အေျခခံ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္နည္း…

ဒီပုိ႔စ္ေလးဟာ ၀ိပႆနာတရားကုိ အေတာ္အသင့္ အားထုတ္းဖူးသူမ်ား၊ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ အေတြ႕အႀကဳံရွိထားသူမ်ား၊ ၀ိပႆနာ ဉာဏ္အဆင့္အတန္း အထုိက္အေလွ်ာက္ ျမင့္ထားသူမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ေရးသားျခင္း မဟုတ္ဘဲ ၀ိပႆနာအလုပ္ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးသူမ်ား၊ စမ္းၿပီးတရား အားထုတ္ခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္လုိအားထုတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေျခခံ အားထုတ္နည္းကုိပင္ မသိသူမ်ား စသူတုိ႔အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးသားတင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားသူမ်ား အေနျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ အခ်ိန္ယူၿပီး နားလည္ သေဘာေပါက္ေအာင္ အၾကိမ္ႀကိမ္ ဖတ္႐ႈကာ လက္ေတြ႕အားထုတ္ၾကည့္ေစ ခ်င္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္နည္းကုိ မေျပာခင္ ၀ိပႆနာဆုိတဲ့ စကားလုံးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ အရင္ေျပာလုိပါတယ္။

၀ိပႆနာဆုိတာ ၀ိ၀ိေဓန ပႆနာ ၀ိပႆနာလုိ႔ စာေပမွာဆုိတဲ့အတုိင္း ၀ိ၀ိေဓန- အထူးထူးအျပားျပားအားျဖင့္ ပႆနာ- ျမင္ျခင္း၊ ၾကည့္ျခင္း၊ ပိပႆနာ- အထူးထူးအျပားျပား ျမင္ျခင္းၾကည့္ျခင္းလုိ႔ စာလုိနားလည္ထား ႏုိင္ပါတယ္။ အထူးထူး အျပားျပား ျမင္တယ္ဆုိတာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမင္ျခင္းသိျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဆုိလုိတာက စိတ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ုပ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္သမွ်အရာကုိ သိေနျခင္း၊ ဉာဏ္မ်က္စိျဖင့္ ျမင္သလုိ ျမင္ေနျခင္းလုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။ ပုိၿပီးရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ ျဖစ္သမွ်အရာေတြ အေပၚမွာ သတိကပ္ေနျခင္းပါပဲ။ အဲဒါကုိ သတိပ႒ာန- သတိ၏ ၿမဲစြာတည္ျခင္း၊ သတိရွိေနျခင္းလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕က တရားအားထုတ္တာကုိ ၀ိပႆနာ သတိပ႒ာန္ပြားမ်ားတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သတိပ႒ာနသုတ္လာ သတိပ႒ာန္နည္းအတုိင္း အားထုတ္ျခင္းကုိပဲ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္တယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတိပ႒ာန္လုိ႔ပဲဆုိဆုိ၊ ၀ိပႆနာလုိ႔ပဲဆုိဆုိ၊ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာလုိ႔ပဲ ေျပာေျပာ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ စိတ္နဲ႔႐ုပ္မွာ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ အာ႐ုံေတြကုိ မလြတ္တမ္း သတိကပ္ေနျခင္း၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သတိရွိေနျခင္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ တင္ျပေပးမယ့္ အေျခခံ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္နည္းဟာလည္း မဟာသတိပ႒ာန သုတ္လာ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ နည္းကုိပဲ အေျခခံၿပီး နားလည္လြယ္ေအာင္ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ တင္ျပေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ကုိ ၾကည့္ရင္ ၀ိပႆနာတရား ဘာေၾကာင့္ အားထုတ္ဖုိ႔လုိေၾကာင္း အေၾကာင္းျပခ်က္မွစၿပီး အားထုတ္တဲ့အခါ ေနရာေရြးခ်ယ္ထုိင္ပုံနည္းကအစ ေဖာ္ျပေပးထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေလာကသားတုိ႔၏ စိုးရိမ္ေသာက ပူေဆြးမႈမ်ားမွစ၍ ကိေလသာကုန္ခမ္းၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းရာ နိဗၺာန္ကုိ သြားရန္မွာ တစ္ျခားနည္းမရွိဘဲ ဒီသတိပ႒ာန္နည္းပဲ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ မဟာသတိပ႒ာန သုတ္မွာအတိအလင္း ေဖာ္ျပထားိပါတယ္။ ဗုဒၶက “ရဟန္းတုိ႔ ဤခရီးလမ္းသည္ သတၱ၀ါတုိ႔၏ စိတ္စင္ၾကယ္ေစရန္၊ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း ငုိေၾကြးျခင္းတုိ႔ကုိ လြန္ေျမာက္ရန္၊ ကုိယ္ဆင္းရဲျခင္း စိတ္ဆင္းရဲျခင္းတုိ႔ကုိ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရန္၊ အရိယာမဂ္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳရန္ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ ခရီးလမ္းျဖစ္ေပ၏။ ယင္းသည့္ခရီးလမ္းကား ႐ုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ စိတ္၊ သေဘာတရားတုိ႔၌ ႐ုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ စိတ္၊ သေဘာတရားဟူ၍ သတိသမၸဇဥ္ျဖင့္ မလြတ္ေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈမွတ္၍ေနျခင္း ဟူေသာ ဤသတိပ႒ာန္ေလးပါး အက်င့္တရားတုိ႔ပင္တည္း…”လုိ႔ ေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ဆုိလုိတာက စုိးရိမ္ေသာက ပူေဆြးမႈအားလုံး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳဖုိ႔ အတြက္ စိတ္၊ ေ၀ဒနာ၊ ႐ုပ္ႏွင့္ ဓမၼေခၚ သေဘာတရားေတြမွာ ဉာဏ္ပညာျဖင့္ မလြတ္တမ္း သတိရွိရွိ မွတ္သိေနဖုိ႔လုိေၾကာင္း ဆုိလုိရင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စုိးရိမ္ေသာက ပူေဆြးမႈမ်ား ကုန္ဆုံးကာ ကိေလသာၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ကုိ သြားဖုိ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းျဖစ္သည့္ ဒီသတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကုိ အားထုတ္ဖုိ႔လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ၀ိပႆနာတရား စတင္အားထုတ္တဲ့ ေယာဂီဟာ “ေတာသုိ႔သြားေရာက္၍ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္ရင္းသုိ႔ သြားေရာက္၍ ျဖစ္ေစ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာသုိ႔ သြားေရာက္၍ ျဖစ္ေစ တင္ပလႅင္ေခြၿပီးလွ်င္ ကုိယ္ကုိေျဖာင့္မတ္စြာထား၍ သတိကုိ ေရွး႐ႈျဖစ္ေစလွ်က္ ထုိင္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း” ဒီသုတ္ေတာ္မွာ ျပထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စတင္အားထုတ္မယ့္ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ေတာေတာင္သစ္ပင္ စသည္မ်ား ရွိတဲ့ေနရာကုိ မသြားႏုိင္တာေတာင္မွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္တဲ့ ေနရာတစ္ခုခုမွာေနၿပီး အမ်ိဳးသားဆုိရင္ သက္ေသာင့္သက္သာ တင္ပလႅင္ေခြထုိင္၊ အမ်ိဳးသမီးဆုိရင္လည္း သင့္ေလွ်ာ္သလုိ သက္ေသာင့္သက္သာ ထုိင္၊ ခါးနဲ႔ေခါင္းကုိ ေျဖာင့္မတ္စြာထားၿပီး မ်က္လႊာခ်ကာ လက္အေနအထားကေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္ေပၚ ညာဘက္လက္ ထပ္ၿပီးထားလုိကထား၊ ဒူးႏွစ္ဘက္ေပၚမွာ တစ္ဘက္စီထားလုိကထားၿပီး ခႏၶာကုိယ္ အေနအထားကုိ ျပင္ဆင္ရပါမယ္။ အဲဒီလုိ ျပင္ဆင္ၿပီး ကာယာႏုပႆနာလုိ႔ေခၚတဲ့ အာနာပါန ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလကစၿပီး သတိကပ္ကာ ရႈမွတ္ရပါမယ္။

ဗုဒၶက “ရဟန္းသည္ (ေယာဂီသည္) သတိရွိလ်က္သာလ်င္ ထြက္သက္ေလကုိ ႐ႈိက္၏၊ သတိရွိလ်က္သာလွ်င္ ၀င္သက္ေလကုိ ႐ွဴ၏၊ ႐ွည္ရွည္႐ႈိက္႐ွဴလွ်င္လည္း ရွည္ရွည္႐ႈိက္႐ွဴသည္ဟု သိ၏၊ တုိတုိ႐ႈိက္႐ွဴလွ်င္လည္း တုိတုိ႐ႈိက္႐ွဴသည္ဟု သိ၏၊ ထြက္ေလ၀င္ေလ၏ အစ အလယ္ အဆုံး အလုံးစုံေသာ ႐ုပ္အေပါင္းကုိ ထင္ရွားသိလ်က္ ႐ိႈက္႐ွဴမည္ဟု သိလွ်က္က်င့္၏…” စသျဖင့္ အေျခခံ အာနာပါန မွတ္နည္းကုိ ျပေတာ္မူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္မယ့္ ေယာဂီဟာ ေနရာထုိင္ခင္းႏွင့္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ အဆင္ေျပသလုိ ျပင္ဆင္ၿပီး စိတ္မွာတစ္ျခား ဘာအာ႐ုံမွ မရွိေစဘဲ (အားလုံးကုိ ေမ့ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစား) ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္ကုိ အေျခခံ အမွတ္အာ႐ုံျဖစ္တဲ့ ႏွာသိးဖ်ားကုိ အာ႐ုံျပဳထားရပါမယ္။ အဲဒီလုိစိတ္နဲ႔ ႏွားသီးဖ်ားကုိ အာ႐ုံျပဳ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး ထြက္ေလ၀င္ေလကစ မွတ္ရပါမယ္။ ႏွာေခါင္းအေပါက္ေလးကေန တုိးၿပီး အေပၚႏႈတ္ခမ္းစပ္ေလးကုိ ထိထြက္လာတဲ့ ထြက္ေလ၊ ထြက္ေလဆုံးၿပီး ျပန္ၿပီးတုိး၀င္လာတဲ့ ၀င္ေလကုိ အလုိက္သင့္လုိက္ၿပီး မွတ္သိေပးေနရပါမယ္။

ဒီလုိ မွတ္တဲ့အခါမွာ အရွိအတုိင္းေလးပဲ မွတ္သိေပးေနရပါမယ္။ အသက္ကုိ လုပ္မ႐ူရပါဘူး။ သူ႔ပုံမွန္ ႐ွဴ႐ိႈက္ေနက် အတုိင္းပဲ လုိက္သိေန႐ုံပါပဲ။ အဲဒီလုိ လုိက္သိမွတ္တဲ့အခါမွာ အမွတ္အာ႐ုံကုိ ထြက္သြားတဲ့ေလ၊ ၀င္လာတဲ့ေလေလး ဆုံးသြားေအာင္ ႏွာသီးဖ်ားနဲ႔ အထက္ႏႈတ္ခမ္းၾကားကေနၿပီး အလုိက္သင့္ေစာင့္ၾကည့္ သိမွတ္ေပးရပါမယ္။ တစ္ေနရာတည္းကပဲ ေစာင့္ၾကည့္မွတ္ေပးရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။ ထြက္လာ၊ ၀င္လာတ့ဲေလရဲ႕ေနာက္ကုိ လုိက္ၿပီး ရင္ေခါင္းမွတစ္ဆင့္ ၀မ္းဗုိက္အထိ လုိက္ေနစရာ မလုိပါဘူး။ ႏွာသီးဖ်ားေလးကပဲ ေစာင့္ၿပီး ထြက္ေလ၀င္ေလ ဆုံးေအာင္တုိးထိလာတဲ့ ေလေလးကုိ အလုိက္သင့္လုိက္မွတ္ ေပးရပါမယ္။ ထြက္ေလ၀င္ေလကုိ အစအဆုံး အလုိက္သင့္ လုိက္သိေနရမယ္ဆုိတာ အဲဒီႏွာသီးဖ်ားနဲ႔ အထက္ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား ေနရာေလးကပဲ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး တုိးထြက္လာတဲ့ ထြက္ေလဆုံးသြားတဲ့အထိ၊ ထြက္ေလဆုံးတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၀င္လာတဲ့ေလကုိလည္း အဲဒီေနရာကေန တုိး၀င္လာတဲ့ ေလေလးဆုံးသြားတဲ့အထိ စိတ္ကေန သိမွတ္ေပးေနရပါတယ္။ အဲဒီလုိ ထြက္ေလအစအဆုံး၊ ၀င္ေလအစအဆုံးကုိ တစ္ေနရာတည္းကေန ေစာင့္ၾကည့္သိရွိေပးေနတာကုိပဲ အစအလယ္အဆုံး ႐ႈမွတ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အစကေန ဆုံးသြားတဲ့အထိ မလြတ္တမ္းမွတ္ေနရင္ အလယ္မွာလည္း မလြတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါကုိပဲ မလြတ္တမ္း မွတ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီနည္းအတုိင္း မလြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ မွတ္သိေပးရပါတယ္။ ႐ႈမွတ္တယ္ဆုိတာ တုိးထြက္တုိး၀င္လာတဲ့ ေလကုိ မလြတ္ေအာင္ သတိကပ္ၿပီး လုိက္သိေပးေနတာကုိ ဆုိလုိတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အႀကိမ္ၾကိမ္ မွတ္သိေပးေနရပါတယ္။

ခုမွ စမွတ္တဲ့ ေယာဂီေတြအတြက္ မွတ္ခါစမွာ အခက္အခဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ သမာဓိ မရွိေသးတဲ့အတြက္ စိတ္မွာ အေတြးေပါင္းစုံ၊ စိတ္ကူးေပါင္းစုံ ၀င္တတ္ပါတယ္။ ဒီထြက္ေလ၀င္ေလကုိပဲ ေကာင္းေကာင္းမွတ္ မရတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ထြက္ေလ၀င္ေလ မထင္ရွားတာကုိ ေျပာတာပါ။ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ ကုိယ္အသက္႐ႈေနတယ္ဆုိတဲ့ အသိေလးေတာ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအသိအတုိင္း သိမွတ္ေနရင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ မွတ္ေနရင္းနဲ႔ စိတ္ကအျပင္ေရာက္ၿပီး အေတြးစိတ္ကူးေတြေနာက္ ပါသြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ သတိရတုိင္း ျပန္ၿပီးႏွာသီးဖ်ား အမွတ္အာ႐ုံကုိ ျပန္ယူျပန္မွတ္ေပးရပါတယ္။ ဒီလုိ စိတ္ထြက္လုိက္ သတိရတဲ့အခါ ျပန္မွတ္လုိက္ ထပ္ခါထပ္ခါ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ေပးရင္ တျဖည္းျဖည္း သမာဓိ ရလာပါလိမ့္မယ္။ စမွတ္ကာစ သမာဓိ အားနည္းေနေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ စိတ္ဓာတ္မက် ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ ႀကိဳးစားမႈ ၀ီရီယကုိ ပုိၿပီးအားဆုိက္ ေပးရပါတယ္။ ဒါမွ သမာဓိ အားေကာင္းလာမွာပါ။

ခုလုိ အာနာပါနကုိ အေျခခံၿပီး အားထုတ္ေနတာဟာ ကာယာႏုပႆနာ႐ႈေနတာ ဆုိေပမယ့္ တကယ့္၀ိပႆနာပုိင္းကုိ သြားဖုိ႔အတြက္ သမာဓိ တည္ေထာင္ေနတာလုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ အာနာပါနကုိ ပင္တုိင္အမွတ္အာ႐ုံ အျဖစ္ထားၿပီး ၀ိပႆနာပုိင္းကုိ ကူးရင္ပုိၿပီး အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိေစႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စမွတ္တဲ့ ေယာဂီအေနျဖင့္ ဒီထြက္ေလ၀င္ေလကုိ မလြတ္တမ္း အစအဆုံး မွတ္တဲ့အလုပ္ တစ္ခုတည္းကုိပဲ အခ်ိန္ေပးၿပီး မွတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ခႏၶာကုိယ္မွာ ေပၚလာတတ္တဲ့ တျခားအာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ လုိက္မမွတ္ေသးပဲ အာနာပါန တစ္ခုတည္းကိုပဲ မွတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ သမာဓိ မတည္ေသးခင္ ၀ိပႆနာပုိင္းကုိ ကူးတဲ့အခါမွာ မွတ္ရတာ ခက္တတ္လုိ႔ပါ။ အာနပါနကုိပဲ တစ္နာရီမွာ တစ္နာရီနီးပါးေလာက္ မလြတ္တမ္း မွတ္ႏုိင္ၿပီဆုိမွ ခႏၶာကုိယ္မွ ေပၚလာတတ္တဲ့ ထုံတာ၊ က်င္တာ၊ နာတာ၊ ကုိက္တာ၊ ယားတာ စတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကုိ ေျပာင္းၿပီး ေပၚရာေပၚရာကုိ ေပၚခုိက္ျဖစ္ခုိက္မွာ လုိက္လုိက္ၿပီး မွတ္သိေပးရပါတယ္။ အဲဒီလုိ မွတ္တဲ့အခါမွာ ေ၀ဒနာရဲ႕ သေဘာကုိ စိတ္ကေလးနဲ႔ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး မွတ္သိေပးရပါတယ္။ ေ၀ဒနာရဲ႕ သေဘာဆုိတာက က်င္ရင္က်င္ေနတဲ့ ခံစားမႈ၊ ယားရင္ယားေနတဲ့ ခံစားမႈ၊ ပူရင္ပူးေနတဲ့ ခံစားမႈ စတာကုိ ေျပာတာပါ။

တစ္ခါတစ္ရံ ေ၀ဒနာက ႏွစ္ခုသုံးခု ေပၚေနတတ္တာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ အထင္ရွားဆုံး၊ မွတ္လုိ႔အေကာင္းဆုံးျဖစ္တဲ့ ခံစားမႈ ေ၀ဒနာတစ္ခုကုိပဲ ေရြးခ်ယ္မွတ္ေပးရပါတယ္။ ေ၀ဒနာကုိ မွတ္တဲ့အခါမွာ ေ၀ဒနာက ပုိၿပီးျပင္းထားလာတာလည္း ရွိတတ္သလုိ ေလွ်ာ့သြားတာလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ပုိးယားလာတာ၊ ပုိပူလာတာ၊ ပုိက်င္လာတာ စတာေတြေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပုိျပင္းလာတတ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေပၚသမွ်ေ၀ဒနာကုိ သီးခံၿပီး ဒီေ၀ဒနာကုိ ေက်ာ္သြားေအာင္ မွတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ေ၀ဒနာကပဲ ပုိပုိျပင္းႏုိင္မလား ကုိယ္ကပဲ အမွတ္မလြတ္ေအာင္ သီးခံၿပီး မွတ္ႏုိင္မလားဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ တတ္ႏုိင္သမွ် သီးခံၿပီးမွတ္လုိ႔မွ ေ၀ဒနာက မေလွ်ာ့ဘဲ ပုိၿပီး တုိးတုိးလာေနတယ္ ဘယ္လုိမွ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဒီေ၀ဒနာကုိ လစ္လ်ဴ႐ႈၿပီး အာနာပါနကုိ ျပန္မွတ္ၾကည့္ပါ။ ဒါလည္းမရ ပုိၿပီးျပင္းလာတယ္၊ မွတ္ရင္းနဲ႔ မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္လာၿပီး မေပ်ာက္ရေကာင္းလားဆုိတဲ့ ေဒါသအေတြးေတြပါ ျဖစ္လာတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ထုိင္ထားတဲ့ ဣရိယပုတ္ေလးကုိ သတိေလးနဲ႔ ျပင္ၿပီးထုိင္မွတ္ၾကည့္ပါ။ ဣရိယာပုတ္ ေျပာင္းသြားရင္ ေ၀ဒနာလည္း ေျပာင္းသြားတတ္ပါတယ္။ ဒါက ေနာက္ဆုံး ေ၀ဒနာကုိ ဘယ္လုိမွ သီးခံလုိ႔ မရေတာ့မွ ေျပာင္းၾကည့္ဖုိ႔ပါ။ ဒီနည္းအတုိင္း ေပၚရာေပၚရာကုိ လုိက္လုိက္မွတ္ေပးတာကုိပဲ ၀ိပႆနာ ႐ႈတယ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။

ေနာက္သမာဓိ အားေကာင္းလာတဲ့ အခါမွာ ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္အစဥ္ကုိပါ သိလာတတ္ပါတယ္။ စိတ္မွာအေတြးေတြ ၀င္ေတာ့မယ္ ၀င္ေနတယ္ ဆုိတာကုိ သိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အဲဒီစိတ္ကုိ သတိနဲ႔ သိေအာင္မွတ္ေပးရပါတယ္။ စိတ္ဆုိတဲ့ သေဘာက တစ္ခါတည္း ခ်ဳပ္ကုိင္ထားလုိ႔ မရတဲ့အတြက္ ေရွ႕စိတ္ကုိ ေနာက္စိတ္က သိလုိက္တာနဲ႔ ေရွ႕စိတ္ေပ်ာက္ၿပီး ေနာက္သိစိတ္က ေပၚလာတာပါပဲ။ အဲဒီလုိ တစ္စိတ္ၿပီး တစ္စိတ္မွတ္မွတ္ သိေပးရင္ကုိပဲ စိတၱာႏုပႆနာ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဆုိၾကပါစုိ႔..။ စိတ္မွာ အလုိမက်ျဖစ္တဲ့အခါ အဲဒီအလုိမက်တာကုိ သိလုိက္တာနဲ႔ ဒီအလုိမက်တဲ့ စိတ္မျဖစ္ေတာ့ဘဲ သိစိတ္က ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ဒီသိစိတ္ဟာလည္း ေနာက္ေနာက္စိတ္ေတြက ထပ္ထပ္ၿပီး ေပၚေပၚလာတဲ့အခါ အသစ္အသစ္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပၚလာသမွ် စိတ္အစဥ္ကုိ ေပၚခုိက္ျဖစ္ခုိက္မွာ လုိက္သိေပးေနႏုိင္ရင္ ဒီစိတ္ဟာ ေရွ႕ဆက္မျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး။ အဲဒီလုိ ေပၚသမွ်ကုိ လုိက္သိေပးေနတာကုိပဲ ၀ိပႆနာ ႐ႈတယ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။

အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့နည္းအတုိင္း အာနာပါနမွ စၿပီး ႐ႈမွတ္ကာ သမာဓိထူေထာင္လုိ႔ ၀ိပႆနာပုိင္းကူးၿပီး စိတ္နဲ႔႐ုပ္မွာ ေပၚလာတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကုိ လုိက္ၿပီးသိမွတ္ေပးေန႐ုံနဲ႔ပဲ ဗုဒၶေျပာတဲ့ သတိပ႒ာန္နည္းအတုိင္း အားထုတ္ေနၿပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ထုိင္တည္းမွာပဲ ေပၚရာေပၚရာကုိ လုိက္လုိက္ၿပီး မွတ္သိေနတဲ့အတြက္ ကာယာႏုပႆနာ၊ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ၊ စိတၱာႏုပႆနာ၊ သေဘာတရားကုိ မွတ္သိတဲ့ ဓမၼာႏုပႆနာကုိ ႐ႈမွတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါက အမည္နာမအေနနဲ႔သာ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပၚရာေပၚရာကုိ လုိက္မွတ္ေန႐ုံပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ အားတဲ့အခါတုိင္း ဒီအမွတ္ေလးနဲ႔ ေနတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးလုပ္ေပးရင္ ေကာင္းပါတယ္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ရာမွာ ထုိင္ၿပီး မွတ္ရမယ္လုိ႔ အထက္မွာ ဆုိထားေပမယ့္ ေလ်ာင္း၊ ထုိင္၊ ရပ္၊ သြားဆုိတဲ့ ဣရိယာပုတ္ေလးမ်ိဳးလုံးကုိ ဘယ္လုိေနရာ ဘယ္လုိအခ်ိန္၊ ဘယ္လုိအေျခ အေနမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ မွတ္သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရိပ္သာသြားၿပီး တရားအားမထုတ္ႏုိင္ေပမယ့္ ကုိယ့္ေနရာေလးမွာ ကုိယ့္ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္နဲ႔ စိတ္မွာ သတိေလးကပ္ၿပီး သိမွတ္ေပးေနရင္လည္း တရားမွတ္တာပါပဲ။ အိပ္ရာေပၚ လဲွေနတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း တစ္ျခားအရာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနတာထက္စာရင္ ႏွာသီးဖ်ားမွာ စိတ္ေလးကပ္ၿပီး အာနာပါနမွတ္ေနရင္လည္း ကုသုိလ္ျဖစ္ၿပီး သမာဓိတည္ေနကာ အမွတ္သတိနဲ႔ ေနေနတာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေနရာရာကုိ ကားစီး၊ ရထားစီး သြားရင္လည္း အာနာပါနေလးနဲ႔၊ အမွတ္သတိေလးနဲ႔ မွတ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာလည္း အလုပ္မွာ အာ႐ုံဆုိက္ၿပီး လႈပ္ရွားေနတဲ့ ကုိယ္အမူအရာေတြကုိ သတိကပ္ၿပီး လုိက္သိေပးေနတာလည္း အလုပ္ခြင္မွာ တရားမွတ္တာလုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ တရားမွတ္မႈကုိ ေလ်ာင္း၊ထုိင္၊ရပ္၊သြား ဣရိယာပုတ္ေလးပါးလုံးမွာ အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး လုပ္ႏုိင္မွတ္ႏုိင္တယ္ ဆုိတာပါပဲ။

အာနာပါနကုိ အေျခခံထားတဲ့ အေျခခံ ၀ိပႆနာ ႐ႈနည္းကုိ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အခ်ိန္ေလး နဲနဲစီေပးၿပီး ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္၊ ႀကိဳက္တဲ့ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ မွတ္ၿပီးေလ့က်င့္ႏုိင္ဖုိ႔ ဒီအေျခခံ ၀ိပႆနာ႐ႈနည္းကုိ တင္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဒီမဟာသတိပ႒ာနသုတ္ တစ္ခုလုံးရဲ႕ အခ်ဳပ္စကားက ”ယထာဘူတံ ပဇာနာတိ” ဆုိတဲ့ စကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က ဟုတ္တုိင္းမွန္စြာ သိပါဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ ဟုတ္တုိင္းမွန္စြာ သိတယ္ဆုိတာက ခုနေျပာခဲ့သလုိ ေပၚသမွ် ျဖစ္သမွ် အာ႐ုံေတြကုိ ေပၚခုိက္ျဖစ္ခုိက္မွာ သိေအာင္လုပ္ပါလုိ႔ ဆုိလုိတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ုပ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပၚသမွ်ကုိ ေပၚခုိက္ျဖစ္ခုိက္မွာ လုိက္လုိက္ၿပီး သိမွတ္ေပးေနတာဟာ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ထာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္ရဲ႕ ေလ်ာင္း၊ ထုိင္၊ ရပ္၊ သြား ဣရိယာပုတ္မ်ားမွာ ဘယ္လုိပုံစံမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သတိကပ္ကာ လုိက္သိ၊ လုိက္မွတ္ၾကည့္ပါဟု တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။

Read more »

ေသဖုိ႔ တစ္ႏွစ္နီးခဲ့ေလၿပီ…

ဒီေန႔ ၁လပုိင္း ၁၅ရက္ ဘုန္းဘုန္းေမြးေန႔ပါ။ ဘာလုိလုိနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းေတာင္ အသက္ ၃၅ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ ေသဖုိ႔ တစ္ႏွစ္နီးခဲ့ေလၿပီေပါ့။ ခုေခတ္ ေယဘုယ်သက္တမ္းအရ ေျပာရရင္ သက္တမ္းတစ္၀က္ က်ိဳးခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေတာင္ သက္တမ္းအရမုိ႔လုိ႔ တစ္၀က္လုိ႔ ေျပာရတာပါ။ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ေသျခင္းတရားအရ ေျပာရရင္ မၾကာခင္ သက္တမ္းကုန္ရင္လည္း ကုန္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေသဖုိ႔ပုိၿပီး နီးသြားတယ္ဆုိတာပါပဲ။ ေရွ႕ဆက္ ဘယ္ေလာက္ အသက္ရွည္ဦးမယ္ဆုိတာ ေျပာလုိ႔မရေပမယ့္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္အေရအတြက္ကေတာ့ ၃၅ႏွစ္ရွိခဲ့တယ္ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ကာလ ၃၅ႏွစ္ကုိ ျပန္ၾကည့္လုိက္ရင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ခရီးလမ္းဟာ ၾကမ္းတမ္းခဲ့ပါတယ္။ အေကာင္းအဆုိး ဒြန္တဲြၿပီး ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္ဆုိေပမယ့္ အဆိုးေတြပဲ မ်ားခဲ့ပါတယ္။ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ ဒြန္တဲြခဲ့ေပမယ့္ ဆင္းရဲေတြပဲ မ်ားခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈ ႐ႈံးနိမ့္မႈေတြကေတာ့ မွ်ခဲ့တယ္ေပါ့။ ဒါကလည္း ကုိယ့္ပမာဏအရ ကုိယ္ေျပာတာပါ။

အတိတ္ကာလ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေကာက္ၾကည့္ရင္ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေလးေတြကုိ ခပ္ေရးေရးေလး ျပန္ျမင္မိေနပါေသးတယ္။ ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀ မထင္မရွား ေက်းရြာေလးမွာ ေမြးခဲ့တာ၊ ကုိယ္ေမြးၿပီးေတာ့မွ ကုိယ့္မိသားစု ဘ၀ဟာ ခ်မ္းသာေနရာမွ ဆင္းရဲသြားခဲ့တာ၊ ငယ္ငယ္က အနာေရာဂါမ်ားလုိ႔ ၀ဲထူလုိ႔ နာမည္ေျပာင္ အေခၚခံခဲ့ရတာေလးေတြ ခပ္ေရးေရးေလး သတိရေနပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္ ကုိရင္ဘ၀က ဆရာဘုန္းႀကီးရဲ႕ ႏြား႐ုိက္တဲ့ ႀကိမ္လုံးတစ္လုံးကုန္ေအာင္ အ႐ုိက္ခံရဖူးတာ၊ အေၾကာေတြအားနည္းၿပီး ေအာက္ပုိင္းေသမလုိ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ၊ ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္ၿပီးမွ ရန္ကုန္မွာမေပ်ာ္လုိ႔ ရြာကုိျပန္ထြက္ေျပးရင္း တုိးေၾကာင္ကေလးဘူတာမွာ ႐ုံပုိင္ႀကီးက သနားလုိ႔ ႐ုံခန္းထဲမွာ အိပ္ေစခဲ့တာ၊ ေနာက္ဆုံး မထူးပါဘူးဆုိၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသဖုိ႔ အဆိပ္ေသာက္ဖူးတာ ေတြကုိလည္း အတိတ္ရဲ႕ ထူးျခားျဖစ္စဥ္မ်ားအျဖစ္ အမွတ္ရေနမိပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀က အဆိပ္ေသာက္ေသဖုိ႔ တကယ္လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီတုန္းက အသက္ ၁၃ႏွစ္ေလာက္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဆရာဘုန္းႀကီးက မနက္ျဖန္ ေနာက္ကစာေတြ အကုန္အလြတ္ျပန္ျပရမယ္ မရရင္ ႐ုိက္မယ္ဆုိတဲ့ အမိန္႔ရၿပီး နဂုိကမွ ဘုန္းႀကီးကုိ ေၾကာက္ေနတာ ခုလုိ ရာဇသံေပးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စိတ္ညစ္ၿပီး အဲဒီညက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသဖုိ႔ အဆိပ္ေသာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခုျပန္ေတြးရင္ ရယ္စရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတုန္းကေတာ့ တကယ္ေသခ်င္လုိ႔ လုပ္ခဲ့တာပါ။ ေသာက္ခဲ့တဲ့အဆိပ္က ေက်ာင္းမွာ အရက္ေဆးစဲြလုိ႔ အေျပာင္းအလဲ အေနနဲ႔ ကုိရင္ႀကီးခဏ လာ၀တ္တဲ့ ဒုလႅဘ ကုိရင္ႀကီးေတြ ေသာက္တဲ့ ဖင္ဆီဒိုင္း ေဆးရည္ပုလင္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီကုိရင္ႀကီးက ဘာမွမသိတဲ့ ကေလးဘ၀က ဘုန္းဘုန္းကုိ “ကုိရင္ေလး ဒီပုလင္းကုိ မေသာက္နဲ႔ေနာ္…၊ ဒါဟာေသာက္ရင္ ေသတတ္တဲ့ အဆိပ္ရည္ေတြ“လုိ႔ ေျပာတာကုိ သတိရၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ေသခ်င္ေနေတာ့ သူေျပာတဲ့ အဆိပ္ဆုိတာ သြားယူၿပီး ညအိပ္ခါနီး ေသာက္ခဲ့တာပါ။ အဆိပ္ဆုိတဲ့ ကေလးအေတြးနဲ႔ ေသာက္ခဲ့ေပမယ့္ အဆိပ္မဟုတ္ဘဲ ဖင္ဆီဒုိင္းအရည္ ျဖစ္ေနေတာ့ မေသဘဲ ခုအခ်ိန္အထိ ရွိေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီပုလင္းသာ တကယ္အဆိပ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀မွာ တကယ္ေသခဲ့မွာ အမွန္ပါပဲ။ ဒီတုန္းက အမွန္တကယ္ ေသခ်င္ခဲ့တာကုိး။ ဘ၀မွာ အဲဒီေလာက္ကုိ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေတြပါ။

ေနာက္ အရြယ္ကေလး တျဖည္းျဖည္းရလာေတာ့ စာသင္တုိက္ထြက္ စာသင္းရင္း ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡ၊ စာေမးပဲြေျဖဖုိ႔ ေဖာင္တင္စရာ ပုိက္ဆံမရွိလုိ႔ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္၊ ပထမလတ္တန္းမွာ ၂ႏွစ္ဆက္တုိက္ စာေမးပဲြက်လုိ႔ စိတ္ဓာတ္က်ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေတြဟာလည္း မေမ့ႏုိင္စရာေလးေတြပါပဲ။ ပုိၿပီးမေမ့ႏုိင္စရာက ကုိရင္၀တ္နဲ႔ ဓမၼာစရိယတန္း ဆုိေတာ့ မာန္တက္ကာ စာမက်က္ဘဲ ဟိုလုိလုိ ဒီလုိလုိ ေနရင္း ဆြမ္းခံအိမ္ေဘးက ေကာင္မေလးအေပၚ စဲြလန္းမိလုိ႔ လူထြက္ဖုိ႔အထိ အ႐ူးထခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။ ကုိရင္ဆုိေပမယ့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ဆုိေတာ့ ဒီလုိအ႐ူးစိတ္ေတြလည္း ျဖစ္တတ္တာပဲေလလုိ႔ ေျဖလုိ႔ရေပမယ့္ အကယ္၍သာ လူထြက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ဘ၀မွာ ပုိဆုိးတဲ့ဒုကၡေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း မထြက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ဒီလုိ ဘ၀မွာ အမွတ္တရေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ရွိခဲ့သလုိ ေက်နပ္စရာေလးေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ တစ္ေန႔အျဖစ္ ေျပာပါဆုိရင္ သာသနာ့တကၠသုိလ္ ၀င္ခြင့္စာေမးပဲြ ေအာင္တဲ့ေန႔လုိ႔ပဲ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ အပါးေလးရာေလာက္ ၀င္ခြင့္ေျဖတဲ့အထဲက ၈၀ပဲေရြးၿပီး ဒီေရြးခ်ယ္တဲ့အထဲမွာ ကုိရင္၀ိစိတၱဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ ၀င္ခြင့္ေအာင္ခဲ့တာကုိ သတိရရင္း ႀကိဳးစားမႈရဲ႕ ရလာဘ္အျဖစ္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ခ့ဲ ရပါတယ္။ သာသနာ့တကၠသုိလ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အဓိပတိ တိပိဋက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ တကၠသုိလ္ တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ဘ၀မွာ မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေလာကီေလာကုတၱရာ ပညာရပ္မ်ားကုိ ပညာရွင္ ဆရာေပါင္းစုံထံမွာ ဆည္းပူးခြင့္ ရခဲ့တဲ့အတြက္ ဘ၀ရဲ႕ လမ္းမွန္ကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကုိယ့္ဘ၀အတြက္နဲ႔ သာသနာအတြက္ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆုိတာ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘ၀အာမခံခ်က္ ရွိမယ့္ပညာရပ္မ်ားကုိ ႀကိဳးစားသင္ယူရင္း တကၠသုိလ္က ေပးတဲ့ဘဲြ႕ကုိ ရယူကာ ဘဲြ႕လြန္ဆက္တက္ခြင့္ရခဲ့ၿပီး သာသနာ့တကၠသုိလ္ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာဌာန နည္းျပအျဖစ္ပါ တာ၀န္ေပးခံရခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဆာင္မွဴးတာ၀န္၊ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္တုိင္း ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး သင္တန္းေက်ာင္းရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ နည္းျပတာ၀န္ေတြေရာေပါ့။

ေအာင္ျမင္မႈရလာရင္ ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးမႈကလည္း ရွိလာတတ္တယ္ဆုိတာ ကုိယ္ေတြ႕ႀကဳံရျပန္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာေလး မေတာက္တစ္ေခါက္ တတ္ေတာ့ လူေတြၾကားမွာ၊ အထူးသျဖင့္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြၾကားမွာ ဘာလုိလုိညာလုိ အထင္ႀကီးၿပီး အဂၤလိပ္စာ သင္ခုိင္းလုိ႔ သင္ေပးရပါေသးတယ္။ ဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားေတြထဲ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္က ဘုန္းဘုန္းကုိ ပ႐ုိပုိ႔စ္လုပ္တယ္ေလ။ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ မအပ္တဲ့ လာဘ္လုိ႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ သူက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေျပာလည္း ဆုိရင္ သူ႔ကုိလူထြက္ယူရင္ သူ႔မိသားစု အားလုံး ဗုဒၶဘာသာ အျဖစ္ေျပာင္းမယ္တဲ့..။ ေခသူေတာ့မဟုတ္ဘူးေနာ္..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ေရြးခ်ယ္မႈ မွန္ခဲ့ပါတယ္။ ကေလးမေလးကုိ ေျပာျဖစ္လုိက္တာက “နင္တုိ႔ မိသားစု ငါးေယာက္ ဗုဒၶဘာသာ ေျပာင္းတာမေျပာင္းတာ ေနာက္ထား ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါ့ဘ၀နိမ့္က်သြားတယ္၊ ငါ့တရားပဲြတစ္ပဲြမွာ အနည္းဆုံး တရားနာသူ အေယာက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ရွိတယ္၊ ဒီလုိ အမ်ားနဲ႔ နင္တုိ႔မိသားစု ငါးေယာက္ ငါမလဲႏုိင္ဘူး၊ ေနာက္ဒီလုိမလုပ္ပါနဲ႔..“လုိ႔ ေျပာျဖစ္လုိက္ပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ ဒီအခ်ိန္ ဘုန္းဘုန္းဦး၀ိစိတၱဆုိတာ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလုိ အေနာက္အယွက္ေတြ ရွိခဲ့သလုိ မုဆုိးမနဲ႔ စြပ္စဲြတာတုိ႔၊ တစ္ခုလပ္နဲ႔ သမုတ္တာတုိ႔လည္း ခံခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေနမွာ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ မိဘေတြဆုိ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔သားရဟန္း မိန္းမအေႏွာက္အယွက္ေၾကာင့္ လူထြက္သြားမွာကုိ စုိးရိမ္ေနတုန္း၊ စိတ္မခ်ျဖစ္ေနတုန္းပါ။ မာတုဂါမဆုိတာက သိပ္နီးေနရင္လည္း မေကာင္းသလုိ၊ သိပ္ေ၀းေနျပန္ရင္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ မနီးမေ၀းပဲ ေကာင္းပါတယ္။

ေနာက္ ဘုန္းဘုန္းဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရ တစ္ခုထပ္ေျပာပါဆုိရင္ ကုိရီးယားကုိ ေရာက္လာခဲ့တာလည္း ထည့္ေျပာရပါမယ္။ ၂၀၀၃ခုႏွစ္မွာ အစုိးရပညာသင္ဆုနဲ႔ ကုိရီးယားဗုဒၶဘာသာ တကၠသုိလ္မွာ ငါးႏွစ္ပညာသင္၊ ခုေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ ကုိရီးယားႏုိင္ငံမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းဦးေဆာင္ တည္ေထာင္ေပးရင္း ျမန္မာေတြအတြက္ေရာ ကုိရီးယားေတြ အတြက္ပါ တတ္ႏုိင္သေလာက္ သာသနာျပဳ ေနတယ္ေပါ့။ တစ္ဘက္ကလည္း ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းမွာလူငယ္ ပရဟိတလုပ္ငန္းေလးေတြ လုပ္ရင္း ဒကာဒကာမေတြကုိ တရားဓမၼ ေဟာေျပာျပသကာ စာခ်ျခင္း စာေရးျခင္း အလုပ္ေတြပါ လုပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။

ထားပါေတာ့။ အခုေျပာခဲ့တာေတြက ၃၅ႏွစ္တာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းအခ်ိဳ႕နဲ႔ လက္ရွိအေျခအေနေလးေတြပါ။ ၿပီးေတာ့ သာသနာေတာ္မွာ ရဟန္းတစ္ပါး သာသနာစိတ္ရွိဖုိ႔နဲ႔ ရဟန္းဘ၀ၿမဲဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္လွတဲ့အေၾကာင္း၊ အခက္အခဲ အေႏွာက္အယွက္မ်ိဳးစုံကုိ ရင္ယွဥ္ႀကဳံေတြ႕ရ တတ္ေၾကာင္း ကုိယ္တုိင္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးေျပာျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အမ်ားအတြက္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ…၊ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြအတြက္ ဘာမွ်ေပးရမလဲ..၊ သာသနာေတာ္ကုိ ဘယ္လုိေစာင့္ေရွာက္မလဲ… စတဲ့ပရဟိတ အေတြးမ်ားပဲ ဦးစီးေနပါတယ္။ ခရီးသြားဟန္လဲြ ဘ၀အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ အေႏွာက္အယွက္ေလးေတြ ရွိေပမယ့္ ေတြ႕ႀကဳံလာခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေတြအရ ခံႏုိင္ရည္ ရွိေနပါၿပီ။ ေရွာင္ႏုိင္တိမ္းႏုိင္ေနပါၿပီ။ ေယာင္တစ္လုံး အဆုံးခံ ရင္းစားျပန္ အာဂေယာက္်ားဆုိသလုိ လူ႔ဘ၀ကထြက္ၿပီး ရဟန္းဘ၀ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ အရင္းမ႐ႈံးေအာင္ တတ္ႏုိင္သမွ် အတၱဟိတ၊ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြ ႀကိဳးစားလုပ္မယ္လုိ႔လည္း စိတ္ကူးထားတယ္ေလ။ လုပ္လည္း လုပ္ေနျဖစ္ပါၿပီ။ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ႀကီးႀကီးမားမား မလုပ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ အတုိင္းအတာေလးနဲ႔ေတာ့ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရး စနစ္ကုိ ဦးစားေပးတဲ့ ပညာဒါန လုပ္ငန္းေလးေတြကုိ ပုိၿပီးလုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ မၾကာမီ အေကာင္အထည္ ေပၚလာမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီလုိအေျခအေန ေရာက္လာေအာင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ၃၅ႏွစ္ဟာ သိပ္ကုိရွည္ၾကာခဲ့ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္ခ်ိန္ အလုပ္လုပ္ေပးခ်ိန္ဟာ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလုိက္ေပမယ့္ အဲဒီလုိ ျဖစ္လာေအာင္၊ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ရင္းခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြက အလြန္ၾကာလွပါတယ္။ ပါရမီ အားေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈန႔ဲ အတၱ ပရလုပ္ငန္းမ်ားမွာ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မႈေတြဟာ အခ်ိန္အတုိအတြင္း ျဖစ္လာႏုိင္ေပမယ့္ ပါရမီအားနည္းလွတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လုိ သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတြ အတြက္ေတာ့ ရင္းႏွီးရတာ၊ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရတာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ဘ၀ရဲ႕ သုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္က ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပဳစုရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနၿပီး တကယ္အလုပ္ လုပ္ႏုိင္ခ်ိန္က်ေတာ့ အသက္အရြယ္က အက်ပုိင္းေရာက္ကာ ထင္သေလာက္ မလုပ္ႏုိင္တာေတြ ရွိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ဘ၀သက္တမ္း တစ္၀က္ေလာက္မွာ ခုလုိ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သမွ် အတၱဟိတ၊ ပရဟိတ အလုပ္ေလးေတြ လုပ္ေပးႏုိင္တာ၊ လုပ္ေပးခြင့္ရတာေတြ အေပၚမွာ ေက်နပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ့္အျမင့္ကုိ မၾကည့္ဘဲ ကုိယ့္ေအာက္မွာ ကုိယ့္ေလာက္မွ အဆင္မေျပသူေတြ၊ ကုိယ့္ေလာက္မွ မသိသူေတြ ရွိေနေသးပါလားဆုိတာေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္လုပ္ေပးႏုိင္တာေတြ လုပ္ေပးေနခြင့္ ရေနတဲ့အတြက္ ဘာမွမလုပ္တာထက္စာရင္ ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ ေျဖဆည္မိပါတယ္။

ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ စကားက အျပင္ေရာက္ကုန္ပါၿပီ။ ဘုန္းဘုန္းအဓိက ေျပာခ်င္တာက အခု အသက္ ၃၅ႏွစ္ျပည့္ၿပီဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိေပးရင္းနဲ႔ ကုိယ္အပါအ၀င္ တျခားဘယ္သူမဆုိ ေမြးေန႔တစ္ခါ ေရာက္ရင္ ေသဖုိ႔တစ္ႏွစ္နီးလာၿပီဆုိတာ သံေ၀ဂယူႏုိင္ဖုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ တစ္ႏွစ္ျပည့္မွ မဟုတ္ပါဘူး အခ်ိန္နဲ႔ အမွ် ေသဖုိ႔သြားေနၾကတယ္ဆုိတာ မေမ့ေစခ်င္တာပါ။ ေမြးလာျခင္းရဲ႕အဆုံးဟာ ေသဆုံးျခင္းပဲ ဆုိတာန႔ဲ အဲဒီေသဆုံးမႈဟာလည္း ေမြးတဲ့ေန႔ကစၿပီး အခ်ိန္မေရြး လာႏုိင္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသျခင္းတရားကုိ အၿမဲဆင္ျခင္ကာ မေမ့မေလ်ာ့ ေနၾကဖုိ႔ပါ။ အသက္ရွည္မႈ မရွည္မႈဟာ အဓိကမက်ဘဲ အသက္ရွင္ခုိက္မွာ ကုိယ့္အတြက္ေကာ အမ်ားအတြက္ပါ ဘယ္ေလာက္လုပ္ႏုိင္ ခဲ့တယ္ဆုိတာက အဓိကက်ပါတယ္။ ကုိယ့္အေျခအေန ကုိယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူးလုိ႔ မေတြးမိပါေစနဲ႔။ ကုိယ့္ေလာက္မွ မျဖစ္၊ မရွိတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္ဆုိတာ ေတြးၿပီး သူတုိ႔ေတြအတြက္ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးမယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ လုပ္ေပးေနႏုိင္မယ္ဆုိရင္ကုိပဲ အသက္ရွင္ေနတဲ့အခုိက္ဟာ သူ႔အတုိင္းအတာနဲ႔သူ တန္ဘုိးရွိေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေသဖုိ႔သြားရင္း ရွင္ေနတဲ့အခုိက္မွာ ကုိယ့္အတြက္ ကုိယ္ျဖည့္ၿပီး အမ်ားအတြက္လည္း တတ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ေပးၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားေတြဟာ အသက္၃၅ႏွစ္ျပည့္လာတဲ့ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္ကုိ ဘုန္းဘုန္းသတိေပးတဲ့ စကားမ်ားျဖစ္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀အတက္အက် ခံယူခ်က္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး သတိသံေ၀ဂ ယူလုိတဲ့သူေတြ ယူႏုိင္ေအာင္သာ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေလးမ်ားကုိ ေနာက္ေၾကာင္းေကာက္ျပလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ ေသဖုိ႔တစ္ႏွစ္ နီးခဲ့ၿပီဆုိတာပါပဲ…

Read more »

႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေသးသမွ်…

ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားဦးေဒသနာေတာ္ျဖစ္သည့္ ဓမၼစၾကာ ေဒသနာေတာ္ကုိဖတ္ရင္း သမုဒယသစၥာအဖြင့္ကုိ အထူးသတိထားၿပီး ဖတ္ျဖစ္၏။ ဒုကၡအားလုံးသည္ ဤသမုဒယေၾကာင့္ ျဖစ္သျဖင့္ သမုဒယသည္ အေၾကာင္းတရား ျဖစ္ၿပီး ဒုကၡသည္ အက်ိဳးတရား ျဖစ္သည္ကုိ ေကာင္းစြာနားလည္ သေဘာေပါက္မိ၏။ ဗုဒၶက သမုဒယဟူသည္ တဏွာပင္ျဖစ္ၿပီး ထုိတဏွာသည္ ကာမဂုဏ္တုိ႔တြင္ တပ္မက္တြယ္တာ ကပ္ၿငိတတ္သည့္ ကာမတဏွာ၊ အရာရာၿမဲသည္၊ ရွိသည္စသည္ျဖင့္ ျဖစ္သမွ်ဘ၀ကုိ တပ္မက္တတ္သည့္ ဘ၀တဏွာႏွင့္ အရာအားလုံးသည္ ေသလွ်င္ျပတ္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆုိး၊ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ဟူသည္ မရွိဟု စဲြလမ္းယူဆ တပ္မက္တတ္သည့္ ၀ိဘ၀တဏွာဟူ၍ သုံးမ်ိဳးရွိေၾကာင္း ဓမၼစၾကာ ေဒသနာတြင္ ရွင္းလင္းေဟာၾကားေတာ္ မူထား၏။ တဏွာအဖြင့္ကုိဖတ္ရင္း သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ဤတဏွာမ်ားေၾကာင့္ ဒုကၡကုိယ္စီ ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ ဆက္လက္ေတြးေနမိ၏။ အထူးသျဖင့္ ျဖစ္သမွ် ဘ၀အေပၚ တပ္မက္တြယ္တာကာ ထုိထုိ ဘ၀မ်ားတြင္ က်င္လည္ေနရမႈကုိ ဒုကၡဟု မျမင္၊ ထုိဘ၀အေပၚ တပ္မက္တြယ္တာမႈမွ ႐ုန္းထြက္ရန္ မႀကိဳးစားဘဲ တြယ္ၿပီးရင္းတြယ္ရင္း ျဖစ္ေနၾကသည့္ အျဖစ္ကုိ ေတြးေနမိရင္း ဘာေၾကာင့္ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ၾကသနည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္ေနမိ၏။

အေျဖကား တြယ္တာမႈ သမုဒယ တဏွာေၾကာင့္ဟုသာ ထြက္ေပၚခဲ့၏။ မွန္၏။ ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ ဘ၀ကုိ တပ္မက္တတ္သည့္ တဏွာ၏ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေၾကာင့္ ရရွိလာသည့္ ဘ၀အေျခအေန ျဖစ္တည္မႈ အေနအထားမ်ားမွ ႐ုန္းထြက္ရန္ ခက္ခဲတတ္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ရရွိလာသည့္ ဘ၀တြင္သာ ေပ်ာ္ပုိက္ေနတတ္ၾက၏။ မည္မွ်ပင္ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားျဖင့္ ႀကဳံေတြ႕ေနရေသာ္လည္း ထုိဒုကၡတြင္းထဲမွ ႐ုန္းထြက္ရန္ အားထုတ္မႈ မျပဳၾကေပ။ ရရစာစား သြားသြားလာလာျဖင့္သာ ျဖစ္ရာဘ၀ ျဖစ္သည့္အေနအထားတြင္ ျဖစ္သလုိသာ ေနလုိက္တတ္ၾကေတာ့၏။ သမုဒယတဏွာ၏ ေႏွာင္ဖဲြ႕မႈေၾကာင့္ ခဏတာျဖစ္တည္မႈေလး အေပၚမွာပင္ သာယာေနတတ္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဘုန္းႀကီးလည္း ဘုန္းၾကီးဘ၀၊ သီလရွင္လည္း သီလရွင္ဘ၀၊ လူလည္းလူဘ၀၊ ထုိ႔ထက္ ဆုိရလွ်င္ အလုပ္သမားလည္း အလုပ္သမားဘ၀၊ အခုိင္းအေစလည္း အခုိင္းအေစဘ၀၊ ကၽြန္လည္း ကၽြန္ဘ၀၊ သူေတာင္စားလည္း သူေတာင္စားဘ၀၊ ယုတ္စြအဆုံး ေခြး၊ ၀က္၊ ႏြား၊ ၾကက္ စသည့္ တိရိစၧာန္မ်ားသည္လည္း အသီးသီးေသာ ဘ၀ေလးေတြမွာ ေပ်ာ္ေနတတ္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ဘ၀ကုိ တပ္မက္တတ္သည့္ ဘ၀နိကႏၲိက ေလာဘေၾကာင့္ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆုိရေသာ္ ဘ၀တဏွာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ေလာဘအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသည့္အနက္ ဘ၀ကုိ တပ္မက္တတ္သည့္ ေလာဘသည္လည္း သတၱ၀ါမ်ားအား ဒုကၡအေပါင္းတြင္ က်င္လည္ေနရေအာင္ ေလာင္ၿမိဳက္ေစ၏။ သုိ႔ေသာ္ ပုထုဇင္သတၱ၀ါမ်ားကား ေလာင္ၿမိဳက္သည္ဟု မထင္။ ခ်ိဳ႕ၿမိန္သည္ဟု ထင္ေနတတ္၏။ စင္စစ္ ထုိေလာဘတဏွာေၾကာင့္ပင္ သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ရရွိလာသည့္ ဘ၀တြင္ မည္မွ်ပင္ ဒုကၡမ်ား ရွိေနပါေသာ္လည္း ထုိဘ၀ေလးတြင္ ေပ်ာ္ေနၾက၏။ အခုိက္အတန္႔ကာလ အဆင္ေျပမႈမ်ားတြင္ ေက်နပ္ေနၾက၏။ သတၱ၀ါတုိ႔၏ ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းမႈမ်ားတြင္ ဒုကၡမ်ား မည္မွ်ပင္ ရွိေနၾကေသာ္လည္း ျဖစ္ရာဘ၀ အေျခအေနေလးမ်ားတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾက၏။ ဟုိမွသည္မွ သြားလာျဖစ္ပ်က္ေနေသာ္လည္း ျဖစ္သမွ်ဘ၀ ေရာက္သမွ် ေနရာမ်ားတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတတ္ၾက၏။ လူသည္လည္း လူ႔အဆင့္အတန္း အေနအထားအရ လူ႔ဘ၀အသီးသီးတြင္ တဏွာ၏ ေႏွာင္ဖဲြ႕မႈမွ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ဘဲ ရရွိေနသည့္ ဘ၀တြင္ ေက်နပ္ေနၾကသကဲ့သုိ႔ တိရစၧာန္မ်ားသည္လည္း ျဖစ္ရာဘ၀တြင္ ေပ်ာ္ေနတတ္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သူေတာင္းစားလည္း ထုိေန႔အတြက္ အေကာင္းစားမ်ား ေတာင္းစား၍ ရသည့္အခါ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတတ္ၾကသကဲ့သုိ႔ အမိႈက္ေကာက္သမားသည္လည္း အမိႈက္မ်ားမ်ား ေကာက္၍ရသည့္အခါ ေပ်ာ္ေနမိတတ္ၾက၏။ ထုိ႔အတူ အျခားအျခားေသာ လူ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းမ်ားလည္း မိမိတုိ႔ ျဖစ္တည္ေနသည့္ ဘ၀တြင္ အသီးသီး ေပ်ာ္ရြင္ေနမိၾက၏။ ၾကက္၊ ၀က္ စသည့္ တိရိစၧာန္မ်ားလည္း အလားတူပင္။ အသက္ခံရမည့္ အေရးေတြးမျမင္ႏုိင္ေသးဘဲ ေကၽြးသမွ်ေလးေတြ အေပၚမွာ သာယာေနတတ္သည့္ သေဘာရွိ၏။ အစာမ်ားမ်ားစားရ၍ အသားတုိးလာသည့္အခါ ေရာင္းစား၊ သတ္စားခံရမည္ကုိ မျမင္မိဘဲ အခုိက္အတန္႔ ေကာင္းေကာင္းစားရသည့္ အေပၚမွာသာ အငမ္းမရ စားေနမိေတာ့၏။ ဤသည္မွာ ဘ၀တဏွာ၏ သေဘာပင္ ျဖစ္၏။ ထုိတဏွာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သမွ်ဘ၀၊ ျဖစ္သမွ်အေျခအေနတြင္ အငမ္းမရ တြယ္တာေနတတ္ၾက၏။ မိမိျဖစ္ခ်င္သကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ခြင့္မရွိဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနသည့္ သေဘာကုိ ဒုကၡဟု မျမင္ဘဲ သုခဟု ျမင္ေနသျဖင့္ ျဖစ္သမွ်အေျခအေနတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတတ္ျခင္း ျဖစ္၏။ တဒဂၤသာယာမႈအေပၚ ထာ၀ရဟုထင္ကာ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း တဏွာမွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ေအာင္ မႀကိဳးစားၾကဘဲ တဏွာ၏ သားေကာင္အျဖစ္ကုိသာ လုိလားေနၾကသျဖင့္ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀မႈသည္ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကေတာ့၏။

ဘ၀တဏွာေၾကာင့္ ျဖစ္သမွ် ဘ၀တြင္ သာယာေပ်ာ္ရႊင္ ေနတတ္သည့္ သေဘာကုိ ေဖာ္ညႊန္းျပထားသည့္ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ ဖတ္ဖူး၏။ ေရွးအခါက ကာသိတုိင္း ပါဋလိၿမိဳ႕ကုိ စုိးစံအုပ္ခ်ဳပ္သည့္ အႆက အမည္ရွိ ရွင္ဘုရင္းၾကီးတြင္ ဥပရိ အမည္ရွိ မိဖုရားတစ္ပါး ရွိ၏။ ထုိမိဖုရားသည္ ႐ုပ္ရည္အဆင္း အလြန္လွပၿပီး ရွင္ဘုရင္၏ အသည္းစဲြ ျဖစ္သည္ႏွင့္အမွ် မာနလည္း အလြန္ၾကီးသည္ဟု ဆုိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း အလွမာန္တက္က မည္သူ႔ကုိမွ် တေလးတစား အေရးတယူ မရွိလွေပ။ မာန္မာန အားႀကီးၿပီး ထုိအလွအေပၚတြင္သာ ယစ္မူးေနသျဖင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလည္း ျပဳလုပ္ျခင္း မရွိေပ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဥပရိ မိဖုရားႀကီးသည္ ႐ုတ္တရက္ ေသဆုံးသြားခဲ့ေလ၏။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမရွိ မာန္မာနျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သျဖင့္ ေသသည့္အခါ ႏြားေခ်ပုိးအျဖစ္ ျပန္လည္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့၏။ မာန၏ ေၾကာက္စရာ အက်ိဳးေပးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ မာနႀကီးလွ်င္ အမ်ိဳးဇာတ္ယုတ္ည့ံတတ္သည္ဟု ဆုိသည့္အတုိင္း အယုတ္ညံ့ဆုံး အမ်ိဳးဇာတ္အျဖစ္ တိရစၧာန္ဘ၀တြင္ ေမးဖြားခဲ့ရ၏။ အႆကဘုရင္ႀကီးသည္ မိဖုရားအေပၚ အလြန္သံေယာဇဥ္ ႀကီးသူျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ မိဖုရားႀကီး ဆုံးၿပီးေနာက္ပုိင္းတြင္လည္း ထုိသံေယာဇဥ္စိတ္ျဖင့္ မအိပ္ႏုိင္မစားႏုိင္ တမုိင္မုိင္သာ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ မင္းႀကီး၏ အေျခအေနကုိ ၾကည့္ၿပီး မွဴးမတ္မ်ားမွာ ရွင္ဘုရင္ စိတ္သက္သာေရး ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ရင္း ေနာက္ဆုံးတြင္ ဟိမ၀ႏၲာအတြင္း တရားဓမၼ အားထုတ္ကာ စ်ာန္အဘိညဥ္တန္ခုိးႏွင့္ ျပည့္စုံသည့္ ဘုရားေလာင္း ရေသ့ကုိ သတိရၿပီး ဘုရင္ႀကီးအေနျဖင့္ မိဖုရားအေပၚ သိပ္စဲြလန္းေနလွ်င္ မိဖုရားႀကီး မည္သည့္ဘ၀တြင္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားရန္ အႀကံျပဳ၍ ဘုရားေလာင္း ရေသ့ထံ ေခၚေဆာင္သြားေလ၏။

ဘုရားေလာင္း ရေသ့ထံ ေရာက္သည့္အခါ အႆက ဘုရင္ႀကီးက “အရွင္ရေသ့ အေနျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ မိဖုရားႀကီး ဘယ္ဘ၀မွာ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ေျပာေပးပါ“ဟု ေလွ်ာက္ထားရာ ဘုရားေလာင္းရေသ့က “မိဖုရားႀကီး ျဖစ္ေနသည့္ဘ၀ကုိ ဘုရင္ႀကီးကုိယ္တုိင္ တုိက္႐ုိက္စကား ေျပာေစပါမည္“ဟု ဆုိကာ ႏြားေခ်းပုိးျဖစ္ေနသည့္ မိဖုရားႀကီးကုိ အဘိညဥ္တန္ခုိးျဖင့္ ထင္ရွားေစကာ စကားေျပာေစ၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ မိဖုရားႀကီးတစ္ျဖစ္လဲ ႏြားေခ်းပုိးမမွာ ဘ၀တူ ႏြားေခ်းပုိးႏွင့္ အတူေပ်ာ္ေမြ႕ေန၏။ ႏြားေခ်းပုိးျဖစ္ေနသည့္ မိဖုရားကုိၾကည့္ကာ အႆက ဘုရင္ႀကီးမွာ မယုံႏုိင္စရာ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ပုိးမႏွင့္တုိက္႐ုိက္ စကားေျပာၾကည့္သည့္အခါ မိမိ၏ မိဖုရားႀကီး ျဖစ္ေနသည္ကုိ လက္ခံသြား၏။ ဘုရင္ႀကီးသည္ အသက္ႏွင့္ထပ္တူ ခ်စ္လွသည့္ မိဖုရားႀကီးအေနျဖင့္ လူ႔ဘ၀တုန္းက လုိပင္ သူ႔ူအေပၚ ခ်စ္မခ်စ္ သိလုိလွေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏြားေခ်းပုိးမအား “အသင္သည္ လူ႔ဘ၀က ဘ၀က်င္ေဖာ္ျဖစ္ခဲ့သည့္ ငါလုိရွင္ဘုရင္ႏွင့္ အခု ႏြားေခ်းပုိးမဘ၀တြင္ အတူေနထုိင္သည့္ ႏြားေခ်းပုိးအထီး ႏွစ္ဦးအနက္ ဘယ္သူကုိ ပုိခ်စ္သလဲ”ဟု ေမးေလ၏။ ထုိအခါ ႏြားေခ်းပုိးမက “အရွင္မင္းႀကီး လူ႔ဘ၀ကလည္း လူ႔ဘ၀အေလွ်ာက္ အရွင္မင္းႀကီးအေပၚ သံေယာဇဥ္ရွိပါတယ္၊ အခု ႏြားေခ်းပုိးဘ၀မွာေတာ့ အရွင္မင္းႀကီးထက္ ဒီႏြားေခ်းပုိး အထီးကုိ ပုိၿပီးခ်စ္ပါတယ္၊ အရွင္မင္းႀကီး လူ႔ဘ၀မွာ လူ႔အသုံးအေဆာင္မ်ားျဖင့္ စည္းစိမ္အျပည့္ ရွိေနသလုိ ႏြားေခ်းပုံထဲမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ႏြားေခ်းပုိးမ အျဖစ္ဟာလည္း အစစအရာရာ ျပည့္စုံပါတယ္၊ ဒီႏြားေခ်းပုိးဘ၀မွာပဲ ေပ်ာ္ပါတယ္…” စသည္ျဖင့္ အေျဖေပးလုိက္ေလ၏။ အႆကဘုရင္ႀကီးမွာ သူ႔က ခ်စ္သေလာက္ မိဖုရားႀကီးဟာ သူ႔အေပၚ မခ်စ္ပါလားဟု ေတြးကာစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရေသး၏။ ဘုရင္ႀကီး၏ အေျခအေနကုိ ၾကည့္ကာ ဘုရားေလာင္း ရေသ့က ေျဖတရားေဟာခဲ့၏။

“အရွင္မင္းႀကီး… ဘာမွ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔၊ ဒါဟာ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ သတၱ၀ါတုိင္းမွာ ရွိေနၾကတဲ့ တဏွာရဲ႕ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ တဏွာဟာ သတၱ၀ါေတြကုိ ျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ တြယ္ပတ္ထားတဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ သတၱ၀ါတုိင္းဟာ ျဖစ္ရာဘ၀၊ ရရာဘ၀မွာ ျဖစ္သမွ် ရသမွ်နဲ႔ ေက်နပ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလုိ ျဖစ္ေနသမွ် ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေရာက္ တဏွာရဲ႕ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈျဖင့္ ျဖစ္သမွ်ေနရာမွာ ေတြ႕သမွ် အရာေတြနဲ႔ တြယ္ေႏွာင္ရစ္ပတ္ေနၾကဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီတဏွာ ရွိေနသမွ် ဒုကၡကုိယ္စီ ရွိေနၾကဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီတဏွာရဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္မႈမွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္မွသာ ဒုကၡအေပါင္းမွ ကင္းၿငိမ္းမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုရင္းႀကီးအေနနဲ႔ ငါ့ေကာင္းသေလာက္ သူမေကာင္းဘူး ငါခ်စ္သေလာက္ သူမခ်စ္ဘူးဆုိတဲ့ သမုဒယ တဏွာဦးစီးထားတဲ့ အေတြးမ်ား၊ ရစ္ပတ္ထားတဲ့ ေလာဘတဏွာ သံေယာဇဥ္မ်ားမွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၿပီး တဏွာကင္းရာ နိဗၺာန္သုိ႔ သြားႏုိင္ေအာင္သာ အျမန္ဆုံး အားထုတ္သင့္ပါတယ္…” စသည္ျဖင့္ ဘုရားေလာင္း ရေသ့မွ အႆက ဘုရင္ႀကီးအား တရားစကား ေဟာၾကားေတာ္လုိက္၏။ ထုိအခါမွသာ ဘုရင္ႀကီးလည္း စိတ္သက္သာရာ ရသြားၿပီး နန္းေတာ္သုိ႔ ျပန္လည္ၾကြသြားေလေတာ့၏။

အထက္ပါ ၀တၳဳဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ၾကည့္ပါက တဏွာ၏ သေဘာကုိ ေကာင္းစြာနာလည္ႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေနတတ္သည္ကုိ ထင္ထင္ရွားရွား သိႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔ လက္ေတြ႕ဘ၀တြင္လည္း ထုိသေဘာမ်ားကုိ ႀကဳံေတြ႕ဖူးၾကမည္ ျဖစ္၏။ ျဖစ္သမွ်ေနရာ ရသမွ်အရာ ေတြ႕သမွ် သူေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ကာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတတ္ၾကသျဖင့္ ဒုကၡကုိ ဒုကၡဟု မျမင္ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ နားလည္ႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ မိမိက သံေယာဇဥ္ထား အေလးထားေသာ္လည္း မိမိကြယ္ရာတြင္ အျခားသူတစ္ဦးႏွင့္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတတ္၊ မိမိအေပၚ ေမ့ေနတတ္သည္ကုိ ႀကဳံဖူးၾကမည္ျဖစ္၏။ ထုိ႔အတူ မိမိကိုယ္တုိင္လည္းပဲ အျခားတစ္ေနရာ အျခားသူတစ္ဦးဦး အျခားအရာ တစ္ခုခုအေပၚတြင္ သာယာေနၿပီး ထုိအေျခအေနမ်ားအေပၚတြင္ ေက်နပ္ေနတတ္သည္လည္း ရွိတတ္၏။ မိမိအေနျဖင့္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တြင္ သာယာေနတတ္ေသာ္လည္း မိမိက တြယ္တာမိသည့္ သူ၊ တြယ္တာမိသည့္ အရာကုိကား အျခားသူမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမႈကုိ မလုိလားတတ္ေပ။ မိမိကုိသာ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေစခ်င္၏။ တြယ္တာေစခ်င္၏။ သုိ႔ေသာ္ ျဖစ္မလာခဲ့ေပ။ ထုိသုိ႔လုိလားေသာ္လည္း မျဖစ္သည့္အခါ အလုိမက်ျဖစ္ျခင္း၊ စိတ္လုိက္မာန္ပါျပဳျခင္း၊ ေဒါသထြက္ျခင္း၊ ယူႀကဳံးမရျဖစ္ျခင္း၊ ေသာကျဖစ္ျခင္း၊ ေနာင္တျဖစ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ဘ၀ကုိ ဒုကၡေတြျဖင့္သာ ျပည့္ေစေလေတာ့၏။ ထုိဒုကၡအားလုံး၏ အရင္းခံကား သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖဲြ႕ႏွင့္ တဏွာ၏ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ထုိသေဘာကုိ သေဘာေပါက္ကာ ထုိတဏွာ၏ လြတ္ရာသုိ႔ ႐ုန္းထြက္ရန္ မႀကိဳးစားၾကဘဲ တဏွာ၏ ခ်ည္ေႏွာင္မႈ အတုိင္းသာ လုိက္ေနမိၾကေတာ့၏။ စင္စစ္ ထုိဒုကၡ အားလုံး၏ တရားခံကား ျဖစ္သမွ်ကုိ တြယ္တာေစတတ္၊ ကပ္ၿငိေစတတ္၊ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေစတတ္သည့္ ဘ၀နိကႏၲိက ေလာဘတဏွာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။

တြယ္တာမႈ တဏွာသည္ သတၱ၀ါတုိ႔အား ဒုကၡကုိသာ တုိးေစသျဖင့္ ထုိတဏွာကုိ ပယ္သတ္ရေပမည္။ တဏွာ၏ ခ်ည္ေႏွာင္မႈမွ ႐ုန္းထြက္ရေပမည္။ ထုိတြယ္တာမႈကုိ အရိယာမဂ္ျဖင့္ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္သတ္ႏုိင္ေသးသမွ် တဏွာ၏ ေႏွာင္ဖဲြ႕မႈမွ ႐ုန္းထြက္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေသးေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ဘ၀တဏွာတည္းဟူေသာ အေႏွာင္အဖဲြ႕ သံေယာဇဥ္ကုိ ပယ္သတ္၍ တဏွာ၏ ခ်ည္ေႏွာင္မႈမွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ရန္ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းစဥ္ျဖစ္သည့္ တဏွာကင္းရာသုိ႔သြားရာ မဂၢင္ရွစ္ပါးလမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ လုိအပ္ေပ၏။ ထုိလမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ရန္ သတိကုိ အေျချပဳထားသည့္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္ကုိ အခ်ိန္ရွိခုိက္ လုံ႔လဆုိက္ကာ အားထုတ္ရန္ လုိအပ္လွေပ၏။ ဤသုိ႔မွ မလုပ္ႏုိင္လွ်င္ တဏွာ၏ ခ်ယ္လွယ္မႈမွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေသးေပ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒုကၡေပါင္းစုံႏွင့္ ေတြ႕ႀကဳံခံစားေနရသည့္ သတၱ၀ါအေပါင္းတုိ႔သည္ တြယ္တာမႈ သမုဒယ တဏွာ၏ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနရသည့္ ထုိဒုကၡအေပါင္းမွ ကင္းေ၀းႏုိင္ေစရန္အတြက္ လက္ရွိမိမိတုိ႔ ရရွိက်င္လည္ေနရသည့္ ဘ၀အသီးသီးတြင္သာ ေပ်ာ္ေမြ႕မေနၾကဘဲ ထုိထုိဘ၀ အသီးသီးမွ တဏွာကင္းရာလမ္းသုိ႔ အျမန္ဆုံး ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ရန္ အခ်ိန္ရွိခုိက္ ႐ုန္းထြက္လုိက္ၾကရန္ႏွင့္ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္မွန္သမွ်သည္ မည္သည့္အခါမွ် သတၱ၀ါတုိ႔ကုိ ေအးျမမႈကုိ ေပးႏုိင္သည့္အရာ မဟုတ္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္ၿပီး ထုိသံေယာဇဥ္မ်ားကုိ အျမန္ဆုံး ျဖတ္ႏုိင္ရန္သာ ႀကိဳးစားသင့္ပါေၾကာင္း အသိေပးစကား ေျပာၾကားလုိက္ရပါေပ၏။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား