အလွဴလွဴတာလား…၊ ဂုဏ္ယူတာလား…
ဒီေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာအမ်ား အလွဴလွဴတာန႔ဲ ပတ္သက္ၿပီး လဲြေနတာေလးေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ အလွဴလွဴတာထက္ ဂုဏ္ယူတာေတြက မ်ားေနတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ေတာရြာေတြမွာဆုိ ပုိဆုိးပါတယ္။ အလွဴလုပ္တာ အေၾကြးအတင္ခံၿပီးေတာ့ကုိ လုပ္တတ္တာေတြပါ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ရွင္ျပဳတုန္းကလည္း ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ညီအစ္ကုိေတြ ရွင္ျပဳပဲြ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ဒကာႀကီးက အိမ္ကလယ္ေတြကုိေတာင္ ေပါင္ၿပီး အေၾကြးအတင္ခံ ေခ်းငွါးၿပီး လွဴတာကုိ သတိရမိပါတယ္။ ဒီေန႔အထိပဲ ေတာရြာေတြမွာ အလွဴလုပ္ၿပီဆုိရင္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ေတြ ဆုိင္းေတြ၊ အၿငိမ့္ေတြနဲ႔ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ လွဴေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အလွဴပဲြၿပီးလုိ႔ ကုိယ္လွဴတဲ့ အလွဴအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားလုိက္ရင္ ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲက တစ္ပိႆာ ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ ခုေနာက္ပုိင္း ၿမိဳ႕ေတြမွာလည္း တစ္ခ်ိဳ႕က ဘယ္ေနရာမွာမ၊ ဘယ္လုိနာမည္ႀကီး အဖဲြ႕ေတြနဲ႔မွ စသျဖင့္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ သေဘာေတြက အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။
ပုိဆုိးတာက အလွဴလုပ္ၿပီး ကုသုိလ္စိတ္နဲ႔ ပီတိတုိးရမယ့္အစား အေၾကြးေတြ၊ ဟုိျပႆနာ၊ ဒီျပႆနာေတြ၊ ဟုိကိစၥ၊ ဒီကိစၥေတြ ေတြးရင္း ဒီအလွဴပဲြႀကီး လုပ္လုိက္မိတာ မွားပါလားဆုိတဲ့ ေနာင္တ ရမႈမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနတာက ပုိုဆုိးပါတယ္။ အလွဴလွဴၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာ ျဖစ္ရမယ့္ ၀မ္းေျမာက္မႈပီတိနဲ႔အတူ ျပည့္စုံရမယ့္ အပရေစတနာက မျပည့္စုံေတာ့ဘဲ အလွဴေၾကာင့္ ရခဲ့တဲ့ ေနာင္တေၾကာင့္ ေစတနာသုံးတန္ မျပ႒ာန္းႏုိင္တာက မလုိအပ္တဲ့ ခ်ဲ႕ထြင္မႈ ဂုဏ္ပကာသနေတြရဲ႕ ရလာဘ္တစ္ခု ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အလွဴႀကီးလွဴၿပီး ေစတနာသုံးတန္ မျပ႒ာန္းႏုိင္တဲ့အတြက္ အက်ိဳးတရား အျပည့္မရတဲ့အခါ ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္ပိႆာဆုိတာ ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလွဴလွဴတာကုိ အလွဴနဲ႔တူေအာင္ လွဴႏုိင္ဖုိ႔ မလုိအပ္တဲ့ ခ်ဲ႕ထြင္မႈေတြနဲ႔ ငါဘယ္ေလာက္လွဴႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္တုဂုဏ္ျပဳိင္မႈေတြနဲ႔ မလွဴမိၾကဖုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ျဖစ္သင့္တာက အလွဴလွဴတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဒါနေျမာက္ဖုိ႔နဲ႔ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြအေပၚမွာ တပ္မက္တတ္တဲ့ ေလာဘ၊ မေပးလုိ မလွဴလုိမႈ မစၧရိယေတြ ေလ်ာ့နည္းေအာင္ လွဴႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတဲ့ အလွဴမ်ိဳး ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္လွဴႏုိင္တာ၊ ဘယ္လုိလွဴႏုိင္တာက အေရးမႀကီးဘဲ လုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ တတ္ႏုိင္တဲ့ အတုိင္းအတာနဲ႔ ေစတနာသုံးတန္ ျပ႒ာန္းႏုိင္ေအာင္ လွဴတတ္ဖုိ႔နဲ႔ လွဴႏုိင္သမွ် အတုိင္းအတာ အေလ်ာက္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ေလာဘေတြ၊ မစၧရိယေတြ ေလ်ာ့နည္းႏုိင္မႈက ပုိၿပီးအေရးႀကီးပါတယ္။ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပဲြမ်ားနဲ႔ အလွဴပဲြႀကီး ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပႏုိင္တာထက္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ လုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ၊ လုိအပ္တဲ့အရာကုိ လွဴရင္း တရားလည္းနာ၊ ၀ဋ္ကင္းျပတ္ရာကုိလည္း အာ႐ုံျပဳႏုိင္တဲ့ အလွဴမ်ိဳး လွဴႏုိင္တာက အဓိကက်ပါတယ္။ မလုိအပ္တဲ့ ခ်ဲ႕ထြင္မႈေတြနဲ႔ အလွဴရွင္မွန္းသိေအာင္ မ႑ပ္တုိင္ တက္ျပတာထက္ အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး ကုိယ္လွဴတာကုိယ္သိတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္မရွိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႏွိမ့္ခ်စြာ လွဴႏုိင္တာက အလွဴအက်ိဳးပုိႀကီးႏုိင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အလွဴလုပ္လုိတာထက္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ လုပ္ခ်င္တာေတြက ပုိမ်ားတတ္တဲ့ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အခ်ိဳ႕အေနနဲ႔ အလွဴလွဴတာနဲ႔ ဂုဏ္ယူတာကုိ ကဲြျပားေအာင္ ခဲြျခားၿပီး ၿပိဳင္ဆုိင္မႈမပါ၊ ဂုဏ္ပကာသနမဖက္ဘဲ ရွိသမွ်အတုိင္း အတာေလးနဲ႔ ေစတနာသုံးတန္ ျပ႒ာန္းၿပီး လွဴႏုိင္သမွ် လွဴရင္း ေလာဘနဲ႔ မစၧရိယကုိ ေလ်ာ့နည္းေစကာ ၀ဋ္ဒုကၡမွ ကင္းလႊတ္တဲ့ အလွဴလုပ္မႈမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း လြဲတတ္တာေလးေတြကုိ သတိခ်ပ္ႏုိင္ဖုိ႔ အသိေပးစကား ေျပာၾကားလုိက္ရပါတယ္။
ဒီေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာအမ်ား အလွဴလွဴတာန႔ဲ ပတ္သက္ၿပီး လဲြေနတာေလးေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ အလွဴလွဴတာထက္ ဂုဏ္ယူတာေတြက မ်ားေနတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ေတာရြာေတြမွာဆုိ ပုိဆုိးပါတယ္။ အလွဴလုပ္တာ အေၾကြးအတင္ခံၿပီးေတာ့ကုိ လုပ္တတ္တာေတြပါ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ရွင္ျပဳတုန္းကလည္း ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ညီအစ္ကုိေတြ ရွင္ျပဳပဲြ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ဒကာႀကီးက အိမ္ကလယ္ေတြကုိေတာင္ ေပါင္ၿပီး အေၾကြးအတင္ခံ ေခ်းငွါးၿပီး လွဴတာကုိ သတိရမိပါတယ္။ ဒီေန႔အထိပဲ ေတာရြာေတြမွာ အလွဴလုပ္ၿပီဆုိရင္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ေတြ ဆုိင္းေတြ၊ အၿငိမ့္ေတြနဲ႔ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ လွဴေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အလွဴပဲြၿပီးလုိ႔ ကုိယ္လွဴတဲ့ အလွဴအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားလုိက္ရင္ ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲက တစ္ပိႆာ ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ ခုေနာက္ပုိင္း ၿမိဳ႕ေတြမွာလည္း တစ္ခ်ိဳ႕က ဘယ္ေနရာမွာမ၊ ဘယ္လုိနာမည္ႀကီး အဖဲြ႕ေတြနဲ႔မွ စသျဖင့္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ သေဘာေတြက အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။
ပုိဆုိးတာက အလွဴလုပ္ၿပီး ကုသုိလ္စိတ္နဲ႔ ပီတိတုိးရမယ့္အစား အေၾကြးေတြ၊ ဟုိျပႆနာ၊ ဒီျပႆနာေတြ၊ ဟုိကိစၥ၊ ဒီကိစၥေတြ ေတြးရင္း ဒီအလွဴပဲြႀကီး လုပ္လုိက္မိတာ မွားပါလားဆုိတဲ့ ေနာင္တ ရမႈမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနတာက ပုိုဆုိးပါတယ္။ အလွဴလွဴၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာ ျဖစ္ရမယ့္ ၀မ္းေျမာက္မႈပီတိနဲ႔အတူ ျပည့္စုံရမယ့္ အပရေစတနာက မျပည့္စုံေတာ့ဘဲ အလွဴေၾကာင့္ ရခဲ့တဲ့ ေနာင္တေၾကာင့္ ေစတနာသုံးတန္ မျပ႒ာန္းႏုိင္တာက မလုိအပ္တဲ့ ခ်ဲ႕ထြင္မႈ ဂုဏ္ပကာသနေတြရဲ႕ ရလာဘ္တစ္ခု ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အလွဴႀကီးလွဴၿပီး ေစတနာသုံးတန္ မျပ႒ာန္းႏုိင္တဲ့အတြက္ အက်ိဳးတရား အျပည့္မရတဲ့အခါ ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္ပိႆာဆုိတာ ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလွဴလွဴတာကုိ အလွဴနဲ႔တူေအာင္ လွဴႏုိင္ဖုိ႔ မလုိအပ္တဲ့ ခ်ဲ႕ထြင္မႈေတြနဲ႔ ငါဘယ္ေလာက္လွဴႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္တုဂုဏ္ျပဳိင္မႈေတြနဲ႔ မလွဴမိၾကဖုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ျဖစ္သင့္တာက အလွဴလွဴတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဒါနေျမာက္ဖုိ႔နဲ႔ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြအေပၚမွာ တပ္မက္တတ္တဲ့ ေလာဘ၊ မေပးလုိ မလွဴလုိမႈ မစၧရိယေတြ ေလ်ာ့နည္းေအာင္ လွဴႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတဲ့ အလွဴမ်ိဳး ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္လွဴႏုိင္တာ၊ ဘယ္လုိလွဴႏုိင္တာက အေရးမႀကီးဘဲ လုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ တတ္ႏုိင္တဲ့ အတုိင္းအတာနဲ႔ ေစတနာသုံးတန္ ျပ႒ာန္းႏုိင္ေအာင္ လွဴတတ္ဖုိ႔နဲ႔ လွဴႏုိင္သမွ် အတုိင္းအတာ အေလ်ာက္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ေလာဘေတြ၊ မစၧရိယေတြ ေလ်ာ့နည္းႏုိင္မႈက ပုိၿပီးအေရးႀကီးပါတယ္။ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပဲြမ်ားနဲ႔ အလွဴပဲြႀကီး ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပႏုိင္တာထက္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ လုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ၊ လုိအပ္တဲ့အရာကုိ လွဴရင္း တရားလည္းနာ၊ ၀ဋ္ကင္းျပတ္ရာကုိလည္း အာ႐ုံျပဳႏုိင္တဲ့ အလွဴမ်ိဳး လွဴႏုိင္တာက အဓိကက်ပါတယ္။ မလုိအပ္တဲ့ ခ်ဲ႕ထြင္မႈေတြနဲ႔ အလွဴရွင္မွန္းသိေအာင္ မ႑ပ္တုိင္ တက္ျပတာထက္ အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး ကုိယ္လွဴတာကုိယ္သိတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္မရွိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႏွိမ့္ခ်စြာ လွဴႏုိင္တာက အလွဴအက်ိဳးပုိႀကီးႏုိင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အလွဴလုပ္လုိတာထက္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ လုပ္ခ်င္တာေတြက ပုိမ်ားတတ္တဲ့ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အခ်ိဳ႕အေနနဲ႔ အလွဴလွဴတာနဲ႔ ဂုဏ္ယူတာကုိ ကဲြျပားေအာင္ ခဲြျခားၿပီး ၿပိဳင္ဆုိင္မႈမပါ၊ ဂုဏ္ပကာသနမဖက္ဘဲ ရွိသမွ်အတုိင္း အတာေလးနဲ႔ ေစတနာသုံးတန္ ျပ႒ာန္းၿပီး လွဴႏုိင္သမွ် လွဴရင္း ေလာဘနဲ႔ မစၧရိယကုိ ေလ်ာ့နည္းေစကာ ၀ဋ္ဒုကၡမွ ကင္းလႊတ္တဲ့ အလွဴလုပ္မႈမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း လြဲတတ္တာေလးေတြကုိ သတိခ်ပ္ႏုိင္ဖုိ႔ အသိေပးစကား ေျပာၾကားလုိက္ရပါတယ္။
0 မွတ္ခ်က္မ်ား (...ေရးရန္):
Post a Comment