ဘ၀ဆက္တုိင္း သရဏဂုံတည္ေအာင္ ဘယ္လုိပါရမီေတြ ျဖည့္က်င့္သင့္သလဲ

Q. အရွင္ဘုရား
ရိုေသစြာ ရွိခိုးဦးတင္လုိက္ပါတယ္ဘုရား။ အရွင္ဘုရားရဲ႕ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာကိုလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ဝင္ေရာက္ဖတ္ရႈ မွတ္သားၿဖစ္ပါတယ္။ အၿမဲတမ္း ပို႔စ္အသစ္ေတြတင္ႏိုင္ၿပီး စိတ္ရွည္စြာ ေဟာညြန္ၿပေပးတဲ႔အတြက္ ဝင္ေရာက္မွတ္သား သူေတြအတြက္ ယူတတ္မယ္ဆိုရင္ အလြန္အက်ိဳးရွိလွပါတယ္ ဘုရား။ တပည္႔ေတာ္ အၾကိဳက္ဆံုးကေတာ႔ နဲနဲေလးေတာ႔ လြဲေနတယ္ ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္မ်ားပဲၿဖစ္ပါတယ္ဘုရား။

တပည္႔ေတာ္ေမးၿမန္းခ်င္တာနဲ႔ အၾကံၿပဳခ်င္တာေလးေတြရွိပါတယ္ဘုရား။ ခြင္႔ၿပဳေပးေတာ္မူပါ။ အရွင္ဘုရားရဲ႕ စာမ်က္ႏွာမွာ Facebook like button ေလးကိုၿဖစ္ႏုိင္မယ္ဆို ထည္႔ေပးေစလိုပါတယ္ဘုရား။ တပည္႔ေတာ္ ဖတ္လိုက္ရတဲ႔ အေၾကာင္းရာတစ္ခုကို facebook မွာ အၿမဲ share ၿဖစ္ပါတယ္ဘုရား။ အရွင္ဘုရားရဲ႕ စာမ်က္ႏွာမွာလည္း like button ေလးရွိရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္မိပါတယ္ဘုရား။

တပည္႔ေတာ္ သိခ်င္တာေလးကေတာ႔ တပည္႔ေတာ္တို႔ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ၿပီး သရဏဂံုတည္ ေနတယ္ဆိုေပမဲ႔ ယခုဘဝမွာ ပုထုဇဥ္အၿဖစ္နဲ႔သာ ေသဆံုးခဲ႔ရမယ္ဆိုရင္ တပည္႔ေတာ္တို႔ဟာ ေလာကီ သရဏဂံုသာ တည္ေနတာၿဖစ္လို႔ ေနာင္ဘဝမွာ အပါယ္ဘံုဘဝသို႔ မေရာက္ပဲ လူ႔ဘံုမွာ ၿပန္သေႏၶ တည္ခဲ႔ရသည္႔တိုင္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားဓမၼနဲ႔ ေသြဖယ္တဲ႔ အယူဝါဒကို ယံုၾကည္သက္ဝင္သူ ၿဖစ္သြားမွာကို စိုးရိမ္မိပါတယ္ဘုရား။ နိဗၺာန္မေရာက္ခင္စပ္ၾကား ဘဝတိုင္းမွာ သရဏဂံုတည္ေအာင္ ဘယ္လိုပါရမီေတြ က်င္႔စဥ္ေတြ ဆည္းပူးရမယ္ဆိုတာ လမ္းညြန္ေပးေစလိုပါတယ္ဘုရား…။

ေမတၱာၿဖင္႔ အလင္းဓါတ္ေတြ ထြန္းညွိေပးေသာအရွင္ဘုရား
ယခုထက္ပိုမိုၿပီး သာသနာၿပဳႏိုင္ပါေစဘုရား
သူရိန္

A.
မဂၤလာပါ ဒကာ သူရိန္...
ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ စာေတြက စာဖတ္သူေတြအတြက္ တစ္စုံတစ္ခု အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ျဖစ္ေစတယ္ဆုိတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ၀မ္းလည္း၀မ္းသာပါတယ္။ ဒကာရဲ႕ အႀကံျပဳခ်က္ကုိ ေက်းဇူးတင္စြာလက္ခံၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ ေဆာက္ရြက္လုိက္ပါမယ္။

ေမးထားတဲ့ အေမးအတြက္ ေျဖၾကားေပးရမယ္ဆုိရင္ သရဏဂုံကုိ တည္ၿမဲေအာင္ ႀကိဳးစားတာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုထုဇင္ေတြဟာ သဒၶါတရား မခုိင္ၿမဲေသးတဲ့အတြက္ ေသၿပီးေနာက္ဘ၀မွာ ဘာျဖစ္မယ္ ဘယ္လုိဘုံမွာ ျဖစ္ရမယ္ဆုိတာ အတိအက် ေျပာႏုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ ေသခါနီးစိတ္အစဥ္ဟာ သိပ္ကုိအေရးႀကီးပါတယ္။ ေသခါနီးမွာ ဟုိစဲြဒီစဲြ မစဲြမိဖုိ႔ အထူးလုိအပ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေသခါနီးမွာ သတိၿမဲဖုိ႔အတြက္ မေသခင္ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ သမထအက်င့္ ၀ိပႆနာ အက်င့္ကလည္း အထူးလုိအပ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၀ိပႆနာအက်င့္က ပုိၿပီးအေရးႀကီးပါတယ္။ သရဏဂံုကုိ ၿမဲၿမံစြာေဆာက္တည္ထားတာဟာ အလြန္ေကာင္းေပမယ့္ ေသခါနီးကာလအထိ အဲဒီသရဏဂုံကုိ ေဆာက္တည္ထားတဲ့ စိတ္နဲ႔ေသသြားႏုိင္ပါ့မလားဆုိတဲ့ အခ်က္ကလည္း စဥ္းစားစရာပါ။ ေသသြားတဲ့အထိ သရဏဂုံတည္တဲ့ စိတ္နဲ႔ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ရင္ေတာ့ ဘာမွ အေထြအထူး ေျပာစရာမရွိဘဲ ဒီသရဏဂုံကုိ လုံျခဳံတဲ့ စိတ္အစဥ္ေၾကာင့္ ေသၿပီးေနာက္ဘ၀မွာ သုဂတိဘ၀မွာ ျဖစ္မွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶသာသနာနဲ႔ ႀကဳံေနတဲ့ ကာလမွာ သရဏဂုံတည္တဲ့ စိတ္နဲ႔ေသၿပီး လူ႔ျပည္မွာ ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အယူ၀ါဒ လဲြမွားစရာ မရွိႏုိင္ပါဘူး။ ေသခ်ာေပါက္ ရတာနသုံးပါးကုိ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ခြင့္ရတဲ့ ဘ၀မွာ ျဖစ္ေစမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သုိ႔ေသာ္ အထူးသတိျပဳရမွာက ေသခါနီးကာလမွာ ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္အစဥ္ဟာ သရဏဂုံကုိ အာရုံျပဳၿပီး ေသသြားႏုိင္ပါမလား ဆုိတဲ့အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍ ေသခါနီးမွာ ေ၀ဒနာ ျပင္းထန္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားအာ႐ုံတစ္ခုခုေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သရဏဂုံကုိ အာ႐ုံမျပဳႏုိင္ဘဲ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သုဂတိဘ၀မွာ ျဖစ္ဖုိ႔မလြယ္ႏုိင္ပါဘူး။ အပါယ္ဘုံကုိ ေရာက္သြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒကာေျပာသလုိ စစ္မွန္တဲ့ တရားဓမၼေတြနဲ႔ ေသြဖီသြားႏုိင္စရာ ရွိပါတယ္။ ေသခါနီးမွာ သရဏဂုံကုိ စဲြၿမဲတဲ့ စိတ္အာ႐ုံနဲ႔ ေသသြားရင္ေတာ့ သုဂတိဘ၀နဲ႔ သရဏဂုံတည္မႈရယ္၊ အယူ၀ါဒ မွန္ကန္မႈရယ္ကေတာ့ လဲြႏုိင္စရာ မရွိပါဘူး။

အေရးႀကီးဆုံးကေတာ့ သရဏဂုံတည္ၿမဲေအာင္ ႀကိဳးစားထားတာ ေကာင္းေပမယ့္ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ၿပီး ေသဖုိ႔ျပင္ဆင္တာက အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာ အားထုတ္မႈဟာ ပါရမီအေလ်ာက္ ဒီဘ၀မွာ တရားထူးရတဲ့သူ ရွိသလုိ၊ မရတဲ့သူလည္း ရွိႏုိင္ပါတယ္။ တရားထူးမရေပမယ့္ ၀ိပႆနာတရားကုိ စဲြစဲြၿမဲၿမဲအားထုတ္ထားသူ တစ္ေယာက္ဟာ သတိကေတာ့ ၿမဲေနႏုိင္ပါတယ္။ သတိၿမဲေနမယ္ဆုိရင္ ေသခါနီးမွာလည္း အျခားအာ႐ုံအစဲြေတြ မ၀င္ႏုိင္ေအာင္ ထိန္းႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားအားထုတ္ေလ့ရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ ေသခါနီးမွာ ေ၀ဒနာ တစ္ခုခု ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း ေ၀ဒနာကုိ ႐ႈမွတ္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ရွိေနႏုိင္တဲ့အတြက္ ေ၀ဒနာျပင္းေလ၊ အမွတ္ျပင္းေလျဖစ္ကာ တစ္ျခား အာ႐ုံေတြ မ၀င္ႏုိင္ေအာင္ ကာကြယ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိသတိရွိၿပီး ေသသြားတဲ့ သူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ သုဂတိဘ၀မွာ ျဖစ္ဖုိ႔နဲ႔ အယူ၀ါဒ မွန္ကန္ဖုိ႔ဆုိတာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္မရမီစပ္ၾကား ဘ၀တုိင္းမွာ သရဏဂုံတည္ေအာင္ ဘယ္လုိပါရမီေတြ ျဖည့္က်င့္ရမယ္ ဆုိတာထက္ ဒီဘ၀မွာပဲ သရဏဂုံတည္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း သတိၿမဲေစတဲ့ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္မႈကုိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ကာ ေသခါနီးမွာ သတိခုိင္ေအာင္လုပ္ၿပီး သုဂတိဘ၀ကုိ ေရာက္ေစႏုိင္တဲ့ အထုံပါရမီကုိ ျဖည့္က်င့္တာ ပုိေကာင္းတယ္ဆုိတာ အႀကံျပဳ ေျဖၾကားလုိပါတယ္။

Read more »

ကုသုိလ္ရေရး၊ စိတ္တည္ၿငိမ္ေရးနဲ႔ ကိေလသာ ပယ္ခြါေရး…

မၾကာေသးခင္က စကၤပူမွာရွိတဲ့ ရဟန္းဒကာမ တစ္ဦးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ ရဟန္းဒကာမက “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ကုိ အသိတစ္ေယာက္က ‘တျခားဘာသာေတြမွာေတာ့ ဆုေတာင္းတာ၊ ရွိခုိးတာနဲ႔ က်မ္းစာရြတ္တာ ဒီေလာက္ပဲ ရွိတယ္၊ ဗုဒၶဘာသာမွာကေတာ့ ဘုရားရွိခုိးတာ၊ ပုတီးစိတ္တာ၊ ေမတၱာပုိ႔တာ၊ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတာ၊ ပရိတ္ပ႒ာန္း ဓမၼစၾကာရြတ္တာ၊ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတာ၊ တရားထုိင္တာ၊ ၀ိပႆနာ႐ႈတာ စသျဖင့္ စုံေနတာပဲ၊ ဘာေတြဘယ္လုိကြာၿပီး၊ ဘယ္လုိအက်ိဳးထူးေတြ ရွိတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ နည္းစနစ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနရတယ္ဆုိတာ သိရင္ေျပာျပပါလား’လုိ႔ ေမးဖူးပါတယ္ဘုရား..၊ အဲဒါ သူ႔အေမးကုိ တပည့္ေတာ္လည္း ေကာင္းေကာင္း နားမလည္သလုိ အတိအက်လည္း ေျဖမေပးႏုိင္လုိ႔ အရွင္ဘုရားကုိ အကူအညီ ေတာင္းတာပါဘုရား၊ အခ်ိန္ရရင္ စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ေရးၿပီး အင္တာနက္မွာ တင္ေပးပါဘုရား…” လုိ႔ ေလွ်ာက္ဖူးပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းလည္း “ေကာင္းပါၿပီ.. ဒကာမ၊ အခ်ိန္ရရင္ ေရးၿပီးတင္ေပးပါမယ္”လုိ႔ ေျပာၿပီး မေရးျဖစ္ပဲ ေနခဲ့တာ ခုမွပဲ “ကုသုိလ္ရေရး၊ စိတ္တည္ၿငိမ္ေရးနဲ႔ ကိေလသာ ပယ္ခြါေရး”ဆုိတဲ့ ဒီေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔ ေရးတင္ျဖစ္ပါတယ္။

တျခားဘာသာေတြမွာ ဘယ္လုိနည္းစနစ္ေတြ ရွိတယ္ဆုိတာ တိတိက်က် မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာမွာ ရွိေနတာေတြကေတာ့ သူေမးသလုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံ ရွိေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမည္နာမေတြေၾကာင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနတယ္လုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာမွာ ဒါေတြက ကုသုိလ္ျဖစ္ေရး၊ စိတ္တည္ၿငိမ္ေရးနဲ႔ ကိေလသာ ပယ္ခြါေရးဆုိတဲ့ က်င့္ႀကံပြားမ်ား အားထုတ္ျခင္းမွာပဲ သြားၿပီးအက်ဳံး၀င္ပါတယ္။ စာလုိေျပာရင္ေတာ့ သမထက်င့္စဥ္ သုိ႔မဟုတ္ ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္ တစ္ခုခုထဲမွာ အက်ဳံး၀င္တယ္လုိ႔ပဲ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ဒီနည္းေတြဟာ စိတ္ကုိ တျခားအျပင္ကိေလသာ အာ႐ုံေတြရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈကေန ကာကြယ္ေစ၊ စိတ္အစဥ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေစ၊ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစ၊ အတြင္းကိေလသာေတြကုိ အၿပီးပုိင္ ပယ္သတ္ ကာကြယ္ ႏုိင္ေစတတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ ဒီက်င့္စဥ္ေတြကုိ က်င့္ႀကံအားထုတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမည္နာမ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနေပမယ့္ အခ်ဳပ္ကေတာ့ သမထက်င့္စဥ္နဲ႔ ၀ိပႆနာ က်င့္စဥ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီနည္းစနစ္ႏွစ္ခုထဲက သမထက်င့္စဥ္ဆုိတာ အာ႐ုံတစ္ခုတည္းကုိပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ အႀကိမ္ႀကိမ္ပြားမ်ားေပးတဲ့ က်င့္စဥ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုရားရွိခုိးတာ၊ တရားေတာ္ေတြကုိ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္တာ၊ ေမတၱာပုိ႔တာ၊ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတာ စတာေတြဟာ ဒီသမထက်င့္စဥ္ထဲမွာ ပါ၀င္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေသးစိပ္ေျပာရရင္ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားတာဟာ ဗုဒၶါႏုႆတိ ဘာ၀နာျဖစ္ၿပီး ပရိတ္ပ႒ာန္း ဓမၼစၾကာစတဲ့ ဘုရားတရားေတာ္ေတြကုိ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္တာ ဓမၼာႏုႆတိ ဘာ၀နာျဖစ္ကာ ေမတၱာပြားတာ စတာေတြကေတာ့ ေမတၱဘာ၀နာ စသျဖင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ဗုဒၶႏုႆတိ စတာေတြဟာ သမထက်င့္စဥ္ထဲမွာ အက်ဳံး၀င္ၿပီး ပြားမ်ားအားထုတ္၊ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ေနတဲ့ အခုိက္မွာ စိတ္တည္ၾကည္မႈ၊ ကုသုိလ္ရေစမႈ၊ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ သဒၶါတရားတုိးပြားမႈ၊ ပီတိတရား တုိးပြားမႈ စတဲ့ အက်ိဳးထူးတရားေတြကုိ ရရွိေစႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီက်င့္စဥ္မ်ားဟာ အာ႐ုံတစ္ခုတည္းမွာကုိပဲ ထပ္ကာထပ္ကာ ေလက်င့္ေပးတဲ့ သမာဓိက်င့္စဥ္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ က်င့္ႀကံအားထုတ္၊ ရြတ္ပြားသရဇၥ်ာယ္တဲ့ အခုိက္အတန္႔မွာေတာ့ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ေလာဘေဒါသစတဲ့ ကိေလသာတရားမ်ား၊ အပူမီးမ်ား ကင္းၿငိမ္းေနႏုိင္ပါတယ္။ ဆက္တုိက္လုပ္ႏုိင္ရင္ ဆက္တုိက္ၿငိမ္းေနမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္တဲ့ က်င့္စဥ္မဟုတ္တဲ့အတြက္ မက်င့္ဘဲ ေနတဲ့အခုိက္မွာ တျခားကိေလသာ အာ႐ုံေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါမွာ ဒီကိေလသာေတြဟာ ျပန္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။

ဒီလုိ သေဘာေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ တစ္ခ်ိဳ႕က ညစဥ္ညတုိင္း ဘုရားရွိခုိး၊ ပရိတ္ပ႒ာန္းေတြရြတ္၊ ေမတၱာေတြ ပုိ႔ေနေပမယ့္ အမူအရာေတြ၊ အေျပာအဆုိေတြ၊ အေနအထုိင္ေတြက ေျပာင္းလဲမသြားဘဲ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ သူေတြကုိၾကည့္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕က “သူ႔ေလာက္ဘုရား တရားလုပ္တာ သူပဲ ရွိတယ္၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟႀကီးလုိက္တာလဲ မေျပာပါနဲ႔…”လုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတတ္ပါတယ္။ ကိေလသာေတြကုိ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္သတ္ ႏုိင္ေသးလုိ႔ကေတာ့ ဘုရားရွိခုိး၊ ဂုဏ္ေတာ္ပြားေန၊ ပရိတ္ပ႒ာန္းရြတ္တာေတြ လုပ္ေနေပမယ့္လည္း ကိေလသာေတြက ျပန္ေပၚေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာဆုိကဲ့ရဲ႕ တတ္တဲ့သူေတြ အေနနဲ႔လည္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ သူ႔ေလာက္မလုပ္ႏုိင္တာေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးၿပီးေတာ့ ဘုရားတရားလုပ္ၿပီး အမူအရာ မေျပာင္းတဲ့သူေတြ ရွိရင္လည္း နားလည္ေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။

ဒီလုိဆုိေတာ့ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတာ၊ ေမတၱာပုိ႔တာ စတဲ့ သမထအလုပ္ေတြဟာ ထူးထူးျခားျခား အက်ိဳးတရား မရွိဘူးလုိ႔ေတာ့ မသတ္မွတ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ သမထက်င့္စဥ္ေတြဟာ ကိေလသာ အပူမီးေတြကုိ အၿပီးပုိင္ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္သတ္ႏုိင္ေပမယ့္ စိတ္အစဥ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ ကိေလသာေတြကုိ အခ်ိန္အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ ခြာထားႏုိင္မႈ၊ စ်ာန္အဘိညာဥ္ ရမႈ၊ ကုသုိလ္ျဖစ္ကာ ေကာင္းတဲ့သုဂတိဘ၀ေတြမွာ ျဖစ္ေစမႈေတြအထိ အက်ိဳးထူးတရားကုိ ျဖစ္ေစတယ္ဆုိတာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအက်င့္ဟာ နိဗၺာန္အထိ တုိက္႐ုိက္မ်က္ေမွာက္ ျပဳႏုိင္ဖုိ႔ ခက္ေပမယ့္ ဒီအက်င့္ေတြနဲ႔ပဲ ေသတဲ့အထိ ေနသြားႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ေကာင္းတဲ့သုဂတိ ဘ၀ေတြမွာ ျပန္လည္ျဖစ္ေစတယ္ ဆုိတာလည္း သံသယျဖစ္စရာ မရွိတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိရင္ လက္ေတြ႕လုပ္ လက္ေတြ႕ထူးျခားမႈကုိ ျဖစ္ေစတဲ့အတြက္ ၀ိပႆနာ က်င့္စဥ္ထက္ သမထက်င့္စဥ္ကုိ ပုိၿပီးသေဘာက် ႏွစ္သက္တတ္တာေတြ ရွိပါတယ္။ သမထက်င့္စဥ္ရဲ႕ ထူးျခားမႈက ဘယ္သူမဆုိ နည္းစနစ္မွန္ကန္စြာ အားထုတ္ႏုိင္မယ္ရင္ဆုိရင္ သမာဓိ တည္ၾကည္လာတာနဲ႔အမွ် နိမိတ္လကၡဏာေတြ ေပၚလာၿပီး စိတ္အစဥ္ ေပါ့ပါးမႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ စတဲ့ ထူးျခားမႈေတြကုိ ျဖစ္ေစတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ သမထက်င့္စဥ္ဟာ လက္ေတြ႕ဘ၀ ပစၥဳပၸန္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ ခ်မ္းသာမႈကုိ ျဖစ္ေစေပမယ့္ တကယ့္ကိေလသာ ကုန္ခမ္းၿပီး အစစ္အမွန္ ၿငိမ္းခ်မ္းရာျဖစ္တဲ့ သႏၲိသုခ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳဖုိ႔ အတြက္ေတာ့ ၀ိပႆနာ က်င့္စဥ္ကုိ က်င့္ႀကံပြားမ်ား အားထုတ္ႏုိင္မွပဲ ရႏုိင္ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

၀ိပႆနာ က်င့္စဥ္ဟာ သတၱ၀ါေတြကုိ ဒုကၡေပးေနတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနစတဲ့ ကိေလသာတရားမ်ားကုိ အၾကြင္းအက်န္မရွိ ပယ္သတ္ႏုိင္တဲ့ က်င့္စဥ္တစ္ခုျဖစ္ၿပီး သတိကုိ အထူးျပဳ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ က်င့္စဥ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာရဲ႕ သေဘာက ႐ုပ္နာမ္ေတြရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကုိ သတိကပ္ကာ ဉာဏ္နဲ႔႐ႈမွတ္ေပးရတဲ့ သေဘာျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႐ုပ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပၚသမွ် ျဖစ္သမွ်ကုိ ေပၚစဲေပၚခုိက္ ျဖစ္စဲျဖစ္ခုိက္မွာ ေပၚတဲ့အတုိင္း ျဖစ္တဲ့အတုိင္း မလြတ္တမ္း လုိက္ၿပီးသိမွတ္ ေပးေနပါက ႐ုပ္နာမ္ရဲ႕ မၿမဲျခင္းသေဘာ၊ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာ၊ အစုိးမရျခင္း သေဘာေတြကုိ ခႏၶာကုိယ္ေတြ႕ဉာဏ္နဲ႔ အရွိအတုိင္း အမွန္အတုိင္း သိျမင္လာကာ ကုိယ့္ရဲ႕အတြင္း သႏၲာန္မွာ ရွိေနတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနစတဲ့ ကိေလသာမီးေတြကုိ တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္းလာေအာင္ ၿငိႇမ္းသတ္လာေစပါတယ္။

အမွတ္သတိကုိ မလြတ္ေစဘဲ စိတ္မွာျဖစ္တတ္တဲ့ ေလာဘစိတ္၊ ေဒါသစိတ္၊ ေမာဟစိတ္၊ ရာဂစိတ္၊ ေတြးစိတ္၊ ႀကံစိတ္၊ မနာလုိတဲ့စိတ္၊ ၀န္တိုတဲ့စိတ္ စသျဖင့္ ဘယ္လုိစိတ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပၚလာရင္ ေပၚလာတဲ့အတုိင္း လုိက္လုိက္ၿပီးသိမွတ္ေပးတာ၊ ခႏၶာကုိယ္ကုိ အမွီျပဳၿပီး ျဖစ္တတ္တဲ့ ပူတာ၊ ေအးတာ၊ နာက်င့္ကုိက္ခဲတာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတာ၊ မၿငိမ္းခ်မ္းတာ စတဲ့ ခံစားခ်က္ ေ၀ဒနာမ်ားကုိ ခံစားတဲ့အတုိင္း လုိက္လုိက္သိမွတ္ေပးတာ၊ ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ သြား၊ လာလႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ်ကုိလည္း သြားလာလႈပ္ရွားတဲ့အတုိင္း လုိက္လုိက္သိမွတ္ေပးတာ၊ ႐ုပ္ရဲ႕သေဘာတရား၊ နာမ္ရဲ႕သေဘာတရား၊ ဓာတ္ရဲ႕သေဘာတရား၊ အမွန္သစၥာရဲ႕ သေဘာတရား စသျဖင့္ သဘာ၀ဓမၼျဖစ္တဲ့ သေဘာတရားေတြကုိလည္း အရွိအတုိင္း၊ သဘာ၀ဓမၼအတုိင္း သိမွတ္ေပးတာ စတာေတြဟာ အတြင္းကိေလသာေတြကုိ အၿပီးပုိင္ ပယ္သတ္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္အားထုတ္ေပးတဲ့ နည္းစနစ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာနည္းမွာ အက်ဳံး၀င္ၿပီး ဒီနည္းစနစ္ကုိ မျပတ္အားထုတ္ႏုိင္ပါက ဉာဏ္စဥ္အဆင့္ဆင့္ ျမင့္တက္ကာ ေနာက္ဆုံး ကိေလသာတရားမ်ားကုိ အၿပီးပုိင္ ပယ္သတ္လုိ႔ သႏၲိသုခ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳေစတဲ့အထိ တုိက္႐ုိက္ပုိ႔ေဆာင္ေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။

၀ိပႆနာက်င့္စဥ္ဟာ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္ႀကံအားထုတ္ဖုိ႔ ခက္ခဲေပမယ့္ ႀကိဳးစားပမ္းစား မေလ်ာ့တဲ့ ၀ီရိယနဲ႔ အားထုတ္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီဘ၀မွာပဲ သိသိသာသာ ကိေလသာေတြကုိ ပါးလာေအာင္ ခြာႏုိင္ၿပီး ကုိယ္ႏႈတ္စိတ္ အမူအရာေတြဟာ ထူးျခားစြာ ႏူးည့ံလာေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါရမီအရွိန္နဲ႔ သတိပညာ၀ီရိယ အားေတြေပါင္းစပ္ကာ အားထုတ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဉာဏ္စဥ္မ်ားအဆင့္ဆင့္ တက္ကာ ကိေလသာေတြကုိလည္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အၾကြင္းမရွိ ပယ္သတ္ေစႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး အျမင့္ဆုံးျဖစ္တဲ့ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ အဆင့္ထိ ရရွိႏုိင္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ကိေလသာအားလုံးကုိ အၿပီးပုိင္ ပယ္သတ္ႏုိင္ၿပီး ဒီဘ၀မွာပဲ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳေစႏုိင္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ၀ိပႆနာ က်င့္စဥ္ရဲ႕ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အက်ိဳးနဲ႔ က်င့္စဥ္သေဘာတရားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဆုိလုိတာက ဗုဒၶဘာသာမွာ ဗုဒၶဘာသာေတြအတြက္ ဘုရားရွိခုိးတာ၊ ပုတီးစိပ္တာ၊ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတာ၊ ေမတၱာပုိ႔တာ၊ တရားထုိင္တာ စသျဖင့္ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနတယ္လုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ ဒါေတြအားလုံးဟာ ကုသုိလ္ရဖုိ႔၊ စိတ္တည္ၿငိမ္ဖုိ႔နဲ႔ ကိေလသာကုိ ခြာႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ပြားမ်ားအားထုတ္ရတဲ့ နည္းစနစ္ျဖစ္ၿပီး သမထအက်င့္နဲ႔ ၀ိပႆနာအက်င့္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးမွာပဲ သြားၿပီး အက်ဳံး၀င္ေနေၾကာင္း ဆုိလုိတာျဖစ္ပါတယ္။ အမည္နာမ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနပမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ကုသုိလ္ရဖုိ႔၊ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းဖုိ႔နဲ႔ ကိေလသာ ပယ္ခြာဖုိ႔ကုိသာ ရည္ရြယ္ေၾကာင္း သိေစလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

စိတ္အစဥ္ဟာ လႊတ္ထားရင္ လြႊတ္ထားတဲ့အေလ်ာက္ ကိေလသာတရားမ်ား တုိးပြားမႈ၊ ကိေလသာတရားေတြရဲ႕ ေလာင္ၿမိဳက္မႈကုိ ခံေစ၊ ျဖစ္ေစတဲ့အတြက္ ဒီကိေလသာရန္က ကာကြယ္ဖုိ႔အတြက္ စ႐ုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အက်င့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနတဲ့ လူေတြအေနနဲ႔ ကုိယ့္အက်င့္စ႐ုိက္၊ စိတ္ေနသေဘာထားနဲ႔ ကုိက္ညီမယ့္ အက်င့္တစ္ခုခုကုိ က်င့္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက “စိတ္ကုိဒီလုိလည္း ထိန္းႏုိင္တယ္၊ ဒီလုိလည္း ေလ့က်င့္ႏုိင္တယ္၊ ဒီလုိလည္း အားထုတ္ႏုိင္တယ္၊ ဒီလုိအားထုတ္ရင္ ဒီေလာက္အက်ိဳးတရား ျဖစ္ေစၿပီး၊ ဒီလုိအားထုတ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ဒီေလာက္အက်ိဳးထူးကုိ ျဖစ္ေစတယ္” ဆုိတာကုိ ေဟာၾကားျပသေတာ္ မူျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အေနနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ အမည္နာမေတြေၾကာင့္ ဘယ္လုိနည္းေတြနဲ႔ ဘယ္လုိအက်င့္ေတြ ဘယ္ေဘာက္ပဲ ရွိေနတယ္လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ကုသုိလ္ရေရး၊ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ကိေလသာ ပယ္ခြာေရးကုိပဲ ရည္ရြယ္တာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သမထနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ိပႆနာနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္နဲ႔ကုိက္ညီမယ့္ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္တဲ့ နည္းကုိသာ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါတရား၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ၀ိရိယတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး လုပ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ကုသုိလ္လည္းရ၊ စိတ္လည္းၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး ေနာက္ဆုံး ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္အားနဲ႔ ကိေလသာတရားကုိ အၿပီးပုိင္ ပယ္သတ္ႏုိင္တဲ့အထိ အက်ိဳးထူးကုိ ျဖစ္ေစမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုရားရွိခုိးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေမတၱာပုိ႔တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပရိတ္ပ႒ာန္း ဓမၼစၾကာ ရြတ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပုတီးစိပ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တရားမွတ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စသျဖင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ျဖစ္ေအာင္၊ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ လုပ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ လုပ္ႏုိင္သေလာက္ာ အက်ိဳးထူးကုိ ျဖစ္ေစမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပးစကား ပါးလုိက္ရပါေတာ့တယ္။

Read more »

ဘုရားမကယ္ႏုိင္သူမ်ား…

ေလာကတြင္ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အေၾကာက္တရား နည္းပါးတတ္၏။ အယုံအၾကည္လည္း နည္းပါးတတ္၏။ လက္ေတြ႕မဟုတ္လွ်င္ မယုံသည္မ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ မည္သည့္ကိစၥမ်ားတြင္ မဆုိ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပင္ ေျပာဆုိျပဳမူ တုံ႔ျပန္တတ္၏။ အခ်ိဳ႕ကား ယုံၾကည္မႈႏွင့္ အေၾကာက္တရား မရွိ႐ုံမွ်မက အေတြးအေခၚမ်ားပင္ မွားယြင္းသြားကာ ကံတရား၏ သေဘာတရားမ်ား အေပၚတြင္လည္း အေပ်ာ္အျပက္ ကဲ့ရဲ႕တတ္သည္အထိ ျဖစ္တတ္ေပ၏။ ကံကံ၏အက်ိဳးတရားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍လည္း လက္ေတြ႕ မခံရေသးသည့္အခါ ကေလးကလား သေဘာထားတတ္၏။ အခ်ိန္တန္မွ အက်ိဳးေပးတတ္သည့္ ကံတရား၏ သက္ေရာက္မႈတြင္ လက္ေတြ႕မခံ ရေသးသည့္အခါ အယုံအၾကည္ နည္းေနတတ္၏။ ထုိ႔အတူ မိမိ၏လုပ္ရပ္မ်ားတြင္ လက္ယဥ္လာသည့္အခါ အေၾကာက္တရားပါ ေခါင္းပါးလာတတ္၏။

ထုိ႔သုိ႔ေသာသူမ်ားကုိ အျခားသူမ်ားက မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ “ေဟ့…ေဟ့… အဲဒီလုိ မလုပ္နဲ႔ ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာဆုိသည့္အခါ “ငရဲႀကီးေတာ့ ငရဲေလးကုိ ႏုိင္တာေပါ့..” စသည္ျဖင့္ ျပန္လွန္တုံ႔ျပန္ တတ္သကဲ့သုိ႔ အခ်ိဳ႕က “ဒီလုိမေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ရင္ ၀ဋ္လုိက္တတ္တယ္..”ဟု ေျပာလာလွ်င္လည္း “၀ပ္လုိက္ရင္ ထေျပးတာေပ့ါ…” စသည္ျဖင့္ သံတူေၾကာင္းကဲြ စကားလုံးမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ေျပာဆုိတတ္၏။ ထုိသူတုိ႔ ဆုိခ်င္သည္မွာ ေလးဘက္ေထာက္ကာ ၀ပ္ၿပီးလုိက္ေနသည့္သူထက္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေျပးေနသူက ပုိ၍အလ်င္အျမန္ ေျပးႏုိင္သည့္ သေဘာကုိ ရည္ရြယ္လ်က္ အေပ်ာ္အျပက္ ေျပာလုိဟန္ ရွိေပ၏။

အေပ်ာ္ျဖစ္ေစ၊ အမွန္အကန္ျဖစ္ေစ ထုိသူတုိ႔ ေျပာဆုိၾကသည့္ “ငရဲႀကီးေတာ့ ငရဲေလးကုိ ႏုိင္တာေပါ့၊ ၀ပ္လုိက္ရင္ ထေျပးတာေပါ့” စသည့္ စကားမ်ားသည္ မေကာင္းမႈ၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ အေပၚတြင္ အမွန္တကယ္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈမရွိ၊ ယုံၾကည္မႈမရွိသည့္ သေဘာကုိ ျပသေနသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနေပ၏။ မခံရေသးသည့္အခါ အေပ်ာ္အျပက္ ျပက္ရဲ႕ျပဳႏုိင္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမ်ား အမွန္လက္ေတြ႕ ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္ကား ဘုရားပင္ မကယ္ႏုိင္သည္ကုိ သတိမျပဳမိၾကဟန္ ရွိေပ၏။ ဘုရားလည္း မကယ္ႏုိင္၊ သိၾကားလည္း မ မႏုိင္သည့္ သူမ်ားတြင္ အကုသုိလ္ႀကီးသူမ်ား၊ ၀ဋ္ႀကီးသူမ်ား ပါေနသည္ကုိ သတိမျပဳမိၾကဟန္ ရွိေပ၏။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားတြင္ လက္ယဥ္ေနသူမ်ားသည္ မည္သုိ႔ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ မည္သုိ႔ေသာ အရာမ်ားျဖင့္ ျပသေျပာဆုိ ဆုံးမေစကာမႈ သတိသံေ၀ဂ ရရန္၊ ေနာင္တရရန္ ခက္ခဲေနတတ္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ သတိသံေ၀ဂ ရသေယာင္ရွိတတ္ေသာ္လည္း မထူးဇာတ္ ခင္းတတ္သည္မ်ားလည္း ရွိေနတတ္၏။ ထုိသုိ႔ မေကာင္းမႈဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားတြင္ လက္ယဥ္ကာ မထူးဇာတ္ခင္းေနမိလွ်င္ကား မည္သူကယ္၍မွ် ရမည္မဟုတ္သကဲ့သုိ႔ ဘုရားလည္း ကယ္၍ရႏုိင္မည္မဟုတ္သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါေပ၏။

အခ်ိဳ႕က မေကာင္းမႈ အလုပ္မ်ားကုိ မည္မွ်ပင္ လုပ္ေနပါေသာ္လည္း ႀကီးပြားေနသူမ်ား၊ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပေနသူမ်ား၊ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ အက်ိဳးေပးေနသူမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ “ဒီလုိလူေတြက်ေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ..”ဟူသည့္ အေမးမ်ိဳးျဖင့္ ေစာဒကတက္သည္မ်ား ရွိတတ္၏။ စင္စစ္ ထုိသုိ႔ မေကာင္းမႈျဖင့္ ႀကီးပြားေနသူမ်ားသည္ကား ဘုရားကယ္ထား၍ ႀကီးပြားေနသူမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ အတိတ္ကံ တစ္ခုခုက ျပဳခဲ့သည့္ ေကာင္းသည့္ကံမ်ား၏ အက်ိဳးေပးေကာင္းခ်ိန္ႏွင့္ ယခုဘ၀ ျပဳလုပ္ထားၾကသည့္ အကုသုိလ္ကံမ်ား၏ အက်ိဳးေပးခ်ိန္ မတန္ေသး၍သာ ျဖစ္ပါ၏။ ျမတ္ဗုဒၶက “မေကာင္းမႈျပဳေသာသူပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ အက်ိဳးမေပးေသးေသာ ကာလပတ္လုံး ေကာင္းျမတ္ေသာ အာ႐ုံကုိ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ေသးေၾကာင္း၊ မေကာင္းမႈ အက်ိဳးေပးေသာ အခါ၌မူကား မေကာင္းမႈျပဳေသာသူသည္ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူထား၏။ ဤစကားေတာ္အရ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈတုိ႔၏ အက်ိဳးေပးမႈသည္ အခ်ိန္ကာလႏွင့္ သက္ဆုိင္ေနၿပီး အခ်ိန္တန္လွ်င္ကား မိမိတုိ႔ လုပ္သည့္ကံမ်ား၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမ်ားသည္ မိမိတိုထံသုိ႔ ဧကန္မုခ် ေရာက္လာမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ အကုသုိလ္ကံမ်ား၏ အက်ိဳးေပးခ်ိန္သည္ကား အထူးပင္ သိသားထင္ရွားလွ၏။ အကုသုိလ္ အလုပ္၏ အက်ိဳးေပးခ်ိန္ ေရာက္လာလွ်င္ကား မည္သည့္တံခုိးရွင္မွ် ကယ္မ,၍ ေပးႏုိင္မည္မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာလွ၏။

မွန္၏။ အကုသုိလ္အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ရင္း အကုသုိလ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးခ်ိန္သုိ႔ ေရာက္လာေသာ သူမ်ားသည္ကား အကုသုိလ္အလုပ္မ်ားတြင္ သာယာေပ်ာ္ေမြ႕ကာ အကုသုိလ္အလုပ္ကုိ အကုသုိလ္ အလုပ္ဟု မသိဘဲ ထုိမေကာင္းမႈမ်ားေနာက္ကုိ မွားမွန္းမသိ လုိက္ေနမိတတ္၏။ ထုိသုိ႔ မေကာင္းမႈကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လုပ္ေနသူမ်ားသည္ ၾကာလာသည့္အခါ ပညာ၊ သတိတရားမ်ား ခၽြတ္ယြင္းလာကာ အေျပာအဆုိ အလုပ္အကုိင္မ်ားတြင္လည္း အမွားမွား အယြင္းယြင္းျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ ထုိမေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ ဘုရားပင္ မကယ္ႏုိင္သည့္ သူမ်ားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားတတ္၏။

မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးက အကုသုိလ္အလုပ္မ်ားေၾကာင့္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္လာသူမ်ားသည္ ပညာသတိ မရွိျဖစ္ကာ မိမိတုိ႔၏ အေျပာအဆုိ၊ အသြားအလာမ်ားတြင္ အမွားမွား အယြင္းယြင္းျဖင့္ ဘုရားပင္ မကယ္ႏုိင္သူမ်ား အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရတတ္ေၾကာင္း မဃေဒ၀ လကၤာႀကီးတြင္ စပ္ဆုိထားသည္ကုိ သံေ၀ဂယူဖြယ္ ဖတ္မွတ္ဖူးပါ၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးက “ၾကမၼာၿငိဳးမွိန္၊ ပ်က္စီးခ်ိန္၌၊ ပညိၿႏိၵ၊ သတိေမွာက္မွား၊ တရားမက်င့္၊ က်င့္ယြင္းခၽြတ္၏။ က်င့္ခၽြတ္ေသာခါ၊ ပညာ အမ်ိဳး၊ တန္ခုိးထိန္ညီး၊ ဘုန္းတန္းႀကီးလည္း၊ ပ်က္စီးၿမဲလွ်င္၊ မခၽြတ္ပင္တည္း။ အၾကင္လူမ်ား၊ ေယာက်္ားမိန္းမ၊ စသည္ထုိထုိ၊ ပ်က္စီးလုိက၊ အဆုိအသြား၊ အမွားမွားျဖင့္ ဘုရားေသာ္မွ၊ ေဟာမရဘူး။” (မန္လည္ဆရာေတာ္)ဟု စပ္ဆုိေတာ္မူထား၏။

ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အဆုိအရ ကံၾကမၼာ တစ္လွည့္ေျပာင္း၍ ပ်က္စီးခ်ိန္ ေစာင္းလာသည့္ သူမ်ားသည္ စူးစမ္းဆင္ျခင္တတ္သည့္ ဉာဏ္၊ မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆသည့္ သတိတရားမ်ား ယုတ္ေလ်ာ့လာၿပီး ကုိယ္က်င့္တရားမ်ားပါ ပ်က္စီးခၽြတ္ယြင္းလာကာ ဘုန္းကံမ်ားနည္းပါးလ်က္ ေျပာသမွ်စကား၊ လုပ္သမွ်အလုပ္၊ ႀကံသမွ်အေတြးမ်ားတြင္ အမွားမ်ားျဖင့္သာ မေကာင္းသည့္ ဒုစ႐ုိက္မ်ားတြင္ ဇြတ္တုိး၀င္၍ က်င္လည္ေနမိတတ္ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ မေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ က်င္လည္ေနသူမ်ားသည္ ထုိဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားေၾကာင့္ ၾကာလာသည့္အခါ ဘုရားပင္ မကယ္ႏုိင္သည့္ သူမ်ားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားတတ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ နားလည္ႏုိင္မည္ျဖစ္၏။

အမွန္အားျဖင့္ အကုသုိလ္ ဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားသည္ အခ်ိန္တန္ အက်ိဳးေပးခ်ိန္ ေရာက္လာလွ်င္ကား ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀မွာပင္ အက်ိဳးေပးကာ ျပဳလုပ္သူကုိ တစ္ဖန္ပူေလာင္မႈျဖင့္ သက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစတတ္၏။ ထုိသုိ႔ မေကာင္းမႈ အက်ိဳးေပးကုိ ခံရမည့္သူ ျဖစ္လွ်င္ကား ဘုရားရွင္ အနားမွာပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုရားမကယ္ႏုိင္သူမ်ား အျဖစ္ အကုသုိလ္ အျပစ္ကုိ ခံသြားရတတ္၏။ ထုိအကုသုိလ္ အျပစ္ကုိ ၀ဋ္တစ္ခုအျဖစ္ ခံစားရကာ ေသၿပီးေနာက္မွာလည္း အပါယ္ဘုံသုိ႔ ေရာက္ရတတ္၏။

ဗုဒၶလက္ထပ္က စုႏၵအမည္ရွိသည့္ သူတစ္ေယာက္ရွိ၏။ စုႏၵသည္ ၀က္ေမြးျမဴကာ သတ္ျဖတ္ေရာင္းခ် စားေသာက္ျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးေလ့ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ကုိ စုႏၵသူကရိက စုႏၵ၀က္သတ္သမားဟု ေခၚေလ့ရွိၾက၏။ စုႏၵ၀က္သတ္သမားသည္ လယ္သမားမ်ား အစားအေသာက္ ရွားပါးခ်ိန္မ်ားတြင္ ေတာရြာဇနပုဒ္မ်ားသုိ႔ စပါးမ်ားကုိ လွည္းအျပည့္တင္ကာ စပါးအနည္းငယ္ျဖင့္ ေတာရြာမ်ားမွ ၀က္ငယ္မ်ားကုိ လွည္းအျပည့္၀ယ္ယူကာ မိမိအိမ္သုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ အိမ္ေနာက္ေဖး ၀က္ၿခံတြင္ ၀က္မ်ားအသားတုိးေစရန္ ေမြးျမဴေလ့ရွိ၏။ ၀က္မ်ား အသားတုိးလာသည့္ အခါတြင္လည္း ထုိ၀က္မ်ားကုိ မသတ္မီ လက္ေျခေလးဘက္တုိ႔ကုိ တုိင္ေလးတုိင္တြင္ ႀကိဳးျဖင့္တုတ္ကာ အသားအေရ ဆူၿဖိဳးေအာင္ တစ္ကုိယ္လုံး ဖူးေရာင္သည္အထိ ႐ုိက္ပုတ္ေလ့ရွိ၏။ ၀က္မ်ားသည္ ႐ုိက္ပုတ္သည့္ဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ ဖူးဖူးေရာင္ေရာင္ ျဖစ္လာသည့္အခါ ပါးစပ္တြင္ ပိတ္မရေအာင္ သံျဖင့္ေထာက္၍ ပြတ္ပြတ္ဆူေနသည့္ ေရေႏြးျဖင့္ ပါးစပ္အတြင္းမွ ေလာင္းထည့္ေလ၏။ ထုိေလာင္းထည့္သည့္ ေရေႏြးသည္ ၀က္၏အူအတြင္း ပူေလာင္ေပ်ာ္ဆင္းကာ စအုိ၀မွ အညစ္အေၾကးမ်ားသည္ ေရေႏြးေရႏွင့္အတူ ထြက္က်လာသည္အထိ ပါးစပ္မွ ေလာင္းခ်ေလ၏။ စအုိမွဆင္းလာသည့္ ေရေႏြးမ်ား၏ အေရာင္သည္ အညစ္အေၾကးကင္းၿပီး သန္႔ရွင္းသည့္ အေရာင္အျဖစ္ ေရာက္သည့္အထိ ပါးစပ္မွ ေရေႏြးမ်ားကုိ ေလာင္ထည့္ေလ့ရွိ၏။ စုႏၵ၏ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ နာက်င္ပူေလာင္လွသျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ၾကသည့္ ၀က္တုိ႔၏ အသံမ်ားမွာ အလြန္စူညံ က်ယ္ေလာင္လွၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ မခံမရပ္ႏုိင္ဘဲ ေသဆုံးၾကရ၏။ စုႏၵသည္ ၀က္တုိ႔၏ ေအာ္ဟစ္သံကုိ အေလးမထားႏုိင္ဘဲ ေနာက္ထပ္ေရေႏြးပူမ်ားျဖင့္ ၀က္၏ေက်ာကုန္းထက္မွ ေလာင္းခ်ကာ မည္းနက္ေသာ သားေရတုိ႔ကုိ ကၽြတ္ကြာေစ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ျမက္မီးျဖင့္ အေမြးအျမင္တုိ႔ကုိ ေလာင္ၿမိဳက္ေစကာ အေမြးခြာၿပီး ထက္လွစြာေသာ ဓားသန္လ်က္ျဖင့္ အသားမ်ားကုိ လွီးျဖတ္ကာ ခ်က္ျပဳတ္လ်က္ မိသားစုႏွင့္အတူ ၿမိန္ေရရွက္ေရ စားေသာက္၍ က်န္သည့္အသားမ်ားကုိ ေရာင္းခ်ေလ၏။ ဤနည္းျဖင့္ စုႏၵသည္ ၀က္မ်ားကုိ ေမြးျမဴသတ္ျဖတ္ စားေသာက္ေရာင္းခ် လာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း (၅၅)ႏွစ္အထိ ၾကာျမင့္ခဲ့၏။

တစ္ေန႔တြင္ စုႏၵ၀က္သတ္သမားတြင္ အနားေရာဂါ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့၏။ အနာျဖစ္လာသည့္ စုႏၵ၀က္သတ္သမားသည္ ထုိအနာေၾကာင့္ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲခံရသကဲ့သုိ႔ အလြန္ပူေလာင္သည့္ ဒဏ္ကုိခံစားေနရ၏။ တစ္ကုိလုံး ပူေလာင္လြန္းသျဖင့္ ေနမထိ ထုိင္မထိျဖစ္ကာ အိပ္မရ စားမရျဖစ္ၿပီး အိမ္၏ေလးဘက္ ေလးတန္တြင္ ေရွ႕ေနာက္ေလးဘက္ေထာက္ကာ ၀က္ကဲ့သုိ႔ ေျပးလႊာရင္း ၀က္ေအာ္သံအတုိင္း ေအာ္ဟစ္ေနရ၏။ မိသားစုမ်ားက အမ်ိဳးမ်ိဳးသက္သာေအာင္ လုပ္ေပးေသာ္လည္း မရဘဲ ပါးစပ္ကုိ ပိတ္မရျဖစ္ကာ ပူေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့ရ၏။ စုႏၵ၏ ေအာ္ဟစ္သံကုိ အနီးမွာရွိသည့္ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသုံးေနၾကသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ဆြမ္းခံသြားစဥ္ ၾကားခဲ့ရ၏။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကား ၀က္ေအာ္သံဟုထင္ကာ စုႏၵအိမ္တြင္ရွိသည့္ ၀က္တုိ႔၏ အသံမွာ ဆူညံလွေၾကာင္း ေျပာဆုိၾက၏။ ထုိအခါ ဘုရားရွင္က ယင္းအသံသည္ ၀က္တုိ႔၏ အသံမဟုတ္ေၾကာင္း စုႏၵ၏ အသံသာ ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ၾကားကာ တရားစကား ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ ျမတ္ဗုဒၶက “မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္သူသည္ ဤဘ၀တြင္လည္း စုိးရိမ္ပူေလာင္ရ၏၊ ေနာင္ဘ၀တြင္လည္း စုိးရိမ္ပူေလာင္ရ၏၊ ပစၥဳပၸန္၊ တမလြန္ ဘ၀ႏွစ္ခုလံုးတြင္လည္း စုိးရိမ္ပူေလာင္ရ၏၊ ထုိသူသည္ မိမိ၏ ညစ္ညဴးသည့္ အကုသုိလ္ကံကုိ ျမင္ရ၍လည္း စုိးရိမ္ရ၏၊ ပင္ပန္းရ၏” စသျဖင့္ တရားစကား ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ ဘုရားစကားေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ တရားရသြားၾကေသာ္လည္း စုႏၵ၀က္သတ္သမားသည္ကား ခုႏွစ္ရက္ပတ္လုံး ၀က္ကုိသတ္စဥ္က ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ အကုသုိလ္ကံအတုိင္း ၀က္ကဲ့သုိ႔ ပူေလာင္ျပင္းထန္စြာ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ အသက္ကုန္ကာ အ၀ီစီငရဲသုိ႔ က်ေရာက္သြားခဲ့ရ၏။

ဤကား ဓမၼပဒ၊ ယမက၀ဂ္လာ စုႏၵ၀က္သတ္သမား၏ အကုသုိလ္ အက်ိဳးခံစားရပုံ အေၾကာင္း တစ္စိပ္တစ္ေဒသ ျဖစ္ပါ၏။ စုႏၵသည္ ဘုရားလက္ထပ္၊ ဘုရားအနီးမွာ ရွိေနခဲ့ေသာ္လည္း ဘုရားမကယ္ႏုိင္သည့္ အကုသုိလ္ အလုပ္ျဖင့္သာ မိမိဘ၀ကုိ မိမိဖန္တီးသြားခဲ့ရ၏။ ဘုရားကယ္သည္ မကယ္သည္မွာ ပုဂၢိဳလ္ေရးႏွင့္ မဆုိင္ဘဲ မိမိျပဳသည့္ ကံႏွင့္သာ ဆုိင္သည္ကုိ စုႏၵက သက္ေသျပေနခဲ့၏။ မွန္၏။ အကုသုိလ္အလုပ္မ်ား၊ ဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားျဖင့္ ေနသူမ်ားသည္ မည္မွ်ပင္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ရင္းႏွီးမႈရွိေနေစကာမႈ ဘုရားမကယ္ႏုိင္သည့္ သူမ်ားသာ ျဖစ္ပါ၏။ ေဒ၀ဒတ္ထက္ ဘုရားႏွင့္နီးသူ ဘုရားႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ဆက္စပ္မႈရွိသူ တစ္စုံတစ္ေယာက္မွ် ရွိမည္မဟုတ္ေပ။ ထုိေဒ၀ဒတ္လုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကုိလည္း ဘုရားရွင္က မကယ္မႏုိင္ခဲ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ ေဒ၀ဒတ္ကုိ ေဒ၀ဒတ္၏ လုပ္ရပ္မ်ားက သက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ ဘုရားမကယ္ႏုိင္သူမ်ားဟူသည္ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားျဖင့္ က်င္လည္ေနသူမ်ားကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္သျဖင့္ မေကာင္းမႈလုပ္ကာ ဘုရားတေနၾကသည္ထက္ ဘုရားမ, ႏုိင္ေအာင္၊ ဘုရားကယ္ႏုိင္ေအာင္ မေကာင္းမႈကုိ ေရွာင္ၿပီး ေကာင္မႈကုိသာ ေဆာင္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ေကာင္းမႈရွိသူကုိ ဘုရားစေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက ေစာင့္ေရွာက္ ကယ္မတတ္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ ရွိသူကုိကား ဘုရားစေသာ အရိယ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက မကယ္မႏုိင္သျဖင့္ မိမိဘ၀ကုိ မိမိ၏ အလုပ္မ်ားကသာ ကယ္မႏုိင္ၾကမည္ကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး မေကာင္းမႈမွ ေရွာင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရန္လုိေၾကာင္း အသိေပးလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ စုႏၵကဲ့သုိ႔ ဘုရားရွင္ႏွင့္ႀကဳံ၊ ဘုရားရွင္ အနားမွာျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုရားမကယ္ႏုိင္သူ အျဖစ္ ဘ၀နိဂုံး အဆုံးသပ္သြားရသည့္ သူမ်ား မျဖစ္ၾကေစရန္ မိမိတုိ႔၏ အသိ၊ သတိမ်ားျဖင့္ ဘုရားမကယ္ႏုိင္သည့္ အကုသုိလ္အလုပ္မ်ားကုိ မလုပ္မိေအာင္ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိထိန္းသိမ္းကာ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ရင္း ဘုရားကယ္ႏုိင္သူ ျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကပါဟု ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းစကား ပါးလုိက္ရပါသည္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား