ေလာကမွာ တစ္ခ်ိဳ႕က တစ္ခါတေလ ကုိယ္နဲ႔အယူအဆ မတူတဲ့သူေတြ၊ ကုိယ္နဲ႔မတည့္တဲ့ သူေတြ၊ မဟုတ္တာ လုပ္တဲ့သူေတြ ဒုကၡေရာက္သြားတဲ့အခါ၊ အဆုိးေတြ ႀကဳံသြားတဲ့အခါ ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ အမုန္းတရားနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္ၿပီးဝမ္းသာေနတတ္ပါတယ္။ “နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္”ဆုိၿပီး စိတ္ထဲမွာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။
အဲဒီလုိ သူမ်ားဒုကၡေရာက္သြားတဲ့ အေပၚမွာ ကုိယ္က ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္မိတာဟာ ေကာင္းတဲ့စိတ္မဟာပါဘူး။ ကုိယ္နဲ႔တည့္တာ၊ မတည့္တာေတြ ခဏထား၊ သူေကာင္းတာ မေကာင္းတာ အသာထားၿပီး ကုိယ့္႐ႈေထာင့္က ကုိယ္စဥ္းစားၾကည့္ၾကဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ သူမေကာင္းလုိ႔ သူ႔အျပစ္နဲ႔ သူခံရတာဟာ သူ႔အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္တဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကုိ ကုိယ္ကသူမ်ားဒုကၡေရာက္တဲ့ အေပၚမွာ ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္မိတာေတာ့ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အကုသုိလ္ ဝင္ယူသလုိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဘိဓမၼာမွာ ေတာ့ ဉာဏ္မယွဥ္တဲ့ ဝမ္းေျမာက္မႈလုပ္ရပ္ဟာ အကုသုိလ္စိတ္တစ္မ်ိဳးပဲလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါဟာ သတိျပဳစရာ အခ်က္တစ္ခုပါ။
အမွန္ေတာ့ ပုထုဇဥ္သဘာဝ ကုိယ့္အေပၚမွာ မေကာင္းတဲ့သူ၊ ေလာကေကာင္းက်ိဳးမျပဳတဲ့ သူေတြ သူတုိ႔အျပစ္ သူတုိ႔ခံရတဲ့အခါ အမ်ားအတြက္ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္က ဝမ္းေျမာက္မိတတ္ေပမယ့္ တကယ္ထားသင့္တဲ့ စိတ္ထားက အကုသုိလ္ ေသာမနႆမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာဆုိတဲ့ အေတြးမ်ိဳးထားရမွာပါ။ သူတပါးဒုကၡေရာက္တဲ့ အေပၚမွာ ဝမ္းေျမာက္ဖုိ႔ထက္ “သူ႔ကံ သူခံသြားတဲ့ သေဘာပါလား”လုိ႔ မခ်စ္မမုန္း ဥေပကၡာႏွလုံးနဲ႔ ဆင္ျခင္တတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွ သူ႔အျပစ္ဟာ ကုိယ့္အျပစ္မျဖစ္မွာပါ။ မဟုတ္ရင္ သူမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး ကုိယ့္မွာအျပစ္ေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ပုထုဇဥ္သဘာဝ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ ျပဳျပင္က်င့္သုံးသင့္တဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
0 မွတ္ခ်က္မ်ား (...ေရးရန္):
Post a Comment