“အေဟာင္းစား”ဟူသည့္ ဤစကားသည္ ေက်ာင္းအမႀကီး ၀ိသာခါကုိယ္တုိင္ ေျပာဆုိခဲ့သည့္ စကားျဖစ္၏။ ေျပာဆုိခဲ့သည္မွာလည္း အျခားသူကုိ ရည္ရြယ္၍ ေျပာဆုိခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေပ။ မိမိ၏ ေယာကၡမျဖစ္သူ မိဂါရသူေ႒အား ရည္ရြယ္၍သာ ေျပာဆုိခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ေသာတာပန္အျဖစ္ျဖင့္ အိမ္ေထာင္က်သြားသည့္ ၀ိသာခါတစ္ေယာက္ ကံဆုိးစြာပင္ ရခဲ့သည့္ လင္ေယာက်္ားမွာ မိစၧာဒိ႒ိ တစ္ေယာက္၏ သားျဖစ္ေနခဲ့၏။ ေသာတာပန္ႏွင့္ မိစၧာဒိ႒ိ တစ္အိမ္တည္း ျဖစ္ေနၾကသျဖင့္ အရာရာမွာ ဆန္႔က်င္ေနေပ၏။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး လင့္အိမ္သုိ႔ လုိက္လာခဲ့ရသည့္ ၀ိသာခါသည္ ေယာကၡမျဖစ္သူ မိဂါရသူေ႒းအိမ္တြင္ အျခားျပႆနာမ်ား ႀကီးၾကီးမားမား မရွိေသာ္လည္း ရတနာသုံးပါးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္မႈမ်ားတြင္ ျပႆနာ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ၀ိသာခါသည္ ရတာနာသုံးပါးကို အသက္ႏွင့္ထပ္တူ ၾကည္ညိဳဆည္းကပ္လုိ၏။ သုိ႔ေသာ္ မိဂါရသူေ႒းကား ထုိအခ်က္ကုိ သေဘာမက်ႏုိင္၊ မေက်နပ္ႏုိင္ ျဖစ္ေနေပ၏။
တစ္ေန႔ ၀ိသာခါသည္ မိဂါရသူေ႒၏ ထမင္း၀ုိင္းကုိ ယက္ခပ္ေပးေနစဥ္ အိမ္ေရွ႕သုိ႔ ရဟန္းတစ္ပါး ဆြမ္းခံရပ္လာ၏။ မိဂါရသူေ႒းသည္ ဆြမ္းခံၾကြလာသည့္ ရဟန္းကုိ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ထမင္းကုိ ဆက္စားေနႏုိင္ေသာ္လည္း ေသာတာပန္ ၀ိသာခါတစ္ေယာက္ ဘ၀င္မက်ႏုိင္ခဲ့ေပ။ ေယာကၡမ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ေနရသျဖင့္ စိတ္တုိင္းက် ဆြမ္းေလာင္းလွဴရန္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ျပန္ေပ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ၀ိသာခါသည္ အားနာနာႏွင့္ပင္ ဆြမ္းခံရဟန္းအား လက္အုပ္ခ်ီကာ ေလွ်ာက္ထားလုိက္ရေပ၏။ “အရွင္ဘုရား… ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕ဘုရား..၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေယာကၡမဟာ အေဟာင္းစားသူ တစ္ေယာက္ပါဘုရား…၊ သီးခံေတာ္မူပါဘုရား…”ဟု ေလွ်ာက္ထားလုိက္သည့္ ၀ိသာခါစကားကုိ ၾကားသည့္အခါ ဆြမ္းခံရဟန္းလည္း ေရွ႕ဆက္ၾကြားသြားေလ၏။
ဆြမ္းခံအရွင္ ၾကြသြားေသာ္လည္း မၿပီးႏုိင္သည့္ ျပႆနာမွာ ၀ိသာခါ၏ “အေဟာင္းစား”ဟူေသာ စကားပင္ျဖစ္၏။ မိဂါရသူေ႒းသည္ သူ႔အား ၀ိသာခါက အေဟာင္းစားဟု ေျပာသည္ကုိ မေက်နပ္ႏုိင္ဘဲ ထမင္းစားေနခ်ိန္တြင္ အေဟာင္းစားဟု ေျပာဆုိျခင္းသည္ ႐ုိင္းစုိင္းေၾကာင္း၊ အေဟာင္းဟူသည္ မေကာင္းသည့္ အညစ္အေၾကးကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေဒါသထြက္မဆုံးျဖစ္ကာ ရပ္ရြာသူၾကီးမ်ားေရွ႕တြင္ ၀ိသာခါႏွင့္ ျဖစ္ခဲ့သည့္ ျပႆနာမ်ားအား ေျဖရွင္းေလေတာ့၏။ မိဂါရသူေ႒းသည္ ၀ိသာခါႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ စဲြခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ တင္ျပ၏။ ထုိစဲြခ်က္မ်ားတြင္ ဤ “အေဟာင္းစား”ဟူေသာ စကားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စြပ္စဲြခ်က္သည္လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္၏။ ၀ိသာခါသည္ တင္သမွ် စဲြခ်က္မ်ားကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ခုိင္လုံစြာ ေျဖရွင္းေပးခဲ့ၿပီး “အေဟာင္းစား”ဟူေသာ စကားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း “သူေျပာသည့္ အေဟာင္းစားဟူသည္မွာ တစ္ျခားအရာမ်ားကုိ ရည္ရြယ္ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း၊ မိဂါရသူေ႒းသည္ ယခုဘ၀တြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ဘာတစ္ခုမွ မျပဳလုပ္ဘဲ အတိတ္က လုပ္ခဲ့သည့္ ေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ိဳးကုိသာ ခံစားေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးကုိသာ စားေနသည့္ သေဘာကုိ ရည္ရြယ္၍သာ အေဟာင္းစားဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း..” ေျဖရွင္းေပးလုိက္၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ မိဂါရသူေ႒းသည္ တင္သမွ် စဲြခ်က္မ်ား႐ႈံးနိမ့္ကာ ၀ိသာခါ အလုိသုိ႔ လုိက္ခဲ့ရၿပီး ၀ိသာခါ၏ ေတာင္းဆုိခ်က္ျဖင့္ အိမ္တြင္ဘုရားအမွဴးရွိသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းကပ္တရားနာခြင့္အထိ ေပးလုိက္ရ၏။ မိဂါရသူေ႒းသည္လည္း ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္ကုိ နာရသျဖင့္ တရားရကာ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေပေတာ့၏။ ဤကား ၀ိသာခါ၏ အေဟာင္းစားဟူေသာ စကားႏွင့္စပ္လ်ဥ္းသည့္ အေၾကာင္းဇာတ္လမ္း အက်ဥ္းပင္ျဖစ္ပါ၏။
ဤေနရာတြင္ အဓိကေျပာလုိသည္မွာ “အေဟာင္းစား”ဟူေသာ စကားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ၀ိသာခါ၏ အေဟာင္းစားဟူေသာ စကားအရၾကည့္လွ်င္ ေလာက၌ အေဟာင္းစားေနသူမ်ား မ်ားေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ အထူးသျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ အေဟာင္းစားမ်ား အလြန္မ်ားျပားလွ၏။ အတိတ္ကံေကာင္းသျဖင့္ အစစအရာရာ ျပည့္စုံေနသည့္ အေပၚတြင္ ေက်နပ္ေနၿပီး ေနာင္သံသရာအတြက္ ကုသုိလ္ရိကၡာမထုတ္ၾကဘဲ အေဟာင္းကုိသာ စားေနၾကသည့္ အေဟာင္းစားမ်ားကုိ ေနရာအႏွံ႔ အျပားတြင္ အမ်ားးအျပား ေတြ႕ေနရ၏။ ေနာင္ဘ၀ဟူသည္ကုိ မစဥ္းစားဘဲ အတိတ္၏ အက်ိဳးေပး အေပၚတြင္သာ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံစားေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိေန၏။ လက္ရွိဘ၀တြင္ ကုသုိလ္မလုပ္ဘဲ အကုသုိလ္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေသာ္လည္း အတိတ္ကံ ေကာင္းသျဖင့္ အက်ိဳးေပး ေကာင္းေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိေနျပန္၏။ အေၾကာင္းေကာင္းသျဖင့္ အက်ိဳးေပးေကာင္းကာ အေဟာင္းစား ျဖစ္ေနရသည့္အေပၚတြင္သာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိ၏။
ဤသုိ႔ အေဟာင္းကုိသာ စားေနၾကသည့္ အေဟာင္းစားမ်ား အျဖစ္ႏွင့္သာ လက္ရွိဘ၀ကုိ အဆုံးသတ္သြားလွ်င္ကား ထုိသူမ်ား၏ အနာဂတ္ဘ၀သည္ မေတြးရဲစရာပင္ ျဖစ္၏။ အသစ္မခ်ဘဲ အေဟာင္းကုန္ေအာင္ စားေနသျဖင့္ အေဟာင္းကုန္သြားမည္ဆုိပါက မေကာင္းဘုံ သြားရမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ေလာကတြင္ အေမွာင္ထဲမွလာၿပီး အလင္းသြားသူ၊ အလင္းထဲမွလာၿပီး အေမွာင္သြားသူ၊ အေမွာင္ထဲမွလာၿပီး အေမွာင္ထဲသြားသူ၊ အလင္းထဲမွလာၿပီး အလင္းသြားသူဟူ၍ ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳးရွိရာတြင္ အေဟာင္းသာစားၿပီး အေဟာင္းကုန္သြားသျဖင့္ မေကာင္းဘုံ သြားခဲ့ရမည္ဆုိပါက ထုိသူ၏ဘ၀သည္ ကုသုိလ္အရွိန္ေၾကာင့္ လူ႔ဘ၀ကုိ ရလာေသာ္လည္း လူ႔ဘ၀တြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမရွိသျဖင့္ အပါယ္ဘုံသုိ႔ က်ေရာက္သြားသည့္ အလင္းထဲမွလာၿပီး အေမွာင္ထဲသြားသည့္ သူကဲ့သုိ႔သာ ျဖစ္ေနေပ၏။ ဤ၌ အလင္းအေမွာင္ဟူသည္ သုဂတိဘ၀ႏွင့္ ဒုဂၢတိဘ၀၊ ကုသုိလ္ႏွင့္ အကုသုိလ္မ်ားကုိ ဆုိလုိ၏။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သုဂတိဘ၀ကုိ ရရွိၿပီး ထုိသုဂတိ၀ဘမွ မေကာင္းသည့္ ဒုဂၢတိဘ၀သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားျခင္းသည္ အလင္းထဲမွလာၿပီး အေမွာင္ထဲသုိ႔ ျပန္သြားျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ အလင္းထဲေရာက္ေနၿပီးမွ အေမွာင္ျပန္သြားရသည့္ ဘ၀သည္ကား အ႐ႈံးေပၚသည့္ ဘ၀သာျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေဟာင္းသာစားၿပီး အေဟာင္းကုန္သျဖင့္ မေကာင္းဘုံသြားရသည့္ အလင္းမွအေမွာင္သုိ႔ သြားသူမ်ား မျဖစ္ေစၾကဘဲ အေဟာင္းမကုန္ခင္ အသစ္ျဖည့္ကာ အလင္းထဲမွလာၿပီး အလင္းထဲသုိ႔ သြားႏုိင္သူျဖစ္ရန္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။
စင္စစ္ အေမွာင္ထဲမွ လာခ့ဲသည္ျဖစ္ေစ၊ အလင္းထဲမွ လာခဲ့သည္ျဖစ္ေစ လူ႔ဘ၀ရရွိ လာခဲ့ျခင္းကပင္ ေကာင္းေသာလာျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ရရွိထားသည့္ လူ႔ဘ၀မွ ထုိ႔ထက္ပုိၿပီး လင္းသည့္ဘ၀သုိ႔သာ သြားႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားသင့္ေပ၏။ ျဖစ္သင့္သည္မွာ အေဟာင္းလည္းစား အေကာင္းလည္းပြားရန္ ျဖစ္သင့္ေပ၏။ သံသရာမွာ က်င္လည္ေနရဦးမည့္ သူမ်ားျဖစ္ေနလွ်င္ကား သံသရာအတြက္လည္း ရိကၡာထုတ္ထားရန္ လုိအပ္၏။ သံသရာအတြက္ ရိကၡာထုတ္လုိလွ်င္ အေဟာင္းခ်ည္းစားေန၍ မျဖစ္ေပ။ အသစ္လည္း ပြားေပးရေပမည္။ အသစ္ပြားရန္ ဆုိသည္မွာလည္း အခြင့္ေကာင္းရွိေနသည့္ အခ်ိန္တြင္သာ ပြားႏုိင္ေပ၏။ မည္သုိ႔ဆုိေစ လူ႔ဘ၀ ရရွိေနခ်ိန္သည္ အသစ္ပြားရန္ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ျဖစ္ပါ၏။ လူ႔ဘ၀ရရွိေနၿပီး ဘုရားသာသနာႏွင့္ ႀကဳံႀကိဳက္ေနသည့္ အခ်ိန္သည္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ လုပ္ခြင့္ရသည့္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ ျဖစ္ပါ၏။ အခြင့္အေရးဟူသည္ ရရွိခ်ိန္တြင္ အရယူႏုိင္ရန္ အေရးႀကီး၏။ ေနာင္ဆုိသည္ကား မေသခ်ာလွေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခြင့္အေရးလည္းရ၊ လုပ္ခ်ိန္လည္းရ၊ လုပ္ခြင့္လည္း ႀကဳံေနသည့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အတိတ္ကလုပ္ခဲ့သည့္ အေဟာင္းကုိသာ စားမေနၾကဘဲ သံသရာအတြက္ ရိကၡာထုတ္ႏုိင္ရန္ အေကာင္းမ်ားလည္း ပြားမ်ားၾကရန္ လုိအပ္ေၾကာင္းဆုိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ပုထုဇင္မ်ားသည္ ကိေလသာ ကာမဂုဏ္ အာ႐ုံမ်ားတြင္ ႏွစ္သက္တတ္ၾကသည္မွာ သဘာ၀ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိကိေလသာအာ႐ုံ ကာမဂုဏ္မ်ားျဖင့္သာ ရရွိလာသည့္ အေကာင္းဆုံးဘ၀ကုိ အဆုံးမသတ္ သင့္ၾကေပ။ ထုိအာ႐ုံမ်ားမွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ရန္လည္း ႀကိဳးစားသင့္ေပ၏။ ပုထုဇင္ပဲ ႀကိဳက္မွာေပါ့ဟုဆုိကာ အႀကိဳက္ေနာက္သာ လုိက္ေနၾကလွ်င္ ထုိအႀကိဳက္သည္ ဆုံးႏုိင္မည္ မဟုတ္ၾကေပ။ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံဆုိသည္မွာလည္း တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး အသစ္အသစ္ ျဖစ္ျဖစ္ေနသည္ ျဖစ္သျဖင့္ အသစ္ျဖစ္တုိင္း လုိက္ေနလွ်င္ အႏွစ္ႏွင့္ ေ၀း၍သာ ေနၾကေပလိမ့္မည္။ အႏွစ္ႏွင့္ေ၀းေနသမွ် အစစ္ႏွင့္လည္း ေ၀းေနဦးမည္သာျဖစ္၏။ အမွန္အားျဖင့္ ထုိသုိ႔မျဖစ္သင့္ေပ။ အေဟာင္းစားခြင့္ရျခင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အႏွစ္ေကာင္းမ်ား တုိးပြားေစရန္ အားထုတ္သင့္ေပ၏။ အေဟာင္းစားရင္း အသစ္ျဖစ္သည့္ ကုသုိလ္အႏွစ္မ်ားကုိလည္း ႀကိဳးစားပြားမ်ားသင့္၏။ ထုိ႔သုိ႔မဟုတ္ဘဲ အေဟာင္းကုန္မွ အသစ္ခ်မည္ဆုိပါက ေနာက္က်သြားႏုိင္ေပ၏။ အသစ္မရွိဘဲ အေဟာင္းကုန္ေအာင္ စားေနပါလွ်င္ အေဟာင္းကုန္သည္ႏွင့္ မေကာင္းဘုံ ေရာက္မည္သာ ျဖစ္ေပ၏။ မေကာင္းဘုံေရာက္သြားလွ်င္ကား အေကာင္းျပန္ဆုံရန္ မလြယ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည့္ ယခုအခ်ိန္မွာသာ အေဟာင္းခ်ည္း စားမေနၾကဘဲ အသစ္လည္းပြားရန္ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္၏။
ေလာက၌ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အေဟာင္းစားဟုဆုိေသာ္လည္း အေဟာင္းလည္းမစားႏုိင္ အသစ္လည္း မပြားႏုိင္ဘဲ အႏွစ္မ်ားထားကာ သြားရသူမ်ားအျဖစ္ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားသူမ်ားရွိ၏။ စာေရးသူ သိသည့္ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိ၏။ ဒကာႀကီးသည္ အလြန္ခ်မ္းသာ၏။ သုိ႔ေသာ္ သဒၶါတရားေခါင္းပါး၏။ ထုိဒကာႀကီးသည္ အလွဴအတန္းဟူသည့္ စကား မၾကားလုိလွေပ။ ခ်မ္းသာေသာ္လည္း မခ်မ္းသာလွေပ။ သူရရွိထားသည့္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကုိ သူကုိယ္တုိင္လည္း မသုံးႏုိင္၊ မစားႏုိင္ ျဖစ္ေနေပ၏။ ခ်မ္းသာေသာ္လည္း လုိင္းကားတုိးစီးကာ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနတတ္၏။ ပစၥည္းဥစၥာျပည့္စုံေသာ္လည္း အ၀တ္အစား ေကာင္းေကာင္းမရွိ၊ ေကာင္းေကာင္းမ၀တ္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနေပ၏။ ထုိဒကာႀကီး၏ ဘ၀သည္ အေၾကာင္းေကာင္းသျဖင့္ အေဟာင္းေကာင္းေနေသာ္လည္း အေဟာင္းမစားႏုိင္သည့္အျပင္ အသစ္လည္း မပြားႏုိင္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ ဤသုိ႔သာ ျဖစ္ေနလွ်င္ကား ဒကာႀကီး၏ သံသရာခရီးသည္ ေၾကာက္စရာပင္ ေကာင္းေနေသး၏။ အလင္းထဲတြင္ ရွိေနေသာ္လည္း အလင္းသုိ႔ မသြားႏုိင္ ျဖစ္ေနသည့္ ထုိဒကာႀကီး၏ ဘ၀ခရီးသည္ အေမွာင္သုိ႔သာ သြားေရာက္ဖြယ္ ျဖစ္ေနေပ၏။ မည္သုိ႔ဆုိေစ ဤကဲသုိ႔ အေဟာင္းလည္း မစားႏုိင္ အသစ္လည္း မပြားႏုိင္သူမ်ား ရွိေနသည္ဆုိသည္ကား အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ေပ၏။ မိမိသည္သာ ထုိသူတုိ႔ကဲ့သုိ႔ မျဖစ္ေစရန္ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ရန္ လုိအပ္ေပေတာ့၏။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ မည္သူမဆုိ လူ႔ဘ၀ ရရွိလာၿပီ ဆုိကတည္းက အေၾကာင္းေကာင္းရွိခဲ့ကာ အေဟာင္းေကာင္း ေနၾကသည္မွာ ေသခ်ာလွသျဖင့္ ရရွိလာသည့္ အေကာင္းဆုံးဘ၀တြင္ အေဟာင္းခ်ည္းသာ စားမေနၾကဘဲ အသစ္ပြားကာ အႏွစ္မ်ားလည္း စားသြားႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားသင့္ေပ၏။ အေဟာင္းစားရင္း အသစ္ပြားႏုိင္ရန္ အားထုတ္သင့္ေပ၏။ ေကာင္းမႈအစြမ္းေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးရကာ အေဟာင္းေကာင္းေနေသာ္လည္း ထုိအေဟာင္းျဖင့္သာ ေက်နပ္မေနၾကဘဲ အေဟာင္းစားေနရသည့္ အခြင့္ကုိ ရယူလ်က္ အျခားကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အသစ္မ်ားကုိပါ ရႏုိင္သမွ် အရယူရင္း အလင္းထဲမွလာၿပီး အလင္းထဲသုိ႔ သြားႏုိင္သူမ်ား ျဖစ္ေစရန္ အထူးႀကိဳးစား သင့္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရခဲသည့္ လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိထားၾကသည့္ အေဟာင္းစားမ်ားအေနျဖင့္ အေဟာင္းလည္းစား အသစ္လည္းပြားႏုိင္ရန္သာ အခ်ိန္ရွိခုိက္ ႀကိဳးစားလုိက္ပါဟု ေစတနာႏွင့္ အႀကံျပဳလုိက္ရေပေတာ့၏။ အားလုံး… အေဟာင္းစားရင္း အသစ္ပြားႏုိင္ၾကပါေစ…
တစ္ေန႔ ၀ိသာခါသည္ မိဂါရသူေ႒၏ ထမင္း၀ုိင္းကုိ ယက္ခပ္ေပးေနစဥ္ အိမ္ေရွ႕သုိ႔ ရဟန္းတစ္ပါး ဆြမ္းခံရပ္လာ၏။ မိဂါရသူေ႒းသည္ ဆြမ္းခံၾကြလာသည့္ ရဟန္းကုိ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ထမင္းကုိ ဆက္စားေနႏုိင္ေသာ္လည္း ေသာတာပန္ ၀ိသာခါတစ္ေယာက္ ဘ၀င္မက်ႏုိင္ခဲ့ေပ။ ေယာကၡမ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ေနရသျဖင့္ စိတ္တုိင္းက် ဆြမ္းေလာင္းလွဴရန္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ျပန္ေပ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ၀ိသာခါသည္ အားနာနာႏွင့္ပင္ ဆြမ္းခံရဟန္းအား လက္အုပ္ခ်ီကာ ေလွ်ာက္ထားလုိက္ရေပ၏။ “အရွင္ဘုရား… ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕ဘုရား..၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေယာကၡမဟာ အေဟာင္းစားသူ တစ္ေယာက္ပါဘုရား…၊ သီးခံေတာ္မူပါဘုရား…”ဟု ေလွ်ာက္ထားလုိက္သည့္ ၀ိသာခါစကားကုိ ၾကားသည့္အခါ ဆြမ္းခံရဟန္းလည္း ေရွ႕ဆက္ၾကြားသြားေလ၏။
ဆြမ္းခံအရွင္ ၾကြသြားေသာ္လည္း မၿပီးႏုိင္သည့္ ျပႆနာမွာ ၀ိသာခါ၏ “အေဟာင္းစား”ဟူေသာ စကားပင္ျဖစ္၏။ မိဂါရသူေ႒းသည္ သူ႔အား ၀ိသာခါက အေဟာင္းစားဟု ေျပာသည္ကုိ မေက်နပ္ႏုိင္ဘဲ ထမင္းစားေနခ်ိန္တြင္ အေဟာင္းစားဟု ေျပာဆုိျခင္းသည္ ႐ုိင္းစုိင္းေၾကာင္း၊ အေဟာင္းဟူသည္ မေကာင္းသည့္ အညစ္အေၾကးကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေဒါသထြက္မဆုံးျဖစ္ကာ ရပ္ရြာသူၾကီးမ်ားေရွ႕တြင္ ၀ိသာခါႏွင့္ ျဖစ္ခဲ့သည့္ ျပႆနာမ်ားအား ေျဖရွင္းေလေတာ့၏။ မိဂါရသူေ႒းသည္ ၀ိသာခါႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ စဲြခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ တင္ျပ၏။ ထုိစဲြခ်က္မ်ားတြင္ ဤ “အေဟာင္းစား”ဟူေသာ စကားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စြပ္စဲြခ်က္သည္လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္၏။ ၀ိသာခါသည္ တင္သမွ် စဲြခ်က္မ်ားကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ခုိင္လုံစြာ ေျဖရွင္းေပးခဲ့ၿပီး “အေဟာင္းစား”ဟူေသာ စကားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း “သူေျပာသည့္ အေဟာင္းစားဟူသည္မွာ တစ္ျခားအရာမ်ားကုိ ရည္ရြယ္ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း၊ မိဂါရသူေ႒းသည္ ယခုဘ၀တြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ဘာတစ္ခုမွ မျပဳလုပ္ဘဲ အတိတ္က လုပ္ခဲ့သည့္ ေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ိဳးကုိသာ ခံစားေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးကုိသာ စားေနသည့္ သေဘာကုိ ရည္ရြယ္၍သာ အေဟာင္းစားဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း..” ေျဖရွင္းေပးလုိက္၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ မိဂါရသူေ႒းသည္ တင္သမွ် စဲြခ်က္မ်ား႐ႈံးနိမ့္ကာ ၀ိသာခါ အလုိသုိ႔ လုိက္ခဲ့ရၿပီး ၀ိသာခါ၏ ေတာင္းဆုိခ်က္ျဖင့္ အိမ္တြင္ဘုရားအမွဴးရွိသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းကပ္တရားနာခြင့္အထိ ေပးလုိက္ရ၏။ မိဂါရသူေ႒းသည္လည္း ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္ကုိ နာရသျဖင့္ တရားရကာ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေပေတာ့၏။ ဤကား ၀ိသာခါ၏ အေဟာင္းစားဟူေသာ စကားႏွင့္စပ္လ်ဥ္းသည့္ အေၾကာင္းဇာတ္လမ္း အက်ဥ္းပင္ျဖစ္ပါ၏။
ဤေနရာတြင္ အဓိကေျပာလုိသည္မွာ “အေဟာင္းစား”ဟူေသာ စကားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ၀ိသာခါ၏ အေဟာင္းစားဟူေသာ စကားအရၾကည့္လွ်င္ ေလာက၌ အေဟာင္းစားေနသူမ်ား မ်ားေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ အထူးသျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ အေဟာင္းစားမ်ား အလြန္မ်ားျပားလွ၏။ အတိတ္ကံေကာင္းသျဖင့္ အစစအရာရာ ျပည့္စုံေနသည့္ အေပၚတြင္ ေက်နပ္ေနၿပီး ေနာင္သံသရာအတြက္ ကုသုိလ္ရိကၡာမထုတ္ၾကဘဲ အေဟာင္းကုိသာ စားေနၾကသည့္ အေဟာင္းစားမ်ားကုိ ေနရာအႏွံ႔ အျပားတြင္ အမ်ားးအျပား ေတြ႕ေနရ၏။ ေနာင္ဘ၀ဟူသည္ကုိ မစဥ္းစားဘဲ အတိတ္၏ အက်ိဳးေပး အေပၚတြင္သာ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံစားေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိေန၏။ လက္ရွိဘ၀တြင္ ကုသုိလ္မလုပ္ဘဲ အကုသုိလ္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေသာ္လည္း အတိတ္ကံ ေကာင္းသျဖင့္ အက်ိဳးေပး ေကာင္းေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိေနျပန္၏။ အေၾကာင္းေကာင္းသျဖင့္ အက်ိဳးေပးေကာင္းကာ အေဟာင္းစား ျဖစ္ေနရသည့္အေပၚတြင္သာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိ၏။
ဤသုိ႔ အေဟာင္းကုိသာ စားေနၾကသည့္ အေဟာင္းစားမ်ား အျဖစ္ႏွင့္သာ လက္ရွိဘ၀ကုိ အဆုံးသတ္သြားလွ်င္ကား ထုိသူမ်ား၏ အနာဂတ္ဘ၀သည္ မေတြးရဲစရာပင္ ျဖစ္၏။ အသစ္မခ်ဘဲ အေဟာင္းကုန္ေအာင္ စားေနသျဖင့္ အေဟာင္းကုန္သြားမည္ဆုိပါက မေကာင္းဘုံ သြားရမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ေလာကတြင္ အေမွာင္ထဲမွလာၿပီး အလင္းသြားသူ၊ အလင္းထဲမွလာၿပီး အေမွာင္သြားသူ၊ အေမွာင္ထဲမွလာၿပီး အေမွာင္ထဲသြားသူ၊ အလင္းထဲမွလာၿပီး အလင္းသြားသူဟူ၍ ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳးရွိရာတြင္ အေဟာင္းသာစားၿပီး အေဟာင္းကုန္သြားသျဖင့္ မေကာင္းဘုံ သြားခဲ့ရမည္ဆုိပါက ထုိသူ၏ဘ၀သည္ ကုသုိလ္အရွိန္ေၾကာင့္ လူ႔ဘ၀ကုိ ရလာေသာ္လည္း လူ႔ဘ၀တြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမရွိသျဖင့္ အပါယ္ဘုံသုိ႔ က်ေရာက္သြားသည့္ အလင္းထဲမွလာၿပီး အေမွာင္ထဲသြားသည့္ သူကဲ့သုိ႔သာ ျဖစ္ေနေပ၏။ ဤ၌ အလင္းအေမွာင္ဟူသည္ သုဂတိဘ၀ႏွင့္ ဒုဂၢတိဘ၀၊ ကုသုိလ္ႏွင့္ အကုသုိလ္မ်ားကုိ ဆုိလုိ၏။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သုဂတိဘ၀ကုိ ရရွိၿပီး ထုိသုဂတိ၀ဘမွ မေကာင္းသည့္ ဒုဂၢတိဘ၀သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားျခင္းသည္ အလင္းထဲမွလာၿပီး အေမွာင္ထဲသုိ႔ ျပန္သြားျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ အလင္းထဲေရာက္ေနၿပီးမွ အေမွာင္ျပန္သြားရသည့္ ဘ၀သည္ကား အ႐ႈံးေပၚသည့္ ဘ၀သာျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေဟာင္းသာစားၿပီး အေဟာင္းကုန္သျဖင့္ မေကာင္းဘုံသြားရသည့္ အလင္းမွအေမွာင္သုိ႔ သြားသူမ်ား မျဖစ္ေစၾကဘဲ အေဟာင္းမကုန္ခင္ အသစ္ျဖည့္ကာ အလင္းထဲမွလာၿပီး အလင္းထဲသုိ႔ သြားႏုိင္သူျဖစ္ရန္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။
စင္စစ္ အေမွာင္ထဲမွ လာခ့ဲသည္ျဖစ္ေစ၊ အလင္းထဲမွ လာခဲ့သည္ျဖစ္ေစ လူ႔ဘ၀ရရွိ လာခဲ့ျခင္းကပင္ ေကာင္းေသာလာျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ရရွိထားသည့္ လူ႔ဘ၀မွ ထုိ႔ထက္ပုိၿပီး လင္းသည့္ဘ၀သုိ႔သာ သြားႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားသင့္ေပ၏။ ျဖစ္သင့္သည္မွာ အေဟာင္းလည္းစား အေကာင္းလည္းပြားရန္ ျဖစ္သင့္ေပ၏။ သံသရာမွာ က်င္လည္ေနရဦးမည့္ သူမ်ားျဖစ္ေနလွ်င္ကား သံသရာအတြက္လည္း ရိကၡာထုတ္ထားရန္ လုိအပ္၏။ သံသရာအတြက္ ရိကၡာထုတ္လုိလွ်င္ အေဟာင္းခ်ည္းစားေန၍ မျဖစ္ေပ။ အသစ္လည္း ပြားေပးရေပမည္။ အသစ္ပြားရန္ ဆုိသည္မွာလည္း အခြင့္ေကာင္းရွိေနသည့္ အခ်ိန္တြင္သာ ပြားႏုိင္ေပ၏။ မည္သုိ႔ဆုိေစ လူ႔ဘ၀ ရရွိေနခ်ိန္သည္ အသစ္ပြားရန္ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ျဖစ္ပါ၏။ လူ႔ဘ၀ရရွိေနၿပီး ဘုရားသာသနာႏွင့္ ႀကဳံႀကိဳက္ေနသည့္ အခ်ိန္သည္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ လုပ္ခြင့္ရသည့္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ ျဖစ္ပါ၏။ အခြင့္အေရးဟူသည္ ရရွိခ်ိန္တြင္ အရယူႏုိင္ရန္ အေရးႀကီး၏။ ေနာင္ဆုိသည္ကား မေသခ်ာလွေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခြင့္အေရးလည္းရ၊ လုပ္ခ်ိန္လည္းရ၊ လုပ္ခြင့္လည္း ႀကဳံေနသည့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အတိတ္ကလုပ္ခဲ့သည့္ အေဟာင္းကုိသာ စားမေနၾကဘဲ သံသရာအတြက္ ရိကၡာထုတ္ႏုိင္ရန္ အေကာင္းမ်ားလည္း ပြားမ်ားၾကရန္ လုိအပ္ေၾကာင္းဆုိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ပုထုဇင္မ်ားသည္ ကိေလသာ ကာမဂုဏ္ အာ႐ုံမ်ားတြင္ ႏွစ္သက္တတ္ၾကသည္မွာ သဘာ၀ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိကိေလသာအာ႐ုံ ကာမဂုဏ္မ်ားျဖင့္သာ ရရွိလာသည့္ အေကာင္းဆုံးဘ၀ကုိ အဆုံးမသတ္ သင့္ၾကေပ။ ထုိအာ႐ုံမ်ားမွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ရန္လည္း ႀကိဳးစားသင့္ေပ၏။ ပုထုဇင္ပဲ ႀကိဳက္မွာေပါ့ဟုဆုိကာ အႀကိဳက္ေနာက္သာ လုိက္ေနၾကလွ်င္ ထုိအႀကိဳက္သည္ ဆုံးႏုိင္မည္ မဟုတ္ၾကေပ။ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံဆုိသည္မွာလည္း တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး အသစ္အသစ္ ျဖစ္ျဖစ္ေနသည္ ျဖစ္သျဖင့္ အသစ္ျဖစ္တုိင္း လုိက္ေနလွ်င္ အႏွစ္ႏွင့္ ေ၀း၍သာ ေနၾကေပလိမ့္မည္။ အႏွစ္ႏွင့္ေ၀းေနသမွ် အစစ္ႏွင့္လည္း ေ၀းေနဦးမည္သာျဖစ္၏။ အမွန္အားျဖင့္ ထုိသုိ႔မျဖစ္သင့္ေပ။ အေဟာင္းစားခြင့္ရျခင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အႏွစ္ေကာင္းမ်ား တုိးပြားေစရန္ အားထုတ္သင့္ေပ၏။ အေဟာင္းစားရင္း အသစ္ျဖစ္သည့္ ကုသုိလ္အႏွစ္မ်ားကုိလည္း ႀကိဳးစားပြားမ်ားသင့္၏။ ထုိ႔သုိ႔မဟုတ္ဘဲ အေဟာင္းကုန္မွ အသစ္ခ်မည္ဆုိပါက ေနာက္က်သြားႏုိင္ေပ၏။ အသစ္မရွိဘဲ အေဟာင္းကုန္ေအာင္ စားေနပါလွ်င္ အေဟာင္းကုန္သည္ႏွင့္ မေကာင္းဘုံ ေရာက္မည္သာ ျဖစ္ေပ၏။ မေကာင္းဘုံေရာက္သြားလွ်င္ကား အေကာင္းျပန္ဆုံရန္ မလြယ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည့္ ယခုအခ်ိန္မွာသာ အေဟာင္းခ်ည္း စားမေနၾကဘဲ အသစ္လည္းပြားရန္ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္၏။
ေလာက၌ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အေဟာင္းစားဟုဆုိေသာ္လည္း အေဟာင္းလည္းမစားႏုိင္ အသစ္လည္း မပြားႏုိင္ဘဲ အႏွစ္မ်ားထားကာ သြားရသူမ်ားအျဖစ္ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားသူမ်ားရွိ၏။ စာေရးသူ သိသည့္ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိ၏။ ဒကာႀကီးသည္ အလြန္ခ်မ္းသာ၏။ သုိ႔ေသာ္ သဒၶါတရားေခါင္းပါး၏။ ထုိဒကာႀကီးသည္ အလွဴအတန္းဟူသည့္ စကား မၾကားလုိလွေပ။ ခ်မ္းသာေသာ္လည္း မခ်မ္းသာလွေပ။ သူရရွိထားသည့္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကုိ သူကုိယ္တုိင္လည္း မသုံးႏုိင္၊ မစားႏုိင္ ျဖစ္ေနေပ၏။ ခ်မ္းသာေသာ္လည္း လုိင္းကားတုိးစီးကာ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနတတ္၏။ ပစၥည္းဥစၥာျပည့္စုံေသာ္လည္း အ၀တ္အစား ေကာင္းေကာင္းမရွိ၊ ေကာင္းေကာင္းမ၀တ္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနေပ၏။ ထုိဒကာႀကီး၏ ဘ၀သည္ အေၾကာင္းေကာင္းသျဖင့္ အေဟာင္းေကာင္းေနေသာ္လည္း အေဟာင္းမစားႏုိင္သည့္အျပင္ အသစ္လည္း မပြားႏုိင္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ ဤသုိ႔သာ ျဖစ္ေနလွ်င္ကား ဒကာႀကီး၏ သံသရာခရီးသည္ ေၾကာက္စရာပင္ ေကာင္းေနေသး၏။ အလင္းထဲတြင္ ရွိေနေသာ္လည္း အလင္းသုိ႔ မသြားႏုိင္ ျဖစ္ေနသည့္ ထုိဒကာႀကီး၏ ဘ၀ခရီးသည္ အေမွာင္သုိ႔သာ သြားေရာက္ဖြယ္ ျဖစ္ေနေပ၏။ မည္သုိ႔ဆုိေစ ဤကဲသုိ႔ အေဟာင္းလည္း မစားႏုိင္ အသစ္လည္း မပြားႏုိင္သူမ်ား ရွိေနသည္ဆုိသည္ကား အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ေပ၏။ မိမိသည္သာ ထုိသူတုိ႔ကဲ့သုိ႔ မျဖစ္ေစရန္ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ရန္ လုိအပ္ေပေတာ့၏။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ မည္သူမဆုိ လူ႔ဘ၀ ရရွိလာၿပီ ဆုိကတည္းက အေၾကာင္းေကာင္းရွိခဲ့ကာ အေဟာင္းေကာင္း ေနၾကသည္မွာ ေသခ်ာလွသျဖင့္ ရရွိလာသည့္ အေကာင္းဆုံးဘ၀တြင္ အေဟာင္းခ်ည္းသာ စားမေနၾကဘဲ အသစ္ပြားကာ အႏွစ္မ်ားလည္း စားသြားႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားသင့္ေပ၏။ အေဟာင္းစားရင္း အသစ္ပြားႏုိင္ရန္ အားထုတ္သင့္ေပ၏။ ေကာင္းမႈအစြမ္းေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးရကာ အေဟာင္းေကာင္းေနေသာ္လည္း ထုိအေဟာင္းျဖင့္သာ ေက်နပ္မေနၾကဘဲ အေဟာင္းစားေနရသည့္ အခြင့္ကုိ ရယူလ်က္ အျခားကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အသစ္မ်ားကုိပါ ရႏုိင္သမွ် အရယူရင္း အလင္းထဲမွလာၿပီး အလင္းထဲသုိ႔ သြားႏုိင္သူမ်ား ျဖစ္ေစရန္ အထူးႀကိဳးစား သင့္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရခဲသည့္ လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိထားၾကသည့္ အေဟာင္းစားမ်ားအေနျဖင့္ အေဟာင္းလည္းစား အသစ္လည္းပြားႏုိင္ရန္သာ အခ်ိန္ရွိခုိက္ ႀကိဳးစားလုိက္ပါဟု ေစတနာႏွင့္ အႀကံျပဳလုိက္ရေပေတာ့၏။ အားလုံး… အေဟာင္းစားရင္း အသစ္ပြားႏုိင္ၾကပါေစ…
0 မွတ္ခ်က္မ်ား (...ေရးရန္):
Post a Comment