“ဟုတ္ပါတယ္ ဘုန္းဘုန္း… တပည့္ေတာ္တုိ႔အျဖစ္က တုိင္းျပည္ကမဲြၿပီး အစစအရာရာ ေနာက္က်ေနေတာ့ ဘာေလးပဲလုပ္လုပ္ ေဟ့…ေဟ့ အဲလုိမလုပ္ရဘူး၊ အဲလုိမေျပာရဘူး၊ မင္းတုိ႔ဆီမွာ ဒါမ်ိဳးရွိတာမဟုတ္ဘူးဆုိၿပီး ဟုိဟာမလုပ္ဖုိ႔ ဒါမလုပ္ဖုိ႔ အထင္ေသး အျမင္ေသးတဲ့ သေဘာေတြနဲ႔ အေျပာခံေနရတဲ့ အျဖစ္ပါပဲ ဘုရား…”ဆုိၿပီး ေက်ာင္းမွာခဏခဏ ႀကဳံေတြ႕ေနရတဲ့ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ကုိ ရင္ဖြင့္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေတြကုိ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ရင္း “မရွိခုိးႏုိး မလွစုန္းႏုိး”ဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားပုံေလးကုိ သြားၿပီးသတိရမိပါတယ္။ ကုိယ့္မွာမရွိရင္ သူခုိးလုိလုိ အထင္ခံရၿပီး ႐ုပ္အဆင္းက မလွရင္လည္း စုန္းလုိလုိ ကေ၀လုိလုိ အထင္ခံရတတ္ေၾကာင္း ေဖာ္ညႊန္းထားတဲ့ ဒီစကားပုံေလးက လက္ေတြ႕ဘ၀ ေရာက္တဲ့ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ အႏွိမ္ခံ အထင္ေသးခံ ျဖစ္ေနရတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားကုိ တုိက္႐ုိက္ေျပာေနသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ မဲြၿပီဆုိရင္ လဲြေနတယ္လုိ႔ အထင္ခံေနရတဲ့ လူမဲြေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ဘယ္မွာေနေန ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ အႏွိမ္ခံ၊ အထင္ေသးခံေနရတဲ့ အျဖစ္ပါ။ လဲြတတ္တဲ့သူခ်င္းအတူတူ လူခ်မ္းသာေတြ လဲြတဲ့အခါ အျပစ္မျမင္ ျဖစ္တတ္တယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကေပမယ့္ လူမဲြေတြ လဲြရင္ေတာ့ ကဲြၿပီသာမွတ္ေပေတာ့လုိ႔ ဆုိရေလာက္ေအာင္ ၀ုိင္း၀န္းေျပာဆုိကာ အမ်ိဳမ်ိဳးႏွိမ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ပုိဆုိးတာက မဲြတဲ့ႏုိင္ငံ၊ ႏုိင္ငံေရး စီးပြားေရ မၿငိမ္တဲ့ႏုိင္ငံက လူေတြဆုိရင္ အားေပးမႈနဲ႔ ေဖးမေပးၾကဖုိ႔ စိတ္မကူးဘဲ မဲြတာကုိပဲ အျပစ္တစ္ခုအေနနဲ႔ “မင္းတုိ႔ဆီမွာဆုိ ဒါမ်ိဳးရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းတုိ႔ ဒါမ်ိဳးသုံးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းတုိ႔အေနန႔ဲ ဒါမ်ိဳးေတြ မလုပ္သင့္ဘူး…” စတဲ့ အေျပာအဆုိေတြ၊ အထင္ေသး အျမင္ေသးတဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ အႏွိမ္ခံေနရတဲ့ အျဖစ္ေတြပါ။
တစ္ေလာကပဲ ဒကာေလးတစ္ေယာက္ ေစ်း၀ယ္သြားရင္း ႀကဳံရတဲ့ သူ႔အျဖစ္ကုိ ေျပာျပပါေသးတယ္။ “ဒီႏုိင္ငံမွာ ေစ်းေရာင္းတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႔အေဒၚႀကီးေတြ၊ အဖြားႀကီးေတြက ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြဆုိ ေကာင္းေကာင္း မဆက္ဆံခ်င္ၾကဘူးဘုရား၊ ေစ်းေမးတာေတာင္ မေျဖခ်င္သလုိ ေျဖခ်င္သလုိ လုပ္တတ္ၾကတယ္၊ အ၀တ္အစား ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ မရွိတာကုိပဲ အထင္ေသးတဲ့ အျမင္နဲ႔ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ေစ်းလာ၀ယ္ရင္ သိပ္ၿပီးအဖက္မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး၊ တပည့္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ေစ်းထဲသြားၿပီး ပစၥည္းတစ္ခု ေစ်းသြားေမးတာ ေစ်းသည္အေဒၚႀကီးက လူၾကည့္ၿပီး ေစ်းမေျပာဘဲ ‘ေစ်းႀကီးတယ္’လုိ႔ေျပာၿပီး တစ္ဘက္ကုိ လွည့္သြားတယ္ဘုရား၊ ဒါနဲ႔ တပည့္ေတာ္လည္း အျမင္ကပ္တာနဲ႔ အဲဒီလုိ ပုံစံတူ ပစၥည္းကုိပဲ သူ႔ဆုိင္ေဘးကဆုိင္မွာ တမင္အရြဲ႕တုိက္ၿပီး အမ်ားႀကီး ၀ယ္ျပလုိက္တယ္၊ ခုဆုိရင္ တပည့္ေတာ္တုိ႔သြားရင္ အရင္ပုံစံမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ျပာျပာသလဲ ဘာယူမလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ဖုိးလဲ လုပ္လာေတာ့တယ္ဘုရား..” စသျဖင့္ သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကုိ ေျပာျပလုိ႔ သိလုိက္ရပါတယ္။ သူေျပာတာေတြ နားေထာင္ၿပီး “အင္း… ဒါေၾကာင့္ေနမွာ ဒုိ႔လူမ်ိဳးေတြ ၀တ္လုိက္၀ယ္လုိက္ရင္ ေကာင္းေပ့၊ ေစ်းႀကီးေပ့ ဆုိတာေတြခ်ည္းပဲ..”လုိ႔ ဟာသေႏွာၿပီး ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ မရွိရင္ မဲြရင္ အဖတ္မလုပ္ခ်င္ၾကသလုိ ဟုိထင္ဒီထင္ ထင္ခံရတယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရြာတစ္ရြာမွာ ပစၥည္းေပ်ာက္ရင္ အဲဒီရြာက အမဲြဆုံးဆုိတဲ့ သာဂိတစ္ေယာက္ သြားစရာေနရာမရွိျဖစ္ၿပီး ဟုိပုန္းဒီပုန္း ပုန္းေနရတဲ့ အျဖစ္လုိ ဘယ္သူက ဘာပဲေပ်ာက္ေပ်ာက္ “ဒါ သာဂိလက္ခ်က္ပဲ ျဖစ္မွာ”ဆုိတဲ့ ႐ုိးမယ္ဖဲြမႈေတြနဲ႔ အႏွိပ္ခံရတတ္တဲ့ လူမဲြေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ မရွိေတာ့လည္း သူခုိးလုိ႔ အထင္ခံေနရတဲ့ အျဖစ္ပါ။
ရွိပါေစေတာ့။ မဲြလုိ႔ အႏွိပ္ခံရတာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေရာက္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံမွာေနလည္း အႏွိမ္ခံေနရတာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကုိယ့္လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္းကေတာင္ ပုိဆုိးေနပါေသးတယ္။ မဲြၿပီဆုိရင္ လူမေျပာနဲ႔ တိရိစၧာန္ေတြကေတာင္ အိမ္ေရွ႕မလာၾကဘူး ဆုိသလုိ မရွိတဲ့ သူေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာ အစစအရာရာ မ်က္ႏွာငယ္ရတဲ့ ဘ၀ဆုိတာ လူမဲြအမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြက ပုိသိၾကမွာပါ။ လူမဲြေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာ ေငြမရွိေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျပာသလုိ ဟုိလူ႔ျမင္လည္း မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရ၊ ဒီလူ႔ျမင္လည္း မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေနရတဲ့ ဘ၀ပါ။ မဲြတဲ့အခါက်ေတာ့ သူေ႒းကလည္း သူ႔ပစၥည္းေပ်ာက္ရင္ ကုိယ္ပဲယူသလုိလုိ၊ အာဏာပုိင္ကလည္း အမႈျဖစ္ရင္ ကုိယ္ပဲက်ဴးလြန္သလုိလုိ အထင္ခံရတတ္တဲ့အျပင္ ဒီၾကားထဲ ႐ုပ္ပါဆုိးၿပီဆုိရင္ေတာ့ အိမ္တစ္အိမ္မွာ သူ႔ကေလး သူ႔ဖာသာသူ အစားမွာတာကုိပဲ ကုိယ့္႐ုပ္ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္ကပဲ စုန္းအတတ္နဲ႔ ျပဳစားသလုိလုိ အထင္ခံရ ျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမန္မာစကားပုံက မရွိခုိးႏုိး မလွစုန္းႏုိးလုိ႔ ဆုိတာျဖစ္မွာပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ကံအက်ိဳးေပး မေကာင္းလုိ႔ မဲြလာခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္မွာ ဒီလုိမဲြတဲ့အတြက္ ထင္ခံရတဲ့ အျပစ္ေတြ လုိက္ေျပာေနလုိ႔ကေတာ့ ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ မဲြလုိ႔ျဖစ္ရတဲ့ ဆုိးက်ိဳးဟာ အတိတ္က ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကံရဲ႕ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈလုိ႔ သေဘာထားၿပီး လက္ရွိမဲြေနတဲ့ ဘ၀ကေန ေနာင္က်င္လည္ရမယ့္ ဘ၀ေတြအထိ ဒီသက္ေရာက္မႈေတြ ပါမသြားေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားရေတာ့မွာပါ။ လူမဲြေပမယ့္ စိတ္မမဲြေအာင္၊ လူမဲြေပမယ့္ ေစတနာ မမဲြေအာင္၊ လူမဲြေပမယ့္ သဒၶါမမဲြေအာင္၊ လူမဲြေပမယ့္ အက်င့္မမဲြေအာင္ပဲ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိထင္ထင္ ကုိယ္ရဲ႕အသြင္ေတြ မမဲြဖုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္မဲြရင္ အသြင္မဲြတတ္တဲ့အတြက္ အသြင္မမဲြေအာင္ အက်င့္မမဲြဖုိ႔ သတိျပဳရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဲြလုိ႔ အထင္ေသးခံ၊ အႏွိမ္ခံေနရတဲ့ ဘ၀မွာ အက်င့္ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး သူတုိ႔မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြနဲ႔ပဲ အႏုိင္ယူႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လည္း ႏုိင္ငံျခားေရာက္လာၿပီး တကၠသုိလ္တစ္ခုမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက ဘုန္းႀကီးဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ မၾကည့္ဘဲ မဲြတဲ့ႏုိင္ငံက ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသားအျဖစ္နဲ႔ ၾကည့္ကာ ေျပာဆုိအႏွိမ္ခံ ခဲ့ရတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားခ်င္းတူေပမယ့္ သူတုိ႔ႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ မတူေအာင္ ေနျပလုိက္ေတာ့ ေနာက္ပုိင္းသူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ တေလးတစားျဖစ္လာ၊ သူတုိ႔လုိခ်င္တာေတြ နည္းခံေလ့လာလာ၊ သူတုိ႔ရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကုိ အက်င့္တရားေတြနဲ႔ ကုစားေပးတဲ့ ဆရာအျဖစ္ တင္လာတဲ့အထိ ျဖစ္လာခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိျဖစ္ဖုိ႔ သူတုိ႔ေရွ႕မွာ အထင္ႀကီးေအာင္ တမင္ေနျပတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးအေနနဲ႔ လုိက္နာက်င့္သုံးရမယ့္ ဗုဒၶဓမၼ ၀ိနယေတြကုိ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ လုိက္နာက်င့္သုံးေနတဲ့အတြက္ ရရွိလာတဲ့ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈေကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ လူမဲြေပမယ့္ အက်င့္မမဲြေအာင္ ေနျပလုိက္ျခင္းရဲ႕ လက္ေတြ႕အက်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လူမဲြေပမယ့္ စိတ္မမဲြေအာင္ သတိေဆာင္ရျခင္းရဲ႕ မ်က္ေမွာက္ အက်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဓိကကေတာ့ လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုန္းႀကီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ မဲြေပမယ့္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ မမဲြေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔က အဓိကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မဲြေနတဲ့ဘ၀မွာ ခ်မ္းသာသူေတြ၊ အာဏာရွိသူေတြ၊ ရာထူးဂုဏ္ရွိသူေတြ၊ အထက္တန္းက်တယ္လုိ႔ ထင္ေနသူေတြကုိ အႏုိင္ယူႏုိင္တာက လူမဲြေပမယ့္ စိတ္မမဲြေအာင္၊ ကုိယ္က်င့္တရား မမဲြေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ျခင္း တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကုိယ္က်င့္သီလ မမဲြဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ကုိယ္က်င့္သီလ လုံေနမယ္၊ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းေနမယ္ဆုိရင္ လူမဲြေပမယ့္ မေကာင္းသတင္းမထြက္ဘဲ ေကာင္းသတင္းနဲ႔ ေက်ာ္ေစာတတ္ပါတယ္။ လူမဲြေပမယ့္ ကုိယ္က်င့္မမဲြရင္ ဘယ္လုိပရိတ္သတ္ထဲမဆုိ မေၾကာက္မရြံ႕ ၀င္ရဲပါတယ္။ လူမဲြေပမယ့္ အက်င့္မမဲြရင္ ေသခါနီးမွာ သတိလက္လြတ္မျဖစ္ဘဲ ေသၿပီးေနာက္မွာလည္း ေကာင္းတဲ့သုဂတိဘ၀မွာ ျပန္ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀ေပးကံေၾကာင့္ မဲြေနရတဲ့ ဘ၀မွာ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ အထင္ေသး အျမင္ေသးေနၾကေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္မေသးဘဲ သူတုိ႔ထက္သာေအာင္ အက်င့္မမဲြဖုိ႔ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ထားပါေတာ့။ ဒီေနရာမွာ ဘုန္းဘုန္းအဓိကေျပာခ်င္တာက ေလာကႀကီးမွာ မရွိရင္ သူခုိးလုိ႔ အထင္ခံရတတ္၊ မလွရင္ စုန္းလုိ႔အထင္ခံရတတ္ေပမယ့္ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သူခုိးလုိ႔ အထင္မခံမိေစဖုိ႔၊ သူမ်ားကုိ ဒုကၡေပး ျပဳစားတတ္တဲ့ စုန္းလုိ႔ အထင္မခံမိေစဖုိ႔ အဓိကက်တယ္ဆုိတာ ေျပာခ်င္တာပါ။ ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္ပဲ အထင္ေသး၊ ႏွိမ့္ခ်ေနပါေစ ကုိယ့္ကုိယ္တုိင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ၿပီး အထင္ေသး၊ ႏွိမ့္ခ်မႈ မျဖစ္ေစဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည့္မႈရွိေနဖုိ႔၊ အထင္မေသးမိဖုိ႔က ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အက်င့္သီလေကာင္းေနမွ ျဖစ္မွာပါ။ မဲြေနတဲ့အျပင္ အက်င့္ပါ မေကာင္းဘူးဆုိရင္ေတာ့ သူတပါးက အထင္ေသးႏွိမ့္ခ်တာကုိ ခံရတဲ့အျပင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ လိပ္ျပာမသန္႔ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဘယ္ေလာက္ပဲ မဲြမဲြ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အက်င့္မမဲြေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေလာကႀကီးမွာ မဲြရင္ တစ္လဲြအျမင္နဲ႔ အစဲြအထင္ေတြ ရွိတတ္သလုိ မလွရင္လည္း အလဲြအသုံးနဲ႔ အၿမဲမျပဳံးတဲ့ စုန္းလုိ႔ ထင္တတ္ၾကေပမယ့္ ဒီလုိထင္တတ္တာေတြဟာ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ေကာင္းစားေရးမွာ ဘာမွအဓိကမက်တဲ့အတြက္ ဒီအထင္အစဲြေတြကုိ အျမင္မလဲြေစဘဲ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ မဲြေနတာထက္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ၊ အက်င့္တရားဆုိင္ရာ၊ သဒၶါတရားဆုိင္ရာ၊ ေစတနာပုိင္းဆုိင္ရာ စတာေတြမွာ မမဲြရေအာင္သာ သတိပညာနဲ႔ ႀကိဳးစားေနထုိင္ၾကဖုိ႔ပဲ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။ အားလုံး လူမဲြေပမယ့္ စိတ္မပဲြေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကပါေစ..
ဟုတ္ပါတယ္။ မဲြၿပီဆုိရင္ လဲြေနတယ္လုိ႔ အထင္ခံေနရတဲ့ လူမဲြေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ဘယ္မွာေနေန ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ အႏွိမ္ခံ၊ အထင္ေသးခံေနရတဲ့ အျဖစ္ပါ။ လဲြတတ္တဲ့သူခ်င္းအတူတူ လူခ်မ္းသာေတြ လဲြတဲ့အခါ အျပစ္မျမင္ ျဖစ္တတ္တယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကေပမယ့္ လူမဲြေတြ လဲြရင္ေတာ့ ကဲြၿပီသာမွတ္ေပေတာ့လုိ႔ ဆုိရေလာက္ေအာင္ ၀ုိင္း၀န္းေျပာဆုိကာ အမ်ိဳမ်ိဳးႏွိမ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ပုိဆုိးတာက မဲြတဲ့ႏုိင္ငံ၊ ႏုိင္ငံေရး စီးပြားေရ မၿငိမ္တဲ့ႏုိင္ငံက လူေတြဆုိရင္ အားေပးမႈနဲ႔ ေဖးမေပးၾကဖုိ႔ စိတ္မကူးဘဲ မဲြတာကုိပဲ အျပစ္တစ္ခုအေနနဲ႔ “မင္းတုိ႔ဆီမွာဆုိ ဒါမ်ိဳးရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းတုိ႔ ဒါမ်ိဳးသုံးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းတုိ႔အေနန႔ဲ ဒါမ်ိဳးေတြ မလုပ္သင့္ဘူး…” စတဲ့ အေျပာအဆုိေတြ၊ အထင္ေသး အျမင္ေသးတဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ အႏွိမ္ခံေနရတဲ့ အျဖစ္ေတြပါ။
တစ္ေလာကပဲ ဒကာေလးတစ္ေယာက္ ေစ်း၀ယ္သြားရင္း ႀကဳံရတဲ့ သူ႔အျဖစ္ကုိ ေျပာျပပါေသးတယ္။ “ဒီႏုိင္ငံမွာ ေစ်းေရာင္းတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႔အေဒၚႀကီးေတြ၊ အဖြားႀကီးေတြက ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြဆုိ ေကာင္းေကာင္း မဆက္ဆံခ်င္ၾကဘူးဘုရား၊ ေစ်းေမးတာေတာင္ မေျဖခ်င္သလုိ ေျဖခ်င္သလုိ လုပ္တတ္ၾကတယ္၊ အ၀တ္အစား ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ မရွိတာကုိပဲ အထင္ေသးတဲ့ အျမင္နဲ႔ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ေစ်းလာ၀ယ္ရင္ သိပ္ၿပီးအဖက္မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး၊ တပည့္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ေစ်းထဲသြားၿပီး ပစၥည္းတစ္ခု ေစ်းသြားေမးတာ ေစ်းသည္အေဒၚႀကီးက လူၾကည့္ၿပီး ေစ်းမေျပာဘဲ ‘ေစ်းႀကီးတယ္’လုိ႔ေျပာၿပီး တစ္ဘက္ကုိ လွည့္သြားတယ္ဘုရား၊ ဒါနဲ႔ တပည့္ေတာ္လည္း အျမင္ကပ္တာနဲ႔ အဲဒီလုိ ပုံစံတူ ပစၥည္းကုိပဲ သူ႔ဆုိင္ေဘးကဆုိင္မွာ တမင္အရြဲ႕တုိက္ၿပီး အမ်ားႀကီး ၀ယ္ျပလုိက္တယ္၊ ခုဆုိရင္ တပည့္ေတာ္တုိ႔သြားရင္ အရင္ပုံစံမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ျပာျပာသလဲ ဘာယူမလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ဖုိးလဲ လုပ္လာေတာ့တယ္ဘုရား..” စသျဖင့္ သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကုိ ေျပာျပလုိ႔ သိလုိက္ရပါတယ္။ သူေျပာတာေတြ နားေထာင္ၿပီး “အင္း… ဒါေၾကာင့္ေနမွာ ဒုိ႔လူမ်ိဳးေတြ ၀တ္လုိက္၀ယ္လုိက္ရင္ ေကာင္းေပ့၊ ေစ်းႀကီးေပ့ ဆုိတာေတြခ်ည္းပဲ..”လုိ႔ ဟာသေႏွာၿပီး ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ မရွိရင္ မဲြရင္ အဖတ္မလုပ္ခ်င္ၾကသလုိ ဟုိထင္ဒီထင္ ထင္ခံရတယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရြာတစ္ရြာမွာ ပစၥည္းေပ်ာက္ရင္ အဲဒီရြာက အမဲြဆုံးဆုိတဲ့ သာဂိတစ္ေယာက္ သြားစရာေနရာမရွိျဖစ္ၿပီး ဟုိပုန္းဒီပုန္း ပုန္းေနရတဲ့ အျဖစ္လုိ ဘယ္သူက ဘာပဲေပ်ာက္ေပ်ာက္ “ဒါ သာဂိလက္ခ်က္ပဲ ျဖစ္မွာ”ဆုိတဲ့ ႐ုိးမယ္ဖဲြမႈေတြနဲ႔ အႏွိပ္ခံရတတ္တဲ့ လူမဲြေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ မရွိေတာ့လည္း သူခုိးလုိ႔ အထင္ခံေနရတဲ့ အျဖစ္ပါ။
ရွိပါေစေတာ့။ မဲြလုိ႔ အႏွိပ္ခံရတာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေရာက္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံမွာေနလည္း အႏွိမ္ခံေနရတာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကုိယ့္လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္းကေတာင္ ပုိဆုိးေနပါေသးတယ္။ မဲြၿပီဆုိရင္ လူမေျပာနဲ႔ တိရိစၧာန္ေတြကေတာင္ အိမ္ေရွ႕မလာၾကဘူး ဆုိသလုိ မရွိတဲ့ သူေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာ အစစအရာရာ မ်က္ႏွာငယ္ရတဲ့ ဘ၀ဆုိတာ လူမဲြအမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြက ပုိသိၾကမွာပါ။ လူမဲြေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာ ေငြမရွိေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျပာသလုိ ဟုိလူ႔ျမင္လည္း မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရ၊ ဒီလူ႔ျမင္လည္း မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေနရတဲ့ ဘ၀ပါ။ မဲြတဲ့အခါက်ေတာ့ သူေ႒းကလည္း သူ႔ပစၥည္းေပ်ာက္ရင္ ကုိယ္ပဲယူသလုိလုိ၊ အာဏာပုိင္ကလည္း အမႈျဖစ္ရင္ ကုိယ္ပဲက်ဴးလြန္သလုိလုိ အထင္ခံရတတ္တဲ့အျပင္ ဒီၾကားထဲ ႐ုပ္ပါဆုိးၿပီဆုိရင္ေတာ့ အိမ္တစ္အိမ္မွာ သူ႔ကေလး သူ႔ဖာသာသူ အစားမွာတာကုိပဲ ကုိယ့္႐ုပ္ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္ကပဲ စုန္းအတတ္နဲ႔ ျပဳစားသလုိလုိ အထင္ခံရ ျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမန္မာစကားပုံက မရွိခုိးႏုိး မလွစုန္းႏုိးလုိ႔ ဆုိတာျဖစ္မွာပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ကံအက်ိဳးေပး မေကာင္းလုိ႔ မဲြလာခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္မွာ ဒီလုိမဲြတဲ့အတြက္ ထင္ခံရတဲ့ အျပစ္ေတြ လုိက္ေျပာေနလုိ႔ကေတာ့ ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ မဲြလုိ႔ျဖစ္ရတဲ့ ဆုိးက်ိဳးဟာ အတိတ္က ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကံရဲ႕ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈလုိ႔ သေဘာထားၿပီး လက္ရွိမဲြေနတဲ့ ဘ၀ကေန ေနာင္က်င္လည္ရမယ့္ ဘ၀ေတြအထိ ဒီသက္ေရာက္မႈေတြ ပါမသြားေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားရေတာ့မွာပါ။ လူမဲြေပမယ့္ စိတ္မမဲြေအာင္၊ လူမဲြေပမယ့္ ေစတနာ မမဲြေအာင္၊ လူမဲြေပမယ့္ သဒၶါမမဲြေအာင္၊ လူမဲြေပမယ့္ အက်င့္မမဲြေအာင္ပဲ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိထင္ထင္ ကုိယ္ရဲ႕အသြင္ေတြ မမဲြဖုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္မဲြရင္ အသြင္မဲြတတ္တဲ့အတြက္ အသြင္မမဲြေအာင္ အက်င့္မမဲြဖုိ႔ သတိျပဳရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဲြလုိ႔ အထင္ေသးခံ၊ အႏွိမ္ခံေနရတဲ့ ဘ၀မွာ အက်င့္ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး သူတုိ႔မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြနဲ႔ပဲ အႏုိင္ယူႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လည္း ႏုိင္ငံျခားေရာက္လာၿပီး တကၠသုိလ္တစ္ခုမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက ဘုန္းႀကီးဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ မၾကည့္ဘဲ မဲြတဲ့ႏုိင္ငံက ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသားအျဖစ္နဲ႔ ၾကည့္ကာ ေျပာဆုိအႏွိမ္ခံ ခဲ့ရတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားခ်င္းတူေပမယ့္ သူတုိ႔ႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ မတူေအာင္ ေနျပလုိက္ေတာ့ ေနာက္ပုိင္းသူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ တေလးတစားျဖစ္လာ၊ သူတုိ႔လုိခ်င္တာေတြ နည္းခံေလ့လာလာ၊ သူတုိ႔ရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကုိ အက်င့္တရားေတြနဲ႔ ကုစားေပးတဲ့ ဆရာအျဖစ္ တင္လာတဲ့အထိ ျဖစ္လာခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိျဖစ္ဖုိ႔ သူတုိ႔ေရွ႕မွာ အထင္ႀကီးေအာင္ တမင္ေနျပတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးအေနနဲ႔ လုိက္နာက်င့္သုံးရမယ့္ ဗုဒၶဓမၼ ၀ိနယေတြကုိ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ လုိက္နာက်င့္သုံးေနတဲ့အတြက္ ရရွိလာတဲ့ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈေကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ လူမဲြေပမယ့္ အက်င့္မမဲြေအာင္ ေနျပလုိက္ျခင္းရဲ႕ လက္ေတြ႕အက်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လူမဲြေပမယ့္ စိတ္မမဲြေအာင္ သတိေဆာင္ရျခင္းရဲ႕ မ်က္ေမွာက္ အက်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဓိကကေတာ့ လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုန္းႀကီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ မဲြေပမယ့္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ မမဲြေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔က အဓိကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မဲြေနတဲ့ဘ၀မွာ ခ်မ္းသာသူေတြ၊ အာဏာရွိသူေတြ၊ ရာထူးဂုဏ္ရွိသူေတြ၊ အထက္တန္းက်တယ္လုိ႔ ထင္ေနသူေတြကုိ အႏုိင္ယူႏုိင္တာက လူမဲြေပမယ့္ စိတ္မမဲြေအာင္၊ ကုိယ္က်င့္တရား မမဲြေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ျခင္း တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကုိယ္က်င့္သီလ မမဲြဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ကုိယ္က်င့္သီလ လုံေနမယ္၊ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းေနမယ္ဆုိရင္ လူမဲြေပမယ့္ မေကာင္းသတင္းမထြက္ဘဲ ေကာင္းသတင္းနဲ႔ ေက်ာ္ေစာတတ္ပါတယ္။ လူမဲြေပမယ့္ ကုိယ္က်င့္မမဲြရင္ ဘယ္လုိပရိတ္သတ္ထဲမဆုိ မေၾကာက္မရြံ႕ ၀င္ရဲပါတယ္။ လူမဲြေပမယ့္ အက်င့္မမဲြရင္ ေသခါနီးမွာ သတိလက္လြတ္မျဖစ္ဘဲ ေသၿပီးေနာက္မွာလည္း ေကာင္းတဲ့သုဂတိဘ၀မွာ ျပန္ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀ေပးကံေၾကာင့္ မဲြေနရတဲ့ ဘ၀မွာ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ အထင္ေသး အျမင္ေသးေနၾကေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္မေသးဘဲ သူတုိ႔ထက္သာေအာင္ အက်င့္မမဲြဖုိ႔ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ထားပါေတာ့။ ဒီေနရာမွာ ဘုန္းဘုန္းအဓိကေျပာခ်င္တာက ေလာကႀကီးမွာ မရွိရင္ သူခုိးလုိ႔ အထင္ခံရတတ္၊ မလွရင္ စုန္းလုိ႔အထင္ခံရတတ္ေပမယ့္ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သူခုိးလုိ႔ အထင္မခံမိေစဖုိ႔၊ သူမ်ားကုိ ဒုကၡေပး ျပဳစားတတ္တဲ့ စုန္းလုိ႔ အထင္မခံမိေစဖုိ႔ အဓိကက်တယ္ဆုိတာ ေျပာခ်င္တာပါ။ ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္ပဲ အထင္ေသး၊ ႏွိမ့္ခ်ေနပါေစ ကုိယ့္ကုိယ္တုိင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ၿပီး အထင္ေသး၊ ႏွိမ့္ခ်မႈ မျဖစ္ေစဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည့္မႈရွိေနဖုိ႔၊ အထင္မေသးမိဖုိ႔က ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အက်င့္သီလေကာင္းေနမွ ျဖစ္မွာပါ။ မဲြေနတဲ့အျပင္ အက်င့္ပါ မေကာင္းဘူးဆုိရင္ေတာ့ သူတပါးက အထင္ေသးႏွိမ့္ခ်တာကုိ ခံရတဲ့အျပင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ လိပ္ျပာမသန္႔ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဘယ္ေလာက္ပဲ မဲြမဲြ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အက်င့္မမဲြေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေလာကႀကီးမွာ မဲြရင္ တစ္လဲြအျမင္နဲ႔ အစဲြအထင္ေတြ ရွိတတ္သလုိ မလွရင္လည္း အလဲြအသုံးနဲ႔ အၿမဲမျပဳံးတဲ့ စုန္းလုိ႔ ထင္တတ္ၾကေပမယ့္ ဒီလုိထင္တတ္တာေတြဟာ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ေကာင္းစားေရးမွာ ဘာမွအဓိကမက်တဲ့အတြက္ ဒီအထင္အစဲြေတြကုိ အျမင္မလဲြေစဘဲ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ မဲြေနတာထက္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ၊ အက်င့္တရားဆုိင္ရာ၊ သဒၶါတရားဆုိင္ရာ၊ ေစတနာပုိင္းဆုိင္ရာ စတာေတြမွာ မမဲြရေအာင္သာ သတိပညာနဲ႔ ႀကိဳးစားေနထုိင္ၾကဖုိ႔ပဲ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။ အားလုံး လူမဲြေပမယ့္ စိတ္မပဲြေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကပါေစ..
ti's very nice post. it make me strog in my mind and give energy for me whom is poor. thank u so much sir...thanks again...
with many respects