“လူဆုိတာ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနတဲ့သတၱ၀ါ တစ္မ်ိဳးပဲ”လုိ႔ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဖတ္လုိက္ရေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနေနရတဲ့ အျဖစ္ကုိ စဥ္းစားေနရင္း အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း အဆင္မေျပလုိ႔ အဖဲြ႕အစည္း အျပင္ေရာက္ေနသူေတြကုိပါ သတိရမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဖဲြ႕အစည္းလုိ႔ ဆုိကတည္းက တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ရပ္တည္လုိ႔ ရတာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ ရွင္းေနပါတယ္။ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခု ေအာင္ျမင္ဖုိ႔၊ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခု မပ်က္စီးဖုိ႔ ဆုိတာဟာ အဲဒီအဖဲြ႕အစည္းမွာ ရွိေနၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ ညီညြတ္မႈအေပၚ မူတည္ပါတယ္။ အဖဲြ႕အစည္းမွာ ပါ၀င္တဲ့သူ တစ္ဦးစီရဲ႕ နားလည္ေပးမႈ၊ ခြင့္လႊတ္တတ္မႈ၊ ကူညီေစာင့္ေရွာက္တတ္မႈ စတာေတြအေပၚမွာ အဓိကက်ပါတယ္။ အဖဲြ႕အစည္းဆုိတဲ့အတြက္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေကာင္းနဲ႔ မျဖစ္သလုိ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အေပၚမွာပဲ မွီခုိေနလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အားလုံးကုိယ့္တာ၀န္၊ ကုိယ့္အသိ၊ ကုိယ့္လုပ္ေဆာင္ခ်က္နဲ႔ပဲ ပူေပါင္းေဆာင္ရြက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္မရွိရင္ မျဖစ္သလုိ သူမရွိလုိ႔လည္း မျဖစ္ျပန္ပါဘူး။ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္တာ သူမလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ သူလုပ္ႏုိင္တာ ကုိယ္မလုပ္ႏုိင္တာေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိေနမွာပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ႔အားသာခ်က္နဲ႔သူ အလွကုိယ္စီ ရွိေနတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
“သံဃာအား ဘုရားမလြန္ဆန္သာ” ဆုိတဲ့ စကားေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ပင္ျဖစ္ေပမယ့္ သံဃာ့ပရိတ္သတ္နဲ႔ ယွဥ္လာရင္ သံဃာအင္အားကုိ အေလးထားကာ သံဃာ့အလုိဆႏၵေနာက္ပဲ လုိက္ေလ့ရွိတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သံဃာဆုိတဲ့ စကားလုံးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိက အစုအဖဲြ႕လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ အစုအဖဲြ႕ျဖစ္တဲ့အတြက္ အစုအဖဲြ႕ ညီညႊတ္ရင္ ခ်မ္းသာေၾကာင္းလည္း ဗုဒၶက မိန္႔မွာေတာ္မူေလ့ရွိပါတယ္။ သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ- ညီညြတ္တဲ့ အဖဲြ႕အစည္းဟာ ခ်မ္းသာေၾကာင္း ဆုံးမေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မစြမ္းသာ အမ်ားပါမွ ခ်မ္းသာရလုိ႔ ဆုိသလုိ တစ္ေယာက္ခ်င္း စုစည္းထားတဲ့ အစုအဖဲြ႕ရဲ႕ အားဟာ နဲနဲနဲနဲ ေပါင္းထားတဲ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ အားပါပဲ။ တစ္ဦးခ်င္းမွာ ရွိေနတဲ့ အရည္အခ်င္းဟာ သူတစ္ဦးတည္းဆုိ ဘာမွမျဖစ္လာေပမယ့္ သူလုိတစ္ခုခု အားသာခ်က္ရွိတဲ့ သူေတြစုလုိက္ေတာ့လည္း အားအင္တစ္ခု ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ သူ႔အားသာခ်က္နဲ႔သူ အလွကုိယ္စီေတာ့ ရွိေနၾကတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ စကားစပ္လုိ႔ ဆရာႀကီး ဦးတင္မုိး ေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတာင္ သတိရမိပါေသးတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ႔ကဗ်ာေလးကုိ “အလွကုိယ္စီ” လုိ႔ အမည္ေပးၿပီး
“ဖုိးလမင္းလည္း
သူ႔အဆင္းႏွင့္ အလင္းႏွင့္
မီးတုိင္ငယ္လည္း
သူ႔အရြယ္ႏွင့္ အစြယ္ႏွင့္
စပါယ္ဦးလည္း
သူ႔ဂုဏ္ထူးႏွင့္ ငုံဖူးႏွင့္
ပိေတာက္၀ါလည္း
သူ႔အခါႏွင့္ ငု၀ါႏွင့္
ျမစ္ျပင္နက္လည္း
သူ႔သုိင္းကြက္ႏွင့္ လိႈင္းဂယွက္ႏွင့္
စမ္းေခ်ာင္းေခြလည္း
သူ႔ေခ်ာင္းေရႏွင့္ ေလာင္းေရႏွင့္
မည္သည့္အရာ မဆိုသာသည့္
သူ႔မွာကုိယ့္မွာ အလွသာတည့္
သဘာ၀လွ်င္
အစြမ္းကုိယ္စီ စြမ္းရည္ကုိယ္င
လက္ေဆာင္ငွ၏
အလွ၀န္တုိ မျငင္ၿငိဳႏွင့္
အခ်ိန္အခါ ေနရာေဒသ
ဌာနအေလ်ာက္ အေရးေရာက္သည္
စြမ္းေလာက္ႏုိင္သူ ခ်ည္းပါတကား…။ ။ (တင္မုိး)” လုိ႔ ေရးသားစပ္ဆုိခဲ့ပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး စပ္ဆုိခဲ့သလုိ အားလုံးဟာ ကုိယ္စီအလွ ကုိယ္စီအစြမ္းေလးေတြ ရွိေနၾကတယ္ဆုိတာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသုံးတည့္လာတဲ့အခါမွာ ပုိၿပီးသိသာလွပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာေလးက လူတုိင္းစြမ္းအားကုိယ္စီ၊ အလွကုိယ္စီ ရွိေနၾကတဲ့အတြက္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကုိမွ အထင္မေသးၾကဖုိ႔နဲ႔၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးကာ သူတစ္ပါးကုိ မႏွိမ့္ခ်မိေစဖုိ႔ သတိေပးေနသလုိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာ့အသုိင္းအ၀ုိင္း အဖဲြ႕အစည္းေတြမွာေတာ့ ဆရာႀကီး သတိေပးေနသလုိ မဟုတ္ၾကဘဲ သူ႔ကုိယ္ႏွိပ္ ကုိယ့္သူႏွိပ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြက ရွိေနျပန္ေတာ့ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အဆုံးအမေလးေတြကုိေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ အားနာမိသလုိ ျဖစ္မိပါေသးတယ္။ လူဟာ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနတဲ့ သတၱ၀ါလုိ႔ ဆုိၾကေပမယ့္ အဖဲြ႕အစည္း ျဖစ္လာရင္ ကဲြၾကၿပဲၾက တုိက္ၾကခုိက္ၾကတဲ့ အစဥ္အလာေတြ ရွိေနတတ္တဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖဲြ႕အစည္း အတြက္ေတာ့ ျမန္မာဟာ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ မေနတတ္တဲ့ သတၱ၀ါလုိ႔ေတာင္ ေျပာရမလုိ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမန္မာ့အဖဲြ႕အစည္းဟာ ဘုရားေဟာတဲ့ “ညီညြတ္တဲ့ အဖဲြ႕အစည္းဟာ ခ်မ္းသာတယ္”ဆုိတဲ့ သုခကုိ မခံစားရတာ ျဖစ္မွာပါ။
သိတဲ့အတုိင္းပဲ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာမ်ားကေတာ့ အဖဲြ႕အစည္း မလုပ္နဲ႔ လုပ္လုိက္တာနဲ႔ တုိက္မယ္ခုိက္မယ္ ဆုိတာေတြပဲ ဆုိေတာ့ ဘယ္အဖဲြ႕အစည္း ျဖစ္ျဖစ္ ထူးထူးျခားျခား ႀကီးႀကီးမားမား ေပါက္ေရာက္ ေအာင္ျမင္တယ္ဆုိတာ မရွိေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဘာသာေရး အဖဲြ႕အစည္းေရာ၊ လူမႈေရး အဖဲြ႕အစည္းေတြေရာ အကုန္ျပႆနာေတြနဲ႔ သူအုပ္စုနဲ႔သူ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ အဆုိးဆုံးက ဘာသာေရး အဖဲြ႕အစည္းေတြ ကဲြၾကၿပဲၾကတာက အဆုိးဆုံးပါပဲ။ လုပ္တာက ဘာသာေရးအလုပ္ လုပ္ရပ္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြက မနာလုိမႈ၊ ၀န္တုိမႈ၊ အထင္ေသးမႈ၊ မာနႀကီးမႈေတြနဲ႔ ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိညီညြတ္မႈမွ မရဘဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကဲြတာ၊ ပ်က္တာ၊ ေပ်ာက္တာနဲ႔ပဲ အဆုံးသပ္သြားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ႏုိင္ငံတကာမွာ ၾကည့္လုိက္ရင္ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ျမန္မာအဖဲြ႕အစည္းဆုိရင္ ထည္ထည္၀ါ၀ါ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား မရွိၾကပဲ ဟုိတစ္စု ဒီတစ္စု ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာပါ။ ဒါဟာ တစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းမွာ ရွိၾကတဲ့ အလွေလးေတြကုိ ဂ႐ုမစုိက္မိဘဲ သူရွိမွျဖစ္မယ္၊ ငါရွိမွျဖစ္မယ္၊ သူမွမွန္တယ္၊ ငါမွမွန္တယ္ဆုိတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးမႈနဲ႔ သူတစ္ပါးအေပၚ ႏွိမ့္ခ်မႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ရွိေနသမွ်ေတာ့ ျမန္မာ့အဖဲြ႕အစည္းဟာ ညီညြတ္မႈနဲ႔ ခ်မ္းသာမႈကုိ မရႏုိင္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ေ၀းေနၾကဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ အလုံးစုံ ျပည့္စုံတဲ့ လူေတြမဟုတ္တဲ့အတြက္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း ကေတာ့ ဘယ္ကိစၥမွ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားေပါင္းစုၿပီး သူ႔ေနရာ၊ သူ႔ကၽြမ္းက်င္ရာနဲ႔ ေပါင္းစပ္လုပ္ႏုိင္မွ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အက်ိဳးရလာဘ္ ျဖစ္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ သူ႔အစြမ္းနဲ႔ သူ႔အားသာခ်က္ ရွိေနတဲ့အတြက္လည္း လုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ လုိအပ္သလုိ လုပ္ႏုိင္ၾကဖုိ႔ အဖဲြ႕အစည္းဆုိတာ ဖဲြ႕လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ဖဲြ႕လာၿပီးမွ ကုိယ္မရွိရင္ မျဖစ္ဘူး၊ သူမရွိရင္ မျဖစ္ဘူးဆုိတာမ်ိဳး မျဖစ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမပါလုိ႔ မျဖစ္သလုိ ကုိယ္မပါလုိ႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ သူ႔ခ်ည္းပဲ မၿပီးသလုိ ကိုယ့္ခ်ည္းပဲလည္း မၿပီးပါဘူး။ သူေရာကုိယ္ေရာ ေပါင္းစုမွ အားအင္းဆုိတာ ျဖစ္လာၾကတာပါ။ ထီးေဆာင္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕
“မင္းမပါ ဘာမၿပီး
မင္းခ်ည္ေသာ္လည္း ဘာမွမၿပီး
သူမပါ ဘာမၿပီး
သူ႔ခ်ည္းေသာ္လည္း ဘာမွမၿပီး
ငါမပါ ဘာမၿပီး
ငါ့ခ်ည္းေသာ္လည္း ဘာမွမၿပီး
မင္း သူ ငါ ညီညာစုံမွ
လုံးစုံအကုန္ၿပီး
ဖဲြ႕ၾကစုစည္း။ ။
(ထီးေဆာင္းဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲစကၠပါလ)”ဆုိတဲ့ အဆုံးအမလုိပဲ မင္း၊ သူ၊ ငါ အစုံပါမွ အားလုံးေအာင္ျမင္လာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အားလုံးဟာ အလွကုိယ္စီ ရွိေနၾကတယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အလွကုိယ္စီ ရွိေနၾကတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း သူ႔ကုိယ္ႏွိမ္ ကုိယ့္သူႏွိမ့္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးၿပီး သူမ်ားကုိ အထင္ေသးတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မထားၾကဘဲ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခု ညီညြတ္မႈရကာ ခ်မ္းသာၾကေစဖုိ႔ သူ႔အလွလည္း ကုိယ္အသိအမွတ္ျပဳ၊ ကုိယ့္အလွလည္း သူအသိအမွတ္ျပဳရင္း သူ႔အေပၚကုိယ္နားလည္၊ ကုိယ့္အေပၚသူနားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား၊ နားလည္မႈတရား၊ အ႐ုိအေသျပဳမႈတရား၊ ႏွိမ့္ခ်မႈတရားေလးေတြနဲ႔ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ဆက္ဆံၾကည့္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျမန္မာ့အဖဲြ႕အစည္းမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ျခားဘယ္အဖဲြ႕အစည္းမွာ မဆုိ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ရၾကမွာ မလဲြဧကန္ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့ေၾကာင္း…။ အားလုံး အလွကုိယ္စီနဲ႔ အလွပုိႏုိင္ၾကပါေစ…
“သံဃာအား ဘုရားမလြန္ဆန္သာ” ဆုိတဲ့ စကားေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ပင္ျဖစ္ေပမယ့္ သံဃာ့ပရိတ္သတ္နဲ႔ ယွဥ္လာရင္ သံဃာအင္အားကုိ အေလးထားကာ သံဃာ့အလုိဆႏၵေနာက္ပဲ လုိက္ေလ့ရွိတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သံဃာဆုိတဲ့ စကားလုံးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိက အစုအဖဲြ႕လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ အစုအဖဲြ႕ျဖစ္တဲ့အတြက္ အစုအဖဲြ႕ ညီညႊတ္ရင္ ခ်မ္းသာေၾကာင္းလည္း ဗုဒၶက မိန္႔မွာေတာ္မူေလ့ရွိပါတယ္။ သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ- ညီညြတ္တဲ့ အဖဲြ႕အစည္းဟာ ခ်မ္းသာေၾကာင္း ဆုံးမေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မစြမ္းသာ အမ်ားပါမွ ခ်မ္းသာရလုိ႔ ဆုိသလုိ တစ္ေယာက္ခ်င္း စုစည္းထားတဲ့ အစုအဖဲြ႕ရဲ႕ အားဟာ နဲနဲနဲနဲ ေပါင္းထားတဲ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ အားပါပဲ။ တစ္ဦးခ်င္းမွာ ရွိေနတဲ့ အရည္အခ်င္းဟာ သူတစ္ဦးတည္းဆုိ ဘာမွမျဖစ္လာေပမယ့္ သူလုိတစ္ခုခု အားသာခ်က္ရွိတဲ့ သူေတြစုလုိက္ေတာ့လည္း အားအင္တစ္ခု ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ သူ႔အားသာခ်က္နဲ႔သူ အလွကုိယ္စီေတာ့ ရွိေနၾကတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ စကားစပ္လုိ႔ ဆရာႀကီး ဦးတင္မုိး ေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတာင္ သတိရမိပါေသးတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ႔ကဗ်ာေလးကုိ “အလွကုိယ္စီ” လုိ႔ အမည္ေပးၿပီး
“ဖုိးလမင္းလည္း
သူ႔အဆင္းႏွင့္ အလင္းႏွင့္
မီးတုိင္ငယ္လည္း
သူ႔အရြယ္ႏွင့္ အစြယ္ႏွင့္
စပါယ္ဦးလည္း
သူ႔ဂုဏ္ထူးႏွင့္ ငုံဖူးႏွင့္
ပိေတာက္၀ါလည္း
သူ႔အခါႏွင့္ ငု၀ါႏွင့္
ျမစ္ျပင္နက္လည္း
သူ႔သုိင္းကြက္ႏွင့္ လိႈင္းဂယွက္ႏွင့္
စမ္းေခ်ာင္းေခြလည္း
သူ႔ေခ်ာင္းေရႏွင့္ ေလာင္းေရႏွင့္
မည္သည့္အရာ မဆိုသာသည့္
သူ႔မွာကုိယ့္မွာ အလွသာတည့္
သဘာ၀လွ်င္
အစြမ္းကုိယ္စီ စြမ္းရည္ကုိယ္င
လက္ေဆာင္ငွ၏
အလွ၀န္တုိ မျငင္ၿငိဳႏွင့္
အခ်ိန္အခါ ေနရာေဒသ
ဌာနအေလ်ာက္ အေရးေရာက္သည္
စြမ္းေလာက္ႏုိင္သူ ခ်ည္းပါတကား…။ ။ (တင္မုိး)” လုိ႔ ေရးသားစပ္ဆုိခဲ့ပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး စပ္ဆုိခဲ့သလုိ အားလုံးဟာ ကုိယ္စီအလွ ကုိယ္စီအစြမ္းေလးေတြ ရွိေနၾကတယ္ဆုိတာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသုံးတည့္လာတဲ့အခါမွာ ပုိၿပီးသိသာလွပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာေလးက လူတုိင္းစြမ္းအားကုိယ္စီ၊ အလွကုိယ္စီ ရွိေနၾကတဲ့အတြက္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကုိမွ အထင္မေသးၾကဖုိ႔နဲ႔၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးကာ သူတစ္ပါးကုိ မႏွိမ့္ခ်မိေစဖုိ႔ သတိေပးေနသလုိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာ့အသုိင္းအ၀ုိင္း အဖဲြ႕အစည္းေတြမွာေတာ့ ဆရာႀကီး သတိေပးေနသလုိ မဟုတ္ၾကဘဲ သူ႔ကုိယ္ႏွိပ္ ကုိယ့္သူႏွိပ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြက ရွိေနျပန္ေတာ့ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အဆုံးအမေလးေတြကုိေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ အားနာမိသလုိ ျဖစ္မိပါေသးတယ္။ လူဟာ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနတဲ့ သတၱ၀ါလုိ႔ ဆုိၾကေပမယ့္ အဖဲြ႕အစည္း ျဖစ္လာရင္ ကဲြၾကၿပဲၾက တုိက္ၾကခုိက္ၾကတဲ့ အစဥ္အလာေတြ ရွိေနတတ္တဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖဲြ႕အစည္း အတြက္ေတာ့ ျမန္မာဟာ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ မေနတတ္တဲ့ သတၱ၀ါလုိ႔ေတာင္ ေျပာရမလုိ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမန္မာ့အဖဲြ႕အစည္းဟာ ဘုရားေဟာတဲ့ “ညီညြတ္တဲ့ အဖဲြ႕အစည္းဟာ ခ်မ္းသာတယ္”ဆုိတဲ့ သုခကုိ မခံစားရတာ ျဖစ္မွာပါ။
သိတဲ့အတုိင္းပဲ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာမ်ားကေတာ့ အဖဲြ႕အစည္း မလုပ္နဲ႔ လုပ္လုိက္တာနဲ႔ တုိက္မယ္ခုိက္မယ္ ဆုိတာေတြပဲ ဆုိေတာ့ ဘယ္အဖဲြ႕အစည္း ျဖစ္ျဖစ္ ထူးထူးျခားျခား ႀကီးႀကီးမားမား ေပါက္ေရာက္ ေအာင္ျမင္တယ္ဆုိတာ မရွိေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဘာသာေရး အဖဲြ႕အစည္းေရာ၊ လူမႈေရး အဖဲြ႕အစည္းေတြေရာ အကုန္ျပႆနာေတြနဲ႔ သူအုပ္စုနဲ႔သူ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ အဆုိးဆုံးက ဘာသာေရး အဖဲြ႕အစည္းေတြ ကဲြၾကၿပဲၾကတာက အဆုိးဆုံးပါပဲ။ လုပ္တာက ဘာသာေရးအလုပ္ လုပ္ရပ္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြက မနာလုိမႈ၊ ၀န္တုိမႈ၊ အထင္ေသးမႈ၊ မာနႀကီးမႈေတြနဲ႔ ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိညီညြတ္မႈမွ မရဘဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကဲြတာ၊ ပ်က္တာ၊ ေပ်ာက္တာနဲ႔ပဲ အဆုံးသပ္သြားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ႏုိင္ငံတကာမွာ ၾကည့္လုိက္ရင္ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ျမန္မာအဖဲြ႕အစည္းဆုိရင္ ထည္ထည္၀ါ၀ါ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား မရွိၾကပဲ ဟုိတစ္စု ဒီတစ္စု ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာပါ။ ဒါဟာ တစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းမွာ ရွိၾကတဲ့ အလွေလးေတြကုိ ဂ႐ုမစုိက္မိဘဲ သူရွိမွျဖစ္မယ္၊ ငါရွိမွျဖစ္မယ္၊ သူမွမွန္တယ္၊ ငါမွမွန္တယ္ဆုိတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးမႈနဲ႔ သူတစ္ပါးအေပၚ ႏွိမ့္ခ်မႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ရွိေနသမွ်ေတာ့ ျမန္မာ့အဖဲြ႕အစည္းဟာ ညီညြတ္မႈနဲ႔ ခ်မ္းသာမႈကုိ မရႏုိင္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ေ၀းေနၾကဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ အလုံးစုံ ျပည့္စုံတဲ့ လူေတြမဟုတ္တဲ့အတြက္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း ကေတာ့ ဘယ္ကိစၥမွ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားေပါင္းစုၿပီး သူ႔ေနရာ၊ သူ႔ကၽြမ္းက်င္ရာနဲ႔ ေပါင္းစပ္လုပ္ႏုိင္မွ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အက်ိဳးရလာဘ္ ျဖစ္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ သူ႔အစြမ္းနဲ႔ သူ႔အားသာခ်က္ ရွိေနတဲ့အတြက္လည္း လုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ လုိအပ္သလုိ လုပ္ႏုိင္ၾကဖုိ႔ အဖဲြ႕အစည္းဆုိတာ ဖဲြ႕လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ဖဲြ႕လာၿပီးမွ ကုိယ္မရွိရင္ မျဖစ္ဘူး၊ သူမရွိရင္ မျဖစ္ဘူးဆုိတာမ်ိဳး မျဖစ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမပါလုိ႔ မျဖစ္သလုိ ကုိယ္မပါလုိ႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ သူ႔ခ်ည္းပဲ မၿပီးသလုိ ကိုယ့္ခ်ည္းပဲလည္း မၿပီးပါဘူး။ သူေရာကုိယ္ေရာ ေပါင္းစုမွ အားအင္းဆုိတာ ျဖစ္လာၾကတာပါ။ ထီးေဆာင္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕
“မင္းမပါ ဘာမၿပီး
မင္းခ်ည္ေသာ္လည္း ဘာမွမၿပီး
သူမပါ ဘာမၿပီး
သူ႔ခ်ည္းေသာ္လည္း ဘာမွမၿပီး
ငါမပါ ဘာမၿပီး
ငါ့ခ်ည္းေသာ္လည္း ဘာမွမၿပီး
မင္း သူ ငါ ညီညာစုံမွ
လုံးစုံအကုန္ၿပီး
ဖဲြ႕ၾကစုစည္း။ ။
(ထီးေဆာင္းဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲစကၠပါလ)”ဆုိတဲ့ အဆုံးအမလုိပဲ မင္း၊ သူ၊ ငါ အစုံပါမွ အားလုံးေအာင္ျမင္လာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အားလုံးဟာ အလွကုိယ္စီ ရွိေနၾကတယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အလွကုိယ္စီ ရွိေနၾကတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း သူ႔ကုိယ္ႏွိမ္ ကုိယ့္သူႏွိမ့္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးၿပီး သူမ်ားကုိ အထင္ေသးတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မထားၾကဘဲ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခု ညီညြတ္မႈရကာ ခ်မ္းသာၾကေစဖုိ႔ သူ႔အလွလည္း ကုိယ္အသိအမွတ္ျပဳ၊ ကုိယ့္အလွလည္း သူအသိအမွတ္ျပဳရင္း သူ႔အေပၚကုိယ္နားလည္၊ ကုိယ့္အေပၚသူနားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား၊ နားလည္မႈတရား၊ အ႐ုိအေသျပဳမႈတရား၊ ႏွိမ့္ခ်မႈတရားေလးေတြနဲ႔ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ဆက္ဆံၾကည့္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျမန္မာ့အဖဲြ႕အစည္းမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ျခားဘယ္အဖဲြ႕အစည္းမွာ မဆုိ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ရၾကမွာ မလဲြဧကန္ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့ေၾကာင္း…။ အားလုံး အလွကုိယ္စီနဲ႔ အလွပုိႏုိင္ၾကပါေစ…
0 မွတ္ခ်က္မ်ား (...ေရးရန္):
Post a Comment