တရားအားထုတ္တယ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ တရားတဲ့ အားေတြ ထုတ္တာပါပဲ။ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာရွိတဲ့ မတရားတဲ့ အားေတြ အျပင္မထြက္ေအာင္ မတရားတဲ့ အားေတြ မေပၚေအာင္ တရားတဲ့အားေတြနဲ႔ အႏုိင္ယူတာကုိ တရားအားထုတ္တယ္လုိ႔ ဆုိတာပါ။ မတရားတဲ့ အားဆုိတာ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနစတဲ့ ကိေလသားတရားေတြကုိ ေျပာတာပါ။ ပုထုကိေလေသ ဇေနတီတိ ပုထုဇၨေနာ- ကိေလသာေတြ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္လုိ႔ ဆုိတဲ့အတုိင္း ပုထုဇင္မ်ားမွာ ကိေလသာတရားမ်ား အၿမဲမျပတ္ တုိးတက္ျဖစ္ပြား ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ျပန္ေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ မတရားတဲ့ အားေတြျဖစ္တဲ့ ကိေလသာေတြနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အခ်ိန္မေရြး သူမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး၊ သူမ်ားပုိင္ဆုိင္တာေတြၾကည့္ၿပီး ေလာဘျဖစ္လုိက္၊ အလုိမက်တာေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ေဒါသျဖစ္လုိက္၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးေနတဲ့ မာနေတြျဖစ္လုိက္၊ အမွားကုိ အမွန္ထင္၊ အမွန္ကုိ အမွားထင္တဲ့ ေမာဟျဖစ္လုိက္ စသည္စသည္ျဖင့္ ေန႔စဥ္မျပတ္ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး အကုသုိလ္ ကိေလသာေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တရားတာေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနၿပီး မတရားတာေတြပဲ ေရာက္ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ပုထုဇင္ေတြရဲ႕ သဘာ၀ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမတရားတဲ့ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ေအာင္၊ မတရားတဲ့ အားေတြအျဖစ္နည္းေအာင္ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိပဲ တရားအားထုတ္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကျခင္းပါ။
မွန္ပါတယ္။ ဒီလုိ မတရားတဲ့ အားေတြမျဖစ္ေအာင္ တရားအားထုတ္တာကုိပဲ ဘာ၀နာ ပြားတယ္လုိ႔ ဆုိ္ပါတယ္။ ေနာက္ပရိယာယ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းတယ္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဘာ၀နာပြားတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာေျပာ ကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းတယ္လုိ႔ပဲ ဆုိဆုိ လုိရင္းကေတာ့ မတရားတဲ့အားေတြ မျဖစ္ေအာင္ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္ျခင္းပါပဲဲ။ တရားတဲ့အလုပ္နဲ႔ ေနျခင္းပါပဲ။ တရားအားထုတ္တဲ့ သူေတြဟာ မ်ားမ်ားအားထုတ္ေလ မတရားတဲ့ အားေတြနည္းနည္းလာၿပီး တရားတဲ့အားေတြ တုိးေလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ တရားတဲ့ အားေတြတုိးေနတာဟာ မတရားတဲ့ အားေတြနည္းလာလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မတရားတဲ့ အားေတြနည္းၿပီး တရားတာေတြနဲ႔ ေနေနၾကတဲ့သူေတြဟာ ဒီဘ၀မွာလည္း ၿငိမ္းေနၿပီး ေနာင္ဘ၀ သံသရာအတြက္လည္း ၿငိမ္းေနပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ တရားအားထုတ္ျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မတရားတာေတြ မျဖစ္လုိတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ မေကာင္းတဲ့ အားေတြ၊ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကပါတယ္။
ဒီလုိ မတရားတာေတြ မေပၚႏုိင္ေအာင္ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္တဲ့အခါမွာ နည္းႏွစ္နည္း ရွိပါတယ္။ အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ မတရားတာေတြကုိ ပယ္ခြာထားႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္တဲ့နည္းနဲ႔ ဒီမတရားတဲ့ ကိေလသာ တရားမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ ေပၚမလာေအာင္ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္တဲ့ နည္းရယ္လုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးပါ။ စာလုိေျပာရင္ေတာ့ သမထနည္းနဲ႔ ၀ိပႆနာနည္းေပါ့။ သမထနည္းကေတာ့ အားထုတ္ေနဆဲ အခုိက္အတန္႔မွာ ကိေလသာမ်ား မေပၚေပါက္ေစဘဲ စိတ္အစဥ္ တည္ၾကည္ၿငိမ္းေအးေစႏုိင္ၿပီး အားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သမာဓိအားအစြမ္းအေပၚ လုိက္ကာ မတရားတဲ့အားေတြကုိ ၾကာၾကာခြာထားႏုိင္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာနည္းကေတာ့ အားထုတ္ရင္းအားထုတ္ရင္းနဲ႔ပဲ တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းလာတဲ့ ဉာဏ္အဆင့္အတန္းကုိ လုိက္ကာ ကိေလသာမ်ား ေနာက္ထပ္မေပၚႏုိင္ေအာင္ အၿပီးပယ္သတ္ေစႏုိင္ၿပီး မတရားတဲ့အားေတြကင္းရာ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳေစႏုိင္ပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ သမထနည္းသည္ သမာဓိကုိ လက္ကုိင္ထားတဲ့ နည္းျဖစ္ၿပီး ၀ိပႆနာနည္းကေတာ့ ဉာဏ္ကုိစဲြကုိင္ထားတဲ့ နည္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္နည္းဆုိေသာ္ သမာထနည္းသည္ ဧကဂၢတစိတၱလုိ႔ဆုိတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အာ႐ုံအေပၚမွာသာ စူးစုိက္ၿပီး ပြားမ်ားအားထုတ္တဲ့ နည္းျဖစ္ၿပီး ၀ိပႆနာ နည္းကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေပၚလာသမွ် အာ႐ုံေတြအေပၚမွာ သတိကပ္ၿပီး မလြတ္တမ္း အားထုတ္တဲ့ နည္းပဲျဖစ္ပါတယ္။
စာလုိေျပာရရင္ ကသုိဏ္း ၁၀ပါး၊ အသုဘ ၁၀ပါး၊ အႏုႆတိ ၁၀ပါး၊ အပၸမညာေခၚ ျဗဟၼ၀ိဟာရ ၄ပါး၊ အာ႐ုပၸ ၄ပါး၊ အာဟာေရ ပဋိကူလသညာ ၁ပါး၊ စတုဓာတု၀၀တၳာန္ ၁ပါးအားျဖင့္ စုစုေပါင္း ၄၀ဆယ္ေသာ ကမၼ႒ာန္းတုိ႔ကုိ သမထကမၼ႒ာန္းလုိ႔ ေခၚၿပီး ႐ုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ အနိစၥလကၡဏာ၊ ဒုကၡလကၡဏာ၊ အနတၱလကၡဏာ ဆုိတဲ့ လကၡဏာေရးသုံးပါးကုိ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ၿပီး ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားသည့္ ကမၼ႒ာန္းကုိ ၀ိပႆနာ ကမၼ႒ာန္းလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကသုိဏ္းကုိပြားမ်ားျခင္း၊ ဗုဒၶႏုႆတိလုိ႔ေခၚတဲ့ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားျခင္း၊ ေမတၱာ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာစတဲ့ ျဗဟၼ၀ိဟာရ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားျခင္း စသျဖင့္ ကမၼ႒ာန္းေလးဆယ္ထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ေနသူမ်ားဟာ အာ႐ုံတစ္ခုတည္းကုိပဲ မလြတ္တမ္း အဆက္မျပတ္ ႐ႈမွတ္ေနတဲ့အတြက္ သမာဓိျဖစ္ကာ ထုိအခုိက္တြင္ ကိေလသာမ်ား မေပၚေပါက္ပဲ ပယ္ခြာထားႏုိင္သျဖင့္ တရားတဲ့ အားေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ ထုိ႔အတူ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔အေပၚ သတိကပ္ကာ မၿမဲျခင္းသေဘာ၊ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာ၊ အစုိးမရျခင္း သေဘာတုိ႔ကုိ ဉာဏ္ျဖင့္႐ႈမွတ္ပြားမ်ား ေနသူမ်ားဟာ တျဖည္းျဖည္း ဉာဏ္စဥ္အဆင့္မ်ား ျမင့္မားလာကာ ေနာက္ဆုံး ေသာတာပတၱိမဂ္စတဲ့ အရိယာမဂ္မ်ား ရသည့္အခါတြင္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ မတရားတဲ့ ကိေလသာ အားေတြကုိ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ပယ္သတ္ကာ တရားတဲ့ အားေတြသာ အၿမဲတည္တ့ံေနပါတယ္။ ဒါေတြဟာ သမထဘာ၀နာ၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာလုိ႔ေခၚတဲ့ ကမၼ႒ာန္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို အဆက္မျပတ္ ပြားမ်ားအားထုတ္ေနတဲ့ အတြက္ ရရွိလာတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဓိကကေတာ့ အားထုတ္ျဖစ္ဖုိ႔ပါပဲ။ သမထနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၀ိပႆနာနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳက္တဲ့နည္းကုိ အားထုတ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ပရိတ္ပ႒ာန္းရြတ္တာ၊ ေမတၱာပုိ႔တာ၊ ေရကသုိဏ္း၊ ေျမကသုိဏ္း စတဲ့ ကသုိဏ္းတစ္ခုခုကုိ ႐ႈတာ၊ ဘုရားဂုဏ္၊ တရားဂုဏ္၊ သံဃာဂုဏ္၊ သီလဂုဏ္စတဲ့ ဂုဏ္တစ္ခုခုကုိ ပြားမ်ားတာ စသည္စသည္ျဖင့္ ကုိယ္အားသန္ရာ တစ္ခုခုကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ ေနျဖစ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒီလုိနည္းအတုိင္း ေနျခင္းကုိ သမထနည္းနဲ႔ ေနျခင္းလုိ႔ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သတိကုိ အထူးျပဳၿပီး ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္ကာ မွတ္႐ႈပြားမ်ားရတဲ့ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာနည္း တစ္ခုခုကုိလည္း အားထုတ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာနည္းကေတာ့ ေပၚရာေပၚရာ ႐ႈမွတ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္မွာပဲေပၚေပၚ ႐ုပ္မွာပဲ ေပၚေပၚ ေပၚလာသမွ် အာ႐ုံေတြကုိ မလြတ္တမ္း လုိက္ၿပီးသိေန၊ မွတ္ေနေပးရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ ၀င္ေလထြက္ေလကုိ မွတ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေလ်ာင္းထုိက္ရပ္သြား ဣရိယာပုတ္ေလးပါးကုိ အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိကာ အရွိအတုိင္း လုိက္သိေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခႏၶာကုိယ္မွာရွိတဲ့ ဆံပင္ အေမြး ေျခသည္းလက္သည္း စတဲ့အရာေတြကုိ စက္ဆုတ္ရြံရွာဖြယ္အျဖစ္ ႏွလုံးသြင္းေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စတဲ့ ႐ုပ္တရားတစ္ခုခုအေပၚ အလုိက္သင့္ လုိက္မွတ္ေပးတဲ့ ကာယာႏုပႆနာလုိ႔ေခၚတဲ့ ႐ုပ္တရားအေပါင္း၌ ဆင္ျခင္ၿပီး ေနတာပဲျဖစ္ေစ၊ ခ်မ္းသာတဲ့ ခံစားခ်က္၊ ဆင္းရဲတဲ့ခံစားခ်က္၊ ပူတဲ့ခံစားခ်က္၊ ေအးတဲ့ခံစားခ်က္ စတဲ့ ခံစားမႈ တစ္ခုခုအေပၚ အရွိအတုိင္း လုိက္ၿပီး ႐ႈမွတ္ေပးတဲ့ ေ၀ဒနာႏုပႆနာေခၚ ေ၀ဒနာအေပါင္း၌ ဆင္ျခင္ၿပီး ေနတာပဲျဖစ္ေစ၊ ရာဂစိတ္ျဖစ္တဲ့အခါ ရာဂစိတ္ျဖစ္တယ္၊ ေဒါသျဖစ္တဲ့အခါ ေဒါသစိတ္ျဖစ္တယ္၊ ရာဂကင္းတဲ့စိတ္ျဖစ္တဲ့အခါ ရာဂကင္းတဲ့ စိတ္ျဖစ္တယ္ စတဲ့ စိတ္ရဲ႕ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အစဥ္ကုိ ဘာစိတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခုိက္မွာ လုိက္ၿပီးသိမွတ္ေပးတဲ့ စိတၱာႏုပႆနာေခၚ စိတ္၌ဆင္ျခင္ၿပီး ေနတာပဲျဖစ္ေစ၊ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ကာမစၧႏၵ (ကာမဂုဏ္)အလုိ၊ ဗ်ာပါဒ (သူတပါးပ်က္ဆီးေစလုိျခင္း)၊ ထိနမိဒၶ (ထုိင္းမိႈင္းျခင္း) စတဲ့ နီ၀ရဏတရားမ်ား ရွိတဲ့အခါ ဒီနီ၀ရဏ တရားမ်ား ရွိေနျဖစ္ေနတာ၊ ႐ုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာ စတဲ့ ခႏၶာငါးပါးအေပၚ ဒါက႐ုပ္၊ ဒါကေ၀ဒနာ စသျဖင့္ ႐ႈမွတ္ေနတာ၊ မ်က္စိ နား ႏွာ လွ်ာ ကုိယ္ စိတ္ စတဲ့ အာယတန၊ ဓာတ္တုိ႔အေပၚမွာလည္း မ်က္စိ အဆင္း နား အသံ စသျဖင့္ လုိက္ၿပီး မွတ္သိေနတာ၊ သစၥာတရား၊ မဂၢင္တရားတုိ႔ အေပၚတြင္လည္း ဒုကၡသစၥာ၊ သမၼာဒိ႒ိ စသျဖင့္ ပြားမ်ားေပးတာ စတဲ့စတဲ့ သေဘာတရား တစ္ခုခုအေပၚ အရွိအတုိင္း လုိက္ၿပီးမွတ္သိေပးတဲ့ ဓမၼာႏုပႆနာေခၚ သေဘာတရား၌ ဆင္ျခင္ၿပီး ေနတာပျဖစ္ေစ ဒီသတိပ႒ာန္ ေလးမ်ိဳးထဲက ကုိယ္အားသန္ရာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ ေနျဖစ္ဖုိ႔ပဲလုိပါတယ္။ ဒီနည္းကုိေတာ့ ၀ိပႆနာနည္းနဲ႔ ေနျခင္းလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိေနနည္းကုိပဲ ”သမထနည္းနဲ႔ ၀ိပႆနာနည္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ ကမၼ႒ာန္း တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားရင္း ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ မတရားတဲ့ အားေတြ မျဖစ္ေအာင္ ေနတဲ့ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္ၿပီးေနနည္း” လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီသမထ ၀ိပႆနာ နည္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ အားထုတ္ၿပီး ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အားထုတ္ေနတဲ့ အခုိက္အတန္႔မွာ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ မတရားတဲ့ ကိေလသာအားေတြ မျဖစ္ဘဲ တရားတဲ့အားေတြပဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ပုိၿပီး ေက်နပ္စရာ ေကာင္းတာက တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အားထုတ္ရင္း အမွတ္တစ္မွတ္၊ ဆုိၾကပါစုိ ၀င္ေလထြက္ေလ တစ္မွတ္မွတ္ကုိ မလြတ္တမ္း သတိနဲ႔ အစအဆုံး မွတ္လိုက္မိတဲ့ အခုိက္ဟာ သူ႔အတြက္ မဂၢင္ရွစ္ပါးအကုန္ဆုိက္ၿပီး မစၨ်ိမပဋိပဒါလုိ႔ေခၚတဲ့ အလယ္အလတ္လမ္း (၀ါ) မဂၢသစၥာလမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ပုထုဇင္ေတြအတြက္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အျမင္မွန္ဖုိ႔၊ အေတြးမွန္ဖုိ႔၊ အလုပ္မွန္ဖုိ႔၊ အသက္ေမြးမႈ မွန္ဖုိ႔၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မွန္ဖုိ႔၊ ေအာက္ေမ့မႈသတိမွန္ဖုိ႔၊ တည္ၾကည္မႈ သမာဓိမွန္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္လွပါဘူး။ တစ္ျခားအာ႐ုံေတြက မျပတ္ေႏွာက္ယွက္ေနတဲ့အတြက္ မဂၢင္ရွစ္ပါးလုံး ညီညြတ္ေနဖုိ႔ မလြယ္လွပါဘူး။ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ တရားအားထုတ္တဲ့အခုိက္မွာ ဒီမဂၢင္ရွစ္ပါး အကုန္ညီညြတ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္သူ အေပါင္းကုိ မဂၢင္ရွစ္ပါးနဲ႔ ျပည့္စုံၿပီး မွန္ကန္တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့ သူေတြ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ တရားတဲ့သူေတြလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ တရားအားထုတ္တဲ့သူမ်ား သတိျပဳရမယ့္အခ်က္က သမထနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ိပႆနာနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္နည္းနည္းကုိ အားထုတ္ေနရင္ တရားတဲ့အားေတြ ျဖစ္ေနၿပီး ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းေနတယ္ဆုိေပမယ့္ သမထနည္းက ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားႏုိင္တဲ့အေလွ်ာက္ ကိေလသာတရားမ်ားကုိ အေတာ္ၾကာၾကာ ခြာထားႏုိင္႐ုံေလာက္ပဲျဖစ္ၿပီး တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေပၚလာတတ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ၀ိပႆနာနည္းကေတာ့ ဉာဏ္အဆင့္ဆင့္ ျမင့္သထက္ျမင့္လာတာနဲ႔အမွ် ကိေလသာတရားမ်ားကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေပၚလာခြင့္မရေအာင္ အၾကြင္းအက်န္မရွိ အကုန္ပယ္သတ္လုိက္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ အရွင္းဆုံးေျပာရရင္ ဒီဘ၀အခုိက္အတန္႔ပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ သမထနည္းကုိ အားထုတ္ႏုိင္ၿပီး ဘ၀သံသရာ နိဗၺာန္အထိ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ရင္ေတာ့ ၀ိပႆနာနည္းကုိ အားထုတ္ႏုိင္ပါတယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားထုတ္ျဖစ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အားေတြရွိမွ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကာကြယ္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ အျပင္အားေကာင္းရင္ အျပင္ရန္ကုိ ကာကြယ္ႏုိင္မွာျဖစ္ၿပီး အတြင္းအားေကာင္းရင္ေတာ့ အတြင္းရန္ကုိ ကာကြယ္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတြင္းအျပင္ ရန္ေတြျဖစ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့အားေတြ မက်ေရာက္ရေအာင္ တရားတဲ့ အားေတြထုတ္ရင္း ကာကြယ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အစအဆုံး ျပန္ၿပီးအႏွစ္ခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ တရားအားထုတ္ေစခ်င္တာပါပဲ။ တရားအားထုတ္မွသာ အၿမဲမျပတ္ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ အားလုိ႔ေခၚတဲ့ သတၱ၀ါေတြကုိ အၿမဲပူေလာင္ေစတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနစတဲ့ ကိေလသာတရားမ်ား မေပၚႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ မ်ားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္ေလ အားေတြမ်ားမ်ား ပြားေလ၊ အားေတြမ်ားလာေလေလ အတြင္းအျပင္ရန္ေတြကုိ ကာကြယ္တုိက္ထုတ္ႏုိင္ေလေလ ျဖစ္ပါတယ္။ အတြင္းအျပင္ ရန္ေတြမရွိဘဲ ေနတဲ့သူေတြအတြက္ ေနရတဲ့အခုိက္ဟာ စုိးရိမ္မႈ၊ ပူေဆြးမႈ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔မႈ မရွိဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေနပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဘ၀အခုိက္အတန္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သံသရာမွသည္ နိဗၺာန္အထိ ၿငိမ္းခ်မ္းလုိသူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိပဲ လုိခ်င္လုိခ်င္ လုိခ်င္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ရေအာင္ အခ်ိန္ရွိတုန္း၊ အခြင့္သာတုန္းမွာ တရားကုိသာ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္လုိက္ၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္းစကားေျပာၾကားလုိက္ပါတယ္…
မွတ္ခ်က္။ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္လာ သတိပ႒ာန္က်င့္စဥ္ကုိ မွီျငမ္း၍ ေရးသားတင္ျပေပးမည့္ “အေျခခံ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္နည္း” ကုိလည္း မၾကာမီ တင္ျပေပးသြားျဖစ္ ျဖစ္ပါသျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္႐ႈကာ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးႏုိင္ၾကပါသည္။
မွန္ပါတယ္။ ဒီလုိ မတရားတဲ့ အားေတြမျဖစ္ေအာင္ တရားအားထုတ္တာကုိပဲ ဘာ၀နာ ပြားတယ္လုိ႔ ဆုိ္ပါတယ္။ ေနာက္ပရိယာယ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းတယ္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဘာ၀နာပြားတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာေျပာ ကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းတယ္လုိ႔ပဲ ဆုိဆုိ လုိရင္းကေတာ့ မတရားတဲ့အားေတြ မျဖစ္ေအာင္ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္ျခင္းပါပဲဲ။ တရားတဲ့အလုပ္နဲ႔ ေနျခင္းပါပဲ။ တရားအားထုတ္တဲ့ သူေတြဟာ မ်ားမ်ားအားထုတ္ေလ မတရားတဲ့ အားေတြနည္းနည္းလာၿပီး တရားတဲ့အားေတြ တုိးေလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ တရားတဲ့ အားေတြတုိးေနတာဟာ မတရားတဲ့ အားေတြနည္းလာလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မတရားတဲ့ အားေတြနည္းၿပီး တရားတာေတြနဲ႔ ေနေနၾကတဲ့သူေတြဟာ ဒီဘ၀မွာလည္း ၿငိမ္းေနၿပီး ေနာင္ဘ၀ သံသရာအတြက္လည္း ၿငိမ္းေနပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ တရားအားထုတ္ျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မတရားတာေတြ မျဖစ္လုိတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ မေကာင္းတဲ့ အားေတြ၊ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကပါတယ္။
ဒီလုိ မတရားတာေတြ မေပၚႏုိင္ေအာင္ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္တဲ့အခါမွာ နည္းႏွစ္နည္း ရွိပါတယ္။ အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ မတရားတာေတြကုိ ပယ္ခြာထားႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္တဲ့နည္းနဲ႔ ဒီမတရားတဲ့ ကိေလသာ တရားမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ ေပၚမလာေအာင္ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္တဲ့ နည္းရယ္လုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးပါ။ စာလုိေျပာရင္ေတာ့ သမထနည္းနဲ႔ ၀ိပႆနာနည္းေပါ့။ သမထနည္းကေတာ့ အားထုတ္ေနဆဲ အခုိက္အတန္႔မွာ ကိေလသာမ်ား မေပၚေပါက္ေစဘဲ စိတ္အစဥ္ တည္ၾကည္ၿငိမ္းေအးေစႏုိင္ၿပီး အားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သမာဓိအားအစြမ္းအေပၚ လုိက္ကာ မတရားတဲ့အားေတြကုိ ၾကာၾကာခြာထားႏုိင္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာနည္းကေတာ့ အားထုတ္ရင္းအားထုတ္ရင္းနဲ႔ပဲ တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းလာတဲ့ ဉာဏ္အဆင့္အတန္းကုိ လုိက္ကာ ကိေလသာမ်ား ေနာက္ထပ္မေပၚႏုိင္ေအာင္ အၿပီးပယ္သတ္ေစႏုိင္ၿပီး မတရားတဲ့အားေတြကင္းရာ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳေစႏုိင္ပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ သမထနည္းသည္ သမာဓိကုိ လက္ကုိင္ထားတဲ့ နည္းျဖစ္ၿပီး ၀ိပႆနာနည္းကေတာ့ ဉာဏ္ကုိစဲြကုိင္ထားတဲ့ နည္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္နည္းဆုိေသာ္ သမာထနည္းသည္ ဧကဂၢတစိတၱလုိ႔ဆုိတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အာ႐ုံအေပၚမွာသာ စူးစုိက္ၿပီး ပြားမ်ားအားထုတ္တဲ့ နည္းျဖစ္ၿပီး ၀ိပႆနာ နည္းကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေပၚလာသမွ် အာ႐ုံေတြအေပၚမွာ သတိကပ္ၿပီး မလြတ္တမ္း အားထုတ္တဲ့ နည္းပဲျဖစ္ပါတယ္။
စာလုိေျပာရရင္ ကသုိဏ္း ၁၀ပါး၊ အသုဘ ၁၀ပါး၊ အႏုႆတိ ၁၀ပါး၊ အပၸမညာေခၚ ျဗဟၼ၀ိဟာရ ၄ပါး၊ အာ႐ုပၸ ၄ပါး၊ အာဟာေရ ပဋိကူလသညာ ၁ပါး၊ စတုဓာတု၀၀တၳာန္ ၁ပါးအားျဖင့္ စုစုေပါင္း ၄၀ဆယ္ေသာ ကမၼ႒ာန္းတုိ႔ကုိ သမထကမၼ႒ာန္းလုိ႔ ေခၚၿပီး ႐ုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ အနိစၥလကၡဏာ၊ ဒုကၡလကၡဏာ၊ အနတၱလကၡဏာ ဆုိတဲ့ လကၡဏာေရးသုံးပါးကုိ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ၿပီး ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားသည့္ ကမၼ႒ာန္းကုိ ၀ိပႆနာ ကမၼ႒ာန္းလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကသုိဏ္းကုိပြားမ်ားျခင္း၊ ဗုဒၶႏုႆတိလုိ႔ေခၚတဲ့ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားျခင္း၊ ေမတၱာ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာစတဲ့ ျဗဟၼ၀ိဟာရ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားျခင္း စသျဖင့္ ကမၼ႒ာန္းေလးဆယ္ထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ေနသူမ်ားဟာ အာ႐ုံတစ္ခုတည္းကုိပဲ မလြတ္တမ္း အဆက္မျပတ္ ႐ႈမွတ္ေနတဲ့အတြက္ သမာဓိျဖစ္ကာ ထုိအခုိက္တြင္ ကိေလသာမ်ား မေပၚေပါက္ပဲ ပယ္ခြာထားႏုိင္သျဖင့္ တရားတဲ့ အားေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ ထုိ႔အတူ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔အေပၚ သတိကပ္ကာ မၿမဲျခင္းသေဘာ၊ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာ၊ အစုိးမရျခင္း သေဘာတုိ႔ကုိ ဉာဏ္ျဖင့္႐ႈမွတ္ပြားမ်ား ေနသူမ်ားဟာ တျဖည္းျဖည္း ဉာဏ္စဥ္အဆင့္မ်ား ျမင့္မားလာကာ ေနာက္ဆုံး ေသာတာပတၱိမဂ္စတဲ့ အရိယာမဂ္မ်ား ရသည့္အခါတြင္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ မတရားတဲ့ ကိေလသာ အားေတြကုိ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ပယ္သတ္ကာ တရားတဲ့ အားေတြသာ အၿမဲတည္တ့ံေနပါတယ္။ ဒါေတြဟာ သမထဘာ၀နာ၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာလုိ႔ေခၚတဲ့ ကမၼ႒ာန္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို အဆက္မျပတ္ ပြားမ်ားအားထုတ္ေနတဲ့ အတြက္ ရရွိလာတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဓိကကေတာ့ အားထုတ္ျဖစ္ဖုိ႔ပါပဲ။ သမထနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၀ိပႆနာနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳက္တဲ့နည္းကုိ အားထုတ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ပရိတ္ပ႒ာန္းရြတ္တာ၊ ေမတၱာပုိ႔တာ၊ ေရကသုိဏ္း၊ ေျမကသုိဏ္း စတဲ့ ကသုိဏ္းတစ္ခုခုကုိ ႐ႈတာ၊ ဘုရားဂုဏ္၊ တရားဂုဏ္၊ သံဃာဂုဏ္၊ သီလဂုဏ္စတဲ့ ဂုဏ္တစ္ခုခုကုိ ပြားမ်ားတာ စသည္စသည္ျဖင့္ ကုိယ္အားသန္ရာ တစ္ခုခုကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ ေနျဖစ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒီလုိနည္းအတုိင္း ေနျခင္းကုိ သမထနည္းနဲ႔ ေနျခင္းလုိ႔ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သတိကုိ အထူးျပဳၿပီး ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္ကာ မွတ္႐ႈပြားမ်ားရတဲ့ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာနည္း တစ္ခုခုကုိလည္း အားထုတ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာနည္းကေတာ့ ေပၚရာေပၚရာ ႐ႈမွတ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္မွာပဲေပၚေပၚ ႐ုပ္မွာပဲ ေပၚေပၚ ေပၚလာသမွ် အာ႐ုံေတြကုိ မလြတ္တမ္း လုိက္ၿပီးသိေန၊ မွတ္ေနေပးရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ ၀င္ေလထြက္ေလကုိ မွတ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေလ်ာင္းထုိက္ရပ္သြား ဣရိယာပုတ္ေလးပါးကုိ အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိကာ အရွိအတုိင္း လုိက္သိေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခႏၶာကုိယ္မွာရွိတဲ့ ဆံပင္ အေမြး ေျခသည္းလက္သည္း စတဲ့အရာေတြကုိ စက္ဆုတ္ရြံရွာဖြယ္အျဖစ္ ႏွလုံးသြင္းေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စတဲ့ ႐ုပ္တရားတစ္ခုခုအေပၚ အလုိက္သင့္ လုိက္မွတ္ေပးတဲ့ ကာယာႏုပႆနာလုိ႔ေခၚတဲ့ ႐ုပ္တရားအေပါင္း၌ ဆင္ျခင္ၿပီး ေနတာပဲျဖစ္ေစ၊ ခ်မ္းသာတဲ့ ခံစားခ်က္၊ ဆင္းရဲတဲ့ခံစားခ်က္၊ ပူတဲ့ခံစားခ်က္၊ ေအးတဲ့ခံစားခ်က္ စတဲ့ ခံစားမႈ တစ္ခုခုအေပၚ အရွိအတုိင္း လုိက္ၿပီး ႐ႈမွတ္ေပးတဲ့ ေ၀ဒနာႏုပႆနာေခၚ ေ၀ဒနာအေပါင္း၌ ဆင္ျခင္ၿပီး ေနတာပဲျဖစ္ေစ၊ ရာဂစိတ္ျဖစ္တဲ့အခါ ရာဂစိတ္ျဖစ္တယ္၊ ေဒါသျဖစ္တဲ့အခါ ေဒါသစိတ္ျဖစ္တယ္၊ ရာဂကင္းတဲ့စိတ္ျဖစ္တဲ့အခါ ရာဂကင္းတဲ့ စိတ္ျဖစ္တယ္ စတဲ့ စိတ္ရဲ႕ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အစဥ္ကုိ ဘာစိတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခုိက္မွာ လုိက္ၿပီးသိမွတ္ေပးတဲ့ စိတၱာႏုပႆနာေခၚ စိတ္၌ဆင္ျခင္ၿပီး ေနတာပဲျဖစ္ေစ၊ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ကာမစၧႏၵ (ကာမဂုဏ္)အလုိ၊ ဗ်ာပါဒ (သူတပါးပ်က္ဆီးေစလုိျခင္း)၊ ထိနမိဒၶ (ထုိင္းမိႈင္းျခင္း) စတဲ့ နီ၀ရဏတရားမ်ား ရွိတဲ့အခါ ဒီနီ၀ရဏ တရားမ်ား ရွိေနျဖစ္ေနတာ၊ ႐ုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာ စတဲ့ ခႏၶာငါးပါးအေပၚ ဒါက႐ုပ္၊ ဒါကေ၀ဒနာ စသျဖင့္ ႐ႈမွတ္ေနတာ၊ မ်က္စိ နား ႏွာ လွ်ာ ကုိယ္ စိတ္ စတဲ့ အာယတန၊ ဓာတ္တုိ႔အေပၚမွာလည္း မ်က္စိ အဆင္း နား အသံ စသျဖင့္ လုိက္ၿပီး မွတ္သိေနတာ၊ သစၥာတရား၊ မဂၢင္တရားတုိ႔ အေပၚတြင္လည္း ဒုကၡသစၥာ၊ သမၼာဒိ႒ိ စသျဖင့္ ပြားမ်ားေပးတာ စတဲ့စတဲ့ သေဘာတရား တစ္ခုခုအေပၚ အရွိအတုိင္း လုိက္ၿပီးမွတ္သိေပးတဲ့ ဓမၼာႏုပႆနာေခၚ သေဘာတရား၌ ဆင္ျခင္ၿပီး ေနတာပျဖစ္ေစ ဒီသတိပ႒ာန္ ေလးမ်ိဳးထဲက ကုိယ္အားသန္ရာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ ေနျဖစ္ဖုိ႔ပဲလုိပါတယ္။ ဒီနည္းကုိေတာ့ ၀ိပႆနာနည္းနဲ႔ ေနျခင္းလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိေနနည္းကုိပဲ ”သမထနည္းနဲ႔ ၀ိပႆနာနည္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ ကမၼ႒ာန္း တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားရင္း ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ မတရားတဲ့ အားေတြ မျဖစ္ေအာင္ ေနတဲ့ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္ၿပီးေနနည္း” လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီသမထ ၀ိပႆနာ နည္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ အားထုတ္ၿပီး ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အားထုတ္ေနတဲ့ အခုိက္အတန္႔မွာ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ မတရားတဲ့ ကိေလသာအားေတြ မျဖစ္ဘဲ တရားတဲ့အားေတြပဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ပုိၿပီး ေက်နပ္စရာ ေကာင္းတာက တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အားထုတ္ရင္း အမွတ္တစ္မွတ္၊ ဆုိၾကပါစုိ ၀င္ေလထြက္ေလ တစ္မွတ္မွတ္ကုိ မလြတ္တမ္း သတိနဲ႔ အစအဆုံး မွတ္လိုက္မိတဲ့ အခုိက္ဟာ သူ႔အတြက္ မဂၢင္ရွစ္ပါးအကုန္ဆုိက္ၿပီး မစၨ်ိမပဋိပဒါလုိ႔ေခၚတဲ့ အလယ္အလတ္လမ္း (၀ါ) မဂၢသစၥာလမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ပုထုဇင္ေတြအတြက္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အျမင္မွန္ဖုိ႔၊ အေတြးမွန္ဖုိ႔၊ အလုပ္မွန္ဖုိ႔၊ အသက္ေမြးမႈ မွန္ဖုိ႔၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မွန္ဖုိ႔၊ ေအာက္ေမ့မႈသတိမွန္ဖုိ႔၊ တည္ၾကည္မႈ သမာဓိမွန္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္လွပါဘူး။ တစ္ျခားအာ႐ုံေတြက မျပတ္ေႏွာက္ယွက္ေနတဲ့အတြက္ မဂၢင္ရွစ္ပါးလုံး ညီညြတ္ေနဖုိ႔ မလြယ္လွပါဘူး။ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ တရားအားထုတ္တဲ့အခုိက္မွာ ဒီမဂၢင္ရွစ္ပါး အကုန္ညီညြတ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္သူ အေပါင္းကုိ မဂၢင္ရွစ္ပါးနဲ႔ ျပည့္စုံၿပီး မွန္ကန္တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့ သူေတြ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ တရားတဲ့သူေတြလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ တရားအားထုတ္တဲ့သူမ်ား သတိျပဳရမယ့္အခ်က္က သမထနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ိပႆနာနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္နည္းနည္းကုိ အားထုတ္ေနရင္ တရားတဲ့အားေတြ ျဖစ္ေနၿပီး ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းေနတယ္ဆုိေပမယ့္ သမထနည္းက ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားႏုိင္တဲ့အေလွ်ာက္ ကိေလသာတရားမ်ားကုိ အေတာ္ၾကာၾကာ ခြာထားႏုိင္႐ုံေလာက္ပဲျဖစ္ၿပီး တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေပၚလာတတ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ၀ိပႆနာနည္းကေတာ့ ဉာဏ္အဆင့္ဆင့္ ျမင့္သထက္ျမင့္လာတာနဲ႔အမွ် ကိေလသာတရားမ်ားကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေပၚလာခြင့္မရေအာင္ အၾကြင္းအက်န္မရွိ အကုန္ပယ္သတ္လုိက္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ အရွင္းဆုံးေျပာရရင္ ဒီဘ၀အခုိက္အတန္႔ပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ သမထနည္းကုိ အားထုတ္ႏုိင္ၿပီး ဘ၀သံသရာ နိဗၺာန္အထိ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ရင္ေတာ့ ၀ိပႆနာနည္းကုိ အားထုတ္ႏုိင္ပါတယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားထုတ္ျဖစ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အားေတြရွိမွ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကာကြယ္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ အျပင္အားေကာင္းရင္ အျပင္ရန္ကုိ ကာကြယ္ႏုိင္မွာျဖစ္ၿပီး အတြင္းအားေကာင္းရင္ေတာ့ အတြင္းရန္ကုိ ကာကြယ္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတြင္းအျပင္ ရန္ေတြျဖစ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့အားေတြ မက်ေရာက္ရေအာင္ တရားတဲ့ အားေတြထုတ္ရင္း ကာကြယ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အစအဆုံး ျပန္ၿပီးအႏွစ္ခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ တရားအားထုတ္ေစခ်င္တာပါပဲ။ တရားအားထုတ္မွသာ အၿမဲမျပတ္ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ အားလုိ႔ေခၚတဲ့ သတၱ၀ါေတြကုိ အၿမဲပူေလာင္ေစတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနစတဲ့ ကိေလသာတရားမ်ား မေပၚႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ မ်ားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္ေလ အားေတြမ်ားမ်ား ပြားေလ၊ အားေတြမ်ားလာေလေလ အတြင္းအျပင္ရန္ေတြကုိ ကာကြယ္တုိက္ထုတ္ႏုိင္ေလေလ ျဖစ္ပါတယ္။ အတြင္းအျပင္ ရန္ေတြမရွိဘဲ ေနတဲ့သူေတြအတြက္ ေနရတဲ့အခုိက္ဟာ စုိးရိမ္မႈ၊ ပူေဆြးမႈ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔မႈ မရွိဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေနပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဘ၀အခုိက္အတန္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သံသရာမွသည္ နိဗၺာန္အထိ ၿငိမ္းခ်မ္းလုိသူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိပဲ လုိခ်င္လုိခ်င္ လုိခ်င္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ရေအာင္ အခ်ိန္ရွိတုန္း၊ အခြင့္သာတုန္းမွာ တရားကုိသာ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္လုိက္ၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္းစကားေျပာၾကားလုိက္ပါတယ္…
မွတ္ခ်က္။ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္လာ သတိပ႒ာန္က်င့္စဥ္ကုိ မွီျငမ္း၍ ေရးသားတင္ျပေပးမည့္ “အေျခခံ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္နည္း” ကုိလည္း မၾကာမီ တင္ျပေပးသြားျဖစ္ ျဖစ္ပါသျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္႐ႈကာ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးႏုိင္ၾကပါသည္။
ဘုန္းဘုန္းဘုရား... တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေျခခံ ၀ိပႆနာ တရား အားထုတ္နည္းကုိ ဖတ္ၿပီး လက္ေတြ႕အားထုတ္ၾကည့္ဖုိ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ အျမန္ဆုံး ေရးသား တင္ျပေပးပါဘုရား...။ ဘုန္းဘုန္းကုိ ေလးစာၾကည့္ညိဳစြာ ရွိခုိးကန္ေတာ့ပါတယ္ဘုရား...။ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္။