မၾကာခင္က ေက်ာင္းမွာက်င္းပ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္ပဲြ အလွဴမွာ ကုိရီးယားႏုိင္ငံသား ေထရ၀ါဒ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူတဲ့ တရားေတာ္ကုိနာရင္း ဆရာေတာ္ ေပးသြားတဲ့ ဥပမာေလးတစ္ခုကုိ စဲြစဲြထင္ထင္ အမွတ္ရမိေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္က တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာ ၾကက္သြန္နီနဲ႔ တူေနေၾကာင္း ဥပမာေပး ေဟာၾကားေတာ္မူသြားပါတယ္။ “ၾကက္သြန္နီဟာ ႀကိဳက္တဲ့လူေတြ အတြက္ အရသာ ရွိတယ္လုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ ေသခ်ာေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ အႏွစ္သာရ ဘာမွမရွိလွတာကုိ ေတြ႕ႏုိင္ေၾကာင္း၊ ၾကက္သြန္နီဟာ အေပၚယံ အခြံေတြကုိ တစ္ခုခ်င္း ခြာၾကည့္လုိက္ရင္ အႏွစ္ဆုိတာ ဘာမွမရွိသလုိ အနံ႔အသက္ကလည္း ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး ျပင္းထန္စူးရွတဲ့ အနံ႔ရွိတဲ့အတြက္ ကုိင္တြယ္အသုံးျပဳ စားေသာက္တဲ့ သူေတြကုိ အနံ႔ဆုိးေတြနဲ႔ စဲြထင္ေစတဲ့အျပင္ အခံ့မသင့္ရင္ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်ေစႏုိင္ေၾကာင္း၊ အဲဒီလုိပဲ ေလာကမွာ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြ အေနနဲ႔ သူတုိ႔လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ဘာမွအႏွစ္သာရ မရွိျဖစ္ေနၿပီး သူတုိ႔နဲ႔အတူ သြားလာေပါင္းသင္း ေနသူမ်ားကုိလည္း အနံ႔ဆုိးမ်ားနဲ႔ ဒုကၡဆုိးေတြပဲ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့အတြက္ ၾကက္သြန္နီလုိ ျဖစ္ေနေၾကာင္း” စသျဖင့္ မိန္ၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဥပမာေလးကုိ ျပန္လည္စဥ္းစားရင္း ၾကက္သြန္နီလုိ ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြရဲ႕ “ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀”ေလးေတြကုိ ေျပးျမင္ေနမိပါေသးတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အလွဴပဲြေတြမွာ ၾကက္သြန္နီေတြခြာၿပီး ၾကက္သြန္နီေတြ လွီးေနၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာ တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္စိစပ္ၿပီး မ်က္ရည္က်ေနတာကုိ ေတြ႕ရေတာ့ “သူမ်ားႀကီးပြားတာ မနာလုိျဖစ္ေနတာလား…၊ ဘယ္သူဘာျဖစ္လုိ႔ ငုိေနတာလဲ …” စသျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ၾကတာေတြကုိ သတိရမိပါေသးတယ္။ ၾကက္သြန္နီကုိခြါရင္း ၾကက္သြန္နီကုိလွီရင္း က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ အဲဒီတုန္းက ေပ်ာ္စရာအျဖစ္ ေတြးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အသိတစ္ခု ရလာလုိ႔ ခုခ်ိန္မွာ ဘ၀နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ေတြးၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ၾကက္သြန္နီက ေပးတဲ့အသိ၊ ၾကက္သြန္နီကျပတဲ့ သခၤန္းစာေတြကုိ သံေ၀ဂရစရာအျဖစ္ သတိျပဳမိလာပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ သူေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ကိေလသာအာ႐ုံ ကာမဂုဏ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနၿပီး အႏွစ္ခ်ဳပ္ၾကည့္တဲ့အခါ ဘာမွ ျဖစ္မလာဘဲ အသက္သာ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးၾကီးလာေနတဲ့ အျဖစ္က ၾကက္သြန္နီရဲ႕ သေဘာသဘာ၀နဲ႔ တထပ္တည္း ျဖစ္လာတာကုိ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ အႏွစ္လည္းမရွိ၊ အနံ႔လည္းမေကာင္း၊ အခန္႔မသင့္ရင္ မ်က္ရည္က်တဲ့အထိ သက္ေရာက္မႈကုိ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ ၾကက္သြန္နီလုိ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာလည္း အႏွစ္မရွိ အက်ိဳးလည္းမၿပီး၊ မေကာင္းသတင္းလည္းထြက္ကာ အေပါင္းအသင္းမ်ားအထိ ဒုကၡျဖစ္ေစတဲ့ ဘ၀ေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္ဆုိတာ သံေ၀ဂ ယူစရာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြဟာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လူ႔ဘ၀ကုိ ရလာေပမယ့္ ရရွိလာတဲ့ လူ႔ဘ၀ကုိ အႏွစ္သာရမ်ားနဲ႔ အက်ိဳးရွိေအာင္ အသုံးမခ်ဘဲ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စား ဘ၀နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတာ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္အတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ အမ်ားအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိတဲ့ အလုပ္မ်ားနဲ႔ပဲ တစ္ေန႔တစ္ရက္ တစ္မနက္ကုိ ရက္ဆက္ၿပီး ကုန္လြန္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ မနက္အိပ္ရာထကေန ညအိပ္ရာ၀င္တဲ့ အထိ ကုန္လြန္သြားတဲ့ တစ္ေန႔တာ အခ်ိန္ကုိ ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ ကုသုိလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ တစ္ခုမွ ရမသြားဘဲ ေသာက္ေသာက္စားစား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ပဲ ကုန္လြန္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ ကုသုိလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ မရေပမယ့္ အကုသုိလ္ပါ ရမသြားရင္ကုိပဲ ေတာ္လွေသးတယ္လုိ႔ ေျပာရပါမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဲဒီကုသုိလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာေတြပါ မရတဲ့အျပင္ အကုသိုလ္ပါ ရသြားၾကေတာ့ ဘ၀ဟာ တကယ့္ကုိပဲ အႏွစ္မရွိတဲ့ ၾကက္သြန္နီလုိ ျဖစ္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ လက္ရွိသက္တမ္းရဲ႕ သုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္ အရြယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ ေနာက္ဆုံး အရြယ္ေလာက္အထိ ေရာက္ေနတာေတာင္မွ သတိသံေ၀ဂ မရႏုိင္ၾကေသးဘဲ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ၊ မေကာင္းတဲ့ ကာမဂုဏ္ အာ႐ုံေတြမွာ ေပ်ာ္ေကာင္းေနတုန္း ရွိေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ပညာရွာရမယ့္ အခ်ိန္မွာလည္း ပညာကုိ ဟုတ္တိပတ္တိ မရွာမိၾက၊ စီးပြားရွာရမယ့္ အခ်ိန္မွာလည္း စီးပြားရေအာင္ မရွာမိၾကတဲ့အျပင္ ကုသုိလ္ရွာရမယ့္ အခ်ိန္မွာလည္း ကုသုိလ္တရားဘက္ကုိ အာ႐ုံမထား အကုသုိလ္ အလုပ္မ်ားမွာပဲ ေပ်ာ္ေကာင္းေနေလေတာ့ သူတုိ႔သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ကုန္ဆုံးသြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လုိ႔မွ အားရစရာမရွိ၊ အႏွစ္သာရမယ့္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ဟာ အနံ႔ဆုိးတဲ့ ၾကက္သြန္နီဖတ္ေတြကုိ တစ္ခုခ်င္း ျပန္ခြာၾကည့္လုိ႔မွ အေပၚယံ အခံြေတြသာ တစ္ခုခုခ်င္းကုန္သြားတယ္ ေနာက္ဆုံးဘာမွ မေတြ႕ရတဲ့ ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ဟုိကိစၥ ဒီကိစၥေတြေၾကာင့္ အႏွစ္ရွိတဲ့ ကုသုိလ္တရားေတြမွာ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မရွိခဲ့သလုိ အသက္အရြယ္ ႀကီးလာျပန္ေတာ့လည္း ကုိယ့္ဘ၀အတြက္၊ ကုိယ့္သံသရာအတြက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမယ့္ အရာေတြကုိ မလုပ္ႏုိင္ေသးဘဲ ဟုိအတြက္ပူရ၊ ဒီအတြက္ပူရ၊ ဟုိမွာေပ်ာ္ရ၊ ဒီမွာေပ်ာ္ရ၊ ဟုိဟာျဖတ္မရ၊ ဒါျဖတ္မရနဲ႔ဘဲ အခ်ိန္ေတြကုိ ကုန္လြန္ေနၾကတာေတြပါ။ အဲဒီလုိ ဟုိသံေယာဇဥ္ ဒီသံေယာဇဥ္ေတြေၾကာင့္ တကယ္လုပ္ရမယ့္ ကုသုိလ္အေရးေတြကုိ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့တာေတြဟာ ေသခါနီးက်ေတာ့မွ အားကုိးရာအစစ္ မရွိလုိ႔ ကုသုိလ္အႏွစ္ေတြ လုပ္ၾကမယ္ ဆုိျပန္ေတာ့ အခ်ိန္ေတြေႏွာင္းၿပီး စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္မပါျဖစ္ကာ ေနာက္ဆုံးဘ၀ဟာ အႏွစ္မပါဘဲ အဆုံးသတ္သြားၾကရတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားခဲ့ရျပန္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္ သက္တမ္းေတြအရ တြက္ၾကည့္ၾကမယ္ဆုိရင္ အသက္သုံးဆယ္ ေက်ာ္လာၿပီဆုိရင္ ဘ၀ဟာ တစ္၀က္က်ိဳးလာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ သက္တမ္း တစ္၀က္ခ်င္းတူေပမယ့္ ေရွ႕မွာကုန္သြားတဲ့ ဘ၀ဟာ ငယ္တုန္းရြယ္တုန္း သန္တုန္းမာန္တုန္း အရြယ္ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္ပါတဲ့ အရြယ္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေနာက္ပုိင္း သက္တမ္းကေတာ့ ၾကာေလပုိၿပီး အားအင္ခ်ိနဲ႔ေလ ၾကာေလအားအင္ခ်ိန္နဲ႔ေလ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အုိေလမစြမ္းေလ အုိေလမစြမ္းေလ ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သန္တုန္းျမန္တုန္း၊ အစြမ္းအားေတြရွိေနတုန္း၊ စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္ပါေနတုန္း ရယူရမယ့္ အႏွစ္သာရ ကုသုိလ္တရားေတြ ရယူႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အႏွစ္သာရဆုိတာ အသက္အရြယ္နဲ႔ မဆုိင္ဘဲ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ သဒၶါတရားနဲ႔ ရယူလုိမႈ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္လုိမႈ၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြနဲ႔ပဲ ရရွိႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရတဲ့ အရာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ငယ္တဲ့သူေတြလည္း ငယ္တဲ့အေလ်ာက္ ႀကိဳးစားရယူႏုိင္ၾကသလုိ ႀကီးတဲ့သူေတြလည္း ႀကီးတဲ့အေလ်ာက္ ႀကိဳးစားရယူႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ငယ္ေပမယ့္ အသိရွိၿပီး ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ႏုိင္မယ္ ဆုိရင္ အႏွစ္ရွိတဲ့ ဘ၀ျဖစ္ႏုိင္ၿပီး အသက္ႀကီးေပမယ့္ အသိမရွိ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈလည္း မရွိဘဲ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ၊ မေကာင္းတဲ့ အာ႐ုံေတြမွာ ေပ်ာ္ေကာင္းတုန္း၊ မုိက္ေကာင္းတုန္းဆုိရင္ေတာ့ ႀကီးၿပီးအႏွစ္မရွိ၊ အနံ႔မေကာင္းတဲ့ ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
တရားပဲြတစ္ခုမွာ တရားပဲြအၿပီး စကားစပ္လုိ႔ ေျပာၾကဆုိၾကရင္း ဒကာေလး တစ္ေယာက္က “အရွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္အျမင္ေတာ့ အခုေနာက္ပုိင္း လူငယ္ေတြထက္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ေနာက္ပုိင္းအရြယ္ေတြက အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါးေတြမွာ ပုိၿပီးအာ႐ုံထားေန၊ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြမွာ ပုိၿပီးအခ်ိန္ကုန္ေကာင္းေန၊ မထူးပါဘူးဆုိၿပီး မထူးဇာတ္ ခင္းေကာင္းေန ၾကတယ္လုိ႔ ထင္တဲ့အေၾကာင္း” သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႀကဳံေတြ႕ၾကရတဲ့ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးၿပီး ေလွ်ာက္ဖူးပါတယ္။ သူက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းလုပ္ေနသူ တစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ လူေပါင္းစုံနဲ႔ ဆက္ဆံေနရတဲ့သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ ကုသုိလ္တရားေတြမွာ အေလးထားလာ၊ ဘာသာေရးအေပၚမွာ လုိက္စားလာတာေတြကုိ ႀကဳံဖူးေတြ႕ဖူးေနသလုိ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ အအုိပုိင္းအရြယ္ ေရာက္လာတဲ့ လူေတြရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြအေပၚမွာ ေပ်ာ္ေကာင္းေန၊ ကုသုိလ္တရားေတြလုပ္ဖုိ႔ ေမ့ေကာင္းေနတာေတြကုိလည္း ႀကဳံဖူးေနသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခုလုိ သူရဲ႕အေတြ႕အႀကဳံကုိ အေျခခံၿပီး ေလွ်ာက္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီဒကာေလး ေလွ်ာက္ထားသလုိပဲ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေတြ႕ႀကဳံေနရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြမွာ ေပ်ာ္ေကာင္းေန၊ အသက္အရြယ္ ရလာေပမယ့္ ကုသုိလ္တရားေတြမွာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ဖုိ႔ သတိမရ ျဖစ္ေနသူေတြကုိ အမ်ားႀကီး ႀကဳံဖူးေနပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ႀကဳံႀကိဳက္တဲ့အခါမွာ အသိေပးစကား၊ တုိက္တြန္းစကား ေျပာၾကားေပေနေပမယ့္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္က သံေ၀ဂမရ၊ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္က ကုသုိလ္တရားေတြအေပၚမွာ ရယူလုိစိတ္မရွိ၊ အားထုတ္လုိစိတ္ မရွိဘဲ ျဖစ္ေနၾကေလေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လည္း ရသမွ်ေလာက္ပဲ ေဟာေျပာျပဳျပင္ ေပးေနရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာက လမ္းညႊန္ေပးသူနဲ႔ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္ႀကံသူဆုိတာ သူ႔အလုပ္ပဲ သူလုပ္ႏုိင္တာ ျဖစ္လုိ႔ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ အေနနဲ႔ကေတာ့ လမ္းညြန္ေပး႐ုံ၊ ေဟာေျပာေပး႐ုံ၊ တုိက္တြန္းေပး႐ုံေလာက္ပဲ လုပ္ေပးႏုိင္မွာ ျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံမႈ အပုိင္းမွာေတာ့ သူတုိ႔တစ္ဦးခ်င္း အေပၚမွာပဲ မူတည္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ခုနေျပာခဲ့သလုိ ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္လည္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ျဖစ္သလုိ ဒီလုိဘ၀မ်ိဳးကေန ႐ုန္းထြက္ႏုိင္တာလည္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ထားပါေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆုိလုိတာက ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ိဳး မျဖစ္ၾကေစဖုိ႔ ဆုိလုိခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရတဲ့အခုိက္၊ အရေကာင္းနဲ႔ ႀကဳံရတဲ့ အခုိက္ေလးမွာ ရရွိလာတဲ့ ဘ၀ကုိ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ၊ မေကာင္းတဲ့ ကာမဂုဏ္ အာ႐ုံေတြမွာ ေပ်ာ္ပါးရင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ၾကည့္လုိ႔မွ ဘာအႏွစ္မွ မေတြ႕ရဘဲ ေနာက္ဆုံး မေကာင္းသတင္းနဲ႔ အနံ႔ဆုိးမ်ားပဲ ထြက္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳး၊ ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ိဳးနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္မေနၾကဖုိ႔ သတိေပးလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႀကိဳးစားလုိက္မယ္ဆုိရင္ ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ဳိးကေနလည္း ႐ုန္းထြက္ႏုိင္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်ိန္မီ သတိသံေ၀ဂရၿပီး ကုသုိလ္အႏွစ္မ်ားနဲ႔ ေနႏုိင္ေအာင္ အခ်ိန္ရွိတုန္း ႀကိဳးစားလုိက္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးဘ၀ကုိ ရရွိလာၾကတဲ့ အခုိက္မွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္၊ ရရွိလာတဲ့ အေကာင္းဆုံးဘ၀ကုိ အေကာင္းဆုံးအရာေတြနဲ႔ ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း မေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ မေကာင္းတဲ့အာ႐ုံေတြကုိ အေလးထားရင္း ေနာက္ဆုံး အႏွစ္မပါ အကာသက္သက္ျဖင့္ မေကာင္သတင္းမ်ား၊ အနံ႔ဆုိးမ်ားနဲ႔ အေကာင္းဆုံးဘ၀မွ မေကာင္းတဲ့ ဘ၀အထိ ေရာက္သြားေစႏုိင္တဲ့ ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ိဳးမွ ေရွာင္ရွားၾကဖုိ႔လည္း သတိေပးစကား ပါးလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံး ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ိဳးမွ ေရွာင္ရွားႏုိင္ၾကပါေစ…။
ငယ္ငယ္တုန္းက အလွဴပဲြေတြမွာ ၾကက္သြန္နီေတြခြာၿပီး ၾကက္သြန္နီေတြ လွီးေနၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာ တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္စိစပ္ၿပီး မ်က္ရည္က်ေနတာကုိ ေတြ႕ရေတာ့ “သူမ်ားႀကီးပြားတာ မနာလုိျဖစ္ေနတာလား…၊ ဘယ္သူဘာျဖစ္လုိ႔ ငုိေနတာလဲ …” စသျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ၾကတာေတြကုိ သတိရမိပါေသးတယ္။ ၾကက္သြန္နီကုိခြါရင္း ၾကက္သြန္နီကုိလွီရင္း က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ အဲဒီတုန္းက ေပ်ာ္စရာအျဖစ္ ေတြးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အသိတစ္ခု ရလာလုိ႔ ခုခ်ိန္မွာ ဘ၀နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ေတြးၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ၾကက္သြန္နီက ေပးတဲ့အသိ၊ ၾကက္သြန္နီကျပတဲ့ သခၤန္းစာေတြကုိ သံေ၀ဂရစရာအျဖစ္ သတိျပဳမိလာပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ သူေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ကိေလသာအာ႐ုံ ကာမဂုဏ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနၿပီး အႏွစ္ခ်ဳပ္ၾကည့္တဲ့အခါ ဘာမွ ျဖစ္မလာဘဲ အသက္သာ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးၾကီးလာေနတဲ့ အျဖစ္က ၾကက္သြန္နီရဲ႕ သေဘာသဘာ၀နဲ႔ တထပ္တည္း ျဖစ္လာတာကုိ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ အႏွစ္လည္းမရွိ၊ အနံ႔လည္းမေကာင္း၊ အခန္႔မသင့္ရင္ မ်က္ရည္က်တဲ့အထိ သက္ေရာက္မႈကုိ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ ၾကက္သြန္နီလုိ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာလည္း အႏွစ္မရွိ အက်ိဳးလည္းမၿပီး၊ မေကာင္းသတင္းလည္းထြက္ကာ အေပါင္းအသင္းမ်ားအထိ ဒုကၡျဖစ္ေစတဲ့ ဘ၀ေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္ဆုိတာ သံေ၀ဂ ယူစရာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြဟာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လူ႔ဘ၀ကုိ ရလာေပမယ့္ ရရွိလာတဲ့ လူ႔ဘ၀ကုိ အႏွစ္သာရမ်ားနဲ႔ အက်ိဳးရွိေအာင္ အသုံးမခ်ဘဲ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စား ဘ၀နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတာ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္အတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ အမ်ားအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိတဲ့ အလုပ္မ်ားနဲ႔ပဲ တစ္ေန႔တစ္ရက္ တစ္မနက္ကုိ ရက္ဆက္ၿပီး ကုန္လြန္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ မနက္အိပ္ရာထကေန ညအိပ္ရာ၀င္တဲ့ အထိ ကုန္လြန္သြားတဲ့ တစ္ေန႔တာ အခ်ိန္ကုိ ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ ကုသုိလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ တစ္ခုမွ ရမသြားဘဲ ေသာက္ေသာက္စားစား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ပဲ ကုန္လြန္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ ကုသုိလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ မရေပမယ့္ အကုသုိလ္ပါ ရမသြားရင္ကုိပဲ ေတာ္လွေသးတယ္လုိ႔ ေျပာရပါမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဲဒီကုသုိလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာေတြပါ မရတဲ့အျပင္ အကုသိုလ္ပါ ရသြားၾကေတာ့ ဘ၀ဟာ တကယ့္ကုိပဲ အႏွစ္မရွိတဲ့ ၾကက္သြန္နီလုိ ျဖစ္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ လက္ရွိသက္တမ္းရဲ႕ သုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္ အရြယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ ေနာက္ဆုံး အရြယ္ေလာက္အထိ ေရာက္ေနတာေတာင္မွ သတိသံေ၀ဂ မရႏုိင္ၾကေသးဘဲ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ၊ မေကာင္းတဲ့ ကာမဂုဏ္ အာ႐ုံေတြမွာ ေပ်ာ္ေကာင္းေနတုန္း ရွိေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ပညာရွာရမယ့္ အခ်ိန္မွာလည္း ပညာကုိ ဟုတ္တိပတ္တိ မရွာမိၾက၊ စီးပြားရွာရမယ့္ အခ်ိန္မွာလည္း စီးပြားရေအာင္ မရွာမိၾကတဲ့အျပင္ ကုသုိလ္ရွာရမယ့္ အခ်ိန္မွာလည္း ကုသုိလ္တရားဘက္ကုိ အာ႐ုံမထား အကုသုိလ္ အလုပ္မ်ားမွာပဲ ေပ်ာ္ေကာင္းေနေလေတာ့ သူတုိ႔သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ကုန္ဆုံးသြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လုိ႔မွ အားရစရာမရွိ၊ အႏွစ္သာရမယ့္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ဟာ အနံ႔ဆုိးတဲ့ ၾကက္သြန္နီဖတ္ေတြကုိ တစ္ခုခ်င္း ျပန္ခြာၾကည့္လုိ႔မွ အေပၚယံ အခံြေတြသာ တစ္ခုခုခ်င္းကုန္သြားတယ္ ေနာက္ဆုံးဘာမွ မေတြ႕ရတဲ့ ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ဟုိကိစၥ ဒီကိစၥေတြေၾကာင့္ အႏွစ္ရွိတဲ့ ကုသုိလ္တရားေတြမွာ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မရွိခဲ့သလုိ အသက္အရြယ္ ႀကီးလာျပန္ေတာ့လည္း ကုိယ့္ဘ၀အတြက္၊ ကုိယ့္သံသရာအတြက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမယ့္ အရာေတြကုိ မလုပ္ႏုိင္ေသးဘဲ ဟုိအတြက္ပူရ၊ ဒီအတြက္ပူရ၊ ဟုိမွာေပ်ာ္ရ၊ ဒီမွာေပ်ာ္ရ၊ ဟုိဟာျဖတ္မရ၊ ဒါျဖတ္မရနဲ႔ဘဲ အခ်ိန္ေတြကုိ ကုန္လြန္ေနၾကတာေတြပါ။ အဲဒီလုိ ဟုိသံေယာဇဥ္ ဒီသံေယာဇဥ္ေတြေၾကာင့္ တကယ္လုပ္ရမယ့္ ကုသုိလ္အေရးေတြကုိ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့တာေတြဟာ ေသခါနီးက်ေတာ့မွ အားကုိးရာအစစ္ မရွိလုိ႔ ကုသုိလ္အႏွစ္ေတြ လုပ္ၾကမယ္ ဆုိျပန္ေတာ့ အခ်ိန္ေတြေႏွာင္းၿပီး စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္မပါျဖစ္ကာ ေနာက္ဆုံးဘ၀ဟာ အႏွစ္မပါဘဲ အဆုံးသတ္သြားၾကရတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားခဲ့ရျပန္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္ သက္တမ္းေတြအရ တြက္ၾကည့္ၾကမယ္ဆုိရင္ အသက္သုံးဆယ္ ေက်ာ္လာၿပီဆုိရင္ ဘ၀ဟာ တစ္၀က္က်ိဳးလာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ သက္တမ္း တစ္၀က္ခ်င္းတူေပမယ့္ ေရွ႕မွာကုန္သြားတဲ့ ဘ၀ဟာ ငယ္တုန္းရြယ္တုန္း သန္တုန္းမာန္တုန္း အရြယ္ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္ပါတဲ့ အရြယ္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေနာက္ပုိင္း သက္တမ္းကေတာ့ ၾကာေလပုိၿပီး အားအင္ခ်ိနဲ႔ေလ ၾကာေလအားအင္ခ်ိန္နဲ႔ေလ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အုိေလမစြမ္းေလ အုိေလမစြမ္းေလ ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သန္တုန္းျမန္တုန္း၊ အစြမ္းအားေတြရွိေနတုန္း၊ စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္ပါေနတုန္း ရယူရမယ့္ အႏွစ္သာရ ကုသုိလ္တရားေတြ ရယူႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အႏွစ္သာရဆုိတာ အသက္အရြယ္နဲ႔ မဆုိင္ဘဲ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ သဒၶါတရားနဲ႔ ရယူလုိမႈ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္လုိမႈ၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြနဲ႔ပဲ ရရွိႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရတဲ့ အရာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ငယ္တဲ့သူေတြလည္း ငယ္တဲ့အေလ်ာက္ ႀကိဳးစားရယူႏုိင္ၾကသလုိ ႀကီးတဲ့သူေတြလည္း ႀကီးတဲ့အေလ်ာက္ ႀကိဳးစားရယူႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ငယ္ေပမယ့္ အသိရွိၿပီး ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ႏုိင္မယ္ ဆုိရင္ အႏွစ္ရွိတဲ့ ဘ၀ျဖစ္ႏုိင္ၿပီး အသက္ႀကီးေပမယ့္ အသိမရွိ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈလည္း မရွိဘဲ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ၊ မေကာင္းတဲ့ အာ႐ုံေတြမွာ ေပ်ာ္ေကာင္းတုန္း၊ မုိက္ေကာင္းတုန္းဆုိရင္ေတာ့ ႀကီးၿပီးအႏွစ္မရွိ၊ အနံ႔မေကာင္းတဲ့ ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
တရားပဲြတစ္ခုမွာ တရားပဲြအၿပီး စကားစပ္လုိ႔ ေျပာၾကဆုိၾကရင္း ဒကာေလး တစ္ေယာက္က “အရွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္အျမင္ေတာ့ အခုေနာက္ပုိင္း လူငယ္ေတြထက္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ေနာက္ပုိင္းအရြယ္ေတြက အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါးေတြမွာ ပုိၿပီးအာ႐ုံထားေန၊ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြမွာ ပုိၿပီးအခ်ိန္ကုန္ေကာင္းေန၊ မထူးပါဘူးဆုိၿပီး မထူးဇာတ္ ခင္းေကာင္းေန ၾကတယ္လုိ႔ ထင္တဲ့အေၾကာင္း” သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႀကဳံေတြ႕ၾကရတဲ့ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးၿပီး ေလွ်ာက္ဖူးပါတယ္။ သူက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းလုပ္ေနသူ တစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ လူေပါင္းစုံနဲ႔ ဆက္ဆံေနရတဲ့သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ ကုသုိလ္တရားေတြမွာ အေလးထားလာ၊ ဘာသာေရးအေပၚမွာ လုိက္စားလာတာေတြကုိ ႀကဳံဖူးေတြ႕ဖူးေနသလုိ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ အအုိပုိင္းအရြယ္ ေရာက္လာတဲ့ လူေတြရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြအေပၚမွာ ေပ်ာ္ေကာင္းေန၊ ကုသုိလ္တရားေတြလုပ္ဖုိ႔ ေမ့ေကာင္းေနတာေတြကုိလည္း ႀကဳံဖူးေနသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခုလုိ သူရဲ႕အေတြ႕အႀကဳံကုိ အေျခခံၿပီး ေလွ်ာက္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီဒကာေလး ေလွ်ာက္ထားသလုိပဲ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေတြ႕ႀကဳံေနရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြမွာ ေပ်ာ္ေကာင္းေန၊ အသက္အရြယ္ ရလာေပမယ့္ ကုသုိလ္တရားေတြမွာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ဖုိ႔ သတိမရ ျဖစ္ေနသူေတြကုိ အမ်ားႀကီး ႀကဳံဖူးေနပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ႀကဳံႀကိဳက္တဲ့အခါမွာ အသိေပးစကား၊ တုိက္တြန္းစကား ေျပာၾကားေပေနေပမယ့္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္က သံေ၀ဂမရ၊ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္က ကုသုိလ္တရားေတြအေပၚမွာ ရယူလုိစိတ္မရွိ၊ အားထုတ္လုိစိတ္ မရွိဘဲ ျဖစ္ေနၾကေလေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လည္း ရသမွ်ေလာက္ပဲ ေဟာေျပာျပဳျပင္ ေပးေနရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာက လမ္းညႊန္ေပးသူနဲ႔ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္ႀကံသူဆုိတာ သူ႔အလုပ္ပဲ သူလုပ္ႏုိင္တာ ျဖစ္လုိ႔ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ အေနနဲ႔ကေတာ့ လမ္းညြန္ေပး႐ုံ၊ ေဟာေျပာေပး႐ုံ၊ တုိက္တြန္းေပး႐ုံေလာက္ပဲ လုပ္ေပးႏုိင္မွာ ျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံမႈ အပုိင္းမွာေတာ့ သူတုိ႔တစ္ဦးခ်င္း အေပၚမွာပဲ မူတည္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ခုနေျပာခဲ့သလုိ ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္လည္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ျဖစ္သလုိ ဒီလုိဘ၀မ်ိဳးကေန ႐ုန္းထြက္ႏုိင္တာလည္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ထားပါေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆုိလုိတာက ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ိဳး မျဖစ္ၾကေစဖုိ႔ ဆုိလုိခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရတဲ့အခုိက္၊ အရေကာင္းနဲ႔ ႀကဳံရတဲ့ အခုိက္ေလးမွာ ရရွိလာတဲ့ ဘ၀ကုိ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ၊ မေကာင္းတဲ့ ကာမဂုဏ္ အာ႐ုံေတြမွာ ေပ်ာ္ပါးရင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ၾကည့္လုိ႔မွ ဘာအႏွစ္မွ မေတြ႕ရဘဲ ေနာက္ဆုံး မေကာင္းသတင္းနဲ႔ အနံ႔ဆုိးမ်ားပဲ ထြက္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳး၊ ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ိဳးနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္မေနၾကဖုိ႔ သတိေပးလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႀကိဳးစားလုိက္မယ္ဆုိရင္ ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ဳိးကေနလည္း ႐ုန္းထြက္ႏုိင္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်ိန္မီ သတိသံေ၀ဂရၿပီး ကုသုိလ္အႏွစ္မ်ားနဲ႔ ေနႏုိင္ေအာင္ အခ်ိန္ရွိတုန္း ႀကိဳးစားလုိက္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးဘ၀ကုိ ရရွိလာၾကတဲ့ အခုိက္မွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္၊ ရရွိလာတဲ့ အေကာင္းဆုံးဘ၀ကုိ အေကာင္းဆုံးအရာေတြနဲ႔ ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း မေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ မေကာင္းတဲ့အာ႐ုံေတြကုိ အေလးထားရင္း ေနာက္ဆုံး အႏွစ္မပါ အကာသက္သက္ျဖင့္ မေကာင္သတင္းမ်ား၊ အနံ႔ဆုိးမ်ားနဲ႔ အေကာင္းဆုံးဘ၀မွ မေကာင္းတဲ့ ဘ၀အထိ ေရာက္သြားေစႏုိင္တဲ့ ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ိဳးမွ ေရွာင္ရွားၾကဖုိ႔လည္း သတိေပးစကား ပါးလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံး ၾကက္သြန္နီလုိ ဘ၀မ်ိဳးမွ ေရွာင္ရွားႏုိင္ၾကပါေစ…။
ဘုန္းဘုန္းပို႔စ္ထဲက ၾကက္သြန္နီကို တစ္ဖတ္ခ်င္းခြာ၊ ေနာက္ဆံုး အႏွစ္မရွိတာ ဖတ္မိေတာ့.. မေန႔က ဖတ္မိတဲ့ ေဂၚဖီထုပ္ ကဗ်ာကို ေျပးသတိရမိတယ္ ဘုရား..
ေဂၚဖီထုပ္လည္း တစ္ဖတ္ခ်င္းခြာၾကည့္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး အႏွစ္သာရ ဘာမွမရွိ၊ ဒါေပမယ့္ ဘာမွအသံုးမက်တဲ့ *အတၱ* ဆုိတဲ့ အူတိုင္ေတာ့ က်န္ေနတယ္တဲ့ ဘုရား..
ဦးတင္ပါတယ္ဘုရား.. က်န္းမာေရးလည္း ဂရုစိုက္ပါဘုန္းဘုန္း..။
ရိုေသစြာျဖင့္
ဖိုးသား