| " မနာပဒါယီ "

ေမးလ္ထဲက အေမးမ်ား (၂)

။ အခ်ိန္ 6/13/2011 09:05:00 AM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

တပည့္ေတာ္၏ ေမးခြန္းကိုေျဖၾကားေပးေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္ ဘုရား။
အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္မ ေမးခြန္းအနည္းငယ္ထပ္မံ၍ ေမးလိုပါသည္္ဘုရား။ ေျဖၾကားေပးပါရန္ ေလွ်ာက္ထားပါသည္။

၁။ တရားထုိင္ရာတြင္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ထုိင္ခံုတြင္ထိုင္၍ မရပါသနည္း။ ထုိင္ခံုတြင္ထိုင္ျခင္းျဖင့္ ၾကာၾကာထိုင္နိုင္သည္ မဟုတ္ပါလားဘုရား။

ေျဖ။ တရားထုိင္တဲ့အခါ ထုိင္ခုံတြင္ထုိင္ၿပီး တရားမမွတ္ရဘူးဆုိတာ မရွိပါဘူး။ မွတ္လုိ႔ရပါတယ္။ ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ ေလ်ာင္းထုိင္ရပ္သြား ဣရိယာပုတ္ေလးပါးလုံးမွာ သင့္ေလ်ာ္သလုိ မွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္က မဟာသတိပ႒ာနသုတ္မွာ တိတ္ဆိတ္ရာအရပ္မွာ တင္ပလႅင္ေခြထုိင္ၿပီး ခါးကုိေျဖာင့္မတ္စြာထားက မွတ္ရမယ္လုိ႔ တုိက္႐ုိက္ဆုိထားေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္း ကာယာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ အဖြင့္ေတြမွာ ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ ဘယ္လုိ အေနအထားမ်ိဳးမွာ မဆုိ အရွိအတုိင္း သတိကပ္ကာ ႐ႈမွတ္ရမယ္လုိ႔ ေဟာေတာ္မူထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေျခအေနအရ ထုိင္ခုံေပၚမွာ ထုိင္ၿပီးမွတ္လုိ႔ အဆင္ေျပရင္ အဆင္ေျပတဲ့အတုိင္း မွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ပညတ္သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ရိပ္သာေတြမွာေတာ့ အဲဒီလုိ ထုိင္ခုံေပၚမွာ သက္ေသာင့္သက္သာ ထုိင္မွတ္တဲ့အခါ ထိနမိဒၶ (ေတြေဝငုိက္မ်ည္း)တာေတြ အလြယ္တကူ ျဖစ္တတ္တဲ့ အတြက္ရယ္၊ တစ္ျခားတျခား အသက္သိကၡာဂုဏ္ဝါ ႀကီးသူေတြရဲ႕ အထက္မွာျဖစ္ေနကာ ဂ႐ုဂါရဝ မျဖစ္တာေတြရယ္ စတာေတြေၾကာင့္ ထုိင္ခုံမွာထုိင္ၿပီး တရားမမွတ္ၾကဖုိ႔ ေျပာေကာင္းေျပာႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာလုိ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ထုိင္ခုံမွာ ထုိင္မွတ္လုိ႔ တရားမရႏုိင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ ဘယ္လုိအေနအထားမ်ိဳးမွာမဆုိ တရားမွတ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၂။ တပည့္ေတာ္မ လူတေယာက္ကို ေဆးဖိုးအေျမာက္အမ်ား လွဴခဲ့ပါသည္။ ထုိလူမွာ ေရာဂါမသက္သာပါ။ တပည့္ေတာ္မက ငါ့ပိုက္ဆံေတြ အလကားျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုလူေရာဂါ သက္သာသြားပါသည္။ တပည့္ေတာ္မ ကုန္ရက်ိုးနပ္ပါလားဆိုျပီး ၀မ္းသာသြားျပန္ပါသည္။ ပထမ နွေျမာသြားခဲ့သည္။ ထုိအတြက္ေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ကုသိုလ္ မရေတာ့ဘူးလားဘုရား။

ေျဖ။ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ စိတ္အစဥ္ဟာ အၿမဲတမ္း ေျပာင္းလဲေနၿပီး သဒၶါတရားဟာလည္း မတည္မၿမဲ ျဖစ္တတ္တာ သဘာဝပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒကာမအခုျဖစ္တဲ့ စိတ္အစဥ္ဟာ လွဴၿပီးေနာက္မွာ ျဖစ္တဲ့ ေနာက္ပုိင္းေစတနာ ကြက္သြားမႈသာ ျဖစ္ၿပီး မလွဴခင္မွာျဖစ္တဲ့ ပုဗၺေစတနာရယ္၊ လွဴစဲအခုိက္မွာ ျဖစ္တဲ့ မုဥၥေစတနာရယ္က အလြန္အားေကာင္းၿပီး ျဖစ္တဲ့အျပင္ လွဴၿပီးေနာက္မွာ အက်ိဳးရလာဘ္ကုိ ျမင္ရၿပီး တစ္ခါျပန္ကာ အရပေစတနာ အားေကာင္းလာတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာက္ပုိင္းမွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ကြက္မႈဟာ မေျပာပေလာက္ဖူးလုိ႔ ဆုိရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကုသုိလ္ကေတာ့ လွဴၿပီးကတည္းက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေစတနာမွာကုိက ရရွိခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေစတနာ အနည္းငယ္ ပ်က္ကြက္ခဲ့တဲ့အတြက္ အလွဴအက်ိဳးေပး အနည္းငယ္ အားနည္းႏုိင္ေပမယ့္ ေရွ႕မွာျဖစ္ခဲ့ လွဴခဲ့တဲ့ ေစတနာေတြ အားႀကီးခဲ့တာေတြရယ္၊ လွဴလုိက္ၿပီးေနာက္ အက်ိဳးရလာဘ္ေကာင္းတာကုိ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ တစ္ခါျပန္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းေစတနာ အားေကာင္းခဲ့တာေတြရယ္ေၾကာင့္ အားနည္းခဲ့တဲ့ စိတ္ကြက္မႈဟာ မေျပာပေလာက္ဘဲ ေကာင္းတဲ့ေစတနာေတြက အားႀကီးတဲ့အတြက္ ကုသုိလ္တရားကေတာ့ ရရွိၿပီးျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အလွဴလွဴတဲ့အခါမွာ ေစတနာသုံးတန္ ျပတ္သားဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ ေရွ႕ပုိင္းမွာ ျဖစ္တဲ့ေစတနာေတြက ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ လုပ္ဖုိ႔အတြက္ အဓိကက်တဲ့ အေထာက္အပံ့ေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီေရွ႕ပုိင္းေစတနာေတြကုိ အဓိက အားေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေနာက္ပုိင္းေစတနာကုိလည္း မကြက္ေအာင္ ေနာက္ေနာင္ သတိထားၿပီး ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေစတနာကလည္း သတိရတုိင္း သတိရတုိင္း ကုသုိလ္တရားကုိ ပုိမုိတုိးပြားေစတဲ့အတြက္ ဒီေစတနာ မပ်က္ေအာင္ လွဴကတည္းက စိတ္ျပတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ အထူးလုိအပ္လွပါတယ္။

thin thin

ေကာင္းမႈအစု ႀကိဳးစားျပဳေလာ့

။ အခ်ိန္ 6/11/2011 01:04:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

ဘယ္အရြယ္မွာ၊ ဘယ္ေရာဂါျဖင့္
ဘယ္ရပ္ေဒသ၊ ဘယ္ကာလ၌
ေသၾကရမည္၊ မသိႏုိင္တာ ဓမၼတာတည္း။
ေသၿပီးတစ္ဖန္၊ ျပန္ျဖစ္ျပန္လည္း
ျဖစ္ရာဘ၀၊ ဘုံဌာနကုိ
ႀကိဳတင္တိက်၊ မသိရ၍
တိက်ေသခ်ာ၊ ခုခ်ိန္ခါ၌
ေကာင္းမႈအစု၊ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့။ ။
(မနာပ ဒါယီ ဆရာေတာ္)

ေသျခင္းတရားသည္ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေနရာမေရြး ေရာက္လာတတ္သည္ဟူသည့္ နိယာမကုိ မၾကာေသးမီက စာေရးသူပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ၾကသည့္ နာေရးမ်ားက သက္ေသျပခဲ့ၾက၏။ ျပည္ပႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္လာလုပ္ေနသည့္ စာေရးသူဝန္းက်င္ရွိ ဒကာေလးႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ပတ္သာျခားၿပီး ေသဆုံးသြားခဲ့ၾက၏။ တစ္ေယာက္မွာ အသက္ (၃၃)ႏွစ္သာ ရွိေသးၿပီး တစ္ေယာက္မွာ (၂၉)ႏွစ္သာ ရွိေသး၏။ ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ ေသေနၾကသည့္ နာေရးမ်ားသည္ မည္သူမဆုိ ေတြ႕ႀကဳံဖူးၾကမည္၊ ေတြ႕ႀကဳံေနၾကရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေသာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ မထင္မွတ္သည္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အခါတြင္ကား တုန္လႈပ္မိတတ္ၾက၏။ အထူးသျဖင့္ ထင္မထားသည့္သူမ်ား၊ အေကာင္းပတိျဖစ္ေနသူမ်ား ေသသြားသည့္ဟု ဆုိလာသည့္အခါ ပုိ၍ပင္ အံ့ၾသမိတတ္ၾက၏။

ေသရမည္ကုိ သိေနၾကေသာ္လည္း မေသသူမ်ားကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနၾကသည့္ သတၱဝါမ်ား၏ ထုံးစံအတုိင္း ေသျခင္းတရားသည္ မိမိအလွည့္သုိ႔ ေရာက္မလာေသးလွ်င္ အေၾကာက္တရားလည္း ေရာက္မလာဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ၾက၏။ မိမိမျဖစ္ေသးသည့္အခါ ျဖစ္သြားၾကသူမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး သံေဝဂမရသည့္အျပင္ အေပ်ာ္အပ်က္ျဖင့္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေနာက္ၾကေျပာင္ၾကသည္အထိပင္ ျဖစ္တတ္ၾကေပ၏။ ေသသူကုိၾကည့္၍ မိမိအလွည့္ ေရာက္လာမည့္အေရးေတြးကာ ေၾကာက္ရမည့္အစား ဘယ္ဘဝေရာက္ေနသည္ကုိ မသိႏုိင္သည့္ ေသသူကုိသာေတြး၍ ေၾကာက္ေနတတ္ၾကေပ၏။ အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာတတ္သည့္ ေသျခင္းတရားကုိ ေၾကာက္ရမည့္အစား မျမင္ရသည့္ တေစၧသရဲ ၿပိတၱာမ်ားကုိသာ ေၾကာက္ေနတတ္ၾကေပ၏။

စင္စစ္ အမွန္တကယ္ေၾကာက္ရမည့္ အရာကား ထုိတေစၧသရဲ ၿပိတၱာမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ မိမိအလွည့္သုိ႔ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေနရာမေရြးစသည္ျဖင့္ ေရာက္လာတတ္သည့္ ေသျခင္းတရားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိေသျခင္းတရားသည္ ဘုရားရဟႏၲာမ်ားမွလဲြ၍ မည္သူမွ်ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ဗုဒၶစာေပမ်ားတြင္ ေလာက၌ သတၱဝါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အရာငါးမ်ိဳးရွိေၾကာင္း ဖြင့္ဆုိရွင္းျပထား၏။ ထုိငါးမ်ိဳးမွာ
၁။ မည္သည့္အရြယ္တြင္ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း
၂။ မည္သုိ႔ေသာ ေရာဂါျဖင့္ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း
၃။ မည္သည့္အရပ္ေဒသ၌ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း
၄။ မည္သည့္အခ်ိန္၌ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း
၅။ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘုံဘဝ၌ ျဖစ္ၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း တုိ႔ပင္ ျဖစ္၏။

မွန္၏။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးကုိ ၾကည့္လွ်င္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လူေတြေသေနၾက၏။ ထုိေသၾကသည့္ သူမ်ားတြင္လည္း အရြယ္ေပါင္းစုံလင္လွ၏။ အခ်ိဳ႕က ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ေသၾကရ၏။ အခ်ိဳ႕က အလယ္အလတ္ အရြယ္တြင္ ေသၾကရ၏။ အခ်ိဳ႕က အႀကီးပုိင္းတြင္ ေသၾကရ၏။ ေသသူအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသကဲ့သုိ႔ အရြယ္အစားလည္း စုံလင္လွ၏။ ထုိသူမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ေသခ်င္သည့္ အရြယ္တြင္ ေသၾကရျခင္းမဟုတ္ဘဲ အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာသည့္ ေသျခင္းတရားေၾကာင့္သာ အရြယ္မေရြး ေသၾကရျခင္း ျဖစ္၏။ ေသခ်ာသည္မွာ မည္သည့္အရြယ္တြင္ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ ေသျခင္းတရားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။

ေသသူမ်ားကုိ ၾကည့္ျပန္လွ်င္လည္း ေရာဂါအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေသၾကရသည္ကုိ ေတြ႕ရတတ္၏။ ႐ုပ္ခႏၶာအစုကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ သတၱဝါမွန္သမွ် ေရာဂါအစုကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ေသၾကသည့္အခါတြင္လည္း ထုိေရာဂါတစ္ခုခုျဖင့္ပင္ ေသၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ မည္သုိ႔ေသာ ေရာဂါျဖင့္ ေသရမည္ကုိကား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ အေသအခ်ာ ေတြးၾကည့္လွ်င္ ေရာဂါဟူသည္ အျခားမဟုတ္ ဤ႐ုပ္ခႏၶာစုႀကီးကပင္ ေရာဂါစုႀကီး ျဖစ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ေသာ ေရာဂါစုႀကီးကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသမွ် သတၱဝါမ်ားသည္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ မည္သည့္ေရာဂါျဖင့္ ေသၾကရမည္ကုိ မည္သူမွ် ႀကိဳတင္၍ သိႏုိင္ၾကမည္ မဟုတ္လွေပ။ စင္စစ္ ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းကပင္ ေရာဂါရေနျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ မည္သည့္ေရာဂါဟုသာ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ေသာ္လည္း ေရာဂါတစ္ခုခုျဖင့္ ေသၾကရမည္ဆုိသည္ကား အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔အတူ မည့္သည့္အရပ္ေဒသ၌ ေသၾကရမည္ကုိလည္း မည္သူမွ် ႀကိဳတင္၍ သိႏုိင္ၾကမည္ မဟုတ္လွေပ။ အခ်ိဳ႕မွာ ေတာမွာေမြးၿပီး ၿမိဳ႕မွာေသၾကရသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ အခ်ိဳ႕လည္း ၿမိဳ႕မွာေမြးၿပီး ေတာမွာ သြားေသၾကရသူမ်ားလည္း ရွိေနတတ္၏။ အခ်ိဳ႕လည္း ေမြးဖြားရာႏုိင္ငံတြင္ မေသၾကရဘဲ တုိင္းတပါးတြင္ ေသၾကရသကဲ့သုိ႔ အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ ကားေပၚ၊ ရထားေပၚ၊ သေဘၤာေပၚ၊ ေလယာဥ္ေပၚ စသည္ျဖင့္ ခရီးသြားရင္းပင္ ေရာက္ရာေဒသ တစ္ခုခု၌ ေသၾကရသည္မ်ားလည္း ရွိတတ္ေပ၏။ ေသျခင္းတရားသည္ တိက်သည့္ ေနရာေဒသကုိလည္း သတ္မွတ္ထားႏုိင္ျခင္း မရွိလွဘဲ ေနရာေဒသမေရြး ေပၚေပါက္လာတတ္သည့္ သေဘာရွိေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သတၱဝါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အရာမ်ားတြင္ မည္သည့္အရပ္ေဒသ၌ ေသၾကရမည္ကုိလည္း ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ေၾကာင္း ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

သတၱဝါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အရာမ်ားတြင္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေသၾကရမည္ဟူသည့္ အခ်က္လည္း တစ္ခုအပါအဝင္ ျဖစ္၏။ ေသျခင္းတရားသည္ အခ်ိန္ကုိက္ ခ်ိန္းခ်က္ထားျခင္း မရွိဘဲ အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာတတ္သည့္ သေဘာရွိ၏။ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေသၾကရမည္ကုိ မသိႏုိင္သျဖင့္ မနက္ပုိင္းျဖစ္ေစ၊ ေန႔လယ္ပုိင္းျဖစ္ေစ၊ ညပုိင္းျဖစ္ေစ၊ အ႐ုဏ္ပုိင္းျဖစ္ေစ အခ်ိန္ျပည့္ သတိရွိေနရန္ လုိအပ္လွ၏။ အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ မနက္အိပ္ရာထ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ေနစဥ္ ႐ုတ္တရက္ အသက္ေပ်ာက္သြားသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ အခ်ိဳ႕လည္း ေန႔လယ္ပုိင္း ပူလြန္းသျဖင့္ ေရခ်ိဳးမိရာမွ အပူရွပ္ကာ ေသၾကသူမ်ားလည္း ရွိေနတတ္၏။ အခ်ိဳ႕ကား ညေနေစာင္း၊ အခ်ိဳ႕လည္း ညပုိင္း၊ အခ်ိဳ႕လည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ စသျဖင့္ အခ်ိန္အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ ပုံစံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေသေနၾကရ၏။ စာေရးသူပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ဒကာေလး တစ္ေယာက္ဆုိလွ်င္ ညပုိင္းအလုပ္လုပ္ၿပီးေနာက္ အိပ္ရာထဲဝင္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္မွာပင္ ေသသြားခဲ့ရ၏။ မည္သူမွ် မထင္မွတ္ထားသျဖင့္ ထုိဒကာေလး၏ ေသျခင္းတရားအေပၚ အလြန္အံ့ၾကမိကာ မယုံၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ခဲ့၏။ စင္စစ္ မယုံၾကည္စရာ မရွိလွေပ။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ေသျခင္းတရား၏ အခ်ိန္မေရြးျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ သေဘာျဖစ္ေနၿပီး မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္ပါ၏။

အေရးႀကီးဆုံး အခ်က္ျဖစ္သည့္ သတၱ၀ါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အခ်က္တစ္ခုမွာ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘုံဌာနတြင္ ျပန္လည္ျဖစ္ၾကရမည္ ဟူသည့္အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ နိဗၺာန္မရေသးသမွ် သတၱ၀ါအားလုံး ေသၿပီးေနာက္ ဘ၀သံသရာ က်င္လည္ၾကရမည္ျဖစ္ၿပီး ယခုဘ၀ မိမိတုိ႔လုပ္ေနၾကသည့္ ကုသုိလ္ကံ၊ အကုသုိလ္ကံတုိ႔၏ အရွိန္ျဖင့္ တစ္ေနရာရာ ဘုံဌာနတစ္ခုခုတြင္ ျပန္လည္ျဖစ္ၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ မည္သည့္ဘုံဌာနတြင္ ျဖစ္မည္ကုိကား ႀကိဳတင္မသိႏုိင္ၾကေပ။ ေသၿပီးေနာက္ နတ္ဘုံနတ္နန္းတြင္ စံျမန္းႏုိင္ၾကသူမ်ား ရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ လူ႔ဘ၀တြင္ ျပန္လည္ေမြးဖြားသူမ်ားလည္း ရွိႏုိင္၏။ အကုသုိလ္တစ္ခုခုေၾကာင့္ ငရဲျပည္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားႏုိင္သူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔၊ အစြဲတစ္ခုခုေၾကာင့္ ၿပိတၱာအျဖစ္၊ တိရစၧာန္အျဖစ္ ျပန္လည္ပဋိသေႏၶ ယူၾကရသူမ်ားလည္း ရွိႏုိင္၏။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ေသၿပီးျပန္လည္ က်င္လည္ရမည့္ ဘ၀ကုိကား တိတိက်က် သိႏုိင္ရန္ မလြယ္ကူလွေပ။ ေသာတာပန္စသည့္ အရိယာမ်ားႏွင့္ နိဗၺာန္ရသြားသည့္ ဘုရား၊ ရဟႏၲာမ်ားမွလဲြ၍ မည္သူမွ် ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘုံဘဝသုိ႔ ေရာက္ၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ၾကသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

သုိ႔ဆုိလွ်င္ ထုိသုိ႔ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အရာမ်ား ရွိေနသျဖင့္ သတၱဝါမ်ားအတြက္ တိက်ေသခ်ာသည့္ အခ်ိန္သည္ ယခုလက္ရွိ အသက္ရွင္ေနသည့္ အခုိက္အတန္႔သည္သာလွ်င္ တိက်သည့္ အခ်ိန္ဟု ဆုိရမည္ျဖစ္ပါ၏။ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္သည္လည္း အၾကာႀကီးမဟုတ္ဘဲ ထုိေသျခင္းတရား မေရာက္လာမီ အခုိက္အတန္႔ကာလမွ်သာ ျဖစ္ပါ၏။ မေသမီအခ်ိန္ကေလးသည္သာ မိမိတို႔အတြက္ ေသခ်ာသည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါ၏။ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ ဆန္႔ေသာလက္မေကြးမီ ေသျခင္းတရားသည္ ေရာက္လာႏုိင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔အတြက္ တိက်ေသခ်ာသည့္ အခ်ိန္ဟူသည္ အမွန္တကယ္ မရွိလွေပ။ ရွိသည္ဟုဆုိလွ်င္လည္း ယခုအသက္ရွင္ေနသည့္ အခုိက္အတန္႔သာ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္၊ တိက်သည့္ အခ်ိန္ဟူသည္ သီးသန္႔မရွိလွသည့္ သတၱဝါမ်ားအေနျဖင့္ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ကုိသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ကုသုိလ္တရားမ်ားကုိ အျမန္ဆုံး ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရန္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ေကာင္းသည့္အလုပ္ဟူသည္ ေန႔ေရြ႕ညေရြ႕ ေရြ႕ေနရမည့္ အရာမဟုတ္သကဲ့သုိ႔ ေသျခင္းတရားသည္လည္း ေရြ႕ဆုိင္းရပ္တန္႔ထား၍ ရသည့္အရာ မဟုတ္သျဖင့္ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာပင္ ေကာင္းမႈအစုကုိ ႀကိဳးစားျပဳၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ ေလာကရွိသတၱဝါမ်ား အေနျဖင့္ ေသျခင္းတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သည့္အရြယ္၊ မည္သည့္အခ်ိန္၊ မည္သည့္ေဒသတြင္ မည္သုိ႔ေသာ ေရာဂါမ်ိဳးျဖင့္ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္အျပင္ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘုံဘဝတြင္ ေရာက္ၾကရမည္ကုိလည္း ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ပါသျဖင့္ ထုိေသျခင္းတရား ေရာက္မလာမီ လက္ရွိအခ်ိန္သည္သာ တိက်ေသခ်ာသည့္ အခ်ိန္အခုိက္အတန္႔ ျဖစ္သည္ကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ တိက်သည့္အခ်ိန္တြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိသာ ႀကိဳးစားၿပီး ျပဳလုပ္ထား ၾကရန္လုိေၾကာင္း သိေစလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ယခုလက္ရွိ အခုိက္အတန္႔သည္သာ ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ဟု ဆုိႏုိင္သျဖင့္ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ကုသုိလ္တရားမ်ားကုိ ရသမွ် ျပဳလုပ္ထားၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း တုိက္တြန္းလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘဝသံသရာခရီး သြားၾကဦးမည့္ သံသရာ ခရီးသြားမ်ားအေနျဖင့္ သံသရာ ခရီးသြားစဥ္ ျဖစ္ရာဘဝမ်ား၌ ေကာင္းသည့္ရိကၡာထုတ္မ်ားကုိ ထုတ္ပုိးျပင္ဆင္ကာ သြားႏုိင္ၾကေစရန္ႏွင့္ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ ေသျခင္းတရား ေရာက္မလာမီ အခ်ိန္အခုိက္အတန္႔ေလးသည္သာ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ေလး ႀကိဳးစားျပဳလုပ္ရင္း မတိက်သည့္ အေျခအေနမွ တိက်သည့္ အေျခအေနအျဖစ္သုိ႔ အေရာက္လွမ္းႏုိင္မည့္ အရိယာအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိေအာင္ ဝိပႆနာအလုပ္ကုိသာ က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္လုိက္ၾကပါရန္ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါသည္။

ၿပိတၱာအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း…

။ အခ်ိန္ 6/09/2011 05:50:00 PM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

ၿပိတၱာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေမးထားတဲ့ အေမးေလးေတြကုိ ျပန္ေျဖေပးဖုိ႔ အေၾကြးတင္ေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး အခ်ိန္ယူကာ ေရးသားတင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျမန္မာမ်ားနဲ႔ အလြန္ရင္းႏွီးေနၿပီးျဖစ္တဲ့ ဒီၿပိတၱာမ်ားအေၾကာင္းကုိ ပိဋကတ္သုံးပုံ ေပတဝတၳဳပါဠိေတာ္မွာ သဂၤါယနာတင္ မေထရ္မ်ားက မွတ္တမ္းတင္ထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဝိမာနဝတၳဳ၊ ေပတဝတၳဳအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ ဒီပါဠိေတာ္မွာ ေပတဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ ၿပိတၱာေတြအေၾကာင္းကုိ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပထားပါတယ္။ လူ႔ခႏၶာကုိယ္ အတၱေဘာမွ ကင္းကြာသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေပတလုိ႔ေခၚကာ ဒီေပတအရ ၿပိတၱာဘုံကုိ ေရာက္သြားသူတုိ႔ကုိဆုိေၾကာင္း စာေပမ်ားက ဖြင့္ဆုိျပပါတယ္။

စာေပအဖြင့္ေတြအရ ၿပိတၱာဆုိတာ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္လုိ႔ေခၚတဲ့ အပါယ္သတၱဝါ ေလးပါးထဲမွာပါဝင္တဲ့ လူ႔ျပည္ေလာကအတြင္းမွာပဲ ေတာၿခဳံပိေပၸါင္း ေတာင္ေစာင္းဂူလႈိဏ္ စတဲ့အရပ္ေတြမွာ မွီခုိၿပီး ဆင္းရဲထူေျပာစြာ ခံစားေနရတဲ့ သတၱဝါတစ္မ်ိဳးကုိဆုိေၾကာင္း မွတ္သားႏုိင္ပါတယ္။ လူ႔ျပည္ေလာကမွာ လူျဖစ္စဥ္က ျငဴစူဝန္တုိျခင္း မ်ားျပားၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္းမရွိ၊ သူတပါး ေပးကမ္းလွဴဒါန္းတာကုိလည္း တာျမစ္ကာ ကုသုိလ္ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ အႏၲရာယ္ျပဳခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၿပိတၱာဘဝမွာ အျဖစ္မ်ားၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ၿပိတၱာဘဝကုိ ေရာက္ရွိသြားၾကတ့ဲ သတၱဝါေတြဟာ မိမိတုိ႔လုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈကံေၾကာင့္ အစာေရစာ ငတ္မြတ္ျခင္း ဒုကၡကုိ ခံစားကာ ႏွစ္ေပါင္းရာေထာင္း သိန္းသန္းမက ခံစားၾကရသလုိ ဘုရားတစ္ဆူနဲ႔ တစ္ဆူၾကားကာလအထိ မကၽြတ္မလြတ္ႏုိင္ဘဲ ရွိေနတတ္ၾကတဲ့ ၿပိတၱာမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ရွိေေၾကာင္းဆုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္စြာ အစာေရစာ မစားမေသာက္ရဘဲ ဆင္းရဲဒုကၡကုိ ခံစားၾကရေပမယ့္ အကုသုိလ္ကံ အရွိန္မကုန္ေသးတဲ့အတြက္ ကြယ္လြန္ေသဆုံး၊ ဘဝတုံးျခင္း မရွိေသးဘဲ အသားအေသြးမရွိ အေရအေၾကာ အ႐ုိးမွ်သာရွိကာ အလြန္ဆုိးဝါးတဲ့ အဆင္းနဲ႔ ေၾကာက္ရြ႔ံ႕ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ တည္ရွိေနရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ၿပိတၱာတစ္ဦးရဲ႕ အဆင္းဆုိးဝါးပုံကုိ ေပတဝတၳဳအ႒ကထာ ဓနပါလေသ႒ိ ေပတဝတၳဳမွာ ဖြင့္ျပထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီအဖြင့္အရ “ၿပိတၱာတစ္ဦးရဲ႕ ကုိယ္ပမာဏဟာ ထန္းပင္လုံးပမာဏရွိၿပီး ကုိယ္အေရဟာလည္း အလြန္ၾကမ္းတမ္းေၾကာင္း၊ ေဖာက္ျပန္တဲ့ဆံအေမြးရွိၿပီး ေၾကာက္မက္ဖြယ္အဆင္းရွိကာ အလြန္ေဖာက္ျပန္ ဆုိးဝါးလ်က္ စက္ဆုတ္ရြံရွာဖြယ္ အျမင္ရွိေၾကာင္း၊ ထုိၿပိတၱာသည္ ငါးဆယ့္ငါးႏွစ္လုံးလုံး ထမင္းတစ္လုံး ေရတစ္ေပါက္ကုိမွ် မရရွိဘဲ ေျခာက္ကပ္ေသာ လည္ေခ်ာင္းႏႈတ္ခမ္းရွိလ်က္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္း ႏွိပ္စက္ကာ ဟုိဟုိဒီဒီ ေျပးလႊားေနရတတ္ေၾကာင္း” စသျဖင့္ သိရပါတယ္။ ဒါက ဒီဝတၳဳမွာပါတဲ့ ၿပိတၱာအေၾကာင္း ဖြင့္ဆုိခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပိတၱာအမ်ိဳးအစား မ်ားသေလာက္ ခံစားရပုံခ်င္းလည္း မတူညီလွပါဘူး။

သဂၤါယနာတင္ အ႒ကထာ ဋီကာက်မ္းအဖြင့္မ်ားအရ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ၿပိတၱာအမ်ိဳးအစား ေလးမ်ိဳးရွိေၾကာင္းလည္း မွတ္သားရပါတယ္။ အဲဒီေလးမ်ိဳးက
၁။ သူတပါးတုိ႔ ေပးအပ္တဲ့ အစားအစာကုိ အမွီျပဳၿပီး အသက္ရွင္ရေသာ ပရဒတၱဴပဇီဝိကၿပိတၱာ
၂။ ထမင္းငတ္ျခင္း၊ ေရမြတ္သိပ္ျခင္းတုိ႔ မျပတ္ႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့ ခုပၸိပါသိကၿပိတၱာ
၃။ အၿမဲအၾကြင္းမဲ့ ေလာင္ကၽြမ္းခံေနရတဲ့အတြက္ ပူပန္ျခင္းရွိေနရေသာ နိဇၥ်ာမတဏွိကၿပိတၱာ
၄။ အသုရကာယ္လုိ႔ သီးသန္႔ေခၚဆုိအပ္တဲ့ အသုရာကာယေခၚ ကာလကဥၥိကၿပိတၱာ တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၿပိတၱာေလးမ်ိဳးမွာ နံပါတ္တစ္အမ်ိဳးအစား ၿပိတၱာကေတာ့ လူ႔ဘဝက ေဆြမ်ိဳးဉာတကာ စသူေတြရဲ႕ ရည္စူးၿပီး လွဴဒါန္းေပးတဲ့ အလွဴကုိ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုေခၚဆုိႏုိင္ပါက စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ားကုိ ရရွိခံစားႏုိင္ေၾကာင္း ဆုိပါတယ္။

ဒီၿပိတၱာအမ်ိဳးအစား ေလးမ်ိဳးအျပင္ ေလာကပညတၱိက်မ္း၊ ဆဂတိဒီပနီက်မ္းေတြမွာလည္း ၿပိတၱာအမ်ိဳးမ်ိဳး အေၾကာင္းကုိ ဖြင့္ျပထားတာကုိ ေတြရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီက်မ္းမ်ားအရ ၿပိတၱာအမ်ိဳးအစား (၁၂)မ်ိဳးကုိ မွတ္သားရပါတယ္။ ဟိမဝႏၲာေတာင္ေဘးရွိ ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္မွာ ၿပိတၱာအမ်ိဳးမ်ိဳး တည္ရွိေနၿပီး အေရအတြက္အားျဖင့္ (၁၂)မ်ိဳးအထိ ရွိေနေၾကာင္း ဖြင့္ျပပါတယ္။ အဲဒီ ၿပိတၱာအမ်ိဳးအစားမ်ားက
၁။ အစာေရစာ အလြန္ငတ္မြတ္ကာ ဘယ္ေသာအခါမွ ထမင္းေဘာဇဥ္ စတဲ့အစားအစာမ်ားကုိ စားေသာက္ရျခင္း မရွိဘဲ သူတပါးတုိ႔ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ တံေတြးႏွပ္အန္ဖတ္ေတြကုိသာ စားေသာက္ရတဲ့ ဝႏၲာသၿပိတၱာမ်ိဳး
၂။ လူေကာင္ပုတ္၊ ေခြးေကာင္ပုတ္၊ ေျမြေကာင္ပုတ္စတဲ့ အေကာင္ပုတ္မ်ားကုိ ရတဲ့အခါ စားရၿပီး မရတဲ့အခါ မစားရဘဲ ငတ္မြတ္ေနရတတ္တဲ့ ကုဏပါသၿပိတၱာမ်ိဳး
၃။ မစင္ကုိသာ စားသုံးရတဲ့ ဂူထခါဒကၿပိတၱာမ်ိဳး
၄။ ေန႔ညဥ္႔ပတ္လုံး ခံတြင္းမွ မီးလွ်ံမ်ားထြက္ကာ အပူေလာင္ခံေနရတဲ့ အဂိၢဇာလမုခၿပိတၱာမ်ိဳး
၅။ ခႏၶာကုိ အလြန္ႀကီးၿပီး ပါးစပ္မွာ အပ္နဖားေပါက္ေလာက္ပဲရွိကာ အစာေရစာကုိ ပါးစပ္က မသြင္းႏုိင္ဘဲ ႏွာေခါင္းနားရြက္စတဲ့ အေပါက္ေတြက သြင္းေနရေပမယ့္ အၿမဲမျပတ္ စာေလာင္မြတ္သိပ္ေနရတဲ့ သူစိမုခၿပိတၱာမ်ိဳး
၆။ ေရငတ္မြတ္မႈ တဏွာျဖင့္ ႏွိပ္စက္ခံရသည့္ တဏွာဋၬိတၿပိတၱာမ်ိဳး (ထုိၿပိတၱာမ်ိဳးသည္ တစ္ခါတစ္ရံမွ် ေသာက္ေရကုိမရဘဲ ေရငတ္လြန္းလွသျဖင့္ ေရတြင္းေရကန္ ထုံးအုိင္ျမစ္ေခ်ာင္း သမုဒၵရာ ရွိရာအရပ္သုိ႔ ကပ္ေရာက္သြားတဲ့အခါ ထုိေရကန္စသည္တုိ႔သည္ ျပည္ေသြးက်င္ႀကီးက်င္ငယ္အသြင္ အထင္ေရာက္ကုန္တတ္၏)
၇။ အလြန္ျပင္းထန္စြာ ေလာင္ကၽြမ္းခံေနရတဲ့ မီးေလာင္ငုတ္နဲ႔တူတဲ့ သုနိဇၥ်ာမကၿပိတၱာမ်ိဳး
၈။ ဓားသြား၊ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကဲ့သုိ႔ေသာ ေျခသည္းလက္သည္းမ်ားနဲ႔ မိမိကုိယ္အဂၤါတုိ႔ကုိ ကုတ္ဖဲ့ျဖတ္ေကာ္ကာ အသားအေသြးတုိ႔ကုိ စားေနရတဲ့ သတၳဂၤၿပိတၱာမ်ိဳး
၉။ ေန႔ညဥ္ပတ္လုံး ေလာင္ၿမိဳက္ကာ အခုိးၿပိဳက္ၿပိဳက္ထြက္ေနေသာ ေတာင္ပမာဏေလာက္ ခႏၶာကုိယ္ရွိသည့္ ပဗၺတဂၤၿပိတၱာမ်ိဳး
၁၀။ အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေသာ စပါးႀကီးေျမြႏွင့္တူေသာ ကုိယ္ျဖင့္ ညဥ့္၌ လွည့္လည္သြားလာကာ ေန႔၌ ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ခံစားရသည့္ အဇဂရဂၤၿပိတၱာမ်ိဳး
၁၁။ ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္ကံ ေရာျပြန္းခဲ့သည့္ ကံေၾကာင့္ ရံခါကုသုိလ္အက်ိဳး အျဖစ္နတ္စည္းစိမ္ကုိ ခံစားရၿပီး ရံခါအကုသုိလ္အက်ိဳးအျဖစ္ ဒုကၡကုိ ခံစားရသည့္ ေဝမာနိကၿပိတၱာမ်ိဳး
၁၂။ ကံ၏အက်ိဳးေၾကာင့္ တန္ခုိးႀကိးမား၍ ၿပိတၱာအားလုံးတုိ႔ရဲ႕ အႀကီးအမႈဴးသဖြယ္ျဖစ္ကာ အလြန္အဆင္းလွ၊ အလြန္စည္းစိမ္ႀကီးလွသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ေဘာဇဥ္ကုိမစားရ၊ ရံခါထမင္းအေဖ်ာ္ စသည္ကုိ ရေသာ္လည္း သုံးေဆာင္ခံစားခြင့္မရ၊ အလြန္ဒုကၡႀကီးလွသည့္ မဟိဒၶိကၿပိတၱာမ်ိဳး ဆုိၿပီး အမ်ိဳးအစား (၁၂)မ်ိဳးကုိ ျပဆုိထားတာကုိ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ပါရာဇိကဏ္ပါဠိေတာ္၊ သံယုတ္ပါဠိေတာ္မ်ားမွာ ၿပိတၱာအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ဖြင့္ဆုိျပထားၿပီး အမ်ိဳးအစား (၂၁)မ်ိဳးအထိ ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ စာေပအဖြင့္ေတြအရ ၿပိတၱာအမ်ိဳးအစား အမ်ားအျပား ရွိေပမယ့္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၾကည့္တဲ့အခါ အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ၿပိတၱာအမ်ိဳးအစား (၄)မ်ိဳးထဲမွာပဲ အက်ဳံးဝင္သြားတယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေလးမ်ိဳးထဲမွာေတာ့ အျဖစ္အမ်ားဆုံးနဲ႔ အခြင့္အေရး အရွိဆုံး ၿပိတၱာအမ်ိဳးအစားကေတာ့ “သူတပါးတုိ႔ ေပးအပ္တဲ့ အစားအစာကုိ အမွီျပဳၿပီး အသက္ရွင္ရေသာ ပရဒတၱဴပဇီဝိကၿပိတၱာ” ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၿပိတၱာမ်ိဳးကေတာ့ ဘယ္လုိပဲ ဆင္းရဲဒုကၡကုိ ခံစားေနရေပမယ့္ မိမိအား ရည္စူးလွဴဒါန္းၿပီး အမွ်ေပးေဝတဲ့အခါ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုေခၚဆုိႏုိင္တဲ့အခါ ခံစားေနရတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ား ခ်က္ခ်င္းကြယ္ေပ်ာက္ၿပီး ခ်မ္းသာအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ရရွိခံစားရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိအက်ိဳးဆက္မ်ိဳးကုိ ေမွ်ာ္ကုိးၿပီး မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ မိမိတုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ေယာက္ ေသဆုံးသြားတဲ့အခါ အဲဒီသူကုိ ရည္စူးၿပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္ကာ အမွ်အတမ္း ေပးေဝၾကရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အ႒ကထာ အဖြင့္မ်ားအရ အထူးမွတ္သားသင့္တဲ့ အခ်က္က ေသဆုံးသူဟာ သူတပါးတုိ႔ ေပးအပ္တဲ့ အစားအစာကုိ အမွီျပဳၿပီး အသက္ရွင္ရတဲ့ ပရဒတၱဴပဇီဝိကၿပိတၱာမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြရဲ႕ အလွဴကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနေပမယ့္ က်န္ခဲ့တဲ့ လွဴဒါန္းၿပီး အမွ်ေပးေဝေပးမယ့္သူက ျမင့္ျမတ္တဲ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ထံမွာ ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ထားနဲ႔ ထက္သန္စြာ ေပးလွဴကာ အမွ်ေပးေဝႏုိင္မွသာ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားရက်ိဳးနပ္ကာ မြန္ျမတ္တဲ့ စည္းစိမ္မ်ိဳးကုိ ရရွိခံစားႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေပတဝတၳဳ၊ စူဠေသ႒ိေပတဝတၳဳ အဆုိအရ ေသသူကုိ ရည္စူးၿပီး လွဴဒါန္းေပမယ့္ သီလမရွိတဲ့ ဒုႆီတုိ႔ကုိ လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့အတြက္ အလွဴရဲ႕ အက်ိဳးကုိ ေသသူက မခံစားရေၾကာင္း သာဓကတစ္ခုအျဖစ္ ေတြ႕ရပါတယ္။

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ထူးျခားတဲ့အခ်က္တစ္ခုက ေသသူကုိ ရည္စူးၿပီး လွဴဒါန္းတဲ့ ကုသုိလ္ဟာ ေသသူက ပရဒတၱဴပဇီဝိကၿပိတၱာမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အလွဴရဲ႕ အက်ိဳးကုိ ရရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ အျခားၿပိတၱာမ်ိဳး၊ ငရဲ၊ တိရစၧာန္စတဲ့ ဘဝမ်ိဳးမွာ ေရာက္ရွိသြားတဲ့အတြက္ အလွဴရဲ႕ အက်ိဳးကုိ မရရွိသည္ျဖစ္ေစ အလွဴရွင္ အေနနဲ႔ အက်ိဳးမဲ့ အခ်ည္းႏွီးမျဖစ္ဘဲ ကုသုိလ္အက်ိဳးကုိ ရရွိတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ဇာဏုေႆာဏိသုတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ မိန္႔ေတာ္မူထားခ်က္ ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ၿပိတၱာမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း တင္ျပခဲ့တဲ့ ဒီစာစုမွာ ေနာက္ဆုံးေကာက္ခ်က္ခ် မွတ္သားသင့္တဲ့အခ်က္က အစဲြတစ္ခုခု၊ ဝန္တုိမႈတစ္ခုခု၊ သူတပါးရဲ႕ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ ဖ်က္စီးမႈ တစ္ခုခုကုိ ျပဳလုပ္တဲ့သူေတြဟာ ၿပိတၱာဘဝကုိ ေရာက္ရတတ္ၿပီး အဲဒီၿပိတၱာဘဝမွာလည္း သာဓုေခၚႏုိင္တဲ့ ၿပိတၱာရွိသလုိ မေခၚႏုိင္တဲ့ ၿပိတၱာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္တဲ့အတြက္ အေသခ်ာဆုံးက ရခဲတဲ့လူ႔ဘဝကုိ ရရွိေနၿပီးမွ ၿပိတၱာဘဝ၊ ငရဲတိရိစၧာန္ဘဝ စတဲ့ေအာက္ေအာက္ဘဝေတြကုိ ေရာက္မသြားရေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး သုဂတိဘဝကုိ ရရွိေအာင္ အားထုတ္ျခင္းကသာ အေသခ်ာဆုံး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၿပိတၱာဘဝရဲ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းပုံကုိ သံေဝဂယူကာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ မ်ားမ်ားလုပ္ကာ သုဂတိဘဝကုိသာ အေရာက္သြားၾကဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။

" မနာပဒါယီ "

နေမာ ဗုဒၶႆ

မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး