အလုိမက် ျဖစ္ၾကရာဝယ္

ဘုန္းဘုန္းအပါအ၀င္ သတၱ၀ါေတြဟာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ အလုိမက် ျဖစ္ေနတတ္ၾကသလုိ ျဖစ္လည္းျဖစ္ဖူးၾကပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္လည္း အလုိျပည့္တယ္ဆုိတာ မရွိႏုိင္ပါဘူး။ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အလုိမက် ျဖစ္ေနၾကမွာပါ။ ခုလည္းျဖစ္ေနၾကသလုိ ေနာင္လည္း ျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အလုိမက် ျဖစ္တဲ့အခါ ရွိၾကသလုိ သူမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး အလုိမက် ျဖစ္ေနတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ရွိတဲ့ အရာေတြအေပၚမွာ အလုိမက် ျဖစ္တတ္သလုိ သူ႔ရွိတဲ့ အရာေတြေၾကာင့္လည္း အလုိမက် ျဖစ္တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ေၾကာင့္ အလုိမက်တဲ့အခါ ရွိတတ္သလုိ သူ႔ေၾကာင့္အလုိမက်တဲ့ အခါလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ခႏၶာ၀န္လက္စသိမ္းၿပီး ဒုကၡမၿငိမ္းေသးသမွ် အလုိမက်မႈေတြက ရွိေနၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္နာမ္အစုကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသမွ် ဒီ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ခုေၾကာင့္ အပူစုေတြနဲ႔အတူ အလုိမက်မႈေတြက မျပတ္ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေနရတဲ့အခုိက္မွာ ဒီအလုိမက်မႈေတြ အခုိက္အတန္႔ျဖစ္ျဖစ္ သက္သာဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံး ကုစားဖုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားရေတာ့မွာပါ။ အလုိမက်တဲ့အခါ ေျဖဆည္ႏုိင္ဖုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔တေတြဟာ ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ခံးစားခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး အလုိဆုိးေတြပဲ ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေယာက္တည္း ေနရင္းေတာင္ အလုိလုိ အလုိမက် ျဖစ္ေနတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲဆုိေတာ့ အေျဖက တိတိက်က် မရွိျပန္ပါဘူး။ အလုိမက် ျဖစ္တတ္တာေတာ့ အေသးအဖဲြေလးက အစပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ျမင္ရတဲ့ အဆင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရသလုိ တစ္ခါတစ္ေလ ၾကားရတဲ့ အသံေၾကာင့္ ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း အနံ႔ေၾကာင့္၊ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ အရသာေၾကာင့္၊ ၿပီးေတာ့ အေတြ႕အထိစတာေတြေၾကာင့္ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ကုိ အလုိမက် ျဖစ္ေနရတာပါ။ ကုိယ့္ရဲ႕ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔ စတာေတြေၾကာင့္ အလုိမက် ျဖစ္ရသလုိ သူမ်ားရဲ႕ အဆင္း၊ အသံ စတာေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ ဘုရားစကားေတာ္ အတုိင္းဆုိရင္ ခႏၶာအစုေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စဲြလန္းတတ္တဲ့ ဥပါဒါနကၡႏၶာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶက အနတၱလကၡဏသုတ္မွာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးကုိ အလုိမက် ျဖစ္တတ္တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဟာေတာ္မူထားပါတယ္။ အလုိမက်ျဖစ္ေနျခင္းဟာ အရာရာ အနတၱျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာကုိ ေမ့ေနၿပီး အတၱလုိ႔ ထင္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဆုိတာကုိ ဒီသုတ္ေတာ္မွာ ျပေတာ္မူထားပါတယ္။ အရာရာဟာ အလုိရွိတဲ့အတုိင္းသာ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ အနတၱဆုိတာ မရွိဘဲ အတၱပဲ ရွိေနတတ္ေပမယ့္ အမွန္တကယ္ အတၱဆုိတာ မရွိေၾကာင္းကုိ ဒီသုတ္ေတာ္က ထင္ရွားေစပါတယ္။ ဘုရားရွင္က “ရဟန္းတုိ႔ ႐ုပ္သည္ အတၱမဟုတ္၊ ရဟန္းတုိ႔ ဤ႐ုပ္သည္ အတၱျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ႐ုပ္သည္ နာက်င္ျခင္းငွါ မျဖစ္ရာ၊ ငါ၏ ႐ုပ္သည္ ဤသုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ငါ၏႐ုပ္သည္ ဤသုိ႔ မျဖစ္ေစလင့္ဟူ၍လည္း ႐ုပ္၌စီရင္၍ ရရာ၏။ ရဟန္းတုိ႔ ႐ုပ္သည္ အတၱမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ နာက်င္ျခင္းျဖစ္၏၊ ငါ၏႐ုပ္သည္ ဤသုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ငါ၏႐ုပ္သည္ ဤသုိ႔မျဖစ္ေစလင့္ဟူ၍လည္း ႐ုပ္၌စီရင္၍ မရအပ္..” စသည္ျဖင့္ ႐ုပ္သည္အတၱမဟုတ္ အနတၱျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ခံစားျခင္းေ၀ဒနာ၊ မွတ္သိျခင္း သညာ၊ ျပဳျပင္စီရင္ျခင္း သခၤါရ၊ သိစိတ္ျဖစ္ျခင္း ၀ိညာဏ္တုိ႔သည္လည္း အလားတူပင္ အတၱမဟုတ္၊ အနတၱျဖစ္ေၾကာင္း၊ အနတၱျဖစ္သျဖင့္လည္း မၿမဲျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မၿမဲဆင္းရဲၿပီး ေဖာက္ျပန္ျခင္း သေဘာရွိသျဖင့္ ထုိ႐ုပ္ေ၀ဒနာ စသည္တုိ႔၌ ငါ၊ ငါ့ဥစၥာ၊ င့ါအတၱဟု ႐ႈျမင္ရန္ မသင့္ေၾကာင္း ထုိအရာမ်ားအား ငါမဟုတ္၊ ငါ့ဥစၥာမဟုတ္၊ ငါ့အတၱမဟုတ္ဟု ဟုတ္တုိင္းမွန္စြာ ပညာျဖင့္ သိျမင္ႏုိင္မွသာ ႐ုပ္၌လည္း ၿငီးေငြ႕လာ၊ ေ၀ဒနာစသည္တုိ႔၌လည္း ၿငီးေငြ႕လာကာ ကိေလသာကင္း၍ မဂ္ကိစၥၿပီးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း…” စသျဖင့္ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဒီေဟာၾကားခ်က္မ်ားကုိ ၾကည့္ရင္ အလုိမက်တာေတြအတြက္ ေျဖဆည္ရာ ရေစမွာ အမွန္ပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ျဖစ္တတ္တဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕အလုိမက်မႈေတြကုိ “အရာရာဟာ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္လုိ႔ရတဲ့ အတၱမဟုတ္ သူျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ေနတဲ့ အနတၱသေဘာပဲ”ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ ေျဖၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အထုိက္အေလ်ာက္ ေျဖဆည္ရာရမွာပါ။ မွန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလည္း ဒီလုိ ဘာမဟုတ္တဲ့ အလုိမက်မႈေတြနဲ႔ စိတ္ဒုကၡျဖစ္ခဲ့ၾကတာ မနည္းလွပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းအပါအ၀င္ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် အလုိမက်မႈေတြေၾကာင့္ ပင္ပန္းမႈေတြ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ အဆင္မေျမမႈေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ခဲ့ၾက၊ ေတြ႕ခဲ့ၾက၊ ခံစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတစ္ပါးကုိ အမွီျပဳၿပီး ျဖစ္ၾကရတဲ့ အလုိမက်မႈေတြေၾကာင့္ ခံစားရတဲ့ ဒုကၡေတြကလည္း မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ကုိ မ်ားခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေျဖဆည္တတ္မယ္ဆုိရင္ ငါ၊ ငါ့ဟာဆုိတာ အမွန္မရွိေပမယ့္ အမွန္လုိ႔ထင္ေနတတ္တဲ့ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် မျဖစ္တဲ့ဟာကုိ ကုိယ္နဲ႔ဘာမွ မပတ္သက္တဲ့ သူမ်ားေတြကုိ ကုိယ့္အလုိက် ျဖစ္ေစဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိလုပ္ ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲေပါ့။ တစ္ေန႔ကပဲ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ ျဖစ္လုိက္ပါေသးတယ္။ ဒကာေလးတစ္ေယာက္ ေ၀ယ်ာ၀စၥလာလုပ္ရင္း အလဲြေလးလုပ္မိလုိ႔ စိတ္ထဲမွာ အလုိမက် ျဖစ္ခဲ့မိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အခ်ိန္မီပဲ “ငါ့နဲ႔ ဘာမွေသြးမေတာ္ သားမစပ္ဘဲ ဘုရားသားေတာ္ တစ္ပါးအေနနဲ႔ ၾကည္ညိဳလုိ႔ လာၿပီးကုသုိလ္ယူတာကုိ ငါက ဘာျဖစ္လုိ႔ အလုိမက် ျဖစ္ေနရတာလဲ၊ သူ႔ေနရာမွာ ငါသာဆုိရင္ ဒီလုိပဲ ျဖစ္မိမွာပဲ၊ ငါ့ကုိယ္ငါေတာင္ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ေနတာ သူတစ္ပါးကုိ ငါ့စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ…” စသျဖင့္ စိတ္ကုိေျဖႏုိင္၊ အတြင္းမွာျဖစ္ေနတဲ့ အလုိမက်မႈကုိ အျပင္မထြက္ေအာင္ ထိန္းလုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းလုိပဲ အားလုံးလည္း ျဖစ္ဖူးၾကမွာပါ။ အလုိမက်မႈေတြကုိလည္း ေျဖဖူးၾကမွာပါ။ ေျဖလည္း ေျဖၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ အလုိမက်တာေတြဟာ အမွန္မျမင္မိပဲ အတၱဆန္တဲ့ ငါစဲြေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အနတၱဆုိတာကုိ ေမ့ေနၿပီး အတၱလုိ႔ ထင္ေနၾကတာေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ အမိန္႔ရွိသလုိ္ ငါ့႐ုပ္င့ါခႏၶာ ငါ့စိတ္ဆုိရင္ ငါျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေစရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ငါ့ျဖစ္ေစခ်င္သလုိ မျဖစ္ဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သတိမျပဳမိၾကေတာ့ ဆရာသမားေတြကေရာ၊ မိဘေတြကပါ ၿပီးေတာ့ ရာထူးႀကီးတဲ့သူေတြ၊ ပညာတတ္တဲ့သူေတြ၊ အသက္အရြယ္ ဂုဏ္ပကာသန ႀကီးတဲ့သူေတြပါမက်န္ အားလုံးက ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် မေတြ႕တဲ့အခါ၊ ကုိယ့္အလုိမက်တဲ့အခါ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိၿပီး တစ္ဘက္သားကုိ ဒုကၡျဖစ္ေစတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ျခားသူေတြကုိ ဒုကၡျဖစ္ေစ႐ုံတင္မဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း ဒုကၡျဖစ္ေစပါေတာ့တယ္။ တစ္ဘက္သူ ဘယ္လုိျဖစ္တယ္ဆုိတာ အသာထား ကုိယ္ကုိယ္ကုိေတာ့ ဒီလုိအလုိမက်၊ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္လုိက္ရတဲ့အတြက္ စိတ္ဒုကၡျဖစ္ေစခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အရင္းစစ္ေတာ့ အနတၱဆုိတာေမ့ၿပီး အတၱလုိ႔ ထင္မိကာ အလုိမက် ျဖစ္ခဲ့မိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အလုိမက် ျဖစ္တဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္ျပန္ဆန္းစစ္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေရာ ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် ကုိယ့္အလုိက် ျဖစ္ရဲ႕လားဆုိတာ သတိျပဳမိၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း အလုိမက် ျဖစ္မိတယ္ဆုိတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ အလုိမက် ျဖစ္တယ္ဆုိတာ အလုိရွိေနၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုိရွိေနတဲ့အတြက္ ကုိယ္လုိတဲ့အတုိင္း မျဖစ္ေတာ့ အလုိလုိ အားမရျဖစ္ကာ မလုိခ်င္တာရၿပီး အလုိမက် ျဖစ္ကုန္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လုိေနသမွ် အလုိမက် ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ လုိခ်င္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားေလေလ အလုိမက်တာေတြ မ်ားေလေလပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္လုိ႔မရတဲ့ ေလာကမွာ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ မၿမဲျခင္းသေဘာ မရွိေတာ့ဘဲ ၿမဲျခင္းသေဘာပဲ ရွိေနမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေလာကႀကီးဟာ ၿမဲတာတစ္ခုမွ မရွိဘဲ မၿမဲတာေတြပဲ ရွိေနေလေတာ့ အတၱမဟုတ္၊ အနတၱဆုိတာ အထင္အရွား ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါကုိ မသိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္မႈလုိခ်င္မႈေတြနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္လုိခ်င္ေနၾကလုိ႔လည္း သတၱ၀ါေတြဟာ လုိတာမရဘဲ အလုိမက် ျဖစ္ကုန္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “အလုိက်ခ်င္ရင္ မလုိၾကနဲ႔”လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ မလုိခ်င္ရင္ အလုိမက်ျဖစ္တယ္ ဆုိတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ မလုိခ်င္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အလုိေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါဆုိရင္ အလုိမရွိတဲ့အတြက္ လုိခ်င္လုိ႔ ေတာင့္တၿပီး ေတာင့္တတုိင္း မရတဲ့အခါ ျဖစ္တတ္တဲ့ အလုိမက်မႈဆုိတာလည္း မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အကယ္၍ ပုထုဇဥ္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လုိခ်င္မႈကုိေတာ့ ထင္သလုိ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းလုိ႔ မရေသးဘူးဆုိရင္လည္း အလုိမက်မႈေတြနည္းေအာင္၊ အလုိမက်မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ စိတ္ေသာက ခံစားမႈေတြ သက္သာေအာင္ ေျဖႏုိင္ဖုိ႔၊ ေျဖတတ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ ဒီလုိ ေျဖတတ္ဖုိ႔အတြက္ ဘုရားရွင္ အမိန္႔ရွိသလုိ အရာရာဟာ ငါမဟုတ္၊ အတၱမဟုတ္ဘဲ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္လုိ႔မရတဲ့ အနတၱပဲဆုိတာ နားလည္သေဘာေပါက္လုိ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္လုိ႔မရ၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အလုိမက် ျဖစ္ေနတာ သူမ်ားကုိအမွီျပဳၿပီး ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် ကုိယ့္အလုိက် ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ဘူးဆုိတဲ့ အသိတရားနဲ႔ ေျဖဆည္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ လုိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာမွာ သိေစခ်င္တာက အလုိမက်မႈေတြ ျဖစ္တဲ့အခါ ကုိယ္နဲ႔ ခ်ိန္ထုိးၿပီး ေျဖႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပါ။ အနတၱလကၡဏသုတ္မွာ ျမတ္ဗုဒၶေဟာေတာ္မူတဲ့ အရာရာဟာ အတၱမဟုတ္၊ အနတၱဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ ဆင္ျခင္ၿပီး မၿမဲတဲ့ သေဘာ၊ အစုိးမရတဲ့ သေဘာကုိ မျပတ္ေအာက္ေမ့ကာ အလုိမက်မႈေတြကုိ ေျဖၾကည့္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္မရွိ ပညတ္ေ၀ါဟာရမ်ားနဲ႔ ေျဖဆည္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္လည္း အလုိမက် ျဖစ္တဲ့အခါ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ကုိယ့္ကုိ အလုိမက် ျဖစ္ေနတာ သူတစ္ပါးကုိ ကုိယ္နဲ႔ထပ္တူျဖစ္ဖုိ႔၊ ကုိယ့္အလုိက် ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ေျဖၾကည့္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေျဖႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အလုိမက်မႈေတြ ျဖစ္တုိင္းျဖစ္တုိင္း အရင္ဆုံးခံစားရတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ စိတ္ဒုကၡေတြ ေလ်ာ့နည္းသြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ အႀကံျပဳခ်င္တာက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္နဲ႔ခ်ိန္ထုိး၊ ကုိယ္နဲ႔ကုိယ္ခ်င္းစာၿပီး မၾကာမၾကာျဖစ္တတ္တဲ့ အလုိမက်တတ္တာေတြကုိ ေျဖၾကည့္ၾကပါလုိ႔ အႀကံျပဳခ်င္ပါတယ္။ အားလုံး အလုိမက်မႈေတြ နည္းႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

တရားနဲ႔ေျဖၾကည့္ျခင္း

ျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒုကၡေတြ႕တဲ့အခါ၊ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ား၊ စိတ္ေသာကေတြမ်ား ေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ “တရားနဲ႔သာေျဖပါ”ဆုိတဲ့ အားေပးစကားကုိ မၾကာမၾကာ ေျပာျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူတုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဘဝခရီးမွာ အဆုိးဆုံးနဲ႔ ႀကံေတြ႕တဲ့အခါ၊ ကုိယ့္ကုိစြန္႔ခြါၿပီး ဘဝခရီးကုိ အရင္သြားႏွင့္တဲ့အခါ၊ ဘယ္လုိမွ ေျဖဆည္လုိ႔ မရတဲ့ အဆုိးဆုံး ကိစၥေတြ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာ “တရားနဲ႔ေျဖပါ”ဆုိတဲ့ ဒီစကားကုိ ေျပာျဖစ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခက္တာက သူမ်ားအတြက္မုိ႔သာ ဒီစကားကုိ ေျပာလုိက္ၾကရေပမယ့္ တစ္ခါတေလ ေျပာတဲ့သူေတြ ကုိယ္တုိင္လည္း ဒုကၡကုိယ္စီေလးေတြ ရွိေနတတ္ၾကတယ္ ဆုိတာကုိေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ကလဲြၿပီး ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္တဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ဒီစာကုိ ေရးေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္လည္း ဒုကၡဆုိတာ ရွိေနၿမဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ယွဥ္ရင္ သူတုိ႔ဒုကၡေတြက ပုိေနလုိ႔သာ ကုိယ့္ဒုကၡအေၾကာင္း မေျပာျဖစ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔က်ေတာ့ ဘုရားေက်းဇူး၊ တရားေက်းဇူး၊ သံဃာေက်းနဲ႔ စာေပေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ ဒုကၡေလးေတြႀကဳံတုိင္း ဘုရားအား၊ တရားအား၊ သံဃာအားကုိ အရင္းတည္ကာ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ သူေတာ္ေကာင္းစကားေတြနဲ႔ ေျဖဆည္နည္းေလးေတြ သိေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒုကၡရွိေပမယ့္ ဓမၼအသိနဲ႔ ဒုကၡမရွိသလုိ ေနထုိင္ႏုိင္ၾကတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိဒုကၡမ်ိဳးပဲရွိရွိ အမွန္တကယ္ ေျဖဆည္ၾကည့္သင့္တာက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဓမၼအသိနဲ႔ အေၾကအလည္ ညႇိၾကည့္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဓမၼဆုိတဲ့ တရားဟာ အဓမၼဆုိတဲ့ မတရားတာေတြကုိ တရားေစႏုိင္လုိ႔၊ ဓမၼဆုိတဲ့အလင္းဟာ အဓမၼဆုိတဲ့ အေမွာင္ေတြကုိ လင္းေျပာင္ေစလုိ႔၊ ဓမၼဆုိတဲ့ ခ်မ္းသာဟာ ဒုကၡဆုိတဲ့ ဆင္းရဲေတြကုိ သုခေလးေတြအျဖစ္ ထြန္းေျပာင္ေစလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားဆုိတဲ့ စကားကုိက အမွားေတြကုိ ခြါထားႏုိင္တဲ့ အားေတြကုိ ပါေစႏုိင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဘဝမွာ တရားနဲ႔သာ ေျဖတတ္ၾကမယ္ဆုိရင္ အမွားေတြလည္းကြာၿပီး ဒုကၡေတြကုိပါ ခြါေစႏုိင္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားအသိနဲ႔ အမွားေတြၾကည့္ၿပီး မမွားေအာင္ ညႇိေစႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားရွိထားရင္ အမ်ားေတြသိထားတဲ့ အသိေတြထက္ အစစအရာရာ အသိသာၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ပါ ျပန္သိလာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သိလာရင္ သတၱဝါေတြဟာ ဘဝမွာ ျဖစ္ေပၚလာေနတဲ့ ဒုကၡေတြအေပၚမွာလည္း အမွန္သိလာၿပီး “ဒါဟာ ဒီလုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီလုိအက်ိဳးျဖစ္တာ၊ ဒါရွိေနလုိ႔ ဒါရွိေနတာ” စသျဖင့္ အေၾကာင္းအက်ိဳးကုိ ဆင္ျခင္ကာ ဘဝကုိ ဓမၼနဲ႔ညႇိရင္း ေျဖၾကည့္သြားတတ္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ သတၱဝါမွန္သမွ် ေမြးဖြားလာတာကုိက ဒုကၡအစုတစ္ခုအျဖစ္ ရွိေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမြးၿပီးေနာက္မွာလည္း ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ခႏၶာဝန္ဒုကၡေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနရၿပီး ဘဝအဆုံး သံသရာခရီး တစ္ခုလုံးမွာလည္း ဒုကၡဆုိတာ ရွိေနၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုကၡဆုိတဲ့ စကားလုံးနဲ႔ သတၱဝါအားလုံးဟာ ယဥ္ပါးေနၾကၿပီး ျဖစ္ၾကေပမယ့္ တကယ္ဆင္းရဲေတြ ႀကဳံေတြ႕လာတဲ့အခါ၊ ေသာကေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္လာၾကတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ မခံစားႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္တတ္ၾကတာလည္း တရားအသိ မရွိၾကေသးတဲ့ သူေတြအတြက္ အမွန္ေတြပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ သိပ္ၿပီးဒုကၡၾကီးေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕တဲ့အခါ တရားအသိ ရွိထားတဲ့သူေတြေတာင္မွ တုန္လႈပ္တတ္ၾကေသးတာဆုိေတာ့ တရားအသိ ဘာမွမရွိေသးတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ေျဖဆည္မရေအာင္ ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာ သဘာဝပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သဘာဝဟာ သဘာဝပဲ ျဖစ္ေပမယ့္ အားလုံးဟာ ထာဝရမၿမဲတဲ့ အျဖစ္ေတြပဲ ဆုိတာကုိေတာ့ သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး ဘဝမွာဒုကၡေတြနဲ႔ ႀကဳံတဲ့အခါမွာ ဘဝထဲမွာ ဓမၼေလးေတြ တဲြထားႏုိင္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘဝထဲမွာ ဓမၼတဲြႏုိင္ဖုိ႔အတြက္လည္း တရားေတာ္ေလးေတြကုိ ဖတ္တတ္တဲ့အက်င့္၊ နာတတ္တဲ့အက်င့္၊ နာၿပီးသုံးသပ္ ဆင္ျခင္တတ္တဲ့အက်င့္၊ သိရွိလာတဲ့အသိကုိ ဘဝမွာ လက္ေတြ႕ အသုံးခ်တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြ လုပ္ေပးဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ အဲဒီလုိအခါမ်ိဳးမွာ တရားနဲ႔ေတာ့ ေျဖခ်င္ပါတယ္ ဘယ္လုိေျဖရမွန္းမသိ၊ တရားနဲ႔ေတာ့ ျပင္ဆင္ျခင္ပါတယ္ ဘယ္လုိျပင္ဆင္ရမွန္းမသိ မျဖစ္ရေလေအာင္ တရားေလးေတြ အေပၚစိတ္ဝင္တစား ရွိတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြလည္း လုပ္ၾကည့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တရားဆုိတဲ့ သေဘာကလည္း အရသာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္တဲ့အျပင္ အရသာအားလုံးမွာ တရားအရသာဟာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္တဲ့အတြက္ တရားေတာ္အေပၚမွာ စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ဖတ္႐ႈနာယူ မွတ္သားၾကမယ္ဆုိရင္ တရားေတြကုိ နာယူမွတ္သားခ်င္တဲ့ စိတ္ေလးေတြ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ တျဖည္းျဖည္း တုိးပြားလာတတ္ပါတယ္။ စိတ္ဆုိတဲ့ သေဘာက မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာဆုိ မတုိက္တြန္းရပဲ လုပ္တတ္ေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြမွာေတာ့ သီးသန္႔ကုိအားယူၿပီး လုပ္ၾကည့္မွ ရတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ တရားနာတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးကုိလည္း သီးသန္႔အေနနဲ႔ လုပ္ၾကည့္သင့္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိအေလ့အက်င့္ေလးေတြဟာ လုပ္ပါမ်ားလာရင္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ တရားအသိေလးေတြ တျဖည္းျဖည္း တုိးပြားလာၿပီး ဘဝမွာ အခက္အခဲေတြ ႀကဳံတဲ့အခါ၊ ဒုကၡေလးေတြ ႀကဳံတဲ့အခါ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ အလုိလုိပဲ တရားနဲ႔ ေျဖတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြ ရလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားမ်ားမ်ား နာယူထားေလေလ၊ တရားအသိမ်ားမ်ား ရွိထားေလေလ အဲဒိအသိေတြက ကုိယ့္ဘဝမွာ ႀကဳံလာရမယ့္ ဆင္းရဲေတြ၊ ႀကဳံလာရမယ့္ ေလာကဓံေတြကုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ေျဖဆည္မႈေတြ ေပးေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။



ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ေတြဟာ သတၱဝါတုိင္း ႀကဳံေတြ႕ရတတ္တဲ့ ကုိယ္ဆင္းရဲျခင္း ကာယိကဒုကၡ၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ေစတသိကဒုကၡေတြကုိ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္၊ ဒီဒုကၡေတြ ထာဝရ ေပၚမလာေတာ့ေအာင္ လမ္းညႊန္ေပးထားတဲ့ တရားေတာ္ေတြပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကဳံေတြ႕ၾကတဲ့အခါ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေရေအး အၿမိဳက္ေဆးကုိပဲ ေသာက္သုံးၿပီး ေျဖဆည္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေစတသိကဒုကၡဆုိတဲ့ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕တဲ့အခါမွာ စိတ္အညစ္အေၾကး စိတ္နဲ႔ေဆးတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြနဲ႔ ကုိယ့္စိတ္ကုိျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး ကုိယ့္မွာအကုသုိလ္ ျဖစ္ေစမယ့္အရာေတြဆုိရင္ အျမန္ဆုံးထုတ္ႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစား၊ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစမယ့္ အရာေတြဆုိရင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ တုိးပြားေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း တရားေရေအး အၿမိဳက္ေဆးကုိ တုိက္ေကၽြးၾကည့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကာယိကဒုကၡဆုိတဲ့ ကုိယ္ဆင္းရဲျခင္းကေတာ့ ႐ုပ္တရားရလာရင္ ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္မႈဆုိတာလည္း ရွိေနမွာျဖစ္ၿပီး ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းဟာ ႐ုပ္ဆင္းရဲျခင္းပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီ႐ုပ္ေဝဒနာအေပၚ ခံစားခ်က္ကုိ ႐ႈျမင္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြနဲ႔ ေျဖဆည္ႏုိင္ရင္ နာေနတာကတျခား၊ နာေနတာကုိ သိေနတာကတျခား စသျဖင့္ ႐ုပ္နာမ္သေဘာကုိ သီးသန္႔ျမင္ၿပီး သူ႔အလုိလုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိကာ ေျဖဆည္လာႏုိင္ၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြ ျဖစ္တဲ့အခါ တရားနဲ႔ ေျဖဆည္ၾကည့္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘဝမွာ တရားနဲ႔ ေျဖတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြနဲ႔ ေနထုိင္တတ္ဖုိ႔ဆုိတာ သီးသန္႔ဟန္ေဆာင္ၿပီး တရားအလုပ္ လုပ္ေနရမယ့္ သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ တရားအသိ မ်ားမ်ားရွိေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဆင္ျခင္တတ္တဲ့ အက်င့္၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျမင္တတ္တဲ့ အက်င့္၊ ကုိယ္ကုိယ္ကုိ ျပင္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြ ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ႏုိင္ရင္ကုိပဲ ဘဝမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တရားနဲ႔ ေျဖတတ္သြားေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မေမ့မေလ်ာ့တဲ့ သတိနဲ႔ တရားအသိ မ်ားမ်ားရွိထားတဲ့ ဘုရားတပည့္ တစ္ေယာက္ဟာ ဘဝမွာ ဘယ္လုိ ဒုကၡမ်ိဳးပဲလာလာ အဲဒီဒုကၡေတြကုိ ဘုရားစကားေတာ္နဲ႔ ေျဖဆည္သြားတတ္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားအသိရွိၿပီး အဲဒီအသိေနာက္ကုိ အက်င့္လုိက္ထားတဲ့သူဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ ေျဖဆည္သြားတတ္သလုိ သူတပါးအေပၚမွာလည္း အကုသုိလ္ အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ ေျဖၾကည့္ေပးသြားေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေလာက ႏုိင္ငံျခားမွာေရာက္ေနတဲ့ အသိဒကာတစ္ေယာက္က ေလွ်ာက္ဖူးပါတယ္။ “အရွင္ဘုရား အခုတေလာ တပည့္ေတာ္ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲလာတာကုိ သတိျပဳမိလာပါတယ္ဘုရား၊ တရားစာေတြဖတ္၊ တရားေတြနာ၊ ေမတၱာမ်ားမ်ားပြား၊ တရားေလးေတြ ထုိင္လာတတ္တဲ့ တပည့္ေတာ္အေနနဲ႔ အခုေနာက္ပုိင္းမွာ တပည့္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေကာင္းအဆုိး၊ အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ ေလာကဓံေတြကုိ ခံႏုိင္ရည္ ရွိလာတာကုိ လက္ေတြ႕သိလာရပါတယ္ဘုရား၊ တရားအလုပ္ကုိ မလုပ္ျဖစ္ခင္တုန္းကဆုိရင္ တပည့္ေတာ္မွာ ထစ္ကနဲဆုိ ေဒါသျဖစ္လုိက္၊ ထစ္ကနဲဆုိ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိလုိက္၊ ဘာေလးျဖစ္ျဖစ္ လုိက္ခံစားလုိက္နဲ႔ ခဏခဏ ဒုကၡျဖစ္တတ္ေပမယ့္ အခုဆုိရင္ ဒီအတုိက္အခုိက္ေတြ၊ ဒီေလာကဓံေတြ ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ သိေနတာေတာင္ တုန္လႈပ္မႈ မရွိေတာ့တာကုိ သတိ ထားမိလာပါတယ္ဘုရား၊ တစ္ေလာကေတာင္ အလုပ္ရွင္က အလုပ္ျဖဳတ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုိေတာ့ အဲဒါကုိ သိသိနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မခံစားမိဘဲ တရားသေဘာနဲ႔ ေျဖဆည္သြားတတ္တာကုိ တပည့္ေတာ္ ေက်နပ္ေနမိပါတယ္ဘုရား” စသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ တရားနဲ႔ ေျဖလာတတ္တဲ့ လက္ေတြ႕ဘဝ အေျခအေနကုိ ေျပာဆုိေလွ်ာက္ထားဖူးပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တရားေတာ္ကေပးတဲ့ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ေျဖဆည္ရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားကုိေစာင့္တဲ့သူကုိ တရားက ျပန္ေစာင့္တယ္ဆုိသလုိပဲ တရားအသိနဲ႔ေန၊ တရားအလုပ္နဲ႔ ေနတဲ့သူေတြကုိ တရားက အေကာင္းဆုံး ျပန္လည္ေစာင့္ေရွာက္မႈကုိေပးရင္း အေကာင္းဆုံး ေျဖဆည္ရာကုိလည္း ေပးေနတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘဝမွာ အခက္အခဲေတြကုိ သီးသန္႔ေျဖဆည္ဖုိ႔ တရားအလုပ္ကုိ လုပ္တာမဟုတ္ေပမယ့္ တရားအလုပ္ကုိ လုပ္လာတဲ့သူေတြကုိ တရားက အေကာင္းဆုံး ေျဖဆည္မႈကုိ ေပးေနမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက သတၱဝါတုိင္း သတၱဝါတုိင္းဟာ ဘဝမွာ အေကာင္းအဆုိး ေလာကဓံေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ရတတ္ၿပီး ဒုကၡေပါင္းစုံကုိလည္း ခံစားရတတ္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီေလာကဓံေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕တဲ့အခါ မတုန္မလႈပ္ ခံႏုိင္ရည္ရွိဖုိ႔နဲ႔ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ ေနထုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံး ေျဖဆည္ရာဆုိတာ တရားကလဲြၿပီး တျခားဘာမွ မရွိေၾကာင္း၊ တရားနဲ႔ ေျဖဆည္ျခင္းကသာ အေကာင္းဆုံး ေျဖဆည္ရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီလုိ တရားနဲ႔ေျဖတတ္ဖုိ႔အတြက္ တရားအသိလည္း ရွိဖုိ႔လုိေၾကာင္း၊ တရားအသိ ရွိဖုိ႔အတြက္ တရားစာဖတ္ျခင္း၊ တရားနာျခင္း၊ တရားအလုပ္လုပ္ျခင္းတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီလုိ တရားအလုပ္ကုိ လုပ္ထားႏုိင္သူေတြဆုိရင္ ဘဝမွာ ဘယ္လုိဆင္းရဲ ဒုကၡမ်ိဳးပဲလာလာ ကုိယ့္ကုိယ္ကို တရားနဲ႔ ေျဖဆည္ႏုိင္သြားမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘဝမွာ အက်မနာဘဲ အလွျဖာလုိသူမ်ား အေနနဲ႔ တရားအသိ မ်ားမ်ားရွိေစဖုိ႔ တရားအလုပ္မ်ားမ်ား လုပ္ရင္း တရားကေပးတဲ့ အသိေတြနဲ႔ ႀကဳံလာသမွ် ဒုကၡေတြကုိ တရားနဲ႔ေျဖကာ ဘဝထဲမွာ ဓမၼတဲြႏုိင္ေအာင္ တရားစာဖတ္ျခင္း၊ တရားနာျခင္း၊ တရားေဆြးေႏြးျခင္း၊ တရားထုိင္ျခင္း စတဲ့အလုပ္ေတြကုိ အရြယ္မေရြး စြမ္းႏုိင္သမွ် ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းရင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တရားနဲ႔သာ ေျဖၾကည့္ၾကပါစုိ႔လုိ႔ အသိေပးစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ေစတနာႏွင့္ ကံ

“လက္၌ အနာမရွိလွ်င္ လက္ျဖင့္ အဆိပ္ကုိ ကုိင္ေဆာင္ႏုိင္၏။
အဆိပ္သည္ အနာမရွိေသာ လက္သုိ႔ အစဥ္မလုိက္၊
ေစတနာ မရွိဘဲ ျပဳေသာသူအား မေကာင္းမႈကံမည္သည္ မရွိ”

(ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား)

“ရဟန္းတုိ႔ ေစတနာကုိ ကံဟု ငါဘုရား ေဟာေတာ္မူ၏ (ေစတနာဟံ ဘိကၡေဝ ကမၼံ ဝဒါမိ)” ဟူေသာ ဘုရားစကားရွိ၏။ ကံကံဟူ၍ အမ်ားေျပာေနၾကရာတြင္ ကံဟူသည္ အျခားမဟုတ္။ အလုပ္ကုိသာ ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ အလုပ္ဟူသည္မွာလည္း ေစတနာကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ေစတနာပါသည့္ အလုပ္သည္ ကံေျမာက္ၿပီး ေစတနာမပါသည့္ အလုပ္သည္ ကံမေျမာက္ေပ။ ကံေျမာက္လွ်င္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈလည္း ရွိမည္ျဖစ္ၿပီး ကံမေျမာက္လွ်င္ကား အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈလည္း ရွိလာမည္ မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည့္ အလုပ္ျဖစ္ေစ ေစတနာပါပါျဖင့္ လုပ္သည့္အလုပ္သည္သာ ေကာင္းကံ၊ မေကာင္းကံမ်ား ျဖစ္တတ္သျဖင့္ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ ေစတနာကုိ အေလးထားၾကရန္ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားတြင္ ေစတနာ မပါမိၾကေစဘဲ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားတြင္ကား ေစတနာထား လုပ္ၾကရန္ အသိစကား ပါးၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

စင္စစ္ သတၱ၀ါမွန္သမွ်သည္ ဘဝေနေရးမ်ားအတြက္ လႈပ္ရွားေနၾကရ၏။ လႈပ္ရွားေနျခင္းသည္ အလုပ္လုပ္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္၏။ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ ကုိယ္ျဖင့္လည္း လုပ္တတ္ၾက၏။ ႏႈတ္ျဖင့္လည္း လုပ္တတ္ၾက၏။ စိတ္ျဖင့္လည္း လုပ္တတ္ၾက၏။ မည္သည့္အမူအရာ မည္သည့္အသြင္ျဖင့္ ျပဳလုပ္သည္ျဖစ္ပါေစ ထုိလုပ္သည့္အလုပ္မ်ားတြင္ ေစတနာက ျခယ္လွယ္ေပးထားတတ္၏။ ထုိေစတနာသည္ အလုပ္လုပ္သူမ်ားအား အၿမဲျခယ္လွယ္ ေနတတ္သျဖင့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ား လုပ္သည့္အခါတြင္လည္း ေစတနာက ေထာက္ပံ့ေပးေနၿပီး မေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ား လုပ္သည့္အခါတြင္လည္း ေစတနာက အားျပဳေပးေနေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ခါတရံ ေကာင္းသည့္အလုပ္ လုပ္ေနေသာ္လည္း မေကာင္းသည့္ေစတနာက လႊမ္းမုိးထားသျဖင့္ လုပ္ရပ္မွန္ေသာ္လည္း အက်ိဳးေပး မမွန္ဘဲ ျဖစ္တတ္သကဲ့သုိ႔ မေကာင္းသည့္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ္လည္း ေကာင္းသည့္ေစတနာက လႊမ္းမိုးထားသည့္အခါ လုပ္ရပ္မွားေသာ္လည္း အက်ိဳးေပးမမွားဘဲ ျဖစ္ေနတတ္၏။ အရင္းစစ္ေသာ္ ျပဳလုပ္သူ၏ ေစတနာေၾကာင့္သာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ကဲြျပားၾကျခင္း ျဖစ္ေပ၏။

ထုိေစတနာ၏ သေဘာတရားသည္ အလုပ္လုပ္သူမ်ား လက္ေတြ႕ခံစား သိရွိႏုိင္သည့္ သေဘာတရားမ်ိဳး ျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းက်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အခါမွသာ အလြန္အေၾကာက္ႀကီးတတ္သည့္ ပုထုဇဥ္သတၱဝါမ်ား အေနျဖင့္ ပုိ၍ထင္လြယ္ျမင္လြယ္သည့္ သေဘာတရားမ်ိဳး ျဖစ္ပါ၏။ မေကာင္းမႈလုပ္သည့္အခါ ေစတနာအား ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ လုပ္မိတတ္သူမ်ားသည္ အက်ိဳးတရား ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါ အႀကီးအက်ယ္ ခံရသည္မ်ား ရွိတတ္၏။ တစ္ခါတရံ မေကာင္းမႈ တစ္ခုခုကုိ လုပ္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေစတနာမပါဘဲ ျပဳလုပ္တတ္သည္မ်ား ရွိတတ္၏။ ထုိအခါ မေကာင္းမႈကံလည္း မရွိ၊ မေကာင္းက်ိဳး မလာသည္မ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ ဤသေဘာသည္ အနာမရွိေသာ လက္ျဖင့္အဆိပ္ကုိ ကုိင္သည့္သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္၏။ အဆိပ္သည္ အနာရွိသည့္လက္ျဖင့္ကုိင္လွ်င္ ကုိင္သူကုိ စပ္ပူျခင္း၊ နာက်င္ျခင္းကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္ေသာ္လည္း အနာမရွိသည့္လက္ျဖင့္ ကုိင္လွ်င္ကား မည္သည့္ခံစားမႈမ်ိဳးမွ မျဖစ္ေပၚေစႏုိင္သကဲ့သုိ႔ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ အလုပ္ကုိ လုပ္ေနရသူပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္သည့္အခါ ေစတနာမပါလွ်င္ မေကာင္းမႈကံ၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈသည္ ျဖစ္ေပၚျခင္း မရွိႏုိင္သည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္၏။

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ လက္ထပ္ေတာ္က ကုကၠဳဋမိတၱ အမည္ရသည့္ မုဆုိးတစ္ဦးရွိ၏။ ထုိမုဆုိးသည္ သားသမင္မ်ားကုိ ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ကာ လွည္းျဖင့္လွည့္လည္ ေရာင္းခ်ရင္း တစ္ခ်ိန္တြင္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့၏။ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕တြင္း လွည့္လည္ေရာင္းခ်ေနသည့္ မုဆုိးကုိ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ရွိ သူေဌးသမီး တစ္ဦးသည္ ျမင္ျမင္ခ်င္းပင္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္မႈကုိျဖစ္ကာ မိဘမ်ားမသိေစဘဲ လုိအပ္သည္ လက္ဝတ္တန္ဆာမ်ား ယူေဆာင္လ်က္ မုဆုိးေနာက္သုိ႔ လုိက္ေလေတာ့၏။ မုဆုိးသည္ သူေဌးသမီးကုိ မလုိက္ရန္ ေျပာေသာ္လည္း သူေဌးသမီးက သူမအေနျဖင့္ မုဆုိးအေပၚ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္မႈ ရွိသူျဖစ္ၿပီး ယခုလုိ မုဆုိးေနာက္ကုိ လုိျခင္းသည္ အရွင္ကေခၚ၍ လုိက္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ မိမိသေဘာျဖင့္သာ လုိက္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ စုိးရိမ္စရာမရွိေၾကာင္း ေျပာဆုိသျဖင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မုဆုိးႀကီးလည္း သေဘာတူ လက္ခံကာ သူေဌးသမီး၏ မိဘမ်ား မသိရာအရပ္တြင္ အတူတကြ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ၾကေလ၏။

မုဆုိးႀကီးသည္ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးသမီးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သား (၇)ေယာက္အထိ ထြန္းကားခဲ့၏။ မုဆုိးႏွင့္ သူေဌးသမီးတုိ႔၏ ဘဝသည္ မုဆုိးလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးသူႏွင့္ မုဆုိးႀကီး ခုိင္းသမွ်ကုိ လုပ္ေပးရသည့္ ဇနီးမယား အျဖစ္ျဖင့္သာ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ေနထုိင္လာခဲ့ၾက၏။ သားမ်ား အရြယ္ေရာက္ၿပီး အိမ္ေထာင္အသီးသီးပင္ က်သြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း မုဆုိးႀကီး၏ မုဆုိးအလုပ္ကား အဆုံးမသတ္ႏုိင္ေသးေပ။ ထုိ႔အတူ ဇနီးျဖစ္သူ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌး သမီး၏ မုဆုိးခုိင္းသမွ် အလုပ္ကုိ လုပ္ေပးေနရျခင္းသည္လည္း အဆုံးမသတ္ႏုိင္ေသးေပ။ မုဆုိးအလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနရေသာ မုဆုိးႀကီးအား တစ္ေန႔တြင္ သားမ်ားႏွင့္အတူ တရားရရန္ အေၾကာင္းျဖစ္လာခဲ့၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေရႊဉာဏ္ေတာ္တြင္လည္း မုဆုိးႏွင့္သားမ်ား၏ တရားရမည့္အေၾကာင္း ထင္ျမင္ေတာ္မူလာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိေန႔တြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ မုဆုိးႀကီးေထာင္ထားသည့္ ေက်ာ့ကြင္း၌ ေျခေတာ္ရာကုိ ခ်ထားလုိက္ၿပီး သားသမင္ မမိေစရန္ ဖန္တီးထားလုိက္၏။ သားသမင္ေထာင္ထားသည့္ ေက်ာ့ကြင္းသုိ႔ ေရာက္ရွိလာသည့္ မုဆုိးႀကီးသည္ မိေနက်ေက်ာ့ကြင္းတြင္ မည္သည့္သားေကာင္မွ် မရွိဘဲ ေျခရာကုိသာ ေတြ႕ရသျဖင့္ ဤေျခရာေၾကာင့္သာ သားသမင္ မမိျခင္းျဖစ္ရမည္ဟု ေတြးျမင္ႀကိမ္းေမာင္းကာ ေျခရာပုိင္ရွင္ကုိ လုိက္ရွာေလ၏။

ထုိသုိ႔ရွာရင္း မနီးမေဝး သစ္ပင္ေအာက္တြင္ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူသည့္ ဘုရားရွင္ကုိ ေတြ႕ျမင္သြားၿပီး ျမတ္ဗုဒၶအား ျမားျဖင့္ခြင္းရန္ ေလးကုိတင္ေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တန္ခုိးေတာ္ေၾကာင့္ အလြယ္တကူ တင္ေနက်ေလးမွာ တင္မရဘဲျဖစ္ေနခဲ့၏။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မည္သုိ႔မွ် တင္မရျဖစ္ေနၿပီး အခ်ိန္သာ ကုန္လာခဲ့၏။ အိမ္တြင္က်န္ေနခဲ့သည့္ ဇနီးႏွင့္ သားမ်ား၊ ေခၽြးမမ်ားသည္ အခ်ိန္တန္ေသာ္လည္း ျပန္မလာေသးသည့္ ဖခင္ေနာက္သုိ႔ လုိက္လာရင္း ဖခင္ႏွင့္ဘုရားရွင္တုိ႔၏ အေျခအေနကုိ သိရွိသြားခဲ့၏။ ထုိအေျခအေနကုိ ျမင္ေတြ႕ရသည့္ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးသမီးသည္ မိဘအိမ္တြင္ ေနစဥ္ကပင္ ေသာတာပန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ဘုရားရွင္အေပၚ အလြန္ၾကည္ညိဳရင္း ရွိသည့္အေလ်ာက္ အဖဘုရားဟု ႏႈတ္ေတာ္မွထုတ္ေဖာ္ကာ ႐ုိေသတုပ္ဝပ္စြာ ရွိခုိးကန္ေတာ့ေလ၏။ မုဆုိးႏွင့္သားသမီးမ်ားသည္ ဘုရားကုိ ဘုရားဟုမသိဘဲ မိခင္၏ အဖဟူသည့္ အသံအရ အမွန္ပင္ သူေဌးသမီး၏ အေဖဟုု ထင္မွတ္ကာ အားလုံး႐ုိေသသမႈျဖင့္ ဦးညြတ္လုိက္ၾက၏။ ထုိအခါမွ ဘုရားရွင္သည္ မုဆုိးႏွင့္သားမ်ား၊ ေခၽြးမမ်ားအား တရားစကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကုိ နာရသျဖင့္ မုဆုိးႏွင့္သားမ်ား၊ ေခၽြးမမ်ားသည္ ေသာတာပတၱိဖုိလ္၌ တည္သြားၾက၏။

မုဆုိးႀကီးႏွင့္ ဇနီးမယားမိသားစု အားလုံး တရားရသြားၿပီးေနာက္ ထုိအေၾကာင္းအရာႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဘုရားတပည့္သား ရဟန္းေတာ္မ်ားၾကားတြင္ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိမႈမ်ား ရွိလာၾက၏။ “မိဘအိမ္တြင္ ရွိစဥ္ကပင္ ေသာတာပန္တည္ၿပီးေသာ အမ်ိဳးသမီးသည္ မုဆုိးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မုဆုိးခုိင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ အသက္ေမြးရမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မုဆုိးႀကီး ေတာလုိက္ရန္အတြက္ ျမားယူခဲ့ဆုိလွ်င္လည္း ယူေပးရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလးယူခဲ့ဆုိလွ်င္လည္း ယူေပးရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဓားလွံလက္နက္ စသည္ယူခဲ့ဆုိလွ်င္လည္း ေဆာင္ယူေပးရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ လုပ္ေဆာင္ေပးရသည့္ ဇနီးမယားသည္လည္း တစ္နည္းအားျဖင့္ သူ႔အသတ္ကုိ သတ္ေနျခင္းပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ေသာတာပန္လည္း ပါဏာတိပါတကံ က်ဴးလြန္ရာ ေရာက္ေနေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိ ေနၾက၏။

ထုိရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ဓမၼသာကစၧာဝုိင္းသုိ႔ ဘုရားရွင္ ေရာက္ေတာ္မူလာသည့္အခါ ျမတ္ဗုဒၶက ထုိအေၾကာင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ “ ခ်စ္သားရဟန္းတုိ႔ ေသာတာပန္မည္သည္ သူ႔အသက္သတ္ျခင္းကုိ မျပဳၾကကုန္၊ ထုိအမ်ိဳးသမီးသည္ကား လင္ေယာက်္ားစကားကုိ လုိက္နာ႐ုံသက္သက္သာ ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းျဖစ္၏၊ ဤေလးျမားလက္နက္ စသည္ကုိယူကာ မုဆုိးႀကီးအေနျဖင့္ သားသမင္စသည္တုိ႔ကုိ သတ္ျဖတ္ပါေစ၊ သားသမင္မ်ားသည္လည္း ဤလက္နက္မ်ားေၾကာင့္ အလြယ္တကူ ေသပါေစစသည့္ စိတ္ေစတနာသည္ ထုိအမ်ိဳးသမီးအား မရွိ၊ လက္ဝါးျပင္၌ အနာမရွိလွ်င္ အဆိပ္ကုိ ကုိင္ယူေသာသူအား အဆိပ္ဒဏ္သည္ မျဖစ္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အကုသုိလ္ ေစတနာ မရွိျခင္းေၾကာင့္ မေကာင္းမႈကုိ မျပဳလုိေသာသူအား ေလးလက္နက္စသည္ကုိ ထုတ္ေပးေနေသာ္လည္း မေကာင္းမႈမည္သည္ မျဖစ္ႏုိင္” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူကာ “လက္၌ အနာမရွိလွ်င္ လက္ျဖင့္ အဆိပ္ကုိ ကုိင္ေဆာင္ႏုိင္၏။
အဆိပ္သည္ အနာမရွိေသာ လက္သုိ႔ အစဥ္မလုိက္၊
ေစတနာ မရွိဘဲ ျပဳေသာသူအား မေကာင္းမႈကံမည္သည္ မရွိ”
(ဓမၼပဒ၊ ပါပဝဂ္၊ ကုကၠဳဋမိတၱမုဆုိးဝတၳဳ) ဟူ၍ အထက္ပါ တရားစကားကုိ မိန္႔ၾကားေတာ္ မူလုိက္ေလ၏။

ဤကား ေစတနာသာ ကံမည္ေၾကာင္း ဘုရားေဟာသည့္ အေထာက္အထား သာဓက တစ္စိတ္တေဒသပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ကံဟူသည္ အလုပ္ဟုဆုိေသာ္လည္း ထုိအလုပ္သည္ ေစတနာအေပၚတြင္ တည္မွီေနသည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကံဟူသည္ ေစတနာပင္ျဖစ္ေၾကာင္း တုိက္႐ုိက္ေကာက္ယူ ေျပာဆုိၾကျခင္း ျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေစတနာျဖင့္ လုပ္သည့္အလုပ္သည္ ကံျဖစ္လာၿပီး ကံျဖစ္လာလွ်င္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိလာမည္ျဖစ္သျဖင့္ လုပ္သည့္အလုပ္မွန္သမွ်တြင္ ေစတနာကုိ အထူးသတိျပဳၾကရန္ ေျပာဆုိၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အဘိဓမၼာ သေဘာအရဆုိလွ်င္ ေစတနာေစတသိက္သည္ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးတြင္ စပ္ယွဥ္ေနၿပီး စိတ္ကုိ ကုသိုလ္စိတ္၊ အကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ရန္ ေစ့ေဆာ္ႏုိင္သျဖင့္ ေစတနာကုိ မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္တြင္ မစပ္ယွဥ္မိေစရန္ သတိျပဳဆင္ျခင္သင့္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

မွန္၏။ တစ္ခါတရံ လက္ေတြ႕ဘဝမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည့္ လူအမ်ားကုိ သတိထားၾကည့္ပါက ေစတနာ၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈကုိ ေကာင္းစြာသိရွိႏုိင္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕သည္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ေနေသာ္လည္း ေစတနာမပါဘဲ လုပ္ေနၾကသူမ်ား ရွိတတ္သကဲ့သုိ႔ အခ်ိဳ႕သည္ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားကုိ မျဖစ္မေန လုပ္ေနရေသာ္လည္း စိတ္ေစတနာ မပါဘဲ လုပ္ေနၾကရသူမ်ား ရွိတတ္၏။ ေကာင္းသည့္အလုပ္ကုိ လုပ္ေနရေသာ္လည္း ေစတနာမပါဘဲ လုပ္ေနရသျဖင့္ ေကာင္းသည့္ အက်ိဳးတရား မထင္ရွားဘဲ ျဖစ္ေနၾကသူမ်ား၏ အျဖစ္ႏွင့္ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ေနရေသာ္လည္း ေစတနာမပါဘဲ လုပ္ေနရသျဖင့္ မေကာင္းက်ိဳးကုိ မခံစားရဘဲ ျဖစ္ေနၾကသူမ်ား၏ အျဖစ္သည္ ေစတနာပါျခင္း၊ မပါျခင္း၏ ကဲြျပားျခားနားမႈ တစ္ခုအျဖစ္ အထင္အရွား ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ၾကမည္ျဖစ္ပါ၏။ မည္သုိ႔ဆုိေစ အလုပ္လုပ္သူမ်ား၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈသည္ ေစတနာအေပၚမူတည္၍ ကဲြျပားျခားနားၾကသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါေပ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ ေစတနာသည္ ကံျဖစ္ေစသည့္ သေဘာရွိသျဖင့္ မည္သည့္ကိစၥတြင္မဆုိ ေစတနာကုိ အေလးဂ႐ုျပဳၾကရန္ ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ေစတနာေကာင္းလွ်င္ ကံေကာင္းမည္ျဖစ္ၿပီး ေစတနာဆုိးလွ်င္ ကံဆုိးမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ကံေကာင္းလုိလွ်င္ ေစတနာေကာင္းရန္ လုိေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားတြင္ ေစတနာအျပည့္ထားလုပ္ရင္း ေကာင္းကံအျပည့္ရေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားတြင္ကား မလုပ္ဘဲေနႏုိင္လွ်င္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေသာ္လည္း မျဖစ္မေနလုပ္ရသည့္ အခါ ေစတနာမပါမိၾကရန္ သတိျပဳဆင္ျခင္ရင္း မေကာင္းကံ မေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေစတနာမပါဘဲ လုပ္ရသည့္ အလုပ္မ်ားသည္ ကံမေျမာက္သျဖင့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈလည္း မရွိႏုိင္သျဖင့္ မေကာင္းမႈတြင္ ေစတနာၾကဥ္ၿပီး ေကာင္းမႈတြင္ ေစတနာယွဥ္ႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္သင့္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ လူခ်င္းတူေသာ္လည္း ကံျခင္းမတူဟု ေျပာဆုိၾကရာတြင္ ကံဟူသည္ ျပဳလုပ္သူ၏ ေစတနာသာ ျဖစ္ၿပီး ကံမတူျခင္းသည္ ေစတနာမတူျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အက်ိဳးေပးလည္း မတူျခင္းျဖစ္သည္ကုိ ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္ ဆင္ျခင္ကာ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ စိတ္ေစတနာကုိ အရင္းျပဳ၍ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားတြင္ ေစတနာအျပည့္ထားလ်က္ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားတြင္ကုိ ေစတနာမပါမိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း အလုပ္ေကာင္းတြင္ ေစတနာေကာင္းျဖင့္လုပ္ကာ ကံေကာင္းသူမ်ားအျဖစ္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာႀကီးပြားသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳလုိက္ရပါသည္။

အားလုံး အလုပ္ေကာင္းတြင္ ေစတနာေကာင္းျဖင့္ လုပ္ႏုိင္ၾကသျဖင့္ ကံေကာင္းသူမ်ား အလ်ဥ္အျမန္ ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား