၀ိဇၨာစရဏသမၸႏၷဟူသည္…

Q.ဘုန္းဘုန္းဘုရား…
သိလုိတာေလးေတြကုိ ေျဖၾကားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ဘုရား။ ေနာက္ထပ္ တပည့္ေတာ္ သိခ်င္တာက ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တတိယေျမာက္ဂုဏ္ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ၀ိဇၨာစရဏ ဂုဏ္ေတာ္အေၾကာင္းပါ ဘုရား။ ၀ိဇၨာစရဏသမၸႏၷဂုဏ္ေတာ္အေၾကာင္း ျပည့္ျပည့္စုံစုံသိခ်င္ပါတယ္။ ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။ မအားတဲ့ၾကားက အခုလုိအခ်ိန္ေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဘုရား…
(မယုယုထြန္း)


A. ၀ိဇၨာစရဏသမၸႏၷကုိ ပုဒ္ခဲြလုိက္ရင္ ၀ိဇၨာတစ္ပုဒ္၊ စရဏတစ္ပုဒ္၊ သမၸႏၷတစ္ပုဒ္အားျဖင့္ သုံးမ်ိဳးရွိၿပီး ၀ိဇၨာက အသိဉာဏ္ပညာလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရၿပီး၊ စရဏကေတာ့ အက်င့္တရားလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ သမၸႏၷက ျပည့္စုံျခင္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိဇၨာစရဏသမၸႏၷဆုိတာ အသိဉာဏ္ပညာ၊ အက်င့္တရားမ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံေတာ္မူျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ”အသိဉာဏ္ပညာ အက်င့္တရားမ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္း”ဟူေသာ ၀ိဇၨာစရဏသမၸႏၷဂုဏ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စုံေတာ္မူတယ္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အသိဉာဏ္ပညာဆုိတာ ဘယ္လုိဉာဏ္ပညာမ်ိဳး၊ စရဏဆုိတာ ဘယ္လုိအက်င့္မ်ိဳးကုိလည္း သိထားရန္လုိအပ္ပါတယ္။ သုတၱန္ေဒသနာေတာ္ အခ်ိဳ႕မွာ ၀ိဇၨာသုံးပါး၊ အခ်ိဳ႕မွာေတာ့ ၀ိဇၨာရွစ္ပါးလုိ႔ ျပထားေပမယ့္ ၀ိဇၨာရွစ္ပါးလုိ႔ ဆုိလုိက္ပါက သုံးပါလုိ႔ဆုိတဲ့ သုတၱန္အဖြင့္လည္း အက်ဳံး၀င္သြားၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိဇၨာဆုိတဲ့ အသိဉာဏ္ပညာအရ ၀ိဇၨာရွစ္ပါးရွိေၾကာင္း နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီဉာဏ္ရွစ္ပါးက
၁။ ပုေဗၺနိ၀ါသႏုႆတိဉာဏ္ = ေရွးေရွးဘ၀ႀကဳံေတြ႕ခဲရသည္မ်ားကုိ ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္ႏုိင္ေသာ ဉာဏ္
၂။ ဒိဗၺစကၡဳဉာဏ္ = နတ္မ်က္စိကဲ့သုိ႔ အေ၀းမွ ေသးငယ္ေသာ အဆင္းကုိပင္ ျမင္ႏုိင္သည့္ ဉာဏ္
၃။ အာသ၀ကၡယဉာဏ္ = ကိေလသာအာသေ၀ါတုိ႔ကုိ ကုန္ေစႏုိင္ေသာ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္
၄။ ၀ိပႆနာဉာဏ္ = ႐ုပ္နာမ္တရားအားလုံးကုိ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱဟု လကၡဏာေရးသုံးပါးႏွင့္ ပုိင္ျခား သိျမင္ႏုိင္ေသာဉာဏ္
၅။ ေစေတာပရိယဉာဏ္ = သူတစ္ပါး၏ စိတ္ကုိသိႏုိင္ေသာ ဉာဏ္
၆။ မေနာမယိဒၶိဉာဏ္ = မိမိခႏၶာကုိယ္အတြင္း၌ ပုံစံတူကုိယ္တစ္မ်ိဳးကုိ စိတ္ျဖင့္ဖန္ဆင္းႏုိင္ေသာ ဉာဏ္
၇။ ဒိဗၺေသာတဉာဏ္ = နတ္တုိ႔၏နားကဲ့သုိ႔ အေ၀းမွ ေသးငယ္ေသာ အသံကုိပင္ ၾကားႏုိင္ေသာဉာဏ္
၈။ ဣဒၶိ၀ိဓဉာဏ္ = ေျမလွ်ိဳးမုိးပ်ံစသည္ျဖင့္ တန္ခုိးအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ဖန္ဆင္းႏုိင္ေသာ ဉာဏ္ တုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

စရဏဆုိတဲ့ အက်င့္တရားဟာလည္း အေရအတြက္အားျဖင့္ ၁၅ပါး ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ၁၅ပါးကေတာ့
၁။ သဒၶါ = ကံကံ၏အက်ိဳးရွိသည္၊ ရတနာသုံးပါးရွိသည္၊ ေနာင္ဘ၀ရွိသည္ဟု ယုံၾကည္မႈ
၂။ သတိ = ကုသုိလ္ေကာင္းမႈဆုိင္ရာ၌ အမွတ္ရမႈ
၃။ ဟိရီ = မေကာင္းမႈဒုစ႐ုိက္မွ ရွက္မႈ
၄။ ၾသတၱပၸ = မေကာင္းမႈဒုစ႐ုိက္မွ ေၾကာက္လန္႔မႈ
၅။ ၀ီရိယ = ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကိစၥ၌ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ
၆။ သုတ = အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတမ်ားမႈ
၇။ ပညာ = အရာ႐ာ၌ တတ္သိလိမၼာမႈ
၈။ ေဘာဇေနမတၱညဳတာ = စားေသာက္ရာ၌ သင့္မသင့္ႏႈိင္းခ်ိန္၍ အတိုင္းအရွည္ကုိ သိမႈ
၉။ ဇာဂရိယာႏုေယာဂ = ႏုိးႏုိးၾကားၾကားရွိမႈ၊ အအိပ္အေနနည္းမႈ
၁၀။ သီလ = ဆုိင္ရာသီလကုိ ေန႔စဥ္ေစာင့္ထိန္းမႈ
၁၁။ ဣၿႏိၵယသံ၀ရ = ေတြ႕ျမင္ၾကားသိသမွ်၌ ေလာဘေဒါသစသည္မျဖစ္ဘဲ မ်က္စိနားႏွာစေသာ ဣေျႏၵတုိ႔ကုိ ၿငိမ္သက္ေအာင္ ေစာင့္စည္းမႈ
၁၂။ ပထမစ်ာန္
၁၃။ ဒုတိယစ်ာန္
၁၄။ တတိယစ်ာန္
၁၅။ စတုတၳစ်ာန္ အားျဖင့္ ေပါင္း စရဏ ၁၅ပါး ျဖစ္ပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ေဖာ္ျပပါ အသိဉာဏ္ တရားမ်ား၊ အက်င့္တရားမ်ားႏွင့္ အလုံးစုံျပည့္စုံေတာ္ မူတဲ့အတြက္ ၀ိဇၨာစရဏသမၸႏၷဂုဏ္ရွင္ ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ ဆုိလုိတာက အလုံးစုံျပည့္စုံသူဆုိတာ အသိပညာႏွင့္ ျပည့္စုံ႐ုံႏွင့္ မလုံေလာက္ေသးဘဲ အက်င့္တရားပါ ျပည့္စုံဖုိ႔လုိေၾကာင္း သာမန္လူမ်ားသည္ ဘက္စုံမျပည့္စုံႏုိင္ေၾကာင္း ျမတ္ဗုဒၶကေတာ့ အသိေရာ အက်င့္ပါျပည့္စုံတဲ့ အႏႈိင္မဲ့လူသား တစ္နည္းအားျဖင့္ မဟာလူသားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ အထက္ပါ အေျဖကုိ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ေရးသားေတာ္မူခဲ့သည့္ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ စာအုပ္လာ ၀ိဇၨာစရဏသမၸႏၷဂုဏ္ေတာ္အဖြင့္ကုိ ကုိးကား၍ ေျဖၾကားေပးထားပါသည္။

Read more »

တရားအားထုတ္ၾကည့္ၾကစုိ႔…

တရားအားထုတ္တယ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ တရားတဲ့ အားေတြ ထုတ္တာပါပဲ။ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာရွိတဲ့ မတရားတဲ့ အားေတြ အျပင္မထြက္ေအာင္ မတရားတဲ့ အားေတြ မေပၚေအာင္ တရားတဲ့အားေတြနဲ႔ အႏုိင္ယူတာကုိ တရားအားထုတ္တယ္လုိ႔ ဆုိတာပါ။ မတရားတဲ့ အားဆုိတာ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနစတဲ့ ကိေလသားတရားေတြကုိ ေျပာတာပါ။ ပုထုကိေလေသ ဇေနတီတိ ပုထုဇၨေနာ- ကိေလသာေတြ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္လုိ႔ ဆုိတဲ့အတုိင္း ပုထုဇင္မ်ားမွာ ကိေလသာတရားမ်ား အၿမဲမျပတ္ တုိးတက္ျဖစ္ပြား ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ျပန္ေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ မတရားတဲ့ အားေတြျဖစ္တဲ့ ကိေလသာေတြနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အခ်ိန္မေရြး သူမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး၊ သူမ်ားပုိင္ဆုိင္တာေတြၾကည့္ၿပီး ေလာဘျဖစ္လုိက္၊ အလုိမက်တာေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ေဒါသျဖစ္လုိက္၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးေနတဲ့ မာနေတြျဖစ္လုိက္၊ အမွားကုိ အမွန္ထင္၊ အမွန္ကုိ အမွားထင္တဲ့ ေမာဟျဖစ္လုိက္ စသည္စသည္ျဖင့္ ေန႔စဥ္မျပတ္ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး အကုသုိလ္ ကိေလသာေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တရားတာေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနၿပီး မတရားတာေတြပဲ ေရာက္ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ပုထုဇင္ေတြရဲ႕ သဘာ၀ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမတရားတဲ့ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ေအာင္၊ မတရားတဲ့ အားေတြအျဖစ္နည္းေအာင္ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိပဲ တရားအားထုတ္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကျခင္းပါ။

မွန္ပါတယ္။ ဒီလုိ မတရားတဲ့ အားေတြမျဖစ္ေအာင္ တရားအားထုတ္တာကုိပဲ ဘာ၀နာ ပြားတယ္လုိ႔ ဆုိ္ပါတယ္။ ေနာက္ပရိယာယ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းတယ္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဘာ၀နာပြားတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာေျပာ ကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းတယ္လုိ႔ပဲ ဆုိဆုိ လုိရင္းကေတာ့ မတရားတဲ့အားေတြ မျဖစ္ေအာင္ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္ျခင္းပါပဲဲ။ တရားတဲ့အလုပ္နဲ႔ ေနျခင္းပါပဲ။ တရားအားထုတ္တဲ့ သူေတြဟာ မ်ားမ်ားအားထုတ္ေလ မတရားတဲ့ အားေတြနည္းနည္းလာၿပီး တရားတဲ့အားေတြ တုိးေလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ တရားတဲ့ အားေတြတုိးေနတာဟာ မတရားတဲ့ အားေတြနည္းလာလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မတရားတဲ့ အားေတြနည္းၿပီး တရားတာေတြနဲ႔ ေနေနၾကတဲ့သူေတြဟာ ဒီဘ၀မွာလည္း ၿငိမ္းေနၿပီး ေနာင္ဘ၀ သံသရာအတြက္လည္း ၿငိမ္းေနပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ တရားအားထုတ္ျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မတရားတာေတြ မျဖစ္လုိတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ မေကာင္းတဲ့ အားေတြ၊ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကပါတယ္။

ဒီလုိ မတရားတာေတြ မေပၚႏုိင္ေအာင္ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္တဲ့အခါမွာ နည္းႏွစ္နည္း ရွိပါတယ္။ အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ မတရားတာေတြကုိ ပယ္ခြာထားႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္တဲ့နည္းနဲ႔ ဒီမတရားတဲ့ ကိေလသာ တရားမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ ေပၚမလာေအာင္ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္တဲ့ နည္းရယ္လုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးပါ။ စာလုိေျပာရင္ေတာ့ သမထနည္းနဲ႔ ၀ိပႆနာနည္းေပါ့။ သမထနည္းကေတာ့ အားထုတ္ေနဆဲ အခုိက္အတန္႔မွာ ကိေလသာမ်ား မေပၚေပါက္ေစဘဲ စိတ္အစဥ္ တည္ၾကည္ၿငိမ္းေအးေစႏုိင္ၿပီး အားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သမာဓိအားအစြမ္းအေပၚ လုိက္ကာ မတရားတဲ့အားေတြကုိ ၾကာၾကာခြာထားႏုိင္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာနည္းကေတာ့ အားထုတ္ရင္းအားထုတ္ရင္းနဲ႔ပဲ တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းလာတဲ့ ဉာဏ္အဆင့္အတန္းကုိ လုိက္ကာ ကိေလသာမ်ား ေနာက္ထပ္မေပၚႏုိင္ေအာင္ အၿပီးပယ္သတ္ေစႏုိင္ၿပီး မတရားတဲ့အားေတြကင္းရာ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳေစႏုိင္ပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ သမထနည္းသည္ သမာဓိကုိ လက္ကုိင္ထားတဲ့ နည္းျဖစ္ၿပီး ၀ိပႆနာနည္းကေတာ့ ဉာဏ္ကုိစဲြကုိင္ထားတဲ့ နည္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္နည္းဆုိေသာ္ သမာထနည္းသည္ ဧကဂၢတစိတၱလုိ႔ဆုိတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အာ႐ုံအေပၚမွာသာ စူးစုိက္ၿပီး ပြားမ်ားအားထုတ္တဲ့ နည္းျဖစ္ၿပီး ၀ိပႆနာ နည္းကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေပၚလာသမွ် အာ႐ုံေတြအေပၚမွာ သတိကပ္ၿပီး မလြတ္တမ္း အားထုတ္တဲ့ နည္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

စာလုိေျပာရရင္ ကသုိဏ္း ၁၀ပါး၊ အသုဘ ၁၀ပါး၊ အႏုႆတိ ၁၀ပါး၊ အပၸမညာေခၚ ျဗဟၼ၀ိဟာရ ၄ပါး၊ အာ႐ုပၸ ၄ပါး၊ အာဟာေရ ပဋိကူလသညာ ၁ပါး၊ စတုဓာတု၀၀တၳာန္ ၁ပါးအားျဖင့္ စုစုေပါင္း ၄၀ဆယ္ေသာ ကမၼ႒ာန္းတုိ႔ကုိ သမထကမၼ႒ာန္းလုိ႔ ေခၚၿပီး ႐ုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ အနိစၥလကၡဏာ၊ ဒုကၡလကၡဏာ၊ အနတၱလကၡဏာ ဆုိတဲ့ လကၡဏာေရးသုံးပါးကုိ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ၿပီး ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားသည့္ ကမၼ႒ာန္းကုိ ၀ိပႆနာ ကမၼ႒ာန္းလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကသုိဏ္းကုိပြားမ်ားျခင္း၊ ဗုဒၶႏုႆတိလုိ႔ေခၚတဲ့ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားျခင္း၊ ေမတၱာ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာစတဲ့ ျဗဟၼ၀ိဟာရ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားျခင္း စသျဖင့္ ကမၼ႒ာန္းေလးဆယ္ထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ေနသူမ်ားဟာ အာ႐ုံတစ္ခုတည္းကုိပဲ မလြတ္တမ္း အဆက္မျပတ္ ႐ႈမွတ္ေနတဲ့အတြက္ သမာဓိျဖစ္ကာ ထုိအခုိက္တြင္ ကိေလသာမ်ား မေပၚေပါက္ပဲ ပယ္ခြာထားႏုိင္သျဖင့္ တရားတဲ့ အားေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ ထုိ႔အတူ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔အေပၚ သတိကပ္ကာ မၿမဲျခင္းသေဘာ၊ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာ၊ အစုိးမရျခင္း သေဘာတုိ႔ကုိ ဉာဏ္ျဖင့္႐ႈမွတ္ပြားမ်ား ေနသူမ်ားဟာ တျဖည္းျဖည္း ဉာဏ္စဥ္အဆင့္မ်ား ျမင့္မားလာကာ ေနာက္ဆုံး ေသာတာပတၱိမဂ္စတဲ့ အရိယာမဂ္မ်ား ရသည့္အခါတြင္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ မတရားတဲ့ ကိေလသာ အားေတြကုိ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ပယ္သတ္ကာ တရားတဲ့ အားေတြသာ အၿမဲတည္တ့ံေနပါတယ္။ ဒါေတြဟာ သမထဘာ၀နာ၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာလုိ႔ေခၚတဲ့ ကမၼ႒ာန္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို အဆက္မျပတ္ ပြားမ်ားအားထုတ္ေနတဲ့ အတြက္ ရရွိလာတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဓိကကေတာ့ အားထုတ္ျဖစ္ဖုိ႔ပါပဲ။ သမထနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၀ိပႆနာနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳက္တဲ့နည္းကုိ အားထုတ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ပရိတ္ပ႒ာန္းရြတ္တာ၊ ေမတၱာပုိ႔တာ၊ ေရကသုိဏ္း၊ ေျမကသုိဏ္း စတဲ့ ကသုိဏ္းတစ္ခုခုကုိ ႐ႈတာ၊ ဘုရားဂုဏ္၊ တရားဂုဏ္၊ သံဃာဂုဏ္၊ သီလဂုဏ္စတဲ့ ဂုဏ္တစ္ခုခုကုိ ပြားမ်ားတာ စသည္စသည္ျဖင့္ ကုိယ္အားသန္ရာ တစ္ခုခုကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ ေနျဖစ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒီလုိနည္းအတုိင္း ေနျခင္းကုိ သမထနည္းနဲ႔ ေနျခင္းလုိ႔ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သတိကုိ အထူးျပဳၿပီး ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္ကာ မွတ္႐ႈပြားမ်ားရတဲ့ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာနည္း တစ္ခုခုကုိလည္း အားထုတ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာနည္းကေတာ့ ေပၚရာေပၚရာ ႐ႈမွတ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္မွာပဲေပၚေပၚ ႐ုပ္မွာပဲ ေပၚေပၚ ေပၚလာသမွ် အာ႐ုံေတြကုိ မလြတ္တမ္း လုိက္ၿပီးသိေန၊ မွတ္ေနေပးရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ ၀င္ေလထြက္ေလကုိ မွတ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေလ်ာင္းထုိက္ရပ္သြား ဣရိယာပုတ္ေလးပါးကုိ အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိကာ အရွိအတုိင္း လုိက္သိေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခႏၶာကုိယ္မွာရွိတဲ့ ဆံပင္ အေမြး ေျခသည္းလက္သည္း စတဲ့အရာေတြကုိ စက္ဆုတ္ရြံရွာဖြယ္အျဖစ္ ႏွလုံးသြင္းေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စတဲ့ ႐ုပ္တရားတစ္ခုခုအေပၚ အလုိက္သင့္ လုိက္မွတ္ေပးတဲ့ ကာယာႏုပႆနာလုိ႔ေခၚတဲ့ ႐ုပ္တရားအေပါင္း၌ ဆင္ျခင္ၿပီး ေနတာပဲျဖစ္ေစ၊ ခ်မ္းသာတဲ့ ခံစားခ်က္၊ ဆင္းရဲတဲ့ခံစားခ်က္၊ ပူတဲ့ခံစားခ်က္၊ ေအးတဲ့ခံစားခ်က္ စတဲ့ ခံစားမႈ တစ္ခုခုအေပၚ အရွိအတုိင္း လုိက္ၿပီး ႐ႈမွတ္ေပးတဲ့ ေ၀ဒနာႏုပႆနာေခၚ ေ၀ဒနာအေပါင္း၌ ဆင္ျခင္ၿပီး ေနတာပဲျဖစ္ေစ၊ ရာဂစိတ္ျဖစ္တဲ့အခါ ရာဂစိတ္ျဖစ္တယ္၊ ေဒါသျဖစ္တဲ့အခါ ေဒါသစိတ္ျဖစ္တယ္၊ ရာဂကင္းတဲ့စိတ္ျဖစ္တဲ့အခါ ရာဂကင္းတဲ့ စိတ္ျဖစ္တယ္ စတဲ့ စိတ္ရဲ႕ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အစဥ္ကုိ ဘာစိတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခုိက္မွာ လုိက္ၿပီးသိမွတ္ေပးတဲ့ စိတၱာႏုပႆနာေခၚ စိတ္၌ဆင္ျခင္ၿပီး ေနတာပဲျဖစ္ေစ၊ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ကာမစၧႏၵ (ကာမဂုဏ္)အလုိ၊ ဗ်ာပါဒ (သူတပါးပ်က္ဆီးေစလုိျခင္း)၊ ထိနမိဒၶ (ထုိင္းမိႈင္းျခင္း) စတဲ့ နီ၀ရဏတရားမ်ား ရွိတဲ့အခါ ဒီနီ၀ရဏ တရားမ်ား ရွိေနျဖစ္ေနတာ၊ ႐ုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာ စတဲ့ ခႏၶာငါးပါးအေပၚ ဒါက႐ုပ္၊ ဒါကေ၀ဒနာ စသျဖင့္ ႐ႈမွတ္ေနတာ၊ မ်က္စိ နား ႏွာ လွ်ာ ကုိယ္ စိတ္ စတဲ့ အာယတန၊ ဓာတ္တုိ႔အေပၚမွာလည္း မ်က္စိ အဆင္း နား အသံ စသျဖင့္ လုိက္ၿပီး မွတ္သိေနတာ၊ သစၥာတရား၊ မဂၢင္တရားတုိ႔ အေပၚတြင္လည္း ဒုကၡသစၥာ၊ သမၼာဒိ႒ိ စသျဖင့္ ပြားမ်ားေပးတာ စတဲ့စတဲ့ သေဘာတရား တစ္ခုခုအေပၚ အရွိအတုိင္း လုိက္ၿပီးမွတ္သိေပးတဲ့ ဓမၼာႏုပႆနာေခၚ သေဘာတရား၌ ဆင္ျခင္ၿပီး ေနတာပျဖစ္ေစ ဒီသတိပ႒ာန္ ေလးမ်ိဳးထဲက ကုိယ္အားသန္ရာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ ေနျဖစ္ဖုိ႔ပဲလုိပါတယ္။ ဒီနည္းကုိေတာ့ ၀ိပႆနာနည္းနဲ႔ ေနျခင္းလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိေနနည္းကုိပဲ ”သမထနည္းနဲ႔ ၀ိပႆနာနည္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ ကမၼ႒ာန္း တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပြားမ်ားရင္း ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ မတရားတဲ့ အားေတြ မျဖစ္ေအာင္ ေနတဲ့ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္ၿပီးေနနည္း” လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီသမထ ၀ိပႆနာ နည္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ အားထုတ္ၿပီး ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အားထုတ္ေနတဲ့ အခုိက္အတန္႔မွာ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ မတရားတဲ့ ကိေလသာအားေတြ မျဖစ္ဘဲ တရားတဲ့အားေတြပဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ပုိၿပီး ေက်နပ္စရာ ေကာင္းတာက တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အားထုတ္ရင္း အမွတ္တစ္မွတ္၊ ဆုိၾကပါစုိ ၀င္ေလထြက္ေလ တစ္မွတ္မွတ္ကုိ မလြတ္တမ္း သတိနဲ႔ အစအဆုံး မွတ္လိုက္မိတဲ့ အခုိက္ဟာ သူ႔အတြက္ မဂၢင္ရွစ္ပါးအကုန္ဆုိက္ၿပီး မစၨ်ိမပဋိပဒါလုိ႔ေခၚတဲ့ အလယ္အလတ္လမ္း (၀ါ) မဂၢသစၥာလမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ပုထုဇင္ေတြအတြက္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အျမင္မွန္ဖုိ႔၊ အေတြးမွန္ဖုိ႔၊ အလုပ္မွန္ဖုိ႔၊ အသက္ေမြးမႈ မွန္ဖုိ႔၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မွန္ဖုိ႔၊ ေအာက္ေမ့မႈသတိမွန္ဖုိ႔၊ တည္ၾကည္မႈ သမာဓိမွန္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္လွပါဘူး။ တစ္ျခားအာ႐ုံေတြက မျပတ္ေႏွာက္ယွက္ေနတဲ့အတြက္ မဂၢင္ရွစ္ပါးလုံး ညီညြတ္ေနဖုိ႔ မလြယ္လွပါဘူး။ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ တရားအားထုတ္တဲ့အခုိက္မွာ ဒီမဂၢင္ရွစ္ပါး အကုန္ညီညြတ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္သူ အေပါင္းကုိ မဂၢင္ရွစ္ပါးနဲ႔ ျပည့္စုံၿပီး မွန္ကန္တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့ သူေတြ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ တရားတဲ့သူေတြလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ တရားအားထုတ္တဲ့သူမ်ား သတိျပဳရမယ့္အခ်က္က သမထနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ိပႆနာနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္နည္းနည္းကုိ အားထုတ္ေနရင္ တရားတဲ့အားေတြ ျဖစ္ေနၿပီး ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းေနတယ္ဆုိေပမယ့္ သမထနည္းက ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားႏုိင္တဲ့အေလွ်ာက္ ကိေလသာတရားမ်ားကုိ အေတာ္ၾကာၾကာ ခြာထားႏုိင္႐ုံေလာက္ပဲျဖစ္ၿပီး တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေပၚလာတတ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ၀ိပႆနာနည္းကေတာ့ ဉာဏ္အဆင့္ဆင့္ ျမင့္သထက္ျမင့္လာတာနဲ႔အမွ် ကိေလသာတရားမ်ားကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေပၚလာခြင့္မရေအာင္ အၾကြင္းအက်န္မရွိ အကုန္ပယ္သတ္လုိက္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ အရွင္းဆုံးေျပာရရင္ ဒီဘ၀အခုိက္အတန္႔ပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ သမထနည္းကုိ အားထုတ္ႏုိင္ၿပီး ဘ၀သံသရာ နိဗၺာန္အထိ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ရင္ေတာ့ ၀ိပႆနာနည္းကုိ အားထုတ္ႏုိင္ပါတယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားထုတ္ျဖစ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အားေတြရွိမွ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကာကြယ္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ အျပင္အားေကာင္းရင္ အျပင္ရန္ကုိ ကာကြယ္ႏုိင္မွာျဖစ္ၿပီး အတြင္းအားေကာင္းရင္ေတာ့ အတြင္းရန္ကုိ ကာကြယ္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတြင္းအျပင္ ရန္ေတြျဖစ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့အားေတြ မက်ေရာက္ရေအာင္ တရားတဲ့ အားေတြထုတ္ရင္း ကာကြယ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အစအဆုံး ျပန္ၿပီးအႏွစ္ခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ တရားအားထုတ္ေစခ်င္တာပါပဲ။ တရားအားထုတ္မွသာ အၿမဲမျပတ္ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ အားလုိ႔ေခၚတဲ့ သတၱ၀ါေတြကုိ အၿမဲပူေလာင္ေစတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနစတဲ့ ကိေလသာတရားမ်ား မေပၚႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ မ်ားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္ေလ အားေတြမ်ားမ်ား ပြားေလ၊ အားေတြမ်ားလာေလေလ အတြင္းအျပင္ရန္ေတြကုိ ကာကြယ္တုိက္ထုတ္ႏုိင္ေလေလ ျဖစ္ပါတယ္။ အတြင္းအျပင္ ရန္ေတြမရွိဘဲ ေနတဲ့သူေတြအတြက္ ေနရတဲ့အခုိက္ဟာ စုိးရိမ္မႈ၊ ပူေဆြးမႈ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔မႈ မရွိဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေနပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဘ၀အခုိက္အတန္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သံသရာမွသည္ နိဗၺာန္အထိ ၿငိမ္းခ်မ္းလုိသူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိပဲ လုိခ်င္လုိခ်င္ လုိခ်င္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ရေအာင္ အခ်ိန္ရွိတုန္း၊ အခြင့္သာတုန္းမွာ တရားကုိသာ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္လုိက္ၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္းစကားေျပာၾကားလုိက္ပါတယ္…

မွတ္ခ်က္။ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္လာ သတိပ႒ာန္က်င့္စဥ္ကုိ မွီျငမ္း၍ ေရးသားတင္ျပေပးမည့္ “အေျခခံ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္နည္း” ကုိလည္း မၾကာမီ တင္ျပေပးသြားျဖစ္ ျဖစ္ပါသျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္႐ႈကာ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးႏုိင္ၾကပါသည္။

Read more »

လု…လူ…လူး…

“မႏုႆ”ဟူေသာ ပါဠိစကားလုံးကုိ “လူ“ဟု ျမန္မာျပန္ဆုိၾက၏။ လူသည္ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးျဖင့္ ဖဲြ႕စည္းထားသည့္ သတၱ၀ါမ်ားတြင္ ပါ၀င္သည့္ သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ သာမန္သတၱ၀ါကား မဟုတ္။ ဘုန္းကံႀကီးမားသည့္ သတၱ၀ါ၊ တန္ဘုိးရွိသည့္ သတၱ၀ါ၊ အသိဉာဏ္ရွိသည့္ သတၱ၀ါ၊ အရာရာကုိ ရေအာင္လုပ္ႏုိင္သည့္ သတၱ၀ါ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး ပုိင္ဆုိင္ထားေသာ သတၱ၀ါခ်င္းတူေသာ္လည္း လူဟူေသာ သတၱ၀ါ၏ ဘ၀သည္ အျမင့္ျမတ္ဆုံးဘ၀၊ ရခဲသည့္ဘ၀၊ ကုိယ္ပုိင္အစြမ္းျဖင့္ အစစအရာရာကုိ ရယူႏုိင္သည့္ဘ၀၊ အျမင့္ဆုံးသုိ႔ တတ္လွမ္းႏုိင္သည့္ဘ၀ဟု ဆုိၾကျခင္းျဖစ္၏။ ဗုဒၶစာေပတြင္ လူ႔ဘ၀သည္ ရခဲ့သည့္ ဒုလႅဘတစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေကာင္းဆုံး သုဂတိဘ၀တစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စၾကာ၀ေတးမင္း အျဖစ္မွသည္ အႏႈိင္းမဲ့ သဗၺညဳတ ဘုရားအျဖစ္အထိ လူဘ၀ျဖင့္ ရယူႏုိင္ေၾကာင္း၊ ကံ ဉာဏ္ ၀ီရိယ သုံးမ်ိဳးလုံး ညီညြတ္စြာျဖင့္ ႀကိဳးစားႏုိင္ပါက လူသည္ မျဖစ္ႏုိင္သည့္အရာ မရွိေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေဖာ္ျပထားခ်က္မ်ား ရွိ၏။ ဆုိလုိသည္မွာ လူသည္ သတၱ၀ါမ်ားထဲတြင္ အျမင့္ျမတ္ဆုံးႏွင့္ စြမ္းအားအရွိဆုံး သတၱ၀ါျဖစ္ၿပီး လူ႔ဘ၀သည္လည္း အဖုိးတန္ဆုံး ဘ၀တစ္ခု ျဖစ္သည္ဟု ဆုိလုိျခင္းျဖစ္၏။

မွန္၏။ လူ႔ဘ၀ကုိ ရလာၾကသည့္ လူမ်ားသည့္ ကံေကာင္းသည့္ သူမ်ားျဖစ္၏။ မိမိဘ၀ကုိ ႀကိဳးစားမႈ၊ စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈႏွင့္ လုပ္ေဆာင္မႈတုိ႔ကုိ အရင္းတည္၍ မိမိလုိသလုိ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ ႏုိင္သျဖင့္လည္း လူ႔ဘ၀သည္ တန္ဘုိးရွိသည့္ ဘ၀၊ ျမင့္ျမတ္သည့္ ဘ၀ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ လူႏွင့္ တိရိစၧာန္တုိ႔သည္ သတၱ၀ါဟူေသာ အေခၚအေ၀ၚခ်င္းတူေသာ္လည္း အက်ိဳးေပးခ်င္း ကြာျခား၏။ ဘ၀တည္ေဆာက္ပုံခ်င္း ကြာျခား၏။ လူႏွင့္ တိရိစၧာန္တုိ႔ကုိ မဆုိထားလင့္၊ လူလူခ်င္းပင္လွ်င္ အက်ိဳးေပးခ်င္း ကြာျခား၏။ ဘ၀ရရွိလာၾကပုံခ်င္း ကြာျခား၏။ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ ခ်မ္းသာသည့္ ႏုိင္ငံ၊ ခ်မ္းသာသည့္ မိသားစု၊ ခ်မ္းသာသည့္ မိဘညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွစ္မ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟ အသုိင္းအ၀ုိင္းတြင္ လူလာျဖစ္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ လူႏွင့္မတူသည့္ လူ၊ အသိဉာဏ္ မရွိသည့္လူ အျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ့ရ၏။ အခ်ိဳ႕ကား ဆင္းရဲသည့္ ႏုိင္ငံ၊ မိသားစု၊ မိဘေဆြမ်ိဳး ညီအစ္ကုိ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားတြင္ လူလာျဖစ္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ လူပီသသည့္လူ၊ အသိဉာဏ္ရွိသည့္ လူအျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ့၏။ အခ်ိဳ႕ကား ခ်မ္းသာသည့္ ႏုိင္ငံ၊ မိသားစု အသုိင္းအ၀ုိင္းစသည္တုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စုံသည့္အျပင္ အသိပညာႏွင့္ ျပည့္စုံသည့္ လူအျဖစ္ ေမြးဖြားခဲ့ၾက၏။ ႏွစ္ဘက္စုံသည့္ လူအျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ့၏။ အခ်ိဳ႕သည္ကား ႏွစ္ဘက္လုံး ခ်ိဳ႕သည့္လူအျဖစ္ ေမြးဖြားခဲ့ၾက၏။ ဤသည္မွာ လူခ်င္းတူေသာ္လည္း အက်ိဳးေပးခ်င္း ကြားျခားမႈ၏ သက္ေသပင္ျဖစ္၏။ တစ္နည္းဆုိရေသာ္ အတိတ္ကံ ဖန္တီးေပးမႈ၏ ရလာဘ္ပင္ျဖစ္၏။ အတိတ္အက်ိဳးသည္ ထုိမွ်ေလာက္သာ ျဖစ္၏။ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈသည္ လူတစ္ဦး ေမြးဖြားလာသည့္ ႐ုပ္လကၡဏာအသြင္အျပင္၊ အသုိင္းအ၀ုိင္း၊ ေနရာေဒသ ေကာင္း မေကာင္းမွ်ေလာက္သာ ျဖစ္၏။ ထုိသူ၏ ဘ၀အဆင့္အတန္းျမင့္မႈ၊ အသိပညာတုိးပြားမႈ၊ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႀကီးပြားမႈတုိ႔အတြက္ကား ထုိသူ၏ ယခုဘ၀ လုပ္ေဆာက္ေနသည့္ အလုပ္၊ အသိဉာဏ္ပညာႏွင့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ အေပၚတြင္ မူတည္သြားေတာ့၏။ ဆုိလုိသည္မွာ လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိလာျခင္းသည္ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈႏွင့္ သက္ဆုိင္သြားၿပီး ရရွိလာသည့္ လူ႔ဘ၀တြင္ လူပီသေစရန္ႏွင့္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာေကာင္းေစရန္၊ ဘ၀တုိးတက္မႈ ရေစရန္တုိ႔အတြက္ကား ထုိသူ၏ လက္ရွိကံ ဉာဏ္ ၀ီရိယ သုံးမ်ိဳးအေပၚတြင္သာ ပဓာနျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိ၏။ ရရွိလာသည့္ လူ႔ဘ၀ကုိ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယတုိ႔ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ၿပီး ေစတနာေကာင္းျဖင့္ အလုပ္လုပ္မႈသည္သာ လူပီသသည့္ လူျဖစ္ရန္ အဓိကက်ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

လူသည္ ဘုန္းကံႀကီးမားၿပီး အရာရာကုိ ဖန္တီးႏုိင္သည့္ သူျဖစ္ေသာ္လည္း ကံ ဉာဏ္ ၀ီရိယတုိ႔ကုိ အသုံးျပဳၿပီး ရရွိလာသည့္ ဘ၀ကုိ တန္ဘုိးရွိေအာင္ အသုံးမျပဳႏုိင္လွ်င္ လူပီသသည့္ လူဟု မဆုိႏုိင္ေပ။ အခ်ိဳ႕ လူ႔ဘ၀ကုိ ရလာေသာ္လည္း ရရွိလာသည့္ ဘ၀ကုိ ျဖစ္သလုိ ေနပစ္လုိက္ၾက၏။ အရာရာကုိ ဖန္တီးႏုိင္သည့္ လူ႔ဘ၀တြင္ မိမိလုိခ်င္သည့္ ပုံစံမဖန္တီးဘဲ တန္ဘုိးမ့ဲသည့္ လူအျဖစ္ ျဖဳန္းတီးပစ္လုိက္ၾက၏။ ႀကိဳးစားလွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္သည့္ ဘ၀ကုိ မႀကိဳးစားဘဲ ကံကုိသာ အျပစ္ပုံခ်လုိက္ၾက၏။ ကံ မေကာင္းပါဘူးဟုဆုိကာ မိမိ၏ ပစၥဳပၸန္ အစြမ္းကုိ ေမ့ထားလုိက္ၾက၏။ ဉာဏ္ႏွင့္ ၀ီရိယကုိပယ္ကာ အတိတ္ကံ မေကာင္းလုိ႔သာ ဒီလုိဘ၀မ်ိဳး ျဖစ္ေနရတာဟု ဘာမွမလုပ္ဘဲ မခုိင္လုံသည့္ အေၾကာင္းျပမ်ားကုိသာ အေဖာ္ျပဳေနၾကေတာ့၏။ စင္စစ္ လူအျဖစ္ ေမြးဖြားေပးလုိက္မႈသည္ပင္ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈ ၿပီးဆုံးသြား၏။ ပစၥဳပၸန္ တုိးတက္ရန္အတြက္ကား ပစၥဳပၸန္မွာ လုပ္ရမည့္ လူ၏ တာ၀န္သာ ျဖစ္၏။ အမွန္အားျဖင့္ ကံဟူသည္မွာ အလုပ္ကုိပင္ ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ အလုပ္ေကာင္းလွ်င္ ကံေကာင္းမည္ျဖစ္ၿပီး အလုပ္ဆုိးလွ်င္ကား ကံဆုိးမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကံ၏အက်ိဳးေပးေကာင္းကုိ လုိခ်င္လွ်င္ ဉာဏ္၀ီရိယႏွင့္သာ ႀကိဳးစားရယူရန္ လုိအပ္ေပ၏။ ဉာဏ္၀ီရိယ ရွိပါမွ ကံကကူညီမည္ဟု ဆုိသည့္အတုိင္း ေစတနာေကာင္းပါသည့္ ဉာဏ္၀ီရိယႏွင့္ ႀကိဳးစားလွ်င္ ကံလည္းေကာင္းလာမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသေဘာကုိ ေမ့ေနၾကသျဖင့္ အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ လူျဖစ္လာေသာ္လည္း လူႏွင့္မတူသည့္အျပင္ ရရွိလာသည့္ ဘ၀တြင္လည္း စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပေစရန္အတြက္ အစစအရာရာ လုေနၾကရေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိသူမ်ားကုိ လူဟုမေခၚၾကဘဲ “လု”ဟုသာ ေခၚၾကေလ၏။ ဘ၀မွာ “လု“ေနရသည့္ အရာမ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကရေသာေၾကာင့္ လူျဖစ္ေသာ္လည္း လူမပီသသည့္ လူ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ လုေနရသည့္ လူဟုေခၚၾကျခင္း ျဖစ္၏။

သုိ႔ဆုိလွ်င္ ထုိသူမ်ားသည္ ပစၥဳပၸန္ဘ၀မွာပင္ ထုိသုိ႔ဘ၀ကုိ လုေနၾကရလွ်င္ သံသရာအတြက္ကား မည္သုိ႔ဖန္တီးၾကမည္နည္း။ ယခုဘ၀မွာပင္ ဘ၀ကုိ ျဖစ္သလုိေနကာ အခ်ည္းႏွီးကုန္ဆုံး သြားသူမ်ားသည္ ေသၿပီးေနာက္ဘ၀မ်ားတြင္လည္း ဘ၀ကူး ေကာင္းမည္မဟုတ္လွေပ။ အစစအရာရာ လုေနၾကရသည့္ ဘ၀တြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈအတြက္လည္း လုေနၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ အလုပ္မပါသည့္ သူမ်ားသည္ စား၀တ္ေနေရးမ်ားတြင္လည္း အဆင္ေျပမႈမရွိႏုိင္သည့္အျပင္ မည္သူႏွင့္ယွဥ္ယွဥ္ အၿမဲေနာက္က်ေနတတ္ကာ အရာအားလုံးအတြက္ လု၍သာ ေနၾကရတတ္၏။ ထုိသုိ႔ ဘုန္းကံႀကီးမားသည့္ လူ႔ဘ၀တြင္ လုေနၾကရသည့္ သူမ်ားသည္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈအတြက္လည္း လုေနၾကရသျဖင့္ ေနာင္ဘ၀သံသရာတြင္လည္း လူးေနရတတ္ေပ၏။ လူးသည္ဟူသည္ ဘ၀တြင္ မည္သည့္အရာမွ် အတည္တက် မရွိဘဲ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္၊ ဟုိျဖစ္ဒီျဖစ္၊ ဟုိက်ဒီက် ဘ၀မ်ားျဖင့္ ဘ၀သံသရာ ေအာက္ေအာက္ဘုံမ်ားတြင္သာ လူးလြင့္ေနတတ္သည္ကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူျဖစ္ေသာ္လည္း ကံဉာဏ္၀ီရိယကုိ အရင္းတည္ကာ လူပီသေအာင္ မလုပ္ႏုိင္သျဖင့္ စား၀တ္ေနေရး ကုသုိလ္ေရးမ်ားတြင္ လုေနၾကရသည့္ သူမ်ားသည္ ေနာင္ဘ၀သံသရာတြင္လည္း ေအာက္ေအာက္ဘုံဘ၀မ်ားတြင္သာ လူးလြင့္ေနတတ္သျဖင့္ ထုိသူမ်ားကုိ လူပီသသည့္ လူဟုမေခၚႏုိင္ဘဲ “လူး”ဟုသာ ေခၚၾကျခင္း ျဖစ္၏။

စင္စစ္လူဟူသည္ ကံဉာဏ္၀ီရိယကုိ အရင္းတည္ကာ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆုိးကုိ ပုိင္းျခားေ၀ဖန္ စိစစ္ႏုိင္သူကုိသာ လူဟုေခၚ၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ကုိ သိသူကုိသာ လူဟု ေခၚဆုိႏုိင္၏။ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ အက်ိဳးအေၾကာင္းကုိ သိရန္မွာလည္း အသိပညာ ရွိမွသာျဖစ္၏။ အသိဉာဏ္ပညာ မရွိလွ်င္ စူးစမ္းဆင္ျခင္ႏုိင္မႈလည္း မရွိႏုိင္သည့္အျပင္ အေကာင္းအဆုိးကုိလည္း ခဲြျခားႏုိင္စြမ္း မရွိႏုိင္ေပ။ ထုိ႔သုိ႔ လူျဖစ္လာၿပီး အသိဉာဏ္မရွိပါလွ်င္ လူသည္လည္း တိရစၧာန္မ်ားအတုိင္းပင္ ျဖစ္ေနတတ္ေပသည္။ တိရစၧာန္မ်ားသည္လည္း အိပ္ၾက၊ စားၾက၊ ကာမဂုဏ္ မွီ၀ဲၾကသည္မ်ားကုိ ျပဳလုပ္ၾကသကဲ့သုိ႔ အသိဉာဏ္ပညာ မရွိသည့္ လူမ်ားသည္လည္း ထုိသုံးမ်ိဳးႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္သျဖင့္ လူျဖစ္ေနေသာ္လည္း လူမပီသသည့္သူ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ “လူ႔တိရစၧာန္” ဟု ေခၚဆုိၾက၏။ ဤသေဘာကုိ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက “ေမထုန္မွီ အိပ္စားလုိ႔၊ ေယာက်္ားႏွင့္ ႏြားမွာ၊ ျပည့္စုံကုံလုံရွိပါ၏။ သိပညာ တတ္တပါး၊ ႏြားထက္ပုိသာ၊ တတ္ပညာ ခ်ိဳ႕ရွာေခ်က၊ လူမုိက္ေခါင္ ထုိေယာက္်ားကုိ၊ ႏြားဟုဆုိရ“ဟု စပ္ဆုိကာ သတိေပးေတာ္မူခဲ့၏။ မွန္၏။ ေမထုန္မွီ၀ဲျခင္း၊ အိပ္ျခင္း၊ စားျခင္းမ်ားကုိ လူမ်ားလည္း လုပ္ၾကသကဲ့သုိ႔ တိရစၧာန္မ်ားလည္း လုပ္ၾက၏။ လူသည္ကား အသိပညာရွိျခင္း တစ္ခုသာ တိရစၧာန္ႏွင့္ သာသည့္ အခ်က္ျဖစ္၏။ ထုိသာသည့္ အသိပညာပါ မရွိလွ်င္ကား ထုိလူသည္ အထည္ကုိယ္အားျဖင့္ လူဟုဆုိႏုိင္ေသာ္လည္း လူမပီသသည့္ လူ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ အသိဉာဏ္မရွိသည့္ သတၱ၀ါ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ လူ႔တိရစၧာန္ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံး၊ အျမတ္ဆုံးျဖစ္သည့္ လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိေနၾကသည့္ လူမ်ားသည္ လူပီသသည့္ လူမ်ားျဖစ္ေစရန္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈျဖင့္ ေစတနာေကာင္းပါသည့္ အလုပ္မ်ားကုိသာ လုပ္ေဆာင္ေနထုိင္ရန္လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ဆုိလုိသည္မွာ ကံဉာဏ္၀ီရိယကုိ လက္ကုိင္ထားသည့္ လူျဖစ္ရန္ ေနထုိင္မွသာ လူဟုဆုိေၾကာင္း ဆုိလုိရင္းျဖစ္ပါ၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ လူ႔ဘ၀သည္ အရာရာကုိ ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရွိသည့္ ဘ၀၊ အျမင့္ျမတ္ဆုံးေသာ ဘ၀၊ တန္ဘုိးအရွိဆုံးေသာ ဘ၀ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိဘ၀ကုိ အခ်ည္းႏွီးေသာဘ၀၊ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ အစစအရာရာတြင္ လု႔ေနရသည့္ ဘ၀၊ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ မေကာင္းသည့္ ဘုံဘ၀မ်ားတြင္သာ လူးေနရသည့္ ဘ၀မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ႏုိင္သည္မွာလည္း လူသာလွ်င္ ျဖစ္သျဖင့္ လူသားမ်ားသည္ လူပီသသည့္ လူမ်ားျဖစ္ေစရန္၊ လုေနရသည့္ လူမ်ားမျဖစ္ေစရန္ႏွင့္ လူးေနရသည့္ လူမ်ားမျဖစ္ေစရန္ အသိဉာဏ္ပညာပါသည့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကုိ လက္ကုိင္ထားကာ ေစတနာေကာင္းျဖင့္ မိမိလုိခ်င္သည့္အရာကုိ ရေအာင္ႀကိဳးစားရန္သာ ျဖစ္သည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရရွိလာသည့္ တန္ဘုိးရွိသည့္ လူအျဖစ္ကုိ လုရင္း၊ လူးရင္းျဖင့္ အခ်ိန္မကုန္ၾကေစဘဲ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆိုး၊ ကုသုိလ္ အကုသုိလ္ကုိ သိရွိကာ လုိက္နာက်င့္သုံးၿပီး ေစတနာေကာင္းပါရွိသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားျဖင့္ လူပီသသည့္ လူမ်ားျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရန္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းျဖင့္ အသိေပးတုိက္တြန္း လုိက္ရပါသည္။ အားလုံး လူပီသသည့္ လူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ…

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား