ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ဘုရားပုံမ်ား၊ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ားနဲ႔ တရားစာအုပ္မ်ားကုိ ဘယ္လုိလုပ္သင့္ပါသလဲ…

Q. အရွင္ဘုရား…
တပည့္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ ေမးေလွ်ာက္ခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တုိ႔အိမ္မွာ ခ်ိတ္ထား၊ ပူေဇာ္ထားတဲ့ ဘုရားပုံေတာ္မ်ား၊ ဘုရားပုံပါတဲ့ ပန္းခ်ီကားမ်ားနဲ႔ ေဟာင္းႏြမ္းဆုတ္ၿပဲေနတဲ့ တရားစာအုပ္မ်ား ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ဘုရားပုံေတြနဲ႔ ပန္းခ်ီကားေတြဟာ ခ်ိတ္ဆဲြထားလုိ႔လဲ အျမင္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ အျပင္၊ ဘုရားစာအုပ္ အေဟာင္းေတြကလည္း ၾကာလာေတာ့ ပုိးေတြထုိးၿပီး ပ်က္ဆီးလာပါတယ္။ ဒါေတြကုိ အမႈိက္ပုံမွာ သြားစြန္႔ရင္ ဘုရားပုံေတြ၊ ပန္းခ်ီကားေတြ ျဖစ္လုိ႔ အျပစ္ျဖစ္မွာ ေၾကာက္ပါတယ္၊ စာတစ္လုံး ဘုရားတစ္ဆူဆုိတဲ့ အတြက္ တရားစာအုပ္ကုိ လြင့္ပစ္ေရာင္းစားပစ္ရင္လည္း မေကာင္းဘူးလုိ႔ထင္ပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ကုိ ဒီပုံေတာ္ေတြနဲ႔ စာအုပ္ေတြကုိ အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ ေျဖရွင္းနည္းေလး ခ်ီးျမွင့္ေပးေတာ္မူပါဘုရား..။ ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္။
ေဒၚယဥ္ယဥ္ေထြး


A. ဒကာမေရ… ဒီလုိအခက္အခဲေတြက အိမ္ေတြမွာေရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာပါ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘုရားပုံေတြျဖစ္လုိ႔ ျဖစ္သလုိ လြင့္ပစ္ဖ်က္ဆီးပစ္ျပန္ရင္လည္း ကုိယ့္စိတ္ကုိက မသန္႔ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိေပမယ့္ အျပစ္လုပ္မိတယ္လုိ႔ ထင္တတ္ပါတယ္။ အေကာင္းဆုံး ေျဖရွင္းနည္းကေတာ့ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ေနရာတစ္ခု၊ ဒါမွမဟုတ္ သံပုံးတစ္ခုခုမွာ အားလုံးစုပုံၿပီး မီးပူေဇာ္လုိက္တာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းမွာဆုိလည္း ဒီလုိနည္းနဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းျဖစ္ပါတယ္။ မီး႐ႈိ႕ဖ်က္ဆီးၿပီး မီးပူေဇာ္လုိက္တဲ့အတြက္ ဒီဘုရားပုံေတာ္မ်ား၊ ဘုရားစာအုပ္အေဟာင္းမ်ားကုိ တစ္ျခားသူေတြ အေနနဲ႔လည္း အသုံးမျပဳျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ရွင္းလင္းေျဖရွင္းလုိက္တဲ့ ကုိယ့္မွာလည္း မီးပူေဇာ္လုိက္တယ္လုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ စိတ္သန္႔ရွင္းသြားပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ကုိ ေတေဇာဓာတ္ ေလာင္ၿမိဳက္တဲ့သေဘာ အာ႐ုံယူၿပီး မီးပူေဇာ္လုိက္တာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လြင့္ပစ္ရခက္၊ ထားရခက္တဲ့ ဘုရားပုံေတာ္မ်ား၊ ပန္းခ်ီမ်ားနဲ႔ တရားစာအုပ္ အေဟာင္းမ်ားကုိ ေတြ႕ရာမွာ ျဖစ္သလုိ စြန္႔ပစ္တာမ်ိဳး မလုပ္ပဲ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ မီးပုံ႐ိႈ႕ၿပီး မီးပူေဇာ္တဲ့နည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းတာဟာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း ေျဖၾကားေပးလုိက္ပါတယ္။

Read more »

မရွိေတာင့္တ ရွိေၾကာင့္ၾက…

“မရွိမေကာင္း၊ ရွိမေကာင္း”ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိ ၾကားမိေတာ့ ကုိယ့္အျဖစ္နဲ႔ႏိႈင္းၿပီး စဥ္းစားမိပါတယ္။ “မရွိမေကာင္း၊ ရွိမေကာင္း”တဲ့ အျဖစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ “မရွိေတာင့္တ၊ ရွိေၾကာင့္ၾက”တဲ့ အျဖစ္ပါ။ ဘာမွမရွိေတာ့လည္း ရွိခ်င္ေနၿပီး၊ ရွိလာျပန္ေတာ့ အဲဒီရွိေနတဲ့ အေပၚမွာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ေနရ၊ ပူပင္ေနရတဲ့ အျဖစ္ပါ။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ “အင္း… မရွိတာက ပုိေကာင္းပါလား..”လုိ႔လည္း ေတြးမိျပန္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္လုိ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တုိးတက္ေနတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ပုိဆုိးတာေပါ့။ လုိခ်င္စရာေတြ၊ ရခ်င္စရာေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲေလ။ ပုထုဇင္ သဘာ၀ စိတ္ဆုိတာကလည္း အခက္သားပဲ။ သူမ်ားရွိေတာ့ ကုိယ္လည္းရွိခ်င္၊ သူမ်ားရေတာ့ ကုိယ္လည္းရခ်င္ တတ္ပါတယ္။ သူမ်ားရွိတာ ကုိယ့္မွာမရွိရင္ ရွိခ်င္ၾကတယ္၊ ရွိေအာင္ေတာင့္တၾကတယ္၊ ရွိေအာင္လုပ္ၾကတယ္ေလ။ ရွိလာျပန္ေတာ့ တစ္ခါ အဲဒီအရာေတြအေပၚ စုိးရိမ္လာရ၊ ေၾကာင့္ၾကစုိက္လာရ၊ တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္သြားမလားလုိ႔ ပူလာရ ျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ “မရွိေတာင့္တ၊ ရွိေၾကာင့္ၾက”ဆုိတဲ့ စကားကုိ ေျပာဆုိသုံးႏႈန္းၾကတာ ေနမွာပါ။

ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘာမွမရွိ၊ ဘာမွ မျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းကနဲ႔ အခု နဲနဲေလးရွိလာ၊ ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ကြာျခားေနတာ ေတြးမိပါတယ္။ ဟုိတုန္းက အခ်ိန္ထက္ အခုအခ်ိန္က ပုိၿပီးပူပင္စရာေတြ၊ ေၾကာင့္ၾကစုိက္စရာေတြ၊ လြတ္လပ္မႈ မရွိတာေတြ တျဖည္းျဖည္း ပုိပုိမ်ားလာေနတယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ တကယ္လည္း အဲလုိပါပဲ။ ကုိယ္တင္ပဲလားဆုိေတာ့ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က သူေတြလည္း ဒီလုိပါပဲ။ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ မအားရတာနဲ႔၊ မလြတ္လပ္တာနဲ႔၊ သူတုိ႔မရွိလုိ႔ မျဖစ္တာေတြနဲ႔ဘဲ တစ္ခုခု တုိင္ပင္ၿပီး လုပ္ၾကမယ္၊ တစ္ေနရာရာကုိ စုေပါင္းၿပီး သြားၾကမယ္ဆုိ ညွိႏိႈင္းလုိ႔ကုိ မရျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဟိုတုန္းကဆုိ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြအေပါင္း အသင္းေတြ ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ဘယ္ပဲသြားသြား တက္ညီလက္ညီ စည္းစည္းလုံးလုံး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာလႈပ္ရွားလုိ႔ ရခဲ့ၾကပါတယ္။ ခုေတာ့ အဲဒီလုိ အခြင့္အေရးေတြ မရွိေတာ့သလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ “ေအာ္… အဲဒီတုန္းက ဘာမွမရွိ၊ ဘာမွမွ မျဖစ္ေသးတာပဲ..”လုိ႔ ေျဖေတြးေလး ေတြးၾကည့္ေပမယ့္ အဲဒီတုန္းကလည္း အဲဒီအေလွ်ာက္ မရွိေသး၊ မရေသးတာေတြ ေတာင့္တရင္း ခုေလာက္ ဒုကၡမႀကီးတာေတာင္ ဒုကၡေလးေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရၿပီး အခုလုိ နဲနဲရွိလာ၊ နဲနဲရလာျပန္ေတာ့လည္း ဒီအရာေတြအေပၚမွာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ရင္း ဒုကၡေတြက ရွိလာရျပန္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ မရွိေတာ့လည္း မရွိတဲ့ဒုကၡ၊ ရွိေတာ့လည္း ရွိတဲ့ဒုကၡေတြ ျဖစ္ေနၿပီး မရွိတဲ့အခါေတာင့္တလုိ႔ ရွိတဲ့အခါ ေၾကာင့္ၾကေနရတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ေကာင္းတာေတာ့ ႏွစ္ခုလုံး မေကာင္းလွပါဘူး။

ေကာင္းမေကာင္းေတာ့ မသိဘူး။ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသန စတာေတြဟာ ပုထုဇင္ေတြရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကုိ ဒုကၡျဖစ္ေစတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီအရာေတြ မရွိေသးခင္တုန္းကလည္း ရွိခ်င္ရခ်င္လုိ႔ ႀကိဳးစားလုိက္ၾက၊ လႈပ္ရွားလုိက္ၾက၊ ပင္ပန္းလုိက္ၾကရသလုိ ရွိလာျပန္ေတာ့လည္း ပ်က္စီးသြားမွာ၊ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ၊ က်႐ႈံးသြားမွာ၊ ျပဳတ္က်သြားမွာေတြအတြက္ ပူပန္ေၾကာင့္ၾက လာရျပန္ပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက ရရွိလာတဲ့ ဒီစည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြကုိ အမွီျပဳၿပီး ေလာဘေတြ ႀကီးလာတာ၊ ေဒါသေတြ အားေကာင္းလာတာ၊ မာနေတြ တုိးလာတာေတြပါ။ လူလူခ်င္း မတူသလုိ မတန္သလုိ ျဖစ္လာတာေတြပါ။ ကုိယ္ရဲ႕ ဒီအရာေတြ မရွိခင္က အခ်ိန္ေတြမွာ ကုိယ္လည္းဒီလုိ ေတာင့္တခဲ့ရတာေတြကုိ ေမ့ေနၿပီး ရွိလာရလာတဲ့ အေပၚမွာ အၿမဲထာ၀ရ တည္တံ့ေန၊ ၿမဲၿမံခုိင္ခံ႔ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနကာ ဘ၀ေမ့ေနတဲ့ အျဖစ္ေတြပါ။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ဒီစည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရထူးဌာန၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြဟာ လူကုိပ်က္ဆီးေစတယ္ ဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒီအရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္၊ ဒီရရွိထားတဲ့ အရာေတြ ၿမဲၿမံေနဖုိ႔ဆုိရင္ မိဘအေပၚလည္း ပစ္မွားတတ္၊ ဆရာသမားအေပၚလည္း မေကာင္းလုပ္တတ္၊ ေဆြမ်ိဳးေတြအေပၚလည္း မေကာင္းႀကံတတ္၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြ အေပၚလည္း အသုံးခ်တတ္ ေနာက္ဆုံး ရတနာသုံးပါး အေပၚအထိ လစ္လ်ဴ႐ႈလာတတ္ပါတယ္။ အရင္းစစ္ေတာ့ မရွိခင္ ေတာင့္တခဲ့တဲ့ အရာေတြ ရရွိလာတဲ့အေပၚမွာ ေပ်ာက္ပ်က္၊ ဆုံး႐ႈံးသြားရမွာကုိ ေၾကာင့္ၾကပူပန္မႈေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြရဲ႕ ဖမ္းစားမႈမွ ႐ႈန္းမထြက္ႏုိင္လုိ႔၊ ႐ႈန္းမထြက္ခ်င္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလည္း ဒီအျဖစ္ေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အသိတစ္ေယာက္ဆုိရင္ ရထူးတုိးခ်င္လုိ႔ဆုိၿပီး သူ႔ဆုိင္ရာဆုိင္ရာေတြကုိ ဖားေနရတာ မေမာႏုိင္၊ မပန္းႏုိင္ပါပဲ။ ဟုိဟာေလးေပးရ၊ ဒါေလးေပးရနဲ႔ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လုိက္လုပ္ေနတယ္ေလ။ သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ပင္ပန္းလုိက္တာလုိ႔ ကုိယ္ကေတြးေနေပမယ့္ သူကေတာ့ သူေတာင့္တတဲ့ အရာကုိ လုိခ်င္ေနေတာ့ ဒုကၡမွန္း သိသိနဲ႔ပဲ လုပ္ျပေနရပါတယ္။ ရာထူးဂုဏ္လုိခ်င္ေတာ့ ကုိယ့္ေလာက္မွ ပညာမတတ္တဲ့အျပင္ ကုိယ့္ထက္ငယ္တဲ့ ဘာကေတာ္ ညာကေတာ္ေတြကုိလည္း ေအာက္က်ိဳ႕ေနရေတာ့တာေပါ့။ မရွိတဲ့အရာကုိ ရွိခ်င္၊ မရတဲ့ အရာကုိ ရခ်င္ေနတဲ့ သူလုိသူေတြရဲ႕ ဒုကၡကလည္း မေသးပါလားလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေနာက္အသိ တစ္ေယာက္က်ျပန္ေတာ့ ရာထူးပါ၀ါ ရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။ ပညာလည္းတတ္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာလည္း ရွိ၊ ရာထူးလည္း ရွိေနေပမယ့္ သူလည္း သူ႔ဒုကၡနဲ႔သူ သိပ္ပင္ပန္းေနတာ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ ဒီရာထူးနဲ႔ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြက ဆက္စပ္ေနေလေတာ့ ရာထူးၿမဲရင္ သူ႔စည္းစိမ္ၿမဲေနမွာ ျဖစ္ၿပီး ရာထူးမဲ့ရင္ သူ႔စည္းစိမ္လည္း ပဲ့မွာေသခ်ာသိေနတဲ့ သူ႔မွာ ရာထူးအတြက္ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ေနရျပန္ပါတယ္။ ရာထူးၿမဲဖုိ႔အတြက္ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ေနရတဲ့သူ၊ သူ႔ေနရာ မေပ်ာက္ေရးဆုိရင္ အထက္ကုိဖားၿပီး ေအာက္ကုိဖိဖုိ႔အတြက္ ၀န္မေလးတဲ့သူ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရၿပီးသားအရာအေပၚ၊ ရွိၿပီးသားအေပၚ မေပ်ာက္ပ်က္ရေအာင္ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ရတဲ့ သူ႔ဒုကၡကလည္း မေသးျပန္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသိႏွစ္ေယာက္လုံးဟာ ဒုကၡကုိယ္စီနဲ႔ပါ။ မရွိလုိ႔ ေတာင့္တရတဲ့ဒုကၡနဲ႔ ရွိလုိ႔ေၾကာင့္ၾကရတဲ့ ဒုကၡေတြပုိက္ထားတဲ့ သူတုိ႔ဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာန၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြရဲ႕ ဖမ္းစားမႈေအာက္ကုိ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနၾကပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာရွိမ်ားက စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြဟာ လူကုိပ်က္စီးေစ တတ္တဲ့အတြက္ ဒီအရာေတြကုိ အရမ္းမေတာင့္တၾကဖုိ႔နဲ႔ ရရွိလာခဲ့ရင္လည္း စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ မလြန္ကဲၾကဖုိ႔ ဆုံးမၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအရာေတြအေပၚ သတိမထားဘဲ တြယ္တာမႈမ်ားခဲ့ရင္ေတာ့ အဲဒီစည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္ေရာ တမလြန္မွာပါ ဒုကၡေရာက္ေစမွာ အမွန္ပဲလုိ႔ သတိေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ သတိေပးသူေတြထဲမွာ ဘုရားေလာင္း ေတမိမင္းသားက အေကာင္းဆုံးသက္ေသပါပဲ။ ဘုရားေလာင္းဟာ ေတမိမင္းသား ဘ၀က စကားမေျပာဘဲ အ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိေနခဲ့တာဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ ဂုဏ္ပကာသနေတြကုိ ေၾကာက္လုိ႔ပါပဲ။ သူရယူရမယ့္ စည္းစိမ္ဥစၥာဟာ တစ္ျခားအရာမဟုတ္ဘဲ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ရွင္ဘုရင္ဆုိတဲ့ ရာထူးနဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ဂုဏ္ပကာသနေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးတာခ်င္းယွဥ္ရင္ သူ႔ရဲ႕ပ်က္ဆီးမႈက ပုိၿပီး အျပစ္ႀကီးေလးႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒီစည္းစိမ္ဥစၥာ ဂုဏ္ပကာသနေတြကုိ ေက်ာခုိင္းကာ ေတာထြက္သြားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေတမိမင္းသားဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြဟာ သတၱ၀ါေတြကုိ မရွိေတာင့္တ၊ ရွိေၾကာင့္ၾကေစၿပီး ပ်က္ဆီးေစႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒီအရာေတြကင္းရာလမ္းကုိ ေရြးခ်ယ္သြားျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုရားေလာင္း ေတမိမင္းသားေလာက္ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြကုိ စြန္ၿပီး ေတာထြက္တဲ့အထိ မျဖစ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ ကုိယ့္အတုိင္း အတာအေလွ်ာက္ ဒီေတာင့္တမႈေတြ၊ ေၾကာင့္ၾကမႈေတြ သက္သာေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ပုထုဇင္ေတြျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လုိခ်င္ေတာင့္တမႈေတြ မ်ားတတ္ေပမယ့္ ကုိယ့္ပမာဏနဲ႔ကုိ ဒုကၡမမ်ားရေအာင္ ေတာင့္တဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ မမီတဲ့ပန္းကုိ လက္လွမ္းသလုိမ်ိဳး မတန္မဆ၊ မေတာ္မတရား ေတာင့္တတာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ လက္ရွိရထား၊ ရွိထားတာေလးေတြနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္ ဒီအတုိင္းအတာအေပၚမွာ ေရာင့္ရဲႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ လုိခ်င္တုိင္း ေတာင့္တေနလုိ႔ကေတာ့ ဆုံးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ လုိခ်င္လုိ႔ေတာင့္တ၊ ေတာင့္တလုိ႔ လုိက္လုပ္ေနသမွ် မဆုံးႏုိင္တဲ့ ဒုကၡေတြနဲ႔ပဲ ဘ၀နိဂုံး ခ်ဳပ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ။ ရရွိလာတဲ့ အရာေတြအေပၚ ေၾကာင့္ၾကပူပင္မႈ ေတြဟာလည္း အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိေလာက္ပဲ ေၾကာင့္ၾကသင့္ပါတယ္။ ကုိယ္ကဘယ္ေလာက္ပဲ ေၾကာင့္ၾကပူပန္ေနပါေစ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနဆုိတာ ကုိယ္နဲ႔မထုိက္ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္ရင္ ဘယ္လုိမွ တားမရပါဘူး။ ဒီသေဘာကုိ နားလည္ၿပီး ရရွိတဲ့အရာေတြရဲ႕ ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးမႈကုိ ႀကဳံရတဲ့အခါမွာ စိတ္ကုိေျဖႏုိင္ေအာင္၊ ဘယ္အရာမွ အၿမဲမရွိဘူးလုိ႔ သေဘာေပါက္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္ေအာင္၊ ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့ အရာေတြ ပ်က္စီးမွာကုိ အလြန္အကၽြံ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကမေနဘဲ မပ်က္စီးခင္ လုပ္သင့္တာ၊ ယူသင့္တာကုိ လုပ္ယူႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒီအတုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိတရားနဲ႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္၊ ေျဖသိမ့္ႏုိင္၊ ဒုကၡကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္မွပဲ ေတာင့္တမႈ၊ ေၾကာင့္ၾကမႈေတြ သက္သာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ ေျပာလုိတာက စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြဟာ မရွိရင္လည္း ေတာင့္တတတ္သလုိ ရွိရင္လည္း ေၾကာင့္ၾကေနရတတ္တဲ့ အတြက္ စိတ္အလုိအတုိင္း လုိခ်င္တာေနာက္ပဲ လုိက္မေနၾကဖုိ႔၊ ရရွိလာတဲ့ အရာမ်ားအေပၚမွာလည္း စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ားႏွင့္ အလြန္အကၽြံျဖစ္ကာ ေတြးေတာပူပင္မႈ မမ်ားၾကဖုိ႔၊ ဒုကၡဆုိတာ မရွိလည္းျဖစ္၊ ရွိလည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ မရွိတဲ့အခါမွာလည္း မရွိတဲ့အတုိင္းအတာနဲ႔ လုိခ်င္ေတာင့္တမႈကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ရွိတဲ့အခါလည္း ရွိတဲ့အေပၚမွာ မာနမ၀င္ သတိထင္ကာ စုိရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ မမ်ားၾကဖုိ႔၊ မရွိေတာင့္တ ရွိေၾကာင့္ၾကတတ္တဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာ ရာထူးဌာနႏၲရ ဂုဏ္ပကာသနေတြ ရွိျခင္း မရွိျခင္းအေပၚမွာ အေၾကာင္းျပဳ၍ ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိတဲ့ ဒုကၡအေပါင္းကုိ သတိပညာႏွင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ အသိ၀င္ၾကဖုိ႔ ေစတနာစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။ အားလုံး မရွိေတာင့္တ၊ ရွိေၾကာင့္ၾကရတဲ့ အျဖစ္မွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ…

Read more »

စိတ္အားျဖည့္ စကားစုေလးမ်ား (၃)…

ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ေတြးမိသမွ် စာစုမ်ားထဲက စာဖတ္သူမ်ားကုိ အားျဖစ္ေစမယ့္ သတိေပးစကား ႏွလုံးသား အာဟာရေလးမ်ားကုိ ထုတ္ႏႈတ္ၿပီး ျပန္လည္တင္ျပ ေပးလုိက္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ စာတစ္ပုဒ္လုံးကုိ ဖတ္ရတာထက္ စာတစ္ပုိဒ္ေလာက္၊ စာတစ္ေၾကာင္းေလာက္၊ စကားလုံးတစ္လုံးေလာက္က စိတ္အားအင္ကုိ ပုိၿပီးျဖစ္ေစတတ္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္အင္အား အသိတရားေလးမ်ား တုိးပြားေစဖုိ႔ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ေကာက္ခ်က္ေလးမ်ားကုိ ထပ္မံတင္ျပလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္မွတ္က်င့္ႀကံၿပီး တစ္ဆင့္ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ႏုိင္ၾကပါေစ…

တရားအားထုတ္တယ္ဆုိတာ…
တရားအားထုတ္တယ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ “တရားတဲ့ အားေတြ ထုတ္တာပါ”ပဲ။ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာရွိတဲ့ မတရားတဲ့ အားေတြ အျပင္မထြက္ေအာင္ မတရားတဲ့ အားေတြ မေပၚေအာင္ တရားတဲ့အားေတြနဲ႔ အႏုိင္ယူတာကုိ တရားအားထုတ္တယ္လုိ႔ ဆုိတာပါ။ မတရားတဲ့ အားဆုိတာ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနစတဲ့ ကိေလသားတရားေတြကုိ ေျပာတာပါ။ ပုထုကိေလေသ ဇေနတီတိ ပုထုဇၨေနာ- ကိေလသာေတြ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္လုိ႔ ဆုိတဲ့အတုိင္း ပုထုဇင္မ်ားမွာ ကိေလသာတရားမ်ား အၿမဲမျပတ္ တုိးတက္ျဖစ္ပြား ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ျပန္ေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ မတရားတဲ့ အားေတြျဖစ္တဲ့ ကိေလသာေတြနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အခ်ိန္မေရြး သူမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး၊ သူမ်ားပုိင္ဆုိင္တာေတြၾကည့္ၿပီး ေလာဘျဖစ္လုိက္၊ အလုိမက်တာေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ေဒါသျဖစ္လုိက္၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးေနတဲ့ မာနေတြျဖစ္လုိက္၊ အမွားကုိ အမွန္ထင္၊ အမွန္ကုိ အမွားထင္တဲ့ ေမာဟျဖစ္လုိက္ စသည္စသည္ျဖင့္ ေန႔စဥ္မျပတ္ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး အကုသုိလ္ ကိေလသာေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တရားတာေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနၿပီး မတရားတာေတြပဲ ေရာက္ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ပုထုဇင္ေတြရဲ႕ သဘာ၀ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမတရားတဲ့ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ေအာင္၊ မတရားတဲ့ အားေတြအျဖစ္နည္းေအာင္ တရားတဲ့အားေတြ ထုတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိပဲ တရားအားထုတ္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကျခင္းပါ။

ဉာဏ္၀ီရိယ ျပည့္စုံမွ ကံကကူညီမည္…
လူဟာ ဘုန္းကံႀကီးမားၿပီး အရာရာကုိ ဖန္တီးႏုိင္တ့ဲ သူျဖစ္ေသာ္လည္း ကံ ဉာဏ္ ၀ီရိယတုိ႔ကုိ အသုံးျပဳၿပီး ရရွိလာတဲ့ ဘ၀ကုိ တန္ဘုိးရွိေအာင္ အသုံးမျပဳႏုိင္ရင္ လူပီသတဲ့ လူလုိ႔မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ လူ႔ဘ၀ကုိ ရလာေပမယ့္ ရရွိလာတဲ့ ဘ၀ကုိ ျဖစ္သလုိ ေနပစ္လုိက္တတ္ပါတယ္။ အရာရာကုိ ဖန္တီးႏုိင္တဲ့ လူ႔ဘ၀မွာ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ပုံစံ မဖန္တီးဘဲ တန္ဘုိးမ့ဲတဲ့ လူအျဖစ္ ျဖဳန္းတီးပစ္တတ္ပါတယ္။ ႀကိဳးစားရင္ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ဘ၀ကုိ မႀကိဳးစားဘဲ ကံကုိသာ အျပစ္ပုံခ်တတ္ပါတယ္။ ကံ မေကာင္းပါဘူးလုိ႔ဆုိကာ ကုိယ့္ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ အစြမ္းကုိ ေမ့ထားလုိက္ၾကပါတယ္။ ဉာဏ္နဲ႔ ၀ီရိယကုိပယ္ၿပီး အတိတ္ကံ မေကာင္းလုိ႔ ဒီလုိဘ၀မ်ိဳး ျဖစ္ေနရတာလုိ႔ ဘာမွမလုပ္ဘဲ မခုိင္လုံတဲ့ အေၾကာင္းျပမ်ားနဲ႔ပဲ အေဖာ္ျပဳေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူအျဖစ္ ေမြးဖြားေပးလုိက္တာနဲ႔တင္ အတိတ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈ ၿပီးဆုံးသြားပါၿပီ။ ပစၥဳပၸန္ တုိးတက္ဖုိ႔ အတြက္ကေတာ့ ပစၥဳပၸန္မွာ လုပ္ရမယ့္ လူရဲ႕ တာ၀န္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကံဆုိတာ အလုပ္ကုိ ဆုိတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အလုပ္ေကာင္းရင္ ကံေကာင္းမွာျဖစ္ၿပီး အလုပ္ဆုိးရင္ေတာ့ ကံဆုိးမွာပဲေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကံရဲ႕အက်ိဳးေပးေကာင္းကုိ လုိခ်င္ရင္္ ဉာဏ္၀ီရိယနဲ႔ပဲ ႀကိဳးစားရယူဖုိ လုိပါတယ္။ ဉာဏ္၀ီရိယ ရွိပါမွ ကံကကူညီမည္လုိ႔ ဆုိတဲ့အတုိင္း ေစတနာေကာင္းပါတဲ့ ဉာဏ္၀ီရိယနဲ႔ ႀကိဳးစားရင္္ ကံလည္းေကာင္းလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

လူ႔…လူ…လူး…
လူ႔ဘ၀ဟာ အရာရာကုိ ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ ဘ၀၊ အျမင့္ျမတ္ဆုံး ဘ၀၊ တန္ဘုိးအရွိဆုံး ဘ၀ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီဘ၀ကုိ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ေစ၊ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ အစစအရာရာတြင္ လု႔ေန၊ မေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့ ဘုံဘ၀မ်ားမွာပဲ လူးေနရတဲ့ ဘ၀မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ႏုိင္တာလည္း လူပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ လူသားမ်ားဟာ လူပီသတဲ့ လူမ်ားျဖစ္ေစဖုိ႔၊ လုေနရသည့္ လူမ်ားမျဖစ္ေစဖုိ႔နဲ႔ လူးေနရတဲ့ လူမ်ားမျဖစ္ေစဖုိ႔ အသိဉာဏ္ပညာပါတဲ့ အားထုတ္မႈကုိ လက္ကုိင္ထားၿပီး ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့အရာကုိ ရေအာင္ႀကိဳးစားဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရရွိလာတဲ့ တန္ဘုိးရွိတဲ့ လူအျဖစ္ကုိ လုရင္း၊ လူးရင္းနဲ႔ အခ်ိန္မကုန္ၾကေစဘဲ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆိုး၊ ကုသုိလ္ အကုသုိလ္ကုိ သိရွိလုိက္နာက်င့္သုံးၿပီး ေစတနာေကာင္းပါတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ားနဲ႔ လူပီသတဲ့ လူမ်ားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အစမလုပ္နဲ႔ အဆုံးမရွိ ျဖစ္တတ္တယ္…
စိတ္ဆုိတာကလည္း သိတဲ့အတုိင္း မေကာင္းတဲ့ဘက္မွာပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္ဖုိ႔ခက္သေလာက္ မေကာင္းတဲ့အလုပ္က်ေတာ့ အခ်ိန္မေရြး အလြယ္တကူ ထလုပ္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္၊ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ဟာ လုပ္ဖုိ႔လြယ္၊ ျဖစ္ဖုိ႔လြယ္တဲ့ အတြက္ စၿပီးမလုပ္မိေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔နဲ႔ ေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ကေတာ့ လုပ္ဖုိ႔ျဖစ္ဖုိ႔ ခက္တဲ့အတြက္ ခ်က္ခ်င္းထလုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ဟာ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး ဆုိၿပီး စမ္းသပ္တဲ့ သေဘာနဲ႔ေတာင္ မလုပ္မိၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားလုပ္တာေတြ႕လုိ႔ လုပ္ၾကည့္တာမ်ိဳး၊ သူမ်ိဳးတုိက္တြန္းလုိ႔ လုပ္ၾကည့္တာမ်ိဳးကအစ ဘယ္လုိသေဘာမ်ိဳးနဲ႔မွကုိ မလုပ္မိၾကဖုိ႔ သတိေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ စမ္းသပ္တာ၊ စမ္းလုပ္တာကစၿပီး ေနာက္ပုိင္းျဖတ္ဖုိ႔ ခက္လာကာ ဘ၀ကုိ ဒုကၡျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့အထိ ျဖစ္သြားတတ္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မာနေလးေတြ ေလွ်ာ့ၾကည့္ပါ…
မာနဟာ တက္ၾကြျခင္း၊ ေထာင္လႊားျခင္း သေဘာရွိပါတယ္။ မာနအားႀကီးလာရင္ အ႐ုိအေသ ျပဳတတ္တဲ့ ဂါရ၀တရားေတြ ေခါင္းပါးလာတတ္ပါတယ္။ မာနႀကီးလာရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႏွိမ့္ခ်တတ္တဲ့ နိ၀ါတ တရားေတြ ဆုတ္ယုတ္လာတတ္ပါတယ္။ ဂါရ၀၊ နိ၀ါတဆုိတာ မဂၤလာ တရားေတာ္ေတြပါ။ မာနေၾကာင့္ ဒီမဂၤလာတရားေတြ မရွိျဖစ္လာရင္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ က်က္သေရ မရွိျဖစ္လာတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ မဂၤလာမရွိဘူးဆုိရင္ အမဂၤလာပဲေပါ့။ အမဂၤလာဆုိတာ အကုသိုလ္ပါပဲ။ ဒါဆုိရင္ မဂၤလာမရွိတဲ့သူဟာ အကုသုိလ္ရွိေနတဲ့သူပဲေပါ့။ ေသခ်ာဆက္စပ္ ေတြးၾကည့္လုိက္ေတာ့ မာနတရား လက္ကုိင္ထားမိတဲ့ အတြက္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အကုသုိလ္ေကာင္ႀကီး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ မာနဆုိတဲ့ ကိေလသာဟာ သူ႔ကုိစဲြကုိင္ထားတဲ့ သူေတြကုိ မဂၤလာမရွိေအာင္၊ အကုသုိလ္ေကာင္ ျဖစ္ေအာင္အထိ တြန္းပုိ႔ႏုိင္တဲ့အတြက္ မာနတရားဟာ မထားသင့္၊ မရွိသင့္တဲ့အရာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပညာေတြ ဘယ္ေလာက္တတ္တတ္ မာနႀကီးပါက အ႐ုိအေသမဲ့တတ္ပါတယ္။ ႐ုပ္အဆင္းအဂၤါ ဘယ္ေလာက္ပဲလွလွ မာနႀကီးပါက စက္ဆုတ္ရြံ႕ရွာခံရ တတ္ပါတယ္၊ ရာထူးဌာနႏၲရ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးႀကီး ခက္ထန္ေမာက္မာပါက အမုန္းခံရတတ္ပါတယ္။ စာသင္စာျပ တရားေဟာ တရားျပ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း မာနႀကီးၿပီး ခက္ထန္ေမာက္မာပါက အကဲ့ရဲ႕ခံကာ ေရွာင္ပယ္ခံရတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ မာနရဲ႕ ဆုိးက်ိဳးေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိ ဆုိးက်ိဳးေတြ မျဖစ္ေအာင္ မာနေလးေတြ ေလွ်ာ့ၾကပါလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

တကယ့္ဒုကၡၿငိမ္းရာဆုိတာ…
တစ္ခ်ိဳ႕ဆင္းရဲ႕တဲ့ ႏုိင္ငံက လူမ်ားက ခ်မ္းသာတဲ့ ႏုိင္ငံကုိအားက်ၾက၊ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြကို ၾကည့္ၿပီး “သူတုိ႔ေတြ ဒုကၡၿငိမ္းလုိက္ၾကတာ”လုိ႔ ဆုိတတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ နာမ္႐ုပ္ႏွစ္ခုနဲ႔ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ သတၱ၀ါေတြ မွန္သမွ် ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ႏုိင္ငံ၊ ဘယ္ေဒသမွာပဲရွိရွိ ဒုကၡၿငိမ္းတယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ဒုကၡကိုယ္စီပုိက္ၿပီး ေနေနၾကသူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခႏၶာ၀န္လက္စ မသိမ္းေသးသမွ် ဒုကၡၿငိမ္းဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ဘ၀သစ္ကုိ မျဖစ္ေစႏုိင္ေတာ့တဲ့ ကိေလသာကုန္ခမ္း နိဗၺာန္လမ္းကုိ မေရာက္ေသးသမွ် ခႏၶာ၀န္လက္စ သိမ္းႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘဲ ခႏၶာရွိေနသူမွန္သမွ် ဒုကၡၿငိမ္းတယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ သူ႔ဒုကၡနဲ႔ သူဆုိတာ ရွိေနၾကတာပါပဲ။ မရွိေတာင့္တ၊ ရွိေၾကာင့္ၾကလုိ႔ ဆုိသလုိ မရွိေတာ့လဲ မရွိလုိ႔တဲ့အေလွ်ာက္၊ ရွိေတာ့လည္း ရွိတဲ့အေလွ်ာက္ ဒုကၡျဖစ္တာပါပဲ။ အမွန္အၾကြင္းမဲ့ ဒုကၡၿငိမ္းေစႏုိင္တာကေတာ့ ခႏၶာကုိယ္တြင္းမွာ ရွိတဲ့ ကိေလသာေတြၿငိမ္းမွ အလုံးစုံၿငိမ္းမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ တကယ့္ဒုကၡၿငိမ္းရာဟာ ကိေလသာအေပါင္း ၿငိမ္းရာပါလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကုိယ္က်င့္သီလ…
ပါးစပ္က ဗုဒၶဘာသာလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာေျပာ၊ သီလေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ယူယူ လက္ေတြ႕အားျဖင့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ရေအာင္မက်င့္ႏုိင္ေသးရင္ေတာ့ ကုိယ္က်င့္သီလေတြ ရေနတယ္၊ တည္ေနတယ္လုိ႔ မေျပာႏုိင္ေသးပါဘူး။ ကုိယ္က်င့္မွ ကုိယ္ရမွာျဖစ္တဲ့ ဒီသီလဟာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ လုပ္ယူရပါတယ္။ သူမ်ားေပးလုိ႔ မရပါဘူး။ ေတာင္းၿပီးယူရတဲ့ အရာမဟုတ္ဘဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ က်င့္သုံးၿပီး ရယူရတဲ့ အရာျဖစ္ပါတယ္။

မျဖစ္ပါရေစနဲ႔…
ပုထုဇင္ေတြဟာ အၿမဲလုိခ်င္ေနတတ္၊ ရခ်င္ေနတတ္၊ ျဖစ္ခ်င္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘာေလးပဲလုပ္လုပ္ လုိခ်င္ျဖစ္ခ်င္ရခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြနဲ႔ ေတာင့္တၾကပါတယ္။ ဒီစိတ္ေၾကာင့္ပဲ ဘာကုသုိလ္ေလးပဲ လုပ္လုပ္ ျဖစ္ပါရေစ၊ ရပါရေစ စသျဖင့္ ဆုေတာင္းေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြက မ်ားတဲ့အတြက္ ကုသုိလ္ေလးကနဲနဲ ေတာင္းတာေတြက အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္တဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အသံေတြ နားေထာင္လုိက္ရင္ သူတုိ႔ျပဳတဲ့ ကုသုိလ္အေပၚ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြနဲ႔ ေတာင္းေနၾကတာကုိ ၾကားေနရမွာပါ။ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းၿပီး ကုသုိလ္လုပ္သူ အေတာ္ရွားလွပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ မျဖစ္မေန ေတာင္းခ်င္တယ္ဆုိရင္လည္း ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ ေတာင့္တေနမယ့္အစား ေလာဘမျဖစ္ဖုိ႔၊ ေဒါသမျဖစ္ဖုိ႔၊ ေမာဟမျဖစ္ဖုိ႔၊ မာနမျဖစ္ဖုိ႔၊ ဣႆာ၊ မစၧရိယမျဖစ္ဖုိ႔ စသျဖင့္ ေတာင္းတာက ပုိၿပီးအဓိပၸါယ္ျပည့္၀၊ အႏွစ္သာရ ရွိပါတယ္။ ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းဆုေတာင္း မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ပဲ ေတာင့္တေတာင့္တ အမွန္ေတာ့ ႏွစ္ခုလုံး ေတာင့္တတာေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ေတာင့္တမႈကေတာ့ သံသရာရွည္မႈကုိ ျဖစ္ေစတတ္ၿပီး မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင့္တမႈကေတာ့ လြတ္ေျမာက္မႈကုိ ဦးတည္ေစပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆုေတာင္းေန႔ဖုိ႔ထက္ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံဖုိ႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီလုိ က်င့္ႀကံတဲ့အခါမွာေတာ့ ဦးတည္ခ်က္ မွန္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ ကုသုိလ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္ေနၾကေပမယ့္ ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ လူ႔စည္းစိမ္ နတ္စည္းစိမ္ စတာေတြကုိ ရေစဖုိ႔ျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဒီစည္းစိမ္ေတြကုိ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ေလာဘကင္းမႈ၊ ေဒါသကင္းမႈ၊ ေမာဟကင္းမႈ၊ နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္ျပဳမႈေတြကုိ ဦးတည္ပါတယ္။ ဒီဦးတည္ခ်က္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ပါရေစဆုိတာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ဆုိတာကုိ ရည္ရြယ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ရည္ရြယ္မႈကေတာ့ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ဦးတည္ခ်က္ေကာင္း ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ပါရေစဆုိတာထက္၊ မျဖစ္ပါရေစက ပုိေကာင္းပါတယ္။

အေသေကာင္းဖုိ႔္…
ေလာကသားေတြဟာ ေနဖုိ႔အတြက္ ႀကိဳးစားၾကသလုိ ေသဖုိ႔အတြက္လည္း ႀကိဳးစားသင့္ၾကပါတယ္။ အေနေကာင္းေအာင္ ျပင္ဆင္ၾကသလုိ အေသေကာင္းေအာင္လည္း ျပင္ဆင္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေနတဲ့အခုိက္မွာ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မက် ေနႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ၾကသလုိ ေသတဲ့အခုိက္မွာလည္း မပူမပင္ မပင္မပန္း ေသႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္သင့္ၾကပါတယ္။ မေတာင့္မတ ေနႏုိင္ေအာင္ ရွာေဖြၾကရင္း မေၾကာင့္မက် ေသႏုိင္ေအာင္လည္း ရွာသင့္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ဘ၀ေနဖုိ႔အတြက္ ေငြေၾကးပစၥည္းဥစၥာ ရေအာင္ရွာရင္း ေနျခင္းရဲ႕ေနာက္ ေသျခင္းအတြက္လည္း သတိတရား လက္ကုိင္ထားႏုိင္ေအာင္ တရားတစ္ခုခု ရေအာင္ရွာသင့္ပါတယ္။ ဒီလုိအေသေကာင္းဖို႔ တရားရွာတဲ့အခါ အေကာင္းဆုံကေတာ့ ၀ိပႆနာ တရားပဲေကာင္းပါတယ္။ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ဖူးတဲ့သူ သတိပ႒ာန္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ အထူးျပဳ အားထုတ္ဖူးသူေတြဟာ အေနေကာင္းေနသူေတြျဖစ္ၿပီး အေသေကာင္းသူေတြဆုိလည္း မမွားပါဘူး။ တရားအားထုတ္ထားတဲ့ သူတစ္ေယာက္အဖုိ႔ သာမန္သူေတြ မခံႏုိင္တဲ့ အေကာင္းအဆုိး ေလာကဓံေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းခံႏုိင္ရည္ ရွိလာၾကပါတယ္။ ေလာကသားေတြ ဒုကၡေရာက္ၾက၊ ပ်က္စီးၾကတယ္ဆုိတာလည္း ဒီေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္ၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ေလာကဓံကုိ ခံႏုိင္ရည္ ရွိေနတဲ့သူဟာ ဘာအခက္အခဲမဆုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိေနတဲ့ အေနေကာင္းသူေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒီအလုပ္ကုိ အားထုတ္ရင္း ဒီအတုိင္းပဲ အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိသြားမယ္ဆုိရင္ အေသလည္းေကာင္းမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ဥေပကၡာျပဳလုိက္ပါ…
ေလာကမွာ လုပ္ယူလုိ႔၊ ျပဳျပင္လုိ႔ မရတဲ့ အရာေတြ၊ မရတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးကုိ မရရေအာင္ ျပဳျပင္ေနရင္ ကုိယ္ပဲစိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္လမ္း ကုိယ္ေလွ်ာက္ေနခ်ိန္မွာ သူတစ္ပါးကုိ အမွီျပဳၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပါ နစ္မြန္းလာႏုိင္ပါက အဲလုိအရာမ်ိဳး၊ အဲလုိလူမ်ိဳးကုိ ေရွာင္ဖုိ႔လုိ၊ ဥေပကၡာျပဳလုိက္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဥေပကၡာျပဳတယ္ဆုိတာ သူတစ္ပါးကုိ အမွီျပဳၿပီး ကုသုိလ္လည္းမျဖစ္ အကုသိုလ္လည္း မျဖစ္ေအာင္ ေနလုိက္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုသုိလ္မရခ်င္ ေနပါေစ အကုသုိလ္ မျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဥေပကၡာျပဳၾကည့္လုိက္လုိ႔ အျပဳခံရတဲ့သူဟာ ေနာင္တရၿပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ သြားတတ္တာလည္း ရွိပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဥေပကၡာျပဳလုိက္တဲ့အတြက္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အရင္ဆုံး သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္သြားတယ္ဆုိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္စုံတစ္ခု၊ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ အေၾကာင္းျပဳလုိ႔ အကုသုိလ္ျဖစ္မယ္၊ စိတ္ပင္ပန္းလူပင္ပန္း ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လစ္လ်ဴ႐ႈႏုိင္ေအာင္၊ ဥေပကၡာျပဳႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကံမသိ မွန္ၾကည့္ပါ…
မွန္ဟာ ၾကည့္သူမ်ားကုိ အရွိအတုိင္း ထင္ရွားေစသလုိ ကံတရားဟာလည္း ျပဳသူမ်ားကုိ မ်က္ႏွာလုိက္ျခင္း၊ မ်က္ႏွာသာေပးျခင္း မရွိဘဲ အရွိအတုိင္း အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိေစပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ မွန္ၾကည္တဲ့အခါ ျမန္မာပဲၾကည့္ၾကည့္ ကုိရီးယားပဲၾကည့္ၾကည့္၊ အေမရိကန္ပဲၾကည့္ၾကည့္၊ ဂ်ပန္ပဲၾကည့္ၾကည့္၊ ျဖဴသူပဲၾကည့္ၾကည့္ မဲသူပဲၾကည့္ၾကည့္ ဘယ္သူပဲၾကည့္ၾကည့္ မွန္မွာ္ေပၚလာတဲ့ ထင္ဟပ္မႈဟာ အရွိအတုိင္းပင္ ျဖစ္ေပၚေစသလုိ ကံတရားဟာလည္း ဘယ္ႏိုင္ငံ၊ ဘယ္လူမ်ိဳးက ဘာအလုပ္ကုိပဲ လုပ္လုပ္ တန္ျပန္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမွာ အဲဒီသူတုိ႔ ျပဳတဲ့အတုိင္း၊ သူတုိ႔စိတ္ေစတနာ အတုိင္းပဲ ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ ကံတရားရဲ႕ အက်ိဳးေပးမႈမွာ ဂုဏ္ပကာသနမရွိ၊ ရာထူးဌာနႏၲရမရွိ၊ ပစၥည္းဥစၥာမရွိ သတၱ၀ါမွန္သမွ်အေပၚ တစ္ေျပးညီတည္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ဘာပဲလုပ္လုပ္ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ ကုိယ့္ကုိျပန္ၿပီ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ မွန္ၾကည့္ၿပီး လုပ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား