ကတိသစၥာ၊ တည္ေသာခါဝယ္

"ကတိသစၥာ၊ တည္ေသာခါ၌၊
ၾသဇာေလးနက္၊ ေပၚစီတက္၍၊
ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္၊ ေဆးဘက္၀င္၏။"
(႐ွင္မဟာသီလ၀ံသ)

ကတိတည္ျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္းဟူေသာ အက်င့္တရားမ်ားသည္ ေလာကလူသားမ်ားအတြက္ အလြန္အေရးႀကီးၿပီး တန္ဖုိးထားသင့္သည့္ ဂုဏ္သိကၡာမ်ားျဖစ္၏။ ကတိတည္ျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္းမ်ားသည္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာ အပုိင္းႏွင့္လည္း ဆက္စပ္ေနသကဲ့သုိ႔ ကတိတည္သူ၊ သစၥာရွိသူမ်ားသည္လည္း အက်င့္သီလၿမဲသူမ်ားအျဖစ္ ဂုဏ္တင့္ႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ ကတိသစၥာ တည္ေနသမွ် အခက္အခဲမွန္သမွ်ကုိလည္း ထုိအက်င့္တရားမ်ားျဖင့္ ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားႏုိင္ၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ သစၥာတရားသည္ ေမတၱာအားျဖင့္ ေပါင္းစပ္ႏုိင္လွ်င္ မျဖစ္ႏုိင္သည္မ်ားပင္ ျဖစ္လာႏုိင္ၿပီး သက္ရွိသက္မဲ့အားလုံးတုိ႔၏ အေျပာင္းအလဲျဖင့္ အေကာင္းမ်ားပင္ တဲြလာႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက ကတိသစၥာတည္လာပါက သက္မဲ့ျဖစ္သည့္ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ စသည္မ်ားပင္ ေဆးဘက္ဝင္လာတတ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

မွန္၏။ ကတိသစၥာသည္ တည္တ့ံလွ်င္ တည္တံ့ႏုိင္သည္ႏွင့္အမွ် အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ေကာင္းမ်ားကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္ေပ၏။ မိမိ၏ ကတိသစၥာ တည္တ့ံမႈကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ မိမိလည္း အေကာင္းမ်ား စုႏုိင္သကဲ့သုိ႔ သူတပါးကုိလည္း ေကာင္းမႈအစုမ်ား ျပဳေပးႏုိင္ေပ၏။ သစၥာစကားျဖင့္ အျပစ္အနာအဆာမ်ားကုိပင္ ေပ်ာက္ေပးေစႏုိင္၏။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ သစၥာစကားမ်ားကုိ တုိင္တည္မႈျပဳကာ သတၱဝါအမ်ား၏ ဒုကၡအေပါင္းကုိ ကယ္တင္ေပးဖူး၏။ သတၱဝါအမ်ား၏ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ားကုိ အရံအတားျပဳကာ အကာအကြယ္ျပဳေပးထားသည့္ ဘုရားရွင္၏ ပရိတ္ေဒသနာမ်ားတြင္ ထုိသုိ႔ေသာ သစၥာျပဳခ်က္မ်ားကုိ အမ်ားအျပား ေတြ႕ရမည္ျဖစ္၏။ ဗုဒၶ၏ ပရိတ္ေဒသနာေတာ္မ်ားတြင္ “ဧေတန သစၥဝေစၥန ေသာတၳိေတ ေဟာတု သဗၺဒါ” ဟူေသာ စကားမ်ားကုိ အမ်ားအျပား ေတြ႕ရမည္ျဖစ္၏။ ထုိစကား၏ အဓိပၸါယ္မွာ “ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ သတၱဝါမ်ားအား အခါခပ္သိမ္း ခ်မ္းသာျခင္းကုိ ျဖစ္ပါေစ”ဟူ၍ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ မွန္ကန္သည့္သစၥာ၊ တည္တ့ံသည့္ ကတိစကားမ်ားသည္ သတၱဝါမ်ားအား အားအသစ္ကုိျဖစ္ေစၿပီး ထုိအားမ်ားကပင္ သတၱဝါမ်ား၏ အခက္အခဲမ်ားကုိ ေျဖရွင္းေပးႏုိသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္၏။

အားဟုဆုိေသာ္လည္း စင္စစ္ထုိအားမ်ားသည္ မည့္သည့္တန္ခုိးရွင္၊ ဖန္တီးရွင္ကမွ် ျဖည့္ေပးႏုိင္သည့္ အားမ်ားမဟုတ္ဘဲ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာလွ်င္ ကတိတည္ျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္းဟူသည့္ အက်င့္သိကၡာ တရားမ်ားျဖင့္သာ ျပည့္ေစရမည့္အားမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ကတိမ်ားမ်ားတည္လွ်င္၊ သစၥာမ်ားမ်ားရွိလွ်င္ မိမိသႏၲန္တြင္ ထုိကတိသစၥာ တရားမ်ား၏ စြမ္းအားမ်ားသည္လည္း ပုိမိုတုိးပြားကာ လုိအပ္သည့္ အက်ိဳးတရားမ်ားကုိ ၿပီးေျမာက္ေစႏုိင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာအားလုံးတုိ႔၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ အက်ိဳးေကာင္းမ်ားကုိ ရယူလုိသူမ်ားသည္ ကတိသစၥာတရားမ်ားကုိ အခုိင္မာဆုံးျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရမည္ ျဖစ္ပါ၏။

အမွန္အားျဖင့္ ကတိသစၥာတည္ျခင္းဟူသည္ အျခားမဟုတ္၊ ကုိယ္က်င့္သိကၡာလုံေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ သီလလုံေနသူ တစ္ေယာက္သည္ စကားကုိအလြယ္ေျပာ၊ ကတိကုိ အလြယ္ေပးၿပီး ေစာင့္ထိန္းရမည့္ သစၥာတရားကုိ ခ်ိဳးေဖာက္သူ အျဖစ္မွလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေပ၏။ သာမန္လူမ်ား အေနျဖင့္ ေန႔စဥ္ေစာင့္ထိန္းရသည့္ ငါးပါးသီလကုိသာ မက်ိဳးမေပါက္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းထားႏုိင္လွ်င္ ကတိလည္း တည္ေနမည္ျဖစ္ၿပီး သစၥာလည္းရွိေနမည္သာ ျဖစ္၏။ ဥပမာအားျဖင့္ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္သည္ မိမိ၏ အိမ္ေထာင္သည္ အေပၚမွာ သစၥာရွိျခင္း၊ သူတပါးအက်ိဳး ယုတ္ေစမည့္ မဟုတ္မမွန္သည့္ စကားမ်ားကုိ ေျပာဆုိျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ေနျခင္းသည္ ငါးပါးသီလထဲမွ ကာေမသုမိစၧာစာရႏွင့္ မုသာဝါဒ သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ ေစာင့္ထိန္းေနျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အျပန္အေနျဖင့္ ထုိသီလမ်ားကုိ ေစာင့္ထိန္းေနသမွ် ကတိသစၥာမ်ားလည္း တည္ေနၾကၿပီးသား ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔ အက်င့္သိကၡာလုံသျဖင့္ ကတိသစၥာတည္ေနသူမ်ားသည္ ေလာကဓံ အလွည့္အေျပာင္းမ်ားေၾကာင့္ ဘဝအတက္အက်မ်ားႏွင့္ ႀကဳံႏုိင္ျငားေသာ္လည္း အေရးႀကီးသည့္အခါ မိမိတုိ႔၏ သီလတရားကုိ သက္ေသထားကာ သစၥာျပဳမည္ဆုိပါက ထုိသစၥာတရား၏ အားမ်ားျဖင့္ အခက္အခဲမ်ားကုိ ေက်ာ္လႊားႏုိင္မည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိက အက်င့္သိကၡာ ျမင့္မားစြာျဖင့္ ကတိသစၥာ တည္ထားလွ်င္ မိမိသာလွ်င္မဟုတ္ မိမိႏွင့္ ပတ္သက္သူမ်ားကုိပင္ သစၥာစကားျဖင့္ ဒုကၡအစုကုိ ေက်ာ္လႊားႏုိင္မည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ား ရင္းႏွီးၿပီးသားျဖစ္သည့္ အဂၤုလိမာလ ပရိတ္ေတာ္ကုိ ၾကည့္ပါက အဂၤုလိမာလ မေထရ္ႀကီးသည္ မိမိ၏ ကတိသစၥာစကားျဖင့္ မီးမဖြားႏုိင္သည့္ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးအား အလြယ္တကူ မီးဖြားႏုိင္ေစရန္ သစၥာျပဳကာ ေဘးရန္ကာေပးႏုိင္ခဲ့သည္ကုိ အထင္အရွား ေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္၏။ အဂၤုလိမာလ ပရိတ္ေတာ္၏ အဓိကအပုိင္းတြင္ အဂၤုလိမာလ မေထရ္ႀကီး သစၥာျပဳသည့္ စကားေတာ္မွာ “ႏွမ ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာဝက အရိယာ ျဖစ္ေတာ္မူၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ေသေစလုိေသာ ေစတနာျဖင့္ သူတပါးအသက္ကုိ သတ္ျဖတ္ျခင္းကုိ ျပဳလည္းမျပဳ၊ သိလည္းမသိေတာ့ေပ၊ ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ မီးဖြားရန္ အခက္အခဲျဖစ္ေနေသာ ခ်စ္ႏွမအား ခ်မ္းသာမႈျဖစ္ပါေစ”ဟူ၍ ျဖစ္၏။ အဂၤုလိမာလ မေထရ္ႀကီး၏ ထုိသစၥာစကားမွာ မိမိကုိယ္တုိင္ အက်င့္သီလပုိင္းကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းၿပီး ထုိအက်င့္သီလ ေကာင္းကုိသက္ေသျပဳ႕ကာ အမ်ားတကာ ခ်မ္းသာေရး သစၥာဆုိေပးထားသည့္ စကားျဖစ္သျဖင့္ ထုိအက်င့္သစၥာ အစြမ္းအားမ်ားသည္လည္း လက္ေတြ႕တြင္ သတၱဝါမ်ားအား ခ်မ္းသာမႈကုိ ျဖစ္ေစခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ အရင္းစစ္ေသာ္ အက်င့္သိကၡာေကာင္းသည္ သစၥာအားအျဖစ္ ေကာင္းျမတ္သည့္ ၾသဇာကုိ သက္ေရာက္ေပးျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိသူတပါး ခ်မ္းသာေရးအတြက္ အေကာင္းဆုံး သက္ေရာက္မႈကုိ ေပးလုိသူမ်ားသည္ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ေစာင့္ထိမ္းျခင္းဟူသည့္ ကတိသစၥာကုိ တည္တံ့ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရန္လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

စင္စစ္ ကတိသစၥာတရားသည္ အက်င့္သိကၡာ အားေကာင္းေနသမွ် အစြမ္းအာနိသင္မ်ားလည္း တုိးပြားေနမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိအခ်က္ကုိ ဘုရားလက္ထက္မွစ၍ ေရွးေရွးသူေတာ္ေကာင္းမ်ား၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ၾကည့္ပါက လက္ေတြ႕အားျဖင့္ သိႏုိင္မည္သာ ျဖစ္၏။ အက်င့္သီလ အားေကာင္းစြာျဖင့္ ဆုိခဲ့ၾကသည့္ သစၥာစကားမ်ားသည္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၊ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ား၏ အထံသုိ႔ပင္ ျပန္႔ႏွံ႔ကာ ထုိထုိသူေတာ္ေကာင္းမ်ား၊ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ား၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈျဖင့္ သတၱဝါမ်ားအား ခ်မ္းသာမႈကုိ ျဖစ္ေစခဲ့ၾကသည္မွာ အထင္အရွားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ကတိသစၥာတည္ျခင္းဟူေသာ အက်င့္သီလေကာင္းသည္ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ားအေပၚတြင္ သက္ေရာက္မႈျဖစ္ကာ ယုတ္စြာအဆုံး ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္မ်ားသည္ပင္ အစြမ္းထက္သည္အထိ အက်ိဳးရွိေစခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

သုိ႔ေသာ္ သဒၶါတရား၊ သီလတရား၊ ဝီရိယတရား၊ ပညာတရား၊ သတိတရားမ်ား ယုတ္ေလ်ာ့လာသည့္ ယေန႔ေခတ္ကာလတြင္ကား လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကတိတရားမ်ား ေဖာက္ဖ်က္ေနၾကသကဲ့သုိ႔ သစၥာတရားမ်ားလည္း ေပ်ာက္ပ်က္ေနၾကသျဖင့္ ထုိကတိသစၥာတရား၏ စြမ္းပကားမ်ားမွာ ထင္သေလာက္ အစြမ္းမေရာက္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ေနရ၏။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကတိကုိ အလြယ္ေပးကာ အလြယ္ဖ်က္ေနတတ္ၾကသကဲ့သုိ႔ ေစာင့္ထိန္းရမည့္ သစၥာတရားမ်ားကုိလည္း မေစာင့္ထိန္းဘဲ အလြယ္တကူပင္ ေဖာက္ဖ်က္ေနတတ္ၾက၏။ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ အေရးကုိသာ ဦးစားေပးေနၿပီး ထုိအခုိက္အတန္႔ အဆင္ေျပေရးအတြက္ဆုိလွ်င္ လိမ္ေျပာရမွာလည္း ဝန္မေလး၊ မသိမသာတစ္မ်ိဳး၊ သိသိသာသာတစ္ဖုံ ခုိးဝွက္ရမည္ကုိလည္း မေၾကာက္လန္႔၊ အိမ္ေထာင္ရွိေနသူေရာ၊ မရွိသူမ်ားပါမက်န္ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္ကာ သစၥာဖ်က္ရမည္ကုိလည္း အေလးမထား၊ ေသာက္ေသာက္စားစား လုပ္ရမွာလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ ျဖစ္ေနတတ္ၾက၏။ ထုိသုိ႔အက်င့္တရားကုိ အေျခခံထားသည့္ ကတိသစၥာတရားမ်ား မတည္ဘဲ သြားေနၾကသျဖင့္ သတၱဝါမ်ားအား ဒုကၡတရားမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါတြင္လည္း သစၥာတရား၏ အစြမ္းအာနိသင္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမွာလည္း ထင္သေလာက္ အစြမ္းမထက္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။

အရင္းစစ္ေသာ္ သစၥာတရားက အစြမ္းမထက္ျခင္းမဟုတ္၊ မိမိတုိ႔၏ အက်င့္တရားမ်ားက အစြမ္းထက္ေအာင္ မေထာက္ပံ့ႏုိင္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အကယ္၍သာ အက်င့္တရားကုိ ေကာင္းေအာင္ေနထုိင္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ အက်င့္ေကာင္းသျဖင့္ ကတိလည္းေကာင္းမည္ျဖစ္ၿပီး သစၥာလည္းေကာင္းေနမည္ျဖစ္ကာ ကတိသစၥာ ေကာင္းလာလွ်င္ ထုိအေကာင္းမ်ား၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈသည္လည္း ၾသဇာေကာင္းမ်ားအျဖစ္ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ကာ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ားအထိ သက္ေရာက္မႈျဖစ္ေစလ်က္ အက်ိဳးေကာင္းမ်ားကုိ ျဖစ္လာေစမည္မွာ မလဲြဧကန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ ယေန႔ေခတ္တြင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာအပုိင္းတြင္ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္လာေနသည္ႏွင့္အမွ် ကတိမတည္ျခင္း၊ သစၥာမရွိျခင္းမ်ားသည္လည္း ပုိမိုမ်ားျပားလာကာ ထုိကတိသစၥာ ေဖာက္ဖ်က္မႈမ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ား၏ အစြမ္းသတၱိမ်ားသည္လည္း တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္လာေနၾကျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ထုိအခ်က္ကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ေလာကသားမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ သႏၲာန္တြင္ ကတိသစၥာတည္တံ့ေစလ်က္ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ားအထိ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစကာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေကာင္းမ်ား ရရွိႏုိင္ၾကေစရန္ မိမိတုိ႔၏ အက်င့္သိကၡာကုိသာ ေကာင္းမြန္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဘုံသား လူအမ်ားအေနျဖင့္ အပ်က္တရားမ်ား မ်ားမ်ားလာသည့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ မည္သူ တရားပ်က္ပ်က္ မိမိတုိ႔မပ်က္ေအာင္၊ မည္သူ ကတိသစၥာပ်က္ပ်က္ မိမိတုိ႔မပ်က္ေအာင္ ကတိသစၥာတည္တံ့ျခင္း၏ အေျခခံအေၾကာင္းျဖစ္သည့္ အက်င့္သိကၡာပုိင္းကုိသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ရင္း မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာ သဒၶါ၊ သီလ၊ သတိ၊ ပညာ၊ ဝိရီယတရားမ်ားျဖင့္ မိမိတုိ႔၏အစြမ္းကုိ ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကဖုိ႔ သတိေပးတုိက္တြန္းလုိက္ရပါသည္။

Read more »

သႆတပုိင္ရွင္ (သုိ႔) ဗကျဗဟၼာ

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ထူးျခားသည့္ ေအာင္ျမင္ျခင္းမ်ားတြင္ ဗကျဗဟၼာႀကီးအား ေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္ ေအာင္ျခင္းသည္လည္း တစ္ခုအပါအဝင္ ျဖစ္၏။ ေအာင္ျမင္ျခင္းဟု ဆုိသည္ထက္ အယူမွားကုိ ေခ်ဖ်က္ေပးခဲ့ျခင္းဟု ဆုိက ပုိ၍သင့္ေလ်ာ္မည္ ျဖစ္၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အယူလဲြေနသည္ ဗကျဗဟၼာႀကီးကုိ မွန္ကန္သည့္ အယူဝါဒျဖင့္ တည့္မွတ္ေပးခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ဗကျဗဟၼာႀကီး ဆဲြကုိင္ထားသည့္ အယူဝါဒမွာ သႆတဝါဒ ျဖစ္၏။ သႆတဝါဒဟူသည္ “အရာအားလုံးသည္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္း မရွိ၊ အၿမဲတည္တ့ံေနသည္”ဟု ယူဆသည့္ ဝါဒမ်ိဳးျဖစ္၏။ ဗကျဗဟၼာႀကီး ယူဆမည္ဆုိလွ်င္လည္း ယူဆခ်င္စရာပင္။ ျဗဟၼာႀကီး၏ သက္တမ္းသည္ အလြန္ရွည္လြန္းလွ၏။ ႏွစ္ကာလရွည္ၾကာစြာ ျမင္ေနရသည့္အာ႐ုံမ်ား၊ က်င္လည္ေနရသည့္ အရာမ်ားသည္ တသတ္မတ္တည္းျဖစ္ကာ မေျပာင္းလဲသည့္ သေဘာကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနသျဖင့္လည္း အရာအားလုံးသည္ အၿမဲတည္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္ေနျခင္း ျဖစ္ေပ၏။ ဗကျဗဟၼာႀကီးသည္ ျဗဟၼာ့ဘုံ အဆင့္ဆင့္တြင္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ႏွစ္ပရိေစၧဒ ၾကာေညာင္းလွသျဖင့္ စုေတရသည့္ နာမ္႐ုပ္အစဥ္ကုိလည္း မမွတ္မိ၊ ပဋိသေႏၶလည္း မထင္ျဖစ္ကာ ပကတိျဖစ္ၿမဲတုိင္းေသာ ကုိယ္အထည္ျဒပ္ ရွိေနသည္ဟု ထင္မွတ္မိေနျခင္း ျဖစ္၏။

ဗကျဗဟၼာႀကီးသည္ ျဗဟၼာဇာတ္သည္ ျမတ္ေသာၿမဲေသာ နိစၥဓူဝျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာျဖစ္ၿပီး ထုိထက္သာလြန္သည့္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာဟူသည္ မရွိ၊ မိမိပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ ျဗဟၼာ့ကုိယ္သည္လည္း အုိျခင္းနာျခင္း ေသျခင္းစသည့္ ဆင္းရဲမရွိဘဲ အတိသုချဖစ္သည့္ ခ်မ္းသာသာ ျဖစ္သည္ စသည္ျဖင့္ အယူသည္းေနသူျဖစ္၏။ သူသာလွ်င္မဟုတ္ သူ၏မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းျဖစ္သည့္ ျဗဟၼာေပါင္း (၇၀)တုိ႔သည္လည္း ဤနည္းအတူပင္ အရာအားလုံးသည္ ၿမဲသည္ဟု ယူဆေနသည့္ သႆတပုိင္ရွင္မ်ားပင္ ျဖစ္ေနေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေၾကာင္းလည္းစုံ၊ ကၽြတ္ခ်ိန္လည္းႀကဳံသည့္ အခါတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဗကျဗဟၼာႏွင့္တကြ သႆတပုိင္ရွင္မ်ား၏ အယူမွားကုိ ေခ်ဖ်က္ေပးရန္ ျဗဟၼာ့ျပည္သုိ႔ ၾကြေရာက္ေတာ္မူၿပီး အမွန္တရားကုိ ေဟာၾကားေပးေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။

ဘုရားရွင္ ၾကြေတာ္မူလာသည္ကုိ ျမင္ျမင္ခ်င္း ဗကျဗဟၼာႀကီးက ဝမ္းသာအားရျဖင့္ “အုိ အရွင္ေဂါတမ ေကာင္းေသာလာျခင္းပါပဲ၊ ခဏခဏ မလာဘဲ ဘာေၾကာင့္ အခုလုိ အၾကာႀကီးေနမွ ၾကြေတာ္မူလာရပါသလဲ ဘုရား၊ တကယ္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား အေနနဲ႔လည္း မပ်က္စီးဘဲ အၿမဲတည္တံ့ေနတဲ့ ဒီျဗဟၼာဘုံကုိေရာက္ေအာင္ လုပ္သင့္ပါတယ္၊ တကယ့္နိဗၺာန္ဘုံဆုိတာ တစ္ျခားမဟုတ္ဘူး၊ ဒီျဗဟၼာ့ဘုံကုိပဲ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားရင္း မိမိကုိယ္ႏွင့္ မိမိဘုံဌာန၏ ၿမဲျမန္စြာတည္ေနျခင္း သေဘာကုိ ညႊန္းဆုိေနေပေတာ့၏။

ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “အုိ ဗကျဗဟၼာ သင့္အျဖစ္ကလည္း သနားစရာ ေကာင္းေပစြ၊ မသိမႈ အဝိဇၨာက အားႀကီးေနေပစြ၊ သင့္အျဖစ္က ၿမႇံဳးတြင္းမွာရွိေနတဲ့ ငွက္က အျပင္မွာလြတ္ထြက္ေနတဲ့ သတၱဝါေတြကုိ ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ ဒီၿမႇဳံးထဲကုိ လာခဲ့ၾကလုိ႔ ဆုိေနသလုိ ျဖစ္ေနပါတကား၊ သင့္အျဖစ္က ကုိယ္ျဖစ္မယ့္ေဘးကုိ မျမင္ဘဲ မၿမဲတာကုိ ၿမဲတယ္၊ မခ်မ္းသာတာကုိ ခ်မ္းသာတယ္လုိ႔ ထင္ေနၿပီး ဝဋ္ကင္းျပတ္ရာ နိဗၺာန္ဟာ အမွန္ရွိေနပါရဲ႕နဲ႔ ျဗဟၼာ့ျပည္ကုိမွ နိဗၺာန္လုိ႔ ထင္ေနပါတကား၊ သနားစဖြယ္အျဖစ္ပါလား” စသည္ျဖင့္ ျပန္လည္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူလုိက္၏။

ဗကျဗဟၼာႀကီးသည္ မိမိႏွင့္အယူဝါဒတူ အျခားျဗဟၼာမ်ားေရွ႕တြင္ ထုိသုိ႔အေျပာခံလုိက္ရသျဖင့္ အလြန္ရွက္သြားၿပီး “အုိ အရွင္ေဂါတမ အရာအားလုံးဟာ ၿမဲတယ္လုိ႔ ယူထားတဲ့ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ျဗဟၼာေတြဟာ အရွင္ေဂါတမရဲ႕ မၿမဲျခင္း အနတၱဝါဒကုိ ဘယ္လုိမွ လက္မခံႏုိင္တဲ့အျပင္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ေဟာဒီျဗဟၼာဘုံကသာ တကယ့္ထာဝရတည္တံ့ေနတဲ့ နိဗၺာန္အစစ္ ျဖစ္ပါတယ္” ဟု ဆက္လက္ေလွ်ာက္ထားျပန္၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “အခ်င္း ဗကျဗဟၼာ သင့္အေနနဲ႔ ဒီျဗဟၼာဘုံမွာ ထာဝရတည္တံ့ေနတယ္လုိ႔ ဘယ္လုိပဲ ထင္ထင္ ဒီျဗဟၼာဘုံမွာ သင့္အေနနဲ႔ ၾကာၾကာေနရမွ ေနာက္ထပ္ အႏၲရကပ္ (၁၃၆၃၄၅)ကပ္ေလာက္ပဲဲျဖစ္ၿပီး၊ သင္ဟာ ဇာတိဇရာမရဏကုိလည္း မလြန္ဆန္ႏုိင္ေသးဘဲ ေသခ်ာေပါက္ ေသရဦးမွာျဖစ္တယ္၊ သင့္အေနနဲ႔ အသိပညာနဲ႔ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ဖုိ႔ လုိပါတယ္” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူလုိက္၏။

ဗကျဗဟၼာႀကီးသည္ ဘုရားရွင္က သူ႔အား ထုိသုိ႔မိန္႔ေတာ္မူသျဖင့္ အလြန္ေဒါသထြက္သြားၿပီး “အုိ လူသားဘုရား အရွင္ေဂါတမ ကၽြႏ္ုပ္ကဲ့သုိ႔ေသာသူကုိ ထာဝရမတည္ ေသရမည္လုိ႔ ဆုိေနေပမယ့္ ဒီစကားကုိ ကၽြႏ္ုပ္လက္မခံႏုိင္ပါဘူး၊ တကယ္လုိ႔ အရွင္ေဂါတမဆုိတဲ့အတုိင္း အမွန္ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ ကၽြႏ္ုပ္ကုိ သက္ေသျပပါ၊ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အတိတ္ဘဝက ဘာျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္၊ ဘယ္လုိအလုပ္ေတြေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ဒီလုိဘုံဘဝမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ သက္ေသျပပါ၊ အဲဒီလုိ ေျပာႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္အေနနဲ႔ အရွင္ေဂါတမဟာ ကၽြႏ္ုပ္ထက္သာလြန္သူအျဖစ္ လက္ခံၿပီး သင့္ထံမွာကၽြႏု္ပ္ ဒူးေထာက္အ႐ႈံးေပးကာ အရွင္ေဂါတမကုိ ဆည္းကပ္ကုိးကြယ္ပါမယ္၊ ကၽြႏ္ုပ္အတိတ္ကုိသာ ေျပာျပပါ”ဟု ေတာင္းဆုိလုိက္၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ဗကျဗဟၼာ အမွန္အားျဖင့္ ငါသည္ သင္၏လားရာကုိ လည္းေကာင္း၊ သင္၏ဆုိက္ေရာက္ရာကုိ လည္းေကာင္း၊ သင္၏ တန္ခုိးစြမ္းပကားကုိလည္းေကာင္း၊ ဗကျဗဟၼာသည္ မည္သည့္ဘဝမွလာၿပီး မည္သည့္ဘဝသုိ႔ သြားမည္၊ မည္မွ်တန္ခုိးရွိသည္ကုိ အားလုံးသိ၏၊ သင္သည္ လြန္ေလၿပီးေသာ အတိတ္ဘဝတစ္ခုက ဗာရာဏသီျပည္၌ ေကသဝအမည္ရွိသည့္ ပုဏၰားတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေတာထြက္ကာ ရေသ့ျပဳလ်က္ တရားအားလုပ္ အားထုတ္ခဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိေကသဝ ရေသ့ဘဝတြင္ တစ္ခါက သဲကႏၲာရသုိ႔ ေရာက္လာသည့္ လွည္းကုန္သည္ငါးရာတုိ႔အား အစာေရစာေပးကာ အသက္ကုိ ကယ္တင္ဖူးခဲ့ေၾကာင္း၊ တစ္ခါတြင္လည္း သူခုိးဓားျပမ်ားေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေနခဲ့သည့္ ေက်းရြာတစ္ခုရွိ ကေလးသူငယ္မ်ားႏွင့္ ဒုကၡသည္မ်ားအား ထုိသူခုိးဓားျပမ်ားလက္မွလြတ္ေစလ်က္ အသက္ကုိ ကယ္တင္ေပးခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ တစ္ခါတြင္လည္း ဆင္ဖမ္းသမား ငါးရာတုိ႔ကို ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္မည့္ နဂါးမင္း၏ လက္မွအသက္ကုိလုကာ ထုိဆင္ဖမ္းသမားမ်ားအား ကယ္တင္ေပးခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ ဗကျဗဟၼာ သင္သည္ ေကသဝရေသ့ ဘဝျဖစ္စဥ္က ငါဘုရားသည္လည္း သင္၏တပည့္ ကပၸရရေသ့ အေနျဖင့္ အတူတရားက်င့္ခဲစဥ္ တပည့္ျဖစ္တဲ့ ကပၸရ ရေသ့ကုိ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ငဲ့ကြက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ စင္စစ္ သင္သည္ လူ႔ဘဝရစဥ္ ေကသရ ရေသ့အျဖစ္ျဖင့္ အသက္ကယ္ခဲ့သည့္ ေကာင္းမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ယခုကဲ့သုိ႔ ျဗဟၼာျပည္တြင္ အသက္ရွည္ရွည္ ေနခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ဗကျဗဟၼာႀကီး၏ အတိတ္ကုိ ျပန္လည္ေဟာၾကားေပေတာ္မူ၏။

ထုိ႔အျပင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဆက္လက္၍ “ဗကျဗဟၼာ ဤအတိတ္အေၾကာင္းတြင္မဟုတ္၊ ငါဘုရားသည္ သင္မသိႏုိင္သည့္ သင္၏ အတိတ္ျဗဟၼာ ဘဝမ်ားကုိလည္း သိေၾကာင္း၊ သင္သည္ ယခု ဗကျဗဟၼာအျဖစ္ျဖင့္ ဤဘုံသုိ႔ မေရာက္မီက အာဘႆရာ အမည္ရွိသည့္ ျဗဟၼာဘုံတြင္ ျဖစ္ခဲ့ေသးေၾကာင္း၊ ထုိဘုံမွစုေတၿပီး ယခုဘုံသုိ႔ သင္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သင္သည္ကား ယခုလက္ရွိဘုံဘဝတြင္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေနရသျဖင့္ သင္၏ဘဝအစစ္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ငါဘုရားသည္ သင္မသိသည့္အရာ အားလုံးကုိ သိေန၏၊ ထုိ႔ေၾကာင္းသင္သည္ ငါႏွင့္တုၿပိဳင္၍ မည္သုိ႔မွ် မတတတ္ႏုိင္သည္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူလုိက္၏။

သုိ႔ေသာ္ ဗကျဗဟၼာသည္ အလြယ္တကူ လက္မခံေသးဘဲ “ အရွင္ေဂါတမ ရွိပါေစ၊ ယခုကၽြႏ္ုပ္သည္ အရွင္ေဂါတမ မျမင္ရေအာင္ ခ်က္ခ်င္းကြယ္ေပ်ာက္ျပပါမည္၊ အရွင္ေဂါတမ ေစာင့္ၾကည့္ပါ၊ ကၽြႏု္ပ္သည့္ သင့္ထက္တန္ခုိးအရာ၊ စြမ္းပကားအရာ သာလြန္သည္ကုိ ျပပါမည္ ေစာင့္ၾကည့္ပါ”ဟု ဆုိကာ မိမိကုိယ္ကုိ ကြယ္ေပ်ာက္ရန္ အားထုတ္ျပေသာ္လည္း မရဘဲ ျဖစ္ေနေလ၏။

ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ဗကျဗဟၼာ သင္မည္သုိ႔ပင္ ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ အားထုတ္ေသာ္လည္း ငါဘုရားမ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္သြားေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေပ၊ ငါဘုရားသည္ သင္မည္သည့္ေနရာ၊ မည္သုိ႔ေသာ အေနအထား ရွိပါေစ၊ ျမင္ႏုိင္၏၊ စင္စစ္ သင္သည္ကား ငါဘုရားကုိ မျမင္ႏုိင္ေအာင္ ငါဘုရားသည္ လက္ေတြ႕ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္၏” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူကာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္၏ အသံကုိသာ ၾကားေစၿပီး ႐ုပ္ကုိမျမင္ႏုိင္ေအာင္ ဖန္ဆင္းျပေတာ္မူလုိက္၏။

ထုိအခါမွသာ ဗကျဗဟၼာႀကီးလည္း လက္ေတြ႕သေဘာေပါက္ လက္ခံလာၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား “အရွင္ေဂါတမ အရွင္ဘုရား၏ တန္ခုိးစြမ္းပကားကား ႀကီးမားလွေပစြ၊ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ျဗဟၼာမ်ားထက္ အဆအရာအေထာင္မက သာလြန္လွပါ၏၊ အရွင္ေဂါတမသည္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ျဗဟၼာမ်ား၏ ဘဝအသီးသီးႏွင့္ ေရွ႕ေနာက္အျဖစ္အပ်က္မ်ား၊ လဲြမွားေနသည့္ အယူဝါဒမ်ားကုိလည္း ထုတ္ေဖာ္ေဟာၾကားေတာ္ မူႏုိင္ပါ၏၊ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ အ႐ႈံးေပးပါၿပီ၊ ယခုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ အယူလဲြကုိပယ္ကာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူသည့္အတုိင္း လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးကာ ဘုရားရွင္ကုိ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ပါေတာ့မည္ ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားလုိက္ေလေတာ့၏။ (မဇၥ်ိမနိကာယ္၊ မူလပဏၰာသ၊ ျဗဟၼနိပႏၲိယသုတ္)

ဤကား အရာရာကုိ ၿမဲသည္ဟု ထင္မွတ္ေနသည့္ သႆတပုိင္ရွင္ ဗကျဗဟၼာႀကီးအား ေခ်ခၽြတ္ေတာ္မူခဲ့သည့္ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ ဗကျဗဟၼာအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤ၌ အဓိကေပးလုိသည့္ အသိမွာ သႆတအယူဝါဒႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ သႆတဝါဒသည္ ယေန႔ေခတ္တြင္လည္း လက္ခံလုိက္နာ က်င့္သုံးေနသူမ်ား အမ်ားအျပား ရွိေနေပ၏။ မၿမဲျခင္းတရားကုိ ၿမဲသည္ဟုထင္ကာ အယူလဲြေနသူမ်ား အလြန္မ်ားျပားလွ၏။ တုိေတာင္းလွသည့္ အခုိက္အတန္႔ႏွင့္ တဒဂၤရွိသည့္ ခဏအရွိမ်ားတြင္ ၿမဲသည္ဟု ထင္ေနၾကသူမ်ားလည္း ေပါမ်ားလွ၏။ စင္စစ္ ယေန႔လုိသက္တမ္းမ်ိဳး မဆုိထားႏွင့္ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားျပားလွသည့္ သက္တမ္းရွိသည့္ ျဗဟၼာမ်ားသည္လည္း ေနာက္ဆုံးတြင္ ပ်က္ဆီးၾကရမည္သာ ျဖစ္သည္ကုိ သတိျပဳမိပါက သိႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔ေခတ္ သႆတပုိင္ရွင္မ်ား အေနျဖင့္လည္း သႆတပုိင္ရွင္ ဗကျဗဟၼာႀကီးကဲ့သုိ႔ေသာ အယူလဲြသူမ်ားပင္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မွန္ကန္သည့္လမ္းကုိ ေရြးခ်ယ္သြားၾကသည္ကုိ သတိျပဳဆင္ၿပီး မိမိတုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆေနသကဲ့သုိ႔ အရာရာၿမဲသည္ဟူသည့္ အယူအဆမ်ားသည္ အမွန္အားျဖင့္ မၿမဲသည့္ အနိစၥသေဘာမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရာအားလုံးသည္ ပ်က္ဆီးျခင္းလ်င္ အဆုံးရွိေၾကာင္း ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ကာ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္တြင္သာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည့္ အလုပ္မ်ားကုိ ျပဳလုပ္ရင္း မွန္ကန္သည့္ အယူဝါဒအတုိင္း ေလ်ာက္လွမ္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးတုိက္တြန္း လုိက္ရပါသည္။

Read more »

ဘယ္မွာငါဟု ရွိအံ့နည္း

“ေလာကဇာတ္ခံု၊ ဤလူ႔ဘံု၌
မ်ိဳးစံုကၾက ၊ မာန္မာနႏွင့္
ငါကရာဇာ ၊ ငါဟာသူေဌး ၊ ငါပေဂးဟု
ငါေသြးတက္ၾကြ ၊ လူ႔ဗာလတို႔
မ်ားလွျဖာျဖာ ၊ အဝိဇၨာနွင့္
တဏွာဘီလူး ၊ အေမွာင့္ပူး၍
က်ဴးက်ဴးေက်ာ္ေက်ာ္ ၊ ဂုဏ္ကိုေဖၚလ်က္
ေမာ္ေမာ္ ေမာက္ေမာက္ ၊ ငါတစ္ေယာက္သာ
မိုးေအာက္တလႊား ၊ေရႊကိုယ္လားဟု
ထင္မွားမလြဲ ၊ သို႔စဥ္စြဲလည္း
ဇာတ္ပြဲၿပီးက ၊ ေျပဖံုးခ်ေသာ္

သုဘရာဇာ ၊ ေျမေအာက္မွာပင္
ဘာသာလူမ်ိဳး ၊ ခ်ိန္မထိုးပဲ
ပုတ္သိုးခႏၶာ ၊ ျမဳပ္ရရွာသည္
ဘယ္မွာ ငါဟု ရွိအံ့နည္း။”
(လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး)

ယခုတစ္ေလာ ငါသမားမ်ားျဖင့္သာ အေတြ႕မ်ားေန၏။ “ငါကအႀကီး၊ ငါ့ကုိ ဒီလုိမဆက္ဆံသင့္ဘူး၊ ငါက ဘုရားသားေတာ္ တစ္ပါးပဲ ဒီလုိမ်ိဳးေတာ့ မေျပာသင့္ဘူး” စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိလာၾကသည့္ ရဟန္းေတာ္အခ်ိဳ႕၊ “တပည့္ေတာ္က အေဖပဲ တပည့္ေတာ္စကားကုိ နားေထာင္ရမွာေပါ့၊ တပည့္ေတာ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖက အေဖပဲ အေဖ့အေပၚ ဒီလုိသေဘာမထားဖုိ႔ အဲဒါ အရွင္ဘုရား တပည့္ကုိ ဆုံးမေပးပါဦး” စသည္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားလာၾကသည့္ အေဖအခ်ိဳ႕၊ “အရွင္ဘုရား စဥ္းစားၾကည့္ဘုရား သူ႔အတြက္ဆုိရင္ တပည့္ေတာ္မွာ ကုိယ့္ဂုဏ္သိကၡာေတာင္ မေထာက္ဘဲ လုိအပ္သလုိ ကူညီေပးခဲ့တာ၊ အဲဒါကုိ သူကတပည့္ေတာ္ကုိ ဒီလုိဆက္ဆံေတာ့ တပည့္ေတာ္လည္း ကုိယ့္မာနနဲ႔ကုိယ္ဘုရား၊ နဂါးမွန္းသိေအာင္ေတာ့ အေမာက္ေထာင္ျပရမွာပဲ” စသည္ျဖင့္ ရင္ဖြင့္လာသည့္ ဂုဏ္သေရရွိ လူပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕၊ “အရွင္ဘုရားရယ္ သူသိတာေလာက္ေတာ့ ျပင္းေတာင္ျပင္းေသးတယ္၊ တပည့္ေတာ္က တမင္မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ၊ အမွန္ေတာ့ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အရွင္ဘုရားတုိ႔ေတာင္ တပည့္ေတာ္ေလာက္ သိမွာမဟုတ္ဘူးဘုရား” စသည္ျဖင့္ သူသိေၾကာင္း၊ တတ္ေၾကာင္း၊ ေတာ္ေၾကာင္း ေျပာလာသူအခ်ိဳ႕။ ဤသုိ႔စသည့္ ငါသိငါတတ္သမားမ်ားျဖင့္ အေတြ႕မ်ားလာ၊ အေျပာမ်ားလာသျဖင့္ စာေရးသူသည္လည္း ငါစဲြေလးမ်ားျဖင့္ ငါသိသမွ် ေျပာျဖစ္လာျပန္၏။ ငါဟူသည္မွာ မရွိပါဟု ဆုိလာေသာ္လည္း ငါငါအစဲြမ်ားျဖင့္ ငါသိငါတတ္ ျဖစ္ေနရျပန္၏။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ငါေတြပါတကား။

မွန္၏။ ငါဟူသည့္ အတၱအစဲြမ်ားသည္ အလြန္ေၾကာက္ဖြယ္ ေကာင္းလွေပ၏။ သတၱဝါမ်ားအား ဒုကၡအေပးဆုံး၊ ဒုကၡအျဖစ္ေစဆုံး အရာမွာလည္း ထုိငါမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ “ငါသိငါတတ္၊ ငါေတာ္ငါေက်ာ္၊ ငါဟုတ္ငါလုပ္၊ ငါေကၽြးငါေပး” စသည္ျဖင့္ ေနရာတုိင္းတြင္ ငါႏွင့္ယွဥ္ကာ သူသူငါငါ တငါတည္း ငါေနတတ္ၾကေပ၏။ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ အရွိတရားမ်ားကုိ အၿမဲတည္တ့ံေနသေယာင္ အထင္မွားအျမင္မွားမ်ားျဖင့္ အစဲြလန္းႀကီး စဲြလန္းေနတတ္ၾက၏။ ပညာတတ္သူကလည္း ပညာဟူသည့္ တဒဂၤအရွိတရား၊ ရာထူးရွိသူကလည္း ရာထူးဟူသည့္ အခုိက္အတန္႔ အရွိတရား၊ ဂုဏ္ရွိသူကလည္း ဂုဏ္ဟူသည့္ ခဏတာ အရွိတရား၊ ယုတ္စြအဆုံး ဘာမွမရွိသည့္ သူဆင္းရဲသား သက္ႀကီးရြယ္အုိးမ်ားကပင္ အရြယ္ႀကီးသည္ဟူသည့္ ဝယဂုဏ္မ်ားျဖင့္ မရွိရွိသည့္ အရာမ်ားတြင္ ငါမ်ားဝင္ေနမိတတ္ၾက၏။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ထုိငါမ်ားသည္ ထာဝရမသြားဘဲ အခုိက္အတန္႔ အငွါးမ်ားအျဖစ္ျဖင့္သာ ေပ်ာက္ပ်က္သြားခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္ သတၱဝါအမ်ားသည္ကား မသိမႈ အဝိဇၨာတရားမ်ား အေျခခုိင္ထားသျဖင့္ မရွိကုိ အရွိဟုထင္ကာ မၿမဲသည္ကုိ ၿမဲသည္ဟု ထင္လ်က္ ငါမဟုတ္သည္ကုိ ငါဟု ထင္ေနတတ္ၾကေပ၏။ မသိမႈကုိ အေျခခံထားသည့္ ထုိငါမ်ားသည္ သတၱဝါမ်ားအား သိသမွ်ႏွင့္ ရွိသမွ်အေပၚေလာက္တြင္လည္း မာန္မာနဝင္ေစတတ္၏။ ငါကုိအေျခခံ၍ မာနဝင္မိလွ်င္ ထုိမာနကပင္ တစ္ဖန္ငါကုိခက္ထန္ေစတတ္၏။ ခက္ထန္သည့္ မာနျဖင့္ ငါၾကြလာလ်င္ အရာရာတြင္ အထက္စီးျမင္၍ ႏွိမ့္ခ်မႈေပ်ာက္ကာ နိဝါတျဖစ္သည့္ မဂၤလာတရားလည္း မရွိဘဲ ျဖစ္တတ္ေပ၏။ နိဝါတမရွိလွ်င္ သိစရာျဖစ္သည့္ အသိပင္လည္း မသိဘဲ ျဖစ္တတ္၏။ အသိမရွိလွ်င္ က်င့္ဖြယ္လည္း မရွိျဖစ္ၿပီး မက်င့္လ်င္ကား မခ်င့္ႏုိင္ျဖစ္ကာ အဆင့္ပါ ယုိင္ေနၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ အရင္းစစ္ေသာ္ မသိမႈကုိ အေျခခံသည့္ ငါစဲြမ်ားသည္ သတၱဝါမ်ားအား အရာရာတြင္ လဲြယိုင္သြားကာ လုပ္သမွ် အမွားမ်ားျဖင့္ အဆုံးတြင္ အပုတ္ေကာင္သာထားၿပီး သြားၾကရသည္ဟူသည့္ ေကာက္ခ်က္ကုိသာ ေတြ႕ရေပ၏။

ငါဟူသည့္ အတၱမရွိ၊ အရာရာသည္ အနတၱသာ ျဖစ္သည္ဟူသည့္ ဗုဒၶဘုရား၏ အနတၱဝါဒ ေပၚထြန္းလာၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္လည္း သတၱဝါမ်ား၏ အတြင္းသႏၲာန္ဝယ္ ဘဝါဘဝ သံသရာအစကစ၍ ကိန္းဝပ္ေနခဲ့ၾကသည့္ ငါဟူသည့္ အတၱမ်ားက အစြမ္းကုန္ လႊမ္းမုိးထားေနၾကသျဖင့္ ငါမ်ားက မေပ်ာက္ၾကဘဲ ရွိေနၾကေပ၏။ အတၱဝါဒကုိ တုိက္ျဖတ္ႏုိင္ရန္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ပင္ အနတၱဟူေသာ အမည္ျဖင့္ သုတ္ေဒသနာတစ္ပုဒ္ ေဟာထုတ္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း အတၱဟူသည့္ အ႐ႈတ္ကား ရွိၿမဲရွိေနၾကေပ၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေဒသနာအခ်ဳပ္ကုိ ေကာက္ခ်က္ထုတ္ၾကည့္ေသာ္ “ငါဟူသည္မရွိ၊ ငါပုိင္ဆုိင္သည္ဟူသည္ မရွိ၊ ငါ့ကုိယ္ဟူသည္ မရွိ၊ ေလာကရွိ သတၱဝါမွန္သမွ် နာမ္ႏွင့္႐ုပ္သာရွိ၏၊ ထုိနာမ္႐ုပ္ကုိ အမွီျပဳကာ စဲြလန္းေစတတ္သည့္ ခႏၶာအစုေၾကာင့္သာ သတၱဝါမ်ားသည္ ငါ၊ င့ါဥစၥာဟု ဆုိေနၾကျခင္း ျဖစ္၏၊ အကယ္၍ ထုိခႏၶာအစုကုိ ငါ့ဟုဆုိပါက ထုိငါသည္ ငါ့သေဘာအတုိင္း၊ ငါ့အလုိအတုိင္း ျဖစ္ေစႏုိင္ရာ၏၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိသုိ႔မျဖစ္ဘဲ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ေနသည္သာ ျဖစ္၏။ စဲြလန္းတတ္သည့္ ႐ုပ္အစုသည္ ငါဟုဆုိပါက ထုိ႐ုပ္အစုကုိ မနာက်င္ေအာင္၊ ငါ့သေဘာအတုိင္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္ရာ၏၊ သုိ႔ေသာ္ထုိသုိ႔ကား မျဖစ္လာေပ၊ ထုိ႔အတူ ခံစားျခင္း ေဝဒနာအစု၊ မွတ္သားျခင္း သညာအစု စသည္မ်ားသည္လည္း ငါခံစားသည္၊ ငါမွတ္သားသည္ဟု ဆုိပါက ငါ့သေဘာအတုိင္း စီမံႏုိင္ရာ၏။ သုိ႔ေသာ္ ငါစီမံသည့္အတုိင္းကား ျဖစ္မလာခဲ့ေပ။ ဤသည္မွာ ငါ့သေဘာမေဆာင္ဘဲ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ေနသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏” စသည္ျဖင့္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ထုတ္ေဖာ္ခဲ့သည့္ အနတၱ၏ အမွန္သေဘာကုိ သိရွိႏုိင္ၾကမည္သာ ျဖစ္၏။

ထုိသုိ႔ ဘုရားေဟာ ေဒသနာမ်ား အထင္အရွား ရွိေနေသာ္လည္း သတၱဝါမ်ားအေနျဖင့္ကား သတိပညာ မယွဥ္မိပါက ရွိသမွ် အရာေလးမ်ားအေပၚ ငါဟုထင္ေနမိတတ္ၾက၏။ အသိေနာက္ကုိ အက်င့္မေရာက္လွ်င္ ရာထူးရွိသူကလည္း ရာထူးအေလ်ာက္၊ ပစၥည္းရွိသူကလည္း ပစၥည္းအေလ်ာက္၊ ဂုဏ္ရွိသူကလည္း ဂုဏ္အေလ်ာက္၊ ႐ုပ္ရည္အဆင္းရွိသူကလည္း ႐ုပ္ရည္အဆင္းအေလ်ာက္ စသည္ျဖင့္ အခုိက္အတန္႔ ရွိသမွ်အရာမ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ငါဟူသည္မ်ား ျဖစ္ေပၚတတ္ၾက၏။ တဒဂၤအရွိကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ငါဟူသည့္ အတၱမ်ား အားေကာင္းလာသည့္အခါ ထုိအတၱကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ တစ္လဲြအယူအဆမ်ားလည္း တုိးပြားေစတတ္ေပ၏။ အယူအဆလဲြလွ်င္ အမွန္နည္းမည္ျဖစ္ၿပီး အမွန္နည္းလာလွ်င္ အျပစ္လည္း မ်ားလာမည္ျဖစ္ကာ အျပစ္မ်ားျခင္းသည္ အကုသုိလ္ တုိးပြားျခင္းသာ ျဖစ္ေနမည္ ျဖစ္၏။ အရင္းစစ္ေသာ္ ငါဟူသည့္ အတၱကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ သက္ေရာက္မႈကား မေကာင္းဘက္ကိုသာ ဦးတည္ေနသည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့၏။

စင္စစ္ ေလာကသားမ်ားအေနျဖင့္ မသိမႈ အဝိဇၨာေၾကာင့္ တဒဂၤ အရွိတရားအခ်ိဳ႕ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ငါဟူသည့္ အတၱစဲြမ်ား အားႀကီးေနျငားေသာ္လည္း ထုိတဒဂၤ အရွိတရားမ်ားသည္ အခုိက္အတန္႔မွ်သာ ျဖစ္ေနေပ၏။ မည္သည့္အရာမွ် အၿမဲတည္တံ့ေနသည့္ သေဘာမရွိလွေပ။ စည္းစိမ္ဥစၥာလည္း ခဏအခုိက္အတန္႔သာ ျဖစ္ၿပီး ထုိက္သူစံရမည့္ သေဘာျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ရာထူးဌာနႏၲရမ်ားသည္လည္း ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ သေဘာမ်ား ရွိေနတတ္၏။ ယုတ္စြအဆုံး ဤ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးပင္လွ်င္ အကုသုိလ္ဝဋ္ႀကီး၍ ပ်က္ဆီးခ်ိန္တန္လာသည့္အခါ အေကာင္းမွအဆုိး၊ အလွမွမလွျဖစ္ကာ ေနာက္ဆုံးအသက္ပင္ဆုံးသည္အထိ ေဖာက္ျပန္တတ္ေပ၏။ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္သျဖင့္ ပ်က္စီးမႈႏွင့္ ႀကဳံလာပါက မိမိတုိ႔အမွီျပဳကာ စဲြလန္းခဲ့ၾကသည့္ အတၱမ်ားသည္လည္း အနတၱအျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္လဲသြားၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ မၿမဲျခင္းတရားမ်ားျဖင့္ ဖန္တီးထားသည့္ ဘဝဟူသည္ အမွန္အားျဖင့္ ျပဇာတ္တစ္ခုမွ်သာျဖစ္ကာ ျပဇာတ္ၿပီး၍ ကန္႔လန္႔ကာ ခ်လုိက္သည့္အခါ အားလုံးပင္ ေပ်ာက္ျပက္သြားၿပီး အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ၾကရသည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာရွိမ်ားက ဘဝဟူသည္ တဒဂၤသာျဖစ္ၿပီး ရွိသမွ်သည္လည္း အခုိက္အတန္႔သာ ျဖစ္သျဖင့္ ေလာကတြင္ ငါငါ့ဥစၥာဟူသည္ တစ္စုံတစ္ခုမွ် မရွိေၾကာင္း ဆုိျခင္း ျဖစ္၏။

အခ်ဳပ္ဆုိေသာ္ အမ်ားက တန္ဖုိးထား၊ အထင္ႀကီးေနၾကသည့္ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရႏွင့္ အတတ္ပညာ၊ ႐ုပ္ရည္အဆင္း စသည္မ်ားသည္ အၿမဲရွိသည့္ အရွိတရားမ်ား မဟုတ္ဘဲ အခုိက္အတန္႔သာ ျဖစ္တည္ေနၾကသည့္ တဒဂၤအရွိတရား ျဖစ္သျဖင့္ ေလာကီဘုံသား လူအမ်ားအေနျဖင့္ ထုိတဒဂၤအရွိတရားမ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ငါဟူသည့္ အတၱစဲြမ်ား အားမႀကီးသင့္ေၾကာင္း၊ အစဲြႀကီးလွ်င္ အလဲြႀကီးတတ္သျဖင့္ ထုိအစဲြတရားမ်ားကုိ အသိပညာအက်င့္တရားျဖင့္ နည္းသထက္နည္းေအာင္ ေလ့က်င့္သင့္ေၾကာင္း၊ မိမိတုိ႔က ၿမဲသည္ဟုထင္ေနသည့္ ထုိအရွိတရားမ်ားသည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ထားသြားခဲြသြားရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ထုိအခဲြတရားႏွင့္ မၿမဲတရားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ငါ၊ ငါ့ဥစၥာဟူသည္ အတၱမာနမ်ား မတုိးပြားေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဆိုလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဇာတ္ခုံ ဤလူ႔ဘုံႀကီးတြင္ ငါငါဟူ၍ ငါစဲြမ်ားျဖင့္ အခုိက္အတန္႔ အရာမ်ားတြင္ အၿမဲထင္ကာ မာနဝင္ေနတတ္ၾကသည့္ ေလာကီဘုံသားမ်ား အေနျဖင့္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ပညာရွိမ်ား ဆုံးမေတာ္မူသကဲ့သုိ႔ ေလာကတြင္ အၿမဲတည္ေနသည့္ အတၱဟူသည္မရွိ၊ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးသြားမည့္ အနတၱမွ်သာ ျဖစ္သည္ဟူသည့္ ေလာကအမွန္တရားကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ရွိသမွ်အေပၚ အသိေခ်ာ္ၿပီး ငါသိငါတတ္ငါရွိငါပုိင္ဟု ထင္ေနတတ္သည့္ အထင္မွားကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ လက္ရွိဘဝမွာပင္ ထုိငါမ်ား တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ နည္းသြားေအာင္ အသိပညာ အက်င့္ပါေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း အခ်ိန္ရွိခုိက္ လုံ႔လစုိက္လုိက္ၾကပါရန္ အေလးအနက္ အသိေပးတုိက္တြန္း လုိက္ရပါသည္။ အားလုံး ငါမွန္သမွ် ခဝါခ်ႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား