ေလာကအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

ေလာကအေၾကာင္း ေျပာလာသူေတြ၊ ေလာကမေကာင္းေၾကာင္း၊ ေလာကႀကီးက မတရားေၾကာင္း၊ ေလာကႀကီးက မ်က္ႏွာလိုုက္တဲ့အေၾကာင္း စသျဖင့္ ေျပာလာတဲ့ သူေတြကုုိ မၾကာခဏ ႀကဳံဖူးေနေတာ့ ေလာကအေၾကာင္း စဥ္းစားျဖစ္ျပန္ပါတယ္။ လူေတြဟာ ဘာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာကႀကီးကုုိ အျပစ္ပုုံခ်တတ္တာေတြ ေတြ႕ေနရေတာ့ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိလည္း ျပန္ဆင္ျခင္မိပါတယ္။ ကုုိယ္လည္းတစ္ခါတေလ ေလာကႀကီးကုုိ အျပစ္ပုုံခ်မိတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ခက္တာက ကုုိယ္အပါအဝင္ အဲဒီလုုိ ေလာကႀကီးကုုိ အျပစ္ပုုံခ်တဲ့သူေတြကုုိ “ေလာကႀကီးပဲ အျပစ္ပုုံခ်ေနတာ ကုုိယ့္ေလာကကုိေရာ ကုုိယ္ျပန္ၾကည့္ဖူးလား”လုုိ႔ ေမးၾကည့္ရင္ အေတာ္မ်ားမ်ားက ကုုိယ့္ေလာကအေၾကာင္း ဆင္ျခင္ဖုုိ႔ သတိမရတတ္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာကုုိ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားေလာကခ်ည္းပဲ အျပစ္ေျပာေနၾကေပမယ့္ ကုိယ့္ေလာကအေၾကာင္း ကုုိယ္သတိျပဳၾကဖုုိ႔ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားက မလုုပ္ျဖစ္ဘဲ ရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ေလာကဆုိတာ တစ္ျခားမဟုုတ္ပါဘူး။ ပုုဂၢဳိလ္သတၱဝါ အစုုအဖဲြ႕တစ္ခုုဟာ ေလာကတစ္ခုုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ နာမ္႐ုုပ္အစုုနဲ႔ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ သတၱဝါဟာလည္း ေလာကတစ္ခုုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုုိေတာ့ကား ဘုန္းဘုုန္းအပါအဝင္ သတၱဝါအားလုံးဟာ အသီးသီး နာမ္႐ုုပ္အစုုနဲ႔ ဖြ႕ဲစည္းထားတဲ့ ေလာကကုုိယ္စီကုုိ ပုုိင္ဆုုိင္ထားတဲ့ သူေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ေလာကအေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆုုိရင္ ကုုိယ့္ေလာကအေၾကာင္း အရင္ေျပာၾကဖုုိ႔လုုိပါတယ္။ ေလာကမေကာင္းဘူး ေျပာမယ္ဆုုိရင္ ကုုိယ့္ေလာကလည္း ေကာင္းမေကာင္း အရင္ဆင္ျခင္ၾကည့္ၾကဖုုိ႔ လုုိပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကုုိယ့္ေလာကဟာလည္း မေကာင္းဘူးဆုုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုုိယ့္ေလာကလည္း မေကာင္းဘူးဆုုိတာက နာမ္႐ုုပ္ႏွစ္ခုကုုိ ပုုိင္ဆုုိင္ထားတာကုုိက ဒုုကၡအစုုကုုိ ပုုိင္ဆုုိင္ထားၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီ ဒုုကၡကုုိ ဒုုကၡလုုိ႔ မသိဘဲ သုုခထင္ကာ မာနဝင္ေနၾကတဲ့အတြက္ မေကာင္းဘူးလုုိ႔ ေျပာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပင္ကုုိယ္က မေကာင္းလွတဲ့ ဒီအစုုကုုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အကုုသုုိလ္ေတြ ဝင္ေနၾကတာကုုိက မေကာင္းတဲ့ လကၡဏာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ကား ဒီလုုိမေကာင္းတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ကုုိယ့္ေလာကကုုိ ကုုိယ္မၾကည့္ဘဲ သူမ်ားေလာကကုုိလုုိက္ၿပီး ၾကည့္ေန၊ အျပစ္ေျပာေနတာကမွ တကယ့္မေကာင္းတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုုကၡအစုုႀကီး ပုုိက္ထားတဲ့ ကိုုယ့္ကုုိယ္ကုုိ ဒုုကၡလုုိ႔ မျမင္ဘဲ သူမ်ားေလာကကုုိၾကည့္ၿပီး ဒုုကၡေတြဝင္ေနတာကုိက တကယ့္ဒုုကၡျဖစ္ေနတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္လုုိ႔ ေလာကအေၾကာင္း ေျပာၾကမယ္ဆုုိရင္ ကုုိယ့္ေလာကအေၾကာင္း ကုုိယ္ဆင္ျခင္ၾကည့္ၾကဖုုိ႔ လုုိပါတယ္။ ကုုိယ့္ေလာကႀကီး ဘယ္လုုိျဖစ္ေနတယ္၊ ကုိယ့္ေလာကႀကီး ဘယ္လုုိပ်က္ေနတယ္ဆုုိတာကုိ အရင္သိေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကုုိယ့္ေလာက မေကာင္းေသးရင္ ကုုိယ္ကုုိယ္တုုိင္ အရင္ေျပာင္းႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုုပ္ပုုိင္းဆုုိင္ရာ ေလာကထက္ စိတ္ပုုိင္းဆုုိင္ရာ ေလာကကုုိ ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုုပ္ေလာကဆုုိတာ ျမင္ႏုုိင္ေလာက္တဲ့ ေလာကျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပင္မယ္ဆုုိရင္ ျပင္ဖုုိ႔လြယ္ေပမယ့္ စိတ္ေလာကကေတာ့ ျမင္ဖုုိ႔မလြယ္၊ သိဖုုိ႔လည္း မလြယ္သလုုိ ျပင္ဖုုိ႔လည္း မလြယ္တဲ့ ကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုုိယ့္ကုုိယ္တုုိင္ေတာ့ ကုုိယ့္ရဲ႕စိတ္ေလာကကုုိ သိေနႏုုိင္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မျပင္ခ်င္လုုိ႔၊ မျပင္ႏုုိင္လုုိ႔သာ ရွိေနၾကမယ္ ကုုိယ့္စိတ္၊ ကုုိယ့္ေလာက ဘာျဖစ္ေနတယ္ ဆုုိတာကေတာ့ သိေနၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ သူမ်ားေလာက အေၾကာင္း၊ သူမ်ား႐ုုပ္ပုုိင္းဆုုိင္ရာ၊ စိတ္ပုုိင္းဆုုိင္ရာ အေၾကာင္းေတြကုုိ လုုိက္ၾကည့္ၿပီး ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္၊ ဘယ္လုုိဘယ္ဝါ စတဲ့ အျမင္အေတြးေတြနဲ႔ ဟုုိဟုုိဒီဒီ ေျပာေနဖုုိ႔ထက္ ကုုိယ့္ေလာကကုုိ ကိုုယ္ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး ကုုိယ့္ေလာကေကာင္းေအာင္၊ ကုုိယ့္ေလာကႀကီး အျပစ္မျဖစ္ေအာင္၊ ကုုိယ့္ေလာကႀကီး အကုုသုုိလ္မျဖစ္ေအာင္ အရင္လုုပ္သင့္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆုုိရင္ ေလာကဆုုိတာကလည္း အၿမဲတေစ ေျပာင္းေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေလာကႀကီးကုုိ အေျပာင္းေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားဖုုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အၿမဲေျပာင္းေနတဲ့ ေလာကႀကီးဟာ မၿမဲျခင္းတရားေတြ အၿမဲပါေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေလာကကုုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အေကာင္းေတြနဲ႔ ေျပာင္းႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုုိယ့္ေလာကကုုိ ေကာင္းေအာင္လုုပ္ဖုုိ႔ဆုုိရင္ေတာ့ ကုုိယ့္ရဲ႕အမူအရာေတြကုုိ ေကာင္းေအာင္လုုပ္ၾကဖုုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုုိယ့္ရဲ႕ ကုိယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္စကားအမူအရာ၊ စိတ္အႀကံအမူအရာေတြကုုိ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိလည္း အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ သူတပါးကုုိလည္း အျပစ္မျဖစ္ရေလေအာင္ သတိနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ထိန္းသိမ္းေနထုုိင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗရမ္းဗတာ မလုုပ္မိေအာင္၊ အထိန္းအကြပ္မရွိ မေျပာမိေအာင္၊ ဘယ္သူမွ မသိႏုုိင္ေလာက္ဘူးဆုုိတဲ့ ကုုိယ့္စိတ္အေတြးကုုိလည္း မေကာင္းတဲ့ အေတြးအႀကံေတြ မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုုိင္ ေလ့က်င့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုုိယ့္ေလာကကုုိ ကုုိယ္ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားဖုုိ႔ မလုုပ္ႏုုိင္ေသးဘဲနဲ႔ သူမ်ားေလာကအေၾကာင္း ေျပာတယ္ဆုုိရင္ ဒါဟာ ကုုိယ့္အျပစ္ေကာ သူမ်ားအျပစ္ပါ ကုုိယ္ကသိမ္းက်ဳံးယူသလုုိ ျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ ဒီသေဘာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ကုုိယ့္ေလာကကုုိ ကုုိယ္အရင္ ျပဳျပင္ေနထုုိင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ေလာကဆုုိတာ ျမင္တတ္ရင္၊ ယူတတ္ရင္၊ ထိန္းသိမ္းတတ္ရင္ ဒီေလာကႀကီးကပဲ ကုုိယ့္ကုိတရားေတြ ျပေပးေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားရွာ ကုုိယ္မွာေတြ႕ဆုုိသလုုိ သတိနဲ႔သာ ကပ္ၿပီးေနတတ္မယ္ဆုုိရင္ ကုုိယ့္ေလာကႀကီးဟာ တရားရွာရာ တရားရိပ္သာ တစ္ခုုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ကုုိယ့္ရဲ႕႐ုုပ္ေလာက၊ နာမ္ေလာကကုုိ ေျပာင္းေနတဲ့ အခုုိက္အတန္႔မွာ အရွိအတုိင္း သတိကပ္ၿပီး ႐ႈမွတ္တတ္မယ္ဆုုိရင္ ေလာကႀကီးရဲ႕ သေဘာအမွန္ကုုိ သိရွိလာၿပီး မၿမဲျခင္းသေဘာ၊ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာ၊ ကုုိယ့္သေဘာအတုုိင္း မျဖစ္တဲ့ အစုုိးမရျခင္း သေဘာေတြကုုိ ဉာဏ္နဲ႔ သိလာႏုုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုုိ သိလာတဲ့အခါ ေလာကကုုိအေၾကာင္းျပဳၿပီး ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့ အျပစ္ေတြ၊ အကုုသုုိလ္ေတြဟာလည္း တရားသေဘာေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲကာ ဘဝမွာ တရားနဲ႔ ေနတတ္တဲ့ ဘဝေလးတစ္ခုု တည္ေဆာက္သြားႏုုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုုိေတာ့ကား ေလာကဆုုိတာ နာမ္႐ုုပ္ႏွစ္ခုုနဲ႔ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ အစုုအဖဲြ႕သာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေလာကဆုုိရင္ ကုုိယ့္ေလာကပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူ႔ေလာကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႐ုုပ္နာမ္ႏွစ္ခုု ဒုုကၡစုုုဆုုိတဲ့ အျပစ္ကေတာ့ ရွိေနၾကၿမဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုုိ အျပစ္ရွိေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အျပစ္ရွိေနတာခ်င္းအတူတူ ကုုိယ့္ေလာကရဲ႕ အျပစ္ကုုိ ကုုိယ္မျမင္၊ ကုုိယ္မျပင္ဘဲ သူမ်ားေလာကအေပၚ အျပစ္တင္ေနတယ္ဆုုိရင္ ဒါဟာ ကုုိယ့္အတြက္ေတာ့ အျပစ္ေတြ အားလုုံးကုုိ သိမ္းက်ဳံးၿပီး ယူေနသလုုိပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ေလာကကုုိေတာင္ အျပစ္မျဖစ္ေအာင္၊ ေကာင္းေအာင္ မျပင္ႏုုိင္ေသးဘဲနဲ႔ သူမ်ားေလာကအေပၚ အျပစ္တင္ေနတာကေတာ့ အေတာ္မေကာင္းတဲ့ ကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ဆုုိရင္ ကုုိယ့္ေလာကကုုိ ကုုိယ္ဆင္ျခင္၊ ကုုိယ္ေကာင္းေအာင္ျပင္ၿပီး ကုုိယ့္ရဲ႕ ႐ုုပ္နာမ္အသြင္ကုုိသာ တရားနဲ႔ျမင္ႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေလာကမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ေလာကကုုိ အေရာင္ဆုုိး၊ ေလာကကုုိ အျပစ္တင္၊ ေလာကကုုိ မဆင္ျခင္ဘဲ ကုုိယ္ထင္ရာ ကုုိယ္ျမင္ၿပီး ကုုိယ္ေျပာခ်င္ရာ ေျပာေနၾကေပမယ့္ တကယ္ဆင္ျခင္ၿပီး ျပင္ဆင္သင့္တာက ကုုိယ့္ရဲ႕ ကုုိယ္ပုုိင္ေလာကျဖစ္တဲ့ နာမ္႐ုုပ္ႏွစ္ခုု ခႏၶာစုုႀကီးသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူမ်ားေလာအေၾကာင္း မေျပာဘဲ ကုုိယ့္ေလာကကုိ ကိုုယ္ျမင္၊ ကုုိယ္ကုုိယ္တုုိင္ပဲ ျပင္ဆင္ၿပီး ကုုိယ့္အသြင္အျပင္မွာ တရားသဘင္ဆင္ရင္း ကုုိယ့္ေလာကမွာ တရားရွာႏုုိင္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း…။ 

Read more »

မခံစားပါနဲ႔

စကားလုံးေတြေနာက္ကိုလိုက္ၿပီး မခံစားမိပါေစနဲ႔။ စကားလုံးဆုိတာ သတ္မွတ္ခ်က္ပညတ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခ်စ္ရင္အေကာင္းေျပာမွာ ျဖစ္ၿပီး မုန္းရင္ေတာ့ အဆုိးေျပာမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္းေျပာတုိင္း လုိက္သာယာလုိက္၊ အဆုိးေျပာတုိင္း လိုက္ခံစားလိုက္ ျဖစ္ေနလုိ႔ကေတာ့ ဒီခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ ကိုယ့္မွာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ခံစားလို႔ကို ဆုံးမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ခံစားခ်က္ဆုိတာ စာလိုေျပာေတာ့ ေဝဒနာပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခံစားခ်က္ျပင္းေလ ေဝဒနာျပင္းေလ ျဖစ္ၿပီး ေဝဒနာျပင္းေလ ပူေလာင္မႈ ျပင္းေလပဲ ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စကားလုံးေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ပူေလာင္မႈေတြ မျဖစ္ေစဖုိ႔ ခံစားခ်က္မွန္သမွ်ကို သိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ေျပာသမွ်စကားကို ၾကားတဲ့အခုိက္အတန္႔မွာပဲ ရပ္တန္႔ကာ စကားလုံးေတြေနာက္မွာ အစဲြမပါေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

Read more »

အတၱရဲ႕ သားေကာင္မ်ား

 ပုုထုုဇဥ္ သတၱဝါဆုုိတာ တကယ္ေတာ့ ငါဆုုိတဲ့ အတၱရဲ႕ သားေကာင္မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အတၱရဲ႕ ေစရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လုုိက္ေနရင္း အတၱကေန ႐ုုန္းမထြက္ႏုုိင္ၾကပဲ ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။ အတၱအစဲြမ်ားေၾကာင့္ အမွားမ်ားကုုိ လုုပ္ၿပီးရင္းလုုပ္ရင္း ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။ အတၱေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေနေစဖုုိ႔အတြက္ လုုပ္လုုိက္ရတဲ့ အလုုပ္ေတြက မဟုုတ္တာေတြေကာ ဟုုတ္တာေတြကုုိပါ ႐ႈပ္ေနေအာင္ လုုပ္ေနၾကရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အတၱေလး ေပ်ာ္ရႊင္ဖုုိ႔အတြက္ အာ႐ုုံေကာင္းေတြရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသလုုိ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အတၱေၾကာင့္ ဒုုကၡေရာက္ရတယ္ဆုုိကာ အတၱကုုိ ပင္ပန္းေအာင္ လုုပ္ေနတတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ ငါဆုုိတဲ့ အတၱေတြ ရွိေနသမွ် အဲဒီအတၱကုုိ ဘယ္လုုိပဲ ေပ်ာ္ေအာင္လုုပ္လုုပ္၊ အတၱကုုိ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းဆင္းရဲေအာင္ လုုပ္လုုပ္ ေနာက္ဆုုံးရရွိသြားတဲ့ ရလာဘ္က ဒုုကၡဆုုိတဲ့ ဆင္းရဲျခင္းပဲ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ပုုိဆုုိးတာက အဲဒီအတၱကုုိ အလြန္အကၽြံ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ လုုပ္မိရာက၊ အတၱကုုိ အတိုုင္းထက္အလြန္ ပင္ပန္းဆင္းရဲေအာင္ လုုပ္မိရာက အစြန္းေရာက္ကုုန္တဲ့အထိ ျဖစ္သြားၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

 ဘုုရားရွင္ကေတာ့ အဲဒီလုုိ အတၱကုုိ ေပ်ာ္ေအာင္လုုပ္တဲ့ အစြန္းေရာက္တဲ့ အက်င့္ကုုိ ကာမသုုခလႅိကာႏုုေယာဂ - (ကာမဂုုဏ္အာ႐ုုံေတြမွာ အလြန္အကၽြံ လုုိက္စားတဲ့ အက်င့္) လုုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူၿပီး အတၱကုုိ ဆင္းရဲေစတဲ့ အစြန္းေရာက္ အက်င့္ကုုိ အတၱကိလမထာႏုုေယာဂ (ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အလြန္အကၽြံ ပင္ပန္းဆင္းရဲေအာင္ က်င့္တဲ့ အက်င့္) လုုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ႏွစ္ခုုလုုံးဟာ အတၱကုုိ အေျခခံထားတဲ့ အက်င့္ေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မမွန္ကန္တဲ့ အစြန္းေရာက္ အက်င့္လုုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လုုိပဲ က်င့္က်င့္ ဒီအက်င့္ေတြဟာ ငါဆုုိတဲ့ အတၱကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အတၱရဲ႕ေစရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္လုိက္ကာ လုုပ္ေနၾကရတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါဆုိတဲ့ အတၱေလးကလည္း သတၱဝါေတြကုိ အေတာ္ဒုကၡေပးတတ္ပါတယ္။ ငါ့အတြက္၊ ငါ့မိသားစုုအတြက္၊ ငါ့အသုုိင္းအဝုုိင္းအတြက္ စသျဖင့္ ငါကုိေရွ႕တန္းတင္ၿပီး အဲဒီငါေတြေၾကာင့္ပဲ အမွားမ်ားနဲ႔ မတရားမ်ားကုုိ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လုပ္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတၱစဲြေတြေၾကာင့္ပဲ ျမင္ခ်င္တာေတြ၊ ၾကားခ်င္တာေတြ၊ နံခ်င္တာေတြ၊ စားခ်င္တာေတြ၊ ေတြ႕ထိခ်င္တာေတြ ေနာက္ကိုု မဆုုံးႏုုိင္ေအာင္ လုုိက္ေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါဆုုိတဲ့ အစဲြက ရွိေနၾကတဲ့အတြက္ ငါလုုပ္တာမွ မွန္တယ္၊ ငါေျပာတာမွ မွန္တယ္၊ ငါမွအဟုုတ္၊ သူမဟုုတ္ စတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြနဲ႔ ငါမွငါဆုုိတာေတြက လႊမ္းမုုိးေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ငါလုုပ္တာ မွားေနတာေတာင္မွ ငါကခံေနေတာ့ အမွန္ကုုိ ဝန္မခံႏုုိင္ဘဲ အမွားလမ္းေပၚမွာ မထူးဇာတ္ ခင္းျဖစ္ၾကတာေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

 ငါဆုုိတဲ့ အတၱဟာ သတၱဝါေတြကုုိ အမွားေတြမွာလည္း ေပ်ာ္ေနေစတတ္သလုုိ မတရားတာေတြမွာလည္း ေဖ်ာ္ေျဖေနတတ္ေစပါတယ္။ အတၱက သတၱဝါေတြကုုိ ကုုသုိလ္လုုပ္တာေတာင္မွ ငါ့မုုိ႔လုုိ႔ လုုပ္ႏုုိင္တာ၊ င့ါေလာက္ဘယ္သူမွ မလုုပ္ႏုုိင္ဘူး၊ သူထက္ငါက ပုုိလုုပ္ႏုုိင္တယ္စတဲ့ မာနေတြကုုိလည္း ျဖစ္ေစတတ္သလုုိ၊ ငါေကာင္းတာလုုပ္ေနတာပဲ ဘယ္သူ႔ကုုိမွ ဂ႐ုုစုုိက္စရာ မလုုိဘူး၊ ငါလုုပ္တဲ့ ေကာင္းမႈဟာ နင္တုုိ႔လုုိ သူေတြအတြက္ မျဖစ္ေစရဘူး စတဲ့ ေကာင္းမႈကုုသုုိလ္ကုုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး မေကာင္းတဲ့ မာနေလးေတြကုုိ ဝင္ေစတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အတၱက ေကာင္းတဲ့အလုုပ္ကုုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကိေလသာေတြ မေလ်ာ့ပါးဘဲ မာန၊ ေဒါသစတဲ့ ပူေလာင္မႈတရားေတြအထိ ျဖစ္သြားေစတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းမႈကုုသုုိလ္ လုုပ္တဲ့အခါမွာလည္း အတၱကုုိခြာၿပီး သံသရာက ထြက္ေျမာက္ရာ ကုုသုုိလ္မ်ိဳးျဖစ္ဖုုိ႔အတြက္ အလွဴေပးပုုဂၢိဳလ္ဆုုိတာ မၿမဲ၊ အလွဴပစၥည္းဆုုိတာလည္း မၿမဲ၊ အလွဴခံပုုဂၢိဳလ္ဆုုိတာလည္း မၿမဲတဲ့ သေဘာကုုိ ဘာဝနာနဲ႔ ဆင္ျခင္ကာ ျပဳလုုပ္သင့္ေၾကာင္း အဲလုုိမွမဟုုတ္ရင္ ကုုသုုိလ္လုုပ္ေနတာေတာင္မွ ငါဆုုိတဲ့ အတၱက ခ်ယ္လွယ္သြားတတ္ေၾကာင္း ဆုုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ 

 အမွန္ေတာ့ ငါဆုုိတဲ့ အတၱဟာ သဘာဝအားျဖင့္ ရွိလည္းမရွိသလုုိ ရွိလည္းမရွိသင့္ပါဘူး။ ရွိေနရင္လည္း တျဖည္းျဖည္း နည္းပါးသြားေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူေတြက ငါပါလုုိ႔ဘယ္လုုိပဲ ေျပာေျပာ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ငါဆုုိတာ၊ ငါ့ပုုိင္ဆုုိတာ ဘာတစ္ခုုမွ မရွိတဲ့အတြက္ အားလုုံးဟာ အတၱမဟုုတ္၊ အနတၱဆုုိတာ အထင္အရွားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါလုုိ႔ထင္ေနၾကတဲ့ အဲဒီငါဟာလည္း အရင္းစစ္ေတာ့ နာမ္႐ုုပ္အစုုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ နာမ္အစုုက ေတာင့္တတဲ့အတြက္ ႐ုုပ္အစုုက လႈပ္ရွားေနျခင္း သက္သက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ႐ုုပ္နာမ္အစုု လႈပ္ရွားမႈဟာလည္း အၿမဲမဟုုတ္ဘဲ ျဖစ္ၿပီးပ်က္၊ ေပၚၿပီးေပ်ာက္ တဒဂၤ ခဏေလာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသေဘာကုုိ အမွန္မသိတဲ့ အခါက်ေတာ့ သတၱဝါေတြဟာ နာမ္႐ုုပ္အစုုကုုိ အတၱထင္ၿပီး ငါစားတယ္၊ ငါးသြားတယ္၊ ငါလုုပ္တယ္၊ ငါကုုိင္တယ္ စတာေတြ ျဖစ္လာကာ ငါမရွိရင္ မျဖစ္ဘူး၊ ငါမပါရင္ မျဖစ္ဘူး စသျဖင့္ တဒဂၤကုုိ ထာဝရထင္ရင္း မာနေတြ ဝင္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ အားလုုံးဟာ သူမဟုုတ္၊ ငါမဟုုတ္ နာမ္နဲ႔႐ုုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသေဘာကုုိ သိမွ ငါဆုုိတဲ့ အတၱကုုိ ခြာႏုုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အတၱရွိေနရင္၊ အတၱကုုိ အေျခခံထားရင္ အတၱကုုိ ေပ်ာ္ေအာင္လုုပ္ေနတဲ့ ကာမဂုုဏ္အာ႐ုုံေတြမွာ အလြန္အကၽြံ လုုိက္စားမိတတ္သလုုိ အတၱကုုိ ပင္ပန္းေအာင္ လုုပ္တဲ့ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ညွင္းဆဲတတ္တဲ့ အက်င့္ေတြမွာ အလြန္အကၽြံ လုုိက္စားမိကာ အစြန္းတစ္ဘက္ကုုိ ေရာက္သြားေစတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုုိ အစြန္းမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ဖုုိ႔ ၾကားျဖစ္တဲ့ အလယ္အလတ္ လမ္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ မဇၥ်ိမပဋိပဒါ အက်င့္ကုုိ လုုိက္နာက်င့္သုုံးဖုုိ႔ ဘုုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ဆုုိတာ သြားေနတဲ့ လမ္းေတြထဲက အလယ္တည့္တည့္ လမ္းမ်ိဳးမဟုုတ္ဘဲ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္စပ္တဲ့ လမ္းစဥ္မ်ိဳးကုုိ ဆုုိလုုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ျခင္း၊ အေၾကာင္းခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးခ်ဳပ္ျခင္း သေဘာမ်ိဳးကုုိ လုုိက္နာက်င့္သုုံးတဲ့ အက်င့္ကုုိ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္လုုိ႔ ဆုိလုုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာလုုိေျပာေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါး လမ္းစဥ္လုုိ႔ ေျပာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

 မဂၢင္အက်င့္ဟာ အယူအစ မွန္ကန္ေရးကုုိ အေျခခံကာ အေတြးမွန္ေရး၊ အေျပာမွန္ေရး၊ အလုုပ္မွန္ေရး၊ အသက္ေမြးမႈမွန္ေရး၊ အားထုုတ္မႈ မွန္ေရး၊ သတိမွန္ေရး၊ တည္ၾကည္မႈ မွန္ေရးကုုိ ျဖစ္ပြားေစတဲ့ လမ္းစဥ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီအက်င့္ေတြကုုိ လုုိက္နာက်င့္ႀကံေနသူအတြက္ ငါဆုုိတဲ့ အတၱစဲြေတြ ေလ်ာ့နည္းလာေစၿပီး အတၱရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈကေန တျဖည္းျဖည္း ခြာထြက္လာေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အျမင္အေတြး စတာေတြ မွန္ေနရင္ အလုုပ္အကုိင္အႀကံစည္ စတာေတြလည္း မွန္ေနမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အမွန္ျမင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနကာ အမွန္ျမင္ေနရင္ တကယ္မရွိတဲ့ ငါအေပၚမွာလည္း အရွိအတုုိင္းသိၿပီး ငါဆုုိတဲ့ အတၱရဲ႕ သားေကာင္အျဖစ္ကေန ႐ုန္းထြက္လာႏုုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုုရားရွင္က အျမင္မွန္ျခင္း သမၼာဒိ႒ိဟာ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့အတြက္ ပညာေနရာမွာထားၿပီး မဂၢင္တရားမွာ အဦးဆုုံးအေနနဲ႔ ေဟာၾကားေပးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အျမင္မွန္ကန္မႈရဲ႕ေနာက္မွာ ေတြးႀကံေျပာဆုုိလႈပ္ရွားတာေတြဟာ ဆက္တုုိက္ျဖစ္ေပၚေစတတ္တဲ့အတြက္ အျမင္မွန္ကန္ေရးဟာ အတၱခြာေရးအတြက္ အဓိကအခ်က္ဆုုိတာ အထင္အရွားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

 ဆုုိလုုိတာက သတၱဝါေတြဟာ မသိမႈ အဝိဇၨာနဲ႔ တြယ္တာမႈ တဏွာေတြေၾကာင့္ ငါဆုုိတဲ့ အတၱရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈေအာက္က ႐ုုန္းမထြက္ႏုုိင္ၾကပဲ အတၱရဲ႕ သားေကာင္းမ်ားအျဖစ္ အမွားေတြကုုိ ဆက္တုုိက္လုုပ္ေနၾကရေၾကာင္း၊ အတၱေၾကာင့္ပဲ ကာမဂုုဏ္အာ႐ုုံေတြ အေပၚမွာ တပ္မက္တြယ္တာရင္း အတၱေလးေပ်ာ္ေအာင္ လုုပ္ေနတတ္ၾကသလုုိ၊ ဒီအတၱေၾကာင့္ပဲ ဒုုကၡေရာက္တာလုုိ႔ဆုုိကာ အတၱကုုိ ပင္ပန္းေစတဲ့ အက်င့္လဲြေတြ က်င့္ေနမိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ တကယ္တမ္း အတၱကုုိ ခြာေစဖုုိ႔ဆုုိတာ အေၾကာင္းအက်ိဳးကုုိ ျဖတ္ႏုုိင္မွ ကြာေစမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီအက်င့္ႏွစ္ခုုကုုိ ေရွာင္ၿပီး အလယ္အလတ္ လမ္းစဥ္အက်င့္ကုုိ က်င့္သုုံးၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မဂၢင္အက်င့္ကုုိ မွန္ကန္ေအာင္ က်င့္သုုံးႏုုိင္္ရင္ အတၱကုုိ အမွန္ျမင္ၿပီး အတၱရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈေအာက္က ႐ုုန္းထြက္ႏုုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုုိလုုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

 ဒါေၾကာင့္ ငါဆုုိတဲ့ အတၱအစဲြမ်ားေၾကာင့္ အမွားေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္လုုိက္ကာ အတၱရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈ အတၱသားေကာင္းမ်ား အျဖစ္မွ ႐ုုန္းမထြက္ႏုုိင္ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ပုုထုုဇဥ္ေတြ အေနနဲ႔ ငါဆုုိတဲ့ အတၱဟာ တကယ္မရွိ ႐ုုပ္နာမ္အစုုသာ ရွိတယ္ဆုုိတဲ့ အသိနဲ႔ အရာရာ ငါငါျဖစ္ေနၾကတဲ့ ကုုိယ္ကုိယ့္ကုုိ မွန္ကန္တဲ့ အျမင္နဲ႔ ျမင္သိႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး အားလုုံးဟာ ငါမဟုုတ္၊ ငါ့ဥစၥာမဟုုတ္တဲ့ အနတၱဆုုိတဲ့ သေဘာကုုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ကုုိယ္ကုုိယ္ကုုိ ငါစဲြေတြဝင္တုုိင္း ငါကုုိယ္တုုိင္လည္း ငါမဟုုတ္ဘူးဆုုိတဲ့အသိနဲ႔ အတၱရဲ႕ သားေကာင္မ်ားအျဖစ္မွ ႐ုုန္းထြက္ႏုုိင္ေအာင္ ႀကဳိးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပးတင္ျပရင္း အသိေနာက္ကုုိ အက်င့္လုုိက္ႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုုိ႔လည္း တုုိက္တြန္းစကား ပါးလုုိက္ရပါတယ္။

Read more »