- “ငါမရွိရင္ မျဖစ္ဘူး”လုိ႔ မေျပာပါနဲ႔။ ငါမရွိလည္း သူ႔အတုိင္းအတာနဲ႔ သူကေတာ့ ျဖစ္သြားၾကမွာပါပဲ။
- ငါ့ကုိယ္ငါေတာင္ ဘယ္လုိေနလုိ႔ ဘယ္လုိေသရမယ္ မသိေသးတဲ့ ဘဝမွာ ငါေတြတအားမ်ားလုိ႔ မျဖစ္ျပန္ပါဘူး။
- ငါလုိ႔ေျပာတဲ့ အဲဒီငါကေရာ တကယ္ရွိလုိ႔လားလုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ တကယ္မရွိပါဘူး။ ေဝါဟာရ ပညတ္တစ္ခု အေနနဲ႔ ငါလုိ႔ ေျပာေနရေပမယ့္ ငါ့႐ုပ္၊ ငါ့အသံ၊ ငါ့အနံ႔၊ ငါ့အရသာ၊ ငါ့အေတြ႕အထိ၊ ငါ့အေတြးအႀကံ စတာေတြဟာ ဘာတစ္ခုမွ ငါ့သေဘာအတုိင္း မျဖစ္ဘူးဆုိတာ သတိျပဳၾကရမွာပါ။
- ဆုိေတာ့ကား အရာရာမွာ တငါငါနဲ႔ ငါေတြေရွ႕ထား ငါေတြမ်ားေနၾကတဲ့ ငါေလာကႀကီးမွာ “ငါ့သေဘာအတုိင္း မျဖစ္လုိ႔၊ ငါေျပာတဲ့အတုိင္း မလုပ္လုိ႔၊ ငါ့ကုိ ဒီလုိ မဆက္ဆံလုိ႔၊ ငါ့ကုိ မထီမဲ့ျမင္ ျပဳလုိ႔” စတဲ့ ငါကုိေရွ႕တန္းတင္တဲ့ အေတြးေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး “ငါကုိယ္တုိင္ေရာ ငါ့သေဘာအတုိင္း ျဖစ္လုိ႔လား”လုိ႔ ေမးခြန္းထုတ္ ငါမဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိေအာင္လုပ္ၾကရမွာပါ။
- အားလုံးက ေနရာတုိင္းမွာ ငါပါမွျဖစ္မယ္၊ ငါမရွိရင္ မျဖစ္ဘူးလုိ႔ ထင္ေနၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ ငါဆုိတာ မရွိတဲ့အတြက္ ငါဆုိတာလည္း မလုိပါဘူး။ ငါလုိလာရင္၊ ငါပါလာရင္ ျဖစ္လာဖုိ႔မရွိ ပ်က္ဖုိ႔သာရွိတဲ့အတြက္ ငါကုိေဘးထုတ္ အမွန္အလုပ္ လုပ္ၾကဖုိ႔ပါ။
- အခ်ဳပ္ၾကည့္ေတာ့ ငါလည္းငါမဟုတ္၊ သူလည္း သူမဟုတ္ အားလုံးဟာ နာမ္နဲ႔႐ုပ္ပါပဲ။
0 မွတ္ခ်က္မ်ား (...ေရးရန္):
Post a Comment