“ခႏၶာစုက၊ ေျမေကၽြးရ၊ ဒုကၡအပူတုိး႐ုံသာ။
ပစၥည္းစုမူ၊ ဘုံဆုိင္ဟူ၊ ထုိက္သူသုံးၾကပါ။
အေနမရဲ၊ ေသမရဲ၊ အၿမဲေၾကာက္ရပါ။
တရားစုမွ၊ ကုိယ္ပုိင္ရ၊ မုခ်စိတ္ေအးပါ။
အေနလည္းရဲ၊ အေသရဲ၊ အၿမဲကုိယ့္ေနာက္ပါ။”
လူ႔ေလာကမွာ ဖုိ႔(၃)ဖုိ႔ ရွိပါတယ္။
၁။ ေျမေကၽြးဖုိ႔ ခႏၶာစုတာ
၂။ ထုိက္သူေတြသုံးဖုိ႔ ပစၥည္းရွာေဖြစုတာ
၃။ ကုိယ္ပုိင္ရဖုိ႔ တရားရွာေဖြ စုေဆာင္းႀကိဳးစားတာ။ အဲဒီ (၃)ဖုိ႔ပဲ။
ေကာင္းမႈတရား စိတ္စြမ္းအားေတြ တုိးပြားေအာင္ မႀကိဳးစားဘဲ ေကၽြး႐ုံသာ ေကၽြးေနရင္၊ ၿပီးေတာ့ ခႏၶာကုိ ကုိယ့္တာဝန္ကုိ မထမ္းေစဘဲ ကုိယ္ကသာ ခႏၶာတာဝန္ကုိ ထမ္းေဆာင္ေနရင္ ခႏၶာကုိစုေနတာပါ။ ခႏၶာစုတာဟာ ေျမႀကီးတိုးေအာင္ ေကၽြးဖုိ႔သာျဖစ္သြားမွာပါ။ ဒုကၡအပူေတြလည္း အရွိန္အဟုန္တုိးလာမွာပဲ။ ဒုကၡအပူဆုိတာ အသက္ႀကီး႐ုံနဲ႔ အလုိအေလ်ာက္ ယုတ္ေလ်ာ့သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ တရားနဲ႔ အင္အားျပေပးမွ ေနာက္ဆုတ္သြားမွာ ျဖစ္တယ္။
ခႏၶာက တာဝန္ေပးထားတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာ ရွာေဖြစုေဆာင္းတာက ထုိက္သူေတြသုံးဖုိ႔သာ ျဖစ္တယ္။ ကုိယ္စုေဆာင္းထားတဲ့ ပစၥည္းကုိ ကုိယ္ပဲသုံးရလိမ့္မယ္လုိ႔ ဧကန္တြက္ထားလုိ႔ မရပါဘူး။ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါး လက္ဦးခ်င္လည္း လက္ဦးလိမ့္မယ္။ ကုိယ္က အရင္ပစၥည္းနဲ႔ ခဲြခ်င္ခဲြရလိမ့္မယ္။ ပစၥည္းကအရင္ ကုိယ္နဲ႔ခြဲခ်င္လည္း ခဲြသြားလိမ့္မယ္။ ကုိယ္ထုိက္သေလာက္ပဲ ကုိယ္သုံးရမယ္။ သူမ်ားထုိက္သေလာက္ သူမ်ားေတြ သုံးသြားၾကမွာပါ။ ပစၥည္းဆုိတာ အမ်ားန႔ဲဆက္ဆံတဲ့ ဘုံဆုိင္ဆုိေတာ့ ထုိက္သူသုံးဖုိ႔ ပစၥည္းရွာေဖြ ေပးေနရတာ ျဖစ္တယ္။
ခႏၶာနဲ႔ ပစၥည္းဟာ အေရးႀကဳံရင္ ကုိယ့္ဘက္ကလည္း မရပ္တည္ဘူး။ အာမလည္းမခံ၊ တာဝန္လည္း မယူဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခႏၶာကုိ အလုိလုိက္႐ုံ ပစၥည္းစု႐ုံနဲ႔ေတာ့ အေနလည္းမတတ္၊ အေနလည္းမရဲ၊ အေသးလည္းမတတ္၊ အေသလည္းမရဲပါဘူး။ ေၾကာက္ၿမဲေၾကာက္ေနဦးမွာပါ။
ေကာင္းမႈတရားကုိ စိတ္အားထက္သန္စြာ စုေဆာင္းထားမွ ကုိယ္ပုိင္ရလုိ႔ စိတ္ေအးရမွာ ျဖစ္တယ္။ စိတ္တကယ္ ေကာင္းေနမွ ရႏုိင္တဲ့ ေကာင္းမႈတရားကေတာ့ အေရးႀကဳံတုိင္း ကုိယ့္ဘက္က ရပ္တည္တယ္။ အာမလည္းခံတယ္။ တာဝန္လည္းယူတယ္။ ဘဝကူးေကာင္းလက္မွတ္ ထုတ္ေပးတယ္။ နိဗၺာန္ကူး လက္မွတ္ကုိပါ အပ္လုိက္တယ္။ အရိပ္ပမာ ကုိယ္ႏွင့္ထပ္ခ်ပ္မကြာ ရွိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေနလည္းတတ္၊ အေနလည္းရဲတယ္။ အခက္အခဲမွန္သမွ် အေျဖလည္းတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေသလည္းတတ္၊ အေသလည္း ရဲပါတယ္။
(တိပိဋကေယာဆရာေတာ္၏ တိပိဋကဓမၼလက္ေဆာင္ တရားေတာ္မ်ားမွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါသည္။)
ပစၥည္းစုမူ၊ ဘုံဆုိင္ဟူ၊ ထုိက္သူသုံးၾကပါ။
အေနမရဲ၊ ေသမရဲ၊ အၿမဲေၾကာက္ရပါ။
တရားစုမွ၊ ကုိယ္ပုိင္ရ၊ မုခ်စိတ္ေအးပါ။
အေနလည္းရဲ၊ အေသရဲ၊ အၿမဲကုိယ့္ေနာက္ပါ။”
လူ႔ေလာကမွာ ဖုိ႔(၃)ဖုိ႔ ရွိပါတယ္။
၁။ ေျမေကၽြးဖုိ႔ ခႏၶာစုတာ
၂။ ထုိက္သူေတြသုံးဖုိ႔ ပစၥည္းရွာေဖြစုတာ
၃။ ကုိယ္ပုိင္ရဖုိ႔ တရားရွာေဖြ စုေဆာင္းႀကိဳးစားတာ။ အဲဒီ (၃)ဖုိ႔ပဲ။
ေကာင္းမႈတရား စိတ္စြမ္းအားေတြ တုိးပြားေအာင္ မႀကိဳးစားဘဲ ေကၽြး႐ုံသာ ေကၽြးေနရင္၊ ၿပီးေတာ့ ခႏၶာကုိ ကုိယ့္တာဝန္ကုိ မထမ္းေစဘဲ ကုိယ္ကသာ ခႏၶာတာဝန္ကုိ ထမ္းေဆာင္ေနရင္ ခႏၶာကုိစုေနတာပါ။ ခႏၶာစုတာဟာ ေျမႀကီးတိုးေအာင္ ေကၽြးဖုိ႔သာျဖစ္သြားမွာပါ။ ဒုကၡအပူေတြလည္း အရွိန္အဟုန္တုိးလာမွာပဲ။ ဒုကၡအပူဆုိတာ အသက္ႀကီး႐ုံနဲ႔ အလုိအေလ်ာက္ ယုတ္ေလ်ာ့သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ တရားနဲ႔ အင္အားျပေပးမွ ေနာက္ဆုတ္သြားမွာ ျဖစ္တယ္။
ခႏၶာက တာဝန္ေပးထားတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာ ရွာေဖြစုေဆာင္းတာက ထုိက္သူေတြသုံးဖုိ႔သာ ျဖစ္တယ္။ ကုိယ္စုေဆာင္းထားတဲ့ ပစၥည္းကုိ ကုိယ္ပဲသုံးရလိမ့္မယ္လုိ႔ ဧကန္တြက္ထားလုိ႔ မရပါဘူး။ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါး လက္ဦးခ်င္လည္း လက္ဦးလိမ့္မယ္။ ကုိယ္က အရင္ပစၥည္းနဲ႔ ခဲြခ်င္ခဲြရလိမ့္မယ္။ ပစၥည္းကအရင္ ကုိယ္နဲ႔ခြဲခ်င္လည္း ခဲြသြားလိမ့္မယ္။ ကုိယ္ထုိက္သေလာက္ပဲ ကုိယ္သုံးရမယ္။ သူမ်ားထုိက္သေလာက္ သူမ်ားေတြ သုံးသြားၾကမွာပါ။ ပစၥည္းဆုိတာ အမ်ားန႔ဲဆက္ဆံတဲ့ ဘုံဆုိင္ဆုိေတာ့ ထုိက္သူသုံးဖုိ႔ ပစၥည္းရွာေဖြ ေပးေနရတာ ျဖစ္တယ္။
ခႏၶာနဲ႔ ပစၥည္းဟာ အေရးႀကဳံရင္ ကုိယ့္ဘက္ကလည္း မရပ္တည္ဘူး။ အာမလည္းမခံ၊ တာဝန္လည္း မယူဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခႏၶာကုိ အလုိလုိက္႐ုံ ပစၥည္းစု႐ုံနဲ႔ေတာ့ အေနလည္းမတတ္၊ အေနလည္းမရဲ၊ အေသးလည္းမတတ္၊ အေသလည္းမရဲပါဘူး။ ေၾကာက္ၿမဲေၾကာက္ေနဦးမွာပါ။
ေကာင္းမႈတရားကုိ စိတ္အားထက္သန္စြာ စုေဆာင္းထားမွ ကုိယ္ပုိင္ရလုိ႔ စိတ္ေအးရမွာ ျဖစ္တယ္။ စိတ္တကယ္ ေကာင္းေနမွ ရႏုိင္တဲ့ ေကာင္းမႈတရားကေတာ့ အေရးႀကဳံတုိင္း ကုိယ့္ဘက္က ရပ္တည္တယ္။ အာမလည္းခံတယ္။ တာဝန္လည္းယူတယ္။ ဘဝကူးေကာင္းလက္မွတ္ ထုတ္ေပးတယ္။ နိဗၺာန္ကူး လက္မွတ္ကုိပါ အပ္လုိက္တယ္။ အရိပ္ပမာ ကုိယ္ႏွင့္ထပ္ခ်ပ္မကြာ ရွိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေနလည္းတတ္၊ အေနလည္းရဲတယ္။ အခက္အခဲမွန္သမွ် အေျဖလည္းတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေသလည္းတတ္၊ အေသလည္း ရဲပါတယ္။
(တိပိဋကေယာဆရာေတာ္၏ တိပိဋကဓမၼလက္ေဆာင္ တရားေတာ္မ်ားမွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါသည္။)
0 မွတ္ခ်က္မ်ား (...ေရးရန္):
Post a Comment