သတၱဝါေတြဟာ တြယ္တာမိၿပီဆုိရင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္အေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္စုံတစ္ခုအေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အလြန္အကၽြံ တြယ္တာမိတတ္ၾကပါတယ္။ တြယ္တာမႈဆုိတာက ခ်စ္ရင္လည္း တြယ္တာတတ္သလုိ မုန္းရင္လည္း တြယ္တာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ခ်စ္တဲ့အရာေတြ အေပၚမွာ တသသျဖစ္ေနတတ္၊ မုန္းတဲ့အရာေတြအေပၚမွာ ခဏခဏျဖစ္ေနတတ္တဲ့ တြယ္တာမႈမ်ိဳးကုိပဲ ဒီေနရာမွာ သံေယာဇဥ္လုိ႔ ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသံေယာဇဥ္ဟာ ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အျဖစ္မ်ားတာနဲ႔အမွ် ဒုကၡမ်ားေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်စ္တာလည္း သံေယာဇဥ္ မုန္းတာလည္း သံေယာဇဥ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်စ္ရွိရင္လည္း ဆင္းရဲေနမွာျဖစ္ၿပီး အမုန္းရွိရင္လည္း ဆင္းရဲေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်စ္အမုန္းဟာ အလြန္အကၽြံျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ အခ်စ္မ်ားတာနဲ႔အမွ် အျပစ္လည္း မ်ားေနၾကမွာ ျဖစ္ၿပီး အမုန္းမ်ားတာနဲ႔အမွ် အ႐ႈံးလည္း မ်ားေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ အျပစ္မ်ားၿပီး အ႐ႈံးမ်ားၾကတယ္ဆုိတာ အခ်စ္အမုန္းဆုိတဲ့ သံေယာဇဥ္ တရားေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆုိေတာ့ကား အခ်စ္အမုန္း သံေယာဇဥ္ မကင္းေသးတဲ့ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ေတြအေနနဲ႔ ဒီသံေယာဇဥ္ေတြကုိ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္ေသးႏုိင္ေပမယ့္ ေနရတဲ့အခုိက္မွာ အထုိက္အေလ်ာက္ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေစဖုိ႔ အခ်စ္အမုန္းေတြကုိ ေလ်ာ့ခ်ၾကဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ လူဆုိတဲ့သေဘာက ကုိယ့္ကုိသူမ်ားက အခ်စ္သံေယာဇဥ္ထားတာ ႀကိဳက္သလုိ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့သူအေပၚ ကုိယ္ကအခ်စ္သံေယာဇဥ္ ထားေနရတာကုိလည္း ေက်နပ္ေနတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမုန္းသံေယာဇဥ္ကုိေတာ့ ကုိယ့္အေပၚမွာ သူမ်ားက ထားတာကုိ မလုိခ်င္ေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ သူမ်ားအေပၚ မုန္းလုိက္ရတာကုိပဲ ဂုဏ္ယူေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ ကုိယ္က တစ္စုံတစ္ေယာက္အေပၚ အခ်စ္သံေယာဇဥ္ ထားလုိက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အမုန္းသံေယာဇဥ္ထားလုိက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ခုလုံးဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ၾကာေလဆင္းရဲေလ၊ မ်ားေလဆင္းရဲေလပဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာကုိ သတိျပဳၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်စ္ႀကီးလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမုန္းႀကီးလုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ရွိရင္လည္း အခုိက္အတန္႔ပဲ ျဖစ္ေနမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခုိက္အတန္႔ေတြရဲ႕ အဆုံးမွာေတာ့ အ႐ႈံးေတြနဲ႔ပဲ ႀကံဳေတြ႕ရတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သံေယာဇဥ္ဆုိရင္ ခ်စ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မုန္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ခုလုံးဟာ အဆုံးမွာေတာ့ အျပစ္အ႐ႈံးေတြနဲ႔ ဆင္းရဲဒုကၡကုိသာ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့အတြက္ အခ်စ္အမုန္းမကင္းေသးတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ဒီသံေယာဇဥ္ကုိ အကုန္လုံး မပယ္ေသးႏုိင္ေတာင္မွ သတိတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္၊ တစ္စုံတစ္ခုအေပၚမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အခ်စ္အမုန္းကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး တစ္စတစ္စ ေလ်ာ့ခ်ႏုိင္ေအာင္ အခ်စ္အမုန္းအစား ေမတၱာတရား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဥေပကၡာတရားနဲ႔ အစားထုိးကာ ႀကိဳးစားပြားၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္သာ ေလ့က်င့္ ေနထုိင္ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ႏွလုံးသြင္းမွာ
အခ်စ္မ်ားက အျပစ္မ်ား၍
အမုန္းမ်ားက အ႐ႈံးပြား၏။
ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ေရွာင္ၾကဥ္ကင္း၍
ေမတၱာ (ဥေပကၡာ)ႏွလုံး က်င့္ကာသုံးသည့္
အျဖဴစင္ဆုံး ဤက်င့္ထုံးကား
အျပစ္လည္းကင္း အ႐ႈံးကင္းမည့္
မခ်စ္မမုန္း အေကာင္းဆုံးတည္း။ ။
ဆုိေတာ့ကား အခ်စ္အမုန္း သံေယာဇဥ္ မကင္းေသးတဲ့ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ေတြအေနနဲ႔ ဒီသံေယာဇဥ္ေတြကုိ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္ေသးႏုိင္ေပမယ့္ ေနရတဲ့အခုိက္မွာ အထုိက္အေလ်ာက္ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေစဖုိ႔ အခ်စ္အမုန္းေတြကုိ ေလ်ာ့ခ်ၾကဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ လူဆုိတဲ့သေဘာက ကုိယ့္ကုိသူမ်ားက အခ်စ္သံေယာဇဥ္ထားတာ ႀကိဳက္သလုိ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့သူအေပၚ ကုိယ္ကအခ်စ္သံေယာဇဥ္ ထားေနရတာကုိလည္း ေက်နပ္ေနတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမုန္းသံေယာဇဥ္ကုိေတာ့ ကုိယ့္အေပၚမွာ သူမ်ားက ထားတာကုိ မလုိခ်င္ေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ သူမ်ားအေပၚ မုန္းလုိက္ရတာကုိပဲ ဂုဏ္ယူေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ ကုိယ္က တစ္စုံတစ္ေယာက္အေပၚ အခ်စ္သံေယာဇဥ္ ထားလုိက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အမုန္းသံေယာဇဥ္ထားလုိက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ခုလုံးဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ၾကာေလဆင္းရဲေလ၊ မ်ားေလဆင္းရဲေလပဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာကုိ သတိျပဳၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်စ္ႀကီးလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမုန္းႀကီးလုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ရွိရင္လည္း အခုိက္အတန္႔ပဲ ျဖစ္ေနမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခုိက္အတန္႔ေတြရဲ႕ အဆုံးမွာေတာ့ အ႐ႈံးေတြနဲ႔ပဲ ႀကံဳေတြ႕ရတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သံေယာဇဥ္ဆုိရင္ ခ်စ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မုန္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ခုလုံးဟာ အဆုံးမွာေတာ့ အျပစ္အ႐ႈံးေတြနဲ႔ ဆင္းရဲဒုကၡကုိသာ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့အတြက္ အခ်စ္အမုန္းမကင္းေသးတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ဒီသံေယာဇဥ္ကုိ အကုန္လုံး မပယ္ေသးႏုိင္ေတာင္မွ သတိတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္၊ တစ္စုံတစ္ခုအေပၚမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အခ်စ္အမုန္းကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး တစ္စတစ္စ ေလ်ာ့ခ်ႏုိင္ေအာင္ အခ်စ္အမုန္းအစား ေမတၱာတရား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဥေပကၡာတရားနဲ႔ အစားထုိးကာ ႀကိဳးစားပြားၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္သာ ေလ့က်င့္ ေနထုိင္ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ႏွလုံးသြင္းမွာ
အခ်စ္မ်ားက အျပစ္မ်ား၍
အမုန္းမ်ားက အ႐ႈံးပြား၏။
ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ေရွာင္ၾကဥ္ကင္း၍
ေမတၱာ (ဥေပကၡာ)ႏွလုံး က်င့္ကာသုံးသည့္
အျဖဴစင္ဆုံး ဤက်င့္ထုံးကား
အျပစ္လည္းကင္း အ႐ႈံးကင္းမည့္
မခ်စ္မမုန္း အေကာင္းဆုံးတည္း။ ။
