပဲ ကထိန္ခင္းမႈ အထေျမာက္တယ္၊ ကထိန္အလွဴ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္တယ္လုိ႔ ဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကထိန္အလွဴရဲ႕ ထူးျခားမႈ
ဘုရားအစရွိတဲ့ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ ခ်ီးမြမ္းမႈကုိ ခံယူထုိက္တဲ့အတြက္ ဒီအလွဴကုိ ကထိန္လုိ႔ ဆုိေၾကာင္း အ႒ကထာဆရာေတာ္က ဖြင့္ဆုိပါတယ္။ ဒီလုိဖြင့္ဆုိရတာကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ဒီအလွဴဟာ
၁။ သံဃာကုိ ရည္မွန္းၿပီး လွဴဒါန္းတဲ့ သံဃိကအလွဴ ျဖစ္ရျခင္း
၂။ အခ်ိန္ကာလ သတ္မွတ္ခ်က္ အတြင္းမွာသာ လွဴဒါန္းရတဲ့ ကာလဒါန အလွဴျဖစ္ျခင္း
၃။ တစ္ျခားပစၥည္း၀တၳဳမ်ား မဟုတ္ဘဲ အရဟတၱဓဇ ေခၚ ရဟႏၲာတုိ႔ရဲ႕ အလံတံခြန္သဖြယ္ ျဖစ္တဲ့ အ၀တ္သကၤန္းနဲ႔သာ ကထိန္ခင္းႏုိင္ျခင္း
၄။ ဒီအလွဴကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ အခ်ိဳ႕ကုိ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုအရ ကင္းလြတ္ေစႏုိင္တဲ့ အတြက္ ၀ိနည္းအလွဴ သုိ႔မဟုတ္ တရားအလွဴေခၚ ဓမၼဒါန အလွဴျဖစ္ျခင္း
စတဲ့ ထူးျခားခ်က္မ်ားေၾကာင့္ အျမတ္ဆုံးအလွဴ၊ အထူးျခားဆုံး အလွဴလုိ႔ ဖြင့္ဆုိျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကထိန္အလွဴရဲ႕ အက်ိဳးတရား
ဒီအလွဴရဲ႕ လက္ေတြ႕အက်ိဳးကေတာ့ သကၤန္းအလွဴခံ ရရွိတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ကထိန္အာနိသင္ ရလုိက္တဲ့အတြက္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔ကစၿပီး တေပါင္းလျပည့္ေန႔အထိ (၅)လအတြင္းမွာ
၁။ ထင္ရွားရွိေသာ ရဟန္းကုိ မပန္ၾကားဘဲ ဒါယကာ အိမ္သုိ႔သြားႏုိင္ျခင္း
၂။ တိစီ၀ရိတ္ အဓိ႒ာန္တင္ထားေသာ သကၤန္းကုိ မယူဘဲ သြားႏုိင္ျခင္း
၃။ ထမင္းစားလာပါ၊ မုန္႔စားၾကြပါ စတဲ့ လူ႔အေခၚအေျပာနဲ႔ ပင့္ဖိတ္တဲ့ ဂဏေဘာဇဥ္ကုိ စားႏုိင္ျခင္း
၄။ အလုိရွိတုိင္း အဓိ႒ာန္ ၀ိကပၸနာမျပဳေသာ သကၤန္းကုိ ေဆာင္ႏုိင္ျခင္း
၅။ ကထိန္ခင္းတဲ့ေက်ာင္းမွာ သံဃိက သကၤန္းျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ ကထိန္အာနိသင္ရတဲ့ ရဟန္းအားလုံး ရယူႏုိင္ျခင္း
ဆုိတဲ့ အက်ိဳးတရား ငါးပါးကုိ ရရွိႏုိင္ပါတယ္။

လူပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ကေတာ့ ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းျခင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး
၁။ သကၤန္းအလွဴ လွဴဒါန္းခြင့္ရျခင္း (စီ၀ရဒါန)
၂။ သံဃိကအလွဴ လွဴခြင့္ရျခင္း (သံဃိကဒါန)
၃။ ကာလဒါန အလွဴလွဴခြင့္ရျခင္း (ကာလဒါန)
၄။ ဓမၼဒါနအလွဴ လွဴခြင့္ရျခင္း (ဓမၼဒါန)
စတဲ့ အက်ိဳးတရားမ်ားကုိ ရေစႏုိင္တဲ့အျပင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား အထက္ပါ ကထိန္အာနိသင္ အက်ိဳးတရား ငါးမ်ိဳးကုိ ရေစႏုိင္သလုိ ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းတဲ့ အလွဴရွင္မ်ားမွာလည္း ထုိအက်ိဳးနဲ႔ ထပ္တူစြာ လြတ္လပ္တဲ့ဘ၀မ်ိဳးမွာ ျဖစ္ရျခင္း၊ ေထာင္တန္းအခ်ဳပ္အေႏွာင္မွ ကင္းလြတ္ျခင္း၊ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ ေပါမ်ားကာ အလုိရွိသလုိ စားသုံးႏုိင္ျခင္း၊ မိမိကုိယ္ကုိ သူတပါးတုိ႔ မလြမ္းမုိးႏုိင္ျခင္း၊ မိမိကသာ ေနရာတကာ အစုိးရျခင္း စေသာ အက်ိဳးတရားမ်ားကုိလည္း ရရွိေစႏုိင္ပါတယ္။ အထူးကေတာ့ ရွားရွားပါးပါး ခက္ခက္ခဲခဲ လွဴဒါန္းရတဲ့အလွဴ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရဖုိ႔ခဲရင္းတဲ့ အရာေတြကုိ ရႏုိင္ၿပီး ေနာက္ဆုံး အခက္ခဲဆုံးျဖစ္တဲ့ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ရဖုိ႔ကုိပါ အေထာက္အကူေပးႏုိင္တဲ့ အက်ိဳးတရားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက ဒီကထိန္အလွဴဟာ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အျမတ္ဆုံးအလွဴလုိ႔ ဆုိၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ဆုိရင္ ကထိန္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သိသင့္သမွ်ကုိ အနည္းငယ္မွ် သိရွိခြင့္ ရေလာက္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာမ်ားဟာ အက်ယ္ရွင္းျပဖုိ႔ လုိေပမယ့္ လူေတြအတြက္ေတာ့ ကထိန္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီေလာက္သိထားရင္ကုိပဲ ကထိန္အလွဴအေၾကာင္း၊ ကထိန္လုပ္ရျခင္းအေၾကာင္း၊ ကထိန္အလွဴရဲ႕ အက်ိဳးတရားမ်ားအေၾကာင္း အေတာ္အသင့္ ေျပာဆုိေဆြးေႏြးႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ယ္သိလုိသူေတြ အေနနဲ႔ေတာ့ ၀ိနည္းမဟာ၀ဂၢပါဠိေတာ္၊ ကထိနကၡႏၶကမွာ ၾကည့္႐ႈႏုိင္ပါေၾကာင္း ညႊန္းဆုိလုိက္ပါတယ္။

Read more »

သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ အဘိဓမၼာ အခါေတာ္ေန႔ (သုိ႔) အႏွစ္သာရရွိရွိ ကုန္ဆုံးသင့္တဲ့ေန႔

မနက္ျဖန္ (၁၂-၁၀-၂၀၁၁)ဟာ ျမန္မာ့ျပကၡဒိန္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြအရ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၃ခုႏွစ္ရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေနပဲ ျဖစ္သလုိ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ပဲြေတာ္ေတြအရလည္း အဘိဓမၼာ အခါေတာ္ေန႔ျဖစ္ကာ ဥပုသ္သီတင္း ေစာင့္သုံးခ်င္တဲ့ သူေတြအတြက္လည္း ထူးျခားတဲ့ ဥပုသ္ေန႔ အခါသမယ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား အတြက္ေတာ့ ညီညြတ္ေရးအတြက္ ေတြ႕ဆုံဖိတ္ေခၚရင္း တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း သိမ္အတြင္းမွာ စုေပါင္းၿပီး ကံေဆာင္ၾကမယ့္ ပဝါရဏာေန႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ကား ဒီသီတင္ကၽြတ္လျပည့္ေန႔လုိ ေန႔ထူးေန႔ရက္တစ္ခုဟာ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔မွ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ တစ္ခုခုကုိ လုပ္ျဖစ္တတ္ၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ အေကာင္းဆုံး ကုသုိလ္ျပဳရာ ေန႔တစ္ေန႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အကုသုိလ္ အလုပ္ေတြမွာဆုိရင္ အခ်ိန္မေရြး၊ အခါမေရြး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြ လုပ္တတ္ၾကေပမယ့္ ကုသုိလ္အေရးဆုိရင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ညာျဖစ္လုိ႔၊ ဘာေန႔မဟုတ္လုိ႔၊ ညာေန႔မဟုတ္လုိ႔ စတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ ရက္ေကာင္းရက္ျမတ္ေတြကုိ ေရြးေလ့ရွိတတ္သူေတြအတြက္ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အထူးျခားဆုံး ေန႔တစ္ေန႔ပဲျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိေန႔မ်ိဳးမွာ ေကာင္းမႈတစ္ခုခုေတာ့ ရေအာင္ယူႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထူးျခားမႈေတြ ေပါင္းစုံထားတဲ့ ဒီသီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ဟာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ပုရိမဝါဆုိဝါကပ္ရာ သီတင္းကာလ ကၽြတ္လြတ္ၿပီးဆုံးျခင္းကုိ ရည္ညြန္းထားသလုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ (၇)ဝါေျမာက္မွာ တာဝတႎသာ နတ္ျပည္သုိ႔ ၾကြေရာက္ကာ မယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သႏၲဳသိတနတ္သားကုိ ဝါတြင္းသုံးလ ကာလပတ္လုံး အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ ေဟာၾကားခ်ီးျမင့္ၿပီးလုိ႔ လူ႔ျပည္ကုိ ျပန္လည္ၾကြေရာက္ ဆင္းသက္ေတာ္မူတဲ့ အဘိဓမၼာ ဓမၼသဘင္ရဲ႕ ပုံရိပ္ကုိလည္း ေဖာ္ေဆာင္ထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဓိ႒ာန္တစ္ခု အေနနဲ႔ ကုသုိလ္ျပဳကာ ပူေဇာ္လုိသူေတြအဖုိ႔ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္အခါ သမယပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟုိဟုိဒီဒီ ကိစၥေတြနဲ႔ ကုသုိလ္အေရးကုိ အေလးမေပးႏုိင္သူေတြအေနနဲ႔ ဒီလုိေန႔မ်ိဳးမွာေတာ့ ဥပုသ္သီလေလးေဆာက္တည္ၿပီး ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ကုိ ရြတ္ဆုိပူေဇာ္ကာ တရားေလးလည္းနာ၊ ဝိပႆနာ အလုပ္ေလးလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် အားထုတ္ၾကည့္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အလြန္တန္ဘုိးရွိတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္သြားမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကုိ ပူေဇာ္တဲ့ ပူေဇာ္မႈေတြထဲမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္ၿပီး ပူေဇာ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အႏွစ္အရွိဆုံးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘဝမွာ ထူးထူးျခားျခား ပူေဇာ္မႈတစ္ခုအျဖစ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဓိ႒ာန္ျပဳကာ ဘုရားရွင္ကုိ ကုသုိလ္အစုနဲ႔ ပူေဇာ္သမႈ ျပဳႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ္အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကုိပဲ အႏွစ္သာရျပည့္ဝတဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္တစ္ခု ျဖစ္သြားမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ကား ဟုိအလုပ္၊ ဒီအလုပ္၊ ဟုိကိစၥ၊ ဒီကိစၥစတဲ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဟုိဟာမလုပ္ႏုိင္၊ ဒါမလုပ္ႏုိင္ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အေတာ္မ်ားမ်ား အေနနဲ႔လည္း အထူးစဥ္းစားသင့္တာက အခ်ိန္ဆုိတာ ရေအာင္ယူမယ္ဆုိရင္၊ အလုပ္ဆုိတာ ရေအာင္လုပ္မယ္ဆုိရင္ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ ျဖစ္ကုိျဖစ္သြားတတ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကို ဆင္ျခင္ၿပီး ကုိယ့္ဘဝမွာ ထူးထူးျခားျခားအေနနဲ႔ ကုသုိလ္အလုပ္ကုိ မအားတဲ့ၾကားက ခက္ခက္ခဲခဲ ရေအာင္ယူႏုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ သစၥာျပဳခ်က္နဲ႔ ခ်ိန္ထုိးလုိက္ရင္ အေရးႀကီးပါတယ္ဆုိတဲ့ ကိစၥေတြဟာ ဘာမွအေရးမႀကီးေတာ့ဘူးဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းသိျမင္ ခံစားႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္ဆုိတာ အထူးသျဖင့္ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ဆုိတာ ယုံၾကည္တဲ့ သဒၶါတရား၊ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵတရား၊ လက္ေတြ႕ဆန္တဲ့ ဝီရိယတရား စတာေတြနဲ႔ ေပါင္းစုႏုိင္မွ အေကာင္းအစုေတြဆုိတာလည္း အေကာင္အထည္ေပၚကာ လုိရာဆႏၵျပည့္ဝႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မေကာင္းမႈမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္တဲ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိ မလုပ္ဖူးတဲ့ ကုသုိလ္ထူးကုိ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ထူးျခားတဲ့ကုသုိလ္ထူးမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ႏုိင္ေအာင္ တြန္းအားေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြဆုိရင္ ဘာတြန္းအား၊ ဘာဖိအား၊ ဘာအကူအညီမွ မလုိဘဲ အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး လုပ္ျဖစ္တတ္ၾကေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြဆုိရင္ တြန္းအားေလးေတြ၊ အေၾကာက္တရားေလးေတြနဲ႔မွ လုပ္ျဖစ္တတ္ၾကတဲ့ သတၱဝါေတြအတြက္ ကုသုိလ္လုပ္ဖုိ႔ အေကာင္းဆုံး တြန္းအားတစ္ခုအျဖစ္ သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး ဘဝမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ အခက္အခဲေတြၾကားက ရေအာင္ယူဖူးတယ္ဆုိတဲ့ မွတ္ေက်ာက္တစ္ခု တင္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ မနက္ျဖန္ (၁၂-၁၀-၂၀၁၁)မွာ ေရာက္လာမယ့္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔လုိ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္မ်ိဳးမွာ ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္ကာ တတ္ႏုိင္သမွ် ဒါန၊ သီလ၊ သမထ၊ ဝိပႆနာ အက်င့္တရားမ်ားကုိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကပါရန္ အသိေပးတုိက္တြန္းရင္း ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြရဲ႕ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္တစ္ခုမွာ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔လည္း သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ပဝါရဏာပဲြမွာ ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းတစ္ပါး အေနနဲ႔ အျခားအျခား အခက္အခဲမ်ား ရွိေနေပမယ့္ မျဖစ္မေန ပါဝင္ဆင္ႏြဲႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ အဓိ႒ာန္ ျပဳထားသလုိ ဗုဒၶဘာသာဝင္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား အေနနဲ႔လည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ဥပုသ္သီတင္းသီလမ်ားကုိ ေစာင့္ထိန္းၿပီး ရသမွ် ကုသုိလ္မ်ားကုိ ျပဳႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ ထပ္မံတုိက္တြန္းကာ သတိေပး ႏႈိးေဆာ္လုိက္ရပါတယ္။

မနက္ျဖန္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ အဘိဓမၼာ အခါေတာ္ေန႔မွာ ကုသုိလ္တစ္ခုခု ျပဳၾကပါစုိ႔ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔….။

Read more »

နဲနဲေလးေတာ့ လဲြေနတယ္ (၂၄)

ဝါတြင္းကာလနဲ႔ အိမ္ေျပာင္းအိမ္ေရြ႕
ဒကာတစ္ေယာက္က “အရွင္ဘုရား ဝါဆုိခ်ိန္နီးလာၿပီဆုိေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားရဲ႕ ဝါတြင္းကာလမွ အိမ္မေျပာင္းရ၊ အိမ္မေရြ႕ရစတဲ့ အယူအဆေတြေၾကာင့္ ဝါမဆုိခင္ကတည္း ဒီကိစၥအတြက္ အၿပီးလုပ္ေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္၊ ဒီကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုရားေဟာထားတာ ရွိသလား၊ ဒီအယူအဆေတြကုိ လုိက္ၿပီးလုပ္သင့္သလား၊ မလုပ္သင့္ဘူးလား စသျဖင့္ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေတြကုိ သိလုိပါတယ္ဘုရား” စသျဖင့္ ေမးေလွ်ာက္ဖူးလုိ႔ ျပန္ၿပီးေျဖေပးဖူးပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီဒကာေမးေလွ်ာက္သလုိပဲ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဝါတြင္းကာလနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ အမွားေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဘာသာေရးနဲ႔ မသက္ဆုိင္တဲ့ အယူအဆ အမွားေတြဟာ ၾကာေတာ့ဘုရားပဲ ေဟာသလုိလုိ၊ က်မ္းဂန္ေတြမွာပဲ ပါသလုိလုိ ျဖစ္ကုန္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒီအမ်ားႀကီးေတြထဲက ေမးခြန္းရွင္ေမးထားသလုိ၊ ဝါတြင္းကာလ အိမ္မေျပာင္းရ၊ အိမ္မေရြ႕ရ၊ အိမ္မေဆာက္ရ စတာေတြလည္းရွိသလုိ ဝါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရ ဆုိတာေတြေတာင္ ပါေနပါေသးတယ္။ ဒီအယူအဆေတြဟာ ဘုရားေဟာထဲမွာ မပါတဲ့၊ ဘုရားေဟာနဲ႔ မသက္ဆုိင္တဲ့ ေလာကီအယူအဆေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဝါတြင္းကာလမွာ အိမ္ေျပာင္းရင္၊ အိမ္ေရႊ႕ရင္ ဘာျဖစ္မယ္၊ ညာျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ ေရွး႐ုိးစဲြအယူအဆေတြ၊ ေလာကဓာတ္ဆရာေတြရဲ႕ ေဟာေျပာမႈေတြေၾကာင့္ အခုေနာက္ပုိင္းမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ရက္ေကာင္းရက္ျမတ္ေရြးတာတုိ႔၊ ဝါမဆုိခင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဝါကၽြတ္ၿပီးမွ လုပ္တာတုိ႔ စတာေတြ ျဖစ္လာၾကတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေရွးတုန္းကေတာ့ ရာသီဥတု အေနအထားအရ ဝါတြင္းဆုိတာ မုိးတြင္းကာလ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မုိးရြာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေျပာင္းအေရႊ႕လုပ္ရင္ ပုိၿပီးဒုကၡမ်ားႏုိင္တဲ့အတြက္ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ေသြ႕ေသြ႕ျဖစ္တဲ့ မုိးမက်ခင္ကာလ ဒါမွမဟုတ္ မုိးရာသီၿပီးမွ လုပ္ၾကတဲ့ အစဥ္အလာေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါက ရာသီဥတု အေျခအေနေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ ေဗဒင္ဆရာ၊ ယၾတာဆရာ၊ နကၡတၱဆရာ စတဲ့ေလာကဓာတ္ ဆရာေတြရဲ႕ အာေဘာ္ေတြ၊ ဒီေလာကဓာတ္ ဆရာေတြရဲ႕ အယူအဆကုိ ယုံၾကည္သူေတြေၾကာင့္ ဝါတြင္းကာလ အိမ္မေျပာင္းေကာင္းတာတုိ႔၊ အိမ္မေရႊ႕ေကာင္းတာတုိ႔၊ အိမ္မေဆာက္ေကာင္းတာတုိ႔၊ အိမ္ေထာင္ မျပဳေကာင္းတာတုိ႔ စတာေတြ ျဖစ္လာတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိေခတ္စားလာတာေတြဟာ ဘုရားေဟာမွာပါလုိ႔ လုပ္ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ၾကပါဘူး။

ဗုဒၶစာေပေတြမွာေတာ့ ဒီလုိကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္မွာ မလုပ္ေကာင္းဘူး၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ လုပ္ရမယ္ စသျဖင့္ ေဟာထားတာ မရွိပါဘူး။ ဘယ္လုိမဂၤလာ၊ ဘယ္လုိနကၡတ္ေတြနဲ႔ အညီမွ လုပ္ရမယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ဒီလုိ နည္းေတြကုိလည္း ဘုရားျမတ္စြာက အားမေပးပါဘူး။ အဲ နကၡတ္၊ မဂၤလာ စတဲ့အယူအဆေတြ သိပ္ျပင္းျပေနတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ကုိ မ်ားမ်ားက်င့္ၾကဖုိ႔ပဲ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဒီစကားေတာ္ကုိ ပရိတ္ႀကီး၊ ပုဗၺဏွသုတ္မွာ လာတဲ့စကားေတာ္က အထင္းအရွား ျဖစ္ေစပါတယ္။ အဲဒီသုတ္ေတာ္မွာ ဘုရားရွင္က “ေကာင္းျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္ေနသူမ်ားအဖို႕ အျမဲတမ္း နကၡတ္ေကာင္းပါတယ္၊ အျမဲတမ္း က်က္သေရမဂၤလာ ရွိပါတယ္၊ အျမဲတမ္း ေကာင္းေသာ မိုးလင္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္၊ အျမဲတမ္း ေကာင္းေသာ အိပ္ရာထျခင္း ျဖစ္ပါတယ္၊ အျမဲတမ္း ေကာင္းေသာ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ပါတယ္၊ အျမဲတမ္း ေကာင္းေသာ ပူေဇာ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္” လုိ႔ ေဟာၾကားေတာ္မူထားတာကုိ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ အိမ္အေျပာင္းအေရႊ႕ ျပဳလုပ္ၾကတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဗုဒၶစာေပေတြမွာ အထူးမိန္႔ေတာ္ မူထားတာ မရွိေပမယ့္ အိမ္သစ္တက္တဲ့အခါ၊ ၿမိဳ႕ရြာအသစ္တည္တဲ့ အခါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္မွာ မိန္႔ေတာ္မူထားတဲ့ ဘုရားစကားေတာ္ ရွိပါတယ္။ ဒီသုတ္ေတာ္မွာ ဘုရားရွင္က “ပညာရွိသည္ အၾကင္အရပ္၌ အိမ္ရာေဆာက္လုပ္ေနထုိင္၏၊ ဤအရပ္၌ သီလရွိေသာ၊ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလုံး ေစာင့္သုံးေသာ၊ ျမတ္ေသာအက်င့္ကုိ က်င့္ေသာပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ ဆြမ္းေကၽြးၿပီးလွ်င္ ထုိအရပ္၌ ရွိေသာနတ္တုိ႔အား အလွဴ၏ အဖုိ႔ကုိ အမွ်ေဝရာ၏၊ ဤသုိ႔ အမွ်ေပးေဝလတ္ေသာ္ နတ္တုိ႔သည္ ပူေဇာ္ခံရသျဖင့္ ထုိအမွ်ေပးေဝသူကုိ အတုန္႔ျပန္၍ ပူေဇာ္ကုန္၏၊ ျမတ္ႏုိးခံရသျဖင့္လည္း အတုန္႔ျပန္၍ ျမတ္ႏုိးကုန္၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိခင္သည္ ရယ္ဝယ္သားကုိ ေစာင့္ေရွာက္သကဲ့သုိ႔ ထုိအမွ်ေဝသူကုိ ေစာင့္ေရွာက္၏၊ နတ္တုိ႔ေစာင့္ေရွာက္ခံရေသာသူသည္ အခါခပ္သိမ္း ေကာင္းျခင္းမဂၤလာတုိ႔ကုိသာ ေတြ႕ျမင္ရေလ၏” လုိ႔ ေဟာၾကားေတာ္မူထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီစကားေတာ္အရ အိမ္အသစ္တက္တဲ့အခါ၊ ေနရာအသစ္ ေျပာင္းတဲ့အခါမွာ အိမ္တက္အလွဴစတာေတြ လုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိအလုပ္မ်ိဳးကေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္နဲ႔လည္း ညီညြတ္လွတဲ့အတြက္ ေကာင္းတဲ့အစဥ္အလာလုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ကာလမာွ ဘာမလုပ္ေကာင္းဘူး ဆုိတာေတြကေတာ့ ဘုရားေဟာနဲ႔ မညီသလုိ၊ ကုိယ့္ရဲ႕ ကံတရားေတြကုိ မယုံၾကည္ၾကလုိ႔ပဲလုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔သာ အခါကာလေတြ ေျပာၾကေၾကးဆုိရင္ ဝါးတြင္းဝါပေတြ ေရြးစရာမလုိပါဘူး။ မေကာင္းတာလုပ္တဲ့ သူေတြအတြက္ အခ်ိန္တုိင္းဟာ မေကာင္းတာေတြ ျဖစ္ေနမွာျဖစ္ၿပီး ေကာင္းတာလုပ္တဲ့သူေတြအတြက္ အခ်ိန္တုိင္းဟာ အေကာင္းေတြပဲ ျဖစ္ေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္အိမ္ေျပာင္းေျပာင္း ကုိယ္ကမေကာင္းဘူးဆုိရင္ မေကာင္းတာေတြကုိ ေတြ႕ႀကဳံလာရမွာ ျဖစ္ၿပီး ကုိယ္ကေကာင္းေနမယ္ဆုိရင္ ဝါတြင္းမွမဟုတ္ပါဘူး ဘယ္အခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက ဝါတြင္းကာလ၊ အိမ္မေျပာင္းရ၊ အိမ္ေထာင္မျပဳရ စတဲ့အယူအဆေတြဟာ ဘုရားေဟာအရ လုပ္ၾကတာမဟုတ္ဘဲ၊ ေရွး႐ုိးစဲြအယူအဆေတြေၾကာင့္နဲ႔ ေခတ္စားလာတဲ့ ေလာကဓာတ္ဆရာေတြရဲ႕ အယူအဆေတြေၾကာင့္ မလုိအပ္ဘဲ အယူသည္းလာၾကတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရားေဟာအေနနဲ႔ကေတာ့ တကယ္လုိ႔ နကၡတ္၊ မဂၤလာေတြ ေရြးၾကေၾကးဆုိရင္ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြ လုပ္ေနျခင္းဟာ ေကာင္းတဲ့နကၡတ္၊ ေကာင္းတဲ့မဂၤလာ စတာေတြ ျဖစ္ေနၾကမွာ ျဖစ္ၿပီး မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ မေကာင္းတဲ့ အတိတ္နိမိတ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္သားၾကရမွာ ျဖစ္ၿပီး ဒီလုိ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ကာလစတာေတြ ေရြးၾကဖုိ႔ထက္ ဘယ္လုိမေကာင္းမႈကုိ ဘယ္လုိေရွာင္ၾကဥ္ၾကည့္ၾကမယ္၊ ဘယ္လုိေကာင္းမႈမ်ိဳးကုိ ဘယ္လုိရွာၿပီး လုပ္ၾကမယ္ စသျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ျခင္းကသာ ဗုဒၶအလုိေတာ္က် ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဝါတြင္းကာလ ဘာမလုပ္ရ၊ ညာမလုပ္ရ စတဲ့အယူအဆေတြဟာ အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ ေရွးအယူအဆမ်ားန႔ဲ ေဗဒင္နကၡတ္ စတဲ့ ေလာကဓာတ္ဆရာေတြရဲ႕ အယူအဆမ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး ဘုရားေဟာ အယူအဆ မဟုတ္တဲ့အျပင္ ဘုရားေဟာနဲ႔လည္း မညီတဲ့အလုပ္မ်ား ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလုိအယူအဆေတြမွာ အာ႐ုံမထားၾကဘဲ တကယ္အေလးထားရမွာက မိမိတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္မ်ားကုိသာ အေလးထားရမွာျဖစ္ကာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ ေကာင္းတဲ့အက်င့္မ်ား လုပ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္တုိင္းဟာ ေကာင္းတဲ့ ရက္ေကာင္းရက္ျမတ္ အခ်ိန္ေကာင္းမ်ားပဲ ျဖစ္ၿပီး မေကာင္းတဲ့ အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ မေကာင္းတဲ့ နကၡတ္၊ အမဂၤလာ အခ်ိန္ေတြသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဝါတြင္းကာလ ဘာမလုပ္ရ၊ ညာမလုပ္ရ စတဲ့ အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ အယူအဆေတြ လုိက္ေနၾကမယ့္အစား ကုိယ့္ကိုယ္ကုိသာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ေနၾကည့္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အေမးၾကည့္၍ အေျဖညႇိေပးရင္း လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြတစ္ခုအျဖစ္ အလဲြျပ၍ အမွန္မွ်လုိက္ရပါတယ္။

Read more »

တစ္ေန႔တာကုိ ျဖတ္သန္းၾကည့္ျခင္း

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ဗုဒၶကိစၥမ်ားနဲ႔ တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆုံးခဲ့ပုံေတြကုိ ဖတ္႐ႈၾကည္ညိဳရင္း ကုိယ့္ရဲ႕တစ္ေန႔တာ ျဖတ္သန္းရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကုိ သတိတရ ဆင္ျခင္ေနမိခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ေတြရဲ႕ တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆုံးသမွ် အခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ “(၁) နံနက္ပိုင္းမွာ ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူျခင္း၊ အလွဴရွင္တို႔အား အခြင့္အားေလ်ာ္စြာ အႏုေမာဒနာျပဳျခင္း ပုေရဘတၱကိစၥ (၂) ေနလြဲအခါနဲ႔ ညေနပိုင္းမွာ ပူေဇာ္ရန္ ေရာက္လာသူတို႔ရဲ႕ အပူေဇာ္ခံျပီး သင္႔ေတာ္တဲ့ တရားေဟာျခင္း ပစၧာဘတၱကိစၥ၊ (၃) ညာဥ့္ဦးယံမွာ ရဟန္းတို႔အား တရားေဟာျခင္း၊ ကမၼဌာန္းေပးျခင္းစတဲ့ ပုရိမယာမကိစၥ၊ (၄) သန္းေခါင္ယံမွာ စၾကာ၀ဠာ တိုက္တစ္ေသာင္းမွ လာေရာက္ၾကတဲ့ နတ္၊ျဗဟၼာေတြရဲ႕ အေမးပုစၧာျပႆနာတို႔ကို ေျဖဆိုေတာ္မူျခင္း မဇၥ်ိမယာမကိစၥ၊ (၅) မိုးေသာက္ယံံမွာ စၾကၤံၾကြေတာ္မူျခင္း၊ ေလ်ာင္းစက္က်ိန္းေတာ္မူျခင္း၊ နိေရာဓသမာပတ္ ဝင္စားေတာ္မူျခင္း၊ သမာပတ္မွ ထေတာ္မူတဲ့ အ႐ုဏ္တက္ခါနီးအခ်ိန္ ယေန႔ ခြ်တ္ထိုက္တဲ့ သတၱ၀ါကို ဗုဒၶစကၡဳျဖင္႔ ေလာက(၃)ပါးကို ၾကည္႔ေတာ္မူျခင္း ပစၧိမယာမကိစၥ ဆုိတဲ့ ေန႔စဥ္ ဗုဒၶကိစၥမ်ားနဲ႔ပဲ (၄၅)ဝါလုံးလုံး ကုန္ဆုံးေတာ္မူခဲ့တာကုိ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုရားရွင္ေတြရဲ႕ တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆုံးခ်ိန္ေတြဟာ အမ်ားအတြက္၊ ေဝေနယ်ေတြ အတြက္ပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းအပါအဝင္ သတၱဝါအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ တစ္ေန႔တာ ျဖတ္သန္းမႈေတြကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာမွအက်ိဳးမရွိ အခ်ည္းႏွီးနဲ႔ ျဖတ္သန္းေနၾကသလုိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အက်ိဳးမရွိဆုိ ကုိယ့္အတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ တျခားသူအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိဘဲ ျဖတ္သန္းေနၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြေတာင္ ရွိေနတတ္ပါေသးတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကုန္ဆုံးသြားတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕အခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ဟုိလုိလုိ ဒီလုိလုိ ဟုိဟာလည္းမဟုတ္၊ ဒါလည္းမဟုတ္ပဲနဲ႔ ကုန္သြားတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ တစ္ေန႔တာ အခ်ိန္ဟာ ဟုိလုိလုိ ဒီလုိလုိ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ မေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္ေတြနဲ႔ မျဖတ္သန္းခဲ့ဘူး ဆုိရင္ ဒါဟာ အဆုိးထဲကအေကာင္း အေနနဲ႔ ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ေတာင္ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ တစ္ေန႔တာဟာ ကုသုိလ္နဲ႔ ျဖတ္သန္းျခင္း မဟုတ္တာေတာင္မွ အကုသုိလ္ အလုပ္ေတြနဲ႔ မျဖတ္သန္းမိဘူးဆုိရင္ မဆုိးလွဘူးလုိ႔ ဆုိရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုသုိလ္နဲ႔ မျဖတ္သန္းမိလုိ႔ ကုသုိလ္မရ႐ုံပဲ ရွိေပမယ့္ အကုသုိလ္နဲ႔သာ ျဖတ္သန္းမိရင္ေတာ့ အကုသုိလ္အျပစ္ေတြပါ ရရွိလာေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားကေတာ့ ကုန္ဆုံးသြားတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕တစ္ေန႔တာကုိ ျပန္ဆင္ျခင္ၾကည့္လုိ႔မွ ကုသုိလ္၊ ပညာ၊ က်န္းမာေရး၊ စည္စိမ္ဥစၥာ၊ စိတ္စြမ္းအားတန္ခုိး ဒီငါးမ်ိဳးထဲက တစ္ခုမွကုိ မရလုိက္ဘူးဆုိရင္ အဲဒီေန႔ဟာ အက်ိဳးမရွိ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္တဲ့ ေန႔ပဲလုိ႔ ဆုံးမေလ့ရွိပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕တစ္ေန႔တာကုိ ျပန္ဆင္ျခင္ၾကည့္လုိ႔မွ ကုသုိလ္တစ္ခုခု မရလုိက္ဘူး၊ ေလာကီေလာကုတၱရာ ပညာ တစ္ခုခုမွ မရလုိက္ဘူး၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈလည္း မရွိလုိက္ဘူး၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ ရွာေဖြမႈလည္း တစ္ခုမွ မလုပ္ျဖစ္ဘူး၊ စိတ္အစဥ္ တည္ၿငိမ္မႈ၊ စိတ္စြမ္းအား တုိးတက္မႈ တစ္ခုခုကုိလည္း တုိးတက္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူးဆုိရင္ ကုန္ဆုံးသြားတဲ့ တစ္ေန႔တာဟာ အက်ိဳးမၿပီး အခ်ည္းႏွီးကုန္ဆုံးျခင္းပဲလုိ႔ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္ပုိၿပီး အခ်ည္းႏွီး အက်ိဳးမရွိျဖစ္ေစတာက အဲဒီငါးမ်ိဳးထဲက တစ္ခုမွကုိ ရေအာင္မလုပ္ႏုိင္တဲ့အျပင္ အကုသုိလ္အလုပ္ေတြနဲ႔ပဲ တစ္ေန႔တာကုိ ကုန္ဆုံးခဲ့ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒါဟာ ဘာနဲ႔မွ အစားထုိးလုိ႔ မရတဲ့ အခ်ည္းႏွီးကုန္းဆုံးမႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား ကုိယ့္ရဲ႕တစ္ေန႔တာ ျဖတ္သန္းမႈဟာ အက်ိဳးႀကီးဖုိ႔ထက္ အက်ိဳးမယုတ္ေအာင္ အရင္လုပ္ဖုိ႔ လုိလာတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔တာကုန္ဆုံးခ်ိန္ဟာ အကုသုိလ္အလုပ္ေတြနဲ႔ မကုန္မိေအာင္ အရင္ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕အိပ္ရာက ႏုိးထမႈကေန အိပ္ရာဝင္သြားတဲ့အထိ တစ္ေန႔တာ အခ်ိန္ေတြကုိ အကုသုိလ္ အလုပ္၊ အကုသုိလ္အေျပာ၊ အကုသုိလ္ အေတြးေတြနဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းကုန္ဆုံး မသြားရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အိပ္ရာက ႏုိးႏုိးခ်င္း မေကာင္းတဲ့အေတြး၊ ကိေလသာအေတြးက အရင္စျဖစ္လာမယ္၊ အဆဲေလးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကမယ္၊ အရက္ခြက္ေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ၾကမယ္ဆုိရင္ တစ္ေန႔တာရဲ႕ အစဟာ အကုသုိလ္ေတြနဲ႔ စလုိက္သလုိ ျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ ကုသုိလ္ျဖစ္စရာ အက်င့္ေလးေတြ မလုပ္ျဖစ္ေတာင္မွ ဒီလုိအကုသုိလ္ျဖစ္စရာေတြနဲ႔ တစ္ေန႔တာကုိ မစမိေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ကုိယ့္ရဲ႕တစ္ေန႔တာရဲ႕ အစဟာ အကုသုိလ္နဲ႔ စမိၿပီဆုိရင္ အကုသိုလ္ရဲ႕ သေဘာက လုပ္မိသြားရင္ လက္ရဲ႕ဇက္ရဲ႕ျဖစ္ၿပီး ဆက္တုိက္ လုပ္ျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာလည္း အကုသုိလ္အျပစ္ေတြကုိ မေၾကာက္မရြံ႕ လုပ္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ တစ္ေန႔တာရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈဟာ အက်ိဳးမရွိဘဲ အ႐ႈံးနဲ႔ ျဖတ္သန္းမိသလုိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႔တာကုိ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ေတြ၊ အက်ိဳးႀကီးတာေတြနဲ႔ မျဖတ္သန္းႏုိင္ေတာင္မွ အကုသုိလ္အျပစ္ေတြနဲ႔ မျဖတ္သန္းမိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ ဆုိရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလုိ ကုိယ္ရဲ႕တစ္ေန႔တာကုိ အကုသုိလ္အျပစ္ေတြနဲ႔ မျဖတ္သန္းမိေအာင္ အရင္ႀကိဳးစားၿပီးရင္ေတာ့ တစ္ဆင့္တက္ၿပီး ကုန္ဆုံးသြားတဲ့ တစ္ေန႔တာမွာ အက်ိဳးတစ္စုံတစ္ရာ ရဖုိ႔အတြက္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ဆုံးမသလုိ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈတစ္ခုခု၊ ပညာတစ္ခုခု၊ စည္းစိမ္ဥစၥာတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ တစ္ခုခုနဲ႔ စိတ္အစဥ္ေကာင္းမြန္ေစမႈ တစ္ခုခုကုိ အရယူႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ၾကည့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ တစ္ခုခုလုိ႔ ဆုိတဲ့အတြက္ သိန္းေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး လုပ္ရမဲ့ကုသုိလ္မ်ိဳးလုိ႔ မေတြးပါနဲ႔။ ပုိက္ဆံမကုန္ဘဲ လုပ္လုိ႔ရတဲ့ ကုသုိလ္မ်ိဳးေလးကုိ လုပ္မိရင္ကုိပဲ ဒါဟာ အဲဒီေန႔အတြက္ အက်ိဳးရွိသြားတာပါပဲ။ ဆုိၾကပါစုိ႔ မနက္အိပ္ရာက ႏႈိးတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ဘုရားကုိ အာ႐ုံျပဳၿပီး နေမာ တႆ ဘုရားရွိခုိးေလးေတြ ရြတ္လုိက္တာ၊ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ စသျဖင့္ သရဏဂုံေလးေတြ ရြတ္လုိက္ၾကတာ၊ သတၱဝါအားလုံး ေဘးရန္ကင္းေစဖုိ႔ ေမတၱာစိတ္ေလးနဲ႔ ေမတၱာေလး ပုိ႔ၾကည့္လုိက္တာ၊ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရေလး ကပ္လွဴလုိက္တာ စသျဖင့္ ဘာမွမကုန္ဘဲ လုပ္လုိ႔ရတဲ့ ကုသုိလ္ေလးေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီကုသုိလ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး တစ္ေန႔တာကုိ အစျပဳၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီေန႔ဟာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ အက်ိဳးရွိတဲ့ ေန႔ပါပဲ။

ဒီလုိပဲ တစ္ေန႔တာကုိ ကုသုိလ္တစ္ခုခု ရေအာင္လုပ္ၿပီး ျဖတ္သန္းမႈ မလုပ္ႏုိင္ရင္ေတာင္မွ အျပစ္ကင္းတဲ့ ပညာရပ္တစ္ခုခုရေအာင္ ႀကိဳးစားတာ၊ အျပစ္ကင္းတဲ့ စည္းပြားဥစၥာတစ္ခုခု ရေအာင္ ရွာေဖြႏုိင္တာ၊ ကုိယ့္က်န္းမာေရး တစ္ခုခုကုိ အသိသတိယွဥ္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္လုိက္တာ၊ တစ္ေန႔တာ ျဖတ္သန္းခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ရဲ႕အေတြ႕အႀကဳံကုိ အေျခခံတဲ့ တည္ၿငိမ္မႈ၊ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ရင့္က်က္ေအာင္ ေလ့က်င့္မႈ တစ္ခုခု လုပ္လုိက္တာ စတာေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းႏုိင္ရင္လည္း ဒါဟာ အကုသုိလ္အျပစ္သာ ကင္းမယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ အျမတ္ထြက္တဲ့ေန႔၊ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ျဖတ္သန္းတဲ့ေန႔လုိ႔ပဲ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီထက္ပိုေကာင္းတဲ့ အေကာင္းဆုံး တစ္ေန႔တာ ျဖတ္သန္းမႈကေတာ့ အိပ္ရာက ႏုိးခ်ိန္ကစၿပီး အိပ္ရာထဲဝင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အထိ ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္ႏႈတ္အမူအရာေတြကုိ သတိမလႊတ္ေစဘဲ လႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ် အသိကပ္ၿပီး ကုန္ဆုံးသြားမႈမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိကုန္ဆုံးမႈဟာ ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းမႈကုိ သတိပ႒ာန္လုိ႔ေခၚတဲ့ သတိကပ္ၿပီး ကုန္ဆုံးမႈျဖစ္တဲ့အတြက္ လႈပ္ရွားမႈတုိင္းမွာ တရားပါၿပီး ကုန္ဆုံးသြားမႈမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ သတိပ႒ာန္နဲ႔ တစ္ေန႔တာကုိ ကုန္ဆုံးဖုိ႔ ဘာမွမလုပ္ဘဲ တရားပဲ အားထုတ္ေနရမလုိမ်ိဳး ထင္ေကာင္းထင္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲလုိမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေနရာမွာထုိင္ၿပီး တရားမွတ္ေနဖုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္နဲ႔ကုိယ္မွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အရာေတြမွာပဲ အသိပ္ကပ္ၿပီး လုိက္သိလုိက္လုပ္ေနဖုိ႔ကုိ ေျပာလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ်မွာ ကိေလသာ ၾကားမခုိေအာင္ လက္ေျခလႈပ္ရင္လည္း သတိထားလႈပ္ဖုိ႔၊ အလုပ္လုပ္ရင္လည္း သတိထားလုပ္ဖုိ႔၊ စကားေျပာရင္လည္း သတိထားေျပာဖုိ႔၊ စိတ္ရဲ႕ အေတြးအႀကံေတြကုိလည္း သတိထားၿပီး ဒီအေတြးအႀကံကုိ သိေနဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကုိယ္ႏႈတ္အမူအရာေတြကုိ သတိကပ္ၿပီး ကုန္ဆုံးေနမယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ တစ္ေန႔တာမွာ ကိေလသာၾကားမခုိဘဲ အသိတရားနဲ႔ ကုန္ဆုံးေစတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အေကာင္းဆုံး တစ္ေန႔တာ ျဖတ္သန္းမႈပဲလုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဆိုလုိတာက လူတုိင္းလူတုိင္း ေန႔စဥ္ကုန္ဆုံး ျဖတ္သန္းေနၾကတဲ့ တစ္ေန႔တာေပါင္းမ်ားစြာကုိ အက်ိဳးမၿပီး အခ်ည္းႏွီး ျဖတ္သန္းမႈမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ အကုသုိလ္ကုိေရွာင္ၿပီး ကုသုိလ္ ပညာစတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးတစ္ခုခုနဲ႔ ျဖတ္သန္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆုံးမႈကုိ အက်ိဳးႀကီးေအာင္ ကုန္ဆုံးေစတဲ့ ကုန္ဆုံးမႈမ်ိဳး မလုပ္ႏုိင္တာေတာင္မွ အက်ိဳးယုတ္တဲ့ ကုန္ဆုံးမႈမ်ိဳး မျဖစ္ေစဖုိ႔ ပထဆုံး အကုသုိလ္ေတြနဲ႔ မျဖတ္သန္းမိေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေနာက္တစ္ဆင့္အေနနဲ႔ ကုသုိလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ စိတ္စြမ္းအား တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ရေအာင္ႀကိဳးစားရင္ တစ္ေန႔တာကုိ အျမတ္ထြက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖုိ႔ အသိေပးလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အက်ိဳးအႀကီးဆုံး ျဖတ္သန္းမႈကေတာ့ ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းေနတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာနဲ႔ စိတ္အမူအရာေတြမွာ သတိကပ္ၿပီး အသိအက်င့္ ထပ္တူျဖစ္ေအာင္ ေနထုိင္ေလ့က်င့္ကာ ျဖတ္သန္းမႈပဲျဖစ္ေၾကာင္း မီးေမာင္းထုိးျပလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကုန္ဆုံးမႈေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ျဖတ္သန္းေနၾကတဲ့ သတၱဝါမ်ား အေနနဲ႔ မိမိတုိ႔ရဲ႕ တစ္ေန႔တာ ျဖတ္သန္းမႈမ်ားကုိ တန္ဘုိးရွိရွိ၊ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ျဖတ္သန္းႏုိင္ၾကဖုိ႔ မိမိတုိ႔ရဲ႕ တစ္ေန႔တာမ်ားမွာ မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ အျပစ္မ်ားနဲ႔ ကုန္ဆုံးမႈမ်ိဳး မျဖစ္ရေအာင္ အရင္ဆုံး ႀကိဳးစားၾကၿပီး ကုန္ဆုံးမႈတုိင္းမွာ အက်ိဳးအျမတ္ ထြက္ၾကေစဖုိ႔ ကုသုိလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ၊ က်န္းမာ၊ တန္ခုိး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိလည္း ရႏုိင္သမွ် ယူႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္း အေကာင္းဆုံး တစ္ေန႔တာကုိ ကုန္ဆုံးျခင္းအျဖစ္ ကုိယ္ျဖတ္သန္းေနတဲ့ အခ်ိန္တုိင္းမွာ သတိတရားကုိ လုိက္ကုိင္ထားၿပီး ကိေလသာၾကားမခုိေအာင္ အသိအက်င့္ထပ္တူ ဆင့္ႏုိင္ေအာင္သာ ေလ့က်င့္ေနထုိင္ ျဖတ္သန္းၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပးတုိက္တြန္း လုိက္ရပါတယ္။

Read more »

အစာမေၾကတာေတြ မ်ားလာရင္ျဖင့္

အစာမေၾကျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားကုိ အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေျပာဆုိသုံးႏႈံးၾကတာ ရွိသလုိ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ အဲဒီစကားလုံးကုိ တစ္ျခားအဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ သုံးလာတာလည္း ရွိပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ၾကား ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ မေက်နပ္ခ်က္ေလးေတြ၊ သေဘာမက်တာေလးေတြ၊ စိတ္ထဲမွာ မ်က္ေနတာေလးေတြကုိလည္း အစာမေၾကျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာဆုိလာတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ “သူ မင္းကုိ အစာမေၾကျဖစ္ေနတယ္၊ မင္း..ငါ့အေပၚ ဘာအစာမေၾက ျဖစ္လုိ႔လဲ..”စသျဖင့္ ေျပာဆုိသုံးႏႈန္းလာတာ ၾကားရတတ္ပါတယ္။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး စိတ္ထဲမွာ မတင္မက်နဲ႔ ဘ၀င္မက် ျဖစ္ေနတာ၊ မေၾကမခ်မ္းျဖစ္ေနတာ၊ အလုိမက် ျဖစ္ေနတာေလးေတြ ရွိေနတာကုိပဲ အစာမေၾက ျဖစ္ေနၾကတယ္လုိ႔ ဆုိေလ့ရွိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ၾကားမွာ အစာမေၾကတာေလးေတြ မ်ားလာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၾကာရင္ နာက်င္ေပါက္ကဲြလာတဲ့အထိ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္ဆုိတာ သတိျပဳစရာ ျဖစ္ပါတယ္ ။

ဟုတ္ပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းမ်ား၊ အစုအဖဲြ႕မ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားနဲ႔ အတူတူ ေနထုိင္လုပ္ကုိင္ က်င္လည္ၾကရတဲ့ သူအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြ မဟုတ္ဘဲ အခုမွလာၿပီး အလုပ္သေဘာအရ အတူေနထုိင္ လုပ္ကုိင္ျဖစ္ၾကတာဆုိေတာ့ ေပါင္းရသင္းရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္တတ္တဲ့ သေဘာရွိတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ စေတြ႕ကာစေတာ့ အဆင္ေျပသလုိ ရွိၾကေပမယ့္ ၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္သိလာ၊ တစ္ေယာက္အက်င့္စ႐ုိက္ကုိ တစ္ေယာက္ကသိလာၿပီး မတူညီတဲ့ အက်င့္စ႐ုိက္ေတြေၾကာင့္ အတူေနရင္း၊ ေပါင္းရင္းသင္းရင္းနဲ႔ပဲ ပုိၿပီးခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးမႈ မရွိတဲ့အျပင္ တျဖည္းျဖည္းပုိပုိလုိ႔သာ ဆက္ဆံေရးေတြက မေကာင္းဘဲ ျဖစ္လာတတ္တာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကားမွာ အစာမေၾကတာေလးေတြပါ ရွိလာျပန္ေတာ့ အဲဒီ အစာမေၾကတာေလးေတြကုိ စုထားစုထားရင္း ၾကာေတာ့အစုိင္အခဲ ျဖစ္လာကာ ေပါက္ကြဲကုန္တဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ဒီလုိ ေပါက္ကဲြကုန္တဲ့အထိ ျဖစ္လာေစတဲ့ အဓိက တရားခံကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ၾကားမွာ ရွိေနၾကတဲ့ အစာမေၾကတာေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အစာမေၾကတာကုိ စာစကားနဲ႔ေျပာေတာ့ အမ်က္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ပါဠိစာေပကေတာ့ ေကာဓလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေကာဓပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမ်က္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အစာမေၾကတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီသေဘာတရားေတြ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ စိတ္ထဲ၊ ရင္ထဲမွာ ကိန္းေနၾကမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အစာမေၾကတာေတြ မ်ားလာၿပီး ေနာက္ဆုံး ေပါက္ကဲြလာတဲ့အထိ ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေကာဓဆုိတာ ေဒါသ အေသးစားေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာဓေလးေတြ မ်ားမ်ားလာၿပီး စုစည္းလာတဲ့အခါ အစိုင္အခဲ တစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွာ ေပါက္ကဲြတဲ့ ေဒါသအဆင့္အထိ ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ေဒါသအျဖစ္ ေျပာင္းသြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆုိး မခဲြျခားႏုိင္ေတာ့ဘဲ အမွားမ်ားစြာကုိ က်ဴးလြန္မိတဲ့အထိ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာဓေခၚ အစာမေၾကတာေလးေတြ မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

လူ႔ေလာကအသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ ေနေနၾကတဲ့ သူေတြအတြက္ ေန႔စဥ္ေတြ႕ထိ ဆက္ဆံေနရတဲ့ ဒီအသုိင္းအ၀ုိင္းၾကားမွာ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ကုိယ္အမူအရာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စကားေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ နားလည္မႈလဲြတာေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိ နားလည္မႈလဲြတာေလးေတြ ျဖစ္လာရင္ တုိက္႐ုိက္ေျပာဆုိ ေျဖရွင္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အဲဒီလုိမွ မဟုတ္ဘဲ နားလည္မႈ လဲြတာေလးေတြကုိ မေျဖရွင္းပဲ စိတ္ထဲမွာ ေတးေတးထားရင္ အဲဒီနားလည္မႈ လဲြတာေလးေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း မ်ားမ်ားလာၿပီး အစာမေၾက ျဖစ္လာတာေတြအထိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အစာမေၾက ျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးၾကားမွာ ေနထုိင္ေျပာဆုိ ဆက္ဆံရတာေတြကအစ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အစာမေၾက ျဖစ္တာေတြဟာ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အေျပာအဆုိ အေနအထုိင္ေလးေတြေၾကာင့္ ပုိပုိမ်ားမ်ားလာၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ ခုိက္ရန္ေဒါသျဖစ္တဲ့အထိ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အစာမေၾကျဖစ္လာ၊ အဆင္မေျပျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ တစ္ဘက္လူ ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ကုိယ့္ကုိေစာင္းၿပီး လုပ္ေနေျပာေနတယ္လုိ႔ကုိ ထင္လာတတ္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာေအာင္းေနတဲ့ အစာမေၾကမႈေတြ၊ အမ်က္ေတြက လူတစ္ေယာက္ကုိ အေကာင္းျမင္ေပးဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့အထိ ပိတ္ဆ႔ုိထားတတ္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္းမျမင္ေတာ့ဘူး ဆုိရင္ေတာ့ သူဘာပဲလုပ္လုပ္ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ မဟုတ္တာေတြပဲ ထင္ေနျမင္ေန တတ္ပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ နားလည္မႈလဲြရာက စခဲ့တဲ့ အစာမေၾကမႈေတြရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူမဆုိ အမွားေလးေတြ လုပ္မိတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေစတနာမပါဘဲ ႐ုတ္တရက္ျဖစ္သြားတတ္တဲ့ အလဲြအေခ်ာ္ေလးေတြ၊ အေျပာမွား၊ အလုပ္မွားေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ရွိလာတဲ့အခါ သူသူကုိယ္ကုိယ္ ကုိယ္ခ်င္စာတရားနဲ႔ နားလည္ေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ အကယ္၍ သူ႔ေနရာမွာ ကုိယ္ဆုိရင္လည္း ဒီလုိျဖစ္မိမွာပဲလုိ႔ သူ႔ေနရာကေန အစားထုိး ေတြးၾကည့္သင့္ပါတယ္။ သူမွားသလုိ ကုိယ္လည္း မွားဖူးတတ္တာေလးေတြကုိ သတိရၿပီး ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ နားလည္မႈေပးႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္သင့္ပါတယ္။ အဲလုိမွမဟုတ္ဘဲ မွားတတ္တဲ့အေပၚမွာ အျပစ္ေတြပဲ ျမင္ေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၾကာရင္တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးၾကား အစာမေၾကမႈေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ကုိယ္က အစာမေၾကျဖစ္လာရင္ တစ္ဘက္ကလည္း ျပန္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္လုံး အစာမေၾကတာေတြမ်ားၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ မေခၚမေျပာႏုိင္၊ မျမင္မၾကည့္ႏုိင္တဲ့အထိ ျဖစ္လာကာ အမုန္းႀကီးမုန္းတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္တတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အေသးအဖဲြ႕ နားလည္မႈလဲြတာေလးက စခဲ့တဲ့ ျပႆနာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစာမေၾက ျဖစ္ၾကရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ နားလည္မႈ လဲြတာေလးေတြကုိ ထိပ္တုိက္ေတြ႕ဆုံျခင္းနဲ႔ ေျဖရွင္းၾကဖုိ႔ ဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ လူတစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးၾကားမွာ နားလည္မႈက အရမ္းအေရးႀကီးပါတယ္။ နားလည္မႈမရွိရင္၊ နားလည္မႈ မေပးႏုိင္ရင္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အၾကာႀကီး ဆက္ဆံလုိ႔ မရၾကပါဘူး။ (Love is understanding) အခ်စ္ဆုိတာ နားလည္ျခင္းပဲလုိ႔ ဆုိတဲ့အတုိင္း နားလည္မႈ မရွိရင္ ခ်စ္လုိ႔လည္း မရပါဘူး။ အခ်စ္မရွိရင္ အျပစ္ပဲ ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ အျပစ္ၾကည့္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ နားလည္မႈလည္း ေပးလုိ႔မရ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခ်စ္ႀကီးတယ္ပဲ ေျပာေျပာ နားလည္မႈလဲြလာၿပီဆုိရင္ အခ်စ္ေတြလည္း ေလ်ာ့လာတတ္ပါတယ္။ နားလည္ ေပးျခင္းဟာ ခ်စ္ေနျခင္းပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်စ္ရွည္ခ်င္ရင္ နားလည္မႈလည္း ရွည္ေအာင္ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ နားလည္မႈရွည္ဖုိ႔အတြက္ နားလည္မႈ ေပးဖုိ႔လုိပါတယ္။ နားလည္မႈရေအာင္ လုပ္ယူဖုိ႔လုိပါတယ္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ နားလည္မႈလဲြစရာ ေပၚလာရင္ တုိက္႐ုိက္ေတြ႕ဆုံၿပီး ဒီလုိၾကားတယ္၊ ဒီလုိေျပာၾကတယ္ အဲဒါဟုတ္လား၊ မဟုတ္ဘူးလား စသျဖင့္ ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းၿပီး အေျဖမွန္ကုိ ရယူႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း နားလည္မႈကုိ ေရရွည္တည္ေဆာက္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလုိမွ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း တုိက္႐ုိက္မေမးျမန္း၊ မေျဖရွင္းဘဲ တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္အၾကားနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ေတးမွတ္ထားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒါဟာ အစာမေၾကမႈ စလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစာမေၾကျဖစ္လာၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ ကဲြၾကၿပဲၾကဖုိ႔ စလာတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစာမေၾကမႈေတြ မျဖစ္ရေအာင္ နားလည္မႈရွိၾကဖုိ႔၊ နားလည္မႈ ေပးၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

စကားစပ္လုိ႔ သိပ္ခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ တပည့္ဒကာေလး ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း သတိရမိပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ အရင္တုန္းက အေတာ္ခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ အတူတူ တစ္တဲြတဲြ ျဖစ္ေနၾကလုိ႔ ေဘးကလူေတြကေတာင္ သူတုိ႔ကုိ လင္မယားေတြလုိ႔ ေျပာၾကတဲ့အထိ ခ်စ္ခင္ၾကတဲ့သူေတြပါ။ ခုေတာ့ ဒီဒကာႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အမုန္းႀကီးမုန္းၿပီး ရန္သူေတြလုိ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြ ဒီလုိျဖစ္သြားရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နားလည္မႈလဲြရာက စခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီလုိ နားလည္မႈ လဲြတာေလးအတြက္ တုိက္႐ုိက္ေျဖရွင္းရမွာကုိ အရမ္းရင္းႏွီးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ေမးလုိ႔မေကာင္းပါဘူး၊ ေျပာလုိ႔မေကာင္းပါဘူး ဆုိတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ မေျဖရွင္းပဲ ထားရင္းထားရင္းနဲ႔ ၾကာေတာ့ ေဘးကတုိက္တာေတြေရာ၊ ဟုိလူကေျပာ ဒီလူကေျပာတာ ေတြေရာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ အျမင္ေတြေစာင္းၿပီး အစာမေၾကတာေတြပါ ေအာင္းလာကာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေပါင္းလုိ႔မရတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လည္း အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေျဖရွင္းေပး၊ ညႇိေပးေပမယ့္ သူတုိ႔ တစ္ဦးခ်င္းမွာရွိေနတဲ့ ငါဆုိတဲ့ အတၱမာနေတြေၾကာင့္ ဘယ္လုိ႔မွ ညႇိလုိ႔မရျဖစ္ကာ ကဲြၾကၿပဲၾကတာပဲ အဖတ္တင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေတြအားလုံးရဲ႕ အဓိကတရားခံကေတာ့ နားလည္မႈလဲြတာရယ္ အစာမေၾကတာေတြရယ္က စခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ၾကား အစာမေၾက မျဖစ္ရေအာင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ နားလည္မႈေပးၾကဖုိ႔ ေျပာလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အစာမေၾကမႈေတြ မ်ားလာရင္ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ အတူေနမႈေတြမွာ မေျပမလည္မႈေတြ ျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့အတြက္ နားလည္မႈ လဲြတာေလးေတြကုိ တုိက္႐ုိက္ေတြ႕ဆုံ ေမးျမန္းေျပာဆုိျခင္းျဖင့္ ေျပလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဟန္ေဆာင္မႈမပါ ႐ုိးသားစြာနဲ႔ပဲ အတူေနတဲ့ သူအခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈကုိ တည္ေဆာက္ကာ အစာမေၾကမႈေတြ ေဖ်ာက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အစာမေၾကတာေတြ မ်ားလာျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ ဆုိးက်ိဳးေတြက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္လုံး အက်ိဳးယုတ္မႈကုိသာ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့အတြက္ တဒဂၤခဏ ေတြ႕ဆုံရတဲ့ အခုိက္အတန္႔ေလးမွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အစာမေၾကမႈေတြနဲ႔ အမ်က္ေလးေတြ မျဖစ္ၾကေစဖုိ႔ အေသးအဖဲြ နားလည္မႈ လဲြတာေလးေတြကအစ သူမ်ားစကား နားမေယာင္ဘဲ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း ထိပ္တုိက္ေတြ႕ဆုံ ေျပာဆုိျခင္းျဖင့္ နားလည္မႈရေအာင္ တည္ေဆာက္ၾကဖုိ႔ ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါေတာ့တယ္။ အားလုံး အစာေၾကႏုိင္ၾကပါေစ…

မွတ္ခ်က္။ ဤပုိ႔စ္ေလးသည္ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က တင္ခဲ့ၿပီးသည့္ ပုိ႔စ္ေလးျဖစ္ပါသည္။ လုိအပ္ခ်က္အရ ထက္မံေဖာ္ျပလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။



Read more »

Facebook က အေမးတစ္ပုဒ္ (၆)

Aye Mya Mya Moe
ေမး။ အရွင္ဘုရား သိခ်င္တာေလတခုရွိလို႔ပါဘုရား။
မိုးၫွင္းသမၺဳေဒၶ ကိုအလုံး 1000 ပုတီးစိပ္ရင္ ဆုေတာင္းျပည့္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါသလားဘုရား။

မနာပ ဒါယီ အရွင္ဝိစိတၱ
ေျဖ။ ကုိယ္လုပ္ထားတဲ့ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ရဲ႕ အက်ိဳးေပးခ်ိန္နဲ႔ ေတာင္းဆုျပဳထားမႈ တုိက္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕သြားတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဘုရားကုိသြားၿပီး ဒီလုိ ပုတီးစိပ္တုိင္း ဆုေတာင္းျပည့္ႏုိင္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းမႈနဲ႔ မေကာင္းမႈဆုိတာ ျပဳလုပ္တဲ့သူနဲ႔ အက်ိဳးေပးခ်ိန္ တုိက္ဆုိင္မွ၊ အက်ိဳးေပးခြင့္သာမွ အက်ိဳးေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ိဳးေပးခ်ိန္ မတန္ေသးရင္ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ေနေပမယ့္ မေကာင္းတာေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ေနရတတ္ၿပီး မေကာင္းတာေတြ လုပ္ေနသူေတြလည္း ေကာင္းတာေလးေတြ ႀကဳံေနရတတ္ပါတယ္။ ဒါက ေကာင္းမႈမေကာင္းမႈ အက်ိဳးေပးခ်ိန္ မတန္ေသးလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းကံဆုိတာ မ်ားမ်ားလုပ္ေပးႏုိင္ေလ ကံေကာင္းမႈေတြ မ်ားမ်ားေရာက္လာေလျဖစ္ၿပီး ကံေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးေတြ မ်ားမ်ားေရာက္လာတာဟာ ဆုေတာင္းျပည့္တာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ဆုေတာင္းျပည့္တာ မျပည့္တာ ကံရဲ႕အလုပ္ျဖစ္ၿပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္တာက ကုိယ့္ရဲ႕အလုပ္ပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သီလကုိအေျခခံတဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈသာ မ်ားမ်ားလုပ္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။

Aye Mya Mya Moe
ေမး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား။ ေမတၱာကိုဘယ္လိုပို႔ရမလဲ ေျပာျပပါလားဘုရား။ တပည္ေတာ္မ အလုပ္ရွာဖို႔ ဘယ္လိုပို႔ရမလဲမသိ ျဖစ္ေနလို႔ပါဘုရား။ ဒီျမိဳ႕နယ္မွာ ရွိတဲ့ေနရာ ၄ ၅ ခုကို ရွာမွာဆုိေတာ့ ေမတၱာပို႔ရေအာင္လည္း ေနရာအတိအက် မသိဘူး။ အလုပ္ရွင္လဲ အတိအက်မသိေတာ့ ဘယ္လိုပို႔ရမလဲ မသိဘူးျဖစ္ေနလို႔ပါဘုရား။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ရွင္းျပေပးပါအုံးဘုရား။

မနာပ ဒါယီ အရွင္ဝိစိတၱ
ေျဖ။ ေမတၱာပုိ႔ရမယ့္ ေနရာနဲ႔ ေမတၱာပုိ႔ရမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ကုိ အတိအက် မသိေပမယ့္ အလုပ္ရွာဖုိ႔ မသြားခင္ ဒါမွမဟုတ္ သြားေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ကုမၸဏီကုိ သြားမယ္ဆုိတာ ႀကိဳတင္စဥ္းစားထားၿပီး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အခ်ိန္မွာ ကုိယ္သြားမယ့္ ကုမၸဏီရွိရာ ေနရာေဒသဝန္းက်င္ရွိ သမၼာေဒဝနတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ားနဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၊ ၿပီးေတာ့ ကုမၸဏီ ပုိင္ရွင္မ်ားနဲ႔ ဝန္ထမ္းမ်ား၊ ဆုိင္ရာတာဝန္ရွိသူမ်ားနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ေရွးေရွးဘဝ တစ္ခုခုက ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ဖူးသူမ်ား စသျဖင့္ ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးျခင္း မရွိေပမယ့္ စိတ္ကမွန္းၿပီး ေစတနာအမွန္နဲ႔ ေမတၱာပုိ႔ေပးႏုိင္ပါတယ္။ မျမင္ဖူး၊ မေရာက္ဖူးေပမယ့္ အမည္ပညတ္ သေဘာအားျဖင့္ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ကုမၸဏီ၊ ဘယ္ကုမၸဏီပုိင္ရွင္ ဘယ္ဝန္ထမ္းစတာေတြဆုိတာ အမွန္တကယ္ ရွိေနတာေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီလုိ အမည္ပညတ္ရွိေနတာေတြကုိပဲ စိတ္ကမွန္းၿပီး ပုိ႔သေပးလုိ႔ ရပါတယ္။ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္နဲ႔ ပုံရိပ္ကုိ တုိက္႐ုိက္မျမင္ႏုိင္ေပမယ့္ အမည္ပညတ္ေတြနဲ႔ မွန္းၿပီးပုိ႔သေပးလုိ႔ ရပါတယ္။

ဥပမာ အလုပ္သြားရွာမယ့္ေနရာကုိ စေရာက္ေရာက္ခ်င္း “ဤအရပ္ဤေဒသဤဝန္းက်င္၌ ရွိၾကကုန္ေသာ သမၼာေဒဝ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ားနဲ႔တကြ အားလုံးေသာ သူေတာ္ေကာင္းအေပါင္း ျမင္အပ္မျမင္အပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါအေပါင္းကုိ ကုိယ္နဲ႔တစ္သားတည္းထားၿပီး ေဘးရန္ကင္းပါေစ ကုိယ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းပါေစ၊ ခ်မ္းသာစြာ မိမိခႏၶာဝန္ကုိ ရြတ္ေဆာင္ႏုိင္ပါေစ” စသျဖင့္ ပုိ႔သေပးႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ထပ္တူစိတ္ထားဖုိ႔ လုိတယ္ဆုိတာက ကုိယ္ေဘးရန္ကင္းခ်င္သလုိ သူတုိ႔လည္းကင္းပါေစ၊ ကုိယ္ကုိယ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းခ်င္သလုိ သူတုိ႔လည္း ကင္းပါေစ၊ ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းခ်င္သလုိ သူတုိ႔လည္း ကင္းပါေစ စသျဖင့္ ကုိယ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ေစတနာထားၾကည့္ေစခ်င္တဲ့ သေဘာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေနရာအတိအက် ႀကိဳတင္သိထားရင္ေတာ့ အဲဒီေနရာကုိ စိတ္ထဲမွာမွန္းၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမတၱာပုိ႔ထားေပးလုိ႔ ရပါတယ္။ အဲဒီလုိပဲ ကုမၸဏီတစ္ခုခုကုိ သြားတဲ့အခါ သြားမယ့္ကုမၸဏီရဲ႕ အမည္နဲ႔ကုမၸဏီပုိင္ရွင္၊ ဝန္ထမ္းမ်ား၊ ဤကုမၸဏီႏွင့္ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္လ်က္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားစသျဖင့္ အားလုံးကုိ စိတ္ကမွန္းၿပီး ခုနေျပာသလုိ ေမတၱာပုိ႔ေပးလုိ႔ ရပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ တစ္ခုခုကုိ လုိခ်င္လုိ႔ ေမတၱာပုိ႔တဲ့ သေဘာသက္ေရာက္ေပမယ့္ ေမတၱာပုိ႔တဲ့အခုိက္မွာေတာ့ စိတ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အကင္းဆုံးနဲ႔ တကယ္ခ်မ္းသာေစလုိတဲ့ စိတ္ေစတနာ သက္သက္နဲ႔ ေမတၱာပုိ႔ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ လုိခ်င္တာရွိလုိ႔ ေမတၱာပုိ႔ေပးတဲ့ သေဘာဆုိရင္ေတာ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈက ထင္သေလာက္ မျဖစ္ေပၚႏုိင္တဲ့အတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမတၱာပုိ႔တဲ့အခုိက္မွာေတာ့ စိတ္ကုိအသန္႔ရွင္းဆုံးထားၿပီး အရုိးရွင္းဆုံးအာ႐ုံျပဳမႈနဲ႔ ပုိ႔သေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ဖုိ႔လည္း တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။

Read more »

ကိေလသာပယ္ခြါေရးႏွင့္ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္

ကိေလသာဟူသည္ ပူေလာင္ျခင္း၊ ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္း၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ညစ္ႏြမ္းျခင္း သေဘာရွိ၏။ ကိေလသာတရားမ်ားျဖင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ခံရသည့္ သတၱဝါမ်ားသည္ စိတ္အစဥ္ပူေလာင္မႈ၊ ပူေဆြးမႈ၊ စိတ္မခ်မ္းသာမႈကုိသာ ျဖစ္ေစ၏။ သတၱဝါအမ်ားအား ေလာင္ၿမိဳက္ေစ၊ ပူေလာင္ေစ၊ ညစ္ႏြမ္းေစသည့္ ထုိကိေလသာ တရားမ်ားသည္ အက်ဥ္းအားျဖင့္ (၁၀)ပါးရွိ၏။ ထုိကိေလသာဆယ္ပါးမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ၊ ဝိစိကိစၧာ၊ ထိန၊ ဥဒၶစၥ၊ အဟိရိက၊ အေနာတၱပၸဟူေသာ တရားဆယ္ပါးပင္ျဖစ္၏။ မိမိသႏၲာန္တြင္ လုိခ်င္မႈမ်ားေနလွ်င္၊ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိျခင္း စသည့္ ေဒါသတရားမ်ားေနလွ်င္၊ အမွားအမွန္၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ စသည္ကုိ မခြဲျခားႏုိင္သည့္ ေမာဟတရား အားႀကီးေနလွ်င္၊ မိမိကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးတတ္သည့္ မာနတရား အရွိမ်ားေနလွ်င္၊ အယူအဆလဲြမွားေနလွ်င္၊ ရတနာသုံးပါးႏွင့္ ကံကံ၏ အက်ိဳးတရားမ်ားတြင္ သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာ သံသယမ်ား တုိးပြားေနလွ်င္၊ တက္ၾကြမႈမရွိ ထုိင္းမိႈင္းေတြေဝ ပ်င္းရိျခင္း မ်ားေနလွ်င္၊ တည္ၿငိမ္မႈမရွိ ျပန္႔လႊင့္ျခင္းသာ ရွိေနလွ်င္၊ မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ လုပ္ရမည္ကုိ မရွက္ျခင္း၊ မေၾကာက္ျခင္း သေဘာမ်ားသာ အျဖစ္မ်ားေနလွ်င္ ထုိသူသည္ ကိေလသာတရားမ်ား၏ ေလာင္ကၽြမ္းျခင္းကုိ ခံေနရျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ထုိသူ၏ စိတ္အစဥ္သည္ ၾကည္လင္ျခင္းမရွိ ညစ္ႏြမ္းမႈကုိသာ ျဖစ္ေနေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပူေလာင္ညစ္ႏြမ္းမႈကုိ ျဖစ္ေစသည့္ ထုိကိေလသာ တရားမ်ားကုိ ပယ္ခြါႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

ကိေလသာတရားမ်ားကုိ ပယ္ရမည္ဟုဆုိရာတြင္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ကိေလသာတရားကုိ အၾကမ္းစားကိေလသာ၊ အလယ္အလတ္တန္းစား ကိေလသာ၊ အႏုစားကိေလသာဟူ၍ အမ်ိဳးအစားသုံးမ်ိဳးခဲြျခား နားလည္ကာ ထုိကိေလသာ အဆင့္အတန္းအလုိက္ ဆုိင္ရာအက်င့္တရားမ်ားျဖင့္ စြမ္းႏုိင္သမွ် ပယ္ခြာၾကည့္ရမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔သုိ႔ပယ္ခြာရာတြင္ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္ကုိ အသုံးျပဳရမည္ ျဖစ္၏။ သိကၡာသုံးရပ္ဟူသည္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဟူသည့္ အျမတ္တရား သုံးပါးပင္ျဖစ္၏။ ကိေလသာတရားမ်ားတြင္ အၾကမ္းစား ကိေလသာမ်ားကုိ သီလအက်င့္တရား၊ အလတ္စားကိေလသာမ်ားကုိ သမာဓိအက်င့္တရား၊ အႏုစားကိေလသာမ်ားကုိ ပညာအက်င့္တရားမ်ားျဖင့္ ပယ္ခြါၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ ကိေလသာမွန္သမွ် အကုန္မက်န္ရေအာင္ ပယ္ခြာေရးသည္ အရိယာတုိ႔၏ မဂ္ဖုိလ္ဉာဏ္ပညာျဖင့္သာ ပယ္ခြာႏုိင္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အတုိင္းအတာတစ္ခု၊ အဆင့္အတန္း တစ္ခုအေနျဖင့္ ပယ္ခြာႏုိင္ရန္အတြက္ကား သီလအက်င့္၊ သမာဓိအက်င့္မ်ားျဖင့္လည္း ပယ္ခြာထားႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။

မွန္၏။ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ လုံေအာင္ထိမ္းထားျခင္းအားျဖင့္ ေလာဘ၊ ေဒါသစသည့္ ကိေလသာၾကမ္းမ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ကာယကံေျမာက္၊ ဝစီကံေျမာက္ က်ဴးလြန္မႈကုိ ျဖစ္ပြားေစႏုိင္သည့္ မေကာင္းမႈမ်ားအား မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ေပ။ အကယ္၍ သီလမေစာင့္ထိမ္းမိပါက ေလာဘ၊ ေဒါသစသည့္ ကိေလသာမ်ား အားႀကီးလာလွ်င္ အသိတရားေပ်ာက္ကာ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ က်ဴးလြန္မႈမ်ားအထိ ျဖစ္ေပၚတတ္၏။ ေလာဘအေလ်ာက္၊ ေဒါသအေလ်ာက္ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္လုိက္မိတတ္၏။ ထင္ရွားၾကမ္းတမ္းသည့္ ကိေလသာၾကမ္းမ်ားကုိ အမွီျပဳ၍ မေကာင္းသည့္ ဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားကုိ အဆုံးစြန္အထိ က်ဴးလြန္မိတတ္၏။ အက်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းထားသူမ်ားကား ထုိေလာဘေဒါသ စသည့္ကိေလသာမ်ားေၾကာင့္ ကံေျမာက္သည္အထိ က်ဴးလြန္မႈကုိ မျပဳျဖစ္ေတာ့ေပ။ ဤသည္မွာ သီလသိကၡာအက်င့္က ကိေလသာၾကမ္းမ်ားကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ ပယ္ခြာေပးထားျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။

ကာယကံေျမာက္၊ ဝစီကံေျမာက္ က်ဴးလြန္ေစတတ္သည့္ ကိေလသာ တရားမ်ားမဟုတ္ဘဲ စိတ္ထဲတြင္ တႏုံ႔ႏုံ႔ျဖစ္ေနသည့္ ကိေလသာမ်ား၊ စိတ္အေတြးအႀကံမ်ားမ်ားတြင္ မၾကာမၾကာ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ကိေလသာမ်ား၊ ျမင္သမွ်၊ ၾကားသမွ် အာ႐ုံမ်ားတြင္ တစ္ထပ္တည္း လိုက္ၿပီးစဲြလမ္းကာ ခံစားေနရသည့္ ကိေလသာမ်ား စသည္မ်ားကုိကား သမာဓိအက်င့္ျဖင့္ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ ပယ္ခြာထားႏုိင္မည္သာ ျဖစ္၏။ သမာဓိအက်င့္ တစ္ခုခုက်င့္ပြားျခင္းျဖင့္ ထုိအလတ္တန္းစားျဖစ္သည့္ ကိေလသာမ်ားကုိ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ပယ္ခြါထားႏုိင္မည္သာ ျဖစ္၏။ သမာဓိအက်င့္ အားေကာင္းေနသည္ႏွင့္အမွ် ကိေလသာတရားမ်ားကုိလည္း အလြယ္တကူ ေပၚမလာႏုိင္ေအာင္ ပယ္ခြာထားႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ သမာဓိအက်င့္သည့္ ကိေလသာတရားကုိ အၾကြင္းမရွိ ပယ္သတ္ႏုိင္သည့္ အက်င့္မဟုတ္ေသာ္လည္း သမာဓိအားေကာင္းေနသမွ် ကိေလသာအားမ်ား ေလ်ာ့ေနမည္ကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သီလအားသည္ ကိေလသာၾကမ္းမ်ားကုိ အမွီျပဳ၍ ကာယကံေျမာက္၊ ဝစီကံေျမာက္ က်ဴးလြန္ႏုိင္သည့္ အျပစ္မ်ားကုိ ပယ္ခြာထားႏုိင္သကဲ့သုိ႔ သမာဓိအားသည္လည္း ကိေလသာတရားေၾကာင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚေနတတ္သည့္ စိတ္အႀကံအေတြးမ်ား၊ အျပစ္မ်ားကုိ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ ပယ္ခြာထားႏုိင္မည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကိေလသာတရားမ်ား အၾကြင္းမရွိ ပယ္ခြာႏုိင္ျခင္းကား မဟုတ္လွေပ။

ကိေလသာမွန္သမွ် အလြန္သိမ္ေမြ႕လွသည့္ ကိေလသာမ်ားပါမက်န္ အကုန္အစင္ ပယ္သတ္ႏုိင္ရန္မွာကား ပညာတရားျဖင့္သာ ပယ္ခြာႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ သိကၡာသုံးရပ္တြင္ အျမင့္ဆုံးျဖစ္သည့္ ပညာသိကၡာသည္ ကိေလသာတရားမ်ားကုိ အေသးအဖဲြ႕ေလးမွစ၍ အၾကြင္းမရွိ ပယ္သတ္ႏုိင္သည့္ အက်င့္ျမတ္ပင္ ျဖစ္၏။ ခႏၶာဉာဏ္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ထားသည့္ သတိပ႒ာန္အက်င့္ျဖင့္ ရရွိလာသည့္ ထုိပညာသိကၡာသည္ သတၱဝါမ်ားအား ပူေလာင္ေစသည့္ ကိေလသာမွန္သမွ် ကိေလသာဟု မထင္ရေလာက္ေအာင္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕လွသည့္ ကိေလသာမ်ားမွစ၍ အားလုံးကုိ ပယ္ခြာထားႏုိင္၊ ပယ္သတ္သြားႏုိင္သည့္ အက်င့္သိကၡာျမတ္ပင္ ျဖစ္၏။ ပညာသိကၡာ၏ ကိေလသာကုိ ပယ္ခြာမႈသည္ အခိုက္အတန္႔ ပယ္ခြာမႈမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္မွ် ေပၚလာမႈ မရွိေအာင္ ပယ္ခြာျခင္းမ်ိဳးျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ဆုံးျဖစ္သည့္ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္၊ ဖုိလ္ဉာဏ္ဟုေခၚသည့္ ပညာဉာဏ္ကုိ ရရွိသြားသူသည္ ဘဝသံသရာလည္း ဆုံးသြားၿပီျဖစ္ကာ နိဗၺာန္သုိ႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

ဤသုိ႔ဆုိေသာ္ ကိေလသာမွန္သမွ် အၾကမ္းအႏုမွစ၍ အားလုံးကုိ ပယ္ခြာႏုိင္၊ ပယ္သတ္ႏုိင္ရန္အတြက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္တရားမ်ားကုိ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးၾကရမည္မွာ အလြန္ထင္ရွားလွေပ၏။ သီလအက်င့္တစ္ခု၊ သမာဓိအက်င့္တည္းျဖင့္ ကိေလသာအားလုံးကုိ အကုန္အစင္ မပယ္သတ္ႏုိင္ေသာ္လည္း သီလလုံေနျခင္းအားျဖင့္ ကာယကံေျမာက္၊ ဝစီကံေျမာက္ က်ဴးလြန္ႏုိင္သည့္ ကိေလသာၾကမ္းမ်ားကုိ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ပယ္ခြာထားႏုိင္ၿပီး သမာဓိအက်င့္အားျဖင့္လည္း စိတ္အစဥ္တြင္ အၿမဲမျပတ္ ပူေလာင္ေစတတ္သည့္ ကိေလသာတရားမ်ားကုိ သမာဓိအားကုိလုိက္ကာ အေတာ္ၾကာၾကာ ပယ္ခြာထားႏုိင္ၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသီလ၊ သမာဓိ အက်င့္တရားကုိ အေျချပဳ၍ ပယ္ခြာထားသည့္ ကိေလသာတရားမ်ားကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ မည္သည့္အခါမွ် မေပၚေစရန္အတြက္ကား ပညာအား၊ အထူးသျဖင့္ ဝိပႆနာ သတိပ႒ာန္အက်င့္ကုိ က်င့္ႀကံသျဖင့္ ရရွိလာသည့္ ဝိပႆနာ ဉာဏ္ပညာအားျဖင့္ အကုန္အစင္ ပယ္ခြာႏုိင္မည္မွာ ယုံမွားဖြယ္ မရွိလွေပ။ အရင္းစစ္ေသာ္ ထုိသိကၡာသုံးရပ္သည္ ကိေလသာ အမ်ိဳးအမ်ိဳးကုိ အဆုံးစြန္အထိ ပယ္ခြာႏုိင္မည့္ အေကာင္းဆုံးေသာ အက်င့္ျမတ္ျဖစ္သည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ “ပူေလာင္မႈ ကိေလသာတရားမ်ားျဖင့္ အၿမဲမျပတ္ ႏွိပ္စက္ခံေနရသည့္ သတၱဝါမ်ားအား ထုိကိေလသာတရားမ်ားမွ ပယ္ခြာႏုိင္ေရးသည္ ပူေလာင္မႈကုိ ေအးေပးေစသည့္ တန္ဘုိးမျဖတ္ႏုိင္သည့္ အက်င့္ျမတ္မွာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဟူသည့္ သိကၡာသုံးပါး အက်င့္းတရားမ်ားပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္ျဖင့္ အၾကမ္းစားကိေလသာ၊ အလတ္စားကိေလသာ၊ အႏုစားကိေလသာမ်ားကုိ တစ္စတစ္စ ပယ္သတ္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သိကၡာသုံးရပ္တြင္ သီလသိကၡာသည္ ကာယကံေျမာက္၊ ဝစီကံေျမာက္ က်ဴးလြန္မႈအထိ ျဖစ္ေပၚေစသည့္ အၾကမ္းစား ကိေလသာမ်ားကုိ အတုိင္အတာတစ္ခုအထိ ပယ္ခြာေပးႏုိင္ၿပီး သမာဓိသိကၡာသည္ စိတ္အစဥ္တြင္ အၿမဲမျပတ္ ပူေလာင္ေစတတ္သည့္ မေနာကံေျမာက္ က်ဴးလြန္မႈမ်ားကုိ ျဖစ္ေပၚေစသည့္ အလတ္စားကိေလသာမ်ားကုိ သမာဓိအားသုိ႔လုိက္ကာ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ပယ္ခြာထားႏုိင္မႈကုိ ျဖစ္ေစကာ ပညာသိကၡာသည္ကား အႏုစားကိေလသာမ်ားမွစ၍ မည္သုိ႔ေသာ ကိေလသာမ်ားကုိမဆုိ အၾကြင္းအက်န္မရွိ အကုန္အစင္ ပယ္သတ္ေစမႈကုိ ျဖစ္ေစေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘဝတြင္ ကိေလသာ အပူမီးမ်ားေၾကာင့္ အၿမဲမျပတ္ စိတ္ပ်က္မႈကုိ ျဖစ္ေနၾကသည့္ သတၱဝါမ်ားအေနျဖင့္ မည္သူမဆုိ မိမိတုိ႔၏ ဘဝထဲမွ ကိေလသာအလဲြမ်ားကုိ ပယ္ခြာလုိပါက သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္ျဖင့္သာ ဆုိင္ရာအက်င့္တရားျဖင့္ ဆုိင္ရာကိေလသာမ်ားကုိ ပယ္ခြာႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ကိေလသာမွန္သမွ် အၾကြင္းအက်န္မရွိ အကုန္အစင္ ပယ္သတ္ႏုိင္မည့္ ပညာဉာဏ္မ်ား ရင့္သန္လာသည္အထိ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္ကုိ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမတ္သထက္ျမင့္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကပါဟု အသိေပး တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါသည္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား