“ေလာကဇာတ္ခံု၊ ဤလူ႔ဘံု၌
မ်ိဳးစံုကၾက ၊ မာန္မာနႏွင့္
ငါကရာဇာ ၊ ငါဟာသူေဌး ၊ ငါပေဂးဟု
ငါေသြးတက္ၾကြ ၊ လူ႔ဗာလတို႔
မ်ားလွျဖာျဖာ ၊ အဝိဇၨာနွင့္
တဏွာဘီလူး ၊ အေမွာင့္ပူး၍
က်ဴးက်ဴးေက်ာ္ေက်ာ္ ၊ ဂုဏ္ကိုေဖၚလ်က္
ေမာ္ေမာ္ ေမာက္ေမာက္ ၊ ငါတစ္ေယာက္သာ
မိုးေအာက္တလႊား ၊ေရႊကိုယ္လားဟု
ထင္မွားမလြဲ ၊ သို႔စဥ္စြဲလည္း
ဇာတ္ပြဲၿပီးက ၊ ေျပဖံုးခ်ေသာ္
သုဘရာဇာ ၊ ေျမေအာက္မွာပင္
ဘာသာလူမ်ိဳး ၊ ခ်ိန္မထိုးပဲ
ပုတ္သိုးခႏၶာ ၊ ျမဳပ္ရရွာသည္
ဘယ္မွာ ငါဟု ရွိအံ့နည္း။”
(လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး)
ယခုတစ္ေလာ ငါသမားမ်ားျဖင့္သာ အေတြ႕မ်ားေန၏။ “ငါကအႀကီး၊ ငါ့ကုိ ဒီလုိမဆက္ဆံသင့္ဘူး၊ ငါက ဘုရားသားေတာ္ တစ္ပါးပဲ ဒီလုိမ်ိဳးေတာ့ မေျပာသင့္ဘူး” စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိလာၾကသည့္ ရဟန္းေတာ္အခ်ိဳ႕၊ “တပည့္ေတာ္က အေဖပဲ တပည့္ေတာ္စကားကုိ နားေထာင္ရမွာေပါ့၊ တပည့္ေတာ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖက အေဖပဲ အေဖ့အေပၚ ဒီလုိသေဘာမထားဖုိ႔ အဲဒါ အရွင္ဘုရား တပည့္ကုိ ဆုံးမေပးပါဦး” စသည္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားလာၾကသည့္ အေဖအခ်ိဳ႕၊ “အရွင္ဘုရား စဥ္းစားၾကည့္ဘုရား သူ႔အတြက္ဆုိရင္ တပည့္ေတာ္မွာ ကုိယ့္ဂုဏ္သိကၡာေတာင္ မေထာက္ဘဲ လုိအပ္သလုိ ကူညီေပးခဲ့တာ၊ အဲဒါကုိ သူကတပည့္ေတာ္ကုိ ဒီလုိဆက္ဆံေတာ့ တပည့္ေတာ္လည္း ကုိယ့္မာနနဲ႔ကုိယ္ဘုရား၊ နဂါးမွန္းသိေအာင္ေတာ့ အေမာက္ေထာင္ျပရမွာပဲ” စသည္ျဖင့္ ရင္ဖြင့္လာသည့္ ဂုဏ္သေရရွိ လူပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕၊ “အရွင္ဘုရားရယ္ သူသိတာေလာက္ေတာ့ ျပင္းေတာင္ျပင္းေသးတယ္၊ တပည့္ေတာ္က တမင္မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ၊ အမွန္ေတာ့ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အရွင္ဘုရားတုိ႔ေတာင္ တပည့္ေတာ္ေလာက္ သိမွာမဟုတ္ဘူးဘုရား” စသည္ျဖင့္ သူသိေၾကာင္း၊ တတ္ေၾကာင္း၊ ေတာ္ေၾကာင္း ေျပာလာသူအခ်ိဳ႕။ ဤသုိ႔စသည့္ ငါသိငါတတ္သမားမ်ားျဖင့္ အေတြ႕မ်ားလာ၊ အေျပာမ်ားလာသျဖင့္ စာေရးသူသည္လည္း ငါစဲြေလးမ်ားျဖင့္ ငါသိသမွ် ေျပာျဖစ္လာျပန္၏။ ငါဟူသည္မွာ မရွိပါဟု ဆုိလာေသာ္လည္း ငါငါအစဲြမ်ားျဖင့္ ငါသိငါတတ္ ျဖစ္ေနရျပန္၏။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ငါေတြပါတကား။
မွန္၏။ ငါဟူသည့္ အတၱအစဲြမ်ားသည္ အလြန္ေၾကာက္ဖြယ္ ေကာင္းလွေပ၏။ သတၱဝါမ်ားအား ဒုကၡအေပးဆုံး၊ ဒုကၡအျဖစ္ေစဆုံး အရာမွာလည္း ထုိငါမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ “ငါသိငါတတ္၊ ငါေတာ္ငါေက်ာ္၊ ငါဟုတ္ငါလုပ္၊ ငါေကၽြးငါေပး” စသည္ျဖင့္ ေနရာတုိင္းတြင္ ငါႏွင့္ယွဥ္ကာ သူသူငါငါ တငါတည္း ငါေနတတ္ၾကေပ၏။ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ အရွိတရားမ်ားကုိ အၿမဲတည္တ့ံေနသေယာင္ အထင္မွားအျမင္မွားမ်ားျဖင့္ အစဲြလန္းႀကီး စဲြလန္းေနတတ္ၾက၏။ ပညာတတ္သူကလည္း ပညာဟူသည့္ တဒဂၤအရွိတရား၊ ရာထူးရွိသူကလည္း ရာထူးဟူသည့္ အခုိက္အတန္႔ အရွိတရား၊ ဂုဏ္ရွိသူကလည္း ဂုဏ္ဟူသည့္ ခဏတာ အရွိတရား၊ ယုတ္စြအဆုံး ဘာမွမရွိသည့္ သူဆင္းရဲသား သက္ႀကီးရြယ္အုိးမ်ားကပင္ အရြယ္ႀကီးသည္ဟူသည့္ ဝယဂုဏ္မ်ားျဖင့္ မရွိရွိသည့္ အရာမ်ားတြင္ ငါမ်ားဝင္ေနမိတတ္ၾက၏။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ထုိငါမ်ားသည္ ထာဝရမသြားဘဲ အခုိက္အတန္႔ အငွါးမ်ားအျဖစ္ျဖင့္သာ ေပ်ာက္ပ်က္သြားခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
သုိ႔ေသာ္ သတၱဝါအမ်ားသည္ကား မသိမႈ အဝိဇၨာတရားမ်ား အေျခခုိင္ထားသျဖင့္ မရွိကုိ အရွိဟုထင္ကာ မၿမဲသည္ကုိ ၿမဲသည္ဟု ထင္လ်က္ ငါမဟုတ္သည္ကုိ ငါဟု ထင္ေနတတ္ၾကေပ၏။ မသိမႈကုိ အေျခခံထားသည့္ ထုိငါမ်ားသည္ သတၱဝါမ်ားအား သိသမွ်ႏွင့္ ရွိသမွ်အေပၚေလာက္တြင္လည္း မာန္မာနဝင္ေစတတ္၏။ ငါကုိအေျခခံ၍ မာနဝင္မိလွ်င္ ထုိမာနကပင္ တစ္ဖန္ငါကုိခက္ထန္ေစတတ္၏။ ခက္ထန္သည့္ မာနျဖင့္ ငါၾကြလာလ်င္ အရာရာတြင္ အထက္စီးျမင္၍ ႏွိမ့္ခ်မႈေပ်ာက္ကာ နိဝါတျဖစ္သည့္ မဂၤလာတရားလည္း မရွိဘဲ ျဖစ္တတ္ေပ၏။ နိဝါတမရွိလွ်င္ သိစရာျဖစ္သည့္ အသိပင္လည္း မသိဘဲ ျဖစ္တတ္၏။ အသိမရွိလွ်င္ က်င့္ဖြယ္လည္း မရွိျဖစ္ၿပီး မက်င့္လ်င္ကား မခ်င့္ႏုိင္ျဖစ္ကာ အဆင့္ပါ ယုိင္ေနၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ အရင္းစစ္ေသာ္ မသိမႈကုိ အေျခခံသည့္ ငါစဲြမ်ားသည္ သတၱဝါမ်ားအား အရာရာတြင္ လဲြယိုင္သြားကာ လုပ္သမွ် အမွားမ်ားျဖင့္ အဆုံးတြင္ အပုတ္ေကာင္သာထားၿပီး သြားၾကရသည္ဟူသည့္ ေကာက္ခ်က္ကုိသာ ေတြ႕ရေပ၏။
ငါဟူသည့္ အတၱမရွိ၊ အရာရာသည္ အနတၱသာ ျဖစ္သည္ဟူသည့္ ဗုဒၶဘုရား၏ အနတၱဝါဒ ေပၚထြန္းလာၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္လည္း သတၱဝါမ်ား၏ အတြင္းသႏၲာန္ဝယ္ ဘဝါဘဝ သံသရာအစကစ၍ ကိန္းဝပ္ေနခဲ့ၾကသည့္ ငါဟူသည့္ အတၱမ်ားက အစြမ္းကုန္ လႊမ္းမုိးထားေနၾကသျဖင့္ ငါမ်ားက မေပ်ာက္ၾကဘဲ ရွိေနၾကေပ၏။ အတၱဝါဒကုိ တုိက္ျဖတ္ႏုိင္ရန္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ပင္ အနတၱဟူေသာ အမည္ျဖင့္ သုတ္ေဒသနာတစ္ပုဒ္ ေဟာထုတ္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း အတၱဟူသည့္ အ႐ႈတ္ကား ရွိၿမဲရွိေနၾကေပ၏။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေဒသနာအခ်ဳပ္ကုိ ေကာက္ခ်က္ထုတ္ၾကည့္ေသာ္ “ငါဟူသည္မရွိ၊ ငါပုိင္ဆုိင္သည္ဟူသည္ မရွိ၊ ငါ့ကုိယ္ဟူသည္ မရွိ၊ ေလာကရွိ သတၱဝါမွန္သမွ် နာမ္ႏွင့္႐ုပ္သာရွိ၏၊ ထုိနာမ္႐ုပ္ကုိ အမွီျပဳကာ စဲြလန္းေစတတ္သည့္ ခႏၶာအစုေၾကာင့္သာ သတၱဝါမ်ားသည္ ငါ၊ င့ါဥစၥာဟု ဆုိေနၾကျခင္း ျဖစ္၏၊ အကယ္၍ ထုိခႏၶာအစုကုိ ငါ့ဟုဆုိပါက ထုိငါသည္ ငါ့သေဘာအတုိင္း၊ ငါ့အလုိအတုိင္း ျဖစ္ေစႏုိင္ရာ၏၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိသုိ႔မျဖစ္ဘဲ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ေနသည္သာ ျဖစ္၏။ စဲြလန္းတတ္သည့္ ႐ုပ္အစုသည္ ငါဟုဆုိပါက ထုိ႐ုပ္အစုကုိ မနာက်င္ေအာင္၊ ငါ့သေဘာအတုိင္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္ရာ၏၊ သုိ႔ေသာ္ထုိသုိ႔ကား မျဖစ္လာေပ၊ ထုိ႔အတူ ခံစားျခင္း ေဝဒနာအစု၊ မွတ္သားျခင္း သညာအစု စသည္မ်ားသည္လည္း ငါခံစားသည္၊ ငါမွတ္သားသည္ဟု ဆုိပါက ငါ့သေဘာအတုိင္း စီမံႏုိင္ရာ၏။ သုိ႔ေသာ္ ငါစီမံသည့္အတုိင္းကား ျဖစ္မလာခဲ့ေပ။ ဤသည္မွာ ငါ့သေဘာမေဆာင္ဘဲ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ေနသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏” စသည္ျဖင့္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ထုတ္ေဖာ္ခဲ့သည့္ အနတၱ၏ အမွန္သေဘာကုိ သိရွိႏုိင္ၾကမည္သာ ျဖစ္၏။
ထုိသုိ႔ ဘုရားေဟာ ေဒသနာမ်ား အထင္အရွား ရွိေနေသာ္လည္း သတၱဝါမ်ားအေနျဖင့္ကား သတိပညာ မယွဥ္မိပါက ရွိသမွ် အရာေလးမ်ားအေပၚ ငါဟုထင္ေနမိတတ္ၾက၏။ အသိေနာက္ကုိ အက်င့္မေရာက္လွ်င္ ရာထူးရွိသူကလည္း ရာထူးအေလ်ာက္၊ ပစၥည္းရွိသူကလည္း ပစၥည္းအေလ်ာက္၊ ဂုဏ္ရွိသူကလည္း ဂုဏ္အေလ်ာက္၊ ႐ုပ္ရည္အဆင္းရွိသူကလည္း ႐ုပ္ရည္အဆင္းအေလ်ာက္ စသည္ျဖင့္ အခုိက္အတန္႔ ရွိသမွ်အရာမ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ငါဟူသည္မ်ား ျဖစ္ေပၚတတ္ၾက၏။ တဒဂၤအရွိကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ငါဟူသည့္ အတၱမ်ား အားေကာင္းလာသည့္အခါ ထုိအတၱကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ တစ္လဲြအယူအဆမ်ားလည္း တုိးပြားေစတတ္ေပ၏။ အယူအဆလဲြလွ်င္ အမွန္နည္းမည္ျဖစ္ၿပီး အမွန္နည္းလာလွ်င္ အျပစ္လည္း မ်ားလာမည္ျဖစ္ကာ အျပစ္မ်ားျခင္းသည္ အကုသုိလ္ တုိးပြားျခင္းသာ ျဖစ္ေနမည္ ျဖစ္၏။ အရင္းစစ္ေသာ္ ငါဟူသည့္ အတၱကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ သက္ေရာက္မႈကား မေကာင္းဘက္ကိုသာ ဦးတည္ေနသည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့၏။
စင္စစ္ ေလာကသားမ်ားအေနျဖင့္ မသိမႈ အဝိဇၨာေၾကာင့္ တဒဂၤ အရွိတရားအခ်ိဳ႕ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ငါဟူသည့္ အတၱစဲြမ်ား အားႀကီးေနျငားေသာ္လည္း ထုိတဒဂၤ အရွိတရားမ်ားသည္ အခုိက္အတန္႔မွ်သာ ျဖစ္ေနေပ၏။ မည္သည့္အရာမွ် အၿမဲတည္တံ့ေနသည့္ သေဘာမရွိလွေပ။ စည္းစိမ္ဥစၥာလည္း ခဏအခုိက္အတန္႔သာ ျဖစ္ၿပီး ထုိက္သူစံရမည့္ သေဘာျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ရာထူးဌာနႏၲရမ်ားသည္လည္း ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ သေဘာမ်ား ရွိေနတတ္၏။ ယုတ္စြအဆုံး ဤ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးပင္လွ်င္ အကုသုိလ္ဝဋ္ႀကီး၍ ပ်က္ဆီးခ်ိန္တန္လာသည့္အခါ အေကာင္းမွအဆုိး၊ အလွမွမလွျဖစ္ကာ ေနာက္ဆုံးအသက္ပင္ဆုံးသည္အထိ ေဖာက္ျပန္တတ္ေပ၏။ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္သျဖင့္ ပ်က္စီးမႈႏွင့္ ႀကဳံလာပါက မိမိတုိ႔အမွီျပဳကာ စဲြလန္းခဲ့ၾကသည့္ အတၱမ်ားသည္လည္း အနတၱအျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္လဲသြားၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ မၿမဲျခင္းတရားမ်ားျဖင့္ ဖန္တီးထားသည့္ ဘဝဟူသည္ အမွန္အားျဖင့္ ျပဇာတ္တစ္ခုမွ်သာျဖစ္ကာ ျပဇာတ္ၿပီး၍ ကန္႔လန္႔ကာ ခ်လုိက္သည့္အခါ အားလုံးပင္ ေပ်ာက္ျပက္သြားၿပီး အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ၾကရသည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာရွိမ်ားက ဘဝဟူသည္ တဒဂၤသာျဖစ္ၿပီး ရွိသမွ်သည္လည္း အခုိက္အတန္႔သာ ျဖစ္သျဖင့္ ေလာကတြင္ ငါငါ့ဥစၥာဟူသည္ တစ္စုံတစ္ခုမွ် မရွိေၾကာင္း ဆုိျခင္း ျဖစ္၏။
အခ်ဳပ္ဆုိေသာ္ အမ်ားက တန္ဖုိးထား၊ အထင္ႀကီးေနၾကသည့္ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရႏွင့္ အတတ္ပညာ၊ ႐ုပ္ရည္အဆင္း စသည္မ်ားသည္ အၿမဲရွိသည့္ အရွိတရားမ်ား မဟုတ္ဘဲ အခုိက္အတန္႔သာ ျဖစ္တည္ေနၾကသည့္ တဒဂၤအရွိတရား ျဖစ္သျဖင့္ ေလာကီဘုံသား လူအမ်ားအေနျဖင့္ ထုိတဒဂၤအရွိတရားမ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ငါဟူသည့္ အတၱစဲြမ်ား အားမႀကီးသင့္ေၾကာင္း၊ အစဲြႀကီးလွ်င္ အလဲြႀကီးတတ္သျဖင့္ ထုိအစဲြတရားမ်ားကုိ အသိပညာအက်င့္တရားျဖင့္ နည္းသထက္နည္းေအာင္ ေလ့က်င့္သင့္ေၾကာင္း၊ မိမိတုိ႔က ၿမဲသည္ဟုထင္ေနသည့္ ထုိအရွိတရားမ်ားသည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ထားသြားခဲြသြားရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ထုိအခဲြတရားႏွင့္ မၿမဲတရားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ငါ၊ ငါ့ဥစၥာဟူသည္ အတၱမာနမ်ား မတုိးပြားေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဆိုလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဇာတ္ခုံ ဤလူ႔ဘုံႀကီးတြင္ ငါငါဟူ၍ ငါစဲြမ်ားျဖင့္ အခုိက္အတန္႔ အရာမ်ားတြင္ အၿမဲထင္ကာ မာနဝင္ေနတတ္ၾကသည့္ ေလာကီဘုံသားမ်ား အေနျဖင့္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ပညာရွိမ်ား ဆုံးမေတာ္မူသကဲ့သုိ႔ ေလာကတြင္ အၿမဲတည္ေနသည့္ အတၱဟူသည္မရွိ၊ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးသြားမည့္ အနတၱမွ်သာ ျဖစ္သည္ဟူသည့္ ေလာကအမွန္တရားကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ရွိသမွ်အေပၚ အသိေခ်ာ္ၿပီး ငါသိငါတတ္ငါရွိငါပုိင္ဟု ထင္ေနတတ္သည့္ အထင္မွားကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ လက္ရွိဘဝမွာပင္ ထုိငါမ်ား တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ နည္းသြားေအာင္ အသိပညာ အက်င့္ပါေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း အခ်ိန္ရွိခုိက္ လုံ႔လစုိက္လုိက္ၾကပါရန္ အေလးအနက္ အသိေပးတုိက္တြန္း လုိက္ရပါသည္။ အားလုံး ငါမွန္သမွ် ခဝါခ်ႏုိင္ၾကပါေစ…
မ်ိဳးစံုကၾက ၊ မာန္မာနႏွင့္
ငါကရာဇာ ၊ ငါဟာသူေဌး ၊ ငါပေဂးဟု
ငါေသြးတက္ၾကြ ၊ လူ႔ဗာလတို႔
မ်ားလွျဖာျဖာ ၊ အဝိဇၨာနွင့္
တဏွာဘီလူး ၊ အေမွာင့္ပူး၍
က်ဴးက်ဴးေက်ာ္ေက်ာ္ ၊ ဂုဏ္ကိုေဖၚလ်က္
ေမာ္ေမာ္ ေမာက္ေမာက္ ၊ ငါတစ္ေယာက္သာ
မိုးေအာက္တလႊား ၊ေရႊကိုယ္လားဟု
ထင္မွားမလြဲ ၊ သို႔စဥ္စြဲလည္း
ဇာတ္ပြဲၿပီးက ၊ ေျပဖံုးခ်ေသာ္
သုဘရာဇာ ၊ ေျမေအာက္မွာပင္
ဘာသာလူမ်ိဳး ၊ ခ်ိန္မထိုးပဲ
ပုတ္သိုးခႏၶာ ၊ ျမဳပ္ရရွာသည္
ဘယ္မွာ ငါဟု ရွိအံ့နည္း။”
(လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး)
ယခုတစ္ေလာ ငါသမားမ်ားျဖင့္သာ အေတြ႕မ်ားေန၏။ “ငါကအႀကီး၊ ငါ့ကုိ ဒီလုိမဆက္ဆံသင့္ဘူး၊ ငါက ဘုရားသားေတာ္ တစ္ပါးပဲ ဒီလုိမ်ိဳးေတာ့ မေျပာသင့္ဘူး” စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိလာၾကသည့္ ရဟန္းေတာ္အခ်ိဳ႕၊ “တပည့္ေတာ္က အေဖပဲ တပည့္ေတာ္စကားကုိ နားေထာင္ရမွာေပါ့၊ တပည့္ေတာ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖက အေဖပဲ အေဖ့အေပၚ ဒီလုိသေဘာမထားဖုိ႔ အဲဒါ အရွင္ဘုရား တပည့္ကုိ ဆုံးမေပးပါဦး” စသည္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားလာၾကသည့္ အေဖအခ်ိဳ႕၊ “အရွင္ဘုရား စဥ္းစားၾကည့္ဘုရား သူ႔အတြက္ဆုိရင္ တပည့္ေတာ္မွာ ကုိယ့္ဂုဏ္သိကၡာေတာင္ မေထာက္ဘဲ လုိအပ္သလုိ ကူညီေပးခဲ့တာ၊ အဲဒါကုိ သူကတပည့္ေတာ္ကုိ ဒီလုိဆက္ဆံေတာ့ တပည့္ေတာ္လည္း ကုိယ့္မာနနဲ႔ကုိယ္ဘုရား၊ နဂါးမွန္းသိေအာင္ေတာ့ အေမာက္ေထာင္ျပရမွာပဲ” စသည္ျဖင့္ ရင္ဖြင့္လာသည့္ ဂုဏ္သေရရွိ လူပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕၊ “အရွင္ဘုရားရယ္ သူသိတာေလာက္ေတာ့ ျပင္းေတာင္ျပင္းေသးတယ္၊ တပည့္ေတာ္က တမင္မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ၊ အမွန္ေတာ့ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အရွင္ဘုရားတုိ႔ေတာင္ တပည့္ေတာ္ေလာက္ သိမွာမဟုတ္ဘူးဘုရား” စသည္ျဖင့္ သူသိေၾကာင္း၊ တတ္ေၾကာင္း၊ ေတာ္ေၾကာင္း ေျပာလာသူအခ်ိဳ႕။ ဤသုိ႔စသည့္ ငါသိငါတတ္သမားမ်ားျဖင့္ အေတြ႕မ်ားလာ၊ အေျပာမ်ားလာသျဖင့္ စာေရးသူသည္လည္း ငါစဲြေလးမ်ားျဖင့္ ငါသိသမွ် ေျပာျဖစ္လာျပန္၏။ ငါဟူသည္မွာ မရွိပါဟု ဆုိလာေသာ္လည္း ငါငါအစဲြမ်ားျဖင့္ ငါသိငါတတ္ ျဖစ္ေနရျပန္၏။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ငါေတြပါတကား။
မွန္၏။ ငါဟူသည့္ အတၱအစဲြမ်ားသည္ အလြန္ေၾကာက္ဖြယ္ ေကာင္းလွေပ၏။ သတၱဝါမ်ားအား ဒုကၡအေပးဆုံး၊ ဒုကၡအျဖစ္ေစဆုံး အရာမွာလည္း ထုိငါမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ “ငါသိငါတတ္၊ ငါေတာ္ငါေက်ာ္၊ ငါဟုတ္ငါလုပ္၊ ငါေကၽြးငါေပး” စသည္ျဖင့္ ေနရာတုိင္းတြင္ ငါႏွင့္ယွဥ္ကာ သူသူငါငါ တငါတည္း ငါေနတတ္ၾကေပ၏။ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ အရွိတရားမ်ားကုိ အၿမဲတည္တ့ံေနသေယာင္ အထင္မွားအျမင္မွားမ်ားျဖင့္ အစဲြလန္းႀကီး စဲြလန္းေနတတ္ၾက၏။ ပညာတတ္သူကလည္း ပညာဟူသည့္ တဒဂၤအရွိတရား၊ ရာထူးရွိသူကလည္း ရာထူးဟူသည့္ အခုိက္အတန္႔ အရွိတရား၊ ဂုဏ္ရွိသူကလည္း ဂုဏ္ဟူသည့္ ခဏတာ အရွိတရား၊ ယုတ္စြအဆုံး ဘာမွမရွိသည့္ သူဆင္းရဲသား သက္ႀကီးရြယ္အုိးမ်ားကပင္ အရြယ္ႀကီးသည္ဟူသည့္ ဝယဂုဏ္မ်ားျဖင့္ မရွိရွိသည့္ အရာမ်ားတြင္ ငါမ်ားဝင္ေနမိတတ္ၾက၏။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ထုိငါမ်ားသည္ ထာဝရမသြားဘဲ အခုိက္အတန္႔ အငွါးမ်ားအျဖစ္ျဖင့္သာ ေပ်ာက္ပ်က္သြားခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
သုိ႔ေသာ္ သတၱဝါအမ်ားသည္ကား မသိမႈ အဝိဇၨာတရားမ်ား အေျခခုိင္ထားသျဖင့္ မရွိကုိ အရွိဟုထင္ကာ မၿမဲသည္ကုိ ၿမဲသည္ဟု ထင္လ်က္ ငါမဟုတ္သည္ကုိ ငါဟု ထင္ေနတတ္ၾကေပ၏။ မသိမႈကုိ အေျခခံထားသည့္ ထုိငါမ်ားသည္ သတၱဝါမ်ားအား သိသမွ်ႏွင့္ ရွိသမွ်အေပၚေလာက္တြင္လည္း မာန္မာနဝင္ေစတတ္၏။ ငါကုိအေျခခံ၍ မာနဝင္မိလွ်င္ ထုိမာနကပင္ တစ္ဖန္ငါကုိခက္ထန္ေစတတ္၏။ ခက္ထန္သည့္ မာနျဖင့္ ငါၾကြလာလ်င္ အရာရာတြင္ အထက္စီးျမင္၍ ႏွိမ့္ခ်မႈေပ်ာက္ကာ နိဝါတျဖစ္သည့္ မဂၤလာတရားလည္း မရွိဘဲ ျဖစ္တတ္ေပ၏။ နိဝါတမရွိလွ်င္ သိစရာျဖစ္သည့္ အသိပင္လည္း မသိဘဲ ျဖစ္တတ္၏။ အသိမရွိလွ်င္ က်င့္ဖြယ္လည္း မရွိျဖစ္ၿပီး မက်င့္လ်င္ကား မခ်င့္ႏုိင္ျဖစ္ကာ အဆင့္ပါ ယုိင္ေနၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ အရင္းစစ္ေသာ္ မသိမႈကုိ အေျခခံသည့္ ငါစဲြမ်ားသည္ သတၱဝါမ်ားအား အရာရာတြင္ လဲြယိုင္သြားကာ လုပ္သမွ် အမွားမ်ားျဖင့္ အဆုံးတြင္ အပုတ္ေကာင္သာထားၿပီး သြားၾကရသည္ဟူသည့္ ေကာက္ခ်က္ကုိသာ ေတြ႕ရေပ၏။
ငါဟူသည့္ အတၱမရွိ၊ အရာရာသည္ အနတၱသာ ျဖစ္သည္ဟူသည့္ ဗုဒၶဘုရား၏ အနတၱဝါဒ ေပၚထြန္းလာၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္လည္း သတၱဝါမ်ား၏ အတြင္းသႏၲာန္ဝယ္ ဘဝါဘဝ သံသရာအစကစ၍ ကိန္းဝပ္ေနခဲ့ၾကသည့္ ငါဟူသည့္ အတၱမ်ားက အစြမ္းကုန္ လႊမ္းမုိးထားေနၾကသျဖင့္ ငါမ်ားက မေပ်ာက္ၾကဘဲ ရွိေနၾကေပ၏။ အတၱဝါဒကုိ တုိက္ျဖတ္ႏုိင္ရန္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ပင္ အနတၱဟူေသာ အမည္ျဖင့္ သုတ္ေဒသနာတစ္ပုဒ္ ေဟာထုတ္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း အတၱဟူသည့္ အ႐ႈတ္ကား ရွိၿမဲရွိေနၾကေပ၏။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေဒသနာအခ်ဳပ္ကုိ ေကာက္ခ်က္ထုတ္ၾကည့္ေသာ္ “ငါဟူသည္မရွိ၊ ငါပုိင္ဆုိင္သည္ဟူသည္ မရွိ၊ ငါ့ကုိယ္ဟူသည္ မရွိ၊ ေလာကရွိ သတၱဝါမွန္သမွ် နာမ္ႏွင့္႐ုပ္သာရွိ၏၊ ထုိနာမ္႐ုပ္ကုိ အမွီျပဳကာ စဲြလန္းေစတတ္သည့္ ခႏၶာအစုေၾကာင့္သာ သတၱဝါမ်ားသည္ ငါ၊ င့ါဥစၥာဟု ဆုိေနၾကျခင္း ျဖစ္၏၊ အကယ္၍ ထုိခႏၶာအစုကုိ ငါ့ဟုဆုိပါက ထုိငါသည္ ငါ့သေဘာအတုိင္း၊ ငါ့အလုိအတုိင္း ျဖစ္ေစႏုိင္ရာ၏၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိသုိ႔မျဖစ္ဘဲ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ေနသည္သာ ျဖစ္၏။ စဲြလန္းတတ္သည့္ ႐ုပ္အစုသည္ ငါဟုဆုိပါက ထုိ႐ုပ္အစုကုိ မနာက်င္ေအာင္၊ ငါ့သေဘာအတုိင္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္ရာ၏၊ သုိ႔ေသာ္ထုိသုိ႔ကား မျဖစ္လာေပ၊ ထုိ႔အတူ ခံစားျခင္း ေဝဒနာအစု၊ မွတ္သားျခင္း သညာအစု စသည္မ်ားသည္လည္း ငါခံစားသည္၊ ငါမွတ္သားသည္ဟု ဆုိပါက ငါ့သေဘာအတုိင္း စီမံႏုိင္ရာ၏။ သုိ႔ေသာ္ ငါစီမံသည့္အတုိင္းကား ျဖစ္မလာခဲ့ေပ။ ဤသည္မွာ ငါ့သေဘာမေဆာင္ဘဲ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ေနသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏” စသည္ျဖင့္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ထုတ္ေဖာ္ခဲ့သည့္ အနတၱ၏ အမွန္သေဘာကုိ သိရွိႏုိင္ၾကမည္သာ ျဖစ္၏။
ထုိသုိ႔ ဘုရားေဟာ ေဒသနာမ်ား အထင္အရွား ရွိေနေသာ္လည္း သတၱဝါမ်ားအေနျဖင့္ကား သတိပညာ မယွဥ္မိပါက ရွိသမွ် အရာေလးမ်ားအေပၚ ငါဟုထင္ေနမိတတ္ၾက၏။ အသိေနာက္ကုိ အက်င့္မေရာက္လွ်င္ ရာထူးရွိသူကလည္း ရာထူးအေလ်ာက္၊ ပစၥည္းရွိသူကလည္း ပစၥည္းအေလ်ာက္၊ ဂုဏ္ရွိသူကလည္း ဂုဏ္အေလ်ာက္၊ ႐ုပ္ရည္အဆင္းရွိသူကလည္း ႐ုပ္ရည္အဆင္းအေလ်ာက္ စသည္ျဖင့္ အခုိက္အတန္႔ ရွိသမွ်အရာမ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ငါဟူသည္မ်ား ျဖစ္ေပၚတတ္ၾက၏။ တဒဂၤအရွိကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ငါဟူသည့္ အတၱမ်ား အားေကာင္းလာသည့္အခါ ထုိအတၱကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ တစ္လဲြအယူအဆမ်ားလည္း တုိးပြားေစတတ္ေပ၏။ အယူအဆလဲြလွ်င္ အမွန္နည္းမည္ျဖစ္ၿပီး အမွန္နည္းလာလွ်င္ အျပစ္လည္း မ်ားလာမည္ျဖစ္ကာ အျပစ္မ်ားျခင္းသည္ အကုသုိလ္ တုိးပြားျခင္းသာ ျဖစ္ေနမည္ ျဖစ္၏။ အရင္းစစ္ေသာ္ ငါဟူသည့္ အတၱကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ သက္ေရာက္မႈကား မေကာင္းဘက္ကိုသာ ဦးတည္ေနသည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့၏။
စင္စစ္ ေလာကသားမ်ားအေနျဖင့္ မသိမႈ အဝိဇၨာေၾကာင့္ တဒဂၤ အရွိတရားအခ်ိဳ႕ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ငါဟူသည့္ အတၱစဲြမ်ား အားႀကီးေနျငားေသာ္လည္း ထုိတဒဂၤ အရွိတရားမ်ားသည္ အခုိက္အတန္႔မွ်သာ ျဖစ္ေနေပ၏။ မည္သည့္အရာမွ် အၿမဲတည္တံ့ေနသည့္ သေဘာမရွိလွေပ။ စည္းစိမ္ဥစၥာလည္း ခဏအခုိက္အတန္႔သာ ျဖစ္ၿပီး ထုိက္သူစံရမည့္ သေဘာျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ရာထူးဌာနႏၲရမ်ားသည္လည္း ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ သေဘာမ်ား ရွိေနတတ္၏။ ယုတ္စြအဆုံး ဤ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးပင္လွ်င္ အကုသုိလ္ဝဋ္ႀကီး၍ ပ်က္ဆီးခ်ိန္တန္လာသည့္အခါ အေကာင္းမွအဆုိး၊ အလွမွမလွျဖစ္ကာ ေနာက္ဆုံးအသက္ပင္ဆုံးသည္အထိ ေဖာက္ျပန္တတ္ေပ၏။ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္သျဖင့္ ပ်က္စီးမႈႏွင့္ ႀကဳံလာပါက မိမိတုိ႔အမွီျပဳကာ စဲြလန္းခဲ့ၾကသည့္ အတၱမ်ားသည္လည္း အနတၱအျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္လဲသြားၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ မၿမဲျခင္းတရားမ်ားျဖင့္ ဖန္တီးထားသည့္ ဘဝဟူသည္ အမွန္အားျဖင့္ ျပဇာတ္တစ္ခုမွ်သာျဖစ္ကာ ျပဇာတ္ၿပီး၍ ကန္႔လန္႔ကာ ခ်လုိက္သည့္အခါ အားလုံးပင္ ေပ်ာက္ျပက္သြားၿပီး အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ၾကရသည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာရွိမ်ားက ဘဝဟူသည္ တဒဂၤသာျဖစ္ၿပီး ရွိသမွ်သည္လည္း အခုိက္အတန္႔သာ ျဖစ္သျဖင့္ ေလာကတြင္ ငါငါ့ဥစၥာဟူသည္ တစ္စုံတစ္ခုမွ် မရွိေၾကာင္း ဆုိျခင္း ျဖစ္၏။
အခ်ဳပ္ဆုိေသာ္ အမ်ားက တန္ဖုိးထား၊ အထင္ႀကီးေနၾကသည့္ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရႏွင့္ အတတ္ပညာ၊ ႐ုပ္ရည္အဆင္း စသည္မ်ားသည္ အၿမဲရွိသည့္ အရွိတရားမ်ား မဟုတ္ဘဲ အခုိက္အတန္႔သာ ျဖစ္တည္ေနၾကသည့္ တဒဂၤအရွိတရား ျဖစ္သျဖင့္ ေလာကီဘုံသား လူအမ်ားအေနျဖင့္ ထုိတဒဂၤအရွိတရားမ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ငါဟူသည့္ အတၱစဲြမ်ား အားမႀကီးသင့္ေၾကာင္း၊ အစဲြႀကီးလွ်င္ အလဲြႀကီးတတ္သျဖင့္ ထုိအစဲြတရားမ်ားကုိ အသိပညာအက်င့္တရားျဖင့္ နည္းသထက္နည္းေအာင္ ေလ့က်င့္သင့္ေၾကာင္း၊ မိမိတုိ႔က ၿမဲသည္ဟုထင္ေနသည့္ ထုိအရွိတရားမ်ားသည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ထားသြားခဲြသြားရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ထုိအခဲြတရားႏွင့္ မၿမဲတရားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ငါ၊ ငါ့ဥစၥာဟူသည္ အတၱမာနမ်ား မတုိးပြားေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဆိုလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဇာတ္ခုံ ဤလူ႔ဘုံႀကီးတြင္ ငါငါဟူ၍ ငါစဲြမ်ားျဖင့္ အခုိက္အတန္႔ အရာမ်ားတြင္ အၿမဲထင္ကာ မာနဝင္ေနတတ္ၾကသည့္ ေလာကီဘုံသားမ်ား အေနျဖင့္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ပညာရွိမ်ား ဆုံးမေတာ္မူသကဲ့သုိ႔ ေလာကတြင္ အၿမဲတည္ေနသည့္ အတၱဟူသည္မရွိ၊ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးသြားမည့္ အနတၱမွ်သာ ျဖစ္သည္ဟူသည့္ ေလာကအမွန္တရားကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ရွိသမွ်အေပၚ အသိေခ်ာ္ၿပီး ငါသိငါတတ္ငါရွိငါပုိင္ဟု ထင္ေနတတ္သည့္ အထင္မွားကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ လက္ရွိဘဝမွာပင္ ထုိငါမ်ား တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ နည္းသြားေအာင္ အသိပညာ အက်င့္ပါေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း အခ်ိန္ရွိခုိက္ လုံ႔လစုိက္လုိက္ၾကပါရန္ အေလးအနက္ အသိေပးတုိက္တြန္း လုိက္ရပါသည္။ အားလုံး ငါမွန္သမွ် ခဝါခ်ႏုိင္ၾကပါေစ…
0 မွတ္ခ်က္မ်ား (...ေရးရန္):
Post a Comment