ယေန႔ေခတ္သည္ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာမ်ား အဖက္ဖက္မွ တုိးတက္ေနသည့္ ေခတ္ကာလ ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ လုိခ်င္သိခ်င္သည္မ်ားကုိလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေခတ္မီပစၥည္းမ်ားကုိ အသုံးျပဳ၍ သိေနႏုိင္ၾက၊ ရေနႏုိင္ၾကၿပီ ျဖစ္၏။ အသိေပးခ်င္သည္မ်ားကုိလည္း ထုိ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ား အကူအညီျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္႔ႏွံ႔ေအာင္ အသိေပး ျဖန္႔ေ၀ေနႏုိင္ၿပီ ျဖစ္၏။ ထုိေခတ္ေပၚ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းမ်ားတြင္ အင္တာနက္သည္ တစ္ကမၻာလုံးအထိ ျဖန္႔ထားႏုိင္သည့္ ကြန္ယက္တစ္ခု ျဖစ္သျဖင့္ လူသားမ်ား အခ်င္းခ်င္း အခ်ိန္အတုိအတြင္း သိလုိရာ သိခ်င္ရာကုိ ခ်က္ခ်င္းျဖန္႔ေ၀ေပးႏုိင္၏။ ထုိအခ်က္သည္ ေကာင္းသည့္အခ်က္ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ဆုိးသည့္အခ်က္လည္း ျဖစ္ေပၚေန၏။ ဘာသာေရးဘက္ကၾကည့္လွ်င္ အင္တာနက္ကုိ အသုံးျပဳ၍ တရားေတာ္မ်ား နားၾကားခြင့္ရေနၾက၏။ တရားစာမ်ား ဖတ္ခြင့္ႀကဳံေနၾက၏။ တရားေတာ္မ်ား ေဆြးေႏြးခြင့္ ရေနၾက၏။ မိမိသိထားသည္မ်ားကုိ တစ္ဆင့္ျဖန္႔ေ၀ခြင့္ ရေနၾက၏။ တရားအႏွစ္ကုိ မသိေသးသူမ်ားလည္း တစ္ဆင့္သိခြင့္ရေနၾက၏။ အလြန္ေကာင္းမြန္သည့္ အြန္လုိင္းသာသနာျပဳ လုပ္ငန္းတစ္ခုကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနေပ၏။ ဤကား ေကာင္းသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။
သုိ႔ေသာ္ ဆုိးသည့္အခ်က္မွာ ထုိအင္တာနက္ကုိ အသုံးျပဳ၍ အြန္လုိင္းျငင္းခုံမႈမ်ား၊ ဘာသေရး တုိက္ပဲြမ်ား ျဖစ္ေနသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ ဘာသေရး ျငင္းခုံမႈမ်ားသည္ အျခားဘာသာမ်ားျဖင့္ ျငင္းခုံတုိက္ပြဲ၀င္ ေနၾကျခင္း မဟုတ္ဘဲ မိမိတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အခ်င္းခ်င္းသာ ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ျငင္းခုံၾကရာတြင္ အမွန္သစၥာကုိ ရွင္းလင္းသူမ်ားအျပင္ ဘာသာေရးကုိ ခုတုံးလုပ္လုိသူမ်ား အယူစဲြ ၀ါဒစဲြ၊ ပုဂၢိဳလ္စဲြ၊ ဆရာစဲြ ရွိေနသည့္သူမ်ား၊ မိမိသိသည့္ အနည္းငယ္ေလးကုိ စဲြကုိင္ၿပီး ျငင္းဆန္ေနသူမ်ား၊ မိမိသည္သာ အမွန္ဟု မိမိကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးကာ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္သူမ်ား စသူစသူတုိ႔ကလည္း ထုိအင္တာနက္ကုိ အသုံးျပဳ၍ ၀ါဒျဖန္႔ၾက၊ မိမိတုိ႔ဆရာသည္သာ မွန္သည္ဟူ၍ တစ္ဖက္သတ္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ၾကည္ညိဳမႈမ်ားျဖင့္ အမွန္အမွား မခဲြျခားဘဲ ပုဂၢိဳလ္ေရး ထိခုိက္ေျပာဆုိ ေနၾက၏။ ထုိအထဲတြင္ စာေတြ႔ကုိ ကုိင္၍ေျပာဆုိ ေနၾကသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ ငါေတြ႕ကုိ ကုိင္၍ေျပာဆုိေနသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ ပိဋကတ္စာေပနဲ႔ ညွိ၍ စာေပအတုိင္း လက္ခံလုိက္နာ ေျပာဆုိေနသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ စာေပက အဓိကမက်ပါဘူး ကုိယ္ေတြ႕က အဓိကက်သည္ဟု ငါေတြ႔ကုိ စဲြကုိင္ေျပာဆုိ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ ငါတုိ႔ဆရာသည္သာ အမွန္ဟူ၍ မိမိတုိ႔ဆရာ ေျပာသမွ် အကုန္မွန္သည္ဟူ၍ ပုဂၢိဳလ္ေရး ၾကည္ညိဳမႈ တစ္ခုတည္းကုိ ၾကည့္၍ မ်က္စိစုံမွိတ္ ျငင္းခုံေနသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရး အစဲြမရွိဘဲ ဗုဒၶဓမၼကုိ အမွန္တကယ္ ေလ့လာလုိက္စားၿပီး ဆရာေတာ္မ်ား ေဟာသမွ်ကုိ အမွားအမွန္ ခ်င့္ခ်ိန္ကာ ဓမၼအႏွစ္သာရ ႐ႈေထာင့္မွ ေျပာဆုိကာကြယ္ သူမ်ားလည္း ရွိ၏။ မည္သုိ႔ဆုိေစ ဤသုိ႔ ျငင္းခုံေနၾကျခင္းသည္ မေကာင္းလွေပ။ ျငင္းခုံရာမွ အမွားမ်ား ပုိမ်ားလာတတ္သည္ကုိ သတိျပဳသင့္လွ၏။ ျငင္းခုံရာမွ ရန္မ်ားလာတတ္၏။ ျငင္းခုံရာမွ အားနည္းခ်က္မ်ား ေဖာ္ေဆာင္လာကာ ပုဂၢိဳလ္ေရး ထိခုိက္လာသည္ အထိျဖစ္လာတတ္၏။ ငယ္က်ိဳးငယ္နာမ်ား ေဖာ္လာသည္အထိ ျဖစ္လာတတ္၏။
ထုိျငင္းခုံမႈ အားလုံး၏ လက္သည္မွာ အစဲြတရားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ အယူ၀ါဒ အစဲြသည္ အသက္ပင္ အေသခံသည္အထိ စြန္႔လြတ္ရန္ ခဲရင္းလွ၏။ ထုိအစဲြတရားမ်ားသည္ ပုဂၢိဳလ္ကုိ အမွီျပဳ၍ ျဖစ္လာသည့္ အစဲြတရားမ်ား ျဖစ္သည္ကမ်ား၏။ ဗုဒၶလက္ထက္ကုိ ျပန္ၾကည့္လွ်င္ အလြယ္တကူ သိႏုိင္၏။ ဗုဒၶႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ေပၚေပါက္ခဲ့ၾကသည့္ တိတၱိဆရာၾကီးမ်ားသည္ ထုိစဥ္က တပည့္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ ဗုဒၶကုိ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္ၾက၏။ အတုမရွိ ဗုဒၶရွင္ေတာ္လက္ထက္တြင္ပင္ ဗုဒၶ၀ါဒကုိ လက္မခံႏုိင္ဘဲ မိမိတုိ႔ ဆရာ၀ါဒသာ အမွန္ဟူ၍ စဲြကုိင္သူမ်ား အမ်ားအျပား ရွိသည္ကုိ သေဘာေပါက္ႏုိင္ၾက၏။ ဤသည္မွာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏ ၀ါဒတစ္ခုကုိ ယုံၾကည္လက္ခံမိၿပီဆုိလွ်င္ စြန္႔လြတ္ရန္ ခဲယင္းသည္ဟူသည့္ အခ်က္ကုိ မီးေမာင္းထုိးျပေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္စံၿပီးေနာက္တြင္လည္း သာသနာတြင္ သံဃာဂုိဏ္းကဲြအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚေပါက္ခဲ့၏။ ထုိဂုိဏ္းကဲြမ်ားသည္လည္း အယူ၀ါဒ မတူညီသည့္ ပုဂၢဳိလ္မ်ားကုိ အစဲြျပဳ၍ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ၀ါဒကုိ ယုံၾကည္လက္ခံသူမ်ားမွ တစ္ဆင့္ အင္အားေကာင္းလာျခင္း ျဖစ္၏။
ယေန႔ေခတ္တြင္ ထုိသေဘာမ်ား တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ တရားဓမၼ ေဟာေျပာျပသၾကသည့္ ဆရာသမားမ်ားကုိ အစဲြျပဳ၍ သူ႔ဆရာ ကုိယ့္ဆရာစသည့္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ၾကည္ညိဳမႈမ်ားျဖင့္ ဆရာစဲြ ၀ါဒစဲြမ်ား တျဖည္းျဖည္း အားေကာင္းလာသည္ကုိ ေတြ႕ေနရ၏။ တရားေဟာဆရာမ်ားကလည္း အမ်ားသားပင္။ အခ်ိဳ႕က စာတတ္ေပတတ္မ်ားျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ကား စာေပပရိယတ္ မျပည့္စုံေသာ္လည္း လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈ အားေကာင္းသူမ်ားျဖစ္၏။ စာေပပရိယတ္ တတ္ကၽြမ္းၿပီး လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈ ပဋိပတ္အားနည္းသည့္ ဆရာအခ်ိဳ႕က စာေပကုိ အားျပဳ၍ စာေပအတုိင္း ေဟာေျပာျပသၾက၏။ စာမတတ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ပုိင္ပုိင္ အားထုတ္ထားသည့္ ဆရာအခ်ိဳ႕ကား လက္ေတြ႕ပုိင္းကုိ အားျပဳ၍ ေဟာေျပာျပသၾက၏။ ထိုအဆင့္အထိကား ျပႆနာ မရွိေသးေပ။ ဆုိးလာသည္ကား တစ္ဘက္ႏွင့္တစ္ဘက္ ပုတ္ခတ္ေျပာဆုိ လာၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ လက္ေတြ႕အားသန္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ငါေတြ႕နဲ႔ကုိင္ၿပီး ေဟာေျပာကာ စာေပသင္စရာ မလုိ၊ စာတတ္စရာမလုိဟု လုပ္လာၾကသကဲ့သုိ႔ စာေပအားေကာင္းသည့္ စာတတ္ေပတတ္မ်ားကလည္း စာေတြ႕ကုိ ကုိင္ကာစာႏွင့္သာညွိၿပီး ငါေတြ႕အေပၚ အထင္ေသးပုတ္ခတ္ လာတတ္ၾက၏။ သူ႔ဘက္ကုိယ့္ဘက္ အမွန္ဟု ယူဆၾကေသာ္လည္း စင္စစ္စာေတြ႕ေရာ ငါေတြ႕ပါ အထူးလုိအပ္၏။ စာေပသည္အေျခခံ က်သျဖင့္ စာေပတတ္ၿပီး ကုိယ္ေတြ႕အားထုတ္မႈမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ေဟာေျပာ ပုိ႔ခ်ၾကရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထုိသုိ႔ စာေတြ႕လက္ေတြ႕ျဖင့္ ျပန္လည္ေဟာေျပာ ျပသမည္ဆုိလွ်င္ ထုိဆရာမ်ား၏ ေဟာေျပာမႈမ်ားတြင္ မည္သည့္ျပႆနာမွ် မေပၚႏုိင္ေတာ့ေပ။ ထုိဆရာေတာ္မ်ား၏ တရားမ်ားအေပၚတြင္လည္း မည္သည့္ေ၀ဘန္မႈမ်ိဳးမွ် မရွိႏုိင္ေပ။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ထုိသုိ႔စာေတြ႕လက္ေတြ႕ ႏွစ္ရပ္လုံးျဖင့္ ေဟာေျပာျပသေနသည့္ ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား မ်ားစြာရွိပါ၏။ စာေရးသူတုိ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ေဟာၾကားျပသလာခဲ့သည္မွာ ယေန႔အထိ ထုိဆရာေတာ္မ်ား၏ ေဟာေျပာမႈႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေ၀ဘန္သံ တစ္စုံတစ္ခုမွ် မၾကားရေပ။ ဤသည္မွာ စာလည္းတတ္ တရားလည္းအားထုတ္ၿပီး စာေတြ႕ႏွင့္လက္ေတြ႕ ေပါင္းစပ္ကာ ေဟာၾကားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။
မွန္၏။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ တရားေဟာ ဓမၼကထိက ဆရာမ်ား အမ်ားအျပား ေပၚေပါက္ေနေသာ္လည္း စာေတြ႕လက္ေတြ႕ ႏွစ္ရပ္လုံးတြင္ ကၽြမ္းက်င္ပုိင္ႏုိင္ၿပီး ေဟာေျပာျပသသည့္ ဆရာမ်ားအားနည္းလာ သည္ကုိေတြ႕ရ၏။ အခ်ိဳ႕က စာေပပရိယတ္ကုိသာ ကုိင္စဲြထားၿပီး ေဟာေျပာျပသၾက၏။ အခ်ိဳ႕က စာေတြ႕မရွိ ခႏၶာကုိယ္ေတြ႕ဟုဆုိကာ ငါေတြ႕ကုိ ကုိင္စဲြၿပီး ေဟာေျပာျပသ၏။ ထုိဆရာမ်ားသည္ အေျပာအေဟာ ေကာင္းသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း နာမည္ရလာကာ တပည့္တပန္းမ်ားလည္း တုိးပြားလာေနၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ေကာက္႐ုိးမီးကဲ့သုိ႔ တစ္ရွိန္ထုိးတက္ၿပီး တစ္ရွိန္ထုိး ျပဳတ္က်သြားသည္ကုိလည္း ေတြ႕ရတတ္၏။ ပရိတ္သတ္ အားေကာင္းလာသည့္အခါ ပရိတ္သတ္အရွိန္ျဖင့္ စင္ေပၚတြင္ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး မိမိသိသည့္ အနည္းငယ္ကုိ ကုိင္စဲြၿပီး သတိလက္လြတ္ျဖစ္ကာ ငါ့၀ါဒ ငါ့ဂုိဏ္းလုိ ျဖစ္လာ၏။ ထုိအခါ အသိဉာဏ္ ဆင္ျခင္တုံတရား ရွိသည့္သူမ်ားက ေထာက္ျပေ၀ဘန္လာသည့္အခါ နဂုိပုဂၢိဳလ္စဲြ ယုံၾကည္မႈ ရွိထားသူမ်ားက ျပန္လည္တုိက္ခုိက္လာ ကုန္ၾက၏။
စာေပ ပရိယတ္ တတ္ကၽြမ္းေသာ္လည္း လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈ မရွိပါက ထုိတတ္ကၽြမ္းမႈ၏ အႏွစ္သာရကုိ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း မခံစားရဘဲ မိမိ၏ ပရိတ္သတ္မ်ား အတြက္လည္း အက်ိဳးေက်းဇူးနည္းပါးလွ၏။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္က “ႏြားရွင္တုိ႔အား ႏြားတုိ႔ကုိ ေရတြက္အပ္ႏွင္းလုိက္ရေသာ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏြားႏုိ႔အရသာကုိ မခံစားလုိက္ရသကဲ့သုိ႔ နိဗၺာန္ေရာက္သည္အထိ အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္စပ္ေသာ ပိဋကတ္သုံးပုံဟူေသာ ဘုရားစကားေတာ္ကုိ မ်ားစြာေဟာေျပာေနေသာ္လည္း မက်င့္မႀကံ ေမ့ေလ်ာ့ေပါ့တန္ ေနသူသည္ ျပဳထုိက္သည္ကုိ ျပဳသည္မမည္၊ မဂ္ဖုိလ္အရသာကုိ မခံစားရ“ (ဓမၼပဒ၊ ေဒြသဟာယကဘိကၡဳ ၀တၱဳ) ဟု ေဟာေတာ္မူထားသျဖင့္ စာေတြ႕အားေကာင္း႐ုံျဖင့္ မလုံေလာက္ဘဲ လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈမ်ားလည္း လုိအပ္သည္ကုိ သတိျပဳသင့္လွ၏။ လက္ေတြ႕မပါ စာကုိသာ အားျပဳလာလွ်င္ ေ၀ဘန္စရာ ျဖစ္လာတတ္၏။
ထုိ႔အတူ စာေပပရိယတ္ အေျခခံ အားနည္းၾကေသာ္လည္း လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈ အားေကာင္းသူမ်ားက ခႏၶာကုိယ္ေတြ႕ဟုဆုိကာ ငါေတြ႕တရားမ်ားကုိ စာေပႏွင့္မညွိ၊ ၀ိနည္းမသိဘဲ ေျပာခ်င္ရာေျပာကာ ထင္ရာစြက္ ေဟာလာၾကသည္လည္း ရွိ၏။ ထုိသူမ်ားကား ဤတရားသည္ ငါကုိယ္တုိင္ ခႏၶာကုိယ္ေတြ႕ သိထားသည့္ တရားဟုဆုိကာ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်၏။ စာေပမတတ္၊ ၀ိနည္းမသိသည့္အခါ ေျပာသင့္သည့္ စကား၊ မေျပာသင့္သည့္စကား၊ ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္ ကုိက္ညီသည့္စကား မကုိက္ညီသည့္ စကားဟု မခဲြျခားဘဲ ေဟာေျပာၾကသျဖင့္ ေ၀ဘန္တုိက္ခုိက္ ခံရျပန္၏။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာတြင္ ၀ိနည္းသည္ သာသနာ၏ အသက္ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၏ သီလလည္း ျဖစ္၏။ ရဟႏၲာေသာ္မွလည္း ၀ိနည္းေတာ္အတုိင္း လုိက္နာက်င့္သုံးရ၏။ ၀ိနည္းသည္ မည္သူမွ် ျပဳျပင္ျပင္ဆင္၍ မရသည့္ ဗုဒၶ၏ အာဏာေဒသနာေတာ္ ျဖစ္၏။ စာေပမသိ ၀ိနည္းမရွိ္ဘဲ ငါေတြ႕ဟုဆုိကာ ေဟာခ်င္ရာေဟာ၍ ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္ မကုိက္ညီလွ်င္ သီလကုိ လြန္က်ဴးရာ ေရာက္သကဲ့သုိ႔ ဗုဒၶ၏ ဥပေဒကုိ ေဖာက္ဖ်က္ရာလည္း ေရာက္၏။ ၀ိနည္းေတာ္တြင္ကား မွန္ေသာ္လည္း မေျပာရဟု ပညတ္ထားခ်က္မ်ား ရွိ၏။ စာေပပရိယတ္မရွိ ခႏၶာကုိယ္ေတြ႕ဟု ေျပာေဟာသူမ်ား သတိျပဳသင့္သည့္ အခ်က္မွာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးႏွင့္ တဦးမွာ တရားသိပုံခ်င္း မတူညီသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ မိမိအားထုတ္ၿပီး သိသည့္အသိႏွင့္ အျခားသူအားထုတ္ၿပီး သိသည့္အသိ တစ္ထပ္တည္း က်ခ်င္မွက်မည္ ျဖစ္၏။ စာေပမညွိဘဲ ငါသိဟုကုိင္စဲြကာ ေဟာၾကားမႈမ်ားသည္ ငါ့အတြက္ မွန္ေသာ္လည္း သူမ်ားအတြက္ မွန္ခ်င္မွ မွန္မည္ဆုိသည့္ အခ်က္ကုိ သတိျပဳသင့္လွ၏။ ဗုဒၶသည္ပင္ တရားေဟာသည့္အခါ ေ၀ေနယ်စၧာသယေခၚ ေ၀ေနယ်တုိ႔၏ အလုိသုိ႔ လုိက္ကာ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္မည့္ တရားကုိသာ ေရြးျခယ္ေဟာေျပာသည္ကုိ အတုယူသင့္၏။ ငါေတြ႕တုိင္း တစ္ျခားသူမ်ားလည္း င့ါလုိျဖစ္မည္ဟု တစ္ထစ္ခ် သတ္မွတ္ထား၍ မရေပ။ ထုိသုိ႔ တစ္လမ္းတည္းစဲြကုိင္ၿပီး ေဟာေျပာျပသေနလွ်င္ ေ၀ဘန္ေထာက္ျပစရာ ျဖစ္လာတတ္၏။ ငါေတြ႕ကုိ စာေတြႏွင့္ခ်ိန္ၿပီး စာေပလည္း မလြတ္ေစေအာင္ ပညာရွိမ်ားလည္း အကဲ့ရဲ႕လြတ္ေအာင္ ေဟာၾကားရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထုိေၾကာင့္ လူအမ်ားကုိ ဦးေဆာင္မႈျပဳေနသည့္ ဆရာမ်ား၊ တရားေဟာ တရားျပမ်ားသည္ စာေတြ႕ႏွင့္လက္ေတြ႕ ႏွစ္မ်ိဳးလုံး ျပည့္စုံရန္လုိအပ္ေၾကာင္း၊ စာေတြ႕ကုိ အေျခခံ၍ လက္ေတြ႕ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းျမတ္သည္ကုိ ညြန္ျပေပးရန္ လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။
ဤေနရာတြင္ စာေရးသူ ေျပာလုိသည္မွာ ဆရာစဲြ၊ ၀ါဒစဲြ၊ ပုဂၢဳိလ္စဲြမ်ားထားၿပီး တစ္သမွတ္တည္းကုိင္စဲြကာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အခ်င္းခ်င္း ျငင္းခုံမႈမွား ရပ္တန္႔ၾကရန္ႏွင့္ မိမိတုိ႔ ကုိးကြယ္သည့္ ဆရာသမားမ်ား၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကုိသာ တစ္ထစ္ခ် အမွန္ဟု မသတ္မွတ္ၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ ေဟာေျပာသူ ဆရာမ်ားသည္ စာေတြ႕မ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ ငါေတြ႕မ်ားလည္း ရွိသျဖင့္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာလွ်င္ မွန္ကန္သည့္ ေဟာေျပာခ်က္၊ လမ္းညႊန္ခ်က္ကုိ ေရြးခ်ယ္စိစစ္၍ လုိက္နာက်င့္သုံးၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ တုိ႔ဆရာက သည္လုိေျပာလုိ႔ ဆရာ့စကားသည္သာ အမွန္ဟု မသတ္မွတ္ၾကဘဲ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာလွ်င္ ယုံၾကည္မႈႏွင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းျမတ္ရာကုိသာ သြားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ မည္သူမွားသည္ မည္သူမွန္သည္ဟူသည့္ ျငင္းခုံမႈမ်ားသည္ ျပႆနာ ေျပလည္ရာ လမ္းေၾကာင္းမွန္ မဟုတ္ဘဲ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာ ဆရာေကာင္းကုိ ေရြးခ်ယ္စိစစ္ၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ ဆရာတစ္ပါး လဲြေခ်ာ္သြားက တပည့္အမ်ား အပါယ္လား၏ဟု ဆုိသည့္အတုိင္း မိမိတုိ႔ ဆည္းကပ္ကုိးကြယ္သည့္ ဆရာသည္ အလဲြအမွားမ်ားကုိ ေဟာေျပာေပးေနသည့္ ဆရာျဖစ္ပါက မိမိတုိ႔လည္း အလဲြလမ္းကုိ လုိက္သြားႏုိင္ပါသျဖင့္ အစဲြအလန္းမ်ားကုိပယ္ၿပီး အျမဲလန္းေစမည့္ အမွန္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္ႏုိင္ဖုိ႔္ ႀကိဳးစားၾကရန္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ကုိးကြယ္ရာမွ ေဘးမျဖစ္ၾကရန္သာ ႀကိဳးစားသင့္ပါေၾကာင္း…
သုိ႔ေသာ္ ဆုိးသည့္အခ်က္မွာ ထုိအင္တာနက္ကုိ အသုံးျပဳ၍ အြန္လုိင္းျငင္းခုံမႈမ်ား၊ ဘာသေရး တုိက္ပဲြမ်ား ျဖစ္ေနသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ ဘာသေရး ျငင္းခုံမႈမ်ားသည္ အျခားဘာသာမ်ားျဖင့္ ျငင္းခုံတုိက္ပြဲ၀င္ ေနၾကျခင္း မဟုတ္ဘဲ မိမိတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အခ်င္းခ်င္းသာ ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ျငင္းခုံၾကရာတြင္ အမွန္သစၥာကုိ ရွင္းလင္းသူမ်ားအျပင္ ဘာသာေရးကုိ ခုတုံးလုပ္လုိသူမ်ား အယူစဲြ ၀ါဒစဲြ၊ ပုဂၢိဳလ္စဲြ၊ ဆရာစဲြ ရွိေနသည့္သူမ်ား၊ မိမိသိသည့္ အနည္းငယ္ေလးကုိ စဲြကုိင္ၿပီး ျငင္းဆန္ေနသူမ်ား၊ မိမိသည္သာ အမွန္ဟု မိမိကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးကာ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္သူမ်ား စသူစသူတုိ႔ကလည္း ထုိအင္တာနက္ကုိ အသုံးျပဳ၍ ၀ါဒျဖန္႔ၾက၊ မိမိတုိ႔ဆရာသည္သာ မွန္သည္ဟူ၍ တစ္ဖက္သတ္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ၾကည္ညိဳမႈမ်ားျဖင့္ အမွန္အမွား မခဲြျခားဘဲ ပုဂၢိဳလ္ေရး ထိခုိက္ေျပာဆုိ ေနၾက၏။ ထုိအထဲတြင္ စာေတြ႔ကုိ ကုိင္၍ေျပာဆုိ ေနၾကသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ ငါေတြ႕ကုိ ကုိင္၍ေျပာဆုိေနသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ ပိဋကတ္စာေပနဲ႔ ညွိ၍ စာေပအတုိင္း လက္ခံလုိက္နာ ေျပာဆုိေနသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ စာေပက အဓိကမက်ပါဘူး ကုိယ္ေတြ႕က အဓိကက်သည္ဟု ငါေတြ႔ကုိ စဲြကုိင္ေျပာဆုိ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ ငါတုိ႔ဆရာသည္သာ အမွန္ဟူ၍ မိမိတုိ႔ဆရာ ေျပာသမွ် အကုန္မွန္သည္ဟူ၍ ပုဂၢိဳလ္ေရး ၾကည္ညိဳမႈ တစ္ခုတည္းကုိ ၾကည့္၍ မ်က္စိစုံမွိတ္ ျငင္းခုံေနသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရး အစဲြမရွိဘဲ ဗုဒၶဓမၼကုိ အမွန္တကယ္ ေလ့လာလုိက္စားၿပီး ဆရာေတာ္မ်ား ေဟာသမွ်ကုိ အမွားအမွန္ ခ်င့္ခ်ိန္ကာ ဓမၼအႏွစ္သာရ ႐ႈေထာင့္မွ ေျပာဆုိကာကြယ္ သူမ်ားလည္း ရွိ၏။ မည္သုိ႔ဆုိေစ ဤသုိ႔ ျငင္းခုံေနၾကျခင္းသည္ မေကာင္းလွေပ။ ျငင္းခုံရာမွ အမွားမ်ား ပုိမ်ားလာတတ္သည္ကုိ သတိျပဳသင့္လွ၏။ ျငင္းခုံရာမွ ရန္မ်ားလာတတ္၏။ ျငင္းခုံရာမွ အားနည္းခ်က္မ်ား ေဖာ္ေဆာင္လာကာ ပုဂၢိဳလ္ေရး ထိခုိက္လာသည္ အထိျဖစ္လာတတ္၏။ ငယ္က်ိဳးငယ္နာမ်ား ေဖာ္လာသည္အထိ ျဖစ္လာတတ္၏။
ထုိျငင္းခုံမႈ အားလုံး၏ လက္သည္မွာ အစဲြတရားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ အယူ၀ါဒ အစဲြသည္ အသက္ပင္ အေသခံသည္အထိ စြန္႔လြတ္ရန္ ခဲရင္းလွ၏။ ထုိအစဲြတရားမ်ားသည္ ပုဂၢိဳလ္ကုိ အမွီျပဳ၍ ျဖစ္လာသည့္ အစဲြတရားမ်ား ျဖစ္သည္ကမ်ား၏။ ဗုဒၶလက္ထက္ကုိ ျပန္ၾကည့္လွ်င္ အလြယ္တကူ သိႏုိင္၏။ ဗုဒၶႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ေပၚေပါက္ခဲ့ၾကသည့္ တိတၱိဆရာၾကီးမ်ားသည္ ထုိစဥ္က တပည့္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ ဗုဒၶကုိ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္ၾက၏။ အတုမရွိ ဗုဒၶရွင္ေတာ္လက္ထက္တြင္ပင္ ဗုဒၶ၀ါဒကုိ လက္မခံႏုိင္ဘဲ မိမိတုိ႔ ဆရာ၀ါဒသာ အမွန္ဟူ၍ စဲြကုိင္သူမ်ား အမ်ားအျပား ရွိသည္ကုိ သေဘာေပါက္ႏုိင္ၾက၏။ ဤသည္မွာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏ ၀ါဒတစ္ခုကုိ ယုံၾကည္လက္ခံမိၿပီဆုိလွ်င္ စြန္႔လြတ္ရန္ ခဲယင္းသည္ဟူသည့္ အခ်က္ကုိ မီးေမာင္းထုိးျပေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္စံၿပီးေနာက္တြင္လည္း သာသနာတြင္ သံဃာဂုိဏ္းကဲြအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚေပါက္ခဲ့၏။ ထုိဂုိဏ္းကဲြမ်ားသည္လည္း အယူ၀ါဒ မတူညီသည့္ ပုဂၢဳိလ္မ်ားကုိ အစဲြျပဳ၍ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ၀ါဒကုိ ယုံၾကည္လက္ခံသူမ်ားမွ တစ္ဆင့္ အင္အားေကာင္းလာျခင္း ျဖစ္၏။
ယေန႔ေခတ္တြင္ ထုိသေဘာမ်ား တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ တရားဓမၼ ေဟာေျပာျပသၾကသည့္ ဆရာသမားမ်ားကုိ အစဲြျပဳ၍ သူ႔ဆရာ ကုိယ့္ဆရာစသည့္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ၾကည္ညိဳမႈမ်ားျဖင့္ ဆရာစဲြ ၀ါဒစဲြမ်ား တျဖည္းျဖည္း အားေကာင္းလာသည္ကုိ ေတြ႕ေနရ၏။ တရားေဟာဆရာမ်ားကလည္း အမ်ားသားပင္။ အခ်ိဳ႕က စာတတ္ေပတတ္မ်ားျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ကား စာေပပရိယတ္ မျပည့္စုံေသာ္လည္း လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈ အားေကာင္းသူမ်ားျဖစ္၏။ စာေပပရိယတ္ တတ္ကၽြမ္းၿပီး လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈ ပဋိပတ္အားနည္းသည့္ ဆရာအခ်ိဳ႕က စာေပကုိ အားျပဳ၍ စာေပအတုိင္း ေဟာေျပာျပသၾက၏။ စာမတတ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ပုိင္ပုိင္ အားထုတ္ထားသည့္ ဆရာအခ်ိဳ႕ကား လက္ေတြ႕ပုိင္းကုိ အားျပဳ၍ ေဟာေျပာျပသၾက၏။ ထိုအဆင့္အထိကား ျပႆနာ မရွိေသးေပ။ ဆုိးလာသည္ကား တစ္ဘက္ႏွင့္တစ္ဘက္ ပုတ္ခတ္ေျပာဆုိ လာၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ လက္ေတြ႕အားသန္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ငါေတြ႕နဲ႔ကုိင္ၿပီး ေဟာေျပာကာ စာေပသင္စရာ မလုိ၊ စာတတ္စရာမလုိဟု လုပ္လာၾကသကဲ့သုိ႔ စာေပအားေကာင္းသည့္ စာတတ္ေပတတ္မ်ားကလည္း စာေတြ႕ကုိ ကုိင္ကာစာႏွင့္သာညွိၿပီး ငါေတြ႕အေပၚ အထင္ေသးပုတ္ခတ္ လာတတ္ၾက၏။ သူ႔ဘက္ကုိယ့္ဘက္ အမွန္ဟု ယူဆၾကေသာ္လည္း စင္စစ္စာေတြ႕ေရာ ငါေတြ႕ပါ အထူးလုိအပ္၏။ စာေပသည္အေျခခံ က်သျဖင့္ စာေပတတ္ၿပီး ကုိယ္ေတြ႕အားထုတ္မႈမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ေဟာေျပာ ပုိ႔ခ်ၾကရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထုိသုိ႔ စာေတြ႕လက္ေတြ႕ျဖင့္ ျပန္လည္ေဟာေျပာ ျပသမည္ဆုိလွ်င္ ထုိဆရာမ်ား၏ ေဟာေျပာမႈမ်ားတြင္ မည္သည့္ျပႆနာမွ် မေပၚႏုိင္ေတာ့ေပ။ ထုိဆရာေတာ္မ်ား၏ တရားမ်ားအေပၚတြင္လည္း မည္သည့္ေ၀ဘန္မႈမ်ိဳးမွ် မရွိႏုိင္ေပ။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ထုိသုိ႔စာေတြ႕လက္ေတြ႕ ႏွစ္ရပ္လုံးျဖင့္ ေဟာေျပာျပသေနသည့္ ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား မ်ားစြာရွိပါ၏။ စာေရးသူတုိ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ေဟာၾကားျပသလာခဲ့သည္မွာ ယေန႔အထိ ထုိဆရာေတာ္မ်ား၏ ေဟာေျပာမႈႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေ၀ဘန္သံ တစ္စုံတစ္ခုမွ် မၾကားရေပ။ ဤသည္မွာ စာလည္းတတ္ တရားလည္းအားထုတ္ၿပီး စာေတြ႕ႏွင့္လက္ေတြ႕ ေပါင္းစပ္ကာ ေဟာၾကားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။
မွန္၏။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ တရားေဟာ ဓမၼကထိက ဆရာမ်ား အမ်ားအျပား ေပၚေပါက္ေနေသာ္လည္း စာေတြ႕လက္ေတြ႕ ႏွစ္ရပ္လုံးတြင္ ကၽြမ္းက်င္ပုိင္ႏုိင္ၿပီး ေဟာေျပာျပသသည့္ ဆရာမ်ားအားနည္းလာ သည္ကုိေတြ႕ရ၏။ အခ်ိဳ႕က စာေပပရိယတ္ကုိသာ ကုိင္စဲြထားၿပီး ေဟာေျပာျပသၾက၏။ အခ်ိဳ႕က စာေတြ႕မရွိ ခႏၶာကုိယ္ေတြ႕ဟုဆုိကာ ငါေတြ႕ကုိ ကုိင္စဲြၿပီး ေဟာေျပာျပသ၏။ ထုိဆရာမ်ားသည္ အေျပာအေဟာ ေကာင္းသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း နာမည္ရလာကာ တပည့္တပန္းမ်ားလည္း တုိးပြားလာေနၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ေကာက္႐ုိးမီးကဲ့သုိ႔ တစ္ရွိန္ထုိးတက္ၿပီး တစ္ရွိန္ထုိး ျပဳတ္က်သြားသည္ကုိလည္း ေတြ႕ရတတ္၏။ ပရိတ္သတ္ အားေကာင္းလာသည့္အခါ ပရိတ္သတ္အရွိန္ျဖင့္ စင္ေပၚတြင္ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး မိမိသိသည့္ အနည္းငယ္ကုိ ကုိင္စဲြၿပီး သတိလက္လြတ္ျဖစ္ကာ ငါ့၀ါဒ ငါ့ဂုိဏ္းလုိ ျဖစ္လာ၏။ ထုိအခါ အသိဉာဏ္ ဆင္ျခင္တုံတရား ရွိသည့္သူမ်ားက ေထာက္ျပေ၀ဘန္လာသည့္အခါ နဂုိပုဂၢိဳလ္စဲြ ယုံၾကည္မႈ ရွိထားသူမ်ားက ျပန္လည္တုိက္ခုိက္လာ ကုန္ၾက၏။
စာေပ ပရိယတ္ တတ္ကၽြမ္းေသာ္လည္း လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈ မရွိပါက ထုိတတ္ကၽြမ္းမႈ၏ အႏွစ္သာရကုိ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း မခံစားရဘဲ မိမိ၏ ပရိတ္သတ္မ်ား အတြက္လည္း အက်ိဳးေက်းဇူးနည္းပါးလွ၏။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္က “ႏြားရွင္တုိ႔အား ႏြားတုိ႔ကုိ ေရတြက္အပ္ႏွင္းလုိက္ရေသာ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏြားႏုိ႔အရသာကုိ မခံစားလုိက္ရသကဲ့သုိ႔ နိဗၺာန္ေရာက္သည္အထိ အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္စပ္ေသာ ပိဋကတ္သုံးပုံဟူေသာ ဘုရားစကားေတာ္ကုိ မ်ားစြာေဟာေျပာေနေသာ္လည္း မက်င့္မႀကံ ေမ့ေလ်ာ့ေပါ့တန္ ေနသူသည္ ျပဳထုိက္သည္ကုိ ျပဳသည္မမည္၊ မဂ္ဖုိလ္အရသာကုိ မခံစားရ“ (ဓမၼပဒ၊ ေဒြသဟာယကဘိကၡဳ ၀တၱဳ) ဟု ေဟာေတာ္မူထားသျဖင့္ စာေတြ႕အားေကာင္း႐ုံျဖင့္ မလုံေလာက္ဘဲ လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈမ်ားလည္း လုိအပ္သည္ကုိ သတိျပဳသင့္လွ၏။ လက္ေတြ႕မပါ စာကုိသာ အားျပဳလာလွ်င္ ေ၀ဘန္စရာ ျဖစ္လာတတ္၏။
ထုိ႔အတူ စာေပပရိယတ္ အေျခခံ အားနည္းၾကေသာ္လည္း လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈ အားေကာင္းသူမ်ားက ခႏၶာကုိယ္ေတြ႕ဟုဆုိကာ ငါေတြ႕တရားမ်ားကုိ စာေပႏွင့္မညွိ၊ ၀ိနည္းမသိဘဲ ေျပာခ်င္ရာေျပာကာ ထင္ရာစြက္ ေဟာလာၾကသည္လည္း ရွိ၏။ ထုိသူမ်ားကား ဤတရားသည္ ငါကုိယ္တုိင္ ခႏၶာကုိယ္ေတြ႕ သိထားသည့္ တရားဟုဆုိကာ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်၏။ စာေပမတတ္၊ ၀ိနည္းမသိသည့္အခါ ေျပာသင့္သည့္ စကား၊ မေျပာသင့္သည့္စကား၊ ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္ ကုိက္ညီသည့္စကား မကုိက္ညီသည့္ စကားဟု မခဲြျခားဘဲ ေဟာေျပာၾကသျဖင့္ ေ၀ဘန္တုိက္ခုိက္ ခံရျပန္၏။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာတြင္ ၀ိနည္းသည္ သာသနာ၏ အသက္ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၏ သီလလည္း ျဖစ္၏။ ရဟႏၲာေသာ္မွလည္း ၀ိနည္းေတာ္အတုိင္း လုိက္နာက်င့္သုံးရ၏။ ၀ိနည္းသည္ မည္သူမွ် ျပဳျပင္ျပင္ဆင္၍ မရသည့္ ဗုဒၶ၏ အာဏာေဒသနာေတာ္ ျဖစ္၏။ စာေပမသိ ၀ိနည္းမရွိ္ဘဲ ငါေတြ႕ဟုဆုိကာ ေဟာခ်င္ရာေဟာ၍ ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္ မကုိက္ညီလွ်င္ သီလကုိ လြန္က်ဴးရာ ေရာက္သကဲ့သုိ႔ ဗုဒၶ၏ ဥပေဒကုိ ေဖာက္ဖ်က္ရာလည္း ေရာက္၏။ ၀ိနည္းေတာ္တြင္ကား မွန္ေသာ္လည္း မေျပာရဟု ပညတ္ထားခ်က္မ်ား ရွိ၏။ စာေပပရိယတ္မရွိ ခႏၶာကုိယ္ေတြ႕ဟု ေျပာေဟာသူမ်ား သတိျပဳသင့္သည့္ အခ်က္မွာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးႏွင့္ တဦးမွာ တရားသိပုံခ်င္း မတူညီသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ မိမိအားထုတ္ၿပီး သိသည့္အသိႏွင့္ အျခားသူအားထုတ္ၿပီး သိသည့္အသိ တစ္ထပ္တည္း က်ခ်င္မွက်မည္ ျဖစ္၏။ စာေပမညွိဘဲ ငါသိဟုကုိင္စဲြကာ ေဟာၾကားမႈမ်ားသည္ ငါ့အတြက္ မွန္ေသာ္လည္း သူမ်ားအတြက္ မွန္ခ်င္မွ မွန္မည္ဆုိသည့္ အခ်က္ကုိ သတိျပဳသင့္လွ၏။ ဗုဒၶသည္ပင္ တရားေဟာသည့္အခါ ေ၀ေနယ်စၧာသယေခၚ ေ၀ေနယ်တုိ႔၏ အလုိသုိ႔ လုိက္ကာ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္မည့္ တရားကုိသာ ေရြးျခယ္ေဟာေျပာသည္ကုိ အတုယူသင့္၏။ ငါေတြ႕တုိင္း တစ္ျခားသူမ်ားလည္း င့ါလုိျဖစ္မည္ဟု တစ္ထစ္ခ် သတ္မွတ္ထား၍ မရေပ။ ထုိသုိ႔ တစ္လမ္းတည္းစဲြကုိင္ၿပီး ေဟာေျပာျပသေနလွ်င္ ေ၀ဘန္ေထာက္ျပစရာ ျဖစ္လာတတ္၏။ ငါေတြ႕ကုိ စာေတြႏွင့္ခ်ိန္ၿပီး စာေပလည္း မလြတ္ေစေအာင္ ပညာရွိမ်ားလည္း အကဲ့ရဲ႕လြတ္ေအာင္ ေဟာၾကားရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထုိေၾကာင့္ လူအမ်ားကုိ ဦးေဆာင္မႈျပဳေနသည့္ ဆရာမ်ား၊ တရားေဟာ တရားျပမ်ားသည္ စာေတြ႕ႏွင့္လက္ေတြ႕ ႏွစ္မ်ိဳးလုံး ျပည့္စုံရန္လုိအပ္ေၾကာင္း၊ စာေတြ႕ကုိ အေျခခံ၍ လက္ေတြ႕ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းျမတ္သည္ကုိ ညြန္ျပေပးရန္ လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။
ဤေနရာတြင္ စာေရးသူ ေျပာလုိသည္မွာ ဆရာစဲြ၊ ၀ါဒစဲြ၊ ပုဂၢဳိလ္စဲြမ်ားထားၿပီး တစ္သမွတ္တည္းကုိင္စဲြကာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အခ်င္းခ်င္း ျငင္းခုံမႈမွား ရပ္တန္႔ၾကရန္ႏွင့္ မိမိတုိ႔ ကုိးကြယ္သည့္ ဆရာသမားမ်ား၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကုိသာ တစ္ထစ္ခ် အမွန္ဟု မသတ္မွတ္ၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ ေဟာေျပာသူ ဆရာမ်ားသည္ စာေတြ႕မ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ ငါေတြ႕မ်ားလည္း ရွိသျဖင့္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာလွ်င္ မွန္ကန္သည့္ ေဟာေျပာခ်က္၊ လမ္းညႊန္ခ်က္ကုိ ေရြးခ်ယ္စိစစ္၍ လုိက္နာက်င့္သုံးၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ တုိ႔ဆရာက သည္လုိေျပာလုိ႔ ဆရာ့စကားသည္သာ အမွန္ဟု မသတ္မွတ္ၾကဘဲ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာလွ်င္ ယုံၾကည္မႈႏွင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းျမတ္ရာကုိသာ သြားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ မည္သူမွားသည္ မည္သူမွန္သည္ဟူသည့္ ျငင္းခုံမႈမ်ားသည္ ျပႆနာ ေျပလည္ရာ လမ္းေၾကာင္းမွန္ မဟုတ္ဘဲ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာ ဆရာေကာင္းကုိ ေရြးခ်ယ္စိစစ္ၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ ဆရာတစ္ပါး လဲြေခ်ာ္သြားက တပည့္အမ်ား အပါယ္လား၏ဟု ဆုိသည့္အတုိင္း မိမိတုိ႔ ဆည္းကပ္ကုိးကြယ္သည့္ ဆရာသည္ အလဲြအမွားမ်ားကုိ ေဟာေျပာေပးေနသည့္ ဆရာျဖစ္ပါက မိမိတုိ႔လည္း အလဲြလမ္းကုိ လုိက္သြားႏုိင္ပါသျဖင့္ အစဲြအလန္းမ်ားကုိပယ္ၿပီး အျမဲလန္းေစမည့္ အမွန္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္ႏုိင္ဖုိ႔္ ႀကိဳးစားၾကရန္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ကုိးကြယ္ရာမွ ေဘးမျဖစ္ၾကရန္သာ ႀကိဳးစားသင့္ပါေၾကာင္း…
