နဲနဲေလးေတာ့ လဲြေနတယ္ (၁၂)...

၀ိကာလနဲ႔ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္…
တစ္ေလာက ဒကာေလးတစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းမွာဆြမ္း လာကပ္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းကုိအေရာက္ ေနာက္က်တာရယ္၊ ဆြမ္းပဲြျပင္ေနရတာ ေတြရယ္ေၾကာင့္ ဆြမ္းစားခ်ိန္ နည္းသြားသလုိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒကာေလးတစ္ေယာက္က “ဘုန္းဘုန္း ျဖည္းျဖည္းဘုဥ္းေပးပါဘုရား…၊ စားေနရင္း ၁၂နာရီေက်ာ္သြားလည္း ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား ဘုရား…”လုိ႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ သူေျပာမွပဲ ဒကာဒကာမေတြ ဒီလုိမွတ္ထားတာေတြ မ်ားေနတယ္ဆုိတာ ထပ္ၿပီး သတိထားမိပါတယ္။ အေၾကာင္းသင့္ရင္ေတာ့ ရွင္းျပေပးဦးမယ္လုိ႔ စဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းကလည္း ျမန္မာျပည္မွာသြားၿပီး ရဟန္း၀တ္ကာ ေထရ၀ါဒ အျဖစ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ကုိရီးယား ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးနဲ႔ ဆြမ္းစားရင္း ၁၂နာရီထုိးခါနီးေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက “အရွင္ဘုရား ျမန္ျမန္ဘုဥ္းေပးမွဘုရား၊ ၁၂နာရီ ထုိးေတာ့မယ္”လုိ႔ သတိေပးတဲ့အခါ အဲဒီဘုန္းႀကီးက “ရပါတယ္ဘုရား ျမန္မာျပည္မွာဆုိ အခုမွ ၉နာရီခဲြပဲ ရွိေသးတယ္”လုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။ ကုိရီးယားနဲ႔ ျမန္မာျပည္က ၂နာရီခဲြေလာက္ကြာေတာ့ ကုိရီးယားမွာ ၁၂နာရီဆုိ ျမန္မာျပည္မွာ မနက္ ၉နာရီခဲြပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒီဘုန္းႀကီးက အခ်ိန္ကုိ သူလုိသလုိမ်ား သတ္မွတ္ေနလား မသိဘူးလုိ႔ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ေတြးေနရင္း အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ကုိေလွ်ာက္ထား ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ေနလဲြညစား စားျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လဲြေနတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ အလဲြေလးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က တကယ္ပဲ ဘုန္းႀကီးေတြ ဆြမ္းစားေနတုန္း ၁၂နာရီေက်ာ္သြားလည္း စားေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္ေနတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၀ိကာလ သတ္မွတ္မႈဟာ နာရီနဲ႔ သတ္မွတ္တာထက္ ေနနဲ႔သတ္မွတ္တာက ပုိမွန္ပါတယ္။ ဘုရားလက္ထက္က အခုလုိ နာရီအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ မေပၚေသးေတာ့ ေခါင္းတည့္တည့္မွာ ေနေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ကုိ ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္လုိ႔ သတ္မွတ္ၿပီး ဦးေခါင္းတည့္တည့္က ေက်ာ္သြားရင္ေတာ့ ေနမြန္းလဲြခ်ိန္လုိ႔ သတ္မွတ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၀ိကာလကုိ ေနလဲြခ်ိန္ေနာက္ပုိင္းကာလလုိ႔ သတ္မွတ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ေနနဲ႔ သတ္မွတ္ခ်က္အရ စားေနတုန္း ၁၂နာရီတိတိမွာ ေနလဲြသြားၿပီဆုိရင္ မစားရေတာ့ပါဘူး။ စားရင္အာပတ္သင့္ပါတယ္။ ၁၂နာရီေက်ာ္သြားေပမယ့္ ေနမြန္းမတည့္ေသးဘူးဆုိရင္ စားေကာင္းပါတယ္။ ဒီလုိ တစ္ခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံေတြဟာ ေနရဲ႕ေရြ႕လ်ားမႈေၾကာင့္ ၁၂နာရီခဲြ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ၁နာရီေလာက္မွ ေနမြန္းတည့္တာေတြ ရွိတဲ့အတြက္ အဲဒီႏုိင္ငံေတြမွာ ရွိတဲ့ ေထရ၀ါဒ ဘုန္းႀကီးေတြဟာ ၁၂နာရီခဲြ၊ တစ္နာရီေလာက္အထိ ဆြမ္းစားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ၁၂နာရီ ထုိးတာမထုိးတာထက္ ေနမြန္းတည့္တာ မတည့္တာက အဓိကက်ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ရာသီဥတု ဆုိး၀ါးတဲ့ေနရာေတြမွာ ေနကုိ မျမင္ရတဲ့အခါေတြ ရွိတတ္တဲ့အတြက္ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ သူ႔ႏုိင္ငံအသီးသီးက သတ္မွတ္ထားတဲ့ စံေတာ္ခ်ိန္အတုိင္း လုိက္နာက်င့္သုံးတာ အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ေနကုိ အဓိကထား သတ္မွတ္ထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခုနက ကုိရီးယားဘုန္းႀကီး ယူဆသလုိ ကုိရီးယားမွာေနၿပီး ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ကုိ လွမ္းယူလုိ႔ မရပါဘူး။ အဲလုိဆုိ ညစာစားခ်င္ရင္ မနက္ပုိင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ နာရီကုိၾကည့္ၿပီး စားလုိ႔ရသလုိလုိ သတ္မွတ္ကုန္ပါလိမ့္မယ္။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ သူ႔ေနရာက သတ္မွတ္တဲ့ နာရီအခ်ိန္အတုိင္း လုိက္နာတာဟာ ၀ိကာလ ေဘာဇနသိကၡာပုဒ္ကုိ ေစာင့္ထိန္းဖုိ႔အတြက္ သံသယ အကင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

စကားစပ္လုိ႔ ဒကာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ကေလးကုိ သတိရမိပါတယ္။ အဲဒီ ဒကာတစ္ေယာက္ ဥပုသ္ေန႔မွာ ဥပုသ္သီလယူၿပီးေတာ့ ဗုိက္ကအရမ္းဆာတဲ့အတြက္ ည ၁၂နာရီေက်ာ္ေတာ့ ထမင္းေၾကာ္ၿပီး စားလုိက္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ သူ႔အထင္က ည၁၂နာရီ ေက်ာ္ရင္ စားလုိ႔ရၿပီလုိ႔ ထင္ေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါဘုန္းဘုန္းကုိ ေလွ်ာက္ျပေတာ့ ၀ိကာလေဘာဇ သိကၡာပုဒ္ရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်ိန္ဟာ ေနမြန္းလဲြခ်ိန္ကစၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္အထိ သတ္မွတ္ထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အ႐ုဏ္တက္တဲ့အထိ ဒီသိကၡာပုဒ္ကုိ ေစာင့္ထိန္းရမယ္လုိ႔ ရွင္းျပျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဥပုသ္သည္ေတြ အေနနဲ႔ ၀ိကာလအခ်ိန္ သတ္မွတ္တာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သတိထားရမယ့္ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ထားပါေတာ။့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ၀ိကာလ သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လဲြေနတာေလးေတြ ရွိတဲ့အတြက္ အခုတင္ျပခဲ့တာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အမွတ္လဲြေနတာ ရွိၾကရင္လည္း ျပင္ႏုိင္ၾကဖုိ႔ ေျပာလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အေသးအဖဲြေလးေတြပဲ ဆုိေပမယ့္ အေသးအလဲြေလးေတြကစၿပီး အလဲြႀကီးေတြ ျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ အေသးအဖဲြေလးေတြကုိလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် သတိထားၿပီး လုိက္နာၾကတာ ေကာင္းပါတယ္လုိ႔ အႀကံျပဳရင္း လဲြတတ္တဲ့ အလဲြတစ္ခု အျဖစ္ တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

စကားေနာက္ တရားပါ…

လူတုိင္းလူတုိင္း စကားေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ မွန္တဲ့စကားလည္း ေျပာတတ္ၾကသလုိ မမွန္တဲ့ စကားလည္း ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့စကားလည္း ေျပာတတ္ၾကသလုိ မေကာင္းတဲ့ စကားလည္း ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ အႏွစ္ရွိတဲ့စကားလည္း ေျပာတတ္ၾကသလုိ အႏွစ္မရွိတဲ့ စကားလည္း ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္လုိစကားမ်ိဳးပဲ ေျပာေျပာ စကားဟာ ေျပာပါမ်ားလာရင္ အဲဒီစကားေနာက္ကုိ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈေတြက ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့စကား အေျပာမ်ားရင္လည္း ေကာင္းတဲ့ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈေတြ ေရာက္လာတတ္သလုိ မေကာင္းတဲ့ စကား အေျပာမ်ားရင္လည္း မေကာင္းတဲ့ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈေတြ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ စကားေနာက္ တရားပါတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စကားေျပာတဲ့အခါ အစစ္အမွန္ တရားေတြပါရေအာင္ ေကာင္းတဲ့စကားေတြ ေျပာၾကဖုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ “စကားေနာက္ တရားပါ”ဆုိတဲ့ ဒီဆုိ႐ုိးစကားရဲ႕ ဆုိလုိရင္းက စကားေကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စကားဆုိးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာပါမ်ားရင္ အဲဒီစကားရဲ႕ တန္ျပန္အက်ိဳး သက္ေရာက္မႈဟာ ေျပာတဲ့သူထံ ျပန္ေရာက္တတ္ေၾကာင္း ဆုိလုိတာျဖစ္ပါတယ္။ စကားအေျပာမ်ားရင္ တရားသေဘာအရ အမွားေရာ မမွားေရာအတြက္ မတရားတာေတြေရာ တရားတာပါ အမွန္ေရာက္လာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ကား စကားေျပာတဲ့သူေတြ ေရြးခ်ယ္ရမွာက တရားတာေတြ ေရာက္လာေစခ်င္တာလား၊ မတရားတာေတြ ေရာက္လာေစခ်င္တာလား ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားတာေတြ ေရာက္လာေစခ်င္ရင္ေတာ့ စကားေျပာတဲ့အခါ တရားတဲ့ စကားေတြ ေျပာဆုိၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶစာေပမွာေတာ့ စကားေျပာတဲ့အခါ တရားတဲ့ စကားေတြ ျဖစ္ေစဖုိ႔ ေျပာသင့္တဲ့ စကားေတြ၊ ေရွာင္ၾကဥ္ရမယ့္ စကားေတြကုိ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပပါတယ္။ စကားေျပာတဲ့အခါ ေကာင္းတဲ့စကား သမၼာ၀ါစာ ျဖစ္ေစဖုိ႔
၁။ လိမ္ညာေျပာဆုိတဲ့ စကားမ်ိဳး
၂။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အဆင္မေျပေအာင္ ေခ်ာပစ္ကုန္းတုိက္တဲ့ စကားမ်ိဳး
၃။ ယုတ္မာ႐ုိင္းစုိင္းၿပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားမ်ိဳး
၄။ ကုိယ့္အတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ သူမ်ားအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိတဲ့ အခ်ဥ္းႏွီးၿပီး သိမ္ဖ်င္းတဲ့ စကားမ်ိဳး
ကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကရမယ္လုိ႔ စာေပက ဆုိပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ကေတာ့ လူအမ်ား ေျပာဆုိသုံးႏႈန္းေလ့ရွိတဲ့ စကား (၆)ခြန္းျဖစ္တဲ့
၁။ ဟုတ္မွန္ၿပီး အက်ိဳးရွိ၊ သူတပါးလည္း ၾကားနာလုိတဲ့ စကား
၂။ ဟုတ္မွန္ၿပီး အက်ိဳးရွိ၊ သူတပါး မၾကားနာလုိတဲ့ စကား
၃။ ဟုတ္မွန္ၿပီး အက်ိဳးမရွိ၊ သူတပါး မၾကားနာလုိတဲ့ စကား
၄။ မဟုတ္မမွန္ အက်ိဳးရွိကာ သူတပါး ၾကားနာလုိတဲ့ စကား
၅။ မဟုတ္မမွန္ အက်ိဳးမရွိ၊ သူတပါး ၾကားနာလုိတဲ့ စကား
၆။ မဟုတ္မမွန္ အက်ိဳးလည္းမရွိ သူတပါးလည္း မၾကားနာလုိတဲ့ စကား
ဆုိတာေတြထဲက ဟုတ္မွန္ၿပီး အက်ိဳးရွိကာ သူတပါးလည္း ၾကားနာလုိတဲ့ စကားနဲ႔ သူတပါး မၾကားနာလုိေပမယ့္ ဟုတ္မွန္ၿပီး အက်ိဳးရွိတဲ့ စကားဆုိတဲ့ ဒီစကားႏွစ္မ်ိဳးကုိပဲ ေျပာဆုိေတာ္မူပါတယ္။ ဘုရားရွင္ဟာ စကားေနာက္မွာ ေကာင္းတဲ့ တရားေတြပါဖုိ႔ စကားေျခာက္ခြန္းထဲက ေလးခြန္းကုိပယ္ၿပီး ႏွစ္ခြန္းကုိပဲ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဒါဟာ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ စကားေနာက္ အမွန္တရားပါဖုိ႔ က်င့္သုံးေတာ္မူတဲ့ လမ္းစဥ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ပုထုဇင္ေတြကေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ပါဘူး။ စကားကုိ အထိမ္းအကြပ္မရွိ၊ ေစာင့္စည္းမႈမရွိဘဲ လုိရင္လုိသလုိ မလုိရင္ မလုိသလုိ ေျပာဆုိတတ္ၾကပါတယ္။ တရားတဲ့စကား၊ မတရားတဲ့ စကားေတြ နားမလည္ဘဲ ေျပာခ်င္သလုိ လက္လြတ္စပယ္ ေျပာေလ့ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ လုိခ်င္တာရွိရင္ လိမ္ေျပာရမွာလည္း ၀န္မေလးသလုိ ေျမႇာက္ေျပာရမွာလည္း ၀န္မေလးတတ္ပါဘူး။ ကုိယ္နဲ႔အဆင္မေျပရင္ အျပစ္ေျပာရမွာလည္း ၀န္မေလးတတ္သလုိ ဆဲဆုိႀကိမ္းေမာင္းကာ အပုတ္ခ်ရမွာလည္း ၀န္မေလးတတ္ပါဘူး။ ဒီလုိ စကားကုိ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ အလြယ္တကူ ေျပာဆုိတတ္တဲ့ အတြက္လည္း မဟုတ္မတရားတဲ့ စကား အေျပာမ်ားလာျခင္းရဲ႕ ရလာဘ္အျဖစ္ ေနာက္ပုိင္း ဒီလုိေျပာဆုိရတာကုိ အျပစ္တစ္ခုလုိ မျမင္ေတာ့ဘဲ မဟုတ္တာ၊ မေကာင္းတာမွန္သမွ် ပါးစပ္က အလြယ္တကူ ေျပာဆုိျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ရဲ႕ သေဘာကလည္း အဲဒီမေကာင္းတဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္ပါမ်ားလာတဲ့အခါ မေကာင္းမႈကုိ မေကာင္းမႈလုိ႔ မျမင္ေတာ့ဘဲ သာမန္ေန႔စဥ္ ထမင္းစား ေရေသာက္အလုပ္တစ္ခု အျဖစ္ ထင္လာတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ဟာ အေသးေလးဆုိၿပီး အထင္မေသးပါနဲ႔လုိ႔ ဗုဒၶဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုလည္း ဒီလုိပါပဲ။ စကားကုိ အလြယ္တကူ အထိန္းအကြပ္မရွိ ေျပာတတ္တဲ့အတြက္ မတရားတဲ့ စကားေတြ ျဖစ္တတ္ကာ အဲဒီစကားေနာက္ မတရားတဲ့ အရာေတြ ပါကုန္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္ပုထုဇင္ေတြ အေနနဲ႔ ေန႔စဥ္ေစာင့္ထိန္းၾကတဲ့ ငါးပါးသီလထဲမွာ အထိန္းရအခက္ဆုံး သီလသိကၡာပုဒ္ဟာ မုသာ၀ါဒ သိကၡာပုဒ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ပါးစပ္ကုိ ေစာင့္ထိန္းေစလုိတဲ့အတြက္ သီလသိကၡာပုဒ္ တစ္ခုအေနနဲ႔ ထိန္းေစလုိရင္း ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီပါးစပ္တစ္ခုကုိ ထိန္းဖုိ႔ဟာ အေတာ္မလြယ္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာစကားမွာ “အေပါက္တစ္ရာကုိ ပိတ္လုိ႔လြယ္တယ္၊ ပါးစပ္ေပါက္တစ္ေပါက္ကုိ ပိတ္ဖုိ႔မလြယ္ဘူး” လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သတိထားၾကည့္မိရင္ ေန႔စဥ္ပါးစပ္က ေျပာတဲ့အရာေတြမွာ ေကာင္းတာထက္ မေကာင္းတာက မ်ားတတ္တာကုိ သတိျပဳမိၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါးစပ္က ကုသုိလ္နဲ႔စပ္တဲ့ စကား၊ ေကာင္းတဲ့စကား၊ ရတနာသုံးပါးနဲ႔စပ္တဲ့ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတာထက္ ဘယ္သူက ဘာျဖစ္တယ္၊ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ဘာျဖစ္တယ္ စတဲ့ သူမ်ားမေကာင္းေျပာတဲ့ စကား၊ အတင္းေျပာတဲ့စကား၊ အျပစ္ေျပာတဲ့ စကားေတြပဲ မ်ားေနတတ္တာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ စကားစတာေတြ ေျပာျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ ဒီလူတစ္ေယာက္ဟာ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာလည္း လုပ္ဖုိ႔ ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။

မဟုတ္တာကုိ ေျပာတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အကုသုိလ္ဆုိတာ မရွိဘူးလုိ႔ ဆုိသလုိ ပါးစပ္က မဟုတ္တာေတြ ေျပာလာတတ္ၿပီဆုိရင္ အဲဒီသူဟာ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကုိလည္း အလြယ္တကူ လုပ္ျဖစ္တတ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က သားေတာ္ ရာဟုလာကုိ “ခ်စ္သား ရာဟုလာ မုသားဆုိလ်င္ ရယ္ဖြယ္မွ်ပင္ မေျပာနဲ႔” လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ႏႈတ္ကုိမေစာင့္စည္းဘဲ အလြယ္တကူ က်ဴးလြန္တတ္တဲ့သူေတြဟာ သူ႔စကားနဲ႔သူ႔ကုိျပန္ၿပီး ထိခုိက္ေစကာ စကားေနာက္ တရားပါကုန္တတ္တဲ့အတြက္ စကားေျပာတဲ့အခါ ေကာင္းတဲ့တရားေတြပါေအာင္ ေျပာဆုိၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ ပါးစပ္က ေျပာတဲ့စကားဟာ မမွန္တဲ့ စကားေတြမ်ားေန၊ အက်ိဳးမရွိတဲ့ စကားေတြ မ်ားေနတဲ့အခါ အဲဒီသူေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဟာ အနံ႔အသက္မေကာင္းဘဲ စကားမပီ သြားလည္းမညီ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ စာေပအဖြင့္ေတြမွာ ဆုိပါတယ္။ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႕ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ စာအုပ္မွာလည္း ဆရာေတာ္က “မုသားစကား၊ ေျပာဆုိျငားမူ၊ စကားမပီ၊ သြားမညီတည္း၊ ပုတ္ညႇီပါးစပ္၊ ေျခာက္ကပ္ကုိယ္ေရ၊ ဣေျႏၵေနာက္၊ ပုံယြင္းေဖာက္၏၊ မေရာက္ၾသဇာ၊ ႏႈတ္လွ်ာၾကမ္းေထာ္၊ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီ၊ စိတ္မတည္သည္၊ ေရွာင္ၾကဥ္အျပန္ အက်ိဳးတည္း”လုိ႔ ေဆာင္ပုဒ္ကဗ်ာ ဖဲြ႕သီထားပါတယ္။ ဒါဟာ မဟုတ္မမွန္တဲ့ စကားကုိ ေျပာဆုိတတ္တဲ့ သူေတြထံ ေရာက္လာႏုိင္တဲ့ သက္ေရာက္မႈ အက်ိဳးတရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ မွန္ကန္တဲ့ စကားေျပာဆုိတဲ့ သူေတြက်ျပန္ေတာ့ စကားပီၿပီး သြားညီကာ ခံတြင္းအနံ႔ေကာင္းျခင္း စတဲ့ ေကာင္းတဲ့တန္ျပန္ သက္ေရာက္မႈ အက်ိဳးတရားေတြကုိ ျဖစ္ေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အရွင္မဟာေမဂၢလာန္မေထရ္ျမတ္ နတ္ျပည္ကုိၾကြေတာ့ နတ္ျပည္မွာ နတ္သားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ပါတယ္။ ဒီနတ္သားနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ အရွင္ျမတ္က “နတ္သား… သင္နတ္ျပည္ေရာက္လာတာ ဘယ္လုိေကာင္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့လုိ႔လဲ”လုိ႔ ေမးေတာ္မူတဲ့အခါ အေမးခံရတဲ့ နတ္သားက “အရွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္ ေျပာရမွေတာင္ ရွက္လွပါတယ္ဘုရား…၊ တပည့္ေတာ္ လူ႔ျပည္မွာတုန္းက တစ္ျခားကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ပါဘူးဘုရား၊ ဒါေပမယ့္ မုသားမေျပာဘဲ အမွန္ကုိသာ ေျပာခဲ့တဲ့ သစၥာအလုပ္တစ္ခုေတာ့ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီ အမွန္ကုိေျပာခဲ့ျခင္း ဆုိတဲ့ ဒီကုသုိလ္ေလး တစ္ခုနဲ႔ပဲ တပည့္ေတာ္ နတ္ျပည္ကုိ ေရာက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား…”လုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေကာင္းတဲ့စကားကုိ ေျပာဆုိရျခင္းရဲ႕ ေကာင္းတဲ့တန္ျပန္ သက္ေရာက္မႈရဲ႕ စကားေနာက္ တရားပါခဲ့ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စကားဆုိတာ တရားပါမွ မတရားတာကုိ ပယ္ႏုိင္ၿပီး ေကာင္းတဲ့အရာေတြ ပါမွာလုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက စကားေနာက္ တရားပါဆုိတဲ့ ဆုိ႐ုိးအတုိင္း ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပာတဲ့အခါ စကားေနာက္ကုိ တရားေတြက ပါေနၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးေတြနဲ႔ ေကာင္းတဲ့တရားေတြ ပါလာေစဖုိ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ ေကာင္းတဲ့စကားေတြ ေျပာႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္းလည္းေျပာတတ္ မေကာင္းလည္း ေဟာတတ္တဲ့ ဒီပါးစပ္ဟာ အေကာင္းေျပာရင္ အေကာင္းရမွာျဖစ္ၿပီး မေကာင္းေဟာရင္ မေကာင္းရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အေကာင္းလည္းေျပာ အေကာင္းလည္းေဟာရင္း ေကာင္းက်ိဳးေတြနဲ႔ စကားေနာက္ကုိ ေကာင္းတဲ့တရားေတြ ေရာက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ပါးစပ္ဆုိတာ ေျပာဖုိ႔နဲ႔ စားဖုိ႔အတြက္ သဘာ၀က ဖန္တီးေပးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေျပာခ်င္ရာေျပာ စားခ်င္ရာစား မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္ေျပာတဲ့စကား၊ ကုိယ္စားတဲ့ အစားေတြေၾကာင့္ပဲ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ အက်ိဳးတရားေတြ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့အတြက္ အေကာင္းေျပာၿပီး အေကာင္းစားႏုိင္ေအာင္ ေျပာသမွ်စကားေတြမွာ ေကာင္းတာေတြ ျဖစ္ေစဖုိ႔နဲ႔ စားသမွ်အစားေတြမွာလည္း ေလာဘတဏွာေတြ မျဖစ္ေစဖုိ႔ စကားေနာက္မွာ တကယ့္အစစ္အမွန္ တရားေတြ ပါေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကပါလုိ႔ ေစတာနာထား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။ အားလုံး စကားေနာက္ကုိ တကယ့္တရားေတြ ပါႏုိင္ၾကပါေစ…။

Read more »

ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္…

ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္ဟူေသာ စကားမ်ားကုိ အေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားသိေနၾကမည္ ျဖစ္၏။ စာေပမ်ားတြင္လည္း အေရးမ်ားသကဲ့သုိ႔ ဆရာေတာ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ေဟာေျပာေပးေနသျဖင့္ ရင္ႏွီးေနေသာ စကားမ်ား ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ တိက်သည့္ အဓိပၸါယ္ႏွင့္ ဆုိလုိရင္းကုိကား မသိသူမ်ားလွ၏။ အမ်ားပညတ္ဟူ၍ ပညတ္ေနၾက၊ အမ်ားပရမတ္ဟူ၍ ပရမတ္ေနၾကေသာ္လည္း ထုိစကားမ်ား၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကုိ ေျပာပါဟုဆုိေသာ္ မေျပာႏုိင္သူက မ်ားေနၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕မွာ ပညတ္ဟူေသာ စကား၊ ပရမတ္ဟူေသာ စကားမ်ားကုိ တြင္တြင္သုံးေနၾကေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ပုိင္းတြင္ ပညတ္မ်ားျဖင့္ ႐ႈတ္ေထြးေနၿပီး စစ္မွန္သည့္ ပရမတ္သေဘာကုိ မသိသျဖင့္ ပညတ္ကုိ ပရမတ္ဟု ထင္ေနသူမ်ားအျဖစ္ ရွိေနတတ္၏။ အခ်ိဳ႕လည္း ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္မကဲြသျဖင့္ ပရမတ္ေယာင္ေယာင္ ပညတ္ေယာင္ေယာင္ျဖစ္ကာ လုိအပ္လွ်င္ အရာရာကုိ ပညတ္ဟုဆုိသူမ်ားလည္း ရွိေနတတ္၏။ စင္စစ္ ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္ကုိ ၀ိပႆနာဉာဏ္ျဖင့္ မခဲြျခားႏုိင္ေသးသမွ် လဲြမွားေနၾကမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သညာသိအားျဖင့္ကား ထုိအသုံးမ်ားသည့္ ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္တုိ႔၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကုိ သိထားရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေပအဖြင့္မ်ားႏွင့္အညီ ပညတ္ႏွင့္ပရမတ္အေၾကာင္း အနည္းငယ္ တင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ပညတိၱအတၳ၊ ပရမတၳဟူေသာ စကားမ်ားကုိ ျမန္မာမႈျပဳကာ ပညတ္၊ ပရမတ္ဟု အလြယ္ေျပာဆုိ ေနၾကသည့္ ထုိစကားမ်ား၏ မူရင္းအနက္အဓိပၸါယ္ကုိ ဗုဒၶအဘိဓမၼာ စာေပမ်ားတြင္ ဥပမာအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ရွင္းလင္းဖြင့္ဆုိထား၏။ ဘာသာဋီကာ က်မ္းျပဳဆရာေတာ္ အရွင္ျမတ္ကလည္း ပညတၱိအတၳ၊ ပရမတၳတုိ႔၏ အဓိပၸါယ္မ်ားကုိ သၿဂဳႋဟ္ဘာသာဋီကာ က်မ္းစာတြင္ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပထား၏။ ဘာသာဋီကာက်မ္းျပဳ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသက “လူနတ္ျဗဟၼာ စေသာ သက္ရွိသတၱ၀ါ အေကာင္အထည္ ျဒဗ္ႏွင့္ ေရေျမေတာေတာင္ အိမ္ေက်ာင္းစေသာ သက္မဲ့အရာ၀တၳဳ ဟူသည္ကုိ ပညတၱိအတၳဟု ဆုိေၾကာင္း၊ ေရွးလူႀကီးသူမတုိ႔ သမုတ္ထားအပ္ေသာ အနက္ျဒဗ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထုိပညတၱိအတၳကုိ သမၼဳတိအတၳဟုလည္း ဆုိေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ပညတ္၏ အဓိပၸါယ္ကုိ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပ၏။ ပရမတၳ၏ အဓိပၸါယ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း “ပရမတၳဟူသည္ မုခ်ဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေသာ အနက္သေဘာ၊ ဗေလာင္းဗလဲ ေျပာင္းလဲျခင္းသေဘာ မရွိေသာ အနက္သေဘာကုိ ဆုိေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ရွင္းျပ၏။

ထုိပညတ္ ပရမတ္တုိ႔တြင္ ပညတ္သည္ အကယ္စင္စစ္ ထင္ရွားမရွိလွေပ။ ပုထုဇင္တုိ႔က အဟုတ္အမွန္ ရွိသည္ဟု ထင္ၾကေသာ္လည္း အေသအခ်ာ ခဲြျခမ္းစစ္သည့္အခါ အမွန္တကယ္မရွိ ျဖစ္ေနတတ္ေပ၏။ လူေကာင္ႀကီးကုိ စစ္ေဆးလွ်င္ ဆံပင္အေမြးစသည့္ ေကာ႒ာသ အစုအေ၀းကုိသာ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္ၿပီး လူကုိေတြ႕ရမည္ မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔အတူ ဆံပင္အေမြး စသည္ကုိ စစ္ေဆးျပန္လွ်င္လည္း ဆံပင္ အေမြးစသည္ကုိ မေတြ႕ရဘဲ ႐ုပ္အစုအေ၀းကုိသာ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ပညတ္ဟူသမွ်တုိ႔၏ သေဘာပင္ျဖစ္၏။ ေလာက အမွတ္အသားမ်ားအရ ရွိသည္ဟု ဆုိရေသာ္လည္း ဉာဏ္ျဖင့္ စစ္ေဆးၾကည့္သည့္အခါ အထင္အရွား မရွိတတ္ၾကေပ။ ႐ုပ္နာမ္ဟူေသာ ပရမတ္သည္သာ အမွန္ရွိေနၿပီး ဉာစ္ျဖင့္စစ္ေဆးႏုိင္ေလ အမွန္ရွိေၾကာင္း ထင္ရွားေလ ျဖစ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညတ္သည္ ရွိေသာ္လည္း မရွိသည့္တရား၊ ပရမတ္သည္ကား ၾကည့္ႏုိင္ေလ ရွိေလတရားျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

ထုိ႔အတူ ပညတ္သည္ ေဖာက္ျပန္တတ္သည့္ တရားျဖစ္ၿပီး ပရမတ္သည္ကား မေဖာက္ျပန္တတ္သည့္ တရားျဖစ္သည္မွာလည္း ထင္ရွားလွ၏။ ဥပမာအားျဖင့္ လူဟူေသာ ခႏၶာကုိယ္ျဒပ္ အထည္ပညတ္ႀကီးကုိ ဖ်က္စီး၍ ဆံပင္တစ္ပုံ၊ အေမြးတစ္ပုံ၊ ေျခသည္းလက္သည္း တစ္ပုံ၊ အ႐ုိးတစ္ပုံ၊ သြားတစ္ပုံ၊ အေရတစ္ပုံ စသည္ျဖင့္ စုပုံထားလွ်င္ လူမဟုတ္ေတာ့ေပ။ လူဟူေသာ ပညတ္ႀကီး ေဖာက္ျပန္သြားၿပီ ျဖစ္၏။ ဆံပင္အေမြးစသည့္ ပညတ္မ်ားသာ ရွိေလေတာ့၏။ ထုိ ဆံပင္အေမြးစသည့္ အစုပုံမ်ားထဲမွ အ႐ုိးဟူေသာ ပညတ္အစုကုိလည္း မီး႐ိႈ႕ဖ်က္စီးလုိက္ပါက အ႐ုိးဟူသည္ မရွိေတာ့ဘဲ အ႐ုိးဟူေသာ ပညတ္မွ မီးေသြးျပာဟူေသာ ပညတ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားေလေတာ့၏။ ထုိမီးေသြးကုိလည္း မႈန္႔မႈန္႔ညက္ညက္ ေထာင္းထုျပန္လွ်င္ မီးေသြးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေျမမႈန္႔အျဖစ္ ေျပာင္းသြားျပန္၏။ ဤသည္မွာ ပညတ္ဟူသမွ်တုိ႔၏ ထာ၀ရမတည္ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲတတ္သည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္၏။

ပရမတ္သေဘာသည္ကား မည္သည့္အခ်ိန္၊ မည္သုိ႔ေသာ အရာမ်ားတြင္မွ ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္ျခင္း သေဘာမရွိလွေပ။ ဥပမာအားျဖင့္ ႐ုပ္နာမ္တရားတုိ႔တြင္ ပထ၀ီ၊ အာေပါ၊ ေတေဇာ၊ ၀ါေယာဟူေသာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး သေဘာတရားမ်ား ပါရွိ၏။ ပထ၀ီဓာတ္သည္ ခုိင္မာျခင္း (ကကၡဠ) သေဘာရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္ ႐ုပ္နာမ္တြင္မဆုိ ထုိသေဘာကုိ ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္၏။ အထက္တြင္ ဆုိခဲ့သည့္ ေျမမႈန္႔တြင္လည္း ဤပထ၀ီဓာတ္မႈန္႔မ်ား မ်ားစြာပါရွိ၏။ ထုိပထ၀ီဓာတ္၏ ခုိင္မာျခင္း (ကကၡဠ) သေဘာကုိ ဖဲြ႕စည္းျခင္း (အာဗႏၶ) သေဘာသုိ႔ ေျပာင္းလြဲသြားေအာင္ ေျပာင္း၍ မရေပ။ ထုိ႔အတူ စိတ္၏အာ႐ုံကုိ သိျခင္း (၀ိဇာနန) သေဘာကုိ ေတြ႕ထိျခင္း (ဖုသန)စေသာ သေဘာသုိ႔ လည္းေကာင္း၊ ဖႆ၏ ေတြ႕ထိျခင္း (ဖုသန) သေဘာကုိ ခံစားျခင္း (အႏုဘာ၀)စေသာ သေဘာသုိ႔လည္းေကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ မည္သူမွ် မျပဳလုပ္ႏုိင္ေပ။ နိဗၺာန္၏ ၿငိမ္းေအးျခင္း (သႏၲိ) သေဘာ၏ မေဖာက္္ျပန္မႈကား ဆုိဖြယ္မရွိလွေပ။ အလားတူပင္။ ေလာဘစသည္ တုိ႔သည္လည္း လုိခ်င္မႈစေသာ သေဘာမွ မေျပာင္းလဲ၊ အေလာဘစသည္ တုိ႔သည္လည္း မလုိခ်င္မႈ သေဘာမွ မေျပာင္းလဲၾကဘဲ မိမိ၏ မေဖာက္ျပန္ျခင္း ပရမတ္သေဘာအတုိင္း တစ္သမတ္တည္းပင္ တည္ရွိေနေလ၏။ ေကာင္းလွ်င္လည္း ေကာင္းသည့္အတုိင္း၊ မေကာင္းလွ်င္လည္း မေကာင္းသည့္အတုိင္းသာ တည္ရွိေနေပ၏။ ဤသည္မွာ ပရမတ္ဟူသမွ်တုိ႔၏ မေဖာက္ျပန္ျခင္း၊ မေျပာင္းလဲျခင္း သေဘာပင္ ျဖစ္ပါ၏။

စင္စစ္ ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္တုိ႔သည္ ဆက္စပ္ေနသည့္ တရားမ်ားျဖစ္ၿပီး အသီးသီး အမွီျပဳကာ အက်ိဳးျပဳေနသည့္ တရားမ်ားျဖစ္၏။ ပညာရွင္တုိ႔အဆုိအရ ႏွမ္းမွ ဆီကုိ ထုတ္ယူရသကဲ့သုိ႔ ပရမတ္အႏွစ္ကုိလည္း ပညတ္မွပင္ ဉာဏ္ျဖင့္ ထုတ္ယူၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ ဥပမာအားျဖင့္ လူဟူေသာ ပညတ္ကုိ ဉာဏ္ျဖင့္ ခဲြဖ်က္၍ ဆံပင္တျခား၊ အေမြးတျခား၊ ေျခသည္းလက္သည္း တျခား၊ သြား၊ အေရ၊ အ႐ုိး၊ အေၾကာ စသည္ တျခားအျဖစ္ ခဲြၾကည့္လွ်င္ လူဟူသည့္ ပုံသဏၭာန္ မရွိဘဲ ဆံပင္၊ အေမြး စသည္သာ ရွိမည္ျဖစ္၏။ ထုိဆံပင္စသည္ မ်ားသည္လည္း ပညတ္မ်ားသာ ျဖစ္၏။ ဆံပင္စသည္ကုိ ထပ္၍ စစ္ေဆးၾကည့္လွ်င္ ေသးငယ္သည့္ အ႒ကလာပ္ ႐ုပ္ေလးမ်ားသာ ပူးတဲြေပါင္းစပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆံပင္စသည့္ အေခၚအေ၀ၚမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ မရွိသည့္ ပညတ္မ်ားျဖစ္ၿပီး ထုိဆံပင္စသည္တုိ႔တြင္ အမွန္ရွိသည္မွာ ေသးငယ္သည့္ အ႒ကလာပ္ ႐ုပ္ေလးမ်ားေခၚ ပရမတ္မ်ားသာ အမွန္ရွိေနသည္မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႕ရမည္ ျဖစ္၏။ ဤသုိ႔ေသာ ႐ုပ္ကလာပ္မ်ားျဖစ္သည့္ ပရမတ္သေဘာမ်ားအထိ ျမင္ေအာင္ ထုတ္ယူၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔အျပင္ လူဟူေသာျဒဗ္တြင္လည္း အာ႐ုံကုိ သိတတ္ထိတတ္ ခံစားတတ္သည့္ စိတ္ ေ၀ဒနာ ဖႆစသည့္ နာမ္ပရမတ္မ်ားလည္း ရွိေနသည္ကုိ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္၏။ အစစ္အမွန္ ထုတ္ယူရမည္ဆုိလွ်င္ လူဟူေသာ သက္ရွိပညတ္မွ ႐ုပ္နာမ္ဟူေသာ ပရမတ္ကုိ ထုတ္ယူၾကရမည္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔အတူ သတ္မဲ့ပညတ္ တုိ႔တြင္လည္း ေတာဟူသည္ သစ္ပင္အမ်ား စုေပါင္းေနေသာ အရာ၀တၳဳမ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး ထုိသစ္ပင္မ်ားကုိ တစ္ခုခ်င္း ခဲြျခားၾကည့္ွလွ်င္ ေတာဟူသည္ ျပစရာ မရွိလွေပ။ ထုိသုိ႔ေသာ သက္မဲ့ပညတ္မ်ားမွလည္း အ႒ကလာပ္႐ုပ္ဟူေသာ ပရမတ္သေဘာကုိ ထုတ္ယူၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ဤသုိ႔လွ်င္ သက္ရွိသက္မဲ့ ပညတ္မ်ားမွ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼဟူေသာ ပရမတ္သေဘာကုိ ထုတ္ယူၾကရန္ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္၏။

စင္စစ္ ထုိသုိ႔တုိက္တြန္း သမႈျပဳၾကေသာ္လည္း ထုိပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္သေဘာကုိ အမွန္အစစ္သိရန္ မလြယ္လွေပ။ အထူးသျဖင့္ ပုထုဇင္တုိ႔သည္ကား ပရမတ္၏ သေဘာအမွန္ကုိ မသိႏုိင္ၾကေပ။ အေကာင္အထည္ ပုံဟန္မ်ားက ဖုံးအုပ္ထားသျဖင့္ ပညတ္မ်ားအေပၚတြင္သာ စိတ္အစဥ္ က်က္စားေနေလ့ရွိၾကေပ၏။ အရိယာသူေတာ္ေကာင္း မ်ားသည္သာ လူေကာင္နတ္ေကာင္ အရာ၀တၳဳစသည့္ အထည္ျဒဗ္မ်ားကုိခြာ၍ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼဟူေသာ ပရမတ္သေဘာကုိ သိႏုိင္က်က္စားႏုိင္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုထုဇင္မ်ားအေနျဖင့္ မည္မွ်ပင္ ပညတ္ပရမတ္ ကဲြသည္ဟုဆုိေသာ္လည္း ထုိကဲြျပားသိမႈသည္ ပညတ္သိမွ်သာ ျဖစ္ေနၿပီး အရိယာ အျဖစ္ေရာက္မွသာ ပညတ္ကုိခြါ၍ ပရမတ္အသိျဖင့္ သိႏုိင္ၾကေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

ထင္ရွားသည့္ သာဓကတစ္ခုအားျဖင့္ ျပရလွ်င္ “လူသြားသည္”ဟူသည့္ သေဘာကုိ ပုထုဇင္တုိ႔က လူအထည္ကုိယ္ႀကီး သြားသည္ဟု ထင္ျမင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ အရိယာတုိ႔ကား ထုိသုိ႔မျမင္။ “လူသြားသည္”ဟု ဆုိရာတြင္ အမွန္စင္စစ္ လူေကာင္းႀကီးသြားသည္ မဟုတ္၊ သြားႏုိင္သည့္ လူေကာင္ႀကီးဟူသည္ မရွိ၊ သြားလုိေသာ စိတ္ဆႏၵ ျဖစ္ေပၚလာမႈေၾကာင့္ ၀ါေယာဓာတ္ လြန္ကဲၿပီး လုိရာသုိ႔ ပုိ႔ေပးႏုိင္သည့္ သတၱိထူး ၀ိညတ္ရွိသည့္ စိတၱဇ႐ုပ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာကာ ထုိ၀ိညတ္ႏွင့္တကြ ၀ါေယာဓာတ္တုိ႔၏ တြန္းထုိးလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္သာ ႐ုပ္ကလာပ္ အစုအေ၀းတုိ႔၏ ေနရာမွ ေရြ႕လ်ားမႈ ျဖစ္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ျမင္ၾက၏။ ဤကား ပညတ္အသိရွိသည့္ ပုထုဇင္မ်ား၏ ပညတ္အျမင္ႏွင့္ ပရမတ္အသိရွိသည့္ အရိယာတုိ႔၏ ပရမတ္အျမင္ ကဲြျပားမႈပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိသုိ႔ေသာ အျမင္အသိ မတူမႈမ်ားေၾကာင့္ ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္တုိ႔သည္ သိရွိကဲြျပားရန္ ခက္ခဲလွေၾကာင္း ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္တုိ႔သည္ သေဘာသြားခ်င္း မတူသကဲ့သုိ႔ အက်ိဳးျပဳပုံခ်င္းလည္း မတူညီေၾကာင္း ဆုိလုိပါ၏။ ပညတ္သည္ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲတတ္သည့္ သေဘာရွိၿပီး ပရမတ္သည္ မေဖာက္မျပန္ တစ္သမွတ္တည္း တည္ေနသည့္ သေဘာရွိေၾကာင္း သိေစလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔ သေဘာသြားခ်င္း မတူေသာ္လည္း ဆက္စပ္မႈ ရွိေနသျဖင့္ ပညတ္သေဘာမွ ပရမတ္ သေဘာတရားမ်ားကုိ ထုတ္ယူၾကရန္ႏွင့္ ပညတ္သိမွ ပရမတ္အသိ အထိေရာက္ရန္ အားထုတ္ၾကရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း တုိက္တြန္းလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ပညတ္အစဲြမွသည္ ပရမတ္ကဲြသည္အထိ ႀကိဳးစားၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ ပညတ္မွသည္ ပရမတ္ကုိ ထုတ္ယူရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ပညတ္ကုိ ပယ္ရမည္မဟုတ္ဘဲ ပညတ္ကုိ ပညတ္အတုိင္းထားကာ ပရမတ္အျမင္ျဖင့္ ျမင္ႏုိင္ရန္ အားထုတ္ရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔ မဟုတ္လွ်င္ ပရမတ္အမွန္လည္းမျမင္ ပညတ္သေဘာလည္း မသိဘဲ ေနရာတကာ လုိလွ်င္ပရမတ္၊ မလုိလွ်င္ ပညတ္ဟု ဆုိတတ္သည္အထိ အမွတ္မွားတတ္ေပ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညတ္ႏွင့္ပရမတ္တုိ႔၏ သေဘာသဘာ၀ကုိ ဉာဏ္ျဖင့္မသိႏုိင္ ေသးေသာ္လည္း သညာသိျဖင့္ အေကာင္းဆုံးသိကာ အမွားအမွန္ ခြာျခားႏုိင္ေစဖုိ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရန္ႏွင့္ ထုိမွတစ္ဆင့္တက္ကာ ပညတ္အသိမွ ပရမတ္အသိအထိ သိရွိႏုိင္ေစဖုိ႔ ၀ိပႆနာအလုပ္ကုိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကပါဟု တုိက္တြန္းရင္း ဗုဒၶစာေပလာ ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းကုိ ေစတနာအားျဖင့္ မိတ္ဆက္စကား ပါးလုိက္ရပါသည္။

က်မ္းကုိး = သၿဂႋဟ္ဘာသာဋီကာ (အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ)

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား