Q. ဘုန္းဘုန္း..
တပည့္ေတာ္ အရင္က တရားထုိင္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး ခုစိတ္ျပန္႔လြင့္တာေတြ မ်ားၿပီး တရားၾကာၾကာ မထုိင္ႏိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တရားထုိင္မယ္ ႀကံလုိက္တုိင္းလည္း အနာေရာဂါတစ္ခုခု လူမွာေပၚေပါက္ျခင္း၊ ဘ၀မွာ အဆင္မေျပမႈ တစ္ခုခုကုိ ေျဖရွင္းေနရျခင္း စတဲ့အဖ်က္အေမွာင့္ အေၾကာင္းေတြ ေပၚေပါက္လာတတ္ပါတယ္။ ၁။ သမာဓိျပန္ထူေထာင္ႏုိင္ေအာင္၊ ၂။ ကုသုိလ္ေရးလုပ္ရင္ ေပၚလာတတ္တဲ့ အေႏွာင့္အယွက္ ကံၾကမၼာမ်ားကုိ ေက်ာ္ႏုိင္ေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲဘုရား..။ တပည့္ေတာ္ သူတစ္ပါးတုိ႔အား အခ်ဳပ္အေႏွာင္က်ေအာင္ မတရားျပဳခဲ့မိရာ ခံရသူတုိ႔မွာ အေႏွာင္အက်ဥ္းထဲမွာ စိတ္ဖိစီးမႈေၾကာင့္ ေဆာက္တည္ရာမရ ပ်ံ႕လြင့္ထုိင္းမႈိင္း ေငးငိုင္ျခင္း၊ အခ်ိဳ႕႐ူးသြပ္သည္အထိျဖစ္ျခင္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ေနာက္ပုိင္း သတိသံေ၀ဂရၿပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳေသာ္လည္း တရားထုိင္ရာမွာ သမာဓိထူေထာင္ရ ခက္ခဲျခင္း၊ ရၿပီးလွ်င္လည္း ျပန္ပ်က္လြယ္ျခင္းမ်ား ႀကဳံရပါသည္။ အတိတ္ကုိ ျပန္ကုကၠဳစၥ ျဖစ္မေနဘဲ အားထုတ္ေသာ္လည္း မရပါ။ အတြင္းစိတ္ကုိ ႏုိင္လွ်င္ေသာ္မွ အျပင္အေႏွာင့္အယွက္ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေပၚလာတတ္ပါသည္။ တူေသာ အက်ိဳးျပန္ေပးတာ ဆုိေသာ္လည္း သမာဓိအား မထူေထာင္ႏုိင္၍ တရားဘာ၀နာအလုပ္ကုိ တုိးမလုပ္ႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ မိမိသူတစ္ပါး မည္သူမွ် အက်ိဳးမရွိပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒီအခက္အခဲကုိ မည္သုိ႔ေက်ာ္လႊားရမည္လဲ သိလုိပါသည္။
(ခြန္ထူး)
A. မွန္ပါတယ္။ သမာဓိမတည္တာဟာ စိတ္မၿငိမ္ဘဲ ျပန္႔လြင့္ေနလုိ႔ ျဖစ္တာပါ။ စထုိင္ကတည္းက အေတြးေပါင္းစုံ ၀င္လာတတ္ၿပီး တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ပင္မၾကာဘဲ စိတ္ကူးအႀကံအစီမ်ား ၀င္လာေလ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ စိတ္ကုိမလြတ္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး မွတ္မယ္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စတင္ခဲ့ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံ ကုိယ္လည္းမသိဘဲ စိတ္ကအေတြးေနာက္ ပါသြားတတ္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေတြဟာ သမာဓိအားနည္းၿပီး သမာဓိမတည္တ့ဲအတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္တာပါ။ အဲလုိအခါမ်ိဳးမွာ ဘာလုိအပ္လဲဆုိရင္ စိတ္ကုိတစ္ျခားအရာမ်ား မ၀င္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး အားထုတ္ေပးတဲ့လုံလ တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာရင္ ၀ီရိယလုိပါတယ္။ သမာဓိနည္းလုိ႔ ထြက္ထြက္သြားတဲ့စိတ္ကုိ ျပန္ျပန္ၿပီးသတိကပ္ကာ မထြက္ေအာင္ထိန္းေပးတဲ့ အားထုတ္မႈ ၀ီရိယလုိပါတယ္။ သမာဓိလည္း မရွိဘူး၊ စိတ္ကုိမထြက္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဆုိတဲ့ ၀ီရိယလည္း မရွိဘူးဆုိရင္ ေပၚလာတဲ့အေတြးအျမင္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြေနာက္ ပုိၿပီးေမ်ာသြားကာ တစ္နာရီထုိင္ တစ္နာရီလုံး သမာဓိတည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သမာဓိနည္းၿပီး ျပန္လြင့္တတ္တဲ့စိတ္ကုိ ``ငါ့စိတ္ အျပင္ေရာက္ေနပါလား၊ ငါ အေတြးေတြ လြန္ေနပါလား`` လုိ႔ သိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ျပန္ျပန္ၿပီး အမွတ္အာ႐ုံကုိ ျပန္ယူကာ ႀကိဳးစားေပးရပါတယ္။ တရားထုိင္ခါစပဲ ရွိေသး စိတ္လြင့္ၿပီဆုိတာ သိတာနဲ႔တစ္ခါတည္း ျပန္ၿပီးအမွတ္ကုိ ႀကိဳးစားမွတ္၊ သတိရတုိင္း ျပန္ျပန္ၿပီး ၀ီရိယစုိက္မွတ္၊ ``ငါ အတတ္ႏုိင္ဆုံး မထြက္ေအာင္ မွတ္မယ္`` ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ စမွတ္ကတည္းက သတိကပ္ကာ အမွတ္ကုိ အစမွ အဆုံးအထိလုိက္ၿပီး သိေအာင္ႀကိဳးစားေပးရပါတယ္။ ႀကိဳးစားမွတ္ပါရက္နဲ႔ တစ္ခါတစ္ရံ မသိစိတ္က ေခၚေဆာင္ရာ ပါသြားၿပီး အမွတ္အာ႐ုံက လြတ္သြားတာလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာလည္း ျပန္သတိရတာနဲ႔ တစ္ခါျပန္ၿပီး အမွတ္အာ႐ုံကုိ အစမွအဆုံးအထိ မွတ္လုိ႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ဒီလုိနဲ႔ စိတ္ထြက္တုိင္း ျပန္ျပန္ႀကိဳးစားမယ္ဆုိရင္ ဒီစိတ္ဟာ တျဖည္းျဖည္း အထြက္နည္းလာ၊ အေတြးအျမင္ စိတ္ကူးေတြ တျဖည္းျဖည္းနည္းလာကာ သမာဓိတည္လာပါလိမ့္မယ္။ မွတ္လုိ႔မရဘူးဆုိၿပီး စိတ္ကုိလြတ္ေပးထာရင္း ပုိၿပီးသမာဓိတည္ဖုိ႔ ခက္ခဲတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မွတ္ေနတုန္းမွာပဲ ျပန္ျပန္ၿပီး မွတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးတဲ့ ၀ီရိယကုိ သတိနဲ႔ကပ္ေပးပါက တျဖည္းျဖည္း သမာဓိတည္လာပါလိမ့္မ္မယ္။ ဒီလုိပဲ ႀကိဳးစားတည္ေထာင္ေပးၾကည့္ပါ။ ဆုိလုိတာက သမာဓိနည္းတာဟာ ၀ီရိယနည္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္လုိ႔ ၀ီရိယစုိက္ေပးရန္လုိၿပီး ဒီ၀ိရိယစုိက္ႏိုင္ဖုိ႔အတြက္လည္း သတိရွိမွျဖစ္တဲ့အတြက္ သတိနဲ႔ယွဥ္တ့ဲ ၀ီရိယကုိ ပုိၿပီးအားျပဳေပးၾကည့္ပါလို႔ အႀကံျပဳလုိပါတယ္။
ေနာက္ ကုသုိလ္ေရးလုပ္ရင္ ေပၚလာတတ္တဲ့ အေႏွာက္အယွက္မ်ား ဆုိတာထက္ အေကာင္းရွိတဲ့အတြက္ အဆုိးရွိလာတာလုိ႔ ျပန္ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ေလာကသေဘာအရ အေကာင္းအဆုိးဆုိတာ ဒြန္တဲြေနတတ္တဲ့ သေဘာပါ။ အေကာင္းလုပ္ရင္ အဆုိးေပၚတတ္မွာျဖစ္ၿပီး အဆုိးလုပ္ေနေပမယ့္လည္း အေကာင္းေပၚလာတတ္ တာလည္းရွိပါတယ္ (အေကာင္းလုပ္တုိင္း၊ အဆုိးေပၚၿပီး အဆုံးလုပ္တုိင္း အေကာင္းေပၚသည္ကုိ ဆုိသည္မဟုတ္ပါ၊ တစ္ခါတစ္ရံ ျဖစ္တတ္သည္ကုိ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္)။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပီးခဲ့တာေတြကုိ ေမ့ထားၿပီး ယခုလက္ရွိ အခ်ိန္ကုိသာ ေကာင္းေအာင္လုပ္ဖုိ႔ လုိတာပါ။ ဒကာေျပာသလုိ စိတၱကုကၠဳစၥကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္အစဲြေၾကာင့္ ဥပါဒ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ဥပါဒ္ေရာက္ဆုိသလုိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကံဆုိတာ တူေသာအက်ိဳးကုိ ေပးတတ္တယ္ဆုိေပမယ့္ အက်ိဳးမေပးဘဲ ေပ်ာက္သြားတတ္တဲ့ အေဟာသိကံဆုိတာလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတိတ္က မေကာင္းတာေတြကုိ ေမ့ေပ်ာက္ျပစ္ၿပီး လက္ရွိအခ်ိန္မွာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔လုိပါတယ္။ ကုသုိလ္လုပ္မယ္ႀကံတုိင္း တစ္စုံတစ္ခု အေႏွာက္အယွက္ ေပၚလာတတ္တယ္ ဆုိတဲ့စိတ္အစဲြ မထားဘဲ အခ်ိန္မေရြး ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကည့္ပါ။ ကုသုိလ္ဆုိတာက အခ်ိန္၊ ကာလ၊ ေနရာ၊ အရြယ္သတ္မွတ္ ခ်က္မရွိ လုပ္ေပးရမယ့္ လုပ္လုိ႔ရတဲ့ တရားပါ။
အဲလုိလုပ္တဲ့အခါမွာ စိတ္အစဲြေလးေတြကင္းေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈရေနေအာင္ အရင္ဆုံးကုိယ္က်င့္ သီလကုိေတာ့ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။ သီလမလုံျခဳံတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း ယုံၾကည္မႈေတြေလ်ာ့ကာ ဒါလုပ္ရင္ ဒီလုိအေႏွာက္အယွတ္မ်ား ၀င္လာမလားဆုိတဲ့ စိတ္အေတြးေတြ ေပၚတတ္တဲ့သေဘာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါနကုသုိလ္ျပဳတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တရားထုိင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပင္အေႏွာက္အယွက္မ်ား မ၀င္ရေအာင္ ေရွးဦးစြာ သီလကုိလုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းေပးပါ။ အထူးသျဖင့္ တရားထုိင္တဲ့အခါမွာ မထုိင္ခင္ သီလအရင္ယူ သီလကုိလုံၿခဳံေအာင္လုပ္၊ ျပီးရင္ ေမတၱာပြားေပးပါ။ ကုိယ္ေစာင့္နတ္အပါအ၀င္ ေလာကပါလတ္နတ္မ်ားႏွင့္ တကြအားလုံးေသာ သုံးဆယ့္္တစ္ဘုံသားတုိ႔အား ေမတၱာပုိ႔ၿပီး ျပဳျပဳသမွ်ကုသုိလ္တုိ႔အား အမွ်ေပးေ၀ေပးပါ။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ တရားမထုိင္ခင္ မိမိခႏၶာကုိယ္ကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား တရားထုိင္ေနစဥ္ ကာလအတြင္း ဘုရားရွင္အား လွွဴဒါန္းၿပီး ဘုရားရွင္ရဲ႕ တန္ခုိးေတာ္ေၾကာင့္ မည္သည့္အေႏွာင့္အယွက္မွ မ၀င္ပါေစသားဟု သစၥာျပဳတုိင္တည္ကာ ႀကိဳးစားၿပီး အားထုတ္ၾကည္ပါ။ တစ္ျဖည္းျဖည္း အားထုတ္လုိ႔ ရလာပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ဓာတ္မက်ဖုိ႔၊ မေကာင္းတဲ့စိတ္အစဲြေတြ မရွိဖုိ႔ေတာ့ အထူးသတိျပဳရပါမယ္။ အတိတ္ကုိလည္း မေတြးဘဲ အနာဂတ္ကုိလည္း မေမွ်ာ္ဘဲ လက္ရွိအခ်ိန္ကုိသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ သီလလုံၿခဳံစြာျဖင့္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါဟု အႀကံျပဳလုိက္ပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ အရင္က တရားထုိင္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး ခုစိတ္ျပန္႔လြင့္တာေတြ မ်ားၿပီး တရားၾကာၾကာ မထုိင္ႏိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တရားထုိင္မယ္ ႀကံလုိက္တုိင္းလည္း အနာေရာဂါတစ္ခုခု လူမွာေပၚေပါက္ျခင္း၊ ဘ၀မွာ အဆင္မေျပမႈ တစ္ခုခုကုိ ေျဖရွင္းေနရျခင္း စတဲ့အဖ်က္အေမွာင့္ အေၾကာင္းေတြ ေပၚေပါက္လာတတ္ပါတယ္။ ၁။ သမာဓိျပန္ထူေထာင္ႏုိင္ေအာင္၊ ၂။ ကုသုိလ္ေရးလုပ္ရင္ ေပၚလာတတ္တဲ့ အေႏွာင့္အယွက္ ကံၾကမၼာမ်ားကုိ ေက်ာ္ႏုိင္ေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲဘုရား..။ တပည့္ေတာ္ သူတစ္ပါးတုိ႔အား အခ်ဳပ္အေႏွာင္က်ေအာင္ မတရားျပဳခဲ့မိရာ ခံရသူတုိ႔မွာ အေႏွာင္အက်ဥ္းထဲမွာ စိတ္ဖိစီးမႈေၾကာင့္ ေဆာက္တည္ရာမရ ပ်ံ႕လြင့္ထုိင္းမႈိင္း ေငးငိုင္ျခင္း၊ အခ်ိဳ႕႐ူးသြပ္သည္အထိျဖစ္ျခင္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ေနာက္ပုိင္း သတိသံေ၀ဂရၿပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳေသာ္လည္း တရားထုိင္ရာမွာ သမာဓိထူေထာင္ရ ခက္ခဲျခင္း၊ ရၿပီးလွ်င္လည္း ျပန္ပ်က္လြယ္ျခင္းမ်ား ႀကဳံရပါသည္။ အတိတ္ကုိ ျပန္ကုကၠဳစၥ ျဖစ္မေနဘဲ အားထုတ္ေသာ္လည္း မရပါ။ အတြင္းစိတ္ကုိ ႏုိင္လွ်င္ေသာ္မွ အျပင္အေႏွာင့္အယွက္ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေပၚလာတတ္ပါသည္။ တူေသာ အက်ိဳးျပန္ေပးတာ ဆုိေသာ္လည္း သမာဓိအား မထူေထာင္ႏုိင္၍ တရားဘာ၀နာအလုပ္ကုိ တုိးမလုပ္ႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ မိမိသူတစ္ပါး မည္သူမွ် အက်ိဳးမရွိပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒီအခက္အခဲကုိ မည္သုိ႔ေက်ာ္လႊားရမည္လဲ သိလုိပါသည္။
(ခြန္ထူး)
A. မွန္ပါတယ္။ သမာဓိမတည္တာဟာ စိတ္မၿငိမ္ဘဲ ျပန္႔လြင့္ေနလုိ႔ ျဖစ္တာပါ။ စထုိင္ကတည္းက အေတြးေပါင္းစုံ ၀င္လာတတ္ၿပီး တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ပင္မၾကာဘဲ စိတ္ကူးအႀကံအစီမ်ား ၀င္လာေလ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ စိတ္ကုိမလြတ္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး မွတ္မယ္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စတင္ခဲ့ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံ ကုိယ္လည္းမသိဘဲ စိတ္ကအေတြးေနာက္ ပါသြားတတ္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေတြဟာ သမာဓိအားနည္းၿပီး သမာဓိမတည္တ့ဲအတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္တာပါ။ အဲလုိအခါမ်ိဳးမွာ ဘာလုိအပ္လဲဆုိရင္ စိတ္ကုိတစ္ျခားအရာမ်ား မ၀င္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး အားထုတ္ေပးတဲ့လုံလ တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာရင္ ၀ီရိယလုိပါတယ္။ သမာဓိနည္းလုိ႔ ထြက္ထြက္သြားတဲ့စိတ္ကုိ ျပန္ျပန္ၿပီးသတိကပ္ကာ မထြက္ေအာင္ထိန္းေပးတဲ့ အားထုတ္မႈ ၀ီရိယလုိပါတယ္။ သမာဓိလည္း မရွိဘူး၊ စိတ္ကုိမထြက္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဆုိတဲ့ ၀ီရိယလည္း မရွိဘူးဆုိရင္ ေပၚလာတဲ့အေတြးအျမင္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြေနာက္ ပုိၿပီးေမ်ာသြားကာ တစ္နာရီထုိင္ တစ္နာရီလုံး သမာဓိတည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သမာဓိနည္းၿပီး ျပန္လြင့္တတ္တဲ့စိတ္ကုိ ``ငါ့စိတ္ အျပင္ေရာက္ေနပါလား၊ ငါ အေတြးေတြ လြန္ေနပါလား`` လုိ႔ သိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ျပန္ျပန္ၿပီး အမွတ္အာ႐ုံကုိ ျပန္ယူကာ ႀကိဳးစားေပးရပါတယ္။ တရားထုိင္ခါစပဲ ရွိေသး စိတ္လြင့္ၿပီဆုိတာ သိတာနဲ႔တစ္ခါတည္း ျပန္ၿပီးအမွတ္ကုိ ႀကိဳးစားမွတ္၊ သတိရတုိင္း ျပန္ျပန္ၿပီး ၀ီရိယစုိက္မွတ္၊ ``ငါ အတတ္ႏုိင္ဆုံး မထြက္ေအာင္ မွတ္မယ္`` ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ စမွတ္ကတည္းက သတိကပ္ကာ အမွတ္ကုိ အစမွ အဆုံးအထိလုိက္ၿပီး သိေအာင္ႀကိဳးစားေပးရပါတယ္။ ႀကိဳးစားမွတ္ပါရက္နဲ႔ တစ္ခါတစ္ရံ မသိစိတ္က ေခၚေဆာင္ရာ ပါသြားၿပီး အမွတ္အာ႐ုံက လြတ္သြားတာလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာလည္း ျပန္သတိရတာနဲ႔ တစ္ခါျပန္ၿပီး အမွတ္အာ႐ုံကုိ အစမွအဆုံးအထိ မွတ္လုိ႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ဒီလုိနဲ႔ စိတ္ထြက္တုိင္း ျပန္ျပန္ႀကိဳးစားမယ္ဆုိရင္ ဒီစိတ္ဟာ တျဖည္းျဖည္း အထြက္နည္းလာ၊ အေတြးအျမင္ စိတ္ကူးေတြ တျဖည္းျဖည္းနည္းလာကာ သမာဓိတည္လာပါလိမ့္မယ္။ မွတ္လုိ႔မရဘူးဆုိၿပီး စိတ္ကုိလြတ္ေပးထာရင္း ပုိၿပီးသမာဓိတည္ဖုိ႔ ခက္ခဲတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မွတ္ေနတုန္းမွာပဲ ျပန္ျပန္ၿပီး မွတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးတဲ့ ၀ီရိယကုိ သတိနဲ႔ကပ္ေပးပါက တျဖည္းျဖည္း သမာဓိတည္လာပါလိမ့္မ္မယ္။ ဒီလုိပဲ ႀကိဳးစားတည္ေထာင္ေပးၾကည့္ပါ။ ဆုိလုိတာက သမာဓိနည္းတာဟာ ၀ီရိယနည္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္လုိ႔ ၀ီရိယစုိက္ေပးရန္လုိၿပီး ဒီ၀ိရိယစုိက္ႏိုင္ဖုိ႔အတြက္လည္း သတိရွိမွျဖစ္တဲ့အတြက္ သတိနဲ႔ယွဥ္တ့ဲ ၀ီရိယကုိ ပုိၿပီးအားျပဳေပးၾကည့္ပါလို႔ အႀကံျပဳလုိပါတယ္။
ေနာက္ ကုသုိလ္ေရးလုပ္ရင္ ေပၚလာတတ္တဲ့ အေႏွာက္အယွက္မ်ား ဆုိတာထက္ အေကာင္းရွိတဲ့အတြက္ အဆုိးရွိလာတာလုိ႔ ျပန္ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ေလာကသေဘာအရ အေကာင္းအဆုိးဆုိတာ ဒြန္တဲြေနတတ္တဲ့ သေဘာပါ။ အေကာင္းလုပ္ရင္ အဆုိးေပၚတတ္မွာျဖစ္ၿပီး အဆုိးလုပ္ေနေပမယ့္လည္း အေကာင္းေပၚလာတတ္ တာလည္းရွိပါတယ္ (အေကာင္းလုပ္တုိင္း၊ အဆုိးေပၚၿပီး အဆုံးလုပ္တုိင္း အေကာင္းေပၚသည္ကုိ ဆုိသည္မဟုတ္ပါ၊ တစ္ခါတစ္ရံ ျဖစ္တတ္သည္ကုိ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္)။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပီးခဲ့တာေတြကုိ ေမ့ထားၿပီး ယခုလက္ရွိ အခ်ိန္ကုိသာ ေကာင္းေအာင္လုပ္ဖုိ႔ လုိတာပါ။ ဒကာေျပာသလုိ စိတၱကုကၠဳစၥကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္အစဲြေၾကာင့္ ဥပါဒ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ဥပါဒ္ေရာက္ဆုိသလုိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကံဆုိတာ တူေသာအက်ိဳးကုိ ေပးတတ္တယ္ဆုိေပမယ့္ အက်ိဳးမေပးဘဲ ေပ်ာက္သြားတတ္တဲ့ အေဟာသိကံဆုိတာလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတိတ္က မေကာင္းတာေတြကုိ ေမ့ေပ်ာက္ျပစ္ၿပီး လက္ရွိအခ်ိန္မွာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔လုိပါတယ္။ ကုသုိလ္လုပ္မယ္ႀကံတုိင္း တစ္စုံတစ္ခု အေႏွာက္အယွက္ ေပၚလာတတ္တယ္ ဆုိတဲ့စိတ္အစဲြ မထားဘဲ အခ်ိန္မေရြး ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကည့္ပါ။ ကုသုိလ္ဆုိတာက အခ်ိန္၊ ကာလ၊ ေနရာ၊ အရြယ္သတ္မွတ္ ခ်က္မရွိ လုပ္ေပးရမယ့္ လုပ္လုိ႔ရတဲ့ တရားပါ။
အဲလုိလုပ္တဲ့အခါမွာ စိတ္အစဲြေလးေတြကင္းေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈရေနေအာင္ အရင္ဆုံးကုိယ္က်င့္ သီလကုိေတာ့ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။ သီလမလုံျခဳံတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း ယုံၾကည္မႈေတြေလ်ာ့ကာ ဒါလုပ္ရင္ ဒီလုိအေႏွာက္အယွတ္မ်ား ၀င္လာမလားဆုိတဲ့ စိတ္အေတြးေတြ ေပၚတတ္တဲ့သေဘာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါနကုသုိလ္ျပဳတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တရားထုိင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပင္အေႏွာက္အယွက္မ်ား မ၀င္ရေအာင္ ေရွးဦးစြာ သီလကုိလုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းေပးပါ။ အထူးသျဖင့္ တရားထုိင္တဲ့အခါမွာ မထုိင္ခင္ သီလအရင္ယူ သီလကုိလုံၿခဳံေအာင္လုပ္၊ ျပီးရင္ ေမတၱာပြားေပးပါ။ ကုိယ္ေစာင့္နတ္အပါအ၀င္ ေလာကပါလတ္နတ္မ်ားႏွင့္ တကြအားလုံးေသာ သုံးဆယ့္္တစ္ဘုံသားတုိ႔အား ေမတၱာပုိ႔ၿပီး ျပဳျပဳသမွ်ကုသုိလ္တုိ႔အား အမွ်ေပးေ၀ေပးပါ။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ တရားမထုိင္ခင္ မိမိခႏၶာကုိယ္ကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား တရားထုိင္ေနစဥ္ ကာလအတြင္း ဘုရားရွင္အား လွွဴဒါန္းၿပီး ဘုရားရွင္ရဲ႕ တန္ခုိးေတာ္ေၾကာင့္ မည္သည့္အေႏွာင့္အယွက္မွ မ၀င္ပါေစသားဟု သစၥာျပဳတုိင္တည္ကာ ႀကိဳးစားၿပီး အားထုတ္ၾကည္ပါ။ တစ္ျဖည္းျဖည္း အားထုတ္လုိ႔ ရလာပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ဓာတ္မက်ဖုိ႔၊ မေကာင္းတဲ့စိတ္အစဲြေတြ မရွိဖုိ႔ေတာ့ အထူးသတိျပဳရပါမယ္။ အတိတ္ကုိလည္း မေတြးဘဲ အနာဂတ္ကုိလည္း မေမွ်ာ္ဘဲ လက္ရွိအခ်ိန္ကုိသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ သီလလုံၿခဳံစြာျဖင့္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါဟု အႀကံျပဳလုိက္ပါတယ္။
0 မွတ္ခ်က္မ်ား (...ေရးရန္):
Post a Comment