“ၾကမၼာၿငိဳးမွိန္၊ ပ်က္စီးခ်ိန္၌၊ ပညိၿႏိၵ၊ သတိေမွာက္မွား၊ တရားမက်င့္၊ က်င့္ယြင္းခၽြတ္၏။ က်င့္ခၽြတ္ေသာခါ၊ ပညာ အမ်ိဳး၊ တန္ခုိးထိန္ညီး၊ ဘုန္းတန္းႀကီးလည္း၊ ပ်က္ဆီးၿမဲလွ်င္၊ မခၽြတ္ပင္တည္း။ အၾကင္လူမ်ား၊ ေယာက်္ားမိန္းမ၊ စသည္ထုိထုိ၊ ပ်က္စီးလုိက၊ အဆုိအသြား၊ အမွားမွားျဖင့္ ဘုရားေသာ္မွ၊ ေဟာမရဘူး။” (မန္လည္ဆရာေတာ္)
ေလာကသားတုိင္း ေရွာင္လဲြမရ မျဖစ္မေန ႀကဳံေတြ႕ရမည့္ တရားတစ္ခုကား အတက္အက်၊ အနိမ့္အျမင့္ ဟူေသာ ေလာကဓမၼေခၚ ေလာကဓံတရားပင္ ျဖစ္၏။ မည္သည့္အရာမွ် အၿမဲမရွိဟူေသာ ေလာကနိယာမ အတုိင္းပင္ ေလာကရွိ အရာအားလုံးသည္ တစ္တသမွတ္တည္း အၿမဲတည္တံ့ေနသည္ဟူ၍ မရွိေပ။ အဆုိးရွိသကဲ့သုိ႔ အေကာင္းလည္း ရွိ၏။ အႏုိင္ရွိသကဲ့သုိ႔ အ႐ႈံးလည္းရွိ၏။ ခ်မ္းသာရွိသကဲ့သုိ႔ ဆင္းရဲလည္းရွိ၏။ အတက္ရွိသကဲ့သုိ႔ အက်လည္းရွိ၏။ အျဖစ္ရွိသကဲ့သုိ႔ အပ်က္လည္းရွိ၏။ ဤကား မည္သူမဆုိ ႀကဳံေတြ႕ရမည့္ သေဘာတရားမ်ား ျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔လက္ရွိ ရရွိထားသည့္ ဘ၀အေျခအေနတြင္ ျမင့္ေနရာမွ နိမ့္သြားသည္မ်ား ရွိႏုိင္၏။ ရွိေနရာမွ မရွိသည္ႏွင့္လည္း ႀကဳံေတြ႕ႏုိင္၏။ ေကာင္းေနရာမွ အဆုိးဘက္သုိ႔လည္း ေရာက္သြားႏုိင္၏။ အဆုိးဘက္သုိ႔ ဦးတည္လာေနလွ်င္ မိမိကုိယ္တုိင္ သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး ေရာက္ရွိလာမည့္ အဆုိးမ်ား အလြန္ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါးႀကီး ျဖစ္မသြားေစရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရ၏။ ထုိသုိ႔ အဆုိးဘက္၊ အပ်က္ဘက္ ဦးတည္လာသည့္ အက်ပုိင္းမ်ား ေရာက္လာသည့္အခါ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမရွိ ခံႏုိင္ရည္ မရွိဘဲ သတိလက္လြတ္ ေနမိပါက မိမိကုိယ္တုိင္ အမွားလမ္းကုိ အမွန္ထင္ကာ ဇြတ္အတြင္း ေလွ်ာက္လွမ္းမိတတ္၏။ ထုိအခါ ပ်က္ဆီးရန္လမ္းစလည္း တျဖည္းျဖည္းတုိးလာကာ အဆုိးဆုံးေသာ ပ်က္စီးမႈဘက္သုိ႔ ဦးတည္လာၿပီး အေျပာအဆုိ အလုပ္အကုိင္ အႀကံအစည္မ်ားသည္လည္း အမွားမွားအယြင္းယြင္း ျဖစ္လာတတ္၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ကား ဘုရားပင္လွ်င္ ကယ္မရသည့္သူမ်ားအျဖစ္ ေရာက္ရွိပ်က္စီး သြားတတ္၏။
မွန္၏။ ေလာကတြင္ ထုိသုိ႔ သတိမမူမိသျဖင့္ ျမင့္ရာမွ နိမ့္ရာသုိ႔ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး က်ေရာက္သြားသူမ်ားကုိ ေတြ႕ဖူးၾကမည္ျဖစ္၏။ အေကာင္းဆုံးမ်ား ႀကဳံေနရာမွ အဆုိးဆုံးသုိ႔ ေရာက္ရွိပ်က္စီးသြားသူမ်ားကုိ ႀကဳံဖူးၾကမည္ ျဖစ္၏။ မိမိကုိယ္တုိင္ ကုိယ္ေတြ႕ႀကံဳဖူးၾကသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ မိမိႏွင့္သက္ဆုိင္သည့္ မိမိပတ္၀န္းက်င္တြင္ ျဖစ္ပ်က္သြားသည္ကုိလည္း ႀကဳံဖူးၾကမည္ျဖစ္၏။ ေသခ်ာသည္မွာ ေလာကဓံဒီလႈိင္း ႐ုိက္ပုတ္သည့္အခ်ိန္ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ခဲ့သျဖင့္ အမွန္အမွား မခဲြျခားႏုိင္ဘဲ အမွားလမ္းကုိ ဇြတ္အတင္း တုိး၀င္မိသျဖင့္ အထိနာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။ အကယ္၍ သတိလက္လြတ္ မျဖစ္ဘဲ “ဒါဟာေလာကဓံ တရားပဲ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ၿပီးသြားမွာပဲ“ဟူေသာ အသိျဖင့္ မည္မွ်ပင္ ကံနိမ့္ေနပါေစ မိမိလုပ္ရမည့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိသာ အဆက္မျပတ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏုိင္ပါက က်ေသာ္လည္း အက်နာမည္ မဟုတ္ေပ။ ပ်က္ေသာ္လည္း အပ်က္ဆုိးမည္ မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာရွင္မ်ားက “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သတိလက္မလြတ္ေစႏွင့္”ဟု ဆုိၾကျခင္းျဖစ္၏။
သုိ႔ေသာ္ ေမာဟအမုိက္ ဖုံးလႊမ္းေနသည့္ သတၱ၀ါမ်ားကား ထုိသေဘာကုိ သတိမျပဳမိဘဲ ရွိေနတတ္၏။ အမွန္ကုိ မျမင္ႏုိင္သည့္ မသိမႈ အ၀ိဇၨာ အားႀကီးလွသျဖင့္ အမွားလမ္းကုိသာ ဇြတ္အတင္း တုိး၀င္ေနမိတတ္၏။ ပ်က္စီးရန္ အခ်ိန္က်လာလွ်င္ကား သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ထုိသုိ႔ျဖစ္တတ္၏။ လူျဖစ္ေစ၊ ရဟန္းျဖစ္ေစ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္လာလွ်င္ မည္သူကပင္ သတိေပးေျပာဆုိ တားျမစ္ ဆုံးမပါေသာ္လည္း နားမ၀င္ဘဲ မိမိလုပ္သမွ် အျပဳအမူ အေနအထုိင္ အေျပာအဆုိမ်ားကုိသာ အမွန္ထင္ေနတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေနာက္ဆုံးတြင္ ျမင့္ရာမွ နိမ့္ရာသုိ႔ က်ေရာက္ပ်က္ဆီးသြားၿပီး ဒုကၡမ်ားျဖင့္သာ က်င္လည္ေနသူမ်ား အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့၏။ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီး ဆုံးမသကဲ့သုိ႔ပင္ ထုိသူမ်ားသည္ “အဆုိအသြား အမွားမွားျဖင့္ ဘုရားေသာ္မွ ေဟာမရသည့္ သူမ်ားအျဖစ္” ေရာက္ရွိသြားေတာ့၏။
စာေရးသူတြင္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာၾကာ အတူစား အတူလာ စိတ္တူသေဘာတူ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ခဲ့ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ပါးရွိခဲ့ဖူး၏။ တစ္ပါးက စာေရးသူထက္ ၂-ႏွစ္ႀကီးၿပီး တစ္ပါးက ၂-ႏွစ္ငယ္၏။ အႀကီးသည္ အဂၤါသားျဖစ္ၿပီး အငယ္သည္ ၾကာသာပေတးသား ျဖစ္ကာ စာေရးသူက ဗုဒၶဟူးသား ျဖစ္၏။ တကၠသုိလ္မွာ လာေရာက္ဆုံေတြ႕ၾကသည့္ စာေရးသူတုိ႔ သုံးဦးသည္ အတဲြညီလွ၏။ စိတ္တူကုိယ္တူျဖင့္ မရွိအတူ ရွိအတူ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေဖးမကူညီခဲ့ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း စာေရးသူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းသုံးဦးကုိ ၾကည့္ကာ အမ်ားက အားက်ခဲ့ၾက၏။ စာေရးသူတုိ႔ကုိ အတုယူကာ စံထားၾက၏။ “ကလ်ာဏ မိတၱဆုိတာ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနရမွာ”ဟု စာေရးသူတုိ႔ကုိၾကည့္ကာ သာဓကျပဳၾက၏။ စာေရးသူတုိ႔ သုံးဦးသည္ အမ်ားအျမင္ ကပ္ေလာက္ေအာင္ပင္ အတဲြညီခဲ့ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ယခုမူ အႀကီးအငယ္ ထုိသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးကား ပ်က္စီးသြားခဲ့ေလၿပီ။ အႀကီးျဖစ္သူသည္ အရွင္ပ်က္ပ်က္သြားခဲ့ၿပီး အငယ္ျဖစ္သူသည္ကား အေသပ်က္ ပ်က္သြားခဲ့၏။ အႀကီးကား အသက္ ၃၁ႏွစ္ေလာက္တြင္ ျမင့္ျမတ္သည့္ ရဟန္းဘ၀မွ နိမ့္က်သည့္ လူအျဖစ္ေျပာင္းလဲကာ လူထြက္သြားသျဖင့္ ျမင့္ျမတ္သည့္ ရဟန္းဘ၀ ပ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီး အငယ္ကား အသက္ ၃၁ႏွစ္အရြယ္ ၁၂ပုိင္း ၂၀၀၈ခုႏွစ္က အသည္းကင္ဆာျဖင့္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားသျဖင့္ ရဟန္းဘ၀ပင္မဟုတ္ လူ႔ဘ၀ပါ ပ်က္စီးသြားခဲ့၏။ အႀကီးသူငယ္ခ်င္း ရဟန္းမွာ အငယ္ထက္ အရင္ေစာၿပီး လူထြက္သြားကာ ရဟန္းဘ၀ ပ်က္စီးခဲ့၏။
လူထြက္သြားသည့္ အႀကီးသူငယ္ခ်င္းသည္ အျခားေၾကာင့္ မဟုတ္၊ မာတုဂါမေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သူလူမထြက္ခင္က စာေရးသူတုိ႔ႏွစ္ပါး လူမထြက္ဖုိ႔ သူ႔ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး တာျမစ္ခဲ့ၾက၏။ အမ်ိဳးမ်ိဳး နာေအာင္ေျပာခဲ့ၾက၏။ စာေရးသူဆုိလွ်င္ အမုန္းခံၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးခုိင္းႏႈိင္းေျပာဆုိ တားျမစ္ခဲ့၏။ မည္သုိ႔မွ် မရခဲ့ေပ။ မဘက္လုိက္ေတာ့ မုိက္ဘက္ပါဆုိသကဲ့သုိ႔ မာတုဂါမ၏ အစြမ္းက မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္း အစြမ္းထက္ ပုိအားေကာင္းခဲ့၏။ ေမာဟအေမွာင္ အားႀကီးလာလွ်င္ အေမေျပာလည္းမရ၊ အေဖေျပာလည္းမရ၊ ေနာက္ဆုံး ဘုရားေျပာေသာ္လည္း ရမည္မဟုတ္ေပ။ သူဆုိလွ်င္ အေမတစ္ခု သားတစ္ခုဘ၀မွ ရဟန္းျဖစ္လာသူ ျဖစ္၏။ မိခင္ႀကီးမွာ ကုန္စိမ္းေရာင္းၿပီး သားရဟန္း လုိေလေသးမရွိရေလေအာင္ ပစၥည္းေလးပါး ေထာက္ပံ့မႈကုိ ျပဳေပးေနသူျဖစ္၏။ ထုိမိခင္ႀကီးလည္း သူမျမင္ေတာ့ေပ။ ေနာက္ဆုံး အားလုံးက လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရေတာ့၏။ ထုိအခါမွ “ေလာကမွာ ပ်က္ဆီးခ်ိန္တန္လွ်င္ ဘုရားရွင္ေသာ္မွလည္း မတားျမစ္ႏုိင္” ဆုိသည္ကုိ ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ခဲ့၏။ ထုိသူငယ္ခ်င္းကား အမွားကုိ အမွန္ထင္ၿပီး စာေရးသူတုိ႔ မည္မွ်ပင္ ေျပာဆုိေသာ္လည္း နားမ၀င္ဘဲ ေနာက္ဆုံးတြင္ စာေရးသူတုိ႔ကုိပင္ ေရွာင္သြားေတာ့၏။ ရဟန္းဘ၀ ပ်က္စီးသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ကုိ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ပါက အျခားေၾကာင့္မဟုတ္ မာတုဂါမေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ မွန္၏။ “ပစၥည္းမာတု ဤႏွစ္ခု ဘိကၡဳ ေသမင္း ဓားႏွစ္စင္း“ ဟု ဆုိသည့္အတုိင္း ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အႏၲရာယ္မွာ ပစၥည္းလာဘ္လာဘႏွင့္ မာတုဂါမပင္ ျဖစ္၏။ ထုိသူငယ္ခ်င္းကား မာတုဂါမ ဖ်က္စီးသျဖင့္ ရဟန္းဘ၀မွ လူ႔ဘ၀သုိ႔ ေျပာင္းလဲပ်က္စီးခဲ့၏။ ျမင့္ရာမွ နိမ့္ရာသုိ႔ က်ေရာက္သြားခဲ့၏။ မာတုဂါမ ဖ်က္၍ပ်က္သည္ဟု ဆုိက တစ္ဘက္သတ္ က်ေနေပမည္။ စင္စစ္ လက္ခုပ္ဟူသည္ ႏွစ္ဖက္တီးမွ မည္သည္ဟု ဆုိသကဲ့သုိ႔ပင္ ရဟန္းလည္းမွား လူလည္းမွားေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။ လူလည္း သတိမရွိ အသိမ၀င္ ျဖစ္ခဲ့သကဲ့သုိ႔ ရဟန္းလည္း မိမိရဟန္းဟူသည့္ အသြင္ကုိ ေမ့ခဲ့ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ယခုမူ ထုိသူငယ္ခ်င္းကား ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနခဲ့သည္ဟု ၾကားရသျဖင့္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ စာေရးသူမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါး ရွိေသာ္လည္း ႏွစ္ပါးလုံး အရွင္ပ်က္ႏွင့္ အေသပ်က္ ပ်က္သြားၾကသျဖင့္ အလြန္ထိတ္လန္႔ ခဲ့ရၿပီး မိမိအလွည့္တြင္ကား ေလာကဓံသေဘာအရ အပ်က္မ်ား ေရာက္လာတတ္ေသာ္လည္း အပ်က္မနာရန္၊ အက်မနာရန္သာ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ေနေနရေပ၏။
ဤေနရာတြင္ စာေရးသူ ဆုိလုိသည္မွာ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္လွ်င္ မည္သူမွ် တားမရႏုိင္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ထုိသေဘာကုိ ထင္ရွားေစလုိ၍သာ မိမိ၏ လက္ေတြ႕ဘ၀ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားျဖင့္ သာဓကျပျခင္းသာ ျဖစ္၏။ လူထြက္သြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔အား အသုံးခ်ျခင္း မဟုတ္သည္ကုိ သိေစလုိ၏။ စင္စစ္ ထုိႏွစ္ပါးလုံးသည္ အခ်ိန္တန္သျဖင့္သာ ပ်က္စီးသြားၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ကံစြမ္းကုန္သြား၍သာ ဘ၀ေျပာင္း သြားၾကျခင္းျဖစ္၏။ ပ်ံေတာ္မူသြားသည့္ အရွင္သည္ သက္တမ္းမကုန္ေသးေသာ္လည္း ကံစြမ္းကုန္သြားသျဖင့္ ပ်က္စီးသြားျခင္းျဖစ္ၿပီး လူထြက္သြားသည့္ အရွင္သည္ကား ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ ေနရမည့္ ကံစြမ္းကုန္သြားသျဖင့္ ရဟန္းဘ၀ ပ်က္စီးသြားျခင္း ျဖစ္၏။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ႏွစ္ပါးလုံးသည္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္သျဖင့္ ပ်က္စီးသြားျခင္း ျဖစ္သည္ဟုသာ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိေျဖဆည္ေနမိသည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။
စာေရးသူကဲ့သုိ႔ပင္ အျခားသူမ်ားလည္း ထုိသုိ႔ အလားတူ အျဖစ္အပ်က္ေလးမ်ား ႀကဳံဖူးၾကမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္လွ်င္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ မည္သည့္အရာမဆုိ အေၾကာင္းတရားကင္း၍ အက်ိဳးတရားျဖစ္႐ုိးထုံစံ မရွိေပ။ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္၍ ပ်က္စီးသည္ဟု ဆုိေသာ္လည္း ပ်က္စီးျခင္းအေၾကာင္း တရားေၾကာင့္သာ ပ်က္စီးသြားၾကျခင္းျဖစ္၏။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈဟု ဆုိသည့္အတုိင္း မိမိ၏ အျပဳအမူ အေျပာအဆုိ အလုပ္အကုိင္မ်ားေၾကာင့္သာ ပ်က္စီးၾကျခင္းျဖစ္၏။ ယခုဘ၀ ပ်ကစဆီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း မည္သည့္အရာမွ် မလုပ္ဖူးေသာ္လည္း အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုခုက ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ မိမိ၏လုပ္ရပ္မ်ားက ရွိေနသျဖင့္ ထုိအေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ အက်ိဳးတရားအျဖစ္ ယခုဘ၀တြင္ ပ်က္စီးႏိုင္၏။ သုိ႔ေသာ္ ကံဟူသည္ အတိတ္ကံ ပစၥဳပၸန္ကံဟူ၍ ရွိသျဖင့္ အတိတ္ကံ အက်ိဳးေပး ရွိေနေသာ္လည္း ပစၥဳပၸန္ကံ အားေကာင္းေနလွ်င္ အတိတ္ကံ အက်ိဳးေပး အားနည္းတတ္ၿပီး ပစၥဳပၸန္ကံ အားနည္းေနလွ်င္ အတိတ္ကံ အက်ိဳးေပး အားေကာင္းတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ အတိတ္အကုသုိလ္ကံ အက်ိဳးေပးေသာ္လည္း ပစၥဳပၸန္ေကာင္းကံ အာႀကီးသျဖင့္ ေသရမည့္အျဖစ္မွ ထိခုိက္ဒဏ္ရာ ရသည့္အျဖစ္ေလာက္သာ ခံရတတ္သည္လည္း ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္တြင္ ေကာင္းကံမ်ား မ်ားမ်ားျဖည့္ဆည္းထားၿပီး မေမ့မေလ်ာ့ သတိရွိထားလွ်င္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္၍ ပ်က္စီးတတ္ေသာ္လည္း အဆုိးဆုံးအျဖစ္သုိ႔ မေရာက္ႏုိင္သည္ကုိ သေဘာေပါက္ဆင္ျခင္ထားရန္ လုိအပ္လွေပသည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္း၊ ေအာင္ျမင္ျခင္း ႐ႈံးနိမ့္ျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း ဆင္းရဲျခင္း စသည္တုိ႔သည္ ေလာကဓံတရားမ်ား ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္စပ္ေနသည့္ တရားမ်ားလည္း ျဖစ္သျဖင့္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ မလဲြမေသြ ႀကဳံေတြ႕ရမည္ဟူသည္ကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ထားရန္ လုိအပ္ေပ၏။ အပ်က္မွသာမဟုတ္ အျဖစ္လည္းပဲ အခ်ိန္ကာလက်လာလွ်င္ ျဖစ္လာတတ္၊ ေရာက္လာတတ္သည္ကုိ သိရွိကာ အေကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆုိးပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္သမွ်ကုိ “ဒါလည္းပဲ ၿပီးသြားမွာပါပဲ” ဟူသည့္ ခံယူခ်က္ျဖင့္ အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိကာ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ရန္သာ ႀကိဳးစားၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤသုိ႔ အေကာင္းအဆုိး ေလာကဓံကုိ ခံႏုိင္ျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္ၿပီး ဘ၀ေအာင္ျမင္တုိးတက္ေရး၏ အဓိက ေသာ့ခ်က္ျဖစ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္၍ ပ်က္စီးႏုိင္ေသာ္လည္း ပ်က္စီးမႈႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕သည့္အခါ မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆသည့္ သတိတရားျဖင့္ ရဲရဲရင္ဆုိင္ ေက်ာ္လြားႏုိင္လွ်င္ အထိနာ အက်နာ သက္သာႏုိင္သျဖင့္ ပညာတရား၊ သတိတရား မမွားရေအာင္ အက်င့္တရား မခြ်တ္မွားဘဲ ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံ ေနထုိင္ရန္သာ အႀကံျပဳလိုက္ပါသည္။ အားလုံး အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိၾကပါေစ…
ေလာကသားတုိင္း ေရွာင္လဲြမရ မျဖစ္မေန ႀကဳံေတြ႕ရမည့္ တရားတစ္ခုကား အတက္အက်၊ အနိမ့္အျမင့္ ဟူေသာ ေလာကဓမၼေခၚ ေလာကဓံတရားပင္ ျဖစ္၏။ မည္သည့္အရာမွ် အၿမဲမရွိဟူေသာ ေလာကနိယာမ အတုိင္းပင္ ေလာကရွိ အရာအားလုံးသည္ တစ္တသမွတ္တည္း အၿမဲတည္တံ့ေနသည္ဟူ၍ မရွိေပ။ အဆုိးရွိသကဲ့သုိ႔ အေကာင္းလည္း ရွိ၏။ အႏုိင္ရွိသကဲ့သုိ႔ အ႐ႈံးလည္းရွိ၏။ ခ်မ္းသာရွိသကဲ့သုိ႔ ဆင္းရဲလည္းရွိ၏။ အတက္ရွိသကဲ့သုိ႔ အက်လည္းရွိ၏။ အျဖစ္ရွိသကဲ့သုိ႔ အပ်က္လည္းရွိ၏။ ဤကား မည္သူမဆုိ ႀကဳံေတြ႕ရမည့္ သေဘာတရားမ်ား ျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔လက္ရွိ ရရွိထားသည့္ ဘ၀အေျခအေနတြင္ ျမင့္ေနရာမွ နိမ့္သြားသည္မ်ား ရွိႏုိင္၏။ ရွိေနရာမွ မရွိသည္ႏွင့္လည္း ႀကဳံေတြ႕ႏုိင္၏။ ေကာင္းေနရာမွ အဆုိးဘက္သုိ႔လည္း ေရာက္သြားႏုိင္၏။ အဆုိးဘက္သုိ႔ ဦးတည္လာေနလွ်င္ မိမိကုိယ္တုိင္ သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး ေရာက္ရွိလာမည့္ အဆုိးမ်ား အလြန္ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါးႀကီး ျဖစ္မသြားေစရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရ၏။ ထုိသုိ႔ အဆုိးဘက္၊ အပ်က္ဘက္ ဦးတည္လာသည့္ အက်ပုိင္းမ်ား ေရာက္လာသည့္အခါ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမရွိ ခံႏုိင္ရည္ မရွိဘဲ သတိလက္လြတ္ ေနမိပါက မိမိကုိယ္တုိင္ အမွားလမ္းကုိ အမွန္ထင္ကာ ဇြတ္အတြင္း ေလွ်ာက္လွမ္းမိတတ္၏။ ထုိအခါ ပ်က္ဆီးရန္လမ္းစလည္း တျဖည္းျဖည္းတုိးလာကာ အဆုိးဆုံးေသာ ပ်က္စီးမႈဘက္သုိ႔ ဦးတည္လာၿပီး အေျပာအဆုိ အလုပ္အကုိင္ အႀကံအစည္မ်ားသည္လည္း အမွားမွားအယြင္းယြင္း ျဖစ္လာတတ္၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ကား ဘုရားပင္လွ်င္ ကယ္မရသည့္သူမ်ားအျဖစ္ ေရာက္ရွိပ်က္စီး သြားတတ္၏။
မွန္၏။ ေလာကတြင္ ထုိသုိ႔ သတိမမူမိသျဖင့္ ျမင့္ရာမွ နိမ့္ရာသုိ႔ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး က်ေရာက္သြားသူမ်ားကုိ ေတြ႕ဖူးၾကမည္ျဖစ္၏။ အေကာင္းဆုံးမ်ား ႀကဳံေနရာမွ အဆုိးဆုံးသုိ႔ ေရာက္ရွိပ်က္စီးသြားသူမ်ားကုိ ႀကဳံဖူးၾကမည္ ျဖစ္၏။ မိမိကုိယ္တုိင္ ကုိယ္ေတြ႕ႀကံဳဖူးၾကသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ မိမိႏွင့္သက္ဆုိင္သည့္ မိမိပတ္၀န္းက်င္တြင္ ျဖစ္ပ်က္သြားသည္ကုိလည္း ႀကဳံဖူးၾကမည္ျဖစ္၏။ ေသခ်ာသည္မွာ ေလာကဓံဒီလႈိင္း ႐ုိက္ပုတ္သည့္အခ်ိန္ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ခဲ့သျဖင့္ အမွန္အမွား မခဲြျခားႏုိင္ဘဲ အမွားလမ္းကုိ ဇြတ္အတင္း တုိး၀င္မိသျဖင့္ အထိနာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။ အကယ္၍ သတိလက္လြတ္ မျဖစ္ဘဲ “ဒါဟာေလာကဓံ တရားပဲ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ၿပီးသြားမွာပဲ“ဟူေသာ အသိျဖင့္ မည္မွ်ပင္ ကံနိမ့္ေနပါေစ မိမိလုပ္ရမည့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိသာ အဆက္မျပတ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏုိင္ပါက က်ေသာ္လည္း အက်နာမည္ မဟုတ္ေပ။ ပ်က္ေသာ္လည္း အပ်က္ဆုိးမည္ မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာရွင္မ်ားက “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သတိလက္မလြတ္ေစႏွင့္”ဟု ဆုိၾကျခင္းျဖစ္၏။
သုိ႔ေသာ္ ေမာဟအမုိက္ ဖုံးလႊမ္းေနသည့္ သတၱ၀ါမ်ားကား ထုိသေဘာကုိ သတိမျပဳမိဘဲ ရွိေနတတ္၏။ အမွန္ကုိ မျမင္ႏုိင္သည့္ မသိမႈ အ၀ိဇၨာ အားႀကီးလွသျဖင့္ အမွားလမ္းကုိသာ ဇြတ္အတင္း တုိး၀င္ေနမိတတ္၏။ ပ်က္စီးရန္ အခ်ိန္က်လာလွ်င္ကား သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ထုိသုိ႔ျဖစ္တတ္၏။ လူျဖစ္ေစ၊ ရဟန္းျဖစ္ေစ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္လာလွ်င္ မည္သူကပင္ သတိေပးေျပာဆုိ တားျမစ္ ဆုံးမပါေသာ္လည္း နားမ၀င္ဘဲ မိမိလုပ္သမွ် အျပဳအမူ အေနအထုိင္ အေျပာအဆုိမ်ားကုိသာ အမွန္ထင္ေနတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေနာက္ဆုံးတြင္ ျမင့္ရာမွ နိမ့္ရာသုိ႔ က်ေရာက္ပ်က္ဆီးသြားၿပီး ဒုကၡမ်ားျဖင့္သာ က်င္လည္ေနသူမ်ား အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့၏။ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီး ဆုံးမသကဲ့သုိ႔ပင္ ထုိသူမ်ားသည္ “အဆုိအသြား အမွားမွားျဖင့္ ဘုရားေသာ္မွ ေဟာမရသည့္ သူမ်ားအျဖစ္” ေရာက္ရွိသြားေတာ့၏။
စာေရးသူတြင္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာၾကာ အတူစား အတူလာ စိတ္တူသေဘာတူ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ခဲ့ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ပါးရွိခဲ့ဖူး၏။ တစ္ပါးက စာေရးသူထက္ ၂-ႏွစ္ႀကီးၿပီး တစ္ပါးက ၂-ႏွစ္ငယ္၏။ အႀကီးသည္ အဂၤါသားျဖစ္ၿပီး အငယ္သည္ ၾကာသာပေတးသား ျဖစ္ကာ စာေရးသူက ဗုဒၶဟူးသား ျဖစ္၏။ တကၠသုိလ္မွာ လာေရာက္ဆုံေတြ႕ၾကသည့္ စာေရးသူတုိ႔ သုံးဦးသည္ အတဲြညီလွ၏။ စိတ္တူကုိယ္တူျဖင့္ မရွိအတူ ရွိအတူ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေဖးမကူညီခဲ့ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း စာေရးသူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းသုံးဦးကုိ ၾကည့္ကာ အမ်ားက အားက်ခဲ့ၾက၏။ စာေရးသူတုိ႔ကုိ အတုယူကာ စံထားၾက၏။ “ကလ်ာဏ မိတၱဆုိတာ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနရမွာ”ဟု စာေရးသူတုိ႔ကုိၾကည့္ကာ သာဓကျပဳၾက၏။ စာေရးသူတုိ႔ သုံးဦးသည္ အမ်ားအျမင္ ကပ္ေလာက္ေအာင္ပင္ အတဲြညီခဲ့ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ယခုမူ အႀကီးအငယ္ ထုိသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးကား ပ်က္စီးသြားခဲ့ေလၿပီ။ အႀကီးျဖစ္သူသည္ အရွင္ပ်က္ပ်က္သြားခဲ့ၿပီး အငယ္ျဖစ္သူသည္ကား အေသပ်က္ ပ်က္သြားခဲ့၏။ အႀကီးကား အသက္ ၃၁ႏွစ္ေလာက္တြင္ ျမင့္ျမတ္သည့္ ရဟန္းဘ၀မွ နိမ့္က်သည့္ လူအျဖစ္ေျပာင္းလဲကာ လူထြက္သြားသျဖင့္ ျမင့္ျမတ္သည့္ ရဟန္းဘ၀ ပ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီး အငယ္ကား အသက္ ၃၁ႏွစ္အရြယ္ ၁၂ပုိင္း ၂၀၀၈ခုႏွစ္က အသည္းကင္ဆာျဖင့္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားသျဖင့္ ရဟန္းဘ၀ပင္မဟုတ္ လူ႔ဘ၀ပါ ပ်က္စီးသြားခဲ့၏။ အႀကီးသူငယ္ခ်င္း ရဟန္းမွာ အငယ္ထက္ အရင္ေစာၿပီး လူထြက္သြားကာ ရဟန္းဘ၀ ပ်က္စီးခဲ့၏။
လူထြက္သြားသည့္ အႀကီးသူငယ္ခ်င္းသည္ အျခားေၾကာင့္ မဟုတ္၊ မာတုဂါမေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သူလူမထြက္ခင္က စာေရးသူတုိ႔ႏွစ္ပါး လူမထြက္ဖုိ႔ သူ႔ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး တာျမစ္ခဲ့ၾက၏။ အမ်ိဳးမ်ိဳး နာေအာင္ေျပာခဲ့ၾက၏။ စာေရးသူဆုိလွ်င္ အမုန္းခံၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးခုိင္းႏႈိင္းေျပာဆုိ တားျမစ္ခဲ့၏။ မည္သုိ႔မွ် မရခဲ့ေပ။ မဘက္လုိက္ေတာ့ မုိက္ဘက္ပါဆုိသကဲ့သုိ႔ မာတုဂါမ၏ အစြမ္းက မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္း အစြမ္းထက္ ပုိအားေကာင္းခဲ့၏။ ေမာဟအေမွာင္ အားႀကီးလာလွ်င္ အေမေျပာလည္းမရ၊ အေဖေျပာလည္းမရ၊ ေနာက္ဆုံး ဘုရားေျပာေသာ္လည္း ရမည္မဟုတ္ေပ။ သူဆုိလွ်င္ အေမတစ္ခု သားတစ္ခုဘ၀မွ ရဟန္းျဖစ္လာသူ ျဖစ္၏။ မိခင္ႀကီးမွာ ကုန္စိမ္းေရာင္းၿပီး သားရဟန္း လုိေလေသးမရွိရေလေအာင္ ပစၥည္းေလးပါး ေထာက္ပံ့မႈကုိ ျပဳေပးေနသူျဖစ္၏။ ထုိမိခင္ႀကီးလည္း သူမျမင္ေတာ့ေပ။ ေနာက္ဆုံး အားလုံးက လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရေတာ့၏။ ထုိအခါမွ “ေလာကမွာ ပ်က္ဆီးခ်ိန္တန္လွ်င္ ဘုရားရွင္ေသာ္မွလည္း မတားျမစ္ႏုိင္” ဆုိသည္ကုိ ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ခဲ့၏။ ထုိသူငယ္ခ်င္းကား အမွားကုိ အမွန္ထင္ၿပီး စာေရးသူတုိ႔ မည္မွ်ပင္ ေျပာဆုိေသာ္လည္း နားမ၀င္ဘဲ ေနာက္ဆုံးတြင္ စာေရးသူတုိ႔ကုိပင္ ေရွာင္သြားေတာ့၏။ ရဟန္းဘ၀ ပ်က္စီးသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ကုိ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ပါက အျခားေၾကာင့္မဟုတ္ မာတုဂါမေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ မွန္၏။ “ပစၥည္းမာတု ဤႏွစ္ခု ဘိကၡဳ ေသမင္း ဓားႏွစ္စင္း“ ဟု ဆုိသည့္အတုိင္း ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အႏၲရာယ္မွာ ပစၥည္းလာဘ္လာဘႏွင့္ မာတုဂါမပင္ ျဖစ္၏။ ထုိသူငယ္ခ်င္းကား မာတုဂါမ ဖ်က္စီးသျဖင့္ ရဟန္းဘ၀မွ လူ႔ဘ၀သုိ႔ ေျပာင္းလဲပ်က္စီးခဲ့၏။ ျမင့္ရာမွ နိမ့္ရာသုိ႔ က်ေရာက္သြားခဲ့၏။ မာတုဂါမ ဖ်က္၍ပ်က္သည္ဟု ဆုိက တစ္ဘက္သတ္ က်ေနေပမည္။ စင္စစ္ လက္ခုပ္ဟူသည္ ႏွစ္ဖက္တီးမွ မည္သည္ဟု ဆုိသကဲ့သုိ႔ပင္ ရဟန္းလည္းမွား လူလည္းမွားေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။ လူလည္း သတိမရွိ အသိမ၀င္ ျဖစ္ခဲ့သကဲ့သုိ႔ ရဟန္းလည္း မိမိရဟန္းဟူသည့္ အသြင္ကုိ ေမ့ခဲ့ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ယခုမူ ထုိသူငယ္ခ်င္းကား ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနခဲ့သည္ဟု ၾကားရသျဖင့္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ စာေရးသူမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါး ရွိေသာ္လည္း ႏွစ္ပါးလုံး အရွင္ပ်က္ႏွင့္ အေသပ်က္ ပ်က္သြားၾကသျဖင့္ အလြန္ထိတ္လန္႔ ခဲ့ရၿပီး မိမိအလွည့္တြင္ကား ေလာကဓံသေဘာအရ အပ်က္မ်ား ေရာက္လာတတ္ေသာ္လည္း အပ်က္မနာရန္၊ အက်မနာရန္သာ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ေနေနရေပ၏။
ဤေနရာတြင္ စာေရးသူ ဆုိလုိသည္မွာ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္လွ်င္ မည္သူမွ် တားမရႏုိင္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ထုိသေဘာကုိ ထင္ရွားေစလုိ၍သာ မိမိ၏ လက္ေတြ႕ဘ၀ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားျဖင့္ သာဓကျပျခင္းသာ ျဖစ္၏။ လူထြက္သြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔အား အသုံးခ်ျခင္း မဟုတ္သည္ကုိ သိေစလုိ၏။ စင္စစ္ ထုိႏွစ္ပါးလုံးသည္ အခ်ိန္တန္သျဖင့္သာ ပ်က္စီးသြားၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ကံစြမ္းကုန္သြား၍သာ ဘ၀ေျပာင္း သြားၾကျခင္းျဖစ္၏။ ပ်ံေတာ္မူသြားသည့္ အရွင္သည္ သက္တမ္းမကုန္ေသးေသာ္လည္း ကံစြမ္းကုန္သြားသျဖင့္ ပ်က္စီးသြားျခင္းျဖစ္ၿပီး လူထြက္သြားသည့္ အရွင္သည္ကား ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ ေနရမည့္ ကံစြမ္းကုန္သြားသျဖင့္ ရဟန္းဘ၀ ပ်က္စီးသြားျခင္း ျဖစ္၏။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ႏွစ္ပါးလုံးသည္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္သျဖင့္ ပ်က္စီးသြားျခင္း ျဖစ္သည္ဟုသာ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိေျဖဆည္ေနမိသည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။
စာေရးသူကဲ့သုိ႔ပင္ အျခားသူမ်ားလည္း ထုိသုိ႔ အလားတူ အျဖစ္အပ်က္ေလးမ်ား ႀကဳံဖူးၾကမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္လွ်င္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ မည္သည့္အရာမဆုိ အေၾကာင္းတရားကင္း၍ အက်ိဳးတရားျဖစ္႐ုိးထုံစံ မရွိေပ။ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္၍ ပ်က္စီးသည္ဟု ဆုိေသာ္လည္း ပ်က္စီးျခင္းအေၾကာင္း တရားေၾကာင့္သာ ပ်က္စီးသြားၾကျခင္းျဖစ္၏။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈဟု ဆုိသည့္အတုိင္း မိမိ၏ အျပဳအမူ အေျပာအဆုိ အလုပ္အကုိင္မ်ားေၾကာင့္သာ ပ်က္စီးၾကျခင္းျဖစ္၏။ ယခုဘ၀ ပ်ကစဆီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း မည္သည့္အရာမွ် မလုပ္ဖူးေသာ္လည္း အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုခုက ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ မိမိ၏လုပ္ရပ္မ်ားက ရွိေနသျဖင့္ ထုိအေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ အက်ိဳးတရားအျဖစ္ ယခုဘ၀တြင္ ပ်က္စီးႏိုင္၏။ သုိ႔ေသာ္ ကံဟူသည္ အတိတ္ကံ ပစၥဳပၸန္ကံဟူ၍ ရွိသျဖင့္ အတိတ္ကံ အက်ိဳးေပး ရွိေနေသာ္လည္း ပစၥဳပၸန္ကံ အားေကာင္းေနလွ်င္ အတိတ္ကံ အက်ိဳးေပး အားနည္းတတ္ၿပီး ပစၥဳပၸန္ကံ အားနည္းေနလွ်င္ အတိတ္ကံ အက်ိဳးေပး အားေကာင္းတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ အတိတ္အကုသုိလ္ကံ အက်ိဳးေပးေသာ္လည္း ပစၥဳပၸန္ေကာင္းကံ အာႀကီးသျဖင့္ ေသရမည့္အျဖစ္မွ ထိခုိက္ဒဏ္ရာ ရသည့္အျဖစ္ေလာက္သာ ခံရတတ္သည္လည္း ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္တြင္ ေကာင္းကံမ်ား မ်ားမ်ားျဖည့္ဆည္းထားၿပီး မေမ့မေလ်ာ့ သတိရွိထားလွ်င္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္၍ ပ်က္စီးတတ္ေသာ္လည္း အဆုိးဆုံးအျဖစ္သုိ႔ မေရာက္ႏုိင္သည္ကုိ သေဘာေပါက္ဆင္ျခင္ထားရန္ လုိအပ္လွေပသည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္း၊ ေအာင္ျမင္ျခင္း ႐ႈံးနိမ့္ျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း ဆင္းရဲျခင္း စသည္တုိ႔သည္ ေလာကဓံတရားမ်ား ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္စပ္ေနသည့္ တရားမ်ားလည္း ျဖစ္သျဖင့္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ မလဲြမေသြ ႀကဳံေတြ႕ရမည္ဟူသည္ကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ထားရန္ လုိအပ္ေပ၏။ အပ်က္မွသာမဟုတ္ အျဖစ္လည္းပဲ အခ်ိန္ကာလက်လာလွ်င္ ျဖစ္လာတတ္၊ ေရာက္လာတတ္သည္ကုိ သိရွိကာ အေကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆုိးပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္သမွ်ကုိ “ဒါလည္းပဲ ၿပီးသြားမွာပါပဲ” ဟူသည့္ ခံယူခ်က္ျဖင့္ အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိကာ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ရန္သာ ႀကိဳးစားၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤသုိ႔ အေကာင္းအဆုိး ေလာကဓံကုိ ခံႏုိင္ျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္ၿပီး ဘ၀ေအာင္ျမင္တုိးတက္ေရး၏ အဓိက ေသာ့ခ်က္ျဖစ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္၍ ပ်က္စီးႏုိင္ေသာ္လည္း ပ်က္စီးမႈႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕သည့္အခါ မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆသည့္ သတိတရားျဖင့္ ရဲရဲရင္ဆုိင္ ေက်ာ္လြားႏုိင္လွ်င္ အထိနာ အက်နာ သက္သာႏုိင္သျဖင့္ ပညာတရား၊ သတိတရား မမွားရေအာင္ အက်င့္တရား မခြ်တ္မွားဘဲ ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံ ေနထုိင္ရန္သာ အႀကံျပဳလိုက္ပါသည္။ အားလုံး အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိၾကပါေစ…
