သီလလုံျခင္း၊ မလုံျခင္းရဲ႕ အက်ိဳး၊ အျပစ္မ်ား…

ပါဏာတိပါတ
ေဆာင္ပုဒ္လကၤာ =
ပါဏာတိပါတ္၊ သူ႔သက္သတ္က၊ ခ်ဳိ႕တတ္အဂၤါ၊ မဲြျပာ႐ုပ္သြင္၊ အားအင္ခၽြတ္ယြင္း၊ လ်င္ျခင္းလည္းေဝး၊ ေဘးကုိေၾကာက္တတ္၊ အသတ္ခံရာ၊ အနာမ်ားလ်က္၊ ေျခြရံပ်က္၍၊ အသက္တုိလ်၊ ျပစ္မ်ားစြာ့သည္၊ ေရွာင္က အျပန္အက်ိဳးတည္း။

ပါဏာတိပါတေခၚ သူ႔အသက္ကုိ သတ္ေလ့ရွိသူမ်ားသည္
၁။ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွားေခါင္းစတဲ့ ကုိယ္လက္အဂၤါ ခၽြတ္ယြင္းတတ္ျခင္း
၂။ ျဖစ္ရာဘဝ၌ ႐ုပ္ဆင္းအဂၤါ မဲြျပာေျခာက္ခမ္း၍ စုိစုိေျပေျပ မရွိျဖစ္တတ္ျခင္း
၃။ အားအင္ခၽြတ္ယြင္းကာ အားနည္းတတ္ျခင္း
၄။ လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္ျခင္း မရွိျခင္း
၅။ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ျခင္း
၆။ သူမ်ားသတ္၍ ေသရျခင္း၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အဆိပ္စသည္စား၍ ေသရျခင္း
၇။ အနာေရာဂါမ်ားတတ္ျခင္း
၈။ အေျခြအရံမရွိ ပ်က္စီးတတ္ျခင္း
၉။ အသက္တုိျခင္း စသည့္ အျပစ္မ်ားကုိ ခံစားရတတ္ၿပီး ပါဏာတိပါတမွ ေရွာင္ၾကဥ္ပါက ဤအျပစ္မ်ား၏ ေျပာင္းျပန္ေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရတတ္သည္။

အဒိႏၷာဒါန

ေဆာင္ပုဒ္လကၤာ =
အဒိႏၷာဒါ၊ ခုိးမိပါမူ၊ ဥစၥနည္းမဲြ၊ ဆင္းရဲငတ္ဘိ၊ လုိရွိမရ၊ ေဘာဂပ်က္စီး၊ ေရမီးသူခုိး၊ ေမြခံဆုိးႏွင့္၊ မင္းဆုိးအျပား၊ ရန္မ်ိဳးငါးေၾကာင့္၊ ပ်က္ျပားဥစၥာ၊ ျပစ္မ်ားစြာသည္၊ ေရွာင္ကအျပန္အက်ိဳးတည္း။

အဒိႏၷာဒါနေခၚ သူတပါးပစၥည္းဥစၥာကုိ ခုိးယူလုယက္သူသည္
၁။ ဆင္းရဲမဲြေတျခင္း
၂။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္း
၃။ အလုိရွိသည့္အရာကုိ မရႏုိင္ျခင္း
၄။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ား ပ်က္စီးတတ္ျခင္း စသည့္ အျပစ္မ်ားကုိ ခံစားရတတ္ၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္ပါက ဤအျပစ္မ်ား၏ ေျပာင္းျပန္ေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရတတ္သည္။

ကာေမသုမိစၧာစာရ

ေဆာင္ပုဒ္လကၤာ =
မိစၧာစာရ၊ က်ဴးလြန္ကလည္း၊ မုန္းၾကသူမ်ား၊ ရန္သူပြား၍၊ ရွားပါးလာဘ္တိတ္၊ ခ်မ္းသာဆိတ္၏။ ဣတၳိ ပ႑ဳက္၊ မ်ိဳးယုတ္ခါခါ၊ မ်က္ႏွာမလွ၊ အရွက္ရလ်က္၊ လကၡဏဣေျႏၵ၊ ယြင္းေသြခ်ိဳ႕သိမ္၊ စုိးရိမ္မ်ားစြာ၊ ခ်စ္သူကြာသည္၊ ေရွာင္ခါအျပန္အက်ိဳးတည္း။

ကာေမသုမိစၧာစာရေခၚ သူတပါးလင္သား သမီးသားႏွင့္ ဇနီးမယားကုိ ေမွာက္မွားဖ်က္စီးသူသည္
၁။ မလုိမုန္းထား ရန္သူမ်ားျခင္း
၂။ ပစၥည္းလာဘ္လာဘ ရွားပါးတိတ္ဆိတ္ျခင္း
၃။ ခ်မ္းသာမႈမရွိျခင္း
၄။ မိန္းမျဖစ္တတ္ျခင္း
၅။ မိန္းမမဟုတ္၊ ေယာက်္ားမဟုတ္ ျဖစ္တတ္ျခင္း
၆။ ေယာက်္ားျဖစ္လ်င္လည္း အမ်ိဳးယုတ္၌ ျဖစ္ရျခင္း
၇။ မ်က္ႏွာပ်က္၍ အရွက္ကဲြျခင္း
၈။ စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ အားႀကီးျခင္း
၉။ ခ်စ္သူမ်ားႏွင့္ ေကြ႕ကြင္းရျခင္း စသည့္ အျပစ္မ်ားကုိ ခံစားရတတ္ၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္ပါက ဤအျပစ္မ်ား၏ ေျပာင္းျပန္ေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရတတ္သည္။

မုသာဝါဒ

ေဆာင္ပုဒ္လကၤာ =
မုသားစကား၊ ေျပာဆုိျငားမူ၊ စကားမပီ၊ သြားမညီတည္း၊ ပုပ္ညႇီပါးစပ္၊ ေျခာက္ကပ္ကုိယ္ေရ၊ ဣေျႏၵေနာက္၊ ပုံယြင္းေဖာက္၏။ မေရာက္ၾသဇာ၊ ႏႈတ္လ်ာၾကမ္းေထာ္၊ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီ၊ စိတ္မတည္သည္၊ ေရွာင္ၾကဥ္အျပန္အက်ိဳးတည္း။

မုသာဝါဒေခၚ မုသားစကားေျပာသူမ်ားသည္
၁။ စကားပီပီသသ မေျပာတတ္ျခင္း
၂။ သြားမ်ားမညီမညာ ျဖစ္တတ္ျခင္း
၃။ အာခံတြင္းပုပ္ညႇီနံေစာ္တတ္ျခင္း
၄။ ကုိယ္အေရအသား ေျခာက္ကပ္ျခင္း
၅။ ပုံဟန္မလွဘဲ ဆုိးဝါးခၽြတ္ယြင္း ေဖာက္ျပန္ျခင္း
၆။ သူတပါးအေပၚ ၾသဇာအာဏာမတည္ျခင္း
၇။ အေျပာအဆုိ ႏႈတ္လွ်ာၾကမ္းတမ္းျခင္း စသည့္ အျပစ္မ်ားကုိ ခံစားရတတ္ၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္ပါက ဤအျပစ္မ်ား၏ ေျပာင္းျပန္ေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရတတ္သည္။

သုရာေမရယ

ေဆာင္ပုဒ္လကၤာ =
ေသရည္ေသာက္လင့္၊ သင့္မသင့္၌၊ ေရးခြင့္မသိ၊ ပ်င္းရိေမ့႐ူး၊ ေက်းဆူးမဆပ္၊ ဟိေရာတၱပ္ကင္း၊ ခပင္းမ်ားထုိ၊ အကုသုိလ္ကုိ၊ မၿငိဳလြယ္စြာ၊ ျပဳက်င့္ရာသည္၊ ေရွာင္ခါအျပန္အက်ိဳးတည္း။

သုရာေမရယေခၚ အရက္ေသစာမူးယဇ္ေဆးဝါး ေသာက္စားသုံးစဲြေသာ သူသည္
၁။ အေရးအခြင့္ သင့္မသင့္ကုိ မသိတတ္ျခင္း
၂။ ပ်င္းရိတတ္ျခင္း
၃။ ေမ့ေလ်ာ့မူး႐ူးတတ္ျခင္း
၄။ သူ႔ေက်းဇူးကုိ မသိတတ္ျခင္း
၅။ အရွက္အေၾကာက္ ဟိရီ ၾသတၱပၸတၱတရား ကင္းျခင္း
၆။ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမိသူမွာ မျပဳရဲသည့္ အကုသုိလ္မရွိျခင္း စသည့္ အျပစ္မ်ားကုိ ခံစားရတတ္ၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္ပါက ဤအျပစ္မ်ား၏ ေျပာင္းျပန္ေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရတတ္သည္။

က်မ္းကုိး =
ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ (မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိဝံသ)

Read more »

စႀကႍေလ်ာက္၍ တရားမွတ္ျခင္း…

စႀကၤံေလ်ာက္ၿပီး တရားမွတ္တယ္ဆုိတာ အလြယ္ေျပာရရင္ ေျခလွမ္းတုိင္းကုိ သိၿပီးလွမ္းတာလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လမ္းေလ်ာက္တဲ့အခါတုိင္း ေျခလွမ္းေတြ လွမ္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသိဘဲ လွမ္းေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ မသိဘဲ လွမ္းတဲ့ေျခလွမ္းေတြကုိ အသိကပ္ၿပီး လွမ္းႏုိင္ဖုိ႔ စႀကံၤေလ်ာက္ၿပီး တရားမွတ္ခုိင္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စၾကၤံေလ်ာက္ၿပီး တရားမွတ္တာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အာနာပါနကုိ ဆင္ျခင္ျခင္းအပုိင္း၊ ဣရိယပုတ္ကုိ ဆင္ျခင္ျခင္းအပုိင္းတုိ႔လုိမ်ိဳး သီးသန္႔ျပထားတာ မဟာသတိပ႒ာန သုတ္ေတာ္မွာေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဣရိယာပုတ္ကုိ ဆင္ျခင္ျခင္း အပုိင္းထဲမွာကုိပဲ သြားရင္လည္း သြားတယ္လုိ႔ သိရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ႐ုပ္အေပါင္းရဲ႕ အမူအရာ လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ အရွိအတုိင္း သိရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သတိသမၸဇဥ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ျခင္းအပုိင္းမွာလည္း သြားရာ၊ ရပ္ရာ၊ ထုိင္ရာ၊ အိပ္ရာ၊ ႏုိးရာ ဆိတ္ဆိတ္ေနရာ စသည္တုိ႔ကုိ သိေနရမွာျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ေဟာထားေပးတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီလုိ ေဟာၾကားခ်က္ေတြကုိ ကုိးကားကာ စၾကႍေလွ်ာက္ၿပီး တရားမွတ္တာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေယာဂီမ်ား အလြယ္နားလည္ေအာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက နည္းေပးလမ္းညႊန္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

စၾကႍေလွ်ာက္ တရားမွတ္နည္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘုရားနည္းကုိ ကုိးကားၿပီး ပညာရွိ ဆရာအစဥ္အဆက္ရဲ႕ နည္းေတြကုိ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ တင္ျပရမယ္ဆုိရင္ စႀကံၤေလွ်ာက္ၿပီး တရားမွတ္လုိတဲ့ ေယာဂီဟာ အရင္ဆုံး တိတ္ဆိတ္ညိမ္သက္တဲ့ ေနရာမွာရွိတဲ့ မတုိလြန္းမရွည္လြန္းတဲ့ ေလွ်ာက္လမ္းတစ္ခုကုိ ေရႊးခ်ယ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ရာသီဥတု သိပ္မေအးရင္ေတာ့ ေျခအိပ္ကုိ မဝတ္ဘဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါမွ ေျခဖဝါးရဲ႕ ခံစားမႈ အေတြ႕ကုိ အလြယ္တကူ သိႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ခႏၶာကုိယ္ အေနအထားကုိ ျပင္ဆင္ရပါမယ္။ ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းရဲ႕ အစပုိင္းမွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေရွ႕ေလးေထာင္ခန္႔ေလာက္ပဲ ၾကည့္တဲ့အေနအထားနဲ႔ မ်က္လႊာကုိခ်ကာ လက္ႏွစ္ဘက္ကုိေတာ့ လက္ဖဝါးႏွစ္ခုကုိ မသိမသာ ထပ္ထားရင္း ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ ေရွ႕မွာပဲခ်ထားခ်ထား၊ ေနာက္မွာပဲ လက္ေနာက္ပစ္ၿပီး ထားလုိက ထားႏုိင္ပါတယ္။

အဲဒီလုိ ျပင္ဆင္ၿပီးတာနဲ႔ စိတ္ကုိခႏၶာကုိယ္မွာ စုစည္းထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စၾကႍေလွ်ာက္ဖုိ႔ စတင္ၿပီး ေျခစုံရပ္ေနတဲ့ အခုိက္မွာလည္း ရပ္ေနတဲ့ အေနအထား တစ္ခုလုံးကုိ စိတ္ကျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး ရပ္တယ္၊ ရပ္တယ္လုိ႔ အရင္ဆုံး သိမွတ္ရပါမယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေျခလွမ္းေတြ လွမ္းတာကုိ သိမွတ္ရပါမယ္။ မမွတ္ခင္ လွမ္းခ်င္တဲ့စိတ္ကုိ လွမ္းခ်င္တယ္ လွမ္းခ်င္တယ္လုိ႔ မွတ္ရပါမယ္။ အဲဒီလုိ မွတ္ၿပီးတာနဲ႔ စလွမ္းတဲ့ ေျခလွမ္းကစၿပီး ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ညာလွမ္းတယ္လုိ႔ လွမ္းတဲ့အမူအရာကုိ စိတ္ကတစ္ထပ္တည္း သိေအာင္မွတ္ေပးရပါမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကြတယ္လွမ္းတယ္၊ ၾကြတယ္ခ်တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကုိလည္း မွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ အစပုိင္းမွာေတာ့ ဒီဘယ္လွမ္းတယ္၊ ညာလွမ္းတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကုိပဲ အလွမ္းနဲ႔အမွတ္ တစ္ထပ္တည္းျဖစ္ေအာင္ မွတ္ေပးရပါမယ္။ လွမ္းတဲ့အခါ အရမ္းျမန္ေအာင္ မလွမ္းဖုိ႔ လုိပါတယ္။ မေႏွးမျမန္ေလးေပါ့။ လူမမာတစ္ေယာက္ လွမ္းတဲ့ပုံစံေလးဆုိ အေတာ္ပါပဲ။ အဲဒီလုိ အမွတ္နဲ႔လွမ္းရင္း ေလွ်ာက္လမ္းဆုံးတဲ့အခါမွာ ေျခႏွစ္ဖက္စုံရပ္ၿပီး ရပ္တယ္ရပ္တယ္လုိ႔ ရပ္ေနတဲ့ အေနအထားကုိ စိတ္နဲ႔ျမင္ေအာင္ၾကည့္ကာ ခဏမွတ္ၾကည့္ရပါမယ္။ ၿပီးရင္ ခႏၶာကုိယ္လွည္တဲ့ အခါမွာလည္း မလွည့္ခင္ လွည့္ခ်င္တဲ့စိတ္ကုိ လွည့္ခ်င္တယ္ လွည့္ခ်င္တယ္လုိ႔ အရင္မွတ္ၿပီး လွည့္ေနတဲ့အခါမွာလည္း လွည့္တယ္လွည့္တယ္လုိ႔ မွတ္ေပးရပါမယ္။ ေနာက္ အဲဒီမွာ ခ်က္ခ်င္းမလွမ္းေသးဘဲ ခဏစုံရပ္ကာ ရပ္တယ္ရပ္တယ္လုိ႔ မွတ္သိေပးရပါမယ္။ အဲဒီလုိ ခဏမွတ္ၿပီး လွမ္းဖုိ႔လုပ္တဲ့အခါမွာလည္း ခုနေျပာသလုိ လွမ္းခ်င္တဲ့စိတ္ကုိ အရင္မွတ္ၿပီး လွမ္းတဲ့ေျခလွမ္းက စတင္ကာ အလွမ္းနဲ႔အမွတ္ တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ မွတ္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီနည္းအတုိင္း ဘယ္လွမ္းတယ္ ညာလွမ္းတယ္ဆုိတဲ့ အမွတ္ႏွစ္ခ်က္ကုိပဲ ျဖည္းျဖည္းနဲ႔မွန္မွန္ အမွတ္ႏုိင္ေအာင္ မွတ္ႏုိင္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ အမွတ္ကုိ စိပ္စိပ္မွတ္တဲ့အေနနဲ႔ ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္ဆုိၿပီး သုံးခ်က္မွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာလည္း စတင္တဲ့ ေျခေထာက္ကစၿပီး လွမ္းဖုိ႔ေျခဖဝါးၾကြတဲ့အခါ ၾကြတယ္၊ ၾကြၿပီးလွမ္းတဲ့အခါ လွမ္းတယ္၊ လွမ္းၿပီးခ်တဲ့အခါ ခ်တယ္လုိ႔ သုံးခ်က္မွတ္ၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။ ပုံမွန္လမ္းတဲ့ ဘယ္ညာေျခလွမ္းကုိပဲ အေသးစိပ္အေနနဲ႔ ေျခတစ္ဖက္ခ်င္းမွာ လွမ္းတဲ့ေျခလွမ္းတုိင္းကုိ ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္ဆုိတဲ့ သုံးခ်က္မွတ္နည္းနဲ႔ မွတ္ကာ စႀကႍေလွ်ာက္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသုံးခ်က္မွတ္နည္းကေတာ့ အမွတ္စိပ္သြားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေျခလွမ္းေတြလည္း အလုိလုိ ေႏွးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေႏွးရင္လည္း ေႏွးပါေစ အဓိကကေတာ့ အလွမ္းနဲ႔အမွတ္ မျပတ္ဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့မွတ္နည္းကေတာ့ ေရွ႕ႏွစ္ခ်က္မွတ္နည္းအတုိင္း ရပ္ေနတဲ့အခုိက္လည္း ရပ္တယ္၊ လွည့္တဲ့အခါလည္း လွည့္ခ်င္တဲ့စိတ္ကုိ အရင္မွတ္ၿပီး လွည့္ေနရင္းလည္း လွည့္တယ္စသျဖင့္ မွတ္ၿပီး လွမ္းတဲ့ေျခလွမ္းတုိင္းကုိ သိၿပီးလွမ္းကာ မွတ္ေပး႐ုံပါပဲ။

အဲဒီလုိ စႀကႍေလွ်ာက္ တရားမွတ္တဲ့အခါ ေယာဂီေတြ အျဖစ္မ်ားတာကေတာ့ လွမ္းတဲ့ေျခလွမ္းနဲ႔ အမွတ္လဲြေနၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ လွမ္းတာက ဘယ္ေျခ မွတ္လုိက္တာက ညာလွမ္းတယ္ဆုိတဲ့ အမွတ္မ်ိဳး၊ လွမ္းၿပီးမွ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ညာလွမ္းတယ္ စသျဖင့္ မွတ္လုိက္မိတာမ်ိဳး၊ လွမ္းရင္းနဲ႔ ခႏၶာကုိယ္က ယိမ္းယုိင္သြားတာမ်ိဳး စသျဖင့္ ျဖတ္တတ္ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးကေတာ့ အမွတ္မႏုိင္ေသး၊ သမာဓိမခုိင္ေသးခင္ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာသတိ၊ ဝီရိယထား ေလ့က်င့္ေပးမယ္ဆုိရင္ အမွတ္မွန္ၿပီး သမာဓိတည္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ တစ္ခ်ိဳ႕က လွမ္းတဲ့ေျခလွမ္းရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈသေဘာကုိ တကယ္မသိမွတ္မိဘဲ စိတ္ထဲကပဲ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ညာလွမ္းတယ္ဆုိၿပီး ေရရြတ္ေနတတ္တာ ရွိတတ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ေရတြက္ေနဖုိ႔မဟုတ္ဘဲ လွမ္းေနတဲ့အမူအရာ သေဘာကုိ အရွိအတုိင္း သိေနဖုိ႔က အဓိကျဖစ္ပါတယ္။ counting မဟုတ္ဘဲ realizing ျဖစ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။

ေနာက္စႀကႍေလွ်ာက္ရင္း ခုနေျပာခဲ့တဲ့ ေျခအိပ္မစြပ္ထားတဲ့ ေျခဖဝါးျပင္ေတြဟာ ၾကမ္းျပင္နဲ႔ ထိေတြ႔တဲ့အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားမႈသေဘာေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာလည္း အဲဒီခံစားမႈသေဘာကုိ အရွိအတုိင္း သိမွတ္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေျခဖဝါးၾကြတဲ့အခါ ၾကြတဲ့အမူအရာရယ္၊ ၾကြလုိက္တဲ့အတြက္ ျဖစ္သြားတဲ့ ခံစားမႈရယ္ကုိ အရွိအတုိင္း သိမွတ္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လွမ္းတဲ့အခါ၊ ခ်တဲ့အခါ၊ ဘယ္လွမ္းတဲ့အခါ၊ ညာလွမ္းတဲ့အခါ စတာေတြမွာလည္း ေျခဖဝါးျပင္ရဲ႕ ခံစားမႈသေဘာ၊ ေျခေထာက္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈသေဘာကုိ သူျဖစ္ေနတဲ့ အတုိင္းေလးပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မွတ္သိေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စမွတ္ခါစမွာေတာ့ ေျခလွမ္းေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြရယ္၊ ေျခဖဝါးရဲ႕ ခံစားမႈေတြရယ္ကုိ ကဲြကဲြျပားျပား မွတ္လုိ႔ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမွတ္သိလာပါလိမ့္မယ္။ အစပုိင္းမွာေတာ့ လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ သေဘာကုိပဲ သိေအာင္၊ ႏုိင္ေအာင္ မွတ္ၾကည့္တာက အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တျဖည္းျဖည္း အလွမ္းနဲ႔အမွတ္ တစ္ထပ္တည္းက်လာတဲ့ အခါမွာ ထုံးစံအတုိင္း သမာဓိ ေကာင္းေကာင္းတည္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သမာဓိတည္လာတာနဲ႔အမွ် သမာဓိနိမိတ္ေတြလည္း ေပၚလာေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ေျခလွမ္းလွမ္းရင္း ေျခဖဝါးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္မထိတာမ်ိဳး၊ ခ်လုိက္တဲ့ ေျခဖဝါးဟာ အျမင့္ႀကီးက ခ်ေနရတဲ့ သေဘာမ်ိဳး၊ ေျခလွမ္းေတြဟာ ေပါ့ပါးေနတာမ်ိဳး၊ တစ္ခါတေလ ေက်ာက္ခဲဆဲြထားသလုိ ေလးလံေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳး၊ ၾကမ္းျပင္နဲ႔ထိတဲ့ ေျခဖဝါးျပင္ဟာ ႏူးည့ံျခင္း၊ ၾကမ္းတမ္းျခင္းစတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး၊ ၾကမ္းျပင္မွာေလ်ာက္ေနေပမယ့္ ေကာင္ကင္မွာေရာက္ေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး စသျဖင့္ သမာဓိနိမိတ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိ နိမိတ္ေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာလည္း အရွိအတုိင္းပဲ သတိထားၿပီး ဝိရိယနဲ႔ အမွတ္မလြတ္ေအာင္ မွတ္ၾကည့္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိမွတ္ရင္း ေနာက္တျဖည္းျဖည္း အလွမ္းနဲ႔အမွတ္ တစ္ထပ္တည္းျဖစ္ကာ မွတ္သိတဲ့စိတ္နဲ႔ လွမ္းေနတဲ့ ႐ုပ္ သူအလုပ္ သူလုပ္ေနတာကုိ သိျမင္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ သမာဓိအားေကာင္းၿပီး အမွတ္ႏုိင္သြားတဲ့အခါ အလုိလုိ ဉာဏ္ကသိလာမယ့္ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမွာ အဓိက သိထားဖုိ႔က စႀကႍအမွတ္ကုိ စမွတ္တဲ့ ေယာဂီမ်ားအေနနဲ႔ ေျခေထာက္မ်ားရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ မွတ္သိရတဲ့ စိတ္အမွတ္ တစ္ထပ္တည္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ့္ အပုိင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စႀကႍေလွ်ာက္ၿပီး တရားမွတ္နည္းဟာ ထုိင္ၿပီးတရားမွတ္နည္းကုိ အေထာက္အကူျဖစ္ေစတဲ့ တရားမွတ္နည္း ျဖစ္သလုိ ထုိင္မွတ္ရာက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ သမာဓိကုိ မေပ်ာက္ပ်က္သြားေအာင္ သမာဓိတစ္ဆက္တည္းျဖစ္ဖုိ႔ မွတ္ရတဲ့ မွတ္နည္းလည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဣရိယာပုတ္ေလးမ်ိဳးမွာ လမ္းေလ်ာက္ၿပီးေတာ့လည္း တရားမွတ္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစႀကႍေလ်ာက္ၿပီး တရားမွတ္နည္းဟာလည္း လုပ္ဖုိ႔ခက္ေပမယ့္ အလြန္လြယ္တဲ့ နည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ လြယ္တယ္လုိ႔ ေျပာရတာလဲဆုိရင္ သူ႔နည္းကုိကာ ေျခလွမ္းေတြကုိ သိၿပီးလွမ္းေပးဖုိ႔ပဲ ဆုိေတာ့ ဒီထက္လြယ္တာေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲဒီလုိ လြယ္တဲ့နည္းကုိ လႊတ္မသြားေအာင္လုပ္ဖုိ႔က ခက္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခက္တယ္ဆုိလုိ႔ မလုပ္ဘဲ ေနျပန္ရင္လည္း တရားအလုပ္မွာ သိပ္မဟုတ္တတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ လုပ္တာေတာ့ လုပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နည္းသိရင္ လုိက္လုပ္ဖုိ႔က သတိ၊ ဝီရိယထားလုိက္ရင္ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ သတိထားၿပီး ႀကိဳးစားၾကည့္ဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက စႀကႍေလ်ာက္ၿပီး တရားမွတ္တဲ့အခါ ေျခလွမ္းတုိင္းကုိ သိၿပီးလွမ္းရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြမွာ အလွမ္းနဲ႔အမွတ္ မျပတ္ေစဖုိ႔ ဘယ္လွမ္းရင္လည္း ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ညာလွမ္းရင္လည္း ညာလွမ္းတယ္၊ ၾကြရင္လည္းၾကြတယ္၊ လွမ္းရင္လည္း လွမ္းတယ္၊ ခ်ရင္လည္းခ်တယ္၊ လမ္းေလ်ာက္ရင္း ရပ္ေနတဲ့အခါမွာလည္း ရပ္တယ္၊ လွည့္တဲ့အခါမွာလည္း လွည့္တယ္၊ လွမ္းခ်င္စိတ္ျဖစ္တဲ့ အခါမွာလည္း လွမ္းခ်င္စိတ္ျဖစ္တယ္၊ လွည့္ခ်င္စိတ္ျဖစ္တဲ့ အခါမွာလည္း လွည့္ခ်င္စိတ္ျဖစ္တယ္၊ ေျခဖဝါးျပင္မွာ တစ္ခုခု ခံစားမႈ ျဖစ္တယ္ဆုိရင္လည္း ခံစားမႈျဖစ္တယ္ စသျဖင့္ အရွိကုိ အရွိအတုိင္း၊ လႈပ္ရွားမႈကုိ လႈပ္ရွားမႈအတုိင္း၊ ခံစားမႈကုိ ခံစားမႈအတုိင္း၊ စိတ္ျဖစ္မႈကုိ စိတ္ျဖစ္မႈအတုိင္း သတိထားၿပီး ႀကိဳးစားမွတ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔နဲ႔ သမာဓိနည္းလုိ႔ မွတ္မရျဖစ္တဲ့အခါမွာလည္း စိတ္မေလ်ာ့ဘဲ ဝိရိယနဲ႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကဖုိ႔ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာတဲ့အတုိင္းလည္း လုပ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။

Read more »

တန္ေဆးလြန္ေဘး…

“တန္ေဆးလြန္ေဘး”တဲ့။ ဒါက ျမန္မာဆုိ႐ုိးစကားေလးပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတုိင္းအတာ တစ္ခုရွိဖုိ႔လုိၿပီး အတုိင္းအတာကုိ ေက်ာ္သြားရင္ေတာ့ ေဘးျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ အရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လုိေကာင္းတဲ့ အရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လုိပဲ စိတ္နဲ႔ကုိယ္ကုိ ျပဳျပင္ေပးပါတယ္ဆုိတဲ့ အေထာက္အကူျပဳ အရာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အလြန္အကၽြံ ျဖစ္လာပါက အေကာင္းကေန အဆုိးျဖစ္သြားတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ယုတ္စြအဆုံး တရားအလုပ္ အားထုတ္တာေတာင္မွ ညီညြတ္ျပည့္စုံရမယ့္ အရာေတြညီညြတ္မွ တရားရႏုိင္သလုိ တစ္ခုတည္းကုိ စဲြကုိင္ၿပီး အလြန္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လုိက္နာက်င့္သုံးမိပါက လဲြယုိင္သြားတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတုိင္းအတာကုိ ေက်ာ္လြန္လာပါက ေဘးျဖစ္တတ္တယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲျဖစ္ၿပီး လြန္လာရင္ ကၽြံလာကာ ကၽြံလာရာကေန ေဆးမျဖစ္ဘဲ ေဘးျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြန္အကၽြံ မျဖစ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္ဆုိတဲ့ စကားဟာ စားဝတ္ေနေရး က်န္းမာေရးေတြမွာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ဖုိ႔ လုိခ်င္ေတာင့္တ ႀကိဳးစားေနၾက သူေတြအတြက္ တကယ့္ကုိပဲ သတိျပဳရမယ့္ စကားျဖစ္ပါတယ္။ အရာဝတၳဳတစ္ခုခုကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က သေဘာက်ႏွစ္သက္လုိ႔ အၿမဲမျပတ္ ရရွိေနေအာင္ ႀကိဳးစားတာပဲျဖစ္ျဖစ္ မႏွစ္သက္ေပမယ့္ လုိအပ္ခ်က္တစ္ခုခုေၾကာင့္ ရရွိေအာင္ ႀကိဳးစားတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အကန္႔တစ္ခု၊ အတုိင္းအတာတစ္ခု အထိပဲ ျဖစ္ေစတာ ေကာင္းပါတယ္။ အဲလုိမွမဟုတ္ဘဲ ဒီအေပၚမွာ အလြန္အကၽြံ ျဖစ္လာရင္ေတာ့ ဒါဟာ ဆုိးက်ိဳးတစ္ခုခုကုိ ျဖစ္ေစတတ္တာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြဟာ ႀကိဳက္လုိ႔လုပ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မႀကိဳက္ေပမယ့္ လုိအပ္ခ်က္ တစ္ခုခုေၾကာင့္ လုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္သင့္႐ုံေလာက္ပဲ ျဖစ္သင့္ၿပီး ကုိယ္နဲ႔ကုိက္ညီသေလာက္ပဲ လုပ္သင့္ကာ အတုိင္းအတာကုိ ေက်ာ္လြန္ၿပီး အလြန္အကၽြံျဖစ္ေအာင္ မလုပ္သင့္၊ မလုိက္စားသင့္ဘူးလုိ႔ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေျပာရမယ္ဆုိရင္ လူေတြဟာ အစဲြေလးေတြ ကုိယ္စီရွိေနၾကတဲ့အတြက္ စဲြမိစဲြရာေလးေတြ အေပၚမွာ လုိတာထက္ ပုိေနတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ဒီလုိအပုိေတြေၾကာင့္လည္း စဲြမိရာက တျဖည္းျဖည္း လဲြလာကာ ပုိပုိလုိ႔သာ စိတ္ေရာကုိယ္ပါ မဲြလာတတ္တဲ့ သေဘာေတြအထိ ျဖစ္ကုန္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစဲြအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတဲ့အထဲမွာ တစ္ခ်ိဳ႕က အစားအေသာက္စဲြတာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ေလာင္းကစားစဲြတာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က အမ်ိဳးသမီးစဲြတာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က အရက္စဲြတာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က အင္တာနက္စဲြတာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ခ်က္တင္းစဲြတာ စသျဖင့္ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဝါသနာပါရာ နီးစပ္ရာကုိ စဲြေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိဝါသနာမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လုိပဲစဲြစဲြ အဲဒီအစြဲဟာ ၾကာေတာ့ျဖတ္ဖုိ႔ခက္လာၿပီး အလဲြေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစဲြကုိ မျဖတ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ အဲဒီအစဲြေနာက္ကုိလုိက္ရင္း အလြန္အကၽြံေတြ ျဖစ္ကုန္ကာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဘးဒုကၡေရာက္တဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစကေတာ့ အတုိင္းအတာ သတ္မွတ္ခ်က္ေလးေတြနဲ႔ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ရွိေနတုန္းမွာ ဘာမွထိခုိက္မႈမွ မရွိဘဲ စိတ္ေျဖေဆးတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့ အဲဒီေဆးဆုိတာေတြက ေဘးအျဖစ္ ေရာက္ေစကုန္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အစဲြေနာက္ကုိလုိက္ရင္း လြဲလာရာက ေဆးမျဖစ္ဘဲ ေဘးျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အစဲြေၾကာင့္ ေဘးျဖစ္ၾကရတဲ့ အျဖစ္ေတြကေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ႀကဳံဖူးၾကမွာ ျဖစ္သလုိ၊ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖစ္ေနၾကတာေတြကုိလည္း ျမင္ဖူးၾကားဖူးၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ေရာက္ေရးအတြက္ ျဖတ္သင့္ျဖတ္ထုိက္တဲ့ အစဲြတရားေတြကုိ အၾကြင္းမဲ့ ျဖတ္ဖုိ႔အေရးထက္ လက္ရွိဒီဘဝမွာကုိပဲ ဒုကၡေရာက္ေစ၊ ေဘးျဖစ္ေစမယ့္ လက္ေတြ႕ျဖတ္ရမယ့္ အစဲြေတြကုိ ျဖတ္ႏုိင္ဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးေနပါတယ္။ နိဗၺာန္မသြားမီ လက္ေတြ႕ဘဝမွာပဲ အစဲြတရားေတြေနာက္ အလြန္အကၽြံ ေလွ်ာက္မိတဲ့အတြက္ ေဆးမျဖစ္ဘဲ ေဘးျဖစ္ေနၾကတဲ့ သူေတြက ဒုနဲ႔ေဒးျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒီအစဲြတရားေတြေနာက္ အလြန္အကၽြံ မလုိက္မိေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔က အဓိကလုိအပ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစဲြတရားမွန္သမွ် ႀကိဳက္လုိ႔ပဲ စဲြစဲြ၊ လုိက္လုိ႔ပဲ စဲြစဲြ၊ ေကာင္းတယ္ထင္လုိ႔ပဲ စဲြစဲြ၊ ေျပာင္းမယ္ထင္လုိ႔ပဲ စဲြစဲြ၊ ဘယ္လုိပဲစဲြစဲြ အလြန္အကၽြံ ျဖစ္လာပါက စဲြရာကေနလဲြလာၿပီး ေဆးမျဖစ္ဘဲ ေဘးျဖစ္တတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အကန္႔တစ္ခုနဲ႔ ရပ္တံ့ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခုခုအေပၚ အလြန္အကၽြံျဖစ္ကာ ေဆးမျဖစ္ဘဲ ေဘးျဖစ္တတ္တဲ့ အေၾကာင္းကုိေျပာရင္း ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့ သူအခ်ိဳ႕ရဲ႕ အစဲြတရားေၾကာင့္ ေဘးဒုကၡေရာက္ၾကရတဲ့ အျဖစ္ေလးေတြကုိ သတိရမိပါေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြန္အကၽြံျဖစ္ရင္ ဒုကၡေရာက္တယ္ဆုိေပမယ့္ အလြန္အကၽြံမျဖစ္ခင္ သတိဝင္ကာ ျပဳျပင္သြားၾကသူေတြ ရွိသလုိ ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ တုိက္တြန္းတုိက္တြန္း အစဲြကုိ မခဲြႏုိင္ေသးတဲ့ သူေတြလည္း ရွိေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ မခဲြႏုိင္ရာက အစဲြကႏုိင္ၿပီး ၾကာလာေတာ့ ဘဝတစ္ခုလုံး ပ်က္စီးသြားၾကတဲ့အထိ ေဘးျဖစ္ၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိေနျပန္ပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ တပည့္ေလးေတြဆုိလည္းဟုတ္၊ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဒကာေလးေတြဆုိလည္း ဟုတ္တဲ့ ကုိရီးယားေရာက္ ကေလးေတြထဲမွာလည္း အစဲြႀကီးတဲ့ ကေလးေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အေသာက္အစား အားသန္သလုိ၊ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေလာင္းကစားအားသန္ သူေတြရွိတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အအိပ္ပ်က္ အစားပ်က္ခံကာ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အရာေတြ ရွိေနတတ္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မာတုဂါမ လုိက္စားမႈအေပၚ အစဲြႀကီးသူေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ေလးေတြအေပၚမွာ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ က႐ုဏာလည္းထားသလုိ၊ ေမတၱာလည္း ပြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ေလးေတြ စဲြစဲြလန္းလန္းျဖစ္ေနၾကတဲ့ အရက္ေသာက္တာ၊ ဖဲကစားတာ၊ အေပ်ာ္အပါးလုိက္စားတာ၊ ေလာင္းကစားလုပ္တာ စတဲ့အရာေလးေတြအေပၚမွာ အလြန္အကၽြံမျဖစ္ေအာင္ သူတုိ႔ေလးေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါတုိင္း သတိေပး ေျပာဆုိဆုံးမ ေပးေနျဖစ္ပါတယ္။ လူ႔သဘာဝအရ ဆုံးမေျပာဆုိတာကုိ မႀကိဳက္ေပမယ့္လည္း လုိက္ႏုိင္သူေတြ လုိက္နာႏုိင္ဖုိ႔ အမုန္းခံၿပီး ေျပာဆုိျဖစ္ေနပါတယ္။ ခက္တာက ဒီလုိ ေျပာဆုိေပးေနတဲ့ ၾကားကကုိပဲ အလြန္အကၽြံျဖစ္သြားလုိ႔ ေဆးမျဖစ္ဘဲ ေဘးျဖစ္သြားသူေတြကလည္း တစ္ခါတရံ ရွိလာေနျပန္ပါတယ္။

အခုမၾကာေသးခင္ကပဲ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဒကာေလးတစ္ေယာက္ အသက္ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရျပန္ပါၿပီ။ သူ႔အသက္ၾကည့္ေတာ့ (၃၃)ႏွစ္တဲ့။ (၃၃)ႏွစ္ဆုိတာ သက္တမ္းအရၾကည့္ရင္ ေသရမယ့္ အရြယ္ေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသဖုိ႔အေၾကာင္းဖန္လာေတာ့ ေသရျပန္ၿပီေပါ့။ ဖန္လာတဲ့အေၾကာင္းက ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈဆုိသလုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းဆုိလည္း မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒီဒကာေလး ေသရျခင္းရဲ႕ အဓိက အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ အရက္အေသာက္ မ်ားခဲ့တာရယ္၊ အအိပ္ပ်က္ အစားပ်က္ခံကာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဂ႐ုစုိက္နည္းခဲ့တာ ေတြရယ္ေၾကာင့္လုိ႔ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ အရက္ကုိ အရမ္းႀကိဳက္ၿပီး အရမ္းစဲြေနတဲ့ သူျဖစ္သလုိ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ အင္တာနက္ကုိလည္း အအိပ္ပ်က္ခံ အစားပ်က္ခံၿပီး ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အတြက္က တစ္ေန႔လုံးမွာဆုိရင္ အရက္ေသာက္ခ်ိန္နဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ သုံးခ်ိန္ေတြက ပုိမ်ားေနေတာ့ အေကာင္းထက္ အဆုိးက ပုိမ်ားေနသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီဒကာေလးဟာ အရက္အေသာက္မ်ားတဲ့အတြက္ အဓိက အသည္းမွာေဖာက္ျပန္မႈေတြ ျဖစ္လာၿပီး အဲဒီကမွတဆင့္ အထဲကလီစာေတြအထိ ဒဏ္ျဖစ္ကုန္ကာ ကုိယ္ကုိယ့္ကုိ ဂ႐ုစုိက္မႈေတြပါ ေလ်ာ့နည္းလာတဲ့အတြက္ ၾကာေတာ့ အသက္ကုိပါ ႏႈတ္သြားျခင္း ခံရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒါဟာ ႀကိဳက္လုိ႔စဲြမိတဲ့ အစဲြအေပၚမွာ အလြန္အကၽြံ ျဖစ္မိရာက ေဆးမျဖစ္ဘဲ ေဘးျဖစ္သြားတဲ့ သေဘာလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

သူလုိအစဲြေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္သြားတဲ့ မတူညီတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ တစ္ခါက ဒကာေလးတစ္ေယာက္ဆုိလည္း ဖဲကစားရင္း ဖဲအ႐ႈံးမ်ားကာ စိတ္ကေယာင္ေျခာက္ျခားျဖစ္ၿပီး ဖဲဝုိင္းမွာ ရန္ျဖစ္ရာက အခ်င္းခ်င္းသတ္လုိက္လုိ႔ ေသခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္လည္း ရွိခဲ့ဖူးသလုိ ဒကာေလးတစ္ေယာက္ဆုိလည္း မာတုဂါမတစ္ေယာက္ကုိ အလြန္အကၽြံ စဲြလန္းမိရာက အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး လူတစ္ေယာက္ကုိ သတ္လုိက္မိကာ ေထာင္နန္းစံခဲ့ရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားတာလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သြားတဲ့သူေတြက သြားၿပီပဲ ဘာလုိ႔ဒါေတြ ျပန္ေျပာေနတာလဲဆုိရင္ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြ သတိျပဳမိေစဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သြားေလသူကုိ အျပစ္ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူ။ က်န္တဲ့သူအတြက္ အခ်စ္ေပါလုိ႔ ေျပာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ အားလုံးကုိ ခ်ဳံၾကည့္လုိက္ရင္ ျဖစ္ခဲ့သမွ် အရာေတြဟာ မတူညီတဲ့ အစဲြတရားေတြနဲ႔ အလဲြအမွားလုိက္ကာ အလြန္အကၽြံ ျဖစ္ၾကရာက ေဆးမျဖစ္ဘဲ ေဘးျဖစ္သြားၾကတဲ့ သေဘာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမွာ ေျပာခ်င္တာက တန္ေဆးလြန္ေဘးဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြန္အကၽြံျဖစ္လာရင္ ေဆးမျဖစ္ဘဲ ေဘးျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာကုိ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ေဆးျဖစ္ပါတယ္လုိ႔ဆုိတဲ့ အရာေတြေတာင္မွ အတုိင္းအတာမရွိ အလြန္အၾကဴး ျပဳမူမိရင္ ေဆးအဆင့္ကုိေက်ာ္ၿပီး ေဘးျဖစ္ေပၚတတ္တယ္ဆုိတာ သိေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ကႀကိဳက္လုိ႔ လုိက္စားတဲ့အရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကုိယ္ကမႀကိဳက္ေပမယ့္လည္း ကုိယ့္အတြက္ လုိအပ္တဲ့အရာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လုိက္စားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္႐ုံသင့္႐ုံပဲေကာင္းၿပီး အတုိင္းအတာကုိ မေက်ာ္မိေစဖုိ႔နဲ႔ အတုိင္းအဆကုိ ေက်ာ္လြန္ၿပီး အလြန္အကၽြံျဖစ္ပါက ေဘးဒုကၡျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္ပမာဏ ကုိယ္သိကာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိညႇိရင္း ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကဖုိ႔ အသိေပး ေျပာၾကားလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္

အတုိင္းအတာတုိ႔၊ အကန္႔အသတ္တုိ႔ဆုိတာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါ တစ္ဦးဦးကုိ အလြန္အကၽြံ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ေပးတဲ့ အရာေတြျဖစ္ၿပီး ေဘးမျဖစ္ဘဲ ေဆးျဖစ္ေစတဲ့ အရာေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ေတြမွာ ႀကိဳက္လုိ႔လုပ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လုိအပ္လုိ႔ လုပ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ပါေစ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္တဲ့အရာေတြေတာင္ လြန္ရင္မေကာင္းတဲ့ သေဘာရွိၿပီး မေကာင္းတဲ့ အရာေတြဆုိရင္ေတာ့ ေျပာစရာမရွိေအာင္ကုိ ဒုကၡျဖစ္ေစတတ္တာကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ရင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြန္အကၽြံ ျဖစ္တဲ့အထိ မလုပ္မိၾကဖုိ႔၊ မလုိက္စား၊ မေပ်ာ္ပါးမိၾကဖုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ သတိပညာတရားမ်ား လက္ကုိင္ထားရင္း အကန္႔အသတ္ေလးမ်ားနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ေပးၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္းစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား