ေကာင္းတာလုပ္ပါရက္နဲ႔ ဆုိးက်ိဳးေတြနဲ႔ႀကဳံေနရၿပီး… မေကာင္းတာလုပ္တဲ့သူေတြမွာ ဘာေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနရပါသလဲ…

Q.အရွင္ဘုရား…
တပည့္ေတာ္မ သိတတ္စအရြယ္ကစၿပီး မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ေတြကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံးေရွာင္ၿပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ ႀကိဳးစားလုပ္ပါတယ္။ သီလကုိလည္း အတတ္ႏုိင္ဆုံး လုံေအာင္ထိမ္းပါတယ္။ ဒါနကေတာ့ ရွိရင္ရွိသလုိ လုပ္ပါတယ္။ ဆရာသမား မိဘေတြကုိလည္း အတတ္ႏုိင္ဆုံး ျပဳစုလုပ္ေကၽြးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တပည့္ေတာ္မမွာ အဆုိးေတြပဲ ႀကဳံေတြ႕ေနရပါတယ္။ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ပဲ ႀကဳံေတြေနရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မေကာင္းတာေတြ လုပ္ေနေပမယ့္ အရမ္းကုိ အဆင္ေျပေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ ကံတရားအေပၚ မယုံၾကည္တာ မဟုတ္ပါဘုရား… ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ဘာသာျခား သူငယ္ခ်င္းေတြက ဗုဒၶဘာသာမွာ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းက်ိဳးရမယ္ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ မေကာင္းက်ိဳးရတယ္လုိ႔ေျပာတယ္၊ နင့္က်ေတာ့ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲလုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ တပည့္ေတာ္မ သူတုိ႔ကုိ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိပါဘူး။ ဒီကိစၥကုိ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ေျဖရွင္းေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္း က်န္းမာပါေစ..
(ေအးေအးႀကိဳင္)


A. အင္း… ဒီျပႆနာကုိ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လည္း မၾကာမၾကာ ေျဖေပးဖူးပါတယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကံတရားအေပၚ သံသယမျဖစ္ပါနဲ႔။ ကံကေတာ့ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနၿပီးသားပါ။ ဒီေနရာမွာ သိထားရမွာက ကံအေၾကာင္းပါ။ အဘိဓမၼာ အလုိအရ ကံေလးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ အဲဒီေလးမ်ိဳးက
၁။ ဒိ႒ဓမၼေ၀ဒနိယကံ = မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ
၂။ ဥပပဇၨေ၀ဒနိယကံ = အျခားမဲ့ဒုတိယဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ
၃။ အပရာပရိယေ၀ဒနိယကံ = မ်က္ေမွာက္ဘ၀ႏွင့္ ဒုတိယဘ၀တုိ႔မွတစ္ပါး တတိယဘ၀မွစ၍ အနာဂတ္ နိဗၺာန္ရသည့္ ဘ၀တုိင္ေအာင္ အက်ိဳးေပးေသာကံ
၄။ အေဟာသိကံ = ဆုိင္ရာကာလအားေလ်ာ္စြာ အက်ိဳးေပးခြင့္ မရၾကသျဖင့္ ပ်က္သုဥ္းသြားၾကေသာကံ
တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအဘိဓမၼာအဖြင့္အရ ကံအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၿပီး အက်ိဳးေပးခ်ိန္လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကဲြျပားၾကပါတယ္။ အခုဘ၀လုပ္ေနတဲ့ ကံမ်ားဟာ အခုဘ၀အက်ိဳးေပးမႈကုိ ခ်က္ျခင္းရခ်င္မွ ရမွာျဖစ္သလုိ အခုလက္ရွိရရွိခံစားေနတဲ့ အက်ိဳးဆက္ဟာလည္း အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုခုကျပဳခဲ့တဲ့ ကံမ်ားရဲ႕ အက်ိဳးေပးမ်ားလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ကံေတြကုိလုပ္တဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ေစတနာေဇာေတြရဲ႕ ျခားနားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ တစ္ခ်ိဳ႕အခုဘ၀မွာ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ေနေပမယ့္ ေကာင္းက်ဳိးမျဖစ္ဘဲ ဆုိးက်ိဳးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတတ္သလုိ မေကာင္းတာလုပ္ေနေပမယ့္ ေကာင္းက်ိဳးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတတ္တာပါ။ ဒါဟာ အတိတ္ကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးေပးမႈေတြေၾကာင့္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘ၀မွာ လုပ္ေနတဲ့ ကံေတြကုိလုိက္ၿပီး အတိတ္ကံအက်ိဳးေပးမႈ အားနည္းတတ္တာ၊ အားႀကီးတတ္တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ အတိတ္ကံအက်ိဳးေပးအရ ေသရမယ့္ကံျဖစ္ေနေပမယ့္ လက္ရွိမွာလုပ္ေနတဲ့ ေကာင္းတဲ့ကံေတြက အားႀကီးေနတဲ့အခါ ေသရမယ့္အေျခအေနမွ ထိခုိက္ဒဏ္ရာ ရတာေလာက္ပဲ ျဖစ္တတ္တာ၊ အတိတ္က ေကာင္းတဲ့ကံေတြ အက်ိဳးေပးခ်င္ေပမယ့္ ပစၥဳပၸန္မွာ လုပ္ေနတဲ့ကံေတြက မေကာင္းတာေတြ မ်ားေနတဲ့အတြက္ အက်ိဳးေပးခြင့္ မသာတာေတြ ရွိပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အတိတ္ကံႏွင့္ ပစၥဳပၸန္ကံဆက္စပ္မႈ ရွိေနတယ္ဆုိတာပါပဲ။ အေကာင္းဆုံးက အတိတ္ကံဟာ ေကာင္းသည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆုိးသည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပစၥဳပၸန္မွာ အေကာင္းေတြ လုပ္ေနဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲလုိ အေကာင္းေတြ လုပ္ထားမယ္ဆုိရင္ အတိတ္ကံရဲ႕ မေကာင္းက်ိဳးေတြ အက်ိဳးေပးရင္ေတာင္ ခံရတာ သက္သာၿပီး ေကာင္းတဲ့ကံေတြ အက်ိဳးေပးရင္ေတာ့ အျပည့္အ၀ အက်ိဳးေပးခြင့္ ရမွာ အမွန္ပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အက်ိဳးေပးရမွာ ကံရဲ႕အလုပ္ျဖစ္ၿပီး ေကာင္းတာေတြလုပ္ရမွာက ကုိယ့္ရဲ႕အလုပ္ပါ။ အခုလုပ္အခု အက်ိဳးမရတဲ့အတြက္ ကံေတြအေပၚမွာ သံသယမျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ အက်ိဳးေပးခ်ိန္ရွိေနလုိ႔ပါ။ ရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ အခ်ိန္မတန္ေသးလုိ႔ပါလုိ႔ပဲ ေျပာရပါမယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ သူ႔တရား သူစီရင္ သြားမွာပါ။ ဒီေနရာမွာ ပုိၿပီးေသခ်ာသြားေအာင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ေဟာေတာ္မူခ်က္ေလးကုိ တင္ျပလုိပါတယ္။ ဘုရားရွင္က ဓမၼပဒ၊ အနာထပိ႑ိကေသ႒ိ၀တၳဳမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဟာေတာ္မူထားတာ ရွိပါတယ္။

ပါေပါပိ ပႆတိ ဘၿဒံ၊ ယာ၀ ပါပံ န ပစၥတိ။
ယဒါ စ ပစၥတိ ပါပံ၊ အထ ပါေပါ ပါပါနိ ပႆတိ။
ဘေျဒာပိ ပႆတိ ပါပံ၊ ယာ၀ ဘျဒ န ပစၥတိ။
ယဒါ စ ပစၥတိ ဘျဒ၊ အထ ဘျဒာနိ ပႆတိ။
- မေကာင္းမႈျပဳေသာ သူပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ အက်ိဳးမေပးေသးေသာ ကာလပတ္လုံး ေကာင္းျမတ္ေသာ အာ႐ုံကုိေတြ႕ျမင္ႏုိင္ေသး၏။ မေကာင္းမႈ အက်ိဳးေပးေသာ အခါ၌မူကား မေကာင္းမႈျပဳသူသည္ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရ၏။
- ေကာင္းမႈျပဳေသာ သူပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေကာင္းမႈ အက်ိဳးမေပးေသးေသာ ကာလပတ္လုံး မေကာင္းေသာ အာ႐ုံကုိ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ေသး၏။ ေကာင္းမႈ အက်ိဳးေပးေသာ အခါ၌မူကား ေကာင္းမႈျပဳသူသည္ ေကာင္းက်ိဳးတုိ႔ကုိ ေတြ႕ျမင္ရေလေတာ့၏။

ဆုိေတာ့..ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္အတုိင္း ကုိယ္လုပ္ရမယ့္ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိ ဆက္လက္ၿပီး ႀကိဳးးစားလုပ္ေနဖုိ႔ လုိပါတယ္။ တုိ႔ ေကာင္းတာလုပ္ရဲ႕သားနဲ႔ ဘာမွျဖစ္မလာဘူးလုိ႔ ေတြးၿပီးစိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔။ မထူးပါဘူးဆုိၿပီးလည္း မထူးဇာတ္ မခင္းလုိက္ၾကပါနဲ႔။ အခ်ိန္ကုိေစာင့္ပါလုိ႔ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။ အခ်ိန္တန္ ရင္ အားလုံး သူ႔တရားသူစီရင္သြားမွာပါ။

Read more »

ေတာင့္တ၍ မရပါ…

တစ္ေန႔ သံေ၀ဂကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ကုိဖတ္ေနစဥ္ စာေရးသူအေတြးထဲ မဃေဒ၀မင္းႀကီး၏ သံေ၀ဂျဖစ္ပုံေလးကုိ သြားသတိယလုိက္မိ၏။ မဃေဒ၀မင္းႀကီးသည္ ေခါင္းေပၚမွာ ဆံပင္ျဖဴေလးတစ္ပင္ ေတြ႕ရွိရသည္ကုိ အႀကီးအက်ယ္ သံေ၀ဂျဖစ္ကာ မင္းစည္းစိမ္ကုိစြန္႔ၿပီး ေတာထြက္ေတာ္မူသည္အထိ ျဖစ္သြားခဲ့၏။ သံေ၀ဂ အမွန္တစ္ကယ္ျဖစ္ၿပီ၊ အမွန္ရၿပီဆုိလွ်င္ အလြန္တုန္လႈပ္ၿပီး လြတ္ေျမာက္မႈကုိ ရွာေဖြသြားတတ္ၾကသည္ကုိ မဃေဒ၀မင္းႀကီးက သက္ေသျပသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္၏။ မဃေဒ၀မင္းႀကီး၏ သံေ၀ဂျဖစ္ပုံ အေတြးေလးကုိ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးမွ ကဗ်ာလကၤာေလးျဖင့္ ေဖာ္က်ဴးတားသည္ကုိလည္း သံေ၀ဂျဖစ္ဖြယ္ ဖတ္လုိက္ရ၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ``မဟာဘူတ၊ ဤကာယအား၊ ေန႔ညမယြင္း၊ ေရဆာသြင္း၍၊ မပ်င္းလုပ္ေကၽြး၊ ျပဳစုေမြးလည္း၊ ေက်းဇူးမထင္၊ အကတညဳ၊ ေျမြေလးခုသုိ႔၊ ကုိက္မႈမဆဲ၊ ခဲမႈမၿငိမ္း၊ ကုိယ္လုံးရွိန္းေအာင္၊ ေရွာင္တိမ္းမသာ၊ စစ္ႀကီးလာသုိ႔၊ ဇရာေျမြဆိပ္၊ တရိပ္ရိပ္ျဖင့္၊ ဦးထိပ္ထက္စီး၊ ေရာက္လာၿပီးၿပီ`` စသည္ျဖင့္ အုိျခင္းတရား၏ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပုံေလးကုိ ဥပမာေပး၍ သီးကုံးေတာ္မူထား၏။

မွန္၏။ ပထ၀ီ၊ အာေပါ၊ ေတေဇာ၊ ၀ါေယာဟူေသာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး (မဟာဘုတ္ေလးပါး) ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ ဤခႏၶာကုိယ္ႀကီးသည္ မနက္၊ ေန႔၊ ည ပုံမွန္စားေန၊ ေသာက္ေန ျပဳျပင္ေနေသာ္လည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပုိၿပီးႏုပ်ိဳလာသည္ဟူ၍ မရွိဘဲ တျဖည္းျဖည္း အုိအုိသြားသည္သာ ရွိ၏။ မည္သူကျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုပုိလွလာသည္၊ ႏုလာသည္ဟူ၍မရွိေပ။ လူအမ်ား ေျပာဆုိေနၾကသည့္ ``တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွ`` ဟူေသာ စကားသည္ စင္စစ္ ေျမွာက္ေျပာေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္၏။ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္မွ် တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပုိပုိႏုပ်ိဳလာသည္ဟု မရွိႏုိင္ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေမြးဖြားလာသည္ ဆုိကတည္းကပင္ အုိျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းသေဘာက တစ္ပါတည္း ပါလာၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ``ေလာကတြင္ သတၱ၀ါမ်ား ေတာင့္တ၍ မရသည့္ အရာငါးမ်ိဳး`` ရွိေၾကာင္း ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ့သည့္ ယင္းတရားငါးမ်ိဳးမွာ
၁။ ဇရာဟူေသာ အုိျခင္းတရား
၂။ ဗ်ာဓိဟူေသာ နာျခင္းတရား
၃။ မရဏဟူေသာ ေသျခင္းတရား
၄။ ခယဓမၼဟူေသာ ကုန္ခမ္းျခင္းတရား
၅။ နႆဓမၼဟူေသာ ပ်က္ဆီးျခင္း တရား
တုိ႔ပင္ ျဖစ္၏။

မွန္၏။ မည္သည့္သတၱ၀ါမဆုိ ပဋိသေႏၶယူ ေမြးဖြားလာၿပီဆုိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အုိျခင္းတရားသည္ ေနာက္မွပါလာၿပီးျဖစ္၏။ ယင္းအုိျခင္းတရားကုိ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ျပဳ၍ မအုိပါရေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းေန၍ မရေပ။ အခ်ိန္တန္လ်င္ အုိလာၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ ``ခႏၶာကုိယ္ဆုိး၊ ဤ႐ုပ္မ်ိဳးကား၊ တုိး၍မပ်ိဳ၊ အုိသာအုိခဲ့`` ဟု မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီး စပ္ဆုိေတာ္မူသကဲ့သုိ႔ ရရွိလာသည့္ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးသည္လည္း မည္မွ်ပင္ ျပဳျပင္ျပဳျပင္ တစ္ဖန္ျပန္ၿပီး မႏုပ်ိဳႏုိင္ေပ။ တုိး၍သာ အုိလာၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ ဤသေဘာတရားကုိ မသိနားမလည္ၾကသျဖင့္ သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ႐ုပ္တရားအေပၚ အမွီျပဳၿပီး အလွမာန္တက္ေနၾက၏။ စင္စစ္လွသည္ဆုိသည္မွာ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔မွ်သာ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာလည္း သတၱ၀ါတုိ႔၏ အ၀ိဇၨာဖုံးသည့္ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္၍သာ လွသည္ဟု ထင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အလွမာန္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ဆုံး မာနခ၀ါခ်သြားသည့္ အေၾကာင္းေလးကုိ စာေရးသူ သတိယမိပါ၏။ ေရွးအခါက အလြန္ေခ်ာေမာလွပသည့္ မင္းသမီးတစ္ေယာက္ရွိ၏။ သူမ၏ အလွသတင္းေၾကာင့္ အတုိင္းတုိင္း အျပည္ျပည္ရွိ မင္းသားတုိ႔သည္ သူမႏွင့္လက္ထပ္ႏုိင္ရန္ ၾကိဳးစားၾက၏။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားျဖင့္ နီးစပ္ေအာင္ ခ်ဥ္းကပ္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ မင္းသမီးသည္ လက္ခံျခင္းမရွိ၊ ျငင္းဆုိၿမဲ ျငင္းဆုိေန၏။ ထုိမင္းသားမ်ားတြင္ ထူးျခားသည့္ မင္းသားတစ္ေယာက္ ပါလာ၏။ မင္းသားသည္ ပထမအႀကိမ္ လာစဥ္ ေရႊခြက္ထဲတြင္ လက္၀တ္ရတနာ အျပည့္ျဖင့္ လက္ေဆာင္ပဏၰာ ဆက္သ၏။ မင္းသမီးကား လက္မခံေပ။ ဒုတိယအႀကိမ္တြင္ လက္၀တ္ရတနာအျပည့္ပါသည့္ ေငြခြက္ျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္၏။ မင္းသမီးကား ျငင္းဆုိၿမဲ ျငင္းဆုိ၏။ တတိယအႀကိမ္တြင္ကား လက္ေဆာင္ပဏၰာ အနည္းငယ္သာပါသည့္ ေၾကးခြက္ျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္၏။ မင္းသမီးသည္ ျငင္းဆုိၿမဲ ျငင္းဆုိေသာ္လည္း ထုိမင္းသား၏ လုပ္ရပ္ကုိ သတိထားမိလာသည့္အျပင္ ေဒါသပါထြက္လာ၏။ သုိ႔ျဖင့္ မင္းသမီးက `` ရွင္ဟာ ကၽြန္မအခ်စ္ကုိ ရဖုိ႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူမဟုတ္လား၊ ဒီလုိႀကိဳးစားေနတဲ့သူဟာ တစ္ေခါက္နဲ႔တစ္ေခါက္ ကၽြန္မစိတ္တုိင္းက်ေအာင္ ပုိပုိၿပီး ႀကိဳးစားရမယ့္အစား ခုေတာ့ ရွင့္ဟာက တစ္ေခါက္နဲ႔ တစ္ေခါက္ ပုိပုိၿပီး တန္ဘုိးေတြ နည္းနည္းလာပါလား.. ဘာလဲ ဒါ ကၽြန္မကုိ သက္သက္လာၿပီး အရွက္ခဲြေဆာ္ကား ေနတာလား`` စသည္ျဖင့္ ရန္ေတြ႕၏။ ထုိအခါ မင္းသားက `` အရွင္မင္းသမီး ကၽြႏ္ုပ္မင္းသမီးကုိ ေဆာ္ကားတာလည္း မဟုတ္၊ အရွက္ခဲြတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အမွန္တရားကုိပဲ လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္၊ တစ္ကယ္ေတာ့ မင္းသမီးဟာ တစ္ေခါက္နဲ႔တစ္ေခါက္ ပုိပုိၿပီး လွလွလာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပုိပုိၿပီးပဲ အုိလာတာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးဟာ မင္းသမီးရဲ႕ အလွနဲ႔တန္တဲ့ လက္ေဆာင္ပဏၰာေတြပဲ ယူယူလာတာပါ`` စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိရွင္းျပသျဖင့္ မင္းသမီး အလွမာန္က်သြားေၾကာင္း မွတ္သားဖူး၏။ ဤေနရာတြင္ ေျပာလုိသည္မွာ ဇရာဟူသည့္ အုိျခင္းတရား အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္၏။ ခႏၶာကုိယ္ရလာသည့္ သတၱ၀ါမွန္သမွ် ၾကာေလအိုေလ ၾကာေလအုိေလသာ ျဖစ္၏။ မအုိပါရေစႏွင့္ဟု မည္သုိ႔မွ် ေတာင့္တ၍ မရေပ။ ဤသေဘာတရားကုိ သိျမင္ၿပီး ႐ုပ္တရားအေပၚ အမွီျပဳ၍ မာန္မာန မတက္ရန္သာ ႀကိဳးစားၾကရမည္ ျဖစ္၏။

ဗ်ာဓိဟူသည့္ အနာေရာဂါသည္လည္း ထုိ႔အတူပင္ျဖစ္၏။ မနာပါရေစႏွင့္ဟု ေတာင့္တ၍ မရေပ။ ႐ုပ္တရားကုိ ပုိင္ဆုိင္ေနသမွ် နာေနၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ ႐ုပ္တရားရွိေနသမွ် အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး နာေနၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ အနာေရာဂါ ဆဲြကပ္ေနၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ မည္သည့္အရြယ္မွ နာၾကရမည္ဟု သတ္မွတ္ခ်က္မရွိေပ။ အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ ေမြးလာကတည္းကပင္ အနာေရာဂါ ဆဲြကပ္ၿပီးေမြးလာၾကရ၏။ စင္စစ္ အနာေဂါဟူသည္ တစ္ျခားမဟုတ္ေပ။ ဤ႐ုပ္တရားႀကီးကပင္လွ်င္ အနာေရာဂါ အစုႀကီးျဖစ္ေန၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ရဟန္းတစ္ပါးက ေလွ်ာက္၏။ ``ေရာေဂါ ေရာေဂါတိ ဘေႏၲ ကတေမာ ေရာဂါ = ေရာဂါ ေရာဂါလုိ႔ ေျပာေျပာေနၾက ပါတယ္ အရွင္ဘုရား… ေရာဂါဆုိတာ ဘယ္လုိဟာပါလဲ ဘုရား… `` ဟုေမးေလွ်ာက္၏။ ထုိအခါ ဘုရားရွင္ကား ``႐ူပံ ၀ုစၥတိ ဘိကၡေ၀ ေရာဂါတိ = ခ်စ္သားတုိ႔ ေရာဂါဆုိတာ တစ္ျခားမဟုတ္ ဒီ႐ုပ္တရားႀကီးပဲ`` ဟု ေျဖၾကားေတာ္မူ၏။ မွန္၏။ ႏွလုံးေရာဂါ၊ ေသြးတုိးေရာဂါ၊ ကင္ဆာေရာဂါ စသည္ျဖင့္ မည္မွ်ပင္ အမည္နာမ တပ္တပ္ စင္စစ္ဤ႐ုပ္တရား ရွိေန၍သာ ေရာဂါအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အနာအမ်ိဳး ဆဲြကပ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေရာဂါအမည္မတပ္ဘဲ ``ဤ႐ုပ္တရားကုိပင္ ေရာဂါ``ဟု ဆုိေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူျခင္းျဖစ္၏။ ``႐ုပၸတီတိ ႐ူပံ = ေဖာက္ျပန္တတ္သည့္ သေဘာကုိ ႐ုပ္`` ဟု စာေပကဖြင့္ျပ၏။ ႐ုပ္တရားရွိသျဖင့္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္ဆီးမႈလည္း ရွိေန၏။ ေဖာက္ျပန္ပ်က္ဆီးမႈသည္ပင္ ဗ်ာဓိဟူသည့္ အနာေရာဂါ ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ႐ုပ္တရားရွိသျဖင့္ အနာေရာဂါျဖစ္ျခင္းသည္ မဆန္းေပ။ စိတ္ေရာဂါမျဖစ္ရန္သာ အဓိကျဖစ္၏။ စိတ္ေရာဂါျဖစ္လွ်င္ကား စိတ္ျဖင့္ျပန္လည္ ကုစားျခင္းမွတစ္ပါး အျခားေဆးမရွိေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရုပ္တရားရွိသျဖင့္ ဗ်ာဓိဟူသည့္ အနာေရာဂါရွိလာရေသာေၾကာင့္ မနာပါရေစႏွင့္ဟု ေတာင့္တမေနၾကဘဲ စိတ္ေရာဂါမျဖစ္ရန္သာ သတိတရားျဖင့္ ထိန္းသိမ္းသြားၾကဖုိ႔ လုိအပ္လွ၏။
တတိယ ေတာင့္တ၍ မရသည့္ တရားကား မရဏဟူသည့္ ေသျခင္းတရားပင္ ျဖစ္၏။ ဤတရားကုိလည္း မေသပါရေစႏွင့္ဟု မည္သုိ႔မွ် ေတာင့္တ၍ မရေပ။ အသက္ရွင္ေနမႈ၏ ေနာက္တြင္ ေသျခင္းတရားက ရွိေနၿပီးျဖစ္၏။ အတိတ္ကလည္း အဖန္ဖန္ ေသခဲ့ၾကရၿပီးျဖစ္၏။ ယခုလည္း မည္သည့္အခ်ိန္၊ မည္သည့္အရြယ္၊ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေသရမည္ကုိသာ ႀကိဳတင္၍ မသိႏိုင္ေသာ္လည္း ေသရမည္ဆုိသည္ကား မုခ်ဧကန္ မလဲြေပ။ နိဗၺာန္မရမခ်င္း ေသေနၾကရဦးမည္သာ ျဖစ္၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္က ကိသာေဂါတမီဟူေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ရွိ၏။ ထုိအမ်ိဳးသမီးတြင္ အလြန္ခ်စ္လွစြာေသာ သားေလးတစ္ေယာက္လည္း ရွိ၏။ တစ္ေန႔တြင္ ထုိသားေလးသည္ ႐ုတ္တရက္ေသဆုံးသြား၏။ ကိသာေဂါတမီသည္ အလြန္ခ်စ္လွစြာသည့္ သားေလးေသဆုံးသြား သျဖင့္ ယူက်ဳံးမရ၊ ေျဖဆည္ရာမရျဖစ္ကာ အ႐ူးတစ္ပုိင္းျဖစ္လ်က္ သားေသကုိပုိက္၍ အသက္ျပန္ရွင္ေအာင္ လုပ္ေပးရန္ အရပ္ထဲလွည့္လည္ ေနေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ မည္သူမွ် မကူညီႏုိင္ၾကေပ။ ေနာက္ဆုံး ဘုရားရွင္ထံ ေရာက္ၿပီး သားေသကုိ အသက္ျပန္ရွင္ေအာင္ ေဆးကုေပးရန္ ေတာင္းဆုိေလ၏။ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ``ခ်စ္သမီး… ေကာင္းၿပီ၊ သင့္သားကုိ အသက္ျပန္ရွင္ေအာင္ ငါကုေပးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအရပ္မွာ ရွိတဲ့ လူမေသဖူးတဲ့ အိမ္ကေနၿပီး မုံညင္းေစ့ကုိ ခ်စ္သမီး ငါ့ဆီရွာယူလာခဲ့`` ဟု အရွာခုိင္း၏။ ကိသာေဂါတမီလည္း သားေသကုိ အသက္ျပန္သြင္းလုိေသာ ဆႏၵျဖင့္ လူမေသဖူးသည့္ အိမ္ကုိ တစ္အိမ္တက္ဆင္း လုိက္ရွာေသာ္လည္း တစ္အိမ္မွ် ရွာမေတြ႕ဘဲ ေနာက္ဆုံးဘုရားရွင္ထံျပန္ေရာက္၊ ဘုရားရွင္တရားေတာ္ကုိ နာယူၿပီး သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ အၿပီး၀င္ေရာက္သြားခဲ့၏။ ကိသာေဂါတမီ၏ ဤအျဖစ္အပ်က္သည္ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ ကိသာေဂါတမီအား ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူသည့္ တရားစကားေလးသည္ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ ``ခ်စ္သမီး သားေသတာဟာ ခ်စ္သမီးတစ္ေယာက္ထဲမွာပဲ ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး… ခ်စ္သမီးလုိသူေတြ ဒီေလာကမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ`` ဟူ၍ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အားလုံးတစ္ေန႔ ေသၾကရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ မေသပါရေစႏွင့္ဟု ေတာင့္တမေနၾကဘဲ မေသမီ ႀကိဳတင္ၿပီး လုပ္ရမည့္၊ ျပင္ဆင္ရမည့္ အရာမ်ားကုိသာ အခ်ိန္မီ ႀကိဳတင္ျပဳလုပ္ အားထုတ္ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

ခယဓမၼဟူသည့္ ကုန္ခမ္းျခင္းတရားကုိလည္း မကုန္ခမ္းပါရေစႏွင့္ဟု ေတာင့္တ၍ မရေပ။ ဤေနရာ၌ ကုန္ခမ္းျခင္းဟူသည္ စည္းစိမ္ဥစၥာတုိ႔၏ ကုန္ခမ္းျခင္းကုိ ဆုိလုိ၏။ စည္းစိမ္းဥစၥာမွန္သမွ်သည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ကုန္ခမ္းသြားၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ အခ်ို႕ဆုိလွ်င္ အခ်ိန္မတန္မီပင္ ကုန္ခမ္းသြားၾကသည့္ဟု ထင္မွတ္တတ္ၾက၏။ စင္စစ္ ဤကုန္ခမ္းျခင္းသေဘာသည္လည္း အခ်ိန္အတိအက်မရွိ၊ အခ်ိန္မေရြးကုန္ခမ္း ေပ်ာက္ပ်က္သြားၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မကုန္မခမ္းမီ ရသမွ် ယူသြားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမည္ ျဖစ္၏။ ရသမွ် ယူသြားရန္မွာ မိမိႏွင့္တစ္ပါတည္း ယူသြားရန္ကား မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ျပဳၿပီး ထုိကုသုိလ္၏ အက်ိဳးကုိသာလွ်င္ ယူသြား၍ ရႏုိင္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြး ကုန္ခမ္းသြားႏုိင္သည့္ သေဘာကုိလည္း သတိျပဳဆင္ျခင္းကာ မကုန္ခမ္းပါရေစႏွင့္ဟု ေတာင့္တမေနဘဲ မကုန္ခမ္းမီ ရသမွ်ယူသြားႏုိင္ရန္သာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ သင့္လွေပ၏။

ထုိ႔အတူ နႆဓမၼဟူသည့္ ပ်က္ဆီးျခင္းသေဘာကုိလည္း မပ်က္ဆီးပါရေစႏွင့္ဟု ေတာင့္တ၍ မရႏုိင္ေပ။ ပ်က္ဆီးခ်ိန္တန္လွ်င္ ပ်က္ဆီးသြားၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ ``သေဗၺသခၤါရာ အနိစၥာ= အရာအားလုံးသည္ အၿမဲမရွိ`` ဟူေသာ ဘုရားရွင္၏ စကားေတာ္အတုိင္းပင္ မည္သည့္အရာမွ် အၿမဲတည္ရွိသည္ဟု မရွိႏုိင္ေပ။ ျပဳျပင္စီရင္ထားသည့္ သခၤါရတရား မွန္သမွ် ပ်က္ဆီးျခင္းသာ အဆုံးရွိေပသည္။ ထုိသေဘာတရားသည္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ပုိ၍ထင္ရွားေန၏။ သိပၸံပညာမ်ား မည္မွ်ပင္တုိးတက္ပါေစ၊ မည္မွ်ပင္ အစြမ္းထက္ပါေစ ထာ၀ရတည္တံ့ၿပီး မပ်က္ဆီးႏုိင္မည့္ အရာမ်ားကုိ တီထြင္၍ မရႏုိင္ၾကေသးေပ။ ေနာင္လည္း ရမည္မဟုတ္ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ျပဳျပင္စီရင္ထားသည့္ သခၤါရတရားမ်ား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ျပဳျပင္ထားမႈ၏ အဆုံးသည္ ပ်က္ဆီးျခင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထုိေၾကာင့္လည္း ကြန္ပ်ဴတာမ်ား၊ အင္တာနက္မ်ား၊ ထူးဆန္းသည့္ လွ်က္စစ္ပစၥည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ကုိ မည္မွ်အဆန္းတက်ယ္ ခုိင္ခုိင္ခံ့ခံ့ တီထြင္ထားပင္ ထားျငားေသာ္လည္း ေသခ်ာသည့္အခ်က္ကား ထုိပစၥည္းမ်ားသည္ ေနာက္ဆုံးပစၥည္းသြားၾကရျခင္း အခ်က္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တည္ၿမဲျခင္းတစ္စုံတစ္ခုမွ် မရွိသည့္ ဤေလာကႀကီးတြင္ မပ်က္ဆီးသည့္ အရာဟူသည္ မရွိပါသျဖင့္ အေကာင္းမ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ေနၾကေသာ္လည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ပ်က္ဆီးသြားမည့္အေရး ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္ေတြးလ်က္ မာနခ၀ါခ်ကာ သံေ၀ဂဉာဏ္ပြားၿပီး သတိရွိရွိေနသင့္လွေပ၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူထားသည့္ ဤေတာင့္တ၍ မရသည့္ အရာငါးမ်ိဳးကုိ သေဘာေပါက္သိျမင္ၿပီး သံေ၀ဂဉာဏ္ အမွန္ပြားႏုိင္မည္ဆုိပါက သတၱ၀ါမ်ား၏ သႏၲာန္တြင္ မာနဟုဆုိေသာ ခက္ထန္ေထာင္လႊားမႈမ်ား တျဖည္းျဖည္း အားနည္းသြားႏုိင္မည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ စင္စစ္ ဤေလာကႀကီးတြင္ အသက္ရွင္ေနထုိင္ရသည့္ ဘ၀သည္ အလြန္တုိေတာင္းလွ၏။ ဤကဲ့သုိ႔ တုိေတာင္းလွသည့္ ဘ၀တြင္ လူတုိ႔သည္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး ေဒါသ၊ မာနမ်ားျဖင့္ ဆက္ဆံေနၾကသည္မ်ားကုိ ၾကည့္ကာ အုိနာေသ စသည့္ တရားမ်ားကုိ ေမ့ေနၾကပါလားဟု သံေ၀ဂျဖစ္မိ၏။ အမွန္အားျဖင့္ ထုိတရားမ်ားသည့္ ေတာင့္တ၍မရသည့္ တရားမ်ား ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ေမ့ထား၍ ရေကာင္းေသာ တရားမ်ားလည္း မဟုတ္ေပ။ အၿမဲဆင္ျခင္ ႏွလုံးသြင္းထားရမည့္ တရားမ်ားျဖစ္ေပသည္။ ေတာင့္တ၍ မရသည့္အရာကုိ ေတာင့္တေနပါက လူပင္ပန္း စိတ္ပင္ပန္း ျဖစ္တတ္၏။ စုိးရိမ္ပူေဆြးမႈမ်ား တုိးပြားတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မရသည့္အရာကုိ ေတာင့္တေနမည့္အစား ထိုတရားမ်ား မည္သည့္အခါမွ် ျပန္လည္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့မည့္ အရာမ်ားကုိသာ ရွာေဖြလုပ္ေဆာင္ရန္ လုိအပ္၏။ ထုိတရားမ်ား ထာ၀ရ မျဖစ္ေပၚႏုိင္ရန္မွာကား နိဗၺာန္ရမွသာ ျဖစ္ႏုိင္ေပ၏။ နိဗၺာန္ရရန္အတြက္ကား မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သတိတရား ရွိမွပင္ျဖစ္ေပမည္။ သတိမရွိ ေမ့ေလ်ာ့ေနပါက နိဗၺာန္ႏွင့္ ပုိ၍ပုိ၍ ေ၀းေနဦးမည္သာ ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးက အမိန္႔ရွိဖူး၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ``မသြားဘဲ နီးေန႔သည့္အရာကား သုႆာန္ ျဖစ္ၿပီး သြားပါလ်က္ႏွင့္ ေ၀းေ၀းေနသည့္ အရာကား နိဗၺာန္ျဖစ္၏`` ဟု မိန္႔ေတာ္မူဖူး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေရးသူအပါအ၀င္ အားလုံးေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ အေပါင္းတုိ႔သည္ ေတာင့္တ၍ မရသည့္အရာမ်ားကုိ ေတာင့္တေနၾကမည့္အစား ေမ့ထား၍မရသည့္ ထုိတရားမ်ားကုိ အၿမဲဆင္ျခင္ ႏွလုံးသြင္းကာ သုႆာန္ႏွင့္ မနီးခင္ အၿပီးခရီးႏွင္ၿပီး နိဗၺာန္ႏွင့္ နီးသထက္နီးေစရန္ အျမန္ႀကိဳးစားသင့္လွပါေၾကာင္း…

Read more »

ဆဲြစားခံေနရသူမ်ား…

ဆဲြစားျခင္းဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားလုံးကုိ အဓိပၸါယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြင့္ဆုိအသုံးျပဳၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲက အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳးက မတရားရယူျခင္း၊ အႏုိင္ယူျခင္းဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ အဲလုိအလုပ္ခံရသူကုိလည္း မတရားရယူခံရသူ၊ အႏုိင္ယူခံရသူလုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ အခုေခတ္စကားနဲ႔ အလြယ္ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဆဲြစားခံရသူေပါ့။ အခုလက္ေတြ႕ ခံေနရသူေတြအတြက္ ဆုိရင္ေတာ့ ဆဲြစားခံေနရသူေတြေပါ့… ။ ဒါဆုိရင္ အဲလုိ ဆဲြစားခံရသူေတြဟာ ဘယ္သူေတြျဖစ္မလဲ…။ ဘယ္လုိဆဲြစားခံရတာလဲ…။ ဘာေတြကုိ ဆဲြစားခံေနရတာလဲ…။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီေတာ့ကား … အခုလက္ရွိ ဆဲြစားခံေနရတာ ေတြကုိပဲ ေျပာၾကတာေပါ့..။

လက္ေတြ႕ ဆဲြစားခံေနရတဲ့သူေတြကုိ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းအပါအ၀င္ အမိျမန္မာႏုိင္ငံက ထြက္လာၿပီး အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပည္ပႏုိင္ငံမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေရႊျမန္မာမ်ားကုိပဲ ေျပာရမွာပါပဲ။ ``ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ လာျပန္ၿပီ ကုိယ့္ျမန္မာအေၾကာင္း`` လုိ႔လည္း မေတြးလုိက္ၾကပါနဲ႔ဦး။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔မွာ ဉာတတၳစရိယ (အမ်ိဳးကုိေစာင့္ေရွာက္ျခင္း) ဆိုတာ ရွိတဲ့အတြက္ ကုိယ့္အမ်ိဳးအေၾကာင္း၊ ကုိယ့္လူမ်ိဳးအေၾကာင္းပဲ ေျပာစရာရွိပါတယ္။ ေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆုိတာ အမွားမျဖစ္ေအာင္၊ ဆုိးက်ိဳးမျဖစ္ေအာင္၊ မွားေနတာေတာင္မွ ျပန္ၿပီးသတိ၀င္လာေအာင္ တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က အကူအညီေပးတာကုိ ဆုိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းလည္း ကုိယ့္ျမန္မာအေၾကာင္းေျပာၿပီး တစ္ဘက္တစ္လမ္းက အျပဳသေဘာနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းပါ။ အင္း… စကားက အျပင္ေတာင္ ေရာက္သြားၿပီ။ ေျပာခ်င္တာက ဆဲြစားခံေနရတာေတြကုိပါ။ ျပည္ပမွာေရာက္ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာေတြဟာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဆဲြစားခံေနရတယ္ဆုိတာ ဆဲြစားခံေနရတဲ့ ေရႊျမန္မာတုိင္း သိၾကပါတယ္။ က်န္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ဘယ္လုိဘယ္နည္း ဆဲြစားခံေနရတယ္ဆုိတာ မသိေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းအခုေနၿပီး သာသနာျပဳေနတဲ့ ႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေရႊျမန္မာေတြကေတာ့
၁။ အခ်ိန္ေတြဆဲြစားခံေနရပါတယ္…
၂။ လူကုိဆဲြစားခံေနရပါတယ္….
၃။ ကုိယ့္က်င့္တရားကို ဆဲြစားခံေနရပါတယ္…. ။

႐ႈတ္သြားၿပီလား…။ ေျပာျပပါမယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ အခုေနတဲ့ ႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ကမၻာ့အလုပ္သမားအဖဲြ႕က သတ္မွတ္ထားတဲ့ တိက်တဲ့ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ သူတုိ႔အလုပ္ရွင္ေတြ အဆင္ေျပသလုိ သူတုိ႔စိတ္တုိင္းက် ခုိင္းေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေစာၿပီးဆင္းေပးရတာ ရွိသလုိ၊ ေနာက္က်မွ သိမ္းေပးရတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒကာေလးတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ သူတုိ႔အလုပ္ရွင္က တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္က်လုိ႔ဆုိၿပီး မနက္အေစာ ၇ နာရီေလာက္ အိပ္ေနတာေတာင္ လာႏုိးၿပီးခုိင္းတယ္တဲ့။ တိက်တဲ့ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိသလုိ တစ္ခါတစ္ေလ ညဘက္ခ်ည္းပဲ ဆင္းရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ အလုပ္ေအာ္ဒါ ရလုိ႔ဆုိၿပီး ေန႔ပုိင္းလုပ္တဲ့အခ်ိန္က စၿပီးဆက္တုိက္ ညပုိင္းအထိ ၂၄နာရီလုံး မနားတမ္း လုပ္ေပးရတာေတြလည္း ရွိတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ အခ်ိန္ပုိဆင္းရလုိ႔ ပုိက္ဆံရတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း မေကာင္းပါဘူး။ သူတုိ႔အလုပ္ရွင္ေတြက အခ်ိန္ကုိ လုိသလုိ ဆဲြစား႐ုံတြင္ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္လကုန္လုိ႔ လခရွင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ အခ်ိန္ေတြကုိ ေလ်ာ့တြက္ၿပီး ရွင္းတာေတြပါ လုပ္လာၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ နားရမယ့္ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ေတာင္ မနားရဘဲ အလုပ္လုပ္ေပးရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီႏုိင္ငံမွာကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြအတြက္ အခ်ိန္ဆုိတာ အလုပ္ရွင္အေပၚမွာ မူတည္ေနပါတယ္။ အလုပ္ရွင္ခုိင္းတဲ့အခ်ိန္ပဲ လုိက္လုပ္ေနရတဲ့အတြက္ ကုိယ့္အတြက္ ပုံေသတြက္လုိ႔ မရတာက မ်ားပါတယ္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ေတြ အခ်ိန္ဇယားဆဲြၿပီး ဘယ္လုိမွ လုပ္လုိ႔မရပါဘူး။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ အခ်ိန္ဆဲြစားတာကုိ ခံေနရလုိ႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေရာက္ေနတဲ့ျမန္မာေတြဟာ အခ်ိန္ဆဲြစားခံေနရသူေတြပါလုိ႔ ဆုိရျခင္းပါ။

ေနာက္တစ္ခုက လူကုိ ဆဲြစားခံေနရျခင္းပါ။ လူကုိ ဆဲြစားတယ္ဆုိလုိ႔ သူတုိ႔ႏုိင္ငံသားေတြဟာ လူသားစားတဲ့ သူေတြလားလုိ႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ လူသားစားတာထက္ ဆုိးပါတယ္။ လူကုိသတ္ၿပီး တစ္ခါတည္း စားပစ္လုိက္ရင္ ေျဖလုိ႔ရပါေသးတယ္။ ခုဟာက ကုိယ္လက္အဂၤါေလးေတြပဲ ျဖတ္ၿပီးဆဲြစားခံ ေနရလုိ႔ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆုိ ျမန္မာျပည္က လာတုန္းက အေကာင္း ဒီေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ စက္ထဲလက္ညက္လုိ႔ လက္သန္းျဖတ္ရတာနဲ႔၊ လက္ညိွဳးျဖတ္ရတာနဲ႕၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ အကုန္ပါသြားတဲ့အထိ ျဖစ္တာေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အေလးအပင္ မ ရင္း ေျခေထာက္ေပၚ ဟုိဟာျပဳတ္က်လုိ႔၊ ဒါျပဳတ္က်လုိ႔ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ျဖတ္လုိက္ရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါက လုပ္ငန္းမကၽြမ္းက်င္လုိ႔ ျဖစ္တာလုိ႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက လုပ္ငန္းမကၽြင္းက်င္လုိ႔ ျဖစ္တာထက္ စက္႐ုံအႀကီးအကဲ အခ်ိဳ႕ရဲ႕ မဆင္မျခင္ ခုိင္းေစတာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တာလည္း ပါပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာဆုိဆက္ဆံတဲ့ အခါမွာလည္း လူသားခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းမစာတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံလာၾကလုိ႔ ခုိက္ရန္ျဖစ္ပြားရာက ျပႆနာေတြတက္၊ ႐ုံးေရာက္ဂတ္ေရာက္ၿပီး စက္႐ုံကထုတ္ပစ္လုိက္တဲ့အထိ ျဖစ္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ လူကုိဘ၀အေျခအေနမဲ့ေအာင္ လုပ္လုိက္သလုိျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က အဆမတန္ ေန႔မအား၊ ညမနားခုိင္းတဲ့အတြက္ လူေတြဟာ ပုံမွန္စိတ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးေတြ ျဖစ္လာတာကုိလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ စိတ္ေရာဂါျဖစ္လုိ႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ပုိ႔လုိက္ရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားတာေတြ ရွိပါတယ္။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ အမ်ားႀကီးပါ။ သူ႔ႏုိင္ငံမွာလာၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့အတြက္ ေငြေနာက္ကုိလုိက္ရင္း ရလာတဲ့ဆုိးက်ိဳးကေတာ့ လူေတြကုိ ကုိယ္လက္အဂၤါခ်ိဳ႕ေအာင္ စိတ္ကေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္ေအာင္ ဆဲြစားခံေနရျခင္းပါ။

ေနာက္ အေရးႀကီးဆုံး ဆဲြစားခံေနရတာက ကုိယ္က်င့္သိကၡာေတြပါ။ ကုိယ္က်င့္သီလဆုိတာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ထိမ္းရင္ျဖစ္တာပဲ သူတုိ႔နဲ႔ဘာဆုိင္လုိ႔လည္းလုိ႔ ေျပာစရာရွိပါတယ္။ တုိက္႐ိုက္ေတာ့ မဆုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈလုိ႔ပဲ ေျပာရမလား၊ ဓေလ့ထုံးစံလုိ႔ပဲ ေျပာရမလား အရက္ကုိတခမ္းတနား ေသာက္ေလ့ရွိတဲ့အက်င့္ ရွိပါတယ္။ ဒီလုိ အက်င့္ရွိတဲ့သူေတြဆီမွာေန၊ သူတုိ႔နဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့အခါ ဆုိေတာ့ အလုိက္အထုိက္ အဆင္ေျပေအာင္ လုိက္ၿပီးေနရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လုိက္မလုပ္ရင္ လုိက္မေသာက္ရင္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ တစ္ခုခုျဖစ္လာတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လူဆုိတာကလည္း သိတဲ့အတုိင္း ပုထုဇင္ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္ကမခုိင္ေသးေတာ့ ဒါေလးက ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ နည္းနည္းေလာက္ စေသာက္မိရာက ေနာက္အရက္စဲြသြားတဲ့ အထိျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ အရက္ေသာက္တတ္လာရင္ က်န္တဲ့အကုသုိလ္ေတြကုိပါ လုပ္ဖုိ႔၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ ကုိယ္က်င့္သိကၡာေတြက တျဖည္းျဖည္းပ်က္ျပား လာကုန္ၾကတာပါ။ ေသခ်ာျပန္ေတြးၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံမွာရွိရင္ ေနရတဲ့ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ထိန္းသိမ္းေပးမယ့္ သူေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံမဟုတ္တာေတြ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ သူမ်ားႏုိင္ငံေရာက္လာတဲ့အခါ အနီးကပ္ထိန္းေပးမယ့္ သူကလည္းမရွိ၊ လြတ္လပ္မႈကလည္းရလာ၊ ေငြေလးေတြကလည္း လုိသလုိရွိလာ၊ လူပင္ပန္းစိတ္ပင္ပန္းမႈ ေတြကလည္းမ်ား ဆုိေတာ့ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ျဖစ္ၿပီး မဟုတ္တာေတြ လုိက္လုပ္ရာက ကုိယ္က်င့္သိကၡာေတြပါ ပ်က္ကုန္ၾကေတာ့တာပါ။ ဒီၾကားထဲ သူႏုိင္ငံရဲ႕ ဓေလ့ထုံးစံေတြနဲ႔ သြားတုိးတဲ့အခါက်ေတာ့ နဂုိးကတည္းက မရွိတဲ့ ကုိယ္က်င့္သိကၡာေတြဟာ တက္တက္စင္ကုန္ပါေလေရာ။ အလြယ္ေျပာရရင္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာေတြပါ ဆဲြစားခံေနရပါေလေရာေပါ့…။ အရာရာမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ ပဓာနလုိ႔ ဆုိေပမယ့္ ပတိ႐ူပေဒသ၀ါသ (သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ ေနရာေဒသ) ျဖစ္ဖုိ႔၊ ကလ်ာဏမိတၱ (မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း အေပါင္းအသင္းေကာင္း) ရွိဖုိ႔ေတြကလည္း လူတစ္ေယာက္ တုိးတက္ဖုိ႔၊ ကုိယ့္က်င့္တရာေကာင္းဖုိ႔ အတြက္ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိ အခ်က္ေတြ အားနည္းတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ိဳးမွာ ေနၾကတဲ့သူေတြ အတြက္လည္း တုိက္႐ုိက္မဟုတ္တာေတာင္မွ သြယ္၀ုိက္တဲ့နည္းနဲ႔ ကုိယ္က်င့္သိကၡာေတြကုိ ဆဲြစားခံေနရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အထက္မွာေျပာခဲ့သလုိ အမိႏုိင္ငံကထြက္ၿပီး သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာ ေနၾကရတဲ့သူေတြဟာ ဒီလုိမ်ိဳးဆဲြစားမႈေတြကုိ ခံေနရသူေတြပါလုိ႔ ဆုိရျခင္းပါ။ ကုိယ္လုိရာကုိ ဆဲြၿပီးေျပာတာပါလုိ႔ ေျပာမယ္ဆုိလည္း ခံရမွာပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာမ်ား ေရာက္ရာႏုိင္ငံမ်ားမွာ ဆဲြစားခံေနရတယ္ဆုိတာ ျငင္းလုိ႔မရပါဘူး။ အနည္းနဲ႔အမ်ား၊ အႀကီးနဲ႔အေသးပဲ ကြဲျပားၾကမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီအေျခအေနေတြကုိ ျပည္တြင္းမွာ ရွိတဲ့သူေတြက သိမွာမဟုတ္ၾကပါဘူး။ သူတုိ႔ကေတာ့ အခ်ိန္တန္ ပုိ႔တဲ့လုပ္ခေလးရရင္ ၿပီးေနမွာပါ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကေတာ့ အနီးကပ္ထဲထဲ၀င္၀င္ ေနေနရတဲ့အတြက္ အကုန္သိေနရလုိ႔ အကယ္၍မ်ား အမိျမန္မာျပည္မွာ က်န္ေနတဲ့သူမ်ား ဒီအေျခအေနေလးေတြ သိသြားရင္ ျပည္ပကသူေတြ ရွာေဖြပုိ႔ထားတဲ့ ေငြေၾကးေလးေတြကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ပုိၿပီးစုမိေဆာင္းမိျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္းတတ္ဖုိ႔ိ႔၊ ျပည္ပမွာ အလုပ္ထြက္ၿပီး လုပ္ေနၾကသူေတြ အေနနဲ႔လည္း ကုိယ့္ဘ၀ရဲ႕ ဆဲြစားခံေနရတဲ့ အေျခအေနမွန္ေလးေတြကုိ သိရွိၿပီး ဒီလုိဆဲြစားခံေနရတာေတြက အျမန္ဆုံး႐ုန္းထြက္ႏုိင္ေအာင္ အသုံးနဲ႔အျဖဳံး ဆင္ျခင္စုေဆာင္းႏုိင္ၾကေစဖုိ႔ စတဲ့စတဲ့ ေစတနာမွန္ေလးေတြနဲ႔ ဒီစာစုေလးကုိ ေရးသားတင္ျပလုိက္ရျခင္းပါ။ အားလုံး ဆဲြစားခံေနရသူမ်ား အျဖစ္မွ အျမန္ဆုံး ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား