အေရးႀကီး၏…သုိ႔ေသာ္ အေရးမႀကီး…

“Money makes everything. ေငြဟာ အရာရာကုိ ဖန္တီးႏုိင္တယ္” ဆုိတဲ့ စကားကုိ ၾကားရတုိင္း ေငြမ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းကုိပဲ ၾကည့္ေလ့ရွိတတ္တဲ့ သူေတြကုိ သတိရမိပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာေရာ ျပည္ပမွာပါ ဘ၀အတြက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေငြအတြက္ ဦးစားေပးေနၾကရတဲ့ အေနအထား ရွိပါတယ္။ ေခတ္ကာလ အေျခအေနကလည္း ေငြမရွိရင္ ဘာမွလုပ္လုိ႔မရဘဲ ျဖစ္ေနတာဆုိေတာ့ ဟုိနာသြားလည္းေငြ၊ ဒီနားသြားလည္းေငြ၊ ဟုိလူေတြ႕လည္းေငြ၊ ဒီလူေတြ႕လည္းေငြ၊ ဟုိဟာလုပ္ခ်င္လည္းေငြ၊ ဒါလုပ္ခ်င္လည္းေငြ စသျဖင့္ ေငြကုိေရွ႕တန္းတင္ေနရတဲ့ အေနအထား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေငြဟာအဲဒီေလာက္ အေရးပါေနေပမယ့္ ဒီေငြေၾကာင့္ပဲ ဆင္းရဲေပါင္းစုံႀကဳံ၊ ျပႆနာေပါင္းစုံတက္၊ အခ်င္းခ်င္း ခုိက္ရန္ေဒါသျဖစ္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး အက်င့္သိကၡာတရားေတြပါ ပ်က္ကုန္တဲ့အထိ ျဖစ္ၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ အရာရာကုိ ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ ေငြဟာလည္း ဘာမွလုပ္မေပးႏုိင္ျပန္ပါဘူး။ စိတ္ဒုကၡေပါင္းစုံကုိ ကုစားေပးဖုိ႔ ေငြကအစြမ္း မရွိျပန္ပါဘူး။ ေငြေတြဘယ္ေလာက္ပဲ ရွိေနေပမယ့္ ႐ုပ္တရားကုိ အမွီျပဳျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေရာဂါေတြက်ျပန္ေတာ့ ေငြကကုသေပးႏုိင္စြမ္း မရွိျပန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေငြဟာ “အေရးႀကီး၏… သုိ႔ေသာ္ အေရးမႀကီး”ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါက တရားပြဲတစ္ခုကပင့္လုိ႔ ၾကြေရာက္ၿပီး ဆုံးမၾသ၀ါဒ ေပးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတရားပဲြမွာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားေရာ ျမန္မာျပည္သြားေရာက္ကာ ေထရ၀ါဒ ရဟန္းေတာ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲခံယူ က်င့္သုံးေနၾကတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား ရဟန္းေတာ္မ်ားပါ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္နဲ႔ ဆုံးမၾသ၀ါဒစကား ေျပာၾကားေပးရမယ့္ အစီအစဥ္ တစ္ခုလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ျမန္မာမ်ား ဦးစီးၿပီး လုပ္တဲ့ပဲြျဖစ္တဲ့အတြက္ ျမန္မာလုိပဲ ၾသ၀ါဒေပးၿပီး ႏုိင္ငံျခားသား ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ေဟာၾကားခ်က္ကုိေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ဘာသာျပန္ေပး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီပဲြမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း၁၇ႏွစ္ေလာက္တည္းက ျမန္မာျပည္ၾကြေရာက္ၿပီး ေထရ၀ါဒ အသြင္နဲ႔ ၀ိပႆနာတရားေတြ အားထုတ္ကာ ခုေတာ့သူ႔ႏုိင္ငံမွာ တရားျပန္ျပေပးေနတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ ဆုံးမၾသ၀ါဒ ေပးတာေလးကုိ သတိရမိ ေနပါတယ္။

ဆရာေတာ္က တရားနာသူေတြကုိ “ျမန္မာျပည္ကေန ထြက္လာၿပီး ခုလုိပင္ပင္ပန္းပန္း ဘ၀စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ႀကိဳးစားေနတာေတြ ေတြ႕ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ဒီမွာလာၿပီး အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က မိသားစု စား၀တ္ေနေရးနဲ႔ ကုိယ့္ဘ၀ ေရွ႕ေရးေတြအတြက္ ေငြလာရွာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ေငြလာရွာၾကတာ ဆုိတဲ့အတြက္ ေငြတစ္ခုတည္းကုိ ေရွ႕တန္းတင္ထား၊ ေငြတစ္ခုတည္းကုိပဲ ကုိးကြယ္ထား၊ ေငြရရင္ၿပီးေရာဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ေငြေနာက္ကုိပဲ လုိက္ေနတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္မေနဖုိ႔ေတာ့ သတိျပဳၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္၊ ဘုန္းႀကီးတုိ႔လည္း အရင္တုန္းကေတာ့ ေငြရွိရင္ ဘာမဆုိ ၿပီးတယ္ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေငြကုိပဲ မရမက ရွာေဖြခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေငြေၾကာင့္ အဆင္ေျပတာကနဲနဲရယ္၊ ဒီေငြကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡ၊ ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာ၊ ဆုံး႐ႈံးရတဲ့ အက်င့္သိကၡာ စတာေတြက ပုိမ်ားေတာ့ ဒီေငြေတြနဲ႔ သံေယာဇဥ္အားလုံးကုိ ျဖတ္ၿပီး အခုလုိ ဒကာဒကာမတုိ႔ ႏုိင္ငံကုိသြားၿပီး အၿပီးအပုိင္ သာသနာ့ေဘာင္ထဲကုိ ၀င္ျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေျပာခ်င္တာက ေငြေနာက္ခ်ည္းပဲ လုိက္မေနၾကဖုိ႔ပါ၊ ေငြလည္းရွာ၊ ကုသုိလ္လည္းရွာ၊ ကုိယ္က်င့္တရားကုိလည္း ထိန္းၾကဖုိ႔ပါ၊ အဲဒီလုိ ေနႏုိင္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္…” စသျဖင့္ ၾသ၀ါဒ ေပးတာေလးကုိ ဘာသာျပန္ေပးရင္ နာျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီဆရာေတာ္ အမိန္႔ရွိသလုိပါပဲ။ အရာရာ ေငြကအေရးႀကီးေပမယ့္ ေငြေနာက္ခ်ည္းပဲ လုိက္ေနလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ျပန္ပါဘူး။ ေငြရွိရင္ ဘာမဆုိျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိေနၾကသူေတြကုိယ္တုိင္ ေငြရွိလာျပန္ေတာ့ မျဖစ္တာေတြကုိ သေဘာေပါက္ၿပီး ဘ၀လြတ္ေျမာက္မႈကုိ ရွာတတ္ၾကတာလည္း လက္ေတြ႕ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ေငြမရွိလုိ႔ မျဖစ္ဘူးဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ေငြရေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း အပူမီး ေလာင္ၿမိဳက္သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေငြရွိေပမယ့္ ဘာမွမလုပ္ႏုိင္တဲ့ ဒုကၡေတြႀကဳံလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့အဆင့္အထိ ျဖစ္သြားတဲ့ သူေတြလည္း ရွိေနၾကျပန္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေငြဟာအေရးႀကီးေပမယ့္ ေငြကလုပ္မေပးႏုိင္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ေလ ဘုန္းဘုန္းက Money makes everything ဆိုတဲ့စကားေလးကုိ Money makes almost everything လုိ႔ေတာင္ ေျပာင္းၿပီး ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ ေငြကလုပ္ေပးႏုိင္တာေတြ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလုံးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလုံးနီးပါးပါ။ ဒါက ေလာကေၾကာင္းအရ ေျပာတာပါ။ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းနဲ႔ ေျပာရရင္ ေငြက မလုိအပ္ျပန္ပါဘူး။ လက္ေတြ႕လိုက္နာ က်င့္သုံးမႈပဲ လုိအပ္ပါတယ္။ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ဖုိ႔ ေငြကအေရးႀကီးေပမယ့္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ၿငိမ္းခ်မ္းဖုိ႔အတြက္ေတာ့ ေငြကလုပ္မေပးႏုိင္ပါဘူး။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈ၊ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ေနႏုိင္မႈကပဲ လုပ္ေပးႏုိင္ပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လည္း ျပည္ပမွာ အေနၾကာလာ၊ ျပည္ပမွာ ေငြလာရွာၾကတဲ့ ဒကာဒကာမမ်ားနဲ႔ ထိေတြ ဆက္ဆံလာတာေတြ မ်ားလာေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀အေျခအေနကုိ ပုိပုိသိလာရပါတယ္။ ေတြ႕တဲ့ေနရာ ေရာက္တဲ့အရပ္ေတြမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ကုိယ့္လူမ်ိဳးအားလုံးဟာ ေငြတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာ လာအလုပ္လုပ္ ေငြရွာေနၾကရၿပီး ဒီတစ္ခု ရဖုိ႔အတြက္ စြန္႔လြတ္ထားရတာေတြက အမ်ားႀကီးပဲဆုိတာ မၾကာမၾကာ သတိျပဳမိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အလုပ္လာလုပ္ေနတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ေတြ႕တုိင္း ကုိယ့္ဘ၀ အေျခအေနနဲ႔ ကုိယ္လာေနရတဲ့ အေနအထား၊ ကုိယ့္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ ၿပီးေတာ့ စြန္႔လႊတ္ထားခဲ့ရ တာေတြကုိ မေမ့ၾကဖုိ႔နဲ႔ ေငြေနာက္ပဲ လုိက္မေနၾကဖုိ႔၊ ေငြရွာရင္း ဘ၀မနစ္မြန္းၾကဖုိ႔၊ ေငြလည္းရွာ၊ ၀တၱရားလည္းျဖည့္၊ ကုသုိလ္လည္း ဆည္းပူး၊ အက်င့္တရားလည္း ထိန္းသိမ္းၾကဖုိ႔ စသျဖင့္ သတိေပး ဆုံးမျဖစ္ေနပါတယ္။ ေငြဟာ အေရးႀကီးေပမယ့္ ေငြနဲ႔မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အရာေတြကုိလည္း မေမ့ၾကဖုိ႔၊ ေငြဟာအေရးႀကီးေပမယ့္ ေငြေၾကာင့္ ဘ၀နစ္မြန္းရတာေတြအထိ မလုပ္္မိၾကဖုိ႔၊ ေငြဟာအေရးႀကီးေပမယ့္ ေငြေၾကာင့္ အက်င့္သီလ ပ်က္စီးတဲ့အထိ မျဖစ္ၾကဖုိ႔ စသျဖင့္ အသိေပး လမ္းညႊန္ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ေငြဟာအေရးႀကီးေပမယ့္ အေရးမႀကီးဘူးဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေငြေနာက္ကုိလုိက္ရင္း ဘ၀မွာ ဘာမွရမသြားတာေတြကုိ ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ေငြကုိေရွ႕တန္းတင္၊ ေငြမ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းကို အဟုတ္ထင္ေနသူေတြအတြက္ သတိျပဳစရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔ကပဲ ဒကာေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက “တပည့္ေတာ္က ဒီမွာ ၾကာၾကာေနမွာ မဟုတ္ေတာ့ ေရာက္တည္းက အလုပ္ပဲ ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနတယ္ဘုရား၊ ေငြရရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္ရလုပ္ရ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးပဲ ရွိေနခဲ့ပါတယ္၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ အခုလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္က ေအာ္ဒါေတြက အရမ္းက်ၿပီး့ အလုပ္က ေန႔မနားညမနားကုိ လုပ္ေနရတယ္၊ အစေတာ့ တပည့္ေတာ္ အႀကိဳက္ေပါ့ဘုရား၊ ဒါေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့ ေန႔ညမနားရဘဲ အလုပ္လုပ္ရ၊ ခႏၶာကုိယ္ အနားေပးမႈမရွိ၊ အစားအေသာက္ မမွန္ျဖစ္ၿပီး တပည့္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ေတြ ျဖစ္လာ၊ ေနာက္ဆုံး က်န္းမာေရးပါ ထိခုိက္လာလုိ႔ မျဖစ္မေန အနားယူၿပီး ေဆးကုေနလုိက္ရတာ ဆင္းထားသမွ် အခ်ိန္ပုိခနဲ႔ ရထားသမွ် လုပ္ခကုန္ပါေလေရာဘုရား၊ ပုိဆုိးတာက က်န္းမာေရးက အရင္လုိ မေကာင္းေတာ့ဘဲ ခဏခဏ ျဖစ္ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ ဘုရား…” စသျဖင့္ သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကုိ ေျပာျပေလွ်ာက္ထားပါတယ္။

တကယ္ပါပဲ။ သူလုိဒကာေလးေတြ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ေငြရွာမွျဖစ္မယ္၊ ေငြစုမွ ျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ေငြရေရး၊ အလုပ္ေကာင္းေရးကုိ ေရွးတန္းတင္ထားတဲ့ ဒကာေလးေတြ အမ်ားႀကီး ႀကဳံဖူးပါတယ္။ အဲဒီလုိ ႀကဳံတုိင္းလည္း ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ “ေငြရွာဖုိ႔လာတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေငြရွာရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေငြေနာက္ပဲ လိုက္မေနၾကဖုိ႔၊ ေငြလည္းရွာ၊ က်န္းမာေရးအတြက္လည္း သတိျပဳၾကဖုိ႔၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစြန္းမေရာက္ၾကဖုိ႔၊ တစ္ဘ၀တစ္နပ္စာ မၾကည့္ဘဲ သံသရာအတြက္လည္းၾကည့္ဖုိ႔၊ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာထားတာေတြထဲက ဘ၀သံသရာအတြက္ အႏွစ္ထုတ္ၾကဖုိ႔…” စသျဖင့္ ေမတၱာ၊ ေစတနာ အျပည့္နဲ႔ ဆုံးမၾသ၀ါဒ ေပးျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါကလည္း သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕ လက္ေတြ႕ဘ၀အေျခအေနေတြကုိ သိေနလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ႏုိင္ငံျခားမွာ လာၿပီးအလုပ္လုပ္ေနရတဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ အေျခအေနကုိ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ သူတုိ႔မိဘေတြထက္ ဘုန္းဘုန္းက ပုိသိပါတယ္။ မိဘေတြ စိတ္ဆင္းရဲမွာစုိးလုိ႔ မေျပာဘဲထားတဲ့ အရာေတြဟာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္မွ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ တရားစကားေတြနဲ႔ ေျဖဖုိ႔အတြက္ အကုန္ရင္ဖြင့္ၾကတာဆုိေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက သူတုိ႔မိဘေတြထက္ ပုိသိတာေပါ့။ ပုိသိေလ၊ ပုိသနားေလ၊ ပုိၿပီးေမတၱာပုိ႔ရေလ၊ ပုိငဲ့ရေလပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖုိ႔ စဥ္းစားမိေပမယ့္ သူတုိ႔ေလးေတြအေပၚ ထားတဲ့ေစတနာက “ဘုန္းႀကီးမရွိရင္ ေမတၱာငတ္ၿပီး အဆုံးအမမဲ့ကာ ကုသုိလ္ေတြပါ ေလ်ာ့သြားမွျဖင့္…”လုိ႔ေတြ႕ၿပီး မျပန္ျဖစ္ေသးတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ျပန္တာေတာ့ ျပန္ရမွာပါ။ လူေတြလည္း စြန္႔လြတ္ထားရတာေတြရွိသလုိ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ ဘုန္းႀကီးေတြလည္း စြန္႔ထားရတာေတြ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ပုိင္းေတြေပါ့။

ထားပါေတာ့။ ဒီေနရာ ဘုန္းဘုန္းအဓိက ေျပာခ်င္တာက ေငြဟာ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္မေရးမႀကီးဘူး ဆုိတာ သိေစခ်င္တာပါ။ အရာရာမွာ ေငြလုိအပ္ေပမယ့္ ေငြေနာက္ပဲ လုိက္ေနလုိ႔ မျဖစ္ဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္ေစခ်င္တာပါ။ ေငြေနာက္ကုိလုိက္ရင္း ဆုံး႐ႈံးတတ္တာေတြကုိ နားလည္ေစခ်င္တာပါ။ ေငြကလုပ္မေပးႏုိင္တဲ့ အရာေတြကုိ သတိျပဳေစခ်င္တာပါ။ ေငြရွားရင္း ေငြပုိကုန္မယ့္ အေနအထားေတြကုိ ေရွာင္ေစခ်င္တာပါ။ ေငြကုိေရွ႕တန္းတင္ရင္း ေငြေၾကာင့္ ပ်က္စီးတတ္တဲ့ အက်င့္သီလေတြကုိ မပ်က္စီးေစခ်င္တာပါ။ ေငြရွားရင္း ဘ၀အႏွစ္သာရေတြကုိ ရေအာင္ယူေစခ်င္တာပါ။ အဓိကကေတာ့ ေငြတစ္ခုတည္း ေရွ႕တန္းတင္ ေငြေနာက္ခ်ည္းပဲ လုိက္ေနတတ္တဲ့ အစြန္းေရာက္သူေတြ မျဖစ္ၾကဘဲ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလယ္အလတ္က်ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကဖုိ႔ အသိေပးလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘ၀မွာ လုိအပ္တဲ့အရာေတြ ရွိသလုိ မလုိအပ္တဲ့ အရာေတြလည္း ရွိတတ္တဲ့အထဲမွာ ေငြဟာလည္း လုိအပ္တဲ့အရာထဲမွာ ပါေပမယ့္ ေငြေနာက္ပဲလုိက္ကာ ေငြကုိပဲ ဦးစားေပးေနတဲ့အထိ မျဖစ္ၾကေစဖို႔၊ ေငြဟာ အေရးႀကီးေပမယ့္ တကယ့္ဘ၀သံသရာ လြတ္ေျမာက္ေရးနဲ႔ယွဥ္ရင္ ေငြထက္ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္ႀကံမႈကသာ ပုိအေရးႀကီးတဲ့အတြက္ အမ်ားထင္သလုိ အေရးႀကီးေပမယ့္ အေရးမႀကီးဘူးဆုိတာ မေမ့ၾကဖုိ႔၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစြန္းမေရာက္ေစဘဲ ဘုရားလမ္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ အလယ္အလတ္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ “အေရးႀကီး၏၊ သုိ႔ေသာ္.. အေရးမႀကီး..”ဆုိတဲ့ စကားေလးနဲ႔ အသိေပးတင္ျပ လုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံး… တကယ္အေရးႀကီးတဲ့ အရာေနာက္ကုိ လုိက္ႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

စိတ္အားျဖည့္ စကားစုေလးမ်ား… (၅)

ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ေတြးမိသမွ် စာစုမ်ားထဲက စာဖတ္သူမ်ားကုိ အားျဖစ္ေစမယ့္ သတိေပးစကား ႏွလုံးသား အာဟာရေလးမ်ားကုိ ထုတ္ႏႈတ္ၿပီး ျပန္လည္တင္ျပ ေပးလုိက္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ စာတစ္ပုဒ္လုံးကုိ ဖတ္ရတာထက္ စာတစ္ပုိဒ္ေလာက္၊ စာတစ္ေၾကာင္းေလာက္၊ စကားလုံးတစ္လုံးေလာက္က စိတ္အားအင္ကုိ ပုိၿပီးျဖစ္ေစတတ္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္အင္အား အသိတရားေလးမ်ား တုိးပြားေစဖုိ႔ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ေကာက္ခ်က္ေလးမ်ားကုိ ထပ္မံတင္ျပလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္မွတ္က်င့္ႀကံၿပီး တစ္ဆင့္ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ႏုိင္ၾကပါေစ…

အသိအက်င့္ ထပ္တူျဖစ္မွ
သညာသိနဲ႔ ပညာသိ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္္ စာအသိနဲ႔ အက်င့္အသိ၊ သုိ႔မဟုတ္ ေလ့လာသိႏွင့္ က်င့္ႀကံသိမ်ားဟာ နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ သိထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ပိဋကတ္စာေပနဲ႔ ေလာကီပညာရပ္ေတြကုိ ေကာင္ေကာင္းသိရွိေန႐ုံနဲ႔ မလုံေလာက္ဘဲ အဲဒီအသိေနာက္ကို အက်င့္ပါလုိက္ဖုိ႔္ လုိအပ္ပါတယ္။ အက်င့္အားသန္လုိ႔ အက်င့္ကုိ ႀကိဳးစားအားထုတ္တဲ့ အခါမွာ နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ အက်င့္မွန္ရန္ လုိအပ္ပါတယ္။ တစ္ပုိင္းတစ္စ အက်င့္မွ်ေလာက္နဲ႔ မွန္တယ္လုိ႔ ယူဆၿပီး အဟုတ္မထင္ဖုိ႔္ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ရပါမယ္။ အဲလုိမွ မဟုတ္ရင္ စာသမားလည္း အက်င့္မပါက မာန္ေထာင္မိတတ္သလုိ အက်င့္သမားလည္း စာအသိမရွိ၊ အက်င့္မမွန္ပါက အဆုံးမေရာက္ဘဲ တလဲြမာန ၀င္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အသိေရာအက်င္ပါ့ နဲနဲေလးေလာက္နဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဟုတ္ထင္ကာ မာန၀င္မိပါက အမွန္မနီး အခ်ည္းႏွီးျဖင့္ ဆင္းရဲအတိျဖစ္ကာ အပါယ္အထိပင္ သက္ဆင္းႏုိင္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိဋကတ္အစြယ္ မေထာင္ဘဲ အပါယ္ေဘာင္မွ ေရွာင္ႏုိင္ၾကေစရန္ အသိနဲ႔အက်င့္ ထပ္တူဆင့္ရန္ ႀကိဳးစားသင့္ၾကပါတယ္။

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိစစ္ ကံမျပစ္ႏွင့္…

ေလာကမွာ အဆုိးေတြႀကဳံတုိင္း ကုိယ္ကုိယ္ကုိ မစစ္ဘဲ ကံနိမ့္ေနတယ္ဆုိကာ ဟုိေမးဒီေမး ဟုိလုပ္ဒီလုပ္ လုိက္လုပ္တတ္တဲ့ သူေတြရွိပါတယ္။ ကုိယ္အားကုိယ္ကုိးဖုိ႔ထက္ သူမ်ားကုိ သြားအားကုိးမိတတ္ၾကပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မယုံဘဲ သူမ်ားကုိ သြားယုံၿပီး သူေျပာတဲ့အတုိင္း လုိက္လုပ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသားမ်ားဟာ ယုံၾကည္မႈကုိ စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈနဲ႔ ေပါင္းစပ္ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။ ေနရာတကာ အယုံၾကည္ မလြယ္သင့္ပါဘူး။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈဆုိသလုိ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ အဆင္ေျပမႈ မေျပမႈဆုိတာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးရလာဘ္ပါပဲ။ အေကာင္းအဆုိး ဆုိတာက လူတုိင္းႀကဳံေတြ႕ရမယ့္ ေလာကဓံပါ။ ေလာကမွာ ရွိေနရင္ေတာ့ အေကာင္းေတြနဲ႔ ႀကဳံေနတတ္ရသလုိ အဆုိးေတြလည္း ေရာက္ေနမွာပါပဲ။ ဒီေလာကဓံကုိ ဘာပဲလာလာ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ လုပ္ရမွာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပါ။ ကုိယ့္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ကုိယ္ဆင္ျခင္ရမွာပါ။ အဲဒါကုိ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ အားမကုိးဘဲ သူမ်ားသြားအားကုိးေတာ့ “ကံနိမ့္ေနတာ အိမ္မွာကုိးကြယ္ထားတဲ့ ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္က ခုိက္လုိ႔ပါ၊ အဲဒီဆင္းတုကုိ သြားစြန္႔လုိက္ပါ” ဆုိလုိ႔ ခုိင္းတဲ့အတုိင္း လုပ္ရင္းက ကုိယ္ပါအျပစ္ျဖစ္ကာ ဘုရားမေၾကာက္၊ ကံမေၾကာက္ ျဖစ္ကုန္တဲ့ သူေတြရွိပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အားကုိးအရွာလဲြၿပီး ေဗဒင္ဆရာ၊ ေလာကဓာတ္ဆရာေတြကုိ အားကုိးမိလုိ႔ အဲဒီဆရာမ်ား ႐ုိက္တာခံရတဲ့အတြက္ မလုပ္သင့္တဲ့ အကုသုိလ္ အလုပ္ကုိ လုပ္ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာပါ။ အမွန္ျဖစ္သင့္တာက အဆုိးေတြ ႀကဳံေန၊ အဆုိးေတြ မ်ားေနရင္ အေကာင္းကုိ မ်ားမ်ားလုပ္သင့္တာပါ။ အဆုိးေတြၿပီးရင္ အေကာင္းေတြ လာလိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ အဆုိးဒဏ္ကုိ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံၿပီး အေကာင္းေတြပဲ ဖိလုပ္သင့္ပါတယ္။ အေကာင္းေတြ လုပ္ေနရင္း အဆုိးေတြ ႀကဳံခဲ့ရင္ေတာင္ တအားဆုိးဆုိး၀ါး၀ါးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒီလုိမဟုတ္ဘဲ အဆုိးေတြႀကဳံလုိ႔ သူမ်ားအားကုိးၿပီး ခုိင္းတဲ့အတုိင္းလုိက္လုပ္မိရင္ အဆုိးေတြဟာ ပုိၿပီးဆုိးလာတတ္ပါတယ္။ အပါယ္လားေစႏုိင္တဲ့ အဆုိးေတြအထိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္စိစစ္ပါ၊ ကံကုိခ်ည္းပဲ အျပစ္ပုံမခ်ပါနဲ႔လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္း..
တကယ္ေတာ့ အသက္အရြယ္ႀကီးတုိင္း အႏွစ္ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အသက္ရွင္ခုိက္မွာ အႏွစ္ရွိေအာင္ ေနထုိင္သြားႏုိင္ျခင္းကသာ အႏွစ္ရွိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အႏွစ္သာရရွိရွိနဲ႔ တစ္ရက္တစ္မနက္ ေနထုိင္သြားႏုိင္ျခင္းကသာ အႏွစ္မရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ ေနသြားျခင္းထက္ သာလြန္ပါတယ္။ စာလုိေျပာရရင္ ကုိယ္က်င့္တရားမေကာင္း၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းအၾကာၾကီး အသက္ရွင္ ေနရျခင္းထက္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာအျပည့္နဲ႔ တစ္ေန႔တစ္ရက္ တစ္မနက္ေလာက္ အသက္ရွင္ ေနထုိင္သြားရျခင္းက ပုိအႏွစ္သာရရွိပါတယ္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားနဲ႔ တစ္ေန႔တစ္မနက္ ေန႔ထုိင္ျခင္းကသာ အကုသုိလ္တရားမ်ားနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္မက အသက္ရွင္ ေနထုိင္ရျခင္းထက္ သာလြန္ေကာင္းျမတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ႀကီးရင့္သြားေနၾကတဲ့ သတၱ၀ါေတြဟာ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာတာနဲ႔အမွ် ကုိယ့္သႏၲာန္မွာလည္း ကုသုိလ္အႏွစ္သာရမ်ား တုိးပြားေနေအာင္္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသရမယ့္အခ်ိန္ကုိ တျဖည္းျဖည္းကူးသြားေနတဲ့ ဘ၀ရဲ႕ ႀကီးရင့္ျခင္းဟာ ကုသုိလ္တရား၊ ကုိယ္က်င့္တရားမ်ားနဲ႔ အႏွစ္ရွိတဲ့ ႀကီးရင့္ျခင္းမ်ားျဖစ္ဖုိ႔္ လုိအပ္လွပါတယ္။ အဲဒီလုိျဖစ္ေအာင္ အခ်ိန္ရွိတုန္း ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔လုိပါတယ္။

သူ႔ကုိသတ္မွ တကယ္ျပတ္မွာ…
ေလာကမွာ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြဟာ ဒုကၡမ်ိဳးစုံနဲ႔ ႀကဳံေတြရတဲ့အခါ မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆုံး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဆုံးစီရင္ကာ သတ္ေသတဲ့အထိ ဘ၀ကုိ အ႐ႈံးေပးတတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒုကၡေတြၿငိမ္းဖုိ႔ အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသလုိ႔ မၿပီးပါဘူး။ သူ႔ကုိ သတ္ႏုိင္မွ ၿပီးမွာ၊ ၿငိမ္းမွာ၊ အဆုံးသတ္မွာပါ။ သူဆုိတာက တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ဒုကၡေတြကုိ ျဖစ္ေစတဲ့ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္လုိ႔ေခၚတဲ့ တဏွာပါ။ အမွန္ဒုကၡၿငိမ္းခ်င္ရင္ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းတရားကုိ သတ္ရပါမယ္။ ဒီအေၾကာင္းတရားကုိ သတ္ႏုိင္မွ အက်ိဳးတရားျဖစ္တဲ့ ဒုကၡက ၿငိမ္းမွာပါ။ စာလုိေျပာရင္ သမုဒယသစၥာလုိ႔ေခၚတဲ့ တြယ္တာမႈ တဏွာကုိ ပယ္ႏုိင္မွ ဒုကၡသစၥာလုိ႔ေခၚတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡအေပါင္းမွ ၿငိမ္းေအးႏုိင္မွာပါ။ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္မႈ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နည္း အရေျပာရရင္ မသိမႈအ၀ိဇၨာ၊ တြယ္တာတပ္မက္မႈ တဏွာေတြေၾကာင့္ ဘ၀သံသရာ က်င္လည္မႈေတြ တုိးပြားေနၿပီး အဆုံးမရွိျဖစ္ကာ ဒီဒုကၡသံသရာမွကင္းရာ နိဗၺာန္နဲ႔ ပုိပုိေ၀းေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒီသေဘာတရားကုိ တစ္လဲြနားလည္ၿပီး ``ခႏၶာရွိတဲ့အတြက္ ဒီလုိဒုကၡေတြ ႀကဳံေနရတာျဖစ္တယ္၊ ဒီခႏၶာမရွိရင္ ဒီဒုကၡေတြလည္း ၿငိမ္းမွာပဲ``ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ခႏၶာမရွိေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတာေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီနည္းဟာ အလြန္လဲြမွားတဲ့ နည္းပါ။ ဒီလုိ သတ္ေသ႐ုံနဲ႔ ဒီဒုကၡေတြက မၿငိမ္းပါဘူး။ ဒီဘ၀အဆုံး သတ္သြားေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ဘ၀တစ္ခုက ထပ္ရေနဦးမွာပါ။ ေနာက္ထပ္ဘ၀ထပ္ရလုိ႔ ခႏၶာျပန္ရလာရင္ ဒီဒုကၡေတြကလည္း ထပ္ၿပီးျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ အမွန္ဒုကၡၿငိမ္းခ်င္ရင္ ဒီဒုကၡေတြ ျဖစ္ေအာင္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ျဖစ္ေစတတ္၊ ခႏၶာအိမ္ကုိ ဖဲြ႕တတ္တဲ့ တဏွာဆုိတဲ့ အေၾကာင္းတရားကုိသတ္မွ အမွန္ၿငိမ္းမွာပါ။ ရရွိလာတဲ့ ခႏၶာအစုျဖစ္တဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသတ္လုိ႔ ဒုကၡက မျပတ္ပါဘူး။ ဒီဒုကၡကုိ ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ တဏွာဆုိတဲ့ သူ႔ကုိသတ္မွ ဒုကၡအမွန္ ျပတ္မွာပါ။

ေနာင္တကင္းရာသုိ႔…
ေလာကမွာ ရွိတဲ့ပုထုဇင္မွန္သမွ် ေနာင္တမရဖူးတဲ့သူ မရွိပါဘူး။ နဲနဲေလး၊ အခုိက္အတန္႔ေလးေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ရဖူးတဲ့သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေနာင္တ အားလုံးရဲ႕ တရားခံဟာ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ မလုပ္မိလုိက္ျခင္းနဲ႔ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္မိလုိက္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အလြယ္ေျပာရရင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ အလုပ္ေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာင္တျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာလည္း ကုိယ္ပဲျဖစ္သလုိ ေနာင္တမျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာလည္း ကုိပဲျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္သင့္တာကုိ မလုပ္မိတဲ့ ေနာင္တထက္ ပုိဆုိးတာက မလုပ္သင့္မလုပ္ထုိက္တဲ့ အမွားကုိ က်ဴးလြန္မိတဲ့အတြက္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ေနာင္တက ပုိဆုိးပါတယ္။ အမွားလုပ္မိတယ္ဆုိတာ အမွားအမွန္ကုိ မခဲြျခားႏုိင္မိလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွားအမွန္ မခဲြျခားႏုိင္ျခင္းဟာ အၿငိဳးအေတး အာဃာတေတြနဲ႔ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိတတ္တဲ့ ေဒါသစိတ္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါေသာ အတၳံ နဇာနာတိလုိ႔ ဆုိသလုိ ေဒါသျဖစ္ရင္ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆုိးကုိ မသိဘဲ၊ အမွားအမွန္ကုိ မခဲြျခားတတ္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနာင္တဟာ လြန္က်ဴးမိၿပီးမွ ျဖစ္တတ္ၾကတာဆုိေတာ့ ကုိယ့္လုပ္ရပ္အတြက္ ျပန္ေတာ့ေပးဆပ္ရပါတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား ဒီေနာင္တေတြရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ အမွားက်ဴးလြန္မႈကုိ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္၊ အမွားမက်ဴးလြန္ခင္ စိတ္ကုိ ထိန္းႏုိင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ဒီလုိ ေနာင္တရတဲ့အထိ ျဖစ္လာႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာင္တမျဖစ္ခ်င္ရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွားမက်ဴးလြန္မိခင္ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ထိန္းၾကဖုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

တုံ႔ျပန္မႈကုိ တုံ႔ျပန္မျပဳနဲ႔…
လူအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့အတြက္ တုံ႔ျပန္မႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ရွိမွာပါပဲ။ ႀကိဳက္တဲ့လူက ေကာင္းတာေတြနဲ႔ တုံ႔ျပန္မွာျဖစ္ၿပီး မႀကိဳက္တဲ့သူကေတာ့ အဆုိးနဲ႔ တုံ႔ျပန္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေလာကဓံ သေဘာပါပဲ။ ေလာကဓံရွစ္ပါးလုံး ႀကဳံရတတ္ေပမယ့္ အမ်ားဆုံး ႀကဳံရတာက ကဲ့ရဲ႕ျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္းဆုိတဲ့ ေလာကဓံေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လူတုိင္းလူတုိင္း ခ်ီးမြမ္းျခင္း ခံဖူးၾကသလုိ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းလည္း ခံဖူးၾကပါတယ္။ ခံေနရဦးမွာပါပဲ။ မတူညီတဲ့သူ၊ မတူညီတဲ့ စ႐ုိက္၊ မတူညီတဲ့ အေတြးအေခၚ ရွိေနတဲ့ သူေတြနဲ႔ ေတြ႕ေနသမွ်ေတာ့ ဒီလုိက့ဲရဲ႕ျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္းဆုိတဲ့ မတူညီတဲ့ တုံ႔ျပန္မႈေတြက ရွိေနၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သဒၶါတရား ဓာတ္ခံရွိတဲ့သူေတြဟာ ေကာင္းတဲ့သေဘာေတြနဲ႔ တုံျပန္ေနၾကမွာျဖစ္ၿပီး သဒၶါတရား မရွိသူေတြကေတာ့ အဆုိးေတြနဲ႔ တုံ႔ျပန္ၾကမွာ မလဲြပါဘူး။ ဒါဟာ ေရွာင္လဲြမရတဲ့ ေလာကဓံပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ဘယ္လုိတုံ႔ျပန္မႈမ်ိဳးပဲလာလာ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားလုိက္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ဘယ္လုိတုံ႔ျပန္မႈမ်ိဳးလာလာ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ကုိယ္မယိမ္းယုိင္ေအာင္၊ မတုန္မလႈပ္ ခံႏုိင္ေအာင္ ေလက်င့္ေနထုိင္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။

ပ်က္ေပမယ့္ မဖ်က္မိေစနဲ႔…
ေလာကမွာ ပ်က္စီးျခင္းနဲ႔ ဖ်က္စီးျခင္းလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ပ်က္စီးျခင္းဟာ အလုိအေလ်ာက္ သဘ၀အတုိင္း ျဖစ္တတ္တ့ဲ့ သေဘာျဖစ္ၿပီး ဖ်က္စီးျခင္းကေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္နဲ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ သေဘာျဖစ္ပါတယ္။ ပေယာဂပါလာရင္္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ပါလာၿပီး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ရွိလာရင္္ ေစတနာလည္း ရွိလာႏုိင္ပါတယ္။ ေစတနာပါတဲ့ အလုပ္ျဖစ္ရင္္ ကံေျမာက္လာႏုိင္ၿပီး ကံေျမာက္လာရင္္ တန္ျပန္အက်ိဳးေပးမႈလည္း ရွိလာႏုိင္ပါတယ္။ ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သေဘာျဖစ္တဲ့အတြက္ ပ်က္စီးမႈမွာ ဘာမွု ထိခုိက္မႈ မရွိႏုိင္ေပမယ့္ ဖ်က္စီးမႈေၾကာင့့္ ပ်က္စီးသြားတဲ့ သေဘာဆုိရင္ေတာ့ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈကုိ ခံရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေပမွာ ဗ်သနေခၚ ပ်က္စီးျခင္းတရား ငါးပါးရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အဲဒီဗ်သနတရားငါးပါးမွာ ဉာတိဗ်သန (အမ်ိဳးမ်ားပ်က္စီးျခင္း)၊ ေဘာဂဗ်သန (စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ား ပ်က္စီးျခင္း)၊ ေရာဂဗ်သန (အနာေရာဂါေၾကာင့္ ပ်က္စီးျခင္း) ေတြေၾကာင့္ သတၱ၀ါေတြကုိ အပါယ္ငရဲအထိ္ က်ေရာက္မႈကုိ မျဖစ္ေစေပမယ့္ သီလဗ်သန (သီလပ်က္စီးျခင္း)၊ ဒိ႒ိဗ်သန (အယူ၀ါဒ ပ်က္စီးျခင္း) ေတြေၾကာင့္ကေတာ့ အပါယ္ငရဲအထိ က်ေရာက္ေစႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္လုိ႔ ပ်က္စီးၾကတဲ့ သေဘာတရားေတြမွာ တုန္လႈပ္မႈ မရွိၾကေစဘဲ ဖ်က္စီးမွ ပ်က္စီးတတ္တဲ့ ပ်က္စီးမႈေတြကုိေတာ့ အေၾကာက္တရားနဲ႔ မပ်က္ေအာင္ ထိန္းၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။

အလုိက်ခ်င္ရင္ မလုိၾကနဲ႔…
လူတုိင္းလူတုိင္း တစ္ခုခုေတာ့ အလုိမက် ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အလုိမက် ျဖစ္တယ္ဆုိတာ အလုိရွိေနၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုိရွိေနတဲ့အတြက္ ကုိယ္လုိတဲ့အတုိင္း မျဖစ္ေတာ့ အလုိလုိ အားမရျဖစ္ကာ မလုိခ်င္တာရၿပီး အလုိမက် ျဖစ္ကုန္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လုိေနသမွ် အလုိမက် ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ လုိခ်င္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားေလေလ အလုိမက်တာေတြ မ်ားေလေလပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္လုိ႔မရတဲ့ ေလာကမွာ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ မၿမဲျခင္းသေဘာ မရွိေတာ့ဘဲ ၿမဲျခင္းသေဘာပဲ ရွိေနမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေလာကႀကီးဟာ ၿမဲတာတစ္ခုမွ မရွိဘဲ မၿမဲတာေတြပဲ ရွိေနေလေတာ့ အတၱမဟုတ္၊ အနတၱဆုိတာ အထင္အရွား ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါကုိ မသိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္မႈလုိခ်င္မႈေတြနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္လုိခ်င္ေနၾကလုိ႔လည္း သတၱ၀ါေတြဟာ လုိတာမရဘဲ အလုိမက် ျဖစ္ကုန္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “အလုိက်ခ်င္ရင္ မလုိၾကနဲ႔”လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကံေကာင္းလုိေသာ္…
ကံေကာင္းခ်င္တဲ့သူဟာ ကုသုိလ္မ်ားမ်ာလုပ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ကုသုိလ္လုပ္ျခင္းဟာ အေကာင္းလုပ္ျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ အလုပ္ေကာင္းျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္ေကာင္းရင္ အက်ိဳးေပးေကာင္းမွာျဖစ္ၿပီး အက်ိဳးေပးေကာင္းျခင္းဟာ ကံေကာင္းျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘယ္သူကမွ လုပ္ေပးလုိ႔ ျဖစ္လာျခင္း မဟုတ္၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ လုပ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကံေကာင္းခ်င္ရင္ ဘာေဗဒင္ ယၾတာမွ မလုိဘဲ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈပဲ မ်ားမ်ားဖိလုပ္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။

အတုယူတတ္ဖုိ႔လုိ….
ေလာကႀကီးမွာ ေန႔စဥ္က်င္လည္ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကပဲ ယူတတ္၊ ျမင္တတ္တဲ့ သူေတြအတြက္ ေကာင္းတာေတြ၊ ကုသုိလ္ျဖစ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေန၊ ရွိေနတယ္ဆုိတာ သတိျပဳမိၾကဖုိ႔ပါ။ ဘယ္လုိေနရာ၊ ဘယ္လုိအခ်ိန္၊ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးဆီကမဆုိ ေကာင္းတဲ့၊ ကုသိုလ္ျဖစ္ေစမယ့္ အရာေတြဆုိ အတုလုိက္ၿပီး က်င့္သုံးယူတတ္ဖုိ႔နဲ႔ အျပစ္ျဖစ္ေစ၊ အကုသုိလ္ျဖစ္ေစမယ့္ အရာေတြဆုိ ေရွာင္ပယ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳစားၾကဖုိ႔ပါ။ အမွန္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိပဲၾကည့္ၾကည့္၊ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ေနေန ေကာင္းတဲ့ဘက္က ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ ယူတတ္ရင္ ကုသုိလ္ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္တတ္၊ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ယူတတ္ရင္ ကုသုိလ္ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ စာလုိေတာ့ ေယာနိေသာမနသိကာရလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေယာနိေသာမနသိကာရဆုိတာ ႏွလုံးသြင္းမွန္ကန္တာကုိ ဆုိပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ႏွလုံးသြင္းတတ္တာကုိ ဆုိပါတယ္။ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ႏွလုံးသြင္းဖုိ႔ဆုိတာ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္တတ္၊ ျမင္တတ္မွ ျဖစ္တာပါ။ ဒီလုိၾကည့္တတ္ဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းျမင္တတ္တဲ့ အက်င့္ရွိမွ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဘက္က ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ရင္ အကုသုိလ္မျဖစ္ဘဲ အျပစ္အျဖစ္ သက္သာပါတယ္။ ေကာင္းတာကုိ ၾကည့္တတ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းတာေလးေတြျမင္ၿပီး ေကာင္းတာေတြ ယူလာတတ္ပါတယ္။ ဒါကုိပဲ အတုယူတာလုိ႔ ဆုိႏုိင္တာေပါ့။ ေကာင္းတဲ့အတုလုိက္မႈပါပဲ။

Read more »

ေနာင္တကင္းရာသုိ႔…

“အရွင္ဘုရားေရ အဲဒီတုန္းက အရွင္ဘုရား ေျပာတဲ့အတုိင္း မလုပ္မိဘဲ သူေျပာတဲ့အတုိင္း လုိက္လုပ္မိလုိ႔ အခုေတာ့ တပည့္ေတာ္ ဒုကၡလွလွႀကီး ေတြ႕ေနရတဲ့အျပင္ ဆင္းရဲေပါင္းစုံနဲ႔ ေနာင္တေတြပဲ ျဖစ္လုိ႔ေနပါတယ္ဘုရား…”ဆုိၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ေလာက္က အျဖစ္ေတြ ျပန္ေျပာကာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သူ႔ဘ၀ အေျခအေနေတြကုိ ရင္ဖြင့္သြားခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ လူပ်ံေတာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းကုိ နားေထာင္ရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိပါတယ္။ သူ႔လုပ္ရပ္အတြက္ ေနာင္တေတြျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး သံေ၀ဂေတြ ျဖစ္မိျပန္ပါတယ္။ သူ႔အေျခအေနကုိၾကည့္ၿပီး ေနာင္တဆုိတာ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ မလုပ္လုိက္ရတဲ့အတြက္ ရတဲ့ေနာင္တနဲ႔ မလုပ္သင့္မလုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္လုိက္မိတဲ့အတြက္ ရတဲ့ေနာင္တရယ္လုိ႔ ရွိတတ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသေဘာ ေပါက္မိလုိက္ပါတယ္။ ဘယ္လုိေၾကာင့္ရတဲ့ ေနာင္တမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေနာင္တရဲ႕ေနာက္မွာ စုိရိမ္းပူေဆြး ငုိေၾကြးမႈေတြနဲ႔အတူ စိတ္အစဥ္ဟာ ေလးလံထုိင္းမႈိင္း ေနတတ္တယ္ဆုိတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ေလာကမွာ ရွိတဲ့ပုထုဇင္မွန္သမွ် ေနာင္တမရဖူးတဲ့သူ မရွိပါဘူး။ နဲနဲေလး၊ အခုိက္အတန္႔ေလးေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ရဖူးတဲ့သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အခုိက္အတန္႔ျဖစ္တဲ့ ေနာင္တ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ တစ္သက္လုံး စဲြထင္ေနတဲ့ ေနာင္တ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က အခ်ိန္မီျပင္လုိ႔ရတဲ့ ေနာင္တ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ျပင္မရေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွရတဲ့ ေနာင္တ စသျဖင့္ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေနာင္တ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ဖူးရဖူးၾကတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိမွာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေျပာမွားမိလုိ႔ ေနာင္တျဖစ္ေနၾကသလုိ တစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ လုပ္ေဆာင္မိလုိ႔ ေနာင္တရေနတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူမဆုိ အနည္းနဲ႔အမ်ား ေနာင္တရဖူးၾကတာေတြ ရွိေပမယ့္ ကုိယ္ရတဲ့ ေနာင္တဟာ ျပင္မရတဲ့အခ်ိန္၊ ျပင္မရတဲ့ ေနာင္တမ်ိဳး မျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့လုိပါတယ္။ အမွားတစ္ခုခုေၾကာင့္ ေနာင္တျပန္ရၿပီး ျပင္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္မက်ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မွားလုိက္တဲ့အမွားဟာလည္း ေနာင္တရတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပင္မရတဲ့ အမွားမ်ိဳးအထိ မမွားမိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ မွားတတ္တဲ့ သတၱ၀ါေတြျဖစ္လုိ႔ မွားမိၾကေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ ျပဳျပင္လုိ႔ မရတဲ့ အမွားမ်ိဳး မျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီလုိ ျပင္လုိ႔ရၿပီး ျပင္ခ်ိန္ရတဲ့ အမွားမ်ိဳးနဲ႔ ေနာင္တမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏဆုိသလုိ ေနာင္တရလုိ႔ ျပင္လုိက္ႏုိင္ရင္ အေကာင္းျပန္ျဖစ္သြားမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျပင္မရတဲ့အမွားေတြနဲ႔ ျပင္မရတဲ့ အခ်ိန္မွ ေနာင္တရမိတဲ့အတြက္ ေနာက္က်သြားၿပီး ဘုရားေတာင္ ကယ္လုိ႔မရတဲ့ သူေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားမိေတာ့ ဘုရားလက္ထက္က နာမည္ႀကီး ေနာင္တရသူ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း သြားၿပီးသတိရမိ လုိက္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ အားလုံးသိၿပီးသား ျဖစ္ၾကတဲ့ အရွင္ေဒ၀ဒတ္နဲ႔ အဇာတသက္ ဘုရင္တုိ႔ပါပဲ။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ဟာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိစဥ္မွာ ဘုရားရွင္ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့အျပင္ အရမ္းအျပစ္ႀကီးတဲ့ ဘုရားကုိ ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္လုပ္မိ၊ သံဃာကုိ သင္းခဲြမိတဲ့အထိ အနႏၲရိယကံႀကီးေတြကုိ က်ဴးလြန္မိခဲ့ပါတယ္။ သူက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အျပစ္ေတြကုိ ေနာက္ဆုံးမွာ ေနာင္တေတြ၊ သတိသံေ၀ဂေတြရၿပီး ဘုရားရွင္ကုိ ဖူးေမွ်ာ္ဖုိ႔နဲ႔ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ဖုိ႔အသြားမွာ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အမွားအျပစ္ေတြက အရမ္းႀကီးေလေတာ့ လမ္းမွာပဲ ေျမၿမိဳခံလုိက္ရပါတယ္။ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ ရခဲ့တဲ့ ေနာင္တဟာ ျပင္မရတဲ့ ေနာင္တနဲ႔၊ ျပင္မရတဲ့အခ်ိန္မွာ ရခဲ့တဲ့ ေနာင္တျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့ ဘုရားလည္းမကယ္ႏုိင္တဲ့ အမွားမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

အဇာတသတ္ဘုရင္ဆုိလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ဖခင္ဘုရင္ႀကီးကုိ သတ္မိခဲ့တဲ့ ေနာင္တဟာ သူကုိယ္တုိင္ သူ႔သားေလးေမြးေတာ့မွပဲ ဖခင္ေမတၱာကုိ အျပည့္အ၀ နားလည္ခဲ့ၿပီး အေဖရွိရာသြားခဲ့ေပမယ့္ အေဖက သူညွင္းစဲႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ေတြနဲ႔ ေသသြားခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီေနာင္တေတြနဲ႔အတူ ေနာင္ပုိင္းသတိသံေ၀ဂရလုိ႔ ဘုရားသာသနာမွာ အႀကီးအက်ယ္ခ်ီးေျမွာက္ ေထာက္ပံ့၊ ဘုရားသာသနာကုိ နက္နက္နဲနဲ သက္၀င္ယုံၾကည္မႈ ရွိခဲ့ေပမယ့္ အေဖကုိသတ္ခဲ့တဲ့ ပိတုဃာတက ကံႀကီးက ရွိခဲ့ေလေတာ့ ဘုရားရွင္လည္း မကယ္ႏုိင္တဲ့ အထိျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဇာတသက္ဘုရင္ဟာ အမွားအတြက္ အခ်ိန္မီ ေနာင္တရခဲ့ေပမယ့္ ျပင္မရတဲ့ အမွားျဖစ္ခဲ့လုိ႔ ျပင္မရတဲ့ ေနာင္တနဲ႔အတူ ငရဲက်သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမွားက်ဴးလြန္မိတတ္ေပမယ့္ က်ဴလြန္လုိက္တဲ့အမွားဟာ ေနာင္တရတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပင္မရတဲ့ေနာင္တမျဖစ္ဖုိ႔၊ ေနာင္တရခ်ိန္ဟာ ေနာက္က်သြားခ်ိန္မျဖစ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ ဒီေနာင္တ အားလုံးရဲ႕ တရားခံဟာ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ မလုပ္မိလုိက္ျခင္းနဲ႔ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္မိလုိက္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အလြယ္ေျပာရရင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ အလုပ္ေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာင္တျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာလည္း ကုိယ္ပဲျဖစ္သလုိ ေနာင္တမျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာလည္း ကုိပဲျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္သင့္တာကုိ မလုပ္မိတဲ့ ေနာင္တထက္ ပုိဆုိးတာက မလုပ္သင့္မလုပ္ထုိက္တဲ့ အမွားကုိ က်ဴးလြန္မိတဲ့အတြက္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ေနာင္တက ပုိဆုိးပါတယ္။ အမွားလုပ္မိတယ္ဆုိတာ အမွားအမွန္ကုိ မခဲြျခားႏုိင္မိလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွားအမွန္ မခဲြျခားႏုိင္ျခင္းဟာ အၿငိဳးအေတး အာဃာတေတြနဲ႔ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိတတ္တဲ့ ေဒါသစိတ္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါေသာ အတၳံ နဇာနာတိလုိ႔ ဆုိသလုိ ေဒါသျဖစ္ရင္ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆုိးကုိ မသိဘဲ၊ အမွားအမွန္ကုိ မခဲြျခားတတ္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အၿငိဳးအေတး အာဃာတေတြနဲ႔ မလုိမုန္းထားစိတ္ေတြေၾကာင့္ ျငင္းခုံခုိက္ရန္ျဖစ္ကာ ရန္ျဖစ္ၾကရာမွ ႐ုံးေရာက္ဂတ္ေရာက္၊ အခ်ဳပ္ေရာက္၊ ေထာင္ေရာက္ေတြ ျဖစ္ကုန္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိအခ်ိန္က်ေတာ့မွ ေသြးအားသြားၿပီး ငါလုပ္ခဲ့တာ မွားပါလားလုိ႔ ေနာင္တရမိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနာင္တဟာ လြန္က်ဴးမိၿပီးမွ ျဖစ္တတ္ၾကတာဆုိေတာ့ ကုိယ့္လုပ္ရပ္အတြက္ ျပန္ေတာ့ေပးဆပ္ရပါတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား ဒီေနာင္တေတြရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ အမွားက်ဴးလြန္မႈကုိ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္၊ အမွားမက်ဴးလြန္ခင္ စိတ္ကုိ ထိန္းႏုိင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ဒီလုိ ေနာင္တရတဲ့အထိ ျဖစ္လာႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာင္တမျဖစ္ခ်င္ရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွားမက်ဴးလြန္မိခင္ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ထိန္းၾကဖုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ စိတ္ဆုိတာက ေလက်င့္ေပးရင္ ထိန္းလာႏုိင္တတ္ပါတယ္။ စိတ္ဆုိးလြယ္တဲ့သူ၊ စိတ္တုိလြယ္တဲ့ သူေတြလည္း သတိေလးထားၿပီး ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္ေလးကုိ ထိန္းေၾကာင္းေပးၾကည့္ရင္ တျဖည္းျဖည္း ရလာတတ္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ေက်ာင္းအက်ိဳးေဆာင္ ဒကာေလးတစ္ေယာက္ဆုိရင္ အရင္တုန္းက စိတ္ေတာ္ေတာ္ ျမန္တတ္ပါတယ္။ ႐ုိးေျဖာင့္ၿပီး မဟုတ္မခံ စိတ္ရွိတဲ့အတြက္ ေျပာဆုိတဲ့အခါလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဒဲ့တုိးေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္လည္း တစ္ခါတစ္ေလ အမ်ားအထင္ လဲြတာေလးေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိလည္း တစ္ခါတစ္ေလ ဘုန္းဘုန္းက “သည္းခံတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြ လုပ္ေပးဖုိ႔၊ အမ်ားအတြက္ အလုပ္လုပ္တဲ့သူဟာ သူမ်ားထက္ပုိၿပီး စိတ္ရွည္ဖုိ႔၊ အလုပ္မလုပ္တဲ့ သူေတြအတြက္ ဘာသံမွ၊ ဘာတုိက္ခုိက္မႈမွ မရွိတတ္ေပမယ့္ အလုပ္လုပ္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ ေျပာတာဆုိတာ တုိက္ခုိက္တာေတြ ရွိတတ္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ေက်ာင္းအေပၚထားတဲ့ ေစတနာ၊ အမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးတဲ့ ေစတနာေတြနဲ႔ အေကာင္းဆုံး သည္းခံႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကည့္ဖုိ႔..” ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္။ ဒကာေလးကလည္း အရင္လုိမဟုတ္ေတာ့ဘဲ သူကုိယ္တုိင္ “ငါ့ကုိ ဦးဇင္းကလည္း ဒီလုိေျပာထားတယ္၊ ငါ့စိတ္ကုိ ငါထိန္းမွ ျဖစ္မယ္..”ဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္တုိတတ္တာ၊ သည္းမခံတတ္တာေတြကုိ သည္းခံလာႏုိင္ေအာင္၊ စိတ္ရွည္ေအာင္ ေလ့က်င့္ပါတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိျဖစ္စရာ ေနရာေတြ၊ အလုပ္ေတြ၊ လူေတြကုိေရွာင္ၿပီး ေနလုိက္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ တကယ္လည္း သူအဲလုိျဖစ္ေအာင္ေနတာကုိ ဘုန္းဘုန္း သတိထားမိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းအက်ိဳးေဆာင္ ဒကာေလးတစ္ေယာက္ အဲဒီလုိစိတ္ထားေလးေတြနဲ႔ သူ႔စိတ္ကုိ သူျပဳျပင္ လာတာေတြကေတာ့ သူ႔အတြက္ေရာ အမ်ားအတြက္ပါ ေနာင္တကင္းရာ ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။

ဆုိလုိတာက ေနာင္တဆုိတာ ပုထုဇင္တုိင္း ျဖစ္တတ္ေပမယ့္ အဲဒီေနာင္တကင္းေအာင္ ေနာင္တျဖစ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ မလုပ္ျဖစ္ခင္ စိတ္ကုိ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ၿပီး ထိန္ေၾကာင္းေပးၾကည့္ၾကဖုိ႔ ဆုိခ်င္တာပါ။ အကယ္၍ မထိန္းႏုိင္လုိ႔ က်ဴးလြန္မိခဲ့မယ္ ဆုိရင္လည္း ျပဳျပင္လုိ႔ မရတဲ့အခ်ိန္၊ ျပဳျပင္လုိ႔ မရတဲ့ ေနာင္တမ်ိဳးအထိ မျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိ သတိကပ္ကာ ေလ့က်င့္ၾကည့္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေနာင္တရတဲ့အခ်ိန္ဟာ ေနာက္မက်တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အမွားအတြက္ ေနာင္တရတဲ့အခါမွာလည္း “မွားခဲ့မိေလျခင္း…”ဆုိၿပီး အမွားအေပၚမွာ ေနာင္တတရားေတြနဲ႔ ပူေဆြးေနဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ မွားမွန္းသိတာနဲ႔ အဲဒီအမွားကုိ သခၤန္းစာယူၿပီး ေနာင္မမွားေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။ ျပဳျပင္လုိ႔ ရတဲ့အမွားမ်ိဳးဆုိရင္ ေနာင္တရလုိ႔ ျပဳျပင္ႏုိင္တဲ့အခ်ိန္ဟာ ေနာက္က်တယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ ျဖစ္သမွ် ေနာင္တမ်ားဟာ လုပ္သမွ် အမွားမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အမွားမလုပ္မိေအာင္၊ အမွားလုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ျဖစ္တဲ့အခါ အဲဒီစိတ္ကုိ စိတ္ေလးနဲ႔ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္စသျဖင့္ အာ႐ုံျပဳၿပီး ေနၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေသြးစူေနတဲ့စိတ္ဟာ တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္လာတတ္ပါတယ္။ စိတ္ၿငိမ္လာရင္ အမွားလုပ္မိေတာ့မယ့္ စိတ္ကုိလည္း မလုပ္မိေအာင္ ထိန္းလာႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ အမွားမလုပ္မိရင္ ေနာင္တဆုိတာလည္း မရွိႏုိင္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ အၾကြင္းမဲ့ ေနာင္တကင္းဖုိ႔ဆုိတာ အာသေ၀ါကုန္ခမ္း ရဟႏၲာျဖစ္မွပဲ ျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ ပုထုဇင္မ်ား အေနနဲ႔လည္း ေနာင္တနည္းေအာင္၊ ျပဳျပင္မရတဲ့ ေနာင္တမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္၊ ေနာင္တရခ်ိန္ဟာ ေနာက္က်တဲ့ အခ်ိန္မျဖစ္ရေလေအာင္ လက္ရွိ ကုိယ့္ရဲ႕ အေျပာအဆုိ၊ အျပဳအမူ အေနအထုိင္မ်ားကုိ သတိနဲ႔ ထိန္းသိမ္းၾကဖုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္ကုိ ေဒါသတရား၊ အၿငိဳးအေတးမ်ားနဲ႔ မလႊမ္းမိုးမိေစဘဲ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး အမွားကင္းေအာင္၊ အမွားနည္းေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကဖုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိနည္းနဲပဲ ေနာင္တကင္းရာလမ္းမွန္ကုိ ေလွ်ာက္လမ္းၾကပါစုိ႔လုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။ အားလုံးအမွားကင္းၿပီး ေနာင္တရွင္းၾကပါေစ…

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား