ဓမၼဒူတ မဟုတ္… ေဒသႏၲရဗဟုသုတမွ်သာ…

၆-၃-၂၀၁၀ ရက္ေန႔မွ ၂၃-၃-၂၀၁၀ ရက္ေန႔အထိ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျပည္ပခရီး ထြက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စကၤပူ၊ မေလးရွား၊ ကေမၻာဒီးယားနဲ႔ တစ္ညတာ ထုိင္၀မ္ခရီးစဥ္ေတြပါပဲ။ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သုံးပတ္နီးပါး ၾကာသြားပါတယ္။ ဓမၼဒူတေခၚ သာသနာျပဳခရီး မဟုတ္ဘဲ၊ ေဒသႏၲရ ဗဟုသုတေခၚ ေလ့လာေရး ခရီးအျဖစ္ ၾကြေရာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ခရီးၾကြရင္း ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ရွိေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ရဲ႕ ရဟန္းဒကာ၊ ရဟန္းအမမ်ားနဲ႔ ၾကည္ညိဳရင္းစဲြ ရွိေနၿပီးသား အသိဒကာဒကာမမ်ားကုိေတာ့ ဓမၼစကား ေဟာၾကားေပးျဖစ္ခဲ့တာေပါ့့။ ထုိင္၀မ္ၿမိဳ႕ တုိင္ေပေလဆိပ္က ထြက္တယ္ဆုိတာနဲ႔ မတူညီတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ စတင္ရင္ဆုိင္ရပါတယ္။ အရမ္းေအးတဲ့ ေနရာကေန ေဆာင္းရာသီဆုိတာ မရွိဘဲ ေႏြနဲ႔မုိးရာသီပဲ ရွိတဲ့ စကၤာပူႏုိင္ငံဘက္ကုိ ထြက္လာတာဆုိေတာ့ အေအးထဲက အပူထဲေရာက္သြားသလုိ ရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲဒဏ္ကုိ ခံရပါေတာ့တယ္။ ပုံမွန္ခံေနက်သူေတြ အတြက္ သိပ္မသိသာေပမယ့္ အေအးေတာထဲက သူေတြအတြက္ေတာ့ ေခၽြးေတြနဲ႔ ရႊဲဆုိေနပါေတာ့တယ္။

စကၤာပူေလဆိပ္ကုိ ေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ လာႀကိဳေနတဲ့ ရဟန္းအမဇနီးေမာင္ႏွံက အဆင္သင့္ေစာင့္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တည္းခုိမယ့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းအသြားလမ္းမွာ ျမင္သမွ် ျမင္ကြင္းမ်ားကုိ ၾကည့္ၿပီး ၁၉၉၈ခုႏွစ္က ေရာက္ခဲ့တဲ့ စကၤာပူနဲ႔ အခုတစ္ခါ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ စကၤာပူ ႏုိင္ငံရဲ႕ ေျပာင္းလဲေနမႈ၊ ဟုိတုန္းက ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ အခုျမင္ေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ မတူညီလွတဲ့ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ခံစားမႈမ်ားက အၿမဲေျပာင္းလဲေနတဲ့ ပုထုဇင္ေတြရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကုိ ထင္ဟပ္ေစပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းမႈ ကြာျခားတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဟုိတုန္းက ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ကုိ မေရာက္ဖူးခင္ကဆုိရင္ ေတာမွာေမြးတဲ့ ေတာသားတစ္ေယာက္အတြက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ အစစအရာရာ အ့ံၾသစရာမ်ား ျဖစ္ခဲ့သလုိ ရန္ကုန္ကအထြက္ ျမန္မာျပည္ထက္ တုိးတက္တယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ ႏုိင္ငံေတြေရာက္ျပန္ေတာ့ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္သလုိ ျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အဲဒီတုန္းက စကၤာပူမွာ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ ေရႊျမန္မာေတြက ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကုိ ျမင္ေတာ့ ရြာကဘုန္းႀကီးေတြ ၾကြာလာတယ္ေဟ့လုိ႔ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း လွမ္းေျပာၾကတာ ျဖစ္မွာပါ။ ဒီတုန္းက ေဟ့… ဒုိ႔ ရြာကလာတာမဟုတ္ဘူး၊ ရန္ကုန္ကလာတာလုိ႔ေတာင္ ျပန္ေျပာျဖစ္လုိက္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဟုိစက္ပစၥည္းမသုံးတတ္၊ ဒီခလုပ္မႏွိပ္တတ္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကုိယ့္အျဖစ္ကုိၾကည့္ၿပီး အင္း…ရြာကဘုန္းႀကီးေတြလုိ႔ သူတုိ႔ေျပာတာ ဟုတ္ေနပါလားလုိ႔ သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ စကၤာပူထက္ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြ တုိးတက္တယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ ကုိရီးယားႏုိင္ငံမွာ အေနၾကာၿပီး စကၤာပူကုိ ေရာက္သြားတာဆုိေတာ့ တုိးတက္လွပါတယ္ဆုိတဲ့ စကၤာပူက ရန္ကုန္ပုံစံ ျပန္ျဖစ္သြားသလုိပါပဲ။ ဒါဟာ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ လူ႔ခံစားခ်က္ေတြပါပဲ။ ကုိရီးယားထက္ တုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြ ေရာက္ျဖစ္ရင္လည္း ဒီလုိခံစားခ်က္မ်ိဳး ထပ္ျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။ အရင္းစစ္ေတာ့ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္မႈေတြနဲ႔ ဘ၀အဆင့္ျမင့္မႈ မျမင့္မႈေတြကုိ သတ္မွတ္ၾကတဲ့ ေခတ္ကာလ အေျခအေနႀကီးေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ပုိၿပီး မထူးဆန္းတာက စကၤာပူႏုိင္ငံဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံလုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ျမန္မာမ်ားနဲ႔ ျပည့္ေနတတ္သလုိ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ရွိတာေတြ အကုန္ရွိေနတာေတြပါ။ မရွိတာေတြလည္း ရွိကုန္ပါတယ္။ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ မရွိတာကေတာ့ ပုထုဇင္ေတြရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကုိ အထိမ္းအကြပ္မဲ့ေစပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္လူရြယ္ေတြၾကားမွာ အတုျမင္အတတ္သင္ ဆုိတာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ေခတ္မီတယ္လုိ႔ ဆုိၾကတဲ့ သူတုိ႔အျမင္ေတြက ဘာသာတရား ႐ႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ အျပစ္ျဖစ္စရာေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ လႊမ္းမုိးမႈေတြက ကုိယ္က်င့္တရားပုိင္းအထိ အႏုိင္ယူေနတာကုိ သတိျပဳမိခဲ့ပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက အဲဒီမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာအမ်ားစုရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြမွာ ေလာကဓံလႈိင္း ႐ုိက္ခတ္မႈေတြရယ္၊ ရာသီဥတု ပူျပင္းမႈဒဏ္ေတြရယ္၊ အလုပ္ပင္ပန္းမႈ ဒဏ္ေတြရယ္ေၾကာင့္ ၾကည္လင္ေအးေဆးမႈ မရွိတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ အခ်ိန္အတုိတြင္း အုိဆာလုိက္တာလုိ႔ ခံစားမိခဲ့ပါတယ္။ သတၱ၀ါေတြဟာ အၿမဲတမ္း အုိေနၾကတာဆုိေပမယ့္ တုိးေတာင္းလွတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာပဲ ပုိၿပီးအုိဆာသြားတယ္လုိ႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ သူတုိ႔ဘ၀ေတြမွာ ဒုကၡပင္လယ္ေတြ ေ၀ေနၾကတာေတြပါ။ လုပ္ရတဲ့အလုပ္နဲ႔ ရတဲ့လခေတြ သိရျပန္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လုိ အလွဴခံပုဂၢဳိလ္ေတြ အေနနဲ႔ သုံးေတာင္မသုံးရက္၊ အလွဴေတာင္ မခံရက္ေလာက္ေအာင္ သနားမိျပန္ပါတယ္။ အဲဒီမွာရွိတုန္း တစ္ေန႔ ဒကာမေလးတစ္ေယာက္က ဟုိဟုိဒီဒီလုိက္ပုိ႔ရင္း တုိလီမုိလီေလးေတြ ၀ယ္လုိက္တာ စကၤာပူေဒၚလာ တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ကုန္သြားပါတယ္။ နာရီပုိင္းအတြင္း သုံးလုိက္တဲ့ အသုံးစရိတ္ဟာ တစ္ခ်ိဳ႕အလုပ္ လာလုပ္သူေတြအတြက္ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္စာ လုပ္ခေလာက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလုိအေျခအေနေတြေၾကာင့္လည္း ပင္ပင္ပန္းပန္းရွာေဖြၿပီး လွဴဒါန္းတတ္ၾကတဲ့ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာအမ်ားရဲ႕ သဒၶါတရားကုိ ေလးစားရတဲ့အျပင္ သူတုိ႔ရဲ႕အလွဴအေပၚမွာလည္း အလွဴခံဖုိ႔ ၀န္ေလးမိျပန္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ရင္းႏွီးတဲ့ ဒကာဒကာမေတြဆုိရင္ လုိရင္ေျပာမယ္ဆုိၿပီး တစ္ခါတစ္ေလ ျငင္းဆန္မိပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လုိ အလွဴပုဂၢိဳလ္ေတြ အေနနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားမွာ ရွိေနတဲ့ အလုပ္သမား ျမန္မာမ်ားရဲ႕ အခက္အခဲနဲ႔ သဒၶါတရားကုိ ေထာက္ဆၿပီး သူတုိ႔ေခၽြးနဲစာေတြကုိ အလွဴခံတာနဲ႔အမွ် အလွဴအက်ိဳးႀကီးေအာင္လည္း ကုိယ့္ဘက္က အက်င့္တရားေရာ အတၱပရ အလုပ္မ်ားပါ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ရင္း ဒကာဒကာမမ်ားအတြက္ ေမတၱာဓာတ္မ်ား မ်ားမ်ားပြားေပးဖုိ႔ လုိတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

ထားပါေတာ့။ စကၤာပူမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ေနၿပီး မေလးရွားဘက္ကုိ ကူးျဖစ္ပါတယ္။ ကူးတဲ့အခါ ပုံမွန္ဘက္စ္ကားနဲ႔ကူးရင္ အစစ္အေဆး အလုပ္႐ႈပ္မွာျဖစ္လုိ႔ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ဒကာဒကာမေတြက ကြာလာလမ္ပူ Kuala Lumpur)အထိ ကားငွါးေပးၾကပါတယ္။ ေကအယ္လ္(KL)ကုိ ေန႔ဆြမ္းစားအမွီ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ မေလးရွားက်ျပန္ေတာ့လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံအတုိင္းပါပဲ။ ျမန္မာေတြ ေနရာအနံ႔မွာ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ဘ၀အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လႈပ္ရွားေနၾက၊ ၀မ္းေရးအတြက္ ႀကိဳးစားေနၾကတာေတြလည္း ေတြ႕ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ေကအယ္လ္မွာ သြားေရာက္ေလ့လာသင့္တဲ့ ေနရာေတြ သြားေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနပုိင္း ဘက္စ္ကားနဲ႔ ပီနန္ဘက္ကုိ ၾကြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘက္စ္ကားစီးခ်ိန္ ေလးနာရီေက်ာ္ ငါးနာရီခန္႔ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ ညီမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေဆာင္မွာ ျမန္မာမ်ားစုေပါင္းၿပီး ဆြမ္းကပ္တရားနာ လုပ္ၾကလုိ႔ ၾကြေရာက္ခ်ီးေျမာက္ကာ တရားဓမၼ ေဟာၾကားေပးျဖစ္ပါတယ္။ ပီနန္မွာေတာ့ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ တည္းခုိျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ ျမန္မာမ်ားအတြက္ေရာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ပီနန္မွာ အားထားစရာ၊ ဂုဏ္ယူစရာ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ပီနန္ေက်ာင္းကုိ သကၤန္း၀တ္ထားတဲ့ ဘုန္းႀကီးဆုိ ဘယ္သူမဆုိ တည္းခုိခြင့္ရေအာင္ ညြန္ၾကားထားေလေတာ့ အသိမရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြအတြက္လည္း အလြန္အဆင္ေျပလွပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ သာသနာျပဳ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ ကမၻာတစ္၀န္းမွာ ဂုဏ္ယူစရာေတြမ်ားလွပါတယ္။ ကမၻာမွာ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းလုိ႔ ထည္ထည္၀ါ၀ါ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား ညြန္ျပႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းတုိက္ေတြပဲ ရွိတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ပီနန္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းဆုိရင္လည္း ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားအတြက္ လည္ပတ္စရာ တစ္ခုအျဖစ္ ခရီးသြားလမ္းညြန္ထဲအထိ ပါ၀င္ေနၿပီး ေန႔စဥ္လာေရာက္ ေလ့လာသူမ်ားနဲ႔ အၿမဲ စည္ပင္လုိ႔ ေနပါတယ္။ တစ္ဘက္ကလည္း ဆရာေတာ္ႀကီး မရွိေတာ့ရင္ ဆရာေတာ္ႀကီး တည္ေထာင္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတုိက္ေတြကုိ တ႐ုတ္ေတြ လႊမ္းမုိးသြားမွာကုိ စုိးရိမ္မိျပန္ပါတယ္။ ေရရွည္အတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ စီစဥ္ခဲ့မွာပါ။

အမွန္ေျပာရရင္ ႏုိင္ငံတကာမွာ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားနဲ႔ တစ္ျခားေထရ၀ါဒႏုိင္ငံ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား ယွဥ္လုိက္ရင္ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြဟာ ဟုိတစ္စု ဒီတစ္စုနဲ႔ အခုိက္အတန္႔ ယာယီငွါရမ္းထားတာေတြပဲ မ်ားေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ျခားႏုိင္ငံ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးမရွိသလုိ ရွိတဲ့ေက်ာင္းကလည္း ထည္ထည္၀ါ၀ါ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား ရွိလွပါတယ္။ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးက ဒီအခ်က္ကုိ သေဘာေပါက္ၿပီး ပီနန္၊ စကၤာပူ၊ အေမရိက စတဲ့ႏုိင္ငံေတြမွာ ရွိတဲ့ေက်ာင္းေတြကုိ ေက်ာင္းနဲ႔တူေအာင္ ခန္႔ျငားထည္၀ါမႈအျပည့္နဲ႔ တည္ေထာင္ႏုိင္တဲ့ ဂုဏ္ယူစရာျပယုဂ္အျဖစ္ ထင္ရွားေစပါတယ္။ ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာရပါမယ္။ ဘုန္းဘုန္းလည္း ပီနန္ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ တည္းခြင့္ရတုန္း ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ပါ စကားေျပာခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လုိ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ သာသနာျပဳ ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ တန္ဘုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အေတြ႕အႀကဳံစကားေတြနဲ႔ နည္းေပးလမ္းညႊန္မႈ အျပည့္ေပးေတာ္မူပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ စကားေတြမွာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔နဲ႔ မတူတဲ့ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္မႈမ်ားနဲ႔ အဖုိးတန္ မွတ္သားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ပါပါတယ္။ စကားလုံးတုိင္းမွာ ယူစရာေတြ ထည့္ေျပာသြားပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ခရီးစဥ္မွာ တန္ဘုိးမျဖတ္ႏုိင္တာက ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ဆုံကာ စကားေျပာခြင့္ ရခဲ့တာပါပဲ။

ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ စကားေျပာေတာ့ ႏုိင္ငံတကာမွာ ျမန္မာမ်ား မညီညြတ္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား ကဲြရတဲ့အေၾကာင္း၊ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား ခန္႔ခန္႔ျငားျငားမရွိ ဟုိတစ္စုဒီတစ္စု ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းမ်ားလည္း ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ျမန္မာေတြ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ မညီမညြတ္ ျဖစ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကုိ ဘုန္းဘုန္းကုိေမးေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက မနာလုိ မ႐ႈစိမ့္ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး တုိက္ခုိက္ကဲြျပား ခုိက္ရန္မ်ားၾကတာ ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း အ႐ုိးခံ ေလွ်ာက္ထားျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ ျမန္မာေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ မညီမညြတ္ျဖစ္ရတာလဲဆုိရင္ အဓိကကေတာ့ မဲြလုိ႔ျဖစ္တာလုိ႔ အမိန္႔ရွိပါတယ္။ မဲြတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ထက္သာသြားမွာ မလုိလားဘဲ တုိက္ခုိက္ေနၾကတာ ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ အမ်ားနဲ႔ မတူတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အျမင္ဟာ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ တကယ့္ကုိ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ မဲြတဲ့အျပင္ အသိဉာဏ္ပါ ေခါင္းပါးလာေနေတာ့ ျမန္မာေတြဟာ စည္းလုံးမႈပါ ပ်က္ျပားလာၿပီး တစ္စတစ္စ ဆုတ္ယုတ္မႈေတြပဲ မ်ားမ်ားလာေနပါေတာ့တယ္။

မေလးရွားႏုိင္ငံမွာ ေလးငါးရက္ေလာက္ေနၿပီး ကေမၻာဒီယား ႏုိင္ငံဘက္ကုိ ခရီးဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ ေကအယ္လ္ကေန အန္ေကာ၀ပ္ (Angkor wat ) ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရွိရာ ကေမၻာဒီယားႏုိင္ငံ Siam Reap ၿမိဳ႕ကုိ တုိက္႐ုိက္ေလေၾကာင္းနဲ႔ သြားေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကေမၻာဒီယားရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ဖႏြမ္းပင္ (Phnom Penh) ထက္ ဒီအန္ေကာ၀ပ္ ဘုရားေက်ာင္းရွိရာ Siam Reap ၿမိဳ႕ကုိ ႏုိင္ငံျခားသား ခရီးသြားမ်ား အလာမ်ားၾကပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံနဲ႔နီးတဲ့အတြက္ ထုိင္းဘက္က ကားနဲ႔လာသူေတြ ရွိသလုိ Siam Reapကေန ထုိင္းကုိ ကူးသြားတဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီဘုရားေက်ာင္းရွိရာ ၿမိဳ႕ကေတာ့ ကေမၻာဒီယားရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားေငြ ရွာေဖြေပးရာ အဓိကေနရာႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ တုိးရစ္ဇုန္ဆုိလည္း မမွားပါဘူး။ ေနထုိင္သြားလာစရိတ္ သက္သာတဲ့အျပင္ စားစရိတ္ပါ မွ်တတဲ့အတြက္ ႏုိင္ငံျခားသား အမ်ားစု လာေရာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ပုိေကာင္းတာက ဘယ္ႏုိင္ငံသားမဆုိ အလြယ္တကူ Arrival Visa ထုတ္ေပးထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံလုိ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲတဲ့ ႏုိင္ငံသားမ်ားအတြက္လည္း အလြန္အဆင္ေျပလွပါတယ္။

အန္ေကာ၀ပ္ ဘုရားေက်ာင္းဟာ မူလက ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္း ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဗုဒၶဘာသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးအျဖစ္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ ၉၀ရာခုိင္ႏႈန္းခန္႔ရွိတဲ့ ကေမၻာဒီယား အမ်ားစုက ဂုဏ္ယူေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေၾကာင့္လည္း ထုိင္းႏုိင္ငံနဲ႔ ကေမၻာဒီယား နယ္စပ္ျပႆနာမ်ား မၾကာခဏ ျဖစ္တတ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အန္ေကာ၀ပ္ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ ေရွးက်တဲ့ အႏုပညာ လက္ရာမ်ားကုိ ၾကည့္ရင္ ဟိႏၵဴနတ္ဘုရားတစ္ဆူ ျဖစ္တဲ့ ဗိသွ်ႏူး႐ုပ္ပုံေတြကုိ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ Siam Reap မွာရွိတဲ့ အန္ေကာ၀ပ္ ဘုရားေက်ာင္း နယ္နိမိတ္၀န္းက်င္မွာလည္း အလားတူ ေရွးေဟာင္းဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမ်ားလည္း ရွိေနေတာ့ လွည့္လည္ေလ့လာဖုိ႔ အခ်ိန္အေတာ္ေပးမွကုိ ျပည့္စုံႏွံ႔စပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းလည္း ၂ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ေပး ေလ့လာၿပီး ကေမၻာဒီးယားရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဖႏြမ္းပင္ကုိ ဘက္စ္ကားနဲ႔ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

အန္ေကာ၀ပ္ကေန ဖႏြမ္းပင္ကုိ အေ၀းေျပကားနဲ႔ ၆နာရီေလာက္ စီးရပါတယ္။ ကားကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ စဲြေနတဲ့ ကားေတြလုိပါပဲ။ ကြာျခားတာက ကေမၻာဒီးယားဟာ ျမန္မာေလာက္ မခ်မ္းသာေပမယ့္ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီး အပါအ၀င္ ၿမိဳ႕တြင္းလမ္းေတြေတာ့ ေကာင္းေအာင္လုပ္ထားေပးတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖႏြမ္းပင္ေရာက္ေတာ့ ေန႔လယ္ ၂နာရီေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္လုိ႔ ေရာက္ေအာင္သြားျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ လည္ပတ္စရာ ေလ့လာစရာ သိပ္မရွိပါဘူး။ အေဆာက္အဦေတြရဲ႕ တုိးတက္မႈကလည္း ျမန္မာျပည္ေလာက္ မျဖစ္ထြန္းေသးပါဘူး။ အဲဒီေန႔နားၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာမွပဲ လည္သင့္တဲ့ ေနရာေတြ သြားေရာက္ေလ့လာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရင့္နန္းေတာ္နဲ႔ နန္းေတာ္တြင္းမွာ ရွိတဲ့ ေငြဘုရားေတြကုိ သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ခမာေတြ၀င္လာကာ လူေတြကုိ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ စာသင္ေက်ာင္းကုိ သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအထက္တန္းေက်ာင္းဟာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အတုိင္းပဲထားၿပီး ျပတုိက္အျဖစ္ ျပသထားပါတယ္။ သတ္ျဖတ္ခံထားရတဲ့သူေတြရဲ႕ ဓာတ္ပုံေတြနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ထားတဲ့ ပုံေတြကုိ ျပသထားတာ ၾကည့္ရတဲ့သူေတြေတာင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ေန႔လည္ပုိင္းမွာေတာ့ ခမာေတြရဲ႕ လူသတ္ရာ killing Field ေခၚ လူသတ္ကြင္းကုိ သြားေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အသတ္ခံထားရတဲ့ သူေတြရဲ႕ မူလဦးေခါင္းခံြေတြကုိ ျပတုိက္မွာထားၿပီး ျပသေပးထားပါတယ္။ ခမာေတြရဲ႕ ရက္စက္မႈကေတာ့ ကေမၻာဒီယားေတြ အတြက္ တစ္သက္မေမ့စရာေတြပါပဲ။

ကေမၻာဒီယားမွာ သုံးညအိပ္ ေလးရက္ေလာက္ ေနထုိင္ေလ့လာၿပီး စကၤာပူမွာ ရွိတဲ့ ရဟန္းအမမ်ားရဲ႕ ဆြမ္းကပ္တရားပဲြအမီ စကၤပူကုိ ျပန္ၾကြခဲ့ရပါတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ ဆြမ္းကပ္တရားေဟာၿပီး ေနာက္တနလၤာေန႔မွာ ထုိင္၀မ္ကတစ္ဆင့္ ကုိရီးယားကုိ ျပန္ၾကြလာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိင္၀မ္ၿမိဳ႕ထဲမွာရွိတဲ့ ဟုိတယ္မွာ တစ္ညတာအိပ္၊ ညပုိင္းေလ့လာ လည္ပတ္ၿပီး ေနာက္ေန႔ ေန႔လယ္ဖလုိက္နဲ႔ ကုိရီးယားႏုိင္ငံ အင္ခၽြန္းေလဆိပ္ကုိေရာက္၊ အဲဒီမွ ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းကုိ အေ၀းေျပးကားႀကီးနဲ႔ ေလးနာရီေလာက္ထပ္စီးကာ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ည ၉နာရီခဲြသြားပါၿပီ။ ေရမုိးခ်ိဳး ဘုရားရွိခုိးၿပီး ၆ရက္ေန႔ကေန စတင္ခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္ကုိ အဆုံးသတ္ခဲ့ပါတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ၁၈ရက္ၾကာ ၾကြေရာက္ခဲ့တဲ့ စကၤာပူ၊ မေလးရွား၊ ကေမၻာဒီးယားနဲ႔ ထုိင္၀မ္ခရီးစဥ္ဟာ သာသနာျပဳၾကြေရာက္ခဲ့တဲ့ ဓမၼဒူတ ခရီးမဟုတ္ခဲ့ဘဲ၊ ေနရာေဒသအသစ္ေတြကုိ ၾကြေရာက္ေလ့လာ အေတြ႕အႀကဳံရွာခဲ့တဲ့ ေဒသႏၲရဗဟုသုတ ခရီးသက္သက္သာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာပါပဲ။ အေတြ႔အႀကဳံဆုိတာ ၀ယ္ယူရတယ္လုိ႔ ဆုိသလုိ အခ်ိန္ေတြ၊ ေငြေတြနဲ႔ ၀ယ္ယူေလ့လာခဲ့ရတဲ့ ဒီခရီး အေတြ႕အႀကဳံကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔အတြက္ အနာဂတ္မွာ ေဆာင္စရာ ေရွာင္စရာ အတုယူ လုိက္နာစရာေတြကုိ ေပးခဲ့တယ္ဆုိတာ ေသခ်ာေနပါေတာ့တယ္…