သိၾကားမင္းေမး၍ ဘုရားရွင္ေျဖသည္…

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ မာဂဓတုိင္း ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္၏ အေရွ႕အရပ္၊ အမၺသ႑အမည္ရွိေသာ ပုဏၰားရြာ၏ ေျမာက္အရပ္ ေ၀ဒိယကေတာင္ ဣႏၵသာလဂူ၌ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူစဥ္က ျဖစ္ပါ၏။ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ကုိ အစုိးရေတာ္မူေသာ နတ္တုိ႔၏အရွင္ သိၾကားမင္းသည္ ဘုရားရွင္ ထုိဣႏၵသာလဂူတြင္ သီတင္းသုံးေနထုိင္ေတာ္ မူသည့္ သတင္းကုိ ၾကားသိၿပီး မိမိသႏၲာန္၌ ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိသည့္ သံသယမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားလုိသည့္ စိတ္ကူးျဖစ္ေပၚခဲ့၏။ ထုိအႀကံေၾကာင့္ပင္ သိၾကားမင္းသည္ အျခံအရံ ပရိတ္သတ္မ်ားႏွင့္အတူ ဘုရားရွင္ရွိေတာ္မူရာ အရပ္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာၿပီး ဘုရားရွင္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ မိမိသိလုိသည္မ်ားကုိ ေမးေလွ်ာက္ေလ၏။

ထုိသုိ႔ သိၾကားမင္းေမးသျဖင့္ ဘုရားရွင္ကုိယ္တုိင္ ေျဖၾကားေဟာေတာ္မူေပးမႈကုိ သုတၱန္အမည္တစ္ခုအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ထားပါ၏။ ထုိသုတၱန္၏အမည္ကား “သကၠပဥွ“သုတ္ေတာ္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သကၠဟူသည္ သိၾကားဟုအဓိပၸါယ္ရၿပီး ပဥွသည္ကား အေမးပုစၧာဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာဖတ္သူမ်ား အလြယ္နားလည္ႏုိင္ေစရန္ ဤေနရာ၌ “သိၾကားမင္းေမး၍ ဘုရားရွင္ေျဖသည္“ဟူ၍ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုတပ္ကာ သိၾကားမင္းႏွင့္ ဘုရားရွင္တုိ႔၏ အေမးအေျဖမ်ားကုိ မွတ္သားနာယူ ၾကည္ညိဳၿပီး လုိက္နာက်င့္သုံးႏုိင္ရန္ အမ်ားနာလည္ႏုိင္မည့္ စကားအသုံးမ်ားျဖင့္ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ မွ်ေ၀ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ပရိတ္သတ္အျခံအရံမ်ားျဖင့္ ဘုရားရွင္ထံ ေရာက္လာသည့္ သိၾကားမင္းသည္ ဘုရားရွင္ကုိ ဖူးေျမွာ္ၿပီး မိမိသိလုိသည္မ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဘုရားရွင္ထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ကုိ ရယူကာ ေမးခြန္းမ်ား စတင္ေမးေလွ်ာက္ ေလေတာ့၏။

သိၾကားမင္းအေမး…
“အရွင္ဘုရား ေလာကရွိ လူနတ္ျဗဟၼာ အသုရာႏွင့္ နဂါးဂႏၶဗၺစသူတုိ႔ဟာ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ရန္ၿငိဳးကင္းၾကေစဖုိ႔၊ ဒဏ္ထားျခင္းကင္းၾကေစဖုိ႔၊ ရန္ကင္းၾကေစဖုိ႔၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းကင္းၾကေစဖုိ႔၊ အမ်က္ထြက္ျခင္းကင္းၾကေစဖုိ႔ စသျဖင့္ လုိလားေတာင့္တၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ လုိလားေတာင့္တ ၾကေပမယ့္လည္း တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ရန္ၿငိဳးေတြဖဲြ႕ၾက၊ ဒဏ္ခတ္ၾက၊ ရန္ျပဳၾက၊ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ၾက၊ အမ်က္ထြက္ေအာင္ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိေတာင္တေပမယ့္ ေတာင့္တတုိင္း ျဖစ္မလာတာဟာ ဘယ္လုိအေႏွာင္အဖဲြ႕ေၾကာင့္ပါလဲဘုရား…“

ျမတ္စြာဘုရားအေျဖ…
“နတ္တုိ႔အရွင္ သိၾကားမင္း ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါေတြဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သိၾကားမင္းေျပာတဲ့ ဆႏၵမ်ားနဲ႔ လုိလားေတာင့္တေပမယ့္ သူတုိ႔လုိလားေတာင့္တတုိင္း ျဖစ္မလာရတာဟာ သူတုိ႔သႏၲာန္မွာ ရွိေနၾကတဲ့ ဣႆာမစၧရိယ သံေယာဇဥ္ေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဣႆဆုိတာ သူတပါးအေပၚမနာလုိျခင္းျဖစ္ၿပီး မစၧရိယဆုိတာကေတာ့ မိမိမွာရွိတဲ့အရာေတြမွာ ၀န္တုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္“

သိၾကားမင္း…
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဒီဣႆာမစၧရိယတုိ႔ရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းတရား၊ တုိးတက္ျဖစ္ပြားရာ အေၾကာင္းတရား၊ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚရာ အေၾကာင္းတရား၊ စတင္ျဖစ္ေပၚရာ အေၾကာင္းတရားဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရၿပီး ဘယ္လုိတရားမ်ားရွိရင္ ဒီဣႆာမစၧရိယ ျဖစ္တတ္ၿပီး ဘယ္လုိတရားမ်ား မရွိပါက ဒီတရားမ်ား မျဖစ္တတ္ပါလဲဘုရား…“

ျမတ္စြာဘုရား…
“နတ္တုိ႔အရွင္ သိၾကားမင္း ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းဆုိတဲ့ သေဘာတရားဟာ ဒီဣႆာမစၧရိယတုိ႔ရဲ႕ အေျခခံစတင္ျဖစ္ေပၚရာျဖစ္ၿပီး ထင္ရွားတိုးတက္ရာလည္း ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းရွိရင္ ဣႆာမစၧရိယ ရွိတတ္ၿပီး၊ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းမရွိရင္ေတာ့ ဣႆာမစၧရိယလည္း မရွိတတ္ပါဘူး“

သိၾကားမင္း…
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းတုိ႔ရဲ႕ အေျခခံစတင္ျဖစ္ေပၚရာနဲ႔ ထင္ရွားတုိးတက္ရာတုိ႔ဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရၿပီး ဘယ္လုိအရာက ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ျဖစ္မျဖစ္ကုိ ဖန္တီးေပးတယ္ဆုိတာ သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား…“

ျမတ္စြာဘုရား…
“သိၾကားမင္း လုိခ်င္္ျခင္း ဆႏၵေၾကာင့္ ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းတုိ႔ စတင္ျဖစ္ေပၚ တုိးတက္ျပန္႔ပြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒီလုိခ်င္ျခင္းဆႏၵရွိရင္ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ရွိတတ္ကာ လုိခ်င္ျခင္း ဆႏၵမရွိရင္ေတာ့ ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းလည္း မရွိတတ္ပါဘူး“

သိၾကားမင္း…
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဒီလုိခ်င္ျခင္းဆႏၵရဲ႕ အေျခခံစတင္ျဖစ္ေပၚျခင္းနဲ႔ တုိးတက္ထင္ရွားျခင္းတုိ႔ဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရၿပီး ဘယ္အရာက ဒီလုိခ်င္ျခင္းဆႏၵ ျဖစ္မျဖစ္ကုိ ဖန္တီးေပးပါလဲဘုရား…“

ျမတ္စြာဘုရား…
“သိၾကားမင္း ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္ေၾကာင့္ ဒီလုိခ်င္ျခင္း ဆႏၵတုိ႔ စတင္ျဖစ္ေပၚ တုိးတက္ျပန္႔ပြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒီႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္ရွိရင္ လုိခ်င္ျခင္း ဆႏၵရွိတတ္ကာ ၀ိတက္မရွိပါက ဆႏၵလည္း မရွိတတ္ပါဘူး…“

သိၾကားမင္း…
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဒီႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္ရဲ႕ အေျခခံစတင္ျဖစ္ေပၚရာနဲ႔ တုိးတက္ထင္ရွားရာတုိ႔ဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚၿပီး ဘယ္အရာမ်ားက ဒီႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္ ျဖစ္မျဖစ္ကုိ ဖန္တီးေပးပါလဲဘုရား…“

ျမတ္စြာဘုရား…
“သိၾကားမင္း သံသရာခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ တဏွာ မာန ဒိ႒ိဆုိတဲ့ ပပဥၥတရားအစုေၾကာင့္ ဒီႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္တုိ႔ စတင္ျဖစ္ေပၚ တုိးတက္ျပန္႔ပြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒီသံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ ပပဥၥတရားမ်ားရွိရင္ ၀ိတက္ရွိတတ္ကာ ပပဥၥတရားမ်ား မရွိပါက ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္လည္း မရွိတတ္ပါဘူး…“

သိၾကားမင္း…
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဘယ္လုိအက်င့္မ်ိဳးကုိ က်င့္ႀကံအားထုတ္ရင္ ဒီသံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ ပပဥၥတရားမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစၿပီး နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကုိ က်င့္သည္မည္ပါလဲဘုရား…“

ျမတ္စြာဘုရား…
“သိၾကားမင္း ၀မ္းေျမာက္ျခင္းဟူေသာ ေသာမနႆ၊ ႏွလုံးမသာျခင္းဟူေသာ ေဒါမနႆ၊ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းဟူေသာ ဥေပကၡာလုိ႔ေခၚတဲ့ ခံစားျခင္း ေ၀ဒနာကမၼ႒ာန္းကုိ က်င့္ႀကံပြားမ်ား အားထုတ္ႏုိင္ပါက ဒီသံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိဆုိတဲ့ ပပဥၥတရားမ်ားကုိ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစၿပီး နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကုိ က်င့္ရာေရာက္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း ေသာမနႆမွာလည္း မွီ၀ဲအပ္တဲ့ ေသာမနႆ မမွီ၀ဲအပ္တဲ့ ေသာမနႆလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိၿပီး ဒီေသာမနႆကုိ အမွီျပဳျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္မွာ အကုသုိလ္တရား တုိးပြားၿပီး ကုသုိလ္တရားမ်ား ဆုတ္ယုတ္ပါက အဲဒီေသာမနႆကုိ မမွီ၀ဲအပ္ဘဲ၊ ဒီေသာမနႆကုိ အမွီျပဳျခင္းေၾကာင့္ မိမိမွာ အကုသုိလ္တရားမ်ား ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ကုသုိလ္တရားမ်ား တုိးပြားပါက အဲဒီေသာမနႆကုိ မွီ၀ဲအပ္ပါတယ္။ ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္၊ သုံးသပ္ျခင္း ၀ိစာရႏွင့္ တကြျဖစ္တဲ့ ဒီ၀မ္းေျမာက္ျခင္းမွာ ၀ိတက္၀ိစာရမရွိတဲ့ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းက ပုိၿပီးျမတ္ပါတယ္။ (ဆုိလုိသည္မွာ အကုသုိလ္တရား ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ကုသုိလ္တရား တုိးပြားေစမည့့္ ႀကံစည္သုံးသပ္ျခင္းကင္းသည့္ ႏွစ္သက္ျခင္း ေသာမနႆကုိသာ သိေအာင္ႀကိဳးစားလုိက္နာ က်င့္သုံးရမည္ဟု ဆုိလုိပါ၏။)

ဒီလုိပဲ ႏွစ္လုံးမသာျခင္း ေဒါမနႆမွာလည္း မီွ၀ဲအပ္တဲ့ ေဒါမနႆ၊ မမွီ၀ဲအပ္တဲ့ ေဒါမနႆလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိၿပီး ဒီေဒါမနႆကုိ အမွီျပဳျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္မွာ အကုသုိလ္တရား တုိးပြားၿပီး ကုသုိလ္တရားမ်ား ဆုတ္ယုတ္ပါက အဲဒီေဒါမနႆကုိ မမွီ၀ဲအပ္ဘဲ၊ ဒီေဒါမနႆကုိ အမွီျပဳျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္မွာ အကုသုိလ္တရားမ်ား ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ကုသုိလ္တရားမ်ား တုိးပြားပါက အဲဒီေဒါမနႆကုိ မွီ၀ဲအပ္ပါတယ္။ ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္၊ သုံးသပ္ျခင္း ၀ိစာရႏွင့္ တကြျဖစ္တဲ့ ဒီႏွလုံးမသာျခင္းမွာ ၀ိတက္၀ိစာရမရွိတဲ့ ႏွလုံးမသာျခင္းက ပုိၿပီးျမတ္ပါတယ္။ (ဆုိလုိသည္မွာ အကုသုိလ္တရား ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ကုသုိလ္တရား တုိးပြားေစမည့့္ ႀကံစည္သုံးသပ္ျခင္းကင္းသည့္ ႏွလုံးမသာျခင္း ေဒါမနႆကုိသာ သိေအာင္ႀကိဳးစားလုိက္နာ က်င့္သုံးရမည္ဟု ဆုိလုိပါ၏။)

လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္း ဥေပကၡာမွာလည္း မီွ၀ဲအပ္၊ မမွီ၀ဲအပ္တဲ့ ဥေပကၡာလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိၿပီး မွီ၀ဲသျဖင့္ အကုသုိလ္တရားတုိးပြားၿပီး ကုသုိလ္တရား ဆုတ္ယုတ္ပါက အဲဒီဥေပကၡာကုိ မမွီ၀ဲအပ္ဘဲ မွီ၀ဲသျဖင့္ အကုသုိလ္တရား ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ကုသုိလ္တရားတုိးပြားပါက အဲဒီဥေပကၡာကုိ မွီ၀ဲအပ္ပါတယ္။ ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္၊ သုံးသပ္ျခင္း ၀ိစာရႏွင့္ တကြျဖစ္တဲ့ ဒီလ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းမွာ ၀ိတက္၀ိစာရမရွိတဲ့ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းက ပုိၿပီးျမတ္ပါတယ္။ (ဆုိလုိသည္မွာ အကုသုိလ္တရား ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ကုသုိလ္တရား တုိးပြားေစမည့့္ ႀကံစည္သုံးသပ္ျခင္းကင္းသည့္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္း ဥေပကၡာကုိသာ သိေအာင္ႀကိဳးစားလုိက္နာ က်င့္သုံးရမည္ဟု ဆုိလုိပါ၏။)

သိၾကားမင္း…ဆုိခဲ့ၿပီးတဲ့အတုိင္း ေသာမနႆ၊ ေဒါမနႆ၊ ဥေပကၡာဟူေသာ ေ၀ဒနာကမၼ႒ာန္းကုိ လုိက္နာက်င့္ႀကံ အားထုတ္ႏုိင္ပါက သံသရာခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ တဏွာမာနဒိ႒ိဆုိတဲ့ တရားမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစမည္ျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကုိ က်င့္ရာေရာက္ေစပါတယ္“

အထက္ပါ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားကား သကၠပဥွသုတ္တြင္ ေဟာေတာ္မူထားသည့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ႏွင့္ သိၾကားမင္းတုိ႔၏ အေမးအေျဖ ေဆြးေႏြးခန္း တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းျဖစ္ပါ၏။ ထုိအေမးအေျဖမ်ားကုိ ၾကည္ညိဳၾကည့္ပါက သတၱ၀ါတုိ႔၏ သံသရာဒုကၡ၊ ခႏၶာ၀န္ဒုကၡမ်ား၏ အေျခခံျဖစ္ေပၚေၾကာင္းမ်ား၊ ထုိတရားမ်ားေၾကာင့္ ဘ၀တြင္ မည္မွ်ဒုကၡမ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ေနရေၾကာင္းမ်ားကုိ သိရွိႏုိင္မည္ျဖစ္ၿပီး ထုိဒုကၡမ်ားခ်ဳပ္ရာ အက်င့္ကုိလည္း မွတ္သားနာယူႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါ၏။ သံသရာခ်ဲ႕ထြင္တတ္သည့္ တဏွာမာနဒိ႒ိဟူေသာ ပပဥၥတရားမ်ားေၾကာင့္ ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္း၊ ၀ိတက္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ လုိခ်င္ျခင္း ဆႏၵ ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္း၊ ဆႏၵျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္း၊ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မနာလုိျခင္း ဣႆာ ၀န္တုိျခင္း မစၧရိယ ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္း ထုိဣႆာမစၧရိယေၾကာင့္ပင္ သတၱ၀ါတုိ႔သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရန္ၿငိဳးဖဲြ႕ျခင္း၊ ဒဏ္ထားျခင္း၊ ရန္ျပဳျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲေစျခင္း၊ အမ်က္ထြက္ေစျခင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚလာၾကျခင္း ျဖစ္သည္ကုိ ေကာင္းစြာနားလည္ သေဘာေပါက္ႏုိင္၏။ အေျခခံကား တဏွာမာနဒိ႒ိဟူသည့္ သံသရာခ်ဲ႕ထြင္တတ္သည့္ တရားမ်ားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္ကုိ ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ႏုိင္ေပမည္ျဖစ္၏။ ထုိသံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္သည့္ တရားမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစရန္အတြက္လည္း ဘုရားရွင္ေပးေတာ္မူသည့္နည္းမွာ ေ၀ဒနာကမၼ႒ာန္းကုိ က်င့္ၾကံပြားမ်ား အားထုတ္ေစနည္းပင္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒုကၡအေပါင္းျဖစ္ေပၚျခင္း၏ အေျခခံ အေၾကာင္းျဖစ္သည့္ တဏွာမာနဒိ႒ိဟူေသာ သံသရာခ်ဲ႕တတ္သည့္ တရားမ်ားကုိ ေ၀ဒနာကမၼ႒ာန္း ပြားမ်ားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ အလ်င္အျမန္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစရန္ အခ်ိန္ရွိခုိက္ ၾကိဳးစားႏုိင္ၾကဖုိ႔ သိၾကားေမး၍ ဘုရားရွင္ေျဖထားသည့္ နည္းကုိယူကာ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ မွ်ေ၀ေပးလုိက္ရေပေတာ့ သတည္း။ သာဓု… သာဓု… သာဓု…

Read more »

ရတာမလုိ လုိတာမရ ဤေလာက…

“ယမၸိစၧံ နလဘတိ တမၸိ ဒုကၡံ= အလုိရွိသည့္အရာကုိ မရျခင္းသည္လည္း ဒုကၡ“ လုိ႔ ဘုရားရွင္က ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ လုိေနတာကုိက ဒုကၡျဖစ္ေနတာပါလုိတဲ့အတြက္ ရခ်င္တယ္။ ရခ်င္တဲ့အတြက္ ရေအာင္လုပ္တယ္။ ရလာျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီအေပၚမွာ ၿငီးေငြ႔လာျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခု ထပ္လုိခ်င္ျပန္ပါတယ္။ မေရးေသးတာကုိရခ်င္၊ ရေတာ့လည္း တစ္ျခားဟာ လုိခ်င္၊ တစ္ျခားဟာလုိခ်င္လာတဲ့ အတြက္ လက္ရွိရထားတာကုိ မလုိခ်င္ျပန္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လာလဲဆုိေတာ့ ရခ်င္တာက တစ္မ်ိဳး၊ ရေနတာက တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ကုိယ္ရတာကုိ မေက်နပ္ႏုိင္၊ အလုိမျပည့္ႏုိင္ျဖစ္႐ုံမက သူမ်ားရတာကုိပါ လုိခ်င္လာျပန္ပါတယ္။ သူမ်ားကလည္း သူ႔ရွိတဲ့အရာကုိ မလုိခ်င္ပဲ ကုိယ့္ကုိၾကည့္ၿပီး ကုိယ္ဆီကအရာကုိ လုိခ်င္ေနၾကျပန္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကုိ အားက်ၿပီး ကုိယ့္ရွိတဲ့အရာကုိ အလုိမက် သူ႔ဆီကအရာကုိ ေတာင့္တၾကျပန္ပါတယ္။ ရခ်င္တာကတစ္မ်ိဳး ရေနတာက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း “ ရတာမလုိ လုိတာမရတဲ့ ေလာကႀကီးပါလား“ လုိ႔ ဆုိၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အာသေ၀ါကုန္ခမ္းၿပီး ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ မရေသးသမွ် ဘယ္သူမွ အလုိျပည့္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခုတစ္မ်ိဳးေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္လည္း ခုလုိခ်င္ေပမယ့္ ေနာင္မလုိခ်င္ ျဖစ္တတ္သလုိ အခုရေနတာကုိလည္း မရခ်င္ျဖစ္လာ၊ စိတ္ကုန္လာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကုိယ္ရထားတာကုိ အလုိမျပည့္ႏုိင္ပဲ သူမ်ားရေနတာကုိ လုိခ်င္တတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ မေက်နပ္ႏုိင္ဘဲ သူမ်ားဘ၀ကုိ အားက်ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ လူေတြက ဘုန္းႀကီးေတြဘ၀ကုိ အားက်လုိ႔ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးအခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ လူ႔ဘ၀အားက်ကာ လူထြက္ျဖစ္တတ္ၾက တာေတြလည္း ရွိျပန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း နာမည္ႀကီးေနတဲ့သူေတြကုိ ၾကည့္ၿပီးသူတုိ႔ဘ၀ေလးကုိ အားက်လုိ႔ သူတုိ႔လုိျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ သူေတြကလည္း သူတုိ႔ဘ၀ရဲ႕ ဒုကၡနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ မရွိတာေတြေၾကာင့္ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ႐ုိး႐ုိးေအးေအးေလးပဲ ျဖစ္ေနတဲ့ သာမန္လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ အားက်ျပန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း ကုိယ္ေနရတဲ့ လက္ရွိဘ၀အေျခအေနနဲ႔ လက္ရွိေနရတဲ့ တုိင္းျပည္ႏုိင္ငံေၾကာင့္ တုိးတက္ၿပီး ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးေတြကုိ ေျပာင္းေရြ႕ေနထုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကသလုိ တုိးတက္ၿပီး ႏုိင္ငံမွာရွိေနတဲ့ သူေတြက်ျပန္ေတာ့ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဆင္းရဲ႕ေပမယ့္ ေအးခ်မ္းၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္တဲ့ ႏုိင္ငံေလးေတြကုိ ေျပာင္းေရြ႕ေနထုိင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားၾကျပန္ပါတယ္။ ဒါေတြအားလုံးဟာ ကုိယ္ရဲ႕လက္ရွိ အေျခအေနေတြေပၚမွာ အလုိမက်ျဖစ္ၿပီး တစ္ျခားအရာေတြေပၚမွာ ေတာင့္တလုိခ်င္မႈေတြ၊ ရတာကုိမလုိခ်င္ဘဲ လုိတာကုိ ရခ်င္တာေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ရွိတာေလးနဲ႔ မေရာင့္ရဲႏုိင္ၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လည္း နာမည္ႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေျပာဆုိဖူးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ညဥ္းသံေလးေတြ ၾကားရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ဆုိဆုံးမဖူးပါတယ္။ “အရွင္ဘုရားတုိ႔… ဘုန္းမႀကီးၾကေစနဲ႔၊ နာမည္မႀကီးၾကေစနဲ႔၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔လည္း ငယ္တုန္းက ဒီစိတ္ေလးေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ၾကလုိ႔ ခုဒီဘ၀ကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ ေရာက္လာေတာ့လည္း ဒီလုိေနရတဲ့ဘ၀ကုိ ၿငီးေငြ႕လာတယ္၊ ဒကာဒကာမေတြနဲ႔ ေျပာဆုိဆက္ဆံရမွာကုိ စိတ္ကုန္လာတယ္..၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာမွမျဖစ္တဲ့ ဘ၀၊ ႐ုိးရွင္းတဲ့ဘ၀ေလးကုိပဲ ျပန္လုိခ်င္ေနမိတယ္၊ စိတ္ကလည္း ခက္သား ရတာကုိေတာ့ မလုိခ်င္ဘူး မရတာက်ေတာ့ လုိခ်င္ျပန္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အရွင္ဘုရားတုိ႔လည္း သိပ္ၿပီးမလုိခ်င္ၾကနဲ႔၊ ရွိတဲ့အတုိင္းအတာေလး အေပၚမွာပဲ ေက်နပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾက…“ စသျဖင့္ ၾသ၀ါဒ ေပးတာေလးေတြကုိ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။

ဘုန္းႀကီးေလ ဒုကၡေရာက္ေလဆုိတဲ့ ဒီစကား သိပ္မွန္ပါတယ္။ တစ္ေလာက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေထ႐ုပၸတၱိေလးကုိ ဖတ္မိေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြထဲမွာ တိပိဋကျဖစ္ၿပီးေနာက္ နာမည္ႀကီးၿပီး ပူေဇာ္မႈေတြမ်ား၊ ဒကာဒကာမေတြမ်ား လာတဲ့အခါ သိပ္ပင္ပန္းရတဲ့ အေၾကာင္း ညဥ္းထားတာေလး ဖတ္ရေတာ့ “ေၾသာ္… ဆရာေတာ္တုိ႔ ဒုကၡကလည္း မေသးပါလား“လုိ႔ အပင္ပန္းခံ၊ ဒုကၡခံၿပီး အမ်ိဳးဘာသာ၊ သာသနာအတြက္ ႀကိဳးစားေဆာက္ရြက္ေတာ္ မူခဲ့တဲ့အေပၚ ၾကည္ညိဳေလးစားမိရင္း တစ္ဘက္ကလည္း ဒီလုိဒုကၡေတြေၾကာင့္ ပင္ပန္းရတဲ့အေၾကာင္း ညဥ္းထားတဲ့ ညဥ္းခ်င္းေလးဖတ္ရေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ သနားမိၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဆုိလည္း ျဖစ္ခ်င္စရာပါ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ညဥ္းခ်င္းေလးက သိပ္ၿပီးရသေျမာက္ေနတာကုိး။ ဆရာေတာ္ႀကီးက…
“တိပိဋကဓရ ျဖစ္ရတဲ့အာနိသင္၊
ဒီကုိယ္ေတာ္ ဖတ္ဖတ္ေမာေပါ့ကြယ့္ ေျပာမျပခ်င္။
ကိုယ့္ေက်ာင္းႏွင့္ကုိယ့္ရပ္တြင္ ေနခ်င္လွ်က္ မေနရ။
အပူအေအး ယွက္ေထြးကာ ဒဏ္ခံလို႔ စုန္အဆန္ ျမန္းရတဲ့ခရီးမွာကြယ့္ ၾကီးတဲ့ဒုကၡ။
မျငင္းသာတဲ့ မဆန္သာ ႏိုင္ငံေတာ္သာသနာေရးေပမို႔ကြယ္ ေျပးမလြတ္ပါ၊
သူတကာခ်မ္းသာလို႔ ထင္ျမင္ၾက
သို႔ကတဲ့... စိတ္ထဲမွာ သံေ၀ယူလို႔ ကံေမြဟူ ဤအျဖစ္ကိုကြယ္ ႏွစ္လို႔ခံရ။ (ညည္းခ်င္းသျဖန္)
လုိ႔ စပ္ဆုိေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဒီညဥ္းခ်င္းေလးဟာ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ အလုိမျပည့္မႈေတြ၊ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာေတြဟာ ထင္သလုိ မရဘူးဆုိတာေတြကုိ အသိေပးေန၊ သံေ၀ဂေပးေနသလုိ ျဖစ္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ သိပ္ၿပီးနာမည္ႀကီးလာ ဘုန္းႀကီးလာၿပီဆုိရင္ ဒုကၡပါႀကီးလာပါေတာ့တယ္။ ဒါကုိမသိတဲ့အခါ ဒီဒဏ္ကုိ မခံဖူးသူေတြက အားက်မိၾကမွာ၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္အတုိင္း ျဖစ္ခ်င္မိၾကမွာ ဓမၼတာပါ။ ကုိယ့္မွာမရွိတဲ့အရာ၊ ကုိယ္မႀကံဳဖူးတဲ့အရာ၊ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ မျဖစ္တဲ့အရာေတြ သူမ်ားမွာျဖစ္ေနတာကုိ ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူေတြက ဒုကၡလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာ ကုိယ္ကျဖစ္ခ်င္ေန၊ ရခ်င္ေနတဲ့အတြက္ ဒီဒုကၡဆုိတဲ့အရာကုိပဲ လုိလုိခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ၾကားဖူးတာေလး တစ္ခုရွိပါတယ္။ ရယ္စရလို႔ ဆုိေပမယ့္ ၾကည့္သူရဲ႕ အျမင္ေပၚလုိက္ၿပီး ျခားနားေၾကာင္းကုိ ဒီအေၾကာင္းေလးက သက္ေသျပေနပါတယ္။ ေရွးတုန္းက ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးဟာ ကပၸိယသာဂိဆုိတဲ့ ကေလးနဲ႔ အတူေနပါတယ္။ သာဂိေလးဟာ ဆရာေတာ့္အနားမွာ အၿမဲေနေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္လုိတာကုိ လုပ္ေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဆြမ္းစားရင္လည္း အၿမဲအနားမွာ ရွိေပးရပါတယ္။ အၿမဲအနားမွာ ေနေနေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေနထုိင္ေျပာဆုိ က်င့္ႀကံတာေတြကုိလည္း သိခြင့္ရေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ လကၡဏာေရးသုံးပါးကုိ အၿမဲဆင္ျခင္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ျဖစ္ေတာ့ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဘာပဲစားစား အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱစသည္ ဆင္ျခင္ေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ဆြမ္းစားခ်ိန္ ဆင္ျခင္ေနက်အတုိင္း ဟင္းဆယ္တဲ့အခါလည္း ဒုကၡဒုကၡ..၊ အသားတုံးကုိ ဘုဥ္းေပးတဲ့အခါလည္း ဒုကၡဒုကၡ..၊ ၾကက္သားတုံးကုိ ဆယ္ထည့္တဲ့အခါလည္း ဒုကၡဒုကၡ..၊ ၀က္သားတုံးထည့္လည္း ဒုကၡဒုကၡ..စသည္ျဖင့္ ႏႈတ္မွထြက္ၿပီး ဆင္ျခင္ပါတယ္။ ဒါကုိ အနားမွာ ယက္ခပ္ေပးေနတဲ့ သာဂိက ၾကက္သားတုံး ၀က္သားတုံးေတြကုိ ၾကည့္ကာ အားမလုိအားမရျဖစ္ၿပီး “အင္း… ဒါမ်ိဳးဒုကၡကေတာ့ သာဂိတုိ႔လည္း ခံစားခ်င္ပါရဲ႕“လုိ႔ ႏႈတ္က ေရရြတ္မိပါတယ္တဲ့။ ဒီအေၾကာင္းေလးဟာ ဟာသရသျဖစ္စရာ ဆုိေပမယ့္ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ခံယူခ်က္နဲ႔ သာဂိရဲ႕ အျမင္မတူ ျဖစ္စဥ္ေလးပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ဒီလုိရသမ်ိဳး ေန႔စဥ္ဘုဥ္းေပးေနရတဲ့အတြက္ ၿငီးေငြ႔ၿပီး ဒုကၡလုိ႔ထင္ကာ ဆင္ျခင္ေနေပမယ့္ သာဂိအတြက္ကေတာ့ သုချဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သတၱ၀ါေတြဟာ ကုိယ့္အေနအထားကုိ အလုိမက်ျဖစ္ၿပီး သူမ်ားကုိအားက်မႈ ျဖစ္တတ္ၾကျခင္းပါ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္အေျခအေနအရ ရွိတဲ့အတုိင္းအတာေလးကုိ ေရာင့္ရဲႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းဟာ ေနရတဲ့ခုိက္မွာ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ သေဘာက်စရာေကာင္းတဲ့ စကားေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ “ရွိတာေလးနဲ႔ ေရာင့္ရဲပါ“တဲ့။ ဒီစကားေလးက သိပ္တန္ဘုိးရွိပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပမွာေတာ့ “တု႒ီ သုခါ ယာ ဣတေရန= ရသမွ်၊ ရွိသမွ်နဲ႔ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္ျခင္းဟာ ခ်မ္းသာ၏“ လုိ႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတုိင္းပဲ ရတာေလးအေပၚမွာ မေရာင့္ရဲႏုိင္ မေက်နပ္ႏုိင္ၾကေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က ပုိၿပီးရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ပုိၿပီးလုိခ်င္ ပုိၿပီးရခ်င္ေတာ့ တရားတာေရာ မတရားတာေရာ မသိေတာ့ဘဲ ရဖုိ႔တစ္ခုတည္းၾကည့္ၿပီး လုပ္မိၾကရာက ပစၥဳပၸန္မွာေရာ သံသရာမွာပါ ဒုကၡျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ရခ်င္တဲ့ လုိခ်င္တဲ့ ေလာဘဆုိတာ အကန္႔ေလးနဲ႔ တားေပးရပါတယ္။ အဲဒါကုိ တု႒ီ (ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ႏုိင္ျခင္း)လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အကန္႔မထားရင္ ရၿပီးရင္းရခ်င္၊ လုိၿပီးရင္လုိခ်င္ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ရျပန္ေတာ့လည္း ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈ မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ ေနာက္တစ္ခုကုိ ရဖုိ႔အားထုတ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မဆုံးႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အလုိမက်မႈေတြနဲ႔သာ လည္ေနၾကပါေတာ့တယ္။

သတၱ၀ါေတြဟာ ရေနတာကုိ မေက်နပ္ႏုိင္၊ မတင္းတိမ္ႏုိင္ျဖစ္တတ္ၿပီး မရေသးတာကုိ လုိခ်င္တတ္တာ သဘာ၀ျဖစ္ေပမယ့္ ရွိသမွ်အတုိင္းအတာ၊ ရသမွ်အတုိင္းအတာ၊ ကံေပးသမွ် အတုိင္းအတာေလးနဲ႔ေတာ့ ေရာင့္ရဲ႕ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဒီလုိမွ မေရာင့္ရဲ႕ႏုိင္ရင္ ရခ်င္မႈ၊ လုိခ်င္မႈ၊ ရသမွ်ကုိ အလုိမက်ႏုိင္မႈ၊ ရၿပီးေတာ့လည္း ထပ္ရခ်င္မႈ၊ သူ႔ရွိတာကုိ အားက်မႈ စတာေတြေၾကာင့္ ဒီဟာေတြေနာက္ကုိ လုိက္ရင္းလုိက္ရင္း မဆုံးႏုိင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကုိယ္ကဘယ္လုိပဲ လုိခ်င္ရခ်င္ေနေပမယ့္ ေလာကႀကီးဟာ သူ႔သေဘာအတုိင္းသာ ျဖစ္ေနေတာ့ လုိခ်င္တာကုိ ရခ်င္မွလည္း ရႏုိင္မွာ၊ ရတဲ့ဟာလည္း ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ဟာ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မွာဆုိတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ရတာမလုိ လုိတာမရတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ရခ်င္မႈေနာက္ေတြပဲ လုိက္မေနၾကပဲ ရသမွ် ရွိသမွ်အေပၚမွာသာ ေရာင့္ရဲႏုိင္ေအာင္၊ ေက်နပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ၾကပါေၾကာင္း..

Read more »

သိေအာင္လုပ္ပါ…

သိျခင္းႏွင့္ မသိျခင္းကုိ စာလုိေျပာလွ်င္ ၀ိဇၨာႏွင့္ အ၀ိဇၨာဟု ေျပာႏုိင္၏။ အ၀ိဇၨာကား မသိျခင္းျဖစ္ၿပီး ၀ိဇၨာကား သိျခင္းျဖစ္၏။ မသိမႈမ်ားလာလွ်င္ သိမႈကြယ္ေပ်ာက္တတ္ၿပီး သိလာလွ်င္ကား မသိမႈကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ေပးတတ္၏။ ထုိသိမႈသည္ ဖတ္မွတ္ေလ့လာ နာၾကားသျဖင့္ သိရွိရသည့္ အမွတ္သညာ အသိႏွင့္ လက္ေတြ႕လုိက္နာက်င့္ႀကံ အားထုတ္သျဖင့္ သိရွိလာသည့္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ အသိဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏။ ထုိအသိႏွစ္မ်ိဳးလုံး ရွိရန္လုိအပ္၏။ ယေန႔ေခတ္ လူအမ်ားစုသည္ ပညာသိျဖင့္ သိရန္ေ၀းစြ သညာသိျဖင့္ပင္ သိသူအလြန္ရွားေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ အမ်ားစုသည္ ထုိသုိ႔ျဖစ္ေနၾက၏။ ဗုဒၶဘာသာ အမည္ခံထားေသာ္လည္း မိမိတို႔ကုိးကြယ္သည့္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္စပ္၍ တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ် မသိျဖစ္ေနၾက၏။ ဗုဒၶ၏ စစ္မွန္သည့္ အဆုံးအမမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ႀကဳံေနရေသာ္လည္း မသိမႈမ်ားက ဖုံးလႊမ္းထားသျဖင့္ သိခြင့္သာပါလွ်က္ မသိၾကဘဲ ျဖစ္ေနၾက၏။ မသိ၍ သိေအာင္လုပ္သည္လား ဆုိေသာ္လည္း မလုပ္ၾကေပ။ စင္စစ္ မသိပါက သိေအာင္လုပ္သင့္၏။ ေရွးဦးစြာ သညာသိျဖင့္ သိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ပညာသိျဖင့္ သိသည္အထိ အားထုတ္သင့္၏။ “မသိ၍ မလုပ္၊ မလုပ္သျဖင့္ မသိ“ သုိ႔ဆုိလွ်င္ မည့္သည့္အခ်ိန္တြင္ လုပ္၍ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ သိၾကမည္နည္း။ ဤသုိ႔သာ မလုပ္မသိ၊ မသိမလုပ္ သံသရာတြင္ က်င္လည္ေနမည္ဆုိပါက ပညာသိျဖင့္ သိရန္မဆုိထားဘိ သညာသိျဖင့္ သိရန္ပင္ အလြန္ေ၀းကြာ ေနေပေတာ့မည္သာ ျဖစ္၏။

စာေရးသူသည္ အသက္အရြယ္အရ ျဖတ္သန္းက်င္လည္ရသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထားအရ လူအေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ႀကဳံဆက္ဆံ ေျပာဆုိေဟာေျပာဖူး၏။ လူငယ္၊ လူလတ္၊ လူႀကီး အရြယ္သုံးမ်ိဳးလုံးႏွင့္ ဆုံမိဖူး၏။ မသိမႈကား သုံးမ်ိဳးလုံး အတူတူပင္ ျဖစ္ၾက၏။ တစ္ခါတစ္ရံ လူႀကီးမ်ားကပင္ မသိမႈ ပုိၾကေသး၏။ အရင္ေမြး၍သာ အႀကီးျဖစ္ေနေသာ္လည္း အသိပညာ အေနျဖင့္ကား အငယ္ျဖစ္ေနၾက၏။ မသိမႈမ်ားလာသည့္ အခါ အမွားအမွန္ကုိလည္း မခဲြျခားတတ္ဘဲ ျဖစ္တတ္၏။ အမွားကုိ အမွန္ အမွန္ကုိ အမွားထင္ေနမိတတ္၏။ ထုိ႔ထက္ ပုိဆုိသည္ကား မသိမႈ အလြန္အားေကာင္းလာသည့္ အခါ ကုသုိလ္မွန္း မသိ အကုသုိလ္မွန္း မသိျဖစ္လာတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ကုသုိလ္ကုိ အကုသုိလ္ထင္၊ အကုသုိလ္ကုိ ကုသုိလ္ထင္ကာ ေရလုိက္လဲြလာတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ အကယ္၍ တစ္စုံတစ္ဦးသည္ ကုသုိလ္ အကုသုိလ္ကုိ မသိျဖစ္ေနလွ်င္ လူ႔ဘ၀ကုိ ရေနေသာ္လည္း ထုိသူကုိ လူဟုပင္ ဆုိရန္ခက္ခဲလွ၏။ စင္စစ္ လူဟူသည္ “ကုသလာကုသလံ မနသိ ဇာနာတီတိ မႏုေႆာ= ကုသုိလ္အကုသုိလ္ကုိ သိတတ္ေသာေၾကာင့္ လူမည္၏“ ဟု ဆုိသျဖင့္ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ကုိ ခဲြျခားသိရွိရန္ လုိအပ္လွ၏။ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆုံးကုိ နားလည္သေဘာက္ေပါက္ရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထုိသုိ႔ မဟုတ္လွ်င္ လူ႕ဘ၀ကုိ ရေနေသာ္လည္း လူဟုဆုိရန္ မလြယ္လွေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဘုရားရွင္က “မႏုႆႆ ဘာေ၀ါ ဒုလႅေဘာ= လူ၏အျဖစ္သည္ ရခဲလွ၏“ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ လူ႔ဘ၀ကုိ ရေနေသာ္လည္း လူမျဖစ္သည့္သူမ်ား၊ လူဟုေခၚရန္ မသင့္သူမ်ားသည္ မသိမႈမ်ားေၾကာင့္သာ ထုိအေျခအေနသုိ႔ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္၏။ မသိမႈသည္ သတၱ၀ါမ်ားကုိ မည္သည့္အခါမွ် ေကာင္းက်ိဳးေပးမည္ မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ျဖစ္၍လည္း သိေအာင္လုပ္ရန္ တုိက္တြန္းေနရျခင္းျဖစ္၏။

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္က “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွန္အတုိင္း သိေအာင္လုပ္“ဟု ေဟာေတာ္မူထား၏။ ထုိစကားကုိ ပါဠိလုိ “ပဇာနာတိ“ဟုဆုိ၏။ “ပဇာနာတိ= အထူးထူးအျပားျပားသိ၏“ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။ အထူးထူးအျပားျပား သိျခင္းဟူသည္ မိမိ၏အတြင္း အျပင္ႏွင့္ ပတ္သက္သည္မ်ားကုိ သိျခင္းျဖစ္၏။ ရွင္းေအာင္ေျပာရလွ်င္ စိတ္ႏွင့္ ႐ုပ္တြင္ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အရာမွန္သမွ်ကုိ သိျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ထက္ပုိၿပီး ရွင္းေအာင္ေျပာရလွ်င္ ခႏၶာငါးပါးတြင္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အရာမ်ားကုိ သိျခင္းျဖစ္၏။ ခႏၶာငါးတြင္ ႐ုပ္ခႏၶာသည္ တစ္ပါးတည္းသာျဖစ္ၿပီး နာမ္ခႏၶာကား ေလးပါးရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ုပ္ကုိသိေအာင္လုပ္ဖုိ႔ထက္ နာမ္ခႏၶာဟုေခၚသည့္ စိတ္ကုိ သိေအာင္လုပ္ဖုိ႔က ပုိခက္လွ၏။ ဘုရားရွင္သည္ ထုိအသိခက္လွသည့္ စိတ္ကုိ သိေစရန္ မိမိကုိယ္ကုိ သတိကပ္ထားရန္ လုိေၾကာင္း သတိတရားျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး “မိမိသႏၲာန္မွာ ရာဂစိတ္ျဖစ္လွ်င္လည္း ရာဂစိတ္ျဖစ္သည္ဟု သိ၏၊ ရာဂကင္းသည့္စိတ္လွ်င္လည္း ရာဂကင္းသည့္ စိတ္ျဖစ္သည္ဟု သိ၏၊ ေဒါသစိတ္ျဖစ္လွ်င္လည္း ေဒါသစိတ္ျဖစ္သည္ဟု သိ၏၊ ေဒါသကင္းသည့္ စိတ္ျဖစ္လွ်င္လည္း ေဒါသကင္းသည့္ စိတ္ျဖစ္၏ဟု သိ၏၊ ေမာဟင္းစိတ္ျဖစ္လွ်င္လည္း ေမာဟစိတ္ျဖစ္သည္ဟု သိ၏၊ ေမာဟကင္းသည့္ စိတ္ျဖစ္လွ်င္လည္း ေမာဟကင္းသည့္ စိတ္ျဖစ္သည္ဟု သိ၏“ စသည္ျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ မည္သည့္စိတ္ကုိမဆုိ ျဖစ္ခုိက္ျဖစ္စဲမွာ သိရန္လုိေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ္မူ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထုိသုိ႔ မည္သည့္စိတ္ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခုိက္ကုိ သိရန္လုိသည္ဟုဆုိရျခင္းမွာမူ ျဖစ္ခုိက္ကုိ သိမွသာလွ်င္ ထုိစိတ္သည္ ေရွ႕ဆက္မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ ရပ္တန္႔သြားမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အကယ္၍ ထုိစိတ္၏ ျဖစ္စဲျဖစ္ခုိက္ကုိ မသိလွ်င္ အစဲြတရား၀င္လာတတ္ၿပီး ထုိစိတ္၏ ေစခုိင္းရာေနာက္ပါသြားကာ ကိေလသာမ်ား၊ အကုသိုလ္တရားမ်ားသာ တုိးပြားလာတတ္ေပ၏။ မည္သည့္စိတ္မဆုိ ခ်က္ခ်င္းသိလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းရပ္တန္႔ႏုိင္မည္ျဖစ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းမသိဘဲ ျဖစ္ေနပါလွ်င္ ထုိစိတ္၏ လႊမ္းမုိးသက္ေရာက္မႈကုိ ခံရလွ်က္ ေလာဘစိတ္၊ ေဒါသစိတ္၊ ေမာဟစိတ္မ်ား အျဖစ္ေျပာင္းလဲ သြားတတ္၏။ ထုိအခါ မေနာကံအျပစ္မွသည္ ႏႈတ္ျဖင့္က်ဴးလြန္မႈ ၀စီကံအျပစ္၊ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ က်ဴးလြန္မႈ ကာယကံအျပစ္ အထိ က်ေရာက္လာတတ္ေပ၏။ ဤသည္မွာ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ စိတ္ကုိ ျဖစ္ခုိက္တြင္ မသိမႈေၾကာင့္ျဖစ္၏။

မွန္၏။ မည္သူမဆုိ တစ္ခါတစ္ရံ မိမိတုိ႔၏ စိတ္ကုိ သတိထားၾကည့္မိသည့္ အခါေလးမ်ား ရွိတတ္၏။ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ေကာင္းစိတ္၊ မေကာင္းစိတ္ကုိ သတိထားမိသည့္ အခါမ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ ထုိသုိ႔ သတိထားမိလုိက္သည့္အခါ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ထုိစိတ္သည္ ရပ္တန္႔သြားၿပီး ေရွ႕ဆက္မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေနာက္စိတ္တစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာသည္ကုိ သတိျပဳမိၾကမည္ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ စိတ္၏သေဘာပင္ ျဖစ္၏။ စိတ္သည္တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ မည္သည့္အခါမွ် ႏွစ္စိတ္ျဖစ္႐ုိးမရွိေပ။ အလြန္လ်င္ျမန္ေသာေၾကာင့္သာ ႏွစ္စိတ္သုံးစိတ္ျဖစ္သည့္ဟု ထင္မွတ္တတ္ၾက၏။ ေရွ႕စိတ္ကုိ သိလုိက္သည့္ႏွင့္ ထုိေရွ႕စိတ္ေပ်ာက္ၿပီး ေနာက္သိသည့္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ထုိနည္းအတုိင္း သိလုိက္သိလုိက္တုိင္း စိတ္အသစ္အသစ္ ျဖစ္ေပၚေနျခင္းျဖစ္၏။ ထုိျဖစ္တုိင္းျဖစ္တုိင္း စိတ္ကုိသိေအာင္ ႀကိဳးစားရန္သာ လုိအပ္လွ၏။ ဥပမာအားျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခုကုိျဖစ္ေစ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိျဖစ္ေစ အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိမိ၏စိတ္တြင္ အလုိမက်ျဖစ္သည့္စိတ္၊ မနာလုိျဖစ္သည့္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါ ထုိစိတ္ျဖစ္သည္ကုိ ခ်က္ခ်င္းသိႏုိင္ေအာင္ သတိျပဳသင့္၏။ ထုိစိတ္ျဖစ္ခုိက္တြင္ “ငါ့မွာ ဒီစိတ္ျဖစ္ေနပါလား“ဟု သိလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ထုိစိတ္သည္ေရွ႕ဆက္ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔သြားေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္စိတ္ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခုိက္ကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ အကယ္၍ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ စိတ္၏ျဖစ္စဲျဖစ္ခုိက္ကုိ မသိပါက အစဲြတရား၀င္လာတတ္၏။ ေဒါသျဖစ္သည့္အခုိက္ ထုိေဒါသစိတ္ကုိ မသိပါက အစဲြတရား၀င္လာၿပီး ေဒါသအေလ်ာက္ ေျပာဆုိမိတတ္၊ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ က်ဴးလြန္မိတတ္၏။ ဤသည္မွာ ျဖစ္ခုိက္ကုိ မသိဘဲ စြဲသြားမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထုိ႔အတူပင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ သုိ႔မဟုတ္ တစ္စုံတစ္ခုအေပၚ သေဘာက် ေက်နပ္ႏွစ္သက္မိသည့္ စိတ္ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အခါတြင္လည္း ထုိစိတ္၏ ျဖစ္ခုိက္ကုိ သိေအာင္သတိျပဳရမည္ ျဖစ္၏။ မသိဘဲ လႊတ္ထားမိပါက အစဲြတရားျဖစ္ေပၚလာၿပီး တဏွာရာဂစိတ္၊ လုိခ်င္တပ္မက္မႈ ေလာဘစိတ္စသည္ ျဖစ္ေပၚတတ္၏။ အကယ္၍ လုိခ်င္သည့္အတုိင္း ျဖစ္မလာျပန္လွ်င္ ေဒါသစိတ္က ထပ္ဆင့္၀င္လာတတ္ျပန္၏။ ဤသေဘာသည္လည္း ျဖစ္ေပၚလာသည့္ စိတ္၏ျဖစ္ခုိက္ကုိ မသိေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္စိတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သိေအာင္လုပ္ရမည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

မဟာစည္ ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔ေတာ္မူသည့္ တရား႐ႈမွတ္နည္း လကၤာေလးရွိ၏။ “ျဖစ္ခုိက္မ႐ႈ ႐ုပ္နာမ္စု စဲြမႈ၀င္ေရာက္သည္၊ ျဖစ္တုိင္းမွတ္႐ႈ ႐ုပ္နာမ္စု စဲြမႈကင္းေပ်ာက္သည္“ ဟူ၍ျဖစ္၏။ ဆုိလုိသည္မွာ မိမိ၏ စိတ္တြင္ျဖစ္ေစ၊ ႐ုပ္တြင္ျဖစ္ေစ ျဖစ္သမွ်၊ ေပၚသမွ်ကုိ ျဖစ္ခုိက္ေပၚခုိက္တြင္ သိရန္လုိအပ္ၿပီး မသိလုိက္ပါက အစဲြတရား၀င္တတ္ေၾကာင္း၊ ျဖစ္သမွ်အခုိက္ကုိ သိလုိက္ႏုိင္ပါက အစဲြကင္းေပ်ာက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိ၏။ အစဲြတရားသည္ကား အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းလွ၏။ စဲြလန္းမိလွ်င္ အမွန္ကုိ မျမင္ျဖစ္လာ၏။ မၿမဲျခင္းသေဘာကုိ ၿမဲသည္ဟု ထင္လာတတ္ၿပီး မရွိကုိ အရွိဟု ထင္လာတတ္၏။ မပုိင္သည္ကုိ ပုိင္သည္ဟု ထင္လာတတ္ၿပီး ငါမဟုတ္သည္ကုိ ငါဟုထင္လာတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ငါ၊ ငါ့ဥစၥာ၊ ငါ့ရာထူး၊ ငါ့ဂုဏ္၀ါစသည္ျဖင့္ ငါစဲြမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ကာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနစသည္ ၿပိဳင္လာၾကျခင္းျဖစ္၏။ ေသခ်ာသည္မွာ အေကာင္းျဖစ္ေစ အဆုိးျဖစ္ေစ စဲြလန္းမိလွ်င္ မေကာင္းျဖစ္တတ္ၿပီး ဒုကၡေရာက္တတ္သည္ ဟူသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ စင္စစ္။ ထုိအစဲြတရားျဖစ္ေပၚျခင္း၏ အေၾကာင္းကား မသိမႈေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိမသိမႈသည္လည္း ျဖစ္ေခၚေပၚခုိက္ကုိ မသိလုိက္မႈပင္ ျဖစ္၏။ ျဖစ္ခုိက္ေပၚခုိက္ကုိ သိလုိက္ပါက ထုိအစဲြတရား ျဖစ္ေပၚရန္ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ေပ။ အစဲြတရားကင္းလွ်င္ ဒုကၡကင္းမည္သာ ျဖစ္၏။ ဒုကၡကင္းျခင္းသည္ ခ်မ္းသာျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒုကၡမရွိ ခ်မ္းသာသိဖုိ႔ အစဲြမရွိၾကရန္ လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ အစဲြမရွိရန္အတြက္ကား သိမွပင္ျဖစ္၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေျပာလုိသည္မွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိေအာင္လုပ္ရန္ ေျပာလုိရင္းျဖစ္၏။ ကာမဂုဏ္ အာ႐ံုမ်ား တုိးတက္ျဖစ္ထြန္း မ်ားျပားလာသည့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ထုိကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ား၏ ဖုံးလႊမ္းမႈေၾကာင့္ သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ မာနစသည့္ ကိေလသာမ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကၿပီး သိသင့္သိထုိက္သည္မ်ားကုိ မသိႏုိင္ျဖစ္ေနၾကရ၏။ မသိၾကသျဖင့္ ဒုကၡမ်ားလည္း ျဖစ္ေနၾကရ၏။ ဒုကၡျဖစ္ရျခင္းသည္ စဲြလမ္းမိၾကသျဖင့္ ျဖစ္ရျခင္းျဖစ္၏။ ထုိစဲြလန္းမႈ၏ အေၾကာင္းကား မသိမႈ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိမသိမႈကုိ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ႏုိင္ရန္အတြက္ကား အစစအရာရာ သိေအာင္ႀကိဳးစားမွသာ ျဖစ္ေပမည္။ သိရန္အတြက္ကား ေရွးဦးစြာ သညာသိျဖစ္ျဖင့္ သိေအာင္ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္ၿပီး ထုိမွ ပညာသိျဖင့္ သိေအာင္ ၾကိဳးစားရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ပညာသိျဖင့္ သိရန္အတြက္ကား ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ လမ္းညႊန္မႈအတုိင္း စိတ္မွာျဖစ္ေစ၊ ႐ုပ္မွာျဖစ္ေစ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အရာမ်ားကုိ သတိကပ္လ်က္ ျဖစ္ခုိက္ေပၚခုိက္၊ ျဖစ္စဲေပၚစဲမွာပင္ သိေအာင္ႀကိဳးစားရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔ ျဖစ္ခုိက္ေပၚခုိက္တြင္ အလုိက္သင့္ လုိက္သိေနမည္ဆုိလွ်င္ ႐ုပ္နာမ္ကုိအမွီျပဳ၍ အစဲြတရားလည္း ျဖစ္ေပၚလာမည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ အစဲြမရွိလွ်င္ ဒုကၡလည္း မရွိႏုိင္ေပ။ ဒုကၡမရွိလွ်င္ အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ ၿငိမ္းေနမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ အၾကြင္းမဲ့ ၿငိမ္းရန္အတြက္ကား အၾကြင္းမရွိ ပယ္သတ္ႏုိင္ရန္ လုိအပ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မသိမႈမ်ားေၾကာင့္ စဲြလမ္းမႈေတြျဖစ္ေနရၿပီး စဲြလမ္းမႈမ်ားေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္ေနၾကရသည့္ ေလာကႀကီးတြင္ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း စဲြလန္းမႈကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ႏုိင္ရန္ မည္သည့္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခုိက္ေပၚခုိက္၊ ျဖစ္စဲေပၚစဲတြင္ သိေအာင္သာလုပ္ၾကပါဟု တုိက္တြန္းလုိက္ရပါသတည္း။

Read more »

Spot မွသည္ com အျဖစ္သုိ႔… သုိ႔မဟုတ္ http://www.phonephonevi.blogspot.com မွ http://www.venvicitta.com သုိ႔ …

အ႐ုဏ္ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးေနခ်ိန္ ထူးထူးျခားျခား ဖုန္းသံကမည္လာပါတယ္။ ကပၸိယဒကာေလးကုိ အခန္းထဲက ဖုန္းကုိသြားယူခဲ့ဖုိ႔ ေျပာၿပီး ဖုန္းနားေထာင္လုိက္ေတာ့ “အရွင္ဘုရား… ဦး၀ိစိတၱပါလားဘုရား..“ဆုိတဲ့ အေမးနဲ႔အတူ ဒကာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံကုိၾကားလုိက္ရပါတယ္။ “အင္း… ဟုတ္ပါတယ္… ဒကာမ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ…“ ဆုိေတာ့ “တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူးဘုရား အရွင္ဘုရား ဘေလာဂ္စေပါ့ ကေနၿပီး ေဒါ့ကြန္ကုိ ေျပာင္းမယ္ဆုိတာ သိရလုိ႔… အဲဒါတပည့္ေတာ္မ ဒိုမိန္၀ယ္လွဴခ်င္ လုိ႔ပါဘုရား..၊ ဘယ္လုိလုပ္ရတယ္ဆုိတာ တပည့္ေတာ္ကုိ အမိန္႔ရွိပါဘုရား“ ဆုိၿပီး ဒုိမိန္၀ယ္ပုံ၀ယ္နည္းေမးကာ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ ဖုန္းေျပာရင္းပဲ သူကုိယ္တုိင္ တစ္ခါတည္း ဒုိမိန္တစ္ခု ၀ယ္ယူလွဴဒါန္းလုိက္ပါတယ္။ ေစာေစာစီးစီး ထူးျခားတဲ့ အလွဴရွင္နဲ႔ ဒုိမိန္အလွဴတစ္ခု အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေလးဟာ စေပါ့မွေန ကြန္အျဖစ္သုိ႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီလုိတိက်တဲ့ ကြန္အျဖစ္နဲ႔ ကုိယ္ပုိင္ဆုိက္ဒ္ေလးတစ္ခု ျဖစ္လာေအာင္ အႀကံျပဳသူကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ထက္ေတာင္ စာေတြေရးႏုိင္၊ အြန္လုိင္းဘာသာေရး ျပန္႔ပြားမႈေတြ လုပ္ေနႏုိင္၊ ေန႔စဥ္နီးပါးပုိ႔စ္ေလးေတြ ေရးတင္ေနႏုိင္တဲ့အျပင္ အသိမွသည္ အက်င့္သုိ႔ေရာက္ေအာင္ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံ ႀကိဳးစားေနတဲ့ အျဖဴေရာင္ေမတၱာ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာပုိင္ရွင္ ဘေလာက္ဂါ ဒကာေလးဖုိးသားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီဒကာေလးဟာ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ဘေလာဂ္ စီေဘာက္စ္မွာ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ဘေလာက္ကုိ ကြန္အျဖစ္ ေျပာင္းေပးေစခ်င္ပါေၾကာင္း သူ႔အေနနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ေရးသမွ် ပုိ႔စ္ေလးေတြကုိ အီးေမးလ္မွတစ္ဆင့္ မွ်ေ၀ေပးေနေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းဆုိက္ဒ္ကုိ တုိက္႐ုိက္၀င္လုိ႔ရေအာင္ ကုိယ္ပုိင္ဒုိမိန္နဲ႔ ကြန္(com) သုိ႔မဟုတ္ နက္(net)အျဖစ္ေျပာင္းလုိက္ရင္ ဘေလာက္ဂ္ကုိ ၀င္လုိ႔မရတဲ့ေနရာေတြကလည္း ၀င္လုိ႔ရသြားႏုိင္ေၾကာင္း အႀကံျပဳ ေလွ်ာက္ထားလာတဲ့အတြက္ ဘုန္းဘုန္းလည္း သူ႔အႀကံအတုိင္း ကုိယ္ပုိင္ဒုိမိန္နဲ႔အတူ http://www.phonephonevi.blogspot.com/ မွ http://www.venvicitta.com/ အျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

အက်ိဳးတရားမွန္သမွ် အေၾကာင္းတရားကင္းၿပီး ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆုိတဲ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကုိ အေျခခံထားတဲ့ အၿမဲထာ၀ရ မွန္ကန္ေနတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ေၾကာင္းက်ိဳး၀ါဒေလးဟာ ခုလုိလက္ေတြ႔ဘ၀မွာပဲ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးေပၚလာတာေလးေတြကုိ ရရွိခံစားရတာေတြကုိျမင္ေတာ့ ဗုဒၶဘုရားရွင္အေပၚ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ယုံၾကည္မႈသဒၶါဟာ ပုိပုိလုိ႔တုိးလာမိပါတယ္။ စဥ္းစားတုိင္းၾကည္ညိဳရင္း စဥ္းစားတုိင္း ၾကည္ညိဳရင္းျဖစ္ရသလုိ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္နဲ႔ ၾကည္႐ႈေဟာထားေတာ္မူတဲ့ ျမတ္ဓမၼမ်ားဟာ လက္ေတြ႕ဘ၀ေတြထဲမွာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တစ္ခုၿပီးတစ္ခု မွန္မွန္ေနတာေတြ႕ရေတာ့ အတုိင္းထက္အလြန္ ပီတိတရားေတြ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေက်းဇူးႀကီးေတာ္မူတဲ့ အနႏၲအႏႈိင္းမဲ့ အရွင္ျမတ္ပါတကားဟု ႏွလုံးသားထဲမွာ သဒၶါတရားေတြ စဲြထင္သြားေစပါေတာ့တယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဘာမွမလုပ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္သလုိ တစ္ခုခုကုိ လုပ္ေနရင္လည္း အလုပ္ကေန ျပန္ၿပီးအက်ိဳးသက္ေရာက္ေစတယ္ ဆုိတာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူတုိင္း ခံစားရတဲ့ လက္ေတြ႕က်တဲ့ သာဓကတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕ေလးနဲ႔ ေျပာၾကည့္ရရင္ ဘေလာဂ္စာမ်က္ႏွာတစ္ခုကုိ ဖန္တီးၿပီး လက္ေတြ႕စာေတြေရးၿပီး ဘာသာေရး အသိေတြ ေပးျဖစ္လာေတာ့ အရင္တုန္းက ဘာမွမလုပ္လုိ႔ ဘာမွမျဖစ္လာတာေတြဟာ ခုေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနရင္း အက်ိဳးေတြ ျဖစ္ထြန္းေနပါတယ္။ အရင္းဆုံး အက်ိဳးျဖစ္ခဲ့တာက ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ပါ။ စာေတြေရးမယ္၊ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ အေမးေလးေတြ ေမးေျဖေပးေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ စိတ္ထဲေတြ႕ရာေတြ ေလွ်ာက္ေရးေလွ်ာက္ေျဖ ေပးေနလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶစာေပေတြနဲ႔ မကုိက္ညီတဲ့ တစ္လဲြအယူအဆေတြကုိ ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္ေျပာေနလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စာေပါင္းစုံကုိ ဖတ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဘာသာေရးေရာ အေထြေထြ ဗဟုသုတမ်ားေရာေပါ့။ ဒီလုိ စာေပါင္းစုံဖတ္ျဖစ္ေတာ့ စာေပကေပးတဲ့ အသိေတြ၊ ဟုိတုန္းက အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဓမၼေတြဟာ ဘုန္းဘုန္းကုိ ပုိၿပီးတည္ၾကည္ေစ၊ ေလးနက္ေစ၊ သဒၶါတရားေကာင္းေစ၊ ဘာသာ၊ သာသနာနဲ႔ အမ်ိဳးကုိ ပုိၿပီးေစာင့္ေရွာက္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ အလုပ္လုပ္လာခဲ့တဲ့ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ လက္ေတြ႕ဘ၀ အက်ိဳးေက်းဇူးပါ။ စာေတြ႔ရယ္လက္ေတြ႕ရယ္ ေပါင္းၿပီးရရွိလာတဲ့ ဒီအသိေတြကုိ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ မွ်ေ၀ေပးလာျဖစ္ျပန္ေတာ့လည္း တစ္ျခားသူမ်ားအတြက္လည္း အသိပညာေတြ ထပ္တုိးလာ၊ စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းမႈေလးေတြရလာ၊ စိတ္ဓာတ္ေလးေတြ ျပဳျပင္လာႏုိင္တာ စတာေတြျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိအက်ိဳးျပဳလာတာကုိလည္း တစ္ဘက္သူမ်ားရဲ႕ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္မႈမ်ားက တစ္ဆင့္ျပန္လည္ ခံစားမိေတာ့ ေက်နပ္မႈ ပီတိေလးေတြ တုိးလာရပါတယ္။ “ေၾသာ္… ပီတိကုိစား အားရွိပါ၏“ ဆုိတာ ဒါပါလားလုိ႔ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အေပၚ ထပ္ၿပီးေက်နပ္မႈေတြ၊ အားသစ္ေတြ ျဖစ္ေစျပန္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒါဟာ ဘာမွမလုပ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္သလုိ႔ တစ္ခုခုကုိ လုပ္ေနတဲ့သူေတြရဲ႕ လက္ေတြ႕အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈပါပဲ။

ခုလည္း အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အတြက္ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာရဲ႕ အက်ိဳးကုိ လုိလားသူေတြရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ိဳးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ စေပါ့မွသည္ ကြန္အျဖစ္နဲ႔ ဗုဒၶစာေပေတြ ဘာသာေရးအသိေတြ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖန္ေ၀ႏုိင္ဖုိ႔ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ အေၾကာင္းေကာင္းေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ အေၾကာင္းေကာင္းၿပီဆုိရင္ အက်ိဳးလည္းေကာင္းေပၿပီေပါ့။ အက်ိဳးေကာင္းေတြ ျဖစ္ေစဖုိ႔ အေၾကာင္းေကာင္းေတြ ျဖစ္ေအာင္ ပံ့ပုိးေပးခဲ့ၾကတဲ့ ဒကာေလးဖုိးသား၊ ၿပီးေတာ့ အလွဴဒါနကုိ လုိအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လုိအပ္တဲ့အရာကုိ ထက္သန္စြာ ေပးလွဴေပးတတ္တဲ့ ဒုိမိန္အလွဴရွင္ အေ၀းေရာက္ ဒကာမတစ္ဦးတုိ႔ရဲ႕ ေစတနာကလည္း ကုိယ့္အတြက္ေရာ အမ်ားအတြက္ပါ ေကာင္းက်ိဳးေတြကုိ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္လည္း သာဓုေခၚျဖစ္ေန၊ အေၾကာင္းေကာင္းေတြ ဖန္တီးေပးေနသူေတြကုိလည္း ေမတၱာေတြ ပုိ႔ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ဘုန္းဘုန္းကုိ ဒကာေလးဖုိးသားက ဒုိမိန္၀ယ္ၿပီး ကြန္အျဖစ္ကုိ ေျပာင္းဖုိ႔အႀကံျပဳေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ဒုိမိန္၀ယ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါေသးတယ္။ ခက္တာက credit card က ဘုန္းဘုန္းမွာ မရွိျပန္ဘူး။ ဒီႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လူမ်ိဳးေတြ ေမးၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း မရွိၾကဘူး။ မရွိတာက မလုပ္ႏုိင္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏုိင္ငံမွာက ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ဒီလုိကဒ္မ်ိဳးလုပ္ဖုိ႔ အခက္အခဲ ျဖစ္တာေၾကာင့္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းစိတ္ထဲမွာ အလြန္ရင္းႏွီးတဲ့ ဂ်ပန္ဒကာမတစ္ေယာက္ကုိ အကူအညီေတာင္းဖုိ႔ စဥ္းစားေနတုန္း ဒီေန႔မနက္ ေစာေစာပဲ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာဒကာမ တစ္ဦးရဲ႕ အလွဴက ဦးသြားခဲ့ပါတယ္။ သူမ်ားဆီက စၿပီးအကူအညီေတာင္းဖုိ႔ အၿမဲတမ္း၀န္ေလတတ္တဲ့ ဘုန္းဘုန္းအတြက္ကေတာ့ ဒိုမိန္အလွဴရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ၀န္ေလးတဲ့အလုပ္ကုိ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ ေကာင္းေသာအလုပ္ရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳး အျဖစ္လက္ေတြ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဒီေနရာမွာ ဘုန္းဘုန္းေျပာခ်င္တာက အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ပါ။ ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနလုိ႔ရေပမယ့္ တစ္ခုခုျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ တစ္ခုခုကုိ လုပ္မွျဖစ္မွာပါ။ ဘာမွမလုပ္တဲ့ သူေတြအတြက္ အခ်ိန္ေတြဟာ အခ်ည္းႏွီးပုိေနတတ္၊ အခ်ည္းႏွီး ကုန္ဆုံးေနတတ္ေပမယ့္ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြ အတြက္ကေတာ့ အခ်ိန္မေလာက္ဘဲ ရွိတတ္ၿပီး ကုန္ဆုံးသြားသမွ် အခ်ိန္ေတြဟာလည္း အက်ိဳးရွိတဲ့ ကုန္ဆုံးမႈေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ဒုတိယ၀ါကုိ ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ဆုိမယ္ေျပာေတာ့ ဒကာေလးတစ္ေယာက္က အရွင္ဘုရား ဟုိေရာက္ရင္ ဘယ္လုိေနမလဲ… ပ်င္းေနမွာေပါ့ေနာ္လုိ႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းျပန္ေျပာျဖစ္တာက “ပ်င္းဖုိ႔ အခ်ိန္မရေလာက္ပါဘူး“လုိ႔ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ဘုန္းဘုန္းအတြက္က ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ အလုပ္လုပ္ေနမွာ ျဖစ္လုိ႔ပါ။ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူအတြက္ အလုပ္လည္း မရွားပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းက အဲဒီဒကာေလးကုိ ဘုန္းဘုန္းျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ “၀ါတြင္းသုံးလ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ တပည့္ေတြကုိ စာခ်ေပးရဖုိ႔ ရွိေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းကုိ ကုိးကြယ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက အသက္အရြယ္ ႀကီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဆင္းရဲသား ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးမ်ားကုိ ဥပုသ္ေန႔တုိင္း တရားဓမၼေဟာေျပာေပးရင္ ၀ိပႆနာအလုပ္ကုိလည္း အားထုတ္ခုိင္းမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ လူငယ္မ်ားအတြက္လည္း ဘာသာေရးအႏွစ္သာရမ်ားကုိ ေဟာေျပာပုိ႔ခ်ေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲ… ျမန္မာျပည္မွာ ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အြန္လုိင္းကေန စာေရးတဲ့အလုပ္ကုိေတာ့ ထင္သေလာက္ လုပ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ေၾကာင္း“ စသျဖင့္ ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက အလုပ္လုပ္ေနမႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ပါ။ အလုပ္တစ္ခုခုကုိ လုပ္ေနတဲ့သူမ်ားအတြက္ အလုပ္မရွားသလုိ အခ်ိန္လည္းမေလာက္ပါဘူး၊ ပ်င္းခ်ိန္လည္း မရပါဘူးလုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။ အဓိကကေတာ့ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ အလုပ္လုပ္ေနဖုိ႔ပါပဲ။ ဘုန္းဘုန္းအၿမဲအမွတ္ရေနတဲ့ ဆုံးမစကားေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အင္းစိန္ရြာမ ပရိယတၱိစာသင္တုိက္ ဆရာေတာ္ ဦးတိေလာကဘိ၀ံသရဲ႕ “စားဖုိ႔လုပ္ျခင္းထက္ လုပ္ဖုိ႔စားျခင္းက ပုိေကာင္းတယ္“ ဆုိတဲ့ စကားေလးပါ။ သိပ္ေကာင္းၿပီး ထိမိတဲ့ စကားေလးပါ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔တေတြ စားဖုိ႔အတြက္ပဲ လုိက္ေနရင္ ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ စားခဲ့တဲ့ဘ၀ေတြကလည္း မနည္းပါဘူး။ ခုလည္းစားေနတုန္း၊ ေနာင္လည္းစားေနၾကဦးမွာပါ။ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လုံး စားလာခဲ့ၾကတာ၊ စားဖုိ႔ေနာက္ခ်ည္းပဲ လုိက္ေနခဲ့ၾကတာဆုိေတာ့ ပင္ပန္းလုိက္တာ။ ဆရာေတာ္ ေျပာသလုိပဲ လုပ္ဖုိ႔စားၾကတာဆုိရင္ အစားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သိပ္ဒုကၡမေရာက္ႏုိင္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ လုပ္ေနတဲ့သူအတြက္လည္း အစားက မရွားျပန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စားဖုိ႔ခ်ည္းပဲ လုပ္မေနၾကဘဲ လုပ္ဖုိ႔အတြက္ စားတာလုိ႔ စိတ္မွာထားၿပီး အလုပ္ကုိပဲ ႀကိဳးစားလုပ္ၾကဖုိ႔ပါ။

ထားပါေတာ့။ ဘုန္းဘုန္းလည္း ေျပာခ်င္တာက တစ္ျခား ေျပာေနတာက တစ္ျခားျဖစ္ေနျပန္ပါၿပီ။ အဓိကေျပာခ်င္တာက ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ဓမၼစာမ်က္ႏွာ လိပ္စားေျပာင္းသြားတယ္ ဆုိတာကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။ လိပ္စာေျပာင္းေပမယ့္ အရင္လိပ္စာနဲ႔ ၀င္ရင္လည္း ရီဒါ႐ုိက္လုပ္ေပးထားတဲ့ အတြက္ အေျပာင္းအလဲ မရွိပါဘူး။ စတုိင္လ္ေရာ၊ စာသားေရာ၊ အေၾကာင္းအရာေရာ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘဲ လိပ္စာသာ ေျပာင္းလဲလုိက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီအေၾကာင္းေျပာင္းရင္းနဲ႔ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္စပ္မႈေလးကုိလည္း ေျပာျဖစ္သြား၊ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြ အေၾကာင္းလည္း ဂုဏ္ျပဳသြားျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးကုိ တုိက္တြန္းလြန္တာက အလုပ္လုပ္ေနၾကဖုိ႔ပါ။ ဘာမွမလုပ္ဘဲမေနၾကဘဲ တစ္ခုခုကုိ လုပ္ေနၾကဖုိ႔ပါ။ တစ္ခုခုဆုိၿပီးေရာဆုိၿပီး မဟုတ္တာေတြလည္း မလုပ္မိၾကဖုိ႔လုိပါတယ္။ အဟုတ္လုပ္မွ အဟုတ္ျဖစ္မွာ ျဖစ္သလုိ အေကာင္းလုပ္မွလည္း အေကာင္းျဖစ္လာမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ မေကာင္းပစ္ၿပီး ေျပာင္းျပစ္လုိက္ၾကပါဟု တုိက္တြန္းရင္း…

Read more »

ျဗဟၼစုိရ္တရားႏွင့္ လူမႈဆက္ဆံေရး…

ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ တရားပဲြတစ္ခုမွာ ဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔ရဲ႕အေတြ႕အႀကဳံေလးကုိ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ “အရွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္ဟာ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာတာနဲ႔အမွ် ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာေတြလည္း မ်ားၿပီ၊ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတာေတြလည္း မ်ားၿပီ၊ ဆက္ဆံခ့ဲရသူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္စုံခဲ့ၿပီဘုရား။ အထူးသျဖင့္ အက်င့္စ႐ုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတဲ့သူေတြနဲ႔အမ်ားႀကီး ေတြ႕ႀကဳံဆက္ဆံခဲ့ရပါတယ္။ အခုလည္းဆက္ဆံတုန္း၊ ေနာင္လည္း ဆက္ဆံေနရဦးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ဘုရားေရ… လူေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆုိေတာ့ တပည့္ေတာ္ဘက္က ဘယ္လုိပဲႀကိဳးစား ဆက္ဆံဆက္ဆံ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ အဆင္မေျပလွဘူးဘုရား..။ တပည့္ေတာ္လည္း ႀကိဳးစားတာပဲ မွန္ကန္ၿပီး အက်ိဳးရွိတဲ့ လူမႈဆက္ဆံေရး မျဖစ္ခဲ့ဘူးဘုရား…။ အဲဒါ… အရွင္ဘုရားအေနနဲ႔ ဘုရားအဆုံးအမနဲ႔ ကုိက္ညီမယ့္ လူမႈနယ္ပယ္မွာ အေကာင္းဆုံး ဆက္ဆံႏုိင္မယ့္ ဆက္ဆံနည္းေလးရွိရင္ တပည့္ေတာ္မကုိ မိန္႔ၾကားေပးပါဘုရား“ လုိ႔ ေလွ်ာက္ဖူးပါတယ္။ “အင္း… ရွိပါတယ္ ဒကာမႀကီး…၊ ျဗဟၼစုိရ္တရားေလး လက္ကုိင္ ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ပါ၊ အားလုံးနဲ႔ အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္“ လုိ႔ ဘုန္းဘုန္း အေနနဲ႔ အေျဖေပးလုိက္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အက်င့္စ႐ုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သေဘာထားအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ စိတ္ေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကၿပီး လူမႈဘ၀ဆက္ဆံေရးဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အဆင္ေျပေျပ ရွိဖုိ႔မလြယ္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လြယ္ေအာင္ဆက္ဆံလုိ႔ေတာ့ ရပါတယ္။ အဲဒါက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္ျပဳျပင္ၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ရွိရမယ့္ တရားေလးမ်ားကုိ တည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရယူကာ ဆက္ဆံၾကည့္တဲ့ နည္းေလးပါ။ ဒီနည္းကုိ ျဗဟၼစုိရ္တရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံတဲ့နည္းလုိ႔ အလြယ္ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကမွာ လူေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာေနၾကေပမယ့္ ျမန္မာ၊ တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ အေမရိကန္၊ အဂၤလန္စတဲ့ အမည္နာမေတြကုိမသုံးဘဲ မႏုႆဘုံလုိ႔ေခၚတဲ့ လူ႔ဘုံမွာရွိတဲ့ လူသားေတြလုိ႔သာ ေျပာလိုက္ရင္ လူအမ်ိဳးအစား အမ်ားႀကီး မရွိေတာ့ပါဘူး။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း မကဲြေတာ့ပါဘူး။ အသားအေရာင္၊ အျဖဴအမည္း၊ ဆံပင္အေမြး အျဖဴအနီစတာေတြဟာ အေရျပားေပၚမွာ ျဖစ္လာတဲ့ ကဲြျပားျခားနားမႈမ်ားသာျဖစ္ၿပီး ပခုံးႏွစ္ဘက္ၾကားက ေခါင္းေပါက္လာၾကကာ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးခႏၶာငါးပါးနဲ႔ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ လူလုိ႔သာနားလည္လုိက္ရင္ လူအမ်ိဳးအစား မမ်ားေတာ့ပါဘူး။ တိတိက်က် ခဲြျခားလိုက္ရင္ ေလးမ်ိဳးပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီေလးမ်ိဳးက..

၁။ ကုိယ္နဲ႔တန္းတူျဖစ္တဲ့သူ
၂။ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်တဲ့သူ
၃။ ကုိယ့္ထက္သာတဲ့သူ
၄။ ကုိယ့္နဲ႔တန္းတူလည္းမဟုတ္၊ နိမ့္က်တာလည္းမဟုတ္၊ သာတာလည္းမဟုတ္တဲ့ ၾကားျဖစ္တဲ့သူ
တုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဆုိေတာ့ကား ဘယ္ေလာက္ပဲလူေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနပါေစ ဒီေလးမ်ိဳးထဲမွာပဲ သြားၿပီးအက်ဳံး၀င္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီလူေလးမ်ိဳးကုိပဲ အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံႏုိင္မယ္၊ ဆက္ဆံလုိက္မယ္ဆုိရင္ လူမႈဘ၀ဆက္ဆံေရးဟာ အားလုံးအဆင္ေျပသြားမွာပါ။ ေကာင္းပါၿပီ။ ဒီလူေလးမ်ိဳးကုိ ဘယ္လုိစိတ္ထား၊ ဘယ္လုိတရားေတြနဲ႔ လုိက္ကုိင္ထား ဆက္ဆံၾကမလဲဆုိရင္ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ ျဗဟၼစုိရ္တရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ဖုိ႔ပါပဲ။ ျဗဟၼစုိရ္ဆုိတာ ျဗဟၼစရိယဆုိတဲ့ ပါဠိစကားလုံးကုိ တုိက္႐ုိက္ျမန္မာမႈျပဳထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျဗဟၼစရိယ = ျမတ္ေသာအက်င့္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ယူႏုိင္သလုိ ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္လုိ႔လည္း နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ ျဗဟၼ= ျမတ္ေသာ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျဗဟၼာတုိ႔နဲ႔ သက္ဆုိင္ေသာ၊ စရိယ= အက်င့္လုိ႔ တစ္လုံးခ်င္းအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဒီျဗဟၼစရိယေခၚ ျဗဟၼစုိရ္တရား ေလးပါးရွိပါတယ္။ ဒီေလးပါးက…

၁။ ေမတၱာ
၂။ က႐ုဏာ
၃။ မုဒိတာ
၄။ ဥေပကၡာ

ဆုိတဲ့ တရားေလးပါးပါပဲ။ ေမတၱာက ခ်စ္ခင္ျခင္း အက်ိဳးလုိလာျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရၿပီး က႐ုဏာကေတာ့ သနားျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ မုဒိတာကေတာ့ သူတပါးႀကီးပြား တုိးတက္မႈအေပၚ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဥေပကၡာကေတာ့ အျပစ္လည္းမျဖစ္၊ အခ်စ္လည္းမျဖစ္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုသုိလ္လည္းမျဖစ္၊ အကုသုိလ္လည္းမျဖစ္ျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ကား လူအမ်ိဳးမ်ိဳးမရွိ ေလးမ်ိဳးပဲရွိတဲ့ လူမ်ိဳးမ်ားကုိ ဒီတရားေလးပါးပဲ လက္ကုိင္ထား ဆက္ဆံၾကည့္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ လူမႈနယ္ပယ္ ဆက္ဆံေရးဟာ ေသခ်ာေပါက္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။

ပမထဆုံး တန္းတူျဖစ္တဲ့သူ။ တန္းတူျဖစ္တယ္ဆုိတာ ကုိယ္နဲ႔အသက္အရြယ္၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္အားျဖင့္ တန္းတူျဖစ္တဲ့သူကုိ ေျပာတာပါ။ ဒီလုိ အစစအရာအရာ တူညီေနတဲ့ အတူျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြကုိ ေတြ႕ရင္ ေမတၱာတရားလက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ရမယ္တဲ့။ ဆက္ဆံၾကည့္ပါေပါ့…။ အဲလုိ ေမတၱာတရား မထားႏုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ သူနဲ႔ကုိယ္ဟာ အကုန္တူေနတဲ့အတြက္ သူ႔ထက္ငါသာေအာင္ ၿပိဳင္ဆုိင္တတ္ၾကပါတယ္။ ၿပိဳင္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ပညာေတြၿပိဳင္၊ ရာထူးေတြၿပိဳင္၊ မာနေတြၿပိဳင္စသျဖင့္ လုပ္လာတတ္ၾကပါတယ္။ ၿပိဳင္ရင္းၿပိဳင္ရင္းနဲ႔ အႏုိင္ရေအာင္ မဟုတ္တဲ့နည္းေတြ သုံးလာတတ္ပါတယ္။ ခဏအႏုိင္ရဖုိ႔အတြက္ သံသရာနဲ႔အၿပိဳင္ ေပးဆပ္ရတ့ဲအထိ လုပ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ၿပိဳင္ရင္းၿပိဳင္ရင္း အ႐ႈံးေတြျဖစ္ကာ အပါယ္ခရီးမွာ လုံးလုံးနစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားနဲ႔ ၿပိဳင္တာမေကာင္းပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာ့ ၿပိဳင္ေနရပါမယ္။ ယေန႔ငါနဲ႔ မနက္ျဖန္ငါဟာ မတူေအာင္ ၿပိဳင္ေနရပါမယ္။ မေကာင္းတဲ့ ဘက္မွာမဟုတ္ ေကာင္းတဲ့ဘက္ေတြမွာပါ။ ယေန႔ငါဟာ ကံငါးပါးမလုံေသးေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ကံငါးပါးလုံေစရမယ္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ယေန႔ငါဟာ ကုိယ္က်င့္တရား မေကာင္းေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ကုိယ္က်င့္တရားေကာင္းရမယ္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ယေန႔ငါဟာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ အလုပ္ေတြကုိ ဒီေလာက္ပဲ လုပ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ဒီထက္ပုိၿပီး လုပ္ႏုိင္ရမယ့္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ဒီေန႔ငါဟာ စိတ္ထားေလးေတြကုိ ဒီေလာက္ပဲ ျပဳျပင္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ဒီထက္ပုိၿပီး ျပဳျပင္ႏုိင္ရမယ္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ဒါက ကုိယ့္ရဲ႕ သံသရာေကာင္းေရးအတြက္ ၿပိဳင္ရမွာကုိ ေျပာတာပါ။ သူတပါးေတြနဲ႔ကေတာ့ ၿပိဳင္ဖုိ႔မလုိပါဘူး။ တူလာရင္ ေမတၱာနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္ဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။ သူ႔အက်ိဳးကုိ ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ တန္းတူျဖစ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ အခက္အခဲ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္နဲ႔တန္းတူျဖစ္တဲ့သူကုိ ေမတၱာတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ဖုိ႔၊ ေမတၱာမထားႏုိင္က ၿပိဳင္လာႏုိင္ၿပီး ၿပိဳင္လာရင္ အျပစ္ျဖစ္လာတတ္တဲ့အတြက္ မၿပိဳင္ၾကဖုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်တဲ့သူ။ ဒီနိမ့္က်တယ္ဆုိရာမွာလည္း အသက္အရြယ္၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္အားျဖင့္ နိမ့္က်တာကုိ ေျပာတာပါ။ ဒီလုိ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်တဲ့သူကုိေတာ့ က႐ုဏာတရားလက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ပါတဲ့။ က႐ုဏာဆုိတာ သနားျခင္းကုိ ေျပာတာပါ။ အဲလုိ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်တဲ့သူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ သနားျခင္း က႐ုဏာတရား မထားႏုိင္ရင္ အႏုိင္ယူလာတတ္၊ အႏုိင္က်င့္လာတတ္ပါတယ္။ အႏုိင္က်င့္လာၿပီဆုိရင္လည္း မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ႏုိင္ထက္စီးနင္းလုပ္တာ မတရားဖိႏွိပ္မႈျပဳတာ၊ တစ္ဘက္သူကုိ အက်ပ္အတည္း ဒုကၡျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ စတာေတြဟာ အကုသုိလ္အျပစ္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေနၿပီး အပါယ္လားေစႏုိင္တဲ့အထိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကုိယ့္ေလာက္မွမေတာ္၊ ကုိယ့္ေလာက္မွ အရည္အခ်င္းမရွိ၊ ကုိယ့္ေလာက္မွ ကံအက်ိဳးေပးမေကာင္းလုိ႔ ကိုယ့္ေအာက္ေရာက္ေနကာ ကုိယ့္ထက္နိမ့္က်ေနသူကုိ ဘာေၾကာင့္ အႏုိင္ယူၾကေတာ့မွာလဲ…၊ သူ႔ကုိႏုိင္လုိ႔ေကာ ကုိယ့္အတြက္ ဘာအက်ိဳးျဖစ္သြားမွာလဲ..၊ ကုိယ့္ေလာက္မွ မရွိဘဲ အစစအရာရာ နိမ့္က်ေနသူကုိ အႏုိင္ယူေတာ့ေကာ ကုိယ္ကဘာေတြ ရသြားမွာလဲ…စသျဖင့္ စဥ္းစားစရာေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ရသြားတာတစ္ခုေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္။ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်သူကုိ အႏုိင္ယူလုိက္တဲ့ ေဒါသေၾကာင့္ အကုသုိလ္အျပစ္ျဖစ္သြားၿပီး ေဒါသရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြအျဖစ္ ေနာင္တနဲ႔ ေသာကေတြ ရသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ က႐ုဏာမထားႏုိင္ဘဲ အႏုိင္ယူလုိက္ျခင္းရဲ႕ ဆုိးက်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်သူကုိ အႏုိင္မယူဘဲ သနားျခင္း က႐ုဏာတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒီလုိသူမ်ိဳးမ်ားရွိတဲ့ လူမႈနယ္ပယ္ ဆက္ဆံေရးဟာ အဆင္ေျပသြားမွာပါလုိ႔ ဆုိရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကုိယ္ထက္သာသူနဲ႔ ဆက္ဆံဖုိ႔ကေတာ့ မုဒိတာတရား အထူးလုိအပ္ပါတယ္။ မုဒိတာဆုိတာ ၀မ္းေျမာက္ေပးတာ၊ အတူေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္ေပးတာကုိ ေျပာတာပါ။ ကုိယ့္ထက္ အသက္သိကၡာဂုဏ္၀ါ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ စသည္သာသူကုိ ဆက္ဆံတဲ့အခါ ဒီမုဒိတာက အလြန္အေရးပါပါတယ္။ မုဒိတာတရား ထားႏုိင္မွ အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံႏုိင္ပါတယ္။ မုဒိတာတရား မထားႏုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ သူနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ ဣႆာနဲ႔ မစၧရိယ တရားေတြက ၀င္ေရာက္ေနရာ ယူသြားတတ္ပါတယ္။ ဣႆာဆုိတာ သူတပါးအေပၚမွာ မနာလုိျဖစ္တာ၊ မစၧရိယဆုိတာက မိမိမွာရွိတာကုိ ၀န္တုိတာပါ။ ႏွစ္ခုလုံးမေကာင္းပါဘူး။ စာေပက ဒီတရားႏွစ္ပါးကုိ အတြင္းရန္သူႏွစ္ဦးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီအတြင္းရန္သူ ႏွစ္ဦးကုိယ့္သႏၲာန္မွာျဖစ္ၿပီဆုိရင္ သူတုိ႔က ကုိယ့္ကုိအရင္ ႏွိပ္စက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိႏွိပ္စက္ခံရေတာ့ ကုိယ္ကလည္း ဒီႏွစ္ပါးရဲ႕ ေစ့ေဆာ္ေစခုိင္းခ်က္နဲ႔ သူတပါးအေပၚမွာလည္း ဒုကၡေပးႏွိပ္စက္မိျပန္ပါတယ္။ ဒီတရားႏွစ္ပါးဟာ ကုိယ့္ကုိလည္း ပူေလာင္ေစတတ္သလုိ သူတပါးကုိလည္း ပူေလာင္ေစတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတရားေတြ မ၀င္ေအာင္ အၿမဲႀကိဳးစားရပါတယ္။ ဒီတရား၀င္လာတာဟာ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ မုဒိတတရား မရွိလုိ႔၊ မုဒိတာတရား ေခါင္းပါးလုိ႔ျဖစ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မုဒိတာ ပြားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလုိ႔ ဆုိရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တာ ဒီမုဒိတာ တရားပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတြဟာ က႐ုဏာတရား ျဖစ္ဖုိ႔လြယ္သေလာက္ မုဒိတာတရားပြားေပးဖုိ႔ ခက္တတ္ၾကပါတယ္။ ခက္လုိ႔ မျပဳျပင္ဘူး ဒီတုိင္းထားလုိက္မယ္ဆုိရင္ ပုိလုိ႔သာ ဆုိးေစပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိထက္သာတဲ့ သူေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံႏုိင္ဖုိ႔ သူတပါးရဲ႕ တုိးတက္မႈအေပၚ၊ ေအာင္ျမင္မႈအေပၚ၊ အစစအရာရာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေပးႏုိင္ေအာင္ မုဒိတာတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ လူမႈနယ္ပယ္မွာ အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေမတၱာထား ဆက္ဆံေပးလုိ႔လည္းမရ၊ က႐ုဏာတရားထားေပးလုိ႔လည္း မျဖစ္၊ မုဒိတာပြားေပးလုိ႔လည္း အဆင္မေျပတဲ့ ဟုိဟာလည္းမဟုတ္ ဒါလည္းမဟုတ္တဲ့ ၾကားျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလုိသူမ်ိဳးကုိေတာ့ ဥေပကၡာတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္။ ဥေပကၡာဆုိတာ ၿပီးၿပီးေရာ သူဟာသူ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆုိၿပီး လ်စ္လ်ဴ ႐ႈပစ္လုိက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဘက္သူကုိ အမွီျပဳၿပီး ကုသုိလ္လည္း မျဖစ္၊ အကုသိုလ္လည္း မျဖစ္ေအာင္ ေနလုိက္တာပါ။ ငါေကာင္းရဲ႕သားန႔ဲ ငါ့အေပၚဒီလုိလုပ္တာ ေတာ္ၿပီကြာ ဒင္းထုိက္နဲ႔ဒင္းပဲ ရွိပါေစဆုိတဲ့ ကုိယ္အလုိမက်လုိ႔ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ျပစ္ထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အေပၚ အမုန္းတရားလည္း မထား၊ အခ်စ္တရားလည္း မထားဘဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ ေနလုိက္တဲ့ သေဘာကုိ ဥေပကၡာလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြဟာ ဘယ္လုိပဲ ကုိယ့္ဘက္က လုိက္ေလ်ာသီးခံ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစား ဆက္ဆံေပမယ့္ အဆင္မေျပၾကပါဘူး။ ဒီလုိသူမ်ိဳးကုိ အတင္းအဓမၼလုိက္ၿပီး ႀကိဳးစားဆက္ဆံေနရရင္လည္း သူကဘာမွျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး ကုိယ္သာအကုသိုလ္ေတြ တုိးလာတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိသူမ်ိဳးက်ေတာ့ “ေအးေလ… သတၱ၀ါေတြဆုိတာ သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ ဆုိတဲ့အတုိင္း သူကံနဲ႔သူျဖစ္ေနတာပါလား၊ အဲဒီလုိ မတူညီတဲ့ ကံေတြနဲ႔ ေနသူေတြကုိ ငါက တူေအာင္လုိက္ညွိေနလည္း ငါပဲအကုသုိလ္ေတြ တုိးေနေတာ့မွာပဲ၊ သူ႔ကုိအမွီျပဳၿပီး အကုသိုလ္္လည္း မျဖစ္ေအာင္ ကုသုိလ္လည္းမျဖစ္ေအာင္ ငါဘာသာငါေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္..“ ဆုိတဲ့ စိတ္ေလးနဲ႔ပဲ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုိက္ရင္ ဒီလုိ ၾကားက်ေနတဲ့သူအေပၚမွာလည္း အဆင္ေျပေအာင္ ေတြးတတ္ ေနတတ္၊ ဆက္ဆံတတ္သြားမွာပါ။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး အက်င့္အမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနတယ္လုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေျပာၾကပါေစ၊ လူမ်ိဳးေတြ ဘယ္လုိပဲကြားျပားၾကပါေစ၊ အႏွစ္သာရ အဆင့္အတန္းနဲ႔ ခဲြလုိက္ရင္ ေလးမ်ိဳးပဲ ရွိတဲ့အတြက္ ဒီလူေလးမ်ိဳးကုိ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားကာ လူမႈနယ္ပယ္မွာ လူေတြကုိ အမွီျပဳၿပီး အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ဆက္ဆံႏုိင္ဖုိ႔ အျမတ္ဆုံး ဆက္ဆံနည္းျဖစ္တဲ့ ျဗဟၼစရိယေခၚ ျမတ္ေသာျဗဟၼစုိရ္ အက်င့္တရားကုိသာ အသုံးျပဳ ဆက္ဆံတတ္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျဗဟၼစုိရ္တရားဟာ ျဗဟၼျပည္ေရာက္ေၾကာင္း ျမတ္ေသာအက်င့္ေကာင္း ျဖစ္ေပမယ့္ လူ႔ေဘာင္အဖဲြ႕အစည္းတြင္လည္း ရွိသင့္တဲ့တရား၊ လက္ကုိင္ထားသင့္တဲ့ တရားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျဗဟၼစုိရ္တရားေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေခါင္းပါးသြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီလူ႔အဖဲြ႕အစည္း၊ အဲဒီေနရာ၊ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္၊ အဲဒီၿမိဳ႕ရြာ၊ အဲဒီတုိင္းႏုိင္ငံဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြလည္း ေခါင္းပါးကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အဆင္မေျပ ရန္ၿငိဳးေတြျဖစ္လာရင္ စစ္ပဲြေတြလည္း ျဖစ္လာၾကေတာ့တာပါပဲ။ ယေန႔ကမၻာေလာကႀကီးကုိ ၾကည့္ရင္ ဟုိႏုိင္ငံဒီႏုိင္ငံ လူအခ်င္းခ်င္း စစ္ပဲြေတြကုိပဲ ဆင္ႏြဲေနၾကတာကုိ ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျဗဟၼစုိရ္တရား ေခါင္းပါးေနေၾကာင္းကုိ ျပသေနသလုိပါပဲ။ ဒီျဗဟၼစုိရ္တရား မရွိေတာ့ဘူးဆုိရင္ လူအခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ဆုိင္ဖုိ႔လည္း ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ အႏုိင္ယူဖုိ႔လည္း ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ အေကာက္ႀကံဖုိ႔လည္း ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ အျပန္အားျဖင့္ ဒီတရားေတြ အားေကာင္းေနမယ္၊ ဒီတရားေတြအတုိင္း လက္နာက်င့္သုံးေနမယ္၊ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ေမတၱာေလးေတြ၊ က႐ုဏာေလးေတြ၊ မုဒိတာေလးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံၿပီး ေနာက္ဆုံးမရေတာ့တဲ့အခါ ဥေပကၡာေလးနဲ႔ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကမယ္ဆုိရင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းလာ၊ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလာမွာ ျဖစ္တ့ဲအျပင္ လူေဘာင္အဖဲြ႕အစည္းႀကီးဟာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းလာမယ္၊ အဆင္ေျပလာမယ္၊ သာယာ၀ေျပာလာမယ္ေပါ့။

ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေရာ တပါးသူေတြပါ အဆင္ေျပေျပ ရွိေစၿပီး လူမႈနယ္ပယ္ တစ္ခုလုံး အဆင္ေျပစြာ ဆက္ဆံႏုိင္ၾကဖုိ႔၊ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနႏုိင္ၾကဖုိ႔၊ အကုသုိလ္အျဖစ္နည္းၿပီး ကုသုိလ္တရားေတြ တုိးပြားႏုိင္ေစဖုိ႔၊ မျမတ္တဲ့အက်င့္ေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ျမတ္တဲ့အက်င့္ေတြ ေရာက္ေစဖုိ႔ ျဗဟၼစုိရ္တရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ႀကိဳးစားဆက္ဆံၾကဖုိ႔ “ျဗဟၼစုိရ္တရားနဲ႔ လူမႈဆက္ဆံေရး“ ဆုိတဲ့ ဒီစာစုေလးျဖင့္ သတိေပး တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

၀ါတြင္းကာလႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း…

ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အမ်ားစုမွာ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ မသက္ဆုိင္တဲ့ ဘုရားေဟာ မဟုတ္တဲ့ အလြန္အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ ရွိပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ ေသသူကုိ သရဏဂုံတင္ေပးရမယ္ ဆုိတဲ့အခ်က္၊ ဘုရားေတာင္မွ မိဘေက်းဇူးကုိ ႏုိ႔တစ္လုံးဘုိးပဲ ေက်ေအာင္ဆပ္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္၊ သာသနာ့ေဘာင္၀င္မယ့္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းကုိ နတ္ျပေပးရတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္၊ အလွဴပဲြေတြမွာ မုိးတားဖုိ႔အတြက္ ရွင္ဥပဂုတ္ပဲြထုိးၿပီး မ႑ပ္ေရွ႕မွာ ခ်ထားေပးေလ့ရွိတဲ့အခ်က္ စတာေတြပါ။ ဒါေတြက အလြန္လဲြမွားၿပီး ယေန႔အထိ အမ်ားလက္ခံ ယုံၾကည္ေနၾကတဲ့ အရာေတြထဲက ထင္ရွားတဲ့ အခ်က္ေလးေတြပါ။ ဒီအလဲြေတြထဲက ေနာက္တစ္ခုက ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရ ဆုိတဲ့အခ်က္ကလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္ေနျပန္ပါၿပီ။ ၀ါမ၀င္ခင္ အိမ္ေထာင္ျပဳမွ ျဖစ္မယ္၊ ၀ါကၽြတ္မွ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကမယ္ဆုိတဲ့့ အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ ဒီအခ်က္အေပၚမွာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္လူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ဘ၀င္မက် ျဖစ္လာၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရ ဆုိတဲ့ ဒီအယူအဆဟာ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူ၊ သတ္မွတ္ေတာ္မူခဲ့တာလားလုိ႔ ေမးလာသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ါတြင္းကာလနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းလုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ ပုိ႔စ္တစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ၀ါတြင္းဆုိတဲ့ အေခၚအေ၀ၚဟာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳရမယ္ ဆုိတဲ့ ၀ိနည္းဥပေဒ ပညတ္သတ္မွတ္ၿပီး ခ်ိန္မွသာ ထုိရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳေနတဲ့ သုံးလတာကာလကုိ ရည္ရြယ္ၿပီး ေခၚေ၀ၚသုံးစဲြၾကတဲ့ ေ၀ါဟာရျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ၀ါတြင္းဟာ လူေတြအတြက္ေတာ့ မုိးတြင္းကာလပါပဲ။ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါတြင္းသုံးလကာလပတ္လုံး တစ္ျခားတစ္ေနရာသုိ႔ ၾကြေရာက္ေတာ္မမူဘဲ ကုိယ္၀ါဆုိရာ ေက်ာင္းတုိက္အရာမ္တြင္းမွာပဲ ေနထုိင္သီတင္းသုံးၾကဖုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ၀ိနည္းဥပေဒဟာ ၀ါတြင္းကာလမွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူးဆုိတဲ့ လူေတြၾကားမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ဘာမွမသက္ဆုိင္ပါဘူး။ ဘယ္သူကဘယ္လုိ စတင္ခဲ့တယ္၊ ဘယ္တုန္းကစၿပီး ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ အတိအက် ေျပာလုိ႔မရတဲ့ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရ ဆုိတဲ့ ဒီယုံၾကည္ခ်က္ဟာ ဘုရားေဟာ မဟုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ပိဋကတ္မွာ ပါတဲ့အခ်က္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ၀ါတြင္းကာလမွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူးဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ရွိတယ္ဆုိရင္ ၀ါဆုိဖုိ႔ ပညတ္ခ်က္ေတြ မသတ္မွတ္ခ်ိန္တုန္းက ဘယ္လုိသတ္မွတ္ၾကသလဲဆုိတာ စဥ္းစားစရာပါ။ ဘုရားရွင္၀ါဆုိဖုိ႔ ၀ိနည္းဥပေဒ သတ္မွတ္ခ်ိန္ဟာ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီး ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနာက္ပုိင္းမွ ေပၚေပါက္ခဲ့တာပါ။ ၀ါတြင္းကာလနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုရားရွင္ဟာ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္သာ သီးသန္႔၀ိနည္း ဥပေဒထားကာ ပညတ္ခ်က္ပဲရွိပါတယ္။ လူေတြအတြက္ ၀ါတြင္းကာလမွာ ဘာမလုပ္ရဘူး၊ ဘယ္မသြားရဘူး စတဲ့ ဥပေဒ သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ ဥပုသ္သီလေစာင့္ ေစလုိတဲ့ ေဟာၾကားခ်က္အခ်ိဳ႕ရွိပါတယ္။ ဒါကလည္း ၀ါတြင္းကာလမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ၀ါတြင္းမဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလည္း ဥပုသ္ေန႔မ်ားမွာ ဥပုသ္သီလေစာင့္လုိ႔ ရပါတယ္။

ဘုရားရွင္ဟာ လူေတြအတြက္ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ား နည္းေအာင္၊ ကိေလသာမ်ားပါးေအာင္ က်င့္ႀကံေနထုိင္ၾကဖုိ႔သာ ေဟာၾကားေလ့ရွိပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရ၊ ျပဳရင္ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ အထူးတလည္ ေဟာၾကားသတ္မွတ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ သာသနာ့၀န္ထမ္းမ်ားကုိေတာ့ အိမ္ေထာင္မျပဳရ၊ ကာမဂုဏ္ေမထုန္ မမွီ၀ဲရဆုိတာကုိေတာ့ အထူးသတ္မွတ္ ပညတ္ေတာ္မူပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုရားရွင္ အထူးေဟာေတာ္မူတဲ့အခ်က္က အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ေနာက္ပုိင္း အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ဘယ္လုိအဆင္ေျပေအာင္ ေနထုိင္ရမယ့္အခ်က္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳသူ လင္ေယာက်္ား ဇနီးမယားတုိ႔ လုိက္နာက်င့္ႀကံရမယ့္ တာ၀န္မ်ား၊ အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ထိခုိက္ပ်က္ျပားေစမယ့္အျပင္ သံသရာပါ ဒုကၡေေရာက္ေစမယ့္ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္မႈမ်ားကုိ မျပဳလုပ္ၾကဖုိ႔ ပညတ္သတ္မွတ္ေတာ္ မူေပးတဲ့ အခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳရမယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူး ဆုိတဲ့အခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။

အိမ္ေထာင္ျပဳမႈဟာ ေရွးပေ၀သဏီတည္းက လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့အလုပ္ပါ။ ဘုရားရွင္လက္ထက္မွာလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳၾကပါတယ္။ အရိယာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္တဲ့ ေသာတာပန္မွစၿပီး အနာဂါမ္အထိ သူေတာ္စင္ေတြလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳၾကပါတယ္။ ဘုရားလက္ထက္က လူသန္းေပါင္း ၇၀ေလာက္ရွိတဲ့ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ႀကီးဟာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ခ်ည္းပဲ သန္းေပါင္း ၅၀ခန္႔ ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီသာ၀တၱိၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားေတြဟာလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔အိမ္ေထာင္ျပဳမႈဟာ ၀ါတြင္းကုိေရွာင္ၿပီး ျပဳတယ္ဆုိတာကုိ ဗုဒၶစာေပမွာ အထူးေဖာ္ျပတာ မရွိၾကပါဘူး။ သူတုိ႔အဆင္ေျပ သင့္ေလ်ာ္ခ်ိန္မွာ ျပဳၾကမွာပါ။ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း ၄၅ႏွစ္ပတ္လုံး အိႏၵိယႏုိင္ငံတစ္၀ွန္း လွည့္လည္သီတင္းသုံးတဲ့ အခ်ိန္ဟာ သာ၀တၳိၿမိဳ႕မွာ သီတင္းသုံးခ်ိန္က ပုိမ်ားပါတယ္။ ဒီလုိ ဘုရားရွင္ သီတင္းသုံးခ်ိန္မ်ားၿပီး အရိယာသူေတာ္စင္ အမ်ားဆုံးရွိတဲ့ သာ၀တၳိျမိဳ႕မွာ သတ္မွတ္ပညတ္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြဟာလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကာလသတ္မွတ္ ေဟာၾကားခ်က္ရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္ သာ၀တၳိၿမိဳ႕သားတုိ႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း အေၾကာင္းေတြလည္း စာေပမွာ အမ်ားႀကီးေတြ႔ေနရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မရွိခဲ့့ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ဟာ လူေတြအတြက္ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈ၊ မျပဳမႈ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္တဲ့ ကာလ၊ မျပဳသင့္တဲ့ ကာလေတြထက္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ႕ အဆင္ေျပမႈ မေျပမႈေတြကုိ ပုိၿပီးဦးစားေပးပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ရွင္ ႏွစ္ဦးတုိ႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးခုိင္ၿမဲဖုိ႔ လုိက္နာသင့္တဲ့ က်င့္၀တ္မ်ားကုိသာ ဦးစားေပးေဟာေတာ္မူပါတယ္။

ဒီလုိဆုိရင္ ဘုရားေဟာမဟုတ္တဲ့ ဒီ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ဘာေၾကာင့္ ေလးေလးနက္နက္ ရွိေနၾကတာလဲလုိ႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ ေရွးအစဥ္လာကတည္းက အ႐ုိးစဲြလာခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေရွးကလူႀကီးသူမမ်ားဟာ ဘုရားသာသနာကုိ အလြန္သတ္၀င္ ယုံၾကည္ၾကၿပီး ဘာသာေရးကုိ အထူးအေလးထားတဲ့ သူမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား၀ါတြင္းကာလ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္တဲ့ လူေတြအေနနဲ႔လည္း ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ားနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ဒီအိမ္ေထာင္ျပဳ သားေမြးျခင္း ကိစၥမ်ားကုိ မလုပ္ၾကဘဲ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး အလုပ္မ်ားနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၿပီး မုိးတြင္းကာလမွာသာ အနားရၾကတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား မ်ားမ်ားလုပ္ျဖစ္ၾကဖုိ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္း ၀ါတြင္းကာလမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကုိ အထူးတလည္ မျပဳလုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ စဥ္းစားမိတာက ၀ါတြင္းကာလဟာ မုိးရာသီကာလ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မဂၤလာအခမ္းအနားမ်ား က်င္းပျပဳလုပ္ဖုိ႔အတြက္ မိုးအဆက္မျပတ္ရြာမႈက အခက္အခဲျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုျဖစ္ေစသလုိ မုိးရာသီကာလ သီးႏွံစပါး စုိက္ပ်ိဳးထားခ်ိန္မ်ားျဖစ္လုိ႔ စား၀တ္ေနေရးအရလည္း အခက္အခဲ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့အခ်က္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မုိးတြင္ကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကုိ မျပဳလုပ္ၾကဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကတာျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအစဥ္အလာမ်ားဟာ အခုေခတ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေဗဒင္ယၾတာ ဓာတ္႐ုိက္ဓာတ္ဆင္ ဆရာမ်ားရဲ႕ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ပဲ တစ္ခုခုျဖစ္ႏုိင္သလုိ၊ အိမ္ေထာင္ေရးပဲ မတည္ၿမဲေတာ့သလုိ၊ တစ္ခုခုပဲ ထျဖစ္ေတာ့မလုိ ေျပာဆုိေဟာေျပာလာၾကရာက ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရဆုိတဲ့ အစဥ္အလာ ယုံၾကည္မႈႀကီးက လႊမ္းမုိးသက္ေရာက္ လာခဲ့ၾကတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္ေထာင္ျပဳျပဳ အိမ္ေထာင္ျပဳသူ ႏွစ္ဦးရဲ႕ အေနအထားကုိလုိက္ၿပီး အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပမႈ မေျပမႈဆုိတာ ျဖစ္ၾကတာပါ။ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳမိလုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပမႈ မေျပမႈ ျဖစ္ရတယ္ဆုိတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ ၀ါပမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳသူေတြလည္း အိမ္ေထာင္ေရး ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနၾကပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ တာ၀န္ကုိယ္စီေက်ပြန္ၿပီး အက်င့္သီလ ေကာင္းမြန္ေနမႈကသာ အဓိကျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈက အဓိကမက်ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ ယုံၾကည္မႈဟာ အလြန္အမတန္ ေဖ်ာက္ဖုိ႔ခက္လွပါတယ္။ အခုဆုိရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ တစ္၀ွန္းလုံးလုိလုိ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈကုိ ေရွာင္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါကုိ ဆန္႔က်င္ၿပီး ေဖာက္ထြက္ဖုိ႔က အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ယူရမယ့္အေနအထား ရွိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီလုိ အိမ္ေထာင္ျပဳ သားေမြးကိစၥမ်ိဳးဆုိတာဟာလည္း ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရးအရ ၾကည့္ရင္အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္မဟုတ္ပါဘူး။ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံကုိ အားေပးတဲ့ သေဘာမ်ိဳးလည္း သက္ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီလုိ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရဆုိတဲ့ အယူႀကီး ရွိေနၾကေပမယ့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားဘက္ကေရာ လူႀကီးသူမမ်ားဘက္ကပါ အထူးတလည္ အေရးေပးၿပီး ေျပာဆုိတြန္းလွန္ျခင္း မျပဳၾကျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရတဲ့ အတြက္ သံသရာဒုကၡျဖစ္ေစတဲ့ အလုပ္မဟုတ္ႏုိင္လုိ႔ ဒီအေပၚမွာ အထူးအေလးထားျခင္း မရွိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဘက္ကလည္း ဗုဒၶဘာသာ ယုံၾကည္မႈ အားေကာင္းလွတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ သံဃာေတာ္မ်ား အေလးအနက္ထားရာ ၀ါတြင္းကာလမွာ သာသနာ့၀န္ထမ္းေတြေတာင္ ဒီလုိေနၾကတာမဟုတ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳ သားေမြးျခင္းမ်ားကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ဟာ အေကာင္းဘက္ကၾကည့္ရင္ ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းလွတဲ့အခ်က္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်က္က ဘုရားေဟာလုိ႔၊ ေဗဒင္ယၾတာဆရာေတြက ေျပာလုိ႔ အိမ္ေထာင္မျပဳၾကဘူးလုိ႔ နားလည္သတ္မွတ္ ေျပာဆုိၾကတယ္ဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ဘုရားရွင္အေနနဲ႔ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ မျပဳရဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ လုံး၀ေဟာၾကားေတာ္ မမူပါဘူး။ ဒီလုိ ဘုရားေဟာ မဟုတ္တာကုိ ဘုရားေဟာသလုိမ်ိဳး ေျပာဆုိသတ္မွတ္ၾကရင္လည္း အျပစ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳျခင္းကုိ ဘုရားေဟာလုိ႔ မျပဳတာလုိ႔ မမွတ္ၾကဘဲ ၀ါတြင္းကာလ အခုိက္အတန္႔ေလးမွာ ကိေလသာ အာ႐ုံကာမဂုဏ္မ်ား နည္းေနေစဖုိ႔နဲ႔ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား မ်ားမ်ားလုပ္ခြင့္ ရေစဖုိ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကုိ မျပဳၾကျခင္း ျဖစ္တယ္လုိ႔ လက္ခံယုံၾကည္လုိက္ၾကရင္ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ၀ါတြင္းကာလမွာ လူေတြလည္း အိမ္ေထာင္မျပဳရ၊ ေမထုန္မျပဳရ၊ ရွစ္ပါးသီလပဲ ေဆာက္တည္ၿပီး ေနရမယ္ဆုိတာ သတ္မွတ္ေဟာၾကားခ်က္ မရွိပါဘူးဆုိတာပါ။ မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိကလည္း ျပဳႏုိင္ၾကပါတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိ႔ အပါယ္ငရဲ လားရတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္လုိ႔ ကာေမသုမိစၧာစာရကံ က်ဴးလြန္လုိ႔ အပါယ္ငရဲ လားရတာပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ါတြင္းကာလနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းသည္ ဘာမွမသက္ဆုိင္တဲ့ အတြက္ ဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕ ၀ါဆိုခ်ိန္ေၾကာင့္ တုိ႔ေတြအိမ္ေထာင္ျပဳေရးကုိ ထိခုိက္တယ္ဆုိတာ မေတြးၾကဖုိ႔နဲ႔ဲ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက ၀ါတြင္း၀ါပ အဓိကမက်ဘဲ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေနာက္ပုိင္းအိမ္ေထာင္ရွင္ႏွစ္ဦးတုိ႔ရဲ႕ တာ၀န္ေက်မႈနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရး မေဖာက္ျပန္မႈကသာ အဓိကက်ပါေၾကာင္း ထပ္ေလာင္းတင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

မခ်စ္ မမုန္း အေကာင္းဆုံး…

“ခ်စ္ေသာသူတုိ႔ႏွင့္လည္း မေပါင္းလင့္၊ မုန္းေသာသူတုိ႔ႏွင့္လည္း မေပါင္းလင့္၊ ခ်စ္ေသာသူတုိ႔ကုိ မျမင္ရျခင္းသည္ ဆင္းရဲ၏၊ မုန္းေသာသူတုိ႔ကုိ ျမင္ရျခင္းသည္လည္း ဆင္းရဲ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူကုိျဖစ္ေစ ပစၥည္းဥစၥာကုိျဖစ္ေစ ခ်စ္ခင္စဲြလန္းျခင္းကုိ မျပဳရာ၊ ခ်စ္ခင္စဲြလန္းဖြယ္တုိ႔ႏွင့္ ေကြကြင္းရျခင္းသည္လည္း မေကာင္းသည္သာတည္း၊ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း မရွိေသာသူတုိ႔အား အေႏွာင္အဖဲြ႕တုိ႔သည္ မရွိၾကကုန္“ (ဓမၼပဒ၊ ပိယ၀ဂ္၊ တေယာဇန ပဗၺဇိတ၀တၳဳ)
ဤစကားေတာ္သည္ကား ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေတာ္ျမတ္ ႏႈတ္ေတာ္မွထုတ္ေဖာ္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္ တရားျမတ္ျဖစ္ပါ၏။ အခ်စ္အမုန္းကုိ အရွင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ တုိတုိနဲ႔လုိရင္းေရာက္ေစသည့္ တရားစကားျဖစ္၏။ အခ်စ္အမုန္းရွိလွ်င္ ဆင္းရဲရွိေနမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မခ်စ္မမုန္းဘဲ ေနႏုိင္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူထား၏။ အခ်စ္ရွိလွ်င္ အျပစ္ရွိတတ္သကဲ့သုိ႔ အမုန္းရွိလွ်င္လည္း အ႐ႈံးရွိတတ္ျပန္၏။ ခ်စ္လွ်င္လည္း မေကာင္း၊ မုန္းလွ်င္လည္း မေကာင္းသည့္ ေလာကႀကီးတြင္ မခ်စ္မမုန္းျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါ၏။


ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသုံးေတာ္မူစဥ္က ျဖစ္ပါ၏။ သာ၀တၳိျပည္ရွိ မိသားစုတစ္စုသည္ မိသားစုလုိက္ သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၾက၏။ ေရွးဦးစြား သားျဖစ္သူသည္ ရဟန္းဘ၀ကုိ ရယူခဲ့၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဖခင္ႀကီးသည္လည္း သားေနာက္လုိက္ကာ ရဟန္းျပဳခဲ့၏။ လင္ေယာက္်ားႏွင့္ သားမရွိေတာ့သျဖင့္ မိခင္ျဖစ္သူသည္လည္း ဘိကၡဳနီမအျဖစ္ျဖင့္ သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ေတာ့၏။ ထုိမိသားစု၏ သံေယာဇဥ္ကား ႀကီးမားလွ၏။ လူ႔ဘ၀မွာပင္္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သံေယာဇဥ္ ရွိၾကသည္မဟုတ္ သာသနာ့ေဘာင္ ေရာက္လာခ်ိန္အထိ သံေယာဇဥ္က မျပတ္လွ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔သုံးဦးသည္ တစ္ေက်ာင္းတည္းတြင္ အတူစုၿပီး ေနထုိင္ၾက၏။ ထုိသူတုိ႔၏ ေနထုိင္သည့္ေက်ာင္းသည္ သူတုိ႔၏လူ႔ဘ၀က အိမ္သဖြယ္ျဖစ္ေနေတာ့၏။ အတူတကြ စားျခင္းေသာက္ျခင္း စကားေျပာျခင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾက၏။ တစ္ေက်ာင္းတည္းတြင္ မိသားစုလုိက္ အတူတကြေနထုိင္ၿပီး တရားအားမထုတ္ဘဲ အခ်ည္းႏွီး အခ်ိန္ကုန္ေနၾကသည့္အျပင္ အျခားသီတင္းသုံးေဖာ္မ်ားကုိပင္ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္အခ်ိဳ႕မွ ထုိအေၾကာင္းကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထားလုိက္၏။ ထုိအခါ ဘုရားရွင္မွ ထုိသူမ်ားအား ေရွ႕ေတာ္သုိ႔ ေခၚေတာ္မူၿပီး “သင္တုိ႔သည္ သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ၀င္ေရာက္လာၿပီး ထုိကဲ့သုိ႔ အိမ္ေထာင္စုတစ္စု အေနမ်ိဳးျဖင့္ အတူတကြ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေနထုိင္ျခင္းကုိ မျပဳသင့္ေၾကာင္း၊ ခ်စ္ခင္သူမ်ားကုိ မျမင္ရျခင္း၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူမ်ားကုိ ျမင္ေနရျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးလုံးသည္ ဒုကၡဆင္းရဲ႕ကုိသာ ျဖစ္ေစေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ သင္တုိ႔သည္ မည္သည့္သတၱ၀ါ၊ မည္သည့္အရာ၀တၳဳအေပၚကုိမွ် တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ မထားသင့္ေၾကာင္း“ စသည္ျဖင့္ တရားစကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့၏။ ေဒသနာေတာ္အဆုံးတြင္ ထုိမိသားစု သုံးဦးသည္ ေသတာပတၱိဖုိလ္သုိ႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားၾက၏။

မွန္၏။ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းဟူသည္ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္၏ သေဘာကား ထုိသံေယာဇဥ္ကုိ မျဖတ္ႏုိင္ေသးသမွ် ဆင္းရဲဒုကၡကုိသာ ျဖစ္ေစေတာ့၏။ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္မိၿပီဆုိလွ်င္ ပူေလာင္ဆင္းရဲကုိသာ ျဖစ္ေစ၏။ အခ်ိဳ႕က ခ်စ္ျခင္းကုိသာ သံေယာဇဥ္ဟု ထင္မွတ္ေနၾက၏။ စင္စစ္ မုန္းျခင္းသည္လည္း သံေယာဇဥ္ တစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္၏။ စာေပက ထုိအမုန္းသံေယာဇဥ္ကုိ ပဋိဃသံေယာဇဥ္ဟု ဆုိ၏။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္မိၿပီ သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိၿပီဆိုလွ်င္ အခ်ိန္ျပည့္ ထုိသူ႔ကုိသာ သတိရေနတတ္၊ ထုိသူ၏အေၾကာင္းကုိသာ စဥ္းစားေနတတ္၊ ထုိသူႏွင့္ပတ္သက္သည္မ်ားကုိသာ ျမင္ေယာင္ေနတတ္မိ၏။ ဤသေဘာကား အခ်စ္သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည့္သေဘာျဖစ္၏။ ထုိ႔အတူပင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ မုန္းမိၿပီဆုိလွ်င္လည္း ထုိသူ႔အေၾကာင္း၊ ထုိသူႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သတင္းစကား၊ ထုိသူမည္သုိ႔မည္ပုံျဖစ္သည္၊ ထုိသူသည္ မိမိအေပၚ မည္သုိမည္ပုံ ျပဳမူဆက္ဆံ ေျပာဆုိခဲ့သည္ စသည္တုိ႔ကုိသာ မၾကာခဏ သတိရေနမိ၏။ ထုိ႔ထက္ဆုိးသည္ကား ထုိသူသည္ အျခားတစ္ေနရာတြင္ မိမိထက္ေအာင္ျမင္ေနသည္၊ မိမိထက္သာေနသည္ စသည့္အသံမ်ားၾကားရလွ်င္ ပုိ၍ပင္ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ကာ သူ႔အေပၚ မေကာင္းသည့္စိတ္ထားမ်ားျဖင့္သာ တစိမ့္စိမ့္ေတြးေတာ ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့၏။ ဤသည္မွာလည္း အမုန္းသံေယာဇဥ္၏ သေဘာပင္ျဖစ္၏။ မည္သည့္ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆုံး မိမိရလုိက္သည့္ အက်ိဳးရလာဘ္သည္ကား ဆင္းရျခင္းတစ္ခုတည္းပင္ ျဖစ္၏။ အခ်စ္သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာမႈကုိ ျဖစ္ေစသည္၊ အမုန္းသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ပီတိျဖစ္ရသည္ဟူသည္ မရွိလွေပ။ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ႏွစ္ခုလုံး၏ အဆုံးသည္ကား ဆင္းရဲျခင္းသာ နိဂုံးျဖစ္ေနေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မခ်စ္မမုန္းအေကာင္းဆုံးဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

စင္စစ္ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ႏွစ္ခုလုံးသည္ သစၥာသေဘာျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ ဒုကၡသစၥာခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ ဆင္းရဲေၾကာင္း အမွန္တရားသာ ျဖစ္၏။ ျမတ္ဗုဒၶက “အပၸိေယဟိ သမၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ= မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာ သူမ်ား၊ မျဖစ္မႏွစ္သက္ေသာ အရာမ်ားႏွင့္ အတူတကြ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ရျခင္း“ သည္ဒုကၡျဖစ္သကဲ့သုိ႔ “ပိေယဟိ ၀ိပၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ= ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ စုံမက္သူမ်ား၊ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေသာ အရာမ်ားႏွင့္ ေသကဲြရွင္ကဲြ ကဲရျခင္း“သည္လည္း ဒုကၡပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အရာ၊ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္ကုိမွ် တြယ္တာမႈမျဖစ္ေစဘဲ မခ်စ္မမုန္း ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း မိန္ၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။

ဘုရားရွင္၏ ထုိမိန္႔ေတာ္မူခ်က္သည္ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္သည္ ပူေလာင္မႈကုိ ျဖစ္ေစတတ္၏။ ပူေလာင္မႈျဖစ္ေပၚလာျခင္းသည္ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ အခ်စ္သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေစ၊ အမုန္းသံေယာဇဥ္ျဖစ္ေစ သံေယာဇဥ္ျဖစ္လာလွ်င္ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ ပူေလာင္မႈသေဘာက ပါလာၿပီးျဖစ္၏။ ခ်စ္သျဖင့္ ပူေလာင္ရသကဲ့သုိ႔ မုန္းသျဖင့္လည္း ပူေလာင္ရ၏။ ဤေနရာတြင္ အခ်စ္ႏွင့္ ေမတၱာကုိ ကဲြျပားစြာ နားလည္သေဘာေပါက္ရန္ လုိအပ္၏။ တြယ္တာမႈ တဏွာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ခ်စ္ျခင္းသည္ ကာမရာဂဦးစီးသျဖင့္ ပူေလာင္ေစ၏။ ေမတၱာ၏ ခ်စ္ျခင္းသည္ကား တြယ္တာမႈ ကာမရာဂမပါ သူတပါးတုိ႔၏ အက်ိဳးကုိလုိလာျခင္း ေစတနာသက္သက္သာ ဦးစီးသျဖင့္ ေအးျမေစ၏။ အမုန္းသည္ကား ေမတၱာ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သျဖင့္ အၿမဲတေစ ပူေလာင္ေစေလ၏။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္လုိက္လွ်င္ တြယ္တာမႈ တဏွာသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းသည္ ေအးျမမႈကုိ မျဖစ္ေစႏုိင္သည္မွာ ေသခ်ာလွ၏။ သူတပါးအက်ိဳးကုိ လုိလားသည့္ ေစတနာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေမတၱာသည္ကား ေအးျမမႈကုိျဖစ္ေစ၏။ ပီတိတရား တုိးပြားေစ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တြယ္တာမႈႏွင့္တကြ ျဖစ္သည့္ ခ်စ္ျခင္းအစား တြယ္တာမႈမပါ အက်ိဳးလုိလားမႈ သက္သက္ေသာ ေစတနာႏွင့္တကြျဖစ္သည့္ ေမတၱာတရား မ်ားမ်ားပြားရန္ လုိအပ္ေပ၏။

သုိ႔ေသာ္ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ မကင္းေသးသည့္ ေလာကႀကီးတြင္ ထုိသုိ႔ မခ်စ္မမုန္းေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရန္မွာ လြယ္ကူသည့္ အလုပ္မဟုတ္ေပ။ အလြန္သဒၶါတရား အားေကာင္းၿပီး အထူးႀကိဳးစား ေလ့က်င့္မွသာ ျပဳျပင္လာႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ ျပဳျပင္ၾကည့္မည္ဟူသည့္ စိတ္ထားေလး ျဖစ္ရန္ေရွးဦးစြား ႀကိဳးစားသင့္၏။ မည္သည့္အရာမွ် မလုပ္သည္ထက္စာလွ်င္ အနည္းငယ္စလုပ္ၾကည့္သည္က ပုိ၍ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိေစ၏။ အဓိက အေရးႀကီးသည္မွာ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္၊ မည္သည့္အရာ ၀တၳဳအေပၚကုိမွ် သံေယာဇဥ္မပိုမိၾကရန္ လုိအပ္၏။ အခ်စ္လည္းမပုိ အမုန္းလည္း မပုိရန္ လုိအပ္လွ၏။ အခ်စ္ပုိလွ်င္ အျပစ္ပုိလာႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အမုန္းပုိလွ်င္လည္း အ႐ႈံးပုိလာတတ္၏။ အခ်စ္ႀကီးလွ်င္ အျပစ္ႀကီးတတ္သကဲ့သုိ႔ အမုန္းထူးလွ်င္လည္း အ႐ႈံးထူးတတ္၏။

ဤေနရာတြင္ စာဖတ္သူမ်ားအေနျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္ေတြ႕ေလးမ်ားျဖင့္ ခ်ိန္ထုိးကာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္ၾက၏။ မိမိက တစ္စုံတစ္ေယာက္ သုိ႔မဟုတ္ တစ္စုံတစ္ခုကုိ ခ်စ္ခင္တြယ္တာမိသည့္အခါ ထုိသူထုိအရာ ၀တၳဳအေပၚတြင္ မိမိစိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ေစလုိသည့္ သေဘာမ်ား ျဖစ္ေပၚလာတတ္၏။ မိမိလုိခ်င္သည့္ ပုံစံေလးမ်ား ေပၚေပါက္ေစလုိ၏။ မိမိေနထုိင္ေစခ်င္၊ ေျပာေစခ်င္၊ လုပ္ကုိင္ေစခ်င္သည့္ ပုံစံမ်ားကုိ ေမွ်ာ္လင့္လာတတ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသုိ႔ ျဖစ္မလာခဲ့။ အရာရာမၿမဲျခင္း၊ မိမိအလုိအတုိင္း မျဖစ္ျခင္းဟူေသာ သေဘာတရားကုိ ထည့္မစဥ္းစားမိသျဖင့္ ျဖစ္ေစခ်င္သည့္အတုိင္း ျဖစ္မလာသည့္အခါ ခ်စ္မိရာမွ အမုန္းျဖစ္လာတတ္၏။ အမုန္းျဖစ္လာလွ်င္ အျပစ္လည္း ျဖစ္လာေလ့ရွိတတ္၏။ ထုိအခါ အခ်စ္ႀကီးေလ အမ်က္ႀကီးေလျဖစ္လာတတ္ၿပီး အမ်က္ႀကီးေလ အျပစ္ႀကီးေလလည္း ျဖစ္လာတတ္၏။ အခ်စ္ႀကီးသျဖင့္ အျပစ္ႀကီးသည့္ သေဘာပင္ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ခ်င္ခင္ျခင္းဟူသည့္ တြယ္တာမႈေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။ ထို႔အတူ တစ္စုံတစ္ေယာက္ တစ္စုံတစ္ခုကုိ မုန္းမိၿပီဆုိလွ်င္လည္း ထုိအမုန္းသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ထုိသူမ်ားထုိအရာမ်ား၏ ပ်က္ဆီးေၾကာင္းကုိသာ ေတြးေတာႀကံစည္လာတတ္ၾက၏။ ထုိသူထုိအရာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္ အေတြးမ်ားကုိသာ မၾကာမၾကာျဖစ္ေပၚေစၿပီး ထုိစိတ္ႏွင့္ပင္ တုိက္ဆုိင္တုိင္း၊ ႀကဳံႀကိဳက္တုိင္း ႏွိမ့္ခ်ေျပာဆုိ ပုတ္ခပ္မိေစတတ္၏။ စိတ္၏သေဘာကလည္း အခက္သားပင္။ မုန္းမိၿပီဆုိလွ်င္ ထုိသူဘာလုပ္လုပ္၊ ဘာေျပာေျပာ မေကာင္းဘက္ကသာ ေတြးေတာထင္ျမင္ ေနတတ္၏။ ထုိသုိ႔ မေကာင္းအျမင္ မေကာင္းအေတြး ရွိေနသည့္အခါ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း စိတ္မၾကည္လင္ျဖစ္ၿပီး ထုိမၾကည္လင္သည့္ စိတ္ေၾကာင့္ပင္ ေျပာဆုိလုပ္ကုိင္သည့္ အရာမ်ားသည္လည္း မၾကည္လင္ မသန္႔ရွင္းျဖစ္ကာ အမွားေတြသာ ဆက္တုိက္ျဖစ္ေစေတာ့၏။ အမွားမ်ားလာပါက ေကာင္းက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ နည္းလာတတ္၏။ အက်ိဳးနည္းလာလွ်င္ တစ္ျဖည္းျဖည္း အ႐ႈံးေပၚလာတတ္၏။ အမွားမ်ားေလ အက်ိဳးနည္းေလျဖစ္ၿပီး အက်ိဳးနည္းလာသည္ႏွင့္အမွ် အ႐ႈံးမ်ားလာမည္ျဖစ္၏။ ထုိအ႐ႈံးသည္ ယခုဘ၀၌ပင္ ႐ႈံးျခင္းျဖစ္လွ်င္ကား ေျဖႏုိင္ေသး၏။ ဘ၀သံသရာအထိ ရႈံးလာမည္ဆုိပါက ဘ၀သည္ စုန္းစုန္းျမဳပ္ေလေတာ့မည္ ျဖစ္၏။ ျမဳပ္ပါမ်ားလွ်င္ ျပန္၍ႏႈတ္ရန္ ခက္လာတတ္၏။ ေအာက္ဆုံးအထိ ျမဳပ္သြားမည္ဆုိလွ်င္ကား ႏႈတ္ရန္အလြန္ ခဲရင္းသြားေစေလေတာ့၏။ ထုိအခါ အထက္ႏွင့္လည္း ပုိ၍ပင္ ေ၀းေ၀းသြားေစေလေတာ့၏။ ေအာက္ဆုံးႏွင့္ အထက္ဆုံးအျဖစ္ အလြန္အလွမ္းကြာေ၀းသြားတတ္၏။ စာစကားႏွင့္ ေျပာလွ်င္ကား အ၀ိစီႏွင့္ နိဗၺာန္ေ၀းသြားသကဲ့သုိ႔ပင္ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ အမုန္းႀကီးသျဖင့္ အ႐ႈံးႀကီးသြားျခင္း သေဘာပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အျပစ္မႀကီးရန္ႏွင့္ အ႐ႈံးမႀကီးရန္အတြက္ မခ်စ္မမုန္း အေကာင္းဆုံးဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ တြယ္တာမႈ တဏွာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းသည္ သတၱ၀ါတုိ႔အား ၿငိမ္းေအးမႈကုိ မျဖစ္ေစဘဲ ပူေလာင္မႈကုိသာ ျဖစ္ေစသျဖင့္ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္၊ မည္သည့္အရာအေပၚကုိမွ် အေႏွာင္အဖဲြ႕မျဖစ္မိၾကရန္ လုိအပ္လွ၏။ ခ်စ္သျဖင့္ ဒုကၡျဖစ္ၾကရသကဲ့သုိ႔ မုန္းသျဖင့္လည္း ဒုကၡျဖစ္တတ္၏။ ခ်စ္သျဖင့္ အျပစ္ျဖစ္ၾကသကဲ့သုိ႔ မုန္းသျဖင့္လည္း အ႐ႈံးျဖစ္တတ္ၾက၏။ အျပစ္ျဖစ္လွ်င္ အ႐ႈံးျဖစ္တတ္သည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ အခ်စ္အမုန္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အျပစ္အ႐ႈံးပင္ ျဖစ္၏။ အျပစ္သည္ အကုသုိလ္ျဖစ္ၿပီး အ႐ႈံးသည္ အကုသုိလ္၏ အက်ိဳးျဖစ္၏။ ထုိသေဘာ၏ အေျခခံအေၾကာင္းသည္ တြယ္တာမႈတဏွာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တုိေတာင္းလွသည့္ ဘ၀အခုိက္အတန္႔တြင္ ပူေလာင္မႈကုိ ျဖစ္ေပၚေစတတ္သည္ တဏွာ၊ ထုိတဏွာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေစသည့္ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းကုိ သတိျဖင့္ ဆင္ျခင္ကာ ေနရသည့္အခုိက္ အေကာင္းဆုံးေနႏုိင္ေစရန္ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္၊ မည္သည့္အရာအေပၚမွ် အေႏွာင္အဖဲြ မျဖစ္ေစဘဲ မခ်စ္မမုန္းစနစ္ကုိ က်င့္သုံးၾကျခင္းျဖင့္ အေကာင္းဆုံး ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါေၾကာင္း…

Read more »

အလွဴကုိ အားရပါရလွဴႏုိင္ဖုိ႔နဲ႔…. တရားေတြကုိ နတ္ေတြၾကားေအာင္ ႏႈတ္ကရြတ္တာ ဓမၼအလွဴျဖစ္ မျဖစ္…

Q. ဘုန္းဘုန္း
၁။ တပည့္ေတာ္ လွဴရတာ ဝါသနာပါပါတယ္။ အခု ေထရဝါဒသာသနာ မရွိတဲ့ႏုိင္ငံ ေရာက္ေနေတာ့ အေဝးကေန ျမန္မာျပည္ထဲကုိ လွမ္းျပီး အလွဴအတန္း လုပ္ေပမယ့္ ကုိယ္တုိင္ လက္နဲ႔ လုပ္ရသလုိ အားမရပါဘူး။ ပီတိျဖစ္တာလဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကုိယ္တုိင္ လက္နဲ႔လုပ္ရရင္ ပုိျဖစ္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါနကုသုိလ္ မ်ားမ်ားဝဝ လုပ္ရေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ ဘယ္လုိဓိဌာန္ရမလဲဘုရား။
၂။ တရားေတြကုိ နတ္ေတြ ၾကားေအာင္ ႏႈတ္က ရြတ္တာ ဓမၼအလွဴေပးရာ ေရာက္ပါသလား။ စိတ္ဝင္တစား တရားနာမယ့္ နတ္ေတြ အနားမွာ ရွိမရွိ မသိရင္ ဘယ္လုိ လုပ္ရပါ့မလဲ။ ကုိယ္ေပးေနတဲ့အလွဴကုိ ယူသူ ရွိမွ ရွိရဲ႕လား သိခ်င္လုိ႔ပါ။
ဝင္းရန္ႏုိင္


A. ၁။ အလွဴဒါနျပဳလုပ္တဲ့အခါ အလွဴခံပုဂၢဳိလ္မေရြးဘဲ လွဴတတ္တယ္၊ လွဴလုိတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒကာေတာ္ ေရာက္ေနတ့ဲေနရာမွာလည္း အားရပါရ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ လွဴႏုိင္တဲ့ ေနရာမ်ား အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဥပမာ ဒုကၡိတေဂဟာမ်ား၊ ဘုိးဘြားရိပ္သာမ်ား၊ သက္ႀကီးရြယ္အုိ ေစာင့္ေရွာက္ေရး ေနရာမ်ား စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ေထရ၀ါဒ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကုိမွ လွဴခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္အာ႐ုံျပဳလုိ႔ ရမယ့္ေက်ာင္းတုိက္မ်ားကုိ သြားေရာက္လွဴခုိင္းၿပီး အေ၀းကပဲ အာ႐ုံျပဳကာ ပီတိပြားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ သိပ္သဒၶါတရားေကာင္းၿပီး အာ႐ုံျပဳမႈေကာင္းေနရင္လည္း တစ္ဆင့္လွဴဒါန္းခုိင္းၿပီး ပီတိျဖစ္ေအာင္ လုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ ဘုရားလက္ထက္ကလုိ ကုိယ္ရွိတဲ့ေနရာကုိ ၾကြေရာက္အလွဴခံေစခ်င္ရင္ေတာ့ ကုိယ့္ဘက္္က အလြန္ျပည့္စုံေအာင္ ႀကိဳးစားရပါလိမ့္မ့္မယ္။ ကုိယ္က်င့္တရားလုံး၀ ေကာင္းမြန္ေအာင္၊ သရဏဂုံေကာင္းေကာင္းတည္ႏုိင္ေအာင္၊ ထက္သန္ျပင္းျပတဲ့ သဒၶါတရားေတြနဲ႔ ျပည့္စုံေအာင္၊ ရွာေဖြထားတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာ အလွဴ၀တၳဳမ်ားဟာလည္း သမၼာအာဇီ၀က်ၿပီး သန္႔ရွင္းေအာင္ စတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ေန႔စဥ္အဓိ႒ာန္ျပဳရင္ေတာ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မ်ား တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ေရာက္ရွိလာႏုိင္ပါတယ္။

၂။ တရားေတြကုိ နတ္ေတြၾကားေအာင္ ႏႈတ္ကရြတ္တာ ဓမၼအလွဴေပးရာ ေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။ စိတ္၀င္တစား နာတဲ့နတ္ေတြလည္း ရွိႏုိင္ပါတယ္။ အနီးကပ္ဆုံးကေတာ့ ကုိယ့္ခႏၶာကုိယ္ကုိ ေစာင့္တဲ့ကုိယ္ေစာင့္နတ္မ်ားနဲ႔ ေလာကပါလနတ္မ်ား၊ ေကာင္းတဲ့နတ္မ်ားဟာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳတဲ့သူရဲ႕ အနားမွာ အၿမဲရွိေနပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ႏုိင္ေပမယ့္ အမွ်ယူသာဓုေခၚဖုိ႔ ကုိယ့္အနားမွာ အၿမဲရွိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ သိပ္ၿပီးသဒၶါတရား အားေကာင္းလာရင္ မထင္မွတ္တဲ့ တုိက္ဆုိင္မႈမ်ားနဲ႔ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ျပဳတဲ့ သူကုိ နတ္မ်ားက ေစာင့္ေရွာက္တတ္ပါတယ္။ ဒီတုိက္ဆုိင္မႈမ်ားကုိ ၾကည့္ရင္ ကုိယ့္အနားမွာ သူေတာ္ေကာင္းေတြ၊ နတ္ေတြအၿမဲရွိတယ္ဆုိတာ မွန္းဆသိႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ္လွဴေပးေနတဲ့ အလွဴကုိ ယူသူရွိမရွိ ဆုိတဲ့အခ်က္အတြက္ကေတာ့ သံသယျဖစ္စရာ မရွိပါဘူး။ အၿမဲရွိေနပါတယ္။ တုိက္႐ုိက္မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ႏုိင္ေပမယ့္ ဘ၀သံသရာမွာ က်င္လည္ခဲ့တုန္းက တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က ေတာ္စပ္ပတ္သက္ခဲ့ဖူးသူေတြဟာ ကုိယ့္ရဲ႕အလွဴကုိ အၿမဲေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အကယ္၍ သူတုိ႔မရႏုိင္တာေတာင္မွ ကုိယ့္အတြက္ကေတာ့ ဒီအလွဴေပးတဲ့ကုသုိလ္က ရၿပီးသားျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္အလွဴေပးတာ ရသည္ျဖစ္ေစ မရသည္ျဖစ္ေစ ကုိယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္တစ္ခုအျဖစ္၊ ၿပီးေတာ့ ကုသုိလ္ကုိ ကုသုိလ္နဲ႔ ဆင့္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုအျဖစ္ ယုံၾကည္စြာ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ပါလုိ႔ တုိက္တြန္းပါတယ္။

Read more »

အာဇီ၀႒မကသီလႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍…

Q. ဘုန္းဘုန္း ဖိုးသား တစ္ခု သိခ်င္လာလို႔ပါ.. ၁) အာဇီ၀႒မက သီလနဲ႔ ပံုမွန္ ရွစ္ပါးသီလနဲ႔ ဘယ္ဟာက ပိုျမတ္ပါသလဲ ဘုန္းဘုန္း.. ၂) အာဇီ၀႒မက သီလမွာ ၀ိကာလ ေဘာဇနာမပါ၊ ပံုမွန္ ရွစ္ပါးသီလမွာ က်ေတာ့ ကုန္းတိုက္၊ ၾကမ္းတမ္း၊ အႏွစ္မရွိတဲ့ စကားေတြ ေျပာဆိုတာ ေရွာင္ၾကဥ္တာ စသျဖင့္မပါ၊ ဒါမွ မဟုတ္ မုသာ၀ါဒ မွာပဲ အဲဒီ ကုန္းတိုက္ စကားေတြ ဘာေတြ ေရွာင္ၾကဥ္တာ ပါသြားသလား ဘုန္းဘုန္း.. ၃) ေနာက္ အာဇီ၀႒မက သီလနဲ႔ ပံုမွန္ ရွစ္ပါးသီလကို ေရာသမေမႊၿပီး ေစာင့္ထိန္းခ်င္သူအဖို႔ ဘယ္လို လုပ္သင့္ပါသလဲ ဘုန္းဘုန္း၊ ၄) အာဇီ၀႒မက သီလရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်က္ မိစၦာဇီ၀ါကိုေရွာင္တာက အရက္ေသစာ ေသာက္စားတာေတြပါ ေရွာင္ၾကဥ္တာ ပါတယ္လုိ႔လည္း ေျပာၾကတယ္..အဲဒါေကာ ဟုတ္ပါသလား ဘုန္းဘုန္း။ ဖိုးသား သိခ်င္တာက သီလက သူ႔ဟာသူေနရင္း မက်ဴးလြန္တာထက္ ခံယူေဆာက္တည္ၿပီးမွ မက်ဴးလြန္တာကမွ သီလမည္တယ္၊ သီလေဆာက္တည္တယ္လို႔ ဖတ္ဖူးေတာ့.. ေရာသမေမႊသီလက်ေတာ့ ဘယ္လို ေဆာက္တည္ရမလဲ ဘုန္းဘုန္း.. ဘုန္းဘုန္း အားရင္၊ အဆင္ေျပရင္ ေျဖၾကားေပးပါဦး.. ဖိုးသားကို
ဖိုးသားေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္း အလုပ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဘုန္းဘုန္း။ ဖိုးသား သိခ်င္လာလို႔ပါ။
ဘုန္းဘုန္းက်န္းမာပါေစ
ရိုေသစြာဦးတင္လ်က္
ဖိုးသား
စိန္႔ပီတာစဘတ္၊ ရုရွား


A. မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ အာဇီ၀႒မက သီလအဖြင့္ကုိ ကုိးကားၿပီး ေျပာရရင္ “အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအတြက္ ပစၥည္းဥစၥာ ရွာေဖြရေသာ အလုပ္အကုိင္ အေရာင္းအ၀ယ္ ဟူသမွ်ကုိ ပါဠိလုိ အာဇီ၀လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ မတရားေသာ ပစၥည္းဥစၥာရွာေဖြမႈကုိ မိစၧာဇီ၀လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ရွစ္ပါးေျမာက္ကုိ ပါဠိလုိ အ႒မလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ပါဏာတိပါတာ ေ၀ရမဏိမွ စၿပီးေရတြက္ပါက မိစၧာဇီ၀ါ ေ၀ရမဏိသည္ ၈ပါးေျမာက္သိကၡာပုဒ္ ျဖစ္သျဖင့္ မိစၧဇီ၀မွ ေရွာင္ၾကည္မႈလွ်င္ ရွစ္ပါးေျမာက္ရွိေသာ သီလကုိ အာဇီ၀႒မကသီလလုိ႔ ေခၚပါတယ္။
၁) အာဇီ၀႒မကသီလ ေဆာက္တည္ပုံကုိ ပါဠိေတာ္နဲ႔ အ႒ကထာမ်ားမွာ တုိက္႐ုိက္မျပၾကပါ။ ငါးပါးသီလစသည္ ေဆာက္တည္ပုံကုိ နည္းယူ၍ ေရွးပညာရွိၾကီးမ်ားက ေဖာ္ျပခဲ့တာျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ရွစ္ပါးသီလနဲ႔ ဒီအာဇီ၀႒မက သီလဘယ္ဟာက ပုိျမတ္သလဲ ဆုိတာထက္ ရွစ္ပါးသီလဟာ ဥပုသ္ေန႔မ်ားမွာ အထူးေဆာက္တည္ရတဲ့ သီလမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဥေပါသထသီလလုိ႔ ဆုိျခင္းပါ။ ဒီအာဇီ၀႒မက သီလကေတာ့ ငါးပါးသီလလုိမ်ိဳး ေဆာက္တည္သည္ျဖစ္ေစ မေဆာက္တည္သည္ျဖစ္ေစ က်ဴးလြန္ရင္ အျပစ္ရွိတဲ့ သီလမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ငါးပါးသီလဟာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား အၿမဲေစာင့္ထိန္းရမယ့္ ကုိယ္က်င့္သီလျဖစ္သလုိ အာဇီ၀႒မကသီလဟာလည္း အထက္တန္းသူေတာ္စင္တုိ႔ အၿမဲထိန္းရမယ့္ ကုိယ္က်င့္သီလျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအာဇီ၀႒မကသီလကုိ က်န္းဂန္မ်ားမွာ အာဒိျဗဟၼစရိယသီလ (မဂၢျဗဟၼစရိယ၏ အစျဖစ္ေသာသီလ) လုိ႔လည္း ေခၚပါတယ္။ အာဇီ၀႒မကသီလ လုံၿခဳံမွ မဂ္ဖုိလ္ရႏုိင္ၿပီး မလုံရင္ မဂ္ဖုိလ္မႏုိင္ဟု ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအာဇီ၀႒မကသီလသည္ မဂ္ဟူေသာ ျမတ္ေသာအက်င့္၏ အစအေျခခံ သီလျဖစ္သည္ဟု မွတ္သားႏုိင္ပါတယ္။

၂) အာဇီ၀႒မကသီလမွာ ၀ိကာလေဘာဇနမပါတာဟာ ၀ိကာလာေဘာဇနထက္ ပုိၿပီးအေရးႀကီးတဲ့ အကုသုိလ္အျပစ္ႀကီးတဲ့ သီလေတြကုိ အဓိကဦးစားေပး ေစာင့္ထိန္းေစလုိ၍ ျဖစ္တယ္လုိ႔ နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ ရွစ္ပါးသီလမွာ ကုန္းတုိက္ေခ်ာပစ္ အတင္းအဖ်င္းမ်ားမွ ေရွာင္ၾကည္မႈဆုိတဲ့ သိကၡာပုဒ္အမည္မ်ားသာ တုိက္႐ုိက္မပါျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သီလေဆာက္တည္ျခင္းရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က ကာယကံ ၀စီကံ အကုသုိလ္ေတြ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းေပးျခင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ မပါေသာ္လည္း ၀စီကံအျပစ္ မျဖစ္ေအာင္ထိန္းရပါတယ္။ ရွစ္ပါးသီလလုိ႔ ေခၚတဲ့ ဥပုသ္သီလဟာ သာမန္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ဥပုသ္ေန႔မ်ားမွာ အထူးေစာင့္ေစလုိတဲ့အတြက္ သတ္မွတ္ထားခ်က္ျဖစ္ၿပီး အာဇီ၀႒မက သီလကေတာ့ အဆင့္ျမင့္သူေတာ္စင္မ်ား အၿမဲေစာင့္ထိန္းရမယ့္ သီလသတ္မွတ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဥပုသ္သီလမွာ အာဇီ၀႒မကသီလမွာပါတဲ့ ေစာင့္ထိန္းရခက္တဲ့ သီလမ်ားမပါဘဲ အာဇီ၀႒မက သီလမွာေတာ့ အေသးအဖဲြျဖစ္တဲ့ ၀ိကာလစတဲ့ သီလမ်ား မပါျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္မွာပါသည္ျဖစ္ေစ မပါသည္ျဖစ္ေစ အဓိကကေတာ့ သီလေစာင့္ထိန္းမႈဟာ ကာယက၀စီကံ အမႈေတြမက်ဴးလြန္မိေအာင္ ထိန္းေပးျခင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ကာယကံ ၀စီကံအမႈမ်ားကုိသာ ေကာင္းေအာင္က်ိဳးစားေနရင္ ဒီသီလအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ထိန္းၿပီးသားျဖစ္ေနမွာပါ။

၃) အာဇီ၀႒မကသီလနဲ႔ ရွစ္ပါးသီလကုိ ေရာသမေမြၿပီး ေစာင့္ထိန္းလုိပါက ႏွစ္ခုလုံးမွာပါတဲ့ သီလေတြကုိ မလြတ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းလုိက္႐ုံပါပဲ။ သိပ္႐ႈပ္ေနမယ္ထင္ရင္ေတာ့ မိမိရဲ႕ ကာယကံ၀စီကံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အျပစ္ေတြမျဖစ္ေအာင္သာ လုံၿခဳံေအာင္ထိန္းလုိက္ပါ။ ဒါဆုိရင္ ဒီသီလႏွစ္မ်ိဳးကုိ တစ္မ်ိဳးစီ ေဆာက္တည္ေနတယ္လုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔ရသြားသလုိ ဒကာေလးေျပာသလုိ ေရာသမေမႊၿပီး ေစာင့္တယ္လုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔ရသြားပါၿပီ။

၄) အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလုိပဲ မိစၧာဇီ၀ဆုိတာ မေကာင္းသျဖင့္ အသက္ေမြးတာ၊ မတရားသျဖင့္ အသက္ေမြးတာလုိ႔ ဆုိတဲ့အတြက္ မိစၧာဇီ၀မွ ေရွာင္ၾကည္တာဟာ မေကာင္းတဲ့ မတရားတဲ့ အသက္ေမြးမႈမွ ေရွာင္ၾကည္တာပါ။ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမႈမွ ေရွာင္ၾကည္တာလုိ႔ တုိက္႐ုိက္မေျပာေသာ္လည္း မိစၧာဇီ၀မွ ေရွာင္ၾကည္မႈမွာ အရက္ေသစာေသာက္စားမႈမွ ေရွာင္ၾကည္မႈကုိလည္း ထည့္သြင္းယူႏုိင္ပါတယ္။ အရက္ေသာက္ၿပီဆုိကတည္းက ေကာင္းတဲ့အသက္ေမြးမႈလုိ႔ ေျပာလုိ႔မရႏုိင္ပါဘူး။ မေကာင္းသျဖင့္ အသက္ေမြးမႈလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရက္ေသစာေသာက္စားမႈကုိလည္း မိစၧာဇီ၀ထဲမွာ ထည့္သြင္းယူႏုိင္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ သီလဟာ ခံယူေဆာက္တည္ၿပီး ေစာင့္ရတဲ့သီလရွိသလုိ ခံယူသည္ျဖစ္ေစ မယူသည္ျဖစ္ေစ ေစာင့္ရမယ့္ သီလမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ ခုနေျပာခဲ့သလုိ ငါးပါးသီလနဲ႔ အာဇီ၀႒မကသီလေတြကေတာ့ ခံယူသည္ျဖစ္ေစ မယူသည္ျဖစ္ေစ ေစာင့္ရမွာျဖစ္ၿပီး ဥပုသ္သီလမ်ိဳးကေတာ့ သီးသန္႔ခံယူၿပီး ေစာင့္ထိန္းရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေရာသမေမြသီလကုိ ခံယူေဆာက္တည္လုိရင္ေတာ့ ကုိယ္ခံယူလုိတဲ့ သီလအေရအတြက္ကုိ လုိက္ၿပီး ငါးပါးသီလ ခံယူပုံအတုိင္း “အဟံ ဘေႏၲ တိသရေဏန သဟ ပဥၥသီလံ (ရွစ္ပါးဆုိရင္ အ႒ဂၤသမၸႏၷာဂတသီလံ၊ ကုိးပါးဆုိရင္ န၀ဂၤသမၸႏၷာဂတသီလံ စသည္) ဓမၼံ ယာစာမိ အႏုဂၢဟံ ကတြာ သီလံေဒထ ေမ ဘေႏၲ စသျဖင့္ ခံယူေဆာက္တည္ႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေစာင့္လုိတဲ့ သီလသိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ ပါဏာတိပါတာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဓိယာမိ စသည္ျဖင့္ ေဆာက္တည္ႏုိင္ပါတယ္။

အင္း… ဒကာေလး ေမးလုိ႔သာ အားလုံးကုိ ျပည့္စုံေအာင္ ေျဖေပးလုိက္ရတာပါ။ ေရာသမေမြဆုိတဲ့ စကားလုံး အသုံးကုိေတာ့ သေဘာမက်ပါဘူး။ သီလေဆာက္တည္မႈကုိ ကုိယ္လုပ္ခ်င္သလုိ ဟုိေရြ႕ဒီေရြ႕ ဟုိေျပာင္းဒီေျပာင္း ဟုိေပါင္းဒီေပါင္း လုပ္တာမ်ိဳးမျဖစ္ပါေစနဲ႔။ သိပ္႐ႈပ္ေနတယ္ထင္ရင္ ခုနေျပာသလုိ ကုိယ့္ရဲ႕ ကာယကံ၊ ၀စီကံေတြကုိသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုံၿခံဳေအာင္ေစာင့္ထိန္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား