ဒီေန႔ ၁လပုိင္း ၁၅ရက္ ဘုန္းဘုန္းေမြးေန႔ပါ။ ဘာလုိလုိနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းေတာင္ အသက္ ၃၅ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ ေသဖုိ႔ တစ္ႏွစ္နီးခဲ့ေလၿပီေပါ့။ ခုေခတ္ ေယဘုယ်သက္တမ္းအရ ေျပာရရင္ သက္တမ္းတစ္၀က္ က်ိဳးခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေတာင္ သက္တမ္းအရမုိ႔လုိ႔ တစ္၀က္လုိ႔ ေျပာရတာပါ။ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ေသျခင္းတရားအရ ေျပာရရင္ မၾကာခင္ သက္တမ္းကုန္ရင္လည္း ကုန္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေသဖုိ႔ပုိၿပီး နီးသြားတယ္ဆုိတာပါပဲ။ ေရွ႕ဆက္ ဘယ္ေလာက္ အသက္ရွည္ဦးမယ္ဆုိတာ ေျပာလုိ႔မရေပမယ့္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္အေရအတြက္ကေတာ့ ၃၅ႏွစ္ရွိခဲ့တယ္ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ကာလ ၃၅ႏွစ္ကုိ ျပန္ၾကည့္လုိက္ရင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ခရီးလမ္းဟာ ၾကမ္းတမ္းခဲ့ပါတယ္။ အေကာင္းအဆုိး ဒြန္တဲြၿပီး ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္ဆုိေပမယ့္ အဆိုးေတြပဲ မ်ားခဲ့ပါတယ္။ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ ဒြန္တဲြခဲ့ေပမယ့္ ဆင္းရဲေတြပဲ မ်ားခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈ ႐ႈံးနိမ့္မႈေတြကေတာ့ မွ်ခဲ့တယ္ေပါ့။ ဒါကလည္း ကုိယ့္ပမာဏအရ ကုိယ္ေျပာတာပါ။
အတိတ္ကာလ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေကာက္ၾကည့္ရင္ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေလးေတြကုိ ခပ္ေရးေရးေလး ျပန္ျမင္မိေနပါေသးတယ္။ ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀ မထင္မရွား ေက်းရြာေလးမွာ ေမြးခဲ့တာ၊ ကုိယ္ေမြးၿပီးေတာ့မွ ကုိယ့္မိသားစု ဘ၀ဟာ ခ်မ္းသာေနရာမွ ဆင္းရဲသြားခဲ့တာ၊ ငယ္ငယ္က အနာေရာဂါမ်ားလုိ႔ ၀ဲထူလုိ႔ နာမည္ေျပာင္ အေခၚခံခဲ့ရတာေလးေတြ ခပ္ေရးေရးေလး သတိရေနပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္ ကုိရင္ဘ၀က ဆရာဘုန္းႀကီးရဲ႕ ႏြား႐ုိက္တဲ့ ႀကိမ္လုံးတစ္လုံးကုန္ေအာင္ အ႐ုိက္ခံရဖူးတာ၊ အေၾကာေတြအားနည္းၿပီး ေအာက္ပုိင္းေသမလုိ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ၊ ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္ၿပီးမွ ရန္ကုန္မွာမေပ်ာ္လုိ႔ ရြာကုိျပန္ထြက္ေျပးရင္း တုိးေၾကာင္ကေလးဘူတာမွာ ႐ုံပုိင္ႀကီးက သနားလုိ႔ ႐ုံခန္းထဲမွာ အိပ္ေစခဲ့တာ၊ ေနာက္ဆုံး မထူးပါဘူးဆုိၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသဖုိ႔ အဆိပ္ေသာက္ဖူးတာ ေတြကုိလည္း အတိတ္ရဲ႕ ထူးျခားျဖစ္စဥ္မ်ားအျဖစ္ အမွတ္ရေနမိပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀က အဆိပ္ေသာက္ေသဖုိ႔ တကယ္လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီတုန္းက အသက္ ၁၃ႏွစ္ေလာက္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဆရာဘုန္းႀကီးက မနက္ျဖန္ ေနာက္ကစာေတြ အကုန္အလြတ္ျပန္ျပရမယ္ မရရင္ ႐ုိက္မယ္ဆုိတဲ့ အမိန္႔ရၿပီး နဂုိကမွ ဘုန္းႀကီးကုိ ေၾကာက္ေနတာ ခုလုိ ရာဇသံေပးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စိတ္ညစ္ၿပီး အဲဒီညက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသဖုိ႔ အဆိပ္ေသာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခုျပန္ေတြးရင္ ရယ္စရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတုန္းကေတာ့ တကယ္ေသခ်င္လုိ႔ လုပ္ခဲ့တာပါ။ ေသာက္ခဲ့တဲ့အဆိပ္က ေက်ာင္းမွာ အရက္ေဆးစဲြလုိ႔ အေျပာင္းအလဲ အေနနဲ႔ ကုိရင္ႀကီးခဏ လာ၀တ္တဲ့ ဒုလႅဘ ကုိရင္ႀကီးေတြ ေသာက္တဲ့ ဖင္ဆီဒိုင္း ေဆးရည္ပုလင္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီကုိရင္ႀကီးက ဘာမွမသိတဲ့ ကေလးဘ၀က ဘုန္းဘုန္းကုိ “ကုိရင္ေလး ဒီပုလင္းကုိ မေသာက္နဲ႔ေနာ္…၊ ဒါဟာေသာက္ရင္ ေသတတ္တဲ့ အဆိပ္ရည္ေတြ“လုိ႔ ေျပာတာကုိ သတိရၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ေသခ်င္ေနေတာ့ သူေျပာတဲ့ အဆိပ္ဆုိတာ သြားယူၿပီး ညအိပ္ခါနီး ေသာက္ခဲ့တာပါ။ အဆိပ္ဆုိတဲ့ ကေလးအေတြးနဲ႔ ေသာက္ခဲ့ေပမယ့္ အဆိပ္မဟုတ္ဘဲ ဖင္ဆီဒုိင္းအရည္ ျဖစ္ေနေတာ့ မေသဘဲ ခုအခ်ိန္အထိ ရွိေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီပုလင္းသာ တကယ္အဆိပ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀မွာ တကယ္ေသခဲ့မွာ အမွန္ပါပဲ။ ဒီတုန္းက အမွန္တကယ္ ေသခ်င္ခဲ့တာကုိး။ ဘ၀မွာ အဲဒီေလာက္ကုိ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေတြပါ။
ေနာက္ အရြယ္ကေလး တျဖည္းျဖည္းရလာေတာ့ စာသင္တုိက္ထြက္ စာသင္းရင္း ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡ၊ စာေမးပဲြေျဖဖုိ႔ ေဖာင္တင္စရာ ပုိက္ဆံမရွိလုိ႔ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္၊ ပထမလတ္တန္းမွာ ၂ႏွစ္ဆက္တုိက္ စာေမးပဲြက်လုိ႔ စိတ္ဓာတ္က်ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေတြဟာလည္း မေမ့ႏုိင္စရာေလးေတြပါပဲ။ ပုိၿပီးမေမ့ႏုိင္စရာက ကုိရင္၀တ္နဲ႔ ဓမၼာစရိယတန္း ဆုိေတာ့ မာန္တက္ကာ စာမက်က္ဘဲ ဟိုလုိလုိ ဒီလုိလုိ ေနရင္း ဆြမ္းခံအိမ္ေဘးက ေကာင္မေလးအေပၚ စဲြလန္းမိလုိ႔ လူထြက္ဖုိ႔အထိ အ႐ူးထခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။ ကုိရင္ဆုိေပမယ့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ဆုိေတာ့ ဒီလုိအ႐ူးစိတ္ေတြလည္း ျဖစ္တတ္တာပဲေလလုိ႔ ေျဖလုိ႔ရေပမယ့္ အကယ္၍သာ လူထြက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ဘ၀မွာ ပုိဆုိးတဲ့ဒုကၡေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း မထြက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ဒီလုိ ဘ၀မွာ အမွတ္တရေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ရွိခဲ့သလုိ ေက်နပ္စရာေလးေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ တစ္ေန႔အျဖစ္ ေျပာပါဆုိရင္ သာသနာ့တကၠသုိလ္ ၀င္ခြင့္စာေမးပဲြ ေအာင္တဲ့ေန႔လုိ႔ပဲ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ အပါးေလးရာေလာက္ ၀င္ခြင့္ေျဖတဲ့အထဲက ၈၀ပဲေရြးၿပီး ဒီေရြးခ်ယ္တဲ့အထဲမွာ ကုိရင္၀ိစိတၱဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ ၀င္ခြင့္ေအာင္ခဲ့တာကုိ သတိရရင္း ႀကိဳးစားမႈရဲ႕ ရလာဘ္အျဖစ္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ခ့ဲ ရပါတယ္။ သာသနာ့တကၠသုိလ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အဓိပတိ တိပိဋက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ တကၠသုိလ္ တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ဘ၀မွာ မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေလာကီေလာကုတၱရာ ပညာရပ္မ်ားကုိ ပညာရွင္ ဆရာေပါင္းစုံထံမွာ ဆည္းပူးခြင့္ ရခဲ့တဲ့အတြက္ ဘ၀ရဲ႕ လမ္းမွန္ကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကုိယ့္ဘ၀အတြက္နဲ႔ သာသနာအတြက္ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆုိတာ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘ၀အာမခံခ်က္ ရွိမယ့္ပညာရပ္မ်ားကုိ ႀကိဳးစားသင္ယူရင္း တကၠသုိလ္က ေပးတဲ့ဘဲြ႕ကုိ ရယူကာ ဘဲြ႕လြန္ဆက္တက္ခြင့္ရခဲ့ၿပီး သာသနာ့တကၠသုိလ္ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာဌာန နည္းျပအျဖစ္ပါ တာ၀န္ေပးခံရခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဆာင္မွဴးတာ၀န္၊ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္တုိင္း ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး သင္တန္းေက်ာင္းရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ နည္းျပတာ၀န္ေတြေရာေပါ့။
ေအာင္ျမင္မႈရလာရင္ ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးမႈကလည္း ရွိလာတတ္တယ္ဆုိတာ ကုိယ္ေတြ႕ႀကဳံရျပန္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာေလး မေတာက္တစ္ေခါက္ တတ္ေတာ့ လူေတြၾကားမွာ၊ အထူးသျဖင့္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြၾကားမွာ ဘာလုိလုိညာလုိ အထင္ႀကီးၿပီး အဂၤလိပ္စာ သင္ခုိင္းလုိ႔ သင္ေပးရပါေသးတယ္။ ဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားေတြထဲ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္က ဘုန္းဘုန္းကုိ ပ႐ုိပုိ႔စ္လုပ္တယ္ေလ။ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ မအပ္တဲ့ လာဘ္လုိ႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ သူက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေျပာလည္း ဆုိရင္ သူ႔ကုိလူထြက္ယူရင္ သူ႔မိသားစု အားလုံး ဗုဒၶဘာသာ အျဖစ္ေျပာင္းမယ္တဲ့..။ ေခသူေတာ့မဟုတ္ဘူးေနာ္..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ေရြးခ်ယ္မႈ မွန္ခဲ့ပါတယ္။ ကေလးမေလးကုိ ေျပာျဖစ္လုိက္တာက “နင္တုိ႔ မိသားစု ငါးေယာက္ ဗုဒၶဘာသာ ေျပာင္းတာမေျပာင္းတာ ေနာက္ထား ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါ့ဘ၀နိမ့္က်သြားတယ္၊ ငါ့တရားပဲြတစ္ပဲြမွာ အနည္းဆုံး တရားနာသူ အေယာက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ရွိတယ္၊ ဒီလုိ အမ်ားနဲ႔ နင္တုိ႔မိသားစု ငါးေယာက္ ငါမလဲႏုိင္ဘူး၊ ေနာက္ဒီလုိမလုပ္ပါနဲ႔..“လုိ႔ ေျပာျဖစ္လုိက္ပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ ဒီအခ်ိန္ ဘုန္းဘုန္းဦး၀ိစိတၱဆုိတာ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလုိ အေနာက္အယွက္ေတြ ရွိခဲ့သလုိ မုဆုိးမနဲ႔ စြပ္စဲြတာတုိ႔၊ တစ္ခုလပ္နဲ႔ သမုတ္တာတုိ႔လည္း ခံခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေနမွာ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ မိဘေတြဆုိ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔သားရဟန္း မိန္းမအေႏွာက္အယွက္ေၾကာင့္ လူထြက္သြားမွာကုိ စုိးရိမ္ေနတုန္း၊ စိတ္မခ်ျဖစ္ေနတုန္းပါ။ မာတုဂါမဆုိတာက သိပ္နီးေနရင္လည္း မေကာင္းသလုိ၊ သိပ္ေ၀းေနျပန္ရင္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ မနီးမေ၀းပဲ ေကာင္းပါတယ္။
ေနာက္ ဘုန္းဘုန္းဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရ တစ္ခုထပ္ေျပာပါဆုိရင္ ကုိရီးယားကုိ ေရာက္လာခဲ့တာလည္း ထည့္ေျပာရပါမယ္။ ၂၀၀၃ခုႏွစ္မွာ အစုိးရပညာသင္ဆုနဲ႔ ကုိရီးယားဗုဒၶဘာသာ တကၠသုိလ္မွာ ငါးႏွစ္ပညာသင္၊ ခုေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ ကုိရီးယားႏုိင္ငံမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းဦးေဆာင္ တည္ေထာင္ေပးရင္း ျမန္မာေတြအတြက္ေရာ ကုိရီးယားေတြ အတြက္ပါ တတ္ႏုိင္သေလာက္ သာသနာျပဳ ေနတယ္ေပါ့။ တစ္ဘက္ကလည္း ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းမွာလူငယ္ ပရဟိတလုပ္ငန္းေလးေတြ လုပ္ရင္း ဒကာဒကာမေတြကုိ တရားဓမၼ ေဟာေျပာျပသကာ စာခ်ျခင္း စာေရးျခင္း အလုပ္ေတြပါ လုပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ထားပါေတာ့။ အခုေျပာခဲ့တာေတြက ၃၅ႏွစ္တာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းအခ်ိဳ႕နဲ႔ လက္ရွိအေျခအေနေလးေတြပါ။ ၿပီးေတာ့ သာသနာေတာ္မွာ ရဟန္းတစ္ပါး သာသနာစိတ္ရွိဖုိ႔နဲ႔ ရဟန္းဘ၀ၿမဲဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္လွတဲ့အေၾကာင္း၊ အခက္အခဲ အေႏွာက္အယွက္မ်ိဳးစုံကုိ ရင္ယွဥ္ႀကဳံေတြ႕ရ တတ္ေၾကာင္း ကုိယ္တုိင္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးေျပာျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အမ်ားအတြက္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ…၊ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြအတြက္ ဘာမွ်ေပးရမလဲ..၊ သာသနာေတာ္ကုိ ဘယ္လုိေစာင့္ေရွာက္မလဲ… စတဲ့ပရဟိတ အေတြးမ်ားပဲ ဦးစီးေနပါတယ္။ ခရီးသြားဟန္လဲြ ဘ၀အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ အေႏွာက္အယွက္ေလးေတြ ရွိေပမယ့္ ေတြ႕ႀကဳံလာခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေတြအရ ခံႏုိင္ရည္ ရွိေနပါၿပီ။ ေရွာင္ႏုိင္တိမ္းႏုိင္ေနပါၿပီ။ ေယာင္တစ္လုံး အဆုံးခံ ရင္းစားျပန္ အာဂေယာက္်ားဆုိသလုိ လူ႔ဘ၀ကထြက္ၿပီး ရဟန္းဘ၀ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ အရင္းမ႐ႈံးေအာင္ တတ္ႏုိင္သမွ် အတၱဟိတ၊ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြ ႀကိဳးစားလုပ္မယ္လုိ႔လည္း စိတ္ကူးထားတယ္ေလ။ လုပ္လည္း လုပ္ေနျဖစ္ပါၿပီ။ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ႀကီးႀကီးမားမား မလုပ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ အတုိင္းအတာေလးနဲ႔ေတာ့ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရး စနစ္ကုိ ဦးစားေပးတဲ့ ပညာဒါန လုပ္ငန္းေလးေတြကုိ ပုိၿပီးလုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ မၾကာမီ အေကာင္အထည္ ေပၚလာမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီလုိအေျခအေန ေရာက္လာေအာင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ၃၅ႏွစ္ဟာ သိပ္ကုိရွည္ၾကာခဲ့ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္ခ်ိန္ အလုပ္လုပ္ေပးခ်ိန္ဟာ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလုိက္ေပမယ့္ အဲဒီလုိ ျဖစ္လာေအာင္၊ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ရင္းခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြက အလြန္ၾကာလွပါတယ္။ ပါရမီ အားေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈန႔ဲ အတၱ ပရလုပ္ငန္းမ်ားမွာ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မႈေတြဟာ အခ်ိန္အတုိအတြင္း ျဖစ္လာႏုိင္ေပမယ့္ ပါရမီအားနည္းလွတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လုိ သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတြ အတြက္ေတာ့ ရင္းႏွီးရတာ၊ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရတာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ဘ၀ရဲ႕ သုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္က ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပဳစုရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနၿပီး တကယ္အလုပ္ လုပ္ႏုိင္ခ်ိန္က်ေတာ့ အသက္အရြယ္က အက်ပုိင္းေရာက္ကာ ထင္သေလာက္ မလုပ္ႏုိင္တာေတြ ရွိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ဘ၀သက္တမ္း တစ္၀က္ေလာက္မွာ ခုလုိ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သမွ် အတၱဟိတ၊ ပရဟိတ အလုပ္ေလးေတြ လုပ္ေပးႏုိင္တာ၊ လုပ္ေပးခြင့္ရတာေတြ အေပၚမွာ ေက်နပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ့္အျမင့္ကုိ မၾကည့္ဘဲ ကုိယ့္ေအာက္မွာ ကုိယ့္ေလာက္မွ အဆင္မေျပသူေတြ၊ ကုိယ့္ေလာက္မွ မသိသူေတြ ရွိေနေသးပါလားဆုိတာေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္လုပ္ေပးႏုိင္တာေတြ လုပ္ေပးေနခြင့္ ရေနတဲ့အတြက္ ဘာမွမလုပ္တာထက္စာရင္ ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ ေျဖဆည္မိပါတယ္။
ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ စကားက အျပင္ေရာက္ကုန္ပါၿပီ။ ဘုန္းဘုန္းအဓိက ေျပာခ်င္တာက အခု အသက္ ၃၅ႏွစ္ျပည့္ၿပီဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိေပးရင္းနဲ႔ ကုိယ္အပါအ၀င္ တျခားဘယ္သူမဆုိ ေမြးေန႔တစ္ခါ ေရာက္ရင္ ေသဖုိ႔တစ္ႏွစ္နီးလာၿပီဆုိတာ သံေ၀ဂယူႏုိင္ဖုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ တစ္ႏွစ္ျပည့္မွ မဟုတ္ပါဘူး အခ်ိန္နဲ႔ အမွ် ေသဖုိ႔သြားေနၾကတယ္ဆုိတာ မေမ့ေစခ်င္တာပါ။ ေမြးလာျခင္းရဲ႕အဆုံးဟာ ေသဆုံးျခင္းပဲ ဆုိတာန႔ဲ အဲဒီေသဆုံးမႈဟာလည္း ေမြးတဲ့ေန႔ကစၿပီး အခ်ိန္မေရြး လာႏုိင္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသျခင္းတရားကုိ အၿမဲဆင္ျခင္ကာ မေမ့မေလ်ာ့ ေနၾကဖုိ႔ပါ။ အသက္ရွည္မႈ မရွည္မႈဟာ အဓိကမက်ဘဲ အသက္ရွင္ခုိက္မွာ ကုိယ့္အတြက္ေကာ အမ်ားအတြက္ပါ ဘယ္ေလာက္လုပ္ႏုိင္ ခဲ့တယ္ဆုိတာက အဓိကက်ပါတယ္။ ကုိယ့္အေျခအေန ကုိယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူးလုိ႔ မေတြးမိပါေစနဲ႔။ ကုိယ့္ေလာက္မွ မျဖစ္၊ မရွိတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္ဆုိတာ ေတြးၿပီး သူတုိ႔ေတြအတြက္ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးမယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ လုပ္ေပးေနႏုိင္မယ္ဆုိရင္ကုိပဲ အသက္ရွင္ေနတဲ့အခုိက္ဟာ သူ႔အတုိင္းအတာနဲ႔သူ တန္ဘုိးရွိေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေသဖုိ႔သြားရင္း ရွင္ေနတဲ့အခုိက္မွာ ကုိယ့္အတြက္ ကုိယ္ျဖည့္ၿပီး အမ်ားအတြက္လည္း တတ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ေပးၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားေတြဟာ အသက္၃၅ႏွစ္ျပည့္လာတဲ့ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္ကုိ ဘုန္းဘုန္းသတိေပးတဲ့ စကားမ်ားျဖစ္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀အတက္အက် ခံယူခ်က္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး သတိသံေ၀ဂ ယူလုိတဲ့သူေတြ ယူႏုိင္ေအာင္သာ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေလးမ်ားကုိ ေနာက္ေၾကာင္းေကာက္ျပလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ ေသဖုိ႔တစ္ႏွစ္ နီးခဲ့ၿပီဆုိတာပါပဲ…
အတိတ္ကာလ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေကာက္ၾကည့္ရင္ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေလးေတြကုိ ခပ္ေရးေရးေလး ျပန္ျမင္မိေနပါေသးတယ္။ ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀ မထင္မရွား ေက်းရြာေလးမွာ ေမြးခဲ့တာ၊ ကုိယ္ေမြးၿပီးေတာ့မွ ကုိယ့္မိသားစု ဘ၀ဟာ ခ်မ္းသာေနရာမွ ဆင္းရဲသြားခဲ့တာ၊ ငယ္ငယ္က အနာေရာဂါမ်ားလုိ႔ ၀ဲထူလုိ႔ နာမည္ေျပာင္ အေခၚခံခဲ့ရတာေလးေတြ ခပ္ေရးေရးေလး သတိရေနပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္ ကုိရင္ဘ၀က ဆရာဘုန္းႀကီးရဲ႕ ႏြား႐ုိက္တဲ့ ႀကိမ္လုံးတစ္လုံးကုန္ေအာင္ အ႐ုိက္ခံရဖူးတာ၊ အေၾကာေတြအားနည္းၿပီး ေအာက္ပုိင္းေသမလုိ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ၊ ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္ၿပီးမွ ရန္ကုန္မွာမေပ်ာ္လုိ႔ ရြာကုိျပန္ထြက္ေျပးရင္း တုိးေၾကာင္ကေလးဘူတာမွာ ႐ုံပုိင္ႀကီးက သနားလုိ႔ ႐ုံခန္းထဲမွာ အိပ္ေစခဲ့တာ၊ ေနာက္ဆုံး မထူးပါဘူးဆုိၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသဖုိ႔ အဆိပ္ေသာက္ဖူးတာ ေတြကုိလည္း အတိတ္ရဲ႕ ထူးျခားျဖစ္စဥ္မ်ားအျဖစ္ အမွတ္ရေနမိပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀က အဆိပ္ေသာက္ေသဖုိ႔ တကယ္လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီတုန္းက အသက္ ၁၃ႏွစ္ေလာက္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဆရာဘုန္းႀကီးက မနက္ျဖန္ ေနာက္ကစာေတြ အကုန္အလြတ္ျပန္ျပရမယ္ မရရင္ ႐ုိက္မယ္ဆုိတဲ့ အမိန္႔ရၿပီး နဂုိကမွ ဘုန္းႀကီးကုိ ေၾကာက္ေနတာ ခုလုိ ရာဇသံေပးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စိတ္ညစ္ၿပီး အဲဒီညက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသဖုိ႔ အဆိပ္ေသာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခုျပန္ေတြးရင္ ရယ္စရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတုန္းကေတာ့ တကယ္ေသခ်င္လုိ႔ လုပ္ခဲ့တာပါ။ ေသာက္ခဲ့တဲ့အဆိပ္က ေက်ာင္းမွာ အရက္ေဆးစဲြလုိ႔ အေျပာင္းအလဲ အေနနဲ႔ ကုိရင္ႀကီးခဏ လာ၀တ္တဲ့ ဒုလႅဘ ကုိရင္ႀကီးေတြ ေသာက္တဲ့ ဖင္ဆီဒိုင္း ေဆးရည္ပုလင္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီကုိရင္ႀကီးက ဘာမွမသိတဲ့ ကေလးဘ၀က ဘုန္းဘုန္းကုိ “ကုိရင္ေလး ဒီပုလင္းကုိ မေသာက္နဲ႔ေနာ္…၊ ဒါဟာေသာက္ရင္ ေသတတ္တဲ့ အဆိပ္ရည္ေတြ“လုိ႔ ေျပာတာကုိ သတိရၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ေသခ်င္ေနေတာ့ သူေျပာတဲ့ အဆိပ္ဆုိတာ သြားယူၿပီး ညအိပ္ခါနီး ေသာက္ခဲ့တာပါ။ အဆိပ္ဆုိတဲ့ ကေလးအေတြးနဲ႔ ေသာက္ခဲ့ေပမယ့္ အဆိပ္မဟုတ္ဘဲ ဖင္ဆီဒုိင္းအရည္ ျဖစ္ေနေတာ့ မေသဘဲ ခုအခ်ိန္အထိ ရွိေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီပုလင္းသာ တကယ္အဆိပ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀မွာ တကယ္ေသခဲ့မွာ အမွန္ပါပဲ။ ဒီတုန္းက အမွန္တကယ္ ေသခ်င္ခဲ့တာကုိး။ ဘ၀မွာ အဲဒီေလာက္ကုိ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေတြပါ။
ေနာက္ အရြယ္ကေလး တျဖည္းျဖည္းရလာေတာ့ စာသင္တုိက္ထြက္ စာသင္းရင္း ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡ၊ စာေမးပဲြေျဖဖုိ႔ ေဖာင္တင္စရာ ပုိက္ဆံမရွိလုိ႔ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္၊ ပထမလတ္တန္းမွာ ၂ႏွစ္ဆက္တုိက္ စာေမးပဲြက်လုိ႔ စိတ္ဓာတ္က်ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေတြဟာလည္း မေမ့ႏုိင္စရာေလးေတြပါပဲ။ ပုိၿပီးမေမ့ႏုိင္စရာက ကုိရင္၀တ္နဲ႔ ဓမၼာစရိယတန္း ဆုိေတာ့ မာန္တက္ကာ စာမက်က္ဘဲ ဟိုလုိလုိ ဒီလုိလုိ ေနရင္း ဆြမ္းခံအိမ္ေဘးက ေကာင္မေလးအေပၚ စဲြလန္းမိလုိ႔ လူထြက္ဖုိ႔အထိ အ႐ူးထခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။ ကုိရင္ဆုိေပမယ့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ဆုိေတာ့ ဒီလုိအ႐ူးစိတ္ေတြလည္း ျဖစ္တတ္တာပဲေလလုိ႔ ေျဖလုိ႔ရေပမယ့္ အကယ္၍သာ လူထြက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ဘ၀မွာ ပုိဆုိးတဲ့ဒုကၡေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း မထြက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ဒီလုိ ဘ၀မွာ အမွတ္တရေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ရွိခဲ့သလုိ ေက်နပ္စရာေလးေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ တစ္ေန႔အျဖစ္ ေျပာပါဆုိရင္ သာသနာ့တကၠသုိလ္ ၀င္ခြင့္စာေမးပဲြ ေအာင္တဲ့ေန႔လုိ႔ပဲ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ အပါးေလးရာေလာက္ ၀င္ခြင့္ေျဖတဲ့အထဲက ၈၀ပဲေရြးၿပီး ဒီေရြးခ်ယ္တဲ့အထဲမွာ ကုိရင္၀ိစိတၱဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ ၀င္ခြင့္ေအာင္ခဲ့တာကုိ သတိရရင္း ႀကိဳးစားမႈရဲ႕ ရလာဘ္အျဖစ္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ခ့ဲ ရပါတယ္။ သာသနာ့တကၠသုိလ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အဓိပတိ တိပိဋက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ တကၠသုိလ္ တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ဘ၀မွာ မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေလာကီေလာကုတၱရာ ပညာရပ္မ်ားကုိ ပညာရွင္ ဆရာေပါင္းစုံထံမွာ ဆည္းပူးခြင့္ ရခဲ့တဲ့အတြက္ ဘ၀ရဲ႕ လမ္းမွန္ကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကုိယ့္ဘ၀အတြက္နဲ႔ သာသနာအတြက္ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆုိတာ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘ၀အာမခံခ်က္ ရွိမယ့္ပညာရပ္မ်ားကုိ ႀကိဳးစားသင္ယူရင္း တကၠသုိလ္က ေပးတဲ့ဘဲြ႕ကုိ ရယူကာ ဘဲြ႕လြန္ဆက္တက္ခြင့္ရခဲ့ၿပီး သာသနာ့တကၠသုိလ္ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာဌာန နည္းျပအျဖစ္ပါ တာ၀န္ေပးခံရခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဆာင္မွဴးတာ၀န္၊ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္တုိင္း ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး သင္တန္းေက်ာင္းရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ နည္းျပတာ၀န္ေတြေရာေပါ့။
ေအာင္ျမင္မႈရလာရင္ ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးမႈကလည္း ရွိလာတတ္တယ္ဆုိတာ ကုိယ္ေတြ႕ႀကဳံရျပန္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာေလး မေတာက္တစ္ေခါက္ တတ္ေတာ့ လူေတြၾကားမွာ၊ အထူးသျဖင့္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြၾကားမွာ ဘာလုိလုိညာလုိ အထင္ႀကီးၿပီး အဂၤလိပ္စာ သင္ခုိင္းလုိ႔ သင္ေပးရပါေသးတယ္။ ဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားေတြထဲ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္က ဘုန္းဘုန္းကုိ ပ႐ုိပုိ႔စ္လုပ္တယ္ေလ။ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ မအပ္တဲ့ လာဘ္လုိ႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ သူက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေျပာလည္း ဆုိရင္ သူ႔ကုိလူထြက္ယူရင္ သူ႔မိသားစု အားလုံး ဗုဒၶဘာသာ အျဖစ္ေျပာင္းမယ္တဲ့..။ ေခသူေတာ့မဟုတ္ဘူးေနာ္..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ေရြးခ်ယ္မႈ မွန္ခဲ့ပါတယ္။ ကေလးမေလးကုိ ေျပာျဖစ္လုိက္တာက “နင္တုိ႔ မိသားစု ငါးေယာက္ ဗုဒၶဘာသာ ေျပာင္းတာမေျပာင္းတာ ေနာက္ထား ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါ့ဘ၀နိမ့္က်သြားတယ္၊ ငါ့တရားပဲြတစ္ပဲြမွာ အနည္းဆုံး တရားနာသူ အေယာက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ရွိတယ္၊ ဒီလုိ အမ်ားနဲ႔ နင္တုိ႔မိသားစု ငါးေယာက္ ငါမလဲႏုိင္ဘူး၊ ေနာက္ဒီလုိမလုပ္ပါနဲ႔..“လုိ႔ ေျပာျဖစ္လုိက္ပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ ဒီအခ်ိန္ ဘုန္းဘုန္းဦး၀ိစိတၱဆုိတာ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလုိ အေနာက္အယွက္ေတြ ရွိခဲ့သလုိ မုဆုိးမနဲ႔ စြပ္စဲြတာတုိ႔၊ တစ္ခုလပ္နဲ႔ သမုတ္တာတုိ႔လည္း ခံခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေနမွာ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ မိဘေတြဆုိ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔သားရဟန္း မိန္းမအေႏွာက္အယွက္ေၾကာင့္ လူထြက္သြားမွာကုိ စုိးရိမ္ေနတုန္း၊ စိတ္မခ်ျဖစ္ေနတုန္းပါ။ မာတုဂါမဆုိတာက သိပ္နီးေနရင္လည္း မေကာင္းသလုိ၊ သိပ္ေ၀းေနျပန္ရင္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ မနီးမေ၀းပဲ ေကာင္းပါတယ္။
ေနာက္ ဘုန္းဘုန္းဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရ တစ္ခုထပ္ေျပာပါဆုိရင္ ကုိရီးယားကုိ ေရာက္လာခဲ့တာလည္း ထည့္ေျပာရပါမယ္။ ၂၀၀၃ခုႏွစ္မွာ အစုိးရပညာသင္ဆုနဲ႔ ကုိရီးယားဗုဒၶဘာသာ တကၠသုိလ္မွာ ငါးႏွစ္ပညာသင္၊ ခုေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ ကုိရီးယားႏုိင္ငံမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းဦးေဆာင္ တည္ေထာင္ေပးရင္း ျမန္မာေတြအတြက္ေရာ ကုိရီးယားေတြ အတြက္ပါ တတ္ႏုိင္သေလာက္ သာသနာျပဳ ေနတယ္ေပါ့။ တစ္ဘက္ကလည္း ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းမွာလူငယ္ ပရဟိတလုပ္ငန္းေလးေတြ လုပ္ရင္း ဒကာဒကာမေတြကုိ တရားဓမၼ ေဟာေျပာျပသကာ စာခ်ျခင္း စာေရးျခင္း အလုပ္ေတြပါ လုပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ထားပါေတာ့။ အခုေျပာခဲ့တာေတြက ၃၅ႏွစ္တာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းအခ်ိဳ႕နဲ႔ လက္ရွိအေျခအေနေလးေတြပါ။ ၿပီးေတာ့ သာသနာေတာ္မွာ ရဟန္းတစ္ပါး သာသနာစိတ္ရွိဖုိ႔နဲ႔ ရဟန္းဘ၀ၿမဲဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္လွတဲ့အေၾကာင္း၊ အခက္အခဲ အေႏွာက္အယွက္မ်ိဳးစုံကုိ ရင္ယွဥ္ႀကဳံေတြ႕ရ တတ္ေၾကာင္း ကုိယ္တုိင္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးေျပာျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အမ်ားအတြက္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ…၊ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြအတြက္ ဘာမွ်ေပးရမလဲ..၊ သာသနာေတာ္ကုိ ဘယ္လုိေစာင့္ေရွာက္မလဲ… စတဲ့ပရဟိတ အေတြးမ်ားပဲ ဦးစီးေနပါတယ္။ ခရီးသြားဟန္လဲြ ဘ၀အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ အေႏွာက္အယွက္ေလးေတြ ရွိေပမယ့္ ေတြ႕ႀကဳံလာခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေတြအရ ခံႏုိင္ရည္ ရွိေနပါၿပီ။ ေရွာင္ႏုိင္တိမ္းႏုိင္ေနပါၿပီ။ ေယာင္တစ္လုံး အဆုံးခံ ရင္းစားျပန္ အာဂေယာက္်ားဆုိသလုိ လူ႔ဘ၀ကထြက္ၿပီး ရဟန္းဘ၀ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ အရင္းမ႐ႈံးေအာင္ တတ္ႏုိင္သမွ် အတၱဟိတ၊ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြ ႀကိဳးစားလုပ္မယ္လုိ႔လည္း စိတ္ကူးထားတယ္ေလ။ လုပ္လည္း လုပ္ေနျဖစ္ပါၿပီ။ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ႀကီးႀကီးမားမား မလုပ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ အတုိင္းအတာေလးနဲ႔ေတာ့ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရး စနစ္ကုိ ဦးစားေပးတဲ့ ပညာဒါန လုပ္ငန္းေလးေတြကုိ ပုိၿပီးလုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ မၾကာမီ အေကာင္အထည္ ေပၚလာမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီလုိအေျခအေန ေရာက္လာေအာင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ၃၅ႏွစ္ဟာ သိပ္ကုိရွည္ၾကာခဲ့ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္ခ်ိန္ အလုပ္လုပ္ေပးခ်ိန္ဟာ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလုိက္ေပမယ့္ အဲဒီလုိ ျဖစ္လာေအာင္၊ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ရင္းခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြက အလြန္ၾကာလွပါတယ္။ ပါရမီ အားေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈန႔ဲ အတၱ ပရလုပ္ငန္းမ်ားမွာ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မႈေတြဟာ အခ်ိန္အတုိအတြင္း ျဖစ္လာႏုိင္ေပမယ့္ ပါရမီအားနည္းလွတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လုိ သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတြ အတြက္ေတာ့ ရင္းႏွီးရတာ၊ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရတာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ဘ၀ရဲ႕ သုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္က ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပဳစုရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနၿပီး တကယ္အလုပ္ လုပ္ႏုိင္ခ်ိန္က်ေတာ့ အသက္အရြယ္က အက်ပုိင္းေရာက္ကာ ထင္သေလာက္ မလုပ္ႏုိင္တာေတြ ရွိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ဘ၀သက္တမ္း တစ္၀က္ေလာက္မွာ ခုလုိ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သမွ် အတၱဟိတ၊ ပရဟိတ အလုပ္ေလးေတြ လုပ္ေပးႏုိင္တာ၊ လုပ္ေပးခြင့္ရတာေတြ အေပၚမွာ ေက်နပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ့္အျမင့္ကုိ မၾကည့္ဘဲ ကုိယ့္ေအာက္မွာ ကုိယ့္ေလာက္မွ အဆင္မေျပသူေတြ၊ ကုိယ့္ေလာက္မွ မသိသူေတြ ရွိေနေသးပါလားဆုိတာေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္လုပ္ေပးႏုိင္တာေတြ လုပ္ေပးေနခြင့္ ရေနတဲ့အတြက္ ဘာမွမလုပ္တာထက္စာရင္ ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ ေျဖဆည္မိပါတယ္။
ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ စကားက အျပင္ေရာက္ကုန္ပါၿပီ။ ဘုန္းဘုန္းအဓိက ေျပာခ်င္တာက အခု အသက္ ၃၅ႏွစ္ျပည့္ၿပီဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိေပးရင္းနဲ႔ ကုိယ္အပါအ၀င္ တျခားဘယ္သူမဆုိ ေမြးေန႔တစ္ခါ ေရာက္ရင္ ေသဖုိ႔တစ္ႏွစ္နီးလာၿပီဆုိတာ သံေ၀ဂယူႏုိင္ဖုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ တစ္ႏွစ္ျပည့္မွ မဟုတ္ပါဘူး အခ်ိန္နဲ႔ အမွ် ေသဖုိ႔သြားေနၾကတယ္ဆုိတာ မေမ့ေစခ်င္တာပါ။ ေမြးလာျခင္းရဲ႕အဆုံးဟာ ေသဆုံးျခင္းပဲ ဆုိတာန႔ဲ အဲဒီေသဆုံးမႈဟာလည္း ေမြးတဲ့ေန႔ကစၿပီး အခ်ိန္မေရြး လာႏုိင္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသျခင္းတရားကုိ အၿမဲဆင္ျခင္ကာ မေမ့မေလ်ာ့ ေနၾကဖုိ႔ပါ။ အသက္ရွည္မႈ မရွည္မႈဟာ အဓိကမက်ဘဲ အသက္ရွင္ခုိက္မွာ ကုိယ့္အတြက္ေကာ အမ်ားအတြက္ပါ ဘယ္ေလာက္လုပ္ႏုိင္ ခဲ့တယ္ဆုိတာက အဓိကက်ပါတယ္။ ကုိယ့္အေျခအေန ကုိယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူးလုိ႔ မေတြးမိပါေစနဲ႔။ ကုိယ့္ေလာက္မွ မျဖစ္၊ မရွိတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္ဆုိတာ ေတြးၿပီး သူတုိ႔ေတြအတြက္ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးမယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ လုပ္ေပးေနႏုိင္မယ္ဆုိရင္ကုိပဲ အသက္ရွင္ေနတဲ့အခုိက္ဟာ သူ႔အတုိင္းအတာနဲ႔သူ တန္ဘုိးရွိေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေသဖုိ႔သြားရင္း ရွင္ေနတဲ့အခုိက္မွာ ကုိယ့္အတြက္ ကုိယ္ျဖည့္ၿပီး အမ်ားအတြက္လည္း တတ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ေပးၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားေတြဟာ အသက္၃၅ႏွစ္ျပည့္လာတဲ့ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္ကုိ ဘုန္းဘုန္းသတိေပးတဲ့ စကားမ်ားျဖစ္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀အတက္အက် ခံယူခ်က္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး သတိသံေ၀ဂ ယူလုိတဲ့သူေတြ ယူႏုိင္ေအာင္သာ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေလးမ်ားကုိ ေနာက္ေၾကာင္းေကာက္ျပလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ ေသဖုိ႔တစ္ႏွစ္ နီးခဲ့ၿပီဆုိတာပါပဲ…
ေမြးေန႔မွာ ေျပးၾကည့္စရာ မလုိဘဲ
ေတြးၾကည့္႐ုံနဲ႔ သိႏုိင္တာက
ေသဖုိ႔တစ္ခါ နီးလာၿပီ ဆုိတာပါပဲ…။
အေဖနဲ႔အေမ ေပါင္းစုံမႈနဲ႔
ကံတရားရဲ႕ ပစ္ခ်မႈက
ဇာတိဆုိတဲ့ ပဋိသေႏၶရဲ႕
အစျပဳမႈပဲေပါ့…။
ေမြးျခင္းရဲ႕အစ ေဘး၀န္းက်င္က
အားရ၀မ္းသာ ၿပဳံးေပ်ာ္စြာျဖင့္
ရယ္ျမဴးၾကေပမယ့္
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ငုိးျခင္းနဲ႔ စခဲ့ရတယ္ေလ…။
ေသဖုိ႔နီးတဲ့ ဒီေမြးေန႔က
ေသတဲ့အခါ ၿပဳံးေပ်ာ္သူမ်ားကုိ
တစ္ဖန္ ငိုေနေစေပမယ့္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာ့ ရယ္ၿပီးေသႏုိင္ေစဖုိ႔
တြန္းပုိ႔ေနသလုိပါပဲ….။
ၿပဳံးေသမဲ့ေသ ေရြးစရာမရွိ
ေဘးတကာ မသိေပမယ့္
ေတြးတာကစ သိေနမိတာေတာ့
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲေလ…။
ဒါေၾကာင့္…
ကုိယ္ျဖစ္ကုိယ္ခံ ကုိယ္က်င့္ကုိယ္ရ
ကုိယ္မ,မွ ကုိယ္ၾကြမွာမုိ႔
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိမ,ရင္း
ေမြးေန႔ဆုိတာ ေသဖုိ႔သြားေနတဲ့
ေသေန႔ရဲ႕အစအျဖစ္
သတိတရား ရင္၀ယ္ထားကာ
ၿပဳံးေသဖုိ႔သာ ႀကိဳးစားပါဟု…။