သိၾကားမင္းေမး၍ ဘုရားရွင္ေျဖသည္…

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ မာဂဓတုိင္း ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္၏ အေရွ႕အရပ္၊ အမၺသ႑အမည္ရွိေသာ ပုဏၰားရြာ၏ ေျမာက္အရပ္ ေ၀ဒိယကေတာင္ ဣႏၵသာလဂူ၌ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူစဥ္က ျဖစ္ပါ၏။ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ကုိ အစုိးရေတာ္မူေသာ နတ္တုိ႔၏အရွင္ သိၾကားမင္းသည္ ဘုရားရွင္ ထုိဣႏၵသာလဂူတြင္ သီတင္းသုံးေနထုိင္ေတာ္ မူသည့္ သတင္းကုိ ၾကားသိၿပီး မိမိသႏၲာန္၌ ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိသည့္ သံသယမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားလုိသည့္ စိတ္ကူးျဖစ္ေပၚခဲ့၏။ ထုိအႀကံေၾကာင့္ပင္ သိၾကားမင္းသည္ အျခံအရံ ပရိတ္သတ္မ်ားႏွင့္အတူ ဘုရားရွင္ရွိေတာ္မူရာ အရပ္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာၿပီး ဘုရားရွင္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ မိမိသိလုိသည္မ်ားကုိ ေမးေလွ်ာက္ေလ၏။

ထုိသုိ႔ သိၾကားမင္းေမးသျဖင့္ ဘုရားရွင္ကုိယ္တုိင္ ေျဖၾကားေဟာေတာ္မူေပးမႈကုိ သုတၱန္အမည္တစ္ခုအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ထားပါ၏။ ထုိသုတၱန္၏အမည္ကား “သကၠပဥွ“သုတ္ေတာ္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သကၠဟူသည္ သိၾကားဟုအဓိပၸါယ္ရၿပီး ပဥွသည္ကား အေမးပုစၧာဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာဖတ္သူမ်ား အလြယ္နားလည္ႏုိင္ေစရန္ ဤေနရာ၌ “သိၾကားမင္းေမး၍ ဘုရားရွင္ေျဖသည္“ဟူ၍ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုတပ္ကာ သိၾကားမင္းႏွင့္ ဘုရားရွင္တုိ႔၏ အေမးအေျဖမ်ားကုိ မွတ္သားနာယူ ၾကည္ညိဳၿပီး လုိက္နာက်င့္သုံးႏုိင္ရန္ အမ်ားနာလည္ႏုိင္မည့္ စကားအသုံးမ်ားျဖင့္ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ မွ်ေ၀ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ပရိတ္သတ္အျခံအရံမ်ားျဖင့္ ဘုရားရွင္ထံ ေရာက္လာသည့္ သိၾကားမင္းသည္ ဘုရားရွင္ကုိ ဖူးေျမွာ္ၿပီး မိမိသိလုိသည္မ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဘုရားရွင္ထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ကုိ ရယူကာ ေမးခြန္းမ်ား စတင္ေမးေလွ်ာက္ ေလေတာ့၏။

သိၾကားမင္းအေမး…
“အရွင္ဘုရား ေလာကရွိ လူနတ္ျဗဟၼာ အသုရာႏွင့္ နဂါးဂႏၶဗၺစသူတုိ႔ဟာ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ရန္ၿငိဳးကင္းၾကေစဖုိ႔၊ ဒဏ္ထားျခင္းကင္းၾကေစဖုိ႔၊ ရန္ကင္းၾကေစဖုိ႔၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းကင္းၾကေစဖုိ႔၊ အမ်က္ထြက္ျခင္းကင္းၾကေစဖုိ႔ စသျဖင့္ လုိလားေတာင့္တၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ လုိလားေတာင့္တ ၾကေပမယ့္လည္း တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ရန္ၿငိဳးေတြဖဲြ႕ၾက၊ ဒဏ္ခတ္ၾက၊ ရန္ျပဳၾက၊ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ၾက၊ အမ်က္ထြက္ေအာင္ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိေတာင္တေပမယ့္ ေတာင့္တတုိင္း ျဖစ္မလာတာဟာ ဘယ္လုိအေႏွာင္အဖဲြ႕ေၾကာင့္ပါလဲဘုရား…“

ျမတ္စြာဘုရားအေျဖ…
“နတ္တုိ႔အရွင္ သိၾကားမင္း ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါေတြဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သိၾကားမင္းေျပာတဲ့ ဆႏၵမ်ားနဲ႔ လုိလားေတာင့္တေပမယ့္ သူတုိ႔လုိလားေတာင့္တတုိင္း ျဖစ္မလာရတာဟာ သူတုိ႔သႏၲာန္မွာ ရွိေနၾကတဲ့ ဣႆာမစၧရိယ သံေယာဇဥ္ေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဣႆဆုိတာ သူတပါးအေပၚမနာလုိျခင္းျဖစ္ၿပီး မစၧရိယဆုိတာကေတာ့ မိမိမွာရွိတဲ့အရာေတြမွာ ၀န္တုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္“

သိၾကားမင္း…
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဒီဣႆာမစၧရိယတုိ႔ရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းတရား၊ တုိးတက္ျဖစ္ပြားရာ အေၾကာင္းတရား၊ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚရာ အေၾကာင္းတရား၊ စတင္ျဖစ္ေပၚရာ အေၾကာင္းတရားဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရၿပီး ဘယ္လုိတရားမ်ားရွိရင္ ဒီဣႆာမစၧရိယ ျဖစ္တတ္ၿပီး ဘယ္လုိတရားမ်ား မရွိပါက ဒီတရားမ်ား မျဖစ္တတ္ပါလဲဘုရား…“

ျမတ္စြာဘုရား…
“နတ္တုိ႔အရွင္ သိၾကားမင္း ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းဆုိတဲ့ သေဘာတရားဟာ ဒီဣႆာမစၧရိယတုိ႔ရဲ႕ အေျခခံစတင္ျဖစ္ေပၚရာျဖစ္ၿပီး ထင္ရွားတိုးတက္ရာလည္း ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းရွိရင္ ဣႆာမစၧရိယ ရွိတတ္ၿပီး၊ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းမရွိရင္ေတာ့ ဣႆာမစၧရိယလည္း မရွိတတ္ပါဘူး“

သိၾကားမင္း…
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းတုိ႔ရဲ႕ အေျခခံစတင္ျဖစ္ေပၚရာနဲ႔ ထင္ရွားတုိးတက္ရာတုိ႔ဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရၿပီး ဘယ္လုိအရာက ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ျဖစ္မျဖစ္ကုိ ဖန္တီးေပးတယ္ဆုိတာ သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား…“

ျမတ္စြာဘုရား…
“သိၾကားမင္း လုိခ်င္္ျခင္း ဆႏၵေၾကာင့္ ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းတုိ႔ စတင္ျဖစ္ေပၚ တုိးတက္ျပန္႔ပြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒီလုိခ်င္ျခင္းဆႏၵရွိရင္ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ရွိတတ္ကာ လုိခ်င္ျခင္း ဆႏၵမရွိရင္ေတာ့ ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းလည္း မရွိတတ္ပါဘူး“

သိၾကားမင္း…
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဒီလုိခ်င္ျခင္းဆႏၵရဲ႕ အေျခခံစတင္ျဖစ္ေပၚျခင္းနဲ႔ တုိးတက္ထင္ရွားျခင္းတုိ႔ဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရၿပီး ဘယ္အရာက ဒီလုိခ်င္ျခင္းဆႏၵ ျဖစ္မျဖစ္ကုိ ဖန္တီးေပးပါလဲဘုရား…“

ျမတ္စြာဘုရား…
“သိၾကားမင္း ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္ေၾကာင့္ ဒီလုိခ်င္ျခင္း ဆႏၵတုိ႔ စတင္ျဖစ္ေပၚ တုိးတက္ျပန္႔ပြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒီႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္ရွိရင္ လုိခ်င္ျခင္း ဆႏၵရွိတတ္ကာ ၀ိတက္မရွိပါက ဆႏၵလည္း မရွိတတ္ပါဘူး…“

သိၾကားမင္း…
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဒီႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္ရဲ႕ အေျခခံစတင္ျဖစ္ေပၚရာနဲ႔ တုိးတက္ထင္ရွားရာတုိ႔ဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚၿပီး ဘယ္အရာမ်ားက ဒီႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္ ျဖစ္မျဖစ္ကုိ ဖန္တီးေပးပါလဲဘုရား…“

ျမတ္စြာဘုရား…
“သိၾကားမင္း သံသရာခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ တဏွာ မာန ဒိ႒ိဆုိတဲ့ ပပဥၥတရားအစုေၾကာင့္ ဒီႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္တုိ႔ စတင္ျဖစ္ေပၚ တုိးတက္ျပန္႔ပြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒီသံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ ပပဥၥတရားမ်ားရွိရင္ ၀ိတက္ရွိတတ္ကာ ပပဥၥတရားမ်ား မရွိပါက ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္လည္း မရွိတတ္ပါဘူး…“

သိၾကားမင္း…
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဘယ္လုိအက်င့္မ်ိဳးကုိ က်င့္ႀကံအားထုတ္ရင္ ဒီသံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ ပပဥၥတရားမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစၿပီး နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကုိ က်င့္သည္မည္ပါလဲဘုရား…“

ျမတ္စြာဘုရား…
“သိၾကားမင္း ၀မ္းေျမာက္ျခင္းဟူေသာ ေသာမနႆ၊ ႏွလုံးမသာျခင္းဟူေသာ ေဒါမနႆ၊ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းဟူေသာ ဥေပကၡာလုိ႔ေခၚတဲ့ ခံစားျခင္း ေ၀ဒနာကမၼ႒ာန္းကုိ က်င့္ႀကံပြားမ်ား အားထုတ္ႏုိင္ပါက ဒီသံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိဆုိတဲ့ ပပဥၥတရားမ်ားကုိ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစၿပီး နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကုိ က်င့္ရာေရာက္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း ေသာမနႆမွာလည္း မွီ၀ဲအပ္တဲ့ ေသာမနႆ မမွီ၀ဲအပ္တဲ့ ေသာမနႆလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိၿပီး ဒီေသာမနႆကုိ အမွီျပဳျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္မွာ အကုသုိလ္တရား တုိးပြားၿပီး ကုသုိလ္တရားမ်ား ဆုတ္ယုတ္ပါက အဲဒီေသာမနႆကုိ မမွီ၀ဲအပ္ဘဲ၊ ဒီေသာမနႆကုိ အမွီျပဳျခင္းေၾကာင့္ မိမိမွာ အကုသုိလ္တရားမ်ား ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ကုသုိလ္တရားမ်ား တုိးပြားပါက အဲဒီေသာမနႆကုိ မွီ၀ဲအပ္ပါတယ္။ ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္၊ သုံးသပ္ျခင္း ၀ိစာရႏွင့္ တကြျဖစ္တဲ့ ဒီ၀မ္းေျမာက္ျခင္းမွာ ၀ိတက္၀ိစာရမရွိတဲ့ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းက ပုိၿပီးျမတ္ပါတယ္။ (ဆုိလုိသည္မွာ အကုသုိလ္တရား ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ကုသုိလ္တရား တုိးပြားေစမည့့္ ႀကံစည္သုံးသပ္ျခင္းကင္းသည့္ ႏွစ္သက္ျခင္း ေသာမနႆကုိသာ သိေအာင္ႀကိဳးစားလုိက္နာ က်င့္သုံးရမည္ဟု ဆုိလုိပါ၏။)

ဒီလုိပဲ ႏွစ္လုံးမသာျခင္း ေဒါမနႆမွာလည္း မီွ၀ဲအပ္တဲ့ ေဒါမနႆ၊ မမွီ၀ဲအပ္တဲ့ ေဒါမနႆလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိၿပီး ဒီေဒါမနႆကုိ အမွီျပဳျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္မွာ အကုသုိလ္တရား တုိးပြားၿပီး ကုသုိလ္တရားမ်ား ဆုတ္ယုတ္ပါက အဲဒီေဒါမနႆကုိ မမွီ၀ဲအပ္ဘဲ၊ ဒီေဒါမနႆကုိ အမွီျပဳျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္မွာ အကုသုိလ္တရားမ်ား ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ကုသုိလ္တရားမ်ား တုိးပြားပါက အဲဒီေဒါမနႆကုိ မွီ၀ဲအပ္ပါတယ္။ ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္၊ သုံးသပ္ျခင္း ၀ိစာရႏွင့္ တကြျဖစ္တဲ့ ဒီႏွလုံးမသာျခင္းမွာ ၀ိတက္၀ိစာရမရွိတဲ့ ႏွလုံးမသာျခင္းက ပုိၿပီးျမတ္ပါတယ္။ (ဆုိလုိသည္မွာ အကုသုိလ္တရား ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ကုသုိလ္တရား တုိးပြားေစမည့့္ ႀကံစည္သုံးသပ္ျခင္းကင္းသည့္ ႏွလုံးမသာျခင္း ေဒါမနႆကုိသာ သိေအာင္ႀကိဳးစားလုိက္နာ က်င့္သုံးရမည္ဟု ဆုိလုိပါ၏။)

လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္း ဥေပကၡာမွာလည္း မီွ၀ဲအပ္၊ မမွီ၀ဲအပ္တဲ့ ဥေပကၡာလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိၿပီး မွီ၀ဲသျဖင့္ အကုသုိလ္တရားတုိးပြားၿပီး ကုသုိလ္တရား ဆုတ္ယုတ္ပါက အဲဒီဥေပကၡာကုိ မမွီ၀ဲအပ္ဘဲ မွီ၀ဲသျဖင့္ အကုသုိလ္တရား ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ကုသုိလ္တရားတုိးပြားပါက အဲဒီဥေပကၡာကုိ မွီ၀ဲအပ္ပါတယ္။ ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္၊ သုံးသပ္ျခင္း ၀ိစာရႏွင့္ တကြျဖစ္တဲ့ ဒီလ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းမွာ ၀ိတက္၀ိစာရမရွိတဲ့ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းက ပုိၿပီးျမတ္ပါတယ္။ (ဆုိလုိသည္မွာ အကုသုိလ္တရား ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ကုသုိလ္တရား တုိးပြားေစမည့့္ ႀကံစည္သုံးသပ္ျခင္းကင္းသည့္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္း ဥေပကၡာကုိသာ သိေအာင္ႀကိဳးစားလုိက္နာ က်င့္သုံးရမည္ဟု ဆုိလုိပါ၏။)

သိၾကားမင္း…ဆုိခဲ့ၿပီးတဲ့အတုိင္း ေသာမနႆ၊ ေဒါမနႆ၊ ဥေပကၡာဟူေသာ ေ၀ဒနာကမၼ႒ာန္းကုိ လုိက္နာက်င့္ႀကံ အားထုတ္ႏုိင္ပါက သံသရာခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ တဏွာမာနဒိ႒ိဆုိတဲ့ တရားမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစမည္ျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကုိ က်င့္ရာေရာက္ေစပါတယ္“

အထက္ပါ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားကား သကၠပဥွသုတ္တြင္ ေဟာေတာ္မူထားသည့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ႏွင့္ သိၾကားမင္းတုိ႔၏ အေမးအေျဖ ေဆြးေႏြးခန္း တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းျဖစ္ပါ၏။ ထုိအေမးအေျဖမ်ားကုိ ၾကည္ညိဳၾကည့္ပါက သတၱ၀ါတုိ႔၏ သံသရာဒုကၡ၊ ခႏၶာ၀န္ဒုကၡမ်ား၏ အေျခခံျဖစ္ေပၚေၾကာင္းမ်ား၊ ထုိတရားမ်ားေၾကာင့္ ဘ၀တြင္ မည္မွ်ဒုကၡမ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ေနရေၾကာင္းမ်ားကုိ သိရွိႏုိင္မည္ျဖစ္ၿပီး ထုိဒုကၡမ်ားခ်ဳပ္ရာ အက်င့္ကုိလည္း မွတ္သားနာယူႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါ၏။ သံသရာခ်ဲ႕ထြင္တတ္သည့္ တဏွာမာနဒိ႒ိဟူေသာ ပပဥၥတရားမ်ားေၾကာင့္ ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္း၊ ၀ိတက္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ လုိခ်င္ျခင္း ဆႏၵ ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္း၊ ဆႏၵျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္း၊ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မနာလုိျခင္း ဣႆာ ၀န္တုိျခင္း မစၧရိယ ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္း ထုိဣႆာမစၧရိယေၾကာင့္ပင္ သတၱ၀ါတုိ႔သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရန္ၿငိဳးဖဲြ႕ျခင္း၊ ဒဏ္ထားျခင္း၊ ရန္ျပဳျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲေစျခင္း၊ အမ်က္ထြက္ေစျခင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚလာၾကျခင္း ျဖစ္သည္ကုိ ေကာင္းစြာနားလည္ သေဘာေပါက္ႏုိင္၏။ အေျခခံကား တဏွာမာနဒိ႒ိဟူသည့္ သံသရာခ်ဲ႕ထြင္တတ္သည့္ တရားမ်ားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္ကုိ ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ႏုိင္ေပမည္ျဖစ္၏။ ထုိသံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္သည့္ တရားမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစရန္အတြက္လည္း ဘုရားရွင္ေပးေတာ္မူသည့္နည္းမွာ ေ၀ဒနာကမၼ႒ာန္းကုိ က်င့္ၾကံပြားမ်ား အားထုတ္ေစနည္းပင္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒုကၡအေပါင္းျဖစ္ေပၚျခင္း၏ အေျခခံ အေၾကာင္းျဖစ္သည့္ တဏွာမာနဒိ႒ိဟူေသာ သံသရာခ်ဲ႕တတ္သည့္ တရားမ်ားကုိ ေ၀ဒနာကမၼ႒ာန္း ပြားမ်ားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ အလ်င္အျမန္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစရန္ အခ်ိန္ရွိခုိက္ ၾကိဳးစားႏုိင္ၾကဖုိ႔ သိၾကားေမး၍ ဘုရားရွင္ေျဖထားသည့္ နည္းကုိယူကာ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ မွ်ေ၀ေပးလုိက္ရေပေတာ့ သတည္း။ သာဓု… သာဓု… သာဓု…

Read more »

ရတာမလုိ လုိတာမရ ဤေလာက…

“ယမၸိစၧံ နလဘတိ တမၸိ ဒုကၡံ= အလုိရွိသည့္အရာကုိ မရျခင္းသည္လည္း ဒုကၡ“ လုိ႔ ဘုရားရွင္က ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ လုိေနတာကုိက ဒုကၡျဖစ္ေနတာပါလုိတဲ့အတြက္ ရခ်င္တယ္။ ရခ်င္တဲ့အတြက္ ရေအာင္လုပ္တယ္။ ရလာျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီအေပၚမွာ ၿငီးေငြ႔လာျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခု ထပ္လုိခ်င္ျပန္ပါတယ္။ မေရးေသးတာကုိရခ်င္၊ ရေတာ့လည္း တစ္ျခားဟာ လုိခ်င္၊ တစ္ျခားဟာလုိခ်င္လာတဲ့ အတြက္ လက္ရွိရထားတာကုိ မလုိခ်င္ျပန္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လာလဲဆုိေတာ့ ရခ်င္တာက တစ္မ်ိဳး၊ ရေနတာက တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ကုိယ္ရတာကုိ မေက်နပ္ႏုိင္၊ အလုိမျပည့္ႏုိင္ျဖစ္႐ုံမက သူမ်ားရတာကုိပါ လုိခ်င္လာျပန္ပါတယ္။ သူမ်ားကလည္း သူ႔ရွိတဲ့အရာကုိ မလုိခ်င္ပဲ ကုိယ့္ကုိၾကည့္ၿပီး ကုိယ္ဆီကအရာကုိ လုိခ်င္ေနၾကျပန္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကုိ အားက်ၿပီး ကုိယ့္ရွိတဲ့အရာကုိ အလုိမက် သူ႔ဆီကအရာကုိ ေတာင့္တၾကျပန္ပါတယ္။ ရခ်င္တာကတစ္မ်ိဳး ရေနတာက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း “ ရတာမလုိ လုိတာမရတဲ့ ေလာကႀကီးပါလား“ လုိ႔ ဆုိၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အာသေ၀ါကုန္ခမ္းၿပီး ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ မရေသးသမွ် ဘယ္သူမွ အလုိျပည့္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခုတစ္မ်ိဳးေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္လည္း ခုလုိခ်င္ေပမယ့္ ေနာင္မလုိခ်င္ ျဖစ္တတ္သလုိ အခုရေနတာကုိလည္း မရခ်င္ျဖစ္လာ၊ စိတ္ကုန္လာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကုိယ္ရထားတာကုိ အလုိမျပည့္ႏုိင္ပဲ သူမ်ားရေနတာကုိ လုိခ်င္တတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ မေက်နပ္ႏုိင္ဘဲ သူမ်ားဘ၀ကုိ အားက်ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ လူေတြက ဘုန္းႀကီးေတြဘ၀ကုိ အားက်လုိ႔ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးအခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ လူ႔ဘ၀အားက်ကာ လူထြက္ျဖစ္တတ္ၾက တာေတြလည္း ရွိျပန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း နာမည္ႀကီးေနတဲ့သူေတြကုိ ၾကည့္ၿပီးသူတုိ႔ဘ၀ေလးကုိ အားက်လုိ႔ သူတုိ႔လုိျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ သူေတြကလည္း သူတုိ႔ဘ၀ရဲ႕ ဒုကၡနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ မရွိတာေတြေၾကာင့္ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ႐ုိး႐ုိးေအးေအးေလးပဲ ျဖစ္ေနတဲ့ သာမန္လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ အားက်ျပန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း ကုိယ္ေနရတဲ့ လက္ရွိဘ၀အေျခအေနနဲ႔ လက္ရွိေနရတဲ့ တုိင္းျပည္ႏုိင္ငံေၾကာင့္ တုိးတက္ၿပီး ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးေတြကုိ ေျပာင္းေရြ႕ေနထုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကသလုိ တုိးတက္ၿပီး ႏုိင္ငံမွာရွိေနတဲ့ သူေတြက်ျပန္ေတာ့ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဆင္းရဲ႕ေပမယ့္ ေအးခ်မ္းၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္တဲ့ ႏုိင္ငံေလးေတြကုိ ေျပာင္းေရြ႕ေနထုိင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားၾကျပန္ပါတယ္။ ဒါေတြအားလုံးဟာ ကုိယ္ရဲ႕လက္ရွိ အေျခအေနေတြေပၚမွာ အလုိမက်ျဖစ္ၿပီး တစ္ျခားအရာေတြေပၚမွာ ေတာင့္တလုိခ်င္မႈေတြ၊ ရတာကုိမလုိခ်င္ဘဲ လုိတာကုိ ရခ်င္တာေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ရွိတာေလးနဲ႔ မေရာင့္ရဲႏုိင္ၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လည္း နာမည္ႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေျပာဆုိဖူးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ညဥ္းသံေလးေတြ ၾကားရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ဆုိဆုံးမဖူးပါတယ္။ “အရွင္ဘုရားတုိ႔… ဘုန္းမႀကီးၾကေစနဲ႔၊ နာမည္မႀကီးၾကေစနဲ႔၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔လည္း ငယ္တုန္းက ဒီစိတ္ေလးေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ၾကလုိ႔ ခုဒီဘ၀ကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ ေရာက္လာေတာ့လည္း ဒီလုိေနရတဲ့ဘ၀ကုိ ၿငီးေငြ႕လာတယ္၊ ဒကာဒကာမေတြနဲ႔ ေျပာဆုိဆက္ဆံရမွာကုိ စိတ္ကုန္လာတယ္..၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာမွမျဖစ္တဲ့ ဘ၀၊ ႐ုိးရွင္းတဲ့ဘ၀ေလးကုိပဲ ျပန္လုိခ်င္ေနမိတယ္၊ စိတ္ကလည္း ခက္သား ရတာကုိေတာ့ မလုိခ်င္ဘူး မရတာက်ေတာ့ လုိခ်င္ျပန္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အရွင္ဘုရားတုိ႔လည္း သိပ္ၿပီးမလုိခ်င္ၾကနဲ႔၊ ရွိတဲ့အတုိင္းအတာေလး အေပၚမွာပဲ ေက်နပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾက…“ စသျဖင့္ ၾသ၀ါဒ ေပးတာေလးေတြကုိ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။

ဘုန္းႀကီးေလ ဒုကၡေရာက္ေလဆုိတဲ့ ဒီစကား သိပ္မွန္ပါတယ္။ တစ္ေလာက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေထ႐ုပၸတၱိေလးကုိ ဖတ္မိေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြထဲမွာ တိပိဋကျဖစ္ၿပီးေနာက္ နာမည္ႀကီးၿပီး ပူေဇာ္မႈေတြမ်ား၊ ဒကာဒကာမေတြမ်ား လာတဲ့အခါ သိပ္ပင္ပန္းရတဲ့ အေၾကာင္း ညဥ္းထားတာေလး ဖတ္ရေတာ့ “ေၾသာ္… ဆရာေတာ္တုိ႔ ဒုကၡကလည္း မေသးပါလား“လုိ႔ အပင္ပန္းခံ၊ ဒုကၡခံၿပီး အမ်ိဳးဘာသာ၊ သာသနာအတြက္ ႀကိဳးစားေဆာက္ရြက္ေတာ္ မူခဲ့တဲ့အေပၚ ၾကည္ညိဳေလးစားမိရင္း တစ္ဘက္ကလည္း ဒီလုိဒုကၡေတြေၾကာင့္ ပင္ပန္းရတဲ့အေၾကာင္း ညဥ္းထားတဲ့ ညဥ္းခ်င္းေလးဖတ္ရေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ သနားမိၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဆုိလည္း ျဖစ္ခ်င္စရာပါ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ညဥ္းခ်င္းေလးက သိပ္ၿပီးရသေျမာက္ေနတာကုိး။ ဆရာေတာ္ႀကီးက…
“တိပိဋကဓရ ျဖစ္ရတဲ့အာနိသင္၊
ဒီကုိယ္ေတာ္ ဖတ္ဖတ္ေမာေပါ့ကြယ့္ ေျပာမျပခ်င္။
ကိုယ့္ေက်ာင္းႏွင့္ကုိယ့္ရပ္တြင္ ေနခ်င္လွ်က္ မေနရ။
အပူအေအး ယွက္ေထြးကာ ဒဏ္ခံလို႔ စုန္အဆန္ ျမန္းရတဲ့ခရီးမွာကြယ့္ ၾကီးတဲ့ဒုကၡ။
မျငင္းသာတဲ့ မဆန္သာ ႏိုင္ငံေတာ္သာသနာေရးေပမို႔ကြယ္ ေျပးမလြတ္ပါ၊
သူတကာခ်မ္းသာလို႔ ထင္ျမင္ၾက
သို႔ကတဲ့... စိတ္ထဲမွာ သံေ၀ယူလို႔ ကံေမြဟူ ဤအျဖစ္ကိုကြယ္ ႏွစ္လို႔ခံရ။ (ညည္းခ်င္းသျဖန္)
လုိ႔ စပ္ဆုိေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဒီညဥ္းခ်င္းေလးဟာ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ အလုိမျပည့္မႈေတြ၊ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာေတြဟာ ထင္သလုိ မရဘူးဆုိတာေတြကုိ အသိေပးေန၊ သံေ၀ဂေပးေနသလုိ ျဖစ္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ သိပ္ၿပီးနာမည္ႀကီးလာ ဘုန္းႀကီးလာၿပီဆုိရင္ ဒုကၡပါႀကီးလာပါေတာ့တယ္။ ဒါကုိမသိတဲ့အခါ ဒီဒဏ္ကုိ မခံဖူးသူေတြက အားက်မိၾကမွာ၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္အတုိင္း ျဖစ္ခ်င္မိၾကမွာ ဓမၼတာပါ။ ကုိယ့္မွာမရွိတဲ့အရာ၊ ကုိယ္မႀကံဳဖူးတဲ့အရာ၊ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ မျဖစ္တဲ့အရာေတြ သူမ်ားမွာျဖစ္ေနတာကုိ ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူေတြက ဒုကၡလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာ ကုိယ္ကျဖစ္ခ်င္ေန၊ ရခ်င္ေနတဲ့အတြက္ ဒီဒုကၡဆုိတဲ့အရာကုိပဲ လုိလုိခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ၾကားဖူးတာေလး တစ္ခုရွိပါတယ္။ ရယ္စရလို႔ ဆုိေပမယ့္ ၾကည့္သူရဲ႕ အျမင္ေပၚလုိက္ၿပီး ျခားနားေၾကာင္းကုိ ဒီအေၾကာင္းေလးက သက္ေသျပေနပါတယ္။ ေရွးတုန္းက ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးဟာ ကပၸိယသာဂိဆုိတဲ့ ကေလးနဲ႔ အတူေနပါတယ္။ သာဂိေလးဟာ ဆရာေတာ့္အနားမွာ အၿမဲေနေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္လုိတာကုိ လုပ္ေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဆြမ္းစားရင္လည္း အၿမဲအနားမွာ ရွိေပးရပါတယ္။ အၿမဲအနားမွာ ေနေနေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေနထုိင္ေျပာဆုိ က်င့္ႀကံတာေတြကုိလည္း သိခြင့္ရေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ လကၡဏာေရးသုံးပါးကုိ အၿမဲဆင္ျခင္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ျဖစ္ေတာ့ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဘာပဲစားစား အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱစသည္ ဆင္ျခင္ေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ဆြမ္းစားခ်ိန္ ဆင္ျခင္ေနက်အတုိင္း ဟင္းဆယ္တဲ့အခါလည္း ဒုကၡဒုကၡ..၊ အသားတုံးကုိ ဘုဥ္းေပးတဲ့အခါလည္း ဒုကၡဒုကၡ..၊ ၾကက္သားတုံးကုိ ဆယ္ထည့္တဲ့အခါလည္း ဒုကၡဒုကၡ..၊ ၀က္သားတုံးထည့္လည္း ဒုကၡဒုကၡ..စသည္ျဖင့္ ႏႈတ္မွထြက္ၿပီး ဆင္ျခင္ပါတယ္။ ဒါကုိ အနားမွာ ယက္ခပ္ေပးေနတဲ့ သာဂိက ၾကက္သားတုံး ၀က္သားတုံးေတြကုိ ၾကည့္ကာ အားမလုိအားမရျဖစ္ၿပီး “အင္း… ဒါမ်ိဳးဒုကၡကေတာ့ သာဂိတုိ႔လည္း ခံစားခ်င္ပါရဲ႕“လုိ႔ ႏႈတ္က ေရရြတ္မိပါတယ္တဲ့။ ဒီအေၾကာင္းေလးဟာ ဟာသရသျဖစ္စရာ ဆုိေပမယ့္ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ခံယူခ်က္နဲ႔ သာဂိရဲ႕ အျမင္မတူ ျဖစ္စဥ္ေလးပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ဒီလုိရသမ်ိဳး ေန႔စဥ္ဘုဥ္းေပးေနရတဲ့အတြက္ ၿငီးေငြ႔ၿပီး ဒုကၡလုိ႔ထင္ကာ ဆင္ျခင္ေနေပမယ့္ သာဂိအတြက္ကေတာ့ သုချဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သတၱ၀ါေတြဟာ ကုိယ့္အေနအထားကုိ အလုိမက်ျဖစ္ၿပီး သူမ်ားကုိအားက်မႈ ျဖစ္တတ္ၾကျခင္းပါ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္အေျခအေနအရ ရွိတဲ့အတုိင္းအတာေလးကုိ ေရာင့္ရဲႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းဟာ ေနရတဲ့ခုိက္မွာ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ သေဘာက်စရာေကာင္းတဲ့ စကားေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ “ရွိတာေလးနဲ႔ ေရာင့္ရဲပါ“တဲ့။ ဒီစကားေလးက သိပ္တန္ဘုိးရွိပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပမွာေတာ့ “တု႒ီ သုခါ ယာ ဣတေရန= ရသမွ်၊ ရွိသမွ်နဲ႔ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္ျခင္းဟာ ခ်မ္းသာ၏“ လုိ႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတုိင္းပဲ ရတာေလးအေပၚမွာ မေရာင့္ရဲႏုိင္ မေက်နပ္ႏုိင္ၾကေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က ပုိၿပီးရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ပုိၿပီးလုိခ်င္ ပုိၿပီးရခ်င္ေတာ့ တရားတာေရာ မတရားတာေရာ မသိေတာ့ဘဲ ရဖုိ႔တစ္ခုတည္းၾကည့္ၿပီး လုပ္မိၾကရာက ပစၥဳပၸန္မွာေရာ သံသရာမွာပါ ဒုကၡျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ရခ်င္တဲ့ လုိခ်င္တဲ့ ေလာဘဆုိတာ အကန္႔ေလးနဲ႔ တားေပးရပါတယ္။ အဲဒါကုိ တု႒ီ (ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ႏုိင္ျခင္း)လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အကန္႔မထားရင္ ရၿပီးရင္းရခ်င္၊ လုိၿပီးရင္လုိခ်င္ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ရျပန္ေတာ့လည္း ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈ မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ ေနာက္တစ္ခုကုိ ရဖုိ႔အားထုတ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မဆုံးႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အလုိမက်မႈေတြနဲ႔သာ လည္ေနၾကပါေတာ့တယ္။

သတၱ၀ါေတြဟာ ရေနတာကုိ မေက်နပ္ႏုိင္၊ မတင္းတိမ္ႏုိင္ျဖစ္တတ္ၿပီး မရေသးတာကုိ လုိခ်င္တတ္တာ သဘာ၀ျဖစ္ေပမယ့္ ရွိသမွ်အတုိင္းအတာ၊ ရသမွ်အတုိင္းအတာ၊ ကံေပးသမွ် အတုိင္းအတာေလးနဲ႔ေတာ့ ေရာင့္ရဲ႕ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဒီလုိမွ မေရာင့္ရဲ႕ႏုိင္ရင္ ရခ်င္မႈ၊ လုိခ်င္မႈ၊ ရသမွ်ကုိ အလုိမက်ႏုိင္မႈ၊ ရၿပီးေတာ့လည္း ထပ္ရခ်င္မႈ၊ သူ႔ရွိတာကုိ အားက်မႈ စတာေတြေၾကာင့္ ဒီဟာေတြေနာက္ကုိ လုိက္ရင္းလုိက္ရင္း မဆုံးႏုိင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကုိယ္ကဘယ္လုိပဲ လုိခ်င္ရခ်င္ေနေပမယ့္ ေလာကႀကီးဟာ သူ႔သေဘာအတုိင္းသာ ျဖစ္ေနေတာ့ လုိခ်င္တာကုိ ရခ်င္မွလည္း ရႏုိင္မွာ၊ ရတဲ့ဟာလည္း ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ဟာ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မွာဆုိတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ရတာမလုိ လုိတာမရတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ရခ်င္မႈေနာက္ေတြပဲ လုိက္မေနၾကပဲ ရသမွ် ရွိသမွ်အေပၚမွာသာ ေရာင့္ရဲႏုိင္ေအာင္၊ ေက်နပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ၾကပါေၾကာင္း..

Read more »

သိေအာင္လုပ္ပါ…

သိျခင္းႏွင့္ မသိျခင္းကုိ စာလုိေျပာလွ်င္ ၀ိဇၨာႏွင့္ အ၀ိဇၨာဟု ေျပာႏုိင္၏။ အ၀ိဇၨာကား မသိျခင္းျဖစ္ၿပီး ၀ိဇၨာကား သိျခင္းျဖစ္၏။ မသိမႈမ်ားလာလွ်င္ သိမႈကြယ္ေပ်ာက္တတ္ၿပီး သိလာလွ်င္ကား မသိမႈကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ေပးတတ္၏။ ထုိသိမႈသည္ ဖတ္မွတ္ေလ့လာ နာၾကားသျဖင့္ သိရွိရသည့္ အမွတ္သညာ အသိႏွင့္ လက္ေတြ႕လုိက္နာက်င့္ႀကံ အားထုတ္သျဖင့္ သိရွိလာသည့္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ အသိဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏။ ထုိအသိႏွစ္မ်ိဳးလုံး ရွိရန္လုိအပ္၏။ ယေန႔ေခတ္ လူအမ်ားစုသည္ ပညာသိျဖင့္ သိရန္ေ၀းစြ သညာသိျဖင့္ပင္ သိသူအလြန္ရွားေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ အမ်ားစုသည္ ထုိသုိ႔ျဖစ္ေနၾက၏။ ဗုဒၶဘာသာ အမည္ခံထားေသာ္လည္း မိမိတို႔ကုိးကြယ္သည့္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္စပ္၍ တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ် မသိျဖစ္ေနၾက၏။ ဗုဒၶ၏ စစ္မွန္သည့္ အဆုံးအမမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ႀကဳံေနရေသာ္လည္း မသိမႈမ်ားက ဖုံးလႊမ္းထားသျဖင့္ သိခြင့္သာပါလွ်က္ မသိၾကဘဲ ျဖစ္ေနၾက၏။ မသိ၍ သိေအာင္လုပ္သည္လား ဆုိေသာ္လည္း မလုပ္ၾကေပ။ စင္စစ္ မသိပါက သိေအာင္လုပ္သင့္၏။ ေရွးဦးစြာ သညာသိျဖင့္ သိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ပညာသိျဖင့္ သိသည္အထိ အားထုတ္သင့္၏။ “မသိ၍ မလုပ္၊ မလုပ္သျဖင့္ မသိ“ သုိ႔ဆုိလွ်င္ မည့္သည့္အခ်ိန္တြင္ လုပ္၍ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ သိၾကမည္နည္း။ ဤသုိ႔သာ မလုပ္မသိ၊ မသိမလုပ္ သံသရာတြင္ က်င္လည္ေနမည္ဆုိပါက ပညာသိျဖင့္ သိရန္မဆုိထားဘိ သညာသိျဖင့္ သိရန္ပင္ အလြန္ေ၀းကြာ ေနေပေတာ့မည္သာ ျဖစ္၏။

စာေရးသူသည္ အသက္အရြယ္အရ ျဖတ္သန္းက်င္လည္ရသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထားအရ လူအေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ႀကဳံဆက္ဆံ ေျပာဆုိေဟာေျပာဖူး၏။ လူငယ္၊ လူလတ္၊ လူႀကီး အရြယ္သုံးမ်ိဳးလုံးႏွင့္ ဆုံမိဖူး၏။ မသိမႈကား သုံးမ်ိဳးလုံး အတူတူပင္ ျဖစ္ၾက၏။ တစ္ခါတစ္ရံ လူႀကီးမ်ားကပင္ မသိမႈ ပုိၾကေသး၏။ အရင္ေမြး၍သာ အႀကီးျဖစ္ေနေသာ္လည္း အသိပညာ အေနျဖင့္ကား အငယ္ျဖစ္ေနၾက၏။ မသိမႈမ်ားလာသည့္ အခါ အမွားအမွန္ကုိလည္း မခဲြျခားတတ္ဘဲ ျဖစ္တတ္၏။ အမွားကုိ အမွန္ အမွန္ကုိ အမွားထင္ေနမိတတ္၏။ ထုိ႔ထက္ ပုိဆုိသည္ကား မသိမႈ အလြန္အားေကာင္းလာသည့္ အခါ ကုသုိလ္မွန္း မသိ အကုသုိလ္မွန္း မသိျဖစ္လာတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ကုသုိလ္ကုိ အကုသုိလ္ထင္၊ အကုသုိလ္ကုိ ကုသုိလ္ထင္ကာ ေရလုိက္လဲြလာတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ အကယ္၍ တစ္စုံတစ္ဦးသည္ ကုသုိလ္ အကုသုိလ္ကုိ မသိျဖစ္ေနလွ်င္ လူ႔ဘ၀ကုိ ရေနေသာ္လည္း ထုိသူကုိ လူဟုပင္ ဆုိရန္ခက္ခဲလွ၏။ စင္စစ္ လူဟူသည္ “ကုသလာကုသလံ မနသိ ဇာနာတီတိ မႏုေႆာ= ကုသုိလ္အကုသုိလ္ကုိ သိတတ္ေသာေၾကာင့္ လူမည္၏“ ဟု ဆုိသျဖင့္ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ကုိ ခဲြျခားသိရွိရန္ လုိအပ္လွ၏။ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆုံးကုိ နားလည္သေဘာက္ေပါက္ရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထုိသုိ႔ မဟုတ္လွ်င္ လူ႕ဘ၀ကုိ ရေနေသာ္လည္း လူဟုဆုိရန္ မလြယ္လွေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဘုရားရွင္က “မႏုႆႆ ဘာေ၀ါ ဒုလႅေဘာ= လူ၏အျဖစ္သည္ ရခဲလွ၏“ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ လူ႔ဘ၀ကုိ ရေနေသာ္လည္း လူမျဖစ္သည့္သူမ်ား၊ လူဟုေခၚရန္ မသင့္သူမ်ားသည္ မသိမႈမ်ားေၾကာင့္သာ ထုိအေျခအေနသုိ႔ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္၏။ မသိမႈသည္ သတၱ၀ါမ်ားကုိ မည္သည့္အခါမွ် ေကာင္းက်ိဳးေပးမည္ မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ျဖစ္၍လည္း သိေအာင္လုပ္ရန္ တုိက္တြန္းေနရျခင္းျဖစ္၏။

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္က “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွန္အတုိင္း သိေအာင္လုပ္“ဟု ေဟာေတာ္မူထား၏။ ထုိစကားကုိ ပါဠိလုိ “ပဇာနာတိ“ဟုဆုိ၏။ “ပဇာနာတိ= အထူးထူးအျပားျပားသိ၏“ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။ အထူးထူးအျပားျပား သိျခင္းဟူသည္ မိမိ၏အတြင္း အျပင္ႏွင့္ ပတ္သက္သည္မ်ားကုိ သိျခင္းျဖစ္၏။ ရွင္းေအာင္ေျပာရလွ်င္ စိတ္ႏွင့္ ႐ုပ္တြင္ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အရာမွန္သမွ်ကုိ သိျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ထက္ပုိၿပီး ရွင္းေအာင္ေျပာရလွ်င္ ခႏၶာငါးပါးတြင္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အရာမ်ားကုိ သိျခင္းျဖစ္၏။ ခႏၶာငါးတြင္ ႐ုပ္ခႏၶာသည္ တစ္ပါးတည္းသာျဖစ္ၿပီး နာမ္ခႏၶာကား ေလးပါးရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ုပ္ကုိသိေအာင္လုပ္ဖုိ႔ထက္ နာမ္ခႏၶာဟုေခၚသည့္ စိတ္ကုိ သိေအာင္လုပ္ဖုိ႔က ပုိခက္လွ၏။ ဘုရားရွင္သည္ ထုိအသိခက္လွသည့္ စိတ္ကုိ သိေစရန္ မိမိကုိယ္ကုိ သတိကပ္ထားရန္ လုိေၾကာင္း သတိတရားျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး “မိမိသႏၲာန္မွာ ရာဂစိတ္ျဖစ္လွ်င္လည္း ရာဂစိတ္ျဖစ္သည္ဟု သိ၏၊ ရာဂကင္းသည့္စိတ္လွ်င္လည္း ရာဂကင္းသည့္ စိတ္ျဖစ္သည္ဟု သိ၏၊ ေဒါသစိတ္ျဖစ္လွ်င္လည္း ေဒါသစိတ္ျဖစ္သည္ဟု သိ၏၊ ေဒါသကင္းသည့္ စိတ္ျဖစ္လွ်င္လည္း ေဒါသကင္းသည့္ စိတ္ျဖစ္၏ဟု သိ၏၊ ေမာဟင္းစိတ္ျဖစ္လွ်င္လည္း ေမာဟစိတ္ျဖစ္သည္ဟု သိ၏၊ ေမာဟကင္းသည့္ စိတ္ျဖစ္လွ်င္လည္း ေမာဟကင္းသည့္ စိတ္ျဖစ္သည္ဟု သိ၏“ စသည္ျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ မည္သည့္စိတ္ကုိမဆုိ ျဖစ္ခုိက္ျဖစ္စဲမွာ သိရန္လုိေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ္မူ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထုိသုိ႔ မည္သည့္စိတ္ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခုိက္ကုိ သိရန္လုိသည္ဟုဆုိရျခင္းမွာမူ ျဖစ္ခုိက္ကုိ သိမွသာလွ်င္ ထုိစိတ္သည္ ေရွ႕ဆက္မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ ရပ္တန္႔သြားမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အကယ္၍ ထုိစိတ္၏ ျဖစ္စဲျဖစ္ခုိက္ကုိ မသိလွ်င္ အစဲြတရား၀င္လာတတ္ၿပီး ထုိစိတ္၏ ေစခုိင္းရာေနာက္ပါသြားကာ ကိေလသာမ်ား၊ အကုသိုလ္တရားမ်ားသာ တုိးပြားလာတတ္ေပ၏။ မည္သည့္စိတ္မဆုိ ခ်က္ခ်င္းသိလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းရပ္တန္႔ႏုိင္မည္ျဖစ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းမသိဘဲ ျဖစ္ေနပါလွ်င္ ထုိစိတ္၏ လႊမ္းမုိးသက္ေရာက္မႈကုိ ခံရလွ်က္ ေလာဘစိတ္၊ ေဒါသစိတ္၊ ေမာဟစိတ္မ်ား အျဖစ္ေျပာင္းလဲ သြားတတ္၏။ ထုိအခါ မေနာကံအျပစ္မွသည္ ႏႈတ္ျဖင့္က်ဴးလြန္မႈ ၀စီကံအျပစ္၊ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ က်ဴးလြန္မႈ ကာယကံအျပစ္ အထိ က်ေရာက္လာတတ္ေပ၏။ ဤသည္မွာ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ စိတ္ကုိ ျဖစ္ခုိက္တြင္ မသိမႈေၾကာင့္ျဖစ္၏။

မွန္၏။ မည္သူမဆုိ တစ္ခါတစ္ရံ မိမိတုိ႔၏ စိတ္ကုိ သတိထားၾကည့္မိသည့္ အခါေလးမ်ား ရွိတတ္၏။ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ေကာင္းစိတ္၊ မေကာင္းစိတ္ကုိ သတိထားမိသည့္ အခါမ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ ထုိသုိ႔ သတိထားမိလုိက္သည့္အခါ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ထုိစိတ္သည္ ရပ္တန္႔သြားၿပီး ေရွ႕ဆက္မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေနာက္စိတ္တစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာသည္ကုိ သတိျပဳမိၾကမည္ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ စိတ္၏သေဘာပင္ ျဖစ္၏။ စိတ္သည္တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ မည္သည့္အခါမွ် ႏွစ္စိတ္ျဖစ္႐ုိးမရွိေပ။ အလြန္လ်င္ျမန္ေသာေၾကာင့္သာ ႏွစ္စိတ္သုံးစိတ္ျဖစ္သည့္ဟု ထင္မွတ္တတ္ၾက၏။ ေရွ႕စိတ္ကုိ သိလုိက္သည့္ႏွင့္ ထုိေရွ႕စိတ္ေပ်ာက္ၿပီး ေနာက္သိသည့္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ထုိနည္းအတုိင္း သိလုိက္သိလုိက္တုိင္း စိတ္အသစ္အသစ္ ျဖစ္ေပၚေနျခင္းျဖစ္၏။ ထုိျဖစ္တုိင္းျဖစ္တုိင္း စိတ္ကုိသိေအာင္ ႀကိဳးစားရန္သာ လုိအပ္လွ၏။ ဥပမာအားျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခုကုိျဖစ္ေစ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိျဖစ္ေစ အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိမိ၏စိတ္တြင္ အလုိမက်ျဖစ္သည့္စိတ္၊ မနာလုိျဖစ္သည့္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါ ထုိစိတ္ျဖစ္သည္ကုိ ခ်က္ခ်င္းသိႏုိင္ေအာင္ သတိျပဳသင့္၏။ ထုိစိတ္ျဖစ္ခုိက္တြင္ “ငါ့မွာ ဒီစိတ္ျဖစ္ေနပါလား“ဟု သိလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ထုိစိတ္သည္ေရွ႕ဆက္ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔သြားေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္စိတ္ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခုိက္ကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ အကယ္၍ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ စိတ္၏ျဖစ္စဲျဖစ္ခုိက္ကုိ မသိပါက အစဲြတရား၀င္လာတတ္၏။ ေဒါသျဖစ္သည့္အခုိက္ ထုိေဒါသစိတ္ကုိ မသိပါက အစဲြတရား၀င္လာၿပီး ေဒါသအေလ်ာက္ ေျပာဆုိမိတတ္၊ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ က်ဴးလြန္မိတတ္၏။ ဤသည္မွာ ျဖစ္ခုိက္ကုိ မသိဘဲ စြဲသြားမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထုိ႔အတူပင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ သုိ႔မဟုတ္ တစ္စုံတစ္ခုအေပၚ သေဘာက် ေက်နပ္ႏွစ္သက္မိသည့္ စိတ္ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အခါတြင္လည္း ထုိစိတ္၏ ျဖစ္ခုိက္ကုိ သိေအာင္သတိျပဳရမည္ ျဖစ္၏။ မသိဘဲ လႊတ္ထားမိပါက အစဲြတရားျဖစ္ေပၚလာၿပီး တဏွာရာဂစိတ္၊ လုိခ်င္တပ္မက္မႈ ေလာဘစိတ္စသည္ ျဖစ္ေပၚတတ္၏။ အကယ္၍ လုိခ်င္သည့္အတုိင္း ျဖစ္မလာျပန္လွ်င္ ေဒါသစိတ္က ထပ္ဆင့္၀င္လာတတ္ျပန္၏။ ဤသေဘာသည္လည္း ျဖစ္ေပၚလာသည့္ စိတ္၏ျဖစ္ခုိက္ကုိ မသိေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္စိတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သိေအာင္လုပ္ရမည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

မဟာစည္ ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔ေတာ္မူသည့္ တရား႐ႈမွတ္နည္း လကၤာေလးရွိ၏။ “ျဖစ္ခုိက္မ႐ႈ ႐ုပ္နာမ္စု စဲြမႈ၀င္ေရာက္သည္၊ ျဖစ္တုိင္းမွတ္႐ႈ ႐ုပ္နာမ္စု စဲြမႈကင္းေပ်ာက္သည္“ ဟူ၍ျဖစ္၏။ ဆုိလုိသည္မွာ မိမိ၏ စိတ္တြင္ျဖစ္ေစ၊ ႐ုပ္တြင္ျဖစ္ေစ ျဖစ္သမွ်၊ ေပၚသမွ်ကုိ ျဖစ္ခုိက္ေပၚခုိက္တြင္ သိရန္လုိအပ္ၿပီး မသိလုိက္ပါက အစဲြတရား၀င္တတ္ေၾကာင္း၊ ျဖစ္သမွ်အခုိက္ကုိ သိလုိက္ႏုိင္ပါက အစဲြကင္းေပ်ာက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိ၏။ အစဲြတရားသည္ကား အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းလွ၏။ စဲြလန္းမိလွ်င္ အမွန္ကုိ မျမင္ျဖစ္လာ၏။ မၿမဲျခင္းသေဘာကုိ ၿမဲသည္ဟု ထင္လာတတ္ၿပီး မရွိကုိ အရွိဟု ထင္လာတတ္၏။ မပုိင္သည္ကုိ ပုိင္သည္ဟု ထင္လာတတ္ၿပီး ငါမဟုတ္သည္ကုိ ငါဟုထင္လာတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ငါ၊ ငါ့ဥစၥာ၊ ငါ့ရာထူး၊ ငါ့ဂုဏ္၀ါစသည္ျဖင့္ ငါစဲြမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ကာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနစသည္ ၿပိဳင္လာၾကျခင္းျဖစ္၏။ ေသခ်ာသည္မွာ အေကာင္းျဖစ္ေစ အဆုိးျဖစ္ေစ စဲြလန္းမိလွ်င္ မေကာင္းျဖစ္တတ္ၿပီး ဒုကၡေရာက္တတ္သည္ ဟူသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ စင္စစ္။ ထုိအစဲြတရားျဖစ္ေပၚျခင္း၏ အေၾကာင္းကား မသိမႈေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိမသိမႈသည္လည္း ျဖစ္ေခၚေပၚခုိက္ကုိ မသိလုိက္မႈပင္ ျဖစ္၏။ ျဖစ္ခုိက္ေပၚခုိက္ကုိ သိလုိက္ပါက ထုိအစဲြတရား ျဖစ္ေပၚရန္ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ေပ။ အစဲြတရားကင္းလွ်င္ ဒုကၡကင္းမည္သာ ျဖစ္၏။ ဒုကၡကင္းျခင္းသည္ ခ်မ္းသာျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒုကၡမရွိ ခ်မ္းသာသိဖုိ႔ အစဲြမရွိၾကရန္ လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ အစဲြမရွိရန္အတြက္ကား သိမွပင္ျဖစ္၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေျပာလုိသည္မွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိေအာင္လုပ္ရန္ ေျပာလုိရင္းျဖစ္၏။ ကာမဂုဏ္ အာ႐ံုမ်ား တုိးတက္ျဖစ္ထြန္း မ်ားျပားလာသည့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ထုိကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ား၏ ဖုံးလႊမ္းမႈေၾကာင့္ သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ မာနစသည့္ ကိေလသာမ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကၿပီး သိသင့္သိထုိက္သည္မ်ားကုိ မသိႏုိင္ျဖစ္ေနၾကရ၏။ မသိၾကသျဖင့္ ဒုကၡမ်ားလည္း ျဖစ္ေနၾကရ၏။ ဒုကၡျဖစ္ရျခင္းသည္ စဲြလမ္းမိၾကသျဖင့္ ျဖစ္ရျခင္းျဖစ္၏။ ထုိစဲြလန္းမႈ၏ အေၾကာင္းကား မသိမႈ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိမသိမႈကုိ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ႏုိင္ရန္အတြက္ကား အစစအရာရာ သိေအာင္ႀကိဳးစားမွသာ ျဖစ္ေပမည္။ သိရန္အတြက္ကား ေရွးဦးစြာ သညာသိျဖစ္ျဖင့္ သိေအာင္ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္ၿပီး ထုိမွ ပညာသိျဖင့္ သိေအာင္ ၾကိဳးစားရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ပညာသိျဖင့္ သိရန္အတြက္ကား ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ လမ္းညႊန္မႈအတုိင္း စိတ္မွာျဖစ္ေစ၊ ႐ုပ္မွာျဖစ္ေစ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အရာမ်ားကုိ သတိကပ္လ်က္ ျဖစ္ခုိက္ေပၚခုိက္၊ ျဖစ္စဲေပၚစဲမွာပင္ သိေအာင္ႀကိဳးစားရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔ ျဖစ္ခုိက္ေပၚခုိက္တြင္ အလုိက္သင့္ လုိက္သိေနမည္ဆုိလွ်င္ ႐ုပ္နာမ္ကုိအမွီျပဳ၍ အစဲြတရားလည္း ျဖစ္ေပၚလာမည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ အစဲြမရွိလွ်င္ ဒုကၡလည္း မရွိႏုိင္ေပ။ ဒုကၡမရွိလွ်င္ အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ ၿငိမ္းေနမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ အၾကြင္းမဲ့ ၿငိမ္းရန္အတြက္ကား အၾကြင္းမရွိ ပယ္သတ္ႏုိင္ရန္ လုိအပ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မသိမႈမ်ားေၾကာင့္ စဲြလမ္းမႈေတြျဖစ္ေနရၿပီး စဲြလမ္းမႈမ်ားေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္ေနၾကရသည့္ ေလာကႀကီးတြင္ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း စဲြလန္းမႈကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ႏုိင္ရန္ မည္သည့္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခုိက္ေပၚခုိက္၊ ျဖစ္စဲေပၚစဲတြင္ သိေအာင္သာလုပ္ၾကပါဟု တုိက္တြန္းလုိက္ရပါသတည္း။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား