“မရွိမေကာင္း၊ ရွိမေကာင္း”ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိ ၾကားမိေတာ့ ကုိယ့္အျဖစ္နဲ႔ႏိႈင္းၿပီး စဥ္းစားမိပါတယ္။ “မရွိမေကာင္း၊ ရွိမေကာင္း”တဲ့ အျဖစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ “မရွိေတာင့္တ၊ ရွိေၾကာင့္ၾက”တဲ့ အျဖစ္ပါ။ ဘာမွမရွိေတာ့လည္း ရွိခ်င္ေနၿပီး၊ ရွိလာျပန္ေတာ့ အဲဒီရွိေနတဲ့ အေပၚမွာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ေနရ၊ ပူပင္ေနရတဲ့ အျဖစ္ပါ။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ “အင္း… မရွိတာက ပုိေကာင္းပါလား..”လုိ႔လည္း ေတြးမိျပန္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္လုိ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တုိးတက္ေနတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ပုိဆုိးတာေပါ့။ လုိခ်င္စရာေတြ၊ ရခ်င္စရာေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲေလ။ ပုထုဇင္ သဘာ၀ စိတ္ဆုိတာကလည္း အခက္သားပဲ။ သူမ်ားရွိေတာ့ ကုိယ္လည္းရွိခ်င္၊ သူမ်ားရေတာ့ ကုိယ္လည္းရခ်င္ တတ္ပါတယ္။ သူမ်ားရွိတာ ကုိယ့္မွာမရွိရင္ ရွိခ်င္ၾကတယ္၊ ရွိေအာင္ေတာင့္တၾကတယ္၊ ရွိေအာင္လုပ္ၾကတယ္ေလ။ ရွိလာျပန္ေတာ့ တစ္ခါ အဲဒီအရာေတြအေပၚ စုိးရိမ္လာရ၊ ေၾကာင့္ၾကစုိက္လာရ၊ တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္သြားမလားလုိ႔ ပူလာရ ျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ “မရွိေတာင့္တ၊ ရွိေၾကာင့္ၾက”ဆုိတဲ့ စကားကုိ ေျပာဆုိသုံးႏႈန္းၾကတာ ေနမွာပါ။
ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘာမွမရွိ၊ ဘာမွ မျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းကနဲ႔ အခု နဲနဲေလးရွိလာ၊ ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ကြာျခားေနတာ ေတြးမိပါတယ္။ ဟုိတုန္းက အခ်ိန္ထက္ အခုအခ်ိန္က ပုိၿပီးပူပင္စရာေတြ၊ ေၾကာင့္ၾကစုိက္စရာေတြ၊ လြတ္လပ္မႈ မရွိတာေတြ တျဖည္းျဖည္း ပုိပုိမ်ားလာေနတယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ တကယ္လည္း အဲလုိပါပဲ။ ကုိယ္တင္ပဲလားဆုိေတာ့ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က သူေတြလည္း ဒီလုိပါပဲ။ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ မအားရတာနဲ႔၊ မလြတ္လပ္တာနဲ႔၊ သူတုိ႔မရွိလုိ႔ မျဖစ္တာေတြနဲ႔ဘဲ တစ္ခုခု တုိင္ပင္ၿပီး လုပ္ၾကမယ္၊ တစ္ေနရာရာကုိ စုေပါင္းၿပီး သြားၾကမယ္ဆုိ ညွိႏိႈင္းလုိ႔ကုိ မရျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဟိုတုန္းကဆုိ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြအေပါင္း အသင္းေတြ ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ဘယ္ပဲသြားသြား တက္ညီလက္ညီ စည္းစည္းလုံးလုံး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာလႈပ္ရွားလုိ႔ ရခဲ့ၾကပါတယ္။ ခုေတာ့ အဲဒီလုိ အခြင့္အေရးေတြ မရွိေတာ့သလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ “ေအာ္… အဲဒီတုန္းက ဘာမွမရွိ၊ ဘာမွမွ မျဖစ္ေသးတာပဲ..”လုိ႔ ေျဖေတြးေလး ေတြးၾကည့္ေပမယ့္ အဲဒီတုန္းကလည္း အဲဒီအေလွ်ာက္ မရွိေသး၊ မရေသးတာေတြ ေတာင့္တရင္း ခုေလာက္ ဒုကၡမႀကီးတာေတာင္ ဒုကၡေလးေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရၿပီး အခုလုိ နဲနဲရွိလာ၊ နဲနဲရလာျပန္ေတာ့လည္း ဒီအရာေတြအေပၚမွာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ရင္း ဒုကၡေတြက ရွိလာရျပန္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ မရွိေတာ့လည္း မရွိတဲ့ဒုကၡ၊ ရွိေတာ့လည္း ရွိတဲ့ဒုကၡေတြ ျဖစ္ေနၿပီး မရွိတဲ့အခါေတာင့္တလုိ႔ ရွိတဲ့အခါ ေၾကာင့္ၾကေနရတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ေကာင္းတာေတာ့ ႏွစ္ခုလုံး မေကာင္းလွပါဘူး။
ေကာင္းမေကာင္းေတာ့ မသိဘူး။ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသန စတာေတြဟာ ပုထုဇင္ေတြရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကုိ ဒုကၡျဖစ္ေစတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီအရာေတြ မရွိေသးခင္တုန္းကလည္း ရွိခ်င္ရခ်င္လုိ႔ ႀကိဳးစားလုိက္ၾက၊ လႈပ္ရွားလုိက္ၾက၊ ပင္ပန္းလုိက္ၾကရသလုိ ရွိလာျပန္ေတာ့လည္း ပ်က္စီးသြားမွာ၊ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ၊ က်႐ႈံးသြားမွာ၊ ျပဳတ္က်သြားမွာေတြအတြက္ ပူပန္ေၾကာင့္ၾက လာရျပန္ပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက ရရွိလာတဲ့ ဒီစည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြကုိ အမွီျပဳၿပီး ေလာဘေတြ ႀကီးလာတာ၊ ေဒါသေတြ အားေကာင္းလာတာ၊ မာနေတြ တုိးလာတာေတြပါ။ လူလူခ်င္း မတူသလုိ မတန္သလုိ ျဖစ္လာတာေတြပါ။ ကုိယ္ရဲ႕ ဒီအရာေတြ မရွိခင္က အခ်ိန္ေတြမွာ ကုိယ္လည္းဒီလုိ ေတာင့္တခဲ့ရတာေတြကုိ ေမ့ေနၿပီး ရွိလာရလာတဲ့ အေပၚမွာ အၿမဲထာ၀ရ တည္တံ့ေန၊ ၿမဲၿမံခုိင္ခံ႔ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနကာ ဘ၀ေမ့ေနတဲ့ အျဖစ္ေတြပါ။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ဒီစည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရထူးဌာန၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြဟာ လူကုိပ်က္ဆီးေစတယ္ ဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒီအရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္၊ ဒီရရွိထားတဲ့ အရာေတြ ၿမဲၿမံေနဖုိ႔ဆုိရင္ မိဘအေပၚလည္း ပစ္မွားတတ္၊ ဆရာသမားအေပၚလည္း မေကာင္းလုပ္တတ္၊ ေဆြမ်ိဳးေတြအေပၚလည္း မေကာင္းႀကံတတ္၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြ အေပၚလည္း အသုံးခ်တတ္ ေနာက္ဆုံး ရတနာသုံးပါး အေပၚအထိ လစ္လ်ဴ႐ႈလာတတ္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ မရွိခင္ ေတာင့္တခဲ့တဲ့ အရာေတြ ရရွိလာတဲ့အေပၚမွာ ေပ်ာက္ပ်က္၊ ဆုံး႐ႈံးသြားရမွာကုိ ေၾကာင့္ၾကပူပန္မႈေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြရဲ႕ ဖမ္းစားမႈမွ ႐ႈန္းမထြက္ႏုိင္လုိ႔၊ ႐ႈန္းမထြက္ခ်င္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလည္း ဒီအျဖစ္ေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အသိတစ္ေယာက္ဆုိရင္ ရထူးတုိးခ်င္လုိ႔ဆုိၿပီး သူ႔ဆုိင္ရာဆုိင္ရာေတြကုိ ဖားေနရတာ မေမာႏုိင္၊ မပန္းႏုိင္ပါပဲ။ ဟုိဟာေလးေပးရ၊ ဒါေလးေပးရနဲ႔ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လုိက္လုပ္ေနတယ္ေလ။ သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ပင္ပန္းလုိက္တာလုိ႔ ကုိယ္ကေတြးေနေပမယ့္ သူကေတာ့ သူေတာင့္တတဲ့ အရာကုိ လုိခ်င္ေနေတာ့ ဒုကၡမွန္း သိသိနဲ႔ပဲ လုပ္ျပေနရပါတယ္။ ရာထူးဂုဏ္လုိခ်င္ေတာ့ ကုိယ့္ေလာက္မွ ပညာမတတ္တဲ့အျပင္ ကုိယ့္ထက္ငယ္တဲ့ ဘာကေတာ္ ညာကေတာ္ေတြကုိလည္း ေအာက္က်ိဳ႕ေနရေတာ့တာေပါ့။ မရွိတဲ့အရာကုိ ရွိခ်င္၊ မရတဲ့ အရာကုိ ရခ်င္ေနတဲ့ သူလုိသူေတြရဲ႕ ဒုကၡကလည္း မေသးပါလားလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေနာက္အသိ တစ္ေယာက္က်ျပန္ေတာ့ ရာထူးပါ၀ါ ရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။ ပညာလည္းတတ္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာလည္း ရွိ၊ ရာထူးလည္း ရွိေနေပမယ့္ သူလည္း သူ႔ဒုကၡနဲ႔သူ သိပ္ပင္ပန္းေနတာ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ ဒီရာထူးနဲ႔ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြက ဆက္စပ္ေနေလေတာ့ ရာထူးၿမဲရင္ သူ႔စည္းစိမ္ၿမဲေနမွာ ျဖစ္ၿပီး ရာထူးမဲ့ရင္ သူ႔စည္းစိမ္လည္း ပဲ့မွာေသခ်ာသိေနတဲ့ သူ႔မွာ ရာထူးအတြက္ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ေနရျပန္ပါတယ္။ ရာထူးၿမဲဖုိ႔အတြက္ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ေနရတဲ့သူ၊ သူ႔ေနရာ မေပ်ာက္ေရးဆုိရင္ အထက္ကုိဖားၿပီး ေအာက္ကုိဖိဖုိ႔အတြက္ ၀န္မေလးတဲ့သူ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရၿပီးသားအရာအေပၚ၊ ရွိၿပီးသားအေပၚ မေပ်ာက္ပ်က္ရေအာင္ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ရတဲ့ သူ႔ဒုကၡကလည္း မေသးျပန္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသိႏွစ္ေယာက္လုံးဟာ ဒုကၡကုိယ္စီနဲ႔ပါ။ မရွိလုိ႔ ေတာင့္တရတဲ့ဒုကၡနဲ႔ ရွိလုိ႔ေၾကာင့္ၾကရတဲ့ ဒုကၡေတြပုိက္ထားတဲ့ သူတုိ႔ဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာန၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြရဲ႕ ဖမ္းစားမႈေအာက္ကုိ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနၾကပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာရွိမ်ားက စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြဟာ လူကုိပ်က္စီးေစ တတ္တဲ့အတြက္ ဒီအရာေတြကုိ အရမ္းမေတာင့္တၾကဖုိ႔နဲ႔ ရရွိလာခဲ့ရင္လည္း စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ မလြန္ကဲၾကဖုိ႔ ဆုံးမၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအရာေတြအေပၚ သတိမထားဘဲ တြယ္တာမႈမ်ားခဲ့ရင္ေတာ့ အဲဒီစည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္ေရာ တမလြန္မွာပါ ဒုကၡေရာက္ေစမွာ အမွန္ပဲလုိ႔ သတိေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ သတိေပးသူေတြထဲမွာ ဘုရားေလာင္း ေတမိမင္းသားက အေကာင္းဆုံးသက္ေသပါပဲ။ ဘုရားေလာင္းဟာ ေတမိမင္းသား ဘ၀က စကားမေျပာဘဲ အ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိေနခဲ့တာဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ ဂုဏ္ပကာသနေတြကုိ ေၾကာက္လုိ႔ပါပဲ။ သူရယူရမယ့္ စည္းစိမ္ဥစၥာဟာ တစ္ျခားအရာမဟုတ္ဘဲ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ရွင္ဘုရင္ဆုိတဲ့ ရာထူးနဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ဂုဏ္ပကာသနေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးတာခ်င္းယွဥ္ရင္ သူ႔ရဲ႕ပ်က္ဆီးမႈက ပုိၿပီး အျပစ္ႀကီးေလးႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒီစည္းစိမ္ဥစၥာ ဂုဏ္ပကာသနေတြကုိ ေက်ာခုိင္းကာ ေတာထြက္သြားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေတမိမင္းသားဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြဟာ သတၱ၀ါေတြကုိ မရွိေတာင့္တ၊ ရွိေၾကာင့္ၾကေစၿပီး ပ်က္ဆီးေစႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒီအရာေတြကင္းရာလမ္းကုိ ေရြးခ်ယ္သြားျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားေလာင္း ေတမိမင္းသားေလာက္ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြကုိ စြန္ၿပီး ေတာထြက္တဲ့အထိ မျဖစ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ ကုိယ့္အတုိင္း အတာအေလွ်ာက္ ဒီေတာင့္တမႈေတြ၊ ေၾကာင့္ၾကမႈေတြ သက္သာေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ပုထုဇင္ေတြျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လုိခ်င္ေတာင့္တမႈေတြ မ်ားတတ္ေပမယ့္ ကုိယ့္ပမာဏနဲ႔ကုိ ဒုကၡမမ်ားရေအာင္ ေတာင့္တဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ မမီတဲ့ပန္းကုိ လက္လွမ္းသလုိမ်ိဳး မတန္မဆ၊ မေတာ္မတရား ေတာင့္တတာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ လက္ရွိရထား၊ ရွိထားတာေလးေတြနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္ ဒီအတုိင္းအတာအေပၚမွာ ေရာင့္ရဲႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ လုိခ်င္တုိင္း ေတာင့္တေနလုိ႔ကေတာ့ ဆုံးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ လုိခ်င္လုိ႔ေတာင့္တ၊ ေတာင့္တလုိ႔ လုိက္လုပ္ေနသမွ် မဆုံးႏုိင္တဲ့ ဒုကၡေတြနဲ႔ပဲ ဘ၀နိဂုံး ခ်ဳပ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ။ ရရွိလာတဲ့ အရာေတြအေပၚ ေၾကာင့္ၾကပူပင္မႈ ေတြဟာလည္း အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိေလာက္ပဲ ေၾကာင့္ၾကသင့္ပါတယ္။ ကုိယ္ကဘယ္ေလာက္ပဲ ေၾကာင့္ၾကပူပန္ေနပါေစ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနဆုိတာ ကုိယ္နဲ႔မထုိက္ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္ရင္ ဘယ္လုိမွ တားမရပါဘူး။ ဒီသေဘာကုိ နားလည္ၿပီး ရရွိတဲ့အရာေတြရဲ႕ ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးမႈကုိ ႀကဳံရတဲ့အခါမွာ စိတ္ကုိေျဖႏုိင္ေအာင္၊ ဘယ္အရာမွ အၿမဲမရွိဘူးလုိ႔ သေဘာေပါက္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္ေအာင္၊ ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့ အရာေတြ ပ်က္စီးမွာကုိ အလြန္အကၽြံ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကမေနဘဲ မပ်က္စီးခင္ လုပ္သင့္တာ၊ ယူသင့္တာကုိ လုပ္ယူႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒီအတုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိတရားနဲ႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္၊ ေျဖသိမ့္ႏုိင္၊ ဒုကၡကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္မွပဲ ေတာင့္တမႈ၊ ေၾကာင့္ၾကမႈေတြ သက္သာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ ေျပာလုိတာက စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြဟာ မရွိရင္လည္း ေတာင့္တတတ္သလုိ ရွိရင္လည္း ေၾကာင့္ၾကေနရတတ္တဲ့ အတြက္ စိတ္အလုိအတုိင္း လုိခ်င္တာေနာက္ပဲ လုိက္မေနၾကဖုိ႔၊ ရရွိလာတဲ့ အရာမ်ားအေပၚမွာလည္း စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ားႏွင့္ အလြန္အကၽြံျဖစ္ကာ ေတြးေတာပူပင္မႈ မမ်ားၾကဖုိ႔၊ ဒုကၡဆုိတာ မရွိလည္းျဖစ္၊ ရွိလည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ မရွိတဲ့အခါမွာလည္း မရွိတဲ့အတုိင္းအတာနဲ႔ လုိခ်င္ေတာင့္တမႈကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ရွိတဲ့အခါလည္း ရွိတဲ့အေပၚမွာ မာနမ၀င္ သတိထင္ကာ စုိရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ မမ်ားၾကဖုိ႔၊ မရွိေတာင့္တ ရွိေၾကာင့္ၾကတတ္တဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာ ရာထူးဌာနႏၲရ ဂုဏ္ပကာသနေတြ ရွိျခင္း မရွိျခင္းအေပၚမွာ အေၾကာင္းျပဳ၍ ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိတဲ့ ဒုကၡအေပါင္းကုိ သတိပညာႏွင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ အသိ၀င္ၾကဖုိ႔ ေစတနာစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။ အားလုံး မရွိေတာင့္တ၊ ရွိေၾကာင့္ၾကရတဲ့ အျဖစ္မွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ…
ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘာမွမရွိ၊ ဘာမွ မျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းကနဲ႔ အခု နဲနဲေလးရွိလာ၊ ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ကြာျခားေနတာ ေတြးမိပါတယ္။ ဟုိတုန္းက အခ်ိန္ထက္ အခုအခ်ိန္က ပုိၿပီးပူပင္စရာေတြ၊ ေၾကာင့္ၾကစုိက္စရာေတြ၊ လြတ္လပ္မႈ မရွိတာေတြ တျဖည္းျဖည္း ပုိပုိမ်ားလာေနတယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ တကယ္လည္း အဲလုိပါပဲ။ ကုိယ္တင္ပဲလားဆုိေတာ့ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က သူေတြလည္း ဒီလုိပါပဲ။ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ မအားရတာနဲ႔၊ မလြတ္လပ္တာနဲ႔၊ သူတုိ႔မရွိလုိ႔ မျဖစ္တာေတြနဲ႔ဘဲ တစ္ခုခု တုိင္ပင္ၿပီး လုပ္ၾကမယ္၊ တစ္ေနရာရာကုိ စုေပါင္းၿပီး သြားၾကမယ္ဆုိ ညွိႏိႈင္းလုိ႔ကုိ မရျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဟိုတုန္းကဆုိ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြအေပါင္း အသင္းေတြ ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ဘယ္ပဲသြားသြား တက္ညီလက္ညီ စည္းစည္းလုံးလုံး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာလႈပ္ရွားလုိ႔ ရခဲ့ၾကပါတယ္။ ခုေတာ့ အဲဒီလုိ အခြင့္အေရးေတြ မရွိေတာ့သလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ “ေအာ္… အဲဒီတုန္းက ဘာမွမရွိ၊ ဘာမွမွ မျဖစ္ေသးတာပဲ..”လုိ႔ ေျဖေတြးေလး ေတြးၾကည့္ေပမယ့္ အဲဒီတုန္းကလည္း အဲဒီအေလွ်ာက္ မရွိေသး၊ မရေသးတာေတြ ေတာင့္တရင္း ခုေလာက္ ဒုကၡမႀကီးတာေတာင္ ဒုကၡေလးေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရၿပီး အခုလုိ နဲနဲရွိလာ၊ နဲနဲရလာျပန္ေတာ့လည္း ဒီအရာေတြအေပၚမွာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ရင္း ဒုကၡေတြက ရွိလာရျပန္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ မရွိေတာ့လည္း မရွိတဲ့ဒုကၡ၊ ရွိေတာ့လည္း ရွိတဲ့ဒုကၡေတြ ျဖစ္ေနၿပီး မရွိတဲ့အခါေတာင့္တလုိ႔ ရွိတဲ့အခါ ေၾကာင့္ၾကေနရတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ေကာင္းတာေတာ့ ႏွစ္ခုလုံး မေကာင္းလွပါဘူး။
ေကာင္းမေကာင္းေတာ့ မသိဘူး။ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသန စတာေတြဟာ ပုထုဇင္ေတြရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကုိ ဒုကၡျဖစ္ေစတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီအရာေတြ မရွိေသးခင္တုန္းကလည္း ရွိခ်င္ရခ်င္လုိ႔ ႀကိဳးစားလုိက္ၾက၊ လႈပ္ရွားလုိက္ၾက၊ ပင္ပန္းလုိက္ၾကရသလုိ ရွိလာျပန္ေတာ့လည္း ပ်က္စီးသြားမွာ၊ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ၊ က်႐ႈံးသြားမွာ၊ ျပဳတ္က်သြားမွာေတြအတြက္ ပူပန္ေၾကာင့္ၾက လာရျပန္ပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက ရရွိလာတဲ့ ဒီစည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြကုိ အမွီျပဳၿပီး ေလာဘေတြ ႀကီးလာတာ၊ ေဒါသေတြ အားေကာင္းလာတာ၊ မာနေတြ တုိးလာတာေတြပါ။ လူလူခ်င္း မတူသလုိ မတန္သလုိ ျဖစ္လာတာေတြပါ။ ကုိယ္ရဲ႕ ဒီအရာေတြ မရွိခင္က အခ်ိန္ေတြမွာ ကုိယ္လည္းဒီလုိ ေတာင့္တခဲ့ရတာေတြကုိ ေမ့ေနၿပီး ရွိလာရလာတဲ့ အေပၚမွာ အၿမဲထာ၀ရ တည္တံ့ေန၊ ၿမဲၿမံခုိင္ခံ႔ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနကာ ဘ၀ေမ့ေနတဲ့ အျဖစ္ေတြပါ။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ဒီစည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရထူးဌာန၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြဟာ လူကုိပ်က္ဆီးေစတယ္ ဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒီအရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္၊ ဒီရရွိထားတဲ့ အရာေတြ ၿမဲၿမံေနဖုိ႔ဆုိရင္ မိဘအေပၚလည္း ပစ္မွားတတ္၊ ဆရာသမားအေပၚလည္း မေကာင္းလုပ္တတ္၊ ေဆြမ်ိဳးေတြအေပၚလည္း မေကာင္းႀကံတတ္၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြ အေပၚလည္း အသုံးခ်တတ္ ေနာက္ဆုံး ရတနာသုံးပါး အေပၚအထိ လစ္လ်ဴ႐ႈလာတတ္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ မရွိခင္ ေတာင့္တခဲ့တဲ့ အရာေတြ ရရွိလာတဲ့အေပၚမွာ ေပ်ာက္ပ်က္၊ ဆုံး႐ႈံးသြားရမွာကုိ ေၾကာင့္ၾကပူပန္မႈေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြရဲ႕ ဖမ္းစားမႈမွ ႐ႈန္းမထြက္ႏုိင္လုိ႔၊ ႐ႈန္းမထြက္ခ်င္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလည္း ဒီအျဖစ္ေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အသိတစ္ေယာက္ဆုိရင္ ရထူးတုိးခ်င္လုိ႔ဆုိၿပီး သူ႔ဆုိင္ရာဆုိင္ရာေတြကုိ ဖားေနရတာ မေမာႏုိင္၊ မပန္းႏုိင္ပါပဲ။ ဟုိဟာေလးေပးရ၊ ဒါေလးေပးရနဲ႔ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လုိက္လုပ္ေနတယ္ေလ။ သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ပင္ပန္းလုိက္တာလုိ႔ ကုိယ္ကေတြးေနေပမယ့္ သူကေတာ့ သူေတာင့္တတဲ့ အရာကုိ လုိခ်င္ေနေတာ့ ဒုကၡမွန္း သိသိနဲ႔ပဲ လုပ္ျပေနရပါတယ္။ ရာထူးဂုဏ္လုိခ်င္ေတာ့ ကုိယ့္ေလာက္မွ ပညာမတတ္တဲ့အျပင္ ကုိယ့္ထက္ငယ္တဲ့ ဘာကေတာ္ ညာကေတာ္ေတြကုိလည္း ေအာက္က်ိဳ႕ေနရေတာ့တာေပါ့။ မရွိတဲ့အရာကုိ ရွိခ်င္၊ မရတဲ့ အရာကုိ ရခ်င္ေနတဲ့ သူလုိသူေတြရဲ႕ ဒုကၡကလည္း မေသးပါလားလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေနာက္အသိ တစ္ေယာက္က်ျပန္ေတာ့ ရာထူးပါ၀ါ ရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။ ပညာလည္းတတ္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာလည္း ရွိ၊ ရာထူးလည္း ရွိေနေပမယ့္ သူလည္း သူ႔ဒုကၡနဲ႔သူ သိပ္ပင္ပန္းေနတာ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ ဒီရာထူးနဲ႔ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြက ဆက္စပ္ေနေလေတာ့ ရာထူးၿမဲရင္ သူ႔စည္းစိမ္ၿမဲေနမွာ ျဖစ္ၿပီး ရာထူးမဲ့ရင္ သူ႔စည္းစိမ္လည္း ပဲ့မွာေသခ်ာသိေနတဲ့ သူ႔မွာ ရာထူးအတြက္ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ေနရျပန္ပါတယ္။ ရာထူးၿမဲဖုိ႔အတြက္ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ေနရတဲ့သူ၊ သူ႔ေနရာ မေပ်ာက္ေရးဆုိရင္ အထက္ကုိဖားၿပီး ေအာက္ကုိဖိဖုိ႔အတြက္ ၀န္မေလးတဲ့သူ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရၿပီးသားအရာအေပၚ၊ ရွိၿပီးသားအေပၚ မေပ်ာက္ပ်က္ရေအာင္ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ရတဲ့ သူ႔ဒုကၡကလည္း မေသးျပန္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသိႏွစ္ေယာက္လုံးဟာ ဒုကၡကုိယ္စီနဲ႔ပါ။ မရွိလုိ႔ ေတာင့္တရတဲ့ဒုကၡနဲ႔ ရွိလုိ႔ေၾကာင့္ၾကရတဲ့ ဒုကၡေတြပုိက္ထားတဲ့ သူတုိ႔ဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာန၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြရဲ႕ ဖမ္းစားမႈေအာက္ကုိ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနၾကပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာရွိမ်ားက စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြဟာ လူကုိပ်က္စီးေစ တတ္တဲ့အတြက္ ဒီအရာေတြကုိ အရမ္းမေတာင့္တၾကဖုိ႔နဲ႔ ရရွိလာခဲ့ရင္လည္း စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ မလြန္ကဲၾကဖုိ႔ ဆုံးမၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအရာေတြအေပၚ သတိမထားဘဲ တြယ္တာမႈမ်ားခဲ့ရင္ေတာ့ အဲဒီစည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္ေရာ တမလြန္မွာပါ ဒုကၡေရာက္ေစမွာ အမွန္ပဲလုိ႔ သတိေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ သတိေပးသူေတြထဲမွာ ဘုရားေလာင္း ေတမိမင္းသားက အေကာင္းဆုံးသက္ေသပါပဲ။ ဘုရားေလာင္းဟာ ေတမိမင္းသား ဘ၀က စကားမေျပာဘဲ အ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိေနခဲ့တာဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ ဂုဏ္ပကာသနေတြကုိ ေၾကာက္လုိ႔ပါပဲ။ သူရယူရမယ့္ စည္းစိမ္ဥစၥာဟာ တစ္ျခားအရာမဟုတ္ဘဲ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ရွင္ဘုရင္ဆုိတဲ့ ရာထူးနဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ဂုဏ္ပကာသနေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးတာခ်င္းယွဥ္ရင္ သူ႔ရဲ႕ပ်က္ဆီးမႈက ပုိၿပီး အျပစ္ႀကီးေလးႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒီစည္းစိမ္ဥစၥာ ဂုဏ္ပကာသနေတြကုိ ေက်ာခုိင္းကာ ေတာထြက္သြားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေတမိမင္းသားဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြဟာ သတၱ၀ါေတြကုိ မရွိေတာင့္တ၊ ရွိေၾကာင့္ၾကေစၿပီး ပ်က္ဆီးေစႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒီအရာေတြကင္းရာလမ္းကုိ ေရြးခ်ယ္သြားျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားေလာင္း ေတမိမင္းသားေလာက္ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြကုိ စြန္ၿပီး ေတာထြက္တဲ့အထိ မျဖစ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ ကုိယ့္အတုိင္း အတာအေလွ်ာက္ ဒီေတာင့္တမႈေတြ၊ ေၾကာင့္ၾကမႈေတြ သက္သာေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ပုထုဇင္ေတြျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လုိခ်င္ေတာင့္တမႈေတြ မ်ားတတ္ေပမယ့္ ကုိယ့္ပမာဏနဲ႔ကုိ ဒုကၡမမ်ားရေအာင္ ေတာင့္တဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ မမီတဲ့ပန္းကုိ လက္လွမ္းသလုိမ်ိဳး မတန္မဆ၊ မေတာ္မတရား ေတာင့္တတာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ လက္ရွိရထား၊ ရွိထားတာေလးေတြနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္ ဒီအတုိင္းအတာအေပၚမွာ ေရာင့္ရဲႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ လုိခ်င္တုိင္း ေတာင့္တေနလုိ႔ကေတာ့ ဆုံးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ လုိခ်င္လုိ႔ေတာင့္တ၊ ေတာင့္တလုိ႔ လုိက္လုပ္ေနသမွ် မဆုံးႏုိင္တဲ့ ဒုကၡေတြနဲ႔ပဲ ဘ၀နိဂုံး ခ်ဳပ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ။ ရရွိလာတဲ့ အရာေတြအေပၚ ေၾကာင့္ၾကပူပင္မႈ ေတြဟာလည္း အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိေလာက္ပဲ ေၾကာင့္ၾကသင့္ပါတယ္။ ကုိယ္ကဘယ္ေလာက္ပဲ ေၾကာင့္ၾကပူပန္ေနပါေစ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနဆုိတာ ကုိယ္နဲ႔မထုိက္ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္ရင္ ဘယ္လုိမွ တားမရပါဘူး။ ဒီသေဘာကုိ နားလည္ၿပီး ရရွိတဲ့အရာေတြရဲ႕ ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးမႈကုိ ႀကဳံရတဲ့အခါမွာ စိတ္ကုိေျဖႏုိင္ေအာင္၊ ဘယ္အရာမွ အၿမဲမရွိဘူးလုိ႔ သေဘာေပါက္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္ေအာင္၊ ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့ အရာေတြ ပ်က္စီးမွာကုိ အလြန္အကၽြံ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကမေနဘဲ မပ်က္စီးခင္ လုပ္သင့္တာ၊ ယူသင့္တာကုိ လုပ္ယူႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒီအတုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိတရားနဲ႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္၊ ေျဖသိမ့္ႏုိင္၊ ဒုကၡကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္မွပဲ ေတာင့္တမႈ၊ ေၾကာင့္ၾကမႈေတြ သက္သာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ ေျပာလုိတာက စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြဟာ မရွိရင္လည္း ေတာင့္တတတ္သလုိ ရွိရင္လည္း ေၾကာင့္ၾကေနရတတ္တဲ့ အတြက္ စိတ္အလုိအတုိင္း လုိခ်င္တာေနာက္ပဲ လုိက္မေနၾကဖုိ႔၊ ရရွိလာတဲ့ အရာမ်ားအေပၚမွာလည္း စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ားႏွင့္ အလြန္အကၽြံျဖစ္ကာ ေတြးေတာပူပင္မႈ မမ်ားၾကဖုိ႔၊ ဒုကၡဆုိတာ မရွိလည္းျဖစ္၊ ရွိလည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ မရွိတဲ့အခါမွာလည္း မရွိတဲ့အတုိင္းအတာနဲ႔ လုိခ်င္ေတာင့္တမႈကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ရွိတဲ့အခါလည္း ရွိတဲ့အေပၚမွာ မာနမ၀င္ သတိထင္ကာ စုိရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ မမ်ားၾကဖုိ႔၊ မရွိေတာင့္တ ရွိေၾကာင့္ၾကတတ္တဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာ ရာထူးဌာနႏၲရ ဂုဏ္ပကာသနေတြ ရွိျခင္း မရွိျခင္းအေပၚမွာ အေၾကာင္းျပဳ၍ ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိတဲ့ ဒုကၡအေပါင္းကုိ သတိပညာႏွင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ အသိ၀င္ၾကဖုိ႔ ေစတနာစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။ အားလုံး မရွိေတာင့္တ၊ ရွိေၾကာင့္ၾကရတဲ့ အျဖစ္မွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ…
ဘုန္းဘုန္းဘုရား..
မရွိေတာင့္တ၊ ရွိေၾကာင့္ၾက တရားေလး အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ အဲဒါေတြနဲ႔ပဲ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းအမိန္႔ရွိသလုိ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္ဘုရား...။ တရားအႏွစ္သာရေတြ ေပးေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းကုိ ေလးစားၾကည္ညိဳစြာ ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္.
ဘုန္းဘုန္းက်န္းမာခ်မ္းသာစြာနဲ႔ သာသနာ့တာ၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါေစ..