ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ တရားပဲြတစ္ခုမွာ တရားပဲြမစခင္ ဒကာေလးမ်ားနဲ႔ ဟုိအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေျပာၾကရင္း ဒကေလးတစ္ေယာက္က သူရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳအေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ သူက ပရဟိတလုပ္ငန္းေလးေတြကုိ ႀကိဳးစားလုပ္ေပးေနတဲ့ ဒကာေလးပါ။ ပရဟိတလုပ္တယ္ဆုိေတာ့ သိတဲ့ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္း အသင္းမ်ားဆီက တတ္ႏုိင္သမွ် အလွဴေငြေလးေတြ အလွဴခံ စုေဆာင္းေပးရတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္က လုိအပ္တဲ့ေနရာေလးေတြမွာ တစ္ဆင့္ျပန္လွဴေပးေပါ့။ ဒီအလုပ္ေလးေတြ လုပ္ေပးတာပါ။ အဲလုိလုပ္ရင္း သူနဲ႔သိတဲ့ သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း စကားစပ္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အသိက အဲလုိပရဟိတ အလုပ္ေလးေတြ ႀကိဳးစားလုပ္ေပးေနတဲ့ သူေတာ္ေတာ္မ်ားနဲ႔ ခင္မင္ရင္ႏွီးတဲ့အတြက္ တစ္လတစ္လ လခထုတ္ရင္ ဟုိတစ္ေသာင္း ဒီတစ္ေသာင္းနဲ႔ လွဴျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း အခုအခ်ိန္ သူလည္းအလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ပုံမွန္အလွဴခံေနက် သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ မလွဴႏုိင္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ေတြနဲ႔ မေတြ႕ေအာင္ ေရွာင္ေနရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဒကာေလးကေတာ့ သူ႔အေတြ႕အႀကဳံေလးကုိ ျပန္လည္ေျပာျပတယ္ဆုိေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းေခါင္းထဲမွာေတာ့ အေတြးေပါင္းစုံေရာက္လာပါတယ္။
အေတြးတစ္ခုက “ေတာင္းပါမ်ားရင္ အမုန္းခံရတတ္တယ္”ဆုိတဲ့ ေကာက္ခ်က္ခ် အေတြးေလးပါ။ အလွဴခံတယ္ဆုိတဲ့စကားလုံးဟာ ဘာသာေရးအသုံးနဲ႔ သုံးတဲ့သေဘာပါ။ အမွန္ေတာ့ ေတာင္းတာပါပဲ။ ကုိယ့္အတြက္ေတာင္းတာနဲ႔ အမ်ားအတြက္ ေတာင္းတာကြာတာပါပဲ။ ဘယ္လုိပဲ အလွဴခံခံ အလွဴခံပါမ်ားရင္ ေနာက္ဆုံး ကုိယ့္ျမင္ရင္ေတာင္ အေ၀းကေန ေရွာင္သြားတတ္တဲ့အထိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္အလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ အရိပ္အကဲ အေျခအေနကုိၾကည့္ၿပီး အစြန္းေရာက္မသြားေအာင္ လုပ္တတ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဘုရားစကားနဲ႔ေျပာရင္ မဇၥ်ိမပဋိပဒါျဖစ္တဲ့ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ေပါ့။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ တစ္ဘက္ကုိအားမ်ားသြားရင္ တစ္ဘက္က ယုတ္ေလ်ာ့သြားတတ္ပါတယ္။ အဲလုိဆုိ အစြန္းေရာက္သြားၿပီေပါ့။ အတၱဟိတပဲလုပ္လုပ္ ပရဟိတပဲဲလုပ္လုပ္ အစြန္းမေရာက္ေအာင္ လုပ္တတ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ အစြန္းမေရာက္ဘဲ မယုတ္မလြန္ လုပ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဘာျပႆနာမွ ေပၚႏုိင္စရာ မရွိသလုိ ကုိယ္အလုပ္လည္း ေအာင္ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။
ဒီသေဘာပါပဲ အလွဴခံတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကာလေဒသ အေျခအေန အခ်ိန္အခါ မသိဘဲ လုပ္မိရင္ေတာ့ ေတာင္းပါမ်ားရင္ အမုန္းရတတ္ပါတယ္။ ေတာင္းျခင္းေၾကာင့္ အမုန္းခံရတတ္တယ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ သတၱ၀ါတုိ႔ရဲ႕ သေဘာကုိက မလုပ္နဲ႔ဆုိရင္ လုပ္ခ်င္တတ္ၾကသလုိ လုပ္ပါလုိ႔ေျပာရင္ မလုပ္ခ်င္ တတ္ၾကတဲ့ သေဘာကုိး္။ လွဴပါလုိ႔ ေျပာရင္လွဴခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိခ်င္မွ ရွိမွာပါ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း သူ႔အလုိလုိ သဒၶါေပါက္ၿပီး လွဴဒါန္းလာတာလည္း ရွိပါတယ္။ အဲလုိသဒၶါေပါက္လုိ႔ လွဴဒါန္းမႈက ကုိယ္သတ္မွတ္ၿပီး အလွဴခံတာထက္ မ်ားရင္လည္း မ်ားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္းတဲ့အခါ အလွဴခံတဲ့အခါ အမုန္းမရေအာင္ အစြန္းမေရာက္ဖုိ႔ အေျခအေန အရိပ္အကဲ သိဖုိ႔လုိပါတယ္။
ေတာင္းပါမ်ားရင္ အမုန္းရတတ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားေလးနဲ႔စပ္ၿပီး ဗုဒၶစာေပထဲက ဇာတ္ေတာ္ေလးတစ္ခုကုိ သတိရမိပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္ေတာ္ေလးကုိ ဒီေနရာမွာ တုိက္ဆုိင္မႈရွိတဲ့အတြက္ တင္ျပလုိက္ပါတယ္။ ဇာတ္ေတာ္ရဲ႕အမည္က မဏိကဏၭဇာတ္ေတာ္ပါ။
ဗာရဏသီျပည္မွာ ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီး ထီးနန္းအုပ္ခ်ဳပ္ခ်ိန္က ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဘုရားေလာင္းဟာ ခ်မ္းသာတဲ့ပုဏၰားမ်ိဳးမွာ ေမြးဖြားပါတယ္။ ဘုရားေလာင္းပုဏၰားမွာ ညီငယ္တစ္ေယာက္လည္း ရွိပါတယ္။ မိဘႏွစ္ပါး ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္လုံး ရေသ့မ်ား၀တ္ၿပီး ေနာင္ေတာ္ရေသ့က ဂဂၤါျမစ္အထက္ပုိင္း ေက်ာင္းသခၤမ္းမွာေနၿပီး ညီေတာ္ရေသ့က ဂဂၤါျမစ္ေအာင္ပုိင္း ေက်ာင္းသခၤမ္းမွာ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ၿပီး ေနၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ မဏိကဏၭဆုိတဲ့ နဂါးမင္းဟာ လူငယ္အသြင္ ဖန္ဆင္းၿပီး ဂဂၤါျမစ္ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ညီေတာ္ရေသ့ရဲ႕ ေက်ာင္းသခၤမ္းကုိေရာက္ စကားေျပာဆုိၾကကာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈရသြားပါတယ္။ နဂါးမင္းဟာ ျပန္ခါနီးဆုိရင္ ရေသ့အေပၚ ခ်စ္ခင္က်င္နာမႈကုိ ျပတဲ့သေဘာနဲ႔ လူငယ္အသြင္ေဖ်ာက္ၿပီး နဂါးအသြင္းျဖင့္ ရေသ့တစ္ကိုယ္လုံးကုိ ရစ္ပတ္ၿပီး ေခါင္းေပၚမွာ ပါးျပင္းမုိးကာ ခဏေနၿပီးမွ ျပန္သြားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ေန႔စဥ္ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ညီေတာ္ရေသ့ဟာ ေၾကာက္စိတ္၀င္ၿပီး စားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္ တရားလည္းအားထုတ္လုိ႔မရဘဲ ပိန္ခ်ဳံးလာပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကုိ ေနာင္ေတာ္ရေသ့နဲ႔ေတြ႕လုိ႔ ေျပာဆုိတဲ့အခါ ေနာင္ေတာ္က ေနာင္အခါ နဂါးမင္းလာရင္ နဂါးမင္း၀တ္ဆင္လာတဲ့ ပတၱျမားကုိေတာင္းဖုိ႔ အႀကံျပဳပါတယ္။ ညီေတာ္ရေသ့လည္း ေနာင္ေတာ္အႀကံျပဳတဲ့အတုိင္း နဂါးမင္းလာတဲ့အခါ ပတၱျမားကုိ ေတာင္းပါတယ္။ နဂါးမင္းလည္း အဲဒီေန႔က စၿပီးေနာက္ပုိင္း ထပ္မလာေတာ့ပါဘူး။ နဂါးမင္းမလာေတာ့တဲ့အတြက္ ညီေတာ္ရေသ့လည္း တရားေကာင္းေကာင္း အားထုတ္လုိ႔ ရသြားပါတယ္။
ဇာတ္ေတာ္ရဲ႕ အေၾကာင္းအရာက ဒါပါပဲ။ ဒီဇာတ္ေတာ္မွာ ေနာင္ေတာ္ရေသ့ဟာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဘုရားေလာင္းျဖစ္ၿပီး ညီေတာ္ရေသ့ကေတာ့ အရွင္အာနႏၵာေလာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ေတာ္မွာ အဓိကေျပာခ်င္တာက ေတာင္းမႈပါ။ ေတာင္းျခင္းေၾကာင့္ အမုန္းခံတတ္တာကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။ ေတာင္းပါမ်ားလွ်င္ အမုန္းရတတ္တာကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဇာတ္ေတာ္လာ သာဓကကုိ ယူၿပီး အတၱဟိတ၊ ပရဟိတေဆာင္ရြက္လုိသူမ်ား အထူးသတိျပဳဖုိ႔ အလွဴခံျခင္းေၾကာင့္ အမုန္းခံရမႈ မျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳၾကဖုိ႔၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အစြန္းမေရာက္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္..
အေတြးတစ္ခုက “ေတာင္းပါမ်ားရင္ အမုန္းခံရတတ္တယ္”ဆုိတဲ့ ေကာက္ခ်က္ခ် အေတြးေလးပါ။ အလွဴခံတယ္ဆုိတဲ့စကားလုံးဟာ ဘာသာေရးအသုံးနဲ႔ သုံးတဲ့သေဘာပါ။ အမွန္ေတာ့ ေတာင္းတာပါပဲ။ ကုိယ့္အတြက္ေတာင္းတာနဲ႔ အမ်ားအတြက္ ေတာင္းတာကြာတာပါပဲ။ ဘယ္လုိပဲ အလွဴခံခံ အလွဴခံပါမ်ားရင္ ေနာက္ဆုံး ကုိယ့္ျမင္ရင္ေတာင္ အေ၀းကေန ေရွာင္သြားတတ္တဲ့အထိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္အလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ အရိပ္အကဲ အေျခအေနကုိၾကည့္ၿပီး အစြန္းေရာက္မသြားေအာင္ လုပ္တတ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဘုရားစကားနဲ႔ေျပာရင္ မဇၥ်ိမပဋိပဒါျဖစ္တဲ့ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ေပါ့။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ တစ္ဘက္ကုိအားမ်ားသြားရင္ တစ္ဘက္က ယုတ္ေလ်ာ့သြားတတ္ပါတယ္။ အဲလုိဆုိ အစြန္းေရာက္သြားၿပီေပါ့။ အတၱဟိတပဲလုပ္လုပ္ ပရဟိတပဲဲလုပ္လုပ္ အစြန္းမေရာက္ေအာင္ လုပ္တတ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ အစြန္းမေရာက္ဘဲ မယုတ္မလြန္ လုပ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဘာျပႆနာမွ ေပၚႏုိင္စရာ မရွိသလုိ ကုိယ္အလုပ္လည္း ေအာင္ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။
ဒီသေဘာပါပဲ အလွဴခံတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကာလေဒသ အေျခအေန အခ်ိန္အခါ မသိဘဲ လုပ္မိရင္ေတာ့ ေတာင္းပါမ်ားရင္ အမုန္းရတတ္ပါတယ္။ ေတာင္းျခင္းေၾကာင့္ အမုန္းခံရတတ္တယ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ သတၱ၀ါတုိ႔ရဲ႕ သေဘာကုိက မလုပ္နဲ႔ဆုိရင္ လုပ္ခ်င္တတ္ၾကသလုိ လုပ္ပါလုိ႔ေျပာရင္ မလုပ္ခ်င္ တတ္ၾကတဲ့ သေဘာကုိး္။ လွဴပါလုိ႔ ေျပာရင္လွဴခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိခ်င္မွ ရွိမွာပါ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း သူ႔အလုိလုိ သဒၶါေပါက္ၿပီး လွဴဒါန္းလာတာလည္း ရွိပါတယ္။ အဲလုိသဒၶါေပါက္လုိ႔ လွဴဒါန္းမႈက ကုိယ္သတ္မွတ္ၿပီး အလွဴခံတာထက္ မ်ားရင္လည္း မ်ားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္းတဲ့အခါ အလွဴခံတဲ့အခါ အမုန္းမရေအာင္ အစြန္းမေရာက္ဖုိ႔ အေျခအေန အရိပ္အကဲ သိဖုိ႔လုိပါတယ္။
ေတာင္းပါမ်ားရင္ အမုန္းရတတ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားေလးနဲ႔စပ္ၿပီး ဗုဒၶစာေပထဲက ဇာတ္ေတာ္ေလးတစ္ခုကုိ သတိရမိပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္ေတာ္ေလးကုိ ဒီေနရာမွာ တုိက္ဆုိင္မႈရွိတဲ့အတြက္ တင္ျပလုိက္ပါတယ္။ ဇာတ္ေတာ္ရဲ႕အမည္က မဏိကဏၭဇာတ္ေတာ္ပါ။
ဗာရဏသီျပည္မွာ ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီး ထီးနန္းအုပ္ခ်ဳပ္ခ်ိန္က ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဘုရားေလာင္းဟာ ခ်မ္းသာတဲ့ပုဏၰားမ်ိဳးမွာ ေမြးဖြားပါတယ္။ ဘုရားေလာင္းပုဏၰားမွာ ညီငယ္တစ္ေယာက္လည္း ရွိပါတယ္။ မိဘႏွစ္ပါး ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္လုံး ရေသ့မ်ား၀တ္ၿပီး ေနာင္ေတာ္ရေသ့က ဂဂၤါျမစ္အထက္ပုိင္း ေက်ာင္းသခၤမ္းမွာေနၿပီး ညီေတာ္ရေသ့က ဂဂၤါျမစ္ေအာင္ပုိင္း ေက်ာင္းသခၤမ္းမွာ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ၿပီး ေနၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ မဏိကဏၭဆုိတဲ့ နဂါးမင္းဟာ လူငယ္အသြင္ ဖန္ဆင္းၿပီး ဂဂၤါျမစ္ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ညီေတာ္ရေသ့ရဲ႕ ေက်ာင္းသခၤမ္းကုိေရာက္ စကားေျပာဆုိၾကကာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈရသြားပါတယ္။ နဂါးမင္းဟာ ျပန္ခါနီးဆုိရင္ ရေသ့အေပၚ ခ်စ္ခင္က်င္နာမႈကုိ ျပတဲ့သေဘာနဲ႔ လူငယ္အသြင္ေဖ်ာက္ၿပီး နဂါးအသြင္းျဖင့္ ရေသ့တစ္ကိုယ္လုံးကုိ ရစ္ပတ္ၿပီး ေခါင္းေပၚမွာ ပါးျပင္းမုိးကာ ခဏေနၿပီးမွ ျပန္သြားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ေန႔စဥ္ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ညီေတာ္ရေသ့ဟာ ေၾကာက္စိတ္၀င္ၿပီး စားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္ တရားလည္းအားထုတ္လုိ႔မရဘဲ ပိန္ခ်ဳံးလာပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကုိ ေနာင္ေတာ္ရေသ့နဲ႔ေတြ႕လုိ႔ ေျပာဆုိတဲ့အခါ ေနာင္ေတာ္က ေနာင္အခါ နဂါးမင္းလာရင္ နဂါးမင္း၀တ္ဆင္လာတဲ့ ပတၱျမားကုိေတာင္းဖုိ႔ အႀကံျပဳပါတယ္။ ညီေတာ္ရေသ့လည္း ေနာင္ေတာ္အႀကံျပဳတဲ့အတုိင္း နဂါးမင္းလာတဲ့အခါ ပတၱျမားကုိ ေတာင္းပါတယ္။ နဂါးမင္းလည္း အဲဒီေန႔က စၿပီးေနာက္ပုိင္း ထပ္မလာေတာ့ပါဘူး။ နဂါးမင္းမလာေတာ့တဲ့အတြက္ ညီေတာ္ရေသ့လည္း တရားေကာင္းေကာင္း အားထုတ္လုိ႔ ရသြားပါတယ္။
ဇာတ္ေတာ္ရဲ႕ အေၾကာင္းအရာက ဒါပါပဲ။ ဒီဇာတ္ေတာ္မွာ ေနာင္ေတာ္ရေသ့ဟာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဘုရားေလာင္းျဖစ္ၿပီး ညီေတာ္ရေသ့ကေတာ့ အရွင္အာနႏၵာေလာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ေတာ္မွာ အဓိကေျပာခ်င္တာက ေတာင္းမႈပါ။ ေတာင္းျခင္းေၾကာင့္ အမုန္းခံတတ္တာကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။ ေတာင္းပါမ်ားလွ်င္ အမုန္းရတတ္တာကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဇာတ္ေတာ္လာ သာဓကကုိ ယူၿပီး အတၱဟိတ၊ ပရဟိတေဆာင္ရြက္လုိသူမ်ား အထူးသတိျပဳဖုိ႔ အလွဴခံျခင္းေၾကာင့္ အမုန္းခံရမႈ မျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳၾကဖုိ႔၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အစြန္းမေရာက္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္..
0 မွတ္ခ်က္မ်ား (...ေရးရန္):
Post a Comment