ရုပ္နာမ္ဓမၼသခၤါရတုိ႕
ကုိယ္ကဤပုံျဖစ္လုိတုံလည္း
တစ္ဖုံဆင္ကြဲသူတနဲျဖင့္
ေဖာက္လြဲတတ္စြာ ဓမၼတာကုိ
ပညာစကၡဳေမွ်ာ္ေထာက္႐ႈ၍
ယခုပင္လွ်င္ မအုိခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ၾကိဳးစားျပဳေလာ့…။
ယခုပင္လွ်င္ မနာခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ၾကိဳးစားျပဳေလာ့…။
ယခုပင္လွ်င္ မေသခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားေလာ့…။
(မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး ဘဒၵႏၲ၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသ)
ဒကာတစ္ဦး၏ အသုဘကုိ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ေပးရင္း ကားေပၚတြင္ ကမ္းေပးသည့္ ယပ္ေတာင္ေပၚမွ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ အထက္ပါ ကဗ်ာေလးကုိ ဖတ္ျဖစ္လုိက္၏။ ရသေျမာက္ၿပီး သံေ၀ဂဉာဏ္အျပည့္ပါသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ကဗ်ာေလးက အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ သံေ၀ဂဉာဏ္ ျဖစ္ေစခဲ့သည့္အျပင္ မိမိအလွည့္တြင္ မည္သည္ပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ မည္သည့္ေနရာ၊ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ မည္သူက လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ေပးၾက မည္နည္းဟု အေတြးမ်ားျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္ေနမိ၏။ ထုိ႔ေမးခြန္းႏွင့္အတူ မိမိဘ၀သံသရာ အေရးအတြက္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီး အမိန္႔ရွိသကဲ့သုိ႔ အခ်ိန္မီ ႀကိဳးစားရမည္ကုိ သတိျပဳမိခဲ့၏။ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် အုိလာ၊ နာလာၿပီး ေသရန္နီးလာေနသည့္ အျဖစ္ကုိ စဥ္းစားရင္း ယခုထက္မအုိမီ၊ လက္ရွိထက္ပုိ၍ မနာမီ၊ ေသျခင္းတရား ေရာက္မလာမီ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ား ႀကိဳတင္ျပဳရမည့္ အခ်ိန္သည္ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုအခ်ိန္ထက္ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ဟူသည္ မရွိႏုိင္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္ေနမိ၏။
“မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္”ဟူေသာ စကားသည္ သံေ၀ဂဉာဏ္ အျဖစ္ျမန္သည့္ သေဘာကုိ ေဖာ္ညြန္းေပးျခင္း ျဖစ္၏။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဆယ္ခါသြားသည့္ထက္ အသုဘ႐ႈ တစ္ႀကိမ္သြားလုိက္ျခင္းက ပုိၿပီး သံေ၀ဂဉာဏ္ ျဖစ္ေစသည္ကုိ ရည္ညြန္းထား၏။ ယခုလည္း အသုဘအခမ္းအနားတစ္ခု လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္စဥ္ ျမင္ခဲ့ရသည့္ ျမင္ကြင္း၊ ဖတ္လုိက္ရသည့္ သံေ၀ဂကဗ်ာ၊ ၾကားလုိက္ရသည့္ ငုိေၾကြးသံမ်ားက စာေရးသူအပါအ၀င္ အသုဘလုိက္ပုိ႔သူ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ တဒဂၤမွ်ျဖစ္ေစ သံေ၀ဂဉာဏ္ ေပးေနေပ၏။ မည္သည့္အရာမွ် ႀကိဳတင္မွန္းဆ၍ မရႏုိင္ေၾကာင္းကုိ သုႆာန္ျမင္ကြင္းႀကီးက မီးေမာင္းထုိးျပသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေန၏။ သုႆာန္ကေပးသည့္ သံေ၀ဂဉာဏ္၊ သုိ႔မဟုတ္ အသုဘက ေျပာေနသည့္ သတိေပးစကားသံမ်ားသည္ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ေနသူမ်ားအား ယူတတ္လ်င္ ရစရာ မရဏာ ႏုႆတိ ဘာ၀နာ ျဖစ္ေစ၏။ သုိ႔ေသာ္ မယူတတ္လ်င္ကား မည္မွ်ပင္ ေၾကာက္လန္႔စရာအျဖစ္ ျပေနပါေစ မီးသၿဂိဳလ္စက္ထဲသုိ႔ အေလာင္းမ်ားကုိ ထည့္ၿပီးသၿဂိဳလ္ေပးေနၾကသူမ်ား၊ အေလာင္းကုိ လွပေအာင္ျပင္ဆင္ေပးသည့္ အေလာင္းျပင္သမားမ်ားကဲသုိ႔ သံေ၀ဂဉာဏ္ျဖစ္ရန္ မလြယ္လွေပ။ မွန္၏။ ထုိသုိ႔ သုႆာန္တြင္ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားသည္ အသုဘ အေလာင္းမ်ားကုိ ေန႔စဥ္ျမင္ေနေတြ႕ေန၊ ျပင္ဆင္ေပးေနရသျဖင့္ ပုံမွန္လုပ္႐ုိးလုပ္စဥ္ အလုပ္တစ္ခု၊ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း အလုပ္တစ္ခုအျဖစ္သာ ျမင္ေနတတ္ၿပီး သံေ၀ဂဉာဏ္လည္းမျဖစ္ ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္လည္း မျဖစ္ၾကေပ။ ႐ုပ္တရား၊ နာမ္တရားႏွင့္ ျပဳျပင္ထားသည့္ သခၤါရတရားမ်ားသည္ မိမိျဖစ္ခ်င္သကဲ့သုိ႔ ျဖစ္မလာဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သည့္အတုိင္းသာ ျဖစ္ေနတတ္သည္ကုိ ေမ့ေနတတ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ယူစရာ ရစရာ ရွိေသာ္လည္း မယူတတ္လ်င္ မရဘဲ ယူတတ္မွသာရေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ေပ၏။
စင္စစ္ ထုိသခၤါရတရာမ်ား၏ မၿမဲပုံ၊ သူ႔သေဘာသူ ေဆာင္ေနပုံမ်ားသည္ ျမင္တတ္ယူတတ္လွ်င္ အသီးသီးေသာ မိမိတုိ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ပင္ ရွိေနေပ၏။ သံေ၀ဂဉာဏ္ယူတတ္ပါက မိမိႏွင့္ ပတ္သက္ေနသူမ်ားကပင္ အထင္အရွား ျပသေနေပ၏။ စာေရးသူ၏ ပတ္၀န္းက်င္တြင္လည္း သတိထားမိခဲ့၏။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅လေလာက္က ျဖစ္မည္ထင္၏။ တစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးရာပါ ေသြးကင္ဆာျဖင့္ ေသဆုံးသြားသျဖင့္ သရဏဂုံလုိက္တင္ေပးၿပီး တရားေဟာခဲ့ရေသး၏။ အသိဒကာတစ္ေယာက္ကလည္း သူ႔သမီး အူအတက္ေပါက္ကာ ေဆး႐ုံမွာ ဆုံးသြားတဲ့အေၾကာင္း ေသာကပရိေဒ၀ အျပည့္ျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားကုိ မဆည္ႏုိင္ျဖစ္ကာ ေလွ်ာက္ထားသြား၏။ အားလုံးၾကားၿပီးသားျဖစ္သည့္ သတင္းတစ္ပုဒ္က ဆရာ၀န္ေဆးမွားထုိးလုိ႔ နာမည္ႀကီး အထူးကုေဆးခန္းတစ္ခုမွာ ကေလးမေလးတစ္ဦး အသက္ဆုံးသြားသည့္ သတင္းပဲ ျဖစ္၏။ မႏွစ္ကလည္း စာေရးသူ ေရာက္ေနသည့္ႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္လာလုပ္ေနသည့္ ဒကာေလးတစ္ေယာက္ အသက္ ၂၆ႏွစ္မွာပင္ စက္ညွပ္ၿပီး ေသးဆုံးသြားခဲ့ေသး၏။ စာေရးသူႏွင့္ ပုိၿပီးအနီးစပ္ဆုံး အျဖစ္တစ္ခုမွာ စာေရးသူႏွင့္အတူ အတၱပရ လက္တဲြညီခဲ့ၾကသည့္ ညီေတာ္ရဟန္းတစ္ပါးလည္း ၂၀၀၈ခုႏွစ္က အသည္းကင္ဆာျဖင့္ စာေရးသူအရင္ ဘ၀သံသရာ ခရီးဆက္သြားခဲ့၏။ ယခု ဒီစာေရးေနခ်ိန္မွာပင္ အင္တာနက္ သတင္းတစ္ပုဒ္ ဖတ္ခဲ့ရေသး၏။ ထုိသတင္းကား လြန္ခဲ့တဲ့ ၅လေလာက္ကမွ ကုိရီးယားသုိ႔ အလုပ္လာလုပ္သည့္ အသက္ ၂၈ႏွစ္အရြယ္ရွိ ျမန္မာဒကာေလးတစ္ဦး အိမ္ေခါင္မုိးအထပ္မွ ျပဳတ္က်ေသဆုံးသြားေၾကာင္း သတင္း ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ စာေရးသူႏွင့္ လက္လွမ္းမီသမွ် အနီးဆုံး အျဖစ္အပ်က္မွ်သာ ျဖစ္၏။ ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ႐ုပ္တရားနာမ္တရားမ်ားႏွင့္ ျပဳျပင္ထားသည့္ သခၤါရတရားမ်ားသည္ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေနရာမေရြး ေဖာက္ျပန္ပ်က္ဆီးတတ္သည္ကုိ ေဖာ္က်ဴးေနသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ဤသုိ႔ဤသုိ႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ကမၻာတစ္၀န္း ေန႔စဥ္ျဖစ္ပ်က္ေနေပ၏။ သတိမမူမိၾက၍သာ မသိလုိက္ၾကျခင္းျဖစ္၏။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရမ်ားသည္ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ေနသည္ကုိ လက္ေတြ႕ဘ၀မ်ားက ထင္ရွားျပေန၏။ အမွန္ၾကည့္တတ္လွ်င္ ေသဆုံးသူမ်ားတြင္ မိမိတုိ႔ထက္ ငယ္ရြယ္သူမ်ား အမ်ားအျပား ပါ၀င္ေနျခင္းကုိ ေကာင္းစြာသိျမင္ႏုိင္၏။ အသက္အရြယ္အရဆုိလွ်င္ အရင္ေမြးသူက အရင္ေသရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း သခၤါရ သေဘာအရကား ေသျခင္းတရားတြင္ အသက္ကန္႔သတ္ခ်က္ မရွိေၾကာင္း ျပသေနေပ၏။ မိမိျဖစ္ခ်င္သည့္အတုိင္း မျဖစ္ဘဲ သူ႔သေဘာအတုိင္းသာ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သက္ေသျပေန၏။ မိမိတုိ႔ ရည္ရြယ္သတ္မွတ္ ထားသကဲသုိ႔ ျဖစ္မလာဘဲ သူ႔သေဘာအတုိင္းသာ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္ဆီးေလ့ရွိေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေနေပ၏။ ေသခ်ာသည္မွာ မည္သည့္အရာမွ် တစ္သမွတ္တည္း သတ္မွတ္၍ မရသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ဘ၀ကုိ ပုံေသသတ္မွတ္၍ မရသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ဆုိသကဲ့သုိ႔ ယခုျမင္ေနေသာ္လည္း ေနာင္ျမင္ခ်င္မွ ျမင္ႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ယခုေကာင္းေနေသာ္လည္း ေနာင္ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ယခုလက္ရွိအခ်ိန္သည္သာ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည္၊ လက္ရွိအခ်ိန္ကုိ နိဗၺာန္အထိ ေရာက္ေအာင္ အသုံးခ်ၾကဟုု ဆုံးမေတာ္မူျခင္းျဖစ္၏။
မွန္၏။ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္သည္ ဘုရားသာသနာႏွင့္လည္း ႀကဳံေနခ်ိန္၊ လူ႔ဘ၀ကုိလည္း ရေနခ်ိန္၊ သူေတာ္ေကာင္း တရားမ်ားကုိလည္း နားၾကားခြင့္ ရေနခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ အမွန္ပင္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါ၏။ မနက္ျဖန္ဘာျဖစ္မည္ ဆုိသည္ကုိပင္ မေျပာႏုိင္သည့္ အေနအထားတြင္ ယခုလက္ရွိ ပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ အနီးဆုံး အခ်ိန္သည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါ၏။ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ကုိသာ မိမိတုိ႔ဘ၀ သံသရာေကာင္းေရး ႀကိဳးစားေပးရမည္ျဖစ္၏။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ရသမွ် ယူရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္၏။ ငယ္ပါေသးသည္ ေနာင္မွလုပ္ၾကတာေပါ့ဟုဆုိကာ လက္ရွိေသခ်ာေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ကုသုိလ္တရားမ်ား မလုပ္ထားပါက မိမိတုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ ေနာင္ဟူသည့္အခ်ိန္ မေရာက္မီ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားခဲ့ပါလွ်င္ ေနာင္မွတသည့္ ေနာင္တမ်ားျဖင့္ ဘ၀သံသရာလမ္းမွာ ၀မ္းသာဖြယ္မျဖစ္ႏုိင္သည္မွာ မလဲြဧကန္ျဖစ္ပါ၏။
“မရဏံ ေမ ဓု၀ံ၊ ဇီ၀ိတံ အဓု၀ံ = ေသျခင္းတရားသည္ၿမဲ၏၊ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ မၿမဲ။”ဟူသည့္အတုိင္း ေမြးဖြားျခင္း၏ အဆုံးသည္ ေသဆုံးျခင္းပင္ျဖစ္၏။ အသက္ရွင္စဲအခုိက္တြင္ မည္သည့္အရာမွ် တိက်ေသခ်ာစြာ မသိႏုိင္၊ မေျပာႏုိင္ၾကေသာ္လည္း ေသရမည္ဟူသည္ကုိကား အေသအခ်ာေျပာႏုိင္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေသဆုံးမႈသည္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ျဖစ္မည္၊ မည္သည့္ေနရာတြင္ ျဖစ္မည္၊ မည္သည့္အရြယ္တြင္ ျဖစ္မည္၊ မည္သည့္ေရာဂါႏွင့္ ေသရမည္၊ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘုံဘ၀တြင္ ျပန္လည္ေမြးဖြားမည္ ဆုိသည္ကုိကား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျပန္ပါေပ။ မနက္ပုိင္းတြင္ ေသသူမ်ားရွိသကဲ့သုိ႔၊ ေနလယ္ပုိင္း၊ ညေနပုိင္း၊ ညပုိင္း စသည့္ အခ်ိန္အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္လည္း ေသႏုိင္၏။ ေသရမည့္ေနရာအတြက္လည္း မိမိက မည္သည့္ေနရာတြင္ ေခါင္းခ်မည္ဟု ေနရာေရြးခ်ယ္၍ မရ၊ ကားေပၚတြင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္၏။ ရထားေပၚတြင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္၏။ သေဘၤာစသည္မ်ားတြင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္၏။ ေသရမည့္ အသက္အရြယ္သည္လည္း ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း ျဖစ္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ေမြးၿပီး (၇)ရက္၊ တစ္လ၊ ၆လ၊ တစ္ႏွစ္၊ ၅ႏွစ္၊ ၁၆ႏွစ္၊ ၃၀၊ ၅၀၊ ၈၀စသည္ျဖင့္ အရြယ္မေရြးျဖစ္ႏုိင္၏။ ေသရမည့္ ေရာဂါသည္လည္း ႏွလုံးေရာဂါႏွင့္ ေသႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ဆီးခ်ိဳေသြးခ်ိဳ၊ ကင္ဆာစသည္ျဖင့္ ၉၆ပါးေရာဂါ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး သုိ႔မဟုတ္ ႏွစ္မ်ိဳးသုံးမ်ိဳးျဖင့္ေသႏုိင္၏။ စင္စစ္ ႐ုပ္တရားသည္ပင္လွ်င္ ေရာဂါႀကီး ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေရာဂါကင္းၿပီး ေသသူဟူသည္ကား မရွိႏုိင္ၾကေပ။ ေသၿပီးေနာက္ ျပန္လည္ေမြးဖြားရမည့္ ဂတိမွာလည္း အရိယာအျဖစ္ကုိ မေရာက္ေသးသည့္ ပုထုဇင္မ်ားအေနျဖင့္ ေသၿပီးေနာက္ မိမိတုိ႔ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ကုသုိလ္ အကုသုိလ္မ်ား၏ အက်ိဳးေပးသုိ႔လုိက္ကာ ေဒ၀ဂတိဟုေခၚသည့္ နတ္ျပည္ျဗဟၼာျပည္မ်ားတြင္လည္း ျပန္လည္ေမြးဖြားႏုိင္၏။ မႏုႆဂတိေခၚ လူ႔ျပည္ေလာကတြင္လည္း ျပန္လည္ေမြးဖြားႏုိင္၊ တိရစၧာနဂတိေခၚ တိရစၧာန္အျဖစ္လည္း ေမြးဖြားႏုိင္၊ ေပတဂတိေခၚ ၿပိတၱာဘုံတြင္လည္း ျပန္ျဖစ္ႏုိင္၊ နိရိယဂတိေခၚ ငရဲတြင္လည္း ျပန္လည္ေမြးဖြားႏုိင္၏။ ေသခ်ာသည္မွာ အထက္ေဖာ္ျပပါအရာမ်ားသည္ ေသရမည္ဟူသည့္ အခ်က္မွလဲြၿပီး ပုထုဇင္သတၱ၀ါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အရာမ်ားျဖစ္၏။ ထုိ႔ထက္ပုိေသခ်ာသည္ကား ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မေသခ်ာသည့္ အရာမ်ားတြင္ အခ်ိန္ကုန္မေနၾကဘဲ ေသခ်ာသည့္ လက္ရွိအခ်ိန္ကုိသာ ဘ၀သံသရာခရီးအတြက္ ယခုပင္လွ်င္ ႀကိဳတင္၍ ႀကိဳးစားၾကရန္ တုိက္တြန္းၾကျခင္းျဖစ္၏။
မည္သုိ႔ဆုိေစ မည္သည့္အရာမွ် မၿမဲသည့္ ဤေလာကႀကီးတြင္ လက္ရွိအခ်ိန္သည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါ၏။ ႐ုပ္တရား၊ နာမ္တရား၊ သခၤါရတရားမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ ျဖစ္ခ်င္သည့္ ပုံစံမ်ားျဖင့္ ျဖစ္ေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သည့္အတုိင္း သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ကာ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ေဖာက္လဲြေဖာက္ျပန္ ပ်က္ဆီး၍သာ ေနေပ၏။ ထုိသေဘာကုိ ေကာင္းစြာနားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီး လက္ရွိပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ အခ်ိန္ကုိပင္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္အျဖစ္ နိဗၺာန္အထိေရာက္ေအာင္ အသုံးခ်ရမည္ ျဖစ္ေပ၏။ နိဗၺာန္မရေသးေသာ္လည္း က်င္လည္ရမည့္ သံသရာတြင္ အပါယ္မလားေစရန္၊ သုဂတိဘ၀တြင္ ျပန္လည္ေမြးဖြားေစရန္ ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ ေပါင္းစုထားရန္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ယခုထက္ပုိ၍ မအုိမီ၊ ယခုထက္ပုိ၍ မနာမီ၊ ေသျခင္းတရား မေရာက္လာမီ ေကာင္းမႈအစုကုိ ႀကိဳးစားျပဳထားရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား အေနျဖင့္ တိပိဋကမင္းကြန္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမျဖစ္သည့္ “ယခုပင္လွ်င္ မအုိခင္က၊ ယခုပင္လွ်င္ မနာခင္က၊ ယခုပင္လွ်င္ မေသခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့…” ဟူေသာ သတိေပးတုိက္တြန္းခ်က္ကုိ ႏွလုံးသြင္း ဆင္ျခင္ကာ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည့္ ယခုအခ်ိန္ကုိသာ တန္ဘုိးရွိေအာင္ အသုံးခ်ၾကပါဟု တုိက္တြန္းရင္း… ယခုပင္လွ်င္…
ကုိယ္ကဤပုံျဖစ္လုိတုံလည္း
တစ္ဖုံဆင္ကြဲသူတနဲျဖင့္
ေဖာက္လြဲတတ္စြာ ဓမၼတာကုိ
ပညာစကၡဳေမွ်ာ္ေထာက္႐ႈ၍
ယခုပင္လွ်င္ မအုိခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ၾကိဳးစားျပဳေလာ့…။
ယခုပင္လွ်င္ မနာခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ၾကိဳးစားျပဳေလာ့…။
ယခုပင္လွ်င္ မေသခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားေလာ့…။
(မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး ဘဒၵႏၲ၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသ)
ဒကာတစ္ဦး၏ အသုဘကုိ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ေပးရင္း ကားေပၚတြင္ ကမ္းေပးသည့္ ယပ္ေတာင္ေပၚမွ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ အထက္ပါ ကဗ်ာေလးကုိ ဖတ္ျဖစ္လုိက္၏။ ရသေျမာက္ၿပီး သံေ၀ဂဉာဏ္အျပည့္ပါသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ကဗ်ာေလးက အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ သံေ၀ဂဉာဏ္ ျဖစ္ေစခဲ့သည့္အျပင္ မိမိအလွည့္တြင္ မည္သည္ပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ မည္သည့္ေနရာ၊ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ မည္သူက လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ေပးၾက မည္နည္းဟု အေတြးမ်ားျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္ေနမိ၏။ ထုိ႔ေမးခြန္းႏွင့္အတူ မိမိဘ၀သံသရာ အေရးအတြက္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီး အမိန္႔ရွိသကဲ့သုိ႔ အခ်ိန္မီ ႀကိဳးစားရမည္ကုိ သတိျပဳမိခဲ့၏။ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် အုိလာ၊ နာလာၿပီး ေသရန္နီးလာေနသည့္ အျဖစ္ကုိ စဥ္းစားရင္း ယခုထက္မအုိမီ၊ လက္ရွိထက္ပုိ၍ မနာမီ၊ ေသျခင္းတရား ေရာက္မလာမီ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ား ႀကိဳတင္ျပဳရမည့္ အခ်ိန္သည္ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုအခ်ိန္ထက္ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ဟူသည္ မရွိႏုိင္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္ေနမိ၏။
“မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္”ဟူေသာ စကားသည္ သံေ၀ဂဉာဏ္ အျဖစ္ျမန္သည့္ သေဘာကုိ ေဖာ္ညြန္းေပးျခင္း ျဖစ္၏။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဆယ္ခါသြားသည့္ထက္ အသုဘ႐ႈ တစ္ႀကိမ္သြားလုိက္ျခင္းက ပုိၿပီး သံေ၀ဂဉာဏ္ ျဖစ္ေစသည္ကုိ ရည္ညြန္းထား၏။ ယခုလည္း အသုဘအခမ္းအနားတစ္ခု လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္စဥ္ ျမင္ခဲ့ရသည့္ ျမင္ကြင္း၊ ဖတ္လုိက္ရသည့္ သံေ၀ဂကဗ်ာ၊ ၾကားလုိက္ရသည့္ ငုိေၾကြးသံမ်ားက စာေရးသူအပါအ၀င္ အသုဘလုိက္ပုိ႔သူ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ တဒဂၤမွ်ျဖစ္ေစ သံေ၀ဂဉာဏ္ ေပးေနေပ၏။ မည္သည့္အရာမွ် ႀကိဳတင္မွန္းဆ၍ မရႏုိင္ေၾကာင္းကုိ သုႆာန္ျမင္ကြင္းႀကီးက မီးေမာင္းထုိးျပသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေန၏။ သုႆာန္ကေပးသည့္ သံေ၀ဂဉာဏ္၊ သုိ႔မဟုတ္ အသုဘက ေျပာေနသည့္ သတိေပးစကားသံမ်ားသည္ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ေနသူမ်ားအား ယူတတ္လ်င္ ရစရာ မရဏာ ႏုႆတိ ဘာ၀နာ ျဖစ္ေစ၏။ သုိ႔ေသာ္ မယူတတ္လ်င္ကား မည္မွ်ပင္ ေၾကာက္လန္႔စရာအျဖစ္ ျပေနပါေစ မီးသၿဂိဳလ္စက္ထဲသုိ႔ အေလာင္းမ်ားကုိ ထည့္ၿပီးသၿဂိဳလ္ေပးေနၾကသူမ်ား၊ အေလာင္းကုိ လွပေအာင္ျပင္ဆင္ေပးသည့္ အေလာင္းျပင္သမားမ်ားကဲသုိ႔ သံေ၀ဂဉာဏ္ျဖစ္ရန္ မလြယ္လွေပ။ မွန္၏။ ထုိသုိ႔ သုႆာန္တြင္ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားသည္ အသုဘ အေလာင္းမ်ားကုိ ေန႔စဥ္ျမင္ေနေတြ႕ေန၊ ျပင္ဆင္ေပးေနရသျဖင့္ ပုံမွန္လုပ္႐ုိးလုပ္စဥ္ အလုပ္တစ္ခု၊ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း အလုပ္တစ္ခုအျဖစ္သာ ျမင္ေနတတ္ၿပီး သံေ၀ဂဉာဏ္လည္းမျဖစ္ ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္လည္း မျဖစ္ၾကေပ။ ႐ုပ္တရား၊ နာမ္တရားႏွင့္ ျပဳျပင္ထားသည့္ သခၤါရတရားမ်ားသည္ မိမိျဖစ္ခ်င္သကဲ့သုိ႔ ျဖစ္မလာဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သည့္အတုိင္းသာ ျဖစ္ေနတတ္သည္ကုိ ေမ့ေနတတ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ယူစရာ ရစရာ ရွိေသာ္လည္း မယူတတ္လ်င္ မရဘဲ ယူတတ္မွသာရေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ေပ၏။
စင္စစ္ ထုိသခၤါရတရာမ်ား၏ မၿမဲပုံ၊ သူ႔သေဘာသူ ေဆာင္ေနပုံမ်ားသည္ ျမင္တတ္ယူတတ္လွ်င္ အသီးသီးေသာ မိမိတုိ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ပင္ ရွိေနေပ၏။ သံေ၀ဂဉာဏ္ယူတတ္ပါက မိမိႏွင့္ ပတ္သက္ေနသူမ်ားကပင္ အထင္အရွား ျပသေနေပ၏။ စာေရးသူ၏ ပတ္၀န္းက်င္တြင္လည္း သတိထားမိခဲ့၏။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅လေလာက္က ျဖစ္မည္ထင္၏။ တစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးရာပါ ေသြးကင္ဆာျဖင့္ ေသဆုံးသြားသျဖင့္ သရဏဂုံလုိက္တင္ေပးၿပီး တရားေဟာခဲ့ရေသး၏။ အသိဒကာတစ္ေယာက္ကလည္း သူ႔သမီး အူအတက္ေပါက္ကာ ေဆး႐ုံမွာ ဆုံးသြားတဲ့အေၾကာင္း ေသာကပရိေဒ၀ အျပည့္ျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားကုိ မဆည္ႏုိင္ျဖစ္ကာ ေလွ်ာက္ထားသြား၏။ အားလုံးၾကားၿပီးသားျဖစ္သည့္ သတင္းတစ္ပုဒ္က ဆရာ၀န္ေဆးမွားထုိးလုိ႔ နာမည္ႀကီး အထူးကုေဆးခန္းတစ္ခုမွာ ကေလးမေလးတစ္ဦး အသက္ဆုံးသြားသည့္ သတင္းပဲ ျဖစ္၏။ မႏွစ္ကလည္း စာေရးသူ ေရာက္ေနသည့္ႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္လာလုပ္ေနသည့္ ဒကာေလးတစ္ေယာက္ အသက္ ၂၆ႏွစ္မွာပင္ စက္ညွပ္ၿပီး ေသးဆုံးသြားခဲ့ေသး၏။ စာေရးသူႏွင့္ ပုိၿပီးအနီးစပ္ဆုံး အျဖစ္တစ္ခုမွာ စာေရးသူႏွင့္အတူ အတၱပရ လက္တဲြညီခဲ့ၾကသည့္ ညီေတာ္ရဟန္းတစ္ပါးလည္း ၂၀၀၈ခုႏွစ္က အသည္းကင္ဆာျဖင့္ စာေရးသူအရင္ ဘ၀သံသရာ ခရီးဆက္သြားခဲ့၏။ ယခု ဒီစာေရးေနခ်ိန္မွာပင္ အင္တာနက္ သတင္းတစ္ပုဒ္ ဖတ္ခဲ့ရေသး၏။ ထုိသတင္းကား လြန္ခဲ့တဲ့ ၅လေလာက္ကမွ ကုိရီးယားသုိ႔ အလုပ္လာလုပ္သည့္ အသက္ ၂၈ႏွစ္အရြယ္ရွိ ျမန္မာဒကာေလးတစ္ဦး အိမ္ေခါင္မုိးအထပ္မွ ျပဳတ္က်ေသဆုံးသြားေၾကာင္း သတင္း ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ စာေရးသူႏွင့္ လက္လွမ္းမီသမွ် အနီးဆုံး အျဖစ္အပ်က္မွ်သာ ျဖစ္၏။ ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ႐ုပ္တရားနာမ္တရားမ်ားႏွင့္ ျပဳျပင္ထားသည့္ သခၤါရတရားမ်ားသည္ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေနရာမေရြး ေဖာက္ျပန္ပ်က္ဆီးတတ္သည္ကုိ ေဖာ္က်ဴးေနသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ဤသုိ႔ဤသုိ႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ကမၻာတစ္၀န္း ေန႔စဥ္ျဖစ္ပ်က္ေနေပ၏။ သတိမမူမိၾက၍သာ မသိလုိက္ၾကျခင္းျဖစ္၏။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရမ်ားသည္ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ေနသည္ကုိ လက္ေတြ႕ဘ၀မ်ားက ထင္ရွားျပေန၏။ အမွန္ၾကည့္တတ္လွ်င္ ေသဆုံးသူမ်ားတြင္ မိမိတုိ႔ထက္ ငယ္ရြယ္သူမ်ား အမ်ားအျပား ပါ၀င္ေနျခင္းကုိ ေကာင္းစြာသိျမင္ႏုိင္၏။ အသက္အရြယ္အရဆုိလွ်င္ အရင္ေမြးသူက အရင္ေသရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း သခၤါရ သေဘာအရကား ေသျခင္းတရားတြင္ အသက္ကန္႔သတ္ခ်က္ မရွိေၾကာင္း ျပသေနေပ၏။ မိမိျဖစ္ခ်င္သည့္အတုိင္း မျဖစ္ဘဲ သူ႔သေဘာအတုိင္းသာ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သက္ေသျပေန၏။ မိမိတုိ႔ ရည္ရြယ္သတ္မွတ္ ထားသကဲသုိ႔ ျဖစ္မလာဘဲ သူ႔သေဘာအတုိင္းသာ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္ဆီးေလ့ရွိေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေနေပ၏။ ေသခ်ာသည္မွာ မည္သည့္အရာမွ် တစ္သမွတ္တည္း သတ္မွတ္၍ မရသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ဘ၀ကုိ ပုံေသသတ္မွတ္၍ မရသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ဆုိသကဲ့သုိ႔ ယခုျမင္ေနေသာ္လည္း ေနာင္ျမင္ခ်င္မွ ျမင္ႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ယခုေကာင္းေနေသာ္လည္း ေနာင္ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ယခုလက္ရွိအခ်ိန္သည္သာ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည္၊ လက္ရွိအခ်ိန္ကုိ နိဗၺာန္အထိ ေရာက္ေအာင္ အသုံးခ်ၾကဟုု ဆုံးမေတာ္မူျခင္းျဖစ္၏။
မွန္၏။ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္သည္ ဘုရားသာသနာႏွင့္လည္း ႀကဳံေနခ်ိန္၊ လူ႔ဘ၀ကုိလည္း ရေနခ်ိန္၊ သူေတာ္ေကာင္း တရားမ်ားကုိလည္း နားၾကားခြင့္ ရေနခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ အမွန္ပင္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါ၏။ မနက္ျဖန္ဘာျဖစ္မည္ ဆုိသည္ကုိပင္ မေျပာႏုိင္သည့္ အေနအထားတြင္ ယခုလက္ရွိ ပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ အနီးဆုံး အခ်ိန္သည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါ၏။ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ကုိသာ မိမိတုိ႔ဘ၀ သံသရာေကာင္းေရး ႀကိဳးစားေပးရမည္ျဖစ္၏။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ရသမွ် ယူရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္၏။ ငယ္ပါေသးသည္ ေနာင္မွလုပ္ၾကတာေပါ့ဟုဆုိကာ လက္ရွိေသခ်ာေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ကုသုိလ္တရားမ်ား မလုပ္ထားပါက မိမိတုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ ေနာင္ဟူသည့္အခ်ိန္ မေရာက္မီ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားခဲ့ပါလွ်င္ ေနာင္မွတသည့္ ေနာင္တမ်ားျဖင့္ ဘ၀သံသရာလမ္းမွာ ၀မ္းသာဖြယ္မျဖစ္ႏုိင္သည္မွာ မလဲြဧကန္ျဖစ္ပါ၏။
“မရဏံ ေမ ဓု၀ံ၊ ဇီ၀ိတံ အဓု၀ံ = ေသျခင္းတရားသည္ၿမဲ၏၊ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ မၿမဲ။”ဟူသည့္အတုိင္း ေမြးဖြားျခင္း၏ အဆုံးသည္ ေသဆုံးျခင္းပင္ျဖစ္၏။ အသက္ရွင္စဲအခုိက္တြင္ မည္သည့္အရာမွ် တိက်ေသခ်ာစြာ မသိႏုိင္၊ မေျပာႏုိင္ၾကေသာ္လည္း ေသရမည္ဟူသည္ကုိကား အေသအခ်ာေျပာႏုိင္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေသဆုံးမႈသည္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ျဖစ္မည္၊ မည္သည့္ေနရာတြင္ ျဖစ္မည္၊ မည္သည့္အရြယ္တြင္ ျဖစ္မည္၊ မည္သည့္ေရာဂါႏွင့္ ေသရမည္၊ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘုံဘ၀တြင္ ျပန္လည္ေမြးဖြားမည္ ဆုိသည္ကုိကား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျပန္ပါေပ။ မနက္ပုိင္းတြင္ ေသသူမ်ားရွိသကဲ့သုိ႔၊ ေနလယ္ပုိင္း၊ ညေနပုိင္း၊ ညပုိင္း စသည့္ အခ်ိန္အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္လည္း ေသႏုိင္၏။ ေသရမည့္ေနရာအတြက္လည္း မိမိက မည္သည့္ေနရာတြင္ ေခါင္းခ်မည္ဟု ေနရာေရြးခ်ယ္၍ မရ၊ ကားေပၚတြင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္၏။ ရထားေပၚတြင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္၏။ သေဘၤာစသည္မ်ားတြင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္၏။ ေသရမည့္ အသက္အရြယ္သည္လည္း ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း ျဖစ္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ေမြးၿပီး (၇)ရက္၊ တစ္လ၊ ၆လ၊ တစ္ႏွစ္၊ ၅ႏွစ္၊ ၁၆ႏွစ္၊ ၃၀၊ ၅၀၊ ၈၀စသည္ျဖင့္ အရြယ္မေရြးျဖစ္ႏုိင္၏။ ေသရမည့္ ေရာဂါသည္လည္း ႏွလုံးေရာဂါႏွင့္ ေသႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ဆီးခ်ိဳေသြးခ်ိဳ၊ ကင္ဆာစသည္ျဖင့္ ၉၆ပါးေရာဂါ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး သုိ႔မဟုတ္ ႏွစ္မ်ိဳးသုံးမ်ိဳးျဖင့္ေသႏုိင္၏။ စင္စစ္ ႐ုပ္တရားသည္ပင္လွ်င္ ေရာဂါႀကီး ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေရာဂါကင္းၿပီး ေသသူဟူသည္ကား မရွိႏုိင္ၾကေပ။ ေသၿပီးေနာက္ ျပန္လည္ေမြးဖြားရမည့္ ဂတိမွာလည္း အရိယာအျဖစ္ကုိ မေရာက္ေသးသည့္ ပုထုဇင္မ်ားအေနျဖင့္ ေသၿပီးေနာက္ မိမိတုိ႔ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ကုသုိလ္ အကုသုိလ္မ်ား၏ အက်ိဳးေပးသုိ႔လုိက္ကာ ေဒ၀ဂတိဟုေခၚသည့္ နတ္ျပည္ျဗဟၼာျပည္မ်ားတြင္လည္း ျပန္လည္ေမြးဖြားႏုိင္၏။ မႏုႆဂတိေခၚ လူ႔ျပည္ေလာကတြင္လည္း ျပန္လည္ေမြးဖြားႏုိင္၊ တိရစၧာနဂတိေခၚ တိရစၧာန္အျဖစ္လည္း ေမြးဖြားႏုိင္၊ ေပတဂတိေခၚ ၿပိတၱာဘုံတြင္လည္း ျပန္ျဖစ္ႏုိင္၊ နိရိယဂတိေခၚ ငရဲတြင္လည္း ျပန္လည္ေမြးဖြားႏုိင္၏။ ေသခ်ာသည္မွာ အထက္ေဖာ္ျပပါအရာမ်ားသည္ ေသရမည္ဟူသည့္ အခ်က္မွလဲြၿပီး ပုထုဇင္သတၱ၀ါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အရာမ်ားျဖစ္၏။ ထုိ႔ထက္ပုိေသခ်ာသည္ကား ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မေသခ်ာသည့္ အရာမ်ားတြင္ အခ်ိန္ကုန္မေနၾကဘဲ ေသခ်ာသည့္ လက္ရွိအခ်ိန္ကုိသာ ဘ၀သံသရာခရီးအတြက္ ယခုပင္လွ်င္ ႀကိဳတင္၍ ႀကိဳးစားၾကရန္ တုိက္တြန္းၾကျခင္းျဖစ္၏။
မည္သုိ႔ဆုိေစ မည္သည့္အရာမွ် မၿမဲသည့္ ဤေလာကႀကီးတြင္ လက္ရွိအခ်ိန္သည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါ၏။ ႐ုပ္တရား၊ နာမ္တရား၊ သခၤါရတရားမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ ျဖစ္ခ်င္သည့္ ပုံစံမ်ားျဖင့္ ျဖစ္ေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သည့္အတုိင္း သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ကာ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ေဖာက္လဲြေဖာက္ျပန္ ပ်က္ဆီး၍သာ ေနေပ၏။ ထုိသေဘာကုိ ေကာင္းစြာနားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီး လက္ရွိပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ အခ်ိန္ကုိပင္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္အျဖစ္ နိဗၺာန္အထိေရာက္ေအာင္ အသုံးခ်ရမည္ ျဖစ္ေပ၏။ နိဗၺာန္မရေသးေသာ္လည္း က်င္လည္ရမည့္ သံသရာတြင္ အပါယ္မလားေစရန္၊ သုဂတိဘ၀တြင္ ျပန္လည္ေမြးဖြားေစရန္ ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ ေပါင္းစုထားရန္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ယခုထက္ပုိ၍ မအုိမီ၊ ယခုထက္ပုိ၍ မနာမီ၊ ေသျခင္းတရား မေရာက္လာမီ ေကာင္းမႈအစုကုိ ႀကိဳးစားျပဳထားရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား အေနျဖင့္ တိပိဋကမင္းကြန္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမျဖစ္သည့္ “ယခုပင္လွ်င္ မအုိခင္က၊ ယခုပင္လွ်င္ မနာခင္က၊ ယခုပင္လွ်င္ မေသခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့…” ဟူေသာ သတိေပးတုိက္တြန္းခ်က္ကုိ ႏွလုံးသြင္း ဆင္ျခင္ကာ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည့္ ယခုအခ်ိန္ကုိသာ တန္ဘုိးရွိေအာင္ အသုံးခ်ၾကပါဟု တုိက္တြန္းရင္း… ယခုပင္လွ်င္…
0 မွတ္ခ်က္မ်ား (...ေရးရန္):
Post a Comment