ျပႆနာ တစ္ရပ္ကုိ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း စဥ္းစားအေျဖရွာျခင္းထက္ အမ်ား၀ုိင္း၍ ေျပာဆုိေဆြးေႏြး အေျဖရွာျခင္းက ပုိ၍ အက်ိဳးရွိလွ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ မိမိသိသည့္ အရာကုိ အျခားသူမ်ား မသိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အျခားသူမ်ား သိသည့္အရာကုိလည္း မိမိအေနျဖင့္ သိႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထုိသုိ႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ အမ်ားေပါင္းစု၍ ေဆြးေႏြး အေျဖရွာၾကသည့္အခါ တစ္ဦးမသိသည့္ အရာကုိ တစ္ဦးက သိေနႏုိင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ အေျဖက ေပၚထြက္လာတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြး အေျဖရွာျခင္း အစည္းအေ၀းမ်ားႏွင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဆုိႏွီးေႏွာျခင္း စကား၀ုိင္းမ်ားကုိ အမ်ားေပါင္းစု၍ ျပဳလုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္ေပ၏။ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိေတာ္မူစဥ္ကလည္း ထုိသုိ႔ေသာ စကား၀ုိင္းမ်ားျဖင့္ ျပႆနာမ်ားကုိ အေျဖရွားေပးခဲ့ရဖူး၏။ ဗုဒၶလက္ထပ္က ျပႆနာရွာ၍ အေမးျမန္းထူးသူမ်ားတြင္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားထက္ နတ္ေဒ၀တာမ်ားက ပုိမ်ားလွ၏။ ယခုလည္း ဒါနႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စကား၀ုိင္းကုိ ျမတ္စြာဘုရားထံေမွာက္ အေရာက္သြားကာ နတ္ေဒ၀တာမ်ားက စတင္ဖန္တီးၾကျပန္၏။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာ၀တၳိျပည္၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သီတင္းသုံး ေနေတာ္မူစဥ္က ျဖစ္ပါ၏။ ညဥ့္ဦးယံကုိ လြန္ၿပီး သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္ခန္႔တြင္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တစ္ခုလုံးအား အေရာင္အလင္းမ်ား ေတာက္ပေစလ်က္ နတ္သားအမ်ား ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾက၏။ ဘုရားထံေမွာက္ ေရာက္ၾကသည့္အခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ႐ုိေသစြာ ရွိခုိးၿပီးလွ်င္ သင့္ေလ်ာ္ေလွ်ာက္ပတ္သည့္ ေနရာတစ္ခုတြင္ ရပ္တည္ကာ နတ္သားတစ္ေယာက္က စတင္ၿပီး စကား၀ုိင္းကုိ အစျပဳလုိက္၏။
ထုိနတ္သားက “ျမတ္စြာဘုရား… ၀န္တုိမႈ မေစၧရ၊ ေမ့ေလ်ာ့မႈ ပမာဒဆုိတဲ့ ဒီအေၾကာင္း ႏွစ္ပါးေၾကာင့္ (သတၱ၀ါေတြဟာ) အလွဴဒါနကုိ မေပးလွဴတတ္ၾကပါ ဘုရား၊ အမွန္ေတာ့ ေကာင္းမႈကုိ အလုိရွိၿပီး ေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ိဳးကုိသိတဲ့ ပညာရွိဟာ အလွဴကုိ ေပးလွဴသင့္ပါတယ္ ဘုရား..” ဟု ေလွ်ာက္ထားေဆြးေႏြးလုိက္၏။
ထုိအခါ အျခားနတ္သား တစ္ေယာက္ကလည္း “ အရွင္ဘုရား.. ၀န္တုိမႈ မေစၧရ ရွိသူဟာ ေဘးတစ္ခုခုကုိ ေၾကာက္ၿပီး မေပးကမ္း မလွဴဒါန္းပဲ ရွိတတ္ပါတယ္၊ အဲဒီလုိ မေပးမလွဴမႈကပဲ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေဘးအျဖစ္ သူ႔ကုိ ေတြ႕ထိေစပါတယ္၊ ၀န္တုိမႈ ရွိတဲ့သူဟာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈကုိလည္း ေၾကာက္တတ္ပါတယ္၊ အဲဒီလုိ သူေၾကာက္တဲ့ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈကပဲ ပစၥဳပၸန္ တမလြန္မွာ သူ႔ကုိ တုိက္႐ုိက္ေတြ႕ထိမႈကုိ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀န္တိုမႈကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ၀န္တုိမႈ အညစ္အေၾကးကုိ ႏွိပ္နင္းကာ အလွဴကုိ ေပးလွဴရပါမယ္၊ တကယ္ေတာ့ ေကာင္းမႈဆုိတာ တမလြန္ေလာကမွာ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ တည္ရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား…” ဟု ေလွ်ာက္ထားလာ၏။
ထုိသုိ႔ေလွ်ာက္သည့္အခါ အျခားနတ္သား တစ္ေယာက္ကလည္း “ျမတ္စြာဘုရား… ခရီးသြားသူေတြဟာ ခရီးသြားေဖာ္ အခ်င္းခ်င္း ပါလာၾကတဲ့ ရိကၡာေတြကုိ နဲနဲပဲျဖစ္ျဖစ္ ခဲြျခမ္းေ၀ဖန္ၿပီး မွ်ေ၀ေပးၾကသလုိ သံသရာခရီးသြား သူေတြဟာ သံသရာ ခရီးသြားေဖာ္ အခ်င္းခ်င္း နဲနဲပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပးလွဴဖြယ္ရာကုိ ခဲြျခမ္းေ၀ဖန္ကာ ေပးလွဴၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္၊ အဲဒီလုိ ေပးကမ္းလွဴဒါန္း သူေတြဟာ ေသသူေတြထဲက မေသသူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္၊ ဒါဟာ ေရွးအစဥ္အလာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က မခ်မ္းသာေပမယ့္ ရွိတဲ့အရာေလးအေပၚမွာပဲ တတ္ႏုိင္သမွ် ခဲြျခမ္းၿပီး ေပးလွဴတတ္ၾကေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ သူေတြကေတာ့ ဘာတစ္ခုမွကုိ ခဲြျခမ္းေ၀ဖန္ၿပီး မေပးလွဴတတ္ၾကပါ၊ နဲေပမယ့္ ခဲြေ၀ေပးလွဴတတ္တဲ့ အလွဴဟာ ခ်မ္းသာသူေတြရဲ႕ အလွဴတစ္ေထာင္နဲ႔ ညီမွ်ပါတယ္၊ ခ်မ္းသာသူေတြရဲ႕ တန္ဘုိးႀကီး အလွဴေတြနဲ႔ မရွိရွိတာ ခဲြေ၀လွဴဒါန္းသူေတြရဲ႕ အလွဴကုိ အညီအမွ် ႏႈိင္းယွဥ္ႏုိင္ပါတယ္ ဘုရား…”ဟု ေလွ်ာက္ထားျပန္၏။
ထုိအခါ ေနာက္ထပ္ အျခားနတ္သား တစ္ေယာက္ကလည္း “ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား… ေပးလွဴႏုိင္ခဲတဲ့အရာကုိ ေပးလွဴသူေတြရဲ႕ ေပးလွဴမႈမ်ိဳး၊ ျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲတဲ့ ေကာင္းမႈကံကုိ ျပဳလုပ္သူေတြရဲ႕ ျပဳလုပ္မႈမ်ိဳးကုိ သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္တဲ့ သူမုိက္ေတြဟာ အတုလုိက္ၿပီး မျပဳလုပ္ႏုိင္ၾကပါ၊ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ႕ တရားဟာ အတုလုိက္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းနဲ႔ သူမုိက္တုိ႔ရဲ႕ လားရာဂတိဟာလည္း ကဲြျပားပါတယ္၊ သူမုိက္ေတြဟာ ငရဲသုိ႔ က်ေရာက္တတ္ၿပီး သူေတာ္ေကာင္းေတြကေတာ့ နတ္ျပည္သုိ႔ လားၾကရပါတယ္ ဘုရား…”ဟု ေလွ်ာက္ထားလာ၏။
ထုိအခါ အျခား နတ္သားတစ္ေယာက္က ျမတ္စြာဘုရားထံ လက္အုပ္ခ်ီကာ “ျမတ္စြာဘုရား… အခု ေလွ်ာက္ထားသြားၾကတဲ့ နတ္သားေတြရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားခ်က္မ်ားမွာ ဘယ္သူရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားခ်က္စကားက ပုိၿပီးေကာင္းမြန္ သင့္ျမတ္ပါသလဲဘုရား..”လုိ႔ ေမးေလွ်ာက္ရာ ျမတ္ဗုဒၶက “ေလွ်ာက္ထားၾကတဲ့ နတ္သားအားလုံးရဲ႕ စကားေတြဟာ အေၾကာင္းပရိယာယ္အေနျဖင့္ ေကာင္းမြန္သင့္ျမတ္တဲ့ စကားမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္…”ဟု ဆုိေတာ္မူေလ၏။
ဆက္လက္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “တစ္ခ်ိဳ႕သူမ်ားဟာ သားမယားကုိလည္း လုပ္ေကၽြးေမြးျမဴၿပီး မရွိရွိတဲ့ အရာေလးေတြ အေပၚမွာလည္း ခဲြျခမ္းေ၀ဖန္ကာ ေပးလွဴတတ္တဲ့အျပင္ ကုသုိလ္ကမၼပထ တရားကုိလည္း က်င့္ေလ့ရွိပါတယ္၊ တံျမက္လွည္းၿပီး (အျပစ္ကင္းတဲ့ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ၿပီး) ရရွိလာတဲ့ ပစၥည္း၀တၳဳျဖင့္ ေပးလွဴမႈ (သမုဥၨကအလွဴ)ကုိလည္း ျပဳက်င့္ ေပးလွဴေလ့ရွိပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အသျပာ တစ္ေထာင္တန္ ပူေဇာ္ႏုိင္တဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့ ေယာက်္ားတစ္သိန္းတုိ႔ရဲ႕ ဆယ္ကုေဋေလာက္ရွိတဲ့ အလွဴေတြဟာ အျပစ္ကင္းၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္းရလာတဲ့ ပစၥည္းကုိ ေပးလွဴမႈ သမုဥၨကအလွဴရဲ႕ အစိတ္တစ္ရာစိတ္ တစ္စိတ္ကုိေတာင္ မမွီႏုိင္ပါ…” ဟု တရားစကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလ၏။ (ေကာက္နယ္တလင္း စသည္ကုိ သုတ္သင္မႈ ေကာက္႐ုိးကုိ ထု႐ုိက္နင္းနယ္မႈ စသည္ျဖင့္ ရေသာပစၥည္းကုိ ေပးလွဴမႈမ်ိဳးသည္ သမုဥၨကအလွဴ မည္၏ဟု အ႒ကထာက ဖြင့္ျပပါသည္။)
ထုိအခါ အျခားနတ္သား တစ္ေယာက္က “ျမတ္စြာဘုရား… တန္ဘုိးႀကီးမားၿပီး အေရအတြက္ မ်ားျပားျပန္႔ေျပာတဲ့ ပူေဇာ္မႈအလွဴဟာ ဘာေၾကာင့္ အနည္းငယ္မွ် အသင့္အတင့္ လွဴအပ္တဲ့ အလွဴရဲ႕ တန္ဘုိးကုိ မမွီပါသလဲ…၊ အသျပာ တစ္ေထာင္တန္ ပူေဇာ္ႏုိင္တဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့ ေယာက်္ားတစ္သိန္းတုိ႔ရဲ႕ ဆယ္ကုေဋေလာက္ရွိတဲ့ အလွဴေတြဟာ အျပစ္ကင္းၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္းရလာတဲ့ ပစၥည္းကုိ ေပးလွဴမႈ သမုဥၨကအလွဴရဲ႕ အစိတ္တစ္ရာစိတ္ တစ္စိတ္ကုိေတာင္ မမွီႏုိင္ပါသလဲ ဘုရား…” ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ထုိအခါ ျမတ္ဗုဒၶက “အခ်ိဳ႕သူေတြဟာ မေကာင္းတဲ့ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနကံေတြနဲ႔ ထုေထာင္းပုတ္ခက္၊ သတ္ျဖတ္ညႇင္းစဲ၊ စုိးရိမ္ပူေဆြး၊ ေသာကေပးၿပီး ကုသုိလ္အလွဴကုိ ေပးလွဴၾကပါတယ္၊ အဲဒီသူေတြရဲ႕ အလွဴဟာ ပူေဆြးငုိေၾကြးျခင္းရွိကာ ဒဏ္ႏွင့္တကြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အျပစ္ကင္းၿပီး သင့္ေလ်ာ္ေလွ်ာက္ပတ္စြာ ေပးလွဴတတ္တဲ့ အလွဴရဲ႕ တန္ဘုိးကုိ မမွီႏုိင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ပဲ အသျပာ တစ္ေထာင္တန္ ပူေဇာ္ႏုိင္တဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့ ေယာက်္ားတစ္သိန္းတုိ႔ရဲ႕ ဆယ္ကုေဋေလာက္ရွိတဲ့ အလွဴေတြဟာ အျပစ္ကင္းၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္း ရလာတဲ့ ပစၥည္းကုိ ေပးလွဴမႈ သမုဥၨကအလွဴရဲ႕ အစိတ္တစ္ရာစိတ္ တစ္စိတ္ကုိေတာင္ မမွီႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္…”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလုိက္ေလ၏။ (သံယုတ္ပါဠိေတာ္၊ ေဒ၀တာသံယုတ္၊ မစၧရိယသုတ္)
အထက္ပါ စကားသံမ်ားကား နတ္ေဒ၀တာမ်ားႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔၏ ဓမၼစကား၀ုိင္းမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ ေဆြးေႏြးေမးျမန္း ေျဖၾကားခ်က္ စကားသံမ်ားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိစကား၀ုိင္းတြင္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားမွာ ဒါနအေၾကာင္းႏွင့္ မစၧရိယအေၾကာင္းကုိ ဦးတည္ေဆြးေႏြးသြားၾက၏။ စကား၀ုိင္းတြင္ အခ်ိဳ႕က အလွဴကုိ မေပးလွဴႏုိင္ ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းႏွင့္ အလွဴကုိ ေပးလွဴသင့္သူမ်ားအေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က အလွဴကုိ မေပးလွဴျခင္းအေၾကာင္းႏွင့္ အလွဴကုိ မေပးလွဴျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာအျပစ္မ်ားအေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က အလွဴကုိ ေပးလွဴသင့္ျခင္း၏ အေၾကာင္းႏွင့္ ေသသူတုိ႔တြင္ မေသသူမ်ားအေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က သူမုိက္တုိ႔ အတုလုိက္၍ မျပဳလုပ္ႏုိင္ေသာ အမႈမ်ားအေၾကာင္းႏွင့္ သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ သူယုတ္မာတုိ႔ လားရာဂတိ ကဲြျပားရျခင္းအေၾကာင္း စသည္စသည္တုိ႔ကုိ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိၾကၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အျမင္ကုိလည္း ေလွ်ာက္ထားၾက၏။ ျမတ္ဗုဒၶက ဤစကား၀ုိင္းတြင္ ေဆြးေႏြးၾကသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ အေၾကာင္းပရိယာယ္အားျဖင့္ အားလုံး မွန္ကန္သင့္ျမတ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူကာ အလွဴတစ္ေထာင္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္အပ္သည့္ အလွဴအေၾကာင္းႏွင့္ သမုဥၹကအလွဴ၏ မြန္ျမတ္ပုံအေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ထပ္ေလာင္းေဆြးေႏြးကာ လုိအပ္သည့္ တရားစကားကုိ မိန္႔ၾကားေတာ္မူရင္း ဓမၼစကား၀ုိင္းအား အဆုံးသတ္ခဲ့ၾက၏။ ဤကား ဓမၼသာကစၧာ၀ုိင္း၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ မွတ္တမ္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။
စင္စစ္ အထက္ပါ အေမးအေျဖမ်ား၊ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား ပါရွိသည့္ သုတ္ေတာ္၏ အမည္မွာ မစၧရိယ သုတ္ေတာ္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ၀န္တုိမႈအေၾကာင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ နတ္ေဒ၀တာတုိ႔၏ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားခ်က္မ်ားႏွင့္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေျဖၾကားခ်က္မ်ားကုိ မွတ္တမ္းတင္ထားသည့္ ဤသုတ္ေတာ္လာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ အျခား ပရိယာယ္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ဒါနစကား၀ုိင္းဟု အမည္ေပးကာ ျပန္လည္တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ဤစကား၀ုိင္းလာ အေၾကာင္းအရာမ်ားအား ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္လွ်င္ သတၱ၀ါမ်ားအား ၀န္တုိမႈ မစၧရိယတရားႏွင့္ ေမ့ေလ်ာ့မႈ ပမာဒ တရားမ်ားက အလွဴဒါန မလုပ္ႏုိင္ရန္ ပိတ္ဆုိ႔ထားတတ္ေၾကာင္း၊ မိမိတြင္ရွိသည့္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ား ကုန္ဆုံးသြားလွ်င္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈ အထိပင္ ျဖစ္ႏုိင္သျဖင့္ မေပးလုိ၊ မလွဴလုိဘဲ ၀န္တုိေနေလ့ရွိသူမ်ားအား ထုိ၀န္တုိမႈမ်ားကပင္ တစ္ဖန္ျပန္ၿပီး ေဘးဒုကၡတစ္ခုခုကုိ ျဖစ္ေစတတ္ေၾကာင္း၊ ခရီးသြားေဖာ္အခ်င္းခ်င္း ပါလာသည့္အရာေလးမ်ားကို မွ်ေ၀ေပးကမ္းၿပီး ခဲြျခမ္းစားၾကသကဲ့သုိ႔ သံသရာ ခရီးသြားမ်ား အေနျဖင့္လည္း သံသရာ ခရီးသြားေဖာ္အခ်င္းခ်င္း မိမိတုိ႔ စြမ္းႏုိင္သမွ် ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္းျဖင့္ ၀န္တုိမႈ မစၧရိယတရားကုိ တုိက္ထုတ္သင့္ေၾကာင္း၊ စင္စစ္ မခ်မ္းသာေသာ္လည္း ရွိသမွ်ေလးျဖင့္ မွ်ေ၀ေပးကမ္းလွဴဒါန္း ေနသူမ်ားသည္ ေသသူမ်ားတြင္ မေသသူမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေပးလွဴႏုိင္သည္ကုိ ေပးလွဴမႈမ်ိဳး၊ ျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲသည္ကုိ ျပဳလုပ္မႈမ်ိဳးကုိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားသာ လုပ္ႏုိင္ၿပီး ေကာင္းမႈကုသုိလ္သည္ ေကာင္းရာသုဂတိကုိ ပုိ႔ေဆာင္ေပးၿပီး မေကာင္းမႈသည္ ငရဲသုိ႔ လားေစႏုိင္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မွတ္သားႏုိင္ၾကမည္၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ “အခ်ိဳ႕သူမ်ားဟာ သားမယားကုိလည္း ျပဳစုလုပ္ေကၽြး၊ ရွိသမွ်ကုိလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ခဲြေ၀းလွဴဒါန္း၊ ကုသုိလ္တရားကုိ ရသမွ် စုကာ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ရရွိလာသည့္ အနည္းငယ္ေလးကုိပင္ ခဲြေ၀လွဴတတ္ေၾကာင္း၊ ထုိသူတုိ႔၏ အနည္းငယ္ေသာ အလွဴသည္ ခ်မ္းသာေသာ္လည္း မေကာင္းသည့္ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံတုိ႔ျဖင့္ စုိးရိမ္ပူေဆြး ေသာကေလးမ်ားျဖင့္ အဖုိးရာေထာင္မက လွဴဒါန္းႏုိင္သူမ်ားရဲ႕ အလွဴထက္ပင္ ပုိမြန္သာလြန္ မြန္ျမတ္ေၾကာင္း..” မိန္႔ေတာ္မူခ်က္မွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္ရာတြင္ တန္ဘုိးႀကီးမႈ၊ မႀကီးမႈက အဓိကမက်ေၾကာင္း၊ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္မႈႏွင့္ ေစတနာသဒၶါတရား ေကာင္းမႈကသာ အဓိကျဖစ္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ခ် မွတ္သားႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါ၏။
မည္သုိ႔ဆုိေစ။ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ နတ္ေဒ၀တာတုိ႔၏ စကား၀ုိင္းသည္ ေဆြးေႏြးၾကသူမ်ားႏွင့္ နာၾကားသူမ်ားအား အသိတရားတစ္ခုခု ရရွိသြားကာ အျမင့္ဆုံး မဂ္ဖုိလ္တရားမ်ား အထိ တည္သြားၾကသည္ကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ ထုိစကား၀ုိင္းမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားသည္လည္း ယေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အတုယူ လုိက္နာစရာမ်ားအျဖစ္ တည္ရွိေနခဲ့ေပ၏။ ဤသည္မွာ ေဆြးေႏြးေမးျမန္းျခင္းျဖင့္ ထြက္ေပၚလာသည့္ စကား၀ုိင္းမ်ား၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈပင္ ျဖစ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံၾကသည့္ အခုိက္တြင္ ထုိသူေတာ္ေကာင္းမ်ား၏ စကား၀ုိင္းတြင္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး သူေတာ္ေကာင္းစကား၊ သူေတာ္ေကာင္း တရားမ်ားကုိ အတုလုိက္၍ က်င့္ႀကံႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း အႀကံျပဳရင္း ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ နတ္ေဒ၀တာတုိ႔၏ တရားစကား ေဆြးေႏြးသံမ်ားအား ေစတနာထား ေမတၱာအားျဖင့္ တစ္ဆင့္ပါးလုိက္ရပါ ေပေတာ့၏။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာ၀တၳိျပည္၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သီတင္းသုံး ေနေတာ္မူစဥ္က ျဖစ္ပါ၏။ ညဥ့္ဦးယံကုိ လြန္ၿပီး သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္ခန္႔တြင္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တစ္ခုလုံးအား အေရာင္အလင္းမ်ား ေတာက္ပေစလ်က္ နတ္သားအမ်ား ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾက၏။ ဘုရားထံေမွာက္ ေရာက္ၾကသည့္အခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ႐ုိေသစြာ ရွိခုိးၿပီးလွ်င္ သင့္ေလ်ာ္ေလွ်ာက္ပတ္သည့္ ေနရာတစ္ခုတြင္ ရပ္တည္ကာ နတ္သားတစ္ေယာက္က စတင္ၿပီး စကား၀ုိင္းကုိ အစျပဳလုိက္၏။
ထုိနတ္သားက “ျမတ္စြာဘုရား… ၀န္တုိမႈ မေစၧရ၊ ေမ့ေလ်ာ့မႈ ပမာဒဆုိတဲ့ ဒီအေၾကာင္း ႏွစ္ပါးေၾကာင့္ (သတၱ၀ါေတြဟာ) အလွဴဒါနကုိ မေပးလွဴတတ္ၾကပါ ဘုရား၊ အမွန္ေတာ့ ေကာင္းမႈကုိ အလုိရွိၿပီး ေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ိဳးကုိသိတဲ့ ပညာရွိဟာ အလွဴကုိ ေပးလွဴသင့္ပါတယ္ ဘုရား..” ဟု ေလွ်ာက္ထားေဆြးေႏြးလုိက္၏။
ထုိအခါ အျခားနတ္သား တစ္ေယာက္ကလည္း “ အရွင္ဘုရား.. ၀န္တုိမႈ မေစၧရ ရွိသူဟာ ေဘးတစ္ခုခုကုိ ေၾကာက္ၿပီး မေပးကမ္း မလွဴဒါန္းပဲ ရွိတတ္ပါတယ္၊ အဲဒီလုိ မေပးမလွဴမႈကပဲ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေဘးအျဖစ္ သူ႔ကုိ ေတြ႕ထိေစပါတယ္၊ ၀န္တုိမႈ ရွိတဲ့သူဟာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈကုိလည္း ေၾကာက္တတ္ပါတယ္၊ အဲဒီလုိ သူေၾကာက္တဲ့ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈကပဲ ပစၥဳပၸန္ တမလြန္မွာ သူ႔ကုိ တုိက္႐ုိက္ေတြ႕ထိမႈကုိ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀န္တိုမႈကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ၀န္တုိမႈ အညစ္အေၾကးကုိ ႏွိပ္နင္းကာ အလွဴကုိ ေပးလွဴရပါမယ္၊ တကယ္ေတာ့ ေကာင္းမႈဆုိတာ တမလြန္ေလာကမွာ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ တည္ရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား…” ဟု ေလွ်ာက္ထားလာ၏။
ထုိသုိ႔ေလွ်ာက္သည့္အခါ အျခားနတ္သား တစ္ေယာက္ကလည္း “ျမတ္စြာဘုရား… ခရီးသြားသူေတြဟာ ခရီးသြားေဖာ္ အခ်င္းခ်င္း ပါလာၾကတဲ့ ရိကၡာေတြကုိ နဲနဲပဲျဖစ္ျဖစ္ ခဲြျခမ္းေ၀ဖန္ၿပီး မွ်ေ၀ေပးၾကသလုိ သံသရာခရီးသြား သူေတြဟာ သံသရာ ခရီးသြားေဖာ္ အခ်င္းခ်င္း နဲနဲပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပးလွဴဖြယ္ရာကုိ ခဲြျခမ္းေ၀ဖန္ကာ ေပးလွဴၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္၊ အဲဒီလုိ ေပးကမ္းလွဴဒါန္း သူေတြဟာ ေသသူေတြထဲက မေသသူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္၊ ဒါဟာ ေရွးအစဥ္အလာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က မခ်မ္းသာေပမယ့္ ရွိတဲ့အရာေလးအေပၚမွာပဲ တတ္ႏုိင္သမွ် ခဲြျခမ္းၿပီး ေပးလွဴတတ္ၾကေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ သူေတြကေတာ့ ဘာတစ္ခုမွကုိ ခဲြျခမ္းေ၀ဖန္ၿပီး မေပးလွဴတတ္ၾကပါ၊ နဲေပမယ့္ ခဲြေ၀ေပးလွဴတတ္တဲ့ အလွဴဟာ ခ်မ္းသာသူေတြရဲ႕ အလွဴတစ္ေထာင္နဲ႔ ညီမွ်ပါတယ္၊ ခ်မ္းသာသူေတြရဲ႕ တန္ဘုိးႀကီး အလွဴေတြနဲ႔ မရွိရွိတာ ခဲြေ၀လွဴဒါန္းသူေတြရဲ႕ အလွဴကုိ အညီအမွ် ႏႈိင္းယွဥ္ႏုိင္ပါတယ္ ဘုရား…”ဟု ေလွ်ာက္ထားျပန္၏။
ထုိအခါ ေနာက္ထပ္ အျခားနတ္သား တစ္ေယာက္ကလည္း “ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား… ေပးလွဴႏုိင္ခဲတဲ့အရာကုိ ေပးလွဴသူေတြရဲ႕ ေပးလွဴမႈမ်ိဳး၊ ျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲတဲ့ ေကာင္းမႈကံကုိ ျပဳလုပ္သူေတြရဲ႕ ျပဳလုပ္မႈမ်ိဳးကုိ သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္တဲ့ သူမုိက္ေတြဟာ အတုလုိက္ၿပီး မျပဳလုပ္ႏုိင္ၾကပါ၊ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ႕ တရားဟာ အတုလုိက္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းနဲ႔ သူမုိက္တုိ႔ရဲ႕ လားရာဂတိဟာလည္း ကဲြျပားပါတယ္၊ သူမုိက္ေတြဟာ ငရဲသုိ႔ က်ေရာက္တတ္ၿပီး သူေတာ္ေကာင္းေတြကေတာ့ နတ္ျပည္သုိ႔ လားၾကရပါတယ္ ဘုရား…”ဟု ေလွ်ာက္ထားလာ၏။
ထုိအခါ အျခား နတ္သားတစ္ေယာက္က ျမတ္စြာဘုရားထံ လက္အုပ္ခ်ီကာ “ျမတ္စြာဘုရား… အခု ေလွ်ာက္ထားသြားၾကတဲ့ နတ္သားေတြရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားခ်က္မ်ားမွာ ဘယ္သူရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားခ်က္စကားက ပုိၿပီးေကာင္းမြန္ သင့္ျမတ္ပါသလဲဘုရား..”လုိ႔ ေမးေလွ်ာက္ရာ ျမတ္ဗုဒၶက “ေလွ်ာက္ထားၾကတဲ့ နတ္သားအားလုံးရဲ႕ စကားေတြဟာ အေၾကာင္းပရိယာယ္အေနျဖင့္ ေကာင္းမြန္သင့္ျမတ္တဲ့ စကားမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္…”ဟု ဆုိေတာ္မူေလ၏။
ဆက္လက္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “တစ္ခ်ိဳ႕သူမ်ားဟာ သားမယားကုိလည္း လုပ္ေကၽြးေမြးျမဴၿပီး မရွိရွိတဲ့ အရာေလးေတြ အေပၚမွာလည္း ခဲြျခမ္းေ၀ဖန္ကာ ေပးလွဴတတ္တဲ့အျပင္ ကုသုိလ္ကမၼပထ တရားကုိလည္း က်င့္ေလ့ရွိပါတယ္၊ တံျမက္လွည္းၿပီး (အျပစ္ကင္းတဲ့ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ၿပီး) ရရွိလာတဲ့ ပစၥည္း၀တၳဳျဖင့္ ေပးလွဴမႈ (သမုဥၨကအလွဴ)ကုိလည္း ျပဳက်င့္ ေပးလွဴေလ့ရွိပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အသျပာ တစ္ေထာင္တန္ ပူေဇာ္ႏုိင္တဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့ ေယာက်္ားတစ္သိန္းတုိ႔ရဲ႕ ဆယ္ကုေဋေလာက္ရွိတဲ့ အလွဴေတြဟာ အျပစ္ကင္းၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္းရလာတဲ့ ပစၥည္းကုိ ေပးလွဴမႈ သမုဥၨကအလွဴရဲ႕ အစိတ္တစ္ရာစိတ္ တစ္စိတ္ကုိေတာင္ မမွီႏုိင္ပါ…” ဟု တရားစကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလ၏။ (ေကာက္နယ္တလင္း စသည္ကုိ သုတ္သင္မႈ ေကာက္႐ုိးကုိ ထု႐ုိက္နင္းနယ္မႈ စသည္ျဖင့္ ရေသာပစၥည္းကုိ ေပးလွဴမႈမ်ိဳးသည္ သမုဥၨကအလွဴ မည္၏ဟု အ႒ကထာက ဖြင့္ျပပါသည္။)
ထုိအခါ အျခားနတ္သား တစ္ေယာက္က “ျမတ္စြာဘုရား… တန္ဘုိးႀကီးမားၿပီး အေရအတြက္ မ်ားျပားျပန္႔ေျပာတဲ့ ပူေဇာ္မႈအလွဴဟာ ဘာေၾကာင့္ အနည္းငယ္မွ် အသင့္အတင့္ လွဴအပ္တဲ့ အလွဴရဲ႕ တန္ဘုိးကုိ မမွီပါသလဲ…၊ အသျပာ တစ္ေထာင္တန္ ပူေဇာ္ႏုိင္တဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့ ေယာက်္ားတစ္သိန္းတုိ႔ရဲ႕ ဆယ္ကုေဋေလာက္ရွိတဲ့ အလွဴေတြဟာ အျပစ္ကင္းၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္းရလာတဲ့ ပစၥည္းကုိ ေပးလွဴမႈ သမုဥၨကအလွဴရဲ႕ အစိတ္တစ္ရာစိတ္ တစ္စိတ္ကုိေတာင္ မမွီႏုိင္ပါသလဲ ဘုရား…” ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ထုိအခါ ျမတ္ဗုဒၶက “အခ်ိဳ႕သူေတြဟာ မေကာင္းတဲ့ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနကံေတြနဲ႔ ထုေထာင္းပုတ္ခက္၊ သတ္ျဖတ္ညႇင္းစဲ၊ စုိးရိမ္ပူေဆြး၊ ေသာကေပးၿပီး ကုသုိလ္အလွဴကုိ ေပးလွဴၾကပါတယ္၊ အဲဒီသူေတြရဲ႕ အလွဴဟာ ပူေဆြးငုိေၾကြးျခင္းရွိကာ ဒဏ္ႏွင့္တကြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အျပစ္ကင္းၿပီး သင့္ေလ်ာ္ေလွ်ာက္ပတ္စြာ ေပးလွဴတတ္တဲ့ အလွဴရဲ႕ တန္ဘုိးကုိ မမွီႏုိင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ပဲ အသျပာ တစ္ေထာင္တန္ ပူေဇာ္ႏုိင္တဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့ ေယာက်္ားတစ္သိန္းတုိ႔ရဲ႕ ဆယ္ကုေဋေလာက္ရွိတဲ့ အလွဴေတြဟာ အျပစ္ကင္းၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္း ရလာတဲ့ ပစၥည္းကုိ ေပးလွဴမႈ သမုဥၨကအလွဴရဲ႕ အစိတ္တစ္ရာစိတ္ တစ္စိတ္ကုိေတာင္ မမွီႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္…”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလုိက္ေလ၏။ (သံယုတ္ပါဠိေတာ္၊ ေဒ၀တာသံယုတ္၊ မစၧရိယသုတ္)
အထက္ပါ စကားသံမ်ားကား နတ္ေဒ၀တာမ်ားႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔၏ ဓမၼစကား၀ုိင္းမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ ေဆြးေႏြးေမးျမန္း ေျဖၾကားခ်က္ စကားသံမ်ားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိစကား၀ုိင္းတြင္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားမွာ ဒါနအေၾကာင္းႏွင့္ မစၧရိယအေၾကာင္းကုိ ဦးတည္ေဆြးေႏြးသြားၾက၏။ စကား၀ုိင္းတြင္ အခ်ိဳ႕က အလွဴကုိ မေပးလွဴႏုိင္ ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းႏွင့္ အလွဴကုိ ေပးလွဴသင့္သူမ်ားအေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က အလွဴကုိ မေပးလွဴျခင္းအေၾကာင္းႏွင့္ အလွဴကုိ မေပးလွဴျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာအျပစ္မ်ားအေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က အလွဴကုိ ေပးလွဴသင့္ျခင္း၏ အေၾကာင္းႏွင့္ ေသသူတုိ႔တြင္ မေသသူမ်ားအေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က သူမုိက္တုိ႔ အတုလုိက္၍ မျပဳလုပ္ႏုိင္ေသာ အမႈမ်ားအေၾကာင္းႏွင့္ သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ သူယုတ္မာတုိ႔ လားရာဂတိ ကဲြျပားရျခင္းအေၾကာင္း စသည္စသည္တုိ႔ကုိ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိၾကၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အျမင္ကုိလည္း ေလွ်ာက္ထားၾက၏။ ျမတ္ဗုဒၶက ဤစကား၀ုိင္းတြင္ ေဆြးေႏြးၾကသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ အေၾကာင္းပရိယာယ္အားျဖင့္ အားလုံး မွန္ကန္သင့္ျမတ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူကာ အလွဴတစ္ေထာင္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္အပ္သည့္ အလွဴအေၾကာင္းႏွင့္ သမုဥၹကအလွဴ၏ မြန္ျမတ္ပုံအေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ထပ္ေလာင္းေဆြးေႏြးကာ လုိအပ္သည့္ တရားစကားကုိ မိန္႔ၾကားေတာ္မူရင္း ဓမၼစကား၀ုိင္းအား အဆုံးသတ္ခဲ့ၾက၏။ ဤကား ဓမၼသာကစၧာ၀ုိင္း၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ မွတ္တမ္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။
စင္စစ္ အထက္ပါ အေမးအေျဖမ်ား၊ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား ပါရွိသည့္ သုတ္ေတာ္၏ အမည္မွာ မစၧရိယ သုတ္ေတာ္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ၀န္တုိမႈအေၾကာင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ နတ္ေဒ၀တာတုိ႔၏ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားခ်က္မ်ားႏွင့္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေျဖၾကားခ်က္မ်ားကုိ မွတ္တမ္းတင္ထားသည့္ ဤသုတ္ေတာ္လာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ အျခား ပရိယာယ္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ဒါနစကား၀ုိင္းဟု အမည္ေပးကာ ျပန္လည္တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ဤစကား၀ုိင္းလာ အေၾကာင္းအရာမ်ားအား ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္လွ်င္ သတၱ၀ါမ်ားအား ၀န္တုိမႈ မစၧရိယတရားႏွင့္ ေမ့ေလ်ာ့မႈ ပမာဒ တရားမ်ားက အလွဴဒါန မလုပ္ႏုိင္ရန္ ပိတ္ဆုိ႔ထားတတ္ေၾကာင္း၊ မိမိတြင္ရွိသည့္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ား ကုန္ဆုံးသြားလွ်င္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈ အထိပင္ ျဖစ္ႏုိင္သျဖင့္ မေပးလုိ၊ မလွဴလုိဘဲ ၀န္တုိေနေလ့ရွိသူမ်ားအား ထုိ၀န္တုိမႈမ်ားကပင္ တစ္ဖန္ျပန္ၿပီး ေဘးဒုကၡတစ္ခုခုကုိ ျဖစ္ေစတတ္ေၾကာင္း၊ ခရီးသြားေဖာ္အခ်င္းခ်င္း ပါလာသည့္အရာေလးမ်ားကို မွ်ေ၀ေပးကမ္းၿပီး ခဲြျခမ္းစားၾကသကဲ့သုိ႔ သံသရာ ခရီးသြားမ်ား အေနျဖင့္လည္း သံသရာ ခရီးသြားေဖာ္အခ်င္းခ်င္း မိမိတုိ႔ စြမ္းႏုိင္သမွ် ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္းျဖင့္ ၀န္တုိမႈ မစၧရိယတရားကုိ တုိက္ထုတ္သင့္ေၾကာင္း၊ စင္စစ္ မခ်မ္းသာေသာ္လည္း ရွိသမွ်ေလးျဖင့္ မွ်ေ၀ေပးကမ္းလွဴဒါန္း ေနသူမ်ားသည္ ေသသူမ်ားတြင္ မေသသူမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေပးလွဴႏုိင္သည္ကုိ ေပးလွဴမႈမ်ိဳး၊ ျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲသည္ကုိ ျပဳလုပ္မႈမ်ိဳးကုိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားသာ လုပ္ႏုိင္ၿပီး ေကာင္းမႈကုသုိလ္သည္ ေကာင္းရာသုဂတိကုိ ပုိ႔ေဆာင္ေပးၿပီး မေကာင္းမႈသည္ ငရဲသုိ႔ လားေစႏုိင္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မွတ္သားႏုိင္ၾကမည္၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ “အခ်ိဳ႕သူမ်ားဟာ သားမယားကုိလည္း ျပဳစုလုပ္ေကၽြး၊ ရွိသမွ်ကုိလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ခဲြေ၀းလွဴဒါန္း၊ ကုသုိလ္တရားကုိ ရသမွ် စုကာ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ရရွိလာသည့္ အနည္းငယ္ေလးကုိပင္ ခဲြေ၀လွဴတတ္ေၾကာင္း၊ ထုိသူတုိ႔၏ အနည္းငယ္ေသာ အလွဴသည္ ခ်မ္းသာေသာ္လည္း မေကာင္းသည့္ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံတုိ႔ျဖင့္ စုိးရိမ္ပူေဆြး ေသာကေလးမ်ားျဖင့္ အဖုိးရာေထာင္မက လွဴဒါန္းႏုိင္သူမ်ားရဲ႕ အလွဴထက္ပင္ ပုိမြန္သာလြန္ မြန္ျမတ္ေၾကာင္း..” မိန္႔ေတာ္မူခ်က္မွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္ရာတြင္ တန္ဘုိးႀကီးမႈ၊ မႀကီးမႈက အဓိကမက်ေၾကာင္း၊ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္မႈႏွင့္ ေစတနာသဒၶါတရား ေကာင္းမႈကသာ အဓိကျဖစ္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ခ် မွတ္သားႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါ၏။
မည္သုိ႔ဆုိေစ။ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ နတ္ေဒ၀တာတုိ႔၏ စကား၀ုိင္းသည္ ေဆြးေႏြးၾကသူမ်ားႏွင့္ နာၾကားသူမ်ားအား အသိတရားတစ္ခုခု ရရွိသြားကာ အျမင့္ဆုံး မဂ္ဖုိလ္တရားမ်ား အထိ တည္သြားၾကသည္ကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ ထုိစကား၀ုိင္းမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားသည္လည္း ယေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အတုယူ လုိက္နာစရာမ်ားအျဖစ္ တည္ရွိေနခဲ့ေပ၏။ ဤသည္မွာ ေဆြးေႏြးေမးျမန္းျခင္းျဖင့္ ထြက္ေပၚလာသည့္ စကား၀ုိင္းမ်ား၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈပင္ ျဖစ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံၾကသည့္ အခုိက္တြင္ ထုိသူေတာ္ေကာင္းမ်ား၏ စကား၀ုိင္းတြင္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး သူေတာ္ေကာင္းစကား၊ သူေတာ္ေကာင္း တရားမ်ားကုိ အတုလုိက္၍ က်င့္ႀကံႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း အႀကံျပဳရင္း ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ နတ္ေဒ၀တာတုိ႔၏ တရားစကား ေဆြးေႏြးသံမ်ားအား ေစတနာထား ေမတၱာအားျဖင့္ တစ္ဆင့္ပါးလုိက္ရပါ ေပေတာ့၏။
