ခြင့္မလြတ္ႏုိင္ဘူးဆုိရင္ျဖင့့္…

မနက္အေစာ ၂နာရီ ခဲြေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အိပ္ေကာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ ဖုန္းမက္ေစ့ခ်္ ၀င္လာတဲ့ အသံေၾကာင့္ ႏုိးသြားၿပီး ဘယ္သူက ဘာပုိ႔တာလဲလုိ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ “အရွင္ဘုရားေရ… ႐ုိက္ခ်က္က ျပင္းလြန္းေတာ့ ခြင့္လြတ္လုိ႔ မရဘူးဘုရား… (스님~ 너무 기가막혀서 용서가 않되내요)” ဆုိတဲ့ စာနဲ႔အတူ ကုိရီးယား ဒကာမတစ္ေယာက္ ပုိ႔လုိက္တဲ့ မက္ေစ့ခ်္ ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႔စာဖတ္ၿပီး “အင္း… ဒီဒကာမေတာ့ ဒုကၡပဲ”လုိ႔ေတြးရင္း ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိက္တာ မနက္ ၅နာရီ ႏိႈးးစက္ျမည္မွပဲ ႏုိးလာပါေတာ့တယ္။ အိပ္ယာက ႏုိးလာၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာလည္း “ခြင့္မလြတ္ႏုိင္ဘူး”ဆုိတဲ့ သူ႔စကားကုိပဲ သတိရေနရင္း လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးေလးရက္ေလာက္ကမွ ေက်ာင္းကုိေရာက္လာၿပီး ရင္ဖြင့္သြားတဲ့ ဒီဒကာမရဲ႕ စကားသံေတြကုိပါ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိ ျပန္ပါတယ္။

လူေတြဟာ ဒုကၡေရာက္မွပဲ ဘုရားေက်ာင္းကန္ကုိ သတိရတတ္တယ္ ဆိုတဲ့စကားလုိပဲ ေက်ာင္းမေရာက္တာၾကာတဲ့ ဒီဒကာမလည္း ဒုကၡေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပုိက္နဲ႔ ခုမွပဲေက်ာင္းကုိ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရာတာ နာက်င္မႈ၊ ပူေလာင္မႈ၊ ေသာကျဖစ္မႈ၊ အခဲမေၾကျဖစ္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္လုိ႔ ခံစားမိပါတယ္။ သိေနတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ဒီကုိရီးယား ဒကာမဟာ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ တရားပြဲေတြမွာ လာနာဖူး၊ တရားလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ အားထုတ္ဖူးတဲ့သူ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ျမန္မာျပည္ကုိလည္း ေရာက္ဖူးတဲ့သူပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔စိတ္သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း ေျဖေပးႏုိင္မယ့္ ဆရာဒကာအေနနဲ႔ေရာ ကလ်ာဏမိတၱအေနနဲ႔ပါ အားကုိးတႀကီး ေက်ာင္းကုိ ေရာက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒကာမနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကုိ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ တတ္ႏုိင္သမွ် ဓမၼနဲ႔ ေျဖဆည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူခံစားေနရတာက သူကုိယ္တုိင္ အစစအရာရာ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ေပး၊ လုိအပ္တာမွန္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အကူအညီေပး၊ ေက်းဇူးျပဳေပးခဲ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္က သူ႔အေပၚ ေက်းဇူးကန္းသြား၊ သူ႔ကုိအသုံးခ်သြား၊ သူျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ပုံစံအတုိင္း ျဖစ္မသြားဘဲ အမ်ားေရွ႕မွာ သူ႔ကုိအ႐ူးလုပ္သြားတဲ့ အတြက္ အခဲမေၾကျဖစ္ၿပီး နာၾကည္းစြာ ခံစားေနရတဲ့ အျဖစ္ပါ။ တရားထုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္လည္း တရားထုိင္တဲ့အခါတုိင္း ဒီစိတ္အေတြးေတြပဲ ၀င္ေနေတာ့ တရားလည္း ထုိင္မရတဲ့အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ေျပာလည္းေျပာ၊ မ်က္ရည္လည္းက်၊ ေဒါသလည္းထြက္ေနတဲ့ ဒီဒကာမကုိၾကည့္ၿပီး သူေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာႏုိင္ေအာင္ သူေျပာသမွ်ကုိ အလုိက္သင့္ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလုိဒုကၡဆုိတာ လူေတြၾကားမွာ ေျပာလုိ႔မျဖစ္သလုိ သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ ႐ႈတ္ေနၾကတဲ့ လူေတြမွာ တစ္ျခားသူ ကိစၥကုိ အခ်ိန္ေပး နားေထာင္ေပးဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ပါဘူး။ ဘုန္းၾကီးေတြကေတာ့ နားလည္းနားေထာင္ေပး စိတ္သက္သာေအာင္ တရားနဲ႔လည္း ေျဖေဆးေပးၿပီး ကုသေပးတတ္တဲ့အတြက္ အခုလုိ အားကုိးတစ္ႀကီး ရင္လာဖြင့္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔စိတ္တုိင္းက် သူေျပာခ်င္ရာ နားေထာင္ေပးလုိက္၊ လုိအပ္တဲ့အခါ တရားစကားေလးေတြနဲ႔ အားေပးႏွစ္သိမ့္ေပးလုိက္ေတာ့ သူ႔ခံစားခ်က္ နဲနဲ႔ေပါ့သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ အရင္ကေလာက္ ျပင္းထန္တဲ့ ခံစားခ်က္ မရွိေတာ့တာ သတိထားမိပါတယ္။ သူလည္း ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၿပီးသြားလုိ႔လား မသိဘူး နဲနဲၿငိမ္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ သူ႔ကုိ ေအးရာေအးေၾကာင္း စိတ္ေျပရာ ေျပေၾကာင္း ေအးေအးေဆးေဆး တရားစကား ေျပာေဟာေပးျဖစ္ပါတယ္။

“အင္း… ဒကာမေရ… နားေထာင္ရတာ၊ ၾကားရတာေတြအတြက္ တကယ့္ကုိ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္႐ုံ၊ အႀကံျပဳ႐ုံကလဲြၿပီး ဒကာမရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြအေပၚမွာေတာ့ ကူၿပီးခံစားေပးဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒီခံစားခ်က္ေတြ ေလ်ာ့သြားဖုိ႔ကေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ႀကိဳးစားျပဳျပင္ၾကည့္ရမွာပါ။ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ေတြကုိ ေသခ်ာျပန္ေတြးၾကည့္ပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ခံစားေနရတာလဲ ဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါ။ ကုိယ္က ဒီမွာလာၿပီး ဘယ္ေလာက္ပဲ ခံစားျပေနပါေစ တစ္ဘက္သူကေတာ့ သိမွာလည္း မဟုတ္သလုိ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါဆုိ ကုိယ္က ကုိယ့္ဖာသာျဖစ္၊ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ခံစား၊ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ နားၾကည္းေနသလုိ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဒီလုိ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေတြးေတြ၀င္တုိင္း အရင္ဆုံး နာက်င္စြာ ခံစားေနရတာက ဒကာမကုိယ္တုိင္ပဲ မဟုတ္လား..။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ အားလုံးဟာ ကုိယ့္ေၾကာင့္ျဖစ္တာခ်ည္းပဲလုိ႔ေတာင္ ေျပာရမလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အက်ိဳးတရားမွန္သမွ် အေၾကာင္းကင္းၿပီး ဘာမွမျဖစ္ဘူးလုိ႔ ဆုိသလုိ အခု ဒကာမ ခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡဟာလည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္တဲ့ သေဘာပါပဲ။

အေၾကာင္းျပန္ၾကည့္ေတာ့ ကုိယ္ပဲစခဲ့တာ မဟုတ္လား…။ ကုိယ္ပဲစၿပီး သူ႔ကုိ အကူအညီေပးခဲ့တာ၊ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ေနရင္ျဖစ္ရဲ႕နဲ႔ သူ႔ေနာက္လုိက္ၿပီး သူ႔ကုိ သနားခဲ့ ကူညီခဲ့ ျပည့္ဆည္းေပးခဲ့တာလည္း ဒကာမကုိယ္တုိင္ပါပဲ။ အေရးအႀကီးဆုံးက ဒကာမရဲ႕ ဒီလုိခံစား နာၾကည္းခ်က္ေတြဟာ သူ႔အေပၚမွာ ထားခဲ့တဲ့ ဒကာမရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ကုိယ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတုိင္း၊ ကုိယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္မလာေတာ့ အခဲမေၾက ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ မညွာတမ္းေျပာရရင္ ဒကာမကုိယ္တုိင္ ေပးခဲ့တဲ့ ကူညီမႈ၊ ေက်းဇူးျပဳမႈေတြဟာ ျပတ္သားမႈ မရွိဘဲ အေႏွာင္အဖဲြ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေပးခဲ့တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခုလုိ ဆုိးက်ိဳးေတြ ေပၚလာတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိးက်ိဳးလုိ႔ ဆုိရတာကလည္း ဒကာမေနရာက ၾကည့္ၿပီး ေျပာရတာပါ။ တစ္ဘက္သူကေတာ့ ဒကာမလုိ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မွာပါ။ သူ႔မွာ ဒကာမလုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ပုံစံေတြ ရွိမွာမဟုတ္တဲ့အတြက္ သူ႔စိတ္ကေတာ့ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေနမွာပါ။ မျဖစ္တာကေတာ့ ဒကာမပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ အတိတ္ကုိ အတိတ္မွာပဲ ထားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ျဖစ္ၿပီးသမွ်ေတြကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေမ့ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ မေကာင္းတဲ့ အေတြးအျမင္ ခံစားခ်က္ဆုိတာ ျမန္ျမန္ေမ့ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေတြးတုိင္းေတြးတုိင္း ခံစားေနရ၊ ေတြးတုိင္းေတြးတုိင္း အကုသုိလ္ေတြရေနမယ့္ အရာေတြကုိ အျမန္ဆုံး ေမ့ေဖ်ာက္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစမယ့္ အရာေတြဟာ သတိရတုိင္း၊ သတိရတုိင္း ကုသုိလ္ေတြ တုိးေနႏုိင္ေစေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့အရာေတြကေတာ့ ေတြးတဲ့သူကုိ ေတြးတုိင္းေတြးတုိင္း၊ သတိရတုိင္း သတိရတုိင္း ပူေလာင္မႈ၊ မေက်နပ္မႈ အခဲမေၾကမႈေတြပဲ တုိးပြားေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒကာမအေနနဲ႔ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တဲ့ အတိတ္ကုိ ျပန္တမ္းတၿပီး ပူေဆြးေသာက ျဖစ္ေန၊ ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းေန၊ အလုိမက် ျဖစ္ေနမယ့္အစား အဲဒါေတြကုိ အျမန္ဆုံးေမ့ႏုိင္ေအာင္၊ တစ္ဘက္က သူ႔အေပၚကုိလည္း မေက်နပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အၿငိဳးအေတးေတြ ထားမေနဘဲ ခြင့္လြတ္သီးခံကာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါလုိ႔ တုိက္တြန္းအႀကံျပဳခ်င္ပါတယ္…” စသျဖင့္ ဘုန္းဘုန္းလည္း ဒီဒကာမ အျမန္ဆုံး စိတ္သက္သာရာ ရေအာင္၊ သူ႔စိတ္ေလး ပုံမွန္ျဖစ္သြားေအာင္ တတ္ႏုိင္သမွ် ေဟာေျပာျပသ အႀကံျပဳျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အဓိက ေျပာျဖစ္တာကေတာ့ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အၿငိဳးအေတးေတြနဲ႔ ကလဲ့စားေခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတာထက္စာရင္ သီးခံမႈနဲ႔ ခြင့္လြတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖုိ႔…” ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတုန္းကေတာ့ ဒကာမကုိယ္တုိင္ပဲ စိတ္ကေလး တစ္ျဖည္းျဖည္း ေပ်ာ့ေျပာင္းသြားၿပီး “ခြင့္လြတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါမယ္..”လုိ႔ ဆုိကာ ဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ သူ႔ဆီက ေရာက္လာတဲ့ ဖုန္းမက္ေစ့ခ်္က “ခြင့္မလြတ္ႏုိင္ပါဘူး…”တဲ့။ ဒါဆုိရင္ေတာ့…

ဟုတ္တယ္။ ခြင့္လြတ္ဖုိ႔ ေျပာတာကုိ ခြင့္မလြတ္ႏုိင္ဘူး ဆုိရင္ေတာ့ သူ႔သေဘာအတုိင္းပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ခြင့္မလြတ္ႏုိင္မႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အမုန္းတရား၊ အၿငိဳးအေတးမ်ားနဲ႔ သူၿပိဳင္ကုိယ္ၿပိဳင္ အႏုိင္လုရင္း အျပန္အလွန္ အတုံ႔အလွည့္ေတြနဲ႔ မၿပီးႏုိင္တဲ့ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈ သံသရာ ရွည္ေနၾကဦးမယ္ ဆုိတာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ၿငိဳးဖဲြ႕မႈ၊ အာဃာတထားမႈေတြနဲ႔ ျပႆနာတစ္ခု ေျပလည္ေစဖုိ႔၊ ရန္ၿငိမ္းဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ ခြင့္လြတ္သီးခံမႈနဲ႔ ရန္ၿငိဳးမဖဲြ႕မႈ၊ ကလဲ့စားမေခ်မႈကပဲ ရန္ေအးၿပီး ျပႆနာၿငိမ္းေစမယ့္ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိခြင့္မလြတ္ႏုိင္မႈ ရန္ၿငိဳးဖဲြ႕မႈဆုိတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးဟာ ဘုရားလက္ထက္မွာလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားလက္ထက္တုန္းက ကာဠယကၡိနီ ဘီးလူမနဲ႔ သာ၀တၳိျပည္ သူေ႒းတစ္ဦးရဲ႕ သမီးတုိ႔ဟာ အတိတ္ဘ၀က စခဲ့တဲ့ ရန္ၿငိဳးေတြေၾကာင့္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခြင့္မလြတ္ႏုိင္ျဖစ္ကာ သံသရာမွာ ရွည္ၾကာေစခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ အတိတ္ဘ၀တစ္ခုမွာ သူေ႒တစ္ဦးရဲ႕ ဇနီးမယားမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရာက စခဲ့တဲ့ ရန္ၿငိးဟာ ေနာက္ဘ၀ေတြအထိ ပါသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ သူေ႒းဇနီးဘ၀မွာ ခံခဲ့ရတဲ့ တစ္ေယာက္က ခြင့္မလြတ္ႏုိင္တဲ့ အၿငိဳးနဲ႔ ဆုေတာင္းခဲ့ရာမွ ေနာက္ေနာက္ဘ၀ေတြမွာ တစ္ေယာက္က ၾကက္မျဖစ္တဲ့အခါ၊ တစ္ေယာက္က ေၾကာင္မျဖစ္ၿပီး ၾကက္မရဲ႕ ဥေတြကုိ စားပစ္လုိက္၊ ၾကက္မက မေက်နပ္လုိ႔ ေနာင္ဘ၀သူ႔ကုိ ႏုိင္တဲ့သူျဖစ္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းတဲ့အတြက္ ေနာင္ဘ၀မွာ တစ္ေယာက္က သမင္မျဖစ္၊ တစ္ေယာက္က က်ားသစ္မျဖစ္ၿပီး သမင္ေမြးရင္း က်ားစားရင္းျဖစ္ကာ သမင္မက မေက်နပ္ေတာ့ ထပ္ရန္ၿငိဳးဖဲြ႕ ထပ္ဆုေတာင္း၊ ထပ္ကလဲ့စားေခ် လုပ္လုိက္ၾကတာ အတိတ္ဘ၀ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူတလွည့္ကုိယ္တလွည့္ အျပန္အလွန္ ရန္ၿငိဳးေတြဖြဲ႕ၿပီး သံသရာ က်င္လည္လာခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အခုေနာက္ဆုံးဘ၀ ေဂါတမျမတ္စြာ ဘုရားလက္ထက္မွာေတာ့ ဘီလူးမနဲ႔ သူေ႒းသမီးျဖစ္လာၿပီး ရန္ၿငိဳးေတြဖဲြ႕ရင္း ေနာက္ဆုံးမွာ ဘုရားရွင္နဲ႔ ေတြ႕တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶက သူတုိ႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ခြင့္မလြတ္ႏုိင္မႈေၾကာင့္ သံသရာမွာ အျပန္အလွန္ ရန္ၿငိဳးဖဲြ႕ရင္း က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပရင္း “ဘယ္သူက ငါ့ကုိ ဘာလုပ္ဖူးတယ္၊ ဘယ္လုိေျပာဖူးတယ္၊ ဘယ္လုိႀကံဖူးတယ္ စတဲ့ ခြင့္မလြတ္ႏုိင္တဲ့ ရန္တုံ႔မူျခင္းမ်ားျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ရန္မၿငိမ္းႏုိင္ေၾကာင္း၊ ရန္တုံ႔မမူျခင္း၊ ခြင့္လြတ္ျခင္းျဖင့္သာ ရန္တုိ႔သည္ ၿငိမ္းေအးႏုိင္ေၾကာင္း…” စသျဖင့္ ဓမၼစကား မိန္႔ၾကားေတာ္ မူလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးလည္း တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦးခြင့္လြတ္ၾကရင္း တရားရသြားခဲ့ပါတယ္။

ဒါဟာ ဘုရားလက္ထက္မွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာထဲက တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခြင့္မလြတ္ႏုိင္ဘဲ ရန္ၿငိဳးဖဲြ႕ၾကရာမွ ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ အျပန္အလွန္ အၿငိဳးအေတး အာဃာတ၊ ကလဲ့စားေခ်မႈေတြဟာ သံသရာကုိ ရွည္ၾကာေစၿပီး လြတ္ေျမာက္ရာအမွန္ နိဗၺာန္နဲ႔ ေ၀းေနတတ္တယ္ဆုိတာ သတိျပဳ ဆင္ျခင္သင့္တဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္လြတ္လပ္ခြင့္အရ ခြင့္မလြတ္ဘဲ ေနလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခြင့္မလြတ္ဘဲ ေနျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ရလာဘ္ေတြအတြက္ေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ျပန္ခံရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သံသရာအဆုံးသတ္ဖုိ႔ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ေကာင္းကံ၊ မေကာင္းကံေတြကုိ အဆုံးသတ္မွ ျဖစ္မွာပါ။ အၿငိဳးအေတးေတြနဲ႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ခြင့္လြတ္သီးခံမႈနဲ႔ အဆုံးသတ္မွပဲ ၿပီးဆုံးၾကမွာပါ။ ကံေတြကုိ ဉာဏ္နဲ႔ျဖတ္မွပဲ သံသရာလည္မႈက ရပ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲလုိမွ မဟုတ္ဘဲ ခံလုိက္ရလုိ႔ မေက်နပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ခြင့္မလြတ္ႏုိင္ဘူးဆုိၿပီး အၿငိဳးအေတးေတြထားကာ ျပန္လည္တုံ႔ျပန္ၾကမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္အတြက္လည္း အတုံ႔အလွည့္ ျပန္ျဖစ္ကာ သံသရာအဆက္ ရွည္ၾကာလ်က္ေနမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျပႆနာတုိင္းမွာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူမွားတယ္၊ ဘယ္သူမွန္တယ္၊ ဘယ္သူေကာင္းတယ္၊ ဘယ္သူမေကာင္းဘူး စတဲ့အေတြးမ်ားနဲ႔ အၿပိဳင္အဆုိင္၊ အျပန္အလွန္၊ အၿငိဳးအေတးေတြ ထားမေနၾကဘဲ ျဖစ္ၿပီးသမွ် အတိတ္ကုိ သခၤန္းစာယူကာ ေနာင္မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း အားလုံးကုိ ခြင့္လြတ္ႏုိင္ေအာင္သာ အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိလ်က္ သံသရာအဆက္ ျဖတ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ပဲ လုိပါေတာ့တယ္။ သံသရာရွည္မယ့္ အရာေတြကုိ ခြင့္လြတ္ျခင္းနဲ႔ ျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကုိသာ ေရြးခ်ယ္ၾကဖုိ႔ပဲ လုိပါေတာ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္း ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကဖုိ႔လည္း တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။ အားလုံး ခြင့္လြတ္ႏုိင္ၾကပါေစ…